زیارت امیرالمؤمنین علیه السلام در روز غدیر از زبان امام هادی علیه السلام - جلسه دوم

کسی با یک فوت می تواند آن ها را تغییر بدهد.

از مظلومیت های از این بیشتر این است که بعضی ها… ان شاء الله خدای متعال آن ها را با اولیاء حقیقی شان محشور کند و اگر می فهمند در حالِ چه خیانتی هستند ان شاء الله خدای متعال آن ها را با غاصبِ حقّ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها با صورت به آتش بزند.

مطرح کردنِ چند شبهه در مورد غدیر توسط برخی شیعه نماها

متأسفانه شبِ عیدِ غدیر بعضی شیعه ها چند شبهه ی غیرمؤدّبانه راجع به حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام مطرح کرده اند و انسان نمی داند که این درد را به کجا ببرد و بگوید!

بعضی ها اینطور هستند که ایّامِ محرّم حرف های بنی امیّه در مورد حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام را می زنند و در شبِ عید غیر حرف هایی را که دشمنانِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام زده اند تکرار می کنند! این یک موضوعِ عادی ای نیست، من به بهانه ی اینکه چرا می خواهم این فرازها از زیارت غدیریه را توضیح بدهم چند کلمه از متنِ این آقا را می خوانم که تیتیرِ عبارت شان این است: «بهره ی ما از غدیر و ولایت»، روز قبل از عید غدیر این را منتشر کرده است، این شخص مدّعیِ اجتهاد هم هست.

می گوید در جامعه ی ما دو رویکرد نسبت به غدیر است، یک رویکرد این است که می خواهند از حکومتِ اسلامی دفاع کنند و غدیر را عَلَم می کنند که این ربطی ندارد، من قصد ندارم به این قسمت وارد بشوم، بعد می گوید: گروهِ دوم کسانی هستند که غدیر را دست مایه ی تداوم بخشیدن به مجادلاتِ کلامی قرار داده و دینداریِ بدونِ ولایت را کُفر می دانند، عبارتِ صاحبِ حدائق را هم بعنوانِ کسی

ص: 3

که شاید تندترین حرف ها را در این زمینه دارد آورده است… در ادامه می گوید: در استدلالِ آن ها ولایت اساسِ اسلام است و مخالفِ آن حقیقتاً کافر است هرچند ظاهراً مسلمان است، اینجا کلامِ آقای خویی را آورده است، در ادامه می گوید: پس غدیر هر ساله به ما پیام می دهد که شاگردانِ واقعی را بشناسید و مبادا آن ها را فراموش کنید، بررسیِ هر یک از این دو دیدگاه مجالِ گسترده ای می طلبد، منتها ایشان می گوید چکار کنیم؛ ببینم خودِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام چه می فرمایند…

در ادامه می گوید: ولی به نظر می رسد با مراجعه ی مستقیم به کلامِ مولا اساساً نگاه مان به موضوعِ خلافت تغییر می کند و در حالی که نصّ بر امامتِ حضرت را پذیرفته ایم نمی توانیم با چنین تحلیل هایی موافقت کنیم، حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام پس از تصدّیِ خلافت از سوی دوستانِ خود موردِ سوال قرار می گرفت که ماجرای تغییر خلافت پس از حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم چه بود، بالاخره امام با اصرار اینچنین پاسخ دادند که پس از وفاتِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم به ذهنِ من خطور نمی کرد که خلافت را از من بگیرند ولی مردم به سوی فلانی روی آوردند و من ناراحت شدم و از همکاری کناره گیری کردم تا اینکه عدّه ای از اسلام روی گردانده شدند و به معودیِ دین فراخواندند، ترسیدم که اگر به کمک اسلام نشتابم آسیبی ببیند که مصیبتِ آن بیش از زوالِ ولایتِ من به شما باشد، زیرا این ولایت چند روزی ماندگار است و مانندِ سراب سپری می گردد؛ این کلامِ حضرت علاوه بر اینکه در

ص: 4

نامه 62 نهج البلاغه در منابع معتبر مانندِ «الغارات» و… هم آمده است، بعد در ادامه جالب است که می گوید: پیوسته بدونِ تردید مورد قبول بوده است!

وقتی عقایدِ همه ی شیعیان را می زنید مورد تردید نیست، آن را می زند بعد پایین برای اینکه استناد کند می گوید این روایت پیوسته بدونِ تردید مورد قبول بوده است، در ادامه می گوید: ما چند فهم داریم، یک: امام احتمالِ انحرافِ خلافت را نمی دادند یعنی یک فتنه ی از قبل طراحی شده نبود…

این ها شبِ عیدِ غدیر منتشر شده است! این ها برای شبکه ی نور و وصال و کلمه نیست، یک آخوندِ شیعه گفته است! پناه بر خدای متعال از اینکه بازی های سیاسی انسان را به اینجاها بکشاند.

می گوید: از حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فاصله می گرفتند و در دامانِ معاویه می رفتند، اگر شما راست می گویید با علی بن ابیطالب مشکل دارید دیگر معاویه که واضح بود چه کسی هست! اگر شما به حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام هم مشکلی داشتید چطور به معاویه می پیوستید؟ یعنی روی چه استدلالی؟ آیا معاویه باتقوا بود؟ آیا معاویه فسق و فجورِ علنی نداشت؟ آیا معاویه سابقه ی خوبی داشت؟ آیا معاویه مادرِ خوبی داشت؟ معاویه چه چیزی داشت که از حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام عدول می کردید و به سراغِ معاویه می رفتید؟ حدّاقل کنار می نشستید!

بلاتشبیه در زمانِ مختار اگر از مختار فاصله می گرفتند چرا به سراغِ عبدالله بن زبیر می رفتند که این ها به دشمنی با اهل بیت علیهم السلام مشهور بودند؟

اگر می خواهید با جمهوری اسلامی مخالفت کنید مخالفت کنید، الآن که دیگر الحمدلله هر کسی هرچه بگوید کسی با او کاری ندارد، چرا با

ص: 5

حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام درمی افتید؟ یک جریانی حدودِ ده سال است که در کشورِ ما برای اینکه با جمهوری اسلامی دشمنی کند با ولایتِ اهل بیت علیهم السلام دشمنی می کنند! از مسئولِ دولتی که چند مرتبه بهتان زده است، از کربلا و امام حسن مجتبی علیه السلام و امام رضا علیه السلام و حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام و… تا این ها که برای تئوریزه کردنِ آن حرف ها.

الآن که موسمِ رأی نیست می شود این حرف ها را زد، مدام ما گریه کنیم و بگوییم که یک عدّه ای حقّ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام را خوردند… شما یک برگ رأی می دهید و یک نفر را بر سرِ کار می آورید که این شخص با ولایتِ اهل بیت علیهم السلام دشمنی می کند قطعاً شما در کارِ او شریک هستید، ما به آن کسی که رأی می دهیم و بالا می آید شریک هستیم مگر اینکه تحقیق کرده باشیم، و اگر اعلامِ برائت هم نکنیم به فعلِ او راضی هستیم دیگر، حال عباراتِ حضرت هادی علیه السلام را می خوانم، پس امام هادی علیه السلام برای چه کسی می فرماید که «ان شاء الله خدای متعال لعنت کند آن کسانی که به فعلِ آن ها راضی بودند»؟

اگر شما می خواهید با جمهوری اسلامی دشمنی کنید دشمنی کنید، جمهوریِ اسلامی که اینقدر دشمن دارد! چرا شما با ولایتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام مخالفت می کنید؟ این علامتِ ناحق بودن است، آن هم با این استدلال های مسخره! اصلاً حیف است که نامِ آن را استدلال بگذارم!

در ادامه می گوید: اولاً حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام می خواستند بفرمایند که ماجرای سقیفه از پیش تعیین شده نبود، دوماً:

ص: 6

این تغییر و انحراف با مشارکتِ عمومِ مردم اتّفاق افتاد، امام برای جلوگیری از صدمه به اسلام به همکاری با دستگاه خلفا اقدام کردند، حضرت ولایتِ خود را (نستجیر بالله العظیم) مطاعِ روزهای گذرا و اندک می خوانند… بعد هم گفته است که غدیر روزی است که باید ببینیم خودِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام چه فرموده است!

این مطالب را اهل سنّت نگفته اند، این مطالب برای یک فردِ به ظاهر شیعه است! سَلَفِ این آقا که از دنیا رفته است که ان شاء الله خدای متعال او را با اولیاء حقیقیِ او محشور کند، او گفته بود که حدیث ثقلین گفته است که مادامی که به قرآن و عترتِ من تمسّک کردید گمراه نمی شوید اما نگفته است که اگر به یکی از این دو تمسّک کردید حتماً گمراه می شوید! بعد این شخص خود را شیعه می خواند!

اگر اینطور باشد من می گویم آیا فرموده است که اگر به یکی از این دو تمسّک کردید حتماً نجات پیدا می کنید؟ بدبخت! خیرِ سرت ده سال در حوزه درس خوانده ای! ما مأمن نیاز داریم، مثلاً اینطور نیست که بگویند شما از این به بعد شانزده رکعت نماز بخوانید که شاید پذیرفته بشود! با «شاید» که کار پیش نمی رود.

می خواهی نجات پیدا کنی و به زلالت نرسی باید به این دو تمسّک کنی، اگر به این دو با یکدیگر تمسّک نکردی می گویی ممکن است گمراه نشوی؟ ممکن است گمراه بشوی! انسان مأمن از عذاب نیاز دارد، فراقِ ذمّه نیاز است، یعنی من باید کاری انجام بدهم که یقین داشته باشم که مرا عذاب نمی کنند، شاید که به درد نمی خورد، اینطور

ص: 7

باشد که من می گویم شاید عذاب شدم یا شاید گمراه شدم!

این نق زدن های اینطوری نشان می دهد که مشکلِ بعضی ها جمهوری اسلامی نیست، من جسارت نمی کنم که بگویم مشکلِ ژنتیکی دارند ولی باید رجوع کنند و ببینند که مشکلِ آن ها کجاست، من اصلاً نسبت به یک سنّی اگر اینطور حرف بزند اینطور تند نمی شوم، چون آن ها اصلاً نشنیده اند، اما تو می گویی من شیعه هستم و در شیعه هزاران هزار روایت هست، ما با آن ها فرق داریم، آن بیچاره ها ندارند، تازه این یکی است، اگر من می خواستم در نقضِ به این حرف هایی که این آقا زده است بیش از هزار روایت بود، یکی از آن ها این کتاب است، این کتاب «وسائل الشیعه» است که فقها روی آن فتوا می دهند، جلد اول، باب بیست و نه، «بابُ بُطلان العباده بدون ولایه الأئمه»، یک باب است که روایاتِ زیادی هم دارد، شما یک روایت آورده اید و این کتاب هم که تازه کتابِ فقهی است و کتابِ روایتی نیست نوزده روایت آورده است.

مگر انسانِ عاقل همینطور حرف می زند؟ یک روایت از کتاب معتبر «غارات ثقفی»! بعد می گوید من فقه هم خوانده ام! مگر می شود روی کتاب «غارات ثقفی» فتوا داد؟ آیا سندِ متّصل دارد؟ غیر از آنکه آن معنایی هم که او می گوید ندارد.

در این جلسه طلبه های متعددی هستند، ما کجا در فقه می خواهیم حرف بزنیم در مقابلِ یک مجموعه تفکّری که هزاران هزار دلیل دارد یک روایتِ نیم بند می آوریم؟ انتهای آن این است که این روایت با آن ها تعارض دارد! آیا این مدلِ بحث است؟ آیا تو نمی دانی؟ آیا خودِ تو «تعادل و تراجیح» نخوانده ای که من

ص: 8

باور کنم تو مثلِ آن سنّی ها نفهمیده ای؟

شبِ عید غدیر این آقا حرف هایی زدند که نگذاشتند من بخوابم و من تا صبح او را لعن کردم، ان شاء الله خدای متعال هر کسی که دانسته خدشه ای در ولایت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام می کند لعنت کند، ما در موردِ آن بدبختی که نمی داند که حرفی نداریم، کسی که «تعادل و تراجیح» را تدریس می کند، یعنی چه؟ یعنی اگر زمانی روایات معارض شدند ما چکار کنیم.

ما هزاران هزار روایت در اهمیّتِ ولایتِ اهل بیت علیهم السلام داریم، بعد تو بگویی یک روایت در «غارات ثقفی» داریم که پیوسته مورد قبول هم بوده است؟! می خواهد مطلب را به زور جا بیندازد! «غاراتِ ثقفی»؟! کتابِ تاریخ؟! شما با کتابِ تاریخ فتوا می دهید؟!!! آیا شما مجتهد هم هستید؟

این زیارتی که ما امروز خواندیم… که من الآن چند روایت بخوانم که الآن آتشِ خودم بخوابد و از دستِ این شخص عصبانی نشوم. شما یک روایت خواندی و من الآن سه روایت مخالفِ آن را می خوانم، این که شیوه ی بحث نیست!

عَلَیْها إلّا رِضاکُمْ»، امام اینجا در حالِ بیان چه چیزی هستند؟ این یک مورد هم نیست، در جاهای دیگر هم هست، گاهی هم به امامِ خاصّی می گوییم «لا یَأتی عَلَیها إلّا رِضاکَ»، توبه ی من پذیرفته نیست الا به رضای شما! الا به ایمانِ به شما!

ولایتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام مطاعِ زودگذرِ دنیا و سراب است نستجیربالله؟

ما چند جلسه در موردِ این موضوع بحث کردیم که ولایتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام یک چیز است و حکومتِ چهار ساله بر مردم چیزِ دیگری است! این را چندین بار توضیح دادیم و قصد ندارم مجدداً تکرار کنم، تو که تاریخ نمی فهمی چرا حرف می زنی؟ شبِ عیدِ غدیر؟ برو و شبهه ی خودت را از یک نفر بپرس! آیا شبِ عیدِ غدیر زمانِ این است که انسان بگوید ولایتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام مطاعِ زودگذرِ دنیاست؟ بعد تو آیت الله هم هستی؟! پناه بر خدا! دین چقدر مظلوم است که…

آنقدر نگفته ایم اینطور شده است، اگر ما در جامعه بیان کرده بودیم دهانِ این آدم را در جامعه پاره می کردند، اگر یک سنّی این حر ف ها را بزند… تازه این حرف ها در صحیح مسلم و بخاری هم نیست، تو می گویی من شیعه هستم، تو از کجا فتوا می دهی؟ آیا از همین وسائل الشیعه استناد می کنی؟

روایتِ دیگری هم می خوانم: «ما علی مله إبراهیم أحد غیرکم»(1)، جز شما هیچ کسی بر ملّتِ ابراهیم نیست، «وما یقبل الله الا منکم»، امام در حالِ بیانِ چه موضوعی هست؟ می فرماید: خدای متعال جز از شما نمی پذیرد، «ولا یغفر الذنوب الا لکم»، توبه نمی پذیرد الا از شما.

من چند روایتِ با این

ص: 10

مضامین بیان کنم؟ در کتاب بحار مجلّداتی به این موضوع اختصاص دارد! این ها بدبختی است که یک نفر شیعه که یعنی من منابعِ شیعه را قبول دارم، بگو من شیعه نیستم، وقتی می گویی من منابعِ شیعه را قبول دارم این مطالب واضح است، ما چقدر روایت داریم که کسانی که ولایتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام را قبول نکرده اند را رد کرده اند، آنقدر زیاد است که اصلاً نمی دانم کدام را بگویم، چه می شود که یک نفر دهانِ خود را در جامعه باز می کند و اینطور حرف می زند؟ برای این است که ما از ولایت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام نگفته ایم، آنقدر نگفته ایم که این شخص جرأت می کند همچنین حرفی بزند.

فرمودند: «بدوش و هر کاری که انجام می دهی انجام بده که هر کاری که انجام می دهی نیمی از آن برای خودت است»، این یعنی چه؟ یعنی تو به دنبالِ حکومتِ خودت هستی!

آیا انسان یک جمله را ملاک قرار می دهد و هزار جمله را رها می کند؟ بعد نامِ خود را هم «آیت الله» می گذارد! اگر جرأت هم دارید به حوزه نقد کنید! که بگویید آنقدر در فقه رفته اید و همه چیز را رها کرده اید که الآن عقایدِ مسلمین هم نقد می کنند و کسی هم تعجّب نمی کند! این حرف هایی که این آقا زده است مثلِ این می ماند که شما بگویید نماز ظهر شش رکعت است! یک عدّه ای می گویند چهار رکعت است که نقدِ آن ها مجالِ مفصّلی می خواهد اما در یک جا آمده است که شش رکعت است! این حرف ها همین قدر مسخره و تعجّب انگیز است، آیا ولایتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام مطاعِ زودگذرِ دنیا و سراب است؟ پناه بر خدا!

ما ده ها مرتبه در همین جلساتِ نهج البلاغه عرض کردیم که حکومتِ آدم بر آدم ها نمی ارزد، برای حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام حکومت وسیله است، حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند: حکومت نمی ارزد الا اینکه بتوانم حقّی را احقاق کنم و بتوانم جلوی باطلی را بگیرم، ولی آن هایی که آمدند تا حکومت را به حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بدهند خلافتِ رسول خدا ندادند که! خلافتِ رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم یک فضیلتی است که قابل قیاس با چیزی نیست، مثل این است که بگویید خلافتِ هارون از موسی علیه السلام سرابِ دنیاست! مثلِ این است که بگویید خلافتِ خلفای پیامبران الهی

ص: 12

سرابِ دنیاست! کدام دیوانه ای اینطور حرف می زند؟

این حکومت و پستِ دنیایی است که نمی ارزد، حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بعنوانِ خلیفه به حکومت نرسیده اند، بارها عرض کردیم که حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بعنوانِ امامِ معصوم حکومت نکردند، چرا حکمیّت بوجود آمد؟ چون خلافتِ حضرت را قبول نداشتند، گفتند تو بیا و مثلِ خلفا و بلکه پایین تر باش.

به همین آقا باید گفت تو که خودت را شرحه شرحه کردی تا از یک رئیس جمهور دفاع کنی که خودِ او دیگر توانِ دفاع از خود را نداشت، تو بخاطرِ مطاعِ زودگذرِ دنیا با ولایتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام خدشه وارد می کنی، تو چرا برای یک رئیس جمهور این حرف ها را می زنی؟ نمی ارزد! حکومت و قدرت به شرطِ ظلم و دروغ نمی ارزد، نه اینکه خلافتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام نمی ارزد! پس تو در حوزه چهل سال چه خوانده ای؟

واقعاً اولین مقصّر حوزه است که اهمیّتِ مسائلِ ولایت را از بین برده است، که اگر بگویند سی سال است که در فضای ولایت کار می کنیم در فضای حوزه می گویند چه درسی خوانده ای! اگر جرأت هم داری حرف بزن! وگرنه نباید می گذاشتند که این آدم در قم زندگی کند، یک زمانی یک نفر می گوید من شیعه نیستم و من می گویم که شما در منابعِ خودتان از این حرف ها ندارید، یک وقت طرف می گوید من شیعه هستم، اگر شیعه هستی همین زیارت غدیریه که با یکدیگر خوانده ایم، من چند عبارتِ آن را می خوانم تا با یکدیگر ببینیم.2443

حضرت هادی علیه السلام می فرمایند که «وَ قَدْ ضَلَّ مَنْ صَدَّ عَنْکَ» کسی که از تو بازمانده است گمراه

ص: 13

شده است… ما هم می گوییم با کسی که ولایتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام را ندارد در دنیا مثلِ مسلمان برخورد کنید اما تو از کجا می گویی که خدای متعال در قیامت اسلامِ این شخص را می پذیرد؟ آیا تو قیامت را دیده ای؟ ما که نمی گوییم الآن بروید و یقه ی اهل سنّت را پاره کنید، ما می گوییم بروید و مهربانی کنید و یک نفر را جذب کنید و بر سرِ سفره ی حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بیاورید، اما اینکه در قیامت هم از این ها قبول می کنند، مخصوصاً آن هایی که حق را دریافتند و انکار کرده اند؟ آیا شما قیامت را دیده اید که می گویید اسلامِ واقعی است؟ منظورِ او از اسلامِ واقعی چیست؟ یعنی در قیامت هم از او می پذیرند.

اگر آن اسلامِ واقعی است آیا ما مریض هستیم که باید یک شرطِ اضافی هم داشته باشیم؟ اگر اسلامِ واقعی ایمانِ به خدای متعال و حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم است ما مریض بودیم که شرطِ اضافی داشته باشیم؟ آیا نستجیربالله ائمه علیهم السلام ما را سرِ کار گذاشته اند؟ اگر آن اسلامِ واقعی بود چرا برای ما شرطِ دیگری اضافه کرده اند؟ پس چرا اینقدر هزینه دادیم؟ چرا باید حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها از دنیا می رفتند؟ برای یک چیزِ بیهوده؟! چرا حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام کشته شد؟! برای همین است که شما مجبور می شوید که بگویید امام حسین علیه السلام هم می خواستند بروند تا مذاکره کنند اما شهید شدند! اگر جرأت کنی می گویی که حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها هم شهید نشده اند و این توهّمِ شیعه است! یعنی با این حرف ها

ص: 14

مجبور هستی اینطور بگویی.

این عباراتِ زیارت جامعه را ببینید، امام هادی علیه السلام می فرمایند: «وَ قَدْ ضَلَّ مَنْ صَدَّ عَنْکَ» کسی که از تو بازمانده است گمراه شده است، «وَ لَمْ یَهْتَدِ إِلَی اللَّهِ» آن شخص هدایت نشده است، «وَ لا إِلَیَّ مَنْ لا یَهْتَدِی بِکَ وَ هُوَ قَوْلُ رَبِّی عَزَّ وَ جَلَّ وَ إِنِّی لَغَفَّارٌ لِمَنْ تَابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صَالِحا ثُمَّ اهْتَدَی» خدای متعال می فرماید: من می گذرم، می آمرزم، غفّار هستم، کسی که ایمان بیاورد و عملِ صالح انجام بدهد و توبه کند، بعد امام هادی علیه السلام قید می زنند «إِلَی وِلایَتِکَ»، تازه او را بر سرِ سفره ی ولایتِ تو می آورم.

این عبارت را ببینید: امام هادی علیه السلام می فرمایند «فَلَعَنَ اللَّهُ مَنْ سَاوَاکَ بِمَنْ نَاوَاکَ» خدای متعال کسانی که تو را با دشمنانِ تو یکسان پنداشتند لعنت کند؛ امام اینجا چه کسانی را می فرمایند؟ آیا ما مریض هستیم با کسی که اسلامِ واقعی دارد اینطور حرف بزنیم؟

بعد حضرت می فرمایند: «فَلَعَنَ اللَّهُ مَنْ عَدَلَ بِکَ مَنْ فَرَضَ اللَّهُ عَلَیْهِ وِلایَتَکَ» خدای متعال کسانی که تو را با آن کسانی که وظیفه داشتند ولایتِ تو را بپذیرند یکسان پنداشتند لعنت کند، آن ها باید به درِ خانه ی تو می آمدند و تبعیّت می کردند که ادّعای حکومت و خلافت کردند، امام هادی علیه السلام می فرمایند: کسانی که این ها را با تو یکسان بدانند هم لعن می کنم.

حال می شود قید زد و گفت آن هایی که قاصر هستند را کنار بگذاریم، خدای متعال ظالم نیست و اگر به کسی حق نرسیده است خدای متعال با او در قیامت کنار می آید، ولی در موردِ بقیّه چطور؟

اگر بخواهیم

ص: 15

با قیچیِ این آقا جلو برویم از این زیارت چه می ماند؟ باید همه ی این زیارت را قیچی کنیم و دور بریزیم! به چه دلیل این روایتِ صحیحه را کنار بگذاریم؟ با این ادلّه ی شما که در «غارات ثقفی» یک جمله آمده است که آیا اصلاً معنای آن چیزی که تو می گویی هست یا نه؟! به چه دلیل باید آن یک جمله را به همه ی این ها ترجیح داد؟ خودِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام روز عید غدیر سال 35 یا 36 که با جمعه یکی شد سخنرانی کردندف شما می گویید به سخنِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام رجوع کنید، اولاً که سخنِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام با سخنانِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و اهل بیت علیهم السلام تفاوتی ندارند، ثانیاً حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام در خطبه غدیریه فرمودند: خداوند از کسی عبادت قبول نمی کند الا بولایتِ والیِ این روز! خودِ حضرت فرمودند! چرا آن جمله را می گیری و این بیانات را رها می کنی؟

یک زمانی یک نفر اصول فقه نخوانده است که در مقامِ تعارض باید چکار کرد، اگر او یک حرفی بزند طبیعی است، اما تو که ادّعا می کنی من متخصص و کارشناس هستم چطور این همه روایت و دلیل را برای یک روایتی که اصلاً خودِ آن به تنهایی شأنیّتِ استدلال ندارد کنار می گذاری؟

مثلِ این می ماند که من بگویم صد سند دارم برای اینکه این خانه برای من است و شما بگویید در تاکسی شنیدم شخصِ دیگری را می گفتند! خودِ این خبر اصلاً شأنیّت ندارد و بلکه صدها معارض دارد و تو هم مثلاً فقیه

ص: 16

هستی! جز این است که می خواهی از کسی دفاع کنی که خودِ او دیگر قادر نیست از خود دفاع کند؟ بعد انسان برای چه چیزی با ولایتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام درمی افتد؟

حضرت هادی علیه السلام می فرمایند خدای متعال لعنت کند کسانی که «قَعَدَ عَنْ نَصْرِکَ» تو را یاری نکردند.

خدای متعال می داند که دو سه روز است این آقا اعصابِ مرا بهم ریخته است، نه اینکه ما از این حرف ها نشنیده باشیم، ما از این حرف ها از ابن تیمیّه ها زیاد شنیده ایم اما ابن تیمیّه عمامه ی علمای شیعه به سر نمی گذارد، از اینکه حوزه علمیّه اجازه می دهد اینطور انسان ها در آن پرورش پیدا کنند، از اینکه کسی احساسِ درد ندارد، از اینکه ولایتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام غریب است، حوزه ی انقلابی کجا بود؟ حوزه ولایی بشود نیازی نیست انقلابی بشود! حوزه ای که از ولایت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام دفاع نمی کند از ولایتِ کسِ دیگری دفاع می کند؟ بنده قصد ندارم بگویم در این حوزه انسانِ خوب نیست اما وقتی بنای دروسِ حوزه فقط بر فقه است حسّاسیّتِ طلاب از بین می رود، خیلی از آن ها این حرف ها را نشنیده اند، من در جایی در جمعِ اساتید بعضی از روایاتی که صحیحه است و فقها هم روی آن فتوا داده اند را گفتم گفتند که گفتنِ این ها چه ضرورتی دارد؟! گفتم: شما تشخیص می دهید؟ صد و شصت روایت از معصوم داریم، آیا شما تشخیص می دهید که این ها به چه درد می خورد؟ دلیل بیاور که نیست، وقتی مطلب از معصوم است شما امام هستید یا مأموم هستید؟ آن ها هم مقصّر نیستند، اصلاً نشنیده اند! طلبه اگر ده سال درس

ص: 17

بخواند و خودِ او به دنبالِ این حرف ها نباشد کدام درسِ حوزه از ولایت می گوید؟ نتیجه ی آن این می شود که حسّاسیّتِ مردم از بین می رود.

ما یک زمانی داشتیم که علمای ما می گفتند یک سال می گشتیم تا ببینیم آن کتابی که بر علیهِ شیعه است کجاست تا جوابِ آن کتاب را بدهیم، الآن این دست مطالب همینطور رواج دارد!

وجودِ عمّار نشانه ی حقّانیّتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام است، اصلاً خیلی چیزِ عجیبی است!

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم روایتی فرموده اند که ما در حوزه مروی بطورِ مفصّل راجع به آن بحث کردیم که اهمیّتِ آن از حدیث غدیر کمتر نیست! برّندگیِ آن بیشتر هم هست!

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: «وَیْحَ عَمَّارٍ، تَقْتُلُهُ الفِئَهُ البَاغِیَهُ، یَدْعُوهُمْ إِلَی الجَنَّهِ، وَیَدْعُونَهُ إِلَی النَّارِ»، آن گروهی که اهلِ بغی و ظلم هستند عمّار را خواهند کشت، عمّار این ها را به بهشت دعوت می کند و آن ها هم عمّار را به سمتِ دوزخ دعوت می کنند.

شیعه و سنّی در این موضوع هیچ اختلافی ندارند که عمّار به بهشت دعوت می کرد، نه فقط ما شیعه ها این را بگوییم که بزرگانِ اهل سنّت هم این موضوع را گفته اند، در این مسئله اختلاف هم ندارند که عمّار به بهشت دعوت می کرد، عمّار که رئیس جبهه نبود، عمّار که فرمانده ی کلّ قوا نبود، عمّار آن وسط یک سرباز بود، عمّار که رئیس نبود، دعوتِ به اطاعتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام می کرد، آن طرف که به آتش دعوت می کردند هم به معاویه دعوت می کردند، در جمل زمانی که طلحه فهمید عمّار در سپاه حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام است برای ادامه ی جنگ دچارِ تردید شد، ببینید خدای متعال چه مقامی به یک نفر داده است!

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم می دانستند که روایاتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام را خدشه دار و انکار و کتمان می کنند و برای اینکه حق روشن بشود باید شخصِ دیگری و چیزهای

ص: 19

دیگری را هم وسیله ی پیدا کردنِ راهِ حق قرار می دادند؛ اگر حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم این عبارت را راجع به هر کسی می فرمودند احتمال داشت آن شخص سوءاستفاده کند، می دانید همانطور که برای حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام داریم که «عَلِیٌّ مَعَ الْحَقِّ وَ الْحَقُّ مَعَ عَلِیٍّ» داریم که «عَمّارٌ مَعَ الْحَقِّ وَ الْحَقُّ مَعَ عَمّار»، با این تفاوت که حق به دورِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام می گردد و عمار به دورِ حق، عمّار شاخصِ تشیّع است، حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام شاخصِ امامت است.

اگر حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم این جمله را راجع به هر شخصِ دیگری می فرمودند… کمااینکه ائمه ی ما علیهم السلام گاهی وکلایی داشتند که این ها وکیلِ امام بودند و مردم به سراغِ این ها می رفتند اما این ها به امامِ بعدی خیانت می کردند، با این کارِ این ها کار خیلی خراب و فتنه خیلی سنگین می شد، عمّار هم می توانست این کار را کند، ببینید حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم چه اطمینانی به عمّار داشتند.

عمّار در هر جبهه ای که قرار می گرفت… در همین فتنه که مردم مثلِ ذرّاتِ گرد و غبار بودند و به این طرف و آن طرف می رفتند هر کجایی که در مقابلِ آن ها عمّار بود جبهه را خالی می کردند که نکند عمّار کشته بشود، مظلومیّتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام را ببینید که با حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام می جنگند ولی مراقب هستند که عمّار کشته نشود، در آن جامعه روایات فضائلِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام کتمان شده است و دیگر هجمه

ص: 20

را گذاشته اند که حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام را خاموش کنند اما روایتِ عمّار در ذهن ها هست، وقتی عمّار در جمل آمد طلحه لرزید و به حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام عرض کرده شنیده ام عمّار را آورده اید! آن ها برای چه عایشه را آورده بودند؟ برای اینکه بگویند همسرِ پیامبر علامت است؛ به حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام عرض کردند که شما جناب «امّ سلمه سلام الله علیها» را ببرید که که فتنه ی عایشه بخوابد اما حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند من بر خلافِ حق عمل نمی کنم، من برای اینکه بخواهم از حقّ خود دفاع کنم بر خلافِ امرِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم عمل نمی کنم، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرموده بودند که «وَقَرْنَ فِی بُیُوتِکُنَّ»(1)، یعنی همسرانِ پیامبر در خانه بمانند، و این عایشه علامتِ حق نبود عمّار علامتِ حق بود.

در صفّین همین ها که هیچ چیزی نمی فهمیدند وقتی حمله می کردند آن جایی که عمّار بود را خالی می کردند، برای اینکه نکند عمّار کشته بشود! بعد هم گفتند که شب بود و در تاریکی تیر زدند و اشتباه شد و نفهمیدند که چه کسی چه کسی را با تیر زد!

دیدید که امام هادی علیه السلام می فرمایند که بر قاتلِ عمّار لعنت، چرا باید امام هادی علیه السلام در زیارت غدیریه این موضوع را بفرمایند؟ غدیر چه ربطی به عمّار دارد؟ انسان می تواند به جایی برسد که وجودِ او اینطور به امامِ زمانِ او خدمت کند، ان شاء الله خدای متعال روزی کند که ما با دستِ ناقابل مان قدمی برای امام زمان ارواحنا فداه

ص: 21

برداریم.

در کشورِ امام زمان ارواحنا فداه کسی که چهل سال در حوزه درس خوانده است بیاید و راجع به بدیهیّاتِ عقایدِ ما و آن هم با این استدلال… ای کاش که یک استدلالِ به درد بخوری و یا یک چینشِ منطقی ای داشت یا کمی برای مخاطب شعور قائل بود! ایشان سخنرانِ مجمع تشخیص مصلحتِ نظام است! سخنرانِ ماه رمضان دولت بود! فکر نکنید که او را از جایی نامعلوم پیدا کرده ام!

یک جریانی برای اینکه با ولایت فقیه بجنگند همه کاری انجام می دهند، می گوید: ولایتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام سرابِ زودگذرِ دنیاست! (نستجیر بالله).

این علامتِ شبه نفاق است که کسی بگوید من شیعه هستم و این حرف را بزند، هزاران هزار روایت داریم بعد شما اینطور بگویید؟!

حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام در سال 35 یا 36 بجای نمازجمعه خطبه ی غدیر را خواندند و فرمودند اگر کسی امامتِ صاحبِ امامتِ این روز را نپذیرد عباداتِ او مقبول نیست، وقتی جلسه تمام شد و نماز را خواندند حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند که همه ی شما در خانه ی امام حسن مجتبی علیه السلام میهمان هستید، این موضوع در کتاب «اقبال» آمده است…

عدّه ای برای میهمانی به محضرِ امام رضا علیه السلام آمدند و ایشان همه را نگه داشتند، آن ها گفتند که قصدِ مزاحمت نداریم، امام رضا علیه السلام فرمودند: امروز روزِ عید غدیر است! امروز روزِ امامتِ مولای ما حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام است! حضرت نهار دادند، هدیه دادند، اهل بیت علیهم السلام در تکریمِ این روز سر از پای نمی شناختند.

عمّارِ نود و چند ساله که یک عمر در راهِ اسلام

ص: 22

خدمت کرده است، اوایلِ اسلام پدر و مادرِ ایشان با شکنجه از دنیا رفتند، عمّار شیرِ میدان بود، بعضی روزها فرمانده ی اصلیِ حمله کننده بود، با اینکه نود و چند ساله بود، نفرِ اولی بود که به خطّ دشمن می زد، رجزِ ایشان هم رجزی نبود که خود را معرّفی کند، روایتِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم در موردِ امامتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام را بعنوانِ رجز می خواند، می فرمود:

فالیوم نضربکم علی تأویله کما قتلناکم علی تنزیله

امروز بر اساسِ تفسیرِ صحیحِ قرآن می جنگیم، کما اینکه قبلاً بر اساسِ اینکه بگوییم قرآن کریم کتابِ خدای متعال است و شما کفّار نمی پذیرفتید با شما می جنگیدیم.

این روایتِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم در موردِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام است، «إِنَّ مِنْکُمْ مَنْ یُقَاتِلُ عَلَی تَأْوِیلِ هَذَا اَلْقُرْآنِ کَمَا قَاتَلْتُ عَلَی تَنْزِیلِهِ»(1)، یک روز من جنگیدم که اثبات کنم قرآن کریم کلامِ خدای متعال است و به زودی کسی با شما می جنگد برای اینکه تفسیرِ صحیح چیست!

عمّار بیش از نود سال عمر کرد و تلاش کرد و جهاد کرد، دورانِ خلیفه سوم وقتی خلیفه «عبدالله بن مسعود» را کشت و عمّار او را شبانه دفن کرد… این نشان می داد که دفنِ شبانه ی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها حکومتِ خلفا را تخریب کرده است… عثمان فهمید و عمّار را بشدّت کتک زد و او نقصِ عضو پیدا کرد اما عمّار کوتاه نیامد، تا زمانِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام شد!

می دانید که اگر عمّار و مالک اشتر نبودند حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام چهار سال حکومت را

ص: 23

هم نداشتند، مردم در حالِ رفتن به سمتِ طلحه بودند، عمّار تلاش کرد و به مردم می گفت که چرا به سراغِ کسی می روید که او هم مانندِ عثمان خورده است و بُرده است؟ به سراغِ کسی بروید که او دار و ندارِ خود را در راهِ اسلام داده است، به سراغِ کسی بروید که همسرِ خود را در راهِ اسلام داده است، به سراغِ کسی بروید که به شما پول داده است و پولی نگرفته است، به سراغِ کسی بروید که باغ درست کرده است و وقف کرده است…

عمّار و مالک مردم را از درِ خانه ی طلحه به درِ خانه ی حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام برگردادند، وگرنه تاریخ اصلاً نمی دانست که حکومتِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام یعنی چه.

ص: 24