شناسنامه کتاب

نام کتاب :اباالفضل العباس علیه السلام(جلد دوم)

نویسنده:قاسم رجبیان

تعداد صفحه:320

نوبت و تاریخ چاپ:اول/1393

شمارگان:1000

ناشر:عصر رهایی

قطع:وزیری

شابک:2-73-2760-964-978

شابک دوره:1-70-2760-964-978

مراکز پخش:1-قم-انتشارات عصر رهایی-همراه09122510829

2-اصفهان-09109660829 3-کرمان-09100110829

4-شیراز-09177210344

خوانندگان عزیز و گرامی می توانند از راه زیر با مولف کتاب در ارتباط باشند:

تلفن همراه:09127571285

www.rajabiyan.comآدرس اینترنتی مولف:

قیمت:16000 تومان

حق چاپ برای مولف محفوظ است.

ص: 2

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرحیم

الحمدلله رَبِّ العالمین

وصلی اللَّهِ علی سیدنا مُحَمَّدِ واله اجمعین

سیما الامام المبین الْحُجَّةِ الْقَائِمِ الْمُنْتَظَرُ المهدی عَجَّلَ اللَّهُ تعالی فَرْجَهُ الشریف

ص: 3

ص: 5

است به فلان مقام ببريد و با آب سرد و طعام لذيذ از وى پذيرايى كنيد و هر چيزى كه بخواهد برايش مهيا سازيد. ما را به مقامى بردند كه آنجا آب سرد و طعام لذيذ وجود داشت. من طعام را خورده تا سير شدم، سپس آن سيد را قسم دادم كه آن مسند نشين صدر خانه كيست؟ و اين چه مقامى است؟ سيد فرمود: اسم اين مقام (وادى مقدس) است و اسم آن جناب نيز حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام مى باشد و اين منزل مال آن عزيز است.

اينجا مقامى است كه در آن همه شهداى كربلاء جمع شده و به محضر حضرت سيدالشهداء ابا عبداللّه الحسين عليه السلام مى روند.

به ايشان گفتم: در تاريخ خوانده و از ذاكرين امام حسين عليه السلام شنيده ام كه مى گويند: در كربلاء هر دو دست حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام قطع شده بود. سيد گفت : بلى، بدون شك چنين بوده. به او گفتم: براى رخصت آخر، مرا پيش آن حضرت ببريد تا با چشم خود ببينم كه حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام دست ندارد. وى دوباره مرا به محضر آن جناب برد، لحظه اى كه چشم من به دست بريده آن حضرت افتاد، شروع به گريه كردم و ناگهان بر زبانم خود به خود چند بيت شعر جارى شد كه مفهوم آنها اين بود: دشمنان، جسم آن حضرت را با تير پاره پاره كردند و مشك آب را تيكه تيكه ساختند كه با رنج بسيارى آن را از آب پر كرده بود، آن وقت با قلبى اندوهبار و چشم پر نم، برادر خود امام حسين عليه السلام را صدا زد و گفت: اى مولايم، اى حسينم، تمام اميدهايم به خاك سپرده شد. افسوس و صد افسوس كه در رساندن آب به خيمه ها موفق نشده و اجلم فرا رسيد.

ايشان مى گويد: با شنيدن اين بيت، حضرت عليه السلام نيز گريه كردند و فرمودند: اى شيخ، خدا به شما صبر دهد، من مصيبتهايى را ديده ام كه اصلاً شما از آن اطلاع نداريد.

ص: 8

اباالفضل العبّاس عليه السلام بسته اند و او كه مرض جنون داشت. به مردم جسارت مى كرد و پدر و مادر و بستگانش اطراف او را گرفته بودند و براى شفاى اين دختر ديوانه به حضرت قمر بنى هاشم اباالفضل العبّاس عليه السلام متوسل شده بودند.

يك نفر كه همان جا خود را دكتر روان پزشك معرفى مى كرد و ايرانى هم بود، به من گفت: بگو اين دختر را بياورند "فندق الحرمين" كه من در آنجا مى باشم، تا اين مريض را معاينه كنم. من گفته دكتر ايرانى را به پدر دختر تذكر دادم او به زبان عربى گفت: لعنت به پدر كسى كه به حضرت اباالفضل عليه السلام عقيده ندارد! بنده خجالت كشيده و رفتم مشغول خواندن بقيه دعاى كميل شدم كه دوباره در حال خواندن دعا خوابم برد، مجددا از سر و صدا بيدار شدم و اين بار ديدم كه اطراف آن دختر را گرفته اند و دختر مورد عنايت حضرت اباالفضل عليه السلام قرار گرفته و حضرت او را شفا داده است. مردم هم ريخته اند و لباسهايش را پاره پاره مى كنند و او از عباى پدرش براى پوشيدن خويش استفاده مى كند.

در آن حال، دكتر ايرانى را ديدم كه دو دستى بر سر مى زند و گريه كرده و مى گويد: بلى، غير از ما دكترهاى ديگرى نيز وجود دارد.

حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام آمد و وى را شفا داد، به اين طريق كه پايشان را پشت كمر خانم گذاشتند.

خانم مى پرسد: مگر شما دست نداريد؟

فرمود: من دست ندارم.

گفت: تو كيستى؟

فرمود: شوهرت به چه كسى متوسل شده است؟

حالا شناختى كه شوهرت به چه كسى متوسل شده است؟!

گريه حضرت را قسم داد و گفت: مى خواهند بچه ام را به جبهه ببرند، من از زخمى و اسير شدن او حرفى ندارم، اما نمى خواهم كشته شود، يا اباالفضل، شما نظرى بفرماييد، هر چه به سر بچه من بيايد مسئله اى نيست، ولى كشته نشود و دوباره به سوى من برگردد.

سپس به من گفت: رشته را از بازويت باز نكن كه من از حضرت عبّاس عليه السلام خواسته ام تا محفوظ مانده و به من برگردى.

وقتى به جبهه آمديم، با چند نفر در يك مكان به ايرانى ها حمله كرديم. ايرانى ها ما را محاصره كردند، وضع بسيار سختى داشتيم و از چهار طرف تير به طرف ما مى آمد. چند نفر از رفقاى من در اثر اصابت تير كشته شدند، ولى من كه دست ها را روى سرگذاشته و براى تسليم آماده شده بودم، به لطف خداوند متعال و نظر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام و دعاى مادرم از كشته شدن نجات پيدا كردم.

اباالفضل عليه السلام گفتگو مى كند كه توجه تمام زائرين را به خود جلب كرده و مردم از زيارت باز مانده اند و اين منظره را تماشا مى كنند. بنده از يك زن كربلايى پرسيدم: اين زن به زبان عربى به آقا چه عرضه مى دارد؟

در جواب گفتند مى گويند: آقا جان، من بيمارستان ها رفته ام، تنها كسى كه مى تواند دختر مرا شفا بدهد شما هستيد؛ لذا من از حرم با بركت شما بيرون نمى روم، دخترم را شفا بدهيد و گرنه وى را همين جا گذاشته و مى روم.

به زن كربلايى گفتم: به آن مادر بگو دخترش را به زمين بنشاند، او كه نمى تواند سر پا بايستد. او گفت: «السّاعة يفكّه». گفتم: يعنى چه؟ گفت: الآن خود آقا، بازش مى كند! ناگفته نماند كه برادرش هم در گوشه اى با حضرت قمر بنى هاشم عليه السلام گفتگو مى كرد، ولى ما متوجه نبوديم. طولى نكشيد كه برادر آن دختر يكدفعه از جا بلند شد و به مادرش گفت: «يُمّه طوّفى اختى». يعنى: مادر، خواهرم را طواف بده، ناگهان توجهم به دختر جلب شد و ديدم وى كه قبلا آن همه ارتعاش و ناراحتى در دهن داشت، حال از آن ارتعاش بيرون آمده و برادرش زير بغل هايش را گرفته و او را طواف مى دهد و خطاب به حضرت اباالفضل عليه السلام مى گويد: يا أبا فاضل أشكرك ممنونين مرحباً بكم يا أبا فاضل!

سپس آن جوان به بازار رفته و چند كيلو نقل گرفت و آمد به ضريح مطهر پاشيد و در حالى كه مردم هلهله مى كردند و او و مادرش زير بغل خواهر را گرفته بودند و مدام تشكر مى كردند، از حرم مطهرخارج شدند. اين كرامت با عظمت ، كه دخترى مريض را به ضريح مطهر بسته بودند و او شفاگرفت، من به چشم خود ديدم.

ص: 13

راننده لبخندى زد و گفت: «من با خداى خويش عهد كرده ام كه هرگز كوچكترين بى ادبى نسبت به روحانيون و به خصوص مبلغين روا ندارم؛ هر

«!چند از ناحيه آن ها ناراحتى بينم

«پرسيدم: «سِرّ اين مطلب چيست؟!

گفت: «من نوازنده و مطرب بودم و مرتكب هرگونه گناه و آلودگى مى شدم و اصلاً با نماز و روزه و دين رابطه اى نداشتم، تا اين كه حادثه اى حال و روز مرا دگرگون ساخت.

در ايّامى كه مصادف با عزادارى حضرت سيّدالشهداء عليه السلام بود، شب تاسوعا تمام اعضاى خانواده من جهت سوگوارى به مسجد رفتند و من تنها در خانه ماندم. در خانه حوصله ام سر رفت، بى اختيار بلند شدم و به عنوان تفريح به سمت مسجد به راه افتادم، واعظى بر بالاى منبر مردم را موعظه مى كرد.

بيانات شيرين او مرا به سوى خود جلب كرده و سخنانش حال مرا دگرگون مى ساخت، تا اين كه در پايان به ذكر مصيبت حضرت قمر بنى هاشم عليه السلام پرداخت و اين اشعار را خواند:

وَاللِه اِن قَطَعتُموا يمينى *** اِنّى اُحامى ابداً عَن دينى

وَ عَن اِمام صادقٍ يَقينى *** نَجلِ النّبيّ الطّاهِرِ الأميني

يعنى: «به خدا سوگند اگر دست راست مرا هم قطع كنيد من تا ابد از دين خويش حمايت مى كنم و از يارى امام راستين خود كه فرزند پيامبر «پاك خداست دست بر نمى دارم.

اين اشعار چنان مرا منقلب ساخت كه بى اختيار اشك از ديدگانم فرو ريخت و مرا عميقا به تفكر واداشت.

ص: 16

با خود گفتم:

واى بر من! حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام با آن همه جاه و مقام و پاكى، آن قدر از دين خويش حمايت كرد تا اين كه دست هايش از بدن جدا گشت و در آخر شهيد شد. آيا من براى دين خود كارى كرده ام؟! در حالى كه خود را علاقه مند به حضرت باب الحوائج عليه السلام مى دانم. من چگونه مسلمانى هستم كه دين خود را ويران كرده ام؟!

پس تصميم قطعى به توبه گرفتم و تمامى وسايل و آلات معصيت را كه با خود داشتم خرد كرده و به زباله دانى ريختم و به دنبال رانندگى رفتم و به فضل خدا و عنايات حضرت عبّاس عليه السلام ، اكنون در رفاه زندگى مى كنم و در ميان همسايگان و دوستانم داراى احترام و عزت مى باشم؛ اين از بركت ارشاد و هدايت آن واعظ مخلص است، لذا من نوكر همه ى شما هستم.»

شما امام من مى باشيد، آيا زشت نيست با وجود امام معصوم حتى به علمدار دشت كربلاء قمر بنى هاشم متوسل شوم و او را نزد خدا شفيع قرار دهم؟!

دقايقى بعد، از شدت ناراحتى و تأثرى كه داشتم در حالتى بين خواب و بيدارى، ناگهان چشمم به جمال دلربا و نورانى قطب عالم امكان حضرت حجة بن الحسن العسكرى ارواحنافداه روشن گشت، لذا بدون تأمل به آن حضرت سلام عرض كردم.

حضرت با محبت و بزرگوارى خاصى به من جواب داده و فرمودند: نه تنها توسل به عمويم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام زشت و ناپسند نيست و ناراحت نمى شوم، بلكه شما را هم راهنمايى مى كنم كه چگونه به حضرتش متوسل بشويد، و فرمودند: هر گاه خواستى از عمويم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام حاجت بخواهيد، اين چنين بگوييد:

يا أباالغوث أدركنى!!

يعنى: اى آقا پناهم بده.

گشته و ساكت شدند، صدايى را همه شنيدند كه چنين مى گفت: پدرم، شوهرِ مادرم مى باشد.

معلوم شد كه اين صدا از همان كودكى است كه در رحم آن دختر است، با شنيدن صدا احساسات مردم به جوش آمد، هوسه و هلهله بلند شد، مردم به طرف آن دختر هجوم آوردند، خدّام آستانه با زحمت، دختر را از چنگ مردم نجات داده و به حجره اى كه مركز كليد دارهاى آستانه بود بردند.

كليد دار حرم مرحوم سيد حسن، پدر مرحوم آقا سيد عبّاس بود، و من با او سابقه دوستى داشتم، پس از آن كه مردم رفتند، من به حضور آقاى سيد حسن رفتم و ماجراى آن دختر را پرسيدم، او در توضيح، چنين گفت:

اين طايفه از اعراب باديه نشين اطراف كربلاء هستند، اين دختر در عقد پسر عمويش بود، در بين آنها نامزدى و ملاقات با همسر، قبل از عروسى بسيار زشت است، و اگر چيزى در اين مورد كشف شود، ممكن است موجب خونريزى گردد.

پسر عمو و شوهر اين دختر، به علت محروم بودن از ملاقات همسر، و شايد به علت كدورتى كه با پدر زنش داشته مى خواسته او را ننگين كند، مراقب دختر مى شود و سرانجام با او محرمانه ملاقات كرده و همبستر مى گردد، سپس از ترس آزار پدر زنش فرار مى كند.

پس از مدتى حمل دختر ظاهر مى شود، بستگان دختر پس از اطلاع به تحقيق و بررسى مى پردازند، دختر مى گويد: من از شوهرم داراى حمل شده ام، شوهر او را پيدا مى كنند، و ماجرا را به او مى گويند، او از ترس پدر زن، يا آزار رسانى به آنها، منكر قضيه مى شود.

بستگان دختر تصميم مى گيرند تا دختر را بكشند، به التماس هايش اعتنا نمى كنند،

ص: 19

وقتى دختر خود را در تنگناى سختى مى نگرد كه مى خواهند او را بى گناه بكشند مى گويد: حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام را در مورد من حَكَم و داور قرار دهيد، هر چه او فرمود، همان را اجرا كنيد.

بستگان اين پيشنهاد را مى پذيرند، همراه با دختر وارد حرم مطهر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام مى شوند، دختر به ضريح آن حضرت مى چسبد، و ملتمسانه از ايشان مى خواهد كه داورى كند، و او را از مهلكه نجات بخشد.

در اين جا بود كه با لطف مخصوص حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام جنين در رحم دختر، با صدايى بلند كه همه حاضران مى شنوند، گواهى مى دهد و مى گويد: من فرزند شوهرِ مادرم هستم. به اين ترتيب با اعلان پاكى مادر، آبروى او را حفظ كرده و آن دختر از مهلكه نجات مى يابد.

است، و از محل قطع شده خون بسيار مى ريزد، با سرعت به حرم برگشتيم، ديديم انگشت قطع شده او، بى آن كه خون از آن بچكد، در پنجره ضريح آويزان شده است، گويى عضوى از اعضاء مرده است، سپس همين مرد روز بعد از دنيا رفت. معلوم شد او خيانتى كرده و بر اثر گناه و اهانت، مورد غضب حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام قرار گرفته است.

مى نشست، در همين وقت ناگاه ديدند او برخاست و به ميان سينه زنها آمد و با اين كه سه سال بود نمى توانست پايش را حركت دهد، بر سر و سينه مى زد و چنين نوحه مى خواند: منم مخيلف كه عبّاس عليه السلام مرا بر سر پا داشت!

وقتى مردم خرمشهر، اين كرامت را از حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام ديدند، شور و غوغايى در مجلس به پا شد، به طرف مخيلف هجوم آوردند و لباس هايش را براى تبرك، تيكه تيكه و پاره كردند، آن روز مجلس ادامه يافته و با اين كه بنا بود سفره غذا براى ظهر پهن شود، ممكن نشد و مجلس تا ساعت 9 شب همچنان با شور و احساسات وصف ناپذير مردم، ادامه پيدا كرد.

علامه شيخ حسن مى گويد: بعدا از مخيلف سوءال شد: چه ديدى؟ و چگونه شفا يافتى؟

در پاسخ گفت: در آن هنگام كه مردم به عزادارى مصيبت حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام پرداختند، من كه در زير منبر بودم، خواب مرا فرا گرفت، ناگاه ديدم مردى خوش سيما و بلند قامت، سوار بر اسب سفيد و درشت اندامى، نزد من آمد و فرمود: چرا براى عبّاس عليه السلام به سر و سينه نمى زنى؟

گفتم: عليل هستم و نمى توانم برخيزم،

باز تكرار كرد: برخيز،

گفتم: نمى توانم.

فرمود: برخيز.

گفتم: دستت را به من بده، مرا بلند كن.

فرمود: من دست ندارم.

گفتم: چه كنم؟

ص: 22

فرمود: ركاب اسب را با دستت بگير و برخيز، چنين كردم و برخاستم، اسب جهش كرد و مرا از زير منبر خارج نمود، و غايب شد. ناگهان ديدم سلامتى خود را باز يافته، و مى توانم برخيزم و راه بروم، به ميان جمعيت رفته و به سينه زنى پرداختم.

خوب شد، دامنش را گرفتم و عرض كردم: جوانى دارم، دستش بريده و بى هوش افتاده است، به فريادش برس.

فرمود: آن هم صاحبى دارد.

گفتم: تو كيستى؟

فرمود: من فاطمه، مادر حسين عليه السلام هستم، اين جمله را گفت و از نظرم غايب شد، پس به نزد فرزندم آمدم، ديدم دستش خوب شده و به بدنش چسبيده، گويى اصلاً قطع نشده بود، پرسيدم چگونه چنين شد؟

پسرم گفت: در اثناى بى هوشى، جوان نقابدارى را ديدم كه به بالينم آمد و به من فرمود: دستت را به جاى خود بگذار، من نيز چنين كردم و بعد از آن ديدم كه حتى هيچ اثر زخمى در دستم نيست.

گفتم: مى خواهم دست تو را ببوسم، ناگاه اشكش جارى شد و فرمود: اى جوان معذورم دار كه دستم را كنار نهر علقمه جدا كرده اند.

عرض كردم: تو كيستى؟

فرمود: منم عبّاس بن على عليه السلام ، سپس از نظرم غايب گرديد.

خانم شما حرفى زده باشم، حال اين بچه بسيار بد است و اميدى به بهبودى او نيست.

همسرم از اتاق حرف دكتر را شنيده بود، بى درنگ چادر بر سر كرده و گفت: اكنون مى روم و كار را درست مى كنم!

او رفت و پس از لحظاتى ديدم بيمار سر از بستر برداشته و مى گويد:

آقاجان مرا در آغوش بگير! تعجب كردم، كودك بى هوش چگونه يكباره به هوش آمد؟! او را در برگرفتم، به او آب دادم.

گفت: مادربزرگ (بى بى خانم) كجا است؟

گفتم: الآن مى آيد، هنوز در عالم تعجب بودم كه خانم وارد شد و با ديدن كودك در آغوش من گفت: ديدى كار را به سامان آورده و براى مريض در خطر مرگ شفا گرفتم؟! گفتم چه كردى و به كجا رفتى؟

گفت: به حرم مطهر مولانا العبّاس عليه السلام رفتم و گفتم: يا اباالفضل! من زوار تو هستم، اگر باب الحوائج نبودى بدين آستان روى نمى آوردم، اينك بچه ام در خطر مرگ است، شفاى او را از تو مى خواهم، و گرنه من جواب پدر او را چه دهم؟! اين سخن را گفتم و از حرم بيرون آمدم، اينك فهميدم كه در اثر توجه خاص مولانا العبّاس عليه السلام بيمار ما شفا يافته است.

متوسل شود خداى تعالى حاجتش را روا مى كند و من هم شفاى بيمارم را از شما مى خواهم.

وقتى به تهران برگشتم، متوجه شدم آن بانو را از بيمارستان مرخص كرده اند، و در روز عمل، دكتر جرّاحش اظهار داشته است: نمى دانم چطور شده كه كيسه صفراى اين بيمار خالى شده است؟ بحمدللّه از توسل به حضرت عباس عليه السلام نتيجه كامل گرفتم و آن بانو هنوز حالش خوب است.

عهده زنده ها بر نمى آيد و مردم آن را كرامت و معجزه مى نامند، از جمله كرامات مولا اميرالموءمنين على عليه السلام اين است كه سگ چون حيوان نجسى است به قبر مطهر ايشان نزديك نمى شود و از آن عجيب تر خمر است كه چون به آنجا مى برند فاسد مى گردد و اثر خمريت و مستى از آن زايل مى شود.

نادرشاه پس از شنيدن اين مطلب گفت: اگر چنين است كه تو مى گويى، من هم با تو مى آيم تا از نزديك اين كرامت و معجزه را مشاهده كنم.

چندى بعد نادر شاه به طرف عراق حركت كرد، چون به محدوده حرم مطهر مولا اميرالموءمنين على عليه السلام رسيد، شرابى را كه از قبل در ظرفى مخصوص گذارده و درِ آن را مهر كرده بودند تا كسى نتواند در آن تصرف كند، طلب كرد.

زمانى كه آن را آوردند، ديد بوى تندى همچون بوى سركه از آن متصاعد مى شود و چون آن را چشيد ديد سركه است! سپس يك سگ طلب كرد، سگ را آوردند ولى هر چه سعى و تلاش كردند تا آن حيوان را وارد محوطه و محدوده حرم مطهر كنند نتوانستند.

حيوان، دست هاى خود را به زمين فشار مى داد و هر چه مأمورين ريسمان وى را مى كشيدند فايده اى نداشت، تا اين كه ريسمان پاره شد و حيوان آزاد گرديد و به عقب برگشت.

وقتى نادرشاه اين صحنه را ديد، در مقابل عظمت اميرالموءمنين حضرت على بن

ابى طالب عليهماالسلام سر تعظيم فرود آورد و گفت: حال كه چنين شده مى خواهم به جاى اين حيوان، زنجيرى به گردن خود من بيفكنيد و كنار قبر مطهر مولا اميرالموءمنين حضرت على عليه السلام ببريد.

زنجيرى از طلا تهيه شد، ولى كسى جرأت نمى كرد آن را به گردن نادرشاه بيندازد

ص: 27

و او را به سوى حرم ببرد، زيرا فكر مى كردند او اكنون احساساتى شده و چنين مى گويد ولى بعد كه به خود مى آيد و حالش آرام و طبيعى گردد، آن شخص را مجازات مى كند.

در اين جا بود كه ناگهان شخصى ناشناس، ولى بسيار با هيبت، نزديك شد و زنجير طلا را به گردن نادر انداخت و او را به طرف قبر اميرالموءمنين على عليه السلام كشانيد، وقتى نادرشاه به كنار قبر مطهر رسيد، تاجى را كه از پادشاه هند گرفته و بسيار قيمتى بود روى قبر مطهر نهاد و عرض كرد: شاه تويى و من يكى از بندگان تو هستم، بلكه من سگ درب خانه تو مى باشم، سپس در نجف اشرف ماند و دستور داد تا گنبد حضرت را كه كاشى بود طلا كردند و بعد هم به كربلاء و زيارت حضرت سيدالشهداء عليه السلام مشرف شد و چون حوادث عاشورا و صحنه هاى دلخراش كربلاء و مصائب جانسوز حضرت اباعبداللّه عليه السلام و يارانش را برايش گفتند، متأثر شده و به شدت گريست.

در اين ميان، از علمدار كربلاء حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام نيز سخن به ميان آمد و گفته شد كه آن بزرگوار در روز عاشورا با چه رنج ها و مشقت هايى روبرو شده است.

نادرشاه گفت: قبر او در كجاى حرم امام حسين عليه السلام است؟

گفتند: وى قبرى جداگانه دارد، و نادر شاه را به حرم حضرت قمر بنى هاشم عليه السلام هدايت كردند، وقتى چشم نادرشاه به دستگاه باشكوه و حرم باصفاى قمر بنى هاشم عليه السلام افتاد و ديد دست كمى از حرم مولايش امام حسين عليه السلام ندارد، از حاضرين پرسيد: علت و حكمت ايجاد اين تشكيلات جداگانه چيست؟ و چرا حضرتش را در

حرم امام عظيم الشأن حسين بن على عليهماالسلام دفن نكرده اند؟!

گفتند: اين امر به علت وصيت خود سردار كربلا، قمر بنى هاشم عليه السلام بوده است كه به حضرت سيدالشهداء عليه السلام عرض كرد: مولا جان، مرا به خيمه مبر، چون به بچه هاى حرم وعده آب داده ام و آنها انتظار آب مى كشند؛ اينك اگر با اين وضع به خيمه برگردم،

ص: 28

شرمنده آنان خواهم بود.

اما هر چه علماء و حاضرين براى نادر شاه توضيح دادند، او قانع نشد كه بايد براى حضرت عبّاس عليه السلام گنبد و بارگاه جدايى باشد.

در اين اثناء ناگهان صداى فريادى همه را متوجه خود كرد، ديدند جوانى، با حالت آشفته و پريشان كنار ضريح مطهر فرزند رشيد مظلوم تاريخ اميرالموءمنين على بن ابى طالب عليهماالسلام فرياد مى زند و با لهجه محلى مى گويد: اى برادر زينب، به فريادم برس.

نادرشاه گفت: ببينيد مطلب از چه قرار است و آن جوان چه مى خواهد؟

جوان گفت: من از قبيله مسعود هستم و محل سكونت ما، در همين دو سه فرسخى شهر كربلاء مى باشد، در ميان ما رسم بر اين است كه يك روز قبل از عروسى، داماد همراه عروس به حرم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام مى آيند و سوگند مى خورند كه به يكديگر خيانت نكنند و حضرت را حَكَم قرار مى دهند كه هر كس به ديگرى خيانت كرد حضرت او را مجازات كند.

امشب هم، شب عروسى و زفاف من است، لذا با همسرم از منزل بيرون آمديم تا به حرم حضرت بياييم، ولى در بين راه هفت نفر سوار كار مسلح به ما حمله كردند و زنم را از من گرفتند و بردند، اكنون آمده ام كه از حضرت قمر بنى هاشم عليه السلام كمك بگيرم.

نادرشاه بسيار متأثر شد و گفت: من تا شب همسرت را به تو باز مى گردانم، ولى

جوان عرب، گفت: من از تو كمك نخواستم، من از برادر زينب كبرى عليهاالسلام كمك مى خواهم، و بايد هر چه زودتر همسرم را به من بازگرداند و آن دزدها را به كيفر خود برساند.

نادرشاه از سخنان گستاخانه آن جوان و اين كه كمك او را رد كرده، برآشفت و

ص: 29

گفت: بسيار خوب، اگر قمر بنى هاشم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام قبل از امشب همسرت را به تو نرساند، من تو را كيفر خواهم كرد و به حسابت خواهم رسيد.

جوان با مشكل دوم كه همان تهديد نادرشاه بود روبرو شد و خود را به روى قبر مطهر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام انداخت و در حالى كه فرياد مى زد مى گفت: اى پناه بى پناهان، اى پسر اميرالموءمنين على عليه السلام به دادم برس.

ناگهان صداى هلهله و فرياد زنى توجه همه را به خود جلب كرد كه صدا مى زد: رايتك عالية ياابوفاضل، مشكور يا اخو زينب! آن زن با لهجه محلى مى گفت: پرچمت بلند است اى اباالفضل عليه السلام ، سپاسگزارم اى برادر زينب! نادرشاه دستور داد جوان و همسرش را نزد او آوردند و ماجرا را از زن پرسيد. او نيز مانند شوهرش، رسم جارى قبيله و حمله دزدان را بيان كرد و اضافه نمود، چون دزدان مرا با خود بردند و شوهرم از من جدا و دور شد، فرياد برآوردم و حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام را به حق خواهرش زينب كبرى عليهاالسلام قسم دادم تا مرا نجات دهد.

ناگهان سوارى از سوى كربلاء نمايان شده و با عجله و شتاب بسيار نزديك ما آمد و به دزدان دستور داد مرا رها كنند، ولى آنها نپذيرفتند و حتى به آن سوار حمله بردند كه يك مرتبه ديدم برقى همانند برق شمشير به طرف دزدان حركت كرد و سرهايشان را از بدن جدا كرد و اكنون جسدها و سرهاى آنها در بيابان افتاده است، اينك نيز خودم را در اينجا مى بينم!

نادرشاه از ديدن اين كرامت قانع شد كه مقام والاى حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام اين مقدار هست كه به پاداش وفا و ايثارى كه در زندگى نشان داده، دستگاهى در كنار برادر عزيزش امام حسين عليه السلام داشته باشد. لذا دستور به توسعه حرم مطهر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام داد و مسجد بالاسر حضرت و مسجد رواق پشت سر را احداث نمود و صحن و ايوان را تزيين و تعمير اساسى كرد.

ص: 30

رقعه زنان را زيارت كنيم؟!

اين را گفت و ما را ترك كرد و از بقيع خارج شد.

من و سيد هادى مگوطر، در غياب او به زيارت مرقد مطهر آن بانوى بزرگوار پرداختيم، برنامه زيارت كه تمام شد، به خانه برگشتيم.

شب ها من و عبدالعبّاس، با هم در يك اتاق مى خوابيديم.

روز بعد هنگام سپيده دم كه از خواب بيدار شدم، عبدالعبّاس را در رخت خوابش نيافتم!

قدرى منتظرش ماندم و با خود گفتم: شايد به حمام رفته باشد! انتظار من طولانى شد، اما او بازنگشت!

نگران وى شدم، رفيق ديگرم، سيد هادى مگوطر را از خواب بيدار كرده و به او گفتم: رخت ها و لوازم عبدالعبّاس اين جاست، ولى خودش نيست!

او هم از وى خبرى نداشت، و به همين دليل به تدريج اضطراب و نگرانى ما بيشتر شد.

در نهايت به فكرمان رسيد كه برخيزيم و به دنبال او بگرديم، با خود گفتيم: كجا بايد دنبال او برويم؟! چه گونه بايد به جستجوى او بپردازيم؟! و از چه كسى بپرسيم و

تحقيق كنيم؟!

پس از مدت كوتاهى ناگهان درب خانه باز گرديد و عبدالعبّاس در حالى كه به شدت ناراحت بود و از شدت گريه چشمانش سرخ شده بود وارد اتاق شد.

به او گفتيم: خير است انشاء اللّه! كجا بودى؟! تو را چه شده؟! اين چه حالتى است كه در تو مشاهده مى كنيم؟!

گفت: رهايم كنيد تا كمى استراحت كنم آن گاه برايتان تعريف خواهم كرد!

ص: 32

پس از آن كه استراحت كرد گفت: يادتان مى آيد كه من عصر ديروز با تكبر و بى اعتنايى و بى ادبى بدون زيارت قبر مطهر حضرت ام البنين عليهاالسلام از بقيع خارج شدم؟

گفتيم: بله، به خوبى آن را به ياد داريم، حركت زننده اى بود.

او گفت: من قبل از سپيده دم در عالم روءيا خود را در صحن مطهر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام در كربلاء ديدم.

مردم دسته دسته براى زيارت حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام داخل حرم شريف آن حضرت مى شدند، من هم سعى و تلاش كردم كه همراه مردم وارد حرم شريف آن حضرت شوم ولى مانع ورود من شدند!

تعجب كرده و سوءال نمودم: چه كسى مانع من مى شود؟! و براى چه اجازه ورود به حرم مطهر را به من نمى دهند؟!

نگهبان حرم مطهر گفت: در واقع آقايم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام به من دستور فرموده است كه مانع ورود تو به حرم مطهر آن حضرت شوم!

به نگهبان حرم گفتم: آخر براى چه؟

گفت: نمى دانم!

خلاصه، هر چه كوشش و تلاش نمودم، اجازه ورود به حرم مطهر به من داده نشد!

با وجود آن كه شما مى دانيد من به ندرت گريه مى كنم از روى ناچارى، به توسل و گريه و زارى پرداختم تا اين كه خسته شدم.

چون ديدم اين كار فايده اى ندارد، اين بار به نگهبان حرم متوسل شدم و به او التماس كردم كه نزد آقايم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام برود و علت جلوگيرى از ورود من به حرم مطهر را از آن حضرت سوءال نمايد.

نگهبان رفت و برگشت و گفت: آقايم به تو مى فرمايد: چرا از زيارت قبر مادرم سرپيچى كردى و به او بى اعتنايى نمودى؟! به همين دليل به تو اجازه ورود به حرم خود را نمى دهم تا اين كه به زيارت قبر مادرم

ص: 33

بروى!

از هول و هراس اين روءيا، مضطرب و نگران گشته و از خواب بيدار شدم، و سپس با سرعت براى زيارت مرقد مطهر حضرت ام البنين عليهاالسلام و عذر خواهى از آن بانوى بزرگوار بابت رفتار زشتى كه از من نسبت به ايشان سر زده بود، به بقيع رفتم تا آن بزرگوار درباره من، نزد پسر بزرگوارش حضرت اباالفضل عليه السلام شفاعت نمايد.

آرى، من به بقيع رفتم و الآن نيز از نزد قبر مطهر حضرت ام البنين عليهاالسلام بر مى گردم.

راه اين ها را از بين ببرم و هر چه دارند بردارم و از اين رانندگى خلاص شوم!

از دليجان كه رد مى شود در ميان بيابان، به عنوان اين كه ماشين نقص فنى پيدا كرده، ماشين را نگه مى دارد و زن و مرد را از ماشين پياده مى كند و سپس يقه حاجى را گرفته از جاده كنار مى كشد تا او را خفه كند، زنش كه ماجرا را مى بيند، اظهار مى كند: تو ما را نكش، هر چه بخواهى به تو مى دهيم ولى آن خبيث هر چه داشته اند از آنها مى گيرد و خود آنها را نيز در چاهى كه در صد قدمى جاده بود مى اندازد، كه شايد تا صبح بميرند، سپس حركت مى كند و وارد اصفهان مى شود و به خانه مى رود و در اثر خستگى مى خواهد بخوابد، ولى خوابش نمى برد و با خود مى گويد: امكان دارد در ميان چاه نميرند و كسى آنها را نجات بدهد و در نتيجه من گرفتار شوم، خوبست برگردم، اگر زنده هستند آنها را بكشم و اگر مرده اند خيالم راحت شود.

نزديكى هاى صبح به طرف تهران حركت كرده و ضمناً چند مسافر هم سوار مى كند، چون به همان مكان مى رسد ماشين را نگاه مى دارد و به مسافرين مى گويد: اينجا باشيد چند دقيقه ديگر مى آيم، مقدارى كار دارم الان بر مى گردم.

زمانى كه نزديك چاه مى رسد متوجه مى شود ناله آنها بلند است و مى گويند: مردم، به داد ما برسيد، مردم مُرديم، و ناله مى زنند.

راننده خطاب به آنها مى گويد: شما كه هستيد؟ صداى او را نمى شناسند و مى گويند: راننده ما را لخت كرده و به چاه انداخته و خودش رفته تا بميريم، اى مسلمان، ما را نجات بده كه براى كمك به ضريح مطهر حضرت اباالفضل عليه السلام به اصفهان مى رفتيم.

راننده مى گويد: الان شما را خلاص مى كنم! اين را گفته و مى رود سنگى را كه در نزديك چاه بود بلند كند و به چاه بيندازد و آنها را بكشد، كه يك دفعه مارى از زير

ص: 35

سنگ بيرون مى آيد و نيش خود را فورا در بدن وى فرو مى كند!

راننده فرياد مى كشد و با صداى او، مسافرين كه منتظر راننده بودند، به دنبال صدا حركت مى كنند و مى بينند راننده افتاده و فرياد مى زند و مى گويد: مردم، مار مرا كشت! در اين حين، از طرفى ديگر نيز صدايى مى شنوند، وقتى به دنبال آن صدا مى روند مى فهمند صداى دوم از ميان چاه مى باشد، ريسمانى تهيه كرده و حاجى و زنش را از ميان چاه بيرون مى آورند و از آنها مى پرسند چه شده است؟

حاجى جريان مسافرتش را بيان مى كند و مى گويد: چقدر به راننده التماس كرديم كه ما را به حضرت اباالفضل عليه السلام ببخش، قبول نكرد و ما را به چاه انداخت.

مسافرين مى گويند: راننده را مى شناسى؟

مى گويد: آرى! و چون به نزد راننده مى آيند حاجى و زنش مى گويند: آن راننده همين شخص است، در همين حال راننده از اثر سم مار مى ميرد و چون لباس وى را مى گردند مى بينند هنوز پول و جواهرات زن حاجى در جيب او بوده و جايى پنهان نكرده است!

لاجرم انس بيشترى با هم پيدا كرديم. وى كرامت زير را از حضرت ابوالفضل عليه السلام برايم نقل كرد:

او مى گفت: با اين كه پدر بزرگ بنده، ژنرال كنسول رضا شاه در تفليس بود و زندگى مرفهى داشت ولى روزگار بازيگر، زندگى پسران او را خراب كرد، به گونه اى كه ما با سه عمويم در يك خانه چهار اطاقه اجاره اى زندگى مى كرديم، در ميان اين چهار خانوار زندگى ما از همه بدتر بود، من از كسالت فتق رنج فراوان مى بردم و بدون فتق بند، هرگز يك قدم هم نمى توانستم راه بروم، حتى در حمام وقتى فتق بندم را باز مى كردند ديگر قدرت نداشتم قدم از قدم بردارم، فقر مادى همراه با كسالت، خانواده مرا بسيار ناراحت كرده بود.

عموهايم عازم زيارت كربلاء شدند، ما هم خواستيم همراه آنان حركت كنيم ولى به علت بى پولى مورد ملامت قرار گرفتيم، من و مادرم هر طور بود با آنها همراه شديم.

هنگام حركت پدرم گفت: پسر 3 حاجت براى من از خدا بخواه، پول و منزل و ماشين، به هر حال با زحمات فراوان به كربلاى معلى رسيديم و پس از زيارت

حضرت امام حسين عليه السلام به حرم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام وارد شديم، جنب درب حرم مطهر، مادرم فتق بند مرا باز كرد و با چشم گريان گفت: يا اباالفضل عليه السلام ! من ديگر اين فتق بند را نمى بندم و شفاى پسرم را از تو مى خواهم، من متحير شده و با دست هاى كوچك شبكه هاى ضريح را گرفتم و 3 حاجت پدرم را بيان كردم.

وقتى به تهران برگشتيم ديدم پدرم ماشين خريده و پول دار شده، به گونه اى كه ظرف هاى نقره تهيه كرده است، حدود پنجاه سال قبل ماشين سوارى و رانندگى فقط مال اشراف مملكت بود كه پدرم به آن رسيده بود و اين كرامت از كرامات حضرت اباالفضل عليه السلام مى باشد كه شامل حال من و خانواده ام گشت.

ص: 37

همراه مادر و دختر و كليد دار به آنجا مى روند و جنازه راننده را متعفن و از هم پاشيده مى بيند.

شده بود، وقتى آن چند ارابه را با موفقيت عبور داديم و وارد جاده شديم، ديديم آن جوان بزرگوار از نظر غائب شد، و معلوم گشت كه صاحب پرچم، حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام ناظر عبور ما بوده است.

جاى خيلى بدى فرو رفت، مرد صاحب اثاثيه از ماشين پايين آمد و چند لحظه بعد دوباره سوار شد و با تب و لرزان، حيران و بهت زده، مرتبا مى گفت: ديدى چه بلايى به سر ما آمد؟

آن وقت ها در آن جاده ماشين خيلى كم رفت و آمد مى كرد. گفتم: آقاى مسافر، بيا بالا. ناگزير دست توسل به دامان حضرت قمر بنى هاشم عليه السلام زده و عرض كردم: آقا جان، يهودى ها مى آيند در خانه ات، نا اميدشان بر نمى گردانى، من كه نوكر برادر شما هستم!

طولى نكشيد كه ديدم يك آقايى با كلاهخود و زره و چكمه روى برف ها ايستاده و فرمود: ماشين را بگذار دنده عقب! وقتى دستور آن آقا را اجرا كرده و ماشين را دنده عقب گذاشته و مقدارى عقب آمدم، تمام نگرانى ها برطرف شد و يك دفعه ديدم روى جاده صاف ايستاده ام. بعد به من فرمود: حركت كن! من هم حركت كردم، يك دفعه هر

چه نگاه كردم كسى را نديدم.

بود. عظمت، جذابيت چشم گير مسجد، و عدم هماهنگى آن با بيابان برهوتى كه مسجد با آن همه تشريفات در وسطش قرار داشت، باعث شد تا علت را جويا شوم.

گفتند: اين مسجد داستان جالبى دارد و آن اين كه: روزى يكى از رانندگان تريلى كه از اين نقطه عبور مى كرده خوابش مى برد، ماشينش از جاده خارج شده و در حالى كه يك طرف تريلى كاملاً از زمين فاصله گرفته بود، در سراشيبى قرار مى گيرد، راننده از خواب بيدار مى شود و خود را در كام مرگ مى بيند، يك مرتبه فرياد مى زند: يا اباالفضل! در همان لحظه مشاهده مى كند كه دو دست در فضا ظاهر شد و تريلى را به طرف جاده هل داد، سپس با كمال تعجب مى بيند كه چرخ هاى تريلى بر روى زمين قرار گرفت و ماشين به صورت اعجاز آميزى به جاده بازگشت و تحت كنترل راننده در آمد.

راننده ى تريلى با ديدن اين كرامت باهره از ماشين پياده مى شود و آن نقطه را علامت مى گذارد، آنگاه به وطن خود رفته و اموال منقول و غير منقول خود را

مى فروشد و به تأسيس اين مسجد و ساختمان هاى تابعه اقدام مى كند.

با پخش خبر اين كرامت، ديگر رانندگان و افراد خير نيز به ساختن آن كمك مى كنند تا چنان كه مى بينيد، اين مجتمع بزرگ حضرت اباالفضل عليه السلام به صورت بسيار آبرومندى در وسط بيابان ساخته مى شود.

ماجرا از اين قرار است كه محمد آقا، فرزند ارشد ايشان، شب پنج شنبه 4 ذى الحجة سال 1416 قمرى برابر با 14/2/1374 سوار بر موتور گازى به سمت منزل مى رفته است، مقدارى از راه را كه طى مى كند، يك دفعه بدون اين كه به زمين بخورد و يا ضربه اى ببيند، احساس مى كند دو چشمش چيزى را نمى بيند و بينايى اش را از دست داده است، ابتدا فكر مى كند لابد چشمش تار شده و عارضه آن موقتى است، اما بعدا معلوم مى شود خير، نور چشم به كلى از دست رفته، و بالأخره با همان موتور كوركورانه و بسيار آهسته به كمك قرائن قبلى كه آن راه را قبلا مى پيموده خود را به منزل مى رساند و زنگ درب را به صدا در مى آورد.

پدرش مى گويد: قريب به يك ساعت بود كه از مسجد به منزل آمده بودم، در را باز كردم، محمد گفت: بابا! بگو مادرم بيايد دست مرا بگيرد و بياورد داخل حياط، بالأخره دست او را گرفته و به خانه بردم.

او را همان شب به بيمارستان امير كبير اراك مى برند، اطباى آنجا وى را معاينه مى كنند و مى گويند: ساختمان چشم، هيچ ايرادى ندارد، عارضه احتمالا مربوط به اعصاب و روان است. تا نيمه شب آنجا بوده و سپس به منزل بر مى گردند.

فردا كه روز پنج شنبه باشد مجدداً او را نزد اطباى متخصص ديگر برده، همه آنها مى گويند: چشم شما از نظر ساختمان هيچ اشكالى ندارد جز آن كه در انتهاى چشم سرخى اى وجود دارد كه معلوم نيست چه مى باشد، غده يا لخته ى خون؟

مخفى نماند كه قبل از ظهر روز پنجشنبه، يكى از علماى سادات شهر، به نام حجة الاسلام آقاى حاج سيد محمد معنوى كه از اهل منبر بوده و فعلا در قيد حياتند و از سادات خيلى معزز و محترم و معظم شهر هستند و 90 سال يا بيشتر سن دارند را مى آورند و ايشان روضه پنج تن آل عبا را خوانده و ضمن آن به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام متوسل شده و براى ايشان دعا مى كنند.

ص: 45

بعد از ظهر پنجشنبه بيمار را نزد دكتر جميليان، چشم پزشك معروف شهر مى برند، او نيز نظر مى دهد كه چشم از لحاظ ساختمان ايرادى ندارد و پس از آن او را به دكتر مهدى نشاط فر، متخصص اعصاب و روان و مغز نشان مى دهند، او هم پس از معاينه دقيق، نوار مغزى مى گيرد و نسخه مى دهد و مى گويد: 10 روز بايد اين قرص ها و داروها را مصرف كند و سپس آماده شود تا براى معاينات دقيق تر به تهران اعزام گردد، اگر مورد خاصى نباشد تقريبا بعد از شش ماه به طور نسبى بينائى خود را به دست خواهد آورد، اين صحبت ها را با همراهان ايشان داشته اند ولى در نزد بيمار او را دلدارى مى دهند.

شخص مذكور با ناراحتى شب جمعه را مى خوابد و مى گويد: با زنگ ساعت؛ 3 بعد از نيمه شب بود كه بر مى خيزد و قدرى آب مى نوشد و مجددا مى خوابد.

باز با زنگ، ساعت 4 از خواب بيدار مى شود و بر مى خيزد، وضو مى گيرد و نماز صبح را مى خواند، البته هنوز چشمانش نمى بيند و بعد از نماز دوباره مى خوابد.

ساعت 6 صبح مجددا بيدار مى شود، ولى هنوز نابيناست و چشمانش نمى بيند، پدرش چون در دانشگاه كلاس داشت از خانه خارج شده و به دانشگاه مى رود و محمد دوباره مى خوابد، خودش مى گويد:

شايد 10 دقيقه از خوابيدن من بيشتر نگذشته بود كه يك دفعه ديدم آقاى معنوى از در خانه وارد شد و گفتند: محمد آقا، برايت دكتر آوردم، من چيزى را نمى ديدم ولى حس مى كردم كه خانه بسيار روشن است؛ روشنى عجيبى، آقايى از من سوءال كرد: دكترها چه گفتند؟

گفتم: آقا قرار است مرا به تهران بفرستند براى سى تى اسكن و معاينات ديگر.

فرمودند: احتياج به دكتر نيست!

ص: 46

صداى گريه ام بلند شد و گفتم: آقا، شما دارو و درمان كنيد.

فرمود: ما حاجت به دارو و درمان نداريم.

گفتم: پس دستى بكشيد و شفا دهيد.

فرمود: من دست در بدن ندارم! و به آقاى معنوى امر كردند كه شما دستى به چشم ايشان بكشيد! حاج آقا هم دستى به چشم من كشيدند، يك مرتبه متوجه شدم كه مى بينم و نور به چشمانم برگشته است و آن آقا، كه لباس عربى بلند بر تن داشتند و آقاى معنوى، بدون اين كه ديگر با من حرفى بزنند برخاستند و از در اتاق بيرون رفتند، من به آنها نگاه كرده و بلند گريه مى كردم، اهل خانه دور من جمع شده بودند، آنها به داخل حياط رفتند، تا نزديك درب حياط آن آقايان را ديدم، هنوز از داخل حياط بيرون نرفته بودند كه ناگهان غيبشان زد.

من بلند بلند گريه مى كردم، اهل خانه مرا صدا زدند، برخاستم و ديدم همه جا را مى بينم، بدون اين كه يك دانه قرص خورده باشم! صبح منزل آقاى معنوى رفتم و ماجرا را براى ايشان تعريف كردم، آقا از آن جريان بى خبر بود لذا خيلى متأثر شده و گريه كردند و از شفاى من خوشحال شدند، بعدا نزد آقاى دكتر نشاط فر رفتم و ايشان گفتند: داروها خوب زود اثر كرد؟

گفتم: اصلاً دارو نخوردم! ماجرا را تعريف كردم، تعجب كرد و تصديق نمود، دوباره مرا معاينه كرد و گفت: اصلاً اشكالى در چشم تو وجود ندارد و قرمزى مزبور هم ديده نمى شود و اين يك شفاى الهى است.

مى بردم، فرق آن روز با روزهاى ديگر اين بود كه روزهاى گذشته پسر دوم من كه 2 سال داشت همراه من بود اما آن روز او را نياورده بودم، همچنين پدرم روزهاى گذشته همراه من مى آمد ولى وى نيز آن روز در اثر كسالتى كه داشت با من نيامده بود.

به همسرم هم گفته بودم اگر امروز به منزل نيامدم منتظرم نباشيد، كارگرها را به كارخانه رساندم و برگشتم، در برگشت به آينه نگاه مى كردم تا ماشين هايى كه در ديدم قرار داشتند زحمتى برايم فراهم نسازند، يك دفعه ديدم ماشين از كنترل من خارج شد و با ماشين در حال حركت به كانالى كه پر از آب بود سقوط كردم، بعد از سقوط به اين فكر افتادم كه چه بايد كرد؟

دقايقى بعد به يادم آمد تا حدودى شنا بلد هستم، سپس متوجه درب ماشين شدم كه درب را باز كرده و خودم را نجات دهم، به درب ماشين فشار آوردم ولى درب باز

نشد، با مشت و كله به درب كوبيدم اما فشار آب مانع از آن بود كه درب ها باز شوند.

اواسط آبان ماه و هنگام سردى هوا بود لذا شيشه ها را بالا برده بودم، هر چه تلاش كردم شيشه ها را پائين بياورم نشد، آب هم كم كم از درزهاى ماشين به داخل نفوذ مى كرد، ماشين من وانت بود و اطاق ماشين پر از آب شده بود، يعنى در آب فرو رفته بودم، ديگر كم كم قطع اميد كردم و مرگ را به چشم خويش ديدم، از پشت صندلى برخاسته و نشستم و شهادتين را همراه با آيه ى شريفه انا لله و انا اليه راجعون، خواندم، مى دانستم كه بر اثر آب جنازه انسان باد مى كند و در آن حال مشكل است كه جنازه را از پشت فرمان ماشين در بياورند و نيز در اين فكر بودم كه به همسرم گفته بودم: منتظرم نباش، آن زمان همسرم حامله بود و او تا كى بايد دنبال من بگردد؟

از جهتى هم خوشحال بودم كه پدر و فرزندم همراه من نيستند و الا الآن آنها هم مثل من گرفتار بودند، در اين انديشه ها بودم و انتظار مرگ را هم مى كشيدم كه ناگاه نيرويى مرا از جا بلند كرد، در حالى كه با همه توان فرياد مى زدم: يا اباالفضل عليه السلام ! به

ص: 48

سمت درب اتومبيل دست بردم، همين كه دست با درب تماس گرفت بدون آن كه فشارى بياورم ديدم درب باز شد، از ماشين خارج شده و شنا كنان تا ديواره كانال پيش رفتم، در آنجا به علت لغزندگى نتوانستم از آب بالا بيايم لذا شنا كنان خودم را به لوله اى كه از وسط كانال رد شده بود رساندم و آن را گرفتم و بالا آمدم.

حالا خودتان قضاوت كنيد، درب اتومبيلى با آن همه فشار آب آيا در حد قدرت من بود كه آن را را باز كنم؟ اگر مى شد پس چرا اول كه اين كار را كردم توفيقى به همراه نداشت؟! ليكن به خودش قسم، همين كه نام مبارك حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام بر زبانم جارى شد روزنه نجات به رويم باز گرديد.

گفتند: غذا همين است و الآن وقت نيست كه از بازار چيزى تهيه كنيم، گفتم: حالا همين مقدار غذا را بكش، خدا كريم است. به خيابان رفته و عمامه ام را از سر برداشتم و صورت خود را به طرف كربلاء برگردانده و عرض كردم: يا اباالفضل! مجلس مال شما است و من نوكرى شما را مى كنم، آبروى مجلس خودتان را حفظ نماييد، وقتى به منزل برگشتم غذا را آوردند، در آن وقت قاشق و چنگال رسم نبود؛ بلكه غذا را در سينى هاى روسى پر مى كردند و به مجلس مى بردند، يك وقت اخوى و مرحوم دايى از مجلس صدا زدند: سيد على! غذا بس است.

رفتم سر سفره و ديدم غذا زياد است، خودم هم بر سر سفره نشستم، حاضران گفتند: مى خواستى به عده مخصوصى شام بدهى و ما را از آن محروم كنى؟

گفتم: بياييد غذا را نگاه كنيد، به حضرت اباالفضل قسم، ديگ غذا همين است و هنوز نصف ديگ، باقى مانده. همه حاضران صحنه را ديدند و گفتند: سبحان اللّه، لطف و كرم حضرت است كه اين غذاى كم، اين جمعيت را اداره كرده. همين قضيه باعث شد هر سال شب هفتم محرم مردم را به مجلس دعوت كنم و حدود چهارصد كيلو برنج و يك گوساله بكشم، و هنوز اين برنامه در شاهرود ادامه دارد.

ما حدود ده خانوار ديگر نيز بودند كه قصد داشتند ايام محرم را كنار مرقد مطهر آقا امام حسين عليه السلام و قمر بنى هاشم عليه السلام باشند، ولى بعد از اين كه به كرمانشاه رسيديم براى اخذ ويزا دچار مشكل شديم و سفر به تعويق افتاد به طورى كه وقتى وارد كربلاء شديم دهه اول محرم تمام شده بود و طائفه بنى اسد كه طبق روال در سوم شهادت آقا امام حسين عليه السلام و اصحاب باوفايش به كربلاء مى آمدند تازه رسيده بودند و با بيل و كلنگ در سراسر حرم نشسته يا خوابيده بودند تا براى صبح 13 محرم كه روز سوم امام بود مراسم خود را اجرا كنند.

ما هم بعد از زيارت، چون حرم خيلى شلوغ بود و نيز خسته بوديم، به مسافرخانه رفته تا استراحت كنيم. چند شبى به همين منوال گذشت و هر شب، اول به زيارت آقا

امام حسين عليه السلام و بعد به زيارت قمر بنى هاشم اباالفضل العبّاس عليه السلام مى رفتيم، در يكى از همين شب ها وقتى به حرم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام وارد شديم ديديم در قسمتى از حرم زنان هندى دور دخترى جمع شده اند و مشغول گريه و زارى هستند، خواهرم به آنها نزديك شد و بعد از مدتى پيش ما آمد، وقتى از او جريان را سوءال كرديم گفت: عده اى زن هندى هستند كه دختر يكى از آنها بر اثر حادثه اى نابينا شده و حالا مى خواهند به كشورشان برگردند، ولى به خاطر اين كه دختر نابينا شده مادرش بى تابى مى كند كه اگر برگردند خانواده شوهرش او را اذيت خواهند نمود، زيرا آنها سنى مذهب هستند و او را نيز از اين سفر منع كرده بودند ولى او قبول نكرده و همراه دخترش و جمعى ديگر از زنان هندى به اين سفر آمده اند.

هنوز از صحبت هاى خواهرم چيزى نگذشته بود كه ناگهان ديديم صداى هلهله و فرياد، صحن و سراى آقا قمر بنى هاشم عليه السلام را به لرزه در آورد. وقتى جلوتر رفتيم ديديم آن دختر نابينا در حالى كه چشمانش مى درخشد در ميان زنان هندى قرار دارد و آنها نيز فرياد شادى بر مى كشند.

ص: 51

اين صحنه را من و كليه همراهان مشاهده كردند و يكى از زيباترين صحنه هايى بود كه در عمرم ديده ام.

اسلام به دست من مى رسيد و به آن سوءالات پاسخ مى دادم.

در يكى از نامه ها گفته شده بود: چرا اين همه پول صرف طلا كارى در سقاخانه حسينيه شده است، در حالى كه تهى دستانى هستند كه وضع مالى آن ها خوب نيست، در جواب گفتم: بهتر است اين موضوع را با هيئت حسينيه در ميان بگذاريم، يك روز دو نفر از آن ها را در همان مجلس ديدم، آن ها چنين پاسخ دادند: بهتر است با كسى كه اين در را خريده صحبت كنيد، بانى آن نيز در مجلس حضور داشت، وقتى جريان را از او سوءال كردم، پاسخ داد: من در يكى از سفرها هنگام بازگشت به آبادان، ناگهان بر اثر سرعت زياد، لاستيك جلوى ماشينم تركيد در حالى كه همه سرنشينان ماشين از

خانواده ام بودند، ماشين از كنترل من خارج شده و روى جاده مى غلطيد، در همان لحظه اين جمله از قلب من گذشت: يا اباالفضل! از خداوند بخواه ما را از اين خطر حفظ كند، اگر من و خانواده ام سالم مانديم، درب سقاخانه حسينيه اصفهانى ها را طلا كارى مى كنم.

همين كه كلام من تمام شد ماشين چند بار غلطيد و ايستاد، من نمى توانستم ماشين را به آبادان ببرم و همان جا رهايش كردم؛ به محض رسيدن به آبادان به حسينيه آمدم و اين اثر ناقابل را تقديم اين سقاخانه كردم.

روى دوشم بود، يك لحظه پسرم صدا زد: بابا! كجا مى روى؟

گفتم، پسرم! امشب، شب تاسوعا است و من در هيئت، سقايى مى كنم و بايد آب به هيئتى ها بدهم.

پسرم گفت: بابا! تا به حال مرا با خود به هيئت نبرده اى، مگر اربابت اباالفضل نيست؟ بابا امشب مرا با خودت به هيئت ببر و از اربابت بخواه تا از خدا شفاى مرا بگيرد.

او گفت: خيلى پريشان شدم، مشك آب را روى يك دوشم و پسر فلجم را روى دوش ديگرم گذاشته و از خانه بيرون آمدم، وقتى هيئت مى خواست حركت كند،

جلوى هيئت ايستادم و گفتم: هيئتى ها! يك لحظه بايستيد، امشب پسرم جمله اى به من گفت كه دلم را سوزاند، اگر امشب اربابم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام بچه ام را شفا داد كه هيچ، اگر شفا نداد فردا مى آيم و مشك آبم را پاره مى كنم و ديگر سقايى حضرت اباالفضل عليه السلام را كنار مى گذارم.

اين را گفتم و هيئت حركت كرد، نيمه شب بود كه عزادارى آنها تمام شد و ديدم خبرى نشد، پريشان حال بودم، با خود گفتم: خدايا! اين چه حرفى بود كه من زدم، چرا من تا اين حد بى ادبى كردم، شايد خود آنها دوست دارند كه بچه ام را در اين حال ببينم، شايد مصلحت اين طور باشد.

با خود گفتم: ديگر حرفى است كه زده ام، اگر پسرم شفا نگيرد فردا مشكم را پاره مى كنم، آمدم منزل، وارد اتاق شده و نشستم، من و پسرم گريه زيادى كرديم، يك دفعه پسرم صدا زد: بابا! بس است، اگر دلت را سوزانده ام مرا ببخش، هر چه صلاح خدا باشد من هم راضى ام، از اتاق بيرون آمده و به اتاق بغل رفتم و با گريه و اشك آرام نمى شدم تا اين كه كاملاً به خواب رفتم، در آن هنگام شنيدم كه پسرم مرا صدا مى زند و

ص: 54

مى گويد: بابا! بيا اربابت به كمكم آمده، بابا! بيا اربابت مرا شفا داد.

آمدم در را باز كردم، ديدم پسرم با پاى خودش آمده.

گفتم: پسرم چه شده؟

پسرم صدا زد: بابا! وقتى تو از اتاق بيرون رفتى، يك دفعه اتاق روشن شد، ديدم يك نفر كنارم ايستاده و به من مى گويد: بلند شو.

گفتم: آقا! نمى توانم از جا بلند شوم.

ديدم اربابت به من گفت: بگو يا اباالفضل و از جا برخيز.

با خود گفتم: حتما پسرم داستان تعريف مى كند، او را بلند كرده و روى دوشم

گذاشتم و از خانه بيرون رفتم، در حالى كه با صداى بلند مى گفتم: اى هيئتى ها! بياييد حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام پسرم را شفا داد.

عده اى هم با حالت غضب در گوشه اى ايستاده و نظاره گر اعمال آنهايند.

در اين ميان بچه اى هم به چشم مى خورد كه فقط سر دارد و بقيه بدن وى تيكه اى گوشت بيشتر نيست! پرسيدم: اين ها كه به حضرت متوسلند چه افرادى هستند و آن عده ديگر كه كنار ايستاده اند كيانند؟

گفتند: آن عده كه به ضريح چسبيده اند و درخواست شفا مى كنند شيعه هستند، و آن گروه ديگر اهل سنت، و علت هم اين است كه دختر و پسرى از اين دو طايفه با هم ازدواج كرده اند و ثمره ازدواج آنان همين بچه است كه مى بينى، گروه سنى، شيعيان را تهديد كرده اند كه اگر اين بچه خوب نشود، همه شما را مى كشيم و الآن اين شيعه ها

آمده اند شفاى بچه را از حضرت بگيرند.

سرهنگ سپس افزود: من در حرم مطهر ايستاده بودم كه يك وقت ديدم آن بچه عليل و مريض، كه يك تيكه گوشت بيشتر نبود، شروع به حركت كرد و اعضاى بدن وى همه سالم گرديده و به شكل يك انسان طبيعى درآمد و شفا يافت و در پى آن، حرم مطهر يكپارچه پر از شادى و سرور و صلوات بر محمد و آل محمد صلى الله عليه و آله شد

هنگام يكى از بچه ها كه مى خواست بادبادك را بياورد روى سيم هاى لخت قرار گرفت و در جا خشك شد.

پدرم جناب سيد ضياء الدين فرمودند: خودم با چشمم ديدم كه يك زن عرب با سرعت خودش را به ايوان رساند و با انگشت ابهام به ضريح مطهر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام اشاره مى كرد و از آن حضرت بچه اش را طلب مى نمود، ناگهان به طرف كودك رفت و تمام جمعيت به دنبال او راه افتادند، يك دفعه مثل اين كه كسى كودك را برداشت و جلوى مادرش قرار داد و فرار كرد، جمعيت هجوم آوردند و لباس آن دختر بچه را تيكه تيكه كردند و براى تبرك بردند.

مردم جلوگيرى كنى، همين حالا سر از بدنت جدا مى كنم.

در اين هنگام در دل صدام وحشتنى ايجاد شد و سرش را پايين انداخت و به شرطه ها نگاه كرد و گفت: به جمعيت كارى نداشته باشيد و سريع از صحن حرم بيرون رفت و مردم هم چنان شعار مى دادند، بعدا معلوم شد كه علت شعار دادن مردم ديدن كرامت و معجزه اى از آقا اباالفضل العبّاس عليه السلام بوده كه به بيمارى شفا عنايت كرده بودند.

شد تا ايشان با كمال آرامش روضه خود را ادامه دادند و به پايان رساندند.

پس از پايين آمدن آن عالم از منبر، دوباره طوفان شديدى شروع شد و هنوز نيمى از جمعيت از آن جا خارج نشده بودند كه چادر در اثر شدت باد، پاره پاره شد و پارچه هاى سياهى را كه بر در و ديوار نصب كرده بودند از جا كنده شدند، جز كتيبه هايى كه در آن ذكرى از اهل بيت عليهم السلام و امام حسين عليه السلام نوشته شده بود.

مشكلى ندارد.

گفتم: آقا! نمى توانم روى پاهايم بايستم، آن گاه آن آقا دستم را گرفت و مرا بلند كرد.

وقتى اين جملات را به آن آقا مى گفتم مردم حرف هاى من را مى شنيدند. وقتى روى پاهاى خود ايستادم، جمعيت كه از اين قضيه تعجب كرده بودند تمام لباس هاى مرا پاره كردند، سپس مادرم مرا خارج نمود و يك دست لباس نو برايم خريد و مرا نزد پزشك اولى و دومى برد، هر دو پزشك در حالى كه سخت حيرت زده بودند، به كرامات و معجزه حضرت اباالفضل عليه السلام اذعان كردند و هر كدام انعام زيادى به من

دادند و من به دست حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام شفا يافتم.

است و هيچ اتفاقى برايش نيافتاده، لذا او را در آغوش گرفته و دلدارى داديم كه خوشبختانه به خير گذشت.

او گفت: در شيب تند جاده ناگهان فرمان ماشين بريد، ديگر هيچ اميد نجاتى نداشتم، سقوط ماشين و مرگ من حتمى بود، با انحراف ماشين از جاده، چشمم به گلدسته هاى تكيه حضرت اباالفضل عليه السلام روستا افتاد، در حال سقوط به قمر بنى هاشم عليه السلام متوسل شدم، در همان لحظه شخصى مرا از پشت فرمان برداشت و جلوى پاى شاگرد در قسمت پايين گذاشت و اكنون سالم هستم و هيچ ترديدى ندارم كه معجزه قمر بنى هاشم عليه السلام و عنايت آن حضرت باعث نجاتم از مرگ شده است.

نقل كننده مى گويد: به مرد عرب گفتم: چطور شد با حضرت صحبت كردى و نتيجه گرفتى؟

مرد عرب گفت: به حضرت گفتم: اگر پول ندهى مى روم خدمت امام حسين عليه السلام و شكوه مى كنم، ناگهان ديدم حضرت، داخل ضريح ظاهر شد و در حالى كه روى صندلى نشسته بود، حواله اى به من داد، من هم رفتم و از بازار گرفتم.

مضطربانه و كارهاى نامناسب انجام مى داد و به شدت متحرك بود.

زن ها هم براى حفاظت از او در تلاش بودند، پرسيدم: چه شده است؟

گفتند: اين زن ديوانه است و مى خواهند او را به حرم حضرت قمر بنى هاشم اباالفضل العبّاس عليه السلام ببرند تا حضرت او را شفا دهد؛ اما حريف او نمى شوند.

از وضع آن زن بسيار ناراحت شده و به حرم امام حسين عليه السلام مشرف گشتم، بعد از زيارت بيرون آمدم؛ اما خبرى از آنها نبود، به طرف حرم مطهر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام رفتم، آن ها را در بازار ديدم و مردان جلو و زن ها از پشت سر هلهله

مى كردند.

گفتم: چه شده است؟

گفتند: پس از توسل به حضرت قمر بنى هاشم اباالفضل العبّاس عليه السلام آن زن شفا گرفت. خواستم آن زن را ببينم ولى چون زن ها منظم و با وقار حركت مى كردند نتوانستم او را بشناسم.

مرده يا از هوش رفته، بيا او را به بيمارستان ببر.

گفتم: دكتر اين جا است، او را كجا ببرم، برو او را بياور اين جا، همسرم رفت و او را روى دست آورد، چند دقيقه كنار ضريح مطهر به قمر بنى هاشم عليه السلام متوسل شدم، ناگهان كودكم چشم باز كرد، سپس او را به بيمارستان برديم، دكترها گفتند: صحيح و سالم است. آن دختر الآن 32 سال دارد.

ورم پايت بگذار، او هم همين كار را مى كند و با عنايت حضرت اباالفضل عليه السلام به وسيله جاروى حرم آن حضرت شفاء پيدا مى كند و فرداى آن روز ديگر درد و ورمى در پايش احساس نمى كند.

نزد من آمدند، گفتم: باز گوش مرا مورد آزمايش قرار دهيد، اين بار كه معاينه كردند، ديدند عارضه كاملاً برطرف شده است.

فورا كميسيون پزشكى تشكيل يافت و در باب اين حادثه معجزه آسا بحث هايى صورت گرفت، در طول بحث نظراتى داده شد و قرار شد نظر خود من را نيز در اين مسأله جويا شوند.

من در جواب گفتم: به واسطه خاك قبر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام است.

با شگفتى گفتند: آيا از آن خاك چيزى باقى مانده است؟

گفتم: بلى، و به ايشان دادم.

تربت حضرت را سه روز در آزمايشگاه مورد تجزيه و تحليل قرار دادند، روز چهارم پزشك آمد و با حال اشك گفت: سه روز آن را در دستگاه گذاشته ام و مى بينم خاك و خون است و اثر شفا در آن خون مى باشد.

آرى، در مدتى كه در آن كشور بودم، همه جا در مجالس و محافل از اين كرامت سخن مى گفتند و جمعيت فراوانى از فرقه كفار شيفته آن بزرگوار شدند و عده اى هم كه از نزديك شاهد قضيه بودند به اسلام گرايش پيدا كرده و شيعه شدند.

حضرت اميرالموءمنين على بن ابى طالب عليهماالسلام مى نشستند و افراد مختلف در اين موقع براى گرفتن استخاره به ايشان مراجعه مى كردند.

آقاى كشميرى نقل كردند: مدتى بود مى ديدم زنى با عباى سياه و حالت زنان معيدى (به زنانى كه در چادرها و يا در روستاها زندگى مى كنند، معيدى مى گويند) زير ناودان طلا مى نشيند و زن ها به او مراجعه مى كنند و او نيز با تسبيحى كه به دست دارد،

برايشان استخاره مى گيرد.

اين حالت نظرم را جلب كرد، روزى به يكى از خدام صحن مطهر گفتم: هنگام ظهر كه كار اين زن تمام مى شود او را نزد من بياوريد، از او سوءالاتى دارم.

خادم مزبور، يك روز پس از اين كه كار استخاره آن زن تمام شد او را نزد من آورد، از او سوءال كردم: تو چه مى كنى؟

گفت: براى زن ها استخاره مى گيرم.

گفتم: استخاره را از كه آموختى؟ چه ذكرى مى خوانى؟ و چگونه مطالب را به مردم مى گويى؟

گفت: داستانى دارم، و شروع به تعريف آن داستان كرد كه من زنى بودم كه با شوهر و فرزندانم زندگى عادى اى را مى گذراندم، شوهرم در اثر حادثه اى از دنيا رفت و من ماندم و چهار فرزند يتيم، خانواده شوهرم، به اين عنوان كه من بد قدم هستم و قدم من باعث مرگ پسرشان شده، مرا از خود طرد كردند و خانواده خودم هم اعتنايى به مشكلات مادى من نداشتند، لذا زندگى را با زحمات زياد و رنج فراوان مى گذارندم.

ضمناً از آنجا كه زنى جوان بودم، طبعاً راههايى نيز براى انحرافم گسترده مى شد، و چندين مرتبه بر اثر تنگناهاى اقتصادى و احتياجات مادى نزديك بود به دام افتاده و به فساد كشيده شوم و تن به فحشا بدهم، ولى خداوند كمك نمود و خوددارى كردم، تا

ص: 67

اين كه روزى بر اثر شدت احتياج و گرفتارى، تصميم گرفتم كه چون زندگى برايم طاقت فرسا شده و ديگر چاره اى نداشتم تن به فحشا بدهم.

تصميم خود را گرفته بودم، اما اين بار نيز خدا به فريادم رسيد و مرا نجات داد، در بين ما رسم است كه اگر حاجتى داريم به حرم حضرت اباالفضل عليه السلام مى آييم و سه روز اعتصاب غذا مى كنيم تا حاجتمان را بگيريم، و اكثراً هم حاجت خود را مى گيريم. من

نيز تصميم گرفتم به ساحت مقدس حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام متوسل شده و اعتصاب غذا كنم.

رفتم و دست توسل به دامن ايشان زده و كنار ضريح آن حضرت اعتصاب غذا را شروع كردم، روز سوم در كنار ضريح خوابم برد و حضرت اباالفضل عليه السلام به خوابم آمد و حاجتم را برآورد و فرمود: براى مردم استخاره بگير.

عرض كردم: من كه استخاره بلد نيستم.

فرمود: تو تسبيح را بگير، ما حاضريم و به تو مى گوييم كه چه بگويى.

از خواب بيدار شده و با خود گفتم: اين چه خوابى است كه ديده ام؟! آيا براستى حاجتم روا شده و ديگر مشكلى نخواهم داشت؟!

مردد بودم چه كار كنم؟ بالاخره تصميم گرفتم اعتصابم را شكسته و از حرم خارج شوم و ببينم چه مى شود، از حرم خارج شده و داخل صحن گرديدم، از يكى از راهروهاى خروجى كه مى گذشتم زنى به من برخورد كرد و گفت: خانم استخاره مى گيرى؟ تعجب كردم، اين چه مى گويد؟! معمول نيست كه زن استخاره بگيرد، آن هم زن معيدى و چادرنشين و بيابانى! ارتباط اين خانم با خوابى كه ديدم و دستورى كه حضرت به من دادند، چيست؟! آيا اين خانم از خواب من مطلع است؟! آيا از طرف حضرت مأمور مى باشد؟! بالاخره، گفتم: من كه براى استخاره تسبيح ندارم، فوراً ت

ص: 68

سبيحى به من داد و گفت: اين تسبيح را بگير و استخاره كن!

دست بردم و با توجهى كه به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام داشتم مشتى از دانه هاى تسبيح را گرفتم، ديدم حضرت در مقابلم ظاهر شد و فرمود كه به اين زن چه بگويم، مطالب را گفتم و او رفت.

از آن تاريخ به بعد، هفته اى يك روز به اين محل زير ناودان طلا مى آيم و زنانى كه

وضع مرا مى دانند، نزدم مى آيند و برايشان استخاره مى گيرم و بابت هر استخاره پولى به من مى دهند. ظهر كه مى شود، با پول حاصله، وسايل معيشت خود و فرزندانم را تهيه مى كنم و به منزل بر مى گردم.

قسم دروغ خوردى، عمويم حضرت اباالفضل عليه السلام از اين امر غضبناك شده و تو را به اين صورت درآورده است! هنگامى كه مرد جيب بر از غضب پسر اميرالموءمنين عليه السلام آگاه مى شود، شفاى خود را از باب الحوائج مى خواهد و توبه مى كند و قول مى دهد از آن پس گرد كارهاى ناروا نگردد، حضرت اباالفضل عليه السلام نيز او را شفا مى دهند و بدين ترتيب مردى كه عمر خود را با دزدى و جيب برى گذرانده بود به راه راست هدايت

مى گردد.

ما را معالجه كن، ايشان هم دستى به صورت من تا روى سينه ام كشيدند و از جا حركت كردند و رفتند.

بعد از آن احساس كردم سلامتى خود را بازيافته و ديگر احتياجى به دكتر و بيمارستان ندارم و اين چنين كه ملاحظه مى كنيد صحيح و سالم گرديدم.

جناب گذاشتم و چون مادرم در زمان حياتش نسبت به نماز و روزه اش بى اهميت بود عرض كردم: يا اباالفضل عليه السلام مادرم نماز و روزه اش را نيكو به جا نياورده، ولى الحال دخيل شما است، شما او را شفاعت كنيد تا عذابش نكنند، من متعهد مى شوم پنجاه سال براى او روزه و نماز به جاى آورم.

پس او را دفن كردم و در امر نماز و روزه براى او مسامحه شد و مدتى گذشت.

شبى در خواب ديدم شور و غوغائى بر در خانه من است، از خانه بيرون آمدم ببينم قضيه چيست؟ ديدم مادرم را به درختى بسته اند و تازيانه مى زنند.

گفتم: براى چه او را مى زنيد؟

گفتند: ما از جانب حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام مأموريم او را بزنيم تا فلان مبلغ پول بدهد.

سراسيمه داخل خانه شدم و آن پولى كه طلب مى كردند آوردم و به ايشان دادم و مادرم را از درخت باز كرده و به منزل بردم و مشغول به خدمت او شدم.

وقتى بيدار شدم حساب كردم آن مقدار پولى كه در خواب از من گرفته اند مطابق بود با پول پنجاه سال نماز و روزه اى كه متعهد شده بودم به جاى آورم، لذا فورا آن مبلغ را برداشتم و خدمت آقا ميرزا سيد على رحمه الله ، صاحب كتاب رياض برده و گفتم اين پول پنجاه سال نماز و روزه است، خواهش مى كنم لطف فرموده و به نيابت از مادرم به جا آوريد.

جمعه در تعزيه حضرت سيدالشهداء عليه السلام در منزل و جاهاى ديگر ملاقات مى كرديم، نقل نمود:

در سالى كه از يزد با شتر و اموال بسيار به كربلاء مشرف مى شديم، نيمه شب

نزديك كوهى با دزدان و قطاع الطريق روبرو شديم، من سكه هاى زيادى از طلا با خود داشتم، فورا آنها را در قنداقه ى كودك كه همين ميرزا حسن باشد گذاشته و او را به مادرش دادم.

در اين اثنا دزدها ريختند و مشغول غارتگرى شدند، فرياد زوار گوش فلك را كر و چشم مور و مار را گريان مى نمود، صداها بلند شد: يا اباالفضل العبّاس، اى قمر بنى هاشم، به فرياد ما برس.

ناگاه در آن شب تاريك جمال آن ماه بنى هاشم با روى برقع كشيده بيرون آمد و سوار بر اسب از دامنه كوه سرازير گرديد، نور صورت انورش از زير برقع، درخشان و جلگه و دشت را همچون وادى طور ايمن منور ساخته بود، شمشير آتش بارى چون ذوالفقار حيدر كرار در دست، صيحه اى مانند رعد غران بر دزدان زد و فرمود:

دست برداريد و دور شويد و گرنه همه شما را هلاك خواهم كرد، تمام اهل قافله و همه دزدها وقتى تابش نور رخسار آن ماه بنى هاشم را مشاهده و صداى دلرباى آن سرور را شنيدند، فورا پا به فرار گذاشته و دست از زوّار كشيدند، و آن حضرت در همان محل كه ايستاده بودند غيب شدند.

زوّار براى تجليل اين معجزه فاخر، آن شب را تا صبح در همان محل ماندند و گريه و زارى نموده و به قمر بنى هاشم توسل جستند و دعا و زيارت و تعزيه خواندند، تمام اثاثيه خود را ديدند و مقدارى از آنها را كه دزدها به كنارى برده بودند، به همان حال گذاشته و فرار كرده بودند.

ص: 74

از جمله بركات ظهور حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام در آن شب اين بود كه در ميان قافله سيدى وجود داشت كه سال ها گنگ بود، چون در آن گير و دار جلوه نور پروردگار و قد و قامت فرزند حيدر كرار را ديد، قفل از زبانش برداشته، با زبان گويا و

فصيح مشغول به سلام و صلوات گرديد و بهتر از همه خرسندى مى نمود.

حمزه برازنده، از موءسسان بيت العبّاس گچساران چنين نقل شده:

در سال 1355 هجرى شمسى هنگامى كه صندوق نذورات نصب شده در جلوى

بيت العبّاس عليه السلام را تخليه مى كرديم، در بين وجوهات داخل صندوق، يك قطعه چك به مبلغ 600 تومان در عهده بانك صادرات ولى بدون امضاى صاحب حساب، توجه ما را به خود جلب كرد.

چون چك بدون امضاء فاقد ارزش حقوقى مى باشد و از طرفى صادر كننده آن را نيز نمى شناختيم، با توجه به حساب جارى ايشان به بانك مربوطه مراجعه كرديم و از طريق بانك، شخص مورد نظر با نشانى كامل محل سكونت، براى ما مشخص گرديد.

پس از مدتى كه ايشان را ملاقات كرديم و جريان امتناع از امضاى چك را جويا شديم، ضمن اظهار تشكر از ما گفتند:

مدت چند ماه بود كه همسرم از ناحيه سينه اظهار ناراحتى مى كرد و بعضى اوقات به خود مى پيچيد، به هر كدام از پزشكان و اطباى شهر كه مراجعه كردم و عكس بردارى و نمونه بردارى و آزمايشات متعددى انجام شد، اما هيچكدام مثمر ثمر واقع نگرديد، هر روز از روز پيش درد بيشتر مى شد و قواى جسمانى او تحليل مى رفت.

لاجرم او را به شيراز اعزام نمودند، در آنجا هم پس از چند روز معطلى و آزمايشات، مجددا او را بسترى كردند و تحت درمان و نظارت مستقيم بيمارستان قرار گرفت.

اندكى بعد متخصص مربوطه، بنده را احضار كرد و به طور خصوصى اظهار داشت: خانم شما مبتلا به سرطان پستان مى باشد و بهبودى او با خداست، ولى از نظر ما 20 درصد احتمال بهبودى وجود دارد، لذا براى اطمينان بيشتر و نيز انجام آزمايشات مجدد و استفاده از داروهاى مفيد تا نتيجه كلى، حداقل بايد دو ماه در اين بيمارستان

ص: 76

بسترى شود.

من حالتى مضطرب داشتم، روحم در آسمان ها مشغول پرواز و جسمم در اتاق

نزد دكتر بود، هر كلمه صحبت او مانند پتكى بر مغز استخوانم فرود مى آمد و نفهميدم چه موقع و چه ساعتى اتاق را ترك كرده و مأيوسانه به نيت وداع آخر مجددا نزد عيال بازگشتم، البته بر حسب ظاهر او را دلدارى داده و باعث تقويت روحى او شدم.

پس از ساعتى به او گفتم: براى تهيه پول و سركشى به بچه ها به گچساران مى روم ولى زود بر مى گردم، همسرم با كمال يأس و نااميدى گفت: از نزد من دور نشو، چون من مرگ را نزديك خود مى بينم، اگر مى روى، چون ممكن است اين آخرين ديدار ما باشد مرا حلال كن و پس از من، از بچه ها هم مانند پدر و هم مانند مادر، مواظبت كن و نيز اگر سرپرستى براى خانه انتخاب نمودى سعى كن زنى عفيفه و محجبه و متدينه باشد تا ديندارى و داشتن ايمان او باعث شود، كمتر موجبات آزار و اذيت بچه ها را فراهم كند.

من برخلاف غوغاى درونى خود، كه تمام وجودم در غم و اندوه بود، با خنده هايى مصنوعى و حالتى اميدوار كننده به تمام تقاضاهاى او مهر تأييد مى زدم تا بتوانم اين حالت يأس را از خاطر او محو كنم.

سرانجام او را ترك كرده و با اتوبوس به قصد گچساران به راه افتادم، در اين فاصله زمانى، پنج ساعت تمام افكار خود را به اين كه چه كار كنم و به چه كسى پناه بياورم و آخر چه خواهد شد؟! مشغول داشته و نهايتا به اين نتيجه رسيدم كه بايد از معصومين عليهم السلام يارى بطلبم تا با معجزه اى حيات از دست رفته، مجددا به كالبد همسرم اعطا شود.

يك لحظه به نظرم مى رسيد كه پس از بازگشت به شيراز، او را از بيمارستان

ص: 77

مرخص كرده و به پابوسى و زيارت يكايك امامزاده ها ببرم و لحظه اى بعد با خود مى گفتم: چگونه ممكن است با زنى عليل كه حمل و نقل او مشكل است بتوانم اين

اعمال را انجام دهم و تصميمم عوض مى شد.

اضطراب خاطر و نداشتن تصميمى راسخ، مرا عذاب مى داد تا بالاخره به گچساران رسيدم و در آنجا در حالى كه از خود بى خود بودم، ناگهان متوجه شدم كه در كوچه بيت العبّاس به سوى منزلم در حركتم! با خود گفتم: من هم چند روز در اوايل بناى اين ساختمان، كارهاى جوشكارى آن را انجام داده ام، پس چه بهتر كه از صاحب بيت، باب الحوائج آقا قمر بنى هاشم عليه السلام مدد جسته و به وى التجاء نمايم، تا مرحمت آن حضرت عايدم شود.

اين را گفتم و دست در جيب بردم، پول قابل توجهى نديدم، ولى دسته چك را يافتم و با اين كه وجهى در حسابم نبود مع هذا يك فقره چك به مبلغ 600 تومان به عنوان گروگان وصول نتيجه، بدون امضاء به صندوق تقديم كردم و پس از راز و نياز و گريه زياد به منزل خود رسيدم.

بچه ها، به محض مشاهده من، مانند حلقه انگشتر دورم جمع شده و احوال مادر را جويا شدند، آنها را نوازش كرده و تسكين خاطر دادم و خواربار و مواد غذايى لازم را براى چند روز آنها تهيه نمودم. در خلوت از غم بى سرپرستى و بى مادرى بچه ها به گريه و راز و نياز و التماس با خدا مى پرداختم و چون به هيچ وجه نمى توانستم در مورد تقاضاى بچه ها مبنى بر ملاقات با مادرشان جواب رد دهم، هفته بعد يك روز كه به مناسبتى تعطيل رسمى بود بچه ها را به شيراز بردم و آنها از نزديك مادرشان را لمس و ديدارى تازه كردند، من هم به سراغ متخصص مربوطه كه كشيك شب بيمارستان بود رفتم و جوياى احوال بيمار شدم.

اظهار داشت: فقط يك نوع آزمايش مانده بود كه امروزه انجام شد و نتيجه فردا

ص: 78

مشخص خواهد گشت، اگر نتيجه مثبت بود، روز شنبه او را مرخص خواهيم كرد و

ديگر ادامه دارو و درمان بى نتيجه خواهد بود، بايد او را به منزل برده و هزينه و خسارت ديگرى را متحمل نشويد و افزود: خواه ناخواه، انسان روزى به دنيا مى آيد و روزى هم از دنيا خواهد رفت.

آن شب و روز آرام و قرار نداشتم و خواب به چشمانم راه نيافت، غم و اندوه تمام وجودم را فراگرفته بود، مخصوصا مشاهده صحنه اى كه مادر، فرزندانش را نوازش و محبت مى كرد و با يكايك آنها وداع مى گفت، دلم را آتش مى زد.

دقايق و لحظات به كندى سپرى مى شد و من منتظر يك معجزه بودم، تا اين كه پرستارى مرا صدا زد و گفت: دكتر تو را احضار كرده ، در ميان راهرو ساعت ديوارى را ديدم كه عقربه هاى آن، ساعت چهار را اعلام مى كرد، با قدم هاى لرزان، كه توان تحمل جسمم را نداشتند و در حالتى بين خوف و رجاء به طرف اتاق دكتر حركت كردم.

پس از عرض سلام، كه با صداى مرتعش صورت گرفت، ملاحظه كردم دكتر با صورتى بشاش و لبانى خندان رو به من كرد و اظهار داشت: آقاى محترم، در نهايت خوشحالى و مسرت به شما مژده مى دهم كه نتيجه نهايى آزمايش بيمار شما پس از تأييد سه مركز مهم آزمايشگاهى، مطلوب بوده و ما اينك 50 درصد به بهبودى كامل ايشان اميدوار شده ايم، مگر شما در اين مدت چه كار نيك و خيرى انجام داده ايد كه تمام معادلات پزشكى ما را در اين مدت به هم ريخته است؟!

در حالى كه از خوشحالى بغض گلويم را فشار مى داد و اشك شوق در چشمانم حلقه زده بود، گفتم: آقاى دكتر من كار نيكى كه مهم باشد انجام نداده ام، ولى از متخصص ترين متخصص عالم، حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام تقاضا كردم كه به پاس آبرو و مقام رفيعى كه نزد خدا دارد، شفاى عاجل اين مريض را از درگاه الهى درخواست كند، اكنون هم خداوند قادر منان از سر ترحم به حال اين طفلان

ص: 79

بى سرپرست، خواسته مرا اجابت فرموده است.

بنا به دستور دكتر مبنى بر خلوت بودن مكان استراحت بيماران، فرداى آن روز بچه ها را به وسيله يكى از بستگان به گچساران فرستادم و يك هفته ديگر در شيراز ماندم.

الحمدلله رب العالمين، تاكنون كه شش ماه از آن ماجرا مى گذرد هر ماه كه از بيمار تست هاى آزمايشگاهى به عمل مى آيد، وضع او رضايت بخش بوده و هيچ گونه آثار و علائم سرطانى در وى وجود ندارد و وضع مزاجى اش از روز قبل از بيمارى هم بهتر و شاداب تر مى باشد.

در خاتمه، با حالتى محزون گفت: ما هر چه داريم از ولايت آقا اميرالموءمنين على بن ابى طالب عليهماالسلام و فرزندان اوست، اگر همين قدر كه به دكتر و دارو و قرص و شربت اعتقاد داريم، با نيتى پاك و قلبى شكسته اين بزرگواران را به كمك بطلبيم و آنان را در درگاه خداى تعالى شفيع قرار دهيم هرگز نياز به دارو و درمان نخواهيم داشت.

او، توسط پزشكان بسترى مى گردد.

خود بيمار نقل مى كند: هنگامى كه روى تخت بيمارستان دراز كشيده بودم، ناگهان شخصى با لباس سفيد با تندى به بنده خطاب كرد: اينجا چه مى كنى؟! برخيز و برو كارهايت را انجام بده.

من كه ترسيده بودم با همان لباس بيمارستان از روى تخت بلند شده و فرار كردم، در خيابان افرادى كه مرا به بيمارستان آورده بودند، با تعجب به من نگاه مى كردند و مى پرسيدند: اينجا چه كار مى كنى و چرا از بيمارستان بيرون آمدى؟

من ماوقع را برايشان شرح دادم، و خلاصه اين از وقايع مشهور آن زمان در كربلاء گرديد.

على شوشترى و خاتم المجتهدين شيخ مرتضى انصارى رحمه الله به كربلاء مشرف شديم، من به منزلى كه هميشه به آنجا مى رفتم، وارد گشتم، ديدم صاحب منزل از من پريشان تر است، پس به زيارت حضرت عبّاس عليه السلام مشرف شدم و پس از فراغ از نماز و زيارت، شبكه هاى ضريح مقدس را در برگرفته و عرض كردم: اى مولاى من! مى دانيد من زوار شمايم و چيزى ندارم، هنوز كلامم تمام نشده بود كه ديدم از شبكه هاى ضريح چيزى حركت كرد و نزد من افتاد، آن يك سكه شامى بود كه قيمتش در آن زمان دو قران و دو شاهى بود. آن را برداشته و شكر حق تعالى را به جا آوردم.

حاج ملا آقاجان رحمه الله مى گويد: به محض اين كه جوان رو به حرم كرد و قسم دروغ خورد، ناگهان رويش سياه شد و بر زمين افتاد و به اين ترتيب دختر از اتهام رهايى يافت.

جريان باشيد.

گفتم: متشكّرم.

گفت: من دختر بچّه اى دارم كه از مادر نابينا متولّد شده و بسيار خوش استعداد است، امروز به من مى گفت: اين كه مى گويند فلان چيز قشنگ و فلان چيز زشت است يعنى چه؟

گفتم: تو چون چشم ندارى اين چيزها را نمى توانى بفهمى.

گفت: چطور مى شود انسان چشم داشته باشد؟

گفتم: بعضى ها از مادر، با چشم متولّد مى شوند و بعضى ها بدون چشم و تو بدون چشم متولّد شده اى.

گفت: حالا هيچ راهى ندارد كه من هم چشم داشته باشم؟

گفتم: چرا، اگر من يا خودت به اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام متوسّل شويم ممكن است به تو چشم عنايت كنند.

گفت: پس پدر اين كار را بكن و به من هم تعليم بده تا من هم به آنها متوسّل شوم، شايد چشم دار گردم.

من گريه ام گرفت و او را در منزل رو به قبله نشاندم و گفتم: بگو يا اباالفضل! چشمم را بده تا من ببينم.

حالا به اين جا آمده ام و حاجتم هم شفاى دخترم بود كه اين خواب يا بيدارى را ديدم.

گفتم: بسيار خوب، امشب اگر بچّه ات چشم دار شد معلوم مى شود آن چه ديده اى حقيقت داشته است، آن مرد مرا به منزلش برد و دخترك را به من نشان داد و گفت: شما فردا صبح بيائيد همين جا و از ما خبرى بگيريد.

ص: 84

اتّفاقاً خانه او در شارع الامين و سر راه ما وقتى به حرم حضرت رقيّه عليهاالسلام مى رفتيم بود.

فرداى آن روز وقتى از آن منزل خبر گرفتم ديدم جمعى به آن خانه رفت و آمد مى كنند.

پرسيدم: چه خبر است؟

گفتند: ديشب در اين خانه كورى به بركت حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام شفا يافته، وقتى وارد شدم ديدم آن دخترك با چشم هاى زيباى درشت و بينا نشسته و پدرش هم پهلوى او بود، وقتى چشمش به من افتاد گفت: آقا ديديد كه آن جريان حقيقى بود.

مقدارى در آن منزل نشستم، پدر دختر سوءالى از من كرد و گفت: حضرت اباالفضل عليه السلام در كربلاء هستند يا در شام؟

گفتم: آن حضرت نه در شام محدود مى شود و نه در كربلاء، زيرا حضرت اباالفضل عليه السلام لااقل مثل حضرت عزرائيل مى باشد كه بر تمام كره زمين احاطه دارد و ارواح را قبض مى كند!

روح مقدّس آن حضرت بر تمام كره زمين احاطه دارد و حوائج مردم را از خدا مى گيرد و به آنها مى دهد.

گفت: آيا واقعاً سر مقدّس حضرت عبّاس عليه السلام در باب الصغير دفن است؟

گفتم: نمى دانم، اين طور مى گويند.

گفت: پس چطور وقتى من در آنجا متوسّل شدم دخترم را شفا دادند؟

گفتم: دخترت هم كه در همين منزل متوسّل بوده، شايد به خاطر توسّل دخترت بود كه به او شفاء داده اند، چون گفته اند: آه صاحب درد را باشد اثر.

ص: 85

و علاوه بر اين مگر من نگفتم سر و بدن در قبر و يا در هر كجاى ديگر كه باشد شفا نمى دهد، بلكه روح با عظمت آن بزرگوار كه لااقل بر كره زمين احاطه دارد شفا مى دهد.

گفت: خيلى متشكّرم، چون اتّفاقا ديشب همين فكر را مى كردم و با خود مى گفتم: اگر حضرت اباالفضل عليه السلام در شام است پس چگونه جواب ارباب حوائج كربلاء را كه قطعا روزى صدها نفر به او مراجعه مى كنند و حوائجشان را مى گيرند، مى دهد؟!

و اگر در كربلاء است پس چگونه حاجت من و امثال مرا كه در روز، دهها نفر به اين حرم شريف مراجعه مى كنند و مثل من حاجت شان را مى گيرند، مى دهد؟!

و اگر در يكى از اين دو مكان نائب گذاشته و در جاى ديگر خودش كار مى كند، پس چگونه در منزل ما جائز است كه دخترم او را صدا بزند و به قول شما حاجتش را خودش از آن حضرت بگيرد؟ ولى با اين بيان مطلب برايم حل شد، خدا به شما جزاى خير عنايت كند.

در مجامع مذكور منتشر گرديد و حقير بعضى از آن مكاتب را از موءثقين تجار از اردبيل كه انفاذ داشته بودند خواستم كه بعد از اتمام كتاب در اختتام ثبت كنم، از حسن اتفاق سه نفر از سادات عظام به نام هاى آقا ولد، آقا ميرزا زين العابدين و سيد جواد آقا و سيد ابراهيم پسران همين سيد معظم كه هر سه از مشتغلين و محصلين مدرسه ملا ابراهيم هستند از اردبيل وارد تبريز شدند كه خودشان حاضر واقعه و شاهد اين كرامت باهر بودند و جناب آقا سيد حسين تفصيل كرامت را به خط خود مرقوم داشتند و مرقومه اش به اين نحو است:

روز هشتم شوال سال 1341 موقع عصر در شهر اردبيل در مدرسه ملا ابراهيم نشسته بودم، ديدم اهل شهر با حال اضطراب از هر طرف مى دوند.

گفتم: چه شده؟

گفتند: حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام به كسى غضب كرده، تحقيق كردم قضيه چطور بوده، گفتند: در شهر مال گيرى است (مراد از مال: حيوانات چهارپائى هستند كه بتوان از آن ها براى سوارى يا حمل بار استفاده نمود، در سابق وقتى دولت به حمل و نقل محصولات يا مهمات مبادرت مى كرد، محتاج حيوانات باربر آن ها مى گرديد، مأمورين دولت به ضبط و مصادره آنها به منازل مردم مى ريختند) دو نفر پليس با حكم نظامى به خانه ضعيفه اى رفته كه پنج، شش بچه كوچك داشته و معاش آنها منحصر به

يك اسب بود، آن را از طويله بيرون كشيده كه ببرند، ضعيفه آمده با كمال عجز التجاء نموده و حضرت اباالفضل عليه السلام را شفيع آورده، آن دو پليس دست كشيده و خارج شدند.

در اين حال پليس خبيثى به نام احمد به اين دو نفر رسيده و گفته: اين جا چه كار مى كنيد؟ گفتند: در اين خانه اسبى هست، خواستيم آن را بياوريم، ضعيفه حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام را شفيع آورد و ما دست كشيديم، احمد به آن دو نفر توهين كرده

ص: 87

و داخل خانه ضعيفه شده و اسب را بيرون مى آورد، ضعيفه باز عجز و التجاء نموده اما آن شقى قبول نكرده است.

بالاخره حضرت اباالفضل عليه السلام را شفيع آورده، آن خبيث گفته: حضرت اباالفضل مردى بود كه در سابق مرده و گذشته، اگر مى تواند بيايد اسبت را از من بگيرد و به تو بدهد.

ضعيفه گفته: يا اباالفضل عليه السلام ! خودت مى دانى كه اين چه مى گويد، من ديگر چاره اى ندارم، خودت حكم كن، در اين حال پسر مجيدخان، همسايه ضعيفه آمده و چهار هزار قران به احمد پليس داده كه از اسب دست بكشد اما او قبول نكرده، اسب را از خانه بيرون آورده و تقريباً بيست قدم مى رود كه مجيد خان مى گويد: چهار هزار قران زيادتر (يعنى هشت هزار قران) مى دهم، آن خبيث قبول نكرده و به يكى از آن دو پليس مى گويد: بيا سوار شو و اسب را ببر.

چون آن شخص خواست سوار شود، احمد به او گفت: چرا من اين طور شدم؟! عطسه نموده و دو مرتبه سرفه كرد و فى الفور رويش سياه شد و بر زمين افتاد و به درك واصل گرديد.

آن دو پليس وقتى او را بدين منوال ديدند، فرار كرده و به پاسگاه خبر دادند،

پاسگاه حكم كرد قضيه را پنهان كنيد و مخفى او را غسل داده و دفن نماييد، پليس ها آمدند و خلق را كه براى تماشا ازدحام كرده بودند كنار زده و نعش آن خبيث را به خانه خود بردند كه غسل دهند.

رئيس قزاق مطلع شده و حكم كرد: برويد جنازه را از آنها بگيريد و بگذاريد مردم ببينند و تماشا كنند، قزاق ها آمدند مقابل مقبره شيخ صفى و با پليس هايى كه مى خواستند جنازه را در مقبره شيخ صفى دفن كنند برخورد كردند و مانع شده و نعش

ص: 88

او را گرفته و كفنش را پاره كردند كه مردم نگاه كنند.

آقا سيد حسين نوشته: بنده و آقا سيد جواد و آقا سيد ابراهيم در مدرسه بوديم كه گفتند: قزاق ها نعش او را آورده و در ميدان عالى قاپو، مقابل مقبره شيخ انداخته اند كه مردم تماشا كنند، ما هم رفتيم كه ببينيم، جمعيت زيادى بود، با مصيبت و زحمت تمام خود را بر سر نعش آن خبيث رسانده و ديدم صورت نجس او تيره و سياه شده، مانند رنگ آلبالو، و از كثرت تعفن و شدت بوى بد آن خبيث، زيادتر از يك دقيقه نتوانستيم توقف كنيم.

بعضى از موءثقين تجار گفتند: ديديم فك اسفل او عقب رفته و فك اعلا پايين آمده و دهنش مثل دهن سگ شده بود.

در جاى ديگرى نوشته بودند: تمام مرد و زن و بزرگ و كوچك براى تماشا آمده و جنازه را تا عصر سنگ مى زدند، بعد از غروب بدن نجس او را كنار شهر بردند و در صحرا به چاه انداخته و رويش خاك ريختند.

تا حالا به اين آشكارى كرامتى ظاهر نشده بود، از دوشنبه هشتم شوال تا امروز، هفت شبانه روز است كه بازار و دكان و كوچه ها چراغان مى باشد و شب و روز در بازار و محلات روضه خوانى است.

در ميان عرب ها رسم بود كسانى كه حاجتشان روا مى گرديد معمولاً چيزى را كه نذر مى كردند به حرم مى آوردند و بين خدام پخش مى نمودند.

روزى زن عربى آمد و پاكت بزرگى را كه حاوى راحت الحلقوم بود بين مردم تقسيم نمود و بقيه را داخل حرم برد تا آنجا پخش كند، من هم به مقتضاى كودكى ام دنبال آن زن به راه افتاده تا باز هم از او راحت الحلقوم بگيرم.

ناگهان با منظره عجيبى روبرو شدم، سر جوان عربى كه در كنار ضريح گردنش را با يشماغ (چفيه عربى) به ضريح بسته بودند، با شدت عجيبى به ضريح مى خورد، من كه از ديدن اين منظره حسابى ترسيده بودم به سمت مغازه پدرم كه در خيابان حضرت على اكبر عليه السلام بود فرار كردم.

هنگامى كه پدرم مرا با آن وضع مشاهده كرد، فرياد زد: چرا آمدى و كفشدارى را به كه سپردى؟

من با ترس به پدرم گفتم: حضرت عبّاس عليه السلام يك نفر را كشت! من خودم ديدم!

هرچه اصرار نمود كه برگردم قبول نكردم، ناگزير خودش به حرم رفت تا كفشدارى را به كسى بسپارد كه در همين حال مشاهده مى كند آن جوان را هلهله كنان از

حرم خارج مى نمايند، گويا ايشان به مرض خطرناكى (ظاهرا صرع) دچار بوده كه حضرت عبّاس عليه السلام به او شفاء مرحمت فرمودند.

يك هفته، به زكام و تب گرفتار شدم، براى معالجه نزد اطباء نجف رفتم اما اقدامات آنان سودمند واقع نشد و بيمارى رو به شدت مى رفت.

در اول جمادى الاولى سال 1353 هجرى قمرى به كوفه رفته و تا ماه رجب آنجا ماندم، در حالى كه هنوز تب قطع نشده و ضعف بر بدنم مستولى گشته بود به حدى كه قادر به ايستادن نبودم.

سپس به نجف بازگشتم و تا ذيقعده آن سال بدون مراجعه به طبيب در آنجا ماندم؛ زيرا مى دانستم كه مداواى ايشان موءثر واقع نمى شود.

در ذيحجه همان سال دكتر مشهور نجف "محمد زكى اباظه" كه قبلاً نيز نزد او معالجه كرده بودم با دكتر محمد تقى جهان و دو طبيب ديگر از بغداد به نجف آمده و خواستند مرا مداوا كنند اما بيمارى به حدى رسيده بود كه متفقا اعلام داشتند غير قابل بهبودى است و سرانجام تا يك ماه ديگر مرا به كام مرگ خواهد انداخت.

ماه محرم سال 1354 هجرى قمرى فرا رسيد و پدرم براى اقامه عزاى حضرت سيدالشهداء عليه السلام عازم قريه اى شد كه "شاهزاده قاسم" فرزند حضرت كاظم عليه السلام در آنجا دفن بود. فقط مادرم كه از من پرستارى مى كرد و دائماً در حال گريه بود نزدم ماند.

در شب هفتم آن ماه در خواب مردى با هيبت و سيمائى نورانى و دلفريب كه شباهت بسيارى به سيد مهدى رشتى داشت را مشاهده نمودم، او از پدرم پرسيد، گفتم: به قاسم آباد رفته است.

فرمود: پس چه كسى در مجلس ما در روز پنجشنبه اقامه عزادارى خواهد نمود؟ قابل ذكر است كه آن شب، شب پنجشنبه بود، سپس فرمود: پس تو نوحه بخوان و عزادارى كن.

سپس از مقابلم گذشت و بعد از اندكى مجددا نزدم آمد و گفت: فرزندم، سيد

ص: 91

سعيد به كربلاء رفته تا براى اداى نذرى كه نموده مجلس مصيبتى براى مصائب اباالفضل عليه السلام بپا دارد، تو هم به كربلاء برو و مصيبت عبّاس را بخوان، و سپس از نظرم پنهان شد.

از خواب بيدار شده و مادرم را نگريستم كه بالاى سرم مشغول گريه است، مجددا به خواب رفتم و آن سيد مذكور آمده و گفت: مگر نگفتم كه فرزندم سعيد به كربلاء رفته و تو بايد در مجلسش مصيبت اباالفضل را بخوانى، چرا نمى پذيرى؟

باز بيدار شده و براى بار سوم كه به خواب رفتم سيد مزبور مراجعت نمود و با تندى و شدت گفت: مگر نمى گويم به كربلاء برو، پس اين تأخير براى چيست؟ اين مرتبه ترس، مرا فرا گرفت و وحشت زده از خواب برخاسته و ماجرا را براى مادرم بازگو كردم، او مسرور شد و تفأل زد كه آن سيد حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام بوده است.

صبح كه فرا رسيد مادرم تصميم گرفت مرا كربلاء به حرم مطهر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام ببرد اما هر كس از تصميم او آگاه مى شد به خاطر ضعف بسيارى كه در من مشاهده مى كردند (به حدى كه حتى قادر به نشستن در وسيله نقليه نبودم) او را از اين

كار باز مى داشت.

من تا روز دوازدهم محرم در همان حال بودم، و مادرم همانطور اصرار در سفر كربلاء به هر شكل كه بود داشت. يكى از خويشان كه چنين ديد گفت: مرا بر تخت روانى بگذارند و به آنجا ببرند، اين امر انجام شد و مرا در آن حالت به حرم مطهر حضرت عبّاس عليه السلام بردند و در آنجا كنار ضريح به خواب رفتم.

آن شب كه سيزدهم محرم بود در حالت اغماء بودم كه سيد مذكور آمد و فرمود: چرا روز هفتم در آن مجلس حاضر نشدى در حالى كه سعيد چشم انتظار تو بود، حالا

ص: 92

كه روز هفتم حضور نيافتى، امروز سيزدهم محرم و روز دفن اباالفضل العبّاس عليه السلام است، پس برخيز و مصيبت عبّاس عليه السلام را بخوان، سپس از مقابلم ناپديد شد، اما مجددا آمد و مرا به مصيبت خوانى فراخواند.

براى بار سوم دست روى كتف راستم كه بر آن مى خوابيدم گذاشته و فرمود: تا كى در خواب؟! برخيز و مصيبتم را ذكر كن.

در حالى كه هيبت او سراپاى وجودم را به لرزه در آورده بود به پا خواستم و مدهوش انوار او گشته و به زمين افتادم، اين امر را هر كس در حرم مطهر بود مشاهده مى كرد.

پس از مدتى در حالى كه عرق بر بدنم نشسته بود به هوش آمدم در حالى كه هيچ آثارى از ضعف و بيمارى در بدنم به چشم نمى خورد و اين امر در ساعت 5 بامداد شب سيزدهم محرم 1354 هجرى اتفاق افتاد.

مردم كه چنين ديدند از حرم و صحن و بازار اطرافم جمع شدند و شروع به تكبير و تهليل نموده و لباسم را پاره كردند، مأموران حرم آمدند و مرا به يكى از حجره هاى صحن كه مقابل حرم بود بردند و تا صبح در آنجا به سر بردم.

چون طلوع فجر فرارسيد وضو ساختم و در حرم با صحت و سلامت كامل نماز خوانده و سپس شروع به ذكر مصائب حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام كردم.

مرحوم دربندى (1) در ايام اقامتش در عتبات به منظور زيارت حضرت ثامن الحجج عليه السلام به ايران آمد و به هنگام مراجعت از طريق آذربايجان عازم عتبات گرديد، پيش از مراجعت به عتبات بنا به تقاضاى مردم متدين تبريز به مدت ده روز در آن شهر اقامت كرده و در مسجد جامع تبريز بساط تبليغ و ارشاد گسترد.

مى گويند: جاذبه منبر ايشان به قدرى قوى بوده كه همه فضاى مدرسه طالبيه و مساجد موجود در آن، از مردم متدين و عاشقان دلسوخته سالار شهيدان پر مى شد، و هر روز جمعى از عاشقان حسينى در اثناى روضه ايشان غش مى كردند و روى دست ها از مسجد بيرون برده مى شدند.

در آذربايجان مرسوم است كه روز آخر هر مجلسى به قمر بنى هاشم عليه السلام توسل مى جويند، لذا مرحوم دربندى نيز روز نهم مجلس اعلام كرد: فردا، روضه حضرت

اباالفضل عليه السلام را مى خوانم؛ هر كس مريضى صعب العلاج دارد بياورد كه ان شاء اللّه شفاى همه شان را از قمر بنى هاشم عليه السلام خواهيم گرفت.

روز بعد در شهر تبريز هرچه مريض و مريضه بود، به مجلس ايشان آوردند، تعداد بيمارانى كه با پاى خود به مجلس آمدند بى شمار بود و تعداد كسانى كه روى تخت و يا با وسايل ديگر به مجلس آورده بودند به بيست و هفت نفر مى رسيد.

هنگامى كه مرحوم دربندى وارد مسجد شد نزد بيماران رفت و از آنها تفقدى كرد و به آنان فرمود: چند لحظه ديگر صبر كنيد، همگى با شفاى كامل از اين مجلس بيرون

ص: 94

خواهيد رفت.

زمانى هم كه بر فراز منبر قرار گرفت، خطاب به قمر بنى هاشم عليه السلام عرض كرد: اى مولاى من، من به عنوان نوكر شما به اهالى اين شهر وعده داده ام كه امروز همه بيمارانشان از اين مجلس با تن سالم بيرون مى روند؛ از كرم شما بسيار دور است كه نوكر خود را در ميان اين همه مردم، بى اعتبار كنيد.

آنگاه روضه بسيار باحالى خواند كه در نتيجه همه مردم با بى تابى گريه كردند و جمعى غش نموده و روى دست مردم بيرون برده شدند.

هنگامى كه مجلس به پايان رسيد، همه آن 27 نفر با پاى خود، با تن سالم و شفاى كامل به منزل خود رفتند! و اين يكى از بركات حضرت اباالفضل عليه السلام است كه در يك مجلس ده ها نفر مريض صعب العلاج با توسل به آن باب الحوائج الى اللّه شفا پيدا كردند.

مى روم گاوميش را مى آورم.

معلوم شد گاوميشى نذر كرده اما بعد پشيمان شده و نياورده است. مرد عرب بيرون رفت، كم كم مردم جمع شدند به طورى كه حرم و رواق و ايوان طلا پر شد و رفت و آمد ممكن نبود، همه منتظر بودند كه آخر چه مى شود، ما خيال كرديم منزل اين مرد عرب دو سه فرسخ از شهر دور است و چند ساعتى رفتن و آمدنش طول خواهد كشيد ولى مثل اين كه نزديك بود، چون بعد از ساعتى افسار يك گاوميش چاقى را گرفته و به مجرد اين كه آن مرد وارد حرم شد، زن از ضريح رها شده و با هلهله و شادى و سلام و صلوات از حرم بيرون رفتند.

يك روز فرمانده نورالدين تركى مرا نزد خود احضار كرد و چون با وى ملاقات كردم، صورت تلگرافى را به من نشان داد كه از فرمانده كربلاء رسيده و مضمون آن چنين بود: مرجع اعلاى اسلامى شيعه در عراق، حضرت آيت اللّه آقاى سيد اسماعيل صدر رحمه الله حضرت عبّاس بن على بن ابى طالب عليهم السلام را روز عاشورا خواب ديده كه خطاب به وى فرموده: اين شمشيرى كه بالاى ضريح من آويزان است را بردار و براى نورالدين فرمانده لشكر بفرست تا با اين شمشير به دشمن حمله برد، زود است كه لشكر شما پيروز شود.

حملى مى گويد: نورالدين برگه تلگراف را به دست من داد، و رأى مرا درخواست كرد، در چهره ى او خواندم كه اين امر را سبك گرفته و باورش نشده، زيرا عقيده اش اين بود كه اكنون، زمان جنگ است نه دعا و خواب و خيال!!

به وى گفتم: من معتقدم كه اين بزرگترين عامل معنوى پيروزى ما بر دشمن است كه مى خواهد همه اين ها را از بين ببرد و سبب شود كه عشاير نيز در اين جنگ قويا به ما كمك كنند، وقتى سخن من به اين جا رسيد، لبخندى زد و گفت: بسيار خوب، آن چه را مى خواهى انجام بده.

با موافقت نورالدين، صورت تلگراف سيد صدر را در ميان عشاير پخش كرده و فرداى آن روز هجوم را آغاز نموديم، شمشير حضرت قمر بنى هاشم، اباالفضل عليه السلام را با احترامى خاص جلوى لشكر قرار داده و ارتش و عشاير منطقه در پشت سر آن به حركت در آمدند.

لشكر انگليس نيز در حالى كه تمام وسايل جنگى مانند توپ و تانك و تفنگ را همراه داشته و از نهر دجله هم كشتى هاى جنگى آنها را كمك مى كردند، به ما حمله ور شدند.

ص: 97

در عين حال به خدا قسم هنگام درگيرى ديديم هر سربازى از ما در حمله به دشمن همانند يك لشكر عمل مى كند، فرياد "اللّه اكبر" و "عز من نصره" در فضا پيچيده بود، به گونه اى كه خيال مى كرديم آسمان به زمين آمده! جنگ و درگيرى چهار روز به طول انجاميد و در نهايت، حتى يك سرباز از قشون بريتانيا نماند كه به كوت برگردد تا خبر شكست را به گوش آنها برساند.

حمله را ادامه داديم و پس از آن نيز به ما كمك رسيد و پيروز شديم، پس از آن تاريخ هميشه در اين فكر بوده ام كه فتح، ناشى از عنايات حضرت قمر بنى هاشم اباالفضل العبّاس عليه السلام شهيد كربلاء بوده است.

گفت: ديگر از اين غلط ها نكنى ها!

گفت: من با حضرت شوخى كردم.

يكى از رفقا گفت: حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام هم با شما شوخى كرده و الا شما را هلاك مى كرد.

گرديدم كه از حال طبيعى خارج شدم، اما با عنايت آقا هيچ گونه مشكلى براى بيمار به وجود نيامد، و با وجودى كه از نظر طبيعى در همان حال بيمار مى بايست مى مرد، ولى با عنايت حضرت نه تنها مشكلى برايش پيش نيامد، بلكه نگران حال من شده بود و براى اين كه از آن حال بيايم به من كمك مى كرد.

خدا را گواه مى گيرم كه از لحظه متوسل تا زمان شفاء بيش از يك دقيقه نگذشت و مهم تر اين كه تا اين زمان كه مشغول نگارش قضيه آن شب هستم و بيش از ده سال از آن تاريخ مى گذرد ديگر هيچ دل دردى بر من عارض نشده است، گويى به لطف و مرحمت آن بزرگوار، ديگر در طول حيات از درد دل معاف گشته ام.

پدر خانواده از خانه بيرون مى زند و براى تدريس به مدرسه اى كه نزديك محل زندگيشان در اهواز است مى رود و غروب به خانه مى آيد.

حاصل ده سال زندگى او و همسرش كه زوج خوشبختى هستند، چهار فرزند دختر است. زينب و زهرا فرزندان دو قلوى آقا و خانم خندان مى باشند، آنها موقع بروز اين حادثه چهار سال دارند.

آن روز، هر دو، يعنى زينب و زهرا در كنار مادر در اتاق مشغول بازى و شيطنت بچه گانه بوده و مادر نيز كه بيم دارد شيطنت آنها كارى دستشان بدهد از هر دو مى خواهد بيرون از اتاق بروند، ولى آن قدر گرم بازى بودند كه به پيشنهاد مادر توجهى نشان نمى دهند، از اين رو مادر رو به زهرا با عصبانيت مى گويد:

دست زينب را بگير و او را به حياط ببر، اين قدر دم دست من نپلكيد، زهرا از جا بلند شده و به حياط مى رود و از همان جا زينب را صدا مى زند، زينب با اين تصور كه خواهر دوباره به اتاق باز مى گردد، خود را مقابل كمد لباس ها پنهان مى كند، در همين حال خانم خندان كه نمى داند كمد لباس ها خيلى سنگين شده، براى پاك كردن ديوار،

به آن تكيه مى دهد كه ناگهان كمد كه تحمل بار سنگين ترى را ندارد از جا كنده مى شود و با همه وزن و سنگينى روى زمين مى افتد و مادر، كه تعادل خود را از دست داده، از پشت كمد و از درون تخته فيبرى آن به درون كمد مى افتد و سپس در حالى كه از ناحيه پا دچار آسيب ديدگى شده، خود را بيرون مى كشد.

پاى او آن قدر درد مى كند كه به هيچ چيز جز آرام كردن آن نمى انديشد و وقتى از اين كار فارغ مى شود، بچه ها را به اتاق مى خواند تا به كمك آنها، وضع به هم ريخته اتاق را مرتب كند.

فاطمه؛ سميه؛ زهرا، زينب به اتاق بيائيد.

ص: 103

فاطمه و سميه و زهرا به اتاق مى آيند، اما از زينب خبرى نيست، مادر دوباره فرياد مى زند: زينب... زينب تو هم بيا...

اما هيچ صدائى نمى شنود، يكدفعه زهرا مى گويد: مادر، از زير كمد خون مى آيد، نگاه كن، مادر ناباورانه چشم مى اندازد و به محض ديدن خون، فرياد مى زند: يا فاطمه زهراء عليهاالسلام ، زينب... يا اباالفضل العبّاس عليه السلام ، زينب.

صداى فرياد، همه همسايه ها را به خانه مى كشاند، آنها به كمك مادر آمده و كمد سنگين را بلند مى كنند و با صحنه دلخراش و وحشتناكى روبرو مى شوند.

زينب، بى جان و كبود زير كمد افتاده و از سر او به شدت خون مى آيد يكى از همسايه ها وحشت زده كودك را به رو بر مى گرداند و سر به سينه او مى گذارد.

نه!... خداى بزرگ، او مرده...

همسايه بعدى و بعدى، همه با گوش سپردن به قلب زينب او را مرده مى يابند، چون قلب او از كار افتاده بود، خون زيادى هم از او رفته است.

مادر زينب كه تحمل ديدن صحنه را ندارد، همان جا از حال مى رود.

در اين ميان يكى مى گويد: بهتر است بچه را به سردخانه ببريم، اين جا بماند بو مى گيرد.

ديگرى مى گويد: شايد هنوز زنده باشد، بهتر است او را به بيمارستان برسانيم.

يكى از همسايه ها كه زن ميانه قامت و ضعيف جثه اى است، به همراه زن ديگرى تأمل را جايز نمى داند و بچه را خون آلود به آغوش مى كشد و به سمت بيمارستان مى دود. آن ساعت روز، مردان محله در خانه نيستند و انتظار كمك رسيدن از سوى آنها وجود ندارد، از همين رو آن دو بى حال و ناتوان زينب را به دست گرفته و مى دوند، در راه جوانى كه پيدا بود دانشجو است، آنها را در آن حال مى بينند.

ص: 104

مى گويد: كمك نمى خواهيد؟

يكى از زن ها مى گويد: خدا پدرت را بيامرزد، اين بچه را به بيمارستان برسان، ما ناى راه رفتن نداريم.

جوان، زينب را در آغوش مى گيرد و به سمت بيمارستان پارس اهواز مى دود، دقايقى بعد وقتى به بيمارستان مى رسد، پرستارها مى پرسند: تصادفى است؟

بعد كودك را به دقت نگاه كرده و مى گويند: تمام كرده، خيلى دير آمده ايد.

هيچ كس نمى تواند اين موضوع را باور كند، زينب نبايد بميرد، از همين رو نااميد دست به دعا و استغاثه بر مى دارند.

يا اباالفضل عليه السلام ! اين بچه را نجات بده، يا قمر بنى هاشم عليه السلام ! به ما كمك كن.

پرستارها كودك را جواب مى كنند اما به اصرار يكى از زن ها كه به سرعت خودش را به بيمارستان رسانده، براى آخرين بار، زينب را به اورژانس مى برند تا پزشك نيز او

را معاينه كند. يكى از پزشكان، كودك را به دقت نگاه مى كند و سپس مى گويد: به نظر مى آيد هنوز زنده باشد.

پرستارى كه آنجاست مى گويد: آقاى دكتر! خون زيادى از او رفته و نفس هم نمى كشد.

دكتر مى گويد: قلب از كار افتاده، اما اگر سعى كنيم ممكن است نتيجه بگيريم، فورا بچه را به اتاق عمل ببريد، در نااميدى بسى اميد است.

زينب را به اتاق عمل برده و به قلب او شوك وارد مى كنند، هنوز قلب زينب به شوك پاسخ نداده است.

خبر حادثه به سرعت به مدرسه مى رسد و آقاى خندان سراسيمه به بيمارستان مى آيد و سراغ فرزندش را مى گيرد.

ص: 105

همه دست به دعا برداشته اند. لبها به كلمات الهى معطر شده و چشم ها از شدت غصه به اشك شسته و دست ها رو به آسمان بلند است، خانم خندان هنوز بى رمق در خانه افتاده و ناله مى كند، او در اين انديشه است كه چگونه دورى زينب را براى هميشه تحمل كند، از اين رو ضجه زده و زارى مى كند.

در همين لحظه در بيمارستان يك حادثه عجيب و غير قابل باور اتفاق مى افتد، پزشك از اتاق عمل بيرون آمده و مى گويد:

خوشبختانه كودك زنده است، گويا خطر مرگ رفع شده، من كه فكر مى كنم معجزه اى اتفاق افتاده است، اما خون زيادى از او رفته و به سرعت بايد كمبود خون، جبران شود.

اشك شادى به گونه ها روان مى شود. دوباره دست ها، اين بار براى شكر گزارى به آسمان بلند مى شود، همه اشك ريخته و شكر مى گويند. مادر زينب كه به هوش آمده،

از همسايه ها مى شنود كه فرزندش از مرگ نجات يافته اما باور اين مسأله براى او مشكل است. از همين رو او را در ميان اشك و لبخند حاضرين به بيمارستان مى رسانند و او با صداى دخترش غصه ها را فراموش مى كند.

زينب وقتى مادرش را مى بيند مى گويد: مامان من گرسنه هستم.

مادر از شدت شادى دوباره از حال مى رود و همه، لبخند شادى را بر لب هايشان جارى مى كنند، پزشك هنوز باور ندارد كه چگونه اين معجزه اتفاق افتاده است؟!

كرده اند، بايد به تهران برويم.

او پيش از اين، موضوع را به مادر گفته بود، مادر كه محبت زيادى به فرزندان و دامادهايش دارد از اين موضوع به شدت متأثر و ناراحت شده اما چيزى به زبان نمى آورد.

در تاريخ بيستم بهمن خواهر و شوهر خواهرم به تهران مى روند، روحيه شوهر خواهرم خوب بود و ما انتظار داشتيم او دوباره به شيراز بازگردد، اما در چهارم اسفند ماه خبر تأسف بار فوت او به خانواده مان رسيد، از آن پس خواهرم و پنج فرزندش تنها ماندند.

اندوه مادر از شنيدن اين خبر از همه بيشتر بود، او با شنيدن خبر ناگوار درگذشت دامادش، شوكه مى شود و آن قدر بر سر و روى خود مى كوبد كه از حال مى رود، دو ماه از اين ماجرا گذشته بود كه سر دردهاى مادر شروع شد. او بارها مى گفت: نمى دانم چرا

سرم به شدت درد مى گيرد؟!

روزى كه پسر خاله ام فوت كرد، مادر حال خوبى نداشت، خبرهاى ناگوار در فواصل اندك به او رسيد و دردهاى او روز به روز تشديد مى شد، آن روز هم مادر با شنيدن اين خبر، از حال رفت و رنج اصلى او آغاز شد، مادر به راحتى نمى توانست روى پا بايستد، هر چه سعى كرديم او را وادار كنيم كه در خانه استراحت كند، زير بار نرفت و گفت: نه، من بايد حتما در مراسم او شركت كنم.

او را به زحمت به مراسم برديم، همه آنهايى كه آمده بودند، شاهد آشفتگى حال مادر بودند، از همين رو با ايماء و اشاره به من فهماندند كه او را با خود ببرم.

مادر، بهتر است من و شما برويم.

باشد دخترم، برويم.

ص: 107

وقتى مادر پذيرفت از مجلس برويم، يك دفعه دلم ريخت، او هرگز خودش را تسليم بيمارى نمى كرد، آن روز وقتى به ناتوانى خود واقف گرديد، بيم ما بيشتر شد، از همين رو، بلافاصله به همراه زن برادر و دختر عمويم او را به درمانگاه رسانديم.

دكتر معالج پس از معاينه دقيق گفت: چيز مهمى نيست، اما قبل از خروج از مطب به زن برادرم گفت: شما بمانيد تا من نسخه اش را بنويسم، از مطب بيرون رفتيم و او در غياب ما گفت: اين خانم سكته مغزى كرده و گويا خطر رفع شده است، به هر حال مراقبش باشيد.

با اين كه دكتر گفته بود، خطر رفع شده، حال مادر روز به روز وخيم و وخيم تر مى شد. نمى دانستيم چه بايد بكنيم، يك هفته بعد كه من براى ديدن مادر رفتم، همسر برادرم گفت: حال مادر خوب نبود، او را به بيمارستان برده اند.

به سرعت خودم را به بيمارستان رساندم و وقتى رسيدم كه مادر را از اتاق معاينه با

ويلچر بيرون آوردند.

خداى بزرگ! چه صحنه ى دلخراشى بود، مادر پيش از اين مثل كوه استوار بود اما حالا ناتوان و كم رمق روى ويلچر افتاده بود، بى اختيار اشك از چشمانم جارى شد.

دكتر: ايشان سكته مغزى كرده اند.

من: اما آقاى دكتر دست و پاى مادر از كار افتاده، اين مشكل چطور حل مى شود؟

دكتر: اين بى حسى و بى حركتى تا چهار ماه ديگر ادامه مى يابد اما به مرور خوب خواهد شد، ولى نبايد اميدوار باشيد كه او مثل سابق خوب و پر انرژى بشود.

برايمان مهم اين بود كه مادر بماند حتى اگر مجبور مى شديم همه عمر او را به اين حال ببينيم، تحمل شرايط او باز هم آسان بود.

مادر به سختى راه مى رفت، موقع راه رفتن بايد دو نفر به او كمك مى كردند، با اين

ص: 108

حال چند قدم كه راه مى رفت، ضعف بر او مستولى شده و رنگ از چهره اش مى پريد. در نگاه مادر خواندم كه او بيشتر از ما از اين وضع ناراحت است و گاهى مى گفت: آخر عمرى روى دست شما افتادم و اسباب زحمت شده ام، بايد ببخشيد.

حرف هاى مادر مثل نيشتر به جانمان مى نشست، البته ناگفته نماند كه او با وجود ناراحتى هنوز روحيه خوبى داشت. هرگز لبخند از لب هاى مادر دور نمى شد، مى گفت: دلم نمى خواهد آخر عمرى دست و پاگير باشم، شما هيچ وقت دست و پاگير نبوده و نخواهيد بود.

اين را من گفتم و دوباره براى رهايى مادر از اين رنج تلاشم را آغاز كردم، مادر را به بيمارستان نمازى برديم، شبانه از مادر عكس گرفته و قرار شد، صبح روز بعد براى جواب به بيمارستان برويم. روز بعد، عكس را به دقت ملاحظه كردند و يكى از آنهايى كه تعجب كرده بود، گفت: عكس چيز خوبى را نشان نمى دهد، بايد او را به يك

متخصص مغز و اعصاب نشان بدهيد.

گويى كار به جاى باريك كشيده شده بود، پزشك معالج و متخصص مغز و اعصاب پيدايش نبود. او در بخش ها براى ويزيت بيماران رفته بود و بايد هر طور شده پيدايش مى كرديم.

دكتر بعد از ملاحظه عكس ها گفت: ايشان سكته نكرده اند بلكه به دليل ضربه اى كه به سرشان خورده دچار ضربه مغزى شده و خون در مغزشان لخته شده است. او بايد هر چه سريع تر عمل بشود.

عمل!... آقاى دكتر يعنى تا اين اندازه خطرناك است؟

به خدا اميد داشته باشيد، من به اتاق عمل مى روم و شما هم بيمار را بياوريد.

ساعت يازده و نيم شب مادر را به اتاق عمل بردند و ما دستانمان به دعا و استغاثه

ص: 109

بلند بود، خطر هر لحظه در كمين ما بود و جز خداوند و ائمه اطهار عليهم السلام هيچ كس نمى توانست ما را يارى دهد.

يا قمر بنى هاشم! مادرمان را از تو مى خواهيم. يا اباالفضل عليه السلام ! به داد ما برس.اى سقاى دشت كربلاء! سلامت مادرمان را خودت به او برگردان. يا اباالفضل العبّاس عليه السلام ! مادر را نجات بده.

خواهرم زهره مجلس روضه اى براى حضرت اباالفضل عليه السلام نذر كرد، من هم يك گوسفند نذر كرده كه به محض شنيدن سلامت مادر، قربانى كنم.

چه لحظات روحانى بود. چه دلهايى كه شكست و در اندوه ناراحتى مادر، مويه كرد. همه فقط و فقط به خدا و ائمه اطهار عليهم السلام و لطف حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام اميدوار بودند. ساعت نزديك يك بامداد بود كه يك نفر از اتاق عمل بيرون آمد و لبخند زنان گفت:

خدا را شكر كنيد، حال مادرتان بد نيست، عمل موفقيت آميز بود. مادر را به اتاق آى. سى. يو بردند و ما از خوشحالى روى پا بند نبوديم، وقتى او را به بخش منتقل مى كردند، رنگ و روى پريده اى داشت. شب تا صبح خواهرم نزد او ماند و ساعت هفت با ما تماس گرفت و گفت:

مادر مى تواند دست ها و پاهايش را بلند كند، مادر خوب شده است.

همان روز مجلس روضه اى براى حضرت اباالفضل عليه السلام گرفته و گوسفند را قربانى كرديم. روزهاى شاد زندگيمان به اعتبار دعاها و استغاثه به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام آغاز شد.

ص: 110

نيست و فقط صداى او مى آيد، گويى به زمين فرو رفته، تا يك ماه صداى جوان مى آمد ولى كسى او را پيدا نكرد، متأسفانه روزنامه هاى آن روز اجازه نداشتند و قضيه را منعكس نكردند.

به حضرت اباالفضل مرا معاف دار، مأمور گستاخ مى گويد: اگر اباالفضل قدرت دارد شرّ مرا از تو كم كند!

كاسب آهى مى كشد و مى گويد: يا اباالفضل العبّاس عليه السلام ! به دادم برس! در اين هنگام اسب مأمور، سركشى مى كند و آن قدر بالا و پايين مى رود كه مأمور را به زمين مى زند. بعد از آن نيز با دست و پايش شروع به كوبيدن بر سينه مأمور كرده و مأمور نيز مانند صداى سگ عو عو مى كند، وقتى مى آيند مى بينند فك بالاى وى پايين آمده و فك پائينش جلو رفته است و وضع بسيار بدى پيدا كرده، ديرى نگذشت كه با اين وضع اسف بار به درك واصل شد.

برگشت و بر زمين افتاد.

با وقوع اين حادثه، بستگانش به سرقت گاو توسط او اعتراف كردند و او را نيز براى توسل به حرم مطهر حضرت سيدالشهداء امام حسين عليه السلام آورده و به ضريح مطهر بستند و مادرش متوسل به حضرت سيدالشهداء عليه السلام شد.

چند روز بعد، در اثر توجهات حضرت سيدالشهداء عليه السلام حال سارق خوب شد و از آن بزرگواران معذرت خواهى كرده و اعتراف به دزدى گاو نمود.

مى دهم كه در چشم راست طفلتان بچكانيد تا چشم را به يك حالت نگه دارد، پس از مراجعت از تهران شايد بتوانم معالجه كنم، اما چشم چپ وى قابل معالجه نيست.

اول ماه محرم بود و من و مادرش هر دو سخت ناراحت بوديم. در اين بين متوسل به آقا قمر بنى هاشم عليه السلام شده و من نذر كردم اگر انشاء اللّه فرزندم تا روز عاشورا خوب شد، يك گوسفند در راه آن بزرگوار ذبح كنم. مرض تا شب تاسوعا ادامه داشت و فرزندم حتى قادر به حركت يا نشستن نبود، اما ظهر روز عاشورا كه به منزل رفتم ديدم بچه بحمداللّه سالم و مشغول بازى كردن است. چشمهايش هم سالم شده، و فقط خال سفيد مختصرى در چشم او باقى است كه الان هم كه حدود 7 سال مى گذرد هنوز

آن خال سفيد در چشم او باقى مانده و مكرر گفته ام اين علامتى است تا وقتى بزرگ شد بداند چشم و بلكه سلامتى اش را مرهون عنايت حضرت قمر بنى هاشم عليه السلام است و آن حضرت را فراموش نكند.

ص: 117

اهل سنت رفتم، دو اتاق پر از برادران اهل سنت بود، در وسط اين دو اتاق يك هال كوچك قرار داشت كه صندلى گذاشتند و من منبر رفتم.

اين برادر اهل سنت در كنار من بود و از اول منبر تا آخر، خيلى حال خوشى داشت. در حين سخنرانى ، خانم هاى اهل سنت نيز به طور مكرر در دستم پول مى گذاشتند و مى گفتند: نذر حضرت على اكبر عليه السلام ، نذر حضرت على اصغر عليه السلام و... .

بعد از منبر مرا دعوت به ناهار كردند، بعد از صرف ناهار هنگام خداحافظى مى خواستند مبلغى را به عنوان حق الزحمه به من بدهند كه قبول نكردم و گفتم: همين كه اجازه داديد در خانه شما از علمدار كربلاء سخن بگويم مرا كفايت مى كند ولى او قبول نكرد، براى پذيرفتن مزد منبر، يك شرط گذاشتم و آن اين كه بگويد چرا مراسم براى حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام برگزار كرده است؟!

ضمناً ناگفته نماند كه من تا به حال، مجلس به آن مفصلى نديده بودم؛ او گفت برايت خواهم گفت و چنين تعريف كرد:

من ناراحتى قلبى داشتم، هر چه دكتر مى رفتم اثر نداشت، حتى دكتر خوبى در تبريز بود به او مراجعه كردم ولى از او هم فايده اى نديدم، دست آخر همه دكترها جوابم كردند و مرا به خانه آوردند، كاملاً نااميد در خانه افتاده بودم، مادرم به خانه من آمد و گفت: فرزندم حالت چطور است؟

گفتم: چه حالى مادر؟!

گفت: نمى خواهى به دكتر بروى؟

گفتم: به هر دكترى كه رفتم ديدى كه فايده اى نداشت.

گفت: من يك دكتر سراغ دارم كه با يك نسخه وى شفا خواهى يافت.

گفتم: اين دكتر كيست، اسم او چيست و مطبش كجاست؟

ص: 120

گفت: او مطب ندارد و نوبتى نيست!

گفتم: مادر زود بگو كه اين دكتر كيست؟ من از درد دارم مى ميرم.

مادرم گفت: اسم دكتر، حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام فرزند على بن ابى طالب عليهماالسلام است.

گفتم: ما كه با آنها ارتباطى نداريم و قهر مى باشيم.

مادرم گفت: ما اين گونه ايم، اما آن ها بزرگوار هستند و عفو و بخشش شان زياد است، با اين حرف مادرم بسيار شرمنده شدم و قلبم آتش گرفت.

در اين هنگام مادرم من را تنها گذاشت و از من جدا شده و نزد فرزندانم رفت، كم كم حال توسلى پيدا كردم، حال خيلى خيلى خوبى پيدا كردم. گفتم: يا حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام من خيلى تعريف شما را شنيده ام، مرا از درد نجات بده!اى آقا، اگر پدر و مادرتان حق بوده اند مرا شفا بدهيد.

گريه زيادى كردم، دلم شكست و آن قدر اشك ريختم و گريه كردم تا اين كه خوابم برد، در عالم خواب ديدم كسى كه يك پارچه نور بود وارد خانه ام شد، بالاى سرم آمد و فرمود: برخيز!

گفتم: تازه از دردم مقدارى كاسته شده است، بگذار بخوابم.

براى بار دوم فرمود: به تو مى گويم برخيز!

گفتم: بگذار استراحت بكنم، تو كه هستى؟

فرمودند: تو چه كسى را مى خواستى؟

يادم آمد، گفتم: فرزند على بن ابى طالب عليه السلام حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام را.

فرمود: من اباالفضل هستم، فرزند حضرت امام على عليه السلام ، خواسته و حاجتت چيست؟

ص: 121

عرض كردم: قلبم ناراحت است و از درد زياد آن، ديگر طاقتم تمام شده، يك نظر ولايى به قلبم كرد، قلبم خوب شد و از درد چند ساله راحت شدم، براى قدر دانى از وى كه شفايم داد، به دست و پاى آن حضرت افتادم، كه از نظرم غايب شد.

در همين حال از خواب بيدار شدم و نزد مادر و عيال و فرزندانم رفتم، وقتى آنها من را با اين حال ديدند كه خود به تنهايى از جايم برخواسته ام، تعجب كرده و گفتند: چرا از جاى خود برخواستى؟

گفتم: مادرم، دكتر بى مطب تو آمد و مرا شفا داد.

روز آن مرد سنى جريان را با محمد مراد در ميان مى گذارد و محمد مراد به وى مى گويد: من دكترى را به شما معرفى مى كنم كه كارش برو برگرد ندارد!

از كويت با همديگر به سمت كاظمين حركت مى كنند و به زيارت امام موسى بن جعفر و امام جواد عليهم السلام مشرف مى شوند و مدت ده روز در آنجا مى مانند. پس از ده روز به طرف سامراء حركت كرده و مرقد امام على النقى و امام حسن عسكرى عليهماالسلام را زيارت مى كنند. سپس به نجف اشرف مى روند و به زيارت حضرت على بن ابى طالب عليهماالسلام نائل مى شوند و بعد از آن عازم كربلاء شده و به زيارت امام حسين و حضرت قمر بنى هاشم عليهماالسلام مى روند.

ده روز هم در آنجا توقف مى كنند و به زيارت مى پردازند و سپس به كويت برمى گردند.

پس از چهل روز آثار حاملگى در همسر مرد سنى ظاهر مى شود و او به محمد مراد كه شيعه بود مى گويد: مژده مژده، همسرم حامله شده است!

آن مرد سنى پس از گذشت چندين سال، داراى يازده فرزند شده و اسم هر يك از فرزندانش را نيز به نام حضرت على عليه السلام و فرزندان آن امام مى گذارد.

در اين مدت بچه دار نشده بود، يك روز به ايشان گفتم: من دكترى سراغ دارم كه شما را مجانى و رايگان معالجه خواهد كرد، تا اين جمله را شنيد خوشحال شد و گفت: خدا پدر و مادر شما را رحمت كند، مرا به او راهنمايى كن.

گفتم: امشب ما در منزل، مجلسى به نام حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام داريم، تو نيز به خانه ما بيا و كارى به عقيده خودت نداشته باش.

حاج ابو امير مى گويد: آن شب ايشان به منزل ما آمد و در مجلس روضه حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام شركت كرد، پس از برگزارى روضه و صرف شام، يك بشقاب همراه خود به منزل برد و عيال وى نيز از طعام مجلس حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام خورد، مدت كمى بعد آن ها به بركت توسل به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام صاحب فرزند شدند.

در ميان حيات مسجد به روى نيمكتى نشسته و گرم صحبت بوديم كه مردى حدودا چهل ساله از در وارد شد، و يك گونى بزرگ شكر به مسجد داد. او را دعوت به نشستن و صرف چاى نموديم، او نيز كنار ما نشست، پس از احوالپرسى از نامش سوءال كردم، با خنده و تبسم گفت: ببخشيد نام من عثمان است! با شنيدن نام عثمان فكر كردم او با من شوخى مى كند، و مى خواهد مرا نسبت به برادران اهل تسنن كه در آن منطقه اكثريت سنى بودند آزمايش كند. با خنده رويى گفتم: با من شوخى مى كنى.

گفت: نه، واقعاً اسم من عثمان است.

گفتم: قبلا سنى بودى و شيعه شدى؟

گفت: نه.

گفتم: برادر شيعه نام فرزند خود را عثمان نمى گذارد، اگر شيعه هستى چرا نامت عثمان است؟! و اگر سنى هستى آوردن شكر براى مجلس عزادارى چيست؟!

گفت: من سنى بودم و اكنون نيز هستم و افزود: من بچه دار نمى شدم، به دكترهاى متعدد هم مراجعه كردم، نسخه ها و معاينه ها و آزمايش ها به جايى نرسيد تا آنجا كه گفتند: تو هرگز بچه دار نخواهى شد.

نااميدى همه وجودم را فرا گرفت، يكى از دوستانم كه شيعه بود به من گفت: مى خواهى تو را به دكترى راهنمايى كنم كه اگر پيش او بروى بچه دار مى شوى؟

گفتم: آرى، اين دكتر كيست؟

گفت: فرزند حضرت على عليه السلام عملدار كربلاء حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام است ولى بايد نذر كنى و با اخلاص و اعتقاد در خانه او بروى، ما شيعه ها او را باب الحوائج مى ناميم و در مشكلات سخت به او پناه مى بريم، من هم چون به شدت دوست داشتم بچه دار بشوم، نذر كرده و گفتم: اى اباالفضل، اگر دوست من راست

ص: 125

مى گويد كه تو باب الحوائجى و در گرفتارى ها به فرياد درماندگان مى رسى به درگاه تو آمدم، من بچه مى خواهم، از خدا برايم فرزندى بگير تا زنده ام سالى يك گونى بزرگ شكر به مجلس عزاداريت تقديم مى كنم.

به حمدلله چند سال است كه خدا به بركت حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام شما به من پسرى داده است و پس از آن هر ساله به نذر خود وفا مى كنم. بعد با خنده گفت: شما خيال مى كنيد باب الحوائج فقط براى شما شيعه هاست؟!

گفتم: پس چرا با ديدن اين كرامت شيعه نمى شوى؟

گفت: چون در آن صورت همه بستگانم با من دشمن خواهند شد؛ شيعه شدن جرأت مى خواهد، و من نمى توانم.

بدون وقفه و انقطاع، و نيز در ماه مبارك رمضان و غيره در آن منعقد مى شود.

نكته قابل ذكر و توجه اين است كه امسال پس از ساليان متمادى سه كرامت در اين مأتم كه منصوب به قمر بنى هاشم عليه السلام است ظاهر شد كه هر كدام به نوبه خود قابل اهميت بود و پس از بروز اين سه كرامت غير قابل انكار، شيعيان از شهرها و روستاهاى مجاور به صورت فوج فوج مى آمدند و به تماشاى يكى از اين معاجز سه گانه كه ذكر خواهند شد مى نشستند، زيرا هنگام بروز يكى از معاجز سه گانه دستگاه فيلمبردارى كه هر شب داخل مأتم قرار داشت و تصوير مجلس را به قسمت زنان منعكس مى كرد فورا عدسى خود را به طرف معجزه متمركز كرده و از تمامى صحنه ها فيلمبردارى نمود كه شيعيان و واردين با ديدن فيلم معجزه و كرامت مسرور شدند. در مورد آن دو معجزه ديگر نيز واردين از مردم، با خود شفا يافتگان تماس گرفته و مستقيما از آنها چگونگى ماجرا را سوءال مى كردند.

اينك معاجز و كرامات سه گانه: (ما در اين جا دو كرامت از آن سه كرامت را آورده ايم).

جريان اول:

زنى بود با چند بچه كه خود و شوهر و تمامى فاميلش از اهل سنت اند، اين خانم مبتلا به فلج شده بود، شوهرش مبالغ زيادى را خرج او كرد و چون از شفايش مأيوس

شد او را همراه بچه ها به خانه پدرش برده و تصميم گرفته بود كه زن را طلاق داده و همسر ديگرى اختيار كند، خانم مزبور با وضع پريشان به خواهران خودش مى گويد: فردا روز هفتم محرم و نزد شيعيان روز اباالفضل العبّاس عليه السلام مى باشد؛ خواهش مى كنم مرا به مأتم العبّاس شيعيان ببريد و به "علم العبّاس" يعنى به پرچم حضرت اباالفضل

ص: 127

العبّاس عليه السلام ببنديد شايد آن حضرت به من توجهى فرمايند.

فردا خواهرها زير بغل خواهر فلج خود را گرفته و در حالى كه پاهاى او به زمين كشيده مى شد او را داخل مأتم و مجلس در قسمت زنان آوردند و در كنار علم العبّاس عليه السلام نشاندند و اين امر پس از تمام شدن منبر صبح بود.

در خابوره رسم بر اين است كه از شب اول محرم تا شب سيزدهم، هر روز دو مجلس برقرار مى شود: يكى صبح و ديگرى شب، از شب سيزدهم تا نهايت ماه صفر نيز تنها شبها مجلس منعقد مى گردد، به استثناى ايام وفات، مثل 25 محرم و 7، 17، 20 و 28 صفر، كه مجددا اضافه بر مجالس شب، صبح ها نيز مجلس برقرار است.

به هر حال زمانى كه مراسم سينه زنى شروع مى شود خانمى كه مسئول زنان است نزد اين خانم مفلوج آمده به او مى گويد: بلند شو و با زنان عزادارى كن! خانم مفلوج مى گويد: خانم مى دانى كه من فلج هستم و قدرت بر قيام ندارم.

او مى گويد: يا اباالفضل العبّاس بگو و از جا بلند شو! آن زن مريض نيز با صداى بلند يا اباالفضل مى گويد و يك مرتبه از جا بلند مى شود، آن گاه خود زن با تعجب به پاهاى خود دست مى زند و به فضل پروردگار هيچ اثرى از فلج سابق در خود احساس نمى كند، لذا بى اختيار بنا مى كند به سر و صورت زدن و عزادارى كردن كه مردان هم در اثر سر و صداى زنان متوجه اين مساله مى شوند و آنها هم شور و هيجانى پيدا مى كنند و يك ضجه و شور خاصى در مجلس به وجود مى آيد.

قابل ذكر است كه اين خانم از روز هفت محرم تا آخر ماه صفر نه تنها مأتم و مجلس را در روز و شب ترك نكرد، بلكه هر گاه در مجلس حاضر مى شد خدمت هم مى نمود، شوهرش نيز كه از شفا يافتن وى خوشحال شده بود، زن را به منزل برگرداند و زندگى مشترك خود را با خرسندى ادامه دادند.

ص: 128

ضمناً برادر اين خانم به اصطلاح از اهل دعوه و از وهابى ها و سلفى ها مى باشد كه نه تنها به مراسم عزادارى عقيده ندارند، بلكه اين ها را خرافه و بدعت مى دانند! و مبارزه با اين آثار را جهت محو آنها بر خود واجب و لازم مى شمارند، ولى وى در مقابل اين كرامت باهره و انكار ناپذير قمر بنى هاشم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام سر تسليم فرود آورده است.

جريان دوم:

پسرى دوازده ساله از اهل سنت بود كه هر روز از ساعت يازده صبح به وى حالت صرع دست مى داد و رنگ بدن او تيره و كبود مى گشت، پدرش مدعى بود كه او را نزد اطباى زيادى برده و حدود سه هزار ريال عمّانى، كه معادل با سه ونيم ميليون تومان ايرانى (آن زمان) بود، خرج اين پسر كرده ولى هيچ نتيجه اى نديده است.

مادر اين بچه فرزند بيمار خود را در روز عاشورا به مأتم العبّاس مذكور مى آورد و به همراه خود در قسمت زنان قرار مى دهد، طبق رسم معمول در كشورهاى حاشيه خليج فارس، خطيب در روز عاشورا مقتل حضرت سيدالشهداء عليه السلام را خوانده و پس از آن مراسم و سينه زنى شروع مى شود و تا ساعت يك بعد از ظهر مراسم ادامه مى يابد، اين زن نيز كه همراه با بچه مريض خود از صبح زود ساعت 9 به مجلس آمده بود، همراه عزاداران تا ساعت يك بعد از ظهر مشغول عزادارى شود و در نتيجه از مرض

فرزندش كه هر روز حدود ساعت يازده گرفتار حالت صرع مى شد، غافل مى گردد و آن را فراموش مى كند.

اما پس از اتمام مراسم عزادارى يك مرتبه به يادش مى آيد كه پسرش هر روز ساعت يازده صرع مى گرفت ولى امروز آن حالت در او ايجاد نشد، لذا ناخود آگاه سر و

ص: 129

صدا مى كند و در اثر سر و صدا بقيه زنان و مردها مى فهمند كه در قسمت زنان كرامتى رخ داده است.

اين جريان در روز عاشورا اتفاق افتاد و تا آخر ماه صفر هم كه من آنجا بودم ديگر اين حالت بر آن پسر عارض نشد و در حقيقت از وجود مقدس آقا قمر بنى هاشم عليه السلام شفاى خود را گرفت و همه مردم آن ديار آن پسر مريض را ديده و شاهد شفاى او بودند.

حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام باشد.

سال بعد ايام نوروز كه زوّار براى زيارت به كربلاء هجوم آورده بودند و من نيز سرم شلوغ بود، ساعت 2 بعد از ظهر به منزل رفتم، ديدم تمام كوچه و حيات منزل ما پر از افراد كرد است، بسيار نگران شده، با زحمت فراوان خودم را به صحن خانه رساندم و زنم را صدا كردم كه اين چه وضعى است و اين ها را چه كسى به خانه راه داده است؟

با خنده گفت: چيزى نيست بيا بالا.

گفتم: مسأله چيست؟

گفت: آن زن كرد سال گذشته يادت هست؟ با فرزندش آمده كه طلاهايش را به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام تقديم كند، اين ها هم همگى افراد نازا هستند كه آمده اند به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام متوسل شوند و طلاهاى خويش را نذر آن حضرت كنند.

مرد سنى مى گويد: از دست عبّاس و دودمان او كارى بر نمى آيد و به طرف خانه خود مى رود، هنوز چند قدمى نرفته بود كه دلهره عجيبى سراسر وجودش را فراگرفت و رنگ از صورتش پريد و به خانواده و دوستانش گفت: عبّاس ضربنى و اموت!

يعنى: عبّاس مرا زد و من خواهم مرد! و مى خوابد.

صبحگاه كه به بالين او مى روند مى بينند گويا سالها است كه او مرده است!

بستگان آن سنى براى شركت در مجلس ترحيم او از بعضى شيعيان مخصوصا طلّاب علوم دينى دعوت مى كنند، ولى آنها از رفتن خود دارى مى نمايند.

شد، از شما خواهش دارم بر آن مرد سنى غضب كنيد و او را ادب نماييد.

شب همان روز، زن در خواب مى بيند كه خدمت حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام رسيده است. آن حضرت مى فرمايند: نذر تو به ما رسيد و ما قبول كرديم!

زن مى گويد: خدا را شكر، اما تقاضامندم كه گوساله را از مرد سنى بازپس بگيريد و بر او غضب فرمائيد.

آن حضرت مى فرمايند: من آن حيوان را به مرد سنى بخشيدم و ما خاندانى هستيم كه هرگاه چيزى به كسى داديم باز پس نمى گيريم!

زن مى گويد: اما مرد سنى دل مرا شكست و مرا آزرده ساخت و تقاضاى خود را تكرار نمود.

حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام فرمودند: آن مرد سنى حقى بر گردن من داشت كه بايد اداء مى كردم!

زن با تعجب مى پرسد: آن مرد سنى چه حقى بر شما داشت؟!

حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام مى فرمايند: اين مرد سنى در روز بسيار گرم در

راهى مى رفت، شدت گرمى هوا به قدرى بود كه مرد مشرف به هلاكت گشت، پس چون به كنار نهر آب رسيد با اين كه بسيار تشنه بود، اما لحظه اى درنگ كرد و به ياد تشنگى برادر مظلومم حسين عليه السلام افتاد و اشك ريخت و بر قاتلان آن حضرت نفرين و لعنت نمود، من به پاس اين عمل خير، گوساله را به او بخشيدم!

وقتى آن زن به سوى منزل خود برمى گشت مجددا با آن مرد سنى مواجه گشت و جريان خوابش را براى او بيان كرد.

مرد سنى در حالى كه اشك مى ريخت گفت: به خداى بزرگ قسم تمام آن چه گفتى عين واقعيت است و من آن را تاكنون براى احدى بازگو نكرده ام، اينك بيا و

ص: 133

گوساله را پس بگير!

زن نپذيرفت و گفت: اين هديه حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام است به تو، و من حق ندارم آن را از تو پس بگيرم.

مرد سنى كه دلش به نور حقيقت روشن شده بود، توبه كرد و فورا به زيارت حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام رفت و در كنار قبر مطهر آن بزرگوار به آئين حقه تشيع مشرف گشت و عده اى از بستگان او نيز به واسطه اين كرامت شيعه شدند.

زيارت نموده، در حالى كه به شدت غضبناك بوده و به آن مأمور فرمان مى دهد، اگر جلوى عزاداران ما را بگيرى با يك ضربه شمشير دو نيمه ات خواهم كرد و بر اثر اين خواب آن مأمور به مذهب تشيع روى مى آورد و برخلاف تصميم قبلى خود بين عزاداران مى آيد و مراسم عزادارى آن سال با شكوه و عظمت بيشترى در آن قريه برگزار مى شود.

بدهد كه آن مرد گدا به من گفت: اين جا نمى شود با هم حرف بزنيم چون مردم جمع مى شوند، بيا با هم به منزل برويم تا جريان را براى شما نقل كنم).

من به دو علّت از اين پيشنهاد استقبال كردم:

اوّل به خاطر آن كه راست مى گفت، ممكن نبود كنار معبر عمومى با او حرف زد زيرا مردم جمع مى شدند.

و ديگر به خاطر آن كه ببينيم او چطور به خانه مى رود زيرا نه پا داشت و نه دست.

لذا موافقت كردم ولى به او گفتم: الآن زوّار زياد است، اگر از اين جا بروى منافعت به خطر مى افتد.

گفت: نه، من هر روز به قدرى كه مخارج خود و زن و فرزند و خدمتگزارانم روبراه شود، بيشتر پول از مردم نمى گيرم و وقتى آن مقدار معيّن تهيّه شد به منزل رفته و استراحت مى كنم.

گفتم: امروز آن مقدار را بدست آورده اى؟

گفت: بله.

گفتم: هنوز اوّل صبح است.

گفت: هر روز همان اوّل صبح ظرف مدّت دو ساعت آن پول مى رسد.

گفتم: ممكن است بگوئيد در روز چقدر مخارج داريد و بايد چقدر پول برسد؟

خنده اى كرد و گفت: خواهش مى كنم از اسرار ناگفتنى سوءال نكنيد و از طرفى شايد در ضمن نقل جريان خودم مجبور شوم اين موضوع را هم برايتان بگويم (كه مجبور نشد و من هم سوءال نكردم).

گفتم: با شما مى آيم، اگر مايليد برويم.

(او اوّل با يك حركت سريع و مخصوص بدنش را روى دستمال پول ها انداخت و

ص: 136

آن چنان ماهرانه آن را جمع كرد و وارد جيبى كه بر روى پيراهنش دوخته بودند نمود كه خود اين عمل به قدرى شگفت انگيز بود كه ديگر براى من مسأله رفتن به منزل حل شد، ولى در عين حال حركات ماهرانه او تماشائى بود زيرا همان طور كه نشسته بود مقعدش را روى زمين حركت مى داد و آن چنان سريع مى رفت كه گاهى من عقب مى افتادم).

در عين حال يك جوان قوى هيكل كه بعدا معلوم شد نوكرش هست مواظب و آماده بود كه اگر خسته شود كولش كند.

البتّه احتياج نشد، زيرا در همان نزديكى ماشين شورلت بزرگى مهيّا بود و آن نوكر او را بغل كرد و در گوشه دست راست عقب ماشين نشاند و به من گفت: شما از طرف چپ ماشين سوار شويد.

من به همراهان گفتم: شما به مدينه برگرديد، تا يكى دو ساعت ديگر من هم به

شما ملحق مى شوم و سوار ماشين آنها شده و به مدينه رفتيم.

خانه آن مرد مفصّل بود و زندگى خوبى داشت، زن و فرزندان موءدّبى داشت كه همه از او حساب برده و او را زياد احترام مى كردند.

اوّل كارى كه پس از ورود به منزل براى او انجام دادند اين بود كه زنش پيش آمد و لباس هاى او را عوض كرد، پيراهن تميزى تن او نمود و سپس او را بغل كرده و به اتاق مخصوص پذيرائى بردند و به من هم تعارف كردند كه به آنجا بروم.

آن اتاق مفروش به فرش هاى ايرانى و كاملاً مرتّب و تزئين شده به لوسترهائى بود.

او قصّه خود را در آنجا اين طور آغاز كرد:

من تا بيست سالگى يعنى بيست سال قبل؛ هم دست داشتم و هم پا، و در همين خانه با همين زن كه تازه ازدواج كرده بودم زندگى مى كردم، در نيمه شبى پشت در منزل

ص: 137

ما صداى فرياد زنى كه معلوم بود جمعى او را به قصد كشتن مى زنند بلند شد، لباسم را پوشيدم و به درِ منزل رفته و ديدم آن زن روى زمين افتاده و خون از سرش كه شكافى برداشته بود جارى است و سه جوان كه او را مى زدند وقتى مرا ديدند فرار كردند و من از آنها در آن تاريكى شبحى بيشتر نديدم.

فورا ماشينم را از منزل برداشته و آن زن را به بيمارستان رساندم، شايد بتوانند او را از مرگ نجات دهند.

ولى آن زن از همان ساعتى كه روى زمين افتاده بود بى هوش بود تا وقتى كه به بيمارستان رسيد، صورتش را هم خون پوشانده بود، من هر چه زير چراغ ماشين خواستم او را بشناسم نتوانستم قيافه اش را تشخيص دهم، به هر حال مسأله از نظر من مهمّ نبود، زيرا روى حسّ انسان دوستى اين كار را مى كردم و زياد احتياجى به شناسائى او نداشتم.

او را به بيمارستان تحويل دادم، متصدّى بيمارستان طبق معمول گزارشى از من سوءال كرد و من هم تمام جريان را از اوّل تا به آخر براى او گفتم، او همه را نوشت و زير آن گزارش آدرس كامل مرا هم نوشت و از بيمارستان بيرون آمدم.

وقتى به منزل رسيدم ديدم درِ منزل باز است و زن جوانم كه در منزل بود از او خبرى نيست، ولى يك لنگه از كفشهايش آنجا افتاده!

فورا سوار ماشين شده و جريان را به يك شرطه (پاسبان) خبر دادم، او مرا به شهربانى برد و اجازه گرفت كه با اسلحه همراه من بيايد و دو نفرى سوار ماشين شديم، در آن نيمه شب دور كوچه ها و خيابان ها را مى گشتيم و من بى صبرانه گريه مى كردم و اسم زنم را با فرياد صدا مى زدم، تا آن كه از عقب يك كوچه بن بست صداى ناله زنم را شنيدم كه مرا به كمك مى طلبيد؟!

ص: 138

فورا ماشين را متوقّف كرده و ديدم روى زمين افتاده و از سر و صورتش خون مى ريزد او را برداشته و داخل ماشين انداختم و آن شرطه هم كمك كرد تا او را به بيمارستان برسانيم كه ناگاه در وسط راه سنگ محكمى به شيشه ماشينم خورد و شيشه شكست و روى زمين ريخت.

باز ماشين را در گوشه اى متوقّف كرده و بيرون آمدم كه ببينم چه كسى آن سنگ را زده است كه سنگ دوّم به سرم خورد و من نقش زمين شدم، شرطه متوحّشانه در حالى كه يك پايش را از ماشين بيرون گذاشته بود ولى جرأت نمى كرد كاملاً پياده شود اسلحه اش را كشيد و هوائى شليك مى كرد!

مردم صداى تيراندازى را كه شنيدند از خانه ها بيرون ريختند و خيابان شلوغ شد، يكى از ميان جمع صدا زد: فعلاً مجروحين را به بيمارستان برسانيد تا بعد ببينيم چه كسى اين كارها را كرده است؟!

يك نفر از اهالى همان خيابان پشت فرمان نشست و به شرطه گفتند: تحقيق كن ببين آيا ضارب را پيدا مى كنى يا نه؟

شرطه در واقع مى ترسيد بماند، و بهانه آورد كه ممكن است دشمن در تعقيب اين ها باشد، لذا من بايد تا بيمارستان محافظ اين ها بمانم.

بالأخره من و زنم را عقب ماشين انداختنه و راننده و شرطه جلو ماشين شيشه شكسته نشستند و ما را به بيمارستان رساندند.

زخم من سطحى بود و چند بخيه اى بيشتر لازم نداشت، ولى زخم زنم عميق تر بود و احتياج به اتاق عمل پيدا كرد، علاوه بدنش در اثر كتك خوردن سخت كوبيده و كبود بود و احتياج زيادى به استراحت داشت.

رئيس بيمارستان در حالى كه كاغذ و قلمى در دست گرفته بود براى تهيّه گزارش

ص: 139

پيش من آمد و اسم مرا پرسيد، وقتى جواب دادم به من گفت: شما همان آقائى نيستيد كه يكى دو ساعت قبل خانم مجروحى را به اينجا آورد؟

گفتم: چرا.

گفت: ببخشيد من شما را نشناختم، سر و صورتت خون آلود بود و قيافه تان خوب مشخّص نبود، شناخته نمى شديد.

از رئيس بيمارستان سوءال كردم: حال آن زن چطور است؟

گفت: اتّفاقا تازه به هوش آمده و شوهرش هم همين چند دقيقه قبل رسيد، اگر مايليد با او ملاقات كنيد مانعى ندارد.

گفتم: متشكّرم، لذا با او رفتم. وقتى شوهر آن زن مرا ديد از من تشكّر كرد و گفت: اگر شما به او نمى رسيديد آن طورى كه اين آقا (يعنى دكتر بيمارستان) مى گفت زنم

مرده بود.

من ابتداء براى رئيس بيمارستان و شوهر آن زن جريان خودم را نقل كردم و بعد به شوهر آن زن گفتم: جريان زن شما چه بوده كه آن سه نفر او را اين طور كتك زده و بعد به خاطر كمكى كه من به او كردم اين بلا را سر من و زنم در آوردند؟!

شوهر آن زن گفت: من امشب ديرتر به منزل رفتم، وقتى وارد منزل شدم زنم را در منزل نديدم و هيچ اطّلاعى از جريان او نداشتم تا آن كه نيم ساعت قبل اين آقا (يعنى دكتر بيمارستان) به منزل ما تلفن زد و مرا به اين جا احضار نمود و هنوز هم زنم حالى پيدا نكرده كه بتواند جريان را نقل كند.

تا اين جا براى همه افراد موضوع كاملاً بغرنج بود و تنها كسانى كه از جريان اطّلاع داشتند، زن من و زن آن مرد بود كه متأسّفانه هنوز حالى نداشتند كه بتوانند جريان را نقل كنند، بعلاوه دكتر مى گفت: چون به آنها ضربه مغزى وارد شده هر چه ديرتر جريان

ص: 140

را از آنها سوءال كنيد و ديرتر حرف بزنند بهتر است.

بالأخره آن شب گذشت و جريان در ابهام كامل باقى ماند تا آن كه صبح از زنم كه نسبتا حالش بهتر بود سوءال كردم: ديشب بعد از رفتن من چه شد كه مجروح شدى و در آن كوچه بن بست افتادى؟

گفت: وقتى شما آن زن را برديد كه به بيمارستان برسانيد و من هنوز دم در ايستاده بودم، ناگهان سه جوان نقابدار پيدا شدند، اوّل يكى از آنها درِ دهان مرا گرفت تا فرياد نزنم، ولى من تلاش مى كردم كه خودم را از دست آنها نجات دهم.

يكى از آنها با چيزى كه در دست داشت به سر من زد و من بيهوش شدم و ديگر نفهميدم چه شد تا آن كه تازه قدرى بهوش آمده بودم كه شما مرا در آن كوچه پيدا كرديد و به بيمارستان آورديد!

ملاحظه مى كنيد كه باز هم موضوع از ابهامش بيرون نيامد.

شوهر آن زن هم وقتى از زنش سوءال مى كند كه چه شد تو مجروح شدى و در ميان آن كوچه افتادى؟

مى گويد: زنگ درِ منزل به صدا در آمد و گمان كردم شمائيد و در را باز كردم، ناگهان مورد هجوم سه نقابدار واقع شدم، آنها اوّل درِ دهان مرا گرفتند و بعد مرا برداشتند و در كوچه اى بردند، نفهميدم چه مى خواستند بكنند كه دستشان از درِ دهانم كنار رفت و من فرياد زدم، آنها با چيزى كه در دستشان بود محكم به سرم كوبيدند و من بيهوش شدم و در بيمارستان به هوش آمدم.

در اين بين رئيس بيمارستان نزد ما آمد و گفت: متوجّه شديد بالأخره ديشب چه شده؟

گفتيم: نه.

ص: 141

گفت: بعد از جريان شما پنج زن جوان ديگر را به همين نحو زخمى كرده و به اين بيمارستان كه مخصوص سوانح است آورده اند و ما به شرطه خبر داده ايم، امروز رئيس شرطه با جمعى از متخصّصين علل جرائم بسيج شده اند و عجيب اين است كه از هر كدام اين مجروحين سوءال مى شود چه بر سر شما آمده؟ آنها عين همين مطلبى را كه زن هاى شما مى گويند گفته اند.

بالأخره ما هفت نفر شوهرهاى آن زن هاى مجروح دور هم نشسته و هر چه افكارمان را روى هم ريختيم كه ببينيم چرا اين بلاى مشترك سر ما آمده، چيزى متوجّه نشديم.

يكى از آنها گفت: من دلائلى دارم كه اجنّه اين كار را كرده اند.

بقيّه خنديدند و گفتند: اجنّه چه دشمنى اى با ما داشته اند كه ما هفت نفر را انتخاب

كنند؟

من گفتم: لطفاً دلائلتان را بفرمائيد تا استفاده كنيم؟!

گفت: ببينيد يكنواختى حوادث و يك نحوه رفتار كردن با همه و نكشتن هيچ كدام از آنها و بيهوش شدن همه و با اين سرعت بهبودى همه آنها دليل بر اين است كه اين كار بشر نبوده.

من گفتم: اين ها دليل نمى شود، زيرا اوّلاً: خيلى هم يكنواخت كارها انجام نشده، بلكه اختلاف مختصرى هم داشته است.

ثانياً: از كجا معلوم كه بايد حتما كار اجنّه يكنواخت باشد و كار انسان نامنظّم باشد و از طرف ديگر اجنّه چه دشمنى اى با زن هاى ما داشته اند كه اين كار را بكنند؟

ديگرى گفت: من مايلم هر چه زودتر خودم و زنم را از اين جريان بيرون بكشم، يكى دو نفر ديگر هم كه من جمله شوهر آن زنى بود كه من او را به بيمارستان آورده

ص: 142

بودم، از بس ترسيده بودند با او موافقت كردند.

ولى من گفتم: بايد ريشه اين كار را به كمك پليس در بياورم و اين سه جوان جانى را به كيفر اعمالشان برسانم.

شما هم اگر با من موافقت كنيد بهتر است و زودتر به هدف مى رسيم، ولى هر كدام از آنها به نحوى اظهار بى ميلى كردند.

حق هم داشتند، زيرا ديده بودند كه به خاطر رساندن يك مجروح به بيمارستان با من چه كرده بودند؛ شيشه ماشينم را شكسته و خودم را مجروح كرده بودند.

بالأخره ممكن بود اگر آنها هم وارد اين كار شوند صدمه اى ببينند.

امّا من مسأله را تعقيب كردم، حدود ده شب در كوچه هائى كه اين عدّه را مجروح

كرده بودند با اسلحه اى كه از شهربانى گرفته بودم مى گشتم، ولى چيزى دستگيرم نشد.

بالأخره نزديك بود مأيوس شوم كه به فكرم رسيد خوب است در اين موضوع با آقاى شيخ عبدالمجيد كه استاد دانشگاه در روانشناسى است مشورت كنم.

روز بعد نزد او رفته و جريان را به او گفتم.

او به من گفت: ممكن است من با مجروحين ملاقاتى داشته باشم؟

گفتم: ترتيبش را مى دهم، لذا يكى دو روز معطّل شده تا توانستم از شوهرهاى آن زن هائى كه در آن شب دچار اين حادثه شده بودند دعوت كنم تا با زن هايشان در يك جا جمع شوند و استاد از آنها سوءالاتى بكند.

محلّ ملاقات همين منزل بود، همه آنها در همين اتاق نشسته بودند.

استاد دانشگاه، كه من تا آن روز نمى دانستم در علوم معنوى و روحى چقدر وارد است سوءالات را به ترتيب از اوّل كسى كه دچار جريان شده بود پرسيد، او زن جوانى بود كه اوّل شب دچار حادثه شده بود و منزلش هم در كنار شهر مدينه منوّره بود.

ص: 143

بعد هم به ترتيب از يك يك آنها سوءال كرد تا آن كه آخرين آنها اتّفاقاً زن من بود.

سوءال اوّلش اين بود: بايد به من بگوئيد روز قبل از حادثه از اوّل صبح تا وقتى كه جريان اتّفاق افتاد چه مى كرديد؟

آنها همه را براى او نقل كردند و او آن چه مى گفتند را مى نوشت.

سوءال دوّم او اين بود: چگونه آن حادثه براى شما اتّفاق افتاد و چند نفر در كار شركت داشتند؟

آنها هر كدام خصوصيّاتى را براى او نقل كردند و او نوشت.

سوءال سوّم اين بود: بعد از اين حادثه چه تغيير حالى پيدا كرده ايد؟

هر كدام حالاتى را از خود نقل كردند كه باز آنها را نوشت و بعد گفت: من بايد در مطالبى كه نوشته ام سه روز مطالعه كرده و سپس نتيجه را به شما بگويم. من كه عجله داشتم و نمى خواستم موضوع اين مقدار طول بكشد به استاد گفتم: با اين ترتيب آنها ديگر فرار مى كنند و ممكن است به خاطر طول زمان موفّق به دستگيريشان نشويم.

استاد به من گفت: حالا هم موفّق به دستگيرى آنها نمى شوى و اگر بيشتر از اين در تعقيب آنها كوشش كنى خودت هم دچار حادثه اى خواهى شد كه جبران ناپذير است.

گفتم: پس مطالعه سه روزه شما به چه درد مى خورد؟

گفت: اوّلاً: از نظر علمى اهميّت زيادى دارد، ثانياً: احتمالا شما كارى مى كنيد كه ارواح خبيثه و يا اجنّه با آن مخالفند و شما را اذيّت كرده اند و اگر آن را ادامه دهيد ابتلائات بيشترى پيدا خواهيد كرد.

من كه آن وقت اين حرف ها را خرافى مى دانستم خنده تمسخرآميزى كرده و گفتم: من كه تا آخرين قطره خونم پاى تحقيق از اين موضوع ايستاده ام و خودم آن سه جوان را ديدم كه فرار مى كردند، لذا حتّى احتمال هم نمى دهم كه آنها اجنّه و يا چيز

ص: 144

ديگرى از اين قبيل باشند.

استاد گفت: پس احتياج به جواب من نداريد؟ ولى به شما توصيه مى كنم بيش از اين، اين كار را تعقيب نكنى كه ناراحتت مى كنند.

دوستانى كه زن هايشان مبتلا به آن جريان شده بودند همه متّفقا گفتند: ولى ما تقاضا داريم جواب را به ما بدهيد، حتّى يكى دو نفر از آنها هم او را در اين كه اين كار ممكن است از اجنّه صادر شده باشد تأييد كردند.

به هر حال آن روز مجلس بهم خورد و من از اين كه اين استاد دانشگاه را براى تحقيق از اين موضوع دعوت كرده بودم پشيمان بودم تا آن كه سه روز گذشت.

استاد دانشگاه به من مراجعه كرده و گفت: حاضرم در جلسه ديگرى كه شوهرهاى آن زن ها جمع شوند، ولى زن ها و يا شخص غريبه اى در مجلس نباشد نتيجه مطالعاتم را براى آنها و شما بگويم.

گفتم: بسيار خوب، باز هم در منزل ما جلسه تشكيل شود ولى چون كار زيادى دارم چند روز ديگر آنها را دعوت مى كنم تا شما با آنها حرف بزنيد.

گفت: دير مى شود، اگر شما همين امروز اقدام نمى كنيد كه جلسه تشكيل شود من خودم آنها را جمع كرده و مطلب را به آنها مى گويم.

گفتم: نه، من وقت ندارم، شما خودتان اين كار را بكنيد.

(امّا حقيقت مطلب اين بود كه من وقت داشتم ولى چون حرف هاى او را خرافى مى دانستم نمى خواستم در جلسه او حاضر شوم و وقت خود را ضايع كنم).

او وقتى از من جدا مى شد آهى كشيد و گفت: جوان! تو حيفى، خودت را به خاطر نادانى و سرسختى بيچاره مى كنى.

من اهميّت ندادم، ظاهراً همان روز، او در منزل خودش جلسه اى تشكيل مى دهد

ص: 145

و طبق آن چه يكى از دوستان كه زنش دچار جريان شده بود مى گفت:

او چند موضوع از حالات زن ها را قبل از حادثه و چند موضوع را در وقت حادثه و چند موضوع را بعد از حادثه مشترك مى دانست.

امّا موضوعات مشتركى كه براى آنها قبل از حادثه اتّفاق افتاده بود اين است:

1- همه آنها روز قبل از حادثه در منزل، يا براى تفريح و يا براى سرگرمى و يا به خاطر عقائد خرافى وسائل سرور و شادى متجاوز از حدّى تشكيل داده و از صبح تا شب على الدّوام مى خنديدند.

2- آنها آن روز نماز و اعمال عبادى خود را انجام نداده و حتّى هيچ كدام يادشان نبود كه براى يك مرتبه هم "بسم اللّه الرّحمن الرّحيم" گفته باشند.

3- صبح آن روز عمل زناشوئى انجام داده و تا شب وقت حادثه غسل نكرده بودند.

4- غذاى خوشمزه اى تهيّه كرده و زياد خورده بودند و معده آنها كاملاً سنگين بوده است.

5- درِ خانه آنها فقرائى كه بعضى از آنها اظهار كرده بودند از اشراف (سادات) هستيم آمده و آنها با آن كه امكانات داشتند جواب مثبتى به آنها نداده و بلكه به آنها جسارت هم كرده بودند.

او معتقد بود كه يا همه اين ها دست به دست هم داده و اين حادثه را براى آنها به وجود آورده و يا بعضى از اين ها در جريانى كه اتّفاق افتاده موءثّر بوده است و حتماً اين كار مربوط به اجنّه مى باشد!

امّا موضوعات مشتركى كه بين آنها در وقت حادثه بوده عبارت است از:

1 - همه آنها سه جوان را مى ديدند كه نقاب داشته و به آنها حمله مى كنند.

ص: 146

2 - در اوّلين برخورد با ضربه اى كه به سر آنها وارد مى كردند آنها را بى هوش نموده و بعد آنها را به جاى دور دستى مى انداختند.

3 - همه ضربه ها به سر آنها وارد شده و هيچ آثار ضربه اى در بدن آنها نبوده است.

4 - با آن كه تقريباً ضربه هائى كه به سر آنها وارد شده عميق بوده دچار آسيب مهلكى نشدند.

5 - همه آنها اظهار مى كردند وقتى آن جوان ها به ما مى رسيدند حرف نمى زدند و

هيچ كدام از آنها صداى جوان ها را نشنيده بودند.

6 - همه آنها اظهار مى كردند وقتى آن جوان ها با ما تماس مى گرفتند و ما را بغل مى كردند به قدرى دست ها و بدنشان لطيف بود كه ما احساس فشار بر بدنمان نمى كرديم.

7 - با آن كه زن ها جوان بودند و بيشتر از هر چيز احتمال بى عفّتى از طرف جوان ها نسبت به آنها مى رفت، در عين حال با هيچ يك از آنها عمل منافى عفّت انجام نداده بودند.

او معتقد بود اين دلائل ثابت مى كند عاملين آن جريان ارواح يا اجنّه بوده اند كه به صورت جوان هائى در آمده اند.

امّا موضوعاتى كه بعد از حادثه براى همه آنها اتّفاق افتاده بود:

1- به همه آنها يك حالت ضعف و رخوت عجيبى دست داده بود كه خود آنها آن را مربوط به خونى كه از بدنشان رفته بود مى دانستند.

ولى از نظر طبيعى نبايد ضعف پس از ده روز كه از حادثه گذشته براى زن هاى جوانى كه مى توانند زودتر از اين آن ضايعه را جبران كنند ادامه داشته باشد.

2 - آنها در حال حزن عجيبى بوده كه در مدّت اين ده روزه حتّى يك تبسّم هم

ص: 147

نكرده بودند.

3 - در حال خواب فرياد مى زدند و گاهى بى جهت از خواب مى پريدند.

4 - حالت وحشت و ترس عجيبى به آنها دست داده بود كه با هر صدائى از جا مى پريدند.

5 - رنگ آنها بيشتر از آن چه توقّع مى رفت زرد شده و روز به روز بدتر مى شدند.

لذا شوهرهاى زن هائى كه مبتلا به اين حادثه شده بودند خيلى زياد اصرار داشتند كه اگر ممكن است اين موضوع پيگيرى شود تا زن هايشان از اين حالات بيرون بيايند.

امّا من با سرسختى عجيبى اين ها را تصادفى تصوّر كرده و مى گفتم: اين ها خرافات است، هر كسى كه ضربه مغزى مى خورد ضعف دارد، در خواب فرياد مى زند، رنگش زرد شده، ترس بر او مستولى مى گردد و خواهى نخواهى به خاطر اين ناراحتى ها حال حزن خواهد داشت.

لذا تصميم گرفتم كه از پا ننشينم تا آن سه جوان را پيدا كنم، حتّى يك روز به شهربانى رفته و به رئيس پرخاش كردم كه مدينه منوّره نا امن نبوده، شما چرا اين سه نفر را كه اين طور با جمعى رفتار كرده اند پيدا نمى كنيد تا مجازات شوند؟

رئيس شهربانى به من گفت: ما در تعقيب آنها بوده ايم، حتّى در روزنامه ها و مجلاّت اعلام كرده ايم كه مردم آنها را دستگير كنند، ولى چه كنيم كه كوچكترين ردپائى از آنها مشاهده نمى شود.

آن استاد دانشگاه كه بعداً معلوم شد تسخير جنّ هم دارد به دوستان گفته بود: من جن هايم را احضار كرده و از آنها درباره اين موضوع تحقيق نموده ام، آنها مى گويند: اين عمل را سه نفر از جن هائى كه شيعه بوده و با ما سنّيها مخالفند انجام داده اند!

استاد دانشگاه از آنها پرسيده بود: چرا آنها اين هفت نفر از زن هاى سنّى را انتخاب

ص: 148

كرده و به بقيّه اهل سنّت آسيب وارد نكرده اند؟

جن هاى آقاى استاد دانشگاه در جواب گفته بودند:

چون روزى كه شب بعدش آن جريان اتّفاق مى افتد روز عاشورا بوده و شيعيان عزادار بوده اند، به خصوص شيعيان از اجنّه مجلس عزا در محلّه هائى كه آن زن ها زندگى مى كرده اند داشته و چون آنها آن روز زيادتر از ديگران خوشحال بوده و زياد

مى خنديدند، به سه جوان از اجنّه مأموريّت مى دهند كه آنها را تنبيه كنند.

استاد دانشگاه گفته بود من به آنها گفتم: آنها كه تقصيرى نداشتند.

اوّلاً: عزادارى شيعيان اجنّه را نمى ديدند.

و ثانياً: از عاشورا خبرى نداشتند، (چون اهل سنّت به خصوص در مدينه از اين موضوع غافلند) آنها گفته بودند: ما فردى را به صورت فقراء درِ خانه شان فرستاديم ولى آنها در عوض آن كه از خنده و خوشحالى دست بردارند، بعضى زباناً و بعضى عملاً به حضرت سيدالشهداء عليه السلام توهين هم كرده بودند!

تا آنها از اين عملشان توبه نكنند رنگشان رو به زردى مى رود و اين حالات مشترك، آنها را رنج مى دهد.

لذا استاد دانشگاه اصرار داشت كه آنها هر چه زودتر توبه كنند تا حالشان خوب شود، بعضى از آنها بدون آن كه جريانشان را براى كسى نقل كنند نزد شيعيان در محلّه نخاوله رفته و پولى براى عزاداران حضرت سيدالشهداء عليه السلام داده و توبه كرده بودند.

امّا من همچنان اين مسائل را توجيه مى كردم و حتّى يك روز به استاد دانشگاه گفتم: مثل اين كه تو شيعه هستى و با اين كلك مى خواستى از اين موقعيّت استفاده كرده و اين عدّه را با شيعيان مرتبط نمائى.

او از من ترسيد و گفت: به خدا قسم من شيعه نيستم، اين آن چيزى بود كه من

ص: 149

فهميده بودم و حالا تو هم خواهى فهميد، مبادا جريان را به پليس بگوئى كه تو هم ديگر نمى توانى ضررها را جبران كنى، و من هم با اين همه محبّتى كه به شما بدون تقاضاى مزد كرده ام در ناراحتى مى افتم.

گفتم: شما كه جن داريد، مى توانيد از آنها كمك بگيريد!

او هر چه التماس كرد من توجّه نكردم و چون در آن مدّت با پليس همكارى كرده بودم و آنها به من اعتماد داشتند جريان را به آنها گزارش كردم، رئيس شهربانى مرا در خلوت خواست و گفت: تو بد كردى كه مسأله را در حضور افسرها و به خصوص افسر نگهبان عنوان كردى زيرا او خيلى متعصّب است، حالا من مجبورم آن استاد دانشگاه را تعقيب كنم، اگر صبر مى كردى تا ببينيم اگر حال آن زن ها خوب شد و تنها زن تو مريض باقى ماند، معلوم مى شود جريان صحّت داشته و چه اشكالى دارد كه به خاطر رفع كسالت زنت پولى به شيعيان براى عزادارى حسين بن على عليه السلام بدهى!

من عصبانى شده و گفتم: مثل اين كه شما هم از اين بدعت ها بدتان نمى آيد، اين اعتقادها با رژيم عربستان سعودى كه مذهب رسمى آن وهّابيت است منافات دارد!

رئيس شهربانى زنگى زد، يك پليس آمد، اوّل به او دستور داد كه فلان استاد دانشگاه را به اين جا دعوت كنيد و بعد گفت: اسلحه اين جوان را هم تحويل بگيريد و ديگر او را بدون اجازه خودم به اين جا راه ندهيد.

بالأخره آن روز اسلحه را از من گرفتند و مرا از شهربانى بيرون نمودند، من به منزل رفتم و شب تا صبح به خاطر دردسر درست كردن براى استاد دانشگاه و رئيس شهربانى و آن عدّه كه به شيعيان پول داده بودند نقشه مى كشيدم، عاقبت فكرم به اين جا رسيد كه نزد قاضى القضات مدينه رفته و از همه آنها شكايت كنم و جريان را از اوّل تا آخر به او بگويم، او قدرت دارد كه حتّى رئيس شهربانى را هم تعقيب كند، به خصوص

ص: 150

آن روز وقتى شنيدم كه استاد دانشگاه مسافرت كرده و اين دستور رئيس شهربانى براى نجات او از محكمه بوده است بيشتر عصبانى شدم و مستقيماً درِ خانه قاضى القضات رفتم، او تصادفاً در منزل نبود، به خدمتگزارش گفتم: فردا به محضرشان مشرّف مى شوم.

دوباره شب را به منزل رفتم و در اتاق خوابم مشغول استراحت بودم و از فكر اذيّت اين عدّه بيرون نمى رفتم كه ناگهان ديدم شخصى وارد اتاق خواب من شد، اوّل فكر كردم زنم از اتاق بيرون رفته و حالا برگشته است، ولى وقتى به او نگاه كردم ديدم مرد قوى هيكلى است كه با حربه مخصوصى مى خواهد به من بزند، فكر كردم اين يكى از همان جوان هائى است كه زن ها را مجروح كرده، از جا برخاستم و با فرياد به او گفتم: بدبخت تا امروز كه اسلحه داشتم از ترس به سراغم نيامدى، حالا مى دانم با تو چه بكنم، ولى او فقط يك دستش را دراز كرد و وقتى دستش نزديك من آمد بزرگ شد تا جائى كه هر دو پاى مرا با يك دست گرفت و به قدرى فشار داد كه از حال رفتم، وقتى به هوش آمدم صبح شده بود و پاهايم درد شديدى مى كرد، زنم به من گفت: چه شده؟ جريان را به او گفتم.

او گفت: خواب بدى ديده اى، حالا از جا برخيز تا من بشارتى به تو بدهم، هر چه كردم در اثر درد پا نتوانستم برخيزم.

به او گفتم: بشارتت چيست؟ بگو .

گفت: من علّت كسالت خود را پيدا كرده ام، و آن اين است كه روز قبل از جريان آن شب فقير سيّدى درِ خانه ما آمد و از من چيزى درخواست كرد، من چون از راديو آهنگ مخصوصى را گوش مى دادم و فوق العاده خوشحال بودم و حتى گاهى مى رقصيدم به او اعتنائى نكردم، او به من گفت: امروز عاشورا است و شيعيان براى حسين بن على عليه السلام عزادارى مى كنند، چرا تو اين قدر خوشحالى؟

ص: 151

به او گفتم: خفه شو و چند جمله جسارت به حسين بن على عليه السلام و شيعيان كردم، او مرا نفرين كرد و رفت كه شب آن اتّفاق افتاد.

ولى ديروز دم غروب همان سيد فقير را ديدم و از او عذر خواهى كردم، او به من

گفت: اگر پولى به شيعيان نخاوله براى عزادارى حضرت سيدالشهداء عليه السلام بدهى شفا خواهى يافت.

به گمان آن كه آن دوستان به زنم اين كلك را زده اند و او اين دروغ را جعل كرده كه مرا به آن چه استاد دانشگاه گفته معتقد كنند، سيلى محكمى به صورت زنم زدم و به او گفتم: ديگر اين دروغ ها را به من نگوئى.

ولى بعد پشيمان شدم، به خصوص كه من تمام آن چه را استاد دانشگاه گفته بود از او پنهان مى كردم.

پاهايم هم به خاطر اين عصبانى شدن بود و يا علّت طبيعى ديگرى داشت دردش شديدتر شد.

من از طرفى فرياد مى زدم و زنم به خاطر كتكى كه خورده بود گريه مى كرد، بالأخره طاقت نياوردم و به او گفتم: مرا هر چه زودتر به مريضخانه برسان، او مرا به مريضخانه برد، دكتر گفت: پاهاى شما مثل اين كه ضربه شديدى خورده و خونش از جريان افتاده، اگر موفّق بشويم با ماساژ خون را به جريان بيندازيم درد پاى شما رفع مى شود.

آن روز پاهاى مرا تا شب ماساژ دادند، ولى نه خون به جريان افتاد و نه درد پاى من بهتر شد، دكتر معالجم گفت: شما اگر اصل جريان پايتان را بگوئيد ممكن است در معالجه اش موءثّر باشد.

من جريان را به او گفتم، او گفت: شما ترسيده ايد!

ص: 152

چيزى نيست، خيالم راحت شد، ولى درد پا مرا بى طاقت كرده بود و قرص هاى مسكّن ابداً تأثيرى نداشت، اواخر شب نمى دانم به خواب رفته بودم يا آن كه بيدار بودم، ديدم درِ اتاق بيمارستان باز شد و اين دفعه سه نقابدار وارد اتاق شدند، پرستار هم

ايستاده بود! امّا مثل اين كه او آنها را نمى ديد!

اوّل يكى از آنها صورتش را باز كرد، ديدم اين همان مردى است كه شب قبل پاهايم را فشار داده بود.

به من گفت: تا به حال با شما حرف نمى زديم، چون مردمى كه تا اين حد نافهمند نبايد با آنها حرف زد، ولى حالا مجبوريم چند چيز را به تو بگوئيم.

اوّلاً: ما همان سه نفرى هستيم كه به خاطر جسارتى كه آن هفت نفر زن به عاشورا و حسين بن على عليه السلام كرده بودند آنها را تنبيه كرديم.

ثانياً: بدان كه پاهاى تو، ولو توبه كنى خوب نمى شود و اگر آنها را قطع نكنند تو از بين مى روى.

در اين بين آن دو نفر نقابها را از صورت برداشتند و آن شخصى كه با من حرف مى زد به يكى از آنها گفت: حالا به خاطر آن كه زنش را سيلى زده و موضوع را درست باور نمى كند يك دستش را تو فشار بده و دست ديگرش را او فشار بدهد تا ديگر پا نداشته باشد كه عقب اين كارها بدود و دست هم نداشته باشد كه به صورت زنش سيلى بزند.

آنها دست مرا فشار دادند و من داد كشيدم.

پرستار با آن كه در تمام اين مدّت مقابلم ايستاده بود، مثل اين كه از خواب بپرد گفت: چه شده؟ تا او نزديك تخت من آمد از حال رفته بودم.

وقتى به هوش آمدم ديدم طبيب بالاى سرم ايستاده و شانه هاى مرا ماساژ مى دهد

ص: 153

و دست هايم هم مثل پاهايم درد مى كند، وقتى جريان را به طبيب گفتم پرستارم گفت: پس چرا من كسى را نديدم؟

من به طبيب اصرار كردم دست و پاى مرا قطع كنيد تا از درد راحت شوم.

طبيب گفت: ما حالا معالجات لازم را انجام مى دهيم، اگر فائده اى نكرد بعد آن كار را خواهيم كرد!

به هر حال اطباء حدود بيست روز براى معالجه من تلاش كردند، علاوه بر آن كه نتيجه اى نداشت، روز به روز دست و پايم بدتر مى شد و كم كم مثل اين كه رگ هاى دست و پاى مرا قطع كنند، از همين جائى كه ملاحظه مى كنيد سياه شده و اطبّاء تجويز كردند كه آنها را يكى پس از ديگرى قطع كنند و مرا به اين روز بنشانند!

چند شب قبل از آن كه از بيمارستان بيايم و تقريباً جاى زخمم بهبود پيدا كرده بود، خيلى نگران وضع خودم بودم كه حالا وقتى با اين وضع از بيمارستان بيرون بيايم چه كنم؟ زنم به من گفت: من تو را تا اين حد لجباز نمى دانستم، بيا قبول كن كه مقدارى پول نذر عزادارى حسين بن على عليه السلام نمائى و آن را به شيعيان بدهى شايد وضعت از اين بدتر نشود.

گفتم: مانعى ندارد، پولى براى آنها فرستادم و به آنها پيغام دادم كه مجلس عزائى براى حضرت حسين بن على عليه السلام ترتيب دهيد و براى رفع كسالت من دعاء كنيد.

آنها هم ظاهرا آن مجلس را بر پا كرده و متوسّل به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام شده بودند، من از اين توسّل اطّلاعى نداشتم، شب در عالم روءيا حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام را ديدم كه به بالين من آمده و مرا به خاطر آن كه آنها برايم توسّل كرده اند شفا دادند و بحمداللّه از آن روز تا به حال همين زندگى خوبى را كه مى بينيد دارم، اين بود قضيّه من.

ص: 154

من به او گفتم: شما با اين كرامتى كه از عزادارى حضرت سيدالشهداء عليه السلام ديده ايد چرا شيعه نمى شويد؟

گفت: هنوز حقّانيّت مذهب شيعه برايم ثابت نشده، ولى به عزادارى براى حسين بن على عليه السلام خيلى عقيده دارم و در ايّام عاشورا خودم مجلس ذكر مصيبت تشكيل داده و از شيعيان دعوت مى كنم كه در آن مجلس اجتماع كنند، اميد است كه اگر حقّ با شيعه باشد از همين مجالس مستبصر شوم.

و اين كه قصّه ام را براى شما نقل كردم براى اين بود كه به شيعيان علاقه دارم و وقتى لباس شما را ديده و دانستم شيعه هستيد ميل پيدا كردم قضيّه ام را براى شما نقل كنم.

مجلس تابيد و باشكوه بى نظيرى وارد مجلس شد.

حضرت در صدر مجلس روى صندلى نشسته و حاضران همه در برابرش خضوع

نمودند، ترس و وحشت، مرا به خاطر جسارتى كه كرده بودم فراگرفت. آن بزرگوار به همه افراد حاضر با نظر مهرانگيز نگريست و صحبت كرد، وقتى نوبت به من رسيد، فرمود: تو چه مى گويى؟!

من از گفته ام اظهار پشيمانى كردم.

فرمود: من در نزد پدر و برادرانم حسن و حسين عليهم السلام درس آموخته ام و در دين خود و آن چه كه آموخته ام به مرحله يقين رسيده ام، ولى تو در شك و ترديد به سر مى برى و در امامت امامان حق عليهم السلام شك دارى، آيا چنين نيست؟!

و پس از بيان ديگر، با دست مبارك، ضربتى به دهانم زدند كه از خواب بيدار شدم، اكنون به جهل و گمراهى خود اعتراف مى كنم و به آستان مقدسش براى درخواست عفو و لطف آمده ام.

نظير اين ماجرا، قضيه ى زير است:

در مجلسى، يكى از افرادى كه ظاهراً اهل اطلاع به نظر مى رسيد مى گفت: سلمان از نظر علمى بر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام برترى دارد، زيرا حضرت على عليه السلام در شأنش فرموده: سلمان بحر لا ينزح؛

يعنى: سلمان درياى بى پايان است.

شخص گوينده شب در عالم خواب مى بيند در مجلس باشكوهى حضور دارد، و حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام در صدر آن مجلس نشسته و سلمان فارسى دست به سينه براى خدمت گزارى آن حضرت ايستاده و به او مى گويد: اى مرد، چرا اشتباه مى كنى، افتخار من اين است كه خدمت گزار حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام مى باشم.

ص: 156

ماجراى ديگرى نيز مانند دو داستان بالا در كتاب الخصائص العباسيه چنين نقل شده:

يكى از طلاب كه در نجف اشرف مدتى تحصيل علم فقه و اصول نموده وليكن از علم اخلاق بى بهره بود. در مجلسى اظهار مى كند: اباالفضل العبّاس عليه السلام به واسطه نسب به ما شرافت دارد والا مقام علم و اجتهاد ما بالاتر است و ما در علوم دينيه بيشتر زحمت كشيده ايم.

آن طلبه شبى در خواب حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام را مى بيند و آن حضرت قريب به اين بيان مى فرمايد: آن چه شما تحصيل كرده ايد ظنيّات است و من از مقام علم و يقين، تحصيل علوم يقينيّه نموده ام، و يك سيلى به صورت او زده و طلبه بى ادب به حالت خوف و وحشت از خواب بيدار مى شود و تب و لرز شديدى مى گيرد.

اطرافيانش مى گويند: تو را چه مى شود؟

مى گويد: مرا فوراً به حرم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام ببريد و در آنجا توبه و انابه و استغاثه مى كند و شفا مى گيرد.

ص: 157

من يك نصرانى هستم و شغلم رانندگى مى باشد. روزى در گردنه اسدآباد همدان، ماشينم نقص فنى پيدا كرد و از جاده منحرف شد، راه چاره اى نداشته و از زندگى مأيوس شدم، چون بعضى اوقات در قهوه خانه ها از راننده هاى مسلمان شنيده بودم كه در گرفتارى ها به حضرت اباالفضل عليه السلام متوسل مى شوند، من نيز نذر كردم كه اگر از اين خطر نجات يابم از درآمد ماشين بدهم تا به نام آن حضرت روضه بخوانند.

اين پول را كه ديديد، سهم حضرت اباالفضل عليه السلام از درآمد يك ساله من است و متعلق به شماست.

خطر است، وقتى مسافران مسلمان متوجه مى شوند، به قمر بنى هاشم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام متوسل مى گردند، راننده غير مسلمان نيز به تبع آنها فرياد مى زند: يا اباالفضل عليه السلام ! و هنگامى كه اين مطلب را بيان مى كند، اتوبوس در جاى خود مى ايستد و تمام لاستيك ها از هم جدا و پاره مى شوند، وقتى راننده اتوبوس اين بزرگوارى و كرامت را از قمر بنى هاشم عليه السلام مشاهده مى كند، مسلمان شده و خدا را شكر مى كند.

را در درگاهت واسطه قرار مى دهم، به حق آن حضرت، حاجتم را روا كن.

طولى نكشيد كه داراى فرزند شدم، و از آن زمان تا كنون با خداوند عهد بسته ام كه از خادمان و مدّاحان حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام كرايه نگيرم.

گفتيم: معلوم است ما مسلمان و شيعه هستيم.

گفت: مرا هم به دين اسلام و مذهب شيعه راهنمائى كنيد، زيرا من ارمنى بوده و به كيش نصرانى معتقدم، بعد از آن كه او شهادتين را بر زبان جارى ساخت پرسيد: عبّاس كيست؟

گفتيم: فرزند على بن ابى طالب عليهماالسلام است.

از او پرسيديم: به چه سبب تو از عبّاس سوءال مى كنى؟

گفت: در ايران رانندگى مى كردم رفقاى راننده كه شيعه بودند دوست داشتند من شيعه شوم ولى قبول نمى كردم، آنان از راه دلسوزى و نصيحت به من گفتند: هر گاه جايى بيچاره شدى و خواستى خود را از گرفتارى برهانى، بگو: يا اباالفضل العبّاس عليه السلام ايشان قطعاً از تو دادرسى خواهند فرمود.

اين مطلب در ذهن من بود تا اين كه ماشين از بالاى گردنه سرازير شد ناگاه ترمز آن بريد و يقين كردم كه ماشينم به ته دره سقوط مى كند و بدنم قطعه قطعه مى شود، لذا ناچار شده و چند مرتبه گفتم: يا اباالفضل العبّاس عليه السلام ! و همين كه نام مبارك آن حضرت را بر زبان جارى كردم ماشينم به كوه اصابت نمود و متوقف شد. آرى، ماشين مرا حضرت اباالفضل عليه السلام حفظ نمود و جان مرا او نگهدارى كرد و من ثلث در آمد ماشين خود را وقف ايشان كرده و تا زنده باشم در راه روضه خوانى او مصرف مى نمايم و همان جا با انگشت خود با مركب در جلوى ماشين نوشت: شركت با اباالفضل العبّاس عليه السلام

منزل مرحوم آيت اللّه بهبهانى رفتم، در آنجا يك نفر خدمت آقا آمد و گفت: من مى خواهم مسلمان شوم.

آقا از او پرسيد: دين تو چيست؟ و چرا مى خواهى مسلمان شوى؟

گفت: دين من مسيحى، و شغلم راننده تريلى است، امروز صبح از خرمشهر، تيرآهن بار زده و عازم تهران بودم، به اهواز كه رسيدم ديدم جمعيت زيادى سياه پوشيده اند و به سر و سينه مى زنند و عده اى هم در دست هايشان كاسه اى آب بود و مى گفتند: يا عبّاس، يا سقاء، يا اباالفضل عليه السلام ، چون خيابان ها مملو از جمعيت بود، ماشين را كنار خيابان پارك كردم و مدتى به تماشاى آن صحنه ها پرداختم، تا اين كه خيابان مقدارى خلوت شد و مجدداً حركت كردم، در راه همين طور با سرعت مى رفتم تا به يك سرازيرى رسيدم، خواستم سرعت ماشين را كم كنم، پا روى ترمز گذاشتم، ولى هر چه فشار دادم فايده نكرد، با خود گفتم: اگر از سمت روبرو ماشين بيايد و من با او تصادف كردم، چكار بايد بكنم؟!

در اين حال شروع به توسل به بزرگان دين خودمان كردم، ديدم فايده ندارد يك دفعه يادم افتاد مردم در اهواز يا عبّاس، يا سقاء، يا اباالفضل العبّاس عليه السلام مى گفتند، سريع گفتم: يا عبّاس، يا سقاء، يا اباالفضل مسلمان ها، خودت به دادم برس! در همين حال ناگهان ديدم يك دست آمد جلو ماشين و ماشينم را در جا نگه داشت!

ماشين را كنار جاده پارك كردم و سريع نزد شما آمده ام تا مسلمان شوم.

مشروب فروشى وجود داشت كه صاحب آن يك ارمنى بود و آن مغازه پاتوق راننده هاى تريلى و بارى و غيره به شمار مى رفت، مرد ارمنى كه صاحب مغازه بود روى ارادتى كه به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام داشت عكسى كه آن حضرت را سوار اسب نشان مى داد، بالاى سر خود نصب كرده و براى آن احترام خاصى قائل بود.

روزى سه نفر راننده تريلى وارد مغازه مى شوند و از فرد ارمنى مشروب مى خواهند. فروشنده سه ليوان شراب برايشان مى آورد، يكى از آنان يك ليوان ديگر درخواست مى كند و فروشنده ارمنى از دادن ليوان اضافه خوددارى مى ورزد، زيرا معتقد بوده كه نبايد به هر راننده يك ليوان بيشتر مشروب داد، چون مستى به وجود آورده و مشكلاتى فراهم خواهد كرد، فرد راننده اظهار مى دارد براى خودم نمى خواهم و وقتى ليوان شراب را مى گيرد (نعوذ باللّه) به روى عكس مبارك حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام مى پاشد و اظهار مى كند: اين هم سهم ايشان!

شخص ارمنى، وقتى اين جسارت فجيع را از راننده بى دين مى بيند خيلى ناراحت شده، آنان را از مغازه بيرون مى كند و مغازه را تعطيل اعلام مى نمايد، سپس از شدت ناراحتى داخل مغازه مشغول گريه مى شود، آن سه نفر بعد از خارج شدن از مغازه، با يكديگر مشاجره مى كنند كه چرا اين عمل انجام شد؟ نهايتاً دو نفر از آنان با هم تصميم مى گيرند، وقتى با تريلى هايشان از شهر خارج شدند، راننده جسارت كننده را در بيابان بكشند و جسدش را همان جا بيندازند.

اين دو نفر جلوتر از آن مرد خبيث راه افتادند تا بتوانند با هم تصميم لازم را در اين جهت بگيرند، وقتى وارد خيابان قزوين شدند تا به طرف تريلى هاى خود بروند، نفر سوم كه همان فرد گستاخ باشد و از آنان عقب مانده بود وقتى خواست از جوى آب كنار خيابان بگذرد، پايش به جدول كنار خيابان برخورد كرد و با صورت به وسط خيابان افتاد، در همين حال يك تريلى آهن كش كه با بار آهن در حال عبور بود از روى

ص: 165

اين شخص گذشت و او را از كمر دو نيم ساخت، مردم جمع شدند و راننده تريلى هم توقف كرد.

پليس از راه رسيد و جمعيتى انبوه گرد آمدند، آن دو راننده ى ديگر، كه از آن جمعيت فاصله داشتند، وقتى متوجه اين حادثه شدند جلو آمده و شرح ماجرا را به پليس گفتند و افزودند كه تصميم داشته اند به علت جسارتى كه وى به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام كرده بود او را بكشند كه حضرت عبّاس عليه السلام زحمت آنها را كم كرد.

وقتى پليس اين مطلب را از آنان شنيد، براى روشن شدن قضيه همراه آن دو نفر به خيابان جمشيد، كه محل شراب فروشى بود رفتند، ديدند مغازه تعطيل است، درب مغازه را زدند صاحب مغازه كه همان ارمنى بود در را باز كرد، پليس و همراهان وارد شدند، ديدند مرد ارمنى مشغول گريه مى باشد، وقتى چشمش به راننده ها افتاد از آن دو نفر پرسيد: آن مرد كافر چه شد؟! وقتى آنان گفتند كه وى به جزاى خود رسيده و به جهنم وارد شده، مشاهده كردند كه ارمنى صاحب مغازه، مشغول شكرگذارى به درگاه خداوند متعال شد و عكس حضرت را نشان داد كه هنوز خشك نشده بود. پليس هم صورت جلسه اى تهيه كرد و راننده ها را مرخص نمود و گفت: بقيه مسئوليت با خودم كه جوابگوى قانون خواهم بود. وقتى ماجرا را به اداره گزارش كرد، مورد تشويق هم قرار گرفت و هيچ گونه مسئوليتى متوجهش نگرديد.

شدم، گفت:

ماشين تريلى داشتم كه در گردنه ى اسد آباد همدان در معرض سقوط به دره قرار گرفت، در حالى كه شب بود و سرماى زمستان هم همه جا را فرا گرفته بود اسم مبارك حضرت اباالفضل عليه السلام را در مجالس و از زبان مسلمانان شنيده بودم، با مشاهده اين صحنه يك دفعه گفتم: يا اباالفضل مسلمان ها به دادم برس! تا اين نام مقدس را بردم مثل اين كه كسى فرمان را از دستم گرفت و نجات پيدا كردم، ماشين به سنگ بزرگى خورد و توقف نمود.

پس از توقف ماشين، به سطح جاده آمدم ديدم كسى آنجا نيست ولى نور چراغى از دره پيداست، به سراغ آن نور رفتم، ديدم آنجا قهوه خانه اى وجود دارد و غذا و چاى مهيا است ولى صاحبش نيست، گفتم: من گرسنه هستم و ناچار بايد غذا بخورم، خسته و گرسنه شروع به غذا خوردن كردم ديدم كسى نيامد، همان جا خوابيدم، صبح بيدار شدم ديدم هنوز كسى نيامده كه پول غذا و چاى را بدهم، گفتم: بروم به ماشين نگاه كنم و برگردم، پس از آن كه به سراغ ماشين رفته و برگشتم ديدم نه قهوه خانه اى در كار است و نه قهوه چى! اين جا بود كه متوجه شدم اين هم از عنايات حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام بوده است. لذا آمده ام مسلمان بشوم و مسلمان شد.

نكويى آوردند و گفتند: ايشان به دين مبين اسلام تشرف پيدا كرده و اكنون وى را براى سنت به اين جا آورده ايم تا ختنه شود، او را بسترى و ختنه كردند.

من از او پرسيدم: چه چيزى باعث شد مسلمان شوى؟

گفت: من شاگرد ماشين هاى تريلى 18 چرخ بودم، راننده نيز ارمنى بود، از خرم آباد به طرف تهران حركت كرديم، به گردنه رازان كه رسيديم يك وقت راننده به من گفت: فلانى ترمز بريده، چه كار كنم؟ ماشين را به كوه بزنم يا به دره بياندازم؟ آن موقع به يادم آمد كه مسلمان ها در مواقع سخت متوسل به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام مى شوند لذا من نيز يك مرتبه گفتم: يا اباالفضل مسلمان ها به فريادم برس! و ديگر چيزى نفهميدم، موقعى كه چشم باز كردم ديدم راننده به ته دره سقوط كرده و يك طرف ماشين چند تكه شده است، به خودم گفتم: من هم بايد دست و پايم قطع شده باشد، دستم را حركت دادم ديدم سالم است، پاهايم را تكان دادم ديدم سالم است، حركت كردم ديدم روى يك تخته سنگ هستم و فقط انگشت كوچك دست راستم خراشى برداشته است (دستش را كه اثر خراش در آن باقى بود به من نشان داد) و گفت: از دره بالا آمدم سوار ماشين شده و به تهران آمدم و به خانه رفتم، در يك اتاق نشسته و فكر كردم كه اين اباالفضل العبّاس عليه السلام كيست كه مرا نجات داد و الّا من هم مثل راننده بايستى چند تكه شده باشم؟

مدت چند روز درست غذا نمى خوردم و فقط در اين فكر بودم كه من بايستى به دين اباالفضل العبّاس عليه السلام در آيم، پدر و مادر و زنم مى آمدند و به من مى گفتند: برخيز و برو سركار، زن و فرزند تو نان مى خواهند، چرا خودت را مثل ديوانه ها در اطاق حبس

كرده اى؟ به آنها گفتم: تا من اين اباالفضل عليه السلام را نشناسم و به دين او در نيايم سركار نمى روم، خلاصه با راهنمايى افرادى به منزل مرجع مسلمين حضرت آيت اللّه گلپايگانى رحمه الله رفتم و به دست ايشان مشرف به دين اسلام شدم.

ص: 168

طرف مسجد آيت اللّه زاده مرحوم حاج سيد احمد بروجردى رحمه الله بروم، مسير حركت از ميدان شهداء به طرف صد دستگاه بود، در مسير به ترافيكى برخورد كرديم كه از رفت و آمد هيئت ها ايجاد شده بود، راننده گفت: چه خبر است؟!

گفتم: مگر شما مسلمان نيستيد؟

گفت: من مسيحى هستم.

گفتم: امروز روز تاسوعا و روز عزادارى براى اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام مى باشد كه به روز حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام معروف است.

گفت: من حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام را خوب مى شناسم، سپس افزود: من بچه دار نمى شدم، بعد از مدتى هم كه بچه دار شدم دو پايش فلج شد، هر چه ثروت داشتم خرج كردم، منزل و ماشينم را فروختم ولى نتيجه اى نگرفتم، يكى از شب ها كه به منزل آمدم ديدم زنم گريه مى كند، گفتم چه خبر است؟

گفت: صاحب خانه مان امروز آمد و مرا به مجلس حضرت ام البنين عليهاالسلام دعوت كرد.

گفتم: ام البنين كيست؟

همسرم برايم شرح داد و گفت: من هم بچه فلجم را بردم در روضه و متوسل به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام شدم، حالا بيا امشب هم دو نفرى بچه را بغل كرده و به

آن حضرت توسل بجوييم، همين كار را كرديم.

نصف شب در ايوان خوابيده بوديم كه ديدم بچه بلند شده و مى دود. گفتم: چه خبر است؟ و دستش را گرفتم، گفت: اين آقاى اسب سوار كيست؟

معلوم شد حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام آمده و بچه مان را شفا داده اما متأسفانه ما ايشان را نمى ديديم و فقط بچه ايشان را مى ديد.

ص: 171

سيد محمود ضيابرى رحمه الله بودم، شخصى به محضر ايشان آمد و گفت: من ارمنى هستم و خدمت شما آمده ام كه مسلمان شوم، همچنين مى خواهم اسمم را اباالفضل بگذاريد.

آقا فرمودند: به چه سبب اين اسم را انتخاب كرده اى؟

گفت: من ارمنى هستم، با ماشين از تهران به طرف رشت مى آمدم كه در جاده ماشينم ترمز بريد و به طرف دره حركت كرد، هر چه پيشوايان خودمان را صدا زدم، هيچ اثرى نديدم، يك دفعه گفتم: اى اباالفضل مسلمان ها به دادم برس! همين كه اين جمله را بر زبان آوردم بلافاصله ماشين در زمين ميخكوب شد و از مرگ حتمى نجات پيدا كردم، حالا آمده ام خدمت شما تا مسلمان بشوم و اسمم را هم اباالفضل بگذاريد.

آقاى ميرزا محمد عليخان مى گويد: وقتى شب شد بسيار گريه كردم و به آقا متوسل شدم و گفتم: يا حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام ! ما هر دو با هم گوسفندى ذبح كرديم، پاى او خوب شد؛ ولى پاى من هنوز خوب نشده است، وقتى صبح شد و دكتر آمد، گفتم: پاى مرا خيلى سفت بسته ايد، لطفاً بازش كنيد.

دكتر گفت: بايد شش ماه در اين جا بمانيد تا پاى شما خوب شود.

گفتم: حالا شما پاى مرا باز كنيد، او وقتى پاى من را باز كرد ديد خوب شده است.

مرد عزادار مى گويد: به مردم گفتم كارى به او نداشته باشيد، سپس از او سوءال كرديم: چه شده؟

گفت: مگر نمى بينيد بچه ام دستانش را بالا و پايين مى آورد و شفا پيدا كرده است.

صبر نمودم تا ورود به خانه جديدم را با قدوم ايشان آغاز نمايم.

بعدها شخصى از اهالى بغداد به من گفت: زنى مسيحى در همسايگى ما فرزند مريضى داشت كه دكترها او را جواب كرده بودند، وقتى كه ضريح مطهر از بغداد عبور مى نمود آن زن فرزند خود را كنار ماشين حامل ضريح رسانده و از گرد و غبار ضريح مطهر و آن ماشين به سر و صورت فرزندش ماليده بود.

پس از چندى از حال او سوءال كردم، آن زن گفت: بچه ام، به بركت ضريح مطهر حضرت عبّاس عليه السلام شفا يافته، اينك عازم تشرف به كربلاء هستيم تا از حضرت تشكر و قدردانى كنيم.

هم كيش بودم، اجناس را ارزان تر خريده و از طرف ديگر فروشم نيز بيشتر بود، با همه اين امور هر ساله شريك مسلمانم درآمدش بيشتر مى شد.

تا آن كه يك سال با خود قرار گذاشتم هر چه در طول سال او خريد و فروش مى كند، من هم با او موافقت كرده و انجام دهم، هر وقت سفر مى رود، مهمانى مى دهد، و هر كار ديگرى كه انجام مى دهد من نيز عمل كنم.

چندى بدين منوال گذشت، يك روز صبح ديدم در اتاق خويش مجلسى از دوستان ترتيب داده و چاى و شيرينى تعارف ايشان مى كند، يك نفر هم روى صندلى نشسته و تعزيه مى خواند، پرسيدم اين چه كارى است؟ جريان روضه خوانى را بيان نمود.

من هم يكى از دوستان مسلمانم را ديدم، ده تومان به او داده و گفتم: روزهاى تاسوعا و عاشورا به تجارتخانه بيايند و مجلس روضه ترتيب دهند، روضه خوان مى آمد و منبر مى رفت، من هم مشغول كار خود بودم، سر سال شد و درآمد خود را حساب كردم، صد تومان از هر سال بيشتر سود كرده بودم.

فهميدم اين اثر همان ده تومان است، سال ديگر در دهه عاشورا صد تومان خرج كردم، سر سال هزار تومان منفعت كردم، و همچنين هر ساله هر قدر خرج تعزيه مى كردم ده برابر آن عوض مى يافتم.

نيمه يكى از شب ها كه با شب تاسوعا مقارن بود فرد مزبور يكى از پرستاران (به اصطلاح مسلمان، اما لاابالى) بيمارستان را ديد كه با يك بطرى مشروب داخل اتاق وى شده و نزديك تخت او روى زمين بساط عيش و نوش گسترده است!

شخص ارمنى، در اثر معاشرتى كه با جامعه اسلامى داشت، مى دانست كه شراب خوارى از ديدگاه اسلام كارى بس زشت و نكوهيده قلمداد مى شود و علاوه بر آن، جماعت شيعيان شب و روز تاسوعا را متعلق به يكى از چهره هاى مقدس مذهبى خويش آقا اباالفضل العبّاس عليه السلام دانسته و بسيار محترم مى شمارند و حتى افراد بى بند و بار و سست ايمان نيز در چنين اوقاتى مى كوشند تا از اعمال حرام و ناروا دورى جويند.

از اين رو از كار زشت آن پرستار مسلمان سخت به شگفت آمد و بى اختيار زبان به ملامت گشود كه فلانى! من ارمنى ام و مثل تو مسلمان نيستم كه حرمت چنين شبى را بر خود واجب شمارم، اما تو ناسلامتى مسلمانى و اين شب هم در آئين شما مسلمانان شب مقدسى تلقى مى شود، شرمت نمى آيد كه در برابر كسى چون من كه دينى ديگر

دارد مقدسات مذهبى خويش را زير پا مى گذارى و حرمت اين شب را نگه نمى دارى؟

اما متأسفانه اين پند صادقانه به جاى آن كه پرستار به اصطلاح مسلمان را به خود آورد و به توبه و تنبه وا دارد، او را شديداً خشمگين ساخت و هر چه از فحش و فضيحت در چنته داشت، نثار بيمار كرد كه ساكت شو مردك ارمنى...هذيان نگو...اين فضولى ها به تو نيامده...!

شخص ارمنى كه در آتش مرض مى سوخت، از اين كه مى ديد به خاطر يك تذكر صادقانه اين چنين مورد توهين و هتّاكى قرار گرفته، سخت غمگين و ناراحت شد و دلش شكست و در حالى كه قطرات اشك از گوشه هاى چشمش سرازير بود، پتو يا شمد را بر سر كشيد و خود را از چشم آن پرستار پنهان كرد و ساعتى بعد خواب بر او

ص: 179

مستولى شد.

در عالم خواب، به گونه اى شگفت (كه مرحوم پدرم آن را توضيح مى داد ولى مع الاسف جزئيات آن از خاطرم رفته است) به حضور سالار شهيدان عليه السلام و برادر گرامى اش اباالفضل العبّاس عليه السلام رسيد و آن بزرگواران به پاس دفاع جانانه اى كه وى از حرمت تاسوعا و صاحب آن كرده و در اين راه توهين ها شنيده بود، او را مورد التفات و عنايتى خاص قرار داده و نويد شفا به وى داده بودند.

زمانى كه ارمنى از خواب بيدار شد، اثرى از رنج و مرض در خود نديد و فرداى آن روز نيز دكترها پس از آزمونى دقيق، گواهى دادند كه بيمار به نحوى معجزه آسا بهبود يافته است.

ماجراى پند ارمنى به پرستار مزبور و پاسخ توهين بار وى و دل شكستگى ارمنى و تشرفش در خواب به محضر سالار شهيدان و پرچمدار كربلاء و خبر بهبوديش به دست آن بزرگواران، همچون بمبى در بيمارستان و محيط اطراف صدا كرد و نقل

محفل موءمنين گرديد.

از همين روى پس از انتقال شخص ارمنى به منزل، جمع كثيرى از مسلمين محل، دسته دسته روانه منزل او شدند تا ضمن تبريك شفا، از همت وى در دفاع از ساحت آل اللّه عليهم السلام تشكر كنند.

پدرم به اينجاى داستان كه رسيد در حالى كه اشك از چشم وى و مستمعان مى ريخت، با لحنى سوزناك، آخرين پرده داستان را كه حاوى پيام آن نيز هست چنين نقل كرد:

زمانى كه مردم متدين در برابر خانه شخص ارمنى اجتماع كردند، او در كنار پنجره طبقه بالا ايستاده و از اظهار لطف آن جماعت تشكر مى كرد، ناگهان سخنى گفت

ص: 180

كه انبوه جمعيت را غرق در ضجه و ناله كرد، او با صداى بلند خطاب به مردم مسلمان گفت:

ما ارمنى ها اگر دنيامان چنان كه بايد آباد و روبراه نيست و در زندگى با هزاران مشكل روبرو هستيم عجيب نيست. عجب از شما مسلمان ها و شيعه هاست كه چنين پيشوايان كريم و آقا و بزرگوارى داريد و در عين حال در مشكلات دست و پا مى زنيد؟! مسلمان ها، چرا شفاى دردهايتان را از اين بزرگواران نمى گيريد؟!

نمى رسد؟ اينك دست توسل به دامن ايشان مى زنم، بگو: يا اباالفضل! تا برويم.

به طرف تهران حركت كرديم، توجه داريد كه اتومبيل ما ديگر حتى يكى از چراغ هاى كوچك آن هم قابل روشن شدن نبود، چون كليه سيم هاى چراغ را براى اين كه آتش نگيرد از باطرى ماشين قطع كرده بودم و خاموش بودن چراغ در تونل نيز صد درصد مساوى با تصادف است، زيرا داخل تونل در آن زمان ها كه چهل سال قبل مى شد تاريك محض بود، با اين حال به محض اين كه وارد تونل دوم شديم با كمال تعجب ديديم چراغ جلوى ماشين مثل نورافكن داخل تونل را روشن كرده است!

از تونل كه بيرون آمديم، به پسرم گفتم: پياده شو و چراغ را ببين! پياده شد و گفت: چراغ خاموش است! دوباره حركت كرديم و در تونل بعدى هم چراغ با روشنائى عجيب خود به حيرت و تعجب ما افزود! فهميدم اين مسأله مربوط به لطف و كرم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام است.

بدون شك و ترديد به راه خود ادامه داديم و خلاصه، داخل هر تونل كه

مى رسيديم چراغ با نورى خيره كننده فضا را روشن مى كرد ولى به مجرد اين كه از تونل بيرون مى آمديم تلألوء خود را از دست مى داد، مثل اين كه ماشين چراغ ندارد!

در اثر مشاهده اين صحنه شگفت، حال عجيبى به من دست داده بود كه نمى توانم توصيف كنم، ذوق زده شده بودم و مرتبا گريه مى كردم، تا بالاخره به تهران رسيديم، طبعا مى بايستى سيم هاى سوخته را مرمت مى كردم، گفتم: اگر ماشين را نزد رفيقم كه باطرى ساز است ببرم، اول حرفى كه مى زند اين است: به شما گفته بودم با اين ماشين مسافرت نكن!! و اين باعث شرمندگى من مى شود، لذا ماشين را نزد باطرى ساز ديگرى كه مردى ميانسال ولى غريبه بود و بعدا فهميدم كه وى فردى ارمنى است بردم.

به او گفتم: بيا نگاهى به ماشين بيانداز، آمد و نگاهى انداخت و پس از ديدن ماشين

ص: 182

گفت: تمام سيم هاى ماشين سوخته است، و يك قطعه سيم هم ندارد كه بشود يكى از چراغ هاى آن را روشن كرد.

گفتم: ما يك اباالفضل عليه السلام داريم كه چراغ هاى اين ماشين را، بدون داشتن سيم، و خود به خود، روشن مى كند!

باطرى ساز ارمنى گفت: اين كه چيزى نيست، اگر ماشين ما موتور هم نداشته باشد حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام آن را راه مى اندازد و ماشين خراب هم نمى شود!

با تعجب گفتم: تو كه ارمنى و مسيحى هستى، چرا اين حرف را مى زنى؟

گفت: بيا داخل تعميرگاه و ببين روى آن صندوق پول چه نوشته است؟

گفتم: سواد ندارم.

بالاخره بچه اى را كه آنجا بود نزد صندوقى كه در تعميرگاه آن ارمنى بود بردم و او عبارت روى آن را خواند كه نوشته بود: شراكت با اباالفضل عليه السلام

تعجب من بيشتر شد و سرّ قضيه را از وى پرسيدم.

باطرى ساز ارمنى گفت: من قبلا راننده تريلى بودم، زمانى با ماشين و همراه زن و بچه ام از سرازيرهاى پر پيچ و خم بسيار خطرناك جاده كندوان-چالوس كه بعضى قسمت هاى آن به جاده مرگ مشهور شده است پائين مى آمدم كه ناگاه پمپ باد ترمز خالى كرد و ماشين ترمز خود را از دست داد، مرگ را جلوى چشم خود ديدم، براى نجات از مخمصه، مرتب فرياد مى زديم: يا عيسى بن مريم، اما فايده اى نبخشيد، يك دفعه خانمم گفت: يا اباالفضل مسلمان ها! و من هم كه از همه جا نااميد شده بودم صدا زدم: يا اباالفضل مسلمان ها! به محض اين كه حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام را صدا زدم تريلى در لب دره متوقف شد.

وضعيت تريلى در كنار پرتگاه و عدم سقوط آن در درّه به قدرى شگفت آور بود

ص: 183

كه ماشين هاى بعدى متوقف مى شدند، راه بندان شد، راننده ها مى گفتند: چون ماشين ترمز ندارد لذا براى حركت بايد آن را بكسل كنيم، اما يكدفعه به طور ناشناخته، يك پسر بچه ده دوازده ساله جلو آمد و گفت: من الآن اين ماشين را درست مى كنم!

دستى به چرخ ماشين زد (با اين كه جواب دادن ترمز هيچ ربطى به چرخ ماشين نداشت) و به من گفت: ماشين را روشن كن برو! و سپس به طور ناگهانى در بين جمعيت ناپديد شد. من پشت فرمان نشسته و ترمز را امتحان كردم، ديدم سالم است! حركت كرده و به تهران آمديم.

از همان تاريخ بيمه شراكت با اباالفضل عليه السلام شدم، تريلى را فروختم و سالهاست كه به باطرى سازى ماشين اشتغال دارم و وضع اقتصاديم خوب است و اين صندوق را كه مى بينى در مغازه گذشته ام، براى آن است كه هر چه درآمد دارم نصف مى كنم، نصف آن را خود بر مى دارم و نصف ديگر را در اين صندوق مى ريزم، ايام عاشورا كه

فرا مى رسد، پول هايى را كه در اين صندوق جمع شده خالى مى كنم و همه را به امام زاده زيد، كه در شميران است، برده و به متولى آنجا مى دهم تا براى آقا اباالفضل عليه السلام خرج كند.

وى مرا كنار خود طلبيد و گفت: آقاى محترم! من مسيحى بوده و مسلمان نيستم، ولى به اباالفضل شما اعتقاد دارم، دكتر مرا جواب كرده و اين مرضى كه دارم خوب شدنى نيست، پدرم با اين مرض مرد، برادرم هم با همين مرض مرد، من هم با همين مرض ساعات آخر عمر را سپرى مى كنم، اگر شما شفاى مرا از حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام بگيريد قول مى دهم مسلمان شوم.

من بدنم لرزيد! با اين بيمار رو به موت چه كنم؟! بالاخره براى شفاى او متوسل به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام شدم، يكى دو شب از مجلس مانده بود، نوجوان پيدا شد و بعد از منبر مرا به خانه دعوت كرد. پيش خود گفتم: حتما آن مرد مرده است و ما رسوا شده ايم! متزلزل و نگران، همراه او رفتم، داخل خانه كه شدم ديدم آن مرد از روى تخت پايين آمد، تا چشمش به من افتاد بنا كرد به گريه كردن و گفت: ديدى گفتم اباالفضل شما باب الحوائج است، به من عنايت كرد و من خوب شدم. الآن شهادتين را

بگو تا من مسلمان شوم.

آرى از بركت حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام من شفا يافته و اسلام اختيار كرده و شيعه شدم!

عربى و اسلامى است، گذاشته ايد؟

او پاسخ داد: بچه من مريض شد و بيماريش شدت گرفت، به گونه اى كه تمام اطباء او را جواب كردند. با پاسخ رد اطباء، از بهبودى حال وى نااميد شده و بچه را به منزل برديم. سخت نگران حال فرزند بوديم و چاره اى هم براى نجات وى به نظرمان نمى رسيد. در كوچه نزديك ما مسلمان هايى مى زيستند كه بعضا با ما آشنايى داشتند.

روزى يكى از آنها كه از حالم باخبر بود به من گفت: آقا نگران نباش، من يك طبيب مى شناسم كه اگر نزد او برويم مطمئنا به شما جواب مثبت خواهد داد و بچه شما خوب خواهد شد.

توضيح خواستم، وى گفت: در كوچه ما روز تاسوعا براى حضرت عبّاس قمر بنى هاشم عليه السلام مجلسى تشكيل مى شود، شما هم شركت كنيد.

من در موعد مقرر، به همراه دوستم به مجلس مزبور رفتم، آنها صحبت كرده و مصيبت خواندند و بر مظلوميت و مصائب حضرت عبّاس قمر بنى هاشم عليه السلام گريستند، من هم به كمك آن دوست، دل را به آن جهت داده و مرض فرزندم را در نظر گرفتم و حضرت عبّاس قمر بنى هاشم عليه السلام را واسطه قرار داده و از خدا شفاى فرزندم را درخواست كردم.

مجلس تمام شد و به سوى منزل حركت كردم، در زدم و بر خلاف انتظار، ديدم پسرم درب را گشود.

تعجب كرده و گفتم: پسرم، مگر مريض نيستى؟ چرا و چگونه توان حركت يافتى؟

او گفت: شما كه از منزل رفتيد، ساعتى نگذشت كه در خودم احساس قدرت نمودم، ديدم بدنم درد ندارد و مى توانم حركت كنم. مرد مسيحى در ادامه گفت: پسرم

ص: 186

را پيش اطباء بردم، همه بالاتفاق گفتند: در پسر شما هيچ نوع آثار مرض وجود ندارد. آرى، پسرم را حضرت عبّاس عليه السلام شفا داده، لذا نام آن بزرگوار را براى پسرم انتخاب كرده و او را به نام آقا صدا مى زنم، چون اطمينان دارم كه ايشان در سلامتى و شفاى فرزندم دخالت تام داشته است.

صبح روز پنجم محرم بود كه ديدم فرزندم بعد از بيدار شدن از خواب نشاط و هيجان خاصى دارد، از او سوءال كردم: چه شده؟

گفت: نزديك صبح بود كه در خواب سيدى را ديدم، پرسيدم اسم شما چيست؟ شخص ديگرى گفت: ايشان آقا قمر بنى هاشم عليه السلام هستند. (البته خواب طولانى بود و در آنجا مجال نبود همه اش را بشنوم) من الآن احساس مى كنم كه شفا گرفته ام و حالم كاملاً خوب است، ظاهر او هم به نظر ما تغيير كرده بود و حالات سابق را نداشت، لذا ما همان روز او را جهت انجام آزمايشات به بيمارستان برديم، جواب آزمايشات تماماً نشان مى داد كه او سالم است، براى اطمينان به بيمارستان ديگرى نيز مراجعه كرديم، جواب آنها هم همان بود، پس از مراجعه به دكتر معالج و نشان دادن جواب آزمايشات با حالت تعجب به ما گفت: اين غير از معجزه چيز ديگرى نمى تواند باشد.

حال تصميم به اداى نذرمان گرفته ايم، ضمناً همان همسايه به من گفت: چون تو ارمنى هستى و مسلمانان ممكن است در مجلس تان شركت نكنند و از طعام شما نخورند، لذا شما وسائل پذيرائى را فراهم كن و به منزل ما بياور، ما آنها را آماده مى كنيم و مجلس را هم در منزل ما بگير. و باز به من گفت: براى خواندن روضه هم خودت شخصى را دعوت كن. پرسيدم از كجا؟

گفت: به درب حسينيه ها يا مساجد برو، آنجا شخصى را پيدا خواهى كرد. ما هم بعد از مراجعه به دو يا سه حسينيه و مسجد، به شما برخورديم؛ لذا اگر ممكن است فردا به مجلس ما تشريف بياوريد و روضه حضرت اباالفضل را بخوانيد، من نيز قبول كردم و فرداى آن روز، كه روز تاسوعا بود، به منزلى كه در حدود دو راهى قلهك بود رفتم و بحمداللّه مجلس برقرار شد، بعد از مجلس، خانم صاحب خانه كه همسايه آن خانم ارمنى بود به من گفت: در اين مجلس حدود ده زن ارمنى حضور دارند كه به قصد شركت در مجلس روضه اباالفضل العبّاس عليه السلام آمده اند.

ص: 188

قاعدتا پانزده تومان مى بايست بدهد و اگر هم روضه اى چهار تومان در نظر داشت باز 12 تومان مى شد. پس اين پنج ريالى يك دليلى دارد؟!

روز بعد با وجود اين كه راهم از آن طرف نبود براى اين كه معماى پنج ريالى را بفهمم، از آن محل رد شدم، ديدم آن خانم همان جا درب منزلش نشسته، نزد او رفتم و گفتم: خانم سوءالى از شما دارم، فكر نكنيد مى خواهم بگويم پول كم داده ايد، چون رويه ما روضه خوان ها اين است كه پول هر روضه را 5 يا 4 يا 3 ريال مى دهند، شما 14 تومان و 5 ريال به من داديد، مى خواهم علتش را بدانم.

گفت: شوهر من سر هر كارى كه مى رفت دو يا سه ماه كار مى كرد و سپس جوابش مى كردند، لذا چند ماه بى كار مى شد تا دوباره كارى به دست بياورد، باز مى رفت سر كار

و مجدداً بزودى جوابش مى كردند، لذا هميشه گرفتار بوده و زندگى بدى داشتيم تا اين كه يك روز به يكى از دوستان كه خانم مسلمانى است، شرح زندگيم را گفتم و اظهار داشتم: ديگر خسته شده ام، نمى دانم چكار كنم تا از اين بدبختى نجات پيدا كنم.؟

آن خانم مسلمان به من گفت: به شوهرت بگو اين دفعه كه كارى گير آورد و سر كار رفت، با حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام ما مسلمان ها شريك شود، ان شاء اللّه ديگر جوابش نمى كنند. شب ماجرا را به شوهرم گفتم و پيغام آن خانم مسلمان را به او رساندم كه "هر موقع سر كار رفت با حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام مسلمان ها شريك شود" و افزودم: بيا اين پيشنهاد را قبول كن و هر وقت كارى گرفتى با حضرت اباالفضل عليه السلام شريك شو.

شوهرم قبول كرد، پس از چند روز كارى گيرش آمد و رفت سر كار و با حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام پيمان شراكت بست، حالا مدت يك سال است كه كار مى كند، در اين مدت مخارج ضرورى زندگى را انجام داده، براى بچه ها و خودمان لباس خريده ايم و... با اين حال، در آخر سال 29 تومان اضافه آورده ايم كه 14 تومان و پنج

ص: 190

ريال آن سهم خودمان، و نيم ديگر آن سهم حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام است، نمى دانستيم چكار كنيم و سهم آن حضرت را به چه كسى بدهيم، تا اين كه چشمم به شما خورد، يادم آمد كه مسلمان ها روضه حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام مى خوانند، اين بود كه به شما گفتم بياييد سه روز روضه بخوانيد.

متوجه نشدم چه واقعه اى پيش آمد.

زمانى به هوش آمدم كه خود را روى تخت بيمارستان ديدم و چشمم به دكترهاى آمريكايى كه مسئول سد كرج بودند افتاد كه مشغول بيرون آوردن آب از گلويم هستند، آنان حيرت زده بودند كه چرا و چگونه اين جانب را كه به تير برق بسته شده بودم، در كنار رودخانه و ميان ماسه ها پيدا كرده اند؟! در صورتى كه قاعدتا بايستى مرا پس از پايان جريان سيل، حداقل چند كيلومتر پايين تر از محل نصب تير برق پيدا كرده باشند، آن هم خفه شده! چون شدت جريان سيل به قدرى بود كه چند نفر از كارگران و چندين دستگاه سنگين را با خود تا چند كيلومتر راه برده و تلفات زيادى به بار آورده بود.

اين جانب پس از اين كه سلامتى خود را به دست آوردم، متوجه شده كه نجاتم از مرگ حتمى مرهون توسل به حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام بوده است، لذا از آن تاريخ به بعد از كليه خوراكى هايى كه در اسلام حرام مى باشد كناره گيرى نموده ام، ولى چون همسرم دختر يك كشيش مسيحى است در منزل به وى اظهار كردم كه من طبق نظريه طبيب از آن گونه خوراكى ها در پرهيز هستم و همه ساله نيز در ايام محرم الحرام مبلغى را نذر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام نموده و خود را بيمه آن حضرت كرده ام و به مصرف عزادارى توسط مسلمانان مى رسانم.

روزى از روزهاى تابستان كه مشغول كار بودم خسته شده و ماشين را در كنار جوى آبى پارك كردم و عقب سر من هم تاكسى ديگرى پارك كرد.

راننده آن پياده شده و وقتى لباس سياه مرا ديد، گفت: من آسورى هستم، آيا شما در مذهبتان كسى را داريد كه نزد خانه خدا آبرو داشته باشد و توسل به او مايه رفع گرفتارى ها و برآورده شدن حاجات باشد؟!

گفتم: ما شخصيت هاى زيادى داريم، اما يك نفر هست كه دست هاى خود را در راه خدا داده و هر وقت ما حاجتى داشته باشيم دست به دامان او مى شويم و ايشان حاجات ما را عطاء مى فرمايد، اسم او اباالفضل العبّاس عليه السلام است و ما اينك به خانه او

مى رويم.

گفت: من خانه او را بلد نيستم، شما بلديد؟

گفتم: آرى، او را به تكيه اى در خيابان سلسبيل بردم، آن شب، شب تاسوعا بود و چراغ ها را خاموش كرده و مردم مشغول سينه زدن بودند، من و آن مرد آسورى سينه مى زديم و مرد آشورى، به زبان خود مى گفت: عاباس، من مهمان تو هستم، مرا محروم نكن!

او را به حال خود واگذاشته و بيرون آمدم، پس از مدتى يك روز صبح زود ديدم درب منزل را مى كوبند! آمدم، ديدم همان مرد آسورى است.

گفت: مدتها بود كه دنبال تو مى گشتم اما تو را پيدا نمى كردم، تا عاقبت شماره ماشينت را به اداره تاكسيرانى دادم و آدرست را گرفته و اين جا را پيدا كردم.

گفتم: حاجت شما چيست؟

گفت اين پيراهن هاى مشكى را كجا درست مى كنند؟ من نذر كرده ام پنجاه پيراهن بخرم و به سينه زن هاى اباالفضل العبّاس عليه السلام هديه كنم، يادت هست آن شبى كه من را

ص: 193

به خانه عبّاس بردى؟ همسر من، دختر عمويم مى باشد و ما 20 سال است كه با هم ازدواج كرده ايم و طى اين مدت صاحب اولاد نمى شديم، آن شب عبّاس را در خانه خدا واسطه قرار داده و از خدا خواستم به ما فرزندى بدهد، چنانچه پسر بود اسم او را عبّاس نهاده و اگر دختر بود از مسلمان ها مى پرسم اسم مادر عبّاس چيست، اسم او را روى دخترم مى گذارم.

بالاخره خداوند به بركت آن حضرت به ما زن و شوهر آسورى مذهب، پسرى داد كه اسم او را عبّاس نهاديم و اكنون مى خواهم نذرم را ادا كنم.

بنده اين واقعه را منزل يكى از دوستانم كه آنها هم اولاد نداشتند عرض كردم،

همسر ايشان براى من نقل كرد كه شبى كنار منبر خوابيده و گفتم فلانى، بالاى منبر گفت: ارمنى آمد و محروم نشد، يا اباالفضل العبّاس عليه السلام ! مرا هم محروم نفرما؛ و خدا به آنها نيز پسرى داد كه الان وى به جاى پدر مرحومش مجلس دهه پدر را هر ساله برپا مى كند و دوستان اهل بيت را به فيض روضه مى رساند.

من نمى دانستم مسلمان نيست، به او گفتم: حضرت اباالفضل مان؟! مگر حضرت اباالفضل عليه السلام تنها از آن ماست كه مى گوييد: "قدر حضرت اباالفضل تان را بدانيد"؟

او گفت: من ارمنى هستم و همه زندگيم مرهون لطف و عنايات حضرت اباالفضل شما مى باشد و اگر ايشان نبود، زندگى من نابود شده بود!

بگويد از داخل اتاق صدا زد: حاج عبّاس، او يونس ارمنى است و با من كار دارد، او را راهنمايى كن كه نزد من بيايد.

او را راهنمايى كرده و به اتاق آقاى بافقى رفت. وقتى مرحوم بافقى چشمش به او افتاد بدون هيچ سؤالى به او فرمود: احسنت، مى خواهى مسلمان شوى؟

او هم بدون هيچ گفتگويى به ايشان گفت: بلى، براى تشرف به اسلام آمده ام.

مرحوم آقاى بافقى بدون معطلى و بلافاصله آداب و شرايط تشرف به اسلام را به ايشان عرضه نمود و او هم مشرف به دين مقدس اسلام شد، من كه همه جريانات برايم

غير عادى بود از يونس تازه مسلمان سؤال كردم: جريان تو چه بوده و چرا بدون مقدمه به دين اسلام مشرف گرديدى و چرا اين موقع شب را براى اين عمل انتخاب نمودى؟

او گفت: من اهل بغداد بوده و ماشين بارى دارم و غالبا از شهرى به شهر ديگر بار مى برم. يك روز از بغداد به سوى كربلاء مى رفتم كه ديدم پيرمردى در كنار جاده افتاده و از تشنگى نزديك است به هلاكت برسد، فورا ماشين را نگه داشته و مقدارى آب كه در قمقمه داشتم به او دادم، سپس وى را سوار ماشين كرده و به طرف كربلاء بردم. او نمى دانست كه من مسيحى و ارمنى هستم، وقتى پياده شد گفت:برو جوان، حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام اجر تو را بدهد. از او خداحافظى كرده و جدا شدم، پس از چند روز بارى را به من دادند كه به تهران بياورم، امشب، سر شب به تهران رسيدم و چون خسته بودم خوابيدم، در عالم روءيا ديدم در منزلى هستم و شخصى در آن منزل را مى زند، پشت در رفتم و در را باز كرده و ديدم شخصى سوار اسب است و مى گويد: من اباالفضل العبّاس هستم، آمده ام حقى را كه به ما پيدا كرده اى به تو بدهم.

گفتم: چه حقى؟

فرمود: حق زحمتى كه براى آن پيرمرد كشيدى، سپس اضافه كرد و فرمود: وقتى از

ص: 196

خواب بيدار شدى به رى مى روى، شخصى بدون آن كه سؤال كنى تو را به منزل آقاى شيخ محمدتقى بافقى مى برد. وقتى نزد ايشان رفتى به دين مقدس اسلام مشرف مى گردى.

گفتم: چشم قربان، و آن حضرت از من خداحافظى كرد و رفت. از خواب بيدار شدم و شبانه به طرف حضرت عبدالعظيم حركت كردم، در بين راه آقايى را ديدم كه با من تشريف مى آورند، بدون آن كه چيزى از ايشان سؤال كنم مرا راهنمايى كرده و به اين جا آوردند و من مسلمان شدم.

وقتى ما از مرحوم آقاى حاج شيخ محمد تقى بافقى سؤال كرديم: چگونه او را مى شناختيد و مى دانستيد كه آمده مسلمان بشود؟

فرمود: آن كسى كه او را به اين جا راهنمايى كرد، (يعنى حضرت حجة ابن الحسن عليه السلام ) به من فرمودند كه او مى آيد و نامش چيست و چه مى خواهد.

در جنگ بين المللى افسر و فرمانده دو هزار سرباز روسى بودم و مأموريت گرفتن كربلاء را داشتم، در خارج شهر كربلاء اردو زده و منتظر دستور حمله به شهر بودم.

ناگهان شبى در عالم خواب، شخص روحانى و بزرگوارى را ديدم كه به زبان روسى با من تكلم نمود و گفت: دولت روس در اين جبهه شكست خورده و فردا هم اين خبر منتشر مى شود و جمع سربازان روسى كه در عراق مى باشند به دست عرب ها كشته مى شوند، حيف است تو كشته شوى، بيا مسلمان شو تا تو را نجات دهم.

گفتم: شما كيستيد؟ مانند شما را در اخلاق و زيبائى و شجاعت نديده ام؟

فرمود: من اباالفضل العبّاس هستم كه مسلمين به من قسم مى خورند، سپس مجذوب و مرعوب بياناتش گرديده و به تلقين آن بزرگوار اسلام آوردم، آنگاه فرمود: برخيز از ميان اردو بيرون برو.

گفتم: كجا بروم؟! جائى را ندارم.

فرمود: نزديكى خيمه تو اسبى است، سوارش شو، تو را به شهر پدرم نجف، نزد وكيل ما سيد ابوالحسن اصفهانى مى برد.

گفتم: من ده نفر سرباز مراقب دارم.

فرمود: آنها فعلاً مست و مخمور افتاده و نبود تو را احساس نمى كنند.

سپس برخاستم، خيمه خود را منور و معطر يافتم، با عجله لباس پوشيده و بيرون آمدم، ديدم مراقبينم همگى مست افتاده اند، از ميان آنها بيرون رفته و ديدم اسبى آماده ايستاده است، سوار شدم و آن اسب به شتاب حركت كرد و پس از چند ساعت به شهرى وارد شده و از كوچه ها گذشت و درب خانه اى ايستاد، متحير بودم كه ناگهان ديدم درب منزل باز شد، سيدى پير و نورانى همراه با شيخى بيرون آمدند، به زبان روسى به من تعارف كردند و مرا به منزل بردند.

ص: 198

گفتم: آقا كيست؟

جواب داد: همان كسى است كه حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام فرمود و سفارش شما را به آقا نمود.

پس مجدداً به دست آقا اسلام آوردم و آقا به آن شخص فرمود كه تعليمات احكام اسلام را به من بنمايد، روز بعد خبر شكست دولت بلشويك روس به گوش عرب ها رسيد، تمام سربازان روسى به دست عرب ها نابود شدند و جز من كسى جان سالم به در نبرد.

گفتم: اين جا چه مى كنى؟

جواب داد: هواى نجف گرم است، آيت اللّه اصفهانى تابستان ها مرا به اين جا مى فرستند كه هوايش نسبتاً خنك است و در سائر اوقات به خرج ايشان در نجف زندگى مى كنم.

ص: 199

من شما را نمى شناسم، اما بنا به گفته اين آقا براى شفاى پسرم متوسل به شما مى شوم، مرا محروم نكنيد. گريان شده و حالى پيدا كردم. وقتى به خانه آمدم، ديدم فرزندم راه مى رود! از زنم پرسيدم: چه شد كه به راه افتاد؟! گفت: نمى دانم؛ فقط ديدم دستش را به ديوار گرفت و شروع به راه رفتن كرد. گريه مرا گرفت.

زنم پرسيد: چرا گريه مى كنى؟! بايد خوشحال باشى! گفتم: داستان از اين قرار مى باشد و اين گريه شوق است كه چگونه آقا اباالفضل عليه السلام مرا مورد عنايت قرار داده و واسطه شدند و خداوند بچه مرا شفا داد.

نااميد بر نمى گردد، ما به آن حضرت متوسل مى شويم و حاجتمان را به وسيله او از خدا مى گيريم، تو هم به صورت مخفى خدمت آن حضرت برو و عرض حاجت كن، تا فرزنددار شوى.

دكتر يوسف مى گويد: حرف اين مرد مسلمان را قبول كرده و مخفى از چشم زن ها و همسايه و مردم، با قافله اى به سوى كربلاء حركت كردم، در آنجا وارد حرم مطهر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام شده و عرض كردم: آقا، دشمن تو و دشمن پدرت در خانه ات آمده و عرض حاجت دارد، حاشا به شما كه مرا نااميد برگردانى.

حاجت خود را به محضر آن حضرت اظهار داشته و از حرم بيرون آمدم و باز به طور مخفى با قافله ديگرى به بروجرد برگشتم، پس از سه ماه زنم حامله شد و چون فرزند پسرى به دنيا آورد نامش را غلام عبّاس نهادم. چندى بعد نيز براى بار دوم حامله شده و چون باز پسرى به دنيا آورد اين بار نامش را غلام حسين گذاشتم.

يهودى هاى بروجرد مطلب را فهميده و به من اعتراض كردند كه چرا اسم مسلمانان را روى پسرانت گذاشته اى؟! هر چه دليل آوردم مقبول نشد. عاقبت به آنها گفتم كه قضيه از چه قرار است.

به آنها گفتم كه اين دو پسر را از حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام گرفته ام و جريان را از اول تا آخر برايشان نقل كردم.

آن يهودى تا زنده بود به علماء و سادات احترام كامل مى گذاشت، ولى همچنان در دين يهود باقى ماند.

بودم، يك يهودى مرا براى روضه خواندن به خانه اش دعوت كرد! من شگفت زده به خانه وى رفتم، او گفت: مى خواهم مسلمان شوم. علت اسلام آوردن وى را پرسيدم.

گفت: همسر من بيمار بود، ديشب موقعى كه از تجارت خانه ام وارد منزل شدم، ديدم بسيار گريان است.

از او علت گريه اش را سوءال كردم.

در پاسخ گفت: شوهرم! من از شما شرمنده ام؛ زيرا حدود هفده سال است كه به مرض روماتيسم پا دچارم و به كلى از حركت كردن عاجز مى باشم و با آن كه شما هزينه فراوانى صرف نموده ايد، اما از بهبودى نااميدم، امشب مى خواهم به حضرت اباالفضل عليه السلام مسلمانان متوسل شوم، زيرا بعضى اوقات مى ديدم زنان مسلمان يكديگر را براى روضه خبر مى كردند و چون من از آنان پرسش مى نمودم كه چه خبر است؟ مى گفتند: ما در مجلس عزادارى حاضر مى شويم و در آنجا متوسل به حضرت عبّاس عليه السلام مى گرديم و خداوند به واسطه اين توسل بيماران ما را شفا مى دهد و حاجتمان را روا مى سازد.

من هم امشب مى خواهم متوسل به آن سرور بشوم و براى مظلوميت او اشك بريزم، چنان چه شفا يافتم آيا حاضرى مسلمان شوى؟

گفتم: بلى، و ديدم با گريه مى گفت: يا اباالفضل، يا اباالفضل! مدتى بعد من به خواب رفتم، طولى نكشيد كه شنيدم مى گويد: برخيز، نگاه كن! برخاستم و ديدم اتاق كه تاريك بود، روشن شده و زوجه ام با حال سلامتى، در صورتى كه قبلاً نمى توانست بايستد، برپا ايستاده و مى گويد: الآن حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام اين جا بود.

گفتم: ماجرا را بازگو كن.

گفت: شما كه خوابيديد، من آن قدر تضرع و زارى كردم تا به خواب رفتم، در عالم

ص: 204

روءيا ديدم يك آقاى جليل القدرى به من فرمود: بلند شو.

عرض كردم: قدرت برخاستن ندارم، و افزودم دست خود را به من بدهيد شايد بتوانم حركتى نمايم، وقتى اين حرف را زدم آثار حزن و ناراحتى در رخسارش نمايان گشت، سپس ملاحظه كردم و ديدم ايشان دست در بدن ندارند.

يهودى پس از نقل داستان فوق افزود: اكنون ما دو نفر به اسلام مشرف مى شويم و بعداً مجلس با شكوهى تشكيل داده و اين كرامت حضرت عبّاس عليه السلام را براى خويشان و ديگران بازگو مى كنيم و جمعيت زيادى را به اسلام گرايش مى دهيم.

پرتاب شدم.

پايم خيلى درد گرفت، با زحمت فراوان خودم را به منزل رساندم و از ترس پدر و مادرم خوابيدم، نصف شب خيلى اذيت شدم و متوجه اين معنا نبودم كه پايم شكسته شده است، با ناله و فرياد من، خانواده ام متوجه شدند و مرا به بيمارستان منتقل كردند.

بعد از مدتى پزشكان به اين نتيجه رسيدند كه پايم بايد قطع شود، مادرم به من گفت: روى تخت دراز كشيده و بيهوش بودى، يك نفر از همراهان يكى از بيماران مقدارى شيرينى آورد و داد، من هم گرفتم ولى ترسيدم بگويم ارمنى هستم، فقط گفتم: مال چيست؟

گفت: مگر نمى دانى امشب شب ميلاد قمر بنى هاشم اباالفضل العبّاس عليه السلام است، تا اين نام را شنيدم، دلم شكست و نذر كردم كه اگر اين بچه شفا پيدا كند، اباالفضل عليه السلام را احترام نمايم، مادرم در كنار من بيدار بود و اين نذر را كرد، در همان حال من در خواب ديدم، يك آقاى خوش سيما، و بلند قد، تشريف آورد و به من فرمود: بلند شو!

خيال كردم از پزشكان بيمارستان است، گفتم: آقا نمى توانم بلند شوم، مى خواهند پاهايم را قطع كنند.

فرمود: بلند شو، و دست مرا گرفت و كشيد و پرتاب كرد. يك وقت خودم را پايين تخت وسط اتاق ديدم، مادرم خيال كرده بود ديوانه شده ام و داد و فرياد مى كرد كه ناگهان متوجه شدند روى پاهاى خود مى دوم و راه مى روم و خلاصه به عنايت و نظر حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام خوب شدم و الان براى تشكر از آن جناب همه ساله در ايام تولد ايشان اين جا را چراغانى مى كنم، شيرينى مى دهم و خلاصه در منزل و مغازه جشن و سرور برگزار مى كنم، شايد علت اين كه شما به اين جا آمديد و رغبت نشان داديد همين باشد.

ص: 206

آمدم پيش آنان و سلام كردم و كنارشان نشستم. مرد غريب تقريبا حدود شصت و پنج سال سن داشت، قوى هيكل، با چشمان زاغ و موى سر و صورت سفيد، مشغول صحبت بود.

ضمناً بساطى هم باز كرده و بعضى وسايل را روى آن چيده و دستفروشى مى كرد، تا احساس نمود من طلبه هستم، شرح تاريخ زندگى خودش را چنين شروع كرد:

شايد آقايان احساس كنند من يك دست فروش دوره گرد عادى هستم، خير، من از كسانى مى باشم كه از بالا به پايين آمده ام و در عين حال خدا را شكرگزارم.

داستان زندگى من چنين است: زمانى كه كشور روسيه بلشويكى شد و "لنين" علماى اسلام و مسلمانان با نفوذ را، يا كشت و يا به دريا ريخت، جمع زيادى را نيز به قسمت سيبرى روسيه كه نزديكى هاى قطب و بسيار سرد است تبعيد نمود، من در آن زمان كماندوى شهربانى سيبرى بودم، دائى من مدعى العموم آن قسمت و در عين حال پدر خانمم بود، و ما در آن سامان به نبوت حضرت داود معتقد بوديم و از لحاظ نسل و نژاد، روسى محسوب مى شديم.

روزى به من خبر دادند كه مسلمانان تبعيدى به صورت دسته هاى فشرده بيرون ريخته اند و با سر و پاى برهنه راه مى روند و به سر و سينه مى زنند و شعر خوانده و گريه مى كنند.

من هفت تير خود را برداشتم، شلاق محكمى نيز به دست گرفته و با جمعى از پاسبانان جلوى آنان رفتم، يكى از آنها سرش را تراشيده بود و چنان كه بعدها فهميدم، قمه زن بود و در جلوى صف ها با جوش و خروش، شاه حسين، وا حسين مى گفت و دسته ها را رهبرى مى كرد.

من جلوى او را گرفته و گفتم: ديوانه ها چه مى كنيد؟! اين وحشى گرى ها و

ص: 208

ديوانه بازى ها يعنى چه؟!

گفت: امروز عاشورا، و مصادف با روزى است كه پسر پيغمبر ما را با لب تشنه در كربلاء كشته اند، ما هم روز شهادت او را گرامى مى داريم و عزادارى مى كنيم.

گفتم: آقاى شما چند سال است كشته شده؟

گفت: بيش از هزار سال است!

گفتم: ديگر او مرده، براى او اين كارها چه فايده اى دارد و او چه مى داند شما به خودتان كتك مى زنيد؟!

در جواب گفت: ما اعتقاد داريم كه پيشوايانمان، بعد از مردن هم، چنان آگاهند كه در زنده بودنشان آگاه بودند، و مرده و زنده آنان يكى است!

گفتم: اگر چنين است چرا آنان را به امدادتان فرا نمى خوانيد كه بيايند شما را از تبعيد و يا حداقل از دست من نجات دهند؟!

در جواب گفت: ما آقايمان را براى مثل تو "ساباخلاره" يعنى: سگ ها، فرا نمى خوانيم!

عصبانى شدم و با شلاق آن چنان به زدن وى پرداختم كه پوست سر و صورتش كنده مى شد و به شلاق مى چسبيد! من او را مى زدم و او بدون اين كه گريه كند مى گفت: يا اباالفضل! (در اين اثنا اشك از چشمان ناقل داستان، سرازير شد) و هر شلاقى كه من مى زدم، او همچنان مى گفت: يا اباالفضل!

يك مرتبه ديدم از پشت سر يك كشيده محكم به من زده شد، اين سيلى آن چنان در من اثر كرد كه دنيا در چشمانم تاريك شد و خيال كردم دنيا بر سرم فرود آمد، ناقل

داستان باز گريه كرده و مى گفت: اين سيلى را به ظاهر دايى ام، كه پدر خانمم بود زد، ولى در حقيقت اين سيلى را حضرت اباالفضل عليه السلام بر من زد.

ص: 209

به پشت سر نگاه كردم و ديدم دايى ام به من سيلى زده و پرخاش كرد كه چه مى كنى، چرا اين بيچاره را مى كشى؟! من به خانه برگشتم، ولى خيلى ناراحت و گيج شده بودم و سيلى كار خودش را كرده بود.

وارد خانه شدم و بدون اين كه چيزى بخورم خوابيدم، در عالم خواب ديدم قيامت برپا گشته و همه مردم از اولين و آخرين در يك صحرا جمع شده اند، مردم آن چنان به همديگر فشار مى آوردند كه همه غرق در عرق شده اند، گوئى آفتاب روى سر مردم قرار دارد، گرما همه را بى طاقت كرده و زبان ها از شدت تشنگى از دهان ها بيرون آمده بود، همه به دنبال آب هستند و به يكديگر مى گويند: فقط پيغمبر آخر زمان به مردم آب مى دهد.

من هم با هر وضعى بود خود را كنار حوض رساندم، ديدم كه حضرت على عليه السلام به فرمان پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله به مردم آب مى دهد.

عرض كردم: آقا، آقا، به من هم آب بدهيد!

حضرت على عليه السلام فرمود: به تو آب دهم در حالى كه امروز عزادار فرزندم حسين را كتك زده اى؟

گفتم: آقا اشتباه كردم، جبران مى كنم، بفرمائيد چه بگويم تا مسلمان شوم و به من آب بدهيد؟

همچنان ناله و التماس مى كردم كه يك مرتبه همسرم مرا بيدار كرد و گفت: بلند شو، آب آوردم!

گفتم: من تشنه نيستم.

گفت: پس چرا از رئيس مسلمان ها، با آن همه التماس، آب مى خواستى!!

براى اين كه او چيزى نفهمد آب را از دستش گرفتم و تا برابر لب هايم آوردم، ولى

ص: 210

ديدم اين آب مثل آب هاى فاضلاب گنديده و بدبو است؟!

گفتم: اين چه آبى است كه براى من آورده اى؟!

گفت: مگر چگونه است؟!

گفتم: بوى بد مى دهد، گنديده است.

گفت: آب ايرادى ندارد، تو مسلمان شده اى، اين ها را بهانه مى آورى!

قانون مذهب ما اين بود كه اگر كسى از دين بيرون برود بايد كشته شود، من فكر كردم اين زن را بكشم تا مرا لو ندهد، هفت تير را برداشتم او را بزنم كه فرار كرد و مستقيماً به خانه پدرش رفت و جريان خواب مرا براى وى بازگو كرد، چيزى نگذشت كه مأمورين به خانه من ريختند و درجه هاى مرا كنده و دست بسته به زندان بردند، من تنها فرزند پدر و مادرم بودم.

وارد زندان شده و منتظر عواقب كار خود بودم، از طرفى ممنوع الملاقات شدم و در مدت توقفم در زندان، پدر و مادرم تنها دو بار از دور توانستند مرا ببينند، مادرم زار زار گريه مى كرد، شك نداشتم كه مرا اعدام خواهند كرد، به دو جرم: يكى اين كه از دينم بيرون رفتم، و ديگرى آن كه قصد كشتن همسرم كه دختر مدعى العموم منطقه است را داشته ام.

ولى در زندان شب و روز گريه مى كردم و به پيامبر خدا و حضرت على و امام حسين و حضرت اباالفضل عليهم السلام متوسل مى شدم و نجات خود را از آنان مى خواستم.

بيش از دو سه روز به محاكمه من باقى نمانده بود كه شب در خواب ديدم يكى از

آقايان به خوابم آمد و به من فرمود: چيزى به زمان محاكمه ات باقى نمانده و اگر محاكمه شوى كشته خواهى شد، فردا شب راه زير زمين به پشت زندان باز خواهد بود، به پدر و مادرت گفته ايم در پشت زندان منتظرت باشند، فردا شب از زندان فرار كن و

ص: 211

همراه پدر و مادرت به سوى ايران حركت نما.

من بى صبرانه منتظر فردا شب شدم، سر موعد به طرف زير زمين رفته و ديدم روزنه اى به بيرون باز شده ، از آنجا بيرون رفتم و ديدم پدر و مادرم پشت زندان منتظر من هستند! با هم به راه افتاديم و خود را به ايستگاه قطار رسانده و حركت كرديم.

پس از آن كه قطار يك شب و روز مسير خود را ادامه داد، متوجه شديم بى موقع ايستاد، من بسيار ناراحت شده و سوءال كردم: چرا قطار را نگه داشته ايد؟

گفتند: يك نفر فرارى مى خواهد با قطار از روسيه فرار كند و مأمورين دنبال او هستند. باز متوسل به حضرت اباالفضل عليه السلام شدم كه ما را نجات بدهد، عجيب بود كه همه قطار را گشتند ولى ما را نديدند، از كنار ما گذشتند ولى به ما توجهى نكردند، تا به مرز ايران نزديك شديم.

شب با پاى پياده آمديم كنار رود ارس و خود را به اردبيل رسانديم و در اردبيل به دست يك عالم شيعه مسلمان شديم. نام من را غلام حسين، نام پدرم را شيرين على و نام مادرم را شيرين خانم گذاشتند.

سپس به كربلاء رفتيم، پدر و مادرم در نجف ماندند و همان جا مردند، ولى من دوباره به ايران برگشتم و مدتى در فرودگاه تهران در قسمت فنى هواپيما مشغول كار شدم، ولى بعد چون فهميدند من از روسيه آمده ام بيرونم كردند.

در اين مدت جسمم معلول شد و الان به صورت دوره گرد دست فروشى مى كنم و زندگى خود را مى گذرانم، در عين حال خدا را شكر گزارم كه مسلمان شده ام و جزو

دوست داران اهل بيت رسول خدا صلى الله عليه و آله قرار دارم.

ص: 212

دكان دارهاى ديگر فهميده و تو را اذيت كنند، تو آدرس منزل را به من بده، خودم با شاگردم مى آيم. آدرس را به من داد و رفت، من هم به كلانترى رفتم و يك پليس مخفى را كه از رفقا بود ديده و جريان را به وى گفتم و او را با خود سر قرار و آدرس بردم، در را زدم، آمد درب را باز كرد و ما را به زير زمين منزلش برد، ديدم همان كيسه خودم است.

به پليس گفتم: همان كيسه خودم است و او نيز اسلحه اش را در آورد و دزد را دستگير كرده و به كلانترى برد، من هم كيسه نقره ام را برداشته و به مغازه بردم.

اى مسلمان ها و اى شيعه ها، قدر آقاى خود حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام را بدانيد كه اين آقا خيلى كارها از دستش بر مى آيد.

ص: 214

هم خيلى زود مى گيرند، چند روز بعد از وقوع اين قضيه، مرحوم حاج سيد حسين را ملاقات كردم و از نتيجه امر سوءال نمودم.

گفتند: زن زرتشتى آمده و گفته است وقتى به منزل رسيدم ديدم حال بچه ام خوب شده، چشم باز كرده و غذا هم مى خورد، خداوند به بركت حضرت اباالفضل العبّاس عليه السلام به او شفا داده است.

نُصْرَةِ أَوْلِیَائِهِ الذَّابُّونَ عَنْ أَحِبَّائِهِ فَجَزَاکَ اللَّهُ أَفْضَلَ الْجَزَاءِ وَ أَکْثَرَ الْجَزَاءِ وَ أَوْفَرَ الْجَزَاءِ وَ أَوْفَی جَزَاءِ أَحَدٍ مِمَّنْ وَفَی بَیْعَتَهُ وَ اسْتَجَابَ لَهُ دَعْوَتَهُ وَ أَطَاعَ وُلَاةَ أَمْرِهِ أَشْهَدُ أَنَّکَ قَدْ بَالَغْتَ فِی النَّصِیحَةِ وَ أَعْطَیْتَ غَایَةَ الْمَجْهُودِ فَبَعَثَکَ اللَّهُ فِی الشُّهَدَاءِ وَ جَعَلَ رُوحَکَ مَعَ أَرْوَاحِ السُّعَدَاءِ وَ أَعْطَاکَ مِنْ جِنَانِهِ أَفْسَحَهَا مَنْزِلًا وَ أَفْضَلَهَا غُرَفاً وَ رَفَعَ ذِکْرَکَ فِی عِلِّیِّینَ وَ حَشَرَکَ مَعَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقِینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفِیقاً أَشْهَدُ أَنَّکَ لَمْ تَهِنْ وَ لَمْ تَنْکُلْ وَ أَنَّکَ مَضَیْتَ عَلَی بَصِیرَةٍ مِنْ أَمْرِکَ مُقْتَدِیاً بِالصَّالِحِینَ وَ مُتَّبِعاً لِلنَّبِیِّینَ فَجَمَعَ اللَّهُ بَیْنَنَا وَ بَیْنَکَ وَ بَیْنَ رَسُولِهِ وَ أَوْلِیَائِهِ فِی مَنَازِلِ الْمُخْبِتِینَ فَإِنَّهُ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

بین تو و آب فرات مانع شد، شهادت می دهم که تو مظلومانه کشته شدی، و خدا به وعده ای که به شما داده وفا می کند، به سوی تو آمدم ای فرزند امیر مؤمنان، وارد به محضر شمایم، دلم تسلیم و پیرو شماست، و خود نیز پیرو شمایم، یاری ام برای شما مهیاست، تا خدا حکم کند، و او بهترین حکم کنندگان است، پس با شمایم تنها با شما، نه با دشمن شما، من به شما و رجعت تان ایمان دارم، و به آنان که با شما مخالفت کردند و شما را کشتند کافرم، خدا بکشد امتی که شما را با دست ها و زبان هایشان کشتند.

سپس وارد روضه شو و خود را به ضریح بچسبان و بگو:

سلام بر تو ای بنده شایسته فرمانبر خدا و رسول خدا و امیر مؤمنان و حسن و حسین (درود خدا بر آنان باد)، سلام و رحمت خدا و برکات و مغفرت و رضوانش بر روح و بدنت، شهادت می دهم و خدا را شاهد می گیرم که تو به همان مسیری رفتی که شهدای بدر رفتند، و در آن راه از دنیا گذشتند، آن مجاهدان در راه خدا و خیرخواهان برای خدا در مبارزه با دشمنان خدا، و تلاش گران در یاری اولیایش، آن دفاع کنندگان از عاشقانش، خدا پاداشت دهد، به برترین و بیشترین و کامل ترین پاداش و وفا کننده ترین پاداش یکی از آنان که به بیعت او وفا کرد و دعوتش را اجابت نمود، و از والیان امر اطاعت کرد، شهادت می دهم که در خیر خواهی کوشیدی و نهایت تلاش را انجام دادی، خدا تو را در زمره شهیدان برانگیزد و روحت را در کنار ارواح نیک بختان قرار دهد و از بهشتش وسیع ترین منزل را به تو عطا کند و برترین غرفه ها را ارزانی نماید، و نامت را در بالاترین درجات بالا برد، و با پیامبران و صديقان و شهداء و شایستگان محشور نماید، آنها خوب رفیقانی هستند، شهادت می دهم که تو سستی نورزیدی، و باز نایستادی و بر آگاهی از کارت از دنیا رفتی، در حال پیروی از شایستگان و پیروی از پیامبران، پس خدا بین ما و رسول خود و اولیایش در جایگاه فروتنان گرد آورد که او مهربان ترین مهربانان است.

ص: 222

به وی کم محلی کنید تا وقتی که سلام کند،(1) همچنین جواب سلام را واجب دانسته اند.(2)

شخص زائر وقتی بر حضرت اباالفضل العباس علیه السلام وارد می شود آن حضرت را این گونه خطاب می کند، به این علت که شاید در واقع می خواهیم عملاً بگوییم: ما که عددی نیستیم، کسی نیستیم، حتى عالم ترین افراد از فقهاء و مراجع عظیم الشان تقلید، همه و همه غیر قابل قیاس با آن وجود مقدس هستند، خدای تعالی در قرآن می فرماید: یا أَیُّهَا النّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَی اللّهِ؛(3) یعنی: ای مردم شما هر که بوده و به هر مقامی هم که رسیده باشید ( مقام مادی یا معنوی فرق نمی کند) باز در محضر خدا و اولیاء عزیزش فقیر و ناچیز هستید.

شخص زائر اگر خدای نکرده گناه کار باشد، خودش بهتر از هر کس دیگر واقف به پرونده اعمال خویش هست و می داند که شخص گناه کار اگر توبه نکند و به گناهان خود ادامه بدهد از دائره انسانیت خارج است و حتی خدای تعای چنین شخصی را از حیوانات هم پست تر می داند، أُولَئِکَ کَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَئِکَ هُمُ الْغَافِلُونَ(4) یعنی: آنها در حقیقت مثل چهار پایان اند بلکه گمراه ترند، آنها همان غافلان اند.

و اگر شخص، گناه کار نباشد بلکه مؤمن و پاک و شخص عارف و مهذبی باشد باز به واسطه معرفتی که کسب کرده و در اثر پاکی روحی که دارد می فهمد و واقف است که حضرت اباالفضل العباس عليه السلام چنان مقامی دارد که تمام انبیاء و شهداء به مقام او غبطه

ص: 224

می خورند،(1) لذا هیچ کس اجازه ندارد در مقابل شخص عزیز و بزرگواری مانند حضرت اباالفضل العباس علیه السلام اظهار وجود کند، بنابراین سوای ائمه معصومین علیهم السلام که تخصصاً از بحث ما خارج هستند، هیچ کس در عالم حتی به خاک پای حضرت ابا الفضل العباس علیه السلام نمی رسد، لذا احدی اجازه ابراز وجود کردن ندارد و اصلاً هیچ کس در مقابل ایشان آن چنان ارزشی ندارد که بخواهد از طرف خودش به آن حضرت سلام کند، لذا می گوییم: سَلَامُ اللَّهِ وَ سَلَامُ مَلَائِکَتِهِ الْمُقَرَّبِینَ وَ أنْبِیَائِهِ الْمُرْسَلِینَ وَ عِبَادِهِ الصَّالِحِینَ وَ جَمِیعِ الشُّهَدَاءِ وَ الصِّدِّیقِینَ، وَ الزَّاکِیَاتِ الطَّیِّبَاتِ فِیمَا تَغْتَدِی وَ تَرُوحُ، عَلَیْکَ یَا ابْنَ أمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ

سلام خدای تعالی و سلام ملائکه مقرب، نه هر ملکی! بلکه ملکی که مقرب باشد، و سلام انبیائی که مرسل بوده اند، چون انبیاء درجاتی دارند و بعضی فقط نبی هستند، سلام آن دسته از انبیاء که مقام بالائی داشته و رسول نیز بوده اند.

در مورد ملک مقرب و نبی مرسل در روایات وارد شده که هر ملکی فهم و درک فهمیدن احادیث اهل بیت را ندارد و فرموده اند: هر پیامبری استعداد و فهم و درک كلمات معصومین علیهم السلام را ندارد، بلکه از میان ملائکه، فقط ملک مقرب و از میان انبیاء، فقط نبی مرسل استعداد فهم و درک کلمات معصومین علیهم السلام را دارند.(2)

و همچنین سلام بندگان صالح خدای تعالی، و سلام تمامی شهدایی که برای یاری دین مقدس اسلام در رکاب امام زمان خویش جهاد کرده و در خون خود غلطیده اند، و سلام صديقين؛ خیلی عجیب است، در پاره ای از روایات منظور از صدّیقین را چهارده

ص: 225

معصوم علیهم السلام بیان فرموده اند،(1) لذا سلام ائمه معصومین علیهم السلام و سلام تمام کسانی که تزکیه نفس کاملی کرده و روح طیب و طاهری دارند، در هر صبح و شام بر تو باد ای پسر امیر المؤمنین علیه السلام.

شاید این شبهه پیش بیاید که اگر ما کمتر از آن هستیم که در مقابل حضرت ابا الفضل العباس علیه السلام ابراز وجود کنیم، پس چرا از طرف خدا وملائکه و ائمه معصومین به ایشان سلام می گوییم؟

در جواب عرض می کنیم: این امر نیز از لطف و مهربانی خدای تعالی است که به ما چنین اجازه ای داده تا برای اولیاء عزیزش طلب خیر و رحمت و تحیت بکنیم، نظیر همین عمل را در فرستادن صلوات انجام می دهیم، و این گونه سلام فرستادن به آن حضرت شباهت به صلوات فرستادن نیز دارد که خدای تعالی به ما اجازه فرموده با این که به خاک پای پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نمی رسیم، اما برای ایشان و فرزندان و ذریه اش از خدای تعالی طلب رحمت خاص الخاص کنیم و بگوییم اللهم صل على محمد و آل محمد.

به طور کلی باید بدانیم محبت به اولیاء خدا افضل اعمال است،(2) اگر ما به اولیاء خدا اظهار محبتی بکنیم در واقع به نفع خودمان کرده ایم، چون وقتی خدای تعالی ببنید ما به اولیائش محبت می کنیم، خدا نیز ارحم الراحمین است و ده ها و صدها و بلکه

ص: 226

هزارها و میلیارها برابر آن محبت را به ما می کند.(1)

زیارت حضرت اباالفضل العباس علیه السلام از ناحیه امام معصوم علیه السلام صادر شده و هر آن چه از ناحیه معصومين علیهم السلام صادر شود جنبه ربوبیت نیز دارد، لذا از اول همین زیارت، یکی از نکاتی که می خواهند به زائر آن حضرت تعلیم بدهند همین است که یاد بگیریم نسبت به اولیاء خدا با محبت باشیم و حداقل کار این است که زباناً برای آنها از خدای تعالی سلامتی و تحیت طلب کنیم.

أَشْهَدُ لَكَ بِالتَّسْلِيمِ وَ التَّصْدِيقِ وَ الْوَفَاءِ وَ النَّصِيحَةِ لِخَلَفِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ الْمُرْسَل وَ السِّبْطِ الْمُنْتَجَبِ وَ الدَّلِيلِ الْعَالِمِ وَ الْوَصِيِّ الْمُبَلِّغِ وَ الْمَظْلُومِ الْمُهْتَضَم.

به طور کلی باید بدانیم خدای تعالی چهارده نفر را که همگی از طرف خدای تعالی عصمت مطلقه دارند برای هدایت بشریت قرار داده است و ما هر برخوردی که با آن بزرگواران داشته باشیم مانند این است که همان برخورد را با خدای تعالی داشته ایم.

مَنْ اطاعَکُمْ فَقَدْ اطاعَ اللَّهَ، وَمَنْ عَصاکُمْ فَقَدْ عَصَی اللَّهَ، وَمَنْ احَبَّکُمْ فَقَدْ احَبَّ اللَّهَ، وَمَنْ ابْغَضَکُمْ فَقَدْ ابْغَضَ اللَّهَ.(2)

لذا خطاب به آنها عرض می کنیم: هر کس شما را اطاعت کند قطعا از خدای تعالی اطاعت کرده و هر کس از شما نافرمانی کند قطعاً نافرمانی و عصیان خدای تعالی را انجام داده و هر کس به شما محبت داشته باشد قطعاً به خدای تعالی محبت ورزیده و...

چون نستجير بالله خدای تعالی که جسم نداشته و اصلاً با ما خلایق سنخیتی ندارد، لذا چهارده نور پاک را خلق فرموده که واسطه بين خلايق و خودش اَیْنَ

ص: 227

السَّبَبُ الْمُتَّصِلُ بَیْنَ الاَْرْضِ وَ السَّماءِ(1)

خدای تعالی به آنها چنین اجازه ای داده که مستقیم و بدون واسطه با او در ارتباط باشند و از طرفی آنها را در بدن و کالبد انسان وارد دنیا کرده تا ما بشریت بتوانیم به راحتی با آنها ارتباط داشته و انس بگیریم، و چون انسان سنخیت این که با خدای تعالی در ارتباط باشد را ندارد، به واسطه و وسیله آنها می توانیم با خدای تعالی در ارتباط باشیم.

تسلیم امر خدای تعالی و اولیائش بودن از مهمترین وظیفه ما در دنیا است، هر کس بخواهد در زمره مسلمین قرار گیرد، کمترین کاری که باید انجام دهد تسلیم بودن در قبال خدای تعالی و اولیاء عزیزش می باشد، علی بن ابی طالب علیهماالسلام در این باره می فرمایند: إِنَّ الْإِسْلَامَ هُوَ التَّسْلِيمُ؛(2) يعني: قطعا اسلام، همان تسلیم بودن است.

خدای تعالی در قرآن مجید می فرماید: اِنَّ الدّینَ عِنْدَ اللّهِ الْاِسْلامُ(3) امام باقر علیه السلام در تفسیر این آیه می فرماید: فِی قَوْلِهِ إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلامُ. قال اَلتَّسْلِیمُ لِعَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ بِالْوَلاَیَهِ؛(4) یعنی: منظور از اسلام در این آیه شریفه تسلیم بودن در مقابل ولایت امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیهماالسلام است.

صحبت کردن در مورد تسلیم، خیلی آسان است اما پیاده کردن آن در عمل کار هر کسی نیست، حتی علمای علم اخلاق مرحله تسلیم را جزء مراحل کمالات و بعد از گذراندن مراحل تزکیه نفس می دانند.

امروزه در دنیا کمتر کسی تسلیم خدای تعالی و ائمه اطهار علیهم السلام آن گونه که باید

ص: 228

هست، حتى قشر مذهبی جامعه بعضا تسلیم خدای تعالی نیستند و به جای این که خود و زندگی و زن و فرزند و شغل و رفت و آمدشان را با دین مقدس اسلام تطبيق دهند، متأسفانه دین را با دأب و رویه خود تطبیق می دهند.

علت این که خدای تعالی اولیائش را بسیار دوست دارد و برای آنها بسیار ارزش و احترام قائل می باشد همین است که آنها همیشه دین خدا را جدی گرفته اند و تسلیم امر خدا و ائمه اطهار علیهم السلام بوده و همیشه و در همه حال خود و دأب و رویه شان را با صراط مستقیم مطابقت داده اند،(1) اما ما مردم کمتر به این مسأله اهمیت می دهیم، کسانی که یک عمر اهل عبادت و حتی مستحبات بوده اند، با یک امتحان ساده و کوچک نشان می دهند که تسلیم نیستند، مثلاً یک شب عروسی که پیش می آید شیطان و شیطان سیر تان جمع شده و دائماً او را وسوسه می کنند: یک شب که هزار شب نمی شود، این شب، شب عروسی تنها فرزندت می باشد و از این وسوسه ها، و این که خیلی نباید سخت گرفت! اگر سخت بگیریم فلانی ناراحت می شود!؟

مشکل این قشر این است که رضایت هر کسی را مد نظر دارند به غیر از رضایت خدای تعالی، استاد عزیزم (جانم به فدایش) می فرمایند: اگر سربازی یک سال مخلصانه در جنگ ایران و عراق برای ایران می جنگید اما سر سال یک شب به لشکر صدام می رفت و به او خدمت کرده و بر می گشت، وقتی به لشکر ایران می آمد با او چه

ص: 229

می کردند؟ حکم چنین شخصی به خاطر خیانت، اعدام است.

ما که عمری در حزب خدای تعالی بوده و خود را حزب اللهی می دانیم، وقتی بعد از یک عمر خدمت ( تازه اگر خالصانه باشد ) به خاطر یک شب عروسی، یک شب عید، یک تجمع خانوادگی خدا را فراموش کرده و می گوییم: یک شب که هزار شب نمی شود و در حزب شیطان قرار می گیریم، به نظر شما خدای تعالی باید با ما چه کار بکند؟

آیا بعد از ادعای یک عمر در حزب خدا بودن آیه شریفه ای که می فرماید: اِسْتَحْوَذَ عَلَيْهِمُ الشَّيْطانُ فَأَنْساهُمْ ذِكْرَ اللّهِ أُولئِك حِزْبُ الشَّيطانِ أَلا إِنَّ حِزْبَ الشَّيطانِ هُمُ الْخاسِرُونَ(1)یعنی: شیطان بر آنها مسلط شده، یاد خدا را از ذهنشان برده. این ها حزب شیطانند، همه آگاه باشند که حزب شیطان همان زیانکارانند، را به چشم ندیده ایم؟

پس چرا با کوچک ترین کم و زیاد خدا را از یاد می بریم؟

همه این مسائل به نداشتن تسلیم در برابر خدای تعالی و ائمه اطهار علیهم السلام بر می گردد، اگر کسی تسلیم باشد به اندازه آنی و کمتر از آنی خلاف دستور مولا و بزرگ تر خویش کاری انجام نمی دهد.

استاد عزیزم ( جانم به فدایش) یک مثال جالبی می فرمایند که حتی حیوانات هم تسليم امر پروردگار اند، مثلاً یکی از حکمت های خلقت الاغ، برای بار کشی بوده، این الاغ از اول خلقتش بار می کشیده و الآن هم بعد از گذشت این همه سال باز اگر بخواهید از او بار بکشید اعتراض نمی کند و نمی گوید: امروز دیگر عصر اتم است، با وجود ماشین های مجهز و هواپیماهای باربری من دیگر بار نمی برم.

برای همین است که خدای تعالی افرادی را که تسلیم امرش نباشند حتی بدتر از

ص: 230

حضرت حيوانات معرفی کرده و می فرماید: أُولَئِکَ کَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَئِکَ؛(1)یعنی: آنها در حقیقت مثل چهار پایان اند بلکه گمراه ترند.

امروز فقط شیعیان حقیقی علی بن ابی طالب علیهماالسلام تسلیم امر خدا و ائمه اطهار علیهم السلام هستند و دیگر ادیان و حتی دیگر فرق ضاله به تسلیم بودن اهمیتی نمی دهند.

در فرقه های مختلف مانند: متصوفه و امثالهم، شخص از روز اولی که وارد آن فرقه می شود هدفش تسلیم شدن و ارشاد شدن نیست، بلکه هدفش مرشد شدن است، ای کاش می دانستند در دین مقدس اسلام هدف نهایی از دین داری و تزکیه نفس، تسلیم شدن است نه مرشد شدن، عبد شدن است نه مرکزیت پیدا کردن.

حضرت اباالفضل العباس علیه السلام در همه عمر شریف شان به تمام معنا و صد در صد مطيع و تسلیم امام زمان خویش بود و هیچ گاه خودش را برابر و هم طراز امام مجتبی و یا امام حسین علیهماالسلام نمی دانست، حتی در روز عاشورا خطاب به برادران مادری خویش فرمود: فکر نکنید ما با امام حسین علیه السلام برادر هستیم خیر، رابطه ما رابطه برادری نیست بلکه او سید و مولای ماست.

همیشه حتی از همان دوران کودکی در اثر تربیت صحیحی که از ناحیه علی بن ابی طالب علیهماالسلام و حضرت ام البنين علیهاالسلام کسب کرده بود خودش را با امام حسن و امام حسین علیهماالسلام یکی نمی دانست و همیشه مانند عبدی خاضع وخاشع در مقابل آن دو بزرگوار بوده و اطاعت امر آن بزرگواران را می کرد.

حضرت اباالفضل العباس علیه السلام این همه مقام و قداست را بی جهت به دست نیاورده، یکی از مهمترین علل بدست آوردن این همه عظمت و مقام؛ آن هم از ناحیه

ص: 231

خدای تعالی، داشتن مقام تسلیم در مقابل اولياء خدا بوده است، امام سجاد عليه السلام می فرمایند: نَّ الْمَراتبَ الرَّفِیعَةَ لا تنالُ إِلّا بِالتَّسْلِيمِ لِلَّهِ جَلَّ ثَنَاؤُهُ(1) یعنی: به درستی که مقام و منزلت و عزت به دست نمی آید مگر با تسلیم خدا بودن.

امام صادق علیه السلام می فرمایند: اَلْإِیمَانُ لَهُ أَرْکَانٌ أَرْبَعَهٌ اَلتَّوَکُّلُ عَلَی اَللَّهِ وَ تَفْوِیضُ اَلْأَمْرِ إِلَی اَللَّهِ وَ اَلرِّضَا بِقَضَاءِ اَللَّهِ وَ اَلتَّسْلِیمُ لِأَمْرِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ(2)

امام صادق علیه السلام در این روایت ایمان به خدا را چهار رکن می داند و یکی از آنها را تسلیم بودن در برابر امر خدای تعالی بیان می فرماید.

تصدیق داشتن به معنای این است که انسان ائمه اطهار علیهم السلام را تصدیق کند، هر آن چه آنها امر بفرمایند همان درست است و هر آن چه نهی کنند همان کار اشتباه و غلطی است، الْمَعْرُوفُ مَا أَمَرْتُمْ بِهِ وَ الْمُنْكَرُ مَا نَهَيْتُمْ عَنْهُ؛(3) یعنی: معروف همان است که شما امر بدان فرموده اید، و منکر نیز همان منهیات شما است.

در کتاب شریف سیر الی الله از قول استاد بزرگ اخلاق مرحوم حاج ملا آقا جان زنجانی رحمه الله نقل شده که ایشان روزی به مؤلف کتاب چنین می فرمایند: ببین تو در ده کار نه تا را اشتباه می کنی ولی من یکی را اشتباه می کنم، پس لازم است حرفم را گوش کنی(4)

این مسأله در مورد اولیاء خدا غير چهارده معصوم علیهم السلام است، وگرنه در قبال امام معصوم باید اعتقادمان این باشد که امام معصوم سر سوزنی اشتباه نمی کند، بلکه باید معتقد به عصمت مطلقه آنها یعنی این که حتی از جهل و نادانی نیز عصمت دارند

ص: 232

باشیم، قابل ذکر است فراز هائی که در این زیارت خطاب به حضرت اباالفضل العباس عليه السلام عرض می کنیم هم تأیید آن مطلب در ایشان است و هم می خواهند به ما بیاموزند که ما نیز باید این گونه باشیم.

حضرت اباالفضل العباس علیه السلام در تمام عمر به تمام معنا و صد در صد امام زمانش را تصديق لسانی و عملی می کرد، در زمان برادر مظلومش حضرت مجتبی علیه السلام چون امام زمانش صلح و خانه نشینی را انتخاب کرد و به خاطر قبول نداشتن و اعتراض به حکومت وقت از حکومت و برنامه های آن کنار کشید و یک حالت قهر و کنارگیری از حکومت و برنامه های حکومتی انتخاب کرد، آن بزرگوار نیز به تبع امام زمانش بدون این که کوچک ترین مساله ای حتی در قلب و فکرش خطور کند به آن امام مظلوم اقتداء کرده و سکوت کرد و از حکومت و برنامه های حکومتی با حالتی قهر گونه کنار کشید، شاید در این جا شبهه شود که چرا حضرت اباالفضل العباس علیه السلام و یا امام مجتبی علیه السلام قهر کرده اند؟

در توضیح این مسأله باید عرض کنم قهر کردن از صفات خدای تعالی است و یکی از اسماء او قهار می باشد به معنای کسی که زیاد قهر می کند،(1) اما قهر کردن خدای تعالی و اولیائش صحیح و به جا می باشد ولی قهر کردن های ما در اکثر موارد بچه گانه و ناصحیح است.

همین حضرت اباالفضل العباس علیه السلام که در زمان امام حسن مجتبی علیه السلام آن گونه امام زمانش را با عمل خویش تصدیق نمود، در زمان حضرت سیدالشهداء علیه السلام وقتی آن حضرت تصمیم بر قیام و جنگ گرفتند با این که سه مرتبه برای ایشان امان نامه آورده شد اما یک لحظه نیز از امام زمانش و اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم غافل نگردید تا عاقبت

ص: 233

در راه دین و امام زمانش به شهادت رسید.

آن بزرگوار در مدت عمر شریفش همیشه هر کار و دستوری که از ناحیه معصومین صادر می شد زبانا تصدیق و با انجام دادن همان امر عملا نیز تصدیق می نمود، ما در این زیارت از قول امام صادق علیه السلام این روحیات را برای آن بزرگوار گواهی و شهادت می دهیم و ان شاء الله خودمان نیز سعی بر ایجاد آن روحیات در خود خواهیم کرد.

وفاداری یکی از مهمترین صفات حمیده انسانی است و خیلی در پیشرفت روح تاثیر دارد، حضرت اباالفضل العباس علیه السلام در وفاداری نسبت به ولی و محبوبش آن چنان راسخ بود که او را سلطان وفا می نامند، حضرت سیدالشهداء علیه السلام بعد از این که سه مرتبه توسط افراد مختلف برای ایشان امان نامه آورده شد و حضرت اباالفضل العباس علیه السلام در نهایت وفا داری امان نامه را قبول نکرده بود، ایشان را کناری کشیده و در خیمه ای که تنها خودش و حضرت زینب کبری علیهاالسلام تشریف داشتند به وی فرمودند: اگر مایلی می توانی به لشکر عمر سعد بپیوندی تا فردا که ما کشته شدیم تو در آن لشکر باشی و نگذاری به زنان و فرزندان آسیبی برسانند.

امام حسین علیه السلام به گونه ای مطلب را بیان فرمود که اگر ایشان مایل باشد به راحتی قبول کرده و برود، اما وفاداری و محبت حضرت اباالفضل العباس علیه السلام باعث شد تا با شنیدن این کلام حضرت سید الشهداء علیه السلام بغض گلویش بگیرد و بسیار گریه کنند و خطاب به امام و ولی خویش بفرمایند: چرا غلام و نوکر خود را از در خانه خود می رهانید؟! و این امتحان نهائی برای ثابت کردن وفای آن بزرگوار بود.

خدای تعالی در قرآن مجید افراد صاحب مغز را وفا دار دانسته و می فرماید: إِنَّما

ص: 234

يَتَذَكَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ* الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَ لا يَنْقُضُونَ الْمِيثاقَ(1)

یعنی: صاحبان عقل و مغز کسانی هستند که به تعهدات خویش وفادار بوده و نقض میثاق و خلف وعده نمی کنند و بی وفایی از آنها سر نمی زند.

وفاداری حضرت اباالفضل العباس علیه السلام تا آنجا پیش رفت که جان خود را فدای ولی و محبوب و امام خویش کرد.

"و النصيحه" به معنای خیر خواهی است،(2) انسان باید همیشه خیر خواه دیگران باشد، پیشوایان دین مقدس اسلام یعنی ائمه معصومین علیهم السلام همیشه برای همه افراد حتی برای دشمنان خویش خیر خواه بودند و هیچ گاه برای هیچ کسی حتی مخالفین و دشمنان خویش بدی نخواستند.

از همه مهمتر این که انسان برای اولیاء خدا و بزرگان دین خیر خواه باشد و همیشه همه خوبی های مادی و معنوی را برای آنها بخواهد و این روحیه در زبان و عمل یک مسلمان باید مشهود باشد آن چنان که در زبان و اعمال حضرت اباالفضل العباس عليه السلام در همه عمر شریف شان مشهود بود.

ایشان در شب عاشورا وقتی همه بنی هاشم و اصحاب مشغول راز و نیاز با خدا و خواندن نماز و قرآن بودند، در اثر روحیه خیر خواهی که نسبت به دیگران مخصوصا محبوب و امامش و حتى متعلقین و وابستگان به امام و محبوبش داشت، شمشیر به دست گرفته، بر اسب خود سوار گردید و گرداگرد خیام حضرت سیدالشهداء علیه السلام می گشت و کشیک می داد تا خدای نکرده دشمن جرأت پیدا نکند در نیمه های شب شبیخون بزند و موجبات رعب و وحشت زنان و کودکان خردسال فراهم شود.

ص: 235

آری، ایشان در اثر پاکی نفس و بزرگی روحی که داشتند خوب می دانستند که در رأس تمام عبادات خدمت کردن به اولیاء خدا و ائمه معصومین علیهم السلام است.

انسان همیشه باید حتی در انتخاب عبادت های مستحبه آن عباداتی را انتخاب کند که سود و نفعش عاید دیگران هم می شود، مرحوم حاج ملا آقا جان زنجانی رحمه الله که از اولیاء بسیار بزرگ خدا بوده در این باره چنین می فرماید: یک روز در زنجان به این فکر افتادم که یا نماز شب بخوانم و کمتر منبر بروم یا منبر بروم و نماز شب را ترک کنم؛ در خواب به من فرمودند: نماز شب از عبادت هائی است که نفعش عاید خودت تنها می شود، ولی منبر و موعظه و روضه از عبادت هائی است که نفعش هم عاید تو می شود و هم مردم استفاده می کنند؛ و در هر کجا یک چنین عباداتی با هم تعارض کند، آن که نفعش عاید مردم هم می شود، مقدم است.(1)

لذا حضرت اباالفضل العباس علیه السلام همیشه برای دیگران مخصوصا امام زمانش خیر خواه بود و این مساله تا آنجا پیش رفت که در زمان حیات و بعد از شهادت شان باب الحوائج بوده و مردم حتی در زمان حیات آن بزرگوار به وی رجوع می کردند و ایشان در برآورده شدن حوائج و خواسته های آنها کوشا و فعال بود.

امام صادق عمی فرمایند: یَجِبُ لِلْمُؤْمِنِ عَلَی اَلْمُؤْمِنِ أَنْ یُنَاصِحَهُ(2)

یعنی: بر مؤمن واجب است که نسبت به دیگر برادران و خواهران دینی خود خیر خواه باشد.

پیامبر اکرم می فرمایند: اَلدِّینُ نَصِیحَهٌ قِیلَ لِمَنْ یَا رَسُولَ اَللَّهِ ، قَالَ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ ، وَ لِأَئِمَّهِ اَلدِّینِ وَ لِجَمَاعَهِ اَلْمُسْلِمِینَ(3)

ص: 236

یعنی: دین داشتن یعنی خیر خواهی داشتن.

کسی از ایشان پرسید: خیرخواهی برای چه کسی؟

فرمودند: برای خدا و رسول خدا و ائمه اطهار علیهم السلام و برای مردم مسلمان

همچنین فرمودند: مَن یَضمَنُ لِی خَمسا أَضمَنُ لَهُ الجَنَّهَ ، قِیلَ : وَما هِیَ یا رَسُولَ اللّهِ قالَ: النَّصِیحَهُ للّهِِ عَزَّ وَ جَلَّ، وَالنَّصِیحَهُ لِرَسُولِهِ وَ اَلنَّصِيحَةُ لِكِتَابِ اَللَّهِ وَ اَلنَّصِيحَةُ لِدِينِ اَللَّهِ وَ اَلنَّصِيحَةُ لِجَمَاعَةِ اَلْمُسْلِمِينَ (1)

یعنی: هر کس برای من ضمانت کند که پنج صفت در خود ایجاد کند من بهشت را برایش ضمانت می کنم.

عرض شد: آن پنج صفت چیست؟

فرمودند: خیرخواهی برای خدا و خیرخواهی برای رسول خدا و خیر خواهی برای کتاب خدا و خیر خواهی برای دین خدا و خیر خواهی برای مردم مسلمان.

لِخَلَفِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ الْمُرْسَلِ. وَ السِّبْطِ الْمُنْتَجَبِ وَ الدَّلِيلِ الْعَالِمِ وَ الْوَصِيِّ الْمُبَلِّغِ وَ الْمَظْلُومِ الْمُضْطَهَم.

امام صادق علیه السلام در این قسمت از زیارت می خواهد قلب زائر را متوجه امام زمانش کند و به او بفهماند که همه این صفات را حضرت اباالفضل العباس علیه السلام برای جانشین پیامبر که نوه ایشان و انتخاب شده خدای تعالی بود، همان کسی که رهبر و راهنمای عالم و از طرف خدای تعالی مأمور به تبلیغ دین خدا بود و همان که مظلوم و ستمدیده بود داشت.

در این فراز از زیارت، زائر باید از حضرت اباالفضل العباس عليه السلام الگو گرفته و به فکر امام زمان خود باشد و همان طور که همه مقام و بزرگواری حضرت اباالفضل

ص: 237

العباس علیه السلام در تسلیم و تصدیق و خیرخواهی و وفاداری ایشان نسبت به امام زمانش بود، او نیز به آن حضرت اقتداء کند تا به فلاح و رستگاری برسد. و همچون حضرت ابا الفضل العباس علیه السلام که همیشه در کنار امام زمانش بود، به جستجوی امام زمان خویش پرداخته و چون می داند خدای تعالی حکیم است و کار عبث و بیهوده نمی کند به دنبال امامی می گردد که خداوند برای هدایت او خلق کرده. أبِرَضْوى اَوْغَيْرِها اَمْ ذي طُوى(1)

یعنی: آیا در سرزمین رضوی است یا جای دیگری است، یا در سرزمین ذی طوی است؟

و خطاب به امام زمانش می گوید: عَزیزٌ عَلَیَّ اَنْ اَرَی الْخَلْقَ وَلا تُری، وَلا اَسْمَعُ لَکَ حَسیساً وَلا نَجْوی(2) یعنی: ای امام من، بر من سخت است که همه خلق را بینم اما وجود نازنین شما را نبینم و حتی نجوا و صدای آهسته ای هم از شما نشنوم.

و چون خدای تعالی در قرآن فرموده: یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصابِرُوا وَرابِطُوا وَاتَّقُوا اللهَ لَعَلَّکمْ تُفْلِحُونَ؛(3) یعنی: ای کسانی که ایمان آورده اید، صبر کنید و یکدیگر را وادار به صبر کنید و رابطه داشته باشید و از خدا بپرهیزید، شاید رستگار شوید.

و همچنین ائمه اطهار علیهم السلام در تفسیر این آیه فرمودند: وَ رَابِطُوا عَلَی الْأَئِمَّهًِْ علیهم السلام(4) و فرمودند: رَابِطُوا إِمَامَکُمْ الْمُنْتَظَر،(5) لذا در جستجوی امام زمانش است که با او در

ص: 238

ارتباط باشد و خدمت گزار او گردد.

خلاصه در این فراز از زیارت زائر به طرف امام زمانش سوق پیدامی کند و به فکر ایشان می افتد و ان شاء الله باید با خود متعهد شود که هیچ گاه از یاد آن امام مظلوم غافل نشود و بداند که تمام خلایق به یمن وجود آن حضرت روزی مادی و معنوی می خورند.

فَجَزَاک اللّه عَن رَسُولِهِ وَعَن أمِیرِالمُؤمِنِینَ وَعَنِ الحَسَنِ والحُسَینِ صَلَواتُ اللّه عَلَیهِمْ أفْضَلَ الجَزَاءِ بِمَا صَبَرْتَ وَاحْتَسَبْتَ وَأعَنْتَ فَنِعْمَ عُقبَی الدّارِ

در این فراز از زیارت خطاب به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام عرض می کنیم: جزای تو را رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم و امیر المؤمنین و امام حسن و امام حسین علیهم السلام بدهند. با این جملات می خواهیم بگوییم: کاری که شما انجام داده ای که در اثر پاکی روح و تزکیه نفس بود، یاری و خدمتگزاری به اولیاء دین است که آن قدر اجرش بزرگ می باشد که غیر از معصومین علیهم السلام هیچ کس دیگر قادر نیست به شما اجر بدهد.

خدای تعالی در روز اول سوای از اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام روح تمامی خلایق را یکسان و مساوی خلق فرمود و بعدا هر کس با انتخاب خود مسیر و راهش را مشخص کرد،(1) وگرنه همه ما با حضرت اباالفضل العباس علیه السلام در روز اول خلقت یکسان خلق شده ایم، اما آن بزرگوار از همان عوالم قبل برای پاکی روح و تزکیه نفس و اطاعت خدای تعالی و ائمه اطهار علیهم السلام اهمیت فوق العاده ای قائل شده و در نتیجه چنین شخصیتی پیدا کردند که واقعاً بعد از ائمه اطهار علیهم السلام حضرت اباالفضل العباس علیه السلام "لاَ يُقَاسُ بِه أَحَدٌ" هستند، چون از طرف ائمه اطهار علیهم السلام فرموده اند: نَحْنُ أَهْلَ اَلْبَيْتِ لاَ

ص: 239

لاَ يُقَاسُ بِنَا أَحَدٌ فِينَا نَزَلَ اَلْقُرْآنُ وَ فِينَا مَعْدِنُ اَلرِّسَالَةِ(1) یعنی: هیچ کسی با ما اهل بیت قابل مقایسه نمی باشد، قرآن در ما نازل شد و معدن رسالت در ما می باشد.

پس حضرت اباالفضل العباس عليه السلام هر چه هم مقام داشته باشد اما در قیاس با اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام آن قدر کوچک و ناچیز است که هرگز به ما اجازه نداده اند هیچ کس، هر چند مقام بزرگی مانند حضرت اباالفضل العباس علیه السلام باشد را با آنها قیاس کنیم، چون فاصله بین آنها و دیگران هر چند حضرت اباالفضل العباس علیه السلام باشد آن قدر زیاد می باشد که قیاس ناممکن است، و از طرف دیگر حضرت اباالفضل العباس علیه السلام آن قدر در پاکی روح و کسب کمالات گوی سبقت را بر همگان حتى انبياء عظام ربوده که هیچکس با او قابل قیاس نیست و چه بسا اگر بخواهیم کسی را با ایشان قیاس کنیم بی ادبی به محضر شریفش کرده باشیم، هر چند انبیاء و شهداء باشند.

مطلب دیگری که در این فراز از زیارت می خواهد به زائر تذکر بدهد این است که به او بفهماند اجر خدمتگزاری به اولیاء خدا آن قدر بزرگ می باشد که فقط از ناحیه خدای تعالی و معصومین علیهم السلام قابل جبران و سپاسگذاری است و به زائر متذکر می شود شما نیز اگر می خواهید به حضرت ابا الفضل العباس علیه السلام اقتداء کنید باید همیشه و در همه حال و به هر سبب و وسیله ای خدمتگزار اولیاء خدا باشید و اجر بزرگ خود را فقط از خدای تعالی یا نهایت ائمه اطهار علیهم السلام درخواست کنید، چون دیگران هر چه بخواهند برای شما سنگ تمام بگذارند در قبال جبران خدای تعالی مانند سر سوزن، نسبت به بی نهایت است.

اجر خدمت گزاری و محبت به اولیاء خدا خیلی بزرگ تر از آن است که ما بخواهیم آن را از کس دیگری غیر از خدای تعالی تقاضا کنیم، اثری که خدمت گزاری و محبت به

ص: 240

اولیاء خدا در تزکیه نفس و پاکی روح دارد هیچ عمل دیگر آن قدر مؤثر نخواهد بود، یک محبت عملی به یک ولی خدا شاید ارزشش بیشتر از سال ها عبادات و نماز و روزه کسی باشد که تحت ولایت نیست و از دین فقط عبادات ظاهری اش را یاد گرفته است.

در طول تاریخ که بنگریم آن قدر از اولیاء خدا را می بینیم که به سبب محبت و خدمتگزاری به اولیاء الهی به این مقام رسیده اند، به عنوان مثال: سلمان فارسی، قنبر، فضه خادمه، حضرت ام البنین علیهاالسلام و حضرت اباالفضل العباس علیه السلام نمونه ای از همانها می باشند(1)

جمله " أَفْضَلَ الْجَزَاءِ" که در این قسمت آمده اشاره به همین مطلب دارد و می خواهد بفرماید: بهترین جزاء فقط از ناحیه خدا و ائمه اطهار علیهم السلام به شما داده خواهد شد، لذا همیشه سعی کنید همه اعمال و کارهایتان مخصوصا خدمت و محبت به اولیاء الله، برای خدا باشد و اجر خویش را نیز از خدای تعالی طلب کنید و بدانید اگر روزی کارها و اعمال تان برای خدا نباشد و یا اجر خود را عملا یا زبانا و یا حتی قلبا از غیر خدا درخواست داشتید ضرر بزرگی کرده اید، چون در آن صورت حتی اگر اجرى به شما برسد و جزائی برای اعمال شما داده شود اجر و جزای بسیار کم و ناچیزی خواهد بود،(2) و در صورتی " أَفْضَلَ الْجَزَاءِ" دریافت خواهید کرد که کارهایتان برای خدا

ص: 241

باشد و اجر خویش هم از خدای تعالی طلب کنید.(1)

بِما صَبَرْتَ وَ احْتَسَبْتَ وَ أَعَنْتَ، این فراز از زیارت به زائر می فهماند که عجله داشتن کار شیطان است،(2) و اگر کسی بخواهد به مقامات عاليه مادی و یا معنوی برسد باید صبر و تحمل داشته باشد، چقدر در اشتباه هستند کسانی که با انجام یک یا دو عمل خوب توقع دارند به مقام اعلى عليين برسند.(3)

این فراز از زیارت به زائر می فهماند که متوجه باش اگر امروز حضرت اباالفضل العباس علیه السلام به چنین مقامی دست یافته نتیجه یک عمر تلاش و کوشش و خدمتگزاری به ائمه اطهار و اولیاء خدا علیهم السلام بوده و شما نیز باید عمری در راه تزکیه نفس و پاکی روح و اطاعت محض اولیاء دین و محبت به آنها زحمت بکشی تا شاید توانسته باشی به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام اقتداء کنی.

فَنِعْمَ عُقْبَى الْدَّارِ، این فراز می خواهد متذکر شود که دنیا دار فناء است و آخرت دار بقاء، پس اجر خود را در دار بقاء بخواهید نه در دار فناء.

لَعَنَ اللهُ مَنْ قَتَلَكَ و لَعَنَ اللَّهُ مَنْ جَهِلَ حَقَّكَ وَ اسْتَخَفَّ بِحُرْمَتِكَ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ حَالَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ مَاءِ الْفُرَاتِ

تولی و تبری دو رکن اصلی در دین مقدس اسلام و مانند دو بال است که فرد

ص: 242

مسلمان می تواند با این دو بال به سوی کمالات و معنویات پرواز کند،(1) کسی که تولی و تبری نداشته باشد مانند پرنده ایست که بال ندارد و کسی که یکی از این دو را داشته باشد مانند پرنده ایست که یک بال ندارد پس کدام پرنده قادر است با یک بال پرواز کند؟

در این فراز از زیارت زائر به دستور امام صادق علیه السلام قاتلین حضرت اباالفضل العباس علیه السلام را لعنت می کند "وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ جَهِلَ حَقَّکَ " همچنین کسانی که به حق آن حضرت جاهل بوده را نیز لعنت می کنیم و این به خاطر این است که زائر متوجه شود کسی که نسبت به مقام اولیاء خدا جاهل باشد هموراه مورد لعن ائمه اطهار علیهم السلام بوده و آن بزرگواران به پیروان خویش دستور فرموده اند تا چنین کسانی را نیز لعن کنند، نمونه بارزش همين فراز از زیارت است که از ناحیه امام صادق علیه السلام صادر شده و به ما شیعیان یاد داده اند تا جاهلین به حق حضرت اباالفضل العباس علیه السلام را لعن کنیم.

ما وارد دنیا نشده ایم که فقط بخوریم و بخوابیم و نهایت دنبال جمع مال و شهوت رانی باشیم، اگر ما در دنیا فقط به همین مسائل بسنده کنیم پس چه فرقی و چه مرزی بین ما و حیوانات باقی می ماند؟

ما وارد دنیا شده ایم تا امتحان شویم،(2) تا به طرف خدای تعالی و اولیاء عزیزش برویم و مطيع امر آن بزرگواران باشیم،(3) ما وارد دنیا شده ایم تا عارف به حق اولياء الله شویم و اگر در روایات اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام توجه گردد مشخص می شود که تمام ثواب و فوائدی که برای زیارت ائمه اطهار علیهم السلام ذکر شده برای کسانی است که عارف به مقام آن بزرگواران باشند.

ص: 243

تمام ثواب و فوائدی که برای زیارت حضرت سید الشهداء علیه السلام امام رضا علیه السلام و دیگر ائمه اطهار علیهم السلام بیان فرموده اند در روایات همه و همه قيد "عَارِفاً بِحَقِّهِ" دارند و تمام ثواب ها و اثرات و بخشش گناهان را مشروط به همین قید دانسته اند،(1) و از طرف دیگر کسانی که به حق ائمه و اولیاء خدا علیهم السلام جاهل بوده را مورد لعن و نفرین قرار داده اند.

لذا زائر وقتی به این فراز از زیارت می رسد متوجه می شود که در مرحله اول باید عارف به حق امام زمان خویش باشد و معرفت صحیحی از آن امام فراموش شده کسب کند و در مرحله بعد باید بداند تمام اولیاء الهی مورد محبت خدای تعالی هستند و اولا: باید آنها را پیدا کند، چون فرموده اند اولیاء خدا در بین مردم مخفی هستند،(2) ثانیا: باید عارف به حق شان بشود،(3) ثالثاً: باید ادب حضورشان را حفظ کند،(4) رابعاً: بداند اولیاء الهی سبب و وسیله ارتباط ما با خدای تعالی و ائمه اطهار علیهم السلام هستند(5)

"وَ اسْتَخَفَّ بِحُرْمَتِکَ" همچنین زائر لعنت می کند کسانی را که به هر دلیل، یا عمدی و یا در اثر نشناختن آن حضرت به وی بی احترامی کرده و احترام ایشان را آن گونه که باید حفظ نکرده اند.

در این فراز از زیارت زائر یاد می گیرد اهانت و جسارت به اولیاء خدا تقاص و

ص: 244

مجازات سنگینی دارد،(1) کمترین جزایش مورد لعن واقع شدن است، حال شاید این سؤال پیش بیاید کسی که عمدا بی ادبی کند حقش همان لعن است، اما کسی که نمی داند چرا؟

در جواب می گوییم: کسی که نمی داند دو عذاب شامل حالش می شود، چون همه ما مأمور هستیم تا هم مسائل دین مان را بدانیم و هم عمل کنیم، حال کسانی که می دانند اما عمل نمی کنند یک مجازات می شوند و آن مجازات عمل نکردن است، اما کسانی که جاهل هستند دو مجازات می شوند؛ اول این که چرا نرفتید یاد بگیرید و جاهل ماندید، دوم این که چرا عمل نکردید؟

پس کسی که نمی داند، نه تنها بی گناه نیست بلکه دو گناه دارد؛ یکی ندانستن و دیگری عمل نکردن.

بنابراین زائر وقتی به این قسمت از زیارت می رسد کاملاً متوجه می شود که بی توجهی نسبت به اولیاء خدا مخصوصا امام زمان ارواحنافداه چه عواقب وخیمی در بر دارد، لذا همان جا در مقابل حضرت اباالفضل العباس علیه السلام ان شاء الله متعهد می شود که زین پس نسبت به امام زمانم و کسب معرفت ایشان کوتاهی نکنم و در این جهت از آن حضرت کمک می طلبد.(2)

وَلَعَنَ اللهُ مَنْ حالَ بَيْنَكَ وَبَيْنَ ماءِ الْفُراتِ، در این جا کسی و یا کسانی که مانع آن حضرت در جهت رسیدن به آب فرات می شدند را لعنت می کنیم.

زائر در این قسمت از زیارت متوجه می شود که اذیت و آزار کردن و محدودیت و

ص: 245

معذوریت درست کردن برای اولیاء الهی آن قدر عمل زشت و پست و دور از انسانیت است که جزائش مورد لعن واقع شدن ائمه اطهار علیهم السلام و شیعیان آن بزرگواران است.

أَشْهَدُ أَنَّکَ قُتِلْتَ مَظْلُوماً، وَ أَنَّ اَللَّهَ مُنْجِزٌ لَکُمْ مَا وَعَدَکُمْ، جِئْتُکَ یَا اِبْنَ أَمِیرِ اَلْمُؤْمِنِینَ

در این قسمت شهادت می دهیم که آن حضرت مظلومانه به شهادت رسیده است و عرض می کنیم که خدای تعالی به آن وعده ای که به شما داده وفا خواهد کرد.

همچنین زائر متوجه بدی و زشتی ظلم شده و می فهمد که خدای تعالی انتقام مظلوم را از ظالم خواهد گرفت و البته برای خدای تعالی دنیا و یا آخرت فرقی نمی کند بلکه اگر عذاب کسی به آخرت بیافتد خیلی بدتر است چون دنیا هر چه باشد فانی است اما آخرت عالم باقی است،(1) لذا با خود عهد می بندد که به هیچ کسی کوچک ترین ظلمی نکند و بداند ظالم جایش در جهنم است.(2)

وَافِداً إِلَیْکُمْ وَ قَلْبِی مُسَلِّمٌ لَکُمْ وَ تابِعٌ، وَ اَنَا لَکُمْ تابِعٌ، وَ نُصْرَتی لَکُمْ مُعَدَّهٌ، حَتّی یحْکُمَ اللَّهُ وَ هُوَ خَیرُ الْحاکِمینَ، فَمَعَکُمْ مَعَکُمْ لا مَعَ عَدُوِّکُمْ.

بعد از این که زائر فرازهای قبل زیارت را خواند و متوجه روحیات و صفات بارز حضرت اباالفضل العباس عليه السلام شد در این قسمت از زیارت خطاب به حضرت ابا الفضل العباس علیه السلام عرض می کند: الحال من میهمان شما می باشم در حالی که تسلیم امر شما و تابع اوامر شما هستم.

در راقع زائر می خواهد عرض کند: من الآن قصد دارم به شما اقتداء کرده و همان گونه که شما با امام زمان تان برخورد کردید من نیز همان گونه با امام زمانم برخورد کنم، در زیارت حضرت اباالفضل العباس علیه السلام زائر اگر بخواهد زیارت مقبولی انجام

ص: 246

داده باشد مکرر در مکرر مجبور می شود و راهی ندارد مگر این که از امام زمان خویش غافل نبوده و حتی با او در ارتباط باشد.

اگر تمام زائرانی که در آن حرم مطهر، ایشان را زیارت می کنند با فهم و درک زیارت نامه می خواندند الساعه امام زمان مان ظهور می فرمودند، به خاطر این که فراز فراز این زیارت نامه انسان را بر آن کرده تا امام زمان خود را پیدا کند و با او مأنوس باشد، اگر تمام کسانی که به زیارت حضرت اباالفضل العباس علیه السلام می روند در این زیارت متوجه امام زمان خویش شده و به دنبال ایشان می افتادند دیگر معنا نداشت امام زمان ما در غیبت باشند، مگر خودشان نفرمودند: شیعیان من را نمی خواهند، اگر به اندازه یک لیوان آب برای من ارزش قائل بودند ظهور من به تأخیر نمی افتاد.(1)

اقتدا به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام یعنی به دنبال امام زمان مان باشیم و اعتقادات خود را مطابق با اعتقادات اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام تنظیم کنیم، اقتدا کردن به حضرت اباالفضل العباس یعنی اهل خرافات نباشیم و زندگی خود را معطر به عطر اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام کنیم، اقتدا کردن به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام یعنی به تزکیه نفس و پاکی روح خویش بسیار اهمیت دهیم و خود را به مقامی برسانیم که سر سوزنی از هواهای نفسانی در وجودمان نباشد، اقتدا کردن به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام یعنی انسان با امام زمان خود در ارتباط باشد، با اولیاء خدا و اولیاء امام زمان درارتباط باشد، یعنی انسان از شیطان و شیطان سیرتان فاصله بگیرد و بداند شیطان و شیطان سیرتان دوست او نیستند هر چند ظاهری آراسته داشته باشند.(2)

ص: 247

تابع حضرت ابالفضل العباس علیه السلام بودن یعنی انسان نسبت به دشمنان دین و اولیاء خدا تبری داشته باشد هر چند دشمنان و مخالفان اولیاء الهی به حسب ظاهر به او محبت کنند، زائری که در این فراز از زیارت خطاب به حضرت اباالفضل العباس عليه السلام خطاب می کند: من تسليم امر شما و تابع شما هستم، باید بداند حضرت اباالفضل العباس علیه السلام با این که شمر برایش امان نامه آورد و به او و برادران مادرش اش ابراز محبت کرد اما ایشان چهره مبارک را در هم کشیده و او و امان نامه ای که آورده بود را لعن و نفرین نمود.

کسی که می خواهد تابع حضرت اباالفضل العباس علیه السلام باشد باید بداند فقط باید حول و محور دین و اولیاء دین بچرخد و با مخالفان دین و مخالفان اولیاء خدا مخالف باشد و نسبت به آنها تبری داشته باشد هر چند از نزدیک ترین نزدیکانش باشند، و باید نسبت به دین و دوستان دین، نسبت به مؤمنین و متدینین، نسبت به اولیاء خدا و محبين به اولیاء خدا رئوف و مهربان باشد هر چند فرسنگ ها راه با هم فاصله داشته یا به اصطلاح با هم غریبه باشند.

زائر در این قسمت از زیارت باید به یاد آیه شریفه مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ(1) یعنی: محمد رسول خدا است و کسانی که با او هستند، بر کفار سخت گیر و بین خودشان مهربانند، بیافتاد و بداند حضرت اباالفضل العباس علیه السلام مظهر تمام و کمال این آیه شریفه بودند.

زائر در این قسمت از زیارت باید به یاد آیه شریفه إِنَّمَا اَلْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ(2) يعني:

ص: 248

جز این نیست که مؤمنین برادرند، بیافتد و بداند "انما" از ادات حصر است و فقط و فقط افراد مؤمن و مؤمنه برادران و خواهران اویند و برادران و خواهران تنی خویش اگر مؤمن نبوده و یا خدای نکرده جزء معاندین و یا منافقین بودند خدای تعالی آنها را برادر و خواهر او ندانسته، پس او هم نباید برای آنها ارزشی قائل باشد و آنها را برادر و خواهر خود نداند.

زائری که در این فراز از زیارت خطاب به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام عرض می کند: "وَنُصْرَتِي لَكُمْ مُعَدَّةٌ" باید بداند کسی می تواند آن حضرت را یاری کند که اقلا به درس ها و حکمت هائی که تا این قسمت از زیارت بیان شده عامل بوده و کوتاهی نکند.

اگر کسی بخواهد هم با اولیاء خدا دوست باشد و هم با اولیاء شیطان، چگونه می تواند مطیع و تابع و یاری کننده ابا الفضل العباسی باشد که آن چنان محبت امام زمانش و بغض و نفرت دشمنان دین را در دل داشت که تمام مخالفین و معاندین حتی از نام ایشان دلهره داشتند و ابن زیاد و لشکریان عمر سعد نیمی از قوای خود را صرف این کردند که با هر ترفندی شده ایشان را از لشکر امام حسین علیه السلام جدا کنند و عاقبت هم موفق نشدند.

علتش این بود که با وجود لشکر چند هزار نفره ای که داشتند اما از نام حضرت ابا الفضل العباس علیه السلام آن چنان لرزان می شدند که دندان شان به هم می خورد و می دانستند حضرت اباالفضل العباس علیه السلام نسبت به دوستان و اولیاء خدا مهربان و نسبت به دشمنان خدا سخت گیر است.

بعضی از این قسمت زیارت استفاده کرده و حضرت اباالفضل العباس علیه السلام را مفترض الطاعه دانسته اند، من در این جا عرض می کنم: اگر منظور در عرض و کنار ائمه اطهار علیهم السلام است که هیچ شخصی نه تنها چنین صلاحیتی ندارد، بلکه غیر قابل قیاس

ص: 249

است و اگر در زندگانی آن حضرت دقت شود متوجه می شویم که با وجود معصومین علیهم السلام ایشان کلامی نمی فرمودند و شاید به همین دلیل باشد که امروز هیچ روایتی از حضرت ابا الفضل العباس علیه السلام به ما نرسیده است، چون ایشان با وجود معصوم علیه السلام لب به کلام نمی گشودند و اگر منظور بعد از معصومین علیهم السلام و به عنوان نائب و جانشین آنها باشد خواهیم گفت: واجب الاطاعه بودن حضرت اباالفضل العباس علیه السلام آن قدر دلایل و نشانه های متقن و عقلی دارد که نیازی به استدلال از فرازهای این زیارت نیست و درواقع اگر اطاعت از ایشان واجب نباشد اطاعت از هیچ کس دیگری واجب نخواهد بود.

حَتَّی یَحْکُمَ اَللَّهُ وَ هُوَ خَیْرُ اَلْحَاکِمِینَ، شاید اشاره به زمان ظهور امام زمان عليه السلام داشته باشد، یعنی زائر به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام عرض می کند: ای مولای من! من آمده ام و اکنون میهمان و زائر شما هستم و تسلیم امر شما و تابع امرتان خواهم بود و آماده یاری کردن شما هستم تا وقتی که حکم خدای تعالی صادر شود.

یعنی اگر من تا به حال از امام زمانم غافل بوده و حتی به یاد آن امام مظلوم نبوده ام از الآن که خدای تعالی توفیق داده و میهمان و زائر شما شده ام تعهد می کنم که تابع شما باشم، یعنی همان گونه که شما با امام زمان تان برخورد کردید من نیز از شما یاد گرفته و تابع و مطيع و محب امام زمانم باشم و آنجا که عرض می کنیم. برای یاری شما آماده هستم، منظور برای یاری اهداف آن حضرت است و خلاصه زائر متعهد می شود تا به حضرت اباالفضل العباس عليه السلام اقتدا کند و خدمتگزار و محب امام زمانش شود و آن قدر زندگی خداپسندانه ای داشته باشد تا ان شاء الله حکم خدای تعالی مبنی بر ظهور موفور السرور امام زمان ارواحنافداه یا پایان عمر زائر در این دنیای فانی فرا رسد، خلاصه زائر متعهد می شود از آن لحظه به بعد حتی یک ثانیه بدون یاد و نام امام زمانش زنده نباشد، و متوجه می شود کسی که به فکر همه چیز و همه کس هست به غیر از امام

ص: 250

زمانش این شخص زنده ای نیست بلکه مرده ایست متحرک.

فَمَعَكُمْ مَعَكُمْ لاَ مَعَ عَدُوِّكُمْ، در این جا زائر بار دیگر همان مطلب قبل را متعهد شده و عرض می کند: یا اباالفضل العباس علیه السلام من زین پس با شما اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام مخصوصا امام زمانم خواهم بود و اعتقادات وبرخوردها و اعمالم را همه و همه مطابق با رضایت ائمه اطهار علیهم السلام مخصوصا امام زمان خود تنظیم و تطبيق خواهم داد و با شما اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام مخصوصا امام زمانم خواهم ماند و با دشمن شما که در راس همه آنها شیطان و شیطان سیرتان هستند مخالف خواهم بود و با آنها نخواهم ماند، منظور این که زائر به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام عرض می کند: یا ابا الفضل العباس علیه السلام من از این به بعد به گونه ای زندگی می کنم به گونه ای معاشرت می کنم به گونه ای صحبت می کنم، در کسب و کار به گونه ای خواهم بود، در همسر داری به گونه ای خواهم بود و خلاصه در همه موارد به گونه ای خواهم بود که مورد رضایت شما باشد نه این که مورد رضایت دشمنان شما که در رأس همه آنها شیطان هست باشد.

إِنِّي بِكُمْ وَ بِإِيَابِكُمْ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَ بِمَنْ خَالَفَكُمْ وَ قَتَلَكُمْ مِنَ الْكَافِرِينَ.

در این قسمت از زیارت زائر ابراز عقیده می کند و مسأله رجعت را بیان می دارد و خطاب به آن حضرت عرضه می دارد: من شما را قبول داشته و به بازگشت و رجعت تان ایمان و اعتقاد قلبی دارم و همچنین با مخالفان و قاتلان شما دشمن بوده و آنها را دوست ندارم، در این فراز زائر ابراز اعتقادات و ابراز تولی و تبری می کند.

ابراز عقیده یکی از بهترین اعمالی است که اصحاب ائمه اطهار علیه السلام در زمان های قبل انجام می داده اند و ائمه اطهار علیهم السلام نه تنها مانع آنها نمی شدند بلکه آنها را بر این کار تشویق و ترغیب می فرمودند، و آن به این صورت بود که خدمت امام زمانشان رسیده و عقاید خود را بازگو می کردند و آن امام هر کجای اعتقادات اصحاب که نقص داشت

ص: 251

تکمیل می فرمودند و از هر اعتقادی که غلط بود آنها را منع می کردند و اعتقادات صحیح آنها را تأیید می فرمودند(1)

ما امروزه باید به مساله تصحيح اعتقادات بسیار اهمیت بدهیم و اگر چه متأسفانه دست مان از دامن امام زمان مان کوتاه است اما باید به فقهاء جامع الشرائطی که مورد تائید اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام هستند رجوع کرده و اعتقادات خود را به کمک آنها تصحیح کنیم و این را بدانیم فساد اعتقادی بسیار خطرناک تر و بدتر از فساد اخلاقی است، زیرا فساد اعتقادی بود که باعث شد تمامی امامان ما مظلوم بمانند و مظلوم کشته شوند.

قَتَلَ اللَّهُ أُمَّةً قَتَلَتْكُمْ بِالْأَيْدِي وَ الْأَلْسُنِ.

در این جا زائر نهایت محبتش را به حضرت ابا الفضل العباس علیه السلام ابراز کرده و کسانی که با دست و زبان آن حضرت را کشته اند نفرین می کند.

در این قسمت از زیارت اگر دقت شود کسانی که با دست و زبان آن حضرت را به قتل رسانده اند نفرین می کنیم، اینجا به یک نکته بسیار ظریف اشاره دارد: کسانی که با دست، ایشان را کشته اند مشخص است ولی منظور از کسانی که با زبان شان آن حضرت را کشته اند چه کسانی می باشد؟

این جا اشاره به این نکته دارد: تمام کسانی که از بنی امیه حمایت کرده و حتی به صورت لسانی قبول شان داشته اند در ردیف قاتلین آن حضرت قرار دارند و مورد لعن و نفرین قرار خواهند گرفت.

ص: 252

این مساله روایت دارد که اگر کسی از گروه و یا شخصی حتی در قلب حمایت کند، روز قیامت با همان ها محشور خواهد شد،(1) لذا زائر در این فراز از زیارت به این نکته توجه پیدا می کند که هیچ گاه نباید بی جهت از کسی دفاع نماید چون در صورت حمایت زبانی و حتی گاهی قلبی از کسی و یا گروهی در گناه و جرم آن کس و یا آن گروه سهیم خواهد بود.(2)

لذا آن دسته از مردمی که از کار بنی امیه در روز عاشورا راضی و خشنود بوده و حتی آنها را تأیید کرده و می کنند در زمره قاتلین آن حضرت قرار داشته و مورد لعن و نفرین مؤمنین قرار خواهند گرفت.(3)

السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ الْمُطِيعُ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ سَلَّمَ .

در این فراز از زیارت زائر با این عناوین به آن حضرت سلام می دهد و همچنین به دارا بودن حضرت اباالفضل العباس علیه السلام به آن صفات شهادت می دهد و نیز متوجه می شود که کمال انسانیت در همین صفات است و سعی و کوشش می کند تا این صفات را الساعه در روح خود ایجاد کند، آن صفات اول: عبد بودن در مقابل خدا و اولیائش، دوم : صالح بودن، سوم: اطاعت محض و بی چون و چرای آن حضرت در مقابل خدای تعالی، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیهماالسلام امام حسن مجتبی علیه السلام و امام حسین علیه السلام می باشد.

این صفات آن قدر در زندگانی حضرت ابا الفضل العباس عليه السلام مشهود است که

ص: 253

نیازی به توضیح بیشتر ندارد، آن حضرت همیشه به تمام معنا و صد در صد مطیع امام زمانش بود و کوچکترین عمل و یا سخنی خلاف خواسته امام زمانش انجام نداده و همیشه پشت سر امام خویش قرار می گرفت، حتی امام مجتبی و حضرت سیدالشهداء علیهماالسلام را برادر خطاب نمی کرد چون در برادری یک نوع برابری هست، لذا همیشه آنها را یا سیدی و مولای خطاب می نمود و در کوچک ترین مسائل بدون اذن و اجازه معصومین علیهم السلام اقدامی نمی فرمود.

اما متأسفانه جریانی را به ایشان نسبت می دهند که قطعا باطل، و از ناحیه شیطان صادر شده است چون آن جریان بر خلاف فرمایش و تائید حضرت امام صادق علیه السلام می باشد و خلاف تاریخی است که از زندگی حضرت ابالفضل العباس علیه السلام به دست ما رسیده، و همچنین خلاف داب و رویه حضرت اباالفضل العباس علیه السلام می باشد.

من نمی خواهم در این جا ثابت کنم که این جریان از ناحیه دوست نادان به آن حضرت نسبت داده شده و یا از ناحیه دشمن دانا، اما یقینا از هر ناحیه ای بوده قطعا باطل و مطالب خلاف واقعی است که من مضافا بر این که از استاد عزیزم (جانم به فدایش) بطلان آن جریان را شنیده بودم اما زمانی که مشغول نوشتن این کتاب شدم بسیار تحقیق کردم تا ببینم اصل و ریشه و سند این جریان از کجاست؟!

هر چه تحقیق کردم متوجه شدم این جریان هیچ سندی نداشته و فقط و فقط بر پایه و اساس یک خواب می باشد و آن جریان این است که یک نفر چنین نقل کرده:

یکی از تجار که رئیس خانواده "الكبه" بود، پسر جوان و خوش صورت و مؤدبی داشت، والده اش که علویه محترمه ای بود، فقط همین یک پسر را داشت، این پسر هم مریض شده و به قدری مرضش سخت می شود که به حال مرگ و احتضار می افتد.

بالاخره چشم و پای او را می بندند و پدرش از اندرون خانه بیرون می رفته و به سر

ص: 254

و سینه می زند. مادر علویه اش نیز به حرم مطهر حضرت اباالفضل العباس عليه السلام مشرف می شود و از کلید دار آن آستان خواهش و تمنا می کند که اجازه دهد شب را تا صبح درون حرم مطهر بماند.

کلید دار، اول قبول نمی کند، ولی آن علویه خودش را معرفی کرده و می گوید: پسرم محتضر است و چاره ای جز توسل به ساحت مقدس حضرت باب الحوائج علیه السلام ندارم.

کلید دار قبول کرده و به مستخدمین دستور می دهد اجازه دهند آن علویه در حرم بیتوته کند.

راوی این جریان در ادامه می گوید: بنده در همان شب به کربلاء مشرف شده و وقتی به خواب رفتم، در عالم خواب به حرم مطهر حضرت سیدالشهداء علیه السلام مشرف شدم و از طرف مرقد مطهر حضرت حبیب بن مظاهر علیه السلام وارد حرم شدم.

دیدم در بالای سر حرم، زمین تا آسمان مملو از ملائکه است و در مسجد بالا سر، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیهماالسلام روی تختی نشسته اند، در همان موقع ملکی خدمت آن حضرت آمد و عرض کرد: السلام علیک یا رسول الله! سپس عرض کرد: حضرت باب الحوائج ابا الفضل العباس علیه السلام فرمود: یا رسول الله پسر این علویه مریض است و او به من متوسل شده، شما به درگاه خدا دعا کنید تا پروردگار به او شفا عنایت فرماید.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم دست هایشان را بلند کرده و بعد از چند لحظه فرمودند: مرگ این جوان رسیده و دیگر نمی توان کاری کرد!

ملک رفت و بعد از چند لحظه دیگر آمد و پس از عرض سلام مجدد همان پیغام را آورد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم باز دست های مبارک شان را به دعا بلند کرده و همان جواب را

ص: 255

فرمودند و ملک برگشت.

ناگهان دیدم ملائکه ای که در حرم بودند، مضطرب شده، ولوله ای در بین آنها به وجود آمد، با خود گفتم: چه خبر شده؟! خوب که نگاه کردم، دیدم حضرت باب الحوائج ابا الفضل العباس علیه السلام با همان حالی که در کربلاء به شهادت رسیده اند، دارند تشریف می آورند! وقتی به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم رسیدند سلام کرده و فرمودند: فلان علویه به من متوسل شده و شفای جوانش را از من می خواهد، شما از خدا بخواهید که با این جوان را شفا دهد و یا دیگر مرا باب الحوائج نگویید.

وقتی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم این حرف را شنیدند، چشمان مبارکشان پر از اشک شد و رو به حضرت امیر المؤمنين علیه السلام نموده و فرمودند: یا علی، تو هم با من دعا کن، هر دو بزرگوار دست ها را رو به آسمان کرده و دعا فرمودند.

بعد از چند لحظه ملکی از آسمان نازل گردید و به محضر مقدس پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم مشرف شد و سلام نموده و عرض کرد: خدای تعالی سلام می رساند و می فرماید: ما لقب باب الحوائجی را از عباس نمی گیریم و آن جوان را شفا دادیم!

متأسفانه این جریان که شاید ظاهرش برای بعضی زیبا باشد، باطنی باطل و شیطانی دارد و متأسفانه و صد متأسفانه بعضی از مداحان نیز این داستان را نقل می کنند، غافل از این که نقل این جریان تعارض شدیدی با واقعیت و کلام امام صادق علیه السلام دارد.

غافل از این که نقل این خواب، حضرت اباالفضل العباسی که مظهر ادب بودند را شخص بی ادبی معرفی کرده که با پیامبر خدا و امیرالمؤمنین و حتی با خود خدای تعالی نستجير بالله زبانم لال، سر جنگ و ناسازگاری دارد و گاهی خواست ایشان با خواست خدا دو تا می شود و با خدا و پیامبر خدا درگیر شده و عاقبت هم بر خدا و پیامبرش

ص: 256

پیروز می شود؟!!

وا اسفاه! آیا ما نمی دانیم تمام عزت و مقامی که حضرت اباالفضل العباس عليه السلام داشته و دارد به خاطر اطاعت و عبودیت محض ایشان در مقابل خدا و ائمه معصومین علیهم السلام بوده است؟

آیا ما نمی دانیم نقل چنین مطالبی که هیچ سندی به غیر از نقل یک خواب ندارد جسارت به مقام بزرگ حضرت اباالفضل العباس علیه السلام می باشد؟

سند این جریان فقط نقل یک خواب است، اگر کسی در بیداری نیز ادعا می کرد چنین مسائلی اتفاق افتاده باز باطل و دروغ بود، چرا که اولاً كلام معصومین علیهم السلام مافوق تمام کلام هاست و مردم مسلمان فقط کلام معصومین علیهم السلام را قبول دارند و هرکلامی که با کلام آن بزرگواران تعارض پیدا کند باطل می دانند.

امام صادق علیه السلام می فرماید: حضرت ابالفضل العباس عبد صالح و مطيع خدا و پیامبر اکرم و امیر المؤمنين و امام حسن و امام حسین صلوات الله عليهم اجمعین بوده، حالا هر کس دیگر خلاف این فرمایش را بگوید، چه به خواب نسبت دهد و چه به بیداری، مردم مسلمان بالاخص شیعیان آن کلام را باطل و ساختگی و کلام امام صادق علیه السلام را حقیقت میدانند.

حضرات معصومین علیهم السلام حضرت ابالفضل العباس علیه السلام را فردی صالح و مطيع محض خدا و اولیاء خدا معرفی فرموده اند، و به تاریخ زندگانی آن حضرت هم که رجوع کنیم خواهیم دریافت که صد در صد و به تمام معنا عبد خدای تعالی و مطیع خدا و پیامبر اکرم و ائمه زمان خودش بوده و نستجير بالله به اندازه سر سوزنی هیچ گاه از اوامر خدای تعالی و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و امام علی و امام حسن و امام حسین علیهم السلام تخطى نکرده است و این فراز از زیارت به همین مطلب اشاره دارد و زائر در این قسمت از

ص: 257

زیارت متوجه مقام والای آن حضرت شده و می فهمد که با نقل بعضی از خواب های شیطانی نباید باعث هتک حرمت به آن بزرگوار شود، و در می یابد که کمال و بزرگی انسان در عبودیت و اطاعتش می باشد.

هنگام تحقیق در نقل دیگری دیدم که آمده بود:

فرزند این جانب به مرض صعب العلاجی مبتلا گشت و همه دکترها از معالجه او عاجز ماندند، ما دسته جمعی به کربلاء مشرف شده و فرزندم را که تنها پسر و مورد علاقه ما بود، به ضریح مطهر حضرت اباالفضل علیه السلام بسته و برای او ناله و گریه و دعای بسیار نمودیم، ولی نتیجه نگرفتیم و با فاصله کمی فرزندم از دنیا رفت و جان به جان آفرین تسلیم کرد!

در این وقت عيال من یعنی مادر همان طفل در حرم مطهر کاری کرد که تمام زوار بی اختیار به حالش گریان شدند، به گونه ای که صدای ضجه از میان جمعیت برخاست. همسرم فقط فریاد می زد: ای ابوالفضل، تو باب الحوائج بودی! من فرزندم را در پناه تو قرار دادم و برای شفای طفلم در خانه تو آمدم! عجب شفایش دادی! به جای شفاء بچه ام را کشتی!

در همین وقت جوانی وارد شد و بر ما سلام کرد و فورا صاحب خانه متوجه ما شد و گفت: آقایان، این جوان همان طفل مريض مذکور است، سپس رو به جوان کرد و گفت: بقیه ماجرا را خودت بگو!

جوان گفت: بلی، من در کنار ضریح مطهر حضرت عباس علیه السلام قبض روح شدم و روح من داشت بالا می رفت! ناگهان در آسمان به انواری رسیدم که کسی گفت: این ها انوار محمد و آل محمد علیهم السلام هستند.

یکی از آنها حضرت خاتم الانبیاء صلی الله علیه و آله و سلم یکی حضرت علی مرتضی علیه السلام دیگری

ص: 258

حضرت فاطمه زهراء علیهاالسلام دیگری حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام و پنجمی حضرت سیدالشهداء علیه السلام می باشند، سپس نور دیگری دیدم که گفتند: این حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام است.

آقا حضرت اباالفضل علیه السلام نزد حضرت امام حسین علیه السلام آمده و عرض کردند: آقا! شما ببینید این زن، یعنی مادر طفل در حرم چه می کند و مرا چگونه رسوا نموده است ؟!

من استدعا می کنم که شما از خدا بخواهید این لقب باب الحوائجی را از من بردارد زیرا این زن آبروی مرا برده است؟

امام حسین علیه السلام سکوت نمودند! سپس حضرت اباالفضل علیه السلام نزد حضرت امیر المؤمنين علیه السلام رفته و شکایت نمودند، حضرت على علیه السلام نیز سکوت فرمودند! سپس ایشان نزد حضرت زهراء علیهاالسلام رفتند، خلاصه همه آن انوار فرمودند: ما در برابر مشیت خدا نمی توانیم هیچ گونه اقدامی بکنیم.

بالاخره حضرت اباالفضل علیه السلام نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم رفته و با چشم گریان و التماس کنان تقاضا کردند که شما از خدا بخواهيد لقب باب الحوائجی را از من بردارد، زیرا این زن مرا رسوا کرده است.

حضرت خاتم الانبیاء صلی الله علیه و آله و سلم سکوت فرموده و همان جواب را دادند، در این وقت که حضرت ابالفضل علیه السلام گریان و انوار مقدسه علیهم السلام محزون بودند یک مرتبه خطابی به ملک الموت رسید که به واسطه قرب و منزلت قمر بنی هاشم علیه السلام در درگاه ما! روح این طفل را برگردان، در آن حال روح من به بدنم برگشت.

نقل این جریانات زبانم لال نستجير بالله، اگر چه برای بعضی عوام بی سواد ظاهرش زیبا است اما باطنی زشت داشته و متأسفانه جسارت و بی ادبی نسبت به ساحت مقدس حضرت اباالفضل العباس علیه السلام می باشد و ایشان را شخصیت بی ادب و

ص: 259

ضعیفی معرفی می کند که به خاطر سر و صدای یک زن بی ادب خواستار امری می شود که خدای تعالی راضی نیست و پیامبر اکرم و دیگر معصومین به خاطر اطاعت امر خدا چنین درخواستی از خدا نمی کنند اما ایشان نستجير بالله اعتنائی به رضایت خدا و ائمه اطهار علیهم السلام نکرده و با حالت بی ادبی و جسارت و توهین می گوید: یا من را از باب الحوائجی معاف کرده و یا این کاری که من می خواهم و خلاف خواست خدا و شما معصومین هست را انجام دهید ؟!!

حضرت ابالفضل العباس علیه السلام در زمانی که در قید حیات دنیائی بودند بسیار مؤدب بوده و کوچک ترین بی ادبی نستجير بالله از وی سر نزد، حال چطورممکن است بعد از شهادت شان در عالم بعد که پرده ها کنار رفته و افراد متوجه حقایق عالم هستی می شوند نستجير بالله زبانم لال، چنین اعمالی که نهایت بی ادبی و ضعف را می رساند از ایشان سر بزند؟

مرحوم حائری مازندرانی رحمه الله در این مورد چنین آورده: اِنْهَ مَا كَانَ يَجْلِسُ بَيْنَ يَدَيْهِ الَّا باذنه كَانَ كَالْعَبْدِ الذَّليلُ بين يَدَيِ الْمَوْلَى الْجَلِيلِ وَ كَانَ مُمْتَثِلًا لاوامره وَ نَوَاهِيهِ مُطِيعاً لَهُ وَ كَانَ لَهُ كَمَا كَانَ أَبُوهُ لِرَسُولِ اللَّهِ صلی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ (1)

یعنی: حضرت اباالفضل العباس علیه السلام بدون اذن برادرش مقابل آن حضرت نمی نشست، در خدمت برادر مانند عبد ذلیل در خدمت مولای جلیل بود، اوامر و نواهی آن حضرت را امتثال می نمود، برای برادرش مانند پدرش برای رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بود.

اگر کمی دقت شود متوجه این که این جریان چه در خواب نقل شود و چه در بیداری، و چه از ناحیه دوست نادان نقل شده باشد و چه از ناحیه دشمن دانا اما به هر

ص: 260

حال طراح اصلی آن شيطان رجیم بوده و می خواسته شخصیتی را که ائمه اطهار عليهم السلام او را به داشتن ادب و اطاعت آن هم در حد اعلا وصف فرموده اند، شخصیت بی ادب و غیر مطیع و احساساتی و ضعیف النفس معرفی کند.

از همه این مسائل که بگذریم باید توجه داشته باشیم دین مقدس اسلام دینی است که پایه و اساسش بر علم و عقل بنا شده و قرآن که بزرگترین معجزه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می باشد کتابی علمی است که امروز بعد از گذشت هزار و خورده ای سال از نزول آن هنوز مورد استفاده اندیشمندان و دانشمندان دنیا می باشد.

در دین مقدس اسلام همه چیز بر پایه و اساس علم و حقیقت استوار است، اسلام با هر گونه خرافات و انحرافات مخالف می باشد و تمامی دستوراتش بر اساس علم و تقوا بوده، در دین مقدس اسلام هیچ دستوری بر پایه و اساس خواب و کشف و شهود صادر نشده و اگر در طول تاریخ اسلام فحص و جستجو کنیم خواهیم دانست که هیچ فقیهی، هیچ مجتهدی، هیچ مرجع تقلیدی و هیچ عالم و دانشمندی هیچ دستور و فتوایی را بر پایه و اساس خواب و کشف و شهود نداده است.

دین مقدس اسلام فقط خواب ائمه اطهار علیهم السلام و نهایت انبیاء الهی را حجت می داند(1) غیر از این بزرگواران خواب هیچ کس حجت نیست هر چند آن شخص از

ص: 261

بزرگترین مراجع و عالم دینی باشد.

با این وجود حتى ائمه اطهار علیهم السلام و انبیاء الهی که خواب شان حجت است خیلی به ندرت اتفاق افتاده که ائمه علیهم السلام و یا انبیاء با اتکاء به خواب شان امری و یا نهی ایصادر فرمایند.

بنابراین خواب هیچ ارزش علمی نداشته و ما نمی توانیم به اتکاء بر خواب مطلبی معتقد شویم، اما اگر جریانی، مطلبی را با استناد به مسائل متقن و علمی، با اتکاء به آیات قرآن و روایات اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام توانستیم ثابت کنیم، بعد از آن اگر در همان راستا خوابی به عنوان شاهد مثال نقل شود بلامانع هست، و علتش این است که ما قبلا با استناد به مسائل علمی مطلب مان را استدلال و ثابت کرده ایم و ثبوت مطلب ما ربطی به خواب ندارد، فقط به عنوان شاهد مثال یک خواب هم نقل کرده ایم، چون اگر خواب موافق با دستورات قرآن و روایات اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام باشد رویای صادقه می باشد و نقل کردنش بلامانع هست.

اما اگر نتوانستیم مطلب مان را با استناد به مسائل علمی ثابت کنیم و فقط با نقل یک خواب بخواهیم آن را ثابت کنیم، چنین خواب و چنین مطلبی در دین مقدس اسلام مورد طرد عقلاء و علماء و فقهاء است و چه بسا خواب شیطانی باشد، شیطانی که حتی دست از سر انبیاء الهی برنداشته و در خواب و بیداری امید به اغواء ایشان داشت، حال ما مردم هر که هم باشیم پیامبر خدا که نیستیم و چه بسا خواب هایمان شیطانی باشد.

در طول تاریخ تمامی مراجع عظیم الشان تقلید مبراء از این بوده اند که مطلبی را با

ص: 262

اتکاء به خواب خود یا دیگری معتقد شوند یا فتوا دهند چه رسد به این مطلب که یک مسأله اعتقادی است.

بنابراین زائر در این فراز از زیارت همان مطلبی را معتقد است که امام صادق علیه السلام می فرمایند، نه مطالبی که بر پایه خواب و کشف و شهود نقل گردیده است.

السَّلامُ عَلَیْکَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ وَ مَغْفِرَتُهُ وَ رِضْوَانُهُ وَ عَلَی رُوحِکَ وَ بَدَنِکَ.

در این فراز از زیارت زائر بر روح و بدن آن حضرت سلام و مغفرت و رحمت و برکت خدا را می فرستد که نوعی ابراز محبت به آن بزرگوار است.

و چون بدن مطهر حضرت اباالفضل العباس علیه السلام در راه محبت و خدمتگزاری به امام زمانش قطعه قطعه شد، لذا امام صادق علیه السلام علاوه بر روح مقدس ایشان بدن مطهرشان را نیز ضمیمه کرده و سلام و رحمت و مغفرت الهی را برای روح و بدن مبارک ایشان طلب می فرماید و زائر نیز به تبع حضرت صادق علیه السلام این دعا را برای آن بزرگوار می کند و متوجه می شود که خدمت گزاری و محبت به اولیاء الهی مخصوصا ائمه معصومین و بالاخص امام زمان خودمان چقدر کار ارزشمندی است.

أَشْهَدُ وَ أُشْهِدُ اللَّهَ أَنَّكَ مَضَيْتَ عَلَى مَا مَضَى بِهِ الْبَدْرِيُّونَ وَ الْمُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللّه الْمُناصِحُونَ لَهُ فِی جِهَادِ أعْدَائِهِ الْمُبَالِغُونَ فِی نُصْرَةِ أوْلِیائهِ الذَّابُّونَ عَنْ أحِبَّائِهِ.

در این فراز از زیارت زائر هم خودش گواهی میدهد و هم خدا تعالی را شاهد می گیرد که حضرت اباالفضل العباس علیه السلام همان گونه بود که شهدای بدر و همه خیر خواهان و خوبان عالم در راه جهاد با اعداء دین و محبت و اطاعت از اولیاء دین بودند.

در این قسمت نیز زائر متوجه چند عمل بسیار مفید و مؤثر در پیشرفت روحی و معنوی خویش شده و هم آن اعمال و صفات را برای حضرت ابالفضل العباس علیه السلام

ص: 263

شهادت می دهد و بر شهادت خویش، خدای تعالی را نیز شاهد می گیرد، یعنی در واقع زائر می خواهد بگوید: نه تنها من شهادت می دهم بلکه واقعاً همین گونه است تا آنجا که خدای تعالی نیز شهادت می دهد که تو همان کاری که شهدای بدر انجام دادند یعنی خود را فدای دین اسلام و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می کردند، شما نیز خودتان را فدای اسلام و امام زمانت کردی.

در واقع این قسمت از زیارت اشاره به این دارد که اسلام حقیقی اسلامی است که بعد از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم ما شیعه و پیر و جانشینان آن حضرت، آن هم جانشینانی که خود پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم برای ما معرفی کرده اند و شیعه و سنی نام آنها را از زبان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در کتب معتبره خویش آورده اند باشیم.

پس اگر بعد از پیامبر به همان مسیری رفتیم که ایشان از ما خواسته است، فداکاری و محبت به جانشینان و خلفای راستین و حقیقی آن حضرت به منزله فداکاری و محبت به خود پیامبر اکرم صلی الله علیه السلام می باشد.(1)

ص: 264

بعد شهادت می دهیم که حضرت اباالفضل العباس علیه السلام همان کاری را کرد که تمامی کسانی که در راه خدا جهاد کردند انجام داده اند، زائر در این فراز از زیارت معتقد می شود که یاری کردن جانشینان حقیقی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در واقع یاری کردن خود خدای تعالی است و جهاد کردن در راه آنها جهاد في سبيل الله محسوب می شود، لذا جهاد در رکاب امام حسین علیه السلام که یکی از آن دوازده جانشینی است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم با نام و مشخصات نام آنها را بردند و سنی و شیعه این حدیث را قبول داشته و در کتب معتبره خود آورده اند، در واقع جهاد في سبيل الله محسوب شده و حضرت ابا الفضل العباس علیه السلام که در رکاب چنین امام مهربانی جهاد کردند در واقع در راه خدا و في سبيل الله جهاد نمودند.

همچنین زائر گواهی می دهد همان کاری که تمامی خوبان عالم در راه جهاد با دشمنان دین و یاری و محبت به اولیاءخدا انجام داده اند شما نیز انجام دادید، در این قسمت در واقع زائر متوجه می شود که یکی از مهمترین وظیفه هایی که در دنیا دارد جهاد و مبارزه با دشمنان دین و دشمنان ائمه اطهار علیهم السلام و همچنین محبت و

ص: 265

خدمتگزاری به دین و اولیاء خدا که در رأس تمامی اولیاء الله ائمه اطهار علیهم السلاما هستند می باشد(1) و همان گونه که حضرت ابالفضل العباس علیه السلام این گونه بودند زائر تصمیم می گیرد که او نیز این چنین باشد و از الآن به بعد که خدای تعالی توفیق زیارت حضرت ابالفضل العباس علیه السلام را نصیب حالش کرده برای دینش و اولیاء و بزرگان دینش ارزش قائل باشد و با کسانی که دین ندارند و دشمن دین و بزرگان دین هستند بیگانه باشد و نسبت به آنها تبری بورزد.

فَجَزاكَ اللهُ أَفْضَلَ الْجَزاءِ، وَاکْثَرَ الْجَزآءِ وَاوْفَرَ الْجَزآءِ وَاوْفی جَزآءِ احَدٍ مِمَّنْ وَفی بِبَیْعَتِهِ، وَاسْتَجابَ لَهُ دَعْوَتَهُ، وَاطاعَ وُلاهَ امْرِهِ.

در این قسمت زائر برای آن حضرت دعا و بهترین و بیشترین و کاملترین جزاء و اجری که خدا به بندگانی که به عهدشان وفا، و دعوتش را اجابت نموده و از اولیائش اطاعت کرده باشند در خواست می کند.

در واقع زائر متوجه می شود که خدای تعالی بهترین و بیشترین و کامل ترین جزاء و اجر خود را به کسانی داده و می دهد که اولا: در تعهدات خویش، مخصوصا تعهداتی که در قبال خدای تعالی دارند متعهد باشند، ثانياً: دعوت خدای تعالی را اجابت کرده و متدین و دین دار باشند، ثالثا: مطيع و محب اولیاء خدا باشند.

لذا حال که به برکت این زیارت متوجه این امور می شود، تمام سعی و تلاش خود را کرده تا ان شاء الله خودش نیز چنین شود.

اَشْهَدُ اَنَّكَ قَدْ بالَغْتَ فِي النَّصيحَةِ، وَاَعْطَيْتَ غايَةَ اْلَْمجْهُودِ، فَبَعَثَكَ اللهُ فِي الشُّهَداءِ وَ جَعَلَ رُوحَكَ مَعَ أَرْوَاحِ السُّعَدَاءِ وَ أَعْطَاكَ مِنْ جِنَانِهِ أَفْسَحَهَا مَنْزِلاً وَ أَفْضَلَهَا

ص: 266

غُرَفاً وَ رَفَعَ ذِكْرَكَ فِي عِلِّيِّينَ وَ حَشَرَكَ مَعَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقِينَ وَ الشُّهَدَاءِ وَ الصَّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقاً. أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ بَالَغْتَ فِي النَّصِيحَةِ وَ أَعْطَيْتَ غَايَةَ الْمَجْهُودِ.

در این فراز زائر شهادت و گواهی میدهد که حضرت اباالفضل العباس عليه السلام خير خواه همه مخصوصا و بالاخص امام زمانش حضرت سیدالشهداء علیه السلام بوده و تمام تلاش و کوشش خود را جهت جهاد در راه خدا و امام زمانش انجام داده است.

زائر در این قسمت متوجه می شود و به یاد امام زمانش می افتد و می فهمد که باید صفت و روحیه خیر خواهی را در خود ایجاد کرده و بیشتر از هر کس باید خیرخواه امام باشد(1)

در زیارت حضرت اباالفضل العباس عليه السلام انسان مکرر در مکرر به یاد امام زمانش می افتد، چگونه ممکن است کسی خیر خواه امام زمانش باشد اما از امام زمان خویش دور و غافل باشد؟

زائر حضرت اباالفضل العباس علیه السلام در طول خواندن زیارت دائماً به طرف امام زمانش سوق داده می شود و در این فراز می فهمد که باید نهایت سعی و تلاش خویش را برای جهاد در راه امام زمانش و دین خدا بکند.

زائر در این فراز متوجه مسأله ضروری و حیاتی تزکیه نفس شده و می فهمد که امروز اگر چه زمان غیبت امام زمانش هست و جهاد به آن معنا که در واقعه جانسوز کربلاء اتفاق افتاد اتفاق نمی افتد اما مهم تر از آن باید با نفس خویش جهاد کرده تا آماده

ص: 267

جهاد اصغر که جهاد در رکاب امام معصوم هست بشود.

وقتی زائر به این فراز از زیارت می رسد اگر با فهم و درک زیارت کند از همان وقتی که متوجه مسأله به این مهمی شد با خود تصمیم می گیرد که زین پس برای جهاد با نفس و تزکیه نفس ارزش قائل شده و به دنبال استاد و مربی ای باشد که مورد تایید اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام هست(1) و به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام متوسل می شود تا در پیدا کردن چنین استاد و مربی ای یاری اش کند و وقتی چنین فقیه و مجتهدی را پیدا کرد دیگر دست از دامنش نمی کشد و مطیع امر او شده و نفس خود را از رذائل اخلاقی پاک می کند تا ان شاء الله بتواند پا در جای پای حضرت اباالفضل العباس علیه السلام بگذارد.

زائر در این فراز متوجه می شود که تنها کسی می تواند به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام اقتداء کند که لااقل تزکیه نفس کرده باشد، زائر متوجه کمالات بی نهایت حضرت اباالفضل العباس علیه السلام شده و می فهمد اگر بخواهد به کسی که مملو از کمالات روحی است اقتداء کند اقل کار این است که صفت رذیله در وجودش نباشد.

چطور ممکن است کسی حب دنیا در قلبش باشد و بتواند به آن حضرت اقتداء کند؟

چطور ممکن است کسی امام زمانش را نشناسد و بتواند به آن حضرت اقتداء کند؟

چطور ممکن است کسی ایثار و از خود گذشتگی نداشته باشد و بتواند به آن حضرت اقتداء کند؟ لذا زائر متوجه می شود که باید توبه کند و ان شاء الله با کمک یک ولی خدا و در غیاب ائمه معصومین علیهم السلام با کمک یک مجتهد جامع الشرایط شروع به

ص: 268

جهاد با نفس و پاکی روح و همچنین تصحيح اعتقادات کند.

فَبَعَثَكَ اللَّهُ فِي الشُّهَدَاءِ وَ جَعَلَ رُوحَكَ مَعَ أَرْوَاحِ السُّعَدَاءِ وَ أَعْطَاكَ مِنْ جِنَانِهِ أَفْسَحَهَا مَنْزِلًا وَ أَفْضَلَهَا غُرَفاً وَ رَفَعَ ذِكْرَكَ فِي عِلِّيِّينَ .

در این قسمت زائر دعا کرده و عرض می کند: خدا تو را با شهداء مبعوث و روحت را با ارواح سعداء قرار دهد و بهترین جای بهشت را به تو عنایت کند و نامت را در عالم بلند و مشهور فرماید.

شاید منظور از شهید و سعید در این فراز وجود شریف معصومين عليهم السلام باشد، ضمن این که این دعاها در اصل از ناحیه امام صادق عليه السلام صادر شده و دعای امام هم قطعا مستجاب است،(1)و امام معصوم عليه السلام قطعا کار عبث و بیهوده انجام نمی دهند لذا حضرت اباالفضل العباس عليه السلام قطعا و حتما صلاحیت و شایستگی این جملات و جملات بعدی دعا را داشته که امام معصوم عليه السلام آن گونه در موردشان دعا می فرمایند.

و حشرک مع اللنبيين والصديقين و الشهداء و الصالحي و حسن أوليك رفيقا، و خدا تو را با انبیاء و صدیقین و شهداء و صالحین محشور کند و آنها خوب رفقائی هستند.

انبیاء که مشخص هستند، در بعضی روایات فرموده اند: منظور از صدیقین ائمه اطهار عليهم السلام می باشد و منظور از صالحین نیز شیعیان حقیقی آنها است،(2) و همه اینها

ص: 269

در اثر پاکی روح و عصمتی که دارند بسیار افراد خوب و کاملی هستند و انسان هر چه رفقای کامل تر و خوب تری داشته باشد راحتی و خوشی و عیشش بیشتر خواهد بود.

أَشْهَدُ أَنَّكَ لَمْ تَهِنْ وَ لَمْ تَنْكُلْ وَ أَنَّكَ مَضَيْتَ عَلَى بَصِيرَةٍ مِنْ أَمْرِكَ مُقْتَدِياً بِالصَّالِحِينَ وَ مُتَّبِعاً لِلنَّبِيِّينَ فَجَمَعَ اللَّهُ بَيْنَنَا وَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ رَسُولِهِ وَ أَوْلِيَائِهِ فِي مَنَازِلِ الْمُخْبِتِينَ فانه أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ .

زائر در این فراز از زیارت شهادت و گواهی می دهد و در واقع امام صادق عليه السلام گواهی و شهادت می دهد که حضرت ابا الفضل العباس عليه السلام در وظایفی که از ناحیه خدا و اولیاء خدا بر ایشان محول شده بود هیچ کوتاهی نفرموده و با آگاهی و بصیرت مسیر زندگی خویش را انتخاب نموده بود.

در این قسمت از زیارت زائر متوجه می شود که در دنیا باید بکوشد تا وظایفی که از طرف خدای تعالی و امام زمانش بر او محول شده را به نحو احسن انجام دهد و همچنین باید بکوشد تا فهم و درک خود را آن چنان بالا ببرد تا با درک و فهم و با اختیار خود راهش را انتخاب کند.

زائر در این قسمت از زیارت باید تصمیم بگیرد به گونه ای زندگی کند تا لحظه به لحظه به خدا و اولیائش نزدیک تر گردد و در این راه آن قدر قوی و با استقامت باشد تا نیازی به کسی یا کسانی که دائما او را به طرف معنویات سوق دهند نداشته باشد بلکه بنیان مرصوصی باشد که نه تنها خودش بدون این که کسی بخواهد ترغیبش کند به

طرف خدا و معنویات برود بلکه بتواند مشوق و ترغیب کننده عده زیادی از مردم مسلمان به طرف معنویات و کمالات روحی باشد.امام حسین عليه السلام در طول مدت عمر شریف شان مخصوصا در واقعه جانسوز کربلاء دائما افراد را آزاد گذاشته و به گونه ای برخورد می کردند تا افراد آزادانه تصمیم

ص: 270

بگیرند و خدای نکرده هیچ کس در رو در بایستی نباشد، حتی زمانی که شنیدند برای حضرت اباالفضل العباس عليه السلام امان نامه آورده شده و آن حضرت امان نامه را رد کرده و شمر را لعن و نفرین نموده اند به جای این که در قبال این کار حضرت اباالفضل العباس عليه السلام تشکر و قدر دانی کنند ایشان را کنار کشیده و فرمودند: اگر مایلی می توانی به لشکر مقابل بروی.

البته امام حسین عليه السلام طوری فرمودند که اولا: جسارتی به حضرت اباالفضل العباس عليه السلام نباشد، ثانیا: حضرت اباالفضل العباس عليه السلام اگر در دل نستجير بالله متمایل باشد به راحتی برود، لذا فرمودند: اگر مایلی برو تا فردا که ما شهید شدیم تو در آن لشکر باشی و مانع آنها شوی که گزندی به زنان و طفل ها وارد نکنند که در فصل اول برخورد و صحبت های حضرت اباالفضل العباس عليه السلام در جواب امام حسين عليه السلام را آورده ایم.

لذا زائر در این فراز گواهی میدهد که حضرت ابالفضل العباس عليه السلام با آگاهی وبصیرت تمام و با اختیار خودش راه و مسیر زندگی خویش را انتخاب کرده بود و راه و مسیر زندگی ایشان اقتداء و پیروی از شایستگان و صالحان که همان ائمه اطهار عليهم السلام باشند و تبعیت از پیامبران الهی بود، و همان طور که تمام پیامبران الهی از طرف خدای تعالی مأموریت داشتند تا پیروان شان را به محبت و اطاعت پیامبر اکرم صلي الله عليه و آله و حضرت علی بن ابی طالب عليه السلام و جانشینان آن دو بزرگوار سوق دهند،(1)حضرت اباالفضل

ص: 271

العباس عليه السلام نیز در طول مدت عمر شریف خویش حتی از همان دوران کودکی و نوجوانی دائم دیگران را به طرف معصومين عليهم السلام دعوت کرده و محبت و مودت آن بزرگواران را در دل مردم می انداخت.

لذا اگر امام حسین عليه السلام در آن واقعه جانسوز آن گونه عمل فرموده و دیگران را آزاد می گذاشتند مضافا به این که می خواستند هر کس رفتنی هست به راحتی و بدون رو در بایستی برود، می خواستند در تاریخ ثبت شود آنهائی که ماندند با اختیار خود و با بصیرت و آگاهی تمام ماندند.

فَجَمَعَ اللَّهُ بَيْنَنَا وَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ رَسُولِهِ وَ أَوْلِيَائِهِ فِي مَنَازِلِ الْمُخْبِتِينَ فَإِنَّهُ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ .

در آخرین فراز زیارت، زائر دعا می کند و عرض می کند که خدا بین ما و بین تو و بین پیامبرش و اولیائش را جمع کند، یعنی ما را با هم محشور کند، زائر در این جا می خواهد عرض کند که ان شاء الله به تمامی این مسائل عمل کننده خواهم بود تا خدای تعالی توفیق این که در دنیا و آخرت همنشین شما و پیامبران و اولیاء الهی باشم عطا فرماید.

زائر در این فراز از زیارت متوجه این حقیقت می شود که هر کسی لیاقت همنشین بودن با اولیاء خدا را ندارد و این که در طول تاریخ بعضی با اولیاء خدا محشور و همنشین بوده یا هستند، یک حادثه اتفاقی نیست بلکه این مسأله به لیاقت و شایستگی افراد بر می گردد و این توفیق شامل هر کسی نمی شود مگر این که از حرام الهی بپرهیزد و در مرحله بعد تزکیه نفس کرده و روح خود را آن قدر تمیز و پاک سازد، آن قدر بزرگ

ص: 272

و مطهر سازد تا خدای تعالی توفیق معیت با اولیاء خود را به او عنایت کند.(1)

البته در طول تاریخ افرادی همچون منافقین و معاندین نیز با پیامبر اکرم صلي الله عليه و آله درارتباط بودند، منظور چنین ارتباطی نیست وگرنه هر کسی ممکن است به زور و اجبار هم که شده خودش را در معیت اولیاء خدا قرار دهد، منظور معیتی است که از ناحیه خدای تعالی و خود اولیاء خدا صورت پذیرد، مانند معیت سلمان فارسی با پیامبر اکرم صلي الله عليه و آله و امثالهم.

لذا زائر دعا می کند که ان شاء الله با رعایت کردن تمام مسائلی که در این زیارت نامه بیان شد و با تزکیه نفس، خود را به مقامی برساند تا خدای تعالی او را به مقام مخبتین برساند و او را در دنیا و آخرت با پیامبران و اولیاء خدا محشور و همنشین کند.

در آخرین جمله این زیارت عرض می کند: " إِنَّهُ أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ " در واقع زائر می خواهد عرض کند: گرچه من خیلی بد هستم حتی خیلی بدتر از آن که خودم فکر می کنم اما در عوض خدای تعالی بسیار خوب و مهربان است خیلی خیلی بیشتر از آن که من فکر می کنم.

ص: 273

سید الشهداء عليه السلام نیز در دوران کودکی و بعد از شهادت ایشان که دستان مبارکش از بدن جدا شده بود بر آن دو دست مشکل گشا بوسه زدند، حضرت زین العابدین و امام باقر عليهماالسلام هم بعد از شهادت ایشان در حالی که دستان مبارکش از بدن جدا شده بود، زمانی که اهل بیت را از کنار اجساد شهداء عبور دادند بر دستان ایشان بوسه زدند.(1)

با این وصف تمام معصوميني که حضرت ابالفضل العباس عليه السلام را درک کرده اند اهتمام به این فعال نموده اند، گویا با این کار قصد داشته اند روح پاک و با عظمت و مؤدب به آداب الله ایشان را به آیندگان معرفی کرده و ایشان را به عنوان الگوی بشریت معرفی کنند که ما در طول مباحث این کتاب تا حدودی به توضیح آن صفات حمیده پرداخته ایم که تمام عظمت حضرت اباالفضل العباس عليه السلام ناشی از محبت و ادب و خدمت و از خودگذشتگی و تواضع در مقابل اهل بیت عصمت و طهارت عليهم السلام بوده است.

کرد) دو بال به او می دهد و او با آن دو بال همچون جعفر طیار، در فضای بهشت همراه فرشتگان پرواز می کند.(1)

همچنین در آن هنگام که در بستر شهادت بودند حضرت اباالفضل العباس عليه السلام را طلبیده و او را به سینه اش چسبانید و فرمودند:

وَلَدِى وَ ستقر عینی بک فِي يَوْمِ الْقِيَامَةِ ؛

یعنی: فرزندم به زودی در روز قیامت، چشمم به وسیله وجود تو روشن می گردد.(2)

رَسُولُ اللَّهِ صلِّيَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ مِنْ يَوْمَ أُحُدٍ قُتِلَ فِيهِ عَمِّهِ حَمْزَةَ بْنِ عبدالمطلب اسدالله وَ أَسَدُ رَسُولِهِ وَ بَعْدَهُ يَوْمَ مَوْتَةَ قُتِلَ فِيهِ ابْنَ عَمِّهِ جَعْفَرِ بْنِ ابی طَالِبٍ ؛

یعنی: روزی دشوارتر از جنگ احد بر رسول خدا صلي الله عليه و آله نبود که عمویش حمزةبن عبد المطلب عليه السلام شیر خدا و شیر رسول خدا، کشته شد، بعد از آن نیز روز جنگ موته بود که پسر عمویش جعفر بن ابی طالب عليه السلام در آن کشته شد.

سپس فرمودند: وَ لَا يَوْمَ كَيَوْمِ الْحُسَيْنِ أَزُّ دُلَفُ اليه ثَلَاثُونَ أَلْفِ رَجُلٍ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ كُلُّ يَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ عزوجل بِدَمِهِ وَ هُوَ بِاللَّهِ يُذَكِّرُهُمْ فَلَا يتعظون حَتَّى قَتَلُوهُ بَغْياً وَ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً

یعنی: ولی هیچ روزی به سختی روز حسین عليه السلام نبود. سی هزار مرد به او هجوم آورده بودند در حالی که گمان می کردند از این امت اند، هر یک می خواست با ریختن خون او به خدا تقرب جوید. او آنها را به یاد خدا می انداخت، اما موعظه نمی شدند، تا آن که او را به ستم و جور و عداوت کشتند.

سپس فرمودند: رَحِمَ اللَّهُ الْعَبَّاسِ فَلَقَدْ آثَرَ وابلی وَ فَدَى أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّى قُطِعَتْ يَدَاهُ فابدل اللَّهِ عزوجل بِهِمَا جَنَاحَيْنِ يَطِيرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِكَةِ فِي الْجَنَّةِ كَمَا جَعَلَ لِجَعْفَرِ بْنِ ابی طَالِبٍ . وَ انَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ عزوجل مَنْزِلَةً يَغْبِطُهُ بِهَا جَمِيعِ الشُّهَدَاءِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ؛

یعنی: خدا عباس را رحمت کند، ایثار و گذشت و فداکاری کرد و بلا را به جان خرید و خود را قربان برادر نمود تا آن که دست هایش قطع شد، و خدا به جای آن دو دست، دو بال به او داد که با آنها در بهشت با فرشتگان پرواز می کند، چنان که برای جعفر بن ابی طالب نیز چنین کرده بود. عباس در نزد خدای تعالی منزلتی دارد که همه شهیدان در روز قیامت بر آن غبطه می خورند.(1)

ص: 278

کبری عليها السلام رو به نهر علقمه کرده و با صدای بلند فرمودند: أَخِي عَبَّاسٍ ! أَنْتَ الَّذِي مِنَ الْمَدِينَةِ أركبتنی ، وَ هَاهُنَا أنزلتنى ، قُمِ الْآنَ فركبنی ، فهاهی نیاق الرَّحِيلَ ، تجاذبنا بالمسير .

یعنی: برادرم عباس! تو بودی که مرا از مدینه تا این جا سوار بر مرکب و در این سر زمین از مرکب پیاده کردي الآن بر خیز و مرا سوار کن که برای سوار بر شتر شدن به کمکت نیاز دارم، برخیز و ما را در این مسیر در بر گیر.(1)

سخن آن حضرت در تشرف حاج محمد على فشندی به محضر ایشان به دست می آید

استاد عزیزم ( جانم به فدایش) در کتاب ملاقات با امام زمان عليه السلام آورده اند:

در روز جمعه سیزدهم ذیقعده سال 1404 هجری قمری هنگامی که از حرم مطهر حضرت زينب عليها السلام در شام به طرف منزل بر می گشتیم جناب حجة الاسلام آقای قاضی زاهدی گلپایگانی را ملاقات کردم، ایشان قضیه زیر را برای من نقل کردند که از جهانی برای سالکین راه کمالات روحی آموزنده است.

معظم له گفتند: من در تهران از جناب آقای حاج محمد على فشندی که یکی از اخبار تهران است شنیدم که می گفت:

من از اول جوانی مقید بودم که تا ممکن است گناه نکنم و آن قدر به حج بروم تا به محضر مولایم حضرت بقية الله عليه السلام مشرف گردم، لذا سال ها به همین آرزو به مکه معظمه مشرف می شدم.

در یکی از این سال ها که عهده دار پذیرائی جمعی از حجاج هم بودم، شب هشتم ماه ذیحجه با جميع وسائل به صحراء عرفات رفتم تا بتوانم یک شب قبل از آن که حجاج به عرفات می روند، من برای زواری که با من بودند جای بهتری تهیه کنم.

تقریبأ عصر روز هفتم وقتی بارها را پیاده کرده و در یکی از چادر هائی که برای ما مهیا شده بود مستقر شدم. (ضمنا متوجه گردیده بودم که غیر از من هنوز کسی به عرفات نیامده) یکی از شرطه هائی که برای محافظت چادرها آنجا بود نزد من آمد و گفت:

تو چرا امشب این همه وسائل را به این جا آورده ای، مگر نمی دانی ممکن است سارقین در این بیابان بیایند و وسائلت را ببرند؟! به هر حال حالا که آمده ای باید تا

ص: 281

صبح بیدار بمانی و خودت از اموالت محافظت کنی.

گفتم: مانعی ندارد، بیدار می مانم و از اموالم محافظت می کنم. آن شب در آنجا مشغول عبادت و مناجات با خدا بودم و تا صبح بیدار ماندم، تا آن که نیمه های شب دیدم سید بزرگواری که شال سبز به سر دارد به در خیمه من آمد و مرا به اسم صدا زد و گفت: حاج محمد علی! سلام علیکم، من جواب دادم و از جا برخاستم. او وارد خیمه شد و پس از چند لحظه جمعی از جوان ها که هنوز تازه مو از صورتشان بیرون آمده بود مانند خدمت گزار به محضرش رسیدند، ابتدا مقداری از آنها ترسیدم، ولی پس از چند جمله که با آن آقا حرف زدم محبت او در دلم جای گرفت و به آنها اعتماد کردم، جوانها بیرون خیمه ایستاده بودند، ولی آن سید داخل خیمه شد.

او به من رو کرد و فرمود: حاج محمد علی خوشا به حالت، خوشا به حالت.

گفتم: چرا؟

فرمود: شبی در بیابان عرفات بیتوته کرده ای که جدم حضرت امام حسین عليه السلام هم در اینجا بیتوته کرده بود.

گفتم: در این شب چه باید بکنیم؟

فرمود: دو رکعت نماز می خوانیم، پس از حمد یازده قل هو الله بخوان. لذا بلند شدیم و این کار را با آن آقا انجام دادیم، پس از نماز آن آقا دعائی خواند که من از نظر مضامین مثلش را نشنیده بودم، حال خوشی داشت و اشک از دیدگانش جاری بود، سعی کردم که آن دعاء را حفظ کنم، آقا فرمود: این دعاء مخصوص امام معصوم است و تو هم آن را فراموش خواهی کرد.

سپس به آن آقا گفتم: ببینید من توحیدم خوب است؟

فرمود: بگو.

ص: 282

من هم به آیات آفاقیه و انفسيه به وجود خدا استدلال کردم و گفتم: معتقدم که با این دلائل خدائی هست.

فرمود: برای تو همین مقدار از خداشناسی کافی است.

سپس اعتقادم را به مسئله ولایت برای آن آقا عرض کردم.

فرمود :اعتقاد خوبی داری.

بعد از آن سؤال کردم: به نظر شما الآن امام زمان عليه السلام در کجا است؟

فرمود: الآن امام زمان عليه السلام در خیمه است.

سؤال کردم: روز عرفه که می گویند حضرت ولي عصر عليه السلام در عرفات است درکجای عرفات می باشند؟

فرمود: حدود جبل الرحمة.

گفتم: اگر کسی آنجا برود آن حضرت را می بیند؟

فرمود: بله او را می بیند ولی نمی شناسد.

گفتم: آیا فردا شب که شب عرفه است حضرت ولی عصر عليه السلام به خیمه های حجاج تشریف می آورند و به آنها توجهی دارند؟

فرمود: به خیمه شما می آید، زیرا شما فردا شب به عمویم حضرت اباالفضل عليه السلام متوسل می شوید، در این موقع آقا به من فرمودند: حاج محمد علی چائی داری؟ ناگهان متذكر شدم که من همه چیز آورده ام ولی چائی نیاورده ام.

عرض کردم آقا اتفاقا چائی نیاورده ام و چقدر خوب شد که شما تذکر دادید، زیرا فردا می روم و برای مسافرین چائی تهیه می کنم.

آقا فرمودند: حالا چائی با من، و از خیمه بیرون رفتند و مقداری که به صورت ظاهر چائی بود، ولی وقتی دم کردیم به قدری معطر و شیرین بود که من یقین کردم آن

ص: 283

چائی از چائی های دنیا نمی باشد، آوردند و به من دادند، من از آن چایی خوردم.

بعد فرمودند: غذائی داری بخوریم؟

گفتم: بلی نان و پنیر هست.

فرمودند :من پنیر نمی خورم.

گفتم: ماست هم هست.

فرمود: بیاور، من مقداری نان و ماست خدمتش گذاشتم، او از آن نان و ماست میل فرمود.

سپس فرمود: حاج محمد علی به تو صد ریال (سعودی) میدهم، برای پدرم یک عمره بجا بیاور.

عرض کردم: چشم، اسم پدر شما چیست؟

فرمود: اسم پدر من سید حسن است.

گفتم: اسم خودتان چیست؟

فرمود: سید مهدی، (پول را گرفتم) و در این موقع آقا از جا برخاست که برود، بغل باز کردم و او را به عنوان معانقه در بغل گرفتم، وقتی خواستم صورتش را ببوسم دیدم خال سیاه بسیارزیبایی روی گونه راستش قرار گرفته، لبهایم را روی آن خال گذاشتم و صورتش را بوسیدم.

پس از چند لحظه که از من جدا شد، هرچه در بیابان عرفات این طرف و آن طرف را نگاه کردم کسی را ندیدم، یک مرتبه متوجه شدم که او حضرت بقية الله ارواحنافداه بود، بخصوص که ایشان:

اسم مرا می دانست! فارسی حرف می زد! نامش مهدی بود! پسر امام حسن عسگری بود! بالاخره نشستم و زار زار گریه کردم، شرطه ها فکر می کردند که من خوابم

ص: 284

برده و سارقين اثاثیه ام را برده اند، دور من جمع شدند،

به آنها گفتم: شب است، مشغول مناجات بودم که گریه ام شدید شد.

فردای آن روز که اهل کاروان به عرفات آمدند برای روحانی کاروان قضیه را نقل کردم، او هم برای اهل کاروان جریان را شرح داد، در میان آنها شوری پیدا شد.

اول غروب شب عرفه نماز مغرب و عشاء را خواندیم، بعد از نماز با آن که به آنها نگفته بودم که آقا فرموده اند: فردا شب من به خیمه شما می آیم، زیرا شما به عمویم حضرت اباالفضل عليه السلام متوسل می شوید خود به خود روحانی کاروان روضه حضرت ابا الفضل را خواند، شوری برپا شده و اهل کاروان حال خوبی پیدا کرده بودند ولی من دائما منتظر مقدم مقدس حضرت بقية الله عليه السلام بودم.

بالاخره نزدیک بود روضه تمام شود که حوصله ام سر آمد، از میان مجلس برخاسته و از خیمه بیرون آمدم، دیدم حضرت ولی عصر ارواحنافداه بیرون خیمه ایستاده اند و به روضه گوش داده و گریه می کنند. خواستم داد بزنم و به مردم اعلام کنم که آقا اینجاست، با دست اشاره کردند که چیزی نگو و در زبان من تصرف فرمودند که نتوانستم چیزی بگویم، من این طرف در خیمه و حضرت بقية الله ارواحنافداه آن طرف خیمه ایستاده بودند و هر دویمان بر مصائب حضرت اباالفضل عليه السلام گریه می کردیم، من قدرت نداشتم حتی یک قدم به طرف حضرت ولي عصر ارواحنافداه حرکت کنم، وقتی روضه تمام شد آن حضرت هم تشریف بردند.

بله، مهمترین مطلبی که در این سرگذشت برای جلب توجه حضرت بقية الله عليه السلام به نظر می رسد توسل به حضرت اباالفضل العباس عليه السلام و ذکر مصیبت آن حضرت است که حتما سالكين الى الله و کسانی که می خواهند با حضرت ولی عصر ارواحنافداه

ص: 285

ارتباط پیدا کنند باید از این اکسیر پر قیمت کاملا استفاده نمایند.(1)

لذا به جا است عاشقان حضرت ولی عصر ارواحنافداه دائما مبادرت به برگزاری روضه قمر بنی هاشم عليه السلام کرده تا ان شاء الله اگر خدا بخواهد حضور آن امام عزیز را درک نمایند، ضمنا باید به عرض برسانم که لازمه حضور امام زمان عليه السلام بر این نیست که حتما با چشم سر دیده و شناخته شوند، چه بسا حاضر شوند و کسی ایشان را نبیند یاببیند و نشناسد، مهم این است که ایشان نظر لطفی به ما بنمایند.

زهراء عليها السلام ابلاغ می کند، ایشان در پاسخ می فرمایند:

یا امیرالمؤمنین ! كَفَانَا لَا جَلَّ هَذَا الْمَقَامِ الْيَدَانِ المقطوعتان مِنِ ابْنِي الْعَبَّاسِ عَلَيْهِ السَّلَامُ ؛

ای امیرمؤمنان! دو دست بریده پسرم عباس عليه السلام برای ما در مورد مقام شفاعت کافی است.(1)

در آن روز همه خلایق مقام حضرت اباالفضل العباس عليه السلام را می بینند، امام سجاد عليه السلام فرمود: تمام شهداء به مقام ایشان غبطه می خورند.

از آنجا که کلام امام سجاد عليه السلام اطلاق دارد، فهمیده می شود که حتی انبیاء و اولیاء ( به جز چهارده معصوم که درباره ایشان دلیل خاص داریم) همه و همه به مقام ایشان غبطه خورده و آرزو می کنند: ای کاش ما نیز مقامی همچون اباالفضل العباس عليه السلام داشتیم

الطَّعْمُ المج أَوِ الْمَالِحُ المتصفة بِهِ الْمِيَاهِ الجوفية عَادَةً ، كَمَا أَنَّ الَّذِي يَسِيرُ فِي السرداب لا يُغَيِّرُ سَيْرِهِ صَفَاءِ الْمَاءِ .

لَوْ أَرَدْنا الْبَحْثَ عَنْ تَفْسِيرِ علمی وَاضِحُ وَ مَحْسُوسٍ لذلک النقاء فَلَنْ تَجِدَهُ ، وَ لَنْ يَبْقَ أَمَامَنَا سِوَى التَّفْسِيرِ الغيبي المرتبط بِطُهْرِ الْمَكَانِ وَ مَقَامُ صَاحِبِهِ ، وَ كَأَنَّ هَذَا الْمَاءِ أَرَادَ هَذِهِ الْمَرَّةِ الْمَجِي ءِ بِنَفْسِهِ إِلَى صَاحِبِ الْجُودِ بَعْدَ أَنْ وَرْدِهِ فِي تِلْكَ اللحظات الَّتِي أشعلها لهيب الْعَطَشُ فِي ملحمة الْطُفْ الْعَظِيمَةِ وَ لَمْ يَشْرَبْ قَطْرَةٍ مِنْهُ ! وَ قَبَّلَ أَنْ نواصل حَدِيثَنَا عَنْ سِرْ هَذَا النقاء عَلَيْنَا الْإِحَاطَةِ بالسرداب الَّذِي يَحْوِيهِ .

یعنی: از ویژگی های آب موجود در سرداب مطهر حرم حضرت اباالفضل العباس عليه السلام شیرینی، خلوص، شور نبودن و پاکی منحصر به فرد آن است که بر خلاف تمامی آب های زیر زمینی، پس از ورود به سرداب، تمام این ویژگی را حفظ می کند.

تحقیقات علمی برای یافتن دلیل این ویژگی های معجزه گونه، بی نتیجه مانده است و تنها راه پاسخ به این سؤال بزرگ، تفسير غیبی و ماورائی آن و ارتباط این آب با صاحب باکرامت این مکان مقدس است.

گویی این آب، قصد دارد با عرضه خود به محضر علمدار کربلاء، عطش لحظه های دل شکن غربتش را، هنگامی که بر شریعه فرات، لب های خشک و عطشناکش را به یاد سید و مولا و امامش، تشنه نگاه داشت، برطرف کند! و آیا این آب با چنین هدف گرانسنگی، جز پاکی و خلوص و شیرینی می تواند ویژگی های دیگری داشته باشد؟!

إِنَّ السرداب عِبَارَةُ عَنِ نَسَخْتُ مِنَ الْحَرَمِ الْعَلَوِيِّ لِأَبِي الْفَضْلِ الْعَبَّاسِ عَلَيْهِ السَّلَامُ وَ أروقته ، وَ لَكِنَّ بِسَبَبِ التصاميم الإنشائية الْقَدِيمَةِ فِي الْفَتْرَةِ الَّتِي بُنِيَ فِيهِ المرقد أَوَاسِطِ الْقَرْنِ الثَّامِنُ الهجرى فَإِنَّهَا استلزمت أَنْ يَكُونَ سَمَكُ الْجُدْرَانِ فِي السرداب أَكْثَرَ مِنِ الْجُدْرَانِ الْعَلَوِيَّةِ الَّتِي تَقَعُ فَوْقَهُ بِنِسْبَةِ كَبِيرَةً قَدْ تَصِلُ لأضعاف عِدَّةٍ ، طبعا لِتَكُونَ قَادِرَةُ عَلَى تَحْمِلُ

ص: 288

ثَقُلَ الْبِنَاءِ الْأَعْلَى فِي ظِلِّ غِيَابُ التقنيات الحديثة الَّتِي لَا تقتضى إِلَّا زِيَادَةُ فِي سمک جدران الأسس والسرداب بشكل أَكْثَرَ بِقَلِيلٍ مِنِ الْجُدْرَانِ الْعَلَوِيَّةِ ، وَ بالتالي فالأروقة السفلي وَ الْحَرَمِ الْأَسْفَلِ ( الَّتِي تَكُونُ بمجموعها سِرْدَابِ الْقَبْرِ الشَّرِيفِ ) تَبْدُوَ كممرات ضَيِّقَةُ لَا كفضاءات مثيلاتها فَوْقَهَا الَّتِي يَظْهَرُ عَلَيْهَا الْوُسْعِ مُمَثَّلَةُ بِالْحَرَمِ وَ أروقته .

بنای سرداب مقدس که مساحت آن برابر با مساحت حرم مطهر و رواق های موجود در آن است، مربوط به اواسط قرن هشتم هجری می باشد و دارای دیوارهای ضخیم تری نسبت به دیوارهای موجود در حرم مقدس است و در طول تاریخ بارها بر ضخامت آن افزوده شده تا بتواند وزن بالای بنای فوقانی را تحمل نماید. این در حالی است که در فناوری های جدید برای تحمل بنای فوقانی، ضخامت دیوارهای بنای تحتانی می بایست تنها کمی ضخیم تر باشد. همین مسئله باعث شده راهروهای موجود در سرداب مطهر، به دلیل ضخامت بیش از اندازه ی دیوارهای موجود، تبدیل به راهروهای تنگ و کم عرض شود. با توجه به این مسئله، آستان مقدس حرم حضرت اباالفضل العباس عليه السلام از سال 2008 میلادی، مقاوم سازی و بهینه سازی سرداب مقدس را در دستور کار خود قرار داده است.

لَقَدْ خَصَّ اللَّهُ أَوْلِيَاءَهُ وَ أَسْبَغَ عَلَيْهِمْ نَعَماً لَمْ يُخَصُّ بِهَا بَاقِي خَلْقِهِ لِأَنَّهُمْ أَخْلِصُوا الطَّاعَةِ وَ القربي إِلَيْهِ وَ الزلفي لَدَيْهِ ، وَ لَيْسَ لِأَحَدِ الِاعْتِرَاضُ عَلَى ذَلِكَ فَهُوَ جَلَّ وَ عَلَا لَا يُسْأَلُ عَنْ فِعْلِ وَهْمُ يُسْأَلُونَ .

وَ مَنْ أَوْلِيَائِهِ الْمُقَرَّبِينَ وَ عِبَادِهِ الصَّالِحِينَ حَضَرَتِ مَوْلَانَا أَبِي الْفَضْلِ الْعَبَّاسِ ابْنِ أميرَالمُؤمِنينَ وَ سَيِّدُ الموحدین عَل

خداوند خصوصیت ها و نعمت هایی را به اولیای خاص خود اختصاص داده که دیگر بندگانش از آن محروم هستند، زیرا آنها در بندگی و قرابت به وی خلوص نیت از خود نشان دادند.

ص: 289

از جمله اولیای مقرب و از جله بندگان صالح خداوند متعال، مولا و سرورمان حضرت اباالفضل العباس عليه السلام می باشد، و این به خاطر اصل و نسب هاشمی و ادب علوی و علم الهی است که در خانه پدرش امام على عليه السلام بر اساس آن پرورش یافت. علاوه بر آن، اخلاص، بندگی و وفاداری اش نسبت به امام حسن و امام حسین عليهما السلام سرور جوانان اهل بهشت می باشد.

بنابراین می بینیم که خداوند به این بنده وفادارش انواع و اقسام نعمت ها را از هر طرف ارزانی داشته و علاوه بر این که او را در خانه امام علی عليه السلام قرار داده، به او در بین مسلمانان بیش از سیزده قرن و نیم ماندگاری عطا کرده است، به طوری که ضرب المثل اخلاص و اطاعت از یک طرف، و از طرف دیگر مورد ارج خداوند در دنیا و آخرت شده است.

از جمله نعمت ها و رازهای عجیبی که خداوند به حضرت اباالفضل العباس عليه السلام ارزانی داشته، همان آب مبارک و گوارایی است که پیرامون مقبره شریف او می باشد و در سرداب این مقبره جریان می یابد.

همگان می پرسند: راز وجود این آب مبارک در چنین مکانی چیست و چرا چنین آبی در دیگر اماکن وجود ندارد؟

وجود چنین آب مبارکی در این مکان هیچ جای تعجبی ندارد، زیرا این آب با مرقد شریفی در تماس است که پیکر مطهر نفس زکیه حضرت ابا الفضل العباس عليه السلام در آن قرار دارد و همین موضوع باعث پاکیزگی این آب و عدم تغییر طعم آن شده و باعث گردیده تا خداوند شفای عاجل را در آن قرار دهد که بارها پس از سقوط صدام و حتی در زمان حکومت او با این موضوع روبرو شده ایم.

امر تعجب برانگیز این است که اگر تنها چند متر از حرم مطهر خارج شده و به

ص: 290

یکی از سرداب های ساختمان های مجاور برویم که فقط چند متر از این سرداب فاصله دارد، در آن با آبی روبرو می شویم که بد رنگ و بدبو بوده و با جلبک و خزه پوشیده شده و بوی بدی که معمولا از آب های راکد پخش می شود، از آن بلند گردیده و رنگ آن نیز متغیر است.

اگر این را نیز بیفزاییم که شهر کربلای معلی به دلیل کوتاهی های نظام های سابق، به ویژه نظام دیکتاتوری و سرنگون شده صدام بر دریاچه ای از آب های زیر زمینی مختلط به زهکشی های شبکه تصفیه آب های سبک و سنگین فرسایش یافته، شناور است و این که زمین آن نیز بر نفوذ سریع این آبها به درون خود کمک می کند، درک خواهیم کرد که نوعی راز الهی وجود دارد که مانع از جریان یافتن آن آب ها به آب این سرداب زیر زمینی و عدم مختلط شدن با آن از طریق لایه های خاک شکننده وجود دارد، در حالی که زمین این صحن، پایینتر از سطح شهر مقدس کربلاء، و سرداب نیز پایین تر از صحن قرار دارد.

یکی از فضلای حوزه علمیه نجف اشرف درباره راز آب سرداب قبر حضرت ابا الفضل العباس عليه السلام می گوید:

این آب برای کسی که پس از ورود به آنجا در موردش تأمل کرده، خالی ازکرامات نیست و تجربه کرامات آن را در زمینه شفای بیماران ثابت کرده اگر این امور اسراری داشته باشد، تنها از طریق آثار ارجمند ائمه اطهار عليهم السلام می توان به کنه آن پی برد. گویا وجود این آب به رابطه گرم بین حضرت ابالفضل العباس عليه السلام و این آب در واقعه طف اشاره دارد، شاید مشیت الهی این قبر شریف را با این آب مبارک متمایز کرده است.(1)

آنچه قابل بیان می باشد این است که همه می دانند هر آبی که بیشتر از 10 روز در

ص: 291

جایی بماند گندیده می شود و تبدیل به مرداب می گردد و حال این که این آب با وجود این که راه ورود و خروجی ندارد، سال ها است که پاک و تمیز و گوارا مانده است.

استاد عزیزم (جانم به فدایش) در سال 1380 هجری شمسی با معیت فرزند ارشدشان به عراق مشرف شدند.

در آن سفر به دستور مسئولین عراقی، معظم له را با مأمورین امنیتی برای بازدید اماکن مقدسه همه جا بردند حتی ایشان می فرمایند: یک شب درب سرداب حرم مطهر حضرت اباالفضل العباس عليه السلام را گشودند و ما به چشم خود دیدیم که چگونه اطراف قبر مطهر آن حضرت را تا کمر آب گرفته و بر قبر مطهر مسلط نشده بود، وارد آب شده و نزدیک قبر مطهر حضرت اباالفضل العباس عليه السلام رفتیم و خود را از آن آب متبرک نموده و اشک زیادی ریختیم و حال عجیبی پیدا کردیم و این موضوع برای همه ما بسیار اعجاب انگیز بود.

و در همین مکان بود که حضرت سیدالشهداء عليه السلام از اسب پیاده شده و بر دستان آن حضرت بوسه زدند.

عربی

13- اعیان الشيعة (1 جلد) تألیف سید محسن امین، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

14- اقضية رسول الله ( 1جلد) تأليف محمد بن فرج ابن طلاع، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

15- اکسير العبادات في اسرار الشهادات المقتل الملم بما ساه الحسين (3 جلد) تألیف آقا بن عابد الشيرواني الحائری معروف به ابا الفضل الدربندی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

16- اكمال الدين و تمام النعمة ( 2 جلد) تأليف ابن بابویه محمد بن على {معروف به شیخ صدوق}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

17- الاتحاف بحب الاشراف (1 جلد) تأليف جمال الدین ابو محمد عبد الله بن محمد بن عامر شبراوی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

18- الاحتجاج على اهل اللجاج (2 جلد) تأليف أحمد بن علی طبرسی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

19- الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد (2 جلد) تأليف محمد بن محمد بن نعمان {معروف به شیخ مفید}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

20- الاخبار الطوال( 1 جلد) تأليف ابوحنيفه احمد بن داود دینوری، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

21- الاستیعاب (4 جلد) تأليف ابو عمر يوسف بن عبد الله بن محمد بن عبدالبر عاصم نمری، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

22- الاصابة في تمييز الصحابة ( 8 جلد) تأليف شهاب الدین ابوالفضل احمد بن علی بن محمد بن محمد بن علی بن احمد بن محمود بن احمد حجر عسقلانی کنانی مصری، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

23 - الأصول الستة عشر (1 جلد) تأليف عده ای از علماء، شیعی، زبان کتاب عربی

24- الاعلام ( 8 جلد) تأليف خير الدين الزرکلی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

25 - الاغانی ( 25 جلد) تألیف علی بن حسین بن محمد اموی قرشی {معروف به ابو الفرج اصفهانی }، زیدی مذهب، زبان کتاب عربی

26 - الأمالی (للصدوق) (1 جلد) تأليف ابن بابویه محمد بن علی قمی {معروف به شیخ صدوق}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

27 - الأمالي (للطوسی) ( 1 جلد) تأليف محمد ابن الحسن {معروف به شیخ طوسی }، شیعه مذهب،

ص: 295

زبان کتاب عربی

28- الأمالي (للمفيد) ( (جلد) تأليف محمد بن محمد بن نعمان {معروف به شیخ مفید}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

29- الامامة و السياسة (2 جلد) تأليف ابو محمد عبد الله بن مسلم { معروف به ابن قتیبه دینوری }، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

30- الانوار البهية في تواريخ الحجج الالهية ( 1 جلد) تألیف شیخ عباس قمی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

31- البداية و النهاية ( 15 جلد) تأليف عماد الدين اسماعیل بن کثیر دمشقی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

32- البدء و التاريخ (6 جلد) تأليف شمس الدين بن احمد ابوعبدالله شاهی { معروف به بشاریف} ، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

33- البرهان في تفسير القرآن (5 جلد) تأليف هاشم بن سليمان بحرانی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

34- البضاعة المزجاة ( شرح کتاب الروضة الكافي لابن قاریاغدی) (2 جلد) تأليف محمد حسین بن قاریاغدی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

35- التبيين في انساب القريشيين تأليف موفق الدين ابن قدامه مقدسی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

36- التوحید (1 جلد ) تاليف محمد بن علی بن حسین بن بابویه قمی { معروف به شیخ صدوق} ، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

37- الثاقب في المناقب (1 جلد) تأليف محمد بن علی بن حمزه طوسی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

38- الجعفريات ( الاشعثيات ) ( 1 جلد) تأليف محمد بن محمد بن اشعث، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

39- الجمل و النصرة لسيد العترة في حرب البصره (1 جلد ) تاليف محمد بن محمد بن نعمان {معروف به شیخ مفید}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

40-(الحجة علىالذاهب الى کفر ابی طالب) ایمان ابی طالب (1 جلد) تأليف فخار بن معد

ص: 296

الموسوی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

41 - الحسین و السنة ( 1 جلد) تألیف عبدالعزيز الطباطبایی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

42 - الخرائج و الجرائح (3 جلد) تأليف سعيد بن هبة الله قطب الدین راوندی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

43 - الخصائص العباسية (1 جلد) تأليف محمد ابراهيم الكلباسي النجفی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

44 - الخصال (2 جلد) تأليف محمد بن علی بن حسین بن بابویه قمی {معروف به شیخ صدوق} ، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

45 - الدر النظيم في مناقب الائمة اللهامیم (1جلد) تأليف جمال الدین یوسف شامی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

46- الدرجات الرفيعة في طبقات الشيعة (1 جلد) تألیف علی خان بن احمد مدنی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

47 - الدمعة الساكبه في أحوال النبي و العترة الطاهرة ( 8 جلد) تأليف محمد باقر بن عبد الكريم بهبهانی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

48 - الرد على المتعصب العنيد المانع من ذم اليزيد تأليف جمال الدين ابي الفرج عبد الرحمن بن علی بن محمدبن جوزی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی .

49 - الروض الانف في شرح السيرة النبوية( 7جلد) تأليف ابو القاسم عبد الرحمن بن خطيب سهیلی آندلسی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

50- السيرة النبوية ( 2 جلد) تأليف عبد الملک بن هشام، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

51- الشعر و الشعراء (2 جلد) تأليف عبد الله بن مسلم بن قتیبه، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

52- الصواعق المحرقة في الرد على أهل البدع و الزندقة ( 1 جلد) تأليف احمد بن محمد بن حجر هیثمی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

53 -الطبقات الكبری ( 8 جلد) تأليف ابو عبد الله محمد بن سعد بن منيع { معروف به کاتب واقدی}، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

54- العباس عليه السلام (1 جلد ) تأليف عبد الرزاق المقرم، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

55 -العباس بن على رائد الكرامة و الفداء في الاسل (1 جلد) تأليف باقر شريف القرشی، شیعه

ص: 297

مذهب، زبان کتاب عربی.

56- العدد القوية لدفع المخاوف اليوميه ( 1 جلد) تأليف رضی الدین علی بن يوسف بن مطهر حلى برادر علامه حلی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

57- العدل الشاهد في تحقيق المشاهد تأليف السيد عثمان مدوخ حنفی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

58 - العقد الفريد ( 9 جلد ) تاليف احمد بن محمد بن عبد ربه، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

59- الغارات او الاستنفار و الغارات (2 جلد) تأليف ابراهيم بن محمد بن سعید بن هلال ثقفی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

60- الغدير في الكتاب و السنة و الادب (11 جلد) تأليف علامه عبدالحسین امینی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

61- الغيبة (للطوسی) (1 جلد) تأليف ابو جعفر محمد بن حسن طوسی {معروف به شیخ طوسی و شیخ الطائفه}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

62- الغيبة للنعمانی (1 جلد) تالیف ابو عبدالله محمد بن ابراهیم بن جعفر کاتب نعمانی {معروف به ابن زینب }، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

63- الفائق في غريب الحديث (4 جلد) تأليف محمود بن عمر زمخشری، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

64- الفتوح ( 9 جلد) تأليف ابو محمد احمد بن على اعثم کوفی الکندی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

65- الفصول المهمة في معرفة الأئمة ( 2 جلد) تألیف علی بن محمد بن صباغ، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

66- الكافي ( 8 جلد) تأليف ثقة الاسلام محمد بن یعقوب کلینی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

67- الكامل في التاريخ (13 جلد) تأليف ابو الحسن علی بن محمد بن محمد بن عبد الكريم شیبانی جزری {معروف به عزالدين ابن اثیر}، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

68- اللهوف على قتلي الطفوف (1جلد) تألیف سید ابن طاووس، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

69- المجالس العاشورية في الماتم الحسينية (1 جلد) تأليف عبدالله بن الحاج حسن آل درویش، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

ص: 298

70- المجدي في انساب الطالبين (1 جلد ) تاليف على بن محمد عمری {معروف به ابن صوفی}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

71- المحاسن (2 جلد) تأليف احمد بن محمد بن خالد برقی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

72- المحاضرات و المحاورات (1 جلد) تأليف عبد الرحمن بن ابی بکر سیوطی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

73- المحبر (1 جلد) تأليف محمد بن حبیب بغدادی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

74- المزار (1 جلد) تأليف مهدی قزوینی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

75- المزار الكبير(1جلد) تأليف محمد بن جعفربن مشهدی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

76- المستدرک المختار في مناقب وصى المختار (1جلد) تألیف یحیی بن بطريق حلی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

77- المسترشد في امامة علی بن ابی طالب عليه السلام(1جلد) تأليف محمد بن جریر بن رستم طبری آملی كبير، شيعه مذهب، زبان کتاب عربی.

78- المغازی (3 جلد) تأليف محمد بن عمر واقدی، مجهول المذهب، زبان کتاب عربی.

79- المنتظم في تاريخ الملوک و الامم ( 19 جلد) تأليف ابو الفرج جمال الدين عبد الرحمن بن على بن عبد الله بن جمادی بن محمد بن جعفر الجوزی قرشی تیمی بکری بغدادی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

80- المنتخب للطريحي في جمع المرائي و الخطب المشتهر بالفخری ( 1 جلد) تأليف فخر الدين بن محمد طریحی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

81- المنجد الطلاب (2 جلد) تأليف لويس معلوف، مسیحی مذهب، زبان کتاب عربی

82- المنمق في اخبار قریش (1 جلد) تأليف محمد بن حبیب بغدادی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

83- المواهب اللدنية بالمنح المحمدية في السيرة النبوية (3 جلد) تأليف شهاب الدين احمد بن محمد قسطلانی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

84- الموسوعة الكبرى عن فاطمة الزهرا سلام الله عليها (25 جلد) تأليف اسماعیل انصاری زنجانی خوئینی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

85- الوافي بالوفيات (18 جلد) تأليف صلاح الدين خليل بن ایبک الصفدی، سنی مذهب، زبان

ص: 299

کتاب عربی

86- الوقايع و الحوادث (3 جلد) تأليف محمد باقر ملبوبی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

87- الهداية الكبری (1 جلد) تأليف حسین بن حمدان خصیبی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

88- امام حسین عليه السلام ( 1جلد) تألیف حضرت آیت الله استاد حاج سید حسن ابطحی خراسانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

89- امام مجتبی عليه السلام( 1 جلد) تألیف حضرت آیت الله استاد حاج سید حسن ابطحی خراسانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

90- امتاع الأسماع بما للرسول من الأبناء و الاحوال و الحفدة و المتاع ( 15 جلد) تأليف تقي الدين ابو محمد احمد بن علی بن عبد القادر مقریزی شافعی ، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

91- امير المؤمنین عليه السلام (1 جلد) تألیف حضرت آیت الله استاد حاج سید حسن ابطحی خراسانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

92- انساب الاشرف (13 جلد) تاليف بلاذری، ابو الحسن احمد بن يحيى بن جابر بن داود، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

93-انوار الزهراء عليها السلام (1 جلد) تألیف حضرت آیت الله استاد حاج سید حسن ابطحی خراسانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

94-انوار صاحب الزمان عجل الله تعالي فرجه الشريف(1 جلد) تألیف حضرت آیت الله استاد حاج سید حسن ابطحی خراسانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

95-انیس المؤمنین (1 جلد) تأليف محمد بن اسحاق حموی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

«ب»

96- با اختران تابناک ترجمه الأنوار اللامعه في شرح الزيارة الجامعة (1 جلد) تأليف عبدالله شبر ترجمه عباسعلی سلطانی گلشیخی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی

97- بحار الانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة ال اطهار عليهم السلام (111 جلد ) تأليف علامه محمد باقر مجلسی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

98- بطل العلقمی (1 جلد) تألیف شیخ عبد الواحد المظفر ، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

99- بغية الوعاة في طبقات اللغويين و النحاة (2 جلد) تأليف جلال الدين عبد الرحمن بن ابو بکر سیوطی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

ص: 300

100-بیت الاحزان (1 جلد) تالیف شیخ عباس قمی،، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

«پ»

101- پرواز روح (1 جلد) تألیف حضرت آیت الله استاد حاج سید حسن ابطحی خراسانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

«ت»

102- تاج العروس من جواهر القاموس ( 20 جلد) تأليف مرتضی زبیدی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

103- تاج المواليد ( 1 جلد) تأليف فضل بن حسن طبرسی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

104- تاریخ ابن خلدون ( 8 جلد) تأليف ابو زید عبد الرحمن بن ابو عبدالله محمد بن محمد بن ابو بكر محمد بن الحسن بن محمد بن جابر بن محمد بن ابراهيم بن عبد الرحمن بن خلدون حضر می اشبیلی تونسی {ملقب به ولى الدين}، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

105- تاريخ الاسلام و وفیات المشاهير و الاعلام (52جلد) تأليف شمس الدين ابو عبدالله محمد بن عثمان بن قایماز ذهبی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

106- تاریخ امام حسین یا موسوعة الامام الحسين عليه السلام ( 24 جلد) تألیف گروهی از نویسندگان سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی، دفتر انتشارات کمک آموزشی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

107- تاریخ الامم و الملوک مشهور به تاریخ طبری (11 جلد) تأليف محمد بن جریر طبری، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

108- تاریخ الخلفاء ( للسيوطي )( 1جلد) تاليف جلال الدين عبد الرحمن بن ابی بکر سیوطی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

109- تاريخ الخميس في احوال انفس النفيس (2 جلد) تأليف حسین بن محمد بن دیار بکری، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

110- تاریخ بغداد و مدينة الاسلام (24 جلد) تأليف أحمد بن على {معروف به خطیب بغدادی}، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

111- تاریخ تکایا و عزاداری قم (1 جلد) تأليف مهدی عباسی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

112- سیره رسول خدا صلي الله عليه و اله ( تاریخ سیاسی اسلام) (1جلد) تأليف رسول جعفریان، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

ص: 301

113- تاريخ مدينة دمشق (80 جلد ) تاليف على بن حسن ابن عساکر، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

114- تاریخ الیعقوبی (2 جلد) تأليف احمد بن ابی یعقوب اسحاق بن جعفر بن وهب واضع، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

115- تحفة المجالس (1 جلد) تأليف ابن تاج الدین محمد سلطان حسن، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

116- تذكرة الخواص (1جلد) تألیف شمس الدين ابو المظفر يوسف بن قزاوغلی بن عبدالله بغدادی {معروف به سبط ابن جوزی}، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

117- تذكرة الشهداء ( 1جلد) تأليف علامه ملا حبیب الله شریف کاشانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

118-تسلية المجالس و زينة المجالس ( مقتل الحسین عليه السلام) (2 جلد) تأليف محمد ابن ابی طالب حسینی موسوی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

119-تصنیف غرر الحکم و درر الكلم (1 جلد) تأليف عبدالواحد بن محمد تمیمی آمدی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

120- تفسير اثنی عشری (14 جلد) تأليف حسین بن احمد حسینی شاه عبد العظيمی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

121- تفسير امام حسن عسکری عليه السلام (جلد) منسوب به امام عسکری علیه السلام، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

122 - تفصيل وسائل الشيعه الی تحصیل مسائل الشريعه { مشهور به وسائل الشيعه}( 30جلد) تأليف محمد بن حسن {معروف به شیخ حر عاملی}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

123- تنقیح المقال في علم الرجال (3جلد) تأليف عبدالله مامقانی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

124- تهذيب الكمال في اسماء الرجال ( 35 جلد) تأليف جمال الدين المزي، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

«ث»

125- ثواب الاعمال و عقاب الاعمال ( 1 جلد) تأليف محمد بن علی بن بابویه قمی {معروف به شیخ صدوق}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

ص: 302

126- جامع احادیث شیعه (للبروجردی)( 31 جلد) تألیف سید حسین بن سید علی طباطبایی بروجردی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

127- جامع الدرر (گنجینه اخلاق )(1جلد) تأليف حسین فاطمی قمی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی

128- جامع الرواة و ازاحة الاشتباهات عن الطرق و الاسناد ( 2 جلد) تأليف محمد بن علی اردبیلی ، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

129- جلاء العيون (1 جلد) تأليف علامه محمد باقر مجلسی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

«چ»

130- چهره درخشان قمر بنی هاشم ابو الفضل العباس عليه السلام ( 5 جلد ) تاليف على ربانی خلخالی، شیعه مذهب.،شيعه مذهب زبان کتاب فارسی.

«ح»

131- حبيب السير في اخبار افراد البشر (4 جلد) تألیف غیاث الدین خواند میر، سنی مذهب، زبان کتاب فارسی

132- حديقة النسب یا شجرة السبطين تأليف مولی ابو الحسن شريف غروی عاملی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

133- حضرت ابا الفضل العباس عليه السلام في مظهر کمالات و کرامات (2 جلد) تأليف على موحد ابطحی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

134- حلية الأبرار في احوال محمد و آله ال اطهار عليهم السلام (5 جلد) تألیف سید هاشم بحرانی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

135 -حلية الاولياء وطبقات الاصفياء (13 جلد) تالیف ابو نعیم احمد بن عبدالله بن احمد بن اسحاق بن موسی بن مهران الاصفهانی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

136- حياة الامام الحسن بن علی عليهم السلام(2 جلد) تالیف باقر شریف قرشی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

137- حياة الامام الحسين عليه السلام (3 جلد) تأليف باقر شریف قرشی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

138 - حياة العباس (1 جلد) تألیف شیخ محمد جعفر شاملی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

ص: 303

139- حياة القلوب (5 جلد) تأليف علامه محمد باقر مجلسی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

«خ»

140- خزانة الأدب و لب لباب لسان العرب (13 جلد) تأليف عبد القادر بن عمر بغدادی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

«د»

141- دائرة المعارف صحابه پیامبر اعظم صلي الله عليه و اله (7جلد) تأليف پژوهشکده باقر العلوم عليه السلام شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

142- دار السلام في ما يتعلق بالرویا و المنام (4 جلد)تأليف حسين بن محمد تقی نوری، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

143- داستان های شگفت (1 جلد) تألیف سید عبد الحسین دستغیب، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی

144- دست های ناپیدا خاطرات مستر همفر ( اجلد) ترجمه احسان قرنی، مسیحی مذهب، زبان کتاب فارسی.

145- دلائل الامامة ( 1 جلد) تأليف محمد بن جریر طبری آملی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

146- دلائل الصدق لنهج الحق (6 جلد) تأليف محمد حسن مظفر نجفی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

«ذ»

147- ذخائر العقبي في مناقب ذوي القربی (1 جلد) تالیف ابو العباس احمد بن عبدالله بن محمد طبری {معروف به محب الدين}، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

148- ذخيرة الدارين فيما يتعلق بمصائب الحسین عليه السلام و اصحابه ( 1 جلد) تأليف السيد عبد المجيد الحسینی الحائري الشيرازی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

«ر»

149- رجال الطوسی (1 جلد) تأليف محمد بن الحسن طوسی {معروف به شیخ طوسی}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

150- رجال العلامة الحلی (1 جلد) تأليف حسن بن يوسف بن مطهر معروف به علامه حلی ، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

ص: 304

151- رجال الكشی، اختیار معرفة الرجال ( 1 جلد) تأليف محمد بن عمر کشی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

152- رجال النجاشی (1 جلد) تأليف احمد بن على نجاشی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

153- رسول اکرم صلي الله عليه و اله( اجلد) تألیف حضرت آیت الله استاد حاج سید حسن ابطحی خراسانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

154- روضة الشهداء (1 جلد) تأليف ملا حسین کاشفی سبزواری، مجهول المذهب، زبان کتاب فارسی.

155- روضة المتقين في شرح من لایحضره الفقیه (14 جلد) تأليف محمد تقی بن مقصود علی مجلسی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

156- روح المعاني في تفسير القرآن العظيم و اسبع المثانی (16 جلد) تأليف محمود بن عبدالله آلوسی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

157- روضة الواعظین و بصيرة المتعظین (2 جلد) تأليف محمد بن حسن فتال نیشابوری، مجهول المذهب، زبان کتاب عربی.

158- ریاحین الشريعة (6 جلد) تأليف ذبيح الله محلاتی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

159- رياض الابرار في مناقب الائمة اطهار عليهم السلام (3 جلد) تأليف نعمت الله بن عبدالله جزایری،شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

160- رياض الاحزان و حدائق الاشجان (3جلد) تأليف محمد حسن القزوینی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

161- رياض القدس المسمى بحدائق الانس (2 جلد) تأليف صدر الدین واعظ قزوینی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

162- رياض المصائب ( 5 جلد) تأليف محمد مهدی بن محمد جعفر الموسوی ، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

«ز»

163- زاد المعاد ( 1 جلد) تأليف علامه محمد باقر مجلسی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

164- زندگانی حضرت ابوالفضل عليه السلام( 1جلد) تأليف باقر شریف قرشی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسي

ص: 305

165- زندگانی حضرت ابوالفضل عليه السلام(1جلد) تألیف سید حسن اسلامی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

166- زندگانی شخصیت شیخ مرتضی انصاری (1 جلد) تألیف کنگره جهانی بزرگداشت دویستمین سال تولد شیخ انصاری، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

«س»

167- سبل الهدی و الرشاد في سيرة خير العباد (12 جلد) تأليف شمس الدين ابو عبدالله محمد بن يوسف بن علی صالحی شامی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

168- سرح العيون في شرح رسالة ابن زيدون ( 1 جلد) تأليف محمد بن محمد بن نباته، زبان کتاب عربی، مجهول المذهب.

169- سردار کربلاء حضرت اباالفضل العباس عليه السلام ( اجلد) تأليف ناصر پاک پرو، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

170- سفينة البحار و مدينة الحكم و الآثار ( 8 جلد) تألیف شیخ عباس قمی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

171- سنن ابن ماجه ( 9 جلد) تأليف محمد بن ماجه، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

172- سنن ترمذی یا جامع ترمذی (2 جلد) تأليف ابو عیسی ترمذی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

173- سوگ نامه آل محمد (1 جلد) تأليف محمد محمدی اشتهاردی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی

174- سیر اعلام النبلاء (23 جلد) تأليف ابوعبدالله شمس الدين الذهبي، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

175- سير الى الله (4 جلد ) تألیف حضرت آیت الله استاد حاج سید حسن ابطحی خراسانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی

176 - سيرة الأئمة الاثني عشر عليهم السلام (2 جلد) تألیف سید هاشم معروف الحسنی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

177- سيرة النبوية و الآثار المحمدية (3جلد) تألیف سید احمد زینی دحلان، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

ص: 306

178- سيرة حلبيه ( انسان العيون في سيرة الامين المامون) تالیف علی بن ابراهيم حلبی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

«ش»

179- شبهای مکه (1جلد) تألیف حضرت آیت الله استاد حاج سید حسن ابطحی خراسانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

180- شخصیت حضرت اباالفضل عليه السلام(1 جلد) تأليف عطایی خراسانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی

181- شذرات الذهب في أخبار من ذهب (11 جلد) تالیف ابن عماد عبدالحی بن احمد، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

182- شرح الاخبار في فضائل الائمة اطهار عليهم السلام ابن حیون (3جلد) تأليف نعمان بن محمد مغربی، اسماعیلی مذهب، زبان کتاب عربی.

183- شرح العقائد النسفيه ( 1جلد) تأليف سعد الدین مسعود بن عمر تفتازانی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

184- شرح نهج البلاغه لابن الحديد (10جلد) تأليف ابو حامد، عبد الحميد بن هبة الله بن ابی الحدید معتزلی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

185- شواهد التنزيل لقواعد التفصيل (3 جلد) تأليف عبيد الله بن عبدالله حسکانی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

186- شیفتگان حضرت مهدی عليه السلام تأليف قاضی زاهدی گلپایگانی احمد، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

«ص»

187- صبح الاعشى في صناعة الانشاء ( 15 جلد) تأليف احمد بن علی قلقشندی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

188- صحیح بخاری (9 جلد ) تاليف حافظ ابوعبدالله محمد بن اسماعیل بن ابراهيم بن مغيرة بن بردزبه بخاری، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

189- صحیح مسلم ( 7 جلد) تألیف مسلم بن حجاج نیشابوری، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

190 - صفات الشيعة (1 جلد) تأليف محمد بن علی بن حسین بن بابویه قمی {معروف به شیخ

ص: 307

صدوق}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

191- صفوة الصفوة ( 4 جلد) تأليف عبد الرحمن بن على بن جوزی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

«ط»

192- طراز الأول والكناز لما عليه من لغة العرب المعمول ( 8 جلد) تالیف علی خان بن احمد مدنی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

193- طراز المجالس (1 جلد) تأليف شهاب الدین احمد بن محمد الخلفاجی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

«ع»

194- عجائب المخلوقات و غرائب الموجودات (1 جلد) تأليف زكرياء بن محمد قزوینی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

195- عمدة الطالب في انساب آل ابی طالب (1 جلد) تألیف سید احمد بن علی بن عتبه، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

196- عمدة القاری فی شرح البخاری (12 جلد ) تاليف بدر الدين ابو محمد محمود بن احمد العینی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

197- عمدة المطالب في التعلق على المكاسب (4 جلد) تأليف تقی طباطبایی قمی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

198- عوالم العلوم و المعارف و الاحوال من الآيات و الأخبار و الأقوال (مستدرک سيدة النساء الى الامام الجواد عليه السلام) ( 10 جلد) تأليف عبدالله بن نور الله بحرانی اصفهانی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

199 - عيون الحكم و المواعظ (لليثى) (1 جلد) تأليف على بن محمد لیثی واسطی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

200- عیون اخبار الرضا عليه السلام (2 جلد) تأليف محمد بن علی بن حسین بن بابویه قمی {معروف به شیخ صدوق}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

201- عيون المعجزات (1 جلد) تأليف حسین بن عبدالوهاب، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

ص: 308

«غ»

202- غرر الحکم و درر الكلم (1 جلد) تاليف عبد الواحد بن محمد تمیمی آمدی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

«ف»

203- فتح الباری شرح صحیح بخاری (17 جلد) تالیف احمد بن علی بن حجر عسقلانی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

204- فرسان الهيجاء ( 1 جلد) تأليف ذبيح الله محلاتی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

205- فرهنگ ابجدی (1 جلد) تأليف فواد افرام بستانی، مسیحی مذهب، زبان کتاب عربی و فارسی.

206 - فرهنگ بزرگ جامع نوین ترجمه المنجد (2 جلد) مترجم احمد سیاح، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی و فارسی

207- فرهنگ جامع الفبایی تاریخ و جغرافیای مکه و مدینه ( 1 جلد) تأليف مجتبی تونه ای، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

208- فرهنگ لاروس (2 جلد) تأليف خليل الجر، زبان کتاب عربی و فارسی

209- فرهنگ لغة الرائد (2 جلد) تأليف جبران مسعود، زبان کتاب عربی و فارسی.

210- فرهنگ معین (6 جلد) تأليف محمد معین، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی و فارسی

211 -فیض الاسلام ( ترجمه و شرح نهج البلاغه)(2 جلد) مترجم سید علی نقی فیض الاسلام، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

212- فيض الدموع (شرح زندگی و شهادت امام حسین عليه السلام )(1 جلد) تأليف محمد ابراهیم نواب بدايع نگار، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

«ق»

213- قاموس الرجال ( 12 جلد) تأليف محمد تقی شوشتری { معروف به شیخ شوشتری}، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

214- قاموس قرآن (7 جلد) تأليف على اكبر قرشی بنایی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی و فارسی.

215- قرب الاسناد (3جلد) تالیف ابو العباس عبدالله بن جعفر بن حسین بن مالک بن جامع حمیری

ص: 309

قمی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

216- قصص العباس (1 جلد) تاليف ماجد ناصر الزبیدی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

217- قمقام زخار و صمصام تبار در احوالات حضرت مولى الكونين ابی عبدالله الحسین عليه السلام(1 جلد) تألیف فرهاد میرزا قاجار، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

218- قوت القلوب في معاملة المحبوب و وصف طريق المريد الى مقام التوحید (2 جلد) تأليف ابوطالب مکی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

«ک»

219- کامل الزیارات (1 جلد) تألیف جعفر بن محمد ابن قولویه، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

220- كبريت الأحمر (1 جلد) تأليف محمد باقر خراسانی بیرجندی ، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی

221- کتاب سلیم بن قیس هلالی (3 جلد) تأليف سلیم بن قیس هلالی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

222- كحل البصر في سيرة خير البشر (1 جلد) تألیف شیخ عباس قمی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

223- کرامات العباس عليه السلاميه ( 1 جلد) تألیف علی میر خلف زاده، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

224- کرامات باب الحوائج ( زندگانی و کرامات حضرت عباس عليه السلام( 1جلد) تأليف بشیر حسینی طوقی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

225- کشف الغمة في معرفة الأئمة (2 جلد) تأليف على بن عیسی اربلی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

226- کفایت الاثر في النص على الائمة الاثني عشر ( 1 جلد) تأليف ابو القاسم علی بن محمد بن على خزار قمی رازی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

«گ»

227- گنجينه آثار قم (2 جلد) تاليف عباس فيض قمی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

228- گنجینه دانشمندان ( 9 جلد) تأليف محمد شریف رازی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

«ل»

229- لسان العرب (15 جلد) تأليف محمد بن مکرم بن منظور، سنی مذهب، زبان کتاب عربی و

ص: 310

فارسی

230 - لغت نامه بزرگ دهخدا( 16 جلد) تألیف علی اکبر دهخدا و گروهی از پژوهندگان زبان و ادب زبان کتاب فارسی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

231- لواعج الاشجان في مقتل الحسین (1 جلد) تألیف سید محسن امین عاملی، شیعه مذهب،زبان کتاب عربی.

232- لوامع صاحبقرانی { مشهور به شرح فقيه } ( 8 جلد) تأليف محمد تقی بن مقصود على مجلسی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

233- ليلة عاشوراء في الحديث و الأدب (1 جلد) تأليف عبد الله، حسن، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

«م»

234 - مثنوی طاقدیس (1 جلد) تألیف ملا احمد نراقی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

235 - مثیر الاحزان ( 1 جلد) تألیف جعفر بن محمد بن نما حلی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

236 - مجمع البحرین (6جلد) تأليف فخر الدين بن محمد طریحی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

237- مجموع فتاوای ابن تیمیه (37 جلد) تأليف تقي الدين ابن تیمیه، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

238 - مجموعه انوار علمی معصومين عليهم السلام (1 جلد) تألیف شیخ علی فلسفی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی

239- محن الابرار ترجمه و شرح مقتل علامه مجلسی (1 جلد) تاليف حسن بن عبدالله هشترودی تبریزی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

240- مختصر البصائر (1 جلد) تأليف حسن بن سليمان حلی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

241- مرآة العقول في شرح اخبار آل الرسول صلي الله عليه و اله ( 26 جلد) تأليف علامه محمد باقر مجلسی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

242 - مروج الذهب و معادن الجواهر (4 جلد) تأليف ابو الحسن علی بن حسین بن علی بن عبدالله هذلی مسعودی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

243- مسائل على بن جعفر و مستدركاتها (1 جلد) تأليف على بن جعفر عریضی فرزند امام صادق عليه السلام ، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

ص: 311

244- مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل (28 جلد) تألیف میرزا حسین بن محمد تقی نوری، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

245- مستدرک علی الصحیحین (5 جلد) تأليف حاکم نیشابوری، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

246- مستطرف الاحادیث المجموعة ( 7 جلد) تأليف محمد حسن بن محمد رفیع دشتی اصفهانی متخلص به عاصی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

247- مسند احمد بن حنبل (6جلد) تأليف أحمد بن محمد بن حنبل بن هلال بن اسد بن ادریس بن عبدالله اشیبانی المروزی البغدادی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

248- مسند الامام الشهيد ابی عبدالله الحسین بن علی عليه السلام (3 جلد) تأليف عزيز الله عطاردی قوچانی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

249-مشتاقی و مهجوری (1 جلد) تأليف عبد الحسين بزرگمهر نیا، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

250- مشكاة الأنوار في غرر الأخبار (1 جلد) تأليف فضل بن حسن طبرسی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

251 -مطالب السؤول في مناقب آل الرسول ( 1 جلد) تأليف محمد بن طلحة نصیبی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

252- معالی السبطين (2 جلد) تألیف ملا مهدی مازندرانی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

253- مع الركب الحسینی (6 جلد) تأليف جمعی از نویسندگان، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

254- معجزات و کرامات ائمه اطهارعليهم السلام ( 1 جلد) تالیف سید محمد هادی حسینی خراسانی حائری، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی

255- معجم البلدان (2 جلد) تأليف ياقوت بن عبدالله حموی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

256- معجم الرجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواة (23 جلد) تألیف سید ابو القاسم خوئی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

257- معجم الصحابه (14 جلد) تأليف عبد الباقی ابن قانع بغدادی، مجهول المذهب، زبان کتاب عربی

258- معجم المحاسن و المساوی (19 جلد) تالیف ابوطالب تجلیل تبریزی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

ص: 312

259- معجم المعاجم (1 جلد) تأليف احمد شرقاوی اقبال، زبان کتاب عربی

260- معدن الجواهر و رياضة الخواطر (1 جلد) تألیف شیخ ابو الفتح محمد بن علی کراجکی طرابلسی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

261- مفاتیح الجنان ( 1 جلد) تألیف شیخ عباس قمی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

262- مفردات الفاظ قرآن (1 جلد) تأليف حسين بن محمد راغب اصفهانی، مجهول المذهب، زبان کتاب عربی

263- مقاتل الطالبین (1 جلد) تأليف ابو الفرج اصفهانی علی بن حسین، زیدی مذهب، زبان کتاب عربی.

264- مقتضب الأثر في النص على الائمة الاثني عشر عليهم السلام( 1 جلد) تأليف ابوعبدالله احمد بن محمد بن عبدالله بن الحسن بن عياش جوهری، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

265- مقتل الحسين عليه السلام ( 1 جلد) تألیف سید عبد الرزاق بن محمد موسوی مقرم، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

266- مقتل الحسين عليه السلام ( 1 جلد) تأليف ابو مخنف لوط بن یحیی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

267- مقتل الحسین عليه السلام خوارزمی (2 جلد) تألیف موفق بن احمد خوارزمی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

268- مکاتیب الائمة عليهم السلام (7 جلد) تألیف میرزا علی احمدی میانجی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

269- مکاتیب الرسول صلي الله عليه و اله(3 جلد) تالیف میرزا علی احمدی میانجی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

270- مکارم الاخلاق النبي و الأئمة عليهم السلام( 1 جلد) تأليف سعید هبة الله قطب راوندی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

271- ملاقات با امام زمان عليه السلام (2 جلد) تألیف حضرت آیت الله استاد حاج سید حسن ابطحی خراسانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

272- منازل الآخرة (1جلد) تألیف شیخ عباس قمی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

273- مناقب آل ابی طالب عليه السلام (4 جلد) تأليف حافظ ابو جعفر محمد بن على بن شهر آشوب، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

ص: 313

274 - مناقب خوارزمی (1 جلد) تألیف موفق بن احمد خوارزمی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

275 - مناقب سادة الكرام تأليف سيد عين العارفين هندی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

276 - منتخب التواریخ (1 جلد) تأليف محمد هاشم خراسانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

277- منتهى الآمال في تواريخ النبي و الآل (2 جلد) تألیف شیخ عباس قمی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

278 - منهاج البراعة في شرح نهج البلاغه و تكمله منهاج البراعة (21 جلد) تألیف میرزا حبیب الله هاشمی خویی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی و فارسی.

279 - منهاج البيان على نهج الاخبار و القرآن (1 جلد) تألیف شیخ علی قرنی گلپایگانی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

«ن»

280 - ناسخ التواریخ (زندگانی پیامبر) ( 15 جلد) تأليف محمد تقی لسان الملک سپهر، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی

281- نبوة ابی طالب عبد مناف ( 1 جلد) تأليف حسين الميثمى الغدیری، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

282- نسب قریش (1 جلد) تأليف مصعب بن عبدالله ، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

283- نفایس الاخبار (1 جلد) تألیف میرزا ابو القاسم بن محمد علی واعظ سدهی اصفهانی، شیعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

284- نفس المهموم في مصيبة سيدنا الحسين المظلوم (1 جلد) تألیف شیخ عباس قمی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

285 - نكت الهميان في نكت العميان (1 جلد) تأليف خليل بن ایبک صفدی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

286- نور الابصار فی مناقب آل بيت النبي المختار صلي الله عليه و آله (1جلد ) تاليف مؤمن بن حسن شبلیجی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی.

287- نور العين في مشهد الحسين عليه السلام( 1 جلد) تأليف ابراهيم بن محمد اسفراینی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی

288- نهاية الأرب في فنون الأدب ( 32 جلد) تالیف احمد بن عبد الوهاب نویری، سنی مذهب، زبان

ص: 314

کتاب عربی

289- نهج البلاغه (للصبحی صالح) (1 جلد) تأليف محمد بن حسین شریف الرضی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

«و»

290- وفیات الاعیان و انباء ابناء الزمان (5 جلد) تأليف احمد بن محمد بن خلکان، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

291- وقایع الايام في تتمة محرم الحرام (2 جلد) تألیف علی تبریزی خیابانی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

292- وقعة الطف (1 جلد) تأليف ابو مخنف لوط بن یحیی، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

293- وقعة صفين ( 1 جلد) تأليف نضر بن مزاحم بن سیار منقری، شیعه مذهب، زبان کتاب عربی.

«ه»

294- همیاران حضرت ابا عبدالله الحسین عليه السلام سرور آزادگان (1 جلد) تالیف احمد سیاح، شيعه مذهب، زبان کتاب فارسی.

«ي»

295- ينابيع المودة لذوي القربی (4 جلد) تأليف سليمان بن ابراهیم قندوزی، سنی مذهب، زبان کتاب عربی

ص: 315

کرامت بیست و نهم: ...47

کرامت سی ام:..49

کرامت سی و یکم: ...50

کرامت سی و دوم:...52

کرامت سی و سوم:...52

کرامت سی و چهارم:... 53

کرامت سی و پنجم:...55

کرامت سی و ششم:...56

کرامت سی و هفتم: ...57

کرامت سی و هشتم: ...58

کرامت سی و نهم: ...59

کرامت چهلم: ...60

کرامت چهل و یکم:...61

کرامت چهل و دوم:...62

کرامت چهل و سوم:...62

کرامت چهل و چهارم:...63

کرامت چهل و پنجم:...64

کرامت چهل و ششم:...65

کرامت چهل وهفتم:...66

کرامت چهل و هشتم:...69

کرامت چهل و نهم: ...70

کرامت پنجاهم...71

کرامت پنجاه و یکم:...72

کرامت پنجاه و دوم:...73

کرامت پنجاه و سوم:...75

کرامت پنجاه و چهارم:... 75

کرامت پنجاه و پنجم...80

کرامت پنجاه و ششم: ...81

کرامت پنجاه و هفتم:...81

کرامت پنجاه و هشتم:...82

کرامت پنجاه و نهم:...83

کرامت شصتم: ...86

کرامت شصت و یکم: ...89

کرامت شصت و دوم: ...90

ص: 317

کرامت شصت و سوم: ...93

کرامت شصت و چهارم:...95

کرامت شصت و پنجم: ... 96

کرامت شصت و ششم: ...98

کرامت شصت و هفتم:...99

کرامت شصت و هشتم: ... 100

کرامت شصت و نهم:... 101

کرامت هفتادم: ...102

کرامت هفتاد و یکم:... 102

کرامت هفتاد و دوم:... 106

وکرامت هفتاد و سوم:... 111

کرامت هفتاد و چهارم: ...112

کرامت هفتاد و پنجم: ...112

کرامت هفتاد و ششم: ..113

کرامت هفتاد و هفتم: ...114

کرامت هفتاد و هشتم: ...114

کرامت هفتاد و نهم: ... 115

کرامت هشتادم: ...116

بخش دوم: کرامات و عنایات حضرت اباالفضل العباس عليه السلام به اهل تسنن

کرامت هشتاد و یکم: ...119

کرامت هشتاد و دوم: ...119

کرامت هشتاد و سوم: ...122

کرامت هشتاد و چهارم: ...122

کرامت هشتاد و پنجم:...123

کرامت هشتاد و ششم:...124

کرامت هشتاد و هفتم:... 126

جریان اول: ...127

جریان دوم: ...129

کرامت هشتاد و هشتم: ...130

کرامت هشتاد و نهم: ...131

کرامت نودم: ...132

کرامت نود و یکم: ...134

کرامت نود و دوم:...135

ص: 318

کرامت نود و سوم: ...155

بخش سوم: کرامات و عنایات حضرت اباالفضل العباس عليه السلام به مسیحیان

کرامت نود و چهارم: ...159

کرامت نود و پنجم: ...160

کرامت نود و ششم: ...160

کرامت نود و هفتم:...161

کرامت نود و هشتم:...162

کرامت نود و نهم: ...163

کرامت صدم: ...164

کرامت صد و یکم:...166

کرامت صد و دوم: ...167

کرامت صد و سوم: ...169

کرامت صد و چهارم: ...170

کرامت صد و پنجم: ...170

کرامت صد و ششم: ...172

کرامت صد و هفتم:...172

کرامت صد و هشتم:...173

کرامت صد و نهم:...174

کرامت صد و دهم: ...175

کرامت صد ویازدهم:...176

کرامت صد و دوازدهم:...177

کرامت صد و سیزدهم: ...178

کرامت صد و چهاردهم: ...181

کرامت صد و پانزدهم: ...184

کرامت صد و شانزدهم: ...185

کرامت صد و هفدهم: ...187

کرامت صد و هجدهم: ...189

کرامت صد و نوزدهم: ...191

کرامت صد و بیستم: ...192

کرامت صد و بیست و یکم: ...194

کرامت صد و بیست و دوم: ...195

کرامت صد و بیست و سوم: ...197

بخش چهارم: کرامات و عنایات حضرت اباالفضل العباس عليه السلام به یهودیان

کرامت صد و بیست و چهارم: ...201

کرامت صد و بیست و پنجم: ...202

ص: 319

کرامت صد و بیست و ششم: ...203

کرامت صد و بیست و هفتم: ...205

کرامت صد و بیست و هشتم: ...207

کرامت صد و بیست و نهم: ...207

کرامت صد و سی ام: ...213

بخش پنجم: کرامات و عنایات حضرت ابالفضل العباس عليه السلام به زردتشتیان

کرامت صد و سی و یکم: ...216

کرامت صد و سی و دوم: ...217

کرامت صد و سی و سوم: ...218

فصل سوم: توضیح و شرح مختصری بر زیارت نامه آن حضرت

زیارت نامه ...220

ترجمه زیارت نامه ...221

توضیح و شرح زیارت نامه ...223

خاتمه

خصوصیتی منحصر به فرد ...275

حضرت اباالفضل العباس عليه السلام ...276

در کلمات اهل بیت عصمت و طهارت عليهم السلام... 276

امام حسین عليه السلام : ...277

امام سجاد عليه السلام : ...277

امام صادق عليه السلام :...279

حضرت اباالفضل العباس عليه السلام و زینب کبری عليها السلام: ...279

حضرت اباالفضل العباس عليه السلام و امام زمان عليه السلام: ...280

مقام حضرت اباالفضل العباس عليه السلام در قیامت...286

معجزه جاوید ...286

مشاهد مشرفه حضرت اباالفضل العباس عليه السلام ...292

1- مقام كف اليمين ...292

2- مقام كف اليسار ...293

3- خیمه حضرت ابالفضل العباس عليه السلام ...293

فهرست منابع و مآخذ...294

فهرست...316

ص: 320