عنوان قراردادی:الکافی .اصول .فارسی .برگزیده
اصول الکافی
عنوان و نام پديدآور:اصول کافی/ تالیف ثقة الاسلام کلینی(رحمه الله)؛ با ترجمه و شرح فارسی محمدباقر کمره ای.
مشخصات نشر:[تهران]: سازمان اوقاف و امور خیریه، انتشارات اسوه، 13 -
مشخصات ظاهری:6ج.
شابک:125000 ریال: دوره 964-6066-74-7 : ؛ ج. 1 964-6066-75-5 : ؛ ج. 2 964-6066-76-3 : ؛ 125000 ریال (ج. 2، چاپ چهارم) ؛ ج. 3 964-6066-77-1 : ؛ 125000 ریال (ج.3، چاپ چهارم) ؛ 125000 ریال ج. 4، چاپ چهارم 964-6066-78-X : ؛ ج. 5 964-6066-79-8 : ؛ 125000ریال (ج.5، چاپ چهارم) ؛ ج. 6 964-6066-80-1 : ؛ 12500 ریال (ج.6، چاپ چهارم)
يادداشت:فهرستنویسی بر اساس جلد چهارم، 1370.
يادداشت:چاپ چهارم.
يادداشت:ج.3 - 6 (چاپ چهارم: 1379).
مندرجات:ج. 1. کتاب عقل و جهل - کتاب فضل علم - کتاب توحید-. ج. 2. کتاب حجت (1)-. ج. 3. کتاب حجت (2)-. ج. 4. کتاب ایمان و کفر-. ج. 5. کتاب ایمان و کفر-. ج. 6. کتاب دعا - کتاب فضل قرآن - کتاب عشرت.
موضوع:احادیث شیعه -- قرن 14
شناسه افزوده:کمره ای، محمد باقر، 1283 - 1374.، مترجم
شناسه افزوده:سازمان اوقاف و امور خیریه. انتشارات اسوه
رده بندی کنگره:BP129/ک 8ک 22041 1300ی
رده بندی دیویی:297/212
شماره کتابشناسی ملی:م 79-11569
اطلاعات رکورد کتابشناسی:ركورد كامل
ص: 1
ص: 2
ص: 3
ص: 4
ص: 5
ص: 6
باب مؤمن و نشانه ها و صفات او 15
باب در كمى عدد مؤمنان 55
باب رضا به موهبت ايمان و صبر بر هر چه بعد از آن 63
باب در خاطر جمعى و آرامشِ دل مؤمن به مؤمن 67
باب در آنچه خدا به واسطه مؤمن دفع مى كند 69
باب در اينكه مؤمن دو صنف است 69
باب اندازه مسئوليّتِ مؤمن براى صبر بر گرفتارى خود 73
باب سختى بلاى مؤمن 81
باب فضل فقراء مسلمانان 99
باب 111
باب در اينكه دل دو گوش دارد كه فرشته و شيطان در آنها مى دمند 113
باب در آن روحى كه مؤمن بدان تأييد مى شود 115
باب گناهان 117
ص: 7
باب گناهان كبيره 135
باب خُرد شمردن گناهان 161
باب اصرار بر گناهان 165
باب در اصول كفر و اركان آن 167
باب ريا و خودنمائى 175
باب رياست طلبى 185
باب حيله گرى در طلب دنيا به وسيله دين 189
باب در حال كسى كه دم از عدالت زند و عمل ديگر كند 191
باب در خودنمائى در بحث و ستيزه و دشمنى با مردان 193
باب غضب 199
باب حسد 207
باب عصبيّت 211
باب كبر 215
باب عُجب و خود بينى 225
باب دوستى دنيا و حرص بر دنيا 231
باب طمع 243
باب ناسازگارى 245
باب بد خلقى 247
باب سفاهت 249
باب بى شرمى 251
باب كسى كه پرهيز كنند از وى براى بدى او 259
ص: 8
باب ستمگرى و سرفرازى 261
باب فخر و كبر 265
باب قساوت و سخت دلى 267
باب ظلم و ستمكارى 269
باب پيروى از هوس 281
باب مكر و پيمان شكنى و فريب كارى 283
باب دروغ 287
باب دو زبان 299
باب قهر كردن از برادر دينى و ترك او 301
باب قطع رحم 305
باب عقوق و ناسپاسى (پدر و مادر) 311
باب انكار نسب و نژاد 315
باب در كسى كه مسلمانان را آزار كند و خوار شمارد 317
باب در كسى كه از لغزش و عيب مؤمنان جستجو كند 325
باب سرزنش 329
باب غيبت و بدگوئى در پشت سر و بهتان زدن 331
باب در نقل حكايت بر ضرر مؤمن 335
باب شماتت (و شادكامى به گرفتارى مؤمن) 337
باب دشنام 337
باب تهمت و بدگمانى 343
باب در كسى كه براى برادر مؤمن خود خيرخواهى نكرده 345
ص: 9
باب خلف وعده 347
باب در كسى كه در را به روى برادر مؤمن خود ببندد 349
باب در كسى كه برادر دينى از او كمك خواهد و او را كمك ندهد 355
باب در كسى كه مانع مؤمنى شود از چيز خود يا ديگرى 357
باب در كسى كه مؤمن را بترساند 361
باب در سخن چينى 363
باب فاش كردن (اسرار مذهب) براى تقيّه و حفظ اسرار 365
باب در كسى كه مخلوق را فرمانبرد به نافرمانى از خالق 371
باب در عقوبت سريع گناهان 373
باب همنشينى با گنهكاران 377
باب اصناف مردم 389
باب كفر 395
باب وجوه كفر 409
باب ستون هاى كفر 413
باب صفت نفاق و منافق 417
باب شرك 425
باب شكّ 431
باب گمراهى و گمراهان 437
باب مستضعف 445
باب «مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ» آنها كه كارشان با خدا است 453
باب اصحاب اعراف 455
ص: 10
باب در بيان اصناف مخالفان و ذكر قدريّه و خوارج و مرجئه و بيان حال اهالى كشورها و بلاد 457
باب مؤلّفَة قلوبهم 461
باب در ذكر منافقين و گمراهان و ابليس در دعوت اليه 467
باب در بيان قول خدا تعالى: «و من الناس من يعبد الله على حرف» 469
باب كمتر چيزى كه به وسيله آن بنده، مؤمن باشد و يا كافر گردد و يا گمراه شمرده شود 473
باب 475
باب ثبوت ايمان و بحث در اينكه آيا روا هست خدا ايمان را از كسى بگيرد 477
باب صاحبان ايمان عاريه 479
باب در نشانه عاريت دارِ ايمان 483
باب سهو دل 483
باب در تيرگى دل منافق گرچه زبان آور باشد و روشنى دل مؤمن گرچه زبانش كوته باشد 489
باب در تغييرات احوال دل 491
باب وسوسه و حديث نفس 495
باب اعتراف به گناه و پشيمانى از آن 499
باب نهان داشتن گناه 503
باب در كسى كه قصد حسنه كند يا سيّئه 505
باب توبه 509
ص: 11
باب استغفار از گناه 519
باب در آنچه خدا عز و جل به آدم (علیه السّلام) داد هنگام توبه 525
باب لَمَم 529
باب در اينكه گناهان سه اند 533
باب شتاب در كيفر گناه 537
باب در تفسير ذنوب (گناهان) 545
باب نادر 547
باب نادر ديگر 549
باب در اينكه خدا به وسيله عمل كننده از تارك عمل دفاع مى كند 553
باب در اينكه نكردن گناه آسان تر است از توبه كردن 553
باب استدراج و نعمت گير كردن 555
باب محاسبه عمل 557
باب در كسى كه عيب مردم گويد 575
باب در اينكه مسلمان بدان چه در جاهليت (پيش از مسلمانى) كرده مؤاخذه نشود 577
باب در اينكه كفر با توبه و برگشت از آن عمل سابق را باطل نمى كند 579
باب كسانى از بلا معاف باشند 581
باب در آنچه از امت برداشته شده است و از آن معاف شده اند 583
باب در اينكه با وجود ايمان، هيچ گناهى زيان ندارد و با كفر هيچ حسنه اى سود ندهد 585
شرح هاى كتاب ايمان و كفر 593
ص: 12
ص: 13
بَابُ الْمُوءْمِنِ وَعَلاَمَاتِهِ وَصِفَاتِهِ (1)
1 . مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ(2) ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ دَاهِرٍ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ یَحْیی ، عَنْ قُثَمَ بْنِ أَبِی قَتَادَةَ الْحَرَّانِیِّ(3) ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ یُونُسَ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَامَ رَجُلٌ _ یُقَالُ لَهُ : هَمَّامٌ ، وَکَانَ عَابِداً نَاسِکاً مُجْتَهِداً _ إِلی أَمِیرِ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام وَهُوَ یَخْطُبُ ، فَقَالَ : یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ(4) ، صِفْ لَنَا(5) صِفَةَ الْمُوءْمِنِ کَأَنَّنَا نَنْظُرُ إِلَیْهِ .
فَقَالَ : یَا هَمَّامُ ، الْمُوءْمِنُ هُوَ الْکَیِّسُ(6) الْفَطِنُ(7) ، بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ ، وَحُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ ، أَوْسَعُ شَیْءٍ صَدْراً ، وَأَذَلُّ شَیْءٍ نَفْساً ، زَاجِرٌ عَنْ کُلِّ فَانٍ ، حَاضٌّ(8) عَلی کُلِّ حَسَنٍ ، لاَ حَقُودٌ وَلاَ حَسُودٌ ، وَلاَ وَثَّابٌ(9) وَلاَ سَبَّابٌ ،
ص: 14
1- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود كه:
مردى به نام همّام، عابد و خداپرست و رياضت كش، برابر امير المؤمنين (علیه السّلام) كه سخنرانى مى كرد، برخاست و گفت:
يا امير المؤمنين، براى من، مؤمن را وصف كن و صفت او را شرح بده تا گويا او را به چشمِ خود مى نگرم، در پاسخش فرمود:
اى همّام، مؤمن همان زيرك و هوشمند است، شاديش در چهره او است و اندوهش در دل، دلش از همه چيز پهناورتر است و نزد خود از همه كس خوارتر، از هر چه نابود شود و به هر چه خوب باشد پويان، نه كينه ورز است و نه حسود و نه جهنده و نه دشنام گو و نه عيب جو و نه پشت سر بدگو، گردن فرازى را بد دارد و شهرت را دشمن شمارد، غمش طولانى است، و همتش بلند و دور زن، بسيار خموش است و با وقار و يادآور و شكيبا و شكرگزار، از انديشه در آينده خود غمناك است و از نداشتن مال دنيا شاد، خلقش هموار و
ص: 15
وَلاَ عَیَّابٌ وَلاَ مُغْتَابٌ ، یَکْرَهُ الرِّفْعَةَ ، وَیَشْنَأُ السُّمْعَةَ(1) ، طَوِیلُ الْغَمِّ(2) ، بَعِیدُ(3) الْهَمِّ ، کَثِیرُ الصَّمْتِ ، وَقُورٌ(4) ، ذَکُورٌ ، صَبُورٌ ، شَکُورٌ ، مَغْمُومٌ بِفِکْرِهِ ، مَسْرُورٌ(5) بِفَقْرِهِ ، سَهْلُ الْخَلِیقَةِ(6) ، لَیِّنُ الْعَرِیکَةِ(7) ، رَصِینُ(8) الْوَفَاءِ ، قَلِیلُ الاْءَذی ، لاَ مُتَأَفِّکٌ(9) وَلاَ مُتَهَتِّکٌ(10) .
إِنْ ضَحِکَ لَمْ یَخْرَقْ(11) ، وَإِنْ غَضِبَ لَمْ یَنْزَقْ(12) ؛ ضِحْکُهُ تَبَسُّمٌ ، وَاسْتِفْهَامُهُ تَعَلُّمٌ ، وَمُرَاجَعَتُهُ تَفَهُّمٌ ، کَثِیرٌ عِلْمُهُ ، عَظِیمٌ حِلْمُهُ ، کَثِیرُ الرَّحْمَةِ ، لاَ یَبْخَلُ(13) ، وَلاَ یَعْجَلُ ، وَلاَ یَضْجَرُ(14) ، وَلاَ یَبْطَرُ(15) ، وَلاَ یَحِیفُ(16) فِی حُکْمِهِ ، وَلاَ یَجُورُ(17) فِی عِلْمِهِ ، نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ(18) ، وَمُکَادَحَتُهُ(19) أَحْلی مِنَ الشَّهْدِ ، لاَ جَشِعٌ(20) ، وَلاَ هَلِعٌ(21) ، وَلاَ عَنِفٌ(22) ، وَلاَ صَلِفٌ(23) ، وَلاَ مُتَکَلِّفٌ ، وَلاَ مُتَعَمِّقٌ(24) ، جَمِیلُ الْمُنَازَعَةِ(25) ، کَرِیمُ الْمُرَاجَعَةِ ، عَدْلٌ إِنْ غَضِبَ ، رَفِیقٌ إِنْ طَلَبَ(26) ، لاَ یَتَهَوَّرُ(27) ، وَلاَ یَتَهَتَّکُ ، وَلاَ یَتَجَبَّرُ ، خَالِصُ الْوُدِّ ، وَثِیقُ الْعَهْدِ ، وَفِیُّ الْعَقْدِ ، شَفِیقٌ ، وَصُولٌ ، حَلِیمٌ ، خَمُولٌ(28) ، قَلِیلُ الْفُضُولِ(29) ، رَاضٍ عَنِ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ ، مُخَالِفٌ لِهَوَاهُ ، ··· î لاَ یَغْلُظُ(30) عَلی مَنْ دُونَهُ(31) ، وَلاَ یَخُوضُ فِیمَا لاَ یَعْنِیهِ ، نَاصِرٌ لِلدِّینِ ، مُحَامٍ عَنِ(32)
الْمُوءْمِنِینَ ، کَهْفٌ لِلْمُسْلِمِینَ ، لاَ یَخْرِقُ(33) الثَّنَاءُ سَمْعَهُ ، وَلاَ یَنْکِی(34) الطَّمَعُ قَلْبَهُ ، وَلاَ یَصْرِفُ اللَّعِبُ حُکْمَهُ(35) ، وَلاَ یُطْلِعُ(36) الْجَاهِلَ عِلْمَهُ ، قَوَّالٌ ، عَمَّالٌ ، عَالِمٌ ، حَازِمٌ(37) ، لاَ بِفَحَّاشٍ ، وَلاَ بِطَیَّاشٍ(38) ،
ص: 16
طبعش خاكسار و وفايش پايدار و خودش كم آزار است، نه دروغزن باشد و نه آبرو ريز.
اگر بخندد، به سبك سرى و آبرودرى نرساند و اگر خشم كند، از جاى بدر نرود، خنده اش به قهقهه نرسد و بر لبان نقش بندد، و پرسش او براى آموختن باشد و مراجعه او براى فهميدن است، دانشش بسيار و بردباريش بزرگوار است، پر مهربان است و بى دريغ نشتابد و دل تنگ نشود و بدمستى و سركشى نكند، در قضاوت خلافِ حق نگويد، و در علمِ خود راه بى دادگرى نپويد، چون سنگ خارا سخت است (به آسانى تحت نفوذ قرار نگيرد و خلفِ وعده و خلاف وظيفه نكند) و رنجبرى و كوشش در كام او شيرين تر از عسل است، نه آزمند است و نه بيتاب و نه سخت و نه لاف زن و نه باربرِ ديگران و نه در جستجوى اسرار ديگران، به خوشى ستيزه كند و به ارجمندى مراجعه نمايد (يعنى با ادب و مردانگى به موارد نياز خود رجوع كند كه مهمتر آنها به درگاه خدا است براى توبه از گناه و تحصيل مقام بندگى) اگر خشم ورزد از عدالت به در نرود، و اگر چيزى خواهد به راه نرمش گرايد، نه بيباك است و نه هتّاك و نه زورگو، پاك دوستى و سخت پيمان و عهد نگسل است، مهربان و چسبان و بردبار و گمنام و كم زوائد است، از خدا عز و جل خشنود است و با هواى نفسش مخالف، بر زير دست سختى نكند و در آنچه به كارش نيايد در نيالايد، ياور دين است و مدافع از مؤمنين و پناه براى مسلمين، ستايش گوشش را ندرد (در او سوء تأثير نكند) و طمع در دلش ننشيند و فرو نرود و بازيچه او را از قضاوت حكيمانه برنگرداند و نادان بر دانش او مطّلع نشود.
بسيار به جا گويد، و بسيار كارگر است، دانشمندى است
ص: 17
وَصُولٌ فِی غَیْرِ عُنْفٍ ، بَذُولٌ فِی غَیْرِ سَرَفٍ ، لاَ بِخَتَّالٍ(1) ، وَلاَ بِغَدَّارٍ ، وَلاَ یَقْتَفِی أَثَراً(2) ، وَلاَ یَحِیفُ(3) بَشَراً ، رَفِیقٌ بِالْخَلْقِ ، سَاعٍ(4) فِی الاْءَرْضِ ، عَوْنٌ لِلضَّعِیفِ ، غَوْثٌ لِلْمَلْهُوفِ(5) ، لاَ(6) یَهْتِکُ سِتْراً ، وَلاَ یَکْشِفُ سِرّاً ، کَثِیرُ الْبَلْوی ، قَلِیلُ الشَّکْوی .
إِنْ رَأی خَیْرا ذَکَرَهُ ، وَإِنْ عَایَنَ(7) شَرّا سَتَرَهُ ، یَسْتُرُ الْعَیْبَ ، وَیَحْفَظُ الْغَیْبَ ، وَیُقِیلُ(8) الْعَثْرَةَ ، وَیَغْفِرُ الزَّلَّةَ ، لاَ یَطَّلِعُ عَلی نُصْحٍ فَیَذَرَهُ(9) ، وَلاَ یَدَعُ جِنْحَ(10) حَیْفٍ فَیُصْلِحَهُ ، أَمِینٌ ، رَصِینٌ(11) ، تَقِیٌّ ، نَقِیٌّ ، زَکِیٌّ(12) ، رَضِیٌّ ، یَقْبَلُ الْعُذْرَ ، وَیُجْمِلُ(13) الذِّکْرَ ، وَیُحْسِنُ بِالنَّاسِ الظَّنَّ ، وَیَتَّهِمُ عَلَی الْعَیْبِ(14) نَفْسَهُ ، یُحِبُّ فِی اللّهِ بِفِقْهٍ وَعِلْمٍ ، وَیَقْطَعُ فِی اللّهِ بِحَزْمٍ(15) وَعَزْمٍ ، لاَ یَخْرَقُ بِهِ فَرَحٌ(16) ، وَلاَ یَطِیشُ(17) بِهِ مَرَحٌ(18) ، مُذَکِّرٌ لِلْعَالِمِ ، مُعَلِّمٌ لِلْجَاهِلِ ، لاَ یُتَوَقَّعُ لَهُ بَائِقَةٌ(19) ، وَلاَ یُخَافُ لَهُ(20) غَائِلَةٌ(21) ، کُلُّ سَعْیٍ أَخْلَصُ عِنْدَهُ مِنْ سَعْیِهِ ، وَکُلُّ نَفْسٍ أَصْلَحُ عِنْدَهُ(22) مِنْ نَفْسِهِ ، عَالِمٌ بِعَیْبِهِ ، شَاغِلٌ بِغَمِّهِ ، لاَ یَثِقُ بِغَیْرِ رَبِّهِ ، غَرِیبٌ(23) ، وَحِیدٌ ، جَرِیدٌ(24) ، حَزِینٌ(25) ، یُحِبُّ فِی اللّهِ ، وَیُجَاهِدُ فِی اللّهِ لِیَتَّبِعَ(26) رِضَاهُ ، وَلاَ یَنْتَقِمُ لِنَفْسِهِ بِنَفْسِهِ ، وَلاَ یُوَالِی فِی سَخَطِ رَبِّهِ ، مُجَالِسٌ لاِءَهْلِ الْفَقْرِ ، مُصَادِقٌ لاِءَهْلِ الصِّدْقِ ، مُوءَازِرٌ(27) لاِءَهْلِ
ص: 18
عاقبت انديش، نه هرزه است و نه در جست و خيز، بسيار پيوند است و بى زحمت، بسيار بخشش است در جاى خود، نه به خود بالد و نه دغل باشد، نه پيگردى از عيبِ ديگران كند و نه به كسى ستم روا دارد، اخلاقش خوش است و در زمين به كوشش است، كمك ناتوان است و دادرسِ بيچارگان، پرده آبروئى ندرد و رازى را فاش نكند، بلا بسيار كشد و شكايت اندك كند، اگر خوبى كند به يادش آرد و اگر بدى بيند نهانش كند، عيب را پوشد و حفظ الغيب كند، از لغزش درگذرد و از نكوهش، چشم پوشد، بر اندرزى مطّلع نگردد كه آن را از دست بنهد (چه در باره خودش از ديگران و چه در باره يادآورى آن به ديگران) و ناهموارى و ستمى را وانگذارد كه اصلاحش نكند استوار است، پايدار است، پرهيزكار است، پاك است، شسته است، پسنديده است، عذرپذير، و خوب گويد، و به مردم خوش بين باشد و در ناديده، خود را متّهم سازد (خود را به عيب، متّهم سازد خ ل) از روى فهم و دانش براى رضاى خدا دوست گردد و به دور انديشى و تصميم براى رضاى خدا دوستى را ببرد، شادى او را به بد مستى نكشاند، و شادمانى او را از جا بدر نبرد، ياد آور دانا باشد و آموزنده به نادان، نيرنگ از او توقّع ندارند و از دست برد او نترسند، هر كوششى نزد او از كوشش خودش پاكتر است و هر كس در بر او از خودش شايسته تر، عيب خود داند و به غم خود اندر است.
جز به پروردگارش اعتماد ندارد، آواره است، تنها است، بى علاقه است، (غمناك است)، براى خدا دوست دارد و در راه خدا جهاد كند تا خشنودى او را پيروى كند، براى دلِ خود انتقام نجويد، و در مورد خشم پروردگارش دوستى نكند، همنشين فقراء است، و
ص: 19
الْحَقِّ ، عَوْنٌ لِلْغَرِیبِ(1) ، أَبٌ لِلْیَتِیمِ ، بَعْلٌ لِلاْءَرْمَلَةِ(2) ، حَفِیٌّ(3) بِأَهْلِ(4) الْمَسْکَنَةِ ، مَرْجُوٌّ لِکُلِّ کَرِیهَةٍ(5) ، مَأْمُولٌ لِکُلِّ ··· î شِدَّةٍ(6) ، هَشَّاشٌ(7) ، بَشَّاشٌ(8) ، لاَ بِعَبَّاسٍ وَلاَ بِجَسَّاسٍ(9) ، صَلِیبٌ ، کَظَّامٌ ، بَسَّامٌ(10) ، دَقِیقُ النَّظَرِ ، عَظِیمُ الْحَذَرِ .
لاَ یَجْهَلُ ، وَإِنْ جُهِلَ عَلَیْهِ(11) یَحْلُمُ(12) ، لاَ یَبْخَلُ(13) ، وَإِنْ بُخِلَ(14) عَلَیْهِ(15) صَبَرَ ، عَقَلَ فَاسْتَحْیَا ، وَقَنِعَ فَاسْتَغْنی ، حَیَاوءُهُ(16) یَعْلُو شَهْوَتَهُ ، وَوُدُّهُ یَعْلُو حَسَدَهُ(17) ، وَعَفْوُهُ یَعْلُو حِقْدَهُ ، لاَ یَنْطِقُ بِغَیْرِ صَوَابٍ ، وَلاَ یَلْبَسُ إِلاَّ الاِقْتِصَادَ ، مَشْیُهُ(18) التَّوَاضُعُ ، خَاضِعٌ(19) لِرَبِّهِ بِطَاعَتِهِ ، رَاضٍ(20) عَنْهُ فِی کُلِّ حَالاَتِهِ ، نِیَّتُهُ خَالِصَةٌ ، أَعْمَالُهُ لَیْسَ فِیهَا غِشٌّ(21) وَلاَ خَدِیعَةٌ ، نَظَرُهُ عِبْرَةٌ ، وسُکُوتُهُ(22) فِکْرَةٌ ، وَکَلاَمُهُ حِکْمَةٌ ، مُنَاصِحا مُتَبَاذِلاً مُتَوَاخِیا ، نَاصِحٌ فِی السِّرِّ وَالْعَلاَنِیَةِ ، لاَ یَهْجُرُ أَخَاهُ وَلاَ یَغْتَابُهُ ، وَلاَ یَمْکُرُ بِهِ ، وَلاَ یَأْسَفُ عَلی مَا فَاتَهُ ، وَلاَ یَحْزَنُ عَلی مَا أَصَابَهُ ، وَلاَ یَرْجُو مَا لاَ یَجُوزُ لَهُ الرَّجَاءُ ، وَلاَ یَفْشَلُ فِی الشِّدَّةِ(23) ، وَلاَ یَبْطَرُ(24)
فِی الرَّخَاءِ(25) ، یَمْزُجُ الْحِلْمَ بِالْعِلْمِ(26) ، وَالْعَقْلَ بِالصَّبْرِ .
تَرَاهُ بَعِیدا کَسَلُهُ ، دَائِما نَشَاطُهُ ، قَرِیبا أَمَلُهُ ، قَلِیلاً(27) زَلَلُهُ ، مُتَوَقِّعا لاِءَجَلِهِ ، خَاشِعا قَلْبُهُ ، ذَاکِرا رَبَّهُ ، قَانِعَةً(28) نَفْسُهُ ، مَنْفِیّا جَهْلُهُ ، سَهْلاً أَمْرُهُ ، حَزِینا لِذَنْبِهِ ، مَیِّتَةً
ص: 20
هم آهنگ راستگويان، و هم پشت و هم دست با اهل حق، كمكِ نزديك است، و پدر براى يتيم و شوهر براى بيوه زنان، به مستمندان مهربان است، و براى هر ناگوارى اميد به او است، براى هر سختى آرزومند اويند، با نشاط است، و خوشرو و نه چهره در هم و عيب جو، سخت است، و بسيار خشم فرو خور و بسيار خنده رو. نازك بين است و پُر حذر (نادانى نكند و اگر به او نادانى شود بردبارى كند)، بخل نورزد و اگر هم از او دريغ دارند صبر كند، تعقّل دارد و آزرم كند و قناعت دارد و بى نياز است، حيايش بر شهوت او برترى دارد و دوستيش بر حسدش و گذشتش بر كينه اش، نادرست نگويد، جز راه اقتصاد نپويد، رفتارش فروتنى است.
براى پروردگارش خاضع است و از او در هر حال خشنود است، نيّتش پاك است و كردارش بى دغلى است و فريب، نگاهش عبرت است و خموشيش انديشه و گفتارش حكمت، خيرخواه و بخشش كن و برادر، در نهان و عيان خيرخواه است، از برادر خود قهر نكند و غيبت او ننمايد و به او نيرنگ نزند، بر آنچه از دستش رفته افسوس نخورد، و به هر مصيبتى بيند، اندوه نخورد به آنچه برايش روا نيست اميد نبندد، در سختى و تنگدستى سست نشود و در خوشى و فراوانى سست نگردد، بردبارى را با دانش در آميزد و خرد را با شكيبائى، ببينى كه تنبلى از او دور است و نشاط او پيوسته است، آرزوى كوتاه دارد و لغزش اندك و انتظار مرگ، دلش لرزان است و در ياد پروردگار خود است، نفسش قانع و جهلش منفى و كارش آسان است، براى گناهش غمنده است و شهوت خود را كشته، خشمش را به خوبى فرو خورد و خلقش را مصفّا نمايد، همسايه از او آسوده است و سر بزرگى ندارد، بدان چه به او رسد قانع است و پايه
ص: 21
شَهْوَتُهُ ، کَظُوما غَیْظَهُ ، صَافِیا(1) خُلُقُهُ ، آمِنا مِنْهُ(2) جَارُهُ ، ضَعِیفا کِبْرُهُ ، قَانِعا بِالَّذِی قُدِّرَ لَهُ ، مَتِینا(3) صَبْرُهُ ، مُحْکَماً أَمْرُهُ ، کَثِیراً ذِکْرُهُ ، یُخَالِطُ النَّاسَ لِیَعْلَمَ ، وَیَصْمُتُ لِیَسْلَمَ ، وَیَسْأَلُ لِیَفْهَمَ ، وَیَتَّجِرُ(4) لِیَغْنَمَ ، لاَ یُنْصِتُ(5) لِلْخَبَرِ(6) لِیَفْخَرَ(7) بِهِ(8) ، وَلاَ یَتَکَلَّمُ لِیَتَجَبَّرَ بِهِ(9) عَلی مَنْ سِوَاهُ ، نَفْسُهُ مِنْهُ فِی عَنَاءٍ ، وَالنَّاسُ مِنْهُ فِی رَاحَةٍ ، أَتْعَبَ نَفْسَهُ لاِآخِرَتِهِ ، فَأَرَاحَ(10) النَّاسَ مِنْ نَفْسِهِ ، إِنْ بُغِیَ عَلَیْهِ صَبَرَ حَتّی یَکُونَ اللّهُ الَّذِی یَنْتَصِرُ لَهُ ، بُعْدُهُ مِمَّنْ(11) تَبَاعَدَ مِنْهُ بُغْضٌ وَنَزَاهَةٌ(12) ، وَدُنُوُّهُ مِمَّنْ دَنَا مِنْهُ لِینٌ وَرَحْمَةٌ ، لَیْسَ تَبَاعُدُهُ تَکَبُّراً وَلاَ عَظَمَةً ، وَلاَ دُنُوُّهُ(13) خَدِیعَةً وَلاَ خِلاَبَةً(14) ، بَلْ یَقْتَدِی بِمَنْ کَانَ قَبْلَهُ مِنْ أَهْلِ الْخَیْرِ ، فَهُوَ إِمَامٌ لِمَنْ بَعْدَهُ مِنْ أَهْلِ الْبِرِّ».
قَالَ : «فَصَاحَ هَمَّامٌ صَیْحَةً ، ثُمَّ وَقَعَ مَغْشِیّاً عَلَیْهِ ، فَقَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : أَمَا وَاللّهِ ، لَقَدْ کُنْتُ أَخَافُهَا عَلَیْهِ ، وَقَالَ : هکَذَا تَصْنَعُ الْمَوْعِظَةُ(15) الْبَالِغَةُ بِأَهْلِهَا ، فَقَالَ لَهُ قَائِلٌ : فَمَا بَالُکَ یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ؟ فَقَالَ : إِنَّ لِکُلٍّ أَجَلاً لاَ یَعْدُوهُ(16) ، وَسَبَباً لاَ یُجَاوِزُهُ ، فَمَهْلاً لاَ تُعِدْ(17) ، فَإِنَّمَا نَفَثَ(18) عَلی لِسَانِکَ شَیْطَانٌ(19)» .(20)
ص: 22
صبرش استوار، كارش محكم است و ذكرش بسيار.
با مردم در آميزد تا دانش آموزد و دم بندد تا سالم زيد و بپرسد تا بفهمد، تجارت كند تا سود برد، به خبر خوب گوش ندهد تا بدان بنازد (يعنى آن را ياد گيرد و به نقل آن افتخار كند) (منصب خوب را نپذيرد تا به وسيله آن بد كارى كند يعنى از مقام خود سوء استفاده كند و هرزگى پيش گيرد خ ل) سخن نگويد تا بر ديگران زورنمائى كند، خودش از خويش در رنج است و مردم از او در آسايش، خود را براى ديگر سرايش در رنج اندازد و مردم را از خود آسوده سازد، اگر به او ستم شود شكيبا باشد تا خدا براى او انتقام كشد، دوريش از هر كه كناره كند ناخواهى و پاكدامنى است و نزديكيش به هر كس نزديك شود نرمى و مهربانى است، دورى كردنش از راه بزرگ منشى و تكبّر نيست و نزديكيش فريب و نيرنگ نيست بلكه به اهل خيرى كه پيش او بودند، اقتداء كند و پيشواى نيكان پس از خود باشد.
گويد: همّام، پس از شنيدن بيانات امام، جيغى زد و بى هوش افتاد، پس امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
هلا به خدا كه من از همين بيتابى بر او مى ترسيدم و فرمود:
پندهاى رسا و عميق با اهل خود چنين كنند، گوينده اى به آن حضرت گفت: پس اى امير المؤمنين، تو را چه در نهاد است؟ (يعنى چرا با توجه به اين پندها جيغ نزنى و بى هوش نشوى؟) فرمود:
راستى براى هر كس، اجل مقررى است كه از آن در نگذرد و آن اجل را سبب معينى است كه از آن تجاوز نكند، آرام باش، پيش نيافت (باز مگرد خ ل) همانا شيطان بر زبانت دميد (يعنى اين اعتراض تو يك القاء شيطانى است كه گستاخانه به من عرض داشتى و براى خود حق اعتراض پنداشتى).
ص: 23
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ جَمِیلِ بْنِ صَالِحٍ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ(1) بْنِ غَالِبٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «یَنْبَغِی لِلْمُوءْمِنِ أَنْ یَکُونَ فِیهِ ثَمَانُ(2) خِصَالٍ : وَقُورٌ عِنْدَ الْهَزَاهِزِ(3) ، صَبُورٌ عِنْدَ الْبَلاَءِ ، شَکُورٌ عِنْدَ الرَّخَاءِ ، قَانِعٌ(4) بِمَا رَزَقَهُ اللّهُ ، لاَ یَظْلِمُ الاْءَعْدَاءَ ، وَلاَ یَتَحَامَلُ(5) لِلاْءَصْدِقَاءِ ، بَدَنُهُ مِنْهُ فِی تَعَبٍ(6) وَالنَّاسُ مِنْهُ فِی رَاحَةٍ ، إِنَّ الْعِلْمَ(7) خَلِیلُ الْمُوءْمِنِ ، وَالْحِلْمَ(8) وَزِیرُهُ ، وَالصَّبْرَ(9) أَمِیرُ جُنُودِهِ ، وَالرِّفْقَ أَخُوهُ ، وَاللِّینَ(10) وَالِدُهُ» .(11)
3 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ یُونُسَ ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ : عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام ، قَالَ : «الْمُوءْمِنُ یَصْمُتُ(12) لِیَسْلَمَ ، وَیَنْطِقُ لِیَغْنَمَ(13) ، لاَ یُحَدِّثُ أَمَانَتَهُ الاْءَصْدِقَاءَ ، وَلاَ یَکْتُمُ شَهَادَتَهُ مِنَ الْبُعَدَاءِ(14) ، وَلاَ یَعْمَلُ شَیْئاً مِنَ الْخَیْرِ رِیَاءً ، وَلاَ یَتْرُکُهُ حَیَاءً ، إِنْ(15) زُکِّیَ خَافَ مِمَّا(16) یَقُولُونَ ، وَیَسْتَغْفِرُ اللّهَ لِمَا(17) لاَ یَعْلَمُونَ ، لاَ یَغُرُّهُ(18) قَوْلُ مَنْ جَهِلَهُ ، وَیَخَافُ إِحْصَاءَ مَا عَمِلَهُ» .(19)
4 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ بَعْضِ مَنْ رَوَاهُ:
رَفَعَهُ إِلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «الْمُوءْمِنُ(20) لَهُ قُوَّةٌ فِی دِینٍ(21) ، وَحَزْمٌ فِی لِینٍ ، وَإِیمَانٌ فِی یَقِینٍ ، وَحِرْصٌ فِی فِقْهٍ ، وَنَشَاطٌ فِی هُدًی ، وَبِرٌّ فِي
ص: 24
2- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
شايسته است كه مؤمن هشت خصلت داشته باشد: در پيشامدهاى لرزاننده خوددار باشد، در موقع بلاء شكيبا باشد، در نعمت و فراوانى شكرگزار باشد، بدان چه خدا روزيش كرده قانع باشد، بر دشمنان خود ستم نكند، سرباز بر دوستان نباشد (به خاطر دوستان زير بار گناه نرود، به خاطر دوستان پيش از توان خود باربر ندارد خ ل) تنِ خود را رنج دهد و مردم از او آسوده باشند، به راستى دوستِ جانى مؤمن است و بردبارى وزير او است و شكيبائى فرمانده لشكر او، نرمش برادر او است و خوش پذيرشى پدر او.
3- از على بن الحسين (علیه السّلام) فرمود:
مؤمن دم بندد تا سالم ماند و سخن راند تا بهره اى ستاند، سپرده خود را به دوستان باز نگويد و گواهى حق خود را از دوران (دشمنان خ ل) نهان نسازد هيچ كار خيرى را براى خودنمائى نكند و از روى حياء آن را واننهد، اگر او را به خوبى ستايند از آنچه در باره او گويند بيم دارد و از آنچه كه در باره او ندانند آمرزش خواهد، گفتار كسى كه به باطن او نادان است گولش نزند و از آمار كردار خود بيم دارد.
4- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
مؤمن داراى نيرو است در دين دارى، و احتياط كارى در خوش پذيرائى و ايمان با يقين و اطمينان، و حرص در فهم احكام و نشاط در راه حق، و نيك رفتارى با استوارى در دين، و دانش در بردبارى و زيركى با نرمش، و سخاوت در جاى شايسته، و ميانه روى
ص: 25
اسْتِقَامَةٍ ، وَعِلْمٌ فِی حِلْمٍ ، وَکَیْسٌ(1) فِی رِفْقٍ ، وَسَخَاءٌ فِی حَقٍّ ، وَقَصْدٌ فِی غِنًی ، وَتَجَمُّلٌ(2) فِی فَاقَةٍ ، وَعَفْوٌ فِی قُدْرَةٍ ، وَطَاعَةٌ لِلّهِ(3) فِی نَصِیحَةٍ ، وَانْتِهَاءٌ فِی شَهْوَةٍ ، وَوَرَعٌ فِی رَغْبَةٍ ، وَحِرْصٌ(4) فِی جِهَادٍ(5) ، وَصَلاَةٌ فِی شُغُلٍ(6) ، وَصَبْرٌ فِی شِدَّةٍ ، وَفِی الْهَزَاهِزِ وَقُورٌ ، وَ(7) فِی الْمَکَارِهِ صَبُورٌ ، وَفِی الرَّخَاءِ شَکُورٌ ، وَ(8) لاَ یَغْتَابُ وَلاَ یَتَکَبَّرُ ، وَلاَ یَقْطَعُ الرَّحِمَ ، وَلَیْسَ بِوَاهِنٍ وَلاَ فَظٍّ(9) وَلاَ غَلِیظٍ ، وَ(10) لاَ یَسْبِقُهُ بَصَرُهُ(11) ، وَلاَ یَفْضَحُهُ بَطْنُهُ ، وَلاَ یَغْلِبُهُ فَرْجُهُ ، وَلاَ یَحْسُدُ النَّاسَ ، یُعَیَّرُ وَلاَ یُعَیِّرُ ، وَلاَ یُسْرِفُ(12) ، یَنْصُرُ الْمَظْلُومَ ، وَیَرْحَمُ الْمِسْکِینَ ، نَفْسُهُ مِنْهُ فِی عَنَاءٍ ، وَالنَّاسُ مِنْهُ فِی رَاحَةٍ ، لاَ یَرْغَبُ فِی عِزِّ(13) الدُّنْیَا ، وَلاَ یَجْزَعُ مِنْ ذُلِّهَا(14) ، لِلنَّاسِ هَمٌّ قَدْ أَقْبَلُوا عَلَیْهِ ، وَ(15) لَهُ هَمٌّ قَدْ شَغَلَهُ ، لاَ یُری فِی حُکْمِهِ(16) نَقْصٌ ، وَلاَ(17) فِی رَأْیِهِ وَهْنٌ ، وَلاَ فِی دِینِهِ ضَیَاعٌ(18) ، یُرْشِدُ مَنِ اسْتَشَارَهُ ، وَیُسَاعِدُ مَنْ سَاعَدَهُ ، وَیَکِیعُ(19) عَنِ الْخَنَا(20) وَالْجَهْلِ» .(21)
ص: 26
در توانگرى، و تجمّل در ندارى، و گذشت در حال قدرت بر انتقام، و طاعت خدا با خير خواهى (نسبت به خدا و ائمه مسلمانان يا نسبت به مؤمنان يا بطور كلّى و نصيحت براى خدا كردار با اخلاص است براى او چنانچه در خبر است كه: در سه چيز، دل مرد مسلمان دغلى نكند: اخلاص در عمل براى خدا، و خيرخواهى براى ائمه مسلمين، و ملازمت جماعت آنان، و در نهايه گفته است: دين، نصيحت براى خدا و رسول خدا و كتاب خدا و ائمه مسلمانان و همه مسلمانان است- از مجلسى (رحمه الله) و باز ايستادن از كارهاى زشت است با وجود شهوت و ميل (زيرا در صورت عدم شهوت، ترك عمل، اهميّتى ندارد، چون كودك خردسالى كه زنا نكند) و پارسائى و خوددارى از محرّمات با وجود رغبت بدانها، و حرص در كار خير با سختى و مشقّت، و نماز خواندن با گرفتارى، و شكيبائى در حال سختى.
مؤمن در پيش آمدهاى لرزاننده با وقار و پايدار است و در ناگواريها شكيبا است و در حال نعمت و فراوانى شكرگزار، نه غيبت كند و نه بزرگى فروشد و نه قطع رحم كند، مؤمن نه سست است و نه تندخو و نه سخت دل، چشم او از او پيش نيفتد و بى اختيار به هرجا ننگرد و شكمش او را رسوا نكند و فرجش در شهوت بر او چيره نگردد، به مردم حسد نبرد، سرزنش شنود و سرزنش نكند، اسراف نورزد، ستمديده را يارى كند و به مستمندان مهربانى كند، خودش را در رنج اندازد و مردم از او در آسايشند، در عزّت دنيا رغبت ندارد و از خوارى آن بيتابى نكند، مردم همه را وجهه همّتى است كه روى بدان آورند و او هم وجهه همتى دارد كه بدان اندر است، در قضاوتش كاستى ديده نشود و در رأى او سستى نباشد و در دينش گمشده نيست، هر كه از او مشورت جويد، به راه راستش رهبرى كند و هر كه از او كمك خواهد، به او كمك رساند و از هرزه گوئى و نادانى بهراسد.
ص: 27
5 . عَنْهُ(1) ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا رَفَعَهُ : عَنْ أَحَدِهِمَا علیهماالسلام ، قَالَ : «مَرَّ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام بِمَجْلِسٍ مِنْ قُرَیْشٍ ، فَإِذَا(2) هُوَ بِقَوْمٍ(3) بِیضٍ(4) ثِیَابُهُمْ ، صَافِیَةٍ أَلْوَانُهُمْ ، کَثِیرٍ ضِحْکُهُمْ ، یُشِیرُونَ بِأَصَابِعِهِمْ إِلی مَنْ یَمُرُّ(5) بِهِمْ ، ثُمَّ مَرَّ علیه السلام بِمَجْلِسٍ لِلاْءَوْسِ(6) وَالْخَزْرَجِ ، فَإِذَا قَوْمٌ(7) بُلِیَتْ مِنْهُمُ الاْءَبْدَانُ ، وَدَقَّتْ مِنْهُمُ الرِّقَابُ ، وَاصْفَرَّتْ مِنْهُمُ الاْءَلْوَانُ ، وَقَدْ تَوَاضَعُوا(8) بِالْکَلاَمِ ، فَتَعَجَّبَ(9) عَلِیٌّ علیه السلام مِنْ ذلِکَ ، وَدَخَلَ(10) عَلی رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله ، فَقَالَ : بِأَبِی أَنْتَ وَأُمِّی ، إِنِّی(11) مَرَرْتُ بِمَجْلِسٍ لاِآلِ(12) فُلاَنٍ ، ثُمَّ وَصَفَهُمْ ، وَ(13) مَرَرْتُ بِمَجْلِسٍ لِلاْءَوْسِ(14) وَالْخَزْرَجِ ، فَوَصَفَهُمْ . ثُمَّ قَالَ علیه السلام : وَجَمِیعٌ مُوءْمِنُونَ ، فَأَخْبِرْنِی یَا رَسُولَ اللّهِ ، بِصِفَةِ الْمُوءْمِنِ .
فَنَکَسَ(15) رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله (16) ، ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ(17) ، فَقَالَ : عِشْرُونَ خَصْلَةً(18) فِی الْمُوءْمِنِ ، فَإِنْ لَمْ تَکُنْ(19) فِیهِ لَمْ یَکْمُلْ إِیمَانُهُ .
إِنَّ مِنْ أَخْلاَقِ الْمُوءْمِنِینَ یَا عَلِیُّ : الْحَاضِرُونَ الصَّلاَةَ(20) ، وَالْمُسَارِعُونَ(21) إِلَی الزَّکَاةِ ،
ص: 28
5- يكى از دو امام (امام باقر يا امام صادق (علیه السّلام) فرمايد:
امير المؤمنين (علیه السّلام) به انجمنى از مردم قريش گذر كرد، بر خلاف انتظار، ديد همه جامهاى سفيد در بر دارند و رنگ و روى آنها با صفا است، پر مى خندند، و هر كس به آنها مى گذرد او را انگشت نما مى سازد (او را مسخره مى كنند و وسيله تفريح خود نمايند) سپس به انجمنى از اوس و خزرج (انصار مدينه) گذر كرد، ديد مردمى هستند فرسوده تن، گردنِ آنها لاغر شده و رنگ آنها از رياضت زرد است و در سخن و گفتارِ خود با تواضع هستند.
على (علیه السّلام) از اين دو انجمن در شگفت شد (چون قدرت انصار براى زندگى بيشتر بود و بهتر مى توانستند خوشگذرانى كنند زيرا در وطن خود بودند و داراى ثروت و نسبت به دين از قريش دورتر بودند و دين اسلام از قريش براى آنها به ارمغان آمده بود و در حقيقت تأثير ديانت و توجه به دين اسلام، انصار را چنين كرده بود و قريش از بى توجهى به دين به آن صورت شده بودند و اين خود مايه تعجّب على (علیه السّلام) گرديد) آن حضرت، خدمت رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) رسيد و گفت: پدر و مادرم بقربانت، من به انجمنى از آل فلان رسيدم، و حال آنها را شرح داد، و به انجمنى از اوس و خزرج رسيدم، و حال آنها را شرح داد، سپس عرض كرد: همه اينها هم در شمار مؤمنان هستند؟
يا رسول اللَّه! به من وصف مؤمن را خبر بده. رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) سر بزير افكند و سپس سر برداشت و فرمود:
در مؤمن بيست خصلت است و اگر آنها در وى نباشند، ايمانش كامل نيست، به راستى اى على، از اخلاق مؤمنان است كه:
1- در نماز جماعت حاضرند 2- به پرداخت زكاة شتابانند 3- به مستمندان خوراك دهند 4- دست مهر بر سر يتيم كشند 5- جامه هاى خود را پاكيزه دارند 6- كمر خود را محكم بندند
ص: 29
وَالْمُطْعِمُونَ الْمِسْکِینَ(1)، الْمَاسِحُونَ رَأْسَ(2) الْیَتِیمِ، الْمُطَهِّرُونَ أَطْمَارَهُمْ(3)، الْمُتَّزِرُونَ(4) عَلی أَوْسَاطِهِمُ ؛ الَّذِینَ إِنْ(5) حَدَّثُوا لَمْ یَکْذِبُوا(6) ، ··· î وَإِذَا(7) وَعَدُوا لَمْ یُخْلِفُوا ، وَإِذَا(8) ائْتُمِنُوا لَمْ یَخُونُوا ، وَإِذَا(9) تَکَلَّمُوا صَدَقُوا ، رُهْبَانٌ بِاللَّیْلِ(10) ، أُسُدٌ(11) بِالنَّهَارِ(12) ، صَائِمُونَ النَّهَارَ ، قَائِمُونَ اللَّیْلَ(13) ، لاَ یُوءْذُونَ جَارا ، وَلاَ یَتَأَذّی بِهِمْ جَارٌ ؛ الَّذِینَ مَشْیُهُمْ(14) عَلی الاْءَرْضِ هَوْنٌ(15) ، وَخُطَاهُمْ إِلی بُیُوتِ الاْءَرَامِلِ(16) ، وَعَلی أَثَرِ الْجَنَائِزِ ؛ جَعَلَنَا اللّهُ وَإِیَّاکُمْ مِنَ الْمُتَّقِینَ» .(17)
6. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ عُرْوَةَ ، عَنْ أَبِی الْعَبَّاسِ ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَنْ سَرَّتْهُ حَسَنَتُهُ وَسَاءَتْهُ سَیِّئَتُهُ(18) ، ··· î فَهُوَ مُوءْمِنٌ» .(19)
7. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ زَعْلاَنَ(20) ، عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ الْخُرَاسَانِیِّ ، عَنْ عَمْرِو بْنِ جُمَیْعٍ الْعَبْدِیِّ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «شِیعَتُنَا(21) الشَّاحِبُونَ(22) الذَّابِلُونَ(23) النَّاحِلُونَ(24) ، الَّذِینَ إِذَا جَنَّهُمُ(25) اللَّیْلُ(26) ، اسْتَقْبَلُوهُ بِحُزْنٍ(27)» .(28)
ص: 30
7- آن كسانى كه اگر خبرى گويند، دروغ نگويند 8- اگر وعده كنند تخلّف نكنند. 9- اگر امانتى گيرند، در آن خيانت نورزند 10- چون سخن كنند، راست گويند 11- در شب، چون راهبان، عبادت كنند 12- در روز، چون شيران دلير باشند 13- روزها روزه دارند 14- و شبها را به عبادت گذرانند 15- همسايه نيازارند 16- همسايه از آنها آزار نكشد (فرق ميان اين و پيشتر اين است كه مقصود از همسايه در اول، پناهنده است و در دوّم، همسايه خانه، يا در اوّل، همسايه خانه است و در دوّم، همسايه در مجلس و مركب، يا مقصود از اوّلى، آزار بى واسطه است و از دوّمى، آزار بواسطه خدم و اعوان- از مجلسى ره- ولى ظاهر اين است كه مقصود از اوّل، تعدّى به حقوق همسايه است و مقصود از دوّم اينكه وضعى دارد مناسب با حال همسايه مؤمن خود و كارهايى را هم كه تعدّى به حقّ همسايه نيست ولى بسا مايه آزار او است، مرتكب نمى شود) 17- آنها كه آرام بر زمين راه مى روند 18- به خانه بيوه زنان سركشى كنند 19- دنباله جنازه مردگان بروند 20- خدا ما و شما را از متّقيان سازد (از اين جمله برآيد كه وصف بيستم مؤمن، همان تقوى است، فتدبّر).
6- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه از حسنه خود شاد گردد و از كردار بد خود بدش آيد، مؤمن است.
7- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
شيعه ما، رنگ پريده هايند (از بيم دشمن و از رياضت)، لب خشكهايند (از روزه)، لاغرهايند (از كم خورى)، آن كسانى كه چون شب آيد با اندوه از آن استقبال كنند (براى توجه به حق و درك مسئوليتِ خود).
ص: 31
8 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسی ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عُمَرَ الْیَمَانِیِّ ، عَنْ رَجُلٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «شِیعَتُنَا أَهْلُ الْهُدی ، وَأَهْلُ(1) التُّقی(2) ، وَأَهْلُ الْخَیْرِ ، وَأَهْلُ الاْءِیمَانِ ، وَأَهْلُ الْفَتْحِ وَ(3) الظَّفَرِ» .(4)
9 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ ، عَنْ مَنْصُورٍ بُزُرْجَ ، عَنْ مُفَضَّلٍ ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِیَّاکَ(5) وَالسَّفِلَةَ(6) ، فَإِنَّمَا(7) شِیعَةُ(8) عَلِیٍّ علیه السلام مَنْ عَفَّ(9) بَطْنُهُ وَفَرْجُهُ ، وَاشْتَدَّ جِهَادُهُ(10) ، وَعَمِلَ لِخَالِقِهِ ، وَرَجَا ثَوَابَهُ ، وَخَافَ عِقَابَهُ ، فَإِذَا رَأَیْتَ أُولئِکَ ، فَأُولئِکَ شِیعَةُ جَعْفَرٍ علیه السلام » .(11)
10. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ رِئَابٍ ، عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ شِیعَةَ عَلِیٍّ علیه السلام کَانُوا خُمْصَ(12) الْبُطُونِ ، ذُبُلَ الشِّفَاهِ(13) ، أَهْلَ(14) رَأْفَةٍ وَعِلْمٍ وَحِلْمٍ ، یُعْرَفُونَ(15) بِالرَّهْبَانِیَّةِ(16) ، فَأَعِینُوا عَلی مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ بِالْوَرَعِ وَالاِجْتِهَادِ» .(17)
11. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ ، عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ ، قَالَ :
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِنَّمَا الْمُوءْمِنُ الَّذِی(18) إِذَا غَضِبَ ، لَمْ یُخْرِجْهُ غَضَبُهُ مِنْ(19) حَقٍّ ؛ وَإِذَا رَضِیَ ، لَمْ یُدْخِلْهُ رِضَاهُ فِی بَاطِلٍ ؛ وَإِذَا قَدَرَ ، لَمْ یَأْخُذْ أَکْثَرَ مِمَّا لَهُ(20)» .(21)
12. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ
ص: 32
8- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
شيعه ما اهل هدايت، أهل تقوى، أهل خير، أهل ايمان، أهل فتح و ظفر مى باشند.
9- از مفضل، كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
بپرهيز از مردم پست و اراذل، همانا شيعه على كسى است كه شكم و فرج پارسا دارد و سخت مى كوشد و براى خالقِ خود كار مى كند و اميد ثواب او دارد و از كيفر او مى ترسد، هر گاه آنها را ديدى آنانند شيعه جعفر.
10- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
به راستى شيعه على شكم به پشت چسبنده ها (از روزه و رياضت) و لب خشكها بودند كه اهل رأفت و دانش و بردبارى بودند و به گوشه گيرى شناخته مى شدند، كمك كنيد بدان عقيده اى كه داريد، به ورع و اجتهاد.
11- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
همانا مؤمن كسى است كه چون خشم گيرد، خشمش او را از حق بدر نبرد و چون بپسندد، پسندش او را به باطل نكشاند و چون توانست بيش از آنچه از او است بر نگيرد.
12- از سليمان بن خالد كه امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
ص: 33
عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ ، عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام (1) : «یَا سُلَیْمَانُ ، أَ تَدْرِی(2) مَنِ الْمُسْلِمُ؟» قُلْتُ : جُعِلْتُ فِدَاکَ ، أَنْتَ أَعْلَمُ ، قَالَ : «الْمُسْلِمُ مَنْ سَلِمَ الْمُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَیَدِهِ(3)».
ثُمَّ قَالَ : «وَ تَدْرِی(4) مَنِ الْمُوءْمِنُ؟» قَالَ(5) : قُلْتُ : أَنْتَ أَعْلَمُ ، قَالَ(6) : «الْمُوءْمِنُ مَنِ ائْتَمَنَهُ الْمُسْلِمُونَ(7) عَلی أَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ ، وَالْمُسْلِمُ حَرَامٌ عَلَی الْمُسْلِمِ أَنْ یَظْلِمَهُ ، أَوْ یَخْذُلَهُ(8) ، أَوْ یَدْفَعَهُ دَفْعَةً تُعَنِّتُهُ(9)» .(10)
13 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ ، عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّمَا الْمُوءْمِنُ الَّذِی إِذَا رَضِیَ ، لَمْ یُدْخِلْهُ رِضَاهُ فِی إِثْمٍ وَلاَ بَاطِلٍ ؛ وَإِذَا(11) سَخِطَ ، لَمْ یُخْرِجْهُ سَخَطُهُ مِنْ قَوْلِ الْحَقِّ ؛ وَالَّذِی إِذَا قَدَرَ ، لَمْ تُخْرِجْهُ(12)
قُدْرَتُهُ إِلَی التَّعَدِّی إِلی مَا لَیْسَ لَهُ بِحَقٍّ» .(13)
14 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنْ أَبِی الْبَخْتَرِیِّ رَفَعَهُ(14) ، قَالَ : سَمِعْتُهُ یَقُولُ : «الْمُوءْمِنُونَ هَیِّنُونَ(15) لَیِّنُونَ(16) ، کَالْجَمَلِ الاْءَنِفِ(17) ، إِنْ(18) قِیدَ انْقَادَ ، وَإِنْ أُنِیخَ عَلی صَخْرَةٍ اسْتَنَاخَ» .(19)
15. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ ، عَنِ السَّکُونِیِّ :
ص: 34
اى سليمان، تو مى دانى كه مسلمان كيست؟ گفتم: شما بهتر مى دانيد، فرمود:
مسلمان كسى است كه مسلمانان از زبان و دستش سالم بمانند، سپس فرمود: مى دانى مؤمن كيست؟ گويد: گفتم: شما داناتريد، فرمود: راستى مؤمن كسى است كه مسلمانان مال و جانشان را به او بسپارند، بر مسلمان حرام است كه به مسلمان ديگر ستم كند يا او را واگذارد و يارى نكند، يا او را از خود براند بطورى كه در رنج اندازد.
13- از امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
همانا مؤمن كسى است كه چون بپسندد، پسندش او را به گناه و باطل نكشد و هر گاه خشم گيرد، خشمش او را از گفتار حق بدر نبرد و آنكه هر گاه توانا شود توانائى وى او را به تعدّى بدان چه حق او نيست نكشاند.
14- از ابى البخترى (وهب بن وهب قرشى است كه از امام صادق (علیه السّلام) روايت كند، عامى و ضعيف است، و امام صادق (علیه السّلام) مادرش را بزنى گرفته، و ظاهراً ضمير (سمعته) به امام صادق (علیه السّلام) برگردد) گويد: شنيدمش مى فرمود:
مؤمنان هموار و خوش پذيرايند مانند شتر مهار در بينى نشسته، هر وقت او را بكشند مى رود و هر گاه بر سر سنگش بخوابانند همان جا بخوابد.
15- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود: سه تا از نشانه هاى مؤمن است:
ص: 35
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «ثَلاَثَةٌ مِنْ عَلاَمَاتِ الْمُوءْمِنِ : الْعِلْمُ بِاللّهِ ، وَمَنْ یُحِبُّ ، وَمَنْ یَکْرَهُ(1)» .(2)
16 . وَ بِهذَا الاْءِسْنَادِ ، قَالَ(3) : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : الْمُوءْمِنُ کَمِثْلِ شَجَرَةٍ(4) لاَ یَتَحَاتُّ(5) وَرَقُهَا فِی شِتَاءٍ وَلاَ(6) صَیْفٍ ، قَالُوا : یَا رَسُولَ اللّهِ ، وَ(7) مَا هِیَ؟ قَالَ : النَّخْلَةُ(8)» .(9)
17 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أُورَمَةَ ، عَنْ أَبِی إِبْرَاهِیمَ الاْءَعْجَمِیِّ ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «الْمُوءْمِنُ حَلِیمٌ لاَ یَجْهَلُ ، وَإِنْ جُهِلَ عَلَیْهِ یَحْلُمُ(10) ؛ وَلاَ یَظْلِمُ ، وَإِنْ ظُلِمَ غَفَرَ ؛ وَلاَ یَبْخَلُ(11) ، وَإِنْ بُخِلَ(12) عَلَیْهِ صَبَرَ» .(13)
18 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مِهْرَانَ ، عَنْ مُنْذِرِ بْنِ جَیْفَرٍ(14) ، عَنْ آدَمَ أَبِی الْحُسَیْنِ(15) اللُّوءْلُوءِیِّ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «الْمُوءْمِنُ مَنْ طَابَ مَکْسَبُهُ ، وَحَسُنَتْ خَلِیقَتُهُ ، وَصَحَّتْ سَرِیرَتُهُ ، وَأَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ ، وَأَمْسَکَ الْفَضْلَ مِنْ کَلاَمِهِ ، وَکَفَی النَّاسَ شَرَّهُ(16) ، وَأَنْصَفَ النَّاسَ مِنْ نَفْسِهِ» .(17)
19. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ ، عَنِ الْحَسَنِ(18) بْنِ عَلِیٍّ ، عَنْ أَبِی کَهْمَسٍ(19) ، عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ خَالِدٍ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ :
ص: 36
علم به خدا، و علم به هر كه را خدا دوست دارد، و هر كه را بد دارد.
16- رسول خدا (علیه السّلام) فرمود:
مؤمن چون درختى است كه برگ آن نريزد نه در زمستان و نه در تابستان، گفتند: يا رسول اللَّه، آن درخت كدام است؟ فرمود:
نخل خرما (يعنى مؤمن هميشه سرسبز و بارور و مورد استفاده است و در يك حال است).
17- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
مؤمن بردبارى است كه نادانى نورزد و اگر به او نادانى كنند بردبار باشد و ستم نكند و اگر ستم شود گذشت كند، بخل نكند و اگر از او دريغ كنند صبر كند.
18- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
مؤمن كسى است كه كسبش پاك باشد و اخلاقش خوش باشد و درونش نيكو باشد و فزونى مال خود را انفاق كند و از سخنِ زيادى خوددار باشد و مردم از شرّ او محفوظ باشند و از طرف خود به مردم حق بدهد.
19- از امام باقر (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
آيا شما را از مؤمن آگاه نكنم؟ كسى است كه مردم او را نسبت به جان و مال خود امين شمارند، آيا شما را آگاه نكنم از
ص: 37
«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : أَ لاَ أُنَبِّئُکُمْ بِالْمُوءْمِنِ(1)؟ مَنِ ائْتَمَنَهُ الْمُوءْمِنُونَ(2) عَلی أَنْفُسِهِمْ وَأَمْوَالِهِمْ(3) ؛ أَ لاَ أُنَبِّئُکُمْ بِالْمُسْلِمِ(4)؟ مَنْ سَلِمَ الْمُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَیَدِهِ(5) ؛ وَالْمُهَاجِرُ مَنْ هَجَرَ(6) السَّیِّئَاتِ وَتَرَکَ مَا حَرَّمَ اللّهُ(7) ، وَالْمُوءْمِنُ حَرَامٌ عَلَی الْمُوءْمِنِ أَنْ یَظْلِمَهُ ، أَوْ یَخْذُلَهُ ، أَوْ یَغْتَابَهُ ، أَوْ یَدْفَعَهُ دَفْعَةً» .(8)
20 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ الْعَطَّارِ ، عَنْ جَابِرٍ ، قَالَ : قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «إِنَّمَا شِیعَةُ عَلِیٍّ علیه السلام الْحُلَمَاءُ الْعُلَمَاءُ(9) ، الذُّبُلُ الشِّفَاهِ ، تُعْرَفُ(10) الرَّهْبَانِیَّةُ عَلی(11) وُجُوهِهِمْ» .(12)
21 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، 2 / 165
عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ مَعْرُوفِ بْنِ خَرَّبُوذَ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «صَلّی(13) أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام بِالنَّاسِ الصُّبْحَ بِالْعِرَاقِ ، فَلَمَّا(14) انْصَرَفَ وَعَظَهُمْ ، فَبَکی وَأَبْکَاهُمْ مِنْ خَوْفِ اللّهِ ، ثُمَّ قَالَ : أَمَا وَاللّهِ ، لَقَدْ عَهِدْتُ أَقْوَاماً عَلی عَهْدِ خَلِیلِی رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله ، وَ(15) إِنَّهُمْ لَیُصْبِحُونَ وَیُمْسُونَ شُعْثا(16) غُبْرا(17) خُمْصا(18) ، بَیْنَ أَعْیُنِهِمْ کَرُکَبِ(19) الْمِعْزی(20) ، یَبِیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّدا وَقِیَاما ، یُرَاوِحُونَ بَیْنَ أَقْدَامِهِمْ وَجِبَاهِهِمْ(21) ، یُنَاجُونَ رَبَّهُمْ ، وَیَسْأَلُونَهُ(22) فَکَاکَ رِقَابِهِمْ مِنَ النَّارِ ، وَاللّهِ لَقَدْ رَأَیْتُهُمْ مَعَ(23) هذَا وَهُمْ خَائِفُونَ مُشْفِقُونَ» .(24)
22. عَنْهُ(25) ، عَنِ السِّنْدِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الصَّلْتِ ، عَنْ
ص: 38
مسلمان؟ كسى است كه مسلمانان از دست و زبانش سالم باشند و آزار نكشند، مهاجر كسى است كه از بدكاريها دورى كرده و آنچه را خدا حرام كرده ترك نموده، و مؤمن آن كسى است كه حرام است بر مؤمن به او ستم كند و او را واگذارد يا غيبت كند يا يك باره از خود براند.
20- امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
همانا شيعه على (علیه السّلام) حليمانند، دانشمندانند، و لب بستگانند كه اثر عبادت از چهره آنها شناخته شود.
21- امام باقر (علیه السّلام) فرمود كه:
امير المؤمنين (علیه السّلام) در عراق نماز بامداد را با مردم خواند و چون رو برگرداند آنها را پند داد و گريست و آنها را گرياند از خوف خدا، سپس فرمود: به خدا در عهد دوستم رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) مردمى را به ياد دارم كه بام و شام مى كردند ژوليده و گرد آلود و گرسنه، ميان دو چشمشان چون سر زانوى گوسپند داغ سجده داشت، با سجده و عبادتِ پروردگار شب را به سر مى برند و به نوبت گام و پيشانى بر زمين مى سائيدند، با پروردگار خود مناجات مى كردند و از او درخواست مى كردند آنها را از دوزخ آزاد كند، به خدا ديدم كه آنها با اين حال ترسان و نگران بودند.
22- از على بن الحسين (علیه السّلام) فرمود:
ص: 39
أَبِی حَمْزَةَ : عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام ، قَالَ : «صَلّی أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام الْفَجْرَ ، ثُمَّ لَمْ یَزَلْ فِی مَوْضِعِهِ حَتّی صَارَتِ الشَّمْسُ عَلی(1) قِیدِ(2) رُمْحٍ ، وَأَقْبَلَ(3) عَلَی النَّاسِ بِوَجْهِهِ ، فَقَالَ : وَاللّهِ لَقَدْ أَدْرَکْتُ أَقْوَاما یَبِیتُونَ(4) لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَقِیَاماً ، یُخَالِفُونَ(5) بَیْنَ جِبَاهِهِمْ وَرُکَبِهِمْ ، کَأَنَّ زَفِیرَ النَّارِ فِی آذَانِهِمْ ؛ إِذَا(6) ذُکِرَ اللّهُ عِنْدَهُمْ مَادُوا(7) کَمَا یَمِیدُ(8) الشَّجَرُ ، کَأَنَّمَا(9) الْقَوْمُ بَاتُوا(10) غَافِلِینَ» .
قَالَ : «ثُمَّ قَامَ ، فَمَا رُئِیَ ضَاحِکا حَتّی قُبِضَ صَلَوَاتُ اللّهِ عَلَیْهِ» .(11)
23 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ صَالِحِ بْنِ السِّنْدِیِّ ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ بَشِیرٍ ، عَنِ
الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْرِفَ أَصْحَابِی ، فَانْظُرْ(12) مَنِ اشْتَدَّ وَرَعُهُ ، وَخَافَ خَالِقَهُ ، وَرَجَا ثَوَابَهُ ، فَإِذَا(13) رَأَیْتَ هوءُلاَءِ ، فَهوءُلاَءِ أَصْحَابِی» .(14)
24 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ شَمُّونٍ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عَمْرِو بْنِ الاْءَشْعَثِ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ حَمَّادٍ الاْءَنْصَارِیِّ ، عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبِی الْمِقْدَامِ ، عَنْ أَبِیهِ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : شِیعَتُنَا الْمُتَبَاذِلُونَ فِی وَلاَیَتِنَا ، الْمُتَحَابُّونَ فِی مَوَدَّتِنَا ، الْمُتَزَاوِرُونَ(15) فِی إِحْیَاءِ أَمْرِنَا ؛ الَّذِینَ إِنْ(16) غَضِبُوا لَمْ یَظْلِمُوا ، وَإِنْ رَضُوا لَمْ یُسْرِفُوا ، بَرَکَةٌ عَلی مَنْ جَاوَرُوا ، سِلْمٌ لِمَنْ خَالَطُوا» .(17)
25 . عَنْهُ(18) ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ
ص: 40
امير المؤمنين (علیه السّلام) نماز فجر را خواند و در جاى خود ماند تا خورشيد تا اندازه يك نيزه برآمد و رو به مردم كرد و فرمود:
به خدا مردمى را ديدم كه براى پروردگارِ خود همه شب را به سجده و عبادت به سر مى كردند و پيشانيها و زانوهاى خود را به دنبال هم (به نوبت) بر خاك مى نهادند، گويا نفس زدن دوزخ در گوش آنها بود و هر گاه نام خدا در بر آنها برده مى شد ميلرزيدند چنانچه درخت به لرزه آيد، گويا آن مردم خود باخته حق بودند (گويا اين مردم در خوابِ مرگ، عمر مى گذرانند خ ل) فرمود: سپس از جا برخاست و خندان ديده نشد تا وفات كرد صلوات اللَّه عليه.
23- از مفضل بن عمر كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر گاه بخواهى يارانِ مرا بشناسى، بنگر به كسى كه سخت پارسا است و از آفريدگارِ خود بيمناك است و به ثوابِ او اميدوار است و هر گاه اينان را ديدار كردى، هم آنان ياران منند.
24- از امام باقر (علیه السّلام) كه امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
شيعه ما آنهايند كه در دوستى ما به يك ديگر بخشش كنند و در مهرِ ما يك ديگر را دوست دارند و براى زنده داشتن كارِ ما از هم ديدن كنند، آن كسانى كه اگر خشم كنند ستم نكنند و اگر بپسندند از حدّ بدر نروند، بركت باشند براى هر كه همسايه اند و هر كه در آميزند بسازند.
25- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
ص: 41
عِیسَی النَّهْرِتِیرِیِّ(1): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ عَرَفَ اللّهَ وَعَظَّمَهُ(2) مَنَعَ فَاهُ مِنَ الْکَلاَمِ ، وَبَطْنَهُ مِنَ الطَّعَامِ ، وَعَفَا(3) نَفْسَهُ بِالصِّیَامِ وَالْقِیَامِ .
قَالُوا : بِآبَائِنَا(4) وَأُمَّهَاتِنَا یَا رَسُولَ اللّهِ(5) ، هوءُلاَءِ أَوْلِیَاءُ اللّهِ؟
قَالَ : إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللّهِ سَکَتُوا ؛ فَکَانَ سُکُوتُهُمْ ذِکْرا(6) ، وَنَظَرُوا ؛ فَکَانَ نَظَرُهُمْ عِبْرَةً ، وَنَطَقُوا ؛ فَکَانَ نُطْقُهُمْ حِکْمَةً ، وَمَشَوْا ؛ فَکَانَ مَشْیُهُمْ بَیْنَ النَّاسِ بَرَکَةً ، لَوْ لاَ الاْآجَالُ الَّتِی قَدْ کُتِبَتْ(7) عَلَیْهِمْ ، لَمْ تَقِرَّ(8) أَرْوَاحُهُمْ فِی أَجْسَادِهِمْ ؛ خَوْفا مِنَ الْعَذَابِ(9) ، وَشَوْقاً إِلَی الثَّوَابِ» .(10)
26 . عَنْهُ(11) ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ مِنَ الْعِرَاقِیِّینَ رَفَعَهُ ، قَالَ : خَطَبَ النَّاسَ(12) الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ صَلَوَاتُ اللّهِ عَلَیْهِمَا ، فَقَالَ : «أَیُّهَا النَّاسُ ، أَنَا(13) أُخْبِرُکُمْ عَنْ أَخٍ(14) لِی کَانَ مِنْ(15) أَعْظَمِ النَّاسِ فِی عَیْنِی ، وَکَانَ رَأْسُ مَا عَظُمَ بِهِ(16) فِی عَیْنِی صِغَرَ الدُّنْیَا فِی عَیْنِهِ ، کَانَ خَارِجاً مِنْ سُلْطَانِ بَطْنِهِ ؛ فَلاَ یَشْتَهِی(17) مَا لاَ یَجِدُ ، وَلاَ یُکْثِرُ إِذَا وَجَدَ ، کَانَ خَارِجاً مِنْ سُلْطَانِ فَرْجِهِ ؛ فَلاَ یَسْتَخِفُّ(18) لَهُ عَقْلَهُ وَلاَ رَأْیَهُ ، کَانَ خَارِجاً مِنْ سُلْطَانِ الْجَهَالَةِ ؛ فَلاَ یَمُدُّ یَدَهُ إِلاَّ عَلی ثِقَةٍ لِمَنْفَعَةٍ(19) ، کَانَ لاَ یَتَشَهّی(20) وَلاَ یَتَسَخَّطُ وَلاَ یَتَبَرَّمُ(21)، کَانَ أَکْثَرَ دَهْرِهِ صَمَّاتا(22) ، فَإِذَا قَالَ ، بَذَّ(23) الْقَائِلِینَ ، کَانَ لاَ یَدْخُلُ فِی مِرَاءٍ(24) ، وَلاَ یُشَارِکُ فِی دَعْوًی ، وَلاَ یُدْلِی بِحُجَّةٍ حَتّی یَری(25) قَاضِیا ، وَ(26) کَانَ لاَ یَغْفُلُ عَنْ إِخْوَانِهِ ، وَ لاَ یَخُصُّ نَفْسَهُ بِشَیْءٍ دُونَهُمْ ،
ص: 42
هر كه خدا را شناخت و بزرگوار دانست، دهانش را از سخن ببندد و شكمش را از خوراك، و خود را به روزه و عبادت فرسوده سازد، گفتند: يا رسول اللَّه، پدران و مادران ما قربانت، اينان اولياء خدايند؟
فرمود: راستى كه اولياء خدا خموشى گيرند و خموشى آنها ياد خدا است، نگاه كنند و نگاهشان عبرت است، و سخن گويند و سخنشان حكمت است، در راه روند و راه رفتن آنها ميان مردم بركت است، اگر نبود عمر مقدّرى كه بر ايشان نوشته شده، جانشان در كالبدشان بر جا نمى ماند از بيم عذاب و از شوق ثواب.
26- حسن بن على (علیه السّلام) براى مردم خطبه خوانده و فرمود:
أيا مردم، به شما گزارش مى دهم از برادرى كه داشتم و بزرگترين مردمش در چشمِ خود مى پنداشتم و سرآمد بزرگوارى او در چشم من زبونى و كوچكى دنيا بود در چشم او، او از تسلط شكم خود بدر بود، آنچه را نداشت نمى خواست و آنچه را هم داشت بسيار نمى خورد، از تسلط فرجِ خود هم به در بود و خرد و رأيش به خاطر آن سبك و كم وزن نمى شدند، از تسلط و نادانى بدر بود و دست دراز نمى كرد مگر نزد معتمدى براى سودى، شيوه اش اين بود كه دل نمى داد و خشم نمى گرفت و خسته نمى شد، بيشتر روزگارش خاموش بود و چون زبان به گفتار مى گشود، گوى سبقت از گوينده ها مى ربود، در بحث و مناقشه علمى وارد نمى شد و در دعوى ديگران، شركت نمى كرد و حجّتى نمى آورد تا قاضى را ببيند (تا خود را در مسند قضاوت بيند خ ل).
شيوه اش اين بود كه از برادرانش غفلت نمى نمود و خود را به
ص: 43
کَانَ ضَعِیفا مُسْتَضْعَفا ، فَإِذَا(1) جَاءَ الْجِدُّ(2) کَانَ لَیْثا عَادِیا(3) ، کَانَ لاَ یَلُومُ أَحَداً فِیمَا یَقَعُ الْعُذْرُ فِی مِثْلِهِ حَتّی یَرَی اعْتِذَاراً(4) ، کَانَ(5) یَفْعَلُ مَا یَقُولُ ، وَیَفْعَلُ مَا لاَ یَقُولُ ، کَانَ(6) إِذَا ابْتَزَّهُ(7) أَمْرَانِ لاَ یَدْرِی أَیُّهُمَا أَفْضَلُ ، نَظَرَ إِلی أَقْرَبِهِمَا إِلَی الْهَوی فَخَالَفَهُ ، کَانَ(8) لاَ یَشْکُو وَجَعاً إِلاَّ عِنْدَ مَنْ یَرْجُو عِنْدَهُ الْبُرْءَ، وَلاَ یَسْتَشِیرُ إِلاَّ مَنْ یَرْجُو عِنْدَهُ النَّصِیحَةَ ، کَانَ لاَ یَتَبَرَّمُ وَلاَ یَتَسَخَّطُ وَلاَ یَتَشَکّی وَلاَ یَتَشَهّی وَلاَ یَنْتَقِمُ ، وَلاَ یَغْفُلُ عَنِ الْعَدُوِّ ؛ فَعَلَیْکُمْ بِمِثْلِ هذِهِ الاْءَخْلاَقِ الْکَرِیمَةِ إِنْ أَطَقْتُمُوهَا ، فَإِنْ(9) لَمْ تُطِیقُوهَا کُلَّهَا(10) ، فَأَخْذُ الْقَلِیلِ خَیْرٌ مِنْ تَرْکِ الْکَثِیرِ ، وَلاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللّهِ» .(11)
27 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ مِهْزَمٍ؛ وَبَعْضُ أَصْحَابِنَا، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْحَاقَ الْکَاهِلِیِّ؛ وَ أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْکُوفِیِّ ، عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ عَامِرٍ ، عَنْ رَبِیعِ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً ، عَنْ مِهْزَمٍ الاْءَسَدِیِّ ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «یَا مِهْزَمُ ، شِیعَتُنَا(12) مَنْ لاَ یَعْدُو(13) صَوْتُهُ سَمْعَهُ ، وَلاَ شَحْنَاوءُهُ(14) بَدَنَهُ(15) ، وَلاَ یَمْتَدِحُ(16) بِنَا مُعْلِنا ، وَلاَ یُجَالِسُ لَنَا عَائِبا(17) ، وَلاَ یُخَاصِمُ لَنَا قَالِیا(18) ؛ إِنْ لَقِیَ مُوءْمِناً أَکْرَمَهُ ، وَإِنْ لَقِیَ جَاهِلاً هَجَرَهُ».
قُلْتُ : جُعِلْتُ فِدَاکَ ، فَکَیْفَ أَصْنَعُ(19) بِهوءُلاَءِ الْمُتَشَیِّعَةِ؟
قَالَ(20) : «فِیهِمُ التَّمْیِیزُ(21) ، وَفِیهِمُ التَّبْدِیلُ ، وَفِیهِمُ التَّمْحِیصُ(22) ، تَأْتِی(23)
ص: 44
چيزى در برابر آنها اختصاص نمى داد، در شيوه خود سست و ناتوان مى نمود، ولى چون روزِ مردى مى رسيد شيرى جهنده بود، كسى را در آنچه عذرپذير بود، سرزنش نمى كرد تا عذر او را منظور دارد، شيوه اش اين بود كه مى كرد هر چه را مى گفت، و مى كرد هر چه را هم نمى گفت، چون دو كار برايش پيشآمد مى كرد كه نمى دانست كدام بهتر است، هر كدام مخالف هواى نفس او بود منظور مى داشت، شيوه داشت كه از دردى نمى ناليد جز در نزد كسى كه ديدِ بهبودى از او داشت و با كسى مشورت نمى كرد جز آنكه اميد خيرخواهى از او مى برد، شيوه اش اين بود كه دل تنگى نمى كرد و خشم نمى ورزيد و نمى ناليد و دل نمى داد و انتقام نمى ستاد و از دشمن غفلت نمى كرد، بر شما باد به مانند اين اخلاق ارجمند اگر تاب آنها را داريد، و اگر تاب همه را نداريد، دريافت اندك به از واگذاشتن هر يك است، و جنبش و توانائى نيست جز به خدا.
27- مهزم اسدى گويد: امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
اى مهزم شيعه ما كسى است كه: آوازش تا آنجا آهسته است كه از گوشش برنگذرد، و دشمنيش از كالبد خودش به ديگرى تجاوز نكند، ما را آشكارا مدح نگويد، و با عيبگوى ما همنشينى نكند، و با دشمن ما ستيزه ننمايد، اگر مؤمنى را برخورد او را گرامى دارد، و اگر به نادانى برخورد از او دورى كند، گفتم: قربانت، پس من چه كنم با اين شيعه مآبها (كه خود را به شيعه بندند و از حقيقت آن بى خبرند) فرمود: در آنها تشخيص و تبديل و آزمايش، حكم فرما است، دچار قحطى شوند و نابود گردند يا طاعونى آنها را بكشد يا اختلاف و دودسته گى آنها را پراكنده و نابود كند، شيعه ما كسى است كه: چون سگان زوزه نكشد و چون كلاغان طمع نورزد و اگر
ص: 45
عَلَیْهِمْ سِنُونَ(1) تُفْنِیهِمْ ، وَطَاعُونٌ یَقْتُلُهُمْ ، وَاخْتِلاَفٌ یُبَدِّدُهُمْ ؛ شِیعَتُنَا مَنْ لاَ یَهِرُّ(2) هَرِیرَ الْکَلْبِ ، وَلاَ یَطْمَعُ طَمَعَ الْغُرَابِ ، وَلاَ یَسْأَلُ عَدُوَّنَا وَإِنْ مَاتَ جُوعاً».
قُلْتُ(3) : جُعِلْتُ فِدَاکَ ، فَأَیْنَ أَطْلُبُ هوءُلاَءِ؟
قَالَ : «فِی أَطْرَافِ الاْءَرْضِ ، أُولئِکَ الْخَفِیضُ(4) عَیْشُهُمْ ، الْمُنْتَقِلَةُ(5) دِیَارُهُمْ ؛ إِنْ شَهِدُوا لَمْ یُعْرَفُوا ، وَإِنْ غَابُوا لَمْ یُفْتَقَدُوا ، وَ(6) مِنَ الْمَوْتِ لاَ یَجْزَعُونَ، وَفِی الْقُبُورِ یَتَزَاوَرُونَ ، وَ(7) إِنْ لَجَأَ إِلَیْهِمْ ذُو حَاجَةٍ مِنْهُمْ رَحِمُوهُ ، لَنْ تَخْتَلِفَ(8) قُلُوبُهُمْ وَإِنِ اخْتَلَفَ(9) بِهِمُ الدَّارُ(10)».
ثُمَّ قَالَ : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : أَنَا الْمَدِینَةُ(11) وَعَلِیٌّ علیه السلام الْبَابُ ، وَکَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یَدْخُلُ الْمَدِینَةَ لاَ مِنْ قِبَلِ الْبَابِ ، وَکَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یُحِبُّنِی وَیُبْغِضُ عَلِیّاً صَلَوَاتُ اللّهِ عَلَیْهِ» .(12)
28. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی ، عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : قَالَ : «مَنْ عَامَلَ النَّاسَ فَلَمْ یَظْلِمْهُمْ(13) ، وَحَدَّثَهُمْ فَلَمْ یَکْذِبْهُمْ ، وَوَعَدَهُمْ(14) فَلَمْ یُخْلِفْهُمْ(15) ، کَانَ مِمَّنْ حُرِّمَتْ غِیبَتُهُ ، وَکَمَلَتْ مُرُوءَتُهُ(16) ، وَظَهَرَ عَدْلُهُ ، وَوَجَبَتْ أُخُوَّتُهُ» .(17)
29 . عَنْهُ(18) ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنْ عَاصِمِ بْنِ حُمَیْدٍ ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْحَسَنِ(19) : عَنْ أُمِّهِ فَاطِمَةَ بِنْتِ(20) الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ(21) علیهماالسلام ، قَالَ(22) : قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : «ثَلاَثُ
ص: 46
از گرسنگى بميرد از دشمن ما گدائى و خواهش نكند، گفتم: قربانت، از كجا اينان را بجويم؟ فرمود: در اطراف زمين، آنانند كه زندگى پستى دارند، و آواره به سر مى برند، و از جايى به جايى كوچ مى كنند، اگر حاضر باشند سرشناس نيستند، و اگر غايب باشند از آنها جستجو نشود، و از مرگ بى تابى نكنند، و در گورها از هم ديدن كنند، و اگر حاجتمندى به آنها رو كند به او مهربانى و ترّحم كنند، دلشان از هم جدا نيست و اگر چه خانه شان از هم دور باشد، سپس فرمود:
رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است: منم شهر، و على درِ آن است، دروغ گويد كسى كه پندارد در شهر درآيد نه از سوى درِ آن، و دروغ گويد كسى كه پندارد مرا دوست مى دارد و على را دشمن است- صلوات اللَّه عليه.
28- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
هر كه با مردم داد و ستد كند و به آنها ستم نكند و به آنها حديث گويد و به آنها دروغ نگويد و به آنها وعده دهد و خلف وعده نكند، از كسانى نيست كه غيبت او حرام است و مردانگى او تمام است و عدالت او عيان است و برادرى با او واجب است.
29- از عبد اللَّه بن الحسن، از مادرش فاطمه بنت الحسين (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
سه خصلت در هر كه باشند، خصال ايمان در او كاملند: چون
ص: 47
خِصَالٍ مَنْ کُنَّ فِیهِ اسْتَکْمَلَ(1) خِصَالَ الاْءِیمَانِ(2) : إِذَا رَضِیَ لَمْ یُدْخِلْهُ رِضَاهُ فِی بَاطِلٍ(3) ، وَإِذَا(4) غَضِبَ لَمْ یُخْرِجْهُ الْغَضَبُ(5) مِنَ الْحَقِّ ، وَإِذَا قَدَرَ لَمْ یَتَعَاطَ(6) مَا لَیْسَ لَهُ» .(7)
30. عَنْهُ(8) ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْقَاسِمِ ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : إِنَّ لاِءَهْلِ الدِّینِ عَلاَمَاتٍ یُعْرَفُونَ بِهَا : صِدْقَ الْحَدِیثِ ، وَأَدَاءَ الاْءَمَانَةِ ، وَوَفَاءً بِالْعَهْدِ(9) ، وَصِلَةَ الاْءَرْحَامِ ، وَرَحْمَةَ الضُّعَفَاءِ ، وَقِلَّةَ الْمُرَاقَبَةِ(10) لِلنِّسَاءِ _ أَوْ قَالَ(11) : قِلَّةَ الْمُوَاتَاةِ(12) لِلنِّسَاءِ(13) _ وَبَذْلَ الْمَعْرُوفِ ، وَحُسْنَ الْخُلُقِ(14) ، وَسَعَةَ الْخُلُقِ ، وَاتِّبَاعَ الْعِلْمِ وَمَا یُقَرِّبُ(15) إِلَی اللّهِ _ عَزَّ وَجَلَّ _ زُلْفی(16) ، طُوبی لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ ؛ وَطُوبی(17) شَجَرَةٌ فِی الْجَنَّةِ أَصْلُهَا فِی دَارِ النَّبِیِّ مُحَمَّدٍ(18) صلی الله علیه و آله ، وَلَیْسَ مِنْ(19) مُوءْمِنٍ إِلاَّ وَفِی دَارِهِ غُصْنٌ مِنْهَا ، لاَ یَخْطُرُ(20) عَلی قَلْبِهِ شَهْوَةُ شَیْءٍ إِلاَّ أَتَاهُ بِهِ ذلِکَ(21) ، وَلَوْ أَنَّ رَاکِبا مُجِدّا سَارَ فِی ظِلِّهَا مِائَةَ عَامٍ ، مَا خَرَجَ مِنْهُ(22) ؛ وَلَوْ طَارَ مِنْ أَسْفَلِهَا 2 / 169
غُرَابٌ ، مَا بَلَغَ أَعْلاَهَا حَتّی یَسْقُطَ هَرِما ، أَلاَ فَفِی هذَا فَارْغَبُوا ، إِنَّ الْمُوءْمِنَ مِنْ(23) نَفْسِهِ(24)
فِی شُغُلٍ وَالنَّاسُ مِنْهُ فِی رَاحَةٍ ؛ إِذَا جَنَّ عَلَیْهِ اللَّیْلُ افْتَرَشَ وَجْهَهُ ، وَسَجَدَ لِلّهِ _ عَزَّ وَجَلَّ _ بِمَکَارِمِ بَدَنِهِ ، یُنَاجِی الَّذِی خَلَقَهُ فِی فَکَاکِ رَقَبَتِهِ ، أَلاَ(25) فَهکَذَا کُونُوا(26)» .(27)
31 .عَنْهُ(28) ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مِهْرَانَ ، عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ ، عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ عَمْرٍو(29) النَّخَعِیِّ ؛ قَالَ(30) : وَحَدَّثَنِی(31) الْحُسَیْنُ بْنُ سَیْفٍ ،
ص: 48
پسندد، پسندش او را در باطل نكشاند، و هر گاه خشم كند خشمش او را از حق بدر نبرد، و هر گاه توانست، ب دانچه از آنِ او نيست، دست نيازد.
30- از امام صادق (علیه السّلام) كه امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
راستى، اهل دين نشانه هائى دارند كه بدان ها شناخته شوند:
راستگوئى، امانت پردازى، پيمان نگهدارى، خويش نوازى، مهرورزى با بى نوايان، كم دنبال كردنِ زنان- يا فرمود: كم آميختن با زنان، بخشيدن خوبى، خوش خلقى، خوش رفتارى، پيروى از: علم و آنچه به خداى عز و جل نزديك سازد.
خوشا بر آنها و چه خوش سرانجامى، طوبى درختى است در بهشت، بيخ آن در خانه پيغمبر است، و مؤمنى نيست جز آنكه در خانه اش شاخه اى از آن است، چيزى دلش نخواهد جز آنكه برايش بيارد، و اگر سوار تندروى، صد سال در سايه آن برود، از آن بدر نرود، و اگر كلاغى از پائين آن به بالايش پرواز كند، بدان نرسد تا از پيرى به زير افتد، هلا در اين نعمت رغبت كنيد، به راستى كه مؤمن:
به خود مشغول است، و مردم از او در آسايشند، چون شب او را فرا گيرد، روى بر زمين نهد و براى خدا عز و جل با شريفترين اندامِ خود سجده كند، با آنكه او را آفريده در باره آزاد كردنش راز گويد، هلا چنين باشيد.
31- از امام باقر (علیه السّلام) كه از پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) پرسش شد از بنده هاى نيك، در پاسخ فرمود:
ص: 49
عَنْ أَخِیهِ عَلِیٍّ ، عَنْ سُلَیْمَانَ ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «سُئِلَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله عَنْ خِیَارِ الْعِبَادِ ، فَقَالَ : الَّذِینَ إِذَا أَحْسَنُوا اسْتَبْشَرُوا ، وَإِذَا أَسَاوءُوا اسْتَغْفَرُوا ، وَإِذَا أُعْطُوا شَکَرُوا ، وَإِذَا ابْتُلُوا صَبَرُوا ، وَإِذَا غَضِبُوا غَفَرُوا» .(1)
32 . وَ بِإِسْنَادِهِ(2) : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله : إِنَّ خِیَارَکُمْ(3) أُولُو النُّهی ، قِیلَ : یَا(4) رَسُولَ اللّهِ ، وَمَنْ(5) أُولُو النُّهی؟ قَالَ : هُمْ أُولُو الاْءَخْلاَقِ الْحَسَنَةِ ، وَالاْءَحْلاَمِ الرَّزِینَةِ(6) ، وَصَلَةُ الاْءَرْحَامِ(7)، وَالْبَرَرَةُ بِالاْءُمَّهَاتِ وَالاْآبَاءِ، وَالْمُتَعَاهِدُونَ (8) لِلْفُقَرَاءِ وَ (9) الْجِیرَانِ وَالْیَتَامی، وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ ، وَیُفْشُونَ(10) السَّلاَمَ فِی الْعَالَمِ ، وَیُصَلُّونَ وَالنَّاسُ نِیَامٌ غَافِلُونَ» .(11)
33. عَنْهُ ، عَنِ الْهَیْثَمِ النَّهْدِیِّ(12) ، عَنْ عَبْدِ الْعَزِیزِ بْنِ عُمَرَ ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ(13) ، عَنْ یَحْیَی بْنِ عِمْرَانَ الْحَلَبِیِّ ، قَالَ : قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : أَیُّ الْخِصَالِ بِالْمَرْءِ أَجْمَلُ؟
فَقَالَ : «وَقَارٌ بِلاَ مَهَابَةٍ ، وَسَمَاحٌ بِلاَ طَلَبِ مُکَافَأَةٍ ، وَتَشَاغُلٌ بِغَیْرِ مَتَاعِ الدُّنْیَا» .(14)
34 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ أَبِی وَلاَّدٍ الْحَنَّاطِ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «کَانَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام یَقُولُ : إِنَّ الْمَعْرِفَةَ بِکَمَالِ دِینِ
ص: 50
آنهايند كه هر گاه نيكى كنند شادمان شوند، و چون بدى كنند آمرزش خواهند، و اگر چيزى به آنها داده شود، شكرگزارند، و اگر گرفتار شوند صبر كنند، و هر گاه خشم گيرند درگذرند.
32- فرمود (علیه السّلام) كه: پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
به راستى، خوبانِ شما: خردمندانند، گفته شد: يا رسول اللَّه، خردمندان چه كسانند؟ فرمود: ايشان صاحبان اخلاق خوش، و آرمانهاى سنگين و درست، و خويش نواز، و به مادر و پدر مهرورز، و از فقراء و همسايه ها و يتيمها احوال پرسند، اطعام كنند، و سلام را فاش گويند در جهان، و نماز بخوانند در حالى كه مردم خوابند و در غفلت به سر مى برند.
33- از يحيى بن عمران حلبى، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: كدام خصلتها براى مرد زيباتر است؟ در پاسخ فرمود:
وقار بى مهابت و قلدر مآبى، و بخشش بى عوض جوئى، و اشتغال به كارى جز بهره ورى از دنيا.
34- از امام صادق (علیه السّلام) كه على بن الحسين (علیه السّلام) بارها مى فرمود:
راستى، شناسائى كمال ديانت مسلمان در ترك سخن بيهوده است، و كم مناقشه و جدال كردن، و در بردبارى و شكيبائى
ص: 51
الْمُسْلِمِ تَرْکُهُ الْکَلاَمَ فِیمَا لاَ یَعْنِیهِ ، وَقِلَّةُ مِرَائِهِ(1) ، وَحِلْمُهُ ، وَصَبْرُهُ ، وَحُسْنُ خُلُقِهِ» .(2)
35. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَرَفَةَ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله : أَ لاَ أُخْبِرُکُمْ بِأَشْبَهِکُمْ بِی؟ قَالُوا : بَلی یَا رَسُولَ اللّهِ(3) ، قَالَ : أَحْسَنُکُمْ خُلُقاً ، وَأَلْیَنُکُمْ کَنَفا(4) ، وَأَبَرُّکُمْ بِقَرَابَتِهِ ، وَأَشَدُّکُمْ حُبّاً لاِءِخْوَانِهِ فِی دِینِهِ ، وَأَصْبَرُکُمْ عَلَی الْحَقِّ ، وَأَکْظَمُکُمْ لِلْغَیْظِ ، وَأَحْسَنُکُمْ عَفْواً ، وَأَشَدُّکُمْ مِنْ نَفْسِهِ إِنْصَافاً فِی الرِّضَا وَالْغَضَبِ» .(5)
36 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ مَالِکِ بْنِ عَطِیَّةَ ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ : عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام ، قَالَ : «مِنْ أَخْلاَقِ الْمُوءْمِنِ الاْءِنْفَاقُ عَلی قَدْرِ الاْءِقْتَارِ ، وَالتَّوَسُّعُ(6) عَلی قَدْرِ التَّوَسُّعِ ، وَإِنْصَافُ النَّاسِ(7) ، وَابْتِدَاوءُهُ(8) إِیَّاهُمْ بِالسَّلاَمِ عَلَیْهِمْ» .(9)
37. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ ، عَنْ زُرَارَةَ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «الْمُوءْمِنُ أَصْلَبُ مِنَ الْجَبَلِ ، الْجَبَلُ(10) ··· یُسْتَقَلُّ(11) مِنْهُ ، وَالْمُوءْمِنُ لاَ یُسْتَقَلُّ مِنْ دِینِهِ شَیْءٌ» .(12)
38. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ صَالِحِ بْنِ السِّنْدِیِّ ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ
ص: 52
و خوش خلقى.
35- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
آيا من شما را خبر ندهم به ماننده ترين شماها به من؟ گفتند:
چرا يا رسول اللَّه، فرمود:
خوش خلق تر، و خوش پذيراتر از شماها نسبت به واردين، و خويش نوازتر شماها، و هر كه برادر دينى خود را سخت دوست دارد، و شكيباتر شماها به حق، و خشم فروخورتر شماها، و خوش گذشت تر شماها، و آنكه از طرف خود محكمتر به ديگران حق دهد در حال خشنودى و در حال غضب.
36- از على بن الحسين (علیه السّلام) فرمود: از اخلاق مؤمن است كه:
در تنگدستى به فراخور آن انفاق مى كند و در وسعت رزق به اندازه آن، با مردم انصاف دارد و به سلام بدانها پيشى مى گيرد.
37- از امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
مؤمن از كوه سخت تر است، از كوه برگرفته شود تا كم گردد و از دين مؤمن برگرفته نشود تا كاسته گردد.
38- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
ص: 53
بَشِیرٍ ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «الْمُوءْمِنُ حَسَنُ الْمَعُونَةِ ، خَفِیفُ الْمَوءُونَةِ ، جَیِّدُ التَّدْبِیرِ لِمَعِیشَتِهِ(1) ، لاَ یُلْسَعُ(2) مِنْ جُحْرٍ مَرَّتَیْنِ» .(3)
39 . عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ بُنْدَارَ ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ إِسْحَاقَ ، عَنْ سَهْلِ بْنِ الْحَارِثِ(4) : عَنِ الدِّلْهَاثِ مَوْلَی الرِّضَا علیه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُ الرِّضَا علیه السلام یَقُولُ : «لاَ یَکُونُ الْمُوءْمِنُ مُوءْمِنا حَتّی یَکُونَ(5) فِیهِ ثَلاَثُ خِصَالٍ : سُنَّةٌ مِنْ رَبِّهِ ، وَسُنَّةٌ مِنْ نَبِیِّهِ ، وَسُنَّةٌ مِنْ وَلِیِّهِ .
فَأَمَّا(6) السُّنَّةُ(7) مِنْ رَبِّهِ ، فَکِتْمَانُ(8) سِرِّهِ ؛ قَالَ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ : «عالِمُ الْغَیْبِ فَلا یُظْهِرُ عَلی غَیْبِهِ أَحَداً إِلاّ مَنِ ارْتَضی مِنْ رَسُولٍ»(9) .
وَ أَمَّا السُّنَّةُ(10) مِنْ نَبِیِّهِ ، فَمُدَارَاةُ النَّاسِ ؛ فَإِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَجَلَّ _ أَمَرَ نَبِیَّهُ صلی الله علیه و آله بِمُدَارَاةِ النَّاسِ ، فَقَالَ : «خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ»(11) .
وَ أَمَّا السُّنَّةُ(12) مِنْ وَلِیِّهِ ، فَالصَّبْرُ فِی(13) الْبَأْسَاءِ(14) وَالضَّرَّاءِ(15)» .(16)
بَابٌ فِی(17) قِلَّةِ عَدَدِ الْمُوءْمِنِینَ(18)
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ قُتَیْبَةَ الاْءَعْشی ، قَالَ : سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ : «الْمُوءْمِنَةُ أَعَزُّ(19) مِنَ الْمُوءْمِنِ ، وَ(20)الْمُوءْمِنُ أَعَزُّ مِنَ الْکِبْرِیتِ الاْءَحْمَرِ(21) ؛ فَمَنْ رَأی مِنْکُمُ
ص: 54
مؤمن، خوب كمك مى دهد و كم خرج است، زندگى را خوب مى چرخاند، از يك سوراخ دو بار گزيده نمى شود.
39- امام رضا (علیه السّلام) مى فرمود:
مؤمن، مؤمن نباشد تا سه خصلت داشته باشد:
يك خصلت از پروردگارِ خودش، و يك خصلت از پيغمبرش، و يك خصلت از امامش، امّا خصلتى كه از پروردگارِ او است: راز نگهدارى است، خدا عزّوجل فرمايد (25- 26 سوره جنّ):
«غيبت دانست و بر غيبِ خود احدى را مطّلع نسازد جز رسولى را كه بپسندد» و امّا سنّت و روش پيغمبرش: مدارا و سازگارى با مردم است، زيرا خدا عزّوجل به پيغمبرِ خود دستور داده كه با مردم مدارا كند و فرموده است (199 سوره اعراف): «گذشت را پيش گير و به خوبى فرمان دِه» و امّا سنّت امامش صبر است و شكيبائى در حال تنگدستى و سخت حالى.
1- از قتيبه اعشى، گويد:
شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
زن با ايمان از مرد با ايمان كمتر است، و مرد با ايمان از كبريت
ص: 55
الْکِبْرِیتَ الاْءَحْمَرَ؟» .(1)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنِ ابْنِ أَبِی نَجْرَانَ ، عَنْ مُثَنًّی الْحَنَّاطِ ، عَنْ کَامِلٍ التَّمَّارِ ، قَالَ : سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام یَقُولُ : «النَّاسُ کُلُّهُمْ بَهَائِمُ _ ثَلاَثاً _ إِلاَّ قَلِیلاً(2) مِنَ الْمُوءْمِنِینَ ، وَالْمُوءْمِنُ غَرِیبٌ(3) _ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ _ » .(4)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ(5) ···
عَنِ(6) ابْنِ رِئَابٍ قَالَ : سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ لاِءَبِی بَصِیرٍ : «أَمَا وَاللّهِ، لَوْ أَنِّی أَجِدُ مِنْکُمْ ثَلاَثَةَ(7) مُوءْمِنِینَ یَکْتُمُونَ حَدِیثِی ، مَا اسْتَحْلَلْتُ أَنْ أَکْتُمَهُمْ(8) حَدِیثا» .(9)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ(10) وَعَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ بُنْدَارَ ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ إِسْحَاقَ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ حَمَّادٍ الاْءَنْصَارِیِّ ، عَنْ سَدِیرٍ الصَّیْرَفِیِّ ، قَالَ : دَخَلْتُ عَلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، فَقُلْتُ لَهُ : وَاللّهِ(11) مَا یَسَعُکَ الْقُعُودُ ، فَقَالَ(12): «وَ(13) لِمَ یَا سَدِیرُ؟» قُلْتُ : لِکَثْرَةِ مَوَالِیکَ وَشِیعَتِکَ وَأَنْصَارِکَ ؛ وَاللّهِ لَوْ کَانَ لاِءَمِیرِ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام مَا لَکَ مِنَ الشِّیعَةِ وَالاْءَنْصَارِ وَالْمَوَالِی ، مَا طَمِعَ فِیهِ تَیْمٌ وَلاَ عَدِیٌّ ، فَقَالَ : «یَا سَدِیرُ ، وَکَمْ عَسی(14) أَنْ یَکُونُوا»(15)
ص: 56
احمر كم ياب تر است، كدامِ شما كبريت احمر را ديده است؟ 2- از كامل تمّار، گويد: شنيدم امام باقر (علیه السّلام) مى فرمود (تا سه بار):
همه مردم چون بهائمند، جز اندكى از مؤمنان، و (سه بار) فرمود: غريب است.
3- از ابن رئاب، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود به ابى بصير:
هلا به خدا، اگر من سه تن شماها را مؤمن كامل مى دانستم كه حديث مرا نهان نگاه مى دارند، روا نمى دانستم كه از آنها هيچ حديثى را نهان دارم.
4- از سدير صيرفى كه گويد: نزد امام صادق (علیه السّلام) رفتم، و به آن حضرت گفتم: به خدا، براى شما روا نيست كه خانه نشين باشيد.
در پاسخ فرمود: اى سدير، چرا؟ گفتم: براى بسيارى دوستان و شيعيانِ شما و ياوران شما، به خدا اگر امير المؤمنين (علیه السّلام) به اندازه شما شيعه و يار و دوستدار داشت، تَيم و عَدِىّ (ابو بكر و عمر) در بردن حقِ او طمع نمى كردند، فرمود: اى سدير، اميد است كه چه اندازه باشند؟ گفتم: صد هزار، فرمود: صد هزار؟ گفتم: آرى، و دويست هزار، فرمود: دويست هزار؟ گفتم: آرى، و نيمى از دنيا، گويد:
ص: 57
قُلْتُ : مِائَةَ أَلْفٍ ، قَالَ : «مِائَةَ أَلْفٍ ؟ !» قُلْتُ : نَعَمْ ، وَمِائَتَیْ أَلْفٍ ، قَالَ(1): «مِائَتَیْ أَلْفٍ؟!» قُلْتُ: نَعَمْ ، وَنِصْفَ الدُّنْیَا .
قَالَ : فَسَکَتَ عَنِّی ، ثُمَّ قَالَ : «یَخِفُّ عَلَیْکَ أَنْ تَبْلُغَ مَعَنَا إِلی یَنْبُعَ ؟» قُلْتُ : نَعَمْ ، فَأَمَرَ بِحِمَارٍ وَبَغْلٍ أَنْ یُسْرَجَا(2)، فَبَادَرْتُ ، فَرَکِبْتُ الْحِمَارَ ، فَقَالَ : «یَا سَدِیرُ ، تَری(3) أَنْ تُوءْثِرَنِی بِالْحِمَارِ ؟» قُلْتُ : الْبَغْلُ أَزْیَنُ وَأَنْبَلُ(4) ، قَالَ: «الْحِمَارُ أَرْفَقُ بِی(5)» . فَنَزَلْتُ ، فَرَکِبَ الْحِمَارَ ، وَرَکِبْتُ(6) الْبَغْلَ ، فَمَضَیْنَا ، فَحَانَتِ(7) الصَّلاَةُ ، فَقَالَ : «یَا سَدِیرُ ، انْزِلْ بِنَا نُصَلِّ(8)» .
ثُمَّ قَالَ : «هذِهِ أَرْضٌ سَبِخَةٌ(9) لاَ تَجُوزُ(10) الصَّلاَةُ فِیهَا» فَسِرْنَا حَتّی صِرْنَا إِلی أَرْضٍ حَمْرَاءَ ، وَنَظَرَ إِلی غُلاَمٍ یَرْعی جِدَاءً ، فَقَالَ : «وَ اللّهِ یَا سَدِیرُ(11) ، لَوْ کَانَ لِی شِیعَةٌ بِعَدَدِ هذِهِ الْجِدَاءِ ، مَا(12) وَسِعَنِی الْقُعُودُ» وَنَزَلْنَا وَصَلَّیْنَا ، فَلَمَّا فَرَغْنَا مِنَ الصَّلاَةِ ، عَطَفْتُ عَلَی(13) الْجِدَاءِ ، فَعَدَدْتُهَا ، فَإِذَا هِیَ سَبْعَةَ عَشَرَ .(14)
5 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ ، عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ ، قَالَ : قَالَ لِی عَبْدٌ صَالِحٌ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ : «یَا سَمَاعَةُ ، أَمِنُوا(15) عَلی فُرُشِهِمْ وَأَخَافُونِی(16) ، أَمَا وَاللّهِ ، لَقَدْ کَانَتِ الدُّنْیَا وَمَا فِیهَا(17) إِلاَّ وَاحِدٌ یَعْبُدُ اللّهَ ،
ص: 58
امام دم بست و سپس فرمود:
بر تو آسان است كه باما خود را تا (يَنبُع) برسانى؟ گفتم:
آرى، فرمود: يك رأس الاغ سوارى و يك استر زين كردند، من پيشى گرفتم و سوار الاغ شدم، فرمود: اى سدير، ميل دارى كه الاغ را به من واگذارى؟ گفتم: استر زيباتر و آبرومندتر است، فرمود: الاغ براى من هموارتر و آسان تر است، آن حضرت سوار الاغ شد و من سوار بر استر و به راه افتاديم و رفتيم تا وقت نماز رسيد و فرمود: اى سدير، پياده شويم (ما را پياده كن خ ل) تا نماز بخوانيم، باز فرمود:
اين جا زمين شوره زار و نمكى است و نماز در آن روا نيست و رفتيم تا رسيديم به يك زمين سرخه و آن حضرت به غلامى نگاه كرد كه چند بزغاله را مى چرانيد و به من فرمود:
اى سدير، اگر من به شماره اين بزغاله ها شيعه با اخلاص داشتم، براى من گوشه نشينى روا نبود، و پياده شديم و نماز خوانديم و چون از نماز فارغ شديم، من رو به سوى آن بزغاله ها كردم و آنها را شمردم، بر خلاف انتظار 17 تا بودند.
5- از سماعة بن مهران، گويد: امام كاظم (علیه السّلام) به من فرمود:
اى سماعه، در بسترِ خود آسودند و مرا به ترس انداختند، هلا به خدا سوگند، جهانى بود كه در آن جز يك تن خدا پرست نبود و اگر مى بود، خدا عز و جل او را هم نام مى برد آنجا كه مى فرمايد (120 سوره نحل): «به راستى ابراهيم يك امّت بود خداشناس
ص: 59
وَلَوْ کَانَ مَعَهُ غَیْرُهُ لاَءَضَافَهُ اللّهُ _ عَزَّ وَجَلَّ _ إِلَیْهِ حَیْثُ یَقُولُ(1) : « إِنَّ إِبْراهِیمَ کانَ أُمَّةً قانِتاً لِلّهِ حَنِیفاً وَلَمْ یَکُ مِنَ الْمُشْرِکِینَ »(2) فَغَبَرَ(3) بِذلِکَ مَا شَاءَ اللّهُ.
ثُمَّ إِنَّ اللّهَ آنَسَهُ بِإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ ، فَصَارُوا ثَلاَثَةً ، أَمَا وَاللّهِ ، إِنَّ الْمُوءْمِنَ لَقَلِیلٌ ، وَإِنَّ أَهْلَ الْکُفْرِ(4) لَکَثِیرٌ(5) ، أَ تَدْرِی لِمَ ذَاکَ(6) ؟» فَقُلْتُ : لاَ أَدْرِی جُعِلْتُ فِدَاکَ ، فَقَالَ : «صُیِّرُوا أُنْساً لِلْمُوءْمِنِینَ(7) ، یَبُثُّونَ إِلَیْهِمْ مَا(8) فِی صُدُورِهِمْ ، فَیَسْتَرِیحُونَ إِلی ذلِکَ ، وَیَسْکُنُونَ إِلَیْهِ» .(9)
6 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أُورَمَةَ ، عَنِ النَّضْرِ ، عَنْ یَحْیی ، عَنْ(10) أَبِی خَالِدٍ الْقَمَّاطِ ، عَنْ حُمْرَانَ بْنِ أَعْیَنَ ، قَالَ : قُلْتُ لاِءَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام : جُعِلْتُ فِدَاکَ ، مَا أَقَلَّنَا ؟! لَوِ اجْتَمَعْنَا عَلی شَاةٍ مَا أَفْنَیْنَاهَا ، فَقَالَ : «أَ لاَ أُحَدِّثُکَ بِأَعْجَبَ مِنْ ذلِکَ ؟ الْمُهَاجِرُونَ وَالاْءَنْصَارُ ذَهَبُوا إِلاَّ _ وَ(11) أَشَارَ بِیَدِهِ(12) _ ثَلاَثَةً» .
قَالَ حُمْرَانُ : فَقُلْتُ : جُعِلْتُ فِدَاکَ(13) ، مَا حَالُ عَمَّارٍ ؟
قَالَ(14): «رَحِمَ اللّهُ عَمَّارا(15) أَبَا الْیَقْظَانِ بَایَعَ وَقُتِلَ شَهِیدا» . فَقُلْتُ فِی نَفْسِی : مَا شَیْءٌ أَفْضَلَ مِنَ الشَّهَادَةِ ، فَنَظَرَ إِلَیَّ ، فَقَالَ : «لَعَلَّکَ تَری أَنَّهُ مِثْلُ الثَّلاَثَةِ ، أَیْهَاتَ أَیْهَاتَ(16)» .(17)
7 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ جَعْفَرٍ ، قَالَ : سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ علیه السلام
ص: 60
و يگانه پرست بود و از مشركين نبود» تا خدا تنها عمر گذرانيد و سپس راستى كه خدا او را به اسماعيل و اسحاق مأنوس ساخت و سه تن يگانه پرست شدند، هلا به خدا كه مؤمن كم است و أهل كفر بسيارند، آيا مى دانى براى چه؟ گفتم: نمى دانم قربانت، فرمود: اين مسلمان نماها و شيعه مآبان وسيله انس و آرامش دل مؤمنان حقيقى هستند، آنچه در سينه دارند به آنها بگويند و به اين وسيله راحت مى شوند و آرام مى گردند.
6- از حمران بن أعين، گويد: به امام باقر (علیه السّلام) گفتم:
قربانت، ما چه بسيار كم هستيم، اگر همه بر سر يك گوسفند فراهم شويم، آن را تمام نمى كنيم؟ فرمود:
من براى تو شگفت آورتر از اين را بازنگويم؟ همه مهاجر و انصار (از حقيقت ايمان) بدر رفتند جز- با دستِ خود اشاره كرد- سه تا، حمران گويد: من گفتم: قربانت، حال عمّار چون است؟
فرمود:
خدا رحمت كند عمّار را، أبا اليقظان بيعت كرد و شهيد كشته شد، من با خود گفتم: چيزى از شهادت بهتر نيست، فرمود: تو پندارى كه او هم چون آن سه تن بود؟ أيهات، أيهات.
7- از على بن جعفر، گويد: امام كاظم (علیه السّلام) فرمود:
نه هر كس معتقد به ولايتِ ما است مؤمن است ولى مايه
ص: 61
یَقُولُ : «لَیْسَ کُلُّ مَنْ قَالَ(1) بِوَلاَیَتِنَا مُوءْمِناً ، وَلکِنْ جُعِلُوا(2) أُنْساً لِلْمُوءْمِنِینَ(3)» .(4)
بَابُ الرِّضَا بِمَوْهِبَةِ الاْءِیمَانِ وَالصَّبْرِ عَلی کُلِّ شَیْءٍ بَعْدَهُ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ(5) ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ ، عَنْ فُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ ، عَنْ عَبْدِ الْوَاحِدِ بْنِ الْمُخْتَارِ الاْءَنْصَارِیِّ ، قَالَ : قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «یَا عَبْدَ الْوَاحِدِ ، مَا یَضُرُّ(6) رَجُلاً _ إِذَا کَانَ عَلی ذَا(7) الرَّأْیِ _ مَا قَالَ النَّاسُ لَهُ وَلَوْ قَالُوا : مَجْنُونٌ ؛ وَمَا(8) یَضُرُّهُ وَلَوْ کَانَ عَلی رَأْسِ جَبَلٍ یَعْبُدُ اللّهَ حَتّی یَجِیئَهُ الْمَوْتُ» .(9)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ خُنَیْسٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : قَالَ اللّهُ تَبَارَکَ وَتَعَالی : لَوْ لَمْ یَکُنْ فِی الاْءَرْضِ إِلاَّ مُوءْمِنٌ وَاحِدٌ ، لاَسْتَغْنَیْتُ بِهِ(10) عَنْ جَمِیعِ خَلْقِی ، وَلَجَعَلْتُ لَهُ مِنْ إِیمَانِهِ أُنْساً لاَ یَحْتَاجُ(11) إِلی أَحَدٍ» .(12)
3 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ ، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ مُوسی ، عَنِ الْفُضَیْلِ(13) بْنِ یَسَارٍ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «مَا یُبَالِی(14) مَنْ عَرَّفَهُ اللّهُ هذَا الاْءَمْرَ
ص: 62
آرامش و انسِ مؤمنان شده اند.
1- از عبد الواحد بن مختار انصارى، گويد: امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
اى عبد الواحد، زيان ندارد مردى را كه بدين مذهب باشد (مذهب تشيّع) آنچه در باره او مردم گويند، و گر چه گويند:
ديوانه است، و به او زيانى نرساند گرچه بر سر كوهى بگذراند و خدا را عبادت كند تا مرگش برسد.
2- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
خدا تبارك و تعالى فرمايد: اگر نباشد در روى زمين جز يك مؤمن، من به وجود او از همه خلقِ خود بى نيازم و از ايمانش براى او انسانى (آرامش خ) بسازم كه نياز به احدى نداشته باشد.
3- از امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
هر كه از طرف خدا اين امر را شناخت (يعنى پيروى از امامان معصوم را) باكى ندارد كه بر سر كوهى باشد و از گياه زمين بخورد
ص: 63
أَنْ یَکُونَ عَلی قُلَّةِ جَبَلٍ یَأْکُلُ مِنْ نَبَاتِ الاْءَرْضِ حَتّی یَأْتِیَهُ الْمَوْتُ» .(1)
4. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ ، عَنْ کُلَیْبِ بْنِ مُعَاوِیَةَ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُهُ یَقُولُ : «مَا یَنْبَغِی(2) لِلْمُوءْمِنِ أَنْ یَسْتَوْحِشَ إِلی أَخِیهِ فَمَنْ دُونَهُ(3) ، الْمُوءْمِنُ عَزِیزٌ فِی دِینِهِ» .(4)
5 . عَنْهُ(5) ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَیُّوبَ ، عَنْ عُمَرَ بْنِ أَبَانٍ وَسَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ ، عَنْ فُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ ، قَالَ :
دَخَلْتُ عَلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام فِی مَرْضَةٍ مَرِضَهَا لَمْ یَبْقَ مِنْهُ إِلاَّ رَأْسُهُ علیه السلام ، فَقَالَ : «یَا فُضَیْلُ ، إِنَّنِی(6) کَثِیراً مَا أَقُولُ : مَا عَلی رَجُلٍ(7) عَرَّفَهُ اللّهُ هذَا الاْءَمْرَ لَوْ کَانَ فِی(8) رَأْسِ جَبَلٍ حَتّی یَأْتِیَهُ الْمَوْتُ .
یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ ، إِنَّ النَّاسَ أَخَذُوا یَمِیناً وَشِمَالاً ، وَإِنَّا وَشِیعَتَنَا هُدِینَا(9) الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ؛ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ ، إِنَّ الْمُوءْمِنَ لَوْ أَصْبَحَ لَهُ مَا بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ ، کَانَ ذلِکَ خَیْراً لَهُ ، وَلَوْ أَصْبَحَ مُقَطَّعاً أَعْضَاوءُهُ(10)، کَانَ ذلِکَ خَیْراً لَهُ .
یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ ، إِنَّ اللّهَ لاَ یَفْعَلُ بِالْمُوءْمِنِ إِلاَّ مَا هُوَ خَیْرٌ لَهُ ؛ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ ، لَوْ عَدَلَتِ الدُّنْیَا عِنْدَ اللّهِ جَنَاحَ بَعُوضَةٍ ، مَا سَقی عَدُوَّهُ مِنْهَا(11) شَرْبَةَ مَاءٍ(12) ؛ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ(13) ، إِنَّهُ مَنْ کَانَ هَمُّهُ هَمّاً وَاحِداً(14) ، کَفَاهُ(15) اللّهُ(16) هَمَّهُ ؛ وَمَنْ کَانَ هَمُّهُ فِی کُلِّ وَادٍ ، لَمْ یُبَالِ اللّهُ بِأَیِّ وَادٍ هَلَکَ» .(17)
ص: 64
تا مرگش در رسد.
4- از كليب بن معاويه، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
سزاوار نيست براى مؤمن كه از هراس به سوى برادرش يا كمتر از او پناه برد، مؤمن به كيشِ خود عزيز است.
5- از فضيل بن يسار، گويد: خدمت امام صادق (علیه السّلام) رسيدم در يك حال بيمارى آن حضرت كه از بس او را لاغر كرده بود، جز سر او چيزى به جا نگذاشته بود، پس به من فرمود:
اى فضيل! من بسيار شود كه بگويم: بر مردى كه اين امر امامت را شناخته هيچ زيانى نيست كه بر سر كوهى بماند تا بميرد، اى فضيل بن يسار! به راستى مردم به راست و چپ راه زدند و ما و شيعيان ما به راه راست رهبرى شديم، اى فضيل بن يسار! راستى مؤمن اگر صبح كند و از مشرق تا مغرب از آن او باشد، همان برايش خوب است و اگر صبح كند و او را تيكه تيكه كنند، همان برايش خوب است، اى فضيل بن يسار! خدا با مؤمن نكند جز آنچه خير او است، اى فضيل بن يسار! اگر دنيا نزد خداى عز و جل برابر بال مگسى ارزش داشت به دشمنِ خود از آن شربت آبى نمى داد، راستش اين است كه هر كه همّت او متوجّه يك چيز است (كه دين حق باشد) خدا كفايت كار او را مى كند و هر كس همّت او متوجّه هر چيز است، خدا باك ندارد كه در چه درّه اى نابود شود.
ص: 65
6 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ ، عَنْ مَنْصُورٍ الصَّیْقَلِ وَالْمُعَلَّی بْنِ خُنَیْسٍ ، قَالاَ : سَمِعْنَا أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : قَالَ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ : مَا تَرَدَّدْتُ(1) فِی شَیْءٍ أَنَا فَاعِلُهُ کَتَرَدُّدِی فِی مَوْتِ(2) عَبْدِیَ الْمُوءْمِنِ ، إِنَّنِی(3) لاَءُحِبُّ لِقَاءَهُ، وَ(4) یَکْرَهُ الْمَوْتَ ، فَأَصْرِفُهُ(5) عَنْهُ ؛ وَإِنَّهُ لَیَدْعُونِی ، فَأُجِیبُهُ ؛ وَإِنَّهُ(6) لَیَسْأَلُنِی ، فَأُعْطِیهِ ، وَلَوْ لَمْ یَکُنْ فِی الدُّنْیَا إِلاَّ وَاحِدٌ مِنْ عَبِیدِی مُوءْمِنٌ ، لاَسْتَغْنَیْتُ بِهِ عَنْ جَمِیعِ خَلْقِی ، وَلَجَعَلْتُ لَهُ مِنْ إِیمَانِهِ أُنْساً لاَ یَسْتَوْحِشُ(7) إِلی أَحَدٍ» .(8)
بَابٌ فِی سُکُونِ الْمُوءْمِنِ إِلَی الْمُوءْمِنِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی بْنِ عُبَیْدٍ ، عَنْ یُونُسَ ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ الْمُوءْمِنَ لَیَسْکُنُ إِلَی الْمُوءْمِنِ ، کَمَا یَسْکُنُ الظَّمْآنُ إِلَی الْمَاءِ الْبَارِدِ» .(9)
ص: 66
6- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
خدا عز و جل فرمايد: من هر چه كنم، ترديدى ندارم چون ترديد در مرگ بنده مؤمنم، راستى كه من ملاقاتش را دوست دارم و او مرگ را بد دارد و مرگ را از او بگردانم و راستى كه او مرا خواند و منش اجابت كنم و راستى كه از من خواهش كند و به او بدهم و اگر نباشد در دنيا جز يك بنده مؤمن، من به او از همه خلقم بى نياز باشم و براى او از ايمانش وسيله أُنس و آرامشى بسازم كه از آن به هيچ كس نهراسد.
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
راستى كه مؤمن خاطر جمعى و آرامشِ دل دارد نسبت به مؤمن چنانچه تشنه آرامش دل دارد از آب سرد.
ص: 67
بَابٌ فِیمَا یَدْفَعُ اللّهُ بِالْمُوءْمِنِ
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَسَنِ التَّیْمِیِّ (1)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ بْنِ زُرَارَةَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ اللّهَ لَیَدْفَعُ بِالْمُوءْمِنِ الْوَاحِدِ عَنِ الْقَرْیَةِ الْفَنَاءَ» . (2)
2 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ
سِنَانٍ ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «لاَ یُصِیبُ قَرْیَةً عَذَابٌ وَفِیهَا سَبْعَةٌ مِنَ الْمُوءْمِنِینَ» .(3)
3. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ غَیْرِ وَاحِدٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : قِیلَ لَهُ فِی الْعَذَابِ : إِذَا نَزَلَ بِقَوْمٍ یُصِیبُ(4) الْمُوءْمِنِینَ ؟ قَالَ : «نَعَمْ ، وَلکِنْ یَخْلُصُونَ(5) بَعْدَهُ(6)» .(7)
بَابٌ فِی أَنَّ الْمُوءْمِنَ (8)صِنْفَانِ
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ (9) ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ
ص: 68
1- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
راستى كه خدا به يك مؤمن يك شهرى و دهى را از فنا نگهدارى مى كند.
2- امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
خدا به قريه اى كه هفت مؤمن در آن باشد عذاب نازل نمى كند.
3- از امام صادق (علیه السّلام) سؤال شد، چون بلا نازل شد، به مؤمنان هم مى رسد؟
فرمود: آرى، ولى پس از آن خلاص مى شوند.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
ص: 69
سِنَانٍ ، عَنْ نُصَیْرٍ أَبِی الْحَکَمِ الْخَثْعَمِیِّ (1): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «الْمُوءْمِنُ مُوءْمِنَانِ : فَمُوءْمِنٌ صَدَقَ(2) بِعَهْدِ اللّهِ(3) ، وَوَفی بِشَرْطِهِ ، وَذلِکَ قَوْلُ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ : « رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللّهَ عَلَیْهِ »(4) فَذلِکَ الَّذِی(5) لاَ تُصِیبُهُ(6) أَهْوَالُ الدُّنْیَا وَلاَ أَهْوَالُ الاْآخِرَةِ ، وَذلِکَ مِمَّنْ یَشْفَعُ(7) وَلاَ یُشْفَعُ لَهُ ؛ وَمُوءْمِنٌ کَخَامَةِ(8) الزَّرْعِ تَعْوَجُّ(9) أَحْیَاناً ، وَتَقُومُ(10) أَحْیَاناً ، فَذلِکَ(11) مِمَّنْ تُصِیبُهُ(12) أَهْوَالُ الدُّنْیَا وَأَهْوَالُ الاْآخِرَةِ ، وَذلِکَ مِمَّنْ یُشْفَعُ لَهُ وَلاَ یَشْفَعُ(13)» .(14)
2. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ ، عَنْ خَالِدٍ الْعَمِّیِّ(15) ، عَنْ خَضِرِ بْنِ عَمْرٍو :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُهُ یَقُولُ : «الْمُوءْمِنُ مُوءْمِنَانِ : مُوءْمِنٌ وَفی لِلّهِ(16) بشُرُوطِهِ الَّتِی اشْتَرَطَهَا(17) عَلَیْهِ ، فَذلِکَ(18) مَعَ النَّبِیِّینَ وَالصِّدِّیقِینَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِینَ ، وَحَسُنَ أُولئِکَ رَفِیقاً ، وَذلِکَ(19) مِمَّنْ(20) یَشْفَعُ وَلاَ یُشْفَعُ لَهُ ، وَذلِکَ مِمَّنْ لاَ تُصِیبُهُ(21) أَهْوَالُ الدُّنْیَا ، وَلاَ أَهْوَالُ الاْآخِرَةِ ؛ وَمُوءْمِنٌ زَلَّتْ بِهِ قَدَمٌ ، فَذلِکَ کَخَامَةِ الزَّرْعِ ، کَیْفَمَا کَفَأَتْهُ(22) الرِّیحُ انْکَفَأَ ، وَذلِکَ مِمَّنْ(23) تُصِیبُهُ(24) أَهْوَالُ الدُّنْیَا وَ(25) الاْآخِرَةِ ، وَیُشْفَعُ لَهُ وَهُوَ عَلی خَیْرٍ» .(26)
3. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مِهْرَانَ ، عَنْ یُونُسَ بْنِ یَعْقُوبَ ، عَنْ أَبِی مَرْیَمَ الاْءَنْصَارِیِّ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «قَامَ رَجُلٌ بِالْبَصْرَةِ إِلی أَمِیرِ
ص: 70
مؤمن دو جور مؤمن است، يك مؤمنى كه به عهد خدا عمل كرده و به شرط خدا وفا كرده است و اين است مورد قول خدا عزّوجل (23 سوره احزاب): «مردانى كه عمل كردند بدان چه با خدا در باره آن عهد بستند» اين همان است كه هراسهاى دنيا و نه هراسهاى آخرت بدو نرسد و او است كه شفاعت كند و نيازى به شفاعت ندارد و يك مؤمنى كه چون زراعت تازه روئيده و لطيف است، گاهى كج مى شود و گاهى راست و آن است كه دچار هراس آخرت مى شود و اين از كسانى نيست كه از او شفاعت شود و شفاعت از كسى نكند.
2- از خضر بن عمرو كه شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
مؤمن دو مؤمن است، يك مؤمنى كه به هر شرط و قرارى كه خدا با او داده عمل كرده است پس آن است كه با پيمبران و صديقان و شهيدان و نيكان است و چه خوب رفيقهائى هستند، اينها اين است كه شفاعت كند و نيازى به شفاعت ندارد و اين از كسانى است كه هراسهاى دنيا و هراسهاى آخرت به او نرسد و مؤمنى كه لغزش كرده چون زراعت تازه و لطيف است و هر جور كه باد او را سرازير كند سرازير مى شود و اين است كه هراسهاى دنيا و آخرت به او مى رسد و براى او شفاعت مى شود و عاقبتش به خير است.
3- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
مردى در بصره خدمت امير المؤمنين (علیه السّلام) قيام كرد و گفت:
يا امير المؤمنين! از اخوان به ما خبر بده، در پاسخ فرمود: برادران دو
ص: 71
الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام ، فَقَالَ : یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ ، أَخْبِرْنَا عَنِ الاْءِخْوَانِ ، فَقَالَ علیه السلام : الاْءِخْوَانُ صِنْفَانِ : إِخْوَانُ الثِّقَةِ ، وَإِخْوَانُ الْمُکَاشَرَةِ(1) .
فَأَمَّا إِخْوَانُ الثِّقَةِ ، فَهُمُ : الْکَفُّ ، وَالْجَنَاحُ(2) ، وَالاْءَهْلُ ، وَالْمَالُ ، فَإِذَا(3) کُنْتَ مِنْ أَخِیکَ عَلی حَدِّ الثِّقَةِ ، فَابْذُلْ لَهُ مَالَکَ وَبَدَنَکَ(4) ، وَصَافِ مَنْ صَافَاهُ ، وَعَادِ مَنْ عَادَاهُ ، وَاکْتُمْ سِرَّهُ وَعَیْبَهُ(5) ، وَأَظْهِرْ مِنْهُ الْحَسَنَ ، وَاعْلَمْ أَیُّهَا السَّائِلُ أَنَّهُمْ أَقَلُّ مِنَ الْکِبْرِیتِ الاْءَحْمَرِ .
وَ أَمَّا إِخْوَانُ الْمُکَاشَرَةِ ، فَإِنَّکَ تُصِیبُ لَذَّتَکَ مِنْهُمْ ، فَلاَ تَقْطَعَنَّ ذلِکَ مِنْهُمْ ، وَلاَ تَطْلُبَنَّ مَا وَرَاءَ ذلِکَ مِنْ(6) ضَمِیرِهِمْ ، وَابْذُلْ لَهُمْ مَا بَذَلُوا لَکَ مِنْ(7) طَلاَقَةِ الْوَجْهِ وَحَلاَوَةِ اللِّسَانِ» .(8)
بَابُ مَا أَخَذَهُ اللّهُ عَلَی الْمُوءْمِنِ مِنَ الصَّبْرِ عَلی مَا یَلْحَقُهُ فِیمَا ابْتُلِیَ بِهِ(9)
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ فَرْقَدٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «أَخَذَ اللّهُ مِیثَاقَ الْمُوءْمِنِ عَلی أَنْ لاَ تُصَدَّقَ(10) مَقَالَتُهُ ، وَلاَ یَنْتَصِفَ(11) مِنْ عَدُوِّهِ ، وَمَا مِنْ مُوءْمِنٍ یَشْفِی(12) نَفْسَهُ إِلاَّ بِفَضِیحَتِهَا ؛ لاِءَنَّ کُلَّ مُوءْمِنٍ مُلْجَمٌ(13)» .(14)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ؛ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ
ص: 72
جورند، برادران مورد اعتماد و برادران خنده رو، امّا برادران مورد اعتماد هم آنها دست و بال و اهل و مال هستند و چون تو به برادرِ خود اطمينان و وثوق دارى مال و تنت را به او ببخش و با هر كه صفا دارد صفا كن و با هر كه دشمن است دشمن باش و راز او و عيب او را بپوش و خوبى او را ترويج كن، و بدان اى سئوال كننده كه اينان از كبريت احمر كمترند، و أمّا برادران خنده رو تو همان لذّتى كه از آنها برى، آن را از آنها مبر و بيش از آن هم از آنها مجو و به آنها بده آنچه را به تو مى دهند از خوشروئى و شيرين زبانى.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
خدا پيمان از مؤمن برگرفته كه گفتارش را باور ندارند و از دشمنِ خود انتقام نجويد، هيچ مؤمنى دلِ خود را شفا نبخشد جز به رسوائى او تمام شود زيرا هر مؤمنى لجام بر زبان دارد.
2- از رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) كه فرمود:
خدا از مؤمن پيمان گرفته براى صبر بر چهار بلا كه آسانتر
ص: 73
الثُّمَالِیِّ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : إِنَّ اللّهَ أَخَذَ مِیثَاقَ الْمُوءْمِنِ عَلی بَلاَیَا أَرْبَعٍ أَیْسَرُهَا(1) عَلَیْهِ مُوءْمِنٌ یَقُولُ بِقَوْلِهِ یَحْسُدُهُ(2) ، أَوْ(3) مُنَافِقٌ یَقْفُو(4) أَثَرَهُ ، أَوْ(5) شَیْطَانٌ یُغْوِیهِ(6) ، أَوْ کَافِرٌ یَری جِهَادَهُ ، فَمَا بَقَاءُ الْمُوءْمِنِ بَعْدَ هذَا؟» .(7)
3 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «مَا أَفْلَتَ(8) الْمُوءْمِنُ مِنْ وَاحِدَةٍ مِنْ ثَلاَثٍ(9) _ وَ لَرُبَّمَا اجْتَمَعَتِ الثَّلاَثُ(10) عَلَیْهِ _ : إِمَّا بُغْضُ(11) مَنْ یَکُونُ مَعَهُ فِی الدَّارِ یُغْلِقُ عَلَیْهِ بَابَهُ یُوءْذِیهِ(12) ، أَوْ جَارٌ(13) یُوءْذِیهِ ، أَوْ مَنْ فِی طَرِیقِهِ إِلی حَوَائِجِهِ یُوءْذِیهِ ؛ وَلَوْ أَنَّ مُوءْمِناً عَلی قُلَّةِ جَبَلٍ ، لَبَعَثَ اللّهُ _ عَزَّ وَجَلَّ _ إِلَیْهِ(14) شَیْطَاناً یُوءْذِیهِ(15) ، وَیَجْعَلُ اللّهُ(16) لَهُ مِنْ إِیمَانِهِ أُنْساً لاَ یَسْتَوْحِشُ مَعَهُ إِلی أَحَدٍ» .(17)
4 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ سِرْحَانَ ، قَالَ : سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ : «أَرْبَعٌ(18) لاَ یَخْلُو مِنْهُنَّ(19) الْمُوءْمِنُ ، أَوْ وَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ : مُوءْمِنٌ یَحْسُدُهُ _ وَ هُوَ أَشَدُّهُنَّ(20) عَلَیْهِ _ وَمُنَافِقٌ یَقْفُو أَثَرَهُ ، أَوْ(21) عَدُوٌّ یُجَاهِدُهُ ، أَوْ شَیْطَانٌ یُغْوِیهِ» .(22)
5. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی(23) ، عَنِ ابْنِ سِنَانٍ(24) ، عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ ، عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَجَلَّ _ جَعَلَ وَلِیَّهُ فِی الدُّنْیَا غَرَضاً(25) لِعَدُوِّهِ» .(26)
ص: 74
همه: مؤمنى است هم عقيده او و به او حسد مى ورزد يا منافقى كه دنبال او را دارد (و براى عيب جوئى و آزارش فرصت جوئى مى كند) يا شيطانى كه او را گمراه مى سازد يا كافرى كه رأيش جنگيدن با او است، پس از اين چه از مؤمن مى ماند؟ (چگونه مؤمن به ايمانش مى ماند خ ل).
3- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
مؤمن نمى تواند از يكى از سه تا بدر رود، و بسا كه هر سه گريبان گيرش شوند يا گرفتار دشمنى همسايه خانه اى است كه درش به روى او بسته مى شود و او را آزار مى دهد، يا همسايه بيرون از خانه كه او را آزار مى دهد يا گرفتار كسى است در ميان هر راه كه به دنبال نيازمندى هاى خود مى رود و او وى را آزار مى دهد و اگر مؤمن در قلّه كوهى باشد، خدا عزّوجل شيطانى گسيل دارد تا او را بيازارد و خدا از ايمانِ وى براى او آرامشى فراهم سازد كه با آن به ديگرى نپردازد و نهراسد.
4- از داود بن سرحان، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
چهار چيز است كه مؤمن از همه آنها يا يكى از آنها بركنار نيست: مؤمنى كه بدو حسد برد و اين از همه سخت تر است، و منافقى كه دنبال او را دارد، يا دشمنى كه با او مى جنگد، يا شيطانى كه او را به گمراهى مى كشاند.
5- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى كه خدا عز و جل دوست خود را در دنيا نشانه و هدفِ دشمنِ خود مى سازد.
ص: 75
6. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَجْلاَنَ ، قَالَ : کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، فَشَکَا إِلَیْهِ رَجُلٌ الْحَاجَةَ ، فَقَالَ لَهُ(1) : «اصْبِرْ ؛ فَإِنَّ(2) اللّهَ سَیَجْعَلُ لَکَ فَرَجاً» قَالَ : ثُمَّ سَکَتَ سَاعَةً ، ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَی الرَّجُلِ ، فَقَالَ : «أَخْبِرْنِی عَنْ سِجْنِ الْکُوفَةِ ، کَیْفَ هُوَ ؟» فَقَالَ : أَصْلَحَکَ اللّهُ ، ضَیِّقٌ مُنْتِنٌ ، وَأَهْلُهُ بِأَسْوَاَء حَالٍ ، قَالَ : «فَإِنَّمَا أَنْتَ فِی السِّجْنِ فَتُرِیدُ أَنْ تَکُونَ فِیهِ(3) فِی(4) سَعَةٍ ؟ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ الدُّنْیَا سِجْنُ الْمُوءْمِنِ» .(5)
7 . عَنْهُ(6) ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ الْحَذَّاءِ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ صَغِیرٍ ، عَنْ جَدِّهِ شُعَیْبٍ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ : «الدُّنْیَا سِجْنُ الْمُوءْمِنِ ، فَأَیُّ سِجْنٍ(7) جَاءَ مِنْهُ خَیْرٌ؟» .(8)
8 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنِ الْحَجَّالِ ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ أَبِی یَزِیدَ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «الْمُوءْمِنُ مُکَفَّرٌ(9)» .
وَفِی رِوَایَةٍ أُخْری : «وَ ذلِکَ أَنَّ مَعْرُوفَهُ یَصْعَدُ إِلَی اللّهِ ، فَلاَ یُنْشَرُ(10) فِی النَّاسِ ، وَالْکَافِرُ مَشْکُورٌ» .(11)
9. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «مَا مِنْ مُوءْمِنٍ إِلاَّ وَقَدْ
ص: 76
6- از محمد بن عجلان، گويد: من نزد امام صادق (علیه السّلام) بودم، مردى از حاجتمندى به آن حضرت شكايت كرد، فرمود به او كه: صبر كن، زيرا خدا به زودى به تو گشايش مى دهد، و سپس خاموش شد، و پس از آن رو بدان مرد كرد و فرمود: بگو بدانم، زندان كوفه چگونه است؟ در پاسخ گفت: اصلحك اللَّه، تنگ است و بد بو، و زندانيانش به بدترين حالى دچارند، فرمود: همانا تو هم در اين زندانِ دنيا گرفتارى و مى خواهى در راحت و وسعت باشى، آيا نمى دانى كه دنيا زندان مؤمن است.
7- شعيب گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
دنيا زندان مؤمن است و كدام زندانى است كه خوبى و خوشى دارد؟ 8- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
مؤمن ناسپاسى مى شود.
در روايت ديگر است كه براى اين است كه كارِ خوبِ او به درگاه خدا بالا مى رود و ميان مردم منتشر نمى گردد و كافر قدردانى مى شود.
9- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
مؤمنى نباشد جز آنكه خدا به او چهار چيز گمارده است:
ص: 77
وَکَّلَ اللّهُ(1) بِهِ أَرْبَعَةً : شَیْطَانا(2) یُغْوِیهِ یُرِیدُ أَنْ یُضِلَّهُ ، وَکَافِراً(3) یَغْتَالُهُ(4)، وَمُوءْمِناً یَحْسُدُهُ _ وَ هُوَ أَشَدُّهُمْ عَلَیْهِ _ وَمُنَافِقاً یَتَتَبَّعُ(5) عَثَرَاتِهِ» .(6)
10. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ ،
عَنْ جَابِرٍ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُهُ یَقُولُ : «إِذَا مَاتَ الْمُوءْمِنُ ، خَلّی(7) عَلی جِیرَانِهِ مِنَ الشَّیَاطِینِ(8) عَدَدَ رَبِیعَةَ وَمُضَرَ ، کَانُوا مُشْتَغِلِینَ بِهِ» .(9)
11 . سَهْلُ بْنُ زِیَادٍ(10) ، عَنْ یَحْیَی بْنِ الْمُبَارَکِ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ جَبَلَةَ ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «مَا کَانَ وَلاَ یَکُونُ وَلَیْسَ بِکَائِنٍ مُوءْمِنٌ إِلاَّ وَلَهُ جَارٌ یُوءْذِیهِ ، وَلَوْ أَنَّ مُوءْمِناً فِی جَزِیرَةٍ مِنْ جَزَائِرِ الْبَحْرِ ، لاَبْتَعَثَ(11) اللّهُ(12) لَهُ(13) مَنْ یُوءْذِیهِ» .(14)
12 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «مَا کَانَ فِیمَا مَضی ، وَلاَ فِیمَا بَقِیَ ، وَلاَ فِیمَا أَنْتُمْ فِیهِ مُوءْمِنٌ إِلاَّ وَلَهُ جَارٌ یُوءْذِیهِ» .(15)
13. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُهُ یَقُولُ : «مَا کَانَ وَلاَ یَکُونُ إِلی أَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ مُوءْمِنٌ إِلاَّ وَلَهُ جَارٌ یُوءْذِیهِ» .(16)
ص: 78
شيطانى كه گمراهش كند و خواهد از راه بدرش برد، و كافرى كه او را بربايد، و مؤمنى كه به او حسد برد و اين از همه سخت تر است، و منافقى كه پى لغزشهاى او مى گردد.
10- از جابر، گويد: شنيدم امام باقر (علیه السّلام) مى فرمود:
چون مؤمنى بميرد، به اندازه افراد قبيله (ربيعه) و (مُضَر) شيطان بر همسايه هاى او متوجّه شوند، همه اينها در كار گمراه كردن او بودند.
11- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
نبوده و نباشد و نخواهد بود مؤمنى جز اينكه همسايه اى دارد كه آزارش دهد و اگر مؤمنى در جزيره اى از جزائر دريا باشد، خدا بفرستد كسى را كه او را آزار دهد.
12- امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
در گذشته نبوده و نه در آينده و نه در وضعى كه شما داريد، مؤمنى جز اينكه همسايه دارد كه او را مى آزارد.
13- امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
نبوده و تا قيامت نباشد مؤمنى جز اينكه همسايه اى دارد كه او را مى آزارد.
ص: 79
بَابُ شِدَّةِ (1) ابْتِلاَءِ (2)الْمُوءْمِنِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ (3)، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ أَشَدَّ النَّاسِ بَلاَءً (4)الاْءَنْبِیَاءُ ، ثُمَّ الَّذِینَ یَلُونَهُمْ ، ثُمَّ الاْءَمْثَلُ فَالاْءَمْثَلُ (5)» . (6)
2. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ ، قَالَ : ذُکِرَ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام الْبَلاَءُ ، وَمَا یَخُصُّ(7) اللّهُ _ عَزَّ وَجَلَّ _ بِهِ(8) الْمُوءْمِنَ ، فَقَالَ : «سُئِلَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ أَشَدُّ النَّاسِ بَلاَءً فِی الدُّنْیَا ؟ فَقَالَ علیه السلام : النَّبِیُّونَ ، ثُمَّ الاْءَمْثَلُ فَالاْءَمْثَلُ ، وَیُبْتَلَی الْمُوءْمِنُ بَعْدُ عَلی قَدْرِ إِیمَانِهِ وَحُسْنِ أَعْمَالِهِ(9) ؛ فَمَنْ صَحَّ إِیمَانُهُ وَحَسُنَ عَمَلُهُ اشْتَدَّ بَلاَوءُهُ، وَمَنْ سَخُفَ إِیمَانُهُ(10) وَضَعُفَ عَمَلُهُ قَلَّ بَلاَوءُهُ» .(11)
3. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ(12) ، عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ ، عَنْ زَیْدٍ الشَّحَّامِ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ عَظِیمَ الاْءَجْرِ لَمَعَ(13) عَظِیمِ الْبَلاَءِ ، وَمَا أَحَبَّ اللّهُ قَوْماً إِلاَّ ابْتَلاَهُمْ» .(14)
4 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ؛ وَ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِیلَ ، عَنِ
ص: 80
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
به راستى سخت ترين مردم در بلاء پيغمبرانند و سپس آن كسانى كه پهلوى آنانند، سپس به ترتيب مقام و منزلتى كه نزد خدا دارند.
2- از عبد الرحمن بن حجّاج، گويد: نزد امام صادق (علیه السّلام) نام بلاء برده شد و آنچه كه خدا عزّوجل مؤمن را بدان مخصوص ساخته است، پس فرمود كه:
از رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) پرسيدند از سخت ترين مردم از نظر بلاء در دنيا، در پاسخ فرمود: پيغمبرانند، سپس هر كه به آنها بيشتر مانند است به حسب ترتيب، و مؤمن هم بعد از آن به اندازه ايمان و خوبى كردارش گرفتار مى شود، هر كه ايمانش درست و كردارش خوب است بلاى او سخت است و هر كه ايمانش سست و كردارش ناتوان است، گرفتارى او كم است.
3- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
راستى مزدِ بزرگ با بلاى بزرگ است، و خدا مردمى را دوست ندارد جز اينكه آنها را گرفتار كند.
4- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
ص: 81
الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ جَمِیعاً ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسی ، عَنْ رِبْعِیِّ بْنِ عَبْدِ اللّهِ ، عَنِ الْفُضَیْلِ(1) بْنِ یَسَارٍ :
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «أَشَدُّ النَّاسِ بَلاَءً الاْءَنْبِیَاءُ ، ثُمَّ الاْءَوْصِیَاءُ ، ثُمَّ الاْءَمَاثِلُ فَالاْءَمَاثِلُ(2)» .(3)
5 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنِ ابْنِ رِئَابٍ ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ لِلّهِ _ عَزَّ وَجَلَّ _ عِبَاداً فِی الاْءَرْضِ مِنْ خَالِصِ عِبَادِهِ ، مَا یُنْزِلُ(4) مِنَ السَّمَاءِ تُحْفَةً(5) إِلَی الاْءَرْضِ إِلاَّ صَرَفَهَا عَنْهُمْ إِلی غَیْرِهِمْ ، وَلاَ(6) بَلِیَّةً إِلاَّ صَرَفَهَا إِلَیْهِمْ» .(7)
6. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عُبَیْدٍ ، عَنِ الْحُسَیْنِ(8) بْنِ عُلْوَانَ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : أَنَّهُ قَالَ _ وَ عِنْدَهُ سَدِیرٌ _ : «إِنَّ اللّهَ إِذَا أَحَبَّ عَبْداً غَتَّهُ(9) بِالْبَلاَءِ غَتّاً ، وَإِنَّا وَإِیَّاکُمْ یَا سَدِیرُ ، لَنُصْبِحُ بِهِ وَنُمْسِی» .(10)
7. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنِ الْوَلِیدِ بْنِ الْعَلاَ(11) ، عَنْ ··· î حَمَّادٍ(12) ، عَنْ أَبِیهِ :
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ اللّهَ _ تَبَارَکَ وَتَعَالی _ إِذَا(13) أَحَبَّ عَبْداً غَتَّهُ بِالْبَلاَءِ غَتّاً(14) ، وَثَجَّهُ بِالْبَلاَءِ ثَجّاً(15) ، فَإِذَا دَعَاهُ ، قَالَ : لَبَّیْکَ عَبْدِی ، لَئِنْ عَجَّلْتُ لَکَ مَا سَأَلْتَ ، إِنِّی عَلی ذلِکَ لَقَادِرٌ ؛ وَلَئِنِ(16) ادَّخَرْتُ(17) لَکَ(18) ، فَمَا ادَّخَرْتُ لَکَ فَهُوَ(19) خَیْرٌ لَکَ» .(20)
8. عَنْهُ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ زَیْدٍ
ص: 82
سخت بلاترين مردم پيغمبرانند، سپس اوصياءاند، سپس هر كه به آنها مانندتر است به ترتيب.
5- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
راستى براى خدا در زمين بنده هائى است كه زبده بنده هاى اويند، هيچ تحفه اى از آسمان فرود نيايد جز اينكه آن را از آنها منصرف سازد و به دست ديگران اندازد و هيچ بلائى فرود نيايد جز اينكه آن را بهره آنها گرداند.
6- از امام صادق (علیه السّلام)، سدير خدمتش بود كه فرمود:
راستى خدا چون بنده اى را دوست دارد او را خوب در گردابِ بلا فرو برد، و أى سدير! ما و شماها در بام و شام با آن دم سازيم.
7- از امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
به راستى خدا تبارك و تعالى هر گاه به درگاه او دعا كند، فرمايد: لبّيك اى بنده من، اگر آنچه خواهى با شتاب به تو دهم مى توانم، و اگر آن را براى تو پس انداز كنم پس هر چه برايت پس انداز كنم همان براى تو بهتر است.
8- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
ص: 83
الزَّرَّادِ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : إِنَّ عَظِیمَ الْبَلاَءِ یُکَافَأُ بِهِ(1) عَظِیمُ الْجَزَاءِ ، فَإِذَا أَحَبَّ اللّهُ عَبْداً ابْتَلاَهُ(2) بِعَظِیمِ الْبَلاَءِ ، فَمَنْ رَضِیَ فَلَهُ عِنْدَ اللّهِ الرِّضَا ، وَمَنْ سَخِطَ(3) الْبَلاَءَ(4) فَلَهُ عِنْدَ اللّهِ(5) السَّخَطُ» .(6)
9. عَنْهُ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ ، عَنْ زَکَرِیَّا بْنِ الْحُرِّ(7) ، عَنْ جَابِرِ بْنِ یَزِیدَ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّمَا یُبْتَلَی الْمُوءْمِنُ فِی الدُّنْیَا عَلی قَدْرِ دِینِهِ _ أَوْ قَالَ _ : عَلی حَسَبِ دِینِهِ» .(8)
10 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ ، عَنْ 2 / 183
مُحَمَّدِ بْنِ الْمُثَنَّی الْحَضْرَمِیِّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ بُهْلُولِ بْنِ مُسْلِمٍ الْعَبْدِیِّ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّمَا الْمُوءْمِنُ بِمَنْزِلَةِ کِفَّةِ(9) الْمِیزَانِ ، کُلَّمَا زِیدَ(10) فِی إِیمَانِهِ زِیدَ(11) فِی بَلاَئِهِ» .(12)
11. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ ، قَالَ : سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ : «الْمُوءْمِنُ لاَ یَمْضِی(13) عَلَیْهِ أَرْبَعُونَ لَیْلَةً إِلاَّ عَرَضَ لَهُ(14)
أَمْرٌ یَحْزُنُهُ ، یُذَکَّرُ بِهِ» .(15)
12 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ ، عَنْ صَفْوَانَ ، عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ ، عَنْ نَاجِیَةَ ، قَالَ : قُلْتُ لاِءَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام : إِنَّ الْمُغِیرَةَ یَقُولُ : إِنَّ الْمُوءْمِنَ لاَ یُبْتَلی بِالْجُذَامِ ، وَلاَ بِالْبَرَصِ ، وَلاَ بِکَذَا ، وَلاَ بِکَذَا(16)؟
ص: 84
رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است: به راستى كه بلاى بزرگ، اجر بزرگ دارد، و هر گاه خدا بنده اى را دوست دارد، بلاى بزرگ به او مى دهد، هر كه خشنود باشد، خدا از او خشنود است و هر كه از بلا خشم گيرد، خدا بر او خشم گيرد.
9- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
همانا مؤمن در دنيا بلا بيند به اندازه اى كه دين دارد، يا فرمود:
بر حَسَب آنچه دين دارد.
10- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
همانا مؤمن چون كفّه ترازو است، هر آنچه بر ايمانش افزوده گردد، بر بلايش افزوده شود.
11- از محمد بن مسلم، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: بر مؤمن، چهل شب نگذرد جز آنكه مايه غمى براى او فراهم شود، تا يادآورى او باشد.
12- از ناجيه، گفت: به امام باقر (علیه السّلام) گفتم كه: مغيره مى گويد (مغيرة بن سعيد است كه «كشّى» اخبار بسيارى در لعن او روايت كرده است) كه: مؤمن به خوره و پيسى و به چنين و چنان گرفتار نمى شود؟ در پاسخ فرمود: راستش اين است كه او از اصحاب «يس» (يعنى حبيب كه داستان او در سوره يس وارد شده) به راستى كه او دست بريده (چلاق بود خ ل)، امام انگشتانِ خود را برگردانيد (به
ص: 85
فَقَالَ : «إِنْ کَانَ لَغَافِلاً عَنْ صَاحِبِ یَاسِینَ(1) إِنَّهُ کَانَ مُکَنَّعاً(2)» . ثُمَّ رَدَّ أَصَابِعَهُ ، فَقَالَ : «کَأَنِّی أَنْظُرُ إِلی تَکْنِیعِهِ(3) أَتَاهُمْ ، فَأَنْذَرَهُمْ ، ثُمَّ عَادَ إِلَیْهِمْ مِنَ الْغَدِ ، فَقَتَلُوهُ» .
ثُمَّ قَالَ : «إِنَّ(4) الْمُوءْمِنَ یُبْتَلی بِکُلِّ بَلِیَّةٍ ، وَیَمُوتُ بِکُلِّ مِیتَةٍ إِلاَّ أَنَّهُ لاَ یَقْتُلُ نَفْسَهُ» .(5)
13. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ، عَنْ أَبِیهِ(6) ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مُحَمَّدٍ الاْءَشْعَرِیِّ ، عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرَارَةَ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ : «إِنَّ الْمُوءْمِنَ مِنَ اللّهِ _ عَزَّ وَجَلَّ _ لَبِأَفْضَلِ مَکَانٍ(7) _ ثَلاَثاً _ إِنَّهُ لَیَبْتَلِیهِ بِالْبَلاَءِ ، ثُمَّ یَنْزِعُ(8) نَفْسَهُ(9) عُضْواً عُضْواً مِنْ جَسَدِهِ وَهُوَ یَحْمَدُ اللّهَ عَلی ذلِکَ» .(10)
14. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ ، عَنْ فُضَیْلِ بْنِ عُثْمَانَ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ فِی الْجَنَّةِ مَنْزِلَةً(11) لاَ یَبْلُغُهَا عَبْدٌ إِلاَّ بِالاِبْتِلاَءِ(12) فِی جَسَدِهِ» .(13)
15 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مُحَمَّدٍ الاْءَشْعَرِیِّ(14) ، عَنْ أَبِی یَحْیَی الْحَنَّاطِ(15) ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ أَبِی یَعْفُورٍ ، قَالَ :
شَکَوْتُ إِلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام مَا أَلْقی مِنَ الاْءَوْجَاعِ _ وَ کَانَ مِسْقَاماً(16) _ فَقَالَ لِی : «یَا عَبْدَ اللّهِ(17) ، لَوْ یَعْلَمُ الْمُوءْمِنُ مَا لَهُ مِنَ الاْءَجْرِ(18) فِی الْمَصَائِبِ ، لَتَمَنّی أَنَّهُ قُرِّضَ بِالْمَقَارِیضِ» .(19)
16. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ یُونُسَ بْنِ رِبَاطٍ ، قَالَ : سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ :
ص: 86
شكل انگشتان چلاق) پس فرمود: گويا نگاه مى كنم به چلاقى او، آمد و آن مردم را بيم داد، سپس فردا به سوى آنها برگشت و او را كشتند، سپس فرمود:
راستى مؤمن به هر بلائى گرفتار شود و به هر مرگى بميرد جز اينكه خودكشى نكند.
13- از عبيد بن زراره، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم تا سه بار مى فرمود:
به راستى مؤمن بهتر مقامى نزد خدا دارد، به راستى كه خدا او را مبتلا كند به بلاء سپس تنش را تيكه تيكه كند و او خدا را بدان سپاس گويد.
14- از فضيل بن عثمان كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
به راستى در بهشت مقامى است كه هيچ بنده اى بدان نرسد جز به وسيله بلائى كه به تن او برسد.
15- از عبد اللَّه بن ابى يعفور، گويد: من از دردها كه مى كشيدم، به امام صادق (علیه السّلام) شَكوَت كردم- او مرد پر دردى بود- در پاسخ فرمود:
اى عبد اللَّه! اگر مؤمن مى دانست در مصيبت چه اجرى دارد، هر آينه آرزو مى كرد كه با مقراض تيكه تيكه شود.
16- از يونس بن رباط، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
ص: 87
«إِنَّ أَهْلَ الْحَقِّ لَمْ یَزَالُوا مُنْذُ کَانُوا فِی شِدَّةٍ ، أَمَا إِنَّ ذلِکَ إِلی مُدَّةٍ قَلِیلَةٍ ، وَعَافِیَةٍ طَوِیلَةٍ» .(1)
17. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ ، عَنْ حُسَیْنِ(2) بْنِ الْمُخْتَارِ ، عَنْ أَبِی أُسَامَةَ ، عَنْ حُمْرَانَ :
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَجَلَّ _ لَیَتَعَاهَدُ(3) الْمُوءْمِنَ بِالْبَلاَءِ ، کَمَا یَتَعَاهَدُ الرَّجُلُ أَهْلَهُ بِالْهَدِیَّةِ مِنَ الْغَیْبَةِ ، وَیَحْمِیهِ(4) الدُّنْیَا ، کَمَا یَحْمِی الطَّبِیبُ الْمَرِیضَ» .(5)
18. عَلِیٌّ(6) ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْمُغِیرَةِ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی الْخَثْعَمِیِّ(7) ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ بُهْلُولٍ الْعَبْدِیِّ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ : «لَمْ یُوءْمِنِ(8) اللّهُ(9) الْمُوءْمِنَ مِنْ هَزَاهِزِ(10) الدُّنْیَا ، وَلکِنَّهُ آمَنَهُ(11) مِنَ الْعَمی(12) فِیهَا وَالشَّقَاءِ(13) فِی الاْآخِرَةِ» .(14)
19 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ حُسَیْنِ بْنِ نُعَیْمٍ الصَّحَّافِ ، عَنْ ذَرِیحٍ الْمُحَارِبِیِّ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «کَانَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام یَقُولُ : إِنِّی لاَءَکْرَهُ لِلرَّجُلِ(15) أَنْ یُعَافی فِی الدُّنْیَا ، فَلاَ یُصِیبَهُ شَیْءٌ مِنَ الْمَصَائِبِ» .(16)
20. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ، عَنْ نُوحِ بْنِ شُعَیْبٍ ، عَنْ أَبِی
دَاوُدَ الْمُسْتَرِقِّ رَفَعَهُ ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «دُعِیَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله إِلی طَعَامٍ ، فَلَمَّا(17) دَخَلَ مَنْزِلَ الرَّجُلِ ، نَظَرَ إِلی دَجَاجَةٍ فَوْقَ حَائِطٍ(18) قَدْ بَاضَتْ، فَتَقَعُ(19) الْبَیْضَةُ عَلی وَتِدٍ فِي
ص: 88
راستى كه اهل حق هميشه در سختى بودند تا بودند، هلا كه اين سختى را مدّتى اندك است و دنبال آن عافيتى طولانى است.
17- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
راستى خدا عزّوجل با بلا، از مؤمن، احوال پرسى مى كند، چنانچه از خانواده خود در حال غيبت، با هديه احوال پرسى مى كند، او را از دنيا پرهيز مى دهد چنانچه پزشك، بيمار را.
18- از محمد بن بهلول عبدى، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
خدا مؤمن را از لرزشهاى دنيا در امان قرار نداده، ولى او را از گمراهى و بدبختى آخرت در امانِ خود نهاده.
19- از امام صادق (علیه السّلام)، كه على بن الحسين (علیه السّلام) مى فرمود:
به راستى بد دارم براى مرد كه در دنيا به عافيت گذراند و هيچ مصيبت نبيند.
20- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) براى خوردن طعامى دعوت شد، و چون به منزلِ آن مردِ ميزبان در آمد، ديد مرغى بر سر ديوارى تخم كرد و آن تخم بر سر ميخى افتاد كه در ديوار باغى بود و روى آن به جا ماند، نه
ص: 89
حَائِطٍ ، فَثَبَتَتْ عَلَیْهِ، وَلَمْ تَسْقُطْ ، وَلَمْ تَنْکَسِرْ ، فَتَعَجَّبَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله مِنْهَا ، فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ : أَ عَجِبْتَ(1) مِنْ هذِهِ الْبَیْضَةِ ؟ فَوَ الَّذِی بَعَثَکَ بِالْحَقِّ مَا رُزِئْتُ(2) شَیْئاً قَطُّ» .
قَالَ(3) : «فَنَهَضَ رَسُولُ اللّهِ(4) صلی الله علیه و آله ، وَلَمْ یَأْکُلْ مِنْ طَعَامِهِ شَیْئاً ، وَقَالَ : مَنْ لَمْ یُرْزَأْ(5) فَمَا لِلّهِ فِیهِ مِنْ(6) حَاجَةٍ» .(7)
21. عَنْهُ(8) ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ ، عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ وَأَبِی بَصِیرٍ(9) : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : لاَ حَاجَةَ لِلّهِ فِیمَنْ لَیْسَ لَهُ(10) فِی مَالِهِ وَبَدَنِهِ(11) نَصِیبٌ» . (12)
22 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ عُثْمَانَ النَّوَّاءِ ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام (13)، قَالَ : «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَجَلَّ _ یَبْتَلِی الْمُوءْمِنَ بِکُلِّ بَلِیَّةٍ ، وَیُمِیتُهُ بِکُلِّ مِیتَةٍ ، وَلاَ یَبْتَلِیهِ بِذَهَابِ عَقْلِهِ ، أَ مَا تَری أَیُّوبَ(14) کَیْفَ سُلِّطَ(15) إِبْلِیسُ عَلی مَالِهِ ، وَعَلی(16) وُلْدِهِ(17) ، وَعَلی أَهْلِهِ ، وَعَلی کُلِّ شَیْءٍ مِنْهُ ،···
وَلَمْ یُسَلَّطْ(18) عَلی عَقْلِهِ ، تُرِکَ لَهُ لِیُوَحِّدَ(19) اللّهَ بِهِ ؟» .(20)
23. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ(21) مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَةَ ، عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ خَالِدٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّهُ لَیَکُونُ لِلْعَبْدِ مَنْزِلَةٌ عِنْدَ اللّهِ ، فَمَا یَنَالُهَا(22) إِلاَّ بِإِحْدی خَصْلَتَیْنِ : إِمَّا بِذَهَابِ مَالِهِ(23) ، أَوْ بِبَلِیَّةٍ فِی جَسَدِهِ» .(24)
24 . عَنْهُ(25) ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنْ مُثَنًّی الْحَنَّاطِ ، عَنْ أَبِی أُسَامَةَ :
ص: 90
افتاد و نشكست، پيغمبر از آن در شگفت شد، آن مردِ ميزبان گفت:
شما از اين تخم مرغ در شگفت شديد، سوگند بدان كه تو را به راستى فرستاده من هرگز زيان و غمى نديدم، فرمود: پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) از جابر خاست و از خوراك او چيزى نخورد، فرمود: كسى كه زيانى نديده، خدا را بدو نيازى نيست.
21- از پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ )، فرمود: براى خدا نيازى نيست در كسى كه در تن و دارائى او بهره اى نباشد (و از آن هيچ نكاهد).
22- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
به راستى خدا عزّوجل مؤمن را به هر بلا گرفتار كند و به هر مرگى بميراند ولى او را به بى خردى و ديوانگى گرفتار نكند، آيا نبينى كه خدا چگونه ابليس را بر مال و جان و بر خاندان ايّوب و بر هر چيز او مسلط كرد و او را بر خِرد وى چيره نساخت؟ خردش را به او واگذارد تا خدا را با آن بيگانگى بپرستد.
23- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستش اين است كه بنده، مقامى نزد خدا دارد و بدان نرسد مگر به يكى از دو خصلت: رفتن مالش يا بلائى در تنش.
24- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
ص: 91
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ : لَوْ لاَ أَنْ یَجِدَ عَبْدِیَ الْمُوءْمِنُ فِی قَلْبِهِ(1) ، لَعَصَبْتُ(2) رَأْسَ الْکَافِرِ بِعِصَابَةِ حَدِیدٍ لاَ یُصْدَعُ(3) رَأْسُهُ أَبَداً» .(4)
25. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ حُسَیْنِ بْنِ عُثْمَانَ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُسْکَانَ ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَثَلُ الْمُوءْمِنِ کَمَثَلِ خَامَةِ(5) الزَّرْعِ تُکْفِئُهَا(6) الرِّیَاحُ(7) کَذَا وَکَذَا ، وَکَذلِکَ الْمُوءْمِنُ تُکْفِئُهُ الاْءَوْجَاعُ وَالاْءَمْرَاضُ ؛ وَمَثَلُ الْمُنَافِقِ کَمَثَلِ الاْءِرْزَبَّةِ(8) الْمُسْتَقِیمَةِ الَّتِی لاَ یُصِیبُهَا شَیْءٌ حَتّی یَأْتِیَهُ الْمَوْتُ ، فَیَقْصِفَهُ(9) قَصْفاً» .(10)
26 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ هَارُونَ بْنِ مُسْلِمٍ ، عَنْ مَسْعَدَةَ بْنِ صَدَقَةَ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ(11) صلی الله علیه و آله یَوْماً لاِءَصْحَابِهِ : مَلْعُونٌ کُلُّ مَالٍ لاَ یُزَکّی، مَلْعُونٌ کُلُّ جَسَدٍ لاَ یُزَکّی وَلَوْ(12) فِی کُلِّ(13) أَرْبَعِینَ یَوْماً مَرَّةً ، فَقِیلَ : یَا رَسُولَ اللّهِ، أَمَّا زَکَاةُ الْمَالِ فَقَدْ عَرَفْنَاهَا(14)، فَمَا زَکَاةُ الاْءَجْسَادِ(15)؟ فَقَالَ لَهُمْ: أَنْ تُصَابَ بِآفَةٍ».
قَالَ : «فَتَغَیَّرَتْ وُجُوهُ(16) الَّذِینَ سَمِعُوا ذلِکَ مِنْهُ ، فَلَمَّا رَآهُمْ قَدْ تَغَیَّرَتْ أَلْوَانُهُمْ، قَالَ لَهُمْ : أَ تَدْرُونَ(17) مَا عَنَیْتُ بِقَوْلِی(18)؟ قَالُوا : لاَ یَا رَسُولَ اللّهِ ، قَالَ : بَلی(19) ، الرَّجُلُ یُخْدَشُ الْخَدْشَةَ ، وَیُنْکَبُ النَّکْبَةَ(20)، وَیَعْثُرُ الْعَثْرَةَ ، وَیُمْرَضُ الْمَرْضَةَ ، وَیُشَاکُ الشَّوْکَةَ ، وَمَا أَشْبَهَ هذَا(21) ، حَتّی ذَکَرَ فِی(22) حَدِیثِهِ(23) اخْتِلاَجَ(24) الْعَیْنِ» .(25)
ص: 92
خدا عز و جل فرمايد: اگر نبود كه بنده مؤمنم دل آزرده مى شد، سر كافر را با دستمالى آهنين مى بستم كه هرگز درد نگيرد.
25- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده:
نمونه مؤمن چون زرع تازه و لطيف است كه بادهاى چنين و چنان او را پرورش دهند و همچنين مؤمن را دردها و بيماريها پرورش دهند، و نمونه منافق چون عصاى آهنينِ راستى است كه آسيبى بدان نرسد تا مرگش فرا رسد و آن را يك باره خُرد كند.
26- از رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) كه يك روز به اصحابش فرمود:
ملعون است هر مالى كه زكاة داده نشود، ملعون است هر تنى كه زكاة داده نشود و گر چه در هر چهل روز يك بار باشد، عرض شد: يا رسول اللَّه! زكاة مال را به خوبى شناختيم و دانستيم، زكاة تنها چيست؟ به آنها فرمود به اينكه: آفتى بيند، (راوى) گويد: روى كسانى كه اين سخن را شنيدند ديگرگون شد، چون پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) ديد كه رنگ آنها پريد، به آنها فرمود: مى دانيد مقصودم از اين گفته ام چه بود؟ عرض كردند: نه يا رسول اللَّه، فرمود: آرى! بسا كه مرد، خراشى بيند يا پايش بلغزد يا پايش برخورد و يا ناخوشى كوچكى پيدا كند يا خارى به تنِ او خلد و آنچه بدينها ماند، تا در حديثِ خود، ورزيدن رگِ چشم را هم يادآور شد.
ص: 93
27. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنِ ابْنِ
بُکَیْرٍ ، قَالَ : سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : أَ یُبْتَلَی الْمُوءْمِنُ بِالْجُذَامِ وَالْبَرَصِ(1) وَأَشْبَاهِ هذَا ؟ قَالَ(2) : فَقَالَ : «وَ هَلْ کُتِبَ الْبَلاَءُ إِلاَّ عَلَی الْمُوءْمِنِ ؟» .(3)
28 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَمَّنْ رَوَاهُ ، عَنِ الْحَلَبِیِّ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ الْمُوءْمِنَ لَیَکْرُمُ(4) عَلَی اللّهِ حَتّی لَوْ سَأَلَهُ(5) الْجَنَّةَ بِمَا فِیهَا ، أَعْطَاهُ ذلِکَ مِنْ غَیْرِ أَنْ یَنْتَقِصَ(6) مِنْ مُلْکِهِ شَیْئاً(7) ؛ وَإِنَّ(8) الْکَافِرَ لَیَهُونُ(9) عَلَی اللّهِ حَتّی لَوْ سَأَلَهُ الدُّنْیَا بِمَا فِیهَا ، أَعْطَاهُ ذلِکَ(10) مِنْ غَیْرِ أَنْ یَنْتَقِصَ(11) مِنْ مُلْکِهِ شَیْئاً(12)؛ وَإِنَّ اللّهَ لَیَتَعَاهَدُ عَبْدَهُ الْمُوءْمِنَ بِالْبَلاَءِ ، کَمَا یَتَعَاهَدُ الْغَائِبُ أَهْلَهُ بِالطُّرَفِ(13) ؛ وَإِنَّهُ(14) لَیَحْمِیهِ الدُّنْیَا ، کَمَا یَحْمِی الطَّبِیبُ الْمَرِیضَ» .(15)
29. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ سَمَاعَةَ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ فِی کِتَابِ عَلِیٍّ علیه السلام : أَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ بَلاَءً النَّبِیُّونَ ، ثُمَّ الْوَصِیُّونَ ، ثُمَّ الاْءَمْثَلُ فَالاْءَمْثَلُ ؛ وَإِنَّمَا یُبْتَلَی الْمُوءْمِنُ عَلی قَدْرِ أَعْمَالِهِ الْحَسَنَةِ(16) ، فَمَنْ صَحَّ دِینُهُ وَحَسُنَ عَمَلُهُ ، اشْتَدَّ بَلاَوءُهُ ، وَذلِکَ أَنَّ اللّهَ(17) _ عَزَّ وَجَلَّ _ لَمْ یَجْعَلِ الدُّنْیَا ثَوَاباً لِمُوءْمِنٍ ، وَلاَ عُقُوبَةً(18) لِکَافِرٍ ، وَمَنْ سَخُفَ دِینُهُ وَضَعُفَ عَمَلُهُ ، قَلَّ بَلاَوءُهُ ؛ وَ(19) أَنَّ الْبَلاَءَ أَسْرَعُ إِلَی الْمُوءْمِنِ التَّقِیِّ مِنَ الْمَطَرِ إِلی قَرَارِ(20) الاْءَرْضِ» .(21)
ص: 94
27- از ابن بكير، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم، مؤمن به خوره و پيسى و مانند آنها گرفتار مى شود؟ گويد: فرمود:
آيا بلا جز به مؤمن نوشته شده است؟ 28- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى مؤمن نزد خدا ارجمند و گرامى شود تا به جايى كه اگر بهشت را از خدا خواهد به وى ارزانى دارد بى آنكه از ملكش چيزى كاسته شود، و راستى كافر نزد خدا خوار و بى مقدار مى شود تا آنجا كه اگر همه دنيا را خواهد با آنچه در آن است به وى بدهد بى آنكه از ملكش چيزى كاسته شود، راستى كه خدا بنده مؤمن خود را با بلا و گرفتارى، احوال پرسى مى كند چنانچه مرد غايب و مسافر با فرستادن طرفه ها و چيزهاى خوب و تازه از خاندانِ خود احوال پرسى مى كند و راستش اين است كه او را از دنيا پرهيز مى دهد چنانچه پزشك، بيمار را.
29- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
در كتاب على (علیه السّلام) است: راستى سخت ترين مردم در بلا كشيدن پيغمبرانند و سپس اوصياءاند سپس مانندتر مردم به آنها به ترتيب و همانا مؤمن به اندازه كارهاى خوب خود گرفتار مى شود، هر كه دينش درست است و عملش خوب است بلايش سخت است و اين براى آن است كه خدا عز و جل دنيا را ثواب مؤمن نساخته و نه عقوبت و كيفر براى كافر، و هر كه دينش نادرست و عملش سست است بلايش كم است و راستى كه بلا به مؤمن پرهيزكار شتابنده تر است از باران به گودى زمين.
ص: 95
30 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی(1) ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ ، عَنْ مَالِکِ بْنِ عَطِیَّةَ ، عَنْ یُونُسَ بْنِ عَمَّارٍ ، قَالَ : قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : إِنَّ(2) هذَا الَّذِی ظَهَرَ(3) بِوَجْهِی یَزْعُمُ النَّاسُ أَنَّ اللّهَ لَمْ یَبْتَلِ
بِهِ عَبْداً لَهُ فِیهِ حَاجَةٌ ، قَالَ : فَقَالَ لِی : «لَقَدْ کَانَ(4) مُوءْمِنُ آلِ فِرْعَوْنَ(5) مُکَنَّعَ(6) الاْءَصَابِعِ، فَکَانَ یَقُولُ هکَذَا ، وَیَمُدُّ یَدَیْهِ(7) ، وَیَقُولُ : «یَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ»(8)» .
ثُمَّ(9) قَالَ لِی(10) : «إِذَا کَانَ الثُّلُثُ الاْءَخِیرُ(11) مِنَ اللَّیْلِ فِی أَوَّلِهِ ، فَتَوَضَّ(12) ، وَ(13) قُمْ إِلی صَلاَتِکَ الَّتِی تُصَلِّیهَا ، فَإِذَا کُنْتَ فِی السَّجْدَةِ الاْءَخِیرَةِ مِنَ الرَّکْعَتَیْنِ الاْءُولَیَیْنِ(14) ، فَقُلْ _ وَ أَنْتَ سَاجِدٌ _ : یَا عَلِیُّ ، یَا عَظِیمُ ، یَا رَحْمَانُ ، یَا رَحِیمُ ، یَا سَامِعَ الدَّعَوَاتِ ، یَا مُعْطِیَ الْخَیْرَاتِ ، صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ(15) ، وَأَعْطِنِی مِنْ خَیْرِ الدُّنْیَا وَالاْآخِرَةِ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ ، وَاصْرِفْ عَنِّی مِنْ(16) شَرِّ الدُّنْیَا وَالاْآخِرَةِ مَا(17) أَنْتَ(18) أَهْلُهُ، وَاذْهَبْ(19) عَنِّی بِهذَا(20) الْوَجَعِ(21) _ وَ تُسَمِّیهِ(22) _ فَإِنَّهُ قَدْ غَاظَنِی(23) وَأَحْزَنَنِی(24) ؛ وَأَلِحَّ فِی الدُّعَاءِ» .قَالَ(25) : فَمَا وَصَلْتُ إِلَی الْکُوفَةِ حَتّی أَذْهَبَ(26) اللّهُ بِهِ(27) عَنِّی کُلَّهُ .(28)
ص: 96
30- از يونس بن عمّار، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: اين درى كه به چهره من عيان شده است پندارند خدا بنده اى را كه به او حاجتى و توجّهى دارد بدان گرفتار نكند (آثارى كه بر چهره او عيان شده پيسى بوده و محتمل است كه خوره بوده است- از مجلسى (رحمه الله).
گويد: در پاسخ من فرمود: هر آينه مؤمنِ آل فرعون انگشت بريده بوده (از انگشتان خود چلاق بوده خ ل) و شيوه اش بوده كه چنين مى گفته و دستهاى خود را دراز مى كرد و مى گفت: اى مردم! از رسولانِ خدا پيروى كنيد، سپس به من فرمود: چون يك سوّم آخر شب شود، در آغاز آن وضوء ساز و برخيز نمازى را كه مى خواندى بخوان (يعنى نماز شبِ معمولى خود را) چون در سجده دوّم ركعت اوّل باشى، در حال بگو:
اى على اى عظيم اى رحمان و اى رحيم اى شنونده دعاها اى بخشنده خيرات، رحمت فرست بر محمد و آل محمد و به من خيرِ دنيا و آخرت را عطا كن آنچه را كه تو خود اهل آنى، و بديهاى دنيا و آخرت را از من بگردان كه تو خود اهل آنى و اين درد را از من ببر (نام آن درد را به زبان آور) زيرا مرا خشمگين نموده و غمنده ساخته است.
و بسيار در دعا اصرار كن، گويد: من هنوز به كوفه نرسيده بودم كه خدا همه آن درد را از من به كلّى برد و بهبودى يافتم.
ص: 97
بَابُ فَضْلِ فُقَرَاءِ الْمُسْلِمِینَ
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنِ الْعَلاَءِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ فُقَرَاءَ الْمُسْلِمِینَ (1) یَتَقَلَّبُونَ (2)فِی رِیَاضِ الْجَنَّةِ قَبْلَ أَغْنِیَائِهِمْ بِأَرْبَعِینَ خَرِیفاً (3)» .
ثُمَّ(4) قَالَ : «سَأَضْرِبُ لَکَ مَثَلَ ذلِکَ(5) ، إِنَّمَا مَثَلُ ذلِکَ مَثَلُ سَفِینَتَیْنِ مُرَّ بِهِمَا عَلی عَاشِرٍ(6) ، فَنَظَرَ فِی إِحْدَاهُمَا ، فَلَمْ یَرَ فِیهَا شَیْئاً ، فَقَالَ : أَسْرِبُوهَا(7) ، وَنَظَرَ(8) فِی الاْءُخْری ، فَإِذَا هِیَ مَوْقُورَةٌ(9) ، فَقَالَ : احْبِسُوهَا» .(10)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنْ سَعْدَانَ ، قَالَ :
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «الْمَصَائِبُ مِنَحٌ(11) مِنَ اللّهِ ، وَالْفَقْرُ مَخْزُونٌ عِنْدَ اللّهِ» .(12)
3 . وَ عَنْهُ(13) رَفَعَهُ : عَنْ(14) أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : یَا عَلِیُّ ، إِنَّ اللّهَ جَعَلَ الْفَقْرَ أَمَانَةً عِنْدَ خَلْقِهِ ، فَمَنْ سَتَرَهُ(15) ، أَعْطَاهُ اللّهُ(16) مِثْلَ أَجْرِ الصَّائِمِ الْقَائِمِ ؛ وَمَنْ أَفْشَاهُ إِلی مَنْ یَقْدِرُ عَلی قَضَاءِ حَاجَتِهِ ، فَلَمْ یَفْعَلْ ، فَقَدْ قَتَلَهُ ، أَمَا إِنَّهُ مَا قَتَلَهُ بِسَیْفٍ وَلاَ رُمْحٍ ، وَلکِنَّهُ(17) قَتَلَهُ بِمَا(18) نَکی(19) ··· î مِنْ(20) قَلْبِهِ» .(21)
ص: 98
1- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى فقيرهاى مسلمان چهل پائيز پيش از توانگران مسلمان در بستانهاى بهشت مى غلطند، سپس فرمود: من براى تو مثلى مى زنم، مثلش اين است كه دو كشتى بر گمركچى گذر كنند، در يكى نگاه كند و چيزى در آن نيست، گويد: آن را رها كنيد تا برود و در ديگرى نگاه كند و بنگرد كه پر از بار است، گويد: آن را نگهداريد.
2- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
مصائب بخششهاى خدايند و فقر گنجينه خدا است.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده:
اى على! راستى كه خدا فقر را به خلقِ خود سپرده و هر كه آن را نهان دارد، خدا به اندازه ثواب روزه دار شب زنده دار به او بدهد، و هر كه آن را فاش سازد نزد كسى كه بر روا كردن حاجت او توانا است و آن را روا نكند، او را كشته است، هلا با تيغ و نيزه او را نكشته ولى با زخمى كه به دل آن حاجتمند زده، او را كشته است.
ص: 99
4 . عَنْهُ(1) ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ ، عَنْ دَاوُدَ الْحَذَّاءِ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ صَغِیرٍ ، عَنْ جَدِّهِ شُعَیْبٍ ، عَنْ مُفَضَّلٍ ، قَالَ :
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «کُلَّمَا ازْدَادَ الْعَبْدُ إِیمَاناً ، ازْدَادَ ضِیقاً فِی مَعِیشَتِهِ» .(2)
5. وَ بِإِسْنَادِهِ(3) ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «لَوْ لاَ إِلْحَاحُ الْمُوءْمِنِینَ عَلَی اللّهِ فِی طَلَبِ الرِّزْقِ ، لَنَقَلَهُمْ(4) مِنَ الْحَالِ(5) الَّتِی(6) هُمْ فِیهَا إِلی حَالٍ(7) أَضْیَقَ مِنْهَا» .(8)
6. عَنْهُ(9) ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ رَفَعَهُ ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَا أُعْطِیَ عَبْدٌ مِنَ الدُّنْیَا إِلاَّ اعْتِبَاراً ، وَمَا زُوِیَ(10) عَنْهُ إِلاَّ اخْتِبَاراً(11)» .(12)
7 . عَنْهُ ، عَنْ نُوحِ بْنِ شُعَیْبٍ وَأَبِی إِسْحَاقَ الْخَفَّافِ ، عَنْ رَجُلٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «لَیْسَ لِمُصَاصِ(13) شِیعَتِنَا فِی دَوْلَةِ الْبَاطِلِ إِلاَّ الْقُوتُ ، شَرِّقُوا إِنْ شِئْتُمْ أَوْ غَرِّبُوا لَنْ تُرْزَقُوا(14) إِلاَّ الْقُوتَ» .(15)
8. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ(16) الاْءَشْعَرِیِّ ، عَنْ بَعْضِ مَشَایِخِهِ ، عَنْ إِدْرِیسَ بْنِ عَبْدِ اللّهِ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله : یَا عَلِیُّ ، الْحَاجَةُ أَمَانَةُ اللّهِ عِنْدَ خَلْقِهِ ؛ فَمَنْ کَتَمَهَا عَلی نَفْسِهِ ، أَعْطَاهُ اللّهُ ثَوَابَ مَنْ صَلّی ؛ وَمَنْ کَشَفَهَا إِلی مَنْ یَقْدِرُ أَنْ یُفَرِّجَ عَنْهُ ، وَلَمْ یَفْعَلْ ، فَقَدْ قَتَلَهُ ، أَمَا إِنَّهُ لَمْ یَقْتُلْهُ بِسَیْفٍ وَلاَ سِنَانٍ(17) وَلاَ سَهْمٍ ، وَلکِنْ(18) قَتَلَهُ بِمَا نَکی(19) مِنْ قَلْبِهِ» .(20)
ص: 100
4- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر آنچه ايمانِ بنده فزايد، تنگى معيشت او بدان بيشتر گردد.
5- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
اگر اصرار و مطالبه پيوسته مؤمنان نبود به درگاه خدا براى طلب روزى، از اين حال فقر هم كه دارند، خدا آنها را به وضع بدترى منتقل مى كرد.
6- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
به هيچ بنده اى چيزى از دنيا داده نشده جز براى عبرت گرفتن، و از بنده اى چيزى دريغ نشده جز براى آزمودن.
7- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
شيعه هاى پاك ما در دولت باطل جز قوت بهره اى ندارند، به مشرق برويد يا به مغرب هرگز جز قوت روزى به دست نياريد.
8- امام صادق (علیه السّلام) فرمود كه: پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده:
اى على! حاجت سپرده خدا است نزد خلقش، هر كه آن را پيشِ خود نهان سازد و با آن بسازد، خدايش ثواب نمازگزار دهد كه آن را نزد كسى برد و اظهار كند كه بر روا كردن آن توانا است و آن را روا نكند، او را كشته باشد، هلا او را با تيغ و نيزه نكشته ولى به زخمى كه بر دل او زده است او را كشته.
ص: 101
9 . وَ عَنْهُ ، عَنْ أَحْمَدَ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ ، عَنْ سَعْدَانَ ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَجَلَّ _ یَلْتَفِتُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ(1) إِلی فُقَرَاءِ الْمُوءْمِنِینَ شَبِیهاً بِالْمُعْتَذِرِ إِلَیْهِمْ ، فَیَقُولُ : وَعِزَّتِی وَجَلاَلِی(2) ، مَا أَفْقَرْتُکُمْ فِی الدُّنْیَا مِنْ هَوَانٍ بِکُمْ عَلَیَّ ، وَلَتَرَوُنَّ(3) مَا أَصْنَعُ(4) بِکُمُ الْیَوْمَ ، فَمَنْ زَوَّدَ أَحَداً(5) مِنْکُمْ فِی دَارِ الدُّنْیَا مَعْرُوفاً ، فَخُذُوا بِیَدِهِ ، فَأَدْخِلُوهُ(6) الْجَنَّةَ» .
قَالَ : «فَیَقُولُ رَجُلٌ مِنْهُمْ : یَا رَبِّ ، إِنَّ أَهْلَ الدُّنْیَا تَنَافَسُوا فِی دُنْیَاهُمْ ، فَنَکَحُوا 2 / 191
النِّسَاءَ ، وَلَبِسُوا الثِّیَابَ اللَّیِّنَةَ ، وَأَکَلُوا الطَّعَامَ ، وَسَکَنُوا الدُّورَ ، وَرَکِبُوا الْمَشْهُورَ مِنَ الدَّوَابِّ ؛ فَأَعْطِنِی مِثْلَ مَا أَعْطَیْتَهُمْ ، فَیَقُولُ(7) تَبَارَکَ وَتَعَالی : لَکَ وَلِکُلِّ عَبْدٍ مِنْکُمْ مِثْلُ مَا أَعْطَیْتُ أَهْلَ الدُّنْیَا مُنْذُ کَانَتِ(8) الدُّنْیَا إِلی أَنِ انْقَضَتِ الدُّنْیَا سَبْعُونَ ضِعْفاً» .(9)
10 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عُقْبَةَ ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ سَهْلٍ وَإِسْمَاعِیلَ بْنِ عَبَّادٍ جَمِیعاً یَرْفَعَانِهِ: إِلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «مَا کَانَ مِنْ وُلْدِ آدَمَ مُوءْمِنٌ إِلاَّ فَقِیراً ، وَلاَ کَافِرٌ إِلاَّ غَنِیّاً حَتّی جَاءَ إِبْرَاهِیمُ علیه السلام ، فَقَالَ : «رَبَّنَا لاَ تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِلَّذِینَ کَفَرُوا»(10) فَصَیَّرَ اللّهُ فِی هوءُلاَءِ أَمْوَالاً وَحَاجَةً ، وَفِی هوءُلاَءِ أَمْوَالاً وَحَاجَةً» .(11)
11 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «جَاءَ رَجُلٌ مُوسِرٌ إِلی رَسُولِ اللّهِ(12) صلی الله علیه و آله نَقِیُّ الثَّوْبِ ، فَجَلَسَ
ص: 102
9- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
به راستى خدا عز و جل روز قيامت به فقرا و مسلمانان توجّه نمايد به مانند يك عذرخواه و مى فرمايد: به عزّت و جلالم سوگند، من براى خوار داشتن شما در دنيا ندارتان نكردم و هر آينه امروز خواهيد ديد كه با شما چه مى كنم، هر كه در دار دنيا احسانى به شما كرده است، دست او را بگيريد و او را به بهشت بريد، فرمود كه:
يكى از آنها گويد: پروردگارا! دنيا داران بر خود رقابتها و خوشيها كردند، و زنان را نكاح كردند و جامه هاى نرم پوشيدند و خوراك ها خوردند و به كاخها نشستند و مركبهاى مشهور را سوار شدند، به من هم بده مانند آنچه به آنها دادى، خدا تبارك و تعالى مى فرمايد:
براى تو و هر يك از شما بنده ها است، مانند هر آنچه به همه اهل دنيا دادم از روزى كه دنيا بوده تا روزى كه به پايان رسيده هفتاد برابر.
10- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هيچ آدمى زاده مؤمنى نبود جز اينكه فقير بود و هيچ آدمى زاده كافر نبود جز اينكه توانگر بود تا ابراهيم (علیه السّلام) آمد و عرض كرد (در سوره ممتحنه است): «پروردگار ما ما را وسيله آزمايش آن كسانى كه كافرند مساز» پس خدا در اينان اموال و حاجت مقرر داشت و در آنان هم اموال و حاجت مقرر داشت.
11- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
مرد توانگرى نزد رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آمد كه جامه پاكيزه اى داشت و خدمت رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) نشست، و مرد ندارى آمد كه جامه
ص: 103
إِلی(1) رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله ، فَجَاءَ رَجُلٌ مُعْسِرٌ دَرِنُ(2) الثَّوْبِ ، فَجَلَسَ إِلی(3) جَنْبِ(4) الْمُوسِرِ ، فَقَبَضَ الْمُوسِرُ ثِیَابَهُ(5) مِنْ تَحْتِ فَخِذَیْهِ(6) ، فَقَالَ لَهُ(7) رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : أَ خِفْتَ أَنْ یَمَسَّکَ(8) مِنْ فَقْرِهِ شَیْءٌ ؟ قَالَ : لاَ ، قَالَ(9) : فَخِفْتَ(10) أَنْ یُصِیبَهُ مِنْ غِنَاکَ شَیْءٌ ؟ قَالَ : لاَ ، قَالَ : فَخِفْتَ أَنْ یُوَسِّخَ(11) ثِیَابَکَ ؟ قَالَ : لاَ ، قَالَ : فَمَا حَمَلَکَ عَلی مَا صَنَعْتَ ؟
فَقَالَ : یَا رَسُولَ اللّهِ ، إِنَّ لِی قَرِیناً(12) یُزَیِّنُ لِی کُلَّ قَبِیحٍ ، وَیُقَبِّحُ لِی کُلَّ حَسَنٍ ، وَقَدْ(13) جَعَلْتُ لَهُ نِصْفَ مَالِی .
فَقَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله لِلْمُعْسِرِ : أَ تَقْبَلُ ؟ قَالَ : لاَ .
فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ : وَلِمَ(14) ؟ قَالَ : أَخَافُ أَنْ یَدْخُلَنِی(15) مَا دَخَلَکَ» .(16)
12. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الْقَاسَانِیِّ(17) ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ دَاوُدَ الْمِنْقَرِیِّ ، عَنْ حَفْصِ بْنِ غِیَاثٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «فِی مُنَاجَاةِ مُوسی علیه السلام : یَا مُوسی ، إِذَا رَأَیْتَ الْفَقْرَ مُقْبِلاً ، فَقُلْ : مَرْحَباً بِشِعَارِ(18) الصَّالِحِینَ ، وَإِذَا رَأَیْتَ الْغِنی مُقْبِلاً ، فَقُلْ : ذَنْبٌ عُجِّلَتْ عُقُوبَتُهُ» .(19)
13 عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ ، عَنِ السَّکُونِیِّ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ النَّبِیُّ(20) صلی الله علیه و آله : طُوبی لِلْمَسَاکِینِ(21) بِالصَّبْرِ ، وَ(22) هُمُ الَّذِینَ یَرَوْنَ مَلَکُوتَ السَّمَاوَاتِ وَالاْءَرْضِ» .(23)
14 . وَ بِإِسْنَادِهِ(24) ، قَالَ : «قَالَ النَّبِیُّ(25) صلی الله علیه و آله : یَا مَعْشَرَ(26) الْمَسَاکِینِ(27) ، طِیبُوا نَفْساً(28) ، وَأَعْطُوا اللّهَ الرِّضَا مِنْ قُلُوبِکُمْ ؛ یُثِبْکُمُ اللّهُ _
ص: 104
چركينى داشت و پهلوى آن توانگر نشست، و آن توانگر جامه خود را از زير زانوهاى او جمع كرد، رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) به او فرمود: ترسيدى از فقر او چيزى به تو بچسبد؟ گفت: نه، فرمود: ترسيدى از دارائى تو چيزى به او بچسبد؟ گفت: نه، فرمود: ترسيدى جامه تو چركين شود؟ گفت: نه، فرمود: پس چه تو را واداشت كه اين كار را كردى؟ در پاسخ گفت: يا رسول اللَّه! به راستى مرا همنشينى است كه هر زشتى را براى من آرايش مى دهد و هر زيبائى را براى من زشت مى نمايد، من نيمى از هر چه دارم به او دادم، پس رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) به آن مردِ ندار فرمود: آيا مى پذيرى؟ گفت: نه، آن مرد گفت: براى چه؟ در پاسخ گفت: مى ترسم در دل من در آيد آنچه در دل تو در آمده است.
12- فرمود (علیه السّلام): در مناجات موسى است كه:
اى موسى! هر گاه ديدى فقر روى آورده بگو: مرحبا به شعار صالحان، و هر گاه ديدى توانگرى آورده، بگو: گناهى است كه كيفر آن شتافته است.
13- امام صادق (علیه السّلام) فرمود: پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است:
خوشا بر مستمندان از شكيبائى و هم آنهايند كه ملكوت آسمان ها و زمين را معاينه كنند.
14- پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
اى توده مستمندان! پاكدل باشيد و به جان از خدا رضايت
ص: 105
عَزَّ وَجَلَّ _ عَلی فَقْرِکُمْ ، فَإِنْ(1) لَمْ تَفْعَلُوا فَلاَ ثَوَابَ(2) لَکُمْ» .(3)
15. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ(4) ، عَنْ عِیسَی الْفَرَّاءِ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ ، أَمَرَ اللّهُ _ تَبَارَکَ وَتَعَالی _ مُنَادِیاً یُنَادِی بَیْنَ یَدَیْهِ : أَیْنَ الْفُقَرَاءُ ؟ فَیَقُومُ عُنُقٌ(5) مِنَ النَّاسِ کَثِیرٌ ، فَیَقُولُ : عِبَادِی ،فَیَقُولُونَ : لَبَّیْکَ رَبَّنَا ، فَیَقُولُ : إِنِّی لَمْ أُفْقِرْکُمْ(6) لِهَوَانٍ بِکُمْ عَلَیَّ ، وَلکِنِّی(7) إِنَّمَا اخْتَرْتُکُمْ لِمِثْلِ هذَا الْیَوْمِ ، تَصَفَّحُوا وُجُوهَ النَّاسِ ، فَمَنْ صَنَعَ إِلَیْکُمْ مَعْرُوفاً لَمْ یَصْنَعْهُ إِلاَّ فِیَّ ، فَکَافُوهُ عَنِّی بِالْجَنَّةِ» .(8)
16 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ الْحَذَّاءِ ، عَنْ
مُحَمَّدِ بْنِ صَغِیرٍ ، عَنْ جَدِّهِ شُعَیْبٍ ، عَنْ مُفَضَّلٍ ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «لَوْ لاَ إِلْحَاحُ هذِهِ الشِّیعَةِ عَلَی اللّهِ فِی طَلَبِ الرِّزْقِ ، لَنَقَلَهُمْ مِنَ الْحَالِ الَّتِی هُمْ فِیهَا إِلی مَا هُوَ(9) أَضْیَقُ مِنْهَا(10)» .(11)
17 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ کَثِیرٍ الْخَزَّازِ(12) : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : قَالَ لِی(13) : «أَ مَا تَدْخُلُ السُّوقَ ؟ أَ مَا تَرَی الْفَاکِهَةَ تُبَاعُ وَالشَّیْءَ مِمَّا تَشْتَهِیهِ ؟» فَقُلْتُ : بَلی ، فَقَالَ : «أَمَا إِنَّ لَکَ بِکُلِّ مَا(14) تَرَاهُ فَلاَ تَقْدِرُ عَلی شِرَائِهِ(15) حَسَنَةً» .(16)
18 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ عَفَّانَ(17) ، عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ : عَنْ أَبِي
ص: 106
دهيد تا خدا بر فقرتان جزا دهد و گر نه پاداشى نداريد.
15- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
هر گاه روز رستاخيز شود، خدا تبارك و تعالى فرمايد تا يك جارچى برابر او جار كشد: فقيرها كجايند؟ گروه بسيارى از مردم بپاخيزند، پس خدا مى فرمايد: اى بندگانم! گويند: لبيك اى پروردگارِ ما، پس خدا مى فرمايد: من شما را فقير نكردم براى آنكه شما را نزد خود خوار شمردم ولى شما را برگزيدم براى چنين روزى، شما به چهره مردم محشر خوب نگاه كنيد و روى همه را بازرسى كنيد، هر كه به شما احسانى كرده كه آن را جز براى رضاى من نكرده است، به او از طرف من بهشت عوض بدهيد.
16- از مفضل كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
اگر اصرار شيعه نبود به درگاه خدا براى طلب روزى، از همين حالى هم كه دارند خدا آنها را به حالى بر مى گردانيد كه تنگ دست تر باشند.
17- از محمد بن حسين بن كثير خزّار كه امام صادق (علیه السّلام) به من فرمود:
آيا نمى روى به بازار؟ آيا نمى بينى ميوه مى فروشند و چيزهائى را كه دلت مى خواهد؟ گفتم: چرا، پس فرمود: هلا به راستى در برابر هر چه ببينى و نتوانى آن را خريدارى كنى، برا تو در نزد خدا حسنه اى است.
18- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى كه خدا جلّ ثناؤه محققاً عذر خواهى كند از بنده مؤمن
ص: 107
عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ اللّهَ _ جَلَّ ثَنَاوءُهُ _ لَیَعْتَذِرُ إِلی(1) عَبْدِهِ الْمُوءْمِنِ الْمُحْوِجِ(2) فِی الدُّنْیَا ، کَمَا یَعْتَذِرُ الاْءَخُ إِلی أَخِیهِ(3) ، فَیَقُولُ : وَعِزَّتِی وَجَلاَلِی(4) ، مَا أَحْوَجْتُکَ فِی الدُّنْیَا مِنْ هَوَانٍ کَانَ بِکَ عَلَیَّ ، فَارْفَعْ هذَا السَّجْفَ(5) ، فَانْظُرْ إِلی(6) مَا عَوَّضْتُکَ مِنَ الدُّنْیَا» قَالَ : «فَیَرْفَعُ(7) ، فَیَقُولُ : مَا ضَرَّنِی مَا مَنَعْتَنِی مَعَ مَا(8) عَوَّضْتَنِی» .(9)
19. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَکَمِ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ ، قَامَ عُنُقٌ مِنَ النَّاسِ حَتّی یَأْتُوا بَابَ الْجَنَّةِ ، فَیَضْرِبُوا(10) بَابَ الْجَنَّةِ(11) ، فَیُقَالُ لَهُمْ(12) : مَنْ(13) أَنْتُمْ ؟ فَیَقُولُونَ : نَحْنُ الْفُقَرَاءُ ،فَیُقَالُ لَهُمْ : أَقَبْلَ الْحِسَابِ ؟ فَیَقُولُونَ(14) : مَا أَعْطَیْتُمُونَا شَیْئاً(15) تُحَاسِبُونَّا عَلَیْهِ ، فَیَقُولُ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ : صَدَقُوا ، ادْخُلُوا(16) الْجَنَّةَ» .(17)
20. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی ، عَنْ مُبَارَکٍ غُلاَمِ شُعَیْبٍ ، قَالَ : سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ مُوسی(18) علیه السلام یَقُولُ : «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَجَلَّ _ یَقُولُ : إِنِّی لَمْ أُغْنِ الْغَنِیَّ لِکَرَامَةٍ بِهِ عَلَیَّ ، وَلَمْ أُفْقِرِ الْفَقِیرَ لِهَوَانٍ بِهِ عَلَیَّ ، وَهُوَ مِمَّا ابْتَلَیْتُ بِهِ الاْءَغْنِیَاءَ بِالْفُقَرَاءِ ، وَلَوْ لاَ الْفُقَرَاءُ لَمْ یَسْتَوْجِبِ الاْءَغْنِیَاءُ الْجَنَّةَ» .(19)
21. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عِیسی ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ وَالْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ ، قَالاَ :
ص: 108
و حاجتمند خود در دنيا چنانچه برادرى از برادر خود عذر خواهى كند، خداوند مى فرمايد: به عزّت و جلالم سوگند، من تو را در دنيا ندار و نيازمند نكردم از راه اينكه تو نزد من خوار و بى مقدار بودى، اين پرده برگير و بنگر كه از دنيا چه عوضى به تو داده ام، فرمود: آن پرده را بالا مى زند و مى گويد: آنچه را از من دريغ داشتى با اين عوضى كه به من دادى، زيانى براى من نداشته.
19- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
چون رستاخيز شود، گردونه از مردم برخيزند و تا در بهشت بيايند و درِ بهشت را بزنند، به آنها گفته شود: چه كسانيد؟ در پاسخ گويند:
ما درويشان و ندارها هستيم، به آنها گفته شود: آيا مى خواهيد حساب نرسيده به بهشت در آئيد؟ در پاسخ گويند: به ما چيزى نداديد كه از ما حساب بكشيد، پس خدا عز و جل مى فرمايد:
راست مى گويند، به بهشت در آئيد.
20- از مبارك غلام شعيب، كه شنيدم امام كاظم (علیه السّلام) مى فرمود: راستى كه خدا عز و جل مى فرمايد: راستى كه من به توانگر تواناى مالى ندادم كه نزد من ارجمند و گرامى است و فقير را بى چيز نكردم براى آنكه نزد من خوار و بى مقدار است و اين خود براى آزمايش توانگر است به وجود بى نوايان و اگر بى نوايان نباشند، توانگران مستحقّ بهشت نگردند.
21- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
توانگرانِ شيعه ما، امين ما هستند بر محتاجان آنها، ما را در باره
ص: 109
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَیَاسِیرُ(1) شِیعَتِنَا أُمَنَاوءُنَا عَلی مَحَاوِیجِهِمْ(2) ، فَاحْفَظُونَا فِیهِمْ ؛ یَحْفَظْکُمُ اللّهُ» .(3)
22 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : الْفَقْرُ أَزْیَنُ لِلْمُوءْمِنِ(4) مِنَ الْعِذَارِ(5) عَلی خَدِّ الْفَرَسِ» .(6)
23 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ غَالِبٍ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنْ سَعِیدِ بْنِ الْمُسَیَّبِ ، قَالَ : سَأَلْتُ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام ، عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ : «وَلَوْ لا أَنْ یَکُونَ النَّاسُ أُمَّةً واحِدَةً »قَالَ : «عَنی بِذلِکَ أُمَّةَ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله أَنْ یَکُونُوا عَلی دِینٍ وَاحِدٍ کُفَّاراً کُلَّهُمْ « لَجَعَلْنا لِمَنْ یَکْفُرُ بِالرَّحْمنِ لِبُیُوتِهِمْ سُقُفاً مِنْ فِضَّةٍ »(7) وَلَوْ فَعَلَ اللّهُ(8) ذلِکَ بِأُمَّةِ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله لَحَزِنَ الْمُوءْمِنُونَ ، وَغَمَّهُمْ ذلِکَ ، وَلَمْ یُنَاکِحُوهُمْ وَلَمْ یُوَارِثُوهُمْ» .(9)
بَابٌ(10)
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ أَبَانِ بْنِ عَبْدِ الْمَلِکِ ، قَالَ : حَدَّثَنِی بَکْرٌ الاْءَرْقَطُ ، عَنْ أَبِي
ص: 110
آنها منظور داريد تا خدا شما را منظور بدارد.
22- از امام صادق (علیه السّلام) كه امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
فقر براى مؤمن خوش نماتر است از خطّ بر گونه اسب.
23- از سعيد بن مسيّب، گويد: از على بن الحسين (علیه السّلام) پرسيدم از تفسير قول خدا عز و جل (33 سوره زخرف): «و اگر نبودند مردم يك امّت» فرمود: مقصود اين آيه: أُمّت محمد (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) است كه اگر همه بر كيشِ كفر بودند «هر آينه مقرّر مى داشتيم براى آن كسانى كه به رحمان كافرند خانه هائى كه سقفش از نقره باشد» و اگر خدا با امت (يعنى كفّار آنها و منافقان آنها) چنين معامله اى مى كرد، مؤمنان محزون مى شدند و اين غم، آنها را فرا مى گرفت و ديگران با آنها زناشوئى نمى كردند و با آنها هم ارث نمى شدند (و اين مايه قطع نسل و فناى مؤمنان مى شد.)
1- راوى گويد: مردى خدمت امام صادق (علیه السّلام) رسيد و عرض كرد: اصلحك اللَّه، راستى كه من مردى هستم و تنها رو به
ص: 111
عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، أَوْ(1) عَنْ شُعَیْبٍ(2) : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : أَنَّهُ دَخَلَ عَلَیْهِ وَاحِدٌ ، فَقَالَ لَهُ(3) : أَصْلَحَکَ اللّهُ ، إِنِّی رَجُلٌ مُنْقَطِعٌ إِلَیْکُمْ بِمَوَدَّتِی ، وَقَدْ أَصَابَتْنِی(4) حَاجَةٌ شَدِیدَةٌ ، وَقَدْ تَقَرَّبْتُ بِذلِکَ إِلی أَهْلِ بَیْتِی وَقَوْمِی ، فَلَمْ یَزِدْنِی بِذلِکَ(5) مِنْهُمْ إِلاَّ بُعْداً .
قَالَ : «فَمَا آتَاکَ اللّهُ خَیْرٌ مِمَّا أَخَذَ مِنْکَ» .
قَالَ(6) : جُعِلْتُ فِدَاکَ ، ادْعُ(7) اللّهَ لِی(8) أَنْ یُغْنِیَنِی عَنْ خَلْقِهِ .
قَالَ : «إِنَّ اللّهَ قَسَّمَ رِزْقَ مَنْ شَاءَ عَلی یَدَیْ(9) مَنْ شَاءَ(10) ، وَلکِنْ سَلِ(11) اللّهَ أَنْ یُغْنِیَکَ(12) عَنِ الْحَاجَةِ الَّتِی تَضْطَرُّکَ إِلی لِئَامِ خَلْقِهِ» .(13)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «الْفَقْرُ الْمَوْتُ الاْءَحْمَرُ(14)» . فَقُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : الْفَقْرُ مِنَ الدِّینَارِ وَالدِّرْهَمِ ؟ فَقَالَ : «لاَ ، وَلکِنْ مِنَ الدِّینِ» .(15)
بَابُ أَنَّ لِلْقَلْبِ أُذُنَیْنِ یَنْفُثُ فِیهِمَا الْمَلَکُ وَالشَّیْطَانُ (16)
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ (17)، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ حَمَّادٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «مَا مِنْ قَلْبٍ إِلاَّ وَلَهُ أُذُنَانِ، عَلی إِحْدَاهُمَا (18)مَلَکٌ مُرْشِدٌ،
وَعَلَی الاْءُخْری (19)شَیْطَانٌ مُفْتِنٌ (20)، هذَا یَأْمُرُهُ ، وَهذَا
ص: 112
سوى شما دارم به واسطه دوستى و ارادت به شما و اكنون به سختى حاجتمند شده ام و من به وسيله ارادت به شما خود را به خاندان و تبارم نزديك كردم تا بدين وسيله به من كمك كنند، ولى اين خود بيشتر مايه دورى آنها از من گرديد، فرمود: آنچه خدا به تو داده است (يعنى ولايت اهل بيت (علیه السّلام) بهتر است از آنچه كه از تو گرفته است (يعنى مال دنيا و مهرورزى خاندان و عشيره)، گفت: قربانت، دعا كنيد برايم كه خدايم از خلقِ خود بى نياز كند، فرمود: خدا روزى هر كس را به دست هر كس قسمت كرده است كه خواسته و صلاح دانسته ولى تو از خدا بخواه كه تو را از احتياجى كه به در خانه مردمان پست بى چاره ات كند بر كنار و بى نياز سازد.
2- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
فقر، همان مرگِ خونين است، (راوى) گويد: من به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: نداشتن و فقر از پول طلا و نقره را (مى فرمائيد)؟ در پاسخ فرمود: نه، ولى نداشتن و فقرِ دين است.
1- از امام صادق (علیه السّلام):
هيچ دلى نيست جز اينكه دو گوش دارد، بر يكى فرشته اى رهبر است و بر ديگرى شيطانى فتنه گر، اينش فرمان دهد و آنش باز
ص: 113
یَزْجُرُهُ ، الشَّیْطَانُ یَأْمُرُهُ بِالْمَعَاصِی ، وَالْمَلَکُ یَزْجُرُهُ عَنْهَا ، وَهُوَ قَوْلُ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ : « عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمالِ قَعِیدٌ ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلاّ لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ »(1)» .(2)
2 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ ، عَنْ سَعْدَانَ ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ لِلْقَلْبِ أُذُنَیْنِ(3) ، فَإِذَا هَمَّ الْعَبْدُ بِذَنْبٍ ، قَالَ لَهُ رُوحُ الاْءِیمَانِ : لاَ تَفْعَلْ ، وَقَالَ لَهُ الشَّیْطَانُ : افْعَلْ ، وَإِذَا(4) کَانَ عَلی بَطْنِهَا(5) نُزِعَ مِنْهُ رُوحُ الاْءِیمَانِ» .(6)
3. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ ، عَنْ
سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ ، عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «مَا مِنْ مُوءْمِنٍ إِلاَّ وَلِقَلْبِهِ أُذُنَانِ فِی جَوْفِهِ : أُذُنٌ یَنْفُثُ فِیهَا الْوَسْوَاسُ الْخَنَّاسُ(7) ، وَأُذُنٌ یَنْفُثُ فِیهَا الْمَلَکُ ، فَیُوءَیِّدُ اللّهُ الْمُوءْمِنَ بِالْمَلَکِ ، فَذلِکَ(8) قَوْلُهُ : « وَ أَیَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ »(9)» .(10)
بَابُ الرُّوحِ الَّذِی أُیِّدَ بِهِ الْمُوءْمِنُ (11)
1. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ وَمُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی جَمِیعاً ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَعْدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمِ بْنِ أَبِی سَلَمَةَ (12) ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ
ص: 114
دارد، شيطانش به نافرمانيها فرمان كند، و فرشته اش از آن باز دارد، و اين است تفسير گفته خدا عز و جل (17 سوره ق): «از راست و از چپ نشسته اى است (18) زبان به گفته اى نگشايد جز آنكه نزد او رقيب و عتيد».
2- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
راستى! دل دو گوش دارد، و هر گاه بنده قصد كند، روح ايمان به او گويد: مكن، و شيطان به او گويد: بكن، و هر گاه روى شكم آن (زنا ده) افتد، روح ايمان از او جدا شود.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هيچ مؤمنى نيست جز اينكه براى دلش دو گوش است در درون او، يك گوش كه وسواس خنّاس در آن مى دمد، و گوشى كه در آن فرشته مى دمد، و خدا به وسيله مؤمن كمك مى دهد و اين است قول خدا (22 سوره مجادله): «و كمك كند آنان را به روحى از طرف خود».
1- از ابى خديجه، گويد: نزد ابى الحسن (علیه السّلام) در آمدم و به من فرمود: راستى خدا تبارك و تعالى مؤمن را با روحى از طرف خود
ص: 115
سَعِیدِ بْنِ غَزْوَانَ ، عَنِ ابْنِ أَبِی نَجْرَانَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ أَبِی خَدِیجَةَ ، قَالَ :
دَخَلْتُ عَلی أَبِی الْحَسَنِ علیه السلام ، فَقَالَ لِی : «إِنَّ اللّهَ _ تَبَارَکَ وَتَعَالی _ أَیَّدَ الْمُوءْمِنَ بِرُوحٍ مِنْهُ(1) ، تَحْضُرُهُ(2) فِی کُلِّ وَقْتٍ یُحْسِنُ فِیهِ وَیَتَّقِی ، وَتَغِیبُ(3) عَنْهُ فِی کُلِّ وَقْتٍ یُذْنِبُ فِیهِ وَیَعْتَدِی ، فَهِیَ مَعَهُ تَهْتَزُّ سُرُوراً عِنْدَ إِحْسَانِهِ ، وَتَسِیخُ(4) فِی الثَّری(5) عِنْدَ إِسَاءَتِهِ ، فَتَعَاهَدُوا عِبَادَ اللّهِ نِعَمَهُ بِإِصْلاَحِکُمْ أَنْفُسَکُمْ ؛ تَزْدَادُوا یَقِیناً ، وَتَرْبَحُوا نَفِیساً ثَمِیناً ؛ رَحِمَ اللّهُ امْرَأً هَمَّ بِخَیْرٍ فَعَمِلَهُ ، أَوْ هَمَّ بِشَرٍّ فَارْتَدَعَ عَنْهُ» . ثُمَّ قَالَ : «نَحْنُ نُوءَیِّدُ(6) الرُّوحَ بِالطَّاعَةِ لِلّهِ وَالْعَمَلِ لَهُ(7)» .(8)
بَابُ الذُّنُوبِ
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ طَلْحَةَ بْنِ زَیْدٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «کَانَ أَبِی علیه السلام (9) یَقُولُ : مَا مِنْ شَیْءٍ أَفْسَدَ لِلْقَلْبِ مِنْ خَطِیئَةٍ(10) ؛ إِنَّ الْقَلْبَ لَیُوَاقِعُ الْخَطِیئَةَ ، فَمَا تَزَالُ(11) بِهِ حَتّی تَغْلِبَ عَلَیْهِ ، فَیُصَیَّرَ(12) أَعْلاَهُ أَسْفَلَهُ» .(13)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی ، عَنْ
عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُسْکَانَ ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ : عَنْ أَبِي
ص: 116
كمك كرده است كه هر گاه نيكى كند و تقوى ورزد، آن روح نزد او حاضر شود، و هر گاه گناهى كند و تجاوز نمايد، از او نهان گردد و آن روح همراه او است و هنگامى كه احسانى كند، از شادى به رقص آيد و چون بدى كند، به زير خاك فرو رود.
اى بنده هاى خدا! نعمتهاى خدا را به اصلاح نفس خود بازرسى كنيد و قدردانى نمائيد تا يقينِ شما بيفزايد، و سود و بهره باارزش و پربها بريد، خدا رحمت كند بنده اى را كه قصد خيرى كند و آن را انجام دهد يا قصد كار بدى كند و از آن باز ايستد و كناره كند، سپس فرمود: ما خود روح را با طاعت خدا و عمل براى خدا تأييد مى كنيم.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، كه پدرم مى فرمود:
چيزى تباه كن تر براى دل از گناه نيست، به راستى دل هم آغوش گناه شود و پيوسته گناه بدان برآيد تا بر آن چيره گردد و آن را سرنگون سازد.
2- از امام صادق (علیه السّلام) در تفسير قول خدا عز و جل (275 سوره بقره): «و چه بسيار شكيبايند بر آتش سوزان» فرمود:
ص: 117
عَبْدِ اللّهِ علیه السلام فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ : « فَما أَصْبَرَهُمْ عَلَی النّارِ »(1) فَقَالَ (2) : «مَا أَصْبَرَهُمْ عَلی فِعْلِ(3) مَا یَعْلَمُونَ(4) أَنَّهُ یُصَیِّرُهُمْ ··· î إِلَی النَّارِ!» .(5)
3. عَنْهُ(6)، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «أَمَا إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ عِرْقٍ یَضْرِبُ ، وَلاَ نَکْبَةٍ ، وَلاَ صُدَاعٍ ، وَلاَ مَرَضٍ إِلاَّ بِذَنْبٍ ، وَذلِکَ قَوْلُ اللّهِ _ عَزَّ وَجَلَّ(7) _ فِی کِتَابِهِ(8) : « وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَیَعْفُوا عَنْ کَثِیرٍ »(9)». قَالَ : ثُمَّ قَالَ(10) : «وَ(11) مَا یَعْفُو اللّهُ أَکْثَرُ مِمَّا یُوءَاخِذُ بِهِ» .(12)
4. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنْ حَمَّادٍ ، عَنْ حَرِیزٍ ، عَنِ الْفُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ :
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «مَا مِنْ(13) نَکْبَةٍ تُصِیبُ(14) الْعَبْدَ إِلاَّ بِذَنْبٍ ، وَمَا یَعْفُو اللّهُ عَنْهُ(15) أَکْثَرُ» .(16)
5. عَلِیٌّ(17)، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ ، عَنِ السَّکُونِیِّ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «کَانَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام یَقُولُ(18) : لاَ تُبْدِیَنَّ عَنْ وَاضِحَةٍ(19) وَقَدْ عَمِلْتَ الاْءَعْمَالَ الْفَاضِحَةَ ، وَلاَ یَأْمَنِ(20) الْبَیَاتَ(21) مَنْ عَمِلَ السَّیِّئَاتِ» .(22)
6 . عَنْهُ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ ، عَنْ أَبِی أُسَامَةَ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُهُ یَقُولُ : «تَعَوَّذُوا بِاللّهِ مِنْ(23) سَطَوَاتِ(24) اللّهِ بِاللَّیْلِ
وَالنَّهَارِ» . قَالَ(25) : قُلْتُ(26) لَهُ(27) : وَمَا سَطَوَاتُ اللّهِ؟··· î قَالَ : «الاْءَخْذُ عَلَی(28) الْمَعَاصِی» .(29)
7 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ، عَنْ أَبِیهِ ،
ص: 118
يعنى چه بسيار شكيبا هستند بر انجام كارى كه مى دانند، آنها را به دوزخ مى كشاند.
3- از امام صادق (علیه السّلام):
رگى نلرزد و پائى برنخورد و سرى درد نگيرد و بيمارى نيايد جز براى گناهى، و اين است مقصود از گفتار خدا عز و جل (30 سوره شورى): «و آنچه مصيبت به شماها رسد براى آن است كه خود به دست آوريد و خدا بسيارى را هم گذشت مى كند» سپس فرمود: آنچه خدا از آن گذشت مى كند، بيشتر است از آنچه مؤاخذه مى كند.
4- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
هيچ نكبتى به بنده نرسد جز براى گناه كردن، و آنچه خدا گذشت مى كند بيشتر است.
5- از امام صادق (علیه السّلام) كه امير المؤمنين (علیه السّلام) مى فرمود:
مبادا دندان ز خنده نمايان كنى، تو كه كردارت به رسوائى كشانده، نبايد از بلاى شبگير آسوده باشد آنكه بد كردارى كند.
6- از ابى اسامه، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
به خدا پناه بريد از يورشهاى خدا در شب و روز، گويد:
گفتم: سطوتهاى خدا چيستند؟ فرمود: گرفت و گير در برابر نافرمانى ها.
7- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
ص: 119
عَنْ سُلَیْمَانَ(1) الْجَعْفَرِیِّ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ بُکَیْرٍ ، عَنْ زُرَارَةَ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «الذُّنُوبُ کُلُّهَا شَدِیدَةٌ ، وَأَشَدُّهَا مَا نَبَتَ عَلَیْهِ اللَّحْمُ وَالدَّمُ ؛ لاِءَنَّهُ إِمَّا مَرْحُومٌ ، وَإِمَّا(2) مُعَذَّبٌ ، وَالْجَنَّةُ(3) لاَ یَدْخُلُهَا إِلاَّ طَیِّبٌ» .(4)
8 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ الْوَشَّاءِ ، عَنْ أَبَانٍ ، عَنِ الْفُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ(5) علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ الْعَبْدَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ ، فَیُزْوی(6) عَنْهُ الرِّزْقُ» .(7)
9 . عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ(8) ، عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِبْرَاهِیمَ النَّوْفَلِیِّ، عَنْ حُسَیْنِ(9) بْنِ مُخْتَارٍ ، عَنْ رَجُلٍ(10) : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ عَبَدَ الدِّینَارَ وَالدِّرْهَمَ ، مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ کَمَّهَ(11) أَعْمی ، مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ(12) مَنْ نَکَحَ(13) بَهِیمَةً» .(14)
10. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ(15) ، عَنِ الْوَشَّاءِ ، عَنْ عَلِیِّ(16) بْنِ أَبِی حَمْزَةَ ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ :
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُهُ یَقُولُ : «اتَّقُوا الْمُحَقَّرَاتِ مِنَ الذُّنُوبِ ؛ فَإِنَّ لَهَا طَالِباً یَقُولُ أَحَدُکُمْ : أُذْنِبُ وَأَسْتَغْفِرُ(17) إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَجَلَّ _ یَقُولُ : « (سَنَکْتُبُ)(18) ما قَدَّمُوا وَآثارَهُمْ وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْناهُ فِی إِمامٍ مُبِینٍ »(19) وَقَالَ(20) عَزَّ وَجَلَّ : « إِنَّها إِنْ تَکُ مِثْقالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ فَتَکُنْ فِی صَخْرَةٍ أَوْ فِی السَّماواتِ أَوْ فِی الاْءَرْضِ یَأْتِ بِهَا اللّهُ إِنَّ اللّهَ لَطِیفٌ خَبِیرٌ »(21)» .(22)
ص: 120
همه گناهان سخت باشند، و سخت تر آنها گناهى است كه گوشت و پوست بر آن روئيده باشد (چون خوردن مال حرام يا گناهى كه بدان ادامه دهد) زيرا بايد گناه يا آمرزيده شود (به وسيله توبه و كفّاره) و يا آنكه بر آن عذاب شود (در حال مرگ و قبر و برزخ و دوزخ تا جبران گردد) و به بهشت در نيايد جز شخص پاك.
8- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
بنده گناهى ورزد و روزى از او دريغ شود.
9- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
ملعون است كسى كه اشرفى طلا و پول نقره را بپرستد، ملعون است ملعون كسى كه گمراه سازد كورى را، ملعون است ملعون كسى كه بگايد جاندار زبان بسته اى را.
10- از ابى بصير كه شنيدم امام باقر (علیه السّلام) مى فرمود:
بپرهيزيد از گناهان كوچك كه آنها را هم طالبى است، كسى از شماها مى گويد: گناه مى كنم و استغفار مى نمايم، راستى خدا عز و جل مى فرمايد (12 سوره يس): «محققاً بنويسيم آنچه را پيش فرستادند و آثارى كه از آنها بماند و هر چيزى را در امام مبين آمار كنيم» و خدا عز و جل فرمايد (16 سوره لقمان): «راستى كه اگر آنها به وزن يك دانه خردل باشند در درون سنگى باشند يا در آسمانها و يا در زمين باشند، خدا آنها را بياورد زيرا خدا باريك بين و آگاه است».
ص: 121
11 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ(1) ، عَنْ ثَعْلَبَةَ ، عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ طَرِیفٍ(2)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُهُ یَقُولُ : «إِنَّ الذَّنْبَ یَحْرِمُ الْعَبْدَ الرِّزْقَ» .(3)
12. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ ، عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ ، عَنِ الْفُضَیْلِ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ الرَّجُلَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ ، فَیُدْرَأُ(4) عَنْهُ الرِّزْقُ» ، وَتَلاَ هذِهِ الاْآیَةَ : « إِذْ أَقْسَمُوا لَیَصْرِ مُنَّها مُصْبِحِینَ وَلا یَسْتَثْنُونَ فَطافَ عَلَیْها طائِفٌ مِنْ رَبِّکَ وَهُمْ نائِمُونَ »(5).(6)
13. عَنْهُ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ : «إِذَا أَذْنَبَ الرَّجُلُ خَرَجَ(7) فِی قَلْبِهِ نُکْتَةٌ سَوْدَاءُ ، فَإِنْ(8) تَابَ انْمَحَتْ ، وَإِنْ(9) زَادَ زَادَتْ حَتّی تَغْلِبَ عَلی قَلْبِهِ ، فَلاَ یُفْلِحُ بَعْدَهَا أَبَداً» .(10)
14 . عَنْهُ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ :
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ الْعَبْدَ یَسْأَلُ(11) اللّهَ(12) الْحَاجَةَ ، فَیَکُونُ مِنْ شَأْنِهِ قَضَاوءُهَا(13) إِلی أَجَلٍ قَرِیبٍ ، أَوْ إِلی وَقْتٍ بَطِیءٍ ، فَیُذْنِبُ الْعَبْدُ ذَنْباً ، فَیَقُولُ اللّهُ _ تَبَارَکَ وَتَعَالی _ لِلْمَلَکِ : لاَ تَقْضِ حَاجَتَهُ ، وَاحْرِمْهُ إِیَّاهَا(14) ؛ فَإِنَّهُ تَعَرَّضَ لِسَخَطِی ، وَاسْتَوْجَبَ الْحِرْمَانَ مِنِّی» .(15)
ص: 122
11- از محمد بن مسلم، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
به راستى گناه بنده را از روزى محروم مى كند.
12- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
راستى كه مردى گناهى مى كند و روزى او بند مى آيد و اين آيه را خواند (27 سوره قلم): «وقتى سوگند خوردند كه ما آن را صبحگاه مى چينيم و نگفتند ان شاء اللَّه و يك بلاى ناگهانى بر آن چرخيد و آنان خواب بودند».
13- از ابى بصير كه شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
چون مرد گناه كند در دلش نقطه سياهى بر آيد، و اگر توبه كند نابود شود، و اگر بر گناه افزايد بر آن سياهى فزوده گردد تا سياهى بر دلش چيره شود، و پس از آن هرگز رستگار نگردد.
14- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
به راستى بنده از خدا حاجتى مى خواهد و خدا در كارِ روا كردن حاجت او است زودتر يا ديرتر و آن بنده در اين ميان گناهى مى كند و خدا تبارك و تعالى مى فرمايد به فرشته كه: حاجتش را بر مياور و او را محروم ساز از آن، زيرا كه متعرّض خشم من شد و مستحقّ حرمان از طرف من گرديد.
ص: 123
15 . ابْنُ مَحْبُوبٍ(1) ، عَنْ مَالِکِ بْنِ عَطِیَّةَ ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : سَمِعْتُهُ یَقُولُ : «إِنَّهُ مَا مِنْ سَنَةٍ أَقَلَّ مَطَراً(2) مِنْ سَنَةٍ ، وَلکِنَّ اللّهَ یَضَعُهُ حَیْثُ یَشَاءُ ؛ إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَجَلَّ _ إِذَا عَمِلَ قَوْمٌ بِالْمَعَاصِی ، صَرَفَ عَنْهُمْ مَا کَانَ قَدَّرَ لَهُمْ مِنَ الْمَطَرِ فِی تِلْکَ السَّنَةِ إِلی غَیْرِهِمْ ، وَإِلَی الْفَیَافِی(3) وَالْبِحَارِ وَالْجِبَالِ ، وَإِنَّ اللّهَ لَیُعَذِّبُ الْجُعَلَ(4) فِی جُحْرِهَا بِحَبْسِ(5) الْمَطَرِ عَنِ الاْءَرْضِ الَّتِی هِیَ بِمَحَلِّهَا(6) بِخَطَایَا مَنْ بِحَضْرَتِهَا ، وَقَدْ جَعَلَ اللّهُ لَهَا السَّبِیلَ فِی(7) مَسْلَکٍ(8) سِوی مَحَلَّةِ(9) أَهْلِ الْمَعَاصِی» .
قَالَ : ثُمَّ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «فَاعْتَبِرُوا یَا أُولِی الاْءَبْصَارِ»(10) .(11)
16. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ(12) : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ الرَّجُلَ یُذْنِبُ الذَّنْبَ ، فَیُحْرَمُ صَلاَةَ اللَّیْلِ ، وَإِنَّ الْعَمَلَ السَّیِّئَ أَسْرَعُ فِی صَاحِبِهِ مِنَ السِّکِّینِ فِی اللَّحْمِ» .(13)
17 . عَنْهُ(14) ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ(15) : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «مَنْ هَمَّ بِسَیِّئَةٍ فَلاَ یَعْمَلْهَا(16) ، فَإِنَّهُ رُبَّمَا عَمِلَ(17) الْعَبْدُ السَّیِّئَةَ ، فَیَرَاهُ الرَّبُّ _ تَبَارَکَ وَتَعَالی(18) _ فَیَقُولُ :(19) وَعِزَّتِی وَجَلاَلِی(20) ، لاَ أَغْفِرُ لَکَ بَعْدَ ذلِکَ(21) أَبَداً» .(22)
18 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ النَّهْدِیِّ ، عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ ، عَنْ رَجُلٍ :
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ(23) علیه السلام ، قَالَ : «حَقٌّ عَلَی
ص: 124
15- از ابى حمزه، از امام باقر (علیه السّلام)، گويد: شنيدمش كه مى فرمود:
راستش اين است كه سالى كم بارانتر از سال ديگر نيست ولى خدا آن باران را هر جا خواهد ببارد، هر گاه مردمى نافرمانى خدا كنند، خداوند عز و جل آنچه باران براى آنها در آن سال مقدّر كرده، به مردمِ ديگر بر گرداند و به دشتها و درياها و كوهها ببارد، راستى خدا هر آينه جُعَل را در سوراخش عذاب مى كند عذاب مى كند به واسطه دريغ كردن باران از زمينى كه محل او است براى گناهان مردمى كه در ميان آنها است و به تحقيق خدا براى جُعَل راهى فراهم كرده است كه از آن برود به محلّى ديگر جز محلّ معصيت كارها، گويد:
سپس امام باقر (علیه السّلام) فرمود: فَاعْتَبِرُوا يا أُولِي الْأَبْصارِ.
16- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
راستى بنده گناهى كند و بر اثر آن از نماز شب محروم گردد و راستى كه كردار بد زودتر در مرتكبش اثر كند از كارد در گوشت.
17- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه آهنگِ گناهى كند مبادا گرد آن گردد، راستش اين است كه بسا بنده اى كردار بدى كند و پروردگار تبارك و تعالى او را بيند، پس فرمايد: به عزّت و جلالم سوگند هرگز پس از اين تو را نيامرزم.
18- از ابى الحسن (علیه السّلام) فرمود:
بر خدا سزا است كه در خانه اى نافرمانى نشود جز آنكه آن را
ص: 125
اللّهِ أَنْ لاَ یُعْصی فِی دَارٍ إِلاَّ أَضْحَاهَا(1) لِلشَّمْسِ حَتّی تُطَهِّرَهَا(2)» .(3)
19 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ شَمُّونٍ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمنِ الاْءَصَمِّ(4) ، عَنْ مِسْمَعِ بْنِ عَبْدِ الْمَلِکِ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ علیه السلام : إِنَّ الْعَبْدَ لَیُحْبَسُ عَلی(5) ذَنْبٍ مِنْ ذُنُوبِهِ مِائَةَ عَامٍ ، وَإِنَّهُ لَیَنْظُرُ إِلی أَزْوَاجِهِ فِی الْجَنَّةِ یَتَنَعَّمْنَ(6)» .(7)
20. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ ، عَنْ عِیسَی بْنِ أَیُّوبَ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مَهْزِیَارَ ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ عُرْوَةَ ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ ، عَنْ زُرَارَةَ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ(8): «مَا مِنْ عَبْدٍ إِلاَّ وَفِی قَلْبِهِ نُکْتَةٌ بَیْضَاءُ ، فَإِذَا(9) أَذْنَبَ ذَنْباً(10)،
خَرَجَ فِی النُّکْتَةِ نُکْتَةٌ(11) سَوْدَاءُ ؛ فَإِنْ تَابَ(12) ذَهَبَ ذلِکَ(13) السَّوَادُ(14) ، وَإِنْ(15) تَمَادی فِی الذُّنُوبِ زَادَ ذلِکَ السَّوَادُ(16) حَتّی یُغَطِّیَ(17) الْبَیَاضَ ، فَإِذَا غُطِّیَ(18) الْبَیَاضُ(19) لَمْ یرْجِعْ صَاحِبُهُ إِلی خَیْرٍ أَبَداً ، وَهُوَ قَوْلُ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ : « کَلاّ بَلْ رانَ عَلی قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُونَ »(20)».(21)
21. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ :
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : لاَ تُبْدِیَنَّ عَنْ وَاضِحَةٍ وَ قَدْ عَمِلْتَ الاْءَعْمَالَ الْفَاضِحَةَ(22) ، وَ لاَ تَأْمَنِ(23) الْبَیَاتَ وَ قَدْ عَمِلْتَ السَّیِّئَاتِ».(24)
22. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی وَ أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ ، عَنِ الْحُسَیْنِ(25) بْنِ إِسْحَاقَ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مَهْزِیَارَ ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسی ، عَنْ أَبِی عَمْرٍو
ص: 126
از بن بركند و آفتابش دهد تا پاكش كند.
19- از امام صادق (علیه السّلام)، كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
راستى بنده بر گناه خود صد سال زندانى باشد و به چشمِ خود بيند كه همسرانِ او در بهشت به نعمت اندرند.
20- از زراره، از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
هيچ بنده اى نيست جز آنكه در دلش نقطه سفيدى است و هر گاه گناهى كند، در آن نقطه سياهى برآيد، اگر توبه كند، آن سياهى برود و اگر دنبال گناه رود، سياهى بيفزايد تا آنجا كه همه سفيدى دل را فرو گيرد و چون آن سفيدى از سياهى گناهان پوشيده شد، ديگر صاحب آن دل سياه هرگز به خوبى و صلاح برنگردد و اين است فرموده خدا عز و جل (14 سوره مطفّفين) «نه هرگز بلكه رنگ سياه بر دل آنها نقش كرده و آن كردارى كه به دست خود كرده اند».
21- از امام رضا (علیه السّلام) كه امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
دندان به خنده منما با اينكه به كردارهاى رسوا اندرى و از بلاى شبگير آسوده مباش با اينكه به بد كردارى به سر برى.
22- از ابى عمرو مدائنى، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود كه: پدرم مى فرمود:
ص: 127
الْمَدَائِنِیِّ(1) :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «کَانَ أَبِی علیه السلام یَقُولُ(2): إِنَّ اللّهَ قَضی قَضَاءً حَتْماً أَلاَّ یُنْعِمَ(3) عَلَی الْعَبْدِ بِنِعْمَةٍ فَیَسْلُبَهَا إِیَّاهُ ، حَتّی یُحْدِثَ(4) الْعَبْدُ ذَنْباً یَسْتَحِقُّ(5) بِذلِکَ النَّقِمَةَ».(6)
23 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ جَمِیلِ بْنِ صَالِحٍ ، عَنْ سَدِیرٍ ، قَالَ: سَأَلَ رَجُلٌ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «رَبَّنا(7) باعِدْ بَیْنَ أَسْفارِنا وَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ»(8) الاْآیَةَ ، فَقَالَ: «هوءُلاَءِ قَوْمٌ کَانَتْ(9) لَهُمْ قُرًی مُتَّصِلَةٌ یَنْظُرُ بَعْضُهُمْ(10) إِلی بَعْضٍ ، وَ أَنْهَارٌ جَارِیَةٌ ، وَ أَمْوَالٌ ظَاهِرَةٌ ، فَکَفَرُوا(11) نِعَمَ(12) اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ، وَ غَیَّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ مِنْ عَافِیَةِ اللّهِ ، فَغَیَّرَ(13) اللّهُ مَا بِهِمْ مِنْ نِعْمَةٍ ، وَ «إِنَّ اللّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتّی یُغَیِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ»(14) فَأَرْسَلَ اللّهُ عَلَیْهِمْ(15) سَیْلَ الْعَرِمِ ، فَغَرَّقَ قُرَاهُمْ ، وَخَرَّبَ دِیَارَهُمْ ، وَأَذْهَبَ(16) أَمْوَالَهُمْ(17) ، وَ أَبْدَلَهُمْ مَکَانَ جَنَّاتِهِمْ(18) جَنَّتَیْنِ ذَوَاتَیْ أُکُلٍ خَمْطٍ(19) وَ أَثْلٍ(20) ، وَ شَیْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلِیلٍ ، ثُمَّ قَالَ(21): «ذلِکَ جَزَیْناهُمْ بِما کَفَرُوا وَ هَلْ نُجازِی إِلاَّ الْکَفُورَ»(22)».(23)
24. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنْ سَمَاعَةَ(24) ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَا أَنْعَمَ اللّهُ عَلی عَبْدٍ نِعْمَةً فَسَلَبَهَا (25) إِیَّاهُ ، حَتّی
یُذْنِبَ ذَنْباً یَسْتَحِقُّ بِذلِکَ السَّلْبَ».(26)
25. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ؛ وَ عَلِیُّ بْنُ
ص: 128
راستى خدا به طور حتم حكم فرموده است كه نعمتى به بنده خود ندهد و آن را از وى بازگيرد تا آن بنده گناهى پديد آرد كه سزاوار نقمت شود.
23- از سدير، گويد: مردى از امام صادق (علیه السّلام) پرسيد از تفسير قول خدا عز و جل (19 سوره سباء): «گفتند پروردگارا دورى انداز ميانه سفرهاى ما و به خود ستم كردند»- الآية- فرمود: اينان مردمى بودند كه ده هاى پيوسته داشتند، هر كدام به ديگرى چشم رس بود، داراى جويهاى روان و اموال فراوان و نمايان بودند و به نعمتهاى خدا عز و جل ناسپاسى كردند و آن عافيتى كه خداوند بدانها داده بود ديگرگون ساختند و خدا هم آن نعمتى كه داشتند ديگرگون ساخت «و به راستى كه خدا ديگرگون نسازد آنچه را مردمى دارند تا آنها خود را دگرگونه نمايند»، خدا سيلاب عَرِم را بر آنها روانه كرد و دِه هاى آنها را غرقه نمود و خانمان آنها را ويران كرد و اموال آنها را برد و به جاى باغهاى آنها «دو باغ گذاشت كه درختهاى خار و گز داشتند و اندكى هم درخت سِدر در آنها بود» سپس خدا فرموده است: «آنها را سزا داديم بدان چه ناسپاسى كردند و كفر ورزيدند و آيا مجازات كنيم جز ناسپاس را؟».
24- از سماعه، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
خدا نعمتى به بنده اى ندهد كه از او بگيرد تا گناهى كند كه سزاوار گرفتن آن گردد.
25- مى فرمود (علیه السّلام) كه: راستى خدا عز و جل يكى از
ص: 129
إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ جَمِیعاً ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنِ الْهَیْثَمِ بْنِ وَاقِدٍ الْجَزَرِیِّ ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بَعَثَ نَبِیّاً مِنْ أَنْبِیَائِهِ(1) إِلی قَوْمِهِ(2) ، وَأَوْحی(3) إِلَیْهِ: أَنْ قُلْ لِقَوْمِکَ: إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ أَهْلِ قَرْیَةٍ وَ لاَ أُنَاسٍ(4) کَانُوا عَلی طَاعَتِی ، فَأَصَابَهُمْ فِیهَا سَرَّاءُ(5) ، فَتَحَوَّلُوا(6) عَمَّا أُحِبُّ إِلی مَا أَکْرَهُ ، إِلاَّ(7) تَحَوَّلْتُ لَهُمْ عَمَّا یُحِبُّونَ إِلی مَا یَکْرَهُونَ؛ وَ لَیْسَ مِنْ أَهْلِ قَرْیَةٍ وَ لاَ أَهْلِ بَیْتٍ کَانُوا عَلی مَعْصِیَتِی ، 2 / 204
فَأَصَابَهُمْ فِیهَا ضَرَّاءُ(8) ، فَتَحَوَّلُوا عَمَّا أَکْرَهُ إِلی مَا أُحِبُّ ، إِلاَّ تَحَوَّلْتُ لَهُمْ(9) عَمَّا یَکْرَهُونَ إِلی مَا یُحِبُّونَ ، وَقُلْ لَهُمْ: إِنَّ رَحْمَتِی سَبَقَتْ غَضَبِی؛ فَلاَ تَقْنَطُوا(10) مِنْ رَحْمَتِی؛ فَإِنَّهُ لاَ یَتَعَاظَمُ(11) عِنْدِی(12) ذَنْبٌ(13) أَغْفِرُهُ؛ وَ قُلْ لَهُمْ: لاَ یَتَعَرَّضُوا مُعَانِدِینَ لِسَخَطِی ، وَ لاَ یَسْتَخِفُّوا بِأَوْلِیَائِی؛ فَإِنَّ لِی سَطَوَاتٍ عِنْدَ غَضَبِی لاَ یَقُومُ لَهَا شَیْءٌ مِنْ خَلْقِی».(14)
26. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ الْهَاشِمِیُّ ،(15) عَنْ جَدِّهِ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عُبَیْدِ اللّهِ(16) ، عَنْ سُلَیَْمانَ الْجَعْفَرِیِّ :
عَنِ الرِّضَا(17) علیه السلام ، قَالَ: «أَوْحَی اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ إِلی نَبِیٍّ مِنَ الاْءَنْبِیَاءِ: إِذَا أُطِعْتُ رَضِیتُ ، وَ إِذَا رَضِیتُ بَارَکْتُ ، وَ لَیْسَ لِبَرَکَتِی نِهَایَةٌ ، وَ إِذَا عُصِیتُ غَضِبْتُ ، وَ إِذَا غَضِبْتُ لَعَنْتُ؛ وَ لَعْنَتِی تَبْلُغُ السَّابِعَ مِنَ الْوَرَاءِ(18)».(19)
27. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْوَلِیدِ ، عَنْ یُونُسَ بْنِ یَعْقُوبَ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : أَنَّهُ(20) قَالَ: «إِنَّ أَحَدَکُمْ لَیَکْثُرُ ··· î بِهِ(21) الْخَوْفُ مِنَ السُّلْطَانِ ، وَ مَا(22) ذلِکَ إِلاَّ
ص: 130
پيغمبرانش را به قوم وى فرستاد و به او وحى كرد كه به قومت بگو:
راستش اين است كه اهل هيچ آبادى و هيچ مردمى كه در اطاعتِ من به خوشى و فراوانى رسيده و از حالى كه من دوست دارم به حالى كه بد دارم منتقل شوند جز اين نيست وضع آنان را از آنچه دوست دارند به وضعى كه بد دارند برگردانم و اهل هر آبادى و هر خانه اى كه در نافرمانى من به بد حالى و تنگدستى افتاده اند و از حالى كه من بد دارم به حالى كه دوست دارم بر گردند جز اين نيست كه من آنها را از حالى كه بد دارند به وضعى كه خوش دارند برگردانم، به آنها بگو كه: رحمت من پيش است از خشمم، از رحمت من نوميد مباشيد، زيرا هيچ گناهى نزد من بزرگ تر از آن نيست كه آن را بيامرزم، به آنها بگو: از راه عناد و لجبازى خود را در معرض خشم در نياورند و دوستانم را خوار و سبك نشمارند، زيرا هنگام خشم مرا حمله هائى است كه هيچ چيز از آفريده هايم در برابر آنها تابِ ايستادگى ندارند.
26- از امام رضا (علیه السّلام)، فرمود:
خدا عز و جل به يكى از پيغمبرانش وحى كرد: هر گاه طاعت شوم، راضى گردم و هر گاه راضى گردم، بركت دهم و براى بركتِ من پايانى نيست و چون نافرمانى شوم خشم كنم و چون خشم كنم لعنت كنم و لعنتِ من تا هفت پشت برسد.
27- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
به راستى يكى از شماها بسيار از سلطان مى ترسد و اين جز براى ارتكاب گناهان نيست تا مى توانيد از گناهان پرهيز كنيد و بر آنها
ص: 131
بِالذُّنُوبِ ، فَتَوَقَّوْهَا مَا اسْتَطَعْتُمْ ، وَ لاَ تَمَادَوْا(1) فِیهَا».(2)
28. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ رَفَعَهُ ، قَالَ:
قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : «لاَ وَجَعَ أَوْجَعُ لِلْقُلُوبِ مِنَ الذُّنُوبِ ، وَ لاَ خَوْفَ أَشَدُّ مِنَ الْمَوْتِ ، وَ کَفی بِمَا سَلَفَ تَفَکُّراً ، وَ کَفی بِالْمَوْتِ وَاعِظاً».(3)
29 . أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْکُوفِیُّ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَسَنِ التَّیْمِیِّ(4) ، عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ
هِلاَلٍ الشَّامِیِّ _ مَوْلیً لاِءَبِی(5) الْحَسَنِ مُوسی علیه السلام _ قَالَ: سَمِعْتُ الرِّضَا علیه السلام یَقُولُ: «کُلَّمَا أَحْدَثَ الْعِبَادُ مِنَ الذُّنُوبِ مَا لَمْ یَکُونُوا یَعْمَلُونَ، أَحْدَثَ اللّهُ(6) لَهُمْ مِنَ الْبَلاَءِ مَا لَمْ یَکُونُوا یَعْرِفُونَ(7)».(8)
30 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنْ عَبَّادِ بْنِ صُهَیْبٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «یَقُولُ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: إِذَا عَصَانِی مَنْ عَرَفَنِی(9) ، سَلَّطْتُ عَلَیْهِ مَنْ لاَ یَعْرِفُنِی».(10)
31. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ ، عَنِ ابْنِ عَرَفَةَ :
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ لِلّهِ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ فِی کُلِّ یَوْمٍ وَ لَیْلَةٍ مُنَادِیاً(11) یُنَادِی: مَهْلاً مَهْلاً عِبَادَ اللّهِ عَنْ مَعَاصِی اللّهِ ، فَلَوْ لاَ بَهَائِمُ رُتَّعٌ ، وَ صِبْیَةٌ رُضَّعٌ ، وَ شُیُوخٌ رُکَّعٌ ، لَصُبَّ عَلَیْکُمُ الْعَذَابُ صَبّاً ، تُرَضُّونَ(12) بِهِ رَضّاً(13)».(14)
ص: 132
اصرار نورزيد.
28- امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
هيچ دردى براى دل از گناهان دردناك تر نيست، و هيچ ترسى از مرگ سخت تر نيست و بدان چه گذشته بس است براى انديشه، و مرگ بس است براى پندگوئى.
29- از عباس بن هلال شامى، يكى از موالى امام كاظم (علیه السّلام) گويد: شنيدم امام رضا (علیه السّلام) مى فرمود:
هر چه بنده ها گناههاى ناكرده پديد آرند، خدا برايشان بلاهاى نبوده و نشناخته پديد آرد.
30- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
خدا عز و جل مى فرمايد: هر گاه كسى كه مرا شناسد نافرمانيم كند بر او چيره سازم كسى را كه مرا نشناسد.
31- از ابن عرفه، از ابى الحسن (علیه السّلام)، فرمود:
راستى براى خدا عز و جل در هر روز يك جارچى است كه جار كشد: آرام، آرام، اى بنده هاى خدا، از نافرمانيهاى خدا، اگر نبودند زبان بسته هاى چراكننده و كودكان شير خوار و پيره مردانِ قد خميده، عذاب به سختى بر شماها مى باريد كه خوب بدان نرم و كوبيده شويد.
ص: 133
بَابُ الْکَبَائِرِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنْ أَبِی جَمِیلَةَ ، عَنِ الْحَلَبِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «إِنْ تَجْتَنِبُوا کَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ وَ نُدْخِلْکُمْ مُدْخَلاً کَرِیماً»(1) قَالَ: «الْکَبَائِرُ ، الَّتِی أَوْجَبَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ عَلَیْهَا النَّارَ».(2)
2 . عَنْهُ(3) ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، قَالَ: کَتَبَ مَعِی (4) بَعْضُ أَصْحَابِنَا إِلی أَبِی الْحَسَنِ علیه السلام یَسْأَلُهُ عَنِ الْکَبَائِرِ: کَمْ هِیَ؟ وَ مَا هِیَ؟ فَکَتَبَ(5) : «الْکَبَائِرُ(6) : مَنِ اجْتَنَبَ(7) مَا وَعَدَ(8) اللّهُ عَلَیْهِ النَّارَ ، کَفَّرَ عَنْهُ سَیِّئَاتِهِ إِذَا کَانَ مُوءْمِناً ، وَ السَّبْعُ الْمُوجِبَاتُ(9): قَتْلُ النَّفْسِ الْحَرَامِ ، وَ عُقُوقُ الْوَالِدَیْنِ ، وَ أَکْلُ الرِّبَا ، وَ التَّعَرُّبُ بَعْدَ الْهِجْرَةِ(10) ، وَ قَذْفُ الْمُحْصَنَاتِ(11) ، وَ أَکْلُ مَالِ الْیَتِیمِ ، وَ الْفِرَارُ مِنَ الزَّحْفِ».(12)
3. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُسْکَانَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ(13): «الْکَبَائِرُ سَبْعٌ: قَتْلُ الْمُوءْمِنِ مُتَعَمِّداً ، وَ قَذْفُ
ص: 134
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه در تفسير قول خدا عز و جل (31 سوره نساء): «اگر كناره كنيد از كبائر آنچه از آن نهى شديد بدكرداريهاى شما را جبران كنيم و شما را ارجمندانه وارد كنيم- در منزل ارجمندى وارد كنيم-»، فرمود: كبائر آنهايند كه خدا عز و جل براى آنها دوزخ را لازم كرده است.
2- از ابن محبوب، گويد: يكى از اصحابِ ما به همراه من براى ابى الحسن (علیه السّلام) نامه اى نوشت و از كبائر پرسيد، كه چيستند و چندند؟ در پاسخ نوشت: كبائر (كه مورد سؤال است بايد دانست) هر كه از آنچه خدا بر آن به دوزخ و آتشِ جهنم تهديد كرده كناره كند بدكرداريهاى او هر گاه مؤمن باشد جبران گردد و آن هفت گناه كه موجب آتشند: 1- قتل نفس 2- ناسپاسى از پدر و مادر 3- ربا خوردن 4- تعرّب پس از هجرت 5- متّهم كردن زنان پارسا به زنا 6- خوردن مال يتيم 7- گريز از جبهه جهاد ..
3- از محمد بن مسلم، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود: كبائر هفتند:
1- قتل مؤمن به عمد 2- متّهم كردن زن عفيفه به زنا 3- گريختن از جبهه جهاد 4- تعرّب پس از هجرت 5- خوردن مال يتيم به ناحق 6- خوردن ربا بعد از علم به حرمت آن
ص: 135
الْمحْصَنَةِ ، وَ الْفِرَارُ مِنَ الزَّحْفِ ، وَ التَّعَرُّبُ بَعْدَ الْهِجْرَةِ ، وَ أَکْلُ مَالِ الْیَتِیمِ ظُلْماً ، وَ أَکْلُ الرِّبَا بَعْدَ الْبَیِّنَةِ(1) ، وَ کُلُّ مَا أَوْجَبَ اللّهُ عَلَیْهِ النَّارَ».(2)
4 . یُونُسُ(3) ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ مِنَ الْکَبَائِرِ(4) عُقُوقَ الْوَالِدَیْنِ ، وَ الْیَأْسَ مِنْ رَوْحِ اللّهِ ، وَ الاْءَمْنَ لِمَکْرِ(5) اللّهِ».(6) وَ قَدْ رُوِیَ: «أَنَّ(7) أَکْبَرَ الْکَبَائِرِ الشِّرْکُ بِاللّهِ(8)».(9)
5. یُونُسُ(10) ، عَنْ حَمَّادٍ ، عَنْ نُعْمَانَ(11) الرَّازِیِّ ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَنْ زَنی خَرَجَ مِنَ الاْءِیمَانِ، وَ مَنْ شَرِبَ الْخَمْرَ خَرَجَ مِنَ الاْءِیمَانِ، وَ مَنْ أَفْطَرَ یَوْماً مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ مُتَعَمِّداً(12) خَرَجَ مِنَ الاْءِیمَانِ».(13)
6. عَنْهُ(14) ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدَةَ(15) ، قَالَ:
قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : أَیَزْنِی(16) الزَّانِی(17) وَ هُوَ مُوءْمِنٌ؟
قَالَ: «لاَ(18)؛ إِذَا کَانَ عَلی بَطْنِهَا سُلِبَ الاْءِیمَانَ(19)، فَإِذَا قَامَ رُدَّ إِلَیْهِ(20) ، فَإِنْ(21) عَادَ سُلِبَ». قُلْتُ: فَإِنَّهُ یُرِیدُ أَنْ یَعُودَ؟
فَقَالَ: « مَا أَکْثَرَ مَنْ(22) یُرِیدُ أَنْ یَعُودَ ، فَلاَ یَعُودُ إِلَیْهِ أَبَداً».(23)
7 . یُونُسُ(24) ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «الَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ کَبائِرَ الاْءِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلاَّ اللَّمَمَ»(25) قَالَ: « الْفَوَاحِشُ: الزِّنی وَ السَّرِقَةُ؛ وَ اللَّمَمُ : الرَّجُلُ یُلِمُّ بِالذَّنْبِ(26) فَیَسْتَغْفِرُ اللّهَ(27) مِنْهُ».
ص: 136
7- هر خلافى كه خدا آتش را بر آن، واجب و مقرّر كرده است.
4- از عبد اللَّه بن سنان، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
راستى از كبائر است: عقوق والدين و نوميدى از رحمتِ خدا و ايمنى از مكر خدا، و روايت شده كه اكبر كبائر شرك به خدا است.
5- از نعمان رازى، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
هر كه زنا كند، از ايمان بدر رود، هر كه مى خوارى كند، از ايمان بدر رود و هر كه يك روز از ماه رمضان را عمداً افطار كند، از ايمان بدر رود.
6- از محمد بن عبده، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم:
زناكار هنگامى كه زنا مى كند، بى ايمان است؟ فرمود: نه، چون روى شكم او است، ايمان از او برود و هر گاه برخاست به او برگردد و چون به زنا برگشت از او برود، من گفتم كه: او قصد دارد كه برگردد به زنا؟ در پاسخ فرمود: چه بسيارند كسانى كه مى خواهند برگردند و هرگز برنمى گردند.
7- از اسحق بن عمّار، از امام صادق (علیه السّلام) كه در تفسير قول خدا عز و جل (35 سوره نجم): «آن كسانى كه كناره گيرند از گناهان بزرگ و از هرزگيها جز گناهان خرد» فرمود: هرزگى زنا و دزدى است و لمم اين است كه مردى در پرتگاهِ گناه افتد و خدا را از آن آمرزش
ص: 137
قُلْتُ: بَیْنَ الضَّلاَلِ وَ الْکُفْرِ مَنْزِلَةٌ؟
فَقَالَ : « مَا أَکْثَرَ عُرَی الاْءِیمَانِ(1)».(2)
8. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ ،
عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرَارَةَ ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنِ الْکَبَائِرِ ، فَقَالَ : « هُنَّ فِی کِتَابِ عَلِیٍّ علیه السلام سَبْعٌ: الْکُفْرُ بِاللّهِ ، وَ قَتْلُ النَّفْسِ ، وَ عُقُوقُ الْوَالِدَیْنِ ، وَ أَکْلُ الرِّبَا بَعْدَ الْبَیِّنَةِ ، وَ أَکْلُ مَالِ الْیَتِیمِ ظُلْماً ، وَ الْفِرَارُ مِنَ الزَّحْفِ ، وَ التَّعَرُّبُ بَعْدَ الْهِجْرَةِ».
قَالَ: قُلْتُ(3): فَهذَا(4) أَکْبَرُ الْمَعَاصِی؟ قَالَ : « نَعَمْ». قُلْتُ: فَأَکْلُ دِرْهَمٍ(5) مِنْ مَالِ الْیَتِیمِ ظُلْماً(6) أَکْبَرُ أَمْ تَرْکُ الصَّلاَةِ؟ قَالَ: «تَرْکُ الصَّلاَةِ».
قُلْتُ: فَمَا عَدَدْتَ تَرْکَ الصَّلاَةِ فِی الْکَبَائِرِ؟ فَقَالَ : « أَیُّ شَیْءٍ أَوَّلُ مَا قُلْتُ لَکَ؟» قَالَ : قُلْتَ: الْکُفْرُ ، قَالَ: « فَإِنَّ تَارِکَ الصَّلاَةِ کَافِرٌ» یَعْنِی(7) مِنْ غَیْرِ عِلَّةٍ.(8)
9 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَبِیبٍ(9) ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمنِ الاْءَصَمِّ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُسْکَانَ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ صَلَوَاتُ اللّهِ عَلَیْهِ: مَا مِنْ عَبْدٍ إِلاَّ وَ عَلَیْهِ أَرْبَعُونَ جُنَّةً حَتّی یَعْمَلَ أَرْبَعِینَ کَبِیرَةً ، فَإِذَا عَمِلَ أَرْبَعِینَ کَبِیرَةً انْکَشَفَتْ(10) عَنْهُ الْجُنَنُ(11) ، فَیُوحِی اللّهُ إِلَیْهِمْ: أَنِ اسْتُرُوا عَبْدِی بِأَجْنِحَتِکُمْ ، فَتَسْتُرُهُ(12) الْمَلاَئِکَةُ بِأَجْنِحَتِهَا».
قَالَ: « فَمَا
ص: 138
جويد، گفتم: ميان گمراهى و كفر مقامى است؟ در پاسخ فرمود: وه چه بسيار است رشته ها و حلقه هاى ايمان.
8- از عبيدة بن زراره، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) از كبائر پرسيدم، در پاسخ فرمود: آنها در كتاب على (علیه السّلام) هفتند:
1- كفر به خدا 2- قتل نفس 3- عقوق و ناسپاسى حقّ پدر 4- خوردن ربا پس از علم به حرمتش 5- خوردن مال يتيم به ناحق 6- گريز از جبهه جهاد 7- تعرّب پس از هجرت.
گويد: من گفتم: اينها بزرگترين معاصى هستند؟ فرمود:
آرى، من گفتم: خوردنِ يك درهم مال يتيم به ناحق يا ترك نماز؟
فرمود: ترك نماز، گفتم: شما ترك نماز را از كبائر نشمردى؟
در پاسخ فرمود: آنكه نخست برايت گفتم: چه بود؟ گويد: گفتم:
كفر بود، فرمود: به راستى تارك الصلاة (بى نماز) كافر است، يعنى بدون سبب و عذرى.
9- از امام صادق (علیه السّلام) كه امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
هيچ بنده نيست جز آنكه چهل پرده بر او كشيده است تا آنكه چهل گناه كبيره كند و هر گاه چهل گناه كبيره كند، همه پرده ها از او كنار روند و خدا به آنان (يعنى فرشته ها) وحى كند با پرهاى خود بنده مرا بپوشانيد (و آبروى او را حفظ كنيد) و فرشته ها با پرهاى خود از او پرده پوشى كنند، فرمود: آن بنده هيچ كار زشتى را واننهد مگر در آن فرو رود و بدان آلوده گردد تا كارش بدان جا كشد كه از مردم در برابر كارِ زشت مدح و ثنا جويد، پس فرشته ها گويند: پروردگارا!
ص: 139
یَدَعُ شَیْئاً مِنَ الْقَبِیحِ إِلاَّ قَارَفَهُ حَتّی یَمْتَدِحَ(1) إِلَی النَّاسِ بِفِعْلِهِ الْقَبِیحِ ، فَیَقُولُ(2) الْمَلاَئِکَةُ: یَا رَبِّ ، هذَا عَبْدُکَ مَا یَدَعُ شَیْئاً إِلاَّ رَکِبَهُ ، وَ إِنَّا لَنَسْتَحْیِی(3) مِمَّا(4) یَصْنَعُ ، فَیُوحِی اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ إِلَیْهِمْ: أَنِ(5) ارْفَعُوا أَجْنِحَتَکُمْ عَنْهُ؛ فَإِذَا فُعِلَ ذلِکَ(6) أَخَذَ فِی بُغْضِنَا أَهْلَ الْبَیْتِ ، فَعِنْدَ ذلِکَ یَنْهَتِکُ(7) سِتْرُهُ فِی السَّمَاءِ وَ سِتْرُهُ فِی الاْءَرْضِ ، فَیَقُولُ(8) الْمَلاَئِکَةُ: یَا رَبِّ ، هذَا عَبْدُکَ قَدْ بَقِیَ مَهْتُوکَ السِّتْرِ ، فَیُوحِی اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ إِلَیْهِمْ: لَوْ کَانَتْ(9) لِلّهِ فِیهِ(10) حَاجَةٌ ، مَا أَمَرَکُمْ(11) أَنْ تَرْفَعُوا أَجْنِحَتَکُمْ عَنْهُ».(12)
وَ رَوَاهُ(13) ابْنُ فَضَّالٍ ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ.
10. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ هَارُونَ بْنِ مُسْلِمٍ ، عَنْ مَسْعَدَةَ بْنِ صَدَقَةَ ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ(14) علیه السلام یَقُولُ: « الْکَبَائِرُ: الْقُنُوطُ مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ ، وَ الْیَأْسُ(15) مِنْ رَوْحِ اللّهِ ، وَ الاْءَمْنُ مِنْ مَکْرِ اللّهِ(16) ، وَ قَتْلُ النَّفْسِ الَّتِی حَرَّمَ اللّهُ ، وَ عُقُوقُ الْوَالِدَیْنِ ، وَ أَکْلُ مَالِ الْیَتِیمِ ظُلْماً(17) ، وَ أَکْلُ الرِّبَا بَعْدَ الْبَیِّنَةِ ، وَ التَّعَرُّبُ بَعْدَ الْهِجْرَةِ ، وَ قَذْفُ الْمُحْصَنَةِ ، وَ الْفِرَارُ مِنَ الزَّحْفِ(18)».
فَقِیلَ لَهُ: أَ رَأَیْتَ ، الْمُرْتَکِبُ لِلْکَبِیرَةِ یَمُوتُ عَلَیْهَا ، أَ تُخْرِجُهُ(19) مِنَ الاْءِیمَانِ؟ وَ إِنْ عُذِّبَ بِهَا فَیَکُونُ(20) عَذَابُهُ(21) کَعَذَابِ الْمُشْرِکِینَ ، أَوْ لَهُ انْقِطَاعٌ؟
قَالَ: « یَخْرُجُ مِنَ الاْءِسْلاَمِ إِذَا زَعَمَ أَنَّهَا حَلاَلٌ وَ لِذلِکَ(22) یُعَذَّبُ أَشَدَّ(23) الْعَذَابِ ، وَ إِنْ کَانَ مُعْتَرِفاً بِأَنَّهَا کَبِیرَةٌ وَ هِیَ(24) عَلَیْهِ حَرَامٌ ، وَ(25) أَنَّهُ یُعَذَّبُ(26) عَلَیْهَا ، وَ أَنَّهَا غَیْرُ حَلاَلٍ ، فَإِنَّهُ مُعَذَّبٌ(27)
ص: 140
اين بنده هيچ چيز به جا نگذاشت و مرتكب همه بديها شد و ما از آنچه او مى كند خجالت مى كشيم و حيا مى كنيم، پس خدا عز و جل بدانها وحى كند كه شما هم پرهاى خود را از روى كردار زشتش برداريد و چون چنين كند و كارش بدين جا كشد آغاز دشمنى با ما خاندان كند، در اين جا است كه پرده او در آسمان دريده شود و پرده او در زمين پاره شود، پس فرشته ها مى گويند: پروردگارا! اين بنده ات پرده دريده و بى آبرو مانده است؟ خدا عز و جل به آنها وحى كند: اگر خدا را بدو نيازى بود، به شما فرمان نمى داد كه پرهاى خود را از او برگيريد.
10- از مسعدة بن صدقه، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
كبائر: نوميدى از رحمت خدا، نااميدى از لطف خدا، و ايمنى از مكر خدا، و قتل نفسى كه خدا آن را حرام كرده است، و عقوق و ناسپاسى حق پدر و مادر، و خوردن مال يتيم به ناحق، و خوردن ربا پس بيان حرمت آن، و تعرّب پس از هجرت و تهمت زنا به زنان پارسا، و گريختن از جبهه جهاد.
به آن حضرت عرض شد: بفرمائيد كه مرتكب گناه كبيره كه بى توبه از آن بميرد، از ايمان بيرونش مى برد؟ و اگر بدان عذاب شود، عذابش چون عذاب مشركان باشد يا به پايان رسد؟
فرمود: از اسلام بيرون رود اگر گمان برد كه آن حلال است و به همين سبب، سخت ترين عذاب را دارد، و اگر اعتراف دارد كه كبيره است و بر او حرام است و بدان معذّب گردد و آن روا نيست به واسطه آن عذاب شود و اين عذابش سبك تر باشد از عذاب اوّلى
ص: 141
عَلَیْهَا ، وَ هُوَ(1) أَهْوَنُ عَذَاباً مِنَ الاْءَوَّلِ ، وَ یُخْرِجُهُ(2) مِنَ الاْءِیمَانِ ، وَ لاَ یُخْرِجُهُ(3) مِنَ(4) الاْءِسْلاَمِ».(5)
11 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ(6) ، قَالَ :
قُلْتُ لاِءَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام : فِی قَوْلِ(7) رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله : «إِذَا زَنَی الرَّجُلُ فَارَقَهُ رُوحُ الاْءِیمَانِ»؟ قَالَ: « هُوَ(8) قَوْلُهُ: «وَ أَیَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ»(9) ذَاکَ(10) الَّذِی یُفَارِقُهُ(11)».(12)
12. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنْ حَمَّادٍ ، عَنْ رِبْعِیٍّ ، عَنِ الْفُضَیْلِ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: « یُسْلَبُ مِنْهُ رُوحُ الاْءِیمَانِ مَا دَامَ عَلی بَطْنِهَا؛ فَإِذَا نَزَلَ(13) ، عَادَ الاْءِیمَانُ».
قَالَ: قُلْتُ لَهُ(14): أَ رَأَیْتَ إِنْ هَمَّ؟ قَالَ: « لاَ(15) ، أَ رَأَیْتَ إِنْ هَمَّ أَنْ یَسْرِقَ أَ تُقْطَعُ(16) یَدُهُ؟».(17)
13 . عَلِیٌّ(18) ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ ، عَنْ صَبَّاحِ بْنِ سَیَابَةَ ، قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، فَقَالَ لَهُ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدَةَ(19): یَزْنِی(20) الزَّانِی وَ هُوَ مُوءْمِنٌ؟ قَالَ: « لاَ ، إِذَا کَانَ عَلی بَطْنِهَا سُلِبَ الاْءِیمَانُ مِنْهُ ، فَإِذَا قَامَ رُدَّ عَلَیْهِ».
قُلْتُ: فَإِنَّهُ(21) أَرَادَ أَنْ یَعُودَ؟ قَالَ: « مَا أَکْثَرَ مَا یَهُمُّ(22) أَنْ یَعُودَ ، ثُمَّ لاَ یَعُودُ».(23)
14 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ الْوَشَّاءِ ، عَنْ أَبَانٍ ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: « الْکَبَائِرُ سَبْعَةٌ(24): مِنْهَا: قَتْلُ النَّفْسِ مُتَعَمِّداً ، وَ الشِّرْکُ بِاللّهِ الْعَظِیمِ ، وَ قَذْفُ الْمُحْصَنَةِ ، وَ أَکْلُ الرِّبَا بَعْدَ الْبَیِّنَةِ ، وَ الْفِرَارُ مِنَ الزَّحْفِ ،
ص: 142
و ارتكاب آن كبيره او را از ايمان به در برد و از اسلام به در نبرد.
11- از ابن بكير كه گويد: به امام باقر (علیه السّلام) گفتم: چه فرمائى در باره فرموده رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) كه: چون مرد زنا كند، روح ايمان از او جدا شود، فرمود: مقصود از آن فرموده خدا است (22 سوره مجادله): «و كمك كند آن را به روحى از طرف خدا» اين است روحى كه از او جدا شود.
12- از فضيل، از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
تا به روى شكم او است (يعنى زن زانيه)، روح ايمان از او برود، و چون فرود آيد، بدو برگردد، گويد: به آن حضرت گفتم:
بفرمائيد اگر تنها قصد زنا كند؟ فرمود: نه، بگو بدانم اگر قصد دزدى كند، دستش بريده شود؟ 13- از صباح بن سيابه، گويد: من خدمت امام صادق (علیه السّلام) بودم كه محمد بن عبده به آن حضرت گفت: زانى در حال زنا كردن مؤمن است؟ فرمود: نه، تا آنگاه كه روى شكم او است، ايمان از او رفته است و هر گاه برخاست به او برگردد، گفتم: قصد دارد كه باز هم بكند؟ فرمود: چه بسيار قصد دارد كه باز بكند و سپس باز نمى گردد (يعنى تنبيه مى شود و توبه مى كند).
14- از ابى بصير، گويد: شنيدم از امام صادق (علیه السّلام) كه مى فرمود: كبائر هفتا است، از آنها است:
آدم كشتن از روى عمد، و شرك به خداى بزرگ، و متّهم كردن زنِ پارسا به زنا، و خوردن ربا پس از فهميدن حرمتش، و گريز از جبهه جهاد، و تعرّب پس از هجرت و ناسپاسى حق پدر و مادر،
ص: 143
وَ التَّعَرُّبُ بَعْدَ الْهِجْرَةِ ، وَ عُقُوقُ الْوَالِدَیْنِ ، وَ أَکْلُ مَالِ الْیَتِیمِ ظُلْماً».
قَالَ: « وَ التَّعَرُّبُ وَ الشِّرْکُ وَاحِدٌ».(1)
15 . أَبَانٌ(2) ، عَنْ زِیَادٍ الْکُنَاسِیِّ ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : « وَ الَّذِی(3) إِذَا دَعَاهُ أَبُوهُ لَعَنَ أَبَاهُ، وَ الَّذِی إِذَا أَجَابَهُ ابْنُهُ یَضْرِبُهُ(4)».(5)
16. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ أَبِیهِ رَفَعَهُ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ دَاوُدَ الْغَنَوِیِّ(6) ، عَنِ الاْءَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ ، قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلی أَمِیرِ الْمُوءْمِنِینَ صَلَوَاتُ اللّهِ عَلَیْهِ ، فَقَالَ: یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ ، إِنَّ نَاساً(7) زَعَمُوا أَنَّ الْعَبْدَ لاَ یَزْنِی وَ هُوَ مُوءْمِنٌ ، وَ لاَ یَسْرِقُ وَ هُوَ مُوءْمِنٌ ، وَ لاَ یَشْرَبُ الْخَمْرَ وَ هُوَ مُوءْمِنٌ ، وَ لاَ یَأْکُلُ الرِّبَا وَ هُوَ مُوءْمِنٌ ، وَ لاَ یَسْفِکُ الدَّمَ الْحَرَامَ وَ هُوَ مُوءْمِنٌ ، فَقَدْ ثَقُلَ عَلَیَّ هذَا(8) وَ حَرِجَ(9) مِنْهُ صَدْرِی حِینَ أَزْعُمُ أَنَّ هذَا الْعَبْدَ یُصَلِّی صَلاَتِی ، وَ یَدْعُو دُعَائِی ، وَ یُنَاکِحُنِی وَ أُنَاکِحُهُ ، وَ یُوَارِثُنِی وَ أُوَارِثُهُ ، وَ قَدْ خَرَجَ مِنَ الاْءِیمَانِ مِنْ أَجْلِ ذَنْبٍ یَسِیرٍ أَصَابَهُ؟
فَقَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ صَلَوَاتُ اللّهِ عَلَیْهِ: « صَدَقْتَ(10) ، سَمِعْتُ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله یَقُولُ(11) : وَ الدَّلِیلُ عَلَیْهِ(12) کِتَابُ اللّهِ ، خَلَقَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ النَّاسَ عَلی ثَلاَثِ طَبَقَاتٍ ، وَ أَنْزَلَهُمْ(13) ثَلاَثَ مَنَازِلَ ، وَ ذلِکَ قَوْلُ اللّهِ _ عَزَّ وَجَلَّ _ فِی الْکِتَابِ(14) : «أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ» ، «وأَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ» ، «وَالسَّابِقُونَ».(15) فَأَمَّا مَا ذَکَرَ(16) مِنْ أَمْرِ(17) السَّابِقِینَ ، فَإِنَّهُمْ(18)
ص: 144
و خوردن مال يتيم به ناحق. فرمود: تعرّب و شرك يكى است (يعنى تعرّب با شرك يكى محسوب است و بنا بر اين مجموع كبائر هفت مى شود).
15- ابان از زياد كُناسى، گويد: امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
و آنكه چون پدرش او را بخواند (به جاى اجابت و اطاعت) به او لعن كند و او را دشنام دهد، و آنكه فرزند مطيع و فرمانبرِ خود را به ناحق بزند.
16- از اصبغ بن نباتة، گويد: مردى نزد امير المؤمنين (علیه السّلام) آمد و گفت: اى امير المؤمنين! مردمى پندارند كه بنده تا ايمان دارد، زنا نكند، و دزدى نكند، و شراب ننوشد، و ربا نخورد، و خونِ محترم را نريزد. اين سخن بر من گران است و از آن دلتنگم كه چنين بنده همان نماز مرا مى خواند و همان دعاى مرا مى نمايد و با من زن وزن خواست مى كند و من هم با او زن وزن خواست مى كنم، و از من ارث مى برد و من هم از او ارث مى برم و به خاطر يك گناه اندكى كه بدان آلوده شده است، از ايمان بدر شده، امير المؤمنين (علیه السّلام) در پاسخ گفت:
راست گفتى، من از رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) شنيدم مى فرمود: دليل آن هم قرآن خدا است كه:
خدا عز و جل مردم را سه طبقه آفريده و آنها را در سه مرتبه جا داده است و اين همان فرموده خدا عز و جل است در قرآن: اصحاب ميمنه و اصحاب مشأمه و سابقون، و اما آنچه در باره سابقين فرمود، دلالت دارد كه آنان پيغمبرانِ مرسل و غير مرسل اند، و خدا در آنها 5 روح نهاده است: روح القدس، روح ايمان، روح قوّت، روح شهوت، و روح بدن، و به وسيله روح القدس به پيغمبرى مبعوث شدند، مرسل
ص: 145
أَنْبِیَاءُ مُرْسَلُونَ وَ غَیْرُ مُرْسَلِینَ ، جَعَلَ اللّهُ فِیهِمْ خَمْسَةَ أَرْوَاحٍ: رُوحَ الْقُدُسِ ، وَ رُوحَ الاْءِیمَانِ ، وَ رُوحَ الْقُوَّةِ ، وَ رُوحَ الشَّهْوَةِ ، وَرُوحَ الْبَدَنِ؛ فَبِرُوحِ الْقُدُسِ بُعِثُوا أَنْبِیَاءَ مُرْسَلِینَ(1)وَ غَیْرَ مُرْسَلِینَ، وَبِهَا عَلِمُوا الاْءَشْیَاءَ؛ وَ بِرُوحِ الاْءِیمَانِ عَبَدُوا اللّهَ ، وَ لَمْ یُشْرِکُوا بِهِ شَیْئاً(2) ؛ وَ بِرُوحِ الْقُوَّةِ جَاهَدُوا عَدُوَّهُمْ ، وَ عَالَجُوا مَعَاشَهُمْ(3) ؛ وَ بِرُوحِ الشَّهْوَةِ أَصَابُوا لَذِیذَ الطَّعَامِ ، وَ نَکَحُوا الْحَلاَلَ مِنْ شَبَابِ النِّسَاءِ(4) ؛ وَ بِرُوحِ الْبَدَنِ دَبُّوا(5) وَ دَرَجُوا(6) ؛ فَهوءُلاَءِ مَغْفُورٌ لَهُمْ ، مَصْفُوحٌ عَنْ ذُنُوبِهِمْ(7)».
ثُمَّ قَالَ: « قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : «تِلْکَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلی بَعْضٍ مِنْهُمْ مَنْ کَلَّمَ اللّهُ وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجاتٍ وَ آتَیْنا عِیسَی ابْنَ مَرْیَمَ الْبَیِّناتِ وَ أَیَّدْناهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ»(8) ثُمَّ قَالَ فِی جَمَاعَتِهِمْ: «وَ أَیَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ» (9) یَقُولُ: أَکْرَمَهُمْ بِهَا ، فَفَضَّلَهُمْ(10) عَلی مَنْ سِوَاهُمْ ؛ فَهوءُلاَءِ مَغْفُورٌ لَهُمْ ، مَصْفُوحٌ عَنْ ذُنُوبِهِمْ.
ثُمَّ ذَکَرَ أَصْحَابَ الْمَیْمَنَةِ _ وَ هُمُ الْمُوءْمِنُونَ(11) حَقّاً _ بِأَعْیَانِهِمْ ، جَعَلَ اللّهُ فِیهِمْ أَرْبَعَةَ أَرْوَاحٍ: رُوحَ الاْءِیمَانِ ، وَ رُوحَ الْقُوَّةِ ، وَ رُوحَ الشَّهْوَةِ ، وَ رُوحَ الْبَدَنِ؛ فَلاَ یَزَالُ الْعَبْدُ یَسْتَکْمِلُ(12) هذِهِ الاْءَرْوَاحَ الاْءَرْبَعَةَ حَتّی تَأْتِیَ(13) عَلَیْهِ حَالاَتٌ».
فَقَالَ الرَّجُلُ: یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ ، مَا هذِهِ الْحَالاَتُ؟
فَقَالَ: « أَمَّا أُولاَهُنَّ(14) ، فَهُوَ(15) کَمَا قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : «وَمِنْکُمْ مَنْ یُرَدُّ إِلی أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِکَیْ لا یَعْلَمَ(16) بَعْدَ عِلْمٍ شَیْئاً»(17) فَهذَا یَنْتَقِصُ(18) مِنْهُ جَمِیعُ الاْءَرْوَاحِ ،
ص: 146
شدند يا غير مرسل، و به واسطه آن هر چيز را دانستند، و به وسيله روح ايمان خدا را پرستيدند و چيزى با او شريك نساختند، و با روح قوّت با دشمنان نبرد كردند و به كار زندگى پرداختند، و با روح شهوت دنبال خوراك بالذت و همسرى با زنانِ جوان رفتند، و با روح بدن جنبيدند و به راه رفتند، اينان آمرزيده اند و از گناهانشان چشم پوشى شده است، سپس فرمود: خدا عز و جل (253 سوره بقره): «اينانند رسولان كه برخى را بر برخى برترى داديم، برخى از آنهايند كه با خدا سخن گفته و رتبه برخى را بالا برديم و به عيسى بن مريم معجزاتى روشن داديم و او را به روح القدس كمك كرديم» سپس خدا در باره جمعى از آنان فرموده است كه: «آنها را به روحِ خود كمك داده» مى فرمايد:
آنها را بدان گرامى داشته و بر ديگران برترى داده است، پس اينان آمرزيده و از گناهانشان در گذشت شده.
سپس اصحاب ميمنه را ياد كرده و آنها به راستى همان خودِ مؤمنان هستند، خدا در آنها 4 روح نهاده است: روح ايمان، روح قوّت، روح شهوت، و روح بدن، و پيوسته بنده اين چهار روح را به كمال رساند و حالاتى بدو پديد آيد، آن مرد گفت:
يا امير المؤمنين! اين حالات چيستند؟ در پاسخ فرمود: امّا اوّل آنها:
همان است كه خدا عز و جل فرموده است (70 سوره نحل): «و برخى از شماها به عمر بسيار پستى برگردند تا ندانند پس از دانستن چيزى را» اين كسى است كه همه ارواح او كاسته گردند، و آن كس نيست كه از دين خدا بدر رود، زيرا آن خدائى كه او را به عمل آورده او را به دوران پست عمرش برگردانيده و او ديگر وقت نماز را نشناسد و نماز شب نتواند خواند، نه در شب و نه (قضايش را) در روز و نتواند كه با مردم در صف (نماز) قيام كند، اين كاهشى است در روح ايمان و به
ص: 147
وَ لَیْسَ بِالَّذِی یَخْرُجُ مِنْ دِینِ اللّهِ ؛ لاِءَنَّ الْفَاعِلَ بِهِ رَدَّهُ إِلی أَرْذَلِ عُمُرِهِ(1) ، فَهُوَ(2) لاَ یَعْرِفُ لِلصَّلاَةِ وَقْتاً ، وَ(3) لاَ یَسْتَطِیعُ التَّهَجُّدَ(4) بِاللَّیْلِ وَ لاَ بِالنَّهَارِ(5) ، وَ لاَ الْقِیَامَ فِی الصَّفِّ مَعَ النَّاسِ ؛ فَهذَا نُقْصَانٌ مِنْ رُوحِ الاْءِیمَانِ ، وَ لَیْسَ یَضُرُّهُ شَیْئاً.
وَ مِنْهُمْ(6): مَنْ یَنْتَقِصُ(7) مِنْهُ رُوحُ الْقُوَّةِ ، فَلاَ یَسْتَطِیعُ(8) جِهَادَ عَدُوِّهِ ، وَ لاَ یَسْتَطِیعُ طَلَبَ الْمَعِیشَةِ(9).
وَ مِنْهُمْ: مَنْ یَنْتَقِصُ(10) مِنْهُ(11) رُوحُ الشَّهْوَةِ ، فَلَوْ مَرَّتْ بِهِ أَصْبَحُ(12) بَنَاتِ آدَمَ لَمْ یَحِنَّ إِلَیْهَا(13) ، وَ لَمْ یَقُمْ ، وَ تَبْقی(14) رُوحُ الْبَدَنِ فِیهِ(15) ، فَهُوَ یَدِبُّ وَ یَدْرُجُ حَتّی یَأْتِیَهُ مَلَکُ الْمَوْتِ ، فَهذَا الْحَالُ(16) خَیْرٌ(17)؛ لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ هُوَ الْفَاعِلُ بِهِ(18) ، وَ قَدْ تَأْتِی(19) عَلَیْهِ حَالاَتٌ(20) فِی قُوَّتِهِ وَ شَبَابِهِ(21) ، فَیَهُمُّ بِالْخَطِیئَةِ ، فَیُشَجِّعُهُ(22) رُوحُ الْقُوَّةِ ، وَ یُزَیِّنُ(23) لَهُ رُوحُ الشَّهْوَةِ ، وَ یَقُودُهُ(24) رُوحُ الْبَدَنِ حَتّی تُوْقِعَهُ(25) فِی الْخَطِیئَةِ(26) ، فَإِذَا(27) لاَمَسَهَا نَقَصَ مِنَ الاْءِیمَانِ ، وَ تَفَصّی(28) مِنْهُ ، فَلَیْسَ(29) یَعُودُ(30) فِیهِ حَتّی یَتُوبَ ، فَإِذَا تَابَ تَابَ اللّهُ عَلَیْهِ، وَ إِنْ(31) عَادَ أَدْخَلَهُ اللّهُ(32) نَارَ جَهَنَّمَ.
فَأَمَّا(33) أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ، فَهُمُ الْیَهُودُ وَ النَّصَاری ؛ یَقُولُ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : «الَّذِینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ یَعْرِفُونَهُ کَما یَعْرِفُونَ أَبْناءَهُمْ» یَعْرِفُونَ مُحَمَّداً صلی الله علیه و آله وَ الْوَلاَیَةَ فِی التَّوْرَاةِ وَ الاْءِنْجِیلِ ، کَمَا یَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمْ(34) فِی مَنَازِلِهِمْ «وَ إِنَّ فَرِیقاً مِنْهُمْ لَیَکْتُمُونَ الْحَقَّ وَ هُمْ یَعْلَمُونَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکَ» : أَنَّکَ(35) الرَّسُولُ إِلَیْهِمْ «فَلا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِینَ»(36) فَلَمَّا جَحَدُوا مَا عَرَفُوا ، ابْتَلاَهُمُ اللّهُ(37) بِذلِکَ ، فَسَلَبَهُمْ رُوحَ الاْءِیمَانِ ، وَ أَسْکَنَ أَبْدَانَهُمْ ثَلاَثَةَ أَرْوَاحٍ: رُوحَ الْقُوَّةِ ، وَ رُوحَ الشَّهْوَةِ ، وَ رُوحَ الْبَدَنِ.
ثُمَّ أَضَافَهُمْ إِلَی الاْءَنْعَامِ ، فَقَالَ: «إِنْ هُمْ إِلاَّ کَالاْءَنْعامِ»(38) لاِءَنَّ الدَّابَّةَ إِنَّمَا تَحْمِلُ بِرُوحِ
ص: 148
او هيچ زيانى ندارد، برخى باشد از آنها كه روح قوّت از او كاسته شود و نتواند با دشمنِ خود جهاد كند و نتواند خرج معاش به دست آورد و برخى از آنها باشند كه روح شهوتِ آنها كاسته شود و اگر زيباترين دختران آدم بدو گذرد، دل به هواى او ندهد و براى او از جاى برنخيزد و همان روح بدن در او بماند و تنها بجنبد و راه برود تا ملك الموت بر سر او آيد و اين حال هم خوب است، زيرا خدا عز و جل آن را باوى كرده است و بسا حالاتى در دوران نيرومندى و جوانى بدو رخ دهد و قصد گناه كند و روح قوّت او را دلير سازد و روح شهوت براى او آرايش دهد و روح بدن او را بكشاند تا در گناه اندازدش و چون به گناه آلوده شود، از ايمانِ او كاسته گردد و از او جدا شود و به او باز نگردد تا توبه كند و اگر توبه كند، خدا توبه او را بپذيرد و اگر به گناه برگردد، خدا او را به آتش دوزخ دراندازد.
و امّا اصحاب مشأمه، همان يهود و نصارى هستند، خدا عز و جل مى فرمايد (146 سوره بقره): «آن كسانى كه به آنها كتاب داديم او را بشناسند چنانچه فرزندان خود را مى شناسند» يعنى محمد (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) را مى شناسند و هم ولايتِ ائمه را در كتاب تورات و انجيل، چنانچه مى شناسند پسرانِ خود را در خانه هاى خود، «و به راستى دسته اى از آنها حق را نهان مى كنند با اينكه آن را مى دانند (147) و راستى از پروردگار تو است (كه تو به آنها فرستاده شدى) مبادا خود از آنها باشى كه در ترديد و شكّ باشند» و چون انكار كردند آنچه را فهميدند، خدا روح ايمان را از آنها بر گرفت و در پيكر آنها سه روح منزل داد: روح قوّت و روح شهوت و روح بدن، و سپس آنها را به چهارپايان وابسته كرد و فرمود (44 سوره فرقان): «نيستند آنها جز به مانند چهارپايان» زيرا جاندار به همان روحِ قوّت، بار بردارد و به روح شهوت، علف مى خورد
ص: 149
الْقُوَّةِ ، وَ تَعْتَلِفُ(1) بِرُوحِ الشَّهْوَةِ ، وَ تَسِیرُ بِرُوحِ الْبَدَنِ».
فَقَالَ لَهُ(2) السَّائِلُ(3): أَحْیَیْتَ قَلْبِی بِإِذْنِ اللّهِ یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ(4).(5)
17 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ ، عَنْ دَاوُدَ ، قَالَ:
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ قَوْلِ رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله : «إِذَا زَنَی الرَّجُلُ فَارَقَهُ(6) رُوحُ الاْءِیمَانِ» ، قَالَ: فَقَالَ: «هُوَ مِثْلُ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ(7): «وَ لا تَیَمَّمُوا الْخَبِیثَ مِنْهُ تُنْفِقُونَ»(8)».
ثُمَّ قَالَ: «غَیْرُ هذَا أَبْیَنُ مِنْهُ ، ذلِکَ قَوْلُ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ(9) : «وَ أَیَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ»(10) هُوَ الَّذِی فَارَقَهُ».(11)
18 . یُونُسُ(12) ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ ، عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ خَالِدٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: ««إِنَّ اللّهَ لا یَغْفِرُ أَنْ یُشْرَکَ بِهِ وَ یَغْفِرُ ما دُونَ ذلِکَ لِمَنْ یَشاءُ»(13) الْکَبَائِرَ فَمَا سِوَاهَا». قَالَ: قُلْتُ: دَخَلَتِ الْکَبَائِرُ فِی الاِسْتِثْنَاءِ(14)؟ قَالَ: «نَعَمْ».(15)
19 . یُونُسُ(16) ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ ، قَالَ:
قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : الْکَبَائِرُ فِیهَا اسْتِثْنَاءُ(17) أَنْ یَغْفِرَ(18) لِمَنْ یَشَاءُ؟ قَالَ: «نَعَمْ».(19)
20. یُونُسُ(20) ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «وَ مَنْ یُوءْتَ الْحِکْمَةَ فَقَدْ أُوتِیَ خَیْراً کَثِیراً»(21) قَالَ: «مَعْرِفَةُ الاْءِمَامِ علیه السلام ، وَ اجْتِنَابُ الْکَبَائِرِ الَّتِی أَوْجَبَ اللّهُ عَلَیْهَا النَّارَ(22)».(23)
ص: 150
و به روح بدن، راه مى رود. پس سائل به آن حضرت گفت:
يا امير المؤمنين! دل مرا زنده كردى.
17- از داود، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از گفته رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) هر گاه مرد زنا كند، روح ايمان از او برود، گويد:
فرمود: آن مانند قول خدا عز و جل است [ (268 سوره بقره): «آهنگ بد را نكنيد براى آنكه از آن در راه خدا خرج كنيد» سپس فرمود: جز اين از آن روشن تر است، آن گفته خدا عزّ و جلّ است] «و تأييد كند آنها را به روحى از خود» آن است كه از او جدا شود.
18- از سليمان بن خالد، از امام صادق (علیه السّلام) فرمود: (48 سوره نساء): «به راستى خدا نيامرزد كه به او شرك آرند و بيامرزد هر چه جز آنها را براى هر كه خواهد» از گناهان كبيره و جز آنها، گويد:
گفتم: كبائر هم در استثناء داخلند؟ فرمود: آرى.
19- از اسحق بن عمار، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم:
در كبائر هم استثناء است كه خدا براى هر كه خواهد بيامرزد؟ فرمود:
آرى.
20- از ابى بصير، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
(269 سوره بقره): «به هر كه حكمت داده شود خير بسيار داده شده» فرمود: معرفت امام و بركنارى از گناه كبيره اى است كه خدا آتش را در سزاى او لازم كرده است.
ص: 151
21 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَکِیمٍ ، قَالَ:
قُلْتُ لاِءَبِی الْحَسَنِ(1) علیه السلام : الْکَبَائِرُ تُخْرِجُ مِنَ الاْءِیمَانِ؟
فَقَالَ(2): «نَعَمْ ، وَ مَا(3) دُونَ الْکَبَائِرِ؛ قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : لاَ یَزْنِی الزَّانِی وَ هُوَ مُوءْمِنٌ ، وَ لاَ یَسْرِقُ السَّارِقُ وَ هُوَ مُوءْمِنٌ».(4)
22. ابْنُ أَبِی عُمَیْرٍ(5) ، عَنْ عَلِیٍّ(6) الزَّیَّاتِ ، عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرَارَةَ ، قَالَ : دَخَلَ ابْنُ قَیْسٍ الْمَاصِرِ وَ عُمَرُ(7) بْنُ ذَرٍّ _ وَ أَظُنُّ(8) مَعَهُمَا أَبُو حَنِیفَةَ _ عَلی أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، فَتَکَلَّمَ ابْنُ قَیْسٍ الْمَاصِرِ ، فَقَالَ: إِنَّا لاَ نُخْرِجُ أَهْلَ(9) دَعْوَتِنَا وَ أَهْلَ مِلَّتِنَا مِنَ الاْءِیمَانِ فِی الْمَعَاصِی وَ الذُّنُوبِ .
قَالَ: فَقَالَ لَهُ(10) أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «یَا ابْنَ قَیْسٍ ، أَمَّا رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله ، فَقَدْ(11) قَالَ: لاَ یَزْنِی الزَّانِی وَ هُوَ مُوءْمِنٌ ، وَ لاَ یَسْرِقُ السَّارِقُ وَ هُوَ مُوءْمِنٌ؛ فَاذْهَبْ أَنْتَ وَ أَصْحَابُکَ حَیْثُ
شِئْتَ».(12)
23 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنِ الرَّجُلِ یَرْتَکِبُ الْکَبِیرَةَ مِنَ الْکَبَائِرِ(13) فَیَمُوتُ ، هَلْ یُخْرِجُهُ ذلِکَ(14) مِنَ الاْءِسْلاَمِ؟ وَ إِنْ(15) عُذِّبَ ، کَانَ عَذَابُهُ کَعَذَابِ الْمُشْرِکِینَ ، أَمْ لَهُ مُدَّةٌ وَ انْقِطَاعٌ؟
فَقَالَ: «مَنِ ارْتَکَبَ کَبِیرَةً مِنَ الْکَبَائِرِ ، فَزَعَمَ(16) أَنَّهَا(17) حَلاَلٌ ، أَخْرَجَهُ ذلِکَ مِنَ الاْءِسْلاَمِ ، وَ عُذِّبَ أَشَدَّ الْعَذَابِ؛ وَ إِنْ کَانَ مُعْتَرِفاً أَنَّهُ ذَنْبٌ(18) وَ مَاتَ عَلَیْهَا(19) ، أَخْرَجَهُ(20) مِنَ الاْءِیمَانِ ، وَ لَمْ یُخْرِجْهُ مِنَ الاْءِسْلاَمِ ، وَ کَانَ عَذَابُهُ أَهْوَنَ مِنْ عَذَابِ الاْءَوَّلِ».(21)
ص: 152
21- از محمد بن حكيم، گويد: به ابى الحسن (علیه السّلام) گفتم:
ارتكاب گناهان كبيره از ايمان بيرون برد؟ آرى، و گناه كمتر از كبيره هم از ايمان بيرون برد، رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: زناكار، زنا نكند تا ايمان دارد، و دزد تا ايمان دارد دزدى نكند.
22- از عبيده بن زراره، گويد: ابن قيس ماصر و عمرو بن ذرّ و به گمانم ابو حنيفه هم به همراه آنها بود كه خدمت امام باقر (علیه السّلام) رسيدند و ابن قيس ماصر به سخن در آمد و گفت كه: ما هم دعوتهاى خود و اهل ملّتِ خود را به خاطر مرتكب شدن گناهان و معاصى از ايمان بيرون ندانيم، امام باقر (علیه السّلام) فرمود: اى پسر قيس! اما رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) محققاً فرموده است كه: زناكار، تا مؤمن است زنا نكند، و دزد تا ايمان دارد، دزدى نكند، تو و يارانت هر جا خواهيد برويد.
23- از عبد اللَّه بن سنان، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از مردى كه مرتكب گناه كبيره شود و بميرد، آيا به واسطه آن از اسلام بيرون شود؟ و عذابش چون عذاب مشركان باشد يا مدّت معينى دارد و تمام مى شود؟ در پاسخ فرمود: هر كه گناه كبيره كند و پندارد كه حلال است، از اسلام بيرون رود و به سختى عذاب شود، و اگر اقرار دارد كه گناه كرده، و بر سر آن گناه بميرد، از ايمانش بدر برد و از اسلامش بيرون نبرد و عذابش سبك تر باشد از عذاب اوّلي.
ص: 153
24 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ عَبْدِ الْعَظِیمِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ الْحَسَنِیِّ ، قَالَ: حَدَّثَنِی أَبُو جَعْفَرٍ الثَّانِی(1) صَلَوَاتُ اللّهِ عَلَیْهِ ، قَالَ:
«سَمِعْتُ أَبِی علیه السلام یَقُولُ: سَمِعْتُ أَبِی مُوسَی بْنَ جَعْفَرٍ علیه السلام یَقُولُ: دَخَلَ عَمْرُو بْنُ عُبَیْدٍ عَلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، فَلَمَّا سَلَّمَ وَ جَلَسَ تَلاَ هذِهِ الاْآیَةَ : «الَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ کَبائِرَ الاْءِثْمِ وَ الْفَواحِشَ»(2) ثُمَّ(3) أَمْسَکَ ، فَقَالَ لَهُ(4) أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : مَا أَسْکَتَکَ؟ قَالَ(5): أُحِبُّ أَنْ
أَعْرِفَ الْکَبَائِرَ مِنْ کِتَابِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ .
فَقَالَ: نَعَمْ یَا عَمْرُو ، أَکْبَرُ الْکَبَائِرِ الاْءِشْرَاکُ بِاللّهِ ؛ یَقُولُ اللّهُ: «مَنْ(6) یُشْرِکْ بِاللّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللّهُ عَلَیْهِ الْجَنَّةَ»(7).
وَ بَعْدَهُ الاْءِیَاسُ(8) مِنْ رَوْحِ اللّهِ ؛ لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ(9) : «إِنَّهُ لا یَیْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکافِرُونَ» (10).
ثُمَّ الاْءَمْنُ لِمَکْرِ(11) اللّهِ ؛ لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «فَلا یَأْمَنُ مَکْرَ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ»(12).
وَ مِنْهَا عُقُوقُ الْوَالِدَیْنِ؛
ص: 154
24- از امام محمد تقى (علیه السّلام)، كه شنيدم پدرم مى فرمود كه:
شنيدم پدرم موسى بن جعفر مى فرمود كه: عمرو بن عبيد خدمت امام صادق (علیه السّلام) رسيد، و چون سلام كرد و نشست، اين آيه را خواند (32 سوره نجم): «آن كسانى كه كناره مى كنند از گناهان كبيره و از هرزگيها» سپس دم بست، پس امام صادق (علیه السّلام) به او فرمود: چه تو را خاموش كرد؟ گفت: من مى خواهم گناهان كبيره را از روى قرآنِ خدا عز و جل بشناسم، امام فرمود: آرى، اى عمرو.
1- بزرگ ترين گناهان كبيره: شرك به خدا است، خدا مى فرمايد (72 سوره مائده): «هر كه به خدا شرك آورد خدا بهشت را بر او حرام كرده است».
2- و پس از آن نوميدى از رحمت خدا است، زيرا خدا عز و جل مى فرمايد (78 سوره يوسف): «به راستى كه نوميد نشود از رحمت خدا جز مردمى كه كافر باشند».
3- و سپس ايمنى از مكر و عقوبت خداوند، زيرا خدا عز و جل مى فرمايد (99 سوره اعراف): «ايمن نشود از مكر خدا جز مردمى زيانكار».
4- و از آنها است عقوق و ناسپاسى حق پدر و مادر، زيرا خدا سبحانه، عاقّ را جبّار و شقى مقرر ساخته است (اشاره است به قول خدا تعالى در حكايت از عيسى ع (32 سوره مريم): «و نيكى به مادرم و خدا مرا جبّار و شقى نساخته است».
5- و قتل نفسى كه خدا او را محترم ساخته، جز به قانونِ حق الهى، زيرا خدا عز و جل مى فرمايد (93 سوره نساء):
« [هر كس بكشد مؤمنى را عمداً] سزاى او دوزخ است و در آن جاويد بماند [و خدا بر او خشم كند و او را لعنت كند و براى او عذابى بزرگ فراهم سازد
ص: 155
لاِءَنَّ اللّهَ سُبْحَانَهُ جَعَلَ الْعَاقَّ «جَبَّاراً شَقِیّاً»(1).
وَ قَتْلُ النَّفْسِ الَّتِی حَرَّمَ اللّهُ إِلاَّ بِالْحَقِّ؛ لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «فَجَزاوءُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فِیها»(2) إِلی آخِرِ(3) الاْآیَةِ.
وَ قَذْفُ الْمُحْصَنَةِ ، لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «لُعِنُوا فِی الدُّنْیا وَ الاْآخِرَةِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِیمٌ»(4) .
وَ أَکْلُ مَالِ الْیَتِیمِ؛ لاِءَنَّ اللّهَ - عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «إِنَّما یَأْکُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَیَصْلَوْنَ سَعِیراً»(5).
وَ الْفِرَارُ مِنَ الزَّحْفِ؛ لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «وَ مَنْ یُوَلِّهِمْ یَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلاّ مُتَحَرِّفاً لِقِتالٍ أَوْ مُتَحَیِّزاً إِلی فِئَةٍ فَقَدْ باءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللّهِ وَ مَأْواهُ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصِیرُ»(6).
وَ أَکْلُ الرِّبَا؛ لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «الَّذِینَ یَأْکُلُونَ الرِّبا لا یَقُومُونَ إِلاّ کَما یَقُومُ الَّذِی یَتَخَبَّطُهُ الشَّیْطانُ مِنَ الْمَسِّ»(7).
وَ السِّحْرُ؛
ص: 156
و ظاهر آيه اين است كه تعمّد در برابر خطا است كه در آيه قبل حكم آن را بيان كرده است]».
6- و متّهم كردن زنِ پارسا به زنا، زيرا خدا عز و جل مى فرمايد (23 سوره نور): « [به راستى آنها كه نسبت دهند زنانِ عفيف مؤمنه را به زنا] لعنت شوند در دنيا و آخرت و براى آنها است عذاب بزرگى».
7- و خوردن مال يتيم، زيرا خدا عز و جل مى فرمايد (10 سوره نساء): «آن كسانى كه مال يتيمان را به ناحق و از ستم مى خورند (مقصود: هر گونه تصرّف ناروا است) همانا شكمهاى خود را پر از آتش مى كنند و محققاً به دوزخ آتش مى گيرند و شعله ور مى شوند».
8- و فرار از جبهه جهاد، زيرا خدا عز و جل مى فرمايد (16 سوره انفال): «هر كه در روز نبرد، پشت بدانها (يعنى دشمنان اسلام) دهد جز براى اينكه به قصد تغيير وضع جنگ باشد يا براى پيوستن به دسته ديگر از جنگجويان اسلامى و كمك به آنها باشد محققاً به خشم خدا گرفتار شده و جاى او دوزخ است و چه بد سرانجامى است».
9- و خوردن ربا، زيرا خدا عز و جل مى فرمايد (277 سوره بقره): «آن كسانى كه مى خورند ربا را بر نمى خيزند جز چنانچه از جا برخيزد آن كسى كه شيطان او را با مس خود مخبط و ديوانه كرده است».
10- و سحر و جادو، زيرا خدا عز و جل مى فرمايد (102 سوره بقره): « [و پيروى كردند آنچه شياطين در ملك سليمان تلاوت مى كردند سليمان كفر نورزيد ولى شياطين كفر ورزيدند و به مردم سحر و جادو را آموختند و آنچه را كه بر آن دو فرشته به نام هاروت و ماروت نازل شد و به كسى نياموختند تا به او گفتند همانا ما آزمايش هستيم مبادا كافر شوى و از آنها آموختند آنچه را كه به وسيله آن ميان مرد و همسرش جدائى مى انداختند و آنها به احدى زيان رسان نبودند به وسيله آن جز به اذن خدا و مى آموختند
ص: 157
لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «وَ لَقَدْ عَلِمُوا لَمَنِ اشْتَراهُ ما لَهُ فِی الاْآخِرَةِ مِنْ خَلاقٍ» (1).
وَ الزِّنی؛ لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ یَلْقَ أَثاماً یُضاعَفْ لَهُ الْعَذابُ یَوْمَ الْقِیامَةِ وَ یَخْلُدْ فِیهِ مُهاناً»(2).
وَ الْیَمِینُ الْغَمُوسُ(3) الْفَاجِرَةُ؛ لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ : «إنَّ(4) الَّذِینَ یَشْتَرُونَ بِعَهْدِ اللّهِ وَ أَیْمانِهِمْ ثَمَناً قَلِیلاً أُولئِکَ لا خَلاقَ لَهُمْ فِی الاْآخِرَةِ» (5).
وَ الْغُلُولُ(6)؛ لاِءَنَّ اللّهَ - عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «وَ مَنْ یَغْلُلْ یَأْتِ بِما غَلَّ یَوْمَ الْقِیامَةِ»(7).
وَ مَنْعُ الزَّکَاةِ الْمَفْرُوضَةِ؛ لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ(8) : «فَتُکْوی بِها جِباهُهُمْ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ»(9).
وَ شَهَادَةُ الزُّورِ ، وَ کِتْمَانُ الشَّهَادَةِ؛ لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «وَ مَنْ یَکْتُمْها فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ»(10).
ص: 158
آنچه را بدانها زيان مى زد و سودشان نمى داد] و به حقيقت دانستند هر آن كس كه خريدار سحر و جادو است در آخرت بهره اى ندارد».
11- زنا كردن است، زيرا خدا عز و جل مى فرمايد (69 سوره فرقان): « [و آن كسانى كه نمى خوانند با خدا معبود ديگرى را و نمى كشند كسى را كه خدا حرام كرده جز به حق و زنا نمى كنند] و هر كه اين كار كند سزاى گناهِ خود بيند (70) عذابش در قيامت دو چندان باشد و به خوارى در آن عذاب جاويدان بماند».
12- سوگندِ دروغ در راه نابكارى و تبهكارى، زيرا خدا عز و جل فرمايد (77 سوره آل عمران): «آنها كه بفروشند پيمان با خدا و سوگندهاى خود را به بهاى اندكى آنان را در سراى ديگر بهره اى نيست».
13- غلول، زيرا خدا عز و جل مى فرمايد (161 سوره آل عمران): «هر كه از غنيمت دزدى كند روز قيامت او را با آنچه دزديده به عرصه محشر آورند».
14- منع زكاةِ واجب، زيرا خدا عز و جل مى فرمايد (35 سوره توبه): « [آيا كسانى كه گرويديد به راستى بسيارى از احبار (يهود) و رهبانان (نصارى) هر آينه مى خورند مال مردم را به مفت و باز مى دارند از راه خدا و آن كسانى كه گنج مى كنند طلا و نقره را و در راه خدا آن را خرج نمى كنند به آنها مژده عذابى دردناك بده (36) روزى باشد كه آنها را در آتشِ دوزخ تافته كنند] و به آنها پيشانى و پهلو و پشت آنان را داغ كنند [و به آنها گويند اين است كه براى خود گنج كرديد پس بچشيد عذابى را كه خود براى خود گنج و آماده ساختيد».
15 و 16- گواهى به ناحق و كتمانِ گواهى به حق، زيرا خدا مى فرمايد (283 سوره بقره): «هر كه كتمان كند آن گواهى را راستش اين است كه دلش گنهكار است».
ص: 159
وَ شُرْبُ الْخَمْرِ؛ لاِءَنَّ اللّهَ - عَزَّ وَ جَلَّ _ نَهی عَنْهَا ، کَمَا نَهی عَنْ عِبَادَةِ الاْءَوْثَانِ(1).
وَ تَرْکُ الصَّلاَةِ مُتَعَمِّداً ، أَوْ شَیْئاً مِمَّا فَرَضَ اللّهُ؛ لاِءَنَّ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله قَالَ: مَنْ تَرَکَ الصَّلاَةَ مُتَعَمِّداً ، فَقَدْ بَرِئَ مِنْ ذِمَّةِ اللّهِ وَ ذِمَّةِ رَسُولِ اللّهِ (2) صلی الله علیه و آله .
وَ نَقْضُ الْعَهْدِ وَ قَطِیعَةُ الرَّحِمِ؛ لاِءَنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «أُولئِکَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدّارِ»»(3).
قَالَ: «فَخَرَجَ عَمْرٌو _ وَلَهُ(4) صُرَاخٌ مِنْ بُکَائِهِ _ وَ هُوَ(5) یَقُولُ: هَلَکَ مَنْ قَالَ بِرَأْیِهِ ، وَ نَازَعَکُمْ فِی الْفَضْلِ وَ الْعِلْمِ». (6)
بَابُ اسْتِصْغَارِ الذَّنْبِ
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ؛ وَ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِیلَ ، عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ جَمِیعاً ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ ، عَنْ أَبِی أُسَامَةَ زَیْدٍ الشَّحَّامِ ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «اتَّقُوا الْمُحَقَّرَاتِ مِنَ الذُّنُوبِ؛ فَإِنَّهَا لاَ تُغْفَرُ». قُلْتُ:
ص: 160
17- شرب خمر، زيرا خداوند از آن نهى كرده چنانچه از پرستش بتها نهى كرده.
18 و 19- ترك نماز عمداً يا ترك آنچه خدا فرض كرده است (براى نماز) زيرا رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: هر كه عمداً نماز را ترك كند، از تعهّد خدا و تعهّد رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) بى زار است.
20 و 21- عهدشكنى و قطع رحم، زيرا خدا عز و جل مى فرمايد (25 سوره رعد): « [آن كسانى كه پيمانِ خدا را پس از بستن آن مى شكنند و قطع رحم مى كنند آنچه خدا به وصل آن فرمان داده است و در زمين فساد مى كنند] آنانند كه براى آنها است لعنت و براى آنها است بدى خانه آخرت».
گويد: عمرو از خانه امام (علیه السّلام) بيرون آمد و شيون به گريه بلند داشت و مى گفت: هلاك است هر كه به رأى خود فتوى دهد و با شما در علم و فضل منازعه كند.
1- از ابى اسامه زيد شحّام، از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
از گناهانى كه خرد و كوچك بدانها نگاه كنيد بپرهيزيد، زيرا آنها آمرزيده نشوند، من گفتم: محقّرات از ذنوب كدامند؟ فرمود:
شخص گناه مى كند و مى گويد:
ص: 161
وَ مَا الْمُحَقَّرَاتُ؟ قَالَ: «الرَّجُلُ یُذْنِبُ الذَّنْبَ(1) ، فَیَقُولُ: طُوبی لِی لَوْ(2) لَمْ یَکُنْ لِی(3) غَیْرُ ذلِکَ».(4)
2. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ(5) ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی ، عَنْ سَمَاعَةَ ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ علیه السلام یَقُولُ: «لاَ تَسْتَکْثِرُوا کَثِیرَ الْخَیْرِ ، وَ لاَ تَسْتَقِلُّوا قَلِیلَ الذُّنُوبِ(6)؛ فَإِنَّ قَلِیلَ الذُّنُوبِ یَجْتَمِعُ حَتّی یَکُونَ(7) کَثِیراً ، وَ خَافُوا اللّهَ(8) فِی السِّرِّ(9) حَتّی تُعْطُوا مِنْ أَنْفُسِکُمُ النَّصَفَ».(10)
3 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ وَ الْحَجَّالِ جَمِیعاً ، عَنْ ثَعْلَبَةَ(11) ، عَنْ زِیَادٍ ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله نَزَلَ بِأَرْضٍ قَرْعَاءَ(12) ، فَقَالَ لاِءَصْحَابِهِ: ائْتُوا(13) بِحَطَبٍ ، فَقَالُوا: یَا رَسُولَ اللّهِ ، نَحْنُ بِأَرْضٍ قَرْعَاءَ ، مَا بِهَا مِنْ حَطَبٍ ، قَالَ(14): فَلْیَأْتِ کُلُّ إِنْسَانٍ بِمَا قَدَرَ(15) عَلَیْهِ ، فَجَاؤُوا بِهِ حَتّی رَمَوْا بَیْنَ یَدَیْهِ بَعْضَهُ عَلی بَعْضٍ ، فَقَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : هکَذَا تَجْتَمِعُ(16) الذُّنُوبُ .
ثُمَّ قَالَ: إِیَّاکُمْ وَ الْمُحَقَّرَاتِ مِنَ الذُّنُوبِ؛ فَإِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ طَالِباً ، أَلاَ وَ إِنَّ طَالِبَهَا یَکْتُبُ ما قَدَّمُوا وَ آثارَهُمْ ، وَ کُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْناهُ(17) فِی إِمامٍ مُبِینٍ».(18)
ص: 162
خوشا بر من اگر جز اين گناهى نداشته باشم.
2- از سماعه، گويد: از ابى الحسن (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
خير بسيارِ خود را، فزون مشماريد، و گناهِ اندك را كم مگيريد، زيرا گناهِ اندك، خرده خرده جمع گردد و بسيار شود، از خدا در نهانى بترسيد تا از طرفِ خود حق را ادا كرده باشيد.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در زمينِ لخت و بى گياهى فرود آمد و به يارانش فرمود: براى من هيزم بياوريد، عرض كردند: يا رسول اللَّه! ما در سر زمين لخت و بى گياه هستيم كه هيزم ندارد، فرمود: هر كسى همان را آورد كه مى تواند، و خرده خرده آوردند و برابر آن حضرت روى هم ريختند (و انبارى شد)، رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: گناهان هم چنين گرد و فراهم آيند، سپس فرمود: بپرهيزيد از گناهان كوچك، زيرا براى هر چيزى جوينده و بازرسى است، هلا بازرس گناهان، مى نويسد هر آنچه مردم پيش دارند و هر اثرى از خود به جا گذارند و هر چيزى را در رهبر روشنى آمار كنيم.
ص: 163
بَابُ الاْءِصْرَارِ عَلَی الذَّنْبِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ النَّهِیکِیِّ ، عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ الْقَنْدِیِّ(1) ، ··· î عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ(2) :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «لاَ صَغِیرَةَ مَعَ الاْءِصْرَارِ(3) ، وَ لاَ کَبِیرَةَ مَعَ الاِسْتِغْفَارِ(4)» .(5)
2. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ ، عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ ، عَنْ جَابِرٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ لَمْ یُصِرُّوا عَلی ما فَعَلُوا وَ هُمْ یَعْلَمُونَ»(6) قَالَ: «الاْءِصْرَارُ(7) أَنْ یُذْنِبَ الذَّنْبَ (8)، فَلاَ یَسْتَغْفِرَ(9) اللّهَ(10) ، وَ لاَ یُحَدِّثَ نَفْسَهُ بِتَوْبَةٍ(11) ؛ فَذلِکَ الاْءِصْرَارُ».(12)
3. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ یُونُسَ ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «لاَ وَ اللّهِ ، لاَ یَقْبَلُ(13) اللّهُ شَیْئاً مِنْ طَاعَتِهِ عَلَی الاْءِصْرَارِ عَلی شَیْءٍ مِنْ مَعَاصِیهِ».(14)
ص: 164
1- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
با اصرار، گناه صغيره نباشد، و با آمرزش جوئى و استغفار، گناه كبيره اى نماند.
2- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
در تفسير قول خدا عز و جل (135 سوره آل عمران): « [و آن كسانى كه چون كارِ هرزگى كنند و يا بر خود ستم نمايند به ياد آيند و براى گناهانِ خود آمرزش خواهند و كيست كه گناهان را بيامرزد جز خدا] و اصرار نداشته اند بر آنچه كرده اند و با آنكه مى دانستند (يعنى فهميدند كه بد كرده اند)» فرمود: اصرار اين است كه گناهى كند و از آن آمرزش نخواهد از خدا و در فكر توبه نباشد، اين خودش اصرار به گناه است.
3- از ابى بصير، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
نه به خدا، كه خداوند چيزى از طاعتِ خود را با اصرار بر چيزى از گناهانِ خود نپذيرد.
ص: 165
بَابٌ فِی أُصُولِ الْکُفْرِ وَ أَرْکَانِهِ
1 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ ، عَنْ بَکْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام (1) : « أُصُولُ الْکُفْرِ(2) ثَلاَثَةٌ: الْحِرْصُ ، وَ الاِسْتِکْبَارُ ، وَ الْحَسَدُ؛ فَأَمَّا الْحِرْصُ ، فَإِنَّ آدَمَ علیه السلام حِینَ نُهِیَ عَنِ الشَّجَرَةِ حَمَلَهُ الْحِرْصُ عَلی أَنْ أَکَلَ(3) مِنْهَا؛ وَ أَمَّا الاِسْتِکْبَارُ ، فَإِبْلِیسُ(4) حَیْثُ(5) أُمِرَ بِالسُّجُودِ لآِدَمَ ، فَأَبَی(6)؛ وَ أَمَّا الْحَسَدُ ، فَابْنَا آدَمَ حَیْثُ (7) قَتَلَ أَحَدُهُمَا صَاحِبَهُ(8)».(9)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ ، عَنِ السَّکُونِیِّ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ النَّبِیُّ(10) صلی الله علیه و آله : أَرْکَانُ الْکُفْرِ أَرْبَعَةٌ: الرَّغْبَةُ ، وَ الرَّهْبَةُ ، وَ السَّخَطُ(11) ، وَ الْغَضَبُ».(12)
3. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ نُوحِ بْنِ شُعَیْبٍ ، عَنْ عُبَیْدِ اللّهِ(13) الدِّهْقَانِ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : إِنَّ(14) أَوَّلَ مَا عُصِیَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بِهِ سِتٌّ(15): حُبُّ الدُّنْیَا ، وَ حُبُّ الرِّئَاسَةِ ، وَ حُبُّ الطَّعَامِ ، وَ حُبُّ النَّوْمِ ، وَ حُبُّ الرَّاحَةِ(16) ، وَ حُبُّ النِّسَاءِ».(17)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ
ص: 166
1- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
ريشه هاى كفر سه تا است: حرص، سربزرگى، و حسد، امّا حرص اين است كه چون آدم (علیه السّلام) از خوردن گندم غدقن شد، حرص او را واداشته كه از آن بخورد و امّا سربزرگى اين است كه چون شيطان مأمور شد به آدم (علیه السّلام) سجده كند، سرباز زد، و امّا حسد اين است كه يكى از دو پسر آدم ديگرى را كشت.
2- پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
اركانِ كفر چهار است: رغبت، رهبت، خشم و غضب.
3- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
سرآغاز آنچه سبب نافرمانى خدا است شش چيز است:
دوستى دنيا، دوستى رياست، دوستى طعام، دوستى خواب، دوستى راحت و آسايش، و دوستى زن ها.
4- از امام صادق (علیه السّلام) كه مردى از خثعم نزد پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ )
ص: 167
سِنَانٍ ، عَنْ طَلْحَةَ بْنِ زَیْدٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «أَنَّ رَجُلاً مِنْ خَثْعَمٍ جَاءَ إِلَی النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله ، فَقَالَ: أَیُّ الاْءَعْمَالِ أَبْغَضُ إِلَی اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ؟ فَقَالَ: الشِّرْکُ بِاللّهِ ، قَالَ: ثُمَّ(1) مَا ذَا؟ قَالَ: قَطِیعَةُ الرَّحِمِ ، قَالَ: ثُمَّ مَا ذَا؟ قَالَ: الاْءَمْرُ بِالْمُنْکَرِ ، وَ النَّهْیُ عَنِ الْمَعْرُوفِ».(2)
5. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ حَسَنِ بْنِ عَطِیَّةَ ، عَنْ یَزِیدَ الصَّائِغِ ، قَالَ: قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : رَجُلٌ عَلی هذَا الاْءَمْرِ إِنْ حَدَّثَ کَذَبَ، وَ إِنْ وَعَدَ أَخْلَفَ، وَ إِنِ ائْتُمِنَ خَانَ ، مَا مَنْزِلَتُهُ؟
قَالَ: «هِیَ أَدْنَی الْمَنَازِلِ مِنَ الْکُفْرِ وَ لَیْسَ بِکَافِرٍ».(3)
6. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ ، عَنِ السَّکُونِیِّ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مِنْ عَلاَمَاتِ(4) الشَّقَاءِ جُمُودُ الْعَیْنِ(5) ، وَ قَسْوَةُ الْقَلْبِ ، وَ شِدَّةُ الْحِرْصِ فِی طَلَبِ الدُّنْیَا(6) ، وَ الاْءِصْرَارُ عَلَی الذَّنْبِ».(7)
7 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ النُّعْمَانِ ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ : عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «خَطَبَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله النَّاسَ(8) ، فَقَالَ: أَ لاَ أُخْبِرُکُمْ بِشِرَارِکُمْ؟ قَالُوا: بَلی یَا رَسُولَ اللّهِ ، قَالَ(9) صلی الله علیه و آله : الَّذِی یَمْنَعُ رِفْدَهُ(10) ، وَ یَضْرِبُ عَبْدَهُ ، وَ یَتَزَوَّدُ(11) وَحْدَهُ ؛ فَظَنُّوا أَنَّ اللّهَ لَمْ یَخْلُقْ خَلْقاً هُوَ شَرٌّ(12) مِنْ هذَا.
ثُمَّ قَالَ : أَلاَ أُخْبِرُکُمْ بِمَنْ هُوَ شَرٌّ مِنْ ذلِکَ؟ قَالُوا: بَلی یَا رَسُولَ اللّهِ ، قَالَ صلی الله علیه و آله : الَّذِی لاَ یُرْجی خَیْرُهُ ، وَ لاَ یُوءْمَنُ شَرُّهُ؛ فَظَنُّوا أَنَّ اللّهَ
ص: 168
آمد و عرض كرد: كدام عمل نزد خدا عز و جل دشمن تر است؟
در پاسخ فرمود: شرك به خدا، عرض كرد: سپس چه كارى؟
فرمود: قطع رحم، عرض كرد: سپس چه كارى؟ فرمود: وادار كردن به كارِ زشت و بازداشتن از كارِ خوب.
5- از يزيد صائغ، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: مردى به عقيده اماميّه است ولى اگر حديثى كند دروغ گويد، و اگر وعده دهد تخلّف كند، و اگر چيزى به او سپرده شود خيانت ورزد، چه مقامى دارد؟ فرمود: اين نزديك ترين مراتب است به كفر ولى كافر محسوب نيست.
6- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
از نشانه هاى شقاوت: خشكى چشم و سختى دل و آزمندى در طلب دنيا و اصرار بر گناه است.
7- از امام باقر (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) براى مردم سخنرانى كرد و فرمود:
آيا من شما را به بدترين خودتان مطّلع نكنم؟ گفتند: چرا يا رسول اللَّه، فرمود: آنكه از بخشش به واردين و حاجتمندانِ خود دريغ دارد و بنده خود را مى زند و توشه خود را تنها مى خورد، شما پنداريد كه خداوند از او خلقى بدتر نيافريده.
سپس فرمود: آيا به شما خبر ندهم از بدتر از آن؟ گفتند: چرا يا رسول اللَّه، فرمود: آنكه اميدِ خيرى از او نيست و ايمنى از شرّ او نيست، بپنداريد كه خدا بدتر از آن نيافريده است.
ص: 169
لَمْ یَخْلُقْ خَلْقاً هُوَ شَرٌّ مِنْ هذَا.
ثُمَّ قَالَ: أَ لاَ أُخْبِرُکُمْ بِمَنْ هُوَ شَرٌّ مِنْ ذلِکَ(1)؟ قَالُوا: بَلی یَا رَسُولَ اللّهِ(2) ، قَالَ صلی الله علیه و آله : الْمُتَفَحِّشُ اللَّعَّانُ ، الَّذِی إِذَا ذُکِرَ عِنْدَهُ الْمُوءْمِنُونَ لَعَنَهُمْ ، وَ إِذَا ذَکَرُوهُ لَعَنُوهُ».(3)
8 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ(4) ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : ثَلاَثٌ مَنْ کُنَّ فِیهِ ، کَانَ مُنَافِقاً _ وَ إِنْ صَامَ وَ صَلّی ، وَ زَعَمَ أَنَّهُ مُسْلِمٌ _ : مَنْ إِذَا ائْتُمِنَ خَانَ، وَ إِذَا حَدَّثَ کَذَبَ ، وَ إِذَا(5) وَعَدَ أَخْلَفَ ؛ إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ قَالَ(6) فِی کِتَابِهِ: «إِنَّ اللّهَ لا یُحِبُّ الْخائِنِینَ»(7) وَ قَالَ : «أَنَّ لَعْنَتَ اللّهِ عَلَیْهِ إِنْ کانَ مِنَ الْکاذِبِینَ»(8) وَ فِی(9) قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «وَ اذْکُرْ فِی الْکِتابِ إِسْماعِیلَ إِنَّهُ کانَ صادِقَ الْوَعْدِ وَ کانَ رَسُولاً نَبِیًّا»(10)».(11)
9. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : أَ لاَ أُخْبِرُکُمْ بِأَبْعَدِکُمْ مِنِّی شَبَهاً (12)؟ قَالُوا: بَلی یَا رَسُولَ اللّهِ، قَالَ صلی الله علیه و آله : الْفَاحِشُ الْمُتَفَحِّشُ الْبَذِیءُ(13) الْبَخِیلُ الْمُخْتَالُ(14)، الْحَقُودُ(15) الْحَسُودُ، الْقَاسِی الْقَلْبِ، الْبَعِیدُ مِنْ کُلِّ خَیْرٍ یُرْجی، غَیْرُ الْمَأْمُونِ مِنْ کُلِّ شَرٍّ(16)
یُتَّقی».(17)
10 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ
ص: 170
سپس فرمود: آيا شما را به بدتر از آن خبر ندهم؟ گفتند: چرا يا رسول اللَّه، فرمود: هرزه گوئى پر لعن، آن كسى كه چون مؤمنان در بر او ياد آورى شوند، به آنها لعن فرستد و چون او را ياد كنند، به او لعن كنند.
8- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
سه تا كه در هر كه باشد منافق است و اگر چه نماز خواند و روزه گيرد و پندارد مسلمان است: هر كه چون به او سپرده شود خيانت كند و چون حديثى گويد، دروغ گويد و چون وعده دهد تخلّف كند، زيرا خدا عز و جل در قرآن خود فرمايد (58 سوره انفال):
«به راستى خيانت كاران را دوست نمى دارد» و فرموده است (7 سوره نور): «اين است كه لعنت خدا بر او است اگر از دروغگويان است» و در قول خدا عز و جل (54 سوره مريم): «و ياد كن در كتاب اسماعيل را به راستى كه او راست وعده بود و رسول و پيغمبر بود».
9- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: آيا به شما خير ندهم از آنكه از شباهت به من از همه شماها دورتر است؟
گفتند: چرا يا رسول اللَّه، فرمود: بى آبروى هرزه گوى بى شرم، بخيل و متكبّر و كينه ورز و حسود و سخت دل و دور از هر چيزى كه بدان اميد باشد و ناامن نسبت به هر شرّى كه از آن بر حذر باشند.
10- سند به سلمان رسيده كه فرمود:
ص: 171
الْعَبَّاسِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ رَفَعَهُ إِلی سَلْمَانَ، قَالَ: إِذَا أَرَادَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ هَلاَکَ عَبْدٍ، نَزَعَ مِنْهُ الْحَیَاءَ، فَإِذَا(1) نَزَعَ مِنْهُ الْحَیَاءَ، لَمْ تَلْقَهُ(2) إِلاَّ خَائِناً مَخُوناً(3)، فَإِذَا(4) کَانَ خَائِناً مَخُوناً، نُزِعَتْ(5) مِنْهُ الاْءَمَانَةُ، فَإِذَا نُزِعَتْ مِنْهُ الاْءَمَانَةُ، لَمْ تَلْقَهُ(6) إِلاَّ فَظّاً(7) غَلِیظاً، فَإِذَا کَانَ فَظّاً غَلِیظاً، نُزِعَتْ مِنْهُ رِبْقَةُ(8) الاْءِیمَانِ، فَإِذَا(9) نُزِعَتْ مِنْهُ رِبْقَةُ الاْءِیمَانِ(10)، لَمْ تَلْقَهُ(11) إِلاَّ شَیْطَاناً مَلْعُوناً(12).
11 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ زِیَادٍ الْکَرْخِیِّ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : ثَلاَثٌ مَلْعُونَاتٌ مَلْعُونٌ مَنْ فَعَلَهُنَّ: الْمُتَغَوِّطُ فِی ظِلِّ النُّزَّالِ(13)، وَ الْمَانِعُ الْمَاءَ(14) الْمُنْتَابَ(15)، وَ السَّادُّ الطَّرِیقَ الْمُعْرَبَةَ(16)».(17)
12. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ الْکَرْخِیِّ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : ثَلاَثٌ(18) مَلْعُونٌ(19) مَنْ فَعَلَهُنَّ: الْمُتَغَوِّطُ فِی ظِلِّ النُّزَّالِ(20)، وَ الْمَانِعُ الْمَاءَ(21) الْمُنْتَابَ، ··· î وَ السَّادُّ(22) الطَّرِیقَ الْمَسْلُوکَ(23)».(24)
13 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ؛ وَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ جَمِیعاً، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنِ ابْنِ رِئَابٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ، عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : «أَ لاَ أُخْبِرُکُمْ بِشِرَارِ رِجَالِکُمْ؟» . قُلْنَا(25): بَلی یَا رَسُولَ اللّهِ .
فَقَالَ(26) صلی الله علیه و آله : «إِنَّ مِنْ شِرَارِ(27) رِجَالِکُمُ الْبَهَّاتَ(28) الْجَرِیءَ(29) الْفَحَّاشَ ، الاْآکِلَ وَحْدَهُ ،وَ(30) الْمَانِعَ
ص: 172
چون خدا عز و جل هلاك بنده اى را خواهد، شرم را از او ببرد و چون شرم از او برود، جز خيانت كار و خيانت بار به او بر نخورى و چون خيانت كار و خيانت تار شد، امانت از او برود و چون امانت از او برود، به او بر نخورى جز بد خلق و سخت دل و ناهنجارگو و چون بد خلق و سخت دل شد، مهار ايمان از او كنده شود و چون مهار ايمان از او كنده شد، به او بر نخورى جز اينكه شيطان ملعونى است.
11- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
سه ملعونند و ملعونى آنها براى كار بد آنها است: آن كسى كه در سايه محل استراحت كاروانها تغوّط كند و آن كسى كه جلو گير باشد از استفاده آبى كه به نوبه مورد استفاده عموم است و نگذارد صاحب نوبت از آن استفاده كند و آن كسى كه راه روشن و معلومى را ببندد و سدّ كند.
12- معنى آن، معنى حديث 11 است.
13- از جابر بن عبد اللّه، كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: آيا به شما خبر ندهم از بدترين مردان شما؟ گفتيم: چرا يا رسول اللَّه، فرمود:
از بدترين مردان شما است: آنكه بسيار افتراء بندد و بى باك باشد و هرزه گو باشد، تنها بخورد و به مهمان واردش ندهد، و بنده اش
ص: 173
رِفْدَهُ، وَ الضَّارِبَ عَبْدَهُ، وَ الْمُلْجِئَ عِیَالَهُ إِلی غَیْرِهِ».(1)
14. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ مُیَسِّرٍ(2)، عَنْ أَبِیهِ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : خَمْسَةٌ لَعَنْتُهُمْ وَ کُلُّ نَبِیٍّ مُجَابٍ(3): الزَّائِدُ فِی کِتَابِ اللّهِ، وَ التَّارِکُ لِسُنَّتِی، وَ الْمُکَذِّبُ بِقَدَرِ(4) اللّهِ ، وَ الْمُسْتَحِلُّ مِنْ عِتْرَتِی مَا حَرَّمَ اللّهُ، وَ الْمُسْتَأْثِرُ(5) بِالْفَیْءِ وَ الْمُسْتَحِلُّ(6) لَهُ».(7)
بَابُ الرِّیَاءِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الاْءَشْعَرِیِّ، عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ (8): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : أَنَّهُ قَالَ لِعَبَّادِ بْنِ کَثِیرٍ الْبَصْرِیِّ فِی الْمَسْجِدِ: «وَیْلَکَ یَا عَبَّادُ، إِیَّاکَ وَ الرِّیَاءَ؛ فَإِنَّهُ مَنْ عَمِلَ لِغَیْرِ اللّهِ وَکَلَهُ اللّهُ إِلی مَنْ عَمِلَ لَهُ».(9)
2 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَةَ، عَنْ أَبِیهِ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ : «اجْعَلُوا أَمْرَکُمْ هذَا(10) لِلّهِ ، وَ لاَ تَجْعَلُوهُ لِلنَّاسِ ؛ فَإِنَّهُ مَا کَانَ لِلّهِ فَهُوَ لِلّهِ ، وَ مَا کَانَ لِلنَّاسِ فَلاَ یَصْعَدُ(11) إِلَی اللّهِ(12)».(13)
3. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ
ص: 174
را بزند، و عيالِ خود را به ديگران پناهنده كند.
14- از امام باقر (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
پنج باشند كه من آنها را لعنت كردم و هر پيغمبر مستجاب الدعوه اى هم لعنت كرده است، آنكه در كتاب خدا بيفزايد و آنكه سنّت و روشِ مرا ترك كند و آنكه به مقدار الهى تكذيب كند و آنكه حرمتى كه خدا به خاندان من داده زير پا گذارد و آنكه غنيمت را مخصوصِ خود سازد و آن را بر خودش حلال داند.
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه به عباد بن كثير بصرى در مسجد فرمود: واى بر تو اى عباد! مبادا خودنمائى كنى، زيرا هر كه براى جز خدا كار كند، خدايش به كسى واگذارد كه براى او كار كرده است.
2- از على بن عقبه، از پدرش، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
اين كار مذهب دارى خود را براى خدا بداريد و براى خاطر مردم بداريد، زيرا راستش اين است كه هر چه براى خدا است از آن خدا است و هر چه براى مردم است به درگاه خدا بالا نرود.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
ص: 175
أَبِی الْمَغْرَاءِ، عَنْ یَزِیدَ بْنِ خَلِیفَةَ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «کُلُّ رِیَاءٍ شِرْکٌ؛ إِنَّهُ مَنْ عَمِلَ لِلنَّاسِ کَانَ ثَوَابُهُ عَلَی النَّاسِ ، وَ مَنْ عَمِلَ لِلّهِ کَانَ ثَوَابُهُ عَلَی اللّهِ».(1)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ، عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ سُلَیْمَانَ، عَنْ جَرَّاحٍ الْمَدَائِنِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام فِی(2) قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ(3): «فَمَنْ کانَ یَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا یُشْرِکْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً»(4) قَالَ: «الرَّجُلُ(5) یَعْمَلُ شَیْئاً مِنَ الثَّوَابِ(6) لاَ یَطْلُبُ بِهِ وَجْهَ اللّهِ ، إِنَّمَا یَطْلُبُ(7) تَزْکِیَةَ النَّاسِ یَشْتَهِی أَنْ یُسْمِعَ بِهِ النَّاسَ(8)، فَهذَا(9) الَّذِی أَشْرَکَ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ».
ثُمَّ قَالَ: «مَا مِنْ عَبْدٍ أَسَرَّ خَیْراً فَذَهَبَتِ(10) الاْءَیَّامُ أَبَداً(11) حَتّی یُظْهِرَ اللّهُ لَهُ خَیْراً، وَ مَا مِنْ عَبْدٍ یُسِرُّ شَرّاً فَذَهَبَتِ(12) الاْءَیَّامُ(13) حَتّی یُظْهِرَ اللّهُ لَهُ شَرّاً».(14)
5 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی بْنِ عُبَیْدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَرَفَةَ، قَالَ:
قَالَ لِیَ(15) الرِّضَا علیه السلام : «وَیْحَکَ، یَا ابْنَ عَرَفَةَ، اعْمَلُوا لِغَیْرِ رِیَاءٍ وَ لاَ سُمْعَةٍ؛ فَإِنَّهُ مَنْ عَمِلَ لِغَیْرِ اللّهِ وَکَلَهُ اللّهُ إِلی مَا عَمِلَ(16) ؛ وَیْحَکَ، مَا عَمِلَ أَحَدٌ عَمَلاً إِلاَّ رَدَّاهُ(17) اللّهُ(18)، إِنْ خَیْراً فَخَیْرٌ(19)، وَ إِنْ شَرّاً فَشَرٌّ(20)» .(21)
6 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ، قَالَ:
إِنِّی لاَءَتَعَشَّی مَعَ(22) أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام
ص: 176
هر ريائى، شرك است، راستش اين است كه هر كه براى مردم كار كند، ثوابش به عهده مردم است، و هر كه براى خدا كار كند، ثوابش با خدا است.
4- از امام صادق (علیه السّلام) در تفسير قول خدا عز و جل (110 سوره كهف): «هر كه اميدوار لقاء پروردگارش باشد پس بايد كار خوب كند و شريك نكند در عبادت پروردگارش احدى را» فرمود: مردى است كار ثوابى مى كند ولى مقصود او رضاى خدا نيست و همانا مى خواهد نزد مردم خوب شمرده شود، دوست دارد كه مردم آن را بشنوند، اين است كه در عبادت پروردگار خود شريك گرفته، سپس فرمود:
هرگز هيچ بنده اى نيست كه نهانى كار خيرى كند و روزگار بگذرد تا اينكه خدا كار خير او را آشكار سازد، و هيچ بنده اى نيست كه كار بدى در نهانى كند و روزگار بگذرد تا آنكه خدا كار بد او را آشكار سازد.
5- از محمد بن عرفه، گفت كه: امام رضا (علیه السّلام) به من فرمود:
واى بر تو أى پسر عرفه! كار كنيد نه براى خودنمائى و شهرت، زيرا هر كه براى جز خدا كارى كند، خدايش بدان كسى واگذارد كه براى او كار كرده است، واى بر تو! هيچ كس كارى نكند جز آنكه خدا عوضِ كارش را به او برگرداند، اگر خوب باشد خوب، و اگر بد باشد بد.
6- از عمر بن يزيد، گويد: من با امام صادق (علیه السّلام) شام مى خوردم كه اين آيه را خواند (14 سوره قيامه): «بلكه انسان بر خود
ص: 177
إِذْ تَلاَ هذِهِ الاْآیَةَ: «بَلِ الاْءِنْسانُ عَلی نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ وَ لَوْ أَلْقی مَعاذِیرَهُ»(1) : «یَا أَبَا حَفْصٍ(2)، مَا یَصْنَعُ الاْءِنْسَانُ أَنْ یَتَقَرَّبَ إِلَی اللّهِ _ عَزَّ وَ جَلَّ(3) _ بِخِلاَفِ مَا یَعْلَمُ اللّهُ تَعَالی؟! إِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله کَانَ یَقُولُ: مَنْ أَسَرَّ سَرِیرَةً رَدَّاهُ اللّهُ(4) رِدَاءَهَا، إِنْ خَیْراً فَخَیْرٌ(5)، وَ إِنْ شَرّاً فَشَرٌّ(6)».(7)
7. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ النَّبِیُّ(8) صلی الله علیه و آله : إِنَّ الْمَلَکَ لَیَصْعَدُ(9) بِعَمَلِ الْعَبْدِ مُبْتَهِجاً(10) بِهِ، فَإِذَا صَعِدَ بِحَسَنَاتِهِ یَقُولُ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : اجْعَلُوهَا فِی سِجِّینٍ، إِنَّهُ(11) لَیْسَ إِیَّایَ أَرَادَ بِهَا(12)».(13)
8 . وَ بِإِسْنَادِهِ(14) قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : ثَلاَثُ عَلاَمَاتٍ لِلْمُرَائِی: یَنْشَطُ إِذَا رَأَی النَّاسَ، وَ یَکْسَلُ إِذَا کَانَ وَحْدَهُ ، وَ یُحِبُّ أَنْ یُحْمَدَ(15) فِی جَمِیعِ أُمُورِهِ».(16)
9. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ سَالِمٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : أَنَا خَیْرُ شَرِیکٍ، مَنْ أَشْرَکَ مَعِی غَیْرِی فِی عَمَلٍ عَمِلَهُ لَمْ أَقْبَلْهُ ، إِلاَّ مَا کَانَ لِی خَالِصاً» .(17)
10. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ دَاوُدَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ:
ص: 178
بينا است (15) و گرچه هر عذرى هم براى كار خود بتراشد» اى ابا حفص! انسان چه مى كند كه به خداى عز و جل تقرّب مى جويد به خلاف آنچه خداوند تعالى از دل او مى داند، راستى رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) مى فرمود: هر كه نيّتى در دل نهان دارد، خدا جامه اى همرنگ آن به وى بپوشد (يعنى آن نيّت را در ظاهرِ حال او منعكس كند) اگر خوب است خوب، و اگر بد است بد.
7- از امام صادق (علیه السّلام) كه مى فرمود:
راستى فرشته كردار بنده را دلشاد از آن بالا برد و چون حسناتش را بالا برد، خداى عز و جل مى فرمايد: آنها را در دفتر بد كرداران ثبت كنيد براى آنكه در اين اعمال، قصد رضاى مرا نداشته.
8- امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
رياكار و خودنما سه نشانى دارد: هنگامى كه در برابر مردم باشد، نشاط به عبادت دارد، و چون تنها است كسل و تنبل است، و دوست دارد در هر كارش او را ستايش كنند (و به او آفرين گويند).
9- از على بن سالم، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
خدا عز و جل مى فرمايد:
من بهتر شريكم، هر كه با من ديگرى را شريك كند در كارى كه مى كند، از او نپذيرم (و همه را به آن شريك واگذارم) جز همانچه خالص براى من باشد.
10- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه به مردم وانمايد آنچه را خدا دوست مى دارد و با خدا در
ص: 179
«مَنْ أَظْهَرَ لِلنَّاسِ مَا یُحِبُّ اللّهُ، وَ بَارَزَ اللّهَ بِمَا کَرِهَهُ(1)، لَقِیَ اللّهَ وَ هُوَ مَاقِتٌ(2) لَهُ».(3)
11 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ صَفْوَانَ، عَنْ فُضَیْلٍ(4) :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَا یَصْنَعُ أَحَدُکُمْ أَنْ یُظْهِرَ حَسَناً وَ یُسِرَّ(5) سَیِّئاً، أَ لَیْسَ یَرْجِعُ إِلی نَفْسِهِ، فَیَعْلَمَ أَنَّ ذلِکَ لَیْسَ کَذلِکَ؟ وَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «بَلِ الاْءِنْسانُ عَلی نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ»(6) إِنَّ السَّرِیرَةَ إِذَا صَحَّتْ(7)، قَوِیَتِ الْعَلاَنِیَةُ».(8)
الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جُمْهُورٍ ، عَنْ فَضَالَةَ ، عَنْ مُعَاوِیَةَ، عَنِ الْفَضْلِ(9)، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، مِثْلَهُ.
12 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ صَالِحِ بْنِ السِّنْدِیِّ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ بَشِیرٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَا مِنْ عَبْدٍ یُسِرُّ خَیْراً إِلاَّ لَمْ تَذْهَبِ الاْءَیَّامُ حَتّی یُظْهِرَ اللّهُ لَهُ خَیْراً، وَ مَا مِنْ عَبْدٍ یُسِرُّ شَرّاً إِلاَّ لَمْ تَذْهَبِ الاْءَیَّامُ حَتّی یُظْهِرَ اللّهُ لَهُ شَرّاً».(10)
13 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ عَلِیِّ(11) بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ یَحْیَی بْنِ بَشِیرٍ، عَنْ أَبِیهِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ أَرَادَ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بِالْقَلِیلِ مِنْ عَمَلِهِ، أَظْهَرَ(12) اللّهُ لَهُ(13) أَکْثَرَ مِمَّا أَرَادَ(14)؛ وَ مَنْ أَرَادَ النَّاسَ بِالْکَثِیرِ مِنْ عَمَلِهِ(15) فِی تَعَبٍ مِنْ(16) بَدَنِهِ وَ سَهَرٍ مِنْ لَیْلِهِ(17)،
ص: 180
نهانى بدان چه بد مى دارد مبارزه كند، خدا را ملاقات كند در حالى كه او را دشمن دارد.
11- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
چه كار مى كند آنكه را از شماها كار خويش را فاش مى كند و كردار بدش را نهان مى سازد، آيا به خود بر نمى گردد و حساب خود را نمى كند تا بداند كه نبايد چنين باشد با اينكه خدا عز و جل مى فرمايد (14 سوره قيامه): «بلكه انسان به خود بينا است» راستى هر گاه نهان درست شد، آشكار و عيان نيرومند است.
12- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هيچ بنده نيست كه در نهانى، كار خير كند جز اينكه روزگارى نگذرد تا خدا كار خير او را آشكار كند، و هيچ بنده نيست كه در نهانى، كار بد كند جز اينكه روزگارى بگذرد تا خدا كار بد او را آشكار سازد.
13- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه در كار اندكى از خود، رضاى خدا عز و جل را جويد، خداوند آن را بيش از آنچه خواهد بسيار كند، و هر كه به خاطر رضاى مردم كار بسيارى كند و خود را به رنج اندازد و بى خوابى كشد، خدا عز و جل نخواهد جز آنكه آن را در چشم هر كس شنود،
ص: 181
أَبَی اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ إِلاَّ أَنْ یُقَلِّلَهُ فِی عَیْنِ مَنْ سَمِعَهُ».(1)
14 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : سَیَأْتِی عَلَی النَّاسِ(2) زَمَانٌ تَخْبُثُ(3) فِیهِ سَرَائِرُهُمْ ، وَ تَحْسُنُ فِیهِ عَلاَنِیَتُهُمْ طَمَعاً فِی الدُّنْیَا، لاَ(4) یُرِیدُونَ بِهِ مَا عِنْدَ رَبِّهِمْ(5)، یَکُونُ دِینُهُمْ(6) رِیَاءً، لاَ یُخَالِطُهُمْ خَوْفٌ، یَعُمُّهُمُ اللّهُ(7) بِعِقَابٍ، فَیَدْعُونَهُ(8) دُعَاءَ الْغَرِیقِ(9)، فَلاَ یَسْتَجِیبُ(10) لَهُمْ».(11)
15 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ، قَالَ:
إِنِّی لاَءَتَعَشّی مَعَ(12) أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام إِذْ تَلاَ هذِهِ الاْآیَةَ: «بَلِ الاْءِنْسانُ عَلی نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ وَ لَوْ أَلْقی مَعاذِیرَهُ»(13): «یَا أَبَا حَفْصٍ، مَا یَصْنَعُ الاْءِنْسَانُ أَنْ یَعْتَذِرَ إِلَی النَّاسِ بِخِلاَفِ مَا یَعْلَمُ اللّهُ مِنْهُ ؛ إِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله کَانَ(14) یَقُولُ: مَنْ أَسَرَّ سَرِیرَةً أَلْبَسَهُ اللّهُ رِدَاءَهَا، إِنْ خَیْراً فَخَیْرٌ، وَ إِنْ شَرّاً فَشَرٌّ(15)».(16)
16 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام : أَنَّهُ(17) قَالَ: «الاْءِبْقَاءُ عَلَی الْعَمَلِ(18) أَشَدُّ مِنَ الْعَمَلِ». قَالَ: وَ مَا الاْءِبْقَاءُ عَلَی الْعَمَلِ؟ قَالَ: «یَصِلُ الرَّجُلُ بِصِلَةٍ، وَ یُنْفِقُ نَفَقَةً لِلّهِ وَحْدَهُ لاَ شَرِیکَ لَهُ، فَکُتِبَ(19) 2 / 226
لَهُ سِرّاً، ثُمَّ یَذْکُرُهَا(20) فَتُمْحی(21)، فَتُکْتَبُ(22) لَهُ عَلاَنِیَةً، ثُمَّ یَذْکُرُهَا
ص: 182
كم جلوه دهد.
14- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
زود است كه دورانى براى مردم آيد كه باطنشان بد گردد و ظاهرشان خوب شود، براى طمع دنيا، آنچه را نزد پروردگار آنها است، به كار خود نجويند، دين داريشان خودنمائى باشد، از روى ترس از خدا نباشد، خدا همه را به كيفر كردارشان بگيرد، و چون غريقى او را بخوانند و براى آنها اجابت نكند.
15- از عمر بن يزيد، گويد: من با امام صادق (علیه السّلام) شام مى خوردم كه اين آيه را خواند (14 سوره قيامه): «بلكه انسان به خود بينا است اگر چه عذرهائى بياورد» اى ابا حفص! انسان چه مى كند كه در كارهاى خود پيش مردم عذرهائى مى تراشد به خلاف آنچه خدا از حال او مى داند، راستى رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) مى فرمود: هر كه نهانى در نهاد خود دارد، خدايش چون ردائى آن را در بر او بيارايد و آشكار سازد، اگر خوب است خوب، و اگر بد است بد.
16- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
نگهدارى از كار خير، از خودِ كارِ خير سخت تر است، (راوى) گفت: نگهدارى از عمل چيست؟ فرمود: مردى صله اى مى كند و خرجى در راه خداى يگانه و بى شريك مى نمايد و ثواب كار خير در نهانى براى او نوشته مى شود، سپس آن را ياد آورى مى كند و اظهار مى نمايد و از دفتر كار خير نهانى، محو مى شود و در دفتر كار خير عيانى نوشته مى شود، و باز آن را يادآورى مى كند و اظهار مى دارد
ص: 183
فَتُمْحی، وَ تُکْتَبُ(1) لَهُ رِیَاءً».(2)
17 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الاْءَشْعَرِیِّ، عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ : اخْشَوُا اللّهَ خَشْیَةً لَیْسَتْ بِتَعْذِیرٍ(3) ، وَ اعْمَلُوا لِلّهِ فِی غَیْرِ رِیَاءٍ وَ لاَ سُمْعَةٍ؛ فَإِنَّهُ(4) مَنْ عَمِلَ لِغَیْرِ اللّهِ وَکَلَهُ اللّهُ(5) إِلی عَمَلِهِ(6)».(7)
18 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الرَّجُلِ یَعْمَلُ الشَّیْءَ مِنَ الْخَیْرِ، فَیَرَاهُ إِنْسَانٌ، فَیَسُرُّهُ ذلِکَ؟ فَقَالَ(8): «لاَ بَأْسَ، مَا مِنْ أَحَدٍ إِلاَّ وَ هُوَ یُحِبُّ أَنْ یَظْهَرَ(9) لَهُ فِی النَّاسِ الْخَیْرُ(10) ، إِذَا(11) لَمْ یَکُنْ صَنَعَ(12) ذلِکَ لِذلِکَ».(13)
بابُ طَلَبِ الرِّئَاسَةِ
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلاَّدٍّل،عَنْ أبی الحسن علیه السلام أنََّه ذَکَرَ رجلاً فَقالَ : «ما ذِئبانِ الضّاریانِ(14) فِی غَنَمٍ قَدْ تَفَرَّقَ رِعَاوءُهَا بِأَضَرَّ فِی دِینِ الْمُسْلِمِ(15) مِنَ(16) الرِّئَاسَةِ».(17)
ص: 184
و يك عملِ رياء و خودنمائى براى او نوشته مى شود.
17- از امام صادق (علیه السّلام) كه امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
از خدا چنان بترسيد كه محض عذرخواهى نباشد، و براى رضاى خدا كار كنيد بى خودنمائى و قصد شهرت، زيرا هر كه براى خاطر جز خدا كارى كند، خدا او را به عمل او واگذار كند.
18- زراره گويد: به امام باقر (علیه السّلام) گفتم: مردى كار خيرى مى كند و ديگرى او را مى بيند و اين صاحب كار از اطلاع آن شخصِ ديگر شاد مى شود؟ فرمود: عيب ندارد، كسى نيست مگر اينكه دوست مى دارد كه ميان مردم براى او كار خوبى ظاهر شود، به شرط اينكه سبب اقدام به اين كارِ خير صرف خودنمائى و جلب توجّهِ مردم نباشد.
1- از معمر بن خلاد كه مردى را نزد أبو الحسن (علیه السّلام) يادآورى كرد و گفت: رياست را دوست دارد.
پس آن حضرت فرمود: دو گرگ گرسنه و درنده در ميان گله گوسفندى كه چوپانان ندارد، زيانمندتر نيستند از زيان رياست در ديانت مسلمان.
ص: 185
2 . عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ، عَنْ سَعِیدِ بْنِ جَنَاحٍ، عَنْ أَخِیهِ أَبِی عَامِرٍ(1)، عَنْ رَجُلٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «مَنْ طَلَبَ الرِّئَاسَةَ هَلَکَ».(2)
3. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ(3)، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْمُغِیرَةِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُسْکَانَ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِیَّاکُمْ وَ هوءُلاَءِ الرُّوءَسَاءَ الَّذِینَ یَتَرَأَّسُونَ(4)، فَوَ اللّهِ مَا خَفَقَتِ(5) النِّعَالُ خَلْفَ رَجُلٍ إِلاَّ ··· î هَلَکَ(6) وَ أَهْلَکَ».(7)
4 . عَنْهُ(8)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ بْنِ بَزِیعٍ وَ غَیْرِهِ رَفَعُوهُ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَلْعُونٌ مَنْ تَرَأَّسَ(9)، مَلْعُونٌ(10) مَنْ هَمَّ بِهَا، مَلْعُونٌ مَنْ حَدَّثَ بِهَا نَفْسَهُ(11)».(12)
5 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ أَیُّوبَ بْنِ(13) أَبِی عَقِیلَةَ الصَّیْرَفِیِّ، قَالَ: حَدَّثَنَا کَرَّامٌ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ(14)، قَالَ: قَالَ لِی(15) أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام (16): «إِیَّاکَ(17) وَ الرِّئَاسَةَ، وَ إِیَّاکَ أَنْ(18) تَطَأَ أَعْقَابَ الرِّجَالِ».
قَالَ: قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ ، أَمَّا الرِّئَاسَةُ فَقَدْ عَرَفْتُهَا؛ وَ أَمَّا أَنْ أَطَأَ أَعْقَابَ الرِّجَالِ، فَمَا ثُلُثَا(19) مَا فِی یَدِی(20) إِلاَّ مِمَّا وَطِئْتُ أَعْقَابَ الرِّجَالِ(21)؟
فَقَالَ لِی(22): «لَیْسَ حَیْثُ تَذْهَبُ، إِیَّاکَ أَنْ تَنْصِبَ رَجُلاً دُونَ الْحُجَّةِ، فَتُصَدِّقَهُ فِی کُلِّ مَا قَالَ».(23)
6 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ أَبِی الرَّبِیعِ الشَّامِیِّ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: قَالَ لِی: «وَیْحَکَ(24)
ص: 186
2- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
هر كه دنبال رياست دود، هلاك شود.
3- از عبد اللَّه بن مسكان، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
بپرهيزيد از اين رئيسانِ رياست طلب كه به خدا سوگند كه تق و تق كفشها دنبال مردى، بلند نشود جز اينكه خود هلاك شود و ديگران را هم هلاك كند.
4- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
ملعون است كسى كه رياست به خود بندد، ملعون است كسى كه قصد آن كند، ملعون است كسى كه آن را به خود بازگو كند.
5- از ابى حمزه ثمالى، گويد: امام صادق (علیه السّلام) به من فرمود:
بپرهيز از رياست، و بپرهيز از اينكه دنبال مردم بروى، گويد:
گفتم: قربانت! رياست را فهميدم و اما اينكه دنبال مردم نروم يعنى چه؟ من دو سوّم هر چه دارم از اين است كه دنبال مردم رفتم، فرمود:
چنين نيست كه فهميدى، مقصود اين است كه مبادا مردى را بى دليل امام خود دانى و او را در هر چه گويد تصديق كنى.
6- از ابى الربيع شامى، گويد: امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
واى بر تو اى ابا ربيع! مبادا رياست بخواهى، مبادا گرگى
ص: 187
یَا أَبَا الرَّبِیعِ، لاَ تَطْلُبَنَّ(1) الرِّئَاسَةَ، وَ لاَ تَکُنْ(2) ذِئْباً(3)، وَ لاَ تَأْکُلْ بِنَا النَّاسَ؛ فَیُفْقِرَکَ(4) اللّهُ ، وَ لاَ تَقُلْ(5) فِینَا مَا لاَ نَقُولُ فِی أَنْفُسِنَا؛ فَإِنَّکَ مَوْقُوفٌ(6) وَ مَسْؤُولٌ لاَ مَحَالَةَ، فَإِنْ کُنْتَ صَادِقاً صَدَّقْنَاکَ، وَ إِنْ کُنْتَ کَاذِباً کَذَّبْنَاکَ».(7)
7. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ الْعَبَّاسِ،عَنِ ابْنِ مَیَّاحٍ(8)، 2 / 228
عَنْ أَبِیهِ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَنْ أَرَادَ الرِّئَاسَةَ هَلَکَ».(9)
8 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنِ الْعَلاَءِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «أَ تَری(10) لاَ أَعْرِفُ خِیَارَکُمْ مِنْ شِرَارِکُمْ؟ بَلی وَاللّهِ(11)، وَ إِنَّ شِرَارَکُمْ مَنْ أَحَبَّ أَنْ یُوطَأَ عَقِبُهُ(12)، إِنَّهُ لاَ بُدَّ مِنْ کَذَّابٍ، أَوْ عَاجِزِ الرَّأْیِ(13)».(14)
بَابُ اخْتِتَالِ (15) الدُّنْیَا بِالدِّینِ
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ جَابِرٍ، عَنْ یُونُسَ بْنِ ظَبْیَانَ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ:
ص: 188
كنى (دنباله رو باشى خ ل) و به نام ما، مال مردم را بخورى كه خدا تو را فقير سازد، در باره ما مگو آنچه خود در باره خود نگفتيم، زيرا تو به ناچار بازداشت شوى و از تو بازپرسى شود، اگر راستگو باشى، ما تو را تصديق كنيم و اگر دروغگو باشى، تو را تكذيب كنيم.
7- از ابن مياح، از پدرش، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
هر كه رياست خواهد، به هلاكت رسد.
8- از محمد بن مسلم، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
آيا پندارى خوب و بد شما از هم شناخته نشود؟ آرى به خدا بدان شما آن كسانند كه دوست دارند دنبالشان بروند، به راستى او به ناچار دروغگو است يا در رأى خود درمانده است.
1- از يونس بن ظبيان، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود كه: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده:
راستى خدا عز و جل مى فرمايد: واى بر كسانى كه حيله گرى كنند براى به دست آوردن دنيا به وسيله دين، واى بر كسانى كه مى كشند آنهائى را كه امر به عدالت مى كنند از مردم، و واى بر
ص: 189
وَیْلٌ لِلَّذِینَ یَخْتِلُونَ(1) الدُّنْیَا بِالدِّینِ، وَ وَیْلٌ لِلَّذِینَ یَقْتُلُونَ(2) الَّذِینَ یَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ، وَ وَیْلٌ لِلَّذِینَ یَسِیرُ(3) الْمُوءْمِنُ فِیهِمْ بِالتَّقِیَّةِ(4)، أَ بِی یَغْتَرُّونَ(5)، أَمْ عَلَیَّ یَجْتَرِئُونَ(6)؟ فَبِی حَلَفْتُ لاَءُتِیحَنَّ(7) لَهُمْ فِتْنَةً تَتْرُکُ(8) الْحَلِیمَ(9) مِنْهُمْ حَیْرَانَ(10)».(11)
بَابُ مَنْ وَصَفَ عَدْلاً وَ عَمِلَ بِغَیْرِهِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ یُوسُفَ الْبَزَّازِ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ خُنَیْسٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام (12)، قَالَ: «إِنَّ(13) مِنْ(14) أَشَدِّ النَّاسِ حَسْرَةً یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَنْ وَصَفَ عَدْلاً، ثُمَّ(15) عَمِلَ بِغَیْرِهِ(16)» .(17)
2. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ قُتَیْبَةَ الاْءَعْشی: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : أَنَّهُ قَالَ(18): «مِنْ(19) أَشَدِّ النَّاسِ عَذَاباً یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَنْ وَصَفَ عَدْلاً، وَ عَمِلَ بِغَیْرِهِ».(20)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ مِنْ(21) أَعْظَمِ النَّاسِ حَسْرَةً(22) یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَنْ وَصَفَ عَدْلاً، ثُمَّ(23) خَالَفَهُ إِلی غَیْرِهِ».(24)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ إِسْحَاقَ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ
ص: 190
حال كسانى كه مؤمن در ميان آنها به تقيّه به سر مى برد، آيا مرا فريب مى دهند، آيا بر من دليرى مى كنند؟ من به حقِ خود سوگند خورده ام كه براى آنها فتنه و آزمايشى بر آشوبم كه بردبار از آنها در آن سرگردان بماند.
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
سخت ترين مردم در افسوس خوردن، روز رستاخيز كسى است كه دم از عدل و دادى زند و به خلاف آن، عمل كند.
2- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى از سخت ترين مردم در عذاب روز قيامت، كسى است كه دم از عدالت زند و به خلاف آن، كار كند.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
در روز رستاخيز، افسوس و حسرت آن كس بيشتر است كه دم از عدالتى زند و به خلاف آن، كار كند.
4- فرمود (علیه السّلام): در تفسير قول خدا عز و جل (91 سوره
ص: 191
مَهْزِیَارَ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ یَحْیی، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : قَالَ(1) فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «فَکُبْکِبُوا فِیها هُمْ وَ الْغاوُونَ»(2) قَالَ(3): «یَا أَبَا بَصِیرٍ، هُمْ قَوْمٌ وَصَفُوا عَدْلاً بِأَلْسِنَتِهِمْ، ثُمَّ خَالَفُوهُ إِلی غَیْرِهِ».(4)
5 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ عَطِیَّةَ، عَنْ خَیْثَمَةَ، قَالَ: قَالَ لِی(5) أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «أَبْلِغْ شِیعَتَنَا أَنَّهُ لَنْ یُنَالَ(6) مَا عِنْدَ اللّهِ إِلاَّ بِعَمَلٍ(7)، وَ أَبْلِغْ شِیعَتَنَا أَنَّ أَعْظَمَ النَّاسِ حَسْرَةً یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَنْ وَصَفَ عَدْلاً، ثُمَّ یُخَالِفُهُ(8) إِلی غَیْرِهِ».(9)
بَابُ الْمِرَاءِ وَ الْخُصُومَةِ(10) وَ مُعَادَاةِ الرِّجَالِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ هَارُونَ بْنِ مُسْلِمٍ ، عَنْ مَسْعَدَةَ بْنِ صَدَقَةَ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : إِیَّاکُمْ وَ الْمِرَاءَ(11) وَ الْخُصُومَةَ؛ فَإِنَّهُمَا یُمْرِضَانِ(12) الْقُلُوبَ عَلَی الاْءِخْوَانِ، وَ یَنْبُتُ عَلَیْهِمَا(13) النِّفَاقُ».(14)
2 . وَ بِإِسْنَادِهِ(15) ، قَالَ: «قَالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله :
ص: 192
شعراء): « [آشكار شود دوزخ براى گمراهان (92) و به آنها گفته شود كجايند آنها كه شما پرستش مى كرديد (93) جز از خدا آيا شما را يارى مى كنند وقتى طلب يارى كنيد (94)] و پيوسته در آن دوزخ به رو افتند آنها به همراه گمراهان» فرمود:
اى ابا بصير! اينان مردمى باشند كه به زبان خود روش عدالت و دادى را بستايند و سپس به خلاف آن، عمل كند.
5- از خيثمه، گويد: امام باقر (علیه السّلام) به من فرمود:
به شيعه هاى ما اين پيغام را برسان كه آنچه در نزد خدا است به دست نيايد جز به وسيله عمل و كردار، و به شيعه هاى ما برسان كه روز رستاخيز افسوس آن كس بيشتر باشد از همه مردم كه دم از عدالتى زند و سپس بر خلاف آن، كار كند.
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
بپرهيزيد از خودنمائى در بحث و ستيزه گرى، زيرا اين هر دو دلها را در برادران دينى تيره و بيمار كنند و نفاق و دوروئى در دلها بكارند و به بار آرند.
2- پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: سه تا است كه هر كه خدا را با داشتن
ص: 193
ثَلاَثٌ مَنْ لَقِیَ(1) اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بِهِنَّ دَخَلَ الْجَنَّةَ مِنْ أَیِّ بَابٍ شَاءَ: مَنْ حَسُنَ(2) خُلُقُهُ، وَ خَشِیَ اللّهَ فِی الْمَغِیبِ وَ الْمَحْضَرِ، وَ تَرَکَ الْمِرَاءَ وَ إِنْ کَانَ مُحِقّاً».(3)
3. وَ بِإِسْنَادِهِ ، قَالَ(4) : «مَنْ نَصَبَ اللّهَ غَرَضاً(5) لِلْخُصُومَاتِ، أَوْشَکَ(6) أَنْ یُکْثِرَ الاِنْتِقَالَ(7)».(8)
4. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ صَالِحِ(9) بْنِ السِّنْدِیِّ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ بَشِیرٍ، عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «لاَ تُمَارِیَنَّ حَلِیماً(10) وَ لاَ سَفِیهاً(11)؛ فَإِنَّ الْحَلِیمَ یَقْلِیکَ(12)، وَ السَّفِیهَ یُوءْذِیکَ(13)».(14)
5 . عَلِیٌّ(15)، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَطِیَّةَ، عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَا کَادَ(16) جَبْرَئِیلُ علیه السلام یَأْتِینِی إِلاَّ قَالَ:
یَا مُحَمَّدُ، اتَّقِ شَحْنَاءَ(17) الرِّجَالِ وَ عَدَاوَتَهُمْ(18)».(19)
6. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الْحُسَیْنِ الْکِنْدِیِّ(20):
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ جَبْرَئِیلُ علیه السلام لِلنَّبِیِّ صلی الله علیه و آله : إِیَّاکَ وَ مُلاَحَاةَ(21) الرِّجَالِ».(22)
7 . عَنْهُ(23)، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ سَیَابَةَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِیَّاکُمْ وَ الْمُشَارَّةَ(24)، فَإِنَّهَا تُورِثُ الْمَعَرَّةَ(25)، وَ تُظْهِرُ الْمُعْوِرَةَ(26)».(27)
ص: 194
آنها ملاقات كند، به بهشت رود از هر درى كه خواهد: هر كه خُلق او خوب است، و از خدا در عيان و نهان بترسد، و مراء و جدال را ترك كند گرچه حق با او باشد.
3- فرمود: هر كه خدا را هدف بحث با مردم و ستيزه با آنها سازد، در معرض لغزش و گردش فراوان در آيد.
4- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
مبادا با بردبارى يا سفيهى جدال كنى و به گفته او بى جا اعتراض كنى، زيرا حليم، دشمن تو شود و سفيه تو را آزار رساند.
5- فرمود (علیه السّلام) رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
نشد كه جبرئيل (علیه السّلام) نزد من آيد جز اينكه گفت: اى محمد! از بغض و دشمنى كردن با مردم بپرهيز.
6- فرمود (علیه السّلام) كه: جبرئيل (علیه السّلام) به پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) گفت:
بپرهيز از گفتگو و ستيزه گرى با مردان.
7- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
مبادا با يك ديگر بدى كنيد، زيرا باعث هلاكت است و موجب آشكار شدن عيبها.
ص: 195
8. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَنْبَسَةَ الْعَابِدِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِیَّاکُمْ وَ الْخُصُومَةَ(1)؛ فَإِنَّهَا تَشْغَلُ الْقَلْبَ(2)، وَ تُورِثُ النِّفَاقَ، وَ تَکْسِبُ الضَّغَائِنَ(3)».(4)
9. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَطِیَّةَ، عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَا کَادَ(5) جَبْرَئِیلُ علیه السلام یَأْتِینِی إِلاَّ قَالَ: یَا مُحَمَّدُ، اتَّقِ شَحْنَاءَ الرِّجَالِ وَ عَدَاوَتَهُمْ(6)».(7)
10 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَا أَتَانِی جَبْرَئِیلُ علیه السلام قَطُّ إِلاَّ وَعَظَنِی ، فَآخِرُ قَوْلِهِ لِی(8): إِیَّاکَ وَ مُشَارَّةَ النَّاسِ؛ فَإِنَّهَا تَکْشِفُ الْعَوْرَةَ(9)، وَ تَذْهَبُ بِالْعِزِّ(10)».(11)
11 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ ؛ وَ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِیلَ، عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ جَمِیعاً، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ، عَنِ الْوَلِیدِ بْنِ صَبِیحٍ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَا(12) عَهِدَ إِلَیَّ جَبْرَئِیلُ علیه السلام (13) فِی(14) شَیْءٍ مَا عَهِدَ إِلَیَّ فِی مُعَادَاةِ الرِّجَالِ».(15)
12. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنْ بَعْضِ
ص: 196
8- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
بپرهيزيد از ستيزه و دشمنى، زيرا دل را به خود مشغول كند و نفاق پديد آرد و كينه ها نتيجه دهد.
9- فرمود (علیه السّلام) كه: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
نميشد كه جبرئيل نزد من آيد جز اينكه مى گفت: اى محمد! بپرهيز از كشمكش و دشمنى با مردان (اين حديث تكرار حديث پنجم است).
10- فرمود (علیه السّلام) كه: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده:
هرگز جبرئيل نزد من نيامد جز اينكه مرا پند داد، و آخر سخنش به من اين بود كه:
بپرهيز از اينكه بدى را به بدى عوض بدهى، زيرا مايه كشف عيوب و رفتن آبرو است.
11- فرمود (علیه السّلام) كه: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده:
جبرئيل در باره چيزى آن قدر سفارش به من نكرد كه در باره دشمنى با مردان.
12- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
ص: 197
أَصْحَابِهِ رَفَعَهُ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَنْ زَرَعَ الْعَدَاوَةَ، حَصَدَ مَا(1) بَذَرَ(2)».(3)
بَابُ الْغَضَبِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : الْغَضَبُ یُفْسِدُ الاْءِیمَانَ، کَمَا یُفْسِدُ الْخَلُّ الْعَسَلَ(4)».(5)
2 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَةَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ مُیَسِّرٍ، قَالَ: ذُکِرَ الْغَضَبُ عِنْدَ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، فَقَالَ: «إِنَّ الرَّجُلَ لَیَغْضَبُ(6) ، فَمَا یَرْضی أَبَداً حَتّی یَدْخُلَ النَّارَ، فَأَیُّمَا رَجُلٍ غَضِبَ عَلی قَوْمٍ _ وَ هُوَ قَائِمٌ _ فَلْیَجْلِسْ مِنْ فَوْرِهِ(7) ذلِکَ؛ فَإِنَّهُ(8) سَیَذْهَبُ(9) عَنْهُ(10) رِجْزُ(11) الشَّیْطَانِ، وَ أَیُّمَا رَجُلٍ غَضِبَ عَلی ذِی رَحِمٍ، فَلْیَدْنُ مِنْهُ،
فَلْیَمَسَّهُ(12)، فَإِنَّ الرَّحِمَ إِذَا مُسَّتْ(13) سَکَنَتْ(14)».(15)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ فَرْقَدٍ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «الْغَضَبُ مِفْتَاحُ کُلِّ شَرٍّ».(16)
4 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ
ص: 198
هر كه دشمنى كارد، آنچه كاشته بدرود.
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
خشم، ايمان را تباه كند چونان كه سركه عسل را تباه كند.
2- از ميسر، گفت: نزد امام باقر (علیه السّلام) نام خشم را بردند، پس فرمود:
مردى به خشم آيد و خشنود نگردد تا به دوزخ درآيد، هر مردى به خشم آمد بر مردمى و ايستاده است، زود بنشيند كه اين پليدى شيطان از او برود، و هر مردى بر خويشاوندى خشم كرد، به او نزديك شود و خود را به او بسابد، زيرا چون رحم سائيده شود، آرام گردد.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
خشم، كليد هر بدى است.
4- مى فرمود (علیه السّلام) كه مرد بيابانى نزد رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آمد
ص: 199
أَبِیهِ، عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ سُلَیْمَانَ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «سَمِعْتُ أَبِی علیه السلام یَقُولُ: أَتی رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله رَجُلٌ بَدَوِیٌّ، فَقَالَ: إِنِّی أَسْکُنُ الْبَادِیَةَ، فَعَلِّمْنِی جَوَامِعَ الْکَلاَمِ(1)، فَقَالَ: آمُرُکَ أَنْ لاَ تَغْضَبَ، فَأَعَادَ عَلَیْهِ(2) الاْءَعْرَابِیُّ(3) الْمَسْأَلَةَ(4) ثَلاَثَ مَرَّاتٍ(5) حَتّی رَجَعَ الرَّجُلُ إِلی(6) نَفْسِهِ، فَقَالَ: لاَ أَسْأَلُ عَنْ شَیْءٍ بَعْدَ هذَا، مَا أَمَرَنِی رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله إِلاَّ بِالْخَیْرِ».
قَالَ: «وَ کَانَ أَبِی علیه السلام یَقُولُ: أَیُّ شَیْءٍ أَشَدُّ مِنَ الْغَضَبِ؟ إِنَّ الرَّجُلَ لَیَغْضَبُ(7)، فَیَقْتُلُ النَّفْسَ الَّتِی حَرَّمَ اللّهُ ، وَ یَقْذِفُ الْمُحْصَنَةَ(8)».(9)
5 . عَنْهُ(10)، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مُحَمَّدٍ الاْءَشْعَرِیِّ، عَنْ عَبْدِ الاْءَعْلی، قَالَ:
قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : عَلِّمْنِی عِظَةً أَتَّعِظُ بِهَا، فَقَالَ: «إِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله أَتَاهُ رَجُلٌ، فَقَالَ لَهُ(11): یَا رَسُولَ اللّهِ، عَلِّمْنِی عِظَةً أَتَّعِظُ بِهَا، فَقَالَ لَهُ(12): انْطَلِقْ وَ لاَ تَغْضَبْ ،(13) ثُمَّ أَعَادَ(14) إِلَیْهِ، فَقَالَ لَهُ(15): انْطَلِقْ وَ لاَ تَغْضَبْ ؛(16) ثَلاَثَ مَرَّاتٍ».(17)
6 . عَنْهُ(18) ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ: عَمَّنْ سَمِعَ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَنْ کَفَّ غَضَبَهُ، سَتَرَ اللّهُ عَوْرَتَهُ(19)».(20)
7. عَنْهُ(21)، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ حَبِیبٍ السِّجِسْتَانِیِّ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «مَکْتُوبٌ فِی التَّوْرَاةِ فِیمَا نَاجَی اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بِهِ(22) مُوسی علیه السلام : یَا مُوسی، أَمْسِکْ(23) غَضَبَکَ عَمَّنْ
ص: 200
و گفت: من بيابان نشينم و سخن هاى كلى به من بياموز، در پاسخ او فرمود:
به تو فرمان دهم كه خشم نكنى و سه بار آن عرب بيابانى خواستِ خود را باز گفت، و همان پاسخ را دريافت، و آن مرد به خود آمد و گفت: ديگر چيزى نپرسم، رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) جز به خير، مرا فرمان نداده است. فرمود كه: پدرم مى فرمود: كدام چيزى است كه از خشم، سخت تر است، راستى مردى خشم كند و قتل نفس كند كه خدا حرام كرده و زن پارسا را به زنا متّهم كند.
5- از عبد الأعلى، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: به من پندى ده كه بدان پند گيرم، در پاسخ فرمود: مردى نزد رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آمد و به او گفت: يا رسول اللَّه! به من بياموز پندى كه بدان پند گيرم، در پاسخ او فرمود:
برو دنبال كارِت و خشم مكن، و تا سه بار بر او باز گفت، و در هر سه بار، همين پاسخ را شنيد كه: برو پى كارِت و خشم مكن.
6- امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
هر كه جلو خشم خود را گيرد، خدا عيب او را بپوشاند.
7- از امام باقر (علیه السّلام) كه در تورات نوشته است در ضمن آنچه خدا عز و جل با موسى راز گفت، فرمود:
اى موسى! جلو خشمت را از هر كه من تو را بر او مسلّط كردم
ص: 201
مَلَّکْتُکَ عَلَیْهِ؛ أَکُفَّ(1) عَنْکَ غَضَبِی(2)».(3)
8 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ، عَنْ یَحْیَی بْنِ عَمْرٍو، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «أَوْحَی اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ إِلی بَعْضِ أَنْبِیَائِهِ : یَا(4) ابْنَ آدَمَ، 2 / 234
اذْکُرْنِی فِی غَضَبِکَ؛ أَذْکُرْکَ فِی غَضَبِی ، لاَ(5) أَمْحَقْکَ فِیمَنْ أَمْحَقُ، وَ ارْضَ بِی مُنْتَصِراً؛ فَإِنَّ انْتِصَارِی لَکَ خَیْرٌ مِنِ انْتِصَارِکَ لِنَفْسِکَ».(6)
9. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ(7) عُقْبَةَ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام مِثْلَهُ ، وَ زَادَ فِیهِ(8): «وَ إِذَا ظُلِمْتَ بِمَظْلِمَةٍ فَارْضَ بِانْتِصَارِی لَکَ(9)، فَإِنَّ انْتِصَارِی لَکَ(10) خَیْرٌ مِنِ انْتِصَارِکَ لِنَفْسِکَ».(11)
10 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ : «إِنَّ فِی التَّوْرَاةِ مَکْتُوباً: یَا(12) ابْنَ آدَمَ، اذْکُرْنِی حِینَ تَغْضَبُ؛ أَذْکُرْکَ عِنْدَ(13) غَضَبِی، فَلاَ أَمْحَقْکَ فِیمَنْ أَمْحَقُ، وَ إِذَا(14) ظُلِمْتَ بِمَظْلِمَةٍ(15) فَارْضَ بِانْتِصَارِی لَکَ؛ فَإِنَّ انْتِصَارِی لَکَ خَیْرٌ مِنِ انْتِصَارِکَ لِنَفْسِکَ».(16)
11 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ ؛ وَ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ جَمِیعاً، عَنِ الْوَشَّاءِ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عَائِذٍ، عَنْ أَبِی خَدِیجَةَ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ خُنَیْسٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ(17) : «قَالَ رَجُلٌ لِلنَّبِیِّ صلی الله علیه و آله : یَا رَسُولَ اللّهِ عَلِّمْنِی،
ص: 202
بگير، تا من هم جلو خشم خودم را از تو بگيرم.
8- امام صادق (علیه السّلام) فرمود: خدا عز و جل به يكى از پيغمبران وحى كرد:
اى آدمى زاده! هنگام خشمت مرا به ياد آور، تا من هم در هنگام خشمم تو را به ياد آورم، با آنها كه محوشان مى كنم، محوت نكنم، و خشنود باش كه من برايت انتقام گيرم، زيرا من برايت به است از انتقام خودت براى خودت.
9- عبد اللَّه بن سنان هم از امام صادق (علیه السّلام) مانند آن را روايت كرده و در آن افزوده است:
و هر گاه ستمى به تو رسد، به انتقام من برايت خشنود باش، زيرا انتقام من براى تو بهتر است از انتقام خودت براى خودت.
10- از اسحاق بن عمار، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: در تورات نوشته است:
اى آدمى زاده! مرا به ياد آور وقتى خشم كرد، تا من هم تو را به ياد آورم وقتى خشم كردم، و تو را نابود نكنم به همراه آنها كه نابود مى كنم، و هر گاه به تو ستمى شد، راضى باش كه من برايت انتقام كشم، زيرا انتقام من براى تو بهتر است از انتقام خودت.
11- از امام صادق (علیه السّلام) كه مردى نزد رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آمد و گفت: يا رسول اللَّه! مرا تعليم ده، فرمود: برو و خشم مكن، آن مرد گفت: همين مرا بس است، رفت به خاندان خود و به ناگاه تيره و تبارش جنگى برپا بود، همه صف بسته و سلاح جنگ برداشته
ص: 203
قَالَ : اذْهَبْ وَ لاَ تَغْضَبْ(1)، فَقَالَ الرَّجُلُ: قَدْ اکْتَفَیْتُ بِذَاکَ(2)، فَمَضی إِلی أَهْلِهِ(3)، فَإِذَا بَیْنَ قَوْمِهِ(4) حَرْبٌ قَدْ قَامُوا صُفُوفاً، وَ لَبِسُوا السِّلاَحَ، فَلَمَّا رَأی ذلِکَ لَبِسَ سِلاَحَهُ، ثُمَّ قَامَ مَعَهُمْ، ثُمَّ ذَکَرَ قَوْلَ رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله : لاَ تَغْضَبْ، فَرَمَی السِّلاَحَ(5)، ثُمَّ جَاءَ یَمْشِی إِلَی الْقَوْمِ الَّذِینَ هُمْ عَدُوُّ قَوْمِهِ، فَقَالَ: یَا هوءُلاَءِ، مَا کَانَتْ لَکُمْ مِنْ جِرَاحَةٍ(6) أَوْ قَتْلٍ أَوْ ضَرْبٍ لَیْسَ فِیهِ أَثَرٌ(7)، فَعَلَیَّ فِی مَالِی أَنَا(8) ··· أُوفِیکُمُوهُ(9)، فَقَالَ الْقَوْمُ: فَمَا کَانَ فَهُوَ(10) لَکُمْ، نَحْنُ أَوْلی بِذلِکَ مِنْکُمْ».
قَالَ : «فَاصْطَلَحَ(11) الْقَوْمُ، وَ ذَهَبَ الْغَضَبُ».(12)
12 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ؛ وَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ جَمِیعاً، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنِ ابْنِ رِئَابٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ هذَا الْغَضَبَ جَمْرَةٌ مِنَ الشَّیْطَانِ، تُوقَدُ(13) فِی قَلْبِ(14) ابْنِ آدَمَ، وَ إِنَّ أَحَدَکُمْ إِذَا غَضِبَ احْمَرَّتْ عَیْنَاهُ(15)، وَ انْتَفَخَتْ أَوْدَاجُهُ(16)، وَ دَخَلَ الشَّیْطَانُ فِیهِ، فَإِذَا خَافَ أَحَدُکُمْ ذلِکَ مِنْ نَفْسِهِ، فَلْیَلْزَمِ الاْءَرْضَ، فَإِنَّ رِجْزَ الشَّیْطَانِ لَیَذْهَبُ(17) عَنْهُ(18) عِنْدَ ذلِکَ».(19)
13 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ رَفَعَهُ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «الْغَضَبُ مَمْحَقَةٌ(20) لِقَلْبِ الْحَکِیمِ(21)». وَ قَالَ: «مَنْ لَمْ یَمْلِکْ غَضَبَهُ، لَمْ یَمْلِکْ عَقْلَهُ».(22)
14. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ
ص: 204
بودند و چون چنين ديد، سلاح جنگ خود را برداشت و سپس با آنها در صف ايستاد و به ياد گفته رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) افتاد كه خشم مكن و سلاح را به دور انداخت و رفت نزد آن مردى كه دشمن تيره و تبارش بودند و گفت: اى حضرات! هر چه زخم و كشتار و زدن بى اثر بر شماها وارد شده، به عهده من باشد و از مال خودم غرامت مى دهم، من همه را براى شما پرداخت مى كنم، آن مردم هم در پاسخ گفتند: هر چه از اين بابت باشد، از آن شما باشد، ما خودمان سزاوارتريم كه آنها را تلافى كنيم، فرمود: آن مردم با هم صلح و سازش كردند و خشم از ميان رفت.
12- از ابى حمزه ثمالى كه امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
به راستى اين خشم يك شراره شيطانى است كه در دل آدمى زاده فروزان شود، و به راستى وقتى يكى از شماها خشم كند، چشمانش سرخ شود و رگهايش باد كند و شيطان در او درآيد و چون كسى از شماها از اين عارضه بيم كند، به زمين چسبد كه پليدى شيطان در اين وقت به خوبى از او برود.
13- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
خشم، دلِ مردِ حكيم را از ميان ببرد، و فرمود: هر كه مالك خشمِ خود نيست، مالك عقل خود نيست.
14- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
ص: 205
عَلِیٍّ، عَنْ عَاصِمِ بْنِ حُمَیْدٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ(1) علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ کَفَّ نَفْسَهُ(2) عَنْ أَعْرَاضِ النَّاسِ(3)، أَقَالَ(4) اللّهُ نَفْسَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ؛ وَ مَنْ کَفَّ غَضَبَهُ عَنِ النَّاسِ، کَفَّ اللّهُ _ تَبَارَکَ وَ تَعَالی _ عَنْهُ عَذَابَ یَوْمِ الْقِیَامَةِ».(5)
15. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ کَفَّ غَضَبَهُ عَنِ النَّاسِ، کَفَّ اللّهُ عَنْهُ عَذَابَ یَوْمِ الْقِیَامَةِ».(6)
2 / 236
بَابُ الْحَسَدِ
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنِ الْعَلاَءِ بْنِ رَزِینٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، قَالَ: قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «إِنَّ الرَّجُلَ لَیَأْتِی بِأَیِّ(7) بَادِرَةٍ(8) فَیَکْفُرُ(9)، وَ إِنَّ الْحَسَدَ لَیَأْکُلُ(10) الاْءِیمَانَ کَمَا تَأْکُلُ(11) النَّارُ الْحَطَبَ».(12)
2 . عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ وَ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ، عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ سُلَیْمَانَ، عَنْ جَرَّاحٍ الْمَدَائِنِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ الْحَسَدَ یَأْکُلُ(13) الاْءِیمَانَ، کَمَا تَأْکُلُ النَّارُ الْحَطَبَ(14)».(15)
ص: 206
هر كه خود را از اعراض مردم باز دارد، خدا روز قيامت از او درگذرد، و هر كه خشم خود را از مردم بازدارد، خدا تبارك و تعالى عذاب روز قيامت را از او باز دارد.
15- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه خشم خود را از مردم باز دارد، خدا عذاب روز قيامت را از او باز دارد.
1- امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
مرد هر گونه سخن شتاب زدگى (هنگام خشم) از خود نشان مى دهد و جبران مى شود (و كافر مى شود خ ل)، و به راستى حسد است كه ايمان را مى خورد چنانچه آتش هيزم را مى خورد.
2- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
به راستى حسد ايمان را مى خورد چنانچه آتش هيزم را مى خورد.
ص: 207
3 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّیِّ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «اتَّقُوا اللّهَ ، وَ لاَ یَحْسُدْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً؛ إِنَّ عِیسَی بْنَ مَرْیَمَ کَانَ مِنْ(1) شَرَائِعِهِ السَّیْحُ فِی الْبِلاَدِ، فَخَرَجَ فِی بَعْضِ سَیْحِهِ(2) وَ مَعَهُ رَجُلٌ مِنْ أَصْحَابِهِ(3) قَصِیرٌ، وَ کَانَ کَثِیرَ اللُّزُومِ لِعِیسی علیه السلام ، فَلَمَّا انْتَهی عِیسی إِلَی الْبَحْرِ، قَالَ: بِسْمِ اللّهِ بِصِحَّةِ یَقِینٍ مِنْهُ، فَمَشی عَلی ظَهْرِ الْمَاءِ، فَقَالَ الرَّجُلُ الْقَصِیرُ _ حِینَ نَظَرَ إِلی عِیسی علیه السلام جَازَهُ(4) _ : بِسْمِ اللّهِ بِصِحَّةِ یَقِینٍ مِنْهُ، فَمَشی(5) عَلَی الْمَاءِ، وَ لَحِقَ(6) بِعِیسی علیه السلام ، فَدَخَلَهُ(7) الْعُجْبُ(8) بِنَفْسِهِ، فَقَالَ: هذَا عِیسی رُوحُ اللّهِ یَمْشِی عَلَی الْمَاءِ، وَ أَنَا أَمْشِی عَلَی الْمَاءِ ، فَمَا فَضْلُهُ عَلَیَّ؟»
قَالَ: «فَرُمِسَ(9) فِی الْمَاءِ، فَاسْتَغَاثَ بِعِیسی ، فَتَنَاوَلَهُ مِنَ الْمَاءِ ، فَأَخْرَجَهُ.
ثُمَّ قَالَ لَهُ(10) : مَا قُلْتَ یَا قَصِیرُ؟ قَالَ: قُلْتُ: هذَا(11) رُوحُ اللّهِ یَمْشِی عَلَی الْمَاءِ(12)، وَ أَنَا أَمْشِی عَلَی الْمَاءِ(13)، فَدَخَلَنِی مِنْ ذلِکَ عُجْبٌ(14) .
فَقَالَ لَهُ عِیسی : لَقَدْ وَضَعْتَ نَفْسَکَ فِی غَیْرِ الْمَوْضِعِ الَّذِی وَضَعَکَ اللّهُ فِیهِ، 2 / 237
فَمَقَتَکَ اللّهُ عَلی مَا قُلْتَ، فَتُبْ إِلَی اللّهِ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ مِمَّا قُلْتَ(15)».
قَالَ: «فَتَابَ الرَّجُلُ، وَ عَادَ إِلی مَرْتَبَتِهِ(16) الَّتِی وَضَعَهُ اللّهُ فِیهَا ؛ فَاتَّقُوا اللّهَ، وَ لاَ یَحْسُدَنَّ بَعْضُکُمْ بَعْضاً».(17)
4. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : کَادَ الْفَقْرُ أَنْ یَکُونَ کُفْراً، وَ کَادَ الْحَسَدُ أَنْ یَغْلِبَ الْقَدَرَ(18)».(19)
ص: 208
3- از داود رقّى، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: از خدا بپرهيزيد و بهمديگر حسد نبريد، راستى عيسى بن مريم را شريعت بر پايه گردش در جهان بود، در يكى از گردشهاى خود بيرون شد و مرد كوتاه قدى از يارانش به همراهش بود و بسيار ملازم خدمت آن حضرت بود، و چون عيسى به دريا رسيد از روى يقين درست، نام خدا برد و روى آب به راه افتاد، و چون آن مرد كوتاه به عيسى نگاه كرد كه به روى آب راه رفت، او هم با يقين كامل نام خدا برد و بر روى آب به راه افتاد تا به عيسى (علیه السّلام) رسيد و خود بينى، او را فرا گرفت و با خود گفت: اين عيسى روح اللَّه است كه به روى آب راه مى رود و من هم به روى آب راه مى روم، او را بر من چه برترى است؟
فرمود: به محض اين انديشه به زير آب رفت و عيسى را بفريادِ خود طلبيد و آن حضرت او را از زير آب بيرون آورد. سپس به او فرمود: اى قدّ كوتوله! چه گفتى كه زير آب رفتى؟ در پاسخ گفت كه: گفتم اين روح اللَّه است كه روى آب راه مى رود و من هم روى آب راه مى روم و عجب مرا گرفت، عيسى (علیه السّلام) به او گفت:
خود را به جايى واداشتى جز آنجا كه خدايت واداشته در آن، و خدا بر اين گفته تو از تو بدش آمد، از آنچه گفتى به درگاه خدا عز و جل توبه كن. فرمود: آن مرد توبه كرد و به مقامى كه خدا به او داده بازگشت، از خدا بپرهيزيد و به يك ديگر حسد نبريد.
4- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
چه بسيار نزديك است كه فقر، كفر باشد و چه بسيار نزديك است كه حسد بر قَدَر چيره شود.
ص: 209
5. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «آفَةُ الدِّینِ: الْحَسَدُ، وَ الْعُجْبُ، وَ الْفَخْرُ».(1)
6 . یُونُسُ(2)، عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله (3): قَالَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ لِمُوسَی بْنِ عِمْرَانَ علیه السلام : یَا ابْنَ عِمْرَانَ، لاَ تَحْسُدَنَّ(4) النَّاسَ عَلی ··· î مَا آتَیْتُهُمْ(5) مِنْ فَضْلِی، وَ لاَ تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ إِلی ذلِکَ، وَ لاَ تُتْبِعْهُ(6) نَفْسَکَ؛ فَإِنَّ الْحَاسِدَ سَاخِطٌ لِنِعَمِی(7)، صَادٌّ لِقَسْمِیَ(8) الَّذِی(9) قَسَمْتُ بَیْنَ عِبَادِی، وَ مَنْ یَکُ کَذلِکَ، فَلَسْتُ مِنْهُ، وَ لَیْسَ مِنِّی».(10)
7 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْمِنْقَرِیِّ، عَنْ فُضَیْلِ(11) بْنِ عِیَاضٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ الْمُوءْمِنَ یَغْبِطُ(12) وَ لاَ یَحْسُدُ، وَ الْمُنَافِقَ یَحْسُدُ وَ لاَ یَغْبِطُ».(13)
بَابُ الْعَصَبِیَّةِ
دَاوُدَ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ حَازِمٍ:
1-مُحَمَّدُ بنُ یَحیی، عَن أحمَدَ بنِ مُحِّدِ بنِ عیسی، عَن عَلِيِّ بنِ الحَکَم، عَن داوُدَ بنِ النُّعمانِ، عَن مَنصُورِ بنِ حازِمٍ،عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ تَعَصَّبَ أَوْ تُعُصِّبَ لَهُ، فَقَدْ خَلَعَ رِبْقَةَ(14) الاْءِیمَانِ(15) مِنْ عُنُقِهِ».(16)
ص: 210
5- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
آفتِ دين حسد است و خود بينى و باليدن.
6- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: خدا عز و جل به موسى بن عمران (علیه السّلام) فرمود:
اى پسر عمران! مبادا به مردم حسد برى در باره آنچه من به آنها داده ام از فضل خودم، چشمانت را به دنبال آن دراز مكن و دل خود را به دنبال آن روانه مكن، زيرا آنكه حسد برد، نعمت مرا بد داشته و از آن قسمتى كه من ميان بنده هايم كردم جلو گرفته و هر كه چنين باشد، من از او نيستم و او هم از من نيست.
7- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
راستى مؤمن رشك مى برد و حسادت ندارد، و منافق حسد مى ورزد و رشك ندارد.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه تعصّب كشد يا براى او تعصّب كشند، رشته ايمان را از گردن خود باز كرده است.
ص: 211
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ وَ دُرُسْتَ بْنِ أَبِی مَنْصُورٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ تَعَصَّبَ أَوْ تُعُصِّبَ لَهُ، فَقَدْ خَلَعَ رِبْقَ(1) الاْءِیمَانِ(2) مِنْ عُنُقِهِ».(3)
3. عَلِیٌّ(4) ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ کَانَ فِی قَلْبِهِ(5) حَبَّةٌ مِنْ خَرْدَلٍ مِنْ عَصَبِیَّةٍ، بَعَثَهُ اللّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَعَ أَعْرَابِ الْجَاهِلِیَّةِ».(6)
4 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیی، عَنْ خَضِرٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ(7): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ تَعَصَّبَ، عَصَبَهُ(8) اللّهُ بِعِصَابَةٍ مِنْ نَارٍ».(9)
5. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ(10) أَبِی نَصْرٍ، عَنْ صَفْوَانَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ عَامِرِ بْنِ السِّمْطِ، عَنْ حَبِیبِ بْنِ أَبِی(11) ثَابِتٍ:
عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام ، قَالَ: «لَمْ یُدْخِلِ(12) الْجَنَّةَ حَمِیَّةٌ غَیْرُ(13) حَمِیَّةِ حَمْزَةَ بْنِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ، وَ ذلِکَ حِینَ أَسْلَمَ غَضَباً لِلنَّبِیِّ صلی الله علیه و آله فِی حَدِیثِ السَّلَی(14) الَّذِی أُلْقِیَ عَلَی النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله ».(15)
6 . عَنْهُ(16)، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ فَضَالَةَ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ فَرْقَدٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ:
ص: 212
2- از امام صادق (علیه السّلام)، همين مضمون از قول رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) نقل شده است.
3- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه به اندازه يك دانه خردل تعصّب در دل دارد، خدا روز رستاخيز او را با عربهاى زمانِ جاهليت مبعوث كشد.
4- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه تعصّب كند، خدايش با سربندى از آتش سر بندد.
5- از على بن الحسين (علیه السّلام) فرمود:
هيچ حميّتى به بهشت نبرد جز حميّتى كه حمزة بن عبد المطّلب كشيد، و اين براى آن بود كه به طرفدارى از پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) خشم كرد و مسلمان شد، در داستان آن (سلا) كه بر پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) افكندند.
6- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
فرشته ها پنداشتند كه ابليس از آنها است و در علم خدا گذشته
ص: 213
«إِنَّ الْمَلاَئِکَةَ کَانُوا یَحْسَبُونَ أَنَّ إِبْلِیسَ مِنْهُمْ، وَ کَانَ فِی عِلْمِ اللّهِ أَنَّهُ لَیْسَ مِنْهُمْ، فَاسْتَخْرَجَ مَا فِی نَفْسِهِ(1) بِالْحَمِیَّةِ وَ الْغَضَبِ، فَقَالَ: «خَلَقْتَنِی مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِینٍ»(2)».(3)
7 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ وَ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الْقَاسَانِیِّ(4)، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ الْمِنْقَرِیِّ، عَنْ عَبْدِ الرَّزَّاقِ، عَنْ مَعْمَرٍ، عَنِ الزُّهْرِیِّ، قَالَ:
سُئِلَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام عَنِ الْعَصَبِیَّةِ، فَقَالَ: «الْعَصَبِیَّةُ _ الَّتِی یَأْثَمُ عَلَیْهَا(5) صَاحِبُهَا _ أَنْ یَرَی الرَّجُلُ شِرَارَ قَوْمِهِ خَیْراً مِنْ خِیَارِ(6) قَوْمٍ آخَرِینَ، وَ لَیْسَ مِنَ الْعَصَبِیَّةِ أَنْ یُحِبَّ (7) الرَّجُلُ قَوْمَهُ، وَلکِنْ مِنَ الْعَصَبِیَّةِ أَنْ یُعِینَ(8) قَوْمَهُ عَلَی(9) الظُّلْمِ».(10)
بَابُ الْکِبْرِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ (11)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ أَبَانٍ، عَنْ حُکَیْمٍ(12)، قَالَ:
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ أَدْنَی الاْءِلْحَادِ، فَقَالَ(13): «إِنَّ الْکِبْرَ أَدْنَاهُ».(14)
2 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْعَلاَءِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ : «الْکِبْرُ(15) قَدْ یَکُونُ فِی شِرَارِ النَّاسِ مِنْ کُلِّ
ص: 214
بود كه از آنها نيست و خدا آنچه در ذات او بود به وسيله حميّت و تعصّب و خشم بيرون آورد تا آنكه گفت: «مرا از آتش آفريدى و او را از گل».
7- از زهرى، گويد: پرسش شد على بن الحسين (علیه السّلام) از عصبيّت، در پاسخ فرمود:
تعصّبى كه صاحبش از آن گنهكار است اين است كه بدهاى تيره و تبار خود را از نيكان ديگران بهتر شمارد، اين تعصّب نسبت كه كسى تيره و تبار خود را دوست بدارد. تعصّب اين است كه تيره و تبار خود را بر ستم و ظلم كمك و يارى دهد.
1- از حكيم، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از كمترين درجه الحاد، در پاسخ فرمود:
كمترين درجه آن، كبر است.
2- از حسين بن ابى العلاء، از امام صادق (علیه السّلام) گفت: شنيدم مى فرمود: كبر در بدترين مردم است از هر جنسى باشند، كبر و بزرگى برازنده خدا است، هر كه با خدا عز و جل در رداى برازنده او ستيزه
ص: 215
جِنْسٍ، وَ الْکِبْرُ رِدَاءُ اللّهِ ؛ فَمَنْ نَازَعَ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ رِدَاءَهُ(1)، لَمْ یَزِدْهُ اللّهُ(2) إِلاَّ سَفَالاً(3)؛ إِنَّ(4) رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله مَرَّ فِی بَعْضِ طُرُقِ(5) الْمَدِینَةِ وَ سَوْدَاءُ تَلْقُطُ(6) السِّرْقِینَ، فَقِیلَ لَهَا: تَنَحَّیْ عَنْ طَرِیقِ رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله ، فَقَالَتْ: إِنَّ الطَّرِیقَ لَمُعْرَضٌ(7)، فَهَمَّ بِهَا بَعْضُ الْقَوْمِ أَنْ یَتَنَاوَلَهَا(8)، فَقَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : دَعُوهَا؛ فَإِنَّهَا جَبَّارَةٌ(9)».(10)
3 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنِ الْعَلاَءِ بْنِ الْفُضَیْلِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : الْعِزُّ رِدَاءُ اللّهِ، وَ الْکِبْرُ(11) إِزَارُهُ، فَمَنْ تَنَاوَلَ شَیْئاً مِنْهُ(12)، أَکَبَّهُ اللّهُ فِی جَهَنَّمَ».(13)
4. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ ثَعْلَبَةَ، عَنْ مَعْمَرِ بْنِ عُمَرَ بْنِ عَطَاءٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «الْکِبْرُ رِدَاءُ اللّهِ ، وَ الْمُتَکَبِّرُ یُنَازِعُ اللّهَ رِدَاءَهُ».(14)
5. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ
أَبِی جَمِیلَةَ، عَنْ لَیْثٍ الْمُرَادِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «الْکِبْرُ(15) رِدَاءُ اللّهِ ؛ فَمَنْ نَازَعَ اللّهَ(16) شَیْئاً مِنْ ذلِکَ، أَکَبَّهُ(17) اللّهُ فِی النَّارِ».(18)
6 . عَنْهُ(19)، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ عُرْوَةَ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ زُرَارَةَ(20): عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ وَ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیهماالسلام ، قَالاَ(21): «لاَ یَدْخُلُ الْجَنَّةَ مَنْ فِی قَلْبِهِ مِثْقَالُ ذَرَّةٍ مِنْ کِبْرٍ(22)».(23)
ص: 216
كند نيفزايد براى او جز پستى، به راستى رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در يك راهى از راههاى مدينه گذر كرد و زن سياهى سرگين بر مى چيد، به او گفته شد: از جلو راه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) دور شو، در پاسخ گفت:
راه پهناور است (يعنى رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) از كنار آن برود)، يكى از مردم قصد آزار او كرد، رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: دست از او بداريد، زيرا كه او زوردار (زورگو) است.
3- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود كه: امام باقر (علیه السّلام) فرموده:
عزّت چون روپوش خدا است، و كبر چون زيرپوشِ او، هر كه به يكى از آنها دست اندازد، خدا او را در دوزخ سرنگون كند.
4- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
كبر برازنده خدا است، و متكبّر در ستيزه با خدا است.
5- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
كبر برازنده خدا است، هر كه با خدا در باره چيزى از آن ستيزه كند، خدا او را به آتش سرنگون سازد.
6- از امام باقر و امام صادق (علیه السّلام) كه فرمودند:
هر كه به وزن ذره اى كبر در دلش باشد، بهشت نمى رود.
ص: 217
7. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ: عَنْ أَحَدِهِمَا علیهماالسلام ، قَالَ: «لاَ یَدْخُلُ الْجَنَّةَ مَنْ کَانَ فِی قَلْبِهِ مِثْقَالُ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ مِنَ الْکِبْرِ». قَالَ : فَاسْتَرْجَعْتُ(1)، فَقَالَ: «مَا لَکَ تَسْتَرْجِعُ؟» قُلْتُ: لِمَا سَمِعْتُ مِنْکَ، فَقَالَ : «لَیْسَ حَیْثُ تَذْهَبُ، إِنَّمَا أَعْنِی الْجُحُودَ، إِنَّمَا هُوَ(2) الْجُحُودُ».(3)
8 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَةَ، عَنْ أَیُّوبَ بْنِ حُرٍّ(4)، عَنْ عَبْدِ الاْءَعْلی: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ(5): «الْکِبْرُ أَنْ تَغْمِصَ(6) النَّاسَ، وَ تَسْفَهَ(7) الْحَقَّ».(8)
9. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ(9)، عَنْ عَبْدِ الاْءَعْلَی بْنِ أَعْیَنَ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : إِنَّ أَعْظَمَ الْکِبْرِ غَمْصُ الْخَلْقِ(10)، وَ سَفَهُ الْحَقِّ».
قَالَ(11): قُلْتُ: وَ(12) مَا غَمْصُ الْخَلْقِ(13)، وَ سَفَهُ الْحَقِّ؟
قَالَ: «یَجْهَلُ(14) الْحَقَّ، وَ یَطْعُنُ(15) عَلی أَهْلِهِ؛ فَمَنْ(16) فَعَلَ ذلِکَ ··· î فَقَدْ(17) نَازَعَ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ رِدَاءَهُ».(18)
10 عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ فِی جَهَنَّمَ لَوَادِیاً لِلْمُتَکَبِّرِینَ یُقَالُ لَهُ: سَقَرُ ، شَکَا إِلَی اللّهِ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ شِدَّةَ حَرِّهِ، وَ سَأَلَهُ أَنْ یَأْذَنَ لَهُ أَنْ یَتَنَفَّسَ(19)، فَتَنَفَّسَ، فَأَحْرَقَ جَهَنَّمَ».(20)
11 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ
ص: 218
7- از محمد بن مسلم، از امام باقر و يا امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود: هر كه در دلش به وزن دانه خردلى كبر باشد، به بهشت نمى رود، گويد: من گفتم: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» فرمود: چرا گفتى «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» گفتم: براى آنچه از شما شنيدم، فرمود: آن طور نيست كه تو پنداشتى، همانا مقصود من، جحود و انكار است، همانا آن عبارت از جحود و انكار است.
8- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود: كبر اين است كه مردم را خوار شمارى و حق را سفاهت دانى.
9- از امام صادق (علیه السّلام)، كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
بزرگترين كبر، خوار شمردن خلق و سبك شمردن حق است، (راوى) گويد: من گفتم: خوار شمردن خلق و سبك شمردن حق چيست؟ فرمود: حق را ناديده گيرد و بر اهل آن طعن زند، هر كه اين كار را كند، با خدا عز و جل در آنچه براى او برازنده است ستيزه كرده.
10- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
در دوزخ درّه اى است ويژه متكبّران كه آن را سَقَر گويند، به خدا عز و جل از سختى گرماى خود شكايت كرد و از او اجازه خواست كه دمى برزند و دمى بر كشيد و دوزخ را سوخت.
11- از داود بن فرقد، از برادرش كه گفت: شنيدم امام
ص: 219
مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ فَرْقَدٍ، عَنْ أَخِیهِ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ الْمُتَکَبِّرِینَ یُجْعَلُونَ فِی صُوَرِ(1) الذَّرِّ، یَتَوَطَّؤُهُمُ(2) النَّاسُ حَتّی یَفْرُغَ اللّهُ مِنَ الْحِسَابِ».(3)
12. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ غَیْرِ وَاحِدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ عَمِّهِ یَعْقُوبَ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ عَبْدِ الاْءَعْلی:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: قُلْتُ لَهُ: مَا الْکِبْرُ؟ فَقَالَ : «أَعْظَمُ الْکِبْرِ أَنْ تَسْفَهَ الْحَقَّ(4)، وَ تَغْمِصَ النَّاسَ».
قُلْتُ: وَ مَا سَفَهُ الْحَقِّ(5)؟ قَالَ: «تَجْهَلُ(6) الْحَقَّ، وَ تَطْعُنُ(7) عَلی أَهْلِهِ».(8)
13 . عَنْهُ(9)، عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ یَزِیدَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ، عَنْ أَبِیهِ، قَالَ:
قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : إِنَّنِی(10) آکُلُ الطَّعَامَ الطَّیِّبَ، وَ أَشَمُّ الرِّیحَ(11) الطَّیِّبَةَ، وَ أَرْکَبُ الدَّابَّةَ الْفَارِهَةَ(12)، وَ یَتْبَعُنِی الْغُلاَمُ، فَتَری فِی هذَا شَیْئاً(13) مِنَ التَّجَبُّرِ ؛ فَلاَ أَفْعَلَهُ(14)؟
فَأَطْرَقَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، ثُمَّ قَالَ(15) : «إِنَّمَا الْجَبَّارُ الْمَلْعُونُ مَنْ غَمَصَ النَّاسَ، وَ جَهِلَ الْحَقَّ».
قَالَ عُمَرُ: فَقُلْتُ(16): أَمَّا الْحَقُّ فَلاَ أَجْهَلُهُ، وَ(17) الْغَمْصُ لاَ أَدْرِی(18) مَا هُوَ.
قَالَ: «مَنْ حَقَّرَ النَّاسَ وَ تَجَبَّرَ عَلَیْهِمْ، فَذلِکَ الْجَبَّارُ».(19)
14 . مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ، عَنْ عَاصِمِ بْنِ حُمَیْدٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : ثَلاَثَةٌ لاَ یُکَلِّمُهُمُ اللّهُ، وَ لاَ یَنْظُرُ إِلَیْهِمْ
ص: 220
صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
راستى كه متكبّران به صورت مورچه ريز (محشور) گردند و مردم آنها را پايمال كنند تا خدا از حساب خلايق فارغ شود.
12- از عبد الأعلى، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: كبر چيست؟ فرمود: بزرگترين درجه كبر اين است كه حق را سبك شمارى و مردم را خوار پندارى، گفتم: سبك شمردن حق چيست؟
فرمود:
آن را نفهميده گيرى و بر آن طعن و سرزنش زنى.
13- از محمد بن عمر بن يزيد، از پدرش، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: من خوراك خوب مى خورم و بوى خوش به كار مى برم و سوار مركب خوب مى شوم و غلام هم دنبال سرم هست، آيا در اين رويه تجبّر و كبر هست تا آن را نكنم؟ امام صادق (علیه السّلام) سر به زير افكند و سپس فرمود: همانا جبّار ملعون كسى است كه مردم را خوار شمارد و حق را ناديده انگارد، عمر گفت: من كه به حق نادان و نفهم نيستم ولى خوار شمردن را نمى دانم كه چيست؟ فرمود: هر كه مردم را زبون و ناچيز شمارد و بر آنها بزرگى و تجبّر كند، او است كه جبّار و زورگو است.
14- از امام باقر (علیه السّلام)، كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: سه كسند كه خدا روز رستاخيز با آنها سخن نگويد و به آنها ننگرد و آنها را پاك نشمرد و از آن آنها است عذابى دردناك: پيره مردِ زناكار
ص: 221
یَوْمَ الْقِیَامَةِ، وَ لاَ یُزَکِّیهِمْ، وَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ(1): شَیْخٌ زَانٍ، وَ مَلِکٌ جَبَّارٌ، وَ مُقِلٌّ(2) مُخْتَالٌ(3)».(4)
15. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مَرْوَکِ بْنِ عُبَیْدٍ، عَمَّنْ حَدَّثَهُ:
عَنْ أَبِی عَبْدِاللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ یُوسُفَ علیه السلام لَمَّا قَدِمَ عَلَیْهِ الشَّیْخُ یَعْقُوبُ علیه السلام ، دَخَلَهُ عِزُّ الْمُلْکِ، فَلَمْ یَنْزِلْ إِلَیْهِ(5)، فَهَبَطَ عَلَیْهِ(6) جَبْرَئِیلُ علیه السلام ، فَقَالَ: یَا یُوسُفُ، ابْسُطْ رَاحَتَکَ(7)، فَخَرَجَ مِنْهَا نُورٌ سَاطِعٌ، فَصَارَ فِی جَوِّ السَّمَاءِ، فَقَالَ یُوسُفُ : یَا جَبْرَئِیلُ(8) ، مَا هذَا النُّورُ الَّذِی خَرَجَ مِنْ رَاحَتِی؟ فَقَالَ(9): نُزِعَتِ النُّبُوَّةُ مِنْ(10) عَقِبِکَ عُقُوبَةً؛ لِمَا لَمْ تَنْزِلْ(11) إِلَی الشَّیْخِ(12) یَعْقُوبَ، فَلاَ یَکُونُ مِنْ عَقِبِکَ نَبِیٌّ».(13)
16 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَا مِنْ(14) عَبْدٍ إِلاَّ وَ فِی رَأْسِهِ حَکَمَةٌ(15) وَ مَلَکٌ یُمْسِکُهَا، فَإِذَا تَکَبَّرَ، قَالَ لَهُ: اتَّضِعْ، وَضَعَکَ اللّهُ، فَلاَ یَزَالُ أَعْظَمَ النَّاسِ فِی نَفْسِهِ، وَ(16) أَصْغَرَ النَّاسِ فِی أَعْیُنِ النَّاسِ؛ وَ إِذَا(17) تَوَاضَعَ رَفَعَهُ(18) اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ، ثُمَّ قَالَ لَهُ : انْتَعِشْ نَعَشَکَ اللّهُ(19)، فَلاَ یَزَالُ أَصْغَرَ النَّاسِ فِی نَفْسِهِ، وَ أَرْفَعَ(20) النَّاسِ فِی أَعْیُنِ النَّاسِ».(21)
17. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ(22)، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ، عَنِ النَّهْدِیِّ، عَنْ یَزِیدَ بْنِ إِسْحَاقَ شَعِرٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْمُنْذِرِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ بُکَیْرٍ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَا مِنْ
ص: 222
و پادشاه جبّار و فقير متكبّر و بزرگى شعار.
15- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
به راستى چون يوسف در مقام پذيرائى پدر پيرِ خود يعقوب قرار گرفت، و يعقوب بر او وارد شد، عزّت ملك، او را در گرفت و جلوى پاى پدر پياده نشد، و جبرئيل به او فرود آمد و گفت: اى يوسف! كف مشت خود را بگشا، گشود و از آن نورى تابيد و به فضا آسمان برآمد، يوسف گفت: اى جبرئيل! اين نورى كه از كف مشتم بيرون شد چه بود؟ در پاسخ گفت: نبوّت از نسل تو بركنده شد به كيفر اينكه براى شيخ يعقوب پياده نشدى و از نسل تو پيغمبرى نباشد.
16- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هيچ بنده اى نيست جز اينكه در سر او حكمتى است (لگامى است خ ل) و فرشته اى او را نگهدارى مى كند و چون تكبّر كند به او گويد: پست شو كه خدايت پست كرده (كند خ ل) پس هميشه در پيش خود بزرگترين خلق خدا باشد و در چشم مردم ديگر پست ترين و كوچك ترين مردم باشد و چون تواضع كند، خدا عز و جل او را بالا برد سپس آن فرشته به او گويد: سر فراز باش، خدا سرفرازت كند (كرده خ ل) پس هميشه در پيش خود كوچكترين مردم است و در چشم مردم بالاترين مردم است.
17- امام صادق (علیه السّلام) فرمود: هيچ كس نيست كه كبر ورزد و خود را گم كند جز براى اينكه در خود زبونى و خوارى دريابد.
در حديثِ ديگر فرمود: هيچ مردى نيست كه تكبّر ورزد و به
ص: 223
أَحَدٍ یَتِیهُ(1) إِلاَّ مِنْ ذِلَّةٍ یَجِدُهَا فِی نَفْسِهِ».(2) . وَ فِی حَدِیثٍ آخَرَ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَا مِنْ رَجُلٍ تَکَبَّرَ أَوْ تَجَبَّرَ(3) إِلاَّ لِذِلَّةٍ وَجَدَهَا(4) فِی نَفْسِهِ».(5)
بَابُ الْعُجْبِ
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَصْحَابِنَا _ مِنْ أَهْلِ خُرَاسَانَ مِنْ وُلْدِ إِبْرَاهِیمَ بْنِ سَیَّارٍ (6) _ یَرْفَعُهُ (7): عَنْ(8) أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ عَلِمَ أَنَّ الذَّنْبَ خَیْرٌ لِلْمُوءْمِنِ مِنَ الْعُجْبِ، وَ لَوْ لاَ ذلِکَ مَا ابْتُلِیَ مُوءْمِنٌ(9) بِذَنْبٍ أَبَداً».(10)
2. عَنْهُ(11)، عَنْ سَعِیدِ بْنِ جَنَاحٍ، عَنْ أَخِیهِ أَبِی عَامِرٍ، عَنْ رَجُلٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ دَخَلَهُ الْعُجْبُ هَلَکَ».(12)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عُمَرَ الْحَلاَّلِ(13)، عَنْ عَلِیِّ بْنِ سُوَیْدٍ:
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ(14) علیه السلام ، قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الْعُجْبِ الَّذِی یُفْسِدُ الْعَمَلَ، فَقَالَ: «الْعُجْبُ دَرَجَاتٌ: مِنْهَا أَنْ یُزَیَّنَ لِلْعَبْدِ سُوءُ عَمَلِهِ، فَیَرَاهُ(15) حَسَناً، فَیُعْجِبَهُ، وَ یَحْسَبَ أَنَّهُ یُحْسِنُ صُنْعاً؛ وَ مِنْهَا أَنْ یُوءْمِنَ الْعَبْدُ بِرَبِّهِ، فَیَمُنَّ عَلَی اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ، وَ لِلّهِ عَلَیْهِ فِیهِ الْمَنُّ(16)».(17)
ص: 224
جبر و زور دست زند جز براى زبونى و خوارى كه در خود درك كند.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
راستى خدا مى داند كه گناه براى مؤمن بهتر است از عُجب و خودبينى، و اگر چنين نبود هرگز شخص مؤمن به گنهكارى گرفتار نمى شد.
2- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه را عُجب گيرد، نابود شود.
3- از على بن سويد، گويد: از ابى الحسن (علیه السّلام) پرسيدم از عُجبى كه عمل را تباه كند، در پاسخ فرمود: عُجب چند درجه دارد:
1- آنچه كردار بدِ بنده را به چشم او بيارايد تا آن را خوب بيند و او را خوش آيد و پندارد كه كارِ خوبى مى كند.
2- اينكه بنده اى به پروردگارش ايمان دارد و به كردار خود بر خدا عز و جل منّت مى گذارد با اينكه خدا در آن كار بر سر او منّت دارد (كه او را توفيق آن كردار خوب داده است).
ص: 225
4. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ الرَّجُلَ لَیُذْنِبُ(1) الذَّنْبَ، فَیَنْدَمُ عَلَیْهِ، وَیَعْمَلُ الْعَمَلَ، فَیَسُرُّهُ ذلِکَ، فَیَتَرَاخی عَنْ حَالِهِ(2) تِلْکَ(3)، فَلاَءَنْ یَکُونَ عَلی حَالِهِ تِلْکَ خَیْرٌ لَهُ(4) مِمَّا دَخَلَ فِیهِ».(5)
5. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ نَضْرِ(6) بْنِ قِرْوَاشٍ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ: عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «أَتی عَالِمٌ عَابِداً، فَقَالَ لَهُ: کَیْفَ صَلاَتُکَ؟ فَقَالَ: مِثْلِی یُسْأَلُ عَنْ صَلاَتِهِ(7) وَ أَنَا أَعْبُدُ اللّهَ مُنْذُ کَذَا وَ کَذَا؟! قَالَ: فَکَیْفَ(8) بُکَاوءُکَ؟ قَالَ : أَبْکِی حَتّی تَجْرِیَ دُمُوعِی، فَقَالَ لَهُ الْعَالِمُ: فَإِنَّ(9) ضَحِکَکَ _ وَ أَنْتَ خَائِفٌ(10) _ أَفْضَلُ(11) مِنْ بُکَائِکَ وَ أَنْتَ مُدِلٌّ(12)؛ إِنَّ الْمُدِلَّ لاَ یَصْعَدُ مِنْ عَمَلِهِ شَیْءٌ».(13)
6. عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی دَاوُدَ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا(14): عَنْ أَحَدِهِمَا علیهماالسلام ، قَالَ: «دَخَلَ رَجُلاَنِ الْمَسْجِدَ(15): أَحَدُهُمَا عَابِدٌ، وَ الاْآخَرُ فَاسِقٌ، فَخَرَجَا مِنَ الْمَسْجِدِ وَ الْفَاسِقُ صِدِّیقٌ(16)، وَ الْعَابِدُ فَاسِقٌ، وَ ذلِکَ أَنَّهُ یَدْخُلُ الْعَابِدُ الْمَسْجِدَ مُدِلاًّ بِعِبَادَتِهِ یُدِلُّ بِهَا، فَتَکُونُ(17) فِکْرَتُهُ فِی ذلِکَ، وَ تَکُونُ(18) فِکْرَةُ الْفَاسِقِ فِی التَّنَدُّمِ عَلی(19) فِسْقِهِ، وَ یَسْتَغْفِرُ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ مِمَّا صَنَعَ(20) مِنَ الذُّنُوبِ».(21)
7. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ، قَالَ: قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : الرَّجُلُ
ص: 226
4- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
به راستى مردى گناه مى كند و پشيمان مى شود از آن، و كار خيرى مى كند و از آن شاد مى شود، و از آن حالِ ندامت و پشيمانى دور مى افتد و اگر بر همان حالِ پشيمانى باشد، بهتر است برايش از اين حالى كه پيدا كرده است.
5- فرمود (علیه السّلام): يك مردِ عالمى نزد عابدى آمد و به او گفت:
چطور نماز مى خوانى؟ در پاسخش گفت: از چون منى پرسند كه چطور نماز مى خوانى؟ من از آغاز چنين و چنان خدا را عبادت مى كنم، گفت: چگونه است گريه تو؟ گفت: به اندازه اى گريم كه اشكم روان شود. آن عالم گفت: به راستى اگر بخندى و از خدا ترسان باشى بهتر است كه گريه كنى و به خود ببالى، راستى هر كه بر خود ببالد، هيچ كردارى از او بالا نرود.
6- از امام باقر يا امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
دو مرد به مسجد رفتند، يكى عابد بود و يكى فاسق، از مسجد بدر آمدند، آن فاسق مقام صدّيق داشت و آن عابد، فاسق بود؛ و اين براى آن است كه عابد به مسجد رود و به عبادتِ خود مى نازد و همه انديشه اش در اين است و فكر فاسق و بدكار دنبال پشيمانى از كارِ بد و توبه است و از خدا عز و جل در باره هر چه گناه كرده است آمرزش مى خواهد.
7- از عبد الرحمن بن حجّاج، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: مردى كارى مى كند و از آن ترسان و نگران است و سپس
ص: 227
یَعْمَلُ الْعَمَلَ وَ هُوَ خَائِفٌ مُشْفِقٌ، ثُمَّ یَعْمَلُ شَیْئاً(1) مِنَ الْبِرِّ، فَیَدْخُلُهُ شِبْهُ الْعُجْبِ بِهِ(2)، فَقَالَ: «هُوَ فِی حَالِهِ الاْءُولی _ وَ هُوَ خَائِفٌ _ أَحْسَنُ حَالاً(3) مِنْهُ فِی حَالِ عُجْبِهِ».(4)
8. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی بْنِ عُبَیْدٍ، عَنْ یُونُسَ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : بَیْنَمَا مُوسی علیه السلام جَالِسٌ(5) إِذْ أَقْبَلَ(6) إِبْلِیسُ وَ عَلَیْهِ بُرْنُسٌ(7) ذُو أَلْوَانٍ، فَلَمَّا دَنَا مِنْ مُوسی(8) علیه السلام خَلَعَ الْبُرْنُسَ، وَ قَامَ إِلی مُوسی، فَسَلَّمَ عَلَیْهِ، فَقَالَ لَهُ مُوسی : مَنْ أَنْتَ؟ فَقَالَ : أَنَا إِبْلِیسُ، قَالَ : أَنْتَ؟! فَلاَ قَرَّبَ(9) اللّهُ دَارَکَ، قَالَ: إِنِّی إِنَّمَا جِئْتُ(10) لاِءُسَلِّمَ عَلَیْکَ؛ لِمَکَانِکَ مِنَ اللّهِ».
قَالَ: «فَقَالَ لَهُ(11) مُوسی علیه السلام : فَمَا(12) هذَا الْبُرْنُسُ؟ قَالَ: بِهِ أَخْتَطِفُ(13) قُلُوبَ بَنِی آدَمَ، فَقَالَ(14) مُوسی: فَأَخْبِرْنِی بِالذَّنْبِ(15) الَّذِی(16) إِذَا(17) أَذْنَبَهُ(18) ابْنُ آدَمَ، اسْتَحْوَذْتَ عَلَیْهِ(19). قَالَ(20): إِذَا أَعْجَبَتْهُ نَفْسُهُ، وَ اسْتَکْثَرَ(21) عَمَلَهُ، وَ صَغُرَ فِی عَیْنِهِ(22) ذَنْبُهُ».
وَ قَالَ: «قَالَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ لِدَاوُدَ علیه السلام : یَا دَاوُدُ، بَشِّرِ الْمُذْنِبِینَ، وَ أَنْذِرِ الصِّدِّیقِینَ، قَالَ: کَیْفَ(23) أُبَشِّرُ الْمُذْنِبِینَ وَ أُنْذِرُ الصِّدِّیقِینَ؟ قَالَ: یَا دَاوُدُ، بَشِّرِ الْمُذْنِبِینَ أَنِّی أَقْبَلُ التَّوْبَةَ، وَ أَعْفُو عَنِ(24) الذَّنْبِ(25)، وَ أَنْذِرِ الصِّدِّیقِینَ أَلاَّ یُعْجَبُوا(26) بِأَعْمَالِهِمْ؛ فَإِنَّهُ لَیْسَ عَبْدٌ أَنْصِبُهُ(27) لِلْحِسَابِ إِلاَّ هَلَکَ».(28)
ص: 228
كارِ خيرى مى كند و شبه عُجب و خودبينى او را مى گيرد.
فرمود: حال نخستِ او كه حال خوف است بهتر است از حال عُجب او.
8- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
در اين ميان كه موسى (علیه السّلام) نشسته بود، ناگاه شيطان آمد و كلاه چند رنگى بر سر داشت و چون نزديك موسى (علیه السّلام) رسيد، كلاه خود را از سر برداشت و نزد موسى آمد و به آن حضرت سلام داد، موسى گفت: تو كيستى؟ در پاسخ گفت: من ابليسم گفت: توئى، خدا تو را به كسى نزديك نسازاد، گفت: من آمدم به شما سلام كنم براى مقامى كه نزد خدا دارى، فرمود كه: موسى به او گفت: اين كلاه چيست؟ گفت: با آن دل مردم را مى ربايم، موسى به او گفت:
به من خبر ده از گناهى كه چون آدمى زاده كند، تو بر او مسلّط مى شوى، پاسخ داد: هر گاه خود بين شود و كار خود را فزون شمارد و گناهش در چشم او كوچك جلوه كند و فرمود:
خدا عز و جل به داود (علیه السّلام) فرمود: اى داود! گنهكاران را مژده بده، و صدّيقان را بيم بده، عرض كرد: چگونه به گنهكاران، مژده بدهم و به صدّيقان بيم بدهم؟ فرمود: اى داود! به گنهكاران مژده بده كه من توبه پذيرم و از گناه درگذرم و به صدّيقان بيم بده كه مبادا به كردارِ خود عُجب كنند و خود بين شوند، زيرا هيچ بنده اى را من پاى حساب نكشم جز آنكه هلاك باشد.
ص: 229
بَابُ حُبِّ الدُّنْیَا وَ الْحِرْصِ عَلَیْهَا
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ دُرُسْتَ بْنِ أَبِی مَنْصُورٍ، عَنْ رَجُلٍ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ؛ وَ(1) هِشَامٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام (2)، قَالَ:
«رَأْسُ کُلِّ خَطِیئَةٍ حُبُّ الدُّنْیَا».(3)
2 . عَلِیٌّ(4)، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ بَشِیرٍ(5)، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَا ذِئْبَانِ ضَارِیَانِ(6) فِی غَنَمٍ قَدْ فَارَقَهَا(7) رِعَاوءُهَا(8) _ أَحَدُهُمَا فِی أَوَّلِهَا، وَ الاْآخَرُ فِی آخِرِهَا _ بِأَفْسَدَ(9) فِیهَا مِنْ حُبِّ الْمَالِ(10) وَ الشَّرَفِ(11) فِی دِینِ الْمُسْلِمِ».(12)
3. عَنْهُ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «مَا ذِئْبَانِ ضَارِیَانِ فِی غَنَمٍ لَیْسَ لَهَا رَاعٍ _ هذَا فِی أَوَّلِهَا، وَ هذَا فِی آخِرِهَا _ بِأَسْرَعَ فِیهَا مِنْ حُبِّ الْمَالِ(13) وَ الشَّرَفِ فِی دِینِ الْمُوءْمِنِ(14)».(15)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی الْخَزَّازِ(16)، عَنْ غِیَاثِ بْنِ إِبْرَاهِیمَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ الشَّیْطَانَ یُدِیرُ(17) ابْنَ آدَمَ فِی کُلِّ شَیْءٍ، فَإِذَا(18) أَعْیَاهُ(19)، جَثَمَ(20) لَهُ عِنْدَ الْمَالِ، فَأَخَذَ بِرَقَبَتِهِ».(21)
ص: 230
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
سر هر خطا، دوستى دنيا است.
2- از حمّاد بن بشير، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود: دو گرگ گرسنه و درنده كه به گله بى چوپان زنند، يكى از جلو و يكى از دنبال آن (و آن را محاصره كنند) زيانشان و تباهكاريشان بيشتر از دوستى دنيا و شرافت مآبى براى مسلمان نيست.
3- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
دو گرگ گرسنه و درنده در گله بى چوپان كه يكى از جلو و ديگرى از عقبِ گله در آن افتد (يعنى آن را به طور كلى محاصره كنند) زود آن را نابود نكنند از دوستى مال و شرافت مآبى در دين مسلمان.
4- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
به راستى شيطان آدمى زاده را در هر چيزى مى چرخاند (تا او را گمراه كند) و چون از او درمانده گرديد در برابر پول و مالِ دنيا جلو او را سخت مى بندد و گردن او را مى گيرد.
ص: 231
5. عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنْ أَبِی أُسَامَةَ زَیْدٍ(1): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ لَمْ یَتَعَزَّ بِعَزَاءِ اللّهِ(2)، تَقَطَّعَتْ نَفْسُهُ حَسَرَاتٍ عَلَی الدُّنْیَا؛ وَ مَنْ أَتْبَعَ(3) بَصَرَهُ(4) مَا فِی أَیْدِی النَّاسِ، کَثُرَ هَمُّهُ، وَ لَمْ 2 / 246
یَشْفِ غَیْظَهُ؛ وَ مَنْ لَمْ یَرَ(5) لِلّهِ(6) _ عَزَّ وَ جَلَّ _ عَلَیْهِ(7) نِعْمَةً إِلاَّ فِی مَطْعَمٍ أَوْ مَشْرَبٍ أَوْ مَلْبَسٍ، فَقَدْ قَصَرَ عَمَلُهُ(8)، ··· î وَ دَنَا عَذَابُهُ(9)».(10)
6. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ، عَنْ(11) یَعْقُوبَ بْنِ یزِیدَ، عَنْ زِیَادٍ الْقَنْدِیِّ، عَنْ أَبِی وَکِیعٍ، عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ السَّبِیعِیِّ، عَنِ الْحَارِثِ الاْءَعْوَرِ: عَنْ أَمِیرِ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ(12) صلی الله علیه و آله : إِنَّ(13) الدِّینَارَ وَ الدِّرْهَمَ أَهْلَکَا مَنْ کَانَ قَبْلَکُمْ ، وَ هُمَا مُهْلِکَاکُمْ».(14)
7. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یَحْیَی بْنِ عُقْبَةَ الاْءَزْدِیِّ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : مَثَلُ الْحَرِیصِ عَلَی الدُّنْیَا مَثَلُ(15) دُودَةِ الْقَزِّ، کُلَّمَا ازْدَادَتْ مِنَ الْقَزِّ(16) عَلی نَفْسِهَا لَفّاً، کَانَ أَبْعَدَ لَهَا مِنَ الْخُرُوجِ حَتّی تَمُوتَ غَمّاً».
وَ قَالَ(17) أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «أَغْنَی الْغِنی مَنْ لَمْ یَکُنْ لِلْحِرْصِ أَسِیراً» .
وَ قَالَ: «لاَ تُشْعِرُوا(18) قُلُوبَکُمُ الاِشْتِغَالَ بِمَا(19) قَدْ فَاتَ؛ فَتَشْغَلُوا(20) أَذْهَانَکُمْ عَنِ(21) الاِسْتِعْدَادِ لِمَا لَمْ یَأْتِ».(22)
ص: 232
5- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه با تسليت و دلجوئى خدا تسلّى نيابد و دلش آرام نشود، نفسش از افسوس و حسرت پى در پى بر دنيا بند آيد و هر كه ديده به دنبال آن دارد كه به دست مردمِ ديگر است، همّ و غمّ او فراوان شود، و سوز دلش درمان نپذيرد، و هر كه براى خدا عز و جل نعمتى نشناسد جز در خوردن و نوشيدن و جامه پوشيدن، محققاً كردارش كم و كوتاه و عذابش نزديك است (و به عذاب نزديك است خ ل).
6- از امير المؤمنين (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
راستى كه اشرفى طلا و پول نقره هلاك كردند كسانى را پيش از شما بودند و همان دو هلاك كننده شمايند.
7- از امام صادق (علیه السّلام) كه امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
نمونه آزمند بر دنيا نمونه كرم ابريشم است كه هر چه بيشتر ابريشم بر خود مى تابد و مى پيچد، راه بيرون شدن خود را دورتر و بسته تر مى نمايد تا از غم و اندوه مى ميرد.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: بهترين توانگرى و بى نيازى اين است كه كسى گرفتار آزمندى نباشد.
و فرمود (علیه السّلام) دل را در پى آنچه از دست رفته روانه نكنيد، تا فكر خود را از آمادگى براى آنچه هنوز نيامده است، باز داريد.
ص: 233
8 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ وَ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً(1)، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ،عَنْ سُلَیْمَانَ الْمِنْقَرِیِّ، عَنْ عَبْدِ الرَّزَّاقِ بْنِ هَمَّامٍ، عَنْ مَعْمَرِ بْنِ رَاشِدٍ، عَنِ الزُّهْرِیِّ(2) مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمِ بْنِ عُبَیْدِ اللّهِ(3)، قَالَ: سُئِلَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام : أَیُّ الاْءَعْمَالِ أَفْضَلُ عِنْدَ اللّهِ(4)؟
قَالَ(5): «مَا مِنْ عَمَلٍ بَعْدَ مَعْرِفَةِ اللّهِ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ وَ مَعْرِفَةِ ··· î رَسُولِهِ(6) صلی الله علیه و آله أَفْضَلَ مِنْ بُغْضِ الدُّنْیَا؛ فَإِنَّ(7) لِذلِکَ لَشُعَباً(8) کَثِیرَةً، وَ لِلْمَعَاصِی شُعَبٌ(9) : فَأَوَّلُ مَا عُصِیَ اللّهُ بِهِ الْکِبْرُ(10) ، مَعْصِیَةُ إِبْلِیسَ(11) حِینَ(12) «أَبی وَ اسْتَکْبَرَ وَ کَانَ مِنَ الْکَافِرِینَ»(13).
ثُمَّ الْحِرْصُ ، وَ هِیَ (14) مَعْصِیَةُ آدَمَ وَ حَوَّاءَ علیهماالسلام حِینَ قَالَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ لَهُمَا: «فَکُلا(15) مِنْ حَیْثُ شِئْتُما وَ لا تَقْرَبا هذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَکُونا مِنَ الظّالِمِینَ»(16) فَأَخَذَا مَا لاَ حَاجَةَ بِهِمَا إِلَیْهِ، فَدَخَلَ ذلِکَ عَلی ذُرِّیَّتِهِمَا إِلی یَوْمِ الْقِیَامَةِ، وَ ذلِکَ(17) أَنَّ أَکْثَرَ مَا یَطْلُبُ ابْنُ آدَمَ مَا لاَ حَاجَةَ بِهِ إِلَیْهِ.
ثُمَّ الْحَسَدُ ، وَ هِیَ مَعْصِیَةُ ابْنِ آدَمَ حَیْثُ حَسَدَ أَخَاهُ، فَقَتَلَهُ، فَتَشَعَّبَ مِنْ ذلِکَ: حُبُّ النِّسَاءِ، وَ حُبُّ الدُّنْیَا، وَ حُبُّ الرِّئَاسَةِ، وَ حُبُّ الرَّاحَةِ، وَ حُبُّ الْکَلاَمِ، وَ حُبُّ الْعُلُوِّ وَ الثَّرْوَةِ؛ فَصِرْنَ سَبْعَ خِصَالٍ، فَاجْتَمَعْنَ کُلُّهُنَّ فِی حُبِّ الدُّنْیَا، فَقَالَتِ(18) الاْءَنْبِیَاءُ وَ الْعُلَمَاءُ بَعْدَ مَعْرِفَةِ ذلِکَ : حُبُّ الدُّنْیَا رَأْسُ کُلِّ خَطِیئَةٍ؛ وَ الدُّنْیَا دُنْیَاءَانِ: دُنْیَا بَلاَغٍ (19) ، وَ دُنْیَا مَلْعُونَةٍ».(20)
ص: 234
8- زهرى گويد: از على بن الحسين (علیه السّلام) پرسش شد كه كدام از اعمال بهتر است؟ در پاسخ فرمود: پس از شناختن خدا عز و جل و شناختن رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) عملى بهتر از بغض دنيا نيست و به راستى كه آن شعبه هاى بسيارى دارد و معاصى هم شعبه هاى بسيارى دارند.
اول چيزى كه خدا به وسيله آن نافرمانى شد: كبر و سربزرگى بود، گناه ابليس هنگامى كه سرباز زد و سر بزرگى كرد و از كافرين شد، سپس حرص است و آن گناه آدم و حوا است (علیه السّلام) هنگامى كه خدا عز و جل به آنها فرمود (35 سوره بقره): «بخوريد از هرجا كه خواهيد و نزديك نشويد به اين درخت تا از ستمكاران باشيد» و آن دو دنبال چيزى رفتند كه بدان نيازى نبود و اين خوى در نژادِ آنها در آمد تا به روز رستاخيز و اين است كه بيشتر آنچه آدمى زاده به جستجوى آن است چيزى است كه بدان نياز ندارد، سپس حسد است و اين گناهِ پسر آدم است هنگامى كه حسد ورزيد به برادر خود و او را كشت و از اين است كه شعبه هائى پديد آيد از دوستى زنان و دوستى دنيا و دوستى رياست و راحت طلبى و حبّ سخنورى و گفتار و حبّ برترى و ثروت و اين خود هفت خصلت شد كه همه آنها در حبّ دنيا فراهم هستند و پيغمبران و دانشمندان پس از فهميدن آن گفته اند:
حبّ دنيا سر هر گناهى است، و دنيا دو دنيا است: دنياى به اندازه ضرورت زندگى و دنياى ملعون.
ص: 235
9 . وَ بِهذَا الاْءِسْنَادِ، عَنِ الْمِنْقَرِیِّ، عَنْ حَفْصِ بْنِ غِیَاثٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «فِی مُنَاجَاةِ مُوسی علیه السلام : یَا مُوسی، إِنَّ(1) الدُّنْیَا دَارُ عُقُوبَةٍ، عَاقَبْتُ فِیهَا(2) آدَمَ عِنْدَ خَطِیئَتِهِ(3)، وَ جَعَلْتُهَا مَلْعُونَةً، مَلْعُونٌ مَا فِیهَا إِلاَّ مَا کَانَ فِیهَا لِی؛ یَا مُوسی، إِنَّ عِبَادِیَ الصَّالِحِینَ زَهِدُوا فِی الدُّنْیَا بِقَدْرِ عِلْمِهِمْ، وَ سَائِرَ الْخَلْقِ
رَغِبُوا فِیهَا بِقَدْرِ جَهْلِهِمْ؛ وَ مَا مِنْ أَحَدٍ عَظَّمَهَا فَقَرَّتْ عَیْنَاهُ(4) فِیهَا(5)، وَ لَمْ یُحَقِّرْهَا أَحَدٌ إِلاَّ انْتَفَعَ بِهَا».(6)
10 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ أَبِی جَمِیلَةَ، عَنْ مُحَمَّدٍ الْحَلَبِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَا ذِئْبَانِ ضَارِیَانِ(7) فِی غَنَمٍ قَدْ فَارَقَهَا رِعَاوءُهَا(8) _ وَاحِدٌ فِی أَوَّلِهَا، وَ هذَا(9) فِی آخِرِهَا _ بِأَفْسَدَ فِیهَا مِنْ حُبِّ الْمَالِ(10) وَ الشَّرَفِ فِی دِینِ الْمُسْلِمِ».(11)
11 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ الْعَبَّاسِ، عَنْ سَعِیدِ بْنِ جَنَاحٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ سَعِیدٍ، عَنْ عَبْدِ الْحَمِیدِ(12) بْنِ عَلِیٍّ الْکُوفِیِّ، عَنْ مُهَاجِرٍ الاْءَسَدِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَرَّ عِیسَی بْنُ مَرْیَمَ علیه السلام عَلی قَرْیَةٍ قَدْ مَاتَ أَهْلُهَا وَ طَیْرُهَا وَ دَوَابُّهَا، فَقَالَ: أَمَا إِنَّهُمْ لَمْ یَمُوتُوا إِلاَّ بِسَخْطَةٍ(13)، وَ لَوْ مَاتُوا(14) مُتَفَرِّقِینَ لَتَدَافَنُوا.
فَقَالَ الْحَوَارِیُّونَ: یَا رُوحَ اللّهِ وَ کَلِمَتَهُ، ادْعُ اللّهَ أَنْ یُحْیِیَهُمْ لَنَا، فَیُخْبِرُونَا مَا کَانَتْ(15) أَعْمَالُهُمْ؟ فَنَجْتَنِبَهَا(16) .
فَدَعَا عِیسی علیه السلام رَبَّهُ(17)، فَنُودِیَ مِنَ الْجَوِّ: أَنْ نَادِهِمْ، فَقَامَ عِیسی علیه السلام بِاللَّیْلِ
ص: 236
9- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
اى موسى! به راستى دنيا خانه كيفر است، من آدم را براى خطائى كه كرد در آن، كيفر دادم و آن را ملعونه نام نهادم، هر چه در آن است ملعون است جز آنچه كه در آن براى من باشد.
اى موسى! راستى كه بنده هاى شايسته و خوبم به اندازه دانشِ خود به دنيا بى رغبت هستند و مردمِ ديگر به اندازه نادانى و جهلِ خود بدان رغبت دارند و كسى نباشد كه آن را بزرگ شمارد كه چشمش در آن روشن شود و هيچ كس آن را خوار و زبون نشمرد جز آنكه بدان بهره مند شد.
10- در حديث (1) باب، ترجمه شده است.
11- از مهاجر اسدى، از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود: عيسى بن مريم به يك آبادى گذر كرد كه اهل آن با هر چه پرنده و جاندار داشته يك جا مرده بودند، پس فرمود: هلا به راستى اينها نمرده اند جز به خشم و عذاب، و اگر به تدريج مرده بودند، يك ديگر را به خاك سپرده بودند، حواريون گفتند: اى روح اللَّه و كلمة اللَّه! به درگاه خدا دعا كن آنها را براى ما زنده كند و به ما گزارش دهند كه كردار آنان چه بوده است (كه بدين كيفر رسيده اند) تا ما از آن دورى كنيم، عيسى آن را از پروردگار خود درخواست كرد و از فضا بدو فرياد شد كه: آنان را فرياد كن، عيسى در شب بر يك تپه اى از زمين برآمد و فرمود: اى مردم! اين آبادى و يك تن از ميان
ص: 237
عَلی شَرَفٍ مِنَ الاْءَرْضِ، فَقَالَ: یَا أَهْلَ هذِهِ(1) الْقَرْیَةِ، فَأَجَابَهُ مِنْهُمْ مُجِیبٌ: لَبَّیْکَ یَا رُوحَ اللّهِ وَ کَلِمَتَهُ(2)، فَقَالَ: وَیْحَکُمْ، مَا کَانَتْ أَعْمَالُکُمْ؟ قَالَ: عِبَادَةَ(3) الطَّاغُوتِ، وَ حُبَّ الدُّنْیَا مَعَ خَوْفٍ قَلِیلٍ، وَ أَمَلٍ بَعِیدٍ(4)، وَ غَفْلَةٍ فِی لَهْوٍ(5) وَ لَعِبٍ.
فَقَالَ: کَیْفَ کَانَ حُبُّکُمْ لِلدُّنْیَا(6)؟ قَالَ: کَحُبِّ الصَّبِیِّ لاِءُمِّهِ، إِذَا أَقْبَلَتْ عَلَیْنَا فَرِحْنَا وَ سُرِرْنَا، وَ إِذَا أَدْبَرَتْ عَنَّا(7) بَکَیْنَا وَ حَزِنَّا.
قَالَ: کَیْفَ(8) کَانَتْ(9) عِبَادَتُکُمْ لِلطَّاغُوتِ؟ قَالَ: الطَّاعَةُ لاِءَهْلِ الْمَعَاصِی.
قَالَ: کَیْفَ کَانَ(10) عَاقِبَةُ أَمْرِکُمْ؟ قَالَ: بِتْنَا لَیْلَةً(11) فِی عَافِیَةٍ، وَ أَصْبَحْنَا فِی الْهَاوِیَةِ، فَقَالَ: وَ مَا الْهَاوِیَةُ؟ فَقَالَ(12): سِجِّینٌ(13).
قَالَ: وَمَا(14) سِجِّینٌ(15)؟ قَالَ: جِبَالٌ مِنْ جَمْرٍ تُوقَدُ عَلَیْنَا إِلی یَوْمِ الْقِیَامَةِ.
قَالَ: فَمَا قُلْتُمْ، وَ مَا قِیلَ لَکُمْ؟ قَالَ: قُلْنَا: رُدَّنَا إِلَی الدُّنْیَا فَنَزْهَدَ فِیهَا، قِیلَ لَنَا: کَذَبْتُمْ(16).
قَالَ: وَیْحَکَ، کَیْفَ(17) لَمْ یُکَلِّمْنِی غَیْرُکَ مِنْ بَیْنِهِمْ؟ قَالَ: یَا رُوحَ اللّهِ(18)، إِنَّهُمْ(19) مُلْجَمُونَ(20) بِلِجَامٍ(21) مِنْ نَارٍ بِأَیْدِی مَلاَئِکَةٍ غِلاَظٍ شِدَادٍ، وَ إِنِّی(22) کُنْتُ فِیهِمْ وَ لَمْ أَکُنْ مِنْهُمْ(23)، فَلَمَّا نَزَلَ الْعَذَابُ عَمَّنِی مَعَهُمْ، فَأَنَا مُعَلَّقٌ بِشَعْرَةٍ عَلی شَفِیرِ جَهَنَّمَ(24) لاَ أَدْرِی أُکَبْکَبُ(25) فِیهَا، أَمْ أَنْجُو مِنْهَا؟
فَالْتَفَتَ عِیسی علیه السلام إِلَی الْحَوَارِیِّینَ، فَقَالَ: یَا أَوْلِیَاءَ اللّهِ، أَکْلُ الْخُبْزِ الْیَابِسِ بِالْمِلْحِ الْجَرِیشِ(26)، وَ النَّوْمُ عَلَی الْمَزَابِلِ(27) خَیْرٌ کَثِیرٌ مَعَ عَافِیَةِ الدُّنْیَا وَ الاْآخِرَةِ».(28)
ص: 238
آنها به او پاسخ گفت: پرستش طاغوت و دوستى دنيا به همراه ترس اندك (از خدا) و آرزوى دور و دراز و غفلت در سرگرمى و بازى، پس عيسى (علیه السّلام) فرمود: دوستى شما با دنيا چگونه بود و چه اندازه دنيا طلب بوديد؟ در پاسخ گفت: به اندازه دوستى كودك در باره مادرش، هر گاه به ما رو مى آورد شاد و خرسند مى شديم و چون به ما رو مى كرد مى گريستيم و غمناك مى شديم. فرمود: پرستش شما از طاغوت چگونه بود؟ در پاسخ گفت: از گنهكاران فرمانبرى داشتيم.
فرمود: سرانجام كارِ شما چه شد و به كجا كشيد؟ در پاسخ گفت:
شب را در عافيت و خوشى به سر برديم و بامدادان در هاويه افتاديم.
فرمود: هاويه چيست؟ در پاسخ گفت: سجّين است، فرمود: سجّين چيست؟ در پاسخ گفت: كوههائى از آتش تافته و شعله ور كه تا روز رستاخيز بر ما فروزان است، فرمود: چه گفتيد و چه با شما گفتند؟ در پاسخ گفت: گفتيم ما را برگردانيد به دنيا تا در آن زهد در پيش گيريم و به ما گفته شد: دروغ مى گوئيد. فرمود: واى بر تو، چگونه جز تو ديگرى از ميان آنها با من سخن نگفت؟ در پاسخ گفت:
يا روح اللَّه! همه را مهار و لگام آتشين بر دهان است و به دست فرشته هاى سخت و تند گرفتارند و راستش من در ميان آنها به سر مى بردم و از آنها نبودم و چون عذاب فرود آمد، مرا هم در گرفت به همراه آنها، من هم با يك مو بر لبه دوزخ آويزانم و نمى دانم كه در آن معلّق زنم يا از آن رهائى يابم. عيسى رو به حواريون كرد و فرمود: اى دوستان خدا! نان خشك با نمكِ زبر و خوابيدن بر زباله دانها خير بسيارى است با اينكه عافيت دنيا و آخرت را تأمين كند.
ص: 239
12 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَا فَتَحَ(1) اللّهُ عَلی عَبْدٍ بَاباً مِنْ أَمْرِ(2) الدُّنْیَا إِلاَّ فَتَحَ اللّهُ(3)
عَلَیْهِ مِنَ الْحِرْصِ مِثْلَهُ(4)».(5)
13 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ(6) الْمِنْقَرِیِّ، عَنْ حَفْصِ بْنِ غِیَاثٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ عِیسَی بْنُ مَرْیَمَ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ : تَعْمَلُونَ لِلدُّنْیَا وَ أَنْتُمْ تُرْزَقُونَ فِیهَا بِغَیْرِ عَمَلٍ، وَ لاَ تَعْمَلُونَ لِلاْآخِرَةِ وَ أَنْتُمْ لاَ تُرْزَقُونَ فِیهَا إِلاَّ بِالْعَمَلِ، وَیْلَکُمْ عُلَمَاءَ سَوْءٍ، الاْءَجْرَ تَأْخُذُونَ(7)، وَ الْعَمَلَ تُضَیِّعُونَ، یُوشِکُ رَبُّ الْعَمَلِ أَنْ یُقْبَلَ(8) عَمَلُهُ، وَ یُوشِکُ(9) أَنْ یُخْرَجُوا(10) مِنْ ضِیقِ الدُّنْیَا إِلی ظُلْمَةِ الْقَبْرِ، کَیْفَ یَکُونُ مِنْ أَهْلِ الْعِلْمِ مَنْ هُوَ فِی مَسِیرِهِ إِلی آخِرَتِهِ وَ هُوَ مُقْبِلٌ عَلی دُنْیَاهُ، وَ مَا یَضُرُّهُ أَحَبُّ إِلَیْهِ مِمَّا یَنْفَعُهُ؟!».(11)
14. عَنْهُ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَمْرٍو(12) _ فِیمَا أَعْلَمُ _ عَنْ أَبِی عَلِیٍّ الْحَذَّاءِ، عَنْ حَرِیزٍ، عَنْ زُرَارَةَ وَ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «أَبْعَدُ مَا یَکُونُ الْعَبْدُ مِنَ اللّهِ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ : إِذَا(13) لَمْ یُهِمَّهُ(14) إِلاَّ بَطْنُهُ وَ فَرْجُهُ».(15)
15. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ وَ عَبْدِ الْعَزِیزِ الْعَبْدِیِّ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ أَبِی یَعْفُورٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسی(16) وَ الدُّنْیَا أَکْبَرُ هَمِّهِ، جَعَلَ اللّهُ تَعَالَی الْفَقْرَ بَیْنَ عَیْنَیْهِ، وَ شَتَّتَ أَمْرَهُ، وَ لَمْ یَنَلْ مِنَ
ص: 240
12- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
خدا بر بنده اى درى از دنيا نگشايد جز آنكه بر او درى از حرص به مانند آن گشايد.
13- از امام صادق (علیه السّلام) كه عيسى بن مريم (علیه السّلام) فرمود:
براى دنيا كار مى كنيد با اينكه در آن به شما روزى داده شود بى كار و عمل، و براى آخرت كار نمى كنيد با آنكه در آخرت به شما روزى داده نشود جز در برابر كردار، واى بر شما، علماى بدكردار، مزد را دريافت كنيد و كار را ضايع سازيد، صاحب كار نزديك است به اينكه كار را بپذيرد (كار خود را پس بگيرد خ ل) و نزديك است كه كارگران از تنگناى دنيا به تاريكى گور بروند.
چگونه كسى دانشمند باشد كه در راه آخرت است و رو به دنيا دارد و آنچه به او زيان رساند، نزد او محبوب تر است از آنچه به او سود رساند؟ 14- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
دورترين حالى كه بنده از خداى عز و جل دارد، اين است كه جز شكم و فرجِ خود همّ و همّتى ندارد.
15- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه بامداد و شام كند و اكبر همّ او دنيا باشد، خدا تعالى فقر و پريشانى را جلو چشمش نهد و كارش را پريشان سازد و از دنيا نرسد مگر بدان چه خدا قسمتِ او كرده است و هر كه بامداد كند و
ص: 241
الدُّنْیَا إِلاَّ مَا قُسِمَ(1) لَهُ؛ وَ مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسی وَ الاْآخِرَةُ أَکْبَرُ هَمِّهِ، جَعَلَ اللّهُ(2) الْغِنی(3) فِی قَلْبِهِ، وَ جَمَعَ لَهُ أَمْرَهُ(4)».(5)
16. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنِ ابْنِ سِنَانٍ، عَنْ حَفْصِ بْنِ قُرْطٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ کَثُرَ(6) اشْتِبَاکُهُ(7) بِالدُّنْیَا(8)، کَانَ أَشَدَّ لِحَسْرَتِهِ عِنْدَ فِرَاقِهَا».(9)
17 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَبْدِ الْعَزِیزِ الْعَبْدِیِّ، عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَنْ تَعَلَّقَ قَلْبُهُ بِالدُّنْیَا(10) تَعَلَّقَ قَلْبُهُ(11) بِثَلاَثِ خِصَالٍ: هَمٍّ لاَ یَفْنی(12)، وَ أَمَلٍ لاَ یُدْرَکُ، وَ رَجَاءٍ لاَ یُنَالُ».(13)
بَابُ الطَّمَعِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَسَّانَ، عَمَّنْ حَدَّثَهُ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَا أَقْبَحَ بِالْمُوءْمِنِ أَنْ تَکُونَ (14) لَهُ رَغْبَةٌ تُذِلُّهُ». (15)
2. عَنْهُ(16)، عَنْ أَبِیهِ: عَمَّنْ ذَکَرَهُ بَلَغَ بِهِ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «بِئْسَ الْعَبْدُ عَبْدٌ(17) لَهُ طَمَعٌ یَقُودُهُ، وَ بِئْسَ الْعَبْدُ عَبْدٌ لَهُ رَغْبَةٌ تُذِلُّهُ».(18)
ص: 242
شامگاهان نمايد و آخرت مهمّ اكبر او باشد، خدا در دلش توانگرى و بى نيازى مقرر سازد و كار زندگى او را جمع و فراهم نمايد.
16- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه بيشتر آلوده به دنيا است، هنگام جدا شدن از آن، افسوسش بيشتر و سخت تر است.
17- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه دل به دنيا دهد، دل را گرو سه خصلت ساخته است و بدانها پرداخته: همّى كه به آخر نرسد و آرزوئى كه به دست نيايد و اميدى كه برآورده نگردد.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
وه چه زشت است براى مؤمن كه ميل و رغبتى در او باشد كه او را خوار كند.
2- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
چه بد بنده اى است آن بنده كه طمع او را مى كشاند و چه بد بنده اى است بنده اى كه ميل و رغبت او را خوار مى كند.
ص: 243
3. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ(1)، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْمِنْقَرِیِّ، عَنْ عَبْدِ الرَّزَّاقِ، عَنْ مَعْمَرٍ، عَنِ الزُّهْرِیِّ، قَالَ: قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام : «رَأَیْتُ الْخَیْرَ کُلَّهُ قَدِ اجْتَمَعَ فِی قَطْعِ الطَّمَعِ عَمَّا فِی أَیْدِی النَّاسِ(2)».(3)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ(4)، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ(5)، عَنْ عَلِیِّ بْنِ سُلَیْمَانَ بْنِ رُشَیْدٍ(6)، عَنْ مُوسَی بْنِ سَلاَّمٍ، عَنْ سَعْدَانَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: قُلْتُ لَهُ : مَا(7) الَّذِی یُثْبِتُ الاْءِیمَانَ فِی الْعَبْدِ؟ قَالَ: «الْوَرَعُ» . وَ الَّذِی یُخْرِجُهُ(8) مِنْهُ؟ قَالَ(9): «الطَّمَعُ».(10)
بَابُ الْخُرْقِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنْ أَبِیهِ، عَمَّنْ حَدَّثَهُ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ أَبِی لَیْلی: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ قُسِمَ لَهُ الْخُرْقُ (11)، حُجِبَ (12)عَنْهُ الاْءِیمَانُ». (13)
2 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ، عَنْ جَابِرٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : لَوْ کَانَ الْخُرْقُ خَلْقاً یُری، مَا کَانَ شَیْءٌ (14) مِمَّا خَلَقَ(15) اللّهُ أَقْبَحَ مِنْهُ».(16)
ص: 244
3- على بن الحسين (علیه السّلام) فرمود:
من همه خير را در اين ديدم كه بايد طمع از هر چه در دست مردم است بريد.
4- از سعدان، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: چيست كه در بنده ايمان را پايدار كند؟ فرمود: ورع و پارسائى، و آنچه كه بنده را از ايمان بيرون برد چيست؟ فرمود: طمع است.
1- از امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
هر كه ناسازگارى بهره او گردد، ايمان از وى در پسِ پرده شود.
2- فرمود (علیه السّلام): رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است:
اگر ناسازگارى در برابر چشم مجسّم شود، آفريده اى از آن زشت تر نباشد.
ص: 245
بَابُ سُوءِ الْخُلُقِ
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ سُوءَ الْخُلُقِ لَیُفْسِدُ (1) الْعَمَلَ، کَمَا یُفْسِدُ الْخَلُّ الْعَسَلَ». (2)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ النَّبِیُّ (3)صلی الله علیه و آله : أَبَی اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ لِصَاحِبِ الْخُلُقِ السَّیِّئِ بِالتَّوْبَةِ، قِیلَ: وَ کَیْفَ ذَاکَ (4) یَا رَسُولَ اللّهِ؟ قَالَ: لاِءَنَّهُ (5)إِذَا تَابَ مِنْ ذَنْبٍ، وَقَعَ فِی ذَنْبٍ أَعْظَمَ مِنْهُ». (6)
3. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ سُوءَ الْخُلُقِ لَیُفْسِدُ (7)الاْءِیمَانَ، کَمَا یُفْسِدُ الْخَلُّ الْعَسَلَ(8)».(9)
4 . عَنْهُ(10)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ بْنِ بَزِیعٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ غَالِبٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ سَاءَ(11) خُلُقُهُ، عَذَّبَ نَفْسَهُ».(12)
5. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ
ص: 246
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
بد خلقى، كردار را تباه سازد چنانچه سركه عسل را.
2- فرمود (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است:
خدا عز و جل براى بدخلق توبه نخواسته، عرض شد: يا رسول اللَّه! آن چگونه باشد؟ پاسخ داد: زيرا هر گاه از گناهى توبه كند، در گناه بزرگ ترى افتد.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
به راستى كه بدخلقى هر آينه ايمان را تباه كند چونان كه سركه عسل را.
4- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه بد خلق است، خود را شكنجه كند.
5- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
ص: 247
عَبْدِ الْحَمِیدِ، عَنْ یَحْیَی بْنِ عَمْرٍو، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «أَوْحَی اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ إِلی بَعْضِ أَنْبِیَائِهِ: الْخُلُقُ السَّیِّئُ یُفْسِدُ الْعَمَلَ، کَمَا یُفْسِدُ الْخَلُّ الْعَسَلَ».(1)
بَابُ السَّفَهِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ(2)، عَنْ شَرِیفِ بْنِ سَابِقٍ، عَنِ الْفَضْلِ بْنِ أَبِی قُرَّةَ(3):
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ السَّفَهَ(4) خُلُقُ لَئِیمٍ(5)، یَسْتَطِیلُ(6) عَلی مَنْ هُوَ(7) دُونَهُ، وَ یَخْضَعُ لِمَنْ هُوَ(8) فَوْقَهُ».(9)
2 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ، عَنْ أَبِی الْمَغْرَاءِ، عَنِ الْحَلَبِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «لاَ تَسْفَهُوا(10)؛ فَإِنَّ أَئِمَّتَکُمْ لَیْسُوا بِسُفَهَاءَ».
وَ قَالَ(11) أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَنْ کَافَأَ(12) السَّفِیهَ بِالسَّفَهِ، فَقَدْ رَضِیَ بِمَا(13) أَتی(14) إِلَیْهِ حَیْثُ(15) احْتَذی(16) مِثَالَهُ».(17)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ:
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ مُوسی علیه السلام فِی رَجُلَیْنِ یَتَسَابَّانِ، فَقَالَ(18):
ص: 248
خدا به يكى از پيغمبرانش وحى كرد كه: بد خلقى، ايمان را تباه كند چنان كه سركه عسل را.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
راستى سفاهتِ خلق، شخص پستى است كه بر هر زير دستى، گردن فرازى كند و براى هر بالادستى زبونى كند.
2- از حلبى كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
سفاهت نكنيد، زيرا پيشوايانِ شما سفيه نيستند.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: هر كه سفيه را با سفاهت عوض دهد، آنچه بر سر او آيد براى خود پسنديده است چون كه به مانند او رفتار كرده است.
3- از عبد الرحمن بن حجّاج، از امام كاظم (علیه السّلام) كه در باره دو مردى كه به هم دشنام مى دادند فرمود:
آنكه آغاز به دشنام كرده است ستمكارتر است و گناهِ
ص: 249
«الْبَادِئُ مِنْهُمَا أَظْلَمُ، وَ وِزْرُهُ وَ وِزْرُ صَاحِبِهِ عَلَیْهِ مَا لَمْ یَتَعَدَّ الْمَظْلُومُ(1)».(2)
4 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیی(3)، عَنْ عِیصِ بْنِ الْقَاسِمِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ أَبْغَضَ خَلْقِ اللّهِ عَبْدٌ اتَّقَی النَّاسُ لِسَانَهُ(4)».(5)
بَابُ الْبَذَاءِ(6)
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ أَبِی الْمَغْرَاءِ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ:(7) «مِنْ عَلاَمَاتِ(8) شِرْکِ(9) الشَّیْطَانِ _ الَّذِی لاَ یُشَکُّ(10) فِیهِ _ أَنْ یَکُونَ فَحَّاشاً(11) لاَ یُبَالِی مَا(12) قَالَ، وَ لاَ مَا قِیلَ(13) فِیهِ».(14)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : إِذَا رَأَیْتُمُ الرَّجُلَ لاَ یُبَالِی مَا قَالَ(15)، وَ لاَ مَا قِیلَ لَهُ(16)، فَإِنَّهُ لِغَیَّةٍ(17) أَوْ شِرْکِ شَیْطَانٍ».(18)
3 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَیْنَةَ، عَنْ أَبَانِ بْنِ أَبِی عَیَّاشٍ، عَنْ
ص: 250
خودش و طرفش به گردن او است تا آنجا كه ستم شده از حدّ نگذرد.
4- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
راستى مبغوض ترين خلق خدا بنده اى است كه مردم از زبانش حذر كنند.
1- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
از نشانه هاى شرك شيطان كه در آن ترديدى نيست اين است كه كسى فحّاش باشد و باكى نداشته باشد كه چه گويد و چه به او گويند.
2- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
چون ديديد مردى در باره هر چه گويد و به او گفته شود باكى ندارد، راستش اين است كه از زنا است يا از شرك شيطان.
3- از امير المؤمنين (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: به راستى خدا حرام كرده است بهشت را بر هر فحّاش و بى آبرو و كم شرم كه
ص: 251
سُلَیْمِ بْنِ قَیْسٍ: عَنْ أَمِیرِ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : إِنَّ اللّهَ حَرَّمَ الْجَنَّةَ(1) عَلی کُلِّ فَحَّاشٍ بَذِیءٍ(2)، قَلِیلِ الْحَیَاءِ، لاَ یُبَالِی مَا قَالَ، وَ لاَ مَا قِیلَ لَهُ(3)؛ فَإِنَّکَ إِنْ فَتَّشْتَهُ لَمْ تَجِدْهُ(4) إِلاَّ لِغَیَّةٍ(5) أَوْ(6) شِرْکِ شَیْطَانٍ(7).
فَقِیلَ(8): یَا رَسُولَ اللّهِ، وَ فِی النَّاسِ شِرْکُ شَیْطَانٍ؟ فَقَالَ رَسُولُ اللّهِ(9) صلی الله علیه و آله : أَ مَا تَقْرَأُ قَوْلَ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ شارِکْهُمْ فِی الاْءَمْوالِ وَ الاْءَوْلادِ»(10)؟»
قَالَ: وَ سَأَلَ رَجُلٌ فَقِیهاً(11): هَلْ فِی النَّاسِ مَنْ لاَ یُبَالِی مَا قِیلَ لَهُ؟
قَالَ: «مَنْ تَعَرَّضَ لِلنَّاسِ یَشْتِمُهُمْ(12) وَ هُوَ(13) یَعْلَمُ أَنَّهُمْ لاَ یَتْرُکُونَهُ، فَذلِکَ الَّذِی(14) لاَ یُبَالِی مَا قَالَ(15)، وَ لاَ مَا قِیلَ فِیهِ(16)».(17)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ أَبِی جَمِیلَةَ یَرْفَعُهُ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ یُبْغِضُ الْفَاحِشَ الْمُتَفَحِّشَ(18)».(19)
5 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ(20)، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ، عَنْ عَمْرِو بْنِ نُعْمَانَ(21) الْجُعْفِیِّ، قَالَ:
کَانَ(22) لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام صَدِیقٌ لاَ یَکَادُ یُفَارِقُهُ إِذَا ذَهَبَ مَکَاناً، فَبَیْنَمَا(23) هُوَ یَمْشِی مَعَهُ فِی الْحَذَّائِینَ(24)، وَ مَعَهُ غُلاَمٌ لَهُ سِنْدِیٌّ یَمْشِی خَلْفَهُمَا ، إِذَا(25) الْتَفَتَ الرَّجُلُ یُرِیدُ غُلاَمَهُ _ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ _ فَلَمْ یَرَهُ، فَلَمَّا نَظَرَ(26) فِی الرَّابِعَةِ، قَالَ(27): یَا ابْنَ الْفَاعِلَةِ، أَیْنَ کُنْتَ؟ قَالَ(28): فَرَفَعَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَدَهُ، فَصَکَّ(29) بِهَا جَبْهَةَ نَفْسِهِ، ثُمَّ قَالَ: «سُبْحَانَ اللّهِ! تَقْذِفُ(30) أُمَّهُ؟! قَدْ کُنْتُ أَری(31) أَنَّ(32) لَکَ
ص: 252
باك ندارد چه بگويد و چه به او گفته شود، زيرا راستى چون از او بازرسى كنى يا از زنا است يا از شرك شيطان است، عرض شد:
يا رسول اللَّه! در ميان مردم شرك شيطان هم هست؟ رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: گفته خدا عز و جل را نخواندى (64 سوره اسراء):
«و تو اى شيطان شريك آنها باش در دارائى و فرزند».
راوى گويد: مردى از فقيهى پرسيد كه آيا در ميان مردم كسى است كه باك ندارد هر چه در باره او گويند؟ در پاسخ گفت:
هر كه به مردم دست اندازد و به آنها دشنام گويد و مى داند كه او را رها نكنند، اين است كسى كه باك نمى دارد چه گويد و چه در باره او گويند.
4- از امام باقر (علیه السّلام) كه فرمود:
به راستى خدا دشمن دارد دشنام گو و دشنام جو را.
5- از عمرو بن نعمان جعفى گويد: براى امام صادق (علیه السّلام) دوستى بود كه از او جدا نمى شد به هر جا كه مى رفت، و روزى در بازار كفش دوزان به همراه آن حضرت بود و پشت سرِ خود يك غلام سندى به همراه داشت، تا سه بار رو به دنبالِ خود كرد و غلام خود را مى خواست، و هر بار او را نديد و در بار چهارم كه او را ديد، گفت: اى زنا زاده! كجا بودى؟ امام سر برداشت و دست به پيشانى خود گرفت و فرمود: سبحان اللَّه، مادرش را به زنا متّهم كنى؟ من پنداشتم تو خوددار و پارسائى و اكنون پديدار است كه با ورع و پارسا
ص: 253
وَرَعاً، فَإِذا لَیْسَ لَکَ وَرَعٌ».
فَقَالَ: جُعِلْتُ فِدَاکَ، إِنَّ أُمَّهُ سِنْدِیَّةٌ مُشْرِکَةٌ، فَقَالَ: «أَمَا عَلِمْتَ أَنَّ لِکُلِّ أُمَّةٍ نِکَاحاً؟ تَنَحَّ عَنِّی» قَالَ: فَمَا رَأَیْتُهُ یَمْشِی مَعَهُ حَتّی فَرَّقَ الْمَوْتُ بَیْنَهُمَا(1).(2)
وَ فِی رِوَایَةٍ أُخْری: «إِنَّ لِکُلِّ أُمَّةٍ نِکَاحاً یَحْتَجِزُونَ(3) بِهِ مِنَ(4) الزِّنی».(5)
6. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنِ ابْنِ أُذَیْنَةَ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله (6): إِنَّ الْفُحْشَ لَوْ کَانَ مِثَالاً(7)، لَکَانَ مِثَالَ سَوْءٍ».(8)
7. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «کَانَ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ رَجُلٌ، فَدَعَا اللّهَ أَنْ یَرْزُقَهُ غُلاَماً _ ثَلاَثَ سِنِینَ _ فَلَمَّا رَأی أَنَّ اللّهَ لاَ یُجِیبُهُ، قَالَ : یَا رَبِّ، أَبَعِیدٌ أَنَا(9) مِنْکَ(10)، فَلاَ تَسْمَعُنِی، أَمْ قَرِیبٌ أَنْتَ مِنِّی، فَلاَ تُجِیبُنِی؟»
قَالَ: «فَأَتَاهُ آتٍ فِی مَنَامِهِ، فَقَالَ: إِنَّکَ تَدْعُو(11) اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ مُنْذُ ثَلاَثِ سِنِینَ بِلِسَانٍ بَذِیءٍ، وَ قَلْبٍ عَاتٍ(12) غَیْرِ تَقِیٍّ، وَ نِیَّةٍ غَیْرِ صَادِقَةٍ، فَاقْلَعْ عَنْ بَذَائِکَ، وَ لْیَتَّقِ اللّهَ قَلْبُکَ، وَ لْتَحْسُنْ نِیَّتُکَ» .
قَالَ: «فَفَعَلَ الرَّجُلُ ذلِکَ، ثُمَّ دَعَا اللّهَ، فَوُلِدَ لَهُ غُلاَمٌ(13)».(14)
8. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ سَمَاعَةَ(15): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ
ص: 254
نيستى، عرض كرد: قربانت، مادرش زنى سنديّه و مشركه است، فرمود: نمى دانى كه هر ملّتى دستور ازدواجى براى خود دارند، از من دور شو، گويد: من ديگر نديدم آن مرد به همراه امام راه برود تا آنكه مرگ ميان آنها جدائى انداخت.
در روايت ديگر است كه: براى هر امّتى نكاح و ازدواجى است كه به وسيله آن از زنا خوددارى كنند.
6- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
راستى اگر دشنام مجسّم شود، نمونه بدى باشد.
7- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
در بنى اسرائيل مردى بود و تا سه سال پيوسته به درگاه خدا دعا كرد كه به او پسرى روزى كند و چون ديد كه خدا خواهش او را بر نياورد عرض كرد: پروردگارا! من از تو دورم و سخن مرا نمى شنوى يا به تو نزديكم و به من پاسخ نمى دهى؟ گوينده اى در خواب نزد او آمد و به او گفت: راستى تو سه سال است كه خدا را با زبانى هرزه و دلى سركش و ناپرهيزگار و نيّتى نادرست مى خوانى، بايد از هرزه دارائى خود ببرى و دلت پرهيزكار گردد و نيّتت درست شود، گويد: آن مرد چنين كرد و سپس به درگاه خدا دعا كرد و پسرى براى او زائيده شد.
8- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
از بدترين بنده هاى خدا كسى است كه براى هرزه گوئى وى،
ص: 255
رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : إِنَّ مِنْ شَرِّ(1) عِبَادِ اللّهِ مَنْ تُکْرَهُ(2) مُجَالَسَتُهُ لِفُحْشِهِ».(3)
9 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنِ ابْنِ رِئَابٍ، عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «الْبَذَاءُ مِنَ الْجَفَاءِ(4) ، وَ الْجَفَاءُ فِی(5) النَّارِ».(6)
10 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنِ الْحَسَنِ الصَّیْقَلِ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِنَّ الْفُحْشَ وَ الْبَذَاءَ وَ السَّلاَطَةَ(7) مِنَ النِّفَاقِ».(8)
11. عَنْهُ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ، عَنْ جَابِرٍ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : إِنَّ اللّهَ یُبْغِضُ(9) الْفَاحِشَ الْبَذِیءَ، وَ السَّائِلَ الْمُلْحِفَ(10)».(11)
12 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنِ ابْنِ أُذَیْنَةَ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله لِعَائِشَةَ: یَا عَائِشَةُ، إِنَّ الْفُحْشَ لَوْ کَانَ مُمَثَّلاً(12)، لَکَانَ مِثَالَ سَوْءٍ».(13)
13 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ بَعْضِ رِجَالِهِ، قَالَ: قَالَ: «مَنْ فَحُشَ(14) عَلی أَخِیهِ الْمُسْلِمِ، نَزَعَ اللّهُ مِنْهُ بَرَکَةَ رِزْقِهِ، وَ وَکَلَهُ إِلی نَفْسِهِ، وَ أَفْسَدَ عَلَیْهِ مَعِیشَتَهُ».(15)
ص: 256
از همنشينى او كناره مى شود.
9- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هرزه گوئى از جفا كارى است، و جفاكارى در آتش است.
10- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
دشنام و هرزه گوئى و بد زبانى از نفاق و دوروئى است.
11- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
راستى خدا دشمن مى دارد دشنام گوى بى آبروى و گداى مبرم را.
12- به عايشه فرمود (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ):
اى عايشه! اگر دشنام مجسّم شود، نمونه بدى باشد.
13- فرمود: هر كه به برادر مسلمان خود، دشنام دهد، خدا بركت از روزى او بردارد و او را به خود واگذارد و زندگى او را تباه سازد.
ص: 257
14. عَنْهُ(1)، عَنْ مُعَلًّی(2)، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ غَسَّانَ، عَنْ سَمَاعَةَ، قَالَ: دَخَلْتُ عَلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، فَقَالَ لِی _ مُبْتَدِئاً _ : «یَا سَمَاعَةُ، مَا هذَا الَّذِی کَانَ بَیْنَکَ وَ بَیْنَ جَمَّالِکَ(3)؟ إِیَّاکَ أَنْ تَکُونَ فَحَّاشاً، أَوْ صَخَّاباً(4)، أَوْ لَعَّاناً» .
فَقُلْتُ: وَ اللّهِ، لَقَدْ کَانَ ذلِکَ أَنَّهُ ظَلَمَنِی، فَقَالَ: «إِنْ کَانَ ظَلَمَکَ، لَقَدْ أَرْبَیْتَ عَلَیْهِ(5)؛ إِنَّ هذَا لَیْسَ مِنْ فِعَالِی، وَ لاَ آمُرُ(6) بِهِ شِیعَتِی، اسْتَغْفِرْ(7) رَبَّکَ وَلاَ تَعُدْ» قُلْتُ: أَسْتَغْفِرُ اللّهَ، وَ لاَ أَعُودُ.(8)
بَابُ مَنْ یُتَّقی شَرُّهُ
1. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ سَمَاعَةَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ(9): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ النَّبِیَّ صلی الله علیه و آله بَیْنَا(10) هُوَ ذَاتَ یَوْمٍ عِنْدَ عَائِشَةَ إِذَا(11) اسْتَأْذَنَ عَلَیْهِ رَجُلٌ، فَقَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : بِئْسَ أَخُو الْعَشِیرَةِ(12)، فَقَامَتْ عَائِشَةُ، فَدَخَلَتِ الْبَیْتَ، وَ أَذِنَ(13) رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله لِلرَّجُلِ(14)، فَلَمَّا دَخَلَ أَقْبَلَ عَلَیْهِ رَسُولُ اللّه ِ صلی الله علیه و آله (15) بِوَجْهِهِ، وَ بِشْرُهُ إِلَیْهِ(16) یُحَدِّثُهُ ، حَتّی إِذَا فَرَغَ وَ خَرَجَ مِنْ عِنْدِهِ، قَالَتْ عَائِشَةُ: یَا رَسُولَ اللّهِ، بَیْنَا(17) أَنْتَ تَذْکُرُ
ص: 258
14- از سماعه، گويد: نزد امام صادق (علیه السّلام) رفتم و با من آغاز سخن كرد و فرمود:
اى سماعه! اين چه جنجالى بود كه ميان تو و شتردارت پديدار گشته، مبادا دشنام گو و بد زبان و لعنت فرست باشى، در پاسخ گفتم: به خدا كه چنين بوده است، زيرا كه او به من ستم كرد، فرمود: اگر او به تو ستم كرد تو به او سرافتادى، راستش اين است كه اين كردار از كردارهاى من نيست و من به شيعيانِ خود نفرمايم كه بكنند، از پروردگارت آمرزش جو و بدان باز مگرد، من گفتم: از خدا آمرزش خواهم و بدان بازنگردم.
1- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى يك روز كه پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) نزد عايشه بود، به ناگاه مردى اجازه شرفيابى خواست و رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: چه بد مردى است از تيره خود، عايشه برخاست و به درون اطاق رفت و رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) اجازه ورود بدان مرد داد و چون وارد شد، رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) با خوشروئى از او پذيرائى كرد و با او به گفتگو پرداخت تا چون به پايان رسانيد و بيرون شد از نزد آن حضرت، عايشه گفت:
يا رسول اللَّه! تو اين مرد را بدان بدى ياد كردى و چون آمد، از او
ص: 259
هذَا الرَّجُلَ بِمَا ذَکَرْتَهُ بِهِ إِذْ(1) أَقْبَلْتَ عَلَیْهِ بِوَجْهِکَ وَ بِشْرِکَ؟ فَقَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله عِنْدَ ذلِکَ: إِنَّ مِنْ شَرِّ(2) عِبَادِ اللّهِ مَنْ تُکْرَهُ(3) مُجَالَسَتُهُ لِفُحْشِهِ(4)».(5)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : شَرُّ النَّاسِ عِنْدَ اللّهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ(6) الَّذِینَ یُکْرَمُونَ اتِّقَاءَ شَرِّهِمْ».(7)
3 . عَنْهُ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی بْنِ عُبَیْدٍ، عَنْ یُونُسَ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَنْ خَافَ النَّاسُ(8) لِسَانَهُ، فَهُوَ فِی النَّارِ».(9)
4. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنِ ابْنِ رِئَابٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ، عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : «شَرُّ النَّاسِ(10) یَوْمَ الْقِیَامَةِ الَّذِینَ یُکْرَمُونَ اتِّقَاءَ شَرِّهِمْ».(11)
بَابُ الْبَغْیِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الاْءَشْعَرِیِّ، عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ
ص: 260
پذيرائى خوبى نمودى، رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در اين هنگام فرمود: راستى از بدترين بنده هاى خدا آن كس است كه از هرزه درائيش همنشينى با او را بد دارند.
2- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
بدترين مردم پيش خدا در روز رستاخيز، آنانند كه از ترس شرّ آنها، احترامشان كنند.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه را مردم از زبان او بترسند، در آتش باشد.
4- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
بدترين مردم روز رستاخيز، آنانند كه براى بدى آنها احترامشان مى كنند.
1- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
شتابانترين بدى از نظر كيفر، ستمكارى و تعدّى است.
ص: 261
رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله (1): إِنَّ أَعْجَلَ(2) الشَّرِّ عُقُوبَةً الْبَغْیُ».(3)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «یَقُولُ إِبْلِیسُ لِجُنُودِهِ: أَلْقُوا بَیْنَهُمُ الْحَسَدَ وَ الْبَغْیَ؛ فَإِنَّهُمَا یَعْدِلاَنِ عِنْدَ اللّهِ الشِّرْکَ(4)».(5)
3 . عَلِیٌّ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ حَمَّادٍ، عَنْ حَرِیزٍ، عَنْ مِسْمَعٍ أَبِی سَیَّارٍ: أَنَّ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام کَتَبَ إِلَیْهِ فِی کِتَابٍ : «انْظُرْ أَنْ لاَ تَکَلَّمَنَّ(6) بِکَلِمَةِ بَغْیٍ أَبَداً وَ إِنْ أَعْجَبَتْکَ نَفْسَکَ وَ عَشِیرَتَکَ(7)».(8)
4. عَلِیٌّ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنِ ابْنِ رِئَابٍ(9) وَ یَعْقُوبَ(10) السَّرَّاجِ جَمِیعاً: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : أَیُّهَا النَّاسُ(11)، إِنَّ(12) الْبَغْیَ یَقُودُ أَصْحَابَهُ إِلَی النَّارِ، وَ إِنَّ أَوَّلَ مَنْ بَغی عَلَی اللّهِ عَنَاقُ بِنْتُ آدَمَ، فَأَوَّلُ(13) قَتِیلٍ قَتَلَهُ اللّهُ عَنَاقُ، وَ کَانَ مَجْلِسُهَا جَرِیباً(14) فِی جَرِیبٍ، وَ کَانَ لَهَا عِشْرُونَ إِصْبَعاً فِی کُلِّ إِصْبَعٍ ظُفُرَانِ مِثْلُ الْمِنْجَلَیْنِ(15)، فَسَلَّطَ اللّهُ عَلَیْهَا أَسَداً کَالْفِیلِ، وَ ذِئْباً کَالْبَعِیرِ، وَ نَسْراً(16) مِثْلَ الْبَغْلِ، فَقَتَلْنَهَا(17) وَ قَدْ قَتَلَ اللّهُ الْجَبَابِرَةَ عَلی أَفْضَلِ أَحْوَالِهِمْ وَ آمَنِ مَا کَانُوا(18)».(19)
ص: 262
2- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
شيطان به لشكرهاى خود مى گويد: ميان افرادِ آدمى زاده، حسد و ستم افكنيد كه اين دو در پيش خدا با شرك برابرند.
3- از مسمع ابى سيّار كه امام صادق (علیه السّلام) به او نوشت در نامه اى، كه: نگاه كن مبادا هرگز سخنى در ستم و سركشى از تو سرزند و اگر چه تو را و تيره و تبارت را خوش آيد.
4- امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
ايا مردم! راستى بغى و ستم، ياران خود را به آتش كشد، راستى اول كسى كه بر خدا سركشى كرد، عناق دختر آدم بود و اول كسى كه خدا او را كشت، همان عناق بود كه نشيمن او يك جريب در يك جريب بود و بيست انگشت داشت و در هر انگشتى دو ناخن داشت، چون دو داس، خدا بر او شيرى را چون فيل و گرگى را به بزرگى شتر و كركسى را به اندازه استرى چيره ساخت و او را كشتند و خدا جبّاران را در بهترين وضع و آسوده ترين حال خودشان كشته است.
ص: 263
بَابُ الْفَخْرِ وَ الْکِبْرِ
1-مُحَمَّدَ بْنُ یَحْییٰ ، عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسیٰ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ،عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ، قَالَ: قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام : «عَجَباً لِلْمُتَکَبِّرِ الْفَخُورِ الَّذِی کَانَ بِالاْءَمْسِ نُطْفَةً، ثُمَّ هُوَ(1) غَداً(2) جِیفَةٌ».(3)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : آفَةُ الْحَسَبِ(4) الاِفْتِخَارُ وَ الْعُجْبُ».(5)
3 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ، عَنْ حَنَانٍ، عَنْ عُقْبَةَ بْنِ بَشِیرٍ الاْءَسَدِیِّ، قَالَ: قُلْتُ لاِءَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام : أَنَا عُقْبَةُ بْنُ بَشِیرٍ الاْءَسَدِیُّ ، وَ أَنَا فِی الْحَسَبِ الضَّخْمِ مِنْ(6) قَوْمِی، قَالَ: فَقَالَ : «مَا(7) تَمُنُّ عَلَیْنَا بِحَسَبِکَ؟ إِنَّ(8) اللّهَ رَفَعَ بِالاْءِیمَانِ مَنْ کَانَ النَّاسُ یُسَمُّونَهُ وَضِیعاً إِذَا کَانَ مُوءْمِناً، وَ وَضَعَ بِالْکُفْرِ مَنْ کَانَ النَّاسُ یُسَمُّونَهُ شَرِیفاً إِذَا کَانَ کَافِراً؛ فَلَیْسَ لاِءَحَدٍ فَضْلٌ عَلی أَحَدٍ إِلاَّ بِالتَّقْوی(9)».(10)
4. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ
ص: 264
1- على بن الحسين (علیه السّلام) فرمود:
عجب است از متكبّر بر خود بالنده، كه ديروز نطفه اى بوده و سپس هم او در فرداى مرگِ خود، مردار گنديده اى است.
2- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
آفتِ حَسَب و شرافتِ خاندانى بر خود باليدن و خودبينى است.
3- از عقبه بن بشير اسدى، گويد: به امام باقر (علیه السّلام) گفتم: من عقبه بن بشير اسدى هستم و در ميان قوم و تبار خود خاندان بزرگى دارم، گويد: در پاسخ فرمود: تو به خانواده خود بر سر ما منّت مينهى؟ (منه خ) راستى خداوند به بركت ايمان، هر كه را مردم پست مى شمردند، بالا برده است در صورتى كه مؤمن باشد و براى كفر، هر كه را مردم با شرافت مى شمردند، پست و زبون ساخته در صورتى كه به كفر بماند و كسى را بر كسى برترى نيست جز به وسيله تقوى.
4- امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
ص: 265
عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ عِیسَی بْنِ(1) الضَّحَّاکِ، قَالَ:
قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «عَجَباً لِلْمُخْتَالِ(2) الْفَخُورِ، وَ إِنَّمَا خُلِقَ مِنْ نُطْفَةٍ، ثُمَّ یَعُودُ(3) جِیفَةً، وَ هُوَ فِیمَا(4) بَیْنَ ذلِکَ لاَ یَدْرِی(5) مَا یُصْنَعُ بِهِ».(6)
5 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «أَتی رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله رَجُلٌ، فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللّهِ، أَنَا فُلاَنُ بْنُ فُلاَنٍ _ حَتّی عَدَّ تِسْعَةً(7) _ فَقَالَ لَهُ(8) رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : أَمَا إِنَّکَ عَاشِرُهُمْ فِی(9) النَّارِ».(10)
6. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : آفَةُ الْحَسَبِ الاِفْتِخَارُ(11)».(12)
بَابُ الْقَسْوَةِ
1. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ عِیسی، رَفَعَهُ، قَالَ: «فِیمَا نَاجَی اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بِهِ مُوسی علیه السلام : یَا مُوسی، لاَ تُطَوِّلْ فِی الدُّنْیَا أَمَلَکَ؛ فَیَقْسُوَ قَلْبُکَ، وَ الْقَاسِی(13) الْقَلْبِ مِنِّی بَعِیدٌ».(14)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَفْصٍ، عَنْ
ص: 266
عجب است از متكبّرى كه به خود مى نازد و همانا از نطفه اى آفريده شده، و سپس مردارى گنديده شود و نمى داند در اين ميان با او چه خواهد شد.
5- از امام صادق (علیه السّلام) كه مردى نزد رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آمد و گفت: يا رسول اللَّه! من پسر فلان پسر فلان هستم و تا نه پدرِ خود را برشمرد، رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در پاسخ او فرمود: تو دهم آنانى در دوزخ.
6- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
آفتِ حَسَب، افتخار است.
1- از على بن عيسى، حديث را به آنجا رسانيده كه فرمود:
در آنچه خدا عز و جل با موسى (علیه السّلام) مناجات كرد اين بود كه فرمود: موسى! در دنيا آرزوى خود را دراز مكن، تا دلت سخت شود كه سخت دل از من دور است.
2- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
ص: 267
إِسْمَاعِیلَ بْنِ دُبَیْسٍ(1)، عَمَّنْ ذَکَرَهُ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِذَا خَلَقَ اللّهُ الْعَبْدَ فِی أَصْلِ الْخِلْقَةِ(2) کَافِراً(3)، لَمْ یَمُتْ حَتّی یُحَبِّبَ اللّهُ(4) إِلَیْهِ الشَّرَّ، فَیَقْرُبَ مِنْهُ، فَابْتَلاَهُ بِالْکِبْرِ وَ الْجَبْرِیَّةِ(5)، فَقَسَا قَلْبُهُ، وَ سَاءَ خُلُقُهُ، وَ غَلُظَ(6) وَجْهُهُ، وَ ظَهَرَ فُحْشُهُ(7)، وَ قَلَّ حَیَاوءُهُ، وَ کَشَفَ اللّهُ سِتْرَهُ، وَرَکِبَ(8) الْمَحَارِمَ فَلَمْ یَنْزِعْ(9) عَنْهَا، ثُمَّ رَکِبَ مَعَاصِیَ اللّهِ، وَ أَبْغَضَ طَاعَتَهُ، وَ وَثَبَ عَلَی النَّاسِ ، لاَ یَشْبَعُ مِنَ الْخُصُومَاتِ؛ فَاسْأَلُوا اللّهَ الْعَافِیَةَ(10) وَ اطْلُبُوهَا مِنْهُ».(11)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : لَمَّتَانِ(12): لَمَّةٌ مِنَ الشَّیْطَانِ، وَ لَمَّةٌ مِنَ الْمَلَکِ(13)؛ فَلَمَّةُ الْمَلَکِ الرِّقَّةُ وَ الْفَهْمُ، وَ لَمَّةُ الشَّیْطَانِ السَّهْوُ(14) وَ الْقَسْوَةُ(15)».(16)
بَابُ الظُّلْمِ
1. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ هَارُونَ بْنِ الْجَهْمِ، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ صَالِحٍ، عَنْ سَعْدِ بْنِ طَرِیفٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «الظُّلْمُ ثَلاَثَةٌ: ظُلْمٌ یَغْفِرُهُ اللّهُ، وَ ظُلْمٌ لاَ یَغْفِرُهُ اللّهُ(17)، وَ ظُلْمٌ لاَ یَدَعُهُ اللّهُ(18)؛ فَأَمَّا الظُّلْمُ الَّذِی لاَ یَغْفِرُهُ(19)،
ص: 268
چون خدا بنده را در سرشت كافر آفريند، نميرد تا بدى را دوست او گرداند و به آن نزديك شود و او را به كبر و زور و نادانى گرفتار كند و دلش سخت گردد و بدخلق شود و سخت رو گردد و پستى او پديدار شود و شرمش كم شود و خدا پرده او را بدرد و به حرامها اندر شود و به مخالفت با خدا افتد، و طاعت او را بد دارد و به مردم بپرد و از ستيزه سير نشود، از خدا بخواهيد عافيت و دوام آن را از او بجوئيد.
3- از امام صادق (علیه السّلام) كه امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود: (مردم را) خاطره اى از طرف شيطان در دل افتد و خاطره اى از طرف فرشتگان، خاطره فرشته: رقّت است و فهم، و خاطره شيطان: سهو است و سخت دلى.
1- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
ستم بر سه گونه است: ستمى كه خدا بيامرزد، و ستمى كه خدا نيامرزد، و ستمى كه خدا از آن صرف نظر نكند.
اما ستمى كه خدا نيامرزد: شرك است، و آنكه خدا بيامرزد:
ص: 269
فَالشِّرْکُ(1)؛ وَ أَمَّا الظُّلْمُ الَّذِی یَغْفِرُهُ(2)، فَظُلْمُ الرَّجُلِ نَفْسَهُ فِیمَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللّهِ؛ وَ أَمَّا الظُّلْمُ الَّذِی لاَ یَدَعُهُ(3)، فَالْمُدَایَنَةُ(4) بَیْنَ الْعِبَادِ».(5)
2. عَنْهُ(6)، عَنِ الْحَجَّالِ، عَنْ غَالِبِ بْنِ مُحَمَّدٍ(7)، عَمَّنْ ذَکَرَهُ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصادِ»(8) قَالَ: «قَنْطَرَةٌ(9) عَلَی الصِّرَاطِ لاَ یَجُوزُهَا عَبْدٌ بِمَظْلِمَةٍ».(10)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ وَهْبِ بْنِ عَبْدِ رَبِّهِ وَ عُبَیْدِ اللّهِ الطَّوِیلِ، عَنْ شَیْخٍ مِنَ النَّخَعِ، قَالَ: قُلْتُ لاِءَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام : إِنِّی لَمْ أَزَلْ وَالِیاً مُنْذُ زَمَنِ الْحَجَّاجِ إِلی یَوْمِی هذَا، فَهَلْ لِی مِنْ تَوْبَةٍ؟
قَالَ: فَسَکَتَ، ثُمَّ أَعَدْتُ(11) عَلَیْهِ، فَقَالَ(12): «لاَ، حَتّی تُوءَدِّیَ إِلی کُلِّ ذِی حَقٍّ حَقَّهُ».(13)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ، عَنِ الْوَلِیدِ بْنِ صَبِیحٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَا مِنْ مَظْلِمَةٍ أَشَدَّ مِنْ مَظْلِمَةٍ لاَ یَجِدُ صَاحِبُهَا عَلَیْهَا(14) عَوْناً إِلاَّ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ».(15)
5. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ دُرُسْتَ بْنِ أَبِی مَنْصُورٍ، عَنْ عِیسَی بْنِ بَشِیرٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «لَمَّا حَضَرَ(16) عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام الْوَفَاةُ(17)، ضَمَّنِی إِلی صَدْرِهِ، ثُمَّ(18) قَالَ: یَا بُنَیَّ، أُوصِیکَ بِمَا أَوْصَانِی بِهِ أَبِی علیه السلام حِینَ حَضَرَتْهُ الْوَفَاةُ، وَ بِمَا(19)
ص: 270
ظلم به نفس است، و آن ستمى كه از آن صرف نظر نكند: ديونى است كه بنده ها به يك ديگر دارند.
2- از امام صادق (علیه السّلام) در تفسير قول خدا عز و جل (14 سوره فجر): «راستى كه پروردگارت در كمين گاه است» فرمود: پلى است در صراط كه هيچ بنده اى با بدهكارى از آن نگذرد.
3- يك شيخى از قبيله نخع گويد: به امام باقر (علیه السّلام) گفتم:
من از زمان حجّاج پيوسته تا كنون فرماندار بوده ام، براى من توبه ميسّر است؟ گويد: جوابى نداد، و من دوباره پرسيدم، در پاسخ فرمود:
نه، تا به هر صاحب حقى، حق او را بپردازى.
4- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هيچ مظلمه اى از آن مظلمه سخت تر نيست كه صاحبش جز خداوند كمكى به دست نياورد.
5- از امام باقر (علیه السّلام)، كه چون مرگ على بن الحسين (علیه السّلام) در رسيد، مرا به سينه چسبانيد، سپس فرمود:
اى پسر جانم! من به تو سفارش كنم بدان چه پدرم هنگام مرگش به من سفارش كرد و به همانچه كه او يادآور شد كه پدرش به او سفارش كرده است، فرمود:
ص: 271
ذَکَرَ(1) أَنَّ أَبَاهُ علیه السلام أَوْصَاهُ بِهِ علیه السلام ، قَالَ: یَا بُنَیَّ، إِیَّاکَ وَ ظُلْمَ مَنْ لاَ یَجِدُ عَلَیْکَ نَاصِراً إِلاَّ اللّهَ».(2)
6 . عَنْهُ(3)، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ هَارُونَ بْنِ الْجَهْمِ، عَنْ حَفْصِ بْنِ عُمَرَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ : مَنْ خَافَ الْقِصَاصَ، کَفَّ عَنْ ظُلْمِ النَّاسِ».(4)
7. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ صَفْوَانَ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ 2 / 9
عَمَّارٍ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَنْ أَصْبَحَ لاَ یَنْوِی ظُلْمَ أَحَدٍ، غَفَرَ اللّهُ(5) لَهُ مَا أَذْنَبَ(6) ذلِکَ الْیَوْمَ مَا لَمْ یَسْفِکْ دَماً، أَوْ یَأْکُلْ مَالَ یَتِیمٍ حَرَاماً(7)».(8)
8 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ أَصْبَحَ لاَ یَهُمُّ(9) بِظُلْمِ أَحَدٍ، غَفَرَ اللّهُ(10) مَا اجْتَرَمَ(11)».(12)
9 عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ(13)، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «مَنْ ظَلَمَ مَظْلِمَةً(14)، أُخِذَ بِهَا فِی نَفْسِهِ، أَوْ فِی مَالِهِ، أَوْ فِی وُلْدِهِ(15)».(16)
10. ابْنُ أَبِی عُمَیْرٍ(17)، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ(18):
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : اتَّقُوا الظُّلْمَ؛ فَإِنَّهُ ظُلُمَاتُ یَوْمِ الْقِیَامَةِ».(19)
11 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ
ص: 272
پسر جانم! مبادا ستم روا دارى به كسى كه برابر تو جز خدا ياورى نيابد.
6- امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
هر كه از قصاص هراسد، از ستم به مردم دست بدارد.
7- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه بامداد كند و ستم بر كسى را در دل ندارد، خدا هر گناهى كه در آن روز كرده است بيامرزد، تا خونى نريزد، و به ناحق مال يتيم را نخورد.
8- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه صبح كند و قصد ستم به كسى ندارد، خدا خطائى كه مرتكب شود، بيامرزد.
9- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه ستمى كند، بدان گرفتار شود در خودش يا در مالش يا در فرزندش.
10- و فرمود (علیه السّلام) كه: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است:
از ستم بپرهيزيد كه تاريكى روز رستاخيز است.
11- ترجمه آن در حديث 10 گذشت.
ص: 273
مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مَنْصُورٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : اتَّقُوا الظُّلْمَ؛ فَإِنَّهُ ظُلُمَاتُ یَوْمِ الْقِیَامَةِ».(1)
12. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَیْنَةَ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «مَا مِنْ أَحَدٍ یَظْلِمُ بِمَظْلِمَةٍ إِلاَّ أَخَذَهُ(2) اللّهُ بِهَا فِی(3) نَفْسِهِ وَ مَالِهِ(4)، وَ أَمَّا الظُّلْمُ الَّذِی بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللّهِ، فَإِذَا تَابَ غَفَرَ اللّهُ(5) لَهُ».(6)
13 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنِ ابْنِ أَبِی نَجْرَانَ، عَنْ
عَمَّارِ بْنِ حَکِیمٍ(7)، عَنْ عَبْدِ الاْءَعْلی مَوْلی آلِ سَامٍ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام _ مُبْتَدِئاً _ : «مَنْ ظَلَمَ سَلَّطَ اللّهُ عَلَیْهِ مَنْ یَظْلِمُهُ أَوْ عَلی عَقِبِهِ(8) أَوْ عَلی عَقِبِ عَقِبِهِ» .
قَالَ (9): قُلْتُ: هُوَ یَظْلِمُ(10)، فَیُسَلِّطُ اللّهُ(11) عَلی عَقِبِهِ، أَوْ عَلی عَقِبِ عَقِبِهِ؟
فَقَالَ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «وَ لْیَخْشَ الَّذِینَ لَوْ تَرَکُوا مِنْ خَلْفِهِمْ ذُرِّیَّةً ضِعافاً خافُوا عَلَیْهِمْ فَلْیَتَّقُوا اللّهَ وَ لْیَقُولُوا قَوْلاً سَدِیداً»(12)».(13)
14. عَنْهُ(14)، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ أَوْحی(15) إِلی نَبِیٍّ مِنْ أَنْبِیَائِهِ(16) فِی مَمْلَکَةِ جَبَّارٍ مِنَ الْجَبَّارِینَ(17): أَنِ ائْتِ هذَا الْجَبَّارَ(18)، فَقُلْ لَهُ: إِنَّنِی لَمْ أَسْتَعْمِلْکَ(19) عَلی سَفْکِ الدِّمَاءِ وَ اتِّخَاذِ الاْءَمْوَالِ، وَ إِنَّمَا اسْتَعْمَلْتُکَ(20) لِتَکُفَّ عَنِّی أَصْوَاتَ الْمَظْلُومِینَ؛ فَإِنِّی(21) لَمْ أَدَعْ(22) ظُلاَمَتَهُمْ(23) وَ إِنْ کَانُوا کُفَّاراً».(24)
ص: 274
12- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود: احدى نباشد كه مرتكب ستمى شود و حق ديگرى را ببرد، جز آنكه خدا او را بدان بگيرد، در باره خودش باشد يا مالش و اما ستمى كه ميان او و خدا باشد، چون توبه كند، خدا او را بيامرزد.
13- از عبد الأعلى مولى آل سام، گويد: امام صادق (علیه السّلام) آغاز سخن كرد و فرمود: هر كه ستم كند، خدا بر او چيره كند كسى را كه به او ستم كند يا به فرزند او و يا به فرزندِ فرزندش، من گفتم:
او ستم كند و خدا ظالمى را به فرزندش يا فرزندِ فرزندش مسلّط سازد؟ فرمود: خدا عز و جل فرمايد (9 سوره نساء): «بايد آن كسانى كه اگر به جاى خود گذارند نژادى ناتوان كه بر آنها نگرانند (از ستم ديگران) و بايد از خدا در پرهيز باشند و بايد بگويند گفتار درست و محكم».
14- از امام صادق (علیه السّلام) كه خدا عز و جل به يكى از پيغمبران خود در كشور يكى از جبّاران، وحى فرستاد كه: نزد اين جبّار برو و به او بگو: من تو را نگماردم براى خون ريزى و گرفتن اموال، و همانا تو را گماردم تا ناله ستم رسيده ها را از من باز دارى و داد آنها را بدهى زيرا من از حق آنها نگذرم اگر چه كافر باشند.
ص: 275
15 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشَّاءِ، عَنْ
عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَنْ أَکَلَ مَالَ(1) أَخِیهِ ظُلْماً وَ لَمْ یَرُدَّهُ إِلَیْهِ، أَکَلَ جَذْوَةً(2) مِنَ النَّارِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ».(3)
16. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ طَلْحَةَ بْنِ زَیْدٍ(4): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «الْعَامِلُ بِالظُّلْمِ، وَ الْمُعِینُ لَهُ(5)، وَ الرَّاضِی بِهِ، شُرَکَاءُ ثَلاَثَتُهُمْ(6)».(7)
17. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا(8)، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ الْعَبْدَ لَیَکُونُ مَظْلُوماً ، فَمَا یَزَالُ یَدْعُو حَتّی یَکُونَ ظَالِماً(9)».(10)
18. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ(11)، عَنْ أَبِیهِ ، عَنْ أَبِی نَهْشَلٍ(12)، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: قَالَ(13) : «مَنْ عَذَرَ(14) ظَالِماً بِظُلْمِهِ، سَلَّطَ اللّهُ عَلَیْهِ مَنْ یَظْلِمُهُ، فَإِنْ(15) دَعَا لَمْ یَسْتَجِبْ(16) لَهُ، وَ لَمْ یَأْجُرْهُ(17) اللّهُ(18) عَلی ظُلاَمَتِهِ».(19)
19 . عَنْهُ(20)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ(21): قَالَ: «مَا انْتَصَرَ اللّهُ مِنْ ظَالِمٍ إِلاَّ بِظَالِمٍ، وَ ذلِکَ قَوْلُهُ(22)
عَزَّ وَ جَلَّ : «وَ کَذلِکَ نُوَلِّی بَعْضَ الظّالِمِینَ بَعْضاً»(23)».(24)
20. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ:
ص: 276
15- از ابى بصير، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود: هر كه مال برادر خود را به ستم بخورد و به او برنگرداند، در روز رستاخيز، پاره اى از آتش خورده است.
16- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
ستم كننده و كمك كار او در ستم و آنكه ستم او را بپسندد، هر سه، شريك در آن هستند.
17- از هشام بن سالم، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: راستى بنده اى ستم كشد و پيوسته دعا كند تا ستمگر شود.
18- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه براى ستمِ ستمكارى عذر بتراشد، خدا ظالمى را بر او مسلّط كند و اگر دعا كند، براى او مستجاب نشود، و خدا در برابر ستمى كه به او شده به او ثوابى ندهد.
19- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
خدا از ظالم به وسيله ظالم انتقام بگيرد، و اين است معنى قول خدا عز و جل (129 سوره انعام): «و همچنين ظالمان را بر يك ديگر گمارديم» (براى انتقام).
20- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
ص: 277
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ ظَلَمَ أَحَداً فَفَاتَهُ(1)، فَلْیَسْتَغْفِرِ اللّهَ لَهُ(2)؛ فَإِنَّهُ(3) کَفَّارَةٌ لَهُ (4)».(5)
21 . أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْکُوفِیُّ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ الْحُسَیْنِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَلَفٍ، عَنْ مُوسَی بْنِ إِبْرَاهِیمَ الْمَرْوَزِیِّ: عَنْ أَبِی الْحَسَنِ مُوسی علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ أَصْبَحَ وَ هُوَ(6) لاَ یَهُمُّ بِظُلْمِ أَحَدٍ، غَفَرَ اللّهُ لَهُ مَا اجْتَرَمَ».(7)
22. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ: دَخَلَ رَجُلاَنِ عَلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام فِی مُدَارَاةٍ(8) بَیْنَهُمَا وَ مُعَامَلَةٍ، فَلَمَّا أَنْ سَمِعَ کَلاَمَهُمَا، قَالَ: «أَمَا إِنَّهُ مَا ظَفِرَ أَحَدٌ(9) بِخَیْرٍ مِنْ(10) ظَفَرٍ بِالظُّلْمِ، أَمَا إِنَّ الْمَظْلُومَ یَأْخُذُ مِنْ دِینِ الظَّالِمِ(11) أَکْثَرَ مِمَّا یَأْخُذُ الظَّالِمُ مِنْ مَالِ الْمَظْلُومِ».
ثُمَّ قَالَ: «مَنْ یَفْعَلِ الشَّرَّ بِالنَّاسِ، فَلاَ یُنْکِرِ الشَّرَّ إِذَا فُعِلَ بِهِ، أَمَا إِنَّهُ إِنَّمَا یَحْصِدُ ابْنُ آدَمَ مَا یَزْرَعُ، وَ لَیْسَ یَحْصِدُ أَحَدٌ مِنَ الْمُرِّ حُلْواً، وَ لاَ مِنَ الْحُلْوِ مُرّاً» فَاصْطَ_لَحَ الرَّجُلاَنِ قَبْلَ أَنْ یَقُومَا.(12)
23 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ خَافَ الْقِصَاصَ، کَفَّ عَنْ ظُلْمِ النَّاسِ».(13)
ص: 278
هر كس به ديگرى ستم كرد و او را دست داد (و دسترسى به او ندارد كه از او رضايت و برائت جويد) از خدا براى او آمرزش خواهد، زيرا كه آن آمرزش جوئى كفاره آن گردد.
21- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه بامداد كند و قصد ستم به كسى ندارد، خدا هر گناهى كرده بيامرزد.
22- از ابى بصير كه دو مرد خدمت امام صادق (علیه السّلام) رسيدند براى كشمكش و معامله اى كه با هم داشتند، و چون امام (علیه السّلام) سخن هر دو را شنيد فرمود: هلا راستش اين است كه كسى دست نيافته به خيرى بهتر از آنچه به وسيله ظلم بدان دست يابند، هلا راستى مظلوم از دين ظالم بگيرد بيش از آنچه ظالم از مال او گرفته است، سپس فرمود: هر كه به مردم بد كند، زشت و بى انتظار نشمارد كه به او بد كنند، هلا آدمى زاده همان را درود كه بكارد، و هيچ كس از تخمه تلخ، شيرينى برنگيرد، و نه از تخمه شيرين، تلخى، و آن دو مرد پيش از آنكه از جا برخيزند، با هم صلح و سازش كردند.
23- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه از قصاص ترسد، دست از ستم به مردم بازگيرد.
ص: 279
بَابُ اتِّبَاعِ الْهَوی
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ أَبِی
مُحَمَّدٍ الْوَابِشِیِّ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «احْذَرُوا أَهْوَاءَکُمْ(1) کَمَا تَحْذَرُونَ أَعْدَاءَکُمْ، فَلَیْسَ شَیْءٌ(2) أَعْدی لِلرِّجَالِ مِنِ اتِّبَاعِ أَهْوَائِهِمْ(3)، وَ حَصَائِدِ أَلْسِنَتِهِمْ(4)».(5)
2. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْقَاسِمِ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : یَقُولُ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : وَ عِزَّتِی وَ جَلاَلِی وَ عَظَمَتِی(6) وَ کِبْرِیَائِی وَ نُورِی(7) وَ عُلُوِّی وَ ارْتِفَاعِ مَکَانِی، لاَ یُوءْثِرُ(8) عَبْدٌ هَوَاهُ عَلی هَوَایَ إِلاَّ شَتَّتُّ عَلَیْهِ أَمْرَهُ(9)، وَ لَبَّسْتُ عَلَیْهِ دُنْیَاهُ، وَ شَغَلْتُ قَلْبَهُ بِهَا، وَ لَمْ أُوءْتِهِ(10) مِنْهَا إِلاَّ مَا قَدَّرْتُ(11) لَهُ(12) ؛ وَ عِزَّتِی وَ جَلاَلِی وَ عَظَمَتِی وَ نُورِی وَ عُلُوِّی وَ ارْتِفَاعِ مَکَانِی، لاَ یُوءْثِرُ عَبْدٌ هَوَایَ عَلی هَوَاهُ إِلاَّ اسْتَحْفَظْتُهُ مَلاَئِکَتِی، وَ کَفَّلْتُ السَّمَاوَاتِ وَ الاْءَرَضِینَ رِزْقَهُ، وَ کُنْتُ لَهُ مِنْ وَرَاءِ(13) تِجَارَةِ کُلِّ تَاجِرٍ، وَ أَتَتْهُ(14) الدُّنْیَا وَ هِیَ رَاغِمَةٌ(15)».(16)
3 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْوَشَّاءِ، عَنْ عَاصِمِ بْنِ حُمَیْدٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ، عَنْ یَحْیَی بْنِ عُقَیْلٍ، قَالَ: قَالَ
ص: 280
1- از ابى محمد وابشى، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
از هوا و هوسِ خود برحذر باشيد چنانچه از دشمنان خود برحذر باشيد، زيرا چيزى براى مردان، دشمن تر از پيروى هوسها و دروگرى زبانهاشان نيست.
2- از امام باقر (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: خدا عز و جل مى فرمايد:
به عزت و جلال و بزرگى و كبرياء و نور و برترى و مقام بلندم سوگند، هيچ بنده اى دلخواه خود را بر دلخواه من اختيار نكند جز آنكه كارش را پريشان كنم و دنيايش را در هم سازم و دلش را بدان سرگرم كنم و از آن بدو ندهم جز همان كه مقدّر او كرده ام، به عزت و جلال و عظمت و نور و علوّ و مقام بلندم سوگند، هيچ بنده اى خواست مرا بر دلخواه خود مقدم ندارد جز آنكه فرشته هاى من او را نگهبانى كنند و آسمانها و زمين را كفيل روزى او سازم و از پس تجارت و بهره جوئى هر تاجرى من پشتيبان اويم و دنيا هم به آستان بوسى او آيد.
3- امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
همانا من بر شما از دو چيز مى ترسم:
ص: 281
أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : «إِنَّمَا(1) أَخَافُ عَلَیْکُمُ اثْنَتَیْنِ(2): اتِّبَاعَ الْهَوی وَ طُولَ الاْءَمَلِ؛ أَمَّا اتِّبَاعُ الْهَوی ، فَإِنَّهُ یَصُدُّ عَنِ الْحَقِّ؛ وَ أَمَّا طُولُ الاْءَمَلِ، فَیُنْسِی(3) الاْآخِرَةَ».(4)
4. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ شَمُّونٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمنِ الاْءَصَمِّ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ، قَالَ: قَالَ لِی أَبُو الْحَسَنِ علیه السلام : «اتَّقِ(5) الْمُرْتَقَی(6) السَّهْلَ إِذَا کَانَ مُنْحَدَرُهُ وَعْراً».
قَالَ: «وَ کَانَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام (7) یَقُولُ: لاَ تَدَعِ النَّفْسَ وَ هَوَاهَا؛ فَإِنَّ هَوَاهَا فِی رَدَاهَا، وَ تَرْکُ النَّفْسِ وَ مَا تَهْوی أَذَاهَا(8)، وَ کَفُّ النَّفْسِ عَمَّا تَهْوی دَوَاهَا(9)».(10)
بَابُ الْمَکْرِ وَ الْغَدْرِ وَ الْخَدِیعَةِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ رَفَعَهُ(11)، قَالَ : قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : «لَوْ لاَ أَنَّ الْمَکْرَ(12) وَ الْخَدِیعَةَ فِی النَّارِ، لَکُنْتُ أَمْکَرَ النَّاسِ(13)».(14)
2. عَلِیٌّ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ:
ص: 282
پيروى از هوا و درازى آرزو.
اما پيروى از هوا، راستش اين است كه از حق، باز مى دارد، و اما درازى آرزو، آخرت را فراموش مى سازد.
4- از عبد الرحمن بن حجّاج، گويد: أبو الحسن (علیه السّلام) به من فرمود:
از برآمدن نردبانى كه بالا رفتنش آسان است بپرهيز هر گاه پرتگاه هلاكت بارى دارد.
گويد: امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
خود را به دلخواه وامنه، كه خواهش نفس نابودى خود است، دل به هوس دادن درد و آزارى است و خوددارى از آنچه دلخواهد داروى آن است.
1- امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
اگر نبود كه مكر و فريب كارى در آتش هستند، من مكر انديش تر همه مردم بودم.
2- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه دغلى با امام بر حق كند، روز رستاخيز با پيشوائى لوچه
ص: 283
«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : یَجِیءُ کُلُّ غَادِرٍ یَوْمَ الْقِیَامَةِ بِإِمَامٍ(1) مَائِلٍ شِدْقُهُ(2) حَتّی یَدْخُلَ النَّارَ، وَ یَجِیءُ کُلُّ نَاکِثٍ(3) بَیْعَةَ(4) إِمَامٍ أَجْذَمَ(5) حَتّی یَدْخُلَ النَّارَ(6)».(7)
3. عَنْهُ(8)، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : لَیْسَ مِنَّا مَنْ مَاکَرَ مُسْلِماً».(9)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیی، عَنْ طَلْحَةَ بْنِ زَیْدٍ(10):
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَرْیَتَیْنِ(11) مِنْ أَهْلِ الْحَرْبِ لِکُلِّ وَاحِدَةٍ(12) مِنْهُمَا(13) مَلِکٌ عَلی حِدَةٍ ، اقْتَتَلُوا ثُمَّ اصْطَلَحُوا، ثُمَّ(14) إِنَّ أَحَدَ الْمَلِکَیْنِ(15) غَدَرَ بِصَاحِبِهِ، فَجَاءَ إِلَی الْمُسْلِمِینَ، فَصَالَحَهُمْ عَلی أَنْ یَغْزُوَ(16) مَعَهُمْ(17) تِلْکَ الْمَدِینَةَ(18)؟
فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «لاَ یَنْبَغِی لِلْمُسْلِمِینَ أَنْ یَغْدِرُوا، وَ لاَ یَأْمُرُوا بِالْغَدْرِ، وَ لاَ یُقَاتِلُوا مَعَ الَّذِینَ غَدَرُوا، وَ لکِنَّهُمْ یُقَاتِلُونَ الْمُشْرِکِینَ حَیْثُ وَجَدُوهُمْ، وَ لاَ یَجُوزُ(19) عَلَیْهِمْ مَا عَاهَدَ(20) عَلَیْهِ الْکُفَّارُ».(21)
5. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ شَمُّونٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عَمْرِو بْنِ الاْءَشْعَثِ، عَنْ(22) عَبْدِ اللّهِ بْنِ حَمَّادٍ الاْءَنْصَارِیِّ، عَنْ یَحْیَی بْنِ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْحَسَنِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : یَجِیءُ کُلُّ
ص: 284
آويخته و دهن كج بيايد به محشر و به او باشد تا به دوزخ رود و هر كه بيعت امامى را شكسته و با او اظهار مخالفت كرده و بر او شوريده، دست بريده به محشر آيد تا به همان وضع به دوزخ رود (هر كه دغلى و خدعه كند با امام، دهن كج به محشر آيد تا به دوزخ رود خ ل).
3- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
از ما نيست كسى كه با مسلمانى مكر و نيرنگ كند.
4- از طلحة بن زيد، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: دو آبادى است و هر دو از كفار حربى است و هر كدام پادشاه جدائى دارند، با هم دغلى كردند و سپس سازش نمودند، سپس يكى از آن دو پادشاه دغلى كرد و آمد با مسلمانان ساخت و ساز كرد كه به همراه آنها آن آبادى ديگر را غارت كند، امام صادق (علیه السّلام) فرمود: براى مسلمانان نشايد كه دغلى كنند و دستور دغلى دهند و يا نبرد كنند به همراه كسانى كه دغلى و عهدشكنى كرده اند ولى حق دارند هر جا مشركان را يافتند با آنها بجنگند و آنچه كفار بر آن پيمان بسته اند بر مسلمانان نافذ نيست و در برابر آن الزامى ندارند.
5- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه با امامى دغلى و عهدشكنى كرده، روز رستاخيز دهن كج وارد محشر شود تا به دوزخ رود.
ص: 285
غَادِرٍ بِإِمَامٍ یَوْمَ الْقِیَامَةِ(1) مَائِلاً شِدْقُهُ حَتّی یَدْخُلَ النَّارَ».(2)
6 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ عَمِّهِ(3) یَعْقُوبَ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْعَبْدِیِّ، عَنْ سَعْدِ بْنِ طَرِیفٍ(4)، عَنِ الاْءَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ، قَالَ: قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام ذَاتَ یَوْمٍ _ وَ هُوَ یَخْطُبُ عَلَی الْمِنْبَرِ بِالْکُوفَةِ _ : «یَا(5) أَیُّهَا النَّاسُ، لَوْ لاَ کَرَاهِیَةُ الْغَدْرِ، کُنْتُ(6) مِنْ أَدْهَی(7) النَّاسِ، أَلاَ إِنَّ لِکُلِّ غَدْرَةٍ فَجْرَةً، وَ لِکُلِّ فَجْرَةٍ کَفْرَةً(8)، أَلاَ وَ إِنَّ الْغَدْرَ وَ الْفُجُورَ وَ الْخِیَانَةَ فِی النَّارِ».(9)
بَابُ الْکَذِبِ
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ، عَنْ أَبِی النُّعْمَانِ، قَالَ: قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «یَا أَبَا النُّعْمَانِ، لاَ تَکْذِبْ عَلَیْنَا کَذِبَةً؛ فَتُسْلَبَ الْحَنِیفِیَّةَ، وَ لاَ تَطْلُبَنَّ أَنْ تَکُونَ رَأْساً؛ فَتَکُونَ ذَنَباً(10)، وَ لاَ تَسْتَأْکِلِ(11) النَّاسَ بِنَا؛ فَتَفْتَقِرَ، فَإِنَّکَ مَوْقُوفٌ لاَ مَحَالَةَ وَ(12) مَسْؤُولٌ، فَإِنْ(13) صَدَقْتَ صَدَّقْنَاکَ، وَ إِنْ کَذَبْتَ کَذَّبْنَاکَ».(14)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ، عَمَّنْ حَدَّثَهُ: عَنْ أَبِي
ص: 286
6- امير المؤمنين (علیه السّلام) يك روز بر منبر كوفه سخنرانى كرد و فرمود:
أيا مردم! اگر دغلى و عهدشكنى بد نبود، من سياستمدارترين مردم بودم، هلا هر عهدشكنى و دغلى هرزگى و نابكارى ها دارد و هر هرزگى و نابكارى كفر و ناسپاسى به بار آرد، هلا راستى كه دغلى و هرزگى و خيانت در آتش باشند.
1- از ابى نعمان، گويد: امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
اى ابا نعمان! بر ما دروغى نبند تا دين توحيد او تو بر باد رود، و مبادا بخواهى كه سر باشى تا دنباله شوى، و به وسيله ما، مردم را مخور تا فقير و بى چاره شوى، به راستى كه ناچار تو را باز دارند و از تو باز پرسى كنند، اگر راست گوئى، ما تو را تصديق كنيم و اگر دروغ گوئى، ما تو را تكذيب كنيم.
2- از امام باقر (علیه السّلام) كه على بن الحسين (علیه السّلام) به فرزندانش مى فرمود:
ص: 287
جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «کَانَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ _ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِمَا _ یَقُولُ لِوُلْدِهِ: اتَّقُوا الْکَذِبَ الصَّغِیرَ مِنْهُ وَ الْکَبِیرَ فِی کُلِّ جِدٍّ وَ هَزْلٍ؛ فَإِنَّ الرَّجُلَ إِذَا کَذَبَ فِی الصَّغِیرِ اجْتَری(1) عَلَی الْکَبِیرِ، أَ مَا عَلِمْتُمْ أَنَّ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله قَالَ: مَا یَزَالُ الْعَبْدُ یَصْدُقُ حَتّی یَکْتُبَهُ اللّهُ صِدِّیقاً، وَ مَا یَزَالُ(2) الْعَبْدُ(3) یَکْذِبُ حَتّی یَکْتُبَهُ اللّهُ کَذَّاباً».(4)
3 . عَنْهُ(5)، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنِ(6) ابْنِ مُسْکَانَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ جَعَلَ لِلشَّرِّ أَقْفَالاً، وَ جَعَلَ مَفَاتِیحَ تِلْکَ الاْءَقْفَالِ الشَّرَابَ، وَ الْکَذِبُ شَرٌّ مِنَ الشَّرَابِ».(7)
4 . عَنْهُ(8)، عَنْ أَبِیهِ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ أَبِی لَیْلی، عَنْ أَبِیهِ(9):
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ الْکَذِبَ هُوَ خَرَابُ الاْءِیمَانِ(10)».(11)
5. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ ؛ وَ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ جَمِیعاً، عَنِ الْوَشَّاءِ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عَائِذٍ، عَنْ أَبِی خَدِیجَةَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «الْکَذِبُ عَلَی اللّهِ وَ عَلی رَسُولِهِ(12) صلی الله علیه و آله مِنَ الْکَبَائِرِ».(13)
6 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ أَبَانٍ الاْءَحْمَرِ، عَنْ فُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ: عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ أَوَّلَ مَنْ یُکَذِّبُ الْکَذَّابَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ، ثُمَّ
ص: 288
از دروغ بپرهيزيد، چه كوچك باشد و چه بزرگ، جدى باشد يا شوخى، زيرا چون كسى دروغ كوچكى گفت، به دروغ بزرگ دلير مى شود.
آيا ندانيد كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: بنده پيوسته راست گويد تا خدا او را صدّيق نويسد و بسا بنده اى كه پيوسته دروغ گويد تا خدا او را كذّاب نويسد.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
به راستى خدا براى شرّ و بدى قفل ها مقرر كرده و كليدهاى آنها را شراب مقرر ساخته، و دروغ بدتر از شراب است.
4- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى دروغ ويران كننده ايمان است.
5- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
دروغ بر خدا و رسولش از گناهان كبيره است.
6- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
نخست كسى كه دروغگو را تكذيب كنند خدا عز و جل است، و سپس دو فرشته اى كه با اويند، سپس خود هم مى داند كه
ص: 289
الْمَلَکَانِ اللَّذَانِ مَعَهُ، ثُمَّ هُوَ یَعْلَمُ أَنَّهُ کَاذِبٌ(1)».(2)
7 . عَلِیُّ بْنُ الْحَکَمِ(3)، عَنْ أَبَانٍ(4)، عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ الْکَذَّابَ یَهْلِکُ بِالْبَیِّنَاتِ، وَ یَهْلِکُ أَتْبَاعُهُ بِالشُّبُهَاتِ(5)».(6)
8. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ أَبِی نَجْرَانَ، عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ آیَةَ الْکَذَّابِ بِأَنْ(7) یُخْبِرَکَ خَبَرَ السَّمَاءِ وَ الاْءَرْضِ، وَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ(8)؛ فَإِذَا(9) سَأَلْتَهُ عَنْ حَرَامِ اللّهِ وَ حَلاَلِهِ(10)، لَمْ یَکُنْ عِنْدَهُ شَیْءٌ(11)».(12)
9. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ یُونُسَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ الْکَذِبَةَ لَتُفَطِّرُ(13) الصَّائِمَ(14)».
قُلْتُ: وَ أَیُّنَا لاَ یَکُونُ ذلِکَ مِنْهُ(15)؟
قَالَ: «لَیْسَ حَیْثُ ذَهَبْتَ(16)، إِنَّمَا ذلِکَ(17) الْکَذِبُ عَلَی اللّهِ ، وَ عَلی رَسُولِهِ، وَ عَلَی الاْءَئِمَّةِ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ وَعَلَیْهِمْ».(18)
10 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی: عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ رَفَعَهُ إِلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: ذُکِرَ الْحَائِکُ لاِءَبِی(19) عَبْدِ اللّهِ علیه السلام أَنَّهُ مَلْعُونٌ(20)، فَقَالَ: «إِنَّمَا(21) ذَاکَ(22) الَّذِی یَحُوکُ الْکَذِبَ عَلَی اللّهِ، وَ عَلی رَسُولِهِ صلی الله علیه و آله » .(23)
11 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ عُرْوَةَ، عَنْ عَبْدِ الْحَمِیدِ الطَّائِیِّ، عَنِ الاْءَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ،
ص: 290
دروغگو است.
7- از عمر بن يزيد كه شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
راستى كذّاب با بيّنه هلاك شود، و پيروانش به وسيله اشتباه هلاك شوند.
8- از معاويه بن وهب، گويد: شنيدم مى فرمود (علیه السّلام):
راستى نشانه دروغگو اين است كه به تو از آسمان و زمين و مشرق و مغرب خبر مى دهد، و هر گاه از حرام خدا و حلالش از او بپرسى، چيزى ندارد كه جواب گويد.
9- از ابى بصير كه شنيدم آن حضرت مى فرمود:
راستى! يك دروغ، روزه دار را روزه خوار كند، گفتم: كدام ماها هستيم كه يك دروغ نگوئيم؟ فرمود: چنان نيست كه تو فهميدى، همانا مقصود، دروغ بستن به خدا و رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) و ائمه (علیه السّلام) است.
10- نزد امام صادق (علیه السّلام) گفته شد كه بافنده ملعون است، فرمود:
مقصود، كسى است كه دروغ بافد بر خدا و به رسولش.
11- امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
بنده اى مزّه ايمان را نچشد تا دروغ را وانهد، چه شوخى باشد
ص: 291
قَالَ: قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : «لاَ یَجِدُ عَبْدٌ طَعْمَ الاْءِیمَانِ حَتّی یَتْرُکَ الْکَذِبَ هَزْلَهُ
وَ جِدَّهُ».(1)
12 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ، قَالَ:
قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : الْکَذَّابُ هُوَ الَّذِی یَکْذِبُ فِی الشَّیْءِ(2)؟ قَالَ: «لاَ، مَا مِنْ أَحَدٍ إِلاَّ(3) یَکُونُ ذلِکَ(4) مِنْهُ، وَ لَکِنَّ الْمَطْبُوعَ(5) عَلَی الْکَذِبِ».(6)
13. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ ظَرِیفٍ(7)، عَنْ أَبِیهِ(8)، عَمَّنْ ذَکَرَهُ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ عِیسَی بْنُ مَرْیَمَ علیه السلام : مَنْ کَثُرَ کَذِبُهُ ذَهَبَ بَهَاوءُهُ(9)».(10)
14. عَنْهُ(11)، عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ رَفَعَهُ، قَالَ: قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : «یَنْبَغِی لِلرَّجُلِ الْمُسْلِمِ أَنْ یَجْتَنِبَ(12) مُؤَاخَاةَ الْکَذَّابِ؛ فَإِنَّهُ(13) یَکْذِبُ حَتّی یَجِیءَ بِالصِّدْقِ فَلاَ یُصَدَّقُ(14)».(15)
15. عَنْهُ(16)، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مُحَمَّدٍ الاْءَشْعَرِیِّ، عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرَارَةَ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ مِمَّا أَعَانَ اللّهُ بِهِ(17) عَلَی الْکَذَّابِینَ النِّسْیَانَ(18)».(19)
16. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ أَبِی یَحْیَی الْوَاسِطِیِّ،
عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا(20):
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «الْکَلاَمُ ثَلاَثَةٌ: صِدْقٌ، وَ کَذِبٌ، وَ إِصْلاَحٌ بَیْنَ النَّاسِ».
قَالَ: قِیلَ(21) لَهُ:
ص: 292
و چه جدّى.
12- از عبد الرحمن بن حجاج، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: كذّاب آن كس است كه در باره چيزى، خلاف واقع گويد؟
فرمود: نه، كسى نيست كه اين خلاف گوئى از او نشود، ولى مقصود، كسى است كه عادت به دروغ كرده است.
13- از امام صادق (علیه السّلام) كه عيسى بن مريم (علیه السّلام) فرمود:
هر كه بسيار دروغ گويد، آبرو و خرّمى او برود.
14- امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
براى مؤمن شايسته است كه از برادرى و رفاقت كذّاب، كناره كند، زيرا كه او دروغگويد تا آنجا كه راستش هم باور نشود.
15- از امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
راستى! از آنچه خداوند به دروغ گويان كمك كرده است فراموشى است.
16- زراره گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
سخن بر سه گونه است: راست، و دروغ، و اصلاح ميان مردم. گويد: به او گفته شد: قربانت! اصلاح ميان مردم چيست؟
فرمود: از كسى در باره ديگرى سخنى مى شنوى كه اگر به او برسد
ص: 293
جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا الاْءِصْلاَحُ بَیْنَ النَّاسِ؟
قَالَ: «تَسْمَعُ مِنَ الرَّجُلِ(1) کَلاَماً یَبْلُغُهُ، فَتَخْبُثُ(2) نَفْسُهُ، فَتَلْقَاهُ(3)، فَتَقُولُ: سَمِعْتُ(4) مِنْ فُلاَنٍ قَالَ(5) فِیکَ مِنَ(6) الْخَیْرِ(7) کَذَا وَ کَذَا ، خِلاَفَ مَا سَمِعْتَ مِنْهُ».(8)
17. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنِ الْحَسَنِ الصَّیْقَلِ، قَالَ: قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : إِنَّا(9) قَدْ رُوِّینَا عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام فِی قَوْلِ یُوسُفَ علیه السلام : «أَیَّتُهَا الْعِیرُ إِنَّکُمْ لَسارِقُونَ »(10)؟ فَقَالَ(11): «وَ اللّهِ، مَا سَرَقُوا، وَ مَا کَذَبَ».
وَ قَالَ إِبْرَاهِیمُ(12) علیه السلام : «بَلْ فَعَلَهُ کَبِیرُهُمْ هذا فَسْئَلُوهُمْ إِنْ کانُوا یَنْطِقُونَ»(13)؟ فَقَالَ: «وَ اللّهِ(14)، مَا فَعَلُوا ، وَ مَا کَذَبَ».
قَالَ(15): فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَا عِنْدَکُمْ فِیهَا یَا صَیْقَلُ؟»
قَالَ(16): قُلْتُ(17): مَا عِنْدَنَا فِیهَا(18) إِلاَّ التَّسْلِیمُ.
قَالَ: فَقَالَ: «إِنَّ اللّهَ أَحَبَّ اثْنَیْنِ(19) وَ أَبْغَضَ اثْنَیْنِ(20): أَحَبَّ الْخَطَرَ(21) فِیمَا بَیْنَ الصَّفَّیْنِ، وَ أَحَبَّ الْکَذِبَ فِی الاْءِصْلاَحِ، وَ أَبْغَضَ الْخَطَرَ فِی الطُّرُقَاتِ، وَ أَبْغَضَ الْکَذِبَ فِی غَیْرِ الاْءِصْلاَحِ(22)؛ إِنَّ إِبْرَاهِیمَ علیه السلام إِنَّمَا قَالَ: «بَلْ فَعَلَهُ کَبِیرُهُمْ هذا» إِرَادَةَ الاْءِصْلاَحِ، وَ دَلاَلَةً عَلی أَنَّهُمْ لاَ یَفْعَلُونَ(23)، وَ قَالَ یُوسُفُ علیه السلام إِرَادَةَ الاْءِصْلاَحِ».(24)
18 . عَنْهُ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ صَفْوَانَ، عَنْ أَبِی مَخْلَدٍ السَّرَّاجِ، عَنْ عِیسَی بْنِ حَسَّانَ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «کُلُّ کَذِبٍ
ص: 294
بد دل مى شود، و تو به او بر مى خورى و به او مى گوئى از فلانى شنيدم كه در باره تو چنين و چنان خوبى مى گفت و تمجيد مى كرد، بر خلاف آنچه شنيدى.
17- از حسن صيقل، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم:
راستى ما از امام باقر (علیه السّلام) روايتى داريم در باره گفتار يوسف (علیه السّلام) كه: «أَيَّتُهَا الْعِيرُ إِنَّكُمْ لَسارِقُونَ: «اى كاروان هر آينه شما دزد هستيد»، در پاسخ فرمود: به خدا دزدى نكردند، يوسف هم دروغ نگفت، ابراهيم (علیه السّلام) فرمود: «بلكه بزرگ آنان اين كار را كرده بپرسيد از آنها اگر كه مى توانستند سخن بگويند» امام (علیه السّلام) فرمود: به خدا آنها نكرده بودند و ابراهيم (علیه السّلام) هم دروغ نگفت، امام صادق (علیه السّلام) فرمود: اى صيقل! نزد شما در توجيه اين آيه چيست؟ گويد: گفتم: نزد ما جز تسليم در آن نيست، گويد: فرمود: راستى خدا دو چيز را دوست دارد و دو چيز را دشمن دارد، دوست دارد مردان بزرگ منشانه را در ميان دو صف (قشون اسلام و قشون كفر) و دوست دارد دروغ را در مقام اصلاح (ميان دو برادر دينى) و دشمن دارد گام زدن بزرگ منشانه را در ميان جاده ها (و خيابانها) و دشمن دارد دروغ گفتن را در غير مورد اصلاح، به راستى ابراهيم (علیه السّلام) گفت: «بلكه بزرگشان اين كار را كرده است» به قصد اصلاح (حال گمراهى بت پرستان و حفظ جان خود) و استدلال بر اينكه بت ها كارى نمى كنند و نمى توانند كرد، و يوسف (علیه السّلام) هم به قصد اصلاح (حال پدر و برادران خود) فرمود (به راستى شماها دزد هستيد).
18- از عيسى بن حسّان، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: از هر دروغى باز پرسى شود يك روزى، جز از سه كس:
ص: 295
مَسْؤُولٌ عَنْهُ(1) صَاحِبُهُ یَوْماً إِلاَّ کَذِباً(2) فِی ثَلاَثَةٍ(3): رَجُلٌ کَائِدٌ فِی حَرْبِهِ، فَهُوَ مَوْضُوعٌ(4) عَنْهُ؛ أَوْ رَجُلٌ أَصْلَحَ بَیْنَ اثْنَیْنِ یَلْقی هذَا
بِغَیْرِ مَا یَلْقَی بِهِ هذَا(5) ، یُرِیدُ بِذلِکَ(6) الاْءِصْلاَحَ مَا(7) بَیْنَهُمَا؛ أَوْ(8) رَجُلٌ وَعَدَ أَهْلَهُ شَیْئاً وَ هُوَ لاَ یُرِیدُ أَنْ یُتِمَّ لَهُمْ».(9)
19. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ(10)، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْمُغِیرَةِ(11)، عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «الْمُصْلِحُ لَیْسَ بِکَذَّابٍ(12)».(13)
20 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ یَحْیَی الْکَاهِلِیِّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَالِکٍ، عَنْ عَبْدِ الاْءَعْلی مَوْلی آلِ سَامٍ، قَالَ:
حَدَّثَنِی أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام بِحَدِیثٍ، فَقُلْتُ لَهُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ أَ لَیْسَ زَعَمْتَ(14) لِیَ السَّاعَةَ کَذَا وَ کَذَا؟ فَقَالَ(15): «لاَ». فَعَظُمَ ذلِکَ عَلَیَّ، فَقُلْتُ: بَلی وَ اللّهِ، زَعَمْتَ، فَقَالَ(16) : «لاَ وَ اللّهِ، مَا زَعَمْتُهُ». قَالَ: فَعَظُمَ(17) عَلَیَّ، فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ(18)، بَلی وَ اللّهِ قَدْ قُلْتَهُ، قَالَ: «نَعَمْ قَدْ قُلْتُهُ، أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ کُلَّ زَعْمٍ فِی الْقُرْآنِ کَذِبٌ؟».(19)
21. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ الْخُرَاسَانِیِّ(20) ، قَالَ:
کَانَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ : «یَقُولُ إِیَّاکُمْ وَ الْکَذِبَ؛ فَإِنَّ کُلَّ رَاجٍ طَالِبٌ، وَ کُلَّ خَائِفٍ هَارِبٌ».(21)
22 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنِ الْحَجَّالِ، عَنْ
ص: 296
1- مردى كه در نبرد كيدى كند كه گناهى بر او نيست 2- مردى كه ميان دو كس اصلاح كند با اين برخورد كند به وصفى جز آنكه با آن برخورد كند 3- مردى كه به خانواده اش چيزى وعده دهد و قصد ندارد كه آن را به انجام رساند.
19- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
اصلاح كننده، دروغگو نيست.
20- از عبد الأعلى مولى آل سام، گفت: امام صادق (علیه السّلام) براى من حديثى گفت، من به او گفتم: قربانت! آيا هم اكنون تو نپنداشتى براى من چنين و چنان؟
در پاسخ فرمود: نه؛ اين بر من گران آمد و گفتم: آرى، به خدا پنداشتى؛ فرمود: نه، به خدا من به خدا من نپنداشتم آن را.
گويد: بر من گران آمد و گفتم: قربانت! آرى به خدا آن را گفتى، فرمود: آرى، آن را گفتم، آيا تو ندانستى كه كلمه زعم و پنداشت در قرآن همه در دروغ به كار رفته است.
21- امير المؤمنين (علیه السّلام) مى فرمود:
بپرهيزيد از دروغ، زيرا هر اميدوارى در جستجو است و هر ترسانى گريزان است.
22- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
ص: 297
الحَجّاجِ، ثَعْلَبَةَ، عَنْ مَعْمَرِ بْنِ عُمَرَ ، عَنْ عَطَاءٍ(1): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : لاَ کَذِبَ عَلی مُصْلِحٍ» ثُمَّ تَلاَ: «أَیَّتُهَا الْعِیرُ إِنَّکُمْ لَسارِقُونَ»(2) ثُمَّ قَالَ(3) : «وَ اللّهِ، مَا سَرَقُوا، وَ مَا کَذَبَ» ثُمَّ تَلاَ(4) : «بَلْ فَعَلَهُ کَبِیرُهُمْ
هذا فَسْئَلُوهُمْ إِنْ کانُوا یَنْطِقُونَ»(5) ثُمَّ قَالَ: «وَ اللّهِ، مَا فَعَلُوهُ، وَ مَا کَذَبَ».(6)
بَابُ ذِی اللِّسَانَیْنِ
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ عَوْنٍ الْقَلاَنِسِیِّ، عَنِ(7) ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ لَقِیَ الْمُسْلِمِینَ بِوَجْهَیْنِ وَ لِسَانَیْنِ، جَاءَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ لَهُ لِسَانَانِ(8) مِنْ نَارٍ».(9)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ عَبْدِ اللّه ِ بْنِ مُسْکَانَ(10) ، ···
عَنْ أَبِی شَیْبَةَ الزُّهْرِیِّ(11): عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «بِئْسَ الْعَبْدُ عَبْدٌ(12) یَکُونُ ذَا وَجْهَیْنِ وَ ذَا لِسَانَیْنِ(13)، یُطْرِی أَخَاهُ(14) شَاهِداً، وَ یَأْکُلُهُ(15) غَائِباً؛ إِنْ أُعْطِیَ حَسَدَهُ، وَ إِنِ ابْتُلِیَ(16) خَذَلَهُ».(17)
3. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ حَمَّادٍ رَفَعَهُ، قَالَ:
«قَالَ اللّهُ _ تَبَارَکَ وَ تَعَالی _ لِعِیسَی ابْنِ
ص: 298
بر اصلاح كننده دروغى نيست، سپس اين آيه را تلاوت كرد (70 سوره يوسف): «ايا كاروان راستى كه شما دزدانيد» سپس فرمود: به خدا دزدى نكردند و يوسف هم دروغ نگفت، سپس تلاوت كرد (63 سوره انبياء): «بلكه كرده است آن را بزرگ آنها، اين بپرسيد از آنها اگر كه سخن مى گويند» سپس فرمود: به خدا آنها نكرده بودند و ابراهيم (علیه السّلام) هم دروغ نگفت.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه با دو مسلمان به دو رو، و دو زبان برخورد كند، روز قيامت بيايد و دو زبان از آتش دارد.
2- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
چه بد بنده اى است بنده اى كه داراى دو رو و دو زبان است، در حضور برادرش او را تمجيد كند و در پشت سر او بد گويد و از گوشت او بخورد، اگر به او بخشش كند، حسدش برد و اگر گرفتار شود او را واگذار و دنبال كار خود رود.
3- از عبد الرحمن بن حمّاد در حديثى كه آن را به معصوم رسانيده، گويد: خدا تبارك و تعالى به عيسى بن مريم (علیه السّلام) فرمود:
ص: 299
مَرْیَمَ علیه السلام (1): یَا عِیسی(2) ، لِیَکُنْ لِسَانُکَ فِی
السِّرِّ وَ الْعَلاَنِیَةِ لِسَاناً(3) وَاحِداً، وَ کَذلِکَ قَلْبُکَ، إِنِّی أُحَذِّرُکَ(4) نَفْسَکَ، وَ کَفی بِی(5) خَبِیراً، لاَ یَصْلُحُ لِسَانَانِ فِی فَمٍ وَاحِدٍ، وَ لاَ سَیْفَانِ فِی غِمْدٍ وَاحِدٍ، وَ لاَ قَلْبَانِ فِی صَدْرٍ وَاحِدٍ، وَ کَذلِکَ الاْءَذْهَانُ(6)».(7)
بَابُ الْهِجْرَةِ(8)
1. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ الرَّبِیعِ؛ وَ(9) عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ رَفَعَهُ ، قَالَ: فِی وَصِیَّةِ الْمُفَضَّلِ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «لاَ یَفْتَرِقُ رَجُلاَنِ عَلَی الْهِجْرَانِ(10) إِلاَّ اسْتَوْجَبَ أَحَدُهُمَا الْبَرَاءَةَ وَ اللَّعْنَةَ، وَ رُبَّمَا اسْتَحَقَّ(11) ذلِکَ کِلاَهُمَا».
فَقَالَ لَهُ مُعَتِّبٌ: جَعَلَنِیَ اللّهُ(12) فِدَاکَ، هذَا الظَّالِمُ، فَمَا بَالُ الْمَظْلُومِ؟
قَالَ: «لاِءَنَّهُ لاَ یَدْعُو أَخَاهُ إِلی صِلَتِهِ، وَ لاَ یَتَغَامَسُ(13) لَهُ عَنْ(14) کَلاَمِهِ، سَمِعْتُ أَبِی علیه السلام یَقُولُ: إِذَا تَنَازَعَ اثْنَانِ، فَعَازَّ(15) أَحَدُهُمَا الاْآخَرَ، فَلْیَرْجِعِ الْمَظْلُومُ إِلی صَاحِبِهِ حَتّی یَقُولَ لِصَاحِبِهِ: أَیْ أَخِی أَنَا الظَّالِمُ ، حَتّی یَقْطَعَ الْهِجْرَانَ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ صَاحِبِهِ؛ فَإِنَّ اللّهَ _ تَبَارَکَ وَ تَعَالی _ حَکَمٌ عَدْلٌ، یَأْخُذُ لِلْمَظْلُومِ مِنَ الظَّالِمِ».(16)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ؛ وَ(17) مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِیلَ، عَنِ
ص: 300
اى عيسى! بايد زبانت در نهان و عيان يكى باشد و هم دلت چنين باشد، راستى من تو را در باره خودت حذر مى دهم و مانند من خبيرى بس است، دو زبان در يك دهان نشايد، و دو شمشير در يك غلاف نگنجد و دو دل در يك سينه نباشد و در نهاد انسان هم دو عقيده مخالف برجا نباشد.
1- در وصيّت مفضل است كه شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
دو مرد به طور قهر كردن از هم جدا نشوند جز اينكه يكى از آنها مستحق بيزارى و لعنت است و بسا كه هر دو مستحقّ آن باشند، معتب به آن حضرت عرض كرد: خدا مرا قربانت كند، اين جزاى ظالم است، مظلوم چه تقصيرى دارد؟ فرمود: براى آنكه برادر خود را به پيوست و آتشى با خويش دعوت نمى كند و از گفته او صرف نظر نمى كند، شنيدم پدرم مى فرمود: هر گاه دو تن با هم ستيزه كردند و يكى بر ديگرى غلبه كرد، آن كه ستمديده نزد طرف ستمگرِ خود رود تا آنكه به او بگويد: اى برادر! من به تو ستم كردم، تا اينكه قهر و متاركه ميان او و رفيق او برطرف شود، زيرا خدا حكيم و عادل است، از ظالم داد مظلوم را مى ستاند.
2- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: بيش از
ص: 301
الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَکَمِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : لاَ هِجْرَةَ فَوْقَ ثَلاَثٍ».(1)
3. حُمَیْدُ بْنُ زِیَادٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَمَاعَةَ، عَنْ وُهَیْبِ بْنِ حَفْصٍ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنِ الرَّجُلِ یَصْرِمُ(2) ذَوِی(3) قَرَابَتِهِ مِمَّنْ لاَ یَعْرِفُ الْحَقَّ، قَالَ: «لاَ یَنْبَغِی لَهُ أَنْ یَصْرِمَهُ(4)».(5)
4. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَدِیدٍ، عَنْ عَمِّهِ مُرَازِمِ بْنِ حَکِیمٍ، قَالَ: کَانَ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام رَجُلٌ مِنْ أَصْحَابِنَا یُلَقَّبُ شَلَقَانَ(6)، وَ کَانَ قَدْ صَیَّرَهُ فِی نَفَقَتِهِ(7)، وَ کَانَ سَیِّئَ الْخُلُقِ، فَهَجَرَهُ(8)، فَقَالَ لِی یَوْماً: «یَا مُرَازِمُ وَ(9) تُکَلِّمُ عِیسی؟» فَقُلْتُ: نَعَمْ، فَقَالَ(10): «أَصَبْتَ ، لاَ خَیْرَ فِی الْمُهَاجَرَةِ».(11)
5. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْقَمَّاطِ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ کَثِیرٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «قَالَ أَبِی علیه السلام : قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : أَیُّمَا مُسْلِمَیْنِ تَهَاجَرَا، فَمَکَثَا ثَلاَثاً لاَ یَصْطَلِحَانِ(12) إِلاَّ کَانَا خَارِجَیْنِ مِنَ الاْءِسْلاَمِ، وَ لَمْ یَکُنْ(13) بَیْنَهُمَا وَلاَیَةٌ، فَأَیُّهُمَا سَبَقَ إِلی کَلاَمِ أَخِیهِ(14)، کَانَ السَّابِقَ إِلَی الْجَنَّةِ یَوْمَ الْحِسَابِ».(15)
ص: 302
سه روز قهر كردن و متاركه روا نيست.
3- از ابى بصير، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم مردى كه با خويشِ خود قطع مراوده مى كند براى آنكه به مذهب شيعه نيستند؟ فرمود: شايسته نيست كه از آنها ببرد و قطع مراوده كند.
4- از مرازم بن حكيم، گويد: يكى از اصحاب ما كه او را شلقان مى گفتند، خدمت امام صادق (علیه السّلام) بود، آن حضرت خرج او را مى داد (او را ناظر بر خرج خانه خود كرده بود خ ل) و مردى بود بد اخلاق (و مرازم با او قهر كرده بود) يك روز امام به من گفت: اى مرازم! آيا با عيسى سخن مى گوئى؟ (يعنى با هم صلح كرديد) من در پاسخ گفتم: آرى، فرمود: بسيار خوب كردى، در قهر و متاركه خيرى نيست.
5- از داود بن كثير، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: پدرم فرمود كه: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است:
هر دو نفر مسلمانى كه از هم قهر كنند و سه روز بر آن حال بمانند و صلح نكنند، هر دو از اسلام خارج باشند و ميان آنها پيوست دينى نباشد و هر كدام پيشى گيرد به سخن گفتن با برادر مسلمان خود، او است كه روز حساب پيشى گيرد به رفتن در بهشت.
ص: 303
6 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنِ ابْنِ أُذَیْنَةَ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ الشَّیْطَانَ یُغْرِی(1) بَیْنَ الْمُوءْمِنِینَ مَا لَمْ یَرْجِعْ أَحَدُهُمْ(2) عَنْ دِینِهِ(3)، فَإِذَا فَعَلُوا ذلِکَ اسْتَلْقی عَلی قَفَاهُ وَ تَمَدَّدَ(4)، ثُمَّ قَالَ: فُزْتُ؛ فَرَحِمَ اللّهُ امْرَأً أَلَّفَ بَیْنَ وَلِیَّیْنِ لَنَا، یَا مَعْشَرَ(5) الْمُوءْمِنِینَ، تَأَلَّفُوا وَ تَعَاطَفُوا».(6)
7. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَعْدٍ(7)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَحْفُوظٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «لاَ یَزَالُ إِبْلِیسُ(8) فَرِحاً مَا اهْتَجَرَ(9) الْمُسْلِمَانِ؛ فَإِذَا الْتَقَیَا اصْطَکَّتْ(10) رُکْبَتَاهُ، وَ تَخَلَّعَتْ أَوْصَالُهُ(11)، وَ نَادی: یَا وَیْلَهُ ، مَا لَقِیَ مِنَ الثُّبُورُ(12)».(13)
بَابُ قَطِیعَةِ الرَّحِمِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَیْنَةَ، عَنْ مِسْمَعِ بْنِ عَبْدِ الْمَلِکِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله فِی حَدِیثٍ: أَلاَ إِنَّ(14) فِی التَّبَاغُضِ الْحَالِقَةَ(15)، لاَ أَعْنِی حَالِقَةَ الشَّعْرِ، وَ لکِنْ حَالِقَةَ الدِّینِ».(16)
2. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ
ص: 304
6- از زراره كه امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
راستى شيطان ميان دو مؤمن آشوب گرى مى كند تا يكى از آنها از دين خود برنگشته باشد و چون چنين كنند به پشت خوابد و استراحت كند و سپس گويد: كامياب شدم، پس خدا رحمت كند مردى كه ميان دو تن از دوستانِ ما الفت اندازد و آنها را صلح دهد، اى گروه مؤمنان! با هم الفت گيريد و مهرورزى كنيد.
7- از ابى بصير، از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
پيوسته تا دو مسلمان با هم قهرند، ابليس شاد است و چون آشتى كنند، زانوهايش بلرزد و بهم بخورد و بندهايش از هم بگسلد و فرياد كشد: اى واى بر من از آنچه به هلاكت رسد.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود كه:
رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است در ضمن حديثى كه: هلا به راستى در دشمنى با يك ديگر از بن بر كنى است، مقصودم از بن بركندن موى نيست، ولى از بن كندن دين است.
2- از حذيفه بن منصور، گويد: امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
ص: 305
مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ، عَنْ حُذَیْفَةَ بْنِ مَنْصُورٍ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «اتَّقُوا الْحَالِقَةَ؛ فَإِنَّهَا تُمِیتُ الرِّجَالَ» قُلْتُ: وَ مَا الْحَالِقَةُ؟ قَالَ: «قَطِیعَةُ الرَّحِمِ».(1)
3 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: قُلْتُ لَهُ: إِنَّ إِخْوَتِی وَ بَنِی عَمِّی قَدْ ضَیَّقُوا عَلَیَّ الدَّارَ، وَ أَلْجَأُونِی مِنْهَا إِلی بَیْتٍ، وَ لَوْ تَکَلَّمْتُ أَخَذْتُ(2) مَا فِی أَیْدِیهِمْ؟ قَالَ: فَقَالَ لِیَ: «اصْبِرْ؛ فَإِنَّ اللّهَ سَیَجْعَلُ لَکَ فَرَجاً(3)».
قَالَ: فَانْصَرَفْتُ، وَ وَقَعَ الْوَبَاءُ فِی سَنَةِ(4) إِحْدی وَ ثَلاَثِینَ وَ مِائَةٍ(5)، فَمَاتُوا _ وَ اللّهِ _ کُلُّهُمْ، فَمَا بَقِیَ مِنْهُمْ أَحَدٌ، قَالَ: فَخَرَجْتُ، فَلَمَّا دَخَلْتُ عَلَیْهِ، قَالَ(6): «مَا حَالُ أَهْلِ بَیْتِکَ؟» قَالَ: قُلْتُ لَهُ(7): قَدْ مَاتُوا _ وَ اللّهِ(8) _ کُلُّهُمْ، فَمَا بَقِیَ مِنْهُمْ أَحَدٌ، فَقَالَ: «هُوَ بِمَا(9) صَنَعُوا بِکَ؛ وَ بِعُقُوقِهِمْ(10) إِیَّاکَ وَ قَطْعِ رَحِمِهِمْ بُتِرُوا(11)، أَ تُحِبُّ أَنَّهُمْ بَقُوا، وَ أَنَّهُمْ(12) ضَیَّقُوا عَلَیْکَ؟» قَالَ: قُلْتُ: إِی وَ اللّهِ.(13)
4 . عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ(14)، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ مَالِکِ بْنِ عَطِیَّةَ، عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «فِی کِتَابِ عَلِیٍّ علیه السلام : ثَلاَثُ خِصَالٍ(15) لاَ یَمُوتُ صَاحِبُهُنَّ أَبَداً حَتّی یَری وَبَالَهُنَّ(16): الْبَغْیُ، وَ قَطِیعَةُ الرَّحِمِ، وَ الْیَمِینُ الْکَاذِبَةُ؛ یُبَارِزُ(17) اللّهَ بِهَا، وَ إِنَّ أَعْجَلَ الطَّاعَةِ(18) ثَوَاباً لَصِلَةُ(19) الرَّحِمِ، وَ إِنَّ الْقَوْمَ لَیَکُونُونَ(20) فُجَّاراً، فَیَتَوَاصَلُونَ،
ص: 306
از (حالقه) بپرهيزيد، زيرا كه مردم را به مرگ مى كشاند، گفتم: حالقه چيست؟ فرمود: قطع رحم است.
3- يكى از اصحاب ما گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم:
برادران و عموزادگانم در خانه به من سخت گرفتند و آن را به من تنگ كردند تا مرا به يك اطاق در آن خانه پناهنده كرده اند و اگر اقدام كنم (اگر شما سخن گوئيد خ ل) هر چه در دست آنها است بستانم. گويد: در پاسخم فرمود: صبر كن، زيرا خدا براى تو گشايشى فراهم كند، گويد: برگشتم و در سال [صد] سى و يك وبائى آمد و به خداوند سوگند، همه مردند و يكى از آنها نماند، گويد: من مسافرت كردم و چون خدمت آن حضرت رسيدم فرمود:
حال خاندانت چطور است؟ گفتم: هر آينه به خداوند همه آنها مردند و كسى از آنها زنده نمانده است، فرمود: آن براى اين است كه با تو بد كردند و حق تو را نشناختند، تو از قطع رحم آنها بپرهيز، همه نابود شدند، تو دوست داشتى كه زنده باشند و به تو تنگ بگيرند؟
گفتم: آرى به خدا.
4- از امام باقر (علیه السّلام) كه در كتاب على (علیه السّلام) است كه سه خصلت باشند هر كه داراى آنها باشد، نميرد تا بد عاقبتى آنها را ببيند: شورش و ستمگرى، قطع رحم و قسم دروغ كه بدان با خدا مبارزه و هم نبردى مى شود، و به راستى طاعتى كه زودتر ثوابش عايد مى شود، صله رحم است، و راستى كه مردمى نابكارند و با هم صله رحم كنند و اموالشان فراوان شود و ثروتمند گردند و به راستى كه
ص: 307
فَتَنْمِی(1) أَمْوَالُهُمْ وَ یُثْرُونَ(2)، وَ إِنَّ الْیَمِینَ الْکَاذِبَةَ وَ قَطِیعَةَ الرَّحِمِ لَتَذَرَانِ(3) الدِّیَارَ بَلاَقِعَ(4) مِنْ أَهْلِهَا، وَ تَنْقُلُ(5) الرَّحِمَ، ···
وَ إِنَّ(6) نَقْلَ(7) الرَّحِمِ انْقِطَاعُ النَّسْلِ».(8)
5. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ صَالِحِ بْنِ السِّنْدِیِّ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ بَشِیرٍ، عَنْ عَنْبَسَةَ الْعَابِدِ، قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ، فَشَکَا إِلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام أَقَارِبَهُ، فَقَالَ لَهُ : «اکْظِمْ غَیْظَکَ(9) وَ افْعَلْ» فَقَالَ: إِنَّهُمْ یَفْعَلُونَ(10) وَ یَفْعَلُونَ؟ فَقَالَ: «أَ تُرِیدُ(11) أَنْ تَکُونَ مِثْلَهُمْ، فَلاَ یَنْظُرَ اللّهُ إِلَیْکُمْ؟».(12)
6. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : لاَ تَقْطَعْ رَحِمَکَ وَ إِنْ قَطَعَتْکَ(13)».(14)
7. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنْ أَبِیهِ رَفَعَهُ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ
الثُّمَالِیِّ، قَالَ: قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام فِی خُطْبَتِهِ(15): «أَعُوذُ بِاللّهِ مِنَ الذُّنُوبِ الَّتِی تُعَجِّلُ الْفَنَاءَ». فَقَامَ إِلَیْهِ عَبْدُ اللّهِ بْنُ الْکَوَّاءِ الْیَشْکُرِیُّ(16)، فَقَالَ: یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ، أَ وَ تَکُونُ(17) ذُنُوبٌ تُعَجِّلُ الْفَنَاءَ؟ فَقَالَ: «نَعَمْ وَیْلَکَ(18)، قَطِیعَةُ الرَّحِمِ، إِنَّ أَهْلَ الْبَیْتِ لَیَجْتَمِعُونَ وَ یَتَوَاسَوْنَ(19) وَ هُمْ فَجَرَةٌ، فَیَرْزُقُهُمُ اللّهُ ، وَ إِنَّ أَهْلَ الْبَیْتِ(20) لَیَتَفَرَّقُونَ(21) وَ یَقْطَعُ بَعْضُهُمْ بَعْضاً، فَیَحْرِمُهُمُ اللّهُ وَ هُمْ أَتْقِیَاءُ».(22)
ص: 308
قسم دروغ و قطع رحم، خانمانها را ويران و بيابان خشك و خالى كنند كه اهلش نابود گردند و خويشى را از جاى بر آرند (تباه كنند خ ل) و از جا برآوردن خويشى مايه قطع نسل است.
5- از عنبسه بن عابد، گويد: مردى به امام صادق (علیه السّلام) از خويشانِ خود شكايت كرد، به او فرمود: خشمت را فرو خور و اقدام كن (خوبى كن خ ل) در پاسخ گفت: آنان مى كنند و مى كنند (يعنى هر گونه عمل زيانبخشى را) فرمود: تو هم مى خواهى چون آنان باشى تا خدا به شما نظر ترحم نكند (يعنى در دنيا و آخرت لطف خود را از شما دريغ دارد).
6- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
از خويش خود مبر و گرچه او از تو ببرد.
7- امير المؤمنين (علیه السّلام) در خطبه خود فرمود:
پناه برم به خدا از گناهانى كه زود نابود كنند، عبد اللّه بن كوّاء يشكرى خدمت آن حضرت برخاست و گفت: يا امير المؤمنين! آيا گناهانى هستند كه زود نابود كنند؟ فرمود: آرى، واى بر تو، آن قطع رحم است، راستى كه خاندانى با هم فراهم شوند و با هم كمك كنند و با اينكه بد كارند خدا به آنها روزى مى دهد، و به راستى خاندانى از هم جدا مى شوند و با يك ديگر قطع رحم مى كنند و خدا آنها را محروم مى كند با اينكه پرهيزكارند.
ص: 309
8 . عَنْهُ(1)، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ مَالِکِ بْنِ عَطِیَّةَ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : إِذَا قَطَعُوا(2) الاْءَرْحَامَ(3)، جُعِلَتِ الاْءَمْوَالُ فِی أَیْدِی الاْءَشْرَارِ».(4)
بَابُ الْعُقُوقِ
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ حَدِیدِ بْنِ حَکِیمٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «أَدْنَی الْعُقُوقِ(5) أُفٍّ، وَ لَوْ عَلِمَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ شَیْئاً(6) أَهْوَنَ مِنْهُ لَنَهی عَنْهُ».(7)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْمُغِیرَةِ: عَنْ أَبِی الْحَسَنِ(8) علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : کُنْ بَارّاً، وَ اقْتَصِرْ(9) عَلَی الْجَنَّةِ، وَ إِنْ کُنْتَ عَاقّاً فَظّاً(10)، فَاقْتَصِرْ(11) عَلَی النَّارِ».(12)
3 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْکُوفِیِّ، عَنْ عُبَیْسِ بْنِ هِشَامٍ، عَنْ صَالِحٍ الْحَذَّاءِ(13)، عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ شُعَیْبٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ کُشِفَ غِطَاءٌ مِنْ أَغْطِیَةِ الْجَنَّةِ، فَوَجَدَ رِیحَهَا مَنْ کَانَتْ(14) لَهُ رُوحٌ مِنْ مَسِیرَةِ خَمْسِمِائَةِ عَامٍ إِلاَّ صِنْفا وَاحِدا(15)» قُلْتُ: مَنْ هُمْ؟ قَالَ: «الْعَاقُّ لِوَالِدَیْهِ».(16)
ص: 310
8- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود كه:
امير المؤمنين (علیه السّلام) فرموده است: هر گاه قطع رحم گردد، اموال در دست اشرار نهاده گردد.
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود: كمترين ناسپاسى، گفتن «افّ» است (به روى پدر و مادر) و اگر خدا عز و جل چيزى را آسان تر از آن مى دانست، از آن غدقن مى كرد (زيرا مقصود نهى از هر گونه بى ادبى و ترك احترام پدر و مادر است و براى تأكيد، كمترين فرد را مورد نهى ساخته تا افراد بزرگتر به وجه شايسته ترى كناره گيرى شود).
2- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
نيك رفتار باش (با پدر و مادر) و در بهشت باش، و اگر عاق و جفا كار باشى، پس به دوزخ بساز.
3- از يعقوب بن شعيب، از امام صادق (علیه السّلام) كه چون روز قيامت شود يك پرده از پرده هاى بهشت را بر گيرند، هر جاندارى از مسافت پانصد سال بوى آن را بشنود جز يك دسته، گفتم: آنان كيانند؟
فرمود: عاق والدين خود.
ص: 311
4 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : فَوْقَ کُلِّ ذِی بِرٍّ بِرٌّ(1) حَتّی یُقْتَلَ الرَّجُلُ(2) فِی سَبِیلِ اللّهِ، فَإِذَا قُتِلَ فِی سَبِیلِ اللّهِ(3) فَلَیْسَ فَوْقَهُ بِرٌّ، وَ إِنَّ فَوْقَ کُلِّ(4) عُقُوقٍ عُقُوقاً حَتّی یَقْتُلَ الرَّجُلُ(5) أَحَدَ وَالِدَیْهِ، فَإِذَا فَعَلَ ذلِکَ فَلَیْسَ
فَوْقَهُ عُقُوقٌ».(6)
5. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ نَظَرَ إِلی أَبَوَیْهِ نَظَرَ مَاقِتٍ(7) _ وَ هُمَا ظَالِمَانِ لَهُ _ لَمْ یَقْبَلِ اللّهُ لَهُ(8) صَلاَةً».(9)
6. عَنْهُ(10)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ فُرَاتٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام (11)، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله فِی کَلاَمٍ لَهُ: إِیَّاکُمْ وَ عُقُوقَ الْوَالِدَیْنِ؛
فَإِنَّ رِیحَ الْجَنَّةِ تُوجَدُ(12) مِنْ مَسِیرَةِ أَلْفِ عَامٍ، وَ لاَ یَجِدُهَا عَاقٌّ، وَ لاَ قَاطِعُ رَحِمٍ(13)، وَ لاَ شَیْخٌ زَانٍ، وَ لاَ جَارُّ(14) إِزَارِهِ خُیَلاَءَ(15)، إِنَّمَا الْکِبْرِیَاءُ لِلّهِ(16) رَبِّ الْعَالَمِینَ».(17)
7. عَنْهُ(18)، عَنْ یَحْیَی بْنِ إِبْرَاهِیمَ بْنِ أَبِی الْبِلاَدِ(19)، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ جَدِّهِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «لَوْ عَلِمَ(20) اللّهُ شَیْئاً(21) أَدْنی مِنْ أُفٍّ لَنَهی عَنْهُ ، وَ هُوَ مِنْ أَدْنَی الْعُقُوقِ؛ وَ مِنَ الْعُقُوقِ أَنْ یَنْظُرَ الرَّجُلُ إِلی وَالِدَیْهِ، فَیُحِدَّ(22) النَّظَرَ إِلَیْهِمَا».(23)
8. عَلِيُّ(24)، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ هَارُونَ بْنِ الْجَهْمِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ
ص: 312
4- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
بالاى دست هر نيكو كارى يك نيكى است تا اينكه مرد در راه خدا كشته شود و چون در راه خدا كشته شد، بالاى آن عمل بهترى نيست، و روى هر ناسپاسى ناسپاسى ديگر است تا كسى يكى از پدر و مادر خود را بكشد و چون چنين كرد، بالاى آن ناسپاسى ديگر نباشند.
5- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه به نظر دشمنى به پدر و مادر ستمكار بر خود هم نگاه كند، خدا نمازش را نپذيرد.
6- از امام باقر (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در ضمن سخن خود فرمود: بپرهيزيد از ناسپاسى پدر و مادر، زيرا بوى بهشت از مسافت هزار سال راه شنيده شود، و عاق والدين و قاطع رحم و پيره مرد زناكار و متكبّر آن را نشنود، و كبريا از آن پروردگار جهانيان است.
7- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
اگر خدا چيزى را كمتر ازاف مى دانست، از آن نهى مى كرد آن از كمترين مراتب ناسپاسى است و از ناسپاسى است كه كسى به پدر و مادر خيره نگاه كند.
8- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
ص: 313
سُلَیْمَانَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ أَبِی علیه السلام (1) نَظَرَ إِلی رَجُلٍ وَ مَعَهُ ابْنُهُ یَمْشِی ، وَ الاِبْنُ مُتَّکِئٌ(2) عَلی ذِرَاعِ الاْءَبِ» قَالَ: «فَمَا کَلَّمَهُ أَبِی علیه السلام مَقْتاً(3) لَهُ حَتّی فَارَقَ الدُّنْیَا».(4)
9. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَسِّنِ بْنِ أَحْمَدَ ، عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ حَدِیدِ بْنِ حَکِیمٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «أَدْنَی الْعُقُوقِ أُفٍّ، وَ لَوْ عَلِمَ اللّهُ أَیْسَرَ مِنْهُ لَنَهی عَنْهُ».(5)
بَابُ الاِنْتِفَاءِ(6)
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ(7):
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «کَفَرَ(8) بِاللّهِ مَنْ تَبَرَّأَ مِنْ نَسَبٍ وَ إِنْ دَقَّ(9)».(10)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ أَبِی الْمَغْرَاءِ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «کَفَرَ بِاللّهِ مَنْ تَبَرَّأَ مِنْ نَسَبٍ وَ إِنْ دَقَّ».(11)
3 . عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ وَ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ رِجَالٍ شَتّی: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ وَ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیهماالسلام ، أَنَّهُمَا قَالاَ: «کُفْرٌ بِاللّهِ الْعَظِیمِ الاِنْتِفَاءُ(12) مِنْ حَسَبٍ(13) وَ إِنْ دَقَّ».(14)
ص: 314
پدرم به مردى نگاه كرد كه پسرش به همراه راه مى رفت و به شانه پدرش تكيه كرده بود و آن حضرت با او (يعنى پسر- از مجلسى (رحمه الله) سخن نگفت از بد داشتن او تا از دنيا رفت.
9- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
كمترين عقوق ناسپاسى گفتن: اف است، و اگر خدا چيزى را از آن آسان تر مى دانست از آن نهى مى كرد.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
به خدا كافر شده كسى كه از نژاد و نسب خود بيزارى جويد گرچه كم ارزش و پست باشد.
2- از امام صادق (علیه السّلام) به همين مضمون.
3- از امام باقر (علیه السّلام):
نفى حسب و گرچه پست و كم ارزش باشد كفر است.
ص: 315
بَابُ مَنْ آذَی الْمُسْلِمِینَ وَ احْتَقَرَهُمْ(1)
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِیَأْذَنْ بِحَرْبٍ مِنِّی مَنْ آذی(2) عَبْدِیَ الْمُوءْمِنَ(3)، وَ لْیَأْمَنْ(4) غَضَبِی مَنْ أَکْرَمَ عَبْدِیَ الْمُوءْمِنَ، وَ لَوْ لَمْ یَکُنْ مِنْ خَلْقِی فِی الاْءَرْضِ(5) فِیمَا بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ إِلاَّ مُوءْمِنٌ وَاحِدٌ مَعَ إِمَامٍ عَادِلٍ، لاَسْتَغْنَیْتُ بِعِبَادَتِهِمَا عَنْ جَمِیعِ مَا خَلَقْتُ(6) فِی أَرْضِی(7)، وَ لَقَامَتْ سَبْعُ(8) سَمَاوَاتٍ(9) وَ أَرَضِینَ بِهِمَا، وَ لَجَعَلْتُ لَهُمَا مِنْ(10) إِیمَانِهِمَا أُنْساً لاَ یَحْتَاجَانِ إِلی أُنْسِ سِوَاهُمَا(11)».(12)
2. عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ سِنَانٍ، عَنْ مُنْذِرِ بْنِ یَزِیدَ، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ، قَالَ: «قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ نَادی(13) مُنَادٍ: أَیْنَ الصُّدُودُ(14) لاِءَوْلِیَائِی؟ فَیَقُومُ قَوْمٌ لَیْسَ عَلی وُجُوهِهِمْ لَحْمٌ(15)، فَیُقَالُ: هوءُلاَءِ الَّذِینَ آذَوُا الْمُوءْمِنِینَ، وَ نَصَبُوا(16) لَهُمْ وَ عَانَدُوهُمْ، وَ عَنَّفُوهُمْ(17) فِی دِینِهِمْ، ثُمَّ یُوءْمَرُ(18) بِهِمْ إِلی جَهَنَّمَ».(19)
3. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَیْمُونٍ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ بَشِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه
ص: 316
1- از هشام بن سالم، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
خدا عز و جل فرمايد: بايد به جنگ با من اعلام شود هر كه بنده مؤمن مرا آزارد و بايد از خشمم آسوده باشد هر كه بنده مؤمنم را گرامى دارد و اگر در روى زمين از مشرق تا مغرب آفريده اى نباشد از آفريده هايم جز يك مؤمن به همراه پيشواى عادلى، من به عبادت آنها از هر آنچه در زمينم آفريدم بى نياز باشم و هفت آسمان و زمين ها بدانها بر پا باشند و از ايمانشان براى آنها آرامشى مقرر سازم كه نيازمند به آرامش ديگرى نباشند.
2- از مفضل بن عمر كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
چون روز رستاخيز شود يك جارچى جار زد: كجايند روگردانان از دوستانم؟ پس مردمى بر پا شوند كه چهره آنها گوشت ندارد و گفته شود: اينانند آن كسانى كه مؤمنان را آزردند و در برابر آنها ايستادند و با آنها لجبازى كردند و به آنها در دينشان سخت گرفتند. سپس فرمان شود كه آنها را به دوزخ برند.
3- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
خدا تبارك و تعالى فرموده است:
ص: 317
السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : قَالَ اللّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالی : مَنْ أَهَانَ لِی وَلِیّاً، فَقَدْ أَرْصَدَ(1) لِمُحَارَبَتِی».(2)
4. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ
مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ(3)، عَمَّنْ ذَکَرَهُ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ حَقَرَ(4) مُوءْمِناً مِسْکِیناً(5) أَوْ غَیْرَ مِسْکِینٍ(6)، لَمْ یَزَلِ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ حَاقِراً لَهُ(7) مَاقِتاً(8) حَتّی یَرْجِعَ عَنْ مَحْقَرَتِهِ(9) إِیَّاهُ».(10)
5. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ خُنَیْسٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ اللّهَ _ تَبَارَکَ وَ تَعَالی _ یَقُولُ: مَنْ أَهَانَ لِی(11) وَلِیّاً فَقَدْ أَرْصَدَ لِمُحَارَبَتِی، وَ أَنَا أَسْرَعُ شَیْءٍ إِلی نُصْرَةِ أَوْلِیَائِی».(12)
6. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، 2 / 29
عَنْ مُعَلَّی بْنِ خُنَیْسٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : قَدْ نَابَذَنِی(13) مَنْ أَذَلَّ عَبْدِیَ الْمُوءْمِنَ».(14)
7. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی(15)؛ وَ أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ جَمِیعاً، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَةَ(16)، عَنْ حَمَّادِ بْنِ بَشِیرٍ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ :
ص: 318
هر كس به يك دوستى از من اهانت كند، محققاً به جنگ با من كمين كرده است.
4- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه مؤمن مستمند يا غير مستمندى را خوار شمارد، پيوسته خدا عز و جل او را خوار و دشمن دارد تا از خوار شمردن آن مؤمن برگردد.
5- از معلى بن خنيس، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: راستى خداى تبارك و تعالى مى فرمايد:
هر كه يك دوست از من اهانت كند، محققاً به نبرد با من كمين گرفته است و من به يارى دوستانم از همه چيز شتابان ترم.
6- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
خدا عز و جل فرموده:
هر كه بنده مؤمنم را خوار كند، آشكارا به جنگ با من برخاسته.
7- از حمّاد بن بشير، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: خدا عز و جل فرمايد:
هر كه دوستى از مرا اهانت كند، محققاً براى نبرد با من كمين كرده است، و هيچ بنده با عملى به من نزديك نشود كه محبوب تر باشد نزد من از عمل بدان چه بر او واجب كردم، و به راستى كه او
ص: 319
مَنْ أَهَانَ لِی وَلِیّاً فَقَدْ أَرْصَدَ لِمُحَارَبَتِی، وَ مَا تَقَرَّبَ إِلَیَّ عَبْدٌ(1) بِشَیْءٍ أَحَبَّ إِلَیَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَیْهِ، وَ إِنَّهُ لَیَتَقَرَّبُ إِلَیَّ بِالنَّافِلَةِ حَتّی أُحِبَّهُ؛ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ کُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِی یَسْمَعُ بِهِ(2)، وَ بَصَرَهُ الَّذِی یُبْصِرُ بِهِ، وَ لِسَانَهُ الَّذِی یَنْطِقُ بِهِ، وَ یَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ بِهَا؛ إِنْ(3) دَعَانِی أَجَبْتُهُ، وَ إِنْ سَأَلَنِی أَعْطَیْتُهُ، وَ مَا تَرَدَّدْتُ عَنْ(4) شَیْءٍ أَنَا فَاعِلُهُ کَتَرَدُّدِی عَنْ(5) مَوْتِ(6) الْمُوءْمِنِ یَکْرَهُ الْمَوْتَ، وَ أَکْرَهُ مَسَاءَتَهُ».(7)
8 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْقَمَّاطِ، عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «لَمَّا أُسْرِیَ(8) بِالنَّبِیِّ صلی الله علیه و آله ، قَالَ: یَا رَبِّ، مَا حَالُ الْمُوءْمِنِ عِنْدَکَ؟ قَالَ: یَا مُحَمَّدُ، مَنْ أَهَانَ لِی وَلِیّاً فَقَدْ بَارَزَنِی بِالْمُحَارَبَةِ(9)، وَ أَنَا أَسْرَعُ شَیْءٍ إِلی نُصْرَةِ أَوْلِیَائِی، وَ مَا تَرَدَّدْتُ عَنْ(10) شَیْءٍ أَنَا فَاعِلُهُ کَتَرَدُّدِی عَنْ(11) وَفَاةِ الْمُوءْمِنِ، یَکْرَهُ الْمَوْتَ، وَ أَکْرَهُ مَسَاءَتَهُ؛ وَ إِنَّ(12) مِنْ عِبَادِیَ الْمُوءْمِنِینَ(13) مَنْ لاَ یُصْلِحُهُ إِلاَّ الْغِنی، وَ(14) لَوْ صَرَفْتُهُ إِلی غَیْرِ ذلِکَ لَهَلَکَ(15) ، وَ إِنَّ مِنْ عِبَادِیَ الْمُوءْمِنِینَ مَنْ لاَ یُصْلِحُهُ إِلاَّ الْفَقْرُ، وَ لَوْ صَرَفْتُهُ إِلی غَیْرِ ذلِکَ لَهَلَکَ، وَ مَا یَتَقَرَّبُ إِلَیَّ عَبْدٌ مِنْ عِبَادِی(16) بِشَیْءٍ أَحَبَّ إِلَیَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَیْهِ، وَ إِنَّهُ لَیَتَقَرَّبُ إِلَیَّ بِالنَّافِلَةِ(17) حَتّی أُحِبَّهُ، فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ کُنْتُ إِذاً(18) سَمْعَهُ الَّذِی یَسْمَعُ بِهِ، وَ بَصَرَهُ الَّذِی یُبْصِرُ بِهِ، وَ لِسَانَهُ الَّذِی یَنْطِقُ بِهِ، وَ یَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ بِهَا؛
إِنْ دَعَانِی أَجَبْتُهُ، وَ إِنْ سَأَلَنِی أَعْطَیْتُهُ».(19)
ص: 320
با انجام نماز نافله به من تقرّب جويد تا آنجا كه او را دوست دارم و چون او را دوست داشتم، گوش او شوم كه با آن بشنود و چشم او شوم كه با آن ببيند و زبان او شوم كه با آن بگويد و دست او شوم كه با آن بگزد، اگر مرا بخواند، اجابتش كنم و اگر از من خواهشى كند، به او ببخشم و من هرگز در كارى كه انجام دهم در ترديد نباشم مانند ترديدى كه در مرگ مؤمن دارم، او از مرگ بدش آيد و من ناخوش كردن او را بد دارم.
8- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود: چون پيغمبر را به معراج بالا بردند، گفت: پروردگارا! حال مؤمن در نزد تو چون است؟ فرمود:
اى محمد! هر كه يك دوست مرا، اهانت كند محققاً آشكارا با من به جنگ برخاسته، من به يارى دوستانم از همه چيز بيشتر مى شتابم، من در باره چيزى آن اندازه ترديد ندارم كه در باره قبض روح مؤمن، او از مرگ بدش آيد و من هم از بدى كردن به او بدم مى آيد، به راستى برخى از بندگان مؤمنم را جز توانگرى نشايد و به نسازد و اگر به جز آنش بگردانم نابود و هلاك شود، و به راستى برخى بنده هاى مؤمنم باشند كه جز با درويشى و ندارى به نشوند و اگر به جز آنش بگردانم نابود و هلاك شود، و تقرّب نجويد هيچ بنده اى به من به عملى كه محبوب تر باشد نزد من از آنچه بر او واجب كرده ام، و به راستى كه او با عمل نافله به من تقرّب جويد تا آنجا كه دوستش دارم و چون دوستش داشتم در اين صورت گوش او شوم كه با آن بشنود و چشم او شوم كه با آن ببيند و زبانش شوم كه با آن بگويد و دستش شوم كه با آن برگيرد، اگر دعا كند به درگاهم اجابتش كنم و اگر از من خواهش كند، به او ببخشم.
ص: 321
9 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنِ اسْتَذَلَّ مُوءْمِناً وَ اسْتَحْقَرَهُ(1) لِقِلَّةِ ذَاتِ یَدِهِ(2) وَ لِفَقْرِهِ، شَهَرَهُ(3) اللّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَلی رُؤُوسِ الْخَلاَئِقِ».(4)
10 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ مُعَاوِیَةَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : لَقَدْ(5) أَسْری رَبِّی(6) بِی، فَأَوْحی(7) إِلَیَّ مِنْ وَرَاءِ الْحِجَابِ(8) مَا أَوْحی، وَ شَافَهَنِی(9) إِلی(10) أَنْ قَالَ لِی: یَا مُحَمَّدُ، مَنْ أَذَلَّ(11) لِی وَلِیّاً فَقَدْ أَرْصَدَنِی(12) بِالْمُحَارَبَةِ، وَ مَنْ حَارَبَنِی حَارَبْتُهُ، قُلْتُ: یَا رَبِّ، وَ(13) مَنْ وَلِیُّکَ هذَا ، فَقَدْ عَلِمْتُ(14) أَنَّ مَنْ حَارَبَکَ حَارَبْتَهُ؟ قَالَ(15): ذَاکَ(16) مَنْ أَخَذْتُ مِیثَاقَهُ لَکَ وَ لِوَصِیِّکَ وَ لِذُرِّیَّتِکُمَا(17) بِالْوَلاَیَةِ».(18)
11. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ خُنَیْسٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : مَنِ اسْتَذَلَّ عَبْدِیَ الْمُوءْمِنَ(19) فَقَدْ بَارَزَنِی بِالْمُحَارَبَةِ، وَ مَا تَرَدَّدْتُ فِی شَیْءٍ أَنَا فَاعِلُهُ کَتَرَدُّدِی(20) فِی عَبْدِیَ الْمُوءْمِنِ، إِنِّی(21) أُحِبُّ لِقَاءَهُ فَیَکْرَهُ الْمَوْتَ، فَأَصْرِفُهُ عَنْهُ، وَ إِنَّهُ لَیَدْعُونِی فِی الاْءَمْرِ، فَأَسْتَجِیبُ(22) لَهُ بِمَا هُوَ خَیْرٌ لَهُ» .(23)
ص: 322
9- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه مؤمنى را براى ندارى و فقر او كم و كوچك شمارد و خدا روز رستاخيز او را در برابر خلايق به رسوائى شهره سازد (و چون همان مؤمن كه در دنيا خوار شمرده مى شد، خوارش كند- از مجلسى (رحمه الله).
10- فرمود (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است:
پروردگارم مرا به معراج شبانه برد و از پشت پرده به من وحى كرد آنچه را وحى كرد و با من بى واسطه سخن گفت تا آنكه به من فرمود:
اى محمد! هر كه دوستى از دوستان من خوار كند، محققاً به نبرد با من كمين گرفته است، و هر كه با من بجنگد، من با او بجنگم، گفتم: پروردگارا! اين دوست تو كيست؟ من دانستم كه هر كه با تو بجنگد با او مى جنگى، فرمود: آن كسى است كه از او پيمان گرفتم به دوستى و پيروى از تو و از وصىّ تو و از ذريّه تو و نژاد تو.
11- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
خداى عز و جل فرمايد:
هر كه بنده مؤمن مرا به خوارى كشد، با من به نبرد برخاسته، و من هر كارى كنم ترديدى ندارم مانند ترديدى كه در باره بنده مؤمنم دارم، به راستى من ملاقات او را دوست دارم و او از مرگ بدش مى آيد و من مرگ را از او مى گردانم، و به راستى در امرى به درگاه من دعا مى كند و من براى او اجابت مى كنم بهتر از آن را كه مى خواهد.
ص: 323
بَابُ مَنْ طَلَبَ عَثَرَاتِ الْمُوءْمِنِینَ وَ عَوْرَاتِهِمْ
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ وَ الْفَضْلِ ابْنَیْ یَزِیدَ(1) الاْءَشْعَرِیِّ(2)، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ وَ(3) أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیهماالسلام ، قَالاَ(4): «أَقْرَبُ مَا یَکُونُ الْعَبْدُ إِلَی الْکُفْرِ أَنْ یُوَاخِیَ الرَّجُلَ عَلَی الدِّینِ، فَیُحْصِیَ(5) عَلَیْهِ عَثَرَاتِهِ(6) وَ زَلاَّتِهِ لِیُعَنِّفَهُ(7) بِهَا(8) یَوْماً مَا».(9)
2 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : یَا مَعْشَرَ مَنْ أَسْلَمَ بِلِسَانِهِ، وَ لَمْ یُخْلِصِ الاْءِیمَانَ إِلی(10) قَلْبِهِ، لاَ تَذُمُّوا الْمُسْلِمِینَ، وَ لاَ تَتَبَّعُوا عَوْرَاتِهِمْ؛ فَإِنَّهُ مَنْ تَتَبَّعَ(11)
عَوْرَاتِهِمْ، تَتَبَّعَ(12) اللّهُ عَوْرَتَهُ؛ وَ مَنْ تَتَبَّعَ(13) اللّهُ تَعَالی عَوْرَتَهُ ، یَفْضَحْهُ وَ لَوْ فِی بَیْتِهِ».(14)
عَنْهُ(15)، عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنْ أَبِی الْجَارُودِ، عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، مِثْلَهُ.(16)
3. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ زُرَارَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه
ص: 324
1- از امام باقر و امام صادق (علیه السّلام)، فرمودند:
نزديكترين وضعى كه بنده به كفر دارد اين است كه با مردى برادر دينى باشد و لغزشها و خطاهاى او را شماره گيرد تا يك روزى او را بدانها سرزنش كند.
2- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
اى گروه كسانى كه به زبان اسلام آورده و ايمان به دلش خوب ننشسته! مسلمانان را نكوهش مكنيد و عيبهاى آنها را دنبال نكنيد، زيرا هر كه از عيوب آنها دنباله گيرى كند، خدا از عيب او دنباله گيرى كند و هر كه را خدا دنبال عيب برآيد رسوايش كند گرچه در خانه اش باشد.
3- از امام باقر (علیه السّلام) (به مضمون حديث 1).
ص: 325
السلام ، قَالَ: «إِنَّ أَقْرَبَ مَا یَکُونُ الْعَبْدُ إِلَی الْکُفْرِ أَنْ یُوَاخِیَ الرَّجُلُ(1) الرَّجُلَ عَلَی الدِّینِ، فَیُحْصِیَ عَلَیْهِ عَثَرَاتِهِ وَ(2) زَلاَّتِهِ لِیُعَنِّفَهُ بِهَا یَوْماً مَا(3)».(4)
4 . عَنْهُ(5)، عَنِ الْحَجَّالِ، عَنْ عَاصِمِ بْنِ حُمَیْدٍ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : یَا مَعْشَرَ مَنْ أَسْلَمَ بِلِسَانِهِ وَ لَمْ یُسْلِمْ بِقَلْبِهِ(6)، لاَ تَتَبَّعُوا عَثَرَاتِ الْمُسْلِمِینَ؛ فَإِنَّهُ مَنْ تَتَبَّعَ(7) عَثَرَاتِ الْمُسْلِمِینَ، تَتَبَّعَ(8) اللّهُ عَثْرَتَهُ(9)؛ وَ مَنْ تَتَبَّعَ(10) اللّهُ عَثْرَتَهُ(11)، یَفْضَحْهُ».(12)
5 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِسْمَاعِیلَ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ أَوِ الْحَلَبِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : لاَ تَطَلَّبُوا(13) عَثَرَاتِ الْمُوءْمِنِینَ(14)؛ فَإِنَّ(15) مَنْ تَتَبَّعَ(16) عَثَرَاتِ أَخِیهِ(17)، تَتَبَّعَ(18) اللّهُ عَثَرَاتِهِ(19)؛ وَ مَنْ تَتَبَّعَ(20) اللّهُ عَثَرَاتِهِ(21)، یَفْضَحْهُ وَ لَوْ فِی جَوْفِ بَیْتِهِ».(22)
6. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ زُرَارَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «أَقْرَبُ مَا یَکُونُ الْعَبْدُ إِلَی الْکُفْرِ أَنْ یُوَاخِیَ الرَّجُلُ الرَّجُلَ عَلَی الدِّینِ، فَیُحْصِیَ عَلَیْهِ زَلاَّتِهِ لِیُعَیِّرَهُ(23) بِهَا یَوْماً مَا» .(24)
7 . عَنْهُ(25)، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «أَبْعَدُ مَا یَکُونُ الْعَبْدُ مِنَ اللّهِ أَنْ یَکُونَ الرَّجُلُ یُوَاخِی الرَّجُلَ ، وَ هُوَ یَحْفَظُ عَلَیْهِ(26) زَلاَّتِهِ لِیُعَیِّرَهُ(27) بِهَا یَوْماً مَا».(28)
ص: 326
4- از امام باقر (علیه السّلام) (به مضمون حديث 2).
5- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
لغزشهاى مؤمنان را مجوئيد، زيرا هر كه لغزشهاى برادر خود را بجويد، خدا دنبال لغزشهاى او برآيد و هر كه خدا دنبال لغزشهايش برآيد، رسوايش سازد گرچه در درون خانه اش باشد.
6- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
نزديك ترين وضع بنده به كفر اين است كه با مردى برادر دينى باشد و لغزشهاى او را شماره كند تا روزى او را بدانها سرزنش كند.
7- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
دورترين وضع بنده خدا اين است كه مردى با مردى برادر دينى باشد و خطاهاى او را بر او نگهدارى كند تا روزى او را بدانها سرزنش كند.
ص: 327
بَابُ التَّعْیِیرِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ حُسَیْنِ(1) بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ رَجُلٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ أَنَّبَ مُوءْمِناً، أَنَّبَهُ(2) اللّهُ فِی الدُّنْیَا وَ الاْآخِرَةِ».(3)
2. عَنْهُ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ عَمَّارٍ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ أَذَاعَ فَاحِشَةً کَانَ کَمُبْتَدِئِهَا(4) ، وَ مَنْ عَیَّرَ مُوءْمِناً بِشَیْءٍ(5) لَمْ یَمُتْ حَتّی یَرْکَبَهُ(6)».(7)
3 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ عَیَّرَ مُوءْمِناً بِذَنْبٍ، لَمْ یَمُتْ حَتّی یَرْکَبَهُ» .(8)
4 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ حُسَیْنِ بْنِ عُمَرَ بْنِ سُلَیْمَانَ(9)، عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ لَقِیَ أَخَاهُ بِمَا یُوءَنِّبُهُ، أَنَّبَهُ اللّهُ فِی الدُّنْیَا وَ الاْآخِرَةِ».(10)
ص: 328
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه مؤمنى را سرزنش كند، خدا او را در دنيا و آخرت سرزنش كند.
2- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه يك كارِ زشتى را فاش كند، چون كسى است كه آن را آغاز كرده و هر كه مؤمنى را سرزنش كند، نميرد تا آن را مرتكب شود.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه مؤمنى را به گناهى سرزنش كند، نميرد تا آن را مرتكب شود.
4- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه نزد مؤمنى رود كه او را سرزنش كند و سركوفت زند، خدا او را در دنيا و آخرت سرزنش نمايد.
ص: 329
بَابُ الْغِیبَةِ وَ الْبَهْتِ
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله (1): الْغِیبَةُ أَسْرَعُ فِی دِینِ الرَّجُلِ الْمُسْلِمِ مِنَ الاْءَکِلَةِ(2) فِی جَوْفِهِ».(3)
قَالَ: «وَ قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : الْجُلُوسُ فِی الْمَسْجِدِ انْتِظَارَ الصَّلاَةِ(4) عِبَادَةٌ مَا لَمْ یُحْدِثْ، قِیلَ: یَا رَسُولَ اللّهِ، وَ مَا یُحْدِثُ(5)؟ قَالَ: الاِغْتِیَابَ».(6)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ قَالَ فِی مُوءْمِنٍ مَا رَأَتْهُ عَیْنَاهُ وَ سَمِعَتْهُ أُذُنَاهُ، فَهُوَ مِنَ الَّذِینَ(7) قَالَ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ : «إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ(8)»».(9)
3 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشَّاءِ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ سِرْحَانَ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنِ الْغِیبَةِ، قَالَ: «هُوَ أَنْ تَقُولَ لاِءَخِیکَ فِی دِینِهِ مَا لَمْ یَفْعَلْ(10)، وَ تَبُثَّ(11) عَلَیْهِ أَمْراً قَدْ سَتَرَهُ اللّهُ عَلَیْهِ لَمْ یُقَمْ(12) عَلَیْهِ فِیهِ حَدٌّ».(13)
ص: 330
1- از رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ )، فرمود:
غيبت زودتر در دين مرد كارگر مى شود از بيمارى خوره در درون او.
رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
نشستن در مسجد به انتظار نماز عبادت است تا حدثى سر ندهد، عرض شد: يا رسول اللَّه! حدث چيست؟ فرمود: غيبت كردن است.
2- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه در باره مؤمنى بگويد آنچه را دو چشمش ديده و دو گوشش شنيده، پس او از كسانى است كه خدا در باره آنان فرموده است (18 سوره نور): «راستى آن كسانى كه دوست دارند فاش كنند هرزگى را در باره آن كسانى كه گرويده و ايمان آورده اند از آن آنها است عذاب دردناك».
3- از داود بن سرحان، گويد:
از امام صادق (علیه السّلام) از غيبت پرسيدم، فرمود: آن اين است كه برادر دينى خود را ياد كنى به كارى كه نكرده و دنبال او منتشر كنى امرى را كه خدا بر او پوشانيده و حدّى بر او در باره آن اقامه نشده است.
ص: 331
4. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ هَارُونَ بْنِ الْجَهْمِ، عَنْ حَفْصِ بْنِ عُمَرَ(1): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «سُئِلَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله : مَا کَفَّارَةُ الاِغْتِیَابِ؟ قَالَ: تَسْتَغْفِرُ اللّهَ لِمَنِ اغْتَبْتَهُ کُلَّمَا(2) ذَکَرْتَهُ».(3)
5 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ مَالِکِ بْنِ عَطِیَّةَ، عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ بَهَتَ(4) مُوءْمِناً أَوْ مُوءْمِنَةً بِمَا لَیْسَ فِیهِ(5)، بَعَثَهُ(6) اللّهُ(7) فِی طِینَةِ خَبَالٍ(8) حَتّی یَخْرُجَ مِمَّا قَالَ» . قُلْتُ: وَ مَا طِینَةُ الْخَبَالِ(9)؟ قَالَ: «صَدِیدٌ(10) یَخْرُجُ مِنْ فُرُوجِ الْمُومِسَاتِ(11)».(12)
6 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ عَامِرٍ، عَنْ أَبَانٍ، عَنْ رَجُلٍ لاَ نَعْلَمُهُ(13) إِلاَّ یَحْیَی الاْءَزْرَقَ، قَالَ:
قَالَ لِی(14) أَبُو الْحَسَنِ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ : «مَنْ ذَکَرَ رَجُلاً مِنْ خَلْفِهِ بِمَا هُوَ فِیهِ مِمَّا عَرَفَهُ النَّاسُ، لَمْ یَغْتَبْهُ؛ وَ مَنْ ذَکَرَهُ مِنْ خَلْفِهِ بِمَا هُوَ فِیهِ مِمَّا لاَ یَعْرِفُهُ النَّاسُ، اغْتَابَهُ(15)؛ وَ مَنْ ذَکَرَهُ بِمَا لَیْسَ فِیهِ، فَقَدْ(16) بَهَتَهُ».(17)
7 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ(18) بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمنِ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ سَیَابَةَ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ : «الْغِیبَةُ أَنْ تَقُولَ فِی أَخِیکَ مَا سَتَرَهُ(19) اللّهُ عَلَیْهِ، وَ أَمَّا الاْءَمْرُ الظَّاهِرُ فِیهِ(20) مِثْلُ الْحِدَّةِ(21) وَ الْعَجَلَةِ(22)، فَلاَ؛ وَ الْبُهْتَانُ أَنْ تَقُولَ(23) فِیهِ مَا(24) لَیْسَ فِیهِ».(25)
ص: 332
4- از امام صادق (علیه السّلام) كه از رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) پرسيدند، كفّاره غيبت چيست؟ در پاسخ فرمود:
آمرزش جوئى براى كسى كه او را غيبت كردى هر وقت به ياد او افتادى.
5- از ابن ابى يعفور، از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه به مرد مؤمن يا زن مؤمنه اى بهتان زند بدان چه در او نيست، خدا او را در طينة خبال برانگيزد و بدارد تا از آنچه گفته بيرون آيد، گفتم: طينة خبال چيست؟ فرمود: چركى است كه از فروج زنانِ زناكار و هرزه بدر آيد.
6- از يحيى ازرق، گويد: أبو الحسن (علیه السّلام) به من فرمود:
هر كه در پشت سر مردى چيزى را گويد كه در او است و مردم مى دانند كه در او است، او را غيبت نكرده است و هر كه در پشت سر كسى در باره اش سخن گويد كه در او است ولى مردم آن را نمى دانند، او را غيبت كرده است و هر كه چيزى در باره او گويد كه در او نيست، به او بهتان زده است.
7- از عبد اللَّه بن سيابه، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
غيبت اين است كه در باره برادرت بگوئى آنچه را خدا از او پرده پوشى كرده و اما آنچه از وجود او عيان است چون تندى كردن و شتاب زدگى غيبت نيست، و بهتان اين است كه در باره او بگوئى آنچه در او نيست.
ص: 333
بَابُ الرِّوَایَةِ عَلَی الْمُوءْمِنِ
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ، قَالَ: قَالَ لِی(1) أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَنْ رَوی عَلی(2) مُوءْمِنٍ رِوَایَةً یُرِیدُ بِهَا شَیْنَهُ وَ هَدْمَ(3) مُرُوءَتِهِ لِیَسْقُطَ مِنْ أَعْیُنِ النَّاسِ، أَخْرَجَهُ اللّهُ مِنْ وَلاَیَتِهِ(4) إِلی وَلاَیَةِ الشَّیْطَانِ، فَلاَ یَقْبَلُهُ الشَّیْطَانُ(5)» .(6)
2 . عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ، قَالَ: قُلْتُ لَهُ(7): عَوْرَةُ الْمُوءْمِنِ عَلَی الْمُوءْمِنِ حَرَامٌ؟ قَالَ: «نَعَمْ» . قُلْتُ: تَعْنِی(8) سُفْلَیْهِ(9)؟ قَالَ: «لَیْسَ(10) حَیْثُ تَذْهَبُ، إِنَّمَا هِیَ(11) إِذَاعَةُ سِرِّهِ» .(12)
3. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنِ حُسَیْنِ(13) بْنِ مُخْتَارٍ، عَنْ زَیْدٍ(14): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام (15) فِیمَا جَاءَ فِی الْحَدِیثِ: «عَوْرَةُ الْمُوءْمِنِ عَلَی الْمُوءْمِنِ حَرَامٌ» قَالَ: «مَا هُوَ أَنْ یَنْکَشِفَ(16) فَتَری(17) مِنْهُ شَیْئاً، إِنَّمَا(18) هُوَ أَنْ تَرْوِیَ(19) عَلَیْهِ(20) أَوْ تَعِیبَهُ(21)» .(22)
ص: 334
1- از مفضل بن عمر، گويد: امام صادق (علیه السّلام) به من فرمود:
هر كه حكايتى نقل كند بر ضرر مؤمنى و مقصودش اين باشد كه او را چركين كند و آبروى او را بريزد تا از چشم مردم بيفتد، خدا او را از بستگى خود براند و به بستگى با شيطان بكشاند و شيطان هم او را بپذيرد.
2- از عبد اللَّه بن سنان، گويد: به او گفتم: عورت مؤمن بر مؤمن حرام است؟ فرمود: آرى، گفتم: مقصود شما دو عضو پائين تنه است؟ فرمود: چنان نيست كه فهم تو بدان رفته است، همانا مقصود، فاش كردن سرّ او است.
3- از زيد، از امام صادق (علیه السّلام) در تفسير آنچه در حديث آمده است كه (عورت مؤمن بر مؤمن حرام است)، فرمود: اين به اين معنى نيست كه برهنه شود و از او چيزى بينى همانا مقصود، اين است كه بر ضرر او حكايتى بگوئى يا عيب او را بگوئى.
ص: 335
بَابُ الشَّمَاتَةِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ(1) خَالِدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ فَضَّالٍ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مُحَمَّدٍ الاْءَشْعَرِیِّ، عَنْ أَبَانِ بْنِ عَبْدِ الْمَلِکِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : أَنَّهُ قَالَ: «لاَ تُبْدِی(2) الشَّمَاتَةَ(3) لاِءَخِیکَ؛ فَیَرْحَمَهُ اللّهُ ، وَ یُصَیِّرَهَا(4) بِکَ» .
وَ قَالَ: «مَنْ شَمِتَ بِمُصِیبَةٍ نَزَلَتْ بِأَخِیهِ، لَمْ یَخْرُجْ مِنَ الدُّنْیَا حَتّی یُفْتَتَنَ(5)».(6)
بَابُ السِّبَابِ
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : سَبَّابُ(7) الْمُوءْمِنِ کَالْمُشْرِفِ(8) عَلَی الْهَلَکَةِ».(9)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ، عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَیُّوبَ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ
ص: 336
1- از امام صادق (علیه السّلام) راستى كه او فرمود:
شادكامى و شماتت در گرفتارى و مصيبت برادر دينى از خود نشان مده تا خدا به او ترحّم كند و آن گرفتارى به تو دهد و فرمود:
هر كه در مصيبتى كه به برادرش رسد، شادكامى و شماتت كند، از جهان نرود تا گرفتار فتنه شود.
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
دشنام بر مؤمن چون پرت شدن در هلاك است (چون كار كسى است كه در پرتگاه هلاك است خ ل) (دشنام گوى به مؤمن چون پرت شده در هلاك است خ ل).
2- از امام باقر (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
دشنام گوئى به مؤمن (دشنام گوئى مؤمن خ ل) نابكارى
ص: 337
أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : سِبَابُ الْمُوءْمِنِ(1) فُسُوقٌ(2)، وَ قِتَالُهُ کُفْرٌ، وَ أَکْلُ لَحْمِهِ مَعْصِیَةٌ(3)، وَ حُرْمَةُ مَالِهِ کَحُرْمَةِ دَمِهِ (4)» .(5)
3 . عَنْهُ(6)، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ رَجُلاً مِنْ بَنِی(7) تَمِیمٍ أَتَی النَّبِیَّ(8) صلی الله علیه و آله ، فَقَالَ(9): أَوْصِنِی، فَکَانَ(10) فِیمَا(11) أَوْصَاهُ: أَنْ قَالَ: لاَ تَسُبُّوا النَّاسَ؛ فَتَکْتَسِبُوا(12) الْعَدَاوَةَ بَیْنَهُمْ(13)» .(14)
4 . ابْنُ مَحْبُوبٍ(15)، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ:
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ مُوسی علیه السلام فِی رَجُلَیْنِ یَتَسَابَّانِ، قَالَ(16): «الْبَادِی مِنْهُمَا أَظْلَمُ، وَ وِزْرُهُ وَ وِزْرُ صَاحِبِهِ عَلَیْهِ مَا لَمْ یَعْتَذِرْ إِلَی الْمَظْلُومِ(17)» .(18)
5 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ، عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ، عَنْ جَابِرٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «مَا شَهِدَ رَجُلٌ عَلی رَجُلٍ بِکُفْرٍ(19) قَطُّ إِلاَّ بَاءَ بِهِ(20) أَحَدُهُمَا، إِنْ کَانَ(21) شَهِدَ بِهِ(22) عَلی کَافِرٍ صَدَقَ، وَ إِنْ کَانَ مُوءْمِناً رَجَعَ الْکُفْرُ عَلَیْهِ؛ فَإِیَّاکُمْ وَ الطَّعْنَ عَلَی الْمُوءْمِنِینَ».(23)
6. الْحَسَیْنُ(24) بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشَّاءِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ: عَنْ أَحَدِهِمَا علیهماالسلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ:
ص: 338
است (بى ايمانى است خ ل) و جنگيدن با او كفر است و خوردن گوشتش (بدگوئى از او در پشت سرش) گناه است و حرمت مال مؤمن چون حرمت خون او است.
3- از امام باقر (علیه السّلام) كه مردى از بنى تميم خدمت پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آمد و به او عرض كرد: به من سفارش كن و در ضمن سفارش به او فرمود:
به مردم دشنام مدهيد تا ميان آنها كسب دشمنى كنيد.
4- از عبد الرحمن بن حجاج، از ابى الحسن موسى (علیه السّلام) در باره مردمى كه به هم دشنام دهند، فرمود: آنكه آغاز به دشنام كرده ستمكارتر است و گناه او و گناه طرفش به عهده او است تا وقتى از ستم ديده عذر نخواسته.
5- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
هرگز مردى بر مردى گواه به كفر نشود (يعنى به او بگويد:
اى كافر) جز آنكه يكى از دو نفر آنها بدان گرفتارند، اگر گواهى داده است به كفر كافرى كه راست گفته و اگر به كفر مؤمنى گواهى كرده، به خود او برگردد، مبادا به مؤمنان طعن بزنيد.
6- از على بن ابى حمزه، از امام باقر يا امام صادق (علیه السّلام)، گويد:
شنيدم مى فرمود:
راستى چون لعنى از كسى صادر شود، در تردّد باشد و اگر
ص: 339
«إِنَّ اللَّعْنَةَ إِذَا خَرَجَتْ مِنْ فِی(1) صَاحِبِهَا تَرَدَّدَتْ؛ فَإِنْ وَجَدَتْ مَسَاغاً(2)، وَ إِلاَّ رَجَعَتْ عَلی صَاحِبِهَا» .(3)
7 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ(4)، عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَةَ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ اللَّعْنَةَ إِذَا خَرَجَتْ مِنْ فِی(5) صَاحِبِهَا تَرَدَّدَتْ(6) بَیْنَهُمَا؛ فَإِنْ وَجَدَتْ مَسَاغاً، وَ إِلاَّ رَجَعَتْ عَلی(7) صَاحِبِهَا» .(8)
8. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَسَّانَ(9)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِذَا قَالَ الرَّجُلُ(10) لاِءَخِیهِ الْمُوءْمِنِ: أُفٍّ، خَرَجَ مِنْ(11) وَلاَیَتِهِ ؛ وَ إِذَا(12) قَالَ: أَنْتَ عَدُوِّی، کَفَرَ أَحَدُهُمَا(13)، وَ لاَ یَقْبَلُ اللّهُ مِنْ مُوءْمِنٍ عَمَلاً وَ هُوَ مُضْمِرٌ عَلی أَخِیهِ الْمُوءْمِنِ سُوءاً».(14)
9 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ(15)، عَنِ(16) ابْنِ سِنَانٍ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ رِبْعِیٍّ، عَنِ الْفُضَیْلِ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «مَا مِنْ إِنْسَانٍ(17) یَطْعُنُ(18) فِی عَیْنِ(19) مُوءْمِنٍ إِلاَّ مَاتَ بِشَرِّ مِیتَةٍ، وَ کَانَ قَمِناً(20) أَنْ لاَ یَرْجِعَ إِلی خَیْرٍ».(21)
ص: 340
مجوزى يابد (به ملعون تعلق گيرد) و گر نه به صاحب و گوينده خود برگردد.
7- از ابى حمزه ثمالى، گويد: شنيدم امام باقر (علیه السّلام) مى فرمود:
راستى چون لعنت از دهان صاحب خود بيرون آيد، ميان او و طرف لعن شده مردّد ماند، اگر مجوّزى يابد (بر ملعون بماند) و گر نه به گوينده خود برگردد.
8- از ابى حمزه، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
هر گاه مردى به برادر مؤمنش گويد: اف، از پيوستگى با او بيرون آيد، و چون به او گويد: تو دشمن منى، يكى از آنها كافر شود، و خدا از مؤمنى كه بد برادر مؤمن خود را در دل دارد، هيچ كردارى را نپذيرد.
9- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
هيچ بشرى چشم در چشم مؤمن به او طعن نزند جز اينكه به بدترين مرگ بميرد و سزاوار باشد كه به خير برنگردد.
ص: 341
بَابُ التُّهَمَةِ وَ سُوءِ الظَّنِّ
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسی، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عُمَرَ الْیَمَانِیِّ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِذَا اتَّهَمَ الْمُوءْمِنُ أَخَاهُ انْمَاثَ(1) الاْءِیمَانُ مِنْ(2) قَلْبِهِ، کَمَا یَنْمَاثُ الْمِلْحُ فِی الْمَاءِ».(3)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ، عَنِ الْحُسَیْنِ(4) بْنِ حَازِمٍ، عَنْ حُسَیْنِ بْنِ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ، عَنْ أَبِیهِ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَنِ اتَّهَمَ أَخَاهُ فِی دِینِهِ، فَلاَ حُرْمَةَ بَیْنَهُمَا(5)؛ وَ مَنْ عَامَلَ(6) أَخَاهُ بِمِثْلِ مَا عَامَلَ(7) بِهِ النَّاسَ، فَهُوَ بَرِیءٌ مِمَّا(8) یَنْتَحِلُ(9)».(10)
3 . عَنْهُ(11)، عَنْ أَبِیهِ، عَمَّنْ حَدَّثَهُ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ الْمُخْتَارِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام فِی کَلاَمٍ لَهُ: ضَعْ أَمْرَ أَخِیکَ عَلی أَحْسَنِهِ حَتّی یَأْتِیَکَ(12) مَا یَغْلِبُکَ(13) مِنْهُ، وَ لاَ تَظُنَّنَّ(14) بِکَلِمَةٍ خَرَجَتْ مِنْ أَخِیکَ سُوءاً وَ أَنْتَ تَجِدُ لَهَا فِی الْخَیْرِ(15) مَحْمِلاً».(16)
ص: 342
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر گاه مؤمن برادر (دينى) خود را تهمت زند، ايمان از دلش سائيده گردد چنانچه نمك در آب.
2- عمر بن يزيد، از پدرش كه شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
هر كه برادر دينى خود را تهمت زند، احترامى ميان آنها به جا نماند و هر كه با برادر دينى خود بيگانه وار عمل كند چنانچه با مردم ديگر (كه با او هم عقيده نيستند) او از آنچه خود را بدان بسته است (از علاقه به مذهب) بر كنار و بيزار شده است.
3- امير المؤمنين (علیه السّلام) در ضمن سخن خود فرمود:
كار برادر دينى خود را به بهترين وجهى مقرر دار تا آنكه دليلى به دست تو آيد كه بر تو چيره شود و راه توجيه را بر تو ببندد و به هيچ سخنى كه از برادرت برآيد بد گمان مباش تا محمل خوبى براى آن توانى يافت.
ص: 343
بَابُ مَنْ لَمْ یُنَاصِحْ أَخَاهُ الْمُوءْمِنَ
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنْ أَبِی حَفْصٍ الاْءَعْشی: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ سَعی فِی حَاجَةٍ لاِءَخِیهِ(1) فَلَمْ یَنْصَحْهُ(2)، فَقَدْ خَانَ اللّهَ وَ رَسُولَهُ».(3)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ سَمَاعَةَ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «أَیُّمَا مُوءْمِنٍ مَشی(4) فِی حَاجَةِ أَخِیهِ فَلَمْ یُنَاصِحْهُ، فَقَدْ خَانَ اللّهَ وَ رَسُولَهُ».(5)
3 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ؛ وَ أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ(6)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَسَّانَ جَمِیعاً، عَنْ إِدْرِیسَ بْنِ الْحَسَنِ، عَنْ مُصَبِّحِ بْنِ هِلْقَامَ، قَالَ: أَخْبَرَنَا أَبُو بَصِیرٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «أَیُّمَا رَجُلٍ مِنْ أَصْحَابِنَا اسْتَعَانَ بِهِ رَجُلٌ مِنْ إِخْوَانِهِ فِی حَاجَةٍ فَلَمْ(7) یُبَالِغْ فِیهَا بِکُلِّ جُهْدٍ(8)، فَقَدْ خَانَ اللّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الْمُوءْمِنِینَ» .
قَالَ أَبُو بَصِیرٍ: قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام (9): مَا تَعْنِی بِقَوْلِکَ: «وَ(10) الْمُوءْمِنِینَ»؟ قَالَ: «مِنْ لَدُنْ أَمِیرِ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام إِلی آخِرِهِمْ».(11)
ص: 344
1- از ابى حفص اعشى، از امام صادق (علیه السّلام) گويد: شنيدم از او كه مى فرمود:
رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است: هر كه دنبال حاجت برادر مؤمن خود رود و براى او خيرانديشى نكند، به خدا و رسولش خيانت كرده.
2- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
هر مؤمنى در حاجت برادر خود اقدام كند و براى او خير انديشى و تلاش نكند، به خدا و رسولش خيانت كرده.
3- از ابو بصير گفته كه: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
هر كه از ياران ما براى كارى و حاجتى از برادر دينى او كمك خواسته شود و به اندازه نهايت و توانائى خود در آن نكوشد، به خدا و رسول و مؤمنان خيانت ورزيده، ابو بصير گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: مقصود شما از مؤمنان چيست؟ فرمود: همه، از دوران امير المؤمنين (علیه السّلام) تا آخر آنان (چون همه مؤمنان يكى هستند).
ص: 345
4. عَنْهُمَا(1) جَمِیعاً، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ أَبِی جَمِیلَةَ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَنْ مَشی فِی حَاجَةِ أَخِیهِ(2) ثُمَّ(3) لَمْ یُنَاصِحْهُ فِیهَا(4)، کَانَ کَمَنْ خَانَ اللّهَ وَ رَسُولَهُ صلی الله علیه و آله ، وَ کَانَ اللّهُ خَصْمَهُ».(5)
5. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ، عَنْ حُسَیْنِ(6) بْنِ حَازِمٍ، عَنْ حُسَیْنِ بْنِ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ، عَنْ أَبِیهِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنِ اسْتَشَارَ أَخَاهُ فَلَمْ یَمْحَضْهُ(7) مَحْضَ(8) الرَّأْیِ، سَلَبَهُ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ رَأْیَهُ».(9)
6 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی بْنِ عُبَیْدٍ، عَنْ یُونُسَ، عَنْ سَمَاعَةَ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «أَیُّمَا مُوءْمِنٍ مَشی مَعَ أَخِیهِ الْمُوءْمِنِ فِی حَاجَةٍ فَلَمْ یُنَاصِحْهُ، فَقَدْ خَانَ اللّهَ وَ رَسُولَهُ صلی الله علیه و آله » .(10)
بَابُ خُلْفِ الْوَعْدِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «عِدَةُ(11) الْمُوءْمِنِ أَخَاهُ نَذْرٌ(12) لاَ کَفَّارَةَ لَهُ؛ فَمَنْ أَخْلَفَ فَبِخُلْفِ اللّهِ بَدَأَ(13)، وَ لِمَقْتِهِ(14) تَعَرَّضَ، وَ ذلِکَ قَوْلُهُ :
ص: 346
4- از ابى جميله، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
هر كه در برآوردن حاجت برادر خود اقدام كند و سپس نسبت به او در باره آن خيرانديشى و تلاش نكند، چون كسى است كه به خدا و رسولش خيانت كرده است و خدا با او طرف است.
5- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه با برادر خود مشورت خواهد و رأى پاك و بى آلايش خود را به او ندهد، خداى عز و جل عقل و تدبير از او بگيرد.
6- از سماعه، گويد: شنيدم از امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
هر كه با برادر مؤمن خود در باره انجام حاجتى از او اقدام كند و حق نصيحت را براى او به جا نياورد، محققاً به خدا و رسولش خيانت كرده است.
1- از هشام بن سالم، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
وعده دادن مؤمن به برادرش در حكم نذرى است كه كفّاره ندارد و هر كه از آن تخلّف كند، به تخلّف از خدا آغاز كرده و به دشمنى او در آويخته، و اين است قول خدا (2 سوره صف): «أيا آن
ص: 347
«یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ کَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ(1)»».(2)
2 . عَلِیٌّ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ شُعَیْبٍ الْعَقَرْقُوفِیِّ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ کَانَ یُوءْمِنُ بِاللّهِ وَ الْیَوْمِ الاْآخِرِ، فَلْیَفِ إِذَا وَعَدَ».(3)
بَابُ مَنْ حَجَبَ أَخَاهُ الْمُوءْمِنَ
1. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَسَّانَ؛ وَعِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ جَمِیعاً، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «أَیُّمَا مُوءْمِنٍ کَانَ(4) بَیْنَهُ وَ بَیْنَ مُوءْمِنٍ حِجَابٌ(5)، ضَرَبَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ الْجَنَّةِ سَبْعِینَ أَلْفَ سُورٍ(6) ، مَا بَیْنَ(7) السُّورِ إِلَی السُّورِ مَسِیرَةُ(8) أَلْفِ عَامٍ».(9)
2. عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ ابْنِ جُمْهُورٍ(10)، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحُسَیْنِ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ الرِّضَا صَلَوَاتُ اللّه عَلَیْهِ ، فَقَالَ لِی: «یَا مُحَمَّدُ ، إِنَّهُ کَانَ فِي
ص: 348
كسانى كه گرويديد چرا مى گوئيد آنچه را نمى كنيد (3) وه چه دشمنى بزرگى دارد نزد خدا كه بگوئيد و نكنيد».
2- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه ايمان به خدا و روز قيامت دارد بايد به وعده اى كه مى دهد وفاء كند.
1- از مفضل بن عمر، گويد: امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر آن مؤمنى كه ميان او و ميان مؤمن ديگر در بسته اى باشد، خداى عز و جل ميان او و بهشت هفتاد هزار بارو بكشد كه ميان هر دو بارو هزار سال مسافت فاصله باشد.
2- از محمد بن سنان گويد: من نزد امام رضا (علیه السّلام) بودم و به من فرمود: اى محمد! راستش اين است كه در زمان بنى اسرائيل چهار مؤمن بودند و يكى از آنها نزد سه ديگر رفت كه در يك خانه براى مناظره ميان خود گرد آمده بودند، در خانه را كوبيد و چاكرى نزد او بيرون شد و از او پرسيد، آقايت كجا است؟ گفت:
ص: 349
زَمَنِ(1) بَنِی إِسْرَائِیلَ أَرْبَعَةُ نَفَرٍ مِنَ الْمُوءْمِنِینَ ، فَأَتی وَاحِدٌ مِنْهُمُ الثَّلاَثَةَ وَ هُمْ مُجْتَمِعُونَ فِی مَنْزِلِ أَحَدِهِمْ فِی مُنَاظَرَةٍ بَیْنَهُمْ، فَقَرَعَ الْبَابَ، فَخَرَجَ إِلَیْهِ الْغُلاَمُ، فَقَالَ: أَیْنَ مَوْلاَکَ؟ فَقَالَ: لَیْسَ هُوَ فِی الْبَیْتِ، فَرَجَعَ الرَّجُلُ، وَ دَخَلَ(2) الْغُلاَمُ إِلی مَوْلاَهُ، فَقَالَ لَهُ : مَنْ کَانَ الَّذِی قَرَعَ الْبَابَ؟ قَالَ(3): کَانَ فُلاَنٌ، فَقُلْتُ لَهُ: لَسْتَ فِی الْمَنْزِلِ(4)، فَسَکَتَ، وَ لَمْ یَکْتَرِثْ(5)، وَ لَمْ یَلُمْ غُلاَمَهُ، وَ لاَ اغْتَمَّ أَحَدٌ مِنْهُمْ لِرُجُوعِهِ عَنِ الْبَابِ، وَ أَقْبَلُوا(6) فِی حَدِیثِهِمْ.
فَلَمَّا(7) کَانَ مِنَ(8) الْغَدِ، بَکَّرَ إِلَیْهِمُ الرَّجُلُ، فَأَصَابَهُمْ وَ قَدْ(9) خَرَجُوا یُرِیدُونَ ضَیْعَةً(10) لِبَعْضِهِمْ(11)، فَسَلَّمَ عَلَیْهِمْ، وَ قَالَ: أَنَا مَعَکُمْ؟ فَقَالُوا لَهُ(12): نَعَمْ ، وَ لَمْ یَعْتَذِرُوا إِلَیْهِ، وَ کَانَ الرَّجُلُ مُحْتَاجاً ضَعِیفَ الْحَالِ.
فَلَمَّا کَانُوا فِی بَعْضِ الطَّرِیقِ إِذَا غَمَامَةٌ قَدْ أَظَلَّتْهُمْ، فَظَنُّوا أَنَّهُ مَطَرٌ، فَبَادَرُوا(13)، فَلَمَّا اسْتَوَتِ الْغَمَامَةُ عَلی رُؤُوسِهِمْ إِذَا مُنَادٍ یُنَادِی مِنْ جَوْفِ الْغَمَامَةِ: أَیَّتُهَا النَّارُ، خُذِیهِمْ وَ أَنَا(14) جَبْرَئِیلُ رَسُولُ اللّهِ؛ فَإِذَا نَارٌ مِنْ جَوْفِ الْغَمَامَةِ قَدِ اخْتَطَفَتِ الثَّلاَثَةَ النَّفَرِ(15)، وَ بَقِیَ الرَّجُلُ(16) مَرْعُوباً یَعْجَبُ(17) مِمَّا(18) نَزَلَ بِالْقَوْمِ، وَ لاَ یَدْرِی مَا السَّبَبُ؟
فَرَجَعَ إِلَی الْمَدِینَةِ، فَلَقِیَ یُوشَعَ بْنَ نُونٍ علیه السلام ، فَأَخْبَرَهُ(19)الْخَبَرَ(20) وَ مَا رَأی وَ مَا سَمِعَ، فَقَالَ یُوشَعُ بْنُ نُونٍ علیه السلام (21): أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ اللّهَ سَخِطَ عَلَیْهِمْ بَعْدَ أَنْ کَانَ عَنْهُمْ رَاضِیاً، وَ ذلِکَ بِفِعْلِهِمْ(22) بِکَ؟ فَقَالَ(23): وَ مَا فِعْلُهُمْ بِی(24)؟ فَحَدَّثَهُ یُوشَعُ،
ص: 350
در خانه نيست، آن مرد مؤمن برگشت و آن غلام نزد آقايش به درون خانه رفت، آقايش از او پرسيد كى بود كه در را كوبيد؟
گفت: فلان كس بود و من در پاسخش گفتم: شما در خانه نيستيد، آقا در برابر اين گزارش غلام خود خاموش شد و اعتنائى نكرد و غلام خود را در ردّ آن مؤمن سرزنش ننمود و هيچ كدام آن سه تن از برگشتن آن مؤمن از در خانه غمگين نشدند و به حديثى كه خود با هم در ميان داشتند روى آوردند و چون فردا شد بامداد آن مؤمن نزد آنها رفت و آنها را پيدا كرد، با هم بيرون آمده بودند و مى خواستند بروند سر كشتزارى كه يكى از آنها داشت به آنها سلام داد و گفت: من هم با شما هستم؟ به او گفتند: بسيار خوب، و از او (راجع به وضع ديروز) عذر خواهى نكردند، آن مرد حاجتمند و ناتوان بود، چون ميان راه رسيدند، به ناگاه چشمشان به تيكه ابرى افتاد كه بر آنها سايه كرد و گمان بردند بارانى در پى است و شتافتند كه زودتر به مقصد برسند و چون آن ابر در بالاى سرشان استوار و پا برجا شد، به ناگاه يك جارچى از ميان آن تيكه ابر فرياد كشيد: اى آتش! اينان را بگير، منم جبرئيل فرستاده خدا، پس به ناگاه آتشى از ميان ابر شعله زد و آن سه تن مؤمن را در ربود و او تنها و هراسنده به جا ماند و در شگفت و تعجّب بود از آنچه بر سر آن مردم فرود آمد و نمى دانست سببش چيست، به سوى شهر برگشت و يوشع بن نون (وصى حضرت موسى) را ملاقات كرد و به او خبر داد و آنچه را ديده و شنيده بود گزارش كرد، يوشع بن نون فرمود: آيا نمى دانى كه خداوند بر آنها خشم كرد پس از آنكه از آنها خشنود بود و اين خشم براى كارى بود كه با تو كردند، پرسيد با من چه كارى كردند؟ يوشع براى او باز گفت، آن مرد گفت: من آنها را حلال
ص: 351
فَقَالَ الرَّجُلُ: فَأَنَا أَجْعَلُهُمْ فِی حِلٍّ، وَ أَعْفُو عَنْهُمْ، قَالَ(1): لَوْ کَانَ هذَا قَبْلُ لَنَفَعَهُمْ، فَأَمَّا(2) السَّاعَةَ فَلاَ، وَ عَسی أَنْ یَنْفَعَهُمْ مِنْ بَعْدُ».(3)
3 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ بَکْرِ بْنِ صَالِحٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ مُفَضَّلٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «أَیُّمَا مُوءْمِنٍ کَانَ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ مُوءْمِنٍ حِجَابٌ، ضَرَبَ اللّهُ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ الْجَنَّةِ سَبْعِینَ أَلْفَ سُورٍ، غِلَظُ کُلِّ سُورٍ(4) مَسِیرَةُ أَلْفِ عَامٍ، مَا بَیْنَ السُّورِ إِلَی السُّورِ مَسِیرَةُ أَلْفِ عَامٍ».(5)
4 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ یَحْیَی بْنِ الْمُبَارَکِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ جَبَلَةَ، عَنْ عَاصِمِ بْنِ حُمَیْدٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: قُلْتُ لَهُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ، مَا تَقُولُ فِی مُسْلِمٍ أَتی مُسْلِماً زَائِراً(6) وَ هُوَ فِی مَنْزِلِهِ(7)، فَاسْتَأْذَنَ عَلَیْهِ، فَلَمْ یَأْذَنْ(8) لَهُ، وَ لَمْ یَخْرُجْ إِلَیْهِ؟
قَالَ: «یَا أَبَا حَمْزَةَ، أَیُّمَا مُسْلِمٍ أَتی مُسْلِماً زَائِراً، أَوْ طَالِبَ(9) حَاجَةٍ وَ هُوَ فِی مَنْزِلِهِ، فَاسْتَأْذَنَ عَلَیْهِ ، فَلَمْ یَأْذَنْ(10) لَهُ وَ لَمْ یَخْرُجْ إِلَیْهِ، لَمْ یَزَلْ(11) فِی لَعْنَةِ اللّهِ حَتّی یَلْتَقِیَا».
فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ، فِی لَعْنَةِ اللّهِ حَتّی یَلْتَقِیَا(12)؟ قَالَ: «نَعَمْ، یَا أَبَا حَمْزَةَ(13)» .(14)
ص: 352
كردم و از آنها در گذشتم، فرمود: اگر اين پيش از نزول عذاب بود، براى آنها سودمند بود ولى اكنون براى آنها سودى ندارد و بسا باشد كه پس از اين به آنها سود بخشد.
3- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود: هر آن مؤمنى كه ميان او و مؤمن ديگر پرده و حجابى باشد، خدا ميان او و بهشت هفتاد هزار بارو و ديوار كشد كه كلفتى هر ديوارى و بارو هزار سال راه است (ميان هر بارو تا باروى ديگر مسافت هزار سال است).
4- از ابى حمزه، گويد: به امام باقر (علیه السّلام) گفتم: قربانت! چه فرمائى در باره مسلمانى كه نزد مسلمان ديگر رفته براى ديدار او (يا براى حاجتى كه خواستار است) و آن مؤمن در خانه است و اين وارد اجازه ورود خواهد و به او اذن ندهد كه در خانه آيد و نه از خانه نزد او برآيد؟ فرمود: اى ابا حمزه! هر مسلمانى نزد مسلمان ديگر رود براى ديدار او يا براى درخواست حاجتى و او در منزلش باشد و از او اذن خواهد و نزد او بدر نشود، پيوسته در لعنت خدا باشد تا هر آنگاه كه به هم برخورد كنند، من گفتم: قربانت! در لعنت خدا با هم برخورند؟ فرمود: آرى.
ص: 353
بَابُ مَنِ اسْتَعَانَ بِهِ أَخُوهُ(1) فَلَمْ یُعِنْهُ
1. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ؛ وَ(2) أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَسَّانَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ ، عَنْ سَعْدَانَ، عَنْ حُسَیْنِ بْنِ أَمِینٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ بَخِلَ بِمَعُونَةِ أَخِیهِ الْمُسْلِمِ(3) وَ الْقِیَامِ لَهُ(4) فِی حَاجَتِهِ(5) ، ابْتُلِیَ(6) بِمَعُونَةِ مَنْ یَأْثَمُ عَلَیْهِ ··· وَ لاَ یُوءْجَرُ».(7)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «أَیُّمَا رَجُلٍ مِنْ شِیعَتِنَا أَتی(8) رَجُلاً مِنْ إِخْوَانِهِ(9)، فَاسْتَعَانَ بِهِ فِی حَاجَتِهِ(10)، فَلَمْ یُعِنْهُ وَ هُوَ یَقْدِرُ ، إِلاَّ(11) ابْتَلاَهُ اللّهُ بِأَنْ یَقْضِیَ حَوَائِجَ غَیْرِهِ(12) مِنْ أَعْدَائِنَا(13)، یُعَذِّبُهُ اللّهُ عَلَیْهَا(14) یَوْمَ الْقِیَامَةِ».(15)
3 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَسَّانَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَسْلَمَ، عَنِ الْخَطَّابِ بْنِ مُصْعَبٍ، عَنْ سَدِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «لَمْ یَدَعْ رَجُلٌ مَعُونَةَ أَخِیهِ الْمُسْلِمِ حَتّی یَسْعی فِیهَا وَ یُوَاسِیَهُ(16)، إِلاَّ ابْتُلِیَ بِمَعُونَةِ مَنْ یَأْثَمُ وَ لاَ یُوءْجَرُ».(17)
ص: 354
1- از حسين بن امين، از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه به كمك برادر مسلمانش دريغ كند و در انجام حاجت او بخل نمايد، گرفتار شود به كمك كسى كه گنهكار شود به خاطر او و مزدى هم نبرد.
2- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
هر مردى از شيعه هاى ما كه نزد يكى از برادرانش برود و از او در حاجت خود كمك خواهد و به او كمك نكند با اينكه توانا باشد، خدا او را گرفتار كند كه حاجت ديگرى را از دشمنان ما بر آورد تا خدا او را در روز قيامت بدان عذاب كند.
3- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
مردى دست از كمك برادر مسلمان خود و كوشش در آن بر ندارد و ترك همدردى و همكارى با او نكند، جز اينكه خدايش گرفتار كند به كمك كسى كه گناهكار شود به كمك كردن به او و مزدى هم نبرد.
ص: 355
4. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ(1) مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ جَعْفَرٍ:
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ(2) علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «مَنْ قَصَدَ إِلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ إِخْوَانِهِ، مُسْتَجِیراً(3) بِهِ فِی بَعْضِ أَحْوَالِهِ، فَلَمْ یُجِرْهُ بَعْدَ أَنْ یَقْدِرَ عَلَیْهِ، فَقَدْ قَطَعَ وَلاَیَةَ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ».(4)
بَابُ مَنْ مَنَعَ مُوءْمِناً شَیْئاً مِنْ عِنْدِهِ أَوْ مِنْ عِنْدِ غَیْرِهِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ؛ وَ أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَسَّانَ جَمِیعاً، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ فُرَاتِ بْنِ أَحْنَفَ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «أَیُّمَا مُوءْمِنٍ(5) مَنَعَ مُوءْمِناً شَیْئاً مِمَّا یَحْتَاجُ إِلَیْهِ وَ هُوَ یَقْدِرُ(6) عَلَیْهِ مِنْ عِنْدِهِ أَوْ مِنْ عِنْدِ غَیْرِهِ، أَقَامَهُ اللّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ مُسْوَدّاً وَجْهُهُ، مُزْرَقَّةً(7) عَیْنَاهُ، مَغْلُولَةً یَدَاهُ إِلی عُنُقِهِ، فَیُقَالُ: هذَا الْخَائِنُ الَّذِی خَانَ اللّهَ وَ رَسُولَهُ صلی الله علیه و آله ، ثُمَّ یُوءْمَرُ بِهِ إِلَی النَّارِ».(8)
2 . ابْنُ سِنَانٍ(9)، عَنْ یُونُسَ بْنِ ظَبْیَانَ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام :
ص: 356
4- از على بن جعفر، از برادرش امام كاظم (علیه السّلام)، گويد:
شنيدمش مى فرمود:
هر كه مردى از برادرانش آهنگ او كرد و براى وضعى كه دارد به او پناهنده شده و او را پناه نداد با اينكه قادر است بدان پس محققاً پيوست خود را از خدا عز و جل بريده است.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر مؤمنى چيزى را از مؤمنى ديگر دريغ دارد كه بدان نياز دارد و او هم بر آن توانا است كه از خود يا ديگرى براى او بدهد، خدا او را روز قيامت با روى سياه و چشم كبود برپا دارد و دو دستش به گردنش بسته باشد پس گفته شود: اين است آن خيانت كارى كه به خدا و رسولش خيانت كرده و سپس فرمان دهند كه او را به دوزخ برند.
2- از يونس بن ظبيان كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
اى يونس! هر كه حق مؤمنى را حبس كند، خدا روز رستاخيز
ص: 357
«یَا یُونُسُ، مَنْ حَبَسَ حَقَّ الْمُوءْمِنِ، أَقَامَهُ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَوْمَ الْقِیَامَةِ خَمْسَمِائَةِ عَامٍ عَلی رِجْلَیْهِ حَتّی(1) یَسِیلَ(2) عَرَقُهُ أَوْ دَمُهُ(3)، وَ یُنَادِی(4) مُنَادٍ مِنْ عِنْدِ اللّهِ: هذَا الظَّالِمُ الَّذِی حَبَسَ عَنِ(5) اللّهِ حَقَّهُ» قَالَ: «فَیُوَبَّخُ(6) أَرْبَعِینَ یَوْماً(7)، ثُمَّ یُوءْمَرُ بِهِ إِلَی النَّارِ».(8)
3 . مُحَمَّدُ بْنُ سِنَانٍ(9)، عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَنْ کَانَتْ(10) لَهُ دَارٌ ، فَاحْتَاجَ(11) مُوءْمِنٌ إِلی سُکْنَاهَا ، فَمَنَعَهُ إِیَّاهَا، قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : یَا(12) مَلاَئِکَتِی ، بَخِلَ(13) عَبْدِی عَلی عَبْدِی(14) بِسُکْنَی(15) الدَّارِ(16) الدُّنْیَا، وَ عِزَّتِی وَ جَلاَلِی(17)، لاَ یَسْکُنُ جِنَانِی(18) أَبَداً».(19)
4. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ، 2 / 45
عَنْ عَلِیِّ بْنِ جَعْفَرٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ علیه السلام یَقُولُ: «مَنْ أَتَاهُ أَخُوهُ الْمُوءْمِنُ فِی حَاجَةٍ، فَإِنَّمَا هِیَ رَحْمَةٌ مِنَ اللّهِ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ سَاقَهَا إِلَیْهِ؛ فَإِنْ قَبِلَ ذلِکَ فَقَدْ وَصَلَهُ بِوَلاَیَتِنَا ، وَ هُوَ مَوْصُولٌ بِوَلاَیَةِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ، وَ إِنْ(20) رَدَّهُ عَنْ حَاجَتِهِ وَ هُوَ یَقْدِرُ عَلی قَضَائِهَا، سَلَّطَ اللّهُ عَلَیْهِ شُجَاعاً(21) مِنْ نَارٍ یَنْهَشُهُ فِی قَبْرِهِ إِلی یَوْمِ الْقِیَامَةِ ، مَغْفُورٌ لَهُ أَوْ مُعَذَّبٌ(22)، فَإِنْ عَذَرَهُ(23) الطَّالِبُ کَانَ أَسْوَأَ حَالاً».
قَالَ: وَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «مَنْ قَصَدَ إِلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ إِخْوَانِهِ، مُسْتَجِیراً بِهِ فِی بَعْضِ
أَحْوَالِهِ، فَلَمْ یُجِرْهُ بَعْدَ أَنْ یَقْدِرَ عَلَیْهِ، فَقَدْ قَطَعَ وَلاَیَةَ اللّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالی».(24)
ص: 358
او را پانصد سال روى دو پايش نگه دارد تا عرق او بلكه خون او روان شود و يك جارچى از سوى خدا جار كشد: اين است ستمكارى كه حق خدا را از او حبس كرده است، فرمود: چهل روز سرزنش شود و سپس فرمان شود او را به دوزخ برند.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه خانه اى دارد و مؤمنى به نشستن در آن نياز دارد و آن را از وى دريغ كند، خدا عز و جل فرمايد: اى فرشته هاى من! بنده من به بنده من از نشستن در خانه دنيا دريغ ورزيد، به عزت و جلال خودم سوگند، او هرگز ساكن بهشت من نگردد.
4- از على بن جعفر، گويد: شنيدم أبو الحسن (علیه السّلام) مى فرمود:
هر كه نزد برادر مؤمن خود براى حاجتى آمد، همانا او رحمتى است از طرف خدا عز و جل كه به سوى او روانه كرده است، اگر آن رحمت را بپذيرد محققاً آن را به ولايت و دوستى ما پيوسته است و آن به ولايت خدا عز و جل پيوست باشد و اگر او را از حاجت خود باز گردانيد و آن را بر نياورد با اينكه به برآوردنش توانا است، خدا بر او يك مار آتشين چيره كند كه در گورش او را بگزد تا به روز رستاخيز چه آمرزيده باشد و چه عذاب كشد و اگر حاجتخواه او را معذور داند بدحال تر باشد، گويد: شنيدمش مى فرمود: هر كه يكى از برادران و هم مذهبانش به سوى او رود كه بدو پناهنده شود در يك وضعى از خودش كه بى چاره است و او وى را پناه ندهد با اينكه مى تواند، پيوست خود را از خدا عز و جل بريده است.
ص: 359
بَابُ مَنْ أَخَافَ مُوءْمِناً(1)
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الاْءَنْصَارِیِّ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ نَظَرَ إِلی مُوءْمِنٍ نَظْرَةً لِیُخِیفَهُ بِهَا، أَخَافَهُ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَوْمَ لاَ ظِلَّ إِلاَّ ظِلُّهُ(2)» .(3)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ الْخَفَّافِ(4)، عَنْ بَعْضِ الْکُوفِیِّینَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ رَوَّعَ(5) مُوءْمِناً بِسُلْطَانٍ لِیُصِیبَهُ مِنْهُ مَکْرُوهٌ فَلَمْ یُصِبْهُ، فَهُوَ فِی النَّارِ؛ وَ مَنْ رَوَّعَ مُوءْمِناً بِسُلْطَانٍ لِیُصِیبَهُ مِنْهُ مَکْرُوهٌ فَأَصَابَهُ، فَهُوَ مَعَ فِرْعَوْنَ وَ آلِ فِرْعَوْنَ(6) فِی النَّارِ».(7)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ(8)، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ أَعَانَ عَلی مُوءْمِنٍ بِشَطْرِ کَلِمَةٍ(9)، لَقِیَ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَوْمَ الْقِیَامَةِ(10) مَکْتُوبٌ(11) بَیْنَ عَیْنَیْهِ: آیِسٌ مِنْ رَحْمَتِی(12)».(13)
ص: 360
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه به مؤمنى نظرى اندازد كه او را بدان بترساند، خدا عز و جل در روزى كه جز سايه او سايه اى نيست، او را بترساند.
2- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه مؤمنى را از سلطان بترساند تا به او بدى رسد و نرسد، سزايش اين است كه در دوزخ رود، و هر كه مؤمنى را از سلطانى بترساند تا به او بدى رسد و برسد به او، سزايش اين است كه با فرعون و خاندان فرعون در دوزخ باشد.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه با نيم كلمه بر ضرر مؤمنى كمك كند، روز قيامت خدا عز و جل را برخورد و ميان دو چشمش نوشته است نااميد است از رحمت من.
ص: 361
بَابُ النَّمِیمَةِ
1. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : أَ لاَ أُنَبِّئُکُمْ بِشِرَارِکُمْ؟ قَالُوا: بَلی یَا رَسُولَ اللّهِ، قَالَ: الْمَشَّاؤُونَ بِالنَّمِیمَةِ(1)، الْمُفَرِّقُونَ(2) بَیْنَ الاْءَحِبَّةِ، الْبَاغُونَ(3) لِلْبُرَآءِ(4)
2. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ(7)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُوسُفَ(8) بْنِ عَقِیلٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ قَیْسٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «مُحَرَّمَةٌ الْجَنَّةُ(9) عَلَی الْقَتَّاتِینَ(10)، الْمَشَّائِینَ بِالنَّمِیمَةِ».(11)
3. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ أَبِی الْحَسَنِ(12) الاْءَصْبَهَانِیِّ، ذَکَرَهُ(13) :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام (14): شِرَارُکُمُ الْمَشَّاؤُونَ بِالنَّمِیمَةِ، الْمُفَرِّقُونَ بَیْنَ الاْءَحِبَّةِ، الْمُبْتَغُونَ(15) لِلْبُرَآءِ(16) الْمَعَایِبَ(17)».(18)
ص: 362
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
شما را به بدترين خودتان آگاه نكنم؟ گفتند: چرا يا رسول اللَّه، فرمود: آنها كه به سخن چينى روند و ميان دوستان جدائى افكنند و براى پاكان عيب جويند.
2- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
بهشت بر دروغ تراشانى كه براى سخن چينى روند حرام است.
3- از امام صادق (علیه السّلام) كه امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
بدان شما آنهايند كه به سخن چينى روند و ميان دوستان جدائى افكنند و براى پاك دامنان عيب جويند.
ص: 363
بَابُ الاْءِذَاعَةِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ(1)، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَجْلاَنَ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ : «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ عَیَّرَ أَقْوَاماً(2) بِالاْءِذَاعَةِ(3) فِی قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ(4) : «وَ إِذا جاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الاْءَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذاعُوا بِهِ»(5) فَإِیَّاکُمْ
وَ الاْءِذَاعَةَ».(6)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ مُحَمَّدٍ الْخَزَّازِ(7): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ أَذَاعَ عَلَیْنَا حَدِیثَنَا(8)، فَهُوَ(9) بِمَنْزِلَةِ مَنْ جَحَدَنَا(10) حَقَّنَا».
قَالَ: وَ قَالَ لِمُعَلَّی(11) بْنِ خُنَیْسٍ: «الْمُذِیعُ حَدِیثَنَا(12) کَالْجَاحِدِ لَهُ(13)».(14)
3 . یُونُسُ(15)، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَنْ أَذَاعَ عَلَیْنَا حَدِیثَنَا(16)، سَلَبَهُ اللّهُ الاْءِیمَانَ».(17)
4 . یُونُسُ(18) ، عَنْ(19) یُونُسَ بْنِ یَعْقُوبَ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَا قَتَلَنَا مَنْ أَذَاعَ(20) حَدِیثَنَا قَتْلَ خَطَاًء، وَ لکِنْ قَتَلَنَا قَتْلَ عَمْدٍ».(21)
5 . یُونُسُ(22)، عَنِ الْعَلاَءِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا
ص: 364
1- از محمد بن عجلان، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
راستى خدا عز و جل مردمى را براى فاش كردن اسرار سرزنش كرده و فرموده است (83 سوره نساء): «و هر گاه به آنها مطلبى راجع به امنيّت و ناامنى برسد آن را فاش مى كنند» بپرهيزيد از فاش كردن 2- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه حديث ما را بر ضرر ما فاش كند، چون كسى باشد كه حق ما را دانسته انكار كند. و به معلى بن خنيس فرمود:
آنكه حديث ما را فاش كند، چون كسى است كه منكر ما باشد.
3- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه حديث ما را فاش كند، خدا ايمانش را ببرد.
4- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه حديث ما را فاش كند، ما را به خطا نكشته بلكه از روى عمد كشته است.
5- از محمد بن مسلم، گويد: شنيدم امام باقر (علیه السّلام) مى فرمود:
ص: 365
جَعْفَرٍ علیه السلام یَقُولُ: «یُحْشَرُ الْعَبْدُ(1) یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ مَا نَدِیَ(2) دَماً، فَیُدْفَعُ إِلَیْهِ شِبْهُ(3) الْمِحْجَمَةِ(4) أَوْ فَوْقَ ذلِکَ، فَیُقَالُ لَهُ: هذَا سَهْمُکَ مِنْ دَمِ فُلاَنٍ، فَیَقُولُ: یَا رَبِّ، إِنَّکَ لَتَعْلَمُ(5) أَنَّکَ قَبَضْتَنِی وَ مَا سَفَکْتُ دَماً، فَیَقُولُ(6): بَلی(7)، سَمِعْتَ مِنْ فُلاَنٍ رِوَایَةَ کَذَا وَ کَذَا، فَرَوَیْتَهَا(8) عَلَیْهِ، فَنُقِلَتْ(9) حَتّی صَارَتْ إِلی فُلاَنٍ الْجَبَّارِ، فَقَتَلَهُ عَلَیْهَا، وَ هذَا(10) سَهْمُکَ مِنْ دَمِهِ».(11)
6. یُونُسُ(12)، عَنِ ابْنِ سِنَانٍ(13)، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام _ وَ تَلاَ هذِهِ الاْآیَةَ : «ذلِکَ بِأَنَّهُمْ کانُوا یَکْفُرُونَ بِآیاتِ اللّهِ وَ یَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ الْحَقِّ(14) ذلِکَ بِما عَصَوْا وَ کانُوا یَعْتَدُونَ»(15) _ قَالَ: «وَ اللّهِ، مَا قَتَلُوهُمْ(16) بِأَیْدِیهِمْ، وَ لاَ ضَرَبُوهُمْ بِأَسْیَافِهِمْ، وَ لکِنَّهُمْ سَمِعُوا أَحَادِیثَهُمْ، فَأَذَاعُوهَا فَأُخِذُوا(17) عَلَیْهَا، فَقُتِلُوا، فَصَارَ قَتْلاً وَ اعْتِدَاءً وَ مَعْصِیَةً».(18)
7. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ سَمَاعَةَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «وَ یَقْتُلُونَ الاْءَنْبِیاءَ بِغَیْرِ حَقٍّ»(19) فَقَالَ : «أَمَا وَ اللّهِ ، مَا قَتَلُوهُمْ بِأَسْیَافِهِمْ(20)، وَ لکِنْ أَذَاعُوا سِرَّهُمْ، وَ أَفْشَوْا عَلَیْهِمْ (21) ، فَقُتِلُوا(22)» .(23)
8. عَنْهُ(24)، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَجْلاَنَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ عَیَّرَ قَوْماً بِالاْءِذَاعَةِ، فَقَالَ: «وَ إِذا جاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الاْءَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذاعُوا بِهِ(25)» فَإِیَّاکُمْ وَ الاْءِذَاعَةَ(26)» .(27)
ص: 366
بنده روز قيامت محشور شود و خونى به گردن ندارد و به اندازه يك خونِ حجامت يا بيشتر به او داده شود و به او گفته شود:
اين است بهره تو از خون فلان كس، و او بگويد: پروردگارا! به راستى تو مى دانى كه جان مرا گرفتى و من خون كسى را نريخته بودم، در پاسخ مى گويد: آرى، تو از فلانى روايتى چنين و چنان شنيدى و آن را بر ضرر او روايت كردى و آن روايت نقل شد تا به فلان جبّار رسيد و او را كشت و اين سهم و بهره تو است از خون او.
6- از امام صادق (علیه السّلام) اين آيه را خواند (61 سوره بقره):
«اين براى آن است كه آنان به آيات خدا كفر ورزند و پيغمبران را به ناحق بكشند» پس فرمود: هلا به خدا كه آنها را به دست خود و با شمشيرهاى خود نكشتند ولى احاديث آنها را شنيدند و آن را شهرت دادند و به واسطه آن گرفتار شدند و كشته شدند و اين فاش كردن سرّ است و تجاوز است و گناه است.
7- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
در قول خدا عز و جل «پيغمبران را به ناحق مى كشند» هلا به خدا كه آنها را با شمشير خود نكشتند ولى سرّ آنها را فاش كردند و شهرت دادند تا كشته شدند.
8- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى خدا عز و جل مردمى را به فاش كردن سرّ، ملامت كرده است و فرموده است (83 سوره نساء): «و چون امرى بر آنها گزارش شود از امنيّت و ناامنى آن را فاش كنند» مبادا شما رازى را فاش كنيد.
ص: 367
9 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ حُسَیْنِ بْنِ عُثْمَانَ، عَمَّنْ أَخْبَرَهُ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ أَذَاعَ عَلَیْنَا شَیْئاً مِنْ أَمْرِنَا، فَهُوَ کَمَنْ قَتَلَنَا عَمْداً، وَ لَمْ یَقْتُلْنَا خَطَأً» .(1)
10. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ نَصْرِ(2) بْنِ صَاعِدٍ مَوْلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، عَنْ أَبِیهِ(3)، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مُذِیعُ السِّرِّ شَاکٌّ(4)، وَ قَائِلُهُ عِنْدَ غَیْرِ أَهْلِهِ کَافِرٌ، وَ مَنْ تَمَسَّکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقی فَهُوَ نَاجٍ». قُلْتُ: مَا(5) هُوَ(6)؟ قَالَ: «التَّسْلِیمُ» .(7)
11 . عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ، عَنْ رَجُلٍ مِنَ الْکُوفِیِّینَ، عَنْ أَبِی خَالِدٍ الْکَابُلِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : أَنَّهُ قَالَ : «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ جَعَلَ الدِّینَ دَوْلَتَیْنِ(8): دَوْلَةَ آدَمَ _ وَ هِیَ دَوْلَةُ اللّهِ _ وَ دَوْلَةَ إِبْلِیسَ، فَإِذَا أَرَادَ اللّهُ أَنْ یُعْبَدَ عَلاَنِیَةً، کَانَتْ(9) دَوْلَةُ آدَمَ؛ وَ إِذَا أَرَادَ اللّهُ أَنْ یُعْبَدَ فِی(10) السِّرِّ، کَانَتْ دَوْلَةُ إِبْلِیسَ؛ وَ الْمُذِیعُ لِمَا أَرَادَ اللّهُ سَتْرَهُ(11) مَارِقٌ(12) مِنَ الدِّینِ».(13)
12. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ صَفْوَانَ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنِ اسْتَفْتَحَ نَهَارَهُ بِإِذَاعَةِ سِرِّنَا، سَلَّطَ اللّهُ عَلَیْهِ حَرَّ الْحَدِیدِ وَ ضِیقَ الْمَحَابِسِ(14)».(15)
ص: 368
9- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه سرّى از ما فاش كند، چون كسى باشد كه عمداً ما را كشته است و به خطا نكشته.
10- امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
فاش كننده سرّ، شاك است و بى عقيده و آنكه آن را به نااهل گويد كافر است و هر كه به رشته محكم (مذهب) بچسبد ناجى است.
گفتم: آن چيست؟ فرمود: تسليم است.
11- از ابى خالد كابلى كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى خدا عز و جل دين را دو دولت ساخته، دولت آدم و آن دولت خدا است، و دولت ابليس، چون خدا خواهد آشكارا پرستش شود دولت آدم بر سر كار باشد و چون خواهد كه نهانى پرستيده شود، دولت ابليس بر سر كار باشد و آنكه فاش كند آنچه را خدا خواسته از دين نهان باشد از دين بدر رفته است.
12- از امام صادق (علیه السّلام):
هر كه روز خود را با فاش كردن سرّ ما افتتاح كند، خدا بر او مسلّط كند حرارت آهن و تنگناى زندان ها را.
ص: 369
بَابُ مَنْ أَطَاعَ الْمَخْلُوقَ فِی مَعْصِیَةِ الْخَالِقِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ طَلَبَ رِضَا النَّاسِ بِسَخَطِ اللّهِ ، جَعَلَ اللّهُ(1) حَامِدَهُ(2) مِنَ النَّاسِ ذَامّاً».(3)
2. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ سَیْفِ(4) بْنِ عَمِیرَةَ، عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ، عَنْ جَابِرٍ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ طَلَبَ مَرْضَاةَ النَّاسِ بِمَا یُسْخِطُ(5) 2 / 50
اللّهَ، کَانَ حَامِدُهُ مِنَ النَّاسِ ذَامّاً؛ وَ مَنْ آثَرَ(6) طَاعَةَ اللّهِ بِغَضَبِ(7) النَّاسِ، کَفَاهُ اللّهُ عَدَاوَةَ کُلِّ عَدُوٍّ، وَ حَسَدَ کُلِّ حَاسِدٍ، وَ بَغْیَ کُلِّ بَاغٍ، وَ کَانَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ لَهُ نَاصِراً وَ ظَهِیراً».(8)
3. عَنْهُ(9)، عَنْ شَرِیفِ بْنِ سَابِقٍ، عَنِ الْفَضْلِ بْنِ أَبِی قُرَّةَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «کَتَبَ رَجُلٌ إِلَی الْحُسَیْنِ(10) صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ: عِظْنِی بِحَرْفَیْنِ، فَکَتَبَ إِلَیْهِ: مَنْ حَاوَلَ(11) أَمْراً بِمَعْصِیَةِ اللّهِ، کَانَ أَفْوَتَ لِمَا یَرْجُو، وَ أَسْرَعَ لِمَجِیءِ مَا(12) یَحْذَرُ» .(13)
4 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ
ص: 370
1- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه خشنودى مردم را به خشم خدا جويد، خدا ستاينده او را از مردم نكوهش كننده او سازد.
2- از امام باقر (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه خشنودى مردم را بدان جويد كه خدا را به خشم آرد، هر كه ستاينده او باشد به نكوهش او برخيزد و هر كه طاعت و فرمانبرى خدا را به غضب مردم مقدّم دارد، خدا دشمنى هر دشمنى را براى او كفايت كند و حسد هر حسودى را و ستم هر ستم كننده را و خدا عز و جل برايش يار و پشتيبان باشد.
3- از امام صادق (علیه السّلام) كه مردى به حسين (علیه السّلام) نوشت: مرا با دو حرف پند بده، در پاسخش نوشت:
هر كه امرى را با نافرمانى خدا بطلبد، آنچه اميد دارد زودتر از دستش برود و از آنچه حذر دارد زودتر بر سرش آيد.
4- از محمد مسلم كه امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
ص: 371
صَفْوَانَ، عَنِ الْعَلاَءِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، قَالَ: قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «لاَ دِینَ لِمَنْ دَانَ(1) بِطَاعَةِ مَنْ عَصَی(2) اللّهَ، وَ لاَ دِینَ لِمَنْ دَانَ
بِفِرْیَةِ بَاطِلٍ(3) عَلَی اللّهِ(4)، وَ لاَ دِینَ لِمَنْ دَانَ بِجُحُودِ شَیْءٍ مِنْ آیَاتِ اللّهِ» .(5)
5 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّوْفَلِیِّ، عَنِ السَّکُونِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنْ أَبِیهِ علیهماالسلام ، عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ(6) ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : «مَنْ أَرْضی سُلْطَاناً(7) بِسَخَطِ(8) اللّهِ ، خَرَجَ مِنْ دِینِ اللّهِ(9)».(10)
بَابٌ فِی عُقُوبَاتِ(11) الْمَعَاصِی الْعَاجِلَةِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ؛ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ، عَنْ أَبَانٍ، عَنْ رَجُلٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : خَمْسٌ إِنْ(12) أَدْرَکْتُمُوهُنَّ فَتَعَوَّذُوا بِاللّهِ مِنْهُنَّ: لَمْ تَظْهَرِ الْفَاحِشَةُ فِی قَوْمٍ قَطُّ حَتّی یُعْلِنُوهَا(13) ، إِلاَّ ظَهَرَ فِیهِمُ الطَّاعُونُ وَ الاْءَوْجَاعُ الَّتِی لَمْ تَکُنْ فِی أَسْلاَفِهِمُ الَّذِینَ مَضَوْا؛ وَ لَمْ یَنْقُصُوا الْمِکْیَالَ وَ الْمِیزَانَ ، إِلاَّ أُخِذُوا بِالسِّنِینَ(14) وَ شِدَّةِ الْمَؤُونَةِ وَ جَوْرِ السُّلْطَانِ؛ وَ لَمْ یَمْنَعُوا الزَّکَاةَ ،
ص: 372
دين ندارد كسى كه فرمانبرى كسى را دين خود داند كه نافرمانى از خدا كند، و دين ندارد كسى كه به افتراء ناحقى بر خدا دين دارى كند، و دين ندارد كسى كه به انكار يكى از آيات خدا دين دارى كند.
5- از جابر بن عبد اللَّه (انصارى) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه سلطانى را به خشم آوردن خدا خشنود سازد، از دين خدا بيرون رود.
1- از امام باقر (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
پنج است كه اگر درك كرديد از آنها به خدا پناه بريد:
هرگز هرزگى در مردمى آشكار نشود تا به جايى كه آن را علنى سازد جز اينكه در ميان آنها طاعون و دردهائى كه در اسلاف گذشته آنها نبوده پديدار گردد، و از كيل و ترازو كم نگذارند جز اينكه به قحطى و سنگينى و سختى مخارج زندگى و به ستم سلطان گرفتار شوند، و زكاة را دريغ ندارند جز اينكه باران آسمان از آنها دريغ شود و اگر به خاطر چهارپايان زبان بسته نباشد به آنها باران
ص: 373
إِلاَّ مُنِعُوا الْقَطْرَ(1) مِنَ السَّمَاءِ ، وَ لَوْ لاَ الْبَهَائِمُ لَمْ یُمْطَرُوا(2)؛ وَ لَمْ یَنْقُضُوا عَهْدَ اللّهِ وَ عَهْدَ رَسُولِهِ ، إِلاَّ سَلَّطَ اللّهُ عَلَیْهِمْ عَدُوَّهُمْ ، وَ أَخَذُوا(3) بَعْضَ مَا فِی أَیْدِیهِمْ؛ وَ لَمْ یَحْکُمُوا بِغَیْرِ مَا أَنْزَلَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ، إِلاَّ جَعَلَ اللّهُ بَأْسَهُمْ بَیْنَهُمْ» .(4)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ؛ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ مَالِکِ بْنِ عَطِیَّةَ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «وَجَدْنَا فِی کِتَابِ رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله : إِذَا ظَهَرَ(5) الزِّنی مِنْ بَعْدِی(6)، کَثُرَ مَوْتُ(7) الْفَجْأَةِ؛ وَ إِذَا طُفِّفَ(8) الْمِکْیَالُ وَ الْمِیزَانُ(9)، أَخَذَهُمُ اللّهُ بِالسِّنِینَ وَ النَّقْصِ؛ وَ إِذَا مَنَعُوا الزَّکَاةَ، مَنَعَتِ الاْءَرْضُ(10) بَرَکَتَهَا(11) مِنَ الزَّرْعِ وَ الثِّمَارِ وَ الْمَعَادِنِ کُلَّهَا(12)؛ وَ إِذَا جَارُوا فِی الاْءَحْکَامِ، تَعَاوَنُوا عَلَی الظُّلْمِ وَ الْعُدْوَانِ؛ وَ إِذَا نَقَضُوا الْعَهْدَ، سَلَّطَ اللّهُ عَلَیْهِمْ عَدُوَّهُمْ؛ وَ إِذَا قَطَعُوا(13) الاْءَرْحَامَ، جُعِلَتِ الاْءَمْوَالُ فِی أَیْدِی الاْءَشْرَارِ؛ وَ إِذَا لَمْ یَأْمُرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ لَمْ یَنْهَوْا عَنِ الْمُنْکَرِ وَ لَمْ یَتَّبِعُوا الاْءَخْیَارَ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی، سَلَّطَ اللّهُ عَلَیْهِمْ شِرَارَهُمْ، فَیَدْعُو خِیَارُهُمْ فَلاَ یُسْتَجَابُ لَهُمْ».(14)
ص: 374
نبارد، و عهد و پيمان خدا و رسولش را نشكنند جز آنكه خدا دشمن آنها را بر آنها مسلّط كند و برخى از آنچه را دارند بگيرد، و حكم نكنند به غير آنچه خدا [عز و جل] نازل كرده جز اينكه خدا عز و جل كشمكش و نبرد ميان آنها فراهم سازد.
2- از امام باقر (علیه السّلام) كه در كتاب رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) دريافتيم كه: هر گاه پس از من زنا پديدار گردد، مرگ ناگهانى فراوان گردد و چون در كيل و وزن (پيمانه ترازو) كم و بيش شود، خدايشان به قحطى و كاستى مأخوذ دارد و هر گاه از زكاة دريغ كنند، زمين از بركت خود نسبت به زراعت و ميوه ها و معادن همه دريغ كند و هر گاه حكم به ناحق كنند، به ستم و عدوان همكار شوند و هر گاه پيمان شكنند، خدا دشمنان را بر آنها چيره سازد و چون قطع رحم كنند، خدا مال را به دست اشرار اندازد و هر گاه امر به معروف و نهى از منكر نكنند و پيروى از نيكان خاندان من ننمايند، خدا بدان آنها را بر آنها مسلّط گرداند و نيكان آنها دعا كنند، براى آنها اجابت نشود.
ص: 375
بَابُ مُجَالَسَةِ أَهْلِ الْمَعَاصِی
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ أَبِی زِیَادٍ النَّهْدِیِّ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ(1) بْنِ صَالِحٍ(2): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «لاَ یَنْبَغِی لِلْمُوءْمِنِ أَنْ یَجْلِسَ مَجْلِساً یُعْصَی اللّهُ فِیهِ وَ لاَ یَقْدِرُ عَلی تَغْیِیرِهِ».(3)
2. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ بَکْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ(4)، عَنِ الْجَعْفَرِیِّ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ علیه السلام یَقُولُ: «مَا لِی رَأَیْتُکَ عِنْدَ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ یَعْقُوبَ(5)؟» فَقَالَ(6): إِنَّهُ خَالِی(7)، فَقَالَ: «إِنَّهُ یَقُولُ فِی اللّهِ قَوْلاً عَظِیماً، یَصِفُ اللّهَ وَ لاَ یُوصَفُ، فَإِمَّا جَلَسْتَ مَعَهُ وَ تَرَکْتَنَا، وَ إِمَّا جَلَسْتَ مَعَنَا وَ تَرَکْتَهُ».
فَقُلْتُ(8): هُوَ(9) یَقُولُ مَا شَاءَ، أَیُّ شَیْءٍ عَلَیَّ مِنْهُ إِذَا لَمْ أَقُلْ مَا یَقُولُ(10)؟
فَقَالَ أَبُو الْحَسَنِ علیه السلام : «أَ مَا تَخَافُ أَنْ تَنْزِلَ(11) بِهِ نَقِمَةٌ، فَتُصِیبَکُمْ(12) جَمِیعاً ؟ أَمَا عَلِمْتَ بِالَّذِی کَانَ مِنْ أَصْحَابِ مُوسی علیه السلام ، وَ کَانَ أَبُوهُ مِنْ أَصْحَابِ فِرْعَوْنَ، فَلَمَّا لَحِقَتْ خَیْلُ فِرْعَوْنَ مُوسی(13) تَخَلَّفَ(14) عَنْهُ لِیَعِظَ أَبَاهُ، فَیُلْحِقَهُ بِمُوسی ، فَمَضی أَبُوهُ وَ هُوَ یُرَاغِمُهُ(15) حَتّی بَلَغَا طَرَفاً(16) مِنَ الْبَحْرِ، فَغَرِقَا جَمِیعاً ، فَأَتی مُوسی علیه السلام الْخَبَرُ، فَقَالَ:
ص: 376
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
سزاوار نيست براى مؤمن در مجلسى نشيند كه خدا در آن نافرمانى مى شود و او هم نمى تواند آن را تغيير دهد.
2- از جعفرى، گويد: شنيدم أبو الحسن (علیه السّلام) مى فرمود:
چرا من مى نگرم كه تو نزد عبد الرحمن يعقوب هستى؟ در پاسخ گفت: راستش او خال من است. امام فرمود كه: او سخن ناهموارى مى زند، خدا را وصف مى كند (به صورت و اوصاف جسم) با اينكه خدا به وصف در نيايد يا با او بنشين و ترك ما كن، و يا با ما بنشين و ترك او كن! من گفتم: او هر چه خواهد بگويد چه مسئوليتى براى من دارد هر گاه من نگويم آنچه كه او مى گويد؟
أبو الحسن (علیه السّلام) فرمود: آيا نمى ترسى كه به او عذابى فرود آيد و به شما همه (كه در گرد او هستيد برسد) آيا ندانستى آن كسى را كه خود از اصحاب موسى (علیه السّلام) بود و پدرش از ياران فرعون بود و چون سواران فرعون به موسى (علیه السّلام) رسيدند، از آن حضرت به جا ماند تا پدر خود را پند دهد و او را به موسى برساند، و پدرش به همراه او ستيزه كنان گذشتند تا به كنارى از دريا رسيدند و هر دو غرق شدند و خبر او به موسى (علیه السّلام) رسيد و فرمود: او در رحمت خدا است ولى
ص: 377
هُوَ فِی رَحْمَةِ اللّهِ، وَ لکِنَّ النَّقِمَةَ إِذَا نَزَلَتْ لَمْ یَکُنْ لَهَا عَمَّنْ قَارَبَ الْمُذْنِبَ دِفَاعٌ؟».(1)
3 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ أَبِی نَجْرَانَ، عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام أَنَّهُ قَالَ: «لاَ تَصْحَبُوا أَهْلَ الْبِدَعِ وَ لاَ تُجَالِسُوهُمْ؛ فَتَصِیرُوا(2) عِنْدَ النَّاسِ(3) کَوَاحِدٍ مِنْهُمْ(4)، قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : الْمَرْءُ عَلی دِینِ خَلِیلِهِ وَ قَرِینِهِ».(5)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ(6)، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ سِرْحَانَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : إِذَا رَأَیْتُمْ أَهْلَ الرَّیْبِ وَ الْبِدَعِ(7) مِنْ بَعْدِی، فَأَظْهِرُوا الْبَرَاءَةَ مِنْهُمْ، وَ أَکْثِرُوا مِنْ سَبِّهِمْ، وَ الْقَوْلَ(8) فِیهِمْ وَ الْوَقِیعَةَ(9)، وَ بَاهِتُوهُمْ(10) کَیْلاَ یَطْمَعُوا(11) فِی الْفَسَادِ فِی الاْءِسْلاَمِ، وَ یَحْذَرَهُمُ(12) النَّاسُ، وَ لاَ یَتَعَلَّمُوا(13) مِنْ بِدَعِهِمْ؛ یَکْتُبِ اللّهُ لَکُمْ بِذلِکَ الْحَسَنَاتِ، وَ یَرْفَعْ لَکُمْ بِهِ(14) الدَّرَجَاتِ فِی الاْآخِرَةِ(15)».(16)
5. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ(17)، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یُوسُفَ، عَنْ مُیَسِّرٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «لاَ یَنْبَغِی لِلْمُسْلِمِ(18) أَنْ یُوَاخِیَ الْفَاجِرَ، وَ لاَ الاْءَحْمَقَ(19)، وَ لاَ الْکَذَّابَ».(20)
6. عَنْهُ(21)، عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ الْکِنْدِیِّ،
ص: 378
چون بلا نازل شود از آن كسى كه نزديك گنهكار است دفاعى نمى شود.
3- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
با اهل بدعت هم صحبت نشويد و با آنها ننشينيد تا در نظر مردم چون يكى از آنها محسوب شويد، رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است:
مرد هم كيش دوست و رفيق خود است.
4- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر گاه پس از من اهل ريب و بدعت را ديديد از آنها بيزارى جوئيد و بسيار به آنها دشنام بدهيد و در باره آنها بد گوئيد و طعن بزنيد و آنها را خفه و وامانده سازيد تا به فساد در اسلام طمع نكنند و مردم از آنها بر حذر شوند و از بدعت هاى آنها نياموزند تا خدا براى شما در برابر اين كار حسنات نويسد و درجات آخرت را براى شما بالا برد.
5- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
شايسته نيست براى مسلمان كه برادرى كند با هرزه و نه با احمق و نه با كذّاب.
6- فرمود (علیه السّلام) كه: امير المؤمنين (علیه السّلام) چون بر منبر بر مى آمد
ص: 379
عَمَّنْ حَدَّثَهُ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «کَانَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ إِذَا صَعِدَ الْمِنْبَرَ، قَالَ: یَنْبَغِی لِلْمُسْلِمِ(1) أَنْ یَجْتَنِبَ(2) مُوَاخَاةَ ثَلاَثَةٍ: الْمَاجِنِ(3)، وَ الاْءَحْمَقِ، وَ الْکَذَّابِ.
فَأَمَّا(4) الْمَاجِنُ(5)، فَیُزَیِّنُ لَکَ فِعْلَهُ، وَ یُحِبُّ أَنْ تَکُونَ(6) مِثْلَهُ، وَ لاَ یُعِینُکَ عَلی أَمْرِ دِینِکَ وَ مَعَادِکَ، وَ مُقَارَنَتُهُ(7) جَفَاءٌ وَ قَسْوَةٌ، وَ مَدْخَلُهُ وَ مَخْرَجُهُ عَلَیْکَ عَارٌ(8).
وَ أَمَّا الاْءَحْمَقُ، فَإِنَّهُ لاَ یُشِیرُ عَلَیْکَ بِخَیْرٍ، وَ لاَ یُرْجی لِصَرْفِ السُّوءِ عَنْکَ وَ لَوْ أَجْهَدَ
نَفْسَهُ، وَ رُبَّمَا أَرَادَ مَنْفَعَتَکَ فَضَرَّکَ، فَمَوْتُهُ خَیْرٌ مِنْ حَیَاتِهِ، وَ سُکُوتُهُ خَیْرٌ(9) مِنْ نُطْقِهِ، وَ بُعْدُهُ خَیْرٌ مِنْ قُرْبِهِ.
وَ أَمَّا الْکَذَّابُ، فَإِنَّهُ لاَ یَهْنِئُکَ(10) مَعَهُ عَیْشٌ، یَنْقُلُ حَدِیثَکَ(11)، وَ یَنْقُلُ إِلَیْکَ الْحَدِیثَ، کُلَّمَا أَفْنی أُحْدُوثَةً(12) مَطَّهَا(13) بِأُخْری(14) حَتّی أَنَّهُ یُحَدِّثُ بِالصِّدْقِ فَمَا یُصَدَّقُ(15)، وَ یُغْرِی(16) بَیْنَ النَّاسِ بِالْعَدَاوَةِ، فَیُنْبِتُ(17) السَّخَائِمَ(18) فِی الصُّدُورِ، فَاتَّقُوا اللّهَ، وَ انْظُرُوا لاِءَنْفُسِکُمْ(19)».(20)
7 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عُذَافِرٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ أَوْ أَبِی حَمْزَةَ(21): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنْ أَبِیهِ علیهماالسلام ، قَالَ: «قَالَ لِی(22) عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِمَا : یَا بُنَیَّ، انْظُرْ خَمْسَةً فَلاَ تُصَاحِبْهُمْ، وَ لاَ تُحَادِثْهُمْ، وَ لاَ تُرَافِقْهُمْ فِی طَرِیقٍ.
فَقُلْتُ: یَا أَبَهْ(23)، مَنْ هُمْ(24)؟
قَالَ: إِیَّاکَ وَ مُصَاحَبَةَ الْکَذَّابِ، فَإِنَّهُ بِمَنْزِلَةِ السَّرَابِ(25)، یُقَرِّبُ لَکَ(26)
ص: 380
مى فرمود: مؤمن را سزد كه از رفاقت و برادرى با سه كس كناره ورزد:
1- بيباك و هرزه دارى. 2- احمق و نابخرد. 3- كذّاب، اما بيباك و هرزه دارى: كار خود را براى تو آرايش دهد و دوست دارد به مانند او باشى و به كار دين و آخرت تو با تو كمكى نكند و همراهى با او جفا و سخت دلى آرد و رفت و آمد تو با او عار و ننگ باشد، و اما احمق نابخرد: راستش اين است كه به خير و خوبى به تو دستور ندهد و براى دفاع از بدى از تو اميدى به او نيست و اگر چه خود را به رنج و تلاش اندازد براى تو و بسا كه خواهد ته تو سودى رساند و از نادانى به تو زيان بخشد، مرگش بهتر است از زنده بودنش و خموشيش به است از سخن گوئيش و دوريش به است از نزديكى او، و اما كذّاب: زندگى با او بر تو گوارا و راحت نيست، گفته تو را نزد ديگران برد و حديث ديگران را براى تو آورد و هر وقت داستانى را به پايان رساند، داستان ديگرى به دنبالش افزايد تا آنجا كه بسا راست گويد و باور نكنند و ميان مردم دشمنى افكند و كينه ها در سينه ها باديد آورد. از خدا بپرهيزيد و خود را بپائيد.
7- از امام باقر (علیه السّلام) كه پدرم فرمود: على بن الحسين (علیه السّلام) به من فرمود: پسر جانم! پنج كس را در نظر دار و به آنها همراه و هم سخن و رفيق راه مشو، گفتم: پدر جان! چه كسانند؟ فرمود:
بپرهيز از همراهى با كذّاب، زيرا كه او به مانند سراب است، نزديك كند به تو دور را و دور كند از تو نزديك را، بپرهيز از همراهى فاسق و بدكار، زيرا او است كه تو را به يك خوراكى بفروشد يا به كمتر از آن، مبادا با بخيل رفاقت كنى، زيرا او مالش را از تو دريغ دارد،
ص: 381
الْبَعِیدَ(1)،وَ یُبَاعِدُ(2) لَکَ الْقَرِیبَ(3) ؛ وَ إِیَّاکَ وَ مُصَاحَبَةَ الْفَاسِقِ، فَإِنَّهُ بَائِعُکَ(4) بِأُکْلَةٍ(5) أَوْ أَقَلَّ مِنْ ذلِکَ؛ وَ إِیَّاکَ وَ مُصَاحَبَةَ الْبَخِیلِ، فَإِنَّهُ یَخْذُلُکَ فِی مَالِهِ أَحْوَجَ مَا تَکُونُ(6) إِلَیْهِ(7)؛ وَ إِیَّاکَ وَ مُصَاحَبَةَ الاْءَحْمَقِ، فَإِنَّهُ یُرِیدُ أَنْ یَنْفَعَکَ فَیَضُرُّکَ؛ وَ إِیَّاکَ وَ مُصَاحَبَةَ الْقَاطِعِ لِرَحِمِهِ ، فَإِنِّی(8) وَجَدْتُهُ مَلْعُوناً فِی کِتَابِ اللّهِ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ فِی ثَلاَثَةِ(9) مَوَاضِعَ: قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : «فَهَلْ عَسَیْتُمْ إِنْ تَوَلَّیْتُمْ أَنْ تُفْسِدُوا فِی الاْءَرْضِ وَ تُقَطِّعُوا أَرْحامَکُمْ أُولئِکَ الَّذِینَ لَعَنَهُمُ اللّهُ فَأَصَمَّهُمْ وَ أَعْمی أَبْصارَهُمْ»(10) .
وَ قَالَ : «الَّذِینَ یَنْقُضُونَ عَهْدَ اللّهِ مِنْ بَعْدِ مِیثاقِهِ وَ یَقْطَعُونَ ما أَمَرَ اللّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَ یُفْسِدُونَ فِی الاْءَرْضِ أُولئِکَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدّارِ»(11).
وَ قَالَ فِی الْبَقَرَةِ: «الَّذِینَ یَنْقُضُونَ عَهْدَ اللّهِ مِنْ بَعْدِ مِیثاقِهِ وَ یَقْطَعُونَ ما أَمَرَ اللّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَ یُفْسِدُونَ فِی الاْءَرْضِ أُولئِکَ هُمُ الْخاسِرُونَ»(12)».(13)
8 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ شُعَیْبٍ الْعَقَرْقُوفِیِّ، قَالَ:
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَیْکُمْ فِی الْکِتابِ أَنْ إِذا سَمِعْتُمْ آیاتِ اللّهِ یُکْفَرُ بِها وَ یُسْتَهْزَأُ بِها»(14) إِلی آخِرِ الاْآیَةِ، فَقَالَ : «إِنَّمَا عَنی بِهذَا(15) إِذَا سَمِعْتُمُ(16) الرَّجُلَ الَّذِی(17) یَجْحَدُ(18) الْحَقَّ وَ یُکَذِّبُ بِهِ، وَ یَقَعُ(19) فِی الاْءَئِمَّةِ علیهم السلام ،(20) فَقُمْ مِنْ عِنْدِهِ، وَ لاَ تُقَاعِدْهُ کَائِناً مَنْ کَانَ».(21)
ص: 382
به تو كمك مالى ندهد در آنگاه كه بينهايت بدان نيازمندى، مبادا با احمق رفاقت كنى، زيرا او مى خواهد به تو سود رساند و از نفهمى به تو زيان رساند. مبادا با كسى كه قاطع رحم است رفاقت كنى، زيرا من او را در سه موضع از قرآن خدا عز و جل يافتم كه به او لعن شده است: خدا عز و جل فرمايد (23 سوره محمد): «بسا باشد كه اگر پشت داديد در زمين تباهى به بار آوريد و قطع رحم كنيد (24) آنهايند آن كسانى كه خدا لعنتشان كرده است و آنها را از گوش و چشم هايشان كور نموده است» و فرموده است (24 سوره رعد): «آن كسانى كه بشكنند پيمان خدا را پس از بستن آن و ببرند از آنچه خدا فرمان داده كه پيوست باشد و فساد كنند در زمين، آنانند كه لعنت از آن آنها است و بد خانمانى» و در بقره فرموده است (27): «آن كسانى كه بشكنند عهد و پيمان خدا را پس از بستن آن و ببرند آنچه را خدا فرمان داده كه پيوست شود و فساد كنند در زمين هم آنانند زيان كاران».
8- از شعيب عقرقوفى، گويد: پرسيدم از امام صادق (علیه السّلام) از قول خدا عز و جل (137 سوره نساء): «و به تحقيق نازل شده به شما در قرآن كه هر گاه شنيديد به آيات خدا كفرورزى و استهزاء شود» تا آخر آيه «با آنها ننشينيد تا در حديث ديگرى در آيند زيرا شما در اين صورت (همنشينى با آنها) به مانند آنهائيد، به راستى خدا منافقان را با كافران همه در دوزخ گرد آورد» در پاسخ فرمود: همانا مقصود از اين آيه اين است كه وقتى شنيديد كه مردى حق را انكار مى كند و دروغ مى شمارد و به ائمه (علیه السّلام) بد مى گويد، از نزد او برخيز و با او همنشين مشو، هر كه خواهد باشد.
ص: 383
9 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ، عَنْ عَبْدِ الاْءَعْلَی بْنِ أَعْیَنَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ(1): «مَنْ کَانَ یُوءْمِنُ بِاللّهِ وَ الْیَوْمِ الاْآخِرِ، فَلاَ یَجْلِسْ(2) مَجْلِساً یُنْتَقَصُ فِیهِ إِمَامٌ، أَوْ یُعَابُ فِیهِ مُوءْمِنٌ».(3)
10 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الاْءَشْعَرِیِّ، عَنِ 2 / 55
ابْنِ الْقَدَّاحِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ: مَنْ کَانَ یُوءْمِنُ بِاللّهِ وَ الْیَوْمِ الاْآخِرِ، فَلاَ یَقُومُ(4) مَکَانَ رِیبَةٍ».(5)
11. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ، عَنْ عَبْدِ الاْءَعْلی، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَنْ کَانَ یُوءْمِنُ بِاللّهِ وَ الْیَوْمِ الاْآخِرِ، فَلاَ یَقْعُدَنَّ فِی مَجْلِسٍ یُعَابُ فِیهِ إِمَامٌ، أَوْ یُنْتَقَصُ فِیهِ مُوءْمِنٌ».(6)
12. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَعْدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ(7)، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ مُوسی، قَالَ: حَدَّثَنِی أَخِی(8) وَ عَمِّی: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «ثَلاَثَةُ مَجَالِسَ یَمْقُتُهَا(9) اللّهُ، وَ یُرْسِلُ(10) نَقِمَتَهُ(11) عَلی أَهْلِهَا؛ فَلاَ تُقَاعِدُوهُمْ وَ لاَ تُجَالِسُوهُمْ(12): مَجْلِساً(13) فِیهِ مَنْ یَصِفُ(14) لِسَانُهُ کَذِباً فِی فُتْیَاهُ؛ وَ مَجْلِساً ذِکْرُ أَعْدَائِنَا فِیهِ جَدِیدٌ ، وَ ذِکْرُنَا فِیهِ رَثٌّ(15) ؛ وَ مَجْلِساً فِیهِ مَنْ یَصُدُّ(16) عَنَّا وَ أَنْتَ(17) تَعْلَمُ».
ص: 384
9- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه ايمان به خدا و روز رستاخيز دارد، در مجلسى كه امام را كم شمارند و يا عيب كنند، ننشيند.
10- فرمود (علیه السّلام): امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
هر كه ايمان به خدا و روز جزا دارد، در محل ريبه و تهمت نايستد.
11- از عبد الأعلى، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
هر كه ايمان به خدا و روز جزا دارد، نبايد در مجلسى نشيند كه در آن امام يا مؤمن عيب گفته شوند يا كم شمرده شوند.
12- فرمود (علیه السّلام): سه مجلس است كه خدا دشمنشان دارد و عذاب بر اهل آنها ببارد، شما با آنها ننشينيد و هم مجلس نشويد:
مجلسى كه در آن كسى نشسته باشد كه در فتواى خود دروغ بافد، و مجلسى كه ذكر دشمنان ما در آن تازه و خرم است و ذكر ما در آن فرسوده و كهنه است، و مجلسى كه در آن كسى ما را شكست مى دهد (از پيروى ما باز مى دارد خ ل) و تو مى دانى، سپس امام صادق (علیه السّلام) سه آيه از كتاب خدا را خواند كه گويا در مشت او بودند:
ص: 385
قَالَ(1): ثُمَّ تَلاَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ثَلاَثَ آیَاتٍ مِنْ(2) کِتَابِ اللّهِ کَأَنَّمَا کُنَّ فِی فِیهِ _ أَوْ قَالَ: فِی(3) کَفِّهِ _ : ««وَ لا تَسُبُّوا الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ فَیَسُبُّوا اللّهَ عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ»(4) ؛ «وَ إِذا رَأَیْتَ الَّذِینَ یَخُوضُونَ فِی آیاتِنا فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ حَتّی یَخُوضُوا فِی حَدِیثٍ غَیْرِهِ»(5)؛ «وَ لا تَقُولُوا لِما تَصِفُ أَلْسِنَتُکُمُ الْکَذِبَ هذا حَلالٌ وَ هذا حَرامٌ لِتَفْتَرُوا عَلَی اللّهِ الْکَذِبَ»(6)».(7)
13. وَ بِهذَا الاْءِسْنَادِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ (8) ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ فَرْقَدٍ، قَالَ: حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ سَعِیدٍ الْجُمَحِیُّ، قَالَ : حَدَّثَنِی هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِذَا ابْتُلِیتَ بِأَهْلِ النَّصْبِ(9) وَ مُجَالَسَتِهِمْ، فَکُنْ کَأَنَّکَ عَلَی الرَّضْفِ(10) حَتّی تَقُومَ(11)؛ فَإِنَّ اللّهَ یَمْقُتُهُمْ وَ یَلْعَنُهُمْ، فَإِذَا رَأَیْتَهُمْ یَخُوضُونَ فِی ذِکْرِ إِمَامٍ مِنَ الاْءَئِمَّةِ علیهم السلام فَقُمْ؛ فَإِنَّ سَخَطَ اللّهِ یَنْزِلُ هُنَاکَ عَلَیْهِمْ».(12)
14. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ صَفْوَانَ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ قَعَدَ عِنْدَ سَبَّابٍ(13) لاِءَوْلِیَاءِ اللّهِ، فَقَدْ عَصَی اللّهَ تَعَالی».(14)
15. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ عُرْوَةَ، عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرَارَةَ، عَنْ أَبِیهِ(15): عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ قَعَدَ(16) فِی مَجْلِسٍ یُسَبُّ فِیهِ إِمَامٌ مِنَ الاْءَئِمَّةِ علیهم السلام
ص: 386
1- (108 سوره انعام): «دشنام ندهيد آن كسانى كه مى خوانند معبودى را جز خدا تا آنها هم ندانسته به خدا دشنام گويند» 2- (68 سوره انعام): «و هر گاه ديدى آن كسانى را كه در آيات ما در افتاده اند از آنها رو به گردان تا در حديث ديگرى در افتند» 3- (176 سوره نحل): «زبان خود را به دروغ ميالائيد كه اين حلال است و اين حرام تا به دروغ بر خدا افتراء بزنيد».
13- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر گاه گرفتار شدى به ناصبى ها و همنشينى آنها چون كسى باش كه روى سنگ سرخ شده در آتش باشد تا برخيزى، زيرا خدا آنها را دشمن دارد و لعنت مى كند و چون ديدى در باره يكى از امامان بد گويند، بى درنگ برخيز كه خشم خدا در اين جا بر آنها فرود آيد.
14- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه نزد دشنام گوئى به اولياء خدا نشيند، خداى تعالى را نافرمانى كرده است.
15- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه در مجلسى نشيند كه به امامى از ائمه در آن دشنام گويند و مى تواند برخيزد و نكند، خدا در دنيا او را خوار كند و در
ص: 387
یَقْدِرُ عَلَی الاِنْتِصَافِ(1) فَلَمْ یَفْعَلْ، أَلْبَسَهُ اللّهُ الذُّلَّ فِی الدُّنْیَا، وَ عَذَّبَهُ فِی الاْآخِرَةِ، وَ سَلَبَهُ صَالِحَ مَا مَنَّ بِهِ عَلَیْهِ(2) مِنْ مَعْرِفَتِنَا».(3)
16. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَعْدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ(4)، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، قَالَ: حَدَّثَنِی أَبِی: عَلِیُّ بْنُ النُّعْمَانِ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنِ الْیَمَانِ(5) بْنِ عُبَیْدِ اللّهِ، قَالَ: رَأَیْتُ یَحْیَی ابْنَ أُمِّ الطَّوِیلِ(6) وَقَفَ(7) بِالْکُنَاسَةِ(8)، ثُمَّ نَادی بِأَعْلی صَوْتِهِ: مَعْشَرَ(9) أَوْلِیَاءِ اللّهِ، إِنَّا بُرَآءُ(10) مِمَّا تَسْمَعُونَ(11)، مَنْ سَبَّ عَلِیّاً علیه السلام فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللّهِ(12) ، وَ نَحْنُ بُرَآءُ مِنْ آلِ مَرْوَانَ وَ مَا یَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ ، ثُمَّ یَخْفِضُ صَوْتَهُ، فَیَقُولُ(13): مَنْ سَبَّ أَوْلِیَاءَ اللّهِ فَلاَ تُقَاعِدُوهُ(14)؛ وَ مَنْ شَکَّ فِیمَا نَحْنُ عَلَیْهِ(15) فَلاَ تُفَاتِحُوهُ(16)؛ وَ مَنِ احْتَاجَ إِلی مَسْأَلَتِکُمْ مِنْ إِخْوَانِکُمْ فَقَدْ خُنْتُمُوهُ(17)، ثُمَّ یَقْرَأُ: «إِنّا أَعْتَدْنا لِلظّالِمِینَ ناراً أَحاطَ بِهِمْ سُرادِقُها
وَ إِنْ یَسْتَغِیثُوا یُغاثُوا بِماءٍ کَالْمُهْلِ یَشْوِی الْوُجُوهَ بِئْسَ الشَّرابُ وَ ساءَتْ مُرْتَفَقاً»(18)».(19)
بَابُ أَصْنَافِ النَّاسِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ،
ص: 388
آخرت عذاب كند، و معرفت خوبِ ما را كه بدان بر او منّت نهاده است از او بگيرد.
16- از يمان بن عبد اللَّه، گويد: يحيى پسر ام طويل را ديدم در كناسه (ميدان بزرگ كوفه) ايستاده است و سپس با بلندترين آوازش جار كشيد: اى گروه اولياء اللَّه! راستى كه ما بيزاريم از آنچه شما مى شنويد، هر كه على (علیه السّلام) را سبّ كند، لعنت خدا بر او باد، ما بيزاريم از آل مروان و آنچه جز از خدا مى پرستند، سپس آهسته تر مى گفت: هر كه به اولياء خدا بد مى گويد با او همنشينى نكنيد، و هر كه شكّ كند در آنچه ما بدان عقيده داريم با او هم آهنگى نكنيد، و هر كه از برادران دينى شما نيازمند گردد كه از شما خواهش و گدائى كند، به او خيانت كرده ايد، سپس اين آيه را مى خواند (29 سوره كهف): «ما آماده كرديم براى ستمكاران آتشى كه سراپرده هايش آنان را فرا گرفته و اگر فريادرسى خواهند به آنها فريادرسى شود با آبى سوزان چون سرب گداخته كه چهره ها را كباب كند، چه بد نوشابه اى است و چه بد تكيه گاهى است و متّكائى».
1- از حمزة بن طيّار، گويد: امام صادق (علیه السّلام) به من فرمود:
ص: 389
عَنْ سُلَیْمٍ مَوْلی طِرْبَالٍ، قَالَ: حَدَّثَنِی هِشَامٌ، عَنْ حَمْزَةَ بْنِ الطَّیَّارِ، قَالَ:
قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «النَّاسُ عَلی(1) سِتَّةِ أَصْنَافٍ». قَالَ: قُلْتُ: أَ تَأْذَنُ(2) لِی أَنْ أَکْتُبَهَا؟ قَالَ: «نَعَمْ». قُلْتُ : مَا أَکْتُبُ؟
قَالَ: «اکْتُبْ أَهْلَ(3) الْوَعِیدِ مِنْ(4) أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ أَهْلِ(5) النَّارِ، وَ اکْتُبْ: «وَ آخَرُونَ(6) اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُوا عَمَلاً صالِحاً وَ آخَرَ سَیِّئاً»(7)» . قَالَ: قُلْتُ: مَنْ هوءُلاَءِ؟ قَالَ: «وَحْشِیٌّ مِنْهُمْ(8)».
قَالَ: «وَ اکْتُبْ(9): «وَ آخَرُونَ مُرْجَوْنَ لاِءَمْرِ اللّهِ إِمّا یُعَذِّبُهُمْ وَ إِمّا یَتُوبُ عَلَیْهِمْ»(10)».
قَالَ: «وَ اکْتُبْ: «إِلاَّ الْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدَانِ(11) لا یَسْتَطِیعُونَ حِیلَةً(12) وَ لا یَهْتَدُونَ سَبِیلاً»(13) : لاَ یَسْتَطِیعُونَ حِیلَةً(14) إِلَی الْکُفْرِ، وَ لاَ یَهْتَدُونَ سَبِیلاً إِلَی الاْءِیمَانِ «فَأُولئِکَ عَسَی اللّهُ أَنْ یَعْفُوَ عَنْهُمْ»(15)».
قَالَ: «وَ اکْتُبْ: «أَصْحَابُ الاْءَعْرَافِ»(16)». قَالَ: قُلْتُ: وَ مَا أَصْحَابُ الاْءَعْرَافِ؟ قَالَ: «قَوْمٌ اسْتَوَتْ حَسَنَاتُهُمْ وَ سَیِّئَاتُهُمْ، فَإِنْ أَدْخَلَهُمُ النَّارَ فَبِذُنُوبِهِمْ ، وَ إِنْ أَدْخَلَهُمُ الْجَنَّةَ فَبِرَحْمَتِهِ». (17)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی بْنِ عُبَیْدٍ، عَنْ یُونُسَ، عَنْ حَمَّادٍ، عَنْ حَمْزَةَ بْنِ الطَّیَّارِ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «النَّاسُ عَلی سِتِّ(18) فِرَقٍ _ یَؤُولُونَ(19) کُلُّهُمْ(20) إِلی ثَلاَثِ فِرَقٍ _ : الاْءِیمَانِ، وَ الْکُفْرِ، وَ الضَّلاَلِ وَ هُمْ أَهْلُ الْوَعْدَیْنِ(21) الَّذِینَ وَعَدَهُمُ اللّهُ
ص: 390
مردم بر شش صنف باشند، گويد: گفتم: به من اجازه مى دهيد كه بنويسم؟ فرمود: آرى، گفتم: چه بنويسم؟ فرمود:
بنويس:
1- اهل و عيد (يعنى مكلفان مسئول) از اهل بهشت و دوزخ- بنويس (102 سوره توبه):
2- «ديگرانى كه به گناهانشان اعتراف دارند، كردار خوب را با كردار بد در آميخته اند» گويد: گفتم: اينان كيانند؟ فرمود: وحشى از اينها است- گويد: فرمود: بنويس (106 سوره توبه):
3- «و ديگرانى كه در عاقبت خود به امر خدايند يا آنها را عذاب كند و يا آنكه از آنها درگذرد و به آنها ببخشد»، گويد: فرمود:
بنويس (98 سوره نساء):
4- «جز مستضعفان از مردان و زنان و كودكان كه نه چاره اى توانند و نه به راهى پى برند، چاره اى ندارند كه به كفر گرايند و راهى هم به ايمان ندارند» (99 سوره نساء):
5- «آنهايند كه بسا باشد خدا ازشان درگذرد» فرمود: بنويس:
6- اصحاب اعراف را، گويد: گفتم: اصحاب اعراف چيستند؟ فرمود: مردمى كه حسنات و سيئات آنها برابر باشد، و اگر آنها را به دوزخ برد، به كيفر گناهان آنها است و اگر آنها را به بهشت برد از رحمت و مهربانى او است.
2- از حمزة بن طيّار كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
مردم شش دسته اند و هر شش به سه دسته بر گردند: ايمان و كفر و گمراهى، و ايشان اهل دو وعدند، آن كسانى كه خدا به آنها وعده بهشت و دوزخ داده است: مؤمنان و كافران و مستضعفان و آنان
ص: 391
الْجَنَّةَ وَ النَّارَ(1): الْمُوءْمِنُونَ، وَ الْکَافِرُونَ، وَ الْمُسْتَضْعَفُونَ ، وَ الْمُرْجَوْنَ لاِءَمْرِ اللّهِ «إِمَّا یُعَذِّبُهُمْ وَ إِمَّا یَتُوبُ عَلَیْهِمْ»(2) ، وَ الْمُعْتَرِفُونَ بِذُنُوبِهِمْ «خَلَطُوا عَمَلاً صَالِحاً وَ آخَرَ سَیِّئاً»(3) ، وَ أَهْلُ الاْءَعْرَافِ(4)».(5)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ زُرَارَةَ، قَالَ:
دَخَلْتُ أَنَا وَ حُمْرَانُ _ أَوْ أَنَا وَ بُکَیْرٌ _ عَلی أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: قُلْتُ(6) لَهُ: إِنَّا(7) نَمُدُّ الْمِطْمَارَ، قَالَ: «وَ مَا الْمِطْمَارُ؟» قُلْتُ: التُّرُّ(8)، فَمَنْ وَافَقَنَا مِنْ عَلَوِیٍّ أَوْ(9) غَیْرِهِ(10)، تَوَلَّیْنَاهُ؛ وَ مَنْ خَالَفَنَا مِنْ عَلَوِیٍّ أَوْ غَیْرِهِ(11)، بَرِئْنَا مِنْهُ.
فَقَالَ لِی : «یَا زُرَارَةُ، قَوْلُ اللّهِ أَصْدَقُ مِنْ قَوْلِکَ، فَأَیْنَ الَّذِینَ قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «إِلاَّ الْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ(12) لا یَسْتَطِیعُونَ حِیلَةً وَ لا یَهْتَدُونَ سَبِیلاً»(13)؟ أَیْنَ الْمُرْجَوْنَ لاِءَمْرِ اللّهِ(14)؟ أَیْنَ الَّذِینَ «خَلَطُوا عَمَلاً صَالِحاً وَ آخَرَ سَیِّئاً»(15)؟ أَیْنَ «أَصْحَابُ الاْءَعْرَافِ» (16)؟ أَیْنَ «الْمُوءَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ»؟».(17)
وَ زَادَ حَمَّادٌ فِی الْحَدِیثِ، قَالَ(18): فَارْتَفَعَ صَوْتُ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام وَ صَوْتِی حَتّی(19) کَانَ(20) یَسْمَعُهُ مَنْ عَلی بَابِ الدَّارِ(21).
وَ زَادَ(22) فِیهِ جَمِیلٌ، عَنْ زُرَارَةَ: فَلَمَّا کَثُرَ الْکَلاَمُ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ، قَالَ لِی: «یَا زُرَارَةُ، حَقّاً عَلَی اللّهِ أَنْ یُدْخِلَ(23) الضُّلاَّلَ الْجَنَّةَ».(24)
ص: 392
كه كارشان با خدا است يا عذابشان مى كند و يا توبه آنها را مى پذيرد و آنان كه اعتراف كنند به گناهان خود، در هم آميخته اند كردار خوب را با كردار ديگرى بد، و ديگر اعراف هستند.
3- از زراره كه گويد: من با حمران- يا من با بكير- نزد امام باقر (علیه السّلام) رفتيم، گويد: من گفتم به آن حضرت كه: ما اندازه خود را دراز كنيم و بسنجيم، فرمود: اندازه چيست؟ گفتيم: ريسمان كار است، و هر كه با ما موافق باشد در عقيده چه از علويان باشد و چه از ديگران، با او دوستى كنيم و در آميزيم و هر كه مخالف ما باشد علوى باشد يا ديگرى، از او بيزارى جوئيم، در پاسخ فرمود: اى زراره! گفته خدا درست تر است از گفته تو پس كجايند آنها كه خدا عز و جل فرمايد (98 سوره نساء): «جز مستضعفين از مردان و زنان و كودكان كه نه چاره توانند و نه به رأيى پى برند».
حماد در حديث افزوده است، گويد: آواز امام باقر (علیه السّلام) بلند شد و آواز من هم تا آنجا كه هر كه بر در خانه بود آن را شنيد.
جميل از قول زراره در آن افزوده كه: چون سخن ميان من و او بسيار شد، به من گفت: اى زراره! بر خدا بايست است كه به بهشت نبرد گمراهان را.
ص: 393
بَابُ الْکُفْرِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ کَثِیرٍ الرَّقِّیِّ، قَالَ: قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : سُنَنُ رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله کَفَرَائِضِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ؟ فَقَالَ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ فَرَضَ فَرَائِضَ مُوجَبَاتٍ عَلَی الْعِبَادِ، فَمَنْ تَرَکَ فَرِیضَةً مِنَ الْمُوجَبَاتِ فَلَمْ یَعْمَلْ بِهَا وَ جَحَدَهَا(1)، کَانَ کَافِراً، وَ أَمَرَ اللّهُ(2) بِأُمُورٍ کُلُّهَا حَسَنَةٌ، فَلَیْسَ مَنْ تَرَکَ بَعْضَ مَا أَمَرَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بِهِ عِبَادَهُ مِنَ الطَّاعَةِ(3) بِکَافِرٍ، وَ لکِنَّهُ تَارِکٌ لِلْفَضْلِ، مَنْقُوصٌ مِنَ(4) الْخَیْرِ».(5)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسی، عَنْ حَرِیزٍ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «وَ اللّهِ، إِنَّ الْکُفْرَ لاَءَقْدَمُ مِنَ الشِّرْکِ وَ أَخْبَثُ وَ أَعْظَمُ». قَالَ: ثُمَّ ذَکَرَ کُفْرَ إِبْلِیسَ حِینَ قَالَ اللّهُ لَهُ: اسْجُدْ لآِدَمَ، فَأَبی أَنْ یَسْجُدَ، «فَالْکُفْرُ(6) أَعْظَمُ مِنَ الشِّرْکِ، فَمَنِ اخْتَارَ عَلَی اللّهِ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ وَ أَبَی الطَّاعَةَ، وَ أَقَامَ عَلَی الْکَبَائِرِ، فَهُوَ کَافِرٌ؛ وَ مَنْ نَصَبَ دِیناً غَیْرَ دِینِ الْمُوءْمِنِینَ، فَهُوَ مُشْرِکٌ».(7)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ
ص: 394
1- از داود بن كثير رقى، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم:
سنّتهاى رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) چون فرائض و مقررات خدا عز و جل است؟
در پاسخ فرمود: راستى خدا عز و جل فرائضى مقرر كرده كه بر بنده ها لازم شده اند، پس هر كه يك فريضه از فرائض لازم شده را ترك كند و به آن عمل نكند و آن را انكار كند، كافر باشد، (رسول خدا) به امورى فرمان داده كه همه آنها خوبند و كسى كه برخى از آنچه خدا عز و جل به بنده هاى خود امر كرده است از طاعتش ترك كند، كافر نباشد ولى ترك فضيلت كرده است و از خير كاسته است.
2- از زراره، از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
به خدا كه كفر قديم تر از شرك است و پليدتر و بزرگتر، گويد:
سپس يادآور كفر ابليس شد هنگامى كه خدا به او فرمود:
براى آدم سجده كن و خوددارى كرد از سجده كردن، پس كفر بزرگتر از شرك است، پس هر كه ديگرى را بر خدا عز و جل برگزيند و از طاعت و فرمانبرى سرباز زند و بر ارتكاب گناهان كبيره ايستادگى كند، او كافر است و هر كه دينى جز دين و كيش مؤمنان بر پا دارد پس او مشرك است.
3- از زراره، از امام باقر (علیه السّلام)، گويد: سالم بن ابى حفصه و
ص: 395
عَبْدِ اللّهِ بْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ زُرَارَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: ذُکِرَ(1) عِنْدَهُ سَالِمُ بْنُ أَبِی حَفْصَةَ وَ أَصْحَابُهُ، فَقَالَ: إِنَّهُمْ یُنْکِرُونَ(2) أَنْ یَکُونَ(3) مَنْ حَارَبَ عَلِیّاً علیه السلام (4) مُشْرِکِینَ؟
فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «فَإِنَّهُمْ یَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ کُفَّارٌ» ثُمَّ قَالَ لِی(5): «إِنَّ الْکُفْرَ أَقْدَمُ مِنَ الشِّرْکِ» ثُمَّ ذَکَرَ کُفْرَ إِبْلِیسَ حِینَ قَالَ لَهُ: اسْجُدْ(6)، فَأَبی أَنْ یَسْجُدَ .
وَ قَالَ: «الْکُفْرُ أَقْدَمُ مِنَ الشِّرْکِ، فَمَنِ اجْتَری(7) عَلَی اللّهِ، ···
فَأَبَی(8) الطَّاعَةَ، وَ أَقَامَ عَلَی الْکَبَائِرِ، فَهُوَ کَافِرٌ» یَعْنِی: مُسْتَخِفٌّ کَافِرٌ(9).(10)
4 . عَنْهُ(11)، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ زُرَارَةَ، عَنْ حُمْرَانَ بْنِ أَعْیَنَ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ قَوْلِهِ(12) عَزَّ وَ جَلَّ: «إِنّا هَدَیْناهُ السَّبِیلَ إِمّا شاکِراً وَ إِمّا کَفُوراً»(13) قَالَ: «إِمَّا(14) آخِذٌ، فَهُوَ شَاکِرٌ؛ وَ إِمَّا تَارِکٌ، فَهُوَ کَافِرٌ».(15)
5 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرَارَةَ(16)، قَالَ:
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ(17): «وَ مَنْ یَکْفُرْ بِالاْءِیمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ»(18) ، قَالَ: «تَرْکُ الْعَمَلِ الَّذِی أَقَرَّ بِهِ، مِنْ ذلِکَ أَنْ یَتْرُکَ الصَّلاَةَ مِنْ غَیْرِ سُقْمٍ وَ لاَ شُغُلٍ».(19)
6 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ مُوسَی بْنِ بَکْرٍ(20)، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ علیه السلام عَنِ الْکُفْرِ وَ الشِّرْکِ: أَیُّهُمَا أَقْدَمُ؟ قَالَ: فَقَالَ لِی: «مَا عَهْدِی بِکَ تُخَاصِمُ
ص: 396
اصحابش نزد امام يادآورى شدند و فرمود: راستى آنها منكرند كه هر كه با على (علیه السّلام) جنگيده است مشرك باشد، و امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
آنها معتقدند كه محاربين با على (علیه السّلام) كافرند، سپس به من فرمود:
راستى كفر از شرك پيشتر است، سپس يادآور شد كفر ابليس را گاهى كه خدا به او فرمود: سجده كن و سرباز زد از اينكه سجده كند، و فرمود: كفر پيشتر از شرك است پس هر كه بر خدا دليرى كند و از طاعت او سرباز زند و بر ارتكاب گناهان كبيره ايستادگى كند او كافر است يعنى اهانت ورزى است كافر.
4- از حمران بن اعين، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از قول خدا عز و جل (3 سوره دهر): «به راستى كه او را به راه رهبرى كرديم يا شكرگزار و قدردان باشد يا ناسپاس و كفران ورز» در پاسخ فرمود: يا عمل كند پس او شاكر است و يا ترك عمل كند پس او كافر است.
5- زراره گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از قول خدا عز و جل (5 سوره مائده): «و هر كس كفر ورزد از گرويدن محققاً عملش ساقط گردد» در پاسخ فرمود: يعنى ترك كند عملى را كه بدان اعتراف كرده است، از اين بابت است اينكه ترك كند نماز را نه از براى بيمارى و نه از اشتغال به كارى.
6- از موسى بن بكير، گويد: پرسيدم از أبو الحسن (علیه السّلام) از كفر و شرك كه كدام پيشتر است، گويد: به من فرمود: من از تو سابقه نداشتم كه با مردم ستيزه كنى، گفتم: هشام بن سالم به من
ص: 397
النَّاسَ (1) » قُلْتُ: أَمَرَنِی هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ(2) أَنْ أَسْأَلَکَ عَنْ ذلِکَ، فَقَالَ لِی: «الْکُفْرُ أَقْدَمُ وَ هُوَ الْجُحُودُ؛ قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «إِلاَّ إِبْلِیسَ أَبی وَ اسْتَکْبَرَ وَ کانَ مِنَ الْکافِرِینَ»(3)» .(4)
7. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ، عَنْ زُرَارَةَ، قَالَ: قُلْتُ لاِءَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام : یَدْخُلُ النَّارَ مُوءْمِنٌ؟(5) قَالَ: «لاَ، وَ اللّهِ». قُلْتُ: فَمَا یَدْخُلُهَا(6) إِلاَّ کَافِرٌ؟ قَالَ: «لاَ، إِلاَّ مَنْ شَاءَ اللّهُ».(7) فَلَمَّا رَدَدْتُ عَلَیْهِ مِرَاراً، قَالَ لِی: «أَیْ زُرَارَةُ، إِنِّی أَقُولُ: لاَ، وَ أَقُولُ: إِلاَّ مَنْ شَاءَ اللّهُ(8)، وَ أَنْتَ تَقُولُ: لاَ، وَ لاَ تَقُولُ: إِلاَّ مَنْ شَاءَ اللّهُ».
قَالَ(9): فَحَدَّثَنِی هِشَامُ بْنُ الْحَکَمِ وَ حَمَّادٌ، عَنْ زُرَارَةَ، قَالَ: قُلْتُ(10) فِی نَفْسِی: شَیْخٌ لاَ عِلْمَ لَهُ بِالْخُصُومَةِ(11)، قَالَ: فَقَالَ لِی: «یَا زُرَارَةُ، مَا تَقُولُ فِیمَنْ أَقَرَّ لَکَ بِالْحُکْمِ؟
أَ تَقْتُلُهُ(12)؟ مَا تَقُولُ فِی خَدَمِکُمْ وَ أَهْلِیکُمْ؟ أَ تَقْتُلُهُمْ(13)؟» قَالَ: فَقُلْتُ: أَنَا _ وَ اللّهِ _ الَّذِی(14) لاَ عِلْمَ لِی بِالْخُصُومَةِ.(15)
8 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ هَارُونَ بْنِ مُسْلِمٍ، عَنْ مَسْعَدَةَ بْنِ صَدَقَةَ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام _ وَ سُئِلَ عَنِ الْکُفْرِ وَ الشِّرْکِ: أَیُّهُمَا أَقْدَمُ؟ _ فَقَالَ: «الْکُفْرُ أَقْدَمُ، وَ ذلِکَ أَنَّ إِبْلِیسَ أَوَّلُ مَنْ کَفَرَ، وَ کَانَ کُفْرُهُ(16) غَیْرَ شِرْکٍ؛ لاِءَنَّهُ لَمْ یَدْعُ إِلی عِبَادَةِ غَیْرِ اللّهِ، وَ إِنَّمَا دَعَا إِلی ذلِکَ بَعْدُ، فَأَشْرَکَ».(17)
ص: 398
دستور داده كه: اين را از شما بپرسم، به من فرمود: كفر پيشتر است و آن به معنى انكار است، خدا عز و جل فرموده است (34 سوره بقره) «جز ابليس كه سر پيچيد و كبر ورزيد و از كفّار گرديد».
7- از زراره، گويد: به امام باقر (علیه السّلام) گفتم: مؤمن به دوزخ مى رود؟ فرمود: نه به خدا، گفتم: به دوزخ نرود جز كافر؟ فرمود:
نه، جز كسى كه خدا خواهد و چون چند بار تكرار كردم، به من فرمود: اى زراره! من راستى كه من گويم: نه، و مى گويم: جز هر كه را خدا خواهد و تو مى گوئى: نه، و نمى گوئى: جز كسى كه خدا خواهد. (راوى) گويد: هشام بن حكم و حماد از زراره نقل كرده اند كه: گفته: من با خود گفتم: استادى است كه علم بحث و مناظره ندارد، گويد: پس از اين خاطره به من فرمود: اى زراره! چه گوئى در باره كسى كه براى تو اعتراف كرده كه بر مذهب تو است و هر چه بگوئى بدان عقيده مند و متديّن است، آيا او را مى كشى؟ چه مى گوئى در باره خدمتكاران و خانواده خودتان، آيا آنها را مى كشى؟ گويد: پس من گفتم: به خدا منم كه علم بحث و مناظره ندارم.
8- از مسعدة بن صدقه، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم كه در جواب اين پرسش: كدام يك از كفر و شرك او از نوع شرك نبود، زيرا او به پرسش ديگرى جز خدا دعوت نكرد و همانا پس از آن به اين موضوع دعوت كرد و مشرك شد.
ص: 399
9 . هَارُونُ(1)، عَنْ مَسْعَدَةَ بْنِ صَدَقَةَ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام _ وَ سُئِلَ: مَا بَالُ الزَّانِی لاَ تُسَمِّیهِ کَافِراً وَ تَارِکُ الصَّلاَةِ قَدْ سَمَّیْتَهُ(2) کَافِراً؟ وَ مَا الْحُجَّةُ فِی ذلِکَ؟ _ فَقَالَ : «لاِءَنَّ(3) الزَّانِیَ وَ مَا أَشْبَهَهُ(4) إِنَّمَا یَفْعَلُ ذلِکَ لِمَکَانِ الشَّهْوَةِ؛ لاِءَنَّهَا تَغْلِبُهُ، وَ تَارِکُ الصَّلاَةِ لاَ یَتْرُکُهَا إِلاَّ اسْتِخْفَافاً(5) بِهَا(6) ؛ وَ ذلِکَ لاِءَنَّکَ لاَ تَجِدُ الزَّانِیَ یَأْتِی الْمَرْأَةَ(7) إِلاَّ وَ هُوَ مُسْتَلِذٌّ(8) لاِءِتْیَانِهِ إِیَّاهَا، قَاصِداً إِلَیْهَا، وَ کُلُّ مَنْ تَرَکَ الصَّلاَةَ قَاصِداً إِلَیْهَا(9)، فَلَیْسَ یَکُونُ قَصْدُهُ لِتَرْکِهَا(10) اللَّذَّةَ(11) فَإِذَا(12) نُفِیَتِ(13) اللَّذَّةُ وَقَعَ الاِسْتِخْفَافُ ، وَ إِذَا(14) وَقَعَ الاِسْتِخْفَافُ وَقَعَ الْکُفْرُ».
قَالَ(15): وَ سُئِلَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، وَ قِیلَ لَهُ: مَا فَرْقٌ(16) بَیْنَ مَنْ نَظَرَ إِلَی امْرَأَةٍ فَزَنی بِهَا(17)، أَوْ خَمْرٍ فَشَرِبَهَا، وَ بَیْنَ مَنْ تَرَکَ الصَّلاَةَ ، حَتّی لاَ یَکُونَ الزَّانِی وَ شَارِبُ الْخَمْرِ مُسْتَخِفّاً، کَمَا یَسْتَخِفُّ(18) تَارِکُ الصَّلاَةِ؟ وَ مَا الْحُجَّةُ فِی ذلِکَ؟ وَ مَا الْعِلَّةُ الَّتِی تَفْرُقُ(19) بَیْنَهُمَا؟
قَالَ: «الْحُجَّةُ أَنَّ کُلَّ مَا أَدْخَلْتَ أَنْتَ نَفْسَکَ فِیهِ لَمْ یَدْعُکَ إِلَیْهِ دَاعٍ، وَ لَمْ یَغْلِبْکَ(20) غَالِبُ شَهْوَةٍ مِثْلَ الزِّنی وَ شُرْبِ الْخَمْرِ(21)، وَ أَنْتَ دَعَوْتَ نَفْسَکَ إِلی تَرْکِ الصَّلاَةِ وَ لَیْسَ ثَمَّ شَهْوَةٌ، فَهُوَ الاِسْتِخْفَافُ بِعَیْنِهِ، وَ هذَا فَرْقُ(22) مَا بَیْنَهُمَا».(23)
10 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ
ص: 400
9- از مسعدة بن صدقه، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) در پاسخ اين پرسش كه: شما را چه شده است كه زنا كار را كافر ننامى و تارك نماز را كافر مى خوانى، دليل فرق ميان اين دو چيست؟
فرمود: براى آنكه زناكار و هر كه به او مانند باشد همانا اين كار را به خاطر شهوت كند، زيرا شهوت بر او چيره گردد و تارك نماز تنها از راه خوار شمردن و بى ارزش دانستن آن است كه نماز نخواند و اين براى آن است كه زناكار از نزديك شدن با زن، كامياب شود و به واسطه طلب لذّت، قصد آن زن كند، و هر كه ترك نماز كند و به قصد ترك نماز برآيد، قصد ترك نماز براى او لذّتى ندارد و چون لذّت و كامجوئى در ميان نباشد، استخفاف و خوار شمردن و بى ارزش دانستن در ميان مى آيد و هر گاه استخفاف به ميان آمد، كفر واقع شود.
گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسش شد، به او عرض شد: چه فرق است ميان كسى كه به زنى نگاه كند و با او زنا كند و يا مى بنوشد و ميان كسى كه نماز را نخواند تا زناكننده و مى خوار استخفاف كن و خوار شمار نباشند چنانچه نماز نخوان استخفاف كن و خوار شمارنده است و حجّت و دليل در اين باره چيست؟ و چه علّتى دارد كه تو ميان آنها فرق گذارى؟ فرمود: حجّت و دليل در اين جا اين است كه هر آنچه تو خود را در آن وارد كنى (و از روح تو خيزد) داعى و غلبه شهوت تو را بر آن وانداشته كه در مورد زنا و مى خوارى وجود دارد و تو خودت باشى كه خويش را به ترك نماز بخوانى و در اين جا شهوت نيست و اين همان استخفاف و بى اعتنائى است و اين است فرق ميان آن دو قسم.
10- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
ص: 401
مَحْبُوبٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ شَکَّ فِی اللّهِ وَ(1) فِی رَسُولِهِ(2) صلی الله علیه و آله فَهُوَ کَافِرٌ».(3)
11 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ صَفْوَانَ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ حَازِمٍ، قَالَ:
قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : مَنْ شَکَّ فِی رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله ؟ قَالَ: «کَافِرٌ»(4) قُلْتُ: فَمَنْ شَکَّ فِی کُفْرِ الشَّاکِّ، فَهُوَ کَافِرٌ؟ فَأَمْسَکَ عَنِّی، فَرَدَدْتُ عَلَیْهِ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ، فَاسْتَبَنْتُ فِی وَجْهِهِ الْغَضَبَ.(5)
12. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرَارَةَ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «وَ مَنْ یَکْفُرْ بِالاْءِیمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ»(6) فَقَالَ(7): «مَنْ(8) تَرَکَ الْعَمَلَ(9) الَّذِی أَقَرَّ بِهِ» قُلْتُ: فَمَا مَوْضِعُ(10) تَرْکِ الْعَمَلِ حَتّی(11) یَدَعَهُ أَجْمَعَ؟ قَالَ(12): «مِنْهُ الَّذِی یَدَعُ(13) الصَّلاَةَ مُتَعَمِّداً ، لاَ مِنْ سُکْرٍ وَ لاَ مِنْ عِلَّةٍ».(14)
13. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَکِیمٍ وَ حَمَّادٍ(15)، عَنْ أَبِی مَسْرُوقٍ، قَالَ: سَأَلَنِی أَبُو عَبْدِ اللّهِ(16) علیه السلام عَنْ أَهْلِ الْبَصْرَةِ، فَقَالَ لِی(17): «مَا هُمْ؟» قُلْتُ(18): مُرْجِئَةٌ(19)، وَ قَدَرِیَّةٌ(20)، وَ حَرُورِیَّةٌ(21)، فَقَالَ : «لَعَنَ اللّهُ تِلْکَ الْمِلَلَ الْکَافِرَةَ الْمُشْرِکَةَ ، الَّتِی لاَ تَعْبُدُ اللّهَ عَلی شَیْءٍ».(22)
14 . عَنْهُ(23)، عَنِ الْخَطَّابِ بْنِ مَسْلَمَةَ(24) وَ أَبَانٍ، عَنِ الْفُضَیْلِ، قَالَ:
ص: 402
هر كه در خدا و رسولش شكّ كند، او كافر است.
11- از منصور بن حازم، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم:
كسى شكّ دارد در رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ )، فرمود: كافر است، گفتم:
كسى كه شكّ دارد در كفر شاكّ، او هم كافر است؟ پاسخى به من داد و من تا سه بار پرسش خود را باز گفتم و از چهره او خشم دريافت كردم.
12- از عبيد بن زراره، گويد: پرسيدم از امام صادق (علیه السّلام) از تفسير قول خدا عز و جل (5 سوره مائده): «هر كه كفر ورزد به ايمان محققاً عملش سقوط كند» در پاسخ فرمود: مقصود، كسى است كه ترك كرده است عملى را كه بدان اقرار و اعتراف داشته، گفتم:
زمينه ترك عمل چيست؟ همه آن را وانهد و از دست بدهد؟ فرمود:
از آن است آن كسى كه عمداً بى اينكه مست باشد و يا عملى در ميان نباشد را وانهد.
13- از ابى مسروق، گويد: امام صادق (علیه السّلام) از من وضع مذهبى اهل بصره را پرسيد، فرمود: چه مذهبى دارند؟ گفتم: مرجئه هستند و قدريّه و حروريّه، در پاسخ فرمود: خدا لعنت كند اين ملّتهاى كافر و مشرك را كه به هيچ وجه خداپرست نيستند.
14- از فضيل، گويد: نزد امام باقر (علیه السّلام) رفتم و مردى خدمت
ص: 403
دَخَلْتُ عَلی أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام وَ عِنْدَهُ رَجُلٌ، فَلَمَّا قَعَدْتُ قَامَ الرَّجُلُ، فَخَرَجَ ، فَقَالَ لِی: «یَا فُضَیْلُ، مَا هذَا عِنْدَکَ؟» قُلْتُ: وَ مَا هُوَ؟ قَالَ: «حَرُورِیٌّ» قُلْتُ: کَافِرٌ؟ قَالَ: «إِی(1) وَ اللّهِ مُشْرِکٌ(2)» .(3)
15. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام یَقُولُ: «کُلُّ شَیْءٍ یَجُرُّهُ(4) الاْءِقْرَارُ وَ التَّسْلِیمُ، فَهُوَ الاْءِیمَانُ؛ وَ کُلُّ شَیْءٍ یَجُرُّهُ(5) الاْءِنْکَارُ وَ الْجُحُودُ، فَهُوَ الْکُفْرُ».(6)
16. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْوَشَّاءِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ عَلِیّاً(7) _ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ _ بَابٌ فَتَحَهُ اللّهُ، مَنْ(8) دَخَلَهُ کَانَ مُوءْمِناً ، وَ مَنْ خَرَجَ مِنْهُ کَانَ کَافِراً».(9)
17 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ یَحْیَی بْنِ الْمُبَارَکِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ جَبَلَةَ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ وَ ابْنِ سِنَانٍ وَ سَمَاعَةَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : طَاعَةُ عَلِیٍّ علیه السلام ذُلٌّ(10)، وَ مَعْصِیَتُهُ کُفْرٌ بِاللّهِ(11) ، قِیلَ: یَا رَسُولَ اللّهِ(12)، وَ(13) کَیْفَ یَکُونُ(14) طَاعَةُ عَلِیٍّ علیه السلام (15) ذُلاًّ، وَ مَعْصِیَتُهُ کُفْراً بِاللّهِ(16)؟ قَالَ(17): إِنَّ عَلِیّاً علیه السلام یَحْمِلُکُمْ عَلَی الْحَقِّ، فَإِنْ أَطَعْتُمُوهُ ذَلَلْتُمْ ، وَ إِنْ عَصَیْتُمُوهُ کَفَرْتُمْ بِاللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ» .(18)
ص: 404
او بود و چون من نشستم، آن مرد برخاست و رفت و امام به من فرمود: اى فضيل! اين كى بود نزد تو؟
گفتم: چه مذهبى داشت؟ فرمود: حرورى بود.
من گفتم: او كافر است؟ فرمود: آرى به خدا، مشرك است.
15- از محمد بن مسلم، گويد: از امام باقر (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
هر چه را اقرار و تسليم به بار آورد ايمان است، و هر چه را انكار و جحود به بار آورد پس آن كفر است.
16- از ابى حمزه، گويد: شنيدم امام باقر (علیه السّلام) مى فرمود:
راستى على (علیه السّلام) درى است كه خدا گشوده، هر كه از آن درآيد مؤمن است و هر كه از آن برآيد كافر است.
17- رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
طاعت على (علیه السّلام) خوارى دارد و نافرمانى او كفر به بار آورد، گفته شد: يا رسول اللَّه! چگونه فرمانبرى على (علیه السّلام) خوارى دارد و نافرمانيش كفر به بار آرد؟ فرمود: على (علیه السّلام) شما را به حق وامى دارد، اگر فرمان او را ببريد خوار مى شويد (يعنى در دنيا و در نظر خودتان) و اگر نافرمانى او كنيد، به خدا عزّ و جلّ كافر مى شويد.
ص: 405
18 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْوَشَّاءِ، قَالَ: حَدَّثَنِی إِبْرَاهِیمُ بْنُ أَبِی بَکْرٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ مُوسی(1) علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ عَلِیّاً علیه السلام بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْهُدی، فَمَنْ دَخَلَ مِنْ بَابِ عَلِیٍّ کَانَ مُوءْمِناً، وَ مَنْ خَرَجَ مِنْهُ(2) کَانَ(3) کَافِراً، وَ مَنْ لَمْ یَدْخُلْ فِیهِ وَ لَمْ یَخْرُجْ مِنْهُ کَانَ فِی الطَّبَقَةِ الَّذِینَ لِلّهِ فِیهِمُ الْمَشِیئَةُ».(4)
19. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «لَوْ أَنَّ الْعِبَادَ إِذَا جَهِلُوا وَقَفُوا وَ لَمْ یَجْحَدُوا، لَمْ
20. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ فُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ(7):
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ نَصَبَ عَلِیّاً علیه السلام عَلَماً(8) بَیْنَهُ وَ بَیْنَ خَلْقِهِ، فَمَنْ عَرَفَهُ کَانَ مُوءْمِناً، وَ مَنْ أَنْکَرَهُ کَانَ کَافِراً، وَ مَنْ جَهِلَهُ کَانَ ضَالاًّ، وَ مَنْ نَصَبَ مَعَهُ شَیْئاً کَانَ مُشْرِکاً، وَ مَنْ جَاءَ بِوَلاَیَتِهِ(9) دَخَلَ الْجَنَّةَ، وَ مَنْ جَاءَ بِعَدَاوَتِهِ دَخَلَ النَّارَ(10)».(11)
21. یُونُسُ(12)، عَنْ مُوسَی بْنِ بَکْرٍ(13): عَنْ أَبِی إِبْرَاهِیمَ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ عَلِیّاً علیه السلام بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ ، فَمَنْ دَخَلَ بَابَهُ کَانَ مُوءْمِناً ، وَ مَنْ خَرَجَ مِنْ بَابِهِ کَانَ کَافِراً، وَ مَنْ لَمْ یَدْخُلْ فِیهِ وَ لَمْ یَخْرُجْ مِنْهُ(14) کَانَ فِی الطَّبَقَةِ الَّتِی(15) لِلّهِ فِیهِمُ الْمَشِیئَةُ».(16)
ص: 406
18- امام كاظم (علیه السّلام) مى فرمود:
راستى على (علیه السّلام) بابى است از ابواب هدايت، هر كه از راه على (علیه السّلام) وارد شود مؤمن است و هر كه از آن بيرون رود كافر است و هر كه در آن وارد نشود و بدان پشت ندهد در آن طبقه اى باشد كه كار آنها با خدا است.
19- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
اگر بندگان در هنگامى كه نمى دانستند، ايست مى كردند و به انكار نمى پرداختند، كافر نبودند.
20- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
خدا عز و جل على (علیه السّلام) را ميان خود و خلقش براى رهبرى بر پا داشته، هر كه او را بشناسد مؤمن است و هر كه او را انكار كند كافر است و هر كه او را نفهمد گمراه است و هر كه با او امام ديگرى را برپا دارد مشرك است و هر كه با ولايت و دوستى او آيد به بهشت رود و هر كه با دشمنى او آيد به دوزخ رود.
21- از امام كاظم (علیه السّلام)، فرمود:
راستى كه على (علیه السّلام) يكى از درهاى بهشت است و هر كه به آستانش درآيد مؤمن است و هر كه از آن برآيد كافر است و هر كه نه در آن درآيد و نه از آن برآيد، در آن طبقه اى باشد كه كارشان با خدا است.
ص: 407
بَابُ وُجُوهِ الْکُفْرِ
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ بَکْرِ بْنِ صَالِحٍ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ بُرَیْدٍ(1)، عَنْ أَبِی عَمْرٍو الزُّبَیْرِیِّ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: قُلْتُ لَهُ: أَخْبِرْنِی عَنْ وُجُوهِ الْکُفْرِ فِی کِتَابِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ .
قَالَ: «الْکُفْرُ فِی کِتَابِ اللّهِ عَلی خَمْسَةِ أَوْجُهٍ: فَمِنْهَا کُفْرُ الْجُحُودِ _ وَ الْجُحُودُ(2) عَلی وَجْهَیْنِ _ وَ الْکُفْرُ(3) بِتَرْکِ(4) مَا أَمَرَ اللّهُ(5)، وَ کُفْرُ الْبَرَاءَةِ، وَ کُفْرُ النِّعَمِ(6).
فَأَمَّا(7) کُفْرُ الْجُحُودِ، فَهُوَ الْجُحُودُ بِالرُّبُوبِیَّةِ، وَ هُوَ قَوْلُ مَنْ یَقُولُ: لاَ رَبَّ، وَ لاَ جَنَّةَ، وَ لاَ نَارَ، وَ هُوَ قَوْلُ صِنْفَیْنِ مِنَ الزَّنَادِقَةِ یُقَالُ لَهُمُ: الدَّهْرِیَّةُ، وَ هُمُ الَّذِینَ یَقُولُونَ: «وَ ما یُهْلِکُنا إِلاَّ الدَّهْرُ»(8) وَ هُوَ دِینٌ وَضَعُوهُ لاِءَنْفُسِهِمْ بِالاِسْتِحْسَانِ مِنْهُمْ(9) عَلی غَیْرِ تَثَبُّتٍ(10) مِنْهُمْ وَ لاَ تَحْقِیقٍ لِشَیْءٍ(11) مِمَّا یَقُولُونَ ، قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «إِنْ هُمْ إِلاَّ یَظُنُّونَ»(12) أَنَّ ذلِکَ کَمَا یَقُولُونَ، وَ قَالَ: «إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا سَواءٌ عَلَیْهِمْ أَ أَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لا یُوءْمِنُونَ»(13) یَعْنِی بِتَوْحِیدِ اللّهِ تَعَالی(14)، فَهذَا أَحَدُ وُجُوهِ الْکُفْرِ.
وَ أَمَّا الْوَجْهُ الاْآخَرُ مِنَ(15) الْجُحُودِ عَلی مَعْرِفَةٍ(16)، فَهُوَ(17) أَنْ یَجْحَدَ الْجَاحِدُ وَ هُوَ یَعْلَمُ 2 / 67
أَنَّهُ حَقٌّ قَدِ اسْتَقَرَّ(18) عِنْدَهُ، وَ قَدْ قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ :
ص: 408
1- از ابى عمرو زبيرى، از امام صادق (علیه السّلام)، گويد: به او گفتم: به من خبر ده از اينكه كفر در قرآن خدا عز و جل چند وجه دارد؟ فرمود: كفر در كتاب خدا بر پنج وجه است: كفر جحود، و جحود بر دو وجه است، و ديگر كفر به وسيله ترك آنچه خدا بدان فرمان داده، كفر برائت و كفر نعمت، اما كفر جحود همان انكار ربوبيّت است و آن قول كسانى است كه گويند: نه پروردگارى و نه بهشتى و نه دوزخى و آن قول دو دسته از زنادقه است كه به آنها دهرى مذهب گويند، و هم آنهايند كه گويند (23 سوره جاثيه):
«و هلاك نكند ما را جز دهر» و آن دينى است كه براى خود مقرر كردند از روى سليقه و پسند خويش بدون بررسى و تحقيق و كاوش در اطراف آنچه مى گويند و خدا (در باره آنان) فرمايد (6 سوره بقره): «راستى آن كسانى كه كافرند براى آنها فرق ندارد كه بيمشان دهى يا بيمشان ندهى، ايمان نمى آورند» مقصود كفر نسبت به توحيد و شناسائى خدا تعالى است، اين يكى از دو وجوه كفر است.
و وجه ديگرش: انكار با معرفت است و آن اين است كه منكر بداند حق است و با اين حال انكار كند، مطلب نزد او ثابت باشد و خدا عز و جل در اين باره فرموده است (14 سوره نمل): «و آن را انكار كنند با اينكه در دل بدان يقين دارند، از روى ستم گرى و گردن كشى» و هم خدا عز و جل فرموده است (89 سوره بقره): بودند
ص: 409
«وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَیْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ ظُلْماً وَ عُلُوًّا»(1) وَ قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ کانُوا مِنْ قَبْلُ یَسْتَفْتِحُونَ عَلَی الَّذِینَ کَفَرُوا فَلَمّا جاءَهُمْ ما عَرَفُوا کَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ اللّهِ عَلَی الْکافِرِینَ»(2) فَهذَا تَفْسِیرُ وَجْهَیِ الْجُحُودِ.
وَ الْوَجْهُ الثَّالِثُ مِنَ الْکُفْرِ کُفْرُ النِّعَمِ (3) ، وَ ذلِکَ(4) قَوْلُهُ(5) تَعَالی یَحْکِی قَوْلَ سُلَیْمَانَ علیه السلام : «هذا مِنْ فَضْلِ رَبِّی لِیَبْلُوَنِی أَ أَشْکُرُ أَمْ أَکْفُرُ وَ مَنْ شَکَرَ فَإِنَّما یَشْکُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَنْ کَفَرَ فَإِنَّ رَبِّی غَنِیٌّ کَرِیمٌ»(6) وَ قَالَ: «لَئِنْ شَکَرْتُمْ لاَءَزِیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِی لَشَدِیدٌ»(7) وَ قَالَ: «فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَ اشْکُرُوا لِی وَ لا تَکْفُرُونِ»(8).
وَ الْوَجْهُ الرَّابِعُ مِنَ الْکُفْرِ تَرْکُ مَا أَمَرَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بِهِ(9)، وَ هُوَ قَوْلُ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «وَ إِذْ أَخَذْنا مِیثاقَکُمْ لا تَسْفِکُونَ دِماءَکُمْ وَ لا تُخْرِجُونَ أَنْفُسَکُمْ مِنْ دِیارِکُمْ ثُمَّ أَقْرَرْتُمْ وَ أَنْتُمْ تَشْهَدُونَ ثُمَّ أَنْتُمْ هوءُلاءِ تَقْتُلُونَ أَنْفُسَکُمْ وَ تُخْرِجُونَ فَرِیقاً مِنْکُمْ مِنْ دِیارِهِمْ تَظاهَرُونَ عَلَیْهِمْ بِالاْءِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ إِنْ یَأْتُوکُمْ أُساری تُفادُوهُمْ وَ هُوَ مُحَرَّمٌ عَلَیْکُمْ إِخْراجُهُمْ أَ فَتُوءْمِنُونَ بِبَعْضِ الْکِتابِ وَ تَکْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَما جَزاءُ مَنْ یَفْعَلُ ذلِکَ مِنْکُمْ»(10) فَکَفَّرَهُمْ(11) بِتَرْکِ مَا أَمَرَ(12) اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بِهِ(13)، وَ نَسَبَهُمْ إِلَی الاْءِیمَانِ، وَ لَمْ یَقْبَلْهُ مِنْهُمْ، وَ لَمْ یَنْفَعْهُمْ عِنْدَهُ، فَقَالَ(14):
ص: 410
(يهود مدينه) كه پيش از (هجرت پيغمبر به مدينه) در آرزوى پيروزى بر كفّار به سر مى بردند (به وسيله پيروى از پيغمبر خاتم ص) و چون آنچه را شناخته بودند نزد آنها آمد بدان كفر ورزيدند لعنت خدا بر كافران باد» اين است تفسير دو وجه جحود و انكار.
وجه سوم از وجوه كفر، كفر به نعمت است و اين گفتار خدا تعالى است كه سليمان را حكايت مى كند (40 سوره نمل): «اين از فضل پروردگار من است تا مرا بيازمايد كه شكر گزارم يا ناسپاسى كنم، هر كه شكرگزارى كند همانا براى خود شكرگزارى كرده است و هر كه ناسپاسى كند راستى كه پروردگارم بى نياز و كريم است» و فرموده است (7 سوره ابراهيم): اگر شكر كنيد هر آينه براى شما فزون كنيم (نعمت را) و اگر ناسپاسى كنيد راستى عذاب من سخت است سخت» و فرموده است (152 سوره بقره): «مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم و مرا شكر كنيد و به من ناسپاسى نكنيد».
وجه چهارم ترك آنچه خدا عز و جل بدان دستور داده است و آن مقصود است از قول خدا عز و جل (84 سوره بقره): «و گاهى كه از شما پيمان گرفتيم خون همگنان خود را نريزيد و آنها را از خانه خون بيرون نكنيد سپس اعتراف كرديد و شما بر آن گواه شديد (85) سپس هم شماها همگنان خودتان را كشتيد و گروهى آنها را از خانه هاشان بيرون كرديد و به كينه ورزى و دشمنى با آنها تظاهر و كمك كرديد و اگر آنها را اسير نزد شما آوردند فديه براى آنها مى دهيد و هم آن است كه بيرون كردن آنها از خانه شان بر شما حرام است آيا به بعضى از مقررات كتاب (تورات) مى گرويد و به بعضى كافر مى شويد، چيست سزاى هر كه از شماها اين كار را مى كند خدا» آنها را كافر دانسته به واسطه ترك آنچه خدا به آنها فرمان داده است، و نسبت ايمان بدانها داده ولى از آنها نپذيرفته است
ص: 411
«فَما جَزاءُ مَنْ یَفْعَلُ ذلِکَ مِنْکُمْ إِلاَّ خِزْیٌ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ یَوْمَ الْقِیامَةِ یُرَدُّونَ إِلی أَشَدِّ الْعَذابِ وَ مَا اللّهُ بِغافِلٍ عَمّا تَعْمَلُونَ» (1).
وَ الْوَجْهُ(2) الْخَامِسُ مِنَ الْکُفْرِ کُفْرُ الْبَرَاءَةِ، وَ ذلِکَ قَوْلُهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَحْکِی قَوْلَ إِبْرَاهِیمَ علیه السلام : «کَفَرْنا بِکُمْ وَ بَدا بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمُ الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاءُ أَبَداً حَتّی تُوءْمِنُوا بِاللّهِ وَحْدَهُ»(3) یَعْنِی تَبَرَّأْنَا مِنْکُمْ، وَ قَالَ: یَذْکُرُ إِبْلِیسَ وَ تَبْرِئَتَهُ(4) مِنْ أَوْلِیَائِهِ مِنَ الاْءِنْسِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ: «إِنِّی کَفَرْتُ بِما أَشْرَکْتُمُونِ(5) مِنْ قَبْلُ»(6) وَ قَالَ: «إِنَّمَا اتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِ اللّهِ أَوْثاناً مَوَدَّةَ بَیْنِکُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا ثُمَّ یَوْمَ الْقِیامَةِ یَکْفُرُ بَعْضُکُمْ بِبَعْضٍ(7) وَ یَلْعَنُ بَعْضُکُمْ بَعْضاً»(8) یَعْنِی(9) یَتَبَرَّأُ(10) بَعْضُکُمْ مِنْ بَعْضٍ» .(11)
بَابُ دَعَائِمِ الْکُفْرِ وَ شُعَبِهِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسی، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عُمَرَ الْیَمَانِیِّ، عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَیْنَةَ(12)، عَنْ أَبَانِ بْنِ أَبِی عَیَّاشٍ، عَنْ سُلَیْمِ بْنِ قَیْسٍ الْهِلاَلِیِّ:
عَنْ أَمِیرِ الْمُوءْمِنِینَ صَلَواتُ اللّه ِ عَلَیْهِ،
ص: 412
ايمانشان را، سودمند براى آنها در نزد خودش ندانسته و فرموده است: «پس نيست سزاى هر كدام شما كه چنين كند جز رسوائى در زندگانى دنيا و در روز رستاخيز دچار شود به سخت ترين عذاب و نيست خداوند غافل از آنچه شما مى كنيد».
وجه پنجم از وجوه كفر، كفر برائت است و اين است قول خدا عز و جل كه حكايت مى كند از ابراهيم (علیه السّلام) (4 سوره ممتحنه): «ما به شما كافريم و ميان ما با شما دشمنى و بغض پديدار شده تا هرگز تا شما به خداى يگانه بگرويد» يعنى ما از شما بيزاريم، و خدا فرموده است در ذكر ابليس و بيزارى جستن او از دوستان خود از آدمى زاده در روز قيامت (22 سوره ابراهيم): «راستى من كافر شدم بدان چه پيش از اين با من در آن شريك شديد» و خدا فرموده است (25 سوره عنكبوت):
«همانا شما در برابر خدا بتانى را به پرستش گرفتيد ميان خودتان در زندگى (چند روزه) دنيا سپس روز رستاخيز به همديگر كافر شويد و همديگر را لعنت كنيد» يعنى از همديگر بيزارى و دورى جوئيد.
1- از امير المؤمنين (علیه السّلام)، فرمود: كفر بر چهار پايه است:
فسق و غلوّ و شكّ و شبهه. فسق چهار پره دارد: جفا و كورى و غفلت و سركشى، هر كه جفا كند، حق را خوار گيرد و فقهاء را
ص: 413
قَالَ: «بُنِیَ الْکُفْرُ عَلی أَرْبَعِ دَعَائِمَ(1): الْفِسْقِ(2)، وَ الْغُلُوِّ(3)، وَ الشَّکِّ، وَ الشُّبْهَةِ.(4)
وَ الْفِسْقُ عَلی أَرْبَعِ شُعَبٍ: عَلَی الْجَفَاءِ(5)، وَ الْعَمی، وَ الْغَفْلَةِ، وَ الْعُتُوِّ (6)؛ فَمَنْ جَفَا احْتَقَرَ الْحَقَّ(7)، وَ مَقَتَ(8) الْفُقَهَاءَ، وَ أَصَرَّ عَلَی الْحِنْثِ(9) الْعَظِیمِ؛ وَ مَنْ عَمِیَ نَسِیَ الذِّکْرَ، وَ اتَّبَعَ الظَّنَّ، وَ بَارَزَ خَالِقَهُ، وَ أَلَحَّ عَلَیْهِ الشَّیْطَانُ، وَ طَلَبَ الْمَغْفِرَةَ بِلاَ تَوْبَةٍ وَ لاَ اسْتِکَانَةٍ(10) وَ لاَ غَفْلَةٍ(11)؛ وَ مَنْ غَفَلَ جَنی عَلی نَفْسِهِ، وَ انْقَلَبَ عَلی ظَهْرِهِ، وَ حَسِبَ غَیَّهُ(12) رُشْداً(13)، وَ غَرَّتْهُ الاْءَمَانِیُّ، وَ أَخَذَتْهُ الْحَسْرَةُ وَ النَّدَامَةُ إِذَا قُضِیَ الاْءَمْرُ، وَ انْکَشَفَ عَنْهُ الْغِطَاءُ، وَ بَدَا لَهُ مَا لَمْ یَکُنْ یَحْتَسِبُ؛ وَ مَنْ عَتَا عَنْ(14) أَمْرِ اللّهِ شَکَّ؛ وَ مَنْ شَکَّ، تَعَالَی اللّهُ عَلَیْهِ، فَأَذَلَّهُ بِسُلْطَانِهِ، وَ صَغَّرَهُ بِجَلاَلِهِ، کَمَا اغْتَرَّ بِرَبِّهِ الْکَرِیمِ، وَ فَرَّطَ(15) فِی أَمْرِهِ.
وَ الْغُلُوُّ عَلی أَرْبَعِ شُعَبٍ: عَلَی(16) التَّعَمُّقِ(17) بِالرَّأْیِ(18)، وَ التَّنَازُعِ فِیهِ، وَ الزَّیْغِ(19)، وَ الشِّقَاقِ(20)؛ فَمَنْ تَعَمَّقَ لَمْ یُنِبْ(21) إِلَی الْحَقِّ، وَ لَمْ یَزْدَدْ إِلاَّ غَرَقاً فِی الْغَمَرَاتِ(22)، وَ لَمْ تَنْحَسِرْ(23) عَنْهُ فِتْنَةٌ إِلاَّ غَشِیَتْهُ أُخْری، وَ انْخَرَقَ(24) دِینُهُ، فَهُوَ یَهْوِی فِی أَمْرٍ مَرِیجٍ(25)؛ وَ مَنْ نَازَعَ فِی الرَّأْیِ(26) وَ خَاصَمَ، شُهِرَ بِالْعَثَلِ(27) مِنْ طُولِ اللَّجَاجِ؛ وَ مَنْ زَاغَ قَبُحَتْ عِنْدَهُ الْحَسَنَةُ، وَحَسُنَتْ عِنْدَهُ السَّیِّئَةُ؛ وَ مَنْ شَاقَّ(28) اعْوَرَّتْ(29) عَلَیْهِ طُرُقُهُ، وَ اعْتَرَضَ(30) عَلَیْهِ أَمْرُهُ، فَضَاقَ عَلَیْهِ(31) مَخْرَجُهُ إِذَا لَمْ یَتَّبِعْ سَبِیلَ الْمُوءْمِنِینَ.
وَ الشَّکُّ عَلی أَرْبَعِ شُعَبٍ: عَلَی الْمِرْیَةِ(32)، وَ الْهَوی ، وَ التَّرَدُّدِ، وَ الاِسْتِسْلاَمِ(33)، وَ هُوَ قَوْلُ اللّهِ(34) عَزَّ وَ جَلَّ: «فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکَ تَتَماری»(35)».
ص: 414
دشمن دارد و بر خلاف بزرگ اصرار ورزد و هر كه كوردل گردد، ذكر را فراموش كند و پيرو گمان گردد و با آفريننده خود ستيزه جويد و شيطان بر او چيره گردد و بى توبه و تواضع براى خدا آمرزش خواهد و غفلت نكند از گناه، هر كه غفلت كند، بر خود خيانت كرده و بر پشت در گشته و گمراهى خود را راشد پنداشته و آرزوهايش او را فريب داده اند و افسوس و پشيمانى يقه او را گرفته اند هنگامى كه كار از كار گذشته و پرده برداشته شده و آنچه نمى پنداشت براى او رخ داده است، هر كه از فرمان خدا سركشى كند، به شكّ اندر شده و هر كه به شكّ افتد، خدا بر فرازد و به سلطنت خود او را خوار سازد و به جلال خود او را خرد كند چونان كه به پروردگارش كه كريم است فريفته شده و در فرمان حضرت او تقصير روا داشته.
غلوّ بر چهار پره است: تعمّق در رأى، تنازع در رأى و كژ دلى و شقاق، هر كه بسيار خرده بينى كند، به حق نگرايد و جز غرق در امواج فروگيرنده نفزايد، فتنه اى از پيرامونش برنخيزد جز اينكه فتنه ديگرش فرا گيرد و پرده ديانت او بدرد و در كار در هم و گيج كننده اى فرو افتد. هر كه در رأى، ستيزه كند و طرفيّت نمايد، به حماقت شهره گردد و به خاطر لجبازى دنباله دار، و هر كه كج دل شد، خوبى در نزد او زشت باشد و بدى در چشم او زيبا گردد و هر كه بر امام بر حق بشورد و از جمع مسلمانان كناره گيرد، راه زندگى بر او تيره گردد و كارش در هم شود و در تنگنا افتد و نتواند از آن برآيد زيرا از جز راه مؤمنان پيروى كرده است.
شكّ بر چهار پره است: بر مِريَه و هوى و تردد و
ص: 415
وَ فِی رِوَایَةٍ أُخْری: «عَلَی الْمِرْیَةِ، وَ الْهَوْلِ(1) مِنَ(2) الْحَقِّ، وَ التَّرَدُّدِ(3)، وَ الاِسْتِسْلاَمِ لِلْجَهْلِ وَ أَهْلِهِ».
«فَمَنْ هَالَهُ مَا(4) بَیْنَ یَدَیْهِ نَکَصَ عَلی عَقِبَیْهِ(5)؛ وَ مَنِ امْتَری فِی الدِّینِ
تَرَدَّدَ(6) فِی الرَّیْبِ، وَ سَبَقَهُ الاْءَوَّلُونَ مِنَ الْمُوءْمِنِینَ، وَ أَدْرَکَهُ الاْآخِرُونَ، وَ وَطِئَتْهُ سَنَابِکُ(7) الشَّیْطَانِ؛ وَ مَنِ اسْتَسْلَمَ لِهَلَکَةِ الدُّنْیَا وَ الاْآخِرَةِ هَلَکَ فِیمَا بَیْنَهُمَا(8)، وَ مَنْ نَجَا مِنْ(9) ذلِکَ، فَمِنْ فَضْلِ الْیَقِینِ، وَ لَمْ یَخْلُقِ اللّهُ خَلْقاً أَقَلَّ مِنَ الْیَقِینِ.
وَ الشُّبْهَةُ عَلی أَرْبَعِ شُعَبٍ: إِعْجَابٍ بِالزِّینَةِ، وَ تَسْوِیلِ(10) النَّفْسِ، وَ تَأَوُّلِ الْعِوَجِ(11)، وَ لَبْسِ الْحَقِّ بِالْبَاطِلِ؛ وَ ذلِکَ بِأَنَّ الزِّینَةَ تَصْدِفُ(12) عَنِ(13) الْبَیِّنَةِ، وَ أَنَّ تَسْوِیلَ النَّفْسِ یُقَحِّمُ(14) عَلَی الشَّهْوَةِ، وَ أَنَّ الْعِوَجَ یَمِیلُ بِصَاحِبِهِ مَیْلاً عَظِیماً، وَ أَنَّ اللَّبْسَ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ، فَذلِکَ(15) الْکُفْرُ وَ دَعَائِمُهُ وَ شُعَبُهُ».(16)
بَابُ(17) صِفَةِ النِّفَاقِ وَ الْمُنَافِقِ
1 . قَالَ(18) علیه السلام : «وَ النِّفَاقُ عَلی أَرْبَعِ دَعَائِمَ: عَلَی(19) الْهَوی، وَ الْهُوَیْنَا(20)، وَ الْحَفِیظَةِ(21)، وَ الطَّمَعِ .
فَالْهَوی(22) عَلی أَرْبَعِ شُعَبٍ: عَلَی الْبَغْیِ، وَ الْعُدْوَانِ، وَ الشَّهْوَةِ،
ص: 416
استسلام (خود باختگى) و آن فرموده خدا عز و جل است (55 سوره نجم): «به كدام از نعمتهاى پروردگارت سر ستيزه جوئى دارى؟».
در روايت دگر است كه (شكّ) بر مريه است و هراس از حق و تردد استسلام در برابر جهل و اهل آن، هر كه از آنچه در پيش او است بهراسد، به دنبال سر برتابد، و هر كه در ديانت ستيزه جو باشد، در شك بچرخد و پيشتازان بر او سبقت جويند و ديگران او را دريابند و لگدمال شياطين گردد و هر كه دل بر هلاكت دنيا و آخرت نهد، در اين ميان به هلاكت رسد، و هر كه از آن رهائى يابد، از فضل يقين باشد، و خدا چيزى كمتر از يقين نيافريده است.
و شبهه بر چهار پره است: خوش آمد از آرايش و خود آرائى و كج منشى و كج كشى و در آميختن حق و باطل، و اين براى آن است كه آرايش جلوگير بينه و وسيله كشف حقيقت است، و خود آرائى مايه افتادن در شهوت است، كجى صاحب خود را بسيار منحرف سازد، و آميختن حق به باطل امواج ظلمتى است كه بر همديگر بر آمده اند، اين است كفر و ستونها و پره هاى آن.
1- فرمود (امير المؤمنين (علیه السّلام): نفاق بر چهار ستون قرار دارد:
بر هوس رانى و سهل انگارى و كينه توزى و طمع ورزى.
هوس رانى بر چهار پره است: بر ستم و دست اندازى و
ص: 417
وَ الطُّغْیَانِ؛ فَمَنْ بَغی کَثُرَتْ غَوَائِلُهُ(1)، وَ تُخُلِّیَ مِنْهُ، وَ قُصِرَ(2) عَلَیْهِ؛ وَ مَنِ اعْتَدَی لَمْ یُوءْمَنْ(3) بَوَائِقُهُ(4)، وَ لَمْ یَسْلَمْ قَلْبُهُ، وَ لَمْ یَمْلِکْ نَفْسَهُ عَنِ الشَّهَوَاتِ؛ وَ مَنْ لَمْ یَعْذِلْ(5) نَفْسَهُ فِی الشَّهَوَاتِ خَاضَ فِی
الْخَبِیثَاتِ؛ وَ مَنْ طَغی ضَلَّ عَلی عَمْدٍ(6) بِلاَ حُجَّةٍ.
وَ الْهُوَیْنَا عَلی أَرْبَعِ شُعَبٍ: عَلَی الْغِرَّةِ(7)، وَ الاْءَمَلِ، وَ الْهَیْبَةِ، وَ الْمُمَاطَلَةِ؛ وَ ذلِکَ بِأَنَّ(8) الْهَیْبَةَ تَرُدُّ عَنِ الْحَقِّ، وَ الْمُمَاطَلَةَ تُفَرِّطُ فِی الْعَمَلِ حَتّی یَقْدَمَ عَلَیْهِ الاْءَجَلُ؛ وَ لَوْ لاَ الاْءَمَلُ عَلِمَ الاْءِنْسَانُ حَسَبَ(9) مَا هُوَ فِیهِ، وَ لَوْ عَلِمَ حَسَبَ مَا هُوَ فِیهِ، مَاتَ خُفَاتاً(10) مِنَ الْهَوْلِ وَ الْوَجَلِ؛ وَ الْغِرَّةَ تَقْصُرُ(11) بِالْمَرْءِ عَنِ الْعَمَلِ.
وَ الْحَفِیظَةُ عَلی أَرْبَعِ شُعَبٍ: عَلَی الْکِبْرِ، وَ الْفَخْرِ، وَ الْحَمِیَّةِ(12)، وَ الْعَصَبِیَّةِ؛ فَمَنِ اسْتَکْبَرَ أَدْبَرَ عَنِ الْحَقِّ؛ وَ مَنْ فَخَرَ فَجَرَ؛ وَ مَنْ حَمِیَ أَصَرَّ عَلَی الذُّنُوبِ(13)؛ وَ مَنْ أَخَذَتْهُ الْعَصَبِیَّةُ جَارَ(14)، فَبِئْسَ(15) الاْءَمْرُ أَمْرٌ(16) بَیْنَ إِدْبَارٍ وَ فُجُورٍ، وَ إِصْرَارٍ(17) وَ جَوْرٍ(18) عَلَی الصِّرَاطِ .
وَ الطَّمَعُ عَلی أَرْبَعِ شُعَبٍ: الْفَرَحِ، وَ الْمَرَحِ(19)، وَ اللَّجَاجَةِ، وَ التَّکَاثُرِ؛ فَالْفَرَحُ(20) مَکْرُوهٌ عِنْدَ اللّهِ ، وَ الْمَرَحُ خُیَلاَءُ، وَ اللَّجَاجَةُ بَلاَءٌ لِمَنِ اضْطَرَّتْهُ إِلی حَمْلِ الاْآثَامِ، وَ التَّکَاثُرُ لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ شُغُلٌ وَ اسْتِبْدَالُ الَّذِی هُوَ أَدْنی بِالَّذِی هُوَ خَیْرٌ.
فَذلِکَ النِّفَاقُ وَ دَعَائِمُهُ وَ شُعَبُهُ،
ص: 418
شهوت رانى و سركشى، هر كه ستم كرد و شوريد، گرفتارى هاى او بسيار باشد و از او كناره گيرى شود و بر او بتوفند (بر زيان او كمك شود خ ل) و هر كه دست اندازى و تجاوز كرد، از هلاكتها نياسايد و دلش درست نماند و از شهوت رانيها خوددار نباشد و هر كه شهوت خود را تعديل نكند، در بدمنشيها و بدمنشان اندر شود و هر كه سركشى كند از روى عمد و بى دليل، خود را به گمراهى افكند.
و سهل انگارى بر چهار پره است: بر فريب و آرزو و باد و بروت و تنبلى و اين براى آن است كه باد و بروت، راه حق را ببندد و تنبلى تقصير در كردار به بار آرد تا مرگ برسد و اگر آرزو نباشد انسان اندازه كار و كردار خود را بداند و اگر انسان اندازه وضعى را كه در آن است بداند و بفهمد، به ناگهان از هراس و ترس بميرد، و فريب دست مرد را از كردار سودمند، كوتاه سازد.
كينه ورزى بر چهار پره است: بر كبر و فخر و حميّت و تعصّب، هر كه كبر ورزد، به حق پشت دهد و هر كه بر خود بنازد، نابكار گردد و هر كه حميّت كشد، به گناهان اندر شود و هر كه تعصّب كشد، جور كند، و چه بد وضعى است وضعى كه ميان پشت كردن به حق و نابكارى و اصرار بر گناه و جور است در گذشت از صراط.
و طمع بر چهار پره است: شادى و خوش گذرانى و لجبازى و فزون طلبى شادكامى بد است نزد خداوند، و خوش گذرانى سر بزرگى است، و لجبازى بلاى كسى است كه او را به كشيدن بار گناهان وادار مى سازد، فزون طلبى سرگرمى و بازى و دلدادگى است و پذيرفتن به دل پستى است به جاى آنچه كه بهتر و خوب است.
اين است نفاق و ستون ها و پره هايش، و خدا بر بنده هايش
ص: 419
وَ اللّهُ قَاهِرٌ فَوْقَ عِبَادِهِ، تَعَالی ذِکْرُهُ، وَ جَلَّ وَجْهُهُ، وَ أَحْسَنَ کُلَّ شَیْءٍ خَلَقَهُ(1)، وَ انْبَسَطَتْ یَدَاهُ، وَ وَسِعَتْ کُلَّ شَیْءٍ رَحْمَتُهُ، وَ ظَهَرَ(2) أَمْرُهُ،
وَ أَشْرَقَ نُورُهُ، وَ فَاضَتْ بَرَکَتُهُ، وَ اسْتَضَاءَتْ حِکْمَتُهُ، وَ هَیْمَنَ(3) کِتَابُهُ، وَ فَلَجَتْ(4) حُجَّتُهُ، وَ خَلَصَ دِینُهُ، وَ اسْتَظْهَرَ(5) سُلْطَانُهُ، وَ حَقَّتْ کَلِمَتُهُ، وَ أَقْسَطَتْ(6) مَوَازِینُهُ، وَ بَلَّغَتْ رُسُلُهُ، فَجَعَلَ السَّیِّئَةَ(7) ذَنْباً، وَ الذَّنْبَ(8) فِتْنَةً، وَ الْفِتْنَةَ دَنَساً؛ وَ جَعَلَ الْحُسْنی عُتْبی(9)، وَ الْعُتْبی تَوْبَةً، وَ التَّوْبَةَ طَهُوراً؛ فَمَنْ تَابَ اهْتَدی؛ وَ مَنِ افْتُتِنَ غَوی مَا لَمْ یَتُبْ إِلَی اللّهِ، وَ یَعْتَرِفْ بِذَنْبِهِ، وَ لاَ یَهْلِکُ عَلَی اللّهِ إِلاَّ هَالِکٌ.
اللّهَ اللّهَ؛ فَمَا أَوْسَعَ مَا لَدَیْهِ مِنَ التَّوْبَةِ وَ الرَّحْمَةِ وَ الْبُشْری وَ الْحِلْمِ الْعَظِیمِ!
وَ مَا أَنْکَلَ(10) مَا عِنْدَهُ مِنَ الاْءَنْکَالِ وَ الْجَحِیمِ وَ الْبَطْشِ(11) الشَّدِیدِ! فَمَنْ ظَفِرَ بِطَاعَتِهِ اجْتَلَبَ(12) کَرَامَتَهُ؛ وَ مَنْ دَخَلَ فِی مَعْصِیَتِهِ ذَاقَ وَبَالَ نَقِمَتِهِ، وَ عَمَّا قَلِیلٍ لَیُصْبِحُنَّ نَادِمِینَ».(13)
2. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ إِسْحَاقَ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مَهْزِیَارَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ وَ الْحُسَیْنِ(14) بْنِ سَعِیدٍ جَمِیعاً، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ(15)، قَالَ: کَتَبْتُ إِلی أَبِی الْحَسَنِ علیه السلام أَسْأَلُهُ عَنْ مَسْأَلَةٍ، فَکَتَبَ علیه السلام إِلَیَّ: ««إِنَّ الْمُنافِقِینَ یُخادِعُونَ اللّهَ وَ هُوَ خادِعُهُمْ وَ إِذا قامُوا إِلَی الصَّلاةِ قامُوا کُسالی یُراوءُنَ النّاسَ وَ لا یَذْکُرُونَ اللّهَ إِلاَّ قَلِیلاً*
ص: 420
غالب است، نامش بلند است و وجهش والا است (وجه: ذات او يا آنكه مقصود، انبياء و حجج او و يا دين او است- از مجلسى (رحمه الله) و زيبا و نيكو ساخته، هر چه را آفريده است دو دست جودش گشاده است و وسعت رحمتش همه چيز را فرا گرفته است، امر او عيان است و نورش تابان، بركتش در جريان است و حكمتش فروزان، كتابش پا برجا است و حجّتش پيروز و هويدا! دينش پاك و سلطنتش محكم و تابناك، سخنش حق و برجا و موازينش عادلانه و رسولانش رساننده بودند، بدكردارى را گناه شمرده و گناه را فتنه و فتنه را چركينى و خوش كردارى را رضامندى دانسته و رضامندى را توبه و توبه را پاك كننده، پس هر كه توبه كرد، به راه حق رفت و هر كس فتنه انگيخت، گمراه شد مادامى كه به خدا بازگشت و به گناهش اعتراف نكرد، و دليرى نكند برابر خدا مگر هلاك شونده.
خدا را باش خدا را باش، وه چه اندازه باب توبه به درگاهش وسيع است و رحمت مژدگانى و بردباريش بزرگ است، وه چه كيفر و دوزخ جانكاه است و ضربتش سخت است، هر كه به فرمانبرش پيروز گردد و كرامتش به خود جلب كند و هر كه در نافرمانيش در آيد و بال نقمت او چشد و به همين زودى زود پشيمان گردد.
2- از محمد بن فضيل، گويد: به ابى الحسن (علیه السّلام) نوشتم و از او مسأله اى پرسيدم، به من در پاسخ نوشت: (142 سوره نساء):
«راستى منافقان با خدا فريب كارى كنند و او هم با آنها فريب به كار برد و هر گاه به نماز ايستند تنبلى كنند و به مردم خودنمائى سازند و جز اندكى به ياد خدا نباشند* در اين ميانه آويزانند و نه اينانند و نه از آنانند هر كه را خدا گمراه سازد هرگز راه را براى او در نيابى» نه از كفّارند و نه از مؤمنان
ص: 421
مُذَبْذَبِینَ بَیْنَ ذلِکَ لا إِلی هوءُلاءِ وَ لا إِلی هوءُلاءِ وَ مَنْ یُضْلِلِ اللّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ سَبِیلاً»(1) لَیْسُوا مِنَ الْکَافِرِینَ(2) ، وَ لَیْسُوا مِنَ الْمُوءْمِنِینَ، وَ لَیْسُوا مِنَ الْمُسْلِمِینَ، یُظْهِرُونَ الاْءِیمَانَ(3)، وَ یَصِیرُونَ إِلَی الْکُفْرِ(4) وَ التَّکْذِیبِ ؛ لَعَنَهُمُ اللّهُ».(5)
3 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ(6) ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جُمْهُورٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمنِ الاْءَصَمِّ، عَنِ الْهَیْثَمِ بْنِ وَاقِدٍ(7) ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَیْمَانَ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ:
عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِمَا ، قَالَ: «إِنَّ الْمُنَافِقَ یَنْهی وَ لاَ یَنْتَهِی، وَ یَأْمُرُ بِمَا لاَ یَأْتِی(8)، وَ إِذَا قَامَ إِلَی الصَّلاَةِ اعْتَرَضَ» _ قُلْتُ: یَا ابْنَ رَسُولِ اللّهِ، وَ مَا الاِعْتِرَاضُ؟ قَالَ: «الاِلْتِفَاتُ _ وَ إِذَا(9) رَکَعَ رَبَضَ(10)؛ یُمْسِی وَ هَمُّهُ الْعَشَاءُ وَ هُوَ مُفْطِرٌ ، وَ یُصْبِحُ وَ هَمُّهُ النَّوْمُ وَ لَمْ یَسْهَرْ؛ إِنْ حَدَّثَکَ کَذَبَکَ(11) ، وَ إِنِ ائْتَمَنْتَهُ خَانَکَ ، وَ إِنْ غِبْتَ اغْتَابَکَ ، وَ إِنْ وَعَدَکَ أَخْلَفَکَ».(12)
4. عَنْهُ(13)، عَنِ ابْنِ جُمْهُورٍ، عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ سَمَاعَةَ، عَنْ عَبْدِ الْمَلِکِ بْنِ بَحْرٍ رَفَعَهُ مِثْلَ ذلِکَ ، وَ زَادَ فِیهِ:
«إِذَا(14) رَکَعَ رَبَضَ، وَ إِذَا سَجَدَ نَقَرَ(15)، وَ إِذَا جَلَسَ شَغَرَ(16)».(17)
5 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْکُوفِیِّ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ سَعِیدِ بْنِ یَسَارٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَثَلُ الْمُنَافِقِ مَثَلُ جِذْعِ النَّخْلِ(18) ، أَرَادَ صَاحِبُهُ(19) أَنْ یَنْتَفِعَ بِهِ فِی بَعْضِ بِنَائِهِ(20)، فَلَمْ یَسْتَقِمْ لَهُ فِی الْمَوْضِعِ الَّذِی أَرَادَ، فَحَوَّلَهُ
ص: 422
و نه از مسلمانان، اظهار ايمان كنند و به كفر و تكذيب گرايند، خدا آنها را لعنت كند.
3- از ابى حمزه، از على بن الحسين (علیه السّلام)، فرمود: منافق غدقن مى كند و خود دست نمى كشد و فرمان مى دهد بدان چه خودش نمى كند، و هر گاه به نماز ايستد اعتراض كند، گفتم: يا ابن رسول اللَّه! اعتراض چيست؟ فرمود: روى برگردانيدن، و هر گاه به ركوع رود، چون گوسفند خود را به زمين اندازد (يعنى قيام بعد از ركوع را نكند)، چون شب كند همّى جز صرف شام ندارد با اينكه روزه هم نبوده است، و چون بامداد كند همّتش اين است كه با اينكه شب را بيدار نمانده، اگر به تو حديثى گويد، دروغ گويد، و اگر به تو چيزى بسپارد به تو خيانت ورزد و اگر از او نهان شوى، تو را بد گوئى كند و اگر به تو وعده اى دهد، تخلّف نمايد.
4- از عبد الملك بن بحر كه سند حديث را تا امام رسانيده و اين را هم بدان افزوده است: هر گاه ركوع كند، چون گوسفند بخوابد، و هر گاه به سجده رود چون كلاغى نوك به زمين زند (يعنى سجده را بسيار كوتاه بجا آورد) و چون بنشيند، مانند سگى باشد كه بر سرِ دُم نشيند (اين تعبير هم ظاهر اشاره به ترك جلسه استراحت بعد از سجدتين و تعجيل در انجام نماز است).
5- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
منافق به مانند تنه درخت خرمائى است كه صاحبش خواهد در ساختمانى از آن بهره مند شود و سود برد در آنجا كه خواسته استوار و برجا نشده و آن را به جاى ديگر برده و آن جا هم استوار و برجا نشده و سرانجامش اين شده كه آن را در آتش سوخته (و زير
ص: 423
فِی(1) مَوْضِعٍ آخَرَ، فَلَمْ یَسْتَقِمْ لَهُ(2)، فَکَانَ(3) آخِرُ(4) ذلِکَ أَنْ أَحْرَقَهُ بِالنَّارِ».(5)
6. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ شَمُّونٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمنِ، عَنْ مِسْمَعِ بْنِ عَبْدِ الْمَلِکِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَا زَادَ خُشُوعُ الْجَسَدِ عَلی مَا فِی الْقَلْبِ، فَهُوَ عِنْدَنَا(6) نِفَاقٌ».(7)
بَابُ الشِّرْکِ
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ بُرَیْدٍ الْعِجْلِیِّ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ أَدْنی مَا یَکُونُ الْعَبْدُ بِهِ(8) مُشْرِکاً، قَالَ(9): فَقَالَ: «مَنْ قَالَ لِلنَّوَاةِ: إِنَّهَا حَصَاةٌ، وَ لِلْحَصَاةِ: إِنَّهَا(10) نَوَاةٌ ثُمَّ دَانَ بِهِ(11)».(12)
2 . عَنْهُ(13)، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُسْکَانَ، عَنْ أَبِی الْعَبَّاسِ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ أَدْنی مَا یَکُونُ بِهِ الاْءِنْسَانُ(14) مُشْرِکاً، قَالَ(15): فَقَالَ : «مَنِ ابْتَدَعَ رَأْیاً، فَأَحَبَّ عَلَیْهِ(16)، أَوْ أَبْغَضَ(17) عَلَیْهِ(18)» .(19)
3. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ یَحْیَی بْنِ الْمُبَارَکِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ جَبَلَةَ، عَنْ سَمَاعَةَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ وَ(20) إِسْحَاقَ
ص: 424
ديك مصرف كرده است).
6- فرمود (علیه السّلام): رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است:
هر آن اندازه كه خشوع تن و اندام بدن از آنچه در دل است بيشتر باشد نزد ما نفاق محسوب گردد.
1- از بريد عجلى، گويد: از امام باقر (علیه السّلام) پرسيدم از كمترين چيزى كه بنده بدان مشرك گردد؟ فرمود:
هر كه به هسته اى گويد: سنگريزه، و يا به سنگريزه اى گويد: هسته است و سپس بدان متدين گردد.
2- از ابى العباس، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از كمترين چيزى كه انسان بدان مشرك گردد؟ فرمود:
هر كه رأى را بدعت گذارد چه به واسطه آن محبوب گردد و چه به واسطه آن مبغوض شود.
3- از امام صادق (علیه السّلام) كه در تفسير قول خدا عز و جل (106 سوره يوسف): «و ايمان ندارند به خدا بيشتر آنان جز اينكه هم آنها مشرك
ص: 425
بْنِ عَمَّارٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «وَ ما یُوءْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللّهِ إِلاَّ وَ هُمْ مُشْرِکُونَ»(1) قَالَ: «یُطِیعُ الشَّیْطَانَ مِنْ حَیْثُ لاَ یَعْلَمُ، فَیُشْرِکُ(2)».
4 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ ضُرَیْسٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «وَ ما یُوءْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللّهِ إِلاَّ وَ هُمْ
مُشْرِکُونَ» قَالَ: «شِرْکُ طَاعَةٍ، وَ(4) لَیْسَ شِرْکَ(5) عِبَادَةٍ».
وَ عَنْ(6) قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللّهَ عَلی حَرْفٍ»(7) قَالَ: «إِنَّ الاْآیَةَ تَنْزِلُ(8) فِی الرَّجُلِ، ثُمَّ تَکُونُ(9) فِی أَتْبَاعِهِ».
ثُمَّ(10) قُلْتُ: کُلُّ مَنْ نَصَبَ دُونَکُمْ شَیْئاً، فَهُوَ مِمَّنْ یَعْبُدُ اللّهَ عَلی حَرْفٍ؟
فَقَالَ: «نَعَمْ، وَ قَدْ یَکُونُ مَحْضاً(11)» .(12)
5. یُونُسُ(13)، عَنْ دَاوُدَ بْنِ فَرْقَدٍ، عَنْ حَسَّانَ الْجَمَّالِ، عَنْ عَمِیرَةَ(14): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ(15): «أُمِرَ النَّاسُ بِمَعْرِفَتِنَا وَ الرَّدِّ إِلَیْنَا وَ التَّسْلِیمِ لَنَا» ثُمَّ قَالَ: «وَ إِنْ صَامُوا وَ صَلَّوْا وَ شَهِدُوا أَنْ لاَ إِلهَ إِلاَّ اللّهُ، وَ جَعَلُوا فِی أَنْفُسِهِمْ أَنْ لاَ یَرُدُّوا إِلَیْنَا، کَانُوا بِذلِکَ مُشْرِکِینَ(16)».(17)
6 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ یَحْیَی الْکَاهِلِیِّ(18)، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «لَوْ أَنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللّهَ وَحْدَهُ لاَ شَرِیکَ لَهُ، وَ أَقَامُوا الصَّلاَةَ، وَ آتَوُا
ص: 426
باشند» فرمود:
شيطان را ندانسته فرمان برد و مشرك گردد.
4- از ضريس، از امام صادق (علیه السّلام) در قول خدا عز و جل:
«ايمان نياورد بيشتر آنان به خدا جز اينكه هم آنها مشرك باشند» فرمود:
شرك در اطاعت است نه شرك در عبادت، و از قول خدا عزّ و جلّ (11 سوره حج): «و برخى مردمند كه خدا بر حرف مى پرستند» (پرسش شد) و فرمود: راستى آيه اى در باره مردى نازل شود و سپس در باره پيروان او هم باشد، سپس من گفتم: هر كه در برابر شما چيزى بر پا دارد، او از كسانى است كه خدا بر حرف مى پرستد؟ در پاسخ فرمود: آرى، و بسا كه شرك محض باشد.
5- از عميره، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
مردم مأمورند ما را بشناسند و به ما مراجعه كنند و تسليم به ما باشند، سپس فرمود: و اگر چه روزه دارند و نماز گزارند و شهادت دهند كه جز خدا معبود شايسته اى نيست و در دل گيرند كه به ما مراجعه نكنند، بدين سبب مشرك باشند.
6- از عبد اللَّه بن يحيى كاهلى، گويد: امام صادق (علیه السّلام) فرمود: اگر چنانچه مردمى خداى يگانه و بى شريك را بپرستند و نماز را بر پا دارند و زكاة را بپردازند و خانه خدا را حج كنند و ماه رمضان را روزه دارند و سپس بدان چيزى كه خدا ساخته و پيغمبر ساخته
ص: 427
الزَّکَاةَ، وَ حَجُّوا الْبَیْتَ، وَ صَامُوا شَهْرَ رَمَضَانَ، ثُمَّ قَالُوا لِشَیْءٍ صَنَعَهُ اللّهُ أَوْ صَنَعَهُ النَّبِیُّ(1) صلی الله علیه و آله أَلاَّ صَنَعَ خِلاَفَ(2) الَّذِی صَنَعَ، أَوْ وَجَدُوا ذلِکَ فِی قُلُوبِهِمْ، لَکَانُوا بِذلِکَ مُشْرِکِینَ» .
ثُمَّ تَلاَ هذِهِ الاْآیَةَ: «فَلا وَ رَبِّکَ لا یُوءْمِنُونَ حَتّی یُحَکِّمُوکَ فِیما شَجَرَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ لا یَجِدُوا فِی أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمّا قَضَیْتَ وَ یُسَلِّمُوا تَسْلِیماً»(3)، ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «فَعَلَیْکُمْ بِالتَّسْلِیمِ».(4)
7 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ یَحْیی، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُسْکَانَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ:
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ(5): «اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللّهِ»(6) فَقَالَ: «أَمَا وَ اللّهِ ، مَا دَعَوْهُمْ إِلی عِبَادَةِ أَنْفُسِهِمْ(7)، وَ لَوْ دَعَوْهُمْ إِلی عِبَادَةِ أَنْفُسِهِمْ لَمَا(8) أَجَابُوهُمْ(9)، وَ لکِنْ أَحَلُّوا لَهُمْ حَرَاماً، وَ حَرَّمُوا عَلَیْهِمْ حَلاَلاً، فَعَبَدُوهُمْ(10) مِنْ حَیْثُ لاَ یَشْعُرُونَ».(11)
8 . عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ؛ وَ(12) عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ ، عَنْ رَجُلٍ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ أَطَاعَ رَجُلاً فِی مَعْصِیَةٍ(13) فَقَدْ عَبَدَهُ». (14)
ص: 428
اعتراض كنند و بگويند: چرا بر خلاف آن نساخته ايد؟ يا در دل خود چنين تصوّرى بكنند (گرچه به زبان نياورند)، به همين اعتراض خود، مشرك گردند، سپس اين آيه را خواند (64 سوره نساء):
«نه، نه سوگند به پروردگارت مؤمن نباشند تا تو را در اختلاف و نزاعى كه ميان آنها است حَكَم و قاضى سازند و سپس در دل خود از آنچه قضاوت كنى و حكم بدهى حرجى و ضيقى و اعتراضى در نيابند و به خوبى تسليم باشند و بپذيرند» سپس امام صادق (علیه السّلام) فرمود: بر شما لازم است كه تسليم باشيد.
7- از ابى بصير، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از قول خدا عز و جل (32 سوره توبه): «دانشمندان و عابدان خود را در برابر خدا ارباب و پروردگار خود گرفتند» در پاسخ فرمود:
هلا به خدا اين دانشمندان و عبّاد آنها را به پرستش خودشان دعوت نكردند و اگر هم دعوت مى كردند آنها نمى پذيرفتند ولى به نظر خودشان حرام خدا را براى آنها حلال كردند و حلال خدا را براى آنان حرام كردند و آنان را ندانسته و نفهميده از اين راه اطاعت و پرستش كردند.
8- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كس مردى را در نافرمانى خدا فرمان برد، محققاً او را پرستيده است.
ص: 429
بَابُ الشَّکِّ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ الْحَکَمِ، قَالَ:
کَتَبْتُ إِلَی الْعَبْدِ الصَّالِحِ علیه السلام أُخْبِرُهُ أَنِّی شَاکٌّ، وَ قَدْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ علیه السلام : «رَبِّ أَرِنِی کَیْفَ تُحْیِ الْمَوْتی»(1) وَ أَنِّی (2) أُحِبُّ أَنْ تُرِیَنِی شَیْئاً.
فَکَتَبَ علیه السلام إلَیْهِ(3): «إِنَّ إِبْرَاهِیمَ کَانَ مُوءْمِناً، وَ أَحَبَّ أَنْ یَزْدَادَ إِیمَاناً، وَ أَنْتَ شَاکٌّ(4)، وَ الشَّاکُّ لاَ خَیْرَ فِیهِ».
وَ کَتَبَ علیه السلام : «إِنَّمَا الشَّکُّ مَا لَمْ یَأْتِ الْیَقِینُ(5)، فَإِذَا جَاءَ الْیَقِینُ لَمْ یَجُزِ الشَّکُّ».
وَ کَتَبَ(6): «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «وَ ما وَجَدْنا لاِءَکْثَرِهِمْ مِنْ عَهْدٍ وَ إِنْ وَجَدْنا أَکْثَرَهُمْ لَفاسِقِینَ»(7)» قَالَ: «نَزَلَتْ فِی الشَّاکِّ(8)».(9)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ(10) الْخُرَاسَانِیِّ، قَالَ:
کَانَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام یَقُولُ فِی خُطْبَتِهِ: «لاَ تَرْتَابُوا(11) فَتَشُکُّوا، وَ لاَ تَشُکُّوا فَتَکْفُرُوا».(12)
3. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ خَلَفِ بْنِ حَمَّادٍ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ الْخَرَّازِ(13)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام جَالِساً عَنْ یَسَارِهِ، وَ زُرَارَةُ
ص: 430
1- از حسين بن حكم، گويد: نوشتم به امام كاظم (علیه السّلام) و به او خبر دادم كه من در حال شكّ افتاده ام و ابراهيم (علیه السّلام) هم گفته است (260 سوره بقره): «پروردگارا به من بنما كه چگونه مرده ها را زنده مى كنى» و من دوست دارم كه شما يك چيزى (معجزه اى و دليل امامتى) به من بنمائيد، در پاسخ نوشت كه: ابراهيم راستى مؤمن و معتقد بود و دوست داشت كه بر ايمان او افزوده شود و تو در شكّى و در شك كننده چيزى نيست، و نوشت: شك تا آنجا است كه يقين نيامده و چون يقين آمد، شك كردن روا نباشد، و نوشت كه:
راستى خدا عز و جل فرمايد (101 سوره اعراف): «در بيشترشان عهد و وفا نيافتيم و راستش دريافتيم كه بيشترشان فاسق و نابكارند» فرمود: اين آيه در باره شك كننده نازل شده است.
2- امير المؤمنين (علیه السّلام) در خطبه اش مى فرمود:
دو دلى و ترديد به خود راه ندهيد تا به شك افتيد و شك نكنيد تا كافر شويد.
3- از محمد بن مسلم، گويد: من نزد امام صادق (علیه السّلام) در سمت چپ آن حضرت نشسته بودم و زراره در سمت راستش نشسته بود و ابو بصير به آن حضرت وارد شده عرض كرد: يا ابا عبد اللَّه!
ص: 431
عَنْ یَمِینِهِ، فَدَخَلَ(1) عَلَیْهِ أَبُو بَصِیرٍ، فَقَالَ: یَا أَبَا عَبْدِ اللّهِ(2)، مَا تَقُولُ فِیمَنْ شَکَّ فِی اللّهِ؟ فَقَالَ : «کَافِرٌ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ» قَالَ : فَشَکَّ(3) فِی رَسُولِ اللّهِ ؟ فَقَالَ: «کَافِرٌ» . ··· î قَالَ(4): ثُمَّ الْتَفَتَ إِلی زُرَارَةَ، فَقَالَ: «إِنَّمَا یَکْفُرُ إِذَا جَحَدَ(5)» .(6)
4 . عَنْهُ(7)، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ، عَنْ یَحْیَی بْنِ عِمْرَانَ الْحَلَبِیِّ، عَنْ هَارُونَ بْنِ خَارِجَةَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «الَّذِینَ آمَنُوا وَ لَمْ یَلْبِسُوا إِیمانَهُمْ بِظُلْمٍ»(8) قَالَ: «بِشَکٍّ».(9)
5. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ، عَنْ بَکْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ(10) الشَّکَّ وَ الْمَعْصِیَةَ فِی النَّارِ؛ لَیْسَا مِنَّا، وَ لاَ إِلَیْنَا».(11)
6 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ رَجُلٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ شَکَّ فِی اللّهِ بَعْدَ(12) مَوْلِدِهِ عَلَی الْفِطْرَةِ(13)، لَمْ یَفِئْ(14) إِلی خَیْرٍ أَبَداً».(15)
7. عَنْهُ(16)، عَنْ أَبِیهِ رَفَعَهُ : إِلی أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «لاَ یَنْفَعُ مَعَ الشَّکِّ وَ الْجُحُودِ عَمَلٌ».(17)
8 . وَ فِی(18) وَصِیَّةِ(19) الْمُفَضَّلِ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَنْ شَکَّ أَوْ ظَنَّ فَأَقَامَ عَلی أَحَدِهِمَا، أَحْبَطَ اللّهُ(20) عَمَلَهُ؛ إِنَّ حُجَّةَ اللّهِ هِیَ الْحُجَّةُ الْوَاضِحَةُ».(21)
ص: 432
چه گوئى در باره كسى كه در خدا شك دارد؟ در پاسخ فرمود: اى ابا محمد! كافر است، گفت: در باره رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) شك دارد؟
فرمود: كافر است، گويد: سپس رو به زراره كرد و فرمود: همانا كافر باشد در صورتى كه انكار كند.
4- از ابى بصير، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از تفسير قول خدا عز و جل (82 سوره انعام): «آن كسانى كه گرويدند و ايمانشان آلوده به ظلم و ستم نشده است» فرمود: يعنى آلوده به شك نشده است.
5- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
راستى شك و گناه در آتشند نه از ما هستند و نه به ما توّجه دارند.
6- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه به فطرت توحيد و از پدر و مادر خدا پرست بزايد و در باره خدا شك كند، هرگز به خير باز نگردد.
7- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
با شك و انكار هيچ عملى سودمند نيست.
8- در وصيّت مفضل است كه: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
هر كه شك كند و يا گمان برد و يا بر يكى از آنها بپايد و بماند، خدا عمل او را حبط كند و ساقط نمايد، راستى كه حجّت خدا همان حجّت واضح و روشن است.
ص: 433
9 . عَنْهُ(1)، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ(2)، عَنِ الْعَلاَءِ بْنِ رَزِینٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ:
عَنْ أَحَدِهِمَا علیهماالسلام ، قَالَ: قُلْتُ(3): إِنَّا لَنَرَی الرَّجُلَ لَهُ عِبَادَةٌ وَ اجْتِهَادٌ وَ خُشُوعٌ وَ لاَ یَقُولُ بِالْحَقِّ، فَهَلْ یَنْفَعُهُ ذلِکَ شَیْئاً؟
فَقَالَ: «یَا مُحَمَّدُ(4) ، إِنَّمَا(5) مَثَلُ أَهْلِ الْبَیْتِ(6) علیهم السلام مَثَلُ أَهْلِ بَیْتٍ کَانُوا فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ، کَانَ لاَ یَجْتَهِدُ أَحَدٌ مِنْهُمْ أَرْبَعِینَ لَیْلَةً إِلاَّ دَعَا فَأُجِیبَ؛ وَ إِنَّ(7) رَجُلاً مِنْهُمُ اجْتَهَدَ أَرْبَعِینَ لَیْلَةً، ثُمَّ دَعَا، فَلَمْ یُسْتَجَبْ لَهُ، فَأَتی عِیسَی بْنَ مَرْیَمَ علیه السلام یَشْکُو إِلَیْهِ مَا هُوَ فِیهِ، وَ یَسْأَلُهُ(8) الدُّعَاءَ(9)».
قَالَ(10): «فَتَطَهَّرَ عِیسی وَ صَلَّی(11)، ثُمَّ(12) دَعَا اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ فَأَوْحَی اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ إِلَیْهِ: یَا عِیسی، إِنَّ عَبْدِی أَتَانِی مِنْ غَیْرِ الْبَابِ الَّذِی أُوتی مِنْهُ، إِنَّهُ دَعَانِی وَ فِی قَلْبِهِ شَکٌّ مِنْکَ، فَلَوْ(13) دَعَانِی حَتّی یَنْقَطِعَ عُنُقُهُ، وَ تَنْتَثِرَ(14) أَنَامِلُهُ، مَا اسْتَجَبْتُ لَهُ».
قَالَ: «فَالْتَفَتَ إِلَیْهِ عِیسی علیه السلام ، فَقَالَ: تَدْعُو رَبَّکَ وَ أَنْتَ فِی شَکٍّ مِنْ نَبِیِّهِ؟ فَقَالَ: یَا رُوحَ اللّهِ وَ کَلِمَتَهُ، قَدْ کَانَ وَ اللّهِ مَا قُلْتَ، فَادْعُ اللّهَ لِی(15) أَنْ یَذْهَبَ بِهِ(16) عَنِّی». قَالَ: «فَدَعَا لَهُ عِیسی علیه السلام ، فَتَابَ اللّهُ عَلَیْهِ، وَ قَبِلَ مِنْهُ، وَ صَارَ فِی حَدِّ(17) أَهْلِ بَیْتِهِ».(18)
ص: 434
9- از محمد بن مسلم، گويد: از امام باقر و يا امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم كه ما مى بينيم مردى عبادت و كوشش در امر دين و خشوع دارد و معتقد به حق (در امر امامت) نيست آيا از اين كردار خود سودى مى برد؟ در پاسخ فرمود: اى ابا محمد! همانا مَثَل اهل بيت چون اهل بيتى است كه در بنى اسرائيل، هيچ كدام آنها چهل شب كوشش نمى كرد جز آنكه دعا مى كرد و دعاى او اجابت مى شد، ولى يك مرد از ميان آنها چهل شب كوشش كرد و سپس دعا كرد و دعاى او مستجاب نشد و نزد عيسى بن مريم عليهما السلام آمد و از حال خود شكايت كرد و از او خواسته كه براى او دعا كند، فرمود:
عيسى (علیه السّلام) تطهير كرد و نماز خواند و به درگاه خدا عز و جل دعا كرد، خدا عز و جل به او وحى كرد: اى عيسى! راستى كه بنده من نزد من آمد از جز درى كه بايد از آن وارد شود او به درگاه من دعا كرد و در باره تو شك داشت و اگر دعا كند تا گردنش ببرد و انگشتانش بريزند، براى او مستجاب نكنم، عيسى رو بدان كرد و فرمود: به درگاه پروردگارت دعا كنى و در باره پيغمبرش شك دارى؟ گفت: يا روح اللَّه و كلمته! محققاً آنچه فرمودى درست است، از خدا بخواه كه شك را از دل من ببرد، فرمود: عيسى براى او دعا كرد و خدا توبه او را پذيرفت و از او قبول كرد و در شمار خاندان خود قرار گرفت.
ص: 435
بَابُ الضَّلاَلِ
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ، عَنْ هَاشِمٍ(1) صَاحِبِ الْبَرِیدِ، قَالَ: کُنْتُ أَنَا وَ مُحَمَّدُ بْنُ مُسْلِمٍ وَ أَبُو الْخَطَّابِ مُجْتَمِعِینَ، فَقَالَ لَنَا(2) أَبُو الْخَطَّابِ: مَا تَقُولُونَ فِیمَنْ لَمْ یَعْرِفْ(3) هذَا الاْءَمْرَ(4)؟ فَقُلْتُ: مَنْ لَمْ یَعْرِفْ(5) هذَا الاْءَمْرَ، فَهُوَ کَافِرٌ، فَقَالَ أَبُو الْخَطَّابِ: لَیْسَ بِکَافِرٍ حَتّی تَقُومَ(6) عَلَیْهِ(7) الْحُجَّةُ، فَإِذَا قَامَتْ عَلَیْهِ الْحُجَّةُ فَلَمْ یَعْرِفْ، فَهُوَ کَافِرٌ، فَقَالَ لَهُ مُحَمَّدُ بْنُ مُسْلِمٍ: سُبْحَانَ اللّهِ! مَا لَهُ إِذَا لَمْ یَعْرِفْ وَ لَمْ یَجْحَدْ یَکْفُرُ(8)؟ لَیْسَ بِکَافِرٍ إِذَا لَمْ یَجْحَدْ.
قَالَ: فَلَمَّا حَجَجْتُ، دَخَلْتُ عَلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، فَأَخْبَرْتُهُ بِذلِکَ، فَقَالَ: «إِنَّکَ(9) قَدْ حَضَرْتَ وَ غَابَا، وَ لکِنْ مَوْعِدُکُمُ اللَّیْلَةَ الْجَمْرَةُ(10) الْوُسْطی بِمِنی».
فَلَمَّا کَانَتِ(11) اللَّیْلَةُ، اجْتَمَعْنَا عِنْدَهُ وَ أَبُو الْخَطَّابِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ مُسْلِمٍ، فَتَنَاوَلَ وِسَادَةً(12)، فَوَضَعَهَا فِی صَدْرِهِ، ثُمَّ قَالَ لَنَا: «مَا تَقُولُونَ فِی خَدَمِکُمْ وَ نِسَائِکُمْ وَ أَهْلِیکُمْ(13)؟ أَ لَیْسَ(14) یَشْهَدُونَ أَنْ لاَ إِلهَ إِلاَّ اللّهُ؟» قُلْتُ: بَلی، قَالَ: «أَ لَیْسَ یَشْهَدُونَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله ؟» قُلْتُ: بَلی، قَالَ: «أَ لَیْسَ یُصَلُّونَ وَ یَصُومُونَ وَ یَحُجُّونَ؟» قُلْتُ:
ص: 436
1- از هاشم صاحب پست، گويد: من با محمد بن مسلم و ابو الخطاب گردهم بوديم، أبو الخطاب به ما گفت: چه گوئيد در باره كسى كه امر امامت را نشناسد؟ من گفتم: هر كه امر امامت را نشناسد، كافر است، أبو الخطاب گفت: كافر نيست تا حجّت بر او تمام شود و چون حجت بر او اقامه شود و آن را نپذيرد پس او كافر است، محمد بن مسلم گفت: سبحان اللَّه! اگر نپذيرد، انكار هم نكند، چرا كافر باشد؟ هر گاه انكار نكند كافر نيست، گويد: به حج رفتم خدمت امام صادق (علیه السّلام) رسيدم و اين موضوع را به او گزارش دادم، فرمود: تو حاضرى و آن طرف غايبند، موعد شما امشب نزد جمره وسطى در منى باشد (كه در حضور همه مسأله مطرح شود)، چون شب شد همه نزد او گرد آمديم، أبو الخطاب و محمد بن مسلم هم بودند و آن حضرت بالشى گرفت و به سينه نهاد (به رسم عرب كه بالش بر سينه نهند و بر آن تكيه دهند) سپس به ما فرمود: در باره خدمتكاران و زنان و خاندان خود چه گوئيد؟ آيا اقرار به يگانگى خدا ندارند؟ گفتم: چرا، فرمود: محمد (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) را رسول خدا ندانند؟
گفتم: چرا، فرمود: نماز نمى خوانند و روزه نمى گيرند و حج نمى كنند؟ گفتم: چرا، فرمود: آنچه را شما عقيده داريد مى فهمند و معتقدند؟ گفتم: نه، فرمود: آنها در نزد شما چه وضعى دارند؟
گفتم: هر كه امر امامت را نشناسد كافر است، فرمود: سبحان اللَّه!
ص: 437
بَلی، قَالَ: «فَیَعْرِفُونَ مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ؟» قُلْتُ: لاَ، قَالَ: «فَمَا هُمْ عِنْدَکُمْ(1)؟» قُلْتُ: مَنْ لَمْ یَعْرِفْ هذَا الاْءَمْرَ(2)، فَهُوَ کَافِرٌ.
قَالَ : «سُبْحَانَ اللّهِ! أَ مَا رَأَیْتَ أَهْلَ الطَّرِیقِ(3) وَ أَهْلَ الْمِیَاهِ؟» قُلْتُ: بَلی، قَالَ: «أَلَیْسَ یُصَلُّونَ وَ یَصُومُونَ وَ یَحُجُّونَ؟ أَ لَیْسَ یَشْهَدُونَ أَنْ لاَ إِلهَ إِلاَّ اللّهُ، وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللّهِ؟» قُلْتُ: بَلی، قَالَ: «فَیَعْرِفُونَ مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ؟» قُلْتُ: لاَ، قَالَ: «فَمَا هُمْ عِنْدَکُمْ؟» قُلْتُ: مَنْ لَمْ یَعْرِفْ هذَا الاْءَمْرَ(4)، فَهُوَ کَافِرٌ.
قَالَ : «سُبْحَانَ اللّهِ! أَ مَا رَأَیْتَ الْکَعْبَةَ وَ الطَّوَّافَ(5) وَ أَهْلَ الْیَمَنِ وَ تَعَلُّقَهُمْ بِأَسْتَارِ الْکَعْبَةِ؟» قُلْتُ: بَلی، قَالَ: «أَ لَیْسَ یَشْهَدُونَ أَنْ لاَ إِلهَ إِلاَّ اللّهُ، وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله ، وَ یُصَلُّونَ وَ یَصُومُونَ وَ یَحُجُّونَ؟» قُلْتُ: بَلی، قَالَ: «فَیَعْرِفُونَ مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ؟» قُلْتُ: لاَ، قَالَ: «فَمَا تَقُولُونَ فِیهِمْ؟» قُلْتُ: مَنْ لَمْ یَعْرِفْ، فَهُوَ کَافِرٌ.
قَالَ: «سُبْحَانَ اللّهِ! هذَا قَوْلُ الْخَوَارِجِ(6)» ثُمَّ قَالَ: «إِنْ شِئْتُمْ أَخْبَرْتُکُمْ» فَقُلْتُ أَنَا: لاَ(7)، فَقَالَ: «أَمَا إِنَّهُ شَرٌّ(8) عَلَیْکُمْ أَنْ تَقُولُوا بِشَیْءٍ(9) مَا لَمْ تَسْمَعُوهُ مِنَّا» قَالَ: فَظَنَنْتُ أَنَّهُ یُدِیرُنَا عَلی قَوْلِ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ.(10)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ رَجُلٍ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: قُلْتُ لَهُ: مَا(11) تَقُولُ فِی مُنَاکَحَةِ النَّاسِ؛ فَإِنِّی قَدْ بَلَغْتُ مَا تَرَاهُ(12) وَ مَا تَزَوَّجْتُ قَطُّ؟ فَقَالَ: «وَ(13) مَا یَمْنَعُکَ مِنْ ذلِکَ؟» فَقُلْتُ(14): مَا یَمْنَعُنِی إِلاَّ أَنَّنِی(15) أَخْشی أَنْ لاَ تَحِلَّ(16) لِی(17)
ص: 438
آيا اين مردمى كه در راهها و سر آبها هستند ديدى؟ گفتم: آرى، فرمود: نيست كه نماز مى خوانند و روزه مى دارند و حج مى روند؟
نيست كه خدا را يگانه مى دانند و محمد (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) را رسول خدا مى دانند؟ گفتم: آرى، فرمود: مى فهمند آنچه را شما عقيده داريد؟
گفتم: نه، فرمود: آنها نزد شما چه حالى دارند؟ گفتم: هر كه اين امر امامت را نداند كافر است.
فرمود: سبحان اللَّه! تو خانه كعبه را نبينى و آن همه طواف كنندگان بر آن را و اهل يمن را و اينكه همه به پرده كعبه چسبيدند؟
گفتم: چرا، فرمود: همه نمى گويند: اشهد ان لا اله الّا اللَّه و اشهد ان محمداً رسول اللَّه و نماز مى خوانند و روزه مى دارند و به حج مى روند؟
گفتم: چرا، گفت: اينها مى دانند آنچه را شماها عقيده داريد؟ گفتم:
نه، فرمود: در باره آنها چه گوئى؟ گفتم: هر كه اين امر امامت را نداند كافر است، فرمود: سبحان اللَّه! اين عقيده خوارج است، سپس فرمود: اگر بخواهيد به شما خبر دهم، من گفتم: نه، پس فرمود: هلا براى شما بد است كه چيزى را بگوئيد تا از ما نشنويد، گويد: من پنداشتم كه او ما را به گفته محمد بن مسلم مى چرخاند.
2- از زراره، گويد: به امام باقر (علیه السّلام) گفتم: چه مى فرمائيد در زناشوئى با اين مردم، راستى كه من به اين سنّ رسيدم كه مى بينى و هرگز زن نگرفتم، فرمود: چه تو را از آن مانع شده است؟ در پاسخ فرمود: گفتم: چيزى مرا مانع نشده جز اينكه مى ترسم ازدواج با آنها حلال نباشد، براى من، شما چه دستور مى فرمائيد؟ فرمود:
ص: 439
مُنَاکَحَتُهُمْ(1)، فَمَا تَأْمُرُنِی؟ فَقَالَ: «فَکَیْفَ(2) تَصْنَعُ وَ أَنْتَ شَابٌّ؟ أَ تَصْبِرُ؟» قُلْتُ: أَتَّخِذُ الْجَوَارِیَ، قَالَ: «فَهَاتِ الاْآنَ، فَبِمَا تَسْتَحِلُّ الْجَوَارِیَ؟» قُلْتُ: إِنَّ(3) الاْءَمَةَ لَیْسَتْ بِمَنْزِلَةِ الْحُرَّةِ(4)، إِنْ ··· î رَابَتْنِی(5) بِشَیْءٍ بِعْتُهَا وَ اعْتَزَلْتُهَا(6)، قَالَ: «فَحَدِّثْنِی بِمَا اسْتَحْلَلْتَهَا(7)؟» قَالَ : فَلَمْ یَکُنْ عِنْدِی جَوَابٌ.
فَقُلْتُ لَهُ: فَمَا تَری أَتَزَوَّجُ؟ فَقَالَ: «مَا أُبَالِی أَنْ(8) تَفْعَلَ» قُلْتُ: أَ رَأَیْتَ قَوْلَکَ: «مَا أُبَالِی أَنْ تَفْعَلَ» فَإِنَّ ذلِکَ عَلی جِهَتَیْنِ(9) تَقُولُ: لَسْتُ أُبَالِی أَنْ تَأْثَمَ(10) مِنْ غَیْرِ أَنْ آمُرَکَ، فَمَا(11)
تَأْمُرُنِی أَفْعَلُ ذلِکَ بِأَمْرِکَ؟ فَقَالَ لِی: «قَدْ کَانَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله تَزَوَّجَ(12)، وَ قَدْ کَانَ مِنْ أَمْرِ(13) امْرَأَةِ نُوحٍ وَ امْرَأَةِ لُوطٍ مَا قَدْ(14) کَانَ، إِنَّهُمَا قَدْ کَانَتَا تَحْتَ عَبْدَیْنِ مِنْ عِبَادِنَا صَالِحَیْنِ».
فَقُلْتُ: إِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله لَیْسَ فِی ذلِکَ بِمَنْزِلَتِی، إِنَّمَا هِیَ تَحْتَ یَدِهِ، وَ هِیَ مُقِرَّةٌ بِحُکْمِهِ، مُقِرَّةٌ بِدِینِهِ، قَالَ: فَقَالَ لِی: «مَا تَری مِنَ(15) الْخِیَانَةِ فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «فَخانَتاهُما»(16)؟ مَا یَعْنِی بِذلِکَ إِلاَّ الْفَاحِشَةَ(17)، وَ قَدْ زَوَّجَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله فُلاَناً».
قَالَ: قُلْتُ: أَصْلَحَکَ اللّهُ(18)، مَا تَأْمُرُنِی أَنْطَلِقُ فَأَتَزَوَّجُ بِأَمْرِکَ؟
ص: 440
با اينكه جوانى چه مى كنى، آيا شكيبائى مى كنى؟ گفتم: كنيز براى خود مى گيرم، فرمود: اكنون بياور آنچه دارى، به چه دليل كنيزان را بر خود حلال مى شمارى؟ گفتم: راستى كنيز چون زن آزاد نيست كه گرفتارى داشته باشد، اگر چيزى از او ديدم كه مرا به شك انداخت او را مى فروشم و از او كناره مى كنم، فرمود: به من بگو كه به چه دليل او را بر خود حلال مى دانى؟ گويد: پاسخى نداشتم كه به او بدهم.
پس به آن حضرت گفتم: پس رأى شما در زن گرفتن من چيست؟ فرمود: من باكى ندارم كه زن بگيرى، من گفتم: اينكه مى فرمائيد: من باكى ندارم كه تو زن بگيرى، دو معنى دارد: اينكه من باك ندارم تو گناهى مرتكب شوى بى آنكه من به تو فرمان دهم پس شما چه دستورى به من مى دهى كه آن را به فرمان شما اجراء كنم؟ در پاسخ من فرمود: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) زن گرفت و داستان زن نوح و زن لوط هم كه همان بوده است كه بوده، راستى كه آنها (10 سوره تحريم): «در زير سرپرستى دو بنده از بنده هاى خوب ما بودند» من در پاسخ گفتم: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) به مانند من نبوده، زن زير دست آن حضرت و به حكم او بوده است و بدين او اقرار داشته، گويد: به من فرمود: تو چه نظر دارى در باره آن خيانت كه در قول خدا عز و جل آمده است (10 سوره تحريم): «پس خيانت كردند آن دو زن» مقصودى ندارد از آن جز هرزگى (يعنى شرك و كفر و گناه بزرگ) و حال اينكه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) به فلانى زن داد، گويد: اصلحك اللَّه! شما به من مى فرمائيد كه بروم و به امر شما زن بگيرم؟ در پاسخم فرمود: اگر تو اين كار را مى كنى، بر تو باد كه از زن هاى ساده و نابخرد بگيرى، گفتم: زن هاى ساده و نابخرد چه كسانند؟ فرمود:
ص: 441
فَقَالَ لِی: «إِنْ کُنْتَ فَاعِلاً، فَعَلَیْکَ بِالْبَلْهَاءِ مِنَ النِّسَاءِ» قُلْتُ: وَ مَا الْبَلْهَاءُ؟ قَالَ: «ذَوَاتُ الْخُدُورِ، الْعَفَائِفُ(1)»
فَقُلْتُ(2): مَنْ هِیَ(3) عَلی دِینِ سَالِمِ بْنِ أَبِی حَفْصَةَ؟ قَالَ: «لاَ» فَقُلْتُ(4): مَنْ هِیَ(5) عَلی دِینِ رَبِیعَةِ الرَّأْیِ؟ فَقَالَ: «لاَ، وَ لکِنَّ الْعَوَاتِقَ(6) اللَّوَاتِی(7) لاَ یَنْصِبْنَ کُفْراً، وَ لاَ یَعْرِفْنَ مَا تَعْرِفُونَ».
قُلْتُ: وَ هَلْ(8) تَعْدُو أَنْ تَکُونَ مُوءْمِنَةً أَوْ کَافِرَةً ؟ فَقَالَ : «تَصُومُ وَ تُصَلِّی(9) وَ تَتَّقِی اللّهَ، وَ لاَ تَدْرِی مَا أَمْرُکُمْ» فَقُلْتُ: قَدْ قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : «هُوَ الَّذِی خَلَقَکُمْ فَمِنْکُمْ کافِرٌ وَ مِنْکُمْ مُوءْمِنٌ»(10) لاَ وَ اللّهِ، لاَ یَکُونُ أَحَدٌ مِنَ النَّاسِ لَیْسَ بِمُوءْمِنٍ وَ لاَ کَافِرٍ(11).
قَالَ: فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «قَوْلُ اللّهِ أَصْدَقُ مِنْ قَوْلِکَ یَا زُرَارَةُ، أَ رَأَیْتَ قَوْلَ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «خَلَطُوا عَمَلاً صالِحاً وَ آخَرَ سَیِّئاً عَسَی اللّهُ أَنْ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ»(12) فَلِمَا قَالَ: عَسی(13)؟» فَقُلْتُ (14): مَا هُمْ إِلاَّ مُوءْمِنِینَ أَوْ کَافِرِینَ(15)، قَالَ: فَقَالَ: «مَا(16) تَقُولُ فِی قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «إِلاَّ الْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ لا یَسْتَطِیعُونَ حِیلَةً وَ لا یَهْتَدُونَ سَبِیلاً»(17) إِلَی الاْءِیمَانِ؟». فَقُلْتُ: مَا(18) هُمْ إِلاَّ مُوءْمِنِینَ أَوْ کَافِرِینَ(19)، فَقَالَ: «وَ اللّهِ، مَا هُمْ بِمُوءْمِنِینَ وَ لاَ کَافِرِینَ».
ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَیَّ، فَقَالَ(20): «مَا تَقُولُ فِی أَصْحَابِ الاْءَعْرَافِ(21)؟» فَقُلْتُ: مَا هُمْ إِلاَّ مُوءْمِنِینَ
أَوْ کَافِرِینَ(22)، إِنْ دَخَلُوا(23) الْجَنَّةَ فَهُمْ مُوءْمِنُونَ، وَ إِنْ دَخَلُوا(24) النَّارَ فَهُمْ کَافِرُونَ، فَقَالَ: «وَ اللّهِ، مَا هُمْ
ص: 442
پرده نشينان پارسا، پس گفتم: آن زنى كه بر كيش سالم بن ابى حفصه است؟ فرمود: نه، گفتم: آن زنى كه بر كيش ربيعة الرأى است؟ فرمود: نه.
ولى تزويج كن از دخترهاى جوان كه زير سرپرستى پدرانند و اظهار كفر نمى كنند و آنچه را هم كه شما از امر مذهب مى دانند نمى دانند، گفتم: جز اين است كه يا مؤمن هستند و يا كافر؟ در پاسخ فرمود: آن دختر روزه مى دارد و نماز مى خواند و از خدا مى ترسد و با تقوى است ولى مذهب و عقيده شما را نمى داند، من گفتم: خدا عز و جل فرموده است (2 سوره تغابن): «او است آن كسانى كه شما را آفريده است پس برخى از شما كافرند و برخى از شما مؤمن» نه به خدا احدى از مردم نيست كه مؤمن نباشد يا كافر نباشد (واسطه اى در ميان نيست) گويد: پس امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
اى زراره! قول خدا از گفته تو راست تر است، ندانى كه خدا عز و جل مى فرمايد (103 سوره توبه): «در آميختند كردار شايسته را با كردار بد اميد است كه خدا توبه آنها را بپذيرد» چون فرمود: عسى، يعنى اميد است، من گفتم: آنها هم نيستند جز مؤمن و يا كافر.
گويد: پس فرمود: چه گوئى در قول خدا عز و جل (98 سوره نساء): «جز مستضعفان از مردان و زنان و كودكانى كه نه چاره توانند و نه راه را مى دانند» كه به ايمان رسند، من در پاسخ گفتم: آنان هم در متن واقع يا مؤمن باشند يا كافر، امام (علیه السّلام) فرمود: به خدا نه مؤمن باشند و يا كافر، سپس رو به من كرد و فرمود: چه گوئى در باره اصحاب اعراف؟ من گفتم: آنان هم يا مؤمن باشند و نه كافر، اگر به بهشت روند پس مؤمن باشند و اگر به دوزخ روند كافرند، فرمود: به خدا نه مؤمن باشند و نه كافر، اگر مؤمن بودند مانند ديگر مؤمنان،
ص: 443
بِمُوءْمِنِینَ وَ لاَ کَافِرِینَ، وَ لَوْ کَانُوا مُوءْمِنِینَ لَدَخَلُوا(1) الْجَنَّةَ کَمَا دَخَلَهَا الْمُوءْمِنُونَ، وَ لَوْ کَانُوا کَافِرِینَ لَدَخَلُوا النَّارَ کَمَا دَخَلَهَا الْکَافِرُونَ، وَ لکِنَّهُمْ قَوْمٌ(2) قَدِ(3) اسْتَوَتْ حَسَنَاتُهُمْ وَ سَیِّئَاتُهُمْ، فَقَصُرَتْ بِهِمُ الاْءَعْمَالُ، وَ إِنَّهُمْ لَکَمَا قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ».
فَقُلْتُ: أَ مِنْ(4) أَهْلِ الْجَنَّةِ هُمْ، أَمْ(5) مِنْ أَهْلِ النَّارِ؟ فَقَالَ: «اتْرُکْهُمْ(6) حَیْثُ تَرَکَهُمُ اللّهُ». قُلْتُ: أَ فَتُرْجِئُهُمْ(7)؟ قَالَ: «نَعَمْ، أُرْجِئُهُمْ کَمَا أَرْجَأَهُمُ اللّهُ، إِنْ شَاءَ(8) أَدْخَلَهُمُ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِهِ، وَ إِنْ شَاءَ سَاقَهُمْ إِلَی النَّارِ بِذُنُوبِهِمْ وَ لَمْ یَظْلِمْهُمْ».
فَقُلْتُ: هَلْ(9) یَدْخُلُ الْجَنَّةَ کَافِرٌ؟ قَالَ: «لاَ» قُلْتُ : فَهَلْ(10) یَدْخُلُ النَّارَ إِلاَّ کَافِرٌ؟ قَالَ: فَقَالَ: «لاَ(11)، إِلاَّ أَنْ یَشَاءَ اللّهُ، یَا زُرَارَةُ إِنَّنِی(12) أَقُولُ(13): مَا شَاءَ اللّهُ، وَ أَنْتَ لاَ تَقُولُ: مَا شَاءَ اللّهُ(14)، أَمَا إِنَّکَ إِنْ کَبِرْتَ، رَجَعْتَ وَ تحَلَّلَتْ(15) عَنْکَ عُقَدُکَ(16)».(17)
بَابُ الْمُسْتَضْعَفِ
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ، عَنْ زُرَارَةَ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام عَنِ الْمُسْتَضْعَفِ، فَقَالَ : «هُوَ الَّذِی لاَ یَهْتَدِی(18) حِیلَةً إِلَی الْکُفْرِ؛ فَیَکْفُرَ(19)، وَ لاَ
ص: 444
به بهشت مى رفتند و اگر كافر بودند چون ديگر كافران به دوزخ مى رفتند ولى آنها مردمى باشند كه حسناتشان با سيئاتشان برابر است و كردار سست دست آنها را كوتاه كرده است و به راستى آنان چنانند كه خدا عز و جل در باره آنها فرموده است.
من گفتم: آيا آنها از اهل بهشتند يا از اهل دوزخند؟ فرمود:
آنها را در همان جا بنه كه خدا نهاده است، گفتم: آيا در باره آنها با رجاء رأى مى دهى؟ (يعنى كارشان با خدا است) فرمود: آرى، عاقبت كارشان را با خدا مى دانم چنانچه خدا آنها را به سرانجام نامعلوم خودشان سپرده است، اگر خواهد آنها را از رحمت خود به بهشت ببرد و اگر هم خواهد آنها را به دوزخ كشد براى گناهانشان و ستمى هم به آنها نكرده است، من گفتم: آيا كافر، به بهشت مى رود؟ فرمود: نه، گفتم: آيا جز كافر به دوزخ مى رود؟ فرمود:
نه، جز آنكه خدا خواهد، اى زراره! من مى گويم آنچه خدا خواهد شود و تو نمى گوئى آنچه خدا خواهد شود، هلا اگر تو بزرگ شوى، از اين عقيده بر مى گردى و گرههاى دل تو گشوده شوند.
1- از زراره، گويد: از امام باقر (علیه السّلام) پرسيدم از مستضعف؟
فرمود:
او كسى است كه راهى به كفر ندارد تا كافر شود و راهى هم
ص: 445
یَهْتَدِی سَبِیلاً إِلَی الاْءِیمَانِ(1)، لاَ یَسْتَطِیعُ أَنْ یُوءْمِنَ، وَ لاَ یَسْتَطِیعُ أَنْ یَکْفُرَ، فَهُمُ(2) الصِّبْیَانُ، وَ مَنْ کَانَ مِنَ الرِّجَالِ وَ النِّسَاءِ عَلی مِثْلِ عُقُولِ الصِّبْیَانِ مَرْفُوعٌ عَنْهُمُ(3)
الْقَلَمُ».(4)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ جَمِیلٍ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «الْمُسْتَضْعَفُونَ: الَّذِینَ «لا یَسْتَطِیعُونَ حِیلَةً وَ لا یَهْتَدُونَ سَبِیلاً»(5)» قَالَ: «لاَ یَسْتَطِیعُونَ(6) حِیلَةً إِلَی (7) الاْءِیمَانِ، وَ لاَ یَکْفُرُونَ؛ الصِّبْیَانُ وَ أَشْبَاهُ عُقُولِ الصِّبْیَانِ مِنَ الرِّجَالِ وَ النِّسَاءِ».(8)
3 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنِ ابْنِ رِئَابٍ، عَنْ زُرَارَةَ، قَالَ:
سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام عَنِ الْمُسْتَضْعَفِ، فَقَالَ: «هُوَ الَّذِی لاَ یَسْتَطِیعُ حِیلَةً یَدْفَعُ بِهَا عَنْهُ(9) الْکُفْرَ، وَ لاَ یَهْتَدِی بِهَا إِلی سَبِیلِ الاْءِیمَانِ، لاَ یَسْتَطِیعُ أَنْ یُوءْمِنَ وَ لاَ یَکْفُرَ» قَالَ: «وَ الصِّبْیَانُ وَ مَنْ کَانَ مِنَ الرِّجَالِ وَ النِّسَاءِ عَلی مِثْلِ عُقُولِ الصِّبْیَانِ».(10)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ جُنْدَبٍ، عَنْ سُفْیَانَ بْنِ السِّمْطِ(11) الْبَجَلِیِّ، قَالَ: قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : مَا تَقُولُ فِی الْمُسْتَضْعَفِینَ؟
فَقَالَ لِی _ شَبِیهاً بِالْفَزِعِ _ : «فَتَرَکْتُمْ(12) أَحَداً یَکُونُ(13) مُسْتَضْعَفاً؟ وَ أَیْنَ 2 / 82
الْمُسْتَضْعَفُونَ(14)؟ فَوَ اللّهِ، لَقَدْ مَشی بِأَمْرِکُمْ هذَا ، الْعَوَاتِقُ إِلَی الْعَوَاتِقِ فِی خُدُورِهِنَّ، وَ تُحَدِّثُ(15) بِهِ السَّقَّایَاتُ(16) فِی طَرِیقِ(17) الْمَدِینَةِ».(18)
ص: 446
به ايمان نبرد و نتواند كافر گردد، آنان كودكان نو رسند و هر مرد و زنى كه مانند كودكان باشد در خردمندى، قلم از آنها برداشته است.
2- از زراره، از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود: «مستضعفان آن كسانند كه حيله نتوانند و راه به جايى نبرند» فرمود: براى تحصيل ايمان چاره اى توانند و كافر هم نشوند، چون كودكان و كسانى كه عقل آنها مانند كودكان است از مردان و زنان.
3- از زراره، گويد: از امام باقر (علیه السّلام) معنى مستضعف را پرسيدم، فرمود: كسى است كه چاره اى ندارد تا بدان كفر را از خود دور سازد و چاره اى ندارد كه به ايمان راه برد، نه مى تواند كه مؤمن باشد و نه كافر باشد، فرمود: كودكان و هر كس از مردان و زنان كه عقلشان چون كودكان باشد.
4- از سفيان بن سمط بجلى، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم:
چه مى گوئى در مستضعفين؟ در پاسخ من با چهره هراسناكى فرمود:
يكى را سراغ داريد كه مستضعف باشد، كجايند مستضعفان؟ به خدا سوگند كه عقيده شما را دوشيزه ها در پشت پرده به هم مى رسانند و همه سقاها در راه مدينه با هم گفتگو مى كنند.
ص: 447
5 . عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ، عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَیُّوبَ، عَنْ عُمَرَ بْنِ أَبَانٍ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنِ الْمُسْتَضْعَفِینَ، فَقَالَ : «هُمْ أَهْلُ الْوَلاَیَةِ» فَقُلْتُ : أَیُّ وَلاَیَةٍ(1)؟ فَقَالَ: «أَمَا(2) إِنَّهَا لَیْسَتْ بِالْوَلاَیَةِ فِی الدِّینِ(3)، وَ لکِنَّهَا الْوَلاَیَةُ فِی الْمُنَاکَحَةِ وَ الْمُوَارَثَةِ وَ الْمُخَالَطَةِ، وَ هُمْ لَیْسُوا بِالْمُوءْمِنِینَ(4) وَ لاَ(5) بِالْکُفَّارِ، وَ مِنْهُمُ(6) الْمُرْجَوْنَ لاِءَمْرِ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ» .(7)
6 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْوَشَّاءِ، عَنْ مُثَنًّی، عَنْ إِسْمَاعِیلَ الْجُعْفِیِّ ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام عَنِ الدِّینِ الَّذِی لاَ یَسَعُ الْعِبَادَ جَهْلُهُ، فَقَالَ: «الدِّینُ وَاسِعٌ(8)، وَ لکِنَّ الْخَوَارِجَ(9) ضَیَّقُوا عَلی أَنْفُسِهِمْ مِنْ(10) جَهْلِهِمْ».
قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ، فَأُحَدِّثُکَ(11) بِدِینِیَ الَّذِی أَنَا عَلَیْهِ؟ فَقَالَ: «بَلی(12)» قُلْتُ(13): أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلهَ إِلاَّ اللّهُ، وَ(14) أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، وَ الاْءِقْرَارُ بِمَا جَاءَ(15) مِنْ عِنْدِ اللّهِ، وَ أَتَوَلاَّکُمْ، وَ أَبْرَأُ مِنْ عَدُوِّکُمْ(16) وَ مَنْ رَکِبَ رِقَابَکُمْ وَ تَأَمَّرَ عَلَیْکُمْ، وَ ظَلَمَکُمْ حَقَّکُمْ، فَقَالَ: «مَا جَهِلْتَ شَیْئاً ، هُوَ _ وَ اللّهِ _ الَّذِی نَحْنُ عَلَیْهِ».
قُلْتُ : فَهَلْ سَلِمَ(17) أَحَدٌ لاَ یَعْرِفُ هذَا الاْءَمْرَ؟ فَقَالَ: «لاَ، إِلاَّ الْمُسْتَضْعَفِینَ» قُلْتُ(18): مَنْ هُمْ؟ قَالَ: «نِسَاوءُکُمْ وَ أَوْلاَدُکُمْ» ثُمَّ قَالَ: «أَ رَأَیْتَ(19) أُمَّ أَیْمَنَ؟ فَإِنِّی أَشْهَدُ أَنَّهَا مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ، وَ مَا کَانَتْ تَعْرِفُ مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ».(20)
ص: 448
5- از عمر بن ابان، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) در باره مستضعفين پرسيدم، در پاسخ فرمود: آنان اهل ولايت هستند، گفتم:
كدام ولايت؟ در پاسخ فرمود: ولايت در ديانت و مذهب نيست ولى ولايت و هم بستگى در زناشوئى و ارث و معاشرت است و آنان نه مؤمن باشند و نه كافر و از آنها باشند آنها كه كارشان با خدا است عز و جل.
6- از اسماعيل جعفى، گويد: از امام باقر (علیه السّلام) پرسيدم از دينى كه براى بندگان روا نيست بدان نادان بمانند، در پاسخ فرمود:
دين واسع است و رسا و خوارج از نادانى بر خود تنگ گرفتند، گفتم: قربانت! من دين خودم را كه بدان معتقدم باز گويم؟ فرمود:
آرى، گفتم: گواهم كه تنها معبود شايسته خدا است و گواهم كه محمد بنده و رسول او است و آنچه از جانب خدا آورده قبول دارم و شما را دوست دار و پيروم و از دشمن شما بيزارم و از هر كه بر گردن شما سوار شود و بر شما به زور فرمان روائى كند و حق شما را به ستم ببرد، فرمود: تو چيزى كم ندارى و نادان نيستى، همان است كه سوگند به خدا ما هم بدان معتقديم، گفتم: آيا كسى كه اين امر را نداند سلامت بماند؟ فرمود: نه، مگر مستضعفان، گفتم: آنها كيانند؟ فرمود: زنان و فرزندان شماها سپس فرمود: تو ام ايمن را مى دانى (آزاد كرده رسول خدا بوده و از گواهان فدك است) به راستى من گواهم كه او از اهل بهشت است و او هم نمى فهميد اين مذهب و عقيده اى كه شما داريد (يعنى امامت سائر ائمه جز امير المؤمنين را نمى دانست و نسبت بدان معذور بود- از مجلسى (رحمه الله).
ص: 449
7 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَنْ عَرَفَ اخْتِلاَفَ النَّاسِ فَلَیْسَ بِمُسْتَضْعَفٍ».(1)
8. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ، قَالَ: قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : إِنِّی(2) رُبَّمَا ذَکَرْتُ هوءُلاَءِ الْمُسْتَضْعَفِینَ، فَأَقُولُ: نَحْنُ وَ هُمْ فِی مَنَازِلِ الْجَنَّةِ؟!
فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «لاَ یَفْعَلُ اللّهُ ذلِکَ بِکُمْ أَبَداً».(3)
9. عَنْهُ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَسَنِ التَّیْمِیِّ، عَنْ أَخَوَیْهِ _ مُحَمَّدٍ وَ أَحْمَدَ(4) ابْنَیِ الْحَسَنِ _ عَنْ عَلِیِّ بْنِ یَعْقُوبَ، عَنْ مَرْوَانَ(5) بْنِ مُسْلِمٍ، عَنْ أَیُّوبَ بْنِ الْحُرِّ، قَالَ:
قَالَ رَجُلٌ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام وَ نَحْنُ عِنْدَهُ : جُعِلْتُ فِدَاکَ، إِنَّا نَخَافُ أَنْ نَنْزِلَ بِذُنُوبِنَا مَنَازِلَ الْمُسْتَضْعَفِینَ، قَالَ: فَقَالَ: «لاَ وَ اللّهِ، لاَ یَفْعَلُ اللّهُ ذلِکَ بِکُمْ أَبَداً».
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ رَجُلٍ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، مِثْلَهُ.(6)
10 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ أَبِی الْمَغْرَاءِ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «مَنْ عَرَفَ اخْتِلاَفَ النَّاسِ(7) فَلَیْسَ بِمُسْتَضْعَفٍ».(8)
11 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَنْصُورٍ الْخُزَاعِیِّ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ سُوَیْدٍ: عَنْ
ص: 450
7- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه اختلاف مردم را بفهمد مستضعف نباشد.
8- از جميل بن درّاج، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم:
راستى من بسا به ياد اين مستضعفان مى افتم و مى گويم ما و آنها در منازل بهشت همراهيم؟ امام صادق (علیه السّلام) فرمود: خدا هرگز با شماها چنين نكند.
9- از ايوب بن حُرّ، گويد: ما حاضر بوديم كه مردى به امام صادق (علیه السّلام) گفت: قربانت! ما نگرانيم كه به واسطه گناهان خود به درجه مستضعفان تنزّل كنيم، در پاسخ فرمود: نه به خدا هرگز خدا با شما اين كار را نمى كند.
10- چون حديث 7.
11- از على بن سويد، گويد: از امام كاظم (علیه السّلام) پرسيدم از ضعفا، در پاسخ من نوشت:
ص: 451
أَبِی الْحَسَنِ مُوسی علیه السلام ، قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الضُّعَفَاءِ، فَکَتَبَ إِلَیَّ: «الضَّعِیفُ مَنْ لَمْ تُرْفَعْ(1) إِلَیْهِ حُجَّةٌ(2)، وَ لَمْ یَعْرِفِ الاِخْتِلاَفَ(3)، فَإِذَا عَرَفَ الاِخْتِلاَفَ فَلَیْسَ بِمُسْتَضْعَفٍ(4)».(5)
12 . بَعْضُ أَصْحَابِنَا، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَسَنِ(6)، عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَبِیبٍ الْخَثْعَمِیِّ، عَنْ
أَبِی سَارَةَ إِمَامِ مَسْجِدِ بَنِی هِلاَلٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «لَیْسَ الْیَوْمَ مُسْتَضْعَفٌ، أَبْلَغَ الرِّجَالُ الرِّجَالَ، وَ النِّسَاءُ النِّسَاءَ».(7)
بَابُ الْمُرْجَوْنَ لاِءَمْرِ اللّهِ
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ مُوسَی بْنِ بَکْرٍ، عَنْ زُرَارَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ آخَرُونَ مُرْجَوْنَ(8) لاِءَمْرِ اللّهِ»(9) قَالَ: «قَوْمٌ کَانُوا مُشْرِکِینَ، فَقَتَلُوا مِثْلَ حَمْزَةَ وَ(10) جَعْفَرٍ وَ أَشْبَاهَهُمَا مِنَ الْمُوءْمِنِینَ(11)، ثُمَّ إِنَّهُمْ دَخَلُوا فِی(12) الاْءِسْلاَمِ، فَوَحَّدُوا اللّهَ، وَ تَرَکُوا الشِّرْکَ، وَ لَمْ یَعْرِفُوا الاْءِیمَانَ بِقُلُوبِهِمْ، فَیَکُونُوا مِنَ الْمُوءْمِنِینَ، فَتَجِبَ(13) لَهُمُ الْجَنَّةُ؛ وَ لَمْ یَکُونُوا عَلی جُحُودِهِمْ، فَیَکْفُرُوا، فَتَجِبَ(14) لَهُمُ النَّارُ؛ فَهُمْ (15) عَلی تِلْکَ الْحَالِ: إِمَّا(16) یُعَذِّبُهُمْ، وَ إِمَّا یَتُوبُ عَلَیْهِمْ».(17)
ص: 452
ضعيف و ناتوان كسى است كه حجت به او نرسيده و اختلاف را نفهميده و هر گاه اختلاف را فهميد، مستضعف نيست.
12- از امام صادق (علیه السّلام) كه امروز، ديگر مستضعفى وجود ندارد، مردان به مردان ابلاغ كرده اند و زن ها به زن ها ابلاغ كرده اند.
1- از زراره، از امام باقر (علیه السّلام) در قول خدا عز و جل (107 سوره توبه): «و ديگرانى كه كارشان با خدا است» فرمود: مردمى بودند مشرك و چون حمزه و جعفر و مانند آنها را كشتند كه از مؤمنان بودند، سپس همانها مسلمان شدند و خدا را به يگانگى شناختند و شرك را به دور انداختند و ايمان در دل آنها ننشست تا از مؤمنان باشند و بهشت بايستِ آنها باشد و بر حال جحود و انكار خود نماندند تا كافر باشند و دوزخ را سزند، پس بر اين وضع معلّق هستند، يا خدا آنها را عذاب مى كند و يا آنكه توبه آنها را مى پذيرد و از آنها در مى گذرد.
ص: 453
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَسَّانَ، عَنْ مُوسَی بْنِ بَکْرٍ الْوَاسِطِیِّ، عَنْ رَجُلٍ، قَالَ: قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «الْمُرْجَوْنَ قَوْمٌ کَانُوا(1) مُشْرِکِینَ، فَقَتَلُوا مِثْلَ حَمْزَةَ وَ جَعْفَرٍ وَ أَشْبَاهَهُمَا مِنَ الْمُوءْمِنِینَ(2)، ثُمَّ إِنَّهُمْ بَعْدَ ذلِکَ(3) دَخَلُوا فِی الاْءِسْلاَمِ، فَوَحَّدُوا اللّهَ وَ تَرَکُوا الشِّرْکَ، وَ لَمْ یَکُونُوا یُوءْمِنُونَ، فَیَکُونُوا مِنَ(4) الْمُوءْمِنِینَ، وَ لَمْ یُوءْمِنُوا؛ فَتَجِبَ(5) لَهُمُ الْجَنَّةُ، وَ لَمْ یَکْفُرُوا؛ فَتَجِبَ(6) لَهُمُ النَّارُ، فَهُمْ عَلی تِلْکَ الْحَالِ مُرْجَوْنَ لاِءَمْرِ اللّهِ».(7)
بَابُ أَصْحَابِ الاْءَعْرَافِ
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ؛ وَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ رَجُلٍ جَمِیعاً، عَنْ زُرَارَةَ، قَالَ:
قَالَ لِی(8) أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «مَا تَقُولُ فِی أَصْحَابِ الاْءَعْرَافِ(9)؟» .
فَقُلْتُ: مَا هُمْ إِلاَّ مُوءْمِنُونَ أَوْ کَافِرُونَ(10)، إِنْ دَخَلُوا الْجَنَّةَ، فَهُمْ مُوءْمِنُونَ؛ وَ(11) إِنْ دَخَلُوا النَّارَ، فَهُمْ کَافِرُونَ.
فَقَالَ: «وَ اللّهِ(12)، مَا هُمْ بِمُوءْمِنِینَ وَ لاَ کَافِرِینَ، وَ لَوْ کَانُوا مُوءْمِنِینَ دَخَلُوا(13) الْجَنَّةَ کَمَا دَخَلَهَا الْمُوءْمِنُونَ، وَ لَوْ کَانُوا کَافِرِینَ لَدَخَلُوا النَّارَ کَمَا دَخَلَهَا الْکَافِرُونَ، وَ لکِنَّهُمْ قَوْمٌ اسْتَوَتْ (14) حَسَنَاتُهُمْ وَ سَیِّئَاتُهُمْ، فَقَصُرَتْ بِهِمُ
ص: 454
2- از مردى كه گويد: امام باقر (علیه السّلام) فرمود: مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ مردمى بودند كه مشرك بودند و حمزه و جعفر و مانند آنها از مؤمنان را كشتند، سپس هم آنها بعد از اين كار مسلمانى گرفتند و خدا را يگانه دانستند و شرك را وانهادند و از دل مؤمن نشدند تا در شمار مؤمنان باشند و بهشت بر آنها بايست شود و كافر هم نزيستند تا دوزخ را سزند و آنها در اين حال كارشان با خدا است.
1- از زراره، گويد: امام باقر (علیه السّلام) به من فرمود: چه مى گوئى در باره اصحاب اعراف؟ گفتم: آنها يا مؤمن باشند و يا كافر، اگر به بهشت روند مؤمنند و اگر به دوزخ شوند كافرند، فرمود: به خدا نه مؤمن باشند و نه كافر، اگر مؤمن بودند مانند مؤمنان به بهشت مى رفتند و اگر كافر بودند به دوزخ مى شدند چونان كافران كه به دوزخ شدند ولى آنها مردمى بودند كه نيك و بدشان برابر بود و كردارشان كوتاه آمد برايشان، و راستى كه آنان چنانند كه خدا عز و جل فرموده است، من گفتم: آنها از اهل بهشتند يا از اهل دوزخ؟ فرمود: آنها را در مقامى نه كه خدا نهادستشان، من گفتم:
شما كار آنها را به تأخير مياندازيد و در باره آنها با رجاء قائليد؟
ص: 455
الاْءَعْمَالُ، وَ إِنَّهُمْ لَکَمَا قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ».
فَقُلْتُ: أَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ هُمْ، أَوْ(1) مِنْ أَهْلِ النَّارِ؟
فَقَالَ: «اتْرُکْهُمْ حَیْثُ تَرَکَهُمُ اللّهُ» .
قُلْتُ: أَ فَتُرْجِئُهُمْ(2)؟ قَالَ: «نَعَمْ(3)، أُرْجِئُهُمْ(4) کَمَا أَرْجَأَهُمُ اللّهُ: إِنْ شَاءَ(5) أَدْخَلَهُمُ(6) الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِهِ، وَ إِنْ شَاءَ سَاقَهُمْ إِلَی النَّارِ بِذُنُوبِهِمْ وَ لَمْ(7) یَظْلِمْهُمْ».
فَقُلْتُ: هَلْ یَدْخُلُ الْجَنَّةَ کَافِرٌ؟ قَالَ: «لاَ» قُلْتُ: هَلْ(8) یَدْخُلُ النَّارَ إِلاَّ کَافِرٌ؟(9) قَالَ: فَقَالَ: «لاَ، إِلاَّ أَنْ یَشَاءَ اللّهُ ؛ یَا زُرَارَةُ، إِنَّنِی(10) أَقُولُ: مَا شَاءَ اللّهُ، وَ أَنْتَ لاَ تَقُولُ: مَا شَاءَ اللّهُ، أَمَا إِنَّکَ(11) إِنْ کَبِرْتَ رَجَعْتَ وَ تَحَلَّلَتْ عَنْکَ(12) ···
عُقَدُکَ».(13)
2. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ عَلِیِّ(14) بْنِ حَسَّانَ، عَنْ مُوسَی بْنِ بَکْرٍ، عَنْ رَجُلٍ، قَالَ: قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «الَّذِینَ «خَلَطُوا عَمَلاً صالِحاً وَ آخَرَ سَیِّئاً»(15)؛ فَأُولئِکَ قَوْمٌ مُوءْمِنُونَ(16) یُحْدِثُونَ(17) فِی إِیمَانِهِمْ(18) مِنَ الذُّنُوبِ الَّتِی یَعِیبُهَا الْمُوءْمِنُونَ وَ یَکْرَهُونَهَا، فَأُولئِکَ(19) عَسَی اللّهُ أَنْ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ».(20)
بَابٌ فِی (21) صُنُوفِ أَهْلِ الْخِلاَفِ وَ ذِکْرِ الْقَدَرِیَّةِ
وَ الْخَوَارِجِ وَ الْمُرْجِئَةِ وَ أَهْلِ الْبُلْدَانِ(22)
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مَرْوَکِ بْنِ
ص: 456
فرمود: آرى، من كار آنها را با خدا مى گذارم چنانچه خدا كار آنها را با خود گذاشته، اگر خواهد به رحمت خود آنان را به بهشت برد و اگر خواهد به سزاى گناهانشان آنان را به دوزخ كشد و ستمى به آنها نكرده است. گفتم: آيا كافر به بهشت مى رود؟ فرمود: نه، گفتم: آيا جز كافر به دوزخ مى رود؟ گويد: در پاسخ فرمود: نه، جز آنچه خدا مى خواهد. اى زراره! راستش اين است كه من مى گويم آنچه هست كه خدا خواهد و تو نمى گوئى آنچه هست كه خدا خواهد، هلا اگر تو سال خورده شوى بر گردى و گرههاى دلت گشوده شوند (اين جزئى است از حديث مفصّلى كه در باب ضلال گذشت).
2- مردى گويد كه: امام باقر (علیه السّلام) فرمود: (102 سوره توبه): «آن كسانى كه آميختند كردار خوب و كردار ديگر بد را»، پس آنان مردمى مؤمن بودند كه در حال ايمان خود گناهانى پديد آورند كه مؤمنان آنها را بد مى شمردند و بد مى داشتند، اينان كه اميد مى رود خدا توبه آنها را بپذيرد و از آنها درگذرد.
1- مردى از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود: خدا لعنت كند
ص: 457
عُبَیْدٍ، عَنْ رَجُلٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «لَعَنَ اللّهُ الْقَدَرِیَّةَ(1)، لَعَنَ اللّهُ الْخَوَارِجَ، لَعَنَ اللّهُ الْمُرْجِئَةَ(2) ، لَعَنَ اللّهُ الْمُرْجِئَةَ» .
قَالَ: قُلْتُ: لَعَنْتَ هوءُلاَءِ مَرَّةً مَرَّةً، وَ لَعَنْتَ هوءُلاَءِ مَرَّتَیْنِ؟
قَالَ(3): «إِنَّ هوءُلاَءِ یَقُولُونَ: إِنَّ قَتَلَتَنَا مُوءْمِنُونَ ، فَدِمَاوءُنَا مُتَلَطِّخَةٌ(4) بِثِیَابِهِمْ إِلی یَوْمِ الْقِیَامَةِ؛ إِنَّ اللّهَ حَکی(5) عَنْ قَوْمٍ فِی کِتَابِهِ: «(لَنْ(6)) نُوءْمِنَ لِرَسُولٍ حَتّی یَأْتِیَنا بِقُرْبانٍ تَأْکُلُهُ النّارُ قُلْ قَدْ جاءَکُمْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِی بِالْبَیِّناتِ وَ بِالَّذِی قُلْتُمْ فَلِمَ قَتَلْتُمُوهُمْ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ»(7)» قَالَ: «کَانَ بَیْنَ الْقَاتِلِینَ وَ الْقَائِلِینَ(8) خَمْسُمِائَةِ عَامٍ، فَأَلْزَمَهُمُ اللّهُ الْقَتْلَ بِرِضَاهُمْ مَا(9) فَعَلُوا».(10)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَکِیمٍ وَ حَمَّاد بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ أَبِی مَسْرُوقٍ، قَالَ: سَأَلَنِی أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ أَهْلِ الْبَصْرَةِ(11): «مَا هُمْ؟» فَقُلْتُ(12): مُرْجِئَةٌ، وَ قَدَرِیَّةٌ، وَ حَرُورِیَّةٌ(13)، فَقَالَ : «لَعَنَ اللّهُ تِلْکَ(14) الْمِلَلَ الْکَافِرَةَ الْمُشْرِکَةَ ، الَّتِی لاَ تَعْبُدُ اللّهَ عَلی شَیْءٍ».(15)
3. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ یُونُسَ، عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ خَالِدٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «أَهْلُ الشَّامِ شَرٌّ مِنْ أَهْلِ الرُّومِ، وَ أَهْلُ الْمَدِینَةِ شَرٌّ مِنْ أَهْلِ مَکَّةَ، وَ أَهْلُ مَکَّةَ یَکْفُرُونَ بِاللّه جَهْرَةً(16)» .(17)
4. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ
ص: 458
قدريّه را، خدا لعنت كند خوارج را، خدا لعنت كند مرجئه را، خدا لعنت كند مرجئه را، گويد: گفتم: آنان را يك بار لعنت كردى و اينان را دو بار فرمود: اينان مى گويند: كشنده هاى ما مؤمنند و دامنشان به خون ما آلوده است تا روز قيامت، راستى خدا در كتاب خود از مردمى حكايت كرده است كه (83 سوره آل عمران):
«هرگز به رسولى نگرويم تا براى ما دستور قربانى آورد كه آتش را بخورد، بگو محققاً پيش از من رسولانى براى شما آمدند با معجزات و با همان دستورى كه شما گفتيد پس چرا آنها را كشتيد اگر شما راستگويانيد» فرمود: ميان قاتلان و قائلان (به اينكه ما به رسولى ايمان نياوريم مگر دستور قربانى آتش بياورد) پانصد سال فاصله بود و خدا قتل را به عهده آنها دانست براى آنكه بدان راضى و خشنود بودند.
2- از ابى مسروق، گويد: امام صادق (علیه السّلام) از من پرسيد كه اهل بصره چه عقيده اى دارند؟ من در پاسخ گفتم كه: مرجئه و قدريّه و حروريّه اند، فرمود: خدا لعنت كند اين ملتهاى كافر و مشركى را كه به هيچ وجه خدا پرست نيستند.
3- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
اهل شام از مردم روم بدترند و اهل مدينه از اهل مكّه بدترند و اهل مكّه آشكارا به خدا كفر مى ورزند.
4- از ابى بصير كه امام باقر يا امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
ص: 459
عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ سَمَاعَةَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَحَدِهِمَا علیهماالسلام ، قَالَ: «إِنَّ أَهْلَ مَکَّةَ لَیَکْفُرُونَ(1) بِاللّهِ جَهْرَةً، وَ إِنَّ أَهْلَ الْمَدِینَةِ أَخْبَثُ مِنْ أَهْلِ مَکَّةَ(2)، أَخْبَثُ مِنْهُمْ سَبْعِینَ(3) ضِعْفاً(4)».(5)
5 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ، عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَیُّوبَ، عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ، عَنْ أَبِی بَکْرٍ الْحَضْرَمِیِّ، قَالَ: قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : أَهْلُ الشَّامِ شَرٌّ، أَمْ(6) أَهْلُ الرُّومِ؟
فَقَالَ: «إِنَّ(7) الرُّومَ کَفَرُوا وَ لَمْ یُعَادُونَا، وَ إِنَّ(8) أَهْلَ الشَّامِ کَفَرُوا وَ عَادَوْنَا».(9)
6 . عَنْهُ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ، عَنِ النَّضْرِ بْنِ شُعَیْبٍ، عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنِ الْفُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «لاَ تُجَالِسُوهُمْ _ یَعْنِی الْمُرْجِئَةَ _ لَعَنَهُمُ اللّهُ، وَ لَعَنَ اللّهُ(10) مِلَلَهُمُ(11) الْمُشْرِکَةَ، الَّذِینَ لاَ یَعْبُدُونَ اللّهَ عَلی شَیْءٍ مِنَ الاْءَشْیَاءِ».(12)
بَابُ الْمُوءَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ مُوسَی بْنِ بَکْرٍ ؛ وَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ رَجُلٍ جَمِیعاً، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ
ص: 460
راستى اهل مكّه را آشكارا به خدا كفر مى ورزند و به راستى كه اهل مدينه از اهل مكّه خبيث ترند، هفتاد برابر خبيث ترند.
5- از ابى بكر حضرمى، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم:
اهل شام بدترند يا اهل روم؟ در پاسخ فرمود:
روميان كافرند و با ما دشمنى نمى كنند و اهل شام هم كافرند و هم دشمن ما هستند.
6- از فضيل بن يسار كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
با آنها همنشين نشويد- يعنى با مرجئه- خدا آنها را لعنت كند و لعنت كند ملّتهاى مشركى كه خدا را در هيچ موضوعى از موضوعها نمى پرستند.
1- زراره از امام باقر (علیه السّلام) كه فرمود: «الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ» مردمى بودند كه خدا را يگانه مى دانستند و از پرستش بتها برداشته بودند ولى معرفت به دين اسلام در دل آنها وارد نشده بود كه بدانند
ص: 461
علیه السلام ، قَالَ: ««الْمُوءَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ»(1) قَوْمٌ وَحَّدُوا اللّهَ، وَ خَلَعُوا عِبَادَةَ مَنْ(2) دُونَ اللّهِ، وَ لَمْ تَدْخُلِ(3) الْمَعْرِفَةُ قُلُوبَهُمْ أَنَّ مُحَمَّداً(4) رَسُولُ اللّهِ(5)، وَ کَانَ(6) رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله یَتَأَلَّفُهُمْ(7) وَ یُعَرِّفُهُمْ لِکَیْمَا یَعْرِفُوا، وَ یُعَلِّمُهُمْ(8)» . (9)
2 عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَیْنَةَ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «وَالْمُوءَلَّفَةِ(10) قُلُوبُهُمْ» ؟
قَالَ: «هُمْ قَوْمٌ وَحَّدُوا اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ، وَ خَلَعُوا عِبَادَةَ مَنْ یُعْبَدُ مِنْ دُونِ اللّهِ، وَ شَهِدُوا أَنْ لاَ إِلهَ إِلاَّ اللّهُ، وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله ، وَ هُمْ فِی ذلِکَ شُکَّاکٌ فِی بَعْضِ مَا جَاءَ بِهِ مُحَمَّدٌ صلی الله علیه و آله ، فَأَمَرَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ نَبِیَّهُ صلی الله علیه و آله أَنْ یَتَأَلَّفَهُمْ بِالْمَالِ وَ الْعَطَاءِ لِکَیْ(11) یَحْسُنَ إِسْلاَمُهُمْ، وَ یَثْبُتُوا عَلی دِینِهِمُ الَّذِی دَخَلُوا(12) فِیهِ وَ أَقَرُّوا بِهِ، وَ إِنَّ(13) رَسُولَ اللّهِ(14) صلی الله علیه و آله یَوْمَ حُنَیْنٍ تَأَلَّفَ رُوءَسَاءَ(15) الْعَرَبِ مِنْ(16) قُرَیْشٍ وَ سَائِرِ مُضَرَ، مِنْهُمْ أَبُو سُفْیَانَ بْنُ حَرْبٍ، وَ عُیَیْنَةُ بْنُ حِصْنٍ(17) الْفَزَارِیُّ، وَ أَشْبَاهُهُمْ مِنَ النَّاسِ، فَغَضِبَتِ الاْءَنْصَارُ، وَ اجْتَمَعَتْ(18) إِلی سَعْدِ بْنِ عُبَادَةَ، فَانْطَلَقَ بِهِمْ إِلی رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله بِالْجِعْرَانَةِ(19)، فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللّهِ، أَ تَأْذَنُ لِی فِی الْکَلاَمِ؟ فَقَالَ: نَعَمْ، فَقَالَ(20): إِنْ(21) کَانَ هذَا الاْءَمْرُ مِنْ هذِهِ الاْءَمْوَالِ الَّتِی قَسَمْتَ بَیْنَ قَوْمِکَ شَیْئاً أَنْزَلَهُ(22) اللّهُ، رَضِینَا(23)؛ وَ إِنْ کَانَ غَیْرَ ذلِکَ،
لَمْ نَرْضَ(24)» .
قَالَ زُرَارَةُ:
ص: 462
محمد رسول خدا است و رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) را شيوه بود كه با آنها الفت مى گرفت و آنها را به خود نزديك مى كرد و به آنها مى فهمانيد تا بفهمند و آنها را تعليم مى داد.
2- از زراره، گويد: از امام باقر (علیه السّلام) تفسير قول خدا عز و جل و المؤلفة قلوبهم را پرسيدم: در پاسخ فرمود:
آنها مردمى بودند كه خدا عز و جل را يگانه مى دانستند و دست از بتها برداشته بودند و اقرار داشتند خدا يگانه معبود بر حق است و محمد (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) رسول خدا است و آنان با اين حال در برخى از آنچه پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آورده بود شك داشتند و خدا عز و جل به پيغمبرش (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) دستور داد كه با مال خود و عطا، آنها را به اسلام و مسلمانى الفت دهد تا اسلاميّت آنها پا برجا و خوب شود و بر دينى كه بدان در آمده اند و بر آن اقرار كرده اند بپايند.
و راستى كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در جنگ حنين رؤساى عرب را از قريش و سائر قبائل مضر تأليف قلوب كرد از آن جمله ابو سفيان بن حرب و عيينة بن حصين فزارى و مانند آنها را از مردم عرب، و انصار خشمگين شدند و نزد سعد بن عباده گرد آمدند و آنان را در «جعرانه» خدمت رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) رسانيد (محلى است ميان مكّه و طائف و هفت ميلى به مكّه مانده است) و عرض كرد:
يا رسول اللَّه! به من اجازه مى دهيد سخن گويم؟ فرمود: آرى، سعد بن عباده گفت: اگر اين اموال را طبق دستورى كه از طرف خدا فرود آمده است ميان قوم خود تقسيم كردى، ما رضايت داريم و اگر نه، اين است رضايت نداريم، زراره گويد: شنيدم كه امام باقر (علیه السّلام)
ص: 463
فَسَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام یَقُولُ: «فَقَالَ(1) رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : یَا مَعْشَرَ الاْءَنْصَارِ(2)، أَکُلُّکُمْ عَلی قَوْلِ سَیِّدِکُمْ سَعْدٍ(3)؟ فَقَالُوا: سَیِّدُنَا اللّهُ وَ رَسُولُهُ، ثُمَّ قَالُوا(4) فِی الثَّالِثَةِ: نَحْنُ عَلی مِثْلِ قَوْلِهِ وَ رَأْیِهِ».
قَالَ زُرَارَةُ: فَسَمِعْتُ(5) أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام یَقُولُ: «فَحَطَّ اللّهُ ··· î نُورَهُمْ(6)، وَ فَرَضَ(7) لِلْمُوءَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ سَهْماً فِی الْقُرْآنِ».(8)
3 . عَلِیٌّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ، عَنْ رَجُلٍ، عَنْ زُرَارَةَ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: ««الْمُوءَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ» لَمْ یَکُونُوا قَطُّ أَکْثَرَ مِنْهُمُ الْیَوْمَ(9)».(10)
4 . عَلِیٌّ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ غَالِبٍ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «یَا إِسْحَاقُ، کَمْ تَری أَهْلَ هذِهِ الاْآیَةِ: «فَإِنْ(11) أُعْطُوا مِنْها رَضُوا وَ إِنْ لَمْ یُعْطَوْا مِنْها إِذا هُمْ یَسْخَطُونَ»(12)؟» قَالَ: ثُمَّ(13) قَالَ: «هُمْ أَکْثَرُ مِنْ ثُلُثَیِ النَّاسِ».(14)
5. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ عَلِیِّ(15) بْنِ حَسَّانَ، عَنْ مُوسَی بْنِ بَکْرٍ، عَنْ رَجُلٍ، قَالَ: قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «مَا کَانَتِ الْمُوءَلَّفَةُ قُلُوبُهُمْ قَطُّ(16) أَکْثَرَ مِنْهُمُ الْیَوْمَ، وَ هُمْ(17) قَوْمٌ وَحَّدُوا اللّهَ وَ خَرَجُوا مِنَ الشِّرْکِ، وَ لَمْ تَدْخُلْ(18) مَعْرِفَةُ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اللّهِ (19) صلی الله علیه و آله قُلُوبَهُمْ وَ مَا جَاءَ بِهِ، فَتَأَلَّفَهُمْ(20) رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله ، وَ تَأَلَّفَهُمُ الْمُوءْمِنُونَ بَعْدَ رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله لِکَیْمَا یَعْرِفُوا».(21)
ص: 464
فرمود: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: اى گروه انصار! شما همه با گفتار سيّد و بزرگ خود سعد هم آهنگ هستيد؟ گفتند: سيّد و آقاى ما، خدا و رسول او است و در بار سوم گفتند: آرى، ما همان قول و رأى او را داريم، زراره گفت: شنيدم امام باقر (علیه السّلام) فرمود: خدا هم نور و ايمان آنها را تنزّل داد و براى مؤلفة قلوبهم در قرآن سهمى مقرر ساخت.
3- از امام باقر (علیه السّلام) كه:
الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ هرگز به فراوانى امروزه نبوده اند.
4- از اسحاق بن غالب، گويد: امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
اى اسحاق! به نظر تو اهل اين آيه چندند (58 سوره توبه):
«اگر از آن بدانها داده شود خشنود باشند و اگر به آنها داده نشود به ناگاه خشم مى كنند» فرمود: آنان از دو سوّم مردم بيشترند.
5- از مردى كه امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ هرگز از امروز بيشتر نبودند، آنان مردمى بودند كه خدا را يگانه دانستند و از شرك جستند و معرفت رسالت محمد (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در دل آنها استوار نشد كه هر چه آورده از طرف خدا است و رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) با آنها الفت گرفت و مؤمنين از آنها دلجوئى كردند پس از رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) تا آنكه معرفت پيدا كنند.
ص: 465
بَابٌ فِی(1) ذِکْرِ الْمُنَافِقِینَ وَ الضُّلاَّلِ وَ إِبْلِیسَ فِی الدَّعْوَةِ(2)
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ جَمِیلٍ، قَالَ: کَانَ الطَّیَّارُ یَقُولُ لِی: إِبْلِیسُ لَیْسَ مِنَ الْمَلاَئِکَةِ، وَ إِنَّمَا أُمِرَتِ الْمَلاَئِکَةُ بِالسُّجُودِ لآِدَمَ علیه السلام ، فَقَالَ إِبْلِیسُ: لاَ أَسْجُدُ، فَمَا لاِءِبْلِیسَ یَعْصِی حِینَ لَمْ یَسْجُدْ(3)، وَ لَیْسَ هُوَ مِنَ الْمَلاَئِکَةِ؟
قَالَ: فَدَخَلْتُ أَنَا وَ هُوَ عَلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: فَأَحْسَنَ _ وَ اللّهِ _ فِی الْمَسْأَلَةِ، فَقَالَ: جُعِلْتُ فِدَاکَ، أَ رَأَیْتَ مَا نَدَبَ(4) اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ إِلَیْهِ الْمُوءْمِنِینَ مِنْ قَوْلِهِ: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا»(5) أَ دَخَلَ فِی ذلِکَ الْمُنَافِقُونَ مَعَهُمْ(6)؟ قَالَ(7): «نَعَمْ، وَ الضُّلاَّلُ، وَ کُلُّ مَنْ أَقَرَّ بِالدَّعْوَةِ الظَّاهِرَةِ، وَ کَانَ إِبْلِیسُ مِمَّنْ أَقَرَّ بِالدَّعْوَةِ الظَّاهِرَةِ مَعَهُمْ».(8)
ص: 466
1- جميل گويد: طيّار به من مى گفت: شيطان كه از فرشته ها نبود و همانا فرشته ها مأمور شدند به آدم سجده كنند و ابليس گفت:
من سجده نمى كنم، چرا ابليس گنهكار شد كه سجده نكرد با اينكه از فرشته ها نبود (و دستور سجده به او متوجه نبود)؟ گويد: من با او خدمت امام صادق (علیه السّلام) رسيديم و گويد: به خدا به طرز خوبى سؤال را مطرح كرد، به آن حضرت گفت: قربانت! بفرمائيد آنچه را كه خدا عز و جل مؤمنان را بدان خوانده است از اينكه فرموده: «أيا آن كسانى كه گرويديد و ايمان آورديد» آيا منافقان را هم شامل مى شود و منافقان هم به همراه مؤمنان در اين خطاب وارد مى شوند؟ فرمود:
آرى و شامل گمراهان و اهل ضلال هم مى شود و شامل هر كس اعتراف كرده است به مسلمانى در ظاهر مى شود، و ابليس هم از آن كسانى است كه به دعوت آشكار با آنان اعتراف كرده است.
ص: 467
بَابٌ فِی قَوْلِهِ تَعَالی: «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللّهَ عَلی حَرْفٍ»
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَیْنَةَ، عَنِ الْفُضَیْلِ وَ زُرَارَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللّهَ عَلی حَرْفٍ فَإِنْ أَصابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَ إِنْ أَصابَتْهُ فِتْنَةٌ انْقَلَبَ عَلی وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْیا وَ الاْآخِرَةَ»(1) قَالَ زُرَارَةُ: سَأَلْتُ عَنْهَا أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام ، فَقَالَ: «هوءُلاَءِ قَوْمٌ عَبَدُوا(2) اللّهَ، وَ خَلَعُوا عِبَادَةَ مَنْ یُعْبَدُ مِنْ دُونِ اللّهِ، وَ شَکُّوا فِی مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله وَ مَا جَاءَ بِهِ، فَتَکَلَّمُوا بِالاْءِسْلاَمِ، وَ شَهِدُوا أَنْ لاَ إِلهَ إِلاَّ اللّهُ، وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللّهِ، وَ أَقَرُّوا بِالْقُرْآنِ، وَ هُمْ فِی ذلِکَ شَاکُّونَ فِی مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله وَ مَا جَاءَ بِهِ، وَ لَیْسُوا(3) شُکَّاکاً فِی اللّهِ، قَالَ(4) اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللّهَ عَلی حَرْفٍ» یَعْنِی عَلی شَکٍّ فِی مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله وَ مَا جَاءَ بِهِ «فَإِنْ أَصابَهُ خَیْرٌ»(5) یَعْنِی عَافِیَةً فِی(6) نَفْسِهِ وَ مَالِهِ وَ وُلْدِهِ «اطْمَأَنَّ بِهِ» وَ رَضِیَ بِهِ(7)«وَ إِنْ أَصابَتْهُ فِتْنَةٌ»یَعْنِی(8) بَلاَءً فِی جَسَدِهِ أَوْ(9) مَالِهِ ، تَطَیَّرَ(10) وَ کَرِهَ الْمُقَامَ عَلَی الاْءِقْرَارِ بِالنَّبِیِّ صلی الله علیه و آله ، فَرَجَعَ إِلَی الْوُقُوفِ وَ الشَّکِّ،
ص: 468
«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَعْبُدُ اللَّهَ عَلى حَرْفٍ» 1- از فضيل و زراره، از امام باقر (علیه السّلام) در تفسير قول خدا عز و جل (11 سوره حج): «برخى مردمند كه خدا را به محض حرف مى پرستند و اگر خوبى ديد آسوده خاطر است و اگر گرفته اى به او رسيد روى برگرداند، در دنيا و آخرت زيان كار است» زراره گويد: از امام باقر (علیه السّلام) تفسير آن را پرسيدم، در پاسخ فرمود: اينان مردمى هستند كه خدا را مى پرستيدند و از پرستش هر كه جز خدا بر كنار شده بودند و در باره محمد (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) و آنچه آورده بود شك داشتند و زبانى مسلمان شدند و گفتند:
أشهد أن لا اله الّا اللَّه و ان محمداً رسول اللَّه
و به قرآن هم اعتراف كردند و آنها با اين حال در باره محمد و آنچه آورده بود شك داشتند و در باره خدا شك نداشتند، خدا عز و جل فرمايد:
«برخى مردمند كه مى پرستند خدا را به حرف» يعنى با شك در باره محمد (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) و آنچه آورده است «و اگر به او خوبى رسد» يعنى عافيت در خود و مال و فرزندش بيند «بدان آسوده خاطر و دل بسته شود» و بدان خشنود گردد «و اگر فتنه اى به او رسد» يعنى بلائى در تنش يا مالش به فال بد گيرد و از ادامه اقرار بر پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) بدش آيد و به توقف و شك بر گردد و به دشمنى خدا و رسول و انكار به پيغمبر و آنچه
ص: 469
فَنَصَبَ(1) الْعَدَاوَةَ لِلّهِ وَ لِرَسُولِهِ، وَ الْجُحُودَ(2) بِالنَّبِیِّ وَ مَا(3) جَاءَ بِهِ».(4)
2. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ مُوسَی بْنِ
بَکْرٍ، عَنْ زُرَارَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللّهَ عَلی حَرْفٍ» .
قَالَ: «هُمْ قَوْمٌ وَحَّدُوا اللّهَ، وَ خَلَعُوا عِبَادَةَ مَنْ یُعْبَدُ مِنْ دُونِ اللّهِ، فَخَرَجُوا مِنَ 2 / 91
الشِّرْکِ، وَ لَمْ یَعْرِفُوا(5) أَنَّ مُحَمَّداً صلی الله علیه و آله رَسُولُ اللّهِ ، فَهُمْ(6) یَعْبُدُونَ اللّهَ عَلی شَکٍّ فِی مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله وَ مَا جَاءَ بِهِ، فَأَتَوْا رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله وَ قَالُوا: نَنْظُرُ، فَإِنْ کَثُرَتْ أَمْوَالُنَا وَ عُوفِینَا فِی أَنْفُسِنَا(7) وَ أَوْلاَدِنَا، عَلِمْنَا أَنَّهُ صَادِقٌ وَ أَنَّهُ رَسُولُ اللّهِ، وَ إِنْ کَانَ غَیْرَ ذلِکَ، نَظَرْنَا(8)، قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : «فَإِنْ أَصابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ» یَعْنِی عَافِیَةً فِی الدُّنْیَا «وَ إِنْ أَصابَتْهُ فِتْنَةٌ» یَعْنِی بَلاَءً فِی نَفْسِهِ وَ مَالِهِ(9)«انْقَلَبَ عَلی وَجْهِهِ» : انْقَلَبَ عَلی شَکِّهِ إِلَی الشِّرْکِ «خَسِرَ الدُّنْیا وَ الاْآخِرَةَ ذلِکَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِینُ یَدْعُوا مِنْ دُونِ اللّهِ ما لا یَضُرُّهُ وَ ما لا یَنْفَعُهُ»(10)» قَالَ: «یَنْقَلِبُ مُشْرِکاً یَدْعُو غَیْرَ اللّهِ ، وَ یَعْبُدُ غَیْرَهُ(11)، فَمِنْهُمْ مَنْ یَعْرِفُ، فَیَدْخُلُ(12) الاْءِیمَانُ قَلْبَهُ، فَیُوءْمِنُ وَ یُصَدِّقُ(13)، وَ یَزُولُ عَنْ(14) مَنْزِلَتِهِ مِنَ الشَّکِّ إِلَی الاْءِیمَانِ، وَ مِنْهُمْ مَنْ یَثْبُتُ عَلی شَکِّهِ، وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْقَلِبُ إِلَی الشِّرْکِ».
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ رَجُلٍ، عَنْ زُرَارَةَ، مِثْلَهُ.(15)
ص: 470
آورده است برخيزد.
2- از زراره، گويد: از امام باقر (علیه السّلام) پرسيدم از تفسير قول خدا عز و جل (11 سوره حج): «و برخى مردمند كه خدا را به حرف مى پرستند» فرمود: آنان مردمى بودند كه خدا را يگانه مى دانستند و از پرستش معبودان ديگر دست برداشتند و از شرك بدر آمدند و نفهميدند كه محمد (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) رسول خدا است و آنها خدا را مى پرستيدند با شك در باره نبوّت محمد (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) و آنچه آورده بود و نزد رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آمدند و گفتند كه: ما ملاحظه مى كنيم، اگر اموال ما بسيار شد و تن ما سالم ماند و فرزندان ما سالم ماندند، مى دانيم كه او راست مى گويد و راستى كه رسول خدا است و اگر جز اين باشد تأمل مى كنيم.
خدا عز و جل فرمود: «اگر به او خوبى رسد بدان مطمئن شود» يعنى عافيت در دنيا «و اگر به او فتنه اى رسد» يعنى بلائى در جان و مالش «رو بر گرداند» يعنى به شك و شرك برگردد «زيان كار باشد در دنيا و آخرت و اين خود زيان آشكارى است** در برابر خدا بخواند كسى را كه زيان و سودى به او ندارد» فرموده كه: به شرك بر گردد و جز خدا را بخواند و جز خدا را بپرستد، پس برخى از آنهايند كه بفهمند و ايمان در دل آنها نشيند و بگروند و باور كنند و از مقام شك برآيند و به ايمان گرايند و برخى به حال شك بپايند و برخى هم به شرك برگردند.
ص: 471
بَابُ أَدْنی(1) مَا یَکُونُ بِهِ الْعَبْدُ مُوءْمِناً أَوْ کَافِراً أَوْ ضَالاًّ(2)
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسی، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عُمَرَ الْیَمَانِیِّ، عَنِ(3) ابْنِ أُذَیْنَةَ، عَنْ أَبَانِ بْنِ أَبِی عَیَّاشٍ، عَنْ سُلَیْمِ بْنِ قَیْسٍ، قَالَ:
سَمِعْتُ عَلِیّاً صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ یَقُولُ وَ أَتَاهُ رَجُلٌ، فَقَالَ لَهُ(4): مَا أَدْنی مَا یَکُونُ بِهِ الْعَبْدُ(5) مُوءْمِناً، وَ أَدْنی مَا یَکُونُ بِهِ الْعَبْدُ(6) کَافِراً، وَ أَدْنی مَا یَکُونُ بِهِ الْعَبْدُ ضَالاًّ؟
فَقَالَ لَهُ: «قَدْ سَأَلْتَ فَافْهَمِ الْجَوَابَ: أَمَّا أَدْنی مَا یَکُونُ بِهِ الْعَبْدُ(7) مُوءْمِناً : أَنْ یُعَرِّفَهُ اللّهُ _ تَبَارَکَ وَ تَعَالی _ نَفْسَهُ، فَیُقِرَّ(8) لَهُ بِالطَّاعَةِ، وَ یُعَرِّفَهُ نَبِیَّهُ صلی الله علیه و آله ، فَیُقِرَّ لَهُ بِالطَّاعَةِ، وَ یُعَرِّفَهُ إِمَامَهَ وَ حُجَّتَهُ فِی أَرْضِهِ وَ شَاهِدَهُ عَلی خَلْقِهِ، فَیُقِرَّ لَهُ بِالطَّاعَةِ».
قُلْتُ لَهُ(9): یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ، وَ إِنْ جَهِلَ جَمِیعَ الاْءَشْیَاءِ إِلاَّ مَا وَصَفْتَ؟
قَالَ: «نَعَمْ، إِذَا أُمِرَ أَطَاعَ ، وَ إِذَا نُهِیَ انْتَهی .
وَ أَدْنی مَا یَکُونُ بِهِ الْعَبْدُ(10) کَافِراً : مَنْ زَعَمَ أَنَّ شَیْئاً نَهَی اللّهُ عَنْهُ أَنَّ اللّهَ أَمَرَ بِهِ، وَ نَصَبَهُ دِیناً یَتَوَلّی عَلَیْهِ، وَ یَزْعُمُ أَنَّهُ یَعْبُدُ الَّذِی أَمَرَهُ بِهِ، وَ إِنَّمَا یَعْبُدُ الشَّیْطَانَ.
وَ أَدْنی مَا یَکُونُ بِهِ(11) الْعَبْدُ ضَالاًّ : أَنْ لاَ یَعْرِفَ حُجَّةَ اللّهِ _ تَبَارَکَ وَ تَعَالی _ وَ شَاهِدَهُ عَلی عِبَادِهِ، الَّذِی أَمَرَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بِطَاعَتِهِ، وَ فَرَضَ
ص: 472
1- از سليم بن قيس، گويد: شنيدم على (علیه السّلام) مى فرمود: مردى نزد او آمده بود و به او مى گفت: كمتر چيزى كه مرد با آن مؤمن است چيست؟ و كمتر چيزى كه مرد با آن كافر است چيست؟ و يا كمتر چيزى كه مرد با آن گمراه است؟ در پاسخش فرمود: پرسيدى پس جواب را بفهم، كمتر مقام ايمان است كه كسى موفّق شود خدا تبارك و تعالى خود را بدو بشناساند و براى او اقرار به فرمانبرى كند و پيغمبرش (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) را به او بشناساند و طاعت او را هم بپذيرد و امام و حجت و شاهد خود را در روى زمين بدو بشناساند و به طاعت او هم اعتراف كند، من به او گفتم: يا امير المؤمنين! و اگر چه همه چيز را جز آنچه وصف كردى نداند؟ فرمود: آرى، هر گاه به وضعى باشد كه چون فرمانى به او دهند ببرد و چون او را نهى كنند باز ايستد. و كمتر چيزى كه بنده بدان كافر است اين است كه كسى پندارد آنچه را خدا از آن نهى كرده است مورد امر و دستور خدا است و آن را دين خود سازد و دنبال آن برود و پندارد كه خدا را مى پرستد و همانا كه شيطان را مى پرستد.
و كمتر چيزى كه بنده به واسطه آن كافر شود اين است كه حجّت خدا تبارك و تعالى و شاهد او را بر بنده هايش كه خدا عز و جل امر به طاعت او كرده و ولايت او را فرض نموده است نشناسد، گفتم: يا امير المؤمنين! آنها را برايم وصف كن، فرمود:
ص: 473
وَلاَیَتَهُ». قُلْتُ: یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ، صِفْهُمْ لِی .
فَقَالَ: «الَّذِینَ قَرَنَهُمُ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بِنَفْسِهِ وَ نَبِیِّهِ، فَقَالَ: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الاْءَمْرِ مِنْکُمْ»(1)».
قُلْتُ: یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ، جَعَلَنِیَ اللّهُ فِدَاکَ ، أَوْضِحْ لِی .
فَقَالَ (2): «الَّذِینَ قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله فِی آخِرِ خُطْبَتِهِ یَوْمَ قَبَضَهُ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ إِلَیْهِ: إِنِّی قَدْ تَرَکْتُ فِیکُمْ أَمْرَیْنِ لَنْ تَضِلُّوا بَعْدِی مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِمَا: کِتَابَ اللّهِ، وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی؛ فَإِنَّ اللَّطِیفَ الْخَبِیرَ قَدْ عَهِدَ إِلَیَّ أَنَّهُمَا لَنْ یَفْتَرِقَا حَتّی یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ کَهَاتَیْنِ(3) _ وَ جَمَعَ بَیْنَ مُسَبِّحَتَیْهِ(4) _ وَ لاَ أَقُولُ: کَهَاتَیْنِ _ وَ جَمَعَ بَیْنَ(5) الْمُسَبِّحَةِ وَ الْوُسْطی _ فَتَسْبِقَ(6) إِحْدَاهُمَا(7) الاْءُخْری؛ فَتَمَسَّکُوا بِهِمَا، لاَ تَزِلُّوا وَ(8) لاَ تَضِلُّوا؛ لاَ تَقَدَّمُوهُمْ(9)؛ فَتَضِلُّوا».(10)
بَابٌ(11)
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْمِنْقَرِیِّ، عَنْ سُفْیَانَ بْنِ عُیَیْنَةَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ بَنِی أُمَیَّةَ أَطْلَقُوا لِلنَّاسِ تَعْلِیمَ الاْءِیمَانِ، وَ لَمْ یُطْلِقُوا تَعْلِیمَ الشِّرْکِ ، لِکَیْ إِذَا حَمَلُوهُمْ عَلَیْهِ لَمْ یَعْرِفُوهُ(12)».(13)
ص: 474
آنهايند كه خدا عز و جل آنان را به خود و پيغمبرش قرين ساخته و فرموده است (95 سوره مائده): «أيا آنچنان كسانى كه گرويدند اطاعت كنيد خدا را و اطاعت كنيد رسول خدا را و صاحب الأمر خود را» گفتم:
يا امير المؤمنين! خدا مرا قربانت كند، براى من توضيح بده، پس فرمود: همانا كسانند كه پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در آخرين خطبه خود در روزى كه خدا عز و جل جان او را گرفت فرمود: به راستى من در ميان شما دو چيز به جا مى گذارم كه هرگز پس از من، گمراه نشويد تا بدانها چنگ زنيد: كتاب خدا و عترت خودم كه خاندان منند، زيرا خداى لطيف و نازك بين و آگاه به من سفارش كرده كه آنها از هم جدا نشوند تا سر حوض بر من وارد شوند مانند اين دو انگشت- و دو انگشت مسبحه خود را (از دو دست) با هم جمع كرد و نمى گويم مانند اين دو- و انگشت مسبحه و ميانه را (از يك دست) با هم جمع كرد تا يكى بر ديگرى پيش باشد، بايد بدانها متمسك باشيد تا نلغزيد و گمراه نشويد و از آنها جلو نرويد تا گمراه شويد.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
راستى بنى اميّه براى مردم تعليم ايمان را آزاد گذاشتند و تعليم شرك را آزاد نكردند و برنامه خود ننمودند براى آنكه اگر مردم را بر آن وادار مى كردند، آن را نمى شناختند و نمى پذيرفتند.
ص: 475
بَابُ(1) ثُبُوتِ الاْءِیمَانِ وَ هَلْ یَجُوزُ أَنْ یَنْقُلَهُ اللّهُ(2)
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ حُسَیْنِ(3) بْنِ نُعَیْمٍ الصَّحَّافِ، قَالَ:
قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : لِمَ یَکُونُ(4) الرَّجُلُ عِنْدَ اللّهِ مُوءْمِناً قَدْ ثَبَتَ لَهُ الاْءِیمَانُ عِنْدَهُ، ثُمَّ یَنْقُلُهُ اللّهُ(5) بَعْدُ(6) مِنَ الاْءِیمَانِ إِلَی الْکُفْرِ؟
قَالَ(7): فَقَالَ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ هُوَ الْعَدْلُ، إِنَّمَا دَعَا الْعِبَادَ إِلَی(8) الاْءِیمَانِ بِهِ ، لاَ إِلَی الْکُفْرِ(9)، وَ لاَ یَدْعُو أَحَداً إِلَی الْکُفْرِ بِهِ(10)؛ فَمَنْ آمَنَ بِاللّهِ، ثُمَّ ثَبَتَ(11) لَهُ الاْءِیمَانُ عِنْدَ اللّهِ، لَمْ 2 / 94
یَنْقُلْهُ اللّهُ(12) _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بَعْدَ ذلِکَ(13) مِنَ الاْءِیمَانِ إِلَی الْکُفْرِ».
قُلْتُ لَهُ(14): فَیَکُونُ الرَّجُلُ کَافِراً قَدْ ثَبَتَ لَهُ الْکُفْرُ عِنْدَ اللّهِ، ثُمَّ یَنْقُلُهُ(15) بَعْدَ ذلِکَ مِنَ
الْکُفْرِ إِلَی الاْءِیمَانِ(16)؟
قَالَ: فَقَالَ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ خَلَقَ النَّاسَ کُلَّهُمْ عَلَی الْفِطْرَةِ(17) الَّتِی فَطَرَهُمْ عَلَیْهَا، لاَ یَعْرِفُونَ إِیمَاناً بِشَرِیعَةٍ، وَ لاَ کُفْراً بِجُحُودٍ، ثُمَّ بَعَثَ اللّهُ الرُّسُلَ تَدْعُو(18) الْعِبَادَ إِلَی الاْءِیمَانِ بِهِ ، فَمِنْهُمْ مَنْ هَدَی اللّهُ، وَ مِنْهُمْ مَنْ لَمْ یَهْدِهِ اللّهُ(19)».(20)
ص: 476
1- از حسين بن نعيم صحّاف، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: چرا مردى نزد خدا مؤمن باشد (مردى نزد خدا مؤمن نباشد خ ل) و ايمان او پيش خدا برجا باشد و سپس خدا او را پس از اينكه مؤمن است به كفر منتقل سازد؟ گويد: در پاسخ فرمود: راستى كه خدا عادل است، همانا مردم را دعوت به ايمان كرده است نه به كفر، و احدى را به كفر دعوت نكرده و هر كه به خدا ايمان آورد و سپس ايمان او در پيشگاه خدا ثابت و محقق گردد، خدا عز و جل پس از آن او را از ايمان به كفر منتقل نسازد. من به آن حضرت گفتم: مردى كافر است و كفرش ثابت است نزد خدا سپس پس از آن او را از كفر به ايمان منتقل مى سازد؟
گويد: در پاسخ فرمود: راستى خدا عز و جل همه مردم را بر فطرت ساده و خداجو آفريده است، ايمان به شريعتى را به خودى خود نمى فهمند و كفر و انكار به حق را هم ندارند سپس خداوند رسولان را فرستاد تا بنده هاى خدا را به ايمان دعوت كنند، برخى را خدا هدايت كرد (بدين وسيله) برخى هم از هدايت خدا بهره مند نشدند.
ص: 477
بَابُ الْمُعَارِینَ
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ: عَنْ أَحَدِهِمَا علیهماالسلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ خَلَقَ خَلْقاً لِلاْءِیمَانِ لاَ زَوَالَ لَهُ، وَ خَلَقَ خَلْقاً لِلْکُفْرِ لاَ زَوَالَ لَهُ، وَ خَلَقَ خَلْقاً بَیْنَ ذلِکَ، وَ اسْتَوْدَعَ بَعْضَهُمُ الاْءِیمَانَ؛ فَإِنْ یَشَأْ(1) أَنْ یُتِمَّهُ لَهُمْ أَتَمَّهُ ، وَ إِنْ یَشَأْ(2) أَنْ یَسْلُبَهُمْ إِیَّاهُ سَلَبَهُمْ؛ وَ کَانَ فُلاَنٌ مِنْهُمْ مُعَاراً(3)».(4)
2. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ، عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَیُّوبَ وَ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْجَوْهَرِیِّ، عَنْ کُلَیْبِ بْنِ مُعَاوِیَةَ الاْءَسَدِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ : «إِنَّ الْعَبْدَ یُصْبِحُ مُوءْمِناً وَ یُمْسِی کَافِراً، وَ یُصْبِحُ کَافِراً وَ یُمْسِی مُوءْمِناً، وَ قَوْمٌ یُعَارُونَ الاْءِیمَانَ، ثُمَّ یُسْلَبُونَهُ، وَ یُسَمَّوْنَ الْمُعَارِینَ» ثُمَّ قَالَ: «فُلاَنٌ مِنْهُمْ».(5)
3. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ حَفْصِ بْنِ الْبَخْتَرِیِّ وَ غَیْرِهِ، عَنْ عِیسی شَلَقَانَ، قَالَ: کُنْتُ قَاعِداً، فَمَرَّ أَبُو الْحَسَنِ مُوسی(6) علیه السلام وَ مَعَهُ بَهْمَةٌ(7)، قَالَ: قُلْتُ(8) : یَا غُلاَمُ، مَا تَری مَا
ص: 478
1- از محمد بن مسلم كه از امام باقر و يا امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
راستى خدا عز و جل خلقى را براى ايمان ثابت آفريده كه زوالى ندارد و خلقى را هم براى كفر ثابت آفريده كه زوالى ندارد و خلقى را هم ميان اين دو آفريده و به برخى ايمانى سپرده اگر خواهد براى آنها به پايان رساند مى رساند و اگر خواهد آن را از آنها بگيرد مى گيرد و فلانى از آنها بود كه ايمانش عاريت بود.
2- از كليب بن معاويه اسدى از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى بنده بامداد كند مؤمن و شام كند كافر و بامداد كند كافر و شب كند مؤمن، و مردمى باشند كه ايمان را به عاريت دارند و سپس از آنها برگرفته شود و آنها را «مُعارين» نامند. سپس فرمود: فلانى از آنها است.
3- از عيسى شلقان گويد: من نشسته بودم و امام كاظم (علیه السّلام) گذر كرد و با او بره اى بود. گويد: گفتم: اى پسر! مى بينى پدرت چه مى كند؟ ما را به چيزى فرمان مى دهد و سپس از آن نهى مى كند،
ص: 479
یَصْنَعُ أَبُوکَ، یَأْمُرُنَا بِالشَّیْءِ، ثُمَّ یَنْهَانَا عَنْهُ، أَمَرَنَا أَنْ نَتَوَلّی أَبَا الْخَطَّابِ، ثُمَّ أَمَرَنَا أَنْ نَلْعَنَهُ وَ نَتَبَرَّأَ(1) مِنْهُ؟
فَقَالَ أَبُو الْحَسَنِ علیه السلام _ وَ هُوَ غُلاَمٌ _ : «إِنَّ اللّهَ خَلَقَ خَلْقاً لِلاْءِیمَانِ لاَ زَوَالَ لَهُ، وَ خَلَقَ خَلْقاً لِلْکُفْرِ لاَ زَوَالَ لَهُ، وَ خَلَقَ(2) خَلْقاً بَیْنَ ذلِکَ، أَعَارَهُمُ(3) الاْءِیمَانَ، یُسَمَّوْنَ الْمُعَارِینَ، إِذَا شَاءَ سَلَبَهُمْ؛ وَ کَانَ أَبُو الْخَطَّابِ مِمَّنْ أُعِیرَ الاْءِیمَانَ».
قَالَ: فَدَخَلْتُ عَلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، فَأَخْبَرْتُهُ مَا(4) قُلْتُ لاِءَبِی الْحَسَنِ علیه السلام وَ مَا قَالَ لِی، فَقَالَ(5) أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِنَّهُ نَبْعَةُ(6) نُبُوَّةٍ».(7)
4 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مَرَّارٍ، عَنْ یُونُسَ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا(8) :
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ خَلَقَ النَّبِیِّینَ عَلَی النُّبُوَّةِ؛ فَلاَ یَکُونُونَ(9) إِلاَّ أَنْبِیَاءَ(10)، وَ خَلَقَ الْمُوءْمِنِینَ عَلَی الاْءِیمَانِ؛ فَلاَ یَکُونُونَ(11) إِلاَّ مُوءْمِنِینَ، وَ أَعَارَ قَوْماً إِیمَاناً؛ فَإِنْ شَاءَ تَمَّمَهُ لَهُمْ، وَ إِنْ شَاءَ سَلَبَهُمْ إِیَّاهُ» قَالَ(12): «وَ فِیهِمْ جَرَتْ «فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ»(13)» وَ قَالَ لِی(14): «إِنَّ فُلاَناً کَانَ مُسْتَوْدَعاً إِیمَانُهُ، فَلَمَّا کَذَبَ عَلَیْنَا سَلَبَ(15) إِیمَانَهُ ذلِکَ(16)».(17)
5. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ حَبِیبٍ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ جَبَلَ(18) النَّبِیِّینَ عَلی نُبُوَّتِهِمْ، فَلاَ
ص: 480
به ما فرمان داد با ابى الخطاب دوستى كنيم و سپس به ما دستور داد او را لعن كنيم و از او بيزارى جوئيم.
امام كاظم (علیه السّلام) كه پسر بچه اى بود فرمود: راستى خدا خلقى را براى ايمانى آفريد كه زوال ندارد و خلقى را براى كفرى آفريد كه زوال ندارد و خلقى را هم ميان اين دو دسته آفريد و ايمان را بدانها عاريت داد و آنان را «مُعارين» نامند و هر گاه خواهد، ايمان آنها را بازستاند، أبو الخطاب از آنها بود كه ايمانى به عاريت داشت.
گويد: سپس خدمت امام صادق (علیه السّلام) رسيدم آنچه را به أبو الحسن (علیه السّلام) گفته بودم و آنچه را به من گفته بود به آن حضرت گزارش دادم و امام صادق (علیه السّلام) فرمود كه: او جوشش نبوّت است (يعنى از سرچشمه نبوّت جوشيده است).
4- از يكى از اصحاب ما كه ابى الحسن (علیه السّلام) فرمود:
راستى خدا پيغمبران را به پيغمبرى آفريده و جز پيغمبر نباشند، و مؤمنان را به گرويدن آفريده جز مؤمن نباشند، و به مردمى هم ايمان به عاريت داده و اگر خواهد براى آنها به پايان رساند و اگر خواهد آن را از آنها بازستاند، فرمود: در باره آنها جارى شده است حكم (98 سوره انعام): «پس پا برجا باشد و سپرده شده باشد» و به من فرمود: راستى فلانى مستودع و امانت دار بود براى ايمان خود، و چون بر ما دروغ بست، آن ايمان عاريه اش سلب شد.
5- از امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى خدا پيغمبران را به سرشت نبوّت آفريده و هرگز بر نمى گردند، و اوصياء را به سرشت وصايت آفريده و هرگز بر
ص: 481
یَرْتَدُّونَ أَبَداً، وَ جَبَلَ الاْءَوْصِیَاءَ عَلی وَصَایَاهُمْ، فَلاَ یَرْتَدُّونَ(1) أَبَداً، وَ جَبَلَ بَعْضَ الْمُوءْمِنِینَ عَلَی الاْءِیمَانِ، فَلاَ یَرْتَدُّونَ(2) أَبَداً، وَ مِنْهُمْ مَنْ أُعِیرَ(3) الاْءِیمَانَ عَارِیَةً، فَإِذَا هُوَ دَعَا وَ أَلَحَّ فِی الدُّعَاءِ، مَاتَ عَلَی الاْءِیمَانِ(4)».(5)
بَابٌ فِی عَلاَمَةِ الْمُعَارِ (6)
1. عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنِ الْمُفَضَّلِ الْجُعْفِیِّ،قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِنَّ الْحَسْرَةَ وَ النَّدَامَةَ وَ الْوَیْلَ کُلَّهُ لِمَنْ لَمْ یَنْتَفِعْ(7) بِمَا أَبْصَرَهُ، 2 / 97
وَ لَمْ یَدْرِ مَا الاْءَمْرُ الَّذِی هُوَ عَلَیْهِ مُقِیمٌ ، أَ نَفْعٌ(8) لَهُ، أَمْ ضَرٌّ؟» .
قُلْتُ(9): فَبِمَ یُعْرَفُ(10) النَّاجِی مِنْ هوءُلاَءِ جُعِلْتُ فِدَاکَ؟
قَالَ: «مَنْ کَانَ فِعْلُهُ لِقَوْلِهِ مُوَافِقاً، فَأُثْبِتَ(11) لَهُ الشَّهَادَةُ بِالنَّجَاةِ(12)، وَ مَنْ لَمْ یَکُنْ فِعْلُهُ لِقَوْلِهِ مُوَافِقاً، فَإِنَّمَا ذلِکَ مُسْتَوْدَعٌ(13)».(14)
بَابُ سَهْوِ الْقَلْبِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ سَمَاعَةَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ وَ غَیْرِهِ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ
ص: 482
نمى گردند، و مؤمنان را به سرشت ايمان آفريده و هرگز بر نمى گردند، و برخى باشند كه ايمانى به عاريت دارند و هر گاه دعا كند و در دعا اصرار ورزد با ايمان بميرد.
1- از مفضل، از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
راستى افسوس و پشيمانى و واويل همه براى كسى است كه بدان چه ببيند سود نبرد و نداند بر چه روش و مذهبى عمر مى گذراند، سود مى برد يا زيان؟ من به آن حضرت گفتم: قربانت! ناجى از اينان به چه نشانه شناخته مى شود؟ فرمود: هر كس كردارش با گفتارش موافق است گواهى نجات برايش ثبت شده، و هر كه كردارش با گفتارش موافق نيست، همانا ايمان او عاريت است (و در معرض زوال است).
1- از ابى بصير و ديگران كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى ساعتى از شب و روز بر دل گذرد كه نه كفر در آن
ص: 483
علیه السلام (1): «إِنَّ الْقَلْبَ لَیَکُونُ السَّاعَةَ مِنَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ مَا فِیهِ کُفْرٌ وَ لاَ إِیمَانٌ(2) کَالثَّوْبِ الْخَلَقِ(3)» قَالَ(4): ثُمَّ قَالَ لِی: «أَ مَا تَجِدُ ذلِکَ مِنْ(5) نَفْسِکَ؟» قَالَ: «ثُمَّ تَکُونُ(6) النُّکْتَةُ(7) مِنَ اللّهِ فِی الْقَلْبِ بِمَا شَاءَ مِنْ کُفْرٍ وَ إِیمَانٍ(8)».(9)
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ، عَنْ مُحَمَّدِ(10) بْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، مِثْلَهُ.(11)
2. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ مَعْرُوفٍ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ الْمُخْتَارِ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام یَقُولُ: «یَکُونُ الْقَلْبُ مَا فِیهِ إِیمَانٌ وَ لاَ کُفْرٌ شِبْهَ الْمُضْغَةِ(12)، أَ مَا یَجِدُ أَحَدُکُمْ ذلِکَ(13)؟».(14)
3 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنِ الْعَمْرَکِیِّ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ جَعْفَرٍ: عَنْ أَبِی الْحَسَنِ مُوسی علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ خَلَقَ قُلُوبَ الْمُوءْمِنِینَ مَطْوِیَّةً(15) مُبْهَمَةً(16) عَلَی الاْءِیمَانِ؛ فَإِذَا(17) أَرَادَ اسْتِنَارَةَ(18) مَا فِیهَا ··· î نَضَحَهَا(19) بِالْحِکْمَةِ، وَ زَرَعَهَا(20) بِالْعِلْمِ، وَ زَارِعُهَا(21) وَ الْقَیِّمُ عَلَیْهَا رَبُّ الْعَالَمِینَ».(22)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ الْمُخْتَارِ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ الْقَلْبَ لَیَتَرَجَّحُ(23) فِیمَا(24) بَیْنَ الصَّدْرِ وَ الْحَنْجَرَةِ حَتّی یُعْقَدَ عَلَی الاْءِیمَانِ، فَإِذَا عُقِدَ(25) عَلَی الاْءِیمَانِ قَرَّ؛ وَ ذلِکَ قَوْلُ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «وَ مَنْ یُوءْمِنْ بِاللّهِ یَهْدِ قَلْبَهُ»(26)».(27)
ص: 484
است و نه ايمان و به مانند يك پارچه كهنه است، گويد: سپس به من فرمود:
آيا تو از خود چنين درك نكنى؟ فرمود: سپس از طرف خدا است كه هر طور خواهد به دل نكته اى زند كفر باشد يا ايمان.
2- از ابى بصير، گويد: شنيدم كه امام باقر (علیه السّلام) مى فرمود:
دل باشد كه نه ايمان و نه كفر، به مانند يك تيكه گوشت، آيا كسى از شماها اين را دريافته.
3- از على بن جعفر كه امام كاظم (علیه السّلام) فرمود:
به راستى خدا دلهاى مؤمنان را پيچيده و درهم بر ايمان آفريده (يعنى ايمان در لابلاى آن است) و چون خواهد كه آنچه در آن است بدرخشد، به حكمتش آبياريش كند و تخم دانش در آن بكارد و زارع و سرپرست بر آن پروردگار جهانيان است.
4- از امام صادق (علیه السّلام) كه دل ميان سينه و گلوگاه، لرزان است تا به ايمان بسته شود و چون به ايمان بسته شد، قرار گيرد، و اين است تفسير قول خدا عز و جل (11 سوره تغابن): «و هر كه به خدا ايمان آورد دلش به راه آيد و آرام گردد».
ص: 485
5 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ أَبِی جَمِیلَةَ، عَنْ مُحَمَّدٍ الْحَلَبِیِّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ الْقَلْبَ لَیَتَجَلْجَلُ(1) فِی الْجَوْفِ یَطْلُبُ(2) الْحَقَّ فَإِذَا أَصَابَهُ اطْمَأَنَّ وَ قَرَّ» ثُمَّ تَلاَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام هذِهِ الاْآیَةَ(3): «فَمَنْ یُرِدِ اللّهُ أَنْ یَهْدِیَهُ یَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلاْءِسْلامِ» إِلی قَوْلِهِ «کَأَنَّما یَصَّعَّدُ فِی السَّماءِ»(4)».(5)
6 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ أَبِی الْمَغْرَاءِ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «إِنَّ الْقَلْبَ یَکُونُ فِی السَّاعَةِ مِنَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ لَیْسَ فِیهِ إِیمَانٌ وَ لاَ کُفْرٌ، أَ مَا تَجِدُ ذلِکَ(6)؟ ثُمَّ تَکُونُ(7) بَعْدَ ذلِکَ نُکْتَةٌ مِنَ اللّهِ فِی قَلْبِ عَبْدِهِ بِمَا شَاءَ، إِنْ شَاءَ بِإِیمَانٍ، وَ إِنْ شَاءَ بِکُفْرٍ».(8)
7 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ شَمُّونٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمنِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْقَاسِمِ، عَنْ یُونُسَ بْنِ ظَبْیَانَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ خَلَقَ قُلُوبَ الْمُوءْمِنِینَ مُبْهَمَةً عَلَی الاْءِیمَانِ؛ فَإِذَا أَرَادَ اسْتِنَارَةَ(9) مَا فِیهَا فَتَحَهَا بِالْحِکْمَةِ، وَ زَرَعَهَا بِالْعِلْمِ، وَ زَارِعُهَا(10) وَ الْقَیِّمُ عَلَیْهَا(11) رَبُّ الْعَالَمِینَ».(12)
ص: 486
5- از محمد حلبى، از امام صادق (علیه السّلام) كه: دل پريشان و لرزان است، در درون انسان به جستجوى حق است و چون بدان رسد، آرام و بر قرار گردد.
سپس امام صادق (علیه السّلام) اين آيه را خواند (125 سوره انعام):
«هر كه را خدا خواهد كه راه نمايد دلش را براى پذيرش مسلمانى بگشايد- تا آنجا كه فرمايد- گويا در آسمان بالا مى رود».
6- از ابى بصير كه شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: راستى ساعتى باشد در شب و روز كه دل نه ايمان دارد و نه كفر، آيا تو از خود چنين دريافت نكنى، سپس پس از آن سر انگشتى از طرف خدا به دل بنده خورد بدان چه كه او خواهد اگر خواهد به ايمان و اگر خواهد به كفر.
7- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
به راستى خدا دلهاى مؤمنان را وابسته به ايمان آفريده و چون خواهد آنچه در آنها است بدرخشد، به حكمت آنها را بگشايد و تخم دانش در آنها بكارد و زارع و سرپرست بر آن پروردگار جهانيان است (با اندك اختلافى گذشت).
ص: 487
بَابٌ فِی ظُلْمَةِ قَلْبِ الْمُنَافِقِ وَ إِنْ أُعْطِیَ اللِّسَانَ، وَ نُورِ قَلْبِ الْمُوءْمِنِ وَ إِنْ قَصَرَ بِهِ(1) لِسَانُهُ(2)
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ(3) ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَةَ، عَنْ عُمَر(4) : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: قَالَ لَنَا ذَاتَ یَوْمٍ: «تَجِدُ(5) الرَّجُلَ لاَ یُخْطِئُ بِلاَمٍ وَ لاَ وَاوٍ، خَطِیباً، مِصْقَعاً(6)، وَ لَقَلْبُهُ أَشَدُّ ظُلْمَةً مِنَ اللَّیْلِ الْمُظْلِمِ، وَ تَجِدُ(7) الرَّجُلَ لاَ یَسْتَطِیعُ یُعَبِّرُ(8) عَمَّا فِی قَلْبِهِ بِلِسَانِهِ، وَ قَلْبُهُ یَزْهَرُ کَمَا یَزْهَرُ الْمِصْبَاحُ».(9)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ هَارُونَ بْنِ الْجَهْمِ، عَنِ الْمُفَضَّلِ، عَنْ سَعْدٍ(10):
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ(11) الْقُلُوبَ أَرْبَعَةٌ: قَلْبٌ فِیهِ نِفَاقٌ وَ إِیمَانٌ، وَ قَلْبٌ مَنْکُوسٌ(12)، وَ قَلْبٌ مَطْبُوعٌ(13)، وَ قَلْبٌ أَزْهَرُ أَجْرَدُ(14)» _ فَقُلْتُ: مَا الاْءَزْهَرُ؟ قَالَ: «فِیهِ کَهَیْئَةِ السِّرَاجِ(15) _ فَأَمَّا(16) الْمَطْبُوعُ، فَقَلْبُ الْمُنَافِقِ، وَ أَمَّا الاْءَزْهَرُ، فَقَلْبُ الْمُوءْمِنِ؛ إِنْ أَعْطَاهُ شَکَرَ، وَ إِنِ ابْتَلاَهُ صَبَرَ؛ وَ أَمَّا الْمَنْکُوسُ، فَقَلْبُ الْمُشْرِکِ».
ثُمَّ قَرَأَ هذِهِ الاْآیَةَ: «أَ فَمَنْ یَمْشِی مُکِبًّا عَلی وَجْهِهِ أَهْدی أَمَّنْ یَمْشِی سَوِیًّا عَلی صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ»(17) .
«فَأَمَّا(18) الْقَلْبُ الَّذِی فِیهِ إِیمَانٌ وَ نِفَاقٌ،
ص: 488
1- از عمرو كه يك روزى امام صادق (علیه السّلام) به ماها فرمود:
مردى بينى كه در سخنورى يك لام يا واو خطا نكند، سخنورى است شيوا و زبر دست، و راستى كه دلش از شب تار، تيره و تارتر است و مردى را بينى كه نمى تواند آنچه را در دل دارد به زبان آرد و دلش چون چراغ مى فروزد.
2- از سعد، از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود: دلها چهارند دلى كه در آن نفاق و ايمان است و دلى كه وارونه است و دلى كه چركين و زنگ زده است، و دلى فروزنده و پاك، من گفتم: دل فروزنده كدام است؟ فرمود: به مانند چراغى در آن است، و اما دلى كه چركين و زنگ زده و مطبوع است دل منافق است، و دل فروزنده دل مؤمن است، اگر به او بدهد، شكر كند و اگر گرفتارش كند، صبر كند، و دل وارونه دل مشرك است.
سپس اين آيه را خواند (22 سوره ملك): «آيا كسى كه نگونسار راه رود بر چهره خود راهبرتر است يا كسى كه راستا به راه راست مى رود» و اما آن دلى كه ايمان و نفاق در آن به هم آميخته است مردمى بودند در طائف (گاهى مؤمن و گاهى كافر) و هر كدام در
ص: 489
فَهُمْ قَوْمٌ کَانُوا بِالطَّائِفِ،(1) فَإِنْ(2) أَدْرَکَ أَحَدَهُمْ(3) أَجَلُهُ عَلی نِفَاقِهِ، هَلَکَ؛ وَ إِنْ أَدْرَکَهُ(4) عَلی إِیمَانِهِ، نَجَا».(5)
3 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ(6): عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «الْقُلُوبُ ثَلاَثَةٌ (7): قَلْبٌ مَنْکُوسٌ لاَ یَعِی شَیْئاً مِنَ الْخَیْرِ ، وَ هُوَ قَلْبُ الْکَافِرِ؛ وَ قَلْبٌ فِیهِ نُکْتَةٌ سَوْدَاءُ، فَالْخَیْرُ(8) وَ الشَّرُّ فِیهِ یَعْتَلِجَانِ(9)، فَأَیُّهُمَا کَانَتْ مِنْهُ(10) غَلَبَ(11) عَلَیْهِ؛ وَ قَلْبٌ مَفْتُوحٌ، فِیهِ مَصَابِیحُ تَزْهَرُ(12) ، وَ(13) لاَ یُطْفَأُ نُورُهُ إِلی یَوْمِ الْقِیَامَةِ ، وَ هُوَ قَلْبُ الْمُوءْمِنِ».(14)
بَابٌ فِی تَنَقُّلِ أَحْوَالِ الْقَلْبِ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ ؛ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ؛ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ النُّعْمَانِ الاْءَحْوَلِ، عَنْ سَلاَّمِ بْنِ الْمُسْتَنِیرِ، قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، فَدَخَلَ عَلَیْهِ حُمْرَانُ بْنُ أَعْیَنَ(15)، وَ سَأَلَهُ(16) عَنْ أَشْیَاءَ، فَلَمَّا هَمَّ حُمْرَانُ بِالْقِیَامِ، قَالَ لاِءَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام : أُخْبِرُکَ _ أَطَالَ اللّهُ بَقَاءَکَ(17) لَنَا(18)، وَ أَمْتَعَنَا بِکَ _ أَنَّا نَأْتِیکَ فَمَا نَخْرُجُ مِنْ
ص: 490
حال نفاق مرگش مى رسيد هلاك بود و اگر در وضع ايمان مرگش مى رسيد نجات داشت.
3- از ابى حمزه ثمالى، از امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
دلها سه اند: دلى وارونه كه هيچ عقيده خوبى در آن جا نكند و اين دل كافر است و دلى كه در آن نكته سياهى است و خير و شرّ در آن با هم در كشمكش باشند و هر كدام از آنِ آن دل و موافق او باشند، بر ديگرى چيره گردد (و هر كدام بر دل برآيند بر ديگرى چيره گردد خ ل) و دلى باز و گشاده كه در آن چراغها فروزانند و تا رستاخيز روشنى آن خاموشى نگردد و آن دل مؤمن است.
1- از سلام بن مستنير، گويد: من خدمت امام باقر (علیه السّلام) بودم كه حمران بن اعين بر او وارد شد و چيزهائى از او پرسيد و چون خواست برخيزد، به امام باقر (علیه السّلام) گفت: من به شما گزارش مى دهم (خدا عمر شما را پاينده دارد و ما را به وجود شما بهره مند سازد) كه ما خدمت شما مى رسيم و از نزد شما بيرون نمى روم تا دل ما نرم مى شود و نفوس تسلّى و آرامش يابد از اين دنيا و بر ما خوار و آسان شود آنچه كه از مال و دارائى در دست مردم است سپس از نزد شما كه بيرون مى رويم پيش مردم و تجّار، دنيا دوست مى شويم؟ گويد:
امام باقر (علیه السّلام) در پاسخ فرمود: همانا اين دلها است كه گاهى سخت و
ص: 491
عِنْدِکَ حَتّی تَرِقَّ قُلُوبُنَا، وَ تَسْلُوَ(1) أَنْفُسُنَا عَنِ الدُّنْیَا، وَ یَهُونَ(2) عَلَیْنَا مَا فِی أَیْدِی النَّاسِ(3) مِنْ هذِهِ الاْءَمْوَالِ، ثُمَّ نَخْرُجُ مِنْ عِنْدِکَ، فَإِذَا صِرْنَا مَعَ النَّاسِ وَ التُّجَّارِ، أَحْبَبْنَا الدُّنْیَا؟ قَالَ: فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «إِنَّمَا هِیَ الْقُلُوبُ مَرَّةً تَصْعُبُ، وَ مَرَّةً تَسْهُلُ».
ثُمَّ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «أَمَا إِنَّ أَصْحَابَ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله قَالُوا: یَا رَسُولَ اللّهِ، نَخَافُ عَلَیْنَا النِّفَاقَ» .
قَالَ: فَقَالَ(4) : «وَ لِمَ تَخَافُونَ ذلِکَ؟ قَالُوا(5): إِذَا کُنَّا عِنْدَکَ فَذَکَّرْتَنَا وَ رَغَّبْتَنَا، وَجِلْنَا(6) وَ نَسِینَا الدُّنْیَا وَ زَهِدْنَا ، حَتّی کَأَنَّا(7) نُعَایِنُ الاْآخِرَةَ وَ الْجَنَّةَ وَ النَّارَ وَ نَحْنُ عِنْدَکَ، فَإِذَا(8) خَرَجْنَا مِنْ عِنْدِکَ، وَ دَخَلْنَا هذِهِ الْبُیُوتَ، وَ شَمِمْنَا(9) الاْءَوْلاَدَ، وَ رَأَیْنَا الْعِیَالَ وَ الاْءَهْلَ، یَکَادُ(10) أَنْ نُحَوَّلَ عَنِ الْحَالِ(11) الَّتِی کُنَّا عَلَیْهَا عِنْدَکَ وَ حَتّی(12) کَأَنَّا لَمْ نَکُنْ عَلی شَیْءٍ، أَ فَتَخَافُ(13) عَلَیْنَا أَنْ یَکُونَ ذلِکَ نِفَاقاً(14)؟
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : کَلاَّ إِنَّ هذِهِ خُطُوَاتُ الشَّیْطَانِ، فَیُرَغِّبُکُمْ(15) فِی الدُّنْیَا، وَ اللّهِ لَوْ تَدُومُونَ عَلَی الْحَالَةِ(16) الَّتِی وَصَفْتُمْ أَنْفُسَکُمْ بِهَا(17)، لَصَافَحَتْکُمُ(18) الْمَلاَئِکَةُ،
وَ مَشَیْتُمْ عَلَی الْمَاءِ، وَ لَوْ لاَ أَنَّکُمْ تُذْنِبُونَ فَتَسْتَغْفِرُونَ(19) اللّهَ، لَخَلَقَ اللّهُ خَلْقاً حَتّی یُذْنِبُوا(20)، ثُمَّ یَسْتَغْفِرُوا اللّهَ، فَیَغْفِرَ اللّهُ(21) لَهُمْ، إِنَّ الْمُوءْمِنَ مُفَتَّنٌ(22) تَوَّابٌ، أَ مَا سَمِعْتَ قَوْلَ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ التَّوّابِینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ»(23) وَ قَالَ: «اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ»(24)؟».(25)
ص: 492
سركش باشند و گاهى هموار و راهوار، سپس امام باقر (علیه السّلام) فرمود: اما ياران محمد (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) گفتند: يا رسول اللَّه! ما از نفاق بر خود ترس داريم، فرمود: پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود كه: چرا از آن ترس داريد؟
گفتند: تا در خدمت شما هستيم و شما به ما ياد آورى مى كنيد و ما را به آخرت تشويق مى كنيد، از خدا مى ترسيم و دنيا را فراموش مى كنيم و در آن بى رغبت مى شويم تا آنجا كه گويا آخرت را به چشم خود مى نگريم و هم بهشت و دوزخ را تا نزد شما هستيم و چون از نزد شما بيرون مى رويم و در اين خانه هاى خود در مى آئيم و بوى فرزندان مى شنويم و نان خوران و خانواده را مى نگريم نزديك است از آن حالى كه در خدمت شما داشتيم برگرديم و تا آنجا كه گويا هيچ عقيده و ايمانى نداريم، آيا شما هم از اينكه اين تغيير وضع، نفاق باشد، بر ما ترس داريد؟ رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در پاسخ آنها فرمود:
هرگز، اين بددليها نيرنگ هاى شيطان است كه به وسيله آنها شماها را به دنيا تشويق مى كند، به خدا سوگند اگر شما بر همان حالى كه براى خود شرح داديد پيوسته مى مانديد، هر آينه فرشته ها با شما دست مى دادند و به روى آب راه مى رفتيد و اگر نبود كه شما گناه مى كنيد و از خدا آمرزش مى خواهيد هر آينه خدا خلقى را مى آفريد تا گناه كنند و سپس از خدا آمرزش خواهند و خدا آنها را بيامرزد، به راستى مؤمن فتنه پذير و بسيار توبه است، آيا نشنيدى گفتار خدا عز و جل را (222 سوره بقره): «راستى خدا دوست دارد توّابين را و دوست دارد پاكيزه شوندگان را» و فرموده است (3 سوره هود): «از پروردگار خود آمرزش خواهيد و به او بازگشت كنيد».
ص: 493
بَابُ الْوَسْوَسَةِ وَ حَدِیثِ النَّفْسِ
1 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْوَشَّاءِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حُمْرَانَ، قَالَ:
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنِ الْوَسْوَسَةِ(1) وَإِنْ کَثُرَتْ، فَقَالَ: «لاَ شَیْءَ فِیهَا، تَقُولُ: لاَ إِلهَ إِلاَّ اللّهُ».(2)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: قُلْتُ لَهُ(3): إِنَّهُ یَقَعُ فِی قَلْبِی أَمْرٌ عَظِیمٌ، فَقَالَ: «قُلْ: لاَ إِلهَ إِلاَّ اللّهُ». قَالَ جَمِیلٌ: فَکُلَّمَا وَقَعَ فِی قَلْبِی شَیْءٌ، قُلْتُ: لاَ إِلهَ إِلاَّ اللّهُ، فَیَذْهَبُ(4) عَنِّی .(5)
3. ابْنُ أَبِی عُمَیْرٍ(6)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ(7): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «جَاءَ رَجُلٌ إِلَی النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله ، فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللّهِ، هَلَکْتُ، فَقَالَ لَهُ علیه السلام : أَتَاکَ(8) الْخَبِیثُ(9)، فَقَالَ لَکَ: مَنْ خَلَقَکَ؟ فَقُلْتَ: اللّهُ، فَقَالَ لَکَ: اللّهُ مَنْ خَلَقَهُ؟
فَقَالَ(10): إِی وَ الَّذِی بَعَثَکَ بِالْحَقِّ ، لَکَانَ کَذَا.
فَقَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : ذَاکَ(11) ··· وَ اللّهِ(12) مَحْضُ(13) الاْءِیمَانِ».
قَالَ ابْنُ أَبِی عُمَیْرٍ: فَحَدَّثْتُ بِذلِکَ(14) عَبْدَ الرَّحْمنِ بْنَ الْحَجَّاجِ، فَقَالَ: حَدَّثَنِی أَبِی، عَنْ(15) أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام «أَنَّ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه
ص: 494
1- از محمد بن حمران، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از وسوسه گرچه بسيار باشد؟ در پاسخ فرمود: چيزى در آن نيست، مى گوئى
لا اله الّا اللَّه
(يعنى جز اقرار به يگانگى خدا كفاره و جبرانى لازم ندارد).
2- از جميل بن درّاج كه به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: راستش اين است كه در دل من چيز بزرگى متصوّر مى شود، در پاسخ فرمود:
بگو
لا اله الّا اللَّه
، جميل گويد: هر گاه در دلم چيزى خطور مى كرد مى گفتم: لا اله الّا اللَّه از دل من بيرون مى رفت.
3- از محمد بن مسلم كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود: مردى نزد پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آمد و گفت: يا رسول اللَّه! من هلاك شدم، در پاسخ او گفت: آن خبيث نزدت آمده و گفته: كى تو را آفريده و تو پاسخ گفتى: خدا و به تو گفته است: چه كسى خدا را آفريده؟ آن مرد گفت: آرى، بدان كه تو را به راستى فرستاده چنين بوده است پس رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) به او گفت: به خدا كه اين محض ايمان است.
ابن ابى عمير گويد: اين حديث را براى عبد الرحمن بن حجاج گفتم و او گفت: امام صادق (علیه السّلام) براى من باز گفت كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) كه فرموده: به خدا اين محض ايمان است، مقصودش ترس است از اين بوده كه چون اين خاطره در دلش رخ
ص: 495
و آله إِنَّمَا عَنی بِقَوْلِهِ هذَا: «وَ اللّهِ مَحْضُ الاْءِیمَانِ» خَوْفَهُ أَنْ یَکُونَ قَدْ(1) هَلَکَ؛ حَیْثُ عَرَضَ لَهُ(2) ذلِکَ فِی قَلْبِهِ».(3)
4 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ؛ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مَهْزِیَارَ، قَالَ: کَتَبَ رَجُلٌ إِلی أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام یَشْکُو إِلَیْهِ لَمَماً(4) یَخْطُرُ(5) عَلی بَالِهِ، فَأَجَابَهُ فِی بَعْضِ کَلاَمِهِ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ إِنْ شَاءَ ثَبَّتَکَ(6)، فَلاَ یَجْعَلُ(7) لاِءِبْلِیسَ عَلَیْکَ طَرِیقاً، قَدْ شَکَا قَوْمٌ إِلَی(8) النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله لَمَماً یَعْرِضُ(9) لَهُمْ ، لاَءَنْ تَهْوِیَ(10) بِهِمُ الرِّیحُ أَوْ یُقَطَّعُوا(11) أَحَبُّ إِلَیْهِمْ مِنْ أَنْ یَتَکَلَّمُوا بِهِ، فَقَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : أَ تَجِدُونَ ذلِکَ؟ قَالُوا(12): نَعَمْ، فَقَالَ: وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ، إِنَّ ذلِکَ لَصَرِیحُ الاْءِیمَانِ، فَإِذَا وَجَدْتُمُوهُ فَقُولُوا: آمَنَّا بِاللّهِ وَ رَسُولِهِ، وَ(13) لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللّهِ».(14)
5. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ بَکْرِ بْنِ(15) جَنَاحٍ، عَنْ زَکَرِیَّا بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَبِی الْیَسَعِ دَاوُدَ الاْءَبْزَارِیِّ، عَنْ حُمْرَانَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ رَجُلاً أَتی رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله ، فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللّهِ، إِنَّنِی(16) نَافَقْتُ، فَقَالَ: وَ اللّهِ، مَا نَافَقْتَ، وَ لَوْ نَافَقْتَ مَا(17) أَتَیْتَنِی، تُعْلِمُنِی(18) مَا الَّذِی رَابَکَ(19)؟ أَظُنُّ الْعَدُوَّ الْحَاضِرَ(20) أَتَاکَ، فَقَالَ لَکَ(21): مَنْ خَلَقَکَ؟ فَقُلْتَ: اللّهُ(22) خَلَقَنِی، فَقَالَ لَکَ(23): مَنْ خَلَقَ اللّهَ؟
قَالَ(24): إِی وَ الَّذِی(25) بَعَثَکَ بِالْحَقِّ ، لَکَانَ کَذَا.
فَقَالَ: إِنَّ الشَّیْطَانَ أَتَاکُمْ مِنْ قِبَلِ الاْءَعْمَالِ،
ص: 496
داده است هلاك شده باشد (يعنى همين هراس از هلاكت براى اين خاطره نابجا دليل بر ايمان است و عين ايمان است).
4- از على بن مهزيار، گويد: مردى به ابى جعفر (علیه السّلام) نوشت و از آنچه به خاطرش درآيد شكايت كرد، امام در ضمن سخنش به او پاسخ داد: راستى خدا اگر خواهد تو را ثابت قدم سازد، شيطان را به خود راه مده، مردمى هم به پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) شكايت بردند كه خاطره هائى در دل آنها افتد كه اگر باد آنها را سر به گم ببرد و يا تيكه تيكه شوند دوستتر دارند از اينكه آنها را به زبان آرند، رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: اين را دريافت مى كنيد؟ گفتند: آرى، در پاسخ فرمود: سوگند بدان كه جانم به دست او است، راستى كه اين صريح ايمان است و چون به شما رخ داد بگوئيد:
آمنّا باللَّه و رسول و لا حول و لا قوّة الا باللَّه
. 5- از امام باقر (علیه السّلام) كه مردى نزد رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آمد و گفت:
يا رسول اللَّه! من منافق شدم، فرمود: به خدا منافق نشدى و اگر منافق شده بودى، نزد من نمى آمدى به من اعلام كنى، چه باعث شكّت شده؟ به گمانم كه آن دشمن حاضر در خاطر نزد تو آمده است و به تو گفته كى تو را آفريده؟ و تو به او گفتى: خدا مرا آفريده پس به تو گفته: كى خدا را آفريده؟ گفت: آرى بدان كه تو را به راستى فرستاده چنين شده است، فرمود: شيطان از طرف خلاف در كردار به شما حمله كند و بر شما توانا نگردد و چيره نشود
ص: 497
فَلَمْ یَقْوَ عَلَیْکُمْ، فَأَتَاکُمْ مِنْ هذَا الْوَجْهِ لِکَیْ یَسْتَزِلَّکُمْ، فَإِذَا کَانَ کَذلِکَ، فَلْیَذْکُرْ أَحَدُکُمُ اللّهَ وَحْدَهُ».(1)
بَابُ الاِعْتِرَافِ بِالذُّنُوبِ وَ النَّدَمِ(2) عَلَیْهَا
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَلِیٍّ الاْءَحْمَسِیِّ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «وَ اللّهِ، مَا یَنْجُو مِنَ الذَّنْبِ(3) إِلاَّ مَنْ أَقَرَّ بِهِ(4)».(5)
قَالَ : وَ قَالَ(6) أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام : «کَفی بِالنَّدَمِ تَوْبَةً(7)».(8)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ(9) علیه السلام ، قَالَ: «لاَ وَ اللّهِ، مَا أَرَادَ اللّهُ تَعَالی مِنَ النَّاسِ إِلاَّ خَصْلَتَیْنِ: أَنْ یُقِرُّوا(10) لَهُ بِالنِّعَمِ، فَیَزِیدَهُمْ، وَ بِالذُّنُوبِ، فَیَغْفِرَهَا لَهُمْ(11)».(12)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ(13): سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «إِنَّ الرَّجُلَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ، فَیُدْخِلُهُ اللّهُ بِهِ الْجَنَّةَ» قُلْتُ: یُدْخِلُهُ(14) اللّهُ بِالذَّنْبِ الْجَنَّةَ؟! قَالَ: «نَعَمْ، إِنَّهُ لَیُذْنِبُ(15)، فَلاَ یَزَالُ مِنْهُ(16) خَائِفاً مَاقِتاً(17) لِنَفْسِهِ، فَیَرْحَمُهُ اللّهُ، فَیُدْخِلُهُ الْجَنَّةَ».(18)
ص: 498
و از اين راه به شما شعله ور شده تا شما را بلغزاند و هر گاه چنين شد هر كدام شماها خدا را به يگانگى ياد كند.
1- از على احمسى، از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
به خدا از گناه رها نشود جز كسى كه بدان اعتراف كند.
گويد: و امام باقر (علیه السّلام) فرمود: پشيمانى بس است براى توبه.
2- امام صادق (علیه السّلام) فرمود: نه به خدا خداوند تعالى از مردم نخواسته است جز دو خصلت:
اعتراف به نعمت ها براى او تا نعمت را بر ايشان بيفزايد و اعتراف به گناهان خود تا آنها را بر ايشان بيامرزد.
3- يكى از اصحابش، از امام صادق (علیه السّلام) گويد: شنيدم مى فرمود:
راستى مرد گناهى كند و خدا به وسيله آنش به بهشت ببرد، گفتم: خدا به گناه، او را به بهشت برد؟ فرمود: آرى، راستش اين است كه گناهى مى كند و پيوسته ترسان است و بر خود خشمگين است و خدا به او ترحم مى كند و او را به بهشت مى برد.
ص: 499
4. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّهُ(1) _ وَ اللّهِ(2) _ مَا خَرَجَ عَبْدٌ مِنْ ذَنْبٍ بِإِصْرَارٍ، وَ مَا خَرَجَ عَبْدٌ مِنْ ذَنْبٍ إِلاَّ بِإِقْرَارٍ(3)».(4)
5 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِمْرَانَ بْنِ الْحَجَّاجِ السَّبِیعِیِّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ وَلِیدٍ(5)، عَنْ یُونُسَ بْنِ یَعْقُوبَ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ(6): «مَنْ أَذْنَبَ ذَنْباً، فَعَلِمَ أَنَّ اللّهَ مُطَّلِعٌ عَلَیْهِ، إِنْ شَاءَ عَذَّبَهُ، وَ إِنْ شَاءَ غَفَرَ لَهُ، غَفَرَ لَهُ وَ إِنْ لَمْ یَسْتَغْفِرْ(7)».(8)
6 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ مُحَمَّدِ(9) بْنِ أَبِی هَاشِمٍ، عَنْ عَنْبَسَةَ الْعَابِدِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْعَبْدَ أَنْ یَطْلُبَ(10) إِلَیْهِ فِی الْجُرْمِ الْعَظِیمِ، وَ یُبْغِضُ الْعَبْدَ أَنْ یَسْتَخِفَّ بِالْجُرْمِ الْیَسِیرِ».(11)
7. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ سَهْلٍ، عَنْ حَمَّادٍ، عَنْ رِبْعِیٍّ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ: إِنَّ النَّدَمَ عَلَی الشَّرِّ یَدْعُو إِلی تَرْکِهِ».(12)
337 / 337 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ الدَّقَّاقِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عُمَرَ، عَنْ زَیْدٍ الْقَتَّاتِ، عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ،
ص: 500
4- از معاويه بن عمار، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
راستش اين است كه هيچ بنده اى به اصرار از گناه بيرون نيايد و هيچ بنده اى از گناه بدر نيايد جز به اقرار و اعتراف.
5- از يونس بن يعقوب كه شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
هر كه گناهى كند و بداند كه خدا بر او مطلع است، اگر خواهد عذابش كند و اگر خواهد او را بيامرزد، خدا او را بيامرزد و اگر چه استغفار نكند.
6- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
به راستى خدا دوست دارد كه بنده اى از جرم بزرگى طلب گذشت كند و بد دارد بنده اى را كه جرم اندك را خوار و بى اعتبار شمارد (و در مقام توبه و تدارك آن نباشد).
7- امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
راستى پشيمانى بر گناه و بدى به دست كشيدن از آن مى خواند و وامى دارد.
8- از ابان بن تغلب گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: هيچ بنده اى نيست كه گناهى كند و از آن پشيمان گردد جز
ص: 501
قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَا مِنْ عَبْدٍ أَذْنَبَ ذَنْباً، فَنَدِمَ عَلَیْهِ، إِلاَّ غَفَرَ اللّهُ لَهُ قَبْلَ أَنْ یَسْتَغْفِرَ؛ وَ مَا مِنْ عَبْدٍ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَیْهِ نِعْمَةً، فَعَرَفَ أَنَّهَا مِنْ عِنْدِ اللّهِ، إِلاَّ غَفَرَ اللّهُ لَهُ قَبْلَ أَنْ یَحْمَدَهُ».(1)
بَابُ سَتْرِ الذُّنُوبِ
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنِ الْعَبَّاسِ مَوْلَی الرِّضَا علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ علیه السلام یَقُولُ: «الْمُسْتَتِرُ(2) بِالْحَسَنَةِ یَعْدِلُ(3) سَبْعِینَ حَسَنَةً، وَ الْمُذِیعُ(4) بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ، وَ الْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ(5) مَغْفُورٌ لَهُ(6)».(7)
2. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ صَنْدَلٍ، عَنْ یَاسِرٍ، عَنِ الْیَسَعِ بْنِ حَمْزَةَ:
عَنِ الرِّضَا علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ یَعْدِلُ(8) سَبْعِینَ حَسَنَةً(9)، وَ الْمُذِیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ، وَ الْمُسْتَتِرُ بِهَا مَغْفُورٌ لَهُ(10)».(11)
ص: 502
اينكه پيش از استغفار خدا او را بيامرزد و هيچ بنده اى نباشد كه خدا به او نعمتى دهد و بداند كه آن از طرف خدا است جز اينكه خدا پيش از آنكه او را حمد گويد، وى را بيامرزد.
1- از عباس مولاى امام رضا (علیه السّلام)، گويد: شنيدم آن حضرت مى فرمود:
نهان داشتن كردار نيك برابر هفتاد حسنه است و آنكه بد كردارى را فاش سازد مخذول باشد و آنكه كردار بد را نهان سازد آمرزيده است.
2- از امام رضا (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
نهان داشتن حسنه برابر هفتاد حسنه است و فاش كننده گناه مخذول است و نهان كننده آن آمرزيده است.
ص: 503
بَابُ مَنْ یَهُمُّ بِالْحَسَنَةِ أَوِ(1) السَّیِّئَةِ
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَدِیدٍ، عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ، عَنْ زُرَارَةَ: عَنْ أَحَدِهِمَا علیهماالسلام (2)، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ _ تَبَارَکَ وَ تَعَالی _ جَعَلَ لآِدَمَ فِی ذُرِّیَّتِهِ(3) : مَنْ هَمَّ بِحَسَنَةٍ وَ لَمْ(4) یَعْمَلْهَا، کُتِبَتْ لَهُ حَسَنَةٌ(5)؛ وَ مَنْ هَمَّ بِحَسَنَةٍ وَ عَمِلَهَا، کُتِبَتْ لَهُ(6) عَشْراً(7)؛ وَ مَنْ هَمَّ بِسَیِّئَةٍ وَ لَمْ یَعْمَلْهَا(8)، لَمْ تُکْتَبْ(9) عَلَیْهِ(10)؛ وَ مَنْ هَمَّ بِهَا وَ(11) عَمِلَهَا(12)، کُتِبَتْ عَلَیْهِ سَیِّئَةٌ».(13)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ(14)، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ الْمُوءْمِنَ لَیَهُمُّ بِالْحَسَنَةِ وَ لاَ(15) یَعْمَلُ بِهَا(16)، فَتُکْتَبُ(17) لَهُ حَسَنَةٌ(18)، وَ إِنْ(19) هُوَ عَمِلَهَا، کُتِبَتْ لَهُ عَشْرُ(20) حَسَنَاتٍ؛ وَ إِنَّ الْمُوءْمِنَ لَیَهُمُّ بِالسَّیِّئَةِ أَنْ یَعْمَلَهَا، فَلاَ یَعْمَلُهَا ، فَلاَ تُکْتَبُ(21) عَلَیْهِ».(22)
3. عَنْهُ(23)، عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَفْصٍ الْعَوْسِیِّ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ السَّائِحِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُوسَی بْنِ جَعْفَرٍ: عَنْ أَبِیهِ علیه السلام ، قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الْمَلَکَیْنِ: هَلْ یَعْلَمَانِ بِالذَّنْبِ إِذَا أَرَادَ الْعَبْدُ أَنْ یَفْعَلَهُ(24)، أَوِ الْحَسَنَةِ؟
فَقَالَ: «رِیحُ الْکَنِیفِ وَ رِیحُ(25) الطِّیبِ(26) سَوَاءٌ؟» قُلْتُ(27): لاَ، قَالَ : «إِنَّ الْعَبْدَ إِذَا هَمَّ بِالْحَسَنَةِ،
ص: 504
1- از زراره، از امام باقر و يا امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
راستى خدا تبارك و تعالى براى آدم در باره فرزندانش قرار داده كه هر كه قصد حسنه كند و آن را نكند، براى او يك حسنه نوشته شود، و هر كه قصد حسنه اى كند و آن را انجام دهد، براى او ده حسنه نوشته شود، و هر كه قصد سيّئه كند و نكند، بر او نوشته نشود، و هر كه قصد آن كند و انجام دهد، بر او يك گناه نوشته شود.
2- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
راستى مؤمن قصد حسنه كند و بدان عمل نكند، براى او يك حسنه نوشته شود و اگر او را عمل كند، برايش ده حسنه نوشته شود و راستى مؤمن قصد بد كردارى كند و آن را نكند و بر او نوشته نشود.
3- از عبد اللَّه بن موسى بن جعفر (علیه السّلام) از پدرش امام كاظم (علیه السّلام) گويد: از آن حضرت پرسيدم كه دو فرشته موكّل بر انسان مى دانند كه او قصد گناه كرده و يا قصد ثواب دارد؟ در پاسخ فرمود: بوى مبال و بوى عطر يكى است؟ گفتم: نه، فرمود: راستى چون بنده قصد كار خوب كند، نفس او خوش بو برآيد و فرشته
ص: 505
فَإذا فَعَلَها خَرَجَ نَفَسُهُ طَیِّبَ الرِّیحِ، فَقَالَ صَاحِبُ الْیَمِینِ لِصَاحِبِ الشِّمَالِ: قِفْ(1) ، فَإِنَّهُ قَدْ(2) هَمَّ بِالْحَسَنَةِ؛ فَإِذَا(3) فَعَلَهَا(4) کَانَ لِسَانُهُ قَلَمَهُ، وَ رِیقُهُ مِدَادَهُ، فَأَثْبَتَهَا(5) لَهُ؛ وَ إِذَا هَمَّ بِالسَّیِّئَةِ، خَرَجَ نَفَسُهُ مُنْتِنَ(6) الرِّیحِ، فَیَقُولُ صَاحِبُ الشِّمَالِ لِصَاحِبِ الْیَمِینِ: قِفْ، فَإِنَّهُ قَدْ هَمَّ بِالسَّیِّئَةِ؛ فَإِذَا هُوَ(7) فَعَلَهَا، کَانَ(8) لِسَانُهُ قَلَمَهُ، وَ رِیقُهُ مِدَادَهُ(9)، وَ أَثْبَتَهَا(10) عَلَیْهِ(11)».(12)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ(13) عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ فُضَیْلِ(14) بْنِ عُثْمَانَ الْمُرَادِیِّ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : أَرْبَعٌ مَنْ کُنَّ فِیهِ لَمْ یَهْلِکْ عَلَی اللّهِ بَعْدَهُنَّ إِلاَّ هَالِکٌ(15) : یَهُمُّ الْعَبْدُ بِالْحَسَنَةِ أَنْ یَعْمَلَهَا(16)، فَإِنْ هُوَ لَمْ یَعْمَلْهَا، کَتَبَ(17) اللّهُ لَهُ حَسَنَةً بِحُسْنِ نِیَّتِهِ؛ وَ إِنْ(18) هُوَ عَمِلَهَا، کَتَبَ اللّهُ لَهُ عَشْراً.
وَ یَهُمُّ بِالسَّیِّئَةِ أَنْ یَعْمَلَهَا، فَإِنْ لَمْ یَعْمَلْهَا، لَمْ یُکْتَبْ(19) عَلَیْهِ شَیْءٌ(20)؛ وَ إِنْ هُوَ عَمِلَهَا، أُجِّلَ سَبْعَ سَاعَاتٍ، وَ قَالَ صَاحِبُ الْحَسَنَاتِ لِصَاحِبِ السَّیِّئَاتِ _ وَ هُوَ صَاحِبُ الشِّمَالِ _ : لاَ تَعْجَلْ، عَسی أَنْ یُتْبِعَهَا بِحَسَنَةٍ تَمْحُوهَا؛ فَإِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَقُولُ: «إِنَّ الْحَسَناتِ
یُذْهِبْنَ السَّیِّئاتِ»(21) أَوِ الاِسْتِغْفَارِ(22)؛ فَإِنْ هُوَ(23) قَالَ: أَسْتَغْفِرُ اللّهَ الَّذِی لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ، عَالِمَ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَةِ، الْعَزِیزَ الْحَکِیمَ، الْغَفُورَ الرَّحِیمَ، ذَا(24) الْجَلاَلِ وَ الاْءِکْرَامِ وَ أَتُوبُ إِلَیْهِ، لَمْ یُکْتَبْ عَلَیْهِ شَیْءٌ؛ وَ إِنْ مَضَتْ سَبْعُ سَاعَاتٍ وَ لَمْ یُتْبِعْهَا بِحَسَنَةٍ وَ اسْتِغْفَارٍ(25)، قَالَ صَاحِبُ الْحَسَنَاتِ لِصَاحِبِ السَّیِّئَاتِ: اکْتُبْ عَلَی الشَّقِیِّ الْمَحْرُومِ».(26)
ص: 506
دست راست به فرشته دست چپ گويد: برخيز، زيرا او قصد كار خوب دارد و چون آن كار خوب را انجام دهد، زبانش قلم او باشد و آب دهانش مداد او و آن را براى او ثبت كند و چون قصد گناه كند نفسش بد بو و درآيد و فرشته دست چپ به فرشته دست راست گويد:
توقف كن، او قصد بدكارى دارد و چون آن كار را بكند، زبانش قلم او باشد و آب دهانش مداد او و آن را بر او ثبت كند.
4- از فضل بن عثمان مرادى، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود كه: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است: چهار خصلت است كه: در هر كه باشند، موجب نجاتند و پس از آنها هلاك نباشد جز آنكه سزاى هلاكت را بايد بنده اى قصد كار خير كند و آن را انجام دهد، اگر آن را هم نكند، خدا برايش بر اثر حسنِ نيّت حسنه اى نويسد و اگر آن را به جا آرد، خدا برايش ده حسنه نويسد، و قصد كار بد كند اگر آن را نكند چيزى بر او نوشته نشود و اگر بد را كند هفت ساعت مهلتش دهند و فرشته كاتب حسنات به فرشته سيّئات كه بر دست چپ است گويد: شتاب مكن، بسا باشد كه دنبال آن، كار خيرى كند كه آن را محو سازد زيرا خدا عز و جل (115 سوره هود): «به راستى حسنات سيئات را ببرند» يا آنكه استغفار كند و آمرزش خواهد و اگر او در دنبال آن گناه بگويد: «از آن خدا آمرزش خواهم كه نيست معبود شايسته اى جز او داناى نهان است و عيان، عزيز و حكيم، آمرزنده است و مهربان صاحب جلال است و اكرام و به سوى او باز گردم» بر او چيزى نوشته و اگر هفت ساعت بگذرد و حسنه اى دنبالش نياورد و استغفار هم نكند، كاتب حسنات به كاتب سيّئات گويد: بنويس گناه را بر اين بدبخت محروم.
ص: 507
بَابُ التَّوْبَةِ
1. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِذَا تَابَ الْعَبْدُ(1) تَوْبَةً نَصُوحاً(2) أَحَبَّهُ اللّهُ، فَسَتَرَ(3) عَلَیْهِ فِی الدُّنْیَا وَ الاْآخِرَةِ».
فَقُلْتُ: وَ کَیْفَ(4) یَسْتُرُ (5) عَلَیْهِ؟
قَالَ: «یُنْسِی مَلَکَیْهِ مَا کَتَبَا عَلَیْهِ مِنَ الذُّنُوبِ، وَ یُوحِی(6) إِلی جَوَارِحِهِ: اکْتُمِی عَلَیْهِ ذُنُوبَهُ، وَ یُوحِی(7) إِلی بِقَاعِ الاْءَرْضِ: اکْتُمِی(8) مَا کَانَ یَعْمَلُ عَلَیْکِ مِنَ الذُّنُوبِ، فَیَلْقَی(9) اللّهَ حِینَ یَلْقَاهُ وَ لَیْسَ شَیْءٌ(10) یَشْهَدُ عَلَیْهِ بِشَیْءٍ مِنَ الذُّنُوبِ».(11)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ الْخَرَّازِ(12)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ:
عَنْ أَحَدِهِمَا علیهماالسلام فِی قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «فَمَنْ جاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهی فَلَهُ ما سَلَفَ»(13) قَالَ: «الْمَوْعِظَةُ: التَّوْبَةُ».(14)
3 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ، عَنْ أَبِی الصَّبَّاحِ الْکِنَانِیِّ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَی اللّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا»(15) قَالَ:
ص: 508
1- از معاويه بن وهب كه شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
چون بنده توبه نصوح كند، خدا او را دوست دارد و در دنيا و آخرت بر او پرده پوشى كند، من گفتم: چگونه پرده پوشى كند از او؟ فرمود: هر چه از گناهان كه دو فرشته موكّل بر او برايش نوشته اند از يادشان ببرد و به اعضاى بدنش وحى كند كه گناهان او را نهان دارند و به هر تيكه اى از زمين وحى كند كه آنچه گناه به روى كرده است نهان ساز و در هنگام ملاقات او با خدا هيچ گواهى بر گناهانش اقامه نشود.
2- از محمد بن مسلم، از امام باقر يا امام صادق (علیه السّلام) در تفسير قول خدا عز و جل (275 سوره بقره): «پس هر كه را پندى آمد از طرف پروردگارش و دست باز گرفت، از آن او است آنچه در پيش گرفته است» فرمود: موعظة توبه است.
3- از ابى الصباح كنانى، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از قول خدا عز و جل (8 سوره تحريم): «أيا آن كسانى كه گرويدند به خدا باز گرديد با توبه نصوح» فرمود:
يعنى بنده توبه كند از گناه و بدان باز نگردد.
ص: 509
«یَتُوبُ الْعَبْدُ مِنَ الذَّنْبِ، ثُمَّ لاَ یَعُودُ فِیهِ».
قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ الْفُضَیْلِ: سَأَلْتُ عَنْهَا أَبَا الْحَسَنِ علیه السلام ، فَقَالَ: «یَتُوبُ مِنَ الذَّنْبِ(1)، ثُمَّ لاَ یَعُودُ فِیهِ، وَ أَحَبُّ الْعِبَادِ إِلَی اللّهِ تَعَالَی الْمُفَتَّنُونَ(2) التَّوَّابُونَ».(3)
4. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ :
قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَی اللّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا»؟ قَالَ: «هُوَ الذَّنْبُ الَّذِی لاَ یَعُودُ فِیهِ(4) أَبَداً» .
قُلْتُ: وَ أَیُّنَا لَمْ یَعُدْ؟
فَقَالَ: «یَا أَبَا مُحَمَّدٍ، إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ مِنْ عِبَادِهِ الْمُفَتَّنَ(5) التَّوَّابَ(6)».(7)
5. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا رَفَعَهُ، قَالَ:
«إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ أَعْطَی التَّائِبِینَ(8) ثَلاَثَ خِصَالٍ(9) لَوْ أَعْطی(10) خَصْلَةً مِنْهَا جَمِیعَ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ وَ الاْءَرْضِ لَنَجَوْا(11) بِهَا: قَوْلُهُ(12) عَزَّ وَ جَلَّ: «إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ التَّوّابِینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ»(13) فَمَنْ أَحَبَّهُ اللّهُ لَمْ یُعَذِّبْهُ.
وَ قَوْلُهُ: «الَّذِینَ یَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَ مَنْ حَوْلَهُ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَیُؤْمِنُونَ بِهِ(14) وَیَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِینَ آمَنُوا رَبَّنا وَسِعْتَ کُلَّ شَیْ ءٍ رَحْمَةً وَ عِلْمًا فَاغْفِرْ لِلَّذِینَ تابُوا وَ اتَّبَعُوا سَبِیلَکَ وَ قِهِمْ عَذابَ الْجَحِیمِ رَبَّنا وَ أَدْخِلْهُمْ جَنّاتِ عَدْنٍ الَّتِي
ص: 510
محمد بن فضيل گفته: من تفسير آن را از أبو الحسن (امام كاظم ع) پرسيدم، فرمود: يعنى از گناه توبه كند و سپس بدان باز نگردد و دوست ترين بنده ها نزد خدا تعالى فتنه پذيرانى هستند كه بسيار توبه كنند.
4- از ابى بصير، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: (8 سوره تحريم): «أيا آن كسانى كه گرويديد، توبه كنيد به درگاه خدا توبه نصوح» (يعنى چه؟) فرمود: آن توبه از گناهى است كه هرگز بدان باز نگردد، گفتم: كدام ما هست كه باز نمى گردد؟ در پاسخ فرمود: اى ابا محمد! راستى كه خدا دوست دارد از بنده هاى خود گول خور بسيار توبه كار را.
5- يكى از اصحاب ما حديث را تا معصوم رسانيده كه فرموده است: راستى خدا عز و جل به تائبان سه خصلت داده كه اگر يك خصلت از آنها به همه اهل آسمان ها و زمين بدهد نجات يابند بدان:
1- قول خدا عز و جل (222 سوره بقره): «به راستى خدا دوست دارد توبه كنندگان را و دوست دارد پاكيزه ها را»، هر كه خدا را دوست دارد هرگز او را عذاب نكند.
2- قول او (7 سوره مؤمن): «آن كسانى كه عرش را به دوش بر مى دارند و آن كسانى كه در گرد عرش باشند همه تسبيح گويند به حمد و ستايش پروردگار خود و آمرزش جويند براى كسانى كه گرويدند. پروردگارا رحمت و دانشت همه چيز را فرا دارد بيامرز براى آن كسانى كه توبه كردند و از راه تو پيروى نمودند و آنها را از عذاب دوزخ نگهدار (8) پروردگارا و آنها را در آور به بهشت عدنى كه بدانها وعده دادى با هر كه شايسته باشد از پدرانشان و همسرانشان و فرزندانشان زيرا توئى عزيز و حكيم (9) و بر كنار دار
ص: 511
وَعَدْتَهُمْ وَ مَنْ صَلَحَ مِنْ آبائِهِمْ وَ أَزْواجِهِمْ وَ ذُرِّیّاتِهِمْ إِنَّکَ أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ* وَ قِهِمُ السَّیِّئاتِ وَ مَنْ تَقِ السَّیِّئاتِ یَوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمْتَهُ وَ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ».(1)
وَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ الَّذِینَ لا یَدْعُونَ مَعَ اللّهِ إِلهًا آخَرَ وَ لا یَقْتُلُونَ النَّفْسَ الَّتِی حَرَّمَ اللّهُ إِلاَّ بِالْحَقِّ وَ لا یَزْنُونَ وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ یَلْقَ أَثامًا یُضاعَفْ لَهُ الْعَذابُ یَوْمَ الْقِیامَةِ وَ یَخْلُدْ فِیهِ مُهانًا إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحًا فَأُوْلئِکَ یُبَدِّلُ اللّهُ سَیِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ کانَ اللّهُ غَفُورًا رَحِیمًا»(2)».(3)
6. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنِ الْعَلاَءِ، عَنْ
مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «یَا مُحَمَّدَ بْنَ مُسْلِمٍ، ذُنُوبُ الْمُوءْمِنِ(4) إِذَا تَابَ مِنْهَا(5) مَغْفُورَةٌ لَهُ؛ فَلْیَعْمَلِ الْمُوءْمِنُ لِمَا(6) یَسْتَأْنِفُ(7) بَعْدَ التَّوْبَةِ وَ الْمَغْفِرَةِ؛ أَمَا وَ اللّهِ ، إِنَّهَا لَیْسَتْ(8) إِلاَّ لاِءَهْلِ الاْءِیمَانِ».
قُلْتُ: فَإِنْ عَادَ بَعْدَ التَّوْبَةِ وَ الاِسْتِغْفَارِ مِنَ(9) الذُّنُوبِ، وَ عَادَ فِی التَّوْبَةِ(10)؟
فَقَالَ(11): «یَا مُحَمَّدَ بْنَ مُسْلِمٍ، أَ تَرَی الْعَبْدَ الْمُوءْمِنَ یَنْدَمُ عَلی(12) ذَنْبِهِ وَ یَسْتَغْفِرُ(13) مِنْهُ وَ یَتُوبُ ، ثُمَّ لاَ یَقْبَلُ اللّهُ تَوْبَتَهُ؟!».
قُلْتُ: فَإِنَّهُ فَعَلَ ذلِکَ مِرَاراً ، یُذْنِبُ ثُمَّ یَتُوبُ وَ یَسْتَغْفِرُ(14)؟
فَقَالَ: «کُلَّمَا عَادَ(15) الْمُوءْمِنُ بِالاِسْتِغْفَارِ(16) وَ التَّوْبَةِ، عَادَ(17) اللّهُ عَلَیْهِ بِالْمَغْفِرَةِ، وَ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ، یَقْبَلُ التَّوْبَةَ، وَ یَعْفُو عَنِ السَّیِّئَاتِ؛ فَإِیَّاکَ(18) أَنْ تُقَنِّطَ(19) الْمُوءْمِنِینَ مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ».(20)
ص: 512
آنها را از بدكرداريها و هر كه را نگهدارى از بدكرداريها در آن روز محققاً به او مهر ورزيدى و اين است آن كامروائى بزرگ».
3- قول او (68 سوره فرقان): «و آن كسانى كه نخوانند به همراه خدا معبود ديگرى و نكشند نفسى را كه خدا حرام كرده است جز به حق و درستى و زنا نكنند و هر كه چنين كند گرفتار گناه باشد (69) و عذابش دو چندان باشد در روز قيامت و به خوارى در آن جاويدان بماند (70) جز آنكه توبه كند و به گرود و كار شايسته كند و آنانند كه خدا بدكرداريهاى آنها را به خوش كردارى بدل كند و خدا آمرزنده و مهربان است».
6- محمد بن مسلم، از امام باقر (علیه السّلام) كه فرمود: اى محمد بن مسلم! گناهان مؤمن كه از آن توبه كرده آمرزيده است و بايد براى آينده پس از توبه و آمرزش كار خوب كند، هلا به خدا اين فضيلت نيست مگر براى آنها كه ايمان دارند، من گفتم: اگر بعد از توبه و استغفار از گناهان باز گناه كرد و باز توبه كرد؟ در پاسخ فرمود:
اى محمد بن مسلم! تو پندارى كه بنده مؤمن از گناه خود پشيمان گردد و از آن آمرزش خواهد و توبه كند سپس خدا از او توبه اش را نپذيرد؟ گفتم: راستش اين است كه چند بار اين كار كرده است، گناه مى كند و باز هم توبه مى كند و آمرزش جو است [از خدا]، فرمود:
هر آنچه كه مؤمن به آمرزش خواهى و توبه باز گردد، خدا به آمرزش او بر مى گردد و به راستى كه خدا پر آمرزنده و مهربان است، توبه را مى پذيرد و از بدكرداريها در مى گذرد، مبادا تو مؤمنان را از رحمت خدا نوميد سازى.
ص: 513
7. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَیْمُونٍ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَأَلْتُهُ(1) عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ(2) مِنَ الشَّیْطانِ تَذَکَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ»(3) .
قَالَ: «هُوَ الْعَبْدُ یَهُمُّ(4) بِالذَّنْبِ، ثُمَّ ··· î یَتَذَکَّرُ(5) فَیُمْسِکُ، فَذلِکَ (6) قَوْلُهُ(7): «تَذَکَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ»».(8)
8. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَیْنَةَ، عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ الْحَذَّاءِ(9)، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ(10) اللّهَ تَعَالی أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ رَجُلٍ أَضَلَّ رَاحِلَتَهُ(11) وَ زَادَهُ(12) فِی لَیْلَةٍ ظَلْمَاءَ، فَوَجَدَهَا؛ فَاللّهُ أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ ذلِکَ الرَّجُلِ بِرَاحِلَتِهِ حِینَ وَجَدَهَا».(13)
9 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عُثْمَانَ ، عَنْ أَبِی جَمِیلَةَ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْعَبْدَ(14) الْمُفَتَّنَ(15) التَّوَّابَ، وَ مَنْ لاَ یَکُونُ(16) ذلِکَ مِنْهُ کَانَ أَفْضَلَ».(17)
10 . عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ(18)، عَنْ یُوسُفَ أَبِی یَعْقُوبَ(19) بَیَّاعِ الاْءَرُزِّ، عَنْ جَابِرٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «التَّائِبُ مِنَ الذَّنْبِ کَمَنْ لاَ ذَنْبَ لَهُ، وَ الْمُقِیمُ(20) عَلَی الذَّنْبِ(21) وَ هُوَ مُسْتَغْفِرٌ(22) مِنْهُ کَالْمُسْتَهْزِیِء».(23)
ص: 514
7- از ابى بصير، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از قول خدا عز و جل (202 سوره اعراف): «و چون يك شيطان دوره گرد بدانها سايد يادآور شوند و به ناگاه چشم خود را باز كنند» فرمود: او بنده اى است كه آهنگ گناه كند و سپس يادآور خدا شود و خوددارى كند و اين است قول او «يادآور شوند به ناگاه بينا گردند».
8- از ابى عبيده حذاء، گويد: شنيدم امام باقر (علیه السّلام) مى فرمود:
راستى خدا تعالى به توبه و بازگشت بنده خود، شادتر باشد از مردى كه در شبِ تار، شتر و توشه خود را گم كرده باشد و آن را به دست آورد و بجويد، خدا به توبه بنده خود از اين راحله جسته خود شادتر است.
9- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى خدا بنده گول خورده و توبه كار را دوست مى دارد و آنكه اين گناه از او سر نزده از آنكه گناه كرده و توبه كرده برتر است.
10- از جابر، گويد: شنيدم كه امام باقر (علیه السّلام) مى فرمود:
توبه كار از گناه، چون بى گناه است و به گناه اندر كه به زبان آمرزش خواهد، چون مسخره چى است.
ص: 515
11. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ؛ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ جَمِیعاً، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ أَوْحی إِلی دَاوُدَ علیه السلام : أَنِ ائْتِ عَبْدِی دَانِیَالَ، فَقُلْ لَهُ: إِنَّکَ عَصَیْتَنِی فَغَفَرْتُ لَکَ، وَ عَصَیْتَنِی فَغَفَرْتُ لَکَ، وَ عَصَیْتَنِی فَغَفَرْتُ لَکَ، فَإِنْ أَنْتَ(1) عَصَیْتَنِیَ الرَّابِعَةَ لَمْ أَغْفِرْ لَکَ.
فَأَتَاهُ دَاوُدُ علیه السلام ، فَقَالَ: یَا دَانِیَالُ، إِنَّنِی(2) رَسُولُ اللّهِ إِلَیْکَ وَ هُوَ یَقُولُ لَکَ(3) إِنَّکَ عَصَیْتَنِی فَغَفَرْتُ لَکَ، وَ عَصَیْتَنِی فَغَفَرْتُ لَکَ، وَ عَصَیْتَنِی فَغَفَرْتُ لَکَ، فَإِنْ أَنْتَ(4) عَصَیْتَنِیَ الرَّابِعَةَ لَمْ أَغْفِرْ لَکَ.
فَقَالَ لَهُ دَانِیَالُ: قَدْ أَبْلَغْتَ(5) یَا نَبِیَّ اللّهِ، فَلَمَّا کَانَ فِی السَّحَرِ قَامَ دَانِیَالُ، فَنَاجی رَبَّهُ، فَقَالَ: یَا رَبِّ، إِنَّ دَاوُدَ نَبِیَّکَ أَخْبَرَنِی عَنْکَ(6) أَنَّنِی(7) قَدْ عَصَیْتُکَ فَغَفَرْتَ لِی، وَ عَصَیْتُکَ فَغَفَرْتَ لِی، وَ عَصَیْتُکَ فَغَفَرْتَ لِی، وَ أَخْبَرَنِی عَنْکَ(8) أَنِّی(9) إِنْ عَصَیْتُکَ الرَّابِعَةَ لَمْ تَغْفِرْ لِی، فَوَعِزَّتِکَ(10) لَئِنْ لَمْ تَعْصِمْنِی(11) لاَءَعْصِیَنَّکَ، ثُمَّ لاَءَعْصِیَنَّکَ، ثُمَّ لاَءَعْصِیَنَّکَ(12)».(13)
12 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُوسَی بْنِ الْقَاسِمِ، عَنْ جَدِّهِ الْحَسَنِ بْنِ رَاشِدٍ، عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ(14)، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِذَا تَابَ الْعَبْدُ تَوْبَةً نَصُوحاً، أَحَبَّهُ اللّهُ، فَسَتَرَ(15) عَلَیْهِ».
فَقُلْتُ: وَ کَیْفَ(16) یَسْتُرُ عَلَیْهِ؟
قَالَ(17): «یُنْسِی مَلَکَیْهِ مَا کَانَا یَکْتُبَانِ عَلَیْهِ، وَ یُوحِی(18) اللّهُ(19) إِلی جَوَارِحِهِ وَ إِلی بِقَاعِ الاْءَرْضِ: أَنِ(20) اکْتُمِی عَلَیْهِ ذُنُوبَهُ، فَیَلْقَی اللّهَ(21) _ عَزَّ وَ جَلَّ _ حِینَ یَلْقَاهُ وَ لَیْسَ شَیْءٌ یَشْهَدُ عَلَیْهِ بِشَیْءٍ مِنَ الذُّنُوبِ».(22)
ص: 516
11- از ابى حمزه، از امام باقر (علیه السّلام) فرمود: راستى خدا عز و جل به داود (علیه السّلام) وحى كرد كه نزد بنده ام دانيال برو و به او بگو كه: تو مرا نافرمانى كردى و من تو را آمرزيدم و اگر در بار چهارم، مرا نافرمانى كنى، تو را نيامرزم. داود نزد او آمد و گفت: اى دانيال! من فرستاده خدايم به سوى تو و خدا به تو مى فرمايد كه: تو مرا نافرمانى كردى و تو را آمرزيدم، و نافرمانى كردى و تو را آمرزيدم، و نافرمانى كردى و تو تو را آمرزيدم، و اگر بار چهارم نافرمانى كنى تو را نيامرزم. دانيال به او گفت: هر آينه پيغام خدا را به من رسانيدى اى پيغمبر خدا، و چون هنگام سحر شد، دانيال برخاست و با پروردگار خود راز گفت و چنين گفت: پروردگارا! به راستى داود پيغمبرت از سوى تو به من گزارش داده كه من تو را نافرمانى كردم و تو مرا آمرزيدى و به من گزارش داده از سوى تو كه: اگر بار چهارم تو را نافرمانى كنم، مرا نمى آمرزى، به عزّتت سوگند اگر تو مرا نگاه ندارى و معصوم نسازى هر آينه تو را نافرمانى كنم و سپس نافرمانى كنم و باز هم نافرمانى كنم.
12- معاوية بن وهب گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
هر گاه بنده توبه نصوح كند، خدايش دوست بدارد و گناهِ او را نهان سازد، گفتم: چگونه نهان سازد؟ فرمود: آنچه را دو فرشته او بر وى مى نوشتند، از ياد آنها ببرد و به اندامش و تيكه هاى زمين وحى كند كه: گناهانش را نهان سازند و خدا را چنان ملاقات كند كه گواهى بر هيچ گناه او نباشد (به سند ديگر گذشت).
ص: 517
13 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الاْءَشْعَرِیِّ، عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ یَفْرَحُ بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ الْمُوءْمِنِ إِذَا تَابَ(1)، کَمَا یَفْرَحُ أَحَدُکُمْ بِضَالَّتِهِ(2) إِذَا وَجَدَهَا».(3)
بَابُ الاِسْتِغْفَارِ مِنَ الذَّنْبِ(4)
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حُمْرَانَ، عَنْ زُرَارَةَ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ(5) علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ الْعَبْدَ إِذَا أَذْنَبَ ذَنْباً أُجِّلَ مِنْ غُدْوَةٍ(6) إِلَی اللَّیْلِ، فَإِنِ اسْتَغْفَرَ اللّهَ(7) لَمْ یُکْتَبْ(8) عَلَیْهِ».(9)
2. عَنْهُ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ؛ وَ(10) أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ صَفْوَانَ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ عَمِلَ سَیِّئَةً أُجِّلَ فِیهَا سَبْعَ سَاعَاتٍ مِنَ النَّهَارِ، فَإِنْ قَالَ: أَسْتَغْفِرُ اللّهَ الَّذِی لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ(11) الْقَیُّومُ(12) _ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ _ لَمْ تُکْتَبْ(13) عَلَیْهِ».(14)
3. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ؛ وَ أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی جَمِیعاً(15)، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ إِسْحَاقَ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مَهْزِیَارَ،
ص: 518
13- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
راستى خدا عز و جل به توبه و بازگشت بنده مؤمن خود، شاد شود چون توبه كند چنانچه يكى از شماها به گمشده خود كه به دست آورده شاد گردد.
1- از زراره، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود كه:
راستى چون بنده گناهى كند، از بامداد تا شب به او مهلت داده شود و اگر از خدا آمرزش خواست بر او نوشته نشود.
2- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه گناهى كند، هفت ساعت روز را به او مهلت دهند، و اگر سه بار گويد: «من آمرزش خواهم از آن خدائى كه معبود شايسته اى جز او نيست كه زنده و نگاه دارنده است» بر او نوشته نشود.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
چون بنده مؤمن گناهى كند، خدا هفت ساعت به او مهلت
ص: 519
عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَیُّوبَ، عَنْ عَبْدِ الصَّمَدِ بْنِ بَشِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «الْعَبْدُ(1) الْمُوءْمِنُ إِذَا أَذْنَبَ ذَنْباً أَجَّلَهُ اللّهُ(2) سَبْعَ سَاعَاتٍ، فَإِنِ اسْتَغْفَرَ اللّهَ(3) لَمْ یُکْتَبْ عَلَیْهِ شَیْءٌ(4)؛ وَ إِنْ مَضَتِ السَّاعَاتُ وَ لَمْ یَسْتَغْفِرْ، کُتِبَتْ(5) عَلَیْهِ سَیِّئَةٌ، وَ إِنَّ الْمُوءْمِنَ لَیَذْکُرُ(6) ذَنْبَهُ بَعْدَ عِشْرِینَ سَنَةً حَتّی یَسْتَغْفِرَ رَبَّهُ، فَیَغْفِرَ(7) لَهُ، وَ إِنَّ الْکَافِرَ لَیَنْسَاهُ(8) مِنْ سَاعَتِهِ(9)».(10)
4 . حُمَیْدُ بْنُ زِیَادٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ(11)، عَنْ غَیْرِ وَاحِدٍ، عَنْ أَبَانٍ، عَنْ زَیْدٍ الشَّحَّامِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «کَانَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله یَتُوبُ إِلَی اللّهِ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ فِی کُلِّ یَوْمٍ سَبْعِینَ مَرَّةً».
فَقُلْتُ(12): أَ کَانَ(13) یَقُولُ: أَسْتَغْفِرُ اللّهَ وَ أَتُوبُ إِلَیْهِ؟
قَالَ(14): «لاَ ، وَ لکِنْ کَانَ یَقُولُ : أَتُوبُ إِلَی اللّهِ».
قُلْتُ: إِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله کَانَ یَتُوبُ وَ لاَ یَعُودُ(15)، وَ نَحْنُ نَتُوبُ وَ نَعُودُ .
فَقَالَ(16): «اللّهُ الْمُسْتَعَانُ».(17)
5 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَنْ عَمِلَ سَیِّئَةً أُجِّلَ فِیهَا سَبْعَ سَاعَاتٍ مِنَ النَّهَارِ، فَإِنْ قَالَ: أَسْتَغْفِرُ اللّهَ الَّذِی لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ(18) الْقَیُّومُ وَ أَتُوبُ إِلَیْهِ _ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ _ لَمْ تُکْتَبْ(19) عَلَیْهِ(20)» .(21)
6 . عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَةَ بَیَّاعِ الاْءَکْسِیَةِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ الْمُوءْمِنَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ، فَیَذْکُرُ(22) بَعْدَ عِشْرِینَ سَنَةً، فَیَسْتَغْفِرُ اللّهَ(23) مِنْهُ(24)، فَیَغْفِرُ(25) لَهُ،
ص: 520
دهد و اگر از خدا آمرزش خواست، چيزى بر او نوشته نشود و اگر اين ساعت ها گذشت و آمرزش نخواست، يك گناه بر او نوشته شود، راستى كه مؤمن تا پس از بيست سال هم گناه خود را يادآور شد تا از آن به درگاه پروردگارش آمرزش جويد و او را بيامرزد و كافر همان ساعت آن را فراموش كند.
4- زيد شحّام، از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در هر روز هفتاد بار به درگاه خدا عز و جل توبه مى كرد، گفتم:
مى فرمود كه: أستغفر اللَّه و اتوب اليه، فرمود: نه، ولى مى فرمود:
اتوب الى اللَّه (به خدا بازمى گردم)، گفتم: راستى رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) توبه مى كرد و بر نمى گشت و ما توبه مى كنيم و بر مى گرديم، در پاسخ فرمود: خدا يارى كننده است.
5- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
هر كه گناهى كند، تا هفت ساعت روز مهلت دارد و اگر سه بار گويد: «آمرزش خواهم از خدا كه جز او معبود حقى نيست، زنده و پاينده است و به او باز گردم» بر او نوشته نشود.
6- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
بسا كه مؤمن گناهى كند و پس از بيست سال به يادش آيد و از خدا آمرزش خواهد و خدايش بيامرزد و همانا به يادش آرد تا او را
ص: 521
وَ إِنَّمَا یُذَکِّرُهُ(1) لِیَغْفِرَ لَهُ، وَ إِنَّ الْکَافِرَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ، فَیَنْسَاهُ(2) مِنْ سَاعَتِهِ».(3)
7 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَا مِنْ مُوءْمِنٍ یُقَارِفُ(4) فِی یَوْمِهِ وَ لَیْلَتِهِ أَرْبَعِینَ کَبِیرَةً، فَیَقُولُ _ وَ هُوَ نَادِمٌ _ : "أَسْتَغْفِرُ اللّهَ الَّذِی لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ(5) الْقَیُّومُ، بَدِیعُ السَّمَاوَاتِ 2 / 116
وَ الاْءَرْضِ ، ذُو(6) الْجَلاَلِ وَ الاْءِکْرَامِ، وَ أَسْأَلُهُ أَنْ یُصَلِّیَ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ(7)، وَ أَنْ یَتُوبَ عَلَیَّ" إِلاَّ غَفَرَهَا(8) اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ لَهُ(9)، وَ لاَ خَیْرَ فِیمَنْ یُقَارِفُ فِی یَوْمٍ(10) أَکْثَرَ مِنْ أَرْبَعِینَ کَبِیرَةً».(11)
8 . عَنْهُ(12)، عَنْ عِدَّةٍ مِنْ أَصْحَابِنَا رَفَعُوهُ، قَالُوا(13):
قَالَ(14): «لِکُلِّ شَیْءٍ(15) دَوَاءٌ، وَ دَوَاءُ الذُّنُوبِ الاِسْتِغْفَارُ(16)» .(17)
9. أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی جَمِیعاً، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ إِسْحَاقَ ؛ وَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ جَمِیعاً(18)، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مَهْزِیَارَ، عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ حَفْصٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «مَا مِنْ مُوءْمِنٍ یُذْنِبُ ذَنْباً إِلاَّ أَجَّلَهُ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ سَبْعَ سَاعَاتٍ مِنَ النَّهَارِ؛ فَإِنْ هُوَ تَابَ لَمْ یُکْتَبْ عَلَیْهِ شَیْءٌ، وَ إِنْ(19) هُوَ(20) لَمْ یَفْعَلْ کَتَبَ اللّهُ(21) عَلَیْهِ سَیِّئَةً».
فَأَتَاهُ عَبَّادٌ الْبَصْرِیُّ، فَقَالَ لَهُ: بَلَغَنَا أَنَّکَ قُلْتَ : مَا مِنْ عَبْدٍ یُذْنِبُ ذَنْباً(22) إِلاَّ أَجَّلَهُ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ سَبْعَ سَاعَاتٍ مِنَ النَّهَارِ؟
فَقَالَ(23): «لَیْسَ هکَذَا قُلْتُ(24)، وَ لکِنِّی(25) قُلْتُ: مَا مِنْ مُوءْمِنٍ، وَ کَذلِکَ کَانَ قَوْلِی».(26)
ص: 522
بيامرزد و راستى كافر گناه مى كند و همان ساعت آن را فراموش مى نمايد.
7- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
مؤمنى نباشد كه در شبانه روز چهل گناه كبيره كند و با پشيمانى مى گويد: «از خدائى آمرزش خواهم كه جز او شايسته پرستش نيست، زنده و پاينده است و نگارنده آسمان ها و زمين است، صاحب جلالت و كرامت است و از او خواستارم كه رحمت فرستد بر محمد و آلش و توبه مرا بپذيرد» جز اينكه خدا عز و جل او را بيامرزد و اگر كسى در يك روز بيش از چهل گناه كبيره كند، خيرى در او نيست (عقيده و ايمانى ندارد).
8- از جمعى اصحاب، كه حديث را بالا بردند (تا معصوم ع) فرمود: هر چيزى را داروئى است، و داروى گناه، آمرزش جوئى است.
9- از حفص، كه گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
هيچ مؤمنى نباشد كه گناهى كند جز اينكه تا هفت ساعت از روز، خدا عز و جل به او مهلت دهد و اگر توبه كند بر او نوشته نشود و اگر كه توبه نكند، خدا يك گناه بر او بنويسد، عبّاد بصرى نزد آن حضرت آمد و گفت: به ما رسيده است كه شما فرموديد: بنده اى نيست كه گناهى كند جز اينكه خدا عز و جل هفت ساعت از روز را به او مهلت دهد؟ فرمود: من چنين نگفتم، من گفتم: هيچ مؤمنى نباشد و چنين بوده است، گفته من (دلالت دارد كه مهلت، خاص مؤمن است و شامل مخالف و كافر نيست- از مجلسى ره).
ص: 523
10 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَنْ قَالَ : "أَسْتَغْفِرُ اللّهَ" مِائَةَ مَرَّةٍ فِی کُلِّ(1) یَوْمٍ، غَفَرَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ لَهُ سَبْعَمِائَةِ ذَنْبٍ، وَ لاَ خَیْرَ فِی عَبْدٍ یُذْنِبُ فِی کُلِّ(2) یَوْمٍ(3) سَبْعَمِائَةِ ذَنْبٍ».(4)
بَابٌ فِیمَا أَعْطَی اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ آدَمَ علیه السلام (5) وَقْتَ التَّوْبَةِ
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ، عَنِ بُکَیْرٍ(6): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ أَوْ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیهماالسلام ، قَالَ: «إِنَّ آدَمَ علیه السلام قَالَ: یَا رَبِّ ، سَلَّطْتَ عَلَیَّ الشَّیْطَانَ ، وَ أَجْرَیْتَهُ(7) مِنِّی(8) مَجْرَی الدَّمِ(9)، فَاجْعَلْ لِی شَیْئاً، فَقَالَ: یَا آدَمُ، جَعَلْتُ لَکَ أَنَّ مَنْ هَمَّ مِنْ ذُرِّیَّتِکَ بِسَیِّئَةٍ لَمْ تُکْتَبْ(10) عَلَیْهِ(11)، فَإِنْ عَمِلَهَا کُتِبَتْ عَلَیْهِ سَیِّئَةٌ(12)؛ وَ مَنْ هَمَّ مِنْهُمْ بِحَسَنَةٍ، فَإِنْ لَمْ یَعْمَلْهَا کُتِبَتْ لَهُ حَسَنَةٌ، فَإِنْ(13) هُوَ(14) عَمِلَهَا کُتِبَتْ لَهُ عَشْراً؛ قَالَ: یَا رَبِّ، زِدْنِی، قَالَ: جَعَلْتُ لَکَ(15) أَنَّ مَنْ عَمِلَ مِنْهُمْ سَیِّئَةً ، ثُمَّ اسْتَغْفَرَ لَهُ(16) غَفَرْتُ لَهُ؛ قَالَ(17): یَا رَبِّ، زِدْنِی، قَالَ: جَعَلْتُ لَهُمُ(18) التَّوْبَةَ _ أَوْ(19)
ص: 524
10- از امام صادق (علیه السّلام) كه فرمود:
هر كه در هر روز صد بار بگويد: أستغفر اللَّه، خدا عز و جل هفتصد گناه او را بيامرزد و در بنده اى كه هر روز هفتصد گناه كند، خيرى نيست.
1- از ابن بكير، از امام صادق يا از امام باقر (علیه السّلام) فرمود: به راستى آدم (علیه السّلام) عرض كرد: پروردگارا! شيطان را بر من چيره ساختى و چون خونش بر من روان كردى، براى من هم چيزى مقرر فرما، در پاسخ فرمود: اى آدم! براى تو مقرر كردم كه هر كدام از فرزندانت قصد گناهى بر او نوشته نشود و اگر آن را بكند، بر او يك گناه نوشته شود و هر كدام آنها قصد حسنه كند، براى او يك حسنه نوشته شود و اگر آن را بكند، براى او ده حسنه نوشته شود، عرض كرد: پروردگارا! برايم بيفزا، فرمود: براى تو مقرر كردم كه هر كدامشان گناهى كرد و سپس آمرزش خواست، او را بيامرزم، عرض كرد: پروردگارا! برايم بيفزا، فرمود: براى آنها توبه را مقرر داشتم يا آنكه توبه را به ميان گذاشتم تا آنكه نفس به اين جا
ص: 525
قَالَ(1): بَسَطْتُ لَهُمُ التَّوْبَةَ _ حَتّی تَبْلُغَ النَّفْسُ(2) هذِهِ؛ قَالَ: ··· î یَا رَبِّ، حَسْبِی».(3)
2. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَنْ تَابَ قَبْلَ مَوْتِهِ بِسَنَةٍ قَبِلَ اللّهُ تَوْبَتَهُ، ثُمَّ قَالَ: إِنَّ السَّنَةَ لَکَثِیرَةٌ(4)؛ مَنْ تَابَ قَبْلَ مَوْتِهِ بِشَهْرٍ قَبِلَ اللّهُ تَوْبَتَهُ، ثُمَّ قَالَ: إِنَّ الشَّهْرَ لَکَثِیرٌ(5)؛ مَنْ تَابَ قَبْلَ مَوْتِهِ بِجُمْعَةٍ قَبِلَ اللّهُ تَوْبَتَهُ، ثُمَّ قَالَ: إِنَّ(6) الْجُمْعَةَ لَکَثِیرٌ(7)؛ مَنْ تَابَ قَبْلَ مَوْتِهِ بِیَوْمٍ قَبِلَ اللّهُ تَوْبَتَهُ، ثُمَّ قَالَ: إِنَّ یَوْماً لَکَثِیرٌ، مَنْ تَابَ قَبْلَ أَنْ یُعَایِنَ(8) قَبِلَ اللّهُ تَوْبَتَهُ(9)».(10)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ جَمِیلٍ ، عَنْ زُرَارَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِذَا بَلَغَتِ النَّفْسُ هذِهِ _ وَ أَهْوی(11) بِیَدِهِ إِلی حَلْقِهِ _ لَمْ یَکُنْ لِلْعَالِمِ تَوْبَةٌ، وَ کَانَتْ لِلْجَاهِلِ تَوْبَةٌ(12)».(13)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ، قَالَ: خَرَجْنَا إِلی مَکَّةَ، وَ مَعَنَا شَیْخٌ مُتَأَلِّهٌ(14) مُتَعَبِّدٌ(15)، لاَ یَعْرِفُ هذَا الاْءَمْرَ(16) ، یُتِمُّ الصَّلاَةَ فِی الطَّرِیقِ، وَ مَعَهُ ابْنُ أَخٍ لَهُ مُسْلِمٌ(17)، فَمَرِضَ الشَّیْخُ، فَقُلْتُ لاِبْنِ أَخِیهِ: لَوْ عَرَضْتَ هذَا الاْءَمْرَ عَلی عَمِّکَ لَعَلَّ اللّهَ أَنْ یُخَلِّصَهُ، فَقَالَ کُلُّهُمْ: دَعُوا الشَّیْخَ حَتّی(18) یَمُوتَ عَلی حَالِهِ؛ فَإِنَّهُ حَسَنُ الْهَیْئَةِ، فَلَمْ یَصْبِرْ ابْنُ أَخِیهِ حَتّی قَالَ لَهُ:
ص: 526
رسد (يعنى به گلو گاه).
عرض كرد: پروردگارا! براى من بس است.
2- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه يك سال پيش از مرگ خود، توبه كند، خدا توبه اش را بپذيرد سپس فرمود: يك سال هر آينه بسيار است، هر كه يك ماه پيش از مرگش توبه كند، خدا توبه اش را بپذيرد، سپس فرمود: يك ماه بسيار است، هر كه يك هفته پيش از مرگش توبه كند، خدا توبه اش را بپذيرد سپس فرمود: يك هفته بسيار است، هر كه يك روز پيش از مرگش توبه كند، خدا توبه اش را بپذيرد سپس فرمود:
يك روز هم بسيار است، هر كه پيش از ديدار آخرت (و ملك الموت) توبه كند، خدا توبه اش را بپذيرد.
3- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
چون جان به اين جا رسد (با دستش اشاره به نايش كرد) براى عالم توبه نباشد، و براى نادان توبه روا باشد.
4- از معاويه بن وهب، گويد: ما به مكه مى رفتيم و به همراه ما شيخى بود خداجو و خدا پرست، مذهب شيعه را فرا نگرفته بود، و در راه نماز را تمام مى خواند (به مذهب سنّيها كه تمام خواندن نماز را براى مسافر روا مى دانند) و برادرزاده مسلمانى (شيعه مذهبى) با خود داشت، آن شيخ بيمار شد و من به او گفتم: كاش مذهب شيعه را به عموى خود پيشنهاد مى كردى شايد خدا او را نجات دهد و همه آنان گفتند: بگذاريد اين شيخ به حال خود بميرد كه وضع خوبى دارد و
ص: 527
یَا عَمِّ، إِنَّ النَّاسَ ارْتَدُّوا بَعْدَ رَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله إِلاَّ نَفَراً یَسِیراً(1)، وَ کَانَ(2) لِعَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ علیه السلام مِنَ(3) الطَّاعَةِ مَا کَانَ(4) لِرَسُولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله ، وَ کَانَ بَعْدَ رَسُولِ اللّهِ الْحَقُّ وَ الطَّاعَةُ لَهُ، قَالَ: فَتَنَفَّسَ(5) الشَّیْخُ وَ شَهَقَ، وَ قَالَ: أَنَا عَلی هذَا، وَ خَرَجَتْ نَفْسُهُ.
فَدَخَلْنَا عَلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، فَعَرَضَ عَلِیُّ(6) بْنُ السَّرِیِّ هذَا الْکَلاَمَ عَلی أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام (7)، فَقَالَ: «هُوَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ(8)». قَالَ(9) لَهُ عَلِیُّ بْنُ السَّرِیِّ: إِنَّهُ لَمْ یَعْرِفْ(10) شَیْئاً مِنْ هذَا(11) غَیْرَ سَاعَتِهِ تِلْکَ؟! قَالَ: «فَتُرِیدُونَ مِنْهُ مَا ذَا؟ قَدْ دَخَلَ(12) وَ اللّهِ الْجَنَّةَ(13)».(14)
بَابُ اللَّمَمِ
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: قُلْتُ لَهُ: أَ رَأَیْتَ قَوْلَ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «الَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ کَبائِرَ الاْءِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلاَّ اللَّمَمَ»(15)؟
قَالَ: «هُوَ الذَّنْبُ یُلِمُّ بِهِ الرَّجُلُ، فَیَمْکُثُ مَا شَاءَ اللّهُ، ثُمَّ یُلِمُّ بِهِ بَعْدُ».(16)
2 . أَبُو عَلِیٍّ الاْءَشْعَرِیُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ
ص: 528
برادر زاده اش تاب نياورد و به او گفت: عموجان! راستى كه مردم پس از رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) همه مرتدّ شدند جز چند تنى و على بن ابى طالب (علیه السّلام) مانند خود رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) حق اطاعت داشت و پس از رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) حق و طاعت از آن او بود، گويد: آن شيخ دمى برآورد و ناله اى زد و گفت: من هم بر همين عقيده ام و جانش برآمد و ما شرفياب حضور امام صادق (علیه السّلام) شديم و على بن سري اين گزارش را به امام صادق (علیه السّلام) داد و در پاسخ فرمود: او مردى است از اهل بهشت، على بن سري به آن حضرت گفت: راستش كه او از مذهب شيعه هيچ سابقه اى نداشت جز در همان ساعت مرگش؟
فرمود: ديگر از او چه مى خواهيد، به خدا سوگند به بهشت درآمده است.
1- از محمد بن مسلم، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم:
بفرمائيد تفسير قول خدا عز و جل را (33 سوره نجم): «آن كسانى كه كناره مى كنند از گناهان كبيره و هرزگيها جز لمم»، فرمود: لمم: آن گناهى است كه شخص بدان دست آلايد و سپس تا خدا خواهد از آن دست بدارد و باز بدان دست آلايد.
2- از محمد بن مسلم، از امام باقر و يا امام صادق (علیه السّلام) گويد:
ص: 529
صَفْوَانَ، عَنِ الْعَلاَءِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ: عَنْ أَحَدِهِمَا علیهماالسلام ، قَالَ: قُلْتُ لَهُ :(1) «الَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ کَبائِرَ الاْءِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلاَّ اللَّمَمَ»؟
قَالَ: «الْهَنَةُ(2) بَعْدَ ··· î الْهَنَةِ(3) ، أَیِ الذَّنْبُ بَعْدَ الذَّنْبِ(4) یُلِمُّ(5) بِهِ الْعَبْدُ».(6)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ، قَالَ :
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَا مِنْ مُوءْمِنٍ إِلاَّ وَ(7) لَهُ ذَنْبٌ یَهْجُرُهُ(8) زَمَاناً، ثُمَّ یُلِمُّ بِهِ، وَ ذلِکَ قَوْلُ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «إِلاَّ اللَّمَمَ»».
وَ سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «الَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ کَبائِرَ الاْءِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلاَّ اللَّمَمَ»قَالَ: «الْفَوَاحِشُ: الزِّنی، وَ السَّرِقَةُ؛ وَ اللَّمَمُ : الرَّجُلُ یُلِمُّ بِالذَّنْبِ، فَیَسْتَغْفِرُ اللّهَ مِنْهُ».(9)
4 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنِ الْحَارِثِ بْنِ بَهْرَامَ(10)، عَنْ عَمْرِو بْنِ جُمَیْعٍ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «مَنْ جَاءَنَا یَلْتَمِسُ(11) الْفِقْهَ وَ الْقُرْآنَ وَ تَفْسِیرَهُ، فَدَعُوهُ؛ وَ مَنْ جَاءَنَا یُبْدِی عَوْرَةً قَدْ(12) سَتَرَهَا اللّهُ، فَنَحُّوهُ(13)».
فَقَالَ لَهُ(14) رَجُلٌ مِنَ الْقَوْمِ، جُعِلْتُ فِدَاکَ، وَ اللّهِ، إِنَّنِی(15) لَمُقِیمٌ(16) عَلی ذَنْبٍ(17) مُنْذُ دَهْرٍ ، أُرِیدُ أَنْ أَتَحَوَّلَ عَنْهُ إِلی غَیْرِهِ، فَمَا أَقْدِرُ عَلَیْهِ.
فَقَالَ لَهُ: «إِنْ کُنْتَ صَادِقاً، فَإِنَّ اللّهَ(18) یُحِبُّکَ(19)، وَ مَا یَمْنَعُهُ أَنْ یَنْقُلَکَ(20) مِنْهُ(21) إِلی غَیْرِهِ إِلاَّ لِکَیْ تَخَافَهُ».(22)
5. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسی، عَنْ حَرِیزٍ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «مَا مِنْ
ص: 530
به او گفتم: (33 سوره نجم): «آن كسانى كه كه كناره مى كنند از كبائر اثم و فواحش جز لمم»، فرمود: مقصود از لمم، چيرگى است از گناه پس از چيرگى ديگر يعنى گناهى به دنبال گناهى كه بنده بدان دست مى زند و نزديك مى شود.
3- از اسحق بن عمار، گويد: امام صادق (علیه السّلام) فرمود: هيچ مؤمنى نباشد جز اينكه گناهى دارد كه مدّتى آن را ترك كند و سپس بدان دست آلايد و اين است مقصود از قول خدا عز و جل «الّا اللمم» و من پرسيدم از او از تفسير قول خدا عز و جل (33 سوره نجم): «آن كسانى كه كناره كنند از كبائر اثم و فواحش جز لمم» فرمود:
مقصود از فواحش، زنا و دزدى است و لمم اين است كه شخصى دستى به گناه زند و از آن آمرزش جويد (يعنى بى درنگ پشيمان شود و استغفار كند).
4- از عمرو بن جميع كه امام صادق (علیه السّلام) فرمود: هر كه نزد ما آيد و فقه و قرآن و تفسير آن جويد، از او دست بداريد و هر كه نزد ما آيد تا عيبى كه خدا پوشيده، فاش كند، او را دور كنيد، يكى از آن مردم به او عرض كرد: قربانت! راستش اين است كه من عمرى است دچار گناهى هستم و همى خواستم كه از آن به كار ديگر اندر شوم و آن را وانهم و نتوانستم، در پاسخ او فرمود: اگر تو راستگوئى، خدايت دوست دارد و او را دريغ نيامده كه تو را از آن به كار ديگر بگرداند جز اينكه از او در ترس باشى.
5- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هيچ گناهى نيست جز آنكه بنده مؤمنى بدان مايل است،
ص: 531
ذَنْبٍ إِلاَّ وَ قَدْ طُبِعَ عَلَیْهِ(1) عَبْدٌ مُوءْمِنٌ یَهْجُرُهُ الزَّمَانَ، ثُمَّ یُلِمُّ بِهِ، وَ هُوَ قَوْلُ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «الَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ کَبائِرَ الاْءِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلاَّ اللَّمَمَ»» .
قَالَ: «اللَّمَّامُ(2) : الْعَبْدُ الَّذِی یُلِمُّ الذَّنْبَ(3) بَعْدَ الذَّنْبِ لَیْسَ مِنْ سَلِیقَتِهِ(4) ، أَیْ مِنْ طَبِیعَتِهِ(5)».(6)
6 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ؛ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ جَمِیعاً، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنِ ابْنِ رِئَابٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِنَّ الْمُوءْمِنَ لاَ یَکُونُ سَجِیَّتُهُ(7) الْکَذِبَ وَ الْبُخْلَ وَ الْفُجُورَ، وَ رُبَّمَا أَلَمَّ مِنْ ذلِکَ شَیْئاً لاَ یَدُومُ عَلَیْهِ» . قِیلَ: فَیَزْنِی؟ قَالَ: «نَعَمْ، وَ لکِنْ لاَ یُولَدُ لَهُ(8) مِنْ تِلْکَ النُّطْفَةِ(9)».(10)
بَابٌ فِی أَنَّ الذُّنُوبَ ثَلاَثَةٌ
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ حَمَّادٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ رَفَعَهُ، قَالَ:
صَعِدَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام بِالْکُوفَةِ الْمِنْبَرَ(11)، فَحَمِدَ اللّهَ وَ أَثْنی عَلَیْهِ، ثُمَّ قَالَ: «أَیُّهَا النَّاسُ، إِنَّ الذُّنُوبَ ثَلاَثَةٌ». ثُمَّ أَمْسَکَ، فَقَالَ لَهُ حَبَّةُ الْعُرَنِیُّ؛ یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ، قُلْتَ: «الذُّنُوبُ ثَلاَثَةٌ» ثُمَّ أَمْسَکْتَ؟ فَقَالَ: «مَا ذَکَرْتُهَا إِلاَّ وَ أَنَا أُرِیدُ أَنْ أُفَسِّرَهَا، وَ لکِنْ عَرَضَ لِی بُهْرٌ(12) حَالَ بَیْنِی وَ بَیْنَ الْکَلاَمِ؛ نَعَمْ، الذُّنُوبُ ثَلاَثَةٌ: فَذَنْبٌ
ص: 532
مدتى آن را ترك كند و سپس بدان دست يازد و آن قول خدا عز و جل است (33 سوره نجم): «آن كسانى كه كناره مى كنند از كبائر گناه و از هرزگيها جز لمم»، فرمود: لمام بنده اى است كه دست به گناهى يازد پس از گناهى كه موافق سليقه او نيست، يعنى از طبع او نيست.
6- از ابن رئاب، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
راستى كه سرشت مؤمن دروغ گفتن و بخل و هرزگى نيست، و بسا كه دستى بدانها آلايد ولى بر آن نپايد، به او عرض شد كه: زنا مى كند؟
فرمود: آرى، ولى از آن نطفه فرزندى نيارد.
1- امير المؤمنين (علیه السّلام) در كوفه بر منبر برآمد و خدا را سپاس گفت و بر او ستايش نمود و سپس فرمود: أيا مردم! به راستى گناهان سه باشند و دم بست و حبّه عرنيّ گفت: يا امير المؤمنين! فرمودى:
گناهان سه اند و دم بستى؟ در پاسخ فرمود: من آنها را ياد نكردم جز براى اينكه شرح دهم ولى نفس تنگى به من رخ داد و ميان من و سخن گفتن مانع شد، آرى گناهان سه باشند: گناهى كه آمرزيده است و گناهى كه آمرزيده نشود و گناهى كه در باره مرتكب آن
ص: 533
مَغْفُورٌ، وَ ذَنْبٌ غَیْرُ مَغْفُورٍ، وَ ذَنْبٌ نَرْجُو(1) لِصَاحِبِهِ وَ نَخَافُ(2) عَلَیْهِ».
قَالَ: یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ، فَبَیِّنْهَا لَنَا.
قَالَ: «نَعَمْ، أَمَّا الذَّنْبُ(3) الْمَغْفُورُ، فَعَبْدٌ عَاقَبَهُ اللّهُ عَلی ذَنْبِهِ فِی الدُّنْیَا، فَاللّهُ أَحْلَمُ وَ أَکْرَمُ مِنْ أَنْ یُعَاقِبَ عَبْدَهُ مَرَّتَیْنِ.
وَ أَمَّا الذَّنْبُ الَّذِی لاَ یُغْفَرُ(4)، فَمَظَالِمُ(5) الْعِبَادِ بَعْضِهِمْ لِبَعْضٍ؛ إِنَّ اللّهَ _ تَبَارَکَ وَ تَعَالی _ إِذَا بَرَزَ(6) لِخَلْقِهِ(7) أَقْسَمَ قَسَماً عَلی نَفْسِهِ، فَقَالَ: وَ عِزَّتِی وَ جَلاَلِی، لاَ یَجُوزُنِی(8) ظُلْمُ ظَالِمٍ وَ لَوْ کَفٌّ(9) بِکَفٍّ، وَ لَوْ مَسْحَةٌ بِکَفٍّ، وَ لَوْ نَطْحَةٌ مَا(10) بَیْنَ الْقَرْنَاءِ(11) إِلَی الْجَمَّاءِ(12)، فَیَقْتَصُّ(13) لِلْعِبَادِ(14) بَعْضِهِمْ مِنْ بَعْضٍ حَتّی لاَ یَبْقی(15) لاِءَحَدٍ عَلی أَحَدٍ مَظْلِمَةٌ، ثُمَّ یَبْعَثُهُمْ(16) لِلْحِسَابِ(17).
وَ(18) أَمَّا الذَّنْبُ الثَّالِثُ، فَذَنْبٌ سَتَرَهُ اللّهُ عَلی خَلْقِهِ، وَ رَزَقَهُ التَّوْبَةَ مِنْهُ(19)، فَأَصْبَحَ خَائِفاً مِنْ ذَنْبِهِ، رَاجِیاً لِرَبِّهِ؛ فَنَحْنُ لَهُ کَمَا هُوَ لِنَفْسِهِ، نَرْجُو(20) لَهُ(21) الرَّحْمَةَ(22)، وَ نَخَافُ عَلَیْهِ الْعَذَابَ(23)».(24)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ زُرَارَةَ،
عَنْ حُمْرَانَ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام عَنْ رَجُلٍ أُقِیمَ عَلَیْهِ الْحَدُّ فِی الرَّجْمِ(25): أَ یُعَاقَبُ عَلَیْهِ(26) فِی الاْآخِرَةِ؟ قَالَ(27): «إِنَّ اللّهَ أَکْرَمُ مِنْ ذلِکَ(28)».(29)
ص: 534
اميدوار و بيمناكم، گفتند: يا امير المؤمنين! آنها را براى ما بيان كن، فرمود: آرى، اما گناه آمرزيده آن است كه خدا بنده را در باره آن در دنيا كيفر داده است و خدا بردبار و كريم است از اينكه بنده خود را دو بار كيفر كند، اما گناهى كه آمرزيده نشود: ستمهائى است كه مردم به يك ديگر كنند، زيرا چون خدا تبارك و تعالى بر خلقش عيان شد (يعنى به وسيله پيغمبران و اعلام شريعت خود) به خود سوگند ياد كرد و فرمود: به عزت و جلال خودم قسم كه ستم هيچ ستمكارى را گذشت نكنم گو اينكه مشتى كوبد و يا سائيدن مشتى باشد و اگر چه شاخ زدن شاخ دارى بى شاخى را باشد. براى بندگان از يك ديگر قصاص شود تا حقى از كسى بر كسى نماند و سپس آنها را به پاى حساب آرد، و اما گناه سوم گناهى است كه خدا آن را بر خلقش نهفته و به گنهكار توبه از آن را روزى كرده است و به وضعى در آمده كه از گناهش بيم ناك است و به پروردگارش اميدوار است و ما براى او همان حال را داريم كه او براى خود دارد، براى او اميد رحمت داريم و از عذاب هم بر او بيم داريم.
2- از حمران، گويد: از امام باقر (علیه السّلام) پرسيدم از مردى كه حدّ بر او خورده است و سنگسار شده است، آيا در آخرت هم كيفرى دارد؟
فرمود: خدا از آن كريم تر است.
ص: 535
بَابُ تَعْجِیلِ عُقُوبَةِ الذَّنْبِ
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ حَمْزَةَ بْنِ حُمْرَانَ، عَنْ أَبِیهِ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ إِذَا کَانَ مِنْ أَمْرِهِ أَنْ یُکْرِمَ عَبْداً وَ لَهُ ذَنْبٌ، ابْتَلاَهُ بِالسُّقْمِ، فَإِنْ لَمْ یَفْعَلْ ذلِکَ بِهِ(1)، ابْتَلاَهُ بِالْحَاجَةِ، فَإِنْ لَمْ یَفْعَلْ ذلِکَ بِهِ(2)، شَدَّدَ عَلَیْهِ الْمَوْتَ لِیُکَافِیَهُ(3) بِذلِکَ الذَّنْبِ».
قَالَ: «وَ إِذَا(4) کَانَ مِنْ أَمْرِهِ أَنْ یُهِینَ عَبْداً وَ لَهُ عِنْدَهُ(5) حَسَنَةٌ، صَحَّحَ بَدَنَهُ، فَإِنْ(6) لَمْ یَفْعَلْ بِهِ ذلِکَ(7)، وَسَّعَ عَلَیْهِ فِی رِزْقِهِ، فَإِنْ هُوَ(8) لَمْ یَفْعَلْ ذلِکَ بِهِ، هَوَّنَ عَلَیْهِ الْمَوْتَ لِیُکَافِیَهُ بِتِلْکَ الْحَسَنَةِ».(9)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ إِبْرَاهِیمَ، عَنِ الْحَکَمِ بْنِ عُتَیْبَةَ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِنَّ(10) الْعَبْدَ إِذَا کَثُرَتْ ذُنُوبُهُ وَ لَمْ یَکُنْ عِنْدَهُ مِنَ الْعَمَلِ مَا یُکَفِّرُهَا، ابْتَلاَهُ بِالْحُزْنِ لِیُکَفِّرَهَا».(11)
3 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الاْءَشْعَرِیِّ، عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ(12): وَ عِزَّتِی وَ جَلاَلِی، لاَ
ص: 536
1- از امام باقر (علیه السّلام) كه فرمود:
به راستى چون بناى خدا عز و جل بر اين است كه بنده اى را گرامى دارد و او را گناهى است، بيمارش كند، و اگر نكند نيازمندش سازد و اگر نكند، به سختى جانش گيرد تا تلافى آن گناه بشود.
و چون بنا دارد بنده اى را خوار كند و حسنه اى نزد او دارد، تندرستش دارد و اگر با وى آن را نكند، روزى فراوانش دهد و اگر آن را هم نكند، با وى به آسانى جانش را گيرد تا عوض آن حسنه باشد.
2- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
راستى كه چون گناه بنده بسيار گردد و كارى نداشته باشد كه آنها را جبران كند و كفّاره آنها شود، خدايش به غمّ گرفتار سازد تا كفّاره گناهانش گردد.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود كه: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
خدا عز و جل فرمايد: به عزت و جلال خودم، من بنده اى را از دنيا بيرون نبرم و خواهم به او مهر ورزم تا آنكه هر گناهى كرده
ص: 537
أُخْرِجُ عَبْداً مِنَ الدُّنْیَا وَ أَنَا أُرِیدُ أَنْ أَرْحَمَهُ حَتّی أَسْتَوْفِیَ مِنْهُ کُلَّ خَطِیئَةٍ عَمِلَهَا: إِمَّا بِسُقْمٍ فِی جَسَدِهِ، وَ إِمَّا بِضِیقٍ فِی رِزْقِهِ، وَ إِمَّا بِخَوْفٍ فِی دُنْیَاهُ ؛ فَإِنْ بَقِیَتْ عَلَیْهِ بَقِیَّةٌ، شَدَّدْتُ عَلَیْهِ عِنْدَ الْمَوْتِ.
وَ عِزَّتِی وَ جَلاَلِی، لاَ أُخْرِجُ عَبْداً مِنَ الدُّنْیَا وَ أَنَا أُرِیدُ أَنْ أُعَذِّبَهُ حَتّی أُوَفِّیَهُ کُلَّ حَسَنَةٍ عَمِلَهَا: إِمَّا بِسَعَةٍ فِی رِزْقِهِ، وَ إِمَّا بِصِحَّةٍ فِی جِسْمِهِ، وَ إِمَّا بِأَمْنٍ فِی دُنْیَاهُ؛ فَإِنْ بَقِیَتْ عَلَیْهِ(1) بَقِیَّةٌ، هَوَّنْتُ عَلَیْهِ بِهَا(2) الْمَوْتَ».(3)
4. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ(4) خَالِدٍ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِنَّ الْمُوءْمِنَ لَیُهَوَّلُ(5) عَلَیْهِ فِی نَوْمِهِ(6)، فَیُغْفَرُ(7) لَهُ ذُنُوبُهُ(8)، وَ إِنَّهُ لَیُمْتَهَنُ(9) فِی بَدَنِهِ، فَیُغْفَرُ(10) لَهُ ذُنُوبُهُ(11)» .(12)
5. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنِ السَّرِیِّ بْنِ خَالِدٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِذَا أَرَادَ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ بِعَبْدٍ خَیْراً، عَجَّلَ لَهُ(13) عُقُوبَتَهُ فِی الدُّنْیَا؛ وَ إِذَا أَرَادَ(14) بِعَبْدٍ سُوءاً، أَمْسَکَ عَلَیْهِ ذُنُوبَهُ حَتّی یُوَافِیَ(15) بِهَا یَوْمَ الْقِیَامَةِ».(16)
6. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ شَمُّونٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمنِ، عَنْ مِسْمَعِ بْنِ عَبْدِ الْمَلِکِ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام فِی قَوْلِ اللّهِ(17) عَزَّ وَ جَلَّ : «وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیرٍ»(18): لَیْسَ مِنِ الْتِوَاءِ(19) عِرْقٍ، وَ لاَ نَکْبَةِ(20) حَجَرٍ، وَ لاَ عَثْرَةِ
ص: 538
است، از او استيفاء كنم و عوض دهم يا با بيمارى در تنش و يا تنگى در روزيش و يا با ترس و هراسى كه در دنيا دچارش شود و اگر باز هم چيزى بماند، مرگ را بر او سخت كنم، و به عزت و جلالم، هيچ بنده اى را از دنيا بدر نبرم و خواهم عذابش كنم تا هر حسنه اى دارد، به او بپردازم يا به وسعت رزق و يا تندرستى و يا آسودگى از دنيايش، و اگر بقيه ماند، مرگ را بر او آسان كنم.
4- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
راستى مؤمن خواب پريشان بيند و هراس كشد و خدا براى آن، گناهانش را بيامرزد و بدنش رنج كار بيند و خدا گناهانش را بيامرزد.
5- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
چون خدا عز و جل خير بنده اى را خواهد، به عقوبت او در دنيا شتابد، و چون بد بنده اى را خواهد، گناهانش را نگهدارد تا همه در روز قيامت به او پرداخت كند.
6- امام صادق (علیه السّلام) فرمود كه: امير المؤمنين (علیه السّلام) در تفسير قول خدا عز و جل (30 سوره شورى): «هر مصيبتى به شما رسد به خاطر آن باشد كه به دست خود كسب كرده ايد و خدا در مى گذرد از بسيارى گناهان» فرمود:
هيچ پيچش رگى و برخورد به سنگى و لغزش گامى نيست و نه خراش چوبى، مگر براى گناهى و هر آينه آنچه را خدا در
ص: 539
قَدَمٍ، وَ لاَ خَدْشِ عُودٍ إِلاَّ بِذَنْبٍ، وَ لَمَا یَعْفُو(1) اللّهُ أَکْثَرُ؛ فَمَنْ عَجَّلَ اللّهُ عُقُوبَةَ ذَنْبِهِ فِی الدُّنْیَا، فَإِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ أَجَلُّ وَ أَکْرَمُ وَ أَعْظَمُ(2) مِنْ أَنْ یَعُودَ فِی عُقُوبَتِهِ فِی الاْآخِرَةِ».(3)
7 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ مُوسَی الْوَرَّاقِ، عَنْ عَلِیٍّ الاْءَحْمَسِیِّ، عَنْ رَجُلٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : مَا یَزَالُ الْهَمُّ وَ الْغَمُّ(4) بِالْمُوءْمِنِ حَتّی مَا یَدَعَ(5) لَهُ ذَنْباً».(6)
8 . عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ؛ وَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ جَمِیعاً، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنِ الْحَارِثِ بْنِ بَهْرَامَ، عَنْ عَمْرِو بْنِ جُمَیْعٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، یَقُولُ: «إِنَّ الْعَبْدَ الْمُوءْمِنَ لَیَهْتَمُّ(7) فِی الدُّنْیَا حَتّی یَخْرُجَ مِنْهَا وَ لاَ ذَنْبَ عَلَیْهِ».(8)
9 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَلِیٍّ الاْءَحْمَسِیِّ، عَنْ رَجُلٍ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «لاَ یَزَالُ الْهَمُّ وَ الْغَمُّ(9) بِالْمُوءْمِنِ حَتّی مَا یَدَعَ(10) لَهُ مِنْ ذَنْبٍ(11)» .(12)
10. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: مَا مِنْ عَبْدٍ أُرِیدُ أَنْ أُدْخِلَهُ الْجَنَّةَ إِلاَّ ابْتَلَیْتُهُ فِی جَسَدِهِ، فَإِنْ کَانَ ذلِکَ کَفَّارَةً(13) لِذُنُوبِهِ(14)، وَ إِلاَّ شَدَّدْتُ عَلَیْهِ عِنْدَ(15) مَوْتِهِ حَتّی یَأْتِیَنِی(16) وَ لاَ ذَنْبَ لَهُ، ثُمَّ أُدْخِلُهُ الْجَنَّةَ.
ص: 540
مى گذرد بيشتر است و خدا در عقوبت هر كس به دنيا شتافت، راستى كه خدا عز و جل والاتر و كريم تر و بزرگوارتر است از اينكه باز او را در آخرت عقوبت كند.
7- از امام باقر (علیه السّلام) كه: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
پيوسته همّ و غم گريبان گير مؤمن باشند تا براى او گناهى به جا نگذارند.
8- از عمرو بن جميع، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود:
راستى بنده مؤمن در دنيا غمگين و اندوه ناك شود تا از آن بيرون رود و گناهى بر او نباشد.
9- از امام باقر (علیه السّلام) كه فرمود:
پيوسته همّ و غمّ، مؤمن را فرا گيرد تا گناهى براش به جا نگذارند.
10- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است:
خدا عز و جل فرمايد: هيچ بنده نباشد كه بخواهم او را به بهشت برم جز آنكه در تنش گرفتارى دهم و اگر كفّاره گناهانش شود (او را بس است) و گر نه مرگ را بر او سخت كنم تا نزد من آيد و گناهى نداشته باشد، سپس او را به بهشت برم و هيچ بنده نباشد
ص: 541
وَ مَا مِنْ عَبْدٍ أُرِیدُ(1) أَنْ أُدْخِلَهُ النَّارَ، إِلاَّ صَحَّحْتُ لَهُ جِسْمَهُ(2)، فَإِنْ کَانَ ذلِکَ تَمَاماً لِطَلِبَتِهِ عِنْدِی، وَ إِلاَّ آمَنْتُ(3) خَوْفَهُ مِنْ سُلْطَانِهِ، فَإِنْ کَانَ ذلِکَ تَمَاماً لِطَلِبَتِهِ(4) عِنْدِی، وَ إِلاَّ وَسَّعْتُ عَلَیْهِ فِی(5) رِزْقِهِ، فَإِنْ کَانَ ذلِکَ تَمَاماً لِطَلِبَتِهِ عِنْدِی(6)، وَ إِلاَّ هَوَّنْتُ عَلَیْهِ مَوْتَهُ حَتّی یَأْتِیَنِی وَ لاَ حَسَنَةَ لَهُ عِنْدِی(7)، ثُمَّ أُدْخِلُهُ النَّارَ».(8)
11 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ مُحَمَّدِ(9) بْنِ أُورَمَةَ، عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ، عَنْ دُرُسْتَ بْنِ أَبِی مَنْصُورٍ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا(10): عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «مَرَّ نَبِیٌّ مِنْ أَنْبِیَاءِ(11) بَنِی إِسْرَائِیلَ بِرَجُلٍ بَعْضُهُ تَحْتَ حَائِطٍ وَ بَعْضُهُ خَارِجٌ مِنْهُ، قَدْ شَعَّثَتْهُ(12) الطَّیْرُ، وَ مَزَّقَتْهُ الْکِلاَبُ، ثُمَّ مَضی، فَرُفِعَتْ(13) لَهُ مَدِینَةٌ، فَدَخَلَهَا، فَإِذَا هُوَ بِعَظِیمٍ مِنْ عُظَمَائِهَا مَیِّتٍ عَلی سَرِیرٍ، مُسَجًّی(14) بِالدِّیبَاجِ(15) حَوْلَهُ الْمِجْمَرُ(16)، فَقَالَ: یَا رَبِّ، أَشْهَدُ أَنَّکَ(17) حَکَمٌ(18) عَدْلٌ لاَ تَجُورُ(19)، هذَا(20) عَبْدُکَ لَمْ یُشْرِکْ بِکَ طَرْفَةَ عَیْنٍ أَمَتَّهُ بِتِلْکَ الْمِیتَةِ، وَ هذَا عَبْدُکَ(21) لَمْ یُوءْمِنْ بِکَ طَرْفَةَ عَیْنٍ أَمَتَّهُ بِهذِهِ الْمِیتَةِ؟
فَقَالَ: عَبْدِی، أَنَا _ کَمَا قُلْتَ _ حَکَمٌ عَدْلٌ لاَ أَجُورُ، ذلِکَ عَبْدِی کَانَتْ لَهُ عِنْدِی سَیِّئَةٌ _ أَوْ ذَنْبٌ(22) _ أَمَتُّهُ بِتِلْکَ الْمِیتَةِ(23) لِکَیْ یَلْقَانِی وَ لَمْ یَبْقَ عَلَیْهِ شَیْءٌ، وَ هذَا عَبْدِی کَانَتْ لَهُ عِنْدِی(24) حَسَنَةٌ، فَأَمَتُّهُ بِهذِهِ الْمِیتَةِ لِکَیْ یَلْقَانِی وَ لَیْسَ لَهُ عِنْدِی حَسَنَةٌ».(25)
12 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ
ص: 542
كه بخواهم او را به دوزخ برم جز آنكه تنش را سالم سازم و اگر هر چه از من خواهد، بدان به پايان رسد (او را بس باشد) و گر نه روزيش را فراوان سازم و اگر طلبش تمام شود از من و اگر نه مرگش را آسان سازم تا نزد من آيد و از من حسنه اى بستانكار نباشد و سپس او را به دوزخ برم.
11- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود: يكى از پيغمبران بنى اسرائيل به مردى گذر كرد كه نيمى از او زير ديوارى بود و نيمى بيرون از ديوار، مرغان پرنده، او را ژوليده كرده بودند و سگانش دريده بودند و از آن گذشت و به شهرى بر آمد، ديد كه يكى از بزرگان آنها مرده است و بر تختى خفته و با پارچه ابريشمين كفن شده و گردش بخور مى سوزد، عرض كرد: پروردگارا! من گواهم كه تو حاكم عادل و به حقى و ستم، روا ندارى، آن يك بنده تو است كه چشم بهمزدنى به تو شرك نورزيده و چنانش ميراندى و اين هم بنده تو است كه چشم بهمزدنى به تو ايمان نداشته، چنينش ميراندى، در پاسخ فرمود: اى بنده من! من چنانم كه گفتى، حاكمى عادل هستم و ستم نكنم، آن بنده ام نزد من گناهى داشت و يا كردار بدى و بدان وضعش مى راندم تا ملاقات كندم و گناهى بر او نماند و اين بنده ام، حسنه اى نزد من داشت و او را چنين مى راندم تا مرا ملاقات كند و حسنه اى از من نخواهد.
12- از ابى الصباح كنانى، گفت: من نزد امام صادق (علیه السّلام)
ص: 543
مَحْبُوبٍ ، عَنْ أَبِی الصَّبَّاحِ الْکِنَانِیِّ، قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، فَدَخَلَ عَلَیْهِ شَیْخٌ، فَقَالَ: یَا أَبَا عَبْدِ اللّهِ، أَشْکُو إِلَیْکَ وُلْدِی وَ عُقُوقَهُمْ، وَ إِخْوَانِی وَ جَفَاهُمْ عِنْدَ کِبَرِ سِنِّی، فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «یَا هذَا، إِنَّ لِلْحَقِّ دَوْلَةً(1)، وَ لِلْبَاطِلِ دَوْلَةً، وَ کُلُّ(2) وَاحِدٍ مِنْهُمَا فِی دَوْلَةِ صَاحِبِهِ ذَلِیلٌ، وَ إِنَّ أَدْنی مَا یُصِیبُ الْمُوءْمِنَ فِی دَوْلَةِ الْبَاطِلِ الْعُقُوقُ مِنْ وُلْدِهِ، وَ الْجَفَاءُ مِنْ إِخْوَانِهِ؛ وَ مَا مِنْ مُوءْمِنٍ یُصِیبُهُ شَیْءٌ(3) مِنَ(4) الرَّفَاهِیَةِ فِی دَوْلَةِ الْبَاطِلِ إِلاَّ ابْتُلِیَ قَبْلَ مَوْتِهِ: إِمَّا فِی بَدَنِهِ، وَ إِمَّا فِی وُلْدِهِ، وَ إِمَّا(5) فِی مَالِهِ حَتّی یُخَلِّصَهُ اللّهُ مِمَّا اکْتَسَبَ فِی دَوْلَةِ الْبَاطِلِ، وَ یُوَفِّرَ لَهُ حَظَّهُ فِی دَوْلَةِ الْحَقِّ، فَاصْبِرْ وَ أَبْشِرْ».(6)
بَابٌ فِی تَفْسِیرِ(7) الذُّنُوبِ
1 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ الْعَلاَءِ(8)، عَنْ مُجَاهِدٍ، عَنْ أَبِیهِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «الذُّنُوبُ الَّتِی تُغَیِّرُ النِّعَمَ الْبَغْیُ(9)، وَ الذُّنُوبُ الَّتِی تُورِثُ النَّدَمَ الْقَتْلُ، وَالذُّنُوبُ(10) الَّتِی تُنْزِلُ النِّقَمَ الظُّلْمُ، وَ(11) الَّتِی تَهْتِکُ السِّتْرَ(12) شُرْبُ الْخَمْرِ، وَ(13) الَّتِی تَحْبِسُ الرِّزْقَ الزِّنی ،
ص: 544
بودم، پيرمردى بر آن حضرت وارد شد و گفت: يا أبا عبد اللَّه! من از فرزندان خود و ناسپاسى آنان و از برادران خود و جفا كاريشان به شما شكايت دارم با اين سالخوردگى خودم، امام صادق (علیه السّلام) فرمود: اى فلانى! راستى، حق، دولتى دارد و باطل هم دولتى دارد و هر كدام در دولت رفيق خود، خوار باشند، راستى كمتر چيزى كه در دولت باطل به مؤمن مى رسد ناسپاسى فرزندان او و جفاكارى برادران او است و مؤمنى نباشد كه در دولت باطل آسايشى بيند جز اينكه پيش از مرگش بلا كشد يا در تنش و يا در فرزندش و يا در مالش تا خدا او را بدين وسيله از آنچه در دولت باطل كسب كرده رها سازد و بهره او را در دولت حق وافر كند، صبر كن و مژده گير.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود: گناهانى كه نعمت را ديگرگون كنند، شورش ناروا است (بغى را چند گنه شمرده به اعتبار اصناف آن است زيرا شورش به ديگران در مال است، در عرض است، در حقوق است، و به اوضاع متعدد واقع مى شود، چون نهان و آشكار و كم و بيش مثلا) و گناهانى كه موجب پشيمانيند، قتل است و آن گناهانى كه بلا نازل كند، ستم است و آنها كه پرده درند، مى خوارى است، و آنها كه روزى را بند آورند، زنا است و
ص: 545
وَ الَّتِی تُعَجِّلُ الْفَنَاءَ قَطِیعَةُ الرَّحِمِ، وَ الَّتِی تَرُدُّ(1) الدُّعَاءَ وَ تُظْلِمُ الْهَوَاءَ عُقُوقُ الْوَالِدَیْنِ».(2)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «کَانَ أَبِی علیه السلام یَقُولُ: نَعُوذُ(3) بِاللّهِ مِنَ الذُّنُوبِ الَّتِی تُعَجِّلُ الْفَنَاءَ، وَ تُقَرِّبُ الاْآجَالَ(4)، وَ تُخْلِی الدِّیَارَ، وَ هِیَ: قَطِیعَةُ الرَّحِمِ، وَ الْعُقُوقُ، وَ تَرْکُ الْبِرِّ».(5)
3 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَیُّوبَ بْنِ نُوحٍ _ أَوْ(6) بَعْضِ أَصْحَابِهِ _ عَنْ أَیُّوبَ، عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیی، قَالَ: حَدَّثَنِی بَعْضُ أَصْحَابِنَا، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِذَا فَشَا أَرْبَعَةٌ ظَهَرَتْ أَرْبَعَةٌ: إِذَا فَشَا الزِّنی ظَهَرَتِ الزَّلْزَلَةُ، وَ إِذَا فَشَا(7) الْجَوْرُ فِی الْحُکْمِ احْتُبِسَ الْقَطْرُ(8) ، وَ إِذَا خُفِرَتِ الذِّمَّةُ(9) أُدِیلَ(10) لاِءَهْلِ الشِّرْکِ مِنْ أَهْلِ الاْءِسْلاَمِ(11)، وَ إِذَا مُنِعَتِ(12) الزَّکَاةُ ظَهَرَتِ الْحَاجَةُ(13)».(14)
بَابٌ نَادِرٌ(15)
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَبْدِ الْعَزِیزِ الْعَبْدِیِّ، عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ، قَالَ:
ص: 546
آنها كه مرگ را زود رسانند، قطع رحم است و آنها كه دعا را برگردانند و فضا را تيره سازند، ناسپاسى پدر و مادر است.
2- امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: پدرم را شيوه بود كه مى فرمود:
پناه بريم به خدا از گناهانى فناء را بشتاب آرند و مرگ را زود برسانند و خانه ها را ويران سازند و آنها قطع رحم و ناسپاسى پدر و مادر و ترك احسان و نيكوكارى است.
3- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
چون چهار چيز شايع شوند، چهار ديگر پديدار گردند: چون زنا فاش شود زلزله پديدار گردد، و چون حكم به ناحق فاش و شايع شود باران بند آيد، و چون پيمان با ذمّيان شكسته شود و طبق مقررات از آنها نگهدارى نشود مشركين بر مسلمين غلبه كنند، و چون زكاة دريغ شود نياز و فقر پديدار گردد.
1- از ابن ابى يعفور، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود: خدا عز و جل فرمايد: راستى بنده اى از بنده هاى مؤمنِ من گناهى بزرگ كند كه موجب عقوبت در دنيا و آخرت باشد و من
ص: 547
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «قَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ : إِنَّ الْعَبْدَ مِنْ عَبِیدِیَ الْمُوءْمِنِینَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ الْعَظِیمَ مِمَّا یَسْتَوْجِبُ(1) بِهِ عُقُوبَتِی فِی الدُّنْیَا وَ الاْآخِرَةِ، فَأَنْظُرُ لَهُ(2) فِیمَا(3) فِیهِ صَلاَحُهُ فِی آخِرَتِهِ، فَأُعَجِّلُ لَهُ الْعُقُوبَةَ عَلَیْهِ فِی الدُّنْیَا لاِءُجَازِیَهُ بِذلِکَ الذَّنْبِ(4)، وَ أُقَدِّرُ(5) عُقُوبَةَ ذلِکَ الذَّنْبِ وَ أَقْضِیهِ، وَ أَتْرُکُهُ عَلَیْهِ مَوْقُوفاً غَیْرَ مُمْضًی، وَ لِی فِی إِمْضَائِهِ الْمَشِیئَةُ وَ مَا یَعْلَمُ عَبْدِی بِهِ، فَأَتَرَدَّدُ فِی ذلِکَ(6) مِرَاراً عَلی ··· î إِمْضَائِهِ(7)، ثُمَّ أُمْسِکُ عَنْهُ(8)، فَلاَ أُمْضِیهِ؛ کَرَاهَةً لِمَسَاءَتِهِ، وَ حَیْداً(9) عَنْ إِدْخَالِ الْمَکْرُوهِ عَلَیْهِ(10)، فَأَتَطَوَّلُ(11) عَلَیْهِ بِالْعَفْوِ عَنْهُ وَ الصَّفْحِ؛ مَحَبَّةً(12) لِمُکَافَاتِهِ لِکَثِیرِ نَوَافِلِهِ الَّتِی یَتَقَرَّبُ بِهَا إِلَیَّ فِی لَیْلِهِ وَ نَهَارِهِ، فَأَصْرِفُ ذلِکَ الْبَلاَءَ عَنْهُ، وَ قَدْ قَدَّرْتُهُ وَ قَضَیْتُهُ وَ تَرَکْتُهُ مَوْقُوفاً، وَ لِی فِی إِمْضَائِهِ الْمَشِیئَةُ، ثُمَّ أَکْتُبُ لَهُ عَظِیمَ أَجْرِ(13) نُزُولِ(14) ذلِکَ الْبَلاَءِ، وَ أَدَّخِرُهُ(15) وَ أُوَفِّرُ لَهُ(16) أَجْرَهُ، وَ لَمْ یَشْعُرْ بِهِ، وَ لَمْ یَصِلْ إِلَیْهِ أَذَاهُ؛ وَ أَنَا اللّهُ الْکَرِیمُ الرَّءُوفُ الرَّحِیمُ».(17)
بَابٌ نَادِرٌ أَیْضاً
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ، قَالَ:
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : فِی(18) قَوْلِ اللّهِ(19) عَزَّ وَ جَلَّ:
ص: 548
مصلحت آخرت او را منظور دارم و در دنيا به عذاب او بشتابم تا او را بدان گناه، كيفر دهم و اندازه كيفر او را معيّن كنم و حكم آن را صادر نمايم و آن را متوقف و بدون اجراء، گزارم، و اجراى آن متوقّف بر خواست من است و بنده من آن را نمى داند و بارها در مقام اجراى آن برآيم و دچار ترديد گردم و خوددارى كنم براى آنكه از بد كردن با وى بدم آيد و از وارد كردن مكروه بر او كناره گيرم و در نتيجه به گذشت و صرف نظر از آن گناه به وى بخشش كنم به حساب پاداش دادن به بسيارى از نمازهاى نافله او كه در شب و روزش به قصد تقرّب به من مى خواند و من اين بلا را از او بگردانم با اينكه آن را مقدّر كردم و حكم آن را صادر كردم و آن را بى اجراء وانهادم و اجراى آن به خواست من وابسته است، سپس اجر نزول همان بلائى را كه از آن معاف شده است براى او بنويسم و ذخيره كنم و اجر فراوان به او دهم با اينكه متوجّه آن نشده است و آزار آن را نديده و منم خداوند كريم و مهربان و رحيم.
1- از ابن بكير، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از تفسير قول خدا عز و جل (30 سوره شورى): «و آنچه مصيبت به شما رسد براى آنچه باشد كه خود كرده ايد» امام (علیه السّلام) فرمود: «و بگذرد از بسيارى
ص: 549
«وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ»؟ فَقَالَ هُوَ(1): ««وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیرٍ»(2)» قَالَ(3): قُلْتُ: لَیْسَ(4) هذَا أَرَدْتُ، أَ رَأَیْتَ مَا أَصَابَ عَلِیّاً علیه السلام وَ أَشْبَاهَهُ مِنْ(5) أَهْلِ بَیْتِهِ علیهم السلام مِنْ ذلِکَ؟
فَقَالَ: «إِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله کَانَ یَتُوبُ إِلَی اللّهِ فِی(6) کُلِّ یَوْمٍ سَبْعِینَ مَرَّةً مِنْ غَیْرِ ذَنْبٍ(7)».(8)
2. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ؛ وَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ جَمِیعاً، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ رِئَابٍ، قَالَ : سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ»(9) أَرَأَیْتَ مَا أَصَابَ عَلِیّاً علیه السلام ··· î وَ أَهْلَ بَیْتِهِ علیهم السلام (10) مِنْ بَعْدِهِ(11) هُوَ(12) بِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیهِمْ وَ هُمْ أَهْلُ بَیْتِ طَهَارَةٍ(13)، مَعْصُومُونَ؟
فَقَالَ: «إِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله کَانَ یَتُوبُ إِلَی اللّهِ وَ یَسْتَغْفِرُهُ(14) فِی کُلِّ یَوْمٍ وَ لَیْلَةٍ(15) مِائَةَ مَرَّةٍ(16) مِنْ غَیْرِ ذَنْبٍ، إِنَّ اللّهَ یَخُصُّ أَوْلِیَاءَهُ(17) بِالْمَصَائِبِ لِیَأْجُرَهُمْ عَلَیْهَا مِنْ غَیْرِ ذَنْبٍ».(18)
3. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ رَفَعَهُ، قَالَ: لَمَّا حُمِلَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ صَلَّی اللّه ُ عَلَیْهِمَا إلی یَزِیدَ بْنِ مُعَاوِیَةَ، فَأُوقِفَ(19) بَیْنَ یَدَیْهِ، قَالَ(20) یَزِیدُ لَعَنَهُ اللّهُ(21) : «وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ»فَقَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام : «لَیْسَتْ(22) هذِهِ الاْآیَةُ فِینَا؛ إِنَّ فِینَا قَوْلَ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ(23) : «ما أَصابَ مِنْ مُصِیبَةٍ فِی الاْءَرْضِ وَ لا فِی أَنْفُسِکُمْ إِلاَّ فِی کِتابٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَبْرَأَها إِنَّ ذلِکَ عَلَی اللّهِ یَسِیرٌ» (24) ».(25)
ص: 550
گناهان» (يعنى دنباله آيه را خواند) من گفتم: مقصودم دنباله آيه نبود، بفرمائيد آنچه كه به على (علیه السّلام) و همانندانش رسيد كه از خاندان او بودند از اين نوع بود؟ در پاسخ فرمود: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در هر روز بى ارتكاب گناه، هفتاد بار استغفار مى كرد.
2- از على بن رئاب، گويد: پرسيدم از امام صادق (علیه السّلام) در تفسير قول خدا عز و جل (30 سوره شورى): «آنچه به شما رسد در برابر آنچه است كه خود كرده ايد» بفرمائيد آنچه هم به على (علیه السّلام) و خاندانش بعد از او رسيد در برابر آنچه بود كه خود آنها كرده بودند با اينكه آنان خاندان طهارت و هم معصوم بودند، در پاسخ فرمود كه: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در هر شبانه روزى، گناه نكرده، صد بار به درگاه خدا آمرزش مى خواست و استغفار مى كرد، راستى خدا دوستانش را مصيبت زده و گرفتار مى كند تا بدانها اجر و ثواب دهد بى آنكه گناهى كرده باشند.
3- فرموده است كه: چون على بن الحسين (علیه السّلام) را نزد معاويه بردند و پيش او باز داشتند، يزيد لعنه اللَّه گفت: «و آنچه مصيبت به شما رسيد در برابر آنچه بوده كه خود كرديد» على بن الحسين (علیه السّلام) در پاسخش فرمود: اين آيه در باره ماها نيست، در باره ما قول خدا عز و جل است كه (22 سوره حديد): «هيچ مصيبتى در زمين نرسد و به جان كسى نرسد جز اينكه در كتاب است پيش از آنكه آنها را بيافرينيم راستى كه اين بر خدا آسان است».
ص: 551
بَابُ(1) الدَّفْعِ عَنِ الشِّیعَةِ(2)
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مَعْبَدٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْقَاسِمِ، عَنْ یُونُسَ بْنِ ظَبْیَانَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ اللّهَ لَیَدْفَعُ(3) بِمَنْ(4) یُصَلِّی مِنْ شِیعَتِنَا عَمَّنْ لاَ یُصَلِّی مِنْ شِیعَتِنَا، وَ لَوْ(5) أَجْمَعُوا(6) عَلی تَرْکِ الصَّلاَةِ لَهَلَکُوا؛ وَ إِنَّ اللّهَ لَیَدْفَعُ بِمَنْ یُزَکِّی مِنْ شِیعَتِنَا عَمَّنْ لاَ یُزَکِّی، وَ لَوْ أَجْمَعُوا(7) عَلی تَرْکِ الزَّکَاةِ لَهَلَکُوا؛ وَ إِنَّ اللّهَ لَیَدْفَعُ بِمَنْ یَحُجُّ مِنْ شِیعَتِنَا عَمَّنْ لاَ یَحُجُّ، وَ لَوْ أَجْمَعُوا(8) عَلی تَرْکِ الْحَجِّ لَهَلَکُوا، وَ هُوَ قَوْلُ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ لَوْ لا دَفْعُ اللّهِ النّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الاْءَرْضُ وَ لکِنَّ اللّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَی الْعالَمِینَ»(9) فَوَ اللّهِ، مَا نَزَلَتْ إِلاَّ فِیکُمْ، وَ لاَ عَنی(10) بِهَا غَیْرَکُمْ».(11)
بَابُ أَنَّ تَرْکَ الْخَطِیئَةِ أَیْسَرُ مِنْ [طَلَبِ] التَّوْبَةِ(12)
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ، عَنْ أَبِی الْعَبَّاسِ الْبَقْبَاقِ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «قَالَ
ص: 552
1- از يونس بن ظبيان، از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود: راستى خدا به وسيله آنها كه نماز مى خوانند از شيعه هاى ما دفاع مى كند از آنها كه نماز نمى خوانند از شيعه هاى ما، و اگر همه ترك نماز كنند هلاك شوند، و خدا دفاع مى كند به آنها كه زكاة پردازند از شيعيان ما از آنها كه زكاة ندهند و اگر به ترك زكاة اتفاق كنند هلاك شوند و به راستى خدا به هر كس از شيعه هاى ما كه حج كنند دفاع كنند از آنها كه حج نكنند و اگر به ترك حج اتفاق كنند هر آينه هلاك شوند و اين است قول خدا عز و جل (252 سوره بقره): «و اگر خدا دفاع نكند در باره برخى مردم به برخى ديگر هر آينه زمين تباه گردد و خدا تفضل دارد به همه جهانيان» به خدا اين آيه نازل شد جز در باره شما و ديگرى از آن مقصود نيست.
1- امام صادق (علیه السّلام) فرمود: امير المؤمنين (علیه السّلام) فرموده است:
ترك خطا آسان تر است از طلب توبه و بسا شهوت در يك
ص: 553
أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : تَرْکُ الْخَطِیئَةِ أَیْسَرُ مِنْ طَلَبِ التَّوْبَةِ، وَ کَمْ مِنْ شَهْوَةِ سَاعَةٍ أَوْرَثَتْ حُزْناً طَوِیلاً، وَ الْمَوْتُ فَضَحَ(1) الدُّنْیَا، فَلَمْ(2) یَتْرُکْ لِذِی لُبٍّ(3) فَرَحاً» .(4)
بَابُ الاِسْتِدْرَاجِ(5)
1 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ جُنْدَبٍ، عَنْ سُفْیَانَ بْنِ السِّمْطِ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «إِنَّ اللّهَ إِذَا أَرَادَ(6) بِعَبْدٍ خَیْراً فَأَذْنَبَ ذَنْباً، أَتْبَعَهُ بِنَقِمَةٍ وَ یُذَکِّرُهُ الاِسْتِغْفَارَ، وَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ شَرّاً فَأَذْنَبَ ذَنْباً، أَتْبَعَهُ بِنِعْمَةٍ لِیُنْسِیَهُ(7) الاِسْتِغْفَارَ وَ یَتَمَادی(8) بِهَا ، وَ هُوَ قَوْلُ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُونَ»(9) بِالنِّعَمِ عِنْدَ الْمَعَاصِی».(10)
2 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ؛ وَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ جَمِیعاً، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنِ ابْنِ رِئَابٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ، قَالَ: سُئِلَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنِ الاِسْتِدْرَاجِ، فَقَالَ(11): «هُوَ (12) الْعَبْدُ یُذْنِبُ الذَّنْبَ(13)، فَیُمْلی(14) لَهُ، وَ یُجَدَّدُ(15) لَهُ عِنْدَهَا(16) النِّعَمُ، فَتُلْهِیهِ(17) عَنِ الاِسْتِغْفَارِ مِنَ الذُّنُوبِ(18)، فَهُوَ مُسْتَدْرَجٌ مِنْ حَیْثُ لاَ یَعْلَمُ».(19)
ص: 554
ساعت، مايه اندوه درازى گردد، مرگ دنيا را رسوا دارد و براى هيچ خردمندى جاى شادى نگذاشته است.
1- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
به راستى چون خدا خير بنده اى را خواهد و آن بنده گناهى كند، خدا دنبالش او را كيفرى دهد و به ياد او آورد و استغفار كند و چون بد بنده اى را خواهد و آن بنده گناهى كند، دنبالش به او نعمتى دهد تا استغفار را از ياد او ببرد و به آن گناه ادامه دهد و اين است معنى قول خدا عز و جل (182 سوره اعراف): «محققاً آنها را نعمت گير كنيم از راهى كه ندانند» يعنى به وسيله نعمت دادن وقتى كه مرتكب گناه شوند.
2- از امام صادق (علیه السّلام) پرسش شد از معنى استدراج، در پاسخ فرمود:
معنى آن اين است كه بنده چون گناهى كند، به او مهلت داده شود و هنگام آن گناه نعمت او تجديد گردد و او را از استغفار باز دارد و او نعمت گير شود از راهى كه نداند.
ص: 555
3. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ، عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنْ قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُونَ» قَالَ: «هُوَ الْعَبْدُ یُذْنِبُ الذَّنْبَ(1)، فَتُجَدَّدُ(2) لَهُ(3) النِّعْمَةُ(4) مَعَهُ، تُلْهِیهِ(5) تِلْکَ النِّعْمَةُ(6) عَنِ الاِسْتِغْفَارِ مِنْ ذلِکَ الذَّنْبِ».(7)
4 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ دَاوُدَ(8) الْمِنْقَرِیِّ، عَنْ حَفْصِ بْنِ غِیَاثٍ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «کَمْ مِنْ مَغْرُورٍ بِمَا قَدْ(9) أَنْعَمَ اللّهُ عَلَیْهِ(10)، وَ کَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِسَتْرِ(11) اللّهِ عَلَیْهِ، وَ کَمْ مِنْ مَفْتُونٍ بِثَنَاءِ النَّاسِ عَلَیْهِ».(12)
بَابُ مُحَاسَبَةِ الْعَمَلِ(13)
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ؛ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ جَمِیعاً، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ رِئَابٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ: عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام ، قَالَ: «کَانَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام یَقُولُ: إِنَّمَا(14) الدَّهْرُ ثَلاَثَةُ أَیَّامٍ أَنْتَ فِیمَا بَیْنَهُنَّ(15): مَضی أَمْسِ بِمَا فِیهِ، فَلاَ(16) یَرْجِعُ أَبَداً، فَإِنْ کُنْتَ عَمِلْتَ فِیهِ خَیْراً، لَمْ تَحْزَنْ لِذَهَابِهِ، وَ فَرِحْتَ بِمَا اسْتَقْبَلْتَهُ(17) مِنْهُ، وَ إِنْ کُنْتَ(18) قَدْ(19) فَرَّطْتَ فِیهِ، فَحَسْرَتُکَ شَدِیدَةٌ
ص: 556
3- از سماعة بن مهران، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) تفسير قول خدا عز و جل (182 سوره اعراف): «محققاً آنان را نعمت گير كنيم از راهى كه ندانند» فرمود: آن بنده اى است كه گناهى مى كند و نعمت او تجديد مى شود با آن گناه و آن نعمت او را از استغفار از اين گناه باز مى دارد.
4- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
بسا كسى كه فريب خورده است به نعمتى كه خداوند به او داده است و چه بسا نعمت گير و غافل گير شود به اينكه خداوند از او پرده پوشى كند و بسا كسى كه فريفته شود به ستايش مردم از وى.
1- از على بن الحسين (علیه السّلام) كه امير المؤمنين (علیه السّلام) پيوسته مى فرمود: همانا روزگار سه روز است و تو در ميانه آنهائى: ديروزى كه با هر آنچه در آن بوده است گذشته و هرگز بر نمى گردد و اگر تو در آن كار خوب كردى براى رفتنش غمى ندارى و با آنچه به وى با آن روبرو شدى شادى و اگر در آن تقصير روا داشتى افسوس سختى بر رفتن آن دارى و بر تقصيرى كه در كردى و تو در آن روزى كه هستى در باره فردا در خطر و ترديدى، نمى دانى چه
ص: 557
لِذَهَابِهِ وَ تَفْرِیطِکَ فِیهِ، وَ أَنْتَ فِی یَوْمِکَ الَّذِی أَصْبَحْتَ فِیهِ(1) مِنْ غَدٍ فِی غِرَّةٍ(2)، وَ(3) لاَ تَدْرِی لَعَلَّکَ لاَ تَبْلُغُهُ، وَ إِنْ بَلَغْتَهُ لَعَلَّ(4) حَظَّکَ فِیهِ فِی(5) التَّفْرِیطِ مِثْلُ حَظِّکَ فِی الاْءَمْسِ الْمَاضِی عَنْکَ.
فَیَوْمٌ مِنَ الثَّلاَثَةِ قَدْ مَضی أَنْتَ(6) فِیهِ مُفَرِّطٌ، وَ یَوْمٌ تَنْتَظِرُهُ(7) لَسْتَ أَنْتَ(8) مِنْهُ عَلی یَقِینٍ مِنْ تَرْکِ التَّفْرِیطِ، وَ إِنَّمَا هُوَ یَوْمُکَ الَّذِی أَصْبَحْتَ فِیهِ، وَ قَدْ یَنْبَغِی لَکَ أَنْ عَقَلْتَ(9) وَ فَکَّرْتَ(10) فِیمَا فَرَّطْتَ فِی الاْءَمْسِ الْمَاضِی مِمَّا فَاتَکَ(11) فِیهِ مِنْ حَسَنَاتٍ(12) أَلاَّ تَکُونَ اکْتَسَبْتَهَا، وَ مِنْ سَیِّئَاتٍ أَلاَّ تَکُونَ أَقْصَرْتَ(13) عَنْهَا، وَ أَنْتَ(14) مَعَ(15) هذَا مَعَ اسْتِقْبَالِ غَدٍ عَلی غَیْرِ ثِقَةٍ مِنْ(16) أَنْ تَبْلُغَهُ، وَ عَلی غَیْرِ یَقِینٍ مِنِ اکْتِسَابِ حَسَنَةٍ، أَوْ مُرْتَدَعٍ(17) عَنْ سَیِّئَةٍ(18) مُحْبِطَةٍ(19) ؛ فَأَنْتَ(20) مِنْ یَوْمِکَ الَّذِی تَسْتَقْبِلُ(21) عَلی مِثْلِ یَوْمِکَ الَّذِی اسْتَدْبَرْتَ.
فَاعْمَلْ عَمَلَ رَجُلٍ لَیْسَ یَأْمُلُ مِنَ الاْءَیَّامِ إِلاَّ یَوْمَهُ الَّذِی أَصْبَحَ فِیهِ وَ لَیْلَتَهُ، فَاعْمَلْ(22) أَوْ دَعْ، وَ(23) اللّهُ الْمُعِینُ عَلی ذلِکَ».(24)
2 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسی، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عُمَرَ الْیَمَانِیِّ:
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْمَاضِی صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ، قَالَ: «لَیْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ یُحَاسِبْ نَفْسَهُ فِی کُلِّ یَوْمٍ، فَإِنْ عَمِلَ حَسَناً(25) اسْتَزَادَ اللّهَ ؛ وَ إِنْ عَمِلَ سَیِّئاً(26) اسْتَغْفَرَ اللّهَ مِنْهُ(27)، وَ(28) تَابَ إِلَیْهِ».(29)
3. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ، عَنْ أَبِی النُّعْمَانِ الْعِجْلِیِّ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ(30): «یَا أَبَا النُّعْمَانِ، لاَ یَغُرَّنَّکَ النَّاسُ(31) مِنْ
ص: 558
بشود؟ شايد بدان نرسيدى و اگر هم برسى شايد بهره ات در آن خسارت باشد چون بهره ات در ديروز گذشته. يكى از اين سه روز گذشته و تو در آن تقصير كردى و روز آينده هم منتظر آنى و يقين ندارى كه ترك تقصير در آن كنى و همانا توئى با اين روزى كه در آنى و تو را سزد، اگر خردمندى كنى و در تقصير گذشته بينديشى كه چه حسناتى از دستت رفته كه در آن كوتاهى نكنى و چه گناهانى مرتكب شدى كه در آن كوتاهى كنى و با اينكه رو به فردا هستى اطمينانى ندارى كه بدان برسى، و يقين ندارى كه در آن كسب حسنه اى كنى يا از گناهى تباه كن خود را نگهدارى و تو در باره روزى كه بدان رو دارى چون روزى باشى كه بدان پشت كردى و از آن گذشتى و بايد چونان مردى كار كنى كه از همه روزها اميدى ندارد جز به همان روزى كه در آن است و شبش كار كن يا دست از كار بكش و خدا كمك كار است بر اين (وضع تو).
2- از ابى الحسن الماضى (امام كاظم ع)، فرمود:
از ما نيست كسى كه هر روز حساب خود را نكشد و اگر كار خوب كرده است، از خدا فزونى آن را خواهد و اگر كار بد كرده است، از خدا آمرزش آن را خواهد و از آن توبه كند.
3- از ابى نعمان عجلى، از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
اى ابا نعمان! مردم تو را از خودت غافل نكنند و گولت نزنند، زيرا نتيجه كردارت به خودت رسد نه به آنان و روز خود را به
ص: 559
نَفْسِکَ، فَإِنَّ الاْءَمْرَ یَصِلُ إِلَیْکَ دُونَهُمْ؛ وَ لاَ تَقْطَعْ نَهَارَکَ بِکَذَا وَ کَذَا، فَإِنَّ مَعَکَ مَنْ یَحْفَظُ عَلَیْکَ عَمَلَکَ؛ وَ أَحْسِنْ(1)، فَإِنِّی لَمْ أَرَ شَیْئاً أَحْسَنَ(2) دَرَکاً(3) وَ لاَ أَسْرَعَ(4) طَلَباً مِنْ حَسَنَةٍ مُحْدَثَةٍ(5) لِذَنْبٍ قَدِیمٍ».(6)
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا(7)، عَنْ أَبِی النُّعْمَانِ، مِثْلَهُ(8).
4 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: قَالَ(9): «اصْبِرُوا عَلَی الدُّنْیَا؛ فَإِنَّمَا هِیَ سَاعَةٌ، فَمَا مَضی مِنْهُ(10) فَلاَ تَجِدُ(11) لَهُ أَلَماً وَ لاَ سُرُوراً، وَ مَا لَمْ یَجِئْ فَلاَ تَدْرِی مَا هُوَ، وَ إِنَّمَا هِیَ سَاعَتُکَ الَّتِی أَنْتَ فِیهَا، فَاصْبِرْ فِیهَا عَلی طَاعَةِ اللّهِ، وَ اصْبِرْ فِیهَا عَنْ(12) مَعْصِیَةِ اللّهِ».(13)
5 . عَنْهُ(14)، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا(15) رَفَعَهُ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «احْمِلْ نَفْسَکَ لِنَفْسِکَ، فَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ لَمْ یَحْمِلْکَ(16) غَیْرُکَ».(17)
6. عَنْهُ رَفَعَهُ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام (18) لِرَجُلٍ: «إِنَّکَ قَدْ جُعِلْتَ طَبِیبَ نَفْسِکَ، وَ بُیِّنَ لَکَ الدَّاءُ(19)، وَ عُرِّفْتَ آیَةَ الصِّحَّةِ، وَ دُلِلْتَ عَلَی الدَّوَاءِ؛ فَانْظُرْ کَیْفَ قِیَامُکَ عَلی نَفْسِکَ».(20)
7 . عَنْهُ رَفَعَهُ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام لِرَجُلٍ:
ص: 560
چنين و چنان به پايان مرسان زيرا همراه تو كسى هست كه كردار تو را به حسابت نگهدارى مى كند، و خوبى آن زيرا، راستى، من براى تدارك و جبران گناه پيشين و براى با شتاب طلب كردن چيزى را بهتر از آن ندانم كه كردار خوب تازه اى باشد.
4- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
بر دنيا شكيبا باشيد، همانا كه در آن در برابر آنچه گذشته، ساعتى بيش نيست كه از آن نه دردى يابى و نه شادمانى و آنچه هم نيامده، ندانى كه چيست؟ همانا دنياى تو همان ساعتى باشد كه در آنى، در آن يك ساعت بر طاعت خدا صبر كن، و از نافرمانى خدا شكيبائى كن.
5- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
براى خود، بار بردار و اگر برندارى، ديگرى براى تو برندارد.
6- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
به مردى كه تو را طبيب خود نمودند و درد را برايت بيان كردند و نشانه صحّت را به تو ياد دادند و تو را به دارو راهنمائى كردند، تو بنگر كه چگونه در پرستارى خود قيام مى كنى.
7- امام صادق (علیه السّلام) به مردى فرمود: قلب خويش را خوش كردار و خوشرفتار شمر يا فرزندى سپاسگزار، و كردارت را
ص: 561
«اجْعَلْ قَلْبَکَ قَرِیناً(1) بَرّاً، أَوْ(2) وَلَداً وَاصِلاً(3)، وَ اجْعَلْ
عَمَلَکَ(4) وَالِداً(5) تَتَّبِعُهُ، وَ اجْعَلْ نَفْسَکَ عَدُوّاً(6) تُجَاهِدُهَا(7)، وَ اجْعَلْ مَالَکَ عَارِیَةً تَرُدُّهَا(8)».(9)
8 . وَ(10) عَنْهُ رَفَعَهُ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «اقْصُرْ(11) نَفْسَکَ عَمَّا یَضُرُّهَا مِنْ قَبْلِ أَنْ تُفَارِقَکَ(12)، وَ اسْعَ فِی فَکَاکِهَا کَمَا تَسْعی فِی طَلَبِ مَعِیشَتِکَ؛ فَإِنَّ نَفْسَکَ رَهِینَةٌ(13) بِعَمَلِکَ(14)».(15)
9. عَنْهُ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ رَفَعَهُ، قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «کَمْ مِنْ(16) طَالِبٍ لِلدُّنْیَا(17) لَمْ یُدْرِکْهَا(18)، وَ مُدْرِکٍ لَهَا قَدْ فَارَقَهَا؛ فَلاَ یَشْغَلَنَّکَ(19) طَلَبُهَا عَنْ عَمَلِکَ، وَ الْتَمِسْهَا مِنْ مُعْطِیهَا وَ مَالِکِهَا، فَکَمْ(20) مِنْ حَرِیصٍ عَلَی الدُّنْیَا قَدْ صَرَعَتْهُ، وَ اشْتَغَلَ بِمَا أَدْرَکَ مِنْهَا عَنْ طَلَبِ آخِرَتِهِ حَتّی فَنِیَ(21) عُمُرُهُ، وَ أَدْرَکَهُ أَجَلُهُ».(22)
وَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «الْمَسْجُونُ مَنْ سَجَنَتْهُ دُنْیَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ».(23)
10 . وَ عَنْهُ رَفَعَهُ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: قَالَ(24): «إِذَا أَتَتْ عَلَی الرَّجُلِ(25) أَرْبَعُونَ سَنَةً، قِیلَ لَهُ: خُذْ حِذْرَکَ، فَإِنَّکَ غَیْرُ مَعْذُورٍ، وَ لَیْسَ ابْنُ الاْءَرْبَعِینَ بِأَحَقَّ(26) بِالْحِذْرِ(27) مِنِ ابْنِ الْعِشْرِینَ، فَإِنَّ الَّذِی یَطْلُبُهُمَا وَاحِدٌ وَ لَیْسَ بِرَاقِدٍ(28)، فَاعْمَلْ لِمَا أَمَامَکَ مِنَ الْهَوْلِ(29)، وَ دَعْ عَنْکَ فُضُولَ الْقَوْلِ».(30)
11 . عَنْهُ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ حَسَّانَ، عَنْ زَیْدٍ الشَّحَّامِ،
ص: 562
پدرى كه از او پيروى كنى و نفس بد شقاوت را دشمنى كه با آن نبرد مى كنى و مالت را عاريتى كه بر مى گردانى.
8- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
خويش را از آنچه زيانش دهد باز گير پيش از آنكه از دستش بدهى و از آن جدا شوى (يعنى بميرى) و در رهائى آن بكوش جونان كه در جستن روزى مى كوشى، زيرا خويشتن را گرو كردار خود دارى.
9- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
بسا جوينده دنيا كه بدان دست نيافته و به دست آورده آن كه از آن جدا شده، مبادا دنيايت از كردار براى ديگر سراى بازت دارد، آن را از بخشنده و مالكش (كه خدا است) بخواه، چه بسا آزمند به دنيا كه دنيايش به خاك هلاك افكنده و بر آنچه از آن به دست آورده از طلب آخرتش باز مانده تا عمرش تمام شده و مرگش در رسيده.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: زندانى آن كس است كه دنيا او را از طلب آخرت به زندان خود افكنده است.
10- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
هر كه چهل سالش باشد به او گويند: خود را بر حذر دار كه معذور نباشى، و چهل ساله به حذر كردن سزاوارتر از بيست ساله نيست، زيرا آنچه هر دو را در دنبال است (مرگ) يكى است و او را در خواب نيست براى آن هراسى كه در پيش دارى، كار كن و گفتار زيادى را واگذار.
11- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
ص: 563
قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «خُذْ لِنَفْسِکَ مِنْ نَفْسِکَ(1) ، خُذْ مِنْهَا فِی الصِّحَّةِ(2) قَبْلَ السُّقْمِ، وَ فِی الْقُوَّةِ قَبْلَ الضَّعْفِ، وَ فِی الْحَیَاةِ قَبْلَ الْمَمَاتِ».(3)
12 . عَنْهُ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ النَّهَارَ إِذَا جَاءَ قَالَ: یَا ابْنَ آدَمَ، اعْمَلْ فِی یَوْمِکَ هذَا خَیْراً؛ أَشْهَدْ لَکَ بِهِ عِنْدَ رَبِّکَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ؛ فَإِنِّی(4) لَمْ آتِکَ فِیمَا مَضی، وَ لاَ آتِیکَ فِیمَا بَقِیَ، وَ إِذَا(5) جَاءَ اللَّیْلُ قَالَ مِثْلَ ذلِکَ».(6)
13 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ 2 / 133
شُعَیْبِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ رَفَعَهُ، قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلی أَمِیرِ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام ، فَقَالَ: یَا أَمِیرَ الْمُوءْمِنِینَ، أَوْصِنِی بِوَجْهٍ(7) مِنْ وُجُوهِ الْبِرِّ(8) أَنْجُو بِهِ(9) .
قَالَ(10) أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : «أَیُّهَا السَّائِلُ، اسْتَمِعْ(11)، ثُمَّ اسْتَفْهِمْ(12)، ثُمَّ اسْتَیْقِنْ، ثُمَّ اسْتَعْمِلْ؛ وَ اعْلَمْ(13) أَنَّ النَّاسَ ثَلاَثَةٌ: زَاهِدٌ، وَ صَابِرٌ، وَ رَاغِبٌ.
فَأَمَّا الزَّاهِدُ، فَقَدْ خَرَجَتِ الاْءَحْزَانُ وَ الاْءَفْرَاحُ(14) مِنْ قَلْبِهِ، فَلاَ یَفْرَحُ بِشَیْءٍ مِنَ الدُّنْیَا، وَ لاَ یَأْسی(15) عَلی شَیْءٍ مِنْهَا فَاتَهُ(16) ؛ فَهُوَ مُسْتَرِیحٌ.
وَ أَمَّا الصَّابِرُ، فَإِنَّهُ(17) یَتَمَنَّاهَا بِقَلْبِهِ، فَإِذَا نَالَ مِنْهَا أَلْجَمَ(18) نَفْسَهُ عَنْهَا(19) لِسُوءِ عَاقِبَتِهَا وَ شَنَآنِهَا(20)، لَوِ(21) اطَّلَعْتَ عَلی قَلْبِهِ، عَجِبْتَ مِنْ عِفَّتِهِ(22) وَ تَوَاضُعِهِ وَ حَزْمِهِ(23).
وَ أَمَّا الرَّاغِبُ، فَلاَ یُبَالِی مِنْ أَیْنَ جَاءَتْهُ الدُّنْیَا ، مِنْ حِلِّهَا أَوْ مِنْ(24) حَرَامِهَا، وَ لاَ یُبَالِی مَا دَنَّسَ فِیهَا عِرْضَهُ، وَ أَهْلَکَ نَفْسَهُ، وَ أَذْهَبَ
ص: 564
از خودت براى به خودت وابگير و پس انداز كن، از خود باز گير در تندرستى پيش از آنكه بيمار شوى، و در توانائى پيش از آنكه ناتوان گردى، و در زندگى پيش از آنكه بميرى.
12- امام صادق (علیه السّلام) فرمود:
چون روز آيد گويد: اى آدمى زاده! در اين روز، كار خوبى كن تا من در روز رستاخيز نزد پروردگارت برايت گواهى دهم، زيرا من پيش از اين براى تو نيامدم و پس از اين نيايم، و چون شب آيد، همين سخن را گويد.
13- از شعيب بن عبد اللَّه، از يكى از اصحابش كه حديث را تا معصوم رسانيده است، فرمود (علیه السّلام): مردى نزد امير المؤمنين (علیه السّلام) آمد و گفت: اى امير المؤمنين (علیه السّلام)! به من سفارشى كن در باره يك راه خيرى كه بدان نجات يابم، امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود: أيا سائل! خوب گوش كن، و سپس بفهم و سپس يقين كن و سپس به كار بند و بدان كه: مردم سه دسته اند: زاهد و صابر و راغب، اما زاهد آن است كه هر اندوه و شادى از دلش رخت بر بسته نه به چيزى از دنيا شاد شود و نه بر چيزى از آن كه نيابد و يا از دست بدهد افسوس خورد، او آسوده خاطر است، و اما صابر آن است كه آرزوى دنيا را در دل دارد و چون به چيزى از آن دست يابد، خود را از آن به يك سو كشد براى بد سرانجامى و بدخواهى آن، اگر سرى به دلش كشى، از پارسائى او در شگفت اندر شوى و هم از تواضع و دورانديشى او، و اما راغب و مشتاق به دنيا باك ندارد كه از چه راهى به دست او آيد، از حلال باشد يا از حرام، و باكى ندارد كه براى آن، آبروى خود چركين كند و خود را هلاك سازد و مردانگى خود را ببازد،
ص: 565
مُرُوءَتَهُ؛ فَهُمْ فِی غَمْرَةٍ(1) یَضْطَرِبُونَ(2)».(3)
14 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی(4)، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَکِیمٍ، عَمَّنْ حَدَّثَهُ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِ: لاَ یَصْغَرُ(5) مَا یَنْفَعُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ، وَ لاَ یَصْغَرُ(6) مَا یَضُرُّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ، فَکُونُوا(7) فِیمَا أَخْبَرَکُمُ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ کَمَنْ عَایَنَ».(8)
15. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ وَ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الْقَاسَانِیِّ جَمِیعاً، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ سُلَیْمَانَ الْمِنْقَرِیِّ، عَنْ حَفْصِ بْنِ غِیَاثٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «إِنْ قَدَرْتَ أَنْ لاَ تُعْرَفَ فَافْعَلْ، وَ مَا عَلَیْکَ أَلاَّ یُثْنِیَ عَلَیْکَ النَّاسُ(9) ، وَ مَا عَلَیْکَ أَنْ تَکُونَ مَذْمُوماً عِنْدَ النَّاسِ إِذَا کُنْتَ مَحْمُوداً عِنْدَ اللّهِ».
ثُمَّ قَالَ : «قَالَ أَبِی عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ علیه السلام : لاَ خَیْرَ فِی الْعَیْشِ إِلاَّ لِرَجُلَیْنِ: رَجُلٍ یَزْدَادُ(10) کُلَّ یَوْمٍ خَیْراً، وَ رَجُلٍ یَتَدَارَکُ(11) سَیِّئَتَهُ(12) بِالتَّوْبَةِ، وَ أَنّی لَهُ بِالتَّوْبَةِ! وَ اللّهِ، لَوْ سَجَدَ حَتّی یَنْقَطِعَ(13) عُنُقُهُ مَا قَبِلَ اللّهُ _ تَبَارَکَ وَ تَعَالی _ مِنْهُ إِلاَّ بِوَلاَیَتِنَا أَهْلَ الْبَیْتِ علیهم السلام . أَلاَ وَ(14) مَنْ(15) عَرَفَ حَقَّنَا، وَ رَجَا الثَّوَابَ فِینَا، وَ رَضِیَ بِقُوتِهِ(16) _ نِصْفِ(17) مُدٍّ(18) فِی کُلِّ یَوْمٍ _ وَ مَا سَتَرَ عَوْرَتَهُ، وَ مَا أَکَنَّ(19) رَأْسَهُ، وَ هُمْ وَ اللّهِ فِی ذلِکَ(20) خَائِفُونَ وَجِلُونَ، وَدُّوا أَنَّهُ حَظُّهُمْ مِنَ الدُّنْیَا، وَ کَذلِکَ وَصَفَهُمُ اللّهُ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ فَقَالَ(21):
ص: 566
آنهايند كه در گرداب سخت آن دست و پا مى زنند.
14- امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمود:
آنچه در قيامت سودمند باشد كوچك نباشد و آنچه هم در قيامت، زيان رساند كوچك شمرده نشود.
15- از حفص بن غياث، گويد: شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: اگر توانى كه شناخته نشوى و گمنام بمانى، همان كار كن، بر تو باكى نباشد كه مردمت نستايند و بر تو باكى نباشد كه نزد مردم نكوهيده باشى هر گاه نزد خدا پسنديده باشى، سپس فرمود:
پدرم على بن ابى طالب (علیه السّلام) فرموده است كه: زندگانى خوب نيست مگر براى يكى از دو مرد: 1- مردى كه هر روز كار خيرى به كارهاى خير خود بيفزايد. 2- مردى كه با توبه براى مرگ خود تدارك بيند و از كجا توبه براى او ميسّر شود؟ به خدا اگر سجده كند تا گردن او ببرد و بيفتد، خدا تبارك و تعالى آن را از وى نپذيرد جز به ولايت و پيروى از ما خاندان، هلا مردى كه حق ما را شناسد و اميد ثواب به ما داشته باشد، به خوراك نيم مد (پنج سير تقريباً) در هر روزى خشنود باشد و بدان چه از جامه كه عورتش را بپوشد و آنچه سرش را در خود گيرد، با اينكه آنها در همين هم ترسان و هراسان باشند، دوست دارند بهره شان از دنيا همين باشد، و همچنين خدا عز و جل آنها را ستوده و فرموده (62 سوره مؤمنون):
«و آن كسانى كه به راه خدا بدهند آنچه به آنها داده شود و دلشان ترسان
ص: 567
«وَ الَّذِینَ یُوءْتُونَ ما آتَوْا وَ قُلُوبُهُمْ وَجِلَةٌ أَنَّهُمْ إِلی رَبِّهِمْ راجِعُونَ»»(1).
ثُمَّ قَالَ: «مَا الَّذِی آتَوْا؟ آتَوْا وَ اللّهِ مَعَ الطَّاعَةِ الْمَحَبَّةَ(2) وَ الْوَلاَیَةَ، وَ هُمْ فِی(3) ذلِکَ خَائِفُونَ، لَیْسَ خَوْفُهُمْ خَوْفَ شَکٍّ، وَ لکِنَّهُمْ خَافُوا(4) أَنْ یَکُونُوا مُقَصِّرِینَ فِی مَحَبَّتِنَا(5) وَ طَاعَتِنَا(6)».(7)
16 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ(8)، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مِهْزَمٍ، عَنِ الْحَکَمِ بْنِ سَالِمٍ، قَالَ(9): دَخَلَ قَوْمٌ فَوَعَظَهُمْ، ثُمَّ قَالَ: «مَا مِنْکُمْ مِنْ أَحَدٍ إِلاَّ وَ قَدْ عَایَنَ الْجَنَّةَ وَ مَا فِیهَا، وَ عَایَنَ النَّارَ وَ مَا فِیهَا إِنْ کُنْتُمْ تُصَدِّقُونَ بِالْکِتَابِ(10)».(11)
17 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ(12)، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ سَمَاعَةَ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ علیه السلام یَقُولُ: «لاَ تَسْتَکْثِرُوا کَثِیرَ الْخَیْرِ وَ تَسْتَقِلُّوا(13) قَلِیلَ الذُّنُوبِ(14)، فَإِنَّ قَلِیلَ الذُّنُوبِ(15) یَجْتَمِعُ(16) حَتّی یَصِیرَ(17) کَثِیراً؛ وَ خَافُوا اللّهَ فِی السِّرِّ(18) حَتّی تُعْطُوا مِنْ أَنْفُسِکُمُ النَّصَفَ(19)، وَ سَارِعُوا إِلی طَاعَةِ اللّهِ، وَ اصْدُقُوا الْحَدِیثَ، وَ أَدُّوا الاْءَمَانَةَ، فَإِنَّمَا ذلِکَ لَکُمْ(20)؛ وَ لاَ تَدْخُلُوا فِیمَا لاَ یَحِلُّ لَکُمْ، فَإِنَّمَا ذلِکَ عَلَیْکُمْ».(21)
18 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ أَبِی أَیُّوبَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ:
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ:
ص: 568
است كه آنان به درگاه پروردگارشان برگشت دارند» سپس فرمود: چه به آنها داده شده است به خدا با طاعت خدا محبت و ولايت (ائمه معصومين) و آنان با اين هم ترسانند، ترسشان از راه شك و ترديد نيست ولى ترسانند كه مبادا در دوستى و فرمان برى از ما مقصّر باشند.
16- از حكم بن سالم، گويد: مردمى وارد شدند (نزد امام باقر و يا امام صادق ع- از مجلسى(رحمه الله) و آنها را پند داد و موعظه كرد و سپس فرمود:
هيچ كدام شماها نيست جز اينكه بهشت و آنچه در آن است به چشم خود ديده، و دوزخ و آنچه در آن است به چشم خود ديده است، اگر قرآن را باور داريد.
17- از سماعه، گويد: از أبو الحسن (امام كاظم ع) شنيدم مى فرمود:
هر چه كار خير كنيد، بسيار مشماريد، و كمتر گناه را هم كم به حساب نياريد، زيرا گناه اندك، گرد هم آيد تا بزرگ و بسيار شود و از خدا در نهانى بترسيد تا از طرف خود انصاف و عدالت كرده باشيد و به طاعت خدا بشتابيد و راست بگوئيد و امانت را به صاحبش بپردازيد كه آن به سود شما است، و آنچه براى شما روا نيست وارد مشويد كه همانا بر زيان شما است.
18- از محمد بن مسلم، گويد: شنيدم امام باقر (علیه السّلام) مى فرمود:
چه بسيار خوب است حسنات دنبال سيئات، و چه بسيار بد
ص: 569
«مَا أَحْسَنَ الْحَسَنَاتِ بَعْدَ السَّیِّئَاتِ! وَ مَا(1) أَقْبَحَ السَّیِّئَاتِ بَعْدَ الْحَسَنَاتِ!».(2)
19 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللّهِ(3)، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّکُمْ فِی آجَالٍ مَقْبُوضَةٍ(4)، وَ أَیَّامٍ مَعْدُودَةٍ، وَ الْمَوْتُ یَأْتِی بَغْتَةً؛ مَنْ(5) یَزْرَعْ خَیْراً یَحْصُدْ غِبْطَةً(6) ، وَ مَنْ یَزْرَعْ شَرّاً یَحْصِدْ نَدَامَةً، وَ لِکُلِّ زَارِعٍ(7) مَا زَرَعَ، وَ(8) لاَ یَسْبِقُ الْبَطِیءَ مِنْکُمْ حَظُّهُ(9)، وَ لاَ یُدْرِکُ حَرِیصٌ(10) مَا لَمْ یُقَدَّرْ لَهُ، مَنْ أُعْطِیَ خَیْراً فَاللّهُ أَعْطَاهُ ، وَ مَنْ وُقِیَ شَرّاً فَاللّهُ وَقَاهُ».(11)
20 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ مُحَمَّدٍ بنِ أحْمَدَ(12) ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی عُثْمَانَ، عَنْ وَاصِلٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «جَاءَ رَجُلٌ إِلی أَبِی ذَرٍّ(13)، فَقَالَ(14): یَا أَبَا ذَرٍّ، مَا لَنَا نَکْرَهُ الْمَوْتَ؟
فَقَالَ: لاِءَنَّکُمْ عَمَرْتُمُ(15) الدُّنْیَا، وَ أَخْرَبْتُمُ الاْآخِرَةَ، فَتَکْرَهُونَ أَنْ تُنْقَلُوا(16) مِنْ عُمْرَانٍ إِلی خَرَابٍ.
فَقَالَ لَهُ: فَکَیْفَ(17) تَری قُدُومَنَا عَلَی اللّهِ ؟
فَقَالَ: أَمَّا الْمُحْسِنُ مِنْکُمْ(18)، فَکَالْغَائِبِ یَقْدَمُ عَلی أَهْلِهِ؛ وَ أَمَّا الْمُسِیءُ مِنْکُمْ(19)،
فَکَالاْآبِقِ(20) یُرَدُّ(21) عَلی مَوْلاَهُ.
قَالَ: فَکَیْفَ(22) تَری حَالَنَا عِنْدَ اللّهِ؟
قَالَ(23): اعْرِضُوا أَعْمَالَکُمْ عَلَی الْکِتَابِ؛ إِنَّ اللّهَ یَقُولُ: «إِنَّ الاْءَبْرارَ لَفِی نَعِیمٍ وَ إِنَّ الْفُجّارَ لَفِی جَحِیمٍ»(24)» .
قَالَ: «فَقَالَ
ص: 570
است سيئات در دنبال حسنات.
19- از ابن فضال، از كسى كه نامش را ياد كرد، از امام صادق (علیه السّلام) فرمود: راستى شما عمرى مى گذرانيد كه پيوسته آن را از شما مى گيرند و روزهاى عمر شما شماره معنى دارد، و مرگ به ناگهان مى رسد، هر كه خوبى كشت مى كند، محصول رشك آورى درو مى كند، و هر كه بدى مى كارد پشيمانى مى درود، از آنِ هر كشتكارى همان است كه كِشته، آنكه در تحصيل روزى كندى مى كند، به بهره او پيشدستى نكنند، و آنكه آزمندى كند آنچه مقدورش نيست در نيابد، به هر كه خيرى رسد، خدا است كه به او عطا كرده است و هر كه از بدى نگهدارى شود، خدا است كه او را نگهداشته است.
20- از عبد اللَّه بن سنان، از امام صادق (علیه السّلام) فرمود: مردى نزد ابى ذر آمد و گفت: اى ابى ذر! چرا مرگ را ناخوش داريم؟ در پاسخ گفت: براى آنكه شماها دنيا را آباد كرديد و ديگر سراى را ويران نموديد، و ناخوش داريد كه از آبادانى به ويرانى بكوچيد، از او پرسش شد كه ورود ما را به درگاه خدا چگونه بينى؟ در پاسخ گفت: اما آنها كه از شماها نيكوكارند چون مسافرى باشد كه به خاندان خود وارد شود و أما آنها كه از شماها بد كردارند، چون بنده گريخته اى باشد كه او را نزد آقايش برگردانند، گفت: شما حال ما را نزد خدا چگونه بينى؟ در پاسخ گفت: كردار خود را بر قرآن عرضه كنيد و با آن بسنجيد، راستى خدا مى فرمايد (14 سوره انفطار): «راستى نيك روان در نعمتند (15) و راستى بدكاران در دوزخند» فرمود كه: آن مرد گفت: پس رحمت خدا در كجا است؟
ص: 571
الرَّجُلُ: فَأَیْنَ(1) رَحْمَةُ اللّهِ؟
قَالَ: رَحْمَةُ اللّهِ قَرِیبٌ مِنَ الْمُحْسِنِینَ».
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : «وَ کَتَبَ رَجُلٌ إِلی أَبِی ذَرٍّ رَضِیَ اللّهُ عَنْهُ(2): یَا أَبَا ذَرٍّ(3)، أَطْرِفْنِی(4) بِشَیْءٍ مِنَ الْعِلْمِ، فَکَتَبَ إِلَیْهِ: أَنَّ الْعِلْمَ کَثِیرٌ، وَ لکِنْ إِنْ قَدَرْتَ أَنْ(5) لاَ تُسِیءَ إِلی مَنْ تُحِبُّهُ، فَافْعَلْ».
قَالَ(6): «فَقَالَ لَهُ(7) الرَّجُلُ(8): وَ هَلْ رَأَیْتَ أَحَداً یُسِیءُ(9) إِلی مَنْ یُحِبُّهُ؟ فَقَالَ لَهُ(10): نَعَمْ(11)، نَفْسُکَ أَحَبُّ الاْءَنْفُسِ إِلَیْکَ، فَإِذَا(12) أَنْتَ عَصَیْتَ اللّهَ فَقَدْ أَسَأْتَ إِلَیْهَا».(13)
21 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ سَمَاعَةَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «اصْبِرُوا عَلی طَاعَةِ اللّهِ، وَ تَصَبَّرُوا عَنْ(14) مَعْصِیَةِ(15) اللّهِ، فَإِنَّمَا الدُّنْیَا سَاعَةٌ، فَمَا مَضی فَلَسْتَ(16) تَجِدُ لَهُ سُرُوراً وَ لاَ حُزْناً، وَ مَا لَمْ یَأْتِ فَلَسْتَ(17) تَعْرِفُهُ، فَاصْبِرْ عَلی تِلْکَ السَّاعَةِ الَّتِی أَنْتَ فِیهَا، فَکَأَنَّکَ(18) قَدِ اغْتَبَطْتَ(19)».(20)
22 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی ، عَنْ یُونُسَ، عَنْ رَجُلٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ الْخَضِرُ لِمُوسی علیه السلام : یَا مُوسی، إِنَّ أَصْلَحَ یَوْمَیْکَ(21) الَّذِی هُوَ أَمَامَکَ، فَانْظُرْ(22) أَیُّ یَوْمٍ هُوَ ، وَ أَعِدَّ(23) لَهُ الْجَوَابَ، فَإِنَّکَ مَوْقُوفٌ وَ مَسْؤُولٌ، وَ خُذْ مَوْعِظَتَکَ مِنَ الدَّهْرِ؛ فَإِنَّ الدَّهْرَ طَوِیلٌ قَصِیرٌ، فَاعْمَلْ کَأَنَّکَ تَری ثَوَابَ عَمَلِکَ لِیَکُونَ أَطْمَعَ(24) لَکَ فِی الاْآخِرَةِ(25)؛ فَإِنَّ مَا هُوَ آتٍ مِنَ الدُّنْیَا کَمَا هُوَ(26) قَدْ وَلّی مِنْهَا».(27)
23 . عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ، عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ
ص: 572
در پاسخ گفت: رحمت خدا نزديك است به نيكوكاران- نيكروان.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: و مردى به ابى ذر (رضي الله عنه) نوشت: اى ابا ذر! چيزى از دانش به من شيرينى بده، در پاسخ او نوشت: راستى دانش بسيار است ولى اگر بتوانى به آنكه دوستش دارى بدى نكنى، آن را بكن، فرمود: آن مرد به او گفت: آيا كسى را ديدى كه به دوست خود بدى كند؟ فرمود: آرى تو خود را از همه دوست تر دارى و چون نافرمانى خدا كنى، هر آينه بدو بدى كرده اى.
21- از سماعه، از امام صادق (علیه السّلام)، گويد: شنيدم آن حضرت مى فرمود: بر طاعت خدا صبر كنيد، و از نافرمانى خدا خوددارى و شكيبائى نمائيد، زيرا همانا كه دنيا يك ساعت است، آنچه كه از آن گذشته است شادى و اندوهش از تو رفته است و آن را در نيابى و آنچه هم كه نيامده است، تو او را نمى شناسى و نمى دانى (كه شادى دارد يا اندوه) و بر همان ساعتى كه در آنى صبر كن، پس چنان دان كه تو به زودى مورد رشك ديگران مى شوى.
22- از امام صادق (علیه السّلام) كه خضر به موسى (علیه السّلام) گفت: اى موسى! بهترين دو روزت همان روزى است كه در برابر تو حاضر است بپا كه چه روزى است آن، و براى آن جواب آماده كن، زيرا تو بازداشت شوى و باز پرسى گردى، تو بايد از روزگار پند بگيرى، زيرا روزگار پر دراز است و پر كوتاه، چنان كار كن كه گويا ثواب كار خود را به چشم مى بينى تا بهتر به آخرت خود اميدوار باشى، راستى كه آنچه از دنيا مى آيد به مانند همانى است كه پشت كرده و رفته است.
23- از امام صادق (علیه السّلام) كه به امير مؤمنان گفته شد: به ما
ص: 573
یَزِیدَ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قِیلَ لاِءَمِیرِ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام : عِظْنَا، وَ أَوْجِزْ، فَقَالَ: الدُّنْیَا حَلاَلُهَا حِسَابٌ، وَ حَرَامُهَا عِقَابٌ، وَ أَنّی لَکُمْ بِالرَّوْحِ وَ لَمَّا تَأَسَّوْا(1) بِسُنَّةِ نَبِیِّکُمْ؟ تَطْلُبُونَ(2) مَا یُطْغِیکُمْ، وَ لاَ تَرْضَوْنَ مَا(3) یَکْفِیکُمْ».(4)
بَابُ مَنْ یَعِیبُ النَّاسَ(5)
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ؛ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ جَمِیعاً، عَنِ ابْنِ أَبِی نَجْرَانَ، عَنْ عَاصِمِ بْنِ حُمَیْدٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ أَسْرَعَ الْخَیْرِ ثَوَاباً الْبِرُّ(6)، وَ إِنَّ أَسْرَعَ الشَّرِّ عُقُوبَةً الْبَغْیُ، وَ کَفی بِالْمَرْءِ عَیْباً أَنْ یُبْصِرَ مِنَ النَّاسِ مَا(7) یَعْمی عَنْهُ مِنْ نَفْسِهِ، أَوْ یُعَیِّرَ النَّاسَ بِمَا لاَ یَسْتَطِیعُ تَرْکَهُ، أَوْ(8) یُوءْذِیَ جَلِیسَهُ بِمَا لاَ یَعْنِیهِ(9)».(10)
2 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنِ ابْنِ مُسْکَانَ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ، قَالَ: سَمِعْتُ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام یَقُولُ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : کَفی بِالْمَرْءِ عَیْباً أَنْ یُبْصِرَ مِنَ النَّاسِ مَا یَعْمی عَلَیْهِ مِنْ(11) نَفْسِهِ، وَ أَنْ یُوءْذِیَ جَلِیسَهُ بِمَا لاَ یَعْنِیهِ(12)».(13)
ص: 574
پند ده و مختصر كن، در پاسخ فرمود:
در حلال دنيا حساب است و در حرامش عقاب، از كجا براى شماها آسايش و رهائى فراهم شود؟ با اينكه به روش پيغمبر خود روش نگرفتيد، آنچه شما را به سركشى كشاند مى جوئيد و بدان چه شما را كفايت كند خشنود نباشيد.
1- از ابى حمزه ثمالى، از امام باقر (علیه السّلام) فرمود:
راستى ثواب خوش رفتارى زودتر از هر كار خيرى باشد و كيفر شورش و دست اندازى زودتر از هر كار بدى آيد و همين عيب براى مرد بس كه به كارى كه خودش نتواند آن را ترك كند يا همنشين خود را آزار كند بدان چه برايش سودى ندارد.
2- از ابى حمزه، گويد: از على بن الحسين (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده:
همين عيب براى مرد بس كه ببيند در مردم آنچه در خود نبيند و بيازارد همنشين خود را بدان چه براى او مهم نيست و سودش ندهد.
ص: 575
3. مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنِ الْحُسَیْنِ(1) بْنِ إِسْحَاقَ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مَهْزِیَارَ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسی، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ مُخْتَارٍ(2)، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «کَفی بِالْمَرْءِ عَیْباً أَنْ یَتَعَرَّفَ مِنْ عُیُوبِ النَّاسِ مَا یَعْمی عَلَیْهِ مِنْ أَمْرِ نَفْسِهِ، أَوْ یَعِیبَ عَلَی النَّاسِ أَمْراً هُوَ فِیهِ لاَ یَسْتَطِیعُ التَّحَوُّلَ عَنْهُ إِلی غَیْرِهِ، أَوْ یُوءْذِیَ جَلِیسَهُ بِمَا لاَ یَعْنِیهِ(3)».(4)
4. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ ، عَنْ أَبِی(5) عَبْدِ الرَّحْمنِ الاْءَعْرَجِ وَ عُمَرَ بْنِ أَبَانٍ، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ(6) وَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَیْهِمْ(7) ، قَالاَ(8): «إِنَّ أَسْرَعَ الْخَیْرِ ثَوَاباً الْبِرُّ، وَ أَسْرَعَ الشَّرِّ عُقُوبَةً الْبَغْیُ، وَ کَفی بِالْمَرْءِ عَیْباً أَنْ یَنْظُرَ فِی عُیُوبِ غَیْرِهِ مَا یَعْمی عَلَیْهِ مِنْ عَیْبِ(9) نَفْسِهِ، أَوْ یُوءْذِیَ جَلِیسَهُ بِمَا لاَ یَعْنِیهِ، أَوْ یَنْهَی(10) النَّاسَ عَمَّا لاَ یَسْتَطِیعُ تَرْکَهُ».(11)
بَابُ أَنَّهُ لاَ یُوءَاخَذُ الْمُسْلِمُ(12) بِمَا عَمِلَ فِی الْجَاهِلِیَّةِ(13)
1 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ جَمِیلِ بْنِ صَالِحٍ، عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه
ص: 576
3- از امام باقر (علیه السّلام) كه فرمود:
براى مرد همين عيب بس كه در مردم عيبها بجويد و بفهمد كه از ديدار آنها در خود كور است يا مردم را عيب كند بدان چه در خود او هم هست و نتواند از آن به وضع ديگر منتقل شود يا همنشين خود را بيازارد بدان چه سودش نبخشد و براى او مهم نيست.
4- از ابى حمزه، از امام باقر و على بن الحسين (علیه السّلام) فرمودند:
راستى كه ثواب احسان از همه خيرها زودتر برسد و عقوبت و كيفر بغى و ستم كارى از همه بديها زودتر باشد و همين عيب براى مرد بس است كه بنگرد در عيوب ديگران آنچه را كه در خود نسبت بدان كور باشد و نبيند يا همنشين خود را آزار كند بدان چه او را سود ندهد و به كارش نخورد يا مردم را نهى كند از آنچه خود نتواند ترك كند.
(و آن در بريدن اسلام است پيش از خود را و در شرائط آن) 1- از امام باقر (علیه السّلام) كه مردمى نزد رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آمدند، پس از آنكه مسلمان شدند و گفتند:
ص: 577
السلام ، قَالَ: «إِنَّ نَاساً(1) أَتَوْا رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله بَعْدَ مَا أَسْلَمُوا، فَقَالُوا(2): یَا رَسُولَ اللّهِ، أَیُوءْخَذُ(3) الرَّجُلُ مِنَّا بِمَا کَانَ(4) عَمِلَ(5) فِی الْجَاهِلِیَّةِ بَعْدَ إِسْلاَمِهِ؟ فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللّهِ(6) صلی الله علیه و آله : مَنْ حَسُنَ(7) إِسْلاَمُهُ، وَ صَحَّ یَقِینُ(8) إِیمَانِهِ، لَمْ یَأْخُذْهُ(9) اللّهُ _ تَبَارَکَ وَ تَعَالی _ بِمَا عَمِلَ فِی الْجَاهِلِیَّةِ؛ وَ مَنْ سَخُفَ(10) إِسْلاَمُهُ، وَ لَمْ یَصِحَّ یَقِینُ إِیمَانِهِ، أَخَذَهُ
اللّهُ _ تَبَارَکَ وَ تَعَالی _ بِالاْءَوَّلِ وَ الاْآخِرِ».(11)
2. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ(12)، عَنِ الْمِنْقَرِیِّ، عَنْ فُضَیْلِ بْنِ عِیَاضٍ، قَالَ:
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام عَنِ الرَّجُلِ یُحْسِنُ فِی الاْءِسْلاَمِ: أَ یُوءَاخَذُ بِمَا عَمِلَ فِی الْجَاهِلِیَّةِ؟
فَقَالَ: «قَالَ(13) النَّبِیُّ(14) صلی الله علیه و آله : مَنْ أَحْسَنَ فِی الاْءِسْلاَمِ(15)، لَمْ یُوءَاخَذْ بِمَا عَمِلَ فِی الْجَاهِلِیَّةِ؛ وَ مَنْ أَسَاءَ فِی الاْءِسْلاَمِ(16)، أُخِذَ بِالاْءَوَّلِ وَ الاْآخِرِ».(17)
بَابُ أَنَّ الْکُفْرَ مَعَ التَّوْبَةِ لاَ یُبْطِلُ الْعَمَلَ(18)
1 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ وَ غَیْرِهِ، عَنِ الْعَلاَءِ بْنِ رَزِینٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام (19)، قَالَ:
ص: 578
يا رسول اللَّه! آيا كسى از ماها بدان چه در جاهليت خود كرده است پس از اينكه مسلمان شده مؤاخذه شود؟ رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در پاسخ آنها فرمود:
هر كه از دل، مسلمان شده و يقين ايمانش درست است، خدا تبارك و تعالى او را بدان چه در زمان جاهليت كرده است مؤاخذه نكند و هر كه از دل، مسلمان نشده و يقين ايمانش درست نيست، خدا تبارك و تعالى او را از اول تا آخر مؤاخذه نمايد.
2- از فضيل بن عياض، گويد: از امام صادق (علیه السّلام) پرسيدم از مردى كه در مسلمانى خود خوب باشد، بدان چه در دوران جاهليت كرده است مؤاخذه شود؟ در پاسخ فرمود: پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است كه: هر كه در اسلام خوب كار كند و خوب مسلمانى كند، بدان چه در جاهليت كرده است مؤاخذه نشود و هر كه در اسلام بد كردار باشد و بد مسلمانى كند، بدان چه كرده از آغاز تا انجام، مؤاخذه شود (مقصود از بد كردارى در اسلام آن است كه منجرّ به سلب ايمان شود- از مجلسى ره).
(توبه مرتدّ و در آن است بيان حال آنكه مؤمن گرد و كافر شود و سپس توبه كند) 1- از امام باقر (علیه السّلام) كه فرمود:
هر كه مؤمن باشد و كار خير كند در حال ايمانش و دچار
ص: 579
«مَنْ کَانَ مُوءْمِناً فَعَمِلَ خَیْراً فِی إِیمَانِهِ، ثُمَّ أَصَابَتْهُ(1) فِتْنَةٌ فَکَفَرَ(2)، ثُمَّ تَابَ بَعْدَ(3) کُفْرِهِ، کُتِبَ لَهُ وَ حُوسِبَ(4) بِکُلِّ شَیْءٍ کَانَ عَمِلَهُ فِی إِیمَانِهِ، وَ لاَ یُبْطِلُهُ الْکُفْرُ إِذَا تَابَ بَعْدَ کُفْرِهِ(5)».(6)
بَابُ الْمُعَافَیْنَ مِنَ الْبَلاَءِ(7)
1. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ؛ وَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ جَمِیعاً(8)، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ وَ غَیْرِهِ(9)، عَنْ أَبِی حَمْزَةَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ لِلّهِ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ ضَنَائِنَ(10) یَضَنُّ بِهِمْ(11) عَنِ الْبَلاَءِ، فَیُحْیِیهِمْ فِی عَافِیَةٍ، وَ یَرْزُقُهُمْ فِی عَافِیَةٍ(12)، وَ یُمِیتُهُمْ فِی عَافِیَةٍ، وَ یَبْعَثُهُمْ فِی عَافِیَةٍ ، وَ یُسْکِنُهُمُ الْجَنَّةَ فِی عَافِیَةٍ».(13)
2. عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسی، عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ(14): «إِنَّ اللّهَ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ خَلَقَ خَلْقاً ضَنَّ بِهِمْ عَنِ الْبَلاَءِ: خَلَقَهُمْ(15) فِی عَافِیَةٍ، وَ أَحْیَاهُمْ فِی عَافِیَةٍ، وَ أَمَاتَهُمْ فِی عَافِیَةٍ، وَ أَدْخَلَهُمُ الْجَنَّةَ فِی عَافِیَةٍ».(16)
3. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ؛ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ جَمِیعاً، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ: عَنْ أَبِي
ص: 580
فتنه گردد و كافر شود و باز توبه كند و از كفر به ايمان برگردد، برايش آنچه در دوران ايمان گذشته كار خوب كرده است نوشته شود و به حساب آيد و اين كفرى كه از آن توبه كرده، كارهاى خير گذشته او را، باطل نكند.
1- از امام باقر (علیه السّلام)، فرمود:
راستى براى خدا عز و جل بنده هاى بيمه شده اى است كه از بلا براى آنها دريغ دارد و آنها را در عافيت زنده بدارد و در عافيت روزى رساند و در عافيت بميراند و با عافيت مبعوث سازد و با عافيت به بهشت ساكن گرداند.
2- اسحاق بن عمار گويد: از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود:
راستى خدا عز و جل خلقى را آفريد كه از بلا بدان ها دريغ دارد، آنها را در حال عافيت آفريده و با عافيت زنده داشته و به عافيت بميراند و با عافيت به بهشتشان برد.
3- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
به راستى كه براى خدا ضنائن و مخصوصانى است، به نعمت
ص: 581
عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «إِنَّ لِلّهِ _ عَزَّ وَ جَلَّ _ ضَنَائِنَ مِنْ خَلْقِهِ: یَغْذُوهُمْ(1) بِنِعْمَتِهِ(2)، وَ یَحْبُوهُمْ(3) بِعَافِیَتِهِ(4)، وَ یُدْخِلُهُمُ(5) الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِهِ، تَمُرُّ(6) بِهِمُ الْبَلاَیَا وَ الْفِتَنُ(7) لاَ تَضُرُّهُمْ شَیْئاً».(8)
بَابُ مَا رُفِعَ عَنِ الاْءُمَّةِ(9)
1 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّی بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَبِی دَاوُدَ الْمُسْتَرِقِّ، قَالَ: حَدَّثَنِی عَمْرُو بْنُ مَرْوَانَ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله : رُفِعَ عَنْ أُمَّتِی أَرْبَعُ خِصَالٍ: خَطَؤُهَا(10)، وَ نِسْیَانُهَا، وَ مَا أُکْرِهُوا عَلَیْهِ، وَ مَا لَمْ یُطِیقُوا؛ وَ ذلِکَ قَوْلُ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «رَبَّنا لا تُوءاخِذْنا إِنْ نَسِینا أَوْ أَخْطَأْنا رَبَّنا وَ لا تَحْمِلْ عَلَیْنا إِصْراً کَما حَمَلْتَهُ عَلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِنا رَبَّنا وَ لا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ»(11) وَ قَوْلُهُ: «إِلاَّ مَنْ أُکْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالاْءِیمانِ»(12)».(13)
2 . الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ النَّهْدِیِّ رَفَعَهُ : عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله :
ص: 582
خود، آنها را خوراك دهد، و به عافيت خود، بدانها بخشش مخصوص دهد بى عوض و منّت، و به رحمت خود، آنها را به بهشت برد، بلاها بدانها گذرند و هم فتنه ها و به آنها زيانى نرسانند.
(و آن شامل است آنچه را كه خدا از امت مؤاخذه نكند) 1- عمرو بن مروان، باز گفته است كه شنيدم امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است: از امت من چهار خصلت برداشته شده است: 1- خطاء 2- فراموشى 3- آنچه به زور بر آن وادار شوند 4- آنچه تاب آن را ندارند و اين معنى قول خدا عز و جل است (286 سوره بقره):
«پروردگارا از ما مؤاخذه مكن اگر فراموش كرديم يا خطاء كرديم و بار تكليفهاى سنگين به دوش ما مگذار چنانچه به دوش آنها كه پيش از ما بودند گزاردى، پروردگارا به ما تحميل مكن آنچه تاب آن را نداريم» و هم قول خدا (106 سوره نحل):
« [كسى است كه پس از ايمانش به كفر گرايد] جز كسى كه به زور وادار شود و دلش مطمئن به ايمان است» (و اظهار كفرش تنها با زبان است).
2- از امام صادق (علیه السّلام) كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
نُه خصلت از امتم برداشته شده است: خطاء، فراموشى، آنچه
ص: 583
وُضِعَ عَنْ أُمَّتِی تِسْعُ خِصَالٍ: الْخَطَأُ، وَ النِّسْیَانُ، وَ مَا لاَ یَعْلَمُونَ، وَ مَا لاَ یُطِیقُونَ، وَ مَا اضْطُرُّوا إِلَیْهِ، وَ مَا اسْتُکْرِهُوا عَلَیْهِ، وَ الطِّیَرَةُ(1)، وَ الْوَسْوَسَةُ فِی التَّفَکُّرِ فِی الْخَلْقِ، وَ الْحَسَدُ مَا لَمْ یُظْهِرْ(2) بِلِسَانٍ أَوْ یَدٍ».(3)
بَابُ أَنَّ الاْءِیمَانَ لاَ یَضُرُّ مَعَهُ سَیِّئَةٌ، وَ الْکُفْرَ لاَ یَنْفَعُ(4) مَعَهُ حَسَنَةٌ(5)
1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنْ یُونُسَ، عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ شُعَیْبٍ، قَالَ :
قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : هَلْ لاِءَحَدٍ عَلی مَا عَمِلَ ثَوَابٌ عَلَی اللّهِ مَوْجُوبٌ(6) إِلاَّ الْمُوءْمِنِینَ؟
قَالَ: «لاَ».(7)
2. عَنْهُ(8)، عَنْ یُونُسَ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ(9): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «قَالَ مُوسی لِلْخَضِرِ علیهماالسلام : قَدْ تَحَرَّمْتُ(10) بِصُحْبَتِکَ، فَأَوْصِنِی، قَالَ(11) لَهُ(12): الْزَمْ مَا لاَ یَضُرُّکَ مَعَهُ شَیْءٌ، کَمَا لاَ یَنْفَعُکَ مَعَ غَیْرِهِ شَیْءٌ».(13)
3 . عَنْهُ(14)، عَنْ یُونُسَ، عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ، عَنْ أَبِی أُمَیَّةَ یُوسُفَ بْنِ ثَابِتٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ علیه السلام یَقُولُ:
ص: 584
ندانند، آنچه نتوانند، آنچه بدان بى چاره باشند، آنچه به زور بر آن وادار شوند، طيره، وسوسه در باره انديشه در آفرينش، حسد تا با زبان يا دست آشكار نشود.
1- از يعقوب بن شعيب، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم:
آيا براى كسى در برابر آنچه بكند، ثوابى بر خدا لازم باشد جز براى مؤمنان؟ فرمود: نه.
2- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
موسى به خضر گفت: من به واسطه مصاحبت با تو، حق و حرمتى پيدا كردم و بايد به من سفارش و نصيحت كنى، در پاسخ او گفت: بدان چيزى بچسب كه با وجود آن، هيچ چيز به تو زيان ندارد چنانچه با جز آن، هيچ چيز براى تو سود ندارد (و آن ايمان است).
3- از ابى اميّه يوسف بن ثابت، گويد: من از امام صادق (علیه السّلام) شنيدم مى فرمود: با وجود ايمان، هيچ عملى زيان نرساند و با وجود كفر، هيچ عملى سود ندهد، آيا نبينى كه خدا فرمايد (54 سوره توبه): «و باز ندارد آنها را از اينكه خرجهاى آنها (در راه خدا) پذيرفته شود جز اينكه به
ص: 585
«لاَ یَضُرُّ مَعَ الاْءِیمَانِ عَمَلٌ، وَ لاَ یَنْفَعُ مَعَ الْکُفْرِ عَمَلٌ، أَ لاَ تَری أَنَّهُ قَالَ: «وَ ما مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقاتُهُمْ إِلاَّ أَن_َّهُمْ کَفَرُوا بِاللّهِ وَ بِرَسُولِهِ» ، «وَ مَاتُوا وَ هُمْ کَافِرُونَ»(1)».(2)
4 . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیی، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسی، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ ثَعْلَبَةَ(3)، عَنْ أَبِی أُمَیَّةَ یُوسُفَ بْنِ ثَابِتِ بْنِ أَبِی سَعْدَةَ(4):
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ (5) : قَالَ: «الاْءِیمَانُ لاَ یَضُرُّ مَعَهُ عَمَلٌ، وَ کَذلِکَ الْکُفْرُ لاَ یَنْفَعُ مَعَهُ عَمَلٌ».(6)
5 . أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ(7)، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ، عَمَّنْ ذَکَرَهُ، عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرَارَةَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَارِدٍ، قَالَ: قُلْتُ لاِءَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام : حَدِیثٌ رُوِیَ لَنَا أَنَّکَ قُلْتَ(8): إِذَا عَرَفْتَ فَاعْمَلْ مَا شِئْتَ؟
فَقَالَ(9): «قَدْ قُلْتُ ذلِکَ».
قَالَ: قُلْتُ: وَ إِنْ زَنَوْا(10)، أَوْ سَرَقُوا، أَوْ شَرِبُوا الْخَمْرَ؟
فَقَالَ لِی: ««إِنَّا لِلّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ»(11)، وَ اللّهِ مَا أَنْصَفُونَا(12) أَنْ نَکُونَ(13) أُخِذْنَا بِالْعَمَلِ وَ وُضِعَ(14) عَنْهُمْ، إِنَّمَا قُلْتُ: إِذَا عَرَفْتَ فَاعْمَلْ مَا شِئْتَ مِنْ قَلِیلِ الْخَیْرِ وَ(15) کَثِیرِهِ؛ فَإِنَّهُ یُقْبَلُ(16) مِنْکَ».(17)
444 / 444 . عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ(18)، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الرَّیَّانِ بْنِ الصَّلْتِ رَفَعَهُ:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ، قَالَ: «کَانَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ علیه السلام کَثِیراً مَا یَقُولُ فِی خُطْبَتِهِ: یَا أَیُّهَا النَّاسُ، دِینَکُمْ دِینَکُمْ؛ فَإِنَّ السَّیِّئَةَ فِیهِ خَیْرٌ مِنَ الْحَسَنَةِ فِی غَیْرِهِ، وَ السَّیِّئَةُ(19) فِیهِ تُغْفَرُ(20)، وَ الْحَسَنَةُ(21) فِی غَیْرِهِ لاَ تُقْبَلُ».(22)
ص: 586
خدا و رسولش كفر ورزيدند [و نماز نخوانند جز با كسالت و انفاق نكنند جز با كراهت (55) در شگفت مباش از اموال و اولادشان همانا خدا مى خواهد به وسيله آنها در دنيا عذابشان كند] و جان آنها را بگيرد در حالى كه كافرند».
4- از امام صادق (علیه السّلام)، فرمود:
با ايمان هيچ كردارى زيان ندارد و همچنين با كفر هيچ كردارى سود ندهد.
5- از محمد بن مارد، گويد: به امام صادق (علیه السّلام) گفتم: براى ما حديثى روايت شده كه شما فرموديد: چون معرفت پيدا كردى، هر چه خواهى بكن، فرمود: آرى، من اين را گفته ام، گويد: گفتم:
اگر چه زنا كند و دزدى كند يا مى بنوشد؟ در پاسخ فرمود: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» با ما به انصاف رفتار نشده كه برداشته شده باشد.
همانا من گفتم: چون امام خود را شناختى، هر كار خيرى را از كم و بيش بكن، زيرا از تو پذيرفته شود.
6- امام صادق (علیه السّلام) فرمود: امير المؤمنين (علیه السّلام) بسيار در سخنرانى خود مى فرمود:
أيا مردم! دين خود را بچسبيد، دين خود را بچسبيد، زيرا گناه در آن بهتر است از كار خوب و ثواب در جز آن، كار بد در آن آمرزيده شود و كردار خوب در جز آن پذيرفته نباشد.
ص: 587
هذَا آخِرُ کِتَابِ الاْءِیمَانِ وَ الْکُفْرِ، وَ الطَّاعَاتِ وَ الْمَعَاصِی مِنْ کِتَابِ الْکَافِی؛
وَالْحَمْدُ لِلّهِ وَحْدَهُ، وَ صَلَّی اللّهُ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ(1).
ص: 588
اين پايان كتاب ايمان و كفر است و طاعات و معاصى از كتاب كافى و الحمد للَّه وحده و صلى اللَّه على محمد و آله.
ص: 589
ص: 590
ص: 591
ص: 592
[شرحهاى كتاب ايمان و كفر]
از مجلسى (رحمه الله)- اين حديث در نهج البلاغه با اختلاف بسيارى نقل شده است، و در مجالس صدوق هم به سندى از امام صادق (علیه السّلام) ضبط است.
در نهج بدين نهج است كه: يكى از اصحاب امير المؤمنين (علیه السّلام) به نامِ همام كه مردى مؤمن و عابد بود به آن حضرت گفت: يا امير المؤمنين براى من پرهيزكاران را وصف كن تا آنجا كه آنها را مجسم كنى و من گويا به چشمِ خود آنان را ببينم. آن حضرت در پاسخِ او گرانى كرد و سپس فرمود: اى همام، تقوى از خدا را پيشه كن و نيكوكار باش به راستى كه خدا با متقيان است و آن كسانى كه نيكو كارند، همام بدان قناعت نكرد تا آن حضرت تصميم گرفت، گويد پس سپاس و ستايش خدا نمود و صلوات نثار پيغمبر فرمود و سپس گفت ... در مجالس صدوق دارد كه همام آن حضرت را قسم داد و اصرار كرد تا امير المؤمنين روى دو پاى خود برخاست و سپس سپاس خداى كرد الخ.
ص: 593
هَمّام، به فتح اول و تشديد ميم گفته اند پسر شريح بن يزيد بن مره است و از شيعيان على (علیه السّلام) است و دوستان او ... و ممكن است كه مورد سؤال او صفات مؤمنين و متقين بوده با هم و در برخى روايات به همان صفات مؤمن اكتفاء شده و در برخى در وصف خصوص متقين آورده شده است و آنچه در روايت نهج و مجالس صدوق است كه حضرت در پاسخِ او گرانى كرده مناسب تر با گفتار آن حضرت است در آخر خبر كه مى فرمايد من از همين بر او مى ترسيدم.
قوله «فما بالك يا امير المؤمنين» يعنى چرا يادآورى اين صفات و شنيدن آنها از رسول اكرم در شما چنين اثرى نداشته كه در همام داشت.
يا مقصود اين است كه چرا با اينكه بر حالِ همام از ذكر اين صفات بيمناك بودى آنها را براى وى بيان كردى؟ و جوابِ اعتراضِ اول به چند وجه است:
1- مقصود از اينكه پندِ رسا چنين اثرى دارد يعنى اثر كامل در شنونده دارد و اينكه سبب مرگ يا بيهوشى همام شده است براى آن است كه ضعف نفس و تنگ حوصله اى داشته و نبودن برخى از اين صفات در كسى نبايد باعث مرگ او شود خصوص نسبت به خودِ آن حضرت.
2- يكى از محققين گفته است: امام پاسخ او را با بيان سبب بعيد داده كه مرگ مقدر و حتمى است، اين جواب براى سائل قانع كننده است و درست است، و اما نسبت به سبب قريب فرق ميان او و همام نيروى قدسيه است براى تحمل واردات الهيه و عادت بدان به واسطه رياضت و ضعف نفس همام از تحمل خوف الهى و به علاوه خودِ آن حضرت داراى اين صفات بوده و موجب افسوس كشنده اى نداشته و به اين جواب تصريح نكرده است تا خودستائى نكرده باشد.
و اما جواب اعتراض دوم حاصلش اين است كه من نمى دانستم از ترس خواهد مرد و ترس براى من صرف احتمال بوده است كه مانع از بيان
ص: 594
حق نيست چنانچه ابن ميثم گفته است. از مجلسى (رحمه الله)-
«و الرفق اخوه»
يعنى چون برادر به او يار دهد و كمك كند و او را از مهالك نجات بخشد.
«و اللين والده»
يعنى سودِ پدر براى او دارد يا خوب است چون پدرى او را رعايت كند و فرق ميان آن و رفق مشكل است و ممكن است رفق حمل بر ترك خشونت شود ولين مرتبه كامل آن باشد و يا رفق در معاملات باشد ولين در معاشرات، يا مقصود از رفق لطف و احسان باشد كه يكى از معانى آن است ولين ترك خشونت باشد و يكى از فضلا خوانده است «والدين والده» يعنى دين پدر روحانى مؤمن است و سبب حيات معنوى او است چنانچه پدر سبب حيات دنيوى و جسمى اوست و اين انسب است ولى با نسخه هاى روايت در كتبى كه به نظر رسيده موافقت ندارد، پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
من گويم، رفق راجع به توجه انسان است در امرى به ديگران، يعنى در پيشنهاد و هر كارى كه از او به ديگرى مى شود با لطف و مدارا و خوشى باشد، ولين به معنى پذيرش انسان است نسبت به هر چه از ديگران به او وارد مى شود و پيشنهاد مى گردد، مثلًا كسى به خانه او وارد مى شود يا نزد او براى كارى و معامله مى آيد بايد خوش پذيرا باشد و گرم از او استقبال كند. اين كمترين درجات ايمان است كه مى تواند با آن خود را امتحان كند. از مجلسى (رحمه الله)- ظاهر اين است كه حديث را از امام صادق (علیه السّلام) شنيده است و مقصود از رفع نسبت به آن حضرت است و ممكن است مقصود رفع حديث به امير المؤمنين باشد، و مقصود اين است كه او از رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) شنيده است زيرا چون اين راوى از عامه است حديث را تا پيغمبر بالا مى برد و مى گويد: از امام صادق از پدرش از پدرانش از على (علیه السّلام) و مؤيدش آن است كه اين حديث نبوى است و عامه هم آن را از پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ )
ص: 595
روايت كرده اند. از مجلسى (رحمه الله)-
«يخالفون بين جباههم و ركبهم»
يعنى پيشانى خود را دنبال سر زانوهاشان بر زمين مى نهادند و يكى را دنبال ديگر مى آوردند و اين نزديك به همان نوبت به نوبت است، و گفته شده: يعنى ميان نشستن و سجده كردن آنان تفاوت بوده و سجده آنها درازتر از نشستن بوده. از مجلسى (رحمه الله)- در نهج البلاغه از امير المؤمنين چنين روايت شده كه فرمود: براى من در دوران گذشته يك برادر دينى بود، ابن ابى الحديد گفته: مردم در آنكه مقصود از اين گفتار چيست اختلاف دارند و برادرى كه بدان اشاره شده كسانى را پندارند:
1- گفته اند منظور رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) است ولى با تعبير ضعيفاً مستضعفاً نارسا است زيرا مقام رسالت را بدين گونه نستايند گرچه در مقام تأويل آن برآيند و گويند مقصود نرمش سخن و گشايش اخلاق او است ولى باز هم اين تعبير او را نسزد.
2- گفته اند منظور ابو ذر غفارى است، و گروهى جمله (شير جهنده) را در باره او مستبعد شمارند چون ابو ذر به شجاعت معروف نيست.
3- گفته اند منظور مقداد بن عمرو، معروف به مقداد بن اسود است كه از شيعيان على (علیه السّلام) و دلاورانِ به نام بوده است.
4- برخى گفته اند اين سخن بر پايه مثل ادا شده كه شيوه معروفى است نزد ارباب ادب در شعر و نثر و اين بهترين وجه است نزد من ولى توصيف از اين برادر كه شيرى است جهنده نبايد منحصر به شجاعت در نبرد باشد بلكه مقصود شجاعت اخلاقى است در درگاه الهى و استقامت در برابر باطل كه ابو ذر در آن دادِ مردى داده و يك تنه در حكومت معاويه در شام و نيروى خلافت عثمان مردانه ايستاده است، او است كه طبل رسوائى بنى اميه را كوفت و بر خلافت عثمان برآشفت و شورش اسلامى را بر عليه حكومت
ص: 596
ناحق عثمان پايه گذارى كرد.
«و كان يفعل ما يقول و يفعل ما لا يقول»
يعنى هر چه را به ديگران دستور دهد از كارِ خير خودش بجا آورد، و اين اشاره است به قول خدا تعالى (در سوره صف): «أيا كسانى كه گرويديد چرا مى گوئيد آنچه را نمى كنيد» و گفته اند يعنى چرا نمى كنيد آنچه را خود گوئيد زيرا اگر گفت و نكرد، نكردن زشت است، نه گفتن، و به علاوه آن عملِ خيرى را هم خود كند كه نمى گوئيد يا براى آنكه مصلحت نيست از راه تقيه يا فرصت نيافته يا پذيرائى نديده است چنانچه خدا هم فرمايد: «فَذَكِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّكْرى» اكثر چنين فهميده اند و به خاطر من مى رسد كه مقصود اين است كه احسان مى كند به هر كه وعده داده و به هر كه وعده نداده، چنانچه آيه هم در بسيارى از روايات به همان خلف وعده تفسير شده است.
«قوله الا عند من يرجو عنده البرء»
يعنى در نزد پروردگار خود كه شفابخش حقيقى است، يا مقصود پزشك حاذق است كه اميدِ درمان از وى مى رود كه بيانِ درد به او شكايت نيست و بلكه جستن علاج است و در اين صورت استثناء منقطع است. از مجلسى (رحمه الله)- در نهايه است كه
«لا يلسع المؤمن من جحرٍ مرتين»
و در روايت ديگر «لا يلدغ» و لسع و لدغ يك معنى دارند (گزيدن مار) و جحر، سوراخ مار است و معنايش اين است كه مؤمن از يك جهت نبايد دو بار گول بخورد يا دو بار گول نمى خورد، زيرا در بار اول كه زيان ديد بايد عبرت گيرد و از تجربه خود پند پذيرد، تا آنكه گويد: اين خبر از پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) وارد است و سبب بيان اين است كه ابو غره شاعر برادر مصعب بن عمير روز بدر اسيرِ مسلمانان شد (ابو غره در جبهه مشركين بود و از دشمنانِ كينه ورز پيغمبر به شمار مى رفته، و مصعب بن عمير از مسلمانانِ با اخلاص و مهاجرين است) و از پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) درخواست كرد كه به او منت
ص: 597
نهد و او را آزاد كند، پيغمبر درخواستِ او را پذيرفت و با او شرط كرد كه بر عليهِ وى تبليغ نكند و دشمنان را به او نشوراند و در اشعارِ خود او را هجو نكند و به او دشنام نگويد، و چون آزاد شد و نزد خاندانِ خود رفت به همان شيوه ديرين برگشت و عهد و شرطِ پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) را شكست و روزِ جنگ احُد بارِ ديگر با مشركان به جنگ مسلمانان آمد و اسيرِ مسلمين شد و باز هم پيشنهادِ درخواستِ آزاد شدن و منت كشيدن به پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) عرضه داشت و آن حضرت اين جمله پُر معنا و بليغ را ادا كرد كه از ابتكارهاى كرامت مآب او است و كسى در اين ضرب المثلِ جامع و مختصر و پُر معنا بر آن حضرت سبقت نجسته است و در آن تنبيهِ عميقى است بر اينكه چون شخص مؤمن يك بار آزار از كسى و از موضوعى ديد بار ديگر نبايد خود را در معرض آن آزار اندازد و اين نتيجه هوشمندى و زيركى و خردمندى است كه از اخلاق مؤمن است (زيرا اين گونه علم و آموزش را علم تجربى مى دانند و دنياى امروز هر مسأله اى كه مورد آزمايش شده و درست از آزمايش در آيد آن را مسأله علمى و قابلِ پيروى مى داند و پايه و مايه دانش بر تجربه و آزمايش گذارده شده و پيغمبرِ اسلام با اين جمله رسا و پُر معنا اين اصلِ علمى بشرى را بيان كرده است). [از مجلسى (رحمه الله)- بدان كه استشهاد به آيه كريمه دلالت دارد كه مقصود كتمان سر است از آنكه نااهل است و از كسى كه آن را فاش مى كند.
«خُذِ الْعَفْوَ» در مجمع گويد: يعنى اى محمد بگير آنچه را كه از مال مردم زائد بر خرج آنها است، و رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) زيادىِ مالِ مردم را مى گرفت و اندازه معينى نداشت تا آيه زكاة آمد و آن را نسخ كرد، و گفته شده است كه منظور گذشت نسبت به اخلاق مردم است و دستور سهل گيرى نسبت به دريافت است نسبت به حقوق لازمه الهيه يا حق الناس و ديگر امور، و گفته اند كه منظور
ص: 598
عذر پذيرى است از عذرجويان و مؤاخذه نكردن در امور روايت شده كه پيغمبر مقصود آيه را از جبرئيل پرسيد و پاسخ گفت: اين محمد خدايت فرمان داده كه بگذرى از هر كه به ستم كرده و بدهى به هر كه از تو دريغ داشته و بنوازى هر كه را از تو رشته خويشى را بريده.
«وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ» و آن هر چيزى است كه از نظر عقل و شرع خوب است و زشت و قبيح نيست نزد خردمندان، و گفته اند مقصود هر خصلت پسنديده است.
من گويم، صدوق (رحمه الله) در عيون اين حديث را از همين راوى نقل كرده و جمله «وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلِينَ» هم دارد و در آخرش افزوده كه «قال اللَّه عز و جل: وَ الصَّابِرِينَ فِي الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ» و گويا اين جمله از نسخه نويسانِ كافى ساقط شده باشد ... تا آنكه گويد: بيضاوى از زهرى نقل كرده است كه:
بأساء، تنگدستى است و در اموال است چون فقر و ندارى ولى ضراء به معنى سخت حالى است و آن در نفوس است چون مرض و بيمارى. [از مجلسى (رحمه الله)- قاموس گويد: كبريت، سنگى است كه مى سوزد و به معنى ياقوت سرخ و طلا است يا گوهرى كه معدنش پشت وادىِ مورچگان است، انتهى. و مشهور اين است كه كبريت احمر جوهرى است كه كيمياگران آن را مى جويند و آن اكسير است، و حاصل حديث اين است كه زن داراى اوصاف ايمان كمتر از مرد متصف به آن است و مرد متصف به آن از اكسيرى كه بسا وجود خارجى ندارد، كيماب تر است.] [از مجلسى (رحمه الله)-
«أ تدري لم ذاك»
اين بيان حقيقت اين كلام است، يعنى كمى شماره مؤمنان با آنكه به حسب ظاهر بسيارند براى اين است كه وسيله انس مؤمنان باشد، يا مقصود اين است كه خدا اين كفار را به صورتِ مؤمن در آورده و آفريده براى اين جهات است. به هر تقدير مراد اين است كه خدا اين شيعه نماهاى بى حقيقت را آرامشِ دلِ مؤمنانِ حقيقى ساخته
ص: 599
تا از كمىِ خود به هراس نباشند. از مجلسى (رحمه الله)- «با دستِ خود اشاره كرد» كلام راوى است، يعنى با سه انگشت اشاره كرد و فرمود سه تا، و مقصود از اين سه: سلمان و ابو ذر و مقداد است، چنانچه كشّى از امام باقر (علیه السّلام) روايت كرده كه فرمود:
همه مردم مرتد شدند جز سه تن: سلمان و ابو ذر و مقداد. راوى گفت: پس عمار چه طور؟ فرمود: او هم روى برگردانيد و سپس برگشت. از مجلسى (رحمه الله)- «فِي كُلِّ وادٍ» يعنى در هر راهى از گمراهى و نادانى، خدا را باك نيست كه در چه درّه نابود شود، يعنى خدا لطف و توفيقش را از او بر گيرد و او را به خودش و هواى نفسش وانهد تا با اختيار يكى از دين هاى نادرست يا رفتن در پى دنيا و هر گونه هواپرستى و حب جاه و مال و شرف و سرورى و لذت خوراك و نوشابه و جامه و نكاح و امور باطل و ناپايدار ديگر هلاك گردد، تا آنكه گويد:
گفته شده: ممكن است مقصود از «هم واحد» قصد خدا و توكل به او باشد در همه چيز زيرا خدا كفايت كار دنيا و آخرت او را بكند به خلاف كسى كه به خود اعتماد كند و از توكل به حق ببرد. از مجلسى (رحمه الله)-
«ما ترددت في شى ء»
اين از احاديث مشهور ميان دو فريق شيعه و سنّى است و معلوم است كه مقصود ترديد بشرى نيست زيرا ترديد بشر در كارى كه قصد آن دارد يا براى نادانى سرانجام آن است و يا براى عدم اطمينان به انجام آن يا مانع ديگر كه برگشت همه به نادانى يا ناتوانى است و براى اين است كه فرمايد: من آن را انجام دهم و حكم به انجام آن حتمى است، و يا مقصود ترديد در زودى و ديرى آن است و بناچار بايد توجهى كرد و براى آن نزد خاصه سه وجه است:
1- در كلام مقدرى است، و مقصود اين است كه اگر بر من خداوند ترديد روا بود ترديد در مرگ مؤمن بهتر بجا بود.
ص: 600
2- چون به طور عادى بدى به شخص محترم مورد ترديد است، در اينجا مقصود اظهار احترام خدا است نسبت به بنده مؤمن خود، و مى فرمايد:
بنده مؤمن پيش من از همه چيز بيشتر احترام دارد، و اين كلام از باب استعاره تمثيليه است.
3- از طريق خاصه و عامه وارد است كه خدا هنگام احتضار آن قدر لطف و كرامت و مژده به بنده مؤمن عطا مى كند كه بدى مرگ را از او مى برد و او را مشتاق به كوچ از دنيا به آخرت مى نمايد و آزار مرگ را براى او اندك مى سازد و او را خشنود مى نمايد، و از اين معنا تعبير به ترديد شده است، تا آنكه مى گويد: دلالت حديث بر اينكه مؤمن از مرگ بدش مى آيد، مخالف نيست با اخبار بسيارى كه دلالت دارند: مؤمن ملاقات خدا را دوست دارد و بد ندارد زيرا چنانچه شهيد در ذكرى گفته: اخبارِ حبّ ملاقات خدا حمل مى شود بر حال احتضار و معاينه آنچه كه مؤمن دوست دارد كه در اين صورت چيزى نزد او از لقاء خدا و مرگ بهتر نيست. از مجلسى (رحمه الله)- مقصود از عهدِ خدا، اصول دين است از اقرار به توحيد و نبوت و امامت و معاد، و مقصود از وفاء به شرط آوردن امور واجبه و ترك حرام است ... تا آنكه گويد: اظهر اين است كه مراد از اهوال و هراس دنيا ارتكاب گناه و نافرمانى خدا است زيرا اين است كه در نظر او بزرگ ترين مصيبت و هراس است به قرينه اينكه مى فرمايد: مؤمن سست دچار هراس دنيا و آخرت مى شود. از مجلسى (رحمه الله)- يعنى چون مؤمنى خواهد به وسيله انتقام دلِ خود را خنك كند از دشمن خود براى خود رسوائى به بار آورد، زيرا او آزاد نيست كه هر كارى بكند و هر سخنى بگويد و چون مردمان دنيادار به هر درى بزند و هر دشنام و هرزه گوئى را مرتكب شود. از مجلسى (رحمه الله)- مقصود از شيطان، شيطان جنى است زيرا
ص: 601
بيشتر با مؤمن معارضه كند، يا شيطان انسى. از مجلسى (رحمه الله)-
«المؤمن مكفر»
به صيغه اسم مفعول باب تفعيل، يعنى مردم به او ناسپاسى كنند و از احسانِ او قدردانى نكنند به قرينه دنباله خبر، و فيروزآبادى گفته است مكفر يعنى كسى كه با احسان وى كفران نعمتش شده است و آنكه در بند آهنين است.
و ظاهراً مقصود اين است كه مؤمن وسيله بقاى جهان و نزول رحمت و باران است و حق به همه مردم دارد و مردم آن اندازه كه بايد نه او را مى شناسند و نه پى به احسانِ وى مى برند و نه از او قدرشناسى مى كنند ولى احسان كافر، دنيوى و محسوس است و فهميده مى شود و از او قدردانى مى شود.
و ممكن است مقصود اين باشد كه: مؤمن در احسان خود خدا را رعايت مى كند و به مواردى منطبق مى كند كه اظهار قدردانى از او نمى شود ولى كافر در احسان خود عوض را منظور مى دارد و به اشخاصى و مواردى احسان مى كند كه عوض داشته باشد و از او قدردانى شود.
و جزرى گفته است: «المؤمن مكفر» يعنى كفاره گناهان مؤمن در جان و مال او واقع مى شود و زيان مالى و جانى مى كشد تا گناهانش جبران گردد، ولى مجلسى (رحمه الله) گفته: اين معنى در اين اخبار مورد احتمال نيست فتدبر. ربيعه و مضر، دو ايل بزرگ عربند كه ضرب المثل كثرتند و اولاد نزار بن معد بن عدنانند و مضر جدّ هفدهم پيغمبر است (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ). از مجلسى (رحمه الله)- در اين احاديثى كه از طريق عامه و خاصه رسيده، دلالت روشنى است بر اينكه انبياء و اوصياء هم در بيمارى هاى تنى و بلاهاى جسمى چون ديگرانند و بلكه از ديگران گرفتارترند براى آنكه اجر بيشترى ببرند و اين ضررى به مقام آنها ندارد بلكه مقام آنها را ثابت تر كند،
ص: 602
و معلوم شود آنها هم بشرند و هر چه به همه بشر رسد به آنها برسد و با اينكه امور فوق العاده از آنها عيان شود اگر گرفتار بلاها نشوند مردم در باره آنها همان را گويند كه نصارى در باره عيسى گفتند، و اين گرفتارى موجب رفع درجات است و بسا مقاماتى كه جز با شهادت به دست نيايد و خدا به هر كه از بندگانش كه او را دوست دارد اين مقام شهادت را بدهد چنانچه در باره سيد الشهداء است كه پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) را در خواب ديد و به او فرمود: اى حسين! تو در بهشت مقامى دارى كه جز به وسيله شهادت به آن نرسى. و بسيارى از علماء بيمارى هائى را كه موجب نفرت خلق است بر انبياء و اوصياء روا ندانسته اند چون جنون و جذام و برص. «فَعَزَّزْنا بِثالِثٍ» يعنى نفر سومى به كمك دو فرستاده عيسى بر مردم انطاكيه گسيل داشتيم، و گفتند: از طرف عيسى به شما رسالت داريم، و آنها را به سختى تكذيب كردند و گفتند: شما مانند ما بشريد و صلاحيت نداريد رسول الهى باشيد، و خداى رحمان دستورى فرو نفرستاده است جز اين نيست كه شما دروغ مى گوئيد، گفتند: خدا مى داند كه به راستى ما به شما فرستاده شديم و بر ما نيست جز اينكه به طور آشكار حكم خدا را به شما ابلاغ كنيم. تا آنكه مى فرمايد: «مردى از محل دور شهر بشتاب آمد (و نام او حبيب نجار بود، چنانچه ابن عباس و جمعى از مفسران گفته اند) فرياد زد اى مردم از اين رسولان پيروى كنيد». از مجلسى (رحمه الله)-
«هزاهزِ الدنيا»
يعنى فتنه ها و بلاهاى لرزاننده، «عمى القلب» يعنى نادانى و تنفر از حق و دورى از لوازم ايمان كه مايه بدبختى آخرت است. از مجلسى (رحمه الله)- و اما ذكر مؤمن آل فرعون در اين خبر شايد از اشتباه روات يا نسخه نويسان است زيرا آيه اى كه ذكر شده است در داستان مؤمن آل يس است چنانچه در خبرى گذشت و بسا دو وجه در اينجا گفته اند:
ص: 603
1- مقصود از فرعون در اينجا فرعون عيسى است و آن سركشى و قلدرى بوده كه در شهر انطاكيه بوده است هنگامى كه رسولان حضرت عيسى به آن وارد شدند. و فرعون بر هر قلدر و سركشى اطلاق مى شود، آرى بر سه جبّار اطلاقِ آن معروف شده است: فرعونِ خليل (در كلده) كه نامش سنان بوده و فرعونِ يوسف (در مصر) كه نام او ريان بن وليد است و فرعونِ موسى (در مصر) كه نامش وليد بن مصعب است و نسبت حبيبِ نجار به خاندان فرعون عيسى به اعتبار اين است كه در كشور او از رعاياى او بوده است.
2- اينكه اين هر دو يكى بودند و مؤمنِ آل فرعون زنده بوده تا دوران عيسى و آمده در انطاكيه و به ترويج او پرداخته است و عمر او تا اين حد طولانى شده است و فاصله ميان زمانِ حضرت موسى و حضرت عيسى طبق روايت ابن جزرى در تنقيح، هزار و ششصد و سى و دو سال است و نام او حبيب نجار است و لقبش مؤمن آل يس است چنانچه در خبر سابق گذشت، و در قاموس گويد: حزبيل بر وزن قنديل، نامِ مؤمن آل يس است تا آنكه مى گويد: اين وجه دوم مخالف با اخبار بسيارى است كه دلالت دارند: مؤمن آل فرعون غير از حبيب نجار و مؤمن آل يس است. از مجلسى (رحمه الله)- نهايه گويد: در حديث است كه فقيرهاى امتم چهل خريف پيش از توانگرانشان به بهشت مى روند. خريف، فصل ميان تابستان و زمستان است، و مقصود چهل سال است زيرا در هر سال يك پائيز بيش نيست و گذشتِ چهل خريف گذشتِ چهل سال است، انتهى. و در معانى الاخبار به سند خود از امام باقر روايت كرده است كه: بنده، هفتاد خريف در دوزخ بماند و خريف هفتاد سال است تا آخرِ خبر، و صاحبِ معالم آن را به بيش از اين تفسير كرده و در برخى روايات گفته است: هزار عام است كه هر عامِ آن هزار سال است. از مجلسى (رحمه الله)- مؤيد آن است آنچه به امير المؤمنين منسوب
ص: 604
است كه:
بسا دانا اديب هوشمندى كه عقلش كامل و چيزى ندارد
بسا نادان داراى توانگرچنين تقدير مى سازد خداوند و سرش آن است كه در بيان فوائد ابتلاء و گرفتارى و ثواب بى پايان آن گذشت و به علاوه كثرت مال موجب تكبر و سرفرازى و احتقار فقراء و درشت خوئى و قساوت و جفا و غفلت از خدا است براى سرگرمى به حفظ مال و فزايش آن با وجوب حقوق مالى كه كمتر كسى آن را مى پردازد و اين خود مايه خشم خدا است، و فقرا از همه اين مفاسد بركنارند. از مجلسى (رحمه الله)- دور نيست كه مساكين با تشديد سين و صيغه مبالغه باشد يعنى آنها كه پر به صبر چسبيده اند. و رؤيت ملكوت آسمان ها و زمين مقاماتى است كه طبق لياقت هر دسته اى براى آنها بوجود آيد، برخى انديشه در آفرينش آسمان ها و زمين كنند و در نظام جهان، و قدرت و حكمت خدا را از آن بدانند، و بفهمند كه خدا آنها را بيهوده نيافريده بلكه براى امر عظيمى آفريده، چنانچه خدا فرمايد: «بينديشند در آفرينش آسمان ها و زمين، پروردگارِ ما نيافريدى اين را بيهوده» برخى بينديشند كه آفريننده آسمان ها و زمين ناتوان و بخيل نيست و آنها را فقير و محتاج نكرده مگر براى مصلحت مهمى و بر بلاى خدا صبر كنند و به قضاى او راضى باشند، و تفسير مساكين در اينجا به انبياء و اوصياء اظهر است. از مجلسى (رحمه الله)-
«امنائنا على محاويجهم»
امين بودنِ توانگران بر محتاجانِ شيعه، يا مبنى است بر آنچه در آخر كتاب حجت گذشت از اينكه همه اموال از امام است و براى شيعه رخصت در تصرف داده اند و اين تصرف مشروط است به رعايت فقراء شيعه و ناتوانانِ آنها، يا بنا بر اين است كه آنان خلفاى خدايند و بايد از توانگران حقوق خدا را بستانند و بر محتاجان صرف كنند و چون در زمان تقيه و غيبتِ امام گرفتن آن حقوق
ص: 605
و صرفش براى آنها ممكن نيست به توانگران دستور داده اند كه اين وظيفه را نسبت به آنچه خود دارند انجام دهند و از طرف امام وكالت دارند يا مبنى بر اين است كه چون خمس و سائر اموال از غنيمت و خراج به دستِ آنها مى افتد و براى آنها ممكن نيست به امام برسانند وكيلند آن را به فقراء شيعه بدهند.
و اين حديث دلالت دارد بر وجوب صرف سهم امام از خمس و ميراث كسى كه وارثى ندارد و جز آن از اموالِ امام در فقراء شيعه و اين خالى از قوت نيست و احوط تسليم آن است به فقيه محدث عادل تا او به نيابت از امام به مصرف برساند. از مجلسى (رحمه الله)- تفسير آيه گذشت و تأويلش اين است كه شايد مقصود به ناس، امت محمد است بعد از وفات آن حضرت به قرينه تعبير به مضارع در «يكون و يكفر» كه دلالت دارد بر آينده دارند، و مقصود از كافرانِ به رحمان، منكرانِ امامت و نص بر امامتند و از اين رو تعبير به رحمان شده است براى اشعار به اينكه رحمانيت خدا مقتضى است بشر را مهمل و سر خود در امور ديانت نگذارد، يا مقصود اين است كه منكرِ امام به رحمانيتِ خدا، كافر است. و حاصل اين است كه اگر چنانچه سبب كفر مؤمنان نمى شد و به واسطه حزن و غم و دل شكستگىِ آنها شيطان بر آنها مسلط نمى گرديد و كافر نمى شدند و به مخالفان نمى پيوستند مگر اندكى كه وجودشان براى يارىِ امام بس نبود يا آنكه از غم و اندوه دق نمى كردند، و به علاوه اگر همه مخالفين به اين درجه از توانگرى و ثروت برسند و همه مؤمنان در غايت فقر و خوارى و مذلت بمانند با آنها قطع زن و زن خواست كنند و نسبى ميان آنها فراهم نشود كه موجب توارث گردد و به اين سبب نسل مؤمنان قطع گردد و منقرض شوند يا وسائل ارتداد آنها فراهم شود و به اين وسيله امت محمد همه كافر و مخالف گردند و يك امتِ كافر باشند يا اكثرِ قريب به اتفاقِ آنها كافر باشند جز نادرى كه ايمانِ پاك و خالص دارند.
ص: 606
و كلمه ناس را در اكثر به كار برده است براى كمى مؤمنان. براى اين باب عنوانى نياورده است از براى اينكه اخبارش مناسبِ بابِ گذشته است و با آن فرقى دارند زيرا بابِ گذشته صرف در فضل فقراء است و اين باب به علاوه متعرض فقر ممدوح و فقر مذموم هم هست. از مجلسى (رحمه الله)- محتمل است كه مقصود از قول او (علیه السّلام) ولى از دين، فقر قلبى باشد و ضدش بى نيازى قلبى است، بنا بر اين فقير كسى است كه معرفت به دين ندارد و احكام دين را نمى داند و تقوى و ورع ندارد و از صفات حسنه ديگر تهى است، چنين گفته شده.
من مى گويم، ممكن است مقصود اين باشد كه فقير در دين كسى است كه به واسطه دين دارى زيانمند مى شود و صبر نمى كند و متوسل به ظالمان و فاسقان مى گردد چنانچه گذشت. از مجلسى (رحمه الله)- بدان كه اكثر مردم حقيقت دل و اوصافش را نمى دانند و ائمه (علیه السّلام) ما هم جز به كنايه و اشاره در باره آن چيزى نگفته اند براى ما هم همان احوط است كه بدان چه امامان بيان كرده اند اكتفاء كنيم و به همان صلاح و فساد و آفات و درجاتش توجه نمائيم و در تكميل اين خلقتِ شگفت انگيز و لطيفه پروردگارى بكوشيم و آن را از صفات بدِ شيطانى پاك سازيم و به اخلاق فرشته هاى روحانى زيور سازيم تا بدين وسيله آماده بر آمدن به پايه هاى كمال شويم و فيض گيرى از حضرت ذو الجلال و اين وابسته نيست كه نخست حقيقت دل را بدانيم و اگر بدان وابسته بود موالى و ائمه (علیه السّلام) ما آن را آشكارا بيان مى كردند و چون از آن دم بستند بهتر است كه ما هم از آن دم بنديم و خموشى گزينيم ولى برخى از آنچه را در اين مقام گفته اند ياد كنيم و بدان اكتفاء نمائيم و اللَّه المستعان.
بدان كه مشهور ميان حكماء و پيروانشان اين است كه مقصود از دل همان نفس ناطقه است و آن گوهرى است روحانى در ميان دو جهان: روح
ص: 607
صرف و تن و ماده، در آنچه زير دستِ او است حكم فرما است و از آنچه بالاتر از او است فرمان بر است و اثبات گوش براى او صرف استعاره و تشبيه است.
يكى از محققان گفته: دل، شرف انسان است و بدان بر بسيارى از آفريده ها برترى دارد و آماده معرفتِ خدا است در دنيا مايه جمال و كمال او است و پايه افتخار وى است و در ديگر سراى پشت و ذخيره او است، معرفت همانا به دل است نه به عضوِ ديگر و دل خدا را داند و براى او كار كند و به درگاه او كوشد و به او تقرّب جويد، و ديگر اعضاء پيروان و خدمتكاران و ابزارِ آنند و آنها را بكار گيرد چون پادشاهى كه بنده هاى خود را، يا راعىِ رعيت را، و يا صنعت گران ابزار كارش را، دل است كه نزد خدا پذيرفته شود چون سالم باشد از جزو او، و او است كه از درگاهِ خدا رانده شود گر همه را به ديگران پردازد او را خواهند و با او گويند و او را پاداش دهند و او را كيفر كنند، او است كه به اقرب حق رستگار شود اگر پاك گردد و او است كه نوميد و بدبخت است اگر آلوده و چركين باشد، او است فرمان بر حقيقى خدا و آنچه در سائر اعضاء باشد پرتوى است از او و او است متمرد و عاصى و هر هرزگى و گناه از او سرايت كند و با ظلمت و نور او است كه بدى ها و خوبى ها جلوه گر شوند، و از كوزه همان برون تراود كه در او است، اگر انسان دل را شناسد خود را شناسد و چون خود را شناسد خدا را شناسد، اگر دل را نداند خود را نداند و چون خود را نداند پروردگارِ خود را نداند، بيشترِ مردم به دلِ خود و خويش نادانند و پرده ميانِ آنها و خودشان كشيده شده است و خدا است كه ميان مرد و دلش پرده شود و در اين صورت او را مشاهده نكند و مراقبت ننمايد و صفات و گردش آن را ميان انگشتان خداى رحمان نفهمد و نداند چگونه يك بار تا اسفل السافلين وافق شياطين سقوط كند و يك بار تا اعلا عليين و افق فرشته ها فراز گيرد، و هر كه دل را نفهمد تا آن را بپايد و تشويق نمايد و آنچه از عالم ملكوتش رسد به حساب گيرد از آنها است كه خدا فرموده است: «نباشيد
ص: 608
چون كسانى كه خدا را فراموش كردند و خدا هم آنان را از خودشان فراموش كرد، آنانند فاسقان».
معرفت دل و حقيقت اوصافش اصلِ دين است و پايه روش سالكين چون اين را دانستى بايد بدانى كه نفس، روح قلب و عقل الفاظى هستند كه معانى آنها به هم نزديك است، و دل به دو معنى اطلاق شود:
1- پاره گوشتى صنوبرى شكل كه در جانب چپ سينه است و درونش تهى است و در آن خون سياهى است و منبع روح است و معدنش، و اين دل در بهائم است و بلكه در مردگان نيز.
2- يك لطيفه ربانيه روحانيه كه به اين دل تعلق دارد و خرد بيشتر مردم در فهم آن و كيفيت تعلق آن حيرانند زيرا تعلق آن چون تعلق عرض است به جسم يا صفت به موصوف يا كارگر به ابزارِ كار يا جسم به مكان و تحقيق آن مايه فاش كردنِ سر روح است كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در آن سخن نگفته و ديگرى را نرسد كه از آن دم زند. روح نيز دو معنا دارد:
1- جسمى لطيف و بخارى كه منبعِ آن تهى گاه دل جسمانى است و به وسيله رگ هاى زننده به همه اجزاى تن روانه گردد و جريانش در تن، و گردش نور زندگى و حس و شنيدن و ديدن و بوئيدن از آن بر همه اعضاء بمانند گردش تابش چراغى است كه در گوشه خانه بچرخانند زيرا به هر گوشه خانه رسد در آن بتابد و زندگى چون روشنى باشد كه بر ديوارها است و روح چون چراغ و جنبش آن در درون چون جنبش چراغ است در اطراف خانه به وسيله محركى و چون طبيبان نام روح برند همين معنا را خواهند و آن بخارى است لطيف كه گرمى دل آن را بپزد.
2- لطيفه ربانيه دانا و درك كننده در انسان، و آن يكى از دو معناى دل است كه شرح داديم و همان است كه خدا فرموده: «از تو مى پرسند از روح، بگو روح از امر پروردگار من است» و آن امرى است عجيب و ربانى كه
ص: 609
اكثر خردها و فهم ها از درك كنه آن عاجزند. و نفس هم به چند معنا اطلاق شود و آنكه ما را لازم است دو معنا است:
1- معنى جامع قوه غضب و شهوت در انسان و آن را صوفيه بيشتر بكار برند زيرا مقصود آنان از نفس همان معنى جامع صفات مذمومه است در انسان، و گويند: انسان بناچار بايد با نفس مجاهده كند و آن را شكست دهد و به همين معنى اشاره شده است در گفتارِ پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) كه: «دشمن ترِ دشمنانت همان نفس تو است كه ميان دو پهلويت جا دارد».
2- آن لطيفه اى كه آن را ياد كرديم و انسان در حقيقت همان است و آن نفس انسان و ذات انسان است ولى به اوصاف مختلفه وصف شود به اعتبار حالات مختلفه، و چون دل به امر خدا نهد و از پريشانى برهد به واسطه معارضه با شهوات نفس مطمئنه ناميده شود، تا آنكه گويد: عقل نيز معناى چندى دارد كه مناسب با مقام از آنها دو معنى است:
1- علم به حقائق امور يعنى وصف علمى كه جاى آن دل است.
2- آن مدركى كه معلوم است و آن خود دل است و آن همان لطيفه ربانيه است. و اكنون براى تو كشف شد كه معانى موجودند و آن دل جسمانى و روح جسمانى و نفس شهوانى و عقل علمى است كه اين چهار لفظ بر آنها اطلاق شوند و معنى پنجمى است كه آن لطيفه مدركه عالمه از وجود انسان است و همه اين الفاظ بدان اطلاق شوند پس چهار لفظ داريم و پنج معنى و هر لفظى به دو معنى است و معانى اين الفاظ بر علماء هم بسا اشتباه شود و چون لفظ قلب در كتاب و سنت آيد مقصود از آن همان معنى است كه انسان بدان مى فهمد و حقيقت اشياء را درك مى كند و گاهى از آن به دلى كه در سينه است كنايه آورند زيرا ميان اين دو علاقه مخصوصى است و از اين جهت دل را به عرش تشبيه كنند و سينه را به كرسى.
سپس در بيانِ تسلط شيطان به دل، گفته:
ص: 610
دل، گنبدى را ماند كه بر آن درها است و از هر درى حالتى بدان درآيد يا نشانه اى است كه از هر سو تيرى بر آن بنشيند يا چون آينه اى است كه پيكره هاى گوناگون بر آن گذرند و هر پيكرى دنبال پيكرى آيد و از آنها تهى نماند، يا چونان حوضى است كه جوى هاى چندى در آن ريزند و راهِ درآمد اين آثار تازه به تازه در دل به هر حال يا از ظاهر است به وسيله حواس خمس و يا از باطن به وسيله خيال و شهوت و غضب و اخلاقى كه در مزاج انسان تركيب شده اند زيرا هر چه در حواس درآيد در دل نشيند و اگر هم راه حس را بر خود بندد خيال در درونِ او چرخد و به هر سو دود و با چرخش خيال دل زير و رو شود و آنى آرامش ندارد و از اين آثار مخصوص تر آنها كه در دل آيد همان خاطرات است و مقصود من از آنها انديشه ها و يادهائى است كه براى دل رخ دهند و اينها دانشى تازه باشند يا ياد آورى شده كه چون دل به آنها تازه توجه كرده خاطره باشند، محرك اراده بشر همان خاطره ها باشند زيرا تصميم و عزم و اراده هر كارى پس از خطور آن است در دل انسان پس مبدء همه كارهاى انسانى همان خاطره ها باشند.
خاطره، رغبت آورد و رغبت عزم آورد و عزم نيت پديد كند و نيت اعضاء را به جنبش آرد و خاطره هاى محرك بر دو قسمند: قسمى دعوت به بدى كنند، يعنى آنچه سرانجام تلخى دارد؛ و قسمى دعوت به كار خير كنند، يعنى آنچه در آخرت سود بخشد. و اين دو خاطره مختلف هستند، خاطره خوب را الهام نامند و خاطره بد كه دعوت به شرك كند وسواس است، سپس تو مى دانى كه اين خاطره ها حادثند و نياز به سبب دارند و وقتى حادث مختلف شد بايد سببِ آن مختلف باشد و اين خود سنت ثابت الهى است كه چون ديوارِ خانه تابان شود و سقفِ آن سياه گردد دانسته شود سبب روشنى جز سببِ سياهى است، و همچنان براى روشنى هاى دل و سياهى آن دو سبب مختلف است و سبب خاطره اى كه باعث كارِ خير است فرشته ناميده شده،
ص: 611
و سبب خاطره اى كه باعث كار بد است شيطان ناميده شود و آن لطفى كه به وسيله آن دل آماده پذيرش الهام گردد توفيق باشد و آنكه به وسيله آن دل آماده پذيرش خاطره بد شود كه وسواس شيطان است اغواء و خذلان نام دارد.
و بعد از نقل دنباله كلام مفصل اين محقق مى گويد:
آنچه گفته است كه دفع شيطان توقف بر شناسائى او ندارد درست است ولى تأويل ملك و شيطان بدان چه به آن اشاره كرده در اينجا و صريحاً در جاى ديگر گفته است مخالف صريح كتاب است و جرأت بر خدا و رسول است چنانچه در كتاب كبير تحقيق آن را نموديم.
«إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيانِ» بيضاوى گفته: يعنى ياد آور وقتى را كه اين دو به هم برخورند، يا مقصود اين است كه خدا در اين وقت به او نزديكتر است از رگِ گردن.
«عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِيدٌ» يعنى يك همنشين در سمت راست و يك همنشين در چپ و اولى به قرينه دومى از كلام حذف شده است.
«ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ» يعنى هيچ سخنى از دهانش نپرد جز اينكه نزد او پاينده اى است فرشته اى كه از كارِ او مراقبت كند و ديگرى كه نزدِ او حاضر است و شايد بنويسد آنچه براى او است از ثواب و عقاب، انتهى.
من گويم، ظاهرِ اخبار وارده از طريقِ خاص و عام اين است كه آن دو متلقى و رقيب و عتيد در فرشته نويسنده اعمال هستند، آنكه در سمتِ راست است كارهاى خوب را بنويسد و آنكه در سمت چپ است كارهاى بد را بنويسد. و ظاهر اين خبر اين است كه رقيب و عتيد يك فرشته و يك شيطانند بلكه آن دو متلقى هم يكى فرشته است و يكى شيطان، و محتمل است كه اين تأويل و بيانِ بطنِ آيه باشد و رقيب عتيد صفت يكى باشند كه همان فرشته سمتِ راست است و زاجر كاتب هم يكى باشند (يعنى آنچه در آيه متعرض است همان فرشته است كه دو صفت دارد هم رقيب است و هم عتيد و طبق اين
ص: 612
خبر زاجر و باز دارنده از گناه است و طبقِ اخبار ديگر نويسنده اعمال است). از مجلسى (رحمه الله)- ظاهر اين است كه مقصود از تعاهدِ نعم در اينجا نگهدارى از نعمت هاى خدا و بجا گذاشتن آنها و بكار بردن چيزى است كه مايه دوام و بقاى آنها باشد و مقصود در اينجا نعمت روحانى است از ايمان و يقين و تأييد به وسيله روح و توفيقات ربانيه و بازرسى آنها به ترك گناهان و نافرمانى ها و اخلاق نكوهيده است كه مايه نقص و زوال آنها است.
«و نحن نؤيد الروح» يعنى ما روح را تقويت كنيم، و در برخى نسخ است كه نزيد يعنى آن را بيفزائيم و آن هم به تأييد بر گردد. از مجلسى (رحمه الله)-
«فيصير اعلاه اسفله»
يعنى آن را وارونه سازد چون كاسه اى كه كپ شود و ديگر مطلب حقى در آن قرار نگيرد و هيچ پندى در آن اثر نكند چنانچه در باره دلِ منافق بيايد كه دلِ كافر وارونه است و هيچ خيرى را در خود جاى ندهد، و حاصل اين است كه گناه به دل بيالايد و در آن اثر كند تا آن را وارونه سازد و چون دل كافر چيزى در آن جاى گير نشود زيرا اصرار به گناه راهى است به كفر چنانچه خدا سبحانه فرموده (10 سوره روم): «پس سرانجامِ آن كسانى كه پر بدى كردند اين شد كه به آيات خدا تكذيب نمودند» و اين وجه در تفسير اين آيه كه به خاطرِ من آمد روشن ترين وجوه است و در تفسير خبر هم روشن ترين وجوه است و برخى محققان گفته: مقصود اين است كه اين گناه پيوسته در دل عمل كند و به شيرينى خود در آن اثر كند تا روى آن را كه به سوى خدا و آخرت است به سوى باطل و دنيا برگرداند. بيضاوى هم در تفسيرِ آيه گفته است: عجيب است از حال آنها در آلوده شدن به گناهانى كه موجب دوزخند از روى بيباكى. از مجلسى (رحمه الله)- مخاطب در اين آيه كسانيند كه گناه و معصيت كنند نه معصومين از پيغمبران و ائمه (علیه السّلام) (و اخبارى هم براى جدا
ص: 613
كردن آنان نقل كرده است). از اينجا گرفته شده است اين قطعه معروف شيخ بهائى (رحمه الله):
جد تو آدم بهشتش جاى بودقدسيان كردند بهر وى سجود
يك گنه ناكرده گفتندش تمام مذنبى مذنب برو بيرون خرام
تو طمع دارى كه با چندين گناه داخلِ جنّت شوى اى روسياه از مجلسى (رحمه الله)- يعنى گاه باشد كه تنگىِ روزى براى كيفر گناه يا جبران آن باشد و اين كليت ندارد زيرا بسا به گنه كاران بد عاقبت توسعه رزق داده شود و كيفر آنها به ديگر سراى افتد. از شيخ صدوق در معانى الاخبار كه معنى «من كمه اعمى» اين است كه هر كه سرگردان در دين را به كفر كشاند و او را به گمراهى معتقد سازد تا در آن بپايد (چون علماء و پيشوايان مذاهبِ باطله مانند مبلغين نصارى و باب و بها).
از مجلسى (رحمه الله)- ممكن است
«من كمه اعمى»
خواند يعنى كسى كه آستينش كور است، و اين كنايه از بخل باشد (چنانچه در فارسى نان كور كنايه از بخل است). و من گويم، در اين صورت اظهر آن است كه كنايه از آدمِ لاابالى باشد كه باك ندارد مال را از شبهه يا حرام به دست آورد يا از حلال، يا در صرف مال بى مبالات است و آن را بيهوده هدر مى كند و مراعات مصرف شرعى آن را نمى كند. از مجلسى (رحمه الله)-
«فان لها طالباً»
يعنى براى گناه دنباله گيرى است كه آن را مى داند و مى نويسد و كيفرش را مقرر مى سازد و همان گناه كوچك هم با اصرار بزرگ مى شود و بسا آمرزيده نشود.
«انّ اللَّه عز و جل» بيان طالب دنباله گير گناهان است و آيه در سوره يس چنين است: «به راستى كه ما زنده كنيم مرده ها را و بنويسيم آنچه را پيش داشتند» گويا تغيير از نسخه نويسان يا راويان است، و اند كه آيه نقل
ص: 614
به معنى شده است.
«وَ نَكْتُبُ ما قَدَّمُوا» در مجمع البيان گفته است: يعنى مى نويسيم هر چه طاعت و معصيت در دنيا كرده اند كه اثرى از آنچه بجا نمانده و آنچه هم از اثرى از آن مانده چون روشهائى كه گذاشتند و از آنها پيروى شده خوب باشد يابد. و گفته اند: مقصود از آثار گامهائى است كه به سوى مسجد برداشته اند براى آنچه خدرى روايت كرده كه بنى سلمه در گوشه از مدينه بودند و به پيغمبر از اينكه خانه هاشان دور است و به نماز او نمى رسند شكايت كردند و اين آيه نازل شد: «وَ كُلَّ شَيْ ءٍ أَحْصَيْناهُ فِي إِمامٍ مُبِينٍ» يعنى هر چيزى را در كتاب ظاهرى آمار كرديم و آن لوح محفوظ است و معنى احصايش اين است كه ملائكه از مقابله آن آنچه حادث مى شود درك مى كنند و آن به معلومات خدا دلالت دارد، و گفته اند: مقصود نامه اعمال است. از مجلسى (رحمه الله)- مقصود از گناه هر گناهى است بلكه بسا شامل مكروهات و ترك مستحبات هم بشود چنانچه آيه بدان مشعر است و گرچه ممكن است حمل آن بر نپرداختن زكاة واجب براى فقراء.
طبرسى در جامع الجوامع گفته: «إِنَّا بَلَوْناهُمْ» يعنى اهل مكه را گرفتار كرديم به گرسنگى و قحط «چنانچه صاحبان آن باغ را» و آنها چند برادر بودند كه در دو فرسخى صنعاى يمن، پدرِ آنها باغى داشت، و خود به اندازه خوراك سال از آن بر مى داشت و ما زاد را به فقراء مى داد و هر چه از داس بدر مى رفت زيرِ بافه مى ريخت و هر چه از انگور پسه چينه مى شد و هر چه خرما زير چادرِ جمع آورى مى ريخت همه را براى گداها و خوشه چينها مى گذاشت.
و چون پدرشان مُرد با خود گفتند: اگر ما به رسم پدر رفتار كنيم كار بر ما تنگ مى شود، ما صاحبِ عيال هستيم. و با هم قَسَم خوردند كه صبح دم تا فقراء خبر نشدند آن باغ را يك جا جمع آورى كنند، و ان شاء اللَّه نگفتند. و همان شب آتشى در آن در گرفت و همه آن را يكباره سوخت.
ص: 615
از مجلسى (رحمه الله)- «فَاعْتَبِرُوا يا أُولِي الْأَبْصارِ» يعنى اى صاحبدلان پند گيريد و اندرز پذيريد و انجام كار را بسنجيد و در اين بينديشيد كه اگر حال جانورى غيرِ مكلّف و بى شعور چنين است كه به همسايه گى گنه كاران زيان كشد حال تو انسانِ با شعور در گنه كارى و همسايگى گنه كاران چه باشد؟ و اين روايت دلالت دارد كه برخى جانوران شعور و علم دارند به پاره تكاليف شرعيه و كارهاى بندگانِ خدا و كردارِ آنها و خود هم نوعى از تكليف دارند. اين خبر دلالت دارد كه بنده براى گناهِ خود صد سال از رفتن بهشت بازداشت شود و دلالت ندارد كه در اين مدت در دوزخ است يا در سختى هاى روز رستاخيز است- از مجلسى (رحمه الله). تحقيق مطلب در اينجا اين است كه هدف اساسى از كردار عيانى چون بجا آوردن كارهاى خوب و ترك كارهاى بد، همان پرورش نفس است به اخلاق پاك و جلوگيرى از آلايشِ آن به اخلاق بد و فاسد و هر كار خوبى دل را پاك تر كند تا چون آينه صافش گرداند و هر گناهى در تيرگى آن بيفزايد تا آن را يكباره تار و بى اعتبار سازد و سپس اشاره كرده است كه مقصود از آيه كريمه (14 سوره مطففين): «هم همين است و مراد از آنچه كسب كردند كردارهاى زشت عيان است و اخلاق پست نهان»- از مجلسى (رحمه الله). «العرم» يعنى سخت، يا بارانِ شديد، يا نامِ موشى است كه سد را سوراخ كرده، يا نام سنگ هائى است كه سد را با آنها بسته بودند، و مفردش عرمه است. و گفته اند: نامِ آن دره اى است كه سيل از آن روانه شده و سد را ويران كرده است. از مجلسى (رحمه الله)-
«تبلغ السابع من الورى»
در صحاح و قاموس گفته: وراء فرزند زاده است و اعتراض مى شود كه فرزند زاده را چه
ص: 616
تقصيرى است كه بايد لعنت تا پشت هفتم او برسد برخى چنين توجيه كردند كه كليت ندارد و مقصود اين است كه بسا چنين باشد و آن هم در صورتى است كه بكردار پدران خشنود باشند چنانچه رسيده است كه امام قائم (علیه السّلام) اولاد قاتلينِ امام حسين را مى كشد براى آنكه بكردارِ بدِ پدرانِ خود خشنودند.
من گويم، ممكن است مقصود آثار دنيوى باشد چون فقر و بلا و بيمارى و ستم كشى چنانچه در بيشتر اولادِ ظَلَمه محسوس است و اين عقوبت پدران است زيرا مردم براى دوستى فرزندان از گناه خوددارى كنند و خدا به فرزندانِ خوبِ آنان در آخرت عوض مى دهد چنانچه خدا در قرآن مى فرمايد (9 سوره نساء): «بايد بترسند آنها كه اگر اولاد ناتوانى بجا نهند و آنها بيمنا كند» تا آخر آيه، و اين بر مذهب عدليه جائز باشد. از مجلسى (رحمه الله)- «إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ» بيضاوى گفته: يعنى كبائر گناهانى كه خدا و رسولش شما را از آن نهى كرده اند «ما براى شما مى آمرزيم گناهانِ صغيره را» و آنها را محو مى كنيم از شما «و شما را به منزلى ارجمند مى بريم» يعنى به بهشت و آنچه وعده ثواب بدان داده شده است و يا آنكه شما را محرمانه وارد مى كنيم، انتهى. و ما در اينجا بايد معنى كبائر و شماره آنها را تحقيق كنيم:
شيخ بهائى (رحمه الله) گفته: اكابر را در تحقيق كبائر اختلاف است:
1- هر گناهى كه خدا در قرآن بر آن عقاب معين كرده است.
2- هر گناهى كه براى آن حد معين شده يا عقاب معين شده.
3- هر گناهى كه ارتكابِ آن دلالت بر بى اعتنائى به دين دارد.
4- هر گناهى كه حرمتش به دليلِ قطعى ثابت است.
5- هر چه در قرآن و سنت به شدت مورد تهديد است.
6- از ابن مسعود كه هر چه از اول سوره نساء تا آيه 31 از آن نهى
ص: 617
شده است. 7- همه گناهانِ كبيره هستند چون خلاف دستور خدايند و بزرگى و خردى آنها نسبت بهم است، مثلًا بوسيدنِ زنِ بيگانه نسبت به زنا صغيره است و نسبت به گناه شهوانى كبيره است، و طبرسى در مجمع البيان اين قول را به علماى شيعه نسبت داده است.
8- جمعى كبائر را هفت شمرده اند: 1: شرك 2: كشتن نفس محترم 3: تهمت و زنا به زن پارسا 4: خوردنِ مالِ يتيم 5: زنا 6: فرار از ميدانِ جهاد 7: عاق پدر و مادر شدن، و در اين باره روايتى هم از پيغمبر نقل كرده اند.
9- اين هفت به اضافه 13 ديگر: 8: لواط 9: سحر 10: ربا 11:
غيبت 12: قسم دروغ 13: گواهى ناحق 14: مى خوارى 15: بى احترامى به خانه كعبه 16: دزدى 17: شكستنِ پيمان و بيعت 18: تعرب بعد از هجرت 19: نوميدى از رحمت خدا 20: ايمنى از مكر خدا.
10- اين بيست به اضافه 14 ديگر به اين شرح: 21- 24: خوردن مردار و خون و گوشتِ خوك و قربانى براى غير خدا بدون ضرورت 25:
خوردن سحت (چون رشوه) 26: قمار 27: كم فروشى 28: كمك به ظالم 29: حبس حقوق 30: اسراف 31: تبذير 32: خيانت 33: اشتغال به لهو 34: اصرار بر گناهان.
اين ده قول است در بيان حقيقت كبيره و هيچ كدام دليل مطمئنى ندارند و شايد در اخفاء حقيقت معصيت كبيره مصلحتى است چنانچه در اخفاء شبِ قدر و صلاة وسطى و جز آن. از مجلسى (رحمه الله)-
«و عقوق والدين»
اصل عق به معنى قطع است و «عق الولد اباه» يعنى فرزند از پدرِ خود بريد و او را نافرمانى كرد و او را آزرد و به او احسان نكرد، ولى آزار كم و ترك برخى حقوق، عقوق نيست و گرچه حرام است.
ص: 618
«تعرب بعد الجهره» در نهايه گفته: تعرب بعد الهجره اين است كه برگردد به بيابان و به چادرنشينان بسر برد پس از هجرت خود و هر كه پس از هجرت بجاى خود بر مى گشت بدون عذر او را چون مرتد مى شمردند، انتهى. از مجلسى (رحمه الله)- امن از مكر خدا، يعنى از عذاب او و مهلت دادنِ او به گنهكاران. از مجلسى (رحمه الله)- رواياتى كه دلالت دارند ارتكاب كبائر موجب خروج از ايمانند و به خصوص در هنگام ارتكاب، بسيارند و قول بر طبق آن بر اساس اين است كه حقيقت ايمان چيست؟ و آيا عمل، در آن داخل است يا نه؟ ما در شرح ابواب ايمان در آن سخن گفتيم و علماء را در تأويل اين اخبار چند مسلك است، برخى آنها را حمل بر ظاهر كرده اند و برخى حمل بر نفى كمال كرده اند و برخى حمل بر زوال نور ايمان كرده اند، و اين از ابن عباس نقل است. و برخى حمل بر نفى مدح به ايمان كرده اند و برخى حمل به زوال فعليت حضور ايمان كرده اند يعنى در حال زنا ايمان فعليت حضور ندارد، و فخر رازى هم نزديك به همين را گفته است كه گويد: معنى اينكه زناكار در حالِ زنا ايمان ندارد يعنى عقل ندارد، و بعضى هم حمل بر نفى حيا و شرم كرده اند كه از خصال ايمان است. از مجلسى (رحمه الله)-
«فقال ما اكثر من يريد»
حاصلش اين است كه قصد عود حكم عود را ندارد چنانچه قصد معصيت چون خود معصيت نيست بلكه صغيره و جبران پذيرى است. از مجلسى (رحمه الله)- خدا تعالى در سورة النجم فرمايد: «تا سزا دهد آن كسانى كه بد كردند بدان چه كردند و جزا دهد آن كسانى كه خوب كردند به خوبى» طبرسى گفته: سپس وصف كرده است آنان را كه خوب كردند و فرموده است: «آن كسانى كه كناره مى كنند از گناهان بزرگ» يعنى عظائم ذنوب «و از فواحش» جمع فاحشه است و آن زشت تر گناهى
ص: 619
است، و بسا گفته شده: كبيره، هر گناهى است كه به دوزخ كشاند و فاحشه، آن است كه حد دارد، «جز لمم» در معنى آن اختلاف است:
1- مقصود گناهانِ صغيره است چون نگاه و بوسه و هر چه كمتر از زنا است- از ابن عباس.
2- هر آن گناهى كه در زمان جاهليت بدان در افتادند و در اسلام عفو شده و بنا بر اين استثناء منقطع است.
3- مقصود گناهى است كه يك بار در آن گرفتار شود و توبه كند و ديگر بدان برنگردد- از حسن و سدى و زجاج.
و گفته اند لمم اين است كه گناه صغيره كند و بدان باز نگردد چون بوسه و به ران سائيدن و مانند آن كه نماز كفاره آن است.
و گفته اند آن عبارت از توجه كامل به كارى است و عدم ارتكابِ آن.
قوله «بين الضلال و الكفر منزله» اين پرسشى است، و جوابِ آن چند توجيه دارد:
1- مقصود امام اين باشد كه منازل ميان گمراهى تا كفر بسيار است زيرا فعل هر واجبى و ترك هر حرامى يك حلقه از ايمان است و خلاف هر كدام درى است از گمراهى و هر كه ايمان كامل ندارد از يك در گمراهى وارد شده.
2- مقصود از ضلالت اقرار به شهادتين باشد و ترك ولايت و عقيده امامت كه خود مقامى است ميان كفر مطلق و ايمان كامل.
3- مقصودِ سائل اين باشد كه هر گمراهى كافر است يا نه؟ امام مى فرمايد: نه، از ايمانِ كامل تا كفر مراتب بسيارى است كه مراتبِ ضلالت و گمراهى است. از مجلسى (رحمه الله)- «الكفر باللَّه» شامل انكار همه عقائد ايمانى است و مخالفين هم در آن داخلند، و آخر خبر دلالت دارد كه ترك همه
ص: 620
واجبات يا برخى از آنها از روى عمد كفر است و اين خود يكى از معانى كفر است كه در آيات و روايات بيان شده چنانچه وارد است كه تاركِ نماز عمداً، كافر است و تارك زكاة، كافر است و هر كه حج را ترك كند، كافر است.
قوله «يعنى» كلام مصنف يا يكى از روات حديث است و بعيد است كلامِ خودِ امام (علیه السّلام) باشد. از مجلسى (رحمه الله)- گويا مقصود از پرده هاى چهل گانه، الطاف و توجه خدا است به حفظ بنده كه سبب ترك معاصى است و هر گناه كبيره چه از يك نوع باشد و چه از هر نوع موجب سلب يكى از الطاف الهيه است و مانع رحمت و عفو و مغفرت او است و باز هم خدا او را رسوا نكند و به فرشته فرمان دهد او را پرده پوشى كنند. بيان اجزاء اين خبر گذشته است و تازه آن ذكر يأس از روح اللَّه است پس از قنوط از رحمت خدا كه موهم تكرار است براى آنكه فرقى ميان آنها نيست، يأس و قنوط يكى است و روح و رحمت هم يكى، و چند احتمال دارد:
1- مقصود صرف تأكيد و مزيد بيان باشد.
2- قنوط، نوميدى از رحمت دنيا باشد كه خدا فرمايد: «او است كه باران بارد پس از قنوط مردم» و يأس، نوميدى از رحمت هاى آخرت باشد چنانچه فرمايد: «يَئِسُوا مِنَ الْآخِرَةِ كَما يَئِسَ الْكُفَّارُ مِنْ أَصْحابِ الْقُبُورِ».
3- يأس، نوميدى در دل است. و قنوط، اظهار نوميدى است چنانچه خدا هم فرموده است: «يئوس قنوط». در كشاف گفته: قنوط، ظهور نوميدى است در چهره و اندام انسان. از مجلسى (رحمه الله)- معنى روحِ ايمان گذشت، و حاصلش اين است كه كمالِ ايمان و نورش و آثارش از زنا كار جدا مى شود و ايمان كه همان مجرد تصديق باشد و اثرى در انجام طاعت و ترك معصيت نكند چون تن
ص: 621
بى روح است و گاهى هم روحِ ايمان به فرشته اى اطلاق شود كه به دل مؤمن گماشته است و او را رهبرى كند در برابر شيطانى كه او را به گمراهى كشد و يارى آن فرشته را هم روحِ ايمان گويند و شك در اين نيست كه از زنا كار روحِ ايمان به اين معانى جدا گردد و اگر درست توبه كند بدو برگردد و گر نه ناتوان بدو برگردد. از مجلسى (رحمه الله)-
«أ رأيت ان هم»
مقصود اين است كه چنانچه قصد دزدى چون خودِ دزدى نيست، در مفاسد و عقوبات همچنان قصدِ زنا هم چون خودِ زنا نيست در مفاسد. از مجلسى (رحمه الله)- ظاهر اين است كه كناسى خبر 14 را با اين زياده نقل كرده است و (الذى) عطف است بر اكلِ مال يتيم با تقدير مضافى كه عمل باشد، يعنى از كبائر عمل فرزندى است كه به جاى اطاعت و اجابتِ پدر، او را دشنام مى دهد و (يضربه) يعنى او را مى زند يا به او زيان مى رساند.
و ممكن است در روايت كناسى شماره ذكر نشده باشد و ممكن است كه اين جمله بيان يك قسم از عقوق باشد و شماره مستقلى نباشد. و گفته شده است كه در اين روايت بيان شده كه عقوق از جانبِ پدر هم ممكن است و آن عبارت از ناسپاسى نسبت به حقّ فرزند است. از مجلسى (رحمه الله)-
«ثم قال في جماعتهم»
ظاهرش اين است كه اين تعبير «وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ» در باره انبياء و رسل است، و آن مخالف سياق آيه ها است كه اين جمله در آن واقع شده و مخالف مشهور ميان مفسران است و آيات چنين است (21 سوره مجادله): «نوشته است خدا كه هر آينه من و رسولان من غالب مى شويم به راستى خدا عزيز و حكيم است 22- نيابى مردمى را كه ايمان به خدا و روز رستاخيز دارند كه دوستى كنند با كسانى كه دشمن سرسخت باشند با خدا و رسولش گرچه پدر يا فرزند و يا برادر و يا عشيره و فاميلِ آنها باشند، آنانند كه ايمان در دلشان ثبت است،
ص: 622
و خدا با روحِ خود آنها را تأييد كرده است» بيضاوى گفته: يعنى آنانند كه با دشمنان خدا و رسول دوستى نكرده اند، و توجيهِ آن به چند وجه است:
1- اؤلئك، اشاره به همان رسل باشد كه در «و رسلي» است، اگر چه از نظر لفظ بعيد است ولى از نظر معنا بعيد نيست و اين منافات ندارد با آنچه گذشت كه مقصود از آن روحى است كه در همه مؤمنان است و هنگام گناه از آنها جدا مى شود زيرا آنان اكملِ مؤمنانند، و اين روح به حدّ كمال در آنها است و در ديگران صنف ناتوان آن است و اين جز روح القدس است كه خاص آنها است.
2- اشاره به مؤمنان باشد، و آيه را در اينجا آورده براى اثبات اين روح در انبياء از جهت اينكه اكمل مؤمنانند. از مجلسى (رحمه الله)- صدر آيه اول اين است: «ايا كسانى كه گرويديد! انفاق كنيد از پاكيزه هاى آنچه به دست آوريد (يعنى از حلالش يا از خوبش) و از آنچه ما از زمين براى شما برآورديم» يعنى از پاكيزه محصولى كه از براى شما برآورديم از حبوب و خرما و معادن- مضاف چون پيش ذكر شده حذف شده- و قصدِ بد نكنيد، يعنى قصد جنس پست از مال را نكنيد يا در خصوص محصول زمين كه خوب و بدش تفاوت بسيار دارد و بد را انفاق نكنيد.
از ابن عباس روايت شده كه پوسيده هاى خرما و بدِ آن را به صدقه مى دادند و از آن غدقن شدند و وجه تشبيه به مورد آيه چند تا است:
1- آنچه به خاطر من رسيده و آن اين است كه كردارهاى نيك انفاقى است از نفس و چون روحِ ايمان برود به خاطرِ كردارِ بدِ آنها هم بد مى شوند و مقصود اين است كه خود را با ترك گناهان پاكيزه كنيد تا روح بدان برگردد و سپس به كارِ نيكش بداريد تا از شما پذيرفته شود كه خدا فرمايد: «إِنَّما يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ» و اين از بطون آيه است و با ظاهرش
ص: 623
مخالف نيست.
2- گفته اند: ايمان به وسيله زنا بد مى شود چون مالِ پست.
3- گفته اند: وجه شباهت اين است كه ايمانِ زانى كاسته گردد نه آنكه به كلّى نابود شود مانند انفاق از مال پست كه كاسته است نه آنكه به كلّى انفاق محسوب نيست، پايانِ نقل از مجلسى (رحمه الله).
ممكن است گفت: مقصود اين است كه هر كردارى خرج كردن از بنيه تن است و كاستن نشاط بدن و جان كه ايمان هم در ضمن آن است و اگر در خلاف كارى چون زنا صرف شود انفاق بدو خبيث است و اگر در كارِ خوب و موافقِ دستور خدا صرف شود عوض دارد و مايه سعادت آينده دنيا و آخرت است و بجا مصرف شده، و چون انفاق پاكيزه و طيب است. اين تشبيه طبق پندار آنان بوده كه شيطان انسان را مخبط سازد و او غش كند يا اينكه جن او را مس كند و ديوانه شود، يعنى برخاستن رباخواران چون از جاى برخاستن ديوانه ها است كه دستخوش شيطان شده اند نه از راهِ اختلال عقل آنها بلكه از براى اينكه ربا خوارى سبب ورم دلِ آنها شده و آنها را سنگين و بد حال كرده است، انتهى (از بيضاوى) و حاصلش اين است كه برخى اصحاب گفته اند: رباخواران هنگام رستاخيز براى سنگينىِ بار گناهِ رباخوارى كه بر دوش دارند مانند يك آدم خردمند و عاقل از جاى برنخيزند بلكه چون ديوانگان باشند كه تلو تلو خورند و بيفتند و برخيزند و بارِ ديگر نتوانند برخاست و آن ربا كه خورند در دلشان باد كرده و براى آنها بارِ سنگينى شده كه نتوانند برخاست و درست راه رفت.
در مجمع گفته است: يعنى برپا نشوند در روز قيامت جز بمانند كسى كه شيطان او را ديوانه كرده است و اين نشانه رباخواران است در موقف قيامت، از ابن عباس و جمعى چنين نقل شده است. و گفته شده است كه اين موضوع بر سبيل تشبيه آمده است زيرا حقيقت اين است كه شيطان انسان را
ص: 624
ديوانه نمى كند ولى كسى كه مايه سوداء بر او غلبه كرده است و ناتوان شده بسا كه شيطان امورى هراسناك به او عرضه دارد و او را وسوسه كند و به ديوانگى و غش افتد از طرف خدا و نسبت آن به شيطان بر سبيل مجاز است از اين نظر كه تحقق اين حالت به وسوسه او است. در نهايه است كه سوگند غموس خانمانها را ويران كند- مقصود از آن قسم دروغى است كه وسيله تبهكارى شود چون سوگند براى خوردن مال مردم و آن را غموس گويند براى اينكه صاحبِ خود را در گناه برد و سپس در آتشِ دوزخ، انتهاى از مجلسى (رحمه الله). در نهايه است كه غلول در ضمن حديث تكرار شده است، و آن دزدى از غنيمتِ جهاد است. از طبرسى- گناه را به دل نسبت داده و گرچه از آن سراپاى او است زيرا گناه در مورد كتمان شهادت به يك عمل قلبى انجام مى شود كه همان تصميم پنهان داشتن آن است و براى آنكه نسبت آن به دل در ذم آن بليغ تر است چنانچه نسبت ايمان به دل در مدح آن بليغ تر است خدا فرموده:
«ايمان در دلِ آنها ثبت است» من گويم، وجه دوم اوفق است به خبر، زيرا همين مبالغه است كه دلالت بر تهديد به عذاب و عقاب دارد براى آنكه از آن فهميده شود كه كتمان شهادت از بدترين گناهان است و بيشتر از همه در دل اثر كند كه محل عقائد است و آن را فاسد نمايد و بنيان عقيده را بكند، و بدان كه شهادتِ ناحق را بر شمرده و دليلى نياورده كه آن هم كبيره است، اين دو وجه دارد:
1- همين دليل حرمت كتمان شهادت حق دليل حرمت شهادت ناحق هم هست زيرا شهادتِ ناحق غالباً همراه با كتمان شهادت حقى است كه بر خلافِ آن اداى شهادتِ ناحق شده است.
2- دليل حرمت كتمان شهادت بطور اولويت بر حرمت شهادت
ص: 625
ناحق هم دلالت دارد زيرا اگر كتمان حق و سكوت از آن كه مايه از ميان رفتن حقيقت است گناه كبيره باشد اظهار خلاف حق براى محو حقيقت بسيار از آن بدتر است، از مجلسى (رحمه الله). يعنى هر دو را در يك آيه و به يك روش مورد نهى قرار داده و اين دليل است بر اينكه يك حكم دارند و يك عقاب دارند و از اين جهت وارد است كه مى خوار چون بُت پرست است، از مجلسى (رحمه الله). پدرم قدس سره گفته: اين عموم براى اختصار است تا ترك حج و روزه و جهاد واجب و ديگر واجبات در آن وارد باشد و همان عقاب بى نماز را بيان كرده تا عقاب ترك واجبات ديگر را بدان حواله كند، و بايد در ترك آنان تدبر كرد كه به كدام تهديد وارد شده است چنانچه در باره حج خدا فرموده: «هر كه به وسيله ترك حج كافر شود، به راستى خدا از جهانيان بى نياز است».
«لان رسول اللَّه (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) قال» اين جمله اشعار دارد كه تهديد به آتش و هر چه مستلزم آن است اعم است از اينكه در كتاب باشد يا سنت، و ممكن است اين خبر تفسير برخى آيات باشد كه در اين باره وارد است. از مجلسى (رحمه الله)- پدرم در برخى مؤلفاتِ خود طبق استنباط از اخبار، گناهانِ كبيره را چنين آمار كرده است در دو قسمت:
قسمت اول، كبائرِ قطعى، به اين شرح:
1- شرك 2- نوميدى از رحمتِ خدا 3- ايمنى از مكرِ خدا 4- قتلِ نفس 5- عقوق والدين 6- نسبتِ زنا به مؤمن و مؤمنه 7- خوردنِ مالِ يتيم به ناحق 8- گريز از جبهه جهاد 9- رباخوارى 10- سحر 11- كاهنى 12- زنا 13- لواط 14- دزدى، بخصوص از غنيمت 15- قسم به دروغ 16- ترك واجباتِ الهيّه چون نماز و زكاة و روزه ماهِ رمضان و تأخيرِ حج از سالِ استطاعت بدون عذر 17- شهادتِ ناحق و كتمان شهادتِ حق 18-
ص: 626
شربِ خمر و بلكه هر مسكر 19- نقضِ قرارداد 20- نقضِ عهد با خدا و خلق 21- قطعِ رحم 22- تعرب بعد الهجره 23- دروغ بستن بر خدا و رسول و ائمّه (علیه السّلام) 24- غيبت 25- بهتان.
قسمت دوم، كبائرِ احتمالى، كه گفته شده است:
26- ترك همه مستحبات 27- منع آب زيادى از رهگذرانِ تشنه، با عدم حاجتِ خود 28- بى احتياطى از بول 29- وسيله سازى براى دشنام به پدر و مادر 30- اضرار در وصيت 31- خشم از قضاى الهى 32- اعتراض بر مقدرات الهيه 33- تكبر 34- حسد بردن 35- دشمنى با مؤمنين 36- الحاد در حرم مكه و مدينه 37- سخن چينى 38- بريدنِ عضوى از مؤمن بناحق 39- خوردن مردار و نجاساتِ ديگر 40- جاكشى 41- اصرار بر صغيره 42- امر به منكر و نهى از معروف بنا بر احتمالى 43- دروغ و خلف وعده 44- خيانت 45- لعن بر مؤمن 46- دشنام به مؤمن 47- آزار كردنِ مؤمن 48- زدنِ خدمتكار بيش از استحقاق 49- منع آب مباح از ذى حقّ آن 50- سدّ راه مردم 51- تضييع عيال 52- تعصب 53- ظلم 54- دغلى 55- دوروئى 56- خوار شمردنِ مؤمن 57- عيب جوئى از مؤمن 58- سرزنش مؤمن 59- افتراء بر مؤمن 60- سبّ مؤمن 61- بدگمانى به مؤمن 62- ترسانيدن مؤمن 63- كم دادن در پيمانه و ترازو 64- ترك امر به معروف و نهى از منكر 65- همنشينى با فاسقان، خصوص در مجلس مى خوارى بى عذر 66- بدعت در دين 67- همنشينى با بدعت گذاران 68- كوچك شمردن گناه 69- قمار كردن 70- حرام خوردن.
فائده- يكى از علماء محقق از گفته يكى از علماء دستورى نقل كرده: براى تشخيص گناه كبيره از صغيره بلكه تشخيص همه مراتب تكاليف شرعيه و يا عمده آنها، و خلاصه اش اين است كه از شرع به همراهى نورِ بصيرت، ميدانى كه مقصود همه شرايع رساندن خلق است به درگاهِ خدا
ص: 627
و وصول آنان به لقاء حضرت او و اين راهى ندارد جز شناختن خدا تعالى و فهميدن صفات او و رسلِ او و كتبِ او، و اين است مقصود از قول خدا عز و جل: «من نيافريدم جن و انس را مگر براى اينكه مرا بپرستند» يعنى بندگان من باشند و بنده نيست كسى تا پروردگارش را به ربوبيت شناسد و خودش را به عبوديت و بناچار بايد خود را و پروردگارِ خود را بشناسد و اين مقصود اصلى است از بعثت پيمبران و آن را نتوان به دست آورد جز در زندگى دنيا و اين است مقصود از قولِ او عليه السلام كه: «دنيا مزرعه آخرت است» و حفظ دنيا مقصدى است به تبع دين زيرا وسيله آن است و آنچه از دنيا به آخرت تعلق دارد دو چيز است نفوس و اموال و هر چه راهِ شناختن خدا را ببندد آن بزرگترين گناه است و بدنبال آن است هر چه راه زندگى مردم را ببندد و دنبال آن است هر چه راه معاش را بر مردم بندد و اين خود سه مرتبه است.
حفظ معرفت كه وظيفه دلها است و حفظ حيات كه وظيفه تنها است و حفظ اموال كه وظيفه اشخاص است در همه شرايع بديهى است و هيچ ملتى در اين سه اختلاف ندارند و جائز نيست خدا پيغمبرى را براى اصلاح دين و دنياى خلق مبعوث كند و آنها را مأمور كند بدان چه مانع از شناختن او و يا شناختن رسولانِ او باشد و يا آنها را امر كند به هلاك كردن نفوس و تلف كردن اموال، از اينجا بدست آمد كه گناهان كبيره سه مرتبه دارند:
1- آنچه مانع از معرفت خدا و معرفت رسل او باشند و آن كفر است و كبيره از گناهان بالاتر از كفر نيست چنانچه فضيلتى بالاتر از ايمان نيست با همه مراتبى كه در اينجا هست از قوى و ضعيف زيرا حجاب ميان بنده و خدا همان جهل است و زير دست جهل به حقائقِ ايمان، يعنى كفر ايمنى از مكر خدا و نوميدى از رحمت او است زيرا آن هم بابى است از جهل به خدا بلكه عين آن است، هر كه خدا را شناخت تصور نمى رود كه از مكر او در امان
ص: 628
باشد و نه از رحمت او نوميد گردد و زير دستِ اين مرتبه است هر بدعتى كه متعلق به ذات خدا و صفات خدا و افعال خدا باشد و برخى بدتر از برخى است.
2- كشتن مردم، زيرا با بودن آنها زندگى بپايد و بپايش آن معرفت و ايمان به خدا و آسايش حاصل آيد پس آن هم بناچار از كبائر است و گرچه از كفر فروتر است زيرا كفر به هدف آسيب زند و اين به وسيله اش و در دنبال اين كبيره است بريدنِ اعضاء تن و هر كارى كه به نابودى كشاند تا برسد به زدن و برخى بزرگتر از ديگرند و در اين پايه است زنا و لواط زيرا اگر مردم بر اين در فراهم آيند و اگر به مردان اكتفاء كنند نسل قطع شود و جلوگيرى از وجود بشر چون رفع آن است، و زنا گرچه اصل هستى را برنيندازد ولى نژاد را پريشان سازد و توارث و تناسل و آنچه بدان وابسته است براندازد و نظم زندگانى عمومى را مختل كند و كشت و كشتار به راه اندازد.
3- تلف اموال است، زيرا كه اموال معيشت خلق است و بايد آنها را نگهداشت جز اينكه اگرش به ناروا ستدند توانش پس گرفت و اگرش خوردند توان تاوان باز گرفت و كار در باره آنها ناهموار نباشد، آرى اگر به روشى آن را ستانند كه جبرانِ آن دشوار باشد شايد كه از گناهان كبيره شمرده شود و آن به روشهاى نهانى باشد چون دزدى و دستبردِ سرپرست به مالِ يتيم و از ميان بردن مال مردم به گواهى ناحق و سوگند دروغ نابجا كه اگر از اين راه ها مال را برند پس گرفتنِ آن آسان نباشد و روا نبود كه شرايع در غدقن از اين امور اختلافى داشته باشند و هر كدام اينها از ديگرى سخت تر باشد و همه از مرتبه دوم كمتر باشند كه راجع به جان است ولى خوردنِ ربا را روا بود كه همه شرايع حرام ندانند زيرا در آن عيبى نيست جز اينكه مال ديگرى را به رضايتِ او گرفته اند و اين تراضى بجا نيست ولى شارع آن بزرگ شمرده و از كبائر دانسته براى مصلحتى كه او داند، گرچه غصب كه خوردن مال ديگرى است به رضاى او از آن ندانسته.
ص: 629
شهيد قدس سره، گفته اند: هر گناهى كه شرع به خصوص او تهديد كرده و وعيد عذاب داده، كبيره باشد. و برخى آنها را برشمرده اند و گفته اند:
شرك به خدا تعالى و قتلِ به ناحق و لواط و زنا و گريز از جبهه جهاد و سحر و ربا و تهمت زنا به زنان پارسا و خوردن مالِ يتيم و غيبت به ناحق و سوگند دروغ و گواهى به ناحق و مى خوارى و بى احترامى به كعبه و دزدى و تخلف از قرارداد و تعرب بعد از هجرت و نوميدى از رحمتِ خدا تعالى و ايمنى از مكر خدا تعالى و عقوق والدين. از مجلسى (رحمه الله)- اين دو سخن در يكى از دو مقام گفته شود:
1- در مقامى كه گناهان بزرگ و فراوان داشته باشد، و مقصود اين باشد كه كاش گناهم همين بود و غمى نداشتم.
2- در مقام كوچك شمردن اين گناه و بى اعتنائى بدان و گويا منظور روايت همين باشد. از مجلسى (رحمه الله)- شيخ بهائى گفته است: از اينكه در صورتِ اصرار، صغيره نفى شده فهميده شود كه صغيره با اصرار، كبيره گردد و اگر مثلًا مردى در پوشيدنِ جامه ابريشم اصرار كند خودِ پوشيدنِ ابريشم گناه كبيره گردد ولى مشهور ميان فقهاء اين است كه نفس اصرار بر گناه، كبيره باشد نه آنكه صغيره به اصرار كبيره شود.
شهيد رفع اللَّه درجته گفته: اصرار گاهى به كردار است و آن پى گيرى يك نوع گناهِ صغيره است بى توبه يا ارتكاب چند صغيره مختلف و بى توبه و گاهى به نيت است و آن عزم بر تكرار صغيره است پس از فراغت از آن، اما اگر گناهِ صغيره كند و نه توبه كند و نه عزم بر تكرار، به ظاهر مضر نيست و اعمالِ صالحه چون وضوء و نماز و روزه آن را جبران كند چنانچه در اخبار است، انتهى. از مجلسى (رحمه الله)- اين حديث دلالت دارد بر يكى از معانى
ص: 630
اصرار كه گفتيم، و بعضى از اصحاب هم طبق آن فتوى داده و گفته: مقصود از اصرار ترك توبه است و بعضى آن را رد كرده است چون ضعيف است و مخالفِ ظاهر لغت است. از مجلسى (رحمه الله)- گويا مقصود از اصول و ريشه هاى كفر اخلاق زشتى است كه بسا موجب كفر شوند نه اينكه هميشه چنين باشند و كفر هم معانى بسيارى دارد چون انكار خدا و الحاد در صفات او و چون انكار انبياء و حجج و تعليمات آنها و چون مخالفت خدا و رسول و چون ناسپاسى نعمت خدا تا مى رسد به ارتكاب ترك اولى، و حرص باعث ترك اولى است و ارتكاب گناه صغيره يا كبيره تا برسد به انكار موجب شرك و خلود در دوزخ است و در آدم همان اثر اول را داشت و در فرزندانش پيش رفت تا به مرتبه اخير رسيد و به اين اعتبار درست است كه از ريشه هاى كفر است و همچنين سائر صفات. از مجلسى (رحمه الله)- شايد مقصود رغبت به دنيا و پيروى شهوات است و رهبت و ترس از فوت منافع دنيا و اعتبارات دنيوى بر اثر پيروى از حق يا از بيم كشته شدن در جهاد و بيم از فقر در اداى زكاة ... و مقصود از سخط و خشم راضى نبودن به قضاى الهى و دلتنگى از احكام الهى، و مقصود از غضب، انتقام جوئى براى امور دنيويه است. از مجلسى (رحمه الله)- نبى مجاب يعنى هر پيغمبرى كه قومش او را اجابت كرده اند و يا بايست است كه اجابت كنند يا خداوند دعاى او را اجابت كرده است.
«المكذب بقدر اللَّه»
يعنى طائفه مفوضه كه مى گويند خدا در كار بنده هيچ قدرتى ندارد مانند معتزله و تحقيق آن گذشت (و ممكن است مقصود كسانى باشند كه منكر قضا و قدر هستند).
«المستحلّ من عترتي ما حرم اللَّه»
مقصود از عترت خاندان آن
ص: 631
حضرت است و امامان از نژاد او كه كشتار آنها را جائز شمردند و به آنها ضرب و شتم و اهانت روا داشتند يا ترك دوستى آنها كردند و حق آنها را غصب نمودند و يا به امامت آنها معتقد نشدند و احترام مقام آنها را مراعات نكردند. از مجلسى (رحمه الله)- اين همان روايت 6 است كه گذشت و اختلافى ندارد جز در جمله
(يعتذر الى الناس)
و جمله
(ألبسه اللَّه)
و شايد به خاطر همين اختلاف نسخه ها آن را تكرار كرده است و آن هم بعيد است و شايد هم از روى سهو تكرار شده است. از مجلسى (رحمه الله)- قوله «ما من احد» يعنى انسان به طبعِ خود چنين است كه از اطلاع ديگرى به عملِ خير او خوشش مى آيد و ممكن نيست اين حال را از خود بگرداند و اگر او را بدان تكليف كنند تكليف به مالا يطاق باشد.
«اذا لم يكن صنع ذلك لذلك» يعنى داعى و انگيزنده او بر انجام اين كار يا انجام آن بر وجه مخصوص همان ظهور آن براى مردم نباشد. از مجلسى (رحمه الله)- رياست خوب دارد و بد دارد، خوبش رياستى است كه خدا تعالى به خواص خلقش از انبياء و اوصياء (علیه السّلام) داده براى هدايت و ارشاد خلق و رفع فساد از آنها و چون معصومين (علیه السّلام) از طرف خدا به عنايات الهيه موفق هستند ايمن از آنند كه غرضشان از آن به دست آوردن اغراض پست دنيا باشد و منظور آنها از رياست مهرورزى براى خلق خدا است و نجات آنها از مهلكه هاى دنيا و آخرت چنانچه حضرت يوسف گفت: مرا بر خزائن زمين بگمار كه من نگهدار و دانا هستم، و اما مردم ديگر رياست حق دارند و رياست باطل و آن مورد اشتباه است از نظر نيت و حالت.
از آن جمله است رياست در قضاء و حكم ميان مردم كه امر مهم و خطرناكى است و معرض فريب شيطان است و براى آن در اخبار بسيارى از
ص: 632
آن بر حذر داشته اند و اما كسى كه به خود اطمينان دارد و مى داند كه گول شيطان را نمى خورد اگر در زمان حضور امام است و او وى را بدان تكليف كند بر او واجب گردد و در زمان غيبت مشهور است كه واجب است بر فقيه جامع الشرائط يا بخصوص يا بطور كفايت و اگر مقصودش اطاعتِ امام و مهربانى به مردم باشد و احقاق حقّ آنها و حفظ ناموس و مال و آبروى آنها از تلف، و مقصودش سرفرازى بر مردم و تسلط بر آنها و جلب قلوب و كسبِ ستايش نباشد، رياست او باطل نيست بلكه رياست حقى است كه در آن از خدا اطاعت كرده و از رسول خدا و ائمه خير انديشى نموده و اگر منظورش كسب مال حرام و جلب قلوب خاص و عام باشد و امثال آن رياست باطل و ناحقى است كه از آن بر حذر داشته اند و بدتر آن دعوى امامت به ناحق است و معارضه با ائمه حق كه در حد شرك به خدا است و نزديك بدان كردار دروغ گويان و ظاهرسازانى است كه معاصرِ ائمه (علیه السّلام) بودند و مردم را از رجوع به آنان باز مى داشتند چون حسن بصرى و سفيان ثورى و ابو حنيفه و مانند آنها و از رياستهائى كه حق و باطل دارند تصدى فتوى و تدريس و وعظ است و اگر كسى اهليت اين مقامات را دارد و عالم است بدان چه مى گويد و پيرو از قرآن و سنت است و غرضش هدايت مردم و تعليم مسائل دين است رياست او حق است و محتمل است واجب باشد يا به وجوب عينى يا كفائى و هر كه اهل نباشد و آيات و روايات را به رأى خود تفسير كند و آنها را نفهمد زيان كارترين مردم باشد.
از آن جمله است امامت در جمعه كه اگر اهل است و نيتش پاك است حق است و اگر نه از اهل فساد است و حاصل اينكه اگر رياست شرعى باشد و به غرض صحيح باشد ممدوح است و اگر نامشروع و يا براى اغراضى نامشروع باشد مذموم است و اين اخبار بر وجوه مذمومه محمول شوند يا بر اينكه كسى نفس رياست را بخواهد و جاه طلب باشد.
ص: 633
يكى از محققان گفته است: معنى جاه و رياست تسلط بر دلها و قدرت بر آنها است و حكمش حكم تسلط بر مال است از متاع دنيا و با مرگ از دست برود چون مال و همه دنيا مزرعه آخرت است و هر چه در دنيا است ممكن است توشه آخرت گردد و چنانچه براى دفع ضرورت اكل و شرب و مسكن، مالى لازم است براى ضرورت زندگى جاه و رياستى هم لازم است و چنانچه انسان از طعامى كه بخورد بى نياز نيست از مالى كه با آن تحصيل طعام كند همچنان از حاجت به خادم و رفيق و استاد و سلطانى كه او را حفظ كند از دفع اشرار بى نيازى نيست و دوست داشتن جاه در دل خادم براى خدمت لازم يا رفيق براى معاشرت لازم يا استاد براى استفاضه علم يا پيشوا براى حفظ نظم مذموم نيست زيرا جاه چون مال وسيله اغراض است و با هم فرقى ندارند و حق اين است كه مال و جاه به ذاتِ خود دوست داشتنى نيستند و مانند اين است كه كسى دوست دارد در خانه اش آبگيرى باشد براى قضاى حاجت و در حقيقت حب به آن خانه ندارد و مقصود رفع حاجت است، و بسا مردى زنِ خود را براى رفع شهوت خواهد و اين دوستى به زن نيست مگر آنكه چون عاشقى او را دوست داشته باشد، جاه و مال هم اگر براى رفع حوائج باشند محبوب شمرده نشوند و چنين تعلقى به آنها مذموم نيست مگر كسى آنها را بالذات دوست گيرد نه براى رفع ضرورت كه اين مذموم است ولى موجب فسق و گناه نيست مگر آنكه به خاطر آنها مرتكب گناهى شود. از مجلسى (رحمه الله)- اين حديث حمل مى شود نيز بر جمعى كه معاصر ائمه (علیه السّلام) بودند و در برابر آنها دعوى رياست داشتند به ناحق، يا مقصود حذر دادن از فريب نفس و سربزرگى و گردن فرازى است براى پيروى عوام و مرجعيّت آنان، بدين وسيله خود هلاك شود و آنها را هم به گمراهى كشاند و ندانسته فتوى دهد با اينكه لغزش علماى ناحق به ديگران هم سرايت كند زيرا هر كارى كنند به نظر ديگران پسند آيد و از آن پيروى كنند.
ص: 634
از مجلسى (رحمه الله)- «أ ترى» به صيغه معلوم يا مجهول، استفهام است به معنى انكار يعنى چنين نيست كه ناشناخته بماند.
«انه لا بدّ» يعنى راستش اين است كه هميشه يك دروغگو هست كه مردم را به دنبال خود مى كشاند و هر چه از او بپرسند جواب مى دهد و در برابر آنچه هم نمى داند دروغى مى تراشد و به ناچار بايد بسيار دروغگو باشد و يا آنكه هميشه يك مرد عاجز الرأى به دعوى رياست اقدام مى كند.
و محتمل است مقصود اين باشد كه هر كه رياست طلب است به ناچار يا بايد بسيار دروغگو باشد و يا آنكه در جواب درمانده گردد، زيرا مردم در همه مسائل و در امور مشكله به او مراجعه مى كنند و اگر همه را جواب دهد بايد غالباً دروغ گويد و اگر هر چه را نداند جواب ندهد درمانده جلوه كند. در ضمن اخبار به وجه بليغى از عالمِ بى عمل انتقاد كرده است و بدترين سرانجام او را بيان كرده است و البته هر گونه علم و دانش مفيد علم به همان قوانينى است كه موجب عدالت و درستى داد و دهش باشد عدالت نسبت به خود و خدا و مردم و روابط زندگى، و هر كس يك قانون عدلى را بداند و آن را زير پا نهد و بر خلاف آن ستم روا دارد چنين سرانجام بدى خواهد داشت. از مجلسى (رحمه الله)- مراء مصدر باب مفاعله است به معنى جدال و اعتراض بر سخن ديگرى بدون غرض دينى. در مفردات راغب است كه:
امتراء و ممارات محاجه و گفتگو است در موضوعى كه مورد ترديد است تا آنكه گويد: مقصود از نهى در آن در حديث جدل براى اثبات باطل و غلبه در آن است و اما مجادله براى اظهار حق پسنديده است براى قول خدا تعالى:
«وَ جادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ». از مجلسى (رحمه الله)- مقصود از هدف كردن خدا براى ستيزه در اينجا اين است كه در ذات و صفات خدا با مردم وارد بحث و گفتگو شود زيرا
ص: 635
افكار و عقول از درك ذاتِ قاصرند، و از تفكر در آن نهى شده و خصومت در اين باره انسان را در معرض انتقال از رأيى به رأى ديگر در آورد به واسطه حيرت عقول و عجزشان از آن چنانچه در حكماء و متكلمين در اين باره ديده مى شود كه هر كدام به راهى روند و سخنى گويند و بهتر و لازم تر همان اكتفاء به تعليماتى است كه در قرآن و سنت وارد شده، و ممكن است مقصود انتقال از حق به باطل و از ايمان به كفر باشد. يكى از محققان گويد: غضب، زبانه آتشى است كه از آتش فروزان خدا برگرفته شده و جز از دلها سر برنزند، در درون دل خموده است و چون آتش زير خاكستر آرميده و سر بزرگى نهان در دل، هر سرفراز لجباز آن را بدر آورد چنانچه آهن آتش خموش را از دل سنگ، بر آنها كه به ديده حق بين بنگرند هويدا است كه رگى از شيطان لعين در انسان مى درزد و در هر كه زبانه خشم سرزد خويشى شيطان از او سر برزد كه گفت: مرا از آتش آفريدى و او را از گِل، شيوه گِل آرامش و وقار است و شيوه آتش بر افروختن و شرار و جنبش و پريشانى و كباب كردن دل هاى نزار كه خدا فرمايد: «تافته كند هر چه در دل آنها است با پوستشان» و از نتايج خشم است كينه و حسد كه بدانها هلاك شده اند مردم بد و تباه شده اند هر ديو و دد. از مجلسى (رحمه الله)-
«فما يرضى ابداً»
در اينجا آگاه كرده است كه نبايد خشم كرد و اگر خشم آمد نبايد او را دنباله داد بلكه زود درمان كرد زيرا اگر دنباله پيدا كرد بسا مايه كارى شود چون كشت و زخم و دشنام كه به دوزخ برد و يا در نهاد انسان جا گير و پا گير شود و بماند تا انسان را به دوزخ كشد. و بدان كه درمانِ خشم از دو راه است:
1- با دانش. 2- با كردار.
اما با دانش به اينكه بينديشد در آيات و اخبارى كه در نوهش خشم و مدح فرو خوردن خشم و گذشت و بردبارى رسيده است و انديشه كند كه
ص: 636
خود توقع گذشت از خدا دارد و خشمِ خود را جلو گيرد.
و اما در باره درمان كردارى، در اينجا دو چيز فرموده است:
1- آنكه فوراً وضع و حال خود را تغيير دهد و به كارى بپردازد، و آسانتر همه اين است كه اگر ايستاده بنشيند و در روايتى دارد كه: اگر نشسته است برخيزد، و بعد رواياتى نقل كرده است كه در آنها وارد است: اگر نشسته است بخوابد و يا آنكه براى رفع خشم با آبِ سرد وضوء بسازد و يا غسل كند.
درمان ويژه براى خويشان كه مى فرمايد: به او نزديك شود و او را مس كند، و بهتر آن است كه او را در آغوش كشد و ببوسد. از مجلسى (رحمه الله)-
«من كف نفسه عن اعراض الناس»
يعنى خود را از آبروريزى مردم باز دارد بسبب غيبت و بهتان و دشنام و پرده درى از عيوب آنان و امثال آن.
«اقال اللَّه نفسه»
بعضى گفته: مقصود از نفس در اينجا عيب است و من گويم: ممكن است مقصود همان معنى متعارف باشد زيرا گرچه معمولًا اقاله را به لغزش ها نسبت دهند ولى به خود شخص هم نسبت داده شود زيرا اصل در اقاله اين است كه مردى كالائى بخرد و پشيمان شود و نزد فروشنده آيد و گويد: مرا اقاله كن، يعنى آن معامله اى كه ميان ما شده واگذار و از آن صرفِ نظر كن و پولِ مرا بده و جنس خود را بگير، و اين كلمه در آمرزش گناهان بكار رفته زيرا معامله اى اعتبار شده ميان بنده و پروردگار كه گويا گناه به خدا داده و در عوض عقوبت گرفته و اكنون مى خواهد عقوبت را به خدا پس دهد و نفس در اين ميانه گرو است و صحيح است نسبت اقاله به نفس. از مجلسى (رحمه الله)- در نهايه است كه: بادره، سخنى است كه سبقت گيرد به زيان انسان هنگام خشم. چون اين را فهميدى اين جمله چند وجه دارد:
ص: 637
1- مقصود اين باشد كه خوددارى نكردن از بادره ها و برطرف نكردن مايه هاى خشم از خود و مهار گسيختگى در باره آنها بسا كه به كفر مى كشد چنانچه ديده شود كه هنگام خشم از مردم سخنان كفر آميز برآيد چون بد گفتن به خدا و پيغمبران و ائمه (علیه السّلام)، يا به كارهائى پردازد كه سبب مرتد شدن است چون لگد كردن قرآن كريم يا دور انداختنِ آن.
2- مقصود ترغيب بر بازداشتن خود باشد از هر بادره اى زيرا هر بادره اى يك نوع كفرى است در برابر ايمان كامل.
3- تكفر، از باب تفعيل باشد به صيغه مجهول، يعنى بادره هاى خشم غالباً مورد عفو و جبران است ويژه كه به زودى موجب پشيمانى و توبه گردد به خلاف حسد كه صفتى ثابت است در نفس و خورنده ايمان، و ممكن است حمل آن به صورت غلبه و غضب و زوال قصد و اختيار. و ممكن است كه يكفر با ياء باشد در همين صيغه طبق ضبط نسخه ها، يعنى بادره ها سبب نسبت به كفر مى شوند و گرچه مرتكب نزد خدا معذور است براى اينكه بى اختيار از او سرزده است.
حسد: آرزوى زوال نعمت از ديگرى است براى خود، و غبطه: آرزوى داشتنِ مانند نعمت ديگران است نه زوالِ آن از ديگران- از نهايه.
بدان كه حسد در مورد نعمت است و چون خدا نعمتى به برادرِ تو دهد تو را در باره آن دو حال باشد:
1- آن را بد دارى و آرزوى زوالِ آن كنى چه به تو رسد يا نه، اين حسد است.
2- آنكه با آن كارى نداشته باشى و دوست داشته باشى كه خودت هم آن را داشته باشى و اين غبطه است و آن را رقابت هم گويند. اولى حرام است و يا آنكه اظهارش حرام است چنانچه از اخبار برآيد مگر نعمتى كه كافرى و يا فاجرى دارد و مايه فتنه و فساد و آزار خلقش مى سازد كه آرزوى
ص: 638
زوال آن ضرر ندارد زيرا منظور زوال وسيله فتنه و فساد است.
حسد، از نظر عقل زشت است زيرا بدخواهى ديگران است و خشم بر كارِ يزدان در احسان به بندگان چه گناهى بدتر از ناگوار داشتن آسايش مسلمانى ديگر كه تو را در آن زيان و ضرر نيست، و بيانِ برخى مفاسدِ آن بيايد.
ولى غبطه و رقابت حرام نيست بلكه واجب است يا مستحب يا مباح چنانچه خدا فرمايد: «در اين باره رقابت ورزند رقابت كننده ها ...» تا آنكه گويد: بسا غبطه اى باشد كه حرام يا مكروه است چون حبّ مانندِ منصبِ حرام يا مالِ حرام كه ديگرى دارد و يا حبّ مالِ مشتبه و براى صرف در مصارف مكروه.
اسباب حسد بى شمار است و از آنها هفت سبب عمده را برشمرده اند:
1- دشمنى 2- عزت طلبى 3- كبر و سربزرگى 4- تعجب 5- ترس از فوت مقاصد 6- حبّ رياست 7- بد ذاتى و بخل.
تا آنكه گويد:
بدان كه حسد از بيمارى هاى بزرگِ دل است و دردهاى دل درمان نپذيرد جز با علم و عملِ سودمند براى رفع بيمارى حسد و آن توجه به اين است كه تو به خوبى درك كنى كه حسد به دين و دنياى تو زيان مى زند و به دين و دنياى آنكه بر او حسد برى زيانى ندارد بلكه براى دين و دنياى او سودمند است. و اگر اين مطلب را از روى حقيقت بدانى و دشمنِ خود و دوست دشمنِ خود نباشى بناچار از حسد بركنار گردى، اما جهت اينكه به دينت ضرر دارد اين است كه حسدِ تو به معنى خشم بر مقدر الهى است و بد داشتنِ آن نعمتى كه به بنده هاى خود داده است و عدل او كه در ميان نهاده از روى حكمت و مصلحتِ خود و اين خود جنايت بر چشم توحيد و خار بر ديده ايمان است.
ص: 639
از مجلسى (رحمه الله)-
«كاد الفقر ان يكون كفراً»
اين عبارت چند وجه دارد:
1- آنچه به خاطر رسيد كه مقصود از آن فقر و نيازمندى به مردم است و اين همان فقر مذموم است زيرا سؤال از خلق و بى توجهى به خالق و آنكه ضامن روزى است براى طلب روزى و حوائج ديگر نوعى است از كفر و شرك زيرا اعتماد به خدا سبحانه ندارد و نه به ضمانت او و پندارد كه خلق عاجز بر انجام حاجت او بى تقدير و تسبيب خداوند توانا است و گاهى كفر باشد و گاهى شرك.
2- مقصود فقر بى صبر است كه از آن پناه بايد جست و فقر ممدوح، فقر با صبر است. غزالى گفته: سببش آن است كه چون سختى حال خود و خاندانش را بيند و نعمت فراوان ظالمان و فاسقان را بسا كه نسبت بى عدالتى بخدا دهد.
3- راوندى در كتاب شرح الشهاب گفته: مقصود اين است كه فقير بر اثر سختىِ حالِ خود و عيالش در معرض اين است كه به دزدى و خيانت و غصب افتد و بسا راه ببرد و مسلمان را بكشد و به خدمت ظلمه درآيد و از غضب و ظلم نان بخورد و اين اعمال بر اساس بى ايمانى و كفر انجام شود.
«كاد الحسد ان يغلب القدر»
چند وجه دارد:
1- راوندى گفته: مقصود اين است كه حسد باعث سلب نعمت محسود شود و بسا بر مقدرات او غلبه كند زيرا بسا كه حسود به كشتار محسود و يا اتلاف مال و بر هم زدن زندگى او اقدام نمايد و گويا در مقام چيره گى بر مقدرات است.
2- يعنى حسد مايه افزايش نعمت محسود مى شود و بر مقدر او غلبه مى كند.
3- حسد مايه زوال نعمت خود حسود شود و بر مقدر او تأثير كند.
ص: 640
از مجلسى (رحمه الله)-
«لا تحسدن الناس»
اشاره است به قول خدا تعالى (54 سوره نساء): «بلكه حسد برند بر آنچه خدا به مردم داده است از فضل خودش».
و لا تمدنّ، اشاره است به قول خدا سبحانه (131 سوره طه): «و چشمان خود را مينداز بدنبال آنچه بهره داديم بدان ازواجى از آنان را از شكوفه زندگى دنيا (از دنيا شكوفان) تا آنها را بدان آزمايش كنيم و روزى پروردگارت بهتر و پاينده تر است» بيضاوى گفته: يعنى از راه استحسان و آرزومندى چشم بدنبال آن مينداز. از مجلسى (رحمه الله)- ظاهر اين حديث اخبار از اين است كه هر حسودى منافق است چنانچه گذشت، و مقصود از آن امر به غبطه و رقابت است و به ترك حسادت. از مجلسى (رحمه الله)- در نهايه گفته است: عصبى، كسى است كه از خويش خود در ستم گرى پشتيبانى مى كند و آنكه براى خويش خود خشم مى كند و از آنها حمايت مى نمايد. و عصبه، خويشان پدرى را گويند كه به انسان احاطه دارند و او را نيرومند مى كنند و به اين معنا است حديثى كه گويد: از ما نيست كسى كه به تعصب دعوت كند و براى تعصب بجنگد.
و تعصب، حمايت و دفاع از يك ديگر است.
و نهايه در شرح قول پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ): «ربقه اسلام را از گردن خود گشوده» گفته است: ربقه، در اصل نامِ حلقه اى است در ريسمان كه به گردن حيوان يا دست بندند براى نگهدارى او، و اسلام را براى انسان بدان تشبيه كرده است زيرا به وسيله احكام و حدود و اوامر و نواهى دست و پاى مسلمان در بند مى شود، انتهى. و تعصبى كه در اخبار نكوهش شده، حمايت از خويش و دوست و رفيق است در ستم و باطل يا طرفدارى از مذاهب ناحق و گفتار ناحق به اعتبار اينكه بدان علاقه دارد يا مذهب پدران يا خويشان او است و ترك
ص: 641
طلب حق يا اظهار چيزى را كه نداند حق است براى غلبه بر طرف مباحثه خود يا اظهار فضل و يا اقامه بر عقيده اى كه داشته و فهميده باطل است براى دفاع از جهل و گمراهىِ خود و همه اينها تعصب باطل و مهلك است و خروج از ربقه اسلام است. و حميت هم قريب به همان تعصب است كه خدا فرموده:
«و در دل آنها حميت نهاده، حميت دورانِ جاهليت» تا آنكه گويد: و اما تعصب در دين حق و حمايت از آن و هم در مسائل يقينى و اعمال دينى و حمايت از اهلِ آن و حمايت از تيره و بستگان براى دفع از ستم از تعصب و حميت مذمومه نيست و بلكه تا اندازه اى واجب است.
سپس اين ذم و تهديد نسبت به تعصب كش روشن است ولى نسبت به آنكه براى او تعصب كشيده شده بايد مقيد شود به آن كسى كه باعث و راضى به آن است و الّا گناهى بر او نيست و خلع ربقه ايمان كنايه از خروج از ايمان است بطور كلى بر وجه مبالغه و يا آنكه مقصود خروج از اطاعت است كه لازمه ايمان است. سلا، آن پوست نازكى است كه روى نوزاد از رحم بيرون مى آيد و داستان سلا در باب مولد رسول اللَّه در جلد 2 گذشت، و اينكه فرموده:
سبب اسلام حمزه (رضي الله عنه) گرديد اشاره است بدان چه طبرسى در اعلام الورى به سندِ خود از على بن ابراهيم روايت كرده كه او به سند خود آورده است كه ابو جهل به رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) تعرضى كرد و نيش زبان زد و او را آزرد و بنى هاشم انجمنى كردند و حمزه از شكار برگشت و به انبوه مردم نگاه كرد و زنى از پشت بام به او گزارش داد كه: اى ابا يعلى! عمرو بن هشام متعرض محمد شد و او را آزرد و حمزه به خشم آمد و خود را به ابى جهل رسانيد و كمانِ او را گرفت بر سرش زد و او را بلند كرد و به زمين كوفت و مردم فراهم شدند و نزديك بود شرّى ميان آنها برپا شود، و به حمزه گفتند: اى ابا يعلى! به دين
ص: 642
برادرزاده خود فريفته شدى؟ گفت: آرى، و از روى خشم و حميّت گفت:
اشهد ان لا اله الّا اللَّه و اشهد انّ محمداً رسول اللَّه. و چون به منزلِ خود برگشت پشيمان شد و بامداد خدمت رسولِ خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) رفت و گفت: اى برادر زاده، آنچه مى گوئى درست است؟ رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) يك سوره از قرآن برايش خواند و بينا شد و بر اسلام ثابت قدم گرديد و رسول خدا شاد شد و ابو طالب هم به مسلمانىِ او خرسند گرديد و اين قطعه را در اين باره سرود:
اى ابا يعلى شكيبائى بكن بر كيش احمددر ره ترويج دين ميباش با صبر و مؤيد
حفظ كن آن را كه دين آورده از نزد خدااز سر صدق و صفا اى حمزه جان كافر مپا
شاد گشتم از حقيقت چون كه گفتى مؤمنم كن رسول اللَّه را يارى كز آن خرم دلم
جار كش اندر قريش اسلامِ خود را كن عيان گو كه احمد نيست ساحر در كلام و در بيان از مجلسى (رحمه الله)- راغب گفته: الحاد، يعنى انحراف از حق و آن دو قسم است، انحراف به سوى شرك به خدا مستقيماً كه با ايمان منافات دارد و الحاد به وسيله اسباب بعيده كه با ايمان منافات ندارد ... گفته است:
كبر، حالتى است كه در انسان پديد آيد از خود بينى و انسان خود را بزرگتر از ديگران بيند و سخت ترين تكبر سرفرازى در برابر خدا است و سرپيچى از پذيرش حقّ بندگى.
و استكبار و بزرگى طلبى بر دو قسم است:
1- اينكه انسان تلاش كند تا بزرگ گردد و اين اگر به موقع و در خور و بجا باشد پسنديده است.
2- اين است كه بر خود ببالد و از خود نشان دهد آنچه را نبايست،
ص: 643
و اين مذموم و رد است و آيات بسيارى از قرآن در مذمت آن نقل و تفسير كرده است، و مجلسى (رحمه الله) پس از نقل آنها گويد:
من گويم، آيات و اخبار در ذم كبر و مدح تواضع بيش از شمار است و شهيد قدس سره گفته: كبر گناه است و اخبار در باره آن بسيار است و رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده: هر كه به اندازه ذره اى كبر در دلش باشد هرگز به بهشت نمى رود، گفتند: يا رسول اللَّه، يكى از ماها دوست دارد كه جامه او خوب باشد و كارش خوب باشد، فرمود: خدا زيبا است و زيبا را دوست دارد ولى معنى كبر رد حق و خوار شمردن مردم است. و گفته اند كبر در درون است و در برون، كبر درون يك حالت روحى است و كبر برون اعمالى است كه بزرگى را نمايش دهند و كبر درون به همان حالت روحى اطلاق شود و اين اعمال نماينده آن است و آن عبارت از اين است كه خود را بالاتر از ديگران داند و به اين نظر از عجب و خود بينى جدا مى شود.
كبر بر سه قسم است:
1- تكبر در برابر خدا كه بدتر از همه است چون تكبّرِ نمرود و فرعون.
2- تكبر بر رسولان و امامان (علیه السّلام) چنان كه گفتند: «آيا به بشرى چون خود بگرويم، اگر از بشرى چون خود فرمان بريد زيان كاريد، گفتند چرا فرشته ها بر ما نازل نشوند يا خود پروردگار را نبينيم، در ذات خود سر بزرگى كردند و سركشى بزرگى نمودند- و اين هم قريب به همان اول است گرچه از آن كمتر است.
3- تكبر به بنده هاى خدا به اينكه خود را بزرگ شمارد و ديگر آن را كوچك شمارد و بر خود هموار نكند كه از آنها بپذيرد و با آنها همكارى كند، و سبب كبر دينى و يا دنيوى است به اين شرح:
1- علم و دانش و كبر چه زود در دانشمندان رخنه كند، از اين جهت
ص: 644
پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: آفتِ علم تكبر و سربزرگى است.
2- عمل و عبادت كه غالباً همراه با كبر و خودبينى مى شود و به جاه طلبى و جلب مردم مى كشاند و عبّاد و زهّاد توقع دارند مردم از آنها احترام كنند و كارهاى آنها را انجام دهند و به ديدن آنها روند و تصور كنند كه خود اهل نجاتند و ديگران در هلاكت اند و اهل عذاب.
3- تكبر به حسب و نسب و خانواده و فاميل.
4- به واسطه جمال و زيبائى كه بيشتر در زنان به وجود آيد.
5- به واسطه مال و دارائى كه بيشتر در ملوك و تجار و سرمايه داران باشد.
6- به واسطه قوت و نيرو و پهلوانى.
7- به واسطه اتباع و انصار و شاگردان و غلمان و عشيره و اقارب و اولاد.
و كبر در هر درجه موجب عجب و حسادت و كينه شود و بايد آن را زود معالجه كرد و از راه تفكر در زوال هر گونه وسيله بزرگى و خطرهائى كه دارد و از نظر تواضع و اشتغال به اعمال مردم عادى تا آنجا كه خود را با آنها همكار و همرتبه شمارد- بطور خلاصه نقل شد. از مجلسى (رحمه الله)-
«ان تغمض الناس»
يعنى آنها را كوچك دانى و مقصود يا عموم مردم است و يا خصوص ائمه، چنانچه در اخبار كلمه ناس به آنها تفسير شده.
«سفه الحق» براى آن دو معنى نقل كرده است:
1- يعنى در برابر حق نادانى و سفاهت كند و آن را نپذيرد.
2- يعنى حق را سبك گيرد و قدر آن را نداند. از مجلسى (رحمه الله)- اين حديث دلالت دارد كه ممكن است انسان در روز رستاخيز خردتر از پيكره دنياى خود باشد با اينكه همه اجزاء اصليه يا برخى از آنها در وى نباشند و سپس اجزاء ديگر بدان اضافه شوند و
ص: 645
درشت تر شود، زيرا دور است كه تا اين حد همه اجزاء در هم پكفته شوند، و ممكن است مقصود اين باشد كه پيكرى بدين صورت خوار محشور شوند گرچه بزرگ تن باشند يا مقصود از صورت مورچه بيان پستى و خوارىِ آنها يعنى پايمال مردم محشور باشند در هر صورتى كه هستند. از مجلسى (رحمه الله)- سر به زير افكندن و سكوتِ امام دلالت دارد كه ارتكاب اين امور مورد خطر است و بايد مواظبت كرد. پياده نشدن يا از پشت مركب بوده و يا از سر تخت و هر دو روايت شده و بايد حمل شود كه عمل آن حضرت تكبر و خوار شمردن پدرش نبوده زيرا پيغمبران از چنين كارهائى منزهند، بلكه براى مصلحت مردم دارى بوده است تا بتواند نظم را نگهدارد و دين را ترويج كند، از مجلسى (رحمه الله). از مجلسى (رحمه الله)- جوهرى گفته: حكمه، به معنى لگام است ...
و گفته اند: مقصود از حكمت در اينجا حالتى است كه مقتضى سلوك راه حق است و مقصود از نگهدارى فرشته، ارشاد و تأييدِ او است.
«اتضع» امر تكوينى است يا امر شرعى «وضعك اللَّه» نفرين است يا اخبار از اينكه خدا او را پست كرده است و خوارش نموده است. از مجلسى (رحمه الله)- در نهايه گويد: «امرء تائه» يعنى مرد متكبر (و به اين معنى در فارسى گويند خود را گم كرده است).
«او تجبر» ممكن است ترديد از راوى باشد و اگر هر دو تعبير از خود امام باشد دلالت دارد كه تكبر و تجبر با هم فرق دارند چنانچه قول خدا:
«الجبّار المتكبّر» هم بدان اشاره دارد و در خبر اشاره اى است به اينكه تكبّر از تجبّر اقوى است، و ممكن است در فرق ميان آنها گفت: تجبّر، وادار كردن ديگرى است به كارى، به زور و فشار به خلاف تكبّر كه خود را از ديگران بزرگتر دانستن است و اگر چه غالباً با هم ملازمند، و سپس بايد دانست كه اين دو مضمون
ص: 646
اخير در خبر چند وجه دارند:
1- مقصود، اين باشد كه تكبّر، ناشى از پستى و زبونى نفس انسان است.
2- مقصود، اين باشد كه تكبّر، در كسى پديد شود كه خوار بوده و عزيز شده و كسى كه در خاندانِ عزّت بزرگ شده، غالباً دچار تكبّر نيست و بلكه تواضع پيشه است.
3- تكبّر در كسى است كه كمال واقعى ندارد و با تكبّر مى خواهد اظهار كمالى كند.
4- مقصود، اين است كه نزد خدا خوار و زبون است و هر كه نزد خدا عزيز و صاحب مقام باشد، تكبّر نورزد.
5- مقصود، اين باشد كه هر كه تكبّر دارد، سرانجام او به خوارى و زبونى مى كشد (در دنيا يا در آخرت) و اين از همه، دورتر است. از مجلسى (رحمه الله)- عُجب، اين است كه كارِ خوبِ خود را بزرگ شمارد و بدان خرم باشد و بنازد و خود را بى تقصير شمرد. و اما صرف خرسندى به انجام كارِ خير و شكرگزارى از خدا به توفيق دادن براى آن و درخواستِ فزونى، آن عُجب نيست بلكه خوب است و پسنديده. شيخ بهائى قدس اللَّه روحه گفته است: شك نيست كه هر كه كارهاى خيرى كند مانند روزه روز و عبادت در شب و مانندِ آن شاد گردد و اين شادى اگر از نظر اين باشد كه اين عطاى خدا و نعمت او است و با اين حال از خود بيمناك باشد و از زوال اين نعمت نگران باشد و از خدا فزونىِ آن را خواهد، اين خرمى و شادى عُجب نيست و اگر از اين نظر باشد كه آن را ثمره شخصيت خود داند و بزرگش شمارد و بدان اعتماد كند و خود را از تقصير در باره اطاعت حق بيرون شمارد و گويا به وسيله آن كارها منت به خدا مى نهد، اين عجب است، انتهى. (كه گناه به از آن است) و اين خبر دلالت دارد كه عُجب از گناه بدتر
ص: 647
است، يعنى از گناهِ اعضاء، زيرا عُجب گناهِ دل است. از مجلسى (رحمه الله)-
«منها ان يزين للعبد سوء عمله فرآه حسنا»
اشاره است به قول خدا تعالى (8 سوره فاطر): «آيا پس كسى كه فريبا شود براى او كردار بدش و آن را نيكو پندارد».
«فيعجبه و يحسب انّه يحسن صنعاً»
اشاره است به قول خدا سبحانه (103 سوره كهف): «بگو آيا شما را آگاه كنم بدانها كه از نظر كردارشان زيان كارترند (104) آنهايند كه كوشش آنان گمراهى است در زندگى دنيا و هم آنها پندارند كه راستى كارِ خوب مى كنند» و بيشترِ نادانها چنين هستند زيرا كارهائى كنند كه در نظر عقل و شرع زشت است و بدان مداومت كنند تا به فريبِ نفسشان آن كارها را كمال پندارند و آنها را ياد كنند و بدانها بنازند و گويند: ما چنين و چنان كرديم براى خوش آمد خود و اظهارِ كمال خويش.
«و منها ان يؤمن العبد بربه الخ»
اشاره است به قول خدا عز و جل (17 سوره حجرات): «به تو منت نهند كه مسلمان شدند بگو به اسلامِ خود بر سرِ من منت ننهيد بلكه خدا به شما منت مى نهد كه شما را به ايمان رهبرى كرده است اگر راستگويانيد». حال او حال تائبين است كه مقام محبوبى است نزد خدا سبحانه كه فرموده: «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ» خدا توبه كارها را دوست مى دارد، و حال دوم حال عُجب و خودبينى است و به كردارِ خوب نازيدن و بر خود باليدن، و اين حال بد است، بطور خلاصه- از مجلسى (رحمه الله). از مجلسى (رحمه الله)- گويا رنگ هاى كلاهِ شيطان صورت شهوت هاى دنيا است و زيور دنيا، يا مقصود دين هاى مختلف و بدعت گذارى ها است يا هر دو. مقصود از شرافت مآبى در اينجا تعصب و اعيان منشى است
ص: 648
كه هميشه سدّ بزرگى بوده است در برابر حق و دعوت پيغمبران و رهبرانِ به حق، و اشراف و اعيانِ هر قومى به واسطه همين دنيا دوستى و شرافت مآبى در برابر دعوت پيغمبران كه بر اساس عدالت و برادرى و برابرى بوده مقاومت كرده اند و از آن جلوگيرى نموده اند و در قرآن از اينها به اكابر تعبير شده است كه در سوره انعام مى فرمايد (آيه 124): «و در هر شهرستان اكابرى مقرر كرديم تا در آن نيرنگ بازند و جز با خود مكر نكنند و آنان شعور و خردمندى ندارند». از مجلسى (رحمه الله)- مَثَل كِرمِ ابريشم بهترين مثل هائى است كه براى دنيا طلب زده اند، و در اين باره يكى از آنها اين شعر را سروده است:
نبينى كه هر كس در اين زندگانى حريص است پيوسته بر خود ببافد
برد رنج و بافد چه كِرمِ ابريشم به گردش كه از غم به مرگش كشاند يعنى به دلِ خود محبت آنچه از دست مى رود از مال و كالاى دنيا راه ندهيد تا از فكر و انديشه در نعمت جاويدان ديگر سراى كه هنوز نيامده باز مانيد. از مجلسى (رحمه الله)- گفته شده كه ممكن است مقصود از هفت خصلت اينها باشد:
1- كبر و سربزرگى 2- حرص و آزمندى 3- زن دوستى 4- دوستىِ رياست 5- راحت طلبى 6- دوستىِ سخن گوئى 7- حبّ علو و ثروت، و اين دو يكى بحسابند به دليل اينكه كلمه حب در دومى باز نيامده، و حسد را در شمار نياورده براى آنكه شعب و انواعش را ياد كرده است.
«دنيا بلاغ» مقصود از آن اندازه رفع ضرورت زندگى است و يا آنكه مقصود از دنياى بلاغ آن است كه وسيله رسيدن به آخرت باشد.
ص: 649
از مجلسى (رحمه الله)- گفته اند هر كردارى در دنيا واقع شود يكى از چهار باشد:
1- آنچه عيان و نهانش از آنِ خدا است چون طاعات و خيرات خالص و پاك.
2- آنچه عيان و نهانش براى دنيا است چون گناهان و بسيارى از مباحات كه مايه سرمستى و غفلتند.
3- آنچه عيانش براى خدا است و نهانش براى دنيا چون كارهاى ريائى.
4- عكس سوم است چون طلب كفاف روزى براى حفظ بدن و نيروى بر عبادت كه از دنيا نيست و از آخرت است. از مجلسى (رحمه الله)- «فقال الحواريون» آنها شاگردانِ مخصوص حضرت عيسى (علیه السّلام) بودند، و گفته اند كه چون گازر و لباس شو بودند آنها را حوارى ناميدند زيرا جامه ها را مى شستند و از چرك پاك مى كردند و سفيد مى كردند، از حور باز گرفته شده است كه سپيدى ناب است و يكى از دانشمندان گفته: به راستى در كار گازرى و جامه شوئى نبودند و اين نام را بر آنها نهادند به اين معنى كه مردم را با پرورش و آموزشِ خود از اخلاقِ بد و چركين پاك مى كردند و آنها را از جهانِ تاريكِ نادانى و ماده پرستى به جهانِ درخشنده روح پرور خداشناسى بالا مى بردند.
«يا روح اللَّه» در بيان اينكه عيسى را روح اللَّه گفتند چند قول است:
1- براى آنكه از دميدن جبرئيل در مانتو مريم پيدا شد به فرمان الهى و او را به خود وابست چون به امر او به وجود آمد، و يا آنكه براى بالا بردن مقام او به خودش وابست چنانچه فرموده است: روزه از من است و من بدان پاداش دهم. و بسا كه روح به معنى همان دميدن باشد.
2- مانند روح كه تن را زنده كند او جان و دين مردم را زنده
ص: 650
مى كرد.
3- مقصود از آن آدمى است كه خدا او را بى واسطه جماع و نطفه آفريده و زنده كرده.
4- مقصود اين است كه رحمت خدا است.
5- روحى است كه خدا او را آفريده و نقشه بندى كرده و به مريم فرستاده و از دهان به درونش رفته و خدا آن را عيسى نموده است.
6- روحش گفتند براى آنكه مرده ها را زنده مى كرد چنانچه روح زندگى زنده ها است.
و سبب آنكه او را كلمة اللَّه گويند چنانچه در قرآن آمده است كه:
«يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِنْهُ اسْمُهُ الْمَسِيحُ» و در آن نيز چند قول است:
1) براى آنكه به همان كلمه كُن خدا بدون واسطه پدر به وجود آمد خدا فرموده است (59 سوره آل عمران): «راستى نمونه عيسى نزد خدا چون نمونه آدم است كه او را از خاك آفريد و به او فرمود باش و بود شد».
2) براى آنكه در كتب گذشته به وجودِ او مژده داده شده بود، يا به زبان فرشته ها مژده او به مريم مادرش داده شد.
3) به وسيله او خلق هدايت شدند چنانچه به كلام و وحى خدا هدايت شدند.
«على شرف» شيخ بهائى قدس سره گفته: شرف، جاى بلند را گويند (مانند تپه در صحرا و كنگره در بام).
«طاغوت» بر وزن فعلوت از طغيان است به معنى سركشى، و آن بر كاهن و شيطان و بت ها اطلاق شده و بر هر رئيس و پيشوا در گمراهى و بر هر چه از پرستش خدا باز دارد و بر هر كه جز خدا اطاعت و عبادت شود و مفرد آيد چنانچه خدا تعالى فرمايد (60 سوره نساء): «مى خواهند نزد طاغوت محاكمه كنند با اينكه دستور دارند بدان كافر باشند» و به معنى جمع آيد براى قول
ص: 651
خدا تعالى (257 سوره بقره): «و آن كسانى كه كافر شدند دوستانشان طاغوت باشند كه از نور آنها را در آورند و به تاريكى برند».
و شيخ بهائى قدس سره گفته است كه: اين حديث طاعت گنهكاران را بر سبيل مجاز عبادت آنان تعبير كرده است نه بر سبيل حقيقت و اين طور نيست بلكه طاعت گنهكاران از روى حقيقت عبادت و پرستش آنها است زيرا عبادت جز خضوع و تذلل و انقياد نيست و از اين رو خدا سبحانه پيروى هوس و انقياد براى آن را عبادت خوانده و فرموده (43 سوره فرقان): «آيا معتقدى كسى كه هوس خود را معبودِ خود مقرر كرده است» و طاعتِ شيطان را هم عبادتِ او خوانده و فرموده است (20 سوره يس): «آيا به شما سفارش نكردم اين آدمى زادگان كه شيطان را نپرستيد» و سپس اخبار بسيارى در اين باره نقل كرده و پس از آن گفته است: و هر گاه پيروى ديگران و فرمان بردن آنان عبادت آنها باشد از نظر حقيقت بيشتر مردم هوس خود را پرستند كه پست و خوار است و عباد شهوات حيوانى و درنده خويشند كه انواع بسيار و اجناس گوناگون دارند و همانها بت هاى آنها است كه بر گرد آن پلاسند و همتايانى هستند كه در برابرِ خدا مى پرستند و اين همان شرك نهانى است، خدا ما را از آن به نعمت و كرامت خود نگهدارد و نفوس ما را از آن پاك سازد. از مجلسى (رحمه الله)-
«الاجر تأخذون»
حرف استفهامش حذف شده و از راه انكار است يعنى بى كارِ درست مزد و ثواب مى توانيد گرفت، و اگر مقصود مزد دنيوى باشد يعنى نعمت هاى خداوند و استفهام براى سرزنش و ملامت است.
«ان يقبل عمله» يعنى متوجه كارِ كارگر خود گردد و آن را نپسندد و جز عمل پاك را نپذيرد و اين كنايه است از بازرسى و جستجو و مؤيد آن است كه در مجالس شيخ يطلب عمله ضبط شده، يا مقصود اين است كه رو به سوى عمل كند و از اقبال باشد. و يكى از افاضل گفته: مراد از رب العمل
ص: 652
عابدى است كه مقلد عالم است در انجام عبادت خود، يعنى او عمل مى كند و خود عالم عمل نمى كند و اين توبيخِ عالمِ بى عمل است. از مجلسى (رحمه الله)-
«جعل اللَّه الفقر بين عينيه»
زيرا هر چه از دنيا به دست آورد به همان اندازه حرصش بيفزايد و نيازش زياد گردد يا به خاطر كم توكلى او به خدا برخى ابواب روزى بر او بسته گردد. از مجلسى (رحمه الله)- زيرا كه آنچه فراخور حرص او است حاصل نگردد و از آفات و مصائب آن بركنار نباشد و هميشه در غم و اندوه بسر برد تا آنكه گويد: چه خوش سروده است:
اى طالب روزى به تلاش و كوشش آرام كه روزى است نصيبى مقسوم
بر آنچه به دستت نرسد حرص مخورزيرا كه حريص است ز دنيا محروم «تتمه مهمه» من گويم، از طرف ما تحقيقى در معنى دنياى بد و خوب در بابِ ذمّ دنيا گذشت و در اينجا به وجه ديگر گوئيم كه يكى از محققان گفته است:
فهم مذمت دنيا براى تو بس نيست تا بفهمى كه دنياى مذموم چيست و از چه بايد بر كنار باشى و در چه صاحب اختيار و بايد دنياى بدى را كه دستور رسيده از آن بر كنار بايد بود بيان كنيم زيرا كه آن دشمنى است راه زن طريق به خدا، پس مى گوئيم دنيا و آخرت تو دو حال دل تواند آنكه به تو نزديك است دنيا نام دارد و آن همه چيز پيش از مرگ است، و آنكه دنبال است آخرت نام دارد و آن دوران پس از مرگ است و هر چه بهره و لذت و خوشى در حال كنونى است پيش از مرگ همان دنياى تو است ولى هر بهره و حظى از آن مذموم نيست بلكه بر سه گونه است:
1- آنچه در دنيا همراه تو است و نتيجه اش با تو براى پس از مرگ
ص: 653
مى ماند و آن دو چيز است: دانش و كردار و بس. و مقصود از دانش، معرفتِ خدا و صفات و افعال او و فرشته ها و كتب و رسل و حقيقت زمين و آسمان او و فهم شرع پيغمبر او است، و مقصود از عمل عبادت خالص براى رضاى خدا است و بسا كه دانشمند به علمِ خود علاقمند گردد تا آنكه بيش از همه چيز از آن لذت برد و خواب و خورد و نكاح را به خاطرِ آن ترك كند زيرا همان اشتغال به علم از همه اينها برايش كام بخش تر باشد و اين هم خود حظ نقدى است در دنيا، ولى مقصود از دنياى مذمومه آن نيست بلكه آن خود از آخرت است گرچه در دنيا است و همچنين است عابدى كه به عبادت سرگرم است و از آن لذت برد تا آنجا كه اگر از آن دريغ شود برايش سخت ترين شكنجه باشد.
2- آنچه در نهايت برابر بخش يك است و بهره دنيوى نقد دارد و به هيچ وجه نتيجه براى آخرت ندارد مانند كاميابى از گناهان و لذت يابى از مباحات بيش از اندازه ضرورت حيات و پرداختن به رفاه و خوش گذرانى چون جمع كيسه هاى طلا و نقره و رمه هاى اسبِ نشان دار و چهارپايان و كشت زارها و چاكران و كنيزان و سواران و مواشى و كاخ ها و خانه هاى محكم بنيان و جامه هاى خوب و خوراك هاى لذت بخش، بهره بنده از اين همه سراسر دنياى مذموم است و در آنچه زيادى است و جزء حاجتمندى است تأمل روا است.
3- حد وسط ميان اين دو و آن هر بهره نقد دنيوى است كه كمك بر كارهاى آخرت باشد چون اندازه قوت از خوراك و پيراهن زبر براى پوشاك و هر چه در بقاء زندگى از آن گريزى نيست و براى زندگى و تندرستى بايست است و بدان توانائى به دريافت دانش و كردار به دست آيد و اين هم مانند بخش يك از دنيا نيست زيرا ياور همان است و وسيله براى آن و هر چه را كه بنده اى براى يارى جستن بر دانش و كردار به دست آرد و از آن بهره مند گردد از دنيا نباشد و به وسيله آن دنيا طلب نگردد و اگر مقصود از آن همان دريافت
ص: 654
بهره دنيا و نقد باشد و نه يارى جستن به تقوى به همان بخش 2 پيوندد و از دنياى مذموم گردد.
و هنگام مرگ جز سه چيز براى بنده نماند، صفاى دل، انس به ياد خدا، دوستىِ خدا. و صفاى دل حاصل نشود جز به ترك مشتهيات دنيا، و انس به دست نيايد جز به كثرتِ ذكر خدا، و دوستى محقق نشود جز به معرفت كه به دست نيايد جز با انديشه مداوم. از مجلسى (رحمه الله)- «ما اقبح» در بيان اظهار شگفتى است و مقصود ميل و رغبت به مردم است به دنبال كردن و خواهش نمودن كه باعث خوارى و زبونى است، و اما رغبت به خدا كه عين عزت است. از مجلسى (رحمه الله)- شايد مقصود از طمع همان ميل دل است بدان چه در دست مردم است و آرزو كردن آن است و مقصود از رغبت اظهار آن است و خواهش و طلب از مخلوق. از مجلسى (رحمه الله)-
«رأيت الخير كله»
يعنى آسايش و خير دنيا و سعادت آخرت زيرا طمع خوار و زبونى و حسد و كينه و دشمنى و بدگوئى و مذمت و ظهور رسوائى ها و ستم و مداهنه و نفاق و رياء و صبر بر باطل مردم و اعانت بر آن و بى توكلى بر خدا و عدم زارى به درگاه او و رضا به قسمت او و تسليم به امر او به بار آرد و مفاسد ديگر كه به شمار نيايد و قطع طمع علاج همه آنها است. از مجلسى (رحمه الله)- در قاموس است كه خرق و ناسازگارى ضد نرمش و سازگارى و بدرفتارى در امور است و به معنى حماقت است، و در نهايه آن را به نادانى و حمق تفسير كرده.
و ناسازگارى براى آن از ايمان بركنار است كه:
1- مؤمنان را آزار كند با اينكه مؤمن كسى باشد كه مسلمانان از دست و زبانش آسوده باشند.
ص: 655
2- براى او طلب دانش فراهم نگردد كه پايه ايمان است.
3- با بسيارى از اوصافِ مؤمنان كه گذشت سازگار نيست و آن نكوهيده است تا آنجا كه نرمش روا است و كار به مسامحه در امر دين نكشد چنانچه امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمايد: نرمش كن تا آنجا كه سزد و به سختى گراى هنگامى كه مفيد نيفتد. از مجلسى (رحمه الله)- «عذب نفسه» زيرا خودش از خويش در رنج است چون بر آشفتگى و خشم جان و تن او را زيان رساند و چون آرام شود از آنچه كرده پشيمان گردد و خود را سرزنش كند و نيز مردم بيشتر شود كه بدخلقى او را درخورد نكنند و او را آزار دهند و از او كناره كنند و در هيچ چيز به او كمك نكنند و چون خودش باعث آن بوده است گويا خود را شكنجه داده است و بايد بدانى كه بسا مقصود از اين خبر و مانند آن همه اخلاق بد باشد چون كبر و حسد و كينه و مانند آن زيرا همه آنها انسان را در مفاسد بزرگ دنيويه اندازند و مايه سستى ايمان و كاستى كردار گردند و يكى از محققان قول خدا را كه فرمايد: «وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِيطَةٌ بِالْكافِرِينَ»- «دوزخ كافران را فرا گرفته است» بدان تأويل كرده است. از مجلسى (رحمه الله)- سفه، سبك عقلى و پيشتازى است به گفتار و كردارِ بد بى انديشه و تفكر. و در نهايه گفته است كه: سفه، در اصل سبكى و پريشان دلى است تا آنكه گويد:
گفته شده سفاهت در برابر حكمت است كه از اعتدال نيروى عقل به دست آيد و سفاهت خلقى است در نفس كه او را وادارد به مسخره گى و استهزاء و سبك سرى و بيتابى و چاپلوسى و شادكامى از دردمندىِ ديگران و مايه حركات ناموزون و گفتار و كردارى است كه چون گفتار و كردار خردمندان نيست. از مجلسى (رحمه الله)-
«البادي منها اظلم»
يعنى اگر طرفش
ص: 656
ستمى برآيد او ستمكارتر است زيرا او آغاز ستم كرده است و بسا كه نسبت ستم به مظلوم از نظر شباهتِ كارِ او به كارِ ظالم است بر وجه مجاز، و مقصود اين است كه تا طرف او كار ناروا و سخن ناروائى نگفته است همه گناه به گردنِ آن كس است كه به دشنام و بدگوئى آغاز كرده است و نسبت وزر به او فرضى است، تا آنكه گويد: حاصل اين است كه گناهِ دشنامِ دو طرف بر آن است كه آغاز دشنام كرده است زيرا اول فعل حرام از او سرزده و باعث ارتكاب طرف هم شده است و برطرف گناهى نيست زيرا از خود دفاع كرده است و انتقام گرفته و خدا فرمود: «بر آنكه در برابرِ ظلمِ بر خود از خود دفاع كند گناهى نيست». از مجلسى (رحمه الله)- شيخ بهائى (رحمه الله) گفته: شايد مقصود اين است كه تا مدتى بهشت بر او حرام است يا مقصود بهشت خصوصى است كه از آن محروم است و آماده است براى غير فاحش و گر نه ظاهرش مشكل است زيرا گنهكاران اين امت سرانجام به بهشت روند و گرچه مدتى دراز در دوزخ بسر برند.
سپس از فيروزآبادى نقل كرده است كه مفسرين در تفسيرِ قول خدا:
«وَ شارِكْهُمْ فِي الْأَمْوالِ وَ الْأَوْلادِ» گفته اند شركت شيطان در اموال وادار كردن مردم است به تحصيل آنها از حرام و صرفش در آنچه ناروا است و خرج آن در كارهاى بيهوده از راه اسراف و تبذير يا بخل و گرفت و گير در موارد شايسته و لازم و مانند آن و اما شركت در اولاد به چند وجه است:
1- تشويق به وسائل حرام چون زنا و مانند آن.
2- وادار كردن آنها كه نام بت خواهى بدانها گذارند چون عبد العزى و عبد اللات.
3- گمراه كردن آنان و كشاندن فرزندان به كيش هاى باطل و كارهاى زشت. اينها است گفتار مفسران.
ص: 657
ولى شيخ در تهذيب الاحكام حديثى از امام صادق (علیه السّلام) در باب آداب تزويج روايت كرده و در ضمن آداب شب عروسى گفته است كه چون داماد بر عروس درآيد بايد دستش را بر پيشانىِ او گزارد و بگويد: «خدايا من طبق حكم قرآنت با او ازدواج كردم و به كلمات مقرره ات او را حلال كردم و اگر از او چيزى مقدر كردى مسلمانى درستش مقرر دار و او را شرك شيطان مساز الخ». از مجلسى (رحمه الله)- ظاهر بسيارى از اخبار اين است كه كلمه ابن الفاعله در زبان عربى قذف است و شايد براى آن بوده كه در عرف آنها صريح در اسناد زنا بوده است چنانچه كلمه حرام زاده چنين است، و بحثِ آن در كتابِ حدود بيايد. از مجلسى (رحمه الله)- در اين خبر يك جواب از اعتراض به وعده خدا در باب اجابتِ دعا ياد گرديده و حاصلش اين است كه وعده خدا شرائطى دارد كه يكى از آنها بركنارى از گناه و برخى اخلاق بد و اخلاص در نيت است. از مجلسى (رحمه الله)-
«و لا آمر به»
كنايه است از دشنام و بدزبانى. از مجلسى (رحمه الله)- قوله (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ):
«ان من شر عباد اللَّه»
يا عذر است براى آنچه نخست فرمود، يا براى آنچه پس از آن فرمود، يا براى هر دو، گفته اند اين مرد عيينة بن حصن فزارى يكى از سران پُر شر و شور قبائل عرب بوده است، از عياض نقل است كه اين حديث دلالت دارد بر جواز مدارا با فاسق و جواز غيبت و بدگوئىِ اهل فسق و بدعت. از مجلسى (رحمه الله)- مقصود از تعجيل در كيفرِ آن اين است كه در دنيا هم به او مى رسد و بلكه زود مى رسد. از مجلسى (رحمه الله)-
«فإنهما يعدلان»
يعنى در بيرون بردن از
ص: 658
ديانت و در عقوبت و كيفر و در تأثير به فسادِ نظمِ جهان زيرا بيشتر مفاسدِ جهان چون مخالفتِ پيغمبران و امامان و ترك طاعتِ آنان و شيوعِ گناهان از اين دو خصلت برخاسته است. از مجلسى (رحمه الله)- حاصل اين است كه خدا عز و جل ديكتاتورانى كه به خلقِ خدا زور گفتند و چنانچه دلخواهشان بود بدانها حكم روائى كردند و بر آنها ستم نمودند و ترحم نكردند در وضع خوش و كمال شوكت و نيرويشان در هم كوبيد و نابود كرد براى فسادِ آنان و نبايد ستمكار به آسودگى و فراهمىِ اسباب عزتش فريب خورد زيرا همان خدا است كه نيرومند و عزيز است. از مجلسى (رحمه الله)- حَسَب، شرافتِ آباء و اجدادى است يعنى بزرگزادگى و بسا به شرافت حاصله از افعال و اخلاقِ خوب اطلاق شود گرچه از پدران نباشد. از مجلسى (رحمه الله)- «ليس لأحد» اشاره است به قولِ خدا تعالى (13 سوره حجرات): «أيا مردم به راستى ما آفريديم شما را از يك مرد و يك زن و تيره تيره و دسته دسته ساختيم تا يك ديگر را بشناسيد، به راستى گرامى ترين شما نزد خداوند پرهيزكارترين شما است». از مجلسى (رحمه الله)-
«اما انك عاشرهم في النار»
يعنى پدرانت كافر بودند و در دوزخند چه افتخارى دارند و تو هم مانند آنها كافرى در باطن اگر منافق بوده است و در ظاهر اگر كافر بوده است و هيچ وسيله افتخارى ندارى، و حاصل اين است كه عمده اسباب فخر بلكه معروف ترِ آن فخر به پدران است و آن باطل است زيرا اگر كافر و ستمكارند در دوزخند و بايد از آنها بيزار بود و اگر دارا بودند، دارائى كمالى نيست كه مايه افتخار باشد و در بسيارى از اخبار از آن نكوهش شده و اگر كمال هم باشد براى آنها بوده نه او و خردمند به كمالِ ديگران افتخار نورزد، و اگر به واسطه آن بوده كه خيرمند
ص: 659
و فاضل و عالم بوده اظهار افتخار به كمال ديگران از نادانى است و خوب گفته است:
گر بنازى به پدرهاى شرافتمندت راست گوئى تو ولى بد پسرى آوردند 1- آنكه به نژاد تكبر ورزد اگر خود پست باشد از كجا به وصف ديگران جبران پذيرد و به علاوه بايد پدر نزديك خود را شناسد كه نطفه گنديده بوده و جد نخست خود كه خاك تيره است و خدا نژاد او را به وى شناسانده كه فرموده است (7 سوره سجده): «آنكه زيبا ساخت هر چه را آفريد و آفرينش بشر را از گلِ آغاز كرد و نژادش را از فشرده آب خوار و زبونى بر آورد» كسى كه ريشه از خاك زبونى دارد كه زير لگد است و سپس خمير شده تا چون خره سياه گرديده چگونه بزرگى فروشد؟.
2- اگر به زيبائى و جمال بنازد بايد بداند كه به كمترين بيمارى و دردى از ميان مى رود و چيزى كه در معرض زوال است به نازيدن نيرزد.
3- اگر به نيرو و شجاعت بنازد بايد بداند كه آفريننده او از او نيرومندتر است و شير و فيل هم از او نيرومندترند و كمترين درد و بيماريش از پاى درآورد و زبون كند و اگر پشه اى در بينىِ او خلد او را از ميان ببرد و دفعِ او نتواند.
4- توانگرى و ثروتِ دنيا (كه بى اعتبارىِ آن گذشت).
5- به يارانِ فراوان و تيره و تبار و نزديكى به پادشاهان و اقتدار از جهتِ آنان و نازيدن به اينها زشت تر است زيرا جدا از خود انسانند و در معرض تلف و زوالند.
6- به دانش نازند كه اعظم وسائل و اقواى آنها است زيرا كمالى است نفسانى و ارجمند نزد خدا و خلق و اگر عالم تكبر و افتخار كند بايد بداند كه بيشتر به خطر افتد زيرا بسا خدا از خطاى نادان بگذرد و از دانا نگذرد.
ص: 660
از مجلسى (رحمه الله)- درازى آرزو به فراموش كردن مرگ است يا پنداشتنِ طول عمر يا آرزومندى هاى بسيارى كه به دست نيايد جز در عمرى دراز و اين مايه دل سختى و تيره نهادى است يعنى نترسى و نپذيرفتن هراس آخرت و نپذيرفتن پندهاى سودمند چنانچه ياد مرگ و مايه ترس از خدا و مرگ ديگر سراى است. از مجلسى (رحمه الله)- جزرى گويد در حديث ابن مسعود است كه براى آدمى زاده دو خاطره در دل باشد: خاطره اى از فرشته و خاطره اى از شيطان. لمه، همان همت و خاطره است كه در دل افتد، مقصود توجه فرشته يا شيطان است در آن و نزديك شدن به آن است آنچه از خاطره هاى خير و خوب است از فرشته است و آنچه از خاطره هاى بد است از شيطان است، انتهى. از مجلسى (رحمه الله)- ستم، كارِ بيجا است و مشرك ستمكار است براى آنكه جز خدا را بيجا پرستيده است و هر گنهكارى ستمكار است براى آنكه گناه را به جاى طاعت نهاده. و شرك، هر عقيده مخالف ايمان را فراگيرد و مقصود آمرزش بى توبه است چنانچه خدا عز و جل فرمايد: «به راستى خدا نيامرزد هر كه بدو شرك ورزد و بيامرزد آنچه كمتر از آن است براى هر كه خواهد».
ستمى كه آن را بيامرزد، يعنى بسا باشد كه آن را بيامرزد بى توبه چنانچه فرموده: «براى هر كه خواهد».
ستمى كه وانگذارد، يعنى بى مكافات نماند در دنيا يا هر دو سرا و تغيير عبارت براى آن است كه حق خدا نيست تا آن را بيامرزد يا مقصود اين است كه آن را بى جبران ستم كشيده رها نكند و يا انتقام گيرد و يا به او عوض دهد گرچه در آخرت باشد. از مجلسى (رحمه الله)- «حتى تؤدّي» يعنى با شناختن آنها و امكان رساندن بدانها و گر نه از طرف آنها صدقه دهد و شايد به جاى پرداخت
ص: 661
به آنها باشد چنانچه مشهور است مگر اينكه گفته شود صدقه گيران هم خود ذى حق محسوبند و شايد چون مى دانسته كه به گفته او عمل نمى كند جواب او را نداده است. يا براى آنكه قدرت بر استيفاء حق و انتقام از ستمكار ندارد و يا آنكه اگر هم داشته باشد از آن صرفِ نظر كند و كارِ خود را به خدا واگذارد. از مجلسى (رحمه الله)- مقصود اين است كه تصميم داشته باشد به ستم نكردن و آن منافات ندارد كه از قصدِ خود برگردد و ميان روز ستم كند ولى با اخبار بسيارى كه دلالت بر مؤاخذه حقوق مردم دارد گو اينكه كمتر از خون ريزى و جز خوردنِ مالِ يتيم باشد منافات دارد و تخصيص آنها به اين يك خبر بلكه تخصيص ظواهرِ آيات بدان مشكل است و گرچه گفته شود خدا صاحبان حق را راضى كند. از مجلسى (رحمه الله)- مقصود يا تاريكىِ حقيقى است كه در روزِ قيامت پيرامون ظالم حلقه زند چون كه گفته اند اوضاع نفسانيه همان نتيجه كردار است كه مايه سعادت يا شقاوت است، و نور است يا تاريكى است كه به همراهِ صاحب كار است و در قيامت كه در قيامت بروز اسرار است منكشف گردد و به ستمكار در خور ستم او تاريكى احاطه دارد همان وقت كه مؤمنان در پرتو ايمان خود پيش مى روند يا مقصود سختى ها است كه تشبيه به ظلمات شده است چنانچه در تفسير قول خدا تعالى گفته اند: «قُلْ مَنْ يُنَجِّيكُمْ مِنْ ظُلُماتِ الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ». از مجلسى (رحمه الله)- چون راوى دور از نظر شمرده كه به خاطر ستم پدر فرزند گرفتار شود، امام او را با ذكرِ اين آيه يادآور كرده است كه ستم در باره يتيم هم اين نتيجه را دارد كه به فرزندِ ستمگر در برابرِ آن ستم مى شود و منظورِ راوى اين نبوده كه انتقام از فرزندان براى ستمِ پدر با عدالت
ص: 662
سازگار نيست يا آنكه چون فهمش نمى رسيده بدان، امام او را با ذكر اين آيه تسكينِ خاطر بخشيده است و يا به دليل ورود آن در قرآن آن را اثبات كرده است ... و دفع توهم ظلم در اينجا از اين راه است كه ممكن است شكنجه كسى موجب هدايتِ ديگران باشد و پدران به خاطر حفظ فرزندان دست از ستم بكشند و در برابر شكنجه اى كه به فرزند شده خدا چندين برابر عوض دهد و او را راضى كند چنانچه دردمندى كودكان هم با عوضى كه خدا به آنها مى دهد جبران مى شود، پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
و ممكن است گفت: بيان امام و هم بيان قرآن مجيد در سرايت ستم پدران به فرزندان توجه به اثر طبيعى ستمكارى دارد و مقصود اين است كه هر گاه پدرى دست ستم به كسى دراز كرد و يا مالِ يتيمى را خورد رخنه در عدالت انداخته و كردار او آموزشِ ستم به نسل آينده است و خواهى نخواهى افراد ديگر به او تأسى مى كنند و دستِ ستم دراز مى كنند و اين ستمى كه به تعليم و تبعيت از او پيدا شده در محيط وجود او زودتر از ديگران آشكار مى شود و بناچار متوجه فرزند او يا فرزندِ فرزندِ او مى شود و به تعبير ديگر اين كارِ او واكنشى طبيعى دارد و مانند آتشى است كه هر جا افتاد مى سوزاند و اين با عدلِ الهى منافات ندارد زيرا اثر طبيعى عمل است و از باب اين نيست كه خدا به كردارِ بد پدر، پسر را كيفر كرده باشد و خود مضمون حديث و بلكه آيه مورد استدلال تا اندازه اى از مسلمات عرف عمومى است. از مجلسى (رحمه الله)-
«ان ادع ظلامتهم»
تهديد جبارها است به زوال سلطنت آنها زيرا سلطنت با كفر بپايد و با ستم نپايد. از مجلسى (رحمه الله)- مؤيد آن است قول خدا تعالى (113 سوره هود): «و تكيه نكنيد به آنها كه ستم كردند تا آتش بگيرند» در كشاف گويد: اين نهى شامل هم ميلى با آنها است و وابستگى بدانها و رفاقت و همنشينى و ديدار آنها و سست انگارى در ستمكارى آنها و رضاى به اعمالشان
ص: 663
و تشبيه به آنان و هم جست شدن با آنها و چشم دوختن به نعمت خوارى آنها و يادشان بر وجه احترام. و در خبر مناهى است از پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) كه هر كه سلطان جائرى را مدح كند يا برايش زبونى و تواضع كند از راه طمع به او در دوزخ با او همنشين است. از مجلسى (رحمه الله)- چند وجه دارد:
1- در نفرين بر ستمكار از حد بگذراند تا ستمكار باشد چنانچه در برابر دشنامى يا گرفتن پول اندكى به او نفرين به مرگ و نابودى و كورى كند.
2- به دشمن مؤمن خود نفرين كند كه گرفتار بلاء شود و خدا آن را نپسندد و ستمكار گردد.
3- بسيار دعا كند و چون خدا صلاح نداند او را اجابت كند به تأخير اندازد و او از رحمت خدا نوميد گردد و ستمكار شود.
4- در دعا اصرار كند تا مستجاب شود و برطرف خود مسلط گردد و به او ستم كند و كار برعكس شود و حال مظلومىِ او براى او بهتر بود.
5- مقصود اين است كه به ستمكاران بسيار نفرين نكنيد چه بسا خودتان هم ستمكار شويد و نفرينِ شما در باره خودتان مستجاب شود.
6- مقصود دعا بر نفع ظالم باشد كه اگر از مظلومى صادر شود او هم ظالم گردد چون به ظلمِ او راضى شده. اين حصر اضافى است و واكنش طبيعى شيوع ظلم است در يك محيط كه هر كس بساط ستمكارى گسترد وضعى به وجود آورد كه سرمشق ديگران گردد و آن ظلم به خود او برگردد و در همين زمينه گفته اند:
شغال بيشه مازندران رانگيرد جز سگ مازندرانى از مجلسى (رحمه الله)- شايد مورد خبر جز ستم مالى باشد مانند غيبت و گر نه بايد آن مالى كه از او برده و يا خورده براى او صدقه دهد و ممكن است اين هم در كلى استغفار براى او منظور باشد.
ص: 664
از مجلسى (رحمه الله)- خدا پيروى از هوا را به سختى نكوهش كرده و فرموده است:
1- (43 سوره فرقان): «بگو آيا كسى كه هواپرست است آيا تو مى توانى وكيل او باشى».
2- (28 سوره كهف): «پيروى از هواى نفس خود كرد و كارش از حد گذشت ...» تا آنكه مى فرمايد: سزا است دانسته شود كه آنچه دل خواهد همه بد نيست و آنچه دل نخواهد همه خوب نيست بلكه ميزان همان است كه در باب ذم دنيا گذشت كه هر چه را انسان براى شهوت نفس و لذت جسم و مقاصد فانيه دنيا كند و قصد خدا در آن ندارد از هوس مذموم است و پيروى از نفس اماره به سوء است و اگر چه شامل خوددارى از دلخواه هاى معمولى باشد چون كسى كه رياضت مآبى و بى خوابى كشد براى شهرت به عبادت و جلب قلوب نادان ها و هر چه به منظور اطاعت امر خدا و تحصيل رضاى او باشد گرچه طبق دلخواه باشد هواپرستى مذموم نباشد چون خوردن و نوشيدن براى خدا و به منظور قوت بر عبادت و چون جماع با حلال براى آنكه دستور خدا است و به منظور به دست آوردن فرزندان خوب و يا بركنارى از حرام.
«حصائد السنتهم» يعنى آنچه سخن با زبان خود بريزند كه خيرى در آن نيست (و به عبارت معمولى براى ديگران ببُرند و بدوزند). از مجلسى (رحمه الله)-
«كنت له من وراء تجارة الخ»
يعنى دل آنها را مسخر وى سازم تا سهمى از بهره تجارت خود را به او بدهند. از مجلسى (رحمه الله)- شايد مقصود از آن نهى از طلب جاه و رياست و ساير شهوت هاى دنيا است و فرازگرى هاى آن كه اگر چه خوش و آسان است ولى بد انجام است و خلاصى از گرفتارى و تبعات آن بى نهايت دشوار است و حاصل اينكه برآمدن بر پله هاى دلخواه گرچه آسان است، و هر پله و درجه به نظر اندكى است و به آسانى به دست آيد ولى هنگام مرگ
ص: 665
واگذارى همه آنها بسيار سخت است و حساب آن ناگوار است و چون كسى را ماند كه خرده خرده بر قله كوهى برآيد و در تدبير فرود شدن سرگردان بماند.
گويد امام صادق (علیه السّلام) مى فرمود: خود را به دلخواه وامنه كه خواهش نفس نابودى خود است، دل به هوس دادن درد و آزارى است و خوددارى از آنچه دلخواهد داروى آن است. از مجلسى (رحمه الله)- در قاموس گويد: مكر به معنى خدعه (نيرنگ) است و آن آهنگ بدى كردن به ديگرى است از راهى كه نمى داند، تا آنكه گويد: گويا آن حضرت اين سخن را گفته است براى اينكه مردم معاويه را مردى سياستمدار و خردمند مى دانستند و او را سست رأى مى پنداشتند چون معاويه با دروغ و فريب كارِ خود را پيش مى برد و حضرت مى فرمايد كه وى به اين نيرنگ ها داناتر است ولى چون مخالف دستور خدا است آن را به كار نمى برد، چنانچه سيد رضى از آن حضرت نقل كرده است كه: «ما در دورانى افتاديم كه بيشتر مردمش پيمان شكنى و دغلى را زيركى مى دانند و كار نادانى را چاره جوئى نيك پندارند، آنها را چه شده است، خدا آنها را بكشد بسا كه مرد نيرومند و درون شناس راهِ حيله و نيرنگ را مى داند ولى امر و نهى خدا جلوگير او است و آن را به رأى العين از دست مى نهد با اينكه بر آن توانا است، و كسى كه او دين و رداع تقوى ندارد از آن فرصت جوئى مى كند ... تا آنكه مى گويد: و شناساتر بودن و تواناتر بودن آن حضرت به مكر و فريب كارى روشن است زيرا آن حضرت به همه چيز داناتر از ديگران بوده است. از قتيبى نقل شده كه مقصود از اجذم در اينجا كسى است كه همه اعضاء او بريده باشند، و دست از ديگر اعضاء به كيفر سزاوارتر نيست.
ابن انبارى گفته: مقصود از اجذم اين است كه نه حرفى دارد كه به زبان آرد
ص: 666
و نه دليلى كه به دست گيرد. از مجلسى (رحمه الله)-
«و لا يجوز عليهم ما عاهد عليه الكفار»
يعنى پيمان با كفار براى غزو كفار ديگر بر پايه عذر مانع از جنگ با آنان نيست زيرا پيمان بر غدر صحيح نيست. يا مقصود اين است كه اين پيمان مانع از جنگ مسلمانان با كفارى كه در طرف ديگرند نيست. از مجلسى (رحمه الله)-
«و لكل فجرة كفرة»
به فتح در هر دو كلمه، يعنى پرده پوشى حق يا ناسپاسى و پرده پوشى نعمت خدا لازمه هر گونه هرزگى و نابكارى است، يا مقصود از آن كفرى است كه به مرتكبانِ گناهِ كبيره اطلاق شده است. از مجلسى (رحمه الله)- كذب بر ائمه شامل جعل حديث و تفسير حديث بر خلاف مقصود هر دو مى شود و نسبت عملى بدانها كه نپسندند و يا ادعاى مقامى كه منافى عصمت است براى آنها در آن داخل است. ضرب المثل است كه دروغگو كم حافظه است. از مجلسى (رحمه الله)- «ارادة الاصلاح» شايد مقصود اراده اصلاح حال قوم خودش باشد كه از پرستش بيان برگردند، براى اينكه وقتى شخص خردمند بيانديشد كه اسناد شكستن به آنها درست نيست چون شعور و علم و قدرت ندارند و اين صفات در آنها نيست و نمى توانند خوارى و زيان را از خود بگردانند مى دانند كه شايسته پرستش نيستند و از آن بر مى گردد.
و دانشمندان تفسير در باره اين آيه وجوهى ديگر گفته اند:
1- به قصد اخبار ادا نشده تا دروغ باشد بلكه به قصد الزام طرف بر سبيل استهزاء ادا شده و حكم جمله انشائيه دارد.
2- مقصود اين است كه خودِ آنها به واسطه آنكه معبود بت پرستان شدند سبب شكستن خود گرديدند نه آنكه فعل از آنها صادر شده.
3- به عنوان حكايت از لازم مذهب آنها ادا شده، يعنى كسى كه او را
ص: 667
معبود مى دانيد بايد قادر بر چنين عملى باشد.
4- كسائى جمله فعليه را از ما بعدش بريده و در آن وقف كرده و فاعل را به قرينه حاليه مقدر نموده، يعنى آن را كرده: هر كه كرده اين بزرگ بت ها است.
5- برخى بعد از «كبيرهم» وقف كرده و گفته: مقصود اين است كه بزرگِ قوم يا بزرگِ بت ها، يعنى خودِ ابراهيم (علیه السّلام) اين كار را كرده است. از مجلسى (رحمه الله)-
«يلقى هذا بغير ما يلقى هذا»
مثل اينكه به هر كدام بگويد تقصير از تو است و آن طرف در باره تو تقصيرى ندارد، يا بر خلاف آنچه از هر كدام شنيده كه بدگوئى ديگرى كرده است براى آنها نقل كند تا دل آنها را بهم نزديك كند، تا آنكه گويد: بدان كه مضمون اين حديث مورد اتفاق ميان خاصه و عامه است و ترمذى از پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) روايت كرده است كه دروغ روا نيست مگر در سه جا: مردى با زنش حديثى كند تا او را خشنود سازد و دروغ در جنگ و دروغ در مقام اصلاح ميان مردم. از مجلسى (رحمه الله)- قاموس گويد: اكثر اين است كه كلمه زعم در مورد شك آيد و زعمى به معنى كذاب است و از سائر اهل لغت هم همين معنا را نقل كرده است و به همين اعتبار است كه امام از خود زعم را نفى كرده است. مقصود اين است كه در دعوى رجاء و خوف از خدا دروغ نگوئيد زيرا براى رجاء نشانه اى است كه طلب بهشت باشد به وسيله ملازمت دستورات دين و براى ترس از دوزخ نشانه اى است كه گريز از خلاف كارى است. از مجلسى (رحمه الله)- يكى از محققين گفته است: بدان كه دروغ در ذاتِ خود حرام نيست بلكه براى زيانى كه از آن به مخاطب يا ديگرى مى رسد حرام است و كمترين درجه اش اعتقاد به خلاف حقيقت است
ص: 668
و نادانى است و بسا كه مايه زيان ديگرى گردد و بسا باشد كه در نادانى سود و صلاحى باشد و اگر دروغ براى آن ادا شود مجاز است و بسا كه واجب گردد چنانچه براى حفظ نفس محترمه از قتل و ما گوئيم سخن براى تحصيل مقاصد است و به هر مقصود پسنديده اى كه از راه سخن راست يا دروغ توان رسيد دروغ در آن حرام است و اگر تنها راهش دروغ است پس دروغ در آن روا است اگر آن مقصد مباح باشد و واجب است اگر آن مقصد واجب باشد چنانچه حفظ خون مسلمان واجب است و اگر گفتار راست موجب ريختن خون مسلمانى باشد كه نهان شده است از دست ستمكارى دروغ در آنجا واجب است و اگر مقصد جنگ و يا اصلاح فيما بين جز با كذب ميسر نشود دروغ براى آن روا است ولى تا ممكن است بايد از آن خوددارى نمود زيرا اگر راه ارتكاب آن را بر خود گشايد خرده خرده او را به دروغ حرام كشاند، پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
من گويم، در ضمن مباحث گذشته بيان كرديم كه دروغ در ذات خود زشت و قبيح است زيرا محو حق و كشتن حقيقت است و به هيچ وجه مجوزى ندارد مگر اينكه در موردى با زيان بيشترى روبرو شود و در اين صورت براى دفع افسد به فاسد تجويز شده است چنانچه براى حفظِ جان عضوى را قطع كند و موارد رخصت شرعى هم بر اين قاعده تطبيق مى شود، زيرا اختلاف و نزاع ميان دو مسلمان يا زن و شوهر و يا مغلوب شدن مسلمان در جنگ با كافر همه از زيان هاى سخت است و قابل اغماض نيست و براى علاجِ آنها در صورت انحصار به دروغ توسل جسته شده است. از مجلسى (رحمه الله)- يكى از محققين گويد آدم دو زبان كسى است كه ميان دو دشمن رفت و آمد كند و با هر كدام به زبانى موافق سخن او گويد و اين عين نفاق است، پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
آدمِ دو زبان، يعنى كسى كه اظهارات ضد و نقيض دارد و بر حسب
ص: 669
هر حالى براى جلب نفع دنيوى و بدون ضرورت سخن هاى مختلف مى گويد كه يك قسمت آن در ميان دو طرف مخالف است و يك قسمت در مقام بيان حقيقت است نسبت به خود و ديگران چنانچه اقرار كند و انكار نمايد و يا اينكه گواهى دهد و باز بر خلاف آن گويد يا در حضور كسى تمجيدِ او كند و در پشتِ سرِ او بدگوئى از او كند. از مجلسى (رحمه الله)-
«لساناً واحداً»
يعنى در احوال مختلفه دو زبان مباش و مختلف مگو براى اغراض باطله، و اين شامل رياء فتواهاى مختلفه و آنچه گذشت مى شود.
«و كذلك قلبك»
يعنى بايد دلت با ظاهرت موافق باشد زيرا بسا كه در درون و نهاد چيزى نهفته است كه بدان توجه ندارد چون حب دنيا و فريب خورد و گمان برد كه آن را دوست ندارد و مانند آن و سپس در آخرت سر آن براى او كشف شود و يا در همين دنيا پس از مجاهده و تفكر در فريب هاى نفس امّاره و آرايش هاى آن. از مجلسى (رحمه الله)- ظاهرش اين است كه اگر ميان دو برادر مسلمان تيره گى و ستيزه اى رخ داد و به قهر و متاركه كشيد واجب است تا سه روز بيشتر بر آن ادامه ندهند و تا سه روز عفو شده براى تسكينِ غضب و بدخلقى با اينكه دلالت روايت بر جواز ادامه تا سه روز به مفهوم است و ضعيف است و مورد اين اخبار غير از بدعت گذاران و هواپرستان و گنه شعاران است زيرا قهر و متاركه با آنها مطلوب است و از باب نهى از منكر است. از مجلسى (رحمه الله)- شلقان لقب عيسى بن ابى منصور است و براى بداخلاقى او بدان لقب داده اند زيرا از شلق مشتق است كه به معنى تازيانه زدن است و در باره آن اخبارى وارد شده كه بر جلالت قدر و لطف امام نسبت به او دلالت دارند و مقصود از اينكه در خدمتِ امام بوده است اين نيست كه حاضر مجلس بوده بلكه منظور اين است كه در خانه امام مى زيسته.
ص: 670
از مجلسى (رحمه الله)- در حكايت گفتار ابليس از تكلم كه در كلمه اى واى بر من است، به غايب تعبير كرده است و لقى فرموده براى بركنار داشتن خود از نسبت شر به خويش در عبارت و اگر چه در معنى به ديگرى منسوب است و نظير آن در كلام شايع است. در نهايه گويد: در حديث آمده كه چون آدمى زاده آيه سجده خواند و به سجده رود شيطان گوشه اى گيرد و بگريد و بگويد: اين واى بر من. واى، كلمه اندوه و هلاكت و مشقت از شكنجه است هر كه در سختى افتد گويد: اى واى. و معنى نداء در اينجا اين است كه اى واى من واى اندوه من و هلاكت من واى شكنجه من پيش آى كه اينك وقت تو است و دوران تو است و اضافه ويل به ضمير غايب از نظر حمل بر معنى است و عدول كرده است از اينكه بگويد: اى واى بر من براى اينكه بد داشته واى به خود نسبت دهد، انتهى.
اين همه تأكيد در منع ادامه قهر و متاركه ميان مسلمان براى اين است كه اساس و پايه اسلام بر همكارى و دوستى و مهرورزى با يك ديگر است، و چون وسائل رنجش خاطر و قهر از هم خواهى نخواهى به ميان مى آيد بر مسلمان لازم است كه گذشت كند و بدان ادامه ندهد تا كم كم به كينه و دشمنى و مفاسدِ ديگر نكشد و جامعه متحد مسلمانى از هم نپاشد، البته اين در صورت مسلمان بودن طرف است و اگر نفاق و بى دينى در ميان آيد حكمِ ديگر دارد چنانچه روايت دارد كه فاطمه زهرا (علیه السّلام) پس از غصب فدك از عمر و ابى بكر عمرانه قهر كرد و ترك مكالمه و مراوده نمود. از مجلسى (رحمه الله)- گويا مصنف (رحمه الله) اين حديث را در بابِ قطعِ رحم آورده براى آنكه تباغض شامل ارحام هم هست و براى آنكه حالقه در اخبار ديگر به قطعِ رحم تفسير شده است و شايد منظور از آن در اين خبر هم همان قطعِ رحم باشد به اين معنى كه تباغض ميان مردم هم از جمله مفاسد قطع رحم است كه دين را بن كن مى كند، پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
ص: 671
من گويم، تعبير از مطلق تباغض و دشمنى ميان مسلمانان به حالقه كه معنى قطعِ رحم دارد از اين نظر است كه مسلمانى يك پيوند خويشاوندى روحى است و به اين اعتبار مسلمانان و مؤمنان با هم برادرند. رَحِم، در اصل بچه دان است كه محل پرورش طفل است در درون. و خويشى را رحم گويند از جهت آنكه از آن پديد آيد. از مجلسى (رحمه الله)- اين به تجربه رسيده است و يك سببش اين است كه با هم نزاع مى كنند و نزد ظلمه و حكام جور به مرافعه مى روند و مال خود را به آنها رشوه مى دهند و به علاوه به وسيله نزاع ناتوان مى شوند و اشرار بر آنها مسلط مى گردند و اموال آنها را مى گيرند. از مجلسى (رحمه الله)- يعنى عاق هر دو يا يكى از آنها و ظاهرش اين است كه عاق به بهشت نمى رود و ممكن است حمل آن بر كسى كه آن را حلال شمارد. مقصود مراتب ناسپاسىِ حقوقِ خويشان آن است كه بدتر از همه كشتنِ پدر و مادر است و منافات ندارد با اينكه كشتن امام از آن بدتر است زيرا آن بدترين مراتب كفر است- از مجلسى (رحمه الله). از مجلسى (رحمه الله)- اين دو حديث دلالت دارند كه مطلق واجبات از امور مستحبه برترند و مواردى از اين قاعده استثناء شده است، و از شهيد (روّح الله روحه) نقل كرده است كه در قواعد خود گفته:
واجب، غالباً از مستحب افضل است چون مصلحت بيشترى دارد و در حديث قدسى هم فرموده است: بنده، به عملى به من تقرب نجويد بهتر از آنچه بر او واجب كردم، و چند صورت از اين قاعده جدا شده است:
1- ابراء بدهكار كه مستحب است و بهتر از مهلت دادن بدو است در صورتى كه ندارد بدهد با آنكه واجب است.
2- اعاده نمازى كه فرادى خوانده شده مستحب است و افضل است
ص: 672
از خود فراداى خوانده شده كه واجب بوده.
3- نماز در بقاع شريفه كه مستحب است و افضل است از نماز در غير آن به صد هزار برابر تا دوازده برابر.
4- مسواك براى حضور در نماز كه مستحب است و افضل از مبادرت به نماز جمعه است كه واجب است.
و همه اينها معارض با خودِ واجب نيست، زيرا فزونى ثواب براى مصلحت زائد بر اتيان اصل واجب است بدون آن قيد سپس با اين بيانات شهيد مناقشاتى فرمايد تا آنكه گويد:
من گويم ممكن است اخبار تفضيل واجب بر مستحب راجع به نوع خودش باشد مانند نمازِ واجب بر نماز مستحب و لازم نيايد كه مجرد رد سلام واجب افضل باشد از يك حج مستحب يا از نماز جعفر طيار و يا از ساختنِ پل بزرگى يا مدرسه بزرگى.
شيخ بهائى (رحمه الله) گفته: اين از احاديث صحيح است و با اندك اختلافى ميان خاصه و عامه مشهور است و در صحاح آنها وارد شده است و بعد از نقل حديث و شرح بعضى جمله ها گويد نسبت ترديد به خدا سبحانه نياز به تأويل دارد و در آن وجوهى است:
1- در كلام مقدرى است به اين تعبير كه: اگر ترديد بر من روا بود چنين بود.
2- اين تعبير كنايه از نهايت احترام و ارجمند شمردن بنده است چون كه در آزار كردن چيزهاى بى احترام و ناارجمند مانند مار و پشه و مگس بى درنگ اقدام مى شود ولى در آزار و كيفرِ دوستانِ ارجمند ترديد و دودلى فراوانى اعمال مى شود، پس اين جمله كنايه از احترام است كه ملزوم آن است و در كنايه لازم نيست معنى تحت لفظ وجود داشته باشد بلكه همان مقصود لازم است چنانچه عرب گويد: فلانى كثير الرماد است، و مقصودش اين است
ص: 673
كه سخاوتمند است گر چه هيچ خاكسترى هم در خانه او يافت نشود، و در اينجا مقصود اين است كه مؤمن نزد من از همه آفريده هايم ارجمندتر است.
«و انه ليتقرب اليَّ بالنوافل حتى احبّه»
مقصود از نوافل هر عمل خوب غير واجبى است و اختصاص آن به نمازهاى مستحبى عرف تازه اى است و نشانه اينكه خدا بنده اى را دوست دارد برداشتن پرده است از دلش تا بتواند گام در بساط قرب حق گزارد زيرا هر چه به خدا نسبت دهند نتيجه آن منظور است و مقدمات مادى آن مفقود و نشانه اينكه بنده را دوست دارد اين است كه او را توفيق دهد و از خانه فريب اين دنيا دورى كند و به عالم نور و انس به خدا بالا رود از هر چه جز حضرت او آيد در وحشت افتد و همه همّ و غم او يكى باشد. يكى از عارفان گفته: هر گاه خواستى مقام خود را بشناسى بنگر تا به چه وادارت كرده است.
«فاذا احببته كنت سمعه الذي يسمع به»
من گويم: برخى صوفيان و معتقدان اتحاد و حلول و هم ملحدان به ظاهر اين عبارت ها چنگ انداخته و از راه استعاره لطيف آن رو برتافته و به گمراهى افتاده و ديگران را گمراه ساخته اند با اينكه خردمندان محال دانند كه يك چيزى با هزاران چيز جدا در حقيقت و مختلف در آثار يكى گردد با اينكه سخن آنها به اتحاد با عارفان به پايان نرسد بلكه گويند خداى سبحان با همه موجود است تا برسد به سگان و خوكان و قاذورات متحد است «سُبْحانَهُ وَ تَعالى عَمَّا يَقُولُونَ عُلُوًّا كَبِيراً»، اين اخبار مذهب فاسد و بد آنها را باطل كند نه اثبات كند و براى آنها معانى عقل پسندى است بر روش استعاره و مجاز كه در حديث و قرآن شايع است و با عقائد اهل ايمان مخالف نيست و به برخى از آنها را در اينجا اشاره كنيم:
1- شيخ بهائى در آغاز سخنِ خود گفته: صاحبدلان را در اينجا سخنان بلند پايه و اشارات نهان و گرانمايه اى است، نكاتى كه اهل ذوق فهمند و بوى خوشش بر جان ها نشيند و استخوان پوسيده تنها را زنده كند و بدان راه
ص: 674
نبرد و مطلع نشود جز كسى كه رياضت هاى جانكاه كشيده و تن به مجاهده اخلاقى داده تا از جام معرفت آنها نوشيده و مطلب آن را فهميده و آنكه اين رموز نفهمند و به اين كنوز معرفت دست نيابد و جز بهره مندى از لذت هاى پستِ تن كارى نداشته چون اين سخنان شنود در خطر بزرگى افتد و به پرتگاه الحاد و حلول و اتحاد سرازير شود تعالى اللَّه عن ذلك علواً كبيرا، و ما در اينجا سخنى آريم كه آسان توان فهميد و مى گوئيم:
اين تعبيرات براى مبالغه در قرب به خدا است و شرح تسلط محبت است بر ظاهر و باطن و نهان و عيان بنده، و مقصود- و اللَّه اعلم- اين است كه چون بنده خود را دوست بدارم او را به مقام انس كشم و در عالم قدس آرم و انديشه اش را يكسره به عالم ملكوت غرقه كنم و حواسش را به تصرف خود گيرم تا به منزله گوش و چشمش شوم، چنانچه گوينده گفته:
ديوانگيم ز تو نهان نيست كى آتش دل خموش گردد
تو گوش منى و ديده و دل(هر نيش به خاطر تو نوش گردد) 2- گفته اند مقصود اين است كه چون دوستش دارم بمانند گوش و چشمش به زودى به وى پاسخ دهم و اينكه گفته: هر گاه مرا بخواهد اجابتش كنم بيان وجه شباهت است يعنى به محض آنكه مرا خواند پاسخش دهم چنانچه گوش و چشمش به محض توجه به شنيدن آوازى و يا ديدن چيزى پذيراى اويند و اين همچنان گفتار متعارف است كه گويند: فلان كس چشم من است و نورِ ديده من است و دست و بازوى من است و مقصود تشبيه است نسبت بدان چه مقصود باشد و آن را تشبيهِ بليغ خوانند كه حرف تشبيه حذف شده چون زيد شير است.
ص: 675
3- مقصود اين است كه خدا تعالى مطلوب بنده باشد در هر چه شنود و يا بيند.
4- آنكه از بس خداجو شده از خود اراده و خواستى ندارد و نشنود جز آنچه را خدا خواهد و نبيند جز آنچه را خدا دوست دارد كه بيند و به كارى دست نزند جز آنچه خدا خواهد.
5- آنچه براى من در پاره اى مقامات عيان شد و نزد من روشن تر است از سائر وجوه و آن اين است كه به طور خلاصه سمع و بصر معمولى انسان ضعيف و ناتوان است و چون متوجه امور ظاهريه و ماديه گردند و صرف در شهوت نفس و هواپرستى شوند بزودى از ميان بروند و نابود گردند و از اين جهت خداوند در آيات قرآن مجيد مخالفان حق را كر و كور خوانده است ولى اگر متوجه خداوند شد و طاعت او را نمود تا محبوب او گرديد چشم و گوش معنوى و روحانى دائم و ابدى به او عطا كند تا هميشه حقائق را بشنود و ببيند و در ماده شنيدن و ديدن او خداوند باقى گردد و هر چند تنش ناتوان شود تا آنكه بميرد و تن از ميان برود گوش و چشم و دل معنوى او بجا ماند و ادراك حقايق جهان كنند و هيچ گاه از كار نيفتند و فعاليت روح او بر جا و استوار باشد. از مجلسى (رحمه الله)- گويا مقصود از پرده، همان پرده معنوى است كه عبارت از مقام امكان بنده است و مانع است كه بنده به حقيقت ربوبيت برسد يا اينكه خلق صوت در نخست از پشت پرده بوده و سپس از آن سو كه پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) بوده پيدا شده است. و مقصود از مشافهه همان است و غرض اين است كه فرشته اى واسطه نبوده، و بعضى گفته اند: مقصود از حجاب: فرشته است، و مقصود از مشافهه: بدون وساطت فرشته است. از مجلسى (رحمه الله)-
«فاصرفه عنه»
يعنى مرگ او را پس مياندازم، يا مقصود اين است كه بدداشتن مرگ را از دلش بيرون كنم
ص: 676
به وسيله لطف و كرامت و مژده به بهشت.
«فاستجيب له ما هو خير له»
يعنى در برابر دعايش آنچه به صلاح او است و براى بنده بهتر است مى كند و آن را استجابت دعا ناميده به اعتبار اينكه بنده آنچه را خواهد براى خير خود خواهد و در حقيقت او دعاى براى خير خود مى كند و در تشخيص آن خطا كرده است و در آخر مى فهمد كه آنچه خدا براى او داده خير بوده نه آنچه را خودش خواسته است چنانچه كودك بيمار آنچه كشنده او است مى خواهد و پدرش به او پول مى دهد و چون سالم و عقلمند شد مى داند كه پدر خيرِ او را خواسته. از مجلسى (رحمه الله)- اكله، بر وزن قرعه، دردى است در عضو كه آن را مى خورد و بر وزن فاعله دردى كه گوشت را مى خورد.
«في دين الرجل»
يعنى در زيان و نابودى آن و گفته اند اكله به معنى لقمه است.
غيبت، اين است كه پشت سر كسى سخنى گويد كه اگر آن را بشنود غمناك شود به شرطى كه مستور و آبرومند باشد و اگر اين بدگوئى راست باشد غيبت است و اگر دروغ باشد بهتان است، از جوهرى.
اين معنى لغت است ولى مقصود از غيبت در نظر شرع ياد كردن انسان معينى است بدان چه بد دارد به او نسبت دهند با اينكه در او هست و در عرف نقص او محسوب شود با قصد بدگوئى و نكوهش او، به زبان باشد يا اشاره با كنايه گوشه زند يا تصريح كند و اگر غير معين باشد غيبت محسوب نيست چون بدگوئى از يكى از اهل بلد، شيخ بهائى گفته: اگر از يكى از دو نفر بطور نامعلوم بد گويد آن هم غيبت است چنانچه دو قاضى در شهر است و بگويد يكى از آنها فاسق است.
اگر در حضور كس بد گويد غيبت نيست گرچه حرام است از نظر آزار به او مگر به قصد پند و اندرز او باشد.
ص: 677
اگر كسى از ذكر فسق او بدش نيايد بلكه بسا شاد هم بشود در اين صورت غيبت نيست.
اگر به كسى بدى نسبت دهد كه در او نيست، غيبت نيست بلكه تهمت است.
اگر عيب شايع و فسق متعارفى را به كسى نسبت دهد كه نقص محسوب نيست غيبت نباشد مگر اينكه در او مخفى باشد كه در اين صورت احوط ترك آن است.
اگر عيب كس را نزد طبيب گويد براى اينكه درمان كند يا نزد حاكم براى اينكه به او ترحم كند غيبت نيست زيرا قصد نكوهش نداشته است.
اگر در مقام نهى از منكر بدِ كسى را بگويد غيبت حرام نيست.
و از شهيد ثانى (رحمه الله) مجوزات غيبت را به اين شرح نقل كرده است:
بدان كه مورد رخصت در ذكر بدى ديگرى يك غرض صحيح در شرع است كه متوقف بر آن است و آن را در ده مورد شمرده اند:
1- ظلم در حكم براى كسى كه از طرف قاضى به او ستم شده روا است كه از او نزد هر كس اميد رفع ستم را دارد شكايت كند.
2- براى جلوگيرى از منكرات.
3- در مقام استفتاء چنانچه به صاحب فتوى گويد: پدر و برادرم به من ستم كردند و چطور خود را خلاص كنم.
4- بر حذر داشتن مسلمانى از وقوع در فتنه و فساد و خطر چنانچه اگر ديدى نااهلى عوام را فريب دهد آنها را به حالِ او واقف كنى.
5- در جرح و تعديل گواهان و راويان و از اين راه است كه علماء كتب رجال نوشته اند و راويان را به ثقه و معيوب تقسيم كرده و اسباب جرح و فسق راويان را درج كرده اند.
ص: 678
6- آنكه كسى مستحق بدگوئى شود به واسطه تظاهر به فسق و ارتكاب آن در پيش مردم تا آنجا كه باك ندارد از آنكه او را بدان فسق ياد كنند و بايد اكتفاء به ذكر همان بدى شود كه در او است، رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود:
هر كه روبند شرم را از چهره خود افكند غيبت ندارد و ظاهر خبر اين است كه غيبت او روا است گرچه از ذكر آن رو گردان باشد و ممكن است گفت غيبت مطلق فاسقان روا است زيرا رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده: فاسق غيبت ندارد و آن را رد كرده اند به منع صحت اين حديث يا حمل آن به فاسق مخصوص يا حمل آن بر نهى يعنى غيبت فاسق را نكنيد.
7- در صورتى كه كسى ملقب به عيبى شده كه براى شناسانيدنش ناگزير بايد ذكر آن را كرد چون اعرج و اعمش چنانچه علماء در وصف افرادى ذكر كرده اند ولى حق اين است كه آنچه را علماء مورد اعتماد ذكر كرده اند صحيح است ولى ذكر آن در موجودين نياز دارد به علم به رضايتِ آنان.
8- اگر شماره كافى براى اثبات حد يا تعزير بر هرزه كارى شخصى مطلع شدند (مانند زنا يا لواط) جايز است نزد حاكم شرع و قاضى در حضور مرتكب و يا غياب به عنوان اداى شهادت اظهار كنند.
9- گفته اند هر گاه دو نفر بر عيب و گناه شخصى مطلعند و براى هم بگويند عيب ندارد چون كشف جديدى نشده است.
10- در صورتى كه بدى كسى را شنود و نداند مستحق است كه بدى او را بگويند يا نه، برخى گفته اند حمل بر صحت كند و او را نهى نكند. از مجلسى (رحمه الله)- غرض اين است كه مورد آيه خصوص بهتان و افتراء نيست بلكه شامل فسقى هم كه به چشم خود ديده و به گوش خود از او شنيده مى شود مگر به عنوان شهادت نزد حاكم باشد و اين آيه شامل بهتان و ذكر در حضور هم مرتكب مى شود و شامل كسى كه دوست دارد گناه
ص: 679
ديگران را فاش كند و اگر چه به زبان نياورد زيرا بدان راضى است. از مجلسى (رحمه الله)- اين حديث دلالت دارد كه غيبت شامل بهتان هم هست و اين معنى ديگرى است براى غيبت و ممكن است مقصود از ذكر عيبى كه خود نكرده است اين باشد كه نواقص خلقت او را بگويد كه به اختيار او نيست و كار خدا است و در اين صورت مخصوص به عيب هاى مستوره است و اولى ذكر عيوب است و دومى ذكر گناهان، معنى تازه نيست تا آنكه مى فرمايد: اين حديث دلالت دارد بر اينكه ذكر گناه مشهور و معروف كسى غيبت نيست. از مجلسى (رحمه الله)-
«كلما ذكرته»
يعنى هر وقت بدى او را گفتى براى او استغفار كنى يا اينكه براى يك غيبت هر وقت به ياد او افتادى براى او استغفار كنى يا هر وقت كه به ياد غيبت كردن از او افتادى برايش استغفار كنى. و ظاهر اين حديث اين است كه نياز به حلاليت طلبيدن از او ندارد و جمعى هم بدان قائلند و از استحلال منع كرده اند ولى در صورتى كه استحلال موجب مزيد هتك و اهانت او نباشد اولى و احوط است خصوص اگر غيبت به گوش او رسيده باشد و ممكن است منظور از اين خبر صورتى باشد كه به گوش او نرسيده و به اين وضع بايد ميان اخبار اين مسأله توافق داد چنانچه در روايت مصباح الشريعه هم كه مؤيد آن است به همين تفصيل تصريح شده است. از طيبى نقل شده است كه در معنى
«حتى يخرج مما قال»
گفته: يعنى توبه كند يا پاك شود، من گويم شايد مقصودش توبه در دنيا باشد. از مجلسى (رحمه الله)- اگر آن عيب مشهور را شنونده هم بداند شكى نيست كه ذكر آن غيبت نيست و اگر نداند و بدان مشهور باشد تا جايى كه از ذكر آن باكى ندارد باز هم غيبت نيست و اگر از ذكر آن بدش آيد
ص: 680
مورد اشكال است و جواز اقوى است و اين در صورتى است كه توبه نكرده باشد و اما با توبه و پشيمانى ذكر آن جائز نيست. از مجلسى (رحمه الله)- و از اين حديث فهميده شود و هم از احاديث گذشته كه بهتان شامل حضور و غياب شخص هر دو هست و اينكه در اين اخبار گويد غيبت نيست ممكن است مقصود اين باشد كه حرام نيست گرچه غيبت بر آنها صدق كند يا مقصود اين است كه اصلًا غيبت بر آنها صادق نيست زيرا آن يك معنى شرعى دارد كه اختصاص يافته بدان چه حرام است و جز بهتان است و جز آنچه در حضور انسان گفته مى شود و بسا كه گفته اند:
اگر عيبى در غياب كسى به او نسبت دهد كه در او نيست هم غيبت است و هم بهتان و هر دو عقوبت را دارد و آن بعيد است. از مجلسى (رحمه الله)-
«من روى على مؤمن»
يعنى حكايتى گويد كه دلالت بر ضعف عقل و سستى رأى او دارد چنانچه اكثر گفته اند و محتمل است حكايت كردار هم در آن داخل باشد. از مجلسى (رحمه الله)- جوهرى گفته: شماتت، شادى به گرفتارى و بلاى دشمن است.
و گفته است: افتتن، يعنى به فتنه اى گرفتار شد كه عقلش يا مالش از ميان رفت.
و همانا از اظهار شادى نهى كرده است براى آنكه بسا بر اثر دشمنى بى اختيار شادى به دل آيد و تكليف بر خلاف آن بر عامه مردم سخت و دشوار است و منافى با شريعت سهل است و اظهار گاهى به كردار است چون اظهار سرور و شادى و خنديدن در مصيبت طرف و فقد او و گاهى به گفتار است چون استهزاء و مسخره كردن و عقوبتش در دنيا اين است كه خدا او را به مانند آن گرفتار مى كند براى انتقام جوئى نسبت به مؤمن.
ص: 681
از مجلسى (رحمه الله)- سب، مطلق دشنام است و شامل نسبت به زنا و زنازادگى هم مى شود و اكثر اخبار اين باب هم شامل آن است و در اصطلاح فقهاء دشنام جز نسبت به زنا و زنازادگى است چنانچه بگويد: اى مى خوار، ربا خوار، ملعون، خائن، اى خر، اى سگ، اى خوك، اى فاسق، اى فاجر، و مانند آنها كه متضمن استخفاف و توهين است.
در مصباح گفته: هلكه، چون قصبه به معنى هلاك است و شايد مقصود از آن در اينجا كفر است. از مجلسى (رحمه الله)-
«و قتاله كفر»
مقصود كفرى است كه به مرتكبِ كبيره اطلاق شود يا به اعتبار اين است كه آن را حلال شمارد يا با ايمان او بجنگد يا قتال را بطور مجاز كفر ناميده است چون از اسباب كفر است يا مقصود كفر نعمت الفت با مسلمانان است كه خدا ميان آنان الفت انداخته يا انكار حقّ برادرى است. اين حديث دلالت دارد بر اينكه وقتى از مظلوم معذرت خواست و از او گذشت، گناهِ او ساقط شده و بر اثر آن تعزير و حد هم ساقط شود و قاضى را بر او اعتراض نيست زيرا حق آدمى است كه اقامه آن موقوف به مطالبه و تقاضاى او است و با گذشتِ او ساقط مى شود. از مجلسى (رحمه الله)-
«اياكم و الطعن»
دلالت دارد كه هر گونه بدگوئى به غير مورد به گوينده بر گردد.
و كفر دشنام گو با اينكه دشنام گناه كبيره هم كه باشد موجب كفر نيست چند وجه دارد:
1- مقصود آن معنى از كفر باشد كه بر مرتكب كبيره اطلاق مى شود در زبان آيات و اخبار.
2- آنكه ضمير «به» راجع است به گناه يا خطاء كه هر دو مفهوم از سياقند نه اينكه راجع باشد به كفر.
ص: 682
3- آنكه ضمير «به» راجع است به تكفير نه به كفر، يعنى تكفير او مر برادر خود را تكفير مر نفس خود را است زيرا وقتى كه تكفير كرد مؤمنى را مثل اين است كه خود را كافر دانسته. از مجلسى (رحمه الله)-
«في عين مؤمن»
يعنى روبرو به او طعن زند.
طعن- يعنى بدگوئى و آبرو ريزى و بدگمانى و تهمت زدن- از مصباح.
مقصد از مرگِ بد يا در دنيا است چون غرق شدن و سوختن و زيرِ آوار رفتن و طعمه درنده شدن و يا مرگ هاى بدِ ديگر و يا از نظر معنى و آخرت است چون كافر مردن و در حالِ اشتغال به گناه مردن بى توبه. از مجلسى (رحمه الله)-
«بمثل ما عامل به الناس»
يعنى مخالفان يا اعم از آنها و فساقِ شيعه و كسانى كه با آنها دوستى و برادرى ندارد و معامله به مثل آنها اين است كه در كسب يك اندازه سود بگيرد و رعايت مخصوصى از برادر دينى خود نكند و از او در حضور و غياب خيرخواهى نكند و با او همدردى نكند. از مجلسى (رحمه الله)-
«ضع امر اخيك»
يعنى هر گفتار و كردارى كه از برادرت صادر شود آن را حمل بر وجه احسن كن گرچه به ظاهر خوب نباشد و از آن بازرسى مكن تا دليلى قطعى و مانع تأويل به دستِ تو آيد زيرا گمان بسا خطا باشد و وارسى هم غدقن است چنانچه خدا فرموده است: «به راستى بعضى گمان ها گناه است» و سپس فرمود: «وارسى نكنيد».
اين جمله در نهج البلاغه از آن حضرت نقل شده است و حاصلش اين است كه: هر گاه كلمه اى كه دو توجيه دارد از او صادر شود بر تو لازم است كه آن را به خوبى تفسير كنى گرچه معنى مجازى باشد يا به كنايه و توريه بر آن دلالت كند و قرينه هم نباشد خصوص اگر خودش مدعى شود كه همان
ص: 683
معنا را قصد كرده است تا آنكه فرمايد:
بدان كه چنانچه حرام است بدگوئى در باره مؤمن و زبان درازى به بدگوئى همچنان حرام است بدگمانى و حديث نفس بدان، و مقصود از بدگمانىِ حرام اين است كه پيش خود او را بد داند بى دليل قطعى. و اما مجرد خطور در دل و ترديد كه اختيارى نيست عفو شده است، خدا فرموده است:
«از بسيار گمان ها كناره كنيد، به راستى برخى گمان ها گناه است» و نبايد كه تو در باره ديگرى معتقد به بدى باشى مگر آنكه به طور عيان بدىِ او بر تو كشف شود و قابل تأويل نباشد و بسا كه شيطان گمانِ بد را به دلت اندازد و بايد او را تكذيب كنى زيرا او فاسقترينِ فاسقان است. از مجلسى (رحمه الله)-
«فلم ينصحه»
يعنى تلاش نكند براى انجام آن حاجت و غرضش برآورده شدن آن نباشد. راغب گفته: نصح، دقتِ در گفتار يا كردار صلاح آور است و در اصل خلاف دغلى است. چون در اجتماع مردم ساده و ضعيف بسيارند و در كار خود به ديگران مراجعه مى كنند كه از آنها كمكى گيرند يا نظرى و راه چاره اى خصوص از نظر گرفتارى به امورى كه خود در آن وارد نيستند مانند امور مختلفه ادارات متنوعه كه اكنون هم بسيار معمول و متعارف است، و بسا اشخاصى كه به مراجعين وعده مساعدت و اقدام مى دهند و آنها را به دنبال خود مى كشانند و در انجامِ كارِ آنها خوش نيت نيستند و مسامحه مى كنند، و بسا به اين وسيله آنها را وادار مى كنند كه به دامِ رشوه و صرفِ پول افتند و به همين جهت است كه اين گونه اعمال را خيانت به خدا و رسول ناميده و ناجوانمردانه شمرده است. از مجلسى (رحمه الله)- راغب گويد: وعده در خوب و بد هر دو صدق كند و گوئى به او وعده دادم به سودى يا زيانى و هر دو صحيح، ولى وعيد مخصوص شر و بدى است، گويند: اوعدته و واعدته.
ص: 684
گفته است: نذر، اين است كه بر خود واجب كنى آنچه را كه بر تو واجب نيست و گفته مى شود نذر كردم براى خدا.
از جوهرى و فراء هم نقل كرده است كه: وعد، در خير و شر هر دو استعمال شود ولى اگر مطلق آيد معنى خير دهد چنانچه ايعاد و وعيد در شر و بدى آيند، شاعر گفته:
اگر ايعاد يا وعدش دهم من كنم ايعاد خلف و وعده منجز قوله: نذر، يعنى چون نذرى است كه به عهده خود گرفته و يا چون نذر وفاى بدان واجب است و اين اظهر است و اينكه فرموده است: كفاره ندارد براى تغليظ آن است، يا تخفيف كه دور از سياق است.
«فبخلف اللَّه بدأ»
زيرا خدا از بنده ها تعهد گرفته كه به فرمان او كار كنند و از هر چه غدقن كرده باز ايستند و به انجام وعده امر كرده و از خلف وعده نهى كرده است.
راجع به آيه، طبرسى گفته: متوجه به منافقان است و سركوب آنها است به اينكه ايمانشان ظاهرى است و از دل نيست، و گفته شده است: خطاب به مؤمنان است و سرزنش بر مخالفت قول است. جبائى گفته: اين مخالفت قول بر دو وجه است:
1- اينكه بگويد من آن را خواهم كرد و در دل دارد كه نكند، اين زشت است و بد.
2- اينكه در دل دارد كه بكند ولى معلوم است كه نمى كند و اين هم زشت چون جزم ندارد كه آن را بكند و بهتر است در اينجا لفظ ان شاء اللَّه بياورد.
«كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ» از بيضاوى است كه: مسلمانان گفتند اگر ما مى دانستيم چه كارى نزدِ خدا محبوب تر است مال و جان خود را در راه آن مى داديم، و خدا اين آيه را فرو فرستاد كه: «راستى خدا دوست مى دارد آن
ص: 685
كسانى كه در راه او نبرد مى كنند» و روز جنگ احُد پشت به جنگ دادند و گريختند و اين آيه آمد كه: «كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ الخ» و مقت به معنى سخت ترين خشم است و آن را به عنوان تميز از براى بيان مبهم منصوب كرده است كه بفهماند اين مقت خالص است و در نزد كسى كه هر بزرگى نزدش اندك است بزرگ بشمار است براى مبالغه در جلوگيرى آن.
رازى گفته است: برخى مفسران گفته اند اين آيه در حقّ جمعى از مؤمنان است كه دوست داشتند با حبّ اعمال كار كنند و خدا فرو فرستاد (10 سوره صف): «أيا آن كسانى كه گرويديد، أيا شما را راهنمائى كنم به يك تجارتى (تا آخر آيه) كه شما را از عذاب دردناك رها كند» و اين آيه را (2 سوره صف): «به راستى خدا دوست دارد آن كسانى را كه در راه او نبرد مى كنند» و آنان جهاد را دوست داشتند و روز جنگ احُد گريختند و خدا فرو فرستاد كه: «چرا مى گوئيد آنچه را نمى كنيد».
و برخى آن را در باره منافقان در جهاد دانسته اند كه آرزوى جهاد داشتند و چون خدا بدان دستور داد گفتند: «چرا فرمان جهاد بر ما نوشتى» و برخى آن را در باره مؤمنان دانسته اند زيرا معتقد به وفاء نسبت به وعده هاى خدايند از طاعت و تسليم و خضوع و خشوع و چون وفاء بدان نكنند بايد بر ايشان بيم داشت.
من گويم اين آيه چند وجه دارد:
1- آنچه از ظاهر اين خبر استفاده شود كه منظور سرزنش بر خلف وعده مردم است و مؤيد آن است آنچه در نهج البلاغه است كه امير المؤمنين (علیه السّلام) فرمايد: خلف وعده مايه خشم سخت خدا است و هم مردم، خدا سبحانه فرموده است: «كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ» معنى آيه اين است كه: چرا نكنند آنچه را مى گويند.
و بسا حمل شود بر آن وعده اى كه وعده دهنده از اول تصميم و عزم بر
ص: 686
عمل ندارد و آن نوعى از تدليس و دغلى است و دروغ و اين نوع از گفتار شايع است.
2- آنكه مقصود ذم بر مخلف از عهد و پيمان با خدا باشد چنانچه ظاهرِ پاره اى از اقوال پيش است در تفسير اين آيه.
3- مقصود اعم از عهدهاى خدا و عهد و قول با مردم باشد و با اين خبر هم موافقت دارد و وسيله جمع ميان اخبار هم هست.
4- مقصود اين باشد كه چرا براى مردم چيزى مى گوئيد كه خود نمى دانيد و نمى كنيد. از مجلسى (رحمه الله)- بدان كه اين دو حديث با قوت سند خود دلالت دارند كه وفاى به وعده واجب است و روايت نخست تهديد سختى هم دارد و دلالت دارد بر اينكه آيه «كَبُرَ مَقْتاً» در باره آن نازل شده است و اين آيه هم مشتمل بر تأكيدها و مبالغه هاى فراوان است و اين آيه به توسط خبر دلالت دارد به وجوب وفاى به وعده.
اگر اعتراض شود كه آيه وجوه متعددى دارد و استدلال بدان با قطعِ نظر از خبر مشكل است با اينكه در اخبار خاصه و عامه رسيده كه مورد آن منافقان و مخالفان است.
در جواب گويم: دور نيست كه ادعا شود آيه به عموم و اطلاق خود شامل خلف وعده هست و مورد نزول هم مخصص عموم حكم نيست و استدلال به آيه با قطع نظر از خبر هم درست است ولى ظاهر گفته بيشتر فقهاى ما اين است كه اگر وعده در ضمن يك عقد لازمى نباشد وفاى بدان مستحب است و آنچه هم اخبار در باب صفات ايمان گذشت دلالت دارد بر وجوب وفاى به وعده و بر اينكه خلف وعده از اوصاف نفاق است و بعد از بيان چند خبر دال بر وجوب گويد:
وجوب وفاى به وعده از عموم بسيارى از آيات قرآن هم استفاده
ص: 687
مى شود چون قول خدا تعالى (34 سوره اسراء): «به عهد وفا كنيد زيرا عهد موردِ بازخواست است» كه به عموم و اطلاق خود شامل تعهدات مردم نسبت به يك ديگر هم مى شود كه وعده و قول هم از آن جمله است چون كه عهد و وعده از نظر معنى به هم نزديكند و همچنين قول خدا (177 سوره بقره): «و آن كسانى كه به عهدِ خود وفا كنند وقتى عهد بندند» (سپس اخبار ديگرى در اين زمينه نقل كرده است) تا آنكه گويد:
شيخ در تهذيب به سندِ خود از اسحق بن عمار از امام باقر و از پدرش روايت كرده است كه على (علیه السّلام) مى فرمود: هر كه براى زنِ خود شرطى كند بايد بدان وفا كند زيرا مسلمانان پابندِ شروطِ خود باشند جز آنچه حلالى را حرام كند يا حرامى را حلال كند.
و اين كليه
«المسلمون عند شروطهم الّا ما خالف كتاب اللَّه»
مورد اتفاق مسلمان ها است و همه آن را درست دانسته اند و در آن قيد نشده است كه بايد در ضمن عقدى باشد.
سپس اخبارى نقل مى كند كه بسا بدان استدلال شده است براى اينكه وفا به وعده واجب نيست و در دلالت آنها و يا سند آنها اعتراض مى كند و سپس مى فرمايد:
بسا براى وجوب وفاى به وعده استدلال شود كه تخلف آن موجب كذب است و كذب حرام است و براى عدم ارتكاب كذب وفاى به وعده واجب است ولى من در اين دليل تأمل ندارم نه از اين نظر كه گفته شده است دروغ منحصر به اخبار از گذشته و حال است و در آينده تحقق ندارد زيرا اين اشكال ناهموار است زيرا شك نيست كه منكر معاد و منجم هر دو كذّابند و كذبِ آنها متعلق به آينده است ولى به نظر من، سبب اينكه تخلف وعده كذب نيست اين است كه وعده يك معامله اى است ميان دو طرف زيرا وقتى كسى ببنده خود گويد: اگر فلان كار كردى يك درهم به تو مى دهم يا اگر
ص: 688
فلان كار را كردى يك تازيانه به تو مى زنم، مقصود اخبار از وقوع اعطاى درهم و يا ضرب در آينده نيست بلكه منظور او الزام او است به كار و التزام خود به اداى درهم يا ضرب گرچه بداند كه آن را عمل نمى كند و اين التزام مانند همان بيع و شراء است و يا مانند بيعت است كه انشاء امرى است كه موجب متابعت طرف بيعت است نه محض اخبار از آن باشد زيرا ما درك مى كنيم كه فرق دارد كسى وعده به ديگرى بدهد كه پولى به او خواهد داد يا به او اخبار كند كه فردا پولى به او مى پردازد، آرى هر انشائى هم مستلزم اخبارى است كه بالتبع بدان دلالت دارد و صدق و كذب در آن به اعتبار لازم آن است كه خبر است و آنچه در باره اسناد صدق به وعده رسيده از اين نظر است چنانچه خداى تعالى فرموده: «إِنَّهُ كانَ صادِقَ الْوَعْدِ» و صرف مخالفت وعده، كذب مصطلح و متعارف نيست، آرى اگر همان هنگام انشاء وعده تصميم دارد كه عمل نكند در لازمه اين انشاء كاذب است زيرا وعده دلالت تصميم به وفاء دارد و حرمت اين كذب ضمنى مورد تأمل است و اخبار و آيات تحريمِ كذب شامل آن نيست و اگر هم حرام باشد باز دليل نمى شود كه مطلق خلف وعده حرام است (در اينجا كلامى از راغب در معنى صدق و كذب و مواردِ آنها نقل كرده است) و سپس گويد:
در نظر من چنين است ولى ظاهر كلام محققان از اصحاب ما و بلكه مخالفين اين است كه وعده از نوع خبر است و صدق و كذب دارد و وعيد و تهديد هم از اين باب است با اينكه اكثر اصحاب گفته اند وفاء به وعده مستحب است چنانچه در باره بسيارى از شروط گويند كه هر گاه در ضمن عقد لازم نباشد حكم وعده دارد و وفاى بدان مستحب است.
سپس كلام سعيد شريف را در بيان صدق و كذب نقل كرده و كلامى از شرحِ مقاصد در صحت عفو الهى از گنهكار و كلامى از رازى و ديگران و كلماتى از سيد مرتضى و ديگران و از همه نتيجه گرفته است كه:
ص: 689
علماى ما هم چون دانشمندان مخالفين به همين روش رفته اند و پذيرفته اند كه وعده و وعيد خبر است بنا بر اين جواز خلاف وعده بى عذر و مصلحت موازى يا راجح بر مفسده كذب مشكل است ولى مخالفت وعيد از باب دروغِ مصلحت آميز است زيرا اختلافى نيست كه تخلف از اجراى تهديد و وعيد حرام نيست بلكه خوب است و جوازش مشروط است به مصلحت مجوز كذب، و اين گفته هم مشكل است زيرا اگر بنده اى از طرف مولى مستحق تأديب شده و بى مصلحت او را بدان تهديد كرد و سپس از او در گذشت و اين هم يك دروغ بى مصلحت شده است و بايد حرام باشد و كسى بدان ملتزم نگردد، تا آنكه مى گويد: اولى اين است كه وعده و وعيد هر دو از اقسام انشاء هستند و صدق و كذب ندارند و اطلاق صدق و كذب در باره آنها توسع و مجاز است، تا آنكه گويد: اگر اعتراض كنى كه چرا علماى عربيت وعده را در اقسام انشاء شمرده اند؟ جواب گويم: آنها موارد اطلاق لغت و مصطلحات خود را ياد مى كنند و از اين جهت متعرض صيغه هاى عقود چون: بعتُ و اشتريتُ هم نشده اند و همچنان انكحتُ و آجرتُ زيرا اينها از حقائق شرعيه اند نه از حقائق لغويه.
شهيد (قدّس سره) گفته است انشاء چند قسم دارد چون قسم امر و نهى و ترجى و عرض و نداء گفته اند حصرِ انشاء در اين اقسام بر اين پايه است كه اينها انشاء بودند در اسلام و جاهليت، و امّا صيغه هاى عقود هم حق اين است كه از انشاء باشند ولى برخى عامه گفته اند: صيغه هاى عقود همان اخبارند طبق وضع لغت ولى شرع مدلول آنها را قبل از تكلم به آنها اعتبار كرده است براى آنكه خودِ متكلم ناچار بايد تصديق به آنها داشته باشد.
تا آنكه مراتبى براى وعده بيان داشته:
1- هر گاه مفاد وعده واجب باشد چون اداى دين حق لازم، عمل بدان واجب است.
ص: 690
2- هر گاه مورد وعده امر حرامى باشد چون كارِ خلاف شرع و شك نيست وفاء بدان جائز نيست و تخلف واجب است.
3- اگر مكروه و مرجوح باشد از نظر دينى يا دنيوى جواز تخلف بعيد نيست مانند نذر و عهدِ يمين كه وعده و تعهد مؤكد با خدايند و در اين مورد تخلف آنها روا است.
4- راجح دينى باشد و مرجوح دنيوى كه جواز تخلف مورد بحث است.
5- مباح متساوى الطرفين كه نذر آن درست نيست و يمين به آن درست است. تا آنكه گويد: وعده به آن هم واجب العمل نيست.
6- در صورت فقدان قصد جدى و اكراه و براى حفظ آبرو و مال و جانِ مؤمن هم تخلف وعد جائز است. از مجلسى (رحمه الله)- شايد مقصود از برخورد عذر خواهى است يا برخورد به همراه عذر خواهى. و چه خوش گفته است شاعر:
هر كه گريزد ز خراباتِ شام توشه كش غول بيابان شود از مجلسى (رحمه الله)-
«مستجيراً به»
يعنى براى دفع ستم يا كارِ لازمِ ديگر.
«فقد قطع ولاية اللَّه»
يعنى دوستى خدا بريده يا مهر خدا را از خود بريده يا يارى خدا را از خود بريده يا كنايه است از سلب ايمان. از مجلسى (رحمه الله)- «مزرقة» از زرقه است و گويا اشاره است به قول خدا تعالى (102 سوره طه): «و محشور كنيم مجرمين را در آن روز، كبود چشم» بيضاوى گفته: بدان وصف شده براى آنكه كبودىِ چشم بدترين و دشمن ترين رنگِ چشم است نزد عرب زيرا روميان كه دشمن سختِ
ص: 691
آنها بودند چنين بودند. از مجلسى (رحمه الله)- شهيد ثانى (قدس اللَّه روحه) در رساله غيبت گويد: يكى از ملحقات غيبت نميمه است و آن نقل سخنى است كه در نكوهش ديگرى گفته است: براى او خواه به زبان باشد يا اشاره يا نوشته و رمز و اگر از گوينده نقص و عيبى هم در ضمنِ آن باشد غيبت هم محسوب شود و دو گناه دارد و خودِ سخن چينى يكى از گناهانِ كبيره است، خدا تعالى فرموده (11 سوره قلم): «عيب جوى و سخن چين است» سپس بعد از آن فرموده است (12 سوره قلم): «عتل است پس از اين و زنيم است» برخى علماء گفته اند:
اين آيه دلالت دارد كه هر كه راز نگهدار نيست و سخن چين است، ولدِ زنا است زيرا زنيم به خود بسته است.
و خدا تعالى فرموده است (1 سوره هُمَزه): «واى بر سخن چين و بدگو» گفته اند هُمَزه همان نمّام و سخن چين است.
تا آنكه گويد: پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است: سخن چين به بهشت در نيايد، و بعد از نقل اخبارِ ديگرى گويد شهيد ثانى (رفع اللَّه درجته) اخبار بسيارى از طريق عامه و خاصه نقل كرده و سپس گفته است: بدان كه نميمه و سخن چينى بيشتر در نقل كلام براى مذمت شده به كار رفته است چنانچه به او گويد: فلان كس در باره تو چنين و چنان مى گفت، ولى اختصاص به همان گفتنى ندارد بلكه اعم در آن است چنانچه در باب غيبت گذشت و تفسير كاملش اين است كه: سخن چينى و نميمه كشف آن رازى است كه بد است كشفِ آن، خواه آنكه بد بودنش از نظر كسى باشد كه از او نقل شود و يا از نظر كسى كه براى او نقل شود يا از نظر شخص ثالث خواه آن كشف به گفتار باشد يا نوشته يا رمز يا اشاره و خواه اينكه آنچه نقل شود از كردار باشد يا گفتار و عيب و نقص باشد يا نباشد زيرا حقيقتِ نمامى، كشف نهان و هتك
ص: 692
نهفته ها است كه بد باشد و نتائج بدى به بار آورد بلكه هر چه از حالِ مردم ديده شود شايسته است كه از آن دم نزد مگر آنچه كه نقلِ آن براى مسلمانى سودمند است و يا براى دفع معصيت است چنانچه اداى شهادت در بردن و خوردن مال مسلمانى با رعايت حق، و امّا اگر بيند كه مالِ خود را نهان مى كند ذكرِ آن نميمه است و كشفِ راز است و اگر سخن چينى ذكر عيب و نقص هم باشد نسبت به آنكه از او حكايت شود جمع بين نميمه و غيبت شود.
و سبب و موجب سخن چينى چند چيز است:
1- قصدِ بد كردن و زيان رساندن به كسى كه از او سخن گويند.
2- اظهارِ دوستى و خيرخواهى نسبت به كسى كه با او اين سخن را گويند به قصدِ استفاده و طرفدارىِ او يا به مقصدِ ديگرى.
3- خوش صحبتى و ورود در سخن زيادى و فضولى.
و وظيفه كسى كه نزدِ او سخن چينى شود شش چيز است:
1- باور نكند زيرا سخن چين فاسق است و خدا از قبولِ قول فاسق منع كرده مگر آنكه بازرسى شود.
2- او را از آن نهى كند و اندرزش دهد و كارش را زشت شمارد، خدا فرموده: «امر به معروف كن و نهى از منكر».
3- به خاطر خدا او را دشمن دارد زيرا خدا سخن چين را دشمن دارد، و دشمنى با دشمنِ خدا لازم است.
4- به مجرد گفته سخن چينى به برادر دينى بد گمان نشود زيرا خدا فرمايد: «كناره كنيد از بسيارى گمان ها» بلكه صبر كند تا علم پيدا كند.
5- سخنِ او موجب بازرسى و تجسس نگردد زيرا خدا فرموده:
(به مجرّد گمان) «تجسّس نكنيد».
6- كار نمّام و سخن چين را براى خود نپسند و گفتار ناهنجارِ او را
ص: 693
براى ديگرى حكايت مكن تا خود هم چون او نمّام و غيبت كن گردى. از مجلسى (رحمه الله)- «وَ إِذا جاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ»- بيضاوى گفته: يعنى چيزى كه مايه امن يا خوف باشد آن را فاش مى كنند، برخى از مسلمانان سست نهاد را شيوه آن بود كه چون خبرى از قشون هاى اعزامى پيغمبر به آنها مى رسيد يا پيغمبر به آنها از وحى الهى خبرى راجع به پيروزى يا شكست مى داد آن را فاش مى كردند و اين خود باعثِ ناراحتى و مفسده بود تا آنكه مى گويد: به هر حال اين آيه دلالت دارد بر مذمت فاش كردنِ هر چه فاش كردنِ آن موجبِ مفسده باشد و غرض از حديث بر حذر داشتن از فاش كردن اسرارِ ائمه (علیه السّلام) است نزد مخالفين تا مبادا وسيله زيانى براى ائمه يا مؤمنين گردد، و ممكن است در حكمِ آن باشد فاش كردنِ بعضى از مشكلات علوم براى مردمى كه عقلشان بدان نمى رسد. از مجلسى (رحمه الله)- دلالت دارد كه فاش كن و منكر در بى ايمانى و برائتِ امام از آنها شريكند بلكه ضرر فاش كردن اسرار از ضررِ انكار بيشتر است زيرا ضررِ انكار به خودِ منكر مى رسد ولى ضرر فاش كردنِ اسرار شاملِ امام و سائرِ مؤمنان مى شود. از مجلسى (رحمه الله)- شايد اين خطاب به معلى براى اين بوده است كه تحمل او براى اسرار ائمه كم بوده و همين سببِ قتلِ او شده، كشى به سند خود از مفضل نقل كرده است كه روزِ كشته شدن معلى نزد امام صادق (علیه السّلام) رفتم و گفتم: يا ابن رسول اللَّه مى بينى در اين روز چه مصيبت بزرگى به شيعه رسيده؟ گويد: فرمود: آن چيست؟ گفتم: كشته شدنِ معلى بن خنيس. فرمود: خدا معلى را رحمت كند من اين انتظار را در باره او داشتم، راستش اين است كه او رازِ ما را فاش كرد، آنكه با ما نبرد كند به ما بيشتر تحميل نكند از آنكه سرِّ ما را فاش كند، هر كه نزدِ نااهل رازِ ما را فاش كند از دنيا نرود تا تيزى سلاح را بيند يا بيچاره بميرد.
ص: 694
از مجلسى (رحمه الله)-
«و اللَّه ما قتلوهم»
اين خود چند احتمال دارد:
1- قتلِ پيغمبران به دستِ يهود نشد بلكه به دستِ فراعنه شد و چون يهود به واسطه فاش كردنِ اسرارِ آنها سبب آن بودند به آنها منسوب شد.
2- همه يهود قاتل نبودند بلكه بعضى از آنها قاتل بودند و قتل به همه منسوب شده به واسطه آنكه ديگران كشفِ اسرار كردند و گويا همه قاتل بودند.
3- مقصود مورد اين آيه غير از قاتلان حقيقى است. از مجلسى (رحمه الله)- به مضمون حديث سابق است، اين آيه در سوره آل عمران است (112) و آنكه گذشت در سوره بقره است. از مجلسى (رحمه الله)- اين حديث با همين متن و سند در آغاز باب گذشت و گويا از نسخه نويسان تكرار شده است. از مجلسى (رحمه الله)- مقصود از دولتِ آدم، دولت حق بر سرِ كار و آشكارا است چنانچه آدم در دورانِ خود داشت زيرا او بر ابليس غلبه كرد و حق را آشكار كرد و هر دو دولت حق غالبى دولت آدم است و آن دولت حكومتى است كه خدا براى بنده هايش بدان راضى است و چون خدا صلاح بداند آشكارا پرستيده شود و سائل ظهور دولت حق را فراهم سازد و چون خدا صلاح داند نهانى عبادت شود آنها را به خود وانهد و دنيا را اختيار كنند و باطل بر حق غلبه كند، هر كه در دولتِ باطل حق را اظهار كند و تقيه را ترك كند چنان است كه از دين بدر رفته. شايد مقصود از استفتاح به معنى يارى جستن باشد، يعنى در برابرِ مخالفان اظهارِ فتح و نصرت نمايد به وسيله بيانِ اسرارى كه ائمه (علیه السّلام) براى تسليت و دل گرمىِ شيعه گفته اند مانندِ خبر از انقراض دولت بنى اميه يا بنى عباس در فلان وقت.
ص: 695
از مجلسى (رحمه الله)- «لا دين» يعنى ايمان ندارد يا عبادتش درست نيست، كسى كه اطاعت كند از نافرمان به خدا يعنى غير معصوم زيرا طاعتِ غير معصوم روا نيست در هر امرى باشد، و گفته اند: مقصود كسى است كه حكم به نافرمانى خدا كند و اهل فتوى نباشد. از مجلسى (رحمه الله)- ممكن است حمل شود بر كسى كه خلفاى جور را به انكارِ امامانِ بر حق خشنود مى كند يا به انكارِ چيزى از ضروريات دين. از مجلسى (رحمه الله)- گفته شده است: بر هر كدام كيفرى به مناسبت آن مترتب شود زيرا اولى مايه ضايع كردن نسل است و با طاعون مناسب است، و دومى براى حرص به مال است و با قحطى و سختىِ زندگى و جور سلطان مناسب است، و سومى كه منع حق خدا است با منع باران مناسب است، و چهارمى كه ترك عدالت و حفظ مقام پيشواى حق است، با تسلط دشمن، و پنجمى كه رفض قوانين و دستورات حقه است با ظلم و ستيزه و غلبه بر يك ديگر. از مجلسى (رحمه الله)- خدا تعالى فرموده است (سوره مطففين):
«واى بر مطففان، آن كسانى كه چون پيمانه از مردم گيرند پُر ستانند و چون پيمانه به آنها دهند و يا براى آنها بكشند كم گذارند».
بيضاوى گفته است: تطفيف كم گزاردن در كيل و وزن است زيرا آنچه كاسته شود اندكى است.
جور، ضد عدالت است و در اين جمله دو احتمال است:
1- جورِ در حكم و تركِ عدالت، كمك كردن به ظالم است بر ضررِ مظلوم.
2- مقصود اين باشد كه خدا به سبب اين عمل مهر خود از آنها برگيرد و با هم در ستم همكار شوند تا آنجا كه زيانش به خودِ حاكم و ظالم
ص: 696
رسد چنانچه در خبرِ پيش فرمود ميان آنها جنگ برپا شود.
نقضِ عهد، ظاهر اين است كه مقصود پيمان با كفار است چنانچه سابقاً دانستى و احتمالِ عموم هم دارد.
و اينكه قطعِ رحم وسيله اين است كه اموال به دست اشرار افتد مجرب است و براى آن اسباب نهانى و عيانى است و عمده به اسباب نهانىِ آن قطعِ لطف خدا است از آنها و در ظاهر هم به واسطه قطعِ رحم يارىِ يك ديگر نكنند براى دفع ظلم و خدا اشرار را بر آنها چيره سازد و مالِ آنها را بستانند.
و بدان كه قسمت عمده ترك نهى از منكر در اين امت همان بود كه پس از وفاتِ رسول (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) از آنها عيان شد راجع به مسامحه و سازش با خلفاء جور و ترك پيروى امامانِ بر حق در برابرِ آنها و خلفاء جور از تيم وعدى و بنى اميه و بنى عباس و شاهانِ ستمكارِ ديگر بر امت مسلط شدند و اكنون دعا و زارى كنند و براى آنها مستجاب نشود. از مجلسى (رحمه الله)- جعفرى همان ابو هاشم داود بن قاسم جعفرى است كه از بزرگانِ اصحاب ما است و گفته شود خدمت امام رضا تا آخر امامان را درك كرده است و أبو الحسن ممكن است امام رضا (علیه السّلام) باشد يا امام هادى (علیه السّلام) و ممكن است مقصود از جعفرى در اينجا سليمان بن جعفر جعفرى باشد چنانچه در مجالسِ مفيد بدان تصريح كرده است.
«انه خالى» يعنى دائى من است و اگر به تشديدِ لام خوانده شود يعنى دوستِ من است، تصحيف شده باشد.
«يصف اللَّه» يعنى به صفات جسم مانند عقيده مجسمه و قائلين به صورت يا به صفات زائد بر ذات چون اشاعره و در مجالسِ مفيد است كه خدا را وصف كند و محدود سازد و آن مؤيد معنى اول است. از مجلسى (رحمه الله)- گويا مقصود از اهل ريب آنهايند كه خود در دين شك دارند و مردم را به واسطه القاء شبهه در آن به شك اندازند،
ص: 697
و گفته شده مقصود از آنها كسانيند كه دينشان بر پايه گمان و توهم فاسد است چون علماى اهل خلاف و ممكن است مقصود از آنها فاسقان و متظاهران به فسق و بيباكى نسبت به دين باشد زيرا اين مايه اين است كه مردم در دين داشتنِ آنها شك كنند و اين نشانه سستىِ عقيده آنها است.
بدعة، اسم مصدر ابتداع است چون رفعة از ارتفاع و بيشتر در كم و زياد كردن در دين به كار مى رود. در مصباح چنين گفته است:
من گويم: بدعت، در عرف شرع همان است كه پس از رسول خدا پديد شده و نصى در باره آن نرسيده نه به خصوص و نه به طور عموم و يا آنكه به طور خصوصى يا عمومى از آن نهى شده و آنچه در عمومات وارد باشد بدعت نباشد مانند ساختن مدرسه و امثالِ آن كه در عمومات سكنا دادن به مؤمن وارد است و اعانت به او و چون انشاء بعضى كتب علمى و تأليفاتى كه كمك به علوم شرعيه است مانند لباسهائى كه در زمان پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) نبوده يا خوراك هاى تازه درآمد كه همه داخلند در عموم استحباب زينت از آن هم نهى نشده است و آنچه به عنوان عموم لباس يا غذا باشد اگر بدان خصوصيتى دهند بدعت گردد چنانچه نماز بهترين موضوع است و در هر حال انجامش مستحب است و اگر چند ركعت مخصوص بر وجه مخصوص در وقت مخصوص معين گردد بدعت باشد و چنانچه كسى گويد در فلان وقت بخصوص هفتاد بار لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ مستحب است يا واجب است بدون دليل معتبر بدعت است و به هر حال پديد كردن چيزى در دين كه نصى ندارد بدعت باشد خواه در اصل آن و خواه نسبت به خصوصيات آن و آنچه مخالفين گفته اند كه بدعت بر پنج قسم است (واجب و مستحب و مباح و مكروه و حرام) براى درست كردن و تصحيح گفتار عمر كه در باره نمازِ تروايح (نماز نافله را به جماعت خواندن در شب هاى ماه رمضان) گفت: «چه خوب بدعتى است» باطل است زيرا بدعت نگويند جز بدان چه حرام است چنانچه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده است:
ص: 698
«هر بدعتى ضلالت است و هر ضلالتى راهش به دوزخ است» و آنچه را هم عمر كرد بدعت بود و حرام زيرا پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) از جماعت در نافله نهى كرده بود و اين تقسيم براى آنها سودى ندارد (هرگز از آنچه را كه دهر تباه كرده عطّار به نسازد)، شهيد (قده) در قواعد گفته است آنچه پس از پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) پديدار شده چند قسم است و بدعت در اين ميان آنها بدان تازه درآمدها اطلاق مى شود كه حرام باشد و جز حرام بر چند قسم است:
1- واجب، چون تدوين قرآن و اخبار هر گاه بيم تلف آنها باشد از حافظه مردم زيرا تبليغِ ديانت به آينده ها واجب است به اجماع و آيه و اين وظيفه انجام نشود مگر به حفظِ قرآن و سنت در زمان غيبت امام و اگر امام حاضر و در دسترس باشد او خودش حافظ است و خطرى نيست.
2- حرام، و آن بدعتى است كه دليل تحريم آن را بگيرد چون تقديم غير امام معصوم بر امام معصوم و غصب مناصب مخصوصه آنان و دست اندازى واليان جور به اموال مسلمانان و منع آنها از مستحق و نبرد با اهل حق و تبعيد آنان و كشتار بر پايه بدگمانى و واداشتن مسلمانان بر بيعت با فاسق و اقامت بر آن و تحريم مخالفت آن، و غسل در مقام مسح و مسح بر غير بشره پا و نوشيدن بسيارى از نوشابه هاى مسكر و جماعت در نافله و اذان دوم روز جمعه و حرام كردن متعه حج و متعه زنان و شورش بر امام و دادن ارث به اباعد و منع آن از اقارب و منع خمس از اهل آن و افطار در غير وقت آن و جز آن از بدعت هاى مشهوره و از اين باب است به اجماع فريقين اخذ گمرك و دادن منصب و مقام به ناصالح به بخشش يا وراثت يا از راه ديگر.
3- مستحب، و آن هر آن عملى است كه ادله استحباب آن را بگيرد چون ساختن مدارس و خان و از اين باب نيست كه شاهان موكب ترساننده براى خود بر گيرند مگر اينكه موجب ترس دشمن اسلام باشد.
4- مكروه و آن چيزى است كه دليل كراهت شامل آن شود چون
ص: 699
زيادى در تسبيح زهراء (علیه السّلام) و كاستن از آن و هم نسبت به وظائف ديگر و تنعم در لباس و خوراك به اندازه اى كه به اسراف نرسد و اگر زيان بخش باشد براى خود و خاندانش حرام گردد.
5- مباح و آن در مورد ادله اباحه است چون غربال كردن آرد كه گفته اند اول تازه درآمد پس از رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) اين بود كه غربال آرد بيزى بر گرفتند براى آنكه خوشى و رفاه در زندگى از مباحات است و وسيله آن هم مباح است، انتهى.
در نهايه گويد: بدعت، دو تا است: بدعتِ رهنمائى و بدعتِ گمراهى، و آنچه بر خلاف دستور خدا و رسول است مذموم است و منكر و آنچه در عمومِ مندوبات است در مورد مدح است. از مجلسى (رحمه الله)- در قاموس گويد: ماجن، يعنى سخت رو و سخت دل كه باك ندارد از گفته و كردارِ خود.
«ينقل اليك الحديث الخ» يعنى نزد مردم به تو دروغ بندد و از مردم هم به تو دروغ گويد و ميان تو را با ديگران بهم زند و فاسد كند. از مجلسى (رحمه الله)- «وَ إِذا رَأَيْتَ الَّذِينَ يَخُوضُونَ فِي آياتِنا» يعنى آيات ما را تكذيب مى كنند يا مسخره و استهزاء مى نمايند و بدان طعنه مى زنند.
«لِما تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ» يعنى نگوئيد اين حلال است و اين حرام است براى آنكه زبانتان را به دروغ بيالائيد، يعنى چيزى را به محض زبان خود و بى دليل حلال و حرام نكنيد. از مجلسى (رحمه الله)- يحيى بن ام طويل مطعمى از اصحاب على بن الحسين (علیه السّلام) است، فضل بن شاذان گفته است: در اول كار على بن الحسين (علیه السّلام) جز پنج تن نبودند كه از آن جمله يحيى بن ام طويل است، و از امام صادق (علیه السّلام) هم روايت شده كه بعد از شهادتِ امام حسين (علیه السّلام) همه
ص: 700
برگشتند جز سه تن: ابو خالدِ كابلى و يحيى بن ام طويل است و جبير بن مطعم و سپس مردم به آنها پيوستند و فراوان شدند، و در روايتِ ديگر جابر بن عبد اللَّه انصارى را هم به آنها افزوده است، و از امام باقر (علیه السّلام) روايت شده كه حجاج او را خواست و گفت: به ابى تراب لعنت كن، و امر كرد كه دست و پايش را ببرند و او را كشت.
من مى گويم، گويا اين بزرگان از خواص ائمه از آنها اجازه داشتند كه تقيه را ترك كنند براى مصلحت مخصوص و نهانى يا مى دانستند كه تقيه براى آنها سودمند نيست و به هر حال آنها را خواهند كشت و اين موضوع را به اخبارِ معصوم يا از راه ديگرى مى دانستند و تقيه براى حفظ نفس واجب است در صورتى كه سودمند باشد با اينكه از پاره اى اخبار روشن مى شود كه تقيه براى حفظ دين واجب است و حفظ اهل دين و اگر گمراهى به جايى رسد كه مايه نابود شدن كلى ديانت گردد در اين صورت تقيه اى نيست چنانچه وقتى امام حسين (علیه السّلام) ديد كه آثار دين در شُرُفِ از ميان رفتن است تقيه و سازش را وانهاد. پايان نقل از مجلسى.
ما در سابق گفتيم كه مردانى در هر زمانى باشند كه جانباز راه حق شوند و داوطلب گردند كه خود را فداى حق و حقيقت كنند و اينان ستاره هاى تاريخ مذهب و مصلحان عالم بشريت محسوبند و جانبازى و فداكارى در راه حق و حقيقت براى كسانى كه به اين مقام از عقيده و ايمان و احساس يقين رسيده باشند در هر زمانى ممكن است و اين اجلاء اصحاب على (علیه السّلام) بمانند همان ياران امام حسين در واقعه جانگداز شهادت بودند كه داوطلبِ فداكارى در راه حق شدند و به سعادت شهادت رسيدند. موضوع تقيه يك تكليف عمومى و قانونى است از نظر كلى و اين مردان كمياب و بسيار با عظمت از اين قانون استفاده نمى كنند، و من در برخى از تأليفاتِ خود از آنها به مردانِ فوق قانون تعبير كرده ام.
ص: 701
از مجلسى (رحمه الله)- گفته اند وجه انحصار مردم در اين شش صنف اين است كه مردم يا كافر باشند و يا مؤمن و يا نه اين و نه آن، به اين معنى كه نه حق را فهميده و نه به انكارش گرائيده. و از اين ميان مؤمن چهار قسم دارد:
1- مؤمنِ كامل سابق بالخيرات كه هيچ گناهى نكرده است و اهل بهشت است.
2- مؤمنِ گنهكارى كه توبه كرده است و از كسانى است كه اعتراف به گناهِ خود دارد و كردارِ خوب و بدش به هم آميخته است.
3- مؤمنِ گنهكارى كه توبه نكرده است و كارِ خوبش بيش از كارِ بد او است و اين از آنها است كه كارش با خدا است.
4- كه حسنه اش غلبه ندارد و توبه هم نكرده و از اصحاب اعراف است.
تو به خوبى دانستى كه زبان آيات و اخبار در تعبير از ايمان و كفر غير از زبان متكلمين است و مؤمن بيشتر اطلاق مى شود بر كسى كه عقائدش درست است و به فرايض خدا عمل كرده است و از كبائر بركنار است و وعده به بهشت دارد و در آن درآيد و در برابر او اقسام بسيارى است كه با آن شش قسم شمرده شده است:
1 و 2- اهل وعيدند، يعنى اهل وعده و اهل وعيد، يكى را ذكر كرده است براى تغليب و در برخى نسخه ها كلمه وعد است و در برخى وعدين به لفظ تثنيه و اين اظهر است، يعنى كسانى كه به طور قطع وعده ثواب و يا تهديد به عقاب در باره آنها واقع است در صورتى كه به يكى از اين دو حال بميرند كه اهل وعد اهل بهشت باشند و اهل وعيد اهل دوزخ و در باره اينها است كه خدا در سوره توبه فرموده راجع به اهل وعد:
«خدا به مؤمنين و مؤمنات وعده بهشتى داده كه نهرها در كفِ آن
ص: 702
روان است و در آن جاويد باشند و خانه هاى خوب داشته باشند در بهشت هاى عدن با رضوان از طرف خدا كه بزرگتر است، اين است آن كاميابى بزرگ».
و راجع به اهلِ وعيد: «خدا به منافقين و منافقاتِ كفار وعده آتش دوزخ داده كه جاويد در آن بمانند همان بسِ آنها است و خدا آنها را لعنت كرده و براى آنها است عذابى برجا». و نيز در همان سوره است كه فرموده است: «و ديگرانى به گناهِ خود اعتراف كردند» طبرسى گفته: يعنى از اهل مدينه و يا عرب هاى ديگر به گناه خود اعتراف كردند و راجع به منافقان نيست.
«لا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً» يعنى عاجزند از هجرت به مدينه چون خرجى و وسيله ندارند و چاره اى هم ندارند و راه نجاتى از شهر مكه ندارند اينانند كه بسا باشد خدا از آنها درگذرد چون در ترك هجرت معذورند، اين تفسيرِ مفسران است ولى بنا بر تأويل امام يعنى تواناى فهميدن و پذيرش از روى دليل براى كفر و ايمان ندارند چون ابله و كم خردند و اين از بطون آيه است و ممكن است ظاهرِ آيه هم شامل آن باشد و در مكه كسانى از اين قبيل وجود داشته اند.
امّا اعراف، در سابق تفسير شد و برخى مفسران آن را به باروئى ميان بهشت و دوزخ تفسير كرده اند كه در قول خدا بيان شده (13 سوره حديد):
«ميان آنها باروئى زده است كه درى دارد» و اعتراض شده كه چه نيازى است به بارو بهشت بالاتر از آسمانِ هفتم است و دوزخ در اسفل السافلين است و جواب گفته اند دورى مسافت منافاتِ با بارو ندارد و اين بارو پائين و بالا دارد و بر بالاى آن مردانى باشند كه هر كس را از رخساره بشناسند و خدايشان بر آن جاى بلند نشانده تا شرافتِ آنها را عيان سازد و تا از آنجا بر مردم مشرف باشند و بر احوال خلايق مطلع گردند و آنان چنانچه در دنيا گواه بر اهل ايمان و اهل كفرند و بر اهل طاعت و اهل معصيت همين طور در آنجا بر آنها گواهند و خدا آنها را به اعلا درجات بهشت منتقل سازد و در پائينِ اعراف
ص: 703
مردمى باشند كه حسنه و سيئه آنها برابر است و خدا آنها را آنجا بازداشته چون حد وسط ميان بهشت و دوزخ است و بسا كه آنها را به رحمتِ خود به بهشت برد. از مجلسى (رحمه الله)- برخى گفته اند كه گمراهان چهار دسته اند و با اهل ايمان و اهل كفر شش دسته شوند:
1- اهل وعده به بهشت كه مؤمنانند و مقصود از آنها كسانيند كه به خدا و رسول و هر چه رسول آورده گرويده و عمل كرده است.
2- اهل وعيد به دوزخ كه كفارند و مقصود از آنها كسى است كه به خدا يا رسول يا چيزى از آنچه رسول خدا آورده كفر ورزد به زبانش يا دلش يا در فرائض از روى استخفاف مخالفت كند.
3- مستضعفان، يعنى كسانى كه ايمان و كفر را نفهمند چون ديوانه و كودكان يا دعوت به او نرسيده است.
4- مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ كه حكمش به قيامت افتاده است از ارجاء به معنى تاخير يعنى تكليف وعده و وعيدى در دنيا به آنها متوجه نشده است و همانا كارشان با خدا است كه يا عذابشان كند و يا از آنها درگذرد و آن كسانى هستند كه از كفر برگشتند و اسلام آوردند ولى اسلام در دل آنها ننشسته و ثابت نشده وَ الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ از اينهايند.
5- فاسقان و بدكاران از مؤمنان كه كار خوب و بد هر دو دارند و به گناه خود معترفند و بسا كه خدا از آنها درگذرد.
6- اصحاب اعراف كه مردمى هستند گناه و ثوابشان بر هم ترجيح ندارد تا به بهشت روند يا به دوزخ و در اعراف بمانند تا خدا چه خواهد. از مجلسى (رحمه الله)- در قاموس گفته: مطمار، ريسمان بنّا است كه با آن اندازه گيرد چون مطمر وتر به معنى پايه است و به معنى همان ريسمانِ اندازه گيرى ساختمان، و پرسش آن حضرت از مطمار يا از راه انكار است به اين
ص: 704
معنى كه من چنين مقرر نكردم تو اين را از كجا آوردى؟ وسائل منظور او را نفهميد و آن را شرح كرد و امام منظور او را پرسيد و او توضيح داد تا حاضرين مقصود او را بفهمند و او هم توضيح داد كه مقصودم مقياس ميان كافر و مؤمن است و زراره اظهار كرده كه جز مؤمنِ پاك عقيده امامى به بهشت نرود و امام فرموده: بسا كه مستضعفان از مخالفين هم كه عنادى نورزند به بهشت بروند، و ممكن است مقصودِ زراره از موافق هم عقيده و همكردار باشد و اصحاب كبائرِ شيعه از آن خارج باشند چنانچه خوارج هم مرتكب كبيره را لايقِ بهشت ندانند و قول خدا اين است كه مستضعفين و ديگر اصنافى كه بر شمرده وعده بهشت و عفو و آمرزش داده و نبايد آنها را در مخالفين شمرد و از آنها بيزارى جست.
«و زاد حماد» ظاهر اين است كه اين كلام از ابن عمير است و اين حديث از حماد و جميل هم از زراره نقل شده است و در روايت حماد جمله اى اضافه داشته كه در روايت هشام نبوده و آن را بيان كرده و جمله ديگرى هم در روايت جميل اضافه بوده كه بدان هم اشاره كرده است.
«فارتفع صوت أبي جعفر» اين جمله قدح در زراره است (كه در برابر سخن امام سخن مى گفته و اظهارِ نظر مى كرده) و دلالت دارد به بى ادبىِ او و چون جلالت و قدر و مقام او مورد اتفاق شيعه اماميّه است و اخبار بسيارى بر آن دلالت دارد بدان چه بر خلاف آن اشاره دارد اعتبارى نيست و ممكن است اين امور در آغاز كارِ او باشد پيش از آنكه معرفتِ او كامل شود يا اينكه طبع و خوى او اين بوده كه بحث و مشاجره مى كرده است و نمى توانسته خوددارى كند و اين از راه شك و ترديد او نبوده است و شايد مقصودش آموختن كيفيت مناظره در مطلب بوده كه با مخالفان بتواند بحث كند يا از شدت علاقه او به ائمه راضى نمى شده مخالفان به بهشت روند.
«ان يدخل الضلال الجنه»
يعنى بعضى از آنها به بهشت روند و مقصود
ص: 705
از گمراهان و ضلال مستضعفان و ديگر اصناف مذكوره اند پس آنها كافر نباشند زيرا اخبار بسيار و اجماع همه فرق اسلامى دلالت دارند كه كفار به بهشت نمى روند و در برخى نسخه ها «ان لا يدخل» است و آن استفهام انكارى است (و مقصود اثبات دخول ضلال است در بهشت). پايان كلام مجلسى (رحمه الله).
من گويم، «الضلال» جمع با الف و لام است و دلالت بر عموم دارد و معنى كلام اين است كه همه گمراهان به بهشت مى روند. مورد سؤال اين است كه سنن پيغمبر چون فرائض خدا است يا نه؟.
جواب- اگر كسى ترك يكى از فرائض ثابته خدا را بكند و بدان عمل نكند و آن را انكار كند كافر است و خدا را امور حسنه اى است تاركِ آنها كافر نيست ولى كم فضيلت و كم خير است.
اين جواب بحسب ظاهر با سؤال مطابق نيست و به علاوه فرق ميان فرائض مثبته و ديگر فرمان ها روشن نيست و در درجه سوم منظور از سنن رسول خدا كه در سؤال وارد است واضح نيست، و به علاوه معلوم نيست وجه شباهتى كه مورد سؤال است چيست؟ اينها است مشكلات اين حديث، مرحوم مجلسى در اينجا گويد:
سنت هاى رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آن احكامى است كه از ظاهر قرآن بر نيايد و رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آن را بيان كرده است چه واجب باشد چه مستحب.
«كفرائض اللَّه»:
در وجه شباهت مورد سؤال سه احتمال است:
1- شرافت و احترام منظور باشد، يعنى احترام و شرافت سنن رسول خدا به اندازه فرائض خدا است يا نه؟.
2- منظور لزوم وفاء و عمل باشد، يعنى سنن رسول خدا چون فرائض
ص: 706
لازم العمل است يا نه؟.
3- منظور كافر بودن تارك آن باشد يعنى تارك فرائض خدا كافر است و آيا تارك سنن رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) هم كافر بوده است يا نه؟.
«ان اللَّه عز و جل فرض فرائض»
در فرائض خدا دو معنى احتمال دارد:
1- منظور واجباتى باشد كه در قرآن درج شده است و قرآن بر وجوب آنها دلالت دارد.
2- اعم از آنها و از واجباتى باشد كه پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) و ائمه (علیه السّلام) بيان كرده اند ولى معنى اولى روشن تر است زيرا واجباتى كه از قرآن است بيشتر آنها از ضروريات دين است و هر كه آنها را انكار كند كافر است به خلاف آنچه از سنت ظاهر شده كه اكثر آنها از ضروريات دين نيست، در اين صورت ترك آنها با انكار و بى انكار موجب كفر است چنانچه ترك واجبات غير ضروريه با انكار موجب كفر است و حكم ترك واجبات غير ضروريه بى انكار مسكوت مانده است و شايد سكوت از آن براى اين باشد كه مردم در ترك آنها جرات پيدا نكنند، سپس معنى خبر را چنين خلاصه مى كند كه:
1- مقصود از فرائض، مطلق واجبات باشد و آنچه بيان كرده مطلق مستحبات باشد و مقصود از جحد، ترك از روى تهاون باشد، در اين صورت قسم فرائض و قسم بعد از آن با هم درست برابر يعنى واجبات در برابر مستحبات و فرق ميان آنها هم روشن است و در اين صورت حكم به كفر تارك مطلق واجبات از نظر اين است كه مقصود از كفر غير از كفر اصطلاحى است كه خارج از اسلام باشد.
2- مقصود از جحد همان انكار باشد ولى «واو» در آن به معنى «او» باشد يعنى هر كه ترك يكى از فرائض كند يا آن را انكار نمايد كافر است
ص: 707
به يك معنى بر خلاف مستحبات كه ترك آنها به هيچ وجه موجب كفر نيست.
3- مقصود از فرائض همان واجبات قرآنيه باشد و مقصود از سنن در برابر آنها است كه واجبات غير قرآنى و همه مستحبات را شامل است.
4- مقصود از فرائض ضروريات دين باشد و مقصود از سنن جز آنها باشد، يا مقصود همان مستحبات باشد و منظور اين است كه بسا ترك فرائض منجر به كفر شود ولى غير فرائض چنين نباشد و حكم جمله موجبه جزئيه باشد. و اين موجبه جزئيه در سنن صادق نيست و كسى به ترك سنن يا انكار آنها كافر نمى شود و به هر حال تطبيق روايت با نظر متكلمين و اخبار ديگر خالى از اشكال نيست. و بسا كه مقصود روايت را چنين شرح كرده اند.
امام در پاسخ سؤال فرموده است: همه دستورهاى دين به امر و فرمان خدا است و به زبان پيغمبر او، ولى بعضى از آنها واجبات و فرائض مشتبه است كه ترك آن با انكار موجب كفر است و برخى از آنها براى درك فضيلت است كه تركش موجب نقصان و خير است.
و گفته شده است كه فريضه در اين روايت شامل واجبات اعتقادى و عملى و اصولى و فروعى هر دو هست و بعيد نيست كه ترك عمل راجع به قسم دوم باشد و انكار راجع به قسم اول و در اين صورت معنى كفر اعم از كفر جحود است و كفرى كه به ترك انجام فرمان خدا محقق شود و اگر آن هم با همراه جحود باشد كفر جحود گردد ولى كسى كه بى انكار ترك اولى كند و اقرار بدان هم نداشته باشد و نسبت به آن بيطرف باشد او در شمار مستضعفين باشد و بيايد كه مستضعف نه مؤمن است و نه كافر و كارش با خدا است و اينكه فرموده است:
«و امر اللَّه بامور»
شايد مقصود از آن احكام فرعى و عملى باشد به طور مطلق و منظور اين باشد كه ترك برخى از آنها چون مستحبات كفر نيست به شرط آنكه از روى انكار و جحود نباشد، انتهى. پايان
ص: 708
نقل از مجلسى (رحمه الله).
در ضمن شرحى كه خود مرحوم مجلسى ايراد كرده است توجهى به عدم تطبيق جواب با سؤال نشده است فقط در توجيه جمله هاى جواب بحث شده است ولى در شرحى كه اخيراً نقل كرده است اشاره اى به اين موضوع دارد كه گويد:
المراد ان الكل به امر اللَّه.
يعنى مقصودِ امام در برابر سؤال سائل اين است كه همه دستورهاى دين و شريعت به فرمان خدا است و از زبان پيغمبر خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) است و از اين جهت با هم هيچ فرقى ندارند فقط از نظر آثار و احكام فرقى ميان اقسام آنها هست و ظاهراً منظور اين باشد كه امام در مقام رد تقسيم احكام است به فرائض الهيه و سنن رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) و مى فرمايد سنن رسول اللَّه و فرائض اللَّه عز و جل يكى هستند، همه احكام از نظر فرمان از خدايند و از نظر بيان از زبان رسول خدايند ولى از نظر آثار تفاوت دارند.
و اين توجيه هم با اينكه خلاف ظاهر خود جواب است مخالف اخبار بسيار ديگرى است كه احكام فرائض اللَّه دارند و سنت رسول اللَّه بلكه خود فرائض هم به فرض اللَّه و فرض النبى تقسيم شده اند و بلكه در روايت «لا تعاد» معروفه، خود اجزاء نماز هم به فرض و سنت تقسيم شده است.
در اينجا براى شرح اين حديث شريف توجه به مطالبى به موقع است:
1- مراتب تشريع از نظر واقع قانون گذارى و از نظر بيان و ابلاغ آن براى مكلفين بر دو وجه است:
الف- از طرف خدا در قالب تشريع و دستور ريخته شود و ساخته و پرداخته به پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) تحويل شود چنانچه حكم كلى «أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ» در تكاليف عملى، و مانند «أَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَ حَرَّمَ الرِّبا» در تكاليف حقوقى، و مانند «أَوْفُوا بِالْعُقُودِ» در امور مشتركه ميان تكليف و حق، اين گونه
ص: 709
احكام فرض اللَّه محسوبند يعنى تقرير و تقدير آنها به انشاء ذاتِ الهى انجام يافته است گو اينكه نسبت بدان رخصت ترك به طور مطلق يا به اعتبار برخى حالات صادر شده باشد و از اين نظر كلمه مستحب بر آن اطلاق شود.
ب- آنچه از طرف پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) تشريع و انشاء شده است گرچه پايه و مايه آن به وضع مرموزى از طرف خداوند به قلب مباركِ او القاء شده باشد و به اعتبار تنظير اين گونه احكام و قوانين مانند قوانينى است كه رئيس دولت يا يك رئيس جمهور انشاء و اجراء مى كند طبق اختياراتى كه از مرجع صلاحيت دارى مانند مجلس شورى كه قوه مقننه است يا از مبدء قانونى ديگرى به او تفويض شود و اخبارى كه در باب تفويض دين به پيغمبر و ائمه معصومين وارد شده است ممكن است بر اين معنى حمل شود و تشريفاتى كه از پيغمبر اسلام (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) چه از نظر تكاليف عمليه و چه از نظر حقوق وارد شده است بسيار است و بيشترِ آنها با جمله هاى كوتاه و پر معنا ادا شده است كه از آنها به (جوامع الكلم) يعنى سخنان كلى تعبير شده است و پيغمبر اسلام (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آنها را از افتخارات خود بشمار آورده است و بدان باليده و فرموده: «اوتيت جوامع الكلم» يعنى به من كلمات جامعه داده شده است، و اين تعبير كه به من داده شده اشاره است به همان القاء نيروى قانون گذارى به قلب و روح مقدس او و به تعبير ديگر اعطاء اختيار قانون گذارى به آن حضرت و از اين قبيل است بيانيه اى كه بعد از فتح خيبر از آن حضرت نقل شده است و ما ترجمه آن را از تاريخ و سيره ابن هشام نقل مى كنيم. ص 224، ج 2، ط مصر:
مسلمانان از گوشت الاغ هاى اهلى خيبر خوردند و رسول خدا برخاست و مردم را از امورى نهى كرد و همه را براى آنها نام برد، عبد اللَّه بن ابى سليط از پدرش روايت كرده است كه: غدقن رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) از خوردن گوشتِ الاغ هاى اهلى وقتى به ما رسيد كه ديگ ها مى جوشيدند و ما آنها را وارونه كرديم.
ص: 710
مكحول گويد: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در آن روز از چهار چيز نهى كرد، از جماعِ با اسيرانِ آبستن و از خوردن گوشتِ الاغ هاى اهلى و از خوردن هر درنده نيش دار و از فروش غنيمت تا تقسيم شود.
و از رويفع بن ثابتِ انصارى نقل شده است كه: هنگام فتح يكى از آبادانى هاى مغرب كه آن را جربه مى گفتند بپا ايستاد و اين سخن را ايراد كرد، گفت:
أيا مردم! من براى شما نمى گويم جز آنچه از رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) شنيدم كه روز فتح خيبر به ما فرمود، رسول خدا ميان ما بپا خاست و فرمود: حلال نيست براى هر مردى كه ايمان به خدا و روز رستاخيز دارد كه كشت ديگرى را آب دهد (مقصودش جماع با زن هاى اسيرِ آبستن بود) تا آنكه او را استبراء كند و حلال نيست براى مردى كه ايمان به خدا و روز رستاخيز دارد كه دست اندازى به زن اسيرى كند تا او را استبراء نمايد (يعنى معلوم كند كه آبستن نيست به واسطه اينكه حائض شود يا مدت چهل و پنج روز بگذرد) و حلال نيست براى مردى كه ايمان به خدا و روز رستاخيز دارد كه از غنيمت بفروشد تا آنكه تقسيم شود، و حلال نيست براى مردى كه ايمان به خدا و روز قيامت دارد كه چهارپائى از غنيمت مسلمان را سوار شود تا وقتى آن را لاغر و نزار كند به غنيمت برگرداند (يا بايد آن را فربه نگه دارد و يا اگر لاغرش كرد به حساب خود گذارد)، حلال نيست براى مردى كه ايمان به خدا و روز رستاخيز دارد يك جامه از غنيمت مسلمانان در بر كند تا وقتى كهنه اش كرد بدان برگرداند.
و از عبادة بن صامت روايت شده كه: رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در روز خيبر به ما غدقن كرد از خريد و فروش خاكِ طلا با خودِ طلاى ناب، و از خريد و فروش خاكه نقره ناب، فرمود: خاكه طلا را با پولِ نقره بخريد و خاكه نقره را با طلاى ناب. انتهى.
ص: 711
اينها نمونه اى است از تشريعات پيغمبر اسلام كه خود آنها را در قالب قانون ريخته است و به اين اعتبار سنت و قانون او شمرده شده است.
2- در مقام ابلاغ و بيان احكام هم چند وجه است:
الف- نص قرآن كه كلامى ساخته و پرداخته به دهان پيغمبر اسلام گذاشته شده و آن حضرت به مردم تلاوت كرده است.
ب- نقل كلام خدا از انشاء پيغمبر كه آن را حديث قدسى گويند و بيشتر در امور اعتقادى و اخلاقى وارد است و شايد برخى از احاديث قدسيه ترجمه خطابات خدا باشد كه بر زبان هاى ديگرى به پيغمبرهاى گذشته ابلاغ شده است مانند سخنانى كه خدا با موسى گفته و ظاهراً عبرى بوده است و اين گونه تعبيرات با ترجمه خصوص شخص پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) عنوان حديث قدسى پيدا مى كرده است.
ج- ابلاغ هاى اجرائى كه پيغمبر نسبت به احكام كلى قرآن انجام داده است و براى نمونه از اين قبيل ما قسمتى از بيانات پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در حجة الوداع از سيره ابن هشام ترجمه مى كنيم ص 390، ج 2، ط مصر:.
از ابى سعيد خدرى كه گفت: مردم (در حجة الوداع) از على (علیه السّلام) نزد پيغمبر شكايت كردند و رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در ميان ما به سخنرانى برخاست و من شنيدم كه مى فرمود: أيا مردم از على شكايت نكنيد، به خدا سوگند كه او براى خدا و در راه خدا پافشارتر است از آنكه از او شكايتى شود. ابن اسحق گويد: سپس رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) حج خود را به پايان آورد و به مردم مناسكِ آنها را نمود و سنن و دستورهاى حج را به آنها اعلام كرد و به آنان آموخت و آن سخنرانىِ معروف خود را ايراد كرد و آنچه را بايد در آن شرح داد خدا را ستود و بر او ستايش نمود و سپس فرمود:
أيا مردم گفتار مرا بشنويد، نمى دانم شايد ديگر هرگز من شما را پس از امسال در اين موقف برخورد نكنم.
ص: 712
1- أيا مردم راستى خون و مال شما بر شما حرام است (يعنى حرام است مسلمان خون برادرِ مسلمانِ خود را بريزد و يا مالِ او را ببرد) تا پروردگارِ خود را ملاقات كنيد (يعنى تا بميرد و يا آنكه تا در قيامت به خدا برسيد) چون حرمت اين روز شما و چون حرمت اين ماه شما، حرمت مال ديگران و حرمت قتل نفس در آيات بسيارى از قرآن مجيد انشاء و تبليغ شده است مانند (29 سوره نساء): «أيا آن كسانى كه ايمان آورديد و گرويديد اموال خود را در ميان خود به مفت و بيهوده مخوريد جز اينكه به وسيله تجارت مقرون به رضايت از شماها باشد»- و در حرمت قتل نفس مانند.
(33 سوره اسراء): «و مكشيد نفسى را كه خدا محترم ساخته و يا اينكه قتل او را حرام كرده است مگر به حق و طبق قانونِ الهى» (مانند مورد قصاص و مجازات و كيفرِ برخى گناهان بزرگ كه در كتاب آيات مندرج است).
2- به هر كه امانتى سپرده است آن را بدان كه به وى سپرده بپردازد.
(283 سوره بقره): «و بايد بپردازد آنكه بدو سپرده شده، سپرده پيش خود را».
3- راستى هر مقدار از ربا ملغى شده است ولى شماها سرمايه خود را داريد و بستانكاريد نه ستم كنيد و نه ستم شويد، خدا فرمان داده كه راستش ربا نبايد باشد و راستى رباى عباس بن عبد المطلب هم ملغى است. قرآن در اين باره فرمايد (228 سوره بقره): «أيا كسانى كه گرويديد از خدا بترسيد و آنچه از ربا مانده وانهيد و نگيريد اگر شما مؤمن هستيد (279) و اگر نكنيد از طرف خدا و رسولش اعلان جنگ داريد و اگر توبه كنيد تنخواه و سرمايه خود را داريد، نه ستم كنيد و نه ستم كشيد».
4- أيا مردم به راستى (37 سوره توبه): «نسي ء (پس انداختن حج از ذى حجه) فزودن بر كفر است» كفار بدان گمراه مى شوند، يك سال حلالش
ص: 713
كنند و يك سال حرامش كنند تا شماره آنچه را خدا حرام كرده موافق سازند پس حلال كنند آنچه را خدا حرام كرده و حرام شمارند آنچه را خدا حلال كرده است.
5- اما بعد أيا مردم شما را بر همسرانتان حقى است و آنها بر شما حقى دارند، حق شما بر آنها اين است كه به خانه شما راه ندهند و بر سرِ فرشِ شما ننشانند كسى را كه نمى خواهيد و بد داريد. و بر گردنِ آنها است كه هرزگى آشكار نكنند و اگر كردند خدا به شما اجازه داده است كه از بسترِ آنها كناره گيريد و آنها را به اندازه تأديب بزنيد كه زخم و شكستگى پديد نگردد و اگر دست بازداشتند و به جاى خود نشستند خوراك و پوشاك متعارف را حق دارند، در باره زنها سفارش خوب بكنيد زيرا در خانه شما بى استقلال هستند و از خود اختيارى ندارند.
قرآن مجيد در اين احكام آياتى دارد:
الف- (228 سوره بقره): «و براى آنها است بمانند آنچه بر عهده آنها است».
ب- (34 سروه نساء): «زنهاى خوب خداپرست و پارسايند و خود نگهدار به نگهدارى خدا و آنهائى كه نگران باشيد از خلاف كردنشان پندشان دهيد و از بسترشان كناره كنيد و بزنيدشان و اگر فرمان بر شما شدند راهِ آزادى براى آنها مجوئيد».
6- بدانيد كه هر مسلمانى برادر مسلمان ديگر است و مسلمانان همه برادرند ... قرآن مجيد در اين باره فرموده است (10 سوره حجرات): «همانا مؤمنان برادرند و ميان برادران خود اصلاح كنيد و از خدا بترسيد شايد كه به شما رحمت فرستاده شود».
پس از توجه بدان چه ذكر شد اكنون برگرديم به شرح حديث:
سؤال از اين است كه: آيا سنن رسول خدا چون فرائض خدا عز و جل
ص: 714
است؟ ظاهراً مقصود سائل اين است كه سنت هاى رسول خدا بمانند فرائض الهيه در ماهيت اسلام وارد است و واقعيت دارد يا چنانچه عامه مى گويند يك نظريات اجتهادى است و بسا درست باشد و بسا نادرست و اعتبار موقتى دارند و ممكن است ديگرى بيايد و بر خلاف آنها نظر بدهد و آنها را متروك سازد و در حقيقت اين پرسش از ماهيت اختلاف نظرى است كه در باره پيغمبر ميانِ خاصه و عامه است، عامه پيغمبر را در حاشيه قرآن مجيد يا به تعبير ديگر محمد منهاى قرآن را يك مجتهد عالى رتبه اسلامى مى دانند كه مى تواند در امور اسلامى از خود نظر بدهد و قانونى به عنوان اجتهاد در امور اسلامى اظهار كند مانند مجتهدى كه ادله احكام را مطالعه مى كند و روى آنها نظر مى دهد و به اصطلاح علماى اصول حكم اجتهادى حكم ظاهرى است و در عين حالى كه براى خود مجتهد و پيروان او يك وظيفه لازمى است ممكن است مخالف واقع و نادرست باشد يا حكم درجه دوم باشد بنا بر آنچه مصوبه گويند و از نظر آنها پيغمبر منهاى قرآن چون خلفاى ديگرى هستند كه بعد از او آمدند و متصدى رهبرىِ اسلام شدند و اينها داراى مقام اجتهاد بودند و در اجراء امور اسلام و جامعه اسلامى صاحب نظر بودند مانند مجتهدان ديگر و تفاوت اين بود كه مثلًا آنها اعلم بودند و در مورد اختلافِ نظر با مجتهدين ديگر رأى آنها قطعيت داشت و يا به تعبير ديگر در مورد اختلاف در مسائل و قوانين اگر از اكثريت و طرق ديگر رأى قاطع و مورد عمل معين نمى شد در آخر نظريه پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) با خليفه به عنوان اينكه رئيس جامعه اسلامى است قاطع بود و همان مورد عمل و اعتبار شناخته مى شد از اين جهت ابو بكر هم داراى سننى بود و عمر هم داراى سننى و قوانينى متكى به اجتهاد خود بود و از همان صدر اسلام اين شعار به وجود آمده بود كه:
قرآن و سنَّت رسول و سنَّتِ شيخين. و اين خود يك آتو و دست آويزى سياسى مهمى شده بود كه در شوراى شش نفرى بعد از عمر مورد استفاده
ص: 715
شايانِ مخالفين على (علیه السّلام) شد و عبد الرحمن بن عوف كه خود را حَكَمِ انتخابات معرفى كرد با همين وسيله على (علیه السّلام) را از تصدى خلافت بر كنار كرد و عثمان را جلو كشيد زيرا كه على براى سنت شيخين اعتبارى قائل نشد و عثمان به اعتبار آن در برابرِ قرآن و سنت پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) اعتراف كرد و مردم هم بدان رضا دادند.
و در اينجا موضوع ديگرى هم به ميان مى آيد كه: آيا در قرآن و سنت رسول (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) تعليمات و قوانين اسلام را كامل كرده است يا نه؟.
و بنا بر عقيده عامه، نه. ولى عقيده اماميه اين است كه قرآن نسخه كامل و تام قوانين و دستور تعليمات اسلام است و هيچ كم و كسرى ندارد ولى نيازمند علم و دانش عميق و مخصوصى است كه روحيه نبوت سر آن است و پيغمبر اول كس بود كه به حقيقتِ قرآن مجيد آگاه بود و طبق آن كليات اسلامى كه در قرآن مجيد است شرح و اجراء مى كرد و آنچه او از نظر مقررات دينى اظهار مى داشت طبق واقع و حقيقت بود و از خدا بود نه از او و از اجتهاد و انديشه او چنانچه قرآن مجيد فرمايد (3 سوره نجم): «سخن نگويد از دلخواه خود (4) نيست گفتارِ او جز وحى كه به او مى رسد». و امام صادق (علیه السّلام) هم در جواب داود بن كثير رقى همين حقيقت را بيان كرده است و حديث از نظر پاسخ به سؤال سائل چنين شرح مى شود كه:
آرى سنن رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) هم مانند فرائض خداى عز و جل است و عين حقيقت است و جزئى از واقع دستورهاى الهيه است و از اين نظر فرقى ميان فرائض الهيه كه در قرآن مندرج است و سنت هاى ثابت پيغمبرِ اسلام نيست بلكه سنن رسول (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) قسمتى از اوامر و دستورهاى خدا است كه به زبانِ او و به تعبيرِ او بيان شده است چنانچه خودِ قرآنِ مجيد هم گرچه كلام ساخته خدا است از زبانِ او ابلاغ شده است و چون پس از اين بيان ممكن است اعتراض شود كه انكار يا ترك فرائض خدا موجب كفر است و ترك يا انكار
ص: 716
سننِ رسول خدا چنين نيست و به اصطلاح براى جواب از اين سؤال مقدر امام توضيح مى دهد و كليه اوامر خدا را به دو دسته تقسيم مى كند:
1- فرائض موجبه. 2- اوامر حسنه.
تقسيم دستورهاى خدا به اين دو قسمت نبايد از نظر اين باشد كه قسم اول در قرآن است و قسم دوم نيست، يا قسم اول واجب است و قسم دوم مستحب، چنانچه در بيانات مجلسى (رحمه الله) و ديگران بدان اشاره شده است بلكه بايد گفت كه منظور از فرائض موجبه آن احكام و مقرراتى است كه مسلمانى با آنها تحقق پيدا مى كند و در ماهيت اسلام و مسلمانى دخالت دارند از نظر اعتقاد و اقرار و عمل، و ضروريات دين را هم بايد به همين معنى تفسير كرد، اسلام يك كيشى است كه با اظهارات و اعمالى وجود خارجى پيدا مى كند و اگر آنها يا برخى از آنها در كسى نباشد او را مسلمان نخوانند و ندانند، و به عبارت ديگر يك اجزاء و اعضاء اصليه دارد مانند خانه و اطاق كه چهار پايه و سقف اجزاء اصليه آن هستند. مقصود اين است كه اين اندازه از فرائض الهيه از ظاهر قرآن ثابت باشد و چه از سنت رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرائض موجبه اند يعنى تحقق بخش به اسلام و مسلمانى و هر كه يكى از آنها را ترك كند و از دست بدهد و نپذيرد كافر است. و بنا بر اين جحد، تفسير همان ترك عمل است زيرا مقصود از ترك عمل به فرائض موجبه عدم تسليم به مسلمانى است و عدم پذيرش كامل آن و ترك ضرورى هم موجب كفر است به همين اعتبار زيرا كسى كه اجزاء اصليه و مشكله اسلام را به خود نگرفت مسلمان نشده و اگر هم از دست بدهد از مسلمانى به در شده است و بعد از تحقق اصل مسلمانى با فرائض موجبه از اقرار و اعتراف به شهادتين و الزام به اعمال كلى و جوهرى اسلام كه فروع دين است به طور اجمال دستورها و اوامر فراوان ديگر هم در اسلام هست كه همه خوبند و مطابق مصلحت بعضى واجب و بعضى مستحب ولى ترك آنها مايه كفر و خروج از اسلام نيست بلكه در مستحبات ترك
ص: 717
فضل است و در واجبات كم و كاست در خير و خوبى است كه براى مسلمان بايست است. از مجلسى (رحمه الله)- آنچه از اين اخبار به دست آيد اين است كه غرض بيان كفر كسى است كه امامت امير المؤمنين (علیه السّلام) را انكار كرده و بر او پيشى گرفته و با او جنگيده و اين افراد از مشركين پليدترند و ظاهر شود كه معنى كفر، ترك طاعتِ خدا است از روى عناد و تكبر و شرك اين است كه براى خدا از خلق او شريكى بتراشد در عبادت يا طاعت اعم از اينكه از راه عناد باشد يا از راه نادانى و گمراهى و فرموده تركِ طاعتِ خدا دانسته و فهميده از روى عناد و تكبر از شرك پليدتر و قديمى تر است زيرا همان گناه ابليس است كه نخست گناه و خلاف است. از مجلسى (رحمه الله)- سالم بن ابى حفصه از امام سجاد و امام باقر و امام صادق (علیه السّلام) روايت كرده است و زيدى مذهب و بترى است و از سران آنها است و امام صادق (علیه السّلام) به او لعنت كرده و او را تكذيب نموده و تكفير كرده است و در ذمّ او روايات بسيارى است و نام ابى حفصه زياد است.
«يعنى مستخف كافر» ظاهر اين است كه گفته يكى از راويان باشد و گفته اند ممكن است از كلام امام (علیه السّلام) باشد و شايد كه مقصود اين باشد كه در صورتى حكم به كفر تاركِ طاعت شود كه استخفاف كند و يا مقصود اين باشد كه تاركِ طاعت به طور دائم ناچار بايد استخفاف كننده هم باشد. از مجلسى (رحمه الله)- «إِنَّا هَدَيْناهُ السَّبِيلَ» بيضاوى گفته است يعنى با نصب دلائل و انزال آيات. «امّا» براى تقسيم و يا تفصيل است يعنى در هر دو حال هدايتِ ما انجام شده است و بعضى بارهيابى شاكرند و برخى با اعراض كفران كردند و كفور به جاى كافر بوده است براى حفظ توافقِ آخر آيات و براى اشاره به اينكه انسان غالباً ناسپاسى دارد و آنكه از حد بگذراند مسئوليّت دارد، انتهى. ولى حديث دلالت دارد كه مقصود از كفور، كافر است.
ص: 718
از مجلسى (رحمه الله)- «وَ مَنْ يَكْفُرْ بِالْإِيمانِ» گفته باء، براى عوض است يعنى هر كه كفر ورزد به جاى ايمانى كه داشته، يا به معنى مصاحبه است يعنى هر كه كفر ورزد به همراه ايمان و بنا بر اين مقصود اين است كه در دل كافر باشد و در ظاهر مؤمن يعنى منافق باشد.
بيضاوى گفته است: مقصود از ايمان مقررات اسلام است و معنى اين است كه هر كه منكر شود و سر پيچد از مقررات ايمان. طبرسى (رحمه الله) گفته است يعنى هر كس انكار كند آنچه را خدا فرمان داده است به تصديق و اقرار بدان از توحيد و عدل و نبوت محققاً ساقط گردد عملى را كه كرده است و پنداشته است براى خدا است و او در آخرت از زيان كاران است يعنى هلاك شده ها. «ترك العمل الذي اقرَّ به» پس مقصود از كفر در اينجا ارتكاب هر كبيره اى است يا خصوص آن كبيره اى كه اشاره دارد به خوار شمردن دين چنانچه از مثل زدن به ترك نماز بدون عذر بر مى آيد و بسا كه حمل شده است بر انكار و استخفاف و بنا بر اين موافق با اصطلاح مشهور در معنى كفر است و برخى گفته اند كفر در اينجا به ترك عمل تفسير شده است كه كفر مخالفت باشد و ايمان به اقرار به وجوب عمل تفسير شده است و مثالى براى آن آورده است. از مجلسى (رحمه الله)-
«ما عهدى بك تخاصم الناس»
يعنى من تو را از كسانى نمى دانستم كه با مردم درافتى و بحث و مناقشه كنى و در اين مسائل انديشه كنى كه ميان متكلمين و اهل بحث مطرح است و اين پرسش تو اشعار دارد كه وارد اين مرحله شدى و شايد «ما» به معنى استفهام باشد مقصود اين باشد كه مگر من با تو سفارش نكردم كه با مردم وارد بحث و ستيزه مشو. از مجلسى (رحمه الله)-
«يدخل النار مؤمن»
مقصود از مؤمن در اينجا امامى بر كنار از كبيره و بى اصرار بر صغيره است يعنى شيعه عادل امامى و مقصود از كافر كسى است كه برخى عقائدش نادرست است از توحيد
ص: 719
يا امامت يا نبوت و معاد يا سائرِ اصول و مقررات دينيه با اينكه در اين باره تعصب دارد و به كمال بلوغ عقل بر او اتمام حجت شده است و در اين ميان واسطه اى پديد شود كه:
مرتكبان كبيره از اماميه و مستضعفان از عامه و كسانى كه بر آنها اتمام حجت نشده است از سائر فرق و اينانند كه احتمال دارد به دوزخ روند يا نروند و اينها واسطه ميان مؤمن و كافرند.
يا مقصود از مؤمن مطلق شيعه امامى صحيح المذهب است گرچه گنهكار باشد و مقصود از كافر همان است كه گفتم بر اين پايه كه شيعه درست عقيده به دوزخ نرود چنانچه اخبار بسيارى بر آن دلالت دارد و عذاب گنهكاران شيعه در مرگ و برزخ و قيامت به پايان مى رسد و واسطه همانهايند كه ذكر شد جز صاحبان كبيره از شيعه. و زراره منكر واسطه بوده است و واسطه ها را جزء كفار مى شمرده يا برخى را جزء كفار و برخى را جزء مؤمنان مى شمرده و روا نمى دانسته مؤمن به دوزخ رود و غير مؤمن به بهشت رود از اين رو پس از پذيرفتن تشيع زن نگرفته است زيرا مخالفان را كفار مى دانسته و تزويج آنها را درست نمى دانسته و گويا دليلِ او اين آيه بوده است كه در:
«هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ فَمِنْكُمْ كافِرٌ وَ مِنْكُمْ مُؤْمِنٌ» و آيه ديگر كه: «فَرِيقٌ فِي الْجَنَّةِ وَ فَرِيقٌ فِي السَّعِيرِ» و منع دلالت آنها ظاهر است.
«لا علم له بالخصومة» ظاهر اين است كه غرض او امام (علیه السّلام) است و حملش بر اينكه مقصود خود او باشد بعيد است و من گويم ممكن است صرف خطور به ذهن باشد كه مؤاخذه ندارد و حاصل كلام امام در مقام رد بر زراره اثبات واسطه است زيرا مخالفان در برخى احكام چون مسلمانان اگر چه جز واسطه ها مخلّد در دوزخ باشند و بعلاوه ممكن است بعضى از مخالفين چون مستضعفان به بهشت روند و چون زراره غرض آن حضرت را درك نكرد و مى پنداشت كه واسطه غير معقول است او را متوجه كرد به حال كسانى كه
ص: 720
در حكم او زندگى مى كنند يعنى خادمان او و به احوال غلامان او و سائر افراد خاندانش به او فرمود: اگر تو آنها را كافر مى دانى و قتل آنها را جائز مى شمارى پس چرا آنها را نمى كشى اگر كفار و مشركند و از اين توجه به هوش آمد و فرق را درك كرد كه با كفار ديگر تفاوت دارند و دانست كه اگر در جواز قتل ميان آنها و كفار ديگر فرق باشد در امور ديگر هم ممكن است كه فرق باشد و اعتراف كرد كه خودش علم به بحث و مناقشه ندارد و ممكن است مقصود از خدم و اهالى مستضعفين از شيعه باشد براى تنبيه بر حال مستضعفان از عامه، و برخى «من اقر لكم بالحكم» را معنى كرده اند به اينكه تسليم به مذهب او شود و گويد به هر چه تو گوئى معتقدم و در برخى نسخه ها (أ تقبله) به باء است يعنى آيا از او مى پذيرى؟ پايان نقل از مجلسى (رحمه الله). از مجلسى (رحمه الله)- ظاهر اين است كه مقصود از كفر در اينجا چيزى است كه اشعار دارد به كم اعتنائى به دين و سستى يقين زيرا داعى غالبى بر مخالفت امر خدا وجود ندارد و اين سبب عذاب عظيم و كيفر طولانى است و اين كفرى نيست كه موجب خلود در نار با كفار باشد و شفاعت سود ندهد و در دنيا محكوم به نجاست گردند و نكاح وارثِ آنها ممنوع گردد.
و اگر بر استحلال و انكار حمل شود زيرا زناكار هم در صورت استحلال كافر است و اين هم خود يكى از معانى و درجات كفر است در برابر درجات مختلفه ايمان. پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
من گويم، امر و فرمان از طرف خدا عبارت از جعل داعى است در بنده براى انجام امرى و اگر منظور اصلى عبادت باشد اين ايجاد جعل داعى بر اساس مولويت و اظهار مقام مطاعيت انجام شود، انشاء امر و جعل داعى از طرف شارع نسبت به همه بندگان خدا برابر است و چون باران رحمت و فيض ايجاد از طرف مبدء فياض يكسان است ولى پذيرش و تأثر مردم از آن يكسان
ص: 721
برابر نيست و به اعتبار اختلاف درجات و مراتب ايمانِ آنها مختلف مى شود، در درجات بلندِ بندگى تا به جايى مى رسد كه اراده و خواست و داعى شخصى و نفسى بنده را مغلوب و بلكه در اعلا درجاتِ آن محو و نابود مى سازد و او را به جاى ابزارى در معرض انجام فرمان هاى خدا قرار مى دهد و اين است مقام فنا و خودباخته شدنِ بنده در برابر ذات خداوندى و آن بالاترين درجات بندگى است و در كمترين درجات ايمان و عقيده به مبدأ به جايى مى رسد كه در صورت نبودن مانعى در وجود بنده او را براى انجام مأموريت حركت مى دهد و به كار مى گمارد، چنانچه نهى و غدقن الهى عبارت از ايجاد و جعل مانع است در برابر بنده از انجام كارى و نتيجه اينكه امر و فرمان الهى براى عمل بنده به منزله مقتضى است و نهى و غدقنِ او به منزله مانع و كمترين تأثير آنها اين است كه امر در صورت عدم مانع در وجود بنده محركِ او باشد و نهى و غدقن الهى در صورت عدم محرك در وجود بنده مانع او گردد.
و اگر چنانچه با وجود عدم مانع در وجود عبد ابلاغ فرمان خدا در او هيچ اثر نكند و او را به انجام امر الهى واندارد و به عبارت ديگر در نظر او مقتضى فعل هم نباشد معنايش اين است كه او عقيده و ايمانى به آمر اصلى كه خدا است يا واسطه ابلاغ او كه پيغمبر و امام است ندارد و يا اينكه آنها را به مقام فرماندهى قبول ندارد و اين هر دو عبارت از استخفاف به مقام الوهيت و نبوت است كه منشأ آن عدم عقيده و عدم ايمان است و بى ايمانى همان كفر است پس هر جا در برابر امر و نهى الهى در وجود خود عبد داعى مخالفى وجود داشته باشد آن داعى مخالف با داعى الهى كه به دستور او به وجود آمده است مزاحمت مى كند و بسا داعى نفسانى غالب شود و يا مساوى درآيد و امر الهى انجام نشود و اين راجع به عدم عقيده و عدم ايمان نيست بلكه راجع به ضعف و سستى ايمان و عقيده است و آن كفر و بى ايمانى نيست و از اين نظر ترك نماز هم مراتب و انواعى دارد كه بسا به اعتبار برخى حالات داعى نفسانى براى
ص: 722
ترك انجام امر الهى وجود دارد مانند اينكه هوا بسيار سرد است و از وضوء با غسل با آب سرد در رنج مى شود نه به اندازه اى كه به حد عسر و حرج برسد، در وقت نماز يك سرگرمى و دلربائى دارد كه بر قصد بندگى او غالب است و همچنين، ولى گاهى مى شود كه هيچ گونه داعى مخالفى وجود ندارد و مع ذلك نماز را نمى خواند و در اين صورت است كه فرمان الهى به هيچ وجه در وجودش اثر نكرده است و اين عبارت از استخفاف است و كفر است. از مجلسى (رحمه الله)- اين حديث دلالت دارد بر اينكه شك در اصول دين موجب كفر است و در ابواب ايمان هم گذشت و بعد هم مى آيد ان شاء اللَّه، و گويا مقصود شك بعد از اتمام حجت است و مقصود از كفر آن است كه برابر ايمان است و شامل مستضعفين هم مى شود و كفر به اين معنا مستلزم خلود در دوزخ نيست. از مجلسى (رحمه الله)- در اين حديث اشعارى است به اينكه كفر شاك از ضروريات دين نيست تا انكارش موجب كفر باشد. از مجلسى (رحمه الله)- «فما موضع ترك العمل» دو احتمال دارد:
1- غرض استعلام از اين باشد كه مقصود ترك همه اعمال دينى است يا ترك برخى از آنها هم اين حكم را دارد و امام پاسخ داد كه اعم است از ترك همه و ترك برخى از اعمال عمده چون نماز.
2- سؤال از اين باشد كه ترك هر عمل دين موجب كفر است يا برخى از اعمال چنين است و جواب داد: برخى چنين است.
«حتى يدعه اجمع» يعنى آيا ترك همه چنين است؟ حرف استفهام در آن مقدر است و حاصل مقصود اين است كه: آيا ترك عمل مخصوص اين حكم كفر را دارد يا ترك همه اعمال اين حكم را دارد؟ و امام فرمود: بر خود ترك عمدى نماز هم اين حكم كفر باز مى شود.
ص: 723
از مجلسى (رحمه الله)- مرجئه، فرقه اى بودند كه ايمان را همان علم به ما جاء به الرسول مى دانستند، و مى گفتند: با وجود ايمان هيچ گناهى زيان ندارد چنانچه با وجود كفر هيچ طاعتى سود ندهد.
شيخ بهائى (قدس سره) قدريه را به جبرى مذهب ها تفسير كرده و من مى گويم ممكن است مقصودِ قائلين به تفويض باشد كه بنده را در افعال خود مستقل مى دانند و مى گويند خدا هيچ دخالتى در آن ندارد.
در نهايه گفته كه: حروريه، يك دسته از خوارجند كه مركز اول آنها حروراء بوده است و آن محلى است نزديك كوفه و بدان منسوب شدند و در آنجا حكومت برپا كردند و اينان سخت ترين خوارجند كه على (علیه السّلام) با آنها نبرد كرد.
«الكافرة المشركة» كفر از نظر ترك طاعتِ خدا در باره وجوب اطاعت از ائمه بر حق از روى عناد و ستم و شرك از نظر اطاعتِ پيشوايانِ جور كه آنها را در برابر خدا واجب الاطاعه دانستند. ظاهر اين است كه مقصود خوارى در دنيا است و نزد مردم زيرا طاعتش موجب ترك دنيا و زيورِ آن است و حكومت ناتوان ها بر تواناها و رضا به قسمتِ برابر ميان شريف و وضيع و قناعت به كم از حلال و تواضع و ترك تكبر و سرفرازى و همه اينها موجب خوارى است در برابر مردمِ دنيا طلب. اين حديث دلالت دارد كه جاهل در اكثر موارد معذور است چنانچه اگر امامت على (علیه السّلام) را نداند و دليلى بر آن ندارد اگر در باره آن توقف كند و مبادرت به انكار ننمايد كافر نباشد و در شمار مستضعفين درآيد. از مجلسى (رحمه الله)-
«و من نصب معه شيئا»
يعنى امام ديگرى را با او شريك داند و او را از مرتبه خود عقب اندازد مشرك باشد زيرا كه دينى جز دين خدا آورده باشد و با خدا در نصب امام شريك شده است.
ص: 724
از مجلسى (رحمه الله)-
«فهو الجحود بالربوبيه»
جحود، در لغت مطلقِ انكار است و مقصود از آن در اينجا انكار هر آنچه است كه متعلق به ربوبيت است، يعنى از طرف رب تعالى است و آن را به خصوصِ آن شرح كرده. من گويم: اين را انكار ربوبيت ناميده براى اينكه ربوبيت خدا است كه مقتضى تكليف و ثواب و عقاب است و اين دهريه يا منكر اصلِ وجودِ اويند يا منكر ربوبيت اويند و گويا مقصود از دو صنف:
1- منكر مبدأ و معاد هر دو هستند كه اينها را ملاحده گويند.
2- قائلانِ به مبدأ و منكران معاد چون برخى فلاسفه كه معاد را منكرند و جهان را قديم دانند و ابدى و هم كفار مكه كه خدا در اين آيه از آنها ياد كرده است و آنهايند كسانى كه مى گفتند: هلاك نكند ما را جز دهر.
و پنداشتند كه تولد اشخاص و تكوين مركبات اين جهان و تباهى آنها و مرگ و زندگى همه اثر دهر است و حركتِ افلاك و تأثير كواكب.
برخى، منكرانِ خدا را دو صنف دانسته اند به اين شرح:
1- كسانى كه براى پيدايش جهان توجه به علت و سببى كرده و آن را طبع دانسته اند كه صفتى جسمانى و بى دانش و ادراك است.
2- كسانى كه توجه بدان نداشته و به خود اندرند و چون بهائم زندگى گذرانند.
پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
به هر حال امام دين دهريه و ماترياليسم ها را دينِ خود در آوردى دانسته و دين بى دليل و منطق، مى فرمايد: آن را به صرف سليقه و استحسان پذيرفته اند، يعنى خوششان آمده كه مبدء و معادى در كار نباشد و خود را از قانون گذار و تكليف كنند و به اصطلاح آقا بالاسر حقيقى آزاد بدانند و هر گونه عملى را هم كه مرتكب مى شوند كيفر و سزا و جزائى نداشته باشند و از اين جهت خداوند آنها را پيروان پندار و گمان خوانده است و از بيم و اميد به معنويات بركنار
ص: 725
دانسته است. از اين آيات راجع به شكر نعمت استفاده شود كه كفران و ناسپاسى نعمتِ خدا سه اثرِ بد دارد:
1- موجب زوال و فناى نعمت مى شود.
2- موجب عذابِ سخت و دردناك است.
3- موجب اين است كه خدا از بنده ناسپاس صرف نظر مى كند و او را به حال خود مى گذارد. از مجلسى (رحمه الله)- «وَ إِذْ أَخَذْنا مِيثاقَكُمْ» در اخذ مضمون اين ميثاق چند وجه گفته شده:
1- پيمان بر اينكه براى دشوارىِ پيشآمدها خودكشى نكنند و چون رياضت كشان هندى براى خلاصى از عالم فساد و رسيدن به عالم نور (به عقيده خود) خودكشى نكنند.
2- كارى نكنند كه سبب كشتن آنها گردد و يا سبب تبعيدِ آنان از خانمانشان باشد.
3- همديگر را نكشند و يك ديگر را از وطن بيرون نكنند (اين خود يك نوع خودكشى اجتماعى است).
4- كارى نكنند كه از زندگى و سعادت ابديه محروم گردند و از بهشت كه وطنِ دائمى است رانده شوند (اين خودكشى و آوارگى جان است).
«تَظاهَرُونَ عَلَيْهِمْ بِالْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ» نكوهش گرديدند بر كمك به گناه و ستم و اين دلالت دارد بر اينكه اعانت بر گناه و ستم چون خودِ ستم حرام است، در اينجا اعتراض نشود كه خدا به ظالم قدرت داده تا ظلم كند زيرا چنانچه خدا به او قدرت داده او را از ستم هم منع و زجر كرده به خلاف اعانت كننده بر ستم كه او را بدان تشويق مى نمايد.
«وَ إِنْ يَأْتُوكُمْ أُسارى تُفادُوهُمْ» مفسران گفته اند: قريظه، تيره اى از
ص: 726
يهود خيبر بودند كه همقسم بودند با تيره اوس و نضير از يهود همقسم بودند با خزرج و چون ميان اوس و خزرج جنگ مى شد همقسم هاى يهود هم با آنها كمك مى كردند در كشتار و ويرانى قلعه ها و خانه ها و آواره كردنِ صاحبانِ آنها، و چون از هر طرف كسى به اسيرى مى رفت همقبيله ها پولى جمع مى كردند براى او فديه مى دادند و او را آزاد مى كردند و عرب آنها را سرزنش مى كرد كه چرا با آنها جنگ مى كنيد و چرا سپس از آنها فداء مى دهيد؟ در پاسخ مى گفتند: جنگ با آنها حرام است و فديه دادن براى آنها بر ما واجب است، ولى به ما برمى خورد كه همقسمهاى ما خوار شوند و خدا آنها را به ترك اطاعت برخى اوامر مذمت كرده است.
«أَ فَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتابِ» يعنى فديه دادن براى اسيران و «وَ تَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ» يعنى جنگيدن و آواره كردن آنان.
من گويم: از اين خبر روشن شود كه مقصود از كفر در اينجا ترك اجراء فرمان خدا است كه خوددارى از كشتار و آواره كردن آنها است و تعبير از آن به ترك اجراى فرمان نه ارتكاب نهى خداوند سبحان براى اين است كه شامل ترك هر فرمانى شود كه بسا اهم و اعظم باشد يا براى اين است كه مقصود از نهى در هرجا تحصيل ضد منهى عنه است و منظور از نهى از شرب خمر حفظ عقل است و غرض از نهى از زنا حفظ انساب است و منظور از نهى از قتل نفس حفظ نفوس است و همچنان. پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
من گويم، اگر كبراى كلى ترك ما امر اللَّه بر اضداد منهى عنه تطبيق شود اين حديث دليل مى شود كه نهى از هر چيزى دلالت دارد بر امر به ضد آن و اين خود يك بحث اصولى است در برابر بحث معروف «امر به شى ء مقتضى نهى از ضد است» ولى اصحاب متعرض آن نشده اند، بلى اگر منظور اين باشد كه غرض و هدف از نهى از چيزى تحصيل ضد آن است چنانچه از ذيل كلام مجلسى برمى آيد نهى دليل بر وجوب تحصيل ضد نمى شود زيرا
ص: 727
حكمت و مصلحت امر و نهى كه از آن به داعى فاعلى آمر و ناهى تعبير مى شود مورد تكليف نيست مثل اينكه دستور مى دهد دوا بخر به منظور علاجِ مرض، اين دلالت ندارد كه علاج مرض مورد امر باشد و صدر و ذيل كلام مجلسى (رحمه الله) خالى از تشويش و تناقض نيست فتدبر.
مجلسى (رحمه الله)- گويد: و از آنچه در تأويلِ اين آيه به روايات اهل بيت بيايد روشن شود كه در باره ترك قول به امامت اهل بيت (علیه السّلام) نازل شده است و در آنچه بر اين مخالفت اساس مترتب شد از كشتار و آواره ساختن اهل بيت (علیه السّلام) دفع آنها از امامت و تبعيد و آواره كردن اصحاب آنها چون ابى ذر و اين خود نكته ديگرى است روشن تر از آنچه ياد كرديم و آنها را مؤمن شمرده است به حسب ظاهر و بر حسب اظهار و ايمان زبانى. پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
من گويم، اگر يكى از معانى كفر ترك دستور الهى باشد چنانچه ترك دستورى كفر است از نظر تركِ آن، عمل به دستورى هم ايمان است.
بنا بر اين كفر و ايمان دو امر نسبى مى شوند و در انسان با هم جمع مى شوند و يك فرد، مؤمن است، نسبت بدان چه اطاعت كرده، و كافر است، نسبت بدان چه ترك اطاعت كرده است. آرى از نظر نتيجه گيرى كه به استحقاق بهشت باشد اين بحث به ميان مى آيد كه: آيا بهشت بر كافر مطلق حرام است يا مطلق كافر كه شامل كافر نسبى هم مى شود و در اين صورت كفر نسبى هم موجب هلاك است و همچنين در كليه آثار دنيوى و اخروى كفر بايد دقت شود كه بر كفر مطلق مرتب است يا بر مطلق كفر و ممكن است بعضى چنين باشند و بعضى چنان.
«فَما جَزاءُ مَنْ يَفْعَلُ ذلِكَ مِنْكُمْ ... الآيه» طبرسى گفته است: در اين آيه اين پرسش آيد كه ظاهرش دلالت دارد بر اينكه ايمان و كفر در يك شخص جمع مى شوند و اين با مذهب درست نادرست است و بايد ايمان حمل
ص: 728
بر ظاهر شود. از مجلسى (رحمه الله)- تأييد- راغب گويد: كفر، در لغت پوشيدن چيزى است، شب را كافر گويند كه اشخاص را درپوشد و زراعت كار را كافر خوانند كه دانه را در خاك نهان سازد و اين نام به خصوصِ آنها نباشد. كافور، نام غنچه هاى ثمره است كه آن را نهان مى سازد و كفر و كفرانِ نعمت، نهان كردنِ آن است در برابرِ شكر كه اظهار آن است.
تا آنكه گويد: كافر يعنى ساتر و نهان كننده حق و از اين رو كافر فاسق باشد و كفرِ مطلق بزرگ ترين فسق است و مقصود از آن كسى است كه انكار حقّ خدا كرده و از فرمانِ او رو برتافته و هر كارِ خوبى از ايمان محسوب است چنانچه هر كارِ بدى از كفر باشد، در باره مذمتِ جادو فرموده است:
سليمان كافر نبود، يعنى جادوگرى نكرد ولى شياطين بودند كه كفر ورزيدند، يعنى جادوگرى كردند و ربا خوار را در آخر آيه، كفّار اثيم ناميده است و ترك حج را هم كفر شناخته. از مجلسى (رحمه الله)- يكى از افاضل، مغروران را چنين برشمرده است:
1- كسانى كه از اساس حشر و نشر منكرند.
2- كسانى كه گمان برند تهديدهاى پيغمبران براى بيم دادن است چونان كه كودكان را بترسانند و در ديگر سراى كيفرى نيست.
3- گويد لذت هاى دنيا يقينى است و كيفر آخرت مورد شك است و يقين را براى شك ترك نكنند.
4- گناه ورزد و گويد خدا غفور است و رحيم.
5- گويد دنيا نقد است و آخرت نسيه و نقد بهتر از نسيه است.
6- به خود و كردارش مغرور است و از آفات عمل غافل.
ص: 729
7- به دانش خود مغرور است و پندارد كسى به پايه او نيست و گويا آنچه در نكوهش علماى مغرور رسيده به گوشش نرسيده.
8- آنها كه دانسته به كار بسته ولى درون را از اخلاقِ بد نشسته و در انتظار ثواب شايان از خداوند منّان نشسته.
9- به دانش فريفته شده و دنبال دانشِ دنيا رفته و از دانش آخرت بازمانده.
10- به اصل طهارت فريفته شده و در امر نيت گير كرده و دچار وسواس خناس گرديده و پنداشته خوب كرده و اجر برده.
11- به عبادت مغرور شده و پنداشته سيره عابدان است.
12- به زهد فريب خورده و پندارد ازهدِ ناس است و در قيامت شفيع خلق است. مجلسى (رحمه الله)- تعمق بالرأى، بررسى امور است به رأى و قياس باطل. و لفظ بالرأى در نسخه خصال نيست و تعمق در رأى مزيد انديشه در آن است پس از فهميدن مطلب چنانچه كسى به چاه رسد و آب برگيرد و در آن فرو شود تا غرقه گردد. و برخى گفته اند مقصود از تعمق غور و بررسى در طلب باطل است زيرا طلب حق صعود را ماند و طلبِ باطل نزول و فرو رفتن را.
«فِي أَمْرٍ مَرِيجٍ» يعنى در كارهاى آميخته به باطل هاى گوناگون يا آميخته از حق و باطل. بيضاوى در تفسير قول خدا تعالى: «بَلْ كَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جاءَهُمْ فَهُمْ فِي أَمْرٍ مَرِيجٍ» گفته است: يعنى كار پريشان چونان كه گويند: مرج الخاتم، يعنى انگشتر از انگشت پريد و اين پريشانىِ آنها در اين بود كه يك بار مى گفتند شاعر است و يك بار مى گفتند جادوگر است و بارِ ديگر مى گفتند كاهن است. طريق اعور، يعنى بى نشانه و يا راه سخت و دشوار و ناهموار. مجلسى (رحمه الله)- گويم ظاهر اين است كه مقصود از شك در
ص: 730
اينجا شك در اصول دين است خصوص نسبت به امر امامت چنانچه گواه از سورة النجم آورده است زيرا خداى تعالى در آن فرمايد: «وَ النَّجْمِ إِذا هَوى» «سوگند به ستاره در گاهى كه فرود آمد»- از ابن عباس روايت شده است كه: پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرموده: در سپيده دم اخترى از آسمان بر كنده شود و در خانه هر كدام شماها افتد هم او وصى و خليفه و امام بعد از من است، و آن اختر در خانه على (علیه السّلام) افتاد و منافقين گفتند: دوستى پسر عمّ پيغمبر او را ديوانه و گمراهِ خود كرده است و در باره او جز از روى هوس سخن نگويد، و خدا در باره او نازل كرد: «گمراه نشده صاحب شما و از راه به در نرفته است» يعنى به خاطر دوستى با على و از روى هوس و هوا سخن نگويد در باره على همانا چيزى است كه به او وحى شده است.
«و من استسلم الهلكة الدنيا و الآخره»
يكى از محققان گفته است: در اينجا اشاره است به اينكه خود باخته دنيا هلاك است و خود باخته به آخرت هم هلاك است و انسان صاحب يقين را مقام ديگرى است بدو سزا است و آن قطعِ نظر از دنيا و آخرت هر دو است و ترقى به عالم وصل الهى و توجه به حضرتِ او.
«فمن فضل اليقين»
گفته اند: مقصود از يقين صرف اعتقاد نيست بلكه حالت نفسانيه اى است كه وادار كند به پيروى از پيغمبر و امام و رهبرى كه شناخته است در همه جهت و مانع است از مطلق مخالفت و از اين جهت فرموده است: چيزى كمتر از آن نيست. از مجلسى (رحمه الله)- «ظُلُماتٌ بَعْضُها فَوْقَ بَعْضٍ» لبس حق به باطل گرچه يكى بيش نيست ولى از امواج ظلمت فراهم شده است چون ظلمت باطل و ظلمت دل و ظلمت كردار ناهنجار مترتب بر آن چنين گفته اند. از مجلسى (رحمه الله)-
«حسب ما هو فيه»
يعنى حساب و اندازه و شماره آنچه را در آن است كه عبارت از عمر و كردارش باشد و اين اشاره
ص: 731
است به قول پيغمبر كه فرمود: حساب خود را بكشيد پيش از آنكه حساب شما را بكشند، تا آنكه گويد:
و حاصلِ آنچه كه ما يادآور شديم اين است كه اگر آرزو و غفلت نبود و انسان توجه كامل به عمر و كردارِ بدِ خود داشت و مى انديشيد كه ممكن است به زودى مرگش در رسد و بى عمل و زاد به آخرت رود و در فكر سختىِ جان كندن و هراس هاى بعد از آن و عقباتِ قيامت و ترس ها و كيفرهاى سخت مى افتاد كه سزاوارِ آن است و در باره آنها درست فكر مى كرد حقش آن بود كه از ترس بميرد چنانچه همام از شنيدن وصف متقين جان داد ولى آرزو او را از اينها باز مى دارد تا مرگش برسد و از اينجا روشن مى شود كه آرزو و غفلت حكمت نظام نوع انسان و بقاء دنيا نهفته است و فزونىِ آنها باعث شقاوت و بدبختى در آخرت است. از مجلسى (رحمه الله)-
«احسن كل شى ء خلقه»
بيضاوى گفته:
حسن خلقت، هر چيز به اين است كه استعداد وافر و لايق به او داده بر وجه حكمت و مصلحت. و گفته اند: مقصود اين است كه او را از روى كمالِ علم آفريده است.
«و انبسطت يداه»- اشاره است به قول خدا تعالى (64 سوره مائده):
«يهود گفتند دستِ خدا بسته است، بسته باد دستشان، و لعنت بر آنها باد بدان چه گفتند، بلكه هر دو دستش گشاده است و هر گونه خواهد انفاق كند».
گفته اند: ذكر دو دست براى مبالغه در ردّ يهود و نفى بخل و اثباتِ نهايتِ جود است زيرا نهايتِ سخاوت اين است كه به هر دو دست بخشش شود و در آن اشاره است به بخشش هاى دنيا و آخرت، و آنچه به دشمن و دوست عطا كند.
طبرسى گويد: لفظ يد در لغتِ عرب بر پنج وجه آمده است:
(1) عضوِ تن (2) نعمت (3) قوت (4) ملك و سلطنت (5) براى اسناد
ص: 732
فعل به فاعل. سپس گفته: چون جواد به دست بخشد، و بخيل دست از عطا نگهدارد جود و بخل را به دست نسبت داده و گويند: دست گشاده و مشت برهم.
«ظهر أمره»
- يعنى وجود و علم و قدرت و حكمتش به وسيله آنچه در آفاق و انفس پديد كرده است يا مقصود دين و شريعت او است در ماين بندگان براى اعترافشان به بندگى.
«و هيمن كتابه»
يعنى كتابش حافظ و شاهد و رقيب بر همه چيز است زيرا بيان هر چيزى در آن است يا اينكه بر ديگر كتاب ها ناظر است و رقيب و پاينده بر آنها است زيرا گواه صحت است و اين معنى دوم روشن تر است زيرا اشاره دارد به (48 سوره مائده).
«و اقسطت موازينه»
يعنى صاحب عدل و داد شدند و اين اشاره است به قول خدا تعالى (47 سوره انبياء): «روز قيامت ترازوهاى عدل به ميان گذاريم و هيچ كس به هيچ اندازه ستم نشود». از مجلسى (رحمه الله)- «يُخادِعُونَ اللَّهَ»- يعنى اظهار ايمان كنند و صلاح از خود نشان دهند و كفر و فسادِ خود را نهان دارند براى نجات از كشته شدن و اسيرى و زارى و چپاولِ اموال و دفع ضررِ مسلمانان.
«وَ هُوَ خادِعُهُمْ» به پذيرشِ آنها در مسلمانان و اجراء احكام اسلام بر ايشان و عذاب كردنِ آنها سخت تر از كفار و انداختنِ آنها در درك اسفل نار.
و عدم ذكر اصل مأله شايد براى تقيه بوده است و گويا پرسش از حال مأمون و شيعه مآبان منافق اطرافِ او چون ذو الرياستين بوده. از مجلسى (رحمه الله)- اين حديث دلالت دارد كه زيادى خشوعِ تن از خشوع دل ريا و نفاق است و كلمه عندنا دلالت دارد كه اين نفاق حقيقى نيست ولى خصلتِ بدى است چون نفاق. از مجلسى (رحمه الله)- شيخ بهائى گفته: شايد مقصود اين است
ص: 733
كه هر كه چيزى را از دين شمارد و در واقع از دين نباشد اين كمترين حد شرك است و اگر چه به همين اندازه باشد كه هسته را سنگريزه داند و يا به عكس و بدان تدين ورزد، تا اينكه گويد: شايد تشبيه به سنگريزه و هسته اشعار دارد كه بدعت در ضروريات دين موجب شرك است، و سخن را به اينجا كشاند كه: هر كه چيزى در دين بدعت گزارد مشرك باشد زيرا به خدا افتراء بسته و براى او شريك آورده كه پيروى از شيطان و يا سركشانِ ديگر و يا نفس و هوا كرده و اين شرك به معنى اعم است. از مجلسى (رحمه الله)- رأى مبتدع، يعنى فتوائى كه سند و دليل درست شرعى ندارد و صاحبِ آن خود را در قانون گذارى شريكِ خدا كرده است. «شرك طاعة» يعنى مقصود از شرك در اين آيه شرك از نظر طاعتِ جز خدا است و نه شرك در عبادت و هر كه اطاعت جز خدا كند شيطان باشد و يا نفسِ اماره يا انسانِ گمراه و گمراه كننده ديگرى را با خدا شريك كرده و گرچه به ديگرى سجده نكرده.
«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَعْبُدُ اللَّهَ عَلى حَرْفٍ» طبرسى گفته: يعنى در ناتوانى چنانچه كسى كه در پرتگاه كوه ايستاده ناتوان است، از على بن عيسى گفته:
براى اين است كه پريشانى دارد از نظر علم به وظيفه خود و دليل درستى براى درك حق ندارد و به هر شبهه اى تسليم مى شود و نمى تواند آن را حل كند.
و على حرف، يعنى بر شك و ترديد، از مجاهد نقل شده. و بعضى گفته اند به زبان نه از روى دل، از حسن نقل شده است. بيضاوى گفته: يعنى عبادت بر يك طرف كه ثبات و بقائى ندارد.
گويند در باره جمعى از اعراب نازل شد كه به مدينه آمدند و چون تندرست بودند و اسبشان كرّه خوب و زنشان فرزندِ خوب و تندرست مى آورد مى گفتند: از روزى كه مسلمان شديم جز خوبى نديديم، و اگر بر عكس
ص: 734
مى شد مى گفتند: از روزى كه مسلمان شديم جز بدى نكشيديم، و از دين بر مى گشتند. انتهى. زيرا در صورت عدم مراجعه به امام معصوم عالم به احكام از طرف خدا در فهم حكم بسيارى از امور در مى مانند و به ناچار بايد بدعت گذارند و از طرف خود حكم بتراشند و اين خود موجب شرك در قانون گذارى است و خدا مى فرمايد: «وَ لَهُ الْحُكْمُ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ» «هلا كه حكم خاص حضرت او است». از مجلسى (رحمه الله)- اين حديث دلالت دارد كه نارضايتى بدان چه خدا كرده است و تسليم نشدن بدان چه از طرف ائمه (علیه السّلام) برسد شرك است و در باب تسليم گذشت كه خطاب در اين آيه متوجه امير المؤمنين (علیه السّلام) است. از مجلسى (رحمه الله)- «اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ» در مجمع گويد:
يعنى دانشمندان و علماى آنها و «وَ رُهْبانَهُمْ» يعنى عابدان خود را. مجلسى (رحمه الله)- دليلش اين است كه حقيقت عبادت خضوع و تذلل و طاعت و انقياد است و از اين رو خدا پيروى از هواى نفس و شيطان را عبادت آنها ناميده است و فرموده است: «أَ رَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ» «آيا ملاحظه كنى كسى كه هواى نفس خود را معبود خود ساخته است» و هم فرموده است (60 سوره يس): «آيا به شما سفارش نكرديم اى آدميزادگان كه شيطان را نپرستيد» در صورتى كه پيروى از ديگران بى دستور خدا عبادت آنان باشد بيشتر خلق در پرستش جز خدا بسر مى برند كه نفسِ امّاره و شيطان و اهل معصيت و كافرانند، و اين است همان شرك خفى، پناه بر خدا. مجلسى (رحمه الله)- آنچه درخواست كرده است يا معجزه اى بوده و يا دليلى بر امامت و در هر صورت يا معجزه و دليلى اظهار داشته و راوى آن را ذكر نكرده يا مصلحتى در اظهار آن نديده و يا مى دانسته كه حجت بر او تمام
ص: 735
است و اظهار شك از وسوسه و يا عناد است و وجه اخير اظهر است و عذرى كه براى شكِّ خود آورده است امام آن را ابطال كرده است.
«انما الشك ما لم يأت اليقين»
دو احتمال دارد:
1- تأكيد همان جمله سابق باشد كه فرمود: ابراهيم مؤمن بوده است يعنى او ايمان به قدرت خدا بر زنده كردن مرده ها داشت و با وجود يقين شك روا نيست يعنى ممتنع است.
2- مقصود از يقين دليل موجب يقين باشد و شك با وجود آن وسوسه و عناد است و ناروا است و عذر پذيرائى نيست.
«وَ ما وَجَدْنا لِأَكْثَرِهِمْ مِنْ عَهْدٍ» اين آيه پس از ذكر داستان هاى پيغمبران است و هلاك امت آنها به واسطه مخالفتشان. در مجمع گفته: يعنى نيافتيم براى بيشتر از آنها كه هلاك شدند عهدى، يعنى وفاى به عهدى چنانچه گويند: فلانى قول و عهد ندارد، يعنى وفا ندارد و ممكن است مقصود از اين عهد و پيمان آن باشد كه در خردها سپرده شده است از وجوب شكر منعم و طاعت آقاى نيكوكار و بركنارى از زشتيها و روا است كه مقصود تعليمات انبياء باشد راجع به عبادتِ خداى يگانه و ترك شرك.
«وَ إِنْ وَجَدْنا أَكْثَرَهُمْ لَفاسِقِينَ» يعنى پيمان شكن و خلف كننده وعده، انتهى. و شايد تأويلى كه امام (علیه السّلام) كرده است به اين برمى گردد كه خدا از بنده به وسيله خردى كه به آنها داده است پيمان گرفته كه حق را بفهمند و يقين كنند و آنها خرد را به كار نبرند و پس از مشاهده دليل و معجزه هم در شك ماندند و فاسق شدند و از ايمان به در شدند. از مجلسى (رحمه الله)- ارتياب شك و تهمت است و شايد مقصود از آن در اينجا توجه به شبهه هائى باشد كه موجب شك است يا نارضائى به قضاى خدا و متهم ساختن خدا را در قضاى خود يا ترديدى كه سرآغاز ريبه و شك است.
ص: 736
از مجلسى (رحمه الله)- اينكه به زراره فرمود: همانا كافر باشد در صورتى كه انكار كند، چند احتمال دارد:
1- غرضش رد بر زراره باشد در آنچه ميان وى و او بود كه مى فرمود:
ميان كفر و ايمان واسطه هست، تا زراره توهّم كند هر شاكّى، كافر است و شاك در امامت هم كافر است و مقصود اين است كه اگر انكار نكند محكوم به كفر نيست گرچه مؤمن هم نيست.
2- مقصود اين باشد كه شك در اصول دين بعد از بيان و اقامه دليل موجب كفر است و كسى كه اتمام حجت بر او نشده چون مستضعف محكوم به كفر نيست.
3- مقصود اين است كه شاك مقر در حكم مؤمن است، و شاك منكر است كه كافر است. از مجلسى (رحمه الله)- اكثر مفسران ظلم را در اينجا به شرك تفسير كرده اند چون خدا فرموده: «راستى كه شرك ظلم بزرگى است» و از ابن مسعود روايت شده كه: چون اين آيه بر مردم گران آمد و گفتند: يا رسول اللَّه كدام از ما به خود ستم نكرده است؟ فرمود: چنان نيست كه شما قصد كرديد آيا نشنيديد كه آن بنده صالح (لقمان) چه گفت اى پسر جانم به خدا شرك مياور كه شرك ظلم بزرگى است. يعنى نه از خود ما صادر مى شوند و نه به ديگران دستورى مى دهيم كه سبب شك و گناه باشد. از مجلسى (رحمه الله)- ظاهرش اين است كه توبه مرتدِّ فطرى قبول نشود چنانچه مشهور است، شهيد ثانى (قدس سرّه) گفته: توبه او در ظاهر قبول نيست ولى در پيش خدا و در باطن قبول آن اقوى است زيرا اگر مكلف به اسلام باشد و توبه اش قبول نشود تكليف ما لا يطاق لازم آيد و مخالف
ص: 737
عقل است و اگر تا آخر عمر بى تكليف بپايد با وجود كمال عقل خلاف اجماع است. از مجلسى (رحمه الله)- «او ظن» يعنى گمان بر خلاف حق برد و يا بر خود حق و به همان اكتفاء كند زيرا در اصول دين علم و يقين لازم است و مقصود از حبط رد و عدم قبول عمل است. از مجلسى (رحمه الله)-
«ان مثل اهل البيت»
يعنى مثل اصحاب اهل بيت يا مقصود از اهل بيت دوستان و پيروان واقعى آنهايند (چنانچه در باره سلمان رسيده است كه سلمان از ما اهل بيت است).
مقصود از «اجتهاد» مبالغه و اهتمام در طاعات است و اجتناب از آنچه نهى شده است و اخلاص در عمل چنانچه وارد شده هر كه چهل صباح براى خدا عمل با اخلاص كند خدا چشمه هاى حكمت را از دلش به زبانش برگشايد و دلالت دارد كه عدد چهل در اين باره اثر مخصوصى دارد و مؤيد آن است كه خدا پس از چهل روز كتاب تورات را به موسى نازل كرد و دعايش را مستجاب كرد و ابواب علوم دين را بر او گشود و دلالت دارد كه با شك در پيغمبر و امام عمل قبول نيست و توبه از آن قبول است و ممكن است حمل بر آن شريعت شود يا در مورد مستضعف باشد يا عدم قبول توبه در صورت مجدد انكار است. از مجلسى (رحمه الله)- محمد بن مسلم گويد كه: غير عارف به امامت كافر است در صورتى كه منكر باشد و اگر انكار نكند كافر نيست، و اين واسطه ميان مؤمن و كافر است و او را مستضعف و ضال نامند، و گفته اند:
گويا مقصود از ضال و گمراه در اين باب اين معنا است و اگر چه به مطلق كسانى كه متمسك به حق نباشند از فرق مسلمانان اطلاق شود و گويا مقصود از كافر در اينجا كسى است كه احكام كفر در دنيا بر او بار باشد چون نجاست و عدم جواز مباشرت و مناكحت و جز آن چنانچه برخى اصحاب
ص: 738
گفته اند و گر نه خلافى نيست در استحقاق عقوبت و خلود برخى از آنها در دوزخ.
«فانك قد حضرت و غابا»
شايد تأخير بيان حكم براى بيان مقصودشان باشد يا براى آنكه آنها هم حكم حق را بدانند. از مجلسى (رحمه الله)- مى ترسم بر من حلال نباشد نكاحشان- علت ترس اين بوده كه زراره واسطه ميان كفر و ايمان نمى دانسته و همه مخالفان و بلكه فرق غير حقه شيعه را كافر مى دانسته و در دنيا و آخرت احكام كفر بر آنها جارى مى كرده است.
«فهات» مقصود اين است كه وطى زن كافره خصوص از غير اهل كتاب هم حرام است چنانچه ازدواج با كافره حرام است، پس چه فرقى دارد؟. از مجلسى (رحمه الله)- «لست ابالى» شايد وجه ديگر را به ظهور آن حواله كرده است و امام در جوابش وجه متروك را اختيار كرده است و شايد شق ديگرش از نسخه نويسان ساقط شده باشد، و مؤيد آن است كه اين حديث را ابو عمر و كشى در شرحِ حال زراره با اندكى اختلاف در تعبير نقل كرده است و در آن چنين گفته: «به من فرمان مى دهى كه زن بگيرم. در پاسخ او فرمود: اين امر به اختيار خود تو است. زراره گفت: اين كلام دو معنى دارد:
1- اينكه باك ندارى من گناه كنم و نافرمانىِ خدا را بنمايم زيرا تو مرا بدان فرمان نمى دهى.
2- اينكه براى من روا باشد كه اين كار را بكنم».
«تزوج» يعنى عايشه و حفصه را به زنى گرفت با آنچه كردند در آزار آن حضرت و خيانت با او و فاش كردن سرِّ او و كشف آن از نفاق و دوروئىِ آنها چنانچه خدا آن را در قرآن مجيد يادآورى كرده است و حالِ آنها را به حال همسر نوح و همسر لوط تشبيه كرده كه نفاق ورزيدند و كفر باطنى
ص: 739
داشتند و مخلص نبودند و از ايمان به در شدند و نوح و لوط به حساب اينكه شوهر آنها بودند براى نجات آنها از عذاب سودى نداشتند تا آنكه هنگام مرگ يا قيامت به آنها اعلام شد كه به دوزخ رويد با كفار ديگرى كه پيوستى با پيغمبران نداشتند و ذكر زن نوح و زن لوط دو وجه دارد:
1- استدلال به عملِ اين دو پيغمبر بر جواز نكاح چنين زن هائى ولى اعتراض مى شود كه شريعت گذشته براى ما حجت نيست (و ممكن است جواب داد كه استناد امام بدان دليل بر ادامه حكم است در شرع پيغمبر ما).
2- استدلال بر نفاق دو همسر نامبرده پيغمبرِ خاتم (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) از راه تمثيل مذكور در اين آيه و اين روشن تر است و مقصود اين است كه خدا اين دو را به آن دو تشبيه كرده است در خيانت ورزى و در اينكه شفاعت پيغمبر براى آنها سودى ندارد.
و مفسران گفته اند: زنِ نوح به قوم او مى گفت كه نوح ديوانه است، و زنِ لوط هم قوم او را به مهمانان لوط رهبرى مى كرد تا آنها را آزار كنند و بى آبرو سازند، و چون اين دو با نفاق و كفرِ باطنى در ازدواج پيغمبرى بودند براى آنها به ظاهر مسلمان مى نمودند پس تزويج زنان مخالفه در عقيده مذهبى جايز است.
«ما يعني بذلك الّا الفاحشة» دو معنى دارد:
1- استفهام انكارى باشد- يعنى مقصود از خيانت آنها هرزگى نبوده و در اين صورت مقصود از فاحشه زنا است.
2- اخبار از نفى باشد و در اين صورت مقصود از فاحشه، گناه بزرگ است و آن شرك و كفر است چنانچه مفسرين در تفسير: «وَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً قالُوا وَجَدْنا عَلَيْها آباءَنا وَ اللَّهُ أَمَرَنا بِها» گفته اند: كه مقصود از فاحشه شرك و كفر است.
«و قد زوج رسول اللَّه فلاناً»
يعنى رسول خدا به فلان يعنى به عثمان
ص: 740
دختر خود را تزويج كرد، اين هم ردِّ توهّم زراره است كه مخالف كافر است و تزويج با او درست نيست و امر در اينجا به عكس است زيرا زن تحت امر شوهر است و شوهر بر او مسلط است و ظاهر اين بيان جواز تزويج مؤمنه است به مخالف مذهب چنانچه مفيد و محقق گفته اند و مشهور منع آن است به خاطر اخبار بسيار كه آنها را حمل بر كراهت كرده اند براى جمع ميان اخبار و اجماع بر منع را درست نداسته اند و احوط ترك آن است و گفتار در اين باره در محل خود بيايد ان شاء اللَّه.
«على دين سالم بن ابى حفصه»- او از رؤساء زيديه است و كشى روايات بسيارى آورده كه امام صادق (علیه السّلام) او را لعن و تكذيب كرده و تكفير نموده است و ربيعة الرأي از فقهاى عامه است. از مجلسى (رحمه الله)- «فلما قال عسى فقلت» ظاهر اين است كه زراره صبر نكرده تا امام (علیه السّلام) آيه را تمام كند و به اعاده مطلوب خود پيش دستى كرده است. و گفته اند: مقصود اين است كه امام به عسى استدلال كرده كه مورد آيه مؤمن نيست زيرا مؤمن به طور قطع به بهشت مى رود و كافر هم نيست چون كافر به طور قطع به دوزخ مى رود، و من گفتم: اگر خدايش رحم مى كند در واقع مؤمن است و اگر او را عذاب مى كند در واقع كافر است. از مجلسى (رحمه الله)-
«استوت حسناتهم و سيئاتهم»
- گفته شده مقصود برابرى اقرار و انكار آنها است نسبت به اصول ديانت (يعنى حال لاادرى دارند) يا آنكه برابرى كردار نيك و بد را هم شامل است. از مجلسى (رحمه الله)-
«تحللت عقدك»
چند معنى دارد:
1- مقصود اين باشد كه چون پير شوى از اين مذهب برگردى و گره شبهه ها را از دلت باز شود.
2- چون بزرگسال شوى نسبت به مخالفان خشمت فرو نشيند.
ص: 741
3- كشى پس از نقل اين خبر گفته است كه: اصحاب زراره مى گويند: از اين سخن برگردى و عقده ايمانِ تو گشوده شود، انتهى.
4- از اين رأى برگردى و اين قلاده رأى از گردنت گشوده شود.
5- از دين حق برگردى و اين عهد و بيعت مذهبى از تو منحل گردد.
من گويم، اين خبر ذم بزرگى از زراره را شامل است ولى اصحاب اماميه اين حديث و امثال آن را موجب قدح و ذم او ندانستند زيرا همه جمعيت شيعه اماميه اتفاق دارند بر عدالت و جلالت و فضل وثقه او و اخبار بسيارى هم در فضيلت و مقام بلند او وارد است و حق اين است كه علو مقام اين بزرگان و حسودان بسيار آنان سبب قدح در آن شده و خودِ اين روايت را به واسطه اينكه مرسل است مقدوح دانسته اند و هم به واسطه محمد بن عيسى يقطينى كه گر چه مدح و توثيق دارد ولى ابن طاوس و صدوق و استادش ابن وليد او را ضعيف شمرده اند. از مجلسى (رحمه الله)- گفته شده كه كلامِ امام باقر در شرح مستضعف ممكن است تفسير آيه (98 سوره نساء) باشد و ممكن است تأويل آن باشد و همانا در كفر تعبير به حيله كرده و در ايمان به راه براى آنكه كفر راهى و دليلى ندارد و همان حيله گرى و نيرنگ بدان كشاند (تا آنكه گويد) آنان به واسطه سستى خرد و كمى هوش نه دنبال كفرند و نه در راه تحصيل ايمان و عقيده به حق و به هر چه پيش آيد بگروند. از مجلسى (رحمه الله)- و گويا اين اظهار فزع از خشم و انكار بر شيعه بوده است كه راز مذهب را فاش كردند و تقيه نكردند تا همه مردم مذهب شيعه را فهميدند و دوشيزه هاى پشت پرده هم مى دانستند و زنان سقاى ميان راه هم كه وارد بحث مذهبى نبودند به اسرار شيعه مطلع شده و براى هم مى گفتند، و اين فاش كردن اسرار باعث زيان بر امام و شيعه بوده و براى هدايت مردم هم سودمند نبوده و سبب شده كه مستضعفان بى طرف ناصبى
ص: 742
و دشمنِ ائمه شوند و ديگر معذور نباشند.
و براى مستضعف از نظر مذهب چند معنا اند:
1- اكثر اصحاب گفته اند: كسى است كه امام را نشناسد و منكر او هم نباشد و نسبت به شخص معينى ولايت نورزد.
2- مفيد در عزِّيه گفته است: كسى است كه اظهار دوستى با ائمه دارد و نسبت به برائى متوقف است.
3- ابن ادريس گويد: كسى است كه اختلاف مذاهب را درك نكند و با اهل حق دشمن نيست، و اين معنى موافق تر با اخبار است. از مجلسى (رحمه الله)- يعنى به ياد آرم كه به واسطه گناه، خدا ما را هم پايه مستضعفان مى كند با اينكه مخالف مذهبند، يا اينكه من نگرانم كه با مخالفان مستضعف در بهشت همراه باشم، امام فرمود: درجه شما با آنها يكى نيست. از مجلسى (رحمه الله)-
«فقتلوا مثل حمزة و جعفر»
شايد ذكر اين مطلب اشعار به اين باشد كه ارتكاب اين عملِ زشت سبب شده كه ايمان در دل آنها ننشيند و توفيق ايمان درست نيابند يا خودِ اين سابقه بد دليل اين است كه ايمان حقيقى ندارند از اين راه كه چون شقاوت و تعصب به جايى رسد كه مانند اين نفوس مقدسه را كشد اگر هم اظهار ايمان كنند به صورت باشد نه به معنى و يا منظور اين است كه اگر در علم الهى لطفى در باره كسى باشد او را نمى گذارد كه مرتكب چنين اعمالى گردد و كسى كه مورد لطف خدا نيست توفيق ايمان درست نيابد چنانچه ما روا نمى داريم كشنده هاى پيغمبران و ائمه هدى موفق به توبه حقيقى و ايمان كامل گردند، و گفته اند: ذكر اين قسم بر سبيل مثل است و اين خبر دلالت دارد كه توبه قاتل حمزه بر وجه يقين پذيرفته نشده و در كتب عامه وارد است كه پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) توبه او را پذيرفت ولى فرمود: از مدينه بيرون باش كه من نمى توانم روى كشنده عمويم
ص: 743
حمزه را ببينم و زيست تا مسيلمه كذّاب را كشت. ظاهر اخبار اين باب اين است كه مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ اشخاص معينى بودند از مشركان كه به واسطه پيشينه ناهنجار از صلاحيت قطعى پذيرش توبه و يا توفيق براى ايمانِ كامل محروم شده بودند و از نظر قانون نمى توان در باره آنها حكم قطعى نمود و سرانجام آنها با خدا است و شايد منظور از اينكه سرانجام آنها با خدا است اين باشد كه وضع دوران پس از توبه آنها تا هنگامِ مرگ در تشخيص سرانجام آنها دخالت دارد كه عبارت از ندامت و پشيمانى پيوسته و تكرار توبه و زارى به درگاهِ خدا و رياضت و عبادت براى تلافى اين بدكردارى باشد و اين وضع درونى و برونىِ آنها را جز خداوند متعال كسى نمى داند. از مجلسى (رحمه الله)- اين حديث دنباله حديث دوم باب گذشته است و ذكرش در اينجا اشعار دارد كه مصنف اين صنف را هم از اهل اعراف دانسته و اين اقسام نزد او درهم هستند. از مجلسى (رحمه الله)- دانستى كه قدريه بر جبرى مذهب و تفويضى هر دو اطلاق شده و گويا مقصود در اينجا دومى باشد، على بن ابراهيم در تفسيرِ خود گفته است: قدريه، همان معتزله اند و از قرآن ردّ بسيارى بر عقيده آنها است زيرا معتزله گويند ما خود آفريننده كارهاى خوديم و خدا را در آن دستى و خواستى نيست و آنچه ابليس خواسته مى باشد و آنچه خدا خواسته نمى باشد، انتهى. و مقصود از مرجئه، فرقه اى باشند كه گويند: ايمان همان صرف عقيده است و عمل هيچ دخلى در آن ندارد، با وجود ايمان هيچ گناهى ضرر ندارد و با وجود كفر هيچ طاعتى سود نبخشد و در ايمان ميان مردم تفاوتى نيست.
و در ضمن كلامى از اصحاب ملل و نحل نقل كرده است كه: مرجئه، آنهايند كه على (علیه السّلام) را به مرتبه چهارم تأخير اندازند و به اين تفسير با شيعه
ص: 744
مقابل شوند، و مرجئه چهار تيره باشند: 1- مرجئه خوارج 2- مرجئه قدريه 3- مرجئه جبريه 4- مرجئه محض. انتهى.
و برخى از گفتار در باره آنان گذشت و مقصود از مرجئه در اين حديث همان است كه در آغاز گفتيم زيرا آنان صرف اعتقاد به خدا و رسول را ايمان دانند و گرچه آن معتقد مرتكب قتل امام و مؤمنانِ اخيار گردد پس آنها بدين كردار رضا داده و از آن باك ندارند و حكم كنند كه خدا آنها را بدين كردار عذاب نكند و از اين رو آنها را مرجئه خوانند چون عذاب را از گناه پس اندازند، و ممكن است مقصود از آنها در اينجا مطلق مخالفين باشند زيرا همه طوائف مخالفان بر اصل فاسدِ خود (كه عبارت از انتخاب خليفه به رأى مردم است) قتل كسى كه بر خلفاء جور بشورد درست دانند و تصويب كنند و گرچه آن شورشى از ائمه دين و اولاد سيد المرسلين باشد و آنها همه بدين كار راضى و خشنودند و استشهاد به آيه هم براى اثبات اين است كه خشنود به كارى و مصوب آن حكم قاتل را دارد در شقاوت و كيفر، و بايد دانست كه اين آيه نقل به معنى شده است و با لفظ آن كه در آل عمران است موافق نيست كه: «الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ عَهِدَ إِلَيْنا أَلَّا نُؤْمِنَ لِرَسُولٍ» بيضاوى گفته است:
مقصود از اين قائلين، كعب بن اشرف و مالك وحيى و فنحاص و وهب بن يهود است. از مجلسى (رحمه الله)- ممكن است اين حديث در زمان بنى اميه صادر شده باشد كه اهل شام بنى اميه و پيروانشان بودند و همه منافق بودند و به زبان اظهار اسلام داشتند و در دل كافر بودند و منافقان از كفار بدترند و در ته دوزخند و هم آنها بودند كه امير المؤمنين (علیه السّلام) را سب مى كردند و آن خود كفر بزرگى بود كه نصاراى روم مرتكب نمى شدند و محتمل است اين كلام بر پايه اين باشد كه مطلق مخالفان غير مستضعف از كفار بدترند چنانچه از بسيارى از اخبار برآيد و اختلاف ميان اهل اين شهرها بر پايه اختلاف مرتبه
ص: 745
آنها است در رسوخ به مذاهبِ باطلِ خود و تعصب براى آن و شك نيست كه ناصبى بدتر از كافر است و نسبت اهل مكه به كفر آشكارا براى اظهار دشمنى با خاندان پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) است كه تاكنون برآنند و روز عاشورا را بزرگترين اعياد خود دانند. از مجلسى (رحمه الله)- «اى معرفة ان محمداً رسول اللَّه» ممكن است اين يك قسم از مؤلفة قلوبهم باشد و قسم ديگرش اين است كه به رسالت اقرار دارند و در بعضى از آنچه پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) آورده است شك كنند مانند ولايتِ امير المؤمنين و وضع تقسيم اموال و بخش ثروت و مانندِ آن و محتمل است اين خبر شامل هر دو باشد و مقصود اين باشد كه به طورِ كامل اقرار به رسالت ندارند به اينكه آن را قبول ندارند يا برخى مقرراتِ آن را قبول ندارند و منافاتى ميان اخبار نباشد.
و بدان كه مؤلفة قلوبهم يك صنف از مستحقانِ زكاتند كه در قرآن بيان شده است و از اين اخبار برآيد كه اينها مردمى بودند كه به مسلمانى گرائيده ولى در آن پا برجا نبودند يا منافق بودند و يا در شك بودند و خدا حصه اى از زكاة و غنيمت بدان ها داد تا دل آنها به مسلمانى الفت گيرد و در جهاد با مشركان از آنها كمك خواسته شود.
ابن اثير در نهايه گويد: ضمن حديث حنين است كه پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: من به مردمى كه تازه مسلمانند و به دوران كفر نزديكند عطا مى دهم تا آنها را به اسلام الفت دهم. از مجلسى (رحمه الله)- داستان حنين اين است كه پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) در ماه رمضان سال هشت هجرت مكه را فتح كرد و هنوز چند روزى از ماه رمضان مانده بود كه براى نبرد با هوازن و ثقيف به حنين رفت و چون دو گروه به هم برخوردند مسلمانان گريختند و خدا آنها را يارى كرد و برگشتند و مشركين در اوطاس شكست خوردند، و مسلمانان همه اموال و خاندان آنها را
ص: 746
به غنيمت گرفتند و برخى از آنها به نخله يمامه گريختند و برخى به گردنه هاى كوهستان بالا رفتند و قشونِ رسول خدا دنبال آنها كه به نخله گريختند رفت و برخى گفته اند يك شبانه روز در آنجا استراحت كرد و به اوطاس هجوم نمودند و در آنجا جنگيدند و مشركين به طائف گريختند و مسلمانان اموال و اولاد آنها را باز به غنيمت گرفتند و پيغمبر به طائف رفت و تا آخر شوال با آنها جنگيد و چون هلال ذو القعده برآمد از آنجاه به جعرانه كوچيد و غنائمِ اوطاس و حنين را در آنجا تقسيم كرد، و گفته اند شش هزار اسير بوده است. از مجلسى (رحمه الله)- چون اصناف مسلمانان فراوان شدند طمع آنان دو چندان شده است و دين داران كم شدند و اگر رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) بود همين مسلمانان را تأليف قلوب مى كرد و مقصود اين نيست كه حكم تأليف قلوب در اين زمان جارى است و محتمل است مقصود اين باشد كه امام حق هم به اندازه توانائى و بسط يد خود تأليف قلوب مى كند زيرا ائمه به برخى مخالفان و مستضعفين براى تأليف قلوبشان عطيه مى دادند يا براى دفع ضررشان، و امّا امير المؤمنين (علیه السّلام) معروف از روش او اين است كه مأمور بدان نبوده است بلكه برابر تقسيم مى كرد، آرى منصب به برخى از منافقان مى داده چون زياد بن ابيه و امثالش به حسبِ ظاهرِ اسلامِ آنها و از اخبار برآيد كه امام قائم (علیه السّلام) به روش امير المؤمنين كار مى كند و به مر حق عمل مى كند و آنچه اول گفتم اظهر است.
و بدان كه اصحاب در بقاء سهم مؤلفة قلوبهم در زمان غيبت اختلاف دارند و مشهور ميان آنها سقوط آن است. علامه در نهايه گفته: اگر فرض شود كه نيازى باشد به مؤلفة قلوبهم در زمانِ ما به واسطه آنكه براى مسلمانان گرفتارى پيش آيد و نيازمند استعانت از افراد كافر شوند اقوى نزد من اين است كه سهم زكاة مقرر براى مؤلفة قلوبهم به مصرفِ آنها مى رسد. منظور اين است كه بسيارى مردم مسلمان چشم به گرفتن
ص: 747
صدقات دارند و اگر از آنها دريغ شود به خشم آيند. از مجلسى (رحمه الله)- ظاهر اين حديث اين است كه سهم مؤلفة قلوبهم در همه ازمنه بجا است و محتمل است مقصود از مؤمنين ائمه باشند و بعيد نيست شامل نوّاب آنها كه فقهاى جامع الشرائطند بشود. از مجلسى (رحمه الله)- «و انما امرت الملائكة» استفاده حصر دعوت سجده به ملائكه ممنوع است، آرى اگر فرموده بود: اى ملائكه من، ممكن بود از آن استفاده حصر شود و اين هم معلوم نيست شايد خطاب «اسجدوا» بوده به طور خطاب شفاهى و بى ذكر عنوان ملائكه، آرى در اينكه خدا نقل فرموده كه به ملائكه گفتيم: سجده كنيد، و اين كلمه شامل شيطان هم هست مجازى است يا از نظر تغليب استعمال شده منافقون آنهايند كه در ظاهر اقرار به پيغمبر دارند و در باطن منكر اويند.
ضالّ و گمراه كسى است كه در ظاهر و باطن به آن حضرت اقرار دارد ولى در راه حق خطا رفته و امام را نشناخته. چون اين را فهميدى مى گوئيم كه طيار مى دانست كه منافقين در مؤمنين وارد نيستند در واقع چنانچه ابليس در واقع فرشته نبود و اگر چه در ظاهر از آنها محسوب مى شد و با آنها مخلوط بود.
«أحسن في المسألة» يعنى طيار از مسأله مورد نظر به طرز خوشى از امام پرسش كرد و دخول منافقان را در خطاب به مؤمنان معيار تشخيص ساخت تا به مقصود خود برسد و سؤال خود را به صورت اعتراض خدا طرح نكند و آن حضرت جواب داد كه منافقين و ديگران در خطاب مؤمنان واردند و به اعجاز مى دانست كه مقصود از اين سؤال چيست، آن را هم در ضمن جواب درج كرد و فرمود: ابليس هم در خطاب به ملائكه وارد بود چون به صورت ظاهر از ملائكه بود. از مجلسى (رحمه الله)- بيضاوى در تفسير: «على حرف» گفته:
ص: 748
يعنى در مرز دين است و پا برجا نيست مانند كسى كه در كنار قشون بايستد و اگر حس پيروزى كرد بماند و اگر نه بگريزد، روايت شده كه اين آيه در باره عده اعراب نازل شد كه به مدينه آمدند و هر كدام تنش سالم بود و اسبش كرّه خوب مى زائيد و زنش پسر خوب مى آورد و مال و گله اش بسيار مى شد مى گفت: از وقتى به اين دين درآمدم جز خوبى نديدم و مطمئن و دل بسته مى شد و اگر بر خلاف آن بود مى گفت: جز بدى نديدم و از دين بر مى گشت. از مجلسى (رحمه الله)-
«من زعم»
ظاهرش اين است كه بدعت در دين موجب كفر است و اين بدعت اگر در اصول دين باشد و يا متضمن انكار يكى از ضروريات دين باشد در آن شكى نيست و از اين باب است انكار امامتِ يكى از ائمه معصومين (علیه السّلام) و امّا اگر در فروع غير ضرورى باشد كفر بدان معنى است كه بر مرتكبين گناه كبيره اطلاق شود. از مجلسى (رحمه الله)- «أَطِيعُوا اللَّهَ الخ» مورد اطاعت ذكر نشده براى دلالت بر عموم يعنى اطاعتِ آنها در هر دستورى دهند واجب است و اطاعت اولو الامر هم در همه مورد واجب است چنانچه اطاعت خدا و اطاعت رسول در آنها واجب است و بنا بر اين روا نيست كه مقصود از اولو الامر سلطان خلاف كار باشد بلكه جائز نيست جز معصوم مقصود باشد زيرا اطاعتش در اكثر امور روا نيست و تفصيلِ شرح آيه در باب (ما نصَّ اللَّه و رسوله على الائمه) گذشت.
«انى قد تركت فيكم امرين»
اگر براى امت مورد تمسكى جز اين دو بود بيان كرده بود و اين حديث مورد اتفاق است ميان خاصه و عامه و جدا نبودنشان از هم به اين سبب است كه قرآن دلالت بر امامتِ آنها دارد و آنها هم گواه حق بودن قرآنند و آن را تأييد مى كنند يا به اعتبار اين است كه همه قرآن از لفظ و تفسير و تأويل و معنى با آنها است و از هم جدا نيستند يا آنكه در شرف و فضل و حجت بودن و وسيله نجات بودن همراهِ يك ديگرند يا اينكه
ص: 749
حقيقت آنها يكى است و امير المؤمنين فرموده است: منم كلام اللَّهِ ناطق و تحقيقِ آن در كتاب قرآن بيايد ان شاء اللَّه. از مجلسى (رحمه الله)- پدرِ شيخ ما بهائى (قدس سره) گفته است: در شرح حديث گفته اند كه: يعنى مردم را از نظر تعليم ايمان آزاد و رها گذاشتند و آنها را وظيفه دار و مكلف بدان نكردند زيرا اگر آنها را بدان مكلف مى نمودند آن را نمى فهميدند و نمى شناختند و اين براى آن بود كه پايه ايمان عقيده به اهل بيت بود و بنى اميه دشمن اهل بيت بودند و چگونه مردم را به راهى مى بردند كه سبب زوال ملك و دولت آنان باشد به خلاف شرك كه با دولت آنها مخالفت نداشت، ولى اين تفسير دور است و دورىِ آن نهان نيست بلكه مقصود اين است كه بنى اميه به مردم تعليمات ضد اسلام ندادند از انكار پيغمبر و شوريدن بر على و سبِّ او و اظهار دشمنى با پيغمبر و خاندانش و امثال اينها براى آن كه مسلمانان اين گونه تعليمات را از آنها پذيرا نبودند و تحمل نمى كردند و به عبارت ديگر چون حرص داشتند كه مردم از آنها اطاعت كنند به اظهار تعليمات ايمانى پرداختند و به ترويج شرك جرات نكردند زيرا مردم در اين گونه تعليمات از آنها پيروى نمى كردند.
من مى گويم، ظاهراً مقصود امام (علیه السّلام) اين است كه در مزاج بنى اميه يك تعصب عربى و آمادگى كاملى براى ارتجاع وجود داشت و اگر زمينه مساعدى به دست مى آوردند تعليمات دوران جاهليت كه بر پايه شرك و بت پرستى بود تازه مى كردند و رواج مى دادند ولى نهضت اسلام از نظر رفض شرك و تأسيس توحيد و ايمان به خداى يگانه در محيط عمومى عرب و سائر بشر تأثير كرد و جامعه را تا آنجا پيش برد كه ديگر براى بنى اميه اين فرصت به دست نماند كه تعليمات شركِ دورانِ جاهليت را تازه كنند و از سر بگيرند و با همه مخالفت و كارشكنى كه نسبت به جوهرِ تعليمات اسلام و حقائق قرآن داشتند تا اين اندازه نتوانستند جامعه را به عقب برگردانند كه تعليم شرك را
ص: 750
در محيط اسلام و مردم تجديد نمايند و اين اثر هر نهضت عمومى است كه در مزاج مردم مؤثر بشود و چون هر نهضتى نمى تواند به آسانى افكار و آداب پست سابق را ريشه كن كند خواهى نخواهى دچار فشار دسته جات ارتجاعى مى شود و در معرض انحراف قرار مى گيرد ولى هيچ وقت نيروى ارتجاع نمى تواند نهضت را از پايه و اساس ويران سازد و به كلى آن را براندازد و مى تواند با مسلح شدن به مقررات نهضت تا حدى از پيش رفت آن جلوگيرى كند و پاره تعليمات مترقى آن را تحريف نمايد و بدعت هاى تفرقه انگيز در آن به وجود آرد.
نهضت مقدس اسلام داراى مقاصد عاليه و تعليمات علمى و عملى بسيار پر مغز و پرارجى بود ولى دچار نيروى اهريمنىِ ارتجاع عربى شد و اين ارتجاع را عمر در دوران حكومتِ خود پايه گذارى كرد و حكومت بنى اميه سازمان اجتماعى و تشكيلات حكومت خود را روى آن بنا نمود و تعليمات جوهرى اسلام را تا حدى دچار توقف ساخت و بدعت هاى تفرقه انگيز و خطرناكى پديد آورد ولى نتوانست به كلى تعليمات ايمانى را به تعليمات شرك دوران جاهليت منحرف سازد. از مجلسى (رحمه الله)- مقصود اين است كه هر كه را خدا از ايمان به كفر برد كشف شود كه در باطن مؤمن نبوده است نزد خداوند و تفصيلش اين است كه از سبب نقل ايمان ثابت به كفر پرسيده است و آن را به خدا نسبت داده يا بر وجه مجاز به اعتبار اينكه خدا سلب توفيق كرده و لطف خود را برداشته تا ايمان رفته يا بر وجه حقيقت چون پنداشته كه كفر و ايمان از فعل خدا عز و جل است پاسخ اولى اين است كه خدا عادل است و مردم را به ايمان خوانده نه به كفر و هر كه ايمان آرد و بر آن پايد خدا او را به كفر برنگرداند و توفيق و لطف خود را هرگز از او دريغ نكند و مؤمن از دنيا برود و اگر به ظاهر مؤمنى كافر شده كشف شود كه ايمانِ او عاريه بوده است.
ص: 751
و تقرير جواب بنا بر وجه دوم اين است كه خدا عادل است و ستم نكند و اگر ايمان و كفر و تبدل آنها كار خدا باشد جور و ظلم بر خدا لازم آيد و كارِ خدا در موضوع ايمان و كفر همان دعوت به ايمان است نه كفر و رهبرى مردم به سود ايمان و زيان كفر و هر كه ايمان آرد و بر آن پايد خدا او را به كفر نبرد و از او سلب توفيق نكند.
«قلت فيكون الرجل كافراً» خبر داده است و يا پرسيده است حمل بر خبر ظاهر كلام است و پرسش بر اين پايه است كه چون سائل از پاسخ امام (علیه السّلام) به پرسش اول دريافت كه خدا كسى را از ايمان به كفر به در نبرد اين را پرسيد كه كافر ثابت را خدا به ايمان مى برد به وسيله توفيق و لطف خود يا نه؟ و پاسخ امام بر خبرى كه طرح شده روشن است و آن را رد كرده و فرمود:
خدا كافر را هم هدايت و رهبرى كرده است زيرا فطرتِ او آماده پذيرش هدايت است و عنايت الهيه هم شامل حال او هست ولى اگر پرسش باشد امام پاسخ صريحى بدان نداده است و در عوض يك قاعده كليه را بيان كرده كه دانستنِ آن اهم است و آن اين است كه:
خدا همه مردم را به فطرتِ پاك و ساده آفريده و استعداد خوبى و بدى در همه است و وسيله هدايت را هم به بعثت انبياء و رسل براى همه فراهم ساخته زيرا رسولانِ خدا همه را به ايمان دعوت مى كنند و به راه خير مى برند و از راه كفر و بدى باز مى دارند، برخى از اين وسائل هدايت الهيه بهره مند مى شوند زيرا فطرت خويش را فاسد نكردند و انديشه در آغاز و انجام خود كنند كه از كجا آمده اند و به كجا مى روند و نداى حق را به گوش هوش مينيوشند و لطف و توفيق و رحمت خدا را دريابند چنانچه خدا فرموده است (69 سوره عنكبوت): «و آن كسانى كه به درگاه ما تلاش مى كنند بى شك آنان را به راه هاى خود رهبرى كنيم» و برخى از وسائل هدايت خدا بهره نبرند چون فطرت خود را تباه كنند و نينديشند و از نداى حق رو گردانند و رحمت و لطف
ص: 752
و توفيق خدا از آنها سلب شود و اين معنى عدم هدايت است تا آنكه گويد:
ظاهر اين است كه كلام راوى پرسش از امام باشد و حاصل جواب امام (علیه السّلام) اين است كه خدا بنده ها را به فطرت ايمان پذيرى آفريده و به وسيله ارسال رسل و اقامه حجج، حجت خود را بر همه تمام كرده و كسى را به كفر وادار نكرده، نه از نظر آفرينش و نه از نظر آموزش و پرورش لكن برخى مشمول لطف خاص شدند كه باعث تأييد آنها به گرويدن به خدا شده و برخى به سوء اختيار از اين لطف خاص بركنارند و كافر گردند و با اين حال مجبور به كفر هم نيستند و همين معنى امر بين الامرين است.
و محتمل است كه مقصود اين باشد كه اعطاى فطرت و ارسال رسولان براى هدايت است برخى از اين هدايت عامه بهره مند شدند و مؤمن شدند و برخى بركنار شدند و كافر شدند و اين معنى به مسلك متكلمين موافق تر است و معنى اول با اخبار ديگر سازگارتر است و اللَّه اعلم بحقيقة الاسرار.
سپس بايد بدانى كه اصحاب در اينكه ممكن است ايمان برود و كفر به جاى آن آيد اختلاف دارند. شهيد ثانى (رحمه الله) گفته: اكثر اصوليين تجويز كرده اند كه مؤمن كافر شود چون مانع عقلى ندارد و آيه قرآن هم بر آن دلالت دارد چنانچه خدا فرموده است (137 سوره نساء): «به راستى آنها كه مؤمن شدند و پس كافر شدند و باز مؤمن شدند و سپس كافر شدند و سپس به كفر خود افزودند خدا آنها را نيامرزد». (100 سوره آل عمران): «اى كسانى كه ايمان آورديد اگر از جمعى از اهل كتاب فرمان بريد شما را كافر كنند بعد از ايمان داشتنِ شماها».
و به علاوه اخبار و احكام راجع به مرتد فطرى هم دلالت دارند كه مؤمن كافر مى شود.
ولى سيد مرتضى منكر شده و اخبار و آيات را به مؤمن زبانى حمل كرده است نه مؤمن واقعى و قلبى و گفته: هر كه اظهارِ كفر كند كشف شود
ص: 753
كه از اول ايمان نداشته و ايمانِ او صرف اظهار زبانى بوده. و بعد از شرح مفصلى كه از شهيد نقل كرده است گفته است:
من گويم، حق اين است كه ايمان چون به حدّ يقين رسد زوالش ممكن نيست ولى ايمان به اين حد بسيار نادر است و مشكل و مورد تكليف عمومى نيست و ايمان اكثر خلق كه بدان مأمورند همان تحصيل اطمينان است و زوال آن ممكن است و درجات ايمان بسيار است و زوال برخى هم ممتنع است ولى برخى مراتب آن ممكن است زائل شود و به حال شك و بلكه انكار برگردد و اين ايمان معار است. از مجلسى (رحمه الله)-
«خلق خلقاً للايمان»
گفته شده كه لام براى بيان عاقبت است يعنى خلقى آفريد كه در علم ازلى سرانجام آنها ايمان بوده كه پيغمبران و اوصياء و پيروان مؤمن ثابت آنانند و خلقى هم در علم ازلى به سرانجام كفر رسند و خلقى هم در اين ميان مرددند و ايمانى به عاريت دارند.
من گويم، بنا بر اين تفسير بايد دو قسم بيشتر نباشد زيرا آن دسته از مرددين كه به سرانجام ايمان بمانند و بميرند در فرقه اولند و آن ديگر در فرقه دوم و بهتر اين است كه گفته شود چون خدا حال خلق را مى دانست آن دسته را كه راسخ در ايمان مى دانست گويا براى آن آفريد و آن دسته را كه ثابت در كفر مى دانست گويا براى همان آفريد و آنها را كه متزلزل و دو دل مى دانست گويا چنانشان آفريد و ظاهر اين است كه مقصود از فلان أبو الخطاب است و نام او را نبرده براى مصلحتى زيرا او را پيروان بسيارى بود كه از تصريح به نام او در ضمن انتقاد بيمِ مفسده مى رفت و شايد اشاره به ابن عباس باشد كه از على منحرف شد و اموال بصره را برداشت و به حجاز گريخت و ميان او و آن حضرت نوشته ها رد و بدل شد كه دليل بر شقاوت و ارتداد او است. از مجلسى (رحمه الله)- أبو الخطاب محمد بن مقلاص اسدى
ص: 754
كوفى است در آغاز كار به ظاهر از بزرگان اصحاب امام صادق (علیه السّلام) بود سپس برگشت و مذاهب باطلى بدعت نمود و امام صادق (علیه السّلام) او را لعن كرد و از او بيزارى جست از آن جمله است كه از امام صادق روايت شده: بار خدايا أبا الخطاب را لعنت كن كه مرا بيمناك كرده ايستاده و نشسته و در ميان بسترم.
و روايت شده كه امام صادق را خدا مى خواند و خود را پيغمبر مبعوث از طرف او بر اهل كوفه. از مجلسى (رحمه الله)- خدا تعالى فرموده است (98 سوره انعام):
«و او است آنكه شما را از يك نفس آفريده است و ثابت و غير ثابت است و به طور امانت» بيضاوى گفته: استقرار در پشت پدران است يا روى زمين و به طور امانت در رحم مادران و زير زمين، يا مقصود محل استقرار و امانت سپارى است و در قرائت ابن كثير و بصرى ها مستقر به كسر قاف است كه اسم فاعل باشد و مستودع به صيغه اسم مفعول يعنى برخى شما برجائيد و برخى سپرده ايد، انتهى. و شايد تأويل امام به قرائت دوم چسبانده تر باشد يعنى برخى ايمان برجا داريد و برخى ايمانى عاريت يا برخى در ايمان برجائيد و برخى نابرجا. از مجلسى (رحمه الله)-
«فاذا هو دعا»
در اين تعبير تشويق به دعا شده است براى حسن عاقبت و كج رو نشدن چنانچه شيوه مردمان خوب بيش از ما بوده است و اين حديث دلالت دارد كه بقاى ايمان و رفتن ايمان به سبب كار خود انسان است زيرا او به سبب كارهاى خود سزاوار توفيق مى شود و يا سزاوار خذلان و بى توفيقى مى گردد و خلاصه گفتار در اينجا اين است كه:
هر كدام از ايمان و كفر گاهى ثابت و تغيير ناپذيرند و گاهى لرزان و قابل زوال زيرا بسا كه دل به حد كامل روشن شود و رخنه بى ايمانى در آن
ص: 755
نماند و هر حقى در آن پابرجا گردد و اگر سخت تيره و تار گردد كفرش ثابت شود و هر چه باطل است در آن جا گيرد و اگر ميانه حال باشد و تاريك و روشن در حال لرزش و ترديد ميان ايمان و كفر است و اگر تيرگى غالب آيد به كفر گرايد و اگر روشنى فزايد مؤمن بماند و چنين دلى از ايمان به كفر دست به دست مى شود و بايد روى به خدا آرد و به درگاه او زارى كند و دعا كند و بكوشد تا مبادا ايمانش از دست برود و بى ايمان بميرد. از مجلسى (رحمه الله)-
«هذا كله لمن لم ينتفع»
يعنى هر كس عمل كند بدان چه بيند و داند از عقائد و احكام و اعمال و اخلاق و آداب
«اثبت له الشهاده»
يعنى خدا و فرشته ها و حجج الهى و همه مؤمنان به نجاتِ او گواهند. از مجلسى (رحمه الله)- گفته شده كه چون خلقت دنبال علم است و خدا هر چيزى را پيش از آفرينشِ آن مى داند چنانچه پس از آفرينش آن و دلِ مؤمن به اختيار خودش موصوف به ايمان است درست باشد اين تعبير كه خدا آن را با ايمان آفريده و اين مستلزم جبر بر ايمان نيست. و مقدارى كه از آيه ذكر نشده «و هر كه را خواهد گمراه سازد دلش را تنگ و گرفته دارد» تا «گويا مى خواهد به آسمان بالا برود»- كنايه از اينكه پذيرفتن اسلام بر او بسيار سخت و دشوار است بمانند بالا رفتن به آسمان. از مجلسى (رحمه الله)- و همانا دل مشرك را وارونه دانسته براى آنكه چيزى از حقائق در آن جا نكرده به خلاف منافق كه حق و ايمان در دلش گذر دارد و گرچه آن را نگاه نمى دارد. از مجلسى (رحمه الله)- از براى روح انسانى منزل ها است در سير به سوى خدا:
1- عالم محسوسات 2- عالم تخيلات 3- موهومات 4- معقولات، و او در اين منزل است كه از ساير حيوانات جدا مى شود و امتياز دارد و در آنجا
ص: 756
چيزها بيند كه از عالم حس و خيال و وهم بيرون است و در آنجا جان اشياء و حقائق آنها را بيند و براى آن عرض عريض و زمينه پهناورى است كه آغازش عالم انسان است و انجامش عالم فرشتگان است و بلكه برتر از آن و آن معراج بشر و اعلا عليين او است چنانچه سه منزلِ اول اسفل السافلينِ او است و بزرگترين اسباب معراج او بريدن علاقه است از دنيا و اعراض از آن است به تمامى و پائيدن بر اين حالت است كه سبب رسيدن به حالت شريفى است كه مرتبه عين اليقين است و براى او در اين مرتبه توانائى بر كارهاى غريب و عجيبى است به اذن خداوند تعالى چون دست دادن با فرشته ها و راه رفتن روى آب و هوا و ديگر آنها و از اينجا دانسته شود كه كرامت و كارهاى برتر از عادت از اولياء خدا مورد انكار نيست چنانچه برخى علماء پنداشته اند. از مجلسى (رحمه الله)-
«فعلم ان اللَّه مطلع عليه»
شايد مقصود علمى است كه در نفس اثر كند و عمل به بار آرد و گر نه هر مسلمانى به اين امور معترف است و هر كه منكر باشد كافر است و هر كه مراقبت پيوستى در اين امور كند و به درستى در آنها بينديشد به ندرت گناه از او سرزند و اگر هم سرزند دنبالش پشيمان و ترسان است و در حقيقت تائب است و گرچه به زبان طلب آمرزش نكند. از مجلسى (رحمه الله)- مولا، يعنى شيعه او بوده و يا آزاد كرده او، و وابسته قبيله را هم مولاى آن قبيله نامند.
فاش كننده گناه از نظر بى شرمى و بى باكى بى توفيق خواهد شد ...
اين روايت دلالت دارد كه نهان داشتن طاعات به از آشكار نمودنِ آنها است چون از رياء و سمعه به دور است. و گفته شده: اظهار افضل است و برخى اظهارِ واجبات را افضل دانند زيرا چون واجب است موجب عدم تهمت است ولى در مستحبات اختفاء اولى است. از مجلسى (رحمه الله)- اين روايت دلالت دارد كه بر قصد گناه
ص: 757
مؤاخذه اى نيست، و اين دو وجه دارد:
1- گناهى است خرد كه ترك عمل كفاره آن نگردد.
2- قصد گناه به هيچ وجه خوبى و بدى نداشته باشد چنانچه جمعى بدان قائلند (و گويند تجرى موجب عقابى نيست) و اولى روشن تر است، آرى اگر محض خطور در دل باشد بى اختيار او تكليفى نسبت بدان ندارد و تفصيل آن در باب بث ايمان بر جوارح گذشت و هم در باب وسوسه. و محقق طوسى در تجريد گفته است: اراده بد، بد است و تفصيلش اين است كه آنچه در دل باشد بر سه گونه است:
1- خاطرات ناگهانى بى تصميم و استقرار و گذشت كه مؤاخذه اى ندارند و در آن ميان امت ظاهراً خلافى نيست.
2- توجه و حديث نفس بر وجه اختيار كه كارى بكند و يا نكند و اگر آن حسنه باشد يك حسنه محسوب گردد تا آخر مضمون اين حديث.
3- عزم و تصميم و توطين نفس بر كردن و يا نكردن و اين مورد اختلاف است (و موضوع بحث در باب تجرى است) و اكثر اصحاب گفته اند:
مؤاخذه ندارد، طبق ظاهر اين اخبار و اكثر عامه و متكلمين و محدثين گفته اند:
مسئوليت دارد ولى در خور همان عزم بر گناه نه به اندازه خود آن گناه زيرا آن را نكرده است و اگر كرد گناه دومى است زيرا:
1- خدا فرمايد (19 سوره نور): «راستى كسانى كه دوست دارند كه هرزگى در باره آن كسانى كه مؤمن هستند فاش شود از آن آنها است عذابى دردناك» و هم فرمايد (12 سوره حجرات): «كناره كنيد از بسيارى گمان ها زيرا برخى گمان ها گناه است».
2- اخبار بسيارى كه دلالت دارند حسد و خوار شمردن مردم و قصد بد در باره مردم حرام است و احاديث داله بر عدم مؤاخذه را حمل به صرف توجه به گناه كرده اند كه به عزم و تصميم نرسد.
ص: 758
و منكران، دو آيه را مخصوص به اظهار فاحشه (زنا) و مظنون دانسته اند چنانچه از سياق آنها برآيد و از دليل ديگر هم جواب داده اند كه مورد بحث در اين مسأله عزم بر عملى است كه صورت خارجى آن حرام است و اما آنچه صورت خارجى ندارد و همان وجود قلبى دارد چون عقائد و اخلاقِ بد محل خلاف نيست و حرمت آن مسلم است و خوار شمردن مردم و سوء نيت به آنها اگر با عملى اظهار شود حرام است و اگر صرف تصميم باشد حرمت آن مورد بحث است و دليلى ندارد.
شهيد (رحمه الله) در قواعد گفته است: نيتِ گناه، نه عقابى دارد و نه مذمتى تا آنكه مرتكب آن شود و در اخبار عفو از آن ثابت است و اگر نيتِ گناه كرد و عملى را كه گناه مى دانست مرتكب شد و معلوم شد كه آن عمل گناه نبوده، آيا اين نيت اثرى دارد يا نه؟ دو وجه دارد:
1- آنكه اثرى ندارد و عقوبت و ذمى بر آن مترتب نشود زيرا در واقع گناهى نبوده است و در حقيقت نيتى مجرد از ارتكاب گناه است و عفو شده.
2- موجب عقوبت است زيرا دلالت بر هتك حرمت مولى دارد و بر جرأت بر گناه، و برخى اصحاب گفته اند: اگر مباح را به صورت مسكر بنوشد و نمايش دهد كه شرب خمر مى كند كار حرامى كرده است و شايد حكم به حرمت چنين عملى براى مجرد نيت نباشد بلكه به اعتبار عمل خارجى باشد به عنوان نمايش و اظهار گناه و محل بحث در صورى است:
1- زنى را در منزل ديگرى يابد و به گمان اينكه بيگانه است بگايد و برآيد كه زن خودش بوده يا كنيز خودش بوده است.
2- زن خود را به گمان اينكه در حيض است و طى كند و برآيد كه پاك بوده.
3- خوراكى را از دست ديگرى بربايد و بخورد و دانسته شود كه از خودش بوده است.
ص: 759
4- گوسپندى را پندارد از ديگرى است و سر ببرد و دانسته شود كه از خودش بوده است.
5- كسى را بى گناه پندارد و او را بكشد و برآيد كه خونش هدر بوده است (چون كافر حربى و مرتد فطرى).
يكى از عامه گفته است: ارتكاب اين كارها موجب فسق است زيرا دلالت بر بى باكى بر گناه دارند و هم سبب عقاب در آخرت است عقابى ميان كبيره و صغيره و هر دو حكم او بى دليل و غيب گوئى است.
شيخ بهائى (رحمه الله) در حاشيه قواعد گفته است: مقصود شهيد اين است كه نيت گناه، گناهى است كه از آن عفو شده است نه اينكه اصلًا گناه نيست. و سپس گفته: حرام بودن عزم بر گناه در نزد عامه و خاصه شكى ندارد و كتب فريقين از تفاسير و جز آن از آن پر است بلكه اين مطلب از ضروريات دين است و سپس برخى از كلام خاصه و عامه را نقل كرده است:
1- در جوامع ضمن تفسير قول خدا تعالى: «إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ كُلُّ أُولئِكَ كانَ عَنْهُ مَسْؤُلًا» گفته: به انسان گويد: چرا شنيدى آنچه را روا نبود براى تو كه بشنوى و چرا نظر كردى در آنچه را بر تو روا نبود كه نظر كنى بدان و چرا عزم كردى بر آنچه بر تو حلال نبود كه بر آن عزم كنى، انتهى. و در مجمع البيان هم قريب به همين مضمون را دارد و بيضاوى و ديگران از علماى عامه هم در تفسير اين آيه گفته اند كه: دلالت دارد بر اينكه بنده به عزم بر گناه مؤاخذه دارد. و عبارت كشّاف و تفسير كبير فخر رازى هم با عبارت مجمع البيان در تفسير آيه موافقت دارند.
2- سيد مرتضى در كتاب تنزيه الأنبياء در ذكر قول خدا تعالى: «إِذْ هَمَّتْ طائِفَتانِ مِنْكُمْ أَنْ تَفْشَلا وَ اللَّهُ وَلِيُّهُما» «وقتى كه دو طائفه از شما متوجه شدند كه سست شوند و دست از جهاد بكشند و خدا ولى آنها بود» گفته است: همانا مقصود خدا تعالى اين است كه سستى و ترك جهاد بديشان
ص: 760
خطور كرد و اگر مقصود از همّ در اينجا عزم و نيت باشد خدا ولى آنها نمى بود سپس گفته است اراده معصيت و عزم بر آن گناه است و قومى تجاوز كرده اند تا آنجا كه گفتند: عزم بر كبيره گناه كبيره است و عزم بر كفر، كفر است، انتهى كلامه (نوّر اللَّه مرقده) و كلام صاحب كشاف و بيضاوى و ديگران در تفسير اين آيه با كلامِ او موافق است و به علاوه فقهاء تصريح دارند كه اصرار بر صغيره در حكم كبيره است و آن فعلى است چون مداومت بر صغيره و حكمى و آن عزم بر ارتكاب هر صغيره اى است بدان دست يابد و بالجمله تصريحات مفسران و فقهاء و اصوليون در اين موضوع بيش از شمار است و بحث در آن توضيح واضحات است و هر كه در كتب خاصه و عامه بررسى كند شكى ندارد در آنچه ما گفتيم.
اگر اعتراض كنى كه از ائمه ما رواياتى رسيده است مشعر بر اينكه عزم گناه، گناه نيست سپس همين خبر را ذكر كرده است و آنكه بعد از آن است و سپس گفته احاديث بسيارى در كافى و كتب ديگر بدين مضمون رسيده است.
من جواب گويم كه اين احاديث هيچ دلالتى ندارد بر آنچه تو پندارى كه عزم بر معصيت، معصيت نباشد و همانا دلالت بر اينكه هر كه نيت گناه مخصوصى كند چون مى خوارى يا زنا مثلًا و آن را نكند آن گناهى كه قصد آن را كرده و نكرده بر او نوشته نشود و اين غير از اين است كه عزم بر گناه اصلًا گناه نيست و عقوبتى ندارد و از آن عفو شده است- پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
در اينجا دو مسأله طرح مى شود:
1- آيا اگر كسى قصد گناهى كرد و از آن منصرف شد و آن را نكرد مجرد همان قصد گناه گناه است يا نه؟.
2- اگر كسى به قصد ارتكاب گناه عملى كرد و موافق آن گناه نشد
ص: 761
چنانچه معتقد شد اين ظرف شراب است و به قصد شراب خوردن آن را نوشيد و معلوم شد آب بوده و يا شربت مباحى بوده است آيا نيتِ او و يا عمل او و يا مجموع نيت و عمل او حرام است و مرتكب حرامى شده است يا نه؟.
در مورد دوم، نيت شديدتر بوده و دنبال آن جرات و هتك حرمت آمده است و مورد بحث در مسأله تجرى معروف همين است.
اما پاسخِ مسأله- 1- اين است كه چنانچه شهيد در قواعد گفته است: نه عقابى دارد و نه ذمى، و مورد نص اخبار اين باب است و توجيهى كه از سيد (رحمه الله) از براى اخبار اين باب شده كه مقصود اين است كه اگر كسى قصدِ مى خوارى و زنا كند و آن را نكند گناهِ مى خوارى و زنا ندارد و گناهِ ديگر بر قصدِ آنها دارد، بسيار ركيك و در حكم طرح اين اخبار است زيرا به مجرد قصد شرب خمر اگر كسى را مى خوار شمارند به او ظلم كرده اند و افتراء بسته اند و تعالى اللَّه عن ذلك، اين يك حقيقت روشن و عقلى است كه صرف قصد مى خوارى، مى خوارى نيست و صرف قصد زنا، زنا نيست و اگر عقوبتى بر مى خوردن و زنا كردن باشد بر صرف قصد آنها بى ارتكاب عمل آنها بار نمى شود و اگر معنى اين اخبار اين باشد حمل بر توضيحِ واضحات است و از قبيل اين است كه گويند: (هر چه در جوى مى رود آب است) و بيان آن شأن امام نيست و به علاوه اين اخبار در مقام امتنان است و كسى كه مى خوار نيست و زنا نكرده به او گويند ما تو را به مى خوارى و زنا عقوبت نكنيم، امتنانى ندارد و امتنان به اين است كه بر قصد گناه هيچ ترتيب اثرى نشود و هيچ گونه عقوبتى مترتب نگردد چنانچه شهيد فرموده است كه: نه ذمى دارد و نه عقابى و عفو از آن ثابت است.
و به همين سستى است كلام شيخ بهائى (رحمه الله) كه حرمت عزم بر معصيت را از ضروريات دين شمرده در صورتى كه شهيد ثانى (رحمه الله) عدم حرمت آن را به عنوان يك قاعده مذهبى كه مشعر بر اجماع مسلمانان و يا
ص: 762
خصوص مذهب شيعه است در كتاب خود ثبت كرده است زيرا قواعدى كه علماى بزرگ ثبت مى كنند صرف بيان فتوى و عقيده خودشان نيست بلكه يك حقيقت مذهبى و يا دينى را به عنوان يك قاعده ثبت مى كنند و اين چه ضرورى دينى و يا مذهبى است كه مانند شهيد ثانى (رحمه الله) بر خلاف آن تأسيس قاعده مى كند و آن را از مسَلّماتِ مذهب مى شمارد.
و اما پاسخ مسأله- 2- كه در حقيقت به سه پرسش بر مى گردد:
1- فعلى كه به عنوان تجرى انجام شده چون نوشيدن آبى به عقيده شراب حرام است يا نه؟.
2- نيت گناهى كه اين فعل بر آن مترتب شده حرام است يا نه؟.
3- مجموع اين قصد و فعل حرام است يا نه؟.
اما پاسخ سؤال اول اين است كه حرام نيست زيرا دليلى بر حرمت آن وجود ندارد و صرف اعتقاد، مرتكب عنوانى براى آن نمى شود كه بدان مشمول دليل حرمت گردد.
و اما پاسخ بر سؤال دوم اين است كه عزم بر گناه با انجام عملى كه در ذات خود گناه نيست با قصدى كه از آن منصرف شود تفاوتى ندارند زيرا انصراف از قصد گناه اعم از اين است كه براى پشيمانى باشد و براى رضاى خدا يا براى دفع ضرر دنيوى و يا حفظ آبرو و يا براى آنكه بعد از نهايت تلاش دستش بدان عمل خلاف نرسيده و عموم اخبار اين باب شامل همه اقسام مى شود و بلكه مورد بحث را هم شامل است و صدق مى كند كه قصد گناه كرده و آن را نكرده و خواسته مى بنوشد و ننوشيده، و به جاى آن آب نوشيده و خواسته زنا كند و نكرده و به جاى آن با حلالِ خود جماع كرده است و از نظر اينكه قصد گناه لكه سياهى است در بندگى و از نظر عقل و خرد زشت است فرقى ميان قصد مجرد و قصدى كه دنبال آن كار غير منطبق بر گناه باشد نيست و به هر صورت قصدِ گناه و تصميمِ آن زشت است و هر چه جدى تر باشد
ص: 763
زشت تر است ولى حكم به حرمتِ آن با وجود اخبارِ اين باب مشكل است و در صورتى كه ذات فعل حرام نباشد و قصد آن هم مورد عفو باشد حكم به حرمت مجموع وجهى ندارد. از مجلسى (رحمه الله)- بوى خوش قصدِ كار خير و بوى بد قصدِ كار بد معنوى باشد و فرشته ها آن را دريابند.
«لصاحب الشمال»
يعنى تو از او دور شو كه با او كارى ندارى، يا منظور اين است كه تو نبايد چيزى بنويسى چنانچه در بعضى نسخه ها به جاى قم، قف آمده، يعنى دست باز دار يا اشار به اين است كه مؤمن تا قصد گناه نكند به هر نفسى برايش حسنه اى نويسند. از مجلسى (رحمه الله)- و المراد
«بمن كن فيه»
اين است كه مؤمن مستحق اين خصال باشد زيرا اين خصال در جز مؤمن نباشند چنانچه دانستى و بدان كه هلاكت در قولش «يهلك» به معنى زيان و استحقاقِ عقاب و در كلمه «هالك» به معنى گمراهى و شقاوت طبعى است.
و قوله «فان اللَّه عز و جل ... الخ» از كلام رسول خدا است و ممكن است دنباله سخن فرشته باشد.
اين ذكر استغفارى كه بيان كرده است فرد افضل است نه اينكه براى انحصار بدان ذكر شده باشد. از مجلسى (رحمه الله)- مفسران در تعبير توبه نصوح چند وجه گفته اند:
1- توبه اندرز بخش كه مردم را بمانندِ خود تشويق كند چون آثار خوبش در توبه كارها آشكار شده.
2- توبه خالص و پاك براى رضاى خدا كه به منظور خدا از گناه پشيمان شده باشد نه از ترسِ دوزخ و يا طمع در بهشت. و محقق طوسى گفته است: پشيمانى از گناه به خاطر ترس از دوزخ توبه نيست.
ص: 764
3- توبه رفوكننده از نصاحت به معنى خياطت زيرا به وسيله آن هر آنچه از پرده ديانت پاره شده دوخت شود و توبه كار را با اولياءِ خدا و دوستانِ او بهم گرد آورد.
4- توبه توبه كارِ ناصح، يعنى توبه اى كه از روى اندرزگيرى و بر وجه كامل باشد كه تمامِ آثار گناه را از دل ريشه كن كند به وسيله اينكه خود را در بوته رياضت آب كند و تيرگى گناهان را از آن بزدايد و به پرتو حسناتش بيارايد، شيخ طبرسى در تفسير اين آيه از امير المؤمنين (علیه السّلام) روايت كرده است كه:
توبه، بايد شش چيز را دارا باشد: از گناهان گذشته پشيمانى و براى واجباتى كه از دست رفته جبران و تدارك و نسبت به مظالم و حقوق مردم كه بر عهده دارد رد كند و از طرف هاى خود حلاليت طلبد و عزم كنى كه برنگردى و خود را در طاعتِ خدا لاغر كنى به اندازه اى كه در نافرمانىِ خدا پرورش دادى و به خود بچشانى تلخى طاعتِ خدا را چنانچه به او چشاندى شيرينى گناه را. و سيد رضى هم همين مضمون را در نهج البلاغه از على (علیه السّلام) نقل كرده است، و يكى از اكابر گفته: در جلا دادنِ آينه تنها قطع نفس و دود سياه بس نيست بلكه بايد آن را صيقل داد و آنچه سياهى بر جرمش نشسته پاك كرد و دل هم بمانند آينه است به مجرد ترك گناه پاك نشود بلكه بايد جرم گناهانِ گذشته را هم كه بر آن نشسته پاك كرد و به نور طاعتش روشن ساخت. اين آيه در باره ربا است و از بيضاوى نقل شده است كه:
يعنى به هر كس پند خدا در باره خوددارى از ربا برسد و او هم از آن دست باز دارد و پيروى از غدقن خدا را بنمايد آنچه ربا پيش از ابلاغ حكم خدا به او گرفته است از آن او است و از او پس گرفته نمى شود و موعظه را به توبه تفسير كرده است يعنى پندپذيرى همان توبه است و در اينجا مصدر به معنى مجهول
ص: 765
آن تفسير شده است و حاصل اين است كه هر كه اين پند را پذيرد و بر آن بپايد از گذشته او كه به نادانى انجام شده خدا گذشت كرده است. از مجلسى (رحمه الله)- قوله
«و أحب العباد»
گويا مقصود اين است كه خدا دستور توبه نصوح داده ولى اگر توبه را شكست و باز هم توبه كرد خدا او را دوست تر دارد از آنها كه توبه نكنند يا مقصود اين است كه از گناهى توبه نصوح كند و گرفتار گناهى ديگر شود و از آن هم توبه كند يا مقصود از عدم عود ابدى عزم بر عدم عود است (ولى در اين صورت هر توبه اى نصوح است زيرا عزم بر عدم عود شرط توبه است مگر اينكه توبه را همان پشيمانى بدانيم و اين بر خلاف نظرِ خودِ مجلسى است كه در سابق گفته است، از مترجم).
و بعضى گفته اند مقصود از (مفتون توّاب) آن توبه كارى است كه هرگز به گناه باز نگردد و معنى ساده آن اين است كه خدا دوست دارد گول خورده هميشه پشيمان را و مبالغه در كلمه توّاب به اعتبار استمرار حال توبه از همان اول گناه است نه كثرت توبه به اعتبار كثرت گناه (اين معناى لطيف و دل چسبى است). از مجلسى (رحمه الله)- «ثلاث خصال»: 1- آنها را دوست دارد 2- فرشته ها بر ايشان آمرزش خواهند 3- خدا عز و جل بدانها نويد امن و رحمت داده است.
در تفسير آيه (222) سوره بقره چند وجه گفته اند:
1- خدا دوست دارد توبه كاران از نجاسات درونى را كه گناهانند و دوست دارد پاكيزه از نجاست برونى را با آب.
2- دوست دارد توبه كاران را كه گناه كرده اند و پاكان را كه هيچ گناه نكرده اند.
3- توبه كاران از كبائر و پاكان از صغائر را.
ص: 766
«الَّذِينَ يَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَ مَنْ حَوْلَهُ» بيضاوى گفته: كروبيان بالاترين طبقات فرشته هايند و سرآغاز هستى آنان و برداشتن عرش و چرخيدن گرد آن كنايه از نگهدارى و سرپرستى آن است يا كنايه از نزديكى به صاحب عرش و مقامى است كه به درگاه او دارند و واسطه اجراء فرمانِ اويند. از مجلسى (رحمه الله)- نافرمانى در اين روايت حمل بر ترك اولى است زيرا دانيال از پيغمبران است و آنان از گناهان كبيره و صغيره معصومند در مذهب ما چنانچه گذشت.
«لئن لم تعصمنى لاعصينك»
در اين جمله اعتراف به گناه شده است و اعتراف شده كه جلو نفس و هوس هاى آن را نمى توان گرفت و تشويق شده كه بايست به الطاف خدا چنگ زد و از فريب هاى نفس و وسوسه هاى شيطان بدو پناه برد. از مجلسى (رحمه الله)- از صبح تا شام، يعنى به اندازه اين مدت و بسا كه مهلت نسبت به اشخاص و احوال و گناهان مختلف باشد و بعضى را يك روز مهلت باشد و بعضى را هفت ساعت يا مقصود از صبح تا پيش از ظهر است و بنا بر اين با اخبار مهلت هفت ساعت موافق مى شود و گفته شده است كه ساعات خواب از حساب جدا است.
و ممكن است مقصود از استغفار توبه جامع شرائط باشد و يا مقصود همان صرف طلب آمرزش باشد و اين دومى روشن تر است. از مجلسى (رحمه الله)- لطف خدا است كه گناه را به ياد مؤمن آورد و از بى لطفى او است كه از ياد كافرش برد تا روز رستاخيز او را به كفر و گناه هر دو مؤاخذه كند. از مجلسى (رحمه الله)- بدان كه استغفارِ پيغمبران و امامان از ارتكاب گناه نبوده است زيرا اماميه اتفاق دارند كه آنان معصومند و سخن در اين باره گذشت. و اربلى در كشف الغمه گفته است: چون دل آنان غرقه ياد
ص: 767
خدا است و محو جمال اويند هر گونه اشتغال آنها به امور اين دنيا براى خوردن و نوشيدن و آميزش با زنان و ديگر هم نوع و سائر امور مباح تيرگى آن باشد و بر خود ناروا دانند و از آن به خدا بازگردند زيرا آن را گناه و خطاى خود شمرند و از آن توبه كنند. از مجلسى (رحمه الله)- فرمود: «لا خير» تا بنده اى مغرور نگردد و هر روزى هفتصد گناه كند كه مانند او خيرى ندارد و موفق به استغفار و توبه نمى گردد. از مجلسى (رحمه الله)- برخى اهل علم گفته اند: مقصود از آنكه شيطان چون خون در تنِ آدمى زاده روان است اين است كه تا زنده است از او جدا نشود چونان كه تا زنده است خون در تنِ او روان است و اين معنى از ازهرى روايت شده و گفته: اين ضرب المثل است ولى جمهور علماى امت آن را بيان حقيقت دانسته اند و گفته اند شيطان اين تسلط را دارد كه در رگهاى آدمى زاده درآيد تا به دلِ او رسد و او را وسوسه كند. از مجلسى (رحمه الله)- شيخ بهائى گفته است در اربعين خود:
مقصود از پذيرش توبه اسقاط عقابى است كه بر گناهى مترتب شود كه از آن توبه كرده است و سقوط عقاب به توبه مورد اتفاق علماء اسلام است و اختلاف در اين است كه پذيرش توبه بر خدا لازم است و اگر پس از توبه عقاب كند ستم باشد يا آنكه پذيرش توبه تفضّل است و رحمت و كرم خداوندى. معتزله اول را گفته اند و اشاعره دوم را و شيخ ابو جعفر طوسى در كتاب اقتصاد و علامه (رحمة اللَّه) در برخى كتب خود همين را اختيار كرده اند و محقق طوسى توقف كرده است در تجريد. از مجلسى (رحمه الله)- اين حديث با دنباله اى در باب لزوم حجت بر عالم گذشت.
«لم يكن للعالم توبه»
- شايد مقصود از عالم شاهد بر احوال آخرت
ص: 768
باشد و جاهل آنكه هنوز مشاهده نكرده است زيرا با رسيدن جان به گلو عدم مشاهده ممكن است و مقصود از علم يقين شهودى است. مجلسى از مصباح- لمم، با دو فتحه، نزديك شدن به گناه است و گفته شده كه گناهان صغيره اى است كه بدان باز نگردد چون بوسه و لمم يك نوعى از ديوانگى است كه به انسان درآيد.
«الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبائِرَ الْإِثْمِ»- بيضاوى گفته: يعنى هر گناهى كه عقابش بزرگ است و همان باشد كه در قرآن تهديد بدان رسيده است و گفته اند: آن گناهى است كه حد دارد «و الفواحش» يعنى كبائر بسيار زشت و رسوا. از مجلسى (رحمه الله)- «يبدى عورة» عورت، هر آنچه از آن شرم آيد و ظاهر اين است كه مقصود بيان گناهان خود باشد و اعتراف به گناهى بود كه موجب حد يا تعزير است.
«فنحوه» يعنى او را دور كنيد تا بر ما اعتراف به گناهِ خود نكند و ميان خود و خدا توبه كند- پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
مراجعه به ائمه (علیه السّلام) براى اعتراف به گناهان بر يكى از دو وجه بوده است:
1- از نظر تكميل توبه و تحمل حد و تعزير شرعى چون رسم بوده كه گنهكاران براى توبه به پيغمبر اكرم (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) مراجعه مى كردند و به گناهِ خود نزد آن حضرت اعتراف مى كردند و از او مى خواستند كه آنها را با اقامه حد و تعزير الهى تطهير كند و از عذابِ آخرت نجات دهد و از اين گونه مراجعات در زمان خلفاى ثلاثه و خلافت ظاهريه امير المؤمنين (علیه السّلام) بوده است كه غالباً با دخالت امير المؤمنين (علیه السّلام) و جلب موافقت حكومت وقت كه در اين گونه امور با آن حضرت موافقت داشته فيصل مى يافته است و بر اين سابقه برخى شيعه هم كه گناه موجب حد و يا تعزيرى مرتكب مى شدند بسا كه بامام وقت
ص: 769
مراجعه مى كردند كه توبه كنند و عقوبت حد و يا تعزير را براى پاك شدن از آن متحمل شوند ولى براى بيشتر ائمه در زمان بنى اميه و بنى عباس اقدام در اين امر ميسر نبوده است به دو وجه:
1) انجام حد و تعزير از نظر اجراء بايد با تشريفات حكومت و به عنوان نيرو و قدرت و تسلط بر اجتماع و آشكارا و با تظاهر انجام شود كه موجب پند و عبرت ديگران گردد و با وسيله آن يك هرزگى و فساد نوع تباه كن ريشه كن شود مانند بريدن دست دزد و يا اعدام در زناى محصنه مثلًا، زيرا شك نيست كه برخى مجازات هاى مقرره در قرآن و قوانين ثابته اسلام بسيار سنگين است تا به جايى كه در نظر كم خردان مايه خرده گيرى شده است كه مثلًا چرا بايد براى دزديدن تا اندازه يك چهارم دينارِ طلا كه چهار نخود و نيم طلا مى شود مثلًا و به بهاى امروز شصت تا هفتاد ريال است دستى بريده شود و فردى عمرانه بيچاره و عليل گردد و يا اينكه براى يك بار زناى محصنه كه بسا با غلبه شهوت و دامنگيرى هاى سخت انجام شده مرتكب اعدام شود و تا هميشه از زندگى بر كنار شود و به ويژه كه ممكن است عائله بى سرپرست و يا ديون و بدهكارى به ديگران هم از خود به جا گذارد و يا در يكى از فنون و علوم تخصص مورد حاجت و نيازى داشته باشد كه تدارك آن براى جامعه به آسانى ممكن نباشد.
و آنچه پاسخ درست به اين گونه خرده گيرى ها و اعتراضات است موضوع تشريفاتى است كه بايد براى اجراى حد و تعزير شرعى مراعات شود و نتائج و بهره هاى بزرگى كه از انجام اين گونه حدود و تعزيرات كه مجازات هاى عمومى اسلام است عايد جامعه مى شود و اين عمل به صورت يك عمل جراحى استادانه در مى آيد كه در عضو معلول و بيمارى واگير و مسرى انجام مى شود مانند اينكه عضوى كانگاريا گرفته و با اندك مسامحه بيمارى به سائر اعضاى تن سرايت مى كند و مريض را مى كشد و نابود مى سازد و يا زهر
ص: 770
در عضوى وارد شده و اگر آن را نبرند به همه تن سرايت مى كند با اين ملاحظه تأمل در برخى گناهان مانند دزدى و هرزگى يك مادر خانواده كه شوهر حاضر دارد موضوع روشن مى شود كه يك دزد شبانه كه تا آنجا دريده و بى آبرو شده است كه دزدىِ او در برابر چشم دو گواه عادل انجام شده و قابل اثبات در محكمه عدل شريعت گرديده و در نزد حاكم شرع ثابت شده است چه شخص خطرناكى شده است و تا كجا شيره مالِ مردم به دهان او شيرين شده و بدان عادت كرده و به سرحدِّ تهور و بى باكى رسيده و آزاد گذاشتنِ او مايه چه تباهى و فسادى خواهد شد و بسا ادامه كارش به هتكِ ناموس و قتل نفوس بسيارى خواهد كشيد و خود اين بيمارى هم به ديگران سرايت مى كند و اجتماع را معيوب مى نمايد و چه بهتر كه اين عضو ناچيز اجتماع بركنده شود و به دور افكنده گردد تا اين بيمارى هراسناك ريشه كن شود ولى اين نتيجه از اجراء حدود هنگامى به دست مى آيد كه نيروى حكومت مورد توجه عموم آن را اجراء كند و فاش و آشكارا هم اجراء شود كه وسيله پند آموزى ديگران گردد از اين جهت خداوند در موضوع حد زنا در سوره نور آيه 2 مى فرمايد:
«زنِ زنا كار و مردِ زنا كار را صد تازيانه به هر كدام بزنيد و در باره اجراى دستورِ دين خدا بدانها گرفتار مهرورزى نگرديد اگر ايمان به خدا و روز جزاء داريد و بايد جمعى مؤمنان در اجراء كيفر بدانان گواه باشند».
بنا بر اين موضوع اجراء حدود صرفاً وظيفه حكومت نافذه و مورد توجه عموم است و امام در حال تقيه و كناره گيرى از حكومت به واسطه عدم اطاعت و عدم توجه اكثريت اقامه حدود نمى كند زيرا آن سودى كه جبران خسارت فرد را بكند از آن به اجتماع بر نمى گردد و موضوع حقيقى آن وجود ندارد.
2) در اجراء بسيارى از حدود و مقررات نهان كردن و زير پرده
ص: 771
داشتن ميسر نيست مانند اعدام و قطع اعضاء مثلًا و در اين صورت اگر امام و لو به اعتراف خود مجرم متصدى آن گردد خواهى ناخواه فاش شود و به گوش حكومت جائره برسد و بهانه به دستِ او آيد و سببِ آزار ائمه گردد بنا بر اين اقامه حدود از نظر خصوص مذهب شيعه به دستور امام حق مخالف تقيه است و مانند بسيارى از احكام و حقائق اسلام بايد معطل بماند تا هنگام قيام حقه دولت.
2- از نظر اينكه اعتراف به گناه در برابر ائمه (علیه السّلام) كه مصادر امر الهى و مظاهر اويند مايه بخشش و مغفرت است و اين به همان شيوه ترسايان ماند كه با اعتراف به گناهان در برابرِ پاپ و كشيشان اميد آمرزش از يزدان دارند و اين شايد براى اين باشد كه او را نماينده و مظهر مسيح شمارند كه به عقيده آنان نجات بخش است و شايد اين مراجعه به ائمه (علیه السّلام) و اعتراف به گناه نزد آنها از تعليمات و عادات ترسايان و كليسا مآبان تراويده باشد و مسيحيانى كه به مذهب گرويده اند آن را روا دانسته و يا برخى شيعيان در اين خلق از آنها پيروى كرده باشند و غدقن امام از اين گونه مراجعات براى اين است كه مراجعه گنهكاران مسيحى به كشيش و پاپ نوعى از شرك است و بر پايه همان عقيده فاسدِ آنها است كه فرموده است (21 سوره توبه): «دانشمندان و كشيشان خود را در برابر خدا پروردگار خود شمرده و هم مسيح پسر مريم را با اينكه دستور ندارند جز پرستيدن خداى يگانه را».
و اين روش مراجعه ترسايان در اعتراف به گناه و طلبِ بخشش از كشيشان هم يكى از آثار و لوازم مقام معبوديت بوده است كه براى مسيح و نمايندگان او معتقد بودند و از اين جهت امام غدقن مى فرمايد كه اين گونه افراد را به او راه ندهند و آنها را از خانه وى برانند و دور كنند. از مجلسى (رحمه الله)- اين حديث چند وجه دارد:
1- مقصود به كلمه" طبع" در اول خبر شوق بدان باشد كه رخ
ص: 772
دهد و برافتد و از اين رو مدتى آن را وانهد و اگر سرشت او بود تركش براى او ممكن نبود و بنا بر اين اول و آخر خبر با هم مخالفتى ندارند و حاصل اين است كه اين مقتضاى ذاتِ او نيست و براى اين است كه از او توفيق برفته و شيطان بر او چيره گشته و بدان كارش كشانده و بسا باشد كه لطف حقش در گيرد و از آنش برگيرد، اين همه براى بهبود او است و اين كس در ذات خود بدى و تباهى ندارد خدا از او روى نگردانيده و راه خير را بدو نبسته بلكه خدايش دوست دارد و مى آزمايد و سرانجامش پسنديده باشد.
2-" طبع" به معنى چركينى باشد و اين منافات ندارد كه در آخر خبر فرمايد: گناه از سرشتِ او نيست.
3- مقصود از" ختم" مهر نهادن باشد، يعنى مؤمن مدتى از گناه كردن ممنوع باشد و خدايش دريغ نمايد كه بدان دست آلايد و سپس براى مصلحتى آزادش كند و در آنش اندازد و بازش از آن كنار كشد. از مجلسى (رحمه الله)- اگر اعتراض شود كه ما مى دانيم از زناى مؤمن هم فرزند آيد، در پاسخ گوئيم: مؤمن را معانى و مراتبى است و شايد اين فضيلت خاص يك درجه اى از مؤمن است و شايد حمل بر غالب شود. از مجلسى (رحمه الله)-
«بين القرناء و الجماء»
اين دلالت دارد كه حيوانات نيز در قيامت محشور شوند چنانچه آيه: «وَ إِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ» و آيات و اخبار ديگر و اكثر متكلمين خاصه و عامه بدان معتقدند و گرچه در خصوصيات آن اختلاف دارند كه آيا سپس مى مانند و يا خاك مى شوند و برخى قرناء را به انسان نيرومند و جماء را به ناتوان حمل كرده اند و بدان نيازى نيست و شايد مقصود اين باشد كه اگر كسى شاخدارى را بر بى شاخى مسلط كند مسئوليت دارد. از مجلسى (رحمه الله)- ظاهرش اين است كه بر هر كه اقامه حد شود كيفرش ساقط گردد و گرچه توبه هم نكند چنانچه ظاهر اصحاب است
ص: 773
و مشكل است كه گفته شود توبه هم از او ساقط است مگر اينكه عفو او از راه فضل باشد نه استحقاق چنانچه خبر بدان اشاره دارد- پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
من گويم، مورد سؤال حد رجم است كه با اجراء آن براى گنهكار وجودى نماند كه توبه كند و توبه قبل از اعدام هم قطعى است زيرا اگر خود اعتراف كرده كه مسلم است توبه كار شده و اگر محكمه شرع حكم اعدامِ او را صادر كرده است براى اقامه بيّنه بناچار تا اجراء حد پشيمان و تائب است. از مجلسى (رحمه الله)- «ليهتم» يعنى هم و اندوه فراوان به او رسد، در قاموس گفته است كه" هم" به معنى حزن و اندوه است و در برخى نسخ «ليهم» به صيغه مجهول آمده است. از مجلسى (رحمه الله)- و اين غلبه كفار براى آن است كه به مخالفت خداوند نقض عهد مى كنند براى اظهار تسلط و خدا خلاف مقصود آنها را پيش مى آورد چنانچه منع زكاة كنند براى ثروت با اين كه پرداخت زكاة سبب نمو اموال آنها است و خدا به واسطه منع زكاة بركت را از آنها بردارد و آنها را نيازمند سازد و اينكه گفته اند مقصود حاجت فقراء است بعيد است و احتمال معنى اعم مى رود (يعنى دريغ زكاة سبب حاجتمندى عموم مى شود).
و شيخ صدوق (رحمه الله) در كتاب معانى الاخبار خود روايت مفصلى در شرح هر قسمتى از گناهان نقل كرده است (براى هر كدام اقسامى از گناه در آن ذكر شده است). از مجلسى (رحمه الله)- «أ رأيت» يعنى به من خبر دهيد و پاسخ امام دو احتمال دارد:
1- چنانچه استغفار پيغمبر براى ريختن گناه نبوده بلكه براى بالا رفتنِ درجه او بوده است، همچنين گرفتارى و مصيبت آنان براى كفاره گناه
ص: 774
نبوده و براى ثواب و علو درجه بوده و اين آيه شامل معصوم نيست.
2- استغفارِ پيغمبر براى ترك اولى يا عدول از عبادت افضل به ادنى بوده است و ابتلاء ائمه (علیه السّلام) به همين سبب بوده نه براى ارتكاب گناه و معنى اول روشن تر است. از طبرسى- آنچه مصيبت در زمين است مانند قحطِ باران و كمىِ گياه و كاستىِ ميوه جات و در جان شماها از بيمارى و داغ فرزند در كتاب است يعنى در لوح محفوظ ثبت است، پيش از آنكه آنها را بيافرينيم يعنى پيش از آفرينش نفوس و همانا خدا آنها را ثبت كرده تا ملائكه از اطلاع بر آن بدانند كه خدا به ذات خود دانا است و حقيقت هر چيز را مى داند راستى كه آن بر خدا آسان است. از مجلسى (رحمه الله)- مقصود از هلاك نزول عذابى است كه آنها را ريشه كن كند. از مجلسى (رحمه الله)- اشاره است به اينكه شرائط قبول توبه سنگين است و دشوار.
«حزناً طويلًا» يعنى پس از مرگ يا هم در دنيا و هم در آخرت. از طبرسى در تفسير قول خدا تعالى: «سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ» يعنى آنها را به هلاكت غافلگير كند و گفته اند: يعنى هر زمانى گناه تازه اى كند نعمت تازه اى برد. از مجلسى (رحمه الله)- «ثلاثة ايام»: 1- روزى كه در آنى و سزد كه به كار اندر باشى 2- روزى كه پيش از آن است و همه روز گذشته تو باشد نه همان يك روز ديروز 3- آن روزى كه آيد و فردا باشد و همه روزهاى آينده فردا است. از مجلسى (رحمه الله)-
«ليس منّا»
يعنى شيعه ما نيست و يا دوست و يا محبوب ما نيست، بدان كه بهترين كمك بر طاعت خدا
ص: 775
و بركنارى از نافرمانى خدا و توشه بردارى براى روز رستاخيز حساب كشيدن از خويش است يعنى در پايان هر روز و هر شب و بلكه در هر ساعت حساب كند چه كار خوبى كرده و يا چه كار بدى كرده است چنانچه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) فرمود: حساب كار خود را بكشيد پيش از آنكه حساب شما را بكشند و خود را بسنجيد پيش از آنكه شما را بسنجند و آماده باشيد براى روز نمايش بزرگ تر. از مجلسى (رحمه الله)-
«لا يغرنك الناس من نفسك»
مقصود از ناس مدح گويانند كه از عيوب شخص بى اطلاعند و واعظانى كه در بيان رحمت خدا مبالغه دارند و از ذكر عقوبت ها خوددارى كنند براى تقرب به ملوك و امراء و اغنياء.
«فان الامر»
يعنى جز او حساب و عقوبت اعمالت به تو رسد نه به آنها.
«بكذا و كذا» يعنى به گفتار بيهوده و باطل، يا مقصود گفتار و كردار باطل است. از مجلسى (رحمه الله)- يعنى خود را به رسيدن بهشت و درجات بلند وادار و يا اينكه بار طاعت و كارهاى خوب را بر دوش بردار كه ديگران براى خود كنند نه براى تو گرچه به سفارش و وصيت تو باشد. از مجلسى (رحمه الله)- درد اخلاق بد و گناهان هلاكت بارند و نشانه صحت علاماتى است كه رسول خدا (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) و عترت رهنما (علیه السّلام) شرح كرده اند و در قرآن هم فرمود: «خدا مؤمنان را رستگار كند» (كه نماز با خشوع خوانند و از بيهوده بپرهيزند و زكاة بپردازند ...) و باز در وصف مؤمنان فرموده است: «چون نام خدا برده شود دلشان بترسد» و تا آخر آيات و بيانات ديگرى كه در صفات مؤمنان و اصحاب يقين و هم متقيان و هم مصلحان رسيده است و بسيارى از آنها در باب صفات مؤمن و ابواب ديگر گذشت.
ص: 776
و درمان توبه است و استغفار و همنشينىِ اخيار و دورى از اشرار و زهد در دنيا و زارى به خدا و توسل و توكل بدو و جستجوى بيمارى هاى نفس و عيوب و امراضِ آن و درمان هر كدام به ضدش، و امير المؤمنين در سخن خود بدان اشاره كرده و فرموده:
درد از تو است و نميدانى توهست دارو ز تو نابينى تو
خويش را جرم صغيرى شمرى عالم اكبرى و بى خبرى
آن كتابى كه مبين است مبين از حروف تو عيان سر مكين
حاجتى نيست تو را با ديگرى كه گزارش دهد از بوم و برى تو را بايد كه به درمان خود برخيزى و دردهاى آن را درمان سازى و اگر در اين باره كوتاهى روا دارى خود را كشتى و هر كه خودكشى كرد سزايش دوزخ است تا ابد. از مجلسى (رحمه الله)- همنشينى خوش رفتار يار خوب و مهربانى است كه تو را بدان چه سودت دهد رهبرى كند و از آنچه زيانت بخشد باز دارد.
فرزند سپاسگزار آن است كه سودت دهد و ياريت كند در دنيا و ديگر سراى و دل را از نظر خردى كه در آن است بدانها مانند ساخته چون در اين كارها با هم شريكند.
«و اجعل عملك»
در پاره اى نسخه، علمك دانشت را، آمده است و مناسب تر باشد و بنا بر اول مقصود عمل صالح است و مقصود از نفس، نفسِ امّاره به سوء است چنانچه روايت شده، دشمن ترِ دشمنانت نفسِ او است كه
ص: 777
ميان دو پهلوى تو است و تحقيق آن گذشت و مال را به عاريه مانند كرده براى آنكه رنج آرد و بيشتر باشد كه سودى هم از آن نبرند و با مردن به ديگرانش گذارند يعنى شايسته است كه بدان دل ننهى چونان كه دل به عاريه ننهند. از مجلسى (رحمه الله)- ظاهر خطاب با تن است و مقصود از نفس جان است.
«و اسع في فكاكها»- يعنى از عذاب آخرت و از آنچه در گرو آن است آن را بكوششِ خود رها كن. از مجلسى (رحمه الله)- اين گفتار شب و روز يا به زبان حال است و يا آنكه گفتار از فرشته اى است كه بدان گماشته است و بسا گفته اند كه روز و ساعت هم شعور دارند و ادراكى دارند و سخن توانند و آن دور از باور است. از مجلسى (رحمه الله)- وجه حصر اين است كه انسان يا دوستى دنيا را از دل بيرون كرده و يا نكرده و آن هم كه نكرده است يا خود را از تحصيلِ آن باز مى دارد يا نه، نخست زاهد است و دوم صابر و سوم راغب.
و حاصل شرح حال زاهد اين است كه دلش وابسته خدا و كار آخرت است نه به دنيا، هر چه از دنيا بيابد بدان شاد نشود و هر چه از آن از دست بدهد بر آن افسوس نخورد زيرا شادى از رسيدن به دوست است و اندوه از جدائىِ آن است و هيچ چيزِ دنيا نزد زاهد دوست داشتنى نيست.
«فهو مستريح» يعنى هم در دنيا آسوده است و هم در آخرت، امّا در دنيا براى آنكه از سختى كسب و تلخى صبر بر جدائىِ آن آسوده است و امّا در آخرت چون از حساب و عقاب بركنار است.
«مروت» آدابى است در روح انسان كه مراعاتشان او را وادار به اخلاق پسنديده و به شيوه هاى زيبا. از مجلسى (رحمه الله)-
«ان قدرت ان لا تعرف فافعل»
اين دلالت دارد كه گوشه گيرى از معاشرت بهتر است و علماء در آن اختلاف است
ص: 778
و آيات و اخبار در آن تعارض دارند، آنكه گفته است: گوشه گيرى بهتر است، آفات معاشرت را در نظر گرفته است از حسد و دشمنى و كينه و غيبت و سخن چينى و خود نمائى و دنياطلبى و عدم فراغتِ دل براى ذكر و فكر و تضييع عمر و بى سودى آميزش با بيشتر مردم و مانند اينها.
آنكه گفته: معاشرت بهتر است، نظر به فوائدِ آن دارد از تعليم و تعلم و ره يافتن به روش علماء و اخلاقِ آنها و تحصيل ثواب بسيار از ديدارِ برادران و عيادتِ آنان و تشييع جنازه آنان و كوشش در انجام حوائجشان و هدايت مردم و احياء رسومِ ديانت و حضور در جمعه و جماعت و امر به معروف و نهى از منكر و امثالِ آنها و با گوشه گيرى همه اينها از دست مى رود.
و حق اين است كه احوال و ازمان و اشخاص با هم فرق دارند و گوشه گيرى از مردمِ بد خوب است در صورت نوميدى از هدايت آنها چنانچه حضرت ابراهيم پس از نوميدى از هدايت مردم فرمود: از شماها و آنچه در برابر خدا مى پرستيد بركنار مى شوم، ولى نه گوشه گيرى كامل تا آنجا كه امور واجبه را از تعليم و تعلم و حضورِ جمعه و جماعت از دست بنهد، و معاشرت مطلوب است براى سود در دنيا و يا دين بدون مفاسد مذكوره.
و نيز اشخاص هم در اين باره تفاوت دارند و اگر علماء و فقهاء گوشه گيرى كنند مردم گمراه و سرگردان شوند و شياطين و جن و انس بر آنها چيره گردند ولى به معاشرتِ بسيارى از مردم نيازى نيست.
و به علاوه دوره ها مختلفند و در خبر رسيده است كه براى مردم زمانى آيد كه جز گوشه گيرانِ گمنام نجات ندارند چنانچه سيد الساجدين (علیه السّلام) براى فساد زمانه از خلق كناره گرفت زيرا بنى اميه به سختى بر مردم چيره شده بودند و چاره اى نبود و امام باقر و امام صادق (علیه السّلام) بر خلاف آن عمل كردند زيرا به هدايت خلق توانا بودند و مانعى نداشت.
و به هر حال شايسته است كه انسان طبيب خود باشد زيرا دردها را
ص: 779
بهتر شناسد و زمانه و اهلش را با خود مى تواند تطبيق كند و چون بيند كه صلاحش در گوشه گيرى است گوشه گير شود و چون صلاح خود را در معاشرت داند آن را اختيار كند به وضعى كه به نيت و كردارش زيانى نرسد.
و بايد در مردمِ دوران خود هم خوب نگاه كند و براى برادرى و همنشينىِ خود كسانى را در نظر گيرد كه صلاحِ او باشند و سبب تضييع عمرش نباشند چنانچه تحقيق آن در كتاب معاشرت بيايد ان شاء اللَّه و در كتاب عين الحيوة در اين باره بسط سخن داديم، و اللَّه الموفق.
و در موضوع اين خبر روى سخن امام با حفص بن غياث است كه مردى سنى مذهب بوده و از طرف هرون الرشيد منصبِ قضاوت داشته و به دنبال شهرت و نام نزد واليان و خليفه هاى ناحق بوده است و به همين جهت از مذهب حق به يك سو شده و گمراهى پيش گرفته است و مناسب حال او و علاج دردش ترك شهرت و اعتزال بوده و امام او را به اين درمانِ مناسبِ حالش رهبرى كرده است.
«واو» در قول امام «وهم» واو حاليه است، و گفته شده است كه واو استيناف است و مقصود از ضمير اصحاب پيغمبر (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) هستند كه پس از او مرتد نشدند و از على (علیه السّلام) برنگشتند و اين معنى بعيد است.
«وَ الَّذِينَ يُؤْتُونَ ما آتَوْا»- در مجمع گفته است كه: يعنى عطا مى كنند آنچه به آنها عطا شده است بمانند زكاة و صدقه، و گفته شده: مقصود همه اعمال بر است و با اين حال دلشان ترسان است. از مجلسى (رحمه الله)- مقصود اين است كه در قرآن مجيد احوال بهشت و درجات بهشت و آنچه در آن است وارد است و اوصاف دوزخ و دركات دوزخ و آنچه در آن است وارد است و خدا از همه كس راستگوتر است و هر كه قرآن را باور دارد چون كسى باشد كه آن دو را با هر چه دارند به چشم خود ديده است و هر كه چنين باشد بايد نافرمانى خدا نكند و هر كه
ص: 780
مدعى است كه قرآن را قبول دارد و با اين حال نافرمانى مى كند پروردگار خود را، در دعوى خود كاذب است و تصديقِ او به درجه يقين نرسيده است. از مجلسى (رحمه الله)-
«لا تستكثروا كثير الخير»
زيرا مايه خودبينى و بر خود باليدن و ناز آمدن و اعتقاد به بى تقصيرى است در برابر خدا و همه اينها مهلك هستند چنانچه گذشت.
«و خافوا اللَّه في السر»
همانا حالت نهان را به ويژه يادآور شد زيرا مردم در نهانى مسامحه هائى روا دارند كه در عيانى روا ندارند و به علاوه خوف در نهان موجب خوف در عيان است به خلاف عكس و آن بر نفس سخت تر و ناگوارتر است.
«تعطوا من انفسكم النصف»
يعنى در اين باره انصاف داريد كه از خدا مى ترسيد و دين داريد و يا مقصود اين است كه خودتان قاضى و حَكَمِ خود باشيد و نياز نداشته باشيد كه ديگرى ميان شما و خدا حَكَم باشد.
«و انما ذلك لكم»
گويا مقصود اين است كه جز اين روش براى شما سودى ندارد. از مجلسى (رحمه الله)-
«في آجال»
يعنى عمرهائى كه دريافت شده است يعنى آن به آن و ساعت به ساعت آن را مى گيرند و پيوسته رو به كاستى است و مقصود اين است كه از بس كوتاه و زود گذرند گويا دريافت شده اند و معنى نخست روشن تر است.
«و ايام معدوده»
يعنى شماره شده و اندازه دارد و نه فزايد و نه بكاهد.
«و الموت يأتي بغتةً»
يعنى هنگام فرود آمدنش را كس نداند و اسباب آن را نتوان پيش بينى كرد.
«و لكل زارعٍ ما زرع»
يعنى به دست نياورد جز آنچه را كشته است و اين اشاره است به قول خدا تعالى (39 سوره نجم): «و راستش اين است كه نيست از آن انسان جز آنچه كوشش كرده است» (براى آن كوشيده
ص: 781
است خ ل). از مجلسى (رحمه الله)-
«اصبروا على طاعة اللَّه»
چون لذت گناه بيش از لذت ترك طاعت است، صبر بر گناه و خوددارى از آن سخت تر است از صبر بر طاعت و از اين رو از آنها دو جور تعبير كرده و در برابر گناه «تصبروا» آورده يعنى بايد بكوشيد و خود را بدان واداريد.
راغب گفته است: صبر، خوددارى و پايدارى بر آن روشى است كه خرد و شرع حكم كنند و يا هر دو آنها و آن لفظ عامى است و در موارد مختلفه تعبيرهاى خصوصى هم دارد. در برابر معصيت همان صبر گفته شود و لفظ ديگرى ندارد و ضد آن جزع و بيتابى است و در مورد نبرد آن را شجاعت گويند و ضدش ترس است و اگر در پيش آمدِ ناگوارى باشد آن را دلدارى گويند و ضدش تنگ خلقى است و اگر در سخن نگهدارى باشد آن را كتمان نامند و خداى تعالى هم آن را صبر ناميده و با گفتار خود بدان آگاهى داده است (177 سوره بقره): «و آنان كه صبر كنند در سختى و تنگىِ روزى و هنگام نبرد» و دنباله سخن را كشانيده است به قول خدا (200 سوره آل عمران): «صبر كنيد و با هم در صبر همكارى كنيد يعنى خود را به عبادت واداريد و با نفس خود جهاد كنيد». از مجلسى (رحمه الله)-
«ان اصلح يومك»
مقصود از روز همان است كه گذشت يعنى مقدارى از زمان كه ويژه يك واقعه است براى انسان و مقصود از دو روز، روز دنيا است در پيرامون و روز آخرت كه در پيش انسان است و مقصود از اينكه اصلح است اين است كه سزاوارتر است به رعايت و سعى در اصلاحِ آن و اميد سود در آن است زيرا هميشه هست و دنيا فانى است و منافع دوز آخرت اشد و اخلص و اقوى است از منافع روز دنيا و ببين چه روزى باشد روز آسايش يا روز رنج و مشقت.
«و خذ موعظتك من الدهر و أهله»
- به اين كه در فناء و زودگذرى آن
ص: 782
بينديشد و بداند كه لذات آن فانى است و آميخته به آلام بسيار است و نظر كند در عواقب سعادتمندان و بدبختان. از مجلسى (رحمه الله)-
«حلالها حساب»
حمل بر تأكيد و مبالغه شود و ظاهرش اين است كه بنده را به كسب حلال و صرف در راه حلال محاسبه كنند و با برخى اخبار چنانچه در كتاب اطعمه و اشربه بيايد مخالفت دارد، حلبى از امام صادق (علیه السّلام) روايت كند كه مؤمن بر سه چيز حساب ندارد:
خوراكى كه بخورد و جامه اى كه بپوشد و زوجه خوبى كه به او كمك كند و او را پارسا دارد و از ابى حمزه از آن حضرت روايت است كه خدا اكرم و اجل از آن است كه به شماها خوراكى دهد و آن را براى شما روا دارد و سپس از شماها بازخواستِ آن را كند ولى از شماها بازپرسى كند كه در باره محمد و آل محمد (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) چه عقيده داريد.
و بعد از ذكر اخبار مختلفه در اين باره گويد:
من گويم، ممكن است جمع ميان اين اخبار به حمل عدم حساب بر مؤمنان و اخبار حساب بر ديگران و ظاهر بيشتر اخبار همين است يا حمل دسته اول بر آنچه در امور ضروريه صرف شود چون خوراك و پوشاك و مسكن و نكاح، و حمل دسته ديگر بر آنچه بيش از ضرورت باشد چون جمع مال بيش از اندازه حاجت و صرفش در غير مورد ضرورت و در آنچه در شرع نيكو نيايد چنانچه برخى اخبار بدان اشارت دارد و ممكن است اخبار حساب را بر تقيه حمل كرد و بهتر اين است كه بطور كلى معتقد به حساب بود و تفصيل آن را به سكوت گذرانيد كه به طور دقيق دانسته نشده است. از مجلسى (رحمه الله)- ظاهر اين است كه مقصود از «بِر» در اينجا احسان به ديگران است و بسا كه به هر كار خيرى اطلاق شود و مقصود از «بغي» ستم و دست درازى به ديگران است و گاهى هم به زنا اطلاق شود و ظاهر همان معنى اول است و در اينجا ممكن است مقصود شورش بر امام (علیه السّلام) باشد
ص: 783
و سرعت در ثواب اول و در عقاب دوم به اين اعتبار است كه سود اول و زيان دوم در دنيا مى رسند.
بدان كه سرزنش كردن ديگران از بزرگترين عيب ها است و سبب گرفتار شدن به همان عيب است چنانچه در اخبار گذشت و سزاوار است كه هر كس به خود وارسد و اگر در خود عيبى ديد بدان پردازد و آن را به كند و از خود دور كند و خود را واننهد و ديگران را نكوهش كند و اگر نتواند خود را به كند ديگران را معذور دارد و اگر بخود پرداخت و در خود عيب و كاستى نجست و خود را بى عيب دانست اين خود بدترين عيب است زيرا بر كنار دانستن خود از عيب نادانى است و از كورىِ دل برخيزد، خدا از يوسف (علیه السّلام) حكايت كند كه (53 سوره يوسف): «من خود را از عيب بركنار ندانم زيرا نفس پرفرمان است به بدى ها جز آنكه خدا رحم كند» سپس ظاهر اين است كه مقصود از آنچه در خود نبيند و يا ترك آن را نتواند، اعم است از اينكه از جنس عيب ديگران باشد يا نباشد گرچه احتمال همان عيب ديگران را هم دارد و به هر حال سزا نيست كه رفيق خود را نكوهش كند زيرا عيبِ خودش يا مانند او است يا بزرگتر يا خردتر از او است و اگر هم خردتر باشد با عيب جوئى از او عيبِ بزرگترى بدان فزايد.
و مقصود از نتوانستن رفع عيب خود اين است كه بر او دشوار است نه آنكه بر او ممتنع است زيرا در اين صورت تكليفى ندارد.
«او يؤذى جليسه بما لا يعنيه»
يعنى به چيزى كه براى خودِ او مهم نيست و سودى ندارد يا آنكه براى آن جليس مهم نيست و سودى ندارد چون نهى او از منكر و يا امر او به خيرات و ممكن است مقصود از آن پرگوئى باشد در باره آنچه بيهوده است زيرا كه آن همنشين خردمند و هوشيار را آزار دهد. از مجلسى (رحمه الله)- مقصود از اسلامِ خوب اين است كه مقرون باشد با اقرار به همه اصول دين تا مخالفان و همگنانشان بيرون روند
ص: 784
و مقصود از يقينِ ايمان اين است كه همراه شك و نفاق نباشد.
در نهايه گفته است: جب، به معنى قطع است و از اين باب است حديث در اينكه:
«الاسلام يجب ما قبله»
- اسلام دوران پيش از خود را مى برد و توبه هم آنچه پيش از آن است مى بُرد يعنى قطع مى كنند و محو مى كنند آنچه پيش از آنها بوده است از كفر و گناه و نافرمانى، پس اسلامِ واقعى هر چه كه پيش از آن بوده است در دوران كفر راجع به حق خدا و حق بشر از ميان مى برد جز آنچه به دليل خارج شده چون مال مسلمانى كه در دست او موجود است (و بايد آن را به صاحبش رد كند). از فيروزآبادى كه گفته: ضنائن اللَّه، جمعى خواص خلق خدايند. از جزرى در نهايه كه در حديث آمده:
«ان للَّه ضنائن من خلقه»
ضنائن به معنى خصائص است. از مجلسى (رحمه الله)-
«رفع عن امتى»
شايد مقصود رفع مؤاخذه است و عقاب و محتمل است كه مقصود در برخى رفع اصلِ آن باشد (چون تكليفِ ما لا يطاق) يا تأثير آن يا حكم آن و شايد خصوصيت امت او در برخى منظور نيست و مقصود اختصاص مجموع آنها است به اين امت گرچه دفع برخى مشترك ميان همه امم است و خطا مانند اين است كه خواسته شكارى را با تير بزند تير خطاء كرده و به آدمى خورده است و مانند خطاء فتوى بده و طبيب و مقصود در اينجا همان رفع گناه به واسطه فراموشى منافات با وجوب اعاده ندارد در وقتى ركن فراموش شود و با وجوب سجده سهو و تدارك در ترك واجبات غير ركنى و گفته اند رفع اثم در اين دو صورت دلالت دارد بر اينكه موجب گناه هستند ولى از راه تفضل عفو شده است و اكراه اعم از اين است كه در اصول دين باشد يا در فروع دين كه تقيه در آن روا است نه چون قتل نفس كه تقيه ندارد.
ص: 785
«و ما لم يطيقوا»
يعنى تكليف هاى سختى كه از اين امت برداشته شده سپس امام در اين باره به آيات قرآن استشهاد كرده است چون آيه:
«رَبَّنا لا تُؤاخِذْنا ... الخ» در مجمع البيان گفته چند وجه دارد:
1- مراد از نسينا، تركنا باشد چون: «نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ».
2- مقصود اهمال و بى توجهى باشد كه موجب نسيانند.
3- ترك فعل واجب بر سبيل سهو و غفلت و مقصود تأكيد حكم عقل باشد به منظور دعا و تضرع.
4- از ابن عباس و عطا نقل شده كه مقصود اين است كه خدايا اگر ما از روى نادانى و تعمد تو را نافرمانى كرديم بر ما مگير. از مجلسى (رحمه الله)-
(ما لا يعلمون)
ظاهرش اين است كه جاهل به طور مطلق معذور است و از آيات و اخبار بسيارى هم فهميده مى شود و عمل بدان دور نيست جز آنچه دليل بر خلاف دارد ولى اصحاب آن را به موارد معينى تخصيص دادند كه در كتب فقه نقل كردند مانند جهل به نجاست جامه و بدن يا محل سجده يا جهل به غصب در جامه و محل نماز يا ترك جهر و اخفات در محل خود براى نمازگزار و نكاح در عده و امثال آنها و بسا گفته شود مقصود رفع مؤاخذه است و آن منافات ندارد با ترتب احكام ديگر و با عدم تقصير در فحص عموم دارد ولى ظاهر لفظ وضع و رفع عدم ترتب احكام هم است.
(ما اضطروا اليه)
خواه اضطرار خدائى باشد يا به وسيله خلق و يا خود مكلف.
طيره: بد فالى است، و در حديث است كه: فال خوب را دوست داشت و بد فالى را ناخوش مى داشت تا آنكه گويد: رفع طيره سه وجه دارد:
1- رفع مؤاخذه و عقاب بر اين خاطره اى كه رخ مى دهد زيرا تقريباً جلوگيرى از آن ميسر نيست و كفاره اش ترتيب اثر نكردن بر آن است و اقدام
ص: 786
در كار با توكل بر خدا و از اين راه فرمود: چون در كارى فال بد زدى آن را انجام بده.
2- برداشتن اثر از امت اسلامى به بركات تعليمات رسول (صلّی اللَّهِ علیه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ ) و ائمه (علیه السّلام) در باره بى اثر بودنش و بى اعتنائى بدان با توكل به خدا و دعاها و ذكرها كه جلو آن را مى گيرد.
3- مقصود از وضع و الغاى آن غدقن كردن از عمل بر آن است و نهى از آن چنانچه صاحب نهايه (ابن اثير تفسير كرده) و اين جمله معنى نهى دارد و بر خلاف جمله ديگر معنى مى دهد و روشن تر معانى براى اين خبر همان معنى اول است.
(وسوسه در تفكر) مى آيد از امام صادق (علیه السّلام) ان شاء اللَّه كه: سه چيز است كه پيغمبر و پائين تر از او هم از آن رهائى ندارند: تفكر در وسوسه در آفرينش و بدفالى و حسد جز اينكه مؤمن حسد خود را بكار نبرد و اين جمله چند وجه دارد:
1- مراد وساوس شيطان باشد در باره انديشه كردن به حال مردم و بدگمانى به آنها بر اثر آنچه در آنها مشاهده شود و اين قهرى است براى هر كس و بايد به گمان بدِ خود ترتيب اثر نكند و آن را آشكارا نسازد و بدان عمل نكند به قدح آنان ورد گواهيشان و مانندِ آن.
2- انديشه در وسوسه هاى راجع به مبدأ آفرينش اشياء تا به آنجا كه خدا را كى آفريده و از كجا آمده كه به زبان آوردن آنها كفر است و شرك و اخبار بسيارى كه در باب وسوسه و حديث نفس گذشت مؤيد آن است و مضمون آنها از عامه هم روايت شده است.
3- تفكر در قضا و قدر و خلق اعمال عباد و حكمت در خلق برخى شرور در عالم چون خلق شيطان و موذيها و تسلط بدان بر نيكان و خلق كفار و خلق دوزخ و ابديت كفار در آن و چيزهاى ديگرى كه همه كس بدان دچار
ص: 787
مى شود و اينها معاف شده در صورتى كه در دل جان گيرد و باعث شك در حكمت و عدالت خالق نگردد، پايان نقل از مجلسى (رحمه الله).
من گويم، حديث رفع در ضمن اصل برائت در علم اصول مورد بحث و بررسى دقيق علماى متأخرين واقع شده و در باره آن اعتراضات و پاسخ ها و تحقيقات مبسوطى به عمل آمده است كه من در ضمن كتاب اصول خود به نام اصول الفوائد الغرويه نظريات خود را به طور مبسوط و محققانه شرح داده ام و چون براى عموم چندان فائده اى نداشت از درج آن در اينجا خوددارى شد. از مجلسى (رحمه الله)- حاصل اين است كه آيا بر خدا واجب است بجز مؤمن ثواب كردار بدهد طبق وعده اى كه داده است؟ در پاسخ فرمايد كه: نه، زيرا ثواب موعود مشروط به شرطها است كه يكى از آنها ايمان است. از مجلسى (رحمه الله)- و پس از آيات بسيارى فرمايد (آيه 125):
«و اما كسانى كه در دلشان بيمارى است پليدى بر پليديشان فزايد و بميرند در حالى كه كافرند» و شايد در قرائت ائمه چنين بوده و يا آنكه نقل به معنى شده است چون همه آيات در وصف يك دسته است. به واسطه آنكه با ايمان عملى كه از بهشت محروم كند انجام نمى شود و با كفر هر گونه عمل خيرى هم داراى شرائط قبول نيست، مترجم. از مجلسى (رحمه الله)- (إِنَّا لِلَّهِ) اشاره به اين است كه چنين افتراء و سوء فهمى در كلام ما مصيبت مرگبارى است.
(ان نكون) حاصلش اين است كه تكليف از خود ما برداشته نشده و چگونه بسبب ما از شيعه برداشته شود ما خود ترس از عقاب داريم به خدا زارى كنيم و توبه كنيم و آنها آسوده باشند بسبب ولايت ما اين انصاف نيست. از مجلسى (رحمه الله)-
(فان السيئة فيه خير)
شايد از آن رو بهتر
ص: 788
باشد كه در كار بد لذتى است دنيوى با آمرزش به وسيله اسلام و در كردار خوب بناچار رنجى است و رياضتى با خسارت در آخرت به وسيله كفر يا به واسطه اينكه حسنه نامقبول در آخرت مورد عقاب است مانند نماز بى وضوء.
ص: 789