مطلب را قبول دارند و وجودشان در اصلاب پدرانشان هم حيات جسمي و انساني گفته نميشود و به صورت نطفه و سلول هايي در اصلاب پدرانشان هستند و هنوز حالت جسمي و مادي را ندارند پس اگر منظور از موت اول اين باشد حيات بعدي هم در همين زمينه است كه خداوند ميفرمايد كُنتُمْ أَمْوَاتًا فَأَحْيَكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يحُْيِيكُمْ حيات دوم هم حيات مادي است يعني آن موقع كه در اصلاب آبائتان بوديد سپس خدا يك حيات جسمي به شما عطا كرد بعد از چندين ماه روح در جسم شما دميده شد و بعد از علقه و مضغه شدن و دميدن روح تا تولد اين مراحل طي شد فلذا (احياكم) يعني همين حيات مادي ظاهري و مرحله بعدش ( ثُمَّ يُمِيتُكُمْ) سپس با تراخي و گذشت مدتي بعد از حياتش سپس خداوند او را مي ميراند ( ثُمَّ يُمِيتُكُمْ) مرگ هم به معناي پايان زندگي نيست و فقط گرفتن حيات مادي و نباتي است و حيات انساني و روحي ادامه دارد پس موت اول و حيات اول مادي و نباتي است و موت دوم باز موت مادي است نه عدم كه انسان با مردنش معدوم شود ( ثُمَّ يحُْيِيكُمْ) اگر روي همين سياق آيه را معنا كنيم بايد حيات مجدد هم حيات مادي و جسمي باشد در حالي كه عالم برزخ عالم مادي و جسمي نيست و برزخ ادامه موت است و با همان حالت روحي باقي مي ماند و داراي قالب مثالي است تا مسئله قيامت !فقط اين وسط مسله رجعت را داريم كه انسان حيات جديد مادي پيدا ميكند پس اگر ما

حيات مجدد را به معناي رجعت معنا كنيم مطلب با سياق آيه سازگار تر است تا آيه را طبق آنچه كه مفسرين بيان كردند مربوط به عالم برزخ بدانيم و قسمت آخر آيه ْ (ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ) باز ثم به كار رفته چون انسان در آن حيات ثاني باقي است تا قيامت كه در ثم آخر بيان شده است (ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ) سپس پس از مدتي همه به سوي خدا بازگشت خواهند كرد و خداوند اين سير را براي انسانها بيان مي كند كه با اين توضيحات و سياق آيه (به نظر حقير) حيات دوم اشاره به مسئله رجعت است نه به مسئله برزخ!

در ادامه رسيديم به آيه 29 كه ميفرمايد : او است خدايى كه همه آنچه را در زمين است براى شما آفريد (تا از آن بهره مند شويد) پس از آن (آفريدن) آسمان را اراده نمود آن گاه هفت آسمان را مستقيم و راست (بى اعوجاج و كجى) برپاداشت، و او بهر چيز (جزئى و كلّى) بسيار دانا است.

عرض كرديم در مورد خلق لكم ما في الارض جميعا كه منافع مادي و معنوي تمام مخلوقات براي انسان خلق شده است و همه مخلوقات به صورت مستقيم يا غير مستقيم در اختيار انسان و براي منافع رشد انسان هستند!

خلق لكم هم شامل اهل ايمان ميشود و هم غير اهل ايمان و رحمت واسعه خدا شامل همه شده است و حتي مشركين هم استفاده ميكنند

در روايات آمده است كه

.....فَإِذَا انْقَضَى الصَّوْتُ صَوْتُ الْمُنَادِي أَجَابَهُ هُوَ وَاضِعاً يَدَيْهِ رَافِعاً رَأْسَهُ إِلَى السَّمَاءِ يَقُولُ- شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ وَ الْمَلائِكَةُ وَ أُولُوا الْعِلْمِ

قائِماً بِالْقِسْطِ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ قَالَ فَإِذَا قَالَ ذَلِكَ أَعْطَاهُ اللَّهُ الْعِلْمَ الْأَوَّلَ وَ الْعِلْمَ الْآخِرَ وَ اسْتَحَقَّ زِيَارَةَ الرُّوحِ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ الرُّوحُ لَيْسَ هُوَ جَبْرَئِيلَ قَالَ الرُّوحُ هُوَ أَعْظَمُ مِنْ جَبْرَئِيلَ إِنَّ جَبْرَئِيلَ مِنَ الْمَلَائِكَةِ وَ إِنَّ الرُّوحَ هُوَ خَلْقٌ أَعْظَمُ مِنَ الْمَلَائِكَةِ أَ لَيْسَ يَقُولُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى- تَنَزَّلُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ « الكافي (ط - الإسلامية)، ج 1، ص: 387».

(روايت مفصل است در آخر روايت آمده است) وقتي امام معصوم متولد ميشود دستها را روي زمين ميگذارد و سر را به آسمان بلند ميكند و ميگويد شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ وَ الْمَلائِكَةُ وَ أُولُوا الْعِلْمِ قائِماً بِالْقِسْطِ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ منادي ندا ميدهد كه علم اولين و آخرين به شما داده شده است و مستحق نزول روح شديد كه در اين روايت روح ملكي افضل از جبرييل فرموده شده است و مضمون روايت اين است كه كساني كه دشمن شما شدند اينها وارد آتش دوزخ خواهيم كرد هرچند ممكن است اين دشمنان از دنيا بهره اي ببرند و روزي وسيعي داشته باشند پس روزي وسيع دليل بر ايمانش نيست و ممكن است مومن باشد ويا غير مومن و خداوند به او روزي وسيعي عنايت كند و آن چيزي كه برايش مشكل خواهد بود مسئله عذاب آخرت است (اين روايت مفصل و بسيار عظيم القدر است و در فرصتي ديگر به آن اشاره خواهيم كرد) به هر حال اعم از مشرك و كافر و مومن از آنچه كه خدا خلق كرده استفاده خواهند نمود .

در ادامه آيه مي فرمايد «ثُمَّ

اسْتَوى إِلَى السَّماءِ- سپس به آسمان پرداخت.»و به قدرتهاى واسعه خود به آن توجّه كرد. لفظ (ثم) براي ترتيب و تراخي است از ترتيبش استفاده كردند كه خداوند آسمان را پس از زمين خلق كرده است و بعضي خواستند به اين بيان اشكال كنند با توجه به آيه ديگري كه در قرآن است (أَ أَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقاً أَمِ السَّماءُ بَناها * رَفَعَ سَمْكَها فَسَوَّاها * وَ أَغْطَشَ لَيْلَهَا وَ أَخْرَجَ ضحَُئهَا* وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذَالِكَ دَحَئهَا 30 -27نازعات) كه خداوند بعد از خلقت آسمان زمين را گسترانيد آيه ظاهرش اين است كه زمين بعد از خلقت آسمان بوده و با ثم ترتيب با تاخير رسانده و مفهوم دو آيه معارض هستند مرحوم آيت الله طيب (كتاب كلم الطيب)فرموده اند خير تعارضي نيست چونكه ثم همه جا براي ترتيب با تاخير نمي آيد بلكه براي تعدد لطف خداوند و رحمت خداوند آمده و در ادبيات عرب هم گاهي مواقع بدون رعايت ترتيب ثم آمده و اينجا هم كاري به ترتيب ندارد اما بزرگان ديگري مثل مرحوم سبزواري گفته اند منافاتي نيست چرا كه مسئله خلق و استواء با هم متفاوت و مختلفند يعني خلقت زمين و گستردگي اش كه معروف به دحوالارض است اينها در مراحل مختلفي قرار گرفتند همينگونه است خلقت آسمان فلذا اگر بخواهيم بين دو آيه جمع كنيم اختصارا اين است كه اصل خلقت زمين قبل از آسمان است اما اگر مسئله مسطح شدن زمين در آيه دوم را در نظر بگيريم بعد از خلقت آسمان است يعني زمين اول خلق شد و بعد آسمان اما بعد از خلقت آسمان است كه زمين

مسطح شد واما اين مطرح شدن مفصل اين مطلب مورد اينجا نيازي نيست.

اما مطلب ديگر كه مورد استفاده فقها است اينكه از اين آيه اصالة الحليّه را اثبات ميكنند چون خداوند فرموده است الَّذِى خَلَقَ لَكُم مَّا فىِ الْأَرْضِ جَمِيعًا پس استفاده انسانها از هر آنچه در زمين است اصل اوليه اش علت حليت و جواز است يعني هر چيزي براي انسانها حلال است الا آن چيزهايي كه به خصوصه خداوند آنها را حرام نموده است و اصالة الحليه و اصالة الجواز را استفاده كرده اند و تفصيل آن در كتب فقهي بيان شده است .

در همان سوره مباركه نازعات در ادامه فرموده است (أَخْرَجَ مِنهَْا مَاءَهَا وَ مَرْعَئهَا * وَ الجِْبَالَ أَرْسَئهَا) يعني خداوند آب و چراگاهها را بيرون آورد يعني مسئله استواي زمين ؛مرحله بعد از خلقت است يعني بعد از خلقت زمين زمين مسطح شد و آبها جريان و چراگاهها خلق شدند .

مسئله ديگر مسئله سبع سماوات است كه اين مسئله هفت آسمان يك مسئله مجهولي بوده است كه در طول تاريخ حكماي گذشته تعبير كرده اند به اينكه زمين در مركز است و هفت دور آسمان مانند پوسته هاي پياز كه هر آسماني بر آسمان ديگر احاطه دارد و آسمان كوچكتر پوشيده شده است به آسمان بزرگتر وبراي هر آسماني هم كوكبي در نظر گرفته اند كه ماه و مريخ و ...بيان ميكردند كه البته بطلان اين نظر واضح است و آسمان بزرگتر از چند مدار و كره وخورشيد است و البته آنها زمين را مركز ميدانستند كه با پيشرفت علم فكر فلاسفه باطل است و بعضي تصور كرده اند آسمان

اول را منظومه شمسي بگيريم و ديگر منظومه ها را آسمانهاي ديگر و اين هم بطلاني واضح دارد چون منظومه هاي در همين كهكشان ما هست به هفت تا كه هيچ است بلكه به ميليونها كهكشان ميرسد و عرض و طول آسمان براي ما مشخص نيست!

ثُمَّ اسْتَوى إِلَى السَّماءِ- سپس به آسمان پرداخت و خلقت عجيب آن با اين همه ستاره و سياره و عجايبش كه تازه اينهايي كه ما هنوز از آن اطلاع جزيي داريم در مورد كمكشان راه شيري است كه اين كهكشان در بين ميليونها كهكشان عددي حساب نميشود و تمام اين همه اعجاب و عظمت در اين كهكشانها مربوط به آسمان اول است و آسمان دوم طبق روايت عظمتش بيتر از آسمان اول است و همينطوربه ترتيب آسمانهاي ديگر عظمتشان بيشتر از آسمانهاي قبلي است حالا آنجا چه حكايتي دارد و چه برنامه هايي ما اطلاعي نداريم و برما پوشيده است وعلمش نزد خدا و اهل بيت معصومين عليهم السلام است و نزد ما به توسط امامان اطلاعات كمي داريم و دقيق مسائل و جزئياتش نزد ما نيست و ما به مختصري از مسائل مثل عروج حضرت عيسي و معراج پيامبر گرامي اسلام و دسته اي از روايات آگاهيم و مطلبي غير اينها هر جا نقل شده اعتباري ندارد و ذوقي است و قابل استناد نيست !

آقا اميرالمومنين ارواحنا فداه در تفسير اين آيه فرمودند: هو الذي خلق لكم ما في الأرض جميعا لتعتبروا به، و لتتوصلوا به إلى رضوانه، و تتوقوا به من عذاب نيرانه

او خدايي است كه خلق كرد براي شما هر آنچه در روي زمين بود تا عبرت

بگيريد( و پي به وجود خدا و قدرت و حكمتش ببريد ) و برسانيد خودتان را به رضوان خداوند تبارك و تعالي و حفظ كنيد خود را از آتش دوزخ و خشم الهي!

همه اينها خلق شدند تا شما برسيد به معرفت خدا و رضايت و خشنودي خدا و حفظ از عذاب جهنم است.

تا بهره ببريم براي قرب به خدا و اطاعت از خدا و دوري از محرمات و چيزهايي كه باعث خشم خدا ميشود.

انشاالله توضيحات بيشتر در جلسه بعدي.... صلوات.

مطلب گفته نشده و استادشان گفته است بلكه غير از خدا نيست!!!!

البته عقلا نميدانند فرق تعبير اول و دوم چيست و منظور از تعبير دوم چگونه غير از تعبير اول است؟ اين گفتار و مسئله وحدت وجود دقيقا خلاف آيات قرآن وروايات وعقايد اهل بيت معصوم است و امامان معصوم صريحا اعتقاد دارند به بينونت بين خالق و مخلوق و اينكه وجود انسانها و خالق از دو سنخ هستند و يكي نيستند اما آقايان فلاسفه معتقدند بين علت و معلول سنخيت لازم است و همين سنخيت مسئله وحدت وجود را پيش آورده است ضمن اينكه از آيات ديگر بدون تفسير اهلبيت معصوم سوء استفاده كرده اند و مثلا در آيه نفخت فيه من روحي مي گويند منظور روح خداست و جزئي از خدا در ما دميده شده است اما در اينجا روشن است كه اينجا اضافه تشريفي است نه اينكه روح خدا باشد كه خدا روح ندارد و مثل ما نيست كه جسم و روح داشته باشد بلكه خالق روح است و مثل كلمه يد الله و بيت الله است كه خدا در بعضي جاهها هم فرموده است بيتي و اگر يدالله و اذن الله و عين الله گفته ميشود يعني روح يا دست يا بيت و خانه اي كه مال خداست و خدا به انان شرافت داده است و از لحاظ ادبي در ادبيات و علم معاني و بيان از اين تعابير زياد استعمال ميشود كه طلاب حاضر مستحضرند.

را بتلاوت كنيد و به مراتب بالاتر برويد . معلوم ميشود بعضي اعمال را ميشود آنجا انجام داد كه باعث ارتقاء درجات روحي شود اما اين جبران مافات و ارتقاء محدود است

به مراجع تحويل ميداد و سندهارا وصول ميكرد و تحويل مردم ميداد وبعد از فوت حاج آقا هم ايشان در حال انجام وظيفه است و به صورت ماهيانه چك ها را تحويل ميدهيم و ايشان طبق روز چك ها را وصول ميكند داخل سررسيد و تقويمش دوتا چكها را گذاشته بودم تا بعد وصول كند و به دفتر مراجع تحويل دهد ،فراموش كرده بود فردا آمد دفتر و گفت ديشب يك خواب عجيب ديدم خواب حاج اقا را ديدم كه گفتند آقاي فلاني آن دوتا چك را فراموش كردي بگذاري سر حساب و وصول كني گفتم حاج اقا من همه چكها را وصول كردم فرمودند عرض ميكنم دوتا چك را فراموش كردي كه مربوط به وجوهات و سهم امام است، گذاشتي بين سررسيدت؛ برو تا وقتش نگذشته اينها را وصول كن و تحويل مراجع بده ! ميگويد آمدم بين سررسيد را گشتم ديدم همينطوره و دوتا چك جاگذاشتم و فراموش كردم و با دستور حاج آقا به وظيفه مان عمل كرديم.

بعضي ها آزادند و به دنيا آمده و به امورشان رسيدگي ميكنند حتي گاهي از گنهكاران را هم خدا لطف ميكند تا به غفران خدا برسند و بخشيده شوند كه اين اتفاق يادم آمد عرض ميكنم.

يكي از مداحان اهل بيت ميگويد براي فاتحه كسيدعوت به جلسه شدم و جلسه در باغ رضوان بود و پس از اتمام جلسه به دلم افتاد حالا كه تا اينجا امديم سري به اقوام و بستگان مدفون در اينجا بزنم و فاتحه برايشان بخوانم و از انجا پياده راه افتادم وبراي اينكه زودتر بروم از بين قبور عبور كردم كه

در حين حركت تسبيح كه در دستم بود به قاب عكسي بر مزار كسي گير كرد و پاره شد وقتي خم شدم دانه هاي تسبيح را بردارم اسم روي قبر را خواندم كه آشنا بود و بعد از لحظه اي يادم امد اين شخص زماني پول از من گرفته بوده و بدهكار بود و مدتي هم مفقود الاثر بود و متواري و خبري از ايشان نداشتم و من هم نااميد شدم و اين اتفاق را كلا فراموش كرده بودم

بعد با خورم گفتم اين ماجرا عادي نيست و خدا ما را رسانده برسر اين قبر همانجا روي قبر فاتحه اي خواندم و گفتم من از حق خودم گذشتم و حلالش كردم. ميگويد شب خوابش را ديدم كه آمد تشكر كرد و گفتند خدا خيرت بدهد كه ما را نجات دادي.