داده ب_ه اه_ل كم_ال، نوش

اهل كلام يكس_ره در محض_رش خموش

دريا ز چشم_ه ي دهنش موج مي زند

آيات وحي در سخنش موج مي زند

*****

اي اص_ل دي_ن ولاي ت_و يا باقرالعلوم

وي ذك_ر ح_ق ثن_اي ت_و يا باقرالعلوم

وي عرش، خ_اك پاي ت_و يا باقرالعلوم

ج_ان جه_ان ف__داي ت_و يا باقرالعلوم

مهر تو جان جان صلات و صيام من

پيوسته وقف تو، صلوات و سلام من

*****

اي شيع__ه را به مهر شما اقت_دارها

م_اه رج__ب گرفت_ه ز ت__و اعتبارها

خورشيد بر درت يكي از ج_ان نثارها

گردن__د دور ك_وي ت_و لي_ل و نهارها

هر لحظه در بقيع تو صد كاروان دل است

ه_ر جا، روم مزار توأم شمع محفل است

*****

من كيستم كه خاك سراي شما شوم؟

لب واكن_م، قصي_ده س_راي شما شوم

ي_ا مفتخ_ر ب_ه مدح و ثناي شما شوم

باش_د ك_ه ت_ا گ_داي گداي شما شوم

لال است در ثناي تو م_ولا زبان من

تو وصف خود بگوي ولي با زبان من

*****

وقت_ي ع_دو ب_ه حض_رت تو گفت ناسزا

ب_ا حس_ن خل_ق و با گل لبخند از ابتدا

كردي به پاسخ از دل و از جان بر او دعا

اي_ن اس_ت ق_در و من_زلت و ع_زت شما

تنها نه اينكه نام تو از من ربوده دل

خلق محمّديت ز دشمن رب_وده دل

*****

اي بر تو از خدا و رسولش س_لام ها

اه__ل ك__لام را ز ك_لامت ك_لام ها

بيچ_اره و ذلي_ل مق_امت «هشام» ها

در پنج__ه ي ت_و از همه دل ها زمام ها

توحيد زنده از نفس صبح و شام تو

اسلام فخر كرده به نطق «هشام» تو

*****

تو خل__ق را مطاع_ي و خلقت مطيع تو

برت__ر

ز اوج وه__م، مق__ام رفي__ع ت_و

پي_ران عق_ل يكس_ره طف_لِ رضي_ع ت_و

ف_ردوس گشت_ه خ_اك نشينِ بقي_ع ت_و

«ميثم» اگ_ر قصي_ده سراي شما شده

مشمول بذل و لطف و عطاي شما شده

*****

ماه روي تو

اين ماه را به فيض تو رحمت فزوده شد

دست عطا و باب اجابت گشوده شد

*****

علم تو گر نبود شهادت اثر نداشت

نخل اميدِ سيد سجاد بر نداشت

مولاي ساجدين و امام المجاهدين

مثل تو اي محمد ثاني، پسر نداشت

زهد پدر، كرامت مادر مباركت

در كودكي شهامت حيدر مباركت

*****

در مجلس يزيد كه بودت چهار سال

گفتي سخن چنانكه خداوند ذوالجلال

خواندي حرامزاده سپاه يزيد را

با منطقي كه پور معاويه گشت لال

يك طفل چار ساله و اين نطق آتشين

تو لب گشودي و پدرت گفت آفرين

*****

حبّ تو نخل پُر بَر شيرين باغ دل

مِهر تو همچو مُهر جبين است داغ دل

از وادي بقيع تو در سينه بقعه ها

وز قبر بي چراغ تو روشن چراغ دل

اي ماوراء وهم ، مقام رفيع تو

تا حشر در مدينه ي دلها بقيع تو

*****

اي مكتب تو روح تمام پيام ها

در هر پيام روح فزايت قيام ها

تا گردش مداوم ليل و نهار هست

از خلقت و خدات دمادم سلام ها

پيوسته ريخت گوهر توحيد از لبت

كار قيام كرببلا كرد مكتبت

*****

تو پنجمين ستاره ي برج ولايتي

مهر جهان فروز سپهر هدايتي

ملك خداست سبز ز باران رحمتت

يا باقرالعلوم به ما هم عنايتي

«ميثم» هماره ميوه ي نخلش ثناي توست

مضمون گرفته از تو و مدحت سراي توست

*****

آگاه تو

منطقت علم الكتاب و مكتبت علم اليقين

*****

سنگ اگر خاك تو گردد طوتيايش مي كني

مس چو اكسير از تو خواهد كيميايش مي كني

دست گمراهي چو گيري رهنمايش مي كني

هر كجا بيگانه بيني آشنايش مي كني

دشمن ار دشنام گويد تو دعايش مي كني

با كلامي جانفزا و با بياني دلنشين

*****

اي گرفته وام خورشيد جهان آرا ز تو

اي عيان خُلق رسول و عصمت زهرا ز تو

اي مزين كوه و دشت و دامن صحرا ز تو

اي هدايت تا قيام محشر كبري ز تو

اي زيارتنامه ي جانسوز عاشورا ز تو

شور عاشورات پيدا در كلام آتشين

*****

محفل قدوسيان را از تو باشد ذكر خير

با تو دائم انس دارد جن و انس و وحش و طير

كرده اي از دامن سجاده تا معبود سير

مست فيضت آشنا و محو گفتار تو غير

از تو زيبا قصه ي ناب عزيز است و عُزير

سينه ات درياي علم اولين و آخرين

*****

تا تو را پيوسته در آغوش جان دارد بقيع

از تن پاك تو روح جاودان دارد بقيع

گر چه از خورشيد گردون سايبان دارد بقيع

ناز، هر شب بر چراغ آسمان دارد بقيع

سايه ي رحمت به فرق انس و جان دارد بقيع

خلق رو آرند سويش از يسار و از يمين

*****

من كيم مدحت سراي خاندان عصمتم

هر كه هستم خاك پاي خاندان عصمتم

سر خوش از جام ولاي خاندان عصمتم

بلكه مرهون عطاي خاندان عصمتم

«ميثم» دار بلاي خاندان عصمتم

بار الها هستيم را كن فداشان آمين

*****

اجدادت كرام

رهروان فرش را مهر تو در دل روز و شب

ساكنان عرش را مدح تو بر لب صبح و شام

جابر جعفي كه بحر دانشش در سينه بود

بود از درياي علمت قطره اي او را به جام

سائل كوي تو تا صبح قيامت مرد و زن

تابع حكم تو تا پايان هستي خاص و عام

گر چه قبر بي چراغت مي درخشد در بقيع

چون خدا در قلب مردان خدا داري مقام

اين عجب نبود كه در بازار علم و حكمتت

راه پيمايي كند يوسف به عنوان غلام

مي فروشد ناز، مؤمن بر گلستان بهشت

آيدش بويي گر از خاك بقيعت بر مشام

ني عجب اي كعبه ي دل در همه دوران سال

گر طواف آرد به گرد كعبه ات بيت الحرام

شخص پيغمبر تو را از سوي حق گويد درود

جابر از ختم رسل بر حضرتت آرد سلام

چار سالت بود با تيغ بيان و تير علم

شام را كردي به چشم پور بوسفيان چو شام

با بيان زنده ات در قصر بيداد يزيد

يافت زخم سينه ي آل محمد التيام

تا بگويي نيست جايز در بر ظالم سكوت

بر تمام نسل ها از كودكي دادي پيام

از تو گشته آفتاب علم و ايمان جلوه گر

وز تو باشد مكتب قرآن و عترت را قوام

در كتاب نخل «ميثم» سطر سطر و بند بند

وصف تو حُسن شروع و مدح تو حُسن ختام

بر زمين

پيچيده در سپهر معارف، نداي تو

ما ظرف كوچكيم و عنايات تو، بزرگ

اي وسعت جهان همه ظرف عطاي تو!

تو در چار بحري و درياي هفت نور

نورند نور جمله تبار و نياي تو

طاق است طاق، مؤمن طاق تو در جهان

بوحمزه و هشام كه آرد سواي تو؟

ياد آورم ز خاطره ي چارسالگيت

از كربلا و كوفه و شامِ بلاي تو

عالم سياه در نظرت گشت همچو شب

وقتي كبود شد بدن عمه هاي تو

بزم يزيد ريخت به هم، رنگ او پريد

وقتي بلند گشت صداي رساي تو

گفتي كه حاجيان همه ده سال در منا

گيرند دور هم همه با هم عزاي تو

اي پنجمين معلم عالم بگو، بگو

زهر هشام با چه گنه شد جزاي تو؟

تقديم توست سوز دل صبح و شام ما

در قلب ما بوَد غم بي انتهاي تو

نفرين بر آن گروه كه در روضة البقيع

نگذاشتند گريه كنم از براي تو

تا هست روح در تن و سوزش درون جان

«ميثم» بوَد هماره قصيده سراي تو

درگاهش

غم «مؤيد» و اخلاص و جان نثاري او

اتّهام

حيف كز زهر جفا گرديد قلبت چاك چاك

مرغ روحت پر زد از تن جانب دارالسلام

بس كه بر جان عزيزت روز و شب آمد ستم

دادي از سوز جگر بر شيعيانت اين پيام

تا به صحراي منا گريند بهر غربتت

حاجيان هنگام حج، پير و جوان و خاص و عام

دوست دارم بر تو گريم در بيابان بقيع

كرده اند اين گريه را بر من حرامي ها حرام

در كنار قبر بي شمع و چراغت روز و شب

هم بشر سوزد چو شمع و هم ملك گريد مدام

از چه شد صد چاك قلبت با چنان قدر و جلال

وز چه ويران مانده قبرت با چنان جاه و مقام

بر تو مي گريم كه عمري ساقي بزم ولا

روز و شب ساعت به ساعت ريخت خون دل به جام

بر تو اي تنها چو عمّت مجتبي

بر تو مي گريم كه مظلومي چو جدّ و باب و مام

بر تو مي گريم كه بردي كوه غم از كودكي

بر تو مي گريم كه شد با خون دل عمرت تمام

اي خدا را باب رحمت، باب رحمت باز كن

تا كه «ميثم» زائر قبرت شود في كل عام

بستند بهتان و گهي بردند زندانش

ولي عصر در شب هاي تاريك است، زوارش

تمام خلق عالم پشت ديوارند مهمانش

كنار قبر او جرات ندارد زائري هرگز

كه ريزد قطره ي اشكي بر او از چشم گريانش

مگو در روضه اش شمع و چراغي نيست، مي بينم

كه باشد هر دلي تا بامدادان شمع سوزانش

به عهد كودكي از خورد سالي ديد جدش را

كه مانده روي زخم سينه، جاي سم اسبانش

اگر در روز محشر هم ببيني ماه رويش را

نشان تشنگي پيداست بر لب هاي عطشانش

دويد از بس كه با پاي برهنه در دل صحرا

كف پا شد چو دل مجروح، از خار مغيلانش

دريغا آخر از زهر جفا كردند مسمومش

نهان با پيكرش در خاك شد غم هاي پنهانش

بوَد در شعله ي جانسوز، نظم «ميثمش» پيدا

غم ن_اگفت_ه و س_وز دل و رنج ف_راوانش

او

جمال مطلق حقيقت حق به حق كه حق را مؤيد است اين

خدا خصايل نبي شمايل علي فضائل محمد است اين

الا وجود مقدس تو به چار اركان هماره مولا

به پنج دريا خجسته گوهر به هفت گوهر يگانه دريا

جلال كعبه جمال قبله صفاي زمزم دعاي مسعا

محيط دانش چراغ بينش امام باقر عزيز زهرا

كَلامُكُم نور و فِعلُكُم خير شما اماميد شما ولا غير

هماره نوريد هميشه حقيد كه حق به سوي شما كند سير

مه جمالت همان جمالِ خداي جلّ جَلاله ي تو

تمام ايمان محبت تو تمام قرآن رساله ي تو

پيام خالق كلام خلقت دعاي امت مقاله ي تو

امام ساجد بزرگ والد امام صادق سلاله ي تو

تو نور اخيار تو سرّ اسرار تو بدر انوار تو شمع ديده

به وصف مدحت به قدر و شأنت وَ مَن اَتاكُم نَجي رسيده

بهشت اخلاص بهشت دانش بهشت ايمان مدينه ي تو

علوم غيب و رموز پنهان نوشته بر لوح سينه ي تو

كمال ايمان محبت تو نجات خلقت سفينه ي تو

به جز محمد به جز ائمه نبود و نبوَد قرينه ي تو

حقيقت از تو شريعت او تو كرامت از تو هدايت از تو

فضيلت از تو شرافت از تو امامت از تو ولايت از تو

مراست بار گناه بر دوش تو راست احسان هميشه عادت

اگر چه پستم بگير دستم كه از تو هستم زهي سعادت

تويي زعيمم تويي امامم چه در ولادت چه در شهادت

اگر بميرم اگر بمانم همه وجودم دهد شهادت

محبت تو عبادت من ولايت تو اطاعت من

به خاك پايت ارادت من به بذل دستت شفاعت من

منم كه «ميثم» بود تخلص منم كه مهرت بود مرامم

اگر كشاند به اوج دارم وگر بر آيد زبان ز كامم

تويي حياتم، تويي

مماتم تويي نجاتم تويي امامم

تويي ركوعم تويي سجودم تويي قعودم تويي قيامم

مرا به خاك درت گدايي تو را به امر خدا خدايي

چه در ببندي چه در گشاي نشايد از تو مرا جدايي