و «والليل» و «والشمس» و «والتين»

درود اله__ي ب__ر آن خُل_ق نيكو

سلام محمّد بر آن خوي شيرين

نماز از خضوعش ب_ه پ_رواز آيد

دعا از نفس هاي او بست_ه آذين

به سج_اده اش آسمان آورد سر

به ذكر دعايش خدا گويد آمين

سلام خدا بر خضوع و خشوعش

قيام و قعود و ركوع و سجودش

*****

درود خداون__د ح__ي جليل__ش

به قدر و كم_ال و جمال جميلش

عجب نيست در مسلخ عشق و ايثار

اگ_ر بوس_ه ب_ر دست آرد خليلش

عج_ب نيست كز عرشه ي عرش اعلا

ط_واف آرد از چ__ارسو جبرئيلش

سلاطين غلامش، خواتين كنيزش

طواي_ف مري_دش، قبايل دخيلش

حج_ر شاه_د ع_زت و اقت__دارش

هش_ام اب_ن عبدالملك ها ذليلش

بسا تخت شاهي فرو رفت در گل

كجا حاكم گِل شود حاكم دل؟

*****

(ذل_ت هش__ام و ع__زت امام)

«هش_ام» است_لام حج_ر ت_ا نمايد

در آن ازدح__ام خ__لايق نشاي__د

نه قدري كه از وي ش_ود قدردان_ي

نه كس بود تا كس بر او ره گشاي_د

ب_ه ناگ__اه ديدن__د آم__د جوان__ي

ك_ه پيوست_ه او را حَجر م_ي ستايد

گشودن__د حُجّ__اج از چ_ار سو، ره

ك_ه آن شاه_د حس_ن يكت_ا بي_ايد

يكي خواست تا سر به پايش گذارد

يك_ي رف_ت ت_ا ج_ان نثارش نمايد

يكي گفت نامش چه باشد هشاما

- حسد را نگر- گفت: نشناسم او را

*****

به ناگه «فرزدق» خروشيد در دم

كه: اي_ن است نجل رسول مكرم!

تو چون مي كني در مقامش تجاهل؟

من او را ب_ه از خويشتن مي شناسم

نم_از اس_ت ب_ي او گن_اه كبيره

ثواب است بي او خط_اي مسلّم

تع_اليم اس_لام از اوست ج_اري

قوانين توحي_د از اوست محكم

چراغ_ي است ب_ر قل_ه ي آفرينش

امام

است ب_ر جمله ي خل_ق عالم

سلام و ركوع و سجود است از او

قنوت و قي_ام و قعود است از او

*****

امام_ي اس_ت ك_و را ام_م مي شناسد

كريم_ي اس_ت ك_و را كرم مي شناسد

صفا، مروه، مسعي، حجر، حجر، زمزم

ط_واف و مط_اف و ح_رم م_ي شناسد

بياب_ان مك_ه، من_ا، خي_ف، مشعر

سم_اوات و لوح و قلم م_ي شناسد

زمين مي شناسد، زمان مي شناسد

عرب مي شناسد، عجم مي شناسد

يم و قطره و ماه و خورشيد، او را

ب_ه ذات اله__ي قس_م مي شناسد

سلام خدا بر اب و جد و مامش

مسلمان بود هر كه داند امامش

*****

(سخن با مولا)

سلام اي سلام خ_دا ب_ر س_لامت!

درود اي ك_لام اله__ي، ك__لامت!

تو هم سجده؛ هم سيدالساجديني

كه قلب حسين است بيت الحرامت

مسلم_ان نباشم نب_اشم نب_اشم

ندان_م اگ_ر ب_ر خ_لايق ام_امت

سلام خدا ب_ر سج_ود و ركوعت

درود خ_دا ب_ر قع__ود و قي_امت

حجر بر در خانه ات قطعه سنگي

مق_ام آورد س_ر ب_ه پاي مقامت

تو حَجّي صلاتي زكاتي جهادي

تو ممدوح ب_ا نامِ زين العبادي

*****

تو در تيرگ__ي ها س_راج المنيري

تو همچون پيمبر، بشر را بشيري

سم_اوات و عرشند در اختي_ارت

ت_و آزاده ي عالم_ي، ك_ي اسي_ري؟

تو در كن_ج ويرانه ها ه_م بهشتي

تو در زي__ر زنجيره_ا ه_م اميري

به پاي تو سر كرد خم «سربلندي»

تو تنها به نزدِ خدا سر به زيري

يمِ هشت بحري و درِّ س_ه دريا

ول_ي خداون__د ح__يّ قدي_ري

تو «قدر» و «تبارك» تو «فرقان» و «نوري»

تو عيس_ي ت_و گردون تو موسي تو طوري

*****

تو با خطبه ات شام را ش_ام كردي

تو همچون علي فتح اس_لام كردي

تو از

ش_ام، پيغ_ام خ_ون خ_دا را

به هر عصر و هر نسل، اعلام كردي

تو ب_ر روي دشم_ن نم_ودي تبسّم

تو حتي به «مروان» هم اكرام كردي

تو دل پيش زخ_م زبان ه_ا گشودي

تو دع_وت ز سن_گِ لبِ ب_ام كردي

تو در كوفه يك لحظه دخت علي را

ب_ه اوج خروشي__دن آرام ك__ردي

تو با صبر و با حلم و با استقامت

ب_ه ق_رآن بق_ا داده اي تا قيامت

*****

تو زمزم، تو مروه، تو سع_ي و صفايي

تو فرزن_د كعب_ه، ت_و خي_ف و منايي

تو قرآن، تو احمد، تو حيدر، تو زهرا

ت_و در حُس_ن، آيين_ه ي مجتب__ايي

امام_ي و، پيغمب__ري از ت_و زيبد

ك__ه تنه__ا پي__ام آورِ ك__ربلايي

كلامت بوَد وحيِ صاعد چه گويم

ت__و از پ__اي ت_ا سر كلامِ خدايي

دع_ا ب__ر ده_ان و لبت بوسه آرد

همان__ا همان__ا ت__و روح دع_ايي

چه بهتر كه «ميثم» ثناي تو گويد

ب_راي ت_و خوان_د، ب_راي تو گويد

*****

را علي عالي اعلي

سوگند به تو اي علي سوم زهرا

سبقت ز همه مي بري هنگام دليري

مانند ابوالفضل اگر تيغ بگيري

*****

تا نور تو در بيت ولا جلوه گر آمد

گويا كه خدا بود كه در هر نظر آمد

آغوش گشود و به كنارت پدر آمد

بر طوف قماط تو دو چشمان تر آمد

گفتا همه را اين ثمر كوثر عشق است

رزمنده ي راه من و پيغمبر عشق است

*****

ميلاد تو با اشك و تو همزاد سرشكي

در بغض شب غمزده فرياد سرشكي

غم خانه ي زخمي و غم آباد سرشكي

سجاده ي غمهائي و سجاد سرشكي

رنگين شده اين بزم از اين اشك فشاني

آه اي نمك سفره ي هر مرثيه خواني

*****

در هر نفست ياد فراق شهدا بود

بر پيكرت آثار غم كرببلا بود

در دست تو زنجير اسارت و جفا بود

بر شانه ي تو نقش قدمهاي بلا بود

مرثيه ي سوزنده ي احساس تو هستي

راوي عزاخانه ي عباس تو هستي

*****

خانواده ي زهراست

يك سفر پيش ما نمي آيي

وطن مادري تو اينجاست

تو عجم زاده اي تو فاميلي

پس حرم سازيت به گردن ماست

تو در اين سرزمين گل كاري

به خدا حقّ آب و گل داري

*****

آفتابي كه حق كشيده تويي

جلوه اي كه كسي نديده تويي

با ظرافت خداي عزّوجل

بي نظيري كه آفريده تويي

آنكه با كينه ي تولايش

پاي ميزانمان كشيده تويي

شب اسير هزار ركعت تو

به خدايم قسم پديده تويي

نخل هاي بلند نخلستان

بارش رحمتي كه ديده تويي

با دعاي غلام تو مي بارد

دارد آسمان مدينه مي بارد

*****

بي تو سجاده اي اگر هم بود

فرش رسوايي دو عالم بود

بي تو يا حرفي از بهشت نبود

يا كه جنت همان جهنم بود

خطبه هاي گلوي زخمي تو

انعكاس غروب ماتم بود

تو اگر روضه اي نمي خواندي

سال ما سال بي محرم بود

از تو داريم فصل ماتم را

ده شب گريه ي محرم را

*****

احترام تو را سلام نبود

حق تو كوچه هاي شام نبود

حق آئينه ها شكستن نيست

گيرم اين آينه امام نبود

هيچ جايي براي حال شما

بدتر از مجلس حرام نبود

ناله كرديّ و گفته اي اي كاش

هيچ سنگي به روي بام نبود

*****

به وجودش حرم ا... ارادت

داده به مقامش ز ازل كعبه شهادت

كردند به مهرش همه حجاج، عبادت

اين سيد و مولا و امام حرمين است

اين سبط نبي، پور علي، نجل حسين است

*****

اين سوره ي قدر و زُمر و يوسف و طاهاست

اين سيد بطحا پسر سيد بطحاست

اين نور دل فاطمه ي ام ابيهاست

اين نوح و خليل است و كليم است، مسيحاست

رخشنده چراغ دل هر انجمن است اين

سر تا به قدم آينه ي پنج تن است اين

*****

اي يوسف زهرا شده مبهوت كمالت

اي عرش خدا گوشه اي از قصر جلالت

يادآور خُلق نبوي، خُلق و خِصالت

با آنكه بود حلقه ي زنجير مدالت

با آنكه به گردن اثر سلسله داري

آقائي و اشراف به هر سلسله داري

*****

غير از تو كه در شام بلا خطبه بخواند

در حلقه ي زنجير، عدو را بكشاند

در كاخ ستم يكسره آتش بفشاند

بر خاك مذلّت همگان را بنشاند

تو صاحب فرياد تمام شهدائي

بر جان ستمگر شرر خشم خدايي

*****

غير از تو كه در سلسله ي سخت اسارت

بر فرق ستمكار زند مشت حقارت؟

ويرانه كند كاخ ستم را به اشارت؟

تازد به سپاه ستم و ظلم و شرارت؟

در خطبه ي تو خشم خداي ازلي بود

فرياد خروشان خدا صوت علي بود

*****

اي سر زده از سينه ي هر نسل ندايت

اي زمزمه ي وحي خداوند صدايت

اسلام، رهين نفس روح فزايت

در سلسله پيوسته به لب ذكر خدايت

روزي كه نبودي خبري از گِل «ميثم»

شد بسته به زنجير ولايت دل «ميثم»

*****

اوج اقتدارش

زبان هنگام خطبه ذوالفقارش

*****

كلامش همچو آيات شريفه

حماسه، روشني، حكمت، لطيفه

به درياي دل اهل تولّي

گهر جاري است از متن صحيفه

دعاي اوست وحي آسماني

معاني در معاني در معاني

*****

الا سير عروجت تا سحرگاه

مِن ا... و أِلي ا... و مَعَ ا...

نهان از چشم ها اسرار خود را

علي با چاه مي گفت و تو با ماه

تو قرآني تو ايماني تو ديني

تو سر تا پا اميرالمؤمنيني

*****

مزارت بيت قرب داور ماست

بقيعت كربلاي ديگر ماست

به معراج عروج از خويش تا دوست

تولاي شما بال و پر ماست

به «ميثم» از ازل شد اين عنايت

كه با مهر شما گردد هدايت

*****

مي رسد بانگ انا ابن مكه ات دائم ب_ه گوش

*****

سرگذشتت شعله اي در دل شد و از سرگذشت

شام شوم از كربلا بهر تو سنگين تر گذشت

كس نمي داند چه ها بر آل پيغمبر گذشت

ناقة عريانت از هر كوچه و معبر گذشت

شاميان از كينه و طغيان ش_رار انگيختند

از ف_راز ب_ام ها آتش ب_ه فرقت ريختند

*****

اي ز چشم شيعه جاري خون ساق پاي تو

آفت_اب ف_اطمه خ_اكستر و سيم_اي تو

تو چراغ عرشي و وي_رانه شد مأواي تو

خ_اك ويران_ه كجا و صورت زيباي تو؟!

بود در ويرانه ب_ر رأس پدر، چشم ترت

همچو بسمل بال زد در پيش چشمت خواهرت

*****

تو هماي وحي بودي و پ_رت را سوختند

لحظه لحظه سين_ة پ_ر آذرت را سوختند

نخل ايمان بودي و برگ و برت را سوختند

آخر از زهر ستم پ_ا تا سرت را سوختند

گر چه ديدي صدْمه و آزار و محنت آن همه

ق_اتلت داغ پ_در ب_ود اي ع_زيز ف__اطمه

*****

سال ها بگذشت و بودي هيجده داغت به دل

سوختي يك عمر همچون شمع سوزان متصل

سينه ات چ_ون خيمه هاي سوخته شد مشتعل

اي به وقت سجده خاك از اشك چشمان تو گل

بر ت_و مي گريم كه بر گل هاي پرپر سوختي

هر كجا ديدي جوان از داغ اكبر سوختي

*****

ب_اغباني گر به باغ لاله اش مي داد آب

تو ب_ه ياد كام عطشان پدر رفتي ز تاب

گريه مي كردي به ياد طفل معصوم رباب

بر لب خشك علي اكبر دلت مي شد كباب

مي بري_دي گوسفندي را اگر قصاب سر

ياد مي كردي ز تيغ شم_ر و حلقوم پدر

*****

كاش مي شد قبر پاكت را بگيرم در بغل

همچو نور ماه، خاكت را

بگيرم در بغل

س_اق پ_اي دردناكت را بگيرم در بغل

زخم قلب چاك چاكت را بگيرم در بغل

كاش مي شد شيعه برگرد مزارت مي گريست

روز و شب پيوسته «ميثم» در كنارت مي گريست

*****

افسوس كه شد سنگ جواب سخن تو

زنجير كند گريه به زخم بدن تو

بس گل، كه به سر ريخت ز سنگ لب بامت

افس_وس ك__ه بردن_د ب__ه ويران_ه ي ش__امت

*****

غير تو كه اي يوسف زهراي شهيده

گرديده پيام آور سرهاي بريده

جاي صلوات از همه دشنام شنيده

خون دلش از حلقه ي زنجير چكيده؟

گيرم كه عدو برد سوي شام خرابت

اي كاش نم_ي برد سوي بزم شرابت

*****

اي طاير رحمت، ز چه رو بال و پرت سوخت

هر لحظه دل از شعله ي داغ دگرت سوخت

افسوس كه در ماه محرّم، جگرت سوخت

از زهر جفا يكسره پا تا به سرت سوخت

يك كرب و بلا سوز، دلت بود به سينه

تا كرب و ب_لا شد ز غمت شهر مدينه

*****

عمري به دل سوخته ات، سوز نهان بود

خون جگرت، دم به دم از ديده، روان بود

چشمت به عزاي شهدا، اشك فشان بود

از كعب ني اَت، بر بدن خسته نشان بود

در غسل تو ياران ز جگر آه كشيدند

ب_ر پيك__ر پاك_ت اثر سلسله ديدند

*****

هر شب دل زارم شده، زوّار بقيعت

اي كاش نهم چهره به ديوار بقيعت

چون شمع بسوزم به شب تار بقيعت

خون گريه كنم، لحظه ي ديدار بقيعت

گيرم ب_ه دل شب ز دل خاك سراغت

گريم به تو و تربت بي شمع و چراغت

*****

من «ميثم» دلسوخته ي زار شمايم

خاك قدم ميثم تمّار شمايم

شرمنده كه با هيچ، خريدار شمايم

هر چند بدم، عبد گنهكار شمايم

نامم ز ره لطف به خاطر بسپاريد

در مصحف صدّيقه ي كبري بنگاريد

*****

آهنگين

شاعر سازگار حاج غلامرضا

منبع يك ماه خون گرفته(4)

تعداد استفاده 0

الحسين يا علي ابن الحسين

*****