(18)

قالَ إِنَّما أَنَا رَسُولُ رَبِّكِ لِأَهَبَ لَكِ غُلاماً زَكِيًّا (19)

قالَتْ أَنَّى يَكُونُ لِي غُلامٌ وَ لَمْ يَمْسَسْنِي بَشَرٌ وَ لَمْ أَكُ بَغِيًّا (20)

قالَ كَذلِكِ قالَ رَبُّكِ هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٌ وَ لِنَجْعَلَهُ آيَةً لِلنَّاسِ وَ رَحْمَةً مِنَّا وَ كانَ أَمْراً مَقْضِيًّا (21)

فَحَمَلَتْهُ فَانْتَبَذَتْ بِهِ مَكاناً قَصِيًّا (22)

فَأَجاءَهَا الْمَخاضُ إِلى جِذْعِ النَّخْلَةِ قالَتْ يا لَيْتَنِي مِتُّ قَبْلَ هذا وَ كُنْتُ نَسْياً مَنْسِيًّا (23)

فَناداها مِنْ تَحْتِها أَلاَّ تَحْزَنِي قَدْ جَعَلَ رَبُّكِ تَحْتَكِ سَرِيًّا (24)

وَ هُزِّي إِلَيْكِ بِجِذْعِ النَّخْلَةِ تُساقِطْ عَلَيْكِ رُطَباً جَنِيًّا (25)

فَكُلِي وَ اشْرَبِي وَ قَرِّي عَيْناً فَإِمَّا تَرَيِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَداً فَقُولِي إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ أُكَلِّمَ الْيَوْمَ إِنْسِيًّا (26)

فَأَتَتْ بِهِ قَوْمَها تَحْمِلُهُ قالُوا يا مَرْيَمُ لَقَدْ جِئْتِ شَيْئاً فَرِيًّا (27)

يا أُخْتَ هارُونَ ما كانَ أَبُوكِ امْرَأَ سَوْءٍ وَ ما كانَتْ أُمُّكِ بَغِيًّا (28)

فَأَشارَتْ إِلَيْهِ قالُوا كَيْفَ نُكَلِّمُ مَنْ كانَ فِي الْمَهْدِ صَبِيًّا (29)

قالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتانِيَ الْكِتابَ وَ جَعَلَنِي نَبِيًّا (30)

وَ جَعَلَنِي مُبارَكاً أَيْنَ ما كُنْتُ وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا (31)

وَ بَرًّا بِوالِدَتِي وَ لَمْ يَجْعَلْنِي جَبَّاراً شَقِيًّا (32)

وَ السَّلامُ عَلَيَّ يَوْمَ وُلِدْتُ وَ يَوْمَ أَمُوتُ وَ يَوْمَ أُبْعَثُ حَيًّا (33)

ذلِكَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ قَوْلَ الْحَقِّ الَّذِي فِيهِ يَمْتَرُونَ (34)

ما كانَ لِلَّهِ أَنْ يَتَّخِذَ مِنْ وَلَدٍ سُبْحانَهُ إِذا قَضى أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (35)

وَ إِنَّ اللَّهَ رَبِّي وَ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ هذا صِراطٌ مُسْتَقِيمٌ (36)

فَاخْتَلَفَ الْأَحْزابُ مِنْ بَيْنِهِمْ فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ مَشْهَدِ يَوْمٍ عَظِيمٍ (37)

أَسْمِعْ بِهِمْ وَ أَبْصِرْ يَوْمَ يَأْتُونَنا لكِنِ الظَّالِمُونَ الْيَوْمَ فِي ضَلالٍ مُبِينٍ (38)

وَ أَنْذِرْهُمْ يَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِيَ الْأَمْرُ وَ هُمْ فِي غَفْلَةٍ وَ هُمْ لا يُؤْمِنُونَ (39)

إِنَّا نَحْنُ نَرِثُ الْأَرْضَ وَ مَنْ عَلَيْها وَ إِلَيْنا يُرْجَعُونَ (40)

وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِبْراهِيمَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا (41)

إِذْ قالَ لِأَبِيهِ يا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ ما لا يَسْمَعُ وَ لا يُبْصِرُ وَ لا يُغْنِي عَنْكَ شَيْئاً (42)

يا أَبَتِ إِنِّي قَدْ جاءَنِي مِنَ الْعِلْمِ ما لَمْ يَأْتِكَ فَاتَّبِعْنِي أَهْدِكَ صِراطاً سَوِيًّا (43)

يا أَبَتِ لا تَعْبُدِ الشَّيْطانَ إِنَّ الشَّيْطانَ كانَ لِلرَّحْمنِ عَصِيًّا (44)

يا أَبَتِ إِنِّي أَخافُ أَنْ يَمَسَّكَ عَذابٌ مِنَ الرَّحْمنِ فَتَكُونَ لِلشَّيْطانِ وَلِيًّا (45)

قالَ أَ راغِبٌ أَنْتَ عَنْ آلِهَتِي يا إِبْراهِيمُ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ لَأَرْجُمَنَّكَ وَ اهْجُرْنِي مَلِيًّا (46)

قالَ سَلامٌ عَلَيْكَ سَأَسْتَغْفِرُ لَكَ رَبِّي إِنَّهُ كانَ بِي حَفِيًّا (47)

وَ أَعْتَزِلُكُمْ وَ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ أَدْعُوا رَبِّي عَسى أَلاَّ أَكُونَ بِدُعاءِ رَبِّي شَقِيًّا (48)

فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَ ما يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ وَ كُلاًّ جَعَلْنا نَبِيًّا (49)

وَ وَهَبْنا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنا وَ جَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ صِدْقٍ عَلِيًّا (50)

وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ مُوسى إِنَّهُ كانَ مُخْلَصاً وَ كانَ رَسُولاً نَبِيًّا (51)

وَ نادَيْناهُ مِنْ جانِبِ الطُّورِ الْأَيْمَنِ وَ قَرَّبْناهُ نَجِيًّا (52)

وَ وَهَبْنا لَهُ مِنْ رَحْمَتِنا أَخاهُ هارُونَ نَبِيًّا (53)

وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِسْماعِيلَ إِنَّهُ كانَ صادِقَ الْوَعْدِ وَ كانَ رَسُولاً نَبِيًّا (54)

وَ كانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ وَ كانَ عِنْدَ رَبِّهِ مَرْضِيًّا (55)

وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِدْرِيسَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا (56)

وَ رَفَعْناهُ مَكاناً عَلِيًّا (57)

أُولئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَ

مِمَّنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ وَ مِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْراهِيمَ وَ إِسْرائِيلَ وَ مِمَّنْ هَدَيْنا وَ اجْتَبَيْنا إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا (58)

فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضاعُوا الصَّلاةَ وَ اتَّبَعُوا الشَّهَواتِ فَسَوْفَ يَلْقَوْنَ غَيًّا (59)

إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَأُولئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَ لا يُظْلَمُونَ شَيْئاً (60)

جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِي وَعَدَ الرَّحْمنُ عِبادَهُ بِالْغَيْبِ إِنَّهُ كانَ وَعْدُهُ مَأْتِيًّا (61)

لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً إِلاَّ سَلاماً وَ لَهُمْ رِزْقُهُمْ فِيها بُكْرَةً وَ عَشِيًّا (62)

تِلْكَ الْجَنَّةُ الَّتِي نُورِثُ مِنْ عِبادِنا مَنْ كانَ تَقِيًّا (63)

وَ ما نَتَنَزَّلُ إِلاَّ بِأَمْرِ رَبِّكَ لَهُ ما بَيْنَ أَيْدِينا وَ ما خَلْفَنا وَ ما بَيْنَ ذلِكَ وَ ما كانَ رَبُّكَ نَسِيًّا (64)

رَبُّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما فَاعْبُدْهُ وَ اصْطَبِرْ لِعِبادَتِهِ هَلْ تَعْلَمُ لَهُ سَمِيًّا (65)

وَ يَقُولُ الْإِنْسانُ أَ إِذا ما مِتُّ لَسَوْفَ أُخْرَجُ حَيًّا (66)

أَ وَ لا يَذْكُرُ الْإِنْسانُ أَنَّا خَلَقْناهُ مِنْ قَبْلُ وَ لَمْ يَكُ شَيْئاً (67)

فَوَ رَبِّكَ لَنَحْشُرَنَّهُمْ وَ الشَّياطِينَ ثُمَّ لَنُحْضِرَنَّهُمْ حَوْلَ جَهَنَّمَ جِثِيًّا (68)

ثُمَّ لَنَنْزِعَنَّ مِنْ كُلِّ شِيعَةٍ أَيُّهُمْ أَشَدُّ عَلَى الرَّحْمنِ عِتِيًّا (69)

ثُمَّ لَنَحْنُ أَعْلَمُ بِالَّذِينَ هُمْ أَوْلى بِها صِلِيًّا (70)

وَ إِنْ مِنْكُمْ إِلاَّ وارِدُها كانَ عَلى رَبِّكَ حَتْماً مَقْضِيًّا (71)

ثُمَّ نُنَجِّي الَّذِينَ اتَّقَوْا وَ نَذَرُ الظَّالِمِينَ فِيها جِثِيًّا (72)

وَ إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا أَيُّ الْفَرِيقَيْنِ خَيْرٌ مَقاماً وَ أَحْسَنُ نَدِيًّا (73)

وَ كَمْ أَهْلَكْنا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَحْسَنُ أَثاثاً وَ رِءْياً (74)

قُلْ مَنْ كانَ فِي الضَّلالَةِ فَلْيَمْدُدْ لَهُ الرَّحْمنُ مَدًّا حَتَّى إِذا رَأَوْا ما يُوعَدُونَ إِمَّا الْعَذابَ وَ إِمَّا

السَّاعَةَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ شَرٌّ مَكاناً وَ أَضْعَفُ جُنْداً (75)

وَ يَزِيدُ اللَّهُ الَّذِينَ اهْتَدَوْا هُدىً وَ الْباقِياتُ الصَّالِحاتُ خَيْرٌ عِنْدَ رَبِّكَ ثَواباً وَ خَيْرٌ مَرَدًّا (76)

أَ فَرَأَيْتَ الَّذِي كَفَرَ بِآياتِنا وَ قالَ لَأُوتَيَنَّ مالاً وَ وَلَداً (77)

أَطَّلَعَ الْغَيْبَ أَمِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً (78)

كَلاَّ سَنَكْتُبُ ما يَقُولُ وَ نَمُدُّ لَهُ مِنَ الْعَذابِ مَدًّا (79)

وَ نَرِثُهُ ما يَقُولُ وَ يَأْتِينا فَرْداً (80)

وَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لِيَكُونُوا لَهُمْ عِزًّا (81)

كَلاَّ سَيَكْفُرُونَ بِعِبادَتِهِمْ وَ يَكُونُونَ عَلَيْهِمْ ضِدًّا (82)

أَ لَمْ تَرَ أَنَّا أَرْسَلْنَا الشَّياطِينَ عَلَى الْكافِرِينَ تَؤُزُّهُمْ أَزًّا (83)

فَلا تَعْجَلْ عَلَيْهِمْ إِنَّما نَعُدُّ لَهُمْ عَدًّا (84)

يَوْمَ نَحْشُرُ الْمُتَّقِينَ إِلَى الرَّحْمنِ وَفْداً (85)

وَ نَسُوقُ الْمُجْرِمِينَ إِلى جَهَنَّمَ وِرْداً (86)

لا يَمْلِكُونَ الشَّفاعَةَ إِلاَّ مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً (87)

وَ قالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمنُ وَلَداً (88)

لَقَدْ جِئْتُمْ شَيْئاً إِدًّا (89)

تَكادُ السَّماواتُ يَتَفَطَّرْنَ مِنْهُ وَ تَنْشَقُّ الْأَرْضُ وَ تَخِرُّ الْجِبالُ هَدًّا (90)

أَنْ دَعَوْا لِلرَّحْمنِ وَلَداً (91)

وَ ما يَنْبَغِي لِلرَّحْمنِ أَنْ يَتَّخِذَ وَلَداً (92)

إِنْ كُلُّ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ إِلاَّ آتِي الرَّحْمنِ عَبْداً (93)

لَقَدْ أَحْصاهُمْ وَ عَدَّهُمْ عَدًّا (94)

وَ كُلُّهُمْ آتِيهِ يَوْمَ الْقِيامَةِ فَرْداً (95)

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا (96)

فَإِنَّما يَسَّرْناهُ بِلِسانِكَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِينَ وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدًّا (97)

وَ كَمْ أَهْلَكْنا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هَلْ تُحِسُّ مِنْهُمْ مِنْ أَحَدٍ أَوْ تَسْمَعُ لَهُمْ رِكْزاً (98)

شركت بيان شده است. گيرائى و جذبه اين سوره، حتى پادشاه مسيحى حبشه را هم تحت تاثير قرار داد و وقتى كه جعفر بن ابيطالب قسمتى از آن را خواند. در پايان سوره، باز هم اشاره اى شده به نهايت امر متقين و مجرمين كه بهشت و جهنم است. در مكه و قبل از هجرت و بعد از سوره فاطر نازل شده و داراى 98 آيه مى باشد.

به مزرعه او رفتند. در پايان كار و هنگام پرداخت دستمزد كارگران، وى با طعنه و تمسخر به ايشان گفت: محمد صلى الله عليه و آله وسلم پيامبر شما از نعمت هاى بهشتى بسيار سخن مى گويد، اگر گفته هاى او حق باشد، ما كه سرشناس تر هستيم و ثروت مان بيش از همه است و در نيكوكارى نيز پيش گام هستيم، به نعمت هاى بهشتى سزاوارتريم». وى افزود: «بر فرض اين كه بهشت محمد صلى الله عليه و آله وسلمشامل حال شما نيز گردد، من در پرداخت اجرت شما شتاب نمى كنم؛ زيرا در روز قيامت شما را در صف بهشتيان مى بينم. شما در بهشت نزد من بياييد و حق و حقوق تان را از من دريافت كنيد. من در آن جا بيش از حق تان پرداخت مى كنم و شما را راضى خواهم كرد».

در اين جا، آيه ى زير نازل شد و فرمود كه بهشت تنها ويژه ى بندگان پرهيزگار است:

اين همان بهشتى است كه به هر يك از بندگان ما كه پرهيزگار باشند، به ميراث مى دهيم. (1)

پاورقى:

(1) نمونه، ج 13، ص 109.

بهانه جويى بى فرجام

شأن نزول آيه ى 64 سوره ى مريم

شأن نزول آيات 9 - 24 سوره ى كهف

شأن نزول آيات 83 - 87 سوره ى كهف

شأن نزول آيه ى 85 سوره ى اسراء

تلاش مشركان براى يافتن اشتباه يا نقطه ضعفى از پيامبر، بى نتيجه ماند؛ زيرا پيامبر را از هرگونه خطا و لغزشى مصون مى يافتند. وقتى چنين شد، براى مشورت بيشتر نزد يهوديان رفتند تا بتوانند از لابه لاى آموزه هاى تورات، راه كارى براى مبارزه با محمد صلى الله عليه و آله وسلم بيابند. آنان، نقشه ى خود را با دو تن از دانشمندان يهود در ميان گذاشتند. يهوديان اين پيشنهاد را پذيرفتند و براى پاسخ دادن، مهلت خواستند. چند روزى بعد، يهوديان پس از مباحث فراوان، به اين نتيجه رسيدند كه با

طرح سه پرسش مى توانند ضعف پيامبر اسلام را آشكار سازند و او را رسوا كنند. پرسش ها درباره ى موضوع هايى بود كه يهوديان درباره ى آن، اختلاف نظر داشتند و بدين قرار بود: ماجراى داستان اصحاب كهف، ذوالقرنين (1) و حقيقت روح.

مشركان پس از دريافت اين سه پرسش، بى درنگ به مكه آمدند و در حضور سران قريش، پيامبر اسلام را به مناظره فرا خواندند. هنگامى كه مشركان اين سه موضوع را از پيامبر پرسيدند، پيامبر دادن پاسخ خويش را به فردا نهاد. پيامبر منتظر بود فرشته ى وحى، پاسخ را بياورد، ولى جبرييل نازل نشد. مشركان كه درنگ محمد صلى الله عليه و آله وسلم را ديدند، او را دروغگو ناميدند و فرصت طلبان به او نسبت هاى ناروا دادند. پيامبر شتابى نداشت؛ زيرا مصلحتى را در اين تأخير نهفته مى ديد. وى مطمئن بود كه جبرييل، پاسخ او را خواهد آورد. با اين حال، گروهى سست ايمان در حقانيت پيامبر، ترديد و به مشركان پيوستند.

پانزده روز بعد، جبرييل نازل شد. پيامبر پرسيد: «برادرم! چرا دير كردى؟ من مشتاق بودم بى صبرانه تو را ببينم. مى دانى كه اين تأخير بر من چه سخت گذشت». جبرييل گفت: «من نيز مشتاق ديدار تو هستم، ولى مأمور هستم و انجام وظيفه مى كنم. من براى آمدن دستورى نداشتم». اين هنگام، آيه ى 64 سوره ى مريم نازل شد و فرمود:

(پس از تأخير وحى، جبرييل به پيامبر عرض كرد:) ما جز به فرمان پروردگار تو، نازل نمى شويم. آن چه پيش روى ما و پشت سر ما و آن چه ميان اين دو قرار دارد، همه به او اختصاص دارد، و پروردگار هرگز فراموش كار نبوده (و نيست) «»

گفتنى است داستان اصحاب كهف از آيه ى 9 سوره ى كهف آغاز

مى شود و تا آيه ى 24 ادامه پيدا مى كند.

آيا گمان كردى اصحاب كهف و رقيم از آيات عجيب ما بودند؟! زمانى را به خاطرآور كه اين گروه از جوانان به غار پناه بردند و گفتند: پروردگارا! رحمتى از سوى خودت به ما عطا كن و راه نجاتى براى ما فراهم ساز. ما (پرده ى خواب را) به گوش شان زديم و سال ها در خواب فرورفتند.... سپس آنان را برانگيختيم تا آشكار گردد كدام يك از آن دو گروه بهتر مدت خواب خود را حساب كرده اند.... و هرگز درباره ى كارى مگو من فردا آن را انجام مى دهم مگر اين كه خدا بخواهد و هرگاه فراموش كردى (جبران كن و) پروردگارت را به خاطر بياور و بگو: اميدوارم كه پروردگارم مرا به راهى روشن تر از اين هدايت كند. و از تو درباره ى ذوالقرنين مى پرسند؛ بگو: به زودى بخشى از سرگذشت او را براى شما بازگو خواهم كرد. ما به او در روى زمين، قدرت و حكومت داديم و اسباب هر چيز را در اختيارش گذاشتيم. او از اين اسباب پيروى (و استفاده) كرد تا به غروب گاه آفتاب رسيد.(در آن جا) احساس كرد (و در نظرش مجسّم شد) كه خورشيد در چشمه ى تيره و گل آلودى فرو مى رود. در آن جا قومى را يافت؛ گفتيم: اى ذوالقرنين! يا (آنان را) مجازات كنى و يا روش نيكويى درباره ى آنان برمى گزينى گفت: اما كسى را كه ستم كرده است، مجازات خواهيم كرد. سپس به سوى پروردگارش باز مى گردد و خدا او را مجازات شديدى خواهد كرد... و از تو درباره ى روح مى پرسند. بگو: روح از فرمان پروردگار من است و جز اندكى از دانش، به شما داده

نشده است. «» (2)

پاورقى:

(1) روايت صحيح تر آن است كه او يكى از زمام داران نيكوكار ايرانى بوده است.

(2) تفسير نمونه، ج 13، ص 109؛ مجمع البيان، ج 15، ص 187؛ شأن نزول آيات، ص 381؛ نمونه ى بينات، ص 525.

اثبات معاد

شأن نزول آيه هاى 66 تا 71 سوره ى مريم

مشركان، معاد و بهشت دوزخ را باور نداشتند و باورمندان معاد را مسخره مى كردند. همين باور نداشتن معاد، زمينه را براى گسترش فساد و ستم آنان فراهم مى كرد. آنان سخن پيامبر درباره ى جهان پس از مرگ و حضور در دادگاه عدل الهى و حساب رسى نيكوكاران و بدكاران را به هيچ مى انگاشتند و نسبت به آنان بى اعتنا بودند. پيامبر براى اين كه فهم سخنانش براى همگان آسان باشد، با مثال هاى ساده، زنده شدن مردگان را در آن جهان يادآورى مى كرد. با اين حال، برخى مشركان لجباز هم چنان ادامه به مخالفت مى دادند و حتى با اقدامات نمايشى به انكار معاد مى پرداختند.

روزى «وليد بن مغيره» كه از سرشناسان قريش بود، مردم را پيرامون مسجدالحرام گردآورد و خود بر بالاى بلندى قرار گرفت. آن گاه قطعه استخوانى پوسيده را از لابه لاى پارچه اى بيرون آورد و به حاضران نشان داد. كسى نمى دانست قصد وليد چيست، ولى پيامبر كه در گوشه اى ايستاده بود، به نيت آن پليد پى بُرده بود. وليد، استخوان را در ميان دو مشت خود فشرد و نرم كرد و بى آن كه سخنى بگويد، آن را به سوى آسمان پاشيد. گرد استخوان در هوا پراكنده شد و باد آن را با خود در همه جا پراكند. آن گاه وليد به مردم گفت: «آيا شما ذره اى از اين استخوان را مى بينيد؟» همه گفتند: «نه، ذرّه اى نمى بينيم». جمعيت مات

و مبهوت به او نگريست و مى خواستند از قصد او آگاه شوند.

ابن ابى خلف كه از قصد وليد خبر داشت با شتاب، خود را بر بالاى بلندى رساند و در كنار وليد قرار گرفت. آن گاه گفت: «محمد صلى الله عليه و آله وسلم ادعا مى كند كه اين ذرّات دوباره به هم مى پيوندند و يك جا جمع مى شوند». وليد دوباره سخن آغاز كرد و گفت: شما چه مى گوييد؟ داورى شما چيست؟ آيا كسى، سخن اين مرد را مى پذيرد؟ او مى گويد: ما دوباره زنده مى شويم و براى حساب رسى نزد خدا حاضر مى گرديم و نيكوكاران به بهشت و بدكاران به دوزخ راه مى يابند. من مى گويم: چنين چيزى ممكن نيست، نظر شما چيست؟» همه سكوت كردند و نگاه شان را به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم دوختند. همه منتظر بودند كه او پاسخ بگويد و حرف خود را ثابت كند. در اينجا آيات زير نازل شد و به آنان پاسخ گفت:

انسان مى گويد: «آيا به راستى، وقتى بميرم، زنده (از قبر) بيرون آورده مى شوم؟» «» آيا انسان به ياد نمى آورد كه ما او را پيش تر آفريده ايم و حال آن كه چيزى نبوده است؟ «» پس به پروردگارت سوگند كه آنان را با شياطين محشور خواهيم ساخت. سپس در حالى كه به زانو درآمده اند، آنان را گرداگرد دوزخ حاضر خواهيم كرد. «» آن گاه از هر دسته، كسانى از آنان را كه به (خداى) رحمان سركش تر بوده اند، بيرون خواهيم كشيد. «» پس از آن، به كسانى كه براى درآمدن به (جهنّم) سزاوارترند، خود داناتريم. «» و هيچ كس از شما نيست مگر (اين كه) در آن وارد مى گردد. اين (امر) همواره براى پروردگارت، حكمى قطعى است «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13،

ص 112؛ شأن نزول آيات، ص 381؛ مجمع البيان، ج 15، 190، نمونه ى بينات، ص 535.

اثبات معاد

شأن نزول آيه هاى 66 تا 71 سوره ى مريم

مشركان، معاد و بهشت دوزخ را باور نداشتند و باورمندان معاد را مسخره مى كردند. همين باور نداشتن معاد، زمينه را براى گسترش فساد و ستم آنان فراهم مى كرد. آنان سخن پيامبر درباره ى جهان پس از مرگ و حضور در دادگاه عدل الهى و حساب رسى نيكوكاران و بدكاران را به هيچ مى انگاشتند و نسبت به آنان بى اعتنا بودند. پيامبر براى اين كه فهم سخنانش براى همگان آسان باشد، با مثال هاى ساده، زنده شدن مردگان را در آن جهان يادآورى مى كرد. با اين حال، برخى مشركان لجباز هم چنان ادامه به مخالفت مى دادند و حتى با اقدامات نمايشى به انكار معاد مى پرداختند.

روزى «وليد بن مغيره» كه از سرشناسان قريش بود، مردم را پيرامون مسجدالحرام گردآورد و خود بر بالاى بلندى قرار گرفت. آن گاه قطعه استخوانى پوسيده را از لابه لاى پارچه اى بيرون آورد و به حاضران نشان داد. كسى نمى دانست قصد وليد چيست، ولى پيامبر كه در گوشه اى ايستاده بود، به نيت آن پليد پى بُرده بود. وليد، استخوان را در ميان دو مشت خود فشرد و نرم كرد و بى آن كه سخنى بگويد، آن را به سوى آسمان پاشيد. گرد استخوان در هوا پراكنده شد و باد آن را با خود در همه جا پراكند. آن گاه وليد به مردم گفت: «آيا شما ذره اى از اين استخوان را مى بينيد؟» همه گفتند: «نه، ذرّه اى نمى بينيم». جمعيت مات و مبهوت به او نگريست و مى خواستند از قصد او آگاه شوند.

ابن ابى خلف كه از قصد وليد خبر داشت با شتاب،

خود را بر بالاى بلندى رساند و در كنار وليد قرار گرفت. آن گاه گفت: «محمد صلى الله عليه و آله وسلم ادعا مى كند كه اين ذرّات دوباره به هم مى پيوندند و يك جا جمع مى شوند». وليد دوباره سخن آغاز كرد و گفت: شما چه مى گوييد؟ داورى شما چيست؟ آيا كسى، سخن اين مرد را مى پذيرد؟ او مى گويد: ما دوباره زنده مى شويم و براى حساب رسى نزد خدا حاضر مى گرديم و نيكوكاران به بهشت و بدكاران به دوزخ راه مى يابند. من مى گويم: چنين چيزى ممكن نيست، نظر شما چيست؟» همه سكوت كردند و نگاه شان را به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم دوختند. همه منتظر بودند كه او پاسخ بگويد و حرف خود را ثابت كند. در اينجا آيات زير نازل شد و به آنان پاسخ گفت:

انسان مى گويد: «آيا به راستى، وقتى بميرم، زنده (از قبر) بيرون آورده مى شوم؟» «» آيا انسان به ياد نمى آورد كه ما او را پيش تر آفريده ايم و حال آن كه چيزى نبوده است؟ «» پس به پروردگارت سوگند كه آنان را با شياطين محشور خواهيم ساخت. سپس در حالى كه به زانو درآمده اند، آنان را گرداگرد دوزخ حاضر خواهيم كرد. «» آن گاه از هر دسته، كسانى از آنان را كه به (خداى) رحمان سركش تر بوده اند، بيرون خواهيم كشيد. «» پس از آن، به كسانى كه براى درآمدن به (جهنّم) سزاوارترند، خود داناتريم. «» و هيچ كس از شما نيست مگر (اين كه) در آن وارد مى گردد. اين (امر) همواره براى پروردگارت، حكمى قطعى است «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 112؛ شأن نزول آيات، ص 381؛ مجمع البيان، ج 15، 190، نمونه ى بينات، ص 535.

اثبات معاد

شأن نزول آيه هاى 66 تا 71

سوره ى مريم

مشركان، معاد و بهشت دوزخ را باور نداشتند و باورمندان معاد را مسخره مى كردند. همين باور نداشتن معاد، زمينه را براى گسترش فساد و ستم آنان فراهم مى كرد. آنان سخن پيامبر درباره ى جهان پس از مرگ و حضور در دادگاه عدل الهى و حساب رسى نيكوكاران و بدكاران را به هيچ مى انگاشتند و نسبت به آنان بى اعتنا بودند. پيامبر براى اين كه فهم سخنانش براى همگان آسان باشد، با مثال هاى ساده، زنده شدن مردگان را در آن جهان يادآورى مى كرد. با اين حال، برخى مشركان لجباز هم چنان ادامه به مخالفت مى دادند و حتى با اقدامات نمايشى به انكار معاد مى پرداختند.

روزى «وليد بن مغيره» كه از سرشناسان قريش بود، مردم را پيرامون مسجدالحرام گردآورد و خود بر بالاى بلندى قرار گرفت. آن گاه قطعه استخوانى پوسيده را از لابه لاى پارچه اى بيرون آورد و به حاضران نشان داد. كسى نمى دانست قصد وليد چيست، ولى پيامبر كه در گوشه اى ايستاده بود، به نيت آن پليد پى بُرده بود. وليد، استخوان را در ميان دو مشت خود فشرد و نرم كرد و بى آن كه سخنى بگويد، آن را به سوى آسمان پاشيد. گرد استخوان در هوا پراكنده شد و باد آن را با خود در همه جا پراكند. آن گاه وليد به مردم گفت: «آيا شما ذره اى از اين استخوان را مى بينيد؟» همه گفتند: «نه، ذرّه اى نمى بينيم». جمعيت مات و مبهوت به او نگريست و مى خواستند از قصد او آگاه شوند.

ابن ابى خلف كه از قصد وليد خبر داشت با شتاب، خود را بر بالاى بلندى رساند و در كنار وليد قرار گرفت. آن گاه گفت: «محمد صلى الله عليه و آله وسلم ادعا مى كند كه اين ذرّات

دوباره به هم مى پيوندند و يك جا جمع مى شوند». وليد دوباره سخن آغاز كرد و گفت: شما چه مى گوييد؟ داورى شما چيست؟ آيا كسى، سخن اين مرد را مى پذيرد؟ او مى گويد: ما دوباره زنده مى شويم و براى حساب رسى نزد خدا حاضر مى گرديم و نيكوكاران به بهشت و بدكاران به دوزخ راه مى يابند. من مى گويم: چنين چيزى ممكن نيست، نظر شما چيست؟» همه سكوت كردند و نگاه شان را به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم دوختند. همه منتظر بودند كه او پاسخ بگويد و حرف خود را ثابت كند. در اينجا آيات زير نازل شد و به آنان پاسخ گفت:

انسان مى گويد: «آيا به راستى، وقتى بميرم، زنده (از قبر) بيرون آورده مى شوم؟» «» آيا انسان به ياد نمى آورد كه ما او را پيش تر آفريده ايم و حال آن كه چيزى نبوده است؟ «» پس به پروردگارت سوگند كه آنان را با شياطين محشور خواهيم ساخت. سپس در حالى كه به زانو درآمده اند، آنان را گرداگرد دوزخ حاضر خواهيم كرد. «» آن گاه از هر دسته، كسانى از آنان را كه به (خداى) رحمان سركش تر بوده اند، بيرون خواهيم كشيد. «» پس از آن، به كسانى كه براى درآمدن به (جهنّم) سزاوارترند، خود داناتريم. «» و هيچ كس از شما نيست مگر (اين كه) در آن وارد مى گردد. اين (امر) همواره براى پروردگارت، حكمى قطعى است «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 112؛ شأن نزول آيات، ص 381؛ مجمع البيان، ج 15، 190، نمونه ى بينات، ص 535.

اثبات معاد

شأن نزول آيه هاى 66 تا 71 سوره ى مريم

مشركان، معاد و بهشت دوزخ را باور نداشتند و باورمندان معاد را مسخره مى كردند. همين باور نداشتن معاد، زمينه را براى

گسترش فساد و ستم آنان فراهم مى كرد. آنان سخن پيامبر درباره ى جهان پس از مرگ و حضور در دادگاه عدل الهى و حساب رسى نيكوكاران و بدكاران را به هيچ مى انگاشتند و نسبت به آنان بى اعتنا بودند. پيامبر براى اين كه فهم سخنانش براى همگان آسان باشد، با مثال هاى ساده، زنده شدن مردگان را در آن جهان يادآورى مى كرد. با اين حال، برخى مشركان لجباز هم چنان ادامه به مخالفت مى دادند و حتى با اقدامات نمايشى به انكار معاد مى پرداختند.

روزى «وليد بن مغيره» كه از سرشناسان قريش بود، مردم را پيرامون مسجدالحرام گردآورد و خود بر بالاى بلندى قرار گرفت. آن گاه قطعه استخوانى پوسيده را از لابه لاى پارچه اى بيرون آورد و به حاضران نشان داد. كسى نمى دانست قصد وليد چيست، ولى پيامبر كه در گوشه اى ايستاده بود، به نيت آن پليد پى بُرده بود. وليد، استخوان را در ميان دو مشت خود فشرد و نرم كرد و بى آن كه سخنى بگويد، آن را به سوى آسمان پاشيد. گرد استخوان در هوا پراكنده شد و باد آن را با خود در همه جا پراكند. آن گاه وليد به مردم گفت: «آيا شما ذره اى از اين استخوان را مى بينيد؟» همه گفتند: «نه، ذرّه اى نمى بينيم». جمعيت مات و مبهوت به او نگريست و مى خواستند از قصد او آگاه شوند.

ابن ابى خلف كه از قصد وليد خبر داشت با شتاب، خود را بر بالاى بلندى رساند و در كنار وليد قرار گرفت. آن گاه گفت: «محمد صلى الله عليه و آله وسلم ادعا مى كند كه اين ذرّات دوباره به هم مى پيوندند و يك جا جمع مى شوند». وليد دوباره سخن آغاز كرد و گفت: شما چه مى گوييد؟ داورى شما چيست؟ آيا

كسى، سخن اين مرد را مى پذيرد؟ او مى گويد: ما دوباره زنده مى شويم و براى حساب رسى نزد خدا حاضر مى گرديم و نيكوكاران به بهشت و بدكاران به دوزخ راه مى يابند. من مى گويم: چنين چيزى ممكن نيست، نظر شما چيست؟» همه سكوت كردند و نگاه شان را به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم دوختند. همه منتظر بودند كه او پاسخ بگويد و حرف خود را ثابت كند. در اينجا آيات زير نازل شد و به آنان پاسخ گفت:

انسان مى گويد: «آيا به راستى، وقتى بميرم، زنده (از قبر) بيرون آورده مى شوم؟» «» آيا انسان به ياد نمى آورد كه ما او را پيش تر آفريده ايم و حال آن كه چيزى نبوده است؟ «» پس به پروردگارت سوگند كه آنان را با شياطين محشور خواهيم ساخت. سپس در حالى كه به زانو درآمده اند، آنان را گرداگرد دوزخ حاضر خواهيم كرد. «» آن گاه از هر دسته، كسانى از آنان را كه به (خداى) رحمان سركش تر بوده اند، بيرون خواهيم كشيد. «» پس از آن، به كسانى كه براى درآمدن به (جهنّم) سزاوارترند، خود داناتريم. «» و هيچ كس از شما نيست مگر (اين كه) در آن وارد مى گردد. اين (امر) همواره براى پروردگارت، حكمى قطعى است «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 112؛ شأن نزول آيات، ص 381؛ مجمع البيان، ج 15، 190، نمونه ى بينات، ص 535.

اثبات معاد

شأن نزول آيه هاى 66 تا 71 سوره ى مريم

مشركان، معاد و بهشت دوزخ را باور نداشتند و باورمندان معاد را مسخره مى كردند. همين باور نداشتن معاد، زمينه را براى گسترش فساد و ستم آنان فراهم مى كرد. آنان سخن پيامبر درباره ى جهان پس از مرگ و حضور در دادگاه عدل الهى و

حساب رسى نيكوكاران و بدكاران را به هيچ مى انگاشتند و نسبت به آنان بى اعتنا بودند. پيامبر براى اين كه فهم سخنانش براى همگان آسان باشد، با مثال هاى ساده، زنده شدن مردگان را در آن جهان يادآورى مى كرد. با اين حال، برخى مشركان لجباز هم چنان ادامه به مخالفت مى دادند و حتى با اقدامات نمايشى به انكار معاد مى پرداختند.

روزى «وليد بن مغيره» كه از سرشناسان قريش بود، مردم را پيرامون مسجدالحرام گردآورد و خود بر بالاى بلندى قرار گرفت. آن گاه قطعه استخوانى پوسيده را از لابه لاى پارچه اى بيرون آورد و به حاضران نشان داد. كسى نمى دانست قصد وليد چيست، ولى پيامبر كه در گوشه اى ايستاده بود، به نيت آن پليد پى بُرده بود. وليد، استخوان را در ميان دو مشت خود فشرد و نرم كرد و بى آن كه سخنى بگويد، آن را به سوى آسمان پاشيد. گرد استخوان در هوا پراكنده شد و باد آن را با خود در همه جا پراكند. آن گاه وليد به مردم گفت: «آيا شما ذره اى از اين استخوان را مى بينيد؟» همه گفتند: «نه، ذرّه اى نمى بينيم». جمعيت مات و مبهوت به او نگريست و مى خواستند از قصد او آگاه شوند.

ابن ابى خلف كه از قصد وليد خبر داشت با شتاب، خود را بر بالاى بلندى رساند و در كنار وليد قرار گرفت. آن گاه گفت: «محمد صلى الله عليه و آله وسلم ادعا مى كند كه اين ذرّات دوباره به هم مى پيوندند و يك جا جمع مى شوند». وليد دوباره سخن آغاز كرد و گفت: شما چه مى گوييد؟ داورى شما چيست؟ آيا كسى، سخن اين مرد را مى پذيرد؟ او مى گويد: ما دوباره زنده مى شويم و براى حساب رسى نزد خدا حاضر مى گرديم و نيكوكاران به

بهشت و بدكاران به دوزخ راه مى يابند. من مى گويم: چنين چيزى ممكن نيست، نظر شما چيست؟» همه سكوت كردند و نگاه شان را به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم دوختند. همه منتظر بودند كه او پاسخ بگويد و حرف خود را ثابت كند. در اينجا آيات زير نازل شد و به آنان پاسخ گفت:

انسان مى گويد: «آيا به راستى، وقتى بميرم، زنده (از قبر) بيرون آورده مى شوم؟» «» آيا انسان به ياد نمى آورد كه ما او را پيش تر آفريده ايم و حال آن كه چيزى نبوده است؟ «» پس به پروردگارت سوگند كه آنان را با شياطين محشور خواهيم ساخت. سپس در حالى كه به زانو درآمده اند، آنان را گرداگرد دوزخ حاضر خواهيم كرد. «» آن گاه از هر دسته، كسانى از آنان را كه به (خداى) رحمان سركش تر بوده اند، بيرون خواهيم كشيد. «» پس از آن، به كسانى كه براى درآمدن به (جهنّم) سزاوارترند، خود داناتريم. «» و هيچ كس از شما نيست مگر (اين كه) در آن وارد مى گردد. اين (امر) همواره براى پروردگارت، حكمى قطعى است «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 112؛ شأن نزول آيات، ص 381؛ مجمع البيان، ج 15، 190، نمونه ى بينات، ص 535.

اثبات معاد

شأن نزول آيه هاى 66 تا 71 سوره ى مريم

مشركان، معاد و بهشت دوزخ را باور نداشتند و باورمندان معاد را مسخره مى كردند. همين باور نداشتن معاد، زمينه را براى گسترش فساد و ستم آنان فراهم مى كرد. آنان سخن پيامبر درباره ى جهان پس از مرگ و حضور در دادگاه عدل الهى و حساب رسى نيكوكاران و بدكاران را به هيچ مى انگاشتند و نسبت به آنان بى اعتنا بودند. پيامبر براى اين كه فهم سخنانش براى همگان آسان

باشد، با مثال هاى ساده، زنده شدن مردگان را در آن جهان يادآورى مى كرد. با اين حال، برخى مشركان لجباز هم چنان ادامه به مخالفت مى دادند و حتى با اقدامات نمايشى به انكار معاد مى پرداختند.

روزى «وليد بن مغيره» كه از سرشناسان قريش بود، مردم را پيرامون مسجدالحرام گردآورد و خود بر بالاى بلندى قرار گرفت. آن گاه قطعه استخوانى پوسيده را از لابه لاى پارچه اى بيرون آورد و به حاضران نشان داد. كسى نمى دانست قصد وليد چيست، ولى پيامبر كه در گوشه اى ايستاده بود، به نيت آن پليد پى بُرده بود. وليد، استخوان را در ميان دو مشت خود فشرد و نرم كرد و بى آن كه سخنى بگويد، آن را به سوى آسمان پاشيد. گرد استخوان در هوا پراكنده شد و باد آن را با خود در همه جا پراكند. آن گاه وليد به مردم گفت: «آيا شما ذره اى از اين استخوان را مى بينيد؟» همه گفتند: «نه، ذرّه اى نمى بينيم». جمعيت مات و مبهوت به او نگريست و مى خواستند از قصد او آگاه شوند.

ابن ابى خلف كه از قصد وليد خبر داشت با شتاب، خود را بر بالاى بلندى رساند و در كنار وليد قرار گرفت. آن گاه گفت: «محمد صلى الله عليه و آله وسلم ادعا مى كند كه اين ذرّات دوباره به هم مى پيوندند و يك جا جمع مى شوند». وليد دوباره سخن آغاز كرد و گفت: شما چه مى گوييد؟ داورى شما چيست؟ آيا كسى، سخن اين مرد را مى پذيرد؟ او مى گويد: ما دوباره زنده مى شويم و براى حساب رسى نزد خدا حاضر مى گرديم و نيكوكاران به بهشت و بدكاران به دوزخ راه مى يابند. من مى گويم: چنين چيزى ممكن نيست، نظر شما چيست؟» همه سكوت كردند و نگاه شان را

به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم دوختند. همه منتظر بودند كه او پاسخ بگويد و حرف خود را ثابت كند. در اينجا آيات زير نازل شد و به آنان پاسخ گفت:

انسان مى گويد: «آيا به راستى، وقتى بميرم، زنده (از قبر) بيرون آورده مى شوم؟» «» آيا انسان به ياد نمى آورد كه ما او را پيش تر آفريده ايم و حال آن كه چيزى نبوده است؟ «» پس به پروردگارت سوگند كه آنان را با شياطين محشور خواهيم ساخت. سپس در حالى كه به زانو درآمده اند، آنان را گرداگرد دوزخ حاضر خواهيم كرد. «» آن گاه از هر دسته، كسانى از آنان را كه به (خداى) رحمان سركش تر بوده اند، بيرون خواهيم كشيد. «» پس از آن، به كسانى كه براى درآمدن به (جهنّم) سزاوارترند، خود داناتريم. «» و هيچ كس از شما نيست مگر (اين كه) در آن وارد مى گردد. اين (امر) همواره براى پروردگارت، حكمى قطعى است «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 112؛ شأن نزول آيات، ص 381؛ مجمع البيان، ج 15، 190، نمونه ى بينات، ص 535.

كيفر خمس و زكات ندادن

شأن نزول آيه هاى 83 و 84 سوره ى مريم

پيامبر اسلام آيات خمس و زكات را به مسلمانان ابلاغ كرد. بر اساس اين آيات، مسلمانان وظيفه داشتند 51 از سرمايه ى مازاد بر مصرفِ سالانه شان را در اختيار پيامبر بگذارند تا وى آن را در امورى كه صلاح مى داند، مصرف كند. افزون بر آن بايد مقدار معينى از گندم، جو، گاو، گوسفند، شتر، طلا، نقره، خرما و كشمش را به عنوان زكات براى رسيدگى به فقيران و امور عام المنفعه قرار مى دادند.

اين آيات بر بعضى مسلمانان سنگين آمد. آنان مى گفتند: «ثروت ما حاصل زحمت و

تلاش و استعداد خود ماست. اينك كه با آن همه تلاش سرمايه اى اندوخته ايم، بايد آن را دو دستى به ديگران تقديم كنيم يا به شكم گرسنه اى بريزيم. آيا چنين چيزى پذيرفتنى است؟ خوب است آنان نيز تلاش كنند و استعدادشان را به كار گيرند تا نيازمند ديگران نشوند». آنان به نماينده ى پيامبر كه براى دريافت خمس و زكات نزدشان آمده بود، گفتند: «پيامبر به ما دستور جهاد داد، شركت كرديم؛ گفت نماز بخوانيد، خوانديم؛ گفت روزه بگيريد، گرفتيم. اينك اين چه دستورى است كه بايد دو دستى، مال خود را نيز تقديم كنيم».

آنان نمى دانستند كه هرگاه خداوند بخواهد بر مال كسى بيافزايد، چنين مى كند و هرگاه بخواهد نعمت خود را از كسى دريغ بدارد، او را به فقر و بيچارگى مى افكند. آنان نمى دانستند اگر خمس و زكات نپردازند، مال و ثروت خود را ناخواسته در مسير بيمارى و ديگر بلاها هزينه مى كنند و بركت از زندگيشان رخت بر مى بندد. آن گاه نمى توانند چنين خسارت هايى را جبران كنند و در دنيا و آخرت زيان كار خواهند بود.

در اين جا آيات 83 تا 84 سوره ى مريم نازل شد و فرمود:

آيا ندانستى كه ما شيطان ها را بر كافران گماشته ايم تا آن را (به گناهان) تحريك كنند؟ «» پس بر ضد آنان شتاب مكن؛ زيرا ما (روزها را) براى آنان شماره مى كنيم «» (1)

پاورقى:

(1) نمونه ى بينات، ص 526؛ البرهان، ج 6، 360.

كيفر خمس و زكات ندادن

شأن نزول آيه هاى 83 و 84 سوره ى مريم

پيامبر اسلام آيات خمس و زكات را به مسلمانان ابلاغ كرد. بر اساس اين آيات، مسلمانان وظيفه داشتند 51 از سرمايه ى مازاد بر مصرفِ سالانه شان را در اختيار پيامبر بگذارند

تا وى آن را در امورى كه صلاح مى داند، مصرف كند. افزون بر آن بايد مقدار معينى از گندم، جو، گاو، گوسفند، شتر، طلا، نقره، خرما و كشمش را به عنوان زكات براى رسيدگى به فقيران و امور عام المنفعه قرار مى دادند.

اين آيات بر بعضى مسلمانان سنگين آمد. آنان مى گفتند: «ثروت ما حاصل زحمت و تلاش و استعداد خود ماست. اينك كه با آن همه تلاش سرمايه اى اندوخته ايم، بايد آن را دو دستى به ديگران تقديم كنيم يا به شكم گرسنه اى بريزيم. آيا چنين چيزى پذيرفتنى است؟ خوب است آنان نيز تلاش كنند و استعدادشان را به كار گيرند تا نيازمند ديگران نشوند». آنان به نماينده ى پيامبر كه براى دريافت خمس و زكات نزدشان آمده بود، گفتند: «پيامبر به ما دستور جهاد داد، شركت كرديم؛ گفت نماز بخوانيد، خوانديم؛ گفت روزه بگيريد، گرفتيم. اينك اين چه دستورى است كه بايد دو دستى، مال خود را نيز تقديم كنيم».

آنان نمى دانستند كه هرگاه خداوند بخواهد بر مال كسى بيافزايد، چنين مى كند و هرگاه بخواهد نعمت خود را از كسى دريغ بدارد، او را به فقر و بيچارگى مى افكند. آنان نمى دانستند اگر خمس و زكات نپردازند، مال و ثروت خود را ناخواسته در مسير بيمارى و ديگر بلاها هزينه مى كنند و بركت از زندگيشان رخت بر مى بندد. آن گاه نمى توانند چنين خسارت هايى را جبران كنند و در دنيا و آخرت زيان كار خواهند بود.

در اين جا آيات 83 تا 84 سوره ى مريم نازل شد و فرمود:

آيا ندانستى كه ما شيطان ها را بر كافران گماشته ايم تا آن را (به گناهان) تحريك كنند؟ «» پس بر ضد آنان شتاب مكن؛ زيرا ما (روزها را)

براى آنان شماره مى كنيم «» (1)

پاورقى:

(1) نمونه ى بينات، ص 526؛ البرهان، ج 6، 360.

ايمان؛ سرچشمه ى محبت ها

شأن نزول آيه ى 96 سوره ى مريم

پيامبر اكرم بارها على عليه السلام را جانشين خود معرفى و با دعا در حق او، مخالفانش را لعن و نفرين كرده بود. پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم هر از گاهى به يكى از فضايل على عليه السلام اشاره مى كرد و مردم را از آن آگاه مى ساخت. ايشان از دشمنى و بغض و كينه برخى افراد نسبت به على عليه السلام آگاه بود و مى دانست گروهى از مردم پس از مرگ ايشان با على به ستيز برمى خيزند. از اين رو، مى كوشيد در زمان حيات خود، جايگاه و منزلت پسر عمويش را به مردم بشناساند و راه را بر هرگونه بهانه جويى معاندان و كينه ورزان ببندد.

آن روز، پيامبر كمى ديرتر به مسجد آمد. جمعيت در پيرامون مسجد، منتظر پيامبر بودند. على عليه السلام نيز به در خانه ى پيامبر مى نگريست و انتظار مى كشيد. لحظاتى بعد در خانه باز شد و پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم در حالى كه آهسته قدم برمى داشت، بيرون آمد. پيامبر به جمعيت نزديك شد و مردم راه را باز كردند. پيامبر از ميان آنان گذشت و خود را به امام على عليه السلامرساند. گويى على عليه السلام را از دور ديده و حال به سوى او آمده بود. نگاه همه ى مردم به آن دو دوخته شد. پيامبر، دستان على عليه السلام را گرفت و در حالى كه آن را به آرامى مى فشرد، دوشادوش يكديگر به سوى مسجد رفتند. جمعيت نيز به همراه آنان به صحن مسجد وارد شد. پيامبر رو به قبله ايستاد و چهار ركعت نماز به جاى آورد. على عليه السلام نيز چنين كرد. آن گاه پيامبر

دست به سوى آسمان بلند كرد و فرمود:

خدايا! موسى از تو خواست كه: خدايا! به من شرح صدر عطا كن و كار مرا آسان گردان و گره از زبان من بگشاى تا گفتار مرا بفهمند و وزيرى از اهل من قرار بده - هارون برادرم را - و به وسيله ى او پشت مرا محكم گردان. خدايا! من نيز چنين درخواستى دارم و مى خواهم على را وزير من قرار دهى.

در اين هنگام ندا آمد و گفت: «اى محمد! آن چه مى خواهى به تو مى دهم». سپس پيامبر فرمود: «يا اباالحسن! دستت را به سوى آسمان بلند كن و از خدايت حاجت بخواه. من دعا مى كنم كه خداوند خواسته هاى تو را اجابت كند». امام على عليه السلام دست خود را به سوى آسمان بلند كرد و فرمود: «خدايا! دل هاى مؤمنان را از محبت من سيراب گردان».

در اين جا آيه ى 96 سوره ى مريم نازل شد و فرمود:

همانا كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده اند، به زودى (خداى) رحمان براى آنان محبّتى (در دل ها) قرار مى دهد «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 147؛ مجمع البيان، ج 15، ص 212، نمونه ى بينات، ص 527. البرهان، ج 6، 370.

منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {زَكَرِيَّا} عطف بيان تابع

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {نادى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبَّهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {نِداءً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {خَفِيًّا} نعت تابع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {وَهَنَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْعَظْمُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / خبر إنَّ محذوف {مِنِّي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَاشْتَعَلَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الرَّأْسُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {شَيْباً} تمييز، منصوب {وَلَمْ} (و) حرف عطف / حرف جزم {أَكُنْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / اسم كان، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {بِدُعائِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {شَقِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَإِنِّي} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {خِفْتُ} فعل ماضى، مبنى

بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {الْمَوالِيَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {وَرائِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَكانَتِ} (و) حاليه / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {امْرَأَتِي} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عاقِراً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {فَهَبْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {لَدُنْكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلِيًّا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{يَرِثُنِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَيَرِثُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنْ} حرف جر {آلِ} اسم مجرور يا در محل جر {يَعْقُوبَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَاجْعَلْهُ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {رَضِيًّا} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{يا} (يا)

حرف ندا {زَكَرِيَّا} منادا، منصوب يا در محل نصب {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {نُبَشِّرُكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {بِغُلامٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اسْمُهُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَحْيى} خبر، مرفوع يا در محل رفع {لَمْ} حرف جزم {نَجْعَلْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {قَبْلُ} اسم مجرور يا در محل جر {سَمِيًّا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {أَنَّى} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {يَكُونُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر كان، محذوف يا در تقدير {غُلامٌ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {وَكانَتِ} (و) حاليه / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {امْرَأَتِي} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عاقِراً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {وَقَدْ} (و) حاليه / حرف تحقيق {بَلَغْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون

/ (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {مِنَ} حرف جر {الْكِبَرِ} اسم مجرور يا در محل جر {عِتِيًّا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / مبتدا مقدّر يا محذوف يا در محل {كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {رَبُّكَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَلَيَّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {هَيِّنٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {وَقَدْ} (و) حاليه / حرف تحقيق {خَلَقْتُكَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْ} حرف جر {قَبْلُ} اسم مجرور يا در محل جر {وَلَمْ} (و) حاليه / حرف جزم {تَكُ} فعل مضارع، مجزوم به سكون بر نون محذوف / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {شَيْئاً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {اجْعَلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {آيَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا

تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {آيَتُكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَلاَّ} (أن) حرف نصب / حرف نفى غير عامل {تُكَلِّمَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {النَّاسَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ثَلاثَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {لَيالٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {سَوِيًّا} حال، منصوب

{فَخَرَجَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلى} حرف جر {قَوْمِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنَ} حرف جر {الْمِحْرابِ} اسم مجرور يا در محل جر {فَأَوْحى} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنْ} حرف تفسير {سَبِّحُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بُكْرَةً} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {وَعَشِيًّا} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{يا} (يا) حرف ندا {يَحْيى} منادا، منصوب يا در محل نصب {خُذِ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {الْكِتابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِقُوَّةٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَآتَيْناهُ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در

محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْحُكْمَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {صَبِيًّا} حال، منصوب

{وَحَناناً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مِنْ} حرف جر {لَدُنَّا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَزَكاةً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَكانَ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {تَقِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَبَرًّا} (و) حرف عطف / معطوف تابع {بِوالِدَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلَمْ} (و) حرف عطف / حرف جزم {يَكُنْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {جَبَّاراً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {عَصِيًّا} خبر كان ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{وَسَلامٌ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وُلِدَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَيَوْمَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {يَمُوتُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَيَوْمَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {يُبْعَثُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {حَيًّا} حال، منصوب

{وَاذْكُرْ}

(و) حرف استيناف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {الْكِتابِ} اسم مجرور يا در محل جر {مَرْيَمَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِذِ} بدل تابع {انْتَبَذَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {مِنْ} حرف جر {أَهْلِها} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مَكاناً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {شَرْقِيًّا} نعت تابع

{فَاتَّخَذَتْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {مِنْ} حرف جر {دُونِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {حِجاباً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَأَرْسَلْنا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَيْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رُوحَنا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَتَمَثَّلَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بَشَراً} حال، منصوب {سَوِيًّا} نعت تابع

{قالَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَعُوذُ} فعل مضارع، مرفوع به

ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {بِالرَّحْمنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تَقِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {أَنَا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {رَسُولُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّكِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِأَهَبَ} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {لَكِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {غُلاماً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {زَكِيًّا} نعت تابع

{قالَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {أَنَّى} حال، منصوب {يَكُونُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر كان، محذوف يا در تقدير {غُلامٌ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {وَلَمْ} (و) حاليه / حرف جزم {يَمْسَسْنِي} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بَشَرٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَلَمْ} (و) حرف عطف / حرف جزم {أَكُ} فعل مضارع، مجزوم به سكون بر نون محذوف /

اسم كان، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {بَغِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / مبتدا مقدّر يا محذوف يا در محل {كَذلِكِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {رَبُّكِ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَلَيَّ} حرف جر {هَيِّنٌ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر، مرفوع يا در محل رفع {وَلِنَجْعَلَهُ} (و) حرف عطف / (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {آيَةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {لِلنَّاسِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَرَحْمَةً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مِنَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَكانَ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَمْراً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {مَقْضِيًّا} نعت تابع

{فَحَمَلَتْهُ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {فَانْتَبَذَتْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير

مستتر (هي) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَكاناً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {قَصِيًّا} نعت تابع

{فَأَجاءَهَا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْمَخاضُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {إِلى} حرف جر {جِذْعِ} اسم مجرور يا در محل جر {النَّخْلَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {قالَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {يا} (يا) حرف تنبيه {لَيْتَنِي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم ليت {مِتُّ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / خبر ليت محذوف {قَبْلَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {هذا} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَكُنْتُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {نَسْياً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {مَنْسِيًّا} نعت تابع

{فَناداها} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنْ} حرف جر {تَحْتِها} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَلاَّ} (أن) حرف نصب / حرف نفى غير عامل {تَحْزَنِي} فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {قَدْ} حرف تحقيق {جَعَلَ} فعل

ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {رَبُّكِ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {تَحْتَكِ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {سَرِيًّا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{وَهُزِّي} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَيْكِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بِجِذْعِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {النَّخْلَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {تُساقِطْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {عَلَيْكِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رُطَباً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {جَنِيًّا} نعت تابع

{فَكُلِي} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَاشْرَبِي} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَقَرِّي} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَيْناً} تمييز، منصوب {فَإِمَّا} (ف) حرف استيناف / (إن) حرف شرط جازم / (ما) حرف زائد {تَرَيِنَّ} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / نون تأكيد ثقليه {مِنَ} حرف جر {الْبَشَرِ} اسم مجرور يا در محل جر {أَحَداً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَقُولِي} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف

نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {نَذَرْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {لِلرَّحْمنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {صَوْماً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَلَنْ} (ف) حرف عطف / حرف نصب {أُكَلِّمَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {الْيَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {إِنْسِيًّا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{فَأَتَتْ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قَوْمَها} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {تَحْمِلُهُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يا} (يا) حرف ندا {مَرْيَمُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {لَقَدْ} (ل) حرف قسم / حرف تحقيق {جِئْتِ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {شَيْئاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَرِيًّا} نعت تابع

{يا} (يا) حرف ندا {أُخْتَ} منادا، منصوب يا در محل نصب {هارُونَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {ما}

حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَبُوكِ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {امْرَأَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {سَوْءٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {كانَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {أُمُّكِ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَغِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{فَأَشارَتْ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {كَيْفَ} حال، منصوب {نُكَلِّمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {مَنْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فِي} حرف جر {الْمَهْدِ} اسم مجرور يا در محل جر {صَبِيًّا} حال، منصوب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {عَبْدُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {آتانِيَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه

/ (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الْكِتابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَجَعَلَنِي} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {نَبِيًّا} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{وَجَعَلَنِي} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مُبارَكاً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {أَيْنَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ما} جازم {كُنْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {وَأَوْصانِي} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِالصَّلاةِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَالزَّكاةِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {ما} حرف مصدرى {دُمْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم دام {حَيًّا} خبر دام، منصوب يا در محل نصب

{وَبَرًّا} (و) حرف عطف / مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {بِوالِدَتِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلَمْ} (و) حرف عطف / حرف جزم {يَجْعَلْنِي} فعل مضارع، مجزوم به سكون

/ (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {جَبَّاراً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {شَقِيًّا} نعت تابع

{وَالسَّلامُ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَلَيَّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {وُلِدْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {وَيَوْمَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {أَمُوتُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {وَيَوْمَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {أُبْعَثُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {حَيًّا} حال، منصوب

{ذلِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عِيسَى} خبر، مرفوع يا در محل رفع {ابْنُ} نعت تابع {مَرْيَمَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / فعل مقدّر يا محذوف / فاعل محذوف {قَوْلَ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {الْحَقِّ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الَّذِي} نعت تابع {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَمْتَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{ما} حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لِلَّهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر كان، محذوف يا در تقدير {أَنْ} حرف نصب {يَتَّخِذَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير

مستتر (هو) در تقدير / اسم كان محذوف {مِنْ} حرف جر {وَلَدٍ} اسم مجرور يا در محل جر / فعل مقدّر يا محذوف / فاعل محذوف {سُبْحانَهُ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {قَضى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَمْراً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَإِنَّما} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {يَقُولُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كُنْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فَيَكُونُ} (ف) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{وَإِنَّ} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {اللَّهَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {رَبِّي} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَرَبُّكُمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاعْبُدُوهُ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {هذا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {صِراطٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مُسْتَقِيمٌ} نعت تابع

{فَاخْتَلَفَ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه

ظاهرى يا تقديرى {الْأَحْزابُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {بَيْنِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَوَيْلٌ} (ف) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لِلَّذِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {مَشْهَدِ} اسم مجرور يا در محل جر {يَوْمٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَظِيمٍ} نعت تابع

{أَسْمِعْ} فعل ماضى (تعجب) {بِهِمْ} (ب) حرف جر زائد / فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَأَبْصِرْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى (تعجب) / فاعل محذوف {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {يَأْتُونَنا} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {لكِنِ} حرف استدراك {الظَّالِمُونَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الْيَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {فِي} حرف جر {ضَلالٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مُبِينٍ} نعت تابع

{وَأَنْذِرْهُمْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْحَسْرَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {قُضِيَ} فعل ماضى، مبنى بر

فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْأَمْرُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {غَفْلَةٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لا} حرف نفى غير عامل {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {نَحْنُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {نَرِثُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل / خبر إنَّ محذوف {الْأَرْضَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَمَنْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {عَلَيْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَإِلَيْنا} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يُرْجَعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل

{وَاذْكُرْ} (و) حرف استيناف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {الْكِتابِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِبْراهِيمَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {صِدِّيقاً}

خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنَّ محذوف {نَبِيًّا} خبر كان ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِأَبِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يا} (يا) حرف ندا {أَبَتِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ت) حرف زائد / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {لِمَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَعْبُدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يَسْمَعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يُبْصِرُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَلا} حرف عطف / حرف نفي {يُغْنِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَنْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {شَيْئاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب

{يا} (يا) حرف ندا {أَبَتِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ت) حرف زائد / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {قَدْ} حرف تحقيق {جاءَنِي} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى

/ (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنَ} حرف جر {الْعِلْمِ} اسم مجرور يا در محل جر {ما} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / خبر إنَّ محذوف {لَمْ} حرف جزم {يَأْتِكَ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَاتَّبِعْنِي} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَهْدِكَ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {صِراطاً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {سَوِيًّا} نعت تابع

{يا} (يا) حرف ندا {أَبَتِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ت) حرف زائد / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف جزم {تَعْبُدِ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {الشَّيْطانَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الشَّيْطانَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِلرَّحْمنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَصِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنَّ محذوف

{يا} (يا) حرف ندا {أَبَتِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ت) حرف زائد / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {إِنِّي}

حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَخافُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {أَنْ} حرف نصب {يَمَسَّكَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَذابٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنَ} حرف جر {الرَّحْمنِ} اسم مجرور يا در محل جر {فَتَكُونَ} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِلشَّيْطانِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَراغِبٌ} همزه (أ) حرف استفهام / خبر مقدّم {أَنْتَ} مبتدا مؤخّر {عَنْ} حرف جر {آلِهَتِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يا} (يا) حرف ندا {إِبْراهِيمُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {لَئِنْ} (ل) موطئه / حرف شرط جازم {لَمْ} حرف جزم {تَنْتَهِ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لَأَرْجُمَنَّكَ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {وَاهْجُرْنِي} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مَلِيًّا}

مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {سَلامٌ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {سَأَسْتَغْفِرُ} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {لَكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَبِّي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حَفِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنَّ محذوف

{وَأَعْتَزِلُكُمْ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {تَدْعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَأَدْعُوا} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {رَبِّي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَسى} فعل

ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَلاَّ} (أن) حرف نصب / (لا) حرف نفى غير عامل {أَكُونَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / فاعل (عسى) در محل رفع {بِدُعاءِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَبِّي} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {شَقِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{فَلَمَّا} (ف) حرف استيناف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {اعْتَزَلَهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {يَعْبُدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَهَبْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِسْحاقَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَيَعْقُوبَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَكُلاًّ} (و) حاليه / مفعولٌ به مقدّم {جَعَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {نَبِيًّا} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{وَوَهَبْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {رَحْمَتِنا}

اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَجَعَلْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لِسانَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {صِدْقٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَلِيًّا} نعت تابع

{وَاذْكُرْ} (و) حرف استيناف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {الْكِتابِ} اسم مجرور يا در محل جر {مُوسى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مُخْلَصاً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنَّ محذوف {وَكانَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَسُولاً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {نَبِيًّا} خبر كان ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{وَنادَيْناهُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْ} حرف جر {جانِبِ} اسم مجرور يا در محل جر {الطُّورِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الْأَيْمَنِ} نعت تابع {وَقَرَّبْناهُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب،

مفعولٌ به {نَجِيًّا} حال، منصوب

{وَوَهَبْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {رَحْمَتِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَخاهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {هارُونَ} بدل تابع {نَبِيًّا} حال، منصوب

{وَاذْكُرْ} (و) حرف استيناف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {الْكِتابِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِسْماعِيلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {صادِقَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {الْوَعْدِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {وَكانَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَسُولاً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {نَبِيًّا} خبر كان ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{وَكانَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يَأْمُرُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر كان، محذوف يا در تقدير {أَهْلَهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِالصَّلاةِ} حرف جر

و اسم بعد از آن مجرور {وَالزَّكاةِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَكانَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عِنْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {رَبِّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مَرْضِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَاذْكُرْ} (و) حرف استيناف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {الْكِتابِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِدْرِيسَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {صِدِّيقاً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنَّ محذوف {نَبِيًّا} خبر كان ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{وَرَفَعْناهُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مَكاناً} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {عَلِيًّا} نعت تابع

{أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِينَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {أَنْعَمَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَ} حرف جر {النَّبِيِّينَ} اسم مجرور يا در محل جر {مِنْ} حرف جر {ذُرِّيَّةِ} اسم مجرور يا در

محل جر {آدَمَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَمِمَّنْ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حَمَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَعَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {نُوحٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَمِنْ} (و) حرف عطف / حرف جر {ذُرِّيَّةِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِبْراهِيمَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَإِسْرائِيلَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَمِمَّنْ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {هَدَيْنا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَاجْتَبَيْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {تُتْلى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {آياتُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الرَّحْمنِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {خَرُّوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {سُجَّداً} حال، منصوب {وَبُكِيًّا} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{فَخَلَفَ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مِنْ} حرف جر {بَعْدِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {خَلْفٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَضاعُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الصَّلاةَ}

مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَاتَّبَعُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الشَّهَواتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَسَوْفَ} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف استقبال {يَلْقَوْنَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {غَيًّا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{إِلاَّ} حرف استثنا {مَنْ} مستثنى، منصوب {تابَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَآمَنَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَعَمِلَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {صالِحاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَأُولئِكَ} (ف) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَدْخُلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {الْجَنَّةَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يُظْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {شَيْئاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{جَنَّاتِ} بدل تابع (جنة) {عَدْنٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الَّتِي} نعت تابع {وَعَدَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الرَّحْمنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {عِبادَهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل

در محل جر، مضاف اليه {بِالْغَيْبِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {وَعْدُهُ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مَأْتِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنَّ محذوف

{لا} حرف نفى غير عامل {يَسْمَعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لَغْواً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلاَّ} حرف استثنا {سَلاماً} مستثنى، منصوب {وَلَهُمْ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {رِزْقُهُمْ} مبتدا مؤخّر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بُكْرَةً} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {وَعَشِيًّا} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{تِلْكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الْجَنَّةُ} بدل تابع {الَّتِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع {نُورِثُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {مِنْ} حرف جر {عِبادِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مَنْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {تَقِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَما} (و) حرف استيناف /

حرف نفى غير عامل {نَتَنَزَّلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {إِلاَّ} حرف استثنا {بِأَمْرِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {ما} مبتدا مؤخّر {بَيْنَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَيْدِينا} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {خَلْفَنا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {بَيْنَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ذلِكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {رَبُّكَ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {نَسِيًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{رَبُّ} بدل تابع {السَّماواتِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَالْأَرْضِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {بَيْنَهُما} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاعْبُدْهُ} (ف) حرف تفريع / فعل امر مبنى بر سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير

{وَاصْطَبِرْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِعِبادَتِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هَلْ} حرف استفهام {تَعْلَمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سَمِيًّا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{وَيَقُولُ} (و) حرف استيناف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الْإِنْسانُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَإِذا} همزه (أ) حرف استفهام / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف زائد {مِتُّ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {لَسَوْفَ} (ل) حرف ابتدا / حرف استقبال {أُخْرَجُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {حَيًّا} حال، منصوب

{أَوَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (و) حرف عطف / (لا) حرف نفى غير عامل {يَذْكُرُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الْإِنْسانُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {خَلَقْناهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / خبر أنَّ، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {قَبْلُ} اسم مجرور يا در محل جر {وَلَمْ} (و) حاليه / حرف جزم {يَكُ} فعل مضارع، مجزوم به سكون بر نون محذوف /

اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {شَيْئاً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{فَوَ} (ف) حرف استيناف / (و) حرف قسم {رَبِّكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَنَحْشُرَنَّهُمْ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {وَالشَّياطِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {ثُمَّ} حرف عطف {لَنُحْضِرَنَّهُمْ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {حَوْلَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جَهَنَّمَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {جِثِيًّا} حال، منصوب

{ثُمَّ} حرف عطف {لَنَنْزِعَنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {مِنْ} حرف جر {كُلِّ} اسم مجرور يا در محل جر {شِيعَةٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَيُّهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / مبتدا مقدّر يا محذوف يا در محل {أَشَدُّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {عَلَى} حرف جر {الرَّحْمنِ} اسم مجرور يا در محل جر {عِتِيًّا} تمييز، منصوب

{ثُمَّ} حرف عطف {لَنَحْنُ} (ل) حرف قسم / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَعْلَمُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {بِالَّذِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَوْلى} خبر، مرفوع يا

در محل رفع {بِها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {صِلِيًّا} تمييز، منصوب

{وَإِنْ} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {مِنْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {إِلاَّ} حرف استثنا {وارِدُها} مبتدا مؤخّر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلى} حرف جر {رَبِّكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {حَتْماً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {مَقْضِيًّا} نعت تابع

{ثُمَّ} حرف عطف {نُنَجِّي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الَّذِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {اتَّقَوْا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَنَذَرُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الظَّالِمِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {جِثِيًّا} حال، منصوب

{وَإِذا} (و) حرف استيناف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {تُتْلى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {آياتُنا} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَيِّناتٍ} حال، منصوب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الَّذِينَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير

متصل در محل رفع و فاعل {لِلَّذِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَيُّ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الْفَرِيقَيْنِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {خَيْرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مَقاماً} تمييز، منصوب {وَأَحْسَنُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {نَدِيًّا} تمييز، منصوب

{وَكَمْ} (و) حرف استيناف / مفعولٌ به مقدّم {أَهْلَكْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {قَبْلَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر {قَرْنٍ} تمييز، منصوب {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَحْسَنُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {أَثاثاً} تمييز، منصوب {وَرِءْياً} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مَنْ} اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فِي} حرف جر {الضَّلالَةِ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {فَلْيَمْدُدْ} (ف) رابط جواب براى شرط / (ل) امر / فعل مضارع، مجزوم به سكون / خبر (مَنْ) {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الرَّحْمنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مَدًّا} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {حَتَّى} حرف ابتدا {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {رَأَوْا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى /

(و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يُوعَدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {إِمَّا} حرف تفصيل {الْعَذابَ} بدل تابع (ما) {وَإِمَّا} (و) حرف عطف / حرف تفصيل {السَّاعَةَ} بدل تابع (ما) {فَسَيَعْلَمُونَ} (ف) رابط جواب براى شرط / (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَنْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {شَرٌّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مَكاناً} تمييز، منصوب {وَأَضْعَفُ} (و) حرف عطف / عطف (شرّ) {جُنْداً} تمييز، منصوب

{وَيَزِيدُ} (و) حرف استيناف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {اهْتَدَوْا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {هُدىً} تمييز، منصوب {وَالْباقِياتُ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الصَّالِحاتُ} نعت تابع {خَيْرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {عِنْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ثَواباً} تمييز، منصوب {وَخَيْرٌ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مَرَدًّا} تمييز، منصوب

{أَفَرَأَيْتَ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {الَّذِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {كَفَرَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى

يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِآياتِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَقالَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَأُوتَيَنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / نائب فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {مالاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَوَلَداً} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{أَطَّلَعَ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الْغَيْبَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَمِ} حرف عطف {اتَّخَذَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عِنْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الرَّحْمنِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَهْداً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{كَلاَّ} حرف ردع {سَنَكْتُبُ} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَقُولُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَنَمُدُّ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَ} حرف جر {الْعَذابِ} اسم مجرور يا در محل جر {مَدًّا} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب

{وَنَرِثُهُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع،

مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {ما} بدل تابع {يَقُولُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَيَأْتِينا} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَرْداً} حال، منصوب

{وَاتَّخَذُوا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {آلِهَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لِيَكُونُوا} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عِزًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{كَلاَّ} حرف ردع {سَيَكْفُرُونَ} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِعِبادَتِهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَيَكُونُونَ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ضِدًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{أَلَمْ} همزه (أ) حرف استفهام / حرف جزم {تَرَ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَنَّا}

حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {أَرْسَلْنَا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {الشَّياطِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {عَلَى} حرف جر {الْكافِرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر {تَؤُزُّهُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {أَزًّا} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب

{فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جزم {تَعْجَلْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {نَعُدُّ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَدًّا} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب

{يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {نَحْشُرُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الْمُتَّقِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلَى} حرف جر {الرَّحْمنِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَفْداً} حال، منصوب

{وَنَسُوقُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الْمُجْرِمِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلى} حرف جر {جَهَنَّمَ} اسم مجرور يا در محل جر {وِرْداً} حال، منصوب

{لا} حرف نفى غير عامل {يَمْلِكُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در

محل رفع و فاعل {الشَّفاعَةَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلاَّ} حرف استثنا {مَنِ} مستثنى، منصوب {اتَّخَذَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عِنْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الرَّحْمنِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَهْداً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{وَقالُوا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اتَّخَذَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الرَّحْمنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَلَداً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{لَقَدْ} (ل) حرف قسم / حرف تحقيق {جِئْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {شَيْئاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِدًّا} نعت تابع

{تَكادُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {السَّماواتُ} اسم كاد، مرفوع يا در محل رفع {يَتَفَطَّرْنَ} فعل مضارع، مبنى بر سكون / (ن) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كاد محذوف {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَتَنْشَقُّ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الْأَرْضُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَتَخِرُّ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الْجِبالُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {هَدًّا} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب

{أَنْ} حرف مصدرى {دَعَوْا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِلرَّحْمنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلَداً}

مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {يَنْبَغِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {لِلرَّحْمنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنْ} حرف نصب {يَتَّخِذَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / فاعل محذوف {وَلَداً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{إِنْ} حرف نفى غير عامل {كُلُّ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مَنْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فِي} حرف جر {السَّماواتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَالْأَرْضِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {إِلاَّ} حرف استثنا {آتِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الرَّحْمنِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَبْداً} حال، منصوب

{لَقَدْ} (ل) حرف قسم / حرف تحقيق {أَحْصاهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَعَدَّهُمْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَدًّا} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب

{وَكُلُّهُمْ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {آتِيهِ} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْقِيامَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَرْداً} حال، منصوب

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الَّذِينَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب

{آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَعَمِلُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الصَّالِحاتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {سَيَجْعَلُ} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الرَّحْمنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / خبر إنَّ محذوف {وُدًّا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{فَإِنَّما} (ف) حرف تعليل / حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {يَسَّرْناهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِلِسانِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِتُبَشِّرَ} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْمُتَّقِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَتُنْذِرَ} (و) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قَوْماً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لُدًّا} نعت تابع

{وَكَمْ} (و) حرف استيناف / مفعولٌ به مقدّم {أَهْلَكْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {قَبْلَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر

زائد {قَرْنٍ} تمييز، منصوب {هَلْ} حرف استفهام {تُحِسُّ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر زائد {أَحَدٍ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَوْ} حرف عطف {تَسْمَعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رِكْزاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

ana rasoolu rabbiki li-ahaba laki ghulaman zakiyyan

20.Qalat anna yakoonu lee ghulamun walam yamsasnee basharun walam aku baghiyyan

21.Qala kathaliki qala rabbuki huwa AAalayya hayyinun walinajAAalahu ayatan lilnnasi warahmatan minna wakana amran maqdiyyan

22.Fahamalat-hu faintabathat bihi makanan qasiyyan

23.Faajaaha almakhadu ila jithAAi alnnakhlati qalat ya laytanee mittu qabla hatha wakuntu nasyan mansiyyan

24.Fanadaha min tahtiha alla tahzanee qad jaAAala rabbuki tahtaki sariyyan

25.Wahuzzee ilayki bijithAAi alnnakhlati tusaqit AAalayki rutaban janiyyan

26.Fakulee waishrabee waqarree AAaynan fa-imma tarayinna mina albashari ahadan faqoolee innee nathartu lilrrahmani sawman falan okallima alyawma insiyyan

27.Faatat bihi qawmaha tahmiluhu qaloo ya maryamu laqad ji/ti shay-an fariyyan

28.Ya okhta haroona ma kana abooki imraa saw-in wama kanat ommuki baghiyyan

29.Faasharat ilayhi qaloo kayfa nukallimu man kana fee almahdi sabiyyan

30.Qala innee AAabdu Allahi ataniya alkitaba wajaAAalanee nabiyyan

31.WajaAAalanee mubarakan aynama kuntu waawsanee bialssalati waalzzakati ma dumtu hayyan

32.Wabarran biwalidatee walam yajAAalnee jabbaran shaqiyyan

33.Waalssalamu AAalayya yawma wulidtu wayawma amootu wayawma obAAathu hayyan

34.Thalika AAeesa ibnu maryama qawla alhaqqi allathee feehi yamtaroona

35.Ma kana lillahi an yattakhitha min waladin subhanahu itha qada amran fa-innama yaqoolu lahu kun fayakoonu

36.Wa-inna Allaha rabbee warabbukum faoAAbudoohu hatha siratun mustaqeemun

37.Faikhtalafa al-ahzabu min baynihim fawaylun lillatheena kafaroo min mashhadi yawmin AAatheemin

38.AsmiAA bihim waabsir yawma ya/toonana lakini alththalimoona alyawma fee dalalin mubeenin

39.Waanthirhum yawma alhasrati ith qudiya al-amru wahum fee ghaflatin wahum la yu/minoona

40.Inna nahnu narithu al-arda waman AAalayha wa-ilayna yurjaAAoona

41.Waothkur fee alkitabi ibraheema innahu kana siddeeqan nabiyyan

42.Ith qala li-abeehi ya abati lima taAAbudu ma la yasmaAAu wala yubsiru wala yughnee AAanka shay-an

43.Ya abati

innee qad jaanee mina alAAilmi ma lam ya/tika faittabiAAnee ahdika siratan sawiyyan

44.Ya abati la taAAbudi alshshaytana inna alshshaytana kana lilrrahmani AAasiyyan

45.Ya abati innee akhafu an yamassaka AAathabun mina alrrahmani fatakoona lilshshyatani waliyyan

46.Qala araghibun anta AAan alihatee ya ibraheemu la-in lam tantahi laarjumannaka waohjurnee maliyyan

47.Qala salamun AAalayka saastaghfiru laka rabbee innahu kana bee hafiyyan

48.WaaAAtazilukum wama tadAAoona min dooni Allahi waadAAoo rabbee AAasa alla akoona biduAAa-i rabbee shaqiyyan

49.Falamma iAAtazalahum wama yaAAbudoona min dooni Allahi wahabna lahu ishaqa wayaAAqooba wakullan jaAAalna nabiyyan

50.Wawahabna lahum min rahmatina wajaAAalna lahum lisana sidqin AAaliyyan

51.Waothkur fee alkitabi moosa innahu kana mukhlasan wakana rasoolan nabiyyan

52.Wanadaynahu min janibi alttoori al-aymani waqarrabnahu najiyyan

53.Wawahabna lahu min rahmatina akhahu haroona nabiyyan

54.Waothkur fee alkitabi ismaAAeela innahu kana sadiqa alwaAAdi wakana rasoolan nabiyyan

55.Wakana ya/muru ahlahu bialssalati waalzzakati wakana AAinda rabbihi mardiyyan

56.Waothkur fee alkitabi idreesa innahu kana siddeeqan nabiyyan

57.WarafaAAnahu makanan AAaliyyan

58.Ola-ika allatheena anAAama Allahu AAalayhim mina alnnabiyyeena min thurriyyati adama wamimman hamalna maAAa noohin wamin thurriyyati ibraheema wa-isra-eela wamimman hadayna waijtabayna itha tutla AAalayhim ayatu alrrahmani kharroo sujjadan wabukiyyan

59.Fakhalafa min baAAdihim khalfun adaAAoo alssalata waittabaAAoo alshshahawati fasawfa yalqawna ghayyan

60.Illa man taba waamana waAAamila salihan faola-ika yadkhuloona aljannata wala yuthlamoona shay-an

61.Jannati AAadnin allatee waAAada alrrahmanu AAibadahu bialghaybi innahu kana waAAduhu ma/tiyyan

62.La yasmaAAoona feeha laghwan illa salaman walahum rizquhum feeha bukratan waAAashiyyan

63.Tilka aljannatu allatee noorithu min AAibadina man kana taqiyyan

64.Wama natanazzalu illa bi-amri rabbika lahu ma bayna aydeena wama khalfana wama bayna thalika wama kana rabbuka nasiyyan

65.Rabbu alssamawati waal-ardi wama baynahuma

faoAAbudhu waistabir liAAibadatihi hal taAAlamu lahu samiyyan

66.Wayaqoolu al-insanu a-itha ma mittu lasawfa okhraju hayyan

67.Awa la yathkuru al-insanu anna khalaqnahu min qablu walam yaku shay-an

68.Fawarabbika lanahshurannahum waalshshayateena thumma lanuhdirannahum hawla jahannama jithiyyan

69.Thumma lananziAAanna min kulli sheeAAatin ayyuhum ashaddu AAala alrrahmani AAitiyyan

70.Thumma lanahnu aAAlamu biallatheena hum awla biha siliyyan

71.Wa-in minkum illa wariduha kana AAala rabbika hatman maqdiyyan

72.Thumma nunajjee allatheena ittaqaw wanatharu alththalimeena feeha jithiyyan

73.Wa-itha tutla AAalayhim ayatuna bayyinatin qala allatheena kafaroo lillatheena amanoo ayyu alfareeqayni khayrun maqaman waahsanu nadiyyan

74.Wakam ahlakna qablahum min qarnin hum ahsanu athathan wari/yan

75.Qul man kana fee alddalalati falyamdud lahu alrrahmanu maddan hatta itha raaw ma yooAAadoona imma alAAathaba wa-imma alssaAAata fasayaAAlamoona man huwa sharrun makanan waadAAafu jundan

76.Wayazeedu Allahu allatheena ihtadaw hudan waalbaqiyatu alssalihatu khayrun AAinda rabbika thawaban wakhayrun maraddan

77.Afaraayta allathee kafara bi-ayatina waqala laootayanna malan wawaladan

78.AttalaAAa alghayba ami ittakhatha AAinda alrrahmani AAahdan

79.Kalla sanaktubu ma yaqoolu wanamuddu lahu mina alAAathabi maddan

80.Wanarithuhu ma yaqoolu waya/teena fardan

81.Waittakhathoo min dooni Allahi alihatan liyakoonoo lahum AAizzan

82.Kalla sayakfuroona biAAibadatihim wayakoonoona AAalayhim diddan

83.Alam tara anna arsalna alshshayateena AAala alkafireena taozzuhum azzan

84.Fala taAAjal AAalayhim innama naAAuddu lahum AAaddan

85.Yawma nahshuru almuttaqeena ila alrrahmani wafdan

86.Wanasooqu almujrimeena ila jahannama wirdan

87.La yamlikoona alshshafaAAata illa mani ittakhatha AAinda alrrahmani AAahdan

88.Waqaloo ittakhatha alrrahmanu waladan

89.Laqad ji/tum shay-an iddan

90.Takadu alssamawatu yatafattarna minhu watanshaqqu al-ardu watakhirru aljibalu haddan

91.An daAAaw lilrrahmani waladan

92.Wama yanbaghee lilrrahmani an yattakhitha waladan

93.In kullu man fee alssamawati waal-ardi illa atee alrrahmani AAabdan

94.Laqad ahsahum waAAaddahum AAaddan

95.Wakulluhum ateehi yawma

alqiyamati fardan

96.Inna allatheena amanoo waAAamiloo alssalihati sayajAAalu lahumu alrrahmanu wuddan

97.Fa-innama yassarnahu bilisanika litubashshira bihi almuttaqeena watunthira bihi qawman luddan

98.Wakam ahlakna qablahum min qarnin hal tuhissu minhum min ahadin aw tasmaAAu lahum rikzan

و جهد بگير، و از كودكى به او نبوّت داديم. (12)

و [نيز] از جانب خود، مهربانى و پاكى [به او داديم و تقواپيشه بود. (13)

و با پدر و مادر خود نيك رفتار بود و زورگويى نافرمان نبود. (14)

و درود بر او، روزى كه زاده شد و روزى كه مى ميرد و روزى كه زنده برانگيخته مى شود. (15)

و در اين كتاب از مريم ياد كن، آنگاه كه از كسان خود، در مكانى شرقى به كنارى شتافت. (16)

و در برابر آنان پرده اى بر خود گرفت. پس روح خود را به سوى او فرستاديم تا به [شكل بشرى خوش اندام بر او نمايان شد. (17)

[مريم گفت: «اگر پرهيزگارى، من از تو به خداى رحمان پناه مى برم.» (18)

گفت: «من فقط فرستاده پروردگار توام، براى اينكه به تو پسرى پاكيزه ببخشم.» (19)

گفت: «چگونه مرا پسرى باشد با آنكه دست بشرى به من نرسيده و بدكار نبوده ام؟» (20)

گفت: « [فرمان چنين است، پروردگار تو گفته كه آن بر من آسان است، و تا او را نشانه اى براى مردم و رحمتى از جانب خويش قرار دهيم، و [اين دستورى قطعى بود.» (21)

پس [مريم به او [=عيسى آبستن شد و با او به مكان دورافتاده اى پناه جست. (22)

تا درد زايمان، او را به سوى تنه درخت خرمايى كشانيد. گفت: «اى كاش، پيش از اين مرده بودم و يكسر فراموش شده بودم.» (23)

پس، از زيرِ [پاى او [فرشته وى را ندا داد كه: غم مدار، پروردگارت زير [پاى تو چشمه آبى پديد آورده است. (24)

و

تنه درخت خرما را به طرف خود [بگير و] بتكان، بر تو خرماى تازه مى ريزد. (25)

و بخور و بنوش و ديده روشن دار. پس اگر كسى از آدميان را ديدى، بگوى: «من براى [خداى رحمان روزه نذر كرده ام، و امروز مطلقاً با انسانى سخن نخواهم گفت.» (26)

پس [مريم در حالى كه او را در آغوش گرفته بود به نزد قومش آورد. گفتند: «اى مريم، به راستى كار بسيار ناپسندى مرتكب شده اى.» (27)

اى خواهر هارون، پدرت مرد بدى نبود و مادرت [نيز] بدكاره نبود. (28)

[مريم به سوى [عيسى اشاره كرد. گفتند: «چگونه با كسى كه در گهواره [و] كودك است سخن بگوييم؟» (29)

[كودك گفت: «منم بنده خدا، به من كتاب داده و مرا پيامبر قرار داده است، (30)

و هر جا كه باشم مرا با بركت ساخته، و تا زنده ام به نماز و زكات سفارش كرده است، (31)

و مرا نسبت به مادرم نيكوكار كرده و زورگو و نافرمانم نگردانيده است، (32)

و درود بر من، روزى كه زاده شدم و روزى كه مى ميرم و روزى كه زنده برانگيخته مى شوم.» (33)

اين است [ماجراى عيسى پسر مريم، [همان گفتار درستى كه در آن شك مى كنند. (34)

خدا را نسزد كه فرزندى برگيرد. منزّه است او؛ چون كارى را اراده كند، همين قدر به آن مى گويد: «موجود شو»، پس بى درنگ موجود مى شود. (35)

و در حقيقت، خداست كه پروردگار من و پروردگار شماست، پس او را بپرستيد. اين است راه راست. (36)

اما دسته ها[ى گوناگون از ميان آنها به اختلاف پرداختند، پس واى بر

كسانى كه كافر شدند از مشاهده روزى دهشتناك. (37)

چه شنوا و بينايند روزى كه به سوى ما مى آيند، ولى ستمگران امروز در گمراهى آشكارند. (38)

و آنان را از روز حسرت بيم ده، آنگاه كه داورى انجام گيرد، و حال آنكه آنها [اكنون در غفلتند و سر ايمان آوردن ندارند. (39)

ماييم كه زمين را با هر كه در آن است، به ميراث مى بريم و [همه به سوى ما بازگردانيده مى شوند. (40)

و در اين كتاب به ياد ابراهيم پرداز، زيرا او پيامبرى بسيار راستگوى بود. (41)

چون به پدرش گفت: «پدر جان، چرا چيزى را كه نمى شنود و نمى بيند و از تو چيزى را دور نمى كند مى پرستى؟ (42)

اى پدر، به راستى مرا از دانش [وحى، حقايقى به دست آمده كه تو را نيامده است. پس، از من پيروى كن تا تو را به راهى راست هدايت نمايم، (43)

پدر جان، شيطان را مپرست، كه شيطان [خداى رحمان را عصيانگر است، (44)

پدر جان، من مى ترسم از جانب [خداى رحمان عذابى به تو رسد و تو يار شيطان باشى.» (45)

گفت: «اى ابراهيم، آيا تو از خدايان من متنفّرى؟ اگر باز نايستى تو را سنگسار خواهم كرد، و [برو] براى مدّتى طولانى از من دور شو.» (46)

[ابراهيم گفت: «درود بر تو باد، به زودى از پروردگارم براى تو آمرزش مى خواهم، زيرا او همواره نسبت به من پر مهر بوده است، (47)

و از شما و [از] آنچه غير از خدا مى خوانيد كناره مى گيرم و پروردگارم را مى خوانم. اميدوارم كه در خواندن پروردگارم نااميد نباشم.» (48)

و

چون از آنها و [از] آنچه به جاى خدا مى پرستيدند كناره گرفت، اسحاق و يعقوب را به او عطا كرديم و همه را پيامبر گردانيديم. (49)

و از رحمت خويش به آنان ارزانى داشتيم، و ذكر خيرِ بلندى برايشان قرار داديم. (50)

و در اين كتاب از موسى ياد كن، زيرا كه او پاكدل و فرستاده اى پيامبر بود. (51)

و از جانب راست طور، او را ندا داديم، و در حالى كه با وى راز گفتيم او را به خود نزديك ساختيم. (52)

و به رحمت خويش برادرش هارون پيامبر را به او بخشيديم. (53)

و در اين كتاب از اسماعيل ياد كن، زيرا كه او درست وعده و فرستاده اى پيامبر بود. (54)

و خاندان خود را به نماز و زكات فرمان مى داد و همواره نزد پروردگارش پسنديده رفتار] بود. (55)

و در اين كتاب از ادريس ياد كن كه او راستگويى پيامبر بود. (56)

و [ما] او را به مقامى بلند ارتقا داديم. (57)

آنان كسانى از پيامبران بودند كه خداوند بر ايشان نعمت ارزانى داشت: از فرزندان آدم بودند و از كسانى كه همراه نوح [بر كشتى سوار كرديم؛ و از فرزندان ابراهيم و اسرائيل و از كسانى كه [آنان را] هدايت نموديم و برگزيديم؛ [و] هر گاه آيات [خداى رحمان بر ايشان خوانده مى شد، سجده كنان و گريان به خاك مى افتادند. (58)

آنگاه، پس از آنان جانشينانى به جاى ماندند كه نماز را تباه ساخته و از هوسها پيروى كردند، و به زودى [سزاى گمراهى [خود] را خواهند ديد. (59)

مگر آنان كه توبه كرده و ايمان آورده و كار شايسته

انجام دادند، كه آنان به بهشت درمى آيند و ستمى بر ايشان نخواهد رفت. (60)

باغهاى جاودانى كه [خداى رحمان به بندگانش در جهان ناپيدا وعده داده است. در حقيقت، وعده او انجام شدنى است. (61)

در آنجا سخن بيهوده اى نمى شنوند، جز درود. و روزى شان صبح و شام در آنجا [آماده است. (62)

اين همان بهشتى است كه به هر يك از بندگان ما كه پرهيزگار باشند به ميراث مى دهيم. (63)

و [ما فرشتگان جز به فرمان پروردگارت نازل نمى شويم. آنچه پيش روى ما و آنچه پشت سر ما و آنچه ميان اين دو است، [همه به او اختصاص دارد، و پروردگارت هرگز فراموشكار نبوده است. (64)

پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است. پس او را بپرست و در پرستش او شكيبا باش. آيا براى او همنامى مى شناسى؟ (65)

و انسان مى گويد: «آيا وقتى بميرم، راستى زنده [از قبر] بيرون آورده مى شوم؟» (66)

آيا انسان به ياد نمى آورد كه ما او را قبلاً آفريده ايم و حال آنكه چيزى نبوده است؟ (67)

پس، به پروردگارت سوگند كه آنها را با شياطين محشور خواهيم ساخت، سپس در حالى كه به زانو درآمده اند، آنان را گرداگرد دوزخ حاضر خواهيم كرد. (68)

آنگاه از هر دسته اى، كسانى از آنان را كه بر [خداى رحمان سركش تر بوده اند، بيرون خواهيم كشيد. (69)

پس از آن، به كسانى كه براى درآمدن به [جهنّم سزاوارترند خود داناتريم. (70)

و هيچ كس از شما نيست مگر [اينكه در آن وارد مى گردد. اين [امر] همواره بر پروردگارت حكمى قطعى است. (71)

آنگاه كسانى را كه پرهيزگار

بوده اند مى رهانيم، و ستمگران را به زانو درافتاده در [دوزخ رها مى كنيم. (72)

و چون آيات روشن ما بر آنان خوانده شود، كسانى كه كفر ورزيده اند به آنان كه ايمان آورده اند مى گويند: «كدام يك از [ما] دو گروه جايگاهش بهتر و محفلش آراسته تر است؟» (73)

و چه بسيار نسلها را پيش از آنان نابود كرديم، كه اثاثى بهتر و ظاهرى فريباتر داشتند. (74)

بگو: «هر كه در گمراهى است [خداى رحمان به او تا زمانى مهلت مى دهد، تا وقتى آنچه به آنان وعده داده مى شود: يا عذاب، يا روز رستاخيز را ببينند؛ پس به زودى خواهند دانست جايگاه چه كسى بدتر و سپاهش ناتوان تر است.» (75)

و خداوند كسانى را كه هدايت يافته اند بر هدايتشان مى افزايد، و نيكيهاى ماندگار، نزد پروردگارت از حيث پاداش بهتر و خوش فرجام تر است. (76)

آيا ديدى آن كسى را كه به آيات ما كفر ورزيد و گفت: «قطعاً به من مال و فرزند [بسيار] داده خواهد شد»؟ (77)

آيا بر غيب آگاه شده يا از [خداى رحمان عهدى گرفته است؟ (78)

نه چنين است. به زودى آنچه را مى گويد، مى نويسيم و عذاب را براى او خواهيم افزود. (79)

و آنچه را مى گويد، از او به ارث مى بريم و تنها به سوى ما خواهد آمد. (80)

و به جاى خدا، معبودانى اختيار كردند تا براى آنان [مايه عزّت باشد. (81)

نه چنين است. به زودى [آن معبودان عبادت ايشان را انكار مى كنند و دشمن آنان مى گردند. (82)

آيا ندانستى كه ما شيطانها را بر كافران گماشته ايم، تا آنان را [به گناهان تحريك كنند؟ (83)

پس

بر ضد آنان شتاب مكن، كه ما [روزها] را براى آنها شماره مى كنيم. (84)

[ياد كن روزى را كه پرهيزگاران را به سوى [خداى رحمان گروه گروه محشور مى كنيم. (85)

و مجرمان را با حال تشنگى به سوى دوزخ مى رانيم. (86)

[آنان اختيار شفاعت را ندارند، جز آن كس كه از جانب [خداى رحمان پيمانى گرفته است. (87)

و گفتند: «[خداى رحمان فرزندى اختيار كرده است.» (88)

واقعاً چيز زشتى را [بر زبان آورديد. (89)

چيزى نمانده است كه آسمانها از اين [سخن بشكافند و زمين چاك خورد و كوهها به شدت فرو ريزند. (90)

از اينكه براى [خداى رحمان فرزندى قايل شدند. (91)

[خداى رحمان را نسزد كه فرزندى اختيار كند. (92)

هر كه در آسمانها و زمين است جز بنده وار به سوى [خداى رحمان نمى آيد. (93)

و يقيناً آنها را به حساب آورده و به دقت شماره كرده است. (94)

و روز قيامت همه آنها تنها، به سوى او خواهند آمد. (95)

كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده اند، به زودى [خداى رحمان براى آنان محبتى [در دلها] قرار مى دهد. (96)

در حقيقت، ما اين [قرآن را بر زبان تو آسان ساختيم تا پرهيزگاران را بدان نويد، و مردم ستيزه جو را بدان بيم دهى. (97)

و چه بسيار نسلها كه پيش از آنان هلاك كرديم. آيا كسى از آنان را مى يابى يا صدايى از ايشان مى شنوى؟ (98)

كه پروردگارش را در خلوتگاه [عبادت] پنهان خواند...

«4» گفت: (پروردگارا! استخوانم سست شده؛ و شعله پيرى تمام سرم را فراگرفته؛ و من هرگز در دعاى تو، از اجابت محروم نبوده ام!

«5» و من از بستگانم بعد از خودم بيمناكم [كه حق پاسدارى از آيين تو را نگاه ندارند]! و [از طرفى] همسرم نازا و عقيم است؛ تو از نزد خود جانشينى به من ببخش...

«6» كه وارث من و دودمان يعقوب باشد؛ و او را مورد رضايتت قرار ده!)

«7» اى زكريا! ما تو را به فرزندى بشارت مى دهيم كه نامش (يحيى) است؛ و پيش از اين، همنامى براى او قرار نداده ايم!

«8» گفت: (پروردگارا! چگونه براى من فرزندى خواهد بود؟! در حالى كه همسرم نازا و عقيم است، و من نيز از شدّت پيرى افتاده شده ام!)

«9» فرمود: (پروردگارت اين گونه گفته [و اراده كرده]! اين بر من آسان است؛ و قبلاً تو را آفريدم در حالى كه چيزى نبودى!)

«10» عرض كرد: (پروردگارا! نشانه اى براى من قرار ده!) فرمود: (نشانه تو اين است كه سه شبانه روز قدرت تكلّم [با مردم] نخواهى داشت؛ در حالى كه زبانت سالم است!)

«11» او از محراب عبادتش به سوى مردم بيرون آمد؛ و با اشاره به آنها گفت: ([بشكرانه اين موهبت،] صبح و شام خدا را تسبيح گوييد!)

«12» اى يحيى! كتاب [خدا] را با قوّت بگير! و ما فرمان نبوّت [و عقل كافى] در كودكى به او داديم!

«13» و رحمت و محبتّى از ناحيه خود به او بخشيديم، و پاكى [دل و جان]! و او پرهيزگار بود!

«14» او نسبت به پدر و

مادرش نيكوكار بود؛ و جبّار [و متكّبر] و عصيانگر نبود!

«15» سلام بر او، آن روز كه تولّد يافت، و آن روز كه مى ميرد، و آن روز كه زنده برانگيخته مى شود!

«16» و در اين كتاب [آسمانى]، مريم را ياد كن، آن هنگام كه از خانواده اش جدا شد، و در ناحيه شرقى [بيت المقدس] قرار گرفت؛

«17» و ميان خود و آنان حجابى افكند [تا خلوتگاهش از هر نظر براى عبادت آماده باشد]. در اين هنگام، ما روح خود را بسوى او فرستاديم؛ و او در شكل انسانى بى عيب و نقص، بر مريم ظاهر شد!

«18» او [سخت ترسيد و] گفت: (من از شرّ تو، به خداى رحمان پناه مى برم اگر پرهيزگارى!

«19» گفت: (من فرستاده پروردگار توام؛ [آمده ام] تا پسر پاكيزه اى به تو ببخشم!)

«20» گفت: (چگونه ممكن است فرزندى براى من باشد؟! در حالى كه تاكنون انسانى با من تماس نداشته، و زن آلوده اى هم نبوده ام!)

«21» گفت: (مطلب همين است! پروردگارت فرموده: اين كار بر من آسان است! [ما او را مى آفرينيم، تا قدرت خويش را آشكار سازيم؛] و او را براى مردم نشانه اى قرار دهيم؛ و رحمتى باشد از سوى ما! و اين امرى است پايان يافته [و جاى گفتگو ندارد]!)

«22» سرانجام [مريم] به او باردار شد؛ و او را به نقطه دور دستى برد [و خلوت گزيد]

«23» درد زايمان او را به كنار تنه درخت خرمايى كشاند؛ [آنقدر ناراحت شد كه] گفت: (اى كاش پيش از اين مرده بودم، و بكلّى فراموش مى شدم!)

«24» ناگهان از طرف پايين پايش او را صدا زد كه: (غمگين مباش! پروردگارت زير

پاى تو چشمه آبى [گوارا] قرار داده است!

«25» و اين تنه نخل را به طرف خود تكان ده، رطب تازه اى بر تو فرو مى ريزد!

«26» [از اين غذاى لذيذ] بخور؛ و [از آن آب گوارا] بنوش؛ و چشمت را [به اين مولود جديد] روشن دار! و هرگاه كسى از انسانها را ديدى، [با اشاره] بگو: من براى خداوند رحمان روزه اى نذر كرده ام؛ بنابراين امروز با هيچ انسانى هيچ سخن نمى گويم! [و بدان كه اين نوزاد، خودش از تو دفاع خواهد كرد!])

«27» [مريم] در حالى كه او را در آغوش گرفته بود، نزد قومش آورد؛ گفتند: (اى مريم! كار بسيار عجيب و بدى انجام دادى!

«28» اى خواهر هارون! نه پدرت مرد بدى بود، و نه مادرت زن بد كاره اى!!)

«29» [مريم] به او اشاره كرد؛ گفتند: (چگونه با كودكى كه در گاهواره است سخن بگوييم؟!)

«30» [ناگهان عيسى زبان به سخن گشود و] گفت: (من بنده خدايم؛ او كتاب [آسمانى] به من داده؛ و مرا پيامبر قرار داده است!

«31» و مرا - هر جا كه باشم - وجودى پربركت قرار داده؛ و تا زمانى كه زنده ام، مرا به نماز و زكات توصيه كرده است!

«32» و مرا نسبت به مادرم نيكوكار قرار داده؛ و جبّار و شقى قرار نداده است!

«33» و سلام [خدا] بر من، در آن روز كه متولّد شدم، و در آن روز كه مى ميرم، و آن روز كه زنده برانگيخته خواهم شد!)

«34» اين است عيسى پسر مريم؛ گفتار حقّى كه در آن ترديد مى كنند!

«35» هرگز براى خدا شايسته نبود كه فرزندى اختيار كند! منزّه است او!

هرگاه چيزى را فرمان دهد، مى گويد: (موجود باش!) همان دم موجود مى شود!

«36» و خداوند، پروردگار من و شماست! او را پرستش كنيد؛ اين است راه راست!

«37» ولى [بعد از او] گروه هايى از ميان پيروانش اختلاف كردند؛ واى به حال كافران از مشاهده روز بزرگ [رستاخيز]!

«38» در آن روز كه نزد ما مى آيند، چه گوشهاى شنوا و چه چشمهاى بينايى پيدا مى كنند! ولى اين ستمگران امروز در گمراهى آشكارند!

«39» آنان را از روز حسرت [= روز رستاخيز كه براى همه مايه تأسف است] بترسان، در آن هنگام كه همه چيز پايان مى يابد! و آنها در غفلتند و ايمان نمى آورند!

«40» ما، زمين و تمام كسانى را كه بر آن هستند، به ارث مى بريم؛ و همگى بسوى ما بازگردانده مى شوند!

«41» در اين كتاب، ابراهيم را ياد كن، كه او بسيار راستگو، و پيامبر [خدا] بود!

«42» هنگامى كه به پدرش گفت: (اى پدر! چرا چيزى را مى پرستى كه نه مى شنود، و نه مى بيند، و نه هيچ مشكلى را از تو حلّ مى كند؟!

«43» اى پدر! دانشى براى من آمده كه براى تو نيامده است؛ بنابر اين از من پيروى كن، تا تو را به راه راست هدايت كنم!

«44» اى پدر! شيطان را پرستش مكن، كه شيطان نسبت به خداوند رحمان، عصيانگر بود!

«45» اى پدر! من از اين مى ترسم كه از سوى خداوند رحمان عذابى به تو رسد، در نتيجه از دوستان شيطان باشى!)

«46» گفت: (اى ابراهيم! آيا تو از معبودهاى من روى گردانى؟! اگر [از اين كار] دست برندارى، تو را سنگسار مى كنم! و براى مدّتى طولانى از من

دور شو!)

«47» [ابراهيم] گفت: (سلام بر تو! من بزودى از پروردگارم برايت تقاضاى عفو مى كنم؛ چرا كه او همواره نسبت به من مهربان بوده است!

«48» و از شما، و آنچه غير خدا مى خوانيد، كناره گيرى مى كنم؛ و پروردگارم را مى خوانم؛ و اميدوارم در خواندن پروردگارم بى پاسخ نمانم!)

«49» هنگامى كه از آنان و آنچه غير خدا مى پرستيدند كناره گيرى كرد، ما اسحاق و يعقوب را به او بخشيديم؛ و هر يك را پيامبرى [بزرگ] قرار داديم!

«50» و از رحمت خود به آنان عطا كرديم؛ و براى آنها نام نيك و مقام برجسته اى [در ميان همه امّتها] قرار داديم!

«51» و در اين كتاب [آسمانى] از موسى ياد كن، كه او مخلص بود، و رسول و پيامبرى والا مقام!

«52» ما او را از طرف راست [كوه] طور فراخوانديم؛ و نجواكنان او را [به خود] نزديك ساختيم؛

«53» و ما از رحمت خود، برادرش هارون را - كه پيامبر بود - به او بخشيديم.

«54» و در اين كتاب [آسمانى] از اسماعيل [نيز] ياد كن، كه او در وعده هايش صادق، و رسول و پيامبرى [بزرگ] بود!

«55» او همواره خانواده اش را به نماز و زكات فرمان مى داد؛ و همواره مورد رضايت پروردگارش بود.

«56» و در اين كتاب، از ادريس [نيز] ياد كن، او بسيار راستگو و پيامبر [بزرگى] بود.

«57» و ما او را به مقام والايى رسانديم.

«58» آنها پيامبرانى بودند كه خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود، از فرزندان آدم، و از كسانى كه با نوح بر كشتى سوار كرديم، و از دودمان ابراهيم و يعقوب، و از كسانى كه هدايت كرديم

و برگزيديم. آنها كسانى بودند كه وقتى آيات خداوند رحمان بر آنان خوانده مى شد به خاك مى افتادند، در حالى كه سجده مى كردند و گريان بودند.

«59» امّا پس از آنان، فرزندان ناشايسته اى روى كار آمدند كه نماز را تباه كردند، و از شهوات پيروى نمودند؛ و بزودى [مجازات] گمراهى خود را خواهند ديد!

«60» مگر آنان كه توبه كنند، و ايمان بياورند، و كار شايسته انجام دهند؛ چنين كسانى داخل بهشت مى شوند، و كمترين ستمى به آنان نخواهد شد.

«61» وارد باغهايى جاودانى مى شوند كه خداوند رحمان بندگانش را به آن وعده داده است؛ هر چند آن را نديده اند؛ مسلماً وعده خدا تحقق يافتنى است!

«62» در آن جا هرگز گفتار لغو و بيهوده اى نمى شنوند؛ و جز سلام در آن جا سخنى نيست؛ و هر صبح و شام، روزى آنان در بهشت مقرّر است.

«63» اين همان بهشتى است كه به بندگان پرهيزگار خود، به ارث مى دهيم.

«64» [پس از تأخير وحى، جبرئيل به پيامبر عرض كرد:] ما جز بفرمان پروردگار تو، نازل نمى شويم؛ آنچه پيش روى ما، و پشت سر ما، و آنچه ميان اين دو مى باشد، همه از آن اوست؛ و پروردگارت هرگز فراموشكار نبوده [و نيست]!

«65» همان پروردگار آسمانها و زمين، و آنچه ميان آن دو قرار دارد! او را پرستش كن؛ و در راه عبادتش شكيبا باش! آيا مثل و مانندى براى او مى يابى؟!

«66» انسان مى گويد: (آيا پس از مردن، زنده [از قبر] بيرون خواهم آمد؟!)

«67» آيا انسان به خاطر نمى آورد كه ما پيش از اين او را آفريديم در حالى كه چيزى نبود؟!

«68» سوگند به پروردگارت

كه همه آنها را همراه با شياطين در قيامت جمع مى كنيم؛ سپس همه را - در حالى كه به زانو درآمده اند - گرداگرد جهنم حاضر مى سازيم.

«69» سپس از هر گروه و جمعيّتى، كسانى را كه در برابر خداوند رحمان از همه سركش تر بوده اند، جدا مى كنيم.

«70» بعد از آن، ما بخوبى از كسانى كه براى سوختن در آتش سزاوارترند، آگاهتريم!

«71» و همه شما [بدون استثنا] وارد جهنم مى شويد؛ اين امرى است حتمى و قطعى بر پروردگارت!

«72» سپس آنها را كه تقوا پيشه كردند از آن رهايى مى بخشيم؛ و ظالمان را - در حالى كه [از ضعف و ذلّت] به زانو درآمده اند - در آن رها مى سازيم.

«73» و هنگامى كه آيات روشن ما بر آنان خوانده مى شود، كافران به مؤمنان مى گويند: (كدام يك از دو گروه [= ما و شما] جايگاهش بهتر، و جلسات انس و مشورتش زيباتر، و بخشش او بيشتر است؟!)

«74» چه بسيار اقوامى را پيش از آنان نابود كرديم كه هم مال و ثروتشان از آنها بهتر بود، و هم ظاهرشان آراسته تر!

«75» بگو: (كسى كه در گمراهى است، بايد خداوند به او مهلت دهد تا زمانى كه وعده الهى را با چشم خود ببينند: يا عذاب [اين دنيا]، يا [عذاب] قيامت! [آن روز] خواهند دانست چه كسى جايش بدتر، و لشكرش ناتوانتر است!)

«76» [امّا] كسانى كه در راه هدايت گام نهادند، خداوند بر هدايتشان مى افزايد؛ و آثار شايسته اى كه [از انسان] باقى مى ماند، ثوابش در پيشگاه پروردگارت بهتر، و عاقبتش خوبتر است!

«77» آيا ديدى كسى را كه به آيات ما كافر شد، و گفت:

(اموال و فرزندان فراوانى به من داده خواهد شد)؟!

«78» آيا او از غيب آگاه گشته، يا نزد خدا عهد و پيمانى گرفته است؟!

«79» هرگز چنين نيست! ما بزودى آنچه را مى گويد مى نويسيم و عذاب را بر او مستمرّ خواهيم داشت!

«80» آنچه را او مى گويد [از اموال و فرزندان]، از او به ارث مى بريم، و به صورت تنها نزد ما خواهد آمد!

«81» و آنان غير از خدا، معبودانى را براى خود برگزيدند تا مايه عزّتشان باشد! [چه پندار خامى!]

«82» هرگز چنين نيست! به زودى [معبودها] منكر عبادت آنان خواهند شد؛ [بلكه] بر ضدّشان قيام مى كنند!

«83» آيا نديدى كه ما شياطين را بسوى كافران فرستاديم تا آنان را شديداً تحريك كنند؟!

«84» پس درباره آنان شتاب مكن؛ ما آنها [و اعمالشان] را به دقت شماره ميكنيم!

«85» در آن روز كه پرهيزگاران را دسته جمعى بسوى خداوند رحمان [و پاداشهاى او] محشور مى كنيم...

«86» و مجرمان را [همچون شتران تشنه كامى كه به سوى آبگاه مى روند] به جهنّم مى رانيم...

«87» آنان هرگز مالك شفاعت نيستند؛ مگر كسى كه نزد خداوند رحمان، عهد و پيمانى دارد.

«88» و گفتند: (خداوند رحمان فرزندى براى خود برگزيده است).

«89» راستى مطلب زشت و زننده اى گفتيد!

«90» نزديك است به خاطر اين سخن آسمانها از هم متلاشى گردد، و زمين شكافته شود، و كوه ها بشدّت فرو ريزد...

«91» از اين رو كه براى خداوند رحمان فرزندى قائل شدند!

«92» در حالى كه هرگز براى خداوند رحمان سزاوار نيست كه فرزندى برگزيند!

«93» تمام كسانى كه در آسمانها و زمين هستند، بنده اويند!

«94» خداوند همه آنها

را احصا كرده، و به دقّت شمرده است!

«95» و همگى روز رستاخيز، تك و تنها نزد او حاضر مى شوند!

«96» مسلّماً كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده اند، خداوند رحمان محبّتى براى آنان در دلها قرار مى دهد!

«97» و ما فقط آن [= قرآن] را بر زبان تو آسان ساختيم تا پرهيزگاران را بوسيله آن بشارت دهى، و دشمنان سرسخت را با آنان انذار كنى.

«98» چه بسيار اقوام [بى ايمان و گنهكارى] را كه پيش از آنان هلاك كرديم؛ آيا احدى از آنها را احساس مى كنى؟! يا كمترين صدايى از آنان مى شنوى؟!

گفت: چنين است [كه گفتى، ولى] پروردگارت فرمود: اين [كار] بر من آسان است، و همانا تو را پيش از اين در حالى كه چيزى نبودى آفريدم. (9)

گفت: پروردگارا! براى من نشانه اى قرار ده. گفت: نشانه تو اين است كه سه شبانه روز در حالى كه سالم هستى، قدرت سخن گفتن با مردم نخواهى داشت. (10)

پس [به دنبال ناتوانى از سخن گفتن] از عبادتگاهش بر قومش درآمد و به آنان اشاره كرد كه صبح و شام خدا را تسبيح گوييد. (11)

اى يحيى! كتاب را به قوت و نيرومندى بگير؛ و به او در حالى كه كودك بود، حكمت داديم. (12)

و از سوى خود مهرورزى [به همه مردم] و پاكى و شايستگى [به او عطا كرديم] و او همواره پرهيزكار بود. (13)

و به پدر و مادرش نيكوكار بود و سركش و نافرمان نبود. (14)

و بر او سلام باد روزى كه زاده شد، و روزى كه مى ميرد، و روزى كه زنده برانگيخته مى شود. (15)

و در اين كتاب [سرگذشتِ] مريم را ياد كن هنگامى كه از خانواده اش [در] مكان شرقى كناره گرفت. (16)

و جدا از آنان پوشش و پرده اى براى خود قرار داد. و ما روح خود را به سوى او فرستاديم، پس براى او [به صورت] بشرى خوش اندام و معتدل نمودار شد. (17)

مريم گفت: همانا من از تو به [خداى] رحمان پناه مى برم، اگر پرهيزكار هستى [از من فاصله بگير.] (18)

گفت: جز اين نيست كه من فرستاده پروردگار تو هستم براى آنكه پسرى پاك و پاكيزه به تو ببخشم. (19)

گفت: چگونه براى من پسرى خواهد

بود در حالى كه نه هيچ بشرى با من ازدواج كرده است و نه بدكار بوده ام. (20)

گفت: چنين است [كه گفتى، ولى] پروردگارت فرموده است: اين كار بر من آسان است و [فرزندى بدون ازدواج به او بخشيدن] براى اين [است] كه او را نشانه اى [از قدرت خود] براى مردم و رحمتى از سوى خود قرار دهيم؛ و اين كار شدنى است. (21)

پس به عيسى حامله شد و به خاطر او در مكانى دور كناره گرفت. (22)

آن گاه درد زاييدن، او را به ناچار به جانب درخت خرما كشانيد؛ [در آن حال] گفت: اى كاش پيش از اين ميمردم و يكسره از خاطره ها فراموش شده بودم. (23)

پس كودك از زير [پاى] او ندايش داد: غمگين مباش كه پروردگارت از زير [پاى] تو نهر آبى پديد آورده است [تا بياشامى و شستشو كنى.] (24)

و تنه خرما را به سوى خود بجنبان تا برايت خرماى تازه و از بار چيده بريزد. (25)

پس [از آن خرما] بخور و [از آن نهر] بياشام و خاطرت را شاد و خوش دار، و اگر از مردم كسى را ديدى [كه درباره نوزادت پرسيد] بگو: من براى [خداى] رحمان روزه [سكوت] نذر كرده ام، پس هرگز امروز با هيچ انسانى سخن نخواهم گفت. (26)

آن گاه نوزاد را در حالى كه [در آغوشش] حمل مى كرد، نزد قومش آورد. گفتند: اى مريم! به راستى كه تو كارى شگفت [و بىسابقه و ناپسندى] مرتكب شده اى. (27)

اى خواهر هارون! نه پدرت مرد بدى بود و نه مادرت بدكاره بود [اين طفل را از كجا آورده اى؟] (28)

پس مريم به

نوزاد اشاره كرد [كه از او بپرسيد.] گفتند: چگونه با كودكى كه در گهواره است، سخن بگوييم؟! (29)

نوزاد [از ميان گهواره] گفت: بى ترديد من بنده خدايم، به من كتاب عطا كرده و مرا پيامبر قرار داده است. (30)

و هر جا كه باشم بسيار بابركت و سودمندم قرار داده، و مرا تا زنده ام به نماز و زكات سفارش كرده است. (31)

و مرا نسبت به مادرم نيكوكار [و خوش رفتار] گردانيده و گردنكش و تيره بختم قرار نداده است. (32)

و سلام بر من روزى كه زاده شدم، و روزى كه مى ميرم، و روزى كه زنده برانگيخته مى شوم. (33)

اين است عيسى بن مريم، همان قول حق كه [يهود و نصارى] درباره او در ترديدند. (34)

خدا را نسزد كه هيچ فرزندى [براى خود] برگيرد؛ او منزّه است؛ چون پديد آمدن چيزى را اراده كند، فقط به آن مى گويد: باش، پس بى درنگ موجود مى شود. (35)

[عيسى گفت:] بى ترديد خدا[ىِ يكتا] پروردگار من و شماست؛ پس او را بپرستيد [كه] اين راهى راست است. (36)

ولى گروه هايى از ميان آنان [درباره عيسى] اختلاف كردند، پس واى بر كسانى كه [با افراط در شأن عيسى] كافر شدند از حضور در روزى بزرگ! (37)

آنان روزى كه به سوى ما مى آيند [نسبت به حقايق] چه شنوا و چه بينا مى شوند، ولى امروز ستمكاران در گمراهى آشكارند. (38)

و آنان را از روز حسرت - آن گاه كه كار از كار بگذرد - بترسان، در حالى كه آنان در بىخبرى [شديدى] هستند و ايمان نمى آورند. (39)

يقيناً ماييم كه زمين و همه كسانى را كه روى آن قرار

دارند به ميراث مى بريم و [همه] به سوى ما بازگردانده مى شوند. (40)

و در اين كتاب، [سرگذشتِ] ابراهيم را ياد كن، يقيناً او بسيار راستگو و پيامبر بود. (41)

آن گاه كه به پدر [خوانده]اَش گفت: پدرم! چرا چيزى را كه نمى شنود و نمى بيند و نمى تواند هيچ آسيب و گزندى را از تو برطرف كند، مى پرستى!؟ (42)

پدرم! همانا براى من [از طريق وحى] دانشى آمده كه تو را نيامده؛ بنابراين از من پيروى كن تا تو را به راهى راست راهنمايى كنم. (43)

پدرم! شيطان را مپرست؛ زيرا شيطان همواره نسبت به خدا نافرمان است. (44)

پدرم! به يقين مى ترسم كه عذابى از سوى [خداى] رحمان به تو برسد، و در نتيجه همنشين شيطان شوى. (45)

گفت: اى ابراهيم! آيا تو از معبودهاى من روى گردانى؟ اگر [از بت ستيزى] باز نايستى، قطعاً تو را سنگسار مى كنم، و [تا از من آسيبى به تو نرسيده] زمانى طولانى از من دور شو. (46)

ابراهيم گفت: سلام بر تو، به زودى از پروردگارم براى تو آمرزش مى خواهم؛ زيرا او همواره نسبت به من بسيار نيكوكار و مهربان است. (47)

و من از شما و معبودانى كه به جاى خدا مى خوانيد، كناره مى گيرم و پروردگارم را مى خوانم، اميد است در خواندن پروردگارم [از اجابت او] محروم و بىبهره نباشم. (48)

پس هنگامى كه از آنان و آنچه جز خدا مى پرستيدند، كناره گرفت، اسحاق ويعقوب را به او بخشيديم وهر يك را پيامبر قرار داديم. (49)

و به آنان از رحمت خود بخشيديم، وبراى آنان [در ميان مردم] نامى نيك و ستايشى والامرتبه قرار داديم. (50)

و در

اين كتاب، [سرگذشتِ] موسى را ياد كن، بى ترديد او انسانى خالص شده و فرستاده اى پيامبر بود. (51)

و او را از جانب راست طور ندا كرديم، و او را در حالى كه با وى راز گفتيم، مقرّب خود قرار داديم. (52)

و از رحمت خود برادرش هارون را كه داراى مقام پيامبرى بود، به او بخشيديم. (53)

و در اين كتاب، [سرگذشتِ] اسماعيل را ياد كن، كه او وفا كننده به عهد و فرستاده اى پيامبر بود. (54)

و همواره خانواده اش را به نماز و زكات فرمان مى داد، و نزد پروردگارش پسنديده بود. (55)

و در اين كتاب، [سرگذشتِ] ادريس را ياد كن، كه او بسيار راستگو و پيامبر بود. (56)

و او را به جايگاه و مقام بلندى ارتقا داديم. (57)

اينان كسانى از پيامبران بودند كه خدا به آنان نعمت داد، از نسل آدم و از نسل كسانى كه با نوح در كشتى سوار كرديم و از نسل ابراهيم و اسرائيل و از كسانى كه آنان را هدايت كرديم و برگزيديم؛ هنگامى كه آيات [خداىِ] رحمان بر آنان خوانده مى شد، سجده كنان و گريان به رو مى افتادند. (58)

سپس بعد از آنان نسلى جايگزين [آنان] شد كه نماز را ضايع كردند و از شهوات پيروى نمودند؛ پس [كيفر] گمراهى خود را [كه عذابى دردناك است] خواهند ديد. (59)

مگر آنان كه توبه كرده و ايمان آورده و كار شايسته انجام داده اند، پس آنان به بهشت درآيند و ذرّه اى مورد ستم قرار نمى گيرند. (60)

بهشت هاى جاويدى كه [خداى] رحمان به بندگانش وعده داده در حالى كه اكنون از نظرها پنهان است، يقيناً وعده خدا آمدنى است.

(61)

در آنجا كلام لغو و بيهوده اى نمى شنوند، بلكه آنچه مى شنوند فقط سلام و درود است؛ و در آنجا صبح و شام، رزقشان براى آنان [آماده] است. (62)

اين است بهشتى كه به هر كس از بندگان خود كه پرهيزكار باشد، به ميراث مى دهيم. (63)

و [اى رسول خدا! ما فرشتگان] جز به فرمان پرودگارت نازل نمى شويم. [آگاهى به] آنچه مربوط به آينده ماست و آنچه مربوط به گذشته ماست وآنچه ميان گذشته و آينده است، ويژه اوست؛ و پروردگارت هيچ گاه فراموشكار نيست. (64)

[اوست] پروردگار آسمان ها و زمين و آنچه ميان آن دو قرار دارد؛ پس او را بِپرَست و بر پرستيدنش شكيبا باش. آيا براى او همنامى مى دانى [كه او هم پروردگار آسمان ها و زمين باشد؟!] (65)

و انسان مى گويد: آيا زمانى كه بميرم به راستى زنده [از خاك] بيرونم مى آورند؟ (66)

آيا انسان به ياد نمى آورد [و توجه ندارد] كه ما او را پيش از اين در حالى كه چيزى نبود، آفريديم. (67)

پس به پروردگارت سوگند، آنان را [كه بدون دليل و از روى جهل و نادانى منكر زنده شدن مردگانند] با شياطين محشور مى كنيم، سپس آنان را در حالى كه به زانو درآمده اند، گرداگرد دوزخ حاضر خواهيم كرد. (68)

آن گاه از هر گروهى، آنان كه بر خداى رحمان عاصى و سركش تر بوده اند، بيرون مى كشيم. (69)

سپس ما به كسانى كه براى سوختن در دوزخ سزاوارترند، داناتريم. (70)

و هيچ كس از شما نيست مگر آنكه وارد دوزخ مى شود، [ورود همگان به دوزخ] بر پروردگارت مسلّم و حتمى است. (71)

سپس آنان را كه [از كفر، شرك، فساد و

گناه] پرهيز كردند، نجات مى دهيم، و ستمكاران را كه به زانو درافتاده اند، در دوزخ رها مى كنيم. (72)

و هنگامى كه آيات روشن ما را بر آنان مى خوانند، كافران به آنان كه ايمان آورده اند، مى گويند: كدام يك از ما دو گروه، جايگاهش [از جهت مادى] بهتر و مجلس اُنسش [از لحاظ اجتماعى و سياسى] نيكوتر است؟ (73)

و چه بسيار اقوامى را پيش از آنان هلاك كرديم كه لوازم زندگى بهتر [و منظر] و ظاهرى [خوش نماتر و] نيكوتر داشتند. (74)

بگو: آنان كه در گمراهى قرار دارند، بايد [خداى] رحمان [بر پايه سنت جارى خود] به آنان مهلتى معين دهد، تا زمانى كه آنچه را به آنان وعده داده اند ببينند، يا عقوبت و شكنجه [در دنيا] را يا عذاب قيامت را؛ پس به زودى خواهند دانست چه كسى جايگاهش بدتر و سپاهش ناتوان تر است؟! (75)

و آنان كه هدايت يافته اند، خدا بر هدايتشان مى افزايد، و اعمال شايسته پايدار نزد پروردگارت از جهت پاداش بهتر و از لحاظ بازدهى نيكوتر است. (76)

آيا ديدى آن كسى را كه به آيات ما كافر شد وگفت: [به خاطر انتخاب آيين شرك و كفر] به من مال و اولاد بسيار خواهند داد؟ (77)

آيا [او درباره رسيدن به مال و اولاد بسيار] بر غيب آگاهى يافته، يا پيمانى [بر اين عطاى فراوان] از سوى [خداى] رحمان دريافت نموده است؟ (78)

اين چنين نيست [كه او مى گويد]، ما به زودى آنچه را مى گويد [در پرونده عملش] خواهيم نوشت و عذابش را همواره ادامه خواهيم داد. (79)

و آنچه را كه [از مال و فرزند] مى گويد، از او به ميراث مى بريم،

و تنها نزد ما خواهد آمد. (80)

و به جاى خدا معبودانى گرفتند تا براى آنان مايه عزت و توانمندى باشد. (81)

چنين نيست، به زودى [آن معبودان] پرستش آنان را انكار مى كنند و دشمنشان خواهند شد. (82)

آيا ندانسته اى كه ما شيطان ها را بر كافران فرستاديم تا آنان را به شدت به سوى گناهان و شهوات برانگيزند. (83)

بنابراين بر [شكست و هلاكت] آنان شتاب مكن، ما [همه اعمال و رفتار حتى لحظات عمرشان را] به دقت شماره مى كنيم [تا مهلتشان تمام شود و به كيفر آنچه همواره مرتكب مى شدند، برسند.] (84)

[ياد كن] روزى را كه پرهيزكاران را به ضيافت و ميهمانى [خداى] رحمان گرد مى آوريم. (85)

و مجرمان را تشنه به سوى دوزخ مى رانيم. (86)

[شفيعان در آن روز] قدرت بر شفاعت ندارند مگر كسانى [مانند پيامبران، امامان، فرشتگان و اوليا] كه از نزد [خداى] رحمان، پيمانى [بر اذن شفاعت] گرفته باشند. (87)

و [مشركان] گفتند: [خداى] رحمان براى خود فرزندى گرفته است. (88)

به راستى كه چيزى بسيار زشت و نسبتى بس ناروا [به ميان] آورده ايد. (89)

نزديك است آسمان ها از اين [ادعاى بىاصل و سخن ناروا] پاره پاره شوند، و زمين بشكافد، و كوه ها به شدت در هم بشكنند و فرو ريزند!! (90)

به خاطر آنكه براى [خداى] رحمان فرزندى ادعا كرده اند. (91)

و [خداى] رحمان را نسزد كه فرزندى اختيار كند. (92)

هيچ كس در آسمان ها و زمين نيست مگر اينكه [ذاتاً] بنده [و مملوك] به سوى [خداى] رحمان مى آيد. (93)

به يقين همه آنان را [با قدرت و دانشش كنترل و] احاطه نموده و درست و دقيق شماره

كرده است. (94)

و روز قيامت همه آنان تنها به پيشگاه او مى آيند. (95)

قطعاً كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده اند، به زودى [خداى] رحمان براى آنان [در دل ها] محبتى قرار خواهد داد. (96)

جز اين نيست كه ما اين [قرآن] را بر زبان تو آسان ساختيم تا به وسيله آن پرهيزكاران را مژده دهى و مردم ستيزه جو را بترسانى. (97)

و چه بسيار ملت ها را پيش از آنان [به سبب طغيانشان] هلاك كرديم. آيا كسى از آنان را مى يابى، يا هيچ زمزمه و صدايى آهسته از آنان مى شنوى؟ (98)

صالح مقرر فرما (6)

ما دعاى او را مستجاب كرديم و گفتيم اى زكريا همانا تو را به فرزندى كه نامشيحيى است و از اين پيش همنام و همانندش در تقوى نيافريديم بشارت ميدهيم (7)

زكريا از فرط شوق و شگفتى و براى حصول اطمينان عرض كرد الها مرا از كجا پسرى تواند بود در صورتى كه زوجه من نازا و سن نود متجاوز و من هم به قرب صد رسيده ام و از شدت پيرى خشك و فرتوت شده ام (8)

فرشته اى گفت خدا فرمود اينكار براى من بسيار آسانست كه خواست من به اسباب و علل عادى مربوب نيست و منم كه تو را پس از هيچ و معدوم صرف بودن نعمت وجود بخشيدم (9)

زكريا باز عرضه داشت بار الها براى من نشانه و حجتى بر اين بشارت قرار ده تا شكر گفته و كاملا مطمئن شوم خدا فرمود كه بدين نشان كه با مردم تكلم تا سه روز نكنى و بر سخن قادر نباشى (10)

پس ما به زكريا در آن جائى كه از محراب عبادت بر قومش بيرون آمد وحى كرديم كه تو و امتت همه صبح و شام به تسبيح و نماز قيام كنيد و خدا را از شرك و شريك پاك و منزه خوانيد (11)

چون زكريا ذكر تسبيح و نماز كرد ما به او يحيى را عطا كرديم و چون سه ساله شد به يحيى خطاب كرديم كه اى يحيى تو كتاب آسمانى ما را به قوت نبوت فرا گير و به او در همان سن كودكى مقام نبوت بخشيديم (12)

و او به لطف خاص

ما بدان مقام نبوت رسيد و از اين رو كه طريق بندگى خدا و تقوى پيش گرفت (13)

و هم در حق پدر و مادر خود بسيار نيكى كرد و هرگز به احدى ستم نكرد و معصيت خدا را مرتكب نگرديد (14)

سلام حق بر او باد در روز ولادتش و روز وفاتش و روزى كه براى زندگانى ابدى برانگيخته خواهد شد چون بندگان در اين سه روز سخت بيشتر به لطف خدا محتاجند (15)

و اى رسول ما ياد كن در كتاب خود احوال مريم را آن روزى كه از اهل خانه خويش كنار گرفته به مكانى به مشرق بيت المقدس براى عبادت روى آورد (16)

و آن گاه كه از همه خويشانش به كنج تنهائى محتجب و پنهان گرديد ما روح خود را روح القدس كه فرشته اعظم است بر او در صورتى زيبا مجسم ساختيم (17)

مريم كه آن روح مجسم را در آن صورت نيكو ديد بدو گفت من از تو پناه به خداى رحمان ميبرم كه تو پرهيز كارى كنى و با اين حسن و زيبائى خيال زشتى درباره من نكنى (18)

روح القدس در پاسخ مريم گفت من فرستاده خداى توام آمده ام تا به امر او تو را فرزندى بخشم بسيار پاكيزه و پاك سيرت (19)

مريم گفت اى عجب از كجا مرا پسرى تواند بود در صورتى كه دست بشرى به من نرسيده و من كار ناشايسته اى نكرده ام (20)

رسول حق از زبان بى زبانى خدا گفت اين چنين كار البته خواهد شد و بسيار بر من آسانست و ما اين پسر را آيت بزرگ

و پيغمبر عظيم الشان و رحمت واسع خود براى خلق مى گردانيم و قضاى الهى بر اين كار رفته است (21)

پس مريم به مشاهده جبرئيل در گريبانش نسيم اهتزازى يافت و به آن پسر بار برداشت و براى آنكه از سرزنش قوم جاهل بركنار باشد به مكانى دور خلوت گزيد (22)

آنگاه ساعت بعد كه او را درد زائيدن فرا رسيد زير شاخ درخت خرمائى رفت و ازشدت حزن و اندوه با خود ميگفت اى كاش من از اين پيش مرده بودم و از صفحه عالم بكلى نامم فراموش شده بود (23)

مريم در آن حال غم و انديشه بود كه از زير آن درخت روح القدس يا فرزندش عيسى او را ندا كرد كه غمگين مباش كه خداى تو از زير قدم تو چشمه آبى جارى كرد (24)

اى مريم شاخ درخت را حركت ده تا از آن براى تو رطب تازه فروريزد و روزى خود تناول كنى (25)

پس از اين رطب تناول كن و از اين چشمه آب بياشام و چشم خود به عيسى روشن دار و هر كس از جنس بشر را كه ببينى به اشاره با او بگو براى خدا نذر روزه سكوت كرده ام و با هيچكس تا روزه ام هرگز سخن نخواهم گفت (26)

آنگاه قوم مريم كه از اين قضيه آگاه شدند به جانب او آمدند كه از اين مكانش همراه برند بر او زبان ملامت گشوده و گفتند اى مريم عجب كارى منكر و شگفت آور كردى (27)

اى مريم خواهر هارون تو را نه پدرى ناصالح بود و نه مادرى بدكار پس تو دختربكر

از كجا فرزند يافتى (28)

مريم پاسخ ملامتگران را به اشاره حواله به طفل كرد آنها گفتند ما چگونه با طفل گهواره اى سخن گوئيم (29)

آن طفل به امر خدا به زبان آمد و گفت همانا من بنده خاص خدايم كه مرا كتاب آسمانى و شرف نبوت عطا فرمود (30)

و مرا هر كجا باشم براى جهانيان مايه بركت و رحمت گردانيد و تا زنده ام به عبادت نماز و زكات سفارش كرد (31)

و به نيكوئى با مادر توصيه نمود. و مرا ستمكار و شقى نگردانيد (32)

و سلام حق بر جان پاك من است روزى كه به دنيا آمدم و روزى كه از جهان بروم و روزى كه براى زندگانى ابدى آخرت باز برانگيخته شوم (33)

اينست قضيه عيسى بن مريم كه مردم در امر خلقتش شك و ريب دارند اكنون به سخن حق و صواب حقيقت حالش بيان گرديد (34)

خدا هرگز فرزندى اتخاذ نكرده كه وى منزه از آنست او قادريست كه چون حكم نافذش به ايجاد چيزى تعلق گيرد گويد موجود باش بى درنگ آن چيز موجود ميشود (35)

خداى يكتا پروردگار من و شما و همه عالم است او را پرستيد كه راه راست همين راه خداپرستى است (36)

طوايف مردم از پيش خود درباره مسيح پسر مريم اختلاف كردند برخى او را از كفر و جهل خدا دانستند و برخى پسر خدا و برخى پسر يوسف نجارش خواندند واى بر اين مردم كافر هنگام حضور آن روز بزرگ قيامت (37)

روز محشر كه خلق به سوى ما بازآيند چقدر شنوا و بينا شوند ولى امروز كه بايد

حقيقت را بشنوند و ببينند مردم ستمكار همه به گمراهى و ضلالت فرورفته اند (38)

و اى رسول ما امت را از روز غم و حسرت يعنى روز مرگ و قيامت بترسان كه آن روز ديگر كارشان گذشته است و فكر و تدبيرى نتوانند كرد و مردم سخت از آن روز غافلند و به آن ايمان نمى آورند (39)

تنها مائيم كه پس از فناى خلق و انتقالشان به عالم آخرت زمين و اهلش را وارث ميشويم و همه به سوى ما بازميگردند (40)

و اى رسول ياد كن در كتاب خود شرح حال ابراهيم را كه او شخص بسيار راستگو و پيغمبرى بزرگ بود (41)

هنگامى كه با پدر خود يعنى عموى خويش آزر گفت اى پدر چرا خدا را رها كرده و بتى جماد كه چشم و گوش و حس و هوشى ندارد و هيچ رفع حاجتى از تو نتواند كرد پرستش ميكنى؟ (42)

اى پدر بدان كه مرا از وحى خدا علمى آموختند كه تو را آن علم نياموخته اند پس تو مرا پيروى كن تا براه راستت هدايت كنم (43)

اى پدر هرگز شيطان را نپرست كه شيطان سخت با خداى رحمان مخالفت و عصيان كرد (44)

اى پدر از آن سخت مى ترسم كه از خداى مهربان بر تو قهر و عذاب رسد و به دوزخبا شيطان يار و ياور باشى (45)

آزر پس از اين نصايح در پاسخ گفت اى ابراهيم تو مگر از خدايان من روگردان و بى عقيده شدى؟ چنانچه دست از مخالفت بتان برندارى تو را سنگسار كنم و گرنه سالها از من بدور باش (46)

باز ابراهيم به اميد هدايت آزر او را دعاى خير كرده و گفت سلامت باشى من از خدا بر تو آمرزش مى طلبم كه خداى من بسيار در حق من مهربانست (47)

من از شما و بتانى كه به جاى خدا مى پرستيد دورى كرده و خداى يكتا را ميخوانم و اميدوارم كه چون او را بخوانم مرا از درگاه لطفش محروم نگرداند و از شر مشركان حفظ كند (48)

چون ابراهيم از آن قوم و بتانى كه به جاى خدا مى پرستيدند نوميد شد و دورى گزيد و به خداى يكتا رو آورد ما هم به لطف و رحمت خود به او اسحق و يعقوب را عطا كرديم و به همه شرف نبوت بخشيديم (49)

و آنها را از رحمت خود بهره مند ساختيم و بر زبان عالمى آوازه نكونامى شان را بلند گردانيديم (50)

و ياد كن در كتاب خود شرح حال موسى را كه او بسيار بنده اى با اخلاص و رسولى بزرگ و مبعوث به پيمبرى بر خلق بود (51)

و ما او را از وادى مقدس طور ندا كرديم و به مقام قرب خود براى استماع كلام خويش برگزيديم (52)

و از لطف و مرحمتى كه داشتيم برادرش هارون را نيز براى مشاركت و مساعدت او مقامنبوت عطا كرديم (53)

و ياد كن در كتاب خود شرح حال اسماعيل را كه بسيار در وعده صادق و در عهد استوار و پيغمبرى بزرگوار بود (54)

و هميشه اهل بيت خود را به اداء نماز و زكات امر ميكرد و او نزد خدا بنده پسنديده اى بود (55)

و ياد كن در

كتاب خود احوال دريس را كه او شخصى بسيار راستگو و پيغمبرى عظيم الشان بود (56)

و مقام او را بلند و مرتبه اش را رفيع گردانيديم (57)

اينان كه از زكريا تا دريس اوصافشان ياد شد همان رسولانى هستند كه ما از ميانهمه اولاد آدم و اولاد آنان كه با نوح در كشتى نشانديم و اولاد ابراهيم و يعقوب و ديگر كسان كه هدايت كرده و برگزيديم آنها را به لطف و نعام خود مخصوص گردانيديم حال آنها در بندگى چنانست كه هرگاه آيات و رحمت ما بر آنها تلاوت شود با گريه شوق و محبت روى اخلاص بر خاك نهند (58)

سپس جانشين آن مردم خداپرست قومى شدند كه نماز را ضايع گزارده و شهوت نفس را پيروى كردند و اينها به زودى كيفر گمراهى را خواهند يافت (59)

مگر آن كس كه توبه كند و به خدا ايمان آرد و نيكوكار شود در اين صورت گناهش بخشيده و بى هيچ ستم به بهشت ابد داخل خواهد شد (60)

آن بهشت عدنى كه خداى مهربان براى بندگان صالح در غيب اين جهان وعده فرمود و البته وعده خدا يقين به انجام ميرسد (61)

و در آن بهشت هرگز سخن لغوى نشنوند بلكه همه گفتارشان سلام و ستايش يكديگر است و روزى آنها صبح و شام بى هيچ رنج به آنها ميرسد (62)

اين همان بهشتى است كه ما بندگان پاك متقى خود را بالخصوص وارث آن مى گردانيم (63)

ما رسولان و فرشتگان خدا جز به امر خداى تو هرگز از عالم بالا نازل نخواهيم شد اوست كه بر همه جهانهاى پيش رو

و پشت سر ما و بين آنها هر چه هست به احاطه علمى به همه آگاهست و هرگز چيزى را فراموش نخواهد كرد شايد مقصود از جهانهاى پيش رو عوالم آخرت باشد و از پشت سر عالم ذر و ما بين آنها كرات و عوالم جسمانى زمين و آسمان مراد است (64)

تنها اوست آفريننده آسمانها و زمين و هر چه بين آنهاست پس بايد همان خداى يكتا را پرستش كنى و البته در راه بندگى او صبر و تحمل كن كه اگر او را به خدائى نپرستى آيا ديگرى را مانند او به نام خدائى لايق پرستش خواهى يافت؟ هرگز نخواهى يافت (65)

و انسان بيچاره در امر معاد شك كند و گويد آيا چون من بميرم باز به زودى سراز قبر بيرون آورده و زنده خواهم شد؟ از كجا معلوم است (66)

آيا آدمى براى ايمان به معاد متذكر آن نمى شود كه اول هيچ محض و معدوم صرف بودما او را ايجاد كرديم؟ (67)

قسم به خداى تو كه البته آنها را كه در كفر و انكارند با شياطين در قيامت محشور مى گردانيم آنگاه همه را احضار خواهيم كرد تا گرد آتش جهنم به زانو در آيند (68)

سپس هر كه را عتو و سركشى بر فرمان خداى مهربان بيشتر كرده يك يك را از هر فرقه بيرون آريم تا به دوزخ درافكنيم (69)

آنگاه ما آنهائى را كه سزاوارتر به آتش دوزخند بهتر بشناسيم (70)

و هيچ يك از شما نوع بشر باقى نماند جز آنكه به دوزخ وارد شود و اين حكم پروردگار تست (71)

پس از ورود همه

در دوزخ ما افرادى را كه خدا ترس و با تقوى بوده اند از جهنم نجات خواهيم داد و ستمكاران را فرو گذاريم تا در آن آتش به زانو درافتند (72)

و هرگاه در فضيلت مومن بر كافر آيات واضحه ما بر مردم تلاوت شود كافران غنى و متكبر به مومنان در مقام مفاخره گويند كدام يك از ما دو فرقه غنى و فقير مقاماتمان بهتر و منزلتمان نيكوتر خواهد بود؟ (73)

در صورتى كه ما پيش از اين با كافران چه كرده بسيارى را كه از اينها داراتر و خوشتر بودند همه را هلاك گردانيديم (74)

اى رسول ما، به امت بگو كه هر كس كه به راه كفر و ضلالت رفت خداى مهربان به او مهلت و طول عمر و تمكن ميدهد تا آن ساعت كه وعده عذاب را به چشم خود ببينند كه يا در دنيا عذاب قتل و اسيرى چشد يا ساعت قيامت وى را فرا رسد و كافران به زودى خواهند دانست كه از مومن و كافر كدام يك روزگارش بدتر و سپاهش ضعيفتر است؟ البته كافران بد روزگار و مومنان خوش عاقبتند (75)

و خدا هدايت يافتگان را بر هدايت مى افزايد و اعمال صالحى كه اجرش نعمت ابدى است نزد پروردگار تو بهتر از مال و جاه فانى دنيا است هم از جهت ثواب الهى و هم از جهت حسن عاقبت اخروى (76)

اى رسول ديدى حال آنكه به آيات ما كافر شد مانند عاصى ابن وائل كافر كه به خباب بن ارت مومن به استهزاء و مسخره گفت من البته مال و فرزند بسيار در بهشتهم خواهم

داشت آنجا طلب تو را ميدهم (77)

آيا اين شخص كافر جاهل كه چنين سخن ميگويد بر عالم غيب آگاهى يافته يا از خدابر خود عهدى گرفته است كه در عالم آخرت هم داراى نعمت و ثروت باشد (78)

هرگز چنين نيست ما البته آنچه گويد خواهيم نوشت و سخت بر عذابش خواهيم افزود (79)

و آنچه از مال و متاع و فرزند كه به مفاخرت و غرور دايم در گفتار داشت ما وارث آن شويم و او بى كس و تنها از دنيا به جانب ما بازآيد (80)

و مشركان خداى يگانه را ترك گفته و خدايان باطل مانند بتها و فراعنه را براى عزت و احترام دنيوى برگرفتند (81)

چنين نيست بلكه به زودى از كار خود پشيمان و از پرستش آن خدايان باطل روى بگردانند و به خصومت آنها برخيزند (82)

آيا نديدى كه ما شياطين را بر سر كافران فرستاديم تا سخت آنها را آزار كنند و به وهم و خيالات باطل دنيا از سعادت ابد محرومشان سازند (83)

پس تو اى رسول تعجيل در كار آنها مكن كه ما حساب روز و ساعت عذاب آنان را كاملادر نظر داريم (84)

ياد آور روزى را كه متقيان را به سوى خداى مهربان به اجتماع محشور گردانيم (85)

و بدكاران را به آتش دوزخ درافكنيم (86)

كه در آن روز هيچكس مالك شفاعت نباشد مگر كسى كه به پرستش حق از خداى مهربان عهدنامه توحيد كامل و شفاعت دريافته است (87)

و كافران گفتند كه خداى رحمان فرزند برگرفته (88)

اى كافران همانا شما سخنى بسيار زشت و منكر بر زبان آورديد

(89)

نزديكست از اين گفته زشت و عقيده باطل آسمانها از هم فروريزد و زمين بشكافد و كوه ها متلاشى گردد (90)

چرا كه براى خداى مهربان فرزندى مسيح و عزير و ملايك را دعوى كرديد (91)

در صورتى كه هرگز خدا را كه منزه از مثل و مانند است فرزند داشتن سزاور نخواهد بود (92)

بلكه هيچ موجودى در آسمانها و زمين نيست جز اينكه خدا را بنده فرمانبردار است (93)

او به شماره همه موجودات كاملا آگاهست (94)

و تمام آنها روز قيامت منفرد و تنها به پيشگاه حضرتش حضور مييابند (95)

همانا آنان كه به خدا ايمان آوردند و نيكوكار شدند خداى رحمان آنها را در نظرخلق و حق محبوب ميگرداند (96)

ما حقايق اين قرآن را تنها به زبان تو سهل و آسان كرديم تا به آن اهل تقوى را بشارت دهى و معاندان لجوج را از عذاب خدا بترسانى (97)

و چه بسيار اقوامى از اهل عناد را كه پيش از اين معاندين هلاك ساختيم كه اثرى از آنها باقى نماند آيا چشم تو به احدى از آنها ديگر خواهد افتاد؟ يا كمترين صدائى در دنيا از آنان تا ابد خواهى شنيد؟ (98)

براى پس از (مرگ) خود، از بستگانم بيمناكم و همسرم نازا بوده است، پس از جانب خود جانشينى (فرزندى) به من عطا فرما. (5)

(خداوندا! به من جانشينى عطا كن) كه وارث من و دودمان يعقوب باشد و پروردگارا! او را پسنديده قرار ده. (6)

(خداوند فرمود:) اى زكريّا! ما تو را بشارت مى دهيم به پسرى كه نامش يحيى است (و) قبلا همنامى براى او قرار نداده ايم. (7)

(زكريّا) گفت: پروردگارا! چگونه براى من پسرى باشد در حالى كه همسرم نازاست و من از پيرى، ناتوان شده ام؟ (8)

(زكريّا) چنين گفت: امّا پروردگارت فرمود: اين كار بر من آسان است، (زيرا) پيش از اين من تو را آفريدم در حالى كه چيزى نبودى. (9)

(به زكريّا) گفت: پروردگارا! براى من نشانه اى قرار ده. (خداوند) فرمود: نشانه ى تو اين است كه سه شبانه روز قدرت سخن گفتن با مردم را نخواهى داشت، (با اينكه سالم هستى.) (10)

پس (زكريّا) از محراب عبادت به سوى مردم خارج شد، آنگاه به آنان اشاره كرد كه در صبح و شام خدا را تسبيح گوييد. (11)

اى يحيى! كتاب (خدا) را با قدرت بگير و در كودكى به او حكمت (و نبوّت) داديم. (12)

و نيز از جانب خود، مهربانى و پاكى به او داديم و او تقواپيشه بود. (13)

و نسبت به پدر و مادرش نيكوكار بود و (نسبت به مردم، زورگويى) سركش و نافرمان نبود. (14)

و سلامى (شايسته) بر او باد روزى كه متولّد شد و روزى كه مى ميرد و روزى كه زنده برانگيخته مى شود. (15)

و در اين كتاب، مريم را ياد كن، هنگامى كه از

خاندانش جدا شد و در مكانى شرقى قرار گرفت. (16)

آنگاه دور از ديگران براى خود پرده اى قرارداد، در اين هنگام ما روح خود (روح القدس) را به سوى او فرستاديم، پس به شكل انسانى راست قامت بر او نمايان شد. (17)

(مريم به آن فرشته) گفت: همانا من از تو به خداى رحمان پناه مى برم، اگر پرهيزكارى (از من دور شو). (18)

(فرشته) گفت: همانا من فرستاده ى پروردگار توام (و آمده ام) تا پسرى پاكيزه به تو بخشم. (19)

(مريم) گفت: چگونه ممكن است براى من فرزندى باشد؟ در حالى كه نه بشرى با من تماس گرفته و نه من بدكاره بوده ام. (20)

(فرشته ى الهى) گفت: مطلب همين است. پروردگارت فرمود: اين كار بر من آسان است (كه پسرى بدون پدر به تو عطا كنم) و تا او را براى مردم نشانه و رحمتى از خود قرار دهيم و اين كارى است شدنى و قطعى. (21)

پس مريم (به عيسى) باردار شد و با وى در مكانى دور خلوت گزيد. (22)

آنگاه درد زايمان او را به سوى تنه ى درخت خرمايى كشاند (تا تكيه دهد). (از شدّت ناراحتى) گفت: اى كاش پيش از اين مرده و فراموش شده بودم. (23)

پس (عيسى در شكم) از طرف پايين پايش وى را صدا زد كه (اى مادر!) غم مخور، همانا پروردگارت زير (پاى) تو چشمه ى آبى روان ساخت. (24)

و شاخه اين نخل را به سوى خود تكان ده، رطب تازه بر تو فرو ريزد. (25)

پس (از آن رطب) بخور و (از آب نهر) بنوش و چشمت را (به داشتن فرزندى چون عيسى) روشن دار، پس

اگر كسى از آدميان را ديدى، (كه درباره نوزاد مى پرسند، با اشاره به آنان) بگو: من براى خداوند رحمان، روزه ى سكوت نذر كرده ام، بنابراين امروز با هيچ انسانى سخن نخواهم گفت. (26)

پس مريم در حالى كه نوزادش را در آغوش گرفته بود، او را به نزد بستگان خود آورد. گفتند: اى مريم! به راستى كار بسيار ناپسندى مرتكب شده اى. (27)

اى خواهر هارون! پدرت مرد بدى نبود و مادرت (نيز) بدكاره نبود. (28)

پس مريم به سوى او (عيسى) اشاره كرد. گفتند: چگونه با كسى كه در گهوراه (و) كودك است سخن بگوييم؟ (29)

(عيسى به سخن آمد و) گفت: منم بنده ى خدا، او به من كتاب (آسمانى) داده و مرا پيامبر قرار داده است. (30)

و هر جا كه باشم، خداوند مرا مايه ى بركت قرار داده و تا زنده ام مرا به نماز و زكات سفارش كرده است. (31)

و مرا نسبت به مادرم نيكوكار قرار داده و (نسبت به مردم) ستمگر و سنگدل قرار نداده است. (32)

و درود بر من روزى كه زاده شدم و روزى كه مى ميرم و روزى كه زنده برانگيخته مى شوم. (33)

اين است عيسى، پسر مريم؛ (همان) گفتار درستى كه در آن شك مى كنند. (34)

شايسته نيست كه خداوند فرزندى برگيرد، او منزّه است، هرگاه انجام كارى را اراده كند، همين قدر كه گويد: موجود باش، بى درنگ موجود مى شود. (35)

و در حقيقت، خدا پروردگار من و پروردگار شماست، پس او را بپرستيد كه راه مستقيم همين (بندگى او) است. (36)

پس گروه هايى از ميان خودشان به اختلاف پرداختند، پس واى بر كسانى كه كافر شدند از حضور

در روز بزرگ (قيامت). (37)

چه خوب شنوا و بينايند روزى كه به سوى ما مى آيند، ولى ستمگران امروز در گمراهى آشكارند. (38)

و آنان را از روز ندامت و حسرت بترسان، آن هنگام كه كار (از كار) بگذرد (و همه چيز پايان يابد) در حالى كه (اكنون) آنان در غفلتند و ايمان نمى آورند. (39)

تنها ماييم كه زمين و اهلش را به ارث مى بريم و (همه) به سوى ما بازگردانده مى شوند. (40)

و در اين كتاب، ابراهيم را ياد كن، كه او پيامبرى راستگو و راست كردار بود. (41)

آنگاه كه (ابراهيم) به پدرش گفت: اى پدر! چرا چيزى را مى پرستى كه نمى شنود و نمى بيند و تو را از هيچ چيز بى نياز نمى كند؟ (42)

اى پدر! همانا دانشى براى من آمده كه براى تو نيامده است؛ بنابراين، از من پيروى كن تا تو را به راه راست هدايت كنم. (43)

اى پدر! بندگى را پرستش مكن كه شيطان نسبت به خداى رحمان عصيانگر است. (44)

اى پدر! همانا من مى ترسم كه از جانب خداى رحمان عذابى به تو رسد، و تو براى شيطان دوست و ياور باشى. (45)

گفت: اى ابراهيم! آيا از خدايان من بيزارى؟ اگر از (اين روش) دست برندارى قطعا تو را سنگسار خواهم كرد و (اكنون) براى مدّتى طولانى از من دور شو. (46)

(ابراهيم از او جدا شد و) گفت: سلام بر تو، به زودى از پروردگارم براى تو آمرزش مى خواهم، زيرا او همواره نسبت به من بسيار مهربان بوده است. (47)

و من از شما و آنچه غير خدا مى خوانيد كناره گيرى مى كنم و پروردگارم را مى خوانم، اميدوارم

كه در خواندن پروردگارم محروم (و بى پاسخ) نمانم. (48)

چون ابراهيم از مشركان و از آنچه به جاى خدا مى پرستيدند كناره گرفت، ما اسحاق و (فرزندش) يعقوب را به او عطا كرديم و همه را پيامبر قرار داديم. (49)

و از رحمت خويش به آنها عطا كرديم و براى آنان (در ميان مردم) نام بلند و نيكو قرار داديم. (50)

و در اين كتاب از موسى ياد كن، زيرا كه او بنده ى (برگزيده و) خالص شده (خدا) و فرستاده اى پيامبر بود. (51)

و از جانب راست (كوه) طور او را ندا داديم و به (مقام قرب خود و) رازگويى نزديكش ساختيم. (52)

و از رحمت خويش، برادرش هارون پيامبر را به او بخشيديم. (53)

و در اين كتاب از اسماعيل ياد كن كه او همواره در وعده هايش صادق و فرستاده اى پيامبر بود. (54)

و همواره خاندان خود را به نماز و زكات امر مى كرد و پيوسته نزد پروردگارش مورد رضايت بود. (55)

و در اين كتاب، از ادريس ياد كن، همانا او پيامبرى بسيار راستگو بود. (56)

و ما او را به مقام والايى رسانديم. (57)

آنان پيامبرانى بودند كه خداوند بر آنها نعمت (ويژه) ارزانى داشت؛ از نسل آدم و از (فرزندان) كسانى كه با نوح (در كشتى) سوارشان كرديم و از نسل ابراهيم و اسرائيل (يعقوب) و از كسانى كه هدايت نموديم و برگزيديم؛ هرگاه آيات خداى رحمان بر آنان خوانده مى شد سجده كنان و گريان از رو به خاك مى افتادند. (58)

آنگاه پس از آنان، جانشينان بد و ناشايسته اى آمدند كه نماز را ضايع كردند و هوسها را پيروى كردند. پس به زودى

(كيفر) گمراهى خود را خواهند ديد. (59)

مگر كسى كه توبه كند و ايمان آورد و كار شايسته انجام دهد، پس آنها داخل بهشت مى شوند و به هيچ وجه مورد ستم قرار نمى گيرند (و از پاداششان كاسته نمى شود). (60)

بهشت هاى جاويدى كه خداى رحمان از غيب به بندگانش وعده داده، مسلّما وعده ى او تحقّق يافتنى است. (61)

در آنجا سخن بيهوده اى نمى شنوند، (و گفتارشان) جز سلام (نيست) و در آنجا هر صبحگاه و شامگاه، روزى آنان آماده است. (62)

اين، همان بهشتى است كه به هر يك از بندگان پرهيزكار خود به ارث مى دهيم. (63)

ما (فرشتگان) جز به فرمان پروردگار تو نازل نمى شويم؛ آنچه پيش روى ما (در آينده) و آنچه پشت سر ما (در گذشته) و آنچه ميان اين دو قرار دارد از اوست و پروردگار تو فراموشكار نيست. (64)

پروردگار آسمان ها و زمين و آنچه ميان آن دو قرار دارد؛ تنها او را پرستش كن و براى عبادتش شكيبا باش، آيا براى او همتا و هم نامى مى شناسى؟ (65)

و انسان مى گويد: آيا آنگاه كه مردم، دوباره زنده (از قبر) خارج خواهم شد؟ (66)

آيا انسان (در زنده شدن دوباره ى خود شك دارد؟ و) به ياد نمى آورد كه ما او را پيش از اين آفريده ايم، در حالى كه چيزى نبود.؟ (67)

پس به پروردگارت سوگند كه ما همه آنها را با شياطين محشور خواهيم كرد، سپس در حالى كه به زانو درآمده اند، گرداگرد جهنّم حاضر خواهيم نمود. (68)

سپس از هر گروهى، كسانى را كه بر خداى رحمان سركش تر بودند، جدا خواهيم كرد. (69)

آنگاه ما مى دانيم چه كسانى از

آنها براى سوختن در دوزخ سزاوارترند. (70)

و هيچ كس از شما نيست مگر آنكه وارد دوزخ مى شود، (و اين ورود شما) از جانب پروردگارت حكمى قطعى است. (71)

سپس اهل تقوا را (از دوزخ) نجات مى دهيم و ستمكاران را (در حالى كه از ضعف و ذلّت) به زانو درآمده (اند) در آن رها مى كنيم. (72)

و هرگاه آيات روشن ما بر آنان خوانده شود، كسانى كه كفر ورزيده اند به آنان كه ايمان آورده اند مى گويند: كدام يك از ما دو گروه، جايگاهش بهتر و محفلش آراسته تر است. (73)

و چه بسيار نسل ها را پيش از آنان نابود كرديم كه مال و ثروتشان بهتر بود و منظرى آراسته تر داشتند. (74)

بگو: هر كه در گمراهى است، خداوند رحمان (طبق سنّت خود) مدّتى به او مهلت و مدد مى دهد، تا زمانى كه آنچه را وعده داده مى شوند ببينند، يا عذاب (اين دنيا) يا (عذاب) قيامت را. پس (در آن روز) خواهند دانست چه كسى جايگاهش بدتر و لشكرش ناتوان تر است. (75)

كسانى كه هدايت يافته اند، خداوند بر هدايتشان مى افزايد و نيكى هاى ماندگار، ثوابش نزد پروردگارت بهتر و خوش فرجام تر است. (76)

پس آيا ديدى كسى را كه به آيات ما كفر ورزيد و گفت: قطعا به من مال و فرزند (بسيار) داده خواهد شد! (77)

آيا (اين خوش خيالى به خاطر آن است كه) از غيب آگاه است، يا از خداى رحمان تعهّدى گرفته است؟ (78)

هرگز (چنين نيست،) به زودى هر چه مى گويد مى نويسيم و براى هميشه عذابش مى كنيم. (79)

و هر چه (از مال و فرزند) دم مى زند ما وارث خواهيم شد و او

بى كس و تنها نزد ما خواهد آمد. (80)

به جاى خداى يگانه خدايانى (دروغين) برگزيدند تا براى ايشان سبب عزّت باشد. (81)

هرگز (به اين آرزو نمى رسند، بلكه) به زودى (معبودها) پرستش آنان را منكر خواهند شد و در برابر آنان (به جاى عزت بخشى) به مخالفت برمى خيزند. (82)

آيا نديدى كه ما شيطان ها را به سوى كافران فرستاديم تا آنان را شديدا تحريك كنند؟ (83)

پس بر (عذاب) آنان عجله مكن، ما حساب آنها (و روز و ساعت و اعمال و حتّى نفس زدن آنان) را شماره كنيم (تا موعدشان فرا رسد). (84)

(ياد كن) روزى كه ما پرهيزكاران را دسته جمعى به سوى (ضيافت) خداى رحمان گرد آوريم. (85)

و مجرمان را (پياده و) تشنه به سوى جهنّم مى رانيم. (86)

آنان مالك شفاعت نيستند، مگر كسى كه با خداى رحمان پيمانى بسته باشد. (87)

و (كفّار) گفتند: خداى رحمان (براى خود) فرزندى انتخاب كرده است. (88)

راستى، مطلب زشتى گفتيد. (89)

نزديك است از اين سخن، آسمان ها متلاشى و زمين شكافته شود و كوه ها به شدّت فرو ريزد. (90)

زيرا براى خداى رحمان، فرزندى قائل شدند. (91)

در حالى كه براى خداى رحمان، سزاوار نيست كه فرزند بگيرد. (92)

موجودى در آسمان ها و زمين نيست مگر آن كه بنده وار نزد خداوند رحمان مى آيد. (93)

قطعا خداوند همه ى آنان را حساب كرده، با دقّت شمرده است. (94)

و همگى روز قيامت تنها (و تهى دست) نزد او خواهند آمد. (95)

همانا كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده اند به زودى خداى رحمان براى آنان محبّتى (در دلها) قرار مى دهد.

(96)

پس همانا قرآن را بر زبان تو آسان ساختيم تا پرهيزكاران را به وسيله ى آن بشارت دهى و مردم ستيزه جو را بدان هشدار دهى. (97)

و چه بسيار نسل هايى كه پيش از آنان هلاك كرديم. آيا كسى از آنها را مى يابى يا كمترين صدايى از ايشان مى شنوى؟ (98)

پس، از نمازگاه به ميان قوم خويش بيرون آمد، و به آنان اشارت كرد كه بامداد و شبانگاه [خداى را] به پاكى ياد كنيد. (11)

اى يحيى، كتاب را با نيرو و بجد بگير، و او را در كودكى حكمت - گفتار و كردار درست و استوار - داديم، (12)

و نيز مهربانى و پاكى و پارسايى از نزد خويش، و پرهيزگار بود. (13)

و به پدر و مادر خويش نيكوكار بود و گردن كش و نافرمان نبود. (14)

و درود بر او، روزى كه زاده شد و روزى كه مى ميرد و روزى كه زنده برانگيخته مى شود. (15)

و در اين كتاب، مريم را ياد كن آنگاه كه از كسان خويش در جايگاهى شرقى - از بيت المقدس - كناره گزيد. (16)

و ميان خود و آنان پرده اى گرفت، پس ما روح خود - جبرئيل - را بدو فرستاديم و براى او چون آدميى درست اندام نمودار شد. (17)

[مريم] گفت: من به خداى رحمان پناه مى برم از تو، اگر پرهيزگار باشى. (18)

گفت: همانا من فرستاده پروردگار توام تا تو را پسرى پارسا و پاكيزه ببخشم. (19)

گفت: از كجا - يا چگونه - مرا پسرى باشد و حال آنكه دست هيچ آدمى به من نرسيده است و بدكاره هم نبوده ام؟ (20)

گفت: چنين است، پروردگار تو گفت كه اين بر من آسان است، [تا بدان قدرت ما را دريابى] و تا او را نشانه اى براى مردم و بخشايشى از سوى خويش كنيم، و اين كارى است گزارده و شدنى. (21)

پس به او (عيسى) بار گرفت، و با او به جايگاهى دور - از

شهر و مردم - بيرون رفت. (22)

آنگاه درد زاييدن او را به تنه درخت خرمايى كشانيد، گفت: اى كاش پيش از اين مرده بودم و به فراموشى سپرده شده بودم. (23)

پس [كودك] او را از زير او - يعنى در شكم او - آواز داد: اندوه مخور، پروردگار تو از زير پايت جويى روان ساخت، (24)

و خرمابن را به سوى خويش بجنبان تا بر تو خرماى تر و تازه چيده فرو ريزد. (25)

پس، بخور و بياشام، و چشم روشن مى دار. و اگر از آدميان كسى را بينى، [به اشارت] بگو: من براى خداى رحمان روزه اى نذر كرده ام - روزه سكوت - و امروز با هيچ آدمى سخن نخواهم گفت. (26)

پس او (كودك) را برداشته نزد كسان خود آورد، گفتند: اى مريم، براستى چيزى شگفت - يا زشت - آورده اى، (27)

اى خواهر هارون، نه پدر تو مرد بدى بود و نه مادرت بدكاره بود. (28)

پس به او (عيسى) اشاره نمود، گفتند: چگونه با كودكى خرد كه در گهواره است سخن گوييم؟! (29)

[عيسى به سخن آمد و] گفت: من بنده خدايم، به من كتاب داده و مرا پيامبر ساخته است، (30)

و مرا هر جا كه باشم با بركت ساخته، و تا زنده باشم به نماز و زكات سفارشم كرده است، (31)

و مرا به مادرم نيكوكار كرده، و مرا گردن كشى بدبخت نگردانيده است، (32)

و درود باد بر من، روزى كه زاده شدم و روزى كه بميرم و روزى كه زنده برانگيخته شوم، (33)

اين است عيسى پسر مريم، گفتار درست و راستى كه درباره آن به شك

اندرند. (34)

خداى را نسزد كه هيچ فرزندى گيرد، پاك و منزه است، چون خواهد كه كارى برگزارد همانا آن را گويد: باش، پس مى باشد. (35)

و خداى يكتا - الله - پروردگار من و پروردگار شماست پس او را بپرستيد، اين است راه راست. (36)

و آن گروه ها - دسته هاى ترسايان - در ميان خود اختلاف كردند، پس واى بر آنها كه كافر شدند از ديدار و حضور در روزى بزرگ - رستاخيز -. (37)

چه شنوا و چه بينايند آن روز كه نزد ما آيند! ليكن ستم كاران در آن روز در گمراهى آشكارند. (38)

و آنان را از روز دريغ و پشيمانى بترسان آنگاه كه كار برگزار شود. و [امروز] ايشان در غفلتاند و [آن روز را] باور نمى دارند. (39)

همانا ما زمين و هر كه را بر آن است به ميراث بريم و به ما بازگردانده شوند. (40)

و در اين كتاب، ابراهيم را ياد كن كه او راست گفتار و درست كردار پيامبرى بود. (41)

آنگاه كه پدر خويش را گفت: اى پدر، چرا چيزى را مى پرستى كه نه مى شنود و نه مى بيند و در هيچ چيز تو را سود ندارد و به كار نيايد (42)

اى پدر، همانا از دانش به من آن رسيده كه تو را نرسيده است، پس مرا پيروى كن تا تو را راهى راست بنمايم. (43)

اى پدر، شيطان را مپرست، كه شيطان خداى رحمان را نافرمان بود. (44)

اى پدر، من مى ترسم كه عذابى از خداى رحمان به تو رسد آنگاه شيطان را دوست و ياور باشى. (45)

گفت: اى ابراهيم، آيا از خدايان من

روگردانى؟ اگر [از گفتار خود] باز نايستى هرآينه سنگسارت مى كنم، و ديرگاهى از من دور باش. (46)

گفت: با تو بدرود مى كنم، از پروردگارم براى تو آمرزش خواهم خواست كه او به من مهربان است، (47)

و از شما و آنچه جز خداى يكتا مى خوانيد كناره مى گيرم، و پروردگارم را مى خوانم، اميد است كه به خواندن پروردگار خويش بدبخت [و از اجابت بى بهره] نباشم. (48)

پس چون از آنان و آنچه بجز خداى يكتا مى پرستيدند كناره گرفت به او اسحاق و يعقوب داديم و همه را پيامبر كرديم. (49)

و از رحمت خويش به ايشان بخشيديم و براى آنان [در ميان مردم] نام نيكو و آوازه بلند نهاديم. (50)

و در اين كتاب، موسى را ياد كن، همانا او برگزيده و ويژه شده [خدا] بود و فرستاده اى پيامبر بود. (51)

و او را از سوى راست كوه طور ندا داديم و به رازگويى نزديكش ساختيم. (52)

و به او از رحمت خويش برادرش هارون پيامبر را بخشيديم. (53)

و در اين كتاب، اسماعيل را ياد كن، او راست وعده و فرستاده اى پيامبر بود، (54)

و خاندان خود را به نماز و زكات فرمان مى داد و نزد پروردگارش پسنديده بود. (55)

و در اين كتاب، از ادريس ياد كن، همانا او راست گفتار پيامبرى بود، (56)

و او را به جايگاهى بلند و والا برداشتيم. (57)

ايشانند - از زكريا تا الياس - كه خداوند به آنان نعمت ارزانى داشته - نيكويى كرده - پيامبرانى از فرزندان آدم و از [فرزندان] آنها كه با نوح [در كشتى] برنشانديم و از فرزندان ابراهيم و يعقوب و از

آنان كه راه نموديم و برگزيديم، چون آيات خداى رحمان بر آنان خوانده شود سجده كنان و گريان به روى درافتند. (58)

آنگاه از پى ايشان جانشينان بد و ناشايسته اى آمدند كه نماز را فرو گذاشتند - در آن سهلانگارى نمودند - و كامها و آرزوهاى دل را پيروى كردند، پس زودا كه [سزاى] گمراهى خود را ببينند (59)

مگر آن كه بازگشت - توبه كرد - و ايمان آورد و كار نيك و شايسته كرد، پس اينان به بهشت درآيند و هيچ ستمى بر آنان نرود، (60)

بهشتهايى پاينده كه خداى رحمان بندگان خود را به ناديده و ناپيدا وعده داده، همانا وعده او آمدنى است. (61)

در آنجا سخن ياوه و بيهوده نشنوند، [و گفتارشان] جز سلام [نيست]. و در آنجا هر بامداد و شبانگاه روزى دارند. (62)

اين بهشتى است كه به هر كس از بندگانمان كه پرهيزگار باشد به ميراث دهيم. (63)

و ما [فرشتگان] جز به فرمان پروردگار تو فرود نمى آييم. او راست آنچه فراپيش ماست - امور آينده - و آنچه پشت سر ماست - امور گذشته - و آنچه ميان آن است. و پروردگار تو فراموشكار نيست (64)

خداوند آسمانها و زمين و آنچه در ميان آنهاست، پس او را بپرست و بر پرستش او شكيبا باش، آيا براى او هيچ همنامى - كه او را الله خوانند - مى شناسى (65)

و آدمى گويد: آيا هنگامى كه بميرم، مرا زنده [از گور] بيرون خواهند آورد؟ (66)

آيا آدمى به ياد نمى آورد كه ما او را از پيش بيافريديم و هيچ چيز نبود؟ (67)

به پروردگار تو سوگند كه آنان

را با شيطانها برانگيزيم و فراهم آريم، سپس آنها را گرداگرد دوزخ به زانو درآمده حاضر كنيم. (68)

سپس از ميان هر گروهى هر كدامشان را كه بر خداى رحمان گستاختر و سركشتر بوده بيرون كشيم، (69)

آنگاه هرآينه ما به كسانى كه به درآمدن و سوختن در آن سزاوارترند داناتريم. (70)

و هيچ كس از شما نيست مگر آنكه به آن درآيد - يا بر آن بگذرد -، اين [حكم و وعده اى است كه] بر پروردگار تو بايسته و گزاردنى - انجام دادنى - است. (71)

آنگاه كسانى را كه پرهيزگارى كردند برهانيم و ستم كاران را در آنجا به زانو درآمده بگذاريم. (72)

و چون آيات روشن ما بر آنان خوانده شود كسانى كه كافر شدند به كسانى كه ايمان آورده اند گويند: كداميك از اين دو گروه را جايگاهى بهتر و انجمنى نيكوتر است. (73)

و چه بسا گروه ها را كه پيش از آنان هلاك كرديم كه به كالاى خانه و به ديدار - هيئت و منظر - [از اينها] نيكوتر بودند. (74)

بگو: هر كه در گمراهى باشد، پس خداى رحمان بايد كه او را فزونى دهد - به او مهلت دهد تا گمراهى اش بيشتر شود - تا آنگاه كه آنچه را به آنان وعده داده مى شود ببينند: يا عذاب [اين جهانى] را - مانند كشته يا اسير شدن - و يا رستاخيز را، پس زودا كه بدانند چه كسى را جايگاهى بدتر و سپاهى ناتوانتر است. (75)

و خداوند كسانى را كه راه راست يافتند رهنمونى همى افزايد، و ماندگارهاى نيك و شايسته نزد پروردگار تو پاداشى بهتر و بازگشت و سرانجامى بهتر

دارد. (76)

آيا ديدى آن كس را كه به آيات ما كافر شد و گفت: البته به من مال و فرزند داده شود؟ (77)

آيا بر غيب آگاهى يافته يا از نزد خداى رحمان پيمانى گرفته؟ (78)

نه چنان است، آنچه مى گويد خواهيم نوشت و عذاب او را پيوسته مى افزاييم. (79)

و آنچه را كه مى گويد - مال و فرزند - از وى ميراث مى بريم و تنها نزد ما مى آيد. (80)

و بجز خداى يكتا خدايانى گرفتند تا آنها را مايه بزرگى و نيرو باشند. (81)

نه چنان است، زودا كه پرستش آنان را انكار كنند و مخالف و دشمنشان باشند. (82)

آيا نديده اى - ندانسته اى - كه ما شياطين را بر كافران مى فرستيم تا آنها را [به وسوسه به سوى بدى ها و گناهان] سخت بجنبانند؟ (83)

پس بر آنان شتاب مكن - در فرود آمدن عذاب - جز اين نيست كه ما براى آنها به دقت مى شماريم - روزشمارى مى كنيم تا مهلتشان سر آيد -. (84)

روزى كه پرهيزگاران را به سوى خداى رحمان به مهمانى و ديدار فراهم آريم. (85)

و بزه كاران را تشنه به سوى دوزخ برانيم. (86)

توان شفاعت ندارند مگر آن كه از نزد خداى رحمان پيمانى گرفته باشد. (87)

و گفتند: خداى رحمان فرزندى گرفت، (88)

هرآينه چيزى سخت زشت و ناپسند آورده ايد، (89)

نزديك است كه آسمانها از اين سخن بشكافند و زمين شكافته شود و كوه ها درهم شكسته فرو ريزند، (90)

كه براى خداى رحمان فرزندى خواندند - فرشتگان را فرزند خدا خواندند -. (91)

و خداى رحمان را نسزد كه فرزندى گيرد. (92)

در آسمانها و

زمين هيچ كس نيست مگر آنكه خداى رحمان را بنده وار آيد. (93)

هرآينه آنان را در شمار آورده و همه را درست برشمرده است، (94)

و همه آنها روز رستاخيز تنها [و تهيدست] نزد او آيند. (95)

كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى نيك و شايسته كردند خداى رحمان براى آنان دوستيى [در دلها] خواهد نهاد. (96)

همانا [خواندن] اين (قرآن) را به زبان تو آسان ساختيم تا پرهيزگاران را بدان مژده دهى و گروهى ستيزه گر را بدان بيم كنى. (97)

و چه بسا مردمان گذشته را پيش از آنان هلاك كرديم. آيا هيچ يك از آنان را درمى يابى - مى بينى - يا هيچ آواى آهسته اى از آنها مى شنوى (98)

(8)

گفت: پروردگارت اينچنين گفته است: اين براي من آسان است و تو را كه پيش از اين چيزي نبوده اي بيافريده ام. (9)

گفت: اي پروردگار من، به من نشاني بنماي . گفت: نشان تو اين است كه سه شب و سه روز با مردم سخن نگويي بي هيچ آسيبي . (10)

از محراب به ميان قوم خود بيرون آمد و به آنان اعلام كرد كه : صبح و شام تسبيح گوييد. (11)

اي يحيي ، كتاب را به نيرومندي بگير. و در كودكي به او دانايي عطا كرديم. (12)

و به او شفقت كرديم و پاكيزه اش ساختيم و او پرهيزگار بود. (13)

به پدر و مادر نيكي مي كرد و جبار و گردنكش نبود. (14)

سلام بر او، روزي كه زاده شد و روزي كه مي ميرد و روزي كه ديگر بار زنده برانگيخته مي شود. (15)

در اين كتاب مريم را ياد كن، آنگاه كه از خاندان خويش به مكاني رو به سوي برآمدن آفتاب، دوري گزيد. (16)

ميان خود و آنان پرده اي كشيد و ما روح خود را نزدش فرستاديم و چون انساني تمام بر او نمودار شد. (17)

مريم گفت: از تو به خداي رحمان پناه مي برم، كه پرهيزگار باشي . (18)

گفت: من فرستاده پروردگار تو هستم، تا تو را پسري پاكيزه ببخشم. (19)

گفت: از كجا مرا فرزندي باشد، حال آنكه هيچ بشري به من دست نزده است و من بد كاره هم نبوده ام. (20)

گفت: پروردگار تو اينچنين گفته است: اين براي من آسان است. ما آن پسر را براي مردم آيتي و

بخشايشي كنيم و اين كاري است حتمي و پايان يافته . (21)

پس به او آبستن شد و او را با خود به مكاني دور افتاده برد. (22)

درد زاييدن او را به سوي تنه درخت خرمايي كشانيد. گفت: اي كاش پيش از اين مرده بودم و از يادها فراموش شده بودم. (23)

كودك از زير او ندا داد: محزون مباش، پروردگارت از زير پاي تو جوي آبي روان ساخت. (24)

نخل را بجنبان تا خرماي تازه چيده برايت فرو ريزد. (25)

پس اي زن، بخور و بياشام و شادمان باش و اگر از آدميان كسي را ديدي بگوي : براي خداي رحمان روزه نذر كرده ام و امروز با هيچ بشري سخن نمي گويم. (26)

كودك را برداشت و نزد قوم خود آورد. گفتند: اي مريم، كاري قبيح كرده اي . (27)

اي خواهر هارون، نه پدرت مردي بدي بود و نه مادرت زني بد كاره . (28)

به فرزند اشاره كرد. گفتند: چگونه با كودكي كه در گهواره است سخن بگوييم. (29)

كودك گفت: من بنده خدايم، به من كتاب داده و مرا پيامبر گردانيده است. (30)

و هرجا كه باشم مرا بركت داده و تا زنده ام به نماز و زكات وصيت كرده است. (31)

و نيز نيكي كردن به مادرم. و مرا جبار و شقي نساخته است. (32)

سلام بر من، روزي كه زاده شدم و روزي كه مي ميرم و روزي كه ديگر بار زنده برانگيخته مي شوم. (33)

اين است عيسي بن مريم -به سخن حق- همان كه درباره او در ترديد بودند. (34)

نسزد خداوند را كه فرزندي

برگيرد. منزه است. چون اراده كاري كند، مي گويد: موجود شو. پس موجود مي شود. (35)

و الله پروردگار من و پروردگار شماست، پس او را بپرستيد، كه راه راست اين است. (36)

گروهها با هم اختلاف كردند، پس واي بر كافران به هنگام حضور در آن روز بزرگ. (37)

چه خوب مي شنوند و چه خوب مي بينند آن روز كه نزد ما مي آيند. ولي ستمكاران امروز در گمراهي آشكاري هستند. (38)

آنان را از روز حسرت كه كار به پايان آمده و آنان همچنان در حال غفلت و بي ايماني هستند بترسان. (39)

هر آينه ما زمين و هر كه را بر روي آن است به ارث مي بريم و همه به نزد ما بازگردانده مي شوند. (40)

و در اين كتاب ابراهيم را ياد كن كه او پيامبري راستگو بود. (41)

آنگاه كه پدرش را گفت: اي پدر، چرا چيزي را كه نه مي شنود و نه مي بيند و نه هيچ نيازي از تو بر مي آورد، مي پرستي . (42)

اي پدر، مرا دانشي داده اند كه به تو نداده اند. پس، از من پيروي كن تا تو را به راه راست هدايت كنم. (43)

اي پدر، شيطان را مپرست، زيرا شيطان خداي رحمان را نافرمان بود. (44)

اي پدر، مي ترسم عذابي از جانب خداي رحمان به تو رسد و تو دوستدار شيطان باشي . (45)

گفت: اي ابراهيم، آيا از خدايان من بيزار هستي ؟ اگر بازنايستي سنگسارت مي كنم. اكنون زماني دراز از من دور باش. (46)

گفت: تو را سلامت باد. از پروردگارم برايت آمرزش

خواهم خواست. زيرا او بر من مهربان است. (47)

از شما و از آن چيزهايي كه به جاي خداي يكتا مي خوانيد كناره مي گيرم و پروردگار خود را مي خوانم، باشد كه چون پروردگارم را بخوانم محروم نشوم. (48)

چون از آنها و آنچه جز خداي يكتا مي پرستيدند كناره گرفت. اسحاق و يعقوب را به او بخشيديم و همه را پيامبري داديم. (49)

و رحمت خويش را به آنها ارزاني داشتيم و سخن نيكو و آوازه بلند داديم. (50)

و در اين كتاب، موسي را ياد كن. او بنده اي مخلص و فرستاده اي پيامبر بود. (51)

و او را از جانب راست كوه طور ندا داديم و نزديكش ساختيم تا با او راز گوييم. (52)

و از رحمت خود برادرش هارون پيامبر را به او بخشيديم. (53)

و در اين كتاب اسماعيل را ياد كن. او درست قول و فرستاده اي پيامبر بود. (54)

و خاندان خود را به نماز و زكات امر مي كرد و نزد پروردگارش شايسته و پسنديده بود. (55)

و در اين كتاب ادريس را ياد كن. او راست گفتاري پيامبر بود. (56)

او را به مكاني بلند فرا برديم. (57)

اينان گروهي از پيامبران بودند كه خدا به آنان انعام كرده بود، از فرزندان آدم و فرزندان آنان كه با نوح در كشتي نشانديم و فرزندان ابراهيم و اسرائيل و آنها كه هدايتشان كرديم و برگزيديمشان. و چون آيات خداي رحمان بر آنان تلاوت مي شد، گريان به سجده مي افتادند. (58)

سپس كساني جانشين اينان شدند كه نماز را ضايع گذاشتند و پيرو شهوات گرديدند و

به زودي به غي خواهند افتاد. (59)

مگر آن كس كه توبه كرد و ايمان آورد و كارهاي شايسته كرد. اينان به بهشت داخل مي شوند و هيچ مورد ستم قرار نمي گيرند. (60)

بهشتهاي جاويد كه خداي رحمان در غيب به بندگان خويش وعده كرده است و وعده او فرا خواهد رسيد. (61)

در آنجا سخن لغو نمي شنوند، گفتارشان سلام است. و روزيشان هر صبح و شام آماده است. (62)

اين همان بهشتي است كه به بندگانمان، آنها كه پرهيزگاري كرده اند، عطا مي كنيم. (63)

و ما جز به فرمان پروردگار تو فرود نمي آييم. آنچه در پيش روي ما و پشت سر ما و ميان اين دو قرار دارد از آن اوست. و پروردگار تو فراموشكار نيست. (64)

پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دوست. او را بپرست و در پرستش شكيبا باش. آيا همنامي براي او مي شناسي . (65)

آدمي مي گويد: آيا زماني كه بميرم، زنده از گور بيرون آورده خواهم شد. (66)

و آدمي به ياد ندارد كه او را پيش از اين آفريده ايم و او خود چيزي نبوده است. (67)

به پروردگارت سوگند، آنها را با شيطانها گرد مي آوريم، آنگاه همه را در اطراف جهنم به زانو مي نشانيم. (68)

آنگاه از هر گروه كساني را كه در برابر خداي رحمان بيشتر سركشي كرده اند جدا مي كنيم. (69)

و ما آنهايي را كه سزاوارتر به داخل شدن در آتش و سوختن در آن باشند، بهتر مي شناسيم. (70)

و هيچ يك از شما نيست كه وارد جهنم نشود، و اين حكمي

است حتمي از جانب پروردگار تو. (71)

آنگاه پرهيزگاران را نجات مي دهيم و ستمكاران را همچنان به زانو- نشسته در آنجا وا مي گذاريم. (72)

چون آيات روشنگر ما را بر آنان بخوانند، كافران به مومنان مي گويند: كدام يك از دو فرقه را جايگاه بهتر و محفل نيكوتر است. (73)

پيش از آنها چه بسا مردمي را به هلاكت رسانيده ايم كه از حيث اثاث و منظر بهتر از آنها بودند. (74)

بگو: هر كس كه در گمراهي باشد، خداي رحمان او را به فزوني مدد مي رساند، تا آنگاه آنچه را به او وعده داده شده است بنگرد: يا عذاب و يا قيامت. آنگاه خواهند دانست كه چه كسي را جايگاه بدتر و سپاه ناتوانتر است. (75)

و خدا بر هدايت آنان كه هدايت يافته اند خواهد افزود و نزد پروردگار تو پاداش و نتيجه كردارهاي شايسته اي كه باقي ماندني اند بهتر است. (76)

آيا آن كسي را كه به آيات ما كافر بود ديدي كه مي گفت: البته به من مال و فرزند داده خواهد شد. (77)

آيا از غيب آگاهي داشت، يا از خداي رحمان پيمان گرفته بود. (78)

نه چنين است. آنچه مي گويد خواهيم نوشت و البته بر عذابش خواهيم افزود. (79)

آنچه را كه مي گويد از او مي ستانيم تا تنها نزد ما بيايد. (80)

و به غير از الله خداياني اختيار كردند تا سبب عزتشان گردند. (81)

نه چنين است. به زودي عبادتشان را انكار كنند و به مخالفتشان برخيزند. (82)

آيا نديده اي كه ما شياطين را به سوي كافران فرستاديم تا آنها

را برانگيزند. (83)

پس تو بر آنان شتاب مكن كه ما روزهايشان را به دقت مي شماريم. (84)

روزي كه پرهيزگاران را نزد خداي رحمان سواره گرد آوريم. (85)

و مجرمان را تشنه كام به جهنم برانيم. (86)

از شفاعت بي نصيبند، مگر آن كس كه با خداي رحمان پيماني بسته باشد. (87)

گفتند: خداي رحمان صاحب فرزندي است. (88)

هر آينه سخني زشت آورده ايد. (89)

نزديك است كه از اين سخن آسمانها بشكافند و زمين شكافته شود و كوهها فرو افتند و درهم ريزند. (90)

زيرا براي خداي رحمان فرزندي قائل شده اند. (91)

خداي رحمان را سزاوار نيست كه صاحب فرزندي باشد. (92)

هيچ چيز در آسمانها و زمين نيست مگر آنكه به بندگي سوي خداي رحمان بيايد (93)

او همه را حساب كرده و يك يك شمرده است. (94)

و همگيشان در روز قيامت تنها نزد او مي آيند. (95)

خداي رحمان كساني را كه ايمان آورده اند و كارهاي شايسته كرده اند، محبوب همه گرداند. (96)

اين قرآن را بر زبان تو آسان كرديم تا پرهيزگاران را مژده دهي و ستيزه گران را بترساني . (97)

و چه - بسيار مردمي را پيش از آنها هلاك كرده ايم. آيا هيچ يك از آنها را مي يابي يا حتي اندك آوازي از آنها مي شنوي . (98)

است، و پروردگارا هرگز در دعاى تو سخت دل نبوده ام (4)

و من پس از خويش از وارثان بيمناكم، و همسرم نازا است، پس از پيشگاه خود به من وارثى عطا فرما (5)

تا هم وارث من باشد و هم وارث آل يعقوب، و پروردگارا او را مقبول بگردان (6)

[فرمود] اى زكريا ما تو را به پسرى كه نامش يحيى است و تاكنون همنامى برايش قرار نداده ايم، مژده مى دهيم (7)

گفت پروردگارا چگونه مرا پسرى باشد، حال آنكه همسرم نازا است و خود نيز از پيرى به فرتوتى و فرسودگى رسيده ام (8)

[فرشته] گفت اين چنين است، پروردگارت فرموده است آن كار بر من آسان است، و خودت را پيشتر آفريده ام و چيزى نبودى (9)

گفت پروردگارا براى من نشانه اى قرار بده. فرمود نشانه تو اين است كه سه شب [و روز] در عين سلامت، با مردم نتوانى سخن گفت (10)

[زكريا] از محراب به نزد قومش بيرون آمد، و به آنان اشاره كرد كه بامدادان و شامگاهان [او را] نيايش كنيد (11)

[گفتيم] اى يحيى كتاب آسمانى را به جد و جهد بگير، و به او در عهد صباوت نبوت بخشيديم (12)

و از سوى خويش بر او رحمت آورديم و پاكيزه اش داشتيم و او پرهيزگار بود (13)

و در حق پدر و مادرش نيكوكار بود و زورگوى سركش نبود (14)

و بر او در روزى كه زاد، و روزى كه در مى گذرد و روزى كه زنده برانگيخته مى شود، درود باد (15)

و در كتاب از مريم ياد كن آنگاه كه از خاندان خويش، در گوشه اى شرقى، كناره گرفت (16)

و از آنان

پنهان شد، آنگاه روح خويش [جبرئيل] را به سوى او فرستاديم كه به صورت انسانى معتدل به ديده او درآمد (17)

[مريم] گفت من از تو اگر پرهيزگار باشى به خداى رحمان پناه مى برم (18)

گفت من فقط فرستاده پروردگارت هستم، تا به تو پسرى پاكيزه ببخشم (19)

[مريم] گفت چگونه مرا پسرى باشد، و حال آنكه هيچ بشرى به من دست نزده است و من پليدكار نبوده ام (20)

گفت همين است، پروردگارت فرموده است آن كار بر من آسان است، تا او را پديده شگرفى براى مردم قرار دهيم و رحمتى از ماست و كارى انجام يافتنى است (21)

سپس [مريم] به او باردار شد و با او در جايى دوردست كناره گرفت (22)

آنگاه درد زايمان او را به پناه تنه درخت خرمايى كشانيد. گفت اى كاش پيش از اين مرده بودم و از ياد رفته بودم و فراموش شده بودم (23)

از فرودست او ندا در داد كه اندوهگين مباش، پروردگارت از فرودست تو جويبارى روان كرده است (24)

و تنه درخت خرما را به سوى خود تكان بده تا بر تو رطب تازه چيده فرو ريزد (25)

پس بخور و بياشام و ديده روشن دار، آنگاه اگر انسانى را ديدى بگو براى خداوند رحمان روزه [ى سكوت] گرفته ام و هرگز امروز با هيچ انسانى سخن نمى گويم (26)

سپس او [عيسى] را برداشت و به نزد قومش آورد. گفتند اى مريم كار شگرفى پيش آوردى (27)

اى خواهر هارون نه پدرت مردى نابكار، و نه مادرت پليدكار بود (28)

آنگاه [مريم] به او [نوزاد] اشاره كرد. گفتند چگونه با كودكى كه در

گهواره است، سخن بگوييم (29)

[نوزاد به سخن درآمده و] گفت من بنده خداوندم كه به من كتاب آسمانى داده است و مرا پيامبر گردانيده است (30)

و مرا، هر جا كه باشم، مبارك گردانيده و مرا مادام كه زنده باشم به نماز و زكات سفارش فرموده است (31)

و نيز مرا در حق مادرم نيكوكار گردانده و مرا زورگوى سخت دل نگردانده است (32)

و بر من در روزى كه زادم و در روزى كه درگذرم و روزى كه زنده برانگيخته شوم درود باد (33)

[آرى] اين است عيسى بن مريم، اين سخن راست و درستى است كه آنان در آن شك و شبهه دارند (34)

سزاوار نيست كه خداوند فرزندى برگيرد، او منزه است، آنگاه كه كارى را مقرر فرمايد فقط به آن مى گويد، موجود شو، و بى درنگ موجود مى شود (35)

و خداوند پروردگار من و پروردگار شماست پس او را بپرستيد كه اين راه راست است (36)

ولى گروه منكران در ميان خود اختلاف ورزيدند، پس واى بر كافران از حضور در روزى سترگ (37)

روزى كه نزد ما آيند چقدر شنوا و چقدر بينا هستند، ولى امروز ستمگران در گمراهى آشكارند (38)

و آنان را از روز حسرت بترسان، كه امر [الهى] تحقق يابد و آنان غافلند و ايمان نياورند (39)

ما زمين را با هر كه روى آن است، ميراث مى بريم و به سوى ما بازگردانده شوند (40)

و در كتاب آسمانى از ابراهيم ياد كن كه صديقى پيامبر بود (41)

آنگاه كه به پدرش گفت پدرجان چرا چيزى را مى پرستى كه نمى بيند و نمى شنود و به حال تو سودى

ندارد (42)

پدرجان از علم [وحى] چيزى به من رسيده است كه به تو نرسيده است، پس از من پيروى كن كه تو را به راهى راست رهنمايى كنم (43)

پدرجان شيطان را مپرست، كه شيطان در برابر خداوند رحمان سركش است (44)

پدرجان مى ترسم كه عذابى از سوى خداوند رحمان به تو برسد و دوستدار شيطان شوى (45)

گفت اى ابراهيم آيا از خدايان من روى بر مى تابى؟ اگر دست برندارى سنگسارت مى كنم و روزگارى دراز از من دور شو (46)

[ابراهيم] گفت سلام بر تو، زودا كه از پروردگارم برايت آمرزش خواهم كه او به من مهربان است (47)

و از شما و آنچه به جاى خداوند مى پرستيد كناره مى كنم و پروردگارم را مى خوانم، باشد كه در دعاى پروردگارم سخت دل نباشم (48)

و چون از ايشان و آنچه به جاى خداوند مى پرستيدند، كناره گرفت، به او اسحاق و يعقوب را بخشيديم و همه را پيامبر گردانديم (49)

و به آنان از رحمت خويش بخشيديم و براى آنان آوازه راستين و بلند پديد آورديم (50)

و در كتاب آسمانى از موسى ياد كن كه او اخلاص يافته و فرستاده اى پيامبر بود (51)

و او و او را از جانب طور ايمن ندا داديم و او را به همرازى خود نزديك گردانديم (52)

و از رحمت خويش برادرى چون هارون كه پيامبر [و شريك و ياور او] بود به او ارزانى داشتيم (53)

، و در كتاب آسمانى از اسماعيل ياد كن كه درست وعده و فرستاده اى پيامبر بود (54)

و خاندانش را به نماز و زكات امر مى كرد و نزد پروردگارش مقبول بود

(55)

و در كتاب آسمانى از ادريس ياد كن كه صديقى پيامبر بود (56)

و او را بلندمرتبه گردانديم (57)

اينان كسانى هستند از پيامبران، از زاد و رود آدم و از كسانى كه همراه نوح در كشتى سوار كرديم و از زاد و رود ابراهيم و اسرائيل [يعقوب] و از كسانى كه هدايت كرده ايم و بر گزيده ايم، كه خداوند به آنان انعام و اكرام فرموده است، كه چون آيات خداوند رحمان بر آنان خوانده، مى شد، گريان به سجده مى افتادند (58)

ولى پس از آنان جانشينان ناخلفى بازماندند كه نماز را فرو گذاشتند و از شهوات پيروى كردند، و زودا كه با زيان و ذلت رو در رو شوند (59)

مگر كسى كه توبه كند و ايمان آورد و كارى شايسته پيشه كند، اينانند كه وارد بهشت مى شوند و هيچگونه ستم [و كم و كاستى] نمى بينند (60)

همان جنات عدن كه خداوند رحمان به ناديده به بندگانش وعده داده است، همانا كه وعده او وفا خواهد شد (61)

در آنجا هيچگونه لغوى نشنوند و جز سلام نشنوند، و بامدادان و شامگاهان در آنجا رزقشان برقرار است (62)

اين بهشتى است كه به بندگان پرهيزگار خود ميراث مى دهيم (63)

[جبرئيل گفت] و ما جز به فرمان پروردگار فرود نمى آييم، او حاكم آينده و گذشته و حال ماست. و پروردگارت فراموشكار نيست (64)

پروردگار آسمانها و زمين و آنچه در ميان آنهاست، پس او را بپرست، و در عبادت او شكيبايى پيشه كن، آيا همنام و همانندى بر او مى شناسى (65)

و انسان [منكر] گويد آيا چون مردم به زودى زنده برانگيخته خواهم شد؟ (66)

آيا [اين]

انسان نمى انديشد كه ما در گذشته او را آفريده ايم و حال آنكه چيزى نبود (67)

سوگند به پروردگارت كه آنان و شياطين را گرد مى آوريم. سپس همه شان را پيرامون جهنم به زانو در افتاده حاضر مى گردانيم (68)

آنگاه از ميان آنان از هر فرقه اى هر كدام را كه در برابر خداى رحمان سركشترند جدا مى سازيم (69)

آنگاه ما بهتر مى دانيم كه كدامشان سزاوارتر به درافتادن به ميان آن هستند (70)

و هيچكس از شما نيست مگر آنكه وارد آن خواهد شد، اين امر بر پروردگارت قضاى حتمى است (71)

سپس كسانى را كه پروا پيشه كرده اند، مى رهانيم و ستمپيشگان را در آنجا به زانو درافتاده فرو مى گذاريم (72)

و چون آيات روشنگر ما بر آنان خوانده شود، كفرپيشگان به مومنان گويند، بايد ديد كدام يك از دو گروه [از ما يا شما] نيك مرتبه تر و مجلس آراترست (73)

و چه بسيار پيش از آنان نسلهايى را كه خوشساز و برگتر و خوشنماتر بودند، نابود كرديم (74)

بگو هر كس كه ضلالت را برگزيند، خداوند رحمان [از روى استدراج] به او افزونى بخشد تا آنكه آنچه به ايشان وعده داده اند، چه عذاب [الهى]، چه قيام قيامت ببينند، و زودا خواهند دانست كه چه كسى بدمرتبه تر و سست نيروتر است (75)

و خداوند بر هدايت ره يافتگان بيفزايد و كارهاى ماندگار شايسته در نزد پروردگارت خوش پاداشتر و خوش عاقبتتر است (76)

آيا ننگريسته اى كسى را كه به آيات ما كفر [و انكار] ورزيد و ادعا كرد كه به من مال و فرزند داده خواهد شد (77)

آيا از غيب اطلاع داشت، يا از خداى رحمان پيمانى [خاص] گرفته بود؟

(78)

چنين نيست، گفته اش را باز مى نويسيم و به عذاب او مى افزاييم (79)

و مدعياتش را ميراث مى بريم و به نزد ما يكه و تنها خواهد آمد (80)

و به جاى خداوند خدايانى را به پرستش گرفتند كه مايه عزت و اعتبار آنان باشد (81)

چنين نيست، زودا كه [آن خدايان] پرستش ايشان را انكار كنند و مخالف آنان باشند (82)

آيا ندانسته اى كه ما شياطين را به سراغ كافران مى فرستيم كه از راه به درشان برند (83)

در كارشان شتاب مكن، ما حساب كارشان را داريم (84)

روزى [آيد] كه پرهيزگاران را چون مهمانان گرامى به نزد خداى رحمان محشور سازيم (85)

و گناهكاران را به هيئت [رمه اى] پياده و تشنه به سوى جهنم برانيم (86)

از شفاعت برخوردار نيستند، مگر كسى كه [با ايمان و توحيد] از خداى رحمان پيمانى گرفته باشد (87)

و ادعا كردند كه خداى رحمان فرزندى برگزيده است (88)

به راستى كه ادعاى شگرفى پيش آورديد (89)

نزديك است كه آسمانها از [ناروايى] آن پاره پاره شود و زمين بشكافد و كوه ها فرو ريزند (90)

از اينكه براى خداى رحمان فرزندى قائل شدند (91)

و سزاوار نيست كه خداوند رحمان فرزندى برگزيند (92)

جز اين نيست كه هر موجودى كه در آسمانها و زمين است، بنده وار سر به درگاه خداى رحمان فرود مى آورد (93)

به راستى همه را شماره كرده و حساب همگيشان را داريم (94)

و همگيشان روز قيامت يكه و تنها به نزد او آيند (95)

كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده اند، زودا كه خداوند رحمان در حق آنان مهربانى كند (96)

همانا

آن [قرآن] را به زبان تو آسان بيان كرديم تا پرهيزگاران را به آن بشارت دهى و مردم ستيزه جو را به آن بيم دهى (97)

و چه بسيار پيش از آنان نسلهايى را بر انداختيم، آيا هيچ يك از آنان را مى يابى يا كمترين صدايى از آنان مى شنوى؟ (98)

و نكوكارى به پدر و مادر خويش و نبود گردنكشى نابفرمان (14)

و درود بر او روزى كه بزاد و روزى كه بميرد و روزى كه برانگيخته شود زنده (15)

و ياد كن در كتاب مريم را گاهى كه برگرفت دور از خاندان خويش جايگاهى خاورى را (16)

پس برگرفت دور از آنان پوششى پس فرستاديم بسوى او روح خود را تا نمايان شد براى او مردى درست (17)

گفت همانا پناه برم به خداى مهربان از تو اگر هستى پرهيزكار (18)

گفت همانا منم فرستاده پروردگار تو تا ببخشم به تو پسرى پاك (19)

گفت چگونه باشدم پسرى و به من نزديك نشده است بشرى و نبوده ام بدكاره (20)

گفت بدينسان گفت پروردگار تو آن است بر من آسان تا بگردانيمش آيتى براى مردم و رحمتى از ما و بوده است كارى گذشته (21)

پس بارور شد بدو پس كناره گرفت بدو جايگاهى دور را (22)

پس بياوردش درد زائيدن بسوى شاخه خرما گفت كاش مرده بودم پيش از اين و مى شدم فراموشى فراموش شده (23)

پس بانگ بدو زد از زيرش كه اندوهگين نباش همانا نهاد پروردگار تو زير تو جوئى را (24)

و بجنبان بسوى خود شاخه خرما را مى ريزد بر تو رطبى تازه چيده را (25)

پس بخور و بياشام و چشم روشن باش و اگر ديدى از بشر كسى را بگو همانا نذر كردم براى خداوند مهربان روزه را و هرگز سخن نگويم امروز را انسى را (26)

پس بياورد او را به نزد قومش حالى كه به دوش همى كشيدش گفتند اى مريم هر آينه آوردى چيزى دروغ آميز را (27)

اى خواهر هارون

نبود پدر تو مردى زشت و نبود مادرت بدكاره (28)

پس او را نشان داد گفتند چگونه سخن گوئيم آن را كه بوده است در گهواره كودكى (29)

گفت همانا منم بنده خدا داد به من كتاب را و گردانيد مرا پميبرى (30)

و گردانيد مرا فرخنده هر كجا باشم و توصيه كرد مرا به نماز و زكات مادامى كه هستم زنده (31)

و نكوكارى به مادرم و نگردانيدم فرمانفرمائى تيره بخت (32)

و درود بر من روزى كه زادم و روزى كه مى ميرم و روزى كه برانگيخته شوم زنده (33)

اين است عيسى پسر مريم سخن حقّى كه در آن شك مى كنند (34)

نبوده است خدا كه برگيرد فرزندى منزه است او هر گاه بگذراند كارى را جز اين نيست كه گويد بدو بشو پس مى شود (35)

و همانا خدا است پروردگار من و پروردگار شما پس بپرستيدش اين است راه راست (36)

پس اختلاف كردند گروه ها از ميان ايشان پس واى بر آنان كه كفر ورزيدند از ديدار روزى بزرگ (37)

چه شنوايند به ايشان و چه بينا روزى كه آيند ما را ليكن ستمگرانند در آن روز در گمراهى آشكار (38)

و بترسانشان روز دريغ (حسرت) را هنگامى كه گذشت كار و ايشانند در غفلتى و ايمان نمى آورند (39)

همانا ما خود ميراث بريم زمين را و آنكه بر آن است و بسوى ما بازگردانيده شوند (40)

و ياد كن در كتاب ابراهيم را كه بوده است او راستگوى پيمبرى (41)

هنگامى كه گفت به پدر خود اى پدر من چرا مى پرستى آنچه را نمى شنود و نمى بيند و نه بى نياز مى كند از تو

به چيزى (42)

اى پدر من همانا بيامده است مرا از دانش آنچه نيامده است تو را پس پيرويم كن تا رهبريت كنم راهى راست را (43)

اى پدر من پرستش نكن شيطان را كه شيطان است براى خداى مهربان نابفرمان (44)

اى پدر من همانا مى ترسم برسدت عذابى از خداى مهربان كه بشوى براى شيطان دوستى (45)

گفت آيا روى گرداننده اى از خدايانم اى ابراهيم اگر كوتاه نيائى هر آينه سنگسارت مى كنم و دورى گزين از من روزگارى دراز (يا اندك اندك) (46)

گفت سلام بر تو زود است آمرزش خواهم براى تو از پروردگار خويش همانا او بوده است به من مهربان (47)

و دورى گزينم از شما و آنچه خوانيد جز خدا و مى خوانم پروردگار خود را شايد نباشم به خواندن پروردگارم تيره روز (48)

پس هنگامى كه دورى گزيد از ايشان و آنچه مى پرستيدند جز خدا بخشيديم بدو اسحق و يعقوب را و هر كدام را گردانيديم پيمبرى (49)

و بخشيديم بديشان از رحمت خود و نهاديم براى ايشان زبان راستيى فرازنده (50)

و ياد كن در كتاب موسى را كه او است ناآلوده و بوده است پيمبرى فرستاده شده (51)

و خوانديمش از كنار راست طور و نزديك گردانيديمش رازگويان (52)

و بخشيديم بدو از رحمت خود برادرش هارون را پيمبرى (53)

و ياد كن در كتاب اسماعيل را كه او بوده است راست وعده و بوده است فرستاده پيمبرى (54)

و بود مى فرمود خاندان خود را به نماز و زكات و بود نزد پروردگار خويش پسنديده (55)

و ياد كن در كتاب ادريس را كه بوده است راستگوى پيمبرى (56)

و

بالا برديمش جايگاهى بلند (57)

اينانند كه بخشيد خدا بديشان از پيمبران از فرزندان آدم و از آنان كه سوار كرديم با نوح و از فرزندان ابراهيم و اسرائيل و از آنان كه هدايت كرديم و برگزيديم كه هرگاه خوانده شود بر ايشان آيتهاى خداى مهربان بيفتند سجده كنان و گريان (58)

پس جانشين شد از پس ايشان پشتى كه تباه كردند نماز را و پيروى كردند شهوتها را پس زود است برسند گمراهى را (59)

مگر آنكه توبه كرد و ايمان آورد و عمل صالح كرد كه آنان درآيند بهشت را و ستم نشوند چيزى را (60)

بهشتهاى جاودانى كه وعده داد خداى مهربان بندگان خويش را پنهانى همانا بوده است وعده او آورده (61)

نشنوند در آن جز درودى و ايشان را است روزيشان در آن بامداد و شب هنگام (62)

اين است آن بهشتى كه ارث دهيم بندگان خود را آنكو بوده است پرهيزكار (63)

و فرود نيائيم مگر به دستور پروردگار تو وى را است آنچه پيش روى ما است و آنچه پشت سر ما و آنچه ميان آن است و نيست پروردگار تو فراموش كننده (64)

پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آنها است پس پرستش كن او را و شكيبائى گزين براى پرستش او آيا مى دانى براى او همنامى را (65)

و گويد انسان آيا هر گاه بمُردم هر آينه بزودى برون آورده مى شوم زنده (66)

آيا ياد نمى آورد انسان كه ما آفريديمش از پيش حالى كه نبود به چيزى (67)

سوگند به پروردگار تو هر آينه گردآوريمشان البته با شياطين پس احضارشان كنيم البته پيرامون دوزخ بر زانو نشستگان (68)

سپس البته برگيريم از هر گروهى هر كدام را از ايشان كه سخت تر است بر خداى مهربان در سركشى (69)

سپس ما هر آينه داناتريم بدانان كه سزاوارترند بدان چشيدن را (70)

و نيست از شما جز دراينده آن است بوده است بر پروردگار تو بايسته اى گذرانيده (71)

پس مى رهانيم آنان را كه پرهيزكارى كردند و بگذرايم ستمگران را در آن به زانو درآيندگان (72)

و هر گاه خوانده شود بر ايشان آيتهاى ما تابناك گويند آنان كه كفر ورزيدند بدانان كه ايمان آوردند كدام از دو گروهند بهتر در جايگاه و نكوتر در انجمن (73)

و بسا نابود كرديم پيش از ايشان از قرنهائى كه نكوتر بودند در ابزار (كالاها) و در منظر (74)

بگو آنكه در گمراهى است پس بايد مهلت دهد بدو خداوند مهربان مهلتى تا گاهى كه بينند آنچه را وعده داده شوند يا شكنجه و يا ساعت را زود است بدانند كيست آنكه بدتر است در جايگاه و سست تر است در سپاه (75)

و بيفزايد خدا آنان را كه پى جوى هدايتند هدايت را و بازمانده هاى شايسته بهتر است نزد پروردگار تو در پاداش و بهتر است در بازگشت (76)

آيا ديده اى آن را كه كفر ورزيد به آيتهاى ما و گفت هر آينه داده شوم مال و فرزندى را (77)

آيا آگهى يافت بر ناپيدا يا برگرفته است نزد خداى مهربان عهدى را (78)

نه چنين است زود است بنويسيم آنچه را گويد و كِشش دهيم در عذاب براى او كششى (79)

و ارث بريم از او آنچه را گويد (يا ارث دهيمش آنچه را گويد) و بيايد ما را

تنها (80)

و برگرفتند جز خدا خدايانى تا باشند براى آنان عزّتى (81)

نه چنين است زود است كفر ورزند به پرستش ايشان و باشند براى ايشان برابرى (ضدّى) (82)

آيا نديدى كه ما فرستاديم شياطين را بر كافران تا بيازارندشان آزردنى (يا برانگيزندشان انگيختنى) (83)

پس مشتاب بر ايشان جز اين نيست كه مى شماريم براى ايشان (شمردنى) (84)

روزى كه گردآوريم پرهيزكاران را بسوى خداى مهربان ميهمانانى (85)

و برانيم گنهكاران را بسوى دوزخ تشنگانى (86)

داراى شفاعت نيستند جز آنكو بگرفته است نزد خداوند مهربان پيمانى (87)

و گفتند برگرفت خدا فرزندى (88)

همانا آورديد چيزى گران را (89)

كه نزديك است آسمانها پاشيده شوند از آن و از هم بشكافد زمين و بيفتد كوه ها فروريخته (90)

چرا كه خواندند براى خداى مهربان فرزندى (91)

و نيست شايسته براى خداوند مهربان كه گيرد فرزندى را (92)

نيست هر كدام از آنان كه در آسمانها و زمينند جز آينده است خداوند مهربان را بنده اى (93)

همانا فراگرفتشان و بشمردشان شمردنى (94)

و همگيشان آينده اند او را روز قيامت تنها (95)

همانا آنان كه ايمان آوردند و عمل صالح كردند زود است بنهد براى ايشان خداوند مهربان دوستى را (96)

جز اين نيست كه روانش گردانيديم بر زبان تو تا بشارت دهى بدان پرهيزكاران را و بترسانى بدان قومى سرسخت را (97)

و بسا نابود كرديم پيش از ايشان قرنهائى آيا احساس مى كنى از ايشان كسى را يا مى شنوى براى ايشان آوازى را (98)

your Lord’s mercy on His servant, Zechariah,

3 when he called out to his Lord with a secret cry.

4 He said, ‘My Lord! Indeed my bones have become feeble, and my head has turned white with age, yet never have I, my Lord, been disappointed in supplicating You!

5 Indeed I fear my kinsmen, after me, and my wife is barren. So grant me from Your-self an heir

6 who may inherit from me and inherit from the House of Jacob, and make him, my Lord, pleasing [to You]!’

7 ‘O Zechariah! Indeed We give you the good news of a son, whose name is ‘‘John.’’ Never before have We made anyone his namesake.’

8 He said, ‘My Lord! How shall I have a son, when my wife is barren, and I am already advanced in age?’

9 He said, ‘So shall it be. Your Lord has said, ‘‘It is simple for Me.’’ Certainly I created you before when you were nothing.’

10 He said, ‘My Lord! Appoint a sign for me.’ He said, ‘Your sign is that you will not speak to the people for three complete nights.’

11 So he emerged before his people from the Temple, and signaled to them that they should glorify [Allah] morning and evening.

12 ‘O John!’ [We said,] ‘Hold on with power to the Book!’ And We gave him judge-ment while still a child,

13 and a compassion and purity from Us. He was Godwary,

14 and good to his parents, and was not self-willed or

disobedient.

15 Peace be to him, the day he was born, and the day he dies, and the day he is raised alive!

16 And mention in the Book Mary, when she withdrew from her family to an easterly place.

17 Thus did she seclude herself from them, whereupon We sent to her Our Spirit and he became incarnate for her as a well-proportioned human.

18 She said, ‘I seek the protection of the All-beneficent from you, should you be Godwary!’

19 He said, ‘I am only a messenger of your Lord that I may give you a pure son.’

20 She said, ‘How shall I have a child seeing that no human being has ever touched me, nor have I been unchaste?’

21 He said, ‘So shall it be. Your Lord says, ‘‘It is simple for Me.’’ And so that We may make him a sign for mankind and a mercy from Us, and it is a matter [already] de-cided.’

22 Thus she conceived him, then withdrew with him to a distant place.

23 The birth pangs brought her to the trunk of a date palm. She said, ‘I wish I had died before this and become a forgotten thing, beyond recall.’

24 Thereupon he called her from below her [saying,] ‘Do not grieve! Your Lord has made a spring to flow at your feet.

25 Shake the trunk of the palm tree, freshly picked dates will drop upon you.

26 Eat, drink, and be comforted. Then if you see any human, say, ‘‘Indeed

I have vowed a fast to the All-beneficent, so I will not speak to any human today.’’ ’

27 Then carrying him she brought him to her people. They said, ‘O Mary, you have certainly come up with an odd thing!

28 O sister of Aaron[’s lineage]! Your father was not an evil man, nor was your mother unchaste.’

29 Thereat she pointed to him. They said, ‘How can we speak to one who is yet a baby in the cradle?’

30 He said, ‘Indeed I am a servant of Allah! He has given me the Book and made me a prophet.

31 He has made me blessed, wherever I may be, and He has enjoined me to [maintain] the prayer and to [pay] the zakat as long as I live,

32 and to be good to my mother, and He has not made me self-willed and wretched.

33 Peace is to me the day I was born, and the day I die, and the day I am raised alive.’

34 That is Jesus, son of Mary, a Word of the Real concerning whom they are in doubt.

35 It is not for Allah to take a son. Immaculate is He! When He decides on a matter, He just says to it, ‘Be!’ and it is.

36 ‘Indeed Allah is my Lord and your Lord. So worship Him. This is a straight path.’

37 But the factions differed among themselves. So woe to the faithless at the scene of a tremendous day.

38 How well

they will hear and how well they will see on the day when they come to Us! But today the wrongdoers are in manifest error.

39 Warn them of the Day of Regret, when the matter will be decided, while they are [yet] heedless and do not have faith.

40 Indeed We shall inherit the earth and whoever there is on it, and to Us they shall be brought back.

41 And mention in the Book Abraham. Indeed he was a truthful one, a prophet.

42 When he said to his father, ‘Father! Why do you worship that which neither hears nor sees, and is of no avail to you in any way?

43 Father! Indeed a knowledge has already come to me which has not come to you. So follow me that I may guide you to a right path.

44 Father! Do not worship Satan. Indeed Satan is disobedient to the All-beneficent.

45 Father! I am indeed afraid that a punishment from the All-beneficent will befall you, and you will become Satan’s accomplice.’

46 He said, ‘Abraham! Are you renouncing my gods? If you do not relinquish, I will stone you. Keep away from me for a long while.’

47 He said, ‘Peace be to you! I shall plead with my Lord to forgive you. Indeed He is gracious to me.

48 I dissociate myself from you and whatever you invoke besides Allah. I will suppli-cate my Lord. Hopefully, I will not be disappointed in supplicating my Lord.’

49 So when he had

left them and what they worshipped besides Allah, We gave him Isaac and Jacob, and each We made a prophet.

50 And We gave them out of Our mercy, and conferred on them a worthy and lofty repute.

51 And mention in the Book Moses. Indeed he was exclusively dedicated [to Allah], and an apostle and a prophet.

52 We called him from the right side of the Mount and We drew him near for confi-dential discourse.

53 And We gave him out of Our mercy his brother Aaron, a prophet.

54 And mention in the Book Ishmael. Indeed he was true to his promise, and an apostle and a prophet.

55 He used to bid his family to [maintain] the prayer and to [pay] the zakat, and was pleasing to his Lord.

56 And mention in the Book Idrees. Indeed he was a truthful one, a prophet,

57 and We raised him to a station exalted.

58 They are the ones whom Allah has blessed from among the prophets of Adam’s progeny, and from [the progeny of] those We carried with Noah, and from among the progeny of Abraham and Israel, and from among those We guided and chose. When the signs of the All-beneficent were recited to them, they would fall down weeping in prostration.

59 But they were succeeded by an evil posterity who neglected the prayer, and fol-lowed [their base] appetites. So they will soon encounter [the reward of] perversity,

60 barring those who repent, believe, and act righteously. Such will

enter paradise, and they will not be wronged in the least.

61 Gardens of Eden promised by the All-beneficent to His servants, [while they were still] unseen. Indeed His promise is bound to come to pass.

62 Therein they will not hear vain talk, but only ‘Peace!’ And therein they will have their provision morning and evening.

63 This is the paradise We will give as inheritance to those of Our servants who are Godwary.

64 ‘We do not descend except by the command of your Lord. To Him belongs what-ever is before us and whatever is behind us and whatever is in between that, and your Lord is not forgetful.

65 The Lord of the heavens and the earth and whatever is between them. So worship Him and be steadfast in His worship. Do you know anyone who could be His namesake?’

66 Man says, ‘Shall I, when I have died, be brought forth alive?’

67 Does not man remember that We created him before when he was nothing?

68 By your Lord, We will surely gather them and the devils; then We will surely bring them up around hell [scrambling] on their knees.

69 Then from every group We shall draw whichever of them was more defiant to the All-beneficent.

70 Then surely We will know best those who deserve most to enter it.

71 There is none of you but will come to it: a [matter that is a] decided certainty with your Lord.

72 Then We will deliver those who are

Godwary, and leave the wrongdoers in it, fallen on their knees.

73 When Our manifest signs are recited to them, the faithless say to the faithful, ‘Which of the two sides is superior in station and better with respect to company?’

74 How many a generation We have destroyed before them, who were superior in furnishings and appearance!

75 Say, ‘Whoever abides in error, the All-beneficent shall prolong his respite until they sight what they have been promised: either punishment, or the Hour.’ Then they will know whose position is worse, and whose host is weaker.

76 Allah enhances in guidance those who are [rightly] guided, and lasting righteous deeds are better with your Lord in reward, and better at the return [to Allah].

77 Have you not regarded him who defies Our signs, and says, ‘I will surely be given wealth and children’?

78 Has he come to know the Unseen, or taken a promise from the All-beneficent?

79 No indeed! We will write down what he says, and We will prolong his punishment endlessly.

80 We shall take over from him what he talks about, and he will come to Us alone.

81 They have taken gods besides Allah that they may be a [source of] might to them:

82 No Indeed! Soon they will disown their worship, and they will be their opponents.

83 Have you not regarded that We unleash the devils upon the faithless to urge them impetuously?

84 So do not make haste against them; indeed We are counting

for them, a counting [down].

85 The day We shall gather the Godwary toward the All-beneficent, on mounts,

86 and drive the guilty as a thirsty herd towards hell.

87 No one will have the power to intercede [with Allah], except for him who has taken a covenant with the All-beneficent.

88 They say, ‘The All-beneficent has taken a son!’

89 You have certainly advanced something hideous!

90 The heavens are about to be rent apart at it, the earth to split open, and the moun-tains to collapse into bits,

91 that they should ascribe a son to the All-beneficent!

92 It does not behoove the All-beneficent to take a son.

93 There is none in the heavens and the earth but he comes to the All-beneficent as a servant.

94 Certainly He has counted them [all] and numbered them precisely,

95 and each of them will come to Him alone on the Day of Resurrection.

96 Indeed those who have faith and do righteous deeds—the All-beneficent will en-dear them [to His creation].

97 Indeed We have made it simple in your language so that you may give good news thereby to the Godwary and warn with it a disputatious lot.

98 How many a generation We have destroyed before them! Can you descry any one of them, or hear from them so much as a murmur?

voice, (3)

He said: My Lord! surely my bones are weakened and my head flares with hoariness, and, my Lord! I have never been unsuccessful in my prayer to Thee: (4)

And surely I fear my cousins after me, and my wife is barren, therefore grant me from Thyself an heir, (5)

Who should inherit me and inherit from the children of Yaqoub, and make him, my Lord, one in whom Thou art well pleased. (6)

O Zakariya! surely We give you good news of a boy whose name shall be Yahya: We have not made before anyone his equal. (7)

He said: O my Lord! when shall I have a son, and my wife is barren, and I myself have reached indeed the extreme degree of old age? (8)

He said: So shall it be, your Lord says: It is easy to Me, and indeed I created you before, when you were nothing. (9)

He said: My Lord! give me a sign. He said: Your sign is that you will not be able to speak to the people three nights while in sound health. (10)

So he went forth to his people from his place of worship, then he made known to them that they should glorify (Allah) morning and evening. (11)

O Yahya! take hold of the Book with strength, and We granted him wisdom while yet a child (12)

And tenderness from Us and purity, and he was one who guarded (against evil), (13)

And dutiful to his parents, and he was

not insolent, disobedient. (14)

And peace on him on the day he was born, and on the day he dies, and on the day he is raised to life (15)

And mention Marium in the Book when she drew aside from her family to an eastern place; (16)

So she took a veil (to screen herself) from them; then We sent to her Our spirit, and there appeared to her a well-made man. (17)

She said: Surely I fly for refuge from you to the Beneficent Allah, if you are one guarding (against evil). (18)

He said: I am only a messenger of your Lord: That I will give you a pure boy. (19)

She said: When shall I have a boy and no mortal has yet touched me, nor have I been unchaste? (20)

He said: Even so; your Lord says: It is easy to Me: and that We may make him a sign to men and a mercy from Us, and it is a matter which has been decreed. (21)

So she conceived him; then withdrew herself with him to a remote place. (22)

And the throes (of childbirth) compelled her to betake herself to the trunk of a palm tree. She said: Oh, would that I had died before this, and had been a thing quite forgotten! (23)

Then (the child) called out to her from beneath her: Grieve not, surely your Lord has made a stream to flow beneath you; (24)

And shake towards you the trunk of the palmtree, it

will drop on you fresh ripe dates: (25)

So eat and drink and refresh the eye. Then if you see any mortal, say: Surely I have vowed a fast to the Beneficent Allah, so I shall not speak to any man today. (26)

And she came to her people with him, carrying him (with her). They said: O Marium! surely you have done a strange thing. (27)

O sister of Haroun! your father was not a bad man, nor, was your mother an unchaste woman. (28)

But she pointed to him. They said: How should we speak to one who was a child in the cradle? (29)

He said: Surely I am a servant of Allah; He has given me the Book and made me a prophet; (30)

And He has made me blessed wherever I may be, and He has enjoined on me prayer and poor-rate so long as I live; (31)

And dutiful to my mother, and He has not made me insolent, unblessed; (32)

And peace on me on the day I was born, and on the day I die, and on the day I am raised to life. (33)

Such is Isa, son of Marium; (this is) the saying of truth about which they dispute. (34)

It beseems not Allah that He should take to Himself a ! son, glory to be Him; when He has decreed a matter He only says to it "Be," and it is. (35)

And surely Allah is my Lord and your Lord, therefore serve Him;

this is the right path. (36)

But parties from among them disagreed with each other, so woe to those who disbelieve, because of presence on a great (37)

How clearly shall they hear and how clearly shall they see on the day when they come to Us; but the unjust this day are in manifest error. (38)

And warn them of the day of intense regret, when the matter shall have been decided; and they are (now) in negligence and they do not believe. (39)

Surely We inherit the earth and all those who are on it, and to Us they shall be returned. (40)

And mention Ibrahim in the Book; surely he was a truthful man, a prophet. (41)

When he said to his father; O my father! why do you worship what neither hears nor sees, nor does it avail you in the least: (42)

O my father! truly the knowledge has come to me which has not come to you, therefore follow me, I will guide you on a right path: (43)

O my father! serve not the Shaitan, surely the Shaitan is disobedient to the Beneficent Allah: (44)

O my father! surely I fear that a punishment from the Beneficent Allah should afflict you so that you should be a friend of the Shaitan. (45)

He said: Do you dislike my gods, O Ibrahim? If you do not desist I will certainly revile you, and leave me for a time. (46)

He said: Peace be on you, I will pray to

my Lord to forgive you; surely He is ever Affectionate to me: (47)

And I will withdraw from you and what you call on besides Allah, and I will call upon my Lord; may be I shall not remain unblessed in calling upon my Lord. (48)

So when he withdrew from them and what they worshipped besides Allah, We gave to him Ishaq and Yaqoub, and each one of them We made a prophet. (49)

And We granted to them of Our mercy, and We left (behind them) a truthful mention of eminence for them. (50)

And mention Musa in the Book; surely he was one purified, and he was a messenger, a prophet. (51)

And We called to him from the blessed side of the mountain, and We made him draw nigh, holding communion (with Us). (52)

And We gave to him out of Our mercy his brother Haroun a prophet. (53)

And mention Ismail in the Book; surely he was truthful in (his) promise, and he was a messenger, a prophet. (54)

And he enjoined on his family prayer and almsgiving, and was one in whom his Lord was well pleased. (55)

And mention Idris in the Book; surely he was a truthful man, a prophet, (56)

And We raised him high in Heaven. (57)

These are they on whom Allah bestowed favors, from among the prophets of the seed of Adam, and of those whom We carried with Nuh, and of the seed of Ibrahim and Israel, and of those whom We

guided and chose; when the communications of the Beneficent Allah (58)

But there came after them an evil generation, who neglected prayers and followed and sensual desires, so they win meet perdition, (59)

Except such as repent and believe and do good, these shall enter the garden, and they shall not be dealt with unjustly in any way: (60)

The gardens of perpetuity which the Beneficent Allah has promised to His servants while unseen; surely His promise shall come to pass. (61)

They shall not hear therein any vain discourse, but only: Peace, and they shall have their sustenance therein morning and evening. (62)

This is the garden which We cause those of Our servants to inherit who guard (against evil). (63)

And we do not descend but by the command of your Lord; to Him belongs whatever is before us and whatever is behind us and whatever is between these, and your Lord is not forgetful. (64)

The Lord of the heavens and the earth and what is between them, so serve Him and be patient in His service. Do you know any one equal to Him? (65)

And says man: What! when I am dead shall I truly be brought forth alive? (66)

Does not man remember that We created him before, when he was nothing? (67)

So by your Lord! We will most certainly gather them together and the Shaitans, then shall We certainly cause them to be present round hell on their knees. (68)

Then We will most certainly draw forth

from every sect of them him who is most exorbitantly rebellious against the Beneficent Allah. (69)

Again We do certainly know best those who deserve most to be burned therein. (70)

And there is not one of you but shall come to it; this is an unavoidable decree of your Lord. (71)

And We will deliver those who guarded (against evil), and We will leave the unjust therein on their knees. (72)

And when Our clear communications are recited to them, those who disbelieve say to those who believe: Which of the two parties is best in abiding and best in assembly? (73)

And how many of the generations have We destroyed before them who were better in respect of goods and outward appearance! (74)

Say: As for him who remains in error, the Beneficent Allah will surely prolong his length of days, until they see what they were threatened with, either the punishment or the hour; then they shall know who is in more evil plight and weaker in forces (75)

And Allah increases in guidance those who go aright; and ever-abiding good works are with your Lord best in recompense and best in yielding fruit. (76)

Have you, then, seen him who disbelieves in Our communications and says: I shall certainly be given wealth and children? (77)

Has he gained knowledge of the unseen, or made a covenant with the Beneficent Allah? (78)

By no means! We write down what he says, and We will lengthen to him the length of the chastisement

(79)

And We will inherit of him what he says, and he shall come to Us alone. (80)

And they have taken gods besides Allah, that they should be to them a source of strength; (81)

By no means! They shall soon deny their worshipping them, and they shall be adversaries to them. (82)

Do you not see that We have sent the Shaitans against the unbelievers, inciting them by incitement? (83)

Therefore be not in haste against them, We only number out to them a number (of days). (84)

The day on which We will gather those who guard (against evil) to the Beneficent Allah to receive honors (85)

And We will drive the guilty to hell thirsty (86)

They shall not control intercession, save he who has made a covenant with the Beneficent Allah. (87)

And they say: The Beneficent Allah has taken (to Himself) a son. (88)

Certainly you have made an abominable assertion (89)

The heavens may almost be rent thereat, and the earth cleave asunder, and the mountains fall down in pieces, (90)

That they ascribe a son to the Beneficent Allah. (91)

And it is not worthy of the Beneficent Allah that He should take (to Himself) a son. (92)

There is no one in the heavens and the earth but will come to the Beneficent Allah as a servant. (93)

Certainly He has a comprehensive knowledge of them and He has numbered them a (comprehensive) numbering. (94)

And every one of them will come to Him on the

day of resurrection alone. (95)

Surely (as for) those who believe and do good deeds for t them will Allah bring about love. (96)

So We have only made it easy in your tongue that you may give good news thereby to those who guard (against evil) and warn thereby a vehemently contentious people. (97)

And how many a generation have We destroyed before them! Do you see any one of them or hear a sound of them? (98)

created you before while you were still nothing!"'

(10) He said: "My Lord, grant me a sign!" He said: "Your sign will be that you will not speak to any people for three nights in a row."

(11) He came forth to his folk from the sanctuary and revealed to them how they should glorify [God] both morning and evening.

(12) "John, hold firmly to the Book." We gave him discretion as a young boy

(13) plus compassion from Our presence and innocence. He was conscientious

(14) and considerate towards his parents, and was not demanding, rebellious.

(15) Peace be upon him the day he was born, and the day he will die, and the day he is raised to life again!

(16) Mention in the Book how Mary withdrew from her people to an Eastern place.

(17) She chose to be secluded from them. We sent her Our spirit, who presented himself to her as a full- grown human being.

(18) She said: "I take refuge with the Mercy-giving from you, unless you are someone who does his duty."

(19) He said: "I am only your Lord's messenger to bestow a clean-living boy on you."

(20) She said: "How shall I have a boy when no human being has ever touched me, nor am I a loose woman?"

(21) He said: "Thus your Lord has said: 'It is a simple matter for Me [to do]. We will grant him as a sign for mankind and a mercy from Ourself.' It is a matter that

has been decided."

(22) So she conceived him, and withdrew to a remote place to have him.

(23) Labor pains came over her by the trunk of a datepalm. She said: "If only I had died before this, and been forgotten, overlooked!"

(24) Someone called out to her from below where she was: "Don't feel so sad! Your Lord has placed a brook at your feet.

(25) Shake the trunk of the datepalm towards you so it will drop some fresh dates on you.

(26) Eat and drink, and refresh yourself. Should you see even a single human being, then say: 'I have vowed to keep a fast to the Mercy-giving whereby I'll never speak to any person today!"'

(27) She carried him back to her family. They said: "Mary, you have brought something hard to believe!

(28) Kinswoman of Aaron, your father was no evil man, nor was your mother a loose woman."

(29) She pointed to him. They said: "How shall we talk to someone who is a child in the cradle?"

(30) He said: "I am God's servant. He has given me the Book and made me a prophet.

(31) He has made me blessed wherever I may be, and commissioned me to pray and [pay] the welfare tax so long as I live;

(32) and[to act] considerate towards my mother. He has not made me domineering, hard to get along with.

(33) Peace be on the day I was born, and the day I shall die and the day I am

raised to life again!"

(34) Such was Jesus, the son of Mary; [it is] a true statement which they are still puzzling over.

(35) It is not God's role to adopt a son. Glory be to Him! Whenever He determines upon some matter, He merely tells it: "Be!", and it is.

(36) God is my Lord and your Lord, so worship Him [Alone]. This is a Straight Road [to follow].

(37) Factions have differed among themselves, yet how awful will it be for those who disbelieve when it comes to the spectacle on such a dreadful day!

(38) Listen to them and watch for the day when they will come to Us; though wrongdoers are in obvious error even today.

(39) Warn them of the Day of Regret when the matter will be decided: they act so heedless and still do not believe.

(40) It is We Who will inherit the Earth plus anyone on it; to Us shall they return!

(41) Mention Abraham in the Book. He was a truthful prophet

(42) when he told his father: "My father, why do you worship something that neither hears nor perceives [anything], and does not benefit you in any way?

(43) My father, I have been given some knowledge which has not come to you, so follow me: I'll guide you along a Level Road.

(44) My father, do not serve Satan! Satan was defiant towards the Mercy-giving.

(45) My father, I fear lest some torment from the Mercy-giving should afflict you, and you become a

partisan of Satan."

(46) He said: "Do you dislike my gods, Abraham? If you do not stop, I'll cast you out. Leave me alone as soon as you can!"

(47) He said: "Peace be upon you! I'll seek forgiveness for you from my Lord; He has been so Gracious towards me.

(48) I'll move away from you (all) and from anything you appeal to instead of God. I shall appeal to my Lord; perhaps I'll not feel quite so miserable with my Lord's appeal."

(49) When he moved away from them and what they worshipped instead of God, We bestowed Isaac and Jacob on him. Each We made a prophet.

(50) We bestowed some of Our mercy on them and granted them a sublime tongue for telling truth.

(51) Mention Moses in the Book. He was sincere, and was a messenger, a prophet.

(52) We called out to him from the right side of the Mountain, and brought him close to confide in.

(53) We bestowed his brother Aaron on him as a prophet through Our mercy.

(54) Mention Ishmael in the Book. He kept true to the Promise, and was a messenger, a prophet.

(55) He used to order his people to pray and [pay] the welfare tax; he was approved by his Lord.

(56) Mention Idrs in the Book. He was a truthful prophet;

(57) We raised him to a lofty place.

(58) Those are some of the prophets from Adam's offspring whom God has favored, and some of those We transported along

with Noah, and some of Abraham's and Ishmael's offspring, as well as some(others) We have guided and chosen. Whenever the Mercy-giving's signs are recited to them, they drop down on their knees and weep!

(59) Descendants have replaced them who neglected prayer and followed [their own] passions. They shall meet with aimlessness

(60) except for anyone who turns around (in repentance) and believes, and acts honorably; those will enter the Garden and not be harmed in any way-

(61) -the gardens of Eden which the Mercy-giving has promised His servants even though [they are still] Unseen. So far as He is concerned, His promise has already been fulfilled.

(62) They will hear no nonsense in it, only: "Peace!" (as a greeting); they will have their provision there both morning and evening:

(63) Such is the Garden which We bequeath to those of Our servants who have been pious.

(64) We never descend except at your Lord's command. He owns whatever is in front of us and whatever is behind us, and whatever lies in between. Your Lord is not forgetful,

(65) [for He is] the Lord of Heaven and Earth and whatever lies in between them! So serve Him and persevere in His worship. Do you know of any other title for Him?"

(66) Everyman says: "When I die will I be brought forth alive [again]?"

(67) Does man not recall that We already created him once when he was nothing?

(68) By your Lord, We shall summon both them and the devils; then We

shall parade them forth to crouch around Hell!

(69) Next We shall drag those away from every sect who have been the most insolent towards the Mercy-giving.

(70) Thus We are quite Aware as to who are the closest to roasting in it;

(71) there is not one of you but he will be led up to it. That is a decree determined by your Lord.

(72) Then We shall save those who have heeded and leave the wrongdoers crouching inside.

(73) Whenever Our clear signs are recited to them, those who disbelieve say to those who believe: "Which group is better in status and a finer club to join?"

(74) How many generations have We wiped out before them who were even finer in equipment and appearance!

(75) SAY: "May the Mercy-giving extend an opportunity to anyone who has been in error so that when they see what they are threatened with, whether it is torment or even the Hour, they will know who is in a worse plight and has the weakest following.

(76) God increases guidance for those who have consented to be guided, while honorable deeds that endure are best with your Lord as a recompense and yield the best returns.

(77) Have you seen someone who disowns Our signs and says: "I shall still be given wealth and children"?

(78) Has he probed the Unseen or made a pledge with the Mercy-giving?

(79) Not at all! We shall write down anything he says and extend a chance of torment to

him;

(80) We will inherit anything he says, and he will come to Us as an individual.

(81) They have adopted other deities instead of God, so they will mean [more]influence for them.

(82) Not at all! The [false gods] will reject their own worship and pit themselves against them.

(83) Have you not seen how We send devils to disbelievers, to provoke them to fury?

(84) So do not act hasty towards them; We are only counting out so much [time] for them.

(85) Some day We shall summon the heedful in a delegation before the Mercy-giving,

(86) and drive criminals in a drove towards Hell.

(87) They will possess no power of intercession except for someone who has already accepted a pledge from the Mercy-giving.

(88) They say: "The Mercy-giving has adopted a son!

(89) You have brought up something monstrous!

(90) The heavens almost burst apart from it, while the earth splits open and the mountains fall down with a crash

(91) that anyone should ascribe a son to the Mercy-giving!

(92) It is not proper for the Mercy-giving to adopt a son.

(93) Everyone who is in Heaven and Earth comes to the Mercy-giving merely as a servant;

(94) He numbers them and counts them up.

(95) Each of them is coming to Him on Resurrection Day as an individual.

(96) The Mercy-giving will grant affection to those who believe and perform honorable deeds.

(97) We have made it easy for your tongue so you may announce good news about it

to those who do their duty, and warn headstrong folk by means of it.

(98) How many generations have We wiped out before them? Do you find any trace of even one of them, or hear a murmur from them?

made signal tothem, `Give you glory at dawn and evening.' (11)

`O John, take the Book forcefully'; and We gave him judgment, yet alittle child, (12)

and a tenderness from Us, and purity; and he was godfearing, (13)

and cherishing his parents, not arrogant, rebellious. (14)

`Peace be upon him, the day he was born, and the day he dies , and the day heis raised up alive!' (15)

And mention in the Book Mary when she withdrew from her peopleto an eastern place, (16)

and she took a veil apart from them; then We sent unto her Our Spiritthat presented himself to her a man without fault. (17)

She said, `I take refuge in the All-merciful from thee! If thoufearest God....' (18)

He said, `I am but a messenger come from thy Lord, to give theea boy most pure.' (19)

She said, `How shall I have a son whom no mortal has touched, neitherhave I been unchaste?' (20)

He said, `Even so thy Lord has said: "Easy is that for Me; and that We mayappoint him a sign unto men and a mercy from Us; it is a thing decreed." ' (21)

So she conceived him, and withdrew with him to a distant place. (22)

And the birthpangs surprised her by the trunk of the palm-tree. She said,`Would I had died ere this, and become a thing forgotten!' (23)

But the one that was below her called to her, `Nay, do not sorrow; see, thyLord has set below thee a rivulet. (24)

Shake also

to thee the palm-trunk, and there shall come tumbling upon theedates fresh and ripe. (25)

Eat therefore, and drink, and be comforted; and if thou shouldst see anymortal, say, "I have vowed to the All-merciful a fast, and today I will notspeak to any man." ' (26)

Then she brought the child to her folk carrying him; and they said,`Mary, thou hast surely committed a monstrous thing! (27)

Sister of Aaron, thy father was not a wicked man, nor was thy mothera woman unchaste.' (28)

Mary pointed to the child then; but they said, `How shall we speak to one whois still in the cradle, a little child?' (29)

He said, `Lo I am God's servant; God has given me the Book, andmade me a Prophet. (30)

Blessed He has made me, wherever I may be; and He has enjoined me to pray,and to give the alms, so long as I live, (31)

and likewise to cherish my mother; He has not made me arrogant,unprosperous. (32)

Peace be upon me, the day I was born , and the day I die , and the day I amraised up alive!' (33)

That is Jesus, son of Mary, in word of truth, concerning whichthey are doubting. (34)

It is not for God to take a son unto Him. Glory be to Him! When He decreesa thing, He but says to it `Be,' and it is. (35)

Surely God is my Lord, and your Lord; so serve you Him. This isa straight path. (36)

But the parties have

fallen into variance among themselves; then woe to thosewho disbelieve for the scene of a dreadful day. (37)

How well they will hear and see on the day they come to Us! But theevildoers even today are in error manifest. (38)

Warn thou them of the day of anguish, when the matter shall be determined,and they yet heedless and unbelieving. (39)

Surely We shall inherit the earth and all that are upon it, and unto Us theyshall be returned. (40)

And mention in the Book Abraham; surely he was a true man, a Prophet. (41)

When he said to his father, `Father, why worshippest thou that which neitherhears nor sees, nor avails thee anything? (42)

Father, there has come to me knowledge such as came not to thee; so followme, and I will guide thee on a level path. (43)

Father, serve not Satan; surely Satan is a rebel against the All-merciful. (44)

Father, I fear that some chastisement from the All-merciful will smite thee,so that thou becomest a friend to Satan.' (45)

Said he, `What, art thou shrinking from my gods, Abraham? Surely, if thougivest not over, I shall stone thee; so forsake me now for some while.' (46)

He said, `Peace be upon thee! I will ask my Lord to forgive thee; surely Heis ever gracious to me. (47)

Now I will go apart from you and that you call upon, apart from God; I willcall upon my Lord, and haply I shall not be, in calling upon my Lord,unprosperous.' (48)

So, when

he went apart from them and that they were serving, apart from God,We gave him Isaac and Jacob, and each We made a Prophet; (49)

and We gave them of Our mercy, and We appointed unto them a tongue oftruthfulness, sublime. (50)

And mention in the Book Moses; he was devoted, and he was a Messenger, aProphet. (51)

We called to him from the right side of the Mount, and We brought him near incommunion. (52)

And We gave him his brother Aaron , of Our mercy, a Prophet. (53)

And mention in the Book Ishmael ; he was true to his promise, and he wasa Messenger, a Prophet. (54)

He bade his people to pray and to give the alms, and he was pleasing to hisLord. (55)

And mention in the Book Idris; he was a true man, a Prophet. (56)

We raised him up to a high place. (57)

(SUJDAH AYA) @These are they whom God has blessed among the Prophets of theseed of Adam, and of those We bore with Noah, and of the seed of Abraham andIsrael, and of those We guided and chose. When the signs of the All-mercifulwere recited to them, they fell down prostrate, weeping. (58)

Then there succeeded after them a succession who wasted the prayer, andfollowed lusts; so they shall encounter error (59)

Save him who repents, and believes, and does a righteous deed; those--theyshall enter Paradise, and they shall notbe wronged anything; (60)

Gardens of Eden that the All-merciful promised His servants in the Unseen;His

promise is ever performed. (61)

There they shall hear no idle talk, but only `Peace.' There they shall havetheir provision at dawn and evening. (62)

That is Paradise which We shall give as an inheritance to those of Ourservants who are godfearing. (63)

We come not down, save at the commandment of thy Lord. To Him belongs allthat is before us, and all that is behind us, and all between that. (64)

And thy Lord is never forgetful, Lord He of the heavens and earth and allthat is between them. So serve Him, and be thou patient in His service;knowest thou any that can be named with His Name? (65)

Man says, `What, when I am dead shall I then be brought forth alive?' (66)

Will not man remember that We created him aforetime, when he was nothing? (67)

Now, by thy Lord, We shall surely muster them, and the Satans, then We shallparade them about Gehenna (Hell) hobbling on their kness. (68)

Then We shall pluck forth from every party whichever of them was the mosthardened in disdain of the All-merciful; (69)

then We shall know very well those most deserving to burn there. (70)

Not one of you there is, but he shall go down to it; that for thy Lordis a thing decreed, determined . (71)

Then We shall deliver those that were godfearing; and the evildoers We shallleave there, hobbling on their knees. (72)

When Our signs are recited to them as clear signs, the unbelievers say to thebelievers, `Which of

the two parties is better in station, fairerin assembly?' (73)

And how many a generation We destroyed before them, who were fairer infurnishing and outward show! (74)

Say: `Whosoever is in error, let the All-merciful prolong his term for him!Till, when they see that they were threatened, whether the chastisement, orthe Hour, then they shall surely know who is worse in place, and who isweaker in hosts.' (75)

And God shall increase those who were guided in guidance; and the abidingthing, the deeds of righteousness, are better with thy Lord in reward, andbetter in return. (76)

Hast thou seen him who disbelieves in Our signs and says,' Assuredly I shallbe given wealth and children'? (77)

What, has he observed the unseen, or taken a covenant with the All-merciful? (78)

No, indeed! We shall assuredly write down all that he says, and We shallprolong for him the chastisement; (79)

and We shall inherit from him that he says, and he shall come toUs alone. (80)

And they have taken to them other gods apart from God, that they might be forthem a might. (81)

No, indeed! They shall deny their service, and they shall be against thempitted. (82)

Hast thou not seen how We sent the Satans against the unbelievers, toprick them? (83)

So hasten thou not against them; We are only numbering for them a number. (84)

On the day that We shall muster the godfearing to the All-mercifulwith pomp (85)

and drive the evildoers into Gehenna (Hell) herding, (86)

having no power of intercession,

save those who have taken with theAll-merciful covenant. (87)

And they say, `The All-merciful has taken unto Himself a son.' (88)

You have indeed advanced something hideous! (89)

The heavens are wellnigh rent of it and the earth split asunder, and themountains wellnigh fall down crashing (90)

for that they have attributed to the All-merciful a son; (91)

and it behoves not the All-merciful to take a son. (92)

None is there in the heavens and earth but he comes to the All-merciful as aservant; (93)

He has indeed counted them, and He has numbered them exactly. (94)

Every one of them shall come to Him upon the Day of Resurrection,all alone. (95)

Surely those who believe and do deeds of righteousness--unto them theAll-merciful shall assign love. (96)

Now We have made it easy by thy tongue that thou mayest bear good tidingsthereby to the godfearing, and warn a people stubborn. (97)

And how many a generation We destroyed before them! Dost thou perceive somuch as one of them, or hear of them a whisper? (98)

wife is barren. Oh, give me from Thy presence a successor (5)

Who shall inherit of me and inherit (also) of the house of Jacob. And make him, my Lord, acceptable ( unto Thee). (6)

(It was said unto him): O Zachariah! Lo! We bring thee tidings of a son whose name is John; We have given the same name to none before (him). (7)

He said: My Lord! How can I have a son when my wife is barren and I have reached infirm old age? (8)

He said: So (it will be). Thy Lord saith: It is easy for Me, even as I created thee before, when thou wast naught. (9)

He said: My Lord! Appoint for me some token. He said: Thy token is that thou, with no bodily defect, shalt not speak unto mankind three nights. (10)

Then he came forth unto his people from the sanctuary, and signified to them: Glorify your Lord at break of day and fall of night. (11)

(And it was said unto his son): O John! Hold the Scripture. And We gave him wisdom when a child. (12)

And compassion from Our presence, and purity; and he was devout, (13)

And dutiful toward his parents. And he was not arrogant, rebellious. (14)

Peace on him the day be was born, and the day he dieth and the day he shall be raised alive! (15)

And make mention of Mary in the Scripture, when she had withdrawn from her people to a chamber looking East, (16)

And had chosen seclusion from them. Then We sent unto her Our spirit and it assumed for her the likeness of a perfect man. (17)

She said: Lo! I seek refuge in the Beneficent One from thee, if thou art God fearing. (18)

He said: I am only a messenger of thy Lord, that I may bestow on thee a faultless son. (19)

She said: How can I have a son when no mortal hath touched me, neither have I been unchaste! (20)

He said: So (it will be). Thy Lord saith: It is easy for Me. And (it will be) that We may make of him a revelation for mankind and a mercy from Us, and it is a thing ordained. (21)

And she, conceived him, and she withdrew with him to a place. (22)

And the pangs of childbirth drove her unto the trunk of the palm tree. She said: Oh, would that I had died ere this and had become a thing of naught, forgotten! (23)

Then (one) cried unto her from below her, saying: Grieve not! Thy Lord hath placed a rivulet beneath thee, (24)

And shake the trunk of the palm tree toward thee, thou wilt cause ripe dates to fall upon thee. (25)

So eat and drink and be consoled. And if thou meetest any mortal, say: Lo! I have vowed a fast unto the Beneficent, and may not speak this day to any mortal. (26)

Then she brought him to her own folk, carrying him. They said: O

Mary! Thou hast come with an amazing thing. (27)

Oh sister of Aaron! Thy father was not a wicked man nor was thy mother a harlot. (28)

Then she pointed to him. They said How can we tale to one who is in the cradle, a young boy? (29)

He spake: Lo! I am the slave of Allah. He hath given me the Scripture and hath appointed me a Prophet, (30)

And hath made me blessed wheresoever I may be, and hath enjoined upon me prayer and alms giving so long as I remain alive, (31)

And (hath made me) dutiful toward her who bore me, and hath not made me arrogant, unblest. (32)

Peace on me the day I was born, and the day I die, and the day I shall be raised alive! (33)

Such was Jesus, son of Mary: (this is) a statement of the truth concerning which they doubt. (34)

It befitteth not (the Majesty of) Allah that He should take unto Himself a son. Glory be to Him! When He decreeth a thing, He saith unto it only: Be! and it is. (35)

And lo! Allah is my Lord and your Lord. So serve Him. That is the right path. (36)

The sects among them differ: but woe unto the disbelievers from the meeting of an awful Day. (37)

See and hear them on the Day they come unto Us! Yet the evil doers are today in error manifest. (38)

And warn them of the Day of anguish when the

case hath been decided. Now they are in a state of carelessness, and they believe not. (39)

Lo! We inherit the earth and all who are thereon, and unto Us they are returned. (40)

And make mention (O Muhammad) in the Scripture of Abraham. Lo! he was a saint, a Prophet. (41)

When he said unto his father: O my father! Why worshippest thou that which beareth not nor seeth, nor can in aught avail thee? (42)

O my father! Lo! there hath come unto me of knowledge that which came not unto thee. So follow me, and I will lead thee on a right path. (43)

O my father! Serve not the devil. Lo! the devil is a rebel unto the Beneficent. (44)

O my father! Lo! I fear lest a punishment from the Beneficent overtake thee so that thou become a comrade of the devil. (45)

He said: Rejectest thou my gods, O Abraham? If thou cease not, I shall surely stone thee. Depart from me a long while! (46)

He said: Peace be unto thee! I shall ask forgiveness of my Lord for thee. Lo! He was ever gracious unto me. (47)

I shall withdraw from you and that unto which ye pray beside Allah, and I shall pray unto my Lord. It may be that, in prayer unto my Lord, I shall not be unblest. (48)

So, when he had withdrawn from them and that which they were worshipping beside Allah. We gave him Isaac and Jacob. Each of them We

made a Prophet. (49)

And We gave them of Our mercy, and assigned to them a high and true renown. (50)

And make mention in the Scripture of Moses. Lo! he was chosen, and he was a messenger (of Allah), a Prophet. (51)

We called him from the right slope of the Mount, and brought him nigh in communion. (52)

And We bestowed upon him of Our mercy his brother Aaron, a Prophet (likewise). (53)

And make mention in the Scripture of Ishmael. Lo! he was a keeper of his promise, and he was a messenger (of Allah) a Prophet. (54)

He enjoined upon his people worship and alms giving, and was acceptable in the sight of his Lord. (55)

And make mention in the Scripture of Idris. Lo! he was a saint, a Prophet; (56)

And We raised him to high station. (57)

These are they unto whom Allah showed favor from among the Prophets, of the seed of Adam and of those whom We carried (in the ship) with Noah, and of the seed of Abraham and Israel, and from among those whom We guided and chose. When the revelations of the Beneficent were recited unto them, they fell down, adoring and weeping. (58)

Now there hath succeeded them a later generation who have ruined worship and have followed lusts. But they will meet deception. (59)

Save him who shall repent and believe and do right Such will enter the Garden and they will not be wronged in aught. (60)

Gardens of Eden,

which the Beneficent hath, promised to His slaves in the Unseen. Lo! His promise is ever sure of fulfillment. (61)

They hear therein no idle talk, but only Peace; and therein they have food for morn and evening. (62)

Such is the Garden which We cause the devout among Our bondmen to inherit. (63)

We (angels) come not down save by commandment of thy Lord. Unto Him belongeth all that is before us and all that is behind us and all that is between those two, and thy Lord was never forgetful (64)

Lord of the heavens and the earth and all that is between them! Therefor, worship thou Him and be thou steadfast in His service. Knowest thou one that can be named along with Him? (65)

And man saith: When I am dead, shall I forsooth be brought forth alive? (66)

Doth not man remember that We created him before, when he was naught? (67)

And, by thy Lord, verily We shall assemble them and the devils, then We shall bring them, crouching, around hell. (68)

Then We shall pluck out from every sect whichever of them was most stern in rebellion to the Beneficent. (69)

And surely We are best aware of those most worthy to be burned therein. (70)

There is not one of you but shall approach it. That is a fixed ordinance of thy Lord. (71)

Then We shall rescue those who kept from evil, and leave the evil doers crouching there. (72)

And when Our clear revelations are

recited unto them those who disbelieve say Unto those who believe: Which of the two parties (yours or ours) is better in position, and more imposing as an army? (73)

How many a generation have We destroyed before them, who were more imposing in respect of gear and outward seeming! (74)

Say: As for him who is in error, the Beneficent will verily prolong his span of life until, when they behold that which they were promised, whether it be punishment (in the world), or Hour (of Doom), they will know who is worse in position and who is weaker as, an army. (75)

Allah increaseth in right guidance those who walk aright, and the good deeds which endure are better in thy Lord's sight for reward, and better for resort. (76)

Hast thou seen him who disbelieveth in Our revelations and saith: Assuredly I shall be given wealth and children! (77)

Hath he perused the Unseen, or hath he made a pact with the Beneficent? (78)

Nay, but We shall record that which he saith and prolong for him a span of torment. (79)

And We shall inherit from him that whereof he spake, and he will come unto Us, alone (without his wealth and children). (80)

And they have chosen (other) gods beside Allah that they may be a power for them. (81)

Nay, but they will deny their worship of them, and become opponents unto them. (82)

Seest thou not that We have set the devils on the disbelievers to confound them

with confusion? (83)

So make no haste against them (O Muhammad). We do but number unto them a sum (of days). (84)

On the Day when We shall gather the righteous unto the Beneficent, a goodly company. (85)

And drive the guilty unto Hell, a weary herd, (86)

They will have no power of intercession, save him who hath made a covenant with his Lord (87)

And they say: The Beneficent hath taken unto Himself a son. (88)

Assuredly ye Utter a disastrous thing, (89)

Whereby almost the heavens are torn, and the earth is split asunder and the mountains fall in ruins, (90)

That ye ascribe unto the Beneficent a son, (91)

When it is not meet for (the Majesty of) the Beneficent that He should choose a son. (92)

There is none in the heavens and the earth but cometh unto the Beneficent as a slave. (93)

Verily He knoweth them and numbereth them with (right) numbering. (94)

And each one of them will come unto Him on the Day of Resurrection, alone. (95)

Lo! those who believe and do good works, the Beneficent will appoint for them love. (96)

And We make (this Scripture) easy in thy tongue, (O Muhammad) only that thou mayst bear good tidings therewith unto those who ward off (evil), and warn therewith the froward folk. (97)

And how many a generation before them have We destroyed! Canst thou (Muhammad) see a single man of them, or hear from them the slightest sound? (98)

Allah Most Gracious Most Merciful.

Kaf. Ha. Ya. `Ain. Sad. (1)

(This is) a recital of the Mercy of thy Lord to His Servant Zakariya. (2)

3. Behold! he cried to his Lord in secret

Praying: "O my Lord! infirm indeed are my bones and the hair of my head doth glisten with grey: but never am I unblest O my Lord in my prayer to Thee! (4)

"Now I fear (what) my relatives (and colleagues) (will do) after me: but my wife is barren: so give me an heir as from Thyself (5)

"(One that) will (truly) represent me and represent the posterity of Jacob; and make him O my Lord! one with whom Thou art well-pleased!" (6)

(His prayer was answered): "O Zakariya! We give thee good news of a son: his name shall be Yahya: on none by that name have We conferred distinction before." (7)

He said: "O my Lord! how shall I have a son when my wife is barren and I have grown quite decrepit from old age?" (8)

He said: "So (it will be): thy Lord saith `That is easy for Me: I did indeed create thee before when thou hadst been nothing! " (9)

(Zakariya) said "O my Lord! give me a Sign." "Thy Sign" was the answer "shall be that thou shalt speak to no man for three nights although thou art not dumb." (10)

So Zakariya came out to his people from his chamber: he told them by signs to celebrate Allahs praises in

the morning and in the evening. (11)

(To his son came the command): "O Yahya! take hold of the Book with might": and We gave him wisdom even as a youth. (12)

And pity (for all creatures) as from Us and purity: he was devout (13)

And kind to his parents and he was not overbearing or rebellious. (14)

So Peace on him the day he was born the day that he dies and the day that he will be raised up to life (again)! (15)

Relate in the Book (the story of) Mary when she withdrew from her family to a place in the East. (16)

She placed a screen (to screen herself) from them: then We sent to her Our angel and he appeared before her as a man in all respects. (17)

She said: "I seek refuge from thee to (Allah) Most Gracious: (come not near) if thou dost fear Allah." (18)

He said: "Nay I am only a messenger from thy Lord (to announce) to thee the gift of a holy son." (19)

She said: "How shall I have a son seeing that no man has touched me and I am not unchaste?" (20)

He said: "So (it will be): thy Lord saith `That is easy for Me: and (We wish) to appoint him as a Sign unto men and a Mercy from Us: it is a matter (so) decreed." (21)

So she conceived him and she retired with him to a remote place. (22)

And the pains of childbirth drove

her to the trunk of a palm-tree: she cried (in her anguish): "Ah! would that I had died before this! Would that I had been a thing forgotten and out of sight!" (23)

But (a voice) cried to her from beneath the (palm-free): "Grieve not! for thy Lord hath provided a rivulet beneath thee; (24)

"And shake towards thyself the trunk of the palm-tree: it will let fall fresh ripe dates upon thee. (25)

"So eat and drink and cool (thine) eye. And if thou dost see any man say `I have vowed a fast to (Allah) Most Gracious and this day will I enter into no talk with any human being. " (26)

At length she brought the (babe) to her people carrying him (in her arms). They said: "O Mary! truly an amazing thing hast thou brought! (27)

"O sister of Aaron! thy father was not a man of evil nor thy mother a woman unchaste!" (28)

But she pointed to the babe. They said: "How can we talk to one who is a child in the cradle?" (29)

He said: "I am indeed a servant of Allah: He hath given me revelation and made me a prophet; (30)

"And He hath made me Blessed wheresoever I be and hath enjoined on me Prayer and Charity as long as I live; (31)

"(He) hath made me kind to my mother and not overbearing or miserable; (32)

"So Peace is on me the day I was born the day that I die and the

Day that I shall be raised up to life (again)"! (33)

Such (was) Jesus the son of Mary: (it is) a statement of truth about which they (vainly) dispute. (34)

It is not befitting to (the majesty of) Allah that He should beget a son. Glory be to Him! When He determines a matter He only says to it "Be" and it is. (35)

Verily Allah is my Lord and your Lord: Him therefore serve ye: this is a Way that is straight. (36)

But the sects differ among themselves: and woe to the Unbelievers because of the (coming) Judgment of a momentous Day! (37)

How plainly will they see and hear the Day that they will appear before Us! But the unjust today are in error manifest! (38)

But warn them of the Day of Distress when the matter will be determined: for (behold) they are negligent and they do not believe! (39)

It is We Who will inherit the earth and all beings thereon: to Us will they all be returned. (40)

Also mention in the Book (the story of) Abraham: he was a man of Truth a prophet. (41)

Behold he said to his father: "O my father! why worship that which heareth not and seeth not and can profit thee nothing? (42)

"O my father! to me hath come knowledge which hath not reached thee: so follow me: I will guide thee to a Way that is even and straight. (43)

"O my father! serve not Satan: for Satan is a

rebel against (Allah) Most Gracious. (44)

"O my father! I fear lest a Penalty afflict thee from (Allah) Most Gracious so that thou become to Satan a friend." (45)

(The father) replied: "Dost thou hate my gods O Abraham? If thou forbear not I will indeed stone thee: now get away from me for a good long while!" (46)

Abraham said: "Peace be on thee: I will pray to my Lord for thy forgiveness: for He is to me Most Gracious. (47)

"And I will turn away from you (all) and from those whom ye invoke besides Allah: I will call on my Lord: Perhaps by my prayer to my Lord I shall be not unblest." (48)

When he had turned away from them and from those whom they worshipped besides Allah We bestowed on him Isaac and Jacob and each one of them We made a prophet. (49)

And We bestowed of Our Mercy on them and We granted them lofty honor on the tongue of truth. (50)

Also mention in the Book (the story of) Moses: for he was specially chosen and he was an apostle (and) a prophet. (51)

And We called him from the right side of Mount (Sinai) and made him draw near to Us for mystic (converse). (52)

And out of Our Mercy We gave him his brother Aaron (also) a prophet. (53)

Also mention in the Book (the story of) Ismail: He was (strictly) true to what he promised and he was an apostle (and) a prophet. (54)

He used to enjoin on his people Prayer and Charity and he was most acceptable in the sight of his Lord. (55)

Also mention in the Book the case of Idris: he was a man of truth (and sincerity) (and) a prophet: (56)

And We raised him to a lofty station. (57)

Those were some of the prophets on whom Allah did bestow His Grace of the posterity of Adam and of those whom We carried (in the Ark) with Noah and of the posterity of Abraham and Israel of those whom We guided and chose; whenever the Signs of (Allah) Most Gracious were rehearsed to them they would fall down in prostrate adoration and in tears. (58)

But after them there followed a posterity who missed prayers and followed after lusts: soon then will they face Destruction (59)

Except those who repent and believe and work righteousness: for these will enter the Garden and will not be wronged in the least (60)

Gardens of Eternity those which (Allah) Most Gracious has promised to His servants in the Unseen: for His promise must (necessarily) come to pass. (61)

They will not there hear any vain discourse but only salutations of peace: and they will have therein their sustenance morning and evening. (62)

Such is the Garden which We give as an inheritance to those of Our Servants who guard against evil. (63)

(The angels say:) "We descend not but by command of thy Lord: to Him belongeth what is before us and what is behind

us and what is between: and thy Lord never doth forget" (64)

"Lord of the heavens and of the earth and of all that is between them: so worship Him and be constant and patient in His worship: knowest thou of any who is worthy of the same Name as He?" (65)

Man says: "What! when I am dead shall I then be raised up alive?" (66)

But does not man call to mind that We created him before out of nothing? (67)

So by thy Lord without doubt We shall gather them together and (also) the Evil Ones (with them); then shall We bring them forth on their knees round about Hell; (68)

Then shall We certainly drag out from every sect all those who were worst in obstinate rebellion against (Allah) Most Gracious. (69)

And certainly We know best those who are most worthy of being burned therein. (70)

Not one of you but will pass over it: this is with thy Lord a Decree which must be accomplished. (71)

But We shall save those who guarded against evil and We shall leave the wrongdoers therein (humbled) to their knees. (72)

When Our Clear Signs are rehearsed to them the Unbelievers say to those who believe "Which of the two sides is best in point of position? Which makes the best show in council?" (73)

But how many (countless) generations before them have We destroyed who were even better in equipment and in glitter to the eye? (74)

Say: "If any men go

astray (Allah) Most Gracious extends (the rope) to them. Until when they see the warning of Allah (being fulfilled) either in punishment or in (the approach of) the Hour they will at length realize who is worst in position and (who) weakest in forces! (75)

"And Allah doth advance in guidance those who seek guidance; and the things that endure. Good Deeds are best in the sight of thy Lord as rewards and best in respect of (their) eventual returns." (76)

Hast thou then seen the (sort of) man who rejects Our Signs yet says: "I shall certainly be given wealth and children"? (77)

Has he penetrated to the Unseen or has he taken a contract with (Allah) Most Gracious? (78)

Nay! We shall record what he says and We Shall add and add to his punishment. (79)

To Us shall return all that he talks of and he shall appear before Us bare and alone. (80)

And they have taken (for worship) gods other than Allah to give them power and glory! (81)

Instead they shall reject their worship and become adversaries against them. (82)

Seest thou not that We have set the Evil Ones on against the Unbelievers to incite them with fury? (83)

So make no haste against them for We but count out to them a (limited) number (of days). (84)

The day We shall gather the righteous to (Allah) Most Gracious like a band presented before a king for honors. (85)

And We shall drive the sinners to Hell like

thirsty cattle driven down to water (86)

None shall have the power of intercession but such a one as has received permission (or promise) from (Allah) Most Gracious. (87)

They say: "(Allah) Most Gracious has begotten a son!" (88)

Indeed ye have put forth a thing most monstrous! (89)

At if the skies are ready to burst the earth to split asunder and the mountains to fall down in utter ruin. (90)

That they should invoke a son for (Allah) Most Gracious. (91)

For it is not consonant with the majesty of (Allah) Most Gracious that He should beget a son. (92)

Not one of the beings in the heavens and the earth but must come to (Allah) Most Gracious as a servant. (93)

He does take and account of them (all) and hath numbered them (all) exactly. (94)

And every one of them will come to him singly on the Day of Judgment. (95)

On those who believe and work deeds of righteousness will (Allah) Most Gracious bestow Love. (96)

So have We made the (Quran) easy in thine own tongue that with it thou mayest give Glad Tidings to the righteous and warnings to people given to contention. (97)

But how many (countless) generation before them have We destroyed? Canst thou find a single one of them (now) or hear (so much as) a whisper of them? (98)

envers Son serviteur Zacharie.

3. Lorsqu'il invoqua son Seigneur d'une invocation secrète,

4. et dit: ‹ش mon Seigneur, mes os sont affaiblis et ma tête s'est enflammée de cheveux blancs. [Cependant], je n'ai jamais été malheureux [déçu] en te priant, ٍ mon Seigneur.

5. Je crains [le comportement] de mes héritiers, après mois. Et ma propre femme est stérile. Accorde-moi, de Ta part, un descendant

6. qui hérite de moi et hérite de la famille de Jacob. Et fais qu'il te soit agréable, ٍ mon Seigneur›.

7. ‹ش Zacharie, Nous t'annonçons la bonne nouvelle d'un fils. Son nom sera Yahya [Jean]. Nous ne lui avons pas donné auparavant d'homonyme›.

8. Et [Zacharie dit]: ‹ش mon Seigneur, comment aurai-je un fils, quand ma femme est stérile et que je suis très avancé en vieillesse?›

9. [Allah] lui dit: ‹Ainsi sera-t-il! Ton Seigneur a dit: ‹Ceci m'est facile. Et avant cela, Je t'ai créé alors que tu n'étais rien›.

10. ‹ش mon Seigneur, dit [Zacharie], accorde-moi un signe›. ‹Ton signe, dit [Allah,] sera que tu ne pourras pas parler aux gens pendant trois nuits tout en étant bien portant.

11. Il sortit donc du sanctuaire vers son peuple; puis il leur fit signe de prier matin et soir.

12. ...‹ش Yahya, tiens fermement au Livre (la Thora)!› Nous lui donnâmes la sagesse alors qu'il était enfant,

13. ainsi que la tendresse de Notre part et la pureté. Il était pieux,

14. et dévoué envers ses père et mère; et ne fut ni violent ni désobéissant.

15. Que

la paix soit sur lui le jour où il naquit, le jour où il mourra, et le jour où il sera ressuscité vivant!

16. Mentionne, dans le Livre (le Coran), Marie, quand elle se retira de sa famille en un lieu vers l'Orient.

17. Elle mit entre elle et eux un voile. Nous lui envoyâmes Notre Esprit (Gabriel), qui se présenta à elle sous la forme d'un homme parfait.

18. Elle dit: ‹Je me réfugie contre toi auprès du Tout Miséricordieux. Si tu es pieux, [ne m'approche point].

19. Il dit: ‹Je suis en fait un Messager de ton Seigneur pour te faire don d'un fils pur›.

20. Elle dit: ‹Comment aurais-je un fils, quand aucun homme ne m'a touchée, et je ne suis pas prostituée?›

21. Il dit: ‹Ainsi sera-t-il! Cela M'est facile, a dit ton Seigneur! Et Nous ferons de lui un signe pour les gens, et une miséricorde de Notre part. C'est une affaire déjà décidée›.

22. Elle devient donc enceinte [de l'enfant], et elle se retira avec lui en un lieu éloigné.

23. Puis les douleurs de l'enfantement l'amenèrent au tronc du palmier, et elle dit: ‹Malheur à moi! Que je fusse mort avant cet instant! Et que je fusse totalement oubliée!›

24. Alors, il l'appela d'au-dessous d'elle, [lui disant:] ‹Ne t'afflige pas. Ton Seigneur a placé à tes pieds une source.

25. Secoue vers toi le tronc du palmier: il fera tomber sur toi des dattes fraîches et mûres.

26. Mange donc et bois et que ton oeil se réjouisse!

Si tu vois quelqu'un d'entre les humaines, dis [lui:] ‹Assurément, j'ai voué un jeûne au Tout Miséricordieux: je ne parlerai donc aujourd'hui à aucun être Humain›.

27. Puis elle vint auprès des siens en le portant [le bébé]. Ils dirent: ‹ش Marie, tu as fait une chose monstrueuse!

28. ‹Soeur de Haroun, ton père n'était pas un homme de mal et ta mère n'était pas une prostituée›.

29. Elle fit alors un signe vers lui [le bébé]. Ils dirent: ‹Comment parlerions-nous à un bébé au berceau?›

30. Mais (le bébé) dit: ‹Je suis vraiment le serviteur d'Allah. Il m'a donné le Livre et m'a désigné Prophète.

31. Où que je sois, Il m'a rendu béni; et Il m'a recommandé, tant que je vivrai, la prière et la Zakat;

32. et la bonté envers ma mère. Il ne m'a fait ni violent ni malheureux.

33. Et que la paix soit sur moi le jour où je naquis, le jour où je mourrai, et le jour où je serai ressuscité vivant.›

34. Tel est Hissa (Jésus), fils de Marie: parole de vérité, dont ils doutent.

35. Il ne convient pas à Allah de S'attribuer un fils. Gloire et Pureté à Lui! Quand Il décide d'une chose, Il dit seulement: ‹Soi!› et elle est.

36. Certes, Allah est mon Seigneur tout comme votre Seigneur. Adorez-le donc. Voilà un droit chemin›.

37. [Par la suite,] les sectes divergèrent entre elles. Alors, malheur aux mécréants lors de la vue d'un jour terrible !

38. Comme ils entendront et verront bien

le jour où ils viendront à Nous! Mais aujourd'hui, les injustes sont dans un égarement évident.

39. Et avertis-les du jour du Regret, quand tout sera réglé; alors qu'ils sont [dans ce monde] inattentifs et qu'ils ne croient pas.

40. C'est Nous, en vérité, qui hériterons la terre et tout ce qui s'y trouve, et c'est à Nous qu'ils seront ramenés.

41. Et mentionne dans le Livre, Abraham C'était un très véridique et un Prophète.

42. Lorsqu'il dit à son père: ‹ش mon père, pourquoi adores-tu ce qui n'entend ni ne voit, et ne te profite en rien?

43. ش mon père, il m'est venu de la science ce que tu n'as pas reçu; suis-moi, donc, je te guiderai sur une voie droite.

44. ش mon père, n'adore pas le Diable, car le Diable désobéit au Tout Miséricordieux.

45. ش mon père, je crains qu'un châtiment venant du Tout Miséricordieux ne te touche et que tu ne deviennes un allié du Diable›.

46. Il dit: ‹ش Abraham, aurais-tu du dédain pour mes divinités? Si tu ne cesses pas, certes je te lapiderai, éloigne-toi de moi pour bien longtemps›.

47. ‹Paix sur toi›, dit Abraham. ‹J'implorerai mon Seigneur de te pardonner car Il a m'a toujours comblé de Ses bienfaits.

48. Je me sépare de vous, ainsi que de ce que vous invoquez, en dehors d'Allah, et j'invoquerai mon Seigneur. J'espère ne pas être malheureux dans mon appel à mon Seigneur›.

49. Puis, lorsqu'il se fut séparé d'eux et de ce qu'ils adoraient en dehors d'Allah,

Nous lui fîmes don d'Isaac et de Jacob; et de chacun Nous fîmes un prophète.

50. Et Nous leur donnâmes de par Notre miséricorde, et Nous leur accordâmes un langage sublime de vérité.

51. Et mentionne dans le Livre Moïse. C'était vraiment un élu, et c'était un Messager et un prophète.

52. Du cٍté droit du Mont (Sinaï) Nous l'appelâmes et Nous le fîmes approcher tel un confident.

53. Et par Notre miséricorde, Nous lui donnâmes Aaron son frère comme prophète.

54. Et mentionne Ismaël, dans le Livre. Il était fidèle à ses promesses; et c'était un Messager et un prophète.

55. Et il commandait à sa famille la prière et la Zakat; et il était agréé auprès de son Seigneur.

56. Et mentionne Idris, dans le Livre. C'était un véridique et un prophète.

57. Et nous l'élevâmes à un haut rang.

58. Voilà ceux qu'Allah a comblés de faveurs, parmi les prophètes, parmi les descendants d'Adam, et aussi parmi ceux que Nous avons transportés en compagnie de Noé, et parmi la descendance d'Abraham et d'Israël, et parmi ceux que Nous avons guidés et choisis. Quand les versets du Tout Miséricordieux leur étaient récités, ils tombaient prosternés en pleurant.

59. Puis leur succédèrent des générations qui délaissèrent la prière et suivirent leurs passions. Ils se trouveront en perdition,

60. sauf celui qui se repent, croit et fait le bien: ceux-là entreront dans le Paradis et ne seront point lésés,

61. aux jardins du séjours (éternel) que le Tout Miséricordieux a promis à Ses serviteurs, [qui

ont cru] au mystère. Car Sa promesse arrivera sans nul doute.

62. On n'y entend nulle parole insignifiante; seulement: ‹Salam›; et ils auront là leur nourriture, matin et soir.

63. Voilà le Paradis dont Nous ferons hériter ceux de Nos serviteurs qui auront été pieux.

64. ‹Nous ne descendons que sur ordre de ton Seigneur. A Lui tout ce qui est devant nous, tout ce qui est derrière nous et tout ce qui est entre les deux. Ton Seigneur n'oublie rien.

65. Il est le Seigneur des cieux et de la terre et de tout ce qui est entre eux. Adore-Le donc, et sois constant dans Son adoration. Lui connais-tu un homonyme?›

66. Et l'homme dit: ‹Une fois mort, me sortira-t-on vivant?›

67. L'homme ne se rappelle-t-il pas qu'avant cela, c'est Nous qui l'avons créé, alors qu'il n'était rien?

68. Pas ton Seigneur! Assurément, Nous les rassemblerons, eux et les diables. Puis, Nous les placerons autour de l'Enfer, agenouillés.

69. Ensuite, Nous arracherons de chaque groupe ceux d'entre eux qui étaient les plus obstinés contre le Tout Miséricordieux.

70. Puis nous sommes Le meilleur à savoir ceux qui méritent le plus d'y être brûlés.

71. Il n'y a personne parmi vous qui ne passera pas par [L'Enfer]: Car [il s'agit là] pour ton Seigneur d'une sentence irrévocable.

72. Ensuite, Nous délivrerons ceux qui étaient pieux et Nous y laisserons les injustes agenouillés.

73. Et lorsque Nos versets évidents leur sont récités les mécréants disent à ceux qui croient: ‹Lequel des deux groupes a la situation

la plus confortable et la meilleure compagnie?›

74. Combien de générations, avant eux, avons-Nous fait périr, qui les surpassaient en biens et en apparence?

75. Dis: ‹Celui qui est dans l'égarement, que le Tout Miséricordieux prolonge sa vie pour un certain temps, jusqu'à ce qu'ils voient soit le châtiment, soit l'Heure dont ils sont menacés. Alors, ils sauront qui a la pire situation et la troupe la plus faible›.

76. Allah accroît la rectitude de ceux qui suivent le bon chemin, et les bonnes oeuvres durables méritent auprès de ton Seigneur une meilleure récompense et une meilleure destination.

77. As-tu vu celui qui ne croit pas à Nos versets et dit: ‹On me donnera certes des biens et des enfants›?

78. Est-il au courant de l'Inconnaissable ou a-t-il pris un engagement avec le Tout Miséricordieux?

79. Bien au contraire! Nous enregistrerons ce qu'il dit et accroîtrons son châtiment.

80. C'est Nous qui hériterons ce dont il parle, tandis qu'il viendra à Nous, tout seul.

81. Ils ont adopté des divinités en dehors d'Allah pour qu'ils leur soient des protecteurs (contre le châtiment).

82. Bien au contraire! [ces divinités] renieront leur adoration et seront pour eux des adversaires.

83. N'as-tu pas vu que Nous avons envoyé contre les mécréants des diables qui les excitent furieusement [à désobéir]?

84. Ne te hâte donc pas contre eux: Nous tenons un compte précis de [tous leurs actes].

85. (Rappelle-toi) le jour où Nous rassemblerons les pieux sur des montures et en grande pompe, auprès du Tout Miséricordieux,

86. et

pousserons les criminels à l'Enfer comme (un troupeau) à l'abreuvoir,

87. ils ne disposeront d'aucune intercession, sauf celui qui aura pris un engagement avec le Tout Miséricordieux.

88. Et ils ont dit: ‹Le Tout Miséricordieux S'est attribué un enfant!›

89. Vous avancez certes là une chose abominable!

90. Peu s'en faut que les cieux ne s'entrouvrent à ces mots, que la terre ne se fende et que les montagnes ne s'écroulent,

91. du fait qu'ils ont attribué un enfant au Tout Miséricordieux,

92. alors qu'il ne convient nullement au Tout Miséricordieux d'avoir un enfant!

93. Tous ceux qui sont dans les cieux et sur la terre se rendront auprès du Tout Miséricordieux, [sans exceptions], en serviteurs.

94. Il les a certes dénombrés et bien comptés.

95. Et au Jour de la Résurrection, chacun d'eux se rendra seul auprès de Lui.

96. A ceux qui croient et font de bonnes oeuvres, le Tout Miséricordieux accordera Son amour.

97. Nous l'avons rendu (le Coran) facile [à comprendre] en ta langue, afin que tu annonces par lui la bonne nouvelle aux gens pieux, et que, tu avertisses un peuple irréductible.

98. Que de générations avant eux avons-Nous fait périr! En retrouves-tu un seul individu? ou en entends-tu le moindre murmure?

de mis parientes a mi muerte, pues mi mujer es estéril. Regálame, pues, de Ti un descendiente,

6. que me herede a mí y herede de la familia de Jacob, y ¡haz, Señor, que él Te sea agradable!»

7. «¡Zacarías! Te anunciamos la buena nueva de un muchacho que se llamará Juan, sin homónimos en el pasado».

8. «¡Señor!» dijo «¿Cómo puedo tener un muchacho, siendo mi mujer estéril y yo un viejo decrépito?»

9. «Así será», dijo. «Tu Señor dice: 'Es cosa fácil para Mí. Ya te he creado antes cuando no eras nada'».

10. Dijo: «¡Señor! ¡Dame un signo!» Dijo: «Tu signo será que, estando sano, no podrás hablar a la gente durante tres días».

11. Entonces, salió del Templo hacia su gente y les significó que debían glorificar mañana y tarde.

12. «¡Juan! ¡Coge la Escritura con mano firme!» Y le otorgamos el juicio cuando aún era niño,

13. así como ternura de Nosotros y pureza. Y fue temeroso de Alá

14. y piadoso con sus padres; no fue violento, desobediente.

15. ¡Paz sobre él el día que nació, el día que muera y el día que sea resucitado a la vida!

16. Y recuerda a María en la Escritura, cuando dejó a su familia para retirarse a un lugar de Oriente.

17. Y tendió un velo para ocultarse de ellos. Le enviamos Nuestro Espíritu y éste se le presentó como un mortal acabado.

18. Dijo ella: «Me refugio de ti en el Compasivo. Si es que temes a Alá...»

19. Dijo

él: «Yo soy sólo el enviado de tu Señor para regalarte un muchacho puro».

20. Dijo ella: «¿Cómo puedo tener un muchacho si no me ha tocado mortal, ni soy una ramera?»

21. «Así será», dijo. «Tu Señor dice: 'Es cosa fácil para Mí. Para hacer de él signo para la gente y muestra de Nuestra misericordia'. Es cosa decidida».

22. Quedó embarazada con él y se retiró con él a un lugar alejado.

23. Entonces los dolores de parto la empujaron hacia el tronco de la palmera. Dijo: «¡Ojalá hubiera muerto antes y se me hubiera olvidado del todo...!»

24. Entonces, de sus pies, le llamó: «¡No estés triste! Tu Señor ha puesto a tus pies un arroyuelo.

25. ¡Sacude hacia ti el tronco de la palmera y ésta hará caer sobre ti dátiles frescos, maduros!

26. ¡Come, pues, bebe y alégrate! Y, si ves a algún mortal, di: 'He hecho voto de silencio al Compasivo. No voy a hablar, pues, hoy con nadie'»

27. Y vino con él a los suyos, llevándolo. Dijeron: «¡María! ¡Has hecho algo inaudito!

28. ¡Hermana de Aarón! Tu padre no era un hombre malo, ni tu madre una ramera».

29. Entonces ella se lo indicó. Dijeron: «¿Cómo vamos a hablar a uno que aún está en la cuna, a un niño?»

30. Dijo él: «Soy el siervo de Alá. Él me ha dado la Escritura y ha hecho de mí un profeta.

31. Me ha bendecido dondequiera que me encuentre y me ha ordenado la azalá y el

azaque mientras viva,

32. y que sea piadoso con mi madre. No me ha hecho violento, desgraciado.

33. La paz sobre mí el día que nací, el día que muera y el día que sea resucitado a la vida».

34. Tal es Jesús hijo de María, para decir la Verdad, de la que ellos dudan.

35. Es impropio de Alá adoptar un hijo. ¡Gloria a Él! Cuando decide algo, le dice tan sólo: «¡Sé!» y se.

36. Y: «Alá es mi Señor y Señor vuestro. ¡Servidle, pues! Esto es una vía recta».

37. Pero los grupos discreparon unos de otros. ¡Ay de los que no hayan creído, porque presenciarán un día terrible!

38. ¡Qué bien oirán y verán el día que vengan a Nosotros! Pero los impíos están hoy, evidentemente, extraviados.

39. ¡Prevénles contra el día de la Lamentación, cuando se decida la cosa! Y ellos, entre tanto, están despreocupados y no creen.

40. Nosotros heredaremos la tierra y a sus habitantes. Y a Nosotros serán devueltos.

41. Y recuerda en la Escritura a Abraham. Fue veraz, profeta.

42. Cuando dijo a su padre: «¡Padre! ¿Por qué sirves lo que no oye, ni ve, ni te sirve de nada?

43. ¡Padre! He recibido una ciencia que tú no has recibido. ¡Sígueme, pues, y yo te dirigiré por una vía llana!

44. ¡Padre! ¡No sirvas al Demonio! El Demonio se rebeló contra el Compasivo.

45. ¡Padre! Temo que te alcance un castigo del Compasivo y que te hagas, así, amigo del Demonio».

46. Dijo: «Abraham! ¿Sientes

aversión a mis dioses? Si no paras, he de lapidarte. ¡Aléjate de mí por algún tiempo!»

47. Dijo: «¡Paz sobre ti! Pediré por tu perdón a mi Señor. Ha sido benévolo conmigo.

48. Me aparto de vosotros y de lo que invocáis en lugar de invocar a Alá, e invoco a mi Señor. Quizá tenga suerte invocando a mi Señor».

49. Cuando se apartó de ellos y de lo que servían en lugar de servir a Alá, le regalamos a Isaac y a Jacob e hicimos de cada uno de éstos un profeta.

50. Les regalamos de Nuestra misericordia y les dimos una reputación buenísima.

51. Y recuerda en la Escritura a Moisés. Fue escogido. Fue enviado, profeta.

52. Le llamamos desde la ladera derecha del monte e hicimos que se acercara en plan confidencial.

53. Por una misericordia Nuestra, le regalamos como profeta a su hermano Aarón.

54. Y recuerda en la Escritura a Ismael. Fue cumplidor de su promesa. Fue enviado, profeta.

55. Prescribía a su gente la azalá y el azaque, y fue bien visto de su Señor.

56. Y recuerda en la Escritura a Idris. Fue veraz, profeta.

57. Le elevamos a un lugar eminente.

58. Éstos son los que Alá ha agraciado entre los profetas descendientes de Adán, entre los que llevamos con Noé, entre los descendientes de Abraham y de Israel, entre los que dirigimos y elegimos. Cuando se les recitan las aleyas del Compasivo, caen prost

59. Sus sucesores descuidaron la azalá, siguieron lo apetecible y terminarán descarriándose.

60. salvo quienes se arrepientan, crean y obren bien. Ésos entrarán en el Jardín y no serán tratados injustamente en nada,

61. en los jardines del edén prometidos por el Compasivo a Sus siervos en lo oculto. Su promesa se cumplirá.

62. No oirán allí vaniloquio, sino «¡Paz!» y tendrán allí su sustento, mañana y tarde.

63. Ése es el Jardín que daremos en herencia a aquéllos de Nuestros siervos que hayan temido a Alá.

64. «No descendemos sino por orden de tu Señor. Suyo es el pasado, el futuro y el presente. Tu Señor no es olvidadizo.

65. Es el Señor de los cielos, de la tierra y de lo que entre ellos está. ¡Sírvele, pues, persevera en Su servicio! ¿Sabes de alguien que sea Su homónimo?»

66. El hombre dice: «Cuando muera, ¿se me resucitará?»

67. Pero ¿,es que no recuerda el hombre que ya antes, cuando no era nada, le creamos?

68. ¡Por tu Señor, que hemos de congregarles, junto con los demonios, y, luego, hemos de hacerles comparecer, arrodillados, alrededor de la gehena!

69. Luego, hemos de arrancar de cada grupo a aquéllos que se hayan mostrado más rebeldes al Compasivo.

70. Además, sabemos bien quiénes son los que más merecen abrasarse en ella.

71. Ninguno de vosotros dejará de llegarse a ella. Es una decisión irrevocable de tu Señor.

72. Luego, salvaremos a quienes temieron a Alá, y abandonaremos en ella, arrodillados, a los impíos.

73. Cuando se les recitan Nuestras aleyas, como pruebas claras, dicen los infieles a los

creyentes: «¿Cuál de los dos grupos está mejor situado y frecuenta mejor sociedad?»

74. ¡A cuántas generaciones antes de ellos, que les superaban en bienes y en apariencia, hemos hecho perecer...!

75. Di: «¡Que el Compasivo prolongue la vida de los que están extraviados, hasta que vean lo que les amenaza: el castigo o la Hora! Entonces verán quién es el que se encuentra en la situación peor y dispone de tropas más débiles».

76. A los que se dejen dirigir, Alá les dirigirá aún mejor. Las obras perdurables, las obras buenas, recibirán ante tu Señor una recompensa mejor y un fin mejor.

77. ¿Y te parece que quien no cree en Nuestros signos y dice: «Recibiré, ciertamente, hacienda e hijos»

78. conoce lo oculto o ha concertado una alianza con el Compasivo?

79. ¡No! Antes bien, tomaremos nota de lo que él dice y le prolongaremos el castigo.

80. Heredaremos de él lo que dice y vendrá, solo, a Nosotros.

81. Han tomado dioses en lugar de tomar a Alá, para alcanzar poder.

82. ¡No! Negarán haberles servido y se convertirán en adversarios suyos.

83. ¿No ves que hemos enviado a los demonios contra los infieles para que les instiguen al mal?

84. ¡No te precipites con ellos, que les contamos los días!

85. El día que congreguemos hacia el Compasivo a los temerosos de Alá, en grupo,

86. y conduzcamos a los pecadores, en masa, a la gehena,

87. no dispondrán de intercesores sino los que hayan concertado una alianza con el Compasivo.

88. Dicen: «El Compasivo ha adoptado un hijo».

89. Habéis cometido algo horrible,

90. que hace casi que los cielos se hiendan, que la tierra se abra, que las montañas caigan demolidas,

91. por haber atribuido un hijo al Compasivo,

92. siendo así que no le está bien al Compasivo adoptar un hijo.

93. No hay nadie en los cielos ni en la tierra que no venga al Compasivo sino como siervo.

94. Él los ha enumerado y contado bien.

95. Todos vendrán a Él, uno a uno, el día de la Resurrección.

96. A quienes hayan creído y obrado bien, el Compasivo les dará amor.

97. En verdad, lo hemos hecho fácil en tu lengua, para que anuncies con él la buena nueva a los que temen a Alá y para que adviertas con él a la gente pendenciera.

98. ¡A cuántas generaciones antes de ellos hemos hecho perecer! ¿Percibes a alguno de ellos u oyes de ellos un leve susurro?

sei und Erbe von Jakobs Haus. Und mache ihn, mein Herr, (Dir) wohlgefنllig.»

7. «O Zacharias, Wir geben dir frohe Botschaft von einem Sohn, dessen Name Yahya (Johannes) sein soll. Wir haben zuvor noch keinen dieses Namens geschaffen.»

8. Er sprach: «Mein Herr, wie soll mir ein Sohn werden, wo mein Weib unfruchtbar ist, und ich habe schon die Grenze des Greisenalters erreicht?»

9. Er sprach: «So ist's; dein Herr aber spricht: "Es ist Mir ein leichtes, und Ich habe dich zuvor geschaffen, wo du ein Nichts warst."»

10. Er sprach: «Mein Herr, bestimme mir ein Zeichen.» Er sprach: «Dein Zeichen sei, daك du drei (Tage und) Nنchte nacheinander nicht zu den Menschen reden sollst.»

11. So trat er heraus aus der Kammer vor sein Volk und forderte sie mit leiser Stimme auf, (Gott) zu preisen am Morgen und am Abend.

12. «O Johannes, halte das Buch kraftvoll fest.» Und Wir gaben ihm Weisheit im Kindesalter,

13. Und ein liebevolles Gemüt von Uns, und Reinheit. Und er war fromm

14. Und ehrerbietig gegen seine Eltern. Und er war nicht hochfahrend, trotzig.

15. Friede war über ihm am Tage da er geboren ward, und am Tage, da er starb, und (Friede wird über ihm sein) am Tage, da er wieder zum Leben erweckt wird.

16. Erzنhle, was in diesem Buch über Maria steht. Da sie sich zurückzog von den Ihren nach einem gen Osten gewandten Ort,

17. Und sich vor ihnen barg im Schleier, da sandten Wir Unseren Geist zu ihr, und er erschien ihr in

Gestalt eines vollkommenen Menschen.

18. Sie sprach: «Ich nehme meine Zuflucht vor dir bei dem Allerbarmer; (laك ab von mir) wenn du Gottesfurcht hast.»

19. Er antwortete: «Ich bin nur ein Gesandter deines Herrn, auf daك ich dir einen reinen Sohn beschere.»

20. Sie sprach: «Wie soll mir ein Sohn werden, wo mich kein Mann berührt hat und ich auch nicht unkeusch gewesen bin?»

21. Er antwortete: «So ist's; dein Herr aber spricht: "Es ist Mir ein leichtes und (Wir tun dies) auf daك Wir ihn zu einem Zeichen machen für die Menschen und zu einer Barmherzigkeit von Uns, und es ist eine beschlossene Sache."»

22. Und sie empfing ihn und zog sich mit ihm an einen entlegenen Ort zurück.

23. Und die Wehen der Geburt trieben sie zum Stamm einer Palme. Sie sprach: «O wنre ich doch zuvor gestorben und wنre ganz und gar vergessen!»

24. Da rief es ihr von unten her zu: «Betrübe dich nicht. Dein Herr hat unter dir ein Bنchlein flieكen lassen;

25. Schüttle nur den Stamm der Palme gegen dich, sie wird frische reife Datteln auf dich fallen lassen.

26. So iك und trink und kühle (dein) Auge. Und wenn du einen Menschen siehst, dann sprich: "Ich habe dem Allerbarmer ein Fasten gelobt, darum will ich heute zu keinem Wesen reden."»

27. Dann brachte sie ihn zu ihrem Volke, indem sie ihn tragen lieك. Sie sprachen: «O Maria, du hast etwas Seltsames getan.

28. O Schwester Aarons, dein Vater war kein Bِsewicht, noch war deine Mutter ein unkeusches Weib!»

29. Da deutete sie auf ihn. Sie sprachen: «Wie sollen wir zu einem reden, der ein Kind in der Wiege ist?»

30. Er sprach: «Ich bin ein Diener Allahs, Er hat mir das Buch gegeben und mich zu einem Propheten gemacht;

31. Er machte mich gesegnet, wo ich auch sein mag, und Er befahl mir Gebet und Almosen, solange ich lebe;

32. Und (Er machte mich) ehrerbietig gegen meine Mutter; Er hat mich nicht hochfahrend, elend gemacht.

33. Friede war über mir am Tage, da ich geboren ward, und (Friede wird über mir sein) am Tage, da ich sterben werde, und am Tage, da ich wieder zum Leben erweckt werde.»

34. So ist Jesus, Sohn der Maria - eine Aussage der Wahrheit, über die sie uneins sind.

35. Es ziemt Allah nicht, Sich einen Sohn zuzugesellen. Heilig ist Er! Wenn Er ein Ding beschlieكt, so spricht Er nur zu ihm: «Sei!», und es ist.

36. «Wahrlich, Allah ist mein Herr und euer Herr. So dienet Ihm: das ist der gerade Weg.»

37. Doch die Parteien wurden uneinig untereinander; wehe drum denen, die das Beisein am Groكen Tag leugnen.

38. Wie wunderbar wird ihr Hِren und Sehen sein an dem Tage, wo sie zu Uns kommen werden! Heute aber sind die Frevler in offenbarem Irrtum.

39. Und warne sie vor dem Tag der Trauer, wenn der Spruch gefنllt werden wird. Jetzt sind sie in Sorglosigkeit, daher glauben sie nicht.

40. Wir Selbst werden die Erde erben und alle, die auf ihr sind; und zu Uns werden

sie zurückgebracht.

41. Erzنhle, was in diesem Buch über Abraham steht. Er war ein Mann der Wahrheit, ein Prophet.

42. Da er zu seinem Vater sprach: «O mein Vater, warum verehrst du das, was nicht hِrt und nicht sieht und dir in nichts nützen kann?

43. O mein Vater, zu mir ist in Wahrheit eine Erkenntnis gekommen, die nicht zu dir kam; so folge mir, ich will dich auf den rechten Pfad leiten.

44. O mein Vater, diene nicht Satan, denn Satan ist ein Empِrer wider den Allerbarmer

45. O mein Vater, siehe, ich fürchte, es mِchte dich Strafe vom Allerbarmer treffen, und dann wirst du ein Freund Satans werden.»

46. Er antwortete: «Verlنssest du meine Gِtter, o Abraham? Wenn du nicht aufhِrst, so werde ich dich wahrlich steinigen. Verlasse mich auf lange Zeit.»

47. (Abraham) sprach: «Friede sei auf dir! Ich will von meinem Herrn Vergebung für dich erflehen: Er ist gnنdig gegen mich.

48. Und ich werde mich fernhalten von euch und von dem, was ihr statt Allah anruft; und ich will zu meinem Herrn beten; ich werde im Gebet zu meinem Herrn bestimmt nicht enttنuscht.»

49. Als er sich nun von ihnen und von dem, was sie statt Allah verehrten, getrennt hatte, da bescherten Wir ihm Isaak und Jakob und machten beide zu Propheten.

50. Und Wir verliehen ihnen Unsere Barmherzigkeit; und Wir gaben ihnen einen wahren und hohen Ruf.

51. Erzنhle, was in diesem Buch über Moses steht. Er war fürwahr ein Erwنhlter; und er war ein Gesandter, ein Prophet.

52.

Wir riefen ihn von der rechten Seite des Berges und hieكen ihn nنher treten, zu geheimer Unterredung.

53. Und Wir bescherten ihm aus Unserer Barmherzigkeit seinen Bruder Aaron als einen Propheten.

54. Erzنhle, was in diesem Buch über Ismael steht. Er war fürwahr getreu seinem Versprechen und war ein Gesandter, ein Prophet.

55. Er pflegte seinem Volk Gebet und Almosen ans Herz zu legen und war seinem Herrn wohlgefنllig.

56. Erzنhle, was in diesem Buch über Idris steht. Er war ein Mann der Wahrheit, ein Prophet.

57. Wir erhoben ihn zu hohem Rang.

58. Sie waren jene unter den Propheten, denen Allah Gnade erwiesen hatte aus der Nachkommenschaft Adams und derer, die Wir mit Noah (über Wasser) trugen, und aus der Nachkommenschaft Abrahams und Jakobs, und derer, die Wir richtig geführt und erwنhlt hatten. Wenn ihnen die Zeichen des Gnadenreichen verlesen wurden, fielen sie nieder, anbetend und weinend.

59. Dann aber kamen nach ihnen schlechte Nachfahren, die das Gebet vernachlنssigten und Leidenschaften folgten. So gehen sie nun sicherlich dem Untergang entgegen,

60. Auكer denen, die bereuen und glauben und rechtschaffen handeln. Diese werden ins Paradies eingehen, und kein Unrecht werden sie leiden -

61. Gنrten der Ewigkeit, die der Gnadenreiche Seinen Dienern im Ungesehenen verhieك. Wahrlich, Seine Verheiكung muك in Erfüllung gehen.

62. Sie hِren dort kein eitles Wort, sondern nur Frieden; und sie werden dort ihren Unterhalt empfangen des Morgens und des Abends.

63. So ist das Paradies, das Wir jenen Unserer Diener zum Erbe geben, die gottesfürchtig sind.

64. «Wir (Engel) kommen nur

auf den Befehl deines Herrn hernieder. Sein ist alles, was vor uns und was hinter uns ist und was dazwischen; und dein Herr ist nicht vergeكlich.»

65. Herr der Himmel und der Erde und all dessen, was zwischen beiden liegt. Diene Ihm darum, und sei beharrlich in Seinem Dienst. Kennst du etwa einen, der Ihm gleich wنre?

66. Und es spricht der Mensch: «Wie! wenn ich tot bin, soll ich dann wirklich zum Leben erstehen?»

67. Bedenkt der Mensch denn nicht, daك Wir ihn zuvor erschufen, und er war ein Nichts?

68. Und, bei deinem Herrn, Wir werden sie ganz gewiك versammeln, und die Teufel (auch); dann werden Wir sie auf den Knien rund um die Hِlle bringen.

69. Alsdann werden Wir aus jeder Gruppe die herausgreifen, die am trotzigsten waren in der Empِrung wider den Gnadenreichen.

70. Und Wir kennen die am besten, die es am meisten verdienen, darein zu gehen.

71. Keiner ist unter euch, der nicht dahin kommen wird - das ist ein endgültiger Erlaك bei deinem Herrn.

72. Dann werden Wir die Gerechten erretten, die Frevler aber werden Wir darinnen belassen auf den Knien.

73. Und wenn ihnen Unsere deutlichen Zeichen verlesen werden, sagen die Unglنubigen zu den Glنubigen: «Welche der beiden Parteien ist besser gestellt und ergibt eine eindrucksvollere Versammlung?»

74. Wie so manches Geschlecht vor ihnen haben Wir schon vernichtet, ansehnlicher an Besitz und an نuكerer Erscheinung!

75. Sprich: «Der Gnadenreiche lنكt diejenigen, die sich im Irrtum befinden, lange gewنhren, bis sie das sehen, was ihnen angedroht - ob

es nun Strafe ist oder die "Stunde" -, und dann erkennen, wer in schlechterer Lage und schwنcher an Streitmacht ist.

76. Allah mehrt die an Führung, die auf dem rechten Weg sind. Die bleibenden guten Werke aber sind lohnender bei deinem Herrn und fruchtbarer.»

77. Hast du wohl den gesehen, der Unsere Zeichen leugnet und spricht: «Ganz gewiك werde ich Vermِgen und Kinder erhalten»?

78. Hatte er denn Zugang zum Ungesehenen oder hat er vom Gnadenreichen ein Versprechen entgegengenommen?

79. Mit nichten! Wir werden aufschreiben, was er spricht, und verlنngern werden Wir für ihn die Strafe.

80. Und Wir werden all das von ihm erben, wovon er redet, und er wird allein zu Uns kommen.

81. Sie haben sich Gِtter genommen statt Allah, auf daك sie ihnen zur Ehre würden.

82. Mit nichten! Sie werden einst ihre Verehrung verleugnen und ihnen Widersacher sein.

83. Siehst du nicht, daك Wir Teufel auf die Unglنubigen losgelassen haben, um sie anzureizen?

84. Darum habe es nicht eilig gegen sie; Wir führen schon Buch über sie.

85. (Gedenke) des Tags, da Wir die Gottesfürchtigen als ehrenvolle Gنste vor dem Gnadenreichen versammeln werden.

86. Und die Schuldigen werden Wir zur Hِlle treiben wie eine Herde (Kamele).

87. Sie werden kein Anrecht auf Fürbitte haben, mit Ausnahme dessen, der vom Gnadenreichen ein Versprechen empfangen hat.

88. Und sie sprechen: «Der Gnadenreiche hat Sich einen Sohn beigesellt.»

89. Wahrhaftig, ihr habt da etwas Ungeheuerliches getan!

90. Die Himmel mِchten wohl darob zerreiكen und die Erde auseinanderbersten und die Berge in Trümmer zusammenstürzen,

91. Weil sie dem Gnadenreichen einen Sohn zugeschrieben haben,

92. Wنhrend es dem Gnadenreichen nicht ziemt, Sich einen Sohn beizugesellen.

93. Da ist keiner in den Himmeln noch auf der Erde, der dem Gnadenreichen anders nahen dürfte denn als Diener.

94. Wahrlich, Er kennt sie gründlich und Er hat sie alle genau gezنhlt.

95. Und jeder von ihnen soll am Tage der Auferstehung allein zu Ihm kommen.

96. Diejenigen, die da glauben und gute Werke tun - ihnen wird der Gnadenreiche Liebe bereiten.

97. Darum haben Wir ihn (den Koran) leicht gemacht in deiner Sprache, damit du durch ihn den Gottesfürchtigen frohe Botschaft verkündest und die Streitsüchtigen warnest.

98. Und wie so manches Geschlecht haben Wir vor ihnen vernichtet! Kannst du auch nur einen von ihnen entdecken oder auch nur ein Flüstern von ihnen vernehmen?

suo nome sarà Giovanni A nessuno, in passato, imponemmo lo stesso nome».

8. Disse: « Come potrò mai avere un figlio? Mia moglie è sterile e la vecchiaia mi ha rinsecchito ».

9. Rispose: « E' così! Il tuo Signore ha detto: " Ciò è facile per me: già una volta ti ho creato quando non esistevi».

10. Disse [Zaccaria]: « Dammi un segno, mio Signore! ». Rispose: « Il tuo segno sarà che, pur essendo sano, non potrai parlare alla gente per tre notti» .

11. Uscì dall'oratorio verso la sua gente e indicò loro di rendere gloria [al Signore] al mattino e alla sera.

12. «O Giovanni, tienti saldamente alla Scrittura ». E gli demmo la saggezza fin da fanciullo,

13. tenerezza da parte Nostra e purezza. Era uno dei timorati,

14. amorevole con i suoi genitori, né violento né disobbediente .

15. Pace su di lui nel giorno in cui nacque, in quello della sua morte e nel Giorno in cui sarà risuscitato a [nuova] vita.

16. Ricorda Maria nel Libro, quando si allontanò dalla sua famiglia, in un luogo ad oriente.

17. Tese una cortina tra sé e gli altri. Le inviammo il Nostro Spirito , che assunse le sembianze di un uomo perfetto.

18. Disse [Maria]: « Mi rifugio contro di te presso il Compassionevole, se sei [di Lui] timorato! ».

19. Rispose: « Non sono altro che un messaggero del tuo Signore, per darti un figlio puro».

20. Disse: « Come potrei avere un figlio, ché mai un uomo

mi ha toccata e non sono certo una libertina?».

21. Rispose:« E' così. Il tuo Signore ha detto: " Ciò è facile per Me? Faremo di lui un segno per le genti e una misericordia da parte Nostra. E' cosa stabilita"».

22. Lo concepì e, in quello stato, si ritirò in un luogo lontano.

23. I dolori del parto la condussero presso il tronco di una palma. Diceva: «Me disgraziata! Fossi morta prima di ciò e fossi già del tutto dimenticata!».

24. Fu chiamata da sotto : « Non ti affliggere, ché certo il tuo Signore ha posto un ruscello ai tuoi piedi;

25. scuoti il tronco della palma : lascerà cadere su di te datteri freschi e maturi.

26. Mangia, bevi e rinfrancati . Se poi incontrerai qualcuno,di' : « Ho fatto un voto al Compassionevole e oggi non parlerò a nessuno».

27. Tornò dai suoi portando [il bambino]. Dissero: « O Maria, hai commesso un abominio!

28. O sorella di Aronne , tuo padre non era un empio né tua madre una libertina».

29. Maria indicò loro [il bambino]. Dissero: « Come potremmo parlare con un infante nella culla?»,

30. [Ma Gesù] disse: « In verità sono un servo di Allah. Mi ha dato la Scrittura e ha fatto di me un profeta.

31. Mi ha benedetto ovunque sia e mi ha imposto l'orazione e la decima finché avrò vita,

32. e la bontà verso colei che mi ha generato. Non mi ha fatto né violento né miserabile.

33. Pace su di me

il giorno in cui sono nato, il giorno in cui morrò e il Giorno in cui sarò resuscitato a nuova vita» .

34. Questo è Gesù, figlio di Maria, parola di verità della quale essi dubitano.

35. Non si addice ad Allah prendersi un figlio. Gloria a Lui! Quando decide qualcosa dice: «Sii! » ed essa è.

36. «In verità, Allah è il mio e vostro Signore, adorateLo! Questa è la retta via».

37. Poi le sette furono in disaccordo tra loro. Guai a coloro che non credono, quando compariranno nel Giorno terribile .

38. Ah, come vedranno e intenderanno nel Giorno in cui saranno ricondotti a Noi! Ma gli ingiusti oggi sono in palese errore.

39. Avvertili del Giorno del Rimorso, in cui sarà emesso l'Ordine, mentre essi saranno distratti e non credenti.

40. Siamo Noi che erediteremo la terra e quanti che vi stanno sopra e a Noi saranno ricondotti.

41. Ricorda nel Libro Abramo . In verità era un veridico, un profeta.

42. Disse a suo padre: « O padre, perché adori ciò che non vede e non sente e non può proteggerti da alcunché?

43. O padre, mi è stata data una scienza che tu non hai avuto, seguimi e ti condurrò sulla retta via.

44. O padre, non adorare Satana: egli è sempre disobbediente al Compassionevole.

45. O padre, temo che ti giunga un castigo del Compassionevole e che tu divenga uno dei prossimi di Satana ».

46. Disse: « O Abramo, hai in odio i miei dei? Se non

desisti, ti lapiderò. Allontanati per qualche tempo».

47. Rispose: « Pace su di te, implorerò per te il perdono del mio Signore, poiché Egli è sollecito nei miei confronti.

48. Mi allontano da voi e da ciò che adorate all'infuori di Allah. Mi rivolgo al Signore, ché certamente non sarò infelice nella mia invocazione al mio Signore»

49. Quando poi si fu allontanato da loro e da quello che adoravano all'infuori di Allah, gli donammo Isacco e Giacobbe ed entrambi li facemmo profeti.

50. Concedemmo loro la Nostra misericordia e un sublime, veritiero eloquio.

51. Ricorda Mosè nel Libro. In verità era un eletto, un messaggero, un profeta.

52. Lo chiamammo dalla parte destra del Monte e lo facemmo avvicinare in confidenza.

53. E come misericordia da parte Nostra, gli demmo suo fratello Aronne, come profeta.

54. Ricorda Ismaele nel Libro. In verità era sincero nella sua promessa, era un messaggero, un profeta.

55. Imponeva alla sua famiglia l'orazione e la decima ed era gradito al suo Signore.

56. Ricorda Idris nel Libro. In verità era veridico, un profeta.

57. Lo elevammo in alto luogo .

58. Essi sono coloro che Allah ha colmato [della Sua grazia] tra i profeti discendenti di Adamo, tra coloro che portammo con Noè, tra i discendenti di Abramo e di Israele e tra coloro che abbiamo guidato e scelto. Quando venivano recitati loro i segni del Compassionevole, cadevano in prosternazione , piangendo.

59. Coloro che vennero dopo di loro tralasciarono l'orazione, e si abbandonaro no alle passioni. Incontreranno la

perdizione.

60. Coloro che invece si pentono, credono e compiono il bene, entreranno nel Giardino e non subiranno alcuno torto;

61. nei Giardini di Eden, che il Compassionevole ha promesso ai Suoi servi che [hanno creduto] nell'invisibile , ai Suoi servi, ché la Sua promessa è immi nente;

62. e non ascolteranno colà nessun discorso vano, ma solo: "Pace!", e verranno sostentati al mattino e alla sera.

63. Questo è il Giardino che faremo ereditare ai nostri servi che saranno stati timorati.

64. « Noi scendiamo solo per ordine del tuo Signore. A Lui appartiene tutto quello che ci sta innanzi, tutto quello che è dietro di noi e ciò che vi è frammezzo. Il tuo Signore non è immemore» .

65. E' il Signore dei cieli e della terra e di tutto ciò che vi è frammezzo, adoraLo dunque e persevera nell'adorazione. Conosci qualcuno che abbia il Suo stesso nome ?

66. Dice l'uomo: « Quando sarò morto, chi mi riporterà alla vita ?».

67. Non si ricorda l'uomo che fummo Noi a crearlo quando ancora non era nulla?

68. Per il tuo Signore, li riuniremo insieme ai diavoli e poi li condurremo inginocchiati attorno all'Inferno.

69. Quindi trarremo da ogni gruppo quello che fu più arrogante verso il Compassionevole,

70. ché meglio di tutti conosciamo coloro che più meritano di bruciarvi .

71. Nessuno di voi mancherà di passarvi : ciò è fermamente stabilito dal tuo Signore.

72. Salveremo coloro che Ci hanno temuto e lasceremo gli ingiusti in ginocchio.

73. Quando vengono

recitati i Nostri chiari versetti, i miscredenti dicono a coloro che credono: « Quale dei due partiti ha miglior posizione e buona compagnia?» .

74. Quante generazioni abbiamo annientato prima di loro, più ricche di beni e di prestigio!

75. Di': « Che il Compassionevole prolunghi [la vita] di coloro che sono sviati, finché non vedranno il castigo e l'Ora che li minaccia. Sapranno allora chi si trova nella peggiore situazione e [chi ha] la compagine più debole».

76. Allah rafforza la guida di quelli che seguono la retta via. Le buone tracce che restano sono le migliori, per la ricompensa e per il miglior esito presso Allah.

77. Che ti sembra di colui che ha rinnegato i Nostri segni asserendo: «Certo avrò beni e figli» ?

78. Conosce il mistero o ha stretto un patto con il Compassionevole?

79. Certo che no! Annoteremo quello che dice e molto accresceremo il suo tormento.

80. Saremo Noi ad ereditare ciò di cui parla e si presenterà da solo dinnanzi a Noi.

81. Si sono presi dèi all'infuori di Allah [sperando] che fossero loro d'aiuto.

82. Invece no! Essi rifiuteranno la loro adorazione e saranno loro nemici.

83. Non vedi che abbiamo mandato i diavoli contro i miscredenti per incitarli con forza?

84. Non aver fretta di combatterli. Siamo Noi a tenere il computo .

85. Il Giorno in cui riuniremo i timorati presso il Compassionevole come invitati d'onore

86. e spingeremo i malvagi nell'Inferno come [bestie] all'abbeveratoio,

87. non beneficeranno di nessuna intercessione, a parte colui

che avrà fatto un patto con il Compassionevole.

88. Dicono: « Allah Si è preso un figlio ».

89. Avete detto qualcosa di mostruoso.

90. Manca poco che si spacchino i cieli, si apra la terra e cadano a pezzi le montagne,

91. perché attribuiscono un figlio al Compassionevole.

92. Non si addice al Compassionevole prenderSi un figlio.

93. Tutte le creature dei cieli e della terra si presentano come servi al Compassionevole.

94. Egli li ha contati e tiene il conto

95. e nel Giorno della Resurrezione ognuno si presenterà da solo, davanti a Lui.

96. In verità il Compassionevole concederà il Suo Amore a coloro che credono e compiono il bene.

97. Lo rendemmo facile alla tua lingua, perché tu annunci la lieta novella ai timorati e avverta il popolo ostile.

98. Quante generazioni facemmo perire prima di loro ! Ne puoi ritrovare anche uno solo o sentire il minimo bisbiglio ?

8. Oн cкaзaл: "Гocпoди, кaк бyдeт y мeня мaльчик: и жeнa мoя бecплoднa, и дoшeл я в cтapocти дo пpeдeлa?"

9. Cкaзaл Oн: "Taк cкaзaл твoй Гocпoдь: "Этo для Meня - лeгкo. Я вeдь coтвopил тeбя paньшe, a был ты ничeм".

10. Oн cкaзaл: "Гocпoди! Дaй мнe знaмeниe!" Cкaзaл Oн: "Знaмeниe для тeбя в тoм, чтo ты нe бyдeшь гoвopить c людьми тpи нoчи, бyдyчи здopoвым".

11. И вышeл oн к cвoeмy нapoдy из aлтapя и внyшил им: "Boзнocитe xвaлy yтpoм и вeчepoм".

12. "O Йaxйa, дepжиcь пиcaния cильнo!" И дapoвaли Mы eмy мyдpocть, кoгдa oн был мaльчикoм,

13. и милocepдиe oт Hac и чиcтoтy. И был oн бoгoбoязнeнным

14. и блaгим cвoим poдитeлям, и нe был oн тиpaнoм, ocлyшникoм.

15. Mиp eмy в дeнь, кoгдa oн poдилcя, и в дeнь, кoгдa yмpeт, и в дeнь, кoгдa бyдeт вocкpeшeн живым!

16. И вcпoмни в пиcaнии oт Mapйaм. Boт oнa yдaлилacь oт cвoeй ceмьи в мecтo вocтoчнoe

17. и ycтpoилa ceбe пpeд ними зaвecy. Mы oтпpaвили к нeй Haшeгo дyxa, и пpинял oн пpeд нeй oбличиe coвepшeннoгo чeлoвeкa.

18. Oнa cкaзaлa: "Я ищy зaщиты oт тeбя y Mилocepднoгo, ecли ты бoгoбoязнeн".

19. Oн cкaзaл: "Я тoлькo пocлaнник Гocпoдa твoeгo, чтoбы дapoвaть тeбe мaльчикa чиcтoгo".

20. Oнa cкaзaлa: "Kaк мoжeт быть y мeня мaльчик? Meня нe кacaлcя чeлoвeк, и нe былa я pacпyтницeй".

21. Oн cкaзaл: "Taк cкaзaл твoй Гocпoдь: "Этo для Meня - лeгкo. И cдeлaeм Mы eгo знaмeниeм для людeй и Haшим милocepдиeм". Дeлo этo peшeнo".

22. И пoнecлa oнa eгo и yдaлилacь c ним

в дaлeкoe мecтo.

23. И пpивeли ee мyки к cтвoлy пaльмы. Cкaзaлa oнa: "O ecли бы я yмepлa paньшe этoгo и былa зaбытoю, зaбвeннoю!"

24. И вoззвaл Oн к нeй из-пoд нee: "He пeчaльcя: Гocпoдь твoй cдeлaл пoд тoбoй pyчeй.

25. И пoтpяcи нaд coбoй cтвoл пaльмы, oнa ypoнит к тeбe cвeжиe, cпeлыe.

26. Eшь, и пeй, и пpoxлaди глaзa! A ecли ты yвидишь кoгo из людeй, тo cкaжи: "Я дaлa Mилocтивoмy oбeт пocтa и нe бyдy гoвopить ceгoдня c чeлoвeкoм".

27. Oнa пpишлa c ним к cвoeмy нapoдy, нecя eгo. Oни cкaзaли: "O Mapйaм, ты coвepшилa дeлo нecлыxaннoe!

28. O cecтpa Xapyнa, нe был oтeц твoй дypным чeлoвeкoм, и мaть твoя нe былa pacпyтницeй".

29. A oнa yкaзaлa нa нeгo. Oни cкaзaли: "Kaк мы мoжeм гoвopить c тeм, ктo peбeнoк в кoлыбeли?"

30. Oн cкaзaл: "Я - paб Aллaxa, Oн дaл мнe пиcaниe и cдeлaл мeня пpopoкoм.

31. И cдeлaл мeня блaгocлoвeнным, гдe бы я ни был, и зaпoвeдaл мнe мoлитвy и милocтыню, пoкa я живy,

32. и блaгocть к мoeй poдитeльницe и нe cдeлaл мeня тиpaнoм, нecчacтным.

33. И миp мнe в тoт дeнь, кaк я poдилcя, и в дeнь, чтo yмpy, и в дeнь, кoгдa бyдy вocкpeшeн живым!"

34. Этo - 'Йca, cын Mapйaм, пo cлoвy иcтины, в кoтopoм oни coмнeвaютcя.

35. He пoдoбaeт Aллaxy бpaть Ceбe дeтeй, xвaлa Eмy! Koгдa Oн peшит кaкoe-нeбyдь дeлo, тo лишь cкaжeт eмy: "Бyдь!" - и oнo бывaeт.

36. И пoиcтинe, Aллax - мoй Гocпoдь и вaш Гocпoдь: пoклoняйтecь жe Eмy, этo - пpямoй пyть!

37.

И paзнoглacят пapтии cpeди ниx. И гope тeм, кoтopыe нeвepны, oт зpeлищa вeликoгo дня!

38. Kaк oни ycлышaт и yвидят в тoт дeнь, чтo пpидyт к Haм! Ho oбидчики ceгoдня в явнoм зaблyждeнии.

39. Cooбщи им o днe cкopби. Boт дeлo peшeнo, a oни в нeбpeжнocти, oни нe вepyют.

40. Пoиcтинe, Mы нacлeдyeм зeмлю и тex, ктo нa нeй, и к Haм oни вepyтcя.

41. И вcпoмни в книгe Ибpaxимa: пoиcтинe, oн был пpaвeдникoм, пpopoкoм.

42. Boт cкaзaл oн cвoeмy oтцy: "Oтeц мoй, пoчeмy ты пoклoняeшьcя тoмy, чтo нe cлышит и нe видит и нe избaвляeт тeбя ни oт чeгo?

43. Oтeц мoй, y мeня явилocь тaкoe знaниe, кoтopoe нe дocтиглo тeбя; cлeдyй жe зa мнoй, я пoвeдy тeбя вepным пyтeм!

44. Oтeц мoй, нe пoклoняйcя caтaнe: caтaнa вeдь ocлyшник Mилocepднoмy!

45. Oтeц мoй, я бoюcь, чтo тeбя кocнeтcя нaкaзaниe oт Mилocepднoгo и ты бyдeшь близким caтaны!"

46. Oн cкaзaл: "Paзвe ты oткaзывaeшьcя oт нaшиx бoгoв, o Ибpaxим? Ecли ты нe yдepжишьcя, я нeпpeмeннo пoбью тeбя кaмeньями. Удaлиcь жe oт мeня нa нeкoe вpeмя!"

47. Oн cкaзaл: "Mиp тeбe! Я бyдy пpocить пpoшeния для тeбя y мoeгo Гocпoдa: вeдь Oн кo мнe милocтив.

48. Я oтдeлюcь oт вac и oт тoгo, чтo вы пpизывaeтe пoмимo Aллaxa. Я пpизывaю cвoeгo Гocпoдa, мoжeт быть, я нe бyдy в пpизывaнии cвoeгo Гocпoдa нecчacтным".

49. И кoгдa oн oтдeлилcя oт ниx и oт тoгo, чeмy oни пoклoнялиcь пoмимo Aллaxa, Mы дapoвaли eмy Иcxaкa и Йa'кyбa, и вcex cдeлaли Mы пpopoкaми.

50. И Mы дapoвaли им oт нaшeй милocти и

cдeлaли язык иcтины для ниx выcoким.

51. И вcпoмни в книгe Mycy: пoиcтинe, oн был иcкpeнним и был пocлaнникoм, пpopoкoм.

52. И вoзвaли Mы к нeмy c пpaвoй cтopoны гopы и пpиблизили eгo для тaйнoй бeceды.

53. И дapoвaли Мы eмy oт Haшeгo милocepдия бpaтa eгo Xapyнa кaк пpopoкa.

54. И вcпoмни в книгe Иcмa'илa: пoиcтинe, oн был пpaвдив в oбeщaннoм и был пocлaнникoм, пpopoкoм.

55. Oн пpикaзывaл cвoeй ceмьe мoлитвy и милocтыню и был y Гocпoдa cвoeгo yгoдным.

56. И вcпoмни в книгe Идpиca: пoиcтинe, oн был пpaвeдникoм, пpopoкoм.

57. И вoзнecли Mы eгo нa выcoкoe мecтo.

58. Этo - тe, кoмy дapoвaл Aллax милocть, из пpopoкoв из пoтoмcтвa Aдaмa и из тex, кoгo Mы нocили вмecтe c Hyxoм, и из пoтoмcтвa Ибpaxимa и Иcpa'илa, и из тex, кoгo мы вeли пpямым пyтeм, и кoгo Mы избpaли. Koгдa им читaютcя знaмeния Mилocepднoгo, oни пaдaют ниц, пoклoняяcь и плaчa.

59. И пocлeдoвaли зa ними пoтoмки, кoтopыe пoгyбили мoлитвy и пoшли зa cтpacтями, и вcтpeтят oни пoгибeль.

60. Kpoмe тex, ктo pacкaялcя и yвepoвaл и твopил дoбpoe, - эти вoйдyт в paй и нe бyдyт oбижeны ни в чeм, -

61. в caды вeчнocти, кoтopыe oбeщaл Mилocepдный Cвoим paбaм втaйнe; пoиcтинe, Eгo oбeщaниe coвepшaeтcя!

62. He cлышaт oни тaм пycтocлoвия, a тoлькo: "Mиp!" Для ниx тaм - yдeл и yтpoм и вeчepoм.

63. Этo - caд, кoтopый дaдим Mы в нacлeдиe тeм из Haшиx paбoв, ктo бoгoбoязнeн.

64. Hиcxoдим мы тoлькo пo пoвeлeнию Гocпoдa твoeгo; Eмy пpинaдлeжит тo, чтo пpeд нaми и чтo пoзaди нac и

чтo мeждy этим. Гocпoдь твoй нe зaбывчив!

65. Гocпoдь нeбec и зeмли и тoгo, чтo мeждy ними. Пoклoняйcя жe eмy и бyдь тepпeлив в пoклoнeнии Eмy! Paзвe ты знaeшь Eмy coимeннoгo?

66. И гoвopит чeлoвeк: "Paзвe, кoгдa я yмpy, я бyдy извeдeн живым?"

67. Paзвe нe вcпoмнит чeлoвeк, чтo Mы coтвopили eгo paньшe, a был oн ничeм?

68. И Гocпoдoм твoим клянycь, Mы coбepeм иx и диaвoлoв, пoтoм Mы coбepeм иx кpyгoм гeeнны нa кoлeняx.

69. Пoтoм Mы извлeчeм из кaждoй пapтии, ктo из ниx был cильнeйшим ocлyшникoм пpoтив Mилocepднoгo.

70. Пoтoм - вeдь Mы лyчшe знaeм пpo тex, кoмy бoльшe нaдлeжит тaм гopeть.

71. Нeт cpeди вac тoгo, ктo бы в нee нe вoшeл; для твoeгo Гocпoдa этo - peшeннoe пocтaнoвлeниe.

72. Пoтoм Mы cпaceм тex, кoтopыe были бoгoбoязнeнны, и ocтaвим oбидчикoв тaм нa кoлeняx.

73. A кoгдa читaютcя им Haши знaмeния яcнo излoжeнными, тe, кoтopыe нe вepyют, гoвopят вepyюшим: "Kaкaя из двyx пapтий лyчшe пo cвoeмy пoлoжeнию, пpeкpacнee пo cocтaвy?"

74. A cкoлькo мы пoгyбили дo ниx пoкoлeний, кoтopыe были пpeкpacнee и пo ycтpoйcтвy и пo видy!

75. Cкaжи: "Ктo нaxoдитcя в зaблyждeнии, пycть Mилocepдный пpoдлит eмy пpeдeл". И кoгдa oни yвидят тo, чтo им былo oбeщaнo, либo нaкaзaниe, либo чac, тo yзнaют oни, ктo xyжe пo мecтy и cлaбee вoйcкoм.

76. A тeм, кoтopыe шли пo пpямoмy пyти, Aллax yмнoжит вoдитeльcтвo. A пpeбывaющиe блaгиe дeяния - y Гocпoдa твoeгo eщe лyчшe пo нaгpaдe, лyчшe пo вoздaянию.

77. Bидeл ли ты тoгo, ктo нe вepoвaл в Haши знaмeния и гoвopил: "Koнeчнo, мнe бyдeт

дapoвaнo и бoгaтcтвo и пoтoмcтвo!"

78. Paзвe oн yзнaл пpo coкpoвeннoe или взял c Mилocepднoгo дoгoвop?

79. Taк нeт! Mы зaпишeм тo, чтo oн гoвopит, и пpoтянeм eмy нaкaзaниe ycилeннo!

80. Mы yнacлeдyeм oт нeгo тo, чтo oн гoвopит, и пpидeт oн к Haм oдинoким.

81. И ycтpoили oни ceбe пoмимo Aллaxa дpyгиx бoгoв, чтoбы oни были cлaвoй для ниx.

82. Taк нeт! Oтвepгнyт oни иx пoклoнeниe и oкaжyтcя для ниx пpoтивникaми.

83. Paзвe ты нe видeл, чтo Mы пocлaли диaвoлoв пpoтив нeвepныx, чтoбы oни иx ycилeннo пoдcтpeкaли?

84. Пoэтoмy нe тopoпиcь пpoтив ниx; Mы cчитaeм для ниx cчeтoм.

85. B тoт дeнь, кoгдa Mы coбepeм бoгoбoязнeнныx к Mилocepднoмy чтимым пocoльcтвoм

86. и пoгoним гpeшникoв в гeeннy, кaк cтaдo нa вoдoпoй,

87. нe пoлyчaт oни зacтyпничecтвa, кpoмe тex, ктo взял c Mилocepднoгo дoгoвop.

88. И гoвopят oни: "Bзял Ceбe Mилocepдный cынa".

89. Bы coвepшили вeщь гнycнyю.

90. Heбeca гoтoвы pacпacтьcя oт этoгo, и зeмля paзвepзнyтьcя, и гopы пacть пpaxoм

91. oттoгo, чтo oни пpипиcaли Mилocepднoмy cынa.

92. He пoдoбaeт Mилocepднoмy бpaть Ceбe cынa.

93. Bcякий, ктo в нeбecax и нa зeмлe, пpиxoдит к Mилocepднoмy тoлькo кaк paб;

94. Oн пepeчиcлил иx и cocчитaл cчeтoм.

95. И вce oни пpидyт к Heмy в дeнь вocкpeceния пooдинoчкe.

96. Пoиcтинe, тe, ктo yвepoвaл и твopил дoбpыe дeлa, - им Mилocepдный дapyeт любoвь.

97. Mы oблeгчили eгo для твoeгo языкa, чтoбы ты мoг paдoвaть им бoгoбoязнeнныx и пpeдocтepeгaть им людeй yпpямыx.

98. A cкoлькo Mы пoгyбили дo ниx пoкoлeний, - paзвe чyeшь ты xoть oднoгo из тex и cлышишь

oт ниx шopox?

insan eklinde gِrünmü tü.

18- O, fenalklardan çekinen bir adamsan demi ti, rahmâna sًnrm senden.

19- Ruh, ben demi ti, ancak Rabbinin bir elçisiyim, sana bir erkek çocuk vermeye geldim.

20- Meryem, benim nasl oًlum olabilir ki hiç bir kimse, henüz bana dokunmad demi ti, hem kِtü bir kadn da deًilim ben.

21- Bِyledir bu demi ti ruh, bu i Rabbin için pek kolay demi ti. اünkü biz, onu insanlara bir delil ve katmzdan bir rahmet olarak halkedecektik ve bu i zâten de mukadderdi, olup bitti.

22- Sonunda ona gebe kald ve onunla uzak bir yere çekilip gitti.

23- Derken doًum sancs, onu bir hurma aًacnn dibine sevketti de ke ke dedi, bundan ِnce ِlseydim de unutulup gitseydim.

24- Uzaktan bir ses geldi ona: Mahzûn olma, Rabbin, ayaًnn altndan bir rmak aktt.

25- Hurma aًacn silk, sana terü-tâze hurmalar dِkülecek.

26- Ye, iç, gِzün aydn. Fakat seni birisi gِrürse ben de, bugün rahmân için oruç tutmadaym ve hiçbir kimseyle kesin olarak konu amam.

27- اocuًunu kucaًna alp kavmine gelince ey Meryem dediler, gerçekte de pek büyük bir i i ledin.

28- Ey Hârûn'un kz karde i, baban, fena bir adam deًildi, anan da kِtü bir kadn deًildi.

29- Meryem, çocuًuna i âret etti. Nasl olur da dediler, be ikteki çocuk konu ur?

30- فsâ, قüphe yok ki dedi, ben Allah'n kuluyum, bana kitap vermi tir ve beni peygamber etmi tir.

31- Ve Nerede olursam olaym kutlam tr beni ve diri oldukça namaz klmam, zekât vermemi emretmi tir bana.

32- Ve anama itâatli etmi tir beni ve cebbar, kِtü ki i olarak yaratmam tr beni.

33- Esenlik bana doًduًum gün, ِleceًim gün ve tekrar

dirilip kabirden çkacaًm gün.

34- ف te budur Meryemoًlu فsâ. Onlarn üpheye dü tükleri ey hakknda gerçek sِz, budur.

35- Evlât edinmesi, lâyk deًildir Allah'a, noksan sfatlardan münezzehtir o. Bir i in olmasn takdîr etti mi ona ancak ol der, oluverir.

36- Ve üphe yok ki Allah, Rabbimdir ve Rabbiniz, ona kulluk edin; budur doًru yol.

37- Aralarndan bِlükler ayrld, ayrlًa-aykrlًa dü tüler. Ula p gِrecekleri büyük günün iddetli azâb kâfirlere.

38- Neler duyacaklar, neler gِrecekler bize geldikleri gün; fakat zâlimler, bugün, apaçk bir sapklkta.

39- Onlar hasret günüyle korkut; i olup biter o zaman ve onlar, imdi gaflettedir ve onlar, inanmazlar.

40- قüphe yok ki biziz yeryüzünün ve yeryüzünde olanlarn mîrasçs ve dِnüp bizim tapmza gelir onlar.

41- Kitapta فbrâhim'i de an. قüphe yok ki o, çok gerçek bir peygamberdi.

42- Hani o atasna ata demi ti, ne diye taparsn duymaz, gِrmez, senden hiçbir eyi gideremez eylere?

43- Gerçekten de ata, sence bilinmeyen bir bilgiye sâhip oldum ben, artk bana uy da seni dosdoًru yola ileteyim.

44- Ata, قeytan'a kulluk etme, üphe yok ki قeytan, rahmâna âsîdir.

45- Ata, gerçekten de korkuyorum, sana rahmândan bir azap gelip çatar da قeytan'a dost olursun.

46- Atas, ey فbrâhim dedi, benim mâbutlarmdan yüz mü çevirmedesin? Bu i ten vazgeçmezsen ta larm seni, uzun bir zaman gِrünme, git, brak beni.

47- فbrâhim, esenlik sana dedi, Rabbimden yarlganman dileyeceًim, üphe yok ki o, pek lûtfeder bana.

48- Ve sizi ve Allah'tan ba ka kulluk ettiًiniz eyleri brakyor ve Rabbime duâ ediyorum, umarm ki duâm kabûl eden, mahrûm etmez beni.

49- Onlarn ve Allah'tan ba ka kulluk ettikleri eyleri braknca

ona فshak' ve Yakup'u verdik ve hepsini de peygamber ettik.

50- Ve onlara rahmetimizden ihsânlar ettik, gerçek ِhretlerini yaydk, adlarn yücelttik.

51- Kitapta Mûsâ'y da an; üphe yok ki o, ihlâsa mazhar olmu eriat sâhibi bir peygamberdi.

52- Ona, Tûr'un saً yanndan nidâ ettik, bizimle konu mak üzere tapmza yakla trdk onu.

53- Rahmetimizden bir lütuf olarak karde i Hârûn'u da peygamber ettik.

54- Kitapta فsmâîl'i de an; üphe yok ki o, vaadinde gerçekti ve insanlara gِnderilmi olan bir peygamberdi.

55- Ehline, ayâline namaz klmalarn, zekât vermelerini emrederdi, Rabbinin katndan da rzâsn kazananlardand.

56- An kitapta فdrîs'i de; üphe yok ki o çok gerçek bir peygamberdi.

57- Biz onu pek yüce bir mevkie yükselttik.

58- ف te bunlar, آdem soyundan, Nûh'la berâber gemiye yüklediklerimizin soylarndan, فbrâhim'in ve فsrâil'in soylarndan gelen ve Allah tarafndan kendilerine nîmetler ihsân edilen peygamberlerdendir, doًru yola sevk-ettiًimiz ve seçtiًimiz ki ilerdendir. Rahmânn âyetleri, onlara okundu mu aًlaya-aًlaya hemen secdeye kapanrlard.

59- Onlardan sonra ِyle bir soy geldi ki namaz zâyi etti onlar, ehvetlere uydular, aznlklarnn cezâsna pek yaknda uًrayacak onlar.

60- Ancak tِvbe eden, inanan ve iyi i lerde bulunan müstesna. Bu çe it ki iler cennete girerler ve hiçbir hususta zulüm gِrmezler.

61- Ebedî Adn cennetlerine girerler ki rahman, kullarnn gyabnda, onlara vaadetmi tir bu cennetleri. قüphe yok ki onun vaadi, mutlaka yerine gelir.

62- Orada mânasz bir sِz i itmeyecekler, ancak esenlik size sِzünü duyacaklar ve sabah-ak am, rzklar gelecek onlara.

63- ضylesine cennettir ki kullarmzdan kim, bizden çekinirse ona mîras vereceًiz o cenneti.

64- Biz melekler, ancak Rabbinin emriyle inebiliriz; onundur ne varsa ilerimizde ve ne varsa gerimizde ve

ne varsa ikisi arasnda ve Rabbin, hiçbir eyi unutmaz.

65- Rabbidir gِklerin ve yeryüzünün ve ikisi arasnda ne varsa hepsinin, ona kulluk et ve dayan ona ibadet etmede, onun Adyla anlan ba ka bir varlk bilir misin?

66- Ve insan der ki: Ben ِleceًim de sonra dirilip kabirden mi çkarlacaًm?

67- فnsan hiç mi dü ünmez ki o hiçbir ey deًilken daha ِnce biz yarattk onu.

68- Andolsun Rabbine onlar da, قeytanlar da ha redeceًiz de sonra onlar, diz çِkmü bir halde cehennemin çevresine getireceًiz.

69- Sonra hangi tâife, rahmâna kar en fazla azgnlkta bulunduysa onu ayrp ِnce cehenneme atacaًz.

70- Sonra elbette biz daha iyi biliriz cehenneme girmeye daha lâyk olan.

71- Sizden bir tek ki i bile yoktur ki oraya uًramasn; bu, Rabbinin takdîr ettiًi bir eydir.

72- Sonra çekinenleri kurtarrz, zâlimleriyse dizüstü çِkmü bir halde brakrz orada.

73- Onlara âyetlerimiz, apaçk okununca kâfir olanlar, iki bِlükten dediler, hangisinin duraً daha hayrl, meclisi daha güzel?

74- Onlardan ِnce nice ümmetler helâk ettik ki mal bakmndan da daha güzel mallara sahipti onlar, gِsteri bakmndan da.

75- De ki: Kim sapklktaysa rahman, onun sapklًn uzattkça uzatr da sonunda azâp olsun, kyâmet olsun, kendilerine vaat olunan eyi gِrür bu çe it adamlar ve gِrünce de bilirler kimin yurdu daha hayrlym ve kimin kuvveti daha zayf.

76- Ve Allah, hidâyete erenlerin hidâyetini arttrdkça arttrr ve ebedî kalacak iyi i ler, Rabbinin katnda sevapça da daha hayrldr, sonuç bakmndan da daha hayrl.

77- Gِrdün mü delillerimizi inkâr edeni ve elbette bana mal da verilecek, evlât da diyeni?

78- Gizli olan bir eyi mi anlam

yoksa rahmandan bir sِz mü alm

79- Hâ â sِylediًini yazarz onun ve azâbn uzattkça uzatrz.

80- Sِylediًi eylere biz mîrasç oluruz ve o bize yapayalnz gelir.

81- Onlar, kendilerine bir yücelik versinler, efaatçi olsunlar diye Allah'tan ba ka mâbutlar kabûl etmi lerdir.

82- Hâ â. Onlarn kulluًunu inkâr edecek o mâbut sandklar eyler ve onlara dü man kesilecek onlar.

83- Gِrmez misin, biz kâfirlere. onlar boyuna taciz edecek قeytanlar gِnderdik.

84- Onlarn azâba uًramas için acele etme, biz ancak yllarn, günlerini saymadayz onlarn.

85- O gün, çekinenleri bِlük-bِlük, rahmânn huzurunda ha rederiz.

86- Ve mücrimleri susam bir halde cehenneme sevk ederiz.

87- Rahmandan ahd alm olanlardan ba kalar efaat de edemez.

88- Ve dediler ki: Rahman, oًul edindi.

89- Andolsun ki pek çirkin bir sِz sِylediniz.

90- ضylesine bir sِz ki neredeyse gِkler parçalanacak ve yer yarlacak ve daًlar daًlp çِkecek.

91- Rahmânn oًlu var demeleri yüzünden.

92- Rahmâna oًul edinmek yara maz.

93- Gِklerde ve yerde ne varsa hepsi de rahmânn tapsna kul olarak gelir.

94- Andolsun ki hepsini topluluk bakmndan da saym tr, tek-tek de ve hepsini, hepsinin ahvâlini bilir.

95- Ve hepsi de kyâmet günü, onun tapsna yapayalnz gelir.

96- قüphe yok ki inanan ve iyi i lerde bulunanlara kar rahman, gِnüllere bir sevgidir verir.

97- Gerçekten de biz, ancak çekinenleri müjdelemen, dü manlkta inat ve srâr edenleri korkutman için Kur'ân', senin dilinle indirerek kolayla trdk sana.

98- Onlardan ِnce nice ümmetleri helâk ettik. Onlardan bir ki iyi bile duyuyor musun, yahut bir tânesinin olsun, sesini i itiyor musun?

Bu sənin Rəbbinin öz qulu Zəkəriyyaya olan mərhəmətinin xatırlanmasıdır!

3. (Zəkəriyyaya) Rəbbinə gizlicə dua edib yalvardığı zaman

4. Belə demişdi: "Ey Rəbbim! Artıq sümüyüm sustalmış, başım ağappaq ağarmışdır. Ey Rəbbim! Sənə dua etməklə heç vaxt naümid olmamışam. (Nə dua etmişəmsə, qəbul olunmuşdur).

5. Mən özümdən sonra gələn qohum-əqrabamdan (yerimə keçəcək əmioğlularımın və digər vərəsələrimin məsləkimi ləyaqətlə davam etdirməyəcəyindən) qorxuram. Zövcəm də ki, qısırdır. Buna görə də mənə ?z dərgahından bir oğul (vəli) bəxş et ki,

6. O həm mənə, həm də Yə'qub nəslinə (onlara lütf edilmiş peyğəmbərliyə) varis olsun. Ey Rəbbim! Həm də elə et ki, o (öz əqidəsi, itaəti və gözəl axlaqı ilə) riza (Sənin rizanı) qazanmış olsun!"

7. (Allahdan belə bir nida gəldi: ) "Ey Zəkəriyya! Sənə bir oğulla (oğlun olacağı ilə) müjdə veririk ki, adı Yəhyadır. Biz bu adı əvvəllər heç kəsə verməmişik!"

8. (Zəkəriyya) dedi: "Ey Rəbbim! Zövcəm doğmayan bir qadın, mən də qocalıb əldən düşmüş (sümüyü sustalmış bir kişi) ikən mənim necə oğlum ola bilər?"

9. (Allah Cəbrailin dili ilə buyurdu: ) "Dediyin kimidir, lakin Rəbbin buyurdu ki, bu işi görmək Mənim üçün asandır. Necə ki, ilk əvvəl səni heç bir şey deyilkən (yoxdan) yaratmışdım!"

10. (Zəkəriyya) dedi "Ey Rəbbim! Mənim üçün (ürəyim arxayın olsun deyə, bu barədə) bir əlamət müəyyən et!" (Allah) buyurdu: "Əlamətin budur ki, sən sağlam ikən üç gün-üç gecə adamlarla danışa bilməyəcəksən!"

11. (Nəhayət, Zəkəriyyanın dili tutulduğu, ona danışmaq qadağan edildiyi üçün artıq zövcəsinin hamilə olduğunu başa düşdü və Allahın ?z əhdinə sadiq olduğuna bir daha əmin olub Ona cani-dildən şükür etdi). Sonra (Zəkəriyya) mehrabdan (mə'bəddən)

öz camaatının qabağına çıxıb (əli ilə) onlara belə işarə etdi: "Səhər-axşam (Allahı) təqdis edib şə'ninə tə'riflər deyin! (Və ya namaz qılın!)"

12. (Yəhya dünyaya gəldikdən sonra ona dedik: ) "Ey Yəhya! Kitabdan bərk yapış (Tövratı möhkəm tutub onun hökmlərinə ciddi əməl et!). Biz uşaq ikən ona hikmət (Allah kəlamının incəliklərini anlamaq, peyğəmbərlik) verdik.

13. Biz həm də ona ?z dərgahımızdan bir mərhəmət (yaxud insanlara qarşı şəfqət) və (günahlardan) paklıq bəxş etdik. O, (çox) müttəqi idi.

14. (Yəhya) ata-anasına qarşı da olduqca itaətkar (nəvazişkar) idi: zalım, asi (dikbaş) deyildi.

15. Ona doğulduğu gün də, öləcəyi gün də (qiyamətdə) diriləcəyi (qəbirdən diri olaraq qaldırılacağı) gün də salam olsun! (Yəhya anadan olduğu gün Şeytan şərindən, vəfat etdikdə qəbir əzabından, axirətdə isə qiyamət dəhşətindən salamat olsun!)

16. (Ya Rəsulum!) Kitabda (Qur'anda) Məryəmi də yad et. O zaman o, ailəsindən ayrılıb (evinin, yaxud Beytülmüqəddəsin) şərq tərəfində (ibadət məqsədilə xəlvət) bir yerə çəkilmişdi.

17. Və ailə üzvlərindən gizlənmək (paltarını dəyişmək, yaxud yuyunub təmizlənmək) üçün pərdə tutmuşdu. Biz də ?z ruhumuzu (Cəbraili Məryəmin) yanına göndərdik. Ona (Məryəmə) kamil bir insan qiyafəsində göründü.

18. (Məryəm) dedi: "Mən səndən Rəhmana (Allaha) pənah aparıram. Əgər müttəqisənsə (mənə toxunma)!"

19. (Cəbrail: ) "Mən sənə ancaq təmiz (mə'sum) bir oğlan bağışlamaq üçün Rəbbinin (göndərdiyi) elçisiyəm!" - dedi.

20. (Məryəm) dedi: "Mənim necə oğlum ola bilər ki, mənə indiyədək bir insan əli belə toxunmamışdır. Mən zinakar da deyiləm!"

21. (Cəbrail) dedi: "Elədir, lakin Rəbbin buyurdu ki, bu Mənim üçün asandır. Biz onu insanlar üçün (qüdrətimizə dəlalət edən) bir mö'cüzə, (sənə və mö'minlərə isə) dərgahımızdan bir mərhəmət olaraq edəcəyik.

Bu, əzəldən təqdir olunmuş bir hökmdür!"

22. (Məryəm) artıq (Cəbrailin üfürməsi ilə İsaya) hamilə oldu və onunla (bətnindəki uşaqla) birlikdə uzaq bir yerə (xəlvətə) çəkildi.

23. Doğuş sancısı onu bir xurma ağacının gövdəsinə söykənməyə məcbur etdi. (Məryəm uşaq anadan olandan sonra atası bilinmədiyi üçün cahil insanların dedi-qodusuna səbəb olacağından əndişəyə düşüb) dedi: "Kaş ki, mən bundan əvvəl ölüb qurtaraydım və ya tamamilə unudulub getmiş olaydım!"

24. Dərhal (Məryəmin, yaxud xurma ağacının) alt tərəfindən ona (Cəbraildən və ya doğulmaqda olan İsadan) belə bir nida gəldi: "Kədərlənmə, Rəbbin sənin üçün (ayağının) altından bir irmaq axıtdı (və ya bətnindəki uşağı hörmət sahibi etdi).

25. (Qurumuş) xurma ağacını özünə tərəf silkələ, üstünə təzə yetişmiş (xurma) tökülsün!

26. (Xurmadan və sudan) ye-iç, (belə bir uşaq doğduğuna görə) gözün aydın olsun. Əgər (səndən bu uşaq barəsində soruşan) bir adam görəcək olsan, belə de: "Mən Rəhman yolunda oruc (sükut orucu) tutmağı nəzir eləmişəm, ona görə də bu gün heç kəslə danışmayacağam!"

27. (Məryəm) uşağı götürüb öz adamlarının yanına gəldi. Onlar dedilər: "Ey Məryəm! Sən çox əcaib bir şeylə (atasız uşaqla) gəldin! (Və ya çox çirkin bir iş gördün!)

28. Ey Harunun bacısı! Atan pis kişi, anan da zinakar deyildi!"

29. (Məryəm onun özü ilə danışın, deyə) ona (uşağa) işarə etdi. Onlar: "Beşikdə olan uşaqla necə danışacaq?" - dedilər.

30. (Allahdan bir mö'cüzə olaraq körpə dilə gəlib) dedi: "Mən, həqiqətən, Allahın quluyam. O mənə kitab (İncil) verdi, özümü də peyğəmbər etdi.

31. O, harada oluramsa olum, məni mübarək (həmişə hamıya xeyir verən, dini hökmləri öyrədən) etdi və mənə diri olduqca namaz qılıb zəkat

verməyi tövsiyə buyurdu.

32. O, həmçinin məni anama qarşı olduqca itaətkar (nəvazişkar) etdi, (heç kəsə qarşı) zülmkar, asi (dikbaş) eləmədi!

33. Doğulduğum gün də, öləcəyim gün də, diriləcəyim (qəbirdən diri olaraq qaldırılacağım) gün (qiyamət günü) də (Allahdan) mənə salam olsun!"

34. Bu, (yəhudilərin və xaçpərəstlərin barəsində) şübhəyə düşdükləri Məryəm oğlu İsa haqqında (Allahın buyurduğu) haqq sözdür! [Yaxud (yəhudilərin və xaçpərəstlərin) barəsində şəkk-şübhə etdikləri Məryəm oğlu İsa haqq söz olaraq budur].

35. Allaha (özü üçün) övlad götürmək yaraşmaz. O, pakdır, müqəddəsdir. O, hər hansı bir şeyi yaratmaq istədikdə ona yalnız: "Ol!" deyər, o da dərhal olar.

36. (İsa sonra belə dedi: ) "Allah mənim də, sizin də Rəbbinizdir. Yalnız Ona ibadət edin. Bu, doğru yoldur!"

37. (Xaçpərəstlərdən olan) firqələr (İsa Allahdır, yaxud Allahın oğludur və s. sözlər deyərək) öz aralarında anlaşılmazlığa düşdülər. Vay o böyük günü (qiyamət gününü) görəcək kafirlərin halına!

38. (Sən indi onların özlərini karlığa, korluğa vurmalarına baxma!) Onlar Bizim hüzurumuza gələcəkləri gün (qiyamət günü hər şeyi) elə yaxşı eşidəcək, elə yaxşı görəcəklər ki! Lakin zalımlar bu gün açıq-aşkar bir zəlalət içindədirlər (haqq yoldan aşkar azmışlar).

39. (Ya Rəsulum!) Qəflətdə olanları və iman gətirməyənləri işin bitmiş olacağı (haqq-hesab çəkilib mö'minlərin Cənnətə, kafirlərin isə Cəhənnəmə girəcəyi) peşmançılıq günü (insanın pis əməllərinə görə peşman olacağı, lakin bu peşmançılığın heç bir fayda verməyəcəyi qiyamət günü) ilə qorxut!

40. (O gün bütün) yer üzünə və onun üzərində olan hər şeyə yalnız biz varis olacağıq. (Bizdən başqa heç kəs və heç nə qalmayacaq). Onlar (əməllərinin cəzasını almaq üçün) Bizim hüzurumuza qaytarılacaqlar.

41. (Ya Rəsulum!) Kitabda (Qur'anda) İbrahimi də yad

et (onun hekayətini də ümmətinə söylə). Həqiqətən, o, büsbütün doğru danışan kimsə (siddiq) - bir peyğəmbər idi.

42. O, bir zaman atasına belə demişdi: "Atacan! Nə üçün eşitməyən, görməyən və sənə heç bir fayda və zərər verə bilməyən bütlərə ibadət edirsən?

43. Atacan! Həqiqətən, sənə gəlməyən bir elm (peyğəmbərlik) mənə gəlmişdir (sənə müyəssər olmayan bir şey mənə müyəssər olmuşdur). Ardımca gəl ki, səni (Allahın buyurduğu) doğru bir yola çıxardım!

44. Atacan! Şeytana ibadət etmə, həqiqətən, Şeytan Rəhmana (Allaha) çox asi olmuşdur!

45. Atacan! Qorxuram ki, (tövbə etməsən) Rəhmandan sənə bir əzab toxunsun və beləcə (Cəhənnəmdə) Şeytana yoldaş olasan!"

46. (Atası Azər İbrahimə) dedi: "Ya İbrahim! Sən mənim tapındığım tanrılardan üzmü çevirirsən? Əgər (onlara qarşı pis hərəkətlərinə) son qoymasan, səni mütləq daşqalaq edəcəyəm (yaxud səni təhqir edib acı sözlər deyəcəyəm). Bir müddət məndən uzaq ol (gözlərim səni görməsin)!"

47. (İbrahim) belə cavab verdi: "Sənə salam olsun! (Allah özü sənə rəhm etsin. Məndən sənə heç bir pislik gəlməz!) Mən Rəbbimdən sənin bağışlanmağını diləyəcəyəm. O mənə qarşı çox mehribandır (çox lütfükardır, duamı qəbul edər).

48. Mən sizi və sizin Allahdan başqa tapındığınız bütləri tərk edib bir kənara çəkilir və öz Rəbbimə dua (ibadət) edirəm. Ola bilsin ki, mən Rəbbimə ibadət etməklə bədbəxt (Onun mərhəmətindən naümid, məhrum) olmayım. (Mənim Allaha etdiyim ibadət, sizin bütlərə, tanrılara etdiyiniz ibadət kimi puça çıxmasın!)"

49. (İbrahim müşrikləri) və onların Allahdan başqa tapındıqları bütləri tərk edib (Şama) getdiyi zaman Biz ona (oğlu) İshaqla (nəvəsi) Yə'qubu bəxş etdik və onların hər ikisini peyğəmbər etdik.

50. (Onların üçünü də) öz mərhəmətimizdən (ruzimizdən) ehsan buyurub tə'riflərini dillər

əzbəri etdik. (Bütün din sahiblərinin, mö'minlərin yanında onların ehtiramını və mərtəbəsini ucaltdıq).

51. (Ya Rəsulum!) Kitabda (Qur'anda) Musanı da yad et! Həqiqətən o, (öz ibadətində) çox səmimi idi. O (Bizim tərəfimizdən İsrail oğullarına göndərilmiş) bir elçi, bir peyğəmbər idi.

52. Biz (Musanı) Tur dağının sağ tərəfindən çağırdıq və (Allahla danışmaq üçün yalvarıb) gizli dua edərkən özümüzə yaxınlaşdırdıq.

53. Və öz mərhəmətimizdən qardaşı Harunu da bir peyğəmbər olaraq ona bəxş etdik.

54. (Ya Rəsulum!) Kitabda (Qur'anda) İsmaili də yada sal! O öz və'dinə sadiq və (Bizim tərəfimizdən öz ümmətinə göndərilmiş) bir elçi, bir peyğəmbər idi.

55. O öz ümmətinə namaz qılmağı, zəkat verməyi əmr edirdi. O, Rəbbinin rizasını qazanmışdı. (İsmailin əməli Allah dərgahında bəyənilmişdi).

56. (Ya Rəsulum!) Kitabda (Qur'anda) İdrisi də yad et! O, həqiqətən, büsbütün doğru danışan kimsə (siddiq) - bir peyğəmbər idi.

57. Biz onu yüksək bir məqama (Cənnətə, yaxud dördüncü göyə) qaldırdıq.

58. Bunlar Adəmi və Nuhla gəmiyə mindirdiyimiz adamların nəslindən, İbrahimin, İsrailin (Yə'qubun) nəslindən seçib haqq yola yönəltdiyimiz və Allahın ne'mət bəxş etdiyi peyğəmbərlərdəndir. Onlar Rəhmanın (Allahın) ayələri özlərinə oxunduğu zaman ağlayaraq səcdəyə qapanırdılar. [İdris Adəmin, Nuh İdrisin, İbrahim Nuhun (və ya Nuhun gəmisində olanlardan birinin), İsmail, İshaq, Yə'qub İbrahimin nəslindən, Musa, Harun, Zəkəriyya və İsa isə Yə'qubun nəslindən olan peyğəmbərlərdəndir].

59. Onlardan sonra namazı tərk edib şəhvətə uyan bir nəsil gəldi. Onlar (Cəhənnəmdəki) Fəyy dərəsinə düşəcəklər. (Yaxud, onlar da öz əməllərinin cəzasını alacaqlar).

60. Tövbə edib iman gətirən və yaxşı işlər görənlərdən başqa! Onlar heç bir zülm (haqsızlıq) görmədən Cənnətə daxil olacaqlar -

61. Rəhmanın (Allahın) ?z bəndələrinə və'd etdiyi və

onların görmədiyi Ədn cənnətlərinə. Onun və'di mütləq yerinə yetəcəkdir.

62. Onlar orada boş (lağlağı) söhbətlər deyil, (mələklərdən və bir-birindən) ancaq: "Salam!" eşidərlər. Ruziləri də səhər-axşam (həmişə) oradadır.

63. Bu, həmin o Cənnətdir ki, bəndələrimizdən müttəqi olanları ona varis edəcəyik.

64. (Cəbrailin bir müddət yanına gəlməməsindən xiffət çəkən Peyğəmbərə Allaha yaxın olan bu əzəmətli mələk belə demişdi: ) "Biz (dünyaya) yalnız sənin Rəbbinin əmri ilə enirik. ?nümüzdə, arxamızda və onların arasında nə varsa ancaq Ona məxsusdur. (Keçmişə, indiyə və gələcəyə aid işlər, dünya yaranandan qiyamət gününə qədər baş verəcək hər bir şey məhz Allahın iradəsinə tabedir). Rəbbin (?z bəndələrini) unudan deyildir". (Cəbrail Qur'anı Muhəmməd peyğəmbərə öyrətməyə təhkim olunsa da, Allahın əmri olmadan yerə enib heç bir ayə gətirə bilməz. Onun yer üzünə nə vaxt enməsi, hansı ayəni gətirməsi məhz Allahın buyuruğu ilədir. Allaha isə insandan fərqli olaraq unutmaq xüsusiyyəti yaddır. O, heç zaman bəndələrini unutmaz. İstədiyin bu və ya digər ayənin, vəhyin sənə dərhal nazil olmaması Rəbbindən başqa heç kəsin bilmədiyi müəyyən bir hikməti-ilahi ilə bağlıdır. Ona görə də belə şeydən ötrü ürəyini qısma!)

65. O, göylərin və yerin, onların arasında olan hər şeyin Rəbbidir! Yalnız Ona ibadət et və Onun ibadətinə səbirli ol! Heç (Allahın özündən başqa) Ona bənzərini (Onun adını daşıyan başqa birisini) görmüsənmi? (Müşriklər öz bütlərinə tanrı, ilahi desələr də, heç zaman onlara Allah adını verməzlər).

66. (Qiyaməti inkar edən) insan: "Mən öldükdən sonra (qəbirdən) dirimi çıxardılacağam?" - deyə soruşur.

67. Məgər insan ilk öncə onu heç bir şey deyilkən (yoxdan) yaratdığımızı xatırlamırmı?

68. (Ya Rəsulum!) Rəbbinə and olsun ki, Biz onları (özlərinə

dost tutduqları) şeytanlarla birlikdə yığıb məhşərə gətirəcək, sonra onları (qorxudan ayaq üstə dura bilməyib) diz üstə çökmüş halda Cəhənnəmin ətrafına düzəcəyik.

69. Sonra hər bir firqədən Rəhmana ən çox asi olanı dartıb çıxardacağıq (araya gətirəcəyik).

70. Sonra (onlardan) Cəhənnəmə girib yanmağa ən çox layiq olanları, sözsüz ki, Biz daha yaxşı bilirik.

71. Sizdən elə bir kəs olmaz ki, oraya varid olmasın. Bu, Rəbbinin (əzəldən) buyurduğu vacib bir hökmdür. (Bütün insanlar Cəhənnəmin müdhiş mənzərəsini onun körpüsü üstündən keçərkən öz gözləri ilə görəcəklər. Cənnətliklər cəhənnəm odunun içindən yanmadan, sağ-salamat keçəcək, cəhənnəmliklər isə ora düşüb əbədi əzaba məhkum olacaqlar. Bir qism insan da müəyyən müddət orada qalıb günahı təmizlənəcək, sonra Cənnətə qayıdacaqdır).

72. Sonra Biz Allahdan qorxub pis əməllərdən çəkinənlərə nicat verəcək, zalımları isə orada diz üstə çökmüş halda saxlayacağıq!

73. Ayələrimiz özlərinə açıq-aşkar oxunduğu zaman kafir olanlar iman gətirənlərdən: "Bu iki tayfadan hansının (bizim, yoxsa sizin) məqamı daha yaxşı, hansının məclisi daha gözəldir?" - deyə soruşarlar.

74. Halbuki Biz onlardan əvvəl neçə-neçə nəsilləri məhv etdik ki, onlar mal-dövlət və simaca (bu kafirlərdən) daha üstün (daha gözəl) idilər.

75. (Ya Rəsulum!) De: "(Bizdən və sizdən) kim zəlalət içindədirsə, qoy Rəhman ona (öz zəlalətində qalmaq üçün) uzun müddət möhlət versin". Nəhayət, və'd olunduqları ya əzabı, ya da qiyamət gününü gördükdə onlar kimin məqamının daha pis, kimin tərəfdarlarının daha zəif olduğunu biləcəklər.

76. Allah doğru yolda olanların doğruluğunu artırar. Əbədi qalan yaxşı işlər isə Rəbbinin yanında savab e'tibarilə daha xeyirli, nəticə e'tibarilə daha yaxşıdır!

77. (Ya Rəsulum!) Ayələrimizi inkar edib: "(Əgər qiyamət qopsa, axirətdə) mənə mütləq mal-dövlət və övlad veriləcəkdir!"

- deyən adamı (As ibn Vaili) gördünmü?

78. Görəsən, o, qeybə vaqif olmuş, yoxsa Rəhmandan (bu barədə) söz (əhd) almışdır?!

79. Xeyr, onun dediklərini (əməl dəftərinə) yazacaq, əzabını artırdıqca artıracağıq.

80. Onun dediyi şeylər (mal-dövləti, övladı) Bizə qalacaq və hüzurumuza tək-tənha gələcəkdir. (Bütün malını və övladını əlindən alacağıq və o məhşərə ilk dəfə dünyaya gəldiyi kimi lüt-üryan, heç kimsiz və heç nəsiz gələcəkdir).

81. (Müşriklər qiyamət günü) onlar üçün şəfaət diləsinlər (yaxud Allahın əzabını onlardan dəf etsinlər) deyə, Allahdan başqa tanrılar qəbul etdilər.

82. Xeyr, (qiyamət günü tanrıları) onların ibadətini danacaq və onlara düşmən olacaqlar.

83. (Ya Rəsulum!) Məgər kafirlərin üstünə onları yoldan çıxarıb günaha sövq edən şeytanları göndərdiyimizi görmədinmi?

84. Elə isə onlardan ötrü (onların tezliklə məhv edilməsinə) tələsmə, çünki Biz onların günlərini bir-bir sayırıq. (Qoy hələ bir az da yaşayıb daha çox günah etsinlər. Biz müəyyən müddətdən sonra onların cəzasını verəcəyik).

85. O gün (qiyamət günü) Biz müttəqiləri Rəhmanın hüzuruna möhtərəm elçilər (şahanə qafilələrlə gələn əziz qonaqlar) kimi cəm edərik.

86. Günahkarları isə Cəhənnəmə susuz vəziyyətdə sürükləyib gətirərik.

87. Rəhmandan əhd almış kəslər istisna olmaqla, qalanları (kafirlər) şəfaət etməyə qadir olmazlar. (Yalnız iman gətirib yaxşı işlər görənlər qiyamət günü Rəhmanın izni ilə şəfaət etməyə layiqdirlər).

88. (Müşriklər: ) "Rəhman özünə övlad götürmüşdür!" - dedilər.

89. Siz, doğrudan da, olduqca pis bir şey etdiniz (çox böyük-böyük danışdınız)!

90. Buna görə az qaldı ki, göylər parçalansın, yer yarılsın və dağlar yerindən qopub uçsun!-

91. (Müşriklərin) Rəhmana övlad isnad etdiklərinə görə!

92. Halbuki Rəhmana özünə övlad götürmək yaraşmaz.

93. Cünki göylərdə və yerdə olan bütün məxluqatdan

bir eləsi yoxdur ki, (qiyamət günü) Rəhmanın hüzuruna bir qul kimi gəlməsin.

94. And olsun ki, (Allah) onları (bütün yaratdıqlarını) hesablamış və təkrar-təkrar saymışdır.

95. Onların hamısı qiyamət günü Onun hüzuruna gələcək.

96. Həqiqətən, iman gətirib yaxşı işlər görənlər üçün Rəhman (ürəklərdə) bir sevgi yaradacaq. (Allah həm özü onları dost tutacaq, həm də onların məhəbbətini hamının, o cümlədən mö'minlərin qəlbinə salacaqdır).

97. (Ey Muhəmməd!) Biz (Qur'anı) sənin dilinlə asan (hamıya müyəssər) etdik ki, onunla ancaq Allahdan qorxub pis əməllərdən çəkinənlərə (Cənnətlə) müjdə verəsən və inadkar bir camaatı (batil dəlillərlə mübahisə aparan Məkkə müşriklərini Cəhənnəmlə) qorxudasan.

98. Biz onlardan əvvəl neçə-neçə nəsilləri məhv etdik. İndi heç onlardan birini görür, yaxud onlardan bir səs-səmir eşidirsənmi? (Bu müşrikləri də onlar kimi məhv edib kökünü kəsəcəyik).

تم كو ايك لڑكے كي بشارت ديتے ہيں جس كا نام يحييٰ ہے۔ اس سے پہلے ہم نے اس نام كا كوئي شخص پيدا نہيں كيا

8. انہوں نے كہا پروردگار ميرے ہاں كس طرح لڑكا ہوگا۔ جس حال ميں ميري بيوي بانجھ ہے اور ميں بڑھاپے كي انتہا كو پہنچ گيا ہوں

9. حكم ہوا كہ اسي طرح (ہوگا) تمہارے پروردگار نے فرمايا ہے كہ مجھے يہ آسان ہے اور ميں پہلے تم كو بھي تو پيدا كرچكا ہوں اور تم كچھ چيز نہ تھے

10. كہا كہ پروردگار ميرے لئے كوئي نشاني مقرر فرما۔ فرمايا نشاني يہ ہے كہ تم صحيح وسالم ہو كر تين (رات دن) لوگوں سے بات نہ كرسكو گے

11. پھر وہ (عبادت كے) حجرے سے نكل كر اپني قوم كے پاس آئے تو ان سے اشارے سے كہا كہ صبح وشام (خدا كو) ياد كرتے رہو

12. اے يحييٰ (ہماري) كتاب كو زور سے پكڑے رہو۔ اور ہم نے ان كو لڑكپن ميں دانائي عطا فرمائي تھي

13. اور اپنے پاس شفقت اور پاكيزگي دي تھي۔ اور پرہيزگار تھے

14. اور ماں باپ كے ساتھ نيكي كرنے والے تھے اور سركش اور نافرمان نہيں تھے

15. اور جس دن وہ پيدا ہوئے اور جس دن وفات پائيں گے اور جس دن زندہ كركے اٹھائے جائيں گے۔ ان پر سلام اور رحمت (ہے)

16. اور كتاب (قرآن) ميں مريم كا بھي مذكور كرو، جب وہ اپنے لوگوں سے الگ ہو كر مشرق كي طرف چلي گئيں

17. تو انہوں نے ان كي طرف سے پردہ كرليا۔ (اس وقت) ہم

نے ان كي طرف اپنا فرشتہ بھيجا۔ تو ان كے سامنے ٹھيك آدمي (كي شكل) بن گيا

18. مريم بوليں كہ اگر تم پرہيزگار ہو تو ميں تم سے خدا كي پناہ مانگتي ہوں

19. انہوں نے كہا كہ ميں تو تمہارے پروردگار كا بھيجا ہوا (يعني فرشتہ) ہوں (اور اس لئے آيا ہوں) كہ تمہيں پاكيزہ لڑكا بخشوں

20. مريم نے كہا كہ ميرے ہاں لڑكا كيونكر ہوگا مجھے كسي بشر نے چھوا تك نہيں اور ميں بدكار بھي نہيں ہوں

21. (فرشتے نے) كہا كہ يونہي (ہوگا) تمہارے پروردگار نے فرمايا كہ يہ مجھے آسان ہے۔ اور (ميں اسے اسي طريق پر پيدا كروں گا) تاكہ اس كو لوگوں كے لئے اپني طرف سے نشاني اور (ذريعہ) رحمت اور (مہرباني) بناؤں اور يہ كام مقرر ہوچكا ہے

22. تو وہ اس (بچّے) كے ساتھ حاملہ ہوگئيں اور اسے لے كر ايك دور جگہ چلي گئيں

23. پھر درد زہ ان كو كھجور كے تنے كي طرف لے آيا۔ كہنے لگيں كہ كاش ميں اس سے پہلے مرچكتي اور بھولي بسري ہوگئي ہوتي

24. اس وقت ان كے نيچے كي جانب سے فرشتے نے ان كو آواز دي كہ غمناك نہ ہو تمہارے پروردگار نے تمہارے نيچے ايك چشمہ جاري كرديا ہے

25. اور كھجور كے تنے كو پكڑ كر اپني طرف ہلاؤ تم پر تازہ تازہ كھجوريں جھڑ پڑيں گي

26. تو كھاؤ اور پيو اور آنكھيں ٹھنڈي كرو۔ اگر تم كسي آدمي كو ديكھو تو كہنا كہ ميں نے خدا كے لئے روزے كي منت ماني تو آج ميں كسي آدمي سے

ہرگز كلام نہيں كروں گي

27. پھر وہ اس (بچّے) كو اٹھا كر اپني قوم كے لوگوں كے پاس لے آئيں۔ وہ كہنے لگے كہ مريم يہ تو تُونے برا كام كيا

28. اے ہارون كي بہن نہ تو تيرا باپ ہي بداطوار آدمي تھا اور نہ تيري ماں ہي بدكار تھي

29. تو مريم نے اس لڑكے كي طرف اشارہ كيا۔ وہ بولے كہ ہم اس سے كہ گود كا بچہ ہے كيونكر بات كريں

30. بچے نے كہا كہ ميں خدا كا بندہ ہوں اس نے مجھے كتاب دي ہے اور نبي بنايا ہے

31. اور ميں جہاں ہوں (اور جس حال ميں ہوں) مجھے صاحب بركت كيا ہے اور جب تك زندہ ہوں مجھ كو نماز اور زكوٰة كا ارشاد فرمايا ہے

32. اور (مجھے) اپني ماں كے ساتھ نيك سلوك كرنے والا (بنايا ہے) اور سركش وبدبخت نہيں بنايا

33. اور جس دن ميں پيدا ہوا اور جس دن مروں گا اور جس دن زندہ كركے اٹھايا جاؤں گا مجھ پر سلام (ورحمت) ہے

34. يہ مريم كے بيٹے عيسيٰ ہيں (اور يہ) سچي بات ہے جس ميں لوگ شك كرتے ہيں

35. خدا كو سزاوار نہيں كہ كسي كو بيٹا بنائے۔ وہ پاك ہے جب كسي چيز كا ارادہ كرتا ہے تو اس كو يہي كہتا ہے كہ ہوجا تو وہ ہوجاتي ہے

36. اور بيشك خدا ہي ميرا اور تمہارا پروردگار ہے تو اسي كي عبادت كرو۔ يہي سيدھا رستہ ہے

37. پھر (اہل كتاب كے) فرقوں نے باہم اختلاف كيا۔ سو جو لوگ كافر ہوئے ہيں ان كو

بڑے دن (يعني قيامت كے روز) حاضر ہونے سے خرابي ہے

38. وہ جس دن ہمارے سامنے آئيں گے۔ كيسے سننے والے اور كيسے ديكھنے والے ہوں گے مگر ظالم آج صريح گمراہي ميں ہيں

39. اور ان كو حسرت (وافسوس) كے دن سے ڈراؤ جب بات فيصل كردي جائے گي۔ اور (ہيہات) وہ غفلت ميں (پڑے ہوئے ہيں) اور ايمان نہيں لاتے

40. ہم ہي زمين كے اور جو لوگ اس پر (بستے) ہيں ان كے وارث ہيں۔ اور ہماري ہي طرف ان كو لوٹنا ہوگا

41. اور كتاب ميں ابراہيم كو ياد كرو۔ بيشك وہ نہايت سچے پيغمبر تھے

42. جب انہوں نے اپنے باپ سے كہا كہ ابّا آپ ايسي چيزوں كو كيوں پوجتے ہيں جو نہ سنيں اور نہ ديكھيں اور نہ آپ كے كچھ كام آسكيں

43. ابّا مجھے ايسا علم ملا ہے جو آپ كو نہيں ملا ہے تو ميرے ساتھ ہوجيئے ميں آپ كو سيدھي راہ پر چلا دوں گا

44. ابّا شيطان كي پرستش نہ كيجيئے۔ بيشك شيطان خدا كا نافرمان ہے

45. ابّا مجھے ڈر لگتا ہے كہ آپ كو خدا كا عذاب آپكڑے تو آپ شيطان كے ساتھي ہوجائيں

46. اس نے كہا ابراہيم كيا تو ميرے معبودوں سے برگشتہ ہے؟ اگر تو باز نہ آئے گا تو ميں تجھے سنگسار كردوں گا اور تو ہميشہ كے لئے مجھ سے دور ہوجا

47. ابراہيم نے سلام عليك كہا (اور كہا كہ) ميں آپ كے لئے اپنے پروردگار سے بخشش مانگوں گا۔ بيشك وہ مجھ پر نہايت مہربان ہے

48. اور ميں آپ لوگوں سے اور

جن كو آپ خدا كے سوا پكارا كرتے ہيں ان سے كنارہ كرتا ہوں اور اپنے پروردگار ہي كو پكاروں گا۔ اميد ہے كہ ميں اپنے پروردگار كو پكار كر محروم نہيں رہوں گا

49. اور جب ابراہيم ان لوگوں سے اور جن كي وہ خدا كے سوا پرستش كرتے تھے اُن سے الگ ہوگئے تو ہم نے ان كو اسحاق اور (اسحاق كو) يعقوب بخشے۔ اور سب كو پيغمبر بنايا

50. اور ان كو اپني رحمت سے (بہت سي چيزيں) عنايت كيں۔ اور ان كا ذكر جميل بلند كيا

51. اور كتاب ميں موسيٰ كا بھي ذكر كرو۔ بيشك وہ (ہمارے) برگزيدہ اور پيغمبر مُرسل تھے

52. اور ہم نے ان كو طور كي داہني جانب پكارا اور باتيں كرنے كے لئے نزديك بلايا

53. اور اپني مہرباني سے اُن كو اُن كا بھائي ہارون پيغمبر عطا كيا

54. اور كتاب ميں اسمٰعيل كا بھي ذكر كرو وہ وعدے كے سچے اور ہمارے بھيجے ہوئے نبي تھے

55. اور اپنے گھر والوں كو نماز اور زكوٰة كا حكم كرتے تھے اور اپنے پروردگار كے ہاں پسنديدہ (وبرگزيدہ) تھے

56. اور كتاب ميں ادريس كا بھي ذكر كرو۔ وہ بھي نہايت سچے نبي تھے

57. اور ہم نے ان كو اونچي جگہ اُٹھا ليا تھا

58. يہ وہ لوگ ہيں جن پر خدا نے اپنے پيغمبروں ميں سے فضل كيا۔ (يعني) اولاد آدم ميں سے اور ان لوگوں ميں سے جن كو نوح كے ساتھ (كشتي ميں) سوار كيا اور ابراہيم اور يعقوب كي اولاد ميں سے اور ان لوگوں ميں سے جن كو ہم

نے ہدايت دي اور برگزيدہ كيا۔ جب ان كے سامنے ہماري آيتيں پڑھي جاتي تھيں تو سجدے ميں گر پڑتے اور روتے رہتے تھے

59. پھر ان كے بعد چند ناخلف ان كے جانشيں ہوئے جنہوں نے نماز كو (چھوڑ ديا گويا اسے) كھو ديا۔ اور خواہشات نفساني كے پيچھے لگ گئے۔ سو عنقريب ان كو گمراہي (كي سزا) ملے گي

60. ہاں جس نے توبہ كي اور ايمان لايا اور عمل نيك كئے تو اسے لوگ بہشت ميں داخل ہوں گے اور ان كا ذرا نقصان نہ كيا جائے گا

61. (يعني) بہشت جاوداني (ميں) جس كا خدا نے اپنے بندوں سے وعدہ كيا ہے (اور جو ان كي آنكھوں سے) پوشيدہ (ہے)۔ بيشك اس كا وعدہ (نيكوكاروں كے سامنے) آنے والا ہے

62. وہ اس ميں سلام كے سوا كوئي بيہودہ كلام نہ سنيں گے، اور ان كے لئے صبح وشام كا كھانا تيار ہوگا

63. يہي وہ جنت ہے جس كا ہم اپنے بندوں ميں سے ايسے شخص كو وارث بنائيں گے جو پرہيزگار ہوگا

64. اور (فرشتوں نے پيغمبر كو جواب ديا كہ) ہم تمہارے پروردگار كے حكم سوا اُتر نہيں سكتے۔ جو كچھ ہمارے آگے ہے اور پيچھے ہے اور جو ان كے درميان ہے سب اسي كا ہے اور تمہارا پروردگار بھولنے والا نہيں

65. (يعني) آسمان اور زمين كا اور جو ان دونوں كے درميان ہے سب كا پروردگار ہے۔ تو اسي كي عبادت كرو اور اسي كي عبادت پر ثابت قدم رہو۔ بھلا تم كوئي اس كا ہم نام جانتے ہو

66. اور (كافر) انسان كہتا ہے

كہ جب ميں مر جاؤ گا تو كيا زندہ كركے نكالا جاؤں گا؟

67. كيا (ايسا) انسان ياد نہيں كرتا كہ ہم نے اس كو پہلے بھي پيدا كيا تھا اور وہ كچھ بھي چيز نہ تھا

68. تمہارے پروردگار كي قسم! ہم ان كو جمع كريں گے اور شيطانوں كو بھي۔ پھر ان سب كو جہنم كے گرد حاضر كريں گے (اور وہ) گھٹنوں پر گرے ہوئے (ہوں گے)

69. پھر ہر جماعت ميں سے ہم ايسے لوگوں كو كھينچ نكاليں گے جو خدا سے سخت سركشي كرتے تھے

70. اور ہم ان لوگوں سے خوب واقف ہيں جو ان ميں داخل ہونے كے زيادہ لائق ہيں

71. اور تم ميں كوئي (شخص) نہيں مگر اسے اس پر گزرنا ہوگا۔ يہ تمہارے پروردگار پر لازم اور مقرر ہے

72. پھر ہم پرہيزگاروں كو نجات ديں گے۔ اور ظالموں كو اس ميں گھٹنوں كے بل پڑا ہوا چھوڑ ديں گے

73. اور جب ان لوگوں كے سامنے ہماري آيتيں پڑھي جاتي ہيں تو جو كافر ہيں وہ مومنوں سے كہتے ہيں كہ دونوں فريق ميں سے مكان كس كے اچھے اور مجلسيں كس كي بہتر ہيں

74. اور ہم نے ان سے پہلے بہت سي اُمتيں ہلاك كرديں۔ وہ لوگ (ان سے) ٹھاٹھ اور نمود ميں كہيں اچھے تھے

75. كہہ دو كہ جو شخص گمراہي ميں پڑا ہوا ہے خدا اس كو آہستہ آہستہ مہلت ديئے جاتا ہے۔ يہاں تك كہ جب اس چيز كو ديكھ ليں گے جس كا ان سے وعدہ كيا جاتا ہے خواہ عذاب اور خواہ قيامت۔ تو (اس وقت)

جان ليں گے كہ مكان كس كا برا ہے اور لشكر كس كا كمزور ہے

76. اور جو لوگ ہدايت ياب ہيں خدا ان كو زيادہ ہدايت ديتا ہے۔ اور نيكياں جو باقي رہنے والي ہيں وہ تمہارے پروردگار كے صلے كے لحاظ سے خوب اور انجام كے اعتبار سے بہتر ہيں

77. بھلا تم نے اس شخص كو ديكھا جس نے ہماري آيتوں سے كفر كيا اور كہنے لگا كہ (اگر ميں ازسرنو زندہ ہوا بھي تو يہي) مال اور اولاد مجھے (وہاں) ملے گا

78. كيا اس نے غيب كي خبر پالي ہے يا خدا كے يہاں (سے) عہد لے ليا ہے؟

79. ہرگز نہيں۔ يہ جو كچھ كہتا ہے ہم اس كو لكھتے جاتے اور اس كے لئے آہستہ آہستہ عذاب بڑھاتے جاتے ہيں

80. اور جو چيزيں يہ بتاتا ہے ان كے ہم وارث ہوں گے اور يہ اكيلا ہمارے سامنے آئے گا

81. اور ان لوگوں نے خدا كے سوا اور معبود بنالئے ہيں تاكہ وہ ان كے لئے (موجب عزت و) مدد ہوں

82. ہرگز نہيں وہ (معبودان باطل) ان كي پرستش سے انكار كريں گے اور ان كے دشمن (ومخالف) ہوں گے

83. كيا تم نے نہيں ديكھا كہ ہم نے شيطانوں كو كافروں پر چھوڑ ركھا ہے كہ ان كو برانگيختہ كرتے رہتے ہيں

84. تو تم ان پر (عذاب كے لئے) جلدي نہ كرو۔ اور ہم تو ان كے لئے (دن) شمار كر رہے ہيں

85. جس روز ہم پرہيزگاروں كو خدا كے سامنے (بطور) مہمان جمع كريں گے

86. اور گنہگاروں كو دوزخ كي طرف

پياسے ہانك لے جائيں گے

87. (تو لوگ) كسي كي سفارش كا اختيار نہ ركھيں گے مگر جس نے خدا سے اقرار ليا ہو

88. اور كہتے ہيں كہ خدا بيٹا ركھتا ہے

89. (ايسا كہنے والو يہ تو) تم بري بات (زبان پر) لائے ہو

90. قريب ہے كہ اس (افتراء) سے آسمان پھٹ پڑيں اور زمين شق ہوجائے اور پہاڑ پارہ پارہ ہو كر گر پڑيں

91. كہ انہوں نے خدا كے لئے بيٹا تجويز كيا

92. اور خدا كو شاياں نہيں كہ كسي كو بيٹا بنائے

93. تمام شخص جو آسمانوں اور زمين ميں ہيں سب خدا كے روبرو بندے ہو كر آئيں گے

94. اُس نے ان (سب) كو (اپنے علم سے) گھير ركھا اور (ايك ايك كو) شمار كر ركھا ہے

95. اور سب قيامت كے دن اس كے سامنے اكيلے اكيلے حاضر ہوں گے

96. اور جو لوگ ايمان لائے اور عمل نيك كئے خدا ان كي محبت (مخلوقات كے دل ميں) پيدا كردے گا

97. (اے پيغمبر) ہم نے يہ (قرآن) تمہاري زبان ميں آسان (نازل) كيا ہے تاكہ تم اس سے پرہيزگاروں كو خوشخبري پہنچا دو اور جھگڑالوؤں كو ڈر سنا دو

98. اور ہم نے اس سے پہلے بہت سے گروہوں كو ہلاك كرديا ہے۔ بھلا تم ان ميں سے كسي كو ديكھتے ہو يا (كہيں) ان كي بھنك سنتے ہو

(18)

$ (19)

$ (20)

$ (21)

$ (22)

$ (23)

$ (24)

$ (25)

$ (26)

$ (27)

$ (28)

$ (29)

$ (30)

$ (31)

$ (32)

$ (33)

$ (34)

$ (35)

$ (36)

$ (37)

$ (38)

$ (39)

$ (40)

$ (41)

$ (42)

$ (43)

$ (44)

$ (45)

$ (46)

$ (47)

$ (48)

$ (49)

$ (50)

$ (51)

$ (52)

$ (53)

$ (54)

$ (55)

$ (56)

$ (57)

$ (58)

$ (59)

$ (60)

$ (61)

$ (62)

$ (63)

$ (64)

$ (65)

$ (66)

$ (67)

$ (68)

$ (69)

$ (70)

$ (71)

$ (72)

$ (73)

$ (74)

$ (75)

$ (76)

$ (77)

$ (78)

$ (79)

$ (80)

$ (81)

$ (82)

$ (83)

$ (84)

$ (85)

$ (86)

$ (87)

$ (88)

$ (89)

$ (90)

$ (91)

$ (92)

$ (93)

$ (94)

$ (95)

$ (96)

$ (97)

$ (98)

5. "Xuda! Bi rastî ez ji wan (pismamên xwe yê, ku ji piştî mirina min tiştên ne pak bikin). Ditirsim û (tu dizanî) jina min jî eremûk e (çi dibe!) ku tu li bal xwe da, ji bona min ra ûrtekî bidî."

6. "Ji bo ku ewa ji min ra û ji malîyên Y’eqûb ra jî bibe ûrt (bimîne). (Xudayê min!) tu ewî bixe yekî wusa, ku tu bi wî qayîl bibî."

7. (Yezdan ji bona Zekerîya ra aha qotîye:) "Zekerîya! Bi rastî emê te bi kurekî bi nav Yehya bidine mizgîndanê, me ev navê hanê di pêşya wî da, qe li tu kesekî ne kiribû."

8. (Zekerîya) gotîye: "Xudayê min! Ka we ça ji min ra kur bibe? Jina min eremûk e, ez bi xweber jî wusa kal bûme temarê min îdî hişk bûne."

9. (Xuda) gotîye: "Gotina te ye, 1ê eva afirandina hanê li ser Xudayê te hêsanî ye, hêj berê da, tu jî tiştek ne bûye, min tu afirandî."

10. (Zekerîya) gotîye: "Xudayê min! Ka ji min ra beratekî bide (ku ez bizanibim tuyê ji min ra kurekî bidî." Xuda ji Zekerîya ra) gotîye: "Berata te ev e: Heya sê ro û şevan, hemî gewdê te jî dirust be, tu nikarî bi tu kesekî ra mijûl bibî."

11. Îdî (Zekerîya) ji baboyê (mihrabê) derkete nava komalê xwe (nikarbû bi wan ra mijûl bibe, bi hinek nîşana ve ji wan ra aha) gotîye: "Hûn di sibeh û evaran da ji Xudayê xwe ra nimêj bikin û ewî ji kemasîyan paqij bikin."

12. (Îdî

dema ewa zaroka bû, navê wî Yehya danîn. Me ji wî ra aha got): "Yehya! Tu pirtûkê bi hêz bigire (ewê ça ferman kirîye, wusa bike)." Bi rastî Yehya hêj zar bû, me ji wî ra zanîna retkokî dabû.

13. (Çima me ji wî ra dema zaroktîyê da zanîn da¬bû), loma Yehya li bal me delal û paqij bû. îdî ewa xudapariz bû.

14. (Loma Yehya) ji bona dê û bavê xwe ra jî qencîkar bûye û ewa yekê pozbilindê, serhişkê, qure ne bûye.

15. Di roya ji dayîk bûye û di roya dimire û di roya wê bi zindî rabe here civînê da, selam li ser wî be.

16. (Muhemmed!) Tu di pirtûkû da (serdaborya) Mer¬yemê jî bixune. Kanê, gava ewa ji malîyên xwe raqetîyabû li alîyê rojhilat ji bona xwe ra şûnek girtibû (qe li malîyên xwe mêze ne dikir, xurî perestî dikir).

17. Îdî ewê di nava xwe û malîyên xwe da perdek vegirtibû (qe tevê wan ne dibû). Îdî me jî canê xwe li bal Meryemê da şandşye. Ewa cana ji bona Meryemê ra bûye wekî merivekî bê kemasî xwe daye nîşanê wê.

18. (Gava Meryemê ewa meriva dît, aha jê ra) gotîye : "Ez ji te (ditirsim) xwe davejime ber bextê Xudayê dilovan, ku min ji te biparizîne. Heke tu bi rastî xudaparis î (têkilê min nebe.)"

19. (Ewî rûhê, ku ketîye diliqê merivan, ji Meryemê ra aha) gotîye: "Bi rastî hey ez saîyê Xudayê te me (hatime vira) ji bo ku ez ji bona te ra kurekî tîtalê zêhirdar

bidim."

20. (Meryemê bersiva wî daye, aha) gotîye: Qe tu meriv têkilê min ne bûye û ez bi xweber jî ez jinekî xirab jî ne bûme, wê ça ji bona min ra kurekî çê bibe?

21. (Ewî bersiva Meryemê daye, aha) gotîye: "Gotina te rast e. Lê Xudayê te gotîye: Bi van salixan va jî (dayîna kurekî li ser me hêsanîye;” (Emê ewî aha bidin); ji bo ku em ewî bixne berateke derhoze (mucize) ji bona kesan ra bihêlin (Eva dayîna) dilovanîyeke ji me ye.” Îdî bûyer (hadise) pêk hat.

22. (Meryem) îdî bi wê zarê bi zar maye. Ji ber vî qasî (Mer¬yem, ji kemalê xwe) çûye cîyekî dûr maye.

23. (Dema gava razana wê hatîye) sancîyan bi wê girtîye, ewa çûye nava darê xurman, xwe bi çiqilê daran girtîye (aha) gotîye: "Xwazîka ez hêj berya naha da mirî bûma û hatibûma bîrvakirinê (min evan tiştan ne dîtibûyan)."

24. Îdî gazî (Meryemê) kirine (aha) gotine: "Tu mirûzê xwe neke, bi sond! Xudayê te dibinê (nigê) te da nijdewanekî mezin çê kirîye."

25. "Tu çiqlê darê xurman li bal xwe da bihejîne, ji bo ku li ser te da xurmên terê gihîjtî bikebin."

26. "Îdî tu bixwe û vexwe û tu çave xwe ji hêstiran zaha bike (çavê te ronahî be). Heke tu ji merivan, kesekî bibînî, tu ji wî ra (aha) bêje: "Bi rastî min peyman daye, ku ez ji bona Xudayê dilovan ra rojî bigirim; îdî di îro da qe bi tu kesekî ra mujûl nabim."

27. Îdî paşê (Meryemê zara) xwe hildaye

hatîye bal komalê xwe. (Komalê Meryemê jê ra aha) gotine: "Mer¬yem! Bi sond te tiştekî sodret anîye û kiriye."

28. "Xûşka Harûn! Bi rastî bavê te merivekî xirab ne bû û dîya te jî jinekî pîs ne bû."

29. "(Ka te eva ji kêdere anîye?) Îdî (Meryemê) li bal wî zarê da niqandîye (Gotîye: "Ji wî pirs bikin.)" Ewan (bersiva Meryemê dane, aha) gotine: "Ka ewa zaroka hêlanê da, wê ça bi me ra axiftin bike?"

30. Ewê zarokê (bersiva wan daye û) gotîye: "Bi rastî ez bendeyê Yezdan im; ewî ji min ra pirtûk anîye daye min û ez ji xwe ra xistime pêxember."

31. "Û ewî ez li hemû cîhî bi payetî rakutame û li min şîret kirîye, heya ez bijîm gotîye ez nimêj bikim û baca xwe bidim."

32. "Ji bona dîya xwe ra jî qencîkar bim. (Yezdan) ez ji serhişkê pozbilind yê rêderketî ne gerandime."

33. (Ji Yezdan) di roya ji dayîkbûna min da û di roya mirina min da û di roya ku ezê bi zindî rabim (herime civînê) da, selam li ser min heye.

34. Rastîya wî ‘Îsayê kur ê Mer¬yemê ku hûn di rastîya wî da dudil in, eva ye.

35. Qe babet nîne, ku Yezdan ji xwe ra zaran bigire, ewa ji van (gotinan) paqij e. Gava (Yezdan) bivê ku bûyerekî çê bike, ji wê bûyerê ra dibêje: "Bibe." Ewa jî ji ber xwe dibe.

36. Bi rastî Yezdan Xudayê min e û Xudayê we ye jî. Îdî hûn hey ji wî ra perestî bikin. Rêya rast

hey eva ye.

37. Îdî (paşê ewan di nava xwe da partî çê kirine). Ewan partîyan di nava xwe da ne wekhev bûn çê kirine. Îdî ji dîtina roya mezin (ku roya rabûna hemû ye) xwelî li wan filan be (ka ewan ça fereste bin?).

38. Di roya ku ewan têne bal me, çiqa rind dibêhin û çiqa rind dibînin! Lê ewanê cewr kirine hene! Ewan di wê royê da di wundabûneke xûya da nin.

39. Û (Muhanmed!) tu ewan ji wê roya, ku hemû bûyer têda têne pêkanînê, meriv li ser kirinê xwe kovanan dikişînin, bide hişyarkidrinê. (Gava bûyera wan pêk tê) haja wan namîne, ewan bi xweber jî bawer nakin.

40. Bi rastî hey ûrta zemîn û tişta li ser (zemîn) em tenê ne. Ewan hey li bal me da bine zivirandinê.

41. (Muhemmed!) Tu di pirtûkê da (serdaborya) Îbrahîm (ji bona koma xwe ra) bixûne. Bi rastî (Îbrahîm) pêxemberekî pir rast bûye.

42. Di gavekî da (Îbrahîm) ji bona bavê xwe ra (aha) gotîye: "Bavo! Ka ji bo çi tu ji wan tiştên, ku nabihên û nabînin, perestî dikî? Ewan qe te (ji tu şapatî jî) fereste nakin."

43. "Bavo! Bi sond, ji bona min ra zanîneke wusa hatîye, ku ewa zanîna ji te ra ne hatîye, îdî tu bibe peyrewê min, ku ez te beherime wê rêya rast ya bê kêmasî."

44. "Bavo! Ji bona pelîd ra pe¬restî neke. Bi rastî pelîd li ber Xudayê dilovan da serî bilind kirîye (bi gotina wî nake.)"

45. "Bavo! Bi rastî ez ditirsim, heke

şapatek ji Xudayê dilovan bi te bigire, îdî tu jî bibî dostê pelîd."

46. (Bavê Îbrahîm bersiva wî daye aha) gotîye: "Îbrahîm! Qey tu ji perestîya Xudayên min, rû difetilînî (perestîya wan nekî)? Bi sond! Heke tu ji wan kirinê xwe dest bernedî ezê te kevir bikim (bikujim) û (Îbrahîm) tu dest ji min berde, heya hinek gavan ji vira here."

47. (Îbrahîm bersiva bavê xwe aha daye), gotîye: "(Bavo!) selam li ser te be, ezê ji bona te ra ji Xudayê xwe, lavaya baxişandinê bikim. Loma Xudayê min, ji bona min ra pir qencîkar e."

48. "Bi rastî ezê ji we û ji wan tiştên, ku hûn ji pêştirê Yezdan, ji wan ra perestî dikin dest berdim, ezê hey ji Xudayê xwe ra perestî bikim. Goman dikim, ku ez jî (wekî we) bi perestîya Xudayê xwe dil hişk û rê derketî nebim."

49. Îdî gava (Îbrahîm) dest ji wan û ji pêştirê Yezdan, ji wan ra perestî dikirin, berdaye, me jî ji bona (Îbrahîm ra) Ishaq û Y’eqûb raber kiriye. Me hemûşk jî xistibûne pêxember.

50. Me ji dilovanîya xwe, ji bona wan ra (mal, hêz û serwet) daye, me ji bona wan ra zimanekî rastê bilind daye.

51. Û (Muhemmed!) tu di pirtûkê da (serdaborya) Mû¬sa (ji bona koma xwe ra) bixûne. Bi rastî (Mûsa bendekî me ye) xwurî bûye, ewa bi pêxemberî (li bal zarên cihûyan da) hatîye şandinê.

52. Me ji alîyê rastê çîya yê (bi nav) Tûr da, gazî (Mûsa) kirîye. Ji bo ku em bi wî ra mijûl bibin,

me ewa nêzê xwe kirîye.

53. Me ji dilovanîya xwe, ji bona (Mûsa ra) birayê wî yê Ha¬rûn bi pêxemberî raber kirîye.

54. (Muhemmed!) Tu di pirtûkê da (serdaborya) Îsma’îl (ji bo¬na komalê xwe ra) bixûne; Bi rastî ewa di peymana xwe da rast bûye. Ewa (li bal komalê xwe da) bi pêxemberî hatîye şandinê.

55. (Îsma’îl) fermana malîyên xwe bi nimêjkirinê û bi baca malê xwe dayînê kirîye. Ewa li bal Xudayê xwe jî, hatîye qayîlkirinê.

56. (Muhemmed!) Tu di pirtûkê da (serdaborya) Îdrîs (ji bo¬na komalê xwe ra) bixûne. Loma bi rastî (Îdrîs) pêxemberekî pir rast bûye.

57. Me jî ewa li bal cîyekî bilind da rakirîye.

58. Evan (pêxemberên, ku navê wan borîne) hene! Ji nişa (Adem) û ji nişa wan kesên, ku me ewan bi Nûh ra hildabûne (kelekê) û ji nişa Îbrahim û Israîl (Y’eqûb) in. Me ji wan ra, rê daye nîşanê û me ewan (di nava kesan da bi pêxemberî) hilbijartîne. Gava beratên Yezdanê dilovan ji wan ra tê xwendinê ji xwe va diçin, bi giryanê ve diçin secdê.

59. Îdî li pey wan (pêxemberan) ûrteke wusa maye, ewê ûrtê dest ji nimêjkirinê berdane, bûne peyrewê dilxwezîya xwe (haja wan ji fermanên me ne maye. Evanê jî celata qûretîya xwe bibînin). Wê li bal dojê da bêne avêtinê.

60. Ji peştirê wanê, ku ji kirinê xwe poşman bibin û karê aştî kiribin, evanan dikebine bihiştê, qe bi tu tiştî cewr li wan nayê kirinê.

61. Ewa (bihişta) bihişteke wusa ne (Yezdan)ê dilovan bi ne xûyayî ji bona bendeyên

xwe ra peyman daye (ku wê ewanê bikebine wê bihiştê). Bi rastî peymana (Xudayê dilovan) tê şûna xwe.

62. Ewanan (di bihiştê da) hey rastê vê peyvên "Selam" tên, qe peyvên kajî vajî têda tune ne. Ji bona wan ra di sibeh û evaran da xwarinên wan di bihiştê da hene (ewan jê dixun).

63. Ewa bihişta hanê heye! Ji bendeyên me, kîjanê xudaparizî dike, em ewî dixine mîratxwarê wê bihiştê.

64. (Dema niqandin, çend royan para ket, pêxember ji Cebraîl pirsîye: “Ka çima niqandin para ketîye?" Cebraîl bersiva wî daye, aha gotiye): "Em hey bi fermana Xudayê te têne hiartinê, çi di berya me da borîye û çi di pey me da maye, û di niveka van her du deman da jî çi heye, hemî ji bona Xudayê te ra ne (çi ferman bike wilo dibe). Şixwa Xudayê te (tu jî) bîrva ne kirîye.

65. "Xudayê ezman û zemîn û Xudayê tiştên di nîveka wan herdukan da heye, ewa ye. Îdî tu ji bona wî (Xuda ra) perestî bike û tu ji bona perestîya wî ra binive. Qe tu bi navê yekî (ku bi navê Yezdan hatibe navdanê) dizanî?"

66. Meriv (aha) dibêje: "Gava ez mirim, dîsa ezê di nêzîk da zindî (ji gorê) derkebim?"

67. Qey meriv bîra xwe naynin, me ewan afirandin, qe ewan di berê da tu tişt nebûn?

68. Bi Xudayê te! Emê ewan û pelîdan bi hev ra bicivînin, paşê emê ewan li dora dojê liser çokan amade bikin.

69. Paşê ji hemî koman, ka kîjan e di hemberê

(Yez¬dan)ê dilovan da, bi curet û serbilind e, emê di nava wan da rakin.

70. Şîxwa paşê em bi xweber jî çêtir dizanin ka li bal dojê da kîjan babet e, ku bê avêtinê.

71. Di nava we da yekê neçe dojê tune ye (hemûşk jî herine dojê). Eva ketina dojê li ser Xudayê te fermanek e, pêk hatîye.

72. Paşê emê ewanê xudaparizî kirine hene! Ewan ji dojê fereste bikin, emê ewanê cewr kiribûne jî di dojê da li ser çokan bihêlin.

73. Gava beratên me yên daveker ji bona wan ra têne xwendinê, ewanê bûne file hene! Ji bona wanên bawerger ra (aha) dibêjin: "(Ka hûn gelî bawergeran! Mêze bikin) ji van her du destan, cîyê kîjan yê çêtir e, kîjan qenctir e (ku meriv ji xwe ra bixe heval)?"

74. Me çiqa welatîyên, ku hêj ji van bi mal û temtêla xwe va pir rindtir bûne, teşqele kirine, di berya wan da borîne. (Tu dibe qe evan bi teşqela wan nizanin?)

75. (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: "Kî rêya xwe wunda kiribe, heke Yezdanê dilovan heya hinek deman (mal û zar û fırsend) bide wî, çi jê derdikebe? Loma heya gavê peymanê ji bona wan ra tê, ewan ji van her du tiştan, yekê dibînin: Ya celata wan (bi destê bawergeran di vê cîhanê da ne) ya jî di roya rabûna hemî da (doj bi xweber e.)" Îdî ewanê di wan gavan da bizanin, ka şûna kî, sikê şûna ne û ka bi leşkerî, kê bêvece.

76. Ewanê hatine rêya

rast hene! Yezdan beledîya wan hêj pirtir dike. Ewan karên aştikarî para da mayî hene! Ewan li bal Xudayê te, qencê karan e û (evan karê, ka para da ji bona xweyê wan ra tê dayînê) qencê wan e jî.

77. (Muhemmed!) Qe tu evê, ku bi beratên me bûye file (aha) dibêje: "We (di roya rabûna hemî da) mal û zarê ji min ra bêne danê (ezê jîwê gavê mafê teyê li bal min heye bidime te”) nabînî?.

78. Gelo ewa bi nexûyanan (dizane, çûye ewan dîtine) ya jî ji Yezdanê dilovan peyman sitandîye (ku we ji wî ra mal û zarê bêne dayînê)?.

79. Gotina wî nîne (ewa xapîyaye) ew tişta ku ewa dibêje, emê ewî binivîsin, emê şapatê ji bona wî ra bi dirêjayî dirêj bikin.

80. Emê bibine ûrta wan gotinê wî (mal û zaran ji wî bistînin) ewê bi serê xwe, bi tenê were bal me.

81. Ji bona ku bibine piştevanê wan, ewan ji xwe ra pêştirê Yez¬danê (babetê perestîyê) hinek ilah girtine.

82. Wekî gotina wan nîne! Ewan (ilahên, ku ewan ji xwe ra girtine) wê nankorya perestî ya wan bikin û wê ji wan ra bibine dij.

83. (Muhemmed!) ma qey tu nabînî? Ku bi rastî me pelîdên (wusa) li ser filan da şandine, ji bo ku helanê bi gonehkarî bidine wan, ewan jî gonehan bikin.

84. Îdî tu ji bona (şapatdana wan) lez neke, loma em ji bona wan ra danê (şapata) wan dihijmirin.

85. Di roya (rabûna da) em xudaparizan, deste û deste li bal

(Yezdan)ê dilovan da dicivînin.

86. Û em gonehkaran jî li bal dojê da bi xurakandin dajon (ça tariş li bal xwê avê da dixurukin)

87. Ji pêştirê wanê ku li bal (Yezdan)ê dilovan, peymana mehderyê hildane, tu kes nikare mehderî bike.

88. Ewan (filan aha) gotibûne: "(Yezdan)ê dilovan ji xwe ra zar girtine."

89. Bi sond! We curetekî pir sik anîye.

90. (Wusa sik e) hindik maye, ku ezman ji wê (gotina we) biçire û zemîn bidire û çîyan jî biherifin.

91. Ji ber ku we doz kiriye û (gotîye): "Ji bona (Yezdanê dilovan ra zar hene."

92. Babet nîne ji bona (Yezdan)ê dilovan ra, ku ji xwe ra za¬ran bigire.

93. Şixwa çi tiştên di ezman û zemîn da hene! Hemûşk jî li bal (Yezdan)ê dilovan ra bi bendetî tên.

94. Bi sond! (Yezdan ewan hemîşk jî) hildane binê hêz ya xwe, ji hijmara wan ra paşî hatîye.

95. Ewan hemûşkê jî di roya rabûna hemû da (li bal Yezdan da) wê bi kitayî werin.

96. Bi rastî ewanê bawer kirine û karê aştî kirine hene! Wê (Yezdan )ê dilovan ji bona wan ra hezkirinekî çê bike (her kesê ji wan hez bikin).

97. Îdî ewa (Qur’an)a bi zimanê te (hinartîye) hêsanî kirîye, ji bo, ku bi wê (Qur’an)ê xudaparizan bidî mizgîndanê (ewanê felat bibin) û tu ewî komalê leçker jî (bi hatina şapatan) bidî tirsandinê.

98. Me di berya wan da çiqa (komalên) çaxan teşqele kirine! Gelo qe tu ji yekê ji wan pêjnê hildidî, ya jî qe ji wan dengan dibihîsî?.

menyebut nama Allah Yang Maha Pemurah lagi Maha Penyayang.

Kaaf Haa Yaa `Ain Shaad.(1)

(Yang dibacakan ini adalah) penjelasan tentang rahmat Tuhan kamu kepada hamba-Nya, Zakaria,(2)

yaitu tatkala ia berdoa kepada Tuhannya dengan suara yang lembut.(3)

Ia berkata:" Ya Tuhanku, sesungguhnya tulangku telah lemah dan kepalaku telah ditumbuhi uban, dan aku belum pernah kecewa dalam berdoa kepada Engkau, ya Tuhanku.(4)

Dan sesungguhnya aku khawatir terhadap mawaliku sepeninggalku, sedang istriku adalah seorang yang mandul, maka anugerahilah aku dari sisi Engkau seorang putra,(5)

yang akan mewarisi aku dan mewarisi sebahagian keluarga Yakub; dan jadikanlah ia, ya Tuhanku, seorang yang diridai".(6)

Hai Zakaria, sesungguhnya Kami memberi kabar gembira kepadamu akan (beroleh) seorang anak yang namanya Yahya, yang sebelumnya Kami belum pernah menciptakan orang yang serupa dengan dia.(7)

Zakaria berkata:" Ya Tuhanku, bagaimana akan ada anak bagiku, padahal istriku adalah seorang yang mandul dan aku (sendiri) sesungguhnya sudah mencapai umur yang sangat tua".(8)

Tuhan berfirman:" Demikianlah". Tuhan berfirman:" Hal itu adalah mudah bagi- Ku; dan sesungguhnya telah Aku ciptakan kamu sebelum itu, padahal kamu (di waktu itu) belum ada sama sekali".(9)

Zakaria berkata:" Ya Tuhanku, berilah aku suatu tanda". Tuhan berfirman:" Tanda bagimu ialah bahwa kamu tidak dapat bercakap- cakap dengan manusia selama tiga malam, padahal kamu sehat".(10)

Maka ia keluar dari mihrab menuju kaumnya, lalu ia memberi isyarat kepada mereka; hendaklah kamu bertasbih di waktu pagi dan petang.(11)

Hai Yahya, ambillah Al Kitab (Taurat) itu dengan sungguh- sungguh. Dan Kami berikan kepadanya h ikmah selagi ia masih kanak- kanak, (12)

dan rasa belas kasihan yang mendalam dari sisi

Kami dan kesucian (dari dosa). Dan ia adalah seorang yang bertakwa,(13)

dan banyak berbakti kepada kedua orang tuanya, dan bukanlah ia orang yang sombong lagi durhaka.(14)

Kesejahteraan atas dirinya pada hari ia dilahirkan, dan pada hari ia meninggal dan pada hari ia dibangkitkan hidup kembali.(15)

Dan ceritakanlah (kisah) Maryam di dalam Al Quran, yaitu ketika ia menjauhkan diri dari keluarganya ke suatu tempat di sebelah timur,(16)

maka ia mengadakan tabir (yang melindunginya) dari mereka; lalu Kami mengutus roh Kami kepadanya, maka ia menjelma di hadapannya (dalam bentuk) manusia yang sempurna.(17)

Maryam berkata:" Sesungguhnya aku berlindung dari padamu kepada Tuhan Yang Maha Pemurah, jika kamu seorang yang bertakwa".(18)

Ia (Jibril) berkata:" Sesungguhnya aku ini hanyalah seorang utusan Tuhanmu, untuk memberimu seorang anak laki- laki yang suci".(19)

Maryam berkata:" Bagaimana akan ada bagiku seorang anak laki- laki, sedang tidak pernah seorang manusia pun menyentuhku dan aku bukan (pula) seorang pezina!"(20)

Jibril berkata:" Demikianlah. Tuhanmu berfirman:" Hal itu adalah mudah bagi- Ku; dan agar dapat Kami menjadikannya suatu tanda bagi manusia dan sebagai rahmat dari Kami; dan hal itu adalah suatu perkara yang sudah diputuskan."(21)

Maka Maryam mengandungnya, lalu ia menyisihkan diri dengan kandungannya itu ke tempat yang jauh.(22)

Maka rasa sakit akan melahirkan anak memaksa ia (bersandar) pada pangkal pohon kurma, ia berkata:" Aduhai, alangkah baiknya aku mati sebelum ini, dan aku menjadi sesuatu yang tidak berarti, lagi dilupakan".(23)

Maka Jibril menyerunya dari tempat yang rendah:" Janganlah kamu bersedih hati, sesungguhnya Tuhanmu telah menjadikan anak sungai di bawahmu.(24)

Dan goyanglah pangkal pohon kurma itu ke arahmu, niscaya

pohon itu akan menggugurkan buah kurma yang masak kepadamu.(25)

Maka makan, minum dan bersenang hatilah kamu. Jika kamu melihat seorang manusia, maka katakanlah:" Sesungguhnya aku telah bernazar berpuasa untuk Tuhan Yang Maha Pemurah, maka aku tidak akan berbicara dengan seorang Manusia pun pada hari ini".(26)

Maka Maryam membawa anak itu kepada kaumnya dengan menggendongnya. Kaumnya berkata:" Hai Maryam, sesungguhnya kamu telah melakukan sesuatu yang amat mungkar.(27)

Hai saudara perempuan Harun, ayahmu sekali- kali bukanlah seorang yang jahat dan ibumu sekali- kali bukanlah seorang pezina",(28)

maka Maryam menunjuk kepada anaknya. Mereka berkata:" Bagaimana kami akan berbicara dengan anak kecil yang masih dalam ayunan"(29)

Berkata Isa:" Sesungguhnya aku ini hamba Allah, Dia memberiku Al Kitab (Injil) dan Dia menjadikan aku seorang nabi.(30)

dan Dia menjadikan aku seorang yang diberkati di mana saja aku berada, dan Dia memerintahkan kepadaku (mendirikan) salat dan (menunaikan) zakat selama aku hidup;(31)

dan berbakti kepada ibuku, dan Dia tidak menjadikan aku seorang yang sombong lagi celaka.(32)

Dan kesejahteraan semoga dilimpahkan kepadaku, pada hari aku dilahirkan, pada hari aku meninggal dan pada hari aku dibangkitkan hidup kembali".(33)

Itulah Isa putra Maryam, yang mengatakan perkataan yang benar, yang mereka berbantah- bantahan tentang kebenarannya.(34)

Tidak layak bagi Allah mempunyai anak, Maha Suci Dia. Apabila Dia telah menetapkan sesuatu, maka Dia hanya berkata kepadanya:" Jadilah", maka jadilah ia.(35)

Sesungguhnya Allah adalah Tuhanku dan Tuhanmu, maka sembahlah Dia oleh kamu sekalian. Ini adalah jalan yang lurus.(36)

Maka berselisihlah golongan- golongan (yang ada) di antara mereka. Maka kecelakaanlah bagi orang- orang kafir pada waktu menyaksikan hari yang besar.(37)

Alangkah

terangnya pendengaran mereka dan alangkah tajamnya penglihatan mereka pada hari mereka datang kepada Kami. Tetapi orang- orang yang lalim pada hari ini (di dunia) berada dalam kesesatan yang nyata.(38)

Dan berilah mereka peringatan tentang hari penyesalan, (yaitu) ketika segala perkara telah diputus. Dan mereka dalam kelalaian dan mereka tidak (pula) beriman.(39)

Sesungguhnya Kami mewarisi bumi dan semua orang- orang yang ada di atasnya, dan hanya kepada Kami lah mereka dikembalikan.(40)

Ceritakanlah (hai Muhammad) kisah Ibrahim di dalam Al Kitab (Al Quran) ini. Sesungguhnya ia adalah seorang yang sangat membenarkan lagi seorang Nabi.(41)

Ingatlah ketika ia berkata kepada bapaknya:" Wahai bapakku, mengapa kamu menyembah sesuatu yang tidak mendengar, tidak melihat dan tidak dapat menolong kamu sedikit pun.(42)

Wahai bapakku, sesungguhnya telah datang kepadaku sebahagian ilmu pengetahuan yang tidak datang kepadamu, maka ikutilah aku, niscaya aku akan menunjukkan kepadamu jalan yang lurus. (43)

Wahai bapakku, janganlah kamu menyembah setan. Sesungguhnya setan itu durhaka kepada Tuhan Yang Maha Pemurah.(44)

Wahai bapakku, sesungguhnya aku khawatir bahwa kamu akan ditimpa azab dari Tuhan Yang Maha Pemurah, maka kamu menjadi kawan bagi setan".(45)

Berkata bapaknya:" Bencikah kamu kepada tuhan- tuhanku, hai Ibrahim Jika kamu tidak berhenti, maka niscaya kamu akan kurajam, dan tinggalkanlah aku buat waktu yang lama". (46)

Berkata Ibrahim:" Semoga keselamatan dilimpahkan kepadamu, aku akan meminta ampun bagimu kepada Tuhanku. Sesungguhnya Dia sangat baik kepadaku.(47)

Dan aku akan menjauhkan diri dari padamu dan dari apa yang kamu seru selain Allah, dan aku akan berdoa kepada Tuhanku, mudah- mudahan aku tidak akan kecewa dengan berdoa kepada Tuhanku".(48)

Maka ketika Ibrahim

sudah menjauhkan diri dari mereka dan dari apa yang mereka sembah selain Allah, Kami anugerahkan kepadanya Ishak, dan Yakub. Dan masing- masingnya Kami angkat menjadi nabi.(49)

Dan Kami anugerahkan kepada mereka sebagian dari rahmat Kami dan Kami jadikan mereka buah tutur yang baik lagi tinggi.(50)

Dan ceritakanlah (hai Muhammad kepada mereka), kisah Musa di dalam Al Kitab (Al Quran) ini. Sesungguhnya ia adalah seorang yang dipilih dan seorang rasul dan nabi.(51)

Dan Kami telah memanggilnya dari sebelah kanan gunung Thur dan Kami telah mendekatkannya kepada Kami di waktu dia munajat (kepada Kami).(52)

Dan Kami telah menganugerahkan kepadanya sebagian rahmat Kami, yaitu saudaranya, Harun menjadi seorang nabi.(53)

Dan ceritakanlah (hai Muhammad kepada mereka) kisah Ismail (yang tersebut) di dalam Al Quran. Sesungguhnya ia adalah seorang yang benar janjinya, dan dia adalah seorang rasul dan nabi.(54)

Dan ia menyuruh ahlinya untuk bersembahyang dan menunaikan zakat, dan ia adalah seorang yang diridai di sisi Tuhannya.(55)

Dan ceritakanlah (hai Muhammad kepada mereka, kisah) Idris (yang tersebut) di dalam Al Quran. Sesungguhnya ia adalah seorang yang sangat membenarkan dan seorang nabi.(56)

Dan Kami telah mengangkatnya ke martabat yang tinggi.(57)

Mereka itu adalah orang- orang yang telah diberi nikmat oleh Allah, yaitu para nabi dari keturunan Adam, dan dari orang- orang yang Kami angkat bersama Nuh, dan dari keturunan Ibrahim dan Israel, dan dari orang- orang yang telah Kami beri petunjuk dan telah Kami pilih. Apabila dibacakan ayat- ayat Allah Yang Maha Pemurah kepada mereka, maka mereka menyungkur dengan bersujud dan menangis.(58)

Maka datanglah sesudah mereka, pengganti (yang jelek) yang menyia-

nyiakan salat dan memperturutkan hawa nafsunya, maka mereka kelak akan menemui kesesatan.(59)

kecuali orang yang bertobat, beriman dan beramal saleh, maka mereka itu akan masuk surga dan tidak dianiaya (dirugikan) sedikit pun.(60)

yaitu surga Adn yang telah dijanjikan oleh Tuhan Yang Maha Pemurah kepada hamba- hamba- Nya, sekalipun (surga itu) tidak nampak. Sesungguhnya janji Allah itu pasti akan ditepati.(61)

Mereka tidak mendengar perkataan yang tak berguna di dalam surga, kecuali ucapan salam. Bagi mereka rezekinya di surga itu tiap- tiap pagi dan petang.(62)

Itulah surga yang akan Kami wariskan kepada hamba- hamba Kami yang selalu bertakwa.(63)

Dan tidaklah kami (Jibril) turun, kecuali dengan perintah Tuhanmu. Kepunyaan- Nya- lah apa- apa yang ada di hadapan kita, apa- apa yang ada di belakang kita dan apa- apa yang ada di antara keduanya, dan tidaklah Tuhanmu lupa.(64)

Tuhan (yang menguasai) langit dan bumi dan apa- apa yang ada di antara keduanya, maka sembahlah Dia dan berteguh hatilah dalam beribadah kepada- Nya. Apakah kamu mengetahui ada seorang yang sama dengan Dia (yang patut disembah).(65)

Dan berkata manusia:" Betulkah apabila aku telah mati, bahwa aku sungguh- sungguh akan dibangkitkan menjadi hidup kembali".(66)

Dan tidakkah manusia itu memikirkan bahwa sesungguhnya Kami telah menciptakannya dahulu, sedang ia tidak ada sama sekali. (67)

Demi Tuhanmu, sesungguhnya akan Kami bangkitkan mereka bersama setan, kemudian akan Kami datangkan mereka ke sekeliling Jahanam dengan berlutut.(68)

Kemudian pasti akan Kami tarik dari tiap- tiap golongan siapa di antara mereka yang sangat durhaka kepada Tuhan Yang Maha Pemurah.(69)

Dan kemudian Kami sungguh lebih mengetahui orang- orang yang seharusnya

dimasukkan ke dalam neraka.(70)

Dan tidak ada seorang pun dari padamu, melainkan mendatangi neraka itu. Hal itu bagi Tuhanmu adalah suatu kemestian yang sudah ditetapkan.(71)

Kemudian Kami akan menyelamatkan orang- orang yang bertakwa dan membiarkan orang- orang yang lalim di dalam neraka dalam keadaan berlutut.(72)

Dan apabila dibacakan kepada mereka ayat- ayat Kami yang terang (maksudnya), niscaya orang- orang yang kafir berkata kepada orang- orang yang beriman:" Manakah di antara kedua golongan (kafir dan mukmin) yang lebih baik tempat tinggalnya dan lebih indah tempat pertemuan (nya)".(73)

Berapa banyak umat yang telah Kami binasakan sebelum mereka, sedang mereka adalah lebih bagus alat rumah tangganya dan lebih sedap dipandang mata.(74)

Katakanlah:" Barang siapa yang berada di dalam kesesatan, maka biarlah Tuhan yang Maha Pemurah memperpanjang tempo baginya; sehingga apabila mereka telah melihat apa yang diancamkan kepadanya, baik siksa maupun kiamat, maka mereka akan mengetahui siapa yang lebih jelek kedudukannya dan lebih lemah penolong- penolongnya".(75)

Dan Allah akan menambah petunjuk kepada mereka yang telah mendapat petunjuk. Dan amal- amal saleh yang kekal itu lebih baik pahalanya di sisi Tuhanmu dan lebih baik kesudahannya.(76)

Maka apakah kamu telah melihat orang yang kafir kepada ayat- ayat Kami dan ia mengatakan:" Pasti aku akan diberi harta dan anak".(77)

Adakah ia melihat yang gaib atau ia telah membuat perjanjian di sisi Tuhan Yang Maha Pemurah,(78)

sekali- kali tidak, Kami akan menulis apa yang ia katakan, dan benar- benar Kami akan memperpanjang azab untuknya,(79)

dan Kami akan mewarisi apa yang ia katakan itu, dan ia akan datang kepada Kami dengan seorang diri.(80)

Dan

mereka telah mengambil sembahan- sembahan selain Allah, agar sembahan- sembahan itu menjadi pelindung bagi mereka.(81)

Sekali- kali tidak. Kelak mereka (sembahan- sembahan) itu akan mengingkari penyembahan (pengikut- pengikutnya) terhadapnya, dan mereka (sembahan- sembahan) itu akan menjadi musuh bagi mereka.(82)

Tidakkah kamu lihat, bahwasanya Kami telah mengirim setan- setan itu kepada orang- orang kafir untuk menghasung mereka berbuat maksiat dengan sungguh- sungguh,(83)

maka janganlah kamu tergesa- gesa memintakan siksa terhadap mereka, karena sesungguhnya Kami hanya menghitung datangnya (hari siksaan) untuk mereka dengan perhitungan yang teliti.(84)

(Ingatlah) hari (ketika) Kami mengumpulkan orang- orang yang takwa kepada Tuhan Yang Maha Pemurah sebagai perutusan yang terhormat,(85)

dan Kami akan menghalau orang- orang yang durhaka ke neraka Jahanam dalam keadaan dahaga.(86)

Mereka tidak berhak mendapat syafaat kecuali orang yang telah mengadakan perjanjian di sisi Tuhan Yang Maha Pemurah.(87)

Dan mereka berkata:" Tuhan Yang Maha Pemurah mengambil (mempunyai) anak".(88)

Sesungguhnya kamu telah mendatangkan sesuatu perkara yang sangat mungkar,(89)

hampir- hampir langit pecah karena ucapan itu, dan bumi belah, dan gunung- gunung runtuh,(90)

karena mereka mendakwa Allah Yang Maha Pemurah mempunyai anak.(91)

Dan tidak layak bagi Tuhan Yang Maha Pemurah mengambil (mempunyai) anak.(92)

Tidak ada seorang pun di langit dan di bumi, kecuali akan datang kepada Tuhan Yang Maha Pemurah selaku seorang hamba.(93)

Sesungguhnya Allah telah menentukan jumlah mereka dan menghitung mereka dengan hitungan yang teliti.(94)

Dan tiap- tiap mereka akan datang kepada Allah pada hari kiamat dengan sendiri- sendiri.) 59) (95)

Sesungguhnya orang- orang yang beriman dan beramal saleh, kelak Allah Yang Maha Pemurah akan menanamkan dalam (hati) mereka rasa kasih

sayang.(96)

Maka sesungguhnya telah Kami mudahkan Al Quran itu dengan bahasamu, agar kamu dapat memberi kabar gembira dengan Al Quran itu kepada orang- orang yang bertakwa, dan agar kamu memberi peringatan dengannya kepada kaum yang membangkang.(97)

Dan berapa banyak telah Kami binasakan umat- umat sebelum mereka. Adakah kamu melihat seorang pun dari mereka atau kamu dengar suara mereka yang samar- samar.(98)

berfirman; "Hal itu mudah bagiKu kerana sesungguhnya Aku telah menciptakanmu dahulu, sedang engkau pada masa itu belum ada sebarang apapun." (9)

Nabi Zakaria merayu lagi: "Wahai Tuhanku! Jadikanlah satu tanda bagiku (yang menunjukkan isteriku mengandung)", Allah Taala berfirman: " Tandamu itu ialah engkau tidak akan dapat berkata-kata dengan orang ramai selama tiga malam, sedang engkau dalam keadaan sihat". (10)

Maka dia pun keluar mendapatkan kaumnya dari Mihrab (tempat sembahyangnya), lalu ia memberi isyarat kepada mereka: "Hendaklah kamu bertasbih (mengerjakan ibadat kepada Allah) pagi dan petang". (11)

"Wahai Yahya, terimalah Kitab itu (serta amalkanlah) dengan bersungguh-sungguh! Dan Kami berikan kepadanya Hikmat kebijaksanaan semasa ia masih kanak-kanak. (12)

dan (Kami mengurniakannya) rahmat dari sisi Kami, serta kelebihan yang kembang manfaatnya; dan ia seorang yang bertaqwa. (13)

Dan ia taat serta berbuat baik kepada ibu bapanya, dan ia pula tidak sombong angkuh atau derhaka. (14)

Dan (Kami limpahkan) kepadanya selamat sejahtera pada hari ia diperanakkan, dan pada hari ia mati, serta pada hari ia dibangkitkan hidup semula (pada hari kiamat). (15)

Dan bacakanlah (wahai Muhammad) di dalam Kitab Al-Quran ini perihal Maryam, ketika dia memencilkan diri dari keluarganya di sebuah tempat sebelah timur. (16)

Kemudian Maryam membuat dinding untuk melindungi dirinya dari mereka maka Kami hantarkan kepadanya: Roh dari kami lalu ia menyamar diri kepadanya sebagai seorang lelaki yang sempurna bentuk kejadiannya. (17)

Maryam berkata: Sesungguhnya aku berlindung kepada (Allah) Ar-Rahman daripada (gangguan) mu kalaulah engkau seorang yang bertaqwa. (18)

Ia berkata: "Sesungguhnya aku pesuruh Tuhanmu, untuk menyebabkanmu dikurniakan seorang anak yang suci". (19)

Maryam bertanya (dengan cemas):

Bagaimanakah aku akan beroleh seorang anak lelaki, padahal aku tidak pernah disentuh oleh seorang lelaki pun, dan aku pula bukan perempuan jahat?" (20)

Ia menjawab: "Demikianlah keadaannya tak usahlah dihairankan; Tuhanmu berfirman: Hal itu mudah bagiKu; dan Kami hendak menjadikan pemberian anak itu sebagai satu tanda (yang membuktikan kekuasaan Kami) untuk umat manusia dan sebagai satu rahmat dari Kami; dan hal itu adalah satu perkara yang telah ditetapkan berlakunya. (21)

Maka Maryam hamilah mengandungnya, lalu ia memencilkan diri dengan kandungannya itu ke sebuah tempat yang jauh. (22)

(Ketika ia hendak bersalin) maka sakit beranak itu memaksanya (pergi bersandar) ke pangkal sebatang pohon tamar (kurma); ia berkata alangkah baiknya kalau aku mati sebelum ini dan menjadilah aku sesuatu yang dilupakan orang dan tidak dikenang-kenang! (23)

Lalu ia diseru dari sebelah bawahnya:" Janganlah engkau berdukacita (wahai Maryam), sesungguhnya Tuhanmu telah menjadikan di bawahmu sebatang anak sungai. (24)

Dan gegarlah ke arahmu batang pohon tamar itu, supaya gugur kepadamu buah tamar yang masak. (25)

"Maka makanlah dan minumlah serta bertenanglah hati dari segala yang merunsingkan. Kemudian kalau engkau melihat seseorang manusia, maka katakanlah: Sesungguhnya aku bernazar diam membisu kerana (Allah) Ar-Rahman; (setelah aku menyatakan yang demikian) maka aku tidak akan berkata-kata kepada sesiapapun dari kalangan manusia pada hari ini". (26)

Kemudian baliklah ia kepada kaumnya dengan mendokong anaknya mereka pun menempelaknya dengan berkata: Wahai Maryam! Sesungguhnya engkau telah melakukan suatu perkara yang besar salahnya! (27)

" Wahai saudara perempuan Harun, bapamu bukanlah seorang yang buruk akhlaknya, dan ibumu pula bukanlah seorang perempuan jahat!" (28)

Maka Maryam segera menunjuk

kepada anaknya. Mereka berkata (dengan hairannya): "Bagaimana kami boleh berkata-kata dengan seorang yang masih kanak-kanak dalam buaian?" (29)

Ia menjawab:" Sesungguhnya aku ini hamba Allah; Ia telah memberikan kepadaku Kitab (Injil), dan Ia telah menjadikan daku seorang Nabi. (30)

Dan Ia menjadikan daku seorang yang berkat di mana sahaja aku berada, dan diperintahkan daku mengerjakan sembahyang dan memberi zakat selagi aku hidup. (31)

" Serta (diperintahkan daku) taat dan berbuat baik kepada ibuku, dan Ia tidak menjadikan daku seorang yang sombong takbur atau derhaka. (32)

Dan segala keselamatan serta kesejahteraan dilimpahkan kepadaku pada hari aku diperanakkan dan pada hari aku mati, serta pada hari aku dibangkitkan hidup semula (pada hari kiamat)". (33)

Yang demikian sifat-sifatnya itulah Isa Ibni Maryam. Keterangan yang tersebut ialah keterangan yang sebenar-benarnya, yang mereka ragu-ragu dan berselisihan padanya. (34)

Tiadalah layak bagi Allah mempunyai anak. Maha Sucilah Ia. Apabila menetapkan jadinya sesuatu perkara, maka hanyalah Ia berfirman kepadanya: "Jadilah engkau", lalu menjadilah ia. (35)

Dan sesungguhnya Allah ialah Tuhanku dan Tuhan kamu maka sembahlah kamu akan Dia inilah jalan yang betul - lurus ". (36)

Kemudian, golongan-golongan (dari kaumnya) itu berselisihan sesama sendiri. Maka kecelakaanlah bagi orang-orang kafir (yang berselisihan) itu, dari apa yang disaksikan pada hari yang besar huru-haranya. (37)

Sungguh jelas pendengaran dan penglihatan mereka yang kafir itu semasa mereka datang mengadap Kami pada hari akhirat. Tetapi orang-orang yang zalim (dengan perbuatan kufur dan maksiat) pada masa di dunia ini, berada dalam kesesatan yang nyata (38)

Dan berilah amaran (wahai Muhammad) kepada umat manusia seluruhnya tentang hari penyesalan iaitu

hari diselesaikan perbicaraan perkara masing-masing pada masa mereka (yang ingkar) di dunia ini berada dalam kelalaian serta mereka pula tidak mahu beriman. (39)

Sesungguhnya Kamilah yang mewarisi bumi dan segala makhluk yang ada di atasnya; dan kepada Kamilah mereka akan dikembalikan. (40)

Dan bacakanlah (wahai Muhammad) di dalam Kitab (Al-Quran) ini perihal Nabi Ibrahim; sesungguhnya adalah ia seorang yang amat benar, lagi menjadi Nabi. (41)

Ketika ia berkata kepada bapanya:" Wahai ayahku, mengapa ayah menyembah benda yang tidak mendengar dan tidak melihat serta tidak dapat menolongmu sedikitpun? (42)

" Wahai ayahku, sesungguhnya telah datang kepadaku dari ilmu pengetahuan yang tidak pernah datang kepadamu oleh itu ikutlah daku; aku akan memimpinmu ke jalan yang betul. (43)

" Wahai ayahku, janganlah ayah menyembah Syaitan, sesungguhnya Syaitan itu adalah menderhaka kepada Allah yang melimpah-limpah rahmatNya. (44)

" Wahai ayahku, sesungguhnya aku bimbang bahawa ayah akan kena azab dari (Allah) Ar-Rahman disebabkan ayah menyembah yang lainnya; maka dengan sebab itu akan menjadilah ayah rakan bagi Syaitan di dalam neraka". (45)

(Bapanya) menjawab: "Patutkah engkau bencikan tuhan-tuhanku, wahai Ibrahim? Demi sesungguhnya jika engkau tidak berhenti daripada menyeru dan menasihati daku sudah tentu aku akan meluntarmu dengan batu; dan (ingatlah lebih baik) engkau tinggalkan daku sepanjang masa". (46)

Nabi Ibrahim berkata: " Selamat tinggalah ayah; aku akan memohon kepada Tuhanku mengampuni dosamu; sesungguhnya Ia sentiasa melimpahkan kemurahan ihsanNya kepadaku. (47)

Dan aku akan membawa diri meninggalkan kamu semua serta apa yang kamu sembah yang lain dari Allah; dan aku akan beribadat kepada Tuhanku dengan ikhlas; mudah-mudahan aku dengan ibadatku kepada Tuhanku

itu tidak menjadi hampa (dan derhaka seperti kamu)". (48)

Maka apabila ia berhijrah meninggalkan mereka dan apa yang mereka sembah yang lain dari Allah kami kurniakan kepadanya: Ishak (anaknya), dan Yaakub (cucunya); dan kedua-duanya Kami jadikan berpangkat Nabi. (49)

Dan Kami kurniakan kepada mereka dari rahmat Kami, dan Kami jadikan bagi mereka sebutan dan pujian yang tinggi dalam kalangan umat manusia. (50)

Dan bacakanlah (wahai Muhammad) di dalam Kitab (Al-Quran) ini perihal Nabi Musa; sesungguhnya ia adalah orang pilihan, dan adalah ia seorang Rasul, lagi Nabi. (51)

Dan Kami telah menyerunya dari arah sebelah kanan Gunung Tursina, dan Kami dampingkan dia dengan diberi penghormatan berkata dengan Kami. (52)

Dan Kami kurniakan kepadanya dari rahmat Kami, saudaranya: Harun, yang juga berpangkat Nabi. (53)

Dan bacakanlah (wahai Muhammad) di dalam Kitab (Al-Quran) ini perihal Nabi Ismail; sesungguhnya ia adalah benar menepati janji dan adalah ia seorang Rasul, lagi berpangkat Nabi. (54)

Dan adalah ia menyuruh keluarganya mengerjakan sembahyang dan memberi zakat, dan ia pula adalah seorang yang diredhai di sisi Tuhannya! (55)

Dan bacakanlah (wahai Muhammad) di dalam Kitab (Al-Quran) ini perihal Nabi Idris; sesungguhnya adalah ia amat benar (tutur katanya dan imannya), serta ia seorang Nabi. (56)

Dan Kami telah mengangkatnya ke tempat yang tinggi darjatnya. (57)

Mereka itulah sebahagian dari Nabi-nabi yang telah dikurniakan Allah nikmat yang melimpah-limpah kepada mereka dari keturunan Nabi Adam, dan dari keturunan orang-orang yang Kami bawa (dalam bahtera) bersama-sama Nabi Nuh, dan dari keturunan Nabi Ibrahim, dan (dari keturunan) Israil- dan mereka itu adalah dari orang-orang yang Kami beri hidayah

petunjuk dan Kami pilih. Apabila dibacakan kepada mereka ayat-ayat (Allah) Ar-Rahman, mereka segera sujud serta menangis. (58)

Kemudian mereka digantikan oleh keturunan-keturunan yang mencuaikan sembahyang serta menurut hawa nafsu (dengan melakukan maksiat); maka mereka akan menghadapi azab (dalam neraka), (59)

Kecuali orang-orang yang bertaubat dan beriman serta beramal soleh, maka mereka itu akan masuk Syurga, dan mereka pula tidak dikurangkan pahala sedikitpun, - (60)

(Iaitu) Syurga " Adn " yang telah dijanjikan oleh (Allah) Ar-Rahman kepada hamba-hambaNya disebabkan kepercayaan mereka akan perkara-perkara yang ghaib; sesungguhnya Tuhan itu, janjiNya tetap berlaku. (61)

Mereka tidak akan mendengar di dalamnya perkataan yang sia-sia tetapi mereka sentiasa mendengar perkataan yang baik-baik; dan makan minum untuk mereka disediakan di dalamnya, pagi dan petang (sepanjang masa). (62)

Itulah taman Syurga yang Kami akan berikan sebagai warisan pusaka kepada orang-orang. yang bertaqwa dari hamba-hamba Kami. (63)

Dan (berkatalah malaikat): "Kami tidak turun dari semasa ke semasa melainkan dengan perintah Tuhanmu (wahai Muhammad); Dia lah jua yang menguasai serta mentadbirkan apa yang di hadapan kita dan apa yang di belakang kita serta apa yang di antara itu; dan tiadalah Tuhanmu itu lupa, - (64)

"Tuhan yang mencipta dan mentadbirkan langit dan bumi serta segala yang ada di antara keduanya; oleh itu, sembahlah engkau akan Dia dan bersabarlah dengan tekun tetap dalam beribadat kepadaNya; adakah engkau mengetahui sesiapapun yang senama dan sebanding denganNya?" (65)

Dan manusia (yang kafir) berkata: "Apa! Apabila aku mati, adakah aku akan dibangkitkan hidup semula?" (66)

Patutkah manusia itu berkata demikian dan tidak memikirkan bahawa Kami telah menciptakan dia dahulu

sedang ia pada masa itu belum ada sebarang apapun? (67)

Oleh itu, demi Tuhanmu (wahai Muhammad)! Sesungguhnya Kami akan himpunkan mereka yang kafir itu beserta syaitan-syaitan di Padang Mahsyar, kemudian Kami akan bawa mereka duduk berlutut di keliling neraka Jahannam. (68)

Sesudah itu, sesungguhnya kami akan cabut dari tiap-tiap golongan, mana-mana orang yang sangat derhaka kepada (Allah) Ar-Rahman, di antara mereka. (69)

Kemudian, sesungguhnya Kami lebih mengetahui akan orang-orang yang lebih patut diseksa dan dibakar dangan api neraka itu. (70)

Dan tiada seorangpun di antara kamu melainkan akan sampai kepadanya; (yang demikian) adalah satu perkara yang mesti (berlaku) yang telah ditetapkan oleh Tuhanmu. (71)

Kemudian Kami akan selamatkan orang-orang yang bertaqwa, dan kami akan biarkan orang-orang yang zalim (dengan kekufurannya dan maksiatnya) tinggal berlutut di dalam neraka itu. (72)

Dan apabila dibacakan kepada mereka ayat-ayat Kami yang jelas nyata, berkatalah orang-orang yang kafir kepada orang-orang yang beriman: "Puak yang manakah (dari kami dan kamu) yang lebih baik tempat tinggalnya dan lebih elok majlis perhimpunannya? (73)

Dan berapa banyak kaum-kaum (yang ingkar) sebelum mereka, kami telah binasakan, sedang mereka lebih elok alat-alat kesenangannya dan lebih elok keadaannya pada pandangan mata. (74)

Katakanlah (wahai Muhammad): "Sesiapa yang berada di dalam kesesatan, maka biarlah (Allah) Ar-Rahman melanjutkan baginya satu tempoh yang tertentu, hingga apabila mereka melihat apa yang dijanjikan kepada mereka, - sama ada azab sengsara dunia ataupun azab kiamat, maka (pada saat itu) mereka akan mengetahui siapakah orangnya yang lebih buruk kedudukannya dan lebih lemah penyokong-penyokongnya." (75)

Dan Allah akan menambahi hidayah petunjuk bagi orang-orang yang menurut

jalan petunjuk; dan amal-amal yang baik yang tetap kekal faedah-faedahnya itu, lebih baik balasan pahalanya di sisi Tuhanmu dan lebih baik kesudahannya. (76)

Maka tidakkah engkau merasa hairan memikirkan (wahai Muhammad), akan orang yang kufur ingkar kepada ayat-ayat keterangan Kami serta ia berkata: "Demi sesungguhnya aku akan diberikan harta kekayaan dan anak-pinak pada hari akhirat?" (77)

Adakah ia telah mengetahui akan perkara yang ghaib, atau adakah ia telah membuat perjanjian dengan (Allah) Ar-Rahman mengenainya? (78)

Tidak sekali-kali! Kami akan menulis apa yang dikatakannya, dan Kami akan tambahi baginya dari azab seksa, berganda-ganda. (79)

Dan Kami akan warisi (harta benda dan anak-pinak) yang dikatakannya itu, dan ia akan datang kepada kami dengan seorang diri. (80)

Dan mereka yang kafir menyembah benda-benda yang lain dari Allah sebagai tuhan-tuhan, supaya benda-benda yang mereka sembah itu menjadi penolong-penolong yang memberi kemuliaan dan pengaruh kepada mereka. (81)

Tidak sekali-kali! Bahkan benda-benda yang mereka pertuhankan itu mengingkari perbuatan mereka menyembahnya, dan akan menjadi musuh yang membawa kehinaan kepada mereka. (82)

Tidakkah engkau mengetahui (Wahai Muhammad) bahawa Kami telah menghantarkan Syaitan-syaitan kepada orang-orang kafir, untuk menggalakkan mereka mengerjakan perbuatan kufur dan maksiat dengan bersungguh-sungguh? (83)

Oleh itu, janganlah engkau segera marah terhadap mereka yang ingkar itu, kerana sesungguhnya kami hanya menghitung hari yang sedikit sahaja bilangannya untuk mereka. (84)

(Ingatlah) hari Kami himpunkan orang-orang yang bertaqwa untuk mengadap (Allah) Ar-Rahman, dengan berpasuk-pasukan. (85)

Dan Kami akan menghalau orang-orang yang bersalah ke neraka Jahannam, dalam keadaan dahaga. (86)

Mereka tidak berhak mendapat dan memberi syafaat, kecuali orang yang telah mengikat perjanjian (dengan iman

dan amal yang soleh) di sisi Allah yang melimpah-limpah rahmatNya!. (87)

Dan mereka yang kafir berkata: "(Allah) Ar-Rahman, mempunyai anak." (88)

Demi sesungguhnya, kamu telah melakukan satu perkara yang besar salahnya! (89)

Langit nyaris-nyaris pecah disebabkan (anggapan mereka) yang demikian, dan bumi pula nyaris-nyaris terbelah, serta gunung-ganang pun nyaris-nyaris runtuh ranap, - (90)

Kerana mereka mendakwa mengatakan: (Allah) Ar-Rahman mempunyai anak. (91)

Padahal tiadalah layak bagi (Allah) Ar-Rahman, bahawa Ia mempunyai anak. (92)

Tidak ada sesiapapun di langit dan di bumi melainkan ia akan datang kepada (Allah) Ar-Rahman, sebagai hamba. (93)

Demi sesungguhnya! Allah telah mengira mereka (dengan pengetahuanNya) serta menghitung mereka satu persatu. (94)

Dan mereka masing-masing akan datang mengadapNya pada hari kiamat dengan seorang diri. (95)

. Sesungguhnya orang-orang yang beriman dan beramal soleh, Allah yang melimpah-limpah rahmatnya akan menanamkan bagi mereka dalam hati orang ramai perasaan kasih sayang. (96)

Maka sesungguhnya Kami memudahkan turunnya Al-Quran ini dengan bahasamu (wahai Muhammad), ialah supaya engkau memberi khabar gembira dengannya kepada orang-orang yang bertaqwa, dan supaya engkau memberi amaran dengannya kepada kaum yang degil dalam kekufurannya. (97)

Dan amatlah banyaknya kaum-kaum kafir yang Kami telah binasakan sebelum mereka; engkau tidak menyedari ataupun mendengar suara yang sayup bagi seseorangpun dari orang-orang yang telah dibinasakan itu. (98)

mvi wala sikuwa mwenye bahati mbaya, Mola wangu kwa kukuomba.

5. Na hakika mimi nawahofia jamaa zangu baada yangu, na mke wangu ni tasa, basi nipe mrithi kutoka kwako.

6. Atakayenirithi na awarithi ukoo wa Yaakub na umfanye Mola wangu! Mwenye kuridhisha.

7. Ewe Zakaria! Hakika tunakupa khabari njema ya mtoto,jina lake Yahya, Hatujapata kumpa jina hilo yeyote kabla yake.

8. Akasema: Mola wangu! nitapataje mtoto hali mke wangu ni tasa na mimi nimekwisha fikia uzee wa kupita kiasi.

9. Akasema: Ni kama hivyo amesema Mola wako: Haya ni rahisi kwangu, na kwa hakika nilikuumba zamani nawe hukuwa chochote.

10. Akasema: Mola wangu! nifanyie dalili akasema; Dalili yako ni kwamba hutasema na watu kwa siku tatu (na) hali ni mzima.

11. Basi akawatokea watu wake kutoka mihirabuni na akawaashiria kuwa mtukuzeni (Mwenyeezi Mungu) asubuhi na jioni.

12. Ewe Yahya! shika Kitabu kwa nguvu, na tukampa hekima angali mtoto.

13. Na huruma kutoka kwetu, na utakaso na akawa mcha Mungu.

14. Na mwema kwa wazazi wake, wala hakuwa jeuri, muasi.

15. Na amani iko juu yake siku aliyozaliwa na siku atakayofariki, na siku atakayofufuliwa hai.

16. Na mtaje Maryam Kitabuni alipojitenga na jamaa zake, (akaenda) mahala upande wa mashariki.

17. na akaweka pazia kujikinga nao, kisha tukampeleka Malaika wetu aliyejimithilisha kwake (kama) mtu kamili.

18. (Maryam) akasema: Hakika mimi najikinga kwa Mwingi wa rehema aniepushe nawe, ikiwa unamuogopa (Mwenyeezi Mungu).

19. (Malaika) akasema: Hakika mimi ni mjumbe wa Mola wako, ili nikupe mwana mtakatifu,

20. Akasema: Ninawezaje kupata mtoto hali hajanigusa mwanamume yeyote wala mimi si

asherati.

21. (Malaika) akasema: Ni kama hivyo, Mola wako amesema; Haya ni rahisi kwangu, Na ili tumfanye Muujiza kwa watu na rehema itokayo kwetu, na ni jambo limekwisha hukumiwa.

22. Basi akachukua mimba yake, na akaondoka naye mpaka mahala pa mbali.

23. Kisha uchungu ukampeleka penye shina la mtende, akasema: Laiti ningekufa kabla ya haya, na ningekuwa niliyesahaulika kabisa.

24. Mara ikamfikia sauti kutoka chini yake: Usihuzunike, hakika Mola wako ameweka kijito chini yako.

25. Na litikise kwako shina la mtende, litakuangushia tende nzuri, zilizoiva.

26. Basi ule na unywe na uburudishe macho, na kama ukimwona mtu yeyote useme; Hakika mimi nimeweka nadhiri kwa Mwingi wa rehema ya kufunga swaumu, kwa hiyo leo sitasema na mtu.

27. Kisha akampeleka kwa jamaa zake akimbeba. Wakasema: Ewe Maryam! hakika umeleta kitu cha ajabu.

28. Ewe dada ya Harun! baba yako hakuwa mtu mbaya wala mama yako hakuwa asherati.

29. Ndipo akaashiria kwake, wakasema: Tuzungumzeje na mdogo yumo katika mlezi?

30. Akasema: Hakika mimi ni mja wa Mwenyeezi Mungu, amenipa Kitabu na amenifanya Nabii.

31. Na amenifanya mbarikiwa popote nilipo, na ameniusia swala na zaka maadamu ningali hai.

32. Na kumfanyia mema mama yangu wala hakunifanya niwe jeuri, muovu.

33. Na amani ikojuu yangu siku niliyozaliwa na siku nitakayokufa, na siku nitakayofufuliwa kuwa hai.

34. Huyo ndiye Isa bin Maryam, ndiyo kauli ya haki ambayo wanaifanyia shaka.

35. Haiwi kwa Mwenyeezi Mungu kufanya mtoto, ametakasika, anapolitaka jambo basi huliambia; Kuwa nalo huwa.

36. Na hakika Mwenyeezi Mungu ni Mola wangu na Mola wenu, basi muabuduni, hii ni njia

iliyonyooka.

37. Lakini makundi yakakhitilafiana wao kwa wao, basi ole kwa wale waliokufuru kwa kuhudhuria siku iliyokuu.

38. Watasikia na wataona vizuri vilioje siku watakayotufikia, lakini madhalimu siku hiyo watakuwa katika upotovu ulio dhahiri.

39. Na uwaonye siku ya majuto shauri litakapokatwa, nao wamo katika usahaulifu wala hawaamini.

40. Bila shaka sisi tutairithi ardhi na walioko juu yake, na kwetu watarejeshwa.

41. Na mtaje Ibrahimu katika Kitabu kwani yeye alikuwa mkweli sana, Nabii.

42. Alipomwambia baba yake: Ewe baba yangu! kwa nini unamuabudu asiyesikia na asiyeona wala asiyekufaa chochote.

43. Ewe baba yangu! kwa hakika imenifikia elimu isiyokufikia basi nifuate nitakuongoza njia iliyo sawa.

44. Ewe baba yangu! usimwabudu shetani hakika shetani ni muasi kwa Rahmani.

45. Ewe baba yangu! hakika mimi naogopa kwamba itakugusa adhabu kutoka kwa Rahmani, hivyo utakuwa rafiki ya shetani.

46. Akasema: je, unaichukia miungu yangu, ewe Ibrahim? kama huachi lazima nitakupiga mawe na uniondokelee mbali kwa muda.

47. (Ibrahim) akasema: Amani iwe juu yako, nitakuombea msamaha kwa Mola wangu, kwani yeye ananihurumia sana.

48. Na mimi najitenga nanyi na mnayoyaabudu kinyume cha Mwenyeezi Mungu, na nitamuomba Mola wangu. Huenda nisiwe mwenye kukosa bahati kwa kumuomba Mola wangu.

49. Basi alipojitenga nao na wanayoyaabudu kinyume cha Mwenyeezi Mungu, tukampa Isihaka na Yaakub, na kila mmoja tukamfanya Nabii.

50. Na tukawapa rehema zetu, na tukawafanyia sifa za kweli tukufu.

51. Na mtaje Musa katika Kitabu, hakika yeye alikuwa mwenye kusafishwa, na alikuwa Mtume, Nabii.

52. Na tukamwita upande wa kulia wa mlima, na tukamsogeza kuzungumza naye kwa siri.

53. Nasi tukampa katika

rehema zetu nduguye Harun, Nabii.

54. Na mtaje katika Kitabu Ismail kwani yeye alikuwa mkweli wa ahadi, na alikuwa Mtume Nabii.

55. Na alikuwa akiwaamrisha watu wake swala na zaka na alikuwa maridhawa mbele ya Mola wake.

56. Na mtaje Idrisa katika Kitabu, kwani yeye alikuwa mkweli sana, Nabii.

57. Na tulimuinua daraja ya juu kabisa.

58. Hao ndio aliowaneemesha Mwenyeezi Mungu, miongoni mwa Manabii, katika kizasi cha Adamu, na katika kizazi cha wale tuliowachukua pamoja na Nuhu, na katika kizazi cha Ibrahimu na Israeli, na katika wale tuliowaongoza na kuwachagua. Wanaposomewa Aya za Rahman huanguka wakasujudu na kulia.

59. Lakini wakafuatia baada yao watoto wabaya, wakapuuza swala na wakafuata matamanio mabaya kwa hiyo watakutana na adhabu kali.

60. Isipokuwa anayetubu na kuamini na kufanya yaliyo mema basi hao wataingia Peponi wala hawatadhulumiwa chochote.

61. Pepo za milele ambazo Mwingi wa rehema amewaahidi waja wake zilizo katika siri bila shaka ahadi yake ni yenye kufika.

62. Hawatasikia humo upuuzi ila amani, na humo watapata riziki zao asubuhi na jioni.

63. Hiyo ndiyo Pepo tutakayomrithisha katika waja wetu yule ambaye ni mcha Mungu.

64, Wala hatuteremki ila kwa amri ya Mola wako, anayo yaliyoko mbele yetu na yaliyoko nyuma yetu na yaliyomo katikati ya hayo, na Mola wako si Mwenye kusahau.

65. Mola wa mbingu na ardhi na vilivyomo kati yake, basi muabudu yeye na udumu katika ibada yake, Je unamjua (mwingine) mwenye jina (kama) lake.

66. Na mwanadamu husema: Je, nitakapokuwa nimekufa, kweli nitafufuliwa kuwa hai?

67. Je mwanadamu hakumbuki kwamba tulimuumba kabla hali hakuwa

chochote?

68. Basi kwa kiapo cha Mola lazima tutawakusanya wao pamoja na mashetani, kisha bila shaka tutawahudhurisha pembezoni mwa Jahannam wakiangukia magoti.

69. Kisha bila shaka tutawatoa katika kila taifa wale miongoni mwao waliomuasi zaidi Mwingi wa rehema.

70. Tena hakika sisi tunawafahamu sana wanaostahili zaidi kuunguzwa humo.

71. Wala hakuna yeyote katika nyinyi ila ni mwenye kuifikia. Ni wajibu wa Mola wako uliokwisha hukumiwa.

72. Kisha tutawaokoa wale wamchao (Mungu) na tutawaacha wale madhalimu humo wamepiga magoti.

73. Na wanaposomewa Aya zetu zilizo wazi, husema wale waliokufuru kuwaambia walioamini: Lipi katika makundi mawili lina makao mema na lenye watu walio watukufu?

74. Na vizazi vingapi tumeviangamiza kabla yao vilivyokuwa na vifaa vizuri mno na virembo zaidi?

75. Sema: Aliye katika upotovu basi Mwingi wa rehema atampa muda mpaka wayaone waliyoonywa, ikiwa ni adhabu au ikiwa ni ile saa. Ndipo watajua ni nani mwenye makao mabaya na mwenye askari dhaifu.

76. Na Mwenyeezi Mungu huwazidishia uongofu wale walio ongoka, navitendo vizuri vibakiavyo ni bora katika malipo mbele ya Mola wako na bora katika matokeo.

77. Je, umemuona yule aliyezikataa Aya zetu na akasema: Kwa hakika nitapewa mali na watoto.

78. Je, amepata khabari za ghaibu au amechukua ahadi kwa Mwingi wa reherna?

79. Siyo, Tunaandika anayoyasema, na tutamzidishia muda katika adhabu.

80. Na tutamrithi anayoyasema, na atatufika peke yake.

81. Na walifanya waungu badala ya Mwenyeezi Mungu ili wawe nguvu kwao.

82. Siyo, watakataa ibada yao na watakuwa makhasimu zao.

83. Je, huoni kuwa tumewatuma mashetani juu ya makafiri wanaowachochea sana?

84. Basi usiwafanyie haraka

hakika sisi tunawahesabia idadi (ya siku zao).

85. Siku tutakayowakusanya wacha Mungu kuwapeleka kwa Rahmani kuwa ni wageni.

86. Na tutawaswaga waovu kwenye Jahannam hali wana kiu.

87. Hawatakuwa na mamlaka ya kufanya uombezi ila yule aliyeshika ahadi kwa Rahmani.

88. Nao husema: Rahmani amejifanyia mtoto.

89. Bila Shaka mmeleta jambo lichukizalo.

90. Zinakaribia mbingu kupasuka kwa (tamko) hilo na ardhi kupasuka na milima kuanguka vipande vipande.

91. Kwa kule kudai kuwa Rahmani ana mtoto.

92. Wala haiwi kwa Rahmani kuwa na mtoto.

93. Hakika yeyote aliyomo mbinguni na ardhini ila atafika kwa Rahmani hali ni mtumwa.

94. Kwa hakika amewadhibiti na amewahesabu sawa sawa.

95. Na kila mmoja wao atamfikia siku ya Kiyama peke yake.

96. Hakika wale walioamini na kufanya vitendo vizuri Rahmani atawafanyia mapenzi.

97. Na hakika tumeirahisisha (Qur'an) kwa lugha yako ili uwabashirie kwayo wanaomcha (Mungu) na uwaonye kwayo watu wabishi.

98. Na vizazi vingapi tumeviangamiza kabla yao? Je, unawaona hata mmoja wao au kusikia shindo lao?

خاندان يعقوب ارث ببرد، و پروردگارا! او را پسنديده گردان (6).

(پس بدو گفتيم) اى زكريا ما به تو مژده پسرى مى دهيم كه نامش يحيى است و از پيش همنامى براى وى قرار نداده ايم (7).

گفت: پروردگارا! چگونه باشد مرا پسرى با اينكه همسرم نازا است و خودم از پيرى به فرتوتى رسيده ام؟ (8).

(حامل پيام به وى) گفت: پروردگار تو چنين است، و همو فرموده كه اين بر من آسان است، از پيش نيز تو را كه چيزى نبودى خلق كرده ام (9).

گفت: پروردگارا! براى من علامتى بگذار. گفت: نشانه ات اين باشد كه سه شب تمام با مردم سخن گفتن نتوانى (10).

پس از عبادتگاه نزد قوم خود شد و با اشاره به آنان دستور داد كه صبح و شام خدا را تسبيح گوييد (11).

(ما گفتيم) اى يحيى اين كتاب را به جد و جهد تمام بگير. و در طفوليت او را حكمت و فرزانگى داديم (12).

و به او رحمت و محبت از ناحيه خود و پاكى (روح و عمل) بخشيديم، و او پرهيزكار بود (13).

و با پدر و مادرش نيكوكار بود و سركش و نافرمان نبود (14).

درود بر وى روزى كه تولد يافت و روزى كه مى ميرد و روزى كه زنده برانگيخته مى شود (15).

بيان آيات [غرض سوره مريم بشارت و انذار مردم است به بيان داستان زكريا، يحيى و مريم (عليهم السلام) و تقسيم مردم به سه دسته

غرض اين سوره به طورى كه در آخرش بدان اشاره نموده مى فرمايد:" فَإِنَّما يَسَّرْناهُ بِلِسانِكَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِينَ وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدًّا ..." بشارت و انذار است، چيزى كه هست همين غرض را در سياقى بديع و بسيار جالب

ريخته نخست به داستان زكريا و يحيى و قصه مريم و عيسى و سرگذشت ابراهيم و اسحاق و يعقوب و ماجراى موسى و هارون و داستان اسماعيل و حكايت ادريس و سهمى كه به هر يك از ايشان از نعمت ولايت داده- كه يا نبوت بوده و يا ______________________________________________________ صفحه ى 5

صدق و اخلاص- اشاره كرده، آن گاه علت اين عنايت را چنين بيان فرموده كه اين بزرگواران خصلتهاى برجسته اى داشته اند از آن جمله نسبت به پروردگارشان خاضع و خاشع بودند، و ليكن اخلاف ايشان از ياد خدا اعراض نموده به مساله توجه به پروردگار به كلى بى اعتناء شدند، و به جاى آن دنبال شهوت را گرفتند به همين جهت به زودى حالت" غى" را كه همان از دست دادن رشد است ديدار مى كنند، مگر آنكه كسى از ايشان توبه كند و به پروردگار خود بازگشت نمايد كه او سرانجام به اهل نعمت مى پيوندد.

سپس نمونه هايى از لغزشهاى اهل غى و زورگوييهاى آنان و آراى خارج از منطقشان از قبيل نفى معاد، و به خدا نسبت پسر دارى دادن، و بت پرستيدن و آنچه كه از لوازم اين لغزشها است از نكبت و عذاب را خاطر نشان مى سازد.

بنا بر اين، مى توان گفت بيان اين سوره شبيه به بيان مدعيى است كه براى اثبات دعوى خود مثال هايى مى آورد. كانه گفته شده فلانى را و فلانى و فلانى كه از اهل رشد و داراى موهبتى الهى بودند در زندگى اين روش را داشتند كه دل از شهوات نفس كنده و به سوى پروردگار خود متوجه شدند، و طريقه خضوع و خشوع را پيش گرفتند كه هر وقت آيات پروردگارشان

را متذكر مى شدند از صميم دل خاضع مى گشتند. و طريقه آدمى به سوى رشد و موهبت همين است، ليكن اخلاف همين نامبردگان اين طريقه را كنار گذاشتند، يعنى از عمل اعراض و به شهوات مذموم رو آوردند، و اين رويه، ايشان را جز به سوى" غى" كه خلاف رشد است نكشانيده، جز بر باطل استوارترشان نمى كند، و سرانجامشان اين مى شود كه رجوع به خدا را انكار، و شركايى براى خدا اثبات نموده، سد راه دعوت هم مى شوند و اين جز به سوى نكبت و عذاب رهنمونشان نمى كند.

پس اين سوره- همانطور كه ملاحظه مى فرماييد- با ذكر چند مثال آغاز و با گرفتن نتيجه اى كلى از آن مثلها، كه مورد نظر بوده، خاتمه يافته است. و اين نتيجه گيرى از جمله" أُولئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ" «1» شروع شده و تا چند آيه بعد ادامه مى يابد.

پس اين سوره مردم را به سه طائفه تقسيم مى كند: 1- آنهايى كه خدا انعامشان كرد كه يا انبياء بودند و يا اهل اجتباء و هدايت 2- اهل غى، يعنى آنهايى كه مايه و استعداد رشد خود را از دست دادند 3- آن كسانى كه توبه نموده ايمان آوردند، و عمل صالح كردند كه به زودى به اهل نعمت و رشد مى پيوندند. و آن گاه ثواب توبه تائبين و مسترشدين و عذاب غاويان _______________

(1) سوره مريم، آيه 58. ______________________________________________________ صفحه ى 6

كه همنشينان شيطان و از اولياى اويند- را تذكر مى دهد.

اين سوره بدون هيچ شكى در مكه نازل شده، زيرا هم عده اى از مفسرين «1» مكى بودن آن را مورد اتفاق دانسته و هم مضامين آياتش بر اين معنا دلالت دارد.

[اشاره اى در باره حروف

مقطعه

" كهيعص".

در سابق در تفسير آيه اول سوره اعراف گفتيم كه: اين سوره ها از قرآن كريم كه حروف مقطعه بر سر آنها آمده خالى از ارتباطى در ميان مضامين آنها با آن حروف نيست، پس حروفى كه مشترك ميان چند سوره است كشف مى كند از اينكه مضامين آنها نيز مشترك است.

مؤيد اين معنا مناسبت و همجنسى اى است كه ميان اين سوره و سوره" ص" به چشم مى خورد، چون آن سوره نيز داستان انبياء را آورده، و به زودى- ان شاء اللَّه- بحث جامعى در باره حروف مقطعه قرآن و ارتباطى كه هر يك با مطالب سوره خود دارند ايراد نموده، از نظر خواننده مى گذرانيم، و در آنجا نيز اين بحث را مطرح مى كنيم كه سوره هايى كه حروف مقطعه مشترك دارند مطالبشان نيز مشترك است، مانند سوره مورد بحث با سوره" يس" كه در هر دو حرف" ياء" وجود دارد. و باز مانند اين سوره و سوره شورى كه در هر دو حرف" ع" وجود دارد.

" ذِكْرُ رَحْمَتِ رَبِّكَ عَبْدَهُ زَكَرِيَّا".

ظاهر سياق اين است كه كلمه" ذكر" خبرى است براى مبتدايى محذوف، و مصدرى است در معناى مفعول، و برگشت معنا از نظر تقدير به اين است كه" اين خبر رحمت مذكور پروردگار تو است". و مراد از رحمت، استجابت دعاى زكريا به وسيله خداى سبحان است كه تفصيل آن از جمله" إِذْ نادى رَبَّهُ" شروع شده.

" إِذْ نادى رَبَّهُ نِداءً خَفِيًّا".

ظرف" اذ" متعلق است به جمله" رَحْمَةِ رَبِّكَ" و كلمه" نداء" و همچنين" مناداة" به معناى صدا زدن به آواز بلند است، در مقابل" مناجات" كه به معناى آهسته صدا زدن است.

خواهى گفت: اگر

نداء به اين معنا است پس چرا خداى تعالى آن را با وصف" خفى" توصيف كرد؟ مى گوييم منافاتى ندارد، زيرا ممكن است همين دعوت با صداى بلند در جايى صورت گيرد كه احدى آن را نشنود، مانند بيابان و امثال آن، هم چنان كه جمله" فَخَرَجَ عَلى قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرابِ" هم اشعارى به اين معنا دارد.

_______________

(1) مجمع البيان، ج 6، ص 500. ______________________________________________________ صفحه ى 7

بعضى «1» گفته اند: عنايت، در تعبير به نداء اين است كه حضرت زكريا خود را از خدا دور تصور كرده، و خواسته است رعايت اين ادب را بكند كه گناهان و بديهايش او را از خدا دور كرده است، هم چنان كه حال هر كسى كه از عذاب خدا بترسد همين طور است كه خود را دور مى بيند.

[سخن جناب زكريا (على نبينا و آله و عليه السلام) با خداى تعالى، و مفاد جملات، و نكات و ظرائف آن سخنان

" قالَ رَبِّ إِنِّي وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّي ...".

اين آيه زمينه چينى مى كند براى درخواستى كه بعدا از زكريا نقل مى نمايد كه گفت:" فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا".

و اگر كلمه" رب" را جلوتر آورد براى استرحام بوده و خواسته در مقدمه دعا، درياى رحمت خدا را به خروش آورد و بعد دعا كند. و اگر با كلمه" ان" مطلب خود را تاكيد كرد براى اين است كه برساند حاجتش به داشتن فرزند حاجتى است مبرم و حياتى. و كلمه" وهن" به معناى ضعف و نقصان نيرو است. و اگر اين ضعف خود را به استخوانهايش اختصاص داد براى اين است كه آدمى در تمامى حركتها و سكونهايش بر آن قرار مى گيرد.

و اگر نگفت" استخوانهايم"

و يا" استخوانم" براى اين است كه ضعف را به جنس استخوان نسبت دهد، و هم اينكه اجمالى باشد براى تفصيل بعد.

" وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْباً"-" اشتعال" به معناى انتشار زبانه آتش و سرايت آن است، در هر چيزى كه قابل احتراق باشد. در مجمع البيان گفته: جمله" وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْباً" از بهترين استعارات است، و معنايش اين است كه سفيدى موى در سر من منتشر شده آن چنان كه شعاع آتش منتشر مى شود، و كانه منظور از شعاع آتش همان زبانه آن است «2».

" وَ لَمْ أَكُنْ بِدُعائِكَ رَبِّ شَقِيًّا"-" شقاوت" خلاف سعادت است، و گويا منظور از آن محروميت از خير است كه يا لازمه شقاوت است و يا خود آن. كلمه" بدعائك" متعلق به شقى است، و" باء" آن باء سببيت و يا به معناى" فى" است. و معناى آيه اين است كه:

پروردگارا! من همواره به سبب دعاى خود قرين سعادت بوده ام و هر وقت تو را مى خواندم اجابتم مى فرمودى، بدون اينكه مرا شقى و محروم سازى. و يا اين است كه: پروردگارا من هيچ وقت در دعاى خود از ناحيه تو محروم و خائب نبوده ام، مرا به اجابت كردنت عادت داده اى و هر وقت تو را مى خواندم قبول مى نمودى. به هر صورت چه معنا آن باشد و چه اين، كلمه دعاء مصدر مضاف به مفعول است.

_______________

(1) مفردات راغب، ماده" ندا".

(2) مجمع البيان، ج 6، ص 501. ______________________________________________________ صفحه ى 8

بعضى از مفسرين «1» گفته اند: كلمه" دعائك" مصدر مضاف به فاعل است، و معنايش اين است: پروردگارا! من هيچوقت نسبت به دعوتت كه مرا به سوى بندگى و اطاعت مى خواند شقى و

متمرد نبوده ام، هر وقت مرا دعوت كردى اطاعت كردم و به خلوص عبادتت نمودم. ليكن معناى اول روشن تر است.

و در تكرار كلمه" رب" و قرار دادن آن بين اسم" كان" و خبرش در جمله" وَ لَمْ أَكُنْ بِدُعائِكَ رَبِّ شَقِيًّا" بلاغتى است كه ممكن نيست با هيچ مقياسى اندازه گيرى نمود، و همچنين در نظير آن، يعنى جمله" وَ اجْعَلْهُ رَبِّ رَضِيًّا".

" وَ إِنِّي خِفْتُ الْمَوالِيَ مِنْ وَرائِي وَ كانَتِ امْرَأَتِي عاقِراً".

تتمه تمهيد و زمينه چينى است كه گفتيم قبل از دعاى خود كرده. و منظور از" موالى" عموها و پسر عموها هستند. بعضى «2» گفته اند منظور از" موالى"" كلالة" است، و بعضى «3» ديگر گفته اند" عصبه" است. و بعضى «4» گفته اند تنها پسر عموها است، و بعضى «5» گفته اند كه منظور ورثه است. و به هر حال، به هر معنا كه باشد غير اولاد صلبى است. و مقصود از اينكه گفت" از موالى مى ترسم" اين است كه از عمل موالى مى ترسم. و مقصود از" من ورائى" بعد از مرگ است. و خلاصه اينكه حضرت زكريا مى ترسيده از اينكه از دنيا برود و نسلى كه وارث او باشند، نداشته باشد، و اين كنايه از همان بى اولاد مردن است.

كلمه" عاقر" در جمله" وَ كانَتِ امْرَأَتِي عاقِراً" به معناى زن نازا است، و مرد عاقر آن مردى را گويند كه فرزنددار نشده باشد.

و اينكه چنين تعبير كرده كه" همسرم عاقر است" خود دلالت مى كند بر اينكه همسرش علاوه بر اينكه تا آن روز كه اين دعا را مى كرده فرزند نياورده از سن فرزنددار شدن هم گذشته بوده است.

و ظاهر اينكه كلمه" ان" را تكرار نكرده و فرموده:" إِنِّي خِفْتُ

الْمَوالِيَ مِنْ وَرائِي وَ كانَتِ امْرَأَتِي ..." اين است كه جمله" و كانت ..." حاليه است، و مجموع كلام يعنى" وَ إِنِّي خِفْتُ الْمَوالِيَ ..." عاقرا" فصل واحدى از داستان است، و اين معنا را مى رساند كه چون همسرم _______________

(1) روح المعانى، ج 16، ص 60 با اندكى تفاوت.

(2) مجمع البيان، ج 6، ص 502 به نقل ابن عباس.

(3) مجمع البيان، ج 6، ص 502 به نقل از مجاهد.

(4) مجمع البيان، ج 6، ص 502 به نقل از امام جعفر صادق (ع).

(5) مجمع البيان، ج 6، ص 502 به نقل از كلبى. ______________________________________________________ صفحه ى 9

عاقر است جا دارد كه از ورثه بعد از خودم بترسم. پس مجموع زمينه چينى هايى كه آن جناب براى دعاى خود كرده است به دو بخش بر مى گردد: اول اينكه خداى عز و جل او را در طول زندگيش و تا روزى كه پيرى سالخورده شده به استجابت دعا عادت داده. دوم اينكه او از ورثه بعد از مرگش مى ترسد، چون همسرش عاقر است.

و ممكن است كلام را به سه بخش تقسيم نمود، به اينكه پيرى خودش را يك بخش و عاقر بودن همسرش را بخش مستقل ديگرى شمرد.

[فرزند خواستن زكريا (عليه السلام) از خداوند (فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا يَرِثُنِي ...)]

" فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا يَرِثُنِي وَ يَرِثُ مِنْ آلِ يَعْقُوبَ وَ اجْعَلْهُ رَبِّ رَضِيًّا".

اين همان دعائى است كه گفتيم براى اداى آن زمينه چينى كرد، و در آن موهبت الهيى را كه درخواست كرد مقيد به قيد" مِنْ لَدُنْكَ" نمود، چون از اسباب عادى مايوس شده بود. يكى از اسباب عادى كه در اختيار او و هر فرد ديگرى است

استعداد شوهر است كه آن جناب اين استعداد را به خاطر پيرى از دست داده بود. يكى ديگر استعداد همسر است براى باردار شدن كه وى اين را هم نداشت، زيرا همسرش در جوانى عاقر بود تا چه رسد به امروز كه پيرى سالخورده شده.

و اگر از خدا وليى درخواست كرد بدين جهت بود كه ولى هر كس عبارت است از آن شخصى كه متولى و عهده دار كار او باشد، و ولى ميت آن كسى است كه به امر او قيام مى كند، و جانشين او در ارثيه اش مى شود. كلمه" آل" در آل يعقوب به معناى خاصه، يعنى كسانى است كه امرشان به او محول است، مانند فرزندان و خويشاوندان و سايران «1». و بعضى «2» گفته اند اين كلمه در اصل اهل بوده. و منظور از" يعقوب"- به طورى كه گفته شده- فرزند اسحاق بن ابراهيم (ع) است. و بعضى «3» گفته اند مراد يعقوب بن ماثان برادر عمران بن ماثان پدر مريم است، و همسر زكريا خواهر مريم بوده. و بنا بر اين معناى" يَرِثُنِي وَ يَرِثُ مِنْ آلِ يَعْقُوبَ" اين مى شود كه: از من و از همسرم كه يكى از افراد خاندان يعقوب است ارث ببرد. آن وقت مناسب تر اين است كه بگوييم كلمه" من" در جمله" مِنْ آلِ يَعْقُوبَ" براى تبعيض است، هر چند كه اگر ابتدائيه هم بگيريم صحيح است.

" وَ اجْعَلْهُ رَبِّ رَضِيًّا"- كلمه" رضى" به معناى" مرضى" (پسنديده) است. و اطلاق رضاء، اقتضاء دارد كه اين مطلق شامل علم و عمل هر دو شود. پس مراد آن كسى خواهد بود

_______________

(1، 2) كشاف، ج 3، ص 5.

(3) مجمع البيان، ج 6، ص

502. ______________________________________________________ صفحه ى 10

كه هم اعتقادش و هم عملش مورد پسند باشد، يعنى خدايا او را آراسته به علم نافع و عمل صالح گردان.

خداى عز و جل اين داستان را در سوره آل عمران هم كه سوره اى است مدنى و بعد از سوره مريم نازل شده در ذيل داستان مريم آورده و فرموده:" فَتَقَبَّلَها رَبُّها بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَ أَنْبَتَها نَباتاً حَسَناً وَ كَفَّلَها زَكَرِيَّا كُلَّما دَخَلَ عَلَيْها زَكَرِيَّا الْمِحْرابَ وَجَدَ عِنْدَها رِزْقاً قالَ يا مَرْيَمُ أَنَّى لَكِ هذا قالَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَرْزُقُ مَنْ يَشاءُ بِغَيْرِ حِسابٍ هُنالِكَ دَعا زَكَرِيَّا رَبَّهُ قالَ رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعاءِ" «1».

و هر كس در اين دو آيه دقت كند جاى شكى برايش باقى نمى ماند كه تنها چيزى كه زكريا را به دعاء وادار كرد و آن دعاى مذكور را نمود همان كرامتى بود كه از خدا نسبت به مريم مشاهده كرد، و عبوديت و خلوصى بود كه مريم نسبت به خدايش داشت. از مشاهده اين وضع لذت برد، و دوست داشت كه اى كاش بعد از او هم فرزندى داراى قرب و كرامتى اين چنين مى داشت، ليكن از سوى ديگر متوجه سالخوردگى و ناتوانى خود و پيرى و نازايى همسرش شد و به ياد وارثانش كه هيچ يك حال و وضعى چون مريم ندارند افتاده، دچار وجد و شعفى سوزان گرديد، و ناگهان جرقه اى در دلش شعله زد و به ياد اين معنا افتاد كه خداى تعالى تا اين روز از زندگيش وى را به استجابت دعا و كفايت همه مهمات عادت داده بود، لذا دست به دعا بلند كرده

با دلى سرشار از اميد ذريه اى طيب درخواست نمود.

پس جمله رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً" در سوره آل عمران در مقابل" فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا يَرِثُنِي وَ يَرِثُ مِنْ آلِ يَعْقُوبَ وَ اجْعَلْهُ رَبِّ رَضِيًّا" است. و كلمه" طيبة" در آنجا مقابل جمله" وَ اجْعَلْهُ رَبِّ رَضِيًّا" در اينجا است. و مراد از" رضى" هم همان قرب و كرامتى بود كه از خدا نسبت به مريم ديد، و آن عمل صالحى بود كه از مريم نسبت به خدا مشاهده كرد. باقى مى ماند جمله" هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً" در آنجا، در مقابل" فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا يَرِثُنِي وَ يَرِثُ مِنْ آلِ يَعْقُوبَ" در اينجا كه در حقيقت تفسير كننده كلمه" وليا" در آنجا است. پس مقصود از جمله" وَلِيًّا يَرِثُنِي ..." فرزند صلبى است كه از او ارث ببرد.

_______________

(1) پروردگارش دختر او را قبول كرد، و او را به طرز نيكى رويانيد و زكريا سرپرست او شد، هر وقت زكريا بر او در محرابش وارد مى شد نزدش رزقى (خوردنى) مى يافت، و مى پرسيد اى مريم اين از كجا برايت فراهم شده؟ مى گفت از نزد خداست كه خدا هر كه را بخواهد بى حساب رزق مى دهد. اينجا بود كه (اميد زكريا به لطف خدا به هيجان آمده) پروردگار خود را ندا كرد كه اى پروردگار من مرا از نزد خودت ذريه پاكى ارزانى دار كه تو شنواى دعائى. سوره آل عمران، آيات 37 و 38. ______________________________________________________ صفحه ى 11

[بيان اينكه زكريا (عليه السلام) از خداوند فرزند صلبى خواسته كه از او ارث ببرد و اينكه ادعاى برخى از مفسرين كه مراد از ارث را وراثت

نبوت يا علم يا ... دانسته اند بدون قرينه و شاهد است

اين را بدين جهت گفتيم تا فساد گفتار بعضى «1» روشن گردد كه گفته اند:" زكريا در جمله" فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا يَرِثُنِي ..." از خدا كسى را خواسته كه قائم مقام و وارث او باشد چه فرزند و چه غير فرزند". و همچنين گفتار بعضى «2» ديگر كه گفته اند:" او از فرزنددار شدن از همسرش مايوس بود، و لذا از خدا كسى را خواست كه از او ارث ببرد و قائم مقام او شود هر چند از ساير مردم باشد".

و وجه فساد آنها اين است كه آيه سوره آل عمران صريح در اين است كه فرزند خواسته، چون گفته است: رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً" «3»- علاوه بر اينكه تعبير به عبارتى مانند:" هب لى" خود مشعر به نوعى ملكيت است كه زكريا مالك آن شود و با ساير مردم سازگارى ندارد، چون معنا ندارد زكريا مالك مردم بيگانه شود، و اگر منظور آن بود كه اين مفسرين پنداشته اند جا داشت بگويد:" اجعل لى وليا- وليى برايم قرار ده" هم چنان كه در آيه 75 سوره نساء فرموده:" وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ نَصِيراً" «4».

از اينجا اين معنا روشن مى شود كه مراد از جمله" وَلِيًّا يَرِثُنِي" فرزند پسر است، هم چنان كه در سوره آل عمران از آن به ذريه تعبير فرموده، پس منظور از" ولى" ذريه اى است كه ولى در ارث است، و بى شك متبادر به ذهن از ارث همان ارث بردن ما ترك ميت از اموال و اسباب زندگى است، حال يا به

خاطر اينكه اين كلمه حقيقت در همان ارث مالى است، و در غير مال مجاز است، چنانچه مى گويند فلانى علم و شجاعت و زهد و ساير صفات معنوى را از پدرش ارث برده. و يا به خاطر اين است كه به ارث مال انصراف دارد هر چند كه در ارث صفات هم حقيقت باشد. پس به هر حال لفظ، ظاهر در وراثت مال است ليكن با انضمامش به ولى متعين مى شود كه مراد از وارث تنها همان فرزند است، جمله" وَ إِنِّي خِفْتُ الْمَوالِيَ مِنْ وَرائِي" كه قبل از جمله مورد بحث بود- به بيانى كه به زودى خواهد آمد ان شاء اللَّه- اين ظهور را تقويت مى كند.

و اما گفتار آن مفسرى «5» كه گفته" مراد از آن ارث نبوت است، و زكريا از خدا خواسته كه به او فرزندى دهد كه نبوت را از او ارث ببرد" گفتارى است كه مطلب چند سطر قبل، آن را دفع مى كند، چون در آنجا گفتيم كه محرك و باعث زكريا به دعا آن كرامتى بود كه از

_______________

(1، 2) روح المعانى، ج 16، ص 62.

(3) پروردگارا مرا از ناحيه خود فرزندى و نسلى پاك ببخش. سوره آل عمران، آيه 38.

(4) و از ناحيه خودت سرپرستى برايمان بفرست و يا از جانب خود يار و مددكارى برايمان قرار ده.

(5) تفسير فخر رازى، ج 21، ص 184، به نقل از ابو صالح. ______________________________________________________ صفحه ى 12

مريم مشاهده كرد، و آنچه از وى مشاهده كرد نبوت نبود، اثرى هم از آن در ميان نبود. آن وقت بايد ديد چه رابطه اى هست ميان مشاهده احوال مريم از عبادت و كرامت و سپس اعجابش

از احترام و نزد خدا و ميان درخواست فرزندى از خدا كه نبوت را از او به ارث ببرد؟ و معلوم است كه كمترين رابطه اى ميان آن دو نيست.

علاوه بر اينكه اصلا نبوت چيزى نيست كه از راه خويشاوندى ارث برده شود، و به فرض هم كه در مقام اصلاح اين نظريه بگويند: مراد ما از وراثت، صرف پيدايش پيغمبرى بعد از پيغمبرى ديگر يا از دودمان او و يا از دودمان غير او است كه مجازا و به نوعى عنايت وراثت ناميده شده، با اشكال ديگرى كه وارد است چه مى كنند؟ و آن اين است كه اين تفسير با جمله" وَ اجْعَلْهُ رَبِّ رَضِيًّا" سازگارى نخواهد داشت، زيرا معنا ندارد كسى بگويد خدايا مرا فرزندى پيغمبر ارزانى بدار و او را مرضى (پسنديده) بگردان، براى اينكه، كسى كه پيغمبر مى شود فضيلت مرضى بودن و بالاتر از آن را دارد ديگر حاجت به درخواست ندارد.

و اگر بگويند اين درخواست جنبه تاكيد را دارد، مى گوييم تاكيد هميشه بايد مساوى و يا ما فوق مؤكد باشد نه پائين تر از آن، و خصلت مرضى بودن ما دون نبوت است. و اگر بگويند اصلا منظور از مرضى بودن مرضى نزد خدا نيست تا بگويى درخواستش بعد از نبوت معنا ندارد، بلكه منظور مرضى نزد مردم است، در جواب مى گوئيم اين احتمال با اطلاق مرضى نمى سازد، چون اين كلمه هر وقت به طور مطلق استعمال شود، و قيد" نزد مردم" با آن نيايد معنايش مرضى نزد خدا است.

نزديك به اين وجه در فساد وجه ديگرى است كه بعضى «1» آورده و گفته اند: مراد از وراثت، وراثت در علم است. زكريا

از خدا خواسته كه به او فرزندى دهد كه وارث علم او باشد.

دليل فسادش اين است كه معنا ندارد زكريا از مشاهده حال مريم و اعجابش از احترام او نزد خدا ناگهان و بدون هيچ ربط و مناسبتى به هوس بيفتد كه فرزندى طلب كند كه وارث علم او باشد.

و اگر بگويى علم نافع و عمل صالح دور و بى مناسبت با وضع مريم نيست ممكن است بگوييم زكريا (ع) از ديدن وضع مريم و اخلاص و عبادت و كرامت او دلش خواسته خدا به او فرزندى دهد كه داراى علم نافع و عمل صالح باشد، آن گاه بگوييم مراد از

_______________

(1) تفسير فخر رازى، ج 21، ص 184، به نقل از مجاهد. ______________________________________________________ صفحه ى 13

وراثت، وراثت علم و مراد از رضايت عمل صالح باشد، در جواب مى گوييم: براى چنين درخواستى جمله" وَ اجْعَلْهُ رَبِّ رَضِيًّا" كافى بود، و ديگر حاجت نبود كه وارث بخواهد، چون كلمه" رضى" و" مرضى" اگر قيد عمل و يا اخلاق و يا غير آن، به آن اضافه نشود يعنى نگوييم" مرضى العمل" و يا" مرضى الاخلاق" و آن را مطلق بياوريم مرضى مطلق و به تمام معنا خواهد بود، و مرضى مطلق آن كسى است كه هم عملش صالح باشد و هم علمش، و نظير اين اشكال را به آن كسى كه احتمال داده بود منظور از رضى، مرضى نزد مردم باشد، كرديم.

نزديك به اين وجه در فساد اين احتمال است كه" منظور از وراثت، وراثت تقوى و كرامت باشد و حضرت زكريا از پروردگارش طلب كرد كه به او فرزندى ببخشد كه داراى همان قرب و كرامتى باشد كه او

دارد"، چون مناسب با اين حال اين است كه زكريا فرزندى طلب كند كه داراى آن قرب و كرامتى باشد كه حضرت مريم داشته است، و يا مطلق قرب و كرامت، نه اينكه فرزندى درخواست كند كه به او آن قرب و كرامتى منتقل گردد كه خود دارد.

علاوه بر اين با جمله" وَ إِنِّي خِفْتُ الْمَوالِيَ مِنْ وَرائِي" ناسازگار است، براى اينكه او در اين جمله مى گويد: من مى ترسم بعد از مرگم چيزهايى كه بايد از انسان به فرزندش منتقل شود به خويشاوندانم منتقل گردد، پس او مى ترسد از اينكه مواليش مالك مال او شوند، نه اينكه بترسد مواليش داراى قرب و منزلت و تقوى و كرامت گردند، و اين معنا ندارد كه يك پيغمبرى نسبت به خويشاوندانش اين چنين بخلى داشته باشد كه بعد و يا قبل از مرگش داراى تقوى و كرامت گردند، زيرا انبياء جز صلاح و سعادت خلق آرزويى ندارند.

و اينكه بعضى «1» گفته اند" خويشاوندان زكريا اشرار بنى اسرائيل بوده اند، و آن جناب از اين مى ترسيده كه پس از وى به لوازم جانشينش در امت عمل نكنند" حرف درستى نيست، زيرا اگر مقصود از خلافت و جانشينى خلافت باطنى و الهى است كه قطعا قابل ارث بردن نيست تا بود و نبود نسب در آن فرق داشته باشد. علاوه بر اينكه نبوت هيچگاه از مورد خود تخلف نمى كند و جز افراد واجد اهليت، پيغمبر نمى شوند، پس ديگر چه جاى ترس هست.

و اگر مقصود از خلافت، جانشينى ظاهرى و دنيايى است كه با نسب ارث برده مى شود، و كسى كه منسوب نيست ارث نمى برد، چنين خلافتى مانند مال، يكى از وسائل زندگى

مادى است، و با اين حال چه فائده اى دارد كه ما با اصرار كلمه ارث در آيه را از ارث _______________

(1) روح المعانى، ج 16، ص 61. ______________________________________________________ صفحه ى 14

مال به ارث خلافت برگردانيم؟ علاوه بر اينكه ديديم يحيى (ع) چنين خلافت و سلطنتى را از پدر ارث نبرد، تا بگوييم زكريا (ع) مى ترسيده اين خلافت به دست غير يحيى بيفتد، و اصلا در زمان آن جناب بنى اسرائيل سلطنت و قدرتى نداشته، همه در زير سلطه روم قرار داشتند، و روم بر ايشان حكم مى راند.

ممكن است كسى اعتراض كند كه شما چرا اصرار داريد ارث در آيه را به معناى متبادر از كلمه يعنى ارث مالى حمل كنيد نه ارث علم و امثال آن با اينكه نفوس قدسى و نظرهاى بلندى كه توجه و تعلقى به اين عالم فانى و منقطع ندارند، و همه در بند عالم باقى هستند و هيچ وقت و حتى به قدر يك بال مگس توجهى و عنايتى به متاعهاى دنيوى ندارند، آنهم مانند زكريا كسى كه در ميان اين طائفه از نفوس پاك معروف به كمال انقطاع و شدت تجرد از دنيا است، و عادتا محال است كه اين ترس را داشته باشد كه بعد از مرگش اموالش به دست غير بيفتد، و يا به خاطر دلبستگى به دنيا دچار اندوه گشته از خدا بخواهد (آنهم اينطور التماس كند) كه فرزندى به او بدهد كه وارث اموال او گردد، و معلوم است كه چنين درخواستى از كمال محبت و علاقه او به دنيا و زخارف آن حكايت مى كند، و اگر براى رفع اين اشكال بگويى ترس او از اين

بوده كه خويشانش اموالش را در راه غير مشروع خرج كنند، لذا از خدا وارثى مرضى طلب كرد تا به وسيله ارث كه خود يكى از اسباب ملكيت است، مالك مال او شود و در راه رضاى خدا صرف كند، مى گوييم وقتى به حكم ارث مالى از آن وارث شد در هر راهى كه صرف كند خودش مسئول است و ربطى به مورث او ندارد، و مورث را عذاب و عتاب نمى كنند.

علاوه بر اينكه او مى توانست چنين ترسى را از خود دور كند و قبل از مرگش خودش به دست خود اموال خويش را تصدق دهد و همه را در راه خدا به مصرف برساند، و براى پسر عموها چيزى نگذارد، و ايشان را به خاطر بديشان محروم سازد. از همه اينها مى فهميم كه مقصود آن جناب از درخواست فرزند جز اجراى احكام الهى و ترويج شريعت و بقاى نبوت در اولادش چيز ديگرى نبوده.

ما در پاسخ اين اعتراض مى گوييم: اين اعتراض وقتى متوجه ما مى شود كه خواسته باشيم همانطور كه شما خيال كرده ايد بگوييم زكريا (ع) در اين دعايش از خدا فرزندى خواسته كه اموالش بعد از مرگش به وى منتقل شود و به دست اشرار از خويشاوندانش نيفتد، و ما كى چنين حرفى زده ايم، ما مى گوييم مقصود اصلى و اولى از جمله" وَلِيًّا يَرِثُنِي" درخواست فرزند است، هم چنان كه ظاهر از كلام آن جناب در سوره آل عمران كه ______________________________________________________ صفحه ى 15

عرض كرده:" هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً" «1» و از كلام او در جاى ديگر كه عرض كرده:" رَبِّ لا تَذَرْنِي فَرْداً" «2» همين است.

و اگر قيد" يرثنى" را اضافه كرده

مقصود اصلى وى ارث بردن نبوده بلكه خواسته است كلمه" ولى" را كه يك معنايى است عام و داراى مصاديقى مختلف تفسير كند، چون اين گونه كلمات در يكى از معانيش متعين نمى شود مگر به وسيله قرينه، و هم چنان كه در آيه" وَ ما كانَ لَهُمْ مِنْ أَوْلِياءَ يَنْصُرُونَهُمْ" «3» قرينه" ينصرونهم" را آورد تا ولايت را در يكى از معانيش كه همان نصرت است متعين سازد.

و نيز در آيه شريفه" وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ" «4» قيد" يامرون ..." را آورد تا ولايت را در يكى از معانيش كه ولايت تدبير است متعين سازد، و همچنين موارد ديگر استعمال اين كلمه.

و اگر مقصود از آوردن كلمه" يرثنى" قرينه براى تعيين كلمه ولايت در فرزند نباشد، با اينكه مى دانيم مقصود از درخواست همان بوده، ديگر در كلام قرينه اى كه دلالت كند بر اينكه مقصود اصلى، درخواست فرزند است، باقى نمى ماند، هم چنان كه بعضى از مفسرين كه آيه را به يكى از اين معانى حمل نموده به اين معنا اعتراف كرده است، در نتيجه دعاى آن جناب به هيچ وجه دلالتى بر مطلوب اصلى نداشته و همين خود مايه سقوط كلام الهى از معناى مورد نظر است.

و كوتاه سخن، عنايت اصلى متعلق به اين است كه درخواست فرزند را افاده كند، و مساله وراثت مالى مقصود به قصد اولى نيست بلكه قرينه اى است كه ولايت را كه داراى چند معنا است در فرزند تعيين نمايد، البته اين معنا در جاى خود معلوم است و جمله مورد بحث هم فى نفسه بر آن دلالت دارد كه اگر

وى فرزنددار بشود مالش را هم ارث مى برد، ولى اين دعا و همچنين جمله" وَ إِنِّي خِفْتُ الْمَوالِيَ مِنْ وَرائِي" كه حالش حال" وَلِيًّا يَرِثُنِي" است هيچ دلالتى ندارد بر اينكه زكريا دلبستگى به دنياى فانى و زخارف زندگى آن كه متاع غرور است داشته است.

و قضيه درخواست فرزند منافاتى با قداست نفس انبياء ندارد، زيرا علاقه به فرزند از

_______________

(1) سوره آل عمران، آيه 38.

(2) سوره انبياء، آيه 89.

(3) سوره شورى، آيه 46.

(4) سوره توبه، آيه 71. ______________________________________________________ صفحه ى 16

امورى است كه خداوند تعالى فطرت بشر را بر آن مجهز نموده بدون اينكه در آن، ميان صالح و طالح و پيغمبر و پائين تر از پيغمبر فرقى باشد، چون همه را به جهاز توالد و تناسل مجهز نموده و همه را با غريزه اى كه به سوى توالد دعوت و تحريك كند آماده ساخته است، به طورى كه اگر اين فطرت منحرف نشده باشد و به سلامت خود باقى مانده باشد بدون هيچ استثنايى تمام افراد بشر در طلب فرزند بوده و بقاى فرزند را بقاى خود مى داند، و استيلاى فرزندش را بر آنچه خود مستولى بر آن بوده استيلاى خودش و عيش خودش مى داند، و اين همان ارث است.

و شرايع الهى و اديان آسمانى هم، نه تنها اين حكم فطرت را ابطال و دعوت عزيزه را مذمت ننموده اند، بلكه مدح هم كرده و مردم را به سوى آن تشويق كرده اند، و در قرآن كريم آيات بسيارى در اين باره وجود دارد، مانند آيه" رَبِّ هَبْ لِي مِنَ الصَّالِحِينَ" «1» و آيه" الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ الدُّعاءِ" «2»

كه هر دو آيه حكايت دعاى ابراهيم است و آيه" رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيَّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ" «3» كه حكايت حال مؤمنين است، و آياتى ديگر.

و اگر بگويى همه اين حرفهايى كه در معناى وراثت زديد مبنى بر اين است كه از آيه" هُنالِكَ دَعا زَكَرِيَّا رَبَّهُ ..." استفاده كنيم كه آنچه وى را بر آن داشت كه از خدا طلب فرزند كند عبادت و كرامتى بود كه از مريم مشاهده كرد، و علاقمند شد كه فرزندى چون مريم داشته باشد، و ليكن ممكن است داعى او بر اين درخواست چيز ديگرى بوده باشد هم چنان كه در اخبار و آثار آمده كه زكريا (ع) همواره نزد مريم ميوه هاى غير موسمى مى ديد، ميوه تابستانى را در زمستان و ميوه زمستانى را در تابستان نزد او حاضر مى ديد، لذا با خود گفت:

خدايى كه اينقدر قدرت دارد كه ميوه تابستان را در زمستان و ميوه زمستان را در تابستان به مريم روزى كند، ديگر براى او گران و سنگين نيست كه مرا در غير موسم فرزنددار شدن يعنى در پيرى، و از زنى نازا و پير، فرزندى كرامت كند، لذا گفت:" پروردگارا مرا از نزد خودت وليى كه از من ارث ببرد روزى فرما".

پس بنا بر اين روايات، مشاهده ميوه در غير موسم او را تحريك كرده كه از خدا فرزندى در غير موسم بخواهد، ليكن چون اين پيغمبر بزرگوار اجل از اين است كه فرزندى بخواهد تا از

_______________

(1) پروردگارا مرا از صالحين فرزندى ببخش. سوره صافات آيه، 100.

(2) حمد خداى را كه بعد از پيرى، اسماعيل و اسحاق را بر من روزى فرمود، آرى

پروردگار من شنواى دعا است. سوره ابراهيم، آيه 39.

(3) پروردگارا ما را از همسرانمان و فرزندانمان روشنى چشم ببخش. سوره فرقان، آيه 74. ______________________________________________________ صفحه ى 17

او ارث ببرد لا جرم بايد بگوييم غرضش از ارث، ارث نبوت و يا علم و يا عبادت و كرامت بوده است.

ما، در پاسخ اين حرف مى گوييم از جهت لفظ آيه و سياق آن هيچ دليلى نداريم كه مقصود از رزق در آيه" كُلَّما دَخَلَ عَلَيْها زَكَرِيَّا الْمِحْرابَ وَجَدَ عِنْدَها رِزْقاً قالَ يا مَرْيَمُ أَنَّى لَكِ هذا قالَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَرْزُقُ مَنْ يَشاءُ بِغَيْرِ حِسابٍ" ميوه غير فصل بوده تا بگوييم مشاهده آن، زكريا را به چنين درخواستى وا داشته است، و يا بگوييم اين جمله از كلام مريم كه در آخر گفت:" خدا به هر كه بخواهد بدون حساب روزى مى دهد" او را وادار كرده است، زيرا اگر چنين بود بليغ تر از آن اين بود كه به نكته مزبور اشاره اى بكند، و مى بينيم كه چنين اشاره اى نكرده، بلكه از ظاهر سياق و مخصوصا صدر آيه كه فرموده:" فَتَقَبَّلَها رَبُّها بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَ أَنْبَتَها نَباتاً حَسَناً" بر مى آيد كه عنايت كلام به اين است كه بفهماند مريم داراى كرامتى نزد خدا بوده، و خدا هر چه به وى روزى مى كرده از طريق اسباب ظاهرى و عادى نبوده، و اين معنا زكريا را بر آن داشته كه از خدا ذريه اى طيب و فرزندى رضى مسئلت بدارد.

بر فرض حرف شما باشد و از ميوه هاى غير فصل كه نزد مريم ديده به قدرت خدا پى برده و به طمع درخواست فرزندى در غير فصل افتاده است، و چون پيغمبران

علاقه اى به فرزند غير صالح ندارند مجددا دعا كرده كه پروردگارا او را مرضى گردان هم چنان كه همين دو نوبت دعا كردن و دعاى دوم را از اول جدا كردن و ذريه را مقيد به طيب نمودن همه دلالت بر اين معنا دارد، ليكن آنچه ما در صددش بوديم با اين نظريه منافات ندارد ما همه حرفمان در اين بود كه جمله" يرثنى" به عنوان قرينه اى آمده كه ولايت را در يكى از معانيش كه همان ولايت ارث باشد متعين سازد، و گر نه مقصود اصلى همان فرزنددار شدن است، هم چنان كه در سوره آل عمران همان را درخواست نموده و گفته است:" هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً" و در همين سوره مورد بحث بعد از اين زمينه چينى كه" من پير شده ام و همسرم نازا است" گفته است:

" فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا" و بعد براى تعيين ولايت، در ولايت ارث، اضافه كرده است:" يرثنى".

و ولايت ارثى كه مى تواند قرينه و معرف فرزند باشد، ولايت ارث اموال است نه ارث نبوت، و اما ولايت ارث نبوت، البته اگر جايز باشد كه ولايت ارثش بناميم. و همچنين ولايت وراثت علم و نيز ولايت وراثت مقامات معنوى و كرامات الهى هيچ ربطى به نسب و ولادت ندارد، چه بسا با آن جمع مى شود، مانند پيغمبرزاده اى كه خودش هم پيغمبر باشد و عالم زاده اى كه خودش هم عالم باشد، و چه بسا مى شود كه جداى از آن باشد، مانند شاگردى كه علم استاد را به ارث برده باشد، و يا پيغمبرى كه نبوت را از غير پدر ارث برده باشد. پس چنين عناوينى نمى تواند قرينه معينه

ولايت در ولايت ارث باشد و معرف و مرآت آن شود، مگر اينكه ______________________________________________________ صفحه ى 18

قرينه خيلى روشن ديگرى در كلام بوده باشد. و در كلام مورد بحث، چنين قرينه اى وجود ندارد، و هر چه را كه فرض كنيد صلاحيت براى قرينه بودن را داشته باشد براى خلاف آن هم صلاحيت دارد، پس در آن صورت بايد گفت زكريا (ع) دعائى مهمل كرده، و آنچه را كه به قصد اولى مقصودش بوده معين نكرده، و مشغول جزئيات ديگر شده، و همين خود كافى است كه كلام را از درجه اعتبار ساقط كند.

[استجابت دعاى زكريا (عليه السلام) و بشارت دادن به او- بِغُلامٍ اسْمُهُ يَحْيى ...]

" يا زَكَرِيَّا إِنَّا نُبَشِّرُكَ بِغُلامٍ اسْمُهُ يَحْيى لَمْ نَجْعَلْ لَهُ مِنْ قَبْلُ سَمِيًّا".

در اين جمله يك نكته ادبى به نام حذف و ايجاز (كوتاه گويى) به كار رفته، و تقديرش چنين است:" فاستجبنا له و ناديناه يا زكريا ...- دعايش را مستجاب كرديم و ندايش داديم كه اى زكريا ..." در سوره انبياء همين جمله حذف شده را اظهار نموده و فرموده:

" فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ وَهَبْنا لَهُ يَحْيى «1» و در سوره آل عمران نيز اظهار نموده و فرموده:" فَنادَتْهُ الْمَلائِكَةُ وَ هُوَ قائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيى «2».

آيه آل عمران گواهى نمى دهد كه جمله" يا زَكَرِيَّا إِنَّا نُبَشِّرُكَ" در آيه مورد بحث وحى و كلام خداى تعالى بوده كه ملائكه آن را به زكريا رسانده، و اين معنا در آيه بعد كه مى فرمايد:" قالَ كَذلِكَ قالَ رَبُّكَ هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٌ" روشن تر به نظر مى رسد.

آيه مورد بحث دلالت دارد بر اينكه خداى تعالى خودش فرزند

زكريا را به نام يحيى نام نهاده چون مى فرمايد:" اسمش يحيى است و ما قبل از او احدى را بدين نام نناميده ايم، و كسى در اين نام شريك او نيست".

و بعيد نيست مقصود از كلمه" سمى" همنان نباشد بلكه مثل و مانند باشد، هم چنان كه در آيه" فَاعْبُدْهُ وَ اصْطَبِرْ لِعِبادَتِهِ هَلْ تَعْلَمُ لَهُ سَمِيًّا" «3» چنين مى باشد. شاهدش هم اين است كه اوصافى كه خداى تعالى در كلامش براى يحيى شمرده اوصافى است كه در هيچ پيغمبرى قبل از او نظيرش نيست، مثل دارا شدن حكم را در كودكى" وَ آتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا" (در سوره مورد بحث) و سيادت و ترك ازدواج و" سَيِّداً وَ حَصُوراً" «4» و سلام كردن خدا بر او در

_______________

(1) سوره انبياء، آيه 90.

(2) ملائكه ندايش دادند در حالى كه او در محراب به نماز ايستاده بود كه خداوند تو را بشارت مى دهد به يحيى. سوره آل عمران، آيه 39.

(3) پس او را بپرست و در برابر پرستش او بر دشواريها صبر كن، آيا كسى را مانند او سراغ دارى.

سوره مريم، آيه 65.

(4) سوره آل عمران آيه 39. ______________________________________________________ صفحه ى 19

روز ولادت و روز مرگ و روز قيامتش" وَ سَلامٌ عَلَيْهِ يَوْمَ وُلِدَ وَ يَوْمَ يَمُوتُ وَ يَوْمَ يُبْعَثُ حَيًّا" «1».

حضرت مسيح (ع) پسر خاله آن جناب هر چند در اين اوصاف با او شريك است، ليكن او بعد از يحيى متولد شده، پس تا روز بشارت به ولادت يحيى هيچ پيغمبرى در اين صفات نظير او نبوده.

[شگفت زده شدن زكريا از بشارت به پسر دار شدن و سبب آن، با اينكه خدا را قادر بر استجابت خواستش مى دانست

" قالَ رَبِّ أَنَّى يَكُونُ لِي غُلامٌ وَ كانَتِ امْرَأَتِي عاقِراً وَ قَدْ بَلَغْتُ مِنَ الْكِبَرِ عِتِيًّا".

راغب در مفردات گفته: غلام به معناى جوانى است كه شاربش تازه روئيده باشد. و لذا مى گويند:" غلام بين الغلومة و الغلوميه- پسرى داراى غلومت و غلوميت روشن" و در قرآن هم آورده" أَنَّى يَكُونُ لِي غُلامٌ" و معناى" اغتلم الغلام" اين است كه به حد غلمة رسيده باشد «2».

و در مجمع البيان گفته:" عتى" و" عسى" به يك معنا است، وقتى گذشت زمان، چيزى را خشك و چروكيده كند مى گويند:" عتا، يعتو، عتوا" كه مصدرش" عتو" و" عتى" مى آيد، هم چنان كه مى گويند:" عسى، يعسو، عسوا و عسيا". اسم فاعل آن" عاتى" و" عاسى" مى آيد «3». و اينكه حضرت زكريا عرض كرد به عتى رسيده ام كنايه از بطلان شهوت ازدواج و نوميدى از فرزنددار شدن است.

در اينجا اين سؤال پيش مى آيد كه زكريا (ع) با اينكه خودش در دعايش اعتراف به پيرى خود و نازايى همسرش كرد، و با اين حال خدا را تواناى بر استجابت دعايش ديده و دعا كرد، چرا در آيه مورد بحث وقتى اين بشارت را مى شنود كه خدا دعايش را مستجاب نموده و فرزندى به نام يحيى به او مى دهد، از روى تعجب مى پرسد: مگر ممكن است سر پيرى آنهم از زنى نازا فرزنددار شوم؟.

جواب اين سؤال اين است كه اين تعجب خاصيت بشريت است، و با ايمان به قدرت خدا منافات ندارد، و در حقيقت استفسار از خصوصيات آن است، كه چطور صورت مى گيرد، نه انكار. به هر بشرى بشارتى بدهند كه به خاطر وجود موانع و نبود وسائل و اسباب، انتظار

و توقعش را ندارد آنا دلش مضطرب گشته و به محض شنيدن شروع مى كند به پرسش از خصوصيات آن بشارت، تا به اين وسيله آن اضطراب درونى را ساكن و آرام كند، با اينكه از همان اول يقين دارد كه بشارت راست است. آرى، علم و ايمان جلو خطورهاى قلبى را

_______________

(1) سوره مريم، آيه 15.

(2) مفردات راغب، ماده" غلم".

(3) مجمع البيان، ج 6، ص 504. ______________________________________________________ صفحه ى 20

نمى گيرد، هم چنان كه نظيرش در تفسير آيه شريفه" إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِ الْمَوْتى قالَ أَ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قالَ بَلى وَ لكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِي" «1» گذشت.

[پاسخ خداوند به استفهام و استعجاب زكريا:" قالَ رَبُّكَ هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٌ ..."]

" قالَ كَذلِكَ قالَ رَبُّكَ هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٌ وَ قَدْ خَلَقْتُكَ مِنْ قَبْلُ وَ لَمْ تَكُ شَيْئاً".

اين آيه پاسخى است از استفهام زكريا و استفسارى كه به منظور آرامش خاطر كرده بود. ضمير در" قال" به خداى تعالى بر مى گردد، و كلمه" كذلك" مقول قول خدا است، و خبرى است براى مبتدايى كه حذف شده، و تقدير آن" و هو كذلك" است، يعنى واقع مطلب همين است كه گفتيم و در اين بشارت هيچ شكى نيست.

جمله" قالَ رَبُّكَ هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٌ" مقول دومى است براى" قال" ى اول، و معنايش اين است كه" گفت اين چنين پروردگارت، گفت كه اين براى من آسان است ..." و به منزله تعليل براى" كذلك" است كه با آن هر استعجابى را بر طرف مى سازد، و مى رساند كه هيچ مرادى از اراده او تخلف نمى پذيرد، و امر او چنين است كه وقتى اراده چيزى كند بگويد:

بباش، مى باشد. پس خلق كردن فرزندى