كرامات الحسينية جلد دوم

مشخصات كتاب

سرشناسه : میرخلف زاده، علی، 1343- عنوان و نام پديدآور : کرامات الحسینیه علیه السلام : معجزات سید الشهدا علیه السلام بعد از شهادت/علی میر خلف زاده. مشخصات نشر : قم: انتشارات محمد و آل محمد(ص 1383. مشخصات ظاهری : 2 ج. شابک : 964-8059-05-5 ج. 2 ؛ 9500ریال:(دوره) 964-8059-07-1 ؛ 10000 ریال ج. 1 964-8059-06-3: يادداشت : ج. 1 و 2 (چاپ پنجم:1383). یادداشت : کتابنامه به صورت زیرنویس. موضوع : حسین بن علی(ع)، امام سوم، 4-61ق.-- کرامتها. موضوع : حسین بن علی(ع)، امام سوم، 4-61ق.-- معجزات. رده بندی کنگره : BP41/75‮ /م9ک4 1383 رده بندی دیویی : 297/953 شماره کتابشناسی ملی : 1042102

مقدمه

الحمدللّه ربّ العالمين و الصّلوة و السّلام على سيّدنا محمّد و آله (ص ) سيّما مولانا حجّة بن الحسن روحى و ارواح العالمين له الفداه .

مسئله كرامات و معجزمات طورى در اين دنياى قرن بيستم و علم جلب توجّه كرده كه بيشتر دانشمندان دنيا در اين باره مطالب و مسائل نوشته اند و معترف به معجزات و كرامات و خوارق عادات گرديده اند كه نمونه اى از آن را در مقدمه جلد اول اين كتاب مفصلا متذكر شده ام . ولى جالب اينجاست كه در اين دنياى پيشرفته امروز ، دانشمندان روان شناسى ثابت كرده اند توسّل و دعا و طلب آمرزش و تلقينهاى معنوى موجب برطرف شدن بسيارى از امراض روحى و جسمى شده و به خاطر همين هم هست كه با گذشت زمان نه تنها اينگونه دعا و زيارت و توسل كهنه و فرسوده شده ، بلكه با كنار رفتن پرده هاى جهل و نادانى ، مفاهيم و آثار آن روشن و متوجه شدن به ذات اقدس حق

مى گردد و از آن منبع فيض نيرو مى گيرد .

توسّل به درگاه ائمه عليهم السلام على الخصوص آقا سيّدالشّهداءع يعنى تمسك جستن ، سخن گفتن ، دعا كردن و توسل نمودن به پروردگار عالم است .

اينك بنده حقير با تشويق و تمجيد شما بزرگواران و به فضل خدا و عنايات حضرت ولى عصر عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف دوباره به جمع آورى داستانهاى واقعى و آثار تمسّك به آقا امام حسين ع نمودم ، كه انسان با خواندن اين داستانهاى حقيقى ، متوسّل و متمسك به آن وجود پاك و مقدّس و مطهر خود را در يك فضاى ملكوتى و آسمان رحمت الهى به پرواز درآورد و با عقيده اى محكم و اراده اى قوى خود را در وادى توسّل و تمسّك اندازد و از فيوضات ربانى بهره مند گردد؛ لذا از تمام بزرگوارانى كه بنده را لسانا ، يدا ، قدما ، فكرا ، معنويا ، ماديا ، يارى و مساعدت نمودند تشكر و قدردانى مى نمايم .

على مير خلف زاده

تهران 1374

ملا عباس

دانشمند شهيد ، واعظ شهير ، مرحوم حضرت حجة الاسلام و المسلمين آقاى حاج شيخ احمد كافى خراسانى رضوان اللّه تعالى عليه فرمود : مرحوم حاج شيخ مهدى مازندرانى رضوان اللّه تعالى عليه در كربلا بود ، پنجاه سال صبحها در رواق حرم امام حسين ع منبر مى رفت ، آدم خوب ومعروفى بود . چند جلد كتاب نوشته بنامهاى كوكب درّى ، معال السبطين ، شجره طوبى ، آثار الحسين ع در كتاب آثار الحسينش نوشته :

در آن مازندران ما يك نفر به نام ملا عباس چاوش بود ، اين

هر سال يك پرچم مى گرفت روى دوشش و مى رفت طرف كربلا ، يك عده از مردم هم دنبال اين پرچم چاوشيش مى رفتند .

مى گويد : يك سال تصميم گرفت كربلا نرود چون يك گرفتارى برايش پيش آمده بود ، سى و دو نفر از اين جوانهاى اطراف ده اش آمدند و گفتند : ملاعباس بيا برويم كربلا ؟ گفت : من امسال يك گرفتارى دارم كه نمى توانم بيايم . گرفتاريش را بر طرف كردند .

ملاعباس چاوش پرچم را برداشت و گفت : هركه دارد هوس كربلا خوش باشد ، ملاعباس چاوش براه افتاد ، جمعيتى از مردم از اين ده و آن شهر جمع شدند و شهر به شهر آمدند تا رسيدند نزديكى هاى كربلا ، منزلگاه منزل كردند دورهم نشتند ، سر شب يك وقت ملاعباس گفت رفقا امشب چه شبى است ؟ !

گفتند : امشب شب جمعه است . گفت : رفقا آن چراغها را مى بينيد ؟ گفتند : آرى . گفت : آنها چراغهاى گلدسته هاى حرم امام حسين ع است يك منزل بيشتر نمانده ، مى دانم خسته و مانده وناراحتيد ، امّا بياييد چون شب جمعه است اين منزل ديگر را هم برويم ، شب جمعه يك زيارتى از امام حسين ع بكنيم .

گفتند : باشد مى رويم همه راه افتادند آمدند آن وقتها مسافرخانه و هتل نبود سراهايى بود ، اينها با اسبها و الاغها رفتند توى سراى ، اسب هايشان را بستند طبقه پائين ، خودشان هم بارها رفتند اطاقهاى بالا منزل كردند ، اثاثها را گذاشتند . ملاعباس گفت : رفقا اثاثها

را رها كنيد بايد تا صبح نشده برويم حرم آقا امام حسين ع .

همه آمدند توى صحن امام حسين ع كه رسيدند يك مشت جوانها آمدند دورش را گرفتند و گفتند : ملاعباس آن شبهاى جمعه اى كه ما مازندران بوديم توى ده مان مى آمديم دورت جمع مى شديم تو يك نوحه مى خواندى . ما براى امام حسين ع سينه مى زديم ، حالا شب جمعه آمديم كربلا توى صحن و حرمش .

گفت : چَشم . امشب هم برايتان نوحه مى خوانم .

ملاعباس مى گويد : من با خودم گفتم مى رويم توى حرم آقا امام حسين ع و زيارت مى خوانم برايشان . بعد مى رويم بالاى سر امام حسين ع اين دفترچه نوحه ام را در مى آورم لايش را باز مى كنم هر نوحه اى آمد همان نوحه را مى خوانم . گفت : آمدم بالاى سر امام حسين ع دفترچه را در آوردم لاى دفتر را باز كردم ديدم سرصفحه نوحه على اكبر ع آمد . فهميدم اين اشاره خود ابى عبداللّه ع است : گفت : نوحه على اكبر خواندم حالا شما مناسبتها را ببينيد . يك مشت جوان و سفر اول و توى حرم امام حسين ع و دل شب جمعه و نوحه على اكبر و يك حالى پيدا كردند . بعد صدا زد رفقا بس است برويم استراحت كنيم همه را برداشت آمد توى سرى . همه خسته ومانده افتاديم ، خوابمان برد .

ملاعباس مى گويد : تا خوابم برد ، در عالم خواب يكوقت ديدم يك كسى در سرى را مى زند . مى گويد

: من بلند شدم آمدم ببينم كيست ؟ ديدم يك غلام سياهى است . به من سلام كرد گفت : ملاعباس چاوش شمائيد ؟ ! گفتم : بله . گفت : آقا فرمودند به رفقا بگوئيد مهيا بشويد ما مى خواهيم به ديدن شما بيائيم . گفتم . آقا كيه ؟ !

گفت : آقا كيه ؟ ! آقا همانى است كه اين همه راه به عشق و علاقه او آمدى . گفتم آقا حسين ع را مى گوئى ؟ ! گفت : آرى .

گفتم : امام حسين ع مى خواهد بيايد اينجا ؟ ! گفت : آرى .

گفتم : كجاست ما مى رويم براى پا بوسيش . گفت : نه آقا فرموده مى آيم .

ملا عباس مى گويد : آمدم تو عالم خواب رفقا را خبر كردم و همه مؤ دّب نشستيم كه الا ن آقا مى آيند . طولى نكشيد يك وقت ديدم دَرِ سرى باز شد مثل اينكه خورشيد طلوع كند ، همچنين نورى ظاهر شد ، يكدفعه من با رفقايم آمديم بلند شويم يكوقت ديديم آقا اشاره كرد و فرمود : ملاعباس تو را به جان حسين بنشينيد ، شما خسته ايد تازه رسيده ايد راحت باشيد . يك يك احوال ما را پرسيد ، يكوقت فرمود : ملاعباس ؟ ! گفتم : بله آقا جان . فرمود : مى دانى چرا من امشب اينجا آمدم ؟ ! گفتم : نه آقا جان . فرمود من سه تا كار داشتم گفتم : چيست آقا جانم ؟ فرمود : اولا بدان هر كس زائر ما باشد به ديدنش مى رويم مرحوم كافى فرمود

: حسين جان هركس تو را زيارت كند بديدنش مى روى اگر اينجوره من الا ن امشب به همه اين مردم مى گويم بگويند السلام عليك يا اباعبداللّه . اى حسين ترا به خدا امشب يك پا بيا مهديه يك سرى به اين مردم بزن آى پسر فاطمه . . . فرمود : ملاعباس كار دوم اين است كه شبهاى جمعه وقتى مازندران هستى و جلسه داريد دورهم مى نشينيد يك پى رمردى دَمِ در مى نشيند و كفش ها را درست مى كند سلام حسين را به او برسان اى حسين . . . اى مردم هركارى از دست تان مى آيد براى امام حسين ع مضايقه نكنيد همه اش را منظور دارد . صدا زد ملاعباس كار سوّم هم اين است آمدم بِهِتْ بگويم اگر دو مرتبه رفقا را شب جمعه حرم آوردى . گفتم : بله آقا . يك وقت ديدم بغض راه گلويش را گرفت گفتم آقا چيه ؟ ! فرمود : ملا عباس اگر دومرتبه رفقايت را شب جمع حرم آوردى و خواستى نوحه بخوانى ديگر نوحه على اكبر نخوانى . گفتم : چرا نخوانم ، مگر بد خواندم ، غلط خواندم ؟ ! فرمود : نه گفتم : چرا نخوانم ؟ !

صدا زد : ملا عباس مگر نمى دانى شبهاى جمعه مادرم فاطمه زهرا سلام اللّه عليها كربلا مى آيد .

خدا قسمت همه كند برويم كربلا شب هاى جمعه عده اى از طرف حرم ابى الفضل ع دسته سينه زنى در مى آورند و مى روند به حرم امام حسين ع و اين دو شعر را مى خواندند من

هم براى شما بخوانم .

شبهاى جمعه فاطمه ، با اضطراب و واهمه

آيد به دشت كربلا گويد حسين من چه شد

گردد به دور خيمه گاه آيد ميان قتلگاه

گويد حسين من چه شدنور دوعين من چه شد

پسر مرده

ثقة عادل ملا عبدالحسين خوانسارى رحمة اللّه عليه كه در كربلاى معلى معروف بتربت پيچ بود زيرا تربت آقا ابى عبداللّه الحسين ع را از مواضع شريفه و با آداب ماءثوره برميداشت و بزوار عطا مى نمود . داستانى از اوائل مجاورتش در كربلا دارد كه مرحوم عراقى مى فرمايد من او را در مجلسى ملاقات كردم و در چهره اش حالت صلاح و تقوى را ديدم و متوجه شدم كه سالهاست موفق به مجاورت حضرت آقا ابى عبداللّه ع است و ملازم حرم مطهر بوده از او خواستم كه از عجايب و غرائب و كرامات و معجزاتى كه خود مشاهده نموده اى برايم نقل كن . از جمله غرائبى را كه نقل كرد اين بود كه گفت : مسقط الراءس من خوانسار است ولى در بعضى از قراى جابلق كه از توابع شهر بروجرد است مدتى توقف داشتم تا آنكه عشق و علاقه و شوق مجاورت قبرمطهر آقا امام حسين ع بسرم زد هواهم سرد بود مقدمات سفر هم جور نبود امّا عشق است چه مى شود كرد خلاصه دوتا الاغ تهيه كردم و بارها و بچه ها را روى الاغ بستم همينكه آمدم حركت كنم ملا محمد جعفر كه ملاى اين ده بود و خيلى آدم مهربان و خوبى بود اطلاع پيداكرد و آمد سر راه مرا گرفت و گفت : كجا مى خواهى بروى ؟ هوا به

اين سردى نرو و از او ممانعت و از من اصرار تا آخر كه ماءيوس شد و با دست خود روى زمين خطى كشيد و گفت ميروى ولى بچه ها را بكشتن مى دهى خلاصه ما هم حركت كرديم و بفضل خدا و توجه عزيز زهراء سلام اللّه عليها همگى سالم وارد كربلا شديم و چند وقتى از آمدن ما گذشت تا اينكه موقع زيارتى آقا اباعبداللّه الحسين ع فرارسيد و چند نفر يكى از اهل همان ده كه يكى همشيره زاده ملا محمد جعفر مذكور بود كه با آنها آمده بود كه من باخودم گفتم خوبست آنها را مهمان كنم و يكى اينكه ببينند بحمد اللّه همه سالم رسيديم و زندگى خوبى داريم و خوف ملاجعفر هم درست در نيامد كه براى ما خطى كشيد . لهذا آنها را براى صبحانه به منزل دعوت نمودم كه در حال حرف زدن و خوردن بوديم كه فرزند بزرگم بنام حسن ميان حياط بازى ميكرد و از پله بالا مى رود و از آنجا آويزان مى شود كه ما را تماشا كند كه از طبقه سوم سقوط و روح از بدنش مفارقت ميكند چون خلاف مطلوب خود را ديدم و عيش و سرور مبدل بحزن و اندوه شد تا اين حالت را ديدم با سروپاى برهنه بسوى حرم آقا ابى عبداللّه الحسين ع دويدم و به محض ورود بصحن و حرم مطهر عرضكردم السلام عليك يا وارث عيسى روح اللّه و خود را به باب ضريح مطهر چسبانيدم و شال را از كمرم باز كردم يكسر آن را بقفل و سر ديگرش را بگردنم بستم و با

صداى بلند صيحه زدم و گريه كردم و گفتم : كه نشد وبحق مادرت زهرا سلام اللّه عليها نخواهد شد كه خود را راضى كنم برآنكه خط ملامحمد جعفر بر من راست آيد و سخن او بر كرسى نشيند نشد و نخواهد شد ، خدام و زوار و اهل حرم گرد من جمع شدند و از حالت من متعجب بودند و سبب عروض حالت مرا از هم مى پرسيدند كه چه چيز باعث اين كار شده بعضى خيال مى كردند كه من ديوانه و مجنون شده ام . . .

يكى از همسايه هائى كه از اهل علم بود جهت تشييع جنازه دنبال من آمد كه مرا بلند كند و ببرد وبا زبان خوش مرا موعظه و نصيحت كرد كه اى آخوند تو مرد عالمى هستى و مُردن براى همه هست و با اين كارها مرده زنده نمى شود بيا تا برويم و اين طفل ميت رابرداريم مادرش خود را هلاك كرد هر قدر موعظه كرد در من مفيد واقع نشد . آخر الامر لسان و زبان ملامت بسوى من گشود و مردم گفتند بله راست مى گويد بلند شو من لجبازى مى كردم و با حالت ناراحتى به آنها گفتم به شماها ربطى ندارد برويد دنبال كارتان بعضى ها مرا مسخره كردند بعضى بر من خنديدند من قلبم شكست و گريه زيادى كردم و آقا امام حسين ع را به مادرش قسم مى دادم مى گفتم بحق مادرت زهرا سلام اللّه عليها دست از ضريحت نمى كشم و از حرمت خارج نمى شوم تا آنكه از خدا بخواهى يا مرگ مرابرساند يا بچه را شفا

دهد اين حرف را زدم و گريبانم را چاك زدم و داد و فرياد كردم و بسرم مى زدم و اين كار نصف روز طول كشيد و من هنوز در ناله و گريه بودم كه نزديكيهاى ظهر بود كه ناگهان شنيدم صداى هلهله و ضجه و سروصدا مى آيد و مردم از توى حرم بسوى صحن تجمع كردند و ازدحامى شد من نمى دانستم چه شده تا اينكه مردم داخل حرم شدند و بطرف من مى آمدند خوب كه نگاه كردم ديدم حسن فرزندم كه مرده بود و آن همسايه اهل علم و مادرش باجمعى از زنان دنبال هم مى آيند و صداى صلوات همه فضا را پر مى كرد تا او را مشاهده كردم بزمين افتادم و سجده شكر را بجا آوردم بعد فرزندم را به آغوش گرفتم و سروچشمهايش را مى بوسيدم .

بعد چگونگى حال را پرسيدم آنشخص همسايه اهل علم گفت : بعد آنكه از تو ماءيوس شدم به منزلت برگشتم و مصلحت ديدم كه او را برداريم و غسل دهيم و كفن كنيم و دفن نمائيم لهذا او را در خارج از شهر به غسالخانه برديم و برهنه كرديم و همينكه كاسه را پر از آب كردم و بر رويش ريختم ناگهان ديدم پرهاى بينيش حركت مى كند گويا كسى آنرا ميمالد سپس سر خود را حركت داده و عطسه كرد و نشست و مانند كسى كه از خواب بيدار شود بلند شد نشست ماهم لباسش را بتنش كرده و به حرم آورديم . (1) وادى رحمت به كربلاى حسين است

كرببلا خانه خداى حسين است

پيكر اسلام را حيات حسين است

دائره گردان

كائنات حسين است

قائم قد قامت الصلاة حسين است

خوبترين كشتى نجات حسين است

باغ جهان رابهار عشق حسين است

دشت بلا را سوار عشق حسين است

نابغه روزگار عشق حسين است

حاصل دارو ندار عشق حسين است

چاله پرآتش

مرحوم فاضل در بندى رضوان اللّه تعالى عليه در كتاب اسرار از سيد اجل فاضل متقى و كامل صالح نقى سيد محمد على مولوى هندى دكنى كه از اجله احباب و اوثق اصحاب اوبوده و در اول عمر در شهر دكن و بعد در قريه حيدر آباد هند زندگى مى كرد نقل مى نمود : در قريه دكن كه از توابع حيدر آباد هند است در شب هفتم ماه محرم گودال بزرگى مدور حفر مى كنند كه عمق آن گودال تقريبا پنجاه متر مى شود سپس درختان بزرگى از اشجار تمر هندى كه استقامت در آتش و سوزندگى آن غير قابل وصف است از ريشه ميكنند و آنرا تكه تكه مى كنند و بآن گودال مى اندازند و آنرا در همانشب آتش مى زنند و از شب هفتم تا شب دهم آنرا مى سوزانند تا آنكه آنگودال مانند دريائى از آتش شعله ور و موج مى زند .

چون نصفهاى شب عاشورا نزديك مى شود اهل آن قريه از پير و جوان بزرگ و كوچك از منزلهاى خود بيرون مى آيند در چاهى كه در آن نزديكى است و بنام بيت العاشورا است غسل مى كنند و هر يك لنگى براى ستر عورت بر كمر مى بندند باپاى برهنه فرياد زنان و نوحه كنان شاه حسين شاه حسين گويان بسوى آن گودال روانه مى شوند و علمها و پرچمها را در جلوى آنها برده

مى شود . تا آنكه كنار آن گودال مى رسند در كنار اين گودال افرادى ايستاده اند و با بادبزنهائى كه در دست دارند آتش را باد ميزنند كه خاكستر و غبار از روى آن برود و شعله هاى آتش سوزان ترگردد و حرارت آن طورى مى باشد كه ده متر به بالا پرنده را در هواى مقابل مى سوزاند و آتش آن چوبها هم در اصل طبيعت بطوريستكه اگر ذره اى از آن بر بدن انسان افتد تا استخوانش را مى سوزاند . شاه حسين گويان بر آن آتش وارد مى شوند اول بزرگ ايشان با نيزه بلندى كه در دست خود دارد ، داخل گودال مى شود و سايرين شاه حسين شاه حسين گويان همگى بر روى آتش مانند روى زمين راه مى روند بدون آنكه پاهاى آنها در آتش فرو رود يا آنكه بربدن ياپاى آنها آتشى افتد و اين عادت هر سال در ميانشان جاريست و من بچشم خود كرارا ديده ام . (2) من به قربون تو و محبت و وفات حسين

جان ناقابل من كاشكى بشه فدات حسين

آنقدر دوست دارم هيچوقت زِيادم نميرى

اشك حسرت ميريزم بياد لاله هات حسين

هر كى ميميره ازم يواش يواش يادم ميره

اما يادم نميره مصيبت و عزات حسين

وقتى عزرائيل بياد براى جان گرفتنم

باتمام قدرتم هى ميزنم صدات حسين

منكه يك عمرى برات به سينه و سر ميزنم

چى ميشه اگر بِدى منو زغم نجات حسين

عشق حسين (ع )

يكى از بزرگان هند براى مجاورت آقا ابى عبداللّه الحسين ع به كربلا آمد ، در اين مدت شش ماهى را كه در كربلا بود اصلا از منزل بيرون نيامد حتى به صحن

و سراى و حرم مطهر حضرت سيدالشهداء ع هم قدم نگذاشت و هر وقت كه اراده زيارت عزيز زهرا سلام اللّه عليها داشت مى رفت بالاى بام خانه و از آنجا بحضرت سلام ميداد و زيارت مينمود .

اين خبر به گوش عالم بزرگوار و برجسته آن عصر مرحوم سيد مرتضى رضوان اللّه تعالى عليه رسيد ، حضرت سيد مرتضى رضوان اللّه تعالى عليه بمنزل آن بنده خداى هندى آمد و او را ملامت و سرزنش نمود ، و فرمود : از آداب زيارت در مذهب اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام اينستكه داخل حرم شوى و عتبه و ضريح را ببوسى و اين طريقه اى كه تودارى از براى كسانى است كه در شهرهاى دور دست هستند و راهى به اين حرم مطهر ندارند و دستشان از اينجا كوتاه است .

آن بنده خداى هندى وقتى اين حرفها را شنيد گفت : اى سيد هر چه از مال و منال دنيا ميخواهى بتوميدهم ولى اين خواهش را از من مكن و مرا از رفتن به صحن و حرم معاف دار ، سيد مرتضى از اين سخن متغير شد و فرمود : من براى مال دنيا اين حرف را نزدم و اگر كسى اين عمل را انجام ندهد بدعت كرده و كسى را كه دستور مرا اجرا نكند . منكر ميدانم .

آن بنده خداى هندى وقتى اين حرف را شنيد آه سردى از جگر پردرد كشيد سپس از جا حركت كرد و به حمام رفت غسل زيارت كرد وبهترين لباسهاى خود را پوشيد و از خانه باپاى برهنه باسكينه و وقار بيرون آمد و باخشوع و

خضوع تمام و باناله و گريه متوجه حرم حضرت ابى عبداللّه الحسين ع شد تا اينكه به در صحن مطهر آقا سيد الشهداءع رسيد به خاك افتاد و عتبه شريف را بوسيد سپس ترسان و لرزان برخواست مانند جوجه گنجشكى كه آن را در هواى سرد در آب انداخته باشند بارنگ و روى زرد و مانند كسى كه ثلث روحش خارج شده باشد تا آنكه وارد كفشدارى مطهر گرديد باز مقابل درب حرم بسجده افتاد و زمين را بوسيد مثل كسيكه در حال نزع جان و احتضار باشد برخواست خود را بر طرف ايوان مقدس حضرت كشيد و با تمام مشقت و سختى خود را به در رواق رسانيد و تا چشمش به قبر مطهر حضرت سيد الشهداء ع افتاد آه اندوهناكى كشيد و ناله جانسوزى مثل كسيكه بچه مرده داشته باشد زد ، سپس باصداى بلند و دلگداز گفت اَهذا مَصْرَعَ سَيدالشهداء اَهذا مَقتل سيد الشهداء يعنى اينجاست جاى افتادن حسين +ع است ؟ آيا اينجا جاى كشته شدن حسين ع است سپس فريادى زد و افتاد و جان بجان آفرين تسليم نمود و بشهداى آن زمين ملحق گرديد رحمة اللّه عليه . (3) من به قربان تو و گلهاى پرپرت حسين

من به قربان تو و قاسم و اكبرت حسين

من به قربان تو و ناله يارب ياربت

من به قربان تن بخون شناورت حسين

من به قربان تو و با خون وضو گرفتنت

من به قربان تو و نماز آخرت حسين

بميرم برات كه لب تشنه تو را سر بريدند

مگر آب نبود از اول مهر مادرت حسين

بميرم برات كه خم شد كمرت تو علقمه

وقتى ديدى غرقه خون نعش

برادرت حسين

شنيدم كه كوفيان به بچه هات آب ندادند

تيرزدند بجاى آب بحلق اصغرت حسين

شنيدم زمانيكه سر از تنت شمر مى بريد

مى آمد تو قتلگه صداى مادرت حسين

مقررى گوشت

مرحوم فاضل نبيل وثقه جليل آخوند ملا على محمد طالقانى رضوان اللّه تعالى عليه از يكى از طلابى كه ساكن صحن مطهر حاير آقا ابى عبداللّه الحسين ع بود نقل مى فرمود : يك روزى از روزهائى كه در حجره صحن بوديم و درس مى خوانديم و در اوئل دوران طلبگيم بود امر معاش بر من تنگ شد بقدرى كه تمكن بر خريد قدرى گوشت كه يك شب بپزم و صرف كنم نداشتم و بوى گوشت كه از همسايه هم حجره ايم كه غذا مى پخت بر مشامم مى رسيد بدنم مى لرزيد ، يك روز به اين فكر افتادم كه كبوترهاى زياد به صحن و حجره مى آيند و اينها هم كه صاحب و مالكى ندارند زيرا از صحراها مى آيند و صيد كردن حيوان صحرائى هم جايز است . چطور است ، ما از اين كبوترها بجاى گوشت استفاده كنيم و دلى از عزا در آوريم پس تصميم گرفتم كبوترها را صيد كنم ، ريسمانى به در حجره بستم و كبوترى به عادت سابقشان وارد حجره شد و من ريسمان را كشيدم در بسته شد و كبوتر را گرفتم سر آن را بريدم و پرهايش را كنده و او كبوتر را زير ظرفى گذاشتم . كه بعد آن را بپزم و بخورم نزديكيهاى ظهر بود گفتم باخيال راحت يك خواب قيلوله كنم و بعد آن را پخته و بخورم با همين خيال به خواب رفتم يك

وقت در عالم رؤ يا ديدم آقا حضرت ابى عبداللّه الحسين ع وارد حجره شد و با حالت خشم آلود و غضبناك به من نگاه مى كند ، فرمود : چرا كبوتر را گرفتى و كُشتى ؟ ! يعنى اين كبوترها هم در پناه من و من صاحبان آنها هستم من از كار زشتى كه كرده بودم از خجالت سرم را زير انداختم و حرفى نزدم ، دوباره حضرت فرمود مگر باتو نيستم چرا كبوتر را گرفتى كشتى ؟ ! من باز سكوت كردم . حضرت فرمود : دلت گوشت مى خواست كه اين كار را كردى ؟ ديگر اين كار را مكن من روزى يك وُقيه گوشت به تو مى دهم .

من از خواب بيدار شدم در حاليكه از زيادى خجالت لرزان و هراسان و از عمل خود نادم و پشيمان بودم ، پس برخواستم وضوگرفتم و به حرم مقدس آقا حضرت ابى عبداللّه الحسين سيدالشهدا ع رفتم ، و فريضه ظهرين را بعد از زيارت ادا كردم و از عمل خود توبه نمودم بعد به اراده حرم شريف حضرت عباس ع از حرم خارج شدم از بازار كه مى رفتم عبورم به دكان قصابى افتاده تا از در دكان قصابى گذشتم ناگهان قصاب مرا صدا زد اول اعتنائى نكردم دوباره صدا زد گفتم : بله آقا بفرمائيد با بنده كارى داشتيد . گفت بيا گوشت بگير گفتم نمى خواهم گفت چرا ؟ گفتم پول ندارم گفت از تو پول نمى خواهم گوشت را در ترازو گذاشت و وزن كرد و گفت از امروز به بعد روزى يك وُقيه گوشت پيش من دارى مى

توانى بيايى ببرى و چند بار تاكيد كرد .

گوشت را گرفته آوردم حجره پختم و يكى از همسايگان حجره را هم دعوت نمودم و باهم خورديم و بعد از من سؤ ال كرد از كجا آوردى به او گفتم يك نفر روزى يك وقيه گوشت قرار داده و كه به من بدهد و آن هم براى من زياد است . گفت : ما كه باهم همسايه هستيم گوشت از تو و ساير چيزها مثل نان و مخلفات ديگر پاى من و باهم سر يك سفره مى نشينيم . گفتم مانعى ندارد و تا مدتها زندگى ما بر اين منوال مى چرخيد و كم كم قضيّه گوشت را همه دوستان و آشنايان فهميدند و من هم هواى مسافرت به ايران بسرم افتاد با خود گفتم كه مقررى گوشت خود را تا يكسال بفروشم و پولش را خرج راه كنم .

رفتم يكى از طلبه ها را پيدا كردم و مقررى گوشت را به او فروختم كه سيصدوشصت وقيه گوشت كه نود حقه كربلا مى شد و هر حقه پنج چارك من تبريز مى شد كه مجموع آن يكصد و دوازده من تبريزى و نصف من مى شود فروختم به قيمت معين و معلوم پس آن طلبه را در مغازه آن قصاب بردم و به او گفتم : آن يك وقيه گوشت مقررى را تا مدت يكسال به اين مرد بده . قصاب تا اين حرف را از من شنيد خنديد و گفت آنكس كه مرا امر به اين كار كرده بود منع نمود . تا اين حرف را شنيدم آه سردى از دل پر درد كشيده و

برگشتم . چون شب شد مهموم و متفكر خوابيدم مولاى خود آقا حضرت سيد الشهداء ع را در خواب ديدم كه به من نظر مى كنند و فرمود خيال رفتن به ايران را دارى ؟

از خجالت حرفى نزدم و سرم را زير انداختم سپس فرمود خوب خوددانى اگر خواستى بمانى اينجا نان و ماستى پيدا مى شود ، اين را فرمود و از خواب بيدار شدم و از عمل خود نادم و پشيمان شدم كه چرا دست خود را از خوان و عطاى آن بزرگوار بريدم . (4) بهتر زنوكرى تو نبود سعادتى

برتر ز دوستى تو نبود عيادتى

ازجان و دل غلامى توكردم اختيار

باكسى مرا به غيرتو نبود ارادتى

شاها اگر مرا نپذيرى به نوكرى

نبود مرا دگر به جهان هيچ حاجتى

باشم مريض وصل تو در بستر وصال

آيا شود زمن بنمايى عيادتى ؟

من دامنت رهانكنم تا بروز حشر

باشد مرا بسوى تو چشم شفاعتى

خواهم به وقت مرگ به فريادمن رسى

آسان كنى تومشكل من با اشارتى

كبوترها

نتيجة العلماء الاعلام حاج ميرزا اسماعيل بن الحاج ميرزا لطفعلى بن ميرزا احمد مجتهد تبريزى فرمود : يكى از رفقاى اهل تبريز كه برادر مشهدى حسين ساعت ساز تبريزى كه در صحن و سراى حاير آقا ابى عبداللّه الحسين ع بود و در يكى از حجرات آن ساعت سازى ميكرد و از اعتبار خوبى هم در اين باب برخوردار بود ، اتفاقى مبتلا به فلج شد و مدتى هم معالجه كرد ولى نتيجه اى نگرفت ديگر به دكترها مراجعه نكرد و از عافيت مايوس گرديد مردم او را سرزنش كردند كه چرا معالجه نمى كنى با اينكه اين مرض قابل معالجه است و اميد

بهبودى هست .

گفت من از شفا ماءيوسم . سبب ياءس را پرسيدند ؟ گفت : من در اين حجره ساعت سازى ميكردم و اين كبوترها خيلى به حجره مى آمدند و اسباب و اثاثيّه مرا مى شكستند و مرا اذيت مى كردند . يك روز باخود خيال كردم كه اين كبوترها بلا صاحب و صحرايى هستند و صيد كردن آنها جايز است ، روزى يك جفت از آنها مى گرفتم و با عيال و اهل بيتم مى خورديم ، و اين كار دو سود داشت يكى اينكه گوشت رايگان خورده ايم دوم اينكه اذيت آنها كمتر مى شود ، پس دامى براى آنها پهن كرده و آنها را صيد كردم و به اين ترتيب روزى دوتا كبوتر صيد مى نمودم مدتها از اين كارگذشت . يك شب در عالم خواب آقا سيدالشهداءع را زيارت نمودم كه ناراحت به من نگاه كرده و فرمود اين كبوترها از تو شكايت دارند ، آنها را اذيت مكن ، تا اين حرف را شنيدم ترسيدم و هراسان از خواب برخواستم و از كرده خود پشيمان و تائب گرديدم مدتى اين كار را رها كردم تا آنكه نفس مرا اغواء نمود كه به خواب اعتبارى نيست و در اين باب شرعا جايز است باز شروع به صيد كبوترها نمودم و مى خورديم تا آنكه باز يك شب ديگر عزيز زهرا آقا سيد الشهداء عليهماالسلام را در خواب ديدم كه تندتر از دفعه قبل به من نظر مى كند و فرمود اين كبوترها به من پناه آورده اند مگر نگفتم آنها را اذيت مكن و الا تو را اذيت مى كنم

باز ترسان و هراسان از خواب بيدار شدم نادم و تائب شدم . دوباره پس از مدتى باز نفس اماره در مقام وسوسه برآمد كه اين خواب بوده و معلوم نيست صحيح باشد و ما هم مجاورين در خانه آن حضرت هستيم و پناه به او آورده ايم و چطور مى شود كه كبوتر صحرايى را از ما منع نمايند و ما را به جهت آنها اذيت كنند باز به عمل سابق برگشتم دامى گذاشتم و دوباه مشغول صيد شدم و اين ناخوشى عارضم شد كه جزاى آن كار است . (5) بينش اهل حقيقت چو حقيقت بين است

در تو ببينند حقيقت كه حقيقت اين است

من اگر جاهل گمراهم اگر شيخ طريق

قبله ام روى حسين است و همينم دين است

ماسوا عاشق رنگند سواى تو حسين

كه جبين و كَفَنت از خون سرت رنگين است

نه همين روى تو در خواب چراغ دل ماست

هر شبم نور تو شمعيست كه بر بالين است

يادم از پيكر مجروح تو آيد همه شب

تا دم صبح كه چشمم به رخ پروين است

عزادارى حضرت زهرا( س)

فاضل برغانى در كتاب محزن از مرحوم حضرت علامه مقدس اردبيلى رضوان اللّه تعالى عليه نقل كرده كه علامه فرمود : در خزينه يكى از پادشاهان كه علامه نخواسته اسم آن پادشاه را بگويد كتابى ديدم كه اين حديث را در آن كتاب با آب طلا نوشته بودند كه يحيى برمكى گفت با جابر بن عبداللّه انصارى براى زيارت آقا سيد الشهداء ع به كربلا رفتم ، شب نوزدهم ماه صفر بود كه به يك منزلى كربلا رسيديم و در آنجا فرود آمديم ، و منزل كرديم . هَمسرم خديجه در

آن سفر همراهم بود ، لهذا از براى او چادر و خيمه اى برپا نموديم و من با جابر در گوشه اى نشسته بودم و باهم گفتگوى فردا را كه وارد كربلا مى شويم و به زيارت آقا و مولاى خود حضرت سيدالشهداء ع فايز گرديم چه كنيم . . . در اين صحبت ها بوديم كه ناگهان صداى ناله و گريه همسرم را باصداى بلند شنيدم تا صداى او را شنيدم مضطربانه بسوى خيمه او دويدم خديجه را سر برهنه و بر سينه كوبان و موپريشان مثل آدمهائى كه مصيبتى به آنها وارد شده باشد ديدم ، پريشان خاطرتر شدم سبب گريه را پرسيدم ؟ گفت يحيى بنشين تا برايت بگويم ، وقتى نشستم ، گفت : اى يحيى خواب بودم الا ن در عالم رؤ يا حضرت فاطمه زهرا سلام اللّه عليها را ديدم كه لباس سياه پوشيده و موهايش پريشان بود و گريه و ناله كنان با چهار هزار حوريه وارد زمين كربلا شدند و چون چشم حضرت زهرا سلام اللّه عليها بر قبر فرزندش مظلوم كربلا افتاد خود را بربالاى قبر آن سرور انداخت و نوحه و گريه سرداد و از سوزدل مى فرمود : اى نور ديده مادر ، اى فرزند برگزيده مادر ، اى شهيد بى مادر ، اى غريب بى مادر ، اى لب تشنه مادر ، فداى حلقوم بناحق بريده ات شوم ، بعد از من اين مردم بى وفا بر تو رحم نكردند و از جد بزرگوارت شرم ننمودند ، اى فرزندم ترا با فرزندان و برادران و برادرزادگان و ياورانت لب تشنه مانند گوسفندان سر

بريدند ، اى عزيز گرامى بعد از تو فرزندان خوردسالت را كى غمخوارى نمود و خواهرانت را چه بر سر آمد ، اى فرزند بدن بى سرت را در ميان خاك و خون چگونه ببينم .

اى يحيى آن مظلومه پس از گريه و زارى بسيارى پيش كسوت حوريان كه طيبه نام داشت احضار نمود ، و فرمود اى طيبه برو سر قبر پدر بزرگوارم حضرت رسول اللّه ص و بگو كه فاطمه بر سر قبر فرزندش حسين آمده كه فردا روز اربعين تعذيه دارى و عزادارى كند و انتظار قدوم شما را مى كشند به حوريه ديگر فرمود : برو نجف اشرف و پدر حسين آقا اميرالمؤ منين ع را خبردار كن ، چون آن حوريه ها رفتند باز بى بى عالم فاطمه زهرا سلام اللّه عليها خود را بر سر قبر فرزندش حسين ع انداخت و شروع به گريه و نوحه كرد ، كه در اين هنگام ، ناگهان مرد محاسن سفيدى بسرعت تمام آمد و بعد از آن يك بزرگوار ديگر رسيد .

من از حوريه اى پرسيدم كه آنها چه كسانى هستند ، حوريه گفت آنكه اول آمد آقا رسول اللّه ص است و آن ديگرى آقا اميرالمؤ منين على ع است و آن سبز پوش حضرت امام حسن ع مى باشد ، سپس ديدم كه رسولخدا ص تا پاره جگرش فاطمه زهرا سلام اللّه عليها را ديد كه خود را روى قبر فرزندش حسين ع انداخته وآنطور نوحه و زارى و بيقرارى ميكند ، فرمود : اى فاطمه اينقدر گريه وزارى مكن زيرا كه ساكنان ملاء اعلى را به گريه و نوحه

و خروش آوردى .

حضرت زهرا سلام اللّه عليها از شدت پريشانى خاطر ملتفت كلام پدر بزرگوار خود نشد ، پس حضرت رسول اللّه ص متوجه فرزندش امام حسن ع شد و فرمود اى فرزندم به مادرت بگو كه از سر قبر برادرت برخيزد و كمتر گريه كند ، پس آن مظلوم و مهموم خدمت مادر آمد و فرمود : اى مادر منم فرزندت حسن كه جگرم را پاره پاره كردند و از گلويم بيرون آمد ، اى مادر ديگر بس است از روى قبر برادرم سر بردار آن بى بى عالم سر از قبر برداشت و در حاليكه شيشه پر از آب در دست داشت . فرمود : اى فرزندم فداى جگر پاره پاره ات و حلقوم بناحق بريده برادرت شوم سپس آن شيشه را بدست امام حسن ع داد و فرمود : اى فرزندم اين شيشه را نگهدار كه آب چشم عزادران برادرت را در آن جمع كرده ام ، در اين وقت ارواح پيغمبران و رسولان و مؤ منان گروه گروه باهودجها حاضرشدند و من از حوريه اى پرسيدم كه اينها چه كسانى هستند ، آن حوريه گفت آنهائى كه جلو هستند ارواح پيغمبران و آنان كه پشت سر آنها هستند ارواح مؤ منين است و آنها كه در هودجها هستند ارواح زنان مؤ منه هستند كه بخاطر كمك و يارى بى بى عالم فاطمه زهرا سلام اللّه عليها در عزادارى فرزندش حسين ع آمده اند . سپس زنان از هودجها بيرون آمدند و در برابر بى بى زهرا سلام اللّه عليها ايستادند بر آن مظلومه سلام كردند و عزادارى و تعزيت گفتند

و بر دور قبر آن مظلوم حلقه ماتم زدند و مشغول عزادارى شدند و من از خواب بيدار شدم . (6) ديده بريز اشك غم بهرعزاى حسين

فاطمه نوحه سرا گشته براى حسين

به هركجائى عزا شود برايش بپا

بال ملايك شود فرش عزاى حسين

آتش غم شعله ور مراشود از جگر

ياد كنم هركجا زنينواى حسين

ناله كنم هاى هاى گريه كنم زارزار

بربدن بى سرو بر شهداى حسين

ختم رسول مبين گفت به صوت حزين

اى پدر و مادرم باد فداى حسين

درد چشم

فاضل بزرگوار صاحب كتاب دارالسلام مرحوم شيخ محمود عراقى رضوان اللّه تعالى عليه در كتاب دارالسلام فرموده : در سال هزار و دويست و هفتادو دوم هجرى كه اوائل مجاورتم به نجف اشرف بود ، حقير را رَمَدى درد چشم شديدى عارض شد كه تابحال مثل آن درد چشم را نديده بودم كه تقريبا شش روز طول كشيد و شايد در اين مدت نخوابيدم ، روزهاى زيارتى مخصوصه آقا ابى عبداللّه الحسين ع هم نزديك بود ، جمعى از طلاب بعيادتم آمدند يكى از آنها شمسيه حقير را از براى سفرخواست ، گفتم خودم نياز دارم ، گفت تو با اينحال چگونه مى توانى بيائى ، گفتم هنوز ماءيوس نشده ام و بعد هم آنها رفتند اتفاقا منزل خالى بود و عيال هم نبود تنهائى و طول چشم درد و تنگى وقت زيارت و رفتن رفقا به كربلا باعث رقت قلبم شد ، بر خواستم و متوجه كربلا شدم عرض كردم السلام عليك يا ابا عبداللّه شنيده بودم در روز عاشورا در وقت اشتغال به غزوه جنگ كربلا سلطان قيس هندى در هندوستان به چنگال شير مبتلا شد و استغاثه

به جانب اقدست كرد او را دريافتى ، من كه اراده زيارتت را دارم . . . اين را گفتم و گريه گلويم را گرفت پس سر خود را بر پشتى گذاشتم خوابم برد و در اثناى خواب ديدم آقا حضرت سيد الشهداء ابا عبداللّه الحسين ع بر بالاى تل بلندى تشريف دارد و حقير در وسط آن تل ايستاده ام پس آن حضرت با صداى بلند فرمود : بيا حقير به زبان حال نه مقال گويا عرض كردم با اين چشم رمد آلود چگونه بيايم .

ناگاه آن بزرگوار به سرعت از بالاى آن تل به نزد من آمد و انگشت مبارك را بر پشت چشم من نهاده مانند كسى كه حفته دست گذاشته كه بيدار شود از خواب بيدار شدم چشمم را باز كردم هيچ دردى در آن احساس نكردم و عرصه اطاق و فضاى خانه را روشن ديدم شكر خدا را به جا آوردم ، زود بر خواستم وضو گرفتم و خود را به حرم رساندم آن طلابى را كه به عيادتم آمده بودند در حرم ديدم كه براى وداع از آقا اميرالمؤ منين ع آمده بودند چون مرا ديدند تعجب كردند و گفتند تو يك ساعت پيش به آن حالت بودى چطور شد كه اين طور شدى گفتم شنيديد كه ماءيوس نيستم الحمد لله خداوند به من عافيت داد پس از حرم بيرون آمديم آنها در همان روز از راه آب رفتند و حقير فرداى آن روز از راه خشك رفتم و يك روز زودتر از آنها وارد كربلا شدم . (7) به قربان جود و سخايت حسين

نظر كن به من از

عنايت حسين

بسوى تو دست نيازم بود

تو سلطانى و من گدايت حسين

شهيد توام اى شهيد خداى

دهم جان به شوق لقايت حسين

غم بى كسى را زخاطر برم

دمى بشنوم گر صدايت حسين

اميد دل نا اميدان ببين

چسان ميدهم جان برايت حسين

برى از همه آرزوهاى خود

هر آن دل كه شد آشنايت حسين

حاج شيخ جعفر شوشترى( ره)

علامه محقق حاج شيخ محمد تقى شوشترى در كتاب آياتٌ بيّنات فى حقيقة بعض المنامات صفحه صدو چهل و سه مى نويسد : مرحوم آية اللّه العظمى حاج شيخ جعفر شوشترى نور اللّه مرقد ، الشريف صاحب كتاب خصائص الحسينيه كه خود به حق نابغه عصر و زمان خويش بوده مى فرمايد : يك روز كه از تحصيلات علمى در نجف اشرف فارغ شدم و به وطن خويش شوشتر مراجعت نمودم با تمام وجود دريافتم كه مى بايستى در هرچه بيشتر آشنا كردن و مردم با معارف حقه اسلام انجام وظيفه بنمايم لذا روزهاى جمعه و بعدها با رسيدن ماه مبارك رمضان به خاطر اين مهم ، تفسير صافى را به دست مى گرفتم و از روى آن مردم را موعظه مى كردم و در آخر گفتار براى اينكه به قول مشهور هر غذائى نياز به نمك دارد و نمك مجالس وعظ و ارشاد ، ذكر مصائب مولى الكونين حضرت ابى عبداللّه الحسين ع است ، ناچار بودم از كتاب روضة الشهداء كاشفى نيز مقدارى مرثيه بخوانم . ماه محرم را هم كه در پيش بود بدين طريق گذرانيدم متاسفانه به هيچ وجه تحمل جدائى از كتاب را در وقت منبر نداشتم ، يعنى بدون در دست داشتن كتاب نمى توانستم مردم را موعظه كنم . از طرفى

مردم هم بهره كافى نمى بردند ، تا اينكه يكسال به همين منوال گذشت ، سال بعد نزديكى ماه محرّم با خود گفتم تا كى مى بايستى كتاب در دست بگيرم و از روى آن صحبت كنم و نتوانسته باشم از حفظ منبر بروم بايد انديشه اى بنمايم و خود را از اين مخمصه نجات دهم ، هرچه در اين باره فكر كردم به جائى نرسيدم و راه چاره اى نديدم و در اثر فكر كردن خستگى سر تا سر وجودم را فرا گرفت ، در اين حال از شدت نگرانى به خواب رفتم و در عالم رؤ يا ديدم كه در زمين كربلا هستم . آنهم درست در موقعى كه موكب آقا ابى عبداللّه الحسين ع آنجا نزول اجلال كرده چشمم به خيمه اى كه بر افراشته بودند متوجه دشمنان كه با صفوفى فشرده مقابل آن خيمه ايستاده اند جلورفتم و داخل خيمه شدم . ديدم حضرت در آنجا نشسته اند بعد از سلام و معانقه آن حضرت مرا در نزديكى خود جاى دادند و به حبيب بن مظاهر رحمة اللّه عليه فرمودند فلانى اشاره به من كردند مهمان ما مى باشد از مهمان مى بايستى پذيرائى كرد . آب در نزد ما پيدا نمى شود و لكن آرد و روغن موجود است برخيزيد با آنها بر ايشان طعامى درست كن ، حبيب بن مظاهر حسب الامر حضرت از جاى بر خواست و بعد ازچند لحظه به داخل خيمه آمدند و طعامى با خود آوردند و آن را در پيش روى من گذاشتند فراموش نمى كنم كه قاشقى هم در ظرف طعام بود چند

لقمه از آن طعام بهشتى صفت خوردم سپس بلافاصله از خواب بيدار شدم دريافتم كه از بركت زيارت آن حضرت مُلْهِم به نكات و لطائف و كناياتى در آثار اهلبيت معصومين صلوات اللّه عليهم اجمعين شده ام كه تا به حال به هيچ كس بر فهم آنها از من پيشى نگرفته و دليل بر اين گفتار كتاب خصائص الحسينيه و شصت مجلس و سى مجلس و چهار مجلس همه از ترشحات و قلمى ايشان هستند . (8) اى حسين جانم ، جان به قربانت

جان به قربان لطف و احسانت

اى عزيز فاطمه دستم به دامانت

اى عزيز فاطمه دستم به دامانت

من به قربان كربلاى تو

يار و انصار با و فاى تو

اشك غم ريزم از براى تو

غرقه خون شد پيكر پاك جوانانت

من به قربان شاهدان تو

و آن همه اشك عاشقان تو

درخت خون گريه مى كند

شگفت انگيزتر اينكه آثار دگرگونى اجسام از شهادت آقا امام حسين ع پس از گذشت چهارده قرن هنوز در گوشه و كنار به چشم مى خورد يكى از آنها جارى شدن خون از درخت چنار زر آباد است . زر آباد يكى از قصبات قزوين و در نزديكى قلعه الموت است كه هر سال روز عاشورا هزاران نفر براى مشاهده چنار خونبار به آنجا مى روند و روان شدن خون را از درخت به چشم خود مى بينند .

آية اللّه فقيد سيد موسى زرآبادى در كتاب كرامات به تفصيل از جارى شدن خون از درخت چنار در روز عاشورا گفتگو كرده از پدرش سيد على و از جدش سيد مهدى نقل كرده كه در هيچ سالى اين موضوع تعطيل نشده است ، اين كتاب چاپ شده و

خطّى آن در كتابخانه پسرش سيد جليل زرآبادى در قزوين موجود است . آية اللّه مظفّرى فشرده آن را در كتاب ايضاح الحجّة آورده است مرحوم آية اللّه العظمى مرعشى نجفى در حاشيه عروه به هنگام بر شمردن خون هاى پاك مى نويسد :

همچنين است خونى كه از درختى موجود در قريه زرآباد از توابع قزوين خارج مى شود . نويسنده سطور مقدمةً خصائص الحسينيه سال گذشته با جمعى از دوستان به زرآباد رفته و روان شدن خون را از اين درخت با چشم خود ديده است و از خوانندگان كتاب دعوت مى كند كه روز عاشورا را به زرآباد رفته اين درخت را با چشم خود ببينيد اين درخت در كنار قبر مطهر امام زاده اى مشهور به على اصغر بن موسى بن جعفر ع قرار دارد و ظاهرا بيش از ششصد يا هفتصد سال از عمرش گذشته است در سال گذشته كه اين ناچيز افتخار حضور داشته درست لحظه اذان صبح خون جارى شد و بيش از چهار ساعت ادامه داشت . (9) شهر پر ولوله آفاق پر از شور ونواست

ماتم كيست خدايا كه جهان پرغوغاست

گرچه در روضه فردوس نباشد غم و رنج

اهل فردوس غمينند خدايا چه عزاست

ماتم كيست كه خون مى رود از چشم رسول

عرش ماتمكده جبريل امين نوحه سراست

اى دريغا كه شد از سم ستوران پامال

تن شاهى كه از او آدم و عالم برپاست

از چپ و راست بجز نيزه و شمشيرنديد

هرچه افكند در آن دشت نظراز چپ و راست

زين مصيبت نه همى خلق كه خلق ملكوت

جاى اشك از مژه ارخون مى فشانند رواست

بدن حضرت رقيه( ع)

مرحوم شيخ احمد كافى اين شهيد گمنام و

سرباز واقعى امام زمان و عاشق ولى عصر عجل اللّه تعالى فرجه الشريف و واعظ شهير و شهيد در راه دين رضوان اللّه تعالى عليه فرمود : مرحوم سيد هاشم رضوان اللّه تعالى عليه يكى از علماء بزرگ شيعه شام بود كه سه دخترداشته ، مى گويد يكى از دخترهايم خواب رفت يك شب بيدار شد صدا زد : بابا در شب بى بى رقيه را خواب ديدم . بى بى به من فرمود : دختر به بابات سيدهاشم بگو آب آمده در قبر من و بدن من نارحت است قبر مرا تعمير كنيد . بابا اعتنائى نكرد ، مگر مى شود با يك خواب دست به قبر دختر امام حسين ع زد .

فردا شب دختر و سطى همين خواب را ديد : باز بابا اعتنايى نكرد . شب سوم دختر كوچولوى سيد اين خواب را ديد شب چهارم خود سيد هاشم مى گويد خوابيده بودم يك وقت ديدم يك دختر كوچولو دارد مى آيد اين دختر از نظر سِنّى كوچك است اما آنقدر با اُبهت است باصولت و جلالت دارد مى آيد رسيد جلوى من به من فرمود سيد هاشم مگر بچه هايت به تو نگفتند كه من ناراحتم قبر مرا تعمير كن ؟

گفت : من با وحشت از خواب پريدم رفتم والى شام را ديدم جريان را گفتم والى نامه نوشت به سلطان عبد الحميد ، سلطان جواب نوشت براى والى كه ما جراءت نمى كنيم اجازه نبش قبر بدهيم به همين آقاى سيد هاشم بگوئيد خودش اگر جراءت مى كند قبر را نبش كند و بشكافد پائين برود قبر را تعمير كند

مادست نمى زنيم سيد هاشم چند تا از علماى شيعه را ديد ، اينها حرم را قُرُقْ كردند ، ضريح را كنار گذاشتند كلنگ به قبرزدند ، مقدار كمى كه قبر را كندند آثار رطوبت پيدا شد ، پائين تر رفتند ، ديدند آب آمده در قبر بدن بى بى در كفن لاى آب افتاده ، سيد هاشم رفت پائين دستهايش را برد زير بدن اين سه ساله ، بدن را با كفن از توى آبها آورد بيرون ، روى زانويش گذاشت ، آب قبر را كشيدند ، نزديك ظهر شد ، بدن را گذاشتند در يك پارچه سفيد نماز خواندند ، غذا خوردند ، دو مرتبه آمد بدن را گرفت روى دستش ، تا غروب اينها مشغول بودند ، تا سه روز قبر را تعمير كردند ، و به جاى آب گُلاب مصرف مى كردند ، و گِل درست مى كردند و قبر را مى ساختند ، جلوگيرى از آن آبها شد و قبر ساخته شد ، يك تكه پارچه ديگر سيدهاشم از خودش آورد ، روى كفن انداخت ، بدن را برداشت ، در قبر گذارد . علماى شيعه مى گويند در اين چند روز همه گريه مى كردند سيد هاشم هم همينطور ، اما روز سوم وقتى سيد هاشم بدن را در قبر گذاشت و آمد بيرون ديگر داد مى زد گفتم سيد هاشم چى شده چرا فرياد مى زنى ؟ گفت به خدا ديدم آنچه شنيده بودم ، اين كلمه را بگويم امروز آتشت بزنم هِى داد مى زد رفقا به خدا ديدم آنچه شنيده بودم . گفتيم سيد هاشم چه

ديدى ؟ گفت به خدا وقتى اين بدن را بردم در قبر دستم را از زير بدن بيرون كشيدم يك مقدار گوشه كفن عقب رفت ديدم هنوز بدنش كبود و سياه است ، هنوز جاى آن تازيانه ها روى بدن اين سه ساله باقى است . (10) عمه جون بياببين مهمون برامون آمده

يك سَرِ غرقه به خون تو غمسرامون اومده

بگو بچه ها ديگه گريه و زارى نكنين

از عزا بيرون بيان آخه بابامون اومده

مادر على بياد سراغ اكبر بگيره

اينكه توى طبقه از كربلامون اومده

نبايد كسى ديگه تو اين خرابه بمونه

اونكه ما رو ببره به خونهامون اومده

بگو بچه ها بيان پاها مونونشون بديم

اونكه مرهم بزاره به زخم پامون اومده

عمه جون هرچى مى خواى شكايت ازدشمنابكن

اونكه ويران كنه كاخ دشمنامون اومده

امشب از هر طرفى صداى يا حسين مياد

كربلائى كه شده نوحه سرامون اومده

امام حسن( ع )

دانشمند توانا شهيد حاج شيخ احمد كافى رضوان اللّه تعالى عليه فرمود يكى از منبرى هاى مهم تهران مرحوم حاج شيخ على اكبر ترك بود خيلى منبر خوبى بود او دو خوبى داشت يكى آدم رشيد بود دوم آدم متدينى بود ، عالى بود ، حاج شيخ على اكبر تبريزى آن سال كه من نجف بودم ايام فاطميّه عراق مى آمد فاطميه اول را كربلا منبر مى رفت فاطميه دوم نجف ، من از خودش شنيدم .

مرحوم حاج شيخ على اكبر تبريزى مى گفت : من جوان بودم تبريز منبر مى رفتم ماه رمضان تا شب بيست و هفتم ماه رمضان پيش نيآمد ما شبى نامى از آقا امام حسين ع ببريم غرضى هم نداشتم زمينه حرف جور نشد منبراست گفت همان شب بيست و

هفتم رفتم خانه خوابيدم در عالم رؤ يا مشرف شدم محضر مقدس بى بى فاطمه سلام اللّه عليها سلام كردم حضرت كِدرانه جوابم داد . گفتم بى بى جان من از آن نوكرهاى بى ادب نيستم اسائه ادبى خيال نمى كنم از من سر زده باشد كه از من كدر شده باشيد . چرا اين طور جواب مرا مى دهيد ؟

حضرت فرمود : حاج شيخ مگر حسن پسر من نيست ؟ فهميدم كار از كجا آب خورده چرا يادى از حسنم نمى كنى ؟ حسنم غريب است حسنم مظلوم است . (11) شهى كه بود ز جانها لطيف تر بدنش

شدى بسان زمرد ز زهر كينه تنش

امام دوم و سبط رسول و پور بتول

كه ذوالجلال بناميد از ازل حسنش

روا نبود كه آبش بزهر آلايند

كسى كه فاطمه دادى زجان خود لبنش

فلك بدست حسن داد تا كه كاسه زهر

بريخته جگر پاره پاره در لنگش

چه حرفها كه شنيداززبان دشمن و دوست

كه سخت تر بدى از زخم نيزه بر بدنش

زبسكه جام بلانوش كرد و صبر نمود

فزون زجد و پدر بود گوئيا محنش

كمان جور كشيدند بر جنازه او

كه پاره پاره زپيكان تير شد كفنش

شفاى حضرت زينب( س)

حضرت حجة الاسلام حاج شيخ محمد تقى صادق در تحقيقاتى كه در مورد داستان ذيل كرده و براى مرحوم آية اللّه العظمى بروجردى نوشته و فرستاده كه ترجمه آن اينست . كه معظم له بعد از سلام و درود به مخاطب خود و به تمام مؤ منين ازشيعه آل محمد عليهم السلام چنين مى نويسد : و تقديم مى دارم بسوى تو كرامتى را كه هيچ گونه شك و شبهه اى در او نباشد و آن كرامت

از عليا مكرمه حضرت زينب سلام اللّه عليها بانوى بانوان عالم و برگزيده امت است و آن قضيه اينست كه : زنى به نام فوزية زيدان از خاندان مردمى صالح و متقى و پرهيزكار در يكى از قراء روستاهاى جبل عامل بنام جوية مبتلا به درد پاى بى درمانى شد تا به جائى كه به عنوان عمل جراحى متوسل به بيمارستانهاى متعددى گرديد ولى نتيجه اين شد كه سستى در رانها و ساق پاى وى پديد آمد و هيچ قادر به حركت نبود مگر اينكه نشسته و به كمك دو دست راه مى رفت و روى همين اصل بيست و پنج سال تمام خانه نشين شد و به همان حال صبر مى كرد و مدام با اين حال مى بود تا اينكه عاشوراى آقا ابى عبداللّه الحسين ع فرا رسيد ولى او ديگر از مرض به ستوه آمده بود و عنان صبر را از دست او گرفته ناچار برادران و خواهران خود را كه از خوبان مؤ منين به شمار مى روند خواست و از آنان تقاضا كرد كه او را به حرم حضرت زينب عليهاالسلام در شام برده تا در اثر توسل به ذيل عنايت دختر كبراى على ع شفا يافته و از گرفتارى مزبور بدر آيد ولى برادران پيشنهاد وى را نپذيرفتند و گفتند كه شرعا مستحسن نيست كه تو را با اين حال به شام ببريم واگر بناست حضرت تو را شفا دهد همينجا كه در خانه ات قرار دارى براى او امكان دارد .

فوزيه هرچه اصرار كرد بر اعتذار آنان مى افزود ناچار وى خود را به خدا سپرده و صبر

بيشترى پيشه كرد تا اينكه در يكى از روزهاى عاشورا در همسايگى مجلسى عزائى جهت حضرت سيد الشهداء ع بر پا بود فوزيه به حال نشسته و به كمك دو دست به خانه همسايه رفت ، از بيانات وعاظ استماع كرد و دعا كرد و توسل نمود و گريه زيادى كرد ، تا اينكه بعد از پايان عزادارى با همان حال به خانه بر مى گردد . شب با حال گريه و توسل بعد از نماز مى خوابد و نزديك صبح بيدار مى شود كه نماز صبح را بخواند مى بيند هنوز فجر طالع نشده او به انتظار طلوع فجر مى نشيند در اين اثناء متوجه دستى مى شود كه بالاى مچ وى را گرفته و يك كسى به او مى گويد : قومى يا فوزيه برخيز اى فوزيه . او با شنيدن اين سخن و كمك آن دست فورى بر مى خيزد و به دو قدمى خود مى ايستد و از عقال و پاى بندى كه از او برداشته شده بى اندازه مسرور و خوشحال مى شود . آن وقت نگاهى براست و چپ مى كند احدى را نمى بيند سپس رو مى كند به مادرش كه در همان اطاق خوابيده بود و بنا مى كند به اللّه اكبر و لا اله الا اللّه گفتن وقتى كه مادرش او را به آن حال ديد مبهوت شد سپس از نزد مادرش بيرون دويد و به خارج از خانه رفت و صداى خود را به اللّه اكبر و لا اله الا اللّه بلند كرد تا اينكه برادرانش با صداى خواهر بسوى او مى آيند وقتى آنان

او را به آن حال غير مترقبه ديدند صدا به صلوات بلند كردند آنگاه همسايگان خبردار مى شوند و آنها نيز صلوات و تهليل و تكبير بر زبان جارى مى كنند اين خبر كم كم به تمام شهر رسيد و ساير بلاد و قراء مجاور نيز خبر دار مى شوند و مردم از هر جانب براى ديدن واقعه مى آيند و تبرك مى جويند و خانه آنها مركز رفت و آمد مردم دور و نزديك مى شود پس سلام و درود بى پايان بر تربت پاك مكتب وحى حضرت زينب سلام اللّه عليها باد . (12) به اهل ذكر بگو مجلس دعا اينجاست

سعادت ار طلبى راه و راهنما اينجاست

بدست غيب زده پرچم سيه بربام

عزا وماتم سلطان كربلا اينجاست

به دردمند ومريض و زپا فتاده بگو

كسى كه درد ترا مى كند دوا اينجاست

ستاده صاحب بزم عزادراين مجلس

نظاره گر ، به رخ يك يك شما اينجاست

به چشم دل اگر اى دوست نظاره كنيد

ستاده فاطمه با جامه سياه اينجاست

به سوى غير مكن رو براى حاجت خود

بيا به بزم محبت كه آشنا اينجاست

يهوديان مسلمان شدند

در يكى از روزنامه هاى كثير الانتشار ايران اطلاعات ص 10 ، دى ماه شماره 11279 1342 مسلمان شدن يك خانواده يهودى را اعلام كرد كه عده زيادى زن و مرد در حياط مسجد صدر الامور آبادان جمع شده بودند و درباره افراد يك خانواده يهودى كه بدين اسلام مشرف شده و براى اداء نماز بمسجد آمده بودند گفتگو ميكردند ، وقتى افراد اين خانواده نماز گزاردند و از مسجد خارج شدند از آنها در مورد علّت و كيفيت تشرف بدين اسلام سؤ ال شد و يكى

از آنها كه معلوم بود بزرگ خانواده است گفت من و همسرم كه داراى دو فرزند هستيم قبل از آنكه بدين مبين اسلام مشرف شويم در بغداد سكونت داشتيم وقتى كاخ رياست جمهورى عراق بمباران گرديد و حكومت نظامى اعلام شد از شدت ترس مغازه طلافروشى خود را كه از مغازه هاى معتبر بغداد بود بستم و تعطيل و باميد خدا رها كردم و بخانه پناه بردم ولى دو روز بعد بمغازه رفتم متوجه شدم از طلاآلات و نقدينه ام اثرى نيست .

چند روزى من و همسرم و فرزندانم در ناراحتى و اندوه بسر مى برديم يكشب كه از فرط ناراحتى گريه زيادى كردم و با چشمهاى اشك آلود خوابيدم در عالم رؤ يا بخاطرم آمد كه بزيارت مرقد مطهر امام حسين ع بروم طلاآلات و نقدينه ام را بدست خواهم آورد پس از آنكه از خواب بيدار شدم جريان را با همسرم در ميان گذاشتم و فرداى آن روزبار سفر بستم و عازم كربلا شديم و بزيارت مرقد مطهر حضرت امام حسين ع نائل آمديم سپس با اتومبيل بنجف اشرف مشرف شديم و ضمن اقامت در آن شهر بسراغ يكى از دوستان قديمى خود كه از زرگرهاى معروف نجف است رفتيم و ساعتى در مغازه او نشستيم اما موقعيكه قصد داشتم با او خدا حافظى كنم و ازمغازه بيرون آيم زن و مرد شيك پوشى وارد مغازه شدند و از دوستم خواستند تا مقدارى جواهرات و طلاجات آنان را خريدارى كند چون دوستم قصد خريد نداشت من با آنان وارد معامله شدم ولى وقتى طلاجات مذكور را كه در يك جعبه بزرگ قرار داشت

بدقت نگاه كردم متوجه شدم طلاجاتى است كه از مغازه ام به سرقت برده اند بلافاصله جعبه را برداشتم و از مغازه بيرون رفتم تا پليس راخبر كنم ولى آن دو نفر قبل از آنكه بدام ماءمورين بيافتند فرار را بر قرار ترجيح دادند و متوارى شدند باين ترتيب همانطور كه در خواب بذهنم خطور كرده بود جواهر وطلاجات مسروقه را پيداكردم . من و فرزندانم و همسرم بدين مقدس اسلام مشرف شديم اين مرد اضافه كرد قبلا نامم سالم اليا هو بود و همسرم هيلانام نام داشت ولى حالا نام من محمد و همسرم زهرا مى باشد . (13) اى عزيز فاطمه اى زاده شير خدا

كن روا حاجات ما

ازره لطف و كرم حاجات ما راكن روا

كن رواحاجات ما

ماعزاداران اصحاب و جوانان توايم

از محبان توايم

حسرودنيا و دين ماديده گريان توايم

از محبان توايم

تو امام و رهبرى اى پيشوا و رهنما

كن رواحاجات ما

شفاى ضعف چشم

آقاى حاج ميرزا مهدى بروجردى نزيل قم كه از علماء و بزرگان حوزه علميه و صاحب تاءليفات عديده است من جمله اسلام و مستمندان كه در آن نوشته است ، در سن بيست سالگى در اثر ضعف چشم محتاج بعينك شدم و بالنتيجه لازم دانستم كه براى علاج آن اقدام عاجلى بعمل آورم براى اين منظور باطباء مخصوص چشم مراجعه كردم ولى بعد از مداواى زياد نتيجه مثبت بدست نيامد و براى خواندن خطوط و ديدن افراد نيازمند بعينك بودم ، تا اينكه سالى بعد از مراجعت از مكه از طرف كويت بكاظمين مشرف شدم ، نزديك اربعين كه شب زيارتى قبر امام حسين ع است بايد در چنين شبى درك فيض كرد ،

مردم از اطراف بكربلا ميرفتند تا فيوضات آن شب و عنايات و الطاف الهى در حرم امام حسين ع بهره مند باشند منهم بهمين منظور عازم شدم كه تا بتوانم بلكه شفاى ضعف چشم خودم را در كنار آن مرقد مطهر از خداى متعال بخواهم و باتوسل بذيل عنايت آقا سيد الشهداء ابا عبداللّه الحسين ع خدا حاجتم را برآورد ، عصر روز نوزدهم صفر بود به عزم كربلا كاظمين را ترك گفتم . وسيله ما باقطار راه آهن بود معلوم است كه قطار براى پياده و سوار كردن مسافرين ايستگاههاى متعدد دارد ، از آنجائيكه شب اربعين بود . جمعيت زيادى كه ازدهات مجاور مى آمدند در ايستگاهها براى سوارشدن بقطار ايستاده بودند بهرحال جمعيت زيادى داخل قطار را پركرده تا بحديكه در داخل كوپه هاى مسافربرى جانبود و مادر كوپه اى بوديم كه محل بارچهار پايان بود و صندلى هم نداشت و مردم اكثرا سراپا ايستاده بودند در راهرو و كوپه ها هيچ جاى اضافى نبود در عين حال باز در هر ايستگاه بر جمعيت و تزاحم افزوده ميشد خصوصا در يكى از ايستگاه ها بعضى از اعراب بَدَوى و كثيف باپاى برهنه و گل آلود سوار شدند و بعضى ها را در داخل كوپه اى كه ما بوديم جا كردند البته وضع لباس و اندام آنها نحوه اى بود كه من واقعا متنفر بودم و با خود ميگفتم كه اينها كى هستند و باپاهاى گل آلود ميخواهند بكجا بروند ؟ !

با اين وضع چه زيارتى ؟ آيا اينها از زوار محسوبند ؟ ! در اين فكر بودم كه ناگاه بفكرم رسيد كه

لباس و صورت و تجملات ظاهرى نشانه آدميت نيست ،

تن آدمى شريف است بجان آدميت

نه همين لباس زيباست نشان آدميت

از كجا كه اينها زائر واقعى امام حسين ع نباشند چه بسا مردمى بزيارت مى روند كه صاحب تجملند ولى در اثر خبث باطنى زائر نيستند پس اينها راسبك نشمار شايد تقربشان نزد حق زيادتر باشد ، و دمى از اين انديشه آرام گرفتم بعد بياد اين افتادم كه من در سن بيست سالگى و گل جوانى بضعف چشم گرفتار شدم . خدايا مى شود بر من توجهى كنى و در اثر توكل بامام حسين ع سلامت چشم را بمن باز دهى آيا توسل من امشب نتيجه دارد ؟ آيا امام حسين ع به من عنايتى مى فرمايد ؟ آيا خدا امشب حاجتم را بر مى آورد اجابت دعا كه در تحت قبه و بارگاه حضرت امام حسين ع از وعده هاى حق است ، ناگاه بخود گفتم بزيارت ميروم كه عرض حاجت كنم وه چه مقام بزرگى وه چه حاجت كوچكى مقام رفيع و بلند اباعبداللّه جانباز زكوى حق كجا شفاى ضعف چشم ، چه انتظار و خواسته كوچكى براى نيل به اين حاجت مى توانم بخواست خدااز زوار حضرتش استفاده كنم در اين حال باقلبى دور از شائبه باصفاى باطنى و معنوى باتوجه بمقام زائرين آن حضرت چشمم بر خورد به پاى يكى از مسافرين كربلا كه پايش گل آلود بوده آهسته دست بردم و به مقدار عدسى از گل خشكيده پاى او را برداشتم و در دست سرمه كردم و با دست چپ عينك از چشم برداشتم و بادست راست آن خاك را

بچشم ماليدم ، ماليدن همان شد خوب شدن و رفع ضعف چشم هم همان ديگر نيازى به عينك پيدانكردم اللهم ارزقنا زيارة قبره و شفاعة جده آمين رب العالمين . (14) من ذاكر و مداح و ثناخوان حسينم

من خاك كف پاى غلامان حسينم

يك دست كتاب اللّه و يك دست به عترت

در محفل پر فيض محبّان حسينم

اين فخر مرا بس كه در اين ره اعظم

يك عمر سر سفره احسان حسينم

با آب ولايش بسرشتند گلم را

زين روست كه در خط عزيزان حسينم

در سفره من هر شبه نان و نمك اوست

عمريست نمك خوار نمكدان حسينم

ماءيوس از معالجه

دانشمند محترم حضرت حجة الاسلام حاج آقاى لنگرودى فرمود : يكى از مطالبى كه از مسموعات حقير است و قطعا واقعيت دارد اينست كه در حدود ده سال قبل شخصى ثقه و راستگو كه معروف به سردار بود و حدود صدسال از عمرش ميگذشت و فعلا برحمت ايزدى پيوسته خداى رحمتش كند براى بنده نقل ميكرد : روزى دخترم مرض سختى گرفت بطوريكه تمام دكترهاى حاذق تهران از معالجه اش ماءيوس شدند و از دادن نسخه خوددارى كردند ولى در اثر شدت علاقه نتوانستم از او دل برگيرم و از طرفى چون محبت محمد و آل محمد ص در سرشت و نهادم بود روزى باقلبى شكسته و پريشان دراطاق خلوتى نشستم و يك استكان بدست گرفته و يك يك از مصائب حضرت سيد الشهداء اباعبداللّه الحسين ع را بياد مى آوردم متاءثر شده و در حال تاءثر گاهى بياد على اكبر و ناكامى او و گاهى بياد على اصغر و تشنه كامى او و گاهى بياد حضرت زينب و پريشانى او و گاهى

بياد ابوالفضل و نااميدى او و . . . . تا اينكه اشكم سيل آسا جارى گرديد ، موقع را مغتنم شمرده استكان را زير ديده گانم قرار دادم و اشكها را در استكان جمع نمودم ، بعد از اين عمل ببالبين دختر مريضم آمده و با قاشق كوچكى از همان اشك چشم كه در راه مصائب حضرت امام حسين ع ريخته بودم در دهان مريضه ريختم طولى نكشيد كه دوچشم باز كرده و بمن سلام كرد ، پرسيدم حالت چطور است ؟ گفت قلبم روشن شده از آن روز به بعد بحمد اللّه كم كم كسالت او مرتفع گرديد و شفاى كامل نصيبش شد منهم شكرانه چنين موهبتى را بجاى آورده و از نگرانى واندوه نجات يافتم . (15) اى كه بر درد دل عاشق بيچاره دوائى

پسر فاطمه و سبط رسول دوسرائى

نور چشمان على ونبى و حضرت خاتم

كشتى راه نجات تو و مصباح هدائى

فخر دين ، نور مبين ، شافع امت ، يم رحمت

به حيات وبه ممات و به صراط و به جزائى

نَبى ات خواند حسين از من و من هم زحسينم

جان پيغمبر و قلب على و خون خدائى

اى اميد دل غمديده عشاق جگر خون

چه شود گر نظر لطف سوى مابنمائى

خاتون دو سرا

مرحوم فيض الاسلام از علماء وارسته و سيد بزرگوارى است كه تاءليفات بسيارى دارد منجمله كتابهاى معروف وى ترجمه و خلاصه تفسير قرآن عظيم و ترجمه و شرح نهج البلاغه و ترجمه و شرح صحيفه كامله سجّاديه و ترجمه خاتون دو سرا ميباشد ، اين بزرگوار در تاريخ شب يكشنبه بيست و پنجم ماه صفر هزار وسيصد و نود و پنج هجرى قمرى

كتاب ترجمه خاتون دو سرا را تمام كرده و در مقدمه نوشته بيش از دوازده سال پيش به درد شكم گرفتار شدم و مُعالَجه اَطِبّاء سودى نبخشيد براى استشفاء به اتفاق و همراهى اهل بيت و خانواده به كربلاء مُعَلّى مشرف شديم ، در آنجا هم سخت مُبتلى گشتم ، روزى دوستى از زائرين در نجف اشرف ، من و گروهى را به منزلش دعوت نمود با اينكه رنجور بوده رفتم ، در بين گفتگوى گوناگون يكى از عُلماء رحمة اللّه عليه كه در آن مجلس بوده فرمود : پدرم ميگفت : هرگاه حاجت و خواسته اى دارى خداى تعالى را سه بار بنام عليا حضرت زينت كبرى سلام اللّه عليها بخوان بى شك و دو دلى ، خداى عزّوجل خواسته ات را روا ميسازد از اين رو منهم چنين كرده و شِفاء و بهبودى بيماريم را از خداى تعالى خواستم ، و علاوه بر آن نذر نموده و با پروردگارم عهد و پيمان بسته كه اگر از اين بيمارى بهبودى يافته كتابى در احوال سيده معظمه صلوات اللّه عليها بنويسم تا همگان از آن بهرمند گردند ، حمد و سپاس خداى جل شاءنه را كه پس از زمان كوتاهى شِفا يافتم .

از بسيارى اشتغال و كارها و نوشتن و چاپ و نشر كتاب ترجمه و خلاصه تفسير قرآن عظيم به نذر خود وفاء ننمودم تا اينكه چند روز پيش يكى از دخترانم مرا آگاه ساخت كه به نذر وفا ننموده من هم از خداى عَزَّاسمهُ توفيق و كمك خواسته بنوشتن آن شروع نمودم و آن را كتاب ترجمه خاتون دو سرا سيّدتنا المعصومه زينب

الكبرى ارواحنا لتراب اقدامها الفداء ناميدم . (16) كيست زينب ، واله و شيداى حق

همچو مادر عصمت كبراى حق

كيست زينب ، بنت زهراى بتول

دخت حيدر ، پاره قلب رسول

كيست زينب ، زاده بيت الحرام

حورزمزم ، دختر ركن و مقام

كيست زينب ، مظهر صبر خدا

بر زمين و آسمان فرمانروا

تاج فخر دانش و عقل و ادب

زان عقيله داده شد او را لقب

درمان مرض

از حارث بن مغيره بصرى روايت شده كه گفت : من به آقا امام صادق ع عرض كردم من مردى هستم كه به علل مزاجى به بيمارى بسيارى مبتلا هستم ، دوائى هم نبوده كه استعمال نكرده باشم ، ولى هيچ سودى از تمام آن دواها نبرده ام . حضرت فرمود كجائى تو ؟ چرا از تربت و خاك قبر آقا سيد الشهداء ابا عبداللّه الحسين ع غافلى ، زيرا در آن شفاء هر درد و ايمن از خوف و ترس است ، پس هر وقت آن را بدست آوردى و خواستى تناول كنى اين كلمات را بگو :

اَللّهُمَّ اِنِّى اَسْئَلُكَ بِحَقِّ هذِهِ الطّينَةِ وَ بِحَقِّ الْمَلَكِ الَّذى اَخَذَها وَ بِحَقِّ النَّبِىِّ الَّذى قَبَضَها وَ بِحَقِّ الْوَصِىِّ الَّذى حَلَّ فى ها صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ اَهْلِ بَيْتِهِ وَافْعَلْ بى كَذا وَ كَذا .

يعنى خداوندا از تو سئوال مى كنم و مى خواهم به حق اين خاك و به حق فرشته اى كه آن را برداشته و به حق پيغمبرى كه آن را قبض كرده و گرفته و بحق وصيّى كه در آن خاك واقع گرديده درود بفرست بر محمد و اهل بيت او و عنايت فرما به من اينطور و اين چنين يعنى حاجت مرا

بر آور .

راوى گفت : آنگاه حضرت فرمودند فرشته اى كه آن خاك را قبض كرده جبرئيل ع است و به حضرت رسول ص نشان داد و عرض كرد اين خاك قبر فرزند تو حسين ع است كه امت تو پس از تو او را شهيد كنند و آن پيغمبر كه آن خاك را قبض كرد حضرت محمد ص است و امّا وصيّى كه در آن خاك دفن مى گردد ، حضرت ابا عبداللّه الحسين ع است و شهيدان در ركاب اويند .

راوى گويد : عرض كردم فدايت شوم معنى شفاء خاك او را براى هر دردى دانستم پس چگونه موجب ايمنى از هر خوف و ترسى خواهد بود ؟ حضرت فرمودند : هرگاه از سلطان يا غير آن بترسى ، از خانه خود بيرون نيا مگر آنكه مقدارى از خاك قبر حضرت ابا عبداللّه الحسين ع همراه تو باشد و بگو :

((اَللّهُمَّ اِنّى اَخَذْتُهُ مِنْ قَبرِ وَلِيِّكَ وَابْنِ وَلِيِّكَ فَاجْعَلْهُ لى اَمْنا وَ حِرْزا لِما اَخافُ وَ ما لااَخافُ فَاِنَّهُ قَدْ يَرِدُ ما لايَخافُ)) .

يعنى خداوندا اين خاك را از قبر مطهّر ولىّ و دوست تو و پسر دوست تو برداشتم پس قرار ده آن را براى من موجب ايمنى و حفظ من از آنچه مى ترسم و آنچه را كه جهت عدم توجه نمى ترسم زيرا گاهى بر آدمى وارد مى گردد آنچه كه نمى ترسد .

حارث بن مغيره گويد : همانطور كه حضرت فرمان داده بود از آن خاك گرفتم و آنچه فرموده بود گفتم ، بدنم سالم وموجب ايمنى از آنچه مى ترسيدم و توجه نداشتم ونمى ترسيدم گرديد همچنانكه خود

حضرت فرموده بود و با عملى نمودن اين دستور بحمد اللّه مكروه ناپسندى نديدم و از چيزى نترسيدم . (17) خوشا سعادت آن كس كه دركنارتوباشد حسين جان

بهشت كى طلبد آنكه در جوارتوباشد حسين جان

مدار عالم امكان قرار هر دل تاريك

شفاى مرضم تربت مزار تو باشد حسين جان

لسان ناطق حق پرده دار غيب شهودى

بله سزد كه بهاى تو كردگار تو باشد حسين جان

حسين جان نظر به روى سياهم كن و ببارگناهم

بوقت مرگ دو چشمم درانتظارتوباشد حسين

جان

استجابت دعا در حائر

در مزار بحار از كامل الزيارة از ابى هاشم جعفرى روايت شده كه وارد شدم بر حضرت هادى ع در حالى كه آن بزرگوار تب دار و عليل بود . فرمود يا اباهاشم بفرست مردى از دوستان ما را كه برود به حائر آقا ابى عبداللّه الحسين ع و دعا كند براى شفاى من ، گفت : حسب الامر از خدمت حضرت مرخص شدم و در بين راه با على بن هلال برخورد كردم ، گفته هاى حضرت را به او گفتم و از او التماس كردم كه به حائر آقا سيد الشهداء ع برود گفت سمعا و طاعه ، چشم آقاجان ولى من مى گويم كه حضرت هادى ع از حائر آقا امام حسين ع افضل تر است بنابراين از او جدا شدم و برگشتم خدمت آقا امام هادى ع و ماجرا را براى حضرت عرض كردم و گفتم كه على بن هلال همچنين گفت : حضرت هادى از حائر افضل تر است . حضرت فرمود : به او بگو كه پيغمبر ص از خانه كعبه و از حجر الاسود بهتر بود اما در عين حال دور خانه

كعبه طواف مى كرد و استلام حجر مى نمود . بدانكه براى خدا بقعه هائيست كه خدا دوست دارد در آن بقعه ها دعا شود و اجابت فرمايد و حائر آقا ابى عبداللّه الحسين ع از آن بقعه هائيست كه دعا مستجاب مى شود . (18) گفت اى حبيب دادگر اى كردگار من

امروز بود در همه عمر انتظار من

اين خنجر كشيده و اين حنجر حسين

سر و جان براى تست نيايد بكار من

گو تارهاى طره اكبر بباد رو

تا ياد تست مونس شبهاى نار من

عيسى اگر ز دار بلا زنده برد جان

اين نقد جان بدست سر نيزه دار من

در گلشن جنان بخليل اى صبا بگو

بگذر بكربلا و ببين لاله زار من

هديه حضرت رضا( ع )

و در كتاب مفاتيح الجنان به سند معتبر روايت شده كه شخصى گفت حضرت امام رضا ع براى من از خراسان بسته متاعى فرستاد چون بسته را باز كردم ديدم در ميان آن خاكى بود ، از آن مردى كه بسته را آورده بود پرسيدم كه اين خاك چيست ؟ گفت : خاك قبر حائر امام حسين ع است ، تا به حال نشده كه حضرت چيزى براى كسى بفرستد و در ميان آن جامه و لباسها يك مقدار تربت حائر حسينى ع نگذارد و مى فرمايد اين تربت امان است از بلاها باذن و مشيت خداوند متعال . (19) ما را بود به خانه دل آروزى تو

از خاك كربلاى تو جوئيم بوى تو

بوئيم خاك كوى تو اى شاه كربلا

گيريم شمه اى زگلستان كوى تو

قبر تو در دلى است كه با مهرت آشناست

آن دل كه هست روى اميدش بسوى تو

بى گوهر ولاى توكس را چه آبرو

كز

مخزن ولاست ، دُرّ آبروى تو

نام تو بر كتيبه آفاق نقش بست

با خامه جلال زخون گلوى تو

شفاى مرض

حضرت حجة الاسلام والمسلمين حاج آقاى تاج لنگرودى در كتاب شريفش مى نويسد در مجلسى كه بعنوان عزادارى مولى الكونين امام حسين ع برپا مى شد يكى از خدمتگذاران آن مجلس را بنام آقاى عباس جمالى كه ضعف و زردى صورت نمايان گر ناراحتى درون بود مى ديدم و گاهى آن بنده خدا از مرضش كه هنوز اطباء تشخيص نداده بودند نزد من درد دل مى كرد و التماس دعا داشت و خيلى توسل مى جست تا اينكه بعد از مدتى وضع مزاج و روحيه او عوض شده ، در خود احساس بهبودى مى كرد و رفته رفته از حالت اولى درآمد و سلامتى كامل را دريافت و كيفيت بهبودى را از او پرسيدم ، در جواب گفت كه شدت مرض مرا بستوه آورده بود و ناراحتى من هر روزه بيشتر مى شد و چاره اى جز توجه به حضرت حق نديدم و پيوسته متوسل بودم تا اينكه شبى در عالم رؤ يا ديدم كه در منزل قديمى خودم روى پله اش نشسته ام بر وضع ناگوارم مى نالم و به ائمه اطهار گله مى كنم كه اين همه توسلات چرا تا حال نتيجه نداد مخصوصا بر امام حسين ع تكيه مى كردم واشك مى ريختم ، در چنين حالى ناگهان ديدم مولى الكونين امام حسين ع از درخانه وارد شد به محض آنكه چشمم به حضرتش افتاد گفتم آقا ترا بحق برادرت ابوالفضل قسم مى دهم درباره من توجهى فرمائيد و شفاى مرا از خدا بخواهيد آقا

فرمودند : عباس خدا ترا شفا داد ، اما ختم انعامى را كه نذر كرده بودى فراموش نكن از خواب برخاستم بيادم آمد كه من چنين نذرى كرده بودم به همين منظور از هيئت هاى مذهبى دعوت كردم و در منزل خودم از آنان پذيرائى و ختم انعام طبق دستور برگزار گرديد بالنتيجه از الطاف الهى بهرمنده گرديده و سلامتى كامل را دريافتم . (20) روز و شب چشم و دلم سوى حسين است ، حسين

كعبه و مسجد من كوى حسين است حسين

جلوات رخ خورشيد سماء و مه نو

ذّره از رخ نيكوى حسين است حسين

گر در آئينه اركان عوالم نگرى

اندر آئينه عيان روى حسين است حسين

آنكه ره از همه مشتاق زده روز الست

بخدا طاق دو ابروى حسين است ، حسين

جاودانست اگر گلشن فردوس برين

اثر نكهت گيسوى حسين است حسين

آن قيامت كه شود روز قيامت بر پا

از قد و قامت دلجوى حسين است حسين

شفاى افليج

در ايران گه گاهى شبيه صحنه كربلا را در حسينيه ها يا كنار خيابانها يا در صحرا درست مى كنند مثلا چند نخل و خيمه و اسب و وسائل جنگ افزار قديمى مثل شمشير و نيز . . . درست كرده و صحنه كربلا را در اين محلها پياده نموده كه هر بيننده اى كه مى بيند به ياد واقعه اسفبار و غم انگيز كربلا و مصائب وارده بر اهلبيت عصمت و طهارت عليهم السلام بيفتند و رقّت قلب نمايند و ناراحت و متاءثر و گريان شوند و حالى درشان پيدا شود .

من با خود بارها شنيده و ديده ام كه در اينچنين تعزيه ها و شبيه خوانيها ، بسيارى از مردم

غم ديده حوائج مشروعه خود را گرفته ، اگر مريض بوده شفا پيدا كرده و اگر مريضى داشته سلامتى او را بازگرفته و اگر گرفتارى داشته رفع گرفتارى شده و اگر حوائجى داشته . . . گرفته است بله كسى كه با نيت پاك و خالص در خانه اهلبيت عصمت و طهارت عليهم السلام على الخصوص آقا سيدالشهداءع برود ، بدون هيچ بروبرگرد مطلب و مهم خود را خواهد گرفت .

يكى از كسانيكه با نيت خالص و پاك در خانه سيدالشهداءع رفته ، پدر و مادر يك بچه فلج مادرزادى است كه در شهميرزاد شفاى فرزند شش ساله خود را از آقا اباعبداللّه الحسين ع گرفته اند .

خبرنگار كيهان نقل ميكرد : يك كودك بنام محسن منصورى كه فلج مادرزادى بود در شهميرزاد شفا يافت ، پدر مادر محسن بچه شش ساله خودشان را در مراسم تعزيه شب عاشورا مدت سه شبانه روز به نخل محل اسراى كربلا بستند ، هنگاميكه مردم عزادار شهميرزاد در مصيبت سالار شهيدان آقا اباعبداللّه الحسين ع به سر و سينه خود ميزدند حالى پيدا كرده و شفا يافت .

دل واله نهضت حسين است

جان محو حقيقت حسين است

دلهاى همه خداپرستان

كانون محبت حسين است

شد كشته كه عدل و دين نميرد

اين سرّ شهادت حسين است

فتح هدف از شكست خوديافت

اين اصل سياست حسين است

بر پاست ز وى اصول اسلام

دين زنده به همت حسين است

ارمنى متوسل به ابوالفضل( ع )

ثقة الاسلام آقاى شيخ رضاى فاضل كه يكى از ثقات اهل منبر و نزيل تهران است در جمعى كه متعلق به آقايان اهل منبر بود مى گفت : روزى در يكى ازخيابان هاشمى كه ارامنه مسكن دارند ميگذشتم در

اين حال زنى لچك به سر روسرى كه در درب خانه خود ايستاده بود بر من سلام كرد و بدنبال آن گفت آقا شما روضه مى خوانيد ؟ گفتم بله گفت بفرمائيد ، من بدرون خانه رفتم او مرا باطاقى راهنمائى كرد و صندلى گذاشت و اظهار داشت كه متوسل به حضرت ابوالفضل ع شويد . روضه را خواندم هنگام خدا حافظى براى چهار روز متواليا دعوتم كرد و در تمام روزها متوسل بحضرت ابوالفضل ع بود روز پنچم پاكتى بعنوان حق القدم بما داد وقتى كه بخانه آمدم و محتوى پاكت را شمردم جمعا چهار صدوهشتاد وشش ريال بود . از اينكه او چهار صدوپنچاه و يا پانصد ريال نداده بود تعجب كردم فكر مى كردم اين پول خورد چرا ؟

روزى ديگر از همانجا گذشتم همان زن را در همانجا ايستاده ديدم مى خواستم از چگونگى آن پول بپرسم اما در عين حال انفعال مانع من بود ولى او از روحيه ام متوجه شد كه با او حرفى دارم نزديك آمد بعد از سلام گفت آقا پول شما كم بود ؟ گفتم نه ولى از شما مى خواستم بپرسم چرا چهارصد و هشاد و شش ريال داديد و چهار صدو پنجاه يا پانصد ريال نداديد ، گفت ما ارمنى هستيم شوهرم كاسب است براى اينكه شكستى بكار ما وارد نيايد به حضرت ابوالفضل ع متوسل شديم و در منفعت كسب و كار با او شركت داريم و هر سالى يك مرتبه حساب ميكنيم آنچه سهميه حضرت ابوالفضل ع شده براى او پنج روز روضه خوانى مى كنيم حساب امسال حضرت ابوالفضل ع همان بود

كه تقديم شد . (21) اى حرمت قبله حاجات ما

ياد تو تسبيح و مناجات ما

تاج شهيدان همه عالمى

دست على ماه بنى هاشمى

همقدم قافله سالار عشق

ساقى عشاق و علمدار عشق

سرور وسالار سپاه حسين

داده سرودست براه حسين

غم امام واخ و ابن امام

حضرت عباس ع

اى علم كفر نگون ساخته اى

پرچم اسلام برافراخته اى

مكتب تو مكتب عشق و وفاست

درس الفباى تو صدق و صفاست

شمع شده آب شده سوخته

روح ادب را ادب آموخته

شفاى زن فرانسوى

يكى از دوستان كه خود اهل منبر و فنّ خطابه و گويندگى از مشاهير است و مكرّر به شام و زيارت قبر حضرت رقيه بنت الحسين عليهماالسلام رفته ، روزى بر روى منبر نقل مى كرد ، در حرم حضرت رقيه عليهاالسلام زن فرانسوى را ديدند كه دوقاليچه گرانقدر و گرانقيمت بعنوان هديه به آستانه مقدسه آورده است مردم كه ميدانستند او فرانسوى و مسيحى است ازديدن اين عمل در تعجب شدند كه چه باعث شده يك زن نامسلمان به اينجا آمده و هديه قيمتى آورده است چنين موقع است كه حس كنجكاوى در افراد تحريك ميشود روى همين اصل از او علت راپرسيدند او در جواب گفت به همان نحوه اى كه ميدانيد من مسلمان نيستم ولى وقتى كه از فرانسه به عنوان ماءموريت به اينجا آمده بودم در منزلى كه مجاور اين آستانه بود مسكن كردم ، اول شبى كه مى خواستم استراحت كنم ، صداى گريه شنيدم چون آن صداها ادامه داشت و قطع نمى شد پرسيدم اين گريه و صدا از كجاست ؟ در جواب گفتنداين گريه ها از جوار قبر دخترى است كه در اين نزديكى مدفون است من خيال مى كردم

كه آن دختر امروز مرده و امشب دفن شده است كه پدر و مادر و ساير بازماندگان نوحه سرائى مى كنند ولى گفتند الآن متجاوز از هزار سال است از مرگ و دفن او مى گذرد بر شگفتى من افزوده شد كه چرا مردم بعد از صدها سال اينگونه ارادت به خرج ميدهند بعد معلوم شد اين دختر با دختران عادى فرق دارد او دختر امام است كه پدرش را مخالفين و دشمنان كشته اند و فرزندانش را به اينجا كه پايتخت يزيد بوده به اسيرى آورده اند و اين دختر در همينجا از فراق پدر جان سپرده و مدفون گشته است . بعد از اين ماجرا روى به اين جا آوردم ديدم مردم از هر سو عاشقانه مى آيند و نذرها ميكنند و هديه ها مى آورند و متوسل مى شوند محبت او چنان در دلم جا گرفته كه علاقه زيادى بوى پيداكردم ، پس از مدتى بعنوانى زايمان مرابه بيمارستان و زايشگاه بردند پس ازمعاينه بمن گفتند كودك شما غير طبيعى بدنيا مى آيد و ماناچار به عمل جراحى هستيم من همين كه نام عمل جراحى را شنيدم دانستم كه در دهان مرگ قرارگرفته ام خدايا چه كنم خدايا ناراحتم گرفتارم چه كنم ؟ چاره چيست ؟ چاره اى جز توسل ندارم بايد متوسل شوم به ناچار دستم را بسوى اين دختر دراز كرده گفتم خدايا بحق اين دخترى كه در اسارت كتك و تازيانه خورده است و به حق پدرش كه امام برحق و نماينده رسولت بوده است و او را ازطريق ظلم كشته اند قسم مى دهم مرا از اين ورطه

هلاكت نجات بده آنگاه خود اين دختر رامخاطب قرارداده و گفتم اگر من از اين ورطه هلاكت نجات يابم دو قاليچه قيمتى به آستانه ات هديه مى كنم خدا شاهد است پس از نذر كردن و متوسل شدن طولى نكشيد بر خلاف انتظاراطباء و متصديان زايمان ، ناگهان فرزندم بطورى طبيعى متولد شد واز هلاكت نجات يافتم من هم به عهد و نذرم وفاكردم و قاليچه ها را تقديم ميكنم . (22) اى آه جگر سوز سوى شام گذر كن

بر تربت آن دختر دُردانه نظر كن

كن پرسش احوال دل غمزده اش را

جوياى اسارت شو و آن شام غم افزا

از دختر ارزنده سالار شهيدان

كن پرسش احوال دل زينب نالان

ديدى اگر آن چهره زيبا شده نيلى

نفرين بنما آنكه برويش زده سيلى

از آتش تب سرخ شده گونه زودش

در خواب پدر ديده و افزون شده دردش

چون مرغك بشكسته پرافتاده پريشان

در كنج قفس از ستم فرقه عدوان

از خار مغيلان به دوپا آبله دارد

آزاد بود يا كه به پا سلسله دارد

گويد كه ز داغ پدر آخر جگرم سوخت

از آتش بيداد گران بال و پرم سوخت .

ناراحتى حنجره

مرحوم حاج ميرزا على محدث زاده فرزند مرحوم محدث عاليمقام حاج شيخ عباس قمى رضوان اللّه تعالى عليهما از وعاظ و خطباء مشهور تهران بود مى فرمود : من سالى به بيمارى و ناراحتى حنجره و گرفتگى صدا مبتلا شده بودم تاجائيكه منبر رفتن و سخنرانى كردن برايم ممكن نبود مسلّم هر مريض در چنين موقعى در فكر معالجه مى شود من نيز با در نظر گرفتن طبيبى متخصّص و باتجربه باو مراجعه كردم پس از معاينه معلوم شد بيمارى آنقدر شديد است كه بعضى

از تارهاى صوتى از كار افتاده و فلج شده و اگر لاعلاج نباشد صعب العلاج است طبيب معالج در ضمن نسخه اى كه نوشتند دستور استراحت دادند كه تا چند ماه از منبر رفتن خود دارى كنم و حتى با كسى حرف نزنم و اگر چيزى بخواهم و يا مطلبى را از زن و بچه ام انتظار داشته باشم آنها را بنويسم تا در نتيجه استراحت مداوم و استعمال دارو شايد سلامتى از دست رفته مجدّد به من برگردد . البته صبر در مقابل چنين بيمارى و حرف نزدن با مردم حتى با زن و بچّه خيلى سخت و طاقت فرساست زيرا انسان از همه بيشتر احتياج به گفت و شنود دارد چطور مى شود تا چند ماه هيچ نگويم و حرفى نزنم و پيوسته در استراحت باشم آنهم معلوم نيست كه نتيجه چه باشد بر همه روشن است كه باپيش آمد چنين بيمارى خطرناكى چه حال اضطرار به بيمار دست ميدهد اين اضطرار و ناراحتى شديد است كه آدمى را به ياد يك قدرت فوق العاده مى اندازد اين حالت پريشانى است كه انسان اميدش ازتمام چاره هاى بشرى قطع شده و بياد مقربان درگاه الهى مى افتد تا بوسيله آنها به درگاه خداوند متعال عرض حاجت كرده واز درياى بى پايان لطف خداوند بهره اى بگيرد منهم با چنين پيش آمد چاره اى جز توسّل به ذيل عنايت حضرت آقا ابى عبداللّه الحسين ع نداشتم روزى بعد از نماز ظهر و عصر حال توسّل بدست آمد و خيلى اشك ريختم و سالار شهيدان حضرت سيد الشهداء ع را كه به آن وجود مقدّس

متوسّل بودم مخاطب قرار داده و گفتم يابن رسول اللّه ص صبر در مقابل چنين بيمارى براى من طاقت فرسا است و علاوه اهل منبرم و مردم از من انتظار دارند و من از اول عمر تا بحال على الدّوام منبر ميرفتم و از نوكران شما اهلبيتم ولى حالا چه شده كه يكباره از اين پست حساس بر اثر بيمارى بركنار باشم و علاوه ماه مبارك رمضان نزديك است . دعوت ها را چكنم آقا عنايتى بفرما تا خدا شفايم دهد . بدنبال اين توسل طبق معمول كم كم خوابيدم در عالم خواب خودم را در اطاق بزرگى كه نيمى از اطاق منوّر و روشن بود وقسمت ديگر اطاق كمى تاريك بود ديدم .

در آن قسمتى كه روشن بود مولاى من و مولى الكونين آقا سيد الشهداء اباعبد اللّه الحسين ع را ديدم كه نشسته است خيلى خوشحال و خوشوقت شدم و همان توسلى را كه در حال بيدارى داشتم در حاال رؤ يا نيز پيداكردم و بنا كردم عرض حاجت نمودن مخصوصا اصرار داشتم كه ماه مبارك رمضان نزديك است و در مساجد متعدده دعوت شدم ولى با اين حنجره از كار افتاده چطور مى توانم منبر رفته و سخنرانى نمايم و حال آنكه دكتر منع كرده حتى با بچه هاى خودم نيز حرفى نزنم چون خيلى الحاح و تضرع و زارى داشتم حضرت اشاره كرد بمن و فرمود با آن آقا سيّد كه دم درب نشسته بگو چند جمله از مصيبت دخترم رقيه را بخواند و شما كمى اشك بريزيد انشاء اللّه تعالى خوب مى شوى من نگاه كردم به درب اطاق ديدم

شوهر خواهرم آقا مصطفى طباطبائى قمى كه از علماء و خطباء و از ائمه جماعت تهران است . نشسته امريّه آقا را به آقاى نامبرده رساندم ولى ايشان ميخواست از ذكر مصيبت خود دارى كند ، حضرت سيد الشهداء ع فرمود بخوان روضه دخترم را ، ايشان مشغول ذكر مصيبت حضرت رقيّه عليهاالسلام شد و منهم گريه ميكردم و اشك مى ريختم امّا متاءسفانه بچه ها مرا از خواب بيدار كردند و منهم با ناراحتى از خواب بيدار شده و متاءسف و متاءثر بودم كه چرا از آن مجلس پر فيض محروم ماندم ولى دوباره ديدن آن منظره عالى امكان نداشت ، همان روز ياروز بعد به همان متخصص مراجعه نمودم خوشبختانه پس از معالجه معلوم شد كه اصلا اثرى از ناراحتى و بيمارى قبلى نيست او كه در تعجّب بود از من پرسيد شما چه خورديد كه به اين زودى و سريع نتيجه گرفتيد . من چگونگى توسل و خواب خودم را بيان كردم دكتر قلم در دست داشت و سراپا ايستاده بود ولى بعد از شنيدن داستان توسلم بى اختيار قلم از دستش برزمين افتاد و با يك حالت معنوى كه بر اثرنام مولى الكونين امام حسين ع باو دست داده بود پشت ميز طبابت نشست و قطره قطره اشك بر رخسارش ميريخت او گريه كرد سپس گفت آقا اين ناراحتى شما جز توسّل و عنايات وامداد غيبى چاره راه و علاج ديگرى نداشت . (23) عمه بيا كه مهمان بهر تو ازدرآمده

اگر كه پاى آمدن نداشت باسر آمده

به من نويد مى دهد نگاه غمگنانه اش

كه با سر بريده اش در برخواهر آمده

نويدمى

دهدبه من به نقد بوسه اى پدر

كه از براى بردن سه ساله دختر آمده

عمه مرا حلال كن ناله دگر نمى كنم

كه بهر دلنوازى رقيه دلبر آمده

عمه دگر ز چشم من سرشك غم نمى چكد

كه نور چشم من كنون به ديده ترآمده

زسيلى عدو دگر سرخ رخم نمى شود

كه بهر بردنم پدر زنزد مادر آمده

به تازيانه ام دگر خصم مرا نمى زند

كه عمر درد و رنج من در اين جهان سرآمده

لب بلبش نهاده ام كه جان نثار او كنم

كه او به نقد بوسه اى بريده حنجر آمده

نظر امام حسين ع به حسينيّه ها

در سال هزار و سيصد و پنجاه و يك شمسى هيئت كربلائيهاى مقيم يزد در صدد تشكيلات دينى و تبليغاتى برآمدند و به همين منظور مسجد كوچكى را كه به مساحت پنجاه متر مربع بيش نبود اختيار نمودند ، در ابتدا افراد شركت كننده انگشت شمار بودند اما بر اثر حسن نيّت و پايدارى آنها بر تعداد افراد روز بروز افزوده مى شد تا بجائى رسيد كه قابل تحسين و اعجاب بود به همين مناسبت برادران كربلائى جهت برنامه هاى دينى و تهيه نيازمنديهاى ضرورى هيئت به فكر جاى وسيع تر افتادند چون آن مسجد ديگر پاسخ گوى آن افراد نبود و از طرفى چون به عزاداران اطعام مى دادند مسجد گنجايش پذيرائى از عزاداران را نداشت لذا در سدد پناهگاهى برآمده كه بتوانند بنحو دلخواه و خوبى برنامه عزاداراى و روضه خوانى را اداره كنند و هم با طبخ غذا به ضيافت عمومى عزاداران و مردم بپردازند از قضا در همان محله حسينيّه اى بود معروف به عمارت ناظم كه نظر برادران را جلب توجه ميكرد زيرا آن مكان

براى اجراى برنامه هاى مذهبى و مردم مناسب بود چون عمارت ناظم حسينيّه اى بزرگ و دوطبقه و با سبك معمارى سنّتى بسيار زيبايى كه به همّت يكى از تجّار خيّر و خدمتگذارى بنام مرحوم حاج محمد صادق ناظم التجار رحمة اللّه عليه كه محبّت و ارادتى نسبت به آقاى خود حضرت سيد الشهداء ابى عبداللّه الحسين ع داشته بنا كرده تا عاشقان كوى حسينى ع بتوانند هر موسم جهت عزادارى استفاده كنند . بعد از فوت آن مرحوم نظارت بناء به عهده فرزندش مرحوم حاج احمد كه او نيز مردى نامى و محترم و سرشناس و خير بود و اگذار شده بود بعضى از مسئولين هيئت براى كسب اجازه و استفاده از حسينيّه به نزد ايشان رفتند و چون او مريض و بسترى بود اجازه استفاده و اطعام داد ، ولى براى طبخ غذا اجازه نداد ، ناگزير هيئت براى تهيّه غذا محلّ ديگرى را انتخاب كردند كه آنجا طبخ شود و بعد اطعام در حسينيّه باشد و اين كار نيز مشكل بود پانزده روز از اين ماجرا گذشته بود كه يك روز فرزند حاج احمد آقا ناظم بنام على ناظم در حالى كه هيجان و تاءثر در چهره اش نمايان بود و پرده اى از اشك چشمانش را پوشانده بود به نزد ما آمد و گفت مسئول هيئت كيست ؟

بعد از معرفى با صداى گره خورده و شمرده شمرده گفت من آمده ام شما را به حسينيّه دعوت كنم تا اينكه بطور كامل برنامه عزادارى و طبخ غذا را انجام دهد . ما حيرت زده گفتيم پدر شما كه متولى حسينيه بود اجازه

طبخ غذا را نداد شما چگونه اجازه مى دهيد ؟ يك وقت ديدم به گريه افتاد و در حالى كه بريده بريده حرف مى زد گفت : چند روز قبل پدرم از دنيا رفت و من او را در خواب ديدم كه به من گفت تمام اختيارات حسينيّه را به برادران كربلايى واگذار كن كه آنها مورد عنايت سالار شهيدان آقا سيد الشهداء ابا عبداللّه الحسين ع هستند بله هركه با آقا امام حسين ع حساب باز كند آقا به او عنايت دارد و شيفتگان كوى خود و اين عاشقان دلباخته را به خانه خود پذيرفته تا بر شور وارادة و اميد آنها نسبت به حضرتش زيادتر گردد .

يا حسين اى پسر فاطمه اى روح عدالت

تو كريمى و من آورده سويت دست گدائى

من كه عمرى زغمت اشك فشانم ز دو ديده

دارم اميد دم مرگ به ديدار من آئى

يادم آمد كه لب تشنه بگفتى جگرم سوخت

تشنه لب سروپيكرت افتاد جدائى

تا قيامت به عزاى تو بگريند ملايك

مادرت بر شهداى تو كند نوحه سرائى

داغ عباس و على اكبر و ياران شهيدت

سوخت يك عمر دل سوخته كرببلائى

بيمه حسينى (ع )

تازه به حسينيه مذكور آمده بوديم به خاطر كمبود روشنائى در فضاى عمارت و احتياج به پريز اضافى در آشپزخانه كابل مسى و ضخيمى با فشار قوى در مسير و گذرگاه واردين از كنار ديوارها و بعضى را از زير قاليها عبور داده بوديم غافل از اينكه در روز عاشورا به خاطر زيادى جمعيت و ازدحامى كه به وجود مى آيد ناچار بوديم فرشهاى بعضى از نقاط حسينيّه را جمع كنيم تا پايمال نشود روز سيزده محرم كار هيئت تمام شد و

كليه اثاث ضبط شد نوبت به جمع كردن كابل مسى شد كه از درب ورودى حسينيّه تا انتهاى آشپزخانه امتداد داشت در موقع حلقه كردن كابل ناگهان متوجه شديم مقدارى از آن در اثر پايمال شدن زير پاى مردم چنان ضربه و فشار ديده كه روكش كابل از بين رفته بطورى كه تمام سيمهاى مسى آن قسمت ظاهر شده و كليه سيمهاى مثبت و منفى با آن قدرت فوق العاده جريان الكتريسيته باهم تماس داشته و به بركت و نظر آقا سيد الشهداء ع هيچ عكس العملى از قبيل خاموشى و غيره در بر نداشته و بايد گفت سيم مسى كابل كه از نظر قانون علمى خود هادى جريان الكتريسيته بوده و براى انتقال سريع برق آنهم برق قوى آمادگى و اثر فورى داشته چگونه با پاى برهنه عرق كرده عزاداران ملاطفت ورزيده و نه تنها كسى را در اثر برق زدگى نكُشته بلكه جرقه اى هم نزده است چرا كه عزاداران و عاشقان كوى حسينى با اعتقادات پاك خود جانشان در سازمان قدرت آن حضرت گوئى بيمه شده است .

هرچند كه ما گناهكاريم حسين

اميد به كس جز تو نداريم حسين

عمريست كه از خون و پيام و هدفت

در سنگر اشك پاسداريم حسين

نجات از مرگ

حسينيّه مذكور داراى دو طبقه بود كه هم كف سالن سخنرانى و سينه زنى و محلى براى اطعام بود و زير زمين كه مجزّا و جدا از ساختمان و آخر عمارت قرار داشت كه آشپزخانه حسينيه را تشكيل مى داد و در مجاورت آشپزخانه با زير به عمق چهار متر قرار دارد كه در حكم انبار ساختمان به شمار مى رفت و چون

در بيشتر بناى عمارت خشت خام و آجر به كار رفته بود ، در برابر رطوبت و آب زود مقاومت خود را از دست مى دهد و لذا در اثر شست وشوى ظروف و ديگهاى وقفى و نظافت قسمتى از زمين وآشپزخانه و ديوار انبار خيس خورده و بناگاه حدود دو متر مربع از زمين فرو رفته و تا عمق چهار مترى زير زمين پيش مى رود در حالى كه در آن هنگام يكى از دوستان ما آقاى جمال طرازى كه با بعضى از رفقا براى نظافت و شستشوى آمده بود درست در همان قسمت ويران شده قرار داشت و در همان موقعى كه زمين زير پايش مى لرزد تا ويران شود قرار داشت . در همان موقع زمين زير پايش مى لرزد ايشان با گفتن يا حسين به گوشه اى پرتاب شده و بيهوش مى شود و از مرگ حتمى نجات مى يابد چون اگر با سردر عمق چهار مترى زيرزمين سقوط كرده بود خروارى گِل و خاك و آجر او را در خود مدفون ساخته بى جان مى ساخت ولى چون حساب با آقا اباعبداللّه الحسين ع است نجات پيدا كرد .

خلق شد هستى از براى حسين ع

هست اين گفته خداى حسين

روى آور به درگه لطفش

كه بود عرش حق سراى حسين

شفاى جوان فلج

در يكى از شبهاى هفتم يا هشتم محرم سال هزار و چهارصد و پنج هجرى قمرى بود مردم دسته دسته به حسينيّه وارد مى شدند و مجلس خود به خود شكل مى گرفت سكوتى آميخته با احترام و توسّل بر مجلس حاكم بود كه ناگاه جوانى را كه افليج و پريشان حال

بود بر چرخى نشانده بودند آمدند كه گاهى ساكت و بهت زده و به مردم نگاه مى كرد و زمانى همچنان آشفته و طوفانى مى شد كه به مردم اطراف خود حمله ور مى شد و كسى را كه به چنگ خود مى گرفت ديوانه وار لباسهايش را پاره پاره ميكرد بطورى كه فاميل و بستگان جوان بيمار از مردم عاجزانه ميخواستند تا به او نزديك نشوند بنده پرسيدم چرا اين جوان با اين وضع را به خانه اش نمى بريد ؟ گفتند او را آورده ايم به حسينيّه تاشفايش را بگيريم .

گفتم پس او را ببريد داخل حسينيّه گفتند اگر به حسينيّه برود نظم و آرامش جلسه را بهم مى زند و مردم را پريشان مى كند اما امام حسين ع به پناهندگان بينواى خود در موردى و محلى لطف مى فرمايد و حاجت روا مى كند .

ساعتى نگذشت كه مجلس رسميّت پيداكرد و آرامش تواءم با روحانيّت بر مجلس حاكم شد در آن زمان يكى از منبرى هاى معروف منبر مى رفت و با روح ولايتى مخصوص به خود شور و هيجان به مردم مى داد و جامعه را به معارف اسلامى و ولايت و محبّت ائمه هدى بويژه امام حسين ع آشنا ميساخت لذا در گرما گرم مصيبت و حالت عزا و توسل انقلابى به خويشان و بستگان آن جوان بيمار دست داد بطورى كه به جوان نظر افتاد ناگاه جوان معلول از چرخ خود به زير آمده و با تعجب و حيرت ميگفت چرا مرا با چرخ آورده ايد و اينجا چه حسينيّه اى است ؟ كه يكمرتبه صداى هماهنگ سلام

و صلوات از مردم و اطرافيان برخواست ولباسهايش را براى تبرك مى بردند وهم اكنون آن جوان به صورت مردى برومند در مقابل حسينيّه واقع در خيابان سلمان فارسى در يك مغازه خياطى به كار مشغول مى باشد .

ما دل به عنايت تو بستيم حسين

وز جام ولايت تو مستيم حسين

كى مست تو در آتش دوزخ سوزد

ما سوخته عشق توهستيم حسين

اهانت به عزاداران

در روز عاشورا مردم از اطراف و اكناف شهر و روستاها به حسينيّه ها هجوم آورده بودند كه اقامه عزادارى كنند و بعد از عزادارى سفره اى پهن مى كردند و اطعام مى دادند خوب چون جمعيت زياد بود در حسينيه هم جانبود مردم در كوچه گاهى براى نوبت گرفتن و تناول غذا مانع از عبور و مرور ماشين و خودروها مى شدند تا اينكه وارد كوچه شوند و گاهى از ازدحام عبور وسائل طول ميكشيد در اين اوقات ماشينى از راه مى رسد و شلوغى مانع رفتن او مى شود يكى از سرنشينان آن ماشين به تندى مى پرسد چه خبر است كه اين گذر آنقدر شلوغ است ؟

يكى ميگويد : مردم آمده اند از غذاى امام حسين ع تناول كنند . آن سرنشين كه زنى تهرانى بود گفت خاك برسرتان گُشنه گداها خجالت نمى كشيد ؟ برويد گم شويد چه شلوغى كرده اند ؟ !

اين زن به ظاهر اشرافى باگستاخى و بى حيائى به خود اجازه ميدهد كه به مهمانان آقا ابى عبداللّه الحسين ع زخم زبان بزند تا به اين وسيله راه باز شود و برود ، ولى فرداى آن روز كه روز يازدهم محرم بود ميگويد من در قسمت آخر آشپزخانه

حسينيّه به نظافت و نظم اثاثها مشغول بودم تازه خورشيد ميخواست سوبزند كه احساس كردم كسى درب حسينيّه را مى زند من خيال كردم رفقاهستند درب را باز كردم زنى را ديدم كه چهره اى اشك آلود و پريشان التماس كنان كه اجازه دهيد داخل حسينيّه شوم ، گفتم چرا ، گفت مرا راه دهيد براى شما ميگويم ، وقتى كه وارد شد انگشت خود را با آب دهان ترمى كرد و مى ماليد بر روى چهار چوب درب حسينيّه و ميخورد و مرتب مى گفت آقاجان حسين جان غلط كردم نفهميدم مرا ببخش و با اين كلمات در پيشگاه امام حسين ع عذر خواهى مى كرد و بعد ، از كيف دستى خود دستمالى درآورد مقدارى از خاك درگاه را در آن ريخته آن را گره زده و در كيفش نهاد و بعد از من درخواست كرد كه اگر غذائى از ديروز باقى مانده به من بده ، من گفتم خير چيزى از غذاى ديروز نمانده بايد همان ديروز براى صرف غذا مى آمديد ديدم آن زن مقدارى به سر و صورت خود زد و اشك ريزان ، با صداى گره خورده گفت ديروز از تهران براى ديدار فاميلم به يزد آمدم ماشين ما از اين كوچه ميگذشت جمعيت فشرده بود گفتم براى چه اين مشكل بوجود آمده ؟ گفتند در حسينيّه نهار ميدهند ، من هم از روى نادانى و غرور حرفهاى ناروايى زدم . ولى شب در عالم خواب ديدم كه هوا بيرحمانه گرم است و من از شدت تشنگى گلويم مى سوزد و چشمهايم فضا را تيره مى بيند و مى

خواهم از جوار همين حسينيّه بگذرم در عالم رؤ يا ديدم درب حسينيه باز است و سيد بزرگوارى در كنار چهار چوب در ايستاده وهر كسى كه عازم حسينيّه است از اين آقا براتى و اجازه نامه اى ميگيرد و داخل مى شود و همچنين روبروى آن آقا بانوئى مجلل به همين كيفيت نوشته اى به زنان ميدهد تا وارد شوند من پيش رفتم به آن خانم گفتم نوشته اى هم به من بدهيد تا وارد شوم ايشان با حالى متاءثر فرمود شما به مهمانهاى ما اهانت كرده اى چطور انتظار دست خط ما را دارى ؟

من از شدت شرمندگى و عطش از خواب بيدار شدم و تا صبح خواب به چشمم راه نيافت و با خود فكر ميكردم كه در چه محلى به عزاداران جسارت كردم تا اينكه ماجراى روز گذشه در نظرم آمد ، حالا اگر غذائى وجود دارد به من بدهيد .

گفتم : هيچ غذائى وجود ندارد ديدم رفت تكه هاى نان كه آلوده بود بدست گرفت و شست و خورد و در و ديوار حسينيّه را با گريه مى بوسيد بطورى كه مرا سخت منقلب و گريان ساخت و ميگفت اى خاندان عصمت و طهارت و اى عزيز زهرا مرا ببخش . (24) دلم مى خواد كبوتر بام حسين بشم من

فداى صحن و حرم ونام حسين بشم من

دلم مى خواد پربزنم توصحن و بارگاهش

دلم مى خواد فدابشم ميون قتلگاهش

دلم مى خواد پروانه شم پربزنم بسويش

بسوزم از شراره شمع وصال رويش

دلم مى خواد به خون پيكرم وضوبگيرم

مدال افتخار نوكرى از او بگيرم

دلم مى خواد چو لاله اى نشكفته پرپربشم

شهد شهادت بنوشم مهمان

اكبر بشم

دلم مى خواد حسين فاطمه بياد در برم

سربزارم به دامنش اون لحظه آخرم

زن زانيه و تربت آقا

در زمان حضرت صادق ع زن زانيه اى بود كه هروقت بچه اى از طريق نامشروع مى زائيد به تنورى مى انداخت . و آنهارا مى سوزاند ، تا اينكه اجلش رسيد و مُرد . اَقرباى و خويشان او ، زن را غسل و كفن كردند و نماز برايش خواندند و بخاكش سپردند ، ولى يك وقت متوجه شدند زمين جنازه اين زن بدكاره را قبول نمى كند و به بيرون انداخته آن عده كه در جريان دفن اين زن بدكاره شركت داشتند احساس كردند شايد اشكال از زمين و خاك باشد ، جنازه را در جاى ديگر دفن كردند ، دوباره صحنه قبل تكرار شد ، يعنى زمين جسد را نپذيرفت و اين عمل تا سه مرتبه تكرار شد . مادرش متعجب شد آمد محضر مقدس آقا امام صادق آل محمد ص و گفت اى فرزند پيغمبر بفريادم برس . . . و جريان را براى حضرت بازگو كرد و متمسك و ملتجى به حضرت گرديد ، وجود مقدس آقا امام صادق ع وقتى جريان را از زبان مادرش شنيد و متوجه شد كار آن زن زنا و سوزاندن بچه هاى حرامزاده بوده ، فرمود هيچ مخلوقى حق ندارد مخلوق ديگر را بسوزاند ، و سوزاندن به آتش فقط بدست خالق است .

مادر آن زن بدركاه به امام عرض كرد حالا چه كنم ، حضرت فرمرد : مقدارى از تربت جدّم آقا سيد الشهداء ابى عبداللّه الحسين ع را همراه جنازه اش در قبر بگذاريد زيرا تربت جدم حسين ع

مشكل گشاى همه امور است . مادر ، زن زانيه مقدارى تربت تهيه نمود و همراه جنازه گذاشت ديگر تكرار نشد . (25) عزت و مردانگى بارد ز سيماى حسينGGGGG سرو گردد شرمگين از قدو بالاى حسين

بهر نشر دين و آئين همتى مردانه كرد

در كجا بيند كسى همپا و همتاى حسين

اعتلاى نام حق و دفتر و قرآن او

از خداى خويش اين بودى تمناى حسين

توقيع امام زمان( ع )

يكى از شيعيان به حضرت حجة بن الحسن عجل اللّه تعالى فرجه الشريف در زمان غيبت صغرى توسط نائب خاص حضرت مى نويسد : آقا جايز است ، تربت آقا حسين ع را باميّت در قبر بگذاريم يا با تربت حسين روى كفن بنوسيم ؟ در توقيع مبارك حضرت صاحب الامر والعصر عجل اللّه تعالى فرجه الشريف نيز اذن داده شده است و وجود مقدسش در پاسخ چنين مرقوم فرموده بودند هر دو جايز و كار پسنديده است البته بايد رعايت احترام تربت بشود . مُهر يا تربت مقابل يا زير صورت ميت باشد تاشايد به بركت خاك قبر حضرت حسين ع قبرميّت محل امن باشد و او از هربلا و آفت و عذابى در امان بماند . از اين مرقوم شريفه چنين استنباط مى شود اگر ميت در خود خاك كربلا دفن شود چه بهتر است .

مهر تو را به عالم امكان نمى دهم

اين گنج پربهاست من ارزان نمى دهم

نام ترا نزد اجانب نمى برم

چون اسم اعظم است به ديوان نمى دهم

گرانتخاب جنت و كويت به من دهند

كوى ترا به جنت و رضوان نمى دهم

جان ميدهم به شوق وصال تو ياحسين

تابرسرم قدم ننهى جان نمى دهم

اى خاك كربلاى تو مهر

نماز من

اين مهر را به مهر سليمان نمى دهم

من را غلامى توبود تاج افتخار

اين تاج را به افسر شاهان نمى دهم

سى سال عمر

مرحوم آقا ميرزا محمود رضوان اللّه تعالى عليه فرمود مرحوم آقا شيخ محمد حسين قمشه اى كه از فضلاء و تلاميذ و شاگردان مرحوم آقاسيد مرتضى كشميرى بود و بنام از گور گريخته مشهور بود و سبب اين شهرت چنانچه از خود آن مرحوم شنيدم آن بود كه : ايشان در سن هيجده سالگى در قمشه مبتلا به مرض حصبه مى شود روزبروز مرضش سخت تر مى گردد و اتفاقا فصل انگور بوده و انگور زيادى در همان اطاقى كه مريض بوده است مى گذارند ، ايشان بدون اطلاع كسى پنهانى مقدار قابل توجهى از آن انگورها را تناول مى كند پس مرضش شديدتر مى شود تا اينكه مى ميرد . وقتى حاضرين صحنه را مى بينند در آن حال گريان مى شوند . در اين لحظه مادرش وارد مى شود و مشاهده مى كند فرزندش مرده مى گويد : كسى حق ندارد دست به جنازه فرزندم بزند تا من برگردم .

مادر فورا قرآن مجيد را بر داشته و به پشت بام مى رود و در آنجا شروع به تضرّع به حضرت پروردگار و قرآن و على الخصوص حضرت اباعبداللّه الحسين ع مى كند و وجود مقدس حضرت را شفيع قرار مى دهد مى گويد : اى حسين جان تا فرزندم را بمن برنگردانى دست از توبرنمى دارم . چند دقيقه از اين تضرع ها و دعاها نگذشته بود كه جان به كالبد آقا شيخ محمد حسين بر مى گردد و با طراف خود

نظر مى كند ، چون مادرش را نمى بيند ميگويد به والده بگوئيد بيايد كه خداوند مرا به حضرت اباعبداللّه ع بخشيد .

حاضرين مادر شيخ محمد حسين را باخبر كردند و آنگاه شيخ محمد حسين نحوه بازگشت خويش را مجددا به اين دنيا چنين نقل مى كند .

چون مرگ من رسيد دو نفر نورانى سفيد پوش نزدم حاضر شدند و گفتند چه باكى دارى گفتم تمام اعضايم درد مى كند در اين هنگام يكى از آنها دست برپايم كشيد پايم راحت شد و هرچه دست را به سمت بالا مى آورد درد بدنم راحت مى شد ، يكدفعه ديدم تمام اهل خانه گريانند هرچه خواستم به آنها بفهمانم كه من راحت شدم نتوانستم تا بالاخره آن دو نفر مرا به بالا حركت دادند و از اين حركت بسيار خوشحال بودم و در بين راه بزرگى نورانى جلوى من حاضر شد و به آن دو نفر فرمود : ماسى سال عمر به اين شخص عطاء كرديم واين عطاء عمر در اثر توسل مادرش بما بود شما او را برگردانيد و اين دو نفر به سرعت مرابرگرداندند و ناگهان چشم خود را باز كردم و اطرافيان را گريان ديدم و آنگاه به مادر خود گفتم اى مادر توسل شما به ابى عبداللّه الحسين ع پذيرفته شد و مرا سى سال عمر دادند آيت اللّه شهيد دستغيب در پايان اضافه فرموده كه اغلب آقايان نجف كه اين داستان را از خود آقا شيخ محمد حسين شنيده بودند منتظر مرگ او در راءس سى سال بودند و اين حادثه در همان راءس سى سال در نجف اشرف اتفاق افتاد

و ايشان مرحوم گرديد .

من كه مستم از مى جام ولايت يا حسين

عاشقم عاشق به طوف كربلايت ياحسين

من كه هستم سائل و هستى تو ارباب كرم

يك نظر كن از عنايت بر گدايت يا حسين

روزوشب چشم انتظارم تا رسد وقت سفر

همچو مرغى پركشم اندرهوايت ياحسين

ريزه خوارخوان احسان توبودم همه عمر

گربلب دارم كنون مدح و ثنايت ياحسين

شفاى مفلوج

شهيد محراب حضرت آية اللّه دستغيب رضوان اللّه تعالى عليه از عالم بزرگوار السيد الزاهد العابد مولانا حاج سيد فرج اللّه بهبهانى رضوان اللّه تعالى عليه كه در سفر حج توفيق ملاقات ايشان نصيبش شده بود چنين نقل مى كند : شنيدم كه در منزل ايشان در مجلس تعزيه دارى حضرت سيد الشهداء ع معجزه واقع شده پس از خدمت ايشان تقاضا و خواهش نمودم كه معجزه واقعه را براى بنده بنويسند و آن بزرگوار جريان معجزه را بطور مشروح با خط خود مرقوم داشته و براى اينجانب ارسال فرمودند و اينك نظر خوانندگان محترم را به عين نوشته ايشان كه در ذيل مى آيد جلب مى نمايم شخصى بنام عبداللّه مسقط الراءس او جابرنان است از توابع رامهرمز ، ولى ساكن بهبهان است و اين مرد در تاريخ 28 شهر محرم الحرام سنه 1383 قمرى از يك پا مفلوج گرديد و قدرت بر حركت نداشت مگر به وسيله دو چوب كه يكى را زير بغل راست و ديگرى را زير بغل چپ مى گذاشت و با زحمت اندك راهى مى رفت و از مؤ منين در حق معاش او كمك مى شد . تا اينكه مراجعه كرده بود به دكتر غلامى و ايشان جواب ياءس داده بودند و بعدا

آمد نزد حقير كه وسيله حركتشان را به اهواز فراهم آورم وسائل حركت بحمداللّه فراهم گرديد خط سفارشى به محضر آية اللّه بهبهانى ارسال و آنجناب هم پذيرائى فرمود و او را نزد دكتر فرهاد طبيب زاده پزشك بيمارستان جندى شاپور ارسال داشته پس از عكس بردارى و مراجعه اظهار ياءس كرده و گفته بود پاى شما قابل علاج نيست و در وسط زانويتان غده سرطانى مشاهده مى شود باخرج خود او را به بيمارستان شركت نفت آبادان انتقال مى دهد آنجا هم چهار قطعه عكس از پايش برداشتند و اظهار داشتند علاج شدنى نيست با اين حالت برميگردد به بهبهان و عبداللّه مرقوم ميگويد : در خلال اين مدت خوابهاى نويد دهنده مى ديدم كه قدرى راحت مى شدم تا اينكه شبى در واقعه ديدم وارد منزل بيرونى شما شده ام و شما خودتان آنجا نيستيد ولى دو نفر سيد بزرگوار نورانى تشريف دارند و در اين اثناء شماوارد شديد بعد از سلام و تحيت آن بزرگوار خودشان را معرفى فرمود يكى از آن دو بزرگوار حضرت امام حسين ع و ديگرى فرزند آن بزرگوار حضرت على اكبر ع بودند . حضرت ابى عبداللّه الحسين ع دو سيب به شما مرحمت فرمودند و فرمودند يكى براى خودت و ديگرى براى فرزندت باشد و پس از دوسال نتيجه اين دو سيب را مى بيند و شش كلمه با حضرت حجة بن الحسن ع صحبت مى كند .

عبداللّه گفت : در اين حال از شما درخواست نمودم كه شفاى مرا از آن بزرگوار بخواهيد يكى از آن دو بزرگوار فرمودند روز دوشنبه ماه جمادى الثانيه سنه

84 پاى منبر كه براى عزادارى در منزل فلانى كه منظور حقير بودم منعقد است ميروى و باپاى سالم برميگردى از شوق از خواب بيداد شدم و به انتظار روز موعود بودم و خواب را براى حقيرنقل كرده همان روز دوشنبه ديدم عبداللّه بادو چوب زير بغل آمد و پاى منبر نشست خودش اظهار داشت كه پس از يك ساعت جلوس حس كردم كه پاى مفلوجم تير مى كشد گوئى خون در پايم جريان پيدا كرده است پايم را دراز كرده و جمع نمودم ديدم سالم شده با اينكه روضه خوان هنوز ختم نكرده بود بپاخواستم و نشستم بدون عصاء قضيه را به اطرفيان گفتم حقير ديدم عبداللّه آمد و باحقير مصافحه نمود يك مرتبه ديدم صداى صلوات از اهل مجلس بلند شد و ديگر آن فلج به كلى راحت شد پس درشهر مجالس جشن گرفته شد و در روز بعد مهر 43 از ساعت 18 الى 11 صبح در منزل حقير مجلس جشن به اسم اعجاز حضرت سيدالشهداء ع گرفته شد و جمعيت كم نظيرى حاضر و عكسبردارى شده والسلام عليكم و رحمة اللّه الاحقر السيّد فرج اللّه الموسوى .

روزو شب چشم ودلم سوى حسين است حسين

كعبه و مسجد من كوى حسين است حسين

جلوات رخ خورشيد سماء و مه نو

ذره از رخ نيكوى حسين است حسين

گر در آئينه اركان عوالم نگرى

اندر آئينه عنان روى حسين است حسين

آنكه ره از همه مشتاق زده روز الست

بخدا طاق دو ابروى حسين است حسين

شفاى هفت حصبه اى

عبد صالح متقى مرحوم حاج مهدى هاشم سلاحى عليه الرحمه داستانى بدين مضمون نقل مى كند مرحوم سلاحى عليه الرحمه در ماه محرم تقريبا

حدود بيست سال قبل كه مرض حصبه در شيراز شايع شده بود و كمتر خانه اى بود كه در آن مريض حصبه اى نباشد ، يكروز فرمود : در منزل جناب آقاى حاج عبدالرحيم سر افراز سلمه اللّه هفت نفر مبتلا به حصبه را خداوند به بركت حضرت سيد الشهداء ع شفامرحمت فرمود و تفصيل آن را برايم بيان كرد . بعد از مدتى آقاى سرافراز را ملاقات كردم و قضيه واقعه را از ايشان پرسش نمودم و ازايشان مطابق آنچه مرحوم سلاحى بيان كرده بود تقاضا نمودم كه آن واقعه را به خط خودشان نوشته و براى اينجانب ارسال فرمايد و ايشان متن زير را برايم ارسال نموده تقريبا بيست سال قبل كه اغلب مردم مبتلا به مرض حصبه مى شدند در خانه حقير هفت نفر مبتلا به مرض حصبه در يك اطاق خوابيده بودند شب هفتم ماه محرم الحرام براى شركت در مجلس عزادارى مريضها را در خانه به حال خود گذاشتيم و ساعت 5 از شب گذشته با خاطرى پريشان به مجلس تعزيه دارى خودمان كه مؤ سّس آن مرحوم حاج ملاعلى سيف عليه الرحمه بود رفتم موقع تعزيه دارى سينه زنى ، نوحه و مرثيه حضرت قاسم بن الحسن ع قرائت شد پس از فراغت از تعزيه دارى واداء نماز صبح باعجله به منزل ميرفتم و درقلب خود شفاى هفت نفر مريض را به وسيله فرزند زهرا آقا امام حسين عليهماالسلام از خدا ميخواستم وقتى به منزل رسيدم ديدم بچه ها اطراف منقل آتش نشسته و مختصر نانى كه از روز قبل و شب باقيمانده است روى آتش گرم مى كنند

و با اشتهاى كامل مشغول خوردن آن نانها هستند از ديدن اين منظره عصبانى شدم زيرا خوردن نان آن هم نانى كه از روز و شب گذشته باقى مانده براى مبتلا به مريض حصبه مضر است دختر بزرگم كه حالت عصبانيت مرا ديد گفت ما همه خوب شديم و از خواب برخواستيم و گرسنه ايم نان و چاى ميخوريم .

گفتم : خوردن نان براى مرض حصبه خوب نيست گفت پدر بنشين تا من خواب خودم را تعريف كنم و ماهمه خوب شده ايم گفتم خوابت رابگو گفت : در خواب ديدم اطاق روشنى زيادى دارد ، مردى آمد در اطاق ما و فرش سياهى در اين قسمت از اطاق پهن كرد و پهلوى درب اطاق با ادب ايستاد آن وقت پنج نفر با نهايت جلالت و بزرگوارى وارد شدند كه يك نفر آنها زن مجلله اى بود اول به طاقچه هاى اطاق به كتيبه ها كه به ديوار زده بود و اسم چهارده معصوم عليهم السلام را روى آنها نوشته بود خوب با دقت نگاه كردند پس از آن اطراف آن فرش سياه نشسته و قرآنهاى كوچكى از بغل بيرون آورده و قدرى خواندند پس از آن يك نفر از آنها شروع كرد به روضه حضرت قاسم ع به عربى خواندن و من از اسم حضرت قاسم كه مكرر مى گفتند فهميدم روضه حضرت قاسم ع را مى خوانند و همه شديدا گريه مى كردند و مخصوصا آن زن خيلى سوزناك گريه مى كرد و پس از آن در ظرفهاى كوچكى چيزى مثل قهوه همان مردى كه قبل از همه آمده بود آورد و جلو

آنها گذشت .

من تعجب كردم كه اشخاصى با اين جلالت چرا پاهايشان برهنه است جلو رفتم و گفتم شما را به خدا قسم مى دهم كدام يك از شما حضرت على هستيد يكى از آنها جواب داد و فرمود : منم خيلى با محبت بود ، گفتم شما را به خدا چرا پاهاى شما برهنه است پس با حالت گريه فرمود : ما اين ايام عزاداريم و پاى ما برهنه است ؛ فقط پاى آن زن در همان لباس سياه پوشيده بود گفتم ما بچه ها همه مريضيم مادر ماهم مريض است خاله ما هم مريض است آن وقت حضرت على ع از جاى خود برخواستند و دست مبارك را بر سر و صورت يك يك ما كشيدند و نشستند و فرمودند : خوب شديد . مگر مادرم . گفتم مادرم هم مريض است فرمودند : مادرت بايد برود از شنيدن اين حرف گريه كردم و التماس نمودم پس در اثر عجز و لابه من برخواستند دستى هم روى لحاف مادرم كشيدند آن وقت خواستند ازاطاق بيرون روند رو به من كرده و فرمودند بر شما باد به نماز كه تا شخص مژه چشمش بهم مى خورد بايد نماز بخواند تا درب كوچه عقب آنها رفتم ، ديدم مركبهاى سوارى كه براى آنان آورده اند روپوشهاى سياه دارد آنها رفتند و من برگشتم . در اين وقت از خواب بيدار شدم صداى اذان صبح را شنيدم دست بر دست خودم و برادرانم و خاله ام و مادرم گذاشتم ديدم هيچكدام تب نداريم همه برخاستيم و نماز صبح را خوانديم چون احساس گرسنگى زياد در خود

مى كرديم لذا چايى درست كرده با نانى كه بود مشغول خوردن شديم تا شما بيائيد و تهيه صبحانه كنيد و بالجمله تمام هفت نفر سالم و احتياجى به دكتر و دوا پيدا نكردند .

دلم از بهر عشقت خانه كردم

بدست خود دلم ديوانه كردم

نهال عشقت از نور خدا بود

به شاخ آتشينش لانه كردم

ز مهرت بر دلم آتش فكندم

فروزان خاك اين كاشانه كردم

زدم آتش به كاخ خود پرستى

دلم را با رضا ، ويرانه كردم

مگر عشقت خليل بت شكن بود

كه او را وارد بتخانه كردم

شكست عشق تو بتهاى هوى را

نبردى با هوس مردانه كردم

تو ماندى و خدا در خانه دل

دلم چون كعبه محرمخانه كردم

مقدمات سفر كربلا

حضرت آية اللّه شهيد دستغيب رضوان اللّه تعالى عليه داستانى را از مرحوم حاج شيخ محمد شفيع آورده است مرحوم حاج شيخ محمد قريب سى سال با حضرت آية اللّه شهيد دستغيب رضوان اللّه تعالى عليهما رفاقت داشته و چند مرتبه حج و زيارت عتبات با او مصاحبت داشته عالمى عامل و مروجى مخلص و مردى خليق و عابدى صادق بود . در هر شهرى كه مى رسيد با خوبان و اخيار آن شهر آميزش داشت و در هر مجلسى كه بود اهل آن مجلس را به ياد خدا و آل محمد ص مى انداخت و از ذكر مناقب آن بزرگواران و ملامت دشمنان آنها خود دارى نداشت و در ملكات فاضله خصوصا تواضع و حيا و ادب و محبت به بندگان خدا و سخاوت و خيرخواهى خلق به راستى كم نظير بود رضوان اللّه تعالى عليه . كه نقل آن از سوى مرحوم چنين است : سالى عيد غدير ، نجف اشرف

مشرف شدم و پس از زيارت به سمت شهر و بلد خود جم مراجعت كردم و ايام عاشورا در حسينيّه اقامه مجلس عزادارى حضرت سيد الشهداء ع نمودم و روز عاشورا سخت مشتاق زيارت آن بزرگوار شدم و از آن حضرت در رسيدن به اين آرزو استمداد نمودم چرا كه از حيث اسباب عادتا محال به نظر مى آمد .

همان شب در عالم رؤ يا جمال مبارك حضرت اميرالمؤ منين ع و حضرت سيد الشهداء ع را زيارت كردم ، حضرت امير به فرزند خود فرمود : چرا حواله محمد شفيع را نمى دهى .

حضرت سيد الشهداء ع فرمود : همراه آورده ام پس ورقه به من مرحمت فرمود كه در آن دو سطر از نور نوشته بود و از هر دو طرف هم مساوى بود چون نظر كردم ديدم دو شعر است كه نوشته شده و با اينكه اهل شعر نبودم به يك نظر از حفظم شد :

از مخلصان درگه آن شاه او كشف

اسمش محمد است و شفيع از ره شرف

توفيق شد رفيق رود سوى كربلا

با آنكه اندكى است كه برگشته از نجف

مرحوم حاج محمد شفيع فرمود : چون بيدار شدم با كمال بهجت و يقين به رواشدن حاجت منتظر بودم و بحمداللّه در همان روز وسائل حركت مُيسر شد و به سمت كربلا حركت كرده و به آن آستان قدس مشرف شدم .

اى ماه عشق ، تشنه لب كربلا توئى

اى بدر غيب ، رهبر راه خدا توئى

اى شاهدى كه روى تو مراءت ذات اوست

سلطان عشق در حرم كبريا توئى

نور و صفاى پير و جوان از صفاى تست

فياض غيب و منبع صدق و صفا

توئى

دلهاى دوستان همه باشد بسوى تو

روح و روان و جان و دل و دلربا توئى

باشد بقاى هر دو جهان از فناى تو

فانى زخويشتن شده اى جان فدا توئى

مهر توهست در دل و عشق تو در وجود

اى بدر عشق مظهر مهرو وفا توئى

عزادارى حيوانات

در كتاب دارالسلام مرحوم عراقى و كلمه طيبه مرحوم نورى و داستانهاى شگفت و كتابهاى ديگر كه مطالعه كرده ام همه از عالم جليل وكامل نبيل صاحب كرامات باهره و مقامات ظاهره آخوند ملازين العابدين سلماسى اعلى اللّه مقامه نقل كرده اند و مكررا از موثقين نقل شده و آثار حزن از حيوانات در عاشوراى آقا ابا عبداللّه الحسين ع بارها به چشم مشاهده شده چنانچه در جلد يك همين كتاب نوشته شده ، خلاصه اين عالم بزرگوار كه اهل مكاشفه مى باشد و بارها خدمت امام زمان عجل اللّه تعالى فرجه الشريف رسيده فرموده وقتى كه از سفر زيارت حضرت رضا ع بر مى گشتم عبور و گذر ما به كوه الوند افتاد كه در نزديكى همدان واقع شده است جهت استراحت در آنجا فرود آمديم ، موسم بهار هم بود ، همراهان و رفقا و دوستان مشغول خيمه زدن شدند ، من هم نظر به دامنه كوه مى كردم و منظره دل فريب آنجا را مشاهده مى كردم كه ناگهان چشمم به يك چيز سفيدى افتاد چون تاءمل كردم پير مردى محاسن سفيد را ديدم كه عمامه كوچكى بر سر داشت و بر سكوئى نشسته كه قريب به چهار صد زرع ارتفاع داشت و بر دور آن سنگهاى بزرگ چيده كه به جز سر چيزى از او نمايان نبود ، نزديك

رفته و سلام كردم ، مهربانى نمود پس با من انس گرفت و كم كم با او هم صحبت شدم فهميدم كه به خاطر گناه و معصيت از شهر به ديار و اهل و عيال وخويشان و مردم دور شده و براى عبادت بيشتر به كوه و دشت آمده و هيجده سال است كه در اينجا سكونت دارد و رساله هاى عمليه علما را هم با خود داشت و از جمله تعريفهاى عجيبيه اى كه برايم نقل كرد اين بود .

گفت : اولين روزى كه من به اينجا آمدم ماه رجب بود و من هم اينجا را خلوت ديدم گفتم براى عبادت عاليست و شروع به تهذيب نفس كردم ، پنج ماه واندى گذشت ، شبى مشغول نماز مغرب بودم كه ناگهان صدا و ولوله عظيم و عجيبى شنيدم ، از ترس نمازم را سريع خواندم ، يك نگاهى به اين دشت و بيابان كردم ، ديدم بيابان پر از حيوانات عجيب و غريب است و تا مرا ديدند به طرف من آمدند اضطراب و خوف و ترسم زياد شد و از آن اجتماع تعجب كردم ، چون ديدم در آنها حيوانات مختلفه و متضاده اند مثل شير و آهو و گاو كوهى و پلنگ و گرگ باهم مختلطند و به صداهاى غريبى صيحه مى زنند پس در اين محل دور من جمع شدند و سرهاى خود را به سوى من بلند نموده و فرياد مى زنند ، با خود گفتم دور هم جمع شدن اين وحوش و درندگان كه با هم دشمنند براى دريدن من نيست زيرا اگر براى من بود همديگر را مى

دريدند ، پس بايد براى امر بزرگى باشد بايد يك حادثه عجيبى در دنيا رخ داده باشد . خوب كه فكر كردم فهميدم امشب شب عاشوراى آقا ابا عبداللّه الحسين ع مى باشد و اين فريادها و سرو صداها و فغان و اجتماع ونوحه گرى و گريه و ناله براى مصيبت حضرت سيد الشهداءع است ، وقتى مطمئن شدم عمامه را از سر برداشتم و بر سر خودم زدم و خود را از اين مكان انداختم و مى گفتم : حسين ، حسين ، شهيد كربلا حسين و امثال اين كلمات ، پس حيوانات در وسط خود جائى برايم خالى كردند و دورم حلقه زدند . بعضى از حيوانات سر به زمين مى زدند و بعضى خود را در خاك مى انداختند و همين طور تا طلوع فجر عزادارى مى كرديم پس آنها كه وحشى تر از همه بودند رفتند و به همين ترتيب يك يك حيوانات رفتند و متفرق شدند و از آن سال تا به حال كه مدت هيجده سال است اين عادت ايشانست و هر وقت من فراموش مى كنم يا بر من مشتبه مى شود آنها با جمع شدنشان به من توجه مى دهند .

پرسيدم از هلال چرا قامتت خم است

آهى كشيد و گفت كه ماه محرم است

گفتم كه چيست ماه محرم بناله گفت

ماهى كه خلق جمله افلاك در غم است

گفتم براى كه بفغان داد اين جواب

ماه عزاى اشرف اولاد آدم است

اينماه گشته كُشته به صحراى كربلا

سبط رسول تشنه لب اين غم مگر كمست

آيد بسوى خلق ز يزدان همى پيام

نيلى ببركنيد كه ماه محرم است

در خلد حوريان همه سيلى بروزنند

در عرش

قدسيان همه چشمان پر از نم است

زهرا سياه بر سر وحيدر زند بسر

در اين عزا رسول خدا قامتش خم است

در كربلا به چشم بصيرت نظر نما

بنگر هنوز زينب و كلثوم در غم است

گويد سكينه گشته يتيمى نصيب ما

در روزگار درد يتيمى مگر كم است (26)

منبرى امام حسين (ع )

حضرت آية اللّه شهيد بزرگوار محراب سيد عبد الحسين دستغيب رضوان اللّه تعالى عليه فرمود : پيش از سى سال قبل روضه خوانى بود به نام شيخ حسن كه چند سال آخر عمرش به شغل حرامى سرگرم بود ، پس از مردنش يكى از خوبان او را در خواب مى بيند كه برهنه است و چهره اش سياه و شعله هاى آتش از دهان و زبان آويزانش بالا مى رود بطورى وحشتناك بود كه آن شخص فرار مى كند پس از گذشتن ساعاتى وطى عوالمى باز او را مى بيند و لكن در فضاى فرح بخش در حالى كه آن شيخ چهره سفيد و بالباس است روى منبر نشسته و خوشحال است نزديكش مى رود و مى پرسد : شما شيخ حسن هستيد مى گويد بلى . مى پرسد شما همان هستيد كه در آن حالت عذاب و شكنجه بوديد . مى گويد بله آنگاه سبب دگرگون شدن حالش را مى پرسد ، ايشان پاسخ مى دهد آن حالت اولى در برابر ساعاتيست كه در دنيا به كار حرام سرگرم بودم و اين حالت خوب در برابر ساعاتيست كه از روى اخلاص از آقا سيد الشهداء ابا عبداللّه الحسين ع ياد مى نمودم و مردم را مى گرياندم و تا اينجا هستم در كمال خوشى و راحتى مى باشم و

چون آنجا مى روم همانست كه ديدى . به او گفت : حال كه چنين است از منبر پائين نيا و آنجا نرو گفت : نمى توانم و مرا مى برند .

منبع فيض كبرياست حسين

مخزن رحمت خداست حسين

علت خلقت خلائق اوست

برهمه خلق رهنماست حسين

زينت گوشوار عرش خداست

افضل از كل ماسواست حسين

حريم كبريا و ركن وصفاست

معنى مكه ومناست حسين

زنده شد هركه سر براهش داد

چونكه سر چشمه بقاست حسين

شافع عاصيان بروز جزا

كُشته دشت كربلاست حسين

بدون گذرنامه به كربلا رفت

حضرت آية اللّه شهيد دستغيب رضوان اللّه تعالى عليه مى فرمايد : مكرر شنيده بودم كه يكى از اخيار زمان بنام حاج محمد على فشندى تهرانى توفيق تشريف به خدمت حضرت بقية اللّه عجل اللّه تعالى فرجه الشريف نصيبش شده بود و اينجانب دوست داشتم او را ببينم و از خودش ماجرا را بشنوم ، در ماه ربيع الثانى نود و پنج در تهران حضرت سيد العلماء العاملين حاج آقا فيض شيرازى رضوان اللّه تعالى عليه را به اتفاق جناب حاج محمد على فشندى تهرانى ملاقات نمودم آثار خير و صلاح و صدق و دوستى اهل بيت عليهم السلام از او آشكار بود . از آقاى حاج آقا معين خواهش كردم آنچه حاجى مزبور مى گويند ايشان مرقوم فرمائيد ، اينك براى بهره مندى خوانندگان اين كتاب عين مرقومه ايشان ثبت مى شود ، بسم اللّه الرحمن الرحيم قريب سى سال قبل براى زيارت اربعين عازم كربلا شديم موقعى بود كه براى هر نفر جهت گذرنامه ، خانواده گفت من هم مى آيم ناراحت شدم كه چرا قبلا نگفته بود ، خلاصه بدون گذرنامه حركت كرديم و جمعيت ما پانزده نفر بود

چهار مرد و يازده زن و يك علويه صدو پنج ساله بود خيلى به زحمت او را حركت داديم و با سهولت و نداشتن گذرنامه خانواده را از دور مرز ايران و عراق گذرانديم و به كربلا مشرف شديم قبل از اربعين و بعد از اربعين نجف اشرف مشرف شديم . همه اش به بركت توسل به ابى عبداللّه الحسين ع بود كه بدون گذرنامه رفتيم و برگشتيم .

سر خلقه عشق همه عشاق حسين است

شيرازه مجموعه اخلاق حسين است

آنكس كه وفا كرده به ميثاق حسين است

واضح تر از آن باعث احياى صلوه است

گرروضه رضوان طلبى كوى حسين است

گرنافه مشكبو طلبى بوى حسين است

گرلاله شب بوطلبى روى حسين است

چون ذكر حسين است بهار صلوة است

حسين باب نجات است

حسين مظهر ذات است

امام زمان (ع) در حسينيّه ها

حضرت آية اللّه سيد حسن ابطحى كه خدا انشاء اللّه اين وجود پاك را حفظ فرمايد در كتاب ملاقات با امام زمان فرموده يكى از تجار اصفهان كه مورد وثوق من و جمعى از علماء بود نقل مى كرد : من در منزل ، اطاقى بزرگ را به عنوان حسينيّه اختصاص داده ام و اكثرا در آنجا روضه خوانى و ذكر مصائب آقا سيّد الشّهداء ابا عبداللّه الحسين ع را برقرار مى كنيم .

شبى در خواب ديدم كه من از منزل خارج شده ام و به طرف بازار مى روم ولى جمعى از علماء اصفهان به طرف منزل ما مى آيند . وقتى به من رسيدند گفتند : فلانى كجا مى روى ؟ مگر نمى دانى منزلت روضه است . گفتم : نه منزل ما روضه نيست . گفتند چرا منزلت روضه است و ما

هم به آنجا مى رويم و حضرت بقيّة اللّه عجل اللّه تعالى فرجه الشريف هم آنجا تشريف دارند ، من فورا با عجله خواستم به طرف منزل بروم آنها به من گفتند : با ادب وارد منزل شو ، من مؤ دّبانه وارد شدم ، ديدم جمعى از علماء در حسينيه نشسته و در صدر مجلس هم حضرت ولى عصر عجل اللّه تعالى فرجه الشريف نشسته اند ، وقتى به قيافه آن حضرت دقيق شدم ديدم ، مثل آنكه ايشان را در جائى ديده ام . لذا از آن حضرت سئوال كردم كه آقا من شما را كجا ديده ام فرمود : همين امسال در مكه در آن نيمه شب در مسجد الحرام ، وقتى آمدى نزد من و لباسهايت را نزد من گذاشتى و من به تو گفتم مفاتيح را زير لباسهايت بگذار .

تاجر اصفهانى مى گفت همينطور بود يك شب در مكه خواب از سرم پريده بود با خود گفتم . چه بهتر كه به مسجد الحرام مشرف شوم و در آنجا بيتوته كنم و مشغول عبادت بشوم ، لذا وارد مسجد الحرام شدم به اطراف نگاه مى كردم كه كسى را پيدا كنم لباسهايم را نزد او بگذارم وبروم وضو بگيرم ، ديدم آقائى در گوشه اى نشسته اند ، خدمتش مشرف شدم و لباسهايم را نزد او گذاشتم مى خواستم مفاتيح را روى لباسهايم بگذارم فرمود مفاتيح را زير لباسهايت بگذار و من طبق دستور ايشان عمل كردم ومفاتيح را زير لباسهايم گذاشتم و رفتم و وضو گرفتم و برگشتم و تا صبح در خدمتش و در كنارش مشغول عبادت بودم

ولى در تمام اين مدت حتى احتمال هم ندادم كه ايشان امام عصر روحى و ارواح العالمين له الفدا باشد به هر حال در خواب از آقا سئوال كردم فرج شما كى خواهد بود ؟ فرمود نزديك است به شيعيان ما بگوئيد دعاى ندبه را روزهاى جمعه بخوانند .

اين ملاقات به ما چند چيز را مى گويد :

1 آن حضرت در هر جاكه روضه خوانى و ذكر مصائب حضرت سيد الشهداء ابا عبداللّه الحسين ع باشد و در هر مكان كه بنام جدش امام حسين ع باشد حضرت ولى عصر در آنجا حاضر و ناظر و عزادار و به عزاداران جدش احترام و ملاطفت دارد . و خيلى دوست دارد در حسينيّه ها و در هر جا كه بنام جدش حضرت ابا عبداللّه الحسين ع دوستان و شيعيان آن حضرت دورهم جمع شوند و براى آقا اشك ريخته شود .

2 آن حضرت دوست دارد كه دوستانش لااقل روزهاى جمعه گِرد يكديگر بنشينند ، و زانوى غم در بغل بگيرند و اشك از ديدگان بريزند و همه باهم بگويند اين بقية اللّه . . . بگويند اين الطالب بدم المقتول بكربلا . . .

3 در همه عزادارى ها نظر دارند و با عزاداران ، عزادارى مى كنند و اهميت زياد مى گذارند و اين قضيه را جهت اين عرض كردم كه بگويم آقا امام زمان هم خود براى جدش عزادار است و ناظر بر عزادارى شيعيان خود مى باشد و ما هم بايد حتى الامكان تا مى توانيم در اين گونه مجالس شركت كنيم تا انشاء اللّه باعث خشنودى قلب آن سرور گردد . (27) طايرجان

پرزند اندر هوايت يا حسين

صد هزاران جان ما بادا فدايت يا حسين

كن به پابوست طلب ما رابه حق مادرت

تاكنيم اندر حرم برپا عزايت يا حسين

هر زمان آيد بيادم از لبان تشنه ات

خون دل جارى نمايم از برايت يا حسين

هر دمى چشمم فتد بر آسمان و انجمش

در نظر گردد مجسم زخمهايت يا حسين

گريه حضرت ولى عصر(عج )

آقاى حاج سيد حسن ابطحى استاد عزيز و بزرگوار در كتاب ملاقات با امام زمان نقل فرموده اندآقاى حاج آقاجواد رحيمى قضيه جالبى از مرحوم آية اللّه قاضى رضوان اللّه تعالى عليه نقل ميكند مرحوم آية اللّه حاجى سيد حسين قاضى فرمودند : شب تولد حضرت بى بى عالم زهرا سلام اللّه عليها يعنى شب بيستم جمادى الثانى سال هزاروسيصدوچهل وهشت درمسجد جمكران بودم ناگهان مشاهده شد كه انوارى از آسمان به زمين وبخصوص روى آسمان جمكران فروميريزند دراين جاآقاى رحيمى فرمودند من هم اتفاقا آن شب درمسجد جمكران بودم و آن انوار را ديدم و بلكه همه مردم آنها رامى ديدند در همان شب شخصى كه مورد وثوق آقاى قاضى بود براى ايشان نقل كرده بود كه من درمسگرآباد تهران بودم يكى ازاولياء خدا مرا باطىّ الارض به مسجد جمكران آورد با او در مسجد جمكران به مجلس روضه اى كه درگوشه اى تشكيل شده بود رفتيم از همان اول مجلس حضرت بقية اللّه ارواحنافداه در روضه شركت فرمودند روضه خوان اشعارى از كتاب گلزار آل طه كه مرحوم آية اللّه حاج سيد على رضوى سروده است ميخواند و حضرت ولى عصر ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء گوش ميدادند وگريه ميكردند پس از خاتمه مجلس حضرت حجة بن الحسن عج اللّه تعالى

فرجه الشريف دعاكردند و از مجلس برخاستند و تشريف بردند ، جمعى كه درآن مجلس بودند به شخصى كه ازديگران به حضرت نزديكتر بود اصرار ميكردند كه شماهم دعائى بكنيد او مى گفت حضرت وليعصرعج اللّه تعالى فرجه دعاء فرمودند بالاخره بااصرار زياد او را وادار به دعاء كردند او هم چند جمله دعاء درباره فرج كرد و مجلس خاتمه يافت . احتمالا دعا كننده خود مرحوم قاضى بوده ولى نمى خواسته اسمش را ببرد . بله نتيجه ميگيريم كه چون آقا حجة بن الحسن عج اللّه تعالى فرجه الشريف به مجالس روضه علاقمندند به آنجاتشريف فرماميشوند وبراى جد عزيز خود آقا سيد الشهداء اباعبداللّه الحسين ع اشك ميريزند .

آسمان خون گريه كن برلعل عطشان حسين

اى زمين كُن ناله بر احوال طفلان حسين

در سَما خِيلِ ملك بزم عزا كرده بپا

در عزاى جانگداز نونهالان حسين

يارسول اللّه بيا در كربلا بنما نظر

بين بخاك و خون بود نعش عزيزان حسين

يا اميرالمؤ منين برخيز زينب را ببين

لب نهاده بر گلوى سرخ عطشان حسين

فاطمه رخت عزا بر تن نما در اين عزا

نوحه سركن برتن صد چاك عريان حسين

شيعيان بر سينه و بر سرزنان باسوزوآه

ازغم جانسوز طفلان پريشان حسين

خون روان گرديده از پهناى صحراى دلم

از غريبى و اسيرى يتيمان حسين

زيارت امام حسين( ع)

مرحوم سيد بن طاووس رضوان اللّه تعالى عليه نقل نموده از محمد بن داود كه گفت : همسايه اى داشتم معروف به على بن محمد بود كه ايشان برايم گفت من از ايام جوانى هرماه بزيارت حضرت امام حسين ع ميرفتم تا اينكه سن من بالا رفت و نيروى جسميم ضعيف شد و يك چند وقتى زيارت را ترك كردم ،

پس از مدتى بقصد زيارت پياده حركت كردم پس از چند روز بكربلا رسيدم و بزيارت آقا امام حسين ع نائل شدم و دو ركعت نماز بجا آوردم و بعد از زيارت و نماز از فرط خستگى راه كنار حرم خوابم برد . در عالم خواب ديدم مشرف شدم خدمت آقاى خودم ابى عبداللّه الحسين ع حضرت رويشان را به بنده كرد و فرمود : اى على چرا به من جفا كردى با اينكه نسبت بمن خوبى و نيكى مى كردى ؟ عرضكردم : اى سيدى اى آقاى من بدنم ضعيف شده و توانايى خود را ازدست دادم و توان آمدن ندارم و چون فهميده ام آخر عمرم است و با آن حالى كه داشتم اين چند روز راه را به عشق شما بزيارت آمدم و روايتى از شما شنيدم دوست داشتم آن را از خود شما بشنوم . حضرت فرمود آن روايت رابگو : گفتم چنين نقل شده كه قال من زارنى فى حيوتى زرته بعد وفاته هر كه مرا در حال حياتش زيارت كند و بزيارت من نائل گردد من هم بعد از وفاتش او را زيارت ميكنم و بزيارت او مى آيم حضرت فرمود بله من گفته ام ، حتى اگر او را زيارت كننده ام را در آتش ببينم نجاتش خواهم داد . (28) مقصود ما از كعبه و بتخانه كوى تست

هرجارويم روى دل ما بسوى تست

اين بس بود شگفت كه جاى تودردلست

وين دل هنوز درطلب جستجوى تست

خوانند ديگران بزبان گرتورا ، مرا

كام وزبان و دل همه درگفتگوى تست

گفتى بوقت مرگ نهم پاى برسرت

جانم بلب رسيده و در آرزوى تست

انكار ثواب گريه

مرحوم

علامه بزرگوار و عالم جليل القدر شيعه محدث اهلبيت عصمت و طهارت عليهم السلام زنده كننده اسلام مرحوم علامه مجلسى رضوان اللّه تعالى عليه از بعضى از اهل وثوق از سيد على حسينى رحمة اللّه عليه نقل فرمود : من مجاور برقبرمولايم آقا على بن موسى الرضا ع بودم ، چون روز عاشورا شد مردى از دوستان ما ، كتاب مقتل آقا امام حسين ع را شروع كرد به خواندن تا به اين روايت رسيد كه حضرت باقر ع فرمود : هركس در مصائب آقا سيد الشهداء اباعبداللّه الحسين ع از چشمهايش باندازه پرپشه اى اشك ريزد حق تعالى گناهان او را مى آمرزد ، اگر چه بقدر كف درياباشد . در آن مجلس مرد جاهلى كه مدعى علم بود حاضر بود و بعقل ناقص خود اعتقاد تمام داشت گفت گمان نكنم اين حديث صحيح باشد ، زيرا چطورى مى شود كه گريه كردن بر آن حضرت اينقدر ثواب داشته باشد ؟ ما با او به بحث و مجادله زيادى پرداختيم ولى او دست از ضلالت خود برنداشت و برخواست رفت چون صبح شد يك وقت ديدم او با يك اضطراب و حالتى آمد و نزد ما نشست و از ما معذرت خواست و از گفته هاى ديروز خود نادم وپشيمان بود علت را سؤ ال كرديم گفت وقتى از شما جدا شدم و شب شد به بستر رفته و خوابيدم درعالم خواب ديدم قيامت برپاشده ، و همه مردم را در يك صحرا جمع كرده اند و ترازوهاى اعمال را آويخته اند و صراط را بروى جهنم كشيده اند و ديوانهاى عمل را گشوده

اند و آتش جهنم را افروخته اند و قصرهاى بهشت را بجلوه در آورده اند در آن وقت تشنگى شديدى بر من غالب شد چون نظر كردم بطرف راست خود ديدم حوض كوثر است و برلب حوض دومرد و يك زن مجلله ايستاده اند كه نور جمال ايشان صحراى محشر را روشن كرده و لباس هاى سياه پوشيده اند و ميگريند ، از مردى كه نزديكم بود ، پرسيدم اينها كيستند كه كنار حوض كوثر ايستاده اند ؟ گفت : آقا رسول اكرم ص و آقا اميرالمؤ منين على ع و آن زن مجلله فاطمه زهرا سلام اللّه عليها است گفتم چرا لباسهاى مشكى و سياه پوشيده اند و ميگريند ؟ گفت مگر نمى دانى كه امروز روز عاشورا است و روز شهادت آقا سيد الشهداء ابا عبداللّه الحسين ع است ؟ من جلو رفتم وقتى نزديك حضرت بى بى عالم فاطمه زهرا سلام اللّه عليها شدم ، گفتم اى بى بى جان اى دختر رسول اللّه تشنه ام ، آن حضرت از روى غضب بمن نظر كرد و فرمود : تو آنكس نيستى كه فضيلت گريه كردن بر مصيبت فرزند دلبندم نورعين و ديده و چشم من شهيد مظلوم حضرت اباعبداللّه الحسين ع را انكار كردى ؟ از وحشت از خواب بيدار شدم واز گفته خود پشيمان شدم و حالا از شما معذرت ميخواهم و از تقصير من بگذريد . (29) اين چه غوغائى است جبريل از پرش خون مى چكد

حضرت زهرا ز چشمان ترش خون مى چكد

يا رسول اللّه بدشت كربلا بنما نظر

بين چسان خون خدا از پيكرش خون مى چكد

چشم حق باشد

اميرالمؤ منين كز ديدگان

از براى نوگلان پرپرش خون مى چكد .

غبار جاروب

عالم جليل القدر مرحوم آية اللّه نهاوندى رضوان اللّه تعالى عليه نقل فرمود از سيد جليل مرحوم جزائرى رحمة اللّه عليه فرمود مدتها بود كه چشمهايم ضعيف شده بود روزى براى زيارت عرفه كربلا مشرف شدم و تحت قبه حضرت سيدالشهداء ع نشسته بودم كه زوار بيرون رفتند و خدمه در روز دوم و سوم روضه مطهر را جاروب ميكردند و غبارى از زمين بلند شده بود كه مردم در ميان روضه همديگر را نمى ديدند پس من و جمعى كه در آنجا بوديم گفتيم از اين غبارها استفاده كنيم ، آمديم ميان غبارها و چشمهايمان را باز وبسته كرديم كه غبار داخل چشم رود هركس كه بامن بود و ضعف چشم داشت وقتى از روضه شريفه در آمديم ديدم چشمهايم نورانى و شفاف و روشن شده است و وقتى از رفقا پرسيدم آنها هم گفتند ما هم چشمهايمان نورانى شده است و از آن روز تا بحال هرگز چشم درد نگرفته ام و هميشه از تربت امام حسين ع مانند سرمه بر چشمهايم مى كشم . (30) عشق تو در سينه دارم ياحسين

از فراقت بى قرارم ياحسين

نوكرى بردرگهت عمرى بحق

شد كمال افتخارم ياحسين

مهر تو داده مرا عزّ وشرف

هرچه دارم از تو دارم ياحسين

برتو و راه تو و نام توشد

عشق ورزيدن شعارم ياحسين

از در لطفت نگردم نا اميد

من گدائى كهنه كارم ياحسين

چونكه دردنيا به عشقت زنده ام

خوفى از عقبا ندارم ياحسين

تانهى يكدم قدم برديده ام

سالها چشم انتظارم ياحسين

بس كه دارم جرم و عصيان و گناه

از حضورت شرمسارم ياحسين

گرتوهم رانى مرا از درگهت

روبدرگاه كه آرم

ياحسين

دو ماءمور پست

دانشمند محترم آقاى احمد امين نقل ميكرد كه شخص مورد اطمينانى براى من نقل نمود كه دو نفر ماءمور پست بمنظور زيارت قبر آقا امام حسين ع تهران را ترك كردند و چون دولت اجازه مسافرت بعتبات مقدسه را بكسى نمى داد ، ناچار از راه قاچاق رفتند ، در بيابان شوره زارى گرفتار شدند و بقدرى تشنگى بر آنها فشار آورد كه يكى از آنها از تشنگى مُرد و ديگرى بفضل خدا از مهلكه خود را نجات داد و تندرست نزد خانوده خود آمد پس از مدتى دوست و همكار خود را در خواب ديد كه در باغ زيبائى باكمال راحتى بسر ميبرد از حال او پرسيد ، گفت : خدا را شكر و ستايش ميكنم كه ببركت آقا سيد الشهداء اباعبداللّه الحسين ع كاملا راحتم ولى عقربى همه روزه پيش من مى آيد و انگشت ابهام پايم را نيش مى زند و بقدرى مرا رنج مى دهد كه نزديك است جان بدهم ، گفتم ناراحتى تو از براى چيست ؟

گفت بمن خبر داده اند كه اين ناراحتى براى اينستكه يكروز به خانه فلان دوستم مهمان شدم و ضمن اينكه بادوست خود باقلا ميخوردم چاقوى كوچكى از خانه او سرقت نمودم و آنرا در گوشه سمت چپ فلان نقطه خانه ام پنهان ساخته ام از تو انتظار دارم كه به خانه من بروى و سلام مرا به همسر و فرزندانم برسانى و از قول من به او بگوئى كه چاقو را بتو بدهند و بصاحبش برگردانى و از او براى من طلب بخشش نمائى شايد خداوند از سر خطاى من درگذرد .

اين شخص

ميگويد طبق خوابى كه ديده بودم عمل نمودم مرتبه ديگر دوستم را در خواب ديدم كه در منتهاى راحتى و خوشى است و از من تشكر و سپاسگذارى نمود . (31) چه قبولت افتد ؟ گركه جان ندهم بپاى تو ياحسين

من و زيستن چكنم اگرنشوم فناى توياحسين

تو چو آفتاب برآمدى ز كران مشرق هستيم

منم آن ستاره كه دل نهاده روشناى تو ياحسين

تو مرابه جذبه كشانده اى تومرا زغير رهانده اى

به اشارتى كه توخوانده اى شدم آشناى توياحسين

به قنوت نافله غمت چه شبانه ها كه نخوانده ام

كه به استجابت بيكران رسم از دعاى تو ياحسين

اشعار حضرت زهرا( س)

دارالسلام مرحوم نورى جلديك صفحه دويست و چهارده از امالى مفيد نيشابورى نقل شده : خانم و مخدره اى كه نوحه گر و مداحه بنام زره بوده كه درتمام مجالس زنانه شركت ميكرده و اقامه عزادارى حضرت سيدالشهداء اباعبداللّه الحسين ع را برپا مى نموده و خانم خوب و جلسه اى و اهل تقوى بوده و مخدرات ديگر را تشويق به عزادارى و گريه مينموده خلاصه براى عزادارى اهلبيت هركارى كه از دستش برمى آمده انجام ميداده .

يكشب كه بعد از جلسات به منزلش برميگردد باحال خسته به بستر مى رود و بخواب مى رود . يكوقت در عالم خواب مى بيند كه مشرف شد محضر مقدس بى بى عالم فاطمه زهرا سلام اللّه عليها حضرت بى بى نزد قبر مقدس حضرت سيد الشهداء ع نشسته و گريه و زارى مى كند . و بعد با چشم گريان روبه اين مخدره عنايت فرموده و مى فرمايد اى زره درمجالس عزاى فرزند دلبندم سيدالشهداء ع اين اشعار را بخوان .

ايها العينان فيضا

واستهلا

لاتغيضا

وابكيا بالطف ميتا

ترك الصدر و ضيضا

لم امرضه قتيلا

لا و لا كان مريضا

يعنى : اى دو چشمان واى دوديده من اشك بسيار از چشم و ديده اشكبار بريزيد ، زياد گريه كنيد ، و باشك كم اكتفا نكنيد ، و گريه كنيد بر آنشهيدى كه در زمين كربلا افتاده و سينه اش زير سم اسبها شكسته شده است مريض نبود و از دار دنيا رفته است يعنى نه مريض از دنيا رفت و نه خودش از دنيا رفت بلكه او را كشتند . (32) كنار قتلگه زهراى اطهر

كشد آه از جگر باديده تر

زداغ ماتم نور دوعينش

زندگاهى بسينه گاه برسر

همى گويد حسينم جان مادر

ترانشناختند اين قوم كافر

جوانان ترا كشتند و گشتى

غريب و بيكس و تنها حسينم

بگو مادر چه آمد بر سرتو

جدا كردند سر از پيكر تو

چه شد عباس و عون و جعفر تو

بخون خفته على اكبر تو

نكرده ساربان شرم از پيمبر

بريد انگشت و برد انگشتر تو

توماندى و بدنهاى عزيزان

بخون غلطان در اين صحرا حسينم

زيارت ابى عبداللّه( ع )

مرحوم نورى در دارالسلام جلد يك صفحه دويست و چهل و پنج ازمرحوم طريحى در منتخب روايت نموده از سليمان اعمش كه گفت من در كوفه همسايه اى داشتم كه گاهى شبها نزدش مى رفتم و با هم صحبت و اختلاط مى كرديم ، يك شب در ميان صحبت ها اتفاقا صحبت كربلا پيش آمد الكلام يجرالكلام حرف حرف را مى آورد . من از او سئوال كردم كه عقيده تو درباره زيارت حضرت سيد الشهداء آقا ابى عبداللّه الحسين ع چيست ؟

يك وقت گفت : زيارت حسين بدعت است و هر بدعتى گمراهى و ضلالت است و منتهى گمراهى آتش جهنم است

. من خيلى ناراحت و خشمگين شدم و از پيشش برخاستم و باخود گفتم وقتى كه سحر شد نزدش مى روم و شمه اى از فضائل آقا سيد الشهداء ع را براى او نقل مى كنم اگر بر عناد و انكارش اصرار ورزيد او را ميكشم .

سليمان گفت : وقتى كه سحر شد آمدم پشت در خانه اش و دق الباب كردم ، همسرش پشت در آمد شوهرش را خواستم گفت ازاول شب به زيارت آقا سيدالشهداء ع رفته ، تعجب كنان از او خدا حافظى كردم و من هم به طرف كربلا رهسپار شدم گفتم اول زيارتى كرده باشم دوم دوستم را ببينم .

وقتى كه وارد حرم مطهر شدم ديدم همسايه ام سر به سجده گذاشته و پيوسته گريه مى كند و از خدا طلب استغفار و توبه مى كند بعد از مدت زيادى سراز سجده برداشت و مرا ديد ، نزدش رفتم ديدم حالش منقلب است ، گفتم اى مرد تو كه ديروز مى گفتى زيارت حسين بدعت است و هر بدعتى گمراهيست و منتهى گمراهى آتش دوزخست . و امروز مى بينم براى زيارت آمده اى ؟ !

گفت : اى سليمان مرا سرزنش نكن زيرا من قائل به امامت اهلبيت عليهم السلام نبودم تا امشب كه خوابم برد خوابى ديدم كه به وحشت افتادم . گفتم چه خوابى ديدى ؟ گفت در عالم خواب ديدم مردى جليل القدر كه نمى توانم وصف جمال و جلال و كمالش را بيان كنم دور او را جمعيتى احاطه كرده بودند در جلوى او سوارى بود و آن سوار تاجى بر سرداشت وآن تاج داراى چهار

ركن بود و بر هر ركن گوهرى درخشان نصب بود كه تا مسافت ها راه را روشن مينمود . به يكى از خدمتگزاران آنحضرت گفتم : اين آقاكيست ؟ گفت : آقا رسول اللّه ص است . گفتم آنكه در پيش روى اوست كيست ؟ ! گفت آقا اميرالمؤ منين على ع وصى رسول اللّه ص است بعد نگاه كردم ديدم ناقه اى از نور پيدا شد و بر آن ناقه هودجى از نور بود و ناقه ما بين زمين و آسمان پرواز مى كرد . پرسيدم اين ناقه از كيست ؟ ! گفت از حضرت خديجه كبرى و فاطمه زهرا سلام اللّه عليهما است پرسيدم اين جوان كيست ؟ ! گفت حضرت امام حسين ع است كه همه براى زيارت مظلوم كربلا آقا سيد الشهداء ابا عبداللّه الحسين ع مى روند . متوجه هودجى شدم ديدم نوشته هائى از طرف آن بزمين پخش مى شود پرسيدم اينها چيست ؟ گفت در اينها نوشته شده كسانى كه شب جمعه به زيارت آقا حسين ع مى آيند از آتش جهنم در امان هستند .

من خواستم يكى از آنها را بردارم گفت تو كه ميگفتى زيارت امام حسين ع بدعت است اين نوشته بدست تو نمى رسد مگر اعتقاد به فضيلت و شرافت آن حضرت را پيداكنى با حالت جزع و فزع و گريه و ترس و وحشت از خواب بيدار شدم و در همان ساعت به زيارت حضرت سيد الشهداء آقا اباعبداللّه الحسين ع مشرف شده و توبه كردم . اى سليمان بخدا قسم من از قبر امام حسين ع جدا نمى شوم تا روح از

بدنم جدا شود . (33) اى جان فداى نام تو و جان پاك تو

كن قسمتم كه چهره بسايم بخاك تو

جان مرا چه قدر كه گردد فدا تورا

جان جهان فداى تن چاك چاك تو

چون رعد ناله كرد ، چو برق بهار سوخت

هركس شنيد شرح غم دردناك تو

خورشيد چهره كرد ز خجلت نهان چو ديد

كردند دشمنان تو قصد هلاك تو

روشن به نور رحمت خود كن مرا

اى توتياى ديده من خاك پاك تو

بى ارزش كردن زيارت

مرحوم محدث نورى رحمة اللّه عليه در دار السلام جلد دوم صفحه سيصدو سى وسه نقل نموده از على بن عبدالحميد در كتاب انوار المضيئة كه سيد جعفر بن على از عمويش نقل كرده كه باجماعتى به خانه خدا رفتيم در اين بين فقيه بن ثويره سوراوى متولى و معلم و راهنماى حج واحرام مابود ، در آنجا با مردى كه از اهل يمن بود با ما دوست شد و پيشنهاد كرد كه به منزل او در مكه برويم ما هم پذيرفتيم و با او حركت كرديم و به منزلش رفتيم او غلامها وتجملات و ثروت زيادى داشت و براى ما غذائى حاضر كرد وپذيرائى گرمى از ما شد بعد از صرف غذا آماده مراجعة شديم ، فقيه را نگه داشت و گفت با تو كارى دارم ما حركت كرديم قبل از اينكه به منزل خود برسيم فقيه بما ملحق شد سپس همگى باهم بطرف ابطح براه افتاديم چون شب از نيمه گذشت ناگهان ديديم فقيه از خواب بيدار شده و گريه مى كند و كلمه لااله الااللّه ميگويد ما را قسم مى داد كه برگرديم و در همان نيمه شب خود را به خانه

اسعد بن اسد برسانيم هر چه عذر آورديم كه خطر جانى داردزيرا دزدان وراهزنان در آنجا زياد هستند قبول نكرد و به اصرار و التماس ماهم با او همراهى كرديم تا به در سراى اسعد بن اسد رسيده و دق الباب كرديم پشت در آمد خود را معرفى كرديم گفت در اين وقت ساعت از شب ميترسم در را بروى شما بازكنم زياد مبالغه نموديم تا در را باز كرد و فقيه محرمانه با او به گفتگو پرداخت و او را قسم ميداد و او هم ميگفت هرگز اينكار را نخواهم كرد . پرسيدم قضيه چيست ؟ اسعد گفت روز قبل من به ايشان گفتم تو بكربلا نزديكى و زياد بزيارت حضرت سيد الشهداء ع مى روى ولى من از كربلا دور هستم و توفيق زيارت آن حضرت را ندارم ولى من بزيارت بيت اللّه الحرام و حج زياد رفتم ، از تو يك تقاضا و خواهشى دارم و آن اينكه يكى از زيارتهائى كه كربلا رفتى بمن بفروشى بيك حج ، قبول نكرد تا بالاخره راضى شدم نه حج و چهار مثقال طلاى سرخ باو بدهم و او هم يك زيارت كربلا در مقابل بمن واگذارد راضى شد و الحال بمن ميگويد معامله را فسخ كن سبب فسخ را هم نمى گويد و من هم حاضر نيستم اين معامله را بهم بزنم . ما به فقيه گفتيم چرا قبول نمى كنى ؟ جوابى نداد تا اينكه اصرار زياد كرديم تاجريان را به اين نحو نقل كرد ، كه امشب در عالم رؤ يا ديدم قيامت برپاشده و مردم بطرف بهشت و جهنم روانه هستند

منهم روانه بهشت شدم تا بحوض كوثر رسيدم و از مولا حضرت اميرالمؤ منين ع تقاضاى آب كردم حضرت فرمود برو از حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام آب بگير متوجه شدم كه حضرت زهرا سلام اللّه عليها لب حوض كوثر نشسته سلام كردم صورت مبارك را از من برگردانيد و اعتنايى بمن نفرمود ، عرضكردم بى بى من يكى از مواليان و دوستان و از شيعيان شما وفرزندان شما هستم فرمود : تو به ساحت مقدس فرزندم اهانت كردى و ارزش زيارت فرزندم حسين ع را پائين آوردى و در آنچه گرفته اى خداوند بتو بركت ندهد ، با كمال ترس و وحشت از خواب برخاستم حالا هرچه الحاح ميكنم اين شخص نمى پذيرد اسعد تا اين قضيه را شنيد گفت حالا كه اينطور است اگر تمام كوههاى مكه را طلا كنى و به من بدهى معامله را فسخ نخواهم كرد . . . بعد برگشتيم .

دوسال از اين داستان گذشت كه فقر و بيچارسگى فقيه را در بر گرفت و كارش بگدائى كشيد و ميگفت همه اين بلاها بواسطه آن نفرين بى بى عالم زهرا سلام اللّه عليها مى باشد . (34) خاك تو مرا مُهر نماز است حسين جان

سوى تو مرا دست نياز است حسين جان

كن قسمت من از كرمت كرببلا را

كين دل همه در سوز وگدازاست حسين جان

نزديكتر از هركه توئى در دل عشاق

راه حرمت گرچه دراز است حسين جان

نوميد نگردد كسى از لطف و عطايت

خوان كرمت برهمه باز است حسين جان

مدح دگران را نكنم غير تو زيرا

مداح تو درنعمت و نا زاست حسين جان

تا اينكه ز پستى بر هم راه تو پويم

زيرا

كه رهت راه فراز است حسين جان

حضرت موسى( ع) به زيارت حسين( ع)

ابى حمزه ثمالى فرمود در اواخر سلطنت بنى مروان اراده زيارت آقا ابى عبداللّه الحسين ع را نمودم و پنهانى از اهل شام خود را به كربلا رساندم در گوشه اى پنهان شدم تا اينكه شب از نيمه گذشت پس بسوى قبر شريف روانه شدم تا آنكه نزديك قبر مقدس و شريف رسيدم . ناگهان مردى را ديدم كه بسوى من مى آيد و گفت خدا ترا اجر و پاداش دهد برگرد زيرا به قبر شريف نمى رسى من وحشت زده و ترسان مراجعت كردم و در گوشه اى دوباره خود را پنهان كردم تا آنكه نزديك طلوع صبح شد باز به جانب قبر روانه شدم و چون دوباره نزديك شدم باز همان مرد آمد و ممانعت كرد و گفت به آن قبر نمى توانى برسى . به او گفتم عافاك اللّه چرا من به آن قبر نمى رسم و حال اينكه از كوفه به قصد زيارت آن حضرت آمده ام بيا بين من و آن قبر حائل نشو ، زيرا من مى ترسم كه صبح شود و اهل شام مرا ببينند و مرا در اينجا به قتل برسانند ، وقتى اين حرف را از من شنيد گفت يك مقدار صبر كن چون حضرت موسى بن عمران +ع از خداى خود اجازه گرفته كه به زيارت آقا سيد الشهداء ع بيايد و خدا به او اجازه داده و با هفتاد هزار ملائكه به زيارت آقا آمده اند و از اول شب تا به حال در خدمت قبر شريف هستند و تا طلوع صبح كنار قبر هستند و بعد

به آسمان عروج مى كنند . ابوحمزه ثمالى گويد از آن مرد پرسيدم كه تو كيستى ؟

گفت من يكى از آن ملائكه هستم كه ماءمور پاسبانى و پاسدارى قبر آقا سيد الشهداء ع هستم و براى زوار آقا طلب مغفرت مى كنيم تا اين را شنيدم برگشتم پنهان شدم و هنگام طلوع صبح سر قبر حضرت آمدم ديگر كسى را نديدم كه مانع شود پس زيارتم را كردم و بر كشندگان آن حضرت لعن نمودم و نماز صبح را در آنجا اقامه كردم و از ترس مردم شام سريع به كوفه برگشتم . (35) چون به نظم آورم ثناى ترا

خود ستايش كنم خداى ترا

كربلايت خريدنى باشد

من به جان مى خرم بلاى ترا

اى رخت رشك مهرومه ندهم

به جهان ذره اى ولاى ترا

يا كه در ديده اى و يا در دل

گر ندانند خلق جاى ترا

در همه عمر گر نمى بينم

يك نظر روى دلرباى ترا

دل ما خانه محبت تست

سر ما پرورد هواى ترا

چون شود گر رخت نظاره كنم

كى شود بشنوم نداى ترا

از عطايت مكن مرا نوميد

اى ستوده خدا عطاى ترا

نظر حضرت

سيد جليل مرحوم حاج سيد نورالدين نهاوندى از تجار معروف و متدين اراك بوده است گرچه سواد نداشته لكن بسيار با ايمان و عقيده و صادق بوده است و مردم اراك به او عقيده داشته اند و كراماتى به او منسوب است منجمله عالم جليل و محقق نبيل حضرت حجة الاسلام آقاى آقاعلى ميريحيى دام ظله العالى از آن سيد بزرگوار دو قضيه نقل كرده اند كه يكى از آنها اين است كه سيد نور الدين گفت قبل از اينكه متاءهل شوم به اتفاق مادرم همراه قافله به

عزم زيارت آقا اباعبداللّه الحسين ع به طرف كربلا حركت كرديم البته در راه خيلى به مادرم خدمت مى كردم مدتى در كربلا بوديم و به زيارت حضرت اميرالمؤ منين على ع و ساير عتبات مقدسه را زيارت كرديم و براى آخرين مرتبه به عنوان وداع به كربلا رفتيم تا اينكه از طرف رئيس قافله ابلاغ شد كه فردا عازم حركت باشيم آن شب هم شب جمعه بود . به مادرم خبر دادم كه برويم براى زيارت وداع لكن مادرم قبول نكرد وگفت الان خسته هستيم چند ساعتى استراحت مى كنيم هنگام سحر به زيارت مشرف مى شويم من هم رضايت مادر را ترجيح داده خوابيدم سحر از خواب بيدار شدم متاءسفانه ديدم كار خراب شده و جنب شده ام با عجله هرچه تمام تر به عزم غسل كردن روانه حمام شدم درب حمام بسته بود به حمام ديگرى رفتم آن هم باز نبود .

خلاصه هركجا رفتم در برويم باز نشد با ناراحتى فوق العاده اى روانه صحن مطهر شدم ديدم همراهان همه به زيارت وداع مشغولند به اندازه اى غم و اندوه مرا فرا گرفت كه نمى توانم توصيف نمايم از روى تاءسف و ناراحتى چندان به پشت دست خود زدم كه دستم مجروح شد با حالت بيچارگى و اضطرار پشت پنجره آمدم ناگهان چشمم افتاد به جمال دل آراى حضرت سيد الشهداء ع در حالى كه از بالاى ضريح آهسته به طرف من مى آمد نگاه محبت آميزى به من فرمود ، و دست محبت به صورتم كشيد .

آنانكه خاك را به نظر كيميا كنند

آيا شود كه گوشه چشمى به ما كنند ؟

فرمود

سيد نورالدين خيلى ناراحتى برو غسل كن تا برسى در حمام باز مى شود ناگهان به حال خود آمدم ديدم خبرى از آقا نيست با كمال عجله به طرف حمام روانه شدم ديدم تازه حمامى مى خواهد درب حمام را باز كند با كمال شوق غسل كرده و به زيارت وداع موفق شدم . (36) دلبرا گر بنوازى بنگاهى ما را

خوش تر است ار بدهى منصب شاهى ما را

به من بى سرو پا گوشه چشمى بنما

كه محالست جز اين گوشه پناهى ما را

بردل تيره ام اى چشمه خورشيد بتاب

نبود بدتر از اين روز سياهى ما را

از ازل در دل ما تخم محبت كشتند

نبود بهتر از اين مهر گاهى ما را

گرچه از پيشگه خاطر ناظر دوريم

هم مگر ياد كند لطف توگاهى ما را

باغم عشق كه كوهيست گران بردل ما

عجب است ارنخرد دوست بكاهى ما را

دعا در تحت قبه حسين( ع )

در كتاب معجزات و كرامات نقل شده كه عالم جليل و زاهدى بى بديل جناب آقاى حاج سيّد عزيزاللّه فرمودند : من در زمانى كه در نجف اشرف مشرف بودم براى زيارت حضرت سيّد الشهداء ع در عيد فطر به كربلا رفتم و در مدرسه صدر ميهمان يكى از دوستان بودم و بيشتر اوقاتم را در حرم مطهر امام حسين ع ميگذرانيدم ، يك روز كه به مدرسه وارد شدم ديدم جمعى از رفقا دورهم جمعند و ميخواهند به نجف اشرف برگردند ضمنا از من سؤ ال كردند كه شما چه وقت به نجف برميگردى ؟ گفتم شما برويد من ميخواهم از همين جا به زيارت خانه خدا بروم گفتند چطور ؟ گفتم زير قبه حضرت سيد الشهداء ع دعا كردم

كه پياده رو به محبوب بروم و ايام حج را در حرم خدا باشم .

همراهان و دوستان بالاتفاق مرا سرزنش كردند و گفتند مثل اينكه در اثر كثرت عبادت و رياضت دماغت خشك شده و ديوانه شده اى توچگونه ميخواهى با اين ضعف مزاج و كسالت پياده در بيابانها سفر كنى و تو در همان منزل اول به دست عربهاى باديه نشين ميافتى و تو را از بين مى برند . من از سرزنش و گفتار آنها فوق العاده متاءثر شدم و قلبم شكست با اشك ريزان از اطاق بيرون آمدم و يكسره به حرم مطهّر حضرت سيد الشهداء ع رفتم و زيارت مختصرى كردم و به طرف بالاى سر مبارك رفتم و گوشه اى نشستم و به دعا و توسل و گريه وناله مشغول شدم ناگهان ديدم دست يداللّهى حضرت بقية اللّه روحى فداه بر شانه من خورد و فرمود آيا ميل دارى بامن پياده به خانه خدا مشرف شوى عرضكردم : بله آقا ، فرمود پس قدرى نان خشك كه براى يك هفته تو كافى باشد و احرام خود را بردار و در روز و ساعت فلان همين جا حاضر باش و زيارت وداع را بخوان تا با يكديگر از همين مكان مقدس به طرف مقصود حركت كنيم عرضكردم چشم اطاعت ميكنم . آن حضرت از من جدا شد و من از حرم بيرون آمدم ومقدارى به همان اندازه اى كه مولا فرموده بودند نان خشك تهيّه كردم ولباس احرامم را برداشتم و به حرم مطهر مشرف شدم و در همان مكان معيّن مشغول زيارت وداع بودم كه آن حضرت را ملاقات كردم

و در خدمتش از حرم بيرون آمديم و از صحن و شهر خارج شديم ساعتى راه پيموديم نه آنحضرت بامن صحبت ميكرد و نه من ميتوانستم با او حرف بزنم و مصّدع اوقات او بشوم و خيلى باهم عادى بوديم تا در همان بيابان به محلّى كه مقدارى آب بود رسيديم آن حضرت خطّى به طرف قبله كشيدند و فرمودند اين قبله است تو اينجا بمان نمازت را بخوان و استراحت كن من عصرى ميآيم تا باهم به طرف مكه برويم من قبول كردم آن حضرت تشريف بردند حدود عصر بود كه تشريف آوردند و فرمودند برخيز تا برويم ، من حركت كردم و خورجين نان را برداشتم و مقدارى راه رفتيم غروب آفتاب به جائى رسيديم كه قدرى آب در محلّى جمع شده بود آن حضرت به من فرمودند : شب را در اينجا باش و خطّى به طرف قبله كشيدند و فرمودند اين قبله و من فردا صبح مى آيم تا باز هم بطرف مكّه برويم .

بالاخره ، تا يك هفته به همين نحو گذشت صبح روز هفتم آبى در بيابان پيداشد به من فرمودند در اين آب غسل كن و لباس احرام بپوش و هر كارى كه من ميكنم توهم انجام بده و بامن لبيك ها را بگو كه اينجا ميقات است من آنچه حضرت فرمودند و عمل كردند انجام دادم و بعد مختصرى راه رفتيم به نزديك كوهى رسيديم صداهائى بگوشم رسيد عرض كردم : اين صداها چيست ؟ فرمودند : از كوه بالا برو در آنجا شهرى مى بينى داخل آن شهر شو آن حضرت اين را فرمودند و از

من جدا شدند من از كوه بالا رفتم و به طرف آن شهر سرازير شدم از كسى پرسيدم اينجا كجاست ؟ گفت اين شهر مكّه است و آن هم خانه خداست يك مرتبه به خود آمدم و خود را ملامت ميكردم كه چراهفت روز خدمت آن حضرت بودم ولى استفاده اى نكردم و با اين موضوع به اين پراهميتى خيلى عادى برخورد نمودم به هرحال ماه شوال و ذيقعده و چند روز از ماه ذيحجّه را در مكّه بودم بعد از آن رفقائى كه باوسيله حركت كرده بودند پيدا شدند من در اين مدت مشغول عبادت و زيارت و طواف بودم و باجمعى آشنا شده بودم وقتى آشنايان و دوستان مرا ديدند تعجب كردند و قضيه من در بين آنهايى كه مرا مى شناختند معروف شد و اين از همان دعايى بود كه تحت قبه حرم سيد الشهداء اباعبداللّه الحسين ع كردم و دعايم را بتوسط حضرت سيد الشهداء ع مستجاب كردند . (37) من گداى سراى حسينم

عاشق كربلاى حسينم

حب او گشته آئين ودينم

حق بود اين و باشد يقينم

كى شود كربلايش ببينم

منكه مدحت سراى حسينم

در جهان اين بود آرزويم

راه كرب وبلا را بپويم

مرقدش را چوبوسم بگويم

من رهين عطاى حسينم

من گداى سراى حسينم

عاشق كربلاى حسينم

خدمت امام زمان( ع )

مرحوم حاجى نورى در كتاب نجم الثاقب مى گويد عالم جليل مجمع فضائل و فواضل شيخ على رشتى رضوان اللّه تعالى عليه كه عالم با تقوى و زاهد و داراى علوم بسيار بود . و شاگرد مرحوم شيخ مرتضى انصارى اعلى اللّه مقامه و سيد استاد اعظم بود ، و من در سفر و حضر با او بودم و كمتر كسى

را مانند او در فضل و اخلاق و تقوى ديدم نقل كرد كه : يك زمانى از زيارت حضرت ابى عبداللّه الحسين ع از راه آب فرات به طرف نجف برگشتم در كشتى كوچكى كه بين كربلا و طويرج با مسافر مى رفت بنشتم . مسافرين آن كشتى همه اهل حلّه بودند هم مشغول لهو و لعب و مزاح وخنده بودند فقط يك نفر در ميان آنها خيلى با وقار و سنگين نشسته بود و با آنها در مزاح و لهو و لعب مشغول نمى شد و گاهى آن جمعيّت با او در مذهبش سر به سر مى گذاشتند و به او طعن مى زدند و او را اذيت مى كردند و در عين حال در غذا و طعام با او شريك و هم خرج بودند ، من زياد تعجب مى كردم ولى در كشتى نمى توانستم از او چيزى سئوال كنم بالاخره به جائى رسيديم كه عمق آب كم بود و چون كشتى سنگين بود و ممكن بود به گل بنشيند ما را از كشتى پياده كردند در كنار فرات راه مى رفتيم من از آن مرد باوقار پرسيدم چرا شما با آنها اينطوريد و آنها شما را اينطور اذيت مى كنند ؟

گفت : اينها اقوام منند اينها همه سنى هستند پدرم هم سنى بود ولى مادرم شيعه بود و من خودم هم سنى بودم ولى به بركت حضرت ولى عصر ارواحنا فداه به مذهب تشيع مشرف شدم .

گفتم : شما چطور شيعه شديد ؟ گفت : اسم من ياقوت و شغلم روغن فروشى در كنار جسر حلّه بود ، چند سال قبل براى

خريدن روغن از حلّه با جمعى به قراء و چادرنشينان اطراف حلّه رفتم تا آنكه چند منزل از حلّه دور شدم بالاخره آنچه خواستم خريدم و با جمعى از اهل حلّه برگشتم در يكى از منازل كه استراحت كرده بودم خوابم برد وقتى بيدار شدم ديدم رفقا رفته اند و من تنها در بيابان مانده ام و اتفاقا راه ما تا حلّه راه بى آب و علفى بود و درندگان زيادى هم داشت و آبادى هم در آن نبود به هر حال من برخاستم و آنچه داشتم بر مركبم بار كردم و عقب سر آنها رفتم ولى راه را گم كردم و در بيابان متحير ماندم و كم كم از درندگان و تشنگى كه ممكن بود به سراغم بيايند فوق العاده به وحشت افتادم به اولياء خدا كه آن روز به آنها معتقد بودم مثل ابوبكر و عمر و عثمان و معاويه و غيرهم متوسّل شدم استغاثه كردم ولى خبرى نشد يادم آمد كه مادرم به من گفت كه ما امام زمانى داريم كه زنده است و هروقت كار بر ما مشكل مى شود و يا راه را گم مى كنيم او به فريادمان مى رسد و كنيه اش اَبا صالح است من با خداى تعالى عهد بستم كه اگر او مرا از اين گمراهى نجات بدهد به دين مادرم كه مذهب شيعه دارد مشرف مى گردم بالاخره به آن حضرت استغاثه كردم و فرياد مى زدم كه يا ابا صالح ادركنى ناگهان ديدم يك نفر كنار من راه مى رود و بر سرش عمامه سبزى مانند اينها اشاره كرد به علفهائى كه كنار نهر

روئيده بود است و راه را به من نشان مى دهد و مى گويد به دين مادرت مشرف شو ، و فرمود : الا ن به قريه اى مى رسى كه اهل آنجا همه شيعه اند . گفتم : اى آقاى من با من نمى آئى تا مرا به اين قريه برسانى ، فرمود : نه زيرا در اطراف دنيا هزارها نفر به من استغاثه مى كنند و من بايد به فرياد شان برسم و آنها را نجات بدهم و فورا از نظر غائب شد .

چند قدمى كه رفتم به آن قريه رسيدم با آنكه به قدرى مسافت تا آنجا زياد بود كه رفقايم روز بعد به آنجا رسيدند وقتى به حلّه رسيدم ، رفتم نزد سيد فقهاء سيد مهدى قزوينى ساكن حلّه و قضيّه ام را براى اونقل كردم و شيعه شدم و معارف تشيّع را از او ياد گرفتم و سپس از او سئوال كردم كه من چه بكنم تا يك مرتبه ديگر هم خدمت حضرت ولى عصر ارواحنا فداه برسم و آن حضرت را ملاقات كنم ؟

فرمود چهل شب جمعه به كربلاء برو و امام حسين ع را زيارت كن ، من اين كار را مشغول شدم و هر شب جمعه از حلّه به كربلا مى رفتم ، تا آنكه شب جمعه آخر بود تصادفا ديدم ماءمورين براى ورود به شهر كربلا جواز مى خواهند و آنها اين دفعه سخت گرفته اند و من هم نه جواز و تذكره داشتم و نه پولى داشتم كه آن را تهيّه كنم ، متحيّر بودم مردم صف كشيده بودند و جنجالى بود هرچه كردم از

يك راهى مخفيانه وارد شهر شوم ممكن نشد در اين موقع از دور حضرت صاحب الزمان عجل اللّه تعالى فرجه الشريف را در لباس اهل علم ايرانى كه عمّامه سفيدى بر سر داشت داخل شهر كربلاء ديدم ، من پشت دروازه بودم ، به او استغاثه كردم ، ازدروازه خارج شد و نزد من تشريف آورد و دست مرا گرفت وداخل دروازه كرد مثل آن كه مرا كسى نديد وقتى داخل شدم و قصد داشتم با او مصاحبت كنم او ناگهان غائب شد و ديگر او را نديدم از اين داستان متوجه مى شويم كه آقا امام زمان هميشه كنار مرقد جدّ شريفش حضرت سيد الشهداء ع است و هركسى كه به زيارت جدش برود از او خشنود و به كمكش مى آيد .

هاله اى برچهره از نور خدا دارد حسين

جلوه هر پنج تن آل عبا دارد حسين

آشناى عشق را بى آشنا گفتى خطا است

در غريبى هم هزاران آشنا دارد حسين

در هواى كوى وصلش بى قراران بى شمار

دل مگركاه است وگوئى كهربادارد حسين

معجز قرآن جاويدان حسين بن على

برترين اعجازها در كربلا دارد حسين

خيمه گاهش كعبه وآب فراتش زمزم است

قتلگاهى برتر از كوه منا دارد حسين

شورشيرين غمش رمزبقاى سرمدى است

از سرشك ديدگان آب بقادارد حسين

تا شفا بخشد روان و جسم هربيمار را

درحريم وصل خودخاك شفادارد حسين

حرمت ذبح عظيم كربلا بنگر حسان

خونبهائى همچو ذات كبريا دارد حسين

روضه ابوالفضل (ع )

بدون ترديد حضرت بقية اللّه روحى فدا در مجالس عزادارى حضرت سيد الشهداء ابا عبداللّه الحسين ع حاضر مى شوند زيرا آن حضرت خود را صاحب عزاء مى دانند به خصوص اگر مجلس را افراد متّقى و با اخلاص ترتيب

داده باشند و باز بالاخص اگر در اَمكنه متبرّكه تشكيل شود و يا روضه اى خوانده شود كه مورد علاقه آن حضرت باشد . مثَلا غالبا در مجالسى كه روضه حضرت ابوالفضل ع خوانده مى شود آن حضرت نظر لطفى به آن مجلس دارند .

حضرت آية اللّه سيد حسن ابطحى حفظه اللّه مى فرمايد يكى از دوستان كه راضى نيست اسمش را بگويم . در سال هزار و سيصد و شصت و سه به مكّه معظمه مشرف مى شود روحانى كاروان كه مرد خوبى بود سه شب قبل از آنكه به عرفات برويم در عالم رؤ يا حضرت ولى عصر ع را زيارت مى كند آن حضرت به او مى فرمايد كه در روز عرفه روضه حضرت ابوالفضل ع را بخوان كه من هم مى آيم ضمنا مخدره اى كه فلج بود در كاروان بوده كه بايد زير بغلهايش را بگيرند تا او اعمالش را انجام دهد . در ضمن زن دائى ايشان هم در آن كاروان بوده كه فرزندش در جبهه شهيد شده بود شب عرفه در خواب مى بيند كه پسرش آمده مى گويد حالم خوب است و من كشته نشده ام اين مادر از خواب بيدار مى شود عكس فرزندش را مى بوسد وگريه زيادى مى كند ، آن زن افليج مى گويد جريان چيست ؟ اين عكس كيست ؟ او جريان شهادتش را براى زن افليج نقل مى كندو عكس پسرش را به او نشان مى دهد زن افليج عكس پسر زن دائى را مى گيرد و مثل كسى كه با شخصى زنده حرف مى زند به او خطاب مى كند

و اشك مى ريزد و مى گويد تو امروز كه روز عرفه است بايد از خدا بخواهى كه امام زمان ع را به كاروان ما بفرستد و مرا شفا دهند .

بعد از ظهر عرفه در بين دعاء عرفه روحانى كاروان مشغول روضه حضرت ابوالفضل العباس ع شد . همه اهل كاروان مى ديدند كه ناگهان مردى بسيار نورانى با لباس احرام در وسط جمعيّت نشسته و براى مصائب حضرت ابوالفضل ع زياد گريه مى كند افراد كاروان كم كم مى خواستند متوجّه او شوند به خصوص بعد از آنكه روحانى كاروان گفت كه من چند شب قبل خواب ديدم كه حضرت بقيّة اللّه روحى و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفدا به من فرمودند كه روز عرفه روضه حضرت ابوالفضل ع را بخوان من هم مى آيم آن مرد ناشناس متوجّه شد كه بعضى به او نگاه مى كنند همه منجمله زن افليج معتقد شده بودند كه او خود حضرت است لذا از ميان جمعيّت حركت كرد مى خواستند از در خيمه بيرون بروند كه آن زن افليج صدا زد آقا و اشاره به پايش كرد يعنى پاهاى من فلج است حضرت برگشتند و به او نگاه كردند و با اشاره به او فهماندند خوب مى شوى و از در خيمه بيرون رفتند .

دوست ما مى گفت كه اين زن همان ساعت كسالتش برطرف شد و توانست تمام اعمال حجّش را انجام دهد . (38)

باز افتادم بسرم سوداى عشق

مى كند مجنون دلم دعواى عشق

عاشقان را با سرو باجان چكار

عاشقان را دست و پا نايدبكار

عاشق آن باشد كه در درياى آب

تشنه لب جان را سپارد دل كباب

آنكه

بهر آبى از عالم گذشت

بهر معشوقش فداى آب گشت

جوئى ار از عاشق صادق نشان

من نشانت مى دهم اندر جهان

نام او گويم به آواز جلى

هست او عباس فرزند على

كرد كارى در ره سوداى عشق

آنچنان نوشيد او ميناى عشق

عاشقان پا در گل حيرت شدند

جانفدايان جمله در خجلت شدند

آنزمان كو رايت همّت فراشت

داد در راه برادر آنچه داشت

نى همى در راه او از جان گذشت

از جهان و هرچه اندر آن گذشت

امام زمان( ع )به مجالس روضه

مرحوم آية اللّه آقاى حاج سيّد حسين حائرى كه در مشهد ساكن بودند و به قول مرحوم آية اللّه حاج شيخ على اكبر نهاوندى در كتاب عبقرى الحسان او افتخار علماى عاملين بوده است نقل مى كرد : من در سال 1345 هجرى قمرى در كرمانشاه ساكن بودم و منزلى داشتم كه اكثر زوّار سيد الشهداء ع در وقت رفتن و برگشتن به كربلا وارد آن مى شدند و هرچند روز كه مى خواستند در آنجا مى ماندند منجمله در اوائل محرّمى سيّد غريبى كه او را قبلا نمى شناختم در منزل ما وارد شد و چند روزى در آنجا ماند و ما هم طبق معمول پذيرائى مى كرديم .

در اين بين يكى از اهالى شهر نجف كه به ايران آمده بود به ديدن من آمد وقتى چشمش به آن سيّد افتاد به من با اشاره گفت : كه اين سيّد را مى شناسى ؟ گفتم : نه . چون سابقه اى با ايشان ندارم . گفت او يكى از كسانى است كه سالها به تزكيه نفس و رياضت مشغول بوده و به ظاهر در كوچه مسجد هندى دكان عطارى داشته و غالبلا در دكان نبوده و

هرچند وقت يكبار مفقود مى شود و وقتى كسانش از او تجسّس مى كنند مى بينند كه او در مسجد كوفه در يكى از اطاقها مشغول رياضت است . بعدها معلوم شد كه اسم اين شخص سيّد محمّد و اهل رشت است . من وقتى از حال او اطلاّع پيدا كردم به او بيشتر محبّت نمودم و گفتم : بعضى شما را از اولياء خدا مى دانند . اول انكار كرد ولى پس از اصرار به من گفت : بله من دوازده سال در مسجد كوفه و غيره مشغول رياضت بودم و اين طور به من گفته بودند كه شرايط تكميل رياضت دوازده سال است و در كمتر از آن كسى به مقام كمالى نمى رسد . من از او خواستم كه چيزى به من بگويد :

گفت : احضار جنّ مى دانم ولى چون آنها گاهى راست وگاهى دروغ مى گويند به آنها اعتمادى نيست . و نيز احضار ملائكه هم صلاح نيست چون آنها مشغول عبادتند و از عبادتشان باز مى مانند . ولى براى شما روح علماء بزرگ را احضار مى كنم كه از آنها هرچه سئوال كنيم جواب مى دهند . ضمنا من در چند سال اخير كه دولت به جوانها و زنها به اصطلاح آزادى داده بود و بى بندوبارى و بى دينى زياد گرديده بود يعنى در دوران رضا شاه و توهين به مجالس سينه زنى و روضه خوانى مى گرديد مقيّد بودم كه به خاطر تقويت اساس روضه خوانى مجلس مفصّل عزادارى در منزل اقامه نمايم و آن مجلس از اوّل طلوع فجر تا يك ساعت بعد از ظهر

ادامه داشت .

در آن مجلس شصت نفر روضه خوان مى آمدند كه سى نفر آنها منبر مى رفتند و بقيّه به نوبت روزهاى ديگر منبر مى رفتند و به تمام آنها پول داده مى شد ، پنج نفر مدّاح هم تعزيه مى خواندند و ساعتى هم سينه زنى مى شد .

طبيعى است كه يك چنين مجلسى بسيار پر زحمت و پر خرج بود ولى من نمى دانستم كه آيا اين مجلس در عين حال مورد قبول حضرت بقية اللّه روحى فداه هست يانه .

لذا از آقاى سيّد محمّد ميهمانمان خواستم كه او از ارواح علماء سئوال كند كه آيا اين مجلس مورد قبول اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام هست يانه ؟

او گفت : بسيار خوب ، من امشب از چهار نفر از علمائى كه از دنيا رفته اند سئوال مى كنم تا ببينم كه آيا اين مجلس مورد قبول آنها هست يا خير و آن چها رنفر عالم عبارتند از مرحوم آية اللّه ميرزا حبيب اللّه رشتى و مرحوم ميرزاى شيرازى و مرحوم سيّد اسماعيل صدر و مرحوم سيد على داماد يعونى آقاى حاج شيخ حسن ممقانى . صبح كه نزد او رفتم او گفت : ديشب روح اين چهار نفر را احضار كردم و از آنها پرسيدم كه آيا اين مجلس مورد قبول اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام هست يا خير ؟ آنها به اتّفاق آراء گفتند : بله اين مجلس مورد توجّه و مقبول اهلبيت عصمت عليهم السلام مى باشد و روز نهم محرّم تاسوعا و يازدهم محرّم عاشورا حضرت بقية اللّه روحى فداه هم به اين مجلس تشريف

مى آورند . من خيلى خوشحال شدم و به او گفتم : چرا روزش را تعيين نفرموده اند .

گفت : مانعى ندارد باز امشب از همانها سئوال مى كنم و روز و ساعتش را هم تقاضا مى نمايم تا تعيين كنند . ضمنا وضع من در آن مجلس خلاف مجالسى كه اكثرا علماء تشكيل مى دهند بود ، كه يك قسمت جائى كه خود مى نشستم با علماء باشد وبقيه مردم در قسمتهاى ديگر بنشينند . بلكه من دم در منزل غالبا ايستاده بودم و براى همه احترام قائل بودم لذا اين مجلس مورد توجّه عموم اهل شهر بود و جمعيّت زيادى در آن مجلس حاضر مى شدند و بلكه راه عبور و مرور بسته مى شد و جمعى در كوچه هاى اطراف منتظر مى شدند تا جمعيّتى كه در داخل منزل هستند بيرون بروند و بعد اينها در جاى آنها بنشينند .

بالاخره فرادى آن روز آقا سيّد محمّد گفت : كه ديشب از همان علماء مطلب شما را سئوال كردم آنها جواب دادند كه حضرت ولى عصر ع روز نهم تاسوعا و در فلان ساعت و فلان دقيقه وقتى كه شما كنار چاه كه نزديك در منزل است نشسته ايد به مجلس تشريف مى آورند در آن وقت يك مرتبه حال شما تغيير مى كند و تمام بدنتان تكان مى خورد . در آن وقت نگاه كنيد در اين نقطه معيّن اشاره به قسمتى از منزل كرد مى بينيد كه عده اى حدود دوازده نفر به هيئت خاص و لباس مخصوص نشسته اند . يكى از آنها حضرت بقية اللّه روحى له الفداء است

. يك ساعت آنجا هستند و بعد با مردم بيرون مى روند و شما با همه توجّهى كه خواهيد كرد متوجّه رفتن آنها نمى شويد . شما مقيد باشيد كه در آن وقت با وضو باشيد و شما مى رويد كه خدمتى بكنيد مثل چاى دادن و استكان برداشتن آنها براى شما قيام نمى كنند و مى گويند اينجا خانه خودمان هست شما برويد دم در خانه و از مردم پذيرائى بكنيد ، در مدت يك ساعتى كه حضرت ولى عصر ع و همراهانشان در مجلس تشريف دارند دو نفر روضه خوان منبر مى روند و آنها با آنكه مصيبت نمى خوانند مجلس بسيار با حال و پرشور مى شود . ضجّه مردم به گريه و ناله بلند مى شود كه باروزهاى ديگر خيلى فرق دارد . و آقاى اشرف الواعظين كه هر روز منبرش يك ساعت طول مى كشيد و مجلس دو بعد از ظهر ختم مى گردد آن روز در اين ساعت بر خلاف عادت مى آيد و منبر مى رود و از حضرت بقية اللّه روحى فدا صحبت مى كند .

به هر حال آقاى سيّد محمّد اين مطلب را روز پنجم محرم بود كه براى من گفت و من تا روز تاسوعا ساعت شمارى مى كردم روز تاسوعا اتفاقا جمعيّت عجيبى به مجلس آمده بود من در اثر كثرت جمعيّت در آن ساعت معين كنار چاه نشسته بودم كه ناگاه بدنم به لرزه افتاد تكان عجيبى خوردم فورا به همان نقطه معيّن نگاه كردم ديدم دوازده نفر حلقه وار دور يكديگر نشسته اند . لباسشان متعارف بود همه كلاه نمدى كرمانشاهى به

سر داشتند ، همه آنها سبزه و قوى هيكل بودند ، همه آنها در حدود سنّ چهل سالگى بودند ، موهاى ابرويشان و موهاى سرشان سياه بود ، من فورا جمعيّت را شكافتم و به خدمتشان رسيدم و با فرياد صدا زدم براى آقايان چائى بياوريد . آنها به روى من تبسّم كردند ولى احترامى كه در آن مجلس حتّى حكومت و امراء و همه مردم از من مى كردند آنها نسبت به من ننمودند و به من گفتند : اينجا خانه خودمان است براى ما همه چيز آورده اند شما برويد دم در خانه و از مردم پذيرائى كنيد .

من بدون اختيار برگشتم دم درخانه و نمى دانستم كه آنها از كجا وارد شده اند ولى احتمال دادم كه از در اطاق بين بيرونى و اندرونى آمده باشند . به هر حال در آن ساعت دو نفر از وعّاظ به منبر رفتند و با آنكه رسم است روز تاسوعا بايد از حالات ابوالفضل ع بخوانند ، ناخود آگاه آنها خطاب به حضرت ولى عصر ارواحنا فدا مطالبى مى گفتند كه مردم در فراق آن حضرت گريه مى كردند ، آنها به آن حضرت تسليت مى گفتند و از آن حضرت در فشارهاى دنيا استمداد مى كردند ، مجلس هم شور عجبى داشت از نظر گريه و زارى هنگامه اى بود .

آقاى اشرف الواعظين كه بايد بعد از ظهر بيايد ومجلس را ختم كند طبق گفته آقاى سيّد محمّد در همان اول صبح آمد و بر خلاف عادت كه بايد به اطاق روضه خوانها برود ، كنار من دم درب خانه نشست وگفت : من

امروز تعطيل كرده ام كه رفع خستگى كنم زيرا فردا كه عاشورا است مجالس زيادى دارم و بايد خود را براى فردا مهيّا كنم . ولى اين مجلس را نتوانستم تعطيل كنم و بعد در همان ساعت منبر رفت و وقتى روى منبر نشست سكوت ممتدّى كرد مثل كسى كه نمى داند چه بايد بگويد سپس با صداى بلند بدون مقدمه معمولى كه اهل منبر به آن مقيّدند گفت : اى گمشده بيابانها روى سخن ما باتو است . مردم به قدرى از اين كلمه بى تابانه به سر و صورت مى زدند و اشك مى ريختند كه اكثر آنها بى حال شدند من مرتّب چشمم به آن دوازده نفر بود ولى ناگهان ديدم آنها نيستند و از مجلس خارج شده اند . (39) باز اين چه آتش است كه بر جان عالمست ؟

باز اين چه شعله و غم و اندوه و ماتم است

باز اين حديث حادثه جانگداز چيست ؟

با از اين چه قصّه ايست كه با غُصّه تواءم است

اين آه جانگزاست كه در ملك دل بپاست

با لشكر عزاست كه در كشور غم است ؟

آفاق پر ز شعله برق و خروش و رعد

يا ناله پياپى و آه دمادم است

چون چشمه چشم مادرگيتى زطفل اشك

روى جهان چه موى پدر مرده درهم است

زين قِصّه سر به چاك گريبان كرو بيان

در زير بار غصه قد قدسيان خم است

ماه تجلّى مه خوبان بود به عشق

روز بروز جذبه جانباز عالم است

زيارت عاشورا بخوان

مرحوم حاج شيخ عباس قمى رضوان اللّه تعالى عليه در مفاتيح نوشته مرحوم حاجى نورى رضوان اللّه تعالى عليه فرمايد : جناب مستطاب تقى صالح ، سيد احمد بن

سيّد هاشم بن سيّد حسن موسوى رشتى ، تاجر ساكن رشت ، ايداللّه تعالى برايم نقل كرد و گفت : در سال هزار و دويست و هشتاد به قصد حج از رشت به تبريز آمدم و در منزل حاج صفر على تاجر تبريزى معروف وارد شدم و چون قافله اى براى رفتن به مكّه نبود متحيّر بودم كه چه بايد بكنم تا آنكه حاجى جبّار جلو دار سدهى اصفهانى قصد رفتن به طرابوزن را داشت ، من هم از او مالى كرايه كردم و با او رفتم در منزل اوّل سه نفر ديگر هم به نام حاج ملاّ محمد باقر تبريزى و حاج سيّد حسين تاجر تبريزى و حاج على به من ملحق شدند و همه باهم روانه راه شديم ، تا رسيديم به ارض روم و از آنجا عازم طرابوزن شديم .

در يكى از منازل بين راه ، حاج جبّار جلودار نزد ما آمد و گفت : اين منزل كه در پيش داريم بسيار مخوف است . لطفا قدرى زودتر حركت كنيد تا بتوانيم ، همراه قافله باشيم البته در ساير منزلها غالبا ما از قافله فاصله داشتيم . ما فورا حركت كرديم و حدود دوساعت و نيم و يا سه ساعت به صبح با قافله حركت كرديم ، حدود نيم فرسخ كه از منزل دور شديم ، برف تندى باريدن گرفت ، هوا تاريك شد ، رفقا سرشان را پوشانده بودند و با سرعت مى رفتند ، من هرچه كردم كه خودم را به آنها برسانم ممكن نشد ، تا آنكه آنها رفتند و من تنها ماندم ، از اسب پياده شدم و

در كنار راه نشستم و فوق العاده ناراحت و مضطرب بودم ، چون حدود ششصد تومان براى مخارج همراهم بود ، بالاخره فكرم به اينجا رسيد كه تا صبح همينجا بمانم و چون هنوز تازه از شهر بيرون آمده بوديم ، مى توانم به جائى كه از آنجا حركت كرده ام برگردم و چند محافظ بردارم و خودم را به قافله برسانم . ناگهان همان گونه كه در اين افكار بودم در مقابل خود آن طرف جادّه باغى ديدم و در آن باغ باغبانى به نظرم رسيد كه بيلى در دست داشت و به درختها مى زد كه برف آنها بريزد ، باغبان نزد من آمد و با فاصله كمى ايستاد و با زبان فارسى گفت : تو كه هستى ؟ گفتم : رفقا رفته اند و من مانده ام و راه را نمى دانم .

فرمود : نافله بخوان تا راه پيدا كنى ! من مشغول نافله شدم پس از پايان تهجّدم ، باز آمد و فرمود نرفتى ؟ گفتم واللّه راه را نمى دانم .

فرمود : زيارت جامعه بخوان من با آنكه زيارت جامعه را حفظ نبودم و هنوز هم حفظ نيستم ، آنجا مشغول خواندن زيارت جامعه شدم و تمام آن را بدون غلط از حفظ خواندم .

باز آمد و فرمود : هنوز نرفتى و اينجا هستى من بى اختيار گريه ام گرفت ، گفتم بله هنوز هستم راه را بلد نيستم كه بروم . فرمود : زيارت عاشورا را بخوان با آنكه حفظ نبودم و تا به حال هم حفظ نيستم ، از اوّل تا به آخر با صد لعن و صد

سلام و دعاء علقمه خواندم پس از آنكه تمام كردم باز آمد و فرمود : نرفتى هستى ! ؟ گفتم تا صبح اينجا هستم .

فرمود من الا ن تو را به قافله مى رسانم ، سوار الاغى شدم و بيلش را به روى دوشش گذاشت و فرمود : رديف من بر الاغ سوار شو ، من سوار شدم و مهار اسبم را كشيدم اسب نيامد و از جا حركت نكرد .

فرمود : مهار اسب را به من بده به او دادم بيل را به دوش چپ گذاشت و مهار اسب را گرفت و به راه افتاد ، اسب فورا حركت كرد ، در بين راه دست روى زانوى من گذاشت و فرمود : شما چرا نافله شب نمى خوانيد ؟ نافله ، نافله ، نافله اين جمله را سه بار براى تاءكيد و اهميّت آن تكرار كرد باز فرمود : شما چرا زيارت جامعه نمى خوانيد ؟ جامعه ، جامعه ، جامعه و با اين تكرار بر اهميت آن . بعد فرمود شما چرا عاشورا نمى خوانيد ؟ عاشورا ، عاشورا ، عاشورا و با اين تكرار به اين سه موضوع تاءكيد زيادى فرمود ، او راه را دائره وار مى رفت يك مرتبه برگشت و فرمود آنها رفقاى شما هستند ، ديدم آنها لب جوى آبى پائين آمده اند و مشغول وضو براى نماز صبح هستند ، من ازالاغ پياده شدم ، كه سوار اسب شوم و خود را به آنها برسانم ولى نتوانستم به اسب سوار شوم آن آقا از الاغ پياده شد و مرا سوار اسب كرد و سر اسب را به

طرف هم سفرانم برگرداند در آن حال به فكر افتادم كه اين شخص كه بود ؟ كه اولا فارسى حرف مى زد باآنكه در آن حدود فارسى زبان نيست و همه تركند و مذهبى جز مسيحى در آنجا نيست ، اين مرد به من دستور نافله و جامعه و زيارت عاشورا مى داد ، و مرا پس از آن همه معطلى كه در آنجا داشتم به اين سرعت به رفقايم رساند ؟ !

و بالاخره متوجه شدم كه او حضرت بقية اللّه ارواحنا فداه است ولى وقتى به عقب سر خود نگاه كردم ، احدى را نديدم و از او اثرى نبود .

اى آبروى خلق جهان ز آبروى تو

وى توتياى چشم خرد خاك كوى تو

ما را گذشت عمر بسوداى آن خوشيم

كز ما سخن نرفت مگر گفتگوى تو

پژمرده بود گلشن توحيد لاجرم

خرم دوباره گشت زخون گلوى تو

كردى بخون دل تو وضو در نماز عشق

جان جهان فداى نماز و وضوى تو

با آرزوى روى تو زينب چو رفت گفت

رفتم ولى بدل بودم آرزوى تو

بر نوك نى چو راءس منيرت بديد و گفت

بر من نگر كه روى دلم هست سوى تو

گريه امام زمان

جناب حجّة الاسلام آقاى قاضى زاهدى گلپايگانى گفت من در تهران از جناب آقاى حاج محمّد على فشندى كه يكى از اخيار تهران است . شنيدم كه مى گفت : من از اول جوانى مقيّد بودم كه تا ممكن است گناه نكنم و آن قدر به حجّ بروم تا به محضر مولايم حضرت بقية اللّه روحى فداه مشرّف گردم لذا سالها به همين آرزو به مكّه معظّمه مشرف مى شدم .

در يكى از اين سالها كه عهده دار پذيرائى

جمعى از حجّاج هم بودم ، شب هشتم ماه ذيحجّه با جميع وسائل به صحراى عرفات رفتم تا بتوانم يك شب قبل از آنكه حُجّاج به عرفات مى روند ، من براى زوّارى كه با من بودند جاى بهترى تهيّه كنم . تقريبا عصر روز هفتم وقتى بارها را پياده كردم و در يكى از آن چادرهائى كه براى ما مهيّا شده بود مستقر شدم و ضمنا متوجّه گرديده بودم كه غير از من هنوز كسى به عرفات نيامده يكى از شرطه هائى كه براى محافظت چادرها آنجا بود نزد من آمد و گفت : تو چرا امشب اين همه وسائل را به اينجا آورده اى مگر نمى دانى ممكن است سارقين در اين بيابان بيايند و وسائلت را ببرند ؟ ! به هر حال حالا كه آمده اى بايد تا صبح بيدار بمانى و خودت از اموالت محافظت بكنى .

گفتم : مانعى ندارد ، بيدار مى مانم وخودم از اموالم محافظت مى كنم . آن شب در آنجا مشغول عبادت و مناجات با خدا بودم و تا صبح بيدار ماندم تا آنكه نيمه هاى شب بود كه ديدم سيّد بزرگوارى كه شال سبز به سر دارد ، به در خيمه من آمد و مرا به اسم صدا زد و گفت : حاج محمّد على سلامٌ عليكم ، من جواب دادم و از جا برخاستم . او وارد خيمه شد و پس از چند لحظه جمعى از جوانها كه هنوز تازه موازصورتشان بيرون آمده بود مانند خدمتگزار به محضرش رسيدند ، من ابتدا مقدارى از آنها ترسيدم ولى پس از چند جمله كه با آن

آقا حرف زدم محبّت او در دلم جاى گرفت و به آنها اعتماد كردم ، جوانها بيرون خيمه ايستاده بودند ولى آن سيّد داخل خيمه شده بود . او به من رو كرد و فرمود : حاج محمّد على خوشا به حالت ، خوشا به حالت . گفتم : چرا ؟

فرمود : شبى در بيابان عرفات بيتوته كرده اى كه جدّم حضرت سيد الشهداء اباعبد اللّه الحسين ع هم در اينجا بيتوته كرده بود گفتم در اين شب چه بايد بكنيم ؟

فرمود : دو ركعت نماز ميخوانيم ، پس از حمد يازده قل هواللّه بخوان لذا بلند شديم و اين كار را با آن آقا انجام داديم ، پس از نماز آن آقا يك دعائى خواند ، كه من از نظر مضامين مثلش را نشنيده بودم ، حال خوشى داشت اشك از ديدگانش جارى بود ، من سعى كردم كه آن دعاء را حفظ كنم ، آقا فرمود : اين دعاء مخصوص امام معصوم است و تو هم آن را فراموش خواهى كرد سپس به آن آقا گفتم ببينيد من توحيدم خوب است ؟ فرمود : بگو من هم به آيات آفاقيه و انفسيّه به وجود خدا استدلال كردم و گفتم : معتقدم كه با اين دلائل خدائى هست فرمود : براى تو همين مقدار از خدا شناسى كافى است . سپس اعتقادم را به مسئله ولايت براى آن آقا عرض كردم فرمود : اعتقاد خوبى دارى . بعد از آن سئوال كردم كه : به نظر شما الا ن امام زمان ع در كجاست ؟ حضرت فرمود : الا ن امام زمان در خيمه

است .

سئوال كردم روز عرفه كه ميگويند حضرت ولىّ عصر ع در عرفات است در كجاى عرفات مى باشند فرمود حدود جبل الرّحمة گفتم : اگر كسى آنجا برود آن حضرت را مى بيند ؟ فرمود : بله او را مى بيند ولى نمى شناسد .

گفتم : آيا فردا شب كه شب عرفه است حضرت ولى عصر عج اللّه تعالى فرجه الشريف به خيمه هاى حجاج تشريف مى آورند و به آنها توجهّى دارند ؟

فرمود : به خيمه شما مى آيد ، زيرا شما فردا شب به عمويم حضرت ابوالفضل ع متوسل مى شويد در اين موقع آقا به من فرمودند حاج محمّد على چائى دارى ؟ ناگهان متذكر شدم كه من همه چيز آورده ام ولى چائى نياورده ام . عرض كردم آقا اتفاقا چائى نياورده ام و چقدر خوب شد كه شما تذكر داديد زيرا فردا ميروم و براى مسافرين چائى تهيه مى كنم .

آقا فرمودند : حالاچائى بامن و از خيمه بيرون رفتند و مقدارى كه به صورت ظاهر چائى بود ولى وقتى دَم كرديم به قدرى معطّر و شيرين بود كه من يقين كردم آن چائى از چائى هاى دنيا نمى باشد آوردند و به من دادند من از آن چائى خوردم بعد فرمودند غذائى دارى بخوريم ؟ گفتم : بلى نان و پنير هست . فرمودند من پنير نمى خورم گفتم : ماست هم هست . فرمود : بياور ، من مقدارى نان و ماست خدمتش گذاشتم . او از آن نان و ماست ميل فرمود :

سپس به من فرمود : حاج محمد على به تو صد ريال سعودى مى

دهم تو براى پدر من يك عمره بجابياور .

عرضكردم چشم اسم پدرشما چيست ؟ فرمود اسم پدرم سيد حسن است . گفتم : اسم خودتان چيست ؟

فرمود : سيد مهدى پول را گرفتم و در اين موقع آقا از جابرخاست كه برود ، من بغل باز كردم واو را به عنوان معانقه در بغل گرفتم ، وقتى خواستم صورتش را ببوسم ديدم خال سياه بسيار زيبائى روى گونه راستش قرار گرفته لبهايم را روى آن خال گذاشتم و صورتش را بوسيدم .

پس از چند لحظه كه او ازمن جداشد من در بيابان عرفات هرچه اين طرف و آن طرف را نگاه كردم كسى را نديديم يك مرتبه متوجّه شدم كه او حضرت بقية اللّه ارواحنى فداه بوده بخصوص كه او اسم مرا مى دانست : فارسى حرف ميزد نامش مهدى بود پسر امام حسن عسكرى بود !

بالاخره نشستم و زار ، زار گريه كردم ، شرطه ها فكر ميكردند كه من خوابم برده و سارقين اثاثيه مرا برده اند ، دور من جمع شدند ، به آنها گفتم شب است مشغول مناجات بودم گريه ام شديد شد .

فرداى آن روز كه اهل كاروان به عرفات آمدند من براى روحانى كاروان قضيّه را نقل كردم ، او هم براى اهل كاروان جريان را شرح داد ، در ميان آنها شورى پيداشد .

اوّل غروب شب عرفه نماز مغرب و عشاء را خوانديم بعد از نماز با آنكه من به آنها نگفته بودم كه آقا فرموده اند فردا شب من به خيمه شما مى آيم زيرا شما به عمويم حضرت عباس ع متوسل مى شويد خود به خود

روحانى كاروان روضه حضرت ابوالفضل ع را خواند شورى بر پاشده و اهل كاروان حال خوبى پيدا كرده بودند ولى من دائما منتظر مقدم مقدس حضرت بقية اللّه روحى و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفدا بودم .

بالا خره نزديك بود روضه تمام شود كه من حوصله ام سر آمد از ميان مجلس برخاستم و از خيمه بيرون آمدم ، ديدم حضرت ولى عصر روحى فداه بيرون خيمه ايستاده اند و به روضه گوش مى دهند و گريه مى كنند خواستم داد بزنم و به مردم اعلام كنم كه آقا اينجاست بادست اشاره كردند كه چيزى نگو و در زبان من تصرّف فرمودند كه من نتوانستم چيزى بگويم ، من اين طرف درخيمه ايستاده بودم و حضرت بقية اللّه روحى فداه آن طرف خيمه ايستاده بودند و هر دومان بر مصائب حضرت ابوالفضل ع گريه ميكرديم و من قدرت نداشتم كه حتى يك قدم به طرف حضرت ولى عصر ع حركت كنم . وقتى روضه تمام شد آن حضرت هم تشريف بردند .

اى كه توئى مظهر اللّه و نور

نور خدا كرده زرويت ظهور

اى زبزرگى بعلى منتسب

ماه بنى هاشمت آمد لقب

شير فلك رم كند از بيم تو

بود على رهبر تعليم تو

از تو پسر ز بيدادگر خاكيان

فخر فروشند بر افلاكيان

اى حرمت قبله اهل صفا

ختم شد الحق بتو نام وفا

قبله آفاق بود روى تو

كعبه عشاق بود كوى تو

پير خرد طفل دبستان تو

عشق بود بنده فرمان تو

از شهداء برده ز ميدان عشق

كوى سبق در خم چوگان عشق

احترام امام زمان به زوار حسين( ع )

مرحوم آية اللّه حاج ميرزا محمّد على گلستانه اصفهانى در آن وقتى كه ساكن مشهد بودند براى يكى از علماء بزرگ مشهد نقل

فرموده بودند كه ، عموى من مرحوم آقاى سيد محمّد على از كه مردان صالح و بزرگوار بود نقل ميكرد ، در اصفهان شخصى بود به نام جعفر نعلبند كه او حرفهاى غير متعارف ، از قبيل آن كه من خدمت امام زمان ع رسيده ام وطى الارض كرده ام ميزد و طبعا با مردم هم كمتر تماس ميگرفت و گاهى مردم هم پشت سر او به خاطر آن كه چون نديدند حقيقت ره افسانه زدند ، حرف مى زدند .

روزى به تخت فولاد اصفهان براى زيارت اهل قبور ميرفتم ، در راه ديدم ، آقا جعفر به آن طرف ميرود ، من نزديك او رفتم و به او گفتم دوست دارى باهم راه برويم ؟ گفت مانعى ندارد ، در ضمن راه از او پرسيدم مردم درباره شما حرفهائى مى زنند آيا راست مى گويند كه تو خدمت امام زمان ع رسيده اى ؟

اول نمى خواست جواب مرابدهد ، لذا گفت آقا از اين حرفها بگذريم و باهم مسائل ديگرى را مطرح كنيم ، من اصرار كردم و گفتم : من انشاءاللّه اهلم .

گفت : بيست و پنج سفر كربلا مشرف شده بودم تا آنكه در همين سفر بيست و پنجم شخصى كه اهل يزد بود در راه بامن رفيق شد چند منزل كه باهم رفتيم ، مريض شد و كم كم مرضش شدت كرد تا رسيديم به منزلى كه قافله به خاطر نا امن بودن راه دو روز در آن منزل ماند تا قافله ديگرى رسيد و باهم جمع شدند و حركت كردند و حال مريض هم رو به سختى گذاشته بود وقتى

قافله مى خواست حركت كند من ديدم به هيچ وجه نمى توان اورا حركت داد لذا نزد او رفتم و به او گفتم من مى روم و براى تو دعاء ميكنم كه خوب شوى و وقتى خواستم با او خدا حافظى كنم ، ديدم گريه مى كند ، من متحير شدم از طرفى روز عرفه نزديك بود و بيست و پنج سال همه ساله روز عرفه در كربلا بوده ام و از طرفى چگونه اين رفيق را در اين حال تنها بگذارم و بروم ؟ !

به هرحال نمى دانستم چه كنم او همينطور كه اشك مى ريخت به من گفت : فلانى من تا يك ساعت ديگر مى ميرم اين يك ساعت را هم صبر كن ، وقتى من مُردم هرچه دارم از خورجين و الاغ و ساير اشياء مال تو باشد ، فقط جنازه مرا به كربلا برسان و مرا در آنجا دفن كن .

من دلم سوخت و هر طور بود كنار او ماندم ، تا او ازدنيا رفت قافله هم براى من صبر نكرد و حركت نمود .

من جنازه او را به الاغش بستم و به طرف مقصد حركت كردم ، از قافله اثرى جز گرد و غبارى نبود و من به آنها نرسيدم حدود يك فرسخ كه راه رفتم ، هم خوف مرا گرفته بود و هم هرطور كه آن جنازه را به الاغ مى بستم ، پس از آنكه يك مقدار راه مى رفت باز مى افتاد و به هيچ وجه روى الاغ آن جنازه قرار نمى گرفت . بالاخره ديدم نمى توانم او را ببرم خيلى پريشان شدم ايستادم و

به حضرت سيد الشهداء ع سلامى عرض كردم و با چشم گريان گفتم : آقا من با اين زائر شما چه كنم ؟ اگر او را در اين بيابان بگذارم مسئولم و اگر بخواهم بياورم مى بينيد كه نمى توانم درمانده ام و بى چاره شده ام .

ناگهان ديدم ، چهار سوار كه يكى از آنها شخصيت بيشترى داشت پيدا شدند و آن بزرگوار به من گفت : جعفر بازائرما چه ميكنى ؟

عرض كردم : آقا چه كنم ؟ در مانده شده ام نمى دانم چه بكنم ؟ در اين بين آن سه نفر پياده شدند ، يكى از آنها نيزه اى در دست داشت با آن نيزه زد چشمه آبى ظاهر شد آن ميّت را غسل دادند و آن آقا جلو ايستاد ، وبقيّه كنار او ايستادند و بر او نماز خواندند و بعد او را سه نفرى برداشتند و محكم به الاغ بستند و ناپديد شدند .

من حركت كردم با آنكه معمولى راه مى رفتم ديدم به قافله اى رسيدم كه آنها قبل از قافله ما حركت كرده بودند ، از آنها عبور كردم پس از چند لحظه باز قافله اى را ديدم ، كه آنها قبل از اين قافله حركت كرده بودند از آنها هم عبور كردم بعد از چند لحظه ديگر به پل سفيد كه نزديك كربلا است رسيدم و سپس وارد كربلا شدم و خودم از اين سرعت سير تعجب مى كردم .

بالاخره او را بردم در وادى ايمن قبرستان كربلا دفن كردم ، من در كربلا بودم ، پس از بيست روز رفقائى كه در قافله بودند به كربلا

رسيدند آنها از من سئوال ميكردند توكى آمدى ؟ و چگونه آمدى ؟ من براى آنها به اجمال مطالبى را ميگفتم و آنها تعجب مى كردند ، تا آنكه روز عرفه شد وقتى به حرم حضرت سيدالشهداء اباعبداللّه الحسين ع رفتم ديدم بعضى از مردم را بصورت حيوانات مختلف مى بينم از شدت وحشت به خانه برگشتم باز دو مرتبه از خانه در همان روز بيرون آمدم ، باز هم آنها را به صورت حيوانات مختلف ديدم .

عجيب تر اين بود كه بعد از آن سفر چند سال ديگر هم ايام عرفه به كربلا مشرف شده ام و تنها روز عرفه بعضى از مردم را به صورت حيوانات مى بينم ولى در غير آن روز آن حالت برايم پيدا نمى شود .

لذا تصميم گرفتم ديگر روز عرفه به كربلا مشرف نشوم و من وقتى اين مطالب را براى مردم در اصفهان مى گفتم آنها باور نمى كردند و يا پشت سر من حرف مى زدند . تا آنكه تصميم گرفتم كه ديگر باكسى از اين مقوله حرف نزنم و مدتى هم چيزى براى كسى نگفتم ، تا آنكه يك شب باهمسرم غذا مى خورديم ، صداى در حياط بلند شد ، رفتم در را باز كردم ديدم شخصى مى گويد : جعفر حضرت صاحب الزمان ع تو را ميخواهد .

من لباس پوشيدم و در خدمت او رفتم مرا به مسجد جمعه در همين اصفهان برد ، ديدم آن حضرت در صفحه اى كه منبر بسيار بلندى در آن هست نشسته اند و جمعيّت زيادى هم خدمتشان بودند من با خودم ميگفتم : در ميان اين

جمعيت چگونه آقا را زيارت كنم و چگونه خدمتش برسم ؟

ناگهان ديدم به من توجّه فرمودند و صدا زدند جعفر بيا ، من به خدمتشان مشرّف شدم فرمودند چرا آنچه در راه كربلا ديده اى براى مردم نقل نمى كنى ؟

عرضكردم اى آقاى من آنها را براى مردم نقل ميكردم ولى از بس مردم پشت سرم بدگوئى كردند تركش نمودم ، حضرت فرمودند توكارى به حرف مردم نداشته باش تو آن قضيّه را براى آنها نقل كن تا مردم بدانند كه ما چه نظر لطفى به زوّار جدّمان حضرت ابى عبداللّه الحسين ع داريم . (40) زنده بود دين ز قيام حسين

فخر كند شيعه بنام حسين

هيچ كسى را نبود نزد حق

عزت و اجلال و مقام حسين

فخر به شاهان جهان ميكند

هركه زجان گشته غلام حسين

اهل ولايكسره ازجان ودل

سرخوش و مستمند ز جام حسين

هست بجا تابه ابد درجهان

زنده و جاويد كلام حسين

مرگ به از زندگى ننگ بار

نيست جز اين متن پيام حسين

جوان مسيحى مسلمان شد

حضرت آية اللّه جناب آقاى حاج شيخ محمد رازى كه از شاگردان درس اخلاق مرحوم حاج شيخ محمد تقى بافقى مى باشند مى فرمودند كه استادمان مرحوم آقاى بافقى به خادمش آقاى حاج عبّاس يزدى دستور داده بود كه شبها در خانه را باز بگذارد و مواظب باشد كه اگر ارباب حوائج مراجعه كردند به آنها جواب مثبت بدهد و حتى اگر لازم شد در هر موقع شب كه باشد او را بيدار كند تا كسى بدون دريافت جواب از درخانه او برنگردد . آقاى حاج عباس يزدى نقل مى كند :

نيمه شبى در اطاق خودم كه كنار در حياط منزل آقاى حاج شيخ محمد

تقى بافقى بود ، خوابيده بودم ، ناگهان صداى پائى در داخل حياط مرا از خواب بيدار كرد من فورا از جا برخاستم . ديدم جوانى وارد منزل شده و در وسط حياط ايستاده است نزد او رفتم و گفتم شما كه هستيد و چه ميخواهيد ؟ مثل آنكه نميتوانست فورا جواب مرا بدهد حالا يا زبانش از ترس گرفته بود و يا متوجّه نشد كه من به فارسى به او چه ميگويم زيرا بعدا معلوم شد اواهل بغداد و عرب است ولى مرحوم آقاى بافقى قبل از آنكه او چيزى بگويد از داخل اطاق صدازد كه حاج عباس او يونس ارمنى است و بامن كار دارد او را راهنمائى كن كه نزد من بيايد . من او را راهنمائى كردم او به اطاق آقاى بافقى رفت . مرحوم آقاى بافقى وقتى چشمش به او افتاد بدون هيچ سؤ الى به او فرمود : احسنت ، مى خواهى مسلمان شوى ، او هم بدون هيچ گفتگوئى به ايشان گفت ، بلى براى تشرف به اسلام آمده ام .

مرحوم آقاى بافقى بدون معطلى بلافاصله آداب و شرايط تشرف به اسلام را به ايشان عرضه نمود و او هم مشرّف به دين مقدّس اسلام شد ، من كه همه جريانات برايم غير عادّى بود از يونس تازه مسلمان سؤ ال كردم كه جريان توچه بوده و چرا بدون مقدّمه به دين مقدس اسلام مشرف گرديدى و چرا اين موقع شب را براى اين عمل انتخاب نمودى ؟

او گفت : من اهل بغدادم و ماشين بارى دارم و غالبا از شهرى به شهرى بار مى برم يك روز

از بغداد به سوى كربلا مى رفتم ، ديدم در كنار جادّه پيرمردى افتاده و ازتشنگى نزديك به هلاكت است ، فورا ماشين را نگه داشتم و مقدارى آب كه در قمقمه داشتم به او دادم ، سپس او را سوار ماشين كردم و به طرف كربلا بردم ، او نمى دانست كه من مسيحى و ارمنى هستم ، وقتى پياده شد گفت : برو جوان حضرت ابوالفضل العبّاس اجر تو رابدهد .

من از او خدا حافظى كردم و جدا شدم ، پس از چند روز بارى به من دادند كه به تهران بياورم ، امشب سر شب به تهران رسيدم و چون خسته بودم خوابيدم ، درعالم رؤ يا ديدم در منزلى هستم و شخصى در آن منزل را مى زند ، پشت در رفتم و در را باز كردم ديدم شخصى سوار اسب است و مى گويد : من ابوالفضل العباس هستم ، آمده ام حقّى كه به ما پيدا كردى به تو بدهم . گفتم چه حقى ؟

فرمود : حق زحمتى كه براى آن پيرمرد كشيدى سپس اضافه فرمود و گفت : وقتى از خواب بيدار شدى به شهر رى مى روى شخصى تو را بدون آنكه تو سئوال كنى به منزل آقاى شيخ محمد تقى بافقى مى برد و قتى نزد ايشان رفتى به دين مقدّس اسلام مشرف مى گردى .

من گفتم چشم قربان و آن حضرت از من خدا حافظى كرد و رفت ، من از خواب بيدار شدم و شبانه به طرف حضرت عبدالعظيم حركت كردم ، در بين راه آقائى را ديدم كه بامن تشريف مى آورند و

بدون آنكه چيزى از ايشان سئوال كنم ، مرا راهنمائى كردند و به اينجا آوردند و من مسلمان شدم . وقتى ما از مرحوم آقاى حاج شيخ محمد تقى بافقى سئوال كرديم كه شما چگونه او را شناختيد و مى دانستيد كه او آمده است كه مسلمان بشود ؟

فرمود : آن كس كه او را به اينجا راهنمائى كرد يعنى حضرت حجة بن الحسن ع به من فرمودند كه او مى آيد و چه نام دارد و چه مى خواهد . (41) عباس آنكه ذاتش پاكيزه از رذائل

در رفعت و جلالت معروف در قبائل

بوالفضل شد مكنى چون بود بوالفضائل

چون بود نزد اقران ممتاز درشمائل

زان روى شد ملقب بر ماه آل هاشم

گويم چو مهررويش باشد زهى تعلل

گويم چوچرخ قدش باشد زهى تنزل

گويم چو بحر جودش باشد زهى تعطل

گويم فرشته خويش باشد در اين تاءمل

زيرا كه نيست نسبت مخدوم را بخادم

ماهيكه از سه خورشيد نور و ضياء گرفته

آداب جنگوئى از مرتضى گرفته

علم و وقارو تمكين از مجتبى گرفته

هم از حسين مظلوم رسم وفاگرفته

زين هر سه يافت تعليم كوشيد در مراسم

در رتبه قنوت برلامكان علم زد

در منهج اخوت بر فرقدان قدم زد

چون دفتر وفا را دست قضارقم زد

برجمله با وفايان عنوان او قلم زد

مهر و وفا بنامش بود از ازل ملازم

هر شب و صبح گريه برحسين (ع)

حضرت آية اللّه آقا سيد حسن ابطحى فرمود : يكى از دوستان من فرمود من از وليّى از اولياء خدا شنيده بودم كه هركس هر صبح و شام بر مصائب حضرت سيدالشهداء ع گريه كند و اين كار را لااقل يكسال ادامه دهد به محضر مبارك حضرت بقية اللّه روحى فداه مشرف ميگردد من اين كار را

براى آنكه به آن حضرت اقتداء كرده باشم ، زيرا معروف است كه خود حضرت در زيارت ناحيه مقدسه فرموده : اى جدّ بزگوار براى تو هر صبح و شام گريه مى كنم .

و به خاطر آنكه ثوابهاى زيادى براى گريه كردن بر حضرت ابى عبداللّه الحسين ع وعده داده شده و بالاخره به خاطر آنكه شايد موّفق به زيارت آن حضرت گردم يك سال ادامه دادم .

در اين مدّت روح انعطاف پذير عجيبى پيداكرده بودم ، رقّت قلب كه از علائم انسانيّت است در من ايجاد شده بود و بالاخره يك روز كه طبق معمول همه روزه ام كتاب مقتل را باز كرده بودم و مشغول مطالعه مصائب آن حضرت بودم و خود را مهيّا براى گريه كردن ميكردم ، ديدم قبل از من صداى گريه از اطرافم آهسته آهسته بلند مى شود ، اول گمان كردم كه در آن نزديكى جمعى دور يكديگر جمع شده اند و برچيزى گريه مى كنند ، ولى با كمال تعجّب اين چنين نبود ، يعنى كسى در آن نزديكى وجود نداشت كه صداى گريه اش تا اين حد سريع به گوش من برسد به هر حال مشغول كار خودم شدم و كم كم اشكى از گوشه هاى چشمم سرازير شد ، يادم هست كه آن روز روضه حضرت على اصغر ع را ميخواندم و بر مصائب آن طفل شير خوار گريه مى كردم ، صداى گريه اى كه در اطرافم بود با شدّت گريه من شدّت ميگرفت ، كم كم خودم را مثل آنكه در مجلس روضه پرجمعيّت و با حالى قرار گرفته باشم حس مى كردم

.

حال نمى دانم در و ديوار بامن گريه مى كردند ، ياملائكه آسمان در آن خانه جمع شده بودند و زمزمه داشتند ، يا آنكه مؤ منين از جنّ بامن هماهنگى مى كردند ، هرچه بودمن خوشحال بودم كه امروز تنها نيستم ، مدتى اين وضع به طول انجاميد كم كم صداهاى گريه و شيون تمام شد و سپس مجلس معطّر و منّور به تجليّات حضرت بقيّة اللّه ع گرديد و فيوضات فوق العاده اى نصيبم شد كه از نقلش معذورم . اينجا من هرچه اصرار كردم كه مختصرى از خصوصيّات آن تشرف را نقل كند ، حاضر نشد و من هم كه همين مقدار از قصه را در اينجا نقل كردم براى اين كه به عاشقان حضرت بقية اللّه روحى فداه بگويم گريه بر سيّد الشّهدا ع آن هم صبح و شام فوائد بسيارى دارد و اگر كسى بخواهد به فيض عظمى ملاقات آن حضرت موفق شود مى تواند به اين وسيله متوسل گردد . (42) بيا اى دوست تا باهم بسوزيم

چو شمع محفل ماتم بسوزيم

من و تو سوگوار يك عزيزيم

بياتا هردو در يك غم بسوزيم

بيا چون شمع و چون پروانه باشيم

به گردهم براى هم بسوزيم

بيا بامحرمان دمساز گرديم

چرا از طعن نامحرم بسوزيم

چو مى خواهى در آن عالم نسوزى

همان بهتردر اين عالم بسوزيم

شفاى ريه

يكى از وعاظ محترم ايران كه من خودم شاهد كسالت سخت ريوى او بودم واطبّاء ايران از معالجه اش ماءيوس شده بودند و پوست بدنش به استخوانهايش چسبيده بود و آخرين خون بدنش از حلقومش بيرون مى آمد و قسمت عمده ريه اش فاسد شده بود و او را مى خواستند

براى معالجه بااسرع وقت به بيمارستان شوروى در مسكو ببرند ، ناگهان بدون آنكه او را معالجه كنند خود من آقاى سيد حسن ابطحى شاهد بودم كه پس از چند روز شفاى كاملى پيدا كرد . وقتى علّت شفاى او را از او سؤ ال كردم گفت : آخرين شبى كه صبحش بنابود مرا به مسكو ببرند و مى دانستم كه يا در راه و يا در همان مملكت كفر از دنيا ميروم ، منتظر شدم تا برادرم كه پرستارى مرا به عهده داشت از اتاق بيرون برود ، وقتى بيرون رفت در همان حال ضعف رو به طرف كربلا كردم و حضرت سيد الشهداء ع را مورد خطاب قرار دادم وگفتم : آقا يادتان هست كه به منزل فلان پيرزن رفتم وروضه خواندم وپول نگرفتم و نيّتم تنها و تنها رضايت خداى تعالى و شما بود ؟ ! و بالاخره چند قلم از اين قبيل اعمالى كه بااخلاص انجام داده بودم متذكر شدم و در مقابل آن اعمال شفايم را از آن حضرت خواستار شدم ناگهان ديدم در اتاق باز شد و حضرت سيدالشهداء و برادرشان حضرت ابوالفضل ع وارد اتاق شدند .

حضرت سيّد الشهداء ع به حضرت ابوالفضل العباس ع فرمودند برادر بيمار ما را معالجه كن ، ايشان هم دستى به صورت من تا روى سينه ام كشيدند و از جا حركت كردند و رفتند . من بعد از آن احساس سلامتى كردم كه ديگر احتياجى به دكتر و بيمارستان نداشتم و اين چنين كه ملاحظه مى كنيد صحيح و سالم گرديدم . (43) ياحسين اى كه شد از مهر تو كامل

دينم

بسته دام تو هست اين دل مهر آئينم

عَلَم افراختم از فخر بر اين چرخ بلند

تا تو كردى بعلمدارى خود تعيينم

من امان نامه دشمن بغضب رد كردم

تا تو بخشى زوفا دردو جهان تاءمينم

دست در راه تو دادم كه بگيرى دستم

جان بپاى تو فشانم كه اميد است اينم

چشم با تير عدو دوختم از عالم و هست

مايل ديدن تو چشم حقيقت بينم .

سينه زدن امام زمان( ع )

شايد بعضى از بى خردان متوجّه اهميّت عزادارى براى حضرت سيّد الشهداء ع را نشوند و ندانند كه دهها حديث در اهميّت عزادارى براى حضرت ابى عبداللّه الحسين ع رسيده و حتّى تمام علماء و مراجع تقليد خودشان به آن مبادرت ميكرده اند و يكى از وسائل تشرف به محضر حضرت بقيّة اللّه روحى فداه را گريه بر حضرت سيد الشهداء ع مى دانسته اند در سال هزارو سيصدو سى و سه كه براى تحصيل به نجف اشرف مشرّف بودم با جمعى از علما اعلام پياده به كربلا ميرفتيم در بين راه به محلّى به نام طويرج كه باكربلاى معلاّ بيشتر از چهار فرسخ فاصله نداشت رسيديم يكى از علماء بزرگ به من گفت :

روز عاشورا دسته هاى سينه زن از اينجا به كربلا حركت مى كنند و جمعى از علماء و حتّى بعضى از مراجع به آنها ملحق مى شوند و با آنها سينه ميزنند ، سپس آن عالم بزرگ به من مى گفت : روز عاشورائى بود كه من با دسته طويرج بسوى كربلا مى رفتيم ، در ميان سينه زنها يكى از مراجع تقليد فعلى كه آن وقت از علماء بزرگ اهل معنى محسوب مى شد با كمال اخلاص و اشك جارى

مشغول سينه زدن بود . من از آن عالم بزرگ سئوال كردم كه شما به چه دليل علمى اين كار را انجام مى دهيد ؟

فرمود : مرحوم علاّمه سيد بحر العلوم روز عاشورائى باعدّه اى از طلاب از كربلا به استقبال دسته سينه زنى طويرج مى روند ، ناگهان طلاب مى بينند مرحوم سيّد بحرالعلوم با آن عظمت و مقام شامخ علمى عمامه و عبا و قبا و عصا را كنار انداخت و مثل ساير سينه زنها لخت شده و خود را ميان عزاداران و سينه زنان انداخت و بسر و سينه مى زند .

طلاّبى كه با معظم له به استقبال آمده بودند هرچه مى كنند كه مانع ازآن همه احساسات پاك و محبّت بشوند ميّسر نمى گردد بالاخره عدّه اى از طلاّب براى حفظ سيّد بحرالعلوم اطراف ايشان را ميگيرند كه مبادا زيردست و پا بيافتد و ناراحت شود ، تا اينكه بعد از اتمام برنامه سينه زنى بعض از خواص از آن عالم بزرگ مى پرسند چگونه شد كه شما بى اختيار وارد دسته سينه زنى شديد و آنگونه مشغول عزادارى گرديديد ؟

فرمود : وقتى به دسته سينه زنى رسيدم ديدم حضرت بقية اللّه عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف با سروپاى برهنه ميان سينه زنها به سر و سينه مى زنند و گريه مى كنند من نتوانستم طاقت بياورم لذا از خود بى خود شدم درخدمت حضرتش مشغول سينه زدن گرديدم . (44) هر كه باعشق تو راهى به محرم دارد

هركجا هست سراپرده ماتم دارد

مكتب سرخ تشيع زمحرم باقى است

جان ما برخى دينى كه محرم دارد

در محرم همه ساعت شب قدرى دگر است

آرى

اين ماه شرف بر رمضان دارد

اى كه سرمايه هستى همه از تست حسين

هركسى مهر تو دارد چه دگر كم دارد

در فيض است و گشوده است خدا برمردم

در عزاى تو هر آن خانه كه پرچم دارد

بخدا فلك نجاتى تو و مصباح هدى

اين بيانى است كه پيغمبر اكرم دارد

انبياء را غم عشق تو ، رسانده به كمال

شاهدم سوزوگدازى است كه آدم دارد

جان عاشق بتو ، پيوسته برد فيض بهشت

دل فارغ زتو ، در سينه جهنم دارد

زان نگينى كه در انگشت سليمان جا داشت

بنده كوى تو بسيار به خاتم دارد

عالم بى توجهيم است از آن مى گويم

سگ كوى تو شرف بر همه عالم دارد

سه حاجت آية اللّه مرعشى( ره)

سيد جليل القدر و عالم بزرگوار حضرت آية اللّه حاج سيد اسماعيل هاشمى طالخنچه اى اصفهان كه از علماى فعلى اصفهان مى باشند نقل فرمود : از عالم نبيل حضرت آية اللّه العظمى حاج سيد شهاب الدين مرعشى نجفى رضوان اللّه تعالى عليه كه فرموده بودند :

من در دوران جوانى و اوائل طلبگى بسيار كم هوش و كند ذهن بودم و دير درس را ياد مى گرفتم و زود فراموش مى كردم و دوم هم وسواس داشتم پشت سر هركسى نماز نمى خواندم و سوم هم شخصى بود كه هر وقت مرا ميديد كه كم هوش و كندذهن هستم مى گفت تو كه نمى توانى درس بخوانى برو كار كن و با حرفهايش مرا آزار مى داد و گوشه و طعنه زياد مى زد اين سه مسئله عجيب مرا ناراحت مى كرد اين سه چيز باعث رنجش خاطرم بود .

يك روز تصميم گرفتم كه بيايم كربلا و حلّ اين مشكلات را از آقا ابى

عبداللّه الحسين ع بخواهم ، آمدم كربلا ، و يك راست رفتم خدمت كليددار وقت و آن زمان حرم آقا سيد الشهداء ع ، و گفتم شما پدر و جدم را مى شناسى از علماء بوده اند يك حاجتى از تو دارم و آن اينكه امشب باحضرت خلوت كنم و حوائجم را از آقا حضرت سيّد الشّهداء ابا عبداللّه الحسين ع بگيرم .

كليددار قبول كرد و من شب در حرم رفتم و خدام حرم درهاى حرم و صحن را بستند . وقتى كه به حرم وارد شدم و خود را با حضرت خلوت ديدم با خود فكر كردم كه حضرت به چه كسى بيشتر علاقه دارد د ركتابها ديده بودم كه حضرت سيد الشهداء ع به آقا حضرت على اكبر خيلى علاقمند بوده لهذا آمدم مابين قبر حضرت سيد الشهداء ع و حضرت على اكبر ع نشستم و مشغول توسل و دعا و تضرع و نماز شدم . ناگهان ديدم مرحوم پدرم در حرم نشسته و قرآن ميخواند رفتم خدمت مرحوم ابوى سلام كردم و احوال پرسى نمودم و حاجت خود را بيان كردم مرحوم ابوى فرمود هرچه مى خواهى از آقا بگير و اشاره به قبر حضرت سيد الشهداء ع نمود . نگاه كردم ديدم حضرت سيد الشهداءع روى ضريح مقدس نشسته ، آمدم نزد ضريح و به آقاعرض حاجت نمودم و توسل و گريه زيادى كردم حضرت ميوه اى اسم آن ميوه را مؤ لف فراموش كرده را از بالاى ضريح براى من انداخت من آن را خوردم ، يك وقت ديدم كسى نيست و صبح شده و صداى اذان از گلدسته هاى

حرم بلند است درب حرم باز شد مردم جهت نماز جماعت به حرم جمع شدند يكى از علماء امام جماعت ايستاد مردم هم ايستادند و من هم ايستادم و اقتداء نمودم بعد از نماز از حرم بيرون آمدم آن شخص كه هميشه به من زخم زبان مى زد و مى گفت برو كار كن را ديدم تا به من رسيد بعد از سلام و مصافحه گفت ديشب در فكر بودم كه اگر شما درس بخوانى بهتر است بعد آمدم حجره كتاب را برداشتم ديدم هرچه مى خوانم در ذهنم ضبط مى شود متوجه شدم كه آقا حضرت سيد الشهداء ابا عبداللّه الحسين ع تمام حوائجم را عنايت فرموده است .

سر حلقه عشق همه عشاق حسين است

شيرازه مجموعه اخلاق حسين است

آنكس كه وفا كرده به ميثاق حسين است

واضح تر از آن باعث احياى صلوة است

گرروضه رضوان طلبى كوى حسين است

گرنافه مشكبو طلبى بوى حسين است

گر لاله شب بو طلبى روى حسين است

چون ذكر حسين است بهار صلوة است

حسين باب نجات است

حسين مظهر ذات است

توسعه رزق و روزى

عالم جليل و زاهد مسلم حاج آقاى شيخ عبد الجواد حائرى مازندرانى فرمود روزى كسى آمد خدمت خلد مكان شيخ الطايفه زين العابدين مازندرانى قدّس اللّه سره العالى شكايت از تنگى معاش خود كرده شيخ به او فرمود برو حرم حضرت اباعبداللّه ع زيارت عاشورا بخوان رزق و روزى به توخواهد رسيداگرنرسيد بيا نزد من ، من خواهم داد .

آن بنده خدا رفت بعد از زمانى آمد خدمت آقا ، آقا فرمود چه كاركردى ؟ گفت در حرم مشغول خواندن زيارت عاشورا بودم كسى آمد و وجهى به من داد و در

توسعه قرارگرفتم . (45) حسين اى همه هستى نثار مقدم تو

بهار دين وسياست بودمحرم تو

كنند منع عزاى تودشمنان چون هست

سلاح خانه براندازكفر ماتم تو

اگر كه تا به قيامت زپا نمى افتد

خدا بدست خود افراشته است پرچم تو

به خلقت توخدا قدرتى دگر كرده است

كه ازتمام عوالم جداست عالم تو

به آسمان الهى كسى تقرب يافت

كه سوخت بيشتر و گريه كرد از غم تو

كرم زپشت دروعذر خواهى ازسائل

نمونه اى بود از رحمت مجسم تو

از آنچه را كه خدايت به حشر مى بخشد

شفاعت است درآن عرصه رتبه كم تو

توكعبه دل و هر ركن تو جدا افتاد

كه شدقوام بناى قيام محكم تو

زيارت عاشورا هر روز

عالم جليل القدر شيخ عبدالهادى حائرى مازندرانى از والد خود مرحوم حاجى ملاّ ابوالحسن نقل كرده كه من حاجى ميرزا على نقى طباطباژى رابعد از رحلتش درخواب ديدم به اوگفتم آروزئى هم در آنجا دارى ؟ گفت : هيچ آروزئى ندارم جز يكى و آن هم اينست كه چرا در دنيا هر روز زيارت عاشوراى ابى عبدلله الحسين الشهيدع را نخواندم ، رسم سيّد اين بود كه در دهه محرم زيارت عاشورا ميخواند نه در تمام سال و لذا افسوس مى خورد كه چرا تمام سال نمى خواندم . (46) تا درگه تو قبله راز است حسين

ما را به درت روى نياز است حسين

گردد در كعبه باز سالى يك بار

وين كعبه درش هميشه باز است حسين

نافع در قيامت

شيخ محمد حسن انصارى برادر زاده و داماد خاتم الفقهاء شيخ مرتضى انصارى ، چند فرزند داشت ، سومين فرزند ايشان شيخ مرتضى معروف به آقا شيخ بزرگ بود و همچنين از اجله اهل فضل نجف اشرف بود كه در سال هزار و دويست و هشتاد ونه در نجف اشرف تولد يافت و در سال هزار وسيصد و بيست و دو در سن سى وسه سالگى در دزفول به سبب مارگزيدگى از دنيا رحلت نمود .

ايشان عادت داشت به خواندن زيارت عاشورا و هر صبح و عصر مقيد بر آن بود . بعد از وفاتش اورا ديدند از او پرسيدند چه عمل بيشتر براى اينجا نافع است ؟

در جواب سه بار فرمود : عاشورا ، عاشورا ، عاشورا . (47) آن دل كه ورا غم نپذيرد عجب است

عاشق كه از او جدا بميرد عجب است

ما عبد حسينيم و چنين

آقائى

گر دست غلام خود نگيرد عجب است

بهترين اعمال

مرحوم آية اللّه سيد محمد حسين شيرازى نوه مرحوم آية اللّه العظمى ميرزاى شيرازى بزرگ بعد از وارد شدن به ايران و مسدود شدن راه عراق در اثر جنگ جهانى دوم به اينجا آيد براى خانواداش كه در نجف بودند ، فوق العاده ناراحت مى شود مراجعه مى كند به كسى كه ارتباط با ارواح بر قرار مى كرده نه به وسيله هيپنوتيزم . . . . دو سؤ ال مى كند مطابق باواقع جواب مى آيد ، علاقمند مى شود ، سؤ ال سوّم مى كند بهترين عمل براى سفر آخرت چيست ؟ بعد ازموعظه ها چنين جواب مى آيد بهترين عمل براى سفر آخرت زيارت عاشورا است ، بدين جهت مرحوم آية اللّه سيد محمد حسين شيرازى تا آخر عمر ملتزم و مداوم به زيارت عاشورا بود . (48) مائيم مدام ديده گريان حسين

سوزيم بياد لب عطشان حسين

پروا نبود ز نار نيران ما را

داريم چو ما دست به دامان حسين

علاّمه امينى

فرزند برومند آية اللّه امينى رضوان اللّه تعالى عليه آقاى دكتر محمّد هادى امينى مى نويسند :

پس از گذشت چهار سال از فوت مرحوم آية اللّه العظمى علاّمه امينى نجفى پدر بزرگوارم مؤ لف كتاب الغدير . . . يعنى سال هزار و سيصدو نود و چهار هجرى قمرى شب جمعه اى قبل از اذان فجر ، وى را در خواب ديدم ، او را شاداب و خرسند يافتم . . . جلو رفته و پس از سلام و دست بوسى عرض كردم : پدرجان در آنجا چه عملى باعث سعادت و نجات شما گرديد ؟

فرمود : چه ميگوئى ؟ مجددا عرض كردم

: آقا جان در آنجا كه اقامت داريد ، كدام عمل موجب نجات شما شد ، كتاب الغدير . . . يا ساير تاءليفات . . . يا تاءسيس و بنياد كتابخانه اميرالمؤ منين ع ، پاسخ دادند : نمى دانم چه ميگوئى قدرى واضح تر و روشن تر بگو .

گفتم : آقا جان شما اكنون از ميان ما رفته و رخت بربسته ايد و به جهان ديگر منتقل شده ايد در آنجا كه هستيد كدامين عمل باعث نجات شما گرديد از ميان صدها خدمات و كارهاى بزرگ علمى ودينى ومذهبى ؟ مرحوم علاّمه امينى . . . . درنگ و تاءملى نمودند سپس فرمودند : فقط زيارت ابى عبداللّه الحسين ع عرض كردم : شما ميدانيد اكنون روابط بين ايران و عراق تيره و تار است و راه كربلا بسته ، چه كنم ؟ فرمود : در مجالس و محافلى كه جهت عزادارى امام حسين ع برپا مى شود شركت كن ثواب زيارت امام حسين ع را به تو مى دهند .

سپس فرمودند : پسر جان در گذشته بارها تو را يادآور ساختم و اكنون به تو توصيه ميكنم كه زيارت عاشورا را هيچ وقت و به هيچ عنوان ترك و فراموش مكن ، مرتبا زيارت عاشورا را بخوان و بر خودت وظيفه بدان ، اين زيارت داراى آثار و بركات و فوائد بسيارى است كه موجب نجات و سعادتمندى در دنيا و آخرت تو مى باشد . . . و اميد دعادارم .

فرزند مرحوم آية اللّه امينى مى نويسد : علاّمه امينى با كثرت مشاغل و تاءليف و مطالعه و تنظيم رسيدگى به

ساختمان كتابخانه اميرالمؤ منين ع در نجف اشرف مواظبت كامل به خواندن زيارت عاشورا داشته و سفارش به زيارت عاشورا مى نمودند و بدين جهت خودم حدود سى سال است مداوم به زيارت عاشورا مى باشم . (49) عالم همه قطره اند و دريا است حسين

مردم همه بنده اند و مولا است حسين

ترسم كه شفاعت كند از قاتل خويش

از بس كه كرم دارد و آقا است حسين

مادر قبر كن

حضرت حجة الاسلام و المسلمين آقاى حاج آقا حسين نظام الدينى اصفهانى رحمة اللّه عليه نوشته اند : روزى منزل حاج عبدالغفور يكى از حاجى هاى موجه و ملازم آية اللّه حاج سيد محمد تقى فقيه احمد آبادى صاحب كتاب شريف مكيال المكارم فى فوائد الدعاء للقائم ع بودم ، يكى از رفقاء ايشان به نام حاج سيد يحيى مشهور به پنبه كار مى گفت : برادرم را كه مدتى بود فوت نموده در خواب ديدم با وضع و لباس خوبى كه موجب تعجب شگفت بود ، گفتم : داداش ديگر آن دنيا كلاه چه كسى را برداشتى ؟ گفت : من كلاه كسى را بر نداشتم .

گفتم : من تو را مى شناسم اين لباس و اين موقعيت ازآن تو نيست ، گفت : آرى ، ديشب ، شب اول قبرِ مادرِ قبر كن بود ، آقا حضرت سيد الشهداء ابا عبداللّه الحسين ع به ديدن آن زن تشريف آوردند و فرمودند : به كسانى كه اطراف آن قبر بودند خلعت ببخشند و من هم از آن عنايات بهره مند شدم بدين جهت از ديشب وضع و حال ما خوب و اين لباس فاخر را پوشيده ام

.

از خواب بيدار شدم نزديك اذان صبح بود ، كارهاى خود را انجام داده و حركت كردم براى تخت فولاد قبرستان تاريخى و با عظمت اصفهان براى تحقيقات سر قبر برادرم رفتم ، بعضى قرآن خوانها كنار قبر قرآن مى خواندند از قبرهاى تازه پرسش كردم ، قبر مادر قبر كن را معرفى كردند . گفتم : كى دفن شده ؟ گفتند : ديشب شب اول قبر او بوده ، متوجه شدم تاريخ با گفته برادرم در خواب مطابق است .

رفتم نزد آقاى قبر كن در تكيه مرحوم آية اللّه آقا ميرزا ابوالمعالى استاد مرحوم آية اللّه العظمى بروجردى و صاحب كرامات عجيبه كه محازى قبر آن زن بود ، احوالپرسى نمودم راز فوت مادرش را سئوال كردم . گفت : ديشب شب اول قبر او بود .

گفتم : ايشان روضه خوانى مى كرد ؟ روضه خوان بود ؟ كربلا مشرف شده بود ؟ گفت : خير ، سئوال كرد : اين پرسشها براى چيست ؟ خواب خود را گفتم . گفت : مادرم هر روز زيارت عاشورا مى خواند . حاج عبدالغفور در تكيه آقا ميرزا ابوالمعالى بالا خانه اى داشتند كه هر وقت ايشان با رفقايشان مى رفتند تخت فولاد در اين اطاق منزل مى كردند ، روزى به اتفاق ايشان و مرحوم حاج آقا مصطفى فقيه ايمانى و حاج شيخ امير آقا و حاج آقا حسين مهدوى اردكانى . . . و جمعى از علماء و بزرگان و امام جماعتهاى اصفهان و رفقاء حاج عبد الغفور به تكيه آميرزا ابوالمعالى رفتيم ، حاج عبدالغفور قبر مادر قبركن را نشان داد و گفت

: مادر قبركن قبرش اينجاست كه امام حسين ع به ديدن او تشريف آوردند و خلعت دادند به كسانى كه اطراف قبر او دفن شدند . (50) اى خرمن فيض و ما سوا خوشه تو

در راه طلب خدا بود توشه تو

در هر طرف از چهار گوشه دل ما

نقشى بود از مزار شش گوشه تو

مداومت زيارت عاشورا

يكى از بزرگان مى فرمود مرحوم آية اللّه حاج آقا حسين خادمى و حاج شيخ عباس قمى و حاج شيخ عبدالجواد مداحيان روضه خوان امام حسين ع را در خواب ديدم كه در غرفه اى از غرفه هاى بهشت دور يكديگر جمع بودند . از آية اللّه خادمى احوال پرسى كردم و گفتم : با هم بودن شما يك آية اللّه و آقاى حاج شيخ عباس قمى يك محدث وحاج شيخ عبدالجواد روضه خوان امام حسين ع ، چه مناسبتى دارد كه با يكديگر يك جا قرار گرفته ايد ؟

جواب دادند : ما همگى مداومت به زيارت عاشورا داشتيم و در مقدار خواندن زيارت عاشورا مثل هم بوديم . (51) دارم اندر سر هواى كربلايت يا حسين

دل شده غرق تمناى وصالت يا حسين

من نه تنها واله و حيران بهامون غمت

عالمى دل گشته دارى مبتلايت يا حسين

نور شمس و زهره و پروين و ماه و مشترى

همچو ذره پيش خورشيد جمالت يا حسين

كى شود پروانه سان گرد مزارت پر زنم

تا كنم اين جان ناقابل فدايت يا حسين

حاتم و صدها سليمان سائل درگاه تو

سلطنت بخشى و دولت بر گدايت يا حسين

سر بدادى در ره دين همچو سربازى زعشق

زنده شد دين از تو و خون لقايت يا حسين

مواظبت بر زيارت عاشورا

حضرت صادق ع به صفوان مى فرمايد : اين زيارت و دعا را بخوان و از آن مواظبت كن بدرستى كه من چند چيز را براى خواننده آن تضمين مى كنم :

1 زيارتش قبول .

2 سعى و كوشش مشكور باشد .

3 حاجات او هرچه باشد از طرف خداوند بزرگ بر آورده شود و نا اميد از درگاه خدا بر نگردد .

اى صفوان اين زيارت را به اين ضمان از پدرم يافتم و پدرم از پدرش على بن الحسين ع و او از امام حسين ع و ايشان از برادرش امام حسن ع و ايشان از پدرش اميرالمؤ منين على ع و آن حضرت از رسول خدا ص و آن حضرت از جبرئيل و جبرئيل از خداى متعال ، هركدام اين زيارت را به اين ضمان يعنى ضامن شدن در برآمدن و استجابت حاجات تضمين كرده و از خداوند متعال نقل فرمودند و خداوند عزّوجل قسم خورده به ذات اقدس خود كه هركس زيارت كند حسين ع را به اين زيارت از نزديك يا دور دعا كند به اين دعا ، زيارت و دعاى او را قبول مى كنم و خواسته اش هرچه باشد بر آورده سازم ، و عطا كنم .

پس از درگاه من با نااميدى و زيان باز نگردد و او را به برآمدن حاجتش ، و رسيدن به بهشت و آزادى از دوزخ خرسند و خوشحال مى كنم و شفاعت او را در حق هر كس كه شفاعت كند بپذيرم . (52) حضرت صادق ع فرمود : اى صفوان هرگاه براى تو بسوى خداى عزّوجل حاجتى روى داد ، يعنى اگر از خدا حاجتى خواستى پس بوسيله اين زيارت به سوى آن حضرت توجه كن از هر جا ومكانى كه بوده باشى و بخوان اين دعا را و حاجتت را از پروردگار خود بخواه كه بر آورده باشد و خداوند و عده خود را خلاف نخواهد كرد .

آرى هركس حاجت و مهمّ بزرگى داشته باشد حوائج و خواسته هايش با چهل روز خواندن

زيارت عاشورا خواهد گرفت و تجربه گواه عارف و عامى است و حكايات در كتابها زياد نقل شده و خود و دوستان ديده و شنيده ايم ونمونه هايى هم كه در اين كتاب نوشته شده اين تجارب را نشان مى دهد .

عظمت زيارت عاشورا و آثار بركات آن سبب شده كه علماء و بزرگان دين اين زيارت را ورد وذكر دائمى خود قرار داده و در كارها و مشكلات به آن متوسل شوند .

وقايع و رؤ ياهاى صادقه كه حكم مكاشفه حقه را دارند ، خصايص عظيمه و منافع جليله اين زيارت را ثابت كرده آنقدر زياد است كه جمع آورى آنها بطور كامل كارى بسيار مشكل است لكن براى آگاهى دوستان و علاقه مندان به اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام توصيه مى شود به نمونه هائى از آن به كتاب شريف زيارت عاشورا و آثار شگفت دانشمند معظم عالم بزرگوار سيد جليل القدر جناب حاج آقاى سيد على موحد ابطحى اصفهانى مراجعه فرمائيد . (53) خوشا به حال كسى درمنا فداى تو گرديد

كه داعى تو شد و ساكن مناى تو گرديد

هرآنكه خواست حيات ابد ز فرد صمد

مقيم و عرصه رضوان كربلاى تو گرديد

بهشت خلق شد از نور طلعت تو حسين جان

كه بارگاه و حرم خانه و سراى تو گرديد

به قدر شاءن تو نازل شده كتاب مبين

ولى كه حامد و مداح تو خداى تو گرديد

لب تو خشك ولى قلب كائنات سوخت

ولى پريش دل بحر لعل زاى تو گرديد

سفينه در همه كائنات ذات حسين است

خداى حىّ مبين ، زوج نوح و ناخداى تو گرديد

ماءمور رفع گرفتارى

يكى از علما و حجج اسلام و از ذريّه رسول

اللّه ص در ياد داشتهاى خود چنين فرموده بود : شبى از طريقى به من الهام شد كه مبلغ چهل و پنج هزار تومان ببر درب مغازه يكى از بندگان خدا كه مرد محترمى از اهل اصفهان است و نخواسته اسمش گفته شود صبح متحيّر بودم چه كنم ، آيا آنچه فهميدم صحيح است يانه و نمى دانستم چقدر پول دارم ؟ وقتى مراجعه كردم ديدم موجودى من چهل و پنج هزار تومان است ، اوّل وقت رفتم درب مغازه آن آقا كه از محترمين شهر بود ، ديدم دو نفر درب مغازه او ايستاده اند ، به آن آقا گفتم : من با شما كارى دارم ، مى خواهم با هم برويم جائى و برگرديم ، گفت بسيار خوب ، من ايشان را بردم مسجد النبى واقع در خيابان جى ، آنجا عمله و بنا كار مى كردند ، لب ايوان طرف قبله نشستيم من به ايشان گفتم : من ماءمور هستم گرفتارى شما را اصلاح كنم ، مشكلى دارى بگو ، هرچه اصرار كردم نگفت ، بالاخره آن مبلغ را به ايشان دادم ولى نگفتم چقدر است ، ايشان بى اختيار به گريه افتاد و گفت : من چهل و پنج هزار تومان قرض داشتم ، چهل زيارت عاشورا نذر كردم بخوانم و امروز بعد از اذان آخر آن را خواندم و از آقا ابى عبداللّه الحسين ع خواستم رفع گرفتاريم شود كه بحمداللّه گره باز گرديد . (54) تا غم عشق تو در دل اى مه تابان گرفتم

عشرت عالم بدادم محنت دوران گرفتم

خلق را چون من بديدم مست و مفتون جمالت

من هم

از اين باده خوردم خوى آن مستان گرفتم

ديدمى پروانه را سوزان بدور شمع گردان

گرد شمع روى تو گشتم دلى سوزان گرفتم

راستى تا با تو گشتم آشنا اى مهر رخشان

رنگ زرد من ز هجران تو در دوران گرفتم

باز با اين حال خود خندان و خوشحالم در عالم

راحتى را گرچه دادم عشق تو ارزان گرفتم

حضرت زهرا(س) در روضه ها

حاج خانم علويه اى كه براى زيارت حضرت زينب سلام اللّه عليها و حضرت رقيه عليهاالسلام به شام مشرّف شده بود مى گفت : محل راءس الشهداء عليهم السلام براى من حالت خاص روحى داشت ، هميشه آنجا مى رفتم و زيارت مى خواندم و با حال خوشى گريه مى كردم ، روزى در موقع زيارت حال خاصّى پيدا كردم ودريچه اى از عالم ديگر براى من گشوده شد ، در آن حال كه بيدار بودم مثل خواب ديدن اين منظره و واقعه را ديدم ، عدّه اى زن بودند كه مادرم نيز در ميان آنها بود و از من تشكر مى كرد كه براى من زيارت و دعا مى خوانى ، در اين اثناء زن چهار شانه ، بلند قامتى تشريف آوردند ، زنها خدمت ايشان حاجت خود را عرض مى كردند و من هم حاجت خود را عرض كردم ، و سپس گفتم : ما مجلس روضه خوانى داريم و در آن زيارت عاشورا مى خوانيم ، چرا شما شركت نمى كنيد ؟

فرمودند : من مى آيم و شركت هم مى كنم به آن نشانى و دليل كه پسر خاله شما با عيالش يك جعبه شيرينى آوردند در مجلس شما و براى رفع مشكل منزل شان نذر كردند در مجلس

زيارت عاشوراى شما شركت كنند ، مشكل آنها به واسطه خواندن زيارت عاشورا رفع شد و منزل جديد را ساختند و در آن نشستند ، امّا بعد ديگر در جلسه زيارت عاشورا شركت نكردند . . .

حضرت حاج آقاى ابطحى فرمودند : من صاحب نذر را مى شناختم ، جريان را به او گفتم ، رنگش تغيير كرد و به گريه افتاده همسرش را صدا كرد و گفت : بشنو از كجا خبر مى دهند و با تاءسف و حزن گفت مطلب دقيق همين است كه گفتيد ، چه كنم مشكلات زندگى نگذاشته به نذر خود وفا كنم . (55) سكه عشق و وفا خورده به نام من و تو

در ره دين خدا بوده قيام من و تو

تو و من مظهرى از عشق و وفائيم حسين

سكه عشق و وفا خورده به نام من و تو

يار مظلوم شدن دشمن ظالم گشتن

بوده خود شيوه آباء كرام من و تو

خيمه سلطنت عشق به دلها زده ايم

گرچه از آتش كين سوخت خيام من و تو

زيارت عاشورا در آفتاب

يكى از فاميلهاى نزديك آقا سيّد زين العابدين ابرقوئى سخت دچار دل درد مى شود تا حدّى كه خون از گلوى او بيرون مى آيد ، دكترها ماءيوس شده و دستور حركت به تهران و عمل جراحى را دادند ، خبر را به آقا سيّد زين العابدين رساندند و درخواست دعا و توسل نمودند ، ايشان به فرزندان خود دستور دادند وضوء بگيرند و در ميان آفتاب مشغول زيارت عاشورا بشوند ، و شفاى او را بخواهند و خود ايشان هم مشغول مى شوند ، پس از ساعتى ناگهان از اطاق خود بيرون آمده

و گفتند شفا حاصل شد ، برخيز و مژده دهيد به مادرتان كه خداوند برادرت را شفا داد . (56) يكى از علماء اصفهان كه از ملازمين ايشان بودند گفتند آقاى سيّد زين العابدين ختم زيارت عاشورا برداشته بودند براى كمالات نفسانى و رسيدن به درجه يقين ، بدين جهت آن حالات براى ايشان پيدا شده بود . شرح حال سيد زين العابدين ابر قوئى طباطبائى مؤ لف كتاب ولاية المتقين . (57) جلوه حق روى دلرباى حسين است

اشك جنان خاك كربلاى حسين است

قبله جان است بزم معرفت او

عارف روشن روان خداى حسين است

معنى سعى وصفا طواف حريمش

كعبه دل كوى با صفاى حسين است

عشق خدا جارى است در همه ذرات

عشق و حقيقت شعار و راءى حسين است

معنى ديدار حق تجلى آن شاه

در همه جا جلوه گر بقاى حسين است

عرش چه باشد مقام قدس و محبت

جان كه مقدس شد آشناى حسين است

مشكل مهم

يك بنده خدائى مى گويد دو مرتبه مشكل مهمى براى من پيدا شد و با زيارت عاشورا بر طرف شد ، توسل اول : براى حقير سه مشكل مهم پيدا شده بود كه سخت مرا نارحت كرده بود .

1 مبلغ دويست هزار تومان بابت خريد منزل بدهكار بودم كه نزديك نه سال طول كشيده شده بود و قدرت پرداخت آن را نداشتم .

2 گرفتارى سخت ديگرى كه از بيان آن معذورم .

3 از جهت امر معاش سخت در مضيقه بودم . اين سه گرفتارى عرصه را بر من تنگ كرده بود ، بعد از توسل به بى بى فاطمه معصومه عليهاالسلام به خاطرم رسيد كه چهل روز زيارت عاشورا را بخوانم و ثوابش را

به حضرت نرجس خاتون هديه نمايم كه آن حضرت نزد فرزندشان آقا امام زمان عجل اللّه تعالى فرجه الشريف شفاعت نموده كه اين سه گرفتارى بر طرف شود .

توسل را به اين طريق شروع كردم : بعد از نماز صبح هر روز زيارت امين اللّه به قصد زيارت اميرالمؤ منين ع و سپس زيارت عاشورا با صد لعن و صد سلام و سجده و دو ركعت نماز و بعد از آن دعاى معروف علقمه ، روز بيست و هفتم ، گرفتارى دوم به گونه اى خارق العاده بر طرف شد ، روز سى و هشتم شخصى از دوستان كه اجمالا از بدهكارى بنده خبر داشت پس از احوال پرسى ، بدون مقدمه مبلغ دويست هزار تومان كه مطابق با بدهكارى حقير بود به اينجانب داد و گفت : اين پول مال شما است بابت بدهكارى منزل ، بعد از اتمام چهل روز امر معاش به اندازه كفايت به گونه اى كه در مضيقه نباشم حل شد و الحمد للّه تا اين ساعت به مشكلى از جهت معاش برخورد نكردم .

تا خدا در عالم امكان خدائى مى كند

كشتى دين را حسينش ناخدائى مى كند

گوئى از گردونه هستى بدور افتاده است

هر كه از دربار او فكر جدائى مى كند

توسل دوم

بعد از يك سال كه از توسل اول گذشته بود گرفتارى ديگرى براى حقير به وجود آمد بدين گونه كه يكى از تجار تهرانى قرار گذارد مال التجاره قابل توجهى بفرستد كه بعد از فروش وجه آن پرداخت شود ، بعد از مشورت با دو سه نفر از بازاريها قرار شد هفتصد هزار تومان پول نقد بابت بيعانه

فرستاده شود ، يكى از رفقا پانصد هزار تومان و بنده هم دويست هزار تومان قرض الحسنه تهيه نموده و ارسال شد ، و بناشد كه پس از سه روز جنس خريدارى شده بدست ما برسد ، اما متاءسفانه معلوم شد كه تاجر مزبور قصد كلاهبردارى داشته و پس از دريافت پول از بانك با هفتاد ميليون تومان بدهكارى ناپديد شده ، و بعد از سه ماه سعى و كوشش براى پيداكردن شخص مزبور و استرداد پول ، هيچگونه نتيجه اى جز نااميدى حاصل نشد .

باتجربه اى كه از خواندن زيارت عاشورا براى حقير بدست آمده بود ، و از طرفى هم آبرو در خطر بود ، متوسل به زيارت عاشورا شدم به همان طريق ونيت ذكر شده در توسل او روز بيستم بود كه بطور غير منتظره اى با آن شخص تماس تلفنى برقرار كردم . و چهل روز تمام نشده بود كه مبلغ دويست هزار تومان دريافت شد و آن شخص بابدهكارى و كلاهبردارى قريب به هفتاد ميليون تومان به زندان افتادو هيچكدام از طلبكارهاى ديگر نتوانستند پول و طلب خود را وصول نمايند . البته لازم به تذكر است كه هر دو مرحله ، توسل باقلبى شكسته و ياد مصائب حضرت سيدالشهداء ع و قطع اميد از جميع اسباب مادى همراه بود . (58) اى يگانه مظهر خلاق اكبر ياحسين

حجت ارض و سما سبط پيمبر ياحسين

چشمه انوار يزدان ناجى دين مبين

مقدمت كرده زمين عرضه عرش برين

سرو باغ مصطفى جان اميرالمؤ منين

نور چشم حضرت زهراى اطهر ياحسين

علم كيميا

آقاى شيخ محمّد سمامى حائرى مى نويسند : مرحوم سيّد موسى سبط الشيخ براى حقير در

نجف اشرف نقل نمودند شخصى جهت قرار گرفتن علم كيميا ، متوسل به حضرت سيد الشهداء ع گرديد و سه سال پيوسته زيارت عاشورا معروفه و غير معروفه را در ساعت و جاى معين در حرم مطهر سيد الشهداء ع خواند پس از سه سال حضرت را در خواب مى بيند حضرت از او مى پرسند براى چه اين قدر توسل پيدا مى كنى و چه مى خواهى ؟

عرض مى كند : علم كيمياء را طالبم ، حضرت مى فرمايند : اين علم بدرد تونمى خورد ، عرض مى كند : من طالب اين علم هستم . حضرت مى فرمايد : صبحها مرد نابينائى در كنار قبر حبيب بن مظاهر اسدى مى ايستد او داراى اين علم است .

اين شخص از خواب بيدار شده فورا بطرف حرم حركت كرده و منتظر باز شدن حرم مى شود مى بيند اين آقا فقيرى است و مردم به او كمك مى كنند ، پيش اورفته و خواسته خود را بيان مى كند و اوّل انكار ، بعد از ماءيوس شدن از او به توسل خود ادامه مى دهد ، در مرتبه دوّم حضرت در خواب مى فرمايند : خواسته تو پيش همان شخص است . . . بالاخره در مرتبه سوّم حضرت همان شخص را معرّفى مى نمايد و مى فرمايند ديگر مرا در خواب نخواهى ديد .

بعد از بيدار شدن و اصرار و پافشارى به آن شخص او را همراه خود مى برد به مقبره ابن ابى فهد حلّى و چند نوع دارو به او مى دهد و دستورات لازم را داده و مى گويد من طالب

علم كيمياى ولايت اهل بيت عليهم السلام هستم و احتياجى به اين داروها ندارم ، آن شخص مى گويد براى مطلب بيشتر سه روزديگر مراجعه كن ، روز سوم كه مراجعت مى كند متوجه مى شود آن شخص فوت نموده و تمام اثاث ولوازمش را از اطاق خارج كردند و دور ريخته اند . (59)

آمدم تاسرنهم برخاك پايت ياحسين

جان خود سازم بقربان و فايت ياحسين

آمده سوى تو اى مولاى من عبد ذليل

بنگرم من جلوه حق از عطايت ياحسين

آمدم همچون گدايان بر دراحسان تو

كن نظر شاها در ايندم برگدايت ياحسين

از گناه زشت خود زاروپشيمان آمدم

جويم اميد عنايت از سخايت ياحسين

تشنه فيض توباشم اى سحاب مرحمت

گرچه خود لب تشنه دارند اشقيايت ياحسين

عشق روى تو گرفته در دل وجانم مقر

آيد از ناى وجود من نوايت ياحسين

عنايت آقا ابى عبداللّه الحسين( ع)

يك روز با حضرت حجة الاسلام والمسلمين حاج آقا محسن كافى آقازاده مرحوم شهيد حاج شيخ احمد كافى رضوان اللّه تعالى عليه به زيارت مرحوم آية اللّه حاج آقا احمد امامى رضوان اللّه تعالى عليه به كتابخانه شان رفتيم ، حضرت آية اللّه خاطره اى براى ما نقل فرمودند : كه يك روز با دوستان به ديدار و منبر مرحوم كافى مى آمديم يكى از رفقا گفت حاج آقا ، آقاى كافى كه مجتهد نيست چطور شده همه مردم او را دوست دارند و اين همه سيل جمعيت پاى منبر او مى آيد و از يك عالم معروف تر است در حالى كه نه آية اللّه العظمى است نه چيزى ؟ گفتم الا ن به زيارتشان مى رويم و از او مى پرسيم ، آمديم پاى منبر مرحوم كافى بعد از منبر

اطاقى بود كه ايشان آنجا مى نشستند و علما به زيارتشان مى آمدند بعد از احوال پرسى گفتم حاج آقاى كافى مردم مى گويند شما كه مجتهد و عالم نيستيد چرا اينقدر معروف هستيد ؟ مرحوم كافى فرمود : آرى ، همين طور است ، روزى مرا رژيم شاه معلون به كرمانشاه تبعيد كرد ، يكشب مرا در يك خرابه اى گذاشتند از وحشت قلبم درد گرفت بعد از چند روز به تهران آمدم آقاى فلسفى را ديدم احوال بنده را پرسيدند گفتم قلبم درد مى كند گفت اگر مى خواهى شناسنامه ات را بده بدهم رفقا برايت يك ويزا بگيرند برو خارج عمل كن قلبت خوب شود . گفتم اين كه مى خواهى ويزاى خارج بگيرى و مرا بفرستى زير دست يك مشت دكترهاى بى دين و يهودى و كافر و بعد هم معلوم نيست خوب شوم يانه . بيا و يك ويزا بگير برويم كربلا پيش طبيب اصلى و ارباب كل آقا سيد الشهداء ابا عبداللّه الحسين ع شِفايم را از آقا و ولى نعمتم بگيرم .

ويزا گرفته شد و آمدم كربلا ، آمدم پيش كليددار در حرم آقا حسين ع گفتم آقاجان حرم را در چه روزى مى شوئيد گفت در فلان شب گفتم آقا جان عطرى گلابى نياز هست كه با خود بياورم گفت نه نياز نيست من رفتم و آن شب آمدم وارد حرم شدم و همانطورى كه داشتم حرم را مى شستم منقلب شدم و فهميدم آقا مى خواهد به بنده عنايتى كند لطفى كند فهميدم يك چيزهائى مى خواهند به من بدهند پريدم ضريح را گرفتم و دادند

آنچه كه مى خواستند بدهند از آن شب به بعد معروف شدم .

آى حسين ، آى حسين ، آى حسين جان .

مهرتو را به عالم امكان نمى دهم

اين گنج پربهاست من ارزان نمى دهم

گرانتخاب جنّت و كويت بمن دهند

كوى تو را به جنّت رضوان نمى دهم

نام تو را بنزد اجانب نمى برم

اين اسم اعظم است به ديوان نمى دهم

جان مى دهم بشوق وصال تو يا حسين

تا بر سرم قدم ننهى جان نمى دهم

اى خاك كربلاى تو مهر نماز من

آن مهر را در ملك سليمان نمى دهم

ما را غلامى تو بود تاج افتخار

اين تاج رابه افسر شاهان نمى دهم

دل جايگاه عشق تو باشد نه غير تو

اين خانه خداست به شيطان نمى دهم

گرجرعه اى ز آب فراتم شود نصيب

آن جرعه را به چشمه حيوان نمى دهم

عزادارى مردگان

در تهران كمتر كسى است كه نام مسجد مجد را نشنيده باشد مسجد نامبرده امام جماعتى داشت بنام حاج شيخ محمّد تقى آملى كه مجتهد جامع الشرائط بود ، ياد دارم كه شيخ ما آية اللّه خوشوقت مى فرمود ايشان شايستگى مرجعيّت داشت ولى به عنوان آنكه در اين رابطه مطرح نباشد فقط به امامت مسجد مجد و تدريس مى پرداخت و بس و در بعضى از كتابهائيكه حالات علماء بزرگ و عرفا را نوشته اند ، آمده كه مرحوم آية اللّه شيخ محمد تقى آملى از جمله كسانى است كه به تشرّف خدمت حضرت ولىّ عصر عجل اللّه تعالى فرجه الشريف مفتخر گرديده است در مجلّه حوزه پنجاه و يك آمده كه مرحوم آية اللّه آملى مى فرمود : حدود چهل سال از سنّ من ميگذشت ، روزى به قم

مشرّف شدم ، روز عاشورا در صحن حضرت معصومه عليهاالسلام عزادارى مفصّلى بود ، روضه مى خواندند و منهم خيلى متاءثرّ شدم و زياد گريه كردم ، سپس به قبرستان شيخان رفتم و زيارت اهل قبور مى خواندم . السلام على اهل لااله الاّاللّه .

در اين هنگام ديدم تمام ارواح روى قبرهايشان نشسته اند و همگى مى گفتند عليكم السلام آنگاه زمزمه هائى شنيدم مثل آنكه درباره امام حسين ع و عاشورا بود اى حسين اى حسين اى حسين جان به اين معنى كه آنها هم عزادارى مى نمودند . (60) اى قبله راز يا ابا عبداللّه

وى روح نماز يا اباعبداللّه

خود را زخداوندى و كوى توبود

خلوتگه راز يا اباعبداللّه

راه تو بحق بود و نبردى ز آن رو

فرمان ز مجاز يا اباعبداللّه

سوزد دل ما كه از عطش بود دلت

در سوز و گداز يا اباعبداللّه

هركس بوسيله اى نموده راهى

در كوى توباز يا اباعبداللّه

كس خط عبور كربلايم ندهد

ده خود تو جواز يا اباعبداللّه

عنايت حسين( ع )

مرحوم مرتاضى لنگرودى فرزند سلطان الواعظين لنگرودى ميگفت : در عالم خواب ديوار باغى را ديدم آن قدر رفتم تا به در ورودى باغ رسيدم چون در باز بود وارد شدم ، آنچنان باغ پرگل و گياهى ديدم كه تابحال نديده بودم . در وسط باغ قصرى ديدم كه تاج الواعظين لنگرودى در ايوان يكى از غرفه هابود .

گفتم : آقاى تاج اين باغ و كاخ از كيست ؟ گفت : از من ، گفتم خانه ات را ديده بودم اين چنين نبود ، گفت : اين باغ و كاخ را مولايم حضرت سيّد الشّهداء امام حسين ع به من عنايت فرموده است ، خوشا

به حال نوكران امام حسين ع . (61) شناخت هر كه تو را جز خدا بجويد نه

بغير راه توراهى دگر بپويد نه

اسير عشق توآزاديش در اين بند است

شكسته از غم تو موميا بجويد نه

نسيم مهر تو در بوستان اگر ندمد

گل از گياه و گياه از زمين برويد نه

اگر كه عطر تو را از بهشت برگيرند

دگر محب تو يك گل از آن ببويد نه

بغيربارش اشك غمت دگر چيزى

سياه نامه ما را توان بشويد نه

بخويش گفت مويد چه مى كنى كه حسين ع

اگر بگاه شفاعت بمن بگويد نه .

سهميه از طرف مولا

مرحوم حجة الاسلام حاج سيّد رضا سعادت از علماء بزرگ مازندران بود و در سنارى مسكن داشت و چون از بيان وافى هم بهره مند بود علاوه بر امامت منبر هم ميرفت ، حقير چند سالى متواليا در آن شهرستان سابقه منبر داشته ام مؤ لف كتاب دين ما علماى ما روى همين اصل با نامبرده از نزديك آشنا بودم و از منبر شيرين و پرمحتوايش نيز استفاده بردم كه يكى از سخنرانيهاى آقاى سعادت در جلد سوّم گفتار وعاظ به چاپ رسيده روزى در منزل ايشان باجمعى از وعاّظ نشسته بوديم ، معظّم له ميفرمودند هر واعظ و مدّاح و روضه خوانى سهميّه از طرف مولاى خود حضرت سيد الشهداء ع دارد هرچه حواله شد همان خواهد رسيد و بهتر آن است كه منبرى ها در رابطه با پول حرفى نزنند و دعوت كننده را آزاد بگذارند ، آنگاه جريانى از مرحوم تاج نيشابورى نقل كرد .

آقاى تاج نيشابورى از منبرى هاى مشهور ايران بود و آنچنان از شهرت بهره مند بود كه هر سال محرّم و

صفر با دعوت مردم تهران به تهران مى آمد و مجالس مهمّى را اداره مى كرد و اشكها از چشمها سرازير مى شد سالى طبق معمول با دعوت قبلى بايد از خراسان به تهران بيايد شب قبل از حركت در عالم خواب ديد حضرت سيد الشهداء سلام اللّه عليه درجائى نشسته و بزرگان در خدمت حضرتند ، در اين حال شخصى آمد و دفترى آورد كه در آن دفتر نام وّعاظ و مداحان و ذاكرين ثبت بود ، دفتر دار از حضرت خواست كه سهميّه منبرى ها را مقرّر فرموده تا در دفتر نوشته شود .

حضرت فرمود نام يكايك منبرها را بخوان ، وقتى كه نام يكى از منبرها گفته مى شد حضرت مقداريكه بايد در طول محرّم و صفر بگيرد بيان ميكرد و او هم مينوشت ، تا آنكه بنام نيشابورى رسيد ، حضرت فرمود : بنويس دوقران .

شايان ذكر است كه قران واحد پول آن روز بود ، كه هر واعظى در مقابل هر منبر چند قران ميگرفت و تاج نيشابورى بايد بيش از همه بگيرد و در طول محرّم و صفر ده هاتومان بايد در آمد داشته باشد . ولى حواله مولا دوقران است . پس از آنكه از خواب بيدار شد هيچ نتوانست چنين خوابى را رؤ ياى صادقه بحساب آورد لذا بخودش وعده هاى زيادى مى داد ، تا آنكه باوسيله نقليّه آن روز به تهران حركت كرد ولى در بين راه نزديك تهران بيمار شد و به محض ورود به تهران بسترى شد ، او همچنان بيمار بود تا روز آخرماه صفر قدرى در خودش احساس بهبوى كرد ،

عصابدست گرفت تا در كوچه قدرى قدم بزند ، وقتيكه قدم مى زد زنيكه كار گريك خانه اى بود جلو آمد و گفت : خانم من در منزل سفره حضرت ابوالفضل ع دارد به من گفت يك روضه خوان تهيه كنم اگر ممكن است شما قبول فرمائيد ، آقاى تاج بهمان منزل رفت و بعد از منبر دو قران به ايشان دادند و اين تعبير خوابش بود كه باور نمى كرد . (62) عرض حاجت زچه بر مردم سفاك بريم

گوهر پاك چرا در بر ناپاك بريم

نيست جز خدمت برمردم و طاعت بخدا

بهره عمر كه از اين كره خاك بريم

ما جگر سوخته عشق حسينيم مدام

نام آن تشنه جگر با دل صدچاك بريم

گر سرما برود در ره آن خون خدا

ياد او كى بخدا زين دل غمناك بريم

جان ما چون كه برآيد زبدن همره خويش

پرچم نوكريش جانب افلاك بريم

حضرت زهرا عليهاالسلام در مجالس

آقاى دانشمند محترم حاج شيخ محمد مهدى تاج لنگرودى فرمود : يكى از دوستانم حجة الاسلام آقاى امامى ثيلى براى حقير نقل كرد كه در مسجد صاحب الزمان واقع در خيان هلال احمر چهار راه عباسى پاى منبر آقاى حاج ميرزاعلى آقاى محدث زاده بودم ، كه بالاى منبر فرمود : يكى از وعّاظ مشهور تهران عصر روز آخر ذى الحجّة از منزل بيرون آمد كه شب اول محرّم به منبرهاى دهه عاشورا كه وعده داده برسد ، در وسطهاى كوچه پيرزنى آمد و گفت : آقا من از امشب تا ده شب در منزل خودم روضه دارم لطفا تمام شبها را تشريف بياوريد و براى ما روضه بخوانيد .

واعظ گفت من وقت ندارم پيرزن گفت هر وقت شب

به منزل برگشتيد تشريف بياوريد اگرچه به اندازه چند دقيقه باشد ، واعظ باكمال خونسردى و بى ميلى جواب مثبت داد كه مى آيم ، شب اول محرّم كه دير وقت از روضه برگشته بود بهمان منزل رفت پرچم سياه كوچكى ديد كه بالاى در آويزان است و روى پرچم سلام بر حسين شهيد نوشته ، چون در باز بود با گفتن يك يااللّه وارد شده ، بدرون اطاقى وى را راهنمائى كردند ، وقتى وارد شد ديد سه يا چهار نفر زن با چادر مشكى نشسته اند و چون صندلى نداشت خشت و آجر را بروى هم گذاشته اند تا بعنوان منبر از آن استفاده شود .

آقاى واعظ روى منبر نشست و بعد از خطبه چند جمله از فضائل حضرت سيد الشهداءع گفت و روضه خواند و زنهاى حاضر در مجلس گريه كردند و با جمله صلى اللّه عليك يا اباعبداللّه و دعا كردن به مجلس خاتمه داد و اين كار تا چند شب ادامه داشت ولى شب پنجم يا ششم از مجالس مهم شهر برگشت و با خود گفت خوب است امشب منزل پير زن را ناديده انگاشته و نروم ، او به منزل خود رفت و شام خورد و بدرون بستر رفت كه بخوابد به محض آنكه خوابيد حضرت بى بى عالم صدّيقه طاهره فاطمه زهرا سلام اللّه عليها را در خواب ديد ، خدمت حضرتش عرض ادب كرد ولى بى بى نسبت به واعظ بى اعتنا بود ، واعظ لرزيد و گفت : مگر از من خطائى سرزده كه اينگونه به من بى مهريد ؟ حضرت فرمود : چرا آن پيرزن

را منتظر نگهداشتى و نرفتى ؟ !

واعظ از خواب برخاست و تند تند لباس پوشيد و رفت ، ديد پيرزن دم در ايستاده و نگاه به راه مى كند به محض آنكه آقا را ديد گفت چرا اينقدر ديركردى ، واعظ كه قلبش مى طپيد و از چشمانش اشك مى باريد چيزى نگفت و بدرون منزل رفت و از هر شب بهتر روضه خواند و برگشت ، فهميد هرجا روضه امام حسين ع هست آنجا صاحب عزا بى بى عالم حضرت فاطمه زهرا سلام اللّه عليها هم هست . (63)هر شب جمعه از جنان زهرا

كربلا آيد با دو صد غوغا

همرهش باشند مريم وحوا

گريدوگويد آه و واويلا

كربلا سرو بوستانم كو ؟

ميوه قلب ناتوانم كو ؟

شمع جان نور ديدگانم كو

گو چه شد ماه يثرب و بطحا ؟

كربلا شاه انس و جانت كو ؟

خسرو دور از خانمانت كو ؟

تازه مهمان مهربانت كو ؟

گو چه شد آخر يوسف زهرا ؟

كو سليمانم كو نگين او

كو سپاه و يار و معين او

كو علمدار بيقرين او

آصف دوران فارس هيجا

كو على اكبر شبه پيغمبر

قوت قلب غمزده مادر

زاده ليلا آن الم پرور

سرو بستان سيد طاها

نوگل طرف جويبارم كو

لاله فصل نوبهارم كو

اصغر آن طفل شيرخوارم كو

آن شكر ريزم طوطى گويا

هاشمى زهرا تا صف محشر

ميكند افغان ميزند بر سر

گريد و گويد با دو چشم تر

واحسينم واقرة العينا

پي نوشتها

1- دارالسلام عراقى ، ص 539.

2- دارالسلام ، ص 536.

3- دارالسلام ، ص 510.

4- دارالسلام ، ص 507.

5- دارالسلام ، ص 508.

6- دار السلام ، ص 495.

7- دارالسلام ، 493.

8- ترجمه خصائص الحسينيه ، ص 20.

9- ترجمه خصائص الحسينيه ، 63.

10- نغمه هائى از بلبل بوستان حضرت مهدى عج

، ج 1، ص 29.

11- نغمه هائى از بلبل بوستان حضرت مهدى ، ج 3، ص 198.

12- توسلات ، 51 .

13- توسلات ، 57.

14- توسلات ، 80 .

15- توسلات ، 114.

16- خاتون دو سرا، ص 3.

17- توسلات ، 85، نقل از طرائف الحكم .

18- توسلات ، 116.

19- توسلات ، 88.

20- توسلات ، 133.

21- توسلات ، 135.

22- توسلات ، 161.

23- توسلات ، 168.

24- كرامات حسينيّه .

25- آثار، 21.

26- خزائن الشهداء، 71.

27- ملاقات با امام زمان : ج 1، ص 65.

28- زندگانى عشق ، 185، نقل داراالسلام نورى ، 2، ص 138.

29- زندگانى عشق ، 199.

30- زندگانى عشق ، 201.

31- زندگانى عشق ، نقل از راه تكامل ، ج 3، ص 150.

32- زندگانى عشق ، 209.

33- زندگانى عشق ، 210.

34- زندگانى عشق .

35- زندگانى عشق ، 216، نقل از كامل الزيارت ، 111.

36- زندگانى عشق ، 226.

37- ملاقات با امام زمان عج ، جلد 2، ص 229.

38- ملاقات با امام زمان ع ، ج 2، ص 312.

39- ملاقات ، ج 2، ص 270.

40- ملاقات ، /1/291.

41- ملاقات ، /2/ 88.

42- ملاقات با امام زمان عج ، 2/173.

43- ملاقات ، 2/187.

44- ملاقات ، /2/318.

45- تذكرة الزائرين ناقل زيارت عاشورا و آثار شگفت : 19.

46- تذكرة الزائرين ناقل زيارت عاشورا و آثار شگفت : 19.

47- زندگانى و شخصيت شيخ انصارى آثار شگفت : ص 34.

48- آثار، ص 95.

49- آثار، ص 51.

50- آثار، ص 60.

51- آثار، ص 67.

52- بحار الانوار: ج 98/300.

53- آثار، ص 14.

54- آثار، ص 38.

55- آثار، ص 41.

56- آثار، ص 48.

57- آثار، ص 30.

58- آثار، ص 61.

59- آثار.

60- دين ما علماى ما، 154.

61- دين ما علماى ما،

158.

62- علماء، ص 169.

63- علماء، 182.

درباره مركز

بسمه تعالی
جَاهِدُواْ بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنفُسِكُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ
با اموال و جان های خود، در راه خدا جهاد نمایید، این برای شما بهتر است اگر بدانید.
(توبه : 41)
چند سالی است كه مركز تحقيقات رايانه‌ای قائمیه موفق به توليد نرم‌افزارهای تلفن همراه، كتاب‌خانه‌های ديجيتالی و عرضه آن به صورت رایگان شده است. اين مركز كاملا مردمی بوده و با هدايا و نذورات و موقوفات و تخصيص سهم مبارك امام عليه السلام پشتيباني مي‌شود. براي خدمت رسانی بيشتر شما هم می توانيد در هر كجا كه هستيد به جمع افراد خیرانديش مركز بپيونديد.
آیا می‌دانید هر پولی لایق خرج شدن در راه اهلبیت علیهم السلام نیست؟
و هر شخصی این توفیق را نخواهد داشت؟
به شما تبریک میگوییم.
شماره کارت :
6104-3388-0008-7732
شماره حساب بانک ملت :
9586839652
شماره حساب شبا :
IR390120020000009586839652
به نام : ( موسسه تحقیقات رایانه ای قائمیه)
مبالغ هدیه خود را واریز نمایید.
آدرس دفتر مرکزی:
اصفهان -خیابان عبدالرزاق - بازارچه حاج محمد جعفر آباده ای - کوچه شهید محمد حسن توکلی -پلاک 129/34- طبقه اول
وب سایت: www.ghbook.ir
ایمیل: Info@ghbook.ir
تلفن دفتر مرکزی: 03134490125
دفتر تهران: 88318722 ـ 021
بازرگانی و فروش: 09132000109
امور کاربران: 09132000109