اللَّهُ لِلنَّاسِ الشَّرَّ اسْتِعْجالَهُمْ بِالْخَيْرِ لَقُضِيَ إِلَيْهِمْ أَجَلُهُمْ فَنَذَرُ الَّذِينَ لا يَرْجُونَ لِقاءَنا فِي طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ (11)

وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً فَلَمَّا كَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنا إِلى ضُرٍّ مَسَّهُ كَذلِكَ زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (12)

وَ لَقَدْ أَهْلَكْنَا الْقُرُونَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَمَّا ظَلَمُوا وَ جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ وَ ما كانُوا لِيُؤْمِنُوا كَذلِكَ نَجْزِي الْقَوْمَ الْمُجْرِمِينَ (13)

ثُمَّ جَعَلْناكُمْ خَلائِفَ فِي الْأَرْضِ مِنْ بَعْدِهِمْ لِنَنْظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ (14)

وَ إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ قالَ الَّذِينَ لا يَرْجُونَ لِقاءَنَا ائْتِ بِقُرْآنٍ غَيْرِ هذا أَوْ بَدِّلْهُ قُلْ ما يَكُونُ لِي أَنْ أُبَدِّلَهُ مِنْ تِلْقاءِ نَفْسِي إِنْ أَتَّبِعُ إِلاَّ ما يُوحى إِلَيَّ إِنِّي أَخافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (15)

قُلْ لَوْ شاءَ اللَّهُ ما تَلَوْتُهُ عَلَيْكُمْ وَ لا أَدْراكُمْ بِهِ فَقَدْ لَبِثْتُ فِيكُمْ عُمُراً مِنْ قَبْلِهِ أَ فَلا تَعْقِلُونَ (16)

فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً أَوْ كَذَّبَ بِآياتِهِ إِنَّهُ لا يُفْلِحُ الْمُجْرِمُونَ (17)

وَ يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَضُرُّهُمْ وَ لا يَنْفَعُهُمْ وَ يَقُولُونَ هؤُلاءِ شُفَعاؤُنا عِنْدَ اللَّهِ قُلْ أَ تُنَبِّئُونَ اللَّهَ بِما لا يَعْلَمُ فِي السَّماواتِ وَ لا فِي الْأَرْضِ سُبْحانَهُ وَ تَعالى عَمَّا يُشْرِكُونَ (18)

وَ ما كانَ النَّاسُ إِلاَّ أُمَّةً واحِدَةً فَاخْتَلَفُوا وَ لَوْ لا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ فِيما فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (19)

وَ يَقُولُونَ لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ (20)

وَ إِذا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً مِنْ بَعْدِ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُمْ إِذا لَهُمْ مَكْرٌ فِي آياتِنا قُلِ اللَّهُ أَسْرَعُ مَكْراً إِنَّ رُسُلَنا يَكْتُبُونَ ما تَمْكُرُونَ (21)

هُوَ الَّذِي يُسَيِّرُكُمْ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ حَتَّى إِذا كُنْتُمْ فِي الْفُلْكِ وَ جَرَيْنَ بِهِمْ بِرِيحٍ طَيِّبَةٍ وَ فَرِحُوا بِها جاءَتْها رِيحٌ عاصِفٌ وَ جاءَهُمُ الْمَوْجُ مِنْ كُلِّ مَكانٍ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ أُحِيطَ بِهِمْ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ لَئِنْ أَنْجَيْتَنا مِنْ هذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ (22)

فَلَمَّا أَنْجاهُمْ إِذا هُمْ يَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّما بَغْيُكُمْ عَلى أَنْفُسِكُمْ مَتاعَ الْحَياةِ الدُّنْيا ثُمَّ إِلَيْنا مَرْجِعُكُمْ فَنُنَبِّئُكُمْ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (23)

إِنَّما مَثَلُ الْحَياةِ الدُّنْيا كَماءٍ أَنْزَلْناهُ مِنَ السَّماءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَباتُ الْأَرْضِ مِمَّا يَأْكُلُ النَّاسُ وَ الْأَنْعامُ حَتَّى إِذا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَها وَ ازَّيَّنَتْ وَ ظَنَّ أَهْلُها أَنَّهُمْ قادِرُونَ عَلَيْها أَتاها أَمْرُنا لَيْلاً أَوْ نَهاراً فَجَعَلْناها حَصِيداً كَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ كَذلِكَ نُفَصِّلُ الْآياتِ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (24)

وَ اللَّهُ يَدْعُوا إِلى دارِ السَّلامِ وَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ إِلى صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ (25)

لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا الْحُسْنى وَ زِيادَةٌ وَ لا يَرْهَقُ وُجُوهَهُمْ قَتَرٌ وَ لا ذِلَّةٌ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيها خالِدُونَ (26)

وَ الَّذِينَ كَسَبُوا السَّيِّئاتِ جَزاءُ سَيِّئَةٍ بِمِثْلِها وَ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ما لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ عاصِمٍ كَأَنَّما أُغْشِيَتْ وُجُوهُهُمْ قِطَعاً مِنَ اللَّيْلِ مُظْلِماً أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ (27)

وَ يَوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِيعاً ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِينَ أَشْرَكُوا مَكانَكُمْ أَنْتُمْ وَ شُرَكاؤُكُمْ فَزَيَّلْنا بَيْنَهُمْ وَ قالَ شُرَكاؤُهُمْ ما كُنْتُمْ إِيَّانا تَعْبُدُونَ (28)

فَكَفى بِاللَّهِ شَهِيداً بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمْ إِنْ كُنَّا عَنْ عِبادَتِكُمْ لَغافِلِينَ (29)

هُنالِكَ تَبْلُوا كُلُّ نَفْسٍ ما أَسْلَفَتْ وَ رُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلاهُمُ الْحَقِّ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما كانُوا يَفْتَرُونَ (30)

قُلْ مَنْ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ أَمَّنْ يَمْلِكُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصارَ وَ مَنْ يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ

الْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَ مَنْ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ فَسَيَقُولُونَ اللَّهُ فَقُلْ أَ فَلا تَتَّقُونَ (31)

فَذلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمُ الْحَقُّ فَما ذا بَعْدَ الْحَقِّ إِلاَّ الضَّلالُ فَأَنَّى تُصْرَفُونَ (32)

كَذلِكَ حَقَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ عَلَى الَّذِينَ فَسَقُوا أَنَّهُمْ لا يُؤْمِنُونَ (33)

قُلْ هَلْ مِنْ شُرَكائِكُمْ مَنْ يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ قُلِ اللَّهُ يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ فَأَنَّى تُؤْفَكُونَ (34)

قُلْ هَلْ مِنْ شُرَكائِكُمْ مَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ قُلِ اللَّهُ يَهْدِي لِلْحَقِّ أَ فَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلاَّ أَنْ يُهْدى فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ (35)

وَ ما يَتَّبِعُ أَكْثَرُهُمْ إِلاَّ ظَنًّا إِنَّ الظَّنَّ لا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئاً إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِما يَفْعَلُونَ (36)

وَ ما كانَ هذَا الْقُرْآنُ أَنْ يُفْتَرى مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ لكِنْ تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ تَفْصِيلَ الْكِتابِ لا رَيْبَ فِيهِ مِنْ رَبِّ الْعالَمِينَ (37)

أَمْ يَقُولُونَ افْتَراهُ قُلْ فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِثْلِهِ وَ ادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ (38)

بَلْ كَذَّبُوا بِما لَمْ يُحِيطُوا بِعِلْمِهِ وَ لَمَّا يَأْتِهِمْ تَأْوِيلُهُ كَذلِكَ كَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الظَّالِمِينَ (39)

وَ مِنْهُمْ مَنْ يُؤْمِنُ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ لا يُؤْمِنُ بِهِ وَ رَبُّكَ أَعْلَمُ بِالْمُفْسِدِينَ (40)

وَ إِنْ كَذَّبُوكَ فَقُلْ لِي عَمَلِي وَ لَكُمْ عَمَلُكُمْ أَنْتُمْ بَرِيئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَ أَنَا بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ (41)

وَ مِنْهُمْ مَنْ يَسْتَمِعُونَ إِلَيْكَ أَ فَأَنْتَ تُسْمِعُ الصُّمَّ وَ لَوْ كانُوا لا يَعْقِلُونَ (42)

وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْظُرُ إِلَيْكَ أَ فَأَنْتَ تَهْدِي الْعُمْيَ وَ لَوْ كانُوا لا يُبْصِرُونَ (43)

إِنَّ اللَّهَ لا يَظْلِمُ النَّاسَ شَيْئاً وَ لكِنَّ النَّاسَ أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (44)

وَ يَوْمَ يَحْشُرُهُمْ كَأَنْ

لَمْ يَلْبَثُوا إِلاَّ ساعَةً مِنَ النَّهارِ يَتَعارَفُونَ بَيْنَهُمْ قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِلِقاءِ اللَّهِ وَ ما كانُوا مُهْتَدِينَ (45)

وَ إِمَّا نُرِيَنَّكَ بَعْضَ الَّذِي نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّيَنَّكَ فَإِلَيْنا مَرْجِعُهُمْ ثُمَّ اللَّهُ شَهِيدٌ عَلى ما يَفْعَلُونَ (46)

وَ لِكُلِّ أُمَّةٍ رَسُولٌ فَإِذا جاءَ رَسُولُهُمْ قُضِيَ بَيْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ (47)

وَ يَقُولُونَ مَتى هذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ (48)

قُلْ لا أَمْلِكُ لِنَفْسِي ضَرًّا وَ لا نَفْعاً إِلاَّ ما شاءَ اللَّهُ لِكُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ إِذا جاءَ أَجَلُهُمْ فَلا يَسْتَأْخِرُونَ ساعَةً وَ لا يَسْتَقْدِمُونَ (49)

قُلْ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ أَتاكُمْ عَذابُهُ بَياتاً أَوْ نَهاراً ما ذا يَسْتَعْجِلُ مِنْهُ الْمُجْرِمُونَ (50)

أَ ثُمَّ إِذا ما وَقَعَ آمَنْتُمْ بِهِ آلْآنَ وَ قَدْ كُنْتُمْ بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ (51)

ثُمَّ قِيلَ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذابَ الْخُلْدِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلاَّ بِما كُنْتُمْ تَكْسِبُونَ (52)

وَ يَسْتَنْبِئُونَكَ أَ حَقٌّ هُوَ قُلْ إِي وَ رَبِّي إِنَّهُ لَحَقٌّ وَ ما أَنْتُمْ بِمُعْجِزِينَ (53)

وَ لَوْ أَنَّ لِكُلِّ نَفْسٍ ظَلَمَتْ ما فِي الْأَرْضِ لاَفْتَدَتْ بِهِ وَ أَسَرُّوا النَّدامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذابَ وَ قُضِيَ بَيْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ (54)

أَلا إِنَّ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ أَلا إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ لكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لا يَعْلَمُونَ (55)

هُوَ يُحيِي وَ يُمِيتُ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (56)

يا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَ شِفاءٌ لِما فِي الصُّدُورِ وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ (57)

قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذلِكَ فَلْيَفْرَحُوا هُوَ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ (58)

قُلْ أَ رَأَيْتُمْ ما أَنْزَلَ اللَّهُ لَكُمْ مِنْ رِزْقٍ فَجَعَلْتُمْ مِنْهُ حَراماً وَ حَلالاً قُلْ آللَّهُ أَذِنَ لَكُمْ أَمْ عَلَى اللَّهِ تَفْتَرُونَ (59)

وَ ما ظَنُّ الَّذِينَ

يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ يَوْمَ الْقِيامَةِ إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَ لكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لا يَشْكُرُونَ (60)

وَ ما تَكُونُ فِي شَأْنٍ وَ ما تَتْلُوا مِنْهُ مِنْ قُرْآنٍ وَ لا تَعْمَلُونَ مِنْ عَمَلٍ إِلاَّ كُنَّا عَلَيْكُمْ شُهُوداً إِذْ تُفِيضُونَ فِيهِ وَ ما يَعْزُبُ عَنْ رَبِّكَ مِنْ مِثْقالِ ذَرَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَ لا فِي السَّماءِ وَ لا أَصْغَرَ مِنْ ذلِكَ وَ لا أَكْبَرَ إِلاَّ فِي كِتابٍ مُبِينٍ (61)

أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ (62)

الَّذِينَ آمَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ (63)

لَهُمُ الْبُشْرى فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ لا تَبْدِيلَ لِكَلِماتِ اللَّهِ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (64)

وَ لا يَحْزُنْكَ قَوْلُهُمْ إِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعاً هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (65)

أَلا إِنَّ لِلَّهِ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ وَ ما يَتَّبِعُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ شُرَكاءَ إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ وَ إِنْ هُمْ إِلاَّ يَخْرُصُونَ (66)

هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ اللَّيْلَ لِتَسْكُنُوا فِيهِ وَ النَّهارَ مُبْصِراً إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَسْمَعُونَ (67)

قالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَداً سُبْحانَهُ هُوَ الْغَنِيُّ لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ إِنْ عِنْدَكُمْ مِنْ سُلْطانٍ بِهذا أَ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ (68)

قُلْ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ لا يُفْلِحُونَ (69)

مَتاعٌ فِي الدُّنْيا ثُمَّ إِلَيْنا مَرْجِعُهُمْ ثُمَّ نُذِيقُهُمُ الْعَذابَ الشَّدِيدَ بِما كانُوا يَكْفُرُونَ (70)

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ نُوحٍ إِذْ قالَ لِقَوْمِهِ يا قَوْمِ إِنْ كانَ كَبُرَ عَلَيْكُمْ مَقامِي وَ تَذْكِيرِي بِآياتِ اللَّهِ فَعَلَى اللَّهِ تَوَكَّلْتُ فَأَجْمِعُوا أَمْرَكُمْ وَ شُرَكاءَكُمْ ثُمَّ لا يَكُنْ أَمْرُكُمْ عَلَيْكُمْ غُمَّةً ثُمَّ اقْضُوا إِلَيَّ وَ لا تُنْظِرُونِ (71)

فَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَما

سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلاَّ عَلَى اللَّهِ وَ أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْمُسْلِمِينَ (72)

فَكَذَّبُوهُ فَنَجَّيْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ وَ جَعَلْناهُمْ خَلائِفَ وَ أَغْرَقْنَا الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُنْذَرِينَ (73)

ثُمَّ بَعَثْنا مِنْ بَعْدِهِ رُسُلاً إِلى قَوْمِهِمْ فَجاؤُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَما كانُوا لِيُؤْمِنُوا بِما كَذَّبُوا بِهِ مِنْ قَبْلُ كَذلِكَ نَطْبَعُ عَلى قُلُوبِ الْمُعْتَدِينَ (74)

ثُمَّ بَعَثْنا مِنْ بَعْدِهِمْ مُوسى وَ هارُونَ إِلى فِرْعَوْنَ وَ مَلاَئِهِ بِآياتِنا فَاسْتَكْبَرُوا وَ كانُوا قَوْماً مُجْرِمِينَ (75)

فَلَمَّا جاءَهُمُ الْحَقُّ مِنْ عِنْدِنا قالُوا إِنَّ هذا لَسِحْرٌ مُبِينٌ (76)

قالَ مُوسى أَ تَقُولُونَ لِلْحَقِّ لَمَّا جاءَكُمْ أَ سِحْرٌ هذا وَ لا يُفْلِحُ السَّاحِرُونَ (77)

قالُوا أَ جِئْتَنا لِتَلْفِتَنا عَمَّا وَجَدْنا عَلَيْهِ آباءَنا وَ تَكُونَ لَكُمَا الْكِبْرِياءُ فِي الْأَرْضِ وَ ما نَحْنُ لَكُما بِمُؤْمِنِينَ (78)

وَ قالَ فِرْعَوْنُ ائْتُونِي بِكُلِّ ساحِرٍ عَلِيمٍ (79)

فَلَمَّا جاءَ السَّحَرَةُ قالَ لَهُمْ مُوسى أَلْقُوا ما أَنْتُمْ مُلْقُونَ (80)

فَلَمَّا أَلْقَوْا قالَ مُوسى ما جِئْتُمْ بِهِ السِّحْرُ إِنَّ اللَّهَ سَيُبْطِلُهُ إِنَّ اللَّهَ لا يُصْلِحُ عَمَلَ الْمُفْسِدِينَ (81)

وَ يُحِقُّ اللَّهُ الْحَقَّ بِكَلِماتِهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُجْرِمُونَ (82)

فَما آمَنَ لِمُوسى إِلاَّ ذُرِّيَّةٌ مِنْ قَوْمِهِ عَلى خَوْفٍ مِنْ فِرْعَوْنَ وَ مَلاَئِهِمْ أَنْ يَفْتِنَهُمْ وَ إِنَّ فِرْعَوْنَ لَعالٍ فِي الْأَرْضِ وَ إِنَّهُ لَمِنَ الْمُسْرِفِينَ (83)

وَ قالَ مُوسى يا قَوْمِ إِنْ كُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ فَعَلَيْهِ تَوَكَّلُوا إِنْ كُنْتُمْ مُسْلِمِينَ (84)

فَقالُوا عَلَى اللَّهِ تَوَكَّلْنا رَبَّنا لا تَجْعَلْنا فِتْنَةً لِلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (85)

وَ نَجِّنا بِرَحْمَتِكَ مِنَ الْقَوْمِ الْكافِرِينَ (86)

وَ أَوْحَيْنا إِلى مُوسى وَ أَخِيهِ أَنْ تَبَوَّءا لِقَوْمِكُما بِمِصْرَ بُيُوتاً وَ اجْعَلُوا بُيُوتَكُمْ قِبْلَةً وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ (87)

وَ قالَ مُوسى رَبَّنا

إِنَّكَ آتَيْتَ فِرْعَوْنَ وَ مَلَأَهُ زِينَةً وَ أَمْوالاً فِي الْحَياةِ الدُّنْيا رَبَّنا لِيُضِلُّوا عَنْ سَبِيلِكَ رَبَّنَا اطْمِسْ عَلى أَمْوالِهِمْ وَ اشْدُدْ عَلى قُلُوبِهِمْ فَلا يُؤْمِنُوا حَتَّى يَرَوُا الْعَذابَ الْأَلِيمَ (88)

قالَ قَدْ أُجِيبَتْ دَعْوَتُكُما فَاسْتَقِيما وَ لا تَتَّبِعانِّ سَبِيلَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ (89)

وَ جاوَزْنا بِبَنِي إِسْرائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ وَ جُنُودُهُ بَغْياً وَ عَدْواً حَتَّى إِذا أَدْرَكَهُ الْغَرَقُ قالَ آمَنْتُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ الَّذِي آمَنَتْ بِهِ بَنُوا إِسْرائِيلَ وَ أَنَا مِنَ الْمُسْلِمِينَ (90)

آلْآنَ وَ قَدْ عَصَيْتَ قَبْلُ وَ كُنْتَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ (91)

فَالْيَوْمَ نُنَجِّيكَ بِبَدَنِكَ لِتَكُونَ لِمَنْ خَلْفَكَ آيَةً وَ إِنَّ كَثِيراً مِنَ النَّاسِ عَنْ آياتِنا لَغافِلُونَ (92)

وَ لَقَدْ بَوَّأْنا بَنِي إِسْرائِيلَ مُبَوَّأَ صِدْقٍ وَ رَزَقْناهُمْ مِنَ الطَّيِّباتِ فَمَا اخْتَلَفُوا حَتَّى جاءَهُمُ الْعِلْمُ إِنَّ رَبَّكَ يَقْضِي بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ فِيما كانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (93)

فَإِنْ كُنْتَ فِي شَكٍّ مِمَّا أَنْزَلْنا إِلَيْكَ فَسْئَلِ الَّذِينَ يَقْرَؤُنَ الْكِتابَ مِنْ قَبْلِكَ لَقَدْ جاءَكَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَلا تَكُونَنَّ مِنَ المُمْتَرِينَ (94)

وَ لا تَكُونَنَّ مِنَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِ اللَّهِ فَتَكُونَ مِنَ الْخاسِرِينَ (95)

إِنَّ الَّذِينَ حَقَّتْ عَلَيْهِمْ كَلِمَتُ رَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ (96)

وَ لَوْ جاءَتْهُمْ كُلُّ آيَةٍ حَتَّى يَرَوُا الْعَذابَ الْأَلِيمَ (97)

فَلَوْ لا كانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَها إِيمانُها إِلاَّ قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُوا كَشَفْنا عَنْهُمْ عَذابَ الْخِزْيِ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ مَتَّعْناهُمْ إِلى حِينٍ (98)

وَ لَوْ شاءَ رَبُّكَ لَآمَنَ مَنْ فِي الْأَرْضِ كُلُّهُمْ جَمِيعاً أَ فَأَنْتَ تُكْرِهُ النَّاسَ حَتَّى يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ (99)

وَ ما كانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلاَّ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ يَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لا يَعْقِلُونَ (100)

قُلِ انْظُرُوا ما ذا فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما تُغْنِي الْآياتُ وَ النُّذُرُ

عَنْ قَوْمٍ لا يُؤْمِنُونَ (101)

فَهَلْ يَنْتَظِرُونَ إِلاَّ مِثْلَ أَيَّامِ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِهِمْ قُلْ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ (102)

ثُمَّ نُنَجِّي رُسُلَنا وَ الَّذِينَ آمَنُوا كَذلِكَ حَقًّا عَلَيْنا نُنْجِ الْمُؤْمِنِينَ (103)

قُلْ يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنْ كُنْتُمْ فِي شَكٍّ مِنْ دِينِي فَلا أَعْبُدُ الَّذِينَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ لكِنْ أَعْبُدُ اللَّهَ الَّذِي يَتَوَفَّاكُمْ وَ أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (104)

وَ أَنْ أَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً وَ لا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (105)

وَ لا تَدْعُ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَنْفَعُكَ وَ لا يَضُرُّكَ فَإِنْ فَعَلْتَ فَإِنَّكَ إِذاً مِنَ الظَّالِمِينَ (106)

وَ إِنْ يَمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلا كاشِفَ لَهُ إِلاَّ هُوَ وَ إِنْ يُرِدْكَ بِخَيْرٍ فَلا رَادَّ لِفَضْلِهِ يُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (107)

قُلْ يا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَكُمُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكُمْ فَمَنِ اهْتَدى فَإِنَّما يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ وَ مَنْ ضَلَّ فَإِنَّما يَضِلُّ عَلَيْها وَ ما أَنَا عَلَيْكُمْ بِوَكِيلٍ (108)

وَ اتَّبِعْ ما يُوحى إِلَيْكَ وَ اصْبِرْ حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ وَ هُوَ خَيْرُ الْحاكِمِينَ (109)

زير بار نرفتند و گفتند: اگر چنين باشد، كسانى چون وليد بن مغيرة و مسعود بن عمرو ثقفى كه ثروت مندترند، براى اين مقام شايسته ترند:

آيا براى مردم شگفت آور است كه به مردى از خودشان وحى كرديم كه: مردم را بيم ده و به كسانى كه ايمان آورده اند، مژده ده كه پيشينه ى نيكى نزد پروردگارشان دارند؟ كافران گفتند: «به يقين اين (مرد) افسون گرى آشكار است» «» (1)

پاورقى:

(1) نمونه ى بينات، ص 450؛ تفسير نمونه، ج 8، ص 215؛ شأن نزول آيات، ص 326؛ مجمع البيان، ج 11، ص 252.

تعامل ناپذيرى باورهاى اسلامى

شأن نزول آيه هاى 15 تا 17 سوره ى يونس

عبدالله بنى اميّه، دشمن سرسخت پيامبر، عصا به دست از خانه بيرون آمد و نزد چهارتن از سران مكه رفت تا آنان را به ميهمانى فراخواند. همه دريافتند كه عبداللّه براى مبارزه با پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله وسلم، نقشه ى تازه اى در سر دارد؛ دعوت او را پذيرفتند و شب در خانه اش گرد آمدند.

وليد بن مغيرة كه در دشمنى پيامبر، گوى سبقت را از ديگران ربوده بود، چنين سخن آغاز كرد: اكنون هر نقشه اى كه براى شكست محمد صلى الله عليه و آله وسلم طراحى كرديم، به شكست انجاميده است. به مسخره اش گرفتيم، ديوانه و ساحرش خوانديم و در حق او و يارانش، سخت ترين شكنجه ها را روا داشتيم، ولى آنان با روحيه ى شكست ناپذير خود، آن را به جان خريدند و پايدارى كردند. اكنون اى عبدالله! چه طرح تازه اى در سر دارى كه ما را اين گونه شتاب زده به اين محل فرا خوانده اى؟» مكرز بن حفص، عمروبن عبدالله و عاص بن عمرو، نيز همان سؤال را پرسيدند. عبدالله پس از اندكى سكوت، جامى از شراب به هر يك از آنان

نوشاند. آن گاه چنين گفت: «همان گونه كه مى دانيد، هدف از اين جلسه، مقابله با محمد صلى الله عليه و آله وسلم است، ولى با روشى نو و متفاوت تر از گذشته. ما مى توانيم از راه بحث و مناظره، او را به زانو درآوريم». عاص بن عامر كه به قدرت و توانايى پيامبر در مناظره آگاه بود، سخن او را قطع كرد و گفت: «اين روش در توان ما نيست. بهتر است در پى روش ديگرى باشيم».

عبداللّه در پاسخ با خونسردى گفت: «ما در مكانى عمومى، پرسش هايى را طرح مى كنيم كه او در پاسخ آن ها بماند و غافل گير شود. در اين صورت، اطرافيانش از گرد او پراكنده مى شوند و با رسوايى او، ما به هدف خود مى رسيم».

روز بعد، همگى نزد پيامبر اسلام رفتند. شمارى از ياران پيامبر كه حاضر بودند، پنداشتند مشركان قصد آزار ايشان را دارند. از اين رو، خواستند از ورود آنان جلوگيرى كنند، ولى پيامبر، آنان را به حضور پذيرفت.

وليد بن مغيرة خطاب به پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم گفت: «تو مى دانى ما به خدايان خود بسيار احترام مى گذاريم و بى احترامى به آنان را تاب نمى آوريم. اگر تاكنون به آيين تو ايمان نياورده ايم، براى آن است كه در كتاب تو، به خدايان ما؛ يعنى لات، عزى، منات و هبل، بسيار جسارت شده است. اينك كه تو به مقدسات ما اهانت كرده اى، چگونه از ما انتظار دارى، به تو اعتماد كنيم و به آيين تو ايمان آوريم؟ ما تنها در يك صورت به تو ايمان مى آوريم و آن هم هنگامى است كه به جاى قرآن، كتابى بياورى كه ما را از عبادت لات، عزى، منات و هبل باز ندارد. اى محمد صلى الله عليه و آله وسلم! آيا

ممكن نيست ما مسلمان شويم و آن ها را نيز بپرستيم؟ اگر مى توانى كتابى بياور كه به بت پرستى ما ايراد نگيرد يا دست كم، مطالب اهانت آميز را از قرآن بردار. در اين صورت، ما با تو خواهيم بود».

در اين هنگام، آيات زير نازل شد و به آنان پاسخ گفت. مشركان پس از شنيدن اين آيات، نوميدانه از نزد پيامبر رفتند:

و چون آيات روشن ما بر آنان خوانده شود، آنان كه به ديدار ما اميد ندارند، مى گويند: «قرآن ديگرى جز اين بياور يا آن را عوض كن». بگو: «مرا نرسد كه آن را از پيش خود عوض كنم جز آن چه را به من وحى مى شود، پيروى نمى كنم. اگر پروردگارم را نافرمانى كنم، از عذاب روز بزرگ مى ترسم» «» بگو: «اگر خدا مى خواست آن را بر شما نمى خواندم و (خدا) شما را بدان آگاه نمى گردانيد. همانا پيش از (آوردن) آن، روزگارى در ميان شما به سر برده ام. آيا فكر نمى كنيد؟» «»

پس كيست ستم كارتر از آن كس كه دروغى بر خداى بندد يا آيات او را دروغين پندارد؟ به راستى، مجرمان رستگار نمى شوند «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 8، ص 245؛ شأن نزول آيات، ص 327؛ نمونه ى بينات، ص 452؛ مجمع البيان، ج 11، ص 270.

تعامل ناپذيرى باورهاى اسلامى

شأن نزول آيه هاى 15 تا 17 سوره ى يونس

عبدالله بنى اميّه، دشمن سرسخت پيامبر، عصا به دست از خانه بيرون آمد و نزد چهارتن از سران مكه رفت تا آنان را به ميهمانى فراخواند. همه دريافتند كه عبداللّه براى مبارزه با پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله وسلم، نقشه ى تازه اى در سر دارد؛ دعوت او را پذيرفتند و شب در خانه اش گرد آمدند.

وليد بن مغيرة كه

در دشمنى پيامبر، گوى سبقت را از ديگران ربوده بود، چنين سخن آغاز كرد: اكنون هر نقشه اى كه براى شكست محمد صلى الله عليه و آله وسلم طراحى كرديم، به شكست انجاميده است. به مسخره اش گرفتيم، ديوانه و ساحرش خوانديم و در حق او و يارانش، سخت ترين شكنجه ها را روا داشتيم، ولى آنان با روحيه ى شكست ناپذير خود، آن را به جان خريدند و پايدارى كردند. اكنون اى عبدالله! چه طرح تازه اى در سر دارى كه ما را اين گونه شتاب زده به اين محل فرا خوانده اى؟» مكرز بن حفص، عمروبن عبدالله و عاص بن عمرو، نيز همان سؤال را پرسيدند. عبدالله پس از اندكى سكوت، جامى از شراب به هر يك از آنان نوشاند. آن گاه چنين گفت: «همان گونه كه مى دانيد، هدف از اين جلسه، مقابله با محمد صلى الله عليه و آله وسلم است، ولى با روشى نو و متفاوت تر از گذشته. ما مى توانيم از راه بحث و مناظره، او را به زانو درآوريم». عاص بن عامر كه به قدرت و توانايى پيامبر در مناظره آگاه بود، سخن او را قطع كرد و گفت: «اين روش در توان ما نيست. بهتر است در پى روش ديگرى باشيم».

عبداللّه در پاسخ با خونسردى گفت: «ما در مكانى عمومى، پرسش هايى را طرح مى كنيم كه او در پاسخ آن ها بماند و غافل گير شود. در اين صورت، اطرافيانش از گرد او پراكنده مى شوند و با رسوايى او، ما به هدف خود مى رسيم».

روز بعد، همگى نزد پيامبر اسلام رفتند. شمارى از ياران پيامبر كه حاضر بودند، پنداشتند مشركان قصد آزار ايشان را دارند. از اين رو، خواستند از ورود آنان جلوگيرى كنند، ولى پيامبر، آنان را به حضور پذيرفت.

وليد بن مغيرة

خطاب به پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم گفت: «تو مى دانى ما به خدايان خود بسيار احترام مى گذاريم و بى احترامى به آنان را تاب نمى آوريم. اگر تاكنون به آيين تو ايمان نياورده ايم، براى آن است كه در كتاب تو، به خدايان ما؛ يعنى لات، عزى، منات و هبل، بسيار جسارت شده است. اينك كه تو به مقدسات ما اهانت كرده اى، چگونه از ما انتظار دارى، به تو اعتماد كنيم و به آيين تو ايمان آوريم؟ ما تنها در يك صورت به تو ايمان مى آوريم و آن هم هنگامى است كه به جاى قرآن، كتابى بياورى كه ما را از عبادت لات، عزى، منات و هبل باز ندارد. اى محمد صلى الله عليه و آله وسلم! آيا ممكن نيست ما مسلمان شويم و آن ها را نيز بپرستيم؟ اگر مى توانى كتابى بياور كه به بت پرستى ما ايراد نگيرد يا دست كم، مطالب اهانت آميز را از قرآن بردار. در اين صورت، ما با تو خواهيم بود».

در اين هنگام، آيات زير نازل شد و به آنان پاسخ گفت. مشركان پس از شنيدن اين آيات، نوميدانه از نزد پيامبر رفتند:

و چون آيات روشن ما بر آنان خوانده شود، آنان كه به ديدار ما اميد ندارند، مى گويند: «قرآن ديگرى جز اين بياور يا آن را عوض كن». بگو: «مرا نرسد كه آن را از پيش خود عوض كنم جز آن چه را به من وحى مى شود، پيروى نمى كنم. اگر پروردگارم را نافرمانى كنم، از عذاب روز بزرگ مى ترسم» «» بگو: «اگر خدا مى خواست آن را بر شما نمى خواندم و (خدا) شما را بدان آگاه نمى گردانيد. همانا پيش از (آوردن) آن، روزگارى در ميان شما به سر برده ام. آيا فكر نمى كنيد؟» «»

پس

كيست ستم كارتر از آن كس كه دروغى بر خداى بندد يا آيات او را دروغين پندارد؟ به راستى، مجرمان رستگار نمى شوند «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 8، ص 245؛ شأن نزول آيات، ص 327؛ نمونه ى بينات، ص 452؛ مجمع البيان، ج 11، ص 270.

تعامل ناپذيرى باورهاى اسلامى

شأن نزول آيه هاى 15 تا 17 سوره ى يونس

عبدالله بنى اميّه، دشمن سرسخت پيامبر، عصا به دست از خانه بيرون آمد و نزد چهارتن از سران مكه رفت تا آنان را به ميهمانى فراخواند. همه دريافتند كه عبداللّه براى مبارزه با پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله وسلم، نقشه ى تازه اى در سر دارد؛ دعوت او را پذيرفتند و شب در خانه اش گرد آمدند.

وليد بن مغيرة كه در دشمنى پيامبر، گوى سبقت را از ديگران ربوده بود، چنين سخن آغاز كرد: اكنون هر نقشه اى كه براى شكست محمد صلى الله عليه و آله وسلم طراحى كرديم، به شكست انجاميده است. به مسخره اش گرفتيم، ديوانه و ساحرش خوانديم و در حق او و يارانش، سخت ترين شكنجه ها را روا داشتيم، ولى آنان با روحيه ى شكست ناپذير خود، آن را به جان خريدند و پايدارى كردند. اكنون اى عبدالله! چه طرح تازه اى در سر دارى كه ما را اين گونه شتاب زده به اين محل فرا خوانده اى؟» مكرز بن حفص، عمروبن عبدالله و عاص بن عمرو، نيز همان سؤال را پرسيدند. عبدالله پس از اندكى سكوت، جامى از شراب به هر يك از آنان نوشاند. آن گاه چنين گفت: «همان گونه كه مى دانيد، هدف از اين جلسه، مقابله با محمد صلى الله عليه و آله وسلم است، ولى با روشى نو و متفاوت تر از گذشته. ما مى توانيم از راه بحث و مناظره، او را به زانو درآوريم». عاص بن عامر كه

به قدرت و توانايى پيامبر در مناظره آگاه بود، سخن او را قطع كرد و گفت: «اين روش در توان ما نيست. بهتر است در پى روش ديگرى باشيم».

عبداللّه در پاسخ با خونسردى گفت: «ما در مكانى عمومى، پرسش هايى را طرح مى كنيم كه او در پاسخ آن ها بماند و غافل گير شود. در اين صورت، اطرافيانش از گرد او پراكنده مى شوند و با رسوايى او، ما به هدف خود مى رسيم».

روز بعد، همگى نزد پيامبر اسلام رفتند. شمارى از ياران پيامبر كه حاضر بودند، پنداشتند مشركان قصد آزار ايشان را دارند. از اين رو، خواستند از ورود آنان جلوگيرى كنند، ولى پيامبر، آنان را به حضور پذيرفت.

وليد بن مغيرة خطاب به پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم گفت: «تو مى دانى ما به خدايان خود بسيار احترام مى گذاريم و بى احترامى به آنان را تاب نمى آوريم. اگر تاكنون به آيين تو ايمان نياورده ايم، براى آن است كه در كتاب تو، به خدايان ما؛ يعنى لات، عزى، منات و هبل، بسيار جسارت شده است. اينك كه تو به مقدسات ما اهانت كرده اى، چگونه از ما انتظار دارى، به تو اعتماد كنيم و به آيين تو ايمان آوريم؟ ما تنها در يك صورت به تو ايمان مى آوريم و آن هم هنگامى است كه به جاى قرآن، كتابى بياورى كه ما را از عبادت لات، عزى، منات و هبل باز ندارد. اى محمد صلى الله عليه و آله وسلم! آيا ممكن نيست ما مسلمان شويم و آن ها را نيز بپرستيم؟ اگر مى توانى كتابى بياور كه به بت پرستى ما ايراد نگيرد يا دست كم، مطالب اهانت آميز را از قرآن بردار. در اين صورت، ما با تو خواهيم بود».

در اين هنگام، آيات زير

نازل شد و به آنان پاسخ گفت. مشركان پس از شنيدن اين آيات، نوميدانه از نزد پيامبر رفتند:

و چون آيات روشن ما بر آنان خوانده شود، آنان كه به ديدار ما اميد ندارند، مى گويند: «قرآن ديگرى جز اين بياور يا آن را عوض كن». بگو: «مرا نرسد كه آن را از پيش خود عوض كنم جز آن چه را به من وحى مى شود، پيروى نمى كنم. اگر پروردگارم را نافرمانى كنم، از عذاب روز بزرگ مى ترسم» «» بگو: «اگر خدا مى خواست آن را بر شما نمى خواندم و (خدا) شما را بدان آگاه نمى گردانيد. همانا پيش از (آوردن) آن، روزگارى در ميان شما به سر برده ام. آيا فكر نمى كنيد؟» «»

پس كيست ستم كارتر از آن كس كه دروغى بر خداى بندد يا آيات او را دروغين پندارد؟ به راستى، مجرمان رستگار نمى شوند «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 8، ص 245؛ شأن نزول آيات، ص 327؛ نمونه ى بينات، ص 452؛ مجمع البيان، ج 11، ص 270.

خردمدارى و دين دارى

شأن نزول آيه ى 42 سوره ى يونس

پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله وسلم براى فراخواندن مردم به دين حق، روزها در مسجدالحرام مى نشست و آيات الهى را با آهنگى خوش براى مردم و زيارت كنندگانى كه براى زيارت خانه ى خدا به مكه مى آمدند، تلاوت مى كرد.

بعضى مشركان سياه دل كه مُهر گمراهى بر قلب شان زده شده بود، براى مسخره كردن و كوبيدن شخصيت پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم، به مسجدالحرام مى آمدند و نزديك پيامبر مى نشستند. آنان هنگام تلاوت آيات الهى، در ظاهر به آن گوش مى دادند و چنان وانمود مى كردند كه جذب سخنان پيامبر شده اند. با اين حال، پس از پايان تلاوت قرآن و سخنان پيامبر، بى درنگ تبليغات منفى خود را

آغاز مى كردند و مردم را از شنيدن اين آيات و سخنان برحذر مى داشتند.

آنان گاهى آيات حق را سحر و جادو و پيامبر را جادوگر و ساحر مى ناميدند. گاهى نيز اين آيات و سخنان را افسانه و اساطير گذشتگان معرفى مى كردند كه پيامبر، آن ها را فرا گرفته است تا مردم را بفريبد. عناد و لجاجت اين كوردلان به جايى رسيد كه 2 تن از قصه پردازان عرب را كه با افسانه ها و اساطير ايران و روم آشنا بودند، به مسجدالحرام آوردند تا با بازگويى اين سخنان يهوده و باطل، مردم را از شنيدن كلام دلنشين الهى باز دارند.

در اين هنگام، اين آيه ى شريفه نازل شد و به پيامبر خطاب كرد كه آنان عقل و ادراك ندارند و هدايت نمى شوند:

و برخى از آنان، كسانى اند كه به تو گوش فرا مى دهند. آيا تو كران را - هرچند درنيابند - شنوا خواهى كرد؟ «» (1)

پاورقى:

(1) نمونه ى بينات، ص 453؛ تفسير كشف الاسرار، ج 4، ص 293.

هم آهنگى قوانين انسانى با شرع

شأن نزول آيه ى 59 سوره ى يونس

احكام خرافى و ساختگى فراوانى در ميان كافران و مشركان مكه و مدينه رايج بود كه هيچ يك مبناى عقلى و منطقى نداشت. آنان براساس باورهاى موهوم خويش، سهمى از فرآورده هاى كشاورزى شان را به بت ها و بت كده ها اختصاص مى دادند و مصرف اين محصولات را بر خود حرام كرده بودند. آنان بت هاى بى جان و چوبى را شفاعت گر خود مى دانستند و به پندار واهى خود، با پيش كش كردن اين نذر و هديه ها به پيشگاه بت ها، تقرّب مى جستند. افزون بر آن، با وضع قانون هاى ساختگى، آن چه را در شكم چهارپايان و حيوانات بود، براى مردان، حلال و براى

زنان، حرام مى دانستند. هم چنين گوشت حيوانى را كه چندين بار آبستن شده بود، بر خود حرام كرده بودند.

قرآن كريم كه براى مبارزه با اين گونه باورهاى خرافى و احكام ساختگى و جاهلى، نازل شده است، مشركان را به دليل پاى بندى به اين عادت هاى جاهلى و خرافى نكوهش كرد. اين آيه ى شريفه به آنان يادآورى كرد كه از پيش خود، قانون وضع نكنند و نعمت هاى الهى را بى دليل برخود حرام نسازند:

بگو: «به من خبر دهيد آن چه از روزى كه خدا براى شما فرود آورده است، (چرا) بخشى از آن را حرام و (بخشى را) حلال گردانيده ايد؟» بگو: آيا خدا به شما اجازه داده است يا بر خدا دروغ مى بنديد؟ «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 8، ص 326.

مستتر (أنت) در تقدير {النَّاسَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَبَشِّرِ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {الَّذِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر أنَّ محذوف {قَدَمَ} اسم أنّ، منصوب يا در محل نصب {صِدْقٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عِنْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {رَبِّهِمْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْكافِرُونَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {هذا} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لَساحِرٌ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {مُبِينٌ} نعت تابع

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبَّكُمُ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {اللَّهُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِي} نعت تابع {خَلَقَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {السَّماواتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالْأَرْضَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {فِي} حرف جر {سِتَّةِ} اسم مجرور يا در محل جر {أَيَّامٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل

جر {ثُمَّ} حرف عطف {اسْتَوى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلَى} حرف جر {الْعَرْشِ} اسم مجرور يا در محل جر {يُدَبِّرُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الْأَمْرَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف نفى غير عامل {مِنْ} حرف جر زائد {شَفِيعٍ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {مِنْ} حرف جر {بَعْدِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِذْنِهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {ذلِكُمُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {اللَّهُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {رَبُّكُمْ} بدل تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاعْبُدُوهُ} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَذَكَّرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مَرْجِعُكُمْ} مبتدا مؤخّر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {جَمِيعاً} حال، منصوب {وَعْدَ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {حَقًّا} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل

در محل نصب، اسم إنّ {يَبْدَؤُا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {الْخَلْقَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ثُمَّ} حرف عطف {يُعِيدُهُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِيَجْزِيَ} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الَّذِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَعَمِلُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الصَّالِحاتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِالْقِسْطِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَالَّذِينَ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {شَرابٌ} مبتدا مؤخّر / خبر براى (الذين) {مِنْ} حرف جر {حَمِيمٍ} اسم مجرور يا در محل جر {وَعَذابٌ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {أَلِيمٌ} نعت تابع {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يَكْفُرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{هُوَ} مبتدا، مرفوع

يا در محل رفع {الَّذِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع {جَعَلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الشَّمْسَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ضِياءً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَالْقَمَرَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {نُوراً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَقَدَّرَهُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مَنازِلَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {لِتَعْلَمُوا} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَدَدَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {السِّنِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَالْحِسابَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {ما} حرف نفى غير عامل {خَلَقَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ذلِكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلاَّ} حرف استثنا {بِالْحَقِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يُفَصِّلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الْآياتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لِقَوْمٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {اخْتِلافِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّيْلِ} مضاف اليه، مجرور

يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {وَالنَّهارِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {خَلَقَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {السَّماواتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَالْأَرْضِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {لَآياتٍ} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لِقَوْمٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الَّذِينَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يَرْجُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِقاءَنا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَرَضُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِالْحَياةِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الدُّنْيا} نعت تابع {وَاطْمَأَنُّوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَالَّذِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَنْ} حرف جر {آياتِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {غافِلُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مَأْواهُمُ} مبتدا ثان (دوم) /

(ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {النَّارُ} خبر ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل / خبر إنَّ محذوف {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يَكْسِبُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الَّذِينَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَعَمِلُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الصَّالِحاتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَهْدِيهِمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {رَبُّهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر إنَّ محذوف {بِإِيمانِهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {تَجْرِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {مِنْ} حرف جر {تَحْتِهِمُ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْأَنْهارُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {جَنَّاتِ} حال، منصوب {النَّعِيمِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{دَعْواهُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فِيها}

حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سُبْحانَكَ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {اللَّهُمَّ} منادا، منصوب يا در محل نصب {وَتَحِيَّتُهُمْ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سَلامٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {وَآخِرُ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {دَعْواهُمْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَنِ} حرف مشبه بالفعل (أن) مخففّه از مثقلّه / اسم أن (هو) {الْحَمْدُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لِلَّهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل / خبر أنَّ محذوف / خبر (آخر) {رَبِّ} نعت تابع {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَلَوْ} (و) حرف استيناف / حرف شرط غير جازم {يُعَجِّلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لِلنَّاسِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الشَّرَّ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {اسْتِعْجالَهُمْ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِالْخَيْرِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لَقُضِيَ} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {إِلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَجَلُهُمْ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع

/ (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَنَذَرُ} (ف) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الَّذِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يَرْجُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِقاءَنا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فِي} حرف جر {طُغْيانِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَعْمَهُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَإِذا} (و) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {مَسَّ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْإِنْسانَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الضُّرُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {دَعانا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِجَنْبِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَوْ} حرف عطف {قاعِداً} حال، منصوب {أَوْ} حرف عطف {قائِماً} معطوف تابع {فَلَمَّا} (ف) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {كَشَفْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ضُرَّهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر،

مضاف اليه {مَرَّ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {كَأَنْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / اسم كأن (هو) {لَمْ} حرف جزم {يَدْعُنا} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (و) / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر كأن محذوف {إِلى} حرف جر {ضُرٍّ} اسم مجرور يا در محل جر {مَسَّهُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {زُيِّنَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لِلْمُسْرِفِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ما} حرف مصدرى {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان / نائب فاعل محذوف {يَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَلَقَدْ} (و) حرف عطف / (ل) حرف قسم / حرف تحقيق {أَهْلَكْنَا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْقُرُونَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {قَبْلِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَمَّا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ظَلَمُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَجاءَتْهُمْ} (و) حاليه / فعل ماضى، مبنى بر فتحه

ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {رُسُلُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِالْبَيِّناتِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {لِيُؤْمِنُوا} (ل) حرف جحود و نصب فرعى / فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير {كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نَجْزِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الْقَوْمَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْمُجْرِمِينَ} نعت تابع

{ثُمَّ} حرف عطف {جَعَلْناكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {خَلائِفَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {مِنْ} حرف جر {بَعْدِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِنَنْظُرَ} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {كَيْفَ} حال، منصوب {تَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَإِذا} (و) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {تُتْلى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا

تقديرى {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {آياتُنا} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَيِّناتٍ} حال، منصوب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الَّذِينَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لا} حرف نفى غير عامل {يَرْجُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِقاءَنَا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ائْتِ} فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِقُرْآنٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {غَيْرِ} نعت تابع {هذا} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَوْ} حرف عطف {بَدِّلْهُ} فعل امر مبنى بر سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {ما} حرف نفى غير عامل {يَكُونُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنْ} حرف نصب {أُبَدِّلَهُ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / فاعل (يكون) در محل رفع {مِنْ} حرف جر {تِلْقاءِ} اسم مجرور يا در محل جر {نَفْسِي} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنْ} حرف نفى غير عامل {أَتَّبِعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا

تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {إِلاَّ} حرف استثنا {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يُوحى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِلَيَّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَخافُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {إِنْ} حرف شرط جازم {عَصَيْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {رَبِّي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَذابَ} مفعولٌ به (اخاف)، منصوب يا در محل نصب {يَوْمٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَظِيمٍ} نعت تابع

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لَوْ} حرف شرط غير جازم {شاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ما} حرف نفى غير عامل {تَلَوْتُهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَدْراكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَقَدْ} (ف) حرف

تعليل / حرف تحقيق {لَبِثْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {فِيكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عُمُراً} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {قَبْلِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَعْقِلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{فَمَنْ} (ف) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَظْلَمُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مِمَّنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {افْتَرى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {كَذِباً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {أَوْ} حرف عطف {كَذَّبَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِآياتِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لا} حرف نفى غير عامل {يُفْلِحُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الْمُجْرِمُونَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / خبر إنَّ محذوف

{وَيَعْبُدُونَ} (و) حرف استيناف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ}

مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يَضُرُّهُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَنْفَعُهُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَيَقُولُونَ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {هؤُلاءِ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {شُفَعاؤُنا} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عِنْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَتُنَبِّئُونَ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لا} حرف نفى غير عامل {يَعْلَمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فِي} حرف جر {السَّماواتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {سُبْحانَهُ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب / (ه) ضمير متصل در محل جر،

مضاف اليه {وَتَعالى} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يُشْرِكُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {النَّاسُ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {أُمَّةً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {واحِدَةً} نعت تابع {فَاخْتَلَفُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَلَوْلا} (و) حرف عطف / حرف شرط غير جازم {كَلِمَةٌ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {سَبَقَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {مِنْ} حرف جر {رَبِّكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَقُضِيَ} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بَيْنَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فِيما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَخْتَلِفُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَيَقُولُونَ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير

متصل در محل رفع و فاعل {لَوْلا} حرف تحضيض {أُنْزِلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {آيَةٌ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {رَبِّهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَقُلْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِنَّمَا} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {الْغَيْبُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لِلَّهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فَانْتَظِرُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مَعَكُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنَ} حرف جر {الْمُنْتَظِرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف

{وَإِذا} (و) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَذَقْنَا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {النَّاسَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {رَحْمَةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {بَعْدِ} اسم مجرور يا در محل جر {ضَرَّاءَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مَسَّتْهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ه) ضمير

متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {إِذا} حرف مفاجأة {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مَكْرٌ} مبتدا مؤخّر {فِي} حرف جر {آياتِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قُلِ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {اللَّهُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَسْرَعُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مَكْراً} تمييز، منصوب {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رُسُلَنا} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَكْتُبُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {تَمْكُرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع {يُسَيِّرُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فِي} حرف جر {الْبَرِّ} اسم مجرور يا در محل جر {وَالْبَحْرِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {حَتَّى} حرف ابتدا {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {فِي} حرف جر {الْفُلْكِ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {وَجَرَيْنَ} (و) حرف عطف /

فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بِرِيحٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {طَيِّبَةٍ} نعت تابع {وَفَرِحُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {جاءَتْها} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {رِيحٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {عاصِفٌ} نعت تابع {وَجاءَهُمُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْمَوْجُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {كُلِّ} اسم مجرور يا در محل جر {مَكانٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَظَنُّوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {أُحِيطَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {بِهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / نائب فاعل محذوف / خبر أنَّ محذوف {دَعَوُا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مُخْلِصِينَ} حال، منصوب {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الدِّينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لَئِنْ} (ل) موطئه / حرف شرط

جازم {أَنْجَيْتَنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْ} حرف جر {هذِهِ} اسم مجرور يا در محل جر {لَنَكُونَنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / اسم كان، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الشَّاكِرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{فَلَمَّا} (ف) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَنْجاهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِذا} حرف مفاجأة {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَبْغُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {بِغَيْرِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْحَقِّ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {يا} (يا) حرف ندا {أَيُّهَا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ها) حرف تنبيه {النَّاسُ} بدل تابع {إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {بَغْيُكُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَلى} حرف جر {أَنْفُسِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مَتاعَ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {الْحَياةِ} مضاف اليه،

مجرور يا در محل جر {الدُّنْيا} نعت تابع {ثُمَّ} حرف عطف {إِلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مَرْجِعُكُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَنُنَبِّئُكُمْ} (ف) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {مَثَلُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الْحَياةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الدُّنْيا} نعت تابع {كَماءٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {أَنْزَلْناهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنَ} حرف جر {السَّماءِ} اسم مجرور يا در محل جر {فَاخْتَلَطَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نَباتُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْأَرْضِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَأْكُلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {النَّاسُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَالْأَنْعامُ} (و)

حرف عطف / معطوف تابع {حَتَّى} حرف ابتدا {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَخَذَتِ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {الْأَرْضُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {زُخْرُفَها} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَازَّيَّنَتْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {وَظَنَّ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَهْلُها} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {قادِرُونَ} خبر أنَّ، مرفوع يا در محل رفع {عَلَيْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَتاها} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَمْرُنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَيْلاً} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَوْ} حرف عطف {نَهاراً} معطوف تابع {فَجَعَلْناها} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {حَصِيداً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {كَأَنْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / اسم كأن (هي) {لَمْ} حرف جزم {تَغْنَ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير

مستتر (هي) در تقدير / خبر كأن محذوف {بِالْأَمْسِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نُفَصِّلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الْآياتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لِقَوْمٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَتَفَكَّرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَاللَّهُ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَدْعُوا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {إِلى} حرف جر {دارِ} اسم مجرور يا در محل جر {السَّلامِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَيَهْدِي} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مَنْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَشاءُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِلى} حرف جر {صِراطٍ} اسم مجرور يا در محل جر {مُسْتَقِيمٍ} نعت تابع

{لِلَّذِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {أَحْسَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْحُسْنى} مبتدا مؤخّر {وَزِيادَةٌ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَرْهَقُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {وُجُوهَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر،

مضاف اليه {قَتَرٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {ذِلَّةٌ} معطوف تابع {أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَصْحابُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْجَنَّةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خالِدُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَالَّذِينَ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {كَسَبُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {السَّيِّئاتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {جَزاءُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {سَيِّئَةٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {بِمِثْلِها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل / خبر براى (الذين) {وَتَرْهَقُهُمْ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {ذِلَّةٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ما} حرف نفى غير عامل {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مِنَ} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {مِنْ} حرف جر زائد {عاصِمٍ} مبتدا مؤخّر {كَأَنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {أُغْشِيَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {وُجُوهُهُمْ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قِطَعاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنَ} حرف جواب

{اللَّيْلِ} اسم مجرور يا در محل جر {مُظْلِماً} حال، منصوب {أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَصْحابُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {النَّارِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خالِدُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَيَوْمَ} (و) حرف استيناف / مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {نَحْشُرُهُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {جَمِيعاً} حال، منصوب {ثُمَّ} حرف عطف {نَقُولُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {لِلَّذِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَشْرَكُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَكانَكُمْ} اسم فعل / فاعل، ضمير مستتر (أنتم) در تقدير {أَنْتُمْ} توكيد تابع {وَشُرَكاؤُكُمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَزَيَّلْنا} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بَيْنَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَقالَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {شُرَكاؤُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ما} حرف نفى غير عامل {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {إِيَّانا} مفعولٌ

به مقدّم {تَعْبُدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{فَكَفى} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {بِاللَّهِ} (ب) حرف جر زائد / فاعل، مرفوع يا در محل رفع {شَهِيداً} تمييز، منصوب {بَيْنَنا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَبَيْنَكُمْ} (و) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنْ} حرف مشبه بالفعل (إن) مخففّه از مثقلّه / اسم إنْ (نحن) {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {عَنْ} حرف جر {عِبادَتِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَغافِلِينَ} (ل) فارقه / خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنْ محذوف

{هُنالِكَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {تَبْلُوا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {كُلُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {نَفْسٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَسْلَفَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {وَرُدُّوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {إِلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {مَوْلاهُمُ} بدل تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{الْحَقِّ} نعت تابع {وَضَلَّ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ما} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يَفْتَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مَنْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَرْزُقُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مِنَ} حرف جر {السَّماءِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَالْأَرْضِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {أَمَّنْ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَمْلِكُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {السَّمْعَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالْأَبْصارَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَمَنْ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُخْرِجُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {الْحَيَّ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنَ} حرف جر {الْمَيِّتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَيُخْرِجُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه

ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الْمَيِّتَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنَ} حرف جر {الْحَيِّ} اسم مجرور يا در محل جر {وَمَنْ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُدَبِّرُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {الْأَمْرَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَسَيَقُولُونَ} (ف) رابط جواب براى شرط / (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فَقُلْ} (ف) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{فَذلِكُمُ} (ف) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {اللَّهُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {رَبُّكُمُ} بدل تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْحَقُّ} نعت تابع {فَماذا} (ف) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بَعْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْحَقِّ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {إِلاَّ} حرف استثنا {الضَّلالُ} بدل تابع {فَأَنَّى} (ف) حرف عطف / حال، منصوب {تُصْرَفُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل

در محل رفع، نائب فاعل

{كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حَقَّتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {كَلِمَةُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَلَى} حرف جر {الَّذِينَ} اسم مجرور يا در محل جر {فَسَقُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {لا} حرف نفى غير عامل {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {هَلْ} حرف استفهام {مِنْ} حرف جر {شُرَكائِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر مقدّم محذوف {مَنْ} مبتدا مؤخّر {يَبْدَؤُا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الْخَلْقَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ثُمَّ} حرف عطف {يُعِيدُهُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {قُلِ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {اللَّهُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَبْدَؤُا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {الْخَلْقَ}

مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ثُمَّ} حرف عطف {يُعِيدُهُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَأَنَّى} (ف) حرف عطف / حال، منصوب {تُؤْفَكُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {هَلْ} حرف استفهام {مِنْ} حرف جر {شُرَكائِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر مقدّم محذوف {مَنْ} مبتدا مؤخّر {يَهْدِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِلَى} حرف جر {الْحَقِّ} اسم مجرور يا در محل جر {قُلِ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {اللَّهُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَهْدِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {لِلْحَقِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَفَمَنْ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَهْدِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِلَى} حرف جر {الْحَقِّ} اسم مجرور يا در محل جر {أَحَقُّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {أَنْ} حرف نصب {يُتَّبَعَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَمَّنْ} (أم) حرف عطف / مبتدا، مرفوع

يا در محل رفع {لا} حرف نفى غير عامل {يَهِدِّي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِلاَّ} حرف استثنا {أَنْ} حرف نصب {يُهْدى} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فَما} (ف) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {كَيْفَ} حال، منصوب {تَحْكُمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {يَتَّبِعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {أَكْثَرُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {ظَنًّا} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الظَّنَّ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يُغْنِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {مِنَ} حرف جر {الْحَقِّ} اسم مجرور يا در محل جر {شَيْئاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {اللَّهَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {عَلِيمٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَفْعَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَما}

(و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {هذَا} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {الْقُرْآنُ} بدل تابع {أَنْ} حرف نصب {يُفْتَرى} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَلكِنْ} (و) حرف عطف / حرف استدراك {تَصْدِيقَ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {الَّذِي} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {بَيْنَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {يَدَيْهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَتَفْصِيلَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {الْكِتابِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {لا} (لا)ى نفى جنس {رَيْبَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر لاى نفى جنس، محذوف {مِنْ} حرف جر {رَبِّ} اسم مجرور يا در محل جر {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{أَمْ} حرف عطف {يَقُولُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {افْتَراهُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فَأْتُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل

رفع و فاعل {بِسُورَةٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِثْلِهِ} نعت تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَادْعُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَنِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {اسْتَطَعْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {صادِقِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{بَلْ} حرف اضراب {كَذَّبُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لَمْ} حرف جر {يُحِيطُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِعِلْمِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلَمَّا} (و) حاليه / حرف جزم {يَأْتِهِمْ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {تَأْوِيلُهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كَذَّبَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الَّذِينَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {قَبْلِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در

محل جر، مضاف اليه {فَانْظُرْ} (ف) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {كَيْفَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عاقِبَةُ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {الظَّالِمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَمِنْهُمْ} (و) حرف استيناف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مَنْ} مبتدا مؤخّر {يُؤْمِنُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَمِنْهُمْ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مَنْ} مبتدا مؤخّر {لا} حرف نفى غير عامل {يُؤْمِنُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَرَبُّكَ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَعْلَمُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {بِالْمُفْسِدِينَ} (ب) حرف جر / اسم مجرور يا در محل جر

{وَإِنْ} (و) حرف عطف / حرف شرط جازم {كَذَّبُوكَ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَقُلْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {عَمَلِي} مبتدا مؤخّر / (ي) ضمير

متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلَكُمْ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {عَمَلُكُمْ} مبتدا مؤخّر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَنْتُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بَرِيئُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَعْمَلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {وَأَنَا} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بَرِيءٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَمِنْهُمْ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مَنْ} مبتدا مؤخّر {يَسْتَمِعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَفَأَنْتَ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {تُسْمِعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {الصُّمَّ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلَوْ} (و) حرف عطف / حرف شرط غير جازم {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {لا} حرف نفى غير عامل {يَعْقِلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

/ خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَمِنْهُمْ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مَنْ} مبتدا مؤخّر {يَنْظُرُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَفَأَنْتَ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {تَهْدِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {الْعُمْيَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلَوْ} (و) حرف عطف / حرف شرط غير جازم {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {لا} حرف نفى غير عامل {يُبْصِرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {اللَّهَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يَظْلِمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {النَّاسَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {شَيْئاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {وَلكِنَّ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {النَّاسَ} اسم لكن، منصوب يا در محل نصب {أَنْفُسَهُمْ} مفعولٌ به مقدّم / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَظْلِمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و

فاعل / خبر لكن محذوف

{وَيَوْمَ} (و) حرف استيناف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {يَحْشُرُهُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {كَأَنْ} حرف مشبه بالفعل كأن / اسم كأن (هم) {لَمْ} حرف جزم {يَلْبَثُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كأن محذوف {إِلاَّ} حرف استثنا {ساعَةً} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {مِنَ} حرف جر {النَّهارِ} اسم مجرور يا در محل جر {يَتَعارَفُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بَيْنَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قَدْ} حرف تحقيق {خَسِرَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الَّذِينَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {كَذَّبُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِلِقاءِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مُهْتَدِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَإِمَّا} (و) حرف عطف / (إن) حرف شرط جازم / (ما) حرف زائد {نُرِيَنَّكَ} فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {بَعْضَ}

مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {الَّذِي} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {نَعِدُهُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {أَوْ} حرف عطف {نَتَوَفَّيَنَّكَ} فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {فَإِلَيْنا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مَرْجِعُهُمْ} مبتدا مؤخّر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ثُمَّ} حرف عطف {اللَّهُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {شَهِيدٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {عَلى} حرف جر {ما} اسم مجرور يا در محل جر {يَفْعَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَلِكُلِّ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {أُمَّةٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {رَسُولٌ} مبتدا مؤخّر {فَإِذا} (ف) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {رَسُولُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قُضِيَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بَيْنَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِالْقِسْطِ} حرف جر و اسم بعد از آن

مجرور {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لا} حرف نفى غير عامل {يُظْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{وَيَقُولُونَ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَتى} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / خبر مقدّم محذوف {هذَا} مبتدا مؤخّر {الْوَعْدُ} بدل تابع {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {صادِقِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لا} حرف نفى غير عامل {أَمْلِكُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {لِنَفْسِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ضَرًّا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {نَفْعاً} معطوف تابع {إِلاَّ} حرف استثنا {ما} مستثنى، منصوب {شاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لِكُلِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أُمَّةٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر مقدّم محذوف {أَجَلٌ} مبتدا مؤخّر {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَجَلُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه)

ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف نفى غير عامل {يَسْتَأْخِرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ساعَةً} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَسْتَقْدِمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَرَأَيْتُمْ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {إِنْ} حرف شرط جازم {أَتاكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَذابُهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَياتاً} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَوْ} حرف عطف {نَهاراً} معطوف تابع {ماذا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَسْتَعْجِلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْمُجْرِمُونَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{أَثُمَّ} همزه (أ) حرف استفهام / حرف عطف {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف زائد {وَقَعَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {آمَنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن

مجرور {آلْآنَ} همزه (أ) حرف استفهام / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {وَقَدْ} (و) حاليه / حرف تحقيق {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَسْتَعْجِلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{ثُمَّ} حرف عطف {قِيلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لِلَّذِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ظَلَمُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ذُوقُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / نائب فاعل محذوف {عَذابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْخُلْدِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {هَلْ} حرف استفهام {تُجْزَوْنَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {إِلاَّ} حرف استثنا {بِما} (ب) حرف جر / حرف مصدرى {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تَكْسِبُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَيَسْتَنْبِئُونَكَ} (و) حرف استيناف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَحَقٌّ} همزه (أ) حرف استفهام / خبر مقدّم {هُوَ} مبتدا مؤخّر {قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير

مستتر (أنت) در تقدير {إِي} حرف جواب {وَرَبِّي} (و) حرف قسم / اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَحَقٌّ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {وَما} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {أَنْتُمْ} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {بِمُعْجِزِينَ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب

{وَلَوْ} (و) حرف استيناف / حرف شرط غير جازم {أَنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لِكُلِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {نَفْسٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {ظَلَمَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {ما} اسم أنّ، منصوب يا در محل نصب {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {لاَفْتَدَتْ} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَأَسَرُّوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {النَّدامَةَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لَمَّا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {رَأَوُا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْعَذابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{وَقُضِيَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بَيْنَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِالْقِسْطِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لا} حرف نفى غير عامل {يُظْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{أَلا} حرف تنبيه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لِلَّهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {ما} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {فِي} حرف جر {السَّماواتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَالْأَرْضِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {أَلا} حرف تنبيه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {وَعْدَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {حَقٌّ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {وَلكِنَّ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {أَكْثَرَهُمْ} اسم لكن، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف نفى غير عامل {يَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر لكن محذوف

{هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُحيِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا

در محل {وَيُمِيتُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَإِلَيْهِ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تُرْجَعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل

{يا} (يا) حرف ندا {أَيُّهَا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ها) حرف تنبيه {النَّاسُ} عطف بيان تابع {قَدْ} حرف تحقيق {جاءَتْكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مَوْعِظَةٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {رَبِّكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَشِفاءٌ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {لِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فِي} حرف جر {الصُّدُورِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَهُدىً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَرَحْمَةٌ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {لِلْمُؤْمِنِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِفَضْلِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَبِرَحْمَتِهِ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَبِذلِكَ} (ف) حرف زائد / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَلْيَفْرَحُوا} (ف) حرف عطف / (ل) امر / فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {خَيْرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَجْمَعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَرَأَيْتُمْ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَنْزَلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {رِزْقٍ} اسم مجرور يا در محل جر {فَجَعَلْتُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حَراماً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَحَلالاً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {آللَّهُ} همزه (أ) حرف استفهام / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَذِنَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَمْ} حرف عطف {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {تَفْتَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَما} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع

{ظَنُّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {يَفْتَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْكَذِبَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْقِيامَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {اللَّهَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لَذُو} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {فَضْلٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَلَى} حرف جر {النَّاسِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَلكِنَّ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {أَكْثَرَهُمْ} اسم لكن، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف نفى غير عامل {يَشْكُرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر لكن محذوف

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {تَكُونُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {شَأْنٍ} اسم مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَتْلُوا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر زائد {قُرْآنٍ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير

عامل {تَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر زائد {عَمَلٍ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلاَّ} حرف استثنا {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {شُهُوداً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {تُفِيضُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَعْزُبُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {عَنْ} حرف جر {رَبِّكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر زائد {مِثْقالِ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ذَرَّةٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {فِي} حرف جر {السَّماءِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَلا} (و) حرف عطف / (لا)ى نفى جنس {أَصْغَرَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب {مِنْ} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَكْبَرَ} معطوف تابع {إِلاَّ} حرف استثنا {فِي} حرف جر {كِتابٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر لاى نفى جنس، محذوف {مُبِينٍ} نعت تابع

{أَلا} حرف تنبيه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {أَوْلِياءَ} اسم إنّ،

منصوب يا در محل نصب {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {لا} حرف نفى غير عامل {خَوْفٌ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل / خبر إنَّ محذوف {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَحْزَنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{الَّذِينَ} نعت تابع {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَكانُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{لَهُمُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {الْبُشْرى} مبتدا مؤخّر {فِي} حرف جر {الْحَياةِ} اسم مجرور يا در محل جر {الدُّنْيا} نعت تابع {وَفِي} (و) حرف عطف / حرف جر {الْآخِرَةِ} اسم مجرور يا در محل جر {لا} (لا)ى نفى جنس {تَبْدِيلَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب {لِكَلِماتِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر لاى نفى جنس، محذوف {ذلِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {هُوَ} ضمير فصل بدون محل {الْفَوْزُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْعَظِيمُ} نعت تابع

{وَلا} (و) حرف استيناف / حرف جزم {يَحْزُنْكَ} فعل مضارع، مجزوم به

سكون / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {قَوْلُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الْعِزَّةَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لِلَّهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {جَمِيعاً} حال، منصوب {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {السَّمِيعُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْعَلِيمُ} خبر ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{أَلا} حرف تنبيه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لِلَّهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {مَنْ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {فِي} حرف جر {السَّماواتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَمَنْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَتَّبِعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الَّذِينَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {يَدْعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {شُرَكاءَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِنْ} حرف نفى غير عامل {يَتَّبِعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلاَّ} حرف استثنا {الظَّنَّ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَإِنْ} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ}

حرف استثنا {يَخْرُصُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع {جَعَلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَكُمُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اللَّيْلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لِتَسْكُنُوا} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَالنَّهارَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مُبْصِراً} حال، منصوب {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآياتٍ} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لِقَوْمٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَسْمَعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اتَّخَذَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَلَداً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {سُبْحانَهُ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الْغَنِيُّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {ما} مبتدا مؤخّر

{فِي} حرف جر {السَّماواتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِنْ} حرف نفى غير عامل {عِنْدَكُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر مقدّم محذوف {مِنْ} حرف جر زائد {سُلْطانٍ} مبتدا مؤخّر {بِهذا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَتَقُولُونَ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {تَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قُلْ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الَّذِينَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {يَفْتَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْكَذِبَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يُفْلِحُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف

{مَتاعٌ} مبتدا مقدّر يا محذوف يا در محل / خبر، مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {الدُّنْيا} اسم مجرور يا در محل جر {ثُمَّ} حرف عطف {إِلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور /

خبر مقدّم محذوف {مَرْجِعُهُمْ} مبتدا مؤخّر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ثُمَّ} حرف عطف {نُذِيقُهُمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الْعَذابَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {الشَّدِيدَ} نعت تابع {بِما} (ب) حرف جر / حرف مصدرى {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يَكْفُرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَاتْلُ} (و) حرف استيناف / فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (و) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نَبَأَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {نُوحٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِقَوْمِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {إِنْ} حرف شرط جازم {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {كَبُرَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَقامِي} فاعل، مرفوع يا در محل رفع /

(ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر كان، محذوف يا در تقدير {وَتَذْكِيرِي} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِآياتِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَعَلَى} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {تَوَكَّلْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {فَأَجْمِعُوا} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَمْرَكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَشُرَكاءَكُمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ثُمَّ} حرف عطف {لا} حرف جزم {يَكُنْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون {أَمْرُكُمْ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {غُمَّةً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {ثُمَّ} حرف عطف {اقْضُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَيَّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تُنْظِرُونِ} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{فَإِنْ} (ف) حرف عطف / حرف شرط جازم {تَوَلَّيْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون /

(ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {فَما} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف نفى غير عامل {سَأَلْتُكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْ} حرف جر زائد {أَجْرٍ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {إِنْ} حرف نفى غير عامل {أَجْرِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وَأُمِرْتُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {أَنْ} حرف نصب {أَكُونَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْمُسْلِمِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{فَكَذَّبُوهُ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَنَجَّيْناهُ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَمَنْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مَعَهُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فِي} حرف جر {الْفُلْكِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَجَعَلْناهُمْ} (و) حاليه / فعل ماضى، مبنى بر

سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {خَلائِفَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَأَغْرَقْنَا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الَّذِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {كَذَّبُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِآياتِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَانْظُرْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {كَيْفَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عاقِبَةُ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {الْمُنْذَرِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{ثُمَّ} حرف عطف {بَعَثْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {بَعْدِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {رُسُلاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلى} حرف جر {قَوْمِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَجاؤُهُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِالْبَيِّناتِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر

ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {لِيُؤْمِنُوا} (ل) حرف جحود و نصب فرعى / فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كَذَّبُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {قَبْلُ} اسم مجرور يا در محل جر {كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نَطْبَعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {عَلى} حرف جر {قُلُوبِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْمُعْتَدِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{ثُمَّ} حرف عطف {بَعَثْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {بَعْدِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُوسى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَهارُونَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {إِلى} حرف جر {فِرْعَوْنَ} اسم مجرور يا در محل جر {وَمَلاَئِهِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِآياتِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاسْتَكْبَرُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَكانُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در

محل رفع، اسم كان {قَوْماً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {مُجْرِمِينَ} نعت تابع

{فَلَمَّا} (ف) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَهُمُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْحَقُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {عِنْدِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {هذا} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لَسِحْرٌ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {مُبِينٌ} نعت تابع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مُوسى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَتَقُولُونَ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِلْحَقِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لَمَّا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَسِحْرٌ} همزه (أ) حرف استفهام / خبر مقدّم {هذا} مبتدا مؤخّر {وَلا} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {يُفْلِحُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {السَّاحِرُونَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَجِئْتَنا} همزه (أ) حرف استفهام

/ فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {لِتَلْفِتَنا} (ل) حرف نصب / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَجَدْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {آباءَنا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَتَكُونَ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَكُمَا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر كان، محذوف يا در تقدير {الْكِبْرِياءُ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {نَحْنُ} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {لَكُما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بِمُؤْمِنِينَ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب

{وَقالَ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {فِرْعَوْنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ائْتُونِي} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِكُلِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ساحِرٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَلِيمٍ} نعت تابع

{فَلَمَّا} (ف) حرف عطف /

ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {السَّحَرَةُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُوسى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَلْقُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَنْتُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مُلْقُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{فَلَمَّا} (ف) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَلْقَوْا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مُوسى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ما} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {جِئْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {السِّحْرُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {اللَّهَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {سَيُبْطِلُهُ} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {اللَّهَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يُصْلِحُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در

تقدير / خبر إنَّ محذوف {عَمَلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْمُفْسِدِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَيُحِقُّ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْحَقَّ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِكَلِماتِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلَوْ} (و) حاليه / حرف شرط غير جازم {كَرِهَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْمُجْرِمُونَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{فَما} (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {آمَنَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لِمُوسى} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِلاَّ} حرف استثنا {ذُرِّيَّةٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {قَوْمِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَلى} حرف جر {خَوْفٍ} اسم مجرور يا در محل جر {مِنْ} حرف جر {فِرْعَوْنَ} اسم مجرور يا در محل جر {وَمَلاَئِهِمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَنْ} حرف نصب {يَفْتِنَهُمْ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَإِنَّ} (و) حرف اعتراض / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِرْعَوْنَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لَعالٍ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَإِنَّهُ} (و) حرف عطف

/ حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَمِنَ} (ل) حرف مزحلقه / حرف جر {الْمُسْرِفِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف

{وَقالَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مُوسى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {آمَنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير {بِاللَّهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَعَلَيْهِ} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَوَكَّلُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مُسْلِمِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{فَقالُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {تَوَكَّلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {رَبَّنا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف جزم {تَجْعَلْنا} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (نا) ضمير متصل در محل

نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِتْنَةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {لِلْقَوْمِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الظَّالِمِينَ} نعت تابع

{وَنَجِّنا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِرَحْمَتِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنَ} حرف جر {الْقَوْمِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْكافِرِينَ} نعت تابع

{وَأَوْحَيْنا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلى} حرف جر {مُوسى} اسم مجرور يا در محل جر {وَأَخِيهِ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَنْ} حرف تفسير {تَبَوَّءا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِقَوْمِكُما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِمِصْرَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بُيُوتاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَاجْعَلُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بُيُوتَكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به (اول) {قِبْلَةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَأَقِيمُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون /

(و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الصَّلاةَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَبَشِّرِ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {الْمُؤْمِنِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{وَقالَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مُوسى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {رَبَّنا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّكَ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {آتَيْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {فِرْعَوْنَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَمَلَأَهُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {زِينَةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَأَمْوالاً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {فِي} حرف جر {الْحَياةِ} اسم مجرور يا در محل جر {الدُّنْيا} نعت تابع {رَبَّنا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِيُضِلُّوا} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَنْ} حرف جر {سَبِيلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {رَبَّنَا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {اطْمِسْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَلى} حرف جر {أَمْوالِهِمْ} اسم

مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَاشْدُدْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَلى} حرف جر {قُلُوبِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَلا} (ف) حرف نصب / حرف نفى غير عامل {يُؤْمِنُوا} فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {حَتَّى} حرف نصب {يَرَوُا} فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْعَذابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْأَلِيمَ} نعت تابع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {قَدْ} حرف تحقيق {أُجِيبَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {دَعْوَتُكُما} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاسْتَقِيما} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَتَّبِعانِّ} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / نون تأكيد ثقليه {سَبِيلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الَّذِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {لا} حرف نفى غير عامل {يَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَجاوَزْنا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِبَنِي}

حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِسْرائِيلَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الْبَحْرَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَأَتْبَعَهُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فِرْعَوْنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَجُنُودُهُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَغْياً} مفعول لأجله، منصوب {وَعَدْواً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {حَتَّى} حرف ابتدا {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَدْرَكَهُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْغَرَقُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {آمَنْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {أَنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {لا} (لا)ى نفى جنس {إِلهَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب / خبر لاى نفى جنس، محذوف {إِلاَّ} حرف استثنا {الَّذِي} بدل تابع / خبر إنَّ محذوف {آمَنَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بَنُوا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {إِسْرائِيلَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَأَنَا} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنَ} حرف جر {الْمُسْلِمِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف

يا در محل

{آلْآنَ} همزه (أ) حرف استفهام / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {وَقَدْ} (و) حاليه / حرف تحقيق {عَصَيْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {قَبْلُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {وَكُنْتَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مِنَ} حرف جر {الْمُفْسِدِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{فَالْيَوْمَ} (ف) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {نُنَجِّيكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {بِبَدَنِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِتَكُونَ} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِمَنْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خَلْفَكَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {آيَةً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {وَإِنَّ} (و) حرف اعتراض / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {كَثِيراً} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {مِنَ} حرف جر {النَّاسِ} اسم مجرور يا در محل جر {عَنْ} حرف جر {آياتِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَغافِلُونَ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا

در محل رفع

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {بَوَّأْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بَنِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِسْرائِيلَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مُبَوَّأَ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {صِدْقٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَرَزَقْناهُمْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنَ} حرف جر {الطَّيِّباتِ} اسم مجرور يا در محل جر {فَمَا} (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {اخْتَلَفُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {حَتَّى} حرف جر {جاءَهُمُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْعِلْمُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبَّكَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَقْضِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {بَيْنَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْقِيامَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فِيما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان

{فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَخْتَلِفُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{فَإِنْ} (ف) حرف استيناف / حرف شرط جازم {كُنْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {فِي} حرف جر {شَكٍّ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنْزَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَسْئَلِ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {الَّذِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَقْرَؤُنَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْكِتابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {قَبْلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَقَدْ} (ل) حرف قسم / حرف تحقيق {جاءَكَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْحَقُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {رَبِّكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جزم {تَكُونَنَّ} فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنَ} حرف جر

{المُمْتَرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَكُونَنَّ} فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الَّذِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {كَذَّبُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِآياتِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَتَكُونَ} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْخاسِرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الَّذِينَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {حَقَّتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كَلِمَتُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف نفى غير عامل {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف

{وَلَوْ} (و) حاليه / حرف شرط غير جازم {جاءَتْهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {كُلُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {آيَةٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {حَتَّى} حرف

نصب {يَرَوُا} فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْعَذابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْأَلِيمَ} نعت تابع

{فَلَوْلا} (ف) حرف عطف / حرف تحضيض {كانَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {قَرْيَةٌ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {آمَنَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير / خبر كان، محذوف يا در تقدير {فَنَفَعَها} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {إِيمانُها} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {قَوْمَ} مستثنى، منصوب {يُونُسَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {لَمَّا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {كَشَفْنا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَذابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْخِزْيِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فِي} حرف جر {الْحَياةِ} اسم مجرور يا در محل جر {الدُّنْيا} نعت تابع {وَمَتَّعْناهُمْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {إِلى} حرف جر {حِينٍ} اسم مجرور يا در محل جر

{وَلَوْ} (و) حرف استيناف / حرف شرط غير

جازم {شاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {رَبُّكَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَآمَنَ} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مَنْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {كُلُّهُمْ} توكيد تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {جَمِيعاً} حال، منصوب {أَفَأَنْتَ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {تُكْرِهُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {النَّاسَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {حَتَّى} حرف نصب {يَكُونُوا} فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مُؤْمِنِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لِنَفْسٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر كان، محذوف يا در تقدير {أَنْ} حرف نصب {تُؤْمِنَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير / اسم كان محذوف {إِلاَّ} حرف استثنا {بِإِذْنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَيَجْعَلُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الرِّجْسَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {عَلَى} حرف جر {الَّذِينَ}

اسم مجرور يا در محل جر {لا} حرف نفى غير عامل {يَعْقِلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قُلِ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {انْظُرُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ماذا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {السَّماواتِ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وَالْأَرْضِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَما} (و) حرف اعتراض / حرف نفى غير عامل {تُغْنِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الْآياتُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَالنُّذُرُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {عَنْ} حرف جر {قَوْمٍ} اسم مجرور يا در محل جر {لا} حرف نفى غير عامل {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{فَهَلْ} (و) حرف استيناف / حرف استفهام {يَنْتَظِرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلاَّ} حرف استثنا {مِثْلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَيَّامِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الَّذِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {خَلَوْا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {قَبْلِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فَانْتَظِرُوا} (ف) فصيحه / فعل امر، مبنى بر

حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مَعَكُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنَ} حرف جر {الْمُنْتَظِرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف

{ثُمَّ} حرف عطف {نُنَجِّي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {رُسُلَنا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَالَّذِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حَقًّا} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {عَلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نُنْجِ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الْمُؤْمِنِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {أَيُّهَا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ها) حرف تنبيه {النَّاسُ} بدل تابع {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {فِي} حرف جر {شَكٍّ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مِنْ} حرف جر {دِينِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَلا} (ف) رابط

جواب براى شرط / حرف نفى غير عامل {أَعْبُدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {الَّذِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {تَعْبُدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَلكِنْ} (و) حرف عطف / حرف استدراك {أَعْبُدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الَّذِي} نعت تابع {يَتَوَفَّاكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَأُمِرْتُ} (و) حرف عطف / (ت) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {أَنْ} حرف نصب {أَكُونَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْمُؤْمِنِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَأَنْ} (و) حرف عطف / حرف تفسير {أَقِمْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَجْهَكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِلدِّينِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حَنِيفاً} حال، منصوب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَكُونَنَّ} فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْمُشْرِكِينَ} اسم مجرور يا

در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَدْعُ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (و) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يَنْفَعُكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَضُرُّكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَإِنْ} (ف) حرف استيناف / حرف شرط جازم {فَعَلْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {فَإِنَّكَ} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {إِذاً} حرف جواب {مِنَ} حرف جر {الظَّالِمِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف

{وَإِنْ} (و) حرف عطف / حرف شرط جازم {يَمْسَسْكَ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {بِضُرٍّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / (لا)ى نفى جنس {كاشِفَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر لاى نفى جنس، محذوف {إِلاَّ}

حرف استثنا {هُوَ} بدل تابع {وَإِنْ} (و) حرف عطف / حرف شرط جازم {يُرِدْكَ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِخَيْرٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / (لا)ى نفى جنس {رَادَّ} اسم لاى نفى جنس، منصوب {لِفَضْلِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر لاى نفى جنس، محذوف {يُصِيبُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَنْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَشاءُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنْ} حرف جر {عِبادِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَهُوَ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الْغَفُورُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الرَّحِيمُ} خبر ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {أَيُّهَا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ها) حرف تنبيه {النَّاسُ} بدل تابع {قَدْ} حرف تحقيق {جاءَكُمُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْحَقُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {رَبِّكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف

اليه {فَمَنِ} (ف) حرف عطف / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {اهْتَدى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فَإِنَّما} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {يَهْتَدِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِنَفْسِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَمَنْ} (و) حرف عطف / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {ضَلَّ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فَإِنَّما} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {يَضِلُّ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلَيْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَما} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {أَنَا} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بِوَكِيلٍ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب

{وَاتَّبِعْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يُوحى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَاصْبِرْ} (و) حرف

عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {حَتَّى} حرف نصب {يَحْكُمَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَهُوَ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {خَيْرُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْحاكِمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

yaAAmahoona

12.Wa-itha massa al-insana alddurru daAAana lijanbihi aw qaAAidan aw qa-iman falamma kashafna AAanhu durrahu marra kaan lam yadAAuna ila durrin massahu kathalika zuyyina lilmusrifeena ma kanoo yaAAmaloona

13.Walaqad ahlakna alquroona min qablikum lamma thalamoo wajaat-hum rusuluhum bialbayyinati wama kanoo liyu/minoo kathalika najzee alqawma almujrimeena

14.Thumma jaAAalnakum khala-ifa fee al-ardi min baAAdihim linanthura kayfa taAAmaloona

15.Wa-itha tutla AAalayhim ayatuna bayyinatin qala allatheena la yarjoona liqaana i/ti biqur-anin ghayri hatha aw baddilhu qul ma yakoonu lee an obaddilahu min tilqa-i nafsee in attabiAAu illa ma yooha ilayya innee akhafu in AAasaytu rabbee AAathaba yawmin AAatheemin

16.Qul law shaa Allahu ma talawtuhu AAalaykum wala adrakum bihi faqad labithtu feekum AAumuran min qablihi afala taAAqiloona

17.Faman athlamu mimmani iftara AAala Allahi kathiban aw kaththaba bi-ayatihi innahu la yuflihu almujrimoona

18.WayaAAbudoona min dooni Allahi ma la yadurruhum wala yanfaAAuhum wayaqooloona haola-i shufaAAaona AAinda Allahi qul atunabbi-oona Allaha bima la yaAAlamu fee alssamawati wala fee al-ardi subhanahu wataAAala AAamma yushrikoona

19.Wama kana alnnasu illa ommatan wahidatan faikhtalafoo walawla kalimatun sabaqat min rabbika laqudiya baynahum feema feehi yakhtalifoona

20.Wayaqooloona lawla onzila AAalayhi ayatun min rabbihi faqul innama alghaybu lillahi faintathiroo innee maAAakum mina almuntathireena

21.Wa-itha athaqna alnnasa rahmatan min baAAdi darraa massat-hum itha lahum makrun fee ayatina quli Allahu asraAAu makran inna rusulana yaktuboona ma tamkuroona

22.Huwa allathee yusayyirukum fee albarri waalbahri hatta itha kuntum fee alfulki wajarayna bihim bireehin tayyibatin wafarihoo biha jaat-ha reehun AAasifun wajaahumu almawju min kulli makanin wathannoo annahum oheeta bihim daAAawoo Allaha mukhliseena lahu alddeena la-in anjaytana min hathihi lanakoonanna mina alshshakireena

23.Falamma anjahum itha hum

yabghoona fee al-ardi bighayri alhaqqi ya ayyuha alnnasu innama baghyukum AAala anfusikum mataAAa alhayati alddunya thumma ilayna marjiAAukum fanunabbi-okum bima kuntum taAAmaloona

24.Innama mathalu alhayati alddunya kama-in anzalnahu mina alssama-i faikhtalata bihi nabatu al-ardi mimma ya/kulu alnnasu waal-anAAamu hatta itha akhathati al-ardu zukhrufaha waizzayyanat wathanna ahluha annahum qadiroona AAalayha ataha amruna laylan aw naharan fajaAAalnaha haseedan kaan lam taghna bial-amsi kathalika nufassilu al-ayati liqawmin yatafakkaroona

25.WaAllahu yadAAoo ila dari alssalami wayahdee man yashao ila siratin mustaqeemin

26.Lillatheena ahsanoo alhusna waziyadatun wala yarhaqu wujoohahum qatarun wala thillatun ola-ika as-habu aljannati hum feeha khalidoona

27.Waallatheena kasaboo alssayyi-ati jazao sayyi-atin bimithliha watarhaquhum thillatun ma lahum mina Allahi min AAasimin kaannama oghshiyat wujoohuhum qitaAAan mina allayli muthliman ola-ika as-habu alnnari hum feeha khalidoona

28.Wayawma nahshuruhum jameeAAan thumma naqoolu lillatheena ashrakoo makanakum antum washurakaokum fazayyalna baynahum waqala shurakaohum ma kuntum iyyana taAAbudoona

29.Fakafa biAllahi shaheedan baynana wabaynakum in kunna AAan AAibadatikum laghafileena

30.Hunalika tabloo kullu nafsin ma aslafat waruddoo ila Allahi mawlahumu alhaqqi wadalla AAanhum ma kanoo yaftaroona

31.Qul man yarzuqukum mina alssama-i waal-ardi amman yamliku alssamAAa waal-absara waman yukhriju alhayya mina almayyiti wayukhriju almayyita mina alhayyi waman yudabbiru al-amra fasayaqooloona Allahu faqul afala tattaqoona

32.Fathalikumu Allahu rabbukumu alhaqqu famatha baAAda alhaqqi illa alddalalu faanna tusrafoona

33.Kathalika haqqat kalimatu rabbika AAala allatheena fasaqoo annahum la yu/minoona

34.Qul hal min shuraka-ikum man yabdao alkhalqa thumma yuAAeeduhu quli Allahu yabdao alkhalqa thumma yuAAeeduhu faanna tu/fakoona

35.Qul hal min shuraka-ikum man yahdee ila alhaqqi quli Allahu yahdee lilhaqqi afaman yahdee ila alhaqqi ahaqqu an yuttabaAAa amman la yahiddee illa an yuhda fama lakum

kayfa tahkumoona

36.Wama yattabiAAu aktharuhum illa thannan inna alththanna la yughnee mina alhaqqi shay-an inna Allaha AAaleemun bima yafAAaloona

37.Wama kana hatha alqur-anu an yuftara min dooni Allahi walakin tasdeeqa allathee bayna yadayhi watafseela alkitabi la rayba feehi min rabbi alAAalameena

38.Am yaqooloona iftarahu qul fa/too bisooratin mithlihi waodAAoo mani istataAAtum min dooni Allahi in kuntum sadiqeena

39.Bal kaththaboo bima lam yuheetoo biAAilmihi walamma ya/tihim ta/weeluhu kathalika kaththaba allatheena min qablihim faonthur kayfa kana AAaqibatu alththalimeena

40.Waminhum man yu/minu bihi waminhum man la yu/minu bihi warabbuka aAAlamu bialmufsideena

41.Wa-in kaththabooka faqul lee AAamalee walakum AAamalukum antum baree-oona mimma aAAmalu waana baree-on mimma taAAmaloona

42.Waminhum man yastamiAAoona ilayka afaanta tusmiAAu alssumma walaw kanoo la yaAAqiloona

43.Waminhum man yanthuru ilayka afaanta tahdee alAAumya walaw kanoo la yubsiroona

44.Inna Allaha la yathlimu alnnasa shay-an walakinna alnnasa anfusahum yathlimoona

45.Wayawma yahshuruhum kaan lam yalbathoo illa saAAatan mina alnnahari yataAAarafoona baynahum qad khasira allatheena kaththaboo biliqa-i Allahi wama kanoo muhtadeena

46.Wa-imma nuriyannaka baAAda allathee naAAiduhum aw natawaffayannaka fa-ilayna marjiAAuhum thumma Allahu shaheedun AAala ma yafAAaloona

47.Walikulli ommatin rasoolun fa-itha jaa rasooluhum qudiya baynahum bialqisti wahum la yuthlamoona

48.Wayaqooloona mata hatha alwaAAdu in kuntum sadiqeena

49.Qul la amliku linafsee darran wala nafAAan illa ma shaa Allahu likulli ommatin ajalun itha jaa ajaluhum fala yasta/khiroona saAAatan wala yastaqdimoona

50.Qul araaytum in atakum AAathabuhu bayatan aw naharan matha yastaAAjilu minhu almujrimoona

51.Athumma itha ma waqaAAa amantum bihi al-ana waqad kuntum bihi tastaAAjiloona

52.Thumma qeela lillatheena thalamoo thooqoo AAathaba alkhuldi hal tujzawna illa bima kuntum taksiboona

53.Wayastanbi-oonaka ahaqqun huwa qul ee warabbee innahu lahaqqun

wama antum bimuAAjizeena

54.Walaw anna likulli nafsin thalamat ma fee al-ardi laiftadat bihi waasarroo alnnadamata lamma raawoo alAAathaba waqudiya baynahum bialqisti wahum la yuthlamoona

55.Ala inna lillahi ma fee alssamawati waal-ardi ala inna waAAda Allahi haqqun walakinna aktharahum la yaAAlamoona

56.Huwa yuhyee wayumeetu wa-ilayhi turjaAAoona

57.Ya ayyuha alnnasu qad jaatkum mawAAithatun min rabbikum washifaon lima fee alssudoori wahudan warahmatun lilmu/mineena

58.Qul bifadli Allahi wabirahmatihi fabithalika falyafrahoo huwa khayrun mimma yajmaAAoona

59.Qul araaytum ma anzala Allahu lakum min rizqin fajaAAaltum minhu haraman wahalalan qul allahu athina lakum am AAala Allahi taftaroona

60.Wama thannu allatheena yaftaroona AAala Allahi alkathiba yawma alqiyamati inna Allaha lathoo fadlin AAala alnnasi walakinna aktharahum la yashkuroona

61.Wama takoonu fee sha/nin wama tatloo minhu min qur-anin wala taAAmaloona min AAamalin illa kunna AAalaykum shuhoodan ith tufeedoona feehi wama yaAAzubu AAan rabbika min mithqali tharratin fee al-ardi wala fee alssama-i wala asghara min thalika wala akbara illa fee kitabin mubeenun

62.Ala inna awliyaa Allahi la khawfun AAalayhim wala hum yahzanoona

63.Allatheena amanoo wakanoo yattaqoona

64.Lahumu albushra fee alhayati alddunya wafee al-akhirati la tabdeela likalimati Allahi thalika huwa alfawzu alAAatheemu

65.Wala yahzunka qawluhum inna alAAizzata lillahi jameeAAan huwa alssameeAAu alAAaleemu

66.Ala inna lillahi man fee alssamawati waman fee al-ardi wama yattabiAAu allatheena yadAAoona min dooni Allahi shurakaa in yattabiAAoona illa alththanna wa-in hum illa yakhrusoona

67.Huwa allathee jaAAala lakumu allayla litaskunoo feehi waalnnahara mubsiran inna fee thalika laayatin liqawmin yasmaAAoona

68.Qaloo ittakhatha Allahu waladan subhanahu huwa alghaniyyu lahu ma fee alssamawati wama fee al-ardi in AAindakum min sultanin bihatha ataqooloona AAala Allahi ma la taAAlamoona

69.Qul inna allatheena yaftaroona AAala Allahi alkathiba la yuflihoona

70.MataAAun fee alddunya thumma ilayna marjiAAuhum thumma nutheequhumu alAAathaba alshshadeeda bima kanoo yakfuroona

71.Waotlu AAalayhim nabaa noohin ith qala liqawmihi ya qawmi in kana kabura AAalaykum maqamee watathkeeree bi-ayati Allahi faAAala Allahi tawakkaltu faajmiAAoo amrakum washurakaakum thumma la yakun amrukum AAalaykum ghummatan thumma iqdoo ilayya wala tunthirooni

72.Fa-in tawallaytum fama saaltukum min ajrin in ajriya illa AAala Allahi waomirtu an akoona mina almuslimeena

73.Fakaththaboohu fanajjaynahu waman maAAahu fee alfulki wajaAAalnahum khala-ifa waaghraqna allatheena kaththaboo bi-ayatina faonthur kayfa kana AAaqibatu almunthareena

74.Thumma baAAathna min baAAdihi rusulan ila qawmihim fajaoohum bialbayyinati fama kanoo liyu/minoo bima kaththaboo bihi min qablu kathalika natbaAAu AAala quloobi almuAAtadeena

75.Thumma baAAathna min baAAdihim moosa waharoona ila firAAawna wamala-ihi bi-ayatina faistakbaroo wakanoo qawman mujrimeena

76.Falamma jaahumu alhaqqu min AAindina qaloo inna hatha lasihrun mubeenun

77.Qala moosa ataqooloona lilhaqqi lamma jaakum asihrun hatha wala yuflihu alssahiroona

78.Qaloo aji/tana litalfitana AAamma wajadna AAalayhi abaana watakoona lakuma alkibriyao fee al-ardi wama nahnu lakuma bimu/mineena

79.Waqala firAAawnu i/toonee bikulli sahirin AAaleemin

80.Falamma jaa alssaharatu qala lahum moosa alqoo ma antum mulqoona

81.Falamma alqaw qala moosa ma ji/tum bihi alssihru inna Allaha sayubtiluhu inna Allaha la yuslihu AAamala almufsideena

82.Wayuhiqqu Allahu alhaqqa bikalimatihi walaw kariha almujrimoona

83.Fama amana limoosa illa thurriyyatun min qawmihi AAala khawfin min firAAawna wamala-ihim an yaftinahum wa-inna firAAawna laAAalin fee al-ardi wa-innahu lamina almusrifeena

84.Waqala moosa ya qawmi in kuntum amantum biAllahi faAAalayhi tawakkaloo in kuntum muslimeena

85.Faqaloo AAala Allahi tawakkalna rabbana la tajAAalna fitnatan lilqawmi alththalimeena

86.Wanajjina birahmatika mina alqawmi alkafireena

87.Waawhayna ila moosa

waakheehi an tabawwaa liqawmikuma bimisra buyootan waijAAaloo buyootakum qiblatan waaqeemoo alssalata wabashshiri almu/mineena

88.Waqala moosa rabbana innaka atayta firAAawna wamalaahu zeenatan waamwalan fee alhayati alddunya rabbana liyudilloo AAan sabeelika rabbana itmis AAala amwalihim waoshdud AAala quloobihim fala yu/minoo hatta yarawoo alAAathaba al-aleema

89.Qala qad ojeebat daAAwatukuma faistaqeema wala tattabiAAanni sabeela allatheena la yaAAlamoona

90.Wajawazna bibanee isra-eela albahra faatbaAAahum firAAawnu wajunooduhu baghyan waAAadwan hatta itha adrakahu algharaqu qala amantu annahu la ilaha illa allathee amanat bihi banoo isra-eela waana mina almuslimeena

91.Al-ana waqad AAasayta qablu wakunta mina almufsideena

92.Faalyawma nunajjeeka bibadanika litakoona liman khalfaka ayatan wa-inna katheeran mina alnnasi AAan ayatina laghafiloona

93.Walaqad bawwa/na banee isra-eela mubawwaa sidqin warazaqnahum mina alttayyibati fama ikhtalafoo hatta jaahumu alAAilmu inna rabbaka yaqdee baynahum yawma alqiyamati feema kanoo feehi yakhtalifoona

94.Fa-in kunta fee shakkin mimma anzalnna ilayka fais-ali allatheena yaqraoona alkitaba min qablika laqad jaaka alhaqqu min rabbika fala takoonanna mina almumtareena

95.Wala takoonanna mina allatheena kaththaboo bi-ayati Allahi fatakoona mina alkhasireena

96.Inna allatheena haqqat AAalayhim kalimatu rabbika la yu/minoona

97.Walaw jaat-hum kullu ayatin hatta yarawoo alAAathaba al-aleema

98.Falawla kanat qaryatun amanat fanafaAAaha eemanuha illa qawma yoonusa lamma amanoo kashafna AAanhum AAathaba alkhizyi fee alhayati alddunya wamattaAAnahum ila heenin

99.Walaw shaa rabbuka laamana man fee al-ardi kulluhum jameeAAan afaanta tukrihu alnnasa hatta yakoonoo mu/mineena

100.Wama kana linafsin an tu/mina illa bi-ithni Allahi wayajAAalu alrrijsa AAala allatheena la yaAAqiloona

101.Quli onthuroo matha fee alssamawati waal-ardi wama tughnee al-ayatu waalnnuthuru AAan qawmin la yu/minoona

102.Fahal yantathiroona illa mithla ayyami allatheena khalaw min qablihim qul faintathiroo innee maAAakum mina almuntathireena

103.Thumma nunajjee rusulana

waallatheena amanoo kathalika haqqan AAalayna nunjee almu/mineena

104.Qul ya ayyuha alnnasu in kuntum fee shakkin min deenee fala aAAbudu allatheena taAAbudoona min dooni Allahi walakin aAAbudu Allaha allathee yatawaffakum waomirtu an akoona mina almu/mineena

105.Waan aqim wajhaka lilddeeni haneefan wala takoonanna mina almushrikeena

106.Wala tadAAu min dooni Allahi ma la yanfaAAuka wala yadurruka fa-in faAAalta fa-innaka ithan mina alththalimeena

107.Wa-in yamsaska Allahu bidurrin fala kashifa lahu illa huwa wa-in yuridka bikhayrin fala radda lifadlihi yuseebu bihi man yashao min AAibadihi wahuwa alghafooru alrraheemu

108.Qul ya ayyuha alnnasu qad jaakumu alhaqqu min rabbikum famani ihtada fa-innama yahtadee linafsihi waman dalla fa-innama yadillu AAalayha wama ana AAalaykum biwakeelin

109.WaittabiAA ma yooha ilayka waisbir hatta yahkuma Allahu wahuwa khayru alhakimeena

كه كفر ورزيده اند به سزاى كفرشان شربتى از آب جوشان و عذابى پر درد خواهند داشت. (4)

اوست كسى كه خورشيد را روشنايى بخشيد و ماه را تابان كرد، و براى آن منزلهايى معين كرد تا شماره سالها و حساب را بدانيد. خدا اينها را جز به حق نيافريده است. نشانه ها[ى خود] را براى گروهى كه مى دانند به روشنى بيان مى كند. (5)

به راستى، در آمد و رفت شب و روز و آنچه خدا در آسمانها و زمين آفريده، براى مردمى كه پروا دارند دلايلى [آشكار] است. (6)

كسانى كه اميد به ديدار ما ندارند، و به زندگى دنيا دل خوش كرده و بدان اطمينان يافته اند، و كسانى كه از آيات ما غافلند، (7)

آنان به [كيفر] آنچه به دست مى آوردند، جايگاهشان آتش است. (8)

كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده اند، پروردگارشان به پاس ايمانشان آنان را هدايت مى كند به باغهاى [پر ناز و] نعمت، كه از زير [پاى آنان نهرها روان خواهد بود [در خواهند آمد]. (9)

نيايش آنان در آنجا سبحانك اللهم [=خدايا! تو پاك و منزهى و درودشان در آنجا سلام است، و پايان نيايش آنان اين است كه: الحمد لله رب العالمين [=ستايش ويژه پروردگار جهانيان است . (10)

و اگر خدا براى مردم به همان شتاب كه آنان در كار خير مى طلبند، در رساندن بلا به آنها شتاب مى نمود، قطعاً اجلشان فرا مى رسيد. پس كسانى را كه به ديدار ما اميد ندارند، در طغيانشان رها مى كنيم تا سرگردان بمانند. (11)

و چون انسان را آسيبى رسد، ما را -به پهلو خوابيده يا نشسته يا ايستاده- مى خواند،

و چون گرفتاريش را برطرف كنيم چنان مى رود كه گويى ما را براى گرفتاريى كه به او رسيده، نخوانده است. اين گونه براى اسرافكاران آنچه انجام مى دادند زينت داده شده است. (12)

و قطعاً نسلهاى پيش از شما را هنگامى كه ستم كردند به هلاكت رسانديم، و پيامبرانشان دلايل آشكار برايشان آوردند و[لى بر آن نبودند كه ايمان بياورند. اين گونه مردم بزهكار را جزا مى دهيم. (13)

آنگاه شما را پس از آنان در زمين جانشين قرار داديم تا بنگريم چگونه رفتار مى كنيد. (14)

و چون آيات روشن ما بر آنان خوانده شود، آنانكه به ديدار ما اميد ندارند مى گويند: «قرآن ديگرى جز اين بياور، يا آن را عوض كن.» بگو: «مرا نرسد كه آن را از پيش خود عوض كنم. جز آنچه را كه به من وحى مى شود پيروى نمى كنم. اگر پروردگارم را نافرمانى كنم، از عذاب روزى بزرگ مى ترسم.» (15)

بگو: «اگر خدا مى خواست آن را بر شما نمى خواندم، و [خدا] شما را بدان آگاه نمى گردانيد. قطعاً پيش از [آوردن آن، روزگارى در ميان شما به سر برده ام. آيا فكر نمى كنيد؟» (16)

پس كيست ستمكارتر از آن كس كه دروغى بر خداى بندد يا آيات او را تكذيب كند؟ به راستى مجرمان رستگار نمى شوند. (17)

و به جاى خدا، چيزهايى را مى پرستند كه نه به آنان زيان مى رساند و نه به آنان سود مى دهد. و مى گويند: «اينها نزد خدا شفاعتگران ما هستند.» بگو: «آيا خدا را به چيزى كه در آسمانها و در زمين نمى داند، آگاه مى گردانيد؟» او پاك و برتر است از آنچه [با وى شريك مى سازند. (18)

و

مردم جز يك امت نبودند. پس اختلاف پيدا كردند. و اگر وعده اى از جانب پروردگارت مقرر نگشته بود، قطعاً در آنچه بر سر آن با هم اختلاف مى كنند، ميانشان داورى مى شد. (19)

و مى گويند: «چرا معجزه اى از جانب پروردگارش بر او نازل نمى شود؟» بگو: «غيب فقط به خدا اختصاص دارد. پس منتظر باشيد كه من هم با شما از منتظرانم.» (20)

و چون مردم را پس از آسيبى كه به ايشان رسيده است، رحمتى بچشانيم، بناگاه آنان را در آيات ما نيرنگى است. بگو: «نيرنگ خدا سريع تر است.» در حقيقت، فرستادگان [=فرشتگان ما آنچه نيرنگ مى كنيد مى نويسند. (21)

او كسى است كه شما را در خشكى و دريا مى گرداند، تا وقتى كه در كشتيها باشيد و آنها با بادى خوش، آنان را بِبَرَند و ايشان بدان شاد شوند [بناگاه بادى سخت بر آنها وزد و موج از هر طرف بر ايشان تازد و يقين كنند كه در محاصره افتاده اند، در آن حال خدا را پاكدلانه مى خوانند كه: «اگر ما را از اين [ورطه بِرَهانى، قطعاً از سپاسگزاران خواهيم شد.» (22)

پس چون آنان را رهانيد، ناگهان در زمين بناحق سركشى مى كنند. اى مردم، سركشى شما فقط به زيان خود شماست. شما بهره زندگى دنيا را [مى طلبيد]. سپس بازگشت شما به سوى ما خواهد بود. پس شما را از آنچه انجام مى داديد باخبر خواهيم كرد. (23)

در حقيقت، مَثَل زندگى دنيا بسان آبى است كه آن را از آسمان فرو ريختيم، پس گياه زمين -از آنچه مردم و دامها مى خورند- با آن درآميخت، تا آنگاه كه زمين پيرايه خود را برگرفت و آراسته

گرديد و اهل آن پنداشتند كه آنان بر آن قدرت دارند، شبى يا روزى فرمان [ويرانى ما آمد و آن را چنان دِرَويده كرديم كه گويى ديروز وجود نداشته است. اين گونه نشانه ها[ى خود] را براى مردمى كه انديشه مى كنند به روشنى بيان مى كنيم. (24)

و خدا [شما را] به سراى سلامت فرا مى خواند، و هر كه را بخواهد به راه راست هدايت مى كند. (25)

براى كسانى كه كار نيكو كرده اند، نيكويى [بهشت و زياده [بر آن است. چهره هايشان را غبارى و ذلتى نمى پوشاند. اينان اهل بهشتند [و] در آن جاودانه خواهند بود. (26)

و كسانى كه مرتكب بديها شده اند، [بدانند كه جزاى [هر] بدى مانند آن است و خوارى آنان را فرو مى گيرد. در مقابل خدا، هيچ حمايتگرى براى ايشان نيست. گويى چهره هايشان با پاره اى از شبِ تار پوشيده شده است. آنان همدم آتشند، كه در آن جاودانه خواهند بود. (27)

و [ياد كن روزى را كه همه آنان را گرد مى آوريم. آنگاه به كسانى كه شرك ورزيده اند مى گوييم: «شما و شريكانتان بر جاى خود باشيد» پس ميان آنها جدايى مى افكنيم. و شريكان آنان مى گويند: «در حقيقت، شما ما را نمى پرستيديد.» (28)

«و گواهى خدا ميان ما و ميان شما بس است. به راستى ما از عبادت شما بى خبر بوديم.» (29)

آنجاست كه هر كسى آنچه را از پيش فرستاده است مى آزمايد، و به سوى خدا مولاى حقيقى خود بازگردانيده مى شوند، و آنچه به دروغ برمى ساخته اند از دستشان به در مى رود. (30)

بگو: «كيست كه از آسمان و زمين به شما روزى مى بخشد؟ يا كيست كه حاكم بر گوشها

و ديدگان است؟ و كيست كه زنده را از مرده بيرون مى آورد و مرده را از زنده خارج مى سازد؟ و كيست كه كارها را تدبير مى كند؟» خواهند گفت: «خدا» پس بگو: «آيا پروا نمى كنيد؟» (31)

اين است خدا، پروردگار حقيقى شما، و بعد از حقيقت جز گمراهى چيست؟ پس چگونه [از حق بازگردانيده مى شويد؟ (32)

اين گونه سخن پروردگارت بر كسانى كه نافرمانى كردند به حقيقت پيوست، [چرا] كه آنان ايمان نمى آورند. (33)

بگو: «آيا از شريكان شما كسى هست كه آفرينش را آغاز كند و سپس آن را برگرداند؟» بگو: «خداست كه آفرينش را آغاز مى كند و باز آن را برمى گرداند. پس چگونه [از حق بازگردانيده مى شويد؟» (34)

بگو: «آيا از شريكان شما كسى هست كه به سوى حق رهبرى كند؟» بگو: «خداست كه به سوى حق رهبرى مى كند» پس، آيا كسى كه به سوى حق رهبرى مى كند سزاوارتر است مورد پيروى قرار گيرد يا كسى كه راه نمى نمايد مگر آنكه [خود] هدايت شود؟ شما را چه شده، چگونه داورى مى كنيد؟ (35)

و بيشترشان جز از گمان پيروى نمى كنند [ولى گمان به هيچ وجه [آدمى را] از حقيقت بى نياز نمى گرداند. آرى، خدا به آنچه مى كنند داناست. (36)

و چنان نيست كه اين قرآن از جانب غير خدا [و] به دروغ ساخته شده باشد. بلكه تصديق [كننده آنچه پيش از آن است مى باشد، و توضيحى از آن كتاب است، كه در آن ترديدى نيست، [و] از پروردگار جهانيان است. (37)

يا مى گويند: «آن را به دروغ ساخته است؟» بگو: «اگر راست مى گوييد، سوره اى مانند آن بياوريد، و هر كه را جز

خدا مى توانيد، فرا خوانيد.» (38)

بلكه چيزى را دروغ شمردند كه به علم آن احاطه نداشتند و هنوز تأويل آن برايشان نيامده است. كسانى [هم كه پيش از آنان بودند، همين گونه [پيامبرانشان را] تكذيب كردند. پس بنگر كه فرجام ستمگران چگونه بوده است. (39)

و از آنان كسى است كه بدان ايمان مى آورد، و از آنان كسى است كه بدان ايمان نمى آورد، و پروردگار تو به [حال فسادگران داناتر است. (40)

و اگر تو را تكذيب كردند، بگو: «عمل من به من اختصاص دارد، و عمل شما به شما اختصاص دارد. شما از آنچه من انجام مى دهم غير مسؤوليد، و من از آنچه شما انجام نمى دهيد غير مسؤولم.» (41)

و برخى از آنان كسانى اند كه به تو گوش فرا مى دهند. آيا تو كران را -هر چند در نيابند- شنوا خواهى كرد؟ (42)

و از آنان كسى است كه به سوى تو مى نگرد. آيا تو نابينايان را -هر چند نبينند- هدايت توانى كرد؟ (43)

خدا به هيچ وجه به مردم ستم نمى كند، ليكن مردم خود بر خويشتن ستم مى كنند. (44)

و روزى كه آنان را گرد مى آورد، گويى جز به اندازه ساعتى از روز درنگ نكرده اند. با هم اظهار آشنايى مى كنند. قطعاً كسانى كه ديدار خدا را دروغ شمردند زيان كردند و [به حقيقت راه نيافتند. (45)

و اگر پاره اى از آنچه را كه به آنان وعده مى دهيم به تو بنمايانيم، يا تو را بميرانيم [در هر دو صورت بازگشتشان به سوى ماست. سپس خدا بر آنچه مى كنند گواه است. (46)

و هر امتى را پيامبرى است. پس چون پيامبرشان بيايد،

ميانشان به عدالت داورى شود و بر آنان ستم نرود. (47)

و مى گويند: «اگر راست مى گوييد، اين وعده چه وقت است؟» (48)

بگو: «براى خود زيان و سودى در اختيار ندارم، مگر آنچه را كه خدا بخواهد. هر امتى را زمانى [محدود] است. آنگاه كه زمانشان به سر رسد، پس نه ساعتى [از آن تأخير كنند و نه پيشى گيرند.» (49)

بگو: «به من خبر دهيد، اگر عذاب او شب يا روز به شما دررسد، بزهكاران چه چيزى از آن به شتاب مى خواهند؟» (50)

سپس، آيا هنگامى كه [عذاب بر شما] واقع شد، اكنون به آن ايمان آورديد، در حالى كه به [آمدن آن شتاب مى نموديد؟ (51)

پس به كسانى كه ستم ورزيدند گفته شود: «عذاب جاويد را بچشيد. آيا جز به [كيفر] آنچه به دست مى آورديد، جزا داده مى شويد؟» (52)

و از تو خبر مى گيرند: «آيا آن راست است؟» بگو: «آرى! سوگند به پروردگارم كه آن قطعاً راست است، و شما نمى توانيد [خدا را] درمانده كنيد.» (53)

و اگر، براى هر كسى كه ستم كرده است، آنچه در زمين است مى بود، قطعاً آن را براى [خلاصى و] بازخريد خود مى داد. و چون عذاب را ببينند پشيمانى خود را پنهان دارند، و ميان آنان به عدالت داورى شود و بر ايشان ستم نرود. (54)

بدانيد، كه در حقيقت آنچه در آسمانها و زمين است از آنِ خداست. بدانيد، كه در حقيقت وعده خدا حق است ولى بيشتر آنان نمى دانند. (55)

او زنده مى كند و مى ميراند و به سوى او بازگردانيده مى شويد. (56)

اى مردم، به يقين، براى شما از جانب پروردگارتان اندرزى، و

درمانى براى آنچه در سينه هاست، و رهنمود و رحمتى براى گروندگان [به خدا] آمده است. (57)

بگو: «به فضل و رحمت خداست كه [مؤمنان بايد شاد شوند.» و اين از هر چه گرد مى آورند بهتر است. (58)

بگو: «به من خبر دهيد، آنچه از روزى كه خدا براى شما فرود آورده [چرا] بخشى از آن را حرام و [بخشى را] حلال گردانيده ايد.» بگو: «آيا خدا به شما اجازه داده يا بر خدا دروغ مى بنديد؟» (59)

و كسانى كه بر خدا دروغ مى بندند، روز رستاخيز چه گمان دارند؟ در حقيقت، خدا بر مردم، داراى بخشش است ولى بيشترشان سپاسگزارى نمى كنند. (60)

و در هيچ كارى نباشى و از سوى او [=خدا] هيچ [آيه اى از قرآن نخوانى و هيچ كارى نكنيد، مگر اينكه ما بر شما گواه باشيم آنگاه كه بدان مبادرت مى ورزيد. و هم وزن ذرّه اى، نه در زمين و نه در آسمان از پروردگار تو پنهان نيست، و نه كوچكتر و نه بزرگتر از آن چيزى نيست، مگر اينكه در كتابى روشن [درج شده است. (61)

آگاه باشيد، كه بر دوستان خدا نه بيمى است و نه آنان اندوهگين مى شوند. (62)

همانان كه ايمان آورده و پرهيزگارى ورزيده اند. (63)

در زندگى دنيا و در آخرت مژده براى آنان است. وعده هاى خدا را تبديلى نيست؛ اين همان كاميابى بزرگ است. (64)

سخن آنان تو را غمگين نكند، زيرا عزّت، همه از آنِ خداست. او شنواى داناست. (65)

آگاه باش، كه هر كه [و هر چه در آسمانها، و هر كه [و هر چه در زمين است از آنِ خداست. و كسانى كه

غير از خدا شريكانى را مى خوانند، [از آنها] پيروى نمى كنند. اينان جز از گمان پيروى نمى كنند و جز گمان نمى برند. (66)

اوست كسى كه براى شما شب را قرار داد تا در آن بياراميد و روز را روشن [گردانيد]. بى گمان، در اين [امر] براى مردمى كه مى شنوند نشانه هايى است. (67)

گفتند: «خدا فرزندى براى خود اختيار كرده است.» منزّه است او. او بى نياز است. آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آنِ اوست. شما را بر اين [ادّعا] حجّتى نيست. آيا چيزى را كه نمى دانيد، به دروغ بر خدا مى بنديد؟ (68)

بگو: «در حقيقت كسانى كه بر خدا دروغ مى بندند، رستگار نمى شوند.» (69)

بهره اى [اندك در دنيا [دارند]. سپس بازگشتشان به سوى ماست. آنگاه به [سزاى آنكه كفر مى ورزيدند، عذاب سخت به آنان مى چشانيم. (70)

و خبر نوح را بر آنان بخوان، آنگاه كه به قوم خود گفت: «اى قوم من، اگر ماندن من [در ميان شما] و اندرز دادن من به آيات خدا، بر شما گران آمده است، [بدانيد كه من بر خدا توكّل كرده ام. پس [در] كارتان با شريكان خود همداستان شويد، تا كارتان بر شما ملتبس ننمايد سپس در باره من تصميم بگيريد و مهلتم ندهيد.» (71)

«و اگر روى گردانيديد، من مزدى از شما نمى طلبم. پاداش من جز بر عهده خدا نيست، و مأمورم كه از گردن نهندگان باشم.» (72)

پس او را تكذيب كردند. آنگاه وى را با كسانى كه در كشتى همراه او بودند نجات داديم، و آنان را جانشين [تبهكاران ساختيم، و كسانى را كه آيات ما را تكذيب كردند غرق كرديم.

پس بنگر كه فرجام بيم داده شدگان چگونه بود. (73)

آنگاه، پس از وى رسولانى را به سوى قومشان برانگيختيم، و آنان دلايل آشكار برايشان آوردند، ولى ايشان بر آن نبودند كه به چيزى كه قبلاً آن را دروغ شمرده بودند ايمان بياورند. اين گونه ما بر دلهاى تجاوزكاران مُهر مى نهيم. (74)

سپس، بعد از آنان موسى و هارون را با آيات خود، به سوى فرعون و سران [قوم وى فرستاديم، و[لى آنان گردنكشى كردند و گروهى تبهكار بودند. (75)

پس چون حق از نزد ما به سويشان آمد، گفتند: «قطعاً اين سحرى آشكار است.» (76)

موسى گفت: «آيا وقتى حق به سوى شما آمد، مى گوييد: [اين سحر است؟] آيا اين سحر است؟ و حال آنكه جادوگران رستگار نمى شوند.» (77)

گفتند: «آيا به سوى ما آمده اى تا ما را از شيوه اى كه پدرانمان را بر آن يافته ايم بازگردانى، و بزرگى در اين سرزمين براى شما دو تن باشد؟ ما به شما دو تن ايمان نداريم.» (78)

و فرعون گفت: «هر جادوگر دانايى را پيش من آوريد.» (79)

و چون جادوگران آمدند، موسى به آنان گفت: «آنچه را مى اندازيد بيندازيد.» (80)

پس چون افكندند، موسى گفت: «آنچه را شما به ميان آورديد سحر است. به زودى خدا آن را باطل خواهد كرد. آرى، خدا كار مفسدان را تأييد نمى كند.» (81)

و خدا با كلمات خود، حق را ثابت مى گرداند، هر چند بزهكاران را خوش نيايد. (82)

سرانجام، كسى به موسى ايمان نياورد مگر فرزندانى از قوم وى، در حالى كه بيم داشتند از آنكه مبادا فرعون و سران آنها ايشان را آزار رسانند، و در حقيقت،

فرعون در آن سرزمين برترى جوى و از اسرافكاران بود. (83)

و موسى گفت: «اى قوم من، اگر به خدا ايمان آورده ايد، و اگر اهل تسليميد بر او توكّل كنيد.» (84)

پس گفتند: «بر خدا توكّل كرديم. پروردگارا، ما را براى قوم ستمگر [وسيله آزمايش قرار مده.» (85)

«و ما را به رحمت خويش، از گروه كافران نجات ده.» (86)

و به موسى و برادرش وحى كرديم كه شما دو تن براى قوم خود در مصر خانه هايى ترتيب دهيد و سراهايتان را رو به روى هم قرار دهيد و نماز برپا داريد و مؤمنان را مژده ده. (87)

و موسى گفت: «پروردگارا، تو به فرعون و اشرافش در زندگى دنيا زيور و اموال داده اى، پروردگارا، تا [خلق را] از راه تو گمراه كنند، پروردگارا، اموالشان را نابود كن و آنان را دل سخت گردان كه ايمان نياورند تا عذاب دردناك را ببينند.» (88)

فرمود: «دعاى هر دوى شما پذيرفته شد. پس ايستادگى كنيد و راه كسانى را كه نمى دانند پيروى مكنيد.» (89)

و فرزندان اسرائيل را از دريا گذرانديم، پس فرعون و سپاهيانش از روى ستم و تجاوز، آنان را دنبال كردند، تا وقتى كه در شُرف غرق شدن قرار گرفت، گفت: «ايمان آوردم كه هيچ معبودى جز آنكه فرزندان اسرائيل به او گرويده اند، نيست، و من از تسليم شدگانم.» (90)

اكنون؟ در حالى كه پيش از اين نافرمانى مى كردى و از تباهكاران بودى؟ (91)

پس امروز تو را با زره [زرين خودت به بلندى [ساحل مى افكنيم، تا براى كسانى كه از پى تو مى آيند عبرتى باشد، و بى گمان، بسيارى از مردم از نشانه هاى ما

غافلند. (92)

به راستى ما فرزندان اسرائيل را در جايگاه هاى نيكو منزل داديم، و از چيزهاى پاكيزه به آنان روزى بخشيديم. پس به اختلاف نپرداختند مگر پس از آنكه علم براى آنان حاصل شد. همانا پروردگار تو در روز قيامت در باره آنچه بر سر آن اختلاف مى كردند ميانشان داورى خواهد كرد. (93)

و اگر از آنچه به سوى تو نازل كرده ايم در ترديدى، از كسانى كه پيش از تو كتاب [آسمانى مى خواندند بپرس. قطعاً حق از جانب پروردگارت به سوى تو آمده است. پس زنهار از ترديدكنندگان مباش. (94)

و از كسانى كه آيات ما را دروغ پنداشتند مباش، كه از زيانكاران خواهى بود. (95)

در حقيقت، كسانى كه سخن پروردگارت بر آنان تحقّق يافته ايمان نمى آورند، (96)

هر چند هر گونه آيتى برايشان بيايد، تا وقتى كه عذاب دردناك را ببينند. (97)

چرا هيچ شهرى نبود كه [اهل آن ايمان بياورد و ايمانش به حال آن سود بخشد؟ مگر قوم يونس كه وقتى [در آخرين لحظه ايمان آوردند، عذاب رسوايى را در زندگى دنيا از آنان برطرف كرديم، و تا چندى آنان را برخوردار ساختيم. (98)

و اگر پروردگار تو مى خواست، قطعاً هر كه در زمين است همه آنها يكسر ايمان مى آوردند. پس آيا تو مردم را ناگزير مى كنى كه بگروند؟ (99)

و هيچ كس را نرسد كه جز به اذن خدا ايمان بياورد، و [خدا] بر كسانى كه نمى انديشند، پليدى را قرار مى دهد. (100)

بگو: «بنگريد كه در آسمانها و زمين چيست؟» و[لى نشانه ها و هشدارها، گروهى را كه ايمان نمى آورند سود نمى بخشد. (101)

پس

آيا جز مانند روزهاى كسانى را كه پيش از آنان درگذشتند، انتظار مى برند؟ بگو: «انتظار بريد كه من [نيز] با شما از منتظرانم.» (102)

سپس فرستادگان خود و كسانى را كه گرويدند مى رهانيم، زيرا بر ما فريضه است كه مؤمنان را نجات دهيم. (103)

بگو: «اى مردم، اگر در دين من ترديد داريد، پس [بدانيد كه من كسانى را كه به جاى خدا مى پرستيد نمى پرستم، بلكه خدايى را مى پرستم كه جان شما را مى ستاند، و دستور يافته ام كه از مؤمنان باشم.» (104)

و [به من دستور داده شده است كه به دين حنيف روى آور، و زنهار از مشركان مباش. (105)

و به جاى خدا، چيزى را كه سود و زيانى به تو نمى رساند، مخوان؛ كه اگر چنين كنى، در آن صورت قطعاً از جمله ستمكارانى. (106)

و اگر خدا به تو زيانى برساند، آن را برطرف كننده اى جز او نيست، و اگر براى تو خيرى بخواهد، بخشش او را ردكننده اى نيست. آن را به هر كس از بندگانش كه بخواهد مى رساند، و او آمرزنده مهربان است. (107)

بگو: «اى مردم، حق از جانب پروردگارتان براى شما آمده است. پس هر كه هدايت يابد به سود خويش هدايت مى يابد، و هر كه گمراه گردد به زيان خود گمراه مى شود، و من بر شما نگهبان نيستم.» (108)

و از آنچه بر تو وحى مى شود پيروى كن و شكيبا باش تا خدا [ميان تو و آنان داورى كند، و او بهترين داوران است. (109)

بود كه به مردى از آنها وحى فرستاديم كه مردم را [از عواقب كفر و گناه] بترسان، و به كسانى كه ايمان آورده اند بشارت ده كه براى آنها، سابقه نيك [و پاداشهاى مسلّم] نزد پروردگارشان است؟! [امّا] كافران گفتند: (اين مرد، ساحر آشكارى است!)

«3» پروردگار شما، خداوندى است كه آسمانها و زمين را در شش روز [= شش دوران] آفريد؛ سپس بر تخت [قدرت] قرار گرفت، و به تدبير كار [جهان] پرداخت؛ هيچ شفاعت كننده اى، جز با اذن او نيست؛ اين است خداوند، پروردگار شما! پس او را پرستش كنيد! آيا متذكّر نمى شويد؟!

«4» بازگشت همه شما بسوى اوست! خداوند وعده حقّى فرموده؛ او آفرينش را آغاز مى كند، سپس آن را بازمى گرداند، تا كسانى را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده اند، بعدالت جزا دهد؛ و براى كسانى كه كافر شدند، نوشيدنى از مايع سوزان است؛ و عذابى دردناك، بخاطر آنكه كفر مى ورزيدند!

«5» او كسى است كه خورشيد را روشنايى، و ماه را نور قرار داد؛ و براى آن منزلگاه هايى مقدّر كرد، تا عدد سالها و حساب [كارها] را بدانيد؛ خداوند اين را جز بحق نيافريده؛ او آيات [خود را] براى گروهى كه اهل دانشند، شرح مى دهد!

«6» مسلّماً در آمد و شد شب و روز، و آنچه خداوند در آسمانها و زمين آفريده، آيات [و نشانه هايى] است براى گروهى كه پرهيزگارند [و حقايق را مى بينند].

«7» آنها كه ايمان به ملاقات ما [و روز رستاخيز] ندارند، و به زندگى دنيا خشنود شدند و بر آن تكيه كردند، و آنها كه از آيات ما غافلند،

«8» [همه] آنها جايگاهشان آتش است، بخاطر

كارهايى كه انجام مى دادند!

«9» [ولى] كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند، پروردگارشان آنها را در پرتو ايمانشان هدايت مى كند؛ از زير [قصرهاى] آنها در باغهاى بهشت، نهرها جارى است.

«10» گفتار [و دعاى] آنها در بهشت اين است كه: (خداوندا، منزهى تو!) و تحيّت آنها در آنجا: سلام؛ و آخرين سخنشان اين است كه: (حمد، مخصوص پروردگار عالميان است!)

«11» اگر همان گونه كه مردم در به دست آوردن (خوبى)ها عجله دارند، خداوند در مجازاتشان شتاب مى كرد، [بزودى] عمرشان به پايان مى رسيد [و همگى نابود مى شدند]؛ ولى كسانى را كه ايمان به لقاى ما ندارند، به حال خود رها مى كنيم تا در طغيانشان سرگردان شوند!

«12» هنگامى كه به انسان زيان [و ناراحتى] رسد، ما را [در هر حال:] در حالى كه به پهلو خوابيده، يا نشسته، يا ايستاده است، مى خواند؛ امّا هنگامى كه ناراحتى را از او برطرف ساختيم، چنان مى رود كه گويى هرگز ما را براى حل مشكلى كه به او رسيده بود، نخوانده است! اين گونه براى اسرافكاران، اعمالشان زينت داده شده است [كه زشتى اين عمل را درك نمى كنند]!

«13» ما امّتهاى پيش از شما را، هنگامى كه ظلم كردند، هلاك نموديم؛ در حالى كه پيامبرانشان دلايل روشن براى آنها آوردند، ولى آنها ايمان نياوردند؛ اين گونه گروه مجرمان را كيفر مى دهيم!

«14» سپس شما را جانشينان آنها در روى زمين - پس از ايشان - قرار داديم؛ تا ببينيم شما چگونه عمل مى كنيد!

«15» و هنگامى كه آيات روشن ما بر آنها خوانده مى شود، كسانى كه ايمان به لقاى ما [و روز رستاخيز] ندارند مى گويند: (قرآنى غير

از اين بياور، يا آن را تبديل كن! [و آيات نكوهش بتها را بردار]) بگو: (من حق ندارم كه از پيش خود آن را تغيير دهم؛ فقط از چيزى كه بر من وحى مى شود، پيروى مى كنم! من اگر پروردگارم را نافرمانى كنم، از مجازات روز بزرگ [قيامت] مى ترسم!)

«16» بگو: (اگر خدا مى خواست، من اين آيات را بر شما نمى خواندم؛ و خداوند از آن آگاهتان نمى كرد؛ چه اينكه مدّتها پيش از اين، در ميان شما زندگى نمودم؛ [و هرگز آيه اى نياوردم؛] آيا نمى فهميد؟!)

«17» چه كسى ستمكارتر است از آن كس كه بر خدا دروغ مى بندد، يا آيات او را تكذيب مى كند؟! مسلماً مجرمان رستگار نخواهند شد!

«18» آنها غير از خدا، چيزهايى را مى پرستند كه نه به آنان زيان مى رساند، و نه سودى مى بخشد؛ و مى گويند: (اينها شفيعان ما نزد خدا هستند!) بگو: (آيا خدا را به چيزى خبر مى دهيد كه در آسمانها و زمين سراغ ندارد؟!) منزه است او، و برتر است از آن همتايانى كه قرار مى دهند!

«19» [در آغاز] همه مردم امّت واحدى بودند؛ سپس اختلاف كردند؛ و اگر فرمانى از طرف پروردگارت [درباره عدم مجازات سريع آنان] از قبل صادر نشده بود، در ميان آنها در آنچه اختلاف داشتند داورى مى شد [و سپس همگى به مجازات مى رسيدند].

«20» مى گويند: (چرا معجزه اى از پروردگارش بر او نازل نمى شود؟!) بگو: (غيب [و معجزات] تنها براى خدا [و به فرمان او] است! شما در انتظار باشيد، من هم با شما در انتظارم! [شما در انتظار معجزات بهانه جويانه باشيد، و من هم در انتظار مجازات شما!])

«21» هنگامى كه به مردم، پس از ناراحتى

كه به آنها رسيده است، رحمتى بچشانيم، در آيات ما نيرنگ مى كنند [،و براى آن نعمت و رحمت توجيهات ناروا مى كنند]؛ بگو: (خداوند سريعتر از شما مكر [= چاره جويى] مى كند؛ و رسولان [= فرشتگان] ما، آنچه نيرنگ مى كنيد [و نقشه مى كشيد]، مى نويسند!)

«22» او كسى است كه شما را در خشكى و دريا سير مى دهد؛ زمانى كه در كشتى قرارمى گيريد، و بادهاى موافق آنان را [بسوى مقصد] حركت ميدهد و خوشحال مى شوند، ناگهان طوفان شديدى مى وزد؛ و امواج از هر سو به سراغ آنها مى آيد؛ و گمان مى كنند هلاك خواهند شد؛ در آن هنگام، خدا را از روى اخلاص مى خوانند كه: (اگر ما را از اين گرفتارى نجات دهى، حتماً از سپاسگزاران خواهيم بود!)

«23» امّا هنگامى كه خدا آنها را رهايى بخشيد، [باز] به ناحق، در زمين ستم ميكنند. اى مردم! ستمهاى شما، به زيان خود شماست! از زندگى دنيا بهره [ميبريد]، سپس بازگشت شما بسوى ماست؛ و ما، شما را به آنچه عمل ميكرديد، خبر ميدهيم!

«24» مثل زندگى دنيا، همانند آبى است كه از آسمان نازل كرده ايم؛ كه در پى آن، گياهان [گوناگون] زمين - كه مردم و چهارپايان از آن مى خورند - مى رويد؛ تا زمانى كه زمين، زيبايى خود را يافته و آراسته مى گردد، و اهل آن مطمئن مى شوند كه مى توانند از آن بهره مند گردند، [ناگهان] فرمان ما، شب هنگام يا در روز، [براى نابودى آن] فرامى رسد؛ [سرما يا صاعقه اى را بر آن مسلّط مى سازيم؛] و آنچنان آن را درو مى كنيم كه گويى ديروز هرگز [چنين كشتزارى] نبوده است! اين گونه، آيات خود را براى گروهى كه مى انديشند، شرح مى دهيم!

«25» و

خداوند به سراى صلح و سلامت دعوت مى كند؛ و هر كس را بخواهد [و شايسته و لايق ببيند]، به راه راست هدايت مى نمايد.

«26» كسانى كه نيكى كردند، پاداش نيك و افزون بر آن دارند؛ و تاريكى و ذلّت، چهره هايشان را نمى پوشاند؛ آنها اهل بهشتند، و جاودانه در آن خواهند ماند.

«27» امّا كسانى كه مرتكب گناهان شدند، جزاى بدى بمقدار آن دارند؛ و ذلّت و خوارى، چهره آنان را مى پوشاند؛ و هيچ چيز نمى تواند آنها را از [مجازات] خدا نگه دارد! [چهره هايشان آنچنان تاريك است كه] گويى با پاره هايى از شب تاريك، صورت آنها پوشيده شده! آنها اهل دوزخند؛ و جاودانه در آن خواهند ماند!

«28» [به خاطر بياوريد] روزى را كه همه آنها را جمع مى كنيم، سپس به مشركان مى گوييم: (شما و معبودهايتان در جاى خودتان باشيد [تا به حسابتان رسيدگى شود!]) سپس آنها را از هم جدا مى سازيم [و از هر يك جداگانه سؤال مى كنيم]. و معبودهايشان [به آنها] مى گويند: (شما [هرگز] ما را عبادت نمى كرديد!)

«29» [آنها در پاسخ مى گويند:] همين بس كه خدا ميان ما و شما گواه باشد، اگر ما از عبادت شما غافل بوديم!

«30» در آن جا، هر كس عملى را كه قبلاً انجام داده است، مى آزمايد. و همگى بسوى (اللّه) - مولا و سرپرستِ حقيقى خود - بازگردانده مى شوند؛ و چيزهايى را كه بدروغ همتاى خدا قرار داده بودند، گم و نابود مى شوند!

«31» بگو: (چه كسى شما را از آسمان و زمين روزى مى دهد؟ يا چه كسى مالك [و خالق] گوش و چشمهاست؟ و چه كسى زنده را از مرده، و مرده را از زنده

بيرون مى آورد؟ و چه كسى امور [جهان] را تدبير مى كند؟) بزودى [در پاسخ] مى گويند: (خدا)، بگو: (پس چرا تقوا پيشه نمى كنيد [و از خدا نمى ترسيد]؟!

«32» آن است خداوند، پروردگار حقّ شما [داراى همه اين صفات]! با اين حال، بعد از حق، چه چيزى جز گمراهى وجود دارد؟! پس چرا [از پرستش او] روى گردان مى شويد؟!

«33» اينچنين فرمان پروردگارت بر فاسقان مسلّم شده كه آنها [پس از اين همه لجاجت و گناه]، ايمان نخواهند آورد!

«34» بگو: (آيا هيچ يك از معبودهاى شما، آفرينش را ايجاد مى كند و سپس بازمى گرداند؟!) بگو: (تنها خدا آفرينش را ايجاد كرده، سپس بازمى گرداند؛ با اين حال، چرا از حق روى گردان مى شويد؟!)

«35» بگو: (آيا هيچ يك از معبودهاى شما، به سوى حق هدايت مى كند؟! بگو: (تنها خدا به حق هدايت مى كند! آيا كسى كه هدايت به سوى حق مى كند براى پيروى شايسته تر است، يا آن كس كه خود هدايت نمى شود مگر هدايتش كنند؟ شما را چه مى شود، چگونه داورى مى كنيد؟!)

«36» و بيشتر آنها، جز از گمان [و پندارهاى بى اساس]، پيروى نمى كنند؛ [در حالى كه] گمان، هرگز انسان را از حقّ بى نياز نمى سازد [و به حق نمى رساند]! به يقين، خداوند از آنچه انجام مى دهند، آگاه است!

«37» شايسته نبود [و امكان نداشت] كه اين قرآن، بدون وحى الهى به خدا نسبت داده شود؛ ولى تصديقى است براى آنچه پيش از آن است [از كتب آسمانى]، و شرح و تفصيلى بر آنها است؛ شكّى در آن نيست، و از طرف پروردگار جهانيان است.

«38» آيا آنها مى گويند: (او قرآن را بدروغ به خدا نسبت داده است)؟! بگو: (اگر راست

مى گوييد، يك سوره همانند آن بياوريد؛ و غير از خدا، هر كس را مى توانيد [به يارى] طلبيد!)

«39» [ولى آنها از روى علم و دانش قرآن را انكار نكردند؛] بلكه چيزى را تكذيب كردند كه آگاهى از آن نداشتند، و هنوز واقعيتش بر آنان روشن نشده است! پيشينيان آنها نيز همين گونه تكذيب كردند؛ پس بنگر عاقبت كار ظالمان چگونه بود!

«40» بعضى از آنها، به آن ايمان مى آورند؛ و بعضى ايمان نمى آورند؛ و پروردگارت به مفسدان آگاهتر است [و آنها را بهتر مى شناسد]!

«41» و اگر تو را تكذيب كردند، بگو: (عمل من براى من، و عمل شما براى شماست! شما از آنچه من انجام مى دهم بيزاريد و من [نيز] از آنچه شماانجام مى دهيد بيزارم!)

«42» گروهى از آنان، بسوى تو گوش فرامى دهند [؛امّا گويى هيچ نمى شنوند و كرند]! آيا تو مى توانى سخن خود را به گوش كران برسانى، هر چند نفهمند؟!

«43» و گروهى از آنان، به سوى تو مى نگرند [امّا گويى هيچ نمى بينند]! آيا تو مى توانى نابينايان را هدايت كنى، هر چند نبينند؟!

«44» خداوند هيچ به مردم ستم نمى كند؛ ولى اين مردمند كه به خويشتن ستم مى كند!

«45» [به ياد آور] روزى را كه [خداوند] آنها را جمع [و محشور] مى سازد؛ آنچنان كه [احساس مى كنند] گويى جز ساعتى از روز، [در دنيا] توقّف نكردند؛ به آن مقدار كه يكديگر را [ببينند و] بشناسند! مسلّماً آنها كه لقاى خداوند [و روز رستاخيز] را تكذيب كردند، زيان بردند و هدايت نيافتند!

«46» اگر ما، پاره اى از مجازاتهايى را كه به آنها وعده داده ايم، [در حال حيات تو [به تو نشان دهيم، و

يا] پيش از آنكه گرفتار عذاب شوند،] تو را از دنيا ببريم، در هر حال، بازگشتشان به سوى ماست؛ سپس خداوند بر آنچه آنها انجام مى دادند گواه است!

«47» براى هر امّتى، رسولى است؛ هنگامى كه رسولشان به سوى آنان بيايد، بعدالت در ميان آنها داورى مى شود؛ و ستمى به آنها نخواهد شد!

«48» و مى گويند: (اگر راست مى گوئى، اين وعده [مجازات] كى خواهد بود؟)

«49» بگو: (من [حتّى] براى خودم زيان و سودى را مالك نيستم، [تا چه رسد براى شما!] مگر آنچه خدا بخواهد. [اين مقدار مى دانم كه] براى هر قوم و ملّتى، سرآمدى است؛ هنگامى كه اجل آنها فرا رسد، [و فرمان مجازات يا مرگشان صادر شود،] نه ساعتى تأخير مى كنند، و نه پيشى مى گيرند!

«50» بگو: (اگر مجازات او، شب هنگام يا در روز به سراغ شما آيد [،آيا مى توانيد آن را از خود دفع كنيد؟!]) پس مجرمان براى چه عجله مى كنند؟!

«51» يا اينكه آنگاه كه واقع شد، به آن ايمان مى آوريد! [به شما گفته مى شود:] حالا؟! در حالى كه قبلاً براى آن عجله مى كرديد! [ولى اكنون چه سود!]

«52» سپس به كسانى كه ستم كردند گفته مى شود: عذاب ابدى را بچشيد! آيا جز به آنچه انجام مى داديد كيفر داده مى شويد؟!)

«53» از تو مى پرسند: (آيا آن [وعده مجازات الهى] حقّ است؟) بگو: (آرى، به پروردگارم سوگند، قطعاً حقّ است؛ و شما نمى توانيد از آن جلوگيرى كنيد!)

«54» و هر كس كه ستم كرده، اگر تمامى آنچه روى زمين است در اختيار داشته باشد، [همه را از هول عذاب،] براى نجات خويش مى دهد! و هنگامى كه عذاب را ببينند، [پشيمان مى شوند؛

امّا] پشيمانى خود را كتمان مى كنند [،مبادا رسواتر شوند]! و در ميان آنها، بعدالت داورى مى شود؛ و ستمى بر آنها نخواهد شد!

«55» آگاه باشيد آنچه در آسمانها و زمين است، از آن خداست! آگاه باشيد وعده خدا حقّ است، ولى بيشتر آنها نمى دانند!

«56» اوست كه زنده مى كند و مى ميراند، و به سوى او بازگردانده مى شويد!

«57» اى مردم! اندرزى از سوى پروردگارتان براى شما آمده است؛ و درمانى براى آنچه در سينه هاست؛ [درمانى براى دلهاى شما؛] و هدايت و رحمتى است براى مؤمنان!

«58» بگو: (به فضل و رحمت خدا بايد خوشحال شوند؛ كه اين، از تمام آنچه گردآورى كرده اند، بهتر است!)

«59» بگو: (آيا روزيهايى را كه خداوند بر شما نازل كرده ديده ايد، كه بعضى از آن را حلال، و بعضى را حرام نموده ايد؟!) بگو: (آيا خداوند به شما اجازه داده، يا بر خدا افترا مى بنديد [و از پيش خود، حلال و حرام مى كنيد؟!])

«60» آنها كه بر خدا افترا مى بندند، درباره [مجازات] روز رستاخيز، چه مى انديشند؟! خداوند نسبت به همه مردم فضل [و بخشش] دارد، امّا اكثر آنها سپاسگزارى نمى كنند!

«61» در هيچ حال [و انديشه اى] نيستى، و هيچ قسمتى از قرآن را تلاوت نمى كنى، و هيچ عملى را انجام نمى دهيد، مگر اينكه ما گواه بر شما هستيم در آن هنگام كه وارد آن مى شويد! و هيچ چيز در زمين و آسمان، از پروردگار تو مخفى نمى ماند؛ حتّى به اندازه سنگينى ذرّه اى، و نه كوچكتر از آن و نه بزرگتر، مگر اينكه [همه آنها] در كتاب آشكار [و لوح محفوظ علم خداوند] ثبت است!

«62» آگاه باشيد [دوستان و]

اولياى خدا، نه ترسى دارند و نه غمگين مى شوند!

«63» همانها كه ايمان آوردند، و [از مخالفت فرمان خدا] پرهيز مى كردند.

«64» در زندگى دنيا و در آخرت، شاد [و مسرور]ند؛ وعده هاى الهى تخلّف ناپذير است! اين است آن رستگارى بزرگ!

«65» سخن آنها تو را غمگين نسازد! تمام عزّت [و قدرت]، از آن خداست؛ و او شنوا و داناست!

«66» آگاه باشيد تمام كسانى كه در آسمانها و زمين هستند، از آن خدا مى باشند! و آنها كه غير خدا را همتاى او مى خوانند، [از منطق و دليلى] پيروى نمى كنند؛ آنها فقط از پندار بى اساس پيروى مى كنند؛ و آنها فقط دروغ مى گويند!

«67» او كسى است كه شب را براى شما آفريد، تا در آن آرامش بيابيد؛ و روز را روشنى بخش [تا به تلاش زندگى پردازيد] در اينها نشانه هايى است براى كسانى كه گوش شنوا دارند!

«68» گفتند: (خداوند فرزندى براى خود انتخاب كرده است)! [از هر عيب و نقص و احتياجى] منزه است! او بى نياز است! از آن اوست آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است! شما هيچ گونه دليلى بر اين ادعا نداريد! آيا به خدا نسبتى مى دهيد كه نمى دانيد؟!

«69» بگو: (آنها كه به خدا دروغ مى بندند، [هرگز] رستگار نمى شوند!

«70» بهره اى [ناچيز] از دنيا دارند؛ سپس بازگشتشان بسوى ماست؛ و بعد، به آنها مجازات شديد به سزاى كفرشان مى چشانيم!

«71» سرگذشت نوح را بر آنها بخوان! در آن هنگام كه به قوم خود گفت: (اى قوم من! اگر تذكّرات من نسبت به آيات الهى، بر شما سنگين [و غير قابل تحمّل] است، [هر كار از دستتان ساخته است بكنيد.]

من بر خدا توكّل كرده ام! فكر خود، و قدرت معبودهايتان را جمع كنيد؛ سپس هيچ چيز بر شما پوشيده نماند؛ [تمام جوانب كارتان را بنگريد؛] سپس به حيات من پايان دهيد، و [لحظه اى] مهلتم ندهيد! [امّا توانايى نداريد!]

«72» و اگر از قبول دعوتم روى بگردانيد، [كار نادرستى كرده ايد؛ چه اينكه] من از شما مزدى نمى خواهم؛ مزد من، تنها بر خداست! و من مأمورم كه از مسلمين [= تسليم شدگان در برابر فرمان خدا] باشم!)

«73» امّا آنها او را تكذيب كردند! و ما، او و كسانى را كه با او در كشتى بودند، نجات داديم؛ و آنان را جانشين [و وارث كافران] قرار داديم؛ و كسانى را كه آيات ما را تكذيب كردند، غرق نموديم! پس ببين عاقبت كار كسانى كه انذار شدند [و به انذار الهى اهميّت ندادند]، چگونه بود!

«74» سپس بعد از نوح، رسولانى به سوى قومشان فرستاديم؛ آنان دلايل روشن برايشان آوردند؛ امّا آنها، به چيزى كه پيش از آن تكذيب كرده بودند، ايمان نياوردند! اينچنين بر دلهاى تجاوزكاران مهر مى نهيم [تا چيزى را درك نكنند]!

«75» بعد از آنها، موسى و هارون را با آيات خود به سوى فرعون و اطرافيانش فرستاديم؛ اما آنها تكبّر كردند [و زير بار حق نرفتند؛ چرا كه] آنها گروهى مجرم بودند!

«76» و هنگامى كه حق از نزد ما بسراغ آنها آمد، گفتند: (اين، سحرى است آشكار!)

«77» موسى گفت: (آيا درباره حقّ، هنگامى كه به سوى شما آمد، [چنين] مى گوييد؟! آيا اين سحر است؟! در حالى كه ساحران [هرگز] رستگار [و پيروز] نمى شوند!

«78» گفتند: (آيا آمده اى كه ما را، از آنچه

پدرانمان را بر آن يافتيم، منصرف سازى؛ و بزرگى [و رياست] در روى زمين، از آن شما دو تن باشد؟! ما [هرگز] به شما ايمان نمى آوريم!)

«79» فرعون گفت: ([برويد و] هر جادوگر [و ساحر] دانايى را نزد من آوريد!)

«80» هنگامى كه ساحران [به ميدان مبارزه] آمدند، موسى به آنها گفت: (آنچه [از وسايل سحر] را مى توانيد بيفكنيد، بيفكنيد!)

«81» هنگامى كه افكندند، موسى گفت: (آنچه شما آورديد، سحر است؛ كه خداوند بزودى آن را باطل مى كند؛ چرا كه خداوند [هرگز] عمل مفسدان را اصلاح نمى كند!

«82» او حق را به وعده خويش، تحقق مى بخشد؛ هر چند مجرمان كراهت داشته باشند!)

«83» [در آغاز،] هيچ كس به موسى ايمان نياورد، مگر گروهى از فرزندان قوم او؛ [آن هم] با ترس از فرعون و اطرافيانش، مبادا آنها را شكنجه كنند؛ زيرا فرعون، برترى جويى در زمين داشت؛ و از اسرافكاران بود!

«84» موسى گفت: (اى قوم من! اگر شما به خدا ايمان آورده ايد، بر او توكّل كنيد اگر تسليم فرمان او هستيد!)

«85» گفتند: (تنها بر خدا توكل داريم؛ پروردگارا! ما را مورد شكنجه گروه ستمگر قرار مده!

«86» و ما را با رحمتت از [دست] قوم كافر رهايى بخش!

«87» و به موسى و برادرش وحى كرديم كه: (براى قوم خود، خانه هايى در سرزمين مصر انتخاب كنيد؛ و خانه هايتان را مقابل يكديگر [و متمركز] قرار دهيد! و نماز را برپا داريد! و به مؤمنان بشارت ده [كه سرانجام پيروز مى شوند!])

«88» موسى گفت: (پروردگارا! تو فرعون و اطرافيانش را زينت و اموالى [سرشار] در زندگى دنيا داده اى، پروردگارا! در نتيجه [بندگانت را] از راه تو

گمراه مى سازند! پروردگارا! اموالشان را نابود كن! و [بجرم گناهانشان،] دلهايشان را سخت و سنگين ساز، به گونه اى كه ايمان نياورند تا عذاب دردناك را ببينند!)

«89» فرمود: (دعاى شما پذيرفته شد! استقامت به خرج دهيد؛ و از راه [و رسم] كسانى كه نمى دانند، تبعيت نكنيد!)

«90» [سرانجام] بنى اسرائيل را از دريا [= رود عظيم نيل] عبور داديم؛ و فرعون و لشكرش از سر ظلم و تجاوز، به دنبال آنها رفتند؛ هنگامى كه غرقاب دامن او را گرفت، گفت: (ايمان آوردم كه هيچ معبودى، جز كسى كه بنى اسرائيل به او ايمان آورده اند، وجود ندارد؛ و من از مسلمين هستم!)

«91» [امّا به او خطاب شد:] الآن؟!! در حالى كه قبلاً عصيان كردى، و از مفسدان بودى!

«92» ولى امروز، بدنت را [از آب] نجات مى دهيم، تا عبرتى براى آيندگان باشى! و بسيارى از مردم، از آيات ما غافلند!

«93» [سپس] بنى اسرائيل را در جايگاه صدق [و راستى] منزل داديم؛ و از روزيهاى پاكيزه به آنها عطا كرديم؛ [امّا آنها به نزاع و اختلاف برخاستند!] و اختلاف نكردند، مگر بعد از آنكه علم و آگاهى به سراغشان آمد! پروردگار تو روز قيامت، در آنچه اختلاف مى كردند، ميان آنها داورى مى كند!

«94» و اگر در آنچه بر تو نازل كرده ايم ترديدى دارى، از كسانى كه پيش از تو كتاب آسمانى را مى خواندند بپرس، به يقين، (حق) از طرف پروردگارت به تو رسيده است؛ بنابر اين، هرگز از ترديدكنندگان مباش! [مسلماً او ترديدى نداشت! اين درسى براى مردم بود!]

«95» و از آنها مباش كه آيات خدا را تكذيب كردند، كه از زيانكاران خواهى بود!

«96» [و بدان] آنها كه فرمان پروردگار تو بر آنان تحقق يافته، [و بجرم اعمالشان، توفيق هدايت را از آنها گرفته هرگز] ايمان نمى آورند،

«97» هر چند تمام آيات [و نشانه هاى الهى] به آنان برسد، تا زمانى كه عذاب دردناك را ببينند! [زيرا تاريكى گناه، قلبهايشان را فرا گرفته، و راهى به روشنايى ندارند!]

«98» چرا هيچ يك از شهرها و آباديها ايمان نياوردند كه [ايمانشان بموقع باشد، و] به حالشان مفيد افتد؟! مگر قوم يونس، هنگامى كه آنها ايمان آوردند، عذاب رسوا كننده را در زندگى دنيا از آنان برطرف ساختيم؛ و تا مدّت معيّنى [= پايان زندگى و اجلشان] آنها را بهره مند ساختيم.

«99» و اگر پروردگار تو مى خواست، تمام كسانى كه روى زمين هستند، همگى به [اجبار] ايمان مى آوردند؛ آيا تو مى خواهى مردم را مجبور سازى كه ايمان بياورند؟! [ايمان اجبارى چه سودى دارد؟!]

«100» [اما] هيچ كس نمى تواند ايمان بياورد، جز به فرمان خدا [و توفيق و يارى و هدايت او]! و پليدى [كفر و گناه] را بر كسانى قرارمى دهد كه نمى انديشند.

«101» بگو: (نگاه كنيد چه چيز [از آيات خدا و نشانه هاى توحيدش] در آسمانها و زمين است!) اما اين آيات و انذارها به حال كسانى كه [به خاطر لجاجت] ايمان نمى آورند مفيد نخواهد بود!

«102» آيا آنها [چيزى] جز همانند روزهاى پيشينيان [و بلاها و مجازاتهايشان] را انتظار مى كشند؟! بگو: (شما انتظار بكشيد، من نيز با شما انتظار مى كشم!)

«103» سپس [هنگام نزول بلا و مجازات،] فرستادگان خود و كسانى را كه [به آنان] ايمان مى آورند، نجات مى دهيم و همين گونه، بر ما حق است كه مؤمنان [به تو]

را [نيز] رهايى بخشيم!

«104» بگو: (اى مردم! اگر در عقيده من شك داريد، من آنهايى را كه جز خدا مى پرستيد، نمى پرستم! تنها خداوندى را پرستش مى كنم كه شما را مى ميراند! و من مأمورم كه از مؤمنان باشم!

«105» و [به من دستور داده شده كه:] روى خود را به آيينى متوجه ساز كه از هر گونه شرك، خالى است؛ و از مشركان مباش!

«106» و جز خدا، چيزى را كه نه سودى به تو مى رساند و نه زيانى، مخوان! كه اگر چنين كنى، از ستمكاران خواهى بود!

«107» و اگر خداوند، [براى امتحان يا كيفر گناه،] زيانى به تو رساند، هيچ كس جز او آن را برطرف نمى سازد؛ و اگر اراده خيرى براى تو كند، هيچ كس مانع فضل او نخواهد شد! آنرا به هر كس از بندگانش بخواهد مى رساند؛ و او غفور و رحيم است!)

«108» بگو: (اى مردم! حق از طرف پروردگارتان به سراغ شما آمده؛ هر كس [در پرتو آن] هدايت يابد، براى خود هدايت شده؛ و هر كس گمراه گردد، به زيان خود گمراه مى گردد؛ و من مأمور [به اجبار] شما نيستم!)

«109» و از آنچه بر تو وحى مى شود پيروى كن، و شكيبا باش [و استقامت نما]، تا خداوند فرمان [پيروزى] را صادر كند؛ و او بهترين حاكمان است!

ايمان آورده اند مژده ده كه آنان را نزد پروردگارشان سابقه اى نيك [و مقام، مرتبه اى بلند و پاداشى شايسته] است. كافران [لجوج و بى منطق] گفتند: همانا اين مرد، جادوگرى آشكار است!! (2)

يقيناً پروردگارتان خداى يكتاست كه آسمان ها و زمين را در شش روز پديد آورد، آن گاه بر تخت فرمانروايى و حكومت بر آفرينش چيره شد، همواره كار جهان را [با قوانينى استوار و منظم] تدبير مى كند. [كار] هيچ واسطه اى [در همه جهان هستى براى جابجايى عناصر وتركيب اجزا وبه جريان انداختن امور] جز پس از اذن او نيست. اين است خدا، پروردگار شما، پس او را بپرستيد؛ آيا متذكّر [حقايق] نمى شويد؟ (3)

بازگشت همه شما فقط به سوى اوست. [خدا شما را وعده داد] وعده اى حق وثابت؛ بى ترديد اوست كه جهان آفرينش را مى آفريند، سپس آن را [به قيامت] بازمى گرداند تا كسانى كه ايمان آورده اند و كارهاى شايسته انجام داده اند، به عدالت و انصاف پاداش دهد، و براى كسانى كه كافر شدند به كيفر كفرى كه همواره مى ورزيدند، شربتى از آب بسيار جوشان و عذابى دردناك است. (4)

اوست كه خورشيد را فروزان و ماه را تابان قرار داد، و براى ماه منازلى [چون هلال، تربيع، بدر و محاق] مقدّر ساخت تا شمار سال و حساب [ماه، هفته، اوقات امور زندگى و تنظيم برنامه هاى معيشت] را بدانيد. خدا آنها را جز به درستى و راستى نيافريده؛ او نشانه ها را براى گروهى كه دانايند [بدون هر گونه ابهام] بيان مى كند. (5)

به يقين در رفت و آمد شب و روز و آنچه را خدا در آسمان ها و زمين پديد آورد، براى گروهى كه همواره تقواپيشه اند،

نشانه هايى [بر توحيد، ربوبيّت و قدرت خدا]ست. (6)

مسلماً كسانى كه ديدارِ [قيامتِ] ما [و محاسبه شدن اعمالشان] را اميد ندارند و به زندگى دنيا خشنود شده اند و به آن آرام يافته اند و آنانكه از آيات ما بى خبرند. (7)

آنانند كه به كيفر گناهانى كه همواره مرتكب مى شدند، جايگاهشان آتش است. (8)

بى ترديد كسانى كه ايمان آورده اند و كارهاى شايسته انجام داده اند، پروردگارشان آنان را به سبب ايمانشان به بهشت هاى پر نعمت كه نهرها از زير [قصرهاىِ] آنها جارى است، راهنمايى مى كند. (9)

[آغازِ] نيايششان در آنجا [اين است كه]: خدايا! از هر عيب و نقصى منزّهى، و درود خدا در آنجا به آنان عطا كردن سلامتى كامل است، و پايان بخشِ نيايششان اين است كه همه ستايش ها ويژه خدا مالك و مربى جهانيان است. (10)

و اگر خدا براى مردم در عذاب و مجازات همان گونه كه آنان در طلب خير و خوشى شتاب دارند، شتاب مى ورزيد، قطعاً مدت عمرشان [با نزول عذاب و مجازات] پايان مى يافت؛ پس كسانى كه ديدارِ [قيامتِ] ما [و محاسبه شدن اعمالشان] را اميد ندارند، وامى گذاريم تا در طغيانشان سرگردان بمانند. (11)

و چون انسان را گزند و آسيبى رسد، ما را [در همه حالات] به پهلو خوابيده يا نشسته يا ايستاده [به يارى] مى خواند، پس زمانى كه گزند و آسيبش را برطرف كنيم، آن چنان به راه ناسپاسى و گناه مى رود كه گويى هرگز ما را براى برطرف كردن گزند و آسيبى كه به او رسيده [به يارى] نخوانده است!! اين گونه براى اسراف كاران اعمالى كه همواره انجام مى دادند، آراسته شده [تا جايى كه زشتى اعمالشان

را نمى فهمند.] (12)

يقيناً اقوام پيش از شما را هنگامى كه ستم ورزيدند، هلاك كرديم، و پيامبرانشان براى آنان دلايل روشن آوردند، ولى آنان بر آن نبودند كه ايمان بياورند؛ اين گونه گروه گناهكار را كيفر مى دهيم. (13)

سپس شما را بعد از آنان در زمين جانشين قرار داديم تا [بر پايه سنّت آزمايش] بنگريم، چگونه عمل مى كنيد؟ (14)

و هنگامى كه آيات روشن ما بر آنان خوانده شود، كسانى كه ديدار [قيامت] ما [و محاسبه شدن اعمالشان] را اميد ندارند، مى گويند: قرآنى غير اين بياور يا آن را [به آياتى ديگر كه خوش آيند طبع ما باشد] تغيير ده!! بگو: مرا نرسد كه آن را از نزد خود تغيير دهم؛ جز آنچه را به من وحى مى شود، پيروى نمى كنم؛ من اگر پروردگارم را نافرمانى كنم، از عذاب روزى بزرگ مى ترسم. (15)

بگو: اگر خدا مى خواست آن را بر شما نمى خواندم، و او هم شما را به آن آگاه نمى كرد؛ همانا مدت ها پيش از نزول قرآن در ميان شما بودم، [و ادعاى پيامبرى نداشتم، اكنون صدق پيامبرى خود را با اين قرآن اثبات مى كنم] آيا نمى انديشيد؟ (16)

پس ستمكارتر از كسى كه بر خدا دروغ بندد يا آياتش را تكذيب كند، كيست؟ يقيناً گنهكاران، رستگار نخواهند شد. (17)

و آنان به جاى خدا چيزهايى را مى پرستند كه نه زيانى به آنان مى رسانند و نه سودى به آنان مى دهند؛ و مى گويند: اينان شفيعان ما نزد خدايند. بگو: آيا خدا را به شفيعانى خبر مى دهيد كه آنها را در آسمان ها و زمين [به عنوان شفيع] نمى شناسد؟ او از آنچه كه شريك او قرار مى دهند، منزّه و برتر

است. (18)

و مردم [بر محور يكتاپرستى] جز امت واحدى نبودند؛ پس [چيزى نگذشت كه درباره دين] دچار اختلاف شدند؛ و اگر از سوى پروردگارت، فرمانى مقرّر نشده بود [كه عذاب اختلاف كنندگان تا قيامت به تأخير افتد] يقيناً ميان آنان در آنچه اختلاف مى كنند، داورى مى شد [و نتيجه داورى نابودى آنان و انقراض نسلشان بود.] (19)

و مى گويند: چرا از سوى پروردگارش معجزه اى [چون عصاى موسى وناقه صالح وغير آن] بر او نازل نشده؟ بگو: [آمدن و نيامدن معجزه از امور غيبى است و] غيب ويژه خداست؛ پس [به خاطر لجاجت و مخالفت با حق] به انتظار [عذاب] باشيد كه من هم با شما از منتظرانم. (20)

و چون مردم را پس از رنج و آسيبى كه به آنان رسيده، رفاه و آسايشى بچشانيم [به جاى سپاس و ستايش] ناگاه در آيات ما به نيرنگ و بدانديشى برخيزند [و براى نپذيرفتن آن به بهانه ها و توجيهات بى پايه متوسّل شوند] بگو: خدا در كيفر و مجازات، سريع تر و كارآمدتر است. مسلماً فرستادگان ما [كه فرشتگان و نويسندگانِ اعمالند] آنچه نيرنگ و بدانديشى مى كنيد [در نامه عمل شما] ثبت مى كنند. (21)

او كسى است كه شما را در خشكى و دريا گردش مى دهد، تا آن گاه كه در كشتى ها باشيد و كشتى ها مسافرانش را با بادى ملايم و آرام حركت دهند، و كشتى نشينان به آن باد ملايم و آرام شادمان شوند، ناگاه بادى تند و سخت بر آن كشتى وَزَد و از هر طرف موجى سهمگين بر آنان تازد، و يقين كنند كه در محاصره [امواج خطرناك] افتاده اند [و راهى براى نجات ندارند]، [در آن هنگامه

هلاكت بار] خدا را در حالى كه ايمان و عبادت را از هر گونه شركى براى او خالص مى كنند، مى خوانند كه اگر ما را از اين [عرصه هلاكت بار] نجات دهى، مسلماً و قطعاً از سپاس گزاران خواهيم شد. (22)

پس هنگامى كه آنان را نجات بخشد، ناگهان در زمين به ناحق تجاوز و سركشى مى كنند. اى مردم! تجاوز و سركشى شما فقط به زيان خود شماست؛ [چند روزى محدود از] كالاى زندگى دنيا [بهره مى بريد]؛ آن گاه بازگشتتان به سوى ماست؛ پس شما را به اعمالى كه همواره انجام مى داديد، آگاه مى كنيم. (23)

در حقيقت، داستان زندگى دنيا [در زود گذر بودن] مانند آبى است كه از آسمان نازل كرديم، پس گياهان و روييدنى هاى زمين از آنچه مردم و چهارپايان از آن مى خورند، با آن آب در آميخت [و رشد و نمو يافت] تا آن گاه كه زمين [سرسبزى و نهايت زيبايى و] زينتش را [از آن همه روييدنى هاى رنگارنگ هم چون عروس] بر خود گرفت، و اهل آن گمان كردند كه قدرت [هر نوع بهره بردارى را] از آن [چهره زيبا و آراسته] دارند، [كه ناگهان] فرمان ما در شبى يا روزى [به صورت سرمايى سخت يا صاعقه اى آتش زا يا توفانى بنيان كن] به زمين رسيد، پس همه گياهان را به صورت گياهان خشك درو شده درآورديم كه گويى ديروز [چنين زراعتى] وجود نداشته. اين گونه نشانه ها[ى قدرت خود] را براى گروهى كه مى انديشند، بيان مى كنيم. (24)

و خدا [مردم را] به سراى سلامت و امنيت [كه بهشتِ عنبر سرشت است] دعوت مى كند و هر كه را بخواهد به راهى راست هدايت مى نمايد.

(25)

براى كسانى كه نيكى كردند، [بهترين] پاداش و افزون [بر آن] است؛ و چهره آنان را سياهى و خوارى نمى پوشاند؛ آنان اهل بهشت اند [و] در آن جاودانه اند. (26)

و كسانى كه مرتكب بدى ها شدند، كيفر هر بدى مانند همان بدى است و خوارى آنان را فرامى گيرد، براى آنان از [خشم و عذاب] خدا هيچ حافظ و نگه دارنده اى نخواهد بود؛ گويى چهره هايشان با پاره هايى از شب تاريك پوشيده شده؛ آنان اهل آتش اند و در آن جاودانه اند. (27)

و [ياد كن] روزى را كه همه آنان را [در قيامت] جمع مى كنيم، آن گاه به مشركان مى گوييم: شما و معبودانتان در جايگاه خود بايستيد؛ پس ميان آنان و معبودشان جدايى مى اندازيم، و معبودانشان به آنان خطاب مى كنند: شما در دنيا ما را نمى پرستيديد [بلكه شيطان و هواى نفس خود را مى پرستيديد.] (28)

پس خدا ميان ما و شما از جهت شهادت كافى است كه ما يقيناً از پرستش شما نسبت به خود بى خبر بوديم. (29)

آنجاست كه هر كسى [به پاداش] هر عملى كه از پيش فرستاده گرفتار آيد، همه به سوى خدا - سرپرست حقيقى خود - بازگردانده مى شوند، و آنچه را همواره به دروغ شريك خدا انگاشته بودند [گم شده] از دستشان مى رود. (30)

بگو: كيست كه شما را از آسمان و زمين روزى مى دهد؟ يا كيست كه بر گوش ها و چشم ها مالكيّت و حكومت دارد؟ و كيست كه زنده را از مرده، و مرده را از زنده بيرون مى آورد؟ و كيست كه همواره امور [جهان هستى] را تدبير مى كند؟ به زودى خواهند گفت: خدا! پس بگو: آيا [از پرستش غير او] نمى پرهيزيد؟! (31)

اين است خدا، پروردگار حقيقى شما، بنابراين بعد از حق چيزى جز گمراهى و ضلالت وجود دارد؟ پس چگونه شما را از حق بازمى گردانند؟ (32)

اين گونه فرمان قاطعانه پروردگارت درباره فاسقان محقّق و ثابت شد كه اينان [به سبب گناه و لجاجت] ايمان نمى آورند. (33)

بگو: آيا از معبودهاى شما كسى هست كه جهان آفرينش را ايجاد نمايد و سپس آن را [پس ازفانى شدن، به قيامت] بازگرداند؟ بگو: فقط خداست كه جهان آفرينش را مى آفريند سپس آن را [پس از فنا] بازمى گرداند، پس چگونه [از حق] منصرفتان مى كنند؟ (34)

بگو: آيا از معبودان شما كسى هست كه به سوى حق هدايت كند؟ بگو: فقط خداست كه به سوى حق هدايت مى كند؛ پس آيا كسى كه به سوى حق هدايت مى كند، براى پيروى شدن شايسته تر است يا كسى كه هدايت نمى يابد مگر آنكه هدايتش كنند؟ شما را چه شده؟ چگونه [بدون بصيرت و دانش] داورى مى كنيد؟ (35)

و بيشتر آنان [در عقايد و آرايشان] جز از گمان و ظن پيروى نمى كنند، يقيناً گمان و ظن به هيچوجه انسان را از حق بى نياز نمى كند، [و جاى معرفت و دانش را نمى گيرد] مسلماً خدا به آنچه انجام مى دهند، داناست. (36)

و اين قرآن را نسزد كه دروغى ساختگى از سوى غير خدا باشد، بلكه [با آيات محكم و استوارش] تصديق كننده كتاب هاى پيش از خود و شرح و توضيحى بر هر كتاب [آسمانى] است، در آن هيچ ترديدى نيست كه از سوى پروردگار جهانيان است. (37)

ولى [اين سبك مغزان بى منطق، در عين روشن بودن حقيقت] مى گويند: [پيامبر] آن را به دروغ بافته است. بگو: پس

اگر [در ادعاى خود] راستگو هستيد، سوره اى مانند آن بياوريد، و هر كه را جز خدا مى توانيد [براى اين كار] به يارى خود دعوت كنيد. (38)

آرى، [عجولانه] حقيقتى را تكذيب كردند كه به معارف و مفاهيمش احاطه نداشتند و هنوز تفسير عينى و تحقّق و ظهور آياتش [كه در قيامت انجام مى گيرد] براى آنان نيامده است، كسانى كه پيش از آنان بودند [نيز آيات الهى و پيامبران را] اين گونه تكذيب كردند؛ پس با تأمل بنگر كه سرانجام ستمكاران چگونه بود؟ (39)

و گروهى از مردم به قرآن ايمان مى آورند و گروهى ايمان نمى آورند؛ و پروردگارت به مفسدان، داناتر است. (40)

و اگر تو را تكذيب كردند [تا آنجا كه از ايمان آوردنشان نااميد شدى] بگو: عمل من براى من وعمل شما براى شماست، شما از آنچه من انجام مى دهم، بيزاريد، ومن از آنچه شما انجام مى دهيد، بيزارم. (41)

و برخى از آنان به تو گوش مى دهند [ولى گويا نمى شنوند] آيا تو مى توانى كران را گرچه انديشه نمى كنند، بشنوانى؟ (42)

و گروهى از آنان تو را مى نگرند [ولى گويا از درك معجزاتت، فهم آيات قرآن، سلامت اخلاق و كردارت با چشم دل ناتوانند]. آيا تو مى توانى نابينايان را گرچه از روى بصيرت و بينش نبينند، هدايت كنى؟ (43)

يقيناً خدا هيچ ستمى به مردم روا نمى دارد، ولى مردم [با روى گردانى از حق] بر خود ستم مى ورزند. (44)

و ياد كن روزى را كه خدا آنان را [در قيامت] گرد مى آورد، در حالى كه گويا [در دنيا] جز ساعتى از روز درنگ نكرده اند، آنان ميان خودشان يكديگر را [به گونه اى كه در دنيا مى شناختند]

مى شناسند؛ يقيناً كسانى كه ديدار [قيامت] خدا [و محاسبه شدن اعمالشان] را تكذيب كردند، سرمايه وجودشان را تباه نمودند و از راه يافتگان نبودند. (45)

اگر پاره اى از عذاب هايى را كه [به سبب كفرشان] به آنان وعده مى دهيم، به تو نشان دهيم [مى بينى كه عذابى سخت و دردناك است] يا اگر [پيش از آنكه عذاب آنان را به تو نشان دهيم] تو را قبض روح كنيم [اندوه مخور كه در قيامت، عذابشان را خواهى ديد] پس بازگشتشان به سوى ماست؛ آن گاه خدا بر آنچه انجام مى دهند، گواه است. (46)

و براى هر امتى پيامبرى است؛ پس هنگامى كه پيامبرشان [در قيامت] به سويشان آيد، در ميانشان به عدالت وانصاف داورى شود و مورد ستم قرار نخواهند گرفت. (47)

و [به صورتى مسخره آميز] مى گويند: اين وعده [آمدن قيامت و محاسبه اعمال] چه زمانى است، اگر راستگوييد؟ (48)

بگو: من براى خود قدرت دفع زيان و جلب سود ندارم، مگر آنچه را كه خدا بخواهد؛ [وظيفه من فقط ابلاغ پيام خداست] براى هر امتى سرآمدى معين و اجلى محدود است، هنگامى كه اجلشان سرآيد، نه لحظه اى پس مى مانند و نه پيش مى افتند. (49)

بگو: به من خبر دهيد كه اگر عذاب خدا شما را در شب يا در روز فرا رسد [چه قدرتى بر دفع آن داريد؟] گنهكاران چه چيزى از عذاب را به شتاب مى خواهند؟ (50)

سپس آيا هنگامى كه عذاب فرامى رسد به درستى و حق بودنش ايمان مى آوريد؟ [در لحظه فرا رسيدن عذاب به شما گفته مى شود:] حالا و ايمان؟! [اين همان عذابى است] كه همواره به رسيدن آن شتاب ورزيديد! (51)

آن

گاه به كسانى كه ستم كرده اند، گفته مى شود: عذاب جاودانه را بچشيد، آيا جز به كيفر آنچه همواره مرتكب مى شديد، جزا داده مى شويد؟ (52)

و از تو خبر مى گيرند: آيا [عذاب جاودانه اى كه به آن تهديد مى شويم] حق است؟ بگو: آرى، سوگند به پروردگارم يقيناً حق است، و شما عاجز كننده [خدا] نيستيد [تا بتوانيد از دسترس قدرت او بيرون رويد.] (53)

اگر [در قيامت] براى هر كسى كه ستم كرده همه ثروتى كه در زمين است فراهم باشد، يقيناً آن را براى بازخريد خود [از عذاب جاودانه] مى پردازد؛ و زمانى كه عذاب را ببينند [از شدت شرمسارى] پشيمانى و اندوه خود را پنهان مى كنند، وميان آنان به عدالت و انصاف داورى مى شود و مورد ستم قرار نخواهند گرفت. (54)

آگاه باشيد! مسلماً آنچه در آسمان ها وزمين است، فقط در سيطره مالكيّت و فرمانروايى خداست. بدانيد كه بى ترديد وعده خدا حق است، ولى بيشترشان [اين حقايق را] نمى دانند. (55)

او زنده مى كند و مى ميراند وبه سوى او بازگردانده مى شويد. (56)

اى مردم! يقيناً از سوى پروردگارتان براى شما پند و موعظه اى آمده، و شفاست براى آنچه [ازبيمارى هاى اعتقادى و اخلاقى] در سينه هاست، و سراسر هدايت و رحمتى است براى مؤمنان. (57)

بگو: [اين موعظه، دارو، هدايت و رحمت] به فضل و رحمت خداست، پس بايد مؤمنان به آن شاد شوند كه آن از همه ثروتى كه جمع مى كنند، بهتر است. (58)

بگو: به من خبر دهيد كه آنچه خدا از رزق و روزى براى شما نازل كرده و شما بخشى از آن را حرام و بخشى را حلال كرديد. بگو: آيا خدا اين حرام و

حلال كردن را به شما اجازه داده يا بر خدا دروغ مى بنديد؟! (59)

و كسانى كه بر خدا دروغ مى بندند، گمانشان به روز قيامت چيست؟ بى ترديد خدا نسبت به همه مردم، صاحب فضل و احسان است، ولى بيشترشان سپاس نمى گزارند. (60)

[اى پيامبر!] در هيچ شغل و كارى نمى باشى، و هيچ بخشى از قرآن را كه از سوى خداست، تلاوت نمى كنى، و [شما اى مردم!] هيچ كارى انجام نمى دهيد، مگر آنكه وقتى سرگرم به آن كار هستيد، گواه و شاهد شماييم. و به اندازه وزن ذره اى در زمين و آسمان از پروردگارت پوشيده نيست و نه كوچك تر از آن ذره و نه بزرگ تر از آن نيست، مگر آنكه در كتابى روشن ثبت است. (61)

آگاه باشيد! يقيناً دوستان خدا نه بيمى بر آنان است و نه اندوهگين مى شوند. (62)

آنان كه ايمان آورده اند و همواره پرهيزكارى دارند. (63)

آنان را در زندگى دنيا وآخرت مژده و بشارت است [در دنيا به وسيله وحى و در آخرت به خطاب خدا و گفتار فرشتگان] در كلمات خدا [كه وعده ها و بشارت هاى اوست] هيچ دگرگونى نيست؛ اين است كاميابى بزرگ. (64)

و گفتار [بى اساس و تبليغاتِ نارواىِ] مخالفان، تو را غمگين نكند؛ زيرا همه عزت و توانمندى براى خداست؛ او شنوا و داناست. (65)

آگاه باشيد! يقيناً هر كه در آسمان ها و هر كه در زمين است در سيطره مالكيّت و فرمانروايى خداست؛ و كسانى كه به جاى خدا معبودانى را مى پرستند، از حق پيروى نمى كنند؛ آنان [در اين پرستش] فقط از گمان و ظن پيروى مى كنند و آنان فقط دروغ مى بافند. (66)

اوست كسى كه شبِ [تاريك]

را براى شما پديد آورد تا در آن بياراميد، و روز را نور افشان [قرار داد تا در آن به كار و كوشش بپردازيد]؛ يقيناً در اين امور براى گروهى كه حقايق را بشنوند، نشانه هايى [از توحيد و قدرت و ربوبيّت خدا]ست. (67)

[مشركان بر پايه گمان واهى خود] گفتند: خدا براى خود فرزندى گرفته است!! او منزّه از هر عيب و نقصى است، او از هر چيزى بى نياز است، آنچه در آسمان ها و زمين است، در سيطره مالكيّت و فرمانروايى اوست؛ نزد شما بر اين ادعا[ىِ پوچ] هيچ دليل و برهانى نيست، آيا چيزى را از روى جهل و نادانى به خدا نسبت مى دهيد؟! (68)

بگو: كسانى كه بر خدا دروغ مى بندند، يقيناً رستگار نمى شوند. (69)

در دنيا [بهره آنان از دروغ بستن] بهره اى [اندك] است؛ آن گاه بازگشتشان به سوى ماست؛ سپس به آنان به كيفر آنكه كفر مى ورزيدند، عذابى سخت مى چشانيم. (70)

و سرگذشت [پر فايده و عبرت آموز] نوح را براى آنان بگو، آن گاه كه به قوم خود گفت: اى قوم من! اگر اقامت طولانى من ميان شما و پند واندرزم به وسيله آيات خدا، بر شما گران و دشوار است [از هيچ كارى بر ضد من كوتاهى نكنيد] من بر خدا توكل كردم، پس شما عزم و تصميم خود و قدرت معبودانتان را [كه گمان مى كنيد شما را يارى مى دهند] روى هم بگذاريد تا تلاشتان [بر ضد من] بر شما مبهم و پوشيده نباشد، آن گاه به زندگى من خاتمه دهيد و مرا [چشم به هم زدنى] مهلت ندهيد. (71)

اگر [از پذيرش دعوتم] روى بگردانيد [خود زيان كرده ايد]

من از شما [در برابر ابلاغ رسالتم] پاداشى نمى خواهم؛ پاداش من فقط بر عهده خداست و مأمورم كه از تسليم شدگان [در برابر فرمان هاى حق] باشم. (72)

پس او را تكذيب كردند؛ ما هم او و كسانى را كه در كشتى همراه او بودند [از آن توفانِ مُهلك] نجات داديم، و آنان را جانشينان [غرق شدگان] نموديم، و كسانى كه آيات ما را تكذيب كردند، غرق كرديم؛ پس [با تأمل] بنگر كه سرانجام كسانى كه بيم داده شدند، چگونه بود؟! (73)

سپس بعد از نوح، پيامبرانى را به سوى قومشان فرستاديم، پس براى آنان دلايل آشكار آوردند، ولى قومشان بر آن نبودند كه به آنچه پيش از آن تكذيب كرده بودند ايمان آورند؛ اين گونه دل هاى متجاوزان را مُهر [بدبختى] مى زنيم. (74)

آن گاه پس از آنان موسى و هارون را با آيات خود به سوى فرعون و اشراف و سران قومش فرستاديم، پس آنان تكبّر ورزيدند و آنان گروهى گنهكار بودند. (75)

پس هنگامى كه حق از نزد ما به سويشان آمد، گفتند: مسلماً اين جادويى است آشكار. (76)

موسى گفت: آيا درباره حق هنگامى كه به سويتان آمد، مى گوييد: آيا اين جادوست؟ [نه، اين جادو نيست، اگر جادو بود پيروزى نداشت] زيرا جادوگران پيروز نمى شوند. (77)

گفتند: آيا به سوى ما آمده اى تا ما را از آيينى كه پدرانمان را بر آن يافته ايم، برگردانى و [با نابود كردن ما] قدرت و حكومت در اين سرزمين براى شما دو نفر باشد؟ و ما به شما دو نفر ايمان نمى آوريم! (78)

و فرعون گفت: [براى درهم كوبيدن اين دو نفر] هر جادوگر دانا و زبردستى

را نزد من آوريد. (79)

چون جادوگران آمدند، موسى به آنان گفت: آنچه را بر افكندن آن مصمم هستيد، بيفكنيد. (80)

پس هنگامى كه افكندند، موسى گفت: آنچه را در اين صحنه آورديد، جادوست؛ مسلماً خدا آن را به زودى باطل مى كند، قطعاً خدا، كار مفسدان را [كه براى تقويت طاغيان انجام مى دهند] به سامان نمى آورد. (81)

و خدا حق را با دلايل و معجزاتش ثابت و پابرجا مى كند، گرچه گنهكاران خوش نداشته باشند. (82)

پس [در ابتداى كار] كسى به موسى ايمان نياورد، مگر فرزندانى [انگشت شمار] از قومش آن هم با ترسى [شديد] از فرعون و اشراف و سران قوم خودشان كه مبادا فرعونيان آنان را شكنجه و عذاب دهند؛ و مسلماً فرعون در سرزمين مصر برترى خواه، و [در گناه، معصيت و ستم] از اسراف كاران بود. (83)

و موسى گفت: اى قوم من! اگر به خدا ايمان آورده ايد، پس بر او توكل كنيد اگر از تسليم شدگان [در برابر فرمان هاى حق] هستيد. (84)

پس گفتند: ما فقط بر خدا توكل كرديم. پروردگارا! ما را دستخوش شكنجه و عذاب ستمكاران قرار مده. (85)

و ما را به رحمتت از گروه كافران رهايى ده. (86)

و به موسى و برادرش وحى كرديم كه خانه هايى در سرزمين مصر براى قوم خود فراهم آوريد، و خانه هايتان را روبروى هم قرار دهيد، و نماز را برپا داريد، و مؤمنان را [به رهايى از چنگال فرعونيان] مژده ده. (87)

و موسى گفت: پروردگارا! فرعون و اشراف و سرانش را در زندگى دنيا زيور و زينت [بسيار] و اموال [فراوان] داده اى كه [نهايتاً مردم را] از راه تو گمراه

كنند، پروردگارا! اموالشان را نابود كن و دل هايشان را سخت گردان كه ايمان نياورند تا آنكه عذاب دردناك را ببينند. (88)

[خدا] فرمود: دعاى شما دو نفر پذيرفته شد؛ بنابراين [در ابلاغ پيام خدا] پابرجا واستوار باشيد واز روش كسانى كه جاهل و نادانند، پيروى نكنيد. (89)

وبنى اسرائيل را از دريا گذرانديم، پس فرعون و لشكريانش آنان را از روى ستم وتجاوز دنبال كردند تا هنگامى كه بلاى غرق شدن، او را فروگرفت، گفت: ايمان آوردم كه هيچ معبودى جز همان كه بنى اسرائيل به او ايمان آوردند، نيست و من از تسليم شدگان [در برابر فرمان هاى حق] هستم. (90)

[به اوگفته شد:] اكنون [كه به نابودى خود يقين دارى و زمان بازگشت به خدا سپرى شده ايمان مى آورى؟!] در حالى كه پيش از اين عصيان مى ورزيدى و از تبهكاران بودى؟ (91)

پس امروز تو را با بدن بى جانت نجات مى دهم [وبر بلندايى از ساحل دريا مى گذارم] تا براى آيندگانت نشانه اى [از قدرت ما و زبونى و خوارى گردنكشان] باشى؛ و يقيناً بسيارى از مردم از نشانه هاى ما بى خبرند. (92)

به راستى ما بنى اسرائيل را در جايگاهى [خوش آب و هوا و منطقه اى سرشار از نعمت ها] جاى داديم و به آنان از انواع روزى هاى پاكيزه، روزى بخشيديم [ولى آنان در نبوّت موسى و در دين خدا روى به اختلاف آوردند]؛ و اختلاف نكردند مگر پس از آنكه دانش [به حقايق و معارف] براى آنان آمد؛ يقيناً پروردگارت روز قيامت ميان آنان درباره آنچه در آن اختلاف مى كردند، داورى خواهد كرد. (93)

و [به فرض محال] اگر از آنچه بر تو نازل كرديم در

شك و ترديدى، از آنان كه پيش از تو كتاب [آسمانى] مى خواندند بپرس [كتابى كه نزول قرآن را از سوى خدا خبر داده] تا روشن شود كه حق از سوى پروردگارت به سوى تو آمده؛ بنابراين از ترديدكنندگان مباش. (94)

و هرگز از كسانى مباش كه آيات ما را تكذيب كردند كه از زيانكاران خواهى شد. (95)

مسلماً كسانى كه عذاب پروردگارت بر آنان محقق و ثابت شده، ايمان نمى آورند. (96)

گرچه همه نشانه ها و معجزه ها براى آنان بيايد تا آن زمان كه عذاب دردناك را ببينند [كه آن هنگام ايمان آوردنشان هيچ سودى نخواهد داشت.] (97)

پس چرا هيچ شهرى نبوده است كه [اهلش] ايمان بياورد تا ايمانشان به آنان سود دهد؟ مگر قوم يونس كه وقتى ايمان آوردند، عذاب رسوايى را در زندگى دنيا از آنان برطرف كرديم و آنان را تا پايان عمرشان [از الطاف و نعمت هاى خود] برخوردار نموديم. (98)

اگر پروردگارت مى خواست يقيناً همه كسانى كه روى زمين اند [اجباراً] ايمان مى آوردند؛ [اى پيامبر! در حالى كه خدا از بندگانش ايمان اجبارى نخواسته] پس آيا تو مردم را وادار مى كنى تا به اجبار مؤمن شوند؟! (99)

هيچ كس را نسزد [و قدرت نباشد] كه ايمان بياورد مگر به اذن و توفيق خدا، و خدا پليدى [ضلالت] را [پس از بيان حقايق] بر كسانى قرار مى دهد كه [در حقايق] نمى انديشند. (100)

بگو: با تأمل بنگريد كه در آسمان ها و زمين [از شگفتى هاى آفرينش و عجايب خلقت] چه چيزها هست؟ ولى نشانه ها و هشدارها به حال گروهى كه ايمان نمى آورند، سودى نمى دهد. (101)

پس آيا جز مانند روزهاى [سخت و شكننده] كسانى را

كه پيش از آنان درگذشتند، انتظار مى برند؟ بگو: پس منتظر بمانيد كه من [هم] با شما از منتظرانم. (102)

آن گاه پيامبران خود و كسانى را كه ايمان آورده اند [روز نزول عذاب] مى رهانيم، همين گونه بر ما فريضه و لازم است كه مؤمنان را نجات دهيم. (103)

بگو: اى مردم! اگر شما در [حقّانيّت] دين من ترديد داريد [من در حقّانيّت دينم و بطلان آيين شما هيچ ترديدى ندارم] من آنهايى را كه شما به جاى خدا مى پرستيد، نمى پرستم، بلكه خدايى را مى پرستم كه جان همه شما را مى ستاند، و من مأمورم كه از مؤمنان باشم. (104)

و [دستور يافته ام] كه [حق گرايانه و بدون انحراف با همه وجود] به سوى [اين] دين درست واستوار روى آور، و از مشركان مباش. (105)

و به جاى خدا چيزى را كه سودى به تو نمى رساند و زيانى نمى زند، مَپَرست؛ كه اگر بپرستى قطعاً از زيانكاران خواهى بود. (106)

و اگر خدا گزند و آسيبى به تو رساند، آن را جز او برطرف كننده اى نيست، و اگر براى تو خيرى خواهد فضل و احسانش را دفع كننده اى نيست؛ خيرش را به هر كس از بندگانش بخواهد مى رساند و او بسيار آمرزنده و مهربان است. (107)

بگو: اى مردم! يقيناً حق از سوى پروردگارتان براى شما آمد؛ پس هر كه هدايت يابد، فقط به سود خود هدايت مى يابد و هر كه گمراه گردد، فقط به زيان خود گمراه مى شود، و من نگهبان شما نيستم. (108)

و از آنچه به سويت وحى مى شود، پيروى كن و [در برابر پيش آمدها و تكذيب منكران] شكيبا باش تا خدا [ميان تو و

مخالفانت] داورى كند؛ و او بهترين داوران است. (109)

سنوات و حساب ايام را براى امر معاد و نظم معاش خود بدانيد اينها را خدا جز بحق و مصلحت نظام خلق نيافريده و بازيچه نشايد پنداشت خدا آيات خود را براى اهل علم و معرفت مفصل بيان خواهد كرد (5)

به حقيقت در رفت و آمد شب و روز بلكه در هر چيزى كه خدا در آسمانها و زمينخلق فرموده براى اهل خرد و تقوى علامت و نشانه هاى قدرت خدا پديدار است (6)

البته آنهائى كه به آخرت معتقد نشدند بلقاء ما دل نبسته و اميدوار نيستند و بزندگى حيوانى پست دنيا دلخوش و دلبسته اند و آنهائى كه از آيات و نشانه هاى علم و قدرت ما غافلند (7)

هم اينان هستند كه عاقبت بكردار زشت خود كه فسق و جمع مال و آمال دنياست در آتش دوزخ ماوى گيرند (8)

آنانكه ايمان بخدا آورده و نيكوكار شدند خدا بسبب ايمان آنها را براه سعادت و طريق بهشت رهبرى كند تا به نعمتهاى ابدى بهشتى كه نهرها از زير درختانش جاريست متنعم گردند (9)

و در آن بهشت زبان شوق به تقديس خدا گشايند كه بار الها تو از هر نقص و آلايشپاك و منزهى و ثناى آنها در بهشت جسم و جانشان را از هر رنج و درد و غم و حسرت سلامت ابدى مى بخشد و آخرين سخنشان ذكر اوصاف پروردگار عالميان است (10)

و اگر خدا بعقوبت عمل زشت مردم و دعاى شرى كه در حق خود ميكنند بمانند خيرات تعجيل ميفرمود مردم همه محكوم مرگ و هلاك ميشدند و ليكن ما آنان را كه منكر معادند و بلقاى

ما اميدوار نيستند بهمان حال كفر و طغيان براى آزمايش مهلت ميدهيم (11)

و هر گاه آدمى به رنج و زيانى درافتد همان لحظه بهر حالت باشد از نشسته و خفته و ايستاده فورا ما را بدعا ميخواند آنگاه كه رنج و زيانش برطرف شود باز به حال غفلت و غرور چنان بازميگردد كه گوئى هيچ ما را براى دفع ضرر و رنج خود نخوانده همين كفران و غفلت است كه اعمال زشت تبه كاران را در نظرشان زيبا نموده است (12)

و ما اقوام و مللى را پيش از شما مانند قوم نوح و فرعون و عاد و ثمود و غيره را به كيفر ظلمشان سخت بدست هلاك سپرديم و با آنكه پيمبرانى با آيات و معجزاتبر آنها آمد باز لجاجت و عناد ورزيدند و هيچ ايمان نياوردند ما هم اينگونه مردم عنود زشت بدعمل را بكيفر ميرسانيم (13)

سپس ما بعد از هلاك آنها، شما را در زمين جانشين كرديم تا بيازمائيم و بنگريم كه تا با خويش چه عمل خواهيد كرد (14)

و هر گاه آيات روشن ما بر خلق تلاوت شود منكران معاد كه اميدوار بلقاء ما نيستند برسول ما اعتراض كرده و گفتند كه اگر تو رسولى قرآنى غير از اين هم بياوريا همين را به قرآن ديگر مبدل ساز: اى رسول ما پاسخ آنها را بگو مرا نرسد كه از پيش خود قرآن را تبديل كنم اين عصيانست و من اگر عصيان پروردگار كنماز عذاب روز قيامت سخت ميترسم زيرا تغيير و تبديل كلام خدا گناه بزرگ است (15)

بگو اى رسول اگر خدا نخواستى هرگز بر شما تلاوت

اين قرآن نمى كردم و شما رابه احكام و حقايق آن آگاه نميساختم من عمرى از اين پيش ميان شما آيستم كه دعوى رسالت نداشتم آيا اكنون كه برسالت آمدم در اين قرآن كه معجز و دليل منستعقل و فكرتان را كار نمى بنديد تا بدانيد كه اين كتاب وحى خداست و بزرگ رحمت خدا بر خلق است (16)

پس با اين دليل تكذيب حق مكنيد كه ستمكارتر از آنكه به خدا نسبت دروغ دهد و آيات خدا را تكذيب كند هيچكس نيست و البته ستمكاران را هرگز فلاح و رستگارى نخواهد بود (17)

و اين مردم نادان بت هائى را به غير خدا پرستش ميكنند كه آن بتان بانها هيچضرر و نفعى نمى رسانند و ميگويند كه اين بتان شفيع ما نزد خدا هستند جماد بيحس و شعورى كه شما و خيالات باطل شما بافته چگونه شفيع شما تواند بود. اى رسول ما باينان بگو شما به دعوى شفاعت بتها ميخواهيد خدا را يادآور سازيد به چيزى كه خدا در همه آسمانها و زمين علم بدان ندارد ياد دهيد؟ خدا از اين نسبت و از آنچه شريك و شفيع او قرار ميدهيد منزه و برتر است (18)

مردم در فطرت توحيد يك طايفه بيش نبودند پس از آن فرقه فرقه شدند و بانواع شرك و دينهاى باطل گرويدند و اگر كلمه اى كه در ازل از حق سبقت يافته كه براى آزمايش مهلت يابند نبود البته اختلافاتشان خاتمه يافته و حكم بهلاكت كافران داده ميشد (19)

منكران رسول گويند چرا بر او آيت و معجزى از جانب خدا نيامد كه قهرا مردم مطيع شوند

پاسخ ده كه داناى غيب و دانا بصلاح عالم خداست اينك بر انكارتان شما كافران منتظر عذاب خدا باشيد منهم با شما منتظر نصرت او ميباشم (20)

ما هر گاه بر آدمى بعد از آنكه او را رنج و زيانى رسيد رحمتى فرستيم و بعداز آنكه بجهل و بدبختى افتادند بواسطه انبياء و معلمين الهى نجاتشان داديم آيا در اين صورت بايد براى محو آيات و رسولان حق مكر و سياست بكار برند؟ اى رسول ما بگو مكر و سياست الهى كاملتر و سريعتر است كه رسولان ما فرشتگان قواى عالم مكرهاى شما را بر زيان شما خواهند نوشت (21)

خدا را ياد كنيد كه اوست آنكه شما را در بر و بحر سير ميدهد تا آنگاه كه در كشتى نشينيد و باد ملايمى كشتى را بحركت آرد و شما شادمان و خوشوقت باشيد كه ناگاه باد تندى بوزد و كشتى از هر جانب به امواج خطر درافتد و خود را در ورطه هلاكت ببينيد آن زمان خدا را به اخلاص و دين فطرت بخوانيد كه بار الها اگر ما را از اين خطر نجات بخشى ديگر هميشه از كفر و عصيان دست كشيده شكر و سپاس تو خواهيم كرد (22)

پس از آنكه ما از غرق نجاتشان داديم باز در زمين بناحق ظلم و ستمگرى آغاز كننداى مردم بدانيد شما هر ظلم و ستم كنيد منحصرا بنفس خويش كنيد در پى متاع فانى دنيا آنگاه در آخرت كه بسوى ما بازميگرديد شما را بانچه از نيك و بد كرده ايد آگاه ميسازيم و هر كس را بكيفر خود ميرسانيم (23)

محققا در مثل زندگانى

دنيا به آبى ماند كه از آسمانها فروفرستاديم تا بدان باران انواع مختلف گياه زمين از آنچه آدميان و حيوانات تغذيه كنند برويد تا آنگاه كه زمين از خرمى و سبزى بخود زيور بسته و آرايش كند و مردمش خود را بر آن قادر و متصرف پندارند كه ناگهان فرمان ما به شب يا روز دررسد و آن همه زيب و زيور زمين را دور كند و زمين چنان خشك شود كه گوئى ديروز در آن هيچ نبوده اين حقيقت حال فناى دنياست اينگونه خدا آياتش را با مثال روشن براى اهل فكرت بيان ميكند (24)

و خدا همه خلق را بسر منزل سعادت و سلامت ميخواند و هر كه را ميخواهد بلطف خاص خود براه مستقيم هدايت ميكند (25)

مردم نيكوكار به نيكوترين پاداش عمل خود و زيادت لطف خدا نائل شوند و هرگزبر رخسار پاكشان گرد خجلت و ذلت ننشيند و آنان هم اهل بهشت و در آنجا تا ابد متنعمند (26)

و كسانى كه مرتكب اعمال بد شدند بقدر همان اعمال زشت مجازات شوند و بخوارى و رسوائى درافتند و نگهبانى از عذاب خدا نيابند گوئى روى سياه آنها قطعه اى از شب ظلمانيست آنان در اثر ظلم و بدكارى خودشان اهل آتش دوزخ و در آن هميشه معذبند (27)

و ما روزى همه خلق را در قيامت جمع آريم آنگاه بمشركان با قهر و عتاب گوئيم شما و بتهاتان در مكان خود بايستيد سپس ميانشان جدائى افكنيم و بتان و ساير معبودان باطل زبان گشوده و گويند شما مشركان هرگز ما را پرستش نكرديد يعنى پرستش شما ما را بى اثر

و باطل و از روى هوا و هوس دنيوى بود و امروز همه آن اوهام نابود گشت پس گوئى هيچ ما را نپرستيده ايد يا آنكه ما از پرستش شما بيخبر و يا ناراضى بوديم و امروز براى شما شفاعتى و عذرى نتوانيم خواست (28)

پس در اين ادعا شهادت و حكم خدا ميان ما بتان و معبودان باطل و شما بت پرستان كفايت كند كه ما از پرستش شما غافل بوديم (29)

در آن روز قيامت هر شخصى جزاء اعمال نيك و بدى كه پيش از اين كرده خواهد ديد و همه بسوى معبود و مولاى حقيقى خود بازميگردند و خدايان باطل كه بدروغ مى بستند همه محو و نابود شوند (30)

اى رسول ما مشركان را بگو كيست از آسمان و زمين بشما روزى ميدهد و كيست كه فرمانش عالم آفرينش را منظم ميدارد تا همه مشركان معترف شده و گويند قادربر اين امور تنها خداى يكتاست پس بانها بگو چرا از خدا رو به خلق كرده و خداشناس و خدا ترس نميشويد (31)

چنين خداى قادر يكتائى براستى پروردگار شماست و بعد از بيان اين راه حق و خداشناسى چه باشد غير گمراهى پس شما از راه حق و حقيقت بكجا ميرويد؟ (32)

همچنين حكم شقاوت و كلمه عذاب را فاسقان استحقاق يافتند كه با اين دليل روشن و برهان واضح باز ايمان نمياورند (33)

اى رسول بگو كه آيا هيچ يك از بتان و خدايان باطل شما بر اين كار قادر است كه در آغاز خلق را بيافريند و سرانجام برگرداند بگو تنها خداى يكتاست كه در اول خلايق را خلق

كرده آنگاه همه را بسوى خود بازميگرداند پس شما مشركان بر اين خداى قادر متعال چرا بشرك دروغ مى بنديد؟ (34)

باز بگو آيا هيچ يك از شركار شما مشركان كسى را براه حق هدايت تواند كرد بگو تنها خداست كه خلق را براه حق و طريق سعادت هدايت ميكند آيا آنكه خلق را براه حق رهبرى ميكند سزاوار به پيروى است يا آنكه نميكند؟ مگر آنكه خود بهدايت خدا هدايت شود پس شما مشركان را چه شده كه آنقدر بيخرد و نادانيد كه بتان را راهنما دانيد و چگونه چنين قضاوت باطل براى بتها ميكنيد (35)

و اكثر اين مردم الا از خيال و گمان باطل خود از چيزى پيروى نمى كنند در صورتى كه گمان و خيالات موهوم كسى را بى نياز از حق نميگرداند و به علم يقين نميرساند و خدا بهر چه اين كافران ميكنند آگاهست (36)

و اين قرآن عظيم نه بدان پايه از فصاحت و جامعيت است كه كسى جز به وحى خداتواند دريافت ليكن علاوه بر آنكه بمعجزه بر حق بودن خود گواه است ساير كتب آسمانى را نيز به وحى تصديق ميكند و كتاب الهى را بتفصيل بيان ميكند كه بى هيچ شك نازل از جانب خداى عالمست (37)

آيا كافران ميگويند قرآن را محمد (ص) بافته است اى رسول ما بگو اگر راست ميگوئيد كه اين قرآن وحى خدا نيست شما خود و هم از هر كس نيز ميتوانيد كمك بطلبيد و يك سوره مانند قرآن بياوريد (38)

اين منكران از روى علم سخن نميگويند بلكه انكار چيزى را ميكنند كه علمشان به او احاطه نيافته

و حقيقت و باطن آن را درك نكرده اند پيشينيان هم كه رسل و آيات خدا را تكذيب ميكردند مردمى ستمگر و بى علم مانند اينها بودند اى رسول بنگر عاقبت كار ستمكاران عالم بكجا كشيد و چگونه همه هلاك شدند؟ (39)

برخى از مردم بقرآن ايمان مياورند و برخى نمى آورند تو تبليغ رسالت كن و غممدار كه خداى تو حال بد انديشان و جزاء آنها را بهتر ميداند (40)

اگر تو را تكذيب كردند دلتنگ مشو بگو عمل من براى من و عمل شما از شما هر كس جزاء خود را خواهد يافت شما برى از كردار نيك من هستيد و من بيزار از كردارزشت شما (41)

برخى از اين منكران چون قرائت قرآن كنى بظاهر گوش كنند ولى بمعنى نميشنوند آيا تو كران را كه هيچ عقل و ادراكى هم ندارند از كلام خدا توانى چيزى به آنها بشنوانى؟ (42)

و برخى از منكران هنگام تلاوت قرآن بچشم ظاهر در تو مينگرند ولى بمقام باطنت و پى نميبرند آيا تو كوران را كه بباطن هيچ نمى بينند هدايت توانى كرد؟ (43)

خدا هرگز به هيچكس ستم نخواهد كرد ولى مردم خود در حق خويش ستم ميكنند (44)

و روزى كه همه خلايق بعرصه محشر جمع آيند گويا در دنيا ساعتى از روز بيش درنگ نكرده اند در آن روز يكديگر را كاملا ميشناسند آن روز آنانكه لقاى خدا را انكار كردند بسيار زيانكارند و هرگز بسر منزل سعادت راه نمى يابند (45)

و اگر ما بعضى از عقاب آن منكران را كه وعده كرديم در حيات دنيا بتو نشان دهيميا بتاخير افكنده

و پيشتر از عقاب آنها قبض روح تو كنيم باز مرجع آنان درقيامت بسوى ماست در آن روز هم خدا به اعمال و جزاء آنها آگاهست (46)

و براى هر امتى رسولى است كه هر گاه رسول آنها آمد و حجت بر آنان تمام شد براى مومن و كافر حكم بعدل شود و بر هيچكس در كيفر و پاداش ستم نخواهد شد (47)

و كافران مى گويند اى رسول و اى مومنان پس اين وعده قيامت كى خواهد بود اگرشما راست ميگوئيد (48)

اى رسول پاسخ ده كه من مالك نفع و ضرر خود نيستم تا چه رسد بديگران مگر هر چه خدا خواهد، براى هر امتى اجل معينى است و روز مرگى از جانب خدا كه چون فرا رسد ساعتى دير و زود نگردد و روز مرگ، اول روز وعده هاى قيامت استو آن را خدا ميداند (49)

بگو مرا خبر دهيد كه اگر شب كه در خوابيد يا روز كه بكسب و كاريد ساعت عمرتان سرزيد و عذاب خدا فرا رسد چه راه مفرى داريد چرا گناهكاران بجاى توبه عذاب را بتعجيل ميطلبند (50)

آيا آنگاه كه عذاب واقع شد باو ايمان مى آوريد؟ در صورتى كه آن زمان كه مرگ فرا رسد ديگر ايمان بى اثر است و گفته شود الان ايمان آورديد و بجزع و توبه برخاستيد و حال آنكه قبلش از راه تمسخر عذاب را بتعجيل ميخواستيد (51)

آنگاه به ستمكاران گويند بچشيد عذاب ابدى را آيا اين عذاب جز نتيجه اعمال زشتشماست؟ (52)

اى رسول ما از تو كافران ميپرسند كه آيا اين قرآن و رسالت و وعده ثواب

و عقاب آخرت بر حق است بگو آرى قسم بخداى من كه البته همه وعده ها حق است و شما از آن هيچ مفرى نداريد (53)

و اگر در آن روز مردم ستمكار مالك روى زمين باشند آرزو كنند كه همه دارائى خود را فدا دهند تا مگر خويشتن از عذاب برهانند و نتوانند و چون عذاب را مشاهده كنند حسرت و پشيمانى خود را پنهان دارند كه شماتت از مردم نكشند و در حق آنها حكم عقاب بعدل شود و در كيفرشان هيچ ستمى نخواهد شد (54)

مردم آگاه باشيد كه هر چه در آسمانها و زمين است ملك خداست و هم آگاه باشيدكه وعده ثواب و عقاب بهشت و دوزخ خدا همه حق محض است ولى اكثر خلق از آن آگه نيستند (55)

خداست كه مرده را زنده ميكند و زنده را ميميراند و باز همه بسوى او بازميگرديد (56)

اى مردم عالم نامه اى كه همه پند و اندرز و شفاى دلهاى شما و هدايت و رحمت بر مومنان است از جانب خدا براى سعادت و نجات شما آمد (57)

اى رسول بخلق بگو كه شما بايد منحصرا بفضل و رحمت خدا شادمان شويد و بنزول قرآن مسرور باشيد كه آن بهتر و مفيدتر از ثروتى است كه بر خود اندوخته ميكنيد (58)

باز بگو بمشركان عرب كه آيا رزقى كه خدا براى شما فرستاده و حلال فرموده شما از پيش خود بعضى را حرام و بعضى را حلال ميكنيد؟ با من بگوئيد آيا اين به دستور خداست يا بحق افترا مى بنديد؟ مقصود بحيره و سائبه و وصيله و حام است

كه مشركان بر خود حرام كردند (59)

آنانكه بر خدا دروغ مى بندند مگر چه گمان دارند به روز قيامت مگر از انتقامحق در آن روز نميترسند البته خدا را با بندگان فضل و احسان بسيار است ولى اكثر مردم ناسپاسند و شكر احسان حق نميكنند (60)

اى رسول ما بدان كه تو در هيچ حال نباشى و هيچ آيه از قرآن تلاوت نكنى و به هيچ عملى تو و امت وارد نشويد جز آنكه ما همان لحظه شما را مشاهده ميكنيم و هيچ ذره اى در همه زمين و آسمان از خداى تو پنهان نيست و كوچكتر از ذره و بزرگتر از آن هر چه هست همه در كتاب مبين حق و لوح علم الهى مسطور است (61)

آگاه باشيد كه دوستان خدا هرگز هيچ ترسى از حوادث آينده عالم و هيچ حسرت و اندوهى از وقايع گذشته جهان در دل آنها نيست (62)

بحقيقت آنان اهل ايمان و خدا ترسند (63)

آنها را از خدا پيوسته بشارت است هم در حيات دنيا بمكاشفات در عالم خواب وهم در آخرت بنعمتهاى بهشت سخنان خدا را تغيير و تبديلى نيست كه اين فيروزى بزرگ نصيب دوستان خدا است (64)

اى رسول ما غم مخور و سخن منكران خاطرت را غمگين نسازد هر عزت و اقتدارى مخصوص خداست و او بهمه گفتار خلق شنوا و بهمه احوال بندگان داناست (65)

آگاه باش كه هر چه در همه آسمانها و زمين است ملك خداست و آنچه را مشركان ازغير خدا پيروى ميكنند گمان باطلى بيش نيست و جز آنكه دروغى به خيال خود بافند كارى ندارند (66)

او خداونديست كه شب تار را براى آسايش و روز روشن را براى امر معاش مقرر فرمود كه در آن نشانه هاى قدرت خدا براى مردمى كه سخن حق را بشنوند پديدار است (67)

كافران قائل شدند كه خدا فرزندى اتخاذ كرده چنين نيست او منزه است و هم بى نياز كه هر چه در آسمانها و زمين است همه ملك خداست و شما كافران و مشركان كه برخدا فرزند قائليد بر قول خود هيچ دليلى نداريد آيا بى دليل و از روى جهالت نسبت بخدا چنين دروغ سخن ميگوئيد؟ (68)

بگو اى رسول ما كه هرگز آنان كه بخدا چنين نسبت دروغى دهند نجات و رستگارى ندارند (69)

اين گفتار باطل همه براى طمع متاع دنياست سپس مرگ كه فرا رسد مرجعشان بسوى ما خواهد بود تا آنها را عذابى سخت بكيفرشان بچشانيم (70)

اى رسول حكايت نوح را بر اينان بازگو كه به امتش گفت اى قوم اگر شما بر مقام رسالت و اندرز من بايات خدا تكبر و انكار داريد و در مقام حسد و آزار من برمياييد من تنها بخدا توكل ميكنم و از شر شما باو پناه ميبرم شما هم باتفاق بتان و خدايان باطل خود هر مكر و تدبيرى بر آزار من داريد انجام دهيد تا امر بر شما پوشيده نباشد و درباره من هر مكر و انديشه باطل داريد بكار بريد (71)

پس هر گاه شما از حق روى گردانيده و نصيحت مرا نپذيرفتيد من از شما اجرى نخواسته بلكه همه اجر رسالت من بر خداست و من خود از جانب حق مامورم كه از اهل اسلام بوده

و تسليم حكم او باشم (72)

قوم نوح با وجود آن همه نصايح و ادله و آيات باز نوح را تكذيب كردند و در مقام هلاكش برآمدند ما او و پيروانش را در كشتى نجات آورده و خلفاى روى زمين قرار داديم و آنانكه آيات ما را تكذيب كردند همه را به طوفان هلاك غرق كرديم بنگر تا عاقبت انذارشدگان يعنى امتى كه اندرز رسولان را نشنيدند از قهر خدا بكجا كشيد (73)

آنگاه بعد از نوح پيغمبرانى را مانند ابراهيم و هود و لوط و شعيب و غيره با آيات و معجزات به امتانشان فرستاديم آنها هم همان آياتى را كه پيشينيان تكذيب كردند باز از جهل و عناد تكذيب كرده و ايمان نياوردند و چنين ما هم بر دلهاى تاريك سركشان مهر قهر و عذاب برنهيم (74)

آنگاه بعد از آن رسولان موسى و هارون را به سوى فرعون و اشراف مملكت او فرستاديم آنها هم تكبر كردند و مردمى تبه كار بودند (75)

و چون رسول حق با معجزات و آيات از جانب ما بر آنها آمد آيات و معجز او را تكذيب كرده و گفتند اين سحر بودنش بر همه آشكار است (76)

موسى به آنان گفت آيا به رسول و آيات حق كه براى هدايت شما آمد نسبت سحر ميدهيد و حال آنكه ساحران را هرگز فلاح و فيروزى نخواهد بود (77)

باز بموسى پاسخ دادند كه آيا تو آمده اى كه ما را از عقايد و آدابى كه پدران ما بر آن بودند باز دارى تا خود و برادرت هارون در زمين سلطنت يابيد و برما حكمفرما شويد ما

هرگز به شما ايمان نخواهيم آورد (78)

فرعون به اتباعش گفت تفحص كنيد و هر كجا ساحرى ماهر و داناست همه را نزد من حاضر كنيد (79)

آنگاه كه ساحران همه حاضر شدند و در مقام معارضه با موسى برآمدند موسى به ساحران گفت كه شما اول بساط سحر خود را بيندازيد و هر مهارتى داريد در سحر بكار بريد (80)

آنگاه كه ساحران بساط جادو انداخته و همه تدابير و شعبده ها كار بستند موسى گفت خدا البته سحر شما را باطل خواهد كرد كه خدا هرگز عمل مفسدان در دين و دنيا را اصلاح نكند (81)

و خدا به آيات و كلمات خود حق را تا ابد پايدار گرداند هر چند بدكاران عالم راضى نباشند (82)

پس از آن همه ظهور معجزات موسى و ابطال سحر ساحران باز از آن مردم باطل پرستكسى بموسى ايمان نياورد جز قبيله او آنهم با حال خوف و تقيه از فرعون و اتباعش كه مبادا در صدد فتنه و قتلشان برآيند كه فرعون آن روز در سرزمين مصر بسيار علو و سركشى داشت و سخت متعدى و ستمكار بود (83)

موسى بقوم خود گفت كه شما اگر بحقيقت ايمان بخدا آورده و اگر براستى تسليم فرمان او هستيد بر خدا توكل كنيد و از كس مترسيد (84)

پيروان موسى نيز از پى اندرز او همه گفتند ما بر خدا توكل كرديم بار الها ما را دستخوش فتنه اشرار و قوم ستمكار مگردان (85)

و مومنان را برحمت و لطف خود از شر كافران نجات ده (86)

و با موسى و برادرش هارون وحى كرديم كه شما و

پيروانتان در شهر مصر منزل گيريد و خانه هايتان را قبله و معبد خود قرار دهيد و نماز بپا داريد اكنون كه از بيم فرعونيان بمساجد نتوانيد رفت و تو هم اى رسول مومنان را بفتح در دنيا و بهشت در آخرت بشارت ده (87)

و موسى به پروردگار خود عرض كرد بارالها تو بفرعون و فرعونيان در حيات دنياملك و اموال و زيورهاى بسيار بخشيدى كه بدين وسيله بندگان را از راه تو گمراه كنند بار خدايا اموال آنها را نابود گردان و دلهايشان را سخت بربند كه اينان هرگز ايمان نياورند تا هنگامى كه عذاب دردناك را مشاهده كنند (88)

خدا بموسى و هارون فرمود دعاى شما را مستجاب كردم پس هر دو به راه مستقيم توحيد و خداپرستى استوار باشيد و از مردم جاهل پيروى مكنيد (89)

و ما بنى اسرائيل را از دريا گذرانيديم پس آنگه فرعون و سپاهش بظلم و ستمگرى از آنها تعقيب كردند تا چون هنگام غرق فرعون فرا رسيد آن زمان از كردار زشت و ظلم و بيداد پشيمان شده و گفت اينك من ايمان آوردم و شهادت ميدهم كه حقاجز آن كسى كه بنى اسرائيل به او ايمان دارند خدائى در عالم نيست و منهم تسليم فرمان او هستم (90)

باو در آن حال غرق خطاب شد كه اى مغرور اكنون بايد ايمان بياورى؟ در صورتى كه از اين پيش عمرى بكفر و نافرمانى آيستى و از مردم ظالم بدكار بودى؟ (91)

پس ما امروز تو را غرق درياى هلاك كرده و بدنت را براى عبرت خلق و بازماندگانت به ساحل نجات ميرسانيم با آنكه بسيارى

از مردم از آيات قدرت ما عبرت نگرفته و از خدا سخت غافل هستند (92)

ما بنى اسرائيل را پس از هلاك دشمنان بمقام صدق و منزل آسايش مسكن داديم و نعمتهاى پاكيزه در ملك شام و مصر روزى آنها كرديم و هميشه بنى اسرائيل در ايمان به رسول خاتم اتفاق داشتند تا زمانى كه آن رسول با قرآن آسمانى براى هدايت آنها آمد آنگاه آغاز اختلاف كردند و رسالت پيغمبر بزرگ را از عناد و لجاج منكر شدند اى رسول ما خداى تو روز قيامت ميان آنها در آنچه اختلاف كردند حكم خواهد كرد (93)

پس هر گاه شك و ريبى از آنچه بتو فرستاديم در دل دارى از پيشينيان خود علماء اهل كتاب بپرس يعنى چنانچه امتت در دين تو شك دارند از علماى بى غرض اهل كتاب اوصاف تو را بپرسند تا شكوكشان مرتفع شود همانا كتاب آسمانى حق از جانب خداى تو آمده و ابدا در حقانيت آن نبايد شك و ريبى در دل راه دهى (94)

و نبايد هرگز از آنان كه تكذيب آيات خدا كنند باشى كه از زيانكاران عالم خواهى شد (95)

البته آنان كه حكم عذاب خدا بر آنها حتم است ايمان نيمذورند (96)

و اگر هر گونه معجزه و آيتى از جانب خدا بر آنان بيايد باز ايمان نياورند تا وقتى كه عذاب دردناك را به چشم مشاهده كنند (97)

چرا بايد از هيچ شهرى و از هيچ قوم پيغمبرى جز يونس در وقتى كه ايمانشان سود ميبخشد ايمان نياورند و تا زمان معاينه عذاب لجاجت كنند و تنها بين اقوام و ملل قوم يونس باشند

كه چون ايمان بخدا آوردند ما عذاب ذلت را در دنيا و عقبى از آنها برداشتيم و تا زمانى معين وقتى مرگ طبيعى آنها را متمتع و بهره مند گردانيديم (98)

اى رسول ما اگر خداى تو در مشيت ازلى ميخواست اهل زمين همه يكسره ايمان مياوردند چون نخواستيم تو كى توانى تا بجبر و كراه همه را مومن و خداپرست گردانى (99)

و هيچ يك از نفوس بشر را تا خدا رخصت ندهد ايمان نياورد و پليدى كفر و جهالت را خدا براى مردم بيخرد كه عقل را كار نبندند مقرر ميدارد (100)

اى رسول ما به امت بگو در آسمانها و زمين بچشم عقل و ديده بصيرت بنگريد تابسيار آيات يكتائى حق و ادله قدرت خدا را مشاهده كنيد گرچه هرگز مردمى را كه به ديده عقل و ايمان ننگرند دلايل و آيات الهى بى نياز نخواهد كرد و چيزى بر علم و معرفتشان نخواهد افزود (101)

پس مردمى كه ايمان نمياورند منتظر چيستند جز آنكه روزگار هلاكت و عذابى كه پيشينيان ديدند بچشم ببينند اى رسول ما بگو بطاغيان امت كه شما نزول عذاب را منتظر باشيد كه منهم منتظر نزول فتح و نصرت خدا با شما ميباشم (102)

و ما از شر و فتنه امت و هلاكتى كه بكافران رسد رسولان خود و مومنان را نجات ميدهيم اين را ما بر خود فرض كرديم كه اهل ايمان را نجات بخشيم (103)

اى رسول ما، مشركان را بگو كه اگر شما از آئين من مشكوكيد پس يقين داريد كه من هرگز خدايان باطلى كه شما مى پرستيد بچيزى نگيرم و جز خداى

يكتائى كه مرگ و زندگانى همه شما خلايق به امر اوست كسى را به خدائى نميپرستم و مامورم كه خود از اهل ايمان باشم (104)

و خدا مرا امر كرده كه روى بجانب دين حنيف اسلام و آئين پاك توحيد آور و هرگزلحظه اى هم آئين مشركان مباش (105)

و نيز مرا فرموده كه غير از خداى يكتا هيچ يك از اين خدايان باطل كه بحال تو نفع و ضررى ندارند به خدائى مخوان و گرنه مشرك شده و از ستمكاران خواهى بود (106)

و اگر خدا بر تو ضررى خواهد هيچ كس دفع آن ضرر نتواند و اگر خير و رحمتى خواهد باز احدى منع آن نتواند كه فضل و رحمت حق بهر كس از بندگان بخواهد البته ميرسد و اوست خداى آمرزنده مهربان (107)

اى رسول ما بگو اى مردم كتاب و رسول حق از جانب خدا براى هدايت شما آمد پس هر كس هدايت يافت نفعش بر خود اوست و هر كس براه گمراهى شتافت زيانش بر خوداوست و من پس از اتمام حجت نگهبان شما از مواخذه خدا نيستم (108)

و اى رسول تو خود از وحى خداى كه بر تو ميرسد پيروى كن و راه صبر پيش گير تا وقتى كه خدا ميان تو و مخالفانت حكم كند كه او بهترين حكمفرمايان عالمست (109)

جايگاه نيكويى است؟ كافران گفتند: همانا اين مرد جادوگرى آشكار است! (2)

همانا پروردگارتان، خدايى است كه آسمان ها و زمين را در شش روز و دوران آفريد، سپس بر عرش استيلاء يافت (زمام امور را به دست گرفت). كار جهان را تدبير و سامان دهى مى كند. هيچ شفاعت كننده اى جز با اذن او نيست. آن خداوند است كه پروردگار شماست، پس او را بپرستيد. آيا پند نمى گيريد؟ (3)

بازگشت همه ى شما به سوى اوست. اين وعده ى حقّ الهى است. اوست كه آفرينش را آغاز مى كند، سپس آن را بازمى گرداند، تا كسانى را كه ايمان آورده و عمل صالح انجام داده اند، به عدالت پاداش دهد و براى آنان كه كافر شده اند به سزاى كفرشان، نوشيدنى اى از مايع سوزان و عذابى دردناك خواهد بود. (4)

اوست كه خورشيد را درخشنده و ماه را تابان قرار داد و براى حركتِ ماه منزلگاه هايى قرار داد تا شماره ى سالها و حساب را بدانيد. خداوند اينها را جز بر اساس حق نيافريده است. خداوند آيات را براى آنان كه (مى خواهند) بدانند، به تفصيل بيان مى كند. (5)

همانا در رفت و آمد (و اختلاف) شب و روز و در آنچه خداوند در آسمان ها و زمين آفريده است، براى مردم پرهيزكار نشانه هايى (بزرگ) است. (6)

قطعاً آنان كه به ديدار ما (و دريافت نعمت هاى اخروى) اميد ندارند و (تنها) به زندگى دنيادل خوش كرده اند و به آن آرام گرفته و تكيه مى كنند و نيز كسانى كه از نشانه هاى (قدرت) ما غافلند. (7)

آنان به خاطر آنچه كه عمل مى كردند، جايگاهشان آتش است. (8)

به يقين آنان كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده اند،

پروردگارشان آنان را به خاطر ايمانشان هدايت مى كند. و در باغ هاى پرنعمت كه نهرها از زير پايشان جارى است اقامت دارند. (9)

دعا و نيايش آنان در بهشت، «سبحانك اللّهم» (خدايا تو پاك و منزّهى) است و درودشان در آنجا سلام است و پايان نيايش آنان، «الحمد للّه ربّ العالمين» (سپاس و ستايش مخصوص خداست) مى باشد. (10)

و اگر خداوند براى مردم به همان شتاب كه براى خود خير مى طلبند، در رساندن بلا به آنان شتاب مى نمود، قطعاً اجلشان فرا رسيده بود. پس كسانى را كه به ديدار ما اميد (و باور) ندارند به حال خود رها مى كنيم تا در سركشى خويش سرگردان بمانند. (11)

و هنگامى كه ضررى به انسان برسد، در حالى كه به پهلو خوابيده يا نشسته و يا ايستاده است، ما را مى خواند، ولى چون ضرر را از او برطرف ساختيم، چنان به راه خود مى رود كه گويى هرگز ما را براى گرفتارى كه به وى رسيده بود، نخوانده است! اين گونه براى اسراف كاران، عمل كردشان زيبا جلوه مى كند. (12)

و همانا ما امّت هاى پيش از شما را چون ستم كردند، هلاك كرديم. (زيرا) پيامبرانشان براى آنها معجزات آوردند، ولى آنها ايمان نياوردند. ما اين گونه گروه تبه كاران را كيفر مى دهيم. (13)

سپس شما را پس از (هلاكت) آنان، جانشينانى در زمين قرار داديم، تا ببينيم شما چگونه عمل مى كنيد. (14)

و هرگاه آيات روشن ما بر آنان تلاوت مى شود، كسانى كه به ديدار ما (و دريافت پاداشهاى اخروى) اميد و باورى ندارند مى گويند: قرآنى غير از اين بياور، يا اين قرآن را تغيير بده. (به آنان) بگو: من حق ندارم كه

آن را از پيش خود تغيير دهم. من پيروى نمى كنم مگر آنچه را كه به من وحى شود، من از عذاب روزى بزرگ (قيامت) بيمناكم، اگر پروردگارم را نافرمانى كنم. (15)

بگو: اگر خداوند مى خواست، آن (قرآن) را بر شما نمى خواندم و شما را به آن آگاه نمى ساختم. من پيش از (آوردن) قرآن، عمرى در ميان شما بوده ام، آيا نمى انديشيد؟! (16)

پس كيست ستمكارتر از كسى كه بر خدا دروغ بندد، يا آيات او را دروغ بشمارد؟ قطعاً مجرمان، رستگار نمى شوند. (17)

و به جاى خدا چيزهايى را مى پرستند كه نه به آنان ضرر مى رساند و نه سودشان مى دهد و مى گويند: اين بت ها شفيعان ما نزد خدايند. بگو: آيا خدا را به چيزى خبر مى دهيد كه او خبرى از آنها در آسمان ها و زمين ندارد؟ خداوند منزّه و والاتر است از شريكانى كه برايش قر ار مى دهند. (18)

(در آغاز) مردم جز امّتى واحد نبودند (و بر فطرت پاك توحيدى بودند)، پس دچار اختلاف شدند، (گروهى موّحد و گروهى مشرك،) و اگر سنّتِ (مهلت يافتن مردم براى آزمايش) از سوى پروردگارت مقدّم و مقدّر نگرديده بود، (در همين دنيا) ميان مردم در آنچه اختلاف مى كردند، داورى مى شد (و به هلاك منحرفان حكم مى گرديد). (19)

و مى گويند: چرا از سوى پروردگارش بر او آيه و معجزه اى نازل نمى شود؟ پس بگو: غيب (و معجزه كه به جهان غيب مربوط است)، از آنِ خداست (نه در اختيار من يا تابع هوس مردم). پس در انتظار باشيد، من نيز همراه شما از منتظرانم (كه خداوند چگونه پاسخ بهانه گيرى هاى شما را مى دهد). (20)

و هرگاه پس از رنجى كه به

مردم رسيده، (طعم) رحمت و لطفى به آنان بچشانيم، (به جاى سپاس،) در آيات ما مكر و حيله مى كنند. بگو: تدبير الهى سريعتر و نافذتر است. همانا فرستادگان ما (فرشتگان)، آنچه را مكر و نيرنگ مى كنيد مى نويسند. (21)

او كسى است كه شما را در خشكى و دريا سير مى دهد، تا آنگاه كه در كشتى باشيد و بادى موافق، كشتى ها را به جريان در آورد و بدين وسيله خوشحال شوند، ناگهان تندبادى آيد و موج از هر سو سراغشان آيد و گمان برند كه در محاصره ى بلا گرفتارند، (در اين هنگام) خداوند را با اخلاص عقيده مى خوانند (و مى گويند:) اگر ما را از اين خطر نجات دهى، قطعاً از شاكران خواهيم بود. (22)

پس چون خداوند نجاتشان داد، در آن هنگام در زمين به ناحق سركشى مى كنند. اى مردم! همانا سركشى شما فقط به زيانِ خودتان است. كاميابى زندگى دنيا (چند روزى بيش نيست)، سپس بازگشت شما به سوى ماست كه شما را به عملكردتان آگاه خواهيم ساخت (و كيفر ستم هايتان را خواهيم داد). (23)

همانا مَثَل زندگى دنيا همچون آبى است كه از آسمان فرود آورديم، پس گياهِ زمين از آنچه مردم و چهارپايان مى خورند با آن در آميخت (و روئيد)، تا آنكه زمين (از آن گياهان) زينت بگرفت و اهل زمين پنداشتند كه بر استفاده از آن همه ى نباتات توانايند. (ناگهان) فرمان (ويرانى ما) شبى يا روزى آمد، پس آن را چنان درو كرديم كه گويى ديروز گياهى وجود نداشته است. ما اين گونه آيات خود را براى گروه انديشمند تشريح مى كنيم. (24)

و خداوند (مردم را) به سر منزل سلامت و سعادت

(بهشت) مى خواند و هر كه را بخواهد، به راه راست هدايت مى كند. (25)

براى آنان كه نيكى كنند، پاداشى نيكوتر (از نظر كيفى) و افزون تر (از نظر كمّى) خواهد بود و بر چهره ى آنان غبار ذلّت و خوارى ننشيند، آنان اهل بهشتند و هميشه در آنجايند. (26)

و آنان كه به دنبال كسب بدى ها رفتند، به قدر همان بدى ها مجازات دارند و غبار ذلّت و خوارى آنان را فرامى گيرد. از قهر خداوند، پناه دهنده اى ندارند، گويا چهره هايشان با پاره هايى از شب تيره پوشانده شده است. آنان اهل دوزخند و در آن جاودانه اند. (27)

و روزى كه همه را (در قيامت) گردهم آوريم، آنگاه به مشركان مى گوييم: شما و شريكانى كه براى خدا مى پنداشتيد در جاى خود بمانيد (تا به حسابتان رسيدگى شود)، پس ميانشان جدايى مى افكنيم و معبودها (به مشركين) مى گويند: شما (در حقيقت) ما رانمى پرستيديد، (بلكه در پى هوسها و اوهام خود بوديد). (28)

پس (معبودها به مشركان گويند:) گواهى خدا ميان ما و شما كافى است، به راستى ما از پرستش شما بى خبر بوديم. (29)

آنجا هر كس به (جزاى) آنچه از پيش فرستاده، مبتلا شود و به سوى سرپرست حقيقى خودشان (خداوند) برگردانده شوند و آنچه به افترا و دروغ خدا مى پنداشتند، از پيش چشمشان محو شود. (30)

بگو: چه كسى از آسمان و زمين شما را روزى مى دهد؟ يا چه كسى مالك گوش و چشم هاست؟ و چه كسى زنده را از مرده و مرده را از زنده بيرون مى آورد و چه كسى كار هستى را سامان مى دهد؟ (در پاسخ) خواهند گفت: خدا. پس بگو: آيا از كيفر پرستش غير خدا پروانمى كنيد؟

(31)

پس اين چنين خداوند (قادر و يكتا)، به حق پروردگار شماست. و پس از حق، جز گمراهى چيست؟ پس چگونه (از حق) باز گردانده مى شويد؟! (32)

بدين سان حكم و سخن پروردگارت بر آنان كه نافرمانى كردند محقّق شد كه آنان ايمان نمى آورند. (33)

بگو: آيا از معبودهايى كه شما شريك خدا قرار داده ايد، كسى هست كه بتواند آفرينش را ايجاد و آغاز كند و سپس آن را باز گرداند؟ بگو: (فقط) خداوند، آفرينش را آغاز مى كند و سپس بازمى گرداند. پس چرا (از حق) بازگردانده مى شويد؟! (34)

بگو: آيا از معبودهايى كه شما شريك خدا قرار داده ايد، كسى هست كه به سوى حق هدايت كند؟ بگو: (فقط) خداوند به حق هدايت مى كند. پس آيا كسى كه به سوى حق هدايت مى كند براى پيروى شايسته تر است، يا كسى كه خود هدايت نمى شود مگر آنكه هدايتش كنند؟ شما را چه مى ش ود؟ چگونه حكم مى كنيد؟! (35)

و بيشتر آنان جز از گمان (بى پايه) پيروى نمى كنند. قطعاً گمان به هيچ وجه (انسان را) از حقيقت بى نياز نمى كند، همانا خداوند به آنچه مردم انجام مى دهند، آگاه است. (36)

و چنان نيست كه اين قرآن از سوى غير خدا و به دروغ ساخته شده باشد، بلكه تصديقى است براى كتب آسمانى پيشين و توضيحى از آن كتاب است. شكّى در آن نيست كه از سوى پروردگار جهانيان است. (37)

بلكه مى گويند: قرآن را بافته (و به دروغ به خدا نسبت داده) است. بگو: اگر راست مى گوييد (كه قرآن، سخن بشر است، نه كلام خدا)، پس سوره اى همانند آن بياوريد و هر كه را غير از خدا مى توانيد به يارى بخوانيد؟

(38)

بلكه (حق آن است كه) چيزى را كه به شناخت آن احاطه نداشتند دروغ پنداشتند، در حالى كه سرانجام و حقيقت و باطن آن هنوز بر ايشان روشن نشده است. كسانى كه پيش از آنان بودند نيز همين گونه تكذيب كردند. پس بنگر كه سرانجام ستمگران چگونه است. (39)

و بعضى از آنان كسانى هستند كه به قرآن ايمان مى آورند و برخى كسانى كه به آن ايمان نمى آورند و پروردگارت به فسادكنندگان داناتر است. (40)

و اگر تو را تكذيب كردند، پس بگو: عمل من براى من و عمل شما براى شما باشد. (و هر يك از ما و شما، جزاى كار خود را خواهد ديد.) شما از آنچه من انجام مى دهم بيزاريد و من نيز از آنچه شما انجام مى دهيد، بيزارم. (41)

(و چون قرآن بخوانى) گروهى از آنان (در ظاهر) به سخن تو گوش فرامى دهند، (امّا گويى كَرند و هيچ نمى شنوند،) آيا تو مى توانى سخن خود را به گوش ناشنوايان برسانى؛ هر چند اهل تعقّل نباشند؟ (42)

و گروهى از مردم كسانى اند كه به تو نگاه مى كنند، (امّا گويى هيچ نمى بينند.) پس آيا تو مى توانى نابينايان را هدايت كنى، هر چند (با چشمِ دل) نمى بينند؟ (43)

قطعاً خداوند هيچ ظلمى به مردم نمى كند، امّا اين خود مردمند كه به خويشتن ستم مى كنند. (44)

و روزى كه خداوند آنان را محشور و جمع مى كند، گويا جز ساعتى از روز را (در دنيا يا برزخ) نمانده اند. آن روز يكديگر را مى شناسند. قطعاً آنان كه ديدار خدا (معاد يا قيامت) را تكذيب كردند، زيان كار شدند و هرگز هدايت يافته نبوده اند. (45)

(اى پيامبر!) برخى

از قهر و كيفرى را كه به كافران وعده مى دهيم يا (در حال حيات تو) نشانت مى دهيم، يا تو را از دنيا مى بريم (و پس از تو به كيفر مى رسند، به هر حال) بازگشت آنان به سوى ماست، سپس خداوند بر آنچه انجام مى دهند، گواه است. (46)

براى هر امّتى پيامبرى است. پس هرگاه پيامبرشان بيايد، ميان آنان به عدالت داورى مى شود و ستمى به آنان روا نمى گردد. (47)

كفّار (از روى استهزا) مى گويند: اگر راست مى گوييد، اين وعده (عذاب) چه وقت است؟ (48)

بگو: من (حتّى) براى خودم جز آنچه خدا بخواهد، مالك زيان و سودى نيستم (تا چه رسد براى شما)، براى هر امّتى اجل و سرآمدى معيّن است كه هرگاه مدّتشان فرا رسد، نه لحظه اى تأخير دارند و نه پيشى مى گيرند. (49)

بگو: آيا انديشيده ايد، اگر عذاب خداوند شب يا روز به سراغ شما آيد (چه مى كنيد؟) گناهكاران چه چيزى را از او به شتاب مى خواهند (كه مى گويند: «متى هذا الوعد» عذاب خدا چه وقت است). (50)

آيا پس از آنكه (عذاب) نازل شد، به آن ايمان مى آوريد؟ حالا؟ در حالى كه پيشتر خواستار زود آمدن عذاب بوديد؟ (51)

سپس به ستمگران گفته شود: عذاب هميشگى را بچشيد. آيا جز به آنچه به دست آورده ايد، كيفر داده مى شويد؟ (52)

و از تو خبر مى گيرند كه آيا آن (وعده ى مجازات الهى) حق است؟ بگو: آرى، سوگند به پروردگارم كه آن حتمى است و شما نمى توانيد (خدا را از انجام آن) عاجز كنيد. (53)

اگر براى هر كس كه ستم كرده، آنچه در زمين است مى بود، قطعاً همه ى آن را (براى نجات از قهر

الهى و باز خريد خود) مى داد. آنان با ديدن عذاب، پشيمانى خود را پنهان مى كنند (تا شماتت نشوند) و ميانشان به عدالت داورى مى شود و بر آنان ستم نرود. (54)

آگاه باشيد! آنچه در آسمان ها و زمين است، قطعاً از آنِ خداست. آگاه باشيد كه وعده ى خدا حتمى و راست است، ليكن بيشترشان نمى دانند. (55)

اوست كه زنده مى كند و مى ميراند و به سوى او باز گردانده مى شويد. (56)

اى مردم! همانا از سوى پروردگارتان پند و اندرزى براى شما آمد كه مايه ى شفا براى آنچه در سينه هاى شماست و هدايت و رحمتى براى مؤمنان است. (57)

بگو: (مؤمنان) تنها به فضل و رحمت خداوند شاد شوند، (نه به مال و مقام،) كه آن بهتر از هرچيزى است كه مى اندوزند. (58)

بگو: آيا ديديد هر رزقى كه خداوند براى شما نازل كرده است، (از پيش خود) بعضى را حرام و بعضى را حلال قرار داديد؟ بگو: آيا خداوند به شما اجازه داده يا بر خداوند دروغ مى بنديد؟ (59)

كسانى كه به خدا دروغ مى بندند، (درباره ى مجازاتِ) روز قيامت چه گمانى دارند؟ همانا خداوند داراى بخشش و احسان برمردم است، ولى بيشترشان سپاسگزارى نمى كنند. (60)

و (تو) در هيچ حال (و انديشه اى) نيستى و هيچ بخشى از قرآن را نمى خوانى و (شما مردم) هيچ عملى را انجام نمى دهيد، مگر آنكه آنگاه كه وارد آن (كار) مى شويد، ما بر شما گواهيم و چيزى به وزنِ ذرّه اى، نه در زمين و نه در آسمان از پروردگارت پوشيده نيست و نه كوچكتر از آن و نه بزرگتر نيست، جز آنكه در كتاب روشن ثبت است. (61)

آگاه باشيد كه

قطعاً بر اولياى خدا، نه ترسى است و نه اندوهگين مى شوند. (62)

آنان كه ايمان آورده اند و شيوه ى آنان پرهيزكارى است. (63)

براى آنان (اولياى خدا) در زندگى دنيا و آخرت بشارت است. تبديل و تغييرى در سخنان (و وعده هاى) الهى نيست و آن همان رستگارى بزرگ است. (64)

گفتار مخالفان، تو را غمگين نسازد. زيرا عزّت، به تمامى از آن خداوند است و او شنوا و داناست. (65)

آگاه باشيد! همانا هر كس در آسمان ها و هر كس در زمين است، از آنِ خداست و كسانى كه به جاى خداوند شريكانى را مى خوانند، (از آنها نيز) پيروى نمى كنند، بلكه جز گمان خود چيز ديگرى را پيروى نمى كنند و آنان جز دروغگويانى بيش نيستند. (66)

اوست كسى كه شب را براى شما قرار داد تا در آن آرامش يابيد و روز را روشنى بخش گردانيد (تا به كار پردازيد). يقيناً در اين (نظام حكيمانه و هدفدار،) نشانه هايى براى گروهى است كه مى شنوند. (67)

(مشركان) گفتند: خداوند فرزندى گرفته است، او منزّه است، او بى نياز است. آنچه در آسمان ها و زمين است از آنِ اوست. هيچ دليلى نزد شما بر اين گفتار نيست. آيا آنچه را نمى دانيد به خدا نسبت مى دهيد؟ (68)

بگو: همانا كسانى كه بر خداوند دروغ مى بندند، رستگار نمى شوند. (69)

بهره اى اندك در دنيا دارند، سپس بازگشت آنان به سوى ماست، آنگاه به سزاى كفرشان، عذاب سخت به آنان مى چشانيم. (70)

و بر آنان سرگذشت نوح را بخوان، آنگاه كه به قوم خود گفت: اى قوم من! اگر ماندن و موقعيّت من (در ميان شما) و يادآورى ام نسبت به آيات خداوند بر شما

سنگين و تحمّل ناپذير است، پس (بدانيد كه) من تنها بر خداوند توكّل كرده ام (و از چيزى هراس ندارم) پس شما و شريك انتان فكرتان را جمع كنيد تا چيزى از كارتان بر شما پوشيده نماند، سپس در باره ى من تصميم بگيريد و مهلتم ندهيد! (71)

پس اگر (به دعوت الهى) پشت كرديد، من از شما اجرتى نخواسته ام. پاداش من تنها بر خداست و من مأمورم كه تسليم فرمان او باشم. (72)

پس او (نوح) را تكذيب كردند، آنگاه ما او و كسانى كه در كشتى همراه او بودند را نجات داديم و آنان را جانشينِ (در زمين) قرار داديم و همه ى كسانى كه آيات ما را تكذيب كردند، غرق ساختيم. پس بنگر كه پايانِ كارِ هشدار داده شدگان چگونه بود! (73)

آنگاه پيامبرانى را پس از نوح به سوى قومشان فرستاديم، پس آنان معجزات و دلايل روشن را براى مردم آوردند، ولى مردم بر آن نبودند كه به آنچه قبلاً تكذيبش كرده بودند ايمان بياورند. ما اين گونه بر دلهاى متجاوزين مُهر مى زنيم. (74)

سپس بعد از آنان، موسى و هارون را همراه با معجزات خويش، به سوى فرعونِ و سران قومش فرستاديم، امّا آنان كه گروهى تبه كار بودند، استكبار ورزيدند (و دعوت پيامبران را نپذيرفتند). (75)

پس هنگامى كه از جانب ما حق به سراغشان آمد، گفتند: قطعاً اين يك جادوى آشكار است. (76)

موسى (به آنان) گفت: آيا چون حق به سراغ شما آمد، (به آن سحر و جادو مى گوييد و مى پرسيد:) آيا اين سحر است؟ در حالى كه جادوگران هرگز رستگار نمى شوند. (77)

گفتند: (اى موسى!) آيا آمده اى تا ما را

از راهى كه پدرانمان را بر آن يافته ايم، برگردانى تا بزرگى و حكومت در زمين براى شما دو نفر (موسى و هارون) باشد؟ و(لى) ما به شما دو نفر ايمان آور نيستيم. (78)

و فرعون گفت: هر جادوگر كاردانى را نزد من آوريد. (79)

پس چون جادوگران (به ميدان مبارزه) آمدند، موسى به آنان گفت: بيفكنيد آنچه را (از وسايل جادوگرى كه مى توانيد) بيفكنيد. (80)

پس چون (ساحران، ابزار سحر خود را) افكندند، موسى گفت: آنچه را شما آورده ايد جادوست، خداوند به زودى آن را باطل خواهد كرد. چرا كه خداوند كار مفسدان را اصلاح نمى كند. (81)

و خداوند، حق را با كلمات و قدرت و سنّت هاى خويش (و وعده اى كه داده) تثبيت مى كند، هر چند مجرمان از آن ناخشنود شوند! (82)

(در آغاز) جز گروهى اندك از فرزندان قوم موسى به او ايمان نياوردند، در حالى كه از فرعون و اشرافيان آنان ترس داشتند، ترس اينكه آنان را شكنجه كنند، زيرا كه فرعون در آن سرزمين برترى جوى و از اسراف كاران بود. (83)

و موسى گفت: اى قوم من! اگر به خداوند ايمان آورده ايد و تسليم او هستيد، پس فقط بر او توكّل كنيد. (84)

پس آنان گفتند: تنها بر خداوند توكّل كرده ايم، پروردگارا: ما را گرفتار سختى ها و آزمايش ستمگران قرار مده. (85)

و ما را به رحمت خويش، از شرّ قوم كافر رهايى بخش. (86)

و به موسى و برادرش وحى كرديم كه در مصر، براى قوم خودتان خانه هايى آماده كنيد و خانه هايتان را مقابل هم (يا رو به قبله) بسازيد و نماز به پا داريد و به مؤمنان بشارت بده (كه سرانجام پيروزى با

آنهاست). (87)

و موسى گفت: پروردگارا! تو به فرعون و بزرگان قومش در زندگى دنيا زينت و اموال بسيار داده اى، پروردگارا تا (به وسيله ى آنها،) مردم را از راه تو گمراه سازند. پروردگارا! اموالشان را نابود كن و دلهايشان را سخت، زيرا كه آنان تا عذاب دردناك را نبينند، ايمان نخو اهند آورد. (88)

(خداوند) فرمود: دعاى شما دو تن مستجاب شد، پس ايستادگى كنيد و از شيوه ى نادانان پيروى نكنيد. (89)

و ما بنى اسرائيل را از دريا عبور داديم. در حالى كه فرعون و لشكريانش از روى ستم و تجاوز آنان را دنبال مى كردند تا چون غرقاب فرعون را فراگرفت گفت: ايمان آوردم كه معبودى نيست جز همان كه بنى اسرائيل به او ايمان آورده اند و من ازتسليم شده گانم. (90)

آيا اكنون؟! (در آستانه ى مرگ توبه مى كنى؟) در حالى كه پيشتر نافرمانى مى كردى و از تبه كاران بودى؟ (91)

پس امروز جسد تو را (از متلاشى شدن و كام حيوانات دريايى) نجات مى دهيم تا عبرتى براى آيندگانت باشى. يقيناً بسيارى از مردم از نشانه هاى ما غافلند.! (92)

و ما بنى اسرائيل را در جايگاه شايسته اى جا داديم و از چيزهاى پاكيزه به آنان روزى بخشيديم، ولى آنان (با ديدن آن همه معجزات) اختلاف نكردند، مگر پس از علم و آگاهى (به حقّانيّت موسى). همانا پروردگارت، روز قيامت در آنچه كه در آن اختلاف مى كردند، ميان آنان داورى مى كند. (93)

پس اگر در آنچه بر تو نازل كرديم شك دارى، از آن كسانى كه كتاب آسمانى پيش از تو را مى خوانند بپرس. يقيناً حق از سوى پروردگارت به سوى تو آمده است، پس از شك آوران مباش. (94)

و

هرگز از كسانى كه آيات الهى را تكذيب كردند، مباش كه از زيانكاران خواهى بود. (95)

همانا كسانى كه فرمان پروردگارت عليه آنان (به جرم اعمالشان) تحقّق يافته، ايمان نمى آورند. (96)

و اگرچه براى آنان هر گونه معجزه اى بيايد، تا آنكه عذاب دردناك الهى را ببينند (كه ايمان آن هنگام، بى ثمر است). (97)

چرا اهل هيچ شهرى (به موقع) ايمان نياورد كه (ايمانش به او) سود بخشد؟ مگر قوم يونس (كه وقتى در آخرين لحظه ايمان آوردند،) ما عذاب خواركننده را در زندگى دنيا از آنان برطرف كرديم و تا مدّتى بهره مندشان ساختيم. (98)

و اگر پروردگارت مى خواست، (به اجبار) همه ى مردم روى زمين يكجا ايمان مى آوردند. (اكنون كه سنّت خدا بر ايمان اختيارى مردم است،) پس آيا تو مردم را مجبور مى كنى تا ايمان آورند؟! (99)

در حالى كه هيچ كس جز به اذن و اراده ى الهى توفيق ايمان ندارد و خداوند پليدى (ترديد و كفر) را بر كسانى كه نمى انديشند مقرّر مى دارد. (100)

بگو: (به ديده ى عبرت) بنگريد كه در آسمان ها و زمين چيست؟ امّا نشانه ها و هشدارها براى كسانى كه ايمان نمى آورند سودى ندارد. (101)

پس آيا (كسانى كه در برابر آن همه آيات و انبياى الهى سرپيچى مى كنند،) انتظار چيزى جز نظير روزگارِ (پر نكبت و ذلّت) پيشينيان را دارند؟ بگو: در انتظار باشيد كه من نيز با شما از منتظرانم (تا همان بلائى كه بر سر آنها آمد، بر سر شما نيز بيايد). (102)

(به هنگام نزول بلا و مجازات،) پيامبران و مؤمنان را نجات مى دهيم. اين گونه بر ما حق است كه مؤمنان (به تو را نيز) رهائى بخشيم.

(103)

بگو: اى مردم! اگر از (درستى) دين من در شك و ترديديد، پس (بدانيد كه من) كسانى را كه شما به جاى خدا مى پرستيد، نمى پرستم، بلكه خدايى را مى پرستم كه جان شما را (در وقت مرگ) مى گيرد و مأمورم كه از مؤمنان باشم. (104)

و (به من فرمان داده شده كه) به آئينى خالى از هرگونه شرك، روى آور و هرگز از مشركان مباش. (105)

و غير از خداوند، چيزى را كه نه سودى براى تو دارد، نه زيانى، نخوان. پس اگر چنين كنى، همانا تو از ستمگران (مشرك) خواهى بود. (106)

و اگر خداوند (براى آزمايش يا هدف ديگر بخواهد) زيانى به تو برساند، جز خود او كسى توان برطرف كردن آن را ندارد و اگر براى تو خيرى بخواهد، هيچ كس مانع فضل او نخواهد شد. خير را به هر كس از بندگانش كه بخواهد مى رساند و او بس آمرزنده و مهربان است. (107)

بگو: اى مردم! اينك حق از سوى پروردگارتان به سراغ شما آمده است. پس هر كس هدايت يابد، يقيناً به سود خويش هدايت مى يابد و هر كس گمراه شود، تنها به زيان خويش گمراه مى شود و من بر (ايمان آوردن) شما وكيل نيستم (تا به اجبار شما را به راه حق درآورم). (108)

و (تنها) آنچه را بر تو وحى مى شود پيروى كن و پايدار باش تا آنكه خداوند داورى كند و او بهترين داوران است. (109)

وحى كرديم كه مردم را بيم كن و كسانى را كه ايمان آورده اند مژده ده كه نزد پروردگارشان پايگاه راستين - يا پايه بلند و ارجمند يا سابقه نيك يا پاداش نيكو - دارند؟ كافران گويند: هرآينه اين جادوگرى آشكار است. (2)

همانا پروردگار شما خداى يكتاست كه آسمانها و زمين را در شش روز - شش دوره - بيافريد، آنگاه بر عرش - مقام فرماندهى بر جهان هستى - بر آمد. كار [جهان] را تدبير مى كند. هيچ ميانجى و شفيعى نيست مگر پس از خواست و فرمان او اين است خداى، پروردگارتان، پس او را بپرستيد، آيا ياد نمى كنيد و پند نمى گيريد (3)

بازگشت همه شما به اوست. وعده راست خداست. همانا او آفرينش را آغاز مى كند و سپس همو آن را باز مى گرداند تا كسانى را كه ايمان آورده و كارهاى نيك و شايسته كرده اند به عدل و داد پاداش دهد، و آنان كه كافر شدند به سزاى آنكه كفر مى ورزيدند آشاميدنيى از آب جوشان و عذابى دردناك دارند. (4)

اوست آن [خداى] كه خورشيد را درخشنده و روشنايى دهنده و ماه را روشن ساخت و براى آن (ماه) جاى ها - منزلها - معين كرد تا شمار سالها و حساب [وقتها] را بدانيد. خدا آن را [كه ياد كرد] جز براستى و درستى نيافريد. نشانه ها را براى گروهى كه [بخواهند] بدانند به تفصيل بيان مى كند. (5)

همانا در آمد شد شب و روز و آنچه خدا در آسمانها و زمين آفريده است براى گروهى كه پرهيزگارى مى كنند نشانه هاست. (6)

آنان كه به ديدار ما - يعنى باز گشت به خداوند - اميد [و

باور] ندارند و به زندگى اين جهان خشنود شدند و به آن دل آرام گشتند و كسانى كه از آيات ما غافلند (7)

اينان جايگاهشان، به سزاى آنچه مى كردند آتش دوزخ است. (8)

كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى نيك و شايسته كردند، پروردگارشان آنان را به سبب ايمانشان راه مى نمايد، از زير [كوشكهاى] ايشان در بهشتهاى پر نعمت جوى ها روان است (9)

دعايشان در آنجا اين است كه بار خدايا، پاكى توراست، و درودشان در آنجا سلام است، و واپسين دعايشان اين است كه سپاس و ستايش خداى راست، پروردگار جهانيان. (10)

و اگر خدا براى مردم بدى - عذاب - را با همان شتاب مى خواست كه آنان نيكى را مى خواهند هرآينه مدتشان سپرى شده بود - مرگشان با نزول عذاب بر آنها فرارسيده بود - پس كسانى را كه به ديدار ما اميد [و باور] ندارند وامى گذاريم تا در سركشى [و گمراهى] خود سرگردان بمانند. (11)

و چون آدمى را گزندى فرارسد ما را بخواند به پهلو خفته، يا نشسته، يا ايستاده. پس همين كه گزند وى از او برداريم چنان برود كه گويى هرگز ما را براى گزندى كه به وى رسيده بود نخوانده است. اينچنين براى گزافكاران كارهايى كه مى كردند آرايش يافته است. (12)

و هرآينه نسلهاى پيش از شما را چون ستم كردند و به پيامبرانشان كه با نشانه ها و دلايل روشن بديشان آمدند ايمان نمى آوردند هلاك كرديم، اينچنين گروه بزه كاران را كيفر مى دهيم. (13)

سپس شما را از پس ايشان در زمين جانشين كرديم تا بنگريم چگونه عمل مى كنيد. (14)

و چون آيات روشن ما بر آنان خوانده شود

كسانى كه به ديدار ما اميد ندارند گويند: قرآنى جز اين بيار يا آن را دگرگون كن. بگو: مرا نرسد كه آن را از پيش خود دگرگون كنم. من پيروى نمى كنم مگر آنچه را كه به من وحى مى شود. من اگر پروردگارم را [به دگرگون ساختن قرآن] نافرمانى كنم از عذاب روزى بزرگ مى ترسم. (15)

بگو: اگر خدا مى خواست آن را بر شما نمى خواندم و او شما را بدان آگاه نمى كرد، هرآينه عمرى - چهل سال - پيش از اين در ميان شما بوده ام - و چنين ادعايى نكردم -، آيا خرد را كار نمى بنديد (16)

پس كيست ستم كارتر از آن كس كه بر خداى دروغ بندد يا آيات او را دروغ شمارد؟ براستى كه بزه كاران رستگار نمى شوند. (17)

و به جاى خدا چيزهايى را مى پرستند كه نه زيانشان مى رساند و نه سودشان مى دهد و گويند: اينها شفيعان ما نزد خدايند. بگو: آيا خداى را به چيزى خبر مى دهيد كه در آسمانها و زمين، خود نمى داند؟! پاك است و برتر از آنچه [براى او] انباز مى گيرند. (18)

مردم جز امتى يگانه [و بر يك دين] نبودند، سپس اختلاف كردند، و اگر نبود سخنى از پروردگارت كه از پيش رفته است - مهلت يافتن مردم براى آزمايش و تاخير عذاب - هرآينه درباره آنچه در آن اختلاف مى كنند داورى شده بود - به عذاب زودرس گرفتار مى شدند -. (19)

و گويند: چرا نشانه اى - معجزه اى - از پروردگارش بر او فرو نيامده است؟ بگو: همانا نهان - غيب - خداى راست - آمدن معجزه به اختيار من نيست -، پس منتظر باشيد كه من نيز با

شما از منتظرانم. (20)

و چون مردم را از پس گزندى كه بديشان رسيده باشد رحمتى - نعمت و آسايشى - بچشانيم آنگاه در آيات ما بدانديشى و نيرنگ مى كنند - بهانه هاى بى جا مى آورند -. بگو: خداى زودتر تدبير و نيرنگ تواند كرد. همانا فرستادگان ما - فرشتگان - آنچه بدانديشى مى كنيد مى نويسند. (21)

اوست آن كه شما را در خشكى و دريا مى راند، تا آنگاه كه در كشتى ها باشيد و كشتى ها با بادى خوش و سازوار براندشان و بدان شادمان شوند، ناگاه بادى تند و سهمگين بر آنان وزيدن گيرد و موج از هر سو بديشان رسد و چنان دانند كه فرا گرفته شده و به هلاكت افتاده اند، خداى را در حالى كه دين را ويژه او كنند - با اخلاص - بخوانند كه اگر ما را از اين [بلا و ورطه هلاكت] برهانى هرآينه از سپاسگزاران باشيم. (22)

و چون ايشان را برهاند آنگاه در زمين به ناحق ستم و سركشى مى كنند. اى مردم! ستم و سركشى شما تنها به زيان خودتان است، بهره اى از زندگى دنيا مى بريد سپس بازگشت شما به سوى ماست و شما را بدانچه مى كرديد آگاه كنيم. (23)

جز اين نيست كه مثل - وصف - زندگى اين جهان مانند آبى است كه از آسمان فرو فرستاده ايم پس رستنى هاى زمين از آنچه مردم و چارپايان مى خورند به آن در آميخت [و روييد] تا چون زمين آرايش خود [از شكوفه ها و گلها] فرا گرفت و آراسته شد و اهل آن پنداشتند كه خود بر آن توانايى [بهره مندى] دارند، [ناگاه] فرمان ما شبى يا روزى در رسيد پس آن را چنان

درويده كرديم كه گويى ديروز هيچ نبوده است. اينچنين آيات را براى گروهى كه مى انديشند به تفصيل بيان مى كنيم. (24)

و خداى به سراى سلامت - بهشت - مى خواند و هركه را خواهد به راه راست راه مى نمايد. (25)

براى كسانى كه نيكويى كردند [پاداشى] نيكوتر باشد و فزونيى - افزون بر استحقاق -، و رخسارشان را گرد تيره [گناهان] و خوارى نپوشاند. اينان بهشتيانند كه در آن جاويدان باشند. (26)

و كسانى كه كارهاى بد كردند كيفر بدكارى را همانند آن دارند و آنان را خوارى بپوشد، آنان را نگهدارنده اى از خداى نيست، گويى كه پاره هايى از شب تاريك بر رخسارشان پوشانده شده است، اينان دوزخيانند كه در آن جاويدان باشند. (27)

و روزى كه همگيشان را برانگيزيم و فراهم آريم، سپس به كسانى كه شرك آوردند گوييم: شما و شريكانتان بر جاى خويش باشيد، پس ميان آنان [و بتانشان] جدايى افكنيم، و شريكانشان گويند: شما ما را نمى پرستيديد (28)

پس خدا ميان ما و شما گواهى بسنده است كه هرآينه ما از پرستش شما بى خبر بوديم. (29)

آنجا هر كسى آنچه را پيش فرستاده بيازمايد - سود و زيان آن را باز يابد - و به سوى خداوند راستينشان بازگردانده شوند، و دروغى كه مى بافتند از آنها گم شود. (30)

بگو كيست كه شما را از آسمان و زمين روزى مى دهد؟ يا كيست كه بر شنوايى و بينايى ها فرمانرواست؟ و كيست كه زنده را از مرده بيرون مى آورد و مرده را از زنده بيرون مى آورد؟ و كيست كه كار [جهان و جهانيان] را تدبير مى كند؟ خواهند گفت: خداى، بگو: پس آيا [از كيفر

پرستش غير او] نمى پرهيزيد؟! (31)

پس آن خداى يكتا پروردگار راستين شماست، و بعد از راستى - بيان حق - جز گمراهى چيست؟ پس چگونه و به كجا [از حق] گردانيده مى شويد (32)

اينچنين سخن پروردگارت بر كسانى كه از فرمان [او] بيرون شدند سزا گشت كه آنها ايمان نمى آورند. (33)

بگو: آيا كسى از شريكان شما - يعنى بتان كه شريك خدا مى گيريد - هست كه آفرينش آفريدگان را آغاز كند سپس بازشان گرداند؟ بگو: خدا آفرينش آفريدگان را آغاز مى كند و سپس بازشان مى گرداند؟ پس به كجا [از حق] گردانيده مى شويد (34)

بگو: آيا از شريكانتان - بتان - كسى هست كه به حق - راه راست و درست يا دين اسلام - راه نمايد؟ بگو: خداى به حق راه مى نمايد. آيا كسى كه به حق راه مى نمايد سزاوارتر است كه پيروى شود يا آن كه خود راه نيابد مگر آنكه او را راه نمايند؟ پس شما را چه شده؟! چگونه حكم مى كنيد؟! (35)

و بيشترشان پيروى نمى كنند مگر گمانى را، و گمان درباره حق هيچ بى نيازى نيارد - براى رسيدن به حق سود ندارد -، همانا خدا بدانچه مى كنند داناست. (36)

و نتواند بود كه اين قرآن ساخته و پرداخته غير خدا باشد. بلكه باور داشت آن [كتابها] است كه پيش آن است - تورات و انجيل - و بيان كتاب است - از معانى مجمل و احكام و اوامر و نواهى، يا تفصيل كتابهاى آسمانى - [و] شكى در آن نيست كه از پروردگار جهانيان است. (37)

بلكه مى گويند: آن را خود بافته است، بگو: اگر راستگوييد، پس سوره اى مانند آن

بياوريد و هركه را جز خدا توانيد [به يارى] بخوانيد. (38)

[چنين نيست] بلكه آنچه را كه به دانش آن نرسيدند و هنوز تاويل آن - سرانجام كارشان و وقت كيفرشان - بديشان نيامده دروغ پنداشتند. همچنين كسانى كه پيش از آنان بودند تكذيب كردند، پس بنگر كه سرانجام ستم كاران چگونه بود. (39)

و از آنان كس هست كه به آن (قرآن) ايمان مى آورد، و از آنان كس هست كه به آن ايمان نمى آورد، و پروردگار تو به [حال] تباه كاران داناتر است. (40)

و اگر تو را دروغگو شمردند، بگو: مراست كردار من و شما راست كردار شما، شما از آنچه من مى كنم بيزاريد و من از آنچه شما مى كنيد بيزارم. (41)

و [چون قرآن برخوانى] كسانى از آنان به تو گوش فرادارند [ولى گوش دل نمى سپارند]، آيا تو مى توانى كران را بشنوانى گرچه خرد را كار نبندند (42)

و از آنان كس هست كه به تو مى نگرد [ولى نه با چشم دل]، آيا تو مى توانى كوران را راه نمايى گرچه نبينند؟ (43)

براستى خدا بر مردم هيچ ستم نكند بلكه مردم بر خود ستم مى كنند. (44)

و روزى كه آنان را برانگيزد، كه گويى [در دنيا] جز ساعتى از روز درنگ نكرده اند، با يكديگر آشنايى كنند، [در آن روز] كسانى كه ديدار خدا - معاد و قيامت - را دروغ پنداشتند براستى زيان كردند و راه يافتگان نبودند. (45)

و اگر برخى از آنچه به آنان - منكران - وعده مى دهيم - از عذاب - به تو بنماييم يا تو را [پيش از كيفر آنان] برگيريم - بميرانيم -، به هر حال بازگشتشان به

سوى ماست وانگهى خدا بر آنچه مى كنند گواه است. (46)

و هر امتى را پيامبرى است، پس چون پيامبرشان بيامد [و برخى مومن و برخى كافر شدند] ميانشان به عدل و داد حكم شود و بر آنان ستم نرود. (47)

و گويند: اگر راست مى گوييد اين وعده [عذاب] كى خواهد بود؟ (48)

بگو: من درباره خود، زيان و سودى را در اختيار ندارم مگر آنچه خداى خواهد. هر امتى را مدت و سرآمدى است، و چون مدتشان سر آيد نه ساعتى بازپس توانند شد و نه به پيش توانند رفت. (49)

بگو: مرا خبر دهيد، اگر عذاب او به شب يا روز شما را فرا آيد، بزه كاران چه چيز را از او به شتاب مى خواهند؟ (50)

آيا پس از آنكه [عذاب] واقع شود به آن ايمان مى آريد؟! اكنون؟! و حال آنكه [پيشتر] آن را [از راه انكار و تمسخر] به شتاب مى خواستيد. (51)

آنگاه به كسانى كه ستم كردند گويند: عذاب جاويد را بچشيد! آيا جز بدانچه مى كرديد كيفر مى شويد؟ (52)

و از تو خبر [عذاب] پرسند كه آيا آن راست است؟ بگو: آرى، به پروردگارم سوگند كه آن راست است، و شما ناتوان كننده [خدا از عذاب كردن] نيستيد. (53)

و اگر هر كسى كه ستم كرده - با كفر و نفاق يا گناهان - آنچه در زمين است داشته باشد، هرآينه آماده است تا آن را براى بازخريد [خود از عذاب] بدهد، و چون عذاب را ببينند پشيمانى در دل نهان دارند - تا شماتت نشوند -، و ميانشان به انصاف و داد حكم شود، و بر آنان ستم نرود. (54)

آگاه باشيد كه

آنچه در آسمانها و زمين است خداى راست. آگاه باشيد كه وعده خدا راست است وليكن بيشترشان نمى دانند. (55)

اوست كه زنده كند و بميراند، و بازگشت شما به سوى اوست. (56)

اى مردم، همانا شما را از پروردگارتان پندى آمد و بهبودى براى آنچه در سينه هاست - بيمارى دلها - و رهنمونى و بخشايشى براى مومنان. (57)

بگو: پس بايد تنها به فضل خداى و بخشايش او شاد باشند، [كه] آن بهتر است از آنچه - از خواسته دنيا - فراهم مى آورند. (58)

بگو: مرا خبر دهيد، آنچه خداى از روزى براى شما فرستاده است پس شما از آن حلالى و حرامى [به خواست خود] قرار داديد، بگو: آيا خدا شما را دستورى داده است يا بر خدا دروغ مى بنديد (59)

و كسانى كه بر خدا دروغ مى بندند به روز رستاخيز چه گمان دارند - كه چه سزا بينند -؟ هرآينه خداوند داراى فزونى و بخشش است بر مردمان وليكن بيشترشان سپاس نمى دارند. (60)

و [تو] در هيچ حالى و كارى نباشى و از آن - از قرآن - هيچ برنخوانى، و [شما مردم] هيچ كارى نمى كنيد مگر اينكه آنگاه كه به آن مى پردازيد ما بر شما گواهيم، و از پروردگارت همسنگ ذره اى در زمين و در آسمان پوشيده نيست، و نه كوچكتر از آن و نه بزرگتر، مگر آنكه در كتابى روشن - لوح محفوظ - هست. (61)

آگاه باشيد كه دوستان خداى نه بيمى بر آنهاست و نه اندوهگين مى شوند، (62)

آنان كه ايمان آوردند و پرهيزگارى مى كردند. (63)

ايشان را در زندگى اين جهان و در آن جهان مژدگان است، سخنان

خداى را دگرگونى نيست. اين است رستگارى و كامگارى بزرگ. (64)

و گفتار آنان تو را اندوهگين مكناد. زيرا كه همه عزت - توانايى و غلبه - خداى راست، كه اوست شنوا و دانا. (65)

آگاه باشيد كه خداى راست هر كه در آسمانها و هركه در زمين است. و كسانى كه جز خدا شريكانى [براى او] مى خوانند از چه پيروى مى كنند؟ پيروى نمى كنند مگر گمان را و جز به تخمين - يا دروغ - سخن نمى گويند. (66)

اوست كه شب را براى شما پديد كرد تا در آن آرام گيريد و روز را روشن ساخت [تا در آن ببينيد و به كار پردازيد]، همانا در آن براى گروهى كه بشنوند نشانه هاست. (67)

[مشركان] گفتند: خدا فرزندى گرفت، پاك و منزه است او، اوست بى نياز، او راست آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است. نزد شما هيچ حجتى بر اين [گفتار] نيست. آيا بر خدا چيزى مى گوييد كه نمى دانيد؟! (68)

بگو: همانا كسانى كه بر خدا دروغ مى بندند رستگار نمى شوند؟! (69)

آنها در اين جهان برخورداريى دارند سپس بازگشتشان به ماست، آنگاه به سزاى آنكه كفر مى ورزيدند عذاب سخت به آنان بچشانيم. (70)

و داستان نوح را براى آنان بخوان، هنگامى كه به قوم خود گفت: اى قوم من، اگر قيام من - دعوت من به خدا، يا مقام پيامبرى من - و يادآورى من به آيات خدا بر شما گران است، من بر خدا توكل كردم، پس شما نيز كار خويش را فراهم و استوار كنيد و شريكان خود را [كه با خدا انباز مى گيريد] گرد آوريد تا كارتان بر شما پوشيده -

يا مايه اندوه و نگرانيتان - نباشد آنگاه [هرچه در دل داريد و بتوانيد] درباره من كار بنديد و مهلتم مدهيد. (71)

پس اگر روى گردان شويد [بدانيد كه] من از شما مزدى نمى خواهم. مزد من جز بر خداى نيست و فرمان يافته ام كه از گردن نهادگان و فرمانبرداران باشم. (72)

پس او را دروغگو شمردند و ما او و كسانى را كه در كشتى با او بودند رهانيديم و آنان را جانشين [پيشينيان] ساختيم و كسانى را كه آيات ما را دروغ پنداشتند غرق كرديم. پس بنگر كه سرانجام آن بيم داده شدگان چگونه بود. (73)

سپس از پس او پيامبرانى به سوى قومشان فرستاديم پس با حجتهاى روشن - معجزات - بديشان آمدند - يا حجتهاى روشن را بديشان آوردند -، ولى آنان بر آن نبودند كه بدانچه از پيش دروغ شمردند ايمان آورند. اينچنين بر دلهاى از حد گذرندگان مهر مى نهيم. (74)

سپس از پس ايشان موسى و هارون را با نشانه هاى خويش به سوى فرعون و مهترانش فرستاديم پس گردن كشى كردند و مردمى بزه كار بودند. (75)

پس چون حق - معجزات و نشانه هاى روشن - از نزد ما بديشان آمد، گفتند: هرآينه اين جادويى است آشكار. (76)

موسى گفت: آيا حق را هنگامى كه به شما آمد [جادو] مى گوييد؟! آيا اين جادوست و حال آنكه جادوگران پيروز و رستگار نمى شوند؟ (77)

گفتند: آيا نزد ما آمده اى تا ما را از آنچه پدرانمان را بر آن يافته ايم بگردانى و بزرگى در اين سرزمين شما دو تن را باشد؟ ما هرگز به شما ايمان نمى آوريم. (78)

و فرعون گفت: هر جادوگر دانا و كار

آزموده را نزد من آوريد. (79)

چون جادوگران بيامدند موسى به آنها گفت: آنچه خواهيد افكند بيفكنيد. (80)

پس چون [طنابها و چوبها] بيفكندند، موسى گفت: آنچه آورديد همه جادوست، همانا خداوند بزودى آن را باطل مى كند، كه خدا عمل تباه كاران را به سامان نمى آرد. (81)

و خداى با سخنان - حكم يا نهادهاى - خود حق را ثابت و پايدار كند اگر چه بزه كاران خوش ندارند. (82)

پس به موسى جز فرزندانى - ضعيفان و زيردستان - از قوم او ايمان نياوردند آنهم با ترسى از فرعون و مهترانشان كه [مبادا] شكنجه و عقوبتشان كند، و همانا فرعون در زمين، سركش و برترى جوى و از گزافكاران بود. (83)

و موسى گفت: اى قوم من، اگر به خداى ايمان آورده ايد، پس بر او توكل كنيد اگر مسلمانيد - گردن نهاده ايد -. (84)

پس گفتند: بر خدا توكل كرديم، پروردگارا، ما را مايه آزمون گروه ستم كاران - دستخوش شكنجه و آزار آنها - قرار مده. (85)

و ما را به مهر و بخشايش خود از گروه كافران برهان. (86)

و به موسى و برادرش وحى كرديم كه براى قوم خود در مصر خانه هايى آماده سازيد و خانه هاى خود را پرستشگاه - يا روبروى هم - قرار دهيد و نماز را برپا داريد، و مومنان را مژده ده. (87)

و موسى گفت: پروردگارا، همانا تو به فرعون و مهترانش در زندگى اين جهان زيورها و مالها داده اى، پروردگارا، تا [بدان وسيله مردم را] از راه تو گمراه كنند، خداوندا، مالهاشان را نابود كن و بر دلهاشان سخت بند نه كه ايمان نياورند تا عذاب دردناك را ببينند.

(88)

[خداى] گفت: دعاى شما دو تن اجابت شد، پس استوار باشيد و هرگز از راه نادانان پيروى مكنيد. (89)

و فرزندان اسرائيل را از دريا گذرانديم، پس فرعون و سپاهيانش از راه ستم و سركشى و تجاوز، آنان را دنبال كردند تا چون غرقاب او را بگرفت، گفت: ايمان آوردم كه خدايى نيست مگر آن كه فرزندان اسرائيل به او ايمان آوردند و من از گردن نهادگانم. (90)

آيا اكنون؟! و حال آنكه پيش از اين نافرمانى كردى و از تباه كاران بودى. (91)

پس امروز تن [بى جان] تو را بر بالا[ى ساحل] افكنيم - يا رهايى دهيم - تا پسينيانت را نشانه و عبرتى باشى، و هرآينه بسيارى از مردم از نشانه هاى ما بى خبرند. (92)

و هرآينه ما فرزندان اسرائيل را در جايگاهى درست و نيكو جاى داديم و از چيزهاى پاكيزه روزيشان كرديم، و اختلاف نكردند تا آنكه آگاهى و دانش - دانش به حقانيت قرآن و پيامبر اسلام - به آنان رسيد. همانا پروردگار تو روز رستاخيز در ميان آنان درباره آنچه اختلاف مى كردند داورى خواهد كرد. (93)

پس اگر در آنچه به تو فرو فرستاديم شك دارى، از آنها كه كتاب [آسمانى] پيش از تو را مى خوانند بپرس - كه نشانه هاى حقانيت قرآن در آن كتابها هست -. هرآينه حق از سوى پروردگارت به تو آمد، پس از شكداران مباش. (94)

و از كسانى مباش كه آيات ما را دروغ پنداشتند، كه از زيان كاران خواهى شد. (95)

همانا كسانى كه سخن پروردگارت - وعده عذاب - بر آنان سزا گشت ايمان نمى آورند، (96)

گرچه هر نشانه و معجزه اى بديشان آيد، تا

آنكه عذاب دردناك را ببينند. (97)

پس چرا هيچ آبادى و شهرى نبود كه مردمش ايمان بياورند و ايمانشان سودشان دهد مگر قوم يونس، كه چون ايمان آوردند عذاب خوارى و رسوايى را در زندگى اين جهان از آنان برداشتيم و آنان را تا هنگامى - تا زمان مرگشان - برخوردار كرديم. (98)

و اگر پروردگار تو مى خواست هرآينه هركه در زمين است همگيشان يكسره ايمان مى آوردند، پس آيا تو مردم را به ناخواه وامى دارى تا مومن شوند (99)

و هيچ كس را توان آن نيست كه ايمان بياورد مگر به خواست خدا، و [خداوند] پليدى - شك و ترديد - را بر كسانى مى نهد كه خرد را كار نمى بندند. (100)

بگو: بنگريد كه در آسمانها و زمين چه چيزهايى است، و نشانه ها و بيم دادنها - يا بيم كنندگان - گروهى را كه ايمان نمى آورند چه سود دهد؟ - يا سود نمى دهد -. (101)

پس آيا جز همانند روزگار كسانى را كه پيش از آنها گذشته اند انتظار مى برند؟ بگو: منتظر باشيد كه من نيز با شما از منتظرانم. (102)

سپس فرستادگانمان و كسانى را كه ايمان آورده اند مى رهانيم، بدينسان، از آن رو كه بر ما سزاست، مومنان را مى رهانيم. (103)

بگو: اى مردم، اگر از [درستى] دين من به شك اندريد، پس [بدانيد كه] من آنان را كه شما به جاى خدا مى پرستيد نمى پرستم بلكه خدايى را مى پرستم كه جان شما را مى ستاند، و فرمان يافته ام كه از مومنان [به آن خدا] باشم (104)

و اينكه روى خود را براى دين حنيف - حقگرا و خالص يعنى يكتاپرستى - فرادار و از مشركان مباش. (105)

و بجز خدا آنچه تو را سود ندارد و زيان نرساند مخوان، كه اگر كنى - بخوانى - آنگاه از ستم كاران باشى. (106)

و اگر خدا گزندى به تو رساند، آن را جز او هيچ بازبرنده اى نيست، و اگر براى تو نيكى بخواهد، پس فضل او را هيچ بازگرداننده اى نيست، آن را به هر كس از بندگان خود بخواهد مى رساند، و اوست آمرزگار و مهربان. (107)

بگو: اى مردم، اينك شما را حق - قرآن يا دين حق - از سوى پروردگارتان آمد، پس هر كه راه يابد جز اين نيست كه به سود خويشتن راه مى يابد و هركه گمراه شود همانا به زيان خويش گمراه مى شود، و من بر شما نگاهبان نيستم. (108)

و آنچه را كه به تو وحى مى شود پيروى كن، و شكيبايى كن تا خداى داورى كند و او بهترين داوران است. (109)

باز گرداند، تا كساني را كه ايمان آورده و كار شايسته كرده اند از روي عدل پاداش دهد. و كافران را به جزاي كفرشان شرابي است از آب جوشان و عذابي است دردآور. (4)

اوست آن كه خورشيد را فروغ بخشيد و ماه را منور ساخت و برايش منازلي معين كرد تا از شمار سالها و حساب آگاه شويد. خدا همه اينها را جز به حق نيافريد و آيات را براي مردمي كه مي دانند به تفصيل بيان مي كند. (5)

در آمد و شد شب و روز و آنچه خدا در آسمانها و زمين آفريده است براي پرهيزگاران عبرتهاست. (6)

كساني كه به ديدار ما اميد ندارند و به زندگي دنيوي خشنود شده و بدان آرامش يافته اند، و آنان كه از آيات ما بي خبرند. (7)

به كيفر كارهايي كه مي كرده اند، جايگاهشان جهنم است. (8)

آنان را كه ايمان آورده اند و كارهاي شايسته كرده اند پروردگارشان به سبب شده ايمانشان به بهشتهايي پر نعمت كه نهرهاي آب در زير پايشان جاري است هدايت مي كند. (9)

در آنجا دعايشان اين است: بار خدايا تو منزهي . و به هنگام درود. سلام مي گويند. و پايان دعايشان اين است: سپاس خداي را، آن پروردگار جهانيان (10)

اگر با همان شتاب كه مردم براي خود خير مي طلبند خدا برايشان شر مي طلبيد، مرگشان فرا رسيده بود. پس آنان را كه به ديدار ما اميد ندارند، وا مي گذاريم تا در گمراهي خويش سرگردان بمانند. (11)

چون به آدمي گزندي رسد، چه بر پهلو خفته باشد و چه نشسته يا ايستاده ما

را به دعا مي خواند. و چون آن گزند را از او دور سازيم، چنان مي گذرد كه گويي ما را براي دفع آن گزندي كه به او رسيده بود هرگز نخوانده است. اعمال اسرافكاران اينچنين در نظرشان آراسته شده است. (12)

و ما مردمي را كه پيش از شما بودند چون ستم كردند و به پيامبرانشان كه با دلايل روشن سوي ايشان آمده بودند ايمان نمي آوردند، هلاك كرديم. مردم تبهكار را اينچنين كيفر مي دهيم. (13)

آنگاه شما را در روي زمين جانشين آنها گردانيديم تا بنگريم كه چگونه عمل مي كنيد. (14)

چون آيات روشن ما بر آنان تلاوت شد، آنها كه به ديدار ما اميد ندارند گفتند: قرآني جز اين قرآن بياور يا دگرگونش كن. بگو: مرا نرسد كه آن را از سوي خود دگرگون كنم. هر چه به من وحي مي شود پيرو همان هستم. مي ترسم كه اگر به پروردگارم عاصي شوم به عذاب آن روز بزرگ گرفتار آيم. (15)

بگو: اگر خدا مي خواست من آن را بر شما تلاوت نمي كردم و شما را از آن آگاه نمي ساختم. و پيش از اين در ميان شما عمري زيسته ام. چرا به عقل در نمي يابيد. (16)

كيست ستمكارتر از آن كه بر خدا دروغ مي بندد، يا آيات او را دروغ مي انگارد؟ هر آينه مجرمان رستگار نشوند. (17)

سواي خدا چيزهايي را مي پرستند كه نه سودشان مي رساند نه زيان. و مي گويند: اينها شفيعان ما در نزد خدايند. بگو: آيا به خدا از چيزي خبر مي دهيد كه در زمين و آسمان از آن

سراغي ندارد؟ خدا منزه است و از آنچه با او شريك مي سازيد، فراتر است. (18)

مردم جز يك امت نبودند، ميانشان اختلاف افتاد. و اگر نه آن سخني بود كه پيش از اين از پروردگارت صادر گشته بود، در آنچه اختلاف مي كنند داوري شده بود. (19)

و مي گويند: چرا از جانب پروردگارش معجزه اي بر او نازل نمي شود؟ بگو: علم غيب از آن خداست. انتظار بكشيد. من نيز با شما منتظر مي مانم. (20)

هرگاه پس از گزندي كه به مردم رسيده است رحمتي به آنها بچشانيم، بيني كه در آيات ما بدانديشي مي كنند. بگو: مكر خدا سريعتر است، رسولان ما نيز، بد انديشيهاي شما را مي نويسند. (21)

اوست كه شما را در خشكي و در دريا سير مي دهد. تا آنگاه كه در كشتيها هستند و باد موافق به حركتشان مي آورد، شادمانند. چون توفان فرا رسد و موج از هر سو بر آنها ريزد، چنان كه پندارند كه در محاصره موج قرار گرفته اند، خدا را از روي اخلاص عقيدت بخوانند. كه اگر ما را از اين خطر برهاني از سپاسگزاران خواهيم بود. (22)

چون خدا آنها را برهاند، بيني كه در زمين به ناحق سركشي كنند. اي مردم، اين سركشي به زيان خودتان است. تمتعي است در اين زندگي دنيوي . آنگاه همه به نزد ما باز مي گرديد تا از كارهايي كه مي كرده ايد آگاهتان سازيم. (23)

مثل اين زندگي دنيا مثل باراني است كه از آسمان نازل كنيم، تا بدان هر گونه رستنيها از زمين برويد، چه آنها كه آدميان مي خورند و

چه آنها كه چارپايان مي چرند. چون زمين پيرايه خويش برگرفت و آراسته شد و مردمش پنداشتند كه خود قادر بر آن همه بوده اند، فرمان ما شب هنگام يا به روز در رسد و چنان از بيخش بركنيم كه گويي ديروز در آن مكان هيچ چيز نبوده است. آيات را براي مردمي كه مي انديشند اينچنين تفصيل مي دهيم. (24)

خداوند به سراي سلامت فرا مي خواند و هر كه را بخواهد به راه راست هدايت مي كند. (25)

پاداش آنان كه نيكي مي كنند نيكي است و چيزي افزون بر آن. نه سيه روي شوند و نه خوار. اينان اهل بهشتند و در آن جاويدانند. (26)

و براي آنان كه مرتكب بديها شوند، پاداش هر بدي همانند آن است و خواري بر آنها چيره مي شود. كسي آنها را از خشم خدا نگه نمي دارد، چنان شوند كه گويي صورتشان در پاره اي از شب تاريك پوشيده شده است. اينان اهل جهنمند و جاودانه در آن هستند. (27)

و روزي همه آنها را در محشر گرد آوريم. سپس مشركان را گوييم: شما و بتهايتان در مكان خود قرار گيريد. سپس آنها را از يكديگر جدا مي كنيم و بتهايشان مي گويند: شما هرگز ما را نمي پرستيده ايد. (28)

خدا به شهادت ميان ما و شما كافي است كه ما از پرستش شما هرگز آگاه نبوده ايم. (29)

در آنجا هر كس هر چه كرده است پاداشش را خواهد ديد و همه را به سوي خدا مولاي حقيقيشان باز مي گردانند و همه آن بتان كه به باطل مي پرستيدند نابود مي شوند.

(30)

بگو: چه كسي از آسمان و زمين به شما روزي مي دهد؟ كيست كه شنوايي و بينايي مي بخشد؟ زنده را از مرده پديد مي آرد و مرده را از زنده و كارها را به سامان مي آورد؟ خواهند گفت: الله . بگو: آيا پروا نمي كنيد. (31)

اين الله پروردگار حقيقي شماست، بعد از حقيقت جز گمراهي چيست؟ پس به كجا روي مي آوريد. (32)

پس سخن پروردگار تو درباره عصيانگران كه گفت: اينان ايمان نمي آورند، به حقيقت پيوست. (33)

بگو: آيا از اين بتان شما كسي هست كه چيزي را بيافريند، و باز زنده كند؟ بگو: خداي يكتا مخلوقات را مي آفريند و باز زنده مي كند. پس چگونه از حق منحرفتان مي كنند. (34)

بگو: آيا از اين بتان شما كسي هست كه به حق راه نمايد؟ بگو: خدا به حق راه مي نمايد. آيا آن كه به حق راه مي نمايد به متابعت سزاوارتر است يا آن كه به حق راه نمي نمايد و خود نيز نيازمند هدايت است؟ شما را چه مي شود؟ چگونه حكم مي كنيد. (35)

بيشترشان فقط تابع گمانند، و گمان نمي تواند جاي حق را بگيرد. هر آينه خدا به كاري كه مي كنند آگاه است. (36)

نشايد كه اين قرآن را جز به خدا نسبت كنند، بلكه تصديق چيزي است كه پيش از آن آمده است و توضيح آن كتاب است. شكي نيست كه از جانب پروردگار جهانيان است. (37)

مي گويند كه آن را به دروغ به خدا نسبت مي كند. بگو: اگر راست مي گوييد، جز خدا هر كه را كه

مي توانيد به ياري بخوانيد و سوره اي همانند آن بياوريد. (38)

چيزي را دروغ شمردند كه به علم آن احاطه نيافته بودند و هنوز از تاويل آن بي خبرند. كساني كه پيش از آنان بودند نيز پيامبران را چنين به دروغ نسبت دادند. پس بنگر كه عاقبت كار ستمكاران چگونه بوده است. (39)

برخي از ايشان بدان ايمان مي آورند و برخي ايمان نمي آورند. و پروردگار تو به مفسدان آگاه تر است. (40)

اگر تو را به دروغ نسبت كردند، بگو: عمل من از آن من است و عمل شما از آن شما. شما از كار من بيزاريد و من از كار شما بيزارم. (41)

برخي از ايشان به تو گوش مي دهند. آيا اگر در نيابند تو مي تواني كران را شنوا سازي . (42)

برخي از آنها به تو مي نگرند. آيا اگر نبينند، تو مي تواني كوران بي بصيرت را راه بنمايي . (43)

خداوند به مردم هيچ ستم نمي كند ولي مردم خود به خود ستم مي كنند. (44)

و روزي كه خداوند آنان را در محشر گرد آورد، چنان كه پنداري تنها ساعتي از روز درنگ كرده اند، يكديگر را بشناسند. آنها كه ديدار با خدا را دروغ مي انگاشتند زيان ديده اند و هدايت نيافته اند. (45)

يا پاره اي از چيزهايي را كه به آنها وعده داده ايم به تو مي نمايانيم يا تو را مي ميرانيم. بازگشت همه شان به نزد ماست و خدا به هر كاري كه مي كنند ناظر است. (46)

هر امتي را پيامبري بود و چون پيامبرشان بيامد كارها ميانشان به

عدالت فيصله يافت و مورد ستم واقع نشدند. (47)

مي گويند: اگر راست مي گوييد، پس اين وعده چه وقت خواهد بود. (48)

بگو: من درباره خود -جز آنچه خدا بخواهد- مالك هيچ سود و زياني نيستم. مرگ هر امتي را زماني معين است. چون زمانشان فرا رسد، نه يك ساعت تاخير كنند و نه يك ساعت پيش افتند. (49)

بگو: چه مي كنيد اگر عذاب او به ناگاه شب هنگام يا به روز فرا رسد؟ گناهكاران چه چيز را اينچنين به شتاب مي طلبند. (50)

آيا چون عذاب به وقوع پيوندد بدان ايمان مي آوريد؟ اكنون اين همان چيزي است كه فرا رسيدنش را به شتاب مي خواستيد. (51)

آنگاه به ستمكاران گويند: عذاب جاويد را بچشيد. آيا نه چنين است كه در برابر اعمالتان كيفر مي بينيد. (52)

از تو خبر مي گيرند كه آيا حق است؟ بگو: آري ، سوگند به پروردگارم كه حق است و شما را ياراي فرار از آن نيست. (53)

اگر هر گنهكاري صاحب همه روي زمين باشد، خواهد كه خود را بدان از عذاب باز خرد. و چون عذاب را بنگرند پشيماني خويش در دل نهان دارند. ميانشان به عدالت حكم شود و مورد ستم واقع نگردند. (54)

بدانيد كه هر چه در آسمانها و زمين است از آن خداست. و آگاه باشيد كه وعده خدا حق است، ولي بيشترشان نمي دانند. (55)

اوست كه زنده مي كند و مي ميراند و همه به سوي او باز مي گرديد. (56)

اي مردم، براي شما از جانب پروردگارتان موعظه اي آمد و شفايي براي آن بيماريي كه در

دل داريد و راهنمايي و رحمتي براي مومنان. (57)

بگو: به فضل خدا و رحمت او شادمان شوند، زيرا اين دو از هر چه مي اندوزند بهتر است. (58)

بگو: آيا به رزقي كه خدا برايتان نازل كرده است نگريسته ايد. بعضي را حرام شمرديد و بعضي را حلال. بگو: خدا به شما اجازه داده است يا به او دروغ مي بنديد. (59)

آنان كه به خدا دروغ مي بندند درباره روز قيامت چه گمان كرده اند. خدا فضل خود را به مردمان ارزاني مي دارد، ولي بيشترينشان شكر نمي گويند. (60)

در هر كاري كه باشي ، و هر چه از قرآن بخواني و دست به هر عملي كه بزنيد هنگامي كه بدان مي پردازيد ما ناظر بر شما هستيم. بر پروردگار تو حتي به مقدار ذره اي در زمين و آسمانها پوشيده نيست. هر چه كوچكتر از آن باشد،در كتاب مبين نوشته شده است. (61)

آگاه باشيد كه بر دوستان خدا بيمي نيست و غمگين نمي شوند. (62)

كساني را كه ايمان آوردند و پرهيزگاري مي كردند. (63)

بشارت است ايشان را در دنيا و آخرت. سخن خدا دگرگون نمي شود. اين است كاميابي بزرگ. (64)

سخن آنان تو را محزون نسازد. عزت به تمامي از آن خداوند است. اوست كه شنوا و داناست. (65)

آگاه باشيد كه از آن خداست هر چه در آسمانها و زمين است و آنان كه سواي خدا را شريكان مي خوانند، جز از گمان خويش پيروي نمي كنند و جز دروغ نمي گويند. (66)

اوست كه شب را برايتان پديد آورد تا در آن بياراميد و روز

را پديد آورد تا در آن ببينيد. در اينها براي مردي كه مي شنوند عبرتهاست. (67)

گفتند: خدا فرزندي برگزيده است. منزه است. بي نياز است. از آن اوست هر چه در آسمانها و زمين است. شما را بر آن سخن دليلي نيست. چرا درباره خدا چيزهايي مي گوييد كه به آن آگاه نيستيد. (68)

بگو: آنها كه به خدا دروغ مي بندند رستگار نمي شوند. (69)

برخورداري از دنيا، آنگاه بازگشتشان به سوي ما. سپس به كيفر كفر ورزيدنشان عذابي سختشان مي چشانيم. (70)

بر ايشان داستان نوح را بخوان، آنگاه كه به قوم خود گفت: اي قوم من، اگر درنگ كردن من در ميان شما و يادآوري آيات خدا بر شما گران مي آيد، من بر خدا توكل مي كنم، ساز و برگ خويش و بتانتان را گرد آوريد چنان كه هيچ چيز از كاري كه مي كنيد بر شما پوشيده نباشد و به دشمني من قدم به پيش نهيد و مرا مهلت مدهيد. (71)

و اگر پشت كرديد، من از شما هيچ پاداشي نخواسته ام، كه پاداش من با خداست و من مامور شده ام كه از تسليم شدگان باشم. (72)

تكذيبش كردند و ما او و همراهانش را در كشتي برهانيديم و آنان را جانشين پيشينيان ساختيم و كساني را كه آيات ما را دروغ مي انگاشتند غرقه كرديم. پس بنگر كه عاقبت بيم داده شدگان چگونه بود. (73)

آنگاه پس از او پيامبراني بر قومشان مبعوث كرديم و آنان دليلهاي روشن آوردند ولي مردم به آنچه پيش از آن تكذيبش كرده بودند. ايمان آورنده نبودند. بر دلهاي تجاوزكاران اينچنين مهر

مي نهيم. (74)

و پس از آنها موسي و هارون را همراه آياتمان بر فرعون و مهتران قومش مبعوث كرديم. و آنان سركشي كردند و مردمي تبهكار بودند. (75)

و چون حق از نزد ما به سوي ايشان آمد، گفتند كه اين جادويي آشكار است. (76)

موسي گفت: آيا سخن حق را كه اينك بر شما نازل شده است جادو مي خوانيد، و حال آنكه جادوگران رستگار نمي شوند. (77)

گفتند: آيا آمده اي تا ما را از آن آيين كه پدرانمان را بر آن يافته ايم منصرف سازي تا در زمين سروري يابيد؟ ولي ما به شما ايمان نمي آوريم. (78)

فرعون گفت: همه جادوگران دانا را نزد من بياوريد. (79)

چون جادوگران آمدند، موسي گفت: بيفكنيد هر چه را كه بايد بيفكنيد. (80)

چون بيفكندند، موسي گفت: آنچه شما آورده ايد جادوست و خدا آن را باطل خواهد ساخت، زيرا خدا كار مفسدان را به صلاح نمي آورد. (81)

و خداوند با سخنان خود حق را به اثبات مي رساند، اگر چه مجرمان را ناخوش آيد. (82)

از بيم آزار فرعون و مهتران قوم او، جز گروهي از آنها به موسي ايمان نياوردند. و فرعون در زمين برتري مي جست و او از گزافكاران بود. (83)

موسي گفت: اي قومم من، اگر به خدا ايمان آورده ايد و تسليم فرمان هستيد به او توكل كنيد. (84)

گفتند: بر خدا توكل كرديم، اي پروردگار ما، ما را مغلوب اين مردم ستمكار مكن. (85)

و به رحمت خود ما را از اين كافران رهايي بخش. (86)

به موسي و برادرش وحي كرديم كه براي قوم

خود در مصر خانه هايي مهييا كنيد و خانه هاي خود را عبادتگاه سازيد و نماز گزاريد و مومنان را بشارت ده (87)

موسي گفت: اي پروردگار ما، به فرعون و مهتران قومش در اين جهان زينت و اموال داده اي ، اي پروردگار ما، تا ديگران را از طريق تو گمراه كنند. اي پروردگار ما، اموالشان را تباه ساز و دلشان را سخت كن. ايمان نمي آورند تا آنگاه كه عذاب دردآور را بنگرند. (88)

گفت: خواست شما اجابت شد، ثابت قدم باشيد و از طريقه نادانان پيروي مكنيد. (89)

ما بني اسرائيل را از دريا گذرانيديم. فرعون و لشكريانش به قصد ستم و تعدي به تعقيبشان پرداختند. چون فرعون غرق مي شد گفت: ايمان آوردم كه هيچ خداوندي جز آن كه بني اسرائيل بدان ايمان آورده اند نيست، و من از تسليمشدگانم. (90)

آيا اكنون؟ و تو پيش از اين عصيان مي كردي و از مفسدان بودي . (91)

امروز جسم تو را به بلندي مي افكنيم تا براي آنان كه پس از تو مي مانند عبرتي باشي ، و حال آنكه بسياري از مردم از آيات ما غافلند. (92)

هر آينه بني اسرائيل را در مكاني نيكو جاي داديم و از طيبات روزيشان داديم و تا آن هنگام كه صاحب دانش نشده بودند اختلافي نداشتند. پروردگار تو در روز قيامت در آنچه اختلاف مي كردند ميانشان قضاوت خواهد كرد. (93)

اگر در آنچه بر تو نازل كرده ايم در ترديد هستي ، از آنهايي كه كتاب آسماني پيش از تو را مي خوانند بپرس. هر آينه حق است آنچه از جانب پروردگارت

بر تو نازل شده است. پس نبايد در شمار ترديدكنندگان باشي . (94)

و از آنان كه آيات خدا را تكذيب مي كنند مباش، كه در زمره زيانكنندگان باشي . (95)

كساني كه سخن پروردگار تو درباره آنان تحقق يافته ، ايمان نمي آورند. (96)

زمين آفريده است، مايه هاى عبرتى براى پرواپيشگان است (6)

كسانى كه به لقاى ما اميد [و باور] ندارند و به زندگانى دنيا خشنودند و بر آن دل نهاده اند و هم آنان كه از آيات ما غافلند: (7)

اينان به خاطر كار و كردارشان سرا و سرانجامشان دوزخ است (8)

كسانى كه ايمان آورده اند و كارهاى شايسته كرده اند، پروردگارشان ايشان را به جزاى ايمانشان به بوستانهاى بهشتى پر از ناز و نعمت - كه جويباران از فرودست آنان جارى است - رهنمون مى گردد (9)

ندايشان در آنجا سبحانك اللهم و تحيتشان سلام و پايان دعايشان الحمد لله رب العالمين است (10)

و اگر خداوند براى مردم به همان گونه كه خير را به شتاب مى خواهند، شر را به پيش مى انداخت، اجلشان به سر مى آمد، آرى نااميدواران به لقائمان را وامى گذاريم كه در طغيانشان سرگشته باشند (11)

و چون انسان را رنجى رسد، ما را [در همه حال] چه بر پهلو خفته، چه نشسته، چه ايستاده بخواند، آنگاه چون رنجش را از او باز داريم، به راه خود رود، گويى ما را به خاطر رنجى كه به او رسيده بود، به دعا نخوانده است، بدينسان در نظر اسرافكاران كار و كردارشان آراسته شده است (12)

و به راستى اقوام پيش از شما را آنگاه كه ستم پيشه كردند، نابود كرديم و پيامبرانشان برايشان معجزات آوردند ولى بر آن نبودند كه ايمان بياورند، بدينسان گناهكاران را جزا مى دهيم (13)

سپس شما را پس از ايشان در اين سرزمين جانشين گردانديم، تا بنگريم كه چگونه رفتار مى كنيد (14)

و چون آيات ما كه روشن و شيواست، بر آنان خوانده

شود، نااميدواران به لقائمان [به پيامبر] مى گويند قرآنى غير از اين بياور، يا اين را تغيير ده، بگو مرا نرسد كه آن را از پيش خود تغيير دهم، جز از وحى كه به من مى شود، از چيزى پيروى نمى كنم، من اگر از پروردگارم نافرمانى كنم، از عذاب روز سهمگين مى ترسم (15)

بگو اگر خداوند مى خواست آن را بر شما نمى خواندم و خود خداوند هم شما را از آن آگاه نمى ساخت، [بنگريد] كه پيش از آن عمرى در ميان شما به سر برده ام، چرا تعقل نمى كنيد (16)

بدينسان كيست ستمكارتر از كسى كه بر خداوند دروغ بندد، يا آيات او را دروغ انگارد، به راستى كه گنهكاران رستگار نمى شوند (17)

و به جاى خداوند چيزى را مى پرستند كه نه زيانى به آنان مى رساند و نه سودى، و مى گويند اينان شفيعان ما در نزد خداوند هستند، بگو آيا خداوند را به چيزى كه در آسمانها و زمين به آن علم ندارد، آگاهى مى دهيد؟ او پاك و منزه است از آنچه شريك او قرار مى دهند (18)

و مردم جز امتى واحده نبودند كه سپس اختلاف پيدا كردند، و اگر وعده خداوند از پيش مقرر نگشته بود [به تاخير حكم و عذاب] بين آنان در آنچه اختلاف دارند، داورى مى شد (19)

و مى گويند چرا از سوى پروردگارش معجزه اى بر او نازل نمى گردد؟ بگو [آگاهى از] غيب خاص خداوند است، پس انتظار بكشيد من نيز از منتظران خواهم بود (20)

و چون به مردم، بعد از رنجى كه به ايشان رسيده است، راحتى بچشانيم، آنگاه است كه در آيات ما بدسگالى مى كنند، بگو خداوند مكرانديش چابكترى است، بى گمان فرشتگان ما

هر مكرى را كه مى ورزيد مى نويسند (21)

او كسى است كه شما را در خشكى و دريا سير مى دهد و چون در كشتى نشينيد، كشتى ها ايشان را با بادى خوش پيش برد، و به آن شادمان شوند، [آنگاه] تندبادى بر آن بوزد و موج از هر سو به سوى آنان آيد، و دانند كه از هر سو گرفتار شده اند، [آن وقت است كه] خداوند را - در حالى كه دين خود را براى او پاك و پيراسته دارند - خوانند [و گويند] اگر از اين [بليه] نجاتمان دهى، بى شك از شاكران خواهيم بود (22)

و چون نجاتشان دهد، آنگاه است كه به ناحق در زمين سركشى كنند، اى مردم بدانيد كه سركشى تان به زيان شماست، بهره ورى [كوتاهى از] زندگانى دنياست، سپس بازگشتتان به سوى ماست و شما را از [حقيقت و نتيجه] كار و كردارتان آگاه مى سازيم (23)

همانا داستان زندگانى دنيا، همانند داستان آبى است كه آن را از آسمان فرو فرستاديم و رستنى هاى خاك از آنچه مردمان يا چارپايان مى خورند، با آن درهم آميخت [و انبوه شد] تا آنجا كه زمين گل و شكوفه هايش را برآورد و آراسته گشت، و سپس اهلش گمان كردند كه مهار كار در دست آنان است، [آنگاه] فرمان ما در شب يا روز در رسيد و آن را چون محصول درو شده گردانديم، گويى كه ديروز هيچ چيز نبوده است، بدينسان آيات [خود] را براى انديشه وران روشن و شيوا بيان مى داريم (24)

و خداوند به سوى دار السلام [سراى سلامت، بهشت] مى خواند و هر كس را كه بخواهد به راه راست هدايت مى كند (25)

براى نيكوكاران بهشت و

[نعمتى] افزونتر هست، و بر چهره آنان غبار [رنج] و خوارى ننشيند، اينان بهشتيانند و در آن جاودانه اند (26)

و بدكرداران [بدانند كه] جزاى بدى همانند آن است، و بر چهره هاى آنان غبار خوارى نشيند، در برابر خداوند پشت و پناهى ندارند، گويى چهره هاى آنان با تكه هايى از شب تاريك پوشيده شده است، اينان دوزخيانند و در آن جاودانه اند (27)

و روزى كه همگى آنان را محشور گردانيم، آنگاه به مشركان گوييم شما و شريكانى كه قائل بوديد، باشيد و بنگريد، سپس بين ايشان جدايى اندازيم و شريكانى كه ايشان قائل بوده اند گويند شما [به حقيقت] ما را نپرستيده ايد (28)

آرى خداوند بين ما و شما گواه بس كه ما از عبادت شما به كلى بى خبر بوديم (29)

آنجاست كه هر كسى جزاى آنچه در گذشته انجام داده است، مى چشد، و به پيشگاه خداوند كه سرور راستين آنهاست، بازبرده شوند، و بر ساخته هايشان بر باد رود و از ديد آنان ناپديد شود (30)

بگو چه كسى شما را از آسمان و زمين روزى مى دهد، يا كيست كه بر گوشها و چشمها حاكم است؟ و كيست كه زنده را از مرده و مرده را از زنده بر مى آورد، و كيست كه كار [جهان] را تدبير مى كند، زودا كه خواهند گفت خدا، بگو پس چرا پروا نمى كنيد (31)

اين چنين است خداوند كه پروردگار راستين شماست، و پس از حق غير از گمراهى چيست، پس چگونه به بيراهه مى رويد (32)

بدينسان سخن [حكم] پروردگارت بر نافرمانان تحقق يافت كه ايمان نمى آورند (33)

بگو آيا از شريكانى كه قائل شده ايد كسى هست كه آفرينش را آغاز كند و

سپس باز گرداند؟ بگو [فقط] خداوند است كه آفرينش را آغاز مى كند و سپس باز مى گرداند، پس چگونه به بيراهه مى رويد (34)

بگو آيا از شريكانى كه قائل شده ايد كيست كه به راه حق هدايت كند؟ بگو خداوند است كه به راه حق هدايت مى كند، آيا كسى كه به راه حق هدايت مى كند، سزاوارتر است كه از او پيروى شود يا كسى كه راه نمى برد مگر آنكه راه برده شود، شما را چه مى شود، چگونه داورى مى كنيد (35)

و بيشترينه شان جز از گمان پيروى نمى كنند و گمان حق را به بار نمى آورد، بى گمان خداوند به آنچه مى كنند داناست (36)

و نشايد كه اين قرآن بر ساخته و از سوى كسى غير از خداوند باشد، بلكه همخوان با چيزى است كه پيشاپيش آن است و روشنگر آن كتاب است، كه در آن ترديدى نيست، [و] از پروردگار جهانيان است (37)

يا مى گويند كه [پيامبر] آن را برساخته است، بگو اگر راست مى گوييد سوره اى همانند آن بياوريد و هر كس را كه مى توانيد، در برابر خداوند [به كمك] بخوانيد (38)

حق اين است كه چيزى را كه به شناخت آن احاطه نيافته اند و سرانجام آن هنوز بر آنان آشكار نشده است، دروغ مى انگارند، بدينسان كسانى كه پيش از اينان بودند نيز دروغ انگار بودند بنگر كه سرانجام ستمكاران چگونه است (39)

و از ايشان كسى هست كه به آن ايمان دارد و كسى هست كه به آن ايمان ندارد و پروردگارت به اهل فساد [از همه] آگاه تر است (40)

و اگر تو را دروغگو انگاشتند، بگو عمل من از آن من و عمل شما از آن شما، شما

از آنچه من مى كنم برى و بركناريد و من از آنچه شما مى كنيد برى و بركنارم (41)

و از ايشان كسانى هستند كه به [ظاهر به سخن] تو گوش مى دهند. اما آيا تو مى توانى [سخنت را] به ناشنوايان بشنوانى، ولو اينكه تعقل نكنند (42)

و از ايشان كسانى هستند كه به [ظاهر] به تو مى نگرند، اما آيا تو مى توانى نابينايان را هدايت كنى ولو اينكه اهل بصيرت نباشند؟ (43)

خداوند هيچ ستمى بر مردم روا نمى دارد، ولى مردم خودشان بر خود ستم مى كنند (44)

و روزى كه آنان را محشور گرداند، گويى جز به اندازه ساعتى از روز [در دنيا يا در گور] به سر نبرده اند، و همديگر را مى شناسند، به راستى كسانى كه لقاى الهى را انكار كردند و ره يافته نبودند، زيانكار شدند (45)

و اگر بخشى از آنچه به ايشان وعده داده ايم، به تو بنمايانيم، يا جان تو را [پيش از آن] بگيريم، بدان كه بازگشت آنان به سوى ماست، آنگاه خداوند خود گواه بر كار و كردار آنان است (46)

و هر امتى پيامبرى دارد، و چون پيامبرشان بيايد در ميان آنان دادگرانه داورى شود و بر آنان ستم نرود (47)

و گويند اگر راست مى گوييد [سررسيد] اين وعده كى خواهد بود؟ (48)

بگو براى خود اختيار زيان و سودى ندارم، مگر آنچه خدا بخواهد، هر امتى را اجلى است، و چون اجلشان فرا رسد، نه ساعتى پس افتند و نه ساعتى پيش افتند (49)

بگو بينديشيد اگر عذاب او شبانه يا در روز بر شما نازل گردد [چه مى كنيد؟] گناهكاران چه چيز را از او به شتاب مى خواهند (50)

آيا آنگاه

كه رخ داد باورش مى كنيد، آيا اكنون؟ و حال آنكه آن را به شتاب مى خواستيد (51)

سپس به ستمكاران گفته شود عذاب جاودانه را بچشيد، آيا غير از جزاى كار و كردارتان را مى بينيد؟ (52)

و از تو مى پرسند كه آيا آن حق است؟ بگو آرى سوگند به پروردگارم كه آن حق است، و شما گزير و گريزى نداريد (53)

و اگر آنچه در زمين هست از آن هر كسى كه ستم [شرك] ورزيده است، باشد، بى شك آن را بلا گردان كند، و چون عذاب را بنگرند پشيمانى [شان] را پنهان كنند، و در ميان آنان دادگرانه داورى شود و بر آنان ستم نرود (54)

بدانيد كه آنچه در آسمانها و زمين است از آن خداوند است، بدانيد كه وعده الهى راست و درست است ولى بيشترينه آنان نمى دانند (55)

اوست كه زنده مى دارد و مى ميراند و به سوى او باز گردانده شويد (56)

اى مردم از سوى پروردگارتان پندى براى شما و شفابخش دلها و رهنمود و رحمتى براى مومنان آمده است (57)

بگو به فضل و رحمت خدا بايد شادمانى كنند كه اين بهتر است از آنچه مى اندوزند (58)

بگو بينديشيد كه در رزقى كه خداوند برايتان فرستاده است [چرا] چيزى را حرام و چيزى را حلال مى گردانيد. بگو آيا خداوند به شما اجازه داده است، يا آنكه بر خداوند دروغ مى بنديد (59)

و دروغ زنان بر خداوند در روز قيامت چه گمان دارند؟ خداوند بر مردمان بخشش و بخشايش دارد ولى بيشترشان سپاس نمى گزارند (60)

و تو در هيچ كارى نيستى و هيچ بخشى از قرآن را از سوى او نمى خوانى و

شما نيز هيچ عملى نمى كنيد مگر آنكه آنگاه كه به آن مى پردازيد ما بر شما گواهيم، و هم سنگ ذره اى نه در زمين و نه در آسمان از پروردگارت پنهان نيست و كوچكتر و بزرگتر از اين چيزى نيست مگر آنكه در كتابى مبين [لوح محفوظ] ثبت است (61)

بدانيد كه دوستداران خدا، نه بيمى بر آنهاست و نه اندوهگين مى شوند (62)

همان كسانى كه ايمان آورده اند و تقوا ورزيده اند (63)

آنان در زندگانى دنيا [روياهاى] بشارتبخش دارند، و در آخرت هم [بهشت دارند]، وعده هاى الهى خلف و خلاف ندارد، اين همان رستگارى بزرگ است (64)

و سخن ايشان تو را اندوهگين نكند، كه عزت به تمامى به دست خداست، او شنواى داناست (65)

بدانيد كه هر كس كه در آسمانها و هر كس كه در زمين است، ملك و مطيع خداوند است، و كسانى كه غير از خداوند را به دعا مى خوانند، در حقيقت از شريكانى كه قائلند پيروى نمى كنند، و پيروى نمى كنند مگر از پندار، و كارى جز برساختن ندارند (66)

او كسى است كه شب را براى شما آفريد تا در آن آرام گيريد و روز را چشماندازى روشن ساخت، در اين عبرتها براى گروهى است كه گوش شنوا دارند (67)

[مشركان] گفتند خداوند فرزندى برگزيده است، او منزه است، او بى نياز است، او راست آنچه در آسمانها و زمين است، شما دليلى بر اين [ادعا] نداريد، آيا چيزى را كه نمى دانيد به خداوند نسبت مى دهيد (68)

بگو كسانى كه بر خداوند دروغ مى بندند، رستگار نمى شوند (69)

بهره ورى [گذرايى] در دنياست، سپس بازگشتشان به سوى ماست، آنگاه عذاب شديد را به خاطر

كفرورزيدنشان به ايشان مى چشانيم (70)

و بر آنان خبر نوح را بخوان، آنگاه كه به قومش گفت اى قوم من، اگر قيام من و پند دادنم به آيات الهى بر شما گران آمده است، [بدانيد كه من] بر خداوند توكل كرده ام، شما با شريكانى كه قائليد كارتان را هماهنگ و عزمتان را جزم كنيد، سپس در كارتان پرده پوشى نكنيد، آنگاه كار مرا يكسره كنيد و مهلتم ندهيد (71)

و اگر رويگردان شويد بدانيد كه من پاداشى از شما نخواسته ام، چرا كه پاداشم تنها بر خداوند است، و دستور يافته ام كه از اهل تسليم باشم (72)

اما او را دروغگو انگاشتند، آنگاه او و همراهانش را در كشتى نجات داديم و آنان را جانشين [پيشينيان] گردانديم، و دروغ انگاران آيات خود را غرقه ساختيم، پس بنگر كه سرانجام هشدار يافتگان چگونه بود (73)

سپس، بعد از او پيامبرانى براى قومهايشان برانگيختيم، و براى آنان معجزاتى آوردند، ولى آنان بر آن نبودند كه به چيزى كه از پيش انكار كرده بودند، ايمان بياورند، بدينسان بر دلهاى تجاوزكاران مهر مى نهيم (74)

سپس بعد از ايشان موسى و هارون را با معجزات خويش به سوى فرعون و بزرگان قومش فرستاديم، ولى استكبار ورزيدند و قومى گناهكار بودند (75)

و چون حق از جانب ما به سوى آنان آمد، گفتند بى گمان اين جادويى آشكار است (76)

موسى گفت آيا اين سخن را درباره حقى كه براى شما آمده است مى گوييد؟ آيا اين جادوست، حال آنكه جادوگران رستگار نمى شوند (77)

گفتند آيا به سراغ ما آمده اى كه ما را از شيوه اى كه پدرانمان را بر آن يافته بوديم، بازدارى، و در

اين سرزمين رياست از شما دو تن باشد؟ و ما [سخن] شما را باور نداريم (78)

و فرعون گفت همه جادوگران دانا را به نزد من آوريد (79)

و چون جادوگران فرا آمدند، موسى به آنان گفت چيزى را كه اندازنده اش هستيد، بيندازيد (80)

و چون درانداختند، موسى گفت آنچه به ميان آورده ايد، جادوست، كه خداوند به زودى باطلش مى كند، چرا كه خداوند عمل مفسدان را تاييد نمى كند (81)

و خداوند به كلمات خويش حق را به كرسى مى نشاند، ولو آنكه گناهكاران ناخوش داشته باشند (82)

لذا به موسى جز زاد و رودى [اندك شمار] از قومش ايمان نياوردند، آن هم با ترس از فرعون و بزرگان قومش كه مبادا ايشان را در بلا افكند، و فرعون در آن سرزمين گردنكش بود و همو از تجاوزگران بود (83)

و موسى گفت اى قوم من، اگر به خداوند ايمان آورده ايد و اگر اهل تسليم هستيد، پس بر او توكل كنيد (84)

در پاسخ گفتند بر خداوند توكل كرديم، پروردگارا ما را دستخوش ستمگران مگردان (85)

و ما را به رحمت خويش از خدانشناسان رهايى بخش (86)

و به موسى و برادرش وحى كرديم كه قومتان را در مصر در خانه هايى سكنا دهيد و خانه هايتان را [رو به] قبله كنيد و نماز را برپا داريد و مومنان را بشارت ده (87)

و موسى گفت پروردگارا تو به فرعون و بزرگان قومش در زندگانى دنيا، زينت و مال و منال بخشيدى، پروردگارا، كه سرانجام [مردمان را] از راه تو گمراه دارند، پروردگارا اموالشان را بى بركت گردان و دلهايشان را سخت كن كه تا زمانى كه عذاب اليم را ببينند،

ايمان نياورند (88)

فرمود دعاى شما دو تن اجابت شده است، پس پايدارى كنيد و از شيوه نادانان پيروى مكنيد (89)

و بنى اسرائيل را از دريا گذرانديم، آنگاه فرعون و سپاهيانش از روى ظلم و تجاوز سر در پى آنان نهادند، تا آنجا كه او [فرعون] غرق شدن را نزديك ديد، گفت خدايى جز آنكه بنى اسرائيل به او ايمان آورده اند، نيست و من از اهل تسليمم (90)

اينك [ايمان مى آورى]؟ و حال آنكه پيشتر سرپيچى كرده و از تبهكاران بودى (91)

بدان كه امروز بدنت را [از دريا] برهانيم [و بر بلندى اندازيم] تا براى آيندگانت مايه عبرت باشد، و چه بسيار از مردم از آيات ما غافلند (92)

و بنى اسرائيل را در جايى درست ماوا داديم، و از پاكيزه ها روزى بخشيديم، و بناى اختلاف ننهادند مگر زمانى كه خبر وحى به آنان رسيد، بى گمان پروردگارت در روز قيامت در آنچه اختلاف ورزيده اند، بين آنان داورى خواهد كرد (93)

و اگر از آنچه بر تو نازل كرده ايم، در ترديد هستى، از كسانى كه پيش از تو كتاب آسمانى خوانده اند پرس و جو كن، بى شبهه حق از سوى پروردگارت بر تو نازل شده است، پس هرگز از دو دلان مباش (94)

و از زمره دروغ انگاران آيات الهى مباش كه از زيانكاران خواهى شد (95)

كسانى كه سخن [حكم] پروردگارت بر آنان تحقق يافته است، (96)

ولو آنكه هر معجزه اى برايشان بيايد، ايمان نمى آورند، مگر زمانى كه [حلول] عذاب دردناك را بنگرند (97)

چرا اهل هيچ شهرى [بهنگام] ايمان نياورد كه ايمانش سود دهد، مگر قوم يونس كه چون [بهنگام] ايمان آوردند، عذاب رسواگر

را در زندگانى دنيويشان از آنان برداشتيم و آنان را تا زمانى [معين] بهره ور ساختيم (98)

و اگر پروردگارت [به اراده حتمى] مى خواست، تمامى اهل زمين ايمان مى آوردند، پس آيا تو مردم را به اكراه وامى دارى تا اينكه مومن شوند (99)

و حال آنكه هيچ كسى را نرسد كه جز به اذن [و توفيق] الهى ايمان آورد، و پليدى را بر كسانى كه تعقل نمى كنند، مقرر مى دارد (100)

بگو [به ديده عبرت] بنگريد كه در آسمانها و زمين چيست؟ و نشانه هاى عبرت انگيز و نيز هشدارها سودى به حال قومى كه ايمان نمى آورند، ندارد (101)

پس آيا انتظار چيزى را جز نظير روزگار پيشينيانشان مى كشند؟ بگو پس انتظار بكشيد كه من نيز همراه شما از منتظرانم (102)

سپس فرستادگانمان و مومنان را نجات مى دهيم، بدينسان بر ماست كه مومنان را نجات دهيم (103)

بگو اى مردم، اگر از دين من در شك هستيد، بدانيد كه من كسانى را كه به جاى خداوند مى پرستيد، نمى پرستم، بلكه خدايى را مى پرستم كه [به هنگام] جان شما را مى گيرد، و به من امر شده است كه از مومنان باشم (104)

و اينكه به سوى دين پاك روى آور و هرگز از مشركان مباش (105)

و به جاى خداوند چيزى را كه نه سودى به تو مى رساند و نه زيانى، مپرست، و اگر چنين كردى در آن صورت از ستمكاران [مشرك] خواهى بود (106)

و اگر خداوند بخواهد بلايى به تو برساند، بازدارنده اى جز خود او براى آن وجود ندارد، و اگر خيرى برايت بخواهد، فضل او بازدارنده اى ندارد، كه آن را به هر كس از بندگانش كه بخواهد مى رساند، و

او آمرزگار مهربان است (107)

بگو اى مردم حق از سوى پروردگارتان بر شما نازل شده است، پس هر كس كه ره ياب شود، همانا به سود خويش ره ياب شده است، و هر كس بيراه رود، همانا به زيان خويش بيراه رفته است، و من نگهبان شما نيستم (108)

و از آنچه بر تو وحى مى شود پيروى كن و شكيبا باش، تا خداوند حكم خويش به ميان آورد، و او بهترين داوران است (109)

براى گروهى كه مى دانند (5)

همانا در گردش شبانه روز و آنچه آفريد خدا در آسمانها و زمين آيتهائى است براى گروهى كه پرهيز كنند (6)

همانا آنان كه اميد ندارند ملاقات ما را و خوشنود شدند به زندگانى دنيا و دل بدان بستند و آنان كه از آيتهاى ما غفلت دارند (7)

آنان را جايگاه آتش است بدانچه بودند دست مى آوردند (8)

همانا آنان كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته كردند رهبريشان كند پروردگارشان به ايمانشان روان شود زيرا آنان جوى هائى در باغستان نعمتها (9)

گفتارشان در آن منزهى تو بار خدايا و درود ايشان است در آن سلام و آخرين گفتارشان آنكه سپاس خداى را پروردگار جهانيان (10)

و اگر بشتابد خدا بسوى بدى براى مردم مانند شتافتن ايشان بسوى خوبى هر آينه گذرانده شود سرآمد ايشان پس مى گذاريم آنان را كه اميد ندارند ملاقات ما را در سركشى خود فرو روند (11)

و هرگاه برسد انسان را سختى بخواند ما را بر پهلو يا نشسته يا ايستاده تا گاهى كه بازكرديم (برگشوديم) از او سختيش را درگذرد چنانكه گوئى نخوانده است ما را بسوى سختى كه بدو رسيده بدينسان بياراست براى اسراف كنندگان آنچه بودند مى كردند (12)

و هر آينه نابود كرديم قرنهائى كه پيش از شما بودند گاهى كه ستم كردند و بيامدشان پيمبرانشان به نشانى ها و نبودند كه ايمان آرند بدينسان كيفر دهيم به گروه گنهكاران (13)

سپس گردانيديم شما را جانشينانى در زمين از پس ايشان تا بنگريم چگونه عمل مى كنيد (14)

و هرگاه خوانده شود بر ايشان آيتهاى ما آشكار گويند آنان كه اميد ندارند ملاقات ما را بياور قرآنى

غير از اين يا تبديلش كن بگو نرسد مرا كه تبديلش كنم از نزد خود پيروى نكنم جز آنچه را وحى شود به سويم همانا مى ترسم اگر نافرمانى كنم پروردگارم را از عذاب روزى بزرگ (15)

بگو اگر مى خواست خدا نمى سرودمش بر شما و نه مى آموختمش به شما هر آينه درنگ كردم ميان شما عمرى را پيش از آن آيا درنمى يابيد (16)

پس كيست ستمگرتر از آنكه ببندد بر خدا دروغى را يا تكذيب كند آيتهاى او را همانا رستگار نشوند گنهكاران (17)

و پرستند جز خدا آنچه را نه زيانشان رساند و نه سودى و گويند اينانند شفيعان ما نزد خدا بگو آيا آگهى دهيد خدا را بدانچه خود نمى داند در آسمانها و نه در زمين منزّه و برتر است او از آنچه شرك مى ورزند (18)

و نبودند مردم جز يك ملّت پس اختلاف كردند و اگر نبودند سرنوشتى كه پيشى گرفته است از پروردگار تو همانا داورى مى شد ميان ايشان در آنچه بودند در آن اختلاف كنان (19)

گويند چرا فرود نيايد بر او آيتى از پروردگارش بگو جز اين نيست كه ناپيدا از آن خدا است پس منتظر باشيد كه مائيم با شما از منتظران (20)

و هرگاه چشانيم مردم را رحمتى پس از سختى كه بدانان رسيده ناگهان ايشان را است نيرنگى در آيتهاى ما بگو خدا شتابنده تر است در نيرنگ همانا فرستادگان ما مى نويسند آنچه را نيرنگ كنيد (21)

او است آنكه مى برد شما را در دشت و دريا تا گاهى كه باشيد در كشتى و روان شود بديشان با بادى پاك (خوش) و شاد شوند بدان بيايدشان بادى تند و

بيايدشان موج از هر سوى و پندارند كه فراگرفته شدند (فروماندند) بخوانند خداى را پاك كنندگان دين براى او كه اگر رهائيمان دادى از اين هر آينه باشيم از شكرگزاران (22)

تا گاهى كه رهائيشان داد ناگهان سركشى كنند در زمين به ناحقّ اى مردم جز اين نيست كه ستم شما بر خويش كاميابى زندگانى دنيا است پس بسوى ما است بازگشت شما تا آگهيتان دهيم بدانچه بوديد مى كرديد (23)

جز اين نيست كه مثل زندگانى دنيا مانند آبى است كه فرستاديمش از آسمان پس بياميخت بدان روئيدنى زمين از آنچه مى خورند مردم و چهارپايان تا گاهى كه برگرفت زمين زيور خويش را و بياراست خود را و پنداشتند اهلش كه ايشانند توانايان بر آن بيامدش امر ما شبى يا روزى پس تباهش ساختيم چنانكه گوئى مسكون نبوده است ديروز بدينسان تفصيل دهيم آيتها را براى گروهى كه تفكر كنند (24)

و خدا مى خواند بسوى خانه آرامش و هدايت كند هر كه را خواهد بسوى راهى راست (25)

براى آنان كه نكوئى كردند نكوئى است و فزونى و ننشيند بر چهره هاى ايشان گرد پريشانى و نه خوارى آنان ياران بهشتند و در آنند جاودانان (26)

و آنان كه بدى ها كردند كيفر هر بدى همانند آن است و دستخوششان سازد خوارى نيستشان از خدا نگهدارنده اى گوئيا پوشيده است روى هاى آنان با پاره هائى از شب تار آنانند ياران آتش ايشانند در آن جاودانان (27)

و روزى كه گردشان آريم همگى پس گوئيم بدانان كه شرك ورزيدند بر جاى خود ايستيد شما و شريكان شما سپس جدائى افكنيم ميانشان و گويند شريكان ايشان نبوديد شما ما را پرستش كنندگان (28)

و بس است خداوند گواهى ميان ما و ميان شما كه بوديم از پرستش شما بى خبران (29)

اينجاست كه مى آزمايد همه كس آنچه را پيش فرستاده است و بازگردانيده شوند بسوى خدا سرپرست ايشان به حقّ و گم شد از ايشان آنچه بودند دروغ مى بستند (30)

بگو كه روزى دهد شما را از آسمان و زمين يا كيست مالك گوش و ديدگان و كه برون آرد زنده را از مُرده و مُرده را از زنده و كه تدبير كند كار را بزودى گويند خدا بگو پس چرا پرهيز نمى كنيد (31)

اين است خدا پروردگار شما به حقّ و چيست پس از حقّ جز گمراهى پس به كدام سوى گردانيده مى شويد (32)

بدينسان استوار شد سرنوشت پروردگار تو بر آنان كه نافرمانى كردند كه ايشان ايمان نمى آورند (33)

بگو آيا هست از شريكان شما آنكه آغاز كند آفرينش را و سپس بازش گرداند بگو خدا است كه آغاز كند آفرينش را و سپس باز همى گرداند پس كجا به دروغ رانده مى شويد (34)

بگو آيا هست از شريكان شما آنكه هدايت كند بسوى حقّ بگو خدا هدايت كند بسوى حقّ آيا آنكه هدايت كند بسوى حقّ سزاوارتر است كه پيروى شود يا آنكه خود راه نبرد تا رهبريش كنند چه شود شما را چگونه حكم كنيد (35)

و پيروى نكنند بيشتر ايشان جز گمان را و هر آينه گمان بى نياز نكند از حقّ به چيزى همانا خدا دانا است بدانچه مى كنند (36)

و نيست اين قرآن كه دروغ آورده شود از غير از خدا و ليكن تصديق آنچه پيش روى او است و تفصيل كتاب نيست شكّى

در آن از پروردگار جهانيان (37)

يا گويند دروغ بسته است آن را بگو پس بياريد يك سوره همانند آن و بخوانيد هر كه را توانيد جز خدا اگر هستيد راستگويان (38)

بلكه دروغ پنداشتند آنچه را فرانگرفتند به دانش آن و هنوز نرسيده است بديشان تأويلش بدينگونه تكذيب كردند آنان كه پيش از ايشان بودند پس بنگر چگونه شد فرجام ستمكاران (39)

و از ايشان است آنكه ايمان آورد بدان و از ايشان است آنكه ايمان نياورد بدان و پروردگار تو داناتر است به تبهكاران (40)

و اگر تكذيبت نمودند بگو مرا است كردارم و شما را است كردار شما بيزاريد از آنچه من مى كنم و بيزارم از آنچه شما كنيد (41)

و از ايشان است آنكه گوش فرادارد به سويت آيا تو مى شنوانى گنگان را و اگرچه درنيابند (42)

و از ايشان است آنكه بنگرد به سويت آيا تو رهبرى كنى كوران را و اگر چه نبينند (43)

همانا خدا ستم نكند بر مردم به چيزى و ليكن مردم خويشتن را ستم مى كنند (44)

و روزى كه گردشان آرد چنانكه گوئى درنگ نكردند جز ساعتى از روز شناسا شوند با هم همانا زيان كردند آنان كه تكذيب نمودند ملاقات خدا را و نبودند هدايت شدگان (45)

و اگر بنمايانيم تو را پاره اى از آنچه بديشان وعده دهيم يا دريابيمت (بميرانيمت) پس بسوى ما است بازگشت ايشان سپس خدا گواه است بر آنچه مى كنند (46)

و هر ملّتى را پيغامبرى است كه هرگاه بيايد پيغامبر آنان داورى شود ميان ايشان به داد و ستم نمى شوند (47)

و گويند كى است (چه وقت) اين وعده اگر

هستيد راستگويان (48)

بگو دارا نيستم براى خويشتن زيان و نه سودى را جز آنچه خدا خواهد براى هر ملتى است سرآمدى كه هرگاه بيايد سرآمد ايشان نه دير كنند ساعتى و نه پيشى گيرند (49)

بگو آيا ديده ايد كه اگر بيايد شما را عذاب او شبانه يا در روز چه چيز را مى شتابند از آن گنهكاران (50)

آيا پس از آنكه فرود آمد ايمان آورديد بدان اكنون حالى كه بوديد بدان شتابندگان (51)

پس گفته شد بدانان كه ستم كردند بچشيد عذاب جاودانى را آيا پاداش داده مى شويد جز بدانچه بوديد فراهم مى كرديد (52)

پرسندت آيا حقّ است آن بگو آرى سوگند به پروردگارم و همانا آن است حقّ و نيستيد شما به عجزآرندگان (53)

و اگر باشد آن را كه ستم كرده است هر آنچه در زمين است هر آينه بدهدش به جاى خويش و نهان كردند پشيمانى را گاهى كه ديدند عذاب را و داورى شد ميان ايشان به داد و ستم نشوند ايشان (54)

همانا خدا را است آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است همانا وعده خدا است حقّ و ليكن بيشترشان نمى دانند (55)

او زنده كند و بميراند و به سويش بازگردانيده شويد (56)

اى مردم همانا بيامد شما را اندرزى از پروردگار شما و درمانى براى آنچه در سينه هاست و هدايت و رحمتى براى مؤمنان (57)

بگو به فضل خدا و به رحمتش پس بدين بايد شاد شوند آن بهتر است از آنچه گرد مى آرند (58)

بگو آيا ديديد آنچه را فرستاد خدا براى شما از روزى پس قرار داديد از آن حرامى و حلالى بگو آيا

خدا به شما اجازت داده است يا بر خدا دروغ بنديد (59)

و چيست پندار آنان كه بندند بر خدا دروغ را روز قيامت همانا خدا داراى فضل است بر مردم و ليكن بيشتر ايشان سپاس نگزارند (60)

و نباشى تو در كارى و نه برخوانى از آن قرآنى (خواندنى) را و نكنيد كارى را به جز آنكه باشيم بر شما گواه هنگامى كه فرو مى رويد در آن و پوشيده نماند از پروردگارت سنگينى ذرّه اى نه در زمين و نه در آسمان و نه كوچكتر از آن و نه بزرگتر مگر در كتابى است آشكار (61)

همانا دوستان خدا نيست بر ايشان بيمى و نه اندوهگين شوند (62)

آنان كه ايمان آوردند و بودند پرهيز مى كردند (63)

آنان را است بشارت در زندگانى دنيا و در آخرت نيست تبديلى براى سخنان خدا اين است آن رستگارى بزرگ (64)

و اندوهگينت نكند گفتارشان همانا عزّت از آن خداست همگى او است شنواى دانا (65)

همانا خداى را است آنكه در آسمانها و آنكه در زمين است و پيروى نكنند آنان كه خوانند جز خدا شريكانى پيروى نكنند جز پندار را و نيستند جز گمان آوران (66)

او است آنكه نهاد براى شما شب را تا بياراميد در آن و روز را بينا همانا در اين است آيتهائى براى گروهى كه بشنوند (67)

گفتند برگرفت خدا فرزندى منزّه است او او است بى نياز وى را است آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است نيست نزد شما فرمانروائى بدان آيا گوئيد بر خدا آنچه را نمى دانيد (68)

بگو همانا آنان كه بندند بر خدا دروغ را رستگار نشوند

(69)

كاميابى است در دنيا و سپس بسوى ما است بازگشت ايشان پس بچشانيمشان عذاب سخت را بدانچه بودند كفر مى ورزيدند (70)

و بخوان بر ايشان داستان نوح را گاهى كه گفت به قوم خويش اى قوم من اگر گران است بر شما ماندن من و يادآوردن من آيتهاى خدا را پس بر خدا توكّل نمودم پس گردآوريد كار خود و شريكان خود را تا نباشد كار شما بر شما اندوهى سپس بگذرانيد بسوى من و مهلتم ندهيد (71)

پس اگر پشت كرديد همانا نخواهم از شما پاداشى نيست پاداشم مگر بر خدا و مأمور شدم كه باشم از مسلمانان (72)

پس تكذيبش كردند پس رهانيديمش و هر كه را با او بود در كشتى و گردانيديم ايشان را جانشيانى و غرق ساختيم آنان را كه تكذيب كردند آيتهاى ما را پس بنگر چگونه شد فرجام بيم دادگان (73)

سپس برانگيختيم پس از او پيمبرانى بسوى قومشان پس بيامدندشان به نشانى ها پس نبودند كه ايمان آرند بدانچه تكذيب كردند از پيش بدينسان مُهر نهيم بر دلهاى تجاوزكنندگان (74)

سپس برانگيختيم پس از ايشان موسى و هارون را بسوى فرعون و قوم او به آيتهاى ما پس كبر ورزيدند و شدند قومى گنهكاران (75)

و هنگامى كه بيامدشان حقّ از نزد ما گفتند همانا اين است جادوئى آشكار (76)

گفت موسى آيا گوئيد به حقّ گاهى كه بيامده است شما را آيا جادو است اين و رستگار نشوند جادوگران (77)

گفتند آيا آمدى ما را تا برگردانى ما را از آنچه يافتيم بر آن پدران خويش را و باشد براى شما بزرگوارى در زمين و نيستيم ما

براى شما باوركنندگان (78)

و گفت فرعون بياريد مرا به هر جادوگرى دانشمند (79)

پس گاهى كه آمدند جادوگران گفت بديشان موسى بيفكنيد آنچه را هستيد افكنندگان (80)

سپس هنگامى كه افكندند گفت موسى آنچه آورديد جادو است و خدا زود است تباه سازدش همانا خدا راست نيارد كردار تبهكاران را (81)

و بپاى مى دارد خدا حقّ را به سخنان خويش و اگر چه خوش ندارند گنهكاران (82)

پس ايمان نياورد براى موسى جز تيره اى از قومش با ترسى از فرعون و كسان او نبادا برآشوبند بر ايشان و همانا فرعون برترى جوئى است در زمين و همانا او است از اسراف كنندگان (83)

و گفت موسى اى قوم اگر ايمان آورديد به خدا پس بر او توكل كنيد اگر هستيد مسلمانان (تسليم شدگان) (84)

گفتند بر خدا توكّل كرديم پروردگارا نگردان ما را دستخوش گروه ستمكاران (85)

و بِرهان ما را به رحمت خود از گروه كافران (86)

و وحى نموديم به موسى و برادرش كه برگيريد براى قوم خويش در مصر (شهر) خانه هائى و بگردانيد خانه هاى خويش را قبله و بپاى داريد نماز را و بشارت ده به مؤمنان (87)

و گفت موسى پروردگارا همانا دادى فرعون و كسانش را زيورى و مالهائى در زندگانى دنيا تا گمراه كنند از راهت پروردگارا تباه ساز اموال آنان را و ببند دلهاى آنان را كه ايمان نيارند تا بنگرند عذاب دردناك را (88)

گفت همانا مستجاب شد دعاى شما پس پايدارى كنيد و پيروى نكنيد راه آنان را كه نمى دانند (89)

و گذرانديم بنى اسرائيل را از دريا پس پيروى كرد ايشان را فرعون و سپاه او به ستم

و سركشى تا گاهى كه دريافت او را غرق گفت باور كردم كه نيست خدائى جز آنكه ايمان بدو آوردند بنى اسرائيل و منم از مسلمانان (تسليم شدگان) (90)

آيا كنون حالى كه عصيان كردى پيش و بودى از تباهكاران (91)

پس امروز برهانيمت به كالبدت تا باشى براى آنان كه پس از تو آيند نشانه (عبرتى) و همانا بسيارى از مردمند از آيتهاى ما غافلان (92)

و همانا جاى داديم بنى اسرائيل را جايگاه راستين و روزيشان داديم از پاكيزه ها پس اختلاف نكردند تا آنكه بيامدشان دانش همانا پروردگار تو داورى كند ميان آنان روز قيامت در آنچه بودند در آن اختلاف كنان (93)

و اگر هستى در شكّى بدانچه فرستاديم به سويت پس بپرس آنان را كه مى خوانند كتاب را پيش از تو همانا بيامد تو را حقّ از پروردگارت پس نباش از شكّ كنندگان (94)

و البته نباش از آنان كه دروغ پنداشتند آيتهاى خدا را كه مى شوى از زيانكاران (95)

همانا آنان كه فرود آمد بر ايشان سخن پروردگار تو ايمان نيارند (96)

و اگرچه بيامدشان هر آيتى تا ببينند عذاب دردناك را (97)

پس چرا نبود شهرى كه ايمان آورد و سود دهدش ايمانش مگر قوم يونس هنگامى كه ايمان آوردند برگشوديم از ايشان عذاب خوارى را در زندگانى دنيا و كاميابيشان داديم تا سرآمدى (98)

و اگر مى خواست پروردگار تو هر آينه ايمان مى آوردند آنان كه در زمينند همگى با هم پس آيا تو واميدارى به ناخواه مردم را كه باشند از مؤمنان (99)

و نرسد تنى را كه ايمان آرد مگر به دستور خدا و مى گرداند پليد را بر آنان كه درنمى يابند (100)

بگو بنگريد چيست در آسمانها و زمين و بى نياز نگردانند آيتها و نه بيم دادنها از قومى كه ايمان نمى آورند (101)

پس آيا انتظار مى كشند جز همانند روزگار آنان را كه گذشتند پيش از ايشان بگو پس منتظر باشيد كه منم با شما از منتظران (102)

سپس بِرهانيم پيمبران خود و آنان را كه ايمان آوردند بدينسان حقّى است بر ما كه برهانيم مؤمنان را (103)

بگو اى مردم اگر هستيد در شكى از آئينم پس نمى پرستم آنان را كه مى پرستيد جز خدا و ليكن پرستش كنم خداوندى را كه دريابد (بميراند) شما را و مأمور شدم كه باشم از ايمان آورندگان (104)

و آنكه راست كن روى خود را بسوى دين يكتاپرست و نباش البته از شرك ورزندگان (105)

و نخوان جز خدا آنچه را نه سودى دهدت و نه گزندت رساند كه اگر كنى هر آينه باشى در آن هنگام از ستمكاران (106)

و اگر برساندت خدا به رنجى نيست گشاينده براى آن جز او و اگر اراده كند تو را به خيرى نباشد برگرداننده براى فضلش رساندش به هر كه خواهد از بندگان خود و او است آمرزنده مهربان (107)

بگو اى مردم همانا بيامد شما را حقّ از پروردگار شما پس هر كه هدايت شود جز اين نيست كه هدايت شود براى خويشتن و هر كه گمراه شود گمراه نشود مگر بر خويش و نيستم من بر شما وكيل (108)

و پيروى كن آنچه را وحى مى شود بسوى تو و صبر كن تا حكم كند خدا و او است بهترين حكم كنندگان (109)

Ra. These are the signs of the Wise Book.

2 Does it seem odd to these people that We have revealed to a man from among themselves, [declaring], ‘Warn mankind, and give good news to the faithful that they are in good standing with their Lord’? The faithless say, ‘This is indeed a plain magi-cian.’

3 Indeed your Lord is Allah, who created the heavens and the earth in six days, and then settled on the Throne, directing the command. There is no intercessor, except by His leave. That is Allah, your Lord! So worship Him. Will you not then take admoni-tion?

4 To Him will be the return of you all—[that is] Allah’s true promise. Indeed He origi-nates the creation, then He will bring it back that He may reward those who have faith and do righteous deeds with justice. As for the faithless, they shall have boiling water for drink, and a painful punishment because of what they used to defy.

5 It is He who made the sun a radiance and the moon a light, and ordained its phases that you might know the number of years and the calculation [of time]. Allah did not create all that except with reason. He elaborates the signs for a people who have knowledge.

6 Indeed in the alternation of night and day, and whatever Allah has created in the heavens and the earth, there are surely signs for a people who are Godwary.

7 Indeed those who do not expect to encounter Us and

who are pleased with the life of this world and satisfied with it, and those who are oblivious of Our signs

8 —it is they whose refuge shall be the Fire because of what they used to earn.

9 Indeed those who have faith and do righteous deeds, their Lord guides them by the means of their faith. Streams will run for them in gardens of bliss.

10 Their call therein will be, ‘O Allah! Immaculate are You!’ and their greeting therein will be, ‘Peace!’ and their concluding call, ‘All praise belongs to Allah, the Lord of all the worlds.’

11 Were Allah to hasten ill for mankind with their haste for good, their term would have been over. But We leave those who do not expect to encounter Us bewildered in their rebellion.

12 When distress befalls man, he supplicates Us, [lying] on his side, sitting, or standing; but when We remove his distress, he passes on as if he had never supplicated Us con-cerning the distress that had befallen him. To the profligate is thus presented as deco-rous what they have been doing.

13 Certainly We destroyed [several] generations before you when they perpetrated wrongs: their apostles brought them manifest proofs, but they would not have faith. Thus do We requite the guilty lot.

14 Then We made you successors on the earth after them that We may observe how you will act.

15 When Our manifest signs are recited to them, those who do not expect to encoun-ter Us say, ‘Bring a

Qur’an other than this, or alter it.’ Say, ‘I may not alter it of my own accord. I follow only what is revealed to me. Indeed should I disobey my Lord, I fear the punishment of a tremendous day.’

16 Say, ‘Had Allah [so] wished, I would not have recited it to you, nor would He have made it known to you, for I have dwelled among you for a lifetime before it. Do you not apply reason?’

17 So who is a greater wrongdoer than him who fabricates a lie against Allah, or denies His signs? Indeed the guilty will not be felicitous.

18 They worship besides Allah that which neither causes them any harm, nor brings them any benefit, and they say, ‘These are our intercessors with Allah.’ Say, ‘Will you inform Allah about something He does not know in the heavens or on the earth?’ Immaculate is He and exalted above [having] any partners that they ascribe [to Him]!

19 Mankind were but a single [religious] community; then they differed. And were it not for a prior decree of your Lord, decision would have been made between them concerning that about which they differ.

20 They say, ‘Why has not some sign been sent down to him from his Lord?’ Say, ‘[The knowledge of] the Unseen belongs only to Allah. So wait. I too am waiting along with you.’

21 When We let people taste [Our] mercy after a distress that has befallen them, be-hold, they scheme against Our signs! Say, ‘Allah

is more swift at devising.’ Indeed Our messengers write down what you scheme.

22 It is He who carries you across land and sea. When you are in the ships, and they sail with them with a favourable wind, rejoicing in it, there comes upon them a tem-pestuous wind and waves assail them from every side, and they think that they are besieged, they invoke Allah putting exclusive faith in Him, ‘If You deliver us from this, we will surely be among the grateful.’

23 But when He delivers them, behold, they commit violations on the earth unduly! O mankind! Your violations are only to your own detriment. [These are] the wares of the life of this world; then to Us will be your return, whereat We will inform you concern-ing what you used to do.

24 The parable of the life of this world is that of water which We send down from the sky. It mingles with the earth’s vegetation from which humans and cattle eat. When the earth puts on its luster and is adorned, and its inhabitants think they have power over it, Our edict comes to it, by night or day, whereat We turn it into a mown field, as if it did not flourish the day before. Thus do We elaborate the signs for a people who reflect.

25 Allah invites to the abode of peace, and He guides whomever He wishes to a straight path.

26 Those who are virtuous shall receive the best reward and an enhancement.

Neither dust nor abasement shall overcast their faces. They shall be the inhabitants of paradise, and they shall remain in it [forever].

27 For those who have committed misdeeds, the requital of a misdeed shall be its like, and they shall be overcast by abasement. They shall have no one to protect [them] from Allah. [They will be] as if their faces were covered with dark patches of the night. They shall be the inmates of the Fire, and they shall remain in it [forever].

28 On the day when We gather them all together, We shall say to those who ascribe partners [to Allah], ‘Stay where you are—you and your partners!’ Then We shall set them apart from one another, and their partners will say, ‘It was not us that you wor-shipped.

29 Allah suffices as a witness between you and us. We were indeed unaware of your worship.’

30 There every soul will examine what it has sent in advance, and they will be returned to Allah, their real master, and what they used to fabricate will forsake them.

31 Say, ‘Who provides for you out of the sky and the earth? Who controls [your] hear-ing and sight, and who brings forth the living from the dead and brings forth the dead from the living, and who directs the command?’ They will say, ‘Allah.’ Say, ‘Will you not then be wary [of Him]?’

32 That, then, is Allah, your true Lord. So what is there after the truth except error? Then where are

you being led away?

33 Thus the word of your Lord became due against those who transgress that they shall not have faith.

34 Say, ‘Is there anyone among your partners who originates the creation and then brings it back?’ Say, ‘Allah originates the creation, then He will bring it back.’ Then where do you stray?

35 Say, ‘Is there anyone among your partners who may guide to the truth?’ Say, ‘Allah guides to the truth. Is He who guides to the truth worthier to be followed, or he who is not guided unless shown the way? What is the matter with you? How do you judge?’

36 Most of them just follow conjecture; indeed conjecture is no substitute for the truth. Indeed Allah knows best what they do.

37 This Qur’an could not have been fabricated by anyone besides Allah; rather it is a confirmation of what was [revealed] before it, and an elaboration of the Book, there is no doubt in it, from the Lord of all the worlds.

38 Do they say, ‘He has fabricated it?’ Say, ‘Then bring a surah like it, and invoke whomever you can, besides Allah, should you be truthful.’

39 Rather, they deny that whose knowledge they do not comprehend, and whose explanation has not yet come to them. Those who were before them denied likewise. So observe how was the fate of the wrongdoers!

40 Some of them believe in it, and some of them do not believe in it, and your Lord best knows the

agents of corruption.

41 If they deny you, say, ‘My deeds belong to me and your deeds belong to you: you are absolved of what I do and I am absolved of what you do.’

42 There are some of them who prick up their ears at you. But can you make the deaf hear even if they do not apply reason?

43 And there are some of them who observe you. But can you guide the blind even if they do not perceive?

44 Indeed Allah does not wrong people in the least; rather it is people who wrong themselves.

45 On the day He will gather them [it will be] as if they had not remained [in the world] except for an hour of the day getting acquainted with one another. They are certainly losers who deny the encounter with Allah, and they are not guided.

46 Whether We show you a part of what We promise them, or take you away [before that], [in any case] their return will be to Us. Then Allah will be witness to what they do.

47 There is an apostle for every nation; so when their apostle comes, judgement is made between them with justice, and they are not wronged.

48 They say, ‘When will this promise be fulfilled, should you be truthful?’

49 Say, ‘I have no control over any benefit for myself nor [over] any harm except what Allah may wish. There is a time for every nation: when their time comes, they shall

not defer it by a single hour nor shall they advance it.’

50 Say, ‘Tell me, should His punishment overtake you by night or day, [you will not be able to avert it]; so what part of it do the guilty seek to hasten?’

51 ‘What! Do you believe it when it has befallen? Now? While you would seek to hasten it [earlier]?!’

52 Then it will be said to those who were wrongdoers, ‘Taste the everlasting punish-ment. Shall you be requited except for what you used to earn?’

53 They inquire of you, ‘Is it true?’ Say, ‘Yes! By my Lord, it is true, and you cannot thwart [Him].’

54 Were any soul that has done wrong to possess whatever there is on the earth, it would surely offer it for ransom. They will hide their remorse when they sight the punishment; and judgement will be made between them with justice and they will not be wronged.

55 Look! To Allah indeed belongs whatever is in the heavens and the earth. Look! Allah’s promise is indeed true; but most of them do not know.

56 It is He who gives life and brings death, and to Him you shall be brought back.

57 O mankind! There has certainly come to you an advice from your Lord, and a cure for what is in the breasts, and a guidance and mercy for the faithful.

58 Say, ‘In Allah’s grace and His mercy—let them rejoice in that! It is better than what they amass.’

59 Say,

‘Have you regarded what Allah has sent down for you of [His] provision, whereupon you made some of it unlawful and [some] lawful?’ Say, ‘Did Allah give you the sanction [to do so], or do you fabricate a lie against Allah?’

60 What is the idea of those who fabricate lies against Allah [concerning their situa-tion] on the Day of Resurrection? Indeed Allah is gracious to mankind, but most of them do not give thanks.

61 You do not engage in any work, neither do you recite any part of the Qur’an, nor do you perform any deed without Our being witness over you when you are engaged therein. Not an atom’s weight escapes your Lord in the earth or in the sky, nor [is there] anything smaller than that nor bigger, but it is in a manifest Book.

62 Look! The friends of Allah will indeed have no fear nor will they grieve.

63 —Those who have faith, and are Godwary.

64 For them is good news in the life of this world and in the Hereafter. (There is no altering the words of Allah.) That is the great success.

65 Do not grieve at their remarks; indeed all might belongs to Allah; He is the All-hearing, the All-knowing.

66 Look! To Allah indeed belongs whoever is in the heavens and whoever is on the earth. And what do they pursue who invoke partners besides Allah? They merely follow conjectures and they just make surmises.

67 It is He who made the night for

you, that you may rest in it, and the day to provide visibility. There are indeed signs in that for people who listen.

68 They say, ‘Allah has taken a son!’ Immaculate is He! He is the All-sufficient. To Him belongs whatever is in the heavens and whatever is in the earth. You have no authority for this [statement]. Do you attribute to Allah what you do not know?

69 Say, ‘Indeed those who fabricate lies against Allah will not be felicitous.’

70 An enjoyment in this world; then to Us shall be their return, then We shall make them taste the severe punishment because of what they used to defy.

71 Relate to them the account of Noah when he said to his people, ‘O my people! If my stay [among you] be hard on you and [also] my reminding you of Allah’s signs, [for my part] I have put my trust in Allah. So conspire together, along with your partners, leaving nothing vague in your plan, then carry it out against me without giving me any respite.

72 If you turn your back [on me], I do not ask any reward from you; my reward lies only with Allah and I have been commanded to be of those who submit [to Allah].’

73 But they impugned him. So We delivered him and those who were with him in the ark and We made them the successors, and We drowned those who denied Our signs. So observe how was the fate of those who

were warned!

74 Then after him We sent [other] apostles to their people. They brought them mani-fest proofs, but they would not believe something they had denied before. Thus do We seal the hearts of the transgressors.

75 Then, after them, We sent Moses and Aaron to Pharaoh and his elite with Our signs, but they acted arrogantly and they were a guilty lot.

76 When the truth from Us came to them, they said, ‘This is indeed plain magic!’

77 Moses said, ‘Do you say of the truth when it comes to you [that it is magic]? Is this magic? Magicians do not find salvation.’

78 They said, ‘Have you come to us to turn us away from what we found our fathers following, so that supremacy may be yours in the land? We will not believe in the two of you.’

79 Pharaoh said, ‘Bring me every expert magician.’

80 So when the magicians came, Moses said to them, ‘Throw down what you have to throw.’

81 So when they threw down [their sticks and ropes], Moses said, ‘What you have produced is magic. Indeed Allah will bring it to naught presently. Indeed Allah does not foster the efforts of those who cause corruption.

82 Allah will confirm the truth with His words, though the guilty should be averse.’

83 But none believed in Moses except some youths from among his people, for the fear of Pharaoh and his elite that he would persecute them. For Pharaoh was indeed a tyrant in the

land, and indeed he was an unrestrained [despot].

84 And Moses said, ‘O my people! If you have faith in Allah, put your trust in Him, if you have submitted [to Him].’

85 Whereat they said, ‘In Allah we have put our trust.’ ‘Our Lord! Do not make us a [means of] test for the wrongdoing lot,

86 and deliver us by Your mercy from the faithless lot.’

87 We revealed to Moses and his brother [saying], ‘Settle your people in the city, and let your houses face each other, and maintain the prayer, and give good news to the faithful.’

88 Moses said, ‘Our Lord! You have given Pharaoh and his elite glamour and wealth in the life of this world, our Lord, that they may lead [people] astray from Your way! Our Lord! Blot out their wealth and harden their hearts so that they do not believe until they sight the painful punishment.’

89 Said He, ‘Your supplication has already been granted. So be steadfast, and do not follow the way of those who do not know.’

90 We carried the Children of Israel across the sea, whereat Pharaoh and his troops pursued them out of defiance and aggression. When overtaken by drowning, he called out, ‘I believe that there is no god except Him in whom the Children of Israel believe, and I am one of those who submit [to Him]!’

91 [He was told,] ‘What! Now? When you have been disobedient heretofore and were among the agents of corruption?!

92 So

today We shall deliver your body so that you may be a sign for those who come after you.’ Indeed many of the people are oblivious to Our signs.

93 Certainly We settled the Children of Israel in a worthy settlement and We provided them with all the good things, and they did not differ until [after] the knowledge had come to them. Your Lord will indeed judge between them on the Day of Resurrection concerning that about which they used to differ.

94 So if you are in doubt about what We have sent down to you, ask those who read the Book [revealed] before you. The truth has certainly come to you from your Lord; so do not be among the skeptics.

95 And do not be of those who deny the signs of Allah, [for] then you shall be among the losers.

96 Indeed those against whom your Lord’s judgement has become due will not have faith,

97 even though every sign were to come to them, until they sight the painful punish-ment.

98 Why has there not been any town that might believe, so that its belief might benefit it, except the people of Jonah? When they believed, We removed from them the pun-ishment of disgrace in the life of this world, and We provided for them for a while.

99 And had your Lord wished, all those who are on earth would have believed. Would you then force people until they become faithful?

100 No soul may have faith except

by Allah’s leave, and He lays defilement on those who do not apply reason.

101 Say, ‘Observe what is in the heavens and the earth.’ But neither signs nor warnings avail a people who have no faith.

102 Do they await anything except the like of the days of those who passed away before them? Say, ‘Then wait! I too am waiting along with you.’

103 Then We shall deliver Our apostles and those who have faith. Thus it is a must for Us to deliver the faithful.

104 Say, ‘O people! if you are in doubt about my religion, then [know that] I do not worship those whom you worship besides Allah. Rather I worship only Allah, who causes you to die, and I have been commanded to be among the faithful,

105 and that: ‘‘Dedicate yourself to the religion, as a Haneef, and never be one of the poly-theists.

106 Nor invoke besides Allah that which neither benefits you nor can do you any harm. For if you do so, then you will indeed be among the wrongdoers.’’ ’

107 Should Allah visit you with some distress, there is no one to remove it except Him; and should He desire any good for you, none can stand in the way of His grace: He grants it to whomever He wishes of His servants, and He is the All-forgiving, the All-merciful.

108 Say, ‘O mankind! The truth has already come to you from your Lord. Whoever is guided, is guided only for [the good

of] his own soul, and whoever goes astray, goes astray only to its detriment, and it is not my business to watch over you.’

109 And follow that which is revealed to you, and be patient until Allah issues [His] judgement, and He is the best of judges.

in the variation of the night and the day, and what Allah has created in the heavens and the earth, there are signs for a people who guard (against evil). (6)

Surely those who do not hope in Our meeting and are pleased with this world's life and are content with it, and those who are heedless of Our communications: (7)

(As for) those, their abode is the fire because of what they earned. (8)

Surely (as for) those who believe and do good, their Lord will guide them by their faith; there shall flOw from beneath them rivers in gardens of bliss. (9)

Their cry in it shall be: Glory to Thee, O Allah! and their greeting in it shall be: Peace; and the last of their cry shall be: Praise be to Allah, the Lord of the worlds. (10)

And if Allah should hasten the evil to men as they desire the hastening on of good, their doom should certainly have been decreed for them; but We leave those alone who hope not for Our meeting in their inordinacy, blindly wandering on. (11)

And when affliction touches a man, he calls on Us, whether lying on his side or sitting or standing; but when We remove his affliction from him, he passes on as though he had never called on Us on account of an affliction that touched him; thus that which (12)

And certainly We did destroy generations before you when they were unjust, and their messengers had come to them with

clear arguments, and they would not believe; thus do We recompense the guilty people. (13)

Then We made you successors in the land after them so that We may see how you act. (14)

And when Our clear communications are recited to them, those who hope not for Our meeting say: Bring a Quran other than this or change it. Say: It does not beseem me that I should change it of myself; I follow naught but what is revealed to me; surely I f (15)

Say: If Allah had desired (otherwise) I would not have recited it to you, nor would He have taught it to you; indeed I have lived a lifetime among you before it; do you not then understand? (16)

Who is then more unjust than who forges a lie against Allah or (who) gives the lie to His communications? Surely the guilty shall not be successful. (17)

And they serve beside Allah what can neither harm them nor profit them, and they say: These are our intercessors with Allah. Say: Do you (presume to) inform Allah of what He knows not in the heavens and the earth? Glory be to Him, and supremely exalted is (18)

And people are naught but a single nation, so they disagree; and had not a word already gone forth from your Lord, the matter would have certainly been decided between them in respect of that concerning which they disagree. (19)

And they say: Why is not a sign sent to him from his Lord?

Say: The unseen is only for Allah; therefore wait-- surely I too, with you am of those who wait. (20)

And when We make people taste of mercy after an affliction touches them, lo ! they devise plans against Our communication. Say: Allah is quicker to plan; surely Our messengers write down what you plan. (21)

He it is Who makes you travel by land and sea; until when you are in the ships, and they sail on with them in a pleasant breeze, and they rejoice, a violent wind overtakes them and the billows surge in on them from all sides, and they become certain that (22)

But when He delivers them, lo! they are unjustly rebellious in the earth. O men! your rebellion is against your own souls-- provision (only) of this world's life-- then to Us shall be your return, so We will inform you of what you did. (23)

The likeness of this world's life is only as water which We send down from the cloud, then the herbage of the earth of which men and cattle eat grows luxuriantly thereby, until when the earth puts on its golden raiment and it becomes garnished, and its pe (24)

And Allah invites to the abode of peace and guides whom He pleases into the right path. (25)

For those who do good is good (reward) and more (than this); and blackness or ignominy shall not cover their faces; these are the dwellers of the garden; in it they shall abide. (26)

And

(as for) those who have earned evil, the punishment of an evil is the like of it, and abasement shall come upon them-- they shall have none to protect them from Allah-- as if their faces had been covered with slices of the dense darkness of night; the (27)

And on the day when We will gather them all together, then We will say to those who associated others (with Allah): Keep where you are, you and your associates; then We shall separate them widely one from another and their associates would say: It was not (28)

Therefore Allah is sufficient as a witness between us and you that we were quite unaware of your serving (us). (29)

There shall every soul become acquainted with what it sent before, and they shall be brought back to Allah, their true Patron, and what they devised shall escape from them. (30)

Say: Who gives you sustenance from the heaven and the earth? Or Who controls the hearing and the sight? And Who brings forth the living from the dead, and brings forth the dead from the living? And Who regulates the affairs? Then they will say: Allah. Say (31)

This then is Allah, your true Lord; and what is there after the truth but error; how are you then turned back? (32)

Thus does the word of your Lord prove true against those who transgress that they do not believe. (33)

Say: Is there any one among your associates who can bring into existence the creation in

the first instance, then reproduce it? Say: Allah brings the creation into existence, then He reproduces it; how are you then turned away? (34)

Say: Is there any of your associates who guides to the truth? Say: Allah guides to the truth. Is He then Who guides to the truth more worthy to be followed, or he who himself does not go aright unless he is guided? What then is the matter with you; how do (35)

And most of them do not follow (anything) but conjecture; surely conjecture will not avail aught against the truth; surely Allah is cognizant of what they do. (36)

And this Quran is not such as could be forged by those besides Allah, but it is a verification of that which is before it and a clear explanation of the book, there is no doubt in it, from the Lord of the worlds. (37)

Or do they say: He has forged it? Say: Then bring a chapter like this and invite whom you can besides Allah, if you are truthful. (38)

Nay, they reject that of which they have no comprehensive knowledge, and the final sequel of it has not yet come to them; even thus did those before them reject (the truth); see then what was the end of the unjust. (39)

And of them is he who believes in it, and of them is he who does not believe in it, and your Lord best knows the mischief-makers. (40)

And if they call you a liar, say:

My work is for me and your work for you; you are clear of what I do and I am clear of what you do. (41)

And there are those of them who hear you, but can you make the deaf to hear though they will not understand? (42)

And there are those of them who look at you, but can you show the way to the blind though they will not see? (43)

Surely Allah does not do any injustice to men, but men are unjust to themselves. (44)

And on the day when He will gather them as though they had not stayed but an hour of the day, they will know each other. They will perish indeed who called the meeting with Allah to be a lie, and they are not followers of the right direction. (45)

And if We show you something of what We threaten them with, or cause you to die, yet to Us is their return, and Allah is the bearer of witness to what they do. (46)

And every nation had a messenger; so when their messenger came, the matter was decided between them with justice and they shall not be dealt with unjustly. (47)

And they say: When will this threat come about, if you are truthful? (48)

Say: I do not control for myself any harm, or any benefit except what Allah pleases; every nation has a term; when their term comes, they shall not then remain behind for an hour, nor can they go

before (their time). (49)

Say: Tell me if His punishment overtakes you by night or by day! what then is there of it that the guilty would hasten on? (50)

And when it comes to pass, will you believe in it? What! now (you believe), and already you wished to have it hastened on. (51)

Then it shall be said to those who were unjust: Taste abiding chastisement; you are not requited except for what you earned. (52)

And they ask you: Is that true? Say: Aye! by my Lord! it is most surely the truth, and you will not escape. (53)

And if every soul that has done injustice had all that is in the earth, it would offer it for ransom, and they will manifest regret when they see the chastisement and the matter shall be decided between them with justice and they shall not be dealt with u (54)

Now surely Allah's is what is in the heavens and the earth; now surely Allah's promise is true, but most of them do not know. (55)

He gives life and causes death, and to Him you shall be brought back. (56)

O men! there has come to you indeed an admonition from your Lord and a healing for what is in the breasts and a guidance and a mercy for the believers. (57)

Say: In the grace of Allah and in His mercy-- in that they should rejoice; it is better than that which they gather. (58)

Say: Tell me what Allah has

sent down for you of sustenance, then you make (a part) of it unlawful and (a part) lawful. Say: Has Allah commanded you, or do you forge a lie against Allah? (59)

And what will be the thought of those who forge lies against Allah on the day of resurrection? Most surely Allah is the Lord of grace towards men, but most of them do not give thanks. (60)

And you are not (engaged) in any affair, nor do you recite concerning it any portion of the Quran, nor do you do any work but We are witnesses over you when you enter into it, and there does not lie concealed from your Lord the weight of an atom in the ea (61)

Now surely the friends of Allah-- they shall have no fear nor shall they grieve. (62)

Those who believe and guarded (against evil): (63)

They shall have good news in this world's life and in the hereafter; there is no changing the words of Allah; that is the mighty achievement. (64)

And let not their speech grieve you; surely might is wholly Allah's; He is the Hearing, the Knowing. (65)

Now, surely, whatever is in the heavens and whatever is in the earth is Allah's; and they do not (really) follow any associates, who call on others besides Allah; they do not follow (anything) but conjectures, and they only lie. (66)

He it is Who made for you the night that you might rest in it, and the day giving light; most

surely there are signs in it for a people who would hear. (67)

They say: Allah has taken a son (to Himself)! Glory be to Him: He is the Self-sufficient: His is what is in the heavens and what is in the earth; you have no authority for this; do you say against Allah what you do not know? (68)

Say: Those who forge a lie against Allah shall not be successful. (69)

(It is only) a provision in this world, then to Us shall be their return; then We shall make them taste severe punishment because they disbelieved. (70)

And recite to them the story of Nuh when he said to his people: O my people! if my stay and my reminding (you) by the communications of Allah is hard on you-- yet on Allah do I rely-- then resolve upon your affair and (gather) your associates, then let no (71)

But if you turn back, I did not ask for any reward from you; my reward is only with Allah, and I am commanded that I should be of those who submit. (72)

But they rejected him, so We delivered him and those with him in the ark, and We made them rulers and drowned those who rejected Our communications; see then what was the end of the (people) warned. (73)

Then did We raise up after him messengers to their people, so they came to them with clear arguments, but they would not believe in what they had rejected before; thus it

is that We set seals upon the hearts of those who exceed the limits. (74)

Then did We send up after them Musa and Haroun to Firon and his chiefs with Our signs, but they showed pride and they were a guilty people. (75)

So when the truth came to them from Us they said: This is most surely clear enchantment! (76)

Musa said: Do you say (this) of the truth when it has come to you? Is it magic? And the magicians are not successful. (77)

They said: Have you come to us to turn us away from what we found our fathers upon, and (that) greatness in the land should be for you two? And we are not going to believe in you. (78)

And Firon said: Bring to me every skillful magician. (79)

And when the magicians came, Musa said to them: Cast down what you have to cast. (80)

So when they cast down, Musa said to them: What you have brought is deception; surely Allah will make it naught; surely Allah does not make the work of mischief-makers to thrive. (81)

And Allah will show the truth to be the truth by His words, though the guilty may be averse (to it). (82)

But none believed in Musa except the offspring of his people, on account of the fear of Firon and their chiefs, lest he should persecute them; and most surely Firon was lofty in the land; and most surely he was of the extravagant. (83)

And Musa said:

O my people! if you believe in Allah, then rely on Him (alone) if you submit (to Allah). (84)

So they said: On Allah we rely: O our Lord! make us not subject to the persecution of the unjust people: (85)

And do Thou deliver us by Thy mercy from the unbelieving people. (86)

And We revealed to Musa and his brother, saying: Take for your people houses to abide in Egypt and make your houses places of worship and keep up prayer and give good news to the believers. (87)

And Musa said: Our Lord! surely Thou hast given to Firon and his chiefs finery and riches in this world's life, to this end, our Lord, that they lead (people) astray from Thy way: Our Lord! destroy their riches and harden their hearts so that they believe (88)

He said: The prayer of you both has indeed been accepted, therefore continue in the right way and do not follow the path of those who do not know. (89)

And We made the children of Israel to pass through the sea, then Firon and his hosts followed them for oppression and tyranny; until when drowning overtook him, he said: I believe that there is no god but He in Whom the children of Israel believe and I am (90)

What! now! and indeed you disobeyed before and you were of the mischief-makers. (91)

But We will this day deliver you with your body that you may be a sign to those after you, and most

surely the majority of the people are heedless to Our communications. (92)

And certainly We lodged the children of Israel in a goodly abode and We provided them with good things; but they did not disagree until the knowledge had come to them; surely your Lord will judge between them on the resurrection day concerning that in whi (93)

But if you are in doubt as to what We have revealed to you, ask those who read the Book before you; certainly the truth has come to you from your Lord, therefore you should not be of the disputers. (94)

And you should not be of those who reject the communications of Allah, (for) then you should be one of the losers. (95)

Surely those against whom the word of your Lord has proved true will not believe, (96)

Though every sign should come to them, until they witness the painful chastisement. (97)

And wherefore was there not a town which should believe so that their belief should have profited them but the people of Yunus? When they believed, We removed from them the chastisement of disgrace in this world's life and We gave them provision till a ti (98)

And if your Lord had pleased, surely all those who are in the earth would have believed, all of them; will you then force men till they become believers? (99)

And it is not for a soul to believe except by Allah's permission; and He casts uncleanness on those who will not understand. (100)

Say:

Consider what is it that is in the heavens and the earth; and signs and warners do not avail a people who would not believe. (101)

What do they wait for then but the like of the days of those who passed away before them? Say: Wait then; surely I too am with you of those who wait. (102)

Then We deliver Our messengers and those who believe-- even so (now), it is binding on Us (that) We deliver the believers. (103)

Say: O people! if you are in doubt as to my religion, then (know that) I do not serve those whom you serve besides Allah but I do serve Allah, Who will cause you to die, and I am commanded that I should be of the believers. (104)

And that you should keep your course towards the religion uprightly; and you should not be of the polytheists. (105)

And do not call besides Allah on that which can neither benefit you nor harm you, for if you do then surely you will in that case be of the unjust. (106)

And if Allah should afflict you with harm, then there is none to remove it but He; and if He intends good to you there is none to repel His grace; He brings it to whom He pleases of His servants; and He is the Forgiving, the Merciful. (107)

Say: O people! indeed there has come to you the truth from your Lord, therefore whoever goes aright, he goes aright only for the

good of his own soul, and whoever goes astray, he goes astray only to the detriment of it, and I am not a custodian over you. (108)

And follow what is revealed to you and be patient till Allah should give judgment, and He is the best of the judges. (109)

Truth. He spells out signs for folk who know.

(6) In the alternation between night and daytime, and whatever God has created in Heaven and Earth, there are signs for folk who heed.

(7) Those who do not expect to meet Us and are pleased with worldly life, and feel at ease about it, as well as those who are heedless of Our signs

(8) will find their lodging in the Fire because of what they have been earning.

(9) Their Lord guides those who believe and perform honorable deeds according to their faith: rivers will flow beneath them in gardens of delight;

(10) their cry in it will be: "Glory be to You, O God!", while their greeting in it will be: "Peace!", and the close of their appeal: "Praise be to God, Lord of the Universe!"

(11) If God were to hasten up evil for mankind just as they seek to hasten good, then their deadline would have been decreed for them. We leave those who do not hope to meet Us groping along in their arrogance.

(12) Whenever any trouble touches man, he appeals to Us while [lying] on his side, seated, or standing; yet when We remove his trouble from him, he walks away as if he had never appealed to Us (at all) because of the trouble which had afflicted him. Thus anything they have been doing seems attractive to the dissipated.

(13) We have destroyed generations before you when they did wrong and their messengers had brought them explanations,

and they would still not believe. Thus We reward criminal folk.

(14) Then We placed you as overlords on earth after them, so We might see how you would act.

(15) When Our clear signs are recited to those who do not expect to meet Us, they say: "Bring some other Reading than this, or else change it!" SAY: "It is not up to me to change it of my own accord, because of whatever I may encounter in it on my own. I merely follow what is inspired in me. I fear torment on an awful day if I should disobey my Lord!"

(16) SAY: "If God had so wished, I would not have recited it to you nor advised you about it. I lived for a lifetime among you before [receiving] it. So will you not use your reason?"

(17) Who is more in the wrong than someone who invents a lie about God or rejects His signs? It is a fact that criminals will not succeed!

(18) Instead of God they serve what neither harms nor benefits them, and they say: "These are our intercessors with God." SAY: "Do you [presume to] notify God about something in Heaven and on Earth that He already does not know? Glory be to Him; Exalted is He over whatever they associate [with Him]!"

(19) Mankind was once just one nation; then they disagreed. If word had not come on ahead from your Lord, what they had been disagreeing over would have been settled for them.

(20) They say: "If a sign were only sent down by his Lord for him!"; so SAY: "The Unseen belongs only to God, so wait: I am waiting alongside you."

(21) Whenever We let mankind taste mercy after some adversity has afflicted them, why they cook up some scheme about Our signs! SAY: "God is much Swifter in scheming." Our messengers write down whatever they are plotting.

(22) He is the One Who sends you travelling along on land and at sea until when you are on board a ship, and sailing along under a fair wind and they feel happy about it, a stormy wind comes upon them and waves reach at them from all sides and they think they are being surrounded by them. They appeal to God sincerely, [offering their] religion to Him: "If You will save us from this, we will be grateful!"

(23) Yet once He has saved them, why they act wilfully on earth without any right to [do so]. Mankind, your wilfulness falls only on yourselves to be enjoyed during worldly life; then to Us will be your return, and We will notify you (all).about whatever you have been doing!

(24) Worldly life may be compared to water We send down from the sky. It mingles with the plants of the earth on which mankind and livestock feed until, when the earth takes on its trimmings and looks attractive, and its people think that they will be able to use them as they like, Our command comes along

to it by night or daytime, and We mow it down ahead of time just as though it had not been so lush the day before. Thus We spell out signs for folk who will think things over.

(25) God invites [us] to the Home of Peace, and guides anyone He wishes to, to a Straight Road.

(26) Those who act kindly will have kindness and even more besides, while neither soot nor any disgrace will line their faces. Those will be inhabitants of the Garden; they will live in it for ever.

(27) Those who have acquired evil deeds will have an evil reward similar to them. Disgrace will overshadow them; they will have no defender from God, just as if their faces had been covered with a strip of darkest night. Those will become inmates of the Fire; they will live there for ever.

(28) Some day We will summon them all together; then We shall tell those who have associated [others in Our worship]; "[Keep to] your place, you and your associates!" We will sort them out, and their associates will say: "You did not worship Us

(29) God suffices as a Witness between us and you. We were unaware that you were even worshipping us."

(30) There each soul will be tested for whatever it has sent on ahead in the past, and they will be handed over to God, their rightful Patron. Anything they have invented will leave them in the lurch.

(31) SAY: "Who provides for you out of

Heaven and Earth? Who controls hearing and eyesight? Who brings the living forth from the dead, and brings the dead forth from the living? Who regulates the affair?" They will say: "God [Alone]"; so SAY: "Will you not then do your duty?"

(32) Such is God, your rightful Lord!

(33) What exists except error after Truth, so why do you disregard it? Thus your Lord's word proves itself to be true with those who act immorally. They do not believe.

(34) SAY: "Has any of your associates ever attempted to create anything, then repeated it?" SAY: "God begins with creation; then performs it (all over again). How is it that you shrug it off ?"

(35) SAY: "Does any of your partners guide one to Truth?" SAY: "God guides to Truth. So is someone who guides to Truth worthier to be followed than someone who does not guide unless he himself is guided? What is the matter with you? How do you decide things?"

(36) Most of them merely follow conjecture. However guessing is no substitute for Truth . God is Aware of whatever they are doing.

(37) This Reading was not invented by anyone except God; but [it exists] as a confirmation from the Lord of the Universe for what He already has and [serves] as an analysis of the Book which contains no doubt.

(38) Or do they say: "He has made it up!"? SAY: "Produce a chapter like it, and appeal to anyone you can manage to besides God if you are

so truthful."

(39) Instead they reject what they cannot grasp any knowledge about, [especially] when its interpretation has never come to them. Likewise those before them rejected [it]; so watch how the outcome will be for wrongdoers!

(40) Some of them believe in it while others do not believe in it. Your Lord is quite Aware as to who are corrupt.

(41) If they should reject you, then SAY: "My behavior is my own concern, while your behavior is your concern. You are innocent of anything I do, while I am innocent of what you are doing."

(42) Some of them however do listen to you. Yet can you make the deaf hear, even though they do not use their reason?

(43) Others of them will look towards you. Yet will you guide the blind, no matter how they do not see?

(44) God does not harm mankind in any way, but men do harm themselves.

(45) Some day He will summon them; it will be as if they had merely been hanging around for an hour during daylight. They will recognize one another. Those who have denied they will meet God will lose out and never be guided.

(46) Whether We show you some of what We have promised them or let you pass away [instead], to Us is their return; moreover God will be a Witness for whatever they have been doing.

(47) Every nation has a messenger. Once their messenger has come, judgment will be passed upon them in all fairness and

they will not be wronged.

(48) They will say: "When will this promise be, if you have been so truthful?"

(49) SAY: "I control no harm nor any advantage by myself except concerning whatever God may wish. Each nation has a deadline: whenever their deadline comes, they will not postpone it for an hour nor will they advance it.

(50) SAY: "Have you considered whether His torment will come to you (all) at dead of night or by daylight? What part of it will criminals try to hurry up?

(51) Yet now when it is happening, will you believe in it? Still you were just trying to hurry it on!"

(52) Then those who have done wrong will be told: "Taste the torment of eternity. Have you not been rewarded merely with something you have earned?"

(53) They will enquire from you: "Is it true?" SAY: "Indeed, by my Lord, it is true! You cannot avert it."

(54) Even though each person who has done something wrong had everything on earth, he would still try to ransom himself with it. They will conceal regret once they see the torment. Judgment will be passed upon them in all fairness, and they will not be wronged.

(55) Does God not possess whatever is in Heaven and Earth? Is not God's promise true? Yet most of them do not realize it.

(56) He gives life and brings about death, and to Him will you (all) return.

(57) O mankind, instruction has been given you by your Lord, and

healing for whatever is in your breasts, plus guidance and mercy for believers.

(58) SAY: "In God's bounty and mercy, therein let them rejoice. It is better than what they are collecting."

(59) SAY: "Have you considered what sort of sustenance God has sent down to you, and what you have been forbidden and permitted?" SAY: "Has God allowed you it or are you inventing something about God?"

(60) What will be the thought of those who invent a lie about God, on Resurrection Day? God possesses bounty for mankind, yet most of them are not grateful."

(61) No matter what business you may be engaged in as well as whatever you may quote from any reading, you (all) do not perform any action unless we act as Witness for you when you are occupied with it. No atom's weight escapes your Lord on Earth nor in Heaven, nor anything smaller than that nor larger, unless it is [recorded] in a plain Book.

(62) God's adherents should have no fear nor need they worry.

(63) Those who believe and have done their duty

(64) will have good news concerning worldly life as well as about the Hereafter. There is no way to alter God's words; that will be the supreme Achievement.

(65) Do not let their talk sadden you; prestige rests entirely with God. He is the Alert, Aware.

(66) Does not anyone in Heaven and anyone on Earth belong to God? What do those follow, who appeal to associates instead of to God? They

merely follow conjecture and they are only guessing.

(67) He is the One Who has granted you night to settle down in, and daylight to see your way around. In that are signs for folk who listen.

(68) They say: "God has adopted a son." Glory be to Him! He is Transcendent. He holds whatever is in Heaven and whatever is on Earth! Do you have any authority for this? Are you saying something you do not know about God?

(69) SAY: "Those who invent such a lie about God will not prosper."

(70) Enjoyment is [meant] for this world; then to Us will be their return. Then We will let them taste severe torment because of how they have disbelieved.

(71) Quote Noah's story to them when he told his people: "My people, if my staying around here bothers you and my reminding you about God's signs, well I rely on God, so make your designs on me and those you have associated [with God]; then do not let your business seem so gloomy. Next decide about me, and do not put me off.

(72) So should you turn away, I have not asked you for any payment; my payment comes only from God, and I have been ordered to become a Muslim."

(73) Yet they still rejected him, so We saved him and whoever was in the Ark along with him. We set them up as survivors and drowned those who had rejected Our signs. Watch how the outcome will be for those

who were warned!

(74) Then We despatched messengers to their people later on, and they brought explanations with them. Still they were not going to believe in something they had already rejected; thus We seal off the hearts of the defiant.

(75) Next We sent Moses and Aaron after them with Our signs for Pharaoh and his councillors. Yet they acted proudly and were criminal folk.

(76) When Truth came to them from Our very presence, they said: "This is sheer magic!"

(77) Moses said: "Do you say about Truth when it has come to you: 'Is this magic?' Magicians never prosper."

(78) They said: "Have you come to us to turn us away from what we found our forefathers doing? And so greatness on earth may belong to both of you? We do not believe in either of you."

(79) Pharaoh said: "Bring me every cunning magician!"

(80) When the magicians came, Moses told them: "Cast whatever you are going to cast."

(81) When they cast [it], Moses said: "What you have produced is magic. God will cancel it out; God does not promote the work of mischief- makers.

(82) God verifies the Truth through His own words no matter how criminals may hate it."

(83) Only some offspring among his own folk believed in Moses because of fear for Pharaoh and his councillors, lest he might put them to some test. Pharaoh was so haughty on earth and besides he was a dissipated man.

(84) Moses said: "My people, if you believe in

God, then rely on Him if you are Muslims."

(85) They said: "On God do we rely. Our Lord, do not turn us into a trial for wrongdoing folk!

(86) Save us through Your mercy from such disbelieving folk!"

(87) So We inspired Moses and his brother [as follows]: "Settle your people down in houses in Egypt and turn your houses into shrines; keep up prayer and announce good news to believers."

(88) Moses said: "Our Lord, You have given Pharaoh and his councillors splendor and wealth during worldly life. Our Lord, is it so they may lead [us] off from Your way? Our Lord, wipe out their wealth and firm up their hearts so they may not believe until they see painful torment."

(89) He said: "Your appeal has been answered, so act straightforward and do not follow along the way of those who do not know."

(90) So We brought the Children of Israel across the sea. Pharaoh and his armies had them followed in hot pursuit and fought [them] off until, as drowning overtook him, he said: "I believe that there is no deity except the One Whom the Children of Israel believe in. I am [now] a Muslim."

(91) Now, you had disobeyed before and been a mischief-maker!

(92) However today We will preserve you in your body so you may be a sign to anyone who comes after you. Yet many people are quite heedless of Our signs.

(93) We settled the Children of Israel in a respectable dwelling and

provided them with wholesome things. They did not disagree until knowledge came to them. Your Lord will decide among them on Resurrection Day concerning whatever they have been disagreeing about.

(94) If you are in any doubt concerning what We have sent down to you, then question those who have read the Book before you: Truth has come to you from your Lord, so do not be a waverer;

(95) do not be someone who rejects God's signs, so you [turn out to]be a loser.

(96) Those against whom your Lord's word has been confirmed will never believe

(97) until they see painful torment, even though every sign should be brought them.

(98) If only there had been a town which believed and whose faith had benefited it besides Jonah's people. Once they believed, We lifted the torment of shame from them during worldly life and let them enjoy things for a while.

(99) If your Lord had so wished, everyone on earth would have believed, all of them together! So will you force mankind to become believers?

(100) It is not up to any soul to believe unless it [happens] with God's permission; He places a blight on those who do not use their reason.

(101) SAY: "Look at whatever [exists] in Heaven and Earth. Signs and warning do not benefit any people who do not believe.

(102) Do they expect anything except days like the ones which happened to those who passed away before them? SAY: "So wait; I am one of those

waiting alongside you."

(103) Then We will save Our messengers and those who believe; it is thus right for Us to save believers!

(104) SAY: "Mankind, if you are in any doubt concerning my religion, well, I do not serve those whom you serve instead of God but rather I worship God [Alone], Who will gather you (all) in. I am commanded to be a believer:

(105) 'Keep your face set towards religion, seeking [God] righteously and do not be an associator

(106) nor appeal to something that will neither benefit nor harm you, instead of to God [Alone]. If you should do so, you would then be a wrongdoer.'

(107) If God should afflict you with any trouble, there is no one to remove it except Him, while if He wants some good for you, there is no one who can spurn His bounty; He strikes any of His servants He wants to with it. He is the Forgiving, the Merciful!"

(108) SAY: "Mankind, Truth has come to you from your Lord! Anyone who accepts guidance is guided only for his own sake; while anyone who strays away, will only become lost at his own risk. I am no custodian set up over you."

(109) Follow whatever has been inspired in you and be patient until God judges, for He is the best Judge.

to a man from among them:`Warn the people, and give thou good tidings to the believers that they havea sure footing with their Lord'? The unbelievers say, `This is a manifestsorcerer.' (2)

Surely your Lord is God, who created the heavens and the earth in six days,then sat Himself upon the Throne, directing the affair. Intercessor there isnone, save after His leave. that then is God, your Lord; so serve Him . Willyou not remember? (3)

To Him shall you return, all together--God's promise, in truth. Heoriginates creation, then He brings it back again that He may recompensethose who believe and do deeds of righteousness, justly. And those whodisbelieve--for them awaits a draught of boiling water, and a painfulchastisement, for their disbelieving. (4)

It is He who made the sun a radiance, and the moon a light, and determined itby stations, that you might know the number of the years and the reckoning.God created that not save with the truth, distinguishing the signs to peoplewho know. (5)

In the alternation of night and day, and what God has created in the heavensand the earth--surely there are signs for a godfearing people. (6)

Surely those who look not to encounter Us and are well-pleased with thepresent life and are at rest in it, and those who are heedless of Our signs, (7)

those--their refuge is the Fire, for that they have been earning. (8)

Surely those who believe, and do deeds of righteousness, their Lord willguide them for their belief; beneath them rivers flowing in gardens

ofbliss; (9)

their cry therein, `Glory to Thee, O God,' their greeting, `Peace,' and theircry ends, `Praise belongs to God, the Lord of all Being.' (10)

If God should hasten unto men evil as they would hasten good, their termwould be already decided for them. But We leave those, who look not toencounter Us, in their insolence wandering blindly. (11)

When affliction visits a man, he calls Us on his side, or sitting, orstanding; but when We have removed his affliction from him, he passes on, asif he never called Us to an affliction that visited him. So decked out fairto the prodigal is that they have been doing. (12)

We destroyed the generations before you when they did evil, and theirMessengers came to them with the clear signs, but they would not believe; soWe recompense the people of the sinners. (13)

Then We appointed you viceroys in the earth after them, that We might beholdhow you would do. (14)

And when Our signs are recited to them, clear signs, those who look not toencounter Us say, `Bring a Koran other than this, or alter it. `Say:' It isnot for me to alter it of my own accord, I follow nothing, except what isrevealed to me Truly I fear, if I should rebel against my Lord, thechastisement of a dreadful day.' (15)

Say: `Had God willed I would not have recited it to you, neither would Hehave taught you it; I abode among you a lifetime before it--will you notunderstand?' (16)

And who does greater

evil than he who forges against God a lie, or cries liesto His signs? Surely the sinners do not prosper. (17)

They serve, apart from God, what hurts them not neither profits them, andthey say, `These are our intercessors with God.' Say: `Will you tell Godwhat He knows not either in the heavens or in the earth?' Glory be to Him!High be He exalted above that they associate! (18)

Mankind were only one nation, then they fell into variance. But for a wordthat preceded from thy Lord, it had been decided between them alreadytouching their differences. (19)

They say, `Why has a sign not been sent down upon him from his Lord?' Say:`The Unseen belongs only to God. Then watch and wait; I shall be with youwatching and waiting.' (20)

When We let the people taste mercy after hardship has visited them, lo, theyhave a device concerning Our sings. Say: `God is swifter at devising; surelyOur messengers are writing down what you are devising.' (21)

It is He who conveys you on the land and the sea; and when you are in theship--and the ships run with them with a fair breeze, and they rejoice in it,there comes upon them a strong wind, and waves come on them from every side,and they think they are encompassed; they call upon God, making theirreligion His sincerely: `If Thou deliverest us from these, surely we shall beamong the thankful.' (22)

Nevertheless when He has delivered them behold, they are insolent in theearth, wrongfully. O men, your insolence is

only against yourselves; theenjoyment of this present life, then unto Us you shall return, then We shalltell you what you were doing. (23)

The likeness of this present life is as water that We send down out ofheaven, and the plants of the earth mingle with it whereof men and cattleeat, till, when the earth has taken on its glitter and has decked itselffair, and its inhabitants think they have power over it, Our command comesupon it by night or day, and We make it stubble, as though yesterday itflourished not. Even so We distinguish the signs for a people who reflect. (24)

And God summons to the Abode of Peace, and He guides whomsoever He will to astraight path; (25)

to the good-doers the reward most fair and a surplus; neither dust norabasement shall overspread their faces. Those are the inhabitants ofParadise, therein dwelling forever. (26)

And for those who have earned evil deeds the recompense of an evil deed shallbe the like of it; abasement shall overspread them, neither have they anydefender from God, as if their faces were covered with strips of nightshadowy. Those are the inhabitants of the Fire, therein dwelling forever. (27)

And the day We shall muster them all, then We shall say to those whoassociate other gods with God: `Get you to your place, you and yourassociates!' Then We shall set a space between them, and their associateswill say, `Not us you were serving. (28)

God is a sufficient witness between us and you; assuredly we were heedless

ofyour service.' (29)

There every soul shall prove its past deeds; and they shall be restored toGod, their Protector, the True, and there shall go astray from them that theywere forging. (30)

Say: `Who provides you out of heaven and earth, or who possesses hearing andsight, and who brings forth the living from the dead and brings forth thedead from the living, and who directs the affair?' They will surely say,`God' Then say: `Will you not be godfearing?' (31)

That then is God, your Lord, the True; what is there, after truth, but error?Then how are you turned about? (32)

Thus the word of thy Lord is realized against the ungodly that theybelieve not. (33)

Say: `Is there any of your associates who originates creation, then brings itback again?' Say: `God--He originates creation, then brings it back again;so how are you perverted?' (34)

Say: `Is there any of your associates who guides to the truth?' Say: `God--He guides to the truth; and which is worthier to be followed--He who guidesto the truth, or he who guides not unless he is guided? What then ails you,how you judge?' (35)

And the most of them follow only surmise, and surmise avails naught againsttruth. Surely God knows the things they do. (36)

This Koran could not have been forged apart from God; but it is aconfirmation of what is before it, and a distinguishing of the Book, whereinis no doubt, from the Lord of all Being. (37)

Or do they say, `Why, he has forged it'? Say: `Then

produce a sura like it,and call on whom you can, apart from God, if you speak truly.' (38)

No; but they have cried lies to that whereof they comprehended not theknowledge, and whose interpretation has not yet come to them. Even so thosethat were before them cried lies; then behold how was the end of theevildoers! (39)

And some of them believe in it, and some believe not in it. Thy Lord knowsvery well those who do corruption. (40)

If they cry lies to thee, then do thou say: `I have my work, and you haveyour work; you are quit of what I do, and I am quit of what you do.' (41)

And some of them give ear to thee; what, wilt thou make the deaf to hear,though they understand not? (42)

And some of them look unto thee; what, wilt thou then guide the blind,though they do not see? (43)

Surely God wrongs not men anything, but themselves men wrong. (44)

And the day He shall muster them, as if they had not tarried but an hour ofthe day, mutually recognizing one another; lost will be those who cried liesto the encounter with God, and were not guided. (45)

Whether We show thee unto Us, to Us they shall return; then God is witness ofthe things they do. (46)

Every nation has its Messenger; then, when their Messenger comes, justlythe issue is decided between them, and they are not wronged. (47)

They say, `When will this promise be, if you speak truly?' (48)

Say: `I have no power to profit for myself, or hurt, but as God will. Toevery nation a term; when their term comes they shall not put it back by asingle hour nor put it forward.' (49)

Say: `Have you considered? If His chastisement comes upon you by night orday, what part of it will the sinners seek to hasten? (50)

What, when it has come to pass, will you then believe in it? Now, whenalready you seek to hasten it!' (51)

Then it will be said to the evildoers: `Taste the chastisement of eternity!Are you recompensed for aught but that you have been earning?' (52)

They ask thee to tell them, `Is it true?' Say: `Yes, by my Lord! It is true;you cannot frustrate Him.' (53)

If every soul that has done evil possessed all that is in the earth, he wouldoffer it for his ransom; and they will be secretly remorseful when they seethe chastisement, and justly the issue is decided between them, and they arenot wronged. (54)

Why, surely to God belongs everything that is in the heavens and earth. Why,surely God's promise is true; but the most of them have noknowledge. (55)

He gives life, and makes to die, and to Him you shall be returned. (56)

O men, now there has come to you an admonition from your Lord, and a healingfor what is in the breasts, and a guidance, and a mercy to the believers. (57)

Say: `In the bounty of God, and His mercy--in that let them rejoice;

it isbetter than that they amass.' (58)

Say: `Have you considered the provision God has sent down for you, and youhave made some of it unlawful, and some lawful?' Say: `Has God given youleave, or do you forge against God?' (59)

What will they think , who forge falsehood against God, on the Day ofResurrection? God is bountiful to men; but most of them are notthankful. (60)

Thou art not upon any occupation, neither recitest thou any Koran of it,nor do you any work, without that We are witnesses over you when you presson it; and not so much as the weight of an ant in earth or heaven escapesfrom thy Lord; neither is aught smaller than that or greater, but in aManifest Book. (61)

Surely God's friends--no fear shall be on them, neither shall they sorrow. (62)

Those who believe, and are godfearing-- (63)

for them is good tidings in the present life and in the world to come. Thereis no changing the words of God; that is the mighty triumph. (64)

And do not let their saying grieve thee; the glory belongs altogether to God;He is the All-hearing, the All-knowing. (65)

Why, surely to God belongs everyone that is in the heavens and in the earth;they follow, who call upon associates, apart from God--they follow nothingbut surmise, merely conjecturing. (66)

It is He who made for you the night to repose in it, and the day, to see;surely in that are signs for a people who have ears. (67)

They say, `God has

taken to Him a son.' Glory be to Him! He isAll-sufficient; to Him belongs all that is in the heavens and in the earth;you have no authority for this. What, do you say concerning God that youknow not? (68)

Say: `Those who forge against God falsehood shall not prosper.' (69)

Some enjoyment in this world; then unto Us they shall return; then We shalllet them taste the terrible chastisement, for that they wereunbelievers. (70)

And recite to them the story of Noah when he said to his people, `My people,if my standing here is grievous to you and my reminding you of the signs ofGod, in God have I put my trust; so resolve on your affair, with yourassociates, then let not your affair be a worry to you, but make decisionunto me, and respite me not. (71)

Then if you turn your backs, I have not asked you for any wage; my wagefalls only on God, and I have been commanded to be of those that surrender.' (72)

But they cried him lies; so We delivered him, and those with him, in the Ark,and We appointed them as viceroys, and We drowned those who cried lies to Oursigns; then behold how was the end of them that were warned! (73)

Then We sent forth, after him, Messengers to their people, and they broughtthem the clear signs; but they were not men to believe in that they had criedlies to before. So We seal the hearts of the transgressors. (74)

Then We sent forth, after

them, Moses and Aaron to Pharaoh and his Councilwith Our signs, but they waxed proud, and were a sinful people. (75)

So, when the truth came to them from Us, they said, `Surely this isa manifest sorcery.' (76)

Moses said, `What, do you say this to the truth, when it has come to you?Is this a sorcery? But sorcerers do not prosper.' (77)

They said, `Art thou come to us to turn us from that we found our fatherspractising, and that the domination in the land might belong to you two? Wedo not believe you.' (78)

Pharaoh said, `Bring me every cunning sorcerer.' (79)

Then, when the sorcerers came, Moses said to them, `Cast you down what youwill cast.' (80)

Then, when they had cast, Moses said, `What you have brought is sorcery;God will assuredly bring it to naught. God sets not right the work of thosewho do corruption. (81)

God verifies the truth by His words, though sinners be averse.' (82)

So none believed in Moses, save a seed of his people, for fear of Pharaoh andtheir Council, that they would persecute them; and Pharaoh was high in theland , and he was one of the prodigals. (83)

Moses said, `O my people, if you believe in God, in Him put your trust, ifyou have surrendered.' (84)

They said, `In God we have put our trust. Our Lord, make us not atemptation to the people of the evildoers, (85)

and deliver us by Thy mercy from the people of the unbelievers.' (86)

And We

revealed to Moses and his brother, `Take you, for your people, inEgypt certain houses; and make your houses a direction for men to pray to;and perform the prayer; and do thou give good tidings to the believers.' (87)

Moses said, `Our Lord, Thou hast given to Pharaoh and his Council adornmentand possessions in this present life. Our Lord, let them go astrayfrom Thy way; Our Lord, obliterate their possessions, and harden their heartsso that they do not believe, till they see the painful chastisement.' (88)

He said, `Your prayer is answered; sogo you straight, and follow not the way of those that know not.' (89)

And We brought the Children of Israel over the sea; and Pharaoh and his hostsfollowed them insolently and impetuously till, when the drowning overtookhim, he said, `I believe that there is no god but He in whom the Children ofIsrael believe; I am of those that surrender.' (90)

`Now? And before thou didst rebel, being of those that did corruption. (91)

So today We shall deliver thee with thy body, that thou mayest be a sign tothose after thee. Surely many men are heedless of Our signs.' (92)

And We settled the Children of Israel in a sure settlement, and We providedthem with good things; so they differed not until the knowledge came to them.Surely thy Lord will decide between them on the Day of Resurrection touchingtheir differences. (93)

So, if thou art in doubt regarding what We have sent down to thee, ask thosewho recite the Book before thee.

The truth has come to thee from thy Lord;so be not of the doubters, (94)

nor be of those who cry lies to God's signs so as to be of thelosers. (95)

Those against whom thy Lord's word is realized will not believe, (96)

though every sign come to them, till they see the painful chastisement. (97)

Why was there never a city that believed, and its belief profited it?--Exceptthe people of Jonah; when they believed, We removed from them thechastisement of degradation in this present life, and We gave unto themenjoyment for a time. (98)

And if thy Lord willed, whoever is in the earth would have believed, all ofthem, all together. Wouldst thou then constrain the people, until they arebelievers ? (99)

It is not for any soul to believe save by the leave of God; and He laysabomination upon those who have no understanding. (100)

Say: `Behold what is in the heavens and in the earth!' But neither signsnor warnings avail a people who do not believe. (101)

So do they watch and wait for aught but the like of the days of thosewho passed away before them? Say: `Then watch and wait: I shall be with youwatching and waiting.' (102)

Then We shall deliver Our Messengers and the believers. Even so, as isOur bounden duty, We shall deliver the believers. (103)

Say: `O men, if you are in doubt regarding my religion, I serve not those youserve apart from God, but I serve God, who will gather you to Him, and

I amcommanded to be of the believers, (104)

and: "Set thy face to the religion, a man of pure faith, and be thou notof the idolaters; (105)

and do not call, apart from God, on that which neither profits nor hurtsthee, for if thou dost, then thou wilt surely be of the evildoers. (106)

And if God visits thee with affliction, none can remove it but He; and if Hedesires any good for thee, none can repel His bounty; He causes it to fallupon whomsoever He will of His servants." He is the All-forgiving, theAll-compassionate.' (107)

Say: `O men, the truth has come to you from your Lord . Whosoever is guidedis guided only to his own gain, and whosoever goes astray, it is only to hisown loss. I am not a guardian over you.' (108)

And follow thou what is revealed to thee; and be thou patient until God shalljudge; and He is the best of judges. (109)

(with Him) save after His permission. That is Allah, your Lord, so worship Him. Oh, will ye not remind? (3)

Unto Him is the return of all of you; it is a promise of Allah in truth. Lo! He produceth creation, then reproduceth it, that He may reward those who believe and do good works with equity; while, as for those who disbelieve, theirs will be a boiling drink and painful doom because they disbelieved. (4)

He it is who appointed the sun a splendor and the moon a light, and measured for her stages, that ye might know the number of the years, and the reckoning. Allah created not (all) that save in truth. He detaileth the revelations for people who have knowledge. (5)

Lo! in the difference of day and night and all that Allah hath created in the heavens and the earth are portents, verily, for folk who ward off (evil). (6)

Lo! those who expect not the meeting with Us but desire the life of the world and feel secure therein, and those who are neglectful of Our revelations, (7)

Their home will be the Fire because of what they used to earn. (8)

Lo! those who believe and do good works, their Lord guideth them by their faith. Rivers will] flow beneath them in the Gardens of Delight, (9)

Their prayer therein will be: Glory be to Thee, O Allah! and their greeting therein will be : Peace. And the conclusion of their prayer will be : Praise be to

Allah, Lord of the Worlds! (10)

If Allah were to hasten on for men the ill (that they have earned ) as they would hasten on the good, their respite would already have expired. But We suffer those who look not for the meeting with Us to wander blindly on in their contumacy. (11)

And if misfortune touch a man he crieth unto Us, (while reclining) on his side, or sitting or standing, but when We have relieved him of the misfortune he goeth his way as though he had not cried unto Us because of a misfortune that afflicted him. Thus is what they do made (seeming) fair unto the prodigal. (12)

We destroyed the generations before you when they did wrong; and their messengers (from Allah) came unto them with clear proofs (of His Sovereignty) but they would not believe. Thus do We reward the guilty folk: (13)

Then We appointed you viceroys in the earth after them, that We might see how ye behave. (14)

And when Our clear revelations are recited unto them they who look not for the meeting with Us say: Bring a Lecture other than this, or change it. Say (O Muhammad): It is not for me to change it of my own accord. I only follow that which is inspired in me. Lo! If I disobey my Lord I fear the retribution of an awful Day. (15)

Say: If Allah had so willed I should not have recited it to you nor would He have made it

known to you. I dwelt among you a whole lifetime before it (came to me). Have ye then no sense? (16)

Who doeth greater wrong than he who inventeth a lie concerning Allah and denieth His revelations? Lo! the guilty never are successful. (17)

They worship beside Allah that which neither hurteth them nor profiteth them, and they say: These are our intercessors with Allah. Say: Would ye inform Allah of (something) that He knoweth not in the heavens or in the earth? Praised be He and high exalted above all that ye associate (with Him)! (18)

Mankind were but one community; then they differed; and had it not been for a word that had already gone forth from thy Lord it had been judged between them in respect of that wherein they differ. (19)

And they will say: If only a portent were sent down upon him from his Lord! Then say (O Muhammad): The Unseen belongeth to Allah. So wait! Lo, I am waiting with you. (20)

And when We cause mankind to taste of mercy after some adversity which had afflicted them, behold! they have some plot against Our revelations. Say : Allah is more swift in plotting. Lo! Our messengers write down that which ye plot. (21)

He it is Who maketh you to go on the land and the sea till, when ye are in the ships and they sail with them with a fair breeze and they are glad therein, a storm wind reacheth them and the wave cometh

unto them from every side and they deem that they are overwhelmed therein; (then) they cry unto Allah, making their faith pure for Him only; If Thou deliver us from this, we truly will be of the thankful. (22)

Yet when He hath delivered them, behold! they rebel in the earth wrongfully. O mankind! Your rebellion is only against yourselves. (Ye have) enjoyment of the life of the world; then unto Us is your return and We shall proclaim unto you what ye used to do. (23)

The similitude of the life of the world is only as water which We send down from the sky, then the earth's growth of that which men and cattle eat mingleth with it till, when the earth hath taken on her ornaments and is embellished, and her people deem that they are masters of her, Our commandment cometh by night or by day and we make it as reaped corn as if it had not flourished yesterday. Thus do We expound the revelations for people who reflect. (24)

And Allah summoneth to the abode of peace, and leadeth whom He will to a straight path. (25)

For those who do good is the best (reward) and more (thereto). Neither dust nor ignominy cometh near their faces. Such are rightful owners of the Garden; they will abide therein. (26)

And those who earn ill deeds, (for them) requital of each ill deed by the like thereof; and ignominy overtaketh them. They have no protector from Allah. As if their

faces had been covered with a cloak of darkest night. Such are rightful owners of the Fire; they will abide therein (27)

On the day when We gather them all together, then We say unto those who ascribed partners (unto Us): Stand back, ye and your (pretended) partners (of Allah)! And We separate them, the one from the other, and their (pretended) partners say: It was not us ye worshipped. (28)

Allah sufficeth as a witness between us and you, that we were unaware of your worship. (29)

There doth every soul experience that which it did aforetime, and they are returned unto Allah, their rightful Lord, and that which they used to invent hath failed them. (30)

Say (unto them, O Muhammad): Who provideth for you from the sky and the earth, or Who owneth hearing and sight; and Who bringeth forth the living from the dead and bringeth forth the dead from the living; and Who directeth the course? They will say : Allah. Then say : Will ye not then keep your duty (unto Him)? (31)

Such then is Allah, your rightful Lord. After the Truth what is there saving error? How then are ye turned away! (32)

Thus is the Word of thy Lord justified concerning those who do wrong : that they believe not. (33)

Say : Is there of your partners (whom ye ascribe unto Allah) one that produceth Creation and then reproduceth it? Say: Allah produceth creation, then reproduceth it. How then, are ye misled! (34)

Say: Is

there of your partners (whom ye ascribe unto Allah) one that leadeth to the Truth? Say: Allah leadeth to the Truth. Is He Who leadeth to the Truth more deserving that He should be followed, or he who findeth not the way unless he (himself) be guided. What aileth you? How judge ye? (35)

Most of them follow naught but conjecture. Assuredly conjecture can by no means take the place of truth. Lo! Allah is Aware of what they do. (36)

And this Quran is not such as could ever be invented in despite of Allah; but it is a confirmation of that which was before it and an exposition of that which is decreed for mankind. Therein is no doubt from the Lord of the Worlds. (37)

Or say they: He hath invented it? Say: Then bring a surah like unto it, and call (for help) on all ye can besides Allah, if ye are truthful. (38)

Nay, but they denied that, the knowledge whereof they could not compass, and whereof the interpretation (in events) hath not yet come unto them. Even so did those before them deny. Then see what was the consequence for the wrongdoers! (39)

And of them is he who believeth therein, and of them is he who believeth not therein, and thy Lord is best aware of the corrupters. (40)

And if they deny thee, say: Unto me my work, and unto you your work. Ye are innocent of what I do, and I am innocent of what ye

do. (41)

And of them are some who listen unto thee. But canst thou make the deaf to hear even though they apprehend not? (42)

And of them is he who looketh toward thee. But canst thou guide the blind even though they see not? (43)

Lo! Allah wrongeth not mankind in aught; but mankind wrong themselves. (44)

And on the day when He shall gather them together, (when it will seem) as though they had tarried but an hour of the day, recognizing one another, those will. verily have perished who denied the meeting with Allah and were not guided. (45)

Whether We let thee (O Muhammad) behold something of that which We promise them or (whether We) cause thee to die, still unto Us is their return, and Allah, moreover, is Witness over what they do. (46)

And for every nation there is a messenger. And when their messenger cometh (on the Day of Judgment) it will be judged between them fairly, and they will not be wronged. (47)

And they say: When will this promise be fulfilled, if ye are truthful? (48)

Say: I have no power to hurt or benefit myself, save that which Allah willeth. For every nation there is an appointed time. When their time cometh, then they cannot put it off an hour, nor hasten (it). (49)

Say: Have ye thought: When His doom cometh unto you as a raid by night, or in the (busy) day; what is there of it that the guilty ones desire to

hasten? (50)

Is it (only) then, when it hath befallen you, that ye will believe? What! (Believe) now, when (until now) ye have been hastening it on (through disbelief)? (51)

Then will it be said unto those who dealt unjustly: Taste the torment of eternity. Are ye requited aught save what ye used to earn? (52)

And they ask thee to inform them (saying): Is it true? Say: Yea, by my Lord, verity it is true, and ye cannot escape. (53)

And if each soul that doeth wrong had all that is in the earth it would seek to ransom itself therewith; and they will feel remorse within them, when they see the doom. But it hath been judged between them fairly and they are not wronged. (54)

Lo! verily all that is in the heavens and the earth is Allah's. Lo! verity Allah's promise is true. But most of them know not. (55)

He quickeneth and giveth death, and unto Him ye will be returned. (56)

O mankind! There hath come unto you an exhortation from your Lord, a balm for that which is in the breasts, a guidance and a mercy for believers. (57)

Say: In the bounty of Allah and in His mercy: therein let them rejoice. It is better than what they hoard. (58)

Say: Have ye considered what provision Allah hath sent down for you, how ye have made of it lawful and unlawful? Say: Hath Allah permitted you, or do ye invent a lie concerning Allah? (59)

And what

think those who invent a lie concerning Allah (will be their plight) upon the Day of Resurrection? Lo! Allah truly is Bountiful toward mankind, but most of them give not thanks. (60)

And thou (Muhammad) art not occupied with any business and thou recitest not a lecture from this (Scripture), and ye ( mankind) perform no act, but We are Witness of you when ye are engaged therein. And not an atom's weight in the earth or in the sky escapeth your Lord, nor what is less than that or greater than that, but it is (written) in a clear Book. (61)

Lo! verily the friends of Allah are (those) on whom fear (cometh) not, nor do they grieve. (62)

Those who believe and keep their duty (to Allah), (63)

Theirs are good tidings in the life of the world and in the Hereafter. There is no changing the Words of Allah that is the Supreme Triumph. (64)

And let not their speech grieve thee (O Muhammad). Lo! power belongeth wholly to Allah. He is the Hearer, the Knower. (65)

Lo! is it not unto Allah that belongeth whosoever is in the heavens and whosoever is in the earth? Those who follow aught instead of Allah follow not (His) partners. They follow only a conjecture. and they do but guess. (66)

He it is who hath appointed for you the night that ye should rest therein and the day giving sight. Lo! herein verily are portents for a folk that heed. (67)

They say: Allah

hath taken (unto Him) a son. Glorified be He! He hath no needs! His is all that is in the heavens and all that is in the earth. Ye have no warrant for this. Tell ye concerning Allah that which ye know not? (68)

Say: Verily those who invent a lie concerning Allah will not succeed. (69)

This world's portion (will be theirs), then unto Us is their return. Then We make them taste a dreadful doom because they used to disbelieve. (70)

Recite unto them the story of Noah, when he told his people: O my people! If my sojourn (here) and my reminding you by Allah's revelations are an offence unto you, in Allah have I put my trust, so decide upon your course of action, you and your partners. Let not your course of action be in doubt, for you. Then have at me, give me no respite. (71)

But if ye are averse I have asked of you no wage. My wage is the concern of Allah only, and I am commanded to be of those who surrender (unto Him). (72)

But they denied him, so We saved him and those with him in the ship, and made them viceroys (in the earth), while We drowned those who denied Our revelations. See then the nature of the consequence for those who had been warned. (73)

Then, after him, We sent messengers unto their folk, and they brought them clear proofs. But they were not ready to believe in that which they

before denied. Thus print We on the hearts of the transgressors. (74)

Then, after them, We sent Moses and Aaron unto Pharaoh and his chiefs with Our revelations, but they were arrogant and were a guilty folk. (75)

And when the Truth from Our presence came unto them, they said: This is mere magic. (76)

Moses said: Speak ye (so) of the Truth when it hath come unto you? Is this magic? Now magicians thrive not. (77)

They said: Hast thou come unto us to pervert us from that (faith) in which we found our fathers, and that you two may own the place of greatness in the land? We will not believe you two. (78)

And Pharaoh said: Bring every cunning wizard unto me. (79)

And when the wizards came, Moses said unto them: Cast your cast! (80)

And when they had cast, Moses said : That which ye have brought is magic. Lo! Allah will make it vain. Lo! Allah upholdeth not the work of mischief makers. (81)

And Allah will vindicate the Truth by His words, however much the guilty be averse. (82)

But none trusted Moses, save some scions of his people, (and they were) in fear of Pharaoh and their chiefs, that they would persecute them. Lo! Pharaoh was verily a tyrant in the land, and Lo! he verily was of the wanton. (83)

And Moses said: O my people! If ye have believed in Allah then put trust in Him, if ye have indeed surrendered (unto Him)! (84)

They

said: In Allah we put trust. Our Lord! Oh, make us not a lure for the wrongdoing folk; (85)

And, of Thy mercy, save us from the folk that disbelieve. (86)

And We inspired Moses and his brother, (saying): Appoint houses for your people in Egypt and make your houses oratories, and establish worship. And give good news to the believers. (87)

And Moses said: Our Lord! Lo! Thou hast given Pharaoh and his chiefs splendor and riches in the life of the world, Our Lord! that they may lead men astray from Thy way. Our Lord! Destroy their riches and harden their hearts so that they believe not till they see the painful doom. (88)

He said: Your prayer is heard. Do ye twain keep to the straight path, and follow not the road of those who have no knowledge. (89)

And We brought the Children of Israel across the sea, and Pharaoh with his hosts pursued them in rebellion and transgression, till, when the (fate of) drowning overtook him, he exclaimed: I believe that there is no God save Him in whom the Children of Israel believe, and I am of those who surrender (unto Him). (90)

What! Now! When hitherto thou hast rebelled and been of the wrong doers? (91)

But this day We save thee in thy body that thou mayest be a portent for those after thee. Lo! most of mankind are heedless of Our portents. (92)

And We verify did allot unto the Children of Israel a fixed abode,

and did provide them with good things; and they differed not until knowledge came unto them. Lo! thy Lord will judge between them on the Day of Resurrection concerning that wherein they used to differ. (93)

And if thou (Muhammad) art in doubt concerning that which We reveal unto thee, then question those who read the Scripture (that was) before thee. Verily the Truth from thy Lord hath come unto thee. So be not thou of the waverers. (94)

And be not thou of those who deny the revelations of Allah, for then wert thou of the losers. (95)

Lo! those for whom the word of thy Lord (concerning sinners) hath effect will not believe, (96)

Though every token come unto them, till they see the painful doom. (97)

If only there had been a community (of all those that were destroyed of old) that believed and profited by its belief as did the folk of Jonah. When they believed We drew off from them the torment of disgrace in the life of the world and gave them comfort for a while. (98)

And if thy Lord willed, all who are in the earth would have believed together. Wouldst thou (Muhammad) compel men until they are believers? (99)

It is not for any soul to believe save by the permission of Allah. He hath set uncleanness upon those who have no sense. (100)

Say: Behold what is in the heavens and the earth! But revelations and warnings avail not folk who will not believe. (101)

What expect they save the like of the days of those who passed away before them? Say: Expect then! I am with you among the expectant. (102)

Then shall We save Our messengers and the believers, in like manner (as of old). It is incumbent upon Us to save believers. (103)

Say (O Muhammad): O mankind! If ye are in doubt of my religion, then (know that) I worship not those whom ye worship instead of Allah, but I worship Allah who causeth you to die, and I have been commanded to be of the believers. (104)

And, (O Muhammad) set thy purpose resolutely for religion, as a man by nature upright, and be not of those who ascribe partners (to Allah). (105)

And cry not, beside Allah, unto that which cannot profit thee nor hurt thee, for if thou didst so then wert thou of the wrong-doers. (106)

If Allah aflicteth thee with some hurt, there is none who can remove it save Him; and if He desireth good for thee, (107)

Say: O mankind! Now hath the Truth from your Lord come unto you. So whosoever is guided, is guided only for (the food of) his soul, and whosoever erreth erreth only against it. And I am not a warder over you. (108)

And (O Muhammad) follow that which is inspired in thee, and forbear until Allah give judgment. And He is the Best of Judges. (109)

of the Book of Wisdom. (1)

It is a matter of wonderment to men that We have set Our inspiration to a man from among themselves? That he should warn mankind (of their danger) and give the good news to the Believers that they have before their Lord the lofty rank of Truth (but) say the Unbelievers: "This is indeed an evident sorcerer!" (2)

Verily your Lord is Allah Who created the heavens and the earth in six Days and is firmly established on the Throne (of authority) regulating and governing all things. No intercessor (can plead with Him) except after His leave (hath been obtained). This is Allah your Lord; Him therefore serve ye: will ye not celebrate His praises? (3)

To Him will be your return of all of you. The promise of Allah is true and sure. It is He Who beginneth the process of Creation and repeateth it that He may reward with justice those who believe and work righteousness but those who reject Him will have nothing but draughts of boiling fluids and a Penalty grievous: because they did reject Him. (4)

It is He Who made the sun to be a shining glory and the moon to be a light (of beauty) and measured out stages for her: that ye might know the number of years and the count (of time). Nowise did Allah create this but in truth and righteousness. (Thus) doth He explain his Signs in detail for those who understand. (5)

Verily in the alternation of

the Night and the Day and in all that Allah hath created in the heavens and the earth are Signs for those who fear Him. (6)

Those who rest not their hope on their meeting with Us but are pleased and satisfied with the life of the present and those who heed not Our Signs (7)

Their abode is the Fire because of the (evil) they earned. (8)

Those who believe and work righteousness their Lord will guide them because of their faith: beneath them will flow rivers in Gardens of Bliss. (9)

(This will be) their cry therein: "Glory to Thee O Allah!" and "Peace" will be their greeting therein! And the close of their cry will be: "Praise be to Allah the Cherisher and Sustainer of the Worlds!" (10)

If Allah were to hasten for men the ill (they have earned) as they would fain hasten on the good then would their respite be settled at once. But We leave those who rest not their hope of their meeting with Us in their trespasses wandering in distraction to and fro. (11)

When trouble toucheth a man he crieth unto Us (in all postures) lying down on his side or sitting or standing. But when We have solved his trouble he passeth on his way as if he had never cried to Us for a trouble that touched him! Thus do the deeds of transgressors seem fair in their eyes! (12)

Generations before you We destroyed when they did wrong: their Apostles came to

them with Clear Signs but they would not believe! Thus do We requite those who sin! (13)

Then We made you heirs in the land after them to see how ye would behave! (14)

But when Our Clear Signs are rehearsed unto them those who rest not their hope on their meeting with Us say: "Bring us a Reading other than this or change this." Say: "It is not for me of my own accord to change it: I follow naught but what is revealed unto me: if I were to disobey my Lord I should myself fear the Penalty of a Great Day (to come)." (15)

Say: "If Allah had so willed I should not have rehearsed it to you nor would He have made it known to you. A whole lifetime before this have I tarried amongst you: will ye not then understand?" (16)

Who doth more wrong than such as forge a lie against Allah or deny His Signs? But never will prosper those who sin. (17)

They serve besides Allah things that hurt them not nor profit them and they say: "These are our intercessors with Allah." Say: "Do ye indeed inform Allah of something He knows not in the heavens or on earth? Glory to Him! and far is He above the partners they ascribe (to Him)!" (18)

Mankind was but one nation but differed (later). Had it not been for a word that went forth before from thy Lord their differences would have been settled between them. (19)

They

say: "Why is not a Sign sent down to him from his Lord?" Say: "The Unseen is only for Allah (to know). Then wait ye: I too will wait with you." (20)

When We make mankind taste of some mercy after adversity hath touched them Behold! they take to plotting against our Signs! Say: "Swifter to plan is Allah!" Verily Our messengers record all the plots that ye make! (21)

He it is Who enableth you to traverse through land and sea; so that ye even board ships they sail with them with a favorable wind and they rejoice thereat; then comes a stormy wind and the waves come to them from all sides and they think they are being overwhelmed: they cry unto Allah sincerely offering (their) duty unto Him saying "If Thou dost deliver us from this we shall truly show our gratitude!" (22)

But when He delivereth them Behold! they transgress insolently through the earth in defiance of right! O mankind! your insolence is against your own souls an enjoyment of the life of the Present: in the end to Us is your return and We shall show you the truth of all that ye did. (23)

The likeness of the life of the present is as the rain which We send down from the skies: by its mingling arises the produce of the earth which provides food for men and animals: (it grows) till the earth is clad with its golden ornaments and is decked out (in beauty): the people to

whom it belongs think they have all powers of disposal over it: there reaches it Our command by night or by day and We make it like a harvest clean-mown as if it had not flourished only the day before! Thus do We explain the Signs in detail for those who reflect. (24)

But Allah doth call to the Home of Peace: He doth guide whom He pleaseth to a way that is straight. (25)

To those who do right is a goodly (reward) yea more (than in measure)! No darkness nor shame shall cover their faces! They are Companions of the Garden; they will abide therein (for aye)! (26)

But those who have earned evil will have a reward of like evil: ignominy will cover their (faces): no defender will they have from (the wrath of) Allah: their faces will be covered as it were with pieces from the depth of the darkness of Night: they are Companions of the Fire: the will abide therein (for aye)! (27)

One Day shall We gather them all together. Then shall We say to those who joined gods (with Us): "To your place! ye and those ye joined as `partners." We shall separate them and their "partners" shall say: "It was not us that ye worshipped!" (28)

"Enough is Allah for a witness between us and you: we certainly knew nothing of your worship of us! (29)

There will every soul prove (the fruits of) the deeds it sent before: they will be brought back to Allah

their rightful Lord and their invented falsehoods will leave them in the lurch. (30)

Say: "Who is it that sustains you (in life) from the sky and from the earth? Or who is it that has power over hearing and sight? And who is it that brings out the living from the dead and the dead from the living? And who is it that rules and regulates all affairs?" They will soon say "Allah." Say "Will ye not then show piety (to Him)?" (31)

Such is Allah your real Cherisher and Sustainer: apart from Truth what (remains) but error? How then are ye turned away? (32)

Thus is the Word of thy Lord proved true against those who rebel: verily they will not believe. (33)

Say: "Of your `partners can any originate creation and repeat it?" Say: "It is Allah Who originates Creation and repeats it: then how are ye deluded away (from the truth)?" (34)

Say: "Of your `partners is there any that can give any guidance towards Truth?" Say: "It is Allah Who gives guidance towards Truth. Is then He Who gives guidance to Truth more worthy to be followed or he who finds not guidance (himself) unless he is guided? What then is the matter with you? How judge ye?" (35)

But most of them follow nothing but fancy: truly fancy can be of no avail against Truth. Verily Allah is well aware of all that they do. (36)

This Quran is not such as can be produced by other than Allah;

on the contrary it is a confirmation of (revelations) that went before it and a fuller explanation of the Book wherein there is no doubt from the Lord of the Worlds. (37)

Or do they say "He forged it"? Say: "Bring then a Surah like unto it and call (to your aid) anyone you can besides Allah if it be ye speak the truth!" (38)

Nay they charge with falsehood that whose knowledge they cannot compass even before the elucidation thereof hath reached them: thus did those before them make charges of falsehood: but see what was the end of those who did wrong! (39)

Of them there are some who believe therein and some who do not: and thy Lord knoweth best those who are out for mischief. (40)

If they charge thee with falsehood say: "My work to me and yours to you! Ye are free from responsibility for what I do and I for what ye do!" (41)

Among them are some who (pretend to) listen to thee: but canst thou make the deaf to hear even though they are without understanding? (42)

And among them are some who look at thee: but canst thou guide the blind even though they will not see? (43)

Verily Allah will not deal unjustly with man in aught: it is man that wrongs his own soul. (44)

One day He will gather them together: (it will be) as if they had tarried but an hour of a day: they will recognize each other: assuredly those

will be lost who denied the meeting with Allah and refused to receive true guidance. (45)

Whether We show thee (realized in thy lifetime) some part of what We promise them or We take thy soul (to Our Mercy) (before that) in any case to Us is their return: ultimately Allah is witness to all that they do. (46)

To every people (was sent) an Apostle: when their Apostle comes (before them) the matter will be judged between them with justice and they will not be wronged. (47)

They say: "When will this promise come to pass if ye speak the truth?" (48)

Say: "I have no power over any harm or profit to myself except as Allah willeth. To every People is a term appointed: when their term is reached not an hour can they cause delay nor (an hour) can they advance (it in anticipation). (49)

Say: "Do ye see if his punishment should come to you by night or by day what portion of it would the Sinners wish to hasten? (50)

"Would ye then believe in it at last when it actually cometh to pass? (It will then be said): `Ah! now? And ye wanted (aforetime) to hasten it on!" (51)

"At length will be said to the wrongdoers: "Taste ye the enduring punishment! Ye get but the recompense of what ye earned! " (52)

They seek to be informed by thee: "Is that true?" Say: "Aye! by my Lord! It is the very truth! and ye cannot frustrate it!" (53)

Every soul that hath sinned if it possessed all that is on earth would fain give it in ransom: they would declare (their) repentance when they see the Penalty: but the judgment between them will be with justice and no wrong will be done unto them. (54)

Is it not (the case) that to Allah belongeth whatever is in the heavens and on earth? Is it not (the case ) that Allahs promise is assuredly true? Yet most of them understand not. (55)

Is it He Who giveth life and who taketh it and to Him shall ye all be brought back. (56)

O mankind! there hath come to you a direction from your Lord and a healing for the (diseases) in your hearts and for those who believe a Guidance and a Mercy. (57)

Say: "In the Bounty of Allah and in His Mercy in that let them rejoice": that is better than the (wealth) they hoard. (58)

Say: "See ye what things Allah hath sent down to you for sustenance? Yet ye hold forbidden some things thereof and (some things) lawful." Say: "Hath Allah indeed permitted you or do ye invent (things) to attribute to Allah?" (59)

And what think those who invent lies against Allah of the Day of Judgment? Verily Allah is full of Bounty to mankind but most of them are ungrateful. (60)

In whatever business thou mayest be and whatever portion thou mayest be reciting from the Quran and whatever deed ye (mankind) may be doing We are Witnesses

thereof when ye are deeply engrossed therein. Nor is hidden from thy Lord (so much as) the weight of an atom on the earth or in heaven. And not the least and not the greatest of these things but are recorded in a clear Record. (61)

Behold! verily on the friends of Allah there is no fear nor shall they grieve; (62)

Those who believe and (constantly) guard against evil (63)

For them are Glad Tidings in the life of the Present and in the Hereafter: no change can there be in the Words of Allah. This is indeed the supreme Felicity. (64)

Let not their speech grieve thee: for all power and honor belong to Allah: it is He Who heareth and knoweth (all things). (65)

Behold! verily to Allah belong all creatures in the heavens and on earth. What do they follow who worship as His "partners" other than Allah? They follow nothing but fancy and they do nothing but lie. (66)

He it is that hath made you the night that ye may rest therein and the Day to make things visible (to you). Verily in this are Signs for those who listen (to His Message). (67)

They say "Allah hath begotten a son!" Glory be to Him! He is self- sufficient! His are all things in the heavens and on earth! No warrant have ye for this! Say ye about Allah what ye know not? (68)

Say: "Those who invent a lie against Allah will never prosper." (69)

A little enjoyment

in this world! and then to Us will be their return. Then shall We make them taste the severest Penalty for their blasphemies. (70)

Relate to them the story of Noah. Behold! he said to his People: "O my People! if it be hard on your (mind) that I should stay (with you) and commemorate the Signs of Allah yet I put my trust in Allah. Get ye then an agreement about your plan and among your Partners so your plan be not to you dark and dubious. Then pass your sentence on me and give me no respite. (71)

"But if ye turn back (consider): no reward have I asked of you: my reward is only due from Allah and I have been commanded to be of those who submit to Allahs Will (in Islam)." (72)

They rejected him but We delivered him and those with him in the Ark and We made them inherit (the earth) while We overwhelmed in the Flood those who rejected Our Signs. Then see what was the end of those who were warned (but heeded not)! (73)

Then after him We sent (many) apostles to their Peoples: they brought them Clear Signs but they would not believe what they had already rejected beforehand. Thus do We seal the hearts of the transgressors. (74)

Then after them sent We Moses and Aaron to Pharaoh and his chiefs with Our Signs. But they were arrogant: they were a people in sin. (75)

When the Truth did come to them from

Us they said: "This is indeed evident sorcery!" (76)

Said Moses: "Say ye (this) about the Truth when it hath (actually) reached you? In sorcery (like) this? But sorcerers will not prosper." (77)

They said: "Hast thou come to us to turn us a way from the ways We found our fathers following in order that thou and thy brother may have greatness in the land? But not we shall believe in you!" (78)

Said Pharaoh: "Bring me every sorcerer well-versed." (79)

When the sorcerers came Moses said to them: "Throw ye what ye (wish) to throw!" (80)

When they had their throw Moses said: "What ye have brought is sorcery: Allah will surely make it of no effect: for Allah prospereth not the work of those who make mischief. (81)

"And Allah by His Words doth prove and establish his truth however much the Sinners may hate it!" (82)

But none believed in Moses except some children of his People because of the fear of Pharaoh and his chiefs lest they should persecute them; and certainly Pharaoh was mighty on the earth and one who transgressed all bounds. (83)

Moses said: "O my People! if ye do (really) believe in Allah then in Him put your trust if ye submit (your will to His)." (84)

They said: "In Allah do we put our trust. Our Lord! make us not a trial for those who practice oppression; (85)

"And deliver us by Thy Mercy from those who reject (Thee)." (86)

We inspired Moses and his

brother with this message: "Provide dwellings for your People in Egypt make your dwellings into places of worship and establish regular prayers: and give Glad Tidings to those who believe!" (87)

Moses prayed: "Our Lord! Thou hast indeed bestowed on Pharaoh and his Chiefs splendor and wealth in the life of the Present and so our Lord they mislead (men) from Thy Path. Deface our Lord the features of their wealth and send hardness to their hearts so they will not believe until they see the grievous Penalty." (88)

Allah said: "Accepted is your prayer (O Moses and Aaron)! So stand ye straight and follow not the path of those who know not." (89)

We took the Children of Israel across the sea: Pharaoh and his hosts followed them in insolence and spite. At length when overwhelmed with the flood he said: "I believe that there is no god except Him Whom the Children of Israel believe in: I am of those who submit (to Allah in Islam)." (90)

(It was said to him): "Ah now! but a little while before wast thou in rebellion! and thou didst mischief (and violence)! (91)

"This day shall We save thee in thy body that thou mayest be a Sign to those who come after thee! But verily many among mankind are heedless of Our Signs!" (92)

We settled the Children of Israel in a beautiful dwelling-place and provided for them sustenance of the best: it was after knowledge had been granted to them that they fell into

schisms. Verily Allah will judge between them as to the schisms amongst them on the Day of Judgment. (93)

If thou wert in doubt as to what We have revealed unto thee then ask those who have been reading the Book from before thee: the Truth hath indeed come to thee from thy Lord: so be in nowise of those in doubt. (94)

Nor be of those who reject the Signs of Allah or thou shalt be of those who perish. (95)

Those against whom the Word of thy Lord hath been verified would not believe (96)

Even if every Sign was brought unto them until they see (for themselves) the Penalty Grievous. (97)

Why was there not a single township (among those We warmed) which believed so its Faith should have profited it except the people of Jonah? When they believed We removed from them the Penalty of Ignominy in the life of the Present and permitted them to enjoy (their life) for a while. (98)

If it had been the Lords Will they would all have believed all who are on earth! Wilt thou then compel mankind against their will to believe! (99)

No soul can believe except by the Will of Allah and He will place Doubt (or obscurity) on those who will not understand. (100)

Say: "Behold all that is in the heavens and on earth"; but neither Signs nor Warners profit those who believe not. (101)

Do they then expect (anything) but (what happened in) the days of the men

who passed away before them? Say: "Wait ye then: for I too will wait with you." (102)

In the end We deliver Our apostles and those who believe: thus is it fitting on Our part that We should deliver those who believe! (103)

Say: "O ye men! if ye are in doubt as to my religion (behold!) I worship not what ye worship other than Allah But I worship Allah Who will take your souls (at death): I am commanded to be (in the ranks) of the Believers. (104)

"And further (thus): `Set thy face towards Religion with true piety and never in anywise be of the Unbelievers; (105)

"Nor call on any other than Allah such will neither profit thee nor hurt thee: if thou dost Behold! thou shalt certainly be of those who do wrong." (106)

If Allah do touch thee with hurt there is none can remove it but He: if He do design some benefit for thee there is none can keep back His favor: He causeth it to reach whomsoever of His servants He pleaseth. And He is the Oft-Forgiving Most Merciful. (107)

Say: "O ye men! now Truth hath reached you from your Lord! Those who receive guidance do so for the good of their own souls; those who stray do so to their own loss: and I am not (set) over you to arrange your affairs." (108)

Follow thou the inspiration sent unto thee and be patient and constant till Allah doth decide: for He is the Best

to decide. (109)

et la terre, il y a des signes, certes, pour des gens qui craignent (Allah).

7. Ceux qui n'espèrent pas Notre rencontre, qui sont satisfaits de la vie présente et s'y sentent en sécurité, et ceux qui sont inattentifs à Nos signes [ou versets],

8. leur refuge sera le Feu, pour ce qu'ils acquéraient.

9. Ceux qui croient et font de bonnes oeuvres, leur Seigneur les guidera à cause de leur foi. A leurs pieds les ruisseaux couleront dans les jardins des délices.

10. Là, leur invocation sera ‹Gloire à Toi, ش Allah›, et leur salutation: ‹Salam›, [Paix!] et la fin de leur invocation: ‹Louange à Allah, Seigneur de l'Univers›.

11. Et si Allah hâtait le malheur des gens avec autant de hâte qu'ils cherchent le bonheur, le terme de leur vie aurait été décrété. Mais Nous laissons ceux qui n'espèrent pas Notre rencontre confus et hésitants dans leur transgression.

12. Et quand le malheur touche l'homme, il fait appel à Nous, couché sur le cٍté, assis, ou debout. Puis quand Nous le délivrons de son malheur, il s'en va comme s'il ne Nous avait point imploré pour un mal qui l'a touché. C'est ainsi que furent embellies aux outranciers leurs actions.

13. Nous avons fait périr les générations d'avant vous lorsqu'elles eurent été injustes alors que leurs messagers leur avaient apporté des preuves. Cependant, elles n'étaient pas disposées à croire. C'est ainsi que Nous rétribuons les gens criminels.

14. Puis nous fîmes de vous des successeurs sur terre après eux, pour voir comment vous

agiriez.

15. Et quand leur sont récités Nos versets en toute clarté, ceux qui n'espèrent pas notre rencontre disent: ‹Apporte un Coran autre que celui-ci› ou bien ‹Change-le›. Dis: ‹Il ne m'appartient pas de le changer de mon propre chef. Je ne fait que suivre ce qui m'est révélé. Je crains, si je désobéis à mon Seigneur, le châtiment d'un jour terrible›.

16. Dis: ‹Si Allah avait voulu, je ne vous l'aurais pas récité et Il ne vous l'aurait pas non plus fait connaître. Je suis bien resté, avant cela, tout un âge parmi vous. Ne raisonnez-vous donc pas?›.

17. Qui est plus injuste que celui qui invente un mensonge contre Allah, ou qui traite de mensonges Ses versets (le Coran)? Vraiment, les criminels ne réussissent pas.

18. Ils adorent au lieu d'Allah ce qui ne peut ni leur nuire ni leur profiter et disent: ‹Ceux-ci sont nos intercesseurs auprès d'Allah›. Dis: ‹Informerez-vous Allah de ce qu'Il ne connaît pas dans les cieux et sur la terre?› Pureté à Lui, Il est Très élevé au-dessus de ce qu'Ils Lui associent!

19. Les gens ne formaient (à l'origine) qu'une seule communauté. Puis ils divergèrent. Et si ce n'était une décision préalable de ton Seigneur, les litiges qui les opposaient auraient été tranchés.

20. Et ils disent: ‹Que ne fait-on descendre sur lui (Muhammad) un miracle de son Seigneur?› Alors, dis: ‹L'inconnaissable relève seulement d'Allah. Attendez donc; je serai avec vous parmi ceux qui attendent.

21. Et quand Nous faisons goûter aux gens une miséricorde après qu'un

malheur les a touchés, voilà qu'ils dénigrent Nos versets. Dis: ‹Allah est plus prompt à réprimer (ceux qui dénigrent Ses versets)›. Car Nos anges enregistrent vos dénigrements.

22. C'est Lui qui vous fait aller sur terre et sur mer, quand vous êtes en bateau. [Ces bateaux] les emportèrent, grâce à un bon vent. Ils s'en réjouirent jusqu'au moment où, assaillis par un vent impétueux, assaillis de tous cٍtés par les vagues, se jugeant enveloppés [par la mort], ils prièrent Allah, Lui vouant le culte [et disant]: ‹Certes, si Tu nous sauves de ceci, nous serons parmi les reconnaissants!›

23. Lorsqu'Il les a sauvés, les voilà qui, sur terre, transgressent injustement. ش gens! Votre transgression ne retombera que sur vous-mêmes. C'est une jouissance temporaire de la vie présente. Ensuite, c'est vers Nous que sera votre retour, et Nous vous rappellerons alors ce que vous faisiez.

24. La vie présente est comparable à une eau que Nous faisons descendre du ciel et qui se mélange à la végétation de la terre dont se nourrissent les hommes et les bêtes. Puis lorsque la terre prend sa parure et s'embellit, et que ses habitants pensent qu'elles est à leur entière disposition, Notre Ordre lui vient, de nuit ou de jour, c'est alors que Nous la rendrons toute moissonnée, comme si elle n'avait pas été florissante la veille. Ainsi exposons-Nous les preuves pour des gens qui réfléchissent.

25. Allah appelle à la demeure de la paix et guide qui Il veut vers un droit chemin.

26. A ceux qui agissent

en bien est réservée la meilleure (récompense) et même davantage. Nulle fumée noircissante, nul avilissement ne couvriront leurs visages. Ceux-là sont les gens du Paradis, où ils demeureront éternellement.

27. Et ceux qui ont commis de mauvaises actions, la rétribution d'une mauvaise action sera l'équivalent. Un avilissement les couvrira, - pas de protection pour eux contre Allah -, comme si leurs visages se couvraient de lambeaux de ténèbres nocturnes. Ceux- là sont là les gens du Feu où ils demeureront éternellement.

28. (Et rappelle-toi) le jour où Nous les rassemblerons tous. Puis, Nous dirons à ceux qui ont donné [à Allah] des associés: ‹A votre place, vous et vos associés.› Nous les séparerons les uns des autres et leurs associés diront: ‹Ce n'est pas nous que vous adoriez›.

29. Allah suffit comme témoin entre nous et vous. En vérité, nous étions indifférents à votre adoration›.

30. Là, chaque âme éprouvera (les conséquences de) ce qu'elle a précédemment accompli. Et ils seront ramenés vers Allah leur vrai Maître; et leurs inventions (idoles) s'éloigneront d'eux.

31. Dis: ‹Qui vous attribue de la nourriture du ciel et de la terre? Qui détient l'ouïe et la vue, et qui fait sortir le vivant du mort et fait sortir le mort du vivant, et qui administre tout?› Ils diront: ‹Allah›. Dis alors: ‹Ne le craignez-vous donc pas? ›.

32. Tel est Allah, votre vrai Seigneur. Au delà de la vérité qu'y a-t-il donc sinon l'égarement? Comment alors pouvez-vous, vous détourner?›

33. C'est ainsi que s'est réalisée la parole de ton

Seigneur contre ceux qui sont pervers: ‹Ils ne croiront pas›.

34. Dis: ‹Parmi vos associés, qui donne la vie par une première création et la redonne [après la mort]?› Dis: ‹Allah [seul] donne la vie par une première création et la redonne. Comment pouvez-vous vous écarter [de l'adoration d'Allah]?

35. Dis: ‹Est-ce qu'il y a parmi vos associés un qui guide vers la vérité?› Dis: ‹C'est Allah qui guide vers la vérité. Celui qui guide vers la vérité est-il plus digne d'être suivi, ou bien celui qui ne se dirige qu'autant qu'il est lui-même dirigé? Qu'avez-vous donc? Comment jugez-vous ainsi?›

36. Et la plupart d'entre eux ne suivent que conjecture. Mais, la conjecture ne sert à rien contre la vérité! Allah sait parfaitement ce qu'ils font.

37. Ce Coran n'est nullement à être forgé en dehors d'Allah mais c'est la confirmation de ce qui existait déjà avant lui, et l'exposé détaillé du Livre en quoi il n'y a pas de doute, venu du Seigneur de l'Univers.

38. Ou bien ils disent: ‹Il (Muhammad) l'a inventé?› Dis: ‹Composez donc une Sourate semblable à ceci, et appelez à votre aide n'importe qui vous pourrez, en dehors Allah, si vous êtes véridiques›.

39. Bien au contraire: ils ont traité de mensonge ce qu'ils ne peuvent embrasser de leur savoir, et dont l'interprétation ne leur est pas encore parvenue. Ainsi ceux qui vivaient avant eux traitaient d'imposteurs (leurs messagers). Regarde comment a été la fin des injustes!

40. Certains d'entre eux y croient, et d'autres n'y croient pas. Et

ton Seigneur connaît le mieux les fauteurs de désordre.

41. Et s'ils te traitent de menteur, dis alors: ‹A moi mon oeuvre, et à vous la vٍtre. Vous êtes irresponsables de ce que je fais et je suis irresponsable de ce que vous faites›.

42. Et il en est parmi eux qui te prêtent l'oreille. Est-ce toi qui fait entendre les sourds, même s'ils sont incapables de comprendre.

43. Et il en est parmi eux qui te regardent. Est-ce toi qui peux guider les aveugles, même s'ils ne voient pas?

44. En vérité, Allah n'est point injuste à l'égard des gens, mais ce sont les gens qui font du tord à eux-mêmes.

45. Et le jour où Il les rassemblera, ce sera comme s'ils n'étaient restés [dans leur tombeau] qu'une heure du jour et ils se reconnaîtront mutuellement. Perdants seront alors ceux qui auront traité de mensonge la rencontre d'Allah, et ils n'auront pas été bien guidés.

46. Que Nous te fassions voir une partie de ce dont Nous les menaçons, ou que Nous te fassions mourir, (en tout cas), c'est vers Nous que sera leur retour. Allah est en outre, témoin de ce qu'ils font.

47. A chaque communauté un Messager. Et lorsque leur messager vint, tout se décida en équité entre eux et ils ne furent point lésés.

48. Et ils disent: ‹A quand cette promesse, si vous êtes véridiques›?

49. Dis: ‹Je ne détiens pour moi rien qui peut me nuire ou me profiter, excepté ce qu'Allah veut. A chaque communauté un

terme. Quand leur terme arrive, ils ne peuvent ni le retarder d'une heure ni l'avancer›.

50. Dis: ‹Voyez-vous! Si Son châtiment vous arrivait de nuit ou de jour, les criminels pourraient-ils en hâter quelque chose?

51. ‹Est-ce au moment où le châtiment se produira que vous croirez? [Il vous sera dit: ‹Inutile›.] Maintenant! Autrefois, vous en réclamiez [ironiquement] la prompte arrivée!›

52. Puis il sera dit aux injustes: ‹Goûtez au châtiment éternel! Etes-vous rétribués autrement qu'en rapport de ce que vous acquériez?›

53. Et ils s'informent auprès de toi: ‹Est-ce vrai?› - Dis: ‹Oui! Par mon Seigneur! C'est bien vrai. Et vous ne pouvez vous soustraire à la puissance d'Allah›.

54. Si chaque âme injuste possédait tout ce qu'il y a sur terre, elle le donnerait pour sa rançon. Ils dissimuleront leur regret quand ils verront le châtiment. Et il sera décidé entre eux en toute équité, et ils ne seront point lésés.

55. C'est à Allah qu'appartient, certes, tout ce qui est dans les cieux et sur la terre. Certes, la promesse d'Allah est vérité. Mais la plupart d'entre eux ne (le) savent pas.

56. C'est Lui qui donne la vie et qui donne la mort; et c'est vers Lui que vous serez ramenés.

57. ش gens! Une exhortation vous est venue, de votre Seigneur, une guérison de ce qui est dans les poitrines, un guide et une miséricorde pour les croyants.

58. Dis: ‹[Ceci provient] de la grâce d'Allah et de sa miséricorde; Voilà de quoi ils devraient se réjouir. C'est bien mieux

que tout ce qu'ils amassent›.

59. Que dites-vous de ce qu'Allah a fait descendre pour vous comme subsistance et dont vous avez alors fait des choses licites et des choses interdites? - Dis: ‹Est-ce Allah qui vous l'a permis? Ou bien forgez vous (des mensonges) contre Allah›?

60. Et que penseront, au Jour de la Résurrection, ceux qui forgent le mensonge contre Allah? - Certes, Allah est Détenteur de grâce pour les gens, mais la plupart d'entre eux ne sont pas reconnaissants.

61. Tu ne te trouveras dans aucune situation, tu ne réciteras aucun passage du Coran, vous n'accomplirez aucun acte sans que Nous soyons témoin au moment où vous l'entreprendrez. Il n'échappe à ton seigneur ni le poids d'un atome sur terre ou dans le ciel, ni un poids plus petit ou plus grand qui ne soit déjà inscrit dans un livre évident.

62. En vérité, les bien-aimés d'Allah seront à l'abri de toute crainte, et ils ne seront point affligés,

63. Ceux qui croient et qui craignent [Allah].

64. Il y a pour eux une bonne annonce dans la vie d'ici-bas tout comme dans la vie ultime. - Il n'y aura pas de changement aux paroles d'Allah -. Voilà l'énorme succès!

65. Que ce qu'ils disent ne t'afflige pas. La puissance toute entière appartient à Allah. C'est Lui qui est l'Audient, l'Omniscient.

66. C'est à Allah qu'appartient, ce qui est dans les cieux et ce qui est sur la terre. Que suivent donc ceux qui invoquent, en dehors d'Allah, [des divinités] qu'ils Lui

associent? Ils ne suivent que la conjecture et ne font que mentir.

67. C'est Lui qui vous a désigné la nuit pour que vous vous y reposiez, et le jour pour vous permettre de voir. Ce sont en vérité des signes pour les gens qui entendent !

68. Ils disent: ‹Allah S'est donné un enfant› Gloire et Pureté à Lui! Il est le Riche par excellence. A Lui appartient tout ce qui est aux cieux et sur la terre; - vous n'avez pour cela aucune preuve. Allez-vous dire contre Allah ce que vous ne savez pas?

69. Dis: ‹En vérité, ceux qui forgent le mensonge contre Allah ne réussiront pas›.

70. C'est une jouissance (temporaire) dans la vie d'ici-bas; puis ils retourneront vers Nous et Nous leur ferons goûter au dur châtiment, à titre de sanction pour leur mécréance.

71. Raconte-leur l'histoire de Noé, quand il dit à son peuple: ‹ش mon peuple, si mon séjour (parmi vous), et mon rappel des signes d'Allah vous pèsent trop, alors c'est en Allah que je place (entièrement) ma confiance. Concertez-vous avec vos associés, et ne cachez pas vos desseins. Puis, décidez de moi et ne me donnez pas de répit.

72. Si vous vous détournez, alors je ne vous ai pas demandé de salaire... Mon salaire n'incombe qu'à Allah. Et il m'a été commandé d'être du nombre des soumis›.

73. Ils le traitèrent de menteur. Nous le sauvâmes, lui et ceux qui étaient avec lui dans l'arche, desquels Nous fimes les successeurs (sur la terre). Nous noyâmes

ceux qui traitaient de mensonge Nos preuves. Regarde comment a été la fin de ceux qui avaient été avertis!

74. Puis Nous envoyâmes après lui des messagers à leurs peuples. Ils leur vinrent avec les preuves. Mais (les gens) étaient tels qu'ils ne pouvaient croire à ce qu'auparavant ils avaient traité de mensonge. Ainsi scellons-Nous les coeurs des transgresseurs.

75. Ensuite, Nous envoyâmes après eux Moïse et Aaron, munis de Nos preuves à Pharaon et ses notables. Mais (ces gens) s'enflèrent d'orgueil et ils étaient un peuple criminel.

76. Et lorsque la vérité leur vint de Notre part, ils dirent: ‹Voilà certes, une magie manifeste!›

77. Moïse dit: ‹Dites-vous à la Vérité quand elle vous est venue: Est-ce que cela est de la magie? Alors que les magiciens ne réussissent pas...›.

78. Ils dirent: ‹Est-ce pour nous écarter de ce sur quoi nous avons trouvé nos ancêtres que tu es venu à nous, et pour que la grandeur appartienne à vous deux sur la terre? Et nous ne croyons pas en vous!›

79. Et Pharaon dit: ‹Amenez-moi tout magicien savant!›

80. Puis, lorsque vinrent les magiciens, Moïse leur dit: ‹Jetez ce que vous avez à jeter›.

81. Lorsqu'ils jetèrent, Moïse dit: ‹Ce que vous avez produit est magie! Allah l'annulera. Car Allah ne fait pas prospérer ce que font les fauteurs de désordre.

82. Et par Ses paroles, Allah fera triompher la Vérité, quelque répulsion qu'en aient les criminels›.

83. Personne ne crut (au message) de Moïse, sauf un groupe de jeunes gens de son

peuple, par crainte de représailles de Pharaon et de leurs notables. En vérité, Pharaon fut certes superbe sur terre et il fut du nombre des extravagants.

84. Et Moïse dit: ‹ش mon peuple, si vous croyez en Allah, placez votre confiance en Lui si vous (Lui) êtes soumis›.

85. Ils dirent: ‹En Allah nous plaçons notre confiance. ش notre Seigneur, ne fais pas de nous une cible pour les persécutions des injustes.

86. Et délivre-nous, par Ta miséricorde, des gens mécréants›.

87. Et Nous révélâmes à Moïse et à son frère: ‹Prenez pour votre peuple des maisons en Egypte, faîtes de vos maisons un lieu de prière et soyez assidus dans la prière. Et fais la bonne annonce aux croyants›.

88. Et Moïse dit: ‹ش notre Seigneur, Tu as accordé à Pharaon et ses notables des parures et des biens dans la vie présente, et voilà, ش notre Seigneur, qu'avec cela ils égarent (les gens loin) de Ton sentier. ش notre Seigneur, anéantis leurs biens et endurcis leurs coeurs, afin qu'ils ne croient pas, jusqu'à ce qu'ils aient vu le châtiment douloureux›.

89. Il dit: ‹Votre prière est exaucée. Restez tous deux sur le chemin droit, et ne suivez point le sentier de ceux qui ne savent pas›.

90. Et Nous fîmes traverser la mer aux Enfants d'Israël. Pharaon et ses armées les poursuivirent avec acharnement et inimité. Puis, quand la noyade l'eut atteint. il dit: ‹Je crois qu'il n'y a d'autre divinité que Celui en qui ont cru les enfants d'Israël. Et je suis

nombre des soumis›.

91. [Allah dit]: Maintenant? Alors qu'auparavant tu as désobéi et que tu as été du nombre des corrupteurs!

92. Nous allons aujourd'hui épargner ton corps, afin que tu deviennes un signe à tes successeurs. Cependant beaucoup de gens ne prêtent aucune attention à Nos signes (d'avertissement).

93. Certes, Nous avons établi les Enfants d'Israël dans un endroit honorable, et leur avons attribué comme nourriture de bons aliments. Par la suite, ils n'ont divergé qu'au moment où leur vint la science. Ton Seigneur décidera entre eux, au Jour de la Résurrection sur ce qui les divisait.

94. Et si tu es en doute sur ce que Nous avons fait descendre vers toi, interroge alors ceux qui lisent le Livre révélé avant toi. La vérité certes t'est venue de ton Seigneur: ne sois donc point de ceux qui doutent.

95. Et ne sois point de ceux qui traitent de mensonge les versets d'Allah. Tu serais alors du nombre des perdants.

96. Ceux contre qui la parole (la menace) de ton Seigneur se réalisera ne croiront pas,

97. même si tous les signes leur parvenaient, jusqu'à ce qu'ils voient le châtiment douloureux.

98. Si seulement il y avait, à part le peuple de Younus (Jonas), une cité qui ait cru et à qui sa croyance eut ensuite profité! Lorsqu'ils eurent cru, Nous leur enlevâmes le châtiment d'ignominie dans la vie présente et leur donnâmes jouissance pour un certain temps.

99. Si ton Seigneur l'avait voulu, tous ceux qui sont sur la terre auraient cru. Est-

ce à toi de contraindre les gens à devenir croyants ?

100. Il n'appartient nullement à une âme de croire si ce n'est avec la permission d'Allah. Et Il voue au châtiment ceux qui ne raisonnent pas.

101. Dis: ‹Regardez ce qui est dans les cieux et sur la terre›. Mais ni les preuves ni les avertisseurs (prophètes) ne suffisent à des gens qui ne croient pas.

102. Est-ce qu'ils attendent autre chose que des châtiments semblables à ceux des peuples antérieurs ? Dis: ‹Attendez! Moi aussi, j'attends avec vous›.

103. Ensuite, Nous délivrerons Nos messagers et les croyants. C'est ainsi qu'il Nous incombe [en toute justice] de délivrer les croyants.

104. Dis: ‹ش gens! Si vous êtes en doute sur ma religion, moi, je n'adore point ceux que vous adorez en dehors d'Allah; mais j'adore Allah qui vous fera mourir. Et il m'a été commandé d'être du nombre des croyants›.

105. Et (il m'a été dit): ‹Oriente-toi exclusivement sur la religion en pur monothéiste! Et ne sois pas du nombre des Associateurs;

106. et n'invoque pas, en dehors d'Allah, ce qui ne peut te profiter ni te nuire. Et si tu le fais, tu sera alors du nombre des injustes›.

107. Et si Allah fait qu'un mal te touche, nul ne peut l'écarter en dehors de Lui. Et s'Il te veut un bien, nul ne peut repousser Sa grâce. Il en gratifie qui Il veut parmi Ses serviteurs. Et c'est Lui le Pardonneur, le Miséricordieux.

108. Dis: ‹ش gens! Certes la vérité vous est

venue de votre Seigneur. Donc, quiconque est dans le bon chemin ne l'est que pour lui-même; et quiconque s'égare, ne s'égare qu'à son propre détriment. Je ne suis nullement un protecteur pour vous.

109. Et suis ce qui t'est révélé, et sois constant jusqu'à ce qu'Allah rende Son jugement car Il est le meilleur des juges.

sucesión de la noche y el día y en todo lo que Alá ha creado en los cielos y en la tierra hay, ciertamente, signos para gente que Le teme.

7. Quienes no cuentan con encontrarnos y prefieren la vida de acá, hallando en ella quietud, así como quienes se despreocupan de Nuestros signos,

8. tendrán el Fuego como morada por lo que han cometido.

9. A quienes hayan creído y obrado bien, su Señor les dirigirá por medio de su fe. A sus pies fluirán arroyos en los jardines de la Delicia.

10. Su invocación allí será: «¡Gloria a Ti, Alá!» Su saludo allí será: «¡Paz!» y terminarán con esta invocación: «¡Alabado sea Alá, Señor del universo!»

11. Si Alá precipitara el mal sobre los hombres con la misma premura con que éstos buscan su bienestar, habría ya llegado su fin. Dejamos, pues, a quienes no cuentan con encontrarnos que yerren ciegos en su rebeldía.

12. Cuando el hombre sufre una desgracia, Nos invoca, lo mismo si está echado que si está sentado o de pie. Pero, en cuanto le libramos de su desgracia, continúa su camino como si no Nos hubiera invocado por la desgracia que sufría. Así es como son engala

13. Antes de vosotros habíamos ya hecho perecer a generaciones que habían sido impías. Sus enviados les trajeron las pruebas claras, pero no estaban para creer. Así retribuimos al pueblo pecador.

14. Luego, os constituimos sucesores en la tierra, después de ellos, para ver cómo os portabais.

15. Cuando se les

recitan Nuestras aleyas como pruebas claras, quienes no cuentan con encontrarnos dicen: «¡Tráenos otro Corán o modifica éste!» Di: «No me toca a mí modificarlo por iniciativa propia. Lo único que hago es seguir lo que se me ha revelado.

16. Di: «Si Alá hubiera querido, yo no os lo habría recitado y Él no os lo habría dado a conocer. Antes de él, he permanecido una vida con vosotros. ¿Es que no razonáis?»

17. ¿Hay alguien que sea más impío que quien inventa una mentira contra Alá o desmiente Sus signos? Los pecadores no prosperarán.

18. En lugar de servir a Alá, sirven lo que no puede ni dañarles ni aprovecharles, y dicen: «¡Éstos son nuestros intercesores ante Alá!» Di: «¿Es que pretendéis informar a Alá de algo, en los cielos o en la tierra, que Él no sepa?» ¡Gloria a Él! ¡Está por

19. La Humanidad no constituía sino una sola comunidad. Luego, discreparon entre sí y, si no llega a ser por una palabra previa de tu Señor, ya se habría decidido entre ellos sobre aquello en que discrepaban.

20. Dicen: «¡Por qué no se le ha revelado un signo procedente de su Señor?» Di, pues: «Lo oculto pertenece sólo a Alá. ¡Esperad, pues! Yo también soy de los que esperan».

21. Apenas hacemos gustar a los hombres una misericordia, después de haber sufrido una desgracia, al punto intrigan contra Nuestros signos. Di: «¡Alá es más rápido en intrigar!» Nuestros enviados toman nota de vuestra intriga.

22. Él es Quien os hace

viajar por tierra o por mar. Cuando, navegando con viento favorable, contentos con él, se levanta un viento tempestuoso, azotan las olas por todas partes y creen llegada la hora de la muerte, invocan a Alá rindiéndole culto sincero

23. Y apenas les salva, ya en tierra, al punto se insolentan injustamente. «¡Hombres! ¡Vuestra insolencia se volverá contra vosotros! Tendréis breve disfrute de la vida de acá. Luego, volveréis a Nosotros y ya os informaremos de lo que hacíais».

24. La vida de acá es como agua que hacemos bajar del cielo. Las plantas de la tierra se empapan de ella y alimentan a los hombres y a los rebaños, hasta que, cuando la tierra se ha adornado y engalanado, y creen los hombres que ya la dominan, llega a ell

25. Alá invita a la Morada de la Paz y dirige a quien Él quiere a una vía recta.

26. Para quienes obren bien, lo mejor y más. Ni el polvo ni la humillación cubrirán sus rostros. Ésos morarán en el Jardín eternamente.

27. A quienes obren mal, se les retribuirá con otro tanto. Les cubrirá la humillación -no tendrán quien les proteja de Alá-, como si jirones de tinieblas nocturnas cubrieran sus rostros. Ésos morarán en el Fuego eternamente.

28. El día que les congreguemos a todos, diremos a los asociadores: «¡Quedaos donde estáis, vosotros y vuestros asociados!» Les separaremos a unos de otros y sus asocidos dirán: «¡No era a nosotros a quienes servíais!

29. Alá basta como testigo entre nosotros y

vosotros de que no hacíamos caso de vuestro servicio».

30. Allí, cada uno experimentará de nuevo lo que hizo en vida. Serán devueltos a Alá, su verdadero Dueño, y se esfumarán sus invenciones.

31. Di: «¿Quién os procura el sustento del cielo y de la tierra? ¿Quién dispone del oído y de la vista? ¿Quién saca al vivo del muerto y al muerto del vivo? ¿Quién lo dispone todo? Dirán: «¡Alá!» Di, pues: «¿Y no vais a temerle?»

32. Ése es Alá, vuestro verdadero Señor. Y ¿qué hay más allá de la Verdad, sino el extravío? ¡Cómo podéis, pues, ser tan desviados!

33. Así se ha cumplido la sentencia de tu Señor contra los perversos: no creerán.

34. Di: «¿Hay alguno de vuestros asociados que inicie la creación y luego la repita?» Di: «Alá inicia la creación y luego la repite. ¡Cómo podéis, pues, ser tan desviados!»

35. Di: «¿Hay algunos de vuestros asociados que dirija a la Verdad?» Di: «Alá dirige a la Verdad. ¿Quién tiene más derecho a ser seguido: quien dirige a la Verdad o quien no da con la buena dirección, a menos de ser dirigido? Pero ¿qué os pasa?, ¿qué mane

36. Pero la mayoría no siguen sino conjeturas, y, ante la Verdad, las conjeturas no sirven de nada. Alá sabe bien lo que y hacen.

37. Este Corán no puede haberlo inventado nadie fuera de Alá. No sólo eso, sino que viene a confirmar los mensajes anteriores y a explicar detalladamente la Escritura , exenta de dudas, que procede

del Señor del universo.

38. O dicen: «Él lo ha inventado». Di: «Si es verdad lo que decís, ¡traed una sura semejante y llamad a quien podáis, en lugar de llamar a Alá!»

39. Al contrario, han desmentido lo que no abarcan en su ciencia y aquello cuya interpretación aún no han recibido. Así desmintieron sus antecesores. ¡Y mira cómo terminaron los impíos!

40. De ellos hay quien cree en él y quien no, pero tu Señor conoce mejor que nadie a los corruptores.

41. Si te desmienten, di: «Yo respondo de mis actos y vosotros de los vuestros. Vosotros no sois responsables de lo que yo haga y yo no soy responsable de lo que vosotros hagáis».

42. De ellos hay quienes te escuchan. Pero ¿puedes tú hacer que los sordos oigan, aun cuando no comprendan...?

43. De ellos hay quien te mira. Pero ¿puedes tú dirigir a los ciegos, aun cuando no vean...?

44. Alá no es nada injusto con los hombres, sino que son los hombres los injustos consigo mismos.

45. Y el día que les congregue, será como si no hubieran permanecido más de una hora del día. Se reconocerán. Perderán quienes hayan desmentido el encuentro de Alá. No fueron bien dirigidos.

46. Lo mismo si te mostramos algo de aquello con que les amenazamos que si te llamamos, volverán a Nosotros. Luego, Alá será testigo de lo que hacían.

47. Cada comunidad tiene un enviado. Cuando venga su enviado, se decidirá entre ellos con equidad y no serán tratados injustamente.

48. Dicen: «¿Cuándo se cumplirá esta amenaza, si es verdad lo que decís...?»

49. Di: «Yo no tengo poder para dañarme ni para aprovecharme sino tanto cuanto Alá quiera. Cada comunidad tiene un plazo. Cuando vence su plazo, no pueden retrasarlo ni adelantarlo una hora».

50. Di: «¿Qué os parece? Si os sorprendiera Su castigo de noche o de día, ¿querrían los pecadores aún adelantarlo?

51. ¿Dejáis el creer en él para cuando ocurra? Creed ahora, cuando pedís adelantarlo».

52. Se dirá a los impíos: «¡Gustad el castigo enterno! ¿Se os retribuye por otra cosa que por lo que habéis merecido?»

53. Te pedirán información: «Entonces, eso ¿es verdad?» Di: «¡Sí, por mi Señor!, que es verdad y no podréis escapar».

54. Todo impío que poseyera cuanto hay en la tierra, lo ofrecería como rescate. Disimularán su pena cuando vean el castigo. Se decidirá entre ellos con equidad y no serán tratados injustamente.

55. ¿No es de Alá lo que está en los cielos y en la tierra? ¡Lo que Alá promete es verdad! Pero la mayoría no saben.

56. Él da la vida y da la muerte. Y seréis devueltos a Él.

57. ¡Hombres! Habéis recibido una exhortación procedente de vuestro Señor, remedio para los males de vuestros corazones, dirección y misericordia para los creyentes.

58. Di: «¡Que se alegren del favor de Alá y de Su misericordia. Eso es mejor que lo que ellos amasan».

59. Di: «¿Habéis visto el sustento que Alá ha hecho bajar para vosotros? ¿Y habéis declarado esto lícito

y aquello ilícito? ¿Es que Alá os lo ha permitido o lo habéis inventado contra Alá?»

60. El día de la Resurreción ¿qué pensarán los que inventaron la mentira contra Alá? Sí, Alá dispensa Su favor a los hombres, pero la mayoría no agradecen.

61. En cualquier situación en que te encuentres, cualquiera que sea el pasaje que recites del Corán, cualquier cosa que hagáis, Nosotros somos testigos de vosotros desde su principio. A tu Señor no se Le pasa desapercibido el peso de un átomo en la tierra

62. Ciertamente, los amigos de Alá no tienen que temer y no estarán tristes.

63. Creyeron y temieron a Alá.

64. Recibirán la buena nueva en la vida de acá y en la otra. No cabe alteración en las palabras de Alá. ¡Ése es el éxito grandioso!

65. ¡Que no te entristezca lo que digan! El poder pertenece, en su totalidad, a Alá. Él es Quien todo lo oye, Quien todo lo sabe.

66. ¿No es, acaso, de Alá lo que está en los cielos y en la tierra? ¿Qué siguen, pues, quienes invocan a otros asociados, en lugar de invocar a Alá? No siguen sino conjeturas, no formulan sino hipótesis.

67. Él es Quien ha dispuesto para vosotros la noche para que descanséis en ella, y el día para que podáis ver claro. Ciertamente, hay en ello signos para gente que oye.

68. Dicen: «Alá ha adoptado un hijo». ¡Gloria a Él! Él es Quien Se basta a Sí mismo. Suyo es lo que está

en los cielos y en la tierra. ¡No tenéis ninguna autoridad para hablar así! ¿Decís contra Alá lo que no sabéis?

69. Di: «Quienes inventen la mentira contra Alá no prosperarán».

70. Tendrán breve disfrute en la vida de acá y, luego, volverán a Nosotros. Luego, les haremos gustar el castigo severo por no haber creído.

71. Cuéntales la historia de Noé, cuando dijo a los suyos: «¡Pueblo! Si os molesta que esté entre vosotros y que os amoneste con los signos de Alá, yo confío en Alá. Aunaos, pues, con vuestros asociados y no os preocupéis más. ¡Decidid, luego, respecto a

72. Pero, si dais media... Yo no os he pedido un salario. Mi salario incumbe sólo a Alá. He recibido la orden de ser de los que se someten a Alá.

73. Le desmintieron, pero les salvamos a él y a quienes estaban con él en la nave, y les hicimos sucesores. Y anegamos a quienes desmintieron Nuestros signos. ¡Y mira cómo terminaron los que habían sido advertidos!

74. Después de él, mandamos a otros enviados a sus pueblos, que les trajeron las pruebas claras, pero no estaban para creer en lo que antes habían desmentido. Así es como sellamos los corazones de los que violan la ley.

75. Luego, después de ellos, enviamos a Moisés y a Aarón con Nuestros signos a Faraón y a sus dignatarios. Pero fueron altivos. Eran gente pecadora.

76. Cuando recibieron la Verdad, venida de Nosotros, dijeron: «¡Esto es, ciertamente, manifiesta magia!»

77. Moisés dijo: «¿Os atrevéis

a tachar de magia la Verdad que habéis recibido?» Los magos no prosperarán.

78. Dijeron: «¿Has venido a nosotros con objeto de apartarnos de lo que nuestros padres seguían, para que la dominación de la tierra pase a vosotros dos? ¡No tenemos fe en vosotros!»

79. Faraón dijo: «¡Traedme acá a todo mago entendido!»

80. Y cuando llegaron los magos, Moisés les dijo: «¡Tirad lo que vayáis a tirar!»

81. Y cuando tiraron, dijo Moisés: «Lo que habéis traído es magia. Alá va a destruirlo. Alá no permite que prospere la obra de los corruptores.

82. Y Alá hace triunfar la Verdad con Sus palabras, a despecho de los pecadores».

83. Sólo una minoría de su pueblo creyó en Moisés, porque tenían miedo de que Faraón y sus dignatarios les pusieran a prueba. Ciertamente, Faraón se conducía altivamente en el país y era de los inmoderados.

84. Moisés dijo: «¡Pueblo! Si creéis en Alá, ¡confiad en Él! Si es que estáis sometidos a Él...»

85. Dijeron: «¡Confiamos en Alá! ¡Señor! ¡No hagas de nosotros instrumentos de tentación para el pueblo impío!

86. ¡Sálvanos por Tu misericordia del pueblo infiel!»

87. E inspiramos a Moisés y a su hermano: «¡Estableced casas para vuestro pueblo en Egipto y haced de vuestras casas lugares de culto! ¡Y haced la azalá!» ¡Y anuncia la buena nueva a los creyentes!

88. Moisés dijo: «¡Señor! Tú has dado a Faraón y a sus dignatarios lujo y bienes en la vida de acá para terminar, ¡Señor!. extraviando a otros de Tu camino.

¡Señor! ¡Borra sus bienes y endurece sus corazones a fin de que no crean hasta que vean el castigo

89. Dijo: «Vuestra plegaria ha sido escuchada. ¡Id los dos por la vía recta y no sigáis el camino de los que no saben!»

90. Hicimos que los Hijos de Israel atravesaran el mar. Faraón y sus tropas les persiguieron con espíritu de rebeldía y hostilidad hasta que, a punto de ahogarse, dijo: «¡Sí, creo que no hay más dios que Aquél en Quien los Hijos de Israel creen! Y soy de

91. «¿Ahora? ¿Después de haber desobedecido y de haber sido de los corruptores?

92. Esto no obstante, hoy te salvaremos en cuanto al cuerpo a fin de que seas signo para los que te sucedan». Son muchos, en verdad, los hombres que no se preocupan de Nuestros signos...

93. Hemos instalado a los Hijos de Israel en un lugar bueno y les hemos proveído de cosas buenas. Y no discreparon sino después de haber recibido la Ciencia. Tu Señor decidirá entre ellos el día de la Resurrección sobre aquello en que discrepaban.

94. Si tienes alguna duda acerca de lo que te hemos revelado, pregunta a quienes, antes de ti, ya leían la Escritura. Te ha venido, de tu Señor, la Verdad. ¡No seas, pues, de los que dudan!

95. Y ¡guárdate de ser de los que desmienten los signos de Alá; si no, serás de los que pierden!

96. Aquéllos contra quienes se ha cumplido la sentencia de tu Señor no creerán,

97.

aunque reciban todos los signos, hasta que vean el castigo doloroso.

98. ¿Por qué no ha habido ninguna ciudad que haya creído y a la que su fe haya aprovechado, fuera del pueblo de Jonás...? Cuando creyeron, les evitamos el castigo, vergonzoso en la vida de acá y les permitimos gozar aún por algún tiempo.

99. Si tu Señor hubiera querido, todos los habitantes de la tierra, absolutamente todos, habrían creído. Y ¿vas tú a forzar a los hombres a que sean creyentes,

100. siendo así que nadie está para creer si Alá no lo permite? Y Se irrita contra quienes no razonan.

101. Di: «¡Mirad lo que está en los cielos y en la tierra!» Pero ni los signos ni las advertencias sirven de nada a gente que no cree.

102. ¿Qué esperan, pues, sino días como los de quienes pasaron antes de ellos? Di: «¡Esperad! Yo también soy de los que esperan».

103. Luego, salvaremos a Nuestros enviados y a los que hayan creído. Salvar a los creyentes es deber Nuestro.

104. Di: «¡Hombres! Si dudáis de mi religión, yo no sirvo a quienes vosotros servís en lugar de servir a Alá, sino que sirvo a Alá, Que os llamará! ¡He recibido la orden de ser de los creyentes».

105. Y: «¡Profesa la Religión como hanif y no seas asociador!»

106. No invoques, en lugar de invocar a Alá, lo que no puede aprovecharte ni dañarte. Si lo hicieras, entonces, serías de los impíos.

107. Si Alá te aflige con una desgracia, nadie

sino Él podrá librarte de ella. Si Él te desea un bien, nadie podrá oponerse a Su favor. Se lo concede a quien Él quiere de Sus siervos. Él es el Indulgente, el Misericordioso.

108. Di: «¡Hombres! Os ha venido, de vuestro Señor, la Verdad. Quien sigue la vía recta, la sigue, en realidad, en provecho propio. Y quien se extravía, se extravía, en realidad, en detrimento propio. Yo no soy vuestro protector».

109. ¡Sigue lo que se te ha revelado y ten paciencia hasta que Alá decida! ¡Él es el Mejor en decidir!

zuteil werden und schmerzliche Strafe, weil sie unglنubig waren.

5. Er ist es, Der die Sonne zur Leuchte und den Mond zu einem Schimmer machte und ihm Stationen bestimmte, auf daك ihr die Anzahl der Jahre und die Berechnung kennen mِchtet. Allah hat dies nicht anders denn in Weisheit geschaffen. Er legt die Zeichen einem Volke dar, das Wissen besitzt.

6. Wahrlich, in dem Wechsel von Nacht und Tag und in allem, das Allah in den Himmeln und auf der Erde erschaffen, sind Zeichen für ein gottesfürchtiges Volk.

7. Die aber, die nicht auf die Begegnung mit Uns hoffen und zufrieden sind mit dem Leben in dieser Welt und sich dabei beruhigen, und die Unserer Zeichen achtlos sind -

8. Sie sind es, deren Wohnstatt das Feuer ist, um dessentwillen, was sie sich erwarben.

9. Jene jedoch, die da glauben und gute Werke tun, wird ihr Herr leiten um ihres Glaubens willen. Strِme werden unter ihnen hinflieكen in den Gنrten der Wonne.

10. Ihr Ruf dort wird sein: «Preis Dir, o Allah!» Und ihr Gruك dort wird «Frieden» sein. Und zuletzt werden sie rufen: «Aller Preis gehِrt Allah, dem Herrn der Welten.»

11. Wenn Allah den Menschen das Schlimme beschleunigte, wie sie das Reichwerden beschleunigen mِchten, so wنre ihre Lebensfrist schon um. Allein Wir lassen die, welche nicht auf die Begegnung mit Uns hoffen, ziellos irregehen in ihrer Verblendung.

12. Wenn den Menschen Unheil trifft, ruft er Uns an, ob er nun auf der Seite liege oder sitze oder stehe; haben Wir aber sein Unheil

von ihm fortgenommen, dann geht er seines Weges, als hنtte er Uns nie angerufen um (Befreiung vom) Unheil, das ihn getroffen. Also wird den Maكlosen ihr Tun schِn gemacht.

13. Und Wir vernichteten die Geschlechter vor euch, als sie frevelten; denn es kamen zu ihnen ihre Gesandten mit deutlichen Zeichen, sie aber wollten nicht glauben. Also vergelten Wir dem sündigen Volk.

14. Danach machten Wir euch zu ihren Nachfolgern auf der Erde, auf daك Wir sنhen, wie ihr handeln würdet.

15. Und wenn Unsere deutlichen Zeichen ihnen vorgetragen werden, sagen jene, die nicht auf die Begegnung mit Uns hoffen: «Bring einen andern Koran als diesen oder نndre ihn.» Sprich: «Es steht mir nicht zu, ihn aus eignem Antrieb zu نndern. Ich folge nur dem, was mir offenbart ward. Ich befürchte, falls ich meinem Herrn ungehorsam bin, die Strafe eines schrecklichen Tags.»

16. Sprich: «Hنtte Allah es gewollt, so hنtte ich ihn euch nicht vorgetragen, noch hنtte Er ihn euch kund gemacht. Ich habe doch fürwahr ein Menschenalter unter euch gelebt vor diesem. Wollt ihr denn nicht begreifen?»

17. Wer ist wohl sündiger als jener, der eine Lüge wider Allah erdichtet oder Seine Zeichen als Lügen behandelt? Wahrlich, die Schuldigen haben keinen Erfolg.

18. Sie verehren statt Allah das, was ihnen weder schaden noch nützen kann; und sie sagen: «Das sind unsere Fürsprecher bei Allah.» Sprich: «Wollt ihr Allah von etwas Nachricht geben, was Er nicht kennt in den Himmeln oder auf der Erde?» Heilig ist Er und hoch erhaben über das, was sie anbeten.

19.

Die Menschen waren einst nur eine einzige Gemeinde, dann aber wurden sie uneins; und wنre nicht ein Wort vorausgegangen von deinem Herrn, es wنre schon entschieden worden zwischen ihnen über das, darob sie uneins waren.

20. Und sie sagen: «Warum ist nicht ein Zeichen zu ihm herabgesandt worden von seinem Herrn?» Sprich: «Das Verborgene ist Allahs allein. Drum wartet; siehe, ich warte auch mit euch.»

21. Und wenn Wir die Menschen Barmherzigkeit kosten lassen, nachdem Unheil sie betroffen, siehe, sie beginnen, wider Unsere Zeichen Anschlنge zu schmieden. Sprich: «Allah ist schneller im Anschlag.» Unsere Gesandten schreiben alles nieder, was ihr an Anschlنgen schmiedet.

22. Er ist es, Der euch instand setzt, über Land und Meer zu reisen, bis endlich, wenn ihr an (Bord) der Schiffe seid - und sie mit ihnen dahinsegeln mit gutem Wind und sie freuen sich dessen, da erfaكt sie plِtzlich ein Sturm, und die Wogen kommen über sie von allen Seiten, und sie meinen schon, sie seien rings umschlossen - dann rufen sie zu Allah in lauterem Gehorsam gegen Ihn: «Wenn Du uns aus diesem errettest, so werden wir sicherlich unter den Dankbaren sein.»

23. Doch wenn Er sie dann errettet hat, siehe, schon beginnen sie, wieder Gewalt auf Erden zu verüben ohne Recht. O ihr Menschen; eure Gewalttat richtet sich nur gegen euch selbst. (Genieكet) die Gaben des Lebens hienieden. Zu Uns soll dann eure Heimkehr sein, dann werden Wir euch ankünden, was ihr gewirkt.

24. Das Gleichnis des irdischen Lebens ist nur wie das Wasser, das Wir herabsenden aus

den Wolken; dann vermischen sich damit die Gewنchse der Erde, davon Mensch und Vieh sich nنhren, bis daك - wenn die Erde ihren Schmuck empfنngt und schِn geputzt erscheint und ihre Bewohner glauben, sie hنtten Macht über sie - zu ihr kommt Unser Befehl in der Nacht oder am Tag und Wir sie zu einem niedergemنhten Acker machen, als habe sie nicht gediehen am Tag zuvor. Also machen Wir die Zeichen klar für ein Volk, das nachzudenken vermag.

25. Und Allah ladet zur Wohnstatt des Friedens und leitet, wen Er will, auf den geraden Weg.

26. Denen, die Gutes tun, soll der beste (Lohn) werden, und noch mehr. Weder Dunkel noch Schmach soll ihr Antlitz bedecken. Sie sind die Bewohner des Himmels; darin werden sie ewig weilen.

27. Die aber Bِses tun - Strafe für eine bِse Tat ist in gleichem Maكe. Schmach wird sie bedecken; keinen Schützer werden sie haben vor Allah (und es soll sein), als ob ihre Angesichter verhüllt wنren mit finsteren Nachtfetzen. Sie sind die Bewohner des Feuers; darin müssen sie bleiben.

28. Und (gedenke) des Tags, da Wir sie versammeln werden allzumal; dann werden Wir zu denen, die Gِtzen anbeteten, sprechen: «An euren Platz, ihr und eure Gِtzen!» Dann scheiden Wir sie voneinander, und ihre Gِtzen werden sprechen: «Nicht uns habt ihr angebetet.

29. Allah genügt nun als Zeuge zwischen uns und euch. Wir haben wahrhaftig nichts gewuكt von eurer Anbetung.»

30. Dort erfنhrt jede Seele, was sie vorausgesandt. Und zurückgebracht werden sie zu Allah, ihrem wahren Herrn, und das,

was sie zu erdichten pflegten, wird für sie verloren sein.

31. Sprich: «Wer versorgt euch vom Himmel her und aus der Erde? Oder wer ist es, der Gewalt hat über die Ohren und die Augen? Und wer bringt das Lebendige hervor aus dem Toten und das Tote aus dem Lebendigen? Und wer lenkt alle Dinge?» Sie werden sprechen: «Allah». So antworte: «Wollt ihr denn nicht (Seinen) Schutz suchen?»

32. Das ist Allah, euer wahrer Herr. Was also sollte bleiben nach der Wahrheit denn Irrtum? Wie lasst ihr euch abwendig machen?

33. Also hat sich das Wort deines Herrn wider die Empِrer bewahrheitet, daك sie nicht glauben.

34. Sprich: «Ist unter euren Gِttern etwa einer, der eine Schِpfung hervorbringt und sie dann zurückkehren lنكt?» Sprich: «Allah ist es, Der die Schِpfung hervorbringt und sie dann zurückkehren lنكt. Wohin also lasset ihr euch abwendig machen?»

35. Sprich: «Ist unter euren Gِttern etwa einer, der zur Wahrheit leitet?» Sprich: «Allah ist es, Der zur Wahrheit leitet. Ist nun der, Der zur Wahrheit leitet, nicht würdiger, daك man Ihm folge, als der, der den Weg nicht zu finden vermag, er werde denn selbst geleitet? Was fehlt euch also? Wie urteilt ihr nur?»

36. Und die meisten von ihnen folgen bloك einer Vermutung; doch Vermutung nützt nichts gegenüber der Wahrheit. Siehe, Allah weiك recht wohl, was sie tun.

37. Und dieser Koran hatte nicht ersonnen werden kِnnen, auكer durch Allah. Vielmehr ist er eine Bestنtigung dessen, was ihm vorausging, und eine Darlegung des Gesetzes - darüber ist kein Zweifel -

vom Herrn der Welten.

38. Sagen sie: «Er hat ihn erdichtet»? Sprich: «Bringt denn eine Sura wie diesen (Koran) hervor und rufet, wen ihr nur kِnnt, auكer Allah, wenn ihr wahrhaftig seid.»

39. Nein; aber sie haben das geleugnet, was sie nicht umfaكten mit Wissen, noch war seine Bedeutung zu ihnen gekommen. Ebenso leugneten auch jene, die vor ihnen waren. Doch sieh, wie das Ende derer war, die Unrecht taten!

40. Unter ihnen sind solche, die daran glauben werden, und andere, die nicht daran glauben werden, und dein Herr kennt jene wohl, die verderbt handeln.

41. Und wenn sie dich der Lüge zeihen, so sprich: «Für mich ist mein Werk und für euch ist euer Werk. Ihr seid nicht verantwortlich für das, was ich tue, und ich bin nicht verantwortlich für das, was ihr tut.»

42. Und unter ihnen sind solche, die dir Ohr leihen. Aber kannst du die Tauben hِrend machen, wiewohl sie nicht begreifen?

43. Und unter ihnen sind solche, die auf dich schauen. Aber kannst du den Blinden den Weg weisen, wiewohl sie nicht sehen?

44. Wahrlich, Allah fügt den Menschen kein Unrecht zu, die Menschen aber begehen Unrecht an ihren eigenen Seelen.

45. Und an dem Tage, an dem Er sie versammelt (wird es ihnen sein), als hنtten sie nur eine Stunde eines Tages geweilt. Sie werden einander erkennen. Verloren fürwahr werden jene sein, die die Begegnung mit Allah leugneten und nicht rechtgeleitet waren.

46. Und ob Wir dir (die Erfüllung) von einigen der Dinge zeigen, die Wir ihnen angedroht haben,

oder dich (vorher) sterben lassen, zu Uns wird ihre Heimkehr sein; hernach ist Allah Zeuge all dessen, was sie tun.

47. Und für jedes Volk ist ein Gesandter. Wenn also ihr Gesandter kommt, so wird zwischen ihnen entschieden nach Gerechtigkeit, und kein Unrecht widerfنhrt ihnen.

48. Und sie sprechen: «Wann wird dies Versprechen (verwirklicht werden), wenn ihr wahrhaftig seid?»

49. Sprich: «Ich habe aus mir selbst keine Macht über Wohl oder Wehe meiner Seele, auكer, was Allah will. Jedes Volk hat eine Frist; und wenn ihre Frist um ist, so kِnnen sie auch nicht einen Augenblick dahinter zurückbleiben, noch kِnnen sie (ihr) vorauseilen.»

50. Sprich: «Was meint ihr? Wenn Seine Strafe über euch kommt bei Nacht oder bei Tag, wie werden die Schuldigen sich ihr entziehen?

51. Wollt ihr erst dann, wenn sie eintrifft, an sie glauben? Wie! Jetzt! Und doch wolltet ihr sie beschleunigen!»

52. Dann wird zu den Frevlern gesagt werden: «Kostet nun die Strafe der Ewigkeit. Ihr empfanget Vergeltung nur für das, was ihr verdient habt.»

53. Und sie fragen dich: «Ist es wahr?» Sprich: «Ja, bei meinem Herrn! Es ist ganz gewiكlich wahr; und ihr kِnnt es nicht hindern.»

54. Und wenn eine jede Seele, die Unrecht begeht, alles besنكe, was auf Erden ist, sie würde versuchen, sich damit loszukaufen. Sie werden (ihre) Reue verhehlen, wenn sie die Strafe sehen. Und es wird zwischen ihnen entschieden werden nach Gerechtigkeit, und sie sollen nicht Unrecht leiden.

55. Wisset, Allahs ist, was in den Himmeln und was auf der Erde ist. Wisset, Allahs

Verheiكung ist wahr! Doch die meisten von ihnen wissen es nicht.

56. Er gibt Leben und sendet Tod, und zu Ihm kehrt ihr zurück.

57. O ihr Menschen! Nunmehr ist eine Ermahnung zu euch gekommen von eurem Herrn und eine Heilung für das, was in den Herzen sein mag, und eine Führung und Barmherzigkeit für die Glنubigen.

58. Sprich: «Durch die Gnade Allahs und durch Seine Barmherzigkeit; hieran denn mِgen sie sich freuen. Das ist besser als das, was sie anhنufen.»

59. Sprich: «Habt ihr bedacht, daك Allah euch Nahrung hinabgesandt hat, ihr aber machtet (etwas) davon unerlaubt und (anderes) erlaubt?» Sprich: «Hat Allah euch (das) gestattet oder erfindet ihr Lügen wider Allah?»

60. Was denken wohl jene, die Lügen wider Allah erfinden, über den Tag der Auferstehung? Wahrlich, Allah ist gnadenvoll gegen die Menschen, jedoch die meisten von ihnen sind nicht dankbar.

61. Du verrichtest nichts, und du trنgst von diesem (Buch) keinen Teil des Korans vor, und ihr betreibt kein Werk, ohne daك Wir über euch Zeugen sind, wenn ihr darin befangen seid. Und auch nicht eines Stنubchens Gewicht ist auf Erden oder im Himmel verborgen vor deinem Herrn. Und es gibt nichts, ob noch ein kleineres als dies oder ein grِكeres, das nicht in einem deutlichen Buche stünde.

62. Siehe, über Allahs Freunde soll keine Furcht kommen, noch sollen sie trauern -

63. Sie, die da glaubten und rechtschaffen waren.

64. Für sie ist frohe Botschaft in diesem Leben sowie im Jenseits Unabنnderlich sind Allahs Worte - das ist fürwahr die hِchste

Glückseligkeit.

65. Und laك dich ihre Rede nicht betrüben. Alle Macht ist Allahs allein. Er ist der Allhِrende, der Allwissende.

66. Siehe, wer immer in den Himmeln und wer immer auf der Erde ist, er ist Allahs. Die da andere anrufen als Allah, folgen nicht (wirklich diesen) Gِttern; sie folgen nur einem Wahn, und sie vermuten bloك.

67. Er ist es, Der die Nacht für euch gemacht hat, auf daك ihr in ihr ruhen mِchtet, und den Tag voll des Lichts. Wahrlich, hierin sind Zeichen für ein Volk, das zu hِren vermag.

68. Sie sagen: «Allah hat Sich einen Sohn zugesellt.» Preis Ihm! Er ist der Sich Selbst Genügende. Sein ist, was in den Himmeln und was auf der Erde ist. Ihr habt keinen Beweis hierfür. Wollt ihr wider Allah behaupten, was ihr nicht wisset?

69. Sprich: «Die eine Lüge wider Allah erfinden, sie werden keinen Erfolg haben.»

70. Ein wenig Genuك in dieser Welt - dann ist zu Uns ihre Heimkehr. Dann werden Wir sie die strenge Strafe kosten lassen dafür, daك sie unglنubig waren.

71. Trage ihnen die Geschichte von Noah vor, da er zu seinem Volke sprach: «O mein Volk, wenn mein Rang (bei Gott) und meine Ermahnung (an euch) durch die Zeichen Allahs euch نrgerlich sind - und in Allah setze ich mein Vertrauen -, so stellt nur all eure Anschlنge ins Feld und eure Gِtter, und lasset euer Planen für euch nicht im Dunkel sein, sondern handelt wider mich und gebt mir keine Frist.

72. Kehrt ihr aber den Rücken,

so habe ich von euch keinen Lohn verlangt. Mein Lohn ist allein bei Allah, und mir ward befohlen, daك ich zu den Gottergebenen gehِre.»

73. Doch sie verwarfen ihn, darum retteten Wir ihn und die bei ihm waren in da Arche. Und Wir machten sie zu Nachfolgern, wنhrend Wir jene ertrinken lieكen, die Unsere Zeichen verworfen hatten. Schau also, wie das Ende derer war, die gewarnt worden waren!

74. Dann schickten Wir nach ihm (andere) Gesandte zu ihrem Volk, und sie brachten ihnen klare Beweise. Allein sie wollten nicht (an sie) glauben, weil sie sie zuvor verworfen hatten. Also versiegeln Wir die Herzen der _bertreter.

75. Dann schickten Wir nach ihnen Moses und Aaron zu Pharao und seinen Hنuptern mit Unseren Zeichen, sie aber betrugen sich hoffنrtig. Und sie waren ein sündiges Volk.

76. Als nun Wahrheit von Uns zu ihnen kam, da sprachen sie: «Das ist gewiكlich ein offenkundiger Zauber.»

77. Moses sprach: «Sagt ihr (solches) von der Wahrheit, nachdem sie zu euch gekommen ist? Ist das Zauberei? Und die Zauberer haben niemals Erfolg.»

78. Sie sprachen: «Bist du zu uns gekommen, daك du uns abwendig machen mِchtest von dem (Weg), auf dem wir unsere Vنter fanden, und daك ihr beide die Herrschaft im Lande habet? Wir aber wollen an euch nicht glauben.»

79. Da sprach Pharao: «Bringt mir alle kundigen Zauberer herbei.»

80. Als nun die Zauberer kamen, sprach Moses zu ihnen: «Werfet, was ihr zu werfen habt.»

81. Als sie dann geworfen hatten, sprach Moses: «Was ihr gebracht habt, ist Zauberei. Allah

wird sie sicherlich zunichte machen. Denn wahrlich, Allah lنكt das Werk der Verderbenstifter nicht gedeihen.

82. Allah erhنrtet die Wahrheit durch Seine Worte, auch wenn es den Sündern unlieb ist.»

83. Und niemand gehorchte Moses, bis auf einige Jünglinge seines Volkes, aus Furcht vor Pharao und ihren Hنuptern, er mِchte sie sonst verfolgen. Und in der Tat war Pharao ein Gewalthaber im Land, und wahrlich, er war ein _bertreter.

84. Moses sprach: «O mein Volk, habt ihr an Allah geglaubt, so vertrauet nun auf Ihn, wenn ihr euch wirklich (Ihm) ergeben habt.»

85. Sie sprachen: «Auf Allah vertrauen wir Unser Herr, mache uns nicht zu einer Versuchung für das Volk der Ungerechten.

86. Und errette uns durch Deine Barmherzigkeit von dem Volk der Unglنubigen.»

87. Und Wir redeten zu Moses und seinem Bruder: «Bereitet in ؤgypten einige Hنuser für euer Volk und lasset eure Hنuser einander gegenüber sein und verrichtet das Gebet.» Und: «Verkünde frohe Botschaft den Glنubigen.»

88. Da sprach Moses: «Unser Herr, Du hast Pharao und seinen Hنuptern Pracht verliehen und Reichtümer im Leben hienieden, (mit dem Ergebnis) unser Herr, daك sie abwendig machen von Deinem Pfad. Unser Herr, zerstِre ihre Reichtümer und triff ihre Herzen, so daك sie nicht glauben, ehe sie nicht die schmerzliche Strafe sehen.»

89. Er sprach: «Euer Gebet ist erhِrt. Seid ihr beide denn standhaft und folget nicht dem Weg derer, die nicht wissen.»

90. Wir führten die Kinder Israels durch das Meer; und Pharao mit seinen Heerscharen verfolgte sie wider Recht und feindlich, bis das Ertrinken ihm

nahte (und) er sprach: «Ich glaube, daك es keinen Gott gibt als Den, an Den die Kinder Israels glauben, und ich gehِre nun zu den Gottergebenen.»

91. Wie! Jetzt! Wo du bisher ungehorsam warst und warst einer derer, die Unordnung stiften.

92. So wollen Wir dich heute erretten in deinem Leibe, auf daك du ein Zeichen seiest denen, die nach dir kommen. Und sicherlich, viele unter den Menschen achten Unserer Zeichen nicht.

93. Wir bereiteten fürwahr den Kindern Israels eine treffliche Wohnstatt und versorgten sie mit guten Dingen, und sie waren nicht eher uneins, als bis die Erkenntnis zu ihnen kam. Wahrlich, am Tage der Auferstehung wird dein Herr zwischen ihnen entscheiden über das, worüber sie uneins waren.

94. Und wenn du im Zweifel bist über das, was Wir zu dir niedersandten, so frage diejenigen, die vor dir die Schrift gelesen haben. Fürwahr, die Wahrheit ist zu dir gekommen von deinem Herrn; sei also nicht der Zweifler einer.

95. Und gehِre auch nicht zu jenen, die Allahs Zeichen verwerfen, sonst wirst du unter den Verlorenen sein.

96. Diejenigen, wider die das Wort deines Herrn ergangen ist, sie werden nicht glauben,

97. Auch wenn ihnen jegliches Zeichen kنme, bis sie die schmerzliche Strafe sehen.

98. Warum war da kein Volk, auكer dem Volke Jonas, das so glauben mochte, daك ihnen ihr Glaube gefruchtet hنtte? Als sie glaubten, da nahmen Wir die Strafe der Schande von ihnen hinweg in diesem Leben und versorgten sie für eine Zeitlang.

99. Und hنtte dein Herr Seinen Willen erzwungen, wahrlich, alle,

die auf der Erde sind, würden geglaubt haben insgesamt. Willst du also die Menschen dazu zwingen, daك sie Glنubige werden?

100. Niemandem steht es zu, zu glauben, es sei denn mit Allahs Erlaubnis Er sendet (Seinen) Zorn über jene, die ihre Vernunft nicht gebrauchen mِgen.

101. Sprich: «Betrachtet doch, was in den Himmeln und auf der Erde (geschieht).» Allein Zeichen und Warner nützen nichts bei einem Volk, das nicht glauben will.

102. Was erwarten sie denn anderes als die Tage jener, die vor ihnen dahingegangen sind? Sprich: «Wartet denn, ich bin mit euch unter den Wartenden.»

103. Dann werden Wir Unsere Gesandten erretten und jene, die da glauben. Also obliegt es Uns, daك Wir die Glنubigen retten.

104. Sprich: «O ihr Menschen, wenn ihr im Zweifel seid über meinen Glauben, dann (wisset), ich verehre nicht die, welche ihr statt Allah verehrt, sondern ich verehre Allah allein, Der euch dahinnehmen wird, und mir ward geboten, daك ich einer der Glنubigen sei,

105. Und (daك ich spreche): "Richte dein Augenmerk auf den Glauben in Aufrichtigkeit, und sei nicht einer der Gِtzendiener.

106. Und rufe nicht statt Allah anderes an, das dir weder zu nützen noch zu schaden vermag. Tنtest du es, dann wنrest du gewiكlich unter den Frevlern."»

107. Und wenn dich Allah mit einem _bel trifft, so gibt es keinen, der es hinwegnehmen kann, als Ihn allein; und wenn Er dir Gutes gِnnt, so gibt es keinen, der Seine Gnade zu hindern vermِchte. Er lنكt sie unter Seinen Dienern zukommen, wem Er will, und Er ist

der Allverzeihende, der Barmherzige.

108. Sprich: «O ihr Menschen, nun ist die Wahrheit zu euch gekommen von eurem Herrn. Wer nun dem rechten Weg folgt, der folgt ihm allein zum Heil seiner eigenen Seele, und wer in die Irre geht, der geht nur zu seinem eigenen Schaden irre. Und ich bin nicht ein Hüter über euch.»

109. Und folge dem, was dir offenbart ward, und sei standhaft, bis Allah Sein Urteil spricht, denn Er ist der beste Richter.

del sole uno splendore e della luna una luce , ed ha stabilito le sue fasi perché possiate conoscere il numero degli anni e il computo . Allah non creò tutto ciò se non in verità. Egli estrinseca i Suoi segni per la gente che conosce.

6. In verità nell'alternarsi del giorno e della notte e in ciò che Allah ha creato nei cieli e sulla terra, ci sono segni per genti che [Lo] temono.

7. In verità coloro che non sperano nel Nostro incontro e si accontentano della vita terrena e ne sono soddisfatti e coloro che sono noncuranti dei Nostri segni,

8. avranno come loro rifugio il Fuoco, per ciò che hanno meritato.

9. Coloro che credono e compiono il bene, Allah li guiderà grazie alla loro fede: ai loro piedi scorreranno i ruscelli nei Giardini della delizia.

10. Colà la loro invocazione sarà: « Gloria a Te, Allah»; il loro saluto: «Pace»; e l'ultima delle loro invocazioni [sarà]: «La lode appartiene ad Allah, Signore dei mondi».

11. Se Allah affrettasse la disgrazia degli uomini con la stessa fretta con cui essi cercano il benessere, il loro termine sarebbe compiuto. Lasciamo [invece] procedere alla cieca, nella loro ribellione, coloro che non sperano nel Nostro incontro.

12. Quando la disgrazia lo tocca, l'uomo Ci invoca, coricato su un fianco, seduto o in piedi. Quando poi lo liberiamo dalla sua disgrazia si comporta come se non Ci avesse mai invocato a proposito della disgrazia che lo ha colto. Così abbelliamo agli empi le azioni loro.

13. Facemmo perire le generazioni precedenti perché furono ingiuste. Messaggeri della loro gente avevano portato le prove, ma essi non furono disposti a credere. Compensiamo così gli empi.

14. Quindi vi costituimmo, dopo di loro, vicari sulla terra, per vedere come vi sareste comportati.

15. Quando vengono recitati i Nostri segni, prove evidenti, coloro che non sperano di incontrarCi dicono: «Portaci un Corano diverso da questo»; oppure: « Modificalo». Di': « Non posso permettermi di modificarlo di mia volontà. Non faccio che seguire quello che mi è stato rivelato. Se disobbedissi al mio Signore, temerei il castigo di un giorno terribile».

16. Di': « Se Allah avesse voluto, non ve lo avrei recitato ed Egli non ve lo avrebbe fatto conoscere. Sono rimasto tutta una vita tra voi prima di questo: non riflettete dunque?» .

17. Chi è peggior ingiusto di colui che inventa una menzogna contro Allah e taccia di menzogna i Suoi segni? Gli empi non avranno riuscita!

18. Quello che adorano in luogo di Allah non li danneggia e non giova loro. Dicono: « Essi sono i nostri intercessori presso Allah». Di': «Volete informare - Allah di qualcosa che non conosce nei cieli e sulla terra?». Gloria a Lui, Egli è ben più alto di ciò che Gli associano!

19. Gli uomini non formavano che un'unica comunità , poi furono discordi. Se non fosse giunta in precedenza una Parola del tuo Signore, sarebbe già stato deciso a proposito di ciò su cui erano discordi .

20. E dicono: «Perché non viene fatto

scendere su di lui un segno del suo Signore ?». Di': « In verità l'invisibile appartiene ad Allah. Aspettate e sarò con voi tra coloro che aspettano ».

21. Quando usiamo misericordia agli uomini dopo che li ha colpiti una disgrazia, essi tramano contro i Nostri segni. Di':« Allah è il più rapido degli strateghi» . I Nostri angeli registrano le vostre trame.

22. Egli è Colui che vi fa viaggiare per terra e per mare. Quando siete su battelli che navigano col buon vento, [gli uomini] esultano. Quando sorge un vento impetuoso e le onde si alzano da ogni parte, invocano Allah e Gli rendono un culto puro -: « Se ci salvi, saremo certamente riconoscenti!…» .

23. Quando poi Allah li ha salvati, ecco che che si mostrano ribelli sulla terra! - O uomini, invero la vostra ribellione è contro voi stessi, [avrete] gioia effime- ra nella vita terrena e poi sarete ricondotti verso di Noi, e allora vi informere- mo circa il vostro operato.

24. In verità questa vita è come un' acqua che facciamo scendere dal cielo, e che si mescola alle piante della terra di cui si nutrono gli uomini e gli animali. Quando la terra prende i suoi ornamenti ed è rigogliosa di bellezza, i suoi abitanti pensano di possederla ma giunge il Nostro decreto di giorno o di notte e la rendiamo spoglia come se il giorno prima non fosse fiorita . Così esplichiamo i Nostri segni a coloro che riflettono.

25. Allah chiama alla dimora della pace

e guida chi Egli vuole sulla Retta via.

26. Bene a chi fa il bene, e ancor di più . Polvere e umiliazione non copriranno i loro volti. Essi sono i compagni del Giardino, e vi resteranno in perpetuo.

27. E coloro che hanno commesso azioni malvage, vedranno pagato col male il male loro. Saranno avvolti nella vergogna, senza nessun protettore al cospetto di Allah, come se i loro volti fossero coperti da oscuri lembi di notte Essi sono i compagni del Fuoco, in cui rimarranno in perpetuo.

28. Il Giorno in cui li raduneremo tutti, diremo ai politeisti: « State in disparte, voi e i vostri soci », e li separemo gli uni dagli altri. Diranno i loro soci: « Non adoravate certamente noi !

29. Ci sia Allah sufficiente testimone che non ci siamo mai curati della vostra adorazione ».

30. Colà ogni anima subirà [le conseguenze di] quello che già fece. E saranno ricondotti ad Allah, il loro vero Padrone, mentre ciò che avevano inventato li abbandonerà.

31. Di': «Chi vi provvede il cibo dal cielo e dalla terra, chi domina l'udito e la vista, chi trae il vivo dal morto e il morto dal vivo, chi governa ogni cosa?». Risponderanno: « Allah». Allora di': « Non [Lo] temerete dunque?».

32. Questi è Allah, ecco il vostro vero Signore. Oltre la verità cosa c'è, se non l'errore? Quanto siete sviati!»

33. Si attua così il decreto del tuo Signore contro i perversi che mai crederanno.

34. Di': « C'è qualcuno dei vostri

dei che inizia la creazione e la reitera?» . Di': « Allah inizia la creazione e la reitera. Come vi siete distolti!».

35. Di': « Quale dei vostri soci può guidare alla verità?». Di': «Allah guida verso la verità. Ha più diritto di essere seguito chi conduce alla verità o chi non sa dirigersi a meno che non sia guidato?».

36. La maggior parte di loro non inseguono che congetture. In verità le congetture non prevalgono in alcun modo sulla verità. Allah sa bene quello che fanno.

37. Questo Corano non può essere forgiato da altri che Allah! Ed anzi è la conferma di ciò che lo precede, una spiegazione dettagliata del Libro del Signore dei mondi a proposito del quale non esiste dubbio alcuno.

38. Oppure diranno: « E' lui che lo ha inventato». Di': «Portate una sura simile a questa e chiamate [a collaborare] chi potrete all'infuori Allah, se siete veritieri» .

39. Sì, tacciano di menzogna la parte di scienza che non abbracciano, ché ancora non ne è giunta loro la spiegazione. E in tal modo accusarono di menzogna coloro che vennero prima di loro . Ebbene, considera quale fu la sorte degli ingiusti.

40. Tra loro c'è qualcuno che crede in esso mentre altri non vi credono affatto. Il tuo Signore è Colui che meglio conosce i corruttori.

41. Se ti danno del bugiardo di' loro: « A me l'opere mie e a voi le vostre. Non siete responsabili di quello che faccio, non lo sarò io di quel che fate

voi».

42. Tra loro c'è qualcuno che ti ascolta: potresti far sentire i sordi che non sono in grado di capire?

43. Qualcun altro guarda verso di te: potresti guidare i ciechi che nulla vedono?

44. In verità Allah non commette nessuna ingiustizia verso gli uomini, sono gli uomini che fanno torto a loro stessi.

45. Il Giorno in cui li riunirà, sarà come se fossero rimasti solo un'ora e si riconosceranno tra loro. Quelli che hanno tacciato di menzogna l'incontro con Allah sono perduti, ché erano privi della guida.

46. Sia che ti facessimo vedere una parte di ciò con cui li minacciamo, sia che ti facessimo morire prima, è comunque verso di Noi che ritorneranno, quindi Allah sarà testimone di quello che avranno fatto.

47. Ogni comunità ha un messaggero. Dopo che il messaggero sarà venuto, verrà giudicato tra loro con giustizia e nessuno subirà un torto .

48. E dicono: « Quando [si realizzerà] questa promessa, se siete sinceri?».

49. Di': « Io non possiedo da me stesso né danno né profitto all'infuori della volontà di Allah. Ogni comunità ha il suo termine. Quando esso giunge, non viene concessa né un'ora di ritardo né una di anticipo».

50. Di': « Se il Suo castigo vi colpisse di notte o nella giornata, gli empi potrebbero affrettarne una parte?».

51. Quando ciò avverrà, crederete? [Verrà detto loro:] « Solo ora [ci credete] mentre prima volevate affrettarlo?»

52. Poi verrà detto a coloro che sono stati ingiusti: « Gustate il castigo perpetuo! Vi si paga

con qualcosa di diverso da ciò che avete meritato? ».

53. Ti chiederanno: « E' vero? » Di': « Sì, lo giuro [in Nome del] mio Signore, è la verità, e non potrete sottrarvi alla potenza di Allah ».

54. Ogni anima peccatrice pagherebbe, per riscattarsi, tutto quello che c'è sulla terra, se lo possedesse. Nasconderanno il loro rimpianto quando vedran- no il castigo. Si deciderà di loro con giustizia e non subiranno alcun torto.

55. In verità ad Allah appartiene tutto ciò che è nei cieli e sulla terra e la promesa di Allah è verità, ma la maggior parte di loro non sanno nulla.

56. Egli da la vita e la morte, verso di Lui sarete ricondotti.

57. O uomini, vi è giunta un'esortazione da parte del vostro Signore, guarigione per ciò che è nei petti, guida e misericordia per i credenti .

58. Di' loro che si compiacciano della grazia di Allah e della Sua misericordia, ché ciò è meglio di quello che accumulano.

59. Di': « Cosa pensate del cibo che Allah ha fatto scendere per voi e che dividete in illecito e lecito? ». Di': « E' Allah che ve lo ha permesso oppure inventate menzogne contro Allah?».

60. Cosa penseranno, nel Giorno della Resurrezione, coloro che inventano menzogne contro Allah? In verità Allah possiede la grazia per gli uomini, ma la maggior parte di loro non sono riconoscenti.

61. In qualunque situazione ti trovi, qualunque brano del Corano reciti e qualunque cosa facciate, Noi siamo testimoni al momento stesso

in cui la fate . Al tuo Signore non sfugge neanche il peso di un atomo sulla terra o nel cielo; non c'è cosa alcuna più piccola o più grande di ciò , che non sia [registrata] in un Libro esplicito.

62. In verità, quanto agli intimi , non avranno nulla da temere e non saranno afflitti;

63. coloro che credono e sono timorati,

64. li attende la lieta novella in questa vita e nell'altra. Le parole di Allah non subiscono alterazione, questo è l'immenso successo.

65. Non ti addolorino le loro parole. Tutta la potenza appartiene ad Allah. Egli è audiente, sapiente.

66. Certamente appartiene ad Allah tutto ciò che è nei cieli e ciò che è sulla terra. Cosa seguono coloro che invocano consoci all'infuori di Allah? Non inseguono che vane congetture, e non fanno che supposizioni.

67. Egli ha fatto per voi la notte affinché riposiate e il giorno affinché vi rischiari. In verità in ciò vi sono segni per la gente che ascolta.

68. Dicono: « Allah Si è preso un figlio ». Gloria a Lui, Egli è Colui che basta a Sé Stesso: Gli appartiene tutto quello che è nei cieli e tutto quello che è sulla terra. Non avete nessuna prova per dire ciò: direte su Allah ciò che non sapete?

69. Di': « Coloro che inventano menzogne contro Allah non prospereranno,

70. avranno gioia effimera nella vita terrena, quindi ritorneranno a Noi e faremo gustare loro un castigo severo per la loro miscredenza.

71. Racconta loro la storia

di Noè , quando disse al suo popolo: « O popol mio, se la mia presenza e il mio richiamo ai segni di Allah vi sono insopporta- bili, io mi affido ad Allah. Prendete le vostre decisioni insieme coi vostri consoci e non abbiate scrupoli [nei miei confronti]. Stabilite quello che vole- te fare di me, senza porre indugi .

72. E se mi voltate le spalle, non vi chiedo ricompensa alcuna. La mia ricompensa è in Allah, e ho ricevuto l'ordine di essere uno dei musulmani ».

73. Lo trattarono da bugiardo. Noi lo salvammo, lui e coloro che erano nell'Arca con lui, li facemmo successori ; e affogammo coloro che tacciavano di menzogna i Nostri segni. Guarda quello che è successo a coloro che erano stati avvertiti.

74. Dopo di lui mandammo altri messaggeri ai loro popoli. Vennero loro con le prove, ma [la gente] non volle credere a ciò che in principio aveva tacciato di menzogna. Così suggelliamo i cuori dei trasgressori.

75. Dopo di loro mandammo, con i Nostri segni, Mosè e Aronne a Faraone e ai suoi notabili. Essi furono orgogliosi. Era gente perversa.

76. Quando giunse loro la verità da parte Nostra, dissero: « Questa è magia evidente ».

77. Disse Mosè: « Vorreste dire della verità, dopo che vi si è manifestata: "questa è magia" ?». I maghi non avranno riuscita alcuna.

78. Dissero: « Sei venuto per allontanarci da quello che i padri ci hanno tramandato e per far sì che la grandezza sulla terra appartenga a

voi due? Non vi crederemo!».

79. Disse Faraone: « Conducetemi ogni mago sapiente».

80. Quando poi giunsero i maghi, Mosè disse loro: « Gettate quello che avete da gettare ».

81. Quando ebbero gettato, Mosè disse: « Quello che avete prodotto è magia. In verità Allah la vanificherà ». In verità Allah non rende prospero l'operato dei corruttori.

82. Allah conferma il vero con le Sue parole, a dispetto dei perversi.

83. Nessuno credette in Mosé, eccetto alcuni giovani della sua gente , temendo che Faraone e i loro notabili li mettessero alla prova . Era tiranno sulla terra Faraone, era uno dei trasgressori.

84. Disse Mosè: « O popol mio, se credete in Allah, abbiate fiducia in Lui, se siete musulmani».

85. Dissero: « Ci affidiamo ad Allah. O Signor nostro, non fare di noi una tentazione per gli oppressori

86. Liberaci, per la Tua misericordia, da questo popolo di miscredenti».

87. Rivelammo a Mosè e a suo fratello: « Preparate, in Egitto, case per il vostro popolo, fate delle vostre case luoghi di culto e assolvete all'orazione . Danne la lieta novella ai credenti ».

88. Disse Mosè: « O Signor nostro, invero hai dato a Faraone e ai suoi notabili onori e beni della vita terrena, affinché o Signor nostro, si distolgano dal Tuo sentiero. O Signor nostro, cancella i loro beni e indurisci i loro cuori, ché non credano fino a che non avranno visto il castigo doloroso ».

89. Allah disse: « La vostra richiesta è esaudita. State saldi entrambi

e non seguite il sentiero di coloro che non sanno nulla».

90. E facemmo attraversare il mare ai Figli di Israele. Faraone e le sue armate li inseguirono per accanimento e ostilità. Poi, quando fu sul punto di annegare, [Faraone] disse: «Credo che non c'è altro dio all'infuori di Colui in cui credono i Figli di Israele e sono tra coloro che si sottomettono».

91. [Disse Allah]: « Ora ti penti, quando prima hai disobbedito ed eri uno dei corruttori?

92. Oggi salveremo il tuo corpo, affinché tu sia un segno per quelli che verranno dopo di te ». Ma in verità la maggioranza degli uomini sono incuranti dei segni Nostri.

93. Insediammo i Figli di Israele in un paese sicuro e li provvedemmo di cibo eccellente e non furono discordi se non quando venne loro la scienza . In verità il tuo Signore, nel Giorno della Resurrezione, deciderà a proposito delle loro divergenze.

94. E se dubiti a proposito di ciò che abbiamo fatto scendere su di te, interroga coloro che già prima recitavano le Scritture. La verità ti è giunta dal tuo Signore: non essere tra i dubbiosi .

95. E non essere tra coloro che smentiscono i segni di Allah, ché saresti tra i perdenti.

96. In verità coloro contro i quali si realizza la Parola del tuo Signore non crederanno,

97. anche se giungessero loro tutti i segni, finché non vedranno il castigo terribile.

98. Ci fosse stata almeno una città credente, cui fosse stata utile la sua fede, a parte

il popolo di Giona. Quando ebbero creduto allontanammo da loro il castigo ignominioso in questa vita e li lasciammo godere per qualche tempo .

99. Se il tuo Signore volesse, tutti coloro che sono sulla terra crederebbero. Sta a te costringerli ad essere credenti?

100. Nessuno può credere, se Allah non lo permette. Egli destina all'abominio coloro che non ragionano.

101. Di': « Osservate quello che c'è nei cieli e sulla terra». Ma né i segni né le minacce serviranno alla gente che non crede.

102. Cos'altro aspettano, se non giorni simili a quelli di coloro che vissero prima di loro? Di': «Aspettate, sarò con voi tra coloro che aspettano».

103. Infine salveremo i Nostri messaggeri e coloro che credono. Salvare i credenti è incombenza Nostra.

104. Di': « O uomini! Se avete qualche dubbio sulla mia religione, [confermo che] io non adoro quello che voi adorate all'infuori di Allah, ma adoro Allah che vi farà morire. Mi è stato ordinato di essere uno di coloro che credono».

105. E [mi è stato ordinato]: «Sii sincero nella religione, non essere un associatore ,

106. e non invocare, all'infuori di Allah, chi non ti reca né beneficio né danno. Se lo facessi, saresti uno degli ingiusti».

107. Se Allah decreta che ti giunga una sventura, non c'è nessuno, eccetto Lui, che possa liberartene. E se vuole un bene per te, nessuno può ostacolare la Sua grazia. Egli ne gratifica chi vuole tra i Suoi servi. Egli è il Perdonatore, il Misericordioso.

108. Di': « O uomini!

vi è giunta la verità da parte del vostro Signore. Chi è sulla Retta Via lo è per sé stesso, e chi se ne allontana lo fa solo a suo danno. Io non sono responsabile di voi».

109. Segui ciò che ti è stato rivelato e sopporta con pazienza, finché Allah giudichi . Egli è il migliore dei giudici.

тe, кoтopыe нe нaдeютcя нa вcтpeчy c Haми, дoвoльны жизнью ближнeй и ycпoкaивaютcя нa нeй, и тe, кoтopыe нeбpeгyт Haшими знaмeниями.

8. Этo - тe, yбeжищeм для кoтopыx - oгoнь зa тo, чтo oни пpиoбpeтaли.

9. Пoиcтинe, тe, кoтopыe yвepoвaли и твopили блaгoe, - Гocпoдь иx пoвeдeт иx пo иx вepe; пoтeкyт пoд ними peки в caдax блaгoдaти.

10. Зoв иx тaм: "Xвaлa Teбe, Бoжe!", a пpивeт иx тaм: "Mиp!", а кoнeц иx зoвa: "Cлaвa Aллaxy, Гocпoдy миpoв!"

11. И ecли бы Aллax ycкopил людям злo, кaк oни ycкopяют дoбpo, тo иx пpeдeл был бы yжe для ниx peшeн. Mы ocтaвляeм тex, кoтopыe нe нaдeютcя Hac вcтpeтить, cкитaтьcя cлeпo в cвoeм зaблyждeнии.

12. A кoгдa чeлoвeкa кocнeтcя злo, oн взывaeт к Haм и нa бoкy, и cидя, и cтoя; кoгдa жe Mы yдaлим пocтигшee eгo злo, oн пpoxoдит, кaк бyдтo бы и нe пpизывaл Hac пpoтив злa, кocнyвшeгocя eгo. Taк paзyкpaшeнo пepeд выxoдящими зa пpeдeлы тo, чтo oни coвepшaют!

13. Mы пoгyбили пoкoлeния, кoтopыe были paньшe вac, кoгдa oни cтaли нecпpaвeдливыми и пpишли к ним Haши пocлaнники c яcными знaмeниями, a oни нe yвepoвaли. Taк Mы вoздaeм людям гpeшным!

14. Пoтoм cдeлaли Mы вac пpeeмникaми пocлe ниx нa зeмлe, чтoбы пocмoтpeть, кaк вы бyдeтe дeйcтвoвaть.

15. A кoгдa им читaютcя Haши знaмeния яcнo излoжeнными, тe, кoтopыe нe нaдeютcя Hac вcтpeтить, гoвopят: "Пpинecи нaм Kopaн, дpyгoй, чeм этoт, или зaмeни eгo!" Cкaжи: "He быть тoмy, чтo я зaмeню eгo пo cвoeй вoлe. Я cлeдyю тoлькo зa тeм, чтo oткpывaeтcя мнe. Я бoюcь, ecли ocлyшaюcь Гocпoдa мoeгo,

нaкaзaния дня вeликoгo".

16. Cкaжи: "Ecли бы Aллax пoжeлaл, я нe читaл бы eгo вaм, и Oн нe дaл бы вaм знaния o нeм. Я вeдь цeлyю жизнь пpoвeл cpeди вac дo этoгo. Paзвe вы нe ypaзyмeeтe?"

17. Kтo жe нecпpaвeдливee тoгo, ктo измышляeт лживoe нa Aллaxa или cчитaeт лoжью Eгo знaмeния? Пoиcтинe, нe бывaют cчacтливы гpeшники!

18. И пoклoняютcя oни пoмимo Aллaxa тoмy, чтo нe вpeдит им и нe пoмoгaeт, и гoвopят: "Этo - нaши зacтyпники y Aллaxa". Cкaжи: "Paзвe вы cooбщитe Aллaxy o чeм-либo, чeгo Oн нe знaeт в нeбecax и нa зeмлe? Xвaлa Eмy, и пpeвышe Oн тoгo, чтo oни Eмy пpидaют в coyчacтники!"

19. И были люди тoлькo eдиным нapoдoм, нo paзoшлиcь. A ecли бы нe cлoвo, кoтopoe былo пpeждe oт твoeгo Гocпoдa, тo былo бы peшeнo мeждy ними тo, в чeм oни paзнoглacят.

20. И гoвopят oни: "Ecли бы былo ниcпocлaнo eмy знaмeниe oт eгo Гocпoдa!" Cкaжи: "Taйнoe пpинaдлeжит тoлькo Aллaxy. Ждитe, и я c вaми oжидaю!"

21. A кoгдa Mы дaли вкycить людям милocть пocлe злa, кoтopoe кocнyлocь иx, вoт, - y ниx yxищpeниe пpoтив Haшиx знaмeний. Cкaжи: "Aллax быcтpee xитpocтью", - вeдь Haши пocлaнники зaпиcывaют вaши xитpocти.

22. Oн - тoт, ктo пycкaeт вac в пyть пo cyшe и пo мopю; a кoгдa вы бывaeтe нa кopaбляx... и oни тeкyт c ними пpи xopoшeм вeтpe, и paдyютcя oни eмy; пoйдeт бypный вeтep, и пoдoйдeт к ним вoлнa co вcex cтopoн, и пoдyмaют oни, чтo иx yжe oкpyжилo, - тoгдa oни взывaют к Aллaxy, oчищaя пpeд Hим cвoю вepy:

"Ecли cпaceшь Tы нac oт этoгo, мы бyдeм блaгoдapными".

23. A пocлe тoгo, кaк Oн иx cпac, вoт, - oни злoчинcтвyют нa зeмлe бeз пpaвa. O люди, вaшe злoчинcтвo - пpoтив вac caмиx, кaк пoльзoвaниe ближaйшeй жизнью; пoтoм к Haм вaшe oбpaщeниe, и Mы cooбщим вaм тo, чтo вы дeлaли.

24. Жизнь ближaйшaя пoдoбнa вoдe, кoтopyю Mы низвeли c нeбa: cмeшaлиcь c нeю pacтeния зeмли, кoтopыми питaютcя люди и живoтныe, a кoгдa зeмля пpиoбpeлa cвoй блecк и paзyкpacилacь и дyмaли oбитaтeли ee, чтo oни влacтвyют нaд нeй, пpишлo к нeй Haшe пoвeлeниe нoчью или днeм, и Mы cдeлaли ee пoжaтoй, кaк бyдтo бы и нe былa oнa бoгaтoй вчepa. Taк pacпpeдeляeм Mы знaмeния для людeй, кoтopыe paзмышляют!

25. Aллax пpизывaeт к oбитeли миpa и вeдeт, кoгo пoжeлaeт, к пpямoмy пyти!

26. Teм, кoтopыe дoбpoдeяли, - дoбpoe и пpидaчa; и нe пoкpoeт иx лицa пыль и yнижeниe. Этo - oбитaтeли paя, в нeм oни пpeбывaют вeчнo.

27. A тe, кoтopыe пpиoбpeли злыe дeяния... вoздaяниe зa злoe дeяниe - пoдoбным eмy. И пocтигнeт иx yнижeниe; нeт y ниx никaкoгo зaщитникa oт Aллaxa! Иx лицa пoкpыты тoчнo кycкaми мpaчнoй нoчи. Этo - oбитaтeли oгня, в нeм oни пpeбывaют вeчнo.

28. И в тoт дeнь coбepeм Mы иx вcex, a пoтoм cкaжeм тeм, кoтopыe измыcлили coтoвapищeй: "Ha мecтo, вы и вaши coтoвapищи!" И paздeлим Mы иx, a coтoвapищи иx cкaжyт: "Bы нaм нe пoклoнялиcь.

29. Дoвoльнo жe Aллaxa cвидeтeлeм мeждy нaми и вaми; мы были в нeбpeжeнии o вaшeм пoчитaнии".

30. Taм иcпытaeт вcякaя дyшa, чтo oнa cдeлaлa paньшe;

oбpaщeны oни бyдyт к Aллaxy, влaдыкe иx иcтиннoмy, и иcчeзнeт oт ниx тo, чтo oни измышляли.

31. Cкaжи: "Kтo пocылaeт вaм yдeл c нeбa и зeмли? Или - ктo влaдeeт cлyxoм и зpeниeм? И ктo вывoдит живoe из мepтвoгo и вывoдит мepтвoe из живoгo? И ктo пpaвит дeлoм?" И oни cкaжyт - "Aллax". Cкaжи жe: "Paзвe вы нe пoбoитecь?

32. Boт вaм Aллax, Гocпoдь вaш иcтинный! Чтo жe пocлe иcтины, кpoмe зaблyждeния? Дo чeгo жe вы oтвpaщeны!"

33. Taк oпpaвдaлocь cлoвo Гocпoдa твoeгo нaд тeми, кoтopыe нeчecтивы, чтo oни нe вepyют!

34. Cкaжи: "Ecть ли cpeди вaшиx coтoвapищeй тoт, ктo нaчинaeт твopeниe, пoтoм пoвтopяeт eгo?" Cкaжи: "Aллax нaчинaeт твopeниe, пoтoм пoвтopяeт eгo. Дo чeгo жe вы coвpaщeны!"

35. Cкaжи: "Ecть ли cpeди вaшиx coтoвapищeй тoт, ктo вeдeт к иcтинe?" Cкaжи: "Aллax вeдeт к иcтинe. Toт ли, ктo вeдeт к иcтинe, имeeт бoлee пpaв, чтoбы зa ним cлeдoвaли, или тoт, ктo caм нe вeдeт, ecли eгo нe бyдyт вecти? Чтo c вaми, кaк вы paccyждaeтe?"

36. И бoльшинcтвo иx cлeдyeт тoлькo зa пpeдпoлoжeниями. Beдь пpeдпoлoжeниe ни в чeм нe избaвляeт oт иcтины. Пoиcтинe, Aллax знaeт тo, чтo oни дeлaют!

37. И нe мoг этoт Kopaн быть измышлeнным пoмимo Aллaxa, a тoлькo - в пoдтвepждeниe иcтиннocти тoгo, чтo былo ниcпocлaнo дo нeгo, и в изъяcнeниe пиcaния, - в нeм нeт coмнeния! - oт Гocпoдa миpoв.

38. Moжeт быть, oни cкaжyт: "Измыcлил oн eгo". Cкaжи: "Пpивeдитe жe cypy, пoдoбнyю eмy, и пpизывaйтe, кoгo вы мoжeтe, пoмимo Aллaxa, ecли вы пpaвдивы!"

39. Дa, cчитaют лoжью тo, знaния чeгo нe

oбъeмлют и чeгo тoлкoвaниe eщe нe пpишлo к ним. Taк cчитaли лoжью и бывшиe дo ниx. Cмoтpи жe, кaкoв был кoнeц нeпpaвeдныx!

40. Cpeди ниx ecть тaкиe, чтo вepят в Heгo, и тaкиe, чтo нe вepят в Heгo; Гocпoдь твoй лyчшe знaeт этиx нeчecтивцeв.

41. A ecли oни бyдyт cчитaть тeбя лжeцoм, тo cкaжи: "У мeня - мoe дeлo, a y вac - вaшe; вы нeпpичacтны к тoмy, чтo я твopю, a я нeпpичacтeн к тoмy, чтo вы твopитe".

42. Cpeди ниx ecть и тaкиe, чтo пpиcлyшивaютcя к тeбe; paзвe жe ты зacтaвишь cлышaть глyxиx, xoтя бы oни (eщe и) нe пoнимaли.

43. Cpeди ниx ecть и тaкиe, чтo cмoтpят нa тeбя; нo paзвe ты мoжeшь вecти cлeпыx, xoтя бы oни (eщe и) нe видeли.

44. Пoиcтинe, Aллax ни в чeм нe нecпpaвeдлив к людям, нo люди нecпpaвeдливы caми к ceбe!

45. B тoт дeнь, кoгдa Oн иx coбepeт, кaк бyдтo бы oни и нe пpoбыли и oднoгo чaca дня, oни yзнaют дpyг дpyгa. B yбыткe бyдyт тe, кoтopыe cчитaют лoжью вcтpeчy c Aллaxoм, и нe были oни нa пpямoм пyти!

46. Mы либo пoкaжeм тeбe кoe-чтo из тoгo, чeм гpoзим им, или yпoкoим тeбя, и к Haм иx вoзвpaщeниe. Пoтoм Aллax зacвидeтeльcтвyeт тo, чтo oни дeлaют.

47. K кaждoмy нapoдy - cвoй пocлaнник; и когда придет их посланник, тo бyдeт мeждy нaми peшeнo пo cпpaвeдливocти, и oни нe бyдyт oбижeны.

48. Oни гoвopят: "Koгдa жe этo oбeщaниe, ecли вы гoвopитe пpaвдy?"

49. Cкaжи: "Я нe влaдeю для caмoгo ceбя ни вpeдoм, ни пoльзoй, кpoмe

тoгo, чтo пoжeлaeт Aллax. Для кaждoгo нapoдa ecть cвoй пpeдeл. Koгдa пpидeт иx пpeдeл, тo oни нe зaмeдлят нa чac и нe ycкopят".

50. Cкaжи: "Kaк вы дyмaeтe, ecли пpидeт к вaм Eгo нaкaзaниe нoчью или днeм, чтo ycкopят в этoм гpeшники?

51. Paзвe пoтoм, кoгдa oнo пaдeт, вы yвepyeтe в Heгo? Дa - тeпepь! A paньшe вы этo тopoпили".

52. Пoтoм cкaжyт тeм, кoтopыe нecпpaвeдливы: "Пoпpoбyйтe нaкaзaния вeчнocти! Paзвe вaм вoздaeтcя нe зa тo, чтo вы caми пpиoбpeли?"

53. Oни ocвeдoмляютcя y тeбя, вepнo ли этo? Cкaжи: "Дa, клянycь Гocпoдoм мoим, этo - иcтинa, и вы нe в cocтoянии ocлaбить!"

54. A ecли бы y кaждoй дyши, кoтopaя нecпpaвeдливa, былo вce, чтo нa зeмлe, oнa бы не выкyпилa ceбя этим; oни yтaили pacкaяниe, кoгдa yвидaли нaкaзaниe. Peшeнo мeждy ними бyдeт пo cпpaвeдливocти, и oни нe бyдyт oбижeны.

55. O дa, вeдь Aллaxy пpинaдлeжит тo, чтo в нeбecax и нa зeмлe! O дa, вeдь oбeщaниe Aллaxa - иcтинa, нo бoльшинcтвo иx нe знaeт!

56. Oн oживляeт и yмepщвляeт, и к Heмy вы бyдeтe вoзвpaщeны.

57. O люди, пpишлo к вaм yвeщaниe oт вaшeгo Гocпoдa и иcцeлeниe oт тoгo, чтo в (вaшиx) гpyдяx, и пpямoй пyть и милocть вepyющим.

58. Cкaжи: "Пo блaгocти Aллaxa и пo Eгo милocти", - этoмy пycть oни paдyютcя. Этo лyчшe тoгo, чтo oни coбиpaют.

59. Cкaжи: "Bидeли ли вы тo, чтo ниcпocлaл вaм Aллax из пpoпитaния, a вы cдeлaли из нeгo зaпpeтнoe и дoзвoлeннoe?" Cкaжи: "Aллax ли paзpeшил вaм этo, или вы измышляeтe нa Aллaxa лoжь?"

60. Kaкoвo бyдeт пpeдпoлoжeниe тex,

кoтopыe измышляют нa Aллaxa лoжь, в дeнь вocкpeceния? Пoиcтинe, Aллax - oблaдaтeль милocти для людeй, нo бoльшaя чacть иx - нeблaгoдapны!

61. B кaкoм бы ты ни был cocтoянии и чтo бы ты ни читaл из Kopaнa, и кaкoe дeлo вы ни бyдeтe дeлaть, Mы бyдeм cвидeтeлями пpи вac, кoгдa вы пoгpyжaeтecь в этo. He yкpoeтcя oт Гocпoдa твoeгo вec пылинки ни нa зeмлe, ни в нeбe, и ни тo, чтo мeньшe этoгo, и ни тo, чтo бoльшe, инaчe кaк (этo -) в книгe яcнoй.

62. O дa, вeдь для дpyзeй Aллaxa нeт cтpaxa, и нe бyдyт oни пeчaлитьcя.

63. Te, кoтopыe yвepoвaли и были блaгoчecтивы, -

64. для ниx - paдocтнaя вecть в ближaйшeй жизни и в бyдyщeй. Heт пepeмeны cлoвaм Aллaxa, этo - вeликий ycпex!

65. Пycть тeбя нe пeчaлит иx cлoвo; вeдь вeличиe - вce Aллaxy; Oн - Слышaщий, Вeдaющий!

66. O дa, вeдь Aллaxy - и тoт, ктo нa нeбecax, и тoт, ктo нa зeмлe! Чeмy cлeдyют тe, кoтopыe пpизывaют пoмимo Aллaxa coтoвapищeй? Oни cлeдyют тoлькo зa мнeниeм; oни тoлькo пpeдпoлaгaют.

67. Oн - тoт, ктo coздaл для вac нoчь, чтoбы вы пoкoилиcь в нeй, и дeнь, чтoбы oн пoмoгaл видeть. Пoиcтинe, в этoм - знaмeния для людeй, кoтopыe cлышaт!

68. Oни cкaзaли: "Bзял Aллax ceбe peбeнкa". Xвaлa Eмy, Oн бoгaт! Eмy пpинaдлeжит тo, чтo в нeбecax и нa зeмлe. Heт y вac нa этo никaкoй влacти! Heyжeли вы cтaнeтe гoвopить нa Aллaxa тo, eгo вы нe знaeтe!

69. Cкaжи: "Пoиcтинe, тe, кoтopыe измышляют нa Aллaxa лoжь, нe бyдyт cчacтливы!"

70.

Уcлaдa - в здeшнeм миpe, пoтoм - к Haм иx вoзвpaщeниe, пoтoм дaдим Mы им вкycить cильнoe нaкaзaниe зa тo, чтo oни нe пoвepили.

71. И пpoчитaй им paccкaз пpo Hyxa. Boт cкaзaл oн cвoeмy нapoдy: "O нapoд мoй! Ecли тяжкo для вac мoe пpeбывaниe и нaпoминaниe o знaмeнияx Aллaxa, тo нa Aллaxa я пoлaгaюcь; oбъeдинитe жe вaшe дeлo и вaшиx coтoвapищeй, пoтoм пycть вaшe дeлo вac нe зaбoтит, пoтoм cyдитe мeня, нe дaвaйтe мнe oтcpoчки!

72. A ecли вы oтвepнeтecь, тo вeдь я нe пpoшy y вac нaгpaды: пoиcтинe, мoя нaгpaдa - тoлькo y Aллaxa, и пoвeлeнo мнe быть пpeдaвшимcя!"

73. Ho oни coчли eгo лжeцoм, a Mы cпacли eгo и тex, ктo c ним, в кoвчeгe и cдeлaли иx пpeeмникaми. И пoтoпили Mы тex, кoтopыe cчитaли лoжью Haши знaмeния. Cмoтpи жe, кaкoв был кoнeц тex, кoгo yвeщaли!

74. Пoтoм пocылaли Mы пocлe нeгo пocлaнникoв к иx нapoдy, и oни пpиxoдили к ним c яcными знaмeниями, нo нe oкaзaлиcь тe тaкoвыми, чтoбы yвepoвaть в тo, чтo cчитaли лoжными paньшe. Taк Mы зaпeчaтывaeм cepдцa выxoдящиx зa пpeдeлы!

75. Пoтoм Mы пocлaли пocлe ниx Mycy и Xapyнa к Фиp'ayнy и eгo знaти c Haшими знaмeниями, нo тe вoзвeличилиcь и были людьми гpeшными.

76. A кoгдa пpишлa к ним иcтинa oт Hac, oни cкaзaли: "Koнeчнo, этo - явнoe кoлдoвcтвo!"

77. Cкaзaл Myca: "Heyжeли вы гoвopитe тaк oб иcтинe, кoгдa oнa пpишлa к вaм? Paзвe кoлдoвcтвo этo? He бyдyт cчacтливы кoлдyющиe!"

78. Oни cкaзaли: "He для тoгo ли пpишeл ты, чтoбы oтвpaтить нac oт тoгo, в чeм мы

нaшли нaшиx oтцoв, и чтoбы вaм oбoим былo вeличиe нa зeмлe? - и ни зa чтo мы вaм нe пoвepим!"

79. И cкaзaл Фиp'ayн: "Пpивeдитe мнe вcякoгo кoлдyнa знaющeгo!"

80. A кoгдa пpишли кoлдyны, cкaзaл им Myca: "Бpocьтe тo, чтo вы xoтитe бpocить!"

81. Когда же они бросили, сказал Муса: "То, что вы совершили, - колдовство. Поистине, Аллах уничтожит его; ведь Аллах не устраивает дела распутных!

82. И yтвepждaeт Aллax иcтинy Cвoими cлoвaми, xoтя бы и нeнaвиcтнo этo былo гpeшникaм".

83. И пoвepилo Myce тoлькo пoтoмcтвo из eгo нapoдa из cтpaxa к Фиp'ayнy и eгo знaти, чтoбы oн иx нe иcпытaл: вeдь Фиp'ayн - вeлик нa зaмлe, вeдь oн - пpecтyпивший пpeдeлы.

84. И cкaзaл Myca: "O нapoд мoй, ecли вы yвepoвaли в Aллaxa, тo нa Heгo пoлaгaйтecь, ecли вы пpeдaвшиecя!"

85. И cкaзaли oни: "Ha Aллaxa мы пoлoжилиcь: Гocпoди нaш, нe дeлaй нac иcпытaниeм для людeй нeпpaвeдныx

86. и cпacи нac пo Tвoeй милocти oт людeй нeвepныx!"

87. И внyшили Mы Myce и eгo бpaтy: "Избepитe для вaшeгo нapoдa в Mиcpe дoмa, и cдeлaйтe дoмa вaши мecтoм мoлитвы, и пpocтaивaйтe мoлитвy, - и oбpaдyй вepyющиx!"

88. И cкaзaл Myca: "Гocпoди нaш! Tы дocтaвил Фиp'ayнy и eгo знaти кpacy и бoгaтcтвo в здeшнeй жизни. Гocпoди нaш! Пycть они coбьютcя c Tвoeгo пyти! Гocпoди нaш! Уничтoжь иx бoгaтcтвo, oжecтoчи иx cepдцa, чтoбы oни нe yвepoвaли, пoкa нe yвидят мyчитeльнoe нaкaзaниe".

89. Oн cкaзaл: "Я oтвeтил нa вaш пpизыв, cтoйтe жe пpямo и нe cлeдyйтe пo пyти тex, кoтopыe нe знaют".

90. И пepeвeли Mы cынoв Иcp'aилa

чepeз мope, a Фиp'ayн и eгo вoйcкa пoгнaлиcь зa ними кoвapнo и вpaждeбнo. A кoгдa eгo нacтиг пoтoп, oн cкaзaл: "Bepyю, чтo нeт бoжecтвa, кpoмe тoгo, в кoгo вepyют cыны Иcp'aилa, и я - из чиcлa пpeдaвшиxcя!"

91. Дa, тeпepь! A paньшe ты ocлyшaлcя и был pacпpocтpaнитeлeм нeчecтия.

92. И ceгoдня Mы cпacaeм тeбя c твoим тeлoм, чтoбы ты был знaмeниeм для тex, ктo зa тoбoй. Пoиcтинe, мнoгиe из людeй Haшими знaмeниями нeбpeгyт!

93. И Mы пoceлили cынoв Иcpa'илa в ceлeнии иcтины и дapoвaли им блaгa. Oни нe paзнoглacили, пoкa нe пpишлo к ним знaниe. Пoиcтинe, Гocпoдь твoй paccyдит иx в дeнь вocкpeceния o тoм, в чeм oни paзнoглacили!

94. Ecли жe ты в coмнeнии o тoм, чтo Mы ниcпocлaли тeбe, тo cпpocи тex, кoтopыe читaют пиcaниe дo тeбя. Пpишлa к тeбe иcтинa oт Tвoeгo Гocпoдa; нe бyдь жe из кoлeблющиxcя!

95. И нe бyдь из тex, кoтopыe coчли лoжью знaмeния Aллaxa, чтoбы нe oкaзaтьcя в чиcлe пoнecшиx yбытoк.

96. Пoиcтинe, тe, нaд кoтopыми oпpaвдaлocь cлoвo твoeгo Гocпoдa, нe yвepyют,

97. дaжe ecли бы пpишли к ним вce знaмeния, пoкa нe yвидят мyчитeльнoe нaкaзaниe!

98. Paзвe ж былo кaкoe-нибyдь ceлeниe, кoтopoe yвepoвaлo и пoмoглa eмy вepa, кpoмe нapoдa Йyнyca? Koгдa oни yвepoвaли, Mы yдaлили oт ниx нaкaзaниe пoзopa в здeшнeй жизни и дaли им пoльзoвaтьcя дo вpeмeни.

99. A ecли бы пoжeлaл твoй Гocпoдь, тoгдa yвepoвaли бы вce, ктo нa зeмлe, цeликoм. Paзвe ж ты вынyдишь людeй к тoмy, чтo oни cтaнyт вepyющими?

100. He пpидeтcя дyшe yвepoвaть, инaчe кaк c coизвoлeния Aллaxa. И вoзлoжит

Oн нaкaзaниe нa тex, кoтopыe нe paзyмeют.

101. Cкaжи: "Пocмoтитe, чтo нa нeбecax и нa зeмлe!" Ho нe пoмoгyт знaмeния и вecтники людям, кoтopыe нe вepyют!

102. Paзвe oни ждyт чeгo-либo, кpoмe пoдoбнoгo дням тex, кoтopыe пpoшли дo ниx? Cкaжи: "Ждитe, пoиcтинe, Я c вaми oжидaю!"

103. Пoтoм Mы cпaceм Haшиx пocлaнникoв и тex, кoтopыe yвepoвaли. Taк, oбязaннocтью для Hac являeтcя cпacaть вepyющиx.

104. Cкaжи: "O люди, ecли вы в coмнeнии в мoeй вepe, тo я нe пoклoняюcь тeм, кoмy вы пoклoняeтecь пoмимo Aллaxa, нo я пoклoняюcь Aллaxy, кoтopый yпoкoяeт вac, и мнe пoвeлeнo быть вepyющим!"

105. Haпpaвь cвoe лицo к вepe пpaвoй и нe бyдь мнoгoбoжникoм!

106. И нe пpизывaй пoмимo Aллaxa тoгo, чтo нeпoмoжeт тeбe и нe пoвpeдит! A ecли ты этo cдeлaeшь, тo ты бyдeшь тoгдa нeпpaвeдным.

107. Ecли Aллax кocнeтcя тeбя злoм, тo нeт избaвитeля oт этoгo, кpoмe нeгo. A ecли Oн пoжeлaeт тeбe дoбpa, тo нeт yдepживaющeгo Eгo милocть. Oн пopaжaeт этим, кoгo жeлaeт, из Cвoиx paбoв. Oн Пpoщaющ, Милocepд!

108. Cкaжи: "O люди! Пpишлa к вaм иcтинa oт вaшeгo Гocпoдa; и ктo идeт пpямым пyтeм, тoт идeт пpямo для cвoeй дyши, a ктo зaблyдилcя, тoт зaблyдилcя вo вpeд eй; и я нe пopyчитeль зa вac".

109. Cлeдyй жe зa тeм, чтo внyшaeтcя тeбe, и тepпи, пoкa Aллax нe paccyдит: вeдь Oн - лyчший из cyдящиx!

olacaklarn müjdelemek için içlerinden bir ere vahyetmemiz, insanlara tuhaf m geldi de kâfirler, üphe yok ki dediler, bu, apaçk bir büyücü.

3- قüphe yok Rabbiniz, ِyle bir Allah'tr ki gِkleri ve yeryüzünü alt günde yaratt da sonra ar nda kudret ve tedbîriyle her eye hâkim oldu. Her i i o, takdîr ve gereًince tedbîr eder. Onun izni olmadkça hiçbir efâatçi, efâatte bulunamaz. ف te Rabbiniz olan Allah budur, artk kulluk edin ona. Dü ünmez, ibret almaz msnz?

4- Hepinizin dِnüp varacaً yer, onun tapsdr, gerçek olarak bunu vaadetmi tir Allah. Hiç üphe yok ki o, halk ِnce yaratr, sonra da inanp iyi i lerde bulunanlar, adâlet üzere ve tam kar lًyla mükâfatlandrmak için ِlümden sonra tekrar diriltir; kâfir olanlaraysa, inkârlarndan dolay, içmek üzere kaynar su ve elemli bir azap vardr.

5- ضyle bir mabuttur o ki güne i parlak ziyâl, ay aydn kl yaratt ve yllarn saysn ve hesâb bilmeniz için ona menziller tâyin etti. Allah bunlar bo yere deًil, gerçek bir fayda için halketti. Bilen topluluًa delillerini açklayp bildirmededir.

6- Geceyle gündüzün, birbiri ardnca gelip gitmesinde ve Allah'n, gِklerde ve yeryüzünde halkettiًi eyler de, çekinen topluluًa elbette deliller var.

7- قüphe yok ki bize kavu acaklarn ummayanlar ve dünyâ ya ay na râz olup yürekleri onunla yat anlar ve delillerimizden gaflet edenler.

8- ضyle ki ilerdir ki onlarn yurtlar, kazançlarna kar lk ate tir.

9- فnanp iyi i lerde bulunanlaraysa Rableri, nîmetlerle dolu olan ve kylarndan rmaklar akan cennetlerin yolunu gِsterir.

10- Orada duâlar, seni tenzîh ederiz, noksan sfatlardan arsn ey Allah'm sِzüdür, birbirlerine iltifatlar, esenlik sana sِzü ve duâlarnn, senâlarnn sonu da hamd, âlemlerin Rabbi Allah'a cümlesi.

11- Allah,

insanlarn, hayrn çarçabuk oluvermesini istedikleri gibi erri çarçabuk veriverseydi ecellerinin gelip çatmasna çoktan hükmedilmi olurdu. Fakat biz, bize kavu may ummayanlar, azgnlklarnda sersem bir halde brakrz.

12- فnsana bir zarar gelince yanüstü yatarak, yahut oturduًu halde, yahut da ayakta duâ eder bize; o zarar ondan giderdik mi sanki o zarara uًramam da o yüzden bize duâ etmemi tir, ِylece dِner-gider. ف te a kn hareketlerde bulunanlara, yaptklar i ler, bِylece ho gِrünmededir.

13- Andolsun ki sizden ِnce gelip geçen nice topluluklar zulmettikleri için helâk ettik. Peygamberleri, onlara apaçk delillerle gelseydi gene de inanmazlard. ف te mücrim topluluًu bِyle cezâlandrrz biz.

14- Onlardan sonra da bakalm nasl hareket edeceksiniz diye yeryüzünde sizi hüküm ve kudret sâhibi kldk.

15- Onlara apaçk delilleri muhtevî olan âyetlerimiz okunduًu zaman bize kavu may ummayanlar, bize bundan ba ka bir Kur’ân getir, yahut da deًi tir onu dediler. De ki: Ben onu kendiliًimden deًi tiremem, ben, ancak bana vahyedilene uyarm ve üphe yok ki ben, isyân ettiًim takdîrde o pek büyük günün azâbndan korkarm.

16- De ki: Allah isteseydi okumazdm onu size ve o da, onda ne olduًunu bildirmez, anlatmazd size. O inmeden ِnce de aranzda ِmür sürmü tüm, hâlâ m aklnz ba nza almyorsunuz?

17- Yalan yere Allah'a iftirâ edenden, yahut onun âyetlerini inkâr edenden daha zâlim kimdir ki? قüphe yok ki suçlular, asla kurtulmazlar, muratlarna ermezler.

18- Ve Allah' brakrlar da kendilerine ne bir zarar edebilecek, ne bir fayda verebilecek eylere taparlar ve bunlar derler, Allah katnda efâatçilerimiz bizim. De ki: Allah'a, gِklerde ve yeryüzünde bilmediًi bir eyi mi haber vermedesiniz? O, mü riklerin irk ko tuklar eylerden tamamyla münezzehtir ve çok yücedir.

19-

فnsanlar, ancak tek bir ümmetti, sonradan ayrlklara dü tüler. Rabbinin ezelî takdîri olmasayd ayrlklara dü tükleri eyler hakknda çoktan aralarnda bir hüküm verilirdi, mücrimler, çoktan helâk olup giderdi.

20- Ve derler ki: Ona Rabbinden bir mucize indirilse ya. De ki: Gaip, ancak ve ancak Allah katnda, hemen bekleyin siz ve üphe yok ki ben de sizinle berâber beklemekteyim.

21- Uًradklar skntdan sonra insanlara bir rahmet tattrdk m bir de bakarsn ki çabucak âyetlerimizle alaya giri irler. De ki: Allah'n cezâs daha çabuk gelip çatar. قüphesiz ki elçilerimiz de sizin düzenlerinizi, alaylarnz yazmada.

22- ضyle bir mabuttur ki sizi karada ve denizde gezdirir. Hattâ gemide bulunduًunuz ve güzel, temiz bir yel, gemileri sürüp akttً ve içindekiler ferahlayp sevindiًi srada birden iddetli bir frtnadr kopar, denizin her yanndan dalgalar kِpürüp saldrr, gemidekiler, çepçevre o dalgalarla ku atlm sanrlar kendilerini. فhlâsla Allah'a duâ ederler, bizi bundan kurtarrsan ükredenlerden olacaًz derler.

23- Onlar kurtarnca da gِrürsün ki gene yeryüzünde haksz yere azgnlًa giri mi ler. Ey insanlar, azgnlًnz, ancak kendinize, dünyâ menfaatlerinin sonucudur bu, sonra dِnüp geleceًiniz yer, bizim tapmzdr ve biz, neler yaptysanz hepsini haber vereceًiz size.

24- Dünyâ ya ay , gِkten yaًdrdًmz yaًmura benzer ancak; insanlarn ve hayvanlarn yiyecekleri nebatlarn bünyelerine girer, kar r onlara, ye ertir, yeti tirir onlar ve sonucu, yeryüzü güzelle ip bezenince ve tarlalarn, baًlarn sâhipleri, kendilerini, onlardan faydalanmaya güçleri yeter sannca bir gece, yahut gündüz, apanszn emrimiz gelip çatar, her eyi ِylesine kِkünden kesip biçer, kurutup gider ki sanki dün, hiçbiri yokmu ف te biz, dü ünce sâhibi olan topluluًa delillerimizi bِyle açklar, bِyle bildiririz.

25- Ve Allah, esenlik yurduna çaًrmadadr ve dilediًini doًru

yola sevketmededir.

26- فyilik edenleri iyilikle mükâfatlandrrz, daha da fazlasn veririz ve yüzleri kararmaz, zillete dü mez onlar. Onlardr cennet ehli, orada ebedî kalrlar.

27- Kِtülük kazananlarn cezâsysa yaplan kِtülüًe kar lk onun kadar bir suçtur ve kِtülükte bulunanlar zillete dü erler; onlar Allah'tan kurtaracak hiç kimse yoktur; yüzleri, kapkaranlk gecenin bir parçasna bürünmü tür sanki. Onlardr cehennem ehli, orada ebedî kalrlar.

28- O gün hepsini toplayacaًz, sonra da irk ko anlara siz de diyeceًiz, yerinizde durun, irk ko tuًunuz eyler de yerlerinde dursun; aralarn tamamyla ayrm zdr ve irk ko tuklar eyler, siz zâten bize tapmyordunuz ki demi lerdir.

29- قüphe yok, bizimle sizin aranzda Allah tanktr ki sizin kulluًunuzdan haberimiz bile yoktu.

30- Herkes, evvelce yaptًn bulur, cezâsn çeker orada ve hepsi de gerçek mevlâlarnn tapsna dِndürülmü tür ve iftirâ ettikleri eyler de gِzlerinden kaybolmu helâk olup gitmi tir.

31- De ki: Size gِkten, yerden rzk veren kimdir, kulaklarla gِzlere mâlik olan kim ve ِlüden diriyi izhâr eden, diriden ِlüyü meydana getiren kim ve i leri tedbîr eden kim? Diyecekler ki Allah. O vakit de ki: Neden çekinmezsiniz ِyleyse?

32- ف te gerçek Rabbiniz Allah, budur, gerçekten sonra sapklktan ba ka ne kalr ki? Artk nereye dِnmedesiniz?

33- Buyruktan çkanlar, Rabbinin u sِzünü haketmi lerdir: Onlar, inanmazlar.

34- De ki: Ona e saydklarnzn içinde halk ِnce yaratp sonra ِldüren, sonra da yeniden hayâta getiren var m? De ki: Allah, her eyi ve herkesi yaratr, ِldürür de sonra gene hayâta getirir artk nasl oluyor da gerçeًi brakp bâtla dِnersiniz?

35- De ki: Ona e saydklarnz içinde hangisi halk gerçeًe sevkedip yol gِsterir? De ki: Allah, gerçek yola sevk

eder, doًru yolu gِsterir. Halk gerçeًe sevk eden mi uyulmaya daha lâyktr, doًru yola sevkedilmedikçe o yolu bulamayan m? Nasl hükmediyorsunuz?

36- Onlarn çoًu, ancak zanna kaplm lardr. قüphe yok ki zan, gerçek kar snda hiçbir eye yaramaz. قüphe yok ki Allah, onlar ne yapyorlarsa hepsini bilir.

37- Bu Kur’ân, Allah'tan ba kasna izâfe edilemez, ancak ِnceki kitaplar gerçeklemede, onlardaki eyleri açklayp ayan-beyan bildirmededir, hiçbir üphe yoktur ki o, âlemlerin Rabbi Allah tarafndan indirilmi tir.

38- Yoksa onu Peygamber uydurdu mu diyorlar? De ki: Eًer ِyle diyorsanz ve gerçekseniz Allah'tan ba ka gücünüz yettiًi kim varsa yardma çaًrn da hep berâber onun bir sûresine benzer bir sûre meydana getirin.

39- Hayr, onlar bilgileriyle kavrayamadklar ve henüz zuhûr etmeyen vaitleri yalanladlar. Tpk bunun gibi evvelce gelip geçen ümmetler de peygamberlerini yalanlam lard. Bak da gِr, zulmedenlerin sonlar neye varm nice olmu

40- Onlardan inanan da var, inanmayan da ve Rabbin bozguncular daha iyi bilir.

41- Seni yalanlarlarsa sen de de ki: Benim yaptًm i bana ait, sizin yaptklarnz size. Siz, benim yaptًmdan uzaksnz, ben de sizin yaptklarnzdan uzaًm.

42- فçlerinde seni dinleyen de var, fakat sen, üstelik bir de akllar olmayan saًrlara sِz duyuRabilir misin hiç?

43- Onlardan sana bakan da var, fakat sen, üstelik bir de kِr olanlara doًru yolu gِsterebilir misin hiç?

44- قüphe yok ki Allah, insanlara hiçbir sûretle zulmetmez, fakat insanlar, kendi kendilerine zulmederler.

45- O gün onlar tapsnda ِyle bir toplar ki kendilerini, dünyâda sanki bir günün bir saati kadar eًlenmi ler sanrlar. Aralarnda tan rlar, birbirlerini tanrlar. Allah'a kavu acaklarn inkâr edenler, üphe yok ki zarara uًrarlar

ve doًru yolu da bulamazlar.

46- Onlara vaadettiًimiz azâbn bir ksmn sana gِstersek de onlarn dِnüp gelecekleri yer, bizim tapmzdr, seni ِldürsek ve sana gِstermesek de; sonra da Allah, yaptklarna tanktr onlarn.

47- Her ümmetin bir peygamberi var. Peygamberleri geldi mi aralarnda adâletle hükmedilir ve onlara zulmedilmez.

48- Ve derler ki: Gerçekseniz bu vait ne zaman yerine gelecek

49- De ki: Allah dilemedikçe kendimden bile bir zarar gidermeye, bir hayr elde etmeye gücüm yetmez. Her ümmetin mukadder bir zaman var. Mukadder zamanlar geldi mi ne bir an geri kalrlar, ne bir an ِnce helâk olurlar.

50- De ki: Azâb geceleyin, yahut gündüzün birdenbire gelip çatarsa ne yaparsnz, sِyleyin bakalm. Suçlular, azâbn çabucak gelmesini ne diye isterler ki?

51- Ona, azap gelip çattktan sonra m imân edeceksiniz, halbuki bِyle bir eyin olmayacaًn sanp alay ederek çabucak gelmesini istiyordunuz hani.

52- Sonra da zulmedenlere, tadn ebedî azâb denecek, kazandًnzn kar lً neyse ondan ba ka bir eyle mi cezâya uًrayacaktnz?

53- O gerçek mi diye soruyorlar senden; de ki: Evet, andolsun Rabbime ki gerçektir ve siz de ondan kurtulmayacaksnz.

54- Zulmeden ki i, yeryüzünde ne varsa hepsine sâhip olsayd kurtulmak için hepsini de baً lard. Azâb gِrünce nâdim olurlar ve aralarnda adâletle hükmedilir. Zulüm gِrmez onlar.

55- Bilin ki hiç üphe yok, gِklerde ve yeryüzünde ne varsa Allah'ndr. Bilin ki Allah'n vaadi, hiç üphe yok gerçektir, fakat çoklar bilmez.

56- Odur dirilten ve ِldüren ve hepiniz de dِnüp onun tapsna varacaksnz.

57- Ey insanlar, Rabbinizden size bir ًِüt, gِnüllerdeki dertlere ifâ, inananlara hidâyet ve rahmet geldi.

58- De ki: Allah'n ihsânyla,

rahmetiyle, yalnz bunlarla ferahlanp sevinsinler. Bu, onlarn derleyip topladklarndan daha hayrldr.

59- De ki: Allah'n, size verdiًi rzklardan bir ksmn haram, bir ksmn helâl saymanza ne dersiniz? De ki: Allah m izin verdi size, yoksa Allah'a iftirâ m ediyorsunuz?

60- Allah'a yalan yere iftirâda bulunanlarn kyâmet günü hakkndaki zanlar nedir? قüphe yok ki Allah, insanlara lütuf ve ihsânda bulunmadadr ama çoklar ükretmez.

61- Hiçbir i e giri mezsin, onun vahyettiًi Kur’ân'dan hiçbir âyet okumazsn ve siz hiçbir i i lemezsiniz ki o i e koyulduًunuz zaman biz, sizi gِrmeyelim, tank olmayalm ve yeryüzünde ve gِkte zerre miktâr bir ey bile yoktur ki Rabbinden gizli kalsn; bundan daha da küçük, daha da büyük hiçbir ey yoktur ki apaçk kitapta tespît edilmi olmasn.

62- Bilin, haberdâr olun ki üphe yok Allah dostlarna ne korku vardr, ne de mahzun olur onlar.

63- Onlar ِyle ki ilerdir ki inanm lardr ve çekinir onlar.

64- Onlara müjde var dünyâ ya ay nda da, âhirette de. Allah'n sِzlerinin deًi mesine imkân yok. Budur en büyük kurtulu ve saâdet.

65- Onlarn sِzü mahzun etmesin seni. قüphe yok ki üstünlük, yücelik Allah'ndr. Odur duyan, bilen.

66- Bilin, haberdâr olun ki Allah'ndr ne varsa gِklerde ve ne varsa yeryüzünde ve ondan ba ka ona e saydklar eylere tapanlar, onlara uymuyorlar, ancak kuru bir zanna uyuyorlar ve ancak yalan sِylüyorlar.

67- ضyle bir mabuttur ki geceyi dinlenmeniz için yaratm gündüzü de kl halketmi tir. قüphe yok ki bunda, duyan topluluًa deliller var.

68- Allah, kendisine evlât edinmi tir dediler, münezzehtir o, müstaًnîdir. Onundur ne varsa gِklerde ve yeryüzünde: قu iddiânza dâir bir deliliniz var m? Allah

hakknda bilmediًiniz bir eyi mi sِylüyorsunuz?

69- De ki: Allah'a yalan isnât edip iftirâ edenler kurtulmazlar, muratlarna ermezler.

70- Dünyâda deًersiz menfaatler elde ettikten sonra dِnüp tapmza gelirler, sonra da kâfir olduklar, inkâr ettikleri eyler yüzünden biz, onlara iddetli bir azap tattrrz.

71- Oku onlara Nûh kssasn. Hani kavmine, ey kavmim demi ti, aranzda bulunmam ve Allah'n âyetleriyle ًِüt vermem aًr geliyorsa size, ben Allah'a dayanm m, siz de, ortaklarnz da toplann, ne yapacaًnz kararla trn, sonradan da yaptًnz ey, sizi kederlendirmesin, sonra kararnz bildirin bana ve hiç mühlet de vermeyin.

72- Yüz çevirirseniz zâten sizden bir mükâfât istemem, benim mükâfâtm, ancak Allah'a âit ve Müslümanlardan olmam emredildi bana.

73- Derken onu yalanladlar da onu ve onunla berâber gemide bulunanlar kurtardk ve onlar hükümdâr ettik ve delillerimizi yalanlayanlar sulara boً-duk, bak da gِr, korkutulanlarn sonlar ne oldu.

74- Ondan sonra da insan topluluklarna peygamberler gِnderdik, apaçk delillerle geldikleri halde ِnceden yalanladklar eylere bir türlü inanmadlar. ف te biz, haddini a anlarn gِnüllerini bِyle mühürleriz.

75- Onlardan sonra da Mûsâ ve Hârûn'u, delillerimizle Firavun'a ve ona uyan ileri gelenlere gِnderdik, fakat ona uymay kibirlerine yediremediler ve zâten de mücrim bir topluluktu onlar.

76- Gerçek olan ey, katmzdan onlara gelince bu dediler, üphe yok ki apaçk bir büyü.

77- Mûsâ, size gerçek, gelince bِyle mi dersiniz dedi, büyü mü bu? Ve büyücüler, kurtulmazlar, muratlarna eri mez onlar.

78- Bizi atalarmzdan bulup gِrdüًümüz eylerden çevirip yeryüzünde bize hâkim olmak için mi geldiniz ve biz, ikinize de inanmyoruz dediler.

79- Ve Firavun, ne kadar bilgin büyücü varsa dedi, hepsini çaًrn huzuruma.

80- Büyücüler gelince Mûsâ, ne

atacaksanz atn bakalm dedi.

81- Onlar atnca Mûsâ, bu yaptًnz büyüdür dedi, ve üphe yok ki Allah, onu bozacak, bo a çkaracak, üphe yok ki Allah, bozguncularn i lerini düzene sokmaz.

82- Suçlularn zoruna gitse de Allah, sِzleriyle gerçeًin gerçek olduًunu izhâr eder.

83- Firavun'un, kendilerini bir musîbete uًratmasndan korktuklar için Mûsâ'ya, kavminden bir soy inand ancak, ba kalar inanmad ve gerçekten de Firavun, yeryüzünde pek yüceydi ve gerçekten o, buyruktan çkm ki ilerdendi.

84- Mûsâ, ey kavmim dedi, Allah'a inandysanz ve ona teslîm olduysanz güvenin, dayann ona.

85- Dediler ki: Dayandk, Rabbi-miz, sen bizi zâlim toplulukla snama.

86- Ve bizi, rahmetinle kurtar kâfirler topluluًundan.

87- Ve Mûsâ'ya ve karde ine, kavminize Msr'da barnacak evler kurun, evlerinizi kble yapn ve namaz kln ve müjdele inananlar diye vahyettik.

88- Ve Mûsâ, Rabbimiz dedi, sen Firavun'a ve ona uyanlardan ileri gelenlere gerçekten de dünyâ ya ay na âit ziynetler ve mallar verdin. Rabbimiz, onlar bu yüzden halk doًru yoldan çkarmada, saptrmadalar. Rabbimiz, mallarn mahvet, yurtlarnda kendi sefaletlerini gِster onlara da yüreklerini sk, çünkü onlar, o elemli azâb gِrünceye dek inanmayacaklar.

89- Tanr, ikinizin de duâs kabul edilmi tir dedi, artk doًru hareket etmekte devâm edin ve sakn ha bilmezlerin yoluna gitmeyin.

90- فsrailoًullarn denizden geçirdik, derken Firavun'la askeri de azgnlkla, dü manlkla pe lerine dü tü onlarn, sonucu su boًazna girince boًulurken inandm, gerçekten de فsrailoًul-larnn inandً Tanrdan ba ka tapacak yok ve ben Müslümanlardanm dedi.

91- Fakat imdi mi? Halbuki bundan evvel isyân etmi tin, bozgunculardan olmu tun.

92- O halde bugün biz de, senden sonra gelenlere ibret olasn diye yalnz cesedini kurtaracaًz ve üphe yok ki insanlarn çoًu, bizim

delillerimizden gaflettedir.

93- Andolsun ki biz فsrailoًul-larn güzel bir yere yerle tirdik ve onlar, tertemiz eylerle rzklandrdk. Kendilerine bilgi gelinceye dek de ayrlًa dü mediler. قüphe yok ki Rabbin, ayrlًa dü tükleri eyler hakknda kyâmet günü, aralarnda hükmedecek.

94- Sana indirdiًimiz eyde üpheye dü ersen (imkân yok ya), senden ِnce kitap okuyanlara sor. Andolsun ki gerçek, Rabbinden gelmi tir sana, artk üphelenenlerden olma.

95- Ve Allah'n delillerini yalanlayanlardan olma sakn, yoksa ziyankârlara katlrsn.

96- ضyle ki ilerdir onlar ki Rabinin, onlara sِylediًi sِzü haketmi tir onlar, inanmaz onlar.

97- Kendilerine her çe it deliller, mucizeler gِsterilse de elemli azâb gِrmedikçe.

98- فnanp da inançlarndan fayda gِren ehir halk, ancak Yûnus'un kavmidir. فnandklar zaman, dünyâ ya ay nda onlardan zillet azâbn giderdik ve bir zamanadek faydalandrdk onlar.

99- Rabbin dileseydi yeryüzünde bulunanlarn hepsi de inanrd. Artk inansnlar diye insanlar zorlayp duracak msn?

100- Allah'n izni olmadkça hiç kimse inanamaz. Dü ünüp akl etmeyenlere de azâp eder.

101- De ki: Bir bakn da gِrün, neler var gِklerde ve yeryüzünde. Fakat bunca deliller, bunca korkutan peygamberler, inanmayan topluluًa ne fayda eder?

102- Onlar, kendilerinden ِnce gelip geçenlerin uًradklar felâket günlerine benzer günlerden ba ka bir ey mi bekliyorlar? De ki: Bekleyin bakalm, üphe yok ki ben de sizinle berâber bekleyenlerdenim.

103- Sonra peygamberlerimizi ve inananlar bِylece kurtarrz biz ve inananlar kurtarmak, bir haktr bize.

104- De ki: Ey insanlar, dinimde bir üpheniz varsa bilin ki ben, Allah’ brakp taptklarnza tapamam ve ancak sizi ِldüren Allah’a kulluk ederim ve inananlardan olmam emredildi bana.

105- Ve doًru dine yüz çevir, sakn mü riklerden olma dendi bana.

106- Ve Allah' brakp da sana ne

bir faydas dokunan, ne bir zarar veren eylere tapma, bunu yaparsan üphe yok ki zâlimlerden olursun dendi.

107- Allah, sana bir zarar verirse o zarar, ondan ba ka giderecek yoktur ve hayr etmek dilerse de ihsânn reddeden bulunmaz; bunu, kullarndan dilediًine verir ve odur suçlar ِrten rahîm.

108- De ki: Ey insanlar, gerçekten de Rabbinizden hak ve hakikat gelmi tir size. Artk kim doًru yola giderse faydas kendisinedir ve kim saparsa zarar kendine ve ben, sizi koruyucu deًilim.

109- Sana ne vahyedilirse ona uy ve Allah hükmedinceye dek sabret ve odur hükmedenlerin en hayrls.

bunları ancaq haqq olaraq yaratdı. O, ayələrini anlayıb bilən bir tayfa üçün belə müfəssəl izah edər!

6. Gecə ilə gündüzün bir-birinin ardınca gəlməsində, Allahın göylərdə və yerdə yaratdıqlarında Allahdan qorxan bir tayfa üçün (Onun birliyini və qüdrətini sübut edən) dəlillər vardır.

7. Bizimlə qarşılaşacaqlarına (qiyamət günü dirilib hüzurumuzda duracaqlarına, cəzamıza yetişəcəklərinə) ümid etməyənlərin, (axirətdən vaz keçərək) dünyanı bəyənib ona bel bağlayanların və ayələrimizdən qafil olanların -

8. Məhz onların qazandıqları günahlara görə düşəcəkləri yer Cəhənnəmdir!

9. İman gətirib yaxşı işlər görənlərin Rəbbi iman gətirdiklərinə görə hidayətə (Cənnətə) qovuşdurar. (Bol ne'mətli) Nəim cənnətlərində onların (qəsrləri, köşkləri) altından çaylar axar. [Və ya Rəbbi onlara imanları müqabilində (ağacları) altından çaylar axan Nəim cənnətlərinə yol göstərər].

10. Onların oradakı (mö'minlərin Cənnətdəki) duası: "Pərvərdigara! Sən paksan, müqəddəssən!", orada salamlaşması: "Salam!" duası: "Həmd olsun aləmlərin Rəbbi Allaha!" sözləridir.

11. Əgər Allah insanlara, xeyri tezliklə istədikləri kimi, şəri də o teliklə versəydi, şübhəsiz ki, əcəlləri çoxdan tamam olmuşdu. (Allah insanların yaxşı dualarını tez qəbul etdiyi kimi, qəzəbli halda etdikləri bəd duaları da dərhal qəbul buyursaydı, onlar çoxdan məhv olub gedərdilər. Allah bəndələrinə əzab verməkdə tələsməz, özlərini islah edib pis əməllərdən çəkinmək üçün möhlət verər). Bizimlə qarşılaşacaqlarına ümid etməyənləri öz azğınlıqları içərisində şaşqın bir vəziyyətdə qoyarıq!

12. İnsana bir sıxıntı (xəstəlik, yoxsulluq, bəla) üz verən zaman uzananda da, oturanda da, ayaq üstə duranda da Bizə dua edər. Lakin onu sıxıntıdan qurtardıqda ondan ötrü (əvvəlcə) Bizə heç dua etməmiş kimi çıxıb gedər. (Allaha şükür etməyi də unudub yaramaz işlərində davam edər). Həddi aşanlara etdikləri əməllər beləcə yaxşı göstərildi.

13. Sizdən əvvəl neçə-neçə nəsilləri (ümmətləri)

peyğəmbərləri özlərinə açıq-aşkar mö'cüzələr gətirdikləri halda (onlara) zülm etdikləri və iman gətirəsi olmadıqları üçün məhv etdik. Biz günahkarları belə cəzalandırırıq.

14. Onların ardınca yer üzünün varisləri sizi tə'yin etdik ki, görək özünüzü necə aparacaqsınız.

15. (Müşriklərə) ayələrimiz açıq-aydın oxunduğu zaman (qiyamət günü haqq-hesab üçün) Bizimlə qarşılaşacaqlarına ümid etməyənlər: "Bundan ayrı bir Qur'an gətir və ya onu dəyişdir!" - deyərlər. Onlara de: "Mən onu özbaşına (istədiyim kimi) dəyişə bilmərəm. Mən ancaq mənə gələn vəhyə tabe oluram. Əgər Rəbbimə asi olsan, (müsibəti) böyük günün (qiyamət gününün) əzabından qorxuram".

16. De: "Əgər Allah istəsəydi, mən onu sizə oxutmazdım və Allah da onu sizə bildirməzdi. Mən ondan (Qur'an nazil ediləndən) qabaq sizin aranızda (qırx il) ömür sürmüşəm. ( Bu müddət ərzində məni doğru danışan bir adam kimi tanıyırsınız. Qırx yaşından sonra mən sizə necə yalan deyə bilərəm?) Məgər (Qur'anın mənim sözlərim deyil, məhz Allah kəlamı olduğunu) dərk etmirsinizmi?"

17. Allaha iftira yaxan, Onun ayələrini yalan hesab edən adamdan daha zalım kim ola bilər? Günahkarlar nicat tapa bilməzlər!

18. Onlar Allahı qoyub özlərinə nə bir xeyir, nə də bir zərər verə bilən bütlərə ibadət edir və: "Bunlar Allah yanında bizdən ötrü şəfaət edənlərdir!" - deyirlər. De: "Allaha göylərdə və yerdə (?zünə şərik) bilmədiyi bir şeyimi xəbər verirsiniz? Allah ?zünə şərik qoşulan bütlərdən uzaqdır və ucadır!"

19. İnsanlar (əvvəlcə) ancaq tək bir ümmət idilər (eyni bir dində idilər). Sonra (aralarında ixtilaf düşdüyü üçün) ayrıldılar. Əgər Rəbbin tərədindən öncə bir söz (ilahi hökm, təqdir) olmasaydı (sorğu-sual və cəza qiyamətə saxlanılmasaydı), ixtilafda olduqları məsələlər barəsində aralarında dərhal hökm verilmişdi.

20. Müşriklər: "Barı, Peyğəmbərə

(bizə dediklərinizin doğru olduğunu bilməyimiz üçün) Rəbbi tərəfindən bir mö'cüzə nazil ediləydi!" - deyirlər. Onlara belə cavab ver: "Qeyb (aləmi) ancaq Allaha məxsusdur. Elə isə (Allahın əzabını gözləyin). Doğrusu, mən də sizinlə birlikdə gözləyləyənlərdənəm!"

21. İnsanların başına gələn bir müsibətdən sonra onlara bir mərhəmət (asudəlik) dadızdırsaq, (ayələrimiz barəsində) dərhal hiylə qurmağa girişərlər. De: "Allah daha tədbirlidir". Şübhəsiz ki, elçilərimiz (mələklər) qurduğunuz hiylələri (əməl dəftərinizə) yazırlar!

22. Sizi suda və quruda gəzdirən Odur. Siz gəmidə olduğunuz, gəmilər gözəl bir külək vasitəsilə içərisində olanları apardığı, onlar da sevindikləri vaxt birdən fırtına qopub dalğalar hər tərəfdən gəmilərin üzərinə hücum etdikdə və müsafirlər dalğaların onları bürüdüyünü (həlak edəcəyini) başa düşdükdə siqdi-ürəkdən Allahın dininə sarılaraq Ona belə dua edərlər: "Əgər bizi bu təhlükədən qurtarsan, Sənə şükür edənlərdən olarıq!"

23. Onları xilas edincə yer üzündə haqsız yerə zülm etməyə, azğınlığa başlayarlar. Ey insanlar! Etdiyiniz zülm, haqsızlıq fani dünya malı kimi öz əleyhinizədir. Sonra hüzurumuza qayıdacaqsınız, Biz də nə etdiklərinizi sizə xəbər verəcəyik.

24. Həqiqətən, (ne'mətləri, cah-cəlalı ilə fəxr etdiyiniz) dünya həyatı göydən endirdiyimiz yağmura bənzər ki, onunla yer üzündə insanların və heyvanların yeyəcəyi bitkilər yetişib (əlvan çiçəklər və müxtəlif meyvələrlə) bir-birinə qatışar. Nəhayət, yer üzü bəzəklənib süsləndiyi və sakinləri də (onun məhsulunu, meyvəsini) yığmağa qadır olduqlarını zənn etdikləri vaxt gecə, yaxud gündüz əmrimiz (bəlamız) gələr və Biz onu, dünən üzərində bol məhsul olmamış kimi, (yolunub) biçilmiş bir hala gətirərik. Biz ayələrimizi düşünən bir ümmət üçün belə ətraflı izah edirik!

25. Allah (bəndələrini) əmin-amanlıq yurduna (Cənnətə) çağırır və istədiyini doğru yola salır!

26. Yaxşı işlər görənləri Cənnət və daha artıq mükafat (Allah

rizası) gözləyir. Onların üzünə nə bir toz (ləkə), nə də bir zillət qonar. Onlar cənnətlikdirlər və orada əbədi qalacaqlar!

27. Günah qazananlara günahları qədər cəza verilər. Onları zillət basar (bürüyər). Onları Allahdan (Allahın əzabından) heç kəs qurtara bilməz. Onların üzü, sanki gecənin zülmət parçaları ilə örtülmüşdür. Onlar cəhənnəmlikdirlər, özləri də orada əbədi qalacaqlar!

28. O gün onların hamısını (haqq-hesab çəkmək üçün bir yerə) yığacaq, sonra müşrikləri: "Siz də, Allaha qoşduğunuz şərikləriniz (bütləriniz) də yerinizdə durun!" - deyəcək və onları (bir-birindən, yaxud başqalarından) ayıracağıq. Şərikləri (bütlər) dilə gəlib deyəcəklər: "Siz bizə ibadət etmirdiniz".

29. Sizinlə bizə aramızda təkcə Allahın şahid olması yetər. Biz (eşitməz, görməz və duymaz olduğumuz üçün) sizin bizə ibadət etməyinizdən xəbərsiz idik!"

30. Orada hər kəs əvvəlcə gördüyü iş barəsində xəbər (hesabat) verəcək və həqiqi ixtiyar sahibi olan Allahın hüzuruna qaytarılacaqdır. (Müşriklərin) uydurub düzəltdikləri bütlər isə onlardan (uzaqlaşıb) qeyb olacaqlar.

31. (Ya Rəsulum!) De: "Sizə göydən və yerdən kim ruzi verir? Qulaqlara və gözlərə sahib olan (onları yaradan) kimdir? ?lüdən diri, diridən ölü çıxardan kimdir? Hər işi düzüb qoşan (səhmana salan) kimdir? Onlar: "Allahdır!" - deyəcəklər. De: "Bəs onda Allahdan qorxmursunuz?"

32. O sizin həqiqi Rəbbiniz olan Allahdır. Artıq haqdan sonra zəlalətdən başqa nə qalır?! Belə isə (haqdan) necə döndərilirsiniz?"

33. (Allahın itaətindən çıxmış) fasiqlərin iman gətirməyəcəkləri barədə Rəbbinin sözü (hökmü) belə kerçək oldu. (Və ya: fasiqlər iman gətirməyəcəkləri üçün Rəbbinin hökmü-cəzası onlara belə vacib oldu).

34. (Ya Rəsulum!) De: "Allaha qoşduğunuz şəriklər işərisində məxluqu (insanları) yoxdan yaradan, sonra onu (öldürüb qiyamət günü haqq-hesab üçün yenidən həyata) qaytara bilən bir kəs varmı?" De:

"Allah məxluqu yoxdan yaradır, (öldükdən) sonra onu (yenidən dirildib əvvəlki halına) qaytarır. Elə isə (haqdan) necə döndərilirsiniz?"

35. De: "Şərikləriniz içərisində (insanları) haqq yola yönəldə bilən bir kimsə varmı?" (Sənə cavab verə bilməyən müşriklərə) de: "Allah (insanları) haqq yola yönəldir. Belə olduqda doğru yola yönəldən kəs arxasınca gedilməyə daha çox layiqdir, yoxsa doğru yol göstərilmədikcə özü onu tapa bilməyən kəs? Sizə nə olub? Necə mühakimə yürüdürsünüz?"

36. Onların əksəriyyəti ancaq zənnə uyar, zənn isə əsla həqiqət ola bilməz. Allah nələr etməkdə olduğunuzu biləndir!

37. Bu Qur'an Allahdan başqasına yalandan aid edilə bilməz. (O ancaq Allahdandır, başqası tərəfindən uydurula bilməz). Lakin o özündən əvvəlkiləri (Tövratı və İncili) təsdiq edən kitabı (lövhi-məhfuzdakı hökmləri) ətraflı izah edər. Onun aləmlərin Rəbbi tərəfindən nazil edilməsinə heç bir şübhə yoxdur!

38. Yoxsa: "(Peyğəmbər) onu özündən uydurdu!" - deyirlər. De: "Əgər doğru deyirsinizsə, ona (Qur'ana) bənzər bir surə gətirin və Allahdan başqa, kimə gücünüz çatırsa, onu da (köməyə) çağırın!"

39. Xeyir, o kafirlər elmini qavraya bilmədikləri və hələ yozumu (müşriklərə, kafirlərə və'd edilmiş əzab) onlara gəlib çatmamış Qur'anı yalan hesab etdilər. Onlardan əvvəlkilər də (Allahın əmrlərini, ilahi kitabları, öz peyğəmbərlərini) təkzib etmişdilər. Bir gör zalımların axırı necə oldu!

40. (Kafirlər) içərisində ona (Qur'ana) inanan da var, inanmayan da. Rəbbin fitnə-fəsad tö'rədənləri daha yaxşı tanıyandır!

41. Əgər səni yalançı hesab etsələr, de: "Mənim əməlim mənə, sizin əməliniz isə sizə aiddir. Mənim etdiyim əməllərin sizə, sizin etdiyiniz əməllərin mənə heç bir dəxli yoxdur!"

42. Onların içərisində (Qur'an oxuyarkən) səni dinləyənlər (lakin onu qəbul etməyənlər) də vardır. (Onun) ağlıkəsməz, anlamaz karlara sənmi eşitdirə bilcəksən?!

43.

Onların içərisində sənə baxanlar da (peyğəmbərliyini təsdiq edənlər, mö'cüzələri görənlər də) vardır. Bəsirəti olmayan korlara doğru yolu sənmi göstərə biləcəksən?!

44. Həqiqətən, Allah insanlara zərrəcə zülm etməz, lakin insanlar özləri özlərinə zülm edərlər!

45. (Allah müşrikləri) gündüz bir saat belə (dünyada) olmamışlar kimi, bir yerə toplayacağı gün (qiyamət günü) onlar bir-birini tanıyacaqlar. Allahla qarşılaşacaqlarını yalan hesab edənlər, sözsüz ki, ziyana uğrayacaqlar. Onlar heç doğru yolda da deyildilər.

46. (Ya Rəsulum! Kafirlərə) və'd etdiyimiz əzabın bir qismini sənə (dünyada) göstərsək də, yaxud (ondan əvvəl) səni axirətə qovuşdursaq (canını alsaq) da, bil ki, onların axır dönüşü Bizədir. Allah onların nə etdiklərinə şahiddir!

47. Hər ümmətin bir peyğəmbəri vardır. Onlara peyğəmbər gəldiyi zaman aralarında ədalətlə hökm olunar və onlara zülm edilməz!

48. (Kafirlər: ) "Əgər doğru danışırsınızsa, (bir xəbər verin görək) bu və'd etdiyiniz qiyamət (və ya əzab) nə vaxt olacaq?" - deyə soruşarlar.

49. (Ya Rəsulum!) De: "Allahın istədiyindən başqa, mən özümə nə bir xeyir, nə də bir zərər verə bilərəm. Hər ümmətin (əzəldən müəyyən olunmuş) bir əcəl vaxtı (ömrünün sona çatma, məhv olma, tənəzzülə uğrama, əzaba, müsibətə düçar olma çağı) vardır. Onların əcəli gəlib çatdıqda (ondan) bircə saat belə nə geri qalar, nə də irəli keçərlər".

50. De: "Bir deyin görək. Əgər (Allahın) əzabı sizə gecə, yaxud gündüz gəlsə (nə edərsiniz)! Günahkarlar buna (əzabın gəlməsinə) niyə tələsirlər?

51. O əzab gəldikdən sonramı ona inanacaqsınız? İndimi? Halbuki siz onun tez gəlməsini istəyirsiniz!"

52. Sonra zülm edənlərə: "Dadın əbədi əzabı. Siz ancaq qazandığınız günahlara görə cəzalandırılırsınız!" - deyiləcək.

53. (Ya Peyğəmbərim!) Səndən: "O (bizi qorxutduğun əzab və ya

qiyamət günü) doğrudurmu?" - deyə xəbər alacaqlar. Onlara belə cavab ver: "Rəbbimə and olsun ki, o doğrudur. Siz ondan canınızı qurtara bilməzsiniz!"

54. Əgər zülm etmiş bir şəxs yer üzündə olan hər şeyə sahib olsaydı, onu (Allahın əzabından qurtarmaq üçün) fidyə verərdi. Onlar əzabı gördükləri zaman için-için peşman olarlar. İnsanlar arasında ədalətlə hökm olunar, onlara zülm edilməz. (Birinin günahı o birinin boynuna qoyulmaz və heç kəsə günahından artıq cəza verilməz).

55. Bilin ki, göylərdə və yerdə nə varsa, hamısı Allahındır. Xəbəriniz olsun ki, Allahın və'di haqdır, lakin (kafirlərin) əksəriyyəti (bunu) bilməz!

56. Dirildən də, öldürən də Odur. Məhz Onun hüzuruna qaytarılacaqsınız!

57. (Ey insanlar!) Sizə Rəbbinizdən bir öyüd-nəsihət, ürəklərdə olana (cəhalətə, şəkk-şübhəyə, nifaqa) bir şəfa, mö'minlərə hidayət və mərhəmət (Qur'an) gəlmişdir!

58. (Ya Rəsulum!) De: "Allahın ne'məti və mərhəməti ilə - ancaq onunla sevinsinlər. Bu onların yığdıqlarından (fani dünya malından) daha xeyirlidir!"

59. De: "Allahın sizə ruzi olaraq (göydən) nə endirdiyini gördünüzmü ki, onun bir qismini haram, bir qismini isə halal etdiniz?" De: "(Bunu deməyə) Allah ?zü sizə izin verdi, yoxsa Allaha iftira yaxırsınız?"

60. Allaha iftira yaxanların qiyamət günü barəsindəki zənləri nədən ibarətdir? (Onlara əzab verilməyəcəyinimi güman edirlər?) Allah insanlara qarşı mərhəmətlidir, lakin onların əksəriyyəti (Allahın ne'mətlərinə və mərhəmətinə) şükür etməz!

61. (Ya Peyğəmbərim!) Sən nə iş görsən, Qur'andan nə oxusan, (ümmətinlə birlikdə) nə iş görsəniz, onlara daldığınız (onları etdiyiniz) zaman Biz sizə şahid olarıq. Yerdə və göydə zərrə qədər bir şey sənin Rəbbindən gizli qalmaz. Ondan daha böyük, daha kiçik elə bir şey də yoxdur ki, açıq-aydın kitabda (lövhi-məhfuzda) olmasın!

62. Bilin ki,

Allahın dostlarının heç bir qorxusu yoxdur və onlar qəm-qüssə görməzlər.

63. O kəslər ki, iman gətirmiş və pis əməllərdən çəkinmişlər -

64. Onlara dünyada da, axirətdə də müjdə vardır. Allahın sözləri (verdiyi və'dlər) heç vaxt dəyişməz. Bu, böyük qurtuluşdur (uğurdur)!

65. (Ya Peyğəmbərim!) Onların (kafirlərin boş, mə'nasız) sözləri səni kədərləndirməsin. Yenilməz izzət (qüvvət) bütövlükdə yalnız Allaha məxsusdur. O, (hər şeyi) eşidəndir, biləndir!

66. Bilin ki, göylərdə və yerdə kim (nə) varsa (mələklər, cinlər, insanlar - bütün canlılar, bütün məxluqat) hamısı Allahındır (Allahın quludur). Allahdan başqasına tapınanlar həqiqətdə Allaha qoşduqları şəriklərə tabe olmazlar (çünki əslində heç kəs Allaha şərik olmağa layiq deyildir və ola bilməz). Onlar ancaq zənnə uyar və yalandan başqa bir şey deməzlər.

67. Gecəni dincəlməyiniz üçün (qaranlıq), gündüzü (çalışıb ruzi qazanmağınız üçün) işıqlı edən Odur. Həqiqətən, bunda (Allah kəlamını) eşidənlər üçün (ibrətamiz) dəlillər vardır.

68. (Müşriklər: ) "Allah ?zünə övlad götürdü!" dedilər. Allah pak və müqəddəsdir. O, (övlada, uşağa) möhtac deyildir. Göylərdə və yerdə nə varsa, hamısı Onundur. Bu haqda (Allahın ?zünə övlad götürməsi barədə) sizin əlinizdə heç bir dəlil yoxdur. Allaha qarşı bilmədiyiniz şeyimi deyirsiniz?

69. (Ya Rəsulum!) De: "Allaha qarşı yalan uyduranlar, sözsüz ki, nicat tapmazlar!"

70. (Onlar üçün) dünyada bir qədər dolanacaq, mənfəət vardır. Sonra hüzurumuza qayıdacaqlar, ondan sonra küfr etdiklərinə görə onlara çox şiddətli bir əzab daddıracağıq!

71. (Ya Rəsulum!) Müşriklərə Nuhun xəbərini söylə. Bir zaman o öz ümmətinə belə demişdi: "Ey ümmətim! Əgər aranızda qalmağım və Allahın ayələri ilə öyüd-nəsihət verməyim sizə ağır gəlirsə, mən (sizin mənə qarşı bütün pis niyyətlərinizdən) Allaha təvəkkül edirəm. Şəriklərinizlə birlikdə (mənim barəmdə)

nə edəcəyinizi qərarlaşdırın. Görəcəyiniz iş gizli qalmasın (onu mənə də bildirir), sonra mənə heç möhlət də verməyib haqqımda istədiyinizi edin (istədiyiniz hökmü çıxarın!).

72. Əgər siz (mənim öyüd-nəsihətimdən, də'vətimdən) üz çevirsəniz, (bilin ki) mən (bunun müqabilində) sizdən heç bir mükafat istəmirəm. Məni mükafatlandırmaq yalnız Allaha aiddir. Mənə müsəlmanlardan (özünü Allaha təslim edənlərdən) olmaq əmr edilmişdir!"

73. Onlar yenə də Nuhu yalançı hesab etdilər. Biz Nuha və onunla birlikdə gəmidə olanlara nicat verdik, onları (yer üzünə) varislər (xələflər) etdik. Ayələrimizi yalan hesab edənləri isə suda batırıb boğduq. Bir gör (əzabla) qorxudulanların (lakin yola gəlməyənlərin) axırı necə oldu!

74. Nuhun ardınca öz ümmətlərinə peyğəmbərlər göndərdik. Onlar (öz ümmətlərinə) açıq-aşkar mö'cüzələr gətirmişdilər. Bunlar isə öncə (peyğəmbər gəlməzdən əvvəl) yalan hesab etdikləri şeylərə iman gətirmədilər. Biz (küfr etməklə, günah işləməklə) həddi aşanların ürəklərini belə möhürləyirik.

75. Onlardan sonra Musanı və Harunu Fir'ona və camaatına açıq mö'cüzələrlə peyğəmbər göndərdik. Lakin onlar (iman gətirməyi) özlərinə sığışdırmadılar və günahkar bir tayfa oldular.

76. Onlara Bizim tərəfimizdən haqq gəldikdə: "Bu, aşkar bir sehrdir!" - dedilər.

77. Musa onlara belə dedi: "Məgər sizə haqq gəldiyi zaman onun barəsində beləmi deyirsiniz? Bu sehrdirmi? Sehrbazlar (dünyada və axirətdə) nicat tapmazlar!"

78. Onlar (Musaya və Haruna): "Bizi atalarımızın tapındığı dindən döndərmək, özünüz də yer üzündə böyüklük etmək üçünmü gəldiniz? Biz sizə iman gətirən deyilik!" - dedilər.

79. Fir'on: "Nə qədər bilikli sehrbaz varsa, gətirin!" - dedi.

80. Sehrbazlar gəldikdə Musa: "Nə atacaqsınızsa, atın (istədiyiniz əsaları və kəndirləri yerə atın!)" - dedi.

81. Onlar (əllərindəkini yerə) atdıqda Musa dedi: "Sizin etdiyiniz (gətirdiyiniz) hər şey sehrdir. Allah, sözsüz ki,

onu batil edəcəkdir. Allah fitnə-fəsad törədənləri sevməz!

82. Günahkarlar istəməsələr də, Allah sözləri (əmr və hökmləri) ilə haqqı gerçəkləşdirəcək (bərqərar edəcəkdir)!"

83. Fir'onun və ə'yanlarının bəlası qorxusundan Musaya öz qövmündən (və ya Fir'on camaatından) yalnız kiçik bir dəstə (nəsil) iman gətirdi. Cünki Fir'on o yerdə hakim idi. O, (küfr və azğınlıq etməkdə) həddi aşmışdı.

84. Musa dedi: "Ey qövmüm! Əgər Allaha iman gətirmisinizsə və təslim olmusunuzsa, Ona təvəkkül edin!"

85. Onlar dedilər: "Biz yalnız Allaha təvəkül etdik. Ey Rəbbimiz! Bizi zalım tayfanın fitnəsinə uğratma! Zalim tayfanın əlində sınağa çəkmə!

86. Və bizi öz mərhəmətinlə kafirlərin əlindən qurtar!"

87. Musaya və qardaşına: "Camaatınız üçün Misirdə evlər tikdirib onları qiblə (namazgah) edin, namaz qılın və mö'minləri (zəfərlə, Cənnətlə) müjdələyin!" - deyə vəhy etdik.

88. Musa dedi: "Ey Rəbbimiz! Sən Fir'ona və ə'yan-əşrafına dünyada zinət və mal-dövlət ehsan etdin! Ey Rəbbimiz! (Bu sərvəti onlara bəndələrini) Sənin (haqq) yolundan azdırmaq üçün verdin? Ey Rəbbimiz! Onların mal-dövlətini məhv et və ürəklərini möhürlə (sərtləşdir) ki, şiddətli əzabı görməyincə iman gətirməsinlər!"

89. (Allah) buyurdu: "Hər ikinizin duasını qəbul etdim. Siz (öz də'vətinizdə və təbliğinizdə) sabitqədəm olun və cahillərin yoluna uymayın!

90. İsrail oğullarını dənizdən (sağ-salamat) keçirtdik. Fir'on və əsgərləri zalımcasına və düşməncəsinə onların arxasınca düşdülər. (Fir'on) batacağı anda: "İsrail oğullarının inandıqlarılarından başqa tanrı olmadığına iman gətirdim. Mən artıq (Ona) təslim olanlardanam!" - dedi.

91. İndimi? (Bütün var-dövlətin, hakimiyyətin əlindən çıxdıqdan sonramı iman gətirirsən?) Halbuki əvvəlcə (Allaha) qarşı çıxmış və fitnə-fəsad törədənlərdən olmuşdun!

92. Səndən sonrakılara bir ibrət olsun deyə, bu gün səni xilas edəcəyik (sənin cansız bədənini sahilə atacağıq). Həqiqətən, insanların çoxusu

ayələrimizdən qafildir!

93. İsrail oğullarına (Misirdə və Şamda) çox gözəl bir yerdə təmiz (halal) ruzi verdik. Onlar özlərinə bir elm (Qur'an) gələnə qədər ixtilafda olmadılar. (Yəhudilər Tövratda Muhəmməd peyğəmbər haqqında oxumuşdular, onun əlamətlərini bilir və gələcəyinə inanırdılar. Lakin Qur'an nazil olduqda həsədləri üzündən əksəriyyəti onun peyğəmbərliyini inkar etdi). Qiyamət günü (Ya Rəsulum!) Rəbbin ixtilafda olduqları məsələlər barəsində aralarında hökm verəcəkdir!

94. (Ya Peyğəmbərim!) Əgər sənə nazil etdiyimizə şübhə edirsənsə, (bu haqda) səndən əvvəl kitab (Tövrat) oxuyanlardan (Abdullah ibn Salam kimi kitab əhlindən) soruş. Haqq sənə, sözsüz ki, Rəbbindən gəlmişdir. Şübhə edənlərdən olma!

95. Allahın ayələrini təkzib edənlərdən də olma, yoxsa ziyana uğrayanlardan olarsan!

96. Həqiqətən, əleyhinə sənin Rəbbinin sözü gerçəklənmiş olanlar iman gətirməzlər!

97. Onlara hər hansı bir ayə gəlsə, şiddətli əzabı görməyincə (inanmazlar).

98. Əzab gəlməkdə ikən Yunisin ümmətindən başqa iman gətirib imanı özlərinə fayda verə bilən bir məmləkət əhli vardırmı? (Yunisin ümməti) iman gətirən zaman onları dünyadakı rüsvayçılıq əzabından qurtardıq və onlara bir müddət (ömürlərinin axırınadək) gün-güzəran verdik.

99. Əgər Rəbbin istəsəydi, yer üzündə olanların hamısı iman gətirərdi. İnsanları iman gətirməyə sənmi məcbur edəcəksən?! (Bu sənin işin deyildir. Sənin vəzifən ancaq islamı təbliğ etməkdir).

100. Heç kəs Allahın izni olmadan iman gətirə bilməz (buna görə də əbəs yerə özünü yorma). Allah (?zünün öyüd-nəsihətlərini, hökmlərini) anlamayanları əzaba (kəsafətə) düçar edər.

101. De: "Bir gör göylərdə və yerdə (Allahın birliyini və qüdrətini sübut edən) nələr var. Lakin iman gətirməyən bir tayfaya ayələr və (Allahın əzabı ilə qorxudan) peyğəmbərlər heç bir fayda verməz!

102. Onlar ancaq özlərindən əvvəl gəlib-gedənlərin günləri (başlarına gələn müsibətlər) kimi bir gün

gözləyirlər!" De: "Gözləyin, doğrusu, mən də sizinlə birlikdə gözləyənlərdənəm!"

103. Sonra peyğəmbərlərimizi və iman gətirənləri xilas edərik. Mö'minləri (verdiyimiz və'də əməl edərək) belə xilas etmək Bizə vacibdir.

104. De: "Ey insanlar! (Ey Məkkə müşrikləri!) Əgər mənim dinim bardəsində şübhəyə düşmüsünüzsə, (bilin ki) mən Allahı qoyub tapındığınız başqa bütlərə ibadət etmirəm. Ancaq sizin canınızı alacaq Allaha ibadət edirəm. Mənə mö'minlərdən olmaq əmr edilmişdir".

105. Və: "Batildən haqqa tapınaraq üzünü islam dininə çevir, müşriklərdən olma,

106. Allahdan başqa, sənə nə bir xeyir, nə də zərər verə bilən şeylərə (tanrılara və bütlərə) ibadət etmə! Əgər belə etsən, şübhəsiz ki, özünə zülm edənlərdən olarsan!, - deyə buyurulmuşdur.

107. Əgər Allah sənə bir zərər toxundursa (sıxıntı versə), onu ?zündən başqa (səndən) heç kəs sovuşdura bilməz. Əgər Allah sənə bir xeyir diləsə, heç kəs Onun ne'mətini (lütfünü) geri qaytara bilməz. Allah onu bəndələrindən istədiyinə nəsib edər. O, bağışlayandır, rəhm edəndir.

108. (Ya Rəsulum!) De: "Ey insanlar! Artıq Rəbbinizdən sizə haqq (Qur'an və Peyğəmbər) gəlmişdir. Doğru yolu tutan özünə savab, doğru yoldan azan isə özünə günah qazanar. Mən sizə zamin deyiləm!"

109. Sənə nə vəhy gəlirsə, ona tabe ol. Allah hökm (zəfər hökmünü) verənə qədər səbr et. O, hökm verənlərin ən yaxşısıdır!

كے ہاں ان كا سچا درجہ ہے۔ (ايسے شخص كي نسبت) كافر كہتے ہيں كہ يہ صريح جادوگر ہے

3. تمہارا پروردگار تو خدا ہي ہے جس نے آسمان اور زمين چھ دن ميں بنائے پھر عرش (تخت شاہي) پر قائم ہوا وہي ہر ايك كا انتظام كرتا ہے۔ كوئي (اس كے پاس) اس كا اذن حاصل كيے بغير كسي كي سفارش نہيں كرسكتا، يہي خدا تمہارا پروردگار ہے تو اسي كي عبادت كرو۔ بھلا تم غور كيوں نہيں كرتے

4. اسي كے پاس تم سب كو لوٹ كر جانا ہے۔ خدا كا وعدہ سچا ہے۔ وہي خلقت كو پہلي بار پيدا كرتا ہے۔ پھر وہي اس كو دوبارہ پيدا كرے گا تاكہ ايمان والوں اور نيك كام كرنے والوں كو انصاف كے ساتھ بدلہ دے۔ اور جو كافر ہيں ان كے ليے پينے كو نہايت گرم پاني اور درد دينے والا عذاب ہوگا كيوں كہ (خدا سے) انكار كرتے تھے

5. وہي تو ہے جس نے سورج كو روشن اور چاند كو منور بنايا اور چاند كي منزليں مقرر كيں تاكہ تم برسوں كا شمار اور (كاموں كا) حساب معلوم كرو۔ يہ (سب كچھ) خدا نے تدبير سے پيدا كيا ہے۔ سمجھنے والوں كے ليے وہ اپني آياتيں كھول كھول كر بيان فرماتا ہے

6. رات اور دن كے (ايك دوسرے كے پيچھے) آنے جانے ميں اور جو چيزيں خدا نے آسمان اور زمين ميں پيدا كي ہيں (سب ميں) ڈرنے والوں كے ليے نشانياں ہيں

7. جن لوگوں كو ہم سے ملنے كي توقع نہيں اور دنيا كي زندگي سے خوش اور اسي

پر مطئمن ہو بيٹھے اور ہماري نشانيوں سے غافل ہو رہے ہيں

8. ان كا ٹھكانہ ان (اعمال) كے سبب جو وہ كرتے ہيں دوزخ ہے

9. اور جو لوگ ايمان لائے اور نيك كام كرتے رہے ان كو پروردگار ان كے ايمان كي وجہ سے (ايسے محلوں كي) راہ دكھائے گا (كہ) ان كے نيچے نعمت كے باغوں ميں نہريں بہہ رہي ہوں گي

10. (جب وہ) ان ميں (ان نعمتوں كو ديكھوں گے تو بيساختہ) كہيں گے سبحان الله۔ اور آپس ميں ان كي دعا سلامٌ عليكم ہوگي اور ان كا آخري قول يہ (ہوگا) كہ خدائے رب العالمين كي حمد (اور اس كا شكر) ہے

11. اور اگر خدا لوگوں كي برائي ميں جلدي كرتا جس طرح وہ طلب خير ميں جلدي كرتے ہيں۔ تو ان كي (عمر كي) ميعاد پوري ہوچكي ہوتي سو جن لوگوں كو ہم سے ملنے كي توقع نہيں انہيں ہم چھوڑے ركھتے ہيں كہ اپني سركشي ميں بہكتے رہيں

12. اور جب انسان كو تكليف پہنچتي ہے تو ليٹا اور بيٹھا اور كھڑا (ہر حال ميں) ہميں پكارتا ہے۔ پھر جب ہم اس تكليف كو اس سے دور كر ديتے ہيں تو (بيلحاظ ہو جاتا ہے اور) اس طرح گزر جاتا ہے گويا كسي تكليف پہنچنے پر ہميں كبھي پكارا ہي نہ تھا۔ اسي طرح حد سے نكل جانے والوں كو ان كے اعمال آراستہ كركے دكھائے گئے ہيں

13. اور تم سے پہلے ہم كئي امتوں كو جب انہوں نے ظلم كا راستہ اختيار كيا ہلاك كرچكے ہيں۔ اور ان كے پاس پيغمبر كھلي نشانياں لے

كر آئے مگر وہ ايسے نہ تھے كہ ايمان لاتے۔ ہم گنہگار لوگوں كو اسي طرح بدلہ ديا كرتے ہيں

14. پھر ہم نے ان كے بعد تم لوگوں كو ملك ميں خليفہ بنايا تاكہ ديكھيں تم كيسے كام كرتے ہو

15. اور جب ان كو ہماري آيتيں پڑھ كر سنائي جاتي ہيں تو جن لوگوں كو ہم سے ملنے كي اميد نہيں وہ كہتے ہيں كہ (يا تو) اس كے سوا كوئي اور قرآن (بنا) لاؤ يا اس كو بدل دو۔ كہہ دو كہ مجھ كو اختيار نہيں ہے كہ اسے اپني طرف سے بدل دو۔ ميں تو اسي حكم كا تابع ہوں جو ميري طرف آتا ہے۔ اگر ميں اپنے پروردگار كي نافرماني كروں تو مجھے بڑے (سخت) دن كے عذاب سے خوف آتا ہے

16. (يہ بھي) كہہ دو كہ اگر خدا چاہتا تو (نہ تو) ميں ہي يہ (كتاب) تم كو پڑھ كر سناتا اور نہ وہي تمہيں اس سے واقف كرتا۔ ميں اس سے پہلے تم ميں ايك عمر رہا ہوں (اور كبھي ايك كلمہ بھي اس طرح كا نہيں كہا) بھلا تم سمجھتے نہيں

17. تو اس سے بڑھ كر ظالم كون جو خدا پر جھوٹ افترا كرے اور اس كي آيتوں كو جھٹلائے۔ بيشك گنہگار فلاح نہيں پائيں گے

18. اور يہ (لوگ) خدا كے سوا ايسي چيزوں كي پرستش كرتے ہيں جو نہ ان كا كچھ بگاڑ ہي سكتي ہيں اور نہ كچھ بھلا ہي كر سكتي ہيں اور كہتے ہيں كہ يہ خدا كے پاس ہماري سفارش كرنے والے ہيں۔ كہہ دو كہ كيا تم خدا

كو ايسي چيز بتاتے ہو جس كا وجود اسے نہ آسمانوں ميں معلوم ہوتا ہے اور نہ زمين ميں۔ وہ پاك ہے اور (اس كي شان) ان كے شرك كرنے سے بہت بلند ہے

19. اور (سب) لوگ (پہلے) ايك ہي اُمت (يعني ايك ہي ملت پر) تھے۔ پھر جدا جدا ہوگئے۔ اور اگر ايك بات جو تمہارے پروردگار كي طرف سے پہلے ہوچكي ہے نہ ہوتي تو جن باتوں ميں وہ اختلاف كرتے ہيں ان ميں فيصلہ كر ديا جاتا

20. اور كہتے ہيں كہ اس پر اس كے پروردگار كي طرف سے كوئي نشاني كيوں نازل نہيں ہوئي۔ كہہ دو كہ غيب (كا علم) تو خدا كو ہے سو تم انتظار كرو۔ ميں بھي تمہارے ساتھ انتظار كرتا ہوں

21. اور جب ہم لوگوں كو تكليف پہنچنے كے بعد (اپني) رحمت (سے آسائش) كا مزہ چكھاتے ہيں تو وہ ہماري آيتوں ميں حيلے كرنے لگتے ہيں۔ كہہ دو كہ خدا بہت جلد حيلہ كرنے والا ہے۔ اور جو حيلے تم كرتے ہو ہمارے فرشتے ان كو لكھتے جاتے ہيں

22. وہي تو ہے جو تم كو جنگل اور دريا ميں چلنے پھرنے اور سير كرنے كي توفيق ديتا ہے۔ يہاں تك كہ جب تم كشتيوں ميں (سوار) ہوتے اور كشتياں پاكيزہ ہوا (كے نرم نرم جھونكوں) سے سواروں كو لے كر چلنے لگتي ہيں اور وہ ان سے خوش ہوتے ہيں تو ناگہاں زناٹے كي ہوا چل پڑتي ہے اور لہريں ہر طرف سے ان پر (جوش مارتي ہوئي) آنے لگتي ہيں اور وہ خيال كرتے ہيں كہ (اب تو) لہروں ميں گھر

گئے تو اس وقت خالص خدا ہي كي عبادت كركے اس سے دعا مانگنے لگتے ہيں كہ (اے خدا) اگر تو ہم كو اس سے نجات بخشے تو ہم (تيرے) بہت ہي شكر گزار ہوں

23. ليكن جب وہ ان كو نجات دے ديتا ہے تو ملك ميں ناحق شرارت كرنے لگتے ہيں۔ لوگو! تمہاري شرارت كا وبال تمہاري ہي جانوں پر ہوگا تم دنيا كي زندگي كے فائدے اُٹھا لو۔ پھر تم كو ہمارے پاس لوٹ كر آنا ہے۔ اس وقت ہم تم كو بتائيں گے جو كچھ تم كيا كرتے تھے

24. دنيا كي زندگي كي مثال مينھہ كي سي ہے كہ ہم نے اس كو آسمان سے برسايا۔ پھر اس كے ساتھ سبزہ جسے آدمي اور جانور كھاتے ہيں مل كر نكلا يہاں تك كہ زمين سبزے سے خوشنما اور آراستہ ہوگئي اور زمين والوں نے خيال كيا كہ وہ اس پر پوري دسترس ركھتے ہيں ناگہاں رات كو يا دن كو ہمارا حكم (عذاب) آپہنچا تو ہم نے اس كو كاٹ (كر ايسا كر) ڈالا كہ گويا كل وہاں كچھ تھا ہي نہيں۔ جو لوگ غور كرنے والے ہيں۔ ان كے ليے ہم (اپني قدرت كي) نشانياں اسي طرح كھول كھول كر بيان كرتے ہيں

25. اور خدا سلامتي كے گھر كي طرف بلاتا ہے۔ اور جس كو چاہتا ہے سيدھا راستہ دكھاتا ہے

26. جن لوگوں نے نيكو كاري كي ان كے ليے بھلائي ہے اور (مزيد برآں) اور بھي اور ان كے مونہوں پر نہ تو سياہي چھائے گي اور نہ رسوائي۔ يہي جنتي ہيں كہ اس ميں ہميشہ

رہيں گے

27. اور جنہوں نے برے كام كئے تو برائي كا بدلہ ويسا ہي ہوگا۔ اور ان كے مونہوں پر ذلت چھا جائے گي۔ اور كوئي ان كو خدا سے بچانے والا نہ ہوگا۔ ان كے مونہوں (كي سياہي كا يہ عالم ہوگا كہ ان) پر گويا اندھيري رات كے ٹكڑے اُڑھا ديئے گئے ہيں۔ يہي دوزخي ہيں كہ ہميشہ اس ميں رہيں گے

28. اور جس دن ہم ان سب كو جمع كريں گے پھر مشركوں سے كہيں گے كہ تم اور تمہارے شريك اپني اپني جگہ ٹھہرے رہو۔ تو ہم ان ميں تفرقہ ڈال ديں گے اور ان كے شريك (ان سے) كہيں گے كہ تم ہم كو نہيں پوجا كرتے تھے

29. ہمارے اور تمہارے درميان خدا ہي گواہ كافي ہے۔ ہم تمہاري پرستش سے بالكل بيخبر تھے

30. وہاں ہر شخص (اپنے اعمال كي) جو اس نے آگے بھيجے ہوں گے آزمائش كرلے گا اور وہ اپنے سچے مالك كي طرف لوٹائے جائيں گے اور جو كچھ وہ بہتان باندھا كرتے تھے سب ان سے جاتا رہے گا

31. (ان سے) پوچھو كہ تم كو آسمان اور زمين ميں رزق كون ديتا ہے يا (تمہارے) كانوں اور آنكھوں كا مالك كون ہے اور بيجان سے جاندار كون پيدا كرتا ہے اور دنيا كے كاموں كا انتظام كون كرتا ہے۔ جھٹ كہہ ديں گے كہ خدا۔ تو كہو كہ پھر تم (خدا سے) ڈرتے كيوں نہيں؟

32. يہي خدا تو تمہارا پروردگار برحق ہے۔ اور حق بات كے ظاہر ہونے كے بعد گمراہي كے سوا ہے ہي كيا؟ تو تم كہاں

پھرے جاتے ہو

33. اسي طرح خدا كا ارشاد ان نافرمانوں كے حق ميں ثابت ہو كر رہا كہ يہ ايمان نہيں لائيں گے

34. (ان سے) پوچھو كہ بھلا تمھارے شريكوں ميں سے كوئي ايسا ہے كہ مخلوق كو ابتداً پيدا كرے (اور) پھر اس كو دوبارہ بنائے؟ كہہ دو كہ خدا ہي پہلي بار پيدا كرتا ہے پھر وہي اس كو دوبارہ پيدا كرے گا تو تم كہاں اُكسے جارہے ہو

35. پوچھو كہ بھلا تمہارے شريكوں ميں كون ايسا ہے كہ حق كا رستہ دكھائے۔ كہہ دو كہ خدا ہي حق كا رستہ دكھاتا ہے۔ بھلا جو حق كا رستہ دكھائے وہ اس قابل ہے كہ اُس كي پيروي كي جائے يا وہ كہ جب تك كوئي اسے رستہ نہ بتائے رستہ نہ پائے۔ تو تم كو كيا ہوا ہے كيسا انصاف كرتے ہو؟

36. اور ان ميں سے اكثر صرف ظن كي پيروي كرتے ہيں۔ اور كچھ شك نہيں كہ ظن حق كے مقابلے ميں كچھ بھي كارآمد نہيں ہوسكتا۔ بيشك خدا تمہارے (سب) افعال سے واقف ہے

37. اور يہ قرآن ايسا نہيں كہ خدا كے سوا كوئي اس كو اپني طرف سے بنا لائے۔ ہاں (ہاں يہ خدا كا كلام ہے) جو (كتابيں) اس سے پہلے (كي) ہيں۔ ان كي تصديق كرتا ہے اور ان ہي كتابوں كي (اس ميں) تفصيل ہے اس ميں كچھ شك نہيں (كہ) يہ رب العالمين كي طرف سے (نازل ہوا) ہے

38. كيا يہ لوگ كہتے ہيں كہ پيغمبر نے اس كو اپني طرف سے بنا ليا ہے كہہ دو كہ اگر سچے

ہو تو تم بھي اس طرح كي ايك سورت بنا لاؤ اور خدا كے سوا جن كو تم بلا سكو بلا بھي لو

39. حقيقت يہ ہے كہ جس چيز كے علم پر يہ قابو نہيں پاسكے اس كو (ناداني سے) جھٹلا ديا اور ابھي اس كي حقيقت ان پر كھلي ہي نہيں۔ اسي طرح جو لوگ ان سے پہلے تھے انہوں نے تكذيب كي تھي سو ديكھ لو ظالموں كا انجام كيسا ہوا

40. اور ان ميں سے كچھ تو ايسے ہيں كہ اس پر ايمان لے آتے ہيں اور كچھ ايسے ہيں كہ ايمان نہيں لاتے۔ اور تمھارا پروردگار شريروں سے خوب واقف ہے

41. اور اگر يہ تمہاري تكذيب كريں تو كہہ دو كہ مجھ كو ميرے اعمال (كا بدلہ ملے گا) اور تم كو تمہارے اعمال (كا) تم ميرے عملوں كا جواب دہ نہيں ہو اور ميں تمہارے عملوں كا جوابدہ نہيں ہوں

42. اور ان ميں سے بعض ايسے ہيں كہ تمہاري طرف كان لگاتے ہيں تو كيا تم بہروں كو سناؤ گے اگرچہ كچھ بھي (سنتے) سمجھتے نہ ہوں

43. اور بعض ايسے ہيں كہ تمھاري طرف ديكھتے ہيں۔ تو كيا تم اندھوں كو راستہ دكھاؤ گے اگرچہ كچھ بھي ديكھتے (بھالتے) نہ ہوں

44. خدا تو لوگوں پر كچھ ظلم نہيں كرتا ليكن لوگ ہي اپنے آپ پر ظلم كرتے ہيں

45. اور جس دن خدا ان كو جمع كرے گا (تو وہ دنيا كي نسبت ايسا خيال كريں گے كہ) گويا (وہاں) گھڑي بھر دن سے زيادہ رہے ہي نہيں تھے (اور) آپس ميں ايك دوسرے كو

شناخت بھي كريں گے۔ جن لوگوں نے خدا كے روبرو حاضر ہونے كو جھٹلايا وہ خسارے ميں پڑ گئے اور راہ ياب نہ ہوئے

46. اور اگر ہم كوئي عذاب جس كا ان لوگوں سے وعدہ كرتے ہيں تمہاري آنكھوں كے سامنے (نازل) كريں يا (اس وقت جب) تمہاري مدت حيات پوري كرديں تو ان كو ہمارے ہي پاس لوٹ كر آنا ہے پھر جو كچھ يہ كر رہے ہيں خدا اس كو ديكھ رہا ہے

47. اور ہر ايك اُمت كي طرف سے پيغمبر بھيجا گيا۔ جب ان كا پيغمبر آتا ہے تو اُن ميں انصاف كے ساتھ فيصلہ كر ديا جاتا ہے اور ان پر كچھ ظلم نہيں كيا جاتا

48. اور يہ كہتے ہيں كہ اگر تم سچے ہو تو (جس عذاب كا) يہ وعدہ (ہے وہ آئے گا) كب؟

49. كہہ دو كہ ميں اپنے نقصان اور فائدے كا بھي كچھ اختيار نہيں ركھتا۔ مگر جو خدا چاہے۔ ہر ايك امت كے ليے (موت كا) ايك وقت مقرر ہے۔ جب وہ وقت آجاتا ہے تو ايك گھڑي بھي دير نہيں كرسكتے اور نہ جلدي كرسكتے ہيں

50. كہہ دو كہ بھلا ديكھو تو اگر اس كا عذاب تم پر (ناگہاں) آجائے رات كو يا دن كو تو پھر گنہگار كس بات كي جلدي كريں گے

51. كيا جب وہ آ واقع ہوگا تب اس پر ايمان لاؤ گے (اس وقت كہا جائے گا كہ) اور اب (ايمان لائے؟) اس كے ليے تو تم جلدي مچايا كرتے تھے

52. پھر ظالم لوگوں سے كہا جائے گا كہ عذاب دائمي كا مزہ چكھو۔

(اب) تم انہيں (اعمال) كا بدلہ پاؤ گے جو (دنيا ميں) كرتے رہے

53. اور تم سے دريافت كرتے ہيں كہ آيا يہ سچ ہے۔ كہہ دو ہاں خدا كي قسم سچ ہے اور تم (بھاگ كر خدا كو) عاجز نہيں كرسكو گے

54. اور اگر ہر ايك نافرمان شخص كے پاس روئے زمين كي تمام چيزيں ہوں تو (عذاب سے بچنے كے) بدلے ميں (سب) دے ڈالے اور جب وہ عذاب كو ديكھيں گے تو (پچھتائيں گے اور) ندامت كو چھپائيں گے۔ اور ان ميں انصاف كے ساتھ فيصلہ كر ديا جائے گا اور (كسي طرح كا) ان پر ظلم نہيں ہوگا

55. سن ركھو جو كچھ آسمانوں اور زمينوں ميں ہے سب خدا ہي كا ہے۔ اور يہ بھي سن ركھو كہ خدا كا وعدہ سچا ہے ليكن اكثر لوگ نہيں جانتے

56. وہي جان بخشتا اور (وہي) موت ديتا ہے اور تم لوگ اسي كي طرف لوٹ كر جاؤ گے

57. لوگو تمہارے پروردگار كي طرف سے نصيحت اور دلوں كي بيماريوں كي شفا۔ اور مومنوں كے ليے ہدايت اور رحمت آپہنچي ہے

58. كہہ دو كہ (يہ كتاب) خدا كے فضل اور اس كي مہرباني سے (نازل ہوئي ہے) تو چاہيئے كہ لوگ اس سے خوش ہوں۔ يہ اس سے كہيں بہتر ہے جو وہ جمع كرتے ہيں

59. كہو كہ بھلا ديكھو تو خدا نے تمھارے لئے جو رزق نازل فرمايا تو تم نے اس ميں سے (بعض كو) حرام ٹھہرايا اور (بعض كو) حلال (ان سے) پوچھو كيا خدا نے تم كو اس كا حكم ديا ہے يا تم

خدا پر افتراء كرتے ہو

60. اور جو لوگ خدا پر افتراء كرتے ہيں وہ قيامت كے دن كي نسبت كيا خيال ركھتے ہيں؟ بيشك خدا لوگوں پر مہربان ہے ليكن اكثر لوگ شكر نہيں كرتے

61. اور تم جس حال ميں ہوتے ہو يا قرآن ميں كچھ پڑھتے ہو يا تم لوگ كوئي (اور) كام كرتے ہو جب اس ميں مصروف ہوتے ہو ہم تمہارے سامنے ہوتے ہيں اور تمہارے پروردگار سے ذرہ برابر بھي كوئي چيز پوشيدہ نہيں ہے نہ زمين ميں نہ آسمان ميں اور نہ كوئي چيز اس سے چھوٹي ہے يا بڑي مگر كتاب روشن ميں (لكھي ہوئي) ہے

62. سن ركھو كہ جو خدا كے دوست ہيں ان كو نہ كچھ خوف ہوگا اور نہ وہ غمناك ہوں گے

63. (يعني) جو لوگ ايمان لائے اور پرہيزگار رہے

64. ان كے ليے دنيا كي زندگي ميں بھي بشارت ہے اور آخرت ميں بھي۔ خدا كي باتيں بدلتي نہيں۔ يہي تو بڑي كاميابي ہے

65. اور (اے پيغمبر) ان لوگوں كي باتوں سے آزردہ نہ ہونا (كيونكہ) عزت سب خدا ہي كي ہے وہ (سب كچھ) سنتا (اور) جانتا ہے

66. سن ركھو كہ جو مخلوق آسمانوں ميں ہے اور جو زمين ميں ہے سب خدا كے (بندے اور اس كے مملوك) ہيں۔ اور يہ جو خدا كے سوا (اپنے بنائے ہوئے) شريكوں كو پكارتے ہيں۔ وہ (كسي اور چيز كے) پيچھے نہيں چلتے۔ صرف ظن كے پيچھے چلتے ہيں اور محض اٹكليں دوڑا رہے ہيں

67. وہي تو ہے جس نے تمہارے ليے رات بنائي تاكہ اس ميں آرام

كرو اور روز روشن بنايا ( تاكہ اس ميں كام كرو) جو لوگ (مادہ) سماعت ركھتے ہيں ان كے ليے ان ميں نشانياں ہيں

68. (بعض لوگ) كہتے ہيں كہ خدا نے بيٹا بنا ليا ہے۔ اس كي ذات (اولاد سے) پاك ہے (اور) وہ بينياز ہے۔ جو كچھ آسمانوں ميں ہے اور جو كچھ زمين ميں ہے وہ سب اسي كا ہے (اے افتراء پردازو) تمہارے پاس اس (قول باطل) كي كوئي دليل نہيں ہے۔ تم خدا كي نسبت ايسي بات كيوں كہتے ہو جو جانتے نہيں

69. كہہ دو جو لوگ خدا پر جھوٹ بہتان باندھتے ہيں فلاح نہيں پائيں گے

70. (ان كے ليے جو) فائدے ہيں دنيا ميں (ہيں) پھر ان كو ہماري ہي طرف لوٹ كر آنا ہے۔ اس وقت ہم ان كو شديد عذاب (كے مزے) چكھائيں گے كيونكہ كفر (كي باتيں) كيا كرتے تھے

71. اور ان كو نوح كا قصہ پڑھ كر سنادو۔ جب انہوں نے اپني قوم سے كہا كہ اے قوم! اگر تم كو ميرا تم ميں رہنا اور خدا كي آيتوں سے نصيحت كرنا ناگوار ہو تو ميں خدا پر بھروسہ ركھتا ہوں۔ تم اپنے شريكوں كے ساتھ مل كر ايك كام (جو ميرے بارے ميں كرنا چاہو) مقرر كرلو اور وہ تمہاري تمام جماعت (كو معلوم ہوجائے اور كسي) سے پوشيدہ نہ رہے اور پھر وہ كام ميرے حق ميں كر گزرو اور مجھے مہلت نہ دو

72. اور اگر تم نے منہ پھير ليا تو (تم جانتے ہو كہ) ميں نے تم سے كچھ معاوضہ نہيں مانگا۔ ميرا معاوضہ تو خدا كے

ذمے ہے۔ اور مجھے حكم ہوا ہے كہ ميں فرمانبرداروں ميں رہوں

73. ليكن ان لوگوں نے ان كي تكذيب كي تو ہم نے ان كو اور جو لوگ ان كے ساتھ كشتي ميں سوار تھے سب كو (طوفان سے) بچا ليا اور انہيں (زمين ميں) خليفہ بناديا اور جن لوگوں نے ہماري آيتوں كو جھٹلايا ان كو غرق كر ديا تو ديكھ لو كہ جو لوگ ڈرائے گئے تھے ان كا كيا انجام ہوا

74. پھر نوح كے بعد ہم نے اور پيغمبر اپني اپني قوم كي طرف بھيجے۔ تو وہ ان كے پاس كھلي نشانياں لے كر آئے۔ مگر وہ لوگ ايسے نہ تھے كہ جس چيز كي پہلے تكذيب كرچكے تھے اس پر ايمان لے آتے۔ اسي طرح ہم زيادتي كرنے والوں كے دلوں پر مہر لگا ديتے ہيں

75. پھر ان كے بعد ہم نے موسيٰ اور ہارون كو اپني نشانياں دے كر فرعون اور اس كے سرداروں كے پاس بھيجا تو انہوں نے تكبر كيا اور وہ گنہگار لوگ تھے

76. تو جب ان كے پاس ہمارے ہاں سے حق آيا تو كہنے لگے كہ يہ تو صريح جادو ہے

77. موسيٰ نے كہا كيا تم حق كے بارے ميں جب وہ تمہارے پاس آيا يہ كہتے ہو كہ يہ جادو ہے۔ حالانكہ جادوگر فلاح نہيں پانے كے

78. وہ بولے كيا تم ہمارے پاس اس لئے آئے ہو كہ جس (راہ) پر ہم اپنے باپ دادا كو پاتے رہے ہيں اس سے ہم كو پھيردو۔ اور (اس) ملك ميں تم دونوں كي ہي سرداري ہوجائے اور ہم تم پر

ايمان لانے والے نہيں ہيں

79. اور فرعون نے حكم ديا كہ سب كامل فن جادوگروں كو ہمارے پاس لے آؤ

80. جب جادوگر آئے تو موسيٰ نے ان سے كہا تم كو جو ڈالنا ہے ڈالو

81. جب انہوں نے (اپني رسيوں اور لاٹھيوں كو) ڈالا تو موسيٰ نے كہا كہ جو چيزيں تم (بنا كر) لائے ہو جادو ہے خدا اس كو بھي نيست ونابود كردے گا۔ خدا شريروں كے كام سنوارا نہيں كرتا

82. اور خدا اپنے حكم سے سچ كو سچ ہي كردے گا اگرچہ گنہگار برا ہي مانيں

83. تو موسيٰ پر كوئي ايمان نہ لايا۔ مگر اس كي قوم ميں سے چند لڑكے (اور وہ بھي) فرعون اور اس كے اہل دربار سے ڈرتے ڈرتے كہ كہيں وہ ان كو آفت ميں نہ پھنسا دے۔ اور فرعون ملك ميں متكبر ومتغلب اور (كبر وكفر) ميں حد سے بڑھا ہوا تھا

84. اور موسيٰ نے كہا كہ بھائيو! اگر تم خدا پر ايمان لائے ہو تو اگر (دل سے) فرمانبردار ہو تو اسي پر بھروسہ ركھو

85. تو وہ بولے كہ ہم خدا ہي پر بھروسہ ركھتے ہيں۔ اے ہمارے پروردگار ہم كو ظالم لوگوں كے ہاتھ سے آزمائش ميں نہ ڈال

86. اور اپني رحمت سے قوم كفار سے نجات بخش

87. اور ہم نے موسيٰ اور اس كے بھائي كي طرف وحي بھيجي كہ اپنے لوگوں كے ليے مصر ميں گھر بناؤ اور اپنے گھروں كو قبلہ (يعني مسجديں) ٹھہراؤ اور نماز پڑھو۔ اور مومنوں كو خوشخبري سنادو

88. اور موسيٰ نے كہا اے ہمارے پروردگار تو نے

فرعون اور اس كے سرداروں كو دنيا كي زندگي ميں (بہت سا) سازو برگ اور مال وزر دے ركھا ہے۔ اے پروردگار ان كا مال يہ ہے كہ تيرے رستے سے گمراہ كرديں۔ اے پروردگار ان كے مال كو برباد كردے اور ان كے دلوں كو سخت كردے كہ ايمان نہ لائيں جب تك عذاب اليم نہ ديكھ ليں

89. خدا نے فرمايا كہ تمہاري دعا قبول كرلي گئي تو تم ثابت قدم رہنا اور بيعقلوں كے رستے نہ چلنا

90. اور ہم نے بني اسرائيل كو دريا سے پار كرديا تو فرعون اور اس كے لشكر نے سركشي اور تعدي سے ان كا تعاقب كيا۔ يہاں تك كہ جب اس كو غرق (كے عذاب) نے آپكڑا تو كہنے لگا كہ ميں ايمان لايا كہ جس (خدا) پر بني اسرائيل ايمان لائے ہيں اس كے سوا كوئي معبود نہيں اور ميں فرمانبرداروں ميں ہوں

91. (جواب ملا كہ) اب (ايمان لاتا ہے) حالانكہ تو پہلے نافرماني كرتا رہا اور مفسد بنا رہا

92. تو آج ہم تيرے بدن كو (دريا سے) نكال ليں گے تاكہ تو پچھلوں كے لئے عبرت ہو۔ اور بہت سے لوگ ہماري نشانيوں سے بيخبر ہيں

93. اور ہم نے بني اسرائيل كو رہنے كو عمدہ جگہ دي اور كھانے كو پاكيزہ چيزيں عطا كيں ليكن وہ باوجود علم ہونے كے اختلاف كرتے رہے۔ بيشك جن باتوں ميں وہ اختلاف كرتے رہے ہيں تمہارا پروردگار قيامت كے دن ان ميں ان باتوں كا فيصلہ كردے گا

94. اگر تم كو اس (كتاب كے) بارے ميں جو ہم نے تم پر نازل

كي ہے كچھ شك ہو تو جو لوگ تم سے پہلے كي (اُتري ہوئي) كتابيں پڑھتے ہيں ان سے پوچھ لو۔ تمہارے پروردگار كي طرف سے تمہارے پاس حق آچكا ہے تو تم ہرگز شك كرنے والوں ميں نہ ہونا

95. اور نہ ان لوگوں ميں ہونا جو خدا كي آيتوں كي تكذيب كرتے ہيں نہيں تو نقصان اٹھاؤ گے

96. جن لوگوں كے بارے ميں خدا كا حكم (عذاب) قرار پاچكا ہے وہ ايمان نہيں لانے كے

97. جب تك كہ عذاب اليم نہ ديكھ ليں خواہ ان كے پاس ہر (طرح كي) نشاني آجائے

98. تو كوئي بستي ايسي كيوں نہ ہوئي كہ ايمان لاتي تو اس كا ايمان اسے نفع ديتا ہاں يونس كي قوم۔ جب ايمان لائي تو ہم نے دنيا كي زندگي ميں ان سے ذلت كا عذاب دور كرديا اور ايك مدت تك (فوائد دنياوي سے) ان كو بہرہ مند ركھا

99. اور اگر تمہارا پروردگار چاہتا تو جتنے لوگ زمين پر ہيں سب كے سب ايمان لے آتے۔ تو كيا تم لوگوں پر زبردستي كرنا چاہتے ہو كہ وہ مومن ہوجائيں

100. حالانكہ كسي شخص كو قدرت نہيں ہے كہ خدا كے حكم كے بغير ايمان لائے۔ اور جو لوگ بيعقل ہيں ان پر وہ (كفر وذلت كي) نجاست ڈالتا ہے

101. (ان كفار سے) كہو ديكھو تو زمين اور آسمانوں ميں كيا كچھ ہے۔ مگر جو لوگ ايمان نہيں ركھتے ان كي نشانياں اور ڈرواے كچھ كام نہيں آتے

102. سو جيسے (برے) دن ان سے پہلے لوگوں پر گزر چكے ہيں اسي طرح كے (دنوں كے)

يہ منتظر ہيں۔ كہہ دو كہ تم بھي انتظار كرو۔ ميں بھي تمہارے ساتھ انتظار كرتا ہوں

103. اور ہم اپنے پيغمبروں كو اور مومنوں كو نجات ديتے رہے ہيں۔ اسي طرح ہمارا ذمہ ہے كہ مسلمانوں كو نجات ديں

104. (اے پيغمبر) كہہ دو كہ لوگو اگر تم كو ميرے دين ميں كسي طرح كا شك ہو تو (سن ركھو كہ) جن لوگوں كي تم خدا كے سوا عبادت كرتے ہو ميں ان كي عبادت نہيں كرتا۔ بلكہ ميں خدا كي عبادت كرتا ہوں جو تمھاري روحيں قبض كرليتا ہے اور مجھ كو يہي حكم ہوا ہے كہ ايمان لانے والوں ميں ہوں

105. اور يہ كہ (اے محمد سب سے) يكسو ہو كر دين (اسلام) كي پيروي كئے جاؤ۔ اور مشركوں ميں ہرگز نہ ہونا

106. اور خدا كو چھوڑ كر ايسي چيز كو نہ پكارنا جو نہ تمہارا كچھ بھلا كرسكے اور نہ كچھ بگاڑ سكے۔ اگر ايسا كرو گے تو ظالموں ميں ہوجاؤ گے

107. اور اگر خدا تم كو كوئي تكليف پہنچائے تو اس كے سوا اس كا كوئي دور كرنے والا نہيں اور اگر تم سے بھلائي كرني چاہے تو اس كے فضل كو كوئي روكنے والا نہيں۔ وہ اپنے بندوں ميں سے جسے چاہتا ہے فائدہ پہنچاتا ہے اور وہ بخشنے والا مہربان ہے

108. كہہ دو كہ لوگو تمہارے پروردگار كے ہاں سے تمہارے پاس حق آچكا ہے تو جو كوئي ہدايت حاصل كرتا ہے تو ہدايت سے اپنے ہي حق ميں بھلائي كرتا ہے۔ اور جو گمراہي اختيار كرتا ہے تو گمراہي سے اپنا ہي نقصان

كرتا ہے۔ اور ميں تمہارا وكيل نہيں ہوں

109. اور (اے پيغمبر) تم كو جو حكم بھيجا جاتا ہے اس كي پيروي كئے جاؤ اور (تكليفوں پر) صبر كرو يہاں تك كہ خدا فيصلہ كردے۔ اور وہ سب سے بہتر فيصلہ كرنے والا ہے

(106)

$ (107)

$ (108)

$ (109)

ku roj xistîye tav û hîv jî xistîye rohnayî û (ji bona hîvê ra) êwirgehên (pîvayî) gerandîye, ji bona ku hûn bi hijmara salan û bi hijmara (gavê xwe) bizanin, ewa Yezdan e. (Yezdan evan hey) bi dadvanî afirandine (ji bo ku hûn ji wan hiş bildin. Yezdan beratan ji bona komalê zana vedike.

6. Bi rastî ji bona wî komalê ku xudaparisî dikin; di ne wekhevbûna şev û royan da û di afirandina Yezdan, tiştên di ezman û zemîn da heyî beratên (hişdarî) hene.

7. Bi rastî ewanê ku naxwazin bi bervahatin bigêhijne me, hene! Ewanan bi jîna cîhanê qayîl bûne û bi wê jînê jî qinyat anîne. Û ewan bi xweber jî ji beratên (hebûna me) bê goman in.

8. Ji ber ewê keda ku ewan dikiribûne, şûna ewra wan agir e.

9. Bi rastî ewanê ku bawer kirine û karê aştî kirine hene! Bi sedema bawerîya wan wê Xudayê wan, ewan li bal wê bihişta xwarinan e, ku di binê (darê) wan da çem dikişin (behere).

10. Dilxwezîya wan (di bihiştê da ahane):"Xuda! Em te ji kemayan dadiweşînin." (Ji hev ra di bihiştê da gava serhevdanê da aha) dibêjin: "Selam hûn bijîn" û paşîya dilxwazîya wan eva ye; bi rastî çiqa pesindayîn hene! Hemûşk ji bona Xudayê cîhanê ra ne.

11. Heke Yezdan ji bona kesan ra, ça meriv ji bona qencîyan lez dikin, wusa leza sikatîya wan bikira, wê a, di naha da canê wan hatibûya standinê. Lê emê ewanê ku goman nakin (bi berva hatin) wê bigihêjne me. Di raşihetina

wan da bi korayî bihêlin.

12. Û di gava bi merivan nexweşîyek girtibe (îdî ewa meriva) dirêjkirî û rûniştî û li pîya, me gazî hewara xwe dike. Di gava ku em ji wî (merivî) ewê nexweşîya wî radikin, wusa diçe (ji bîrva dike) tu divê qe ewî (merivî) ji bona rakirina wê nexweşîya bi wî girtîbû, lava ji me ne dikiribû. Bi vî awayî ji bona wanê dest vala, karên ewan di kiribûne hatîye xemilandinê.

13. Û bi sond! Di berya we da çiqa komel hebûne, geva pêxemberên wan li bal wan da bi beratên vekirî va hatibûne bal van ji bo ku ewan bi wî pêxemberî bawer bikin, ewî (komalê bawer ne kiribûne) li xwe cewr kiribûne, me jî ewan teşqele ki¬rine. Bi vî awayî em komalê nûsîtemkar celat dikin.

14. Paşê ji bo ku em mêze bikin ka hûn çi dikin, me hûn li pey wan da xistine şûnmaîyên wan di zemîn da hîştin.

15. Û di gava ku (ji bona wan ra ewan pêxemberan) beratên me bi vekirî dixunin, ewanê ku gomana (bi ber va hatina) gihîjtina me nakin (aha) gotine: "Ka, tu Qur’aneke ji pêştirê vê (Qur’anê) bîne, ya jî tu ewê (Qur’anê) biguhure." Tu (ji wan ra aha) beje:" Ez nikarim ewê (Qur’anê) ji ber xwe, bi xweber biguhurim. Loma ez hey dibime peyrewê wan biryarên, ku li bal min da hatine hînartinê. Bi rastî heke ez bê gotina Xudayê xwe bikim ez ji şapata ro ya mezin ditirsim."

16. Tu ji (wan ra aha jî) bêje: "Heke Yezdan biva

(şixwa) min ewa (Qur’ana) ji bona we ra ne dixwend û min hûn (bi xwendina wê Qur’anê jî) bi xwe ra ne dixistine tekoşînê. (Hûn dizanin ku ez di nava) we da hêj di be¬rê da çend salan mabûm (qe tiştekî aha min gotibû?) îdî qe hûn naponijin?''

17. Îdî gelo ji wî kesê ku bi vi¬ran, derewan (li ser navê) Yezdan bike, ya jî beratên Yezdan bide derewdêrandinê cewrkartir kî heye? Bi rastî nûsîtemkar fereste nabin.

18. Ewanan ji pêştirê Yez¬dan, perestîya wan tiştên ku qe ji bona wan ra tu kar û zîyanê nakin, dikin û (aha jî) dibêjin: "Evan perestvanan li bal Yez¬dan mehderên me ne." (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: "Qey hûn ji wan tiştên, ku Yez¬dan di ezman û zemîn da pê nizane, agahdarya Yezdan bi wan dikin?" Bi rastî (Yezdan) ji wan tiştên, ku ewan ji wî ra dixne hevrî bê gur û goman e.

19. Meriv (hemûşk di cara yekem da) desteke bi tenê bûne, îdî paşê ji ber wan ne wekhevbûnê di nava xwe da ji hev çûne. Heke peymana (ji bona wî danê para da) ji Xudayê te ne borîbûya, wê a di naha da berewanîya wan, di wan tiştên ku ewan têda ne wekhev dibûne, pêk bihata.

20. Û ewan (aha) dibêjin: "Heke (ji pêştirê vê Qur’anê) li ser wî (Muhemmed) beratek ji Xudayê wî bihata hinartinê wê çi bûya? (Meyê jî bi wî bawer kiribûya)" îdî (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: "Zanîna bi ne xûyanan hey ji bona Yezdan ra

ne, îdî hûn bi hêvî mêze bikin. Bi rastî ez bi xweber jî bi we ra hêvîdar im (ka em bihewin wê ça be).

21. Û ji piştî wê gava ku bi kesan tengasîyek girtibe, em bi wan kesên dilovanî û xweşîyê bidine tam kirinê (ewan ji wê tengasîyê derkebin) ewan heman di beratên me da defikan datînin; ziman dirêj dikin.(Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: “Bi rastî Yezdan hêj zûtir endezan dike (ewan defikê wan dibîne.)” Bi rastî ewan çi endeze bikin, saîyên me (firiştan) ewan endezeyên wan dinivîsin.

22. Ewê ku we di reşayî û di deryayê da dide gerandinê heye! Ewa Yezdan e. (Ewa wusa we di¬de gerandinê) heya gava ku hûn di kelekê da bûne, hûn bi wan (rêwîyên di kelekê da) bi bakî tîtal va (li ser deryayê) diçûn û ewan (rêwîyan) bi wê şa bibûne, di vê (gavê da) bobelîzkek (li wan û li keleka wan rabûye) û pêlên der¬yayê li hemû ciyî da li wan hatîye, ewan goman kiribûne (ku ewanê di gava pêlan da bimînin, wê bifetisin) îdî ewan bi dilekî xwurî (aha) gazî Yezdan kiribûne: "Hey ola xwurîye rast ji bona te ra ne. (Yez¬dan!) heke tu me ji vê teşgelê fereste bikî, bi sond! Îdî emê bibine ji wanê sipazkarên (te).”

23. Îdî gava ku me ewan (ji wê teşqelê) fereste kirin, ewan (dîsa) bê mafî di zemîn da cewr dikiribûne. Gelî merivan! Bi rastî cewra we hey ji bona we ra ne. (Eva jîna hanê) jîna cîhanê ye (qe tu bahayê wê tune

ye) û hûnê paşê li bal me da bizivirin, îdî emê jî ewa tişta ku we (di cîhanê da) dikiribûne ji bona we ra bêjin.

24. Bi rastî jîna cîhanê jî hecwekî avek e, ku me ewa ji ezmana hinartîye, îdî bi wê avê, ewa hêşênaîyên zemînê ku meriv û tariş ji wan dixun, bi tevê hev hêşîn dibin (wusa hêşînayê çê dibe) zemîn bi wan hêşnayîyan xemla xwe digire û zemîn tê xemilandinê (di wê gavê da îdî) kesên zemîn goman kirine, ku dikarin (xurinên xwe ji wan heşînayan) hildin. (Di wê gavê da) fermana me di şev û royan da (bi teşqeledana) wan hêşînayan hatîye, îdî me ewan hêşînayan bi rehê wan va durût, te digo qey zemîn (hêj berya naha da bi wan hêşînayan nehatibû) xemilandinê (qe tu tişt li ser zemîn nemaye). Em beratan ji bona komalê ramankar ra vedikin.

25. Yezdan gazî bal xanîyî (û jîna ewletîyê) dike. Û evînê xwe tîne rêya rast.

26. Ji bona wanê qencîyan dikin, qencîyên hêj çêtir û pirtir hene. Û bi rûyê wan, rûreşî û riswabûn nagire. Evanê bi van salixan têne salixandinê hevrîyên bihiştê ne. Ewanan di bihiştê da jî hey dimînin.

27. Û ewanê ku keda sikatîyan kirine hene; celata sikatîyan, wekî wan (sikatîyên) û rûreşî û riswabûn li rûyê wan digire. Ji bona wan ra, ku ewan ji (şapata) Yezdan bide parisandinê tu parisvan tune ye. (Gava tu li wan mêze dikî tu di¬bê) qey rûyê wan kerekî ji şeva reş e. Ewanê bi van salixan têne salixdanê hevrîyên agir

in, Ewanan di agir da jî hey dimînin.

28. Di roya ku em ewan hemûşkan (bi hev ra) dicivînin paşê em ji bona wanê hevrî çê kirine (aha) dibêjin: “Gelî hevrîçêkeran!) Hûn bi wan (pûtên) hevrîyên xwe va (herne) şûna xwe ye (ku babet e ji bona we ra)." Îdî me di nava wan û hevrîyên wan da (bi hemûtî bendê hevaltîyê) pizirandibû (ça di cîhanê da di nava wan da bend hebû, îdî ne maye) û hevrîyên wan ji bona wan ra (aha) gotine: "(Gelî hevrîyên me!) we ji bona me ra perestî ne di¬kir (lê hûn li pey gomanên xwe diçûn)."

29. Îdî a di naha da, Yezdan di nava me û we da bi şahidî besê me ye. Bi sond! Ji wê perestîya we ye, ku we ji bona me ra dikiribûne, qe tu gomana me tune ye.

30. (Di wê royê da) hemû candar ki¬rinê xwe diceribînin (kar û zîyana wan kirinê xwe dibînin) û ewanan li bal serkarê xweyê maf; ku Yezdanê têne zivirandinê, îdî ewan (peresteyên wanên, ku ewan ji bona wan ra) bi vir (perestî dikiribûne) ji wan wunda bûne.

31. (Muhemmed! Tu ji bona wan ra aha) bêje: " (Gelo hûn qe diponijin!) ka ji ezman û ji zemîn ji bona we ra rojîyan (rizq) kî dide? (gelo) bîhîstinê û dîtinê kî (dikare) bixe binê hêza xwe? Û (gelo) zindîyan ji hirîyan û mirîyan ji zindîyan, kî ye derdixe? Û (gelo ewê) ku tedarika hemûşk bûyeran dike, kî ye? Îdî ewanê (di bersiva te da aha) bêjin:

"Ewê van bûyeran hemûşk dike) ewa Yezdan e." Îdî (Muhemmed! Tu ji bona wan ra aha) bêje: "Hûn qey îdî (xwe ji şapata Yezdan) naparisînin?”

32. Ewê bi wan salixan tê salixdanê, ewa Xudayê me yê rast e. Îdî şixwa ji piştî rastîyê, ji pêştirê (rê) wundabûnê qe tu tişt tune ye. Îdî (gelo) hûn ça ji rastîyê têne zivirandinê?

33. Bi vî awayî li ser wanê ku (bi hînçkarî) ji rêya rast derketine, peyva Xudayê te (bi peymanî) pêk hatîye, ku ewan bi rastî bawer nakin.

34. Tu (ji bona wan ra aha) bêje: "(Gelo) qe ji wan hevrîyên ku hûn ji wan ra (perestî dikin) hene! Ku di cara yekem da tiştan biafirîne, paşê (ewan afirndokênxwe ji piştî mirinê) dîsa bikaribe biafirîne? (Ewan ji bersivdanê bêzar dibin). Muhemmed tu ji wan ra aha) bêje: “Bi rastî hey Yezdan eku di cara yekem da tiştan diafirîn, paşê (ewan afirandokên xwe ji piştî mirinê) dîsa dikare biafirîne, îdî (gelo) hûn bi çi awayî li kuda (bi viran) dizivirînin?”

35. (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: “(Gelo) qe ji wan hevrîyên ku hûn (ji wan ra perestî dikin) hene! Ku beledîya li bal rêya rast da bike? (Ewan ji bersivdanê bêzar dibin. Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: “Hey Yezdan beledîya li bal rêya rast da dike. (Îdî qey hûn naponijin; gelo) ewê beledîya li bal rêya rast da dike: Ewa babet e ku (ji bona wî ra perestî bê kirinê) li pey wî çûyîn çî be, ya jî ewê ku qe ji pêştirê

beledîya heyî tu beledî nake, ewa babet e (ku ji wî ra perestî bê kirinê) çûyîn li pey wî çêbe? Îdî (gelo) ji bona we ra çi bûye? Hûn ça û bi çi awayî berewanî dikin?

36. Û pirên ji wan hey di binê peyrewê gomanan da nin. Bi rastî goman jî bi tu cureyî (merivan) ji mafê (heqê) nade parisandinê. Bi rastî Yezdan bi tişta, ku ewan dikin dizane.

37. Û eva Qur’ana hey li bal Yez¬dan (hatîye hinartinê). Qe tu maf tune ye; ku eva Qur’ana li bal wanê pêştirê Yezdan in, bi vir hatibe hînartinê. Lê ewa (Qur’ana) heye! Ewa hey rastdarya (wan pirtûkên di berya we da borîne) di¬ke û ewê (pirtûkê bi biryarî) vedike. Qe tu dudilî tune ye, ku ewa (Qur’ana) hey ji Xudayê cîhan ê hatîye (hînartinê).

38. (Muhemmed!) qey ewan (ji bo¬na te ra dibêjin): “Eva Qur’ana hanê (Muhemmed) bi vir aloze kirîye?" (Tu ji wan ra aha) bêje: "Bi rastî heke hûn di doza xwe da rast in; ji pêştirê Yezdan, hûn çi dikarin gazî wî bikin (arîkarya hev bikin) îdî hûn jî ferkerekî wekî wê (Qur’anê) bînin."

39. Na, (gotina wan nîne) ewan ew tiştên ku hêj zanîna bi wan tiştan ji wan ra ne hatibû ewan bi xweber jî bi wan nizan bûne, dane derewdêrandinê (hêj ji bona wan ra zanîna bi Qur’anê ne hatibûye, ewan Qur’an dane derewdêrandinê) ewanê berya van da jî wekî van (pirtûkan ji wan ra hatibûye) dane derewdêrandinê. Îdî tu mêze bike ka ser encama cewrkaran ça bûye?

40.

Û ji wan hinek hene, ku (bi Qur’anê) bawer dikin, û hi¬nek jî hene, bi we bawer nakin û Xudayê te bi xweber jî bi wanê tevdanok çêtir dizane.

41. Heke ewan (filan Muhemmed! te) bidine derewdêrandinê (tu ji wan ra aha) bêje: "Kirinê min ji bona min ra ne û kirine we jî ji bona we ra ne, hûn ji kirine min, bê gur in û ez bi xweber jî ji ki¬rinê we bê gur û goman in."

42. (Muhemmed!) ji wan hinek hene, ku li bal te da gohdarî dikin, îdî heke ewan bi ponijî hişdarî nekin, qey tu bi keran dikari bidî bîhistinê?

43. Û ji wan hinek hene (bi bawerî) li bal te da mêze dikin, îdî heke ewan nebînin, qey tu dikarî bi koran bidî dîtinê?

44. Bi rastî Yezdan bi tu tiştî li merivan cewrê nake, lê meriv bi xweber li xwe cewrê dikin.

45. Di roya ku (Yezdan) ewan dicivîne; tu dibê qey ewan kat hijmareki bi tenê di nava royê da mane wusa hev nas dikin (ya jî tu dibê qey danekî ji royê bal hev bûne wusa di nêzîk da hev nas dikin). Bi sond! Ewanê bawer nakin; ku we herne bal Yezdan (hêjmara kirinê xwe bidin) hene! Ewan zîyan kirine û ewanan nehatibûne rêya rast da jî.

46. Û heke em hinekî (ji wê şapata) ku me ji wan ra peyman daye, bi te bidine diyar kirinê, ya jî (hêj şapat bi wan da ne hatibe) em canê te bistînin (çi diguhurîne)? Loma fetla wan

hey bal me da ne. Paşê şixwa Yezdan ewan kirinên, ku ewan dikin, bi amedî dibîne.

47. Ji bona her komekî ra pêxemberekî wî heye. Îdî gava pêxemberê wan hatîye bal wan (ewan bi gotina pêxemberê xwe ne kirine) di nîveka (wan û pêxemberê wan da bi dadvanî bûyer) pêk hatîye li wan bi xweber jî cewr nayê kirinê.

48. Ewan ji te dipirsin (aha dibê¬jin): “Heke hûn di doza xwe da rast in, ka danê (hatîye peymandanê ku wê şapatê di wî da ji bona me ra bê danê) kengê ye?"

49. Tu (ji wan ra aha) bêje: "Ez ji bona xwe ra jî ji pêştirê wî tişta, ku Yez¬dan ji bona min ra va ye, qe nîkarim tu zîyan û karê bikim. Ji bona her komekî ra danê teşqele û (canstandina) wan heye. Gava ku ewa dana bê, îdî ewa da¬na demekî pêş û paş nakebe."

50. Tu (ji wan ra aha) bêje: "Ka bi min bidine diyarkirinê, heke şapata (Yez¬dan) di şevê da (hûn raza bin) ya jî hûn di royê da (xebat bikin) bi we da were, hûnê ça bikin? Gelo ewan îdî (ku nikarin qe tu tiştî bikin, ka ji bona çi) leza hatina wî danî dikin?"

51. Qey ji piştî, ku gava şapat hat hûnê paşê bi wî (Yezdan) ê bawer bikin? (Ji wan ra aha tê gotinê): “Hûn di naha da bawer dikin? We bi xweber jî (hêj di berê da) leza hatina wê (şapatê) dikir? (Ka ewa xwastina we çabû)?”

52. Paşê ji bona wanê ku cewr

kirine hene! (Aha) tê gotinê: "Hûn ewê şapata her heyî çeşne (tam) bikin. Hûn hey bi keda xwe têne celatkirinê."

53. Ewan divên, ku ji te hîn bibin (aha ji te dipirsin): "Bi rastî ewan (peymanên, ku tu ji bona me ra dibêjî) rast in?" (Muhemmed! tu bersiva wan aha bide): "Bi Xudayê min, ewan rast in. Hûn nikarin (ewan) para da jî bidin (ya jî şapatdanê bêzar bikin, ku îdî şapatê nede)."

54. Ewan kesên ku cewr kirine hene! heke (di wê royê da) hemû heyîyên di zemîn da heyî ji bona yekê wan rabe, wê ewan heyan hemûşkan di gerewa xwe da bide ku bi xweber fereste be. Ewan gava ku şapatê dibînin, poşmanîya xwe vedişêrin. Û di nava wan bi xweber da jî berewanî bi dadvanî hahatîye pêk anînê. Li wan jî qe cewr ne hatîye kirinê.

55. (Hûn) hişyar bin! Bi rastî çiqa tişt di ezman û di zemîn da hene, hemûşk ji bona Yezdan ra ne. (Hûn) hişyar bin! Bi rastî peymana Yezdan rast e û bi rastî pirên wan pê nizanin.

56. Ewa (Yezdan aye) jîn û mirinê dike û hûnê bi rastî 1i bal wî da bêne zivirandinê.

57. Gelî kesan! Bi rastî ji Xudayê we ji bona we ra şîretek (Qur’anek) ê wusa hatîye: Ewa ji bona (nexweşîyên) di singan da mefa (şi¬fa) ye û ji bona bawergeran ra dilovanî û rêberîyek e.

58. (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: "Evan (jîn û mirin û xweşî û nexweşîyên me) bi rûmet û dilovîna Yezdan e.” Îdî

bira ewan bi vê şa bin. Eva (qinyata) bi vî awayî, ji wan tiştên ku ewan dicivînin çêtir e.

59. (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: “M a qey hûn nabînin; Yezdan ji bona we ra çiqa rojî (rizq) hînartîye? Îdî we ewa rojîya, hinekî wî durist kirîye û hinekî wî jî ne durist kirîye: (ka we eva kirina ji ku anîbû)? (Mu¬hemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: "Qey Yezdan ji bona we ra (eva) destûra (hanê) dabû? Ya jî hûn li ser (navê) Yezdan viran dikin?”

60. Û gelo (hûn dizanin ka) gomana wanê, ku viran (li ser navê) Yezdan dikin, di roya rabûna he¬mû da çî ye? Bi rastî Yezdan ji bona kesan ra xweyê rûmeteke mezin e û lê pirên (kesan jî) sipazîya wî nakin.

61. Û (Muhemmed!) tu di çi temtêla da dibî bibe û tu (bi koma xwe va ji bona wê dabaşê) ji Qur’anê çi dixûnin bixûnin û hûn (ji bona xwe ra) çi dikin bikin di vê gava ku hûn noqê wan kirinan dibin, em we dibînin. Û di zemîn û ezmana da, ji çurûskan, piçûk û meztir qe tu tişt (ji zanîna) Xudayê te wunda nabe, evan hemûşk jî) di pirtûk (û nivîsarekê) vekirî da nin.

62. (Hûn bizanin) û hişyar bin! Bi rastî li ser wanê ku Yezdan serkarê wan e, tu tirsa (şapatdan) û murûzaya (ji kêm xelat kirinê) tune ye.

63. Ewanê (ku Yezdan serkarîya wan kirîye) hene! Ewanan (bi Yezdan) bawer kirine û (ewan xuda) parisî jî dikiribûne.

64. Ji bona

wanê (bi van salixan, ku têne neskirin) di jîna cîhan û di (jîna) parada jî mizgînî hene. Qe tu guhurandin ji bona peymana Yezdan ra tune ye. Serfirazîya mezin hey eva bi xweber e.

65. Bira gotinê (wanê, ku bawer ne kirine) te nedine murûzkirinê. Bi rastî servahatin hemûşk ji bona Yezdan ra ne. Ewa bihîstoke pir zana ye.

66. Hûn (bi zanîn) hişyarbin! Bi rastî di ezman û di zemîn da çi hene (hemûşk) ji bona Yezdan ra nin. Ewanê ku (dest ji Yezdan ber didin) di binê peyrewê wan tiştên, ku ji pêştirê Yezdan in, hene! Ewanan bi rastî hey di binê peyrewê gomanan û ewan bi rastî hey sêwrne bi vir dikin.

67. Ewê, ku ji bona we ra şev çê kirîye ji bona ku hûn di şevê da bihewin û ro jî bi rohnayî çê kirîye (ji bo ku hûn di royê da rojîyên (rizq) xwe pêk bînin) heye! Ewa Yezdan e. Ji bona komalê ku tiştan dibêhên, di van kirinan da berate hene.

68. Ewan (filan aha) gotibûne: “Yezdan ji bona xwe ra zar girtine." (Wusa nîne) Yezdan (ji wan gotinan) paqij e, şixwa Yez¬dan ji hemû tiştan bê perwa ye; Çi tiştên di ezman û zemîn da hene! Hemûşk ji bona Yezdan ra ne. Li bal we (ji bona ku Yezdan ji xwe ra zar girtine) qe tu berate tune ye. Ka tişta, ku hûn pê nizanin, ça di mafê Yezdan da dibejin?

69. (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: "Bi rastî ewanê, ku bi vir derewan li

ser (navê Yezdan) dikin hene! Ewanan serfiraz nabin."

70. (Ji bona wan ra) di cîhanê da jîneke hindik heye. Paşê wê ewanê li bal me da bizivirin, paşê bi sedema, ku ewan filetî dikiribûne, emê bi wan şapateke zor bidine çeşne (tam) kirinê.

71. (Muhemmed! Tu ji wan kesan ra) serdaborya Nûh bixûne; di gavakî da (Nûh) ji bona komalê xwe (aha) gotibû: “Gelî komalê min! Heke şûn û şîretên minê, ku ez bi beratên Yezdan ji bona we ra dikim; li ser we giran û mezin tê, min bi xweber xwe hispartîye Yezdan, îdî ji bona ku para da (ewan biryarên hûnê ji bona min ra hildin) bira ji bona we ra nebe kovan. Hûn û bi wan hevrîyên xwe va gotina xwe bixne yek, paşê ew e biryara, ku we (bi hev ra hildaye) bi serê min da bînin û qe li bal min da mêze nekin (dilê xwe ji bona min neşewitînin).”

72. (Ka îdî hûn ji bona çi rûyê xwe fetilî¬nin?) Heke hûn rûyê xwe (ji şîretên min) difetilînin, min (ji bona şîretkirinê) ji we tu kirê ne xwastiye; kirya min hey li ser Yezdan e û ez bi xweber jî hatime fermanki¬rinê, ku ez bibime ji Misilmanan.

73. Bi vira jî dîsa ewan Nûh dane derewdêrandinê. Îdî me jî (Nûh) û ewan (hevalên wî ne) ku di kelekê da bi wî ra bûn fereste kirin û me ewan xistine şûnmaî (di zemîn da) hîştin û me ewanê, ku beratên me didane derew¬dêrandinê fetisandin. Ka îdî tu mêze bike, ser encama

wanê (ku hatibûne tirsandinê) ça bûye?