رسیدن من به حسین (ع) شدند.»

شگفت ام ایمن را تعبیر فرماید.طاووس یمانی می گوید «هرگاه حسین (ع) در مکان تاریکی می نشست مردم به واسطه نور پیشانی و زیر گلوی او راه را پیدا می کردند و آن حضرت را می یافتند.»ما نیز از فراسوی زمان راه هدایت و ولایت را می یابیم، زیرا که شعاع پرنور زیرگلویش آن چنان تاریخ را شکافته و درنوردیده که به وضوح از پرتو آن نور می توان مقاومت یاران و رهروانش را در مقابل یزیدیان زمان به نظاره نشست.

به او می فرمود فدای کسی شوم که ابراهیم فرزندم فدایش شد.

و شروع به سخن کرد و فرمود:«ای مردم، از رسول خدا (ص) شنیدم که فرمود علی (ع) شهر هدایت است، هرکس داخل آن شود نجات می یابد و هرکس از آن تخلف ورزد، هلاک می گردد.»امیر مؤمنان او را هم به سینه چسباند و فرمود: «ای مردم، شاهد باشید که این دو فرزندان ِ رسول خدا و امانت های او هستند که به من سپرده و من هم به شما می سپارم؛ای مردم! رسول خدا در مورد آنها از شما خواهد پرسید!»با توجه به این واقعه می توان دریافت عظمت وجودی حضرات ائمه اطهار حسنین (ع) به حدی است که امام المتقین آنها را نعمت خداوندی می داند، زیرا که رسول خدا درباره آن بزرگواران از امت سؤال می کند. چون به اطیعوا الله و اطیعوا الرسول معتقدیم پس سؤال رسول الله در واقع سؤال خدای تبارک و تعالی است که در آیه شریفه قرآن می فرماید: (ثم لتسئلن یومئذ عن النعیم) ؛ در آن جا از نعمت هایی که به شما داده ایم سؤال می کنیم.»امام صادق (ع) در ذیل این آیه فرمود: «آن نعمتی که در روز قیامت از شما سؤال می کنند ما اهل بیت هستیم. در قیامت سؤال می کنند ما اهل بیت را برای شما فرستادیم شما با آنها چه کردید؟»در این جا بی مناسبت نیست قبل از این که پاره ای از صفات حضرتش را بیان کنیم صفات امام را از زبان امام علی (ع) تعریف نماییم و در نتیجه دریابیم همانا علم و سیره عملی امام حسین (ع) که به عنوان سند صفاتش یاد می کنیم جملگی برخاسته از عصمت و به عنوان اتمام حجت بر همه ماست.طارق بن شهاب از امیر مؤمنان (ع) روایت کرده:

«ای طارق، امام کلمه خدا، حجت خدا، وجه خدا، حجاب خدا و آیت خداست؛ خداوند او را بر می گزیند و آنچه بخواهد در او قرار می دهد و بدین سبب طاعت او را واجب می شمارد و او را بر تمام آفریدگانش ولایت می بخشد.»در جای دیگری از این حدیث می فرماید: «امام پاک از گناهان، و مبرا از عیب ها وآگاه بر غیب ها و ظاهرش امری است که به دست نیاید و باطنش غیبی است که درک نشود، یگانه روزگار خود است، خلیفه خدا در نهی و امر اوست، آنان قله بس بلند، راه بس استوارند، هر که ایشان را بشناسد و راه ایشان را پیش بگیرد از زمره آنها خواهد بود و این آیه شریفه به آن اشاره دارد که «پس هر که از من پیروی کند از من خواهد بود (ابراهیم 36)».خداوند ایشان را از نور عظمت خود آفرید و کار مملکت خویش بدیشان سپرد، پس ایشان سر مخزون خدا، اولیا مقرب اوهستند، به سوی خدا می خوانند و از جانب او سخن می گویند و به امر او عمل می کنند.

بپردازد که آنها خود «خورشیدهای تابان، ماه های نورافشان و ستارگان فروزان و پرچم های دین و پایه های علم هستند.»

گفت وارد مدینه شدم، چشمم به جمال زیبای حسین بن علی (ع) افتاد. منظره پاکیزه و باشوکت جلالت او مرا به حسد واداشت و حسد هم سبب شد بغض و دشمنی را که در سینه از پدر او داشتم ظاهر کنم. به او نزدیک شده واز روی تحقیر و توهین گفتم: ای پسر ابوتراب! امام فرمود: بله. بعد هرچه توانستم به آن حضرت و پدرش ناسزا گفتم. پس از روی عطوفت و مهربانی نگاهی به من کرد و فرمود: (اعوذ بالله من الشیطان الرجیم بسم الله الرحمن الرحیم خذ العفو و أمر بالمعروف واعرض عن الجاهلین) .این آیه اشاره به مکارم اخلاق رسول خدا (ص) است و بعد فرمود: با من آهسته و آرام برخورد کن و کار را بر خود و بر من آسان کن و از خدای تبارک و تعالی طلب آمرزش بنما و سپس فرمود اگر تو از ما طلب یاری کنی ترا یاری خواهیم کرد و اگر چیزی بخواهی به تو خواهیم داد و اگر طلب ارشاد و هدایت داری هدایتت می نماییم. عصام گفت من ازگفته و حرف های غلط خود پشیمان شدم و آن بزرگوار با فراست فهمید که من پشیمانم فرمود: آنچه را که یوسف به برادران خطاکار خویش فرمود من نیز می گویم: (لاتثریب علیکم الیوم یغفر الله لکم و هو ارحم الراحمین) عتاب و ملالتی نیست بر شما، خداوند بیامرزد شما را و اوست ارحم الراحمین.عصام گفت: از این اخلاق شریف آن حضرت در مقابل آن جسارت ها و ناسزاها که از من سر زد چنان زمین بر من تنگ شد که دوست داشتم به زمین فرو بروم. ناچار از مجلس حضرت

بیرون آمدم و نبود نزد من شخصی محبوب تر از حضرت حسین و پدرش علی بن ابی طالب (ع) .

امام حسین (ع) شرفیاب شد و عرض سلام کرد و سپس مشکل خود را با امام (ع) در میان گذاشت و بعد گفت. حسین جان از جد بزرگوارت شنیدم که فرمود اگر حاجتی داشتی از چهار شخص طلب کن، عرب شریف، مولای کریم، حامل قرآن، خوبروی؛ اما عرب شرافت یافت به جدت رسول الله (ص) و اما کرامت که در سیره و سرشت شماست. قرآن هم که در خانه شما نازل شد، چهره خوب که از آن تواست. خودم از رسول الله (ص) شنیدم که فرمود هرگاه خواستید به چهره من نظر کنید به حسن و حسین من نظر نمایید.امام حسین (ع) پس از استماع گفته های آن مرد فرمود: حاجت خود را بازگو، آن مرد حاجت خود را با انگشت روی خاک نوشت. امام (ع) فرمود: از پدرم علی (ع) شنیدم که فرمود ارزش هرکس به آن چیزی است که به آن اهمیت و ارزش می دهد و از جدم رسول خدا شنیدم که فرمود نیکی و محبت به هر کسی به اندازه درک و معرفت اوست، من سه سؤال از تو دارم که برای پاسخ صحیح هر سؤال ثلث مالم را به تو خواهم داد و اگر هر سه سؤال را درست جواب دادی تمام مال خود را به تو می دهم. آن مرد عرض کرد بپرسید اگر توانستم که پاسخ می دهم و الا از محضر شما خواهم آموخت چرا که تو اهل علم و شرف هستی و لاحول و لاقوه الا بالله العلی العظیم.فقال الحسین (ع) ای الاعمال افضل؟ قال الایمان بالله و التصدیق برسوله، قال:فمانجاه العبد من الهلکه؟ فقال: الثقه بالله، قال: فما یزین المرء؟

قال: علم معه الحلم،قال: فانا خطاه ذلک؟ قال: معه کرم. قال: فان اخطاه ذلک؟ قال: فقر معه صبر، قال فان اخطاه ذلک؟ قال: فصاعقه تنزل من السماء فتحرقه فضحک الحسین و رمی له بالصره و فیها الف دینار».امام حسین (ع) فرمود: کدام عمل بهترین است؟ عرض کرد: ایمان به خدا و تصدیق رسول خدا. فرمود: راه نجات از هلاکت برای بنده چیست؟ عرض کرد: اعتماد و اتکال به خدا. امام (ع) پرسید چه چیز انسان را زینت می دهد: عرض کرد علم که همراهش حلم باشد. فرمود: اگر عالم نبود. گفت: ثروتی که همراهش کرم و جود باشد،فرمود: اگر ثروت نداشت؟ گفت: فقری که همراهش صبر باشد. فرمود: اگر صبر نداشت؛گفت: آتشی از آسمان بیاید و او را بسوزاند. حضرت حسین (ع) خندید و کیسه پول را که در او هزار دینار طلا بود در اختیارش گذاشت و بعد انگشتر خود را که دو درهم قیمت داشت به او داد و بعد فرمود: هزار دینار طلا را به غرامتی خرج کن که به گردن داری و بقیه را نفقه خانواده ات قرار بده. مرد هدایای حضرت حسین (ع) را گرفت و گفت: (الله اعلم حیث یجعل رسالته)

بر این است که تو را کشته ببیند. محمد بن حنفیه گفت: انّا لله و انّاالیه راجعون. حال که تو با این وضع بیرون می روی پس همراه بردن این زنان چه معنا دارد؟ فرمود: رسول خدا (ص) به من فرمود: مشیت خدا بر این شده است که آنان را نیز اسیر و گرفتار ببیند. این را بگفت و با محمد خداحافظی کرد و راه افتاد.

عده ای را کشت و به نزد پدرش بازگشت و عرض کرد: پدر جان تشنگی جان مرا به لب آورد و از سنگینی اسلحه آهنین سخت ناراحتم، آیا جرعه آبی فراهم می شود. حسین (ع) به گریه افتاد و فرمود: پسر جانم کمی هم به جنگ ادامه بده ساعتی بیش نمانده است که جدّت محمّد را ملاقات کنی، او با کاسه ای لبریز از آب تو را سیراب خواهد کرد، آبی که پس از آشامیدن آن هرگز تشنه نخواهی شد. پس آن جوان به میدان بازگشت و کارزار عظیمی نمود تا آن که منقذ بن مرّه عبدی تیری به سوی او پرتاب کرد و او را از پای درآورد، صدا زد پدرم سلام بر تو، اینک جدّم است که بر تو سلام می رساند و می فرماید هرچه زودتر نزد ما بیا. پس فریادی برآورد و مرغ روحش از قفس تن پرواز نمود. حسین (ع) بر بالینش آمد و صورت خود بر صورت علی گذاشت و فرمود: خدا بکشد گروهی را که تو را کشتند چه جرأتی در برابر خدا و هتک احترام پیغمبر داشتند، بعد از تو خاک بر سر دنیا باد.از مردان خانواده یکی پس از دیگری به میدان می آمد تا آن که جمعی از آنان به دست دشمن کشته شدند. این هنگام حسین (ع) فریاد برآورد: ای پسر عموهای من شکیبا باشید ای خاندان من بردباری کنید که به خدا قسم از امروز به بعد هرگز خواری نخواهید دید.

این صورت در آمده است که می بینید و همانا چهره دنیا دگرگون و زشت گشته و نیکویی از آن روگردان شده است و با شتاب روگردان است و ته کاسه ای بیش از آن باقی نمانده است (زندگانی پست وزبونی مانند چراگاهی ناگوار) ، مگر نمی بینید که به حق رفتار نمی شود و از باطل جلوگیری نمی گردد؟ بر مؤمن است که ملاقات خدا را به جان و دل راغب باشد که مرگ در نظر من خوشبختی است و زندگانی با مردم ستمکار ستوه آور.2- وقتی ابوذر غفاری را عثمان تبعید می کند امام علی (ع) و امام حسن (ع) و امام حسین (ع) علی رغم فرمان خلیفه او را مشایعت می کنند. امام حسین (ع) ابوذر را عمو خطاب می کند و می فرماید: «عمو جان مبادا در مقابل فشارها و ظلمها اظهار جزع و ناتوانی کنی».3- شب تاسوعا که برای آخرین بار به وی می گویند یا باید کشته شود یا تسلیم گردد، اظهار می دارد: «به خدا قسم هرگز نه دست ذلت به شما می دهم و نه مانند بردگان فرار می کنم، مردانه مقاومت می کنم تا کشته شوم.»

من خدیجه بنت خویلد است و او نخستین زنی است که اسلام آورد؟ گفتند: آری. گفت: شما را به خدا می دانید که حمزه سیّدالشّهدا عموی پدر من است.گفتند: آری. گفت: شما را به خدا می دانید که جعفر همان که در بهشت پرواز می کند عموی من است؟ گفتند: آری. گفت: شما را به خدا می دانید این شمشیر رسول خداست که بر کمردارم؟ گفتند: آری. گفت: شما را به خدا می دانید این عمامه رسول خدا است که پوشیده ام؟گفتند: آری. شما را به خدا می دانید علی (ع) نخستین کسی بود که اسلام آورد و از همه دانشمندتر و از همه بردبارتر و ولی هر مرد و زن با ایمان بود؟ گفتند: آری. گفت: پس چراریختن خون مرا حلال کرده اید با این که اختیار دور کردن اشخاص از حوض کوثر به دست پدر من است و مردانی را مانند شتران رانده شده از آب کنار حوض خواهد راند و پرچم حمد به روز رستاخیز در دست اوست. گفتند: همه اینها را که گفتی می دانیم، ولی دست از تو نمی کشیم تا تشنه جان سپاری.

پرسش می شد دلاورترین افراد اهل کوفه کیست من جز تو از دیگری نام نمی بردم، این چه حالتی است که در تو می بینم؟ گفت: به خدا که خود را بر سر دو راهی بهشت و دوزخ می بینم و به خدا قسم به جز راه بهشت نخواهم رفت هرچند پاره پاره شوم و پیکرم با آتش بسوزد. این بگفت و رکاب بر اسب زد و به سوی امام حسین روان گردید در حالی که دست بر سر خودگذاشته و عرض می کرد: خدایا به سوی تو بازگشتم توبه ام را بپذیر که من دل های دوستان تو و فرزندان دختر پیغمبر تو را لرزاندم. پس به آن حضرت عرض کرد: فدایت شوم من همانم که همراه تو بودم و نگذاشتم تو باز گردی و کار را بر تو تنگ گرفتم ولی گمان نمی بردم که این مردم کار را با تو تا این حد خواهند رساند و من اکنون به سوی خدا بازگشته ام آیا توبه مرا پذیرفته می بینی حسین (ع) فرمود: آری خداوند توبه تو را می پذیرد از اسب پیاده بشو. عرض کرد: حالی سواره بودنم بهتر است تا پیاده شدن و پایان کار به پیاده شدن می انجامد. سپس گفت: چون من نخستین کس بودم که سر راه بر تو گرفتم اجازه بفرما تا اولین شهید راه تو باشم شاید فردای قیامت از افرادی باشم که با جدّت محمد مصافحه می کنند. مقصود حر از اولین شهید راه حسین اولین شهید از آن دم به بعد بود وگرنه پیش از او نیز چند نفری شهید شده بودند. باری حسین (ع) به حرّ اجازه فرمود.حر عده ای از دلاوران و قهرمانان دشمن را کشت، سپس شربت شهادت

نوشید و پیکرش را نزد حسین (ع) آوردند. حسین (ع) با دست خود گرد و غبار از صورت حر پاک می کرد و می فرمود: هم چنان که مادرت تو را حر نامید واقعاً تو آزادمردی، آزاد در دنیا و آخرت.

الحسین عرض شد: چرا پدر تو اولاد کمتر داشت. فرمود: همین قدر که داشت شگفت آور بود زیرا پدرم در هر شبانه روزی هزار رکعت نماز می گزارد کی برای آمیزش با زنان فراغت داشت؟3- راوی گوید: وقت نماز ظهر فرا رسید، حسین (ع) به زهیر بن قین و سعید بن عبدالله حنفی دستور داد تا پیش روی آن حضرت بایستند. پس حضرت با نیمی از باقیمانده یارانش به ترتیب نماز خوف به نماز ایستاد. در این اثنا تیری به جانب حضرت پرتاب شد. پس سعید بن عبدالله خود را در مسیر تیر قرار داد و آن را به جان خرید و به همین منوال خود را سپر تیرهای دشمن نمود تا آن که از پای درآمد و بر زمین افتاد.

و دست از یاری ما برداشتند و تو پروردگار مایی توکل ما فقط بر تواست و به تو روی آوردیم و بازگشت همه به سوی توست.

بالله.آن حضرت فریاد زد: وای بر شما ای پیروان خاندان ابی سفیان، اگر دینی ندارید و از روز بازپسین شما را پروایی نیست پس لااقل در دنیای خود آزادمرد باشید اگر به گمان خود عرب نژادید به شئون نژادی خود بازگردید.

روزی که منتقم خون پاکش با پیراهن غرقه به خون جد بزرگوارش خبر ظهور را دریابد، به کعبه درآید و مردانه و پرصلابت خود را فرزند حسین معرفی نماید و آن گاه سراسر عالم خاک را که ارث صالحین است به مستضعفین زمین هدیه کند و ولایت حقه الهی به صاحبان اصلی اش بازگردد و جهان بشریت سراسر از عدل و داد گردد.اما آن روز نخواهد آمد مگر این که منتظران مصلح خود نیز صالح باشند و تمهیدات ظهورش را با اصلاح خود و اجتماع بشری فراهم آورند، بلکه از وراثین حقیقی آن مدینه فاضله مهدوی گردند که: (و نرید انمن علی الذین استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثین) .