ناموزد زهیچ آموزگار

(ص) در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفت و اسراری را به گوش او خواند و اماناتی به او تحویل داد. حسین هم اسرار و امانت جدش را بهتر از هر کس حفظ کرد و به عمل گذاشت در مسیر تاریخ سه نفر شش ماهه به دنیا آمدند.آنچه از تاریخ به دست می آید، سه نفر شش ماهه به دنیا آمده اند:یحیی بن زکریا، عیسی بن مریم و حسین بن علی (ع)عالمان طبیعی اروپا از روی موازین علمی تکامل ثابت کرده اند که جنین آدمی شش ماهه کامل نمی شود و زیست نمی کند. هر مولود شش ماهه ناقص الخلقه می شود؛زیرا مقدار تکامل سلول های او به حد زیست نرسیده و می گویند هر مولودی باید کمتر از 2500 گرم وزن نداشته باشد و حد کمال جنینی او در نه ماهگی است و حال آن که حسین شش ماهه به دنیا امد و این قول مورد انفاق فریقین است و از نظر صورت و سیرت هم زیباترین و کامل ترین افراد بشر بود. نه تنها نقصی در او دیده نشد بلکه به کمال جسمانی و رشد کامل روحانی خود رسید. قیام عاقلانه و حکیمانه او مثل اعلای کیاست و سیاست و نشانه جرئت بود. نباید حساب زندگانی ابی عبدالله را با سایر مردم عادی مقایسه نمود.حسین مرد آسمانی بود و از آب و خاک ِ دیگر عجین شده و نشو و نما یافته و سیر فکری اوباعث نجات بشر از نابخردی است ابن شهر آشوب می نویسد: پس از تولد حسین فاطمه مریض شد و رسول خدا (ص) دایه خواست حسین از پستان احدی شیر نخورد مگر آن که

چهل شبانه روز از انگشت و زبان پیغمبر (ص) تغذیه کرد تا بزرگ شد.

گردیده و نقش او فراموش شدنی نیست

هنگام سجود خیلی طول کشید. من سر خود را بلند کردم دیدم حسین بر پشت پیغمبر (ص) سوار شده من دوباره به سجده رفتم چون نماز تمام شد، بعضی گفتند: یا رسول الله میان دو سجده آنقدر طول دادی که ما گمان کردیم امری حادث شده و یا وحی بر تو نازل شده فرمود: هیچ کدام از آنها نبود، فقط پسرم حسین سوارم شده بود و من نخواستم او را پایین آورم صبر کردم تا خود فرود آید.ابوسعید خدری روایت کرده که حسین را دیدم دوان دوان نزد پیغمبر آمد. رسول خدا نماز می خواند و حسین به گردنش آویخت و پیغمبر با دست او را گرفت و تا به رکوع رفت او را نگاه داشت بخاری از ابوهریره نقل می کند که حسین و حسن نزد پیغمبر (ص) و در دامان مهر و عطوفت او بودند که هوا تاریک شد. پیغمبر (ص) فرمود بروید به حجره مادرتان گفتند تاریک است ما می ترسیم ناگاه نوری ظاهر شد یا برقی زد و فضا را روشن کرد. حسنین به خانه مادر رفتند.ابو عمر بن عبدالله قرطبی نقل می کند که با چشم خود دیدم پیغمبر (ص) حسین را صدا می کرد و او از دامان رسول الله بالا می رفت آن گاه دهان حسین را می بوسید و می گفت خدایا من حسین را دوست دارم تو نیز او را دوست دار.

می فرماید این دو فرزند را برای تو جمع نخواهد کرد و یکی را از تو باز خواهد گرفت اینک بیندیش و هر کدام را خواهی اختیار کن پیغمبر (ص) بر چهره حسین و ابراهیم نگریست و فرمود: اگر حسین وفات کند از مفارقت او دل من و علی و فاطمه هر سه خواهد سوخت ولی اگر ابراهیم وفات یافت اکثردرد و حزن نصیب من خواهد شد و انتقال ابراهیم را قبول نمود و او را فدای حسین کرد و پس از سه روز ابراهیم مریض شد و وفات یافت

او را نشناسد و آن گاه وارد دارالاماره شد.

حتی می فرمود: خدایا دوست بدار کسی که آنها را دوست بدارد: «من احبنی فلیحب هذین ، و فرمود: «من أحب الحسن والحسین فقد أحبنی و من أبغضهما فقد ابغضنی آن حضرت درباره این دو برادر فرمود: هما ریحانی من الدنیا»، درباره امام حسین (ع) فضایل اختصاصی نیز آمده است که یکی از مشهورترین آنها، روایت «حسین منی و أنا من حسین است یحیی ابن سالم موصلی که از غلامان امام حسین (ع) بود، می گوید: با امام در حرکت بودیم به خانه رسیدند و آب طلبیدند. کنیزی با قدحی پر از آب بیرون آمد. امام پیش از خوردن آب «فضه ای را درآورده به او دادند و فرمودند: این را به اهلت بسیار، آن گاه به نوشیدن آب پرداختند.از امام باقر (ع) روایت شده است که امام حسین (ع) در سفر حج پیاده حرکت می کرد، در حالی که چهار پایان او پشت سر او حرکت می کردند.نقل یک روایت هم در اخلاق امام حسین (ع) مناسب می نماید. ابن ابی الدنیا نقل کرده است که امام حسین (ع) بر گروهی از فقیران عبور می کرد که سفره شان پهن بود و غذایی فقیرانه داشتند. وقتی امام را دیدند، حضرت را دعوت کردند. آن حضرت پیاده شد و فرمود: (ان الله لا یحب المستکبرین آن گاه نشست و با آنها غذا خورد. پس از آن فرمود: شما دعوت کردید، من پیرفتم اکنون من شما را دعوت می کنم باید بپذیرید. پس از آن به رباب گفت تا هر چه آماده کرده بیاورد تا با هم بخورند.اشتغال حسن و حسین (ع) در حضور پیغمبر (ص) به بازی های

کشتی خط نویسی و «لعب المداحی چاله بازی با ریگ و گودال و خاک و مسابقه اسب سواری و تیر اندازی و سبقت در نماز و وضو و غیره بوده است سلمان فارسی روایت می کند که دیدم حسین در دامان پیغمبر (ص) بود و می فرمود: تو سید فرزند سیدی و پدر ساداتی تو امام فرزند امام و پدر ائمه هستی تو حجت فرزند حجت و پدر حجج خدایی نُه تن از نسل تو حجت خدا هستند و نهمین آنها قائم ایشان است

شرف را معنا نکرده بود، بسیاری دیگر از الفاظ واقعاً و در حقیت بدون معنا در ابهام می ماندند!حسین بود که شرافت محمد (ص) و آل محمد را روشن کرد و با فداکاری و سعی و عمل خاندانش را در نجات بشر و هدایت و ارشاد جامعه با منطق عملی مبرهن و ثابت نمود و خطر بزرگی که داشت مسلمین و اسلام را تهدید به مرگ می کرد، به شرافت نفس خود برطرف فرمود. اقتدار و عظمت و شرافت را برای پیروان اسلام ثابت کرد و درخشان ترین مظاهر صفات فاضله را که به شرافت ترجمه می شود، بر مردم بیان فرمود و ملیت اسلام را جاویدان فرمود.بزرگی به مردم و آزادگی است نه از مال و جاه و ملک زادگی است زخوی نکو مرد یابد شرف نه از پرتو و دودمان سلف که هر نیک و بد زاده آدمند زخوی نکو با شرف مردمند

قریش را چنین و چنان کرده است امام او را متهم به پیروی از قاسطین کرده و فرمودند که اینان به زوراسلام را قبول کرده اند، اما در اصل مسلمان نشده اند.پس از شهادت امیرمؤمنان (ع) (در سال چهلم هجری مدت ده سال در صحنه سیاسی و اجتماعی در کنار برادر بزرگ خود حسن بن علی (ع) قرار داشت و پس ازشهادت امام حسن (ع) (در سال پنجاه هجری به مدت ده سال در اوج قدرت معاویه بن ابی سفیان بارها با وی پنجه در افکند و پس از مرگ وی نیز در برابر حکومت پسرش یزید قیام کرد و در محرم سال 61 هجری در کربلا به شهادت رسید.امام حسین (ع) در دوره امامت برادرش از سیاست وی دفاع می کرد. آن حضرت در برابر درخواست های مکرر مردم عراق برای آمدن آن حضرت به کوفه حتی پس ازشهادت برادرش حاضر به قبول رأی آنها نشده و فرمودند: تاوقتی معاویه زنده است نباید دست به اقدامی زد. معنای این سخن آن بود که امام در فاصله ده سال به اجبار حکومت معاویه را تحمل کردند. این نکته مهمی در مواضع سیاسی امام حسین (ع) است که کمتر مورد توجه قرار گرفته است دلیلش نیز آن است که ما، امام حسین (ع) را بیشتر از زاویه اقدام انقلابی اش در کربلا می شناسیم مناسبات امام و معاویه و گفتگوهایی که در مواقع مختلف صورت گرفته نشان از تسلیم ناپذیری امام از لحاظ سیاسی در برابر پذیرش مشروعیت قطعی معاویه است یکی از مهمترین دلایل نامه مفصل امام به معاویه است

که ضمن آن به حقایق زیادی درباره جنایات معاویه در حق شیعیان امام علی (ع) اشاره شده است امام در این نامه به معاویه نوشتند: من قصد جنگ و مخالفت با تو ندارم و...در جای دیگری نیز بلاذری خلاصه نامه را ذکر کرده که یک جمله اضافه دارد. در آنجا آورده که امام به معاویه نوشتند: «و ما أعلم فتنه أعظم من ولایتک هذه الامه .یعنی من فتنه ای سهمگین تر از حکومت تو بر این امت سراغ ندارم بعدها، وقتی معاویه رو در رو با حسین بن علی (ع) قرار گرفت به او گفت آیا شنیدی ما بر سر حجر و اصحاب و شیعیان پدرت چه آوردیم امام فرمود چه کردید؟ معاویه گفت آنها را کشتیم کفن کردیم نماز بر آنان خواندیم و دفن کردیم امام فرمود: اما اگر ما یاران تو را بکشیم نه آنها را کفن می کنیم و نه بر آنها نماز می خوانیم و نه دفن می کنیم آخرین بخش زندگانی امام حسین یعنی دوران امامت آن حضرت مهمترین بخش زندگی او به شمار می رود.

آن گاه او را در کنار خود نشانید و پس از آن که از منبر پایین آمد، او را به منزل خود برد و پرسید: این سخن را چه کسی به تو یاد داده است او پاسخ داد: هیچ کس

کرده بود، به نام خلیفه مسلمین سرنوشت و مقدرات کشور اسلامی رادر دست گرفته حزب ضد اسلامی اموی را بر امت اسلام مسلط ساخته بود و به کمک عمال ستمگر و یغماگر خود مانند: زیاد بن ابیه عمرو بن عاص و... حکومت سلطنتی استبدادی تشکیل داده و چهره اسلام را وارونه ساخته بود.معاویه از یک سو، سیاست فشار سیاسی و اقتصادی را در مورد مسلمانان آزاده و راستین اعمال می کرد و با کشتار، قتل شکنجه و آزار و تحمیل فقر و گرسنگی بر آنان از هرگونه اعتراض و جنبش و مخالفت جلوگیری می کرد و از سوی دیگر، با احیای تبعیض های نژادی و رقابت های قبیله ای در میان قبائل آنان را به جان هم می انداخت و از این رهگذر نیروی آنان را تضعیف می کرد تا خطری از ناحیه آنان متوجه حکومت وی نگردد، و از سوی سوم به کمک عوامل مزدور خود با جعل حدیث و تفسیر و تأویل آیات قرآن به نفع خود، افکار عمومی را تخدیر کرده و به حکومت خودش وجهه مشروع و مقبول می بخشید. این سیاست ضد اسلامی به اضافه عوامل دیگری همچون ترویج فرقه های باطل نظیر: جبریه و مرجئه که از نظر عقیدتی با سیاست معاویه همسو بودند،آثار شوم و مرگباری در جامعه بوجود آورده و سکوت تلخ و ذلت باری را بر جامعه حکمفرما ساخته بود.

اسلام و برای واژگون کردن نظام امویان تلاش کرد.حسین با معاویه در صلح امام حسن پیمان بست که قیام نکند و با آنکه معاویه به شرایط صلح عمل نکرد، حسین بن علی (ع) راضی نشد شخصیت خود را با نقض عهد و پیمان شکنی مانند معاویه خدشه دار نماید، لذا در پیمان با معاویه پایدار بود. هیچ کس ننوشته حسین در تمام عمرش یک دفعه پیمان شکنی کرده باشد.شیخ مفید می نویسد: وقتی امام حسن (ع) درگذشت مردم کوفه و شیعیان علی (ع) از اطراف نامه نوشتند که حاضرند معاویه را خلع کرده و با او بیعت کنند ولی حسین بن علی (ع) قبول نکرد و فرمودند: «میان من و معاویه عهدیست که وجدان من اجازه نمی دهد، نقض عهد کنم بنابراین تا معاویه زنده است من بر عهد خود پایدارم و چون او در گذرد من درباره تصمیم خود تجدید نظر خواهم نمود.»

آنان جواب منفی داد؛ زیرا نمی خواست نقض عهد کند و تا معاویه زنده است اختلاف و اغتشاش بر پا سازد. محمد حنفیه و ابو سعید خدری و مسیب بن نجیبه فرازی نیز اصرار داشتند ولی امام حسین (ع) آنها را قانع به صبر و بردباری کرد و فرمود در انتظار آینده باشید.امام حسین (ع) در تحولات اجتماعی و دعوت های متوالی در این ده سال بسیار سیاست روشنی را تعقیب کرد و با مردم با کمال تدبیر عمل نموده و همه را به آینده ای پرغوغا توجه داد.دربار یزید مرکز انواع فساد و گناه شده بود و بی دینی دربار او در جامعه چنان گسترش یافته بود که در دوران حکومت کوتاهش حتی محیط مقدسی همچون «مکه و«مدینه نیز آلوده شده بود. یزید سرانجام جان خود را در راه هوسرانی از دست داد و افراط در شرابخواری سبب مسمومیت و مرگ وی گردید.او بیش از چهار سال پس از فاجعه عاشورا زنده نماند، اما این ننگ و رسوایی را برای ابد برای خاندان بنی امیه به ارث گذاشت به طوری که هر یک از خلفای اموی اندکی عقل و درایت داشتند از تکرار کارهای یزید پرهیز می کردند.شواهد و مدارک فساد و آلودگی یزید و زندگی ننگین و حکومت پلید وی به قدری زیاد است که طرح آنها از حدود این بحث فشرده خارج است

مقصود از بخش پیام نیز، رساندن و ابلاغ پیام انقلاب و بیان آرمان ها و اهداف آن است در پیروزی یک انقلاب اهمیت بخش دوم کمتر از بخش اول نیست زیرا اگر اهداف و آرمان های یک انقلاب در سطح جامعه تبیین نشود، انقلاب از حمایت و پشتیبانی مردم برخوردار نمی گردد و کانون اصلی بدست فراموشی سپرده می شود، و چه بسا گرفتار تحریف ها و دگرگونی ها می شود.با بررسی قیام مقدس امام حسین (ع) این دو بخش کاملاً در آن به چشم می خورد؛زیرا انقلاب امام حسین (ع) تا عصر عاشورا مظهر بخش اول یعنی بخش خون و شهادت و ایثار خون بود و رهبر و پرچمدار آن نیز خود حسین (ع) بود در حالی که بخش دوم آن از عصر عاشورا آغاز گردید و پرچمدار آن امام زین العابدین و زینب کبری (س) بودند که پیام انقلاب و شهادت سرخ آن حضرت و یارانش را با سخنان آتشین خود به اطلاع افکار عمومی رساندند و طبل رسوایی حکومت پلید اموی را به صدا درآوردند.با توجه به تبلیغات بسیار گسترده و دامنه داری که حکومت اموی از زمان معاویه به بعد بر ضد اهل بیت (به ویژه در منطقه شام در راه انداخته بود، بی شک اگر بازماندگان حسین (ع) به افشاگری و بیدارسازی نمی پرداختند، دشمنان اسلام و مزدوران قدرت های وقت قیام و نهضت بزرگ و جاویدان آن حضرت را در طول تاریخ لوث می کردند و چهره آن را وارونه نشان می دادند.

آن یعنی امامت در قرآن و سنت یافت می شود. اما جدایی تاریخی شیعه از دیگر گروه های موجود در جامعه به تدریج صورت گرفته است سنت و اندیشه ای که از دوره خلافت امام علی (ع) به یادگارماند، تا حدودی به شیعه از لحاظ فکری انسجام بخشید. حمایت امویان از اسلام ساخته خودشان که سیاست گزاری های معاویه اجازه نداده بود، ماهیت و فاصله آن با اسلام واقعی آشکار شود، در جریان به خلافت رسیدن یزید وضوح بیشتری یافت در حادثه کربلا جدایی تاریخ شیعه از سایر گروه هایی که تحت تأثیر اسلام مورد حمایت امویان بودند. قطعی شد. از آن پس تشخیص و تشخص شیعه از دیگر گروه ها _ گروهی که از سنت و سیره علی و جانشیان او پیروی می کردند _ کاملاً ممکن بود.در میان شیعیان گروهی از هر حیث تابع ائمه بوده و آنها را وصی پیامبر (ص) و منتخب او می دانستند. از سوی دیگر گروه هایی از مردم عراق و بعضی مناطق دیگر تنها برتری علویان را بر امویان در نظر داشته و تشیع آنها در همین حد بود. افرادی که در کربلا در کنار امام حسین (ع) در شهادت رسیدند، از شیعیانی بودند که امامت را تنها حق علی (ع) و فرزندانش می دانستند. خود امام (ع) در موارد متعددی از مردم خواست تا حق را به اهلش بسپارند و او را یاری کنند، زیرا امویان غاصب این حق هستند.

زدودن انحرافات دینی و سیاسی و جایگزین کردن حکومتی علوی به جای نظام اموی بوده است جنبش کربلا از زاویه دستیابی به اهداف خود حاوی نوعی شکست و نوعی پیروزی بود. شکست سیاسی با توجه به پذیرفتن این که هدف سرنگونی حکومت اموی و ایجاد دولتی علوی بوده است پیروزی معنوی به دلیل تحکیم آرمان های معنوی اصیل و دینی در جامعه اسلامی اگر کسی سرنگونی حکومت اموی رادر شمار اهداف امام حسین (ع) نیاورد، شاید شکست سیاسی را هم نپذیرد.حقیقت آن است که جنبش کربلا را باید آخرین تلاش سیاسی ممکن برای بازگرداندن حکومت به آل علی (ع) تلقی کرد. کوچکترین تردیدی وجود ندارد که امام علی (ع) حق خویش را پس از رسول خدا(ص) از دست رفته می دید، اما به دلایلی سکوت کرد. پس از عمر، انتظار آن را داشت تا حق به حق دار بازگردد. در این باره خود و شیعیانش نظیر مقداد و عمار تلاش کردند، اما این تلاش ها به جایی نرسید. پس از آن دردوره عثمان امام چنین احساس کرد که در شرایط جدید، رهبری جامعه چشم اندازموفقی ندارد، با این حال اصرار مردم او را امیدوار کرد. این امید در طی چهارسال و نه ماه اقدامات سخت ِ امام برای رهبری صحیح بر باد رفت تلاش محدود و نومیدانه امام حسن (ع) هم به سرعت در هم شکسته شد. اکنون باید انتظار بیست ساله ای تا مرگ معاویه مطرح می شد. امام حسین (ع) این مدت را صبر کرد، گرچه در این مدت اعتراضاتی بر معاویه در زمینه های سیاسی به ویژه قتل برخی شیعیان داشت در سالهای آخر حیات

ننگین معاویه سخن از ولایت عهدی یزید به میان آمد،امام حسین (ع) مخالفت کرد، اما چندن امیدی نبود. با این حال امام در مقام امامت نمی توانست تحمل کند.با روی کار آمدن یزید، امام از روی اعتراض به مکه آمد. اینجا بود که روزنه امیدی از سمت شرق گشوده شد. عراق چند بار تجربه نامیمونی را پشت سر گذاشته بود، اما چه می شد کرد. اگر قرار بود اقدامی صورت گیرد، نه در شام و حجاز بلکه فقط در عراق ممکن بود. آیا ممکن بود که یک بار دیگر به کمک مسلمانان عراق که شیعیان در آن بودند،حکومت اموی را سرنگون کرد و دولت علوی را برپا نمود؟ ظاهر امر، یعنی حمایت های گسترده ای که خبر آنها به امام رسید، این امر را تا اندازه ای تأیید می کرد. امام فرصت را از دست نداد اما وقتی به کوفه نزدیک شد، اوضاع دگرگون شده بود. او در برابر سپاه ابن زیاد قرار گرفت سخن از تسلیم شدن و بیعت با یزید بود. امام نپذیرفت نتیجه آن شد که همراه یاران محدودش در کربلا به شهادت رسید.علامه مجلسی می نویسد:و باید دانست که مذلت های دنیا موجب مزید عزت ایشان است و دوست خدا به اینها ذلیل نمی گردد. آنها که خواستند ایشان را ذلیل گردانند، اکنون نام ایشان به غیر از لعن و نفرین در زمین مذکور نمی شود و نسل های ایشان منقرض شدند و نشانی از قبرهای ایشان نیست و حق تعالی نام آن بزرگواران را بلند گردانیده و علوم و کمالات ایشان عالم را فرا گرفته و دوست و دشمن بر ایشان در نماز و غیر نماز صلوات می فرستند و

به شفاعت ایشان دردرگاه خدا حاجت می طلبند، و رئوس منابر و مناره ها را و وجوه دنانیر و دراهم را به نام نامی ایشان مزین می گردانند، و پادشاهان روی زمین وسلاطین باتمکین به طوع و رغبت از روی اخلاص روی بر خاک آستان ایشان می مالند، و هر روز چندین هزار کس به برکت زیارت ایشان مغفور می گردند، چندین هزار کس به برکت لعنت بر دشمنان ایشان مستحق بهشت می گردند، و چندین هزار کس از برکت گریستن بر ایشان و محزون گردیدن از مصائب ایشان صحیفه سیئات خود را از لوث گناه می شویند، و چندین هزار کس به برکت اخبار و نشر آثار ایشان به سعادات ابدی فایز می گردند، و چندین هزار کس به برکت احادیث ایشان به درجه معرفت و یقین می رسند، و چندین هزار کس به متابعت آثار ایشان و اقتدای به سنت ایشان به مکارم اخلاق و محاسن آداب محلی می گردند، و چندین هزار کور ظاهر و باطن در روضات مقدسات ایشان شفا می یابند و آلاف و الوف از مبتلای به بلاهای جسمانی و روحانی از دارالشفای بیوت رفیعه و علوم منیعه ایشان صحت می یابند.

مظلومان تاریخ هستند؟ گویا این یک سنت تاریخی است که مظلومان تلخی ستم را بر خود هموار کنند، و آوارگی را بپذیرند، تا بتوانند مظلومان را نصرت و آوارگان بشری را به سامان برسانند.

گذشتگان درس هایی فراوان آموخت این مقاله براساس سرگذشت و زندگانی مقدس سرور و سالار شهیدان امام حسین (ع) تنظیم گردیده و هدف از نوشتن این مقاله یادآوری و الگو قراردادن زندگانی مبارک ایشان همانند مشعل فروزان در مسیر زندگی همه می باشد.امام حسین (ع) از جهات فضیلت و کمال اخلاقی بر همه کس برتری و رجحان داشته است عشق و اراده صبر و فداکاری حسن خلق تواضع ادب بخشش صله رحم راستی درستی عبادت فراست و ذکاوت شجاعت و شهامت آزادی و سعادت فداکاری و گذشت امیدواری و آرزو، شرافت و عشق مرام و مسلک سیاست ملی و مظلومیت اجتماعی بر همه کس صراحت دارد که اگر حسین (ع) نبود این کلمات معنا نمی شد.حسین (ع) از جهت امامت و ولایت با پدر و برادرش در یک سطح قرار داشته اند و سایر ائمه هدی هم در همان صف بوده اند ولی هر یک از آنها در بروز خصال و مکارم شخصی یک اهمیت و مزیت خاصی داشته اند و از میان همه آنها حسین (ع) ویژگی خاصی دارد، زیرا او مکتب تربیتی خاصی گشود و در مکتب عملی خود درس فضیلت و اخلاق داد و روش اخلاقی او و پرورش تربیتی او چنان بود که پیغمبر (ص) و علی (ع) و خلفا و اصحاب همه در اکرام و احترام او تأکید و مبالغه داشتند و حتی معاویه که رقیب سرسخت او، پدرش و برادرش بود حضوراً و غیاباً نسبت به حسین نهایت احترام می کرد و اعتراف به مقام و فضیلت

او می نمود.ای که مأیوس از همه سوئی به سوی عشق رو کن قبله دلهاست این دل هر چه خواهی آرزو کن