سرشناسه : یعقوب اردنی احمد حسین ۱۹۳۹
عنوان و نام پدیدآور : الوجیز فی الامامه و الولایه المحامی احمد حسین یعقوب مشخصات نشر : بیروت : الغدیر ، ۱۹۹۷م = ۱۴۱۷ق = ۱۳۷۶.
مشخصات ظاهری : ص ۳۱۹
یادداشت : کتابنامه ص ۳۱۷ - ۳۱۵؛ همچنین بصورت زیرنویس موضوع : امامت موضوع : ولایت رده بندی کنگره : BP۲۲۳/ی‌۷و۳ ۱۳۷۶
رده بندی دیویی : ۲۹۷/۴۵
شماره کتابشناسی ملی : م‌۸۱-۲۲۹۰۸

ام القوم ای تقدمهم، والامام کل من ائتم به قوم سواء اکانوا علی الخطا ام علی الصواب.
وامام کل شی ء قیمه والمصلح له، والامام یعنی المثال، ویعنی المقصود.
والامام هو الخیط الذی یمد علی البناء ویسوی علیه (لادراک استقامه البناء). والحادی امام الابل، لانه الهادی لها(1).
(والامام، فی اللغه، هو الانسان الذی یوتم به، ویقتدی بقوله او فعله محقا کان او مبطلا) (2).
معنی الامامه فی القرآن الکریم وردت کلمه (امام) و (اماما) و (امامهم) و(ائمه)، فی القرآن الکریم، اثنتی عشره مره ع 2(ع 32ع 2)، وقد انطبق المقصود منها انطباقا تاما علی المعنی اللغوی لکلمه الامامه، وتفصیل ذلک قوله تعالی:
1- (فانتقمنا منهم وانهما لبامام مبین)، «الحجر/79».
2- (وکل شی ء احصیناه فی امام مبین)،«یس/12».
3- (ومن قبله کتاب موسی اماما ورحمه..)، «هود/17».
4- (ومن قبله کتاب موسی اماما ورحمه..)، «الاحقاف/12».
5- (یوم ندعوا کل اناس بامامهم)، «الاسراء/71».
فکلمه امام، الوارده فی هذه الایات الخمس، تکشف عن معنی: الکتاب، والمرجع، والقیم، والمصلح، والهادی، والرمز، والمحیط.
6- (واجعلنا للمتقین اماما)، «الفرقان/74».
7- (قال انی جاعلک للناس اماما، قال ومن ذریتی، قال لا ینال عهدی الظالمین)، «البقره/124».
8- (وجعلناهم ائمه یهدون بامرنا..)، «الانبیاء/73».
9- (ونجعلهم ائمه ونجعلهم الوارثین)، «القصص/5».
10- (وجعلنا منهم ائمه یهدون بامرنا لما صبروا..)، «السجده/24».
فکلمه امام، الوارده فی الایات الخمس الثانیه التی سقناها، تکشف جلیا عن معنی المثل الاعلی، والقدوه الحسنه، والقیاده الراشده والمرجعیه الموثوقه، والهدایه التی تقود حتما الی الصواب. او بتعبیر ادق انها تعنی الزعامه او الوجاهه المومنه المرتبطه باللّه سبحانه وتعالی.
11- (فقاتلوا ائمه الکفر انهم لا ایمان لهم)، «التوبه/12».
وائمه الکفر المعنیین بهذه الایه، وبالدرجه الاولی، هم زعماء بطون قریش.
12- (وجعلناهم ائمه یدعون الی النار ویوم القیامه لا ینصرون)، «القصص/41».
والائمه الذین یهدون الی النار هم فرعون وجنوده فالایتان (11و12) سلطتا الاضواء الکاشفه علی طبیعه القیاده الفاسده، والمرجعیه الضاله، وقدوه السوء التی تجر اتباعها الی دار البوار.
نوعا الامامه فی القرآن الکریم من یتتبع الایات القرآنیه المتعلقه بالامامه والتی اوردناها فی الفقره السابقه یتبین له، بیسر، ان القرآن الکریم قد حدد الامامه بنوعین، ورسم لها صورتین، فکل امامه، علی وجه الارض، تندرج بالضروره فی احد هذه النوعیین وتظهر باحدی هاتین الصورتین، فالامامه اما ان تکون شرعیه، واما ان تکون غیر شرعیه.
1- الامامه الشرعیه فقد ساق اللّه تعالی مثالا لهذا النوع من الامامه امامه ابراهیم والائمه الذین جاءوا من بعده، والقرآن الکریم یوضح بما لا یدع مجالا للتاویل ان هذا النوع من الامامه هو:
ا- عهد من اللّه، فالامامه عهد اللّه، وهذا العهد لا تناله الا الصفوه من عباد اللّه، وهو حرام علی الظالمین.
ب- ان اللّه، سبحانه وتعالی، هو الذی یختار الائمه، ویجعلهم ائمه، لانه هو وحده القادر علی معرفه الصفوه معرفه قائمه علی الجزم والیقین. انظر الی قوله تعالی مخاطبا ابراهیم (انی جاعلک للناس اماما) فاللّه تعالی هو الذی اسند منصب الامامه لابراهیم، وکلفه القیام باعباء هذا المنصب، وکذلک قوله تعالی عن الائمه الذین جاءوا من بعد ابراهیم، حیث قال (وجعلناهم ائمه)، (ونجعلهم ائمه)، فاستعمل کلمه (جاعلک، ونجعلهم، وجعلناهم).
ج- ان الائمه طراز صالح من ذریه ابراهیم، فاسحاق هو ابن ابراهیم ویعقوب حفیده، ووصلت الامامه الی محمد، وهو حفید اسماعیل واسماعیل هو ابن ابراهیم، ذریه بعضها من بعض.
د- والعلامه الرابعه للامامه الشرعیه ان الامام الشرعی یهدی بامر اللّه ان یسوس ویوجه ویقود وفق التعالیم الالهیه العالم بها علما قائما علی الجزم والیقین. ودلیل ذلک قوله تعالی: (وجعلناهم ائمه یهدون باءمرنا) وقوله تعالی: (وجعلنا منهم ائمه یهدون بامرنا لما صبروا).
2- الامامه غیر الشرعیه بعد ان بین اللّه، سبحانه وتعالی، معالم الامامه الشرعیه، وساق لها مثلا امامه ابراهیم والائمه من بعده، وضح معالم الامامه غیر الشرعیه، وساق مثلا لها امامه فرعون وجنوده، وائمه الکفر من قبلهم، ومن بعدهم کزعامه بطون قریش التی اخرجت النبی وحاربته وصدت عن سبیل اللّه حتی احیط بها، وقد حدد، سبحانه وتعالی، ممیزات تلک الامامه غیر الشرعیه ومعالمها تحدیدا یحتمل التاویل.
ا- الامام غیر الشرعی رجل ظالم، وعرفه بالظلم لان الظلم جماع کل قبح وعدوان، وهو غیر جدیر بالامامه التی هی عهد اللّه، فضلا عن عدم اتصافه بصفاتها، وعدم اهلیته لها، لکل هذا فهی محرمه علیه.
ب- وعلی الرغم من ان الامام غیر الشرعی یعلم بعدم اهلیته للامامه الشرعیه ویعلم بحرمتها علیه، وعدم اهلیته لها، ومع علمه بوجود الامام الشرعی الا ان هذا الرجل تجاهل الشرعیه تجاهلا کاملا وجمع اسباب القوه والتغلب والقهر، واستولی علی منصب الامامه الشرعیه بالغصب والقهر، بعد ان اقصی الامام الشرعی عن منصبه وحمل الناس بالقوه علی القبول بهذا الوضع الشاذ الذی فرضه.
ج- ومن ممیزات امامه فرعون وجنوده وائمه الکفر من بعدهم، ومن قبلهم، ان الامام المتغلب یعطل الشرع الالهی، ای التعالیم الالهیه: (امر اللّه) ویستبدله، ب ارائه الخاصه، واجتهاداته الشخصیه، ویفرض بالقوه والقهر تلک الاراء والاجتهادات حتی تکون، مع الایام، بمثابه شرع بدیل للشرع الالهی خاصه القواعد المتعلقه بمنصب الامام.
د- ومن ممیزات امامه فرعون القدره علی تحریف الکلم عن مواضعه وقلب الحقائق، فهو یسمی الصلاح الالهی فسادا، ویدعو فساده صلاحا، انظر الی قوله تعالی، علی لسان فرعون، مخاطبا قومه: (انی اخاف ان یبدل دینکم او ان یظهر فی الارض الفساد) «غافرر26». ونری فرعون یطعن بالامام الشرعی، ویصفه بانه مهین، ولا یکاد یبین. ولا مجال للمقارنه بین الفرعون وموسی. انظر الی قوله تعالی، وهو ینقل هذه الظاهره علی لسان فرعون، مخاطبا الملا من اهل مصر (ام انا خیر من هذا الذی هو مهین) «الزخرفر52». وقد یتلطف الغاصب لمنصب الامامه بالقوه فیقول: ان الامام الشرعی هو الافضل، ولکن قدم المفضول علی الافضل لمصلحه رآها الناس، او ان العرب لا تجتمع علی امام من بنی هاشم، لانها تانف ان تکون النبوه والامامه معا فی البطن الهاشمی!! الی آخره من خزعبلات الامام الغاصب التی یسخر کل وسائل الاعلام لتضلیل الناس وابعادهم عن الشرع الالهی.
معنی الامامه فی سنه الرسول تنصب مهمه الرسول الاولی علی تبلیغ القرآن الکریم، وبیان احکامه للناس، وقد قام الرسول بمهمته خیر قیام، فبلغ القرآن فعلا، وبین احکامه کما امر (لتبین للناس ما نزل الیهم) «النحل/44» (ان اتبع الا ما یوحی الی) «الانعام/50، یونس/15، الاحقاف/9» فوضح کافه المعانی الوارده فی القرآن الکریم لکلمه امام، وائمه، وبین مترادفات هذه الالفاظ، فبین ان الامام هو الرجل الاول، وصاحب الکلمه العلیا، واکد ما جاء فی القرآن الکریم من وجود نوعین من الامامه، احداهما امامه بره کامامه موسی والائمه من بعده وامامته(ص)، والاخری امامه فاجره، کامامه فرعون وجنوده، وامامه زعامه بطون قریش، وامامه الذین غصبوا منصب الامامه بالتغلب والقهر، فالامامه البره تهدی بامر اللّه وتتقید باحکام الشرع، والثانیه تهدی الی النار، لانها قائمه علی الغصب والظلم، واستبدال النصوص الشرعیه بالاراء والاجتهادات الشخصیه.
الامامه هی القیاده الشرعیه بعد النبی لقد بین الرسول ان الامام هو القائد الشرعی، والمرجع الموثوق من بعد النبی، وهو الموهل الهیا لیخلف النبی ویقوم بمهامه من بعده، وهو المتصف بصفات الامامه الشرعیه والذی شهد اللّه ورسوله له بانه الاعلم، والافهم بالدین والاقرب للّه ولرسوله، والاتقی، والافضل فی زمانه، فبعد ان اعلن الرسول ان علیا بن ابی طالب(ع) هو الخلیفه، والوصی والولی من بعده، وبعد ان توجه رسول اللّه بامر من اللّه تعالی امیرا علی المومنین، وولیا لهم مجتمعین، ومولی لکل واحد منهم وبعد ان ربط ربطا محکما بین الولایه للّه ولرسوله(ص) وبین الولایه لعلی بن ابی طالب(ع)، عندئذ اعلن الرسول امام اصحابه مجتمعین ومنفردین، فی مرات، واماکن متعدده، ان علیا بن ابی طالب هو الامام من بعده. ودفعا للالتباس، واقامه للحجه ساق الرسول فی تلک المواقف نفسها کلمه امام مع کلمات (سید المسلمین وقائدهم، وولیهم، ونور الطاعه، ورایه الهدی، وخاتم الوصیین)، واعتبرها من صفات الامام علی وممیزاته. واعتبر هذه الصفات والممیزات من وجوه الامامه ومظاهرها ولوازمها.
واعتبر امامه علی بن ابی طالب حاله استمراریه لامامته(ص) وامامه ابراهیم والائمه من بعده الذین یهدون بامر اللّه.
وقد تکررت کلمه امام وائمه فی السنه النبویه، تکرارا کافیا لبیان احکام الامامه بنوعیها.
نماذج من نصوص الامامه الشرعیه ا- قال الرسول، یوما، لاصحابه: (اوحی اللّه الی فی علی بن ابی طالب (انه سید المسلمین، وامام المتقین، وقائد الغر المحجلین) (3).
ب- وقال الرسول(ص) یوما آخر، لاصحابه: (اوحی اللّه الی فی علی انه سید المسلمین وولی المتقین، وقائد الغر المحجلین) (4).
ج- وبینما کان الرسول جالسا مع اصحابه قال لهم: (اول من یدخل هذا الباب امام المتقین، وسید المسلمین، ویعسوب الدین وخاتم الوصیین وقائد الغر المحجلین). وبعد آونه دخل علی بن ابی طالب، فنهض رسول اللّه وعانقه (5).
د- وفی یوم من الایام، کان الرسول جالسا مع اصحابه، فدخل علی بن ابی طالب، فقال له الرسول امامهم: (مرحبا بسید المسلمین وامام المتقین) (6).
ه- وقال الرسول، مره لاصحابه: (ان اللّه عهد الی عهدا فقلت: بینه لی، فقال اللّه تعالی: اسمع ان علیا رایه الهدی، وامام اولیائی، ونور من اطاعنی وهو الکلمه التی الزمتها المتقین.....
الحدیث) (7).
ففی النماذج السابقه، وامثالها، من النصوص الشرعیه، بین الرسول احکام الامامه الشرعیه التی اجملها القرآن الکریم، وساق نموذجا لها امامه ابراهیم، والائمه الذین کانوا یهدون بامر اللّه من بعده، فالامام الشرعی رجل اختاره اللّه سبحانه وتعالی، واعده اعدادا کاملا بحیث یکون هو الاعلم والافهم بالدین (بامرنا) والاقرب للّه ولرسوله، والاتقی، والاصلح، والافضل من اهل زمانه، والاجدر والاقدر علی خلافه رسول اللّه فی امور الدنیا والدین، لیکون المثل الاعلی المتحرک والمبین الموتمن علی دین اللّه، فلا یصدر عنه الا الصواب، وهذه هی ممیزات الامامه الشرعیه وصفاتها، وهی التی امر رسول اللّه بان یعلن للناس بانها متوافره فی الامام علی وفی الائمه الکرام من ذریته وذریه النبی.
بمعنی ان الرسول، فی زمانه، کان هو الاعلم والافضل والانسب ویجب ان یخلفه رجل یتمتع بهذه المزایا.
الرسول یحذر من الامامه الفاجره ویرسم صورتها بعد ان بین رسول اللّه نموذج الامامه الشرعیه، وبعد ان اعلن ان علیا بن ابی طالب، هو اول الائمه الشرعیین من بعده ثم یلیه احد عشر اماما کلهم من ذریه النبی، وابناء علی واحفاده بعد ذلک، حذر رسول اللّه من نموذج الامامه الفاجره التی اجملها القرآن، وساق مثلا لها امامه فرعون وجنوده وائمه الضلال الذین عاصروه، وهم زعماء بطون قریش.
لقد بین رسول اللّه بالتصویر الفنی البط ی ء احکام الامامه الفاجره القائمه علی الغصب والتغلب والقهر، وحذر بمختلف وسائل التحذیر، من الوقوع بین مخالب مثل هکذا امامه.
وبین الرسول بان الامه اذا رفضت امامها الشرعی علی بن ابی طالب، او تخلت عنه، ولم تنصره، فان قیاده الامه ستصبح مطمعا لکل الطامعین بالرئاسه وفریسه لمن غلب، وسیصبح الغالب داعیه یهدی عملیا الی النار، تماما کامامه فرعون وجنوده وامامه زعامه بطون قریش قبل هزیمتهم.
فالامام الفاجر، وفق هذا التصور، رجل طموح، مستهتر بالشرعیه والمشروعیه الالهیه، لا هم له الا مصالحه، والفوز بالاماره، حسود، کاره للترتیبات الالهیه المتعلقه بمنصب الامامه من بعد النبی، لذلک اعد العدد وهیا اسباب القوه، وقبض علی مقالید الامور بالقوه الغاشمه، وموهله الوحید القوه والغلبه، والقدره علی خداع الناس، وتحریف الکلم عن مواضعه.
وفی الوقت الذی یعلن فیه انتماءه للجماعه المسلمه، یبرز عداوته عملیا للّه ولرسوله، بجمعه لوسائل القوه والتغلب لیخرج الامه بالقوه من اطار الشرعیه والمشروعیه الالهیه فیخرب نظامها السیاسی الالهی، ویبتزها امرها، بعد امضاء ولی امرها وامامها الشرعی الذی اختاره اللّه ورسوله، ویعطل احکام الامامه الشرعیه التی وضعها اللّه ورسوله ویستعیض عن الاحکام الالهیه، ب ارائه الخاصه واجتهاداته الشخصیه. فهذا النموذج من الامامه هو اشد خطرا علی الدین والامه من امامه فرعون وجنوده، وامامه ائمه الکفر فی مکه.
لهذا صورهم رسول اللّه بصورتهم الحقیقیه البشعه، ووصف واقع حال تلک الامامه الفاجره بقوله: (یکون بعدی ائمه، لا یهتدون بهدای ولا یستنون بسنتی، قلوبهم قلوب الشیاطین فی جثمان انس..) (8).
وهکذا یکون رسول اللّه قد بین الامامتین البره والفاجره، واطلع الناس علی حقیقه امامه ابراهیم وامامه فرعون.
معنی الامامه عند ائمه اهل بیت النبوه لاهل بیت النبوه مکانه دینیه خاصه، فهم الذین اذهب اللّه عنهم الرجس، کما هو ثابت من آیه التطهیر، وهم کنفس النبی کما هو ثابت من آیه المباهله، وهم اعدال الکتاب کما هو ثابت من حدیث الثقلین المسلم بصحته وتواتره، ولان اللّه تعالی قد فرض مودتهم کما هو ثابت من آیه الموده، ولان الصلاه علیهم جزا لا یتجزا من الصلاه المفروضه علی العباده، ولسبب عملی آخر انهم عاشوا مع النبی طوال حیاته، وورثوا علمه، ما یعنی انهم قد اهلوا للامامه، فقد سمی رسول اللّه علیا اماما، وقال عن الحسن انه امام، وقال عن الحسین انه امام، ولا یجادل حتی النواصب بصحه اقوال الرسول هذه، انما جدالهم ینصب علی تفریغ کلمه الامام من معانیها الشرعیه طمعا بتصحیح الواقع الذی فرضته القوه الغاشمه المتغلبه.
وما یعنینا هو ان ائمه اهل بیت النبوه عالجوا معنی الامامه وبینوه کما تلقوه عن رسول اللّه.
قال الامام علی: (اللهم لا تخلو الارض من حجه لک علی خلقک: ظاهر او خائف مغمور، لئلا تبطل علی الناس حججک او بیناتک) (9).
وقال ایضا: (ان الائمه من قریش غرسوا فی هذا البطن من هاشم لا تصلح علی سواهم ولا تصلح الولاه من غیرهم) (10).
وقال ایضا: (لا یقاس ب ال محمد من هذه الامه احد، ولا یسوی بهم من جرت نعمتهم علیه ابدا، هم اساس الدین، وعماد الیقین، الیهم یفی ء الغالی، وبهم یلحق التالی، ولهم خصائص حق الولایه، وفیهم الوصیه والوراثه...) (11).
قال الامام زین العابدین (علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب): (نحن ائمه المسلمین، وحجج اللّه علی العالمین، وساده المومنین، وقاده الغر المحجلین....) (12).
وقال الامام زین العابدین ایضا: (نحن خلفاء الارض ونحن اولی الناس بالناس..).
وقال ایضا، فی الصحیفه السجادیه (13)، (اللهم انک ایدت دینک فی کل اوان بامام اقمته، علما لعبادک، ومنارا فی بلادک، بعدما وصلت حبله بحبلک، وجعلته الذریعه الی رضوانک، وافترضت طاعته، وحذرت معصیته، وامرت بافشال امره، والانتهاء عند نهیه، والا یتقدمه متقدم، ولا یتاخر عنه متاخر...).
قال الامام الصادق (14): (لو بقیت الارض بغیر امام ساعه لساخت) قیل له: کیف ینتفع الناس بالحجه الغائب المستور؟ فقال الصادق: (کما ینتفعون بالشمس اذا سترها السحاب).
وهذا یعنی ان ائمه اهل بیت النبوه قد فهموا الامامه کما بینها رسول اللّه علی انها رکن من ارکان الدین، لا غنی عنها، وبان الامام معین من اللّه، ومعلن من رسوله، وان مهمه الامام ان یهدی لامر اللّه، فهو قائد الامه ومرجعها وقدوتها فی امور دینها ودنیاها، لانه الوحید فی زمانه المتصف بالصفات الشرعیه للامامه، والموهل الوحید فی زمانه لخلافه النبی فی امور الدین والدنیا.
وانت تلاحظ ان فهم اهل بیت النبوه یتفق بالکامل مع بیان النبی لاحکام الامامه الشرعیه، ممثله بامامه ابراهیم والانبیاء من بعده والتی اجملها القرآن الکریم.
فالامام هو صاحب الکلمه العلیا، یقود، ولا یقاد، ولا یتقدم علیه احد، ولا یتاخر عنه احد.
معنی الامامه عند علماء دوله الخلافه معنی قاده التاریخ الاسلامی نعنی بقاده التاریخ السیاسی الاسلامی، وهم قاده دوله الخلافه، الخلفاء المتغلبین الذین قبضوا علی مقالید امور الدوله الاسلامیه من طریق القوه والتغلب والقهر وکثره الاتباع، مباشره، او بعهد من بعضهم الی بعض، وقد استمر حکم قاده التاریخ من بعید وفاه النبی حتی سقوط آخر سلاطین بنی عثمان، وعرف نظامهم بنظام الخلافه علی الرغم من تطبیقاته المختلفه، فابو بکر خلیفه رسول اللّه، والسلطان عبد الحمید خلیفه رسول رب العالمین ایضا.
معنی علماء دوله الخلافه ونعنی بعلماء دوله الخلافه، او علماء قاده التاریخ السیاسی الاسلامی، اولئک العلماء الذین ایدوا دوله الخلفاء، وصححوا ولایه الخلفاء، وسوغوا اعمالهم، واعتبروا ما صدر عن الخلفاء او عن بعض اقطابهم، علی الاقل، بمثابه سوابق دستوریه او سنن واجبه الاتباع کسنه رسول اللّه تماما، فولایه العهد مثلا یعدونها مشروعه، لان ابا بکر عهد لعمر، ولان عمر عهد لاصحاب الشوری.. الخ.
معنی الامامه عند هولاء تعنی الامامه، عند علماء دوله الخلافه، الخلافه، او الرئاسه العامه للمسلمین فی الشوون الدینیه والدنیویه، فالامام عندهم (ای الخلیفه) هو خلیفه رسول اللّه، یتمتع بکل حقوقه وصلاحیاته، (لو منعونی عقالا لقاتلتهم علیه) کما یقول الخلیفه الاول، وبیده الاموال، والسلطه والنفوذ، والفهم الدینی الذی یراه مناسبا هو الذی ینفذ، فیمکنه ان یخترع امورا لم تکن موجوده ویجعلها سنه واجبه الاتباع، کولایه العهد، ویمکنه ان یخالف سنه الرسول، فالرسول کان یعط ی بالسویه، وجاء الخلیفه الثانی، والغی سنه المساواه بالعطاء، واعط ی الناس حسب منازلهم برایه، وقیل فی تسویغ ذلک ان الرسول مجتهد، والخلیفه الثانی مجتهد! والخلاصه ان الخلیفه عند علماء دوله الخلافه هو الامام، ولا امام غیر الخلیفه فهو صاحب الکلمه العلیا، والقول الفصل وهم یسلمون بانه لیس الاصلح ولا الافضل ولا الاعلم ولا الاتقی، ولکنه وصل الی سده الخلافه بالتغلب والقوه والقهر، وقدم المفضول علی الافضل لمصلحه رآها المسلمون.
دلیل علماء الدوله علی ان الامام هو الخلیفه؟ قال الماوردی والفراء (15):
ا- (الامامه) یعنون بها الخلافه، تنعقد من وجهین: احدهما باختیار اهل الحل والعقد وثانیهما بعهد الامام من قبل...
ب- ونقلا عن طائفه، القول: (ان اقل ما تنعقد به الامامه خمسه یجتمعون علی عقدها والدلیل الشرعی علی ذلک ما فعله (ابو بکر وعمر وابو عبیده واسید بن حضیر، وبشیر بن سعد، وسالم مولی ابی حذیفه عندما اجتمعوا واختاروا ابا بکر خلیفه.
والدلیل الشرعی الاخر برایهم ان الخلیفه الثانی عمر جعل الشوری فی سته یعقد لاحدهم برضا الخمسه.
وهذا قول اکثر الفقهاء والمتکلمین من اهل البصره، وقال آخرون من علماء الکوفه تنعقد بثلاثه..
ج- واضاف: (ان انعقاد الامامه بعهد من قبله فهو ما انعقد الاجماع علی جوازه، فابو بکر عهد لعمر، وعمر عهد بها لاهل الشوری).
د- واضاف: (ان بیعه عمر لم تتوقف علی رضا الصحابه لان الامام احق بها).
ه- وقال ابو یعلی: (ان الامامه تثبت بالقهر والغلبه ولا تفتقر الی العقد).
(من غلب بالسیف حتی صار خلیفه وسمی امیر المومنین فلا یحل لاحد یومن باللّه والیوم الاخر ان یبیت ولا یراه اماما، برا کان ام فاجرا، فهو امیرالمومنین).
و- وقال فی الامام یخرج علیه من یطلب الملک، فیکون مع هذا قوم ومع هذا قوم تکون الجمعه مع من غلب، والدلیل الشرعی ان عبداللّه بن عمر بن الخطاب صلی بالناس یوم الحره وقال: (نحن مع من غلب) (16).
ز- قال الجوینی امام الحرمین: (اعلموا انه لا یشترط فی عقد الامامه الاجماع) (17).
وهو یقصد بالامامه الخلافه.
ح- قال ابن العربی، فی (شرحه علی سنن الترمذی): (لا یلزم فی عقد البیعه للامام (الخلیفه) ان تکون من جمیع الانام، بل یکفی لعقد ذلک اثنان او واحد (18).
ط- قال القرطبی، فی (جامع الاحکام): (اذا انعقدت الامامه باتفاق اهل الحل والعقد او بواحد وجب علی الناس کافه متابعته) (19).
ی- قال عضد الدین الایجی، فی (المواقف فی علم الکلام) (20): (ان الامامه «یقصد الخلافه » تثبت بالنص من الرسول ومن الامام السابق، وتثبت بیعه اهل الحل والعقد).
وقد قصد الجمیع (بالامامه) الخلافه العامه للرسول، او الرئاسه العامه للمسلمین فی الشوون الدینیه والدنیویه.
والنصوص التی اوردناها، عند علماء الدوله التاریخیه، تعط ی تصورا واضحا عن معنی الامامه عندهم، فالخلیفه عندهم هو الامام، وهو الرئیس الاعلی للمسلمین فی جمیع شوونهم الدینیه والدنیویه، ولم لا فهو خلیفه الرسول القائم مقامه؟ وهذا الخلیفه لیس ممیزا لا فی دینه ولا فی علمه، ولا فی افضلیته، وما یمیزه عن سواه هو انه غالب او متغلب حمل الناس علی اتباعه، او صار خلیفه بعهد من متغلب، ویبقی هذا الخلیفه خلیفه للنبی، متمتعا بکافه صلاحیاته وحقوقه وشرعیه وجوده حتی یظهر غالب جدید، فاذا تغالب الغالب الجدید مع الغالب السابق الذی صار خلیفه لانه غلب، یتفرج الناس، فاذا غلب المتغالب الجدید، یفقد الخلیفه السابق شرعیه وجوده وکافه حقوقه وصلاحیتها، ویخلی مکانه لیحل محله الغالب الجدید، خلیفه للنبی، وامیرا للمومنین، واماما للمسلمین..
ثم تبدا عملیات المفاضله بین المتغلبین، وهکذا یخرج الدین الحنیف بقرآنه وسنته ومقاصده الشریفه عن مساحه التغالب، ویبقی دوره محصورا بالزینه، وینکر اولئک العلماء وجود ائمه شرعیین غیر الخلفاء.
المصطلحات المرادفه لمصطلح الامامه القرآن الکریم هو الذی عرف العرب بمصطلح الامامه، وهو الذی قسم الامامه الی نوعین، وجاء الرسول الکریم وبین هذا المصطلح بیانا تاما حتی عرف للعامه والخاصه معا.
وخلال قیاده النبی للدعوه والدوله معا مارس مهمه الامامه والرساله معا، ثم وطد الامر، واعلن امام اصحابه واخبرهم ان الامام من بعده هو علی بن ابی طالب لانه الموهل الهیا للامامه من بعده، وحرص النبی علی اخبارهم بذلک فرادی ومجتمعین، مثلما حرص علی ان ینادی الامام علی امامهم بهذه الصفه کقوله:
(مرحبا بسید المسلمین وامام المتقین)، وغنی عن البیان بان الرسول لم یعلن امامه علی من بعده ویخبر اصحابه بهذه الامامه من تلقاء نفسه، انما فعل ذلک بامر من ربه، لان اللّه سبحانه وتعالی امر الرسول ووجهه لکافه الامور الاقل اهمیه، فمن باب اولی ان یامره بهذا الامر الذی یعد فی غایه الخطوره، لانه قوام مستقبل الدعوه والدوله الاسلامیه.
وکما عرف القرآن الکریم العرب بمصطلح الامامه، عرفهم بکل المصطلحات الداله علی الامامه والکاشفه لها، والتی تعد من لوازمها ومظاهرها وجاء الرسول فبینها بیانا لا یحتمل التاویل:
1- ولی الامر، او الولی مطلقا، او المولی تکررت هذه المصطلحات فی القرآن مرات متعدده، وقام رسول اللّه(ص)، ببیانها للعامه والخاصه، وربط هذا بمستقبل الدعوه والدوله (فعندما نزلت آیه الولایه: (انما ولیکم اللّه ورسوله والذین آمنوا الذین یقیمون الصلاه ویوتون الزکاه وهم راکعون) «المائده/55» وقد بین الرسول لاصحابه ان السبب المباشر لنزول هذه الایه هو تصدق علی بخاتمه وهو راکع، ولان مهمه الرسول ان یبین للناس ما انزل الیهم من ربهم، فقد بین هذه الایه وامثالها، واعلن بامر من ربه بان الامام علی بن ابی طالب (هو ولیه فی الدنیا والاخره) (21).
وقال الرسول لعلی امام اصحابه: (انت ولی کل مومن بعدی) (22)، ثم التفت الی اصحابه وقال لهم: (انه ولیکم بعدی) (23).
ولم یکتف النبی بذلک بل امرهم بموالاه الامام علی، وحبب الیهم هذه الموالاه، فقال: (اوصی من آمن بی وصدقنی بولایه علی بن ابی طالب من تولاه فقد تولانی ومن تولانی فقد تولی اللّه ومن احبه فقد احبنی، ومن احبنی فقد احب اللّه).
وقال لهم مره: (من آمن بی وصدقنی فلیتول علی بن ابی طالب فان ولایته ولایتی، وولایتی ولایه اللّه) (24).
فانت تلاحظ ان رسول اللّه ربط ولایه علی بالایمان بالنبی وبتصدیقه، ولم یکتف الرسول بذلک، انما حث المسلمین علی هذه الموالاه ووعدهم بالجنه فقال: (من احب ان یحیا حیاتی ویموت موتتی ویسکن جنه الخلد التی وعدنی ربی، فان ربی غرز قضبانها بیده فلیتول علیا فانه لن یخرجکم من هدی ولن یدخلکم فی ضلاله) (25).
فمن یمعن النظر، فی هذه النصوص، ویتبین اهتمام الرسول المرکز علی المعنی لا یبقی لدیه ادنی شک بان الامام علی بن ابی طالب هو الولی من بعد النبی، ای الامام او صاحب الکلمه العلیا فی المجتمع، فولی الامر او الولی مطلقا یعنی الحاکم والاولی، انظر الی قوله تعالی: (ائمه یهدون بامرنا) «الانبیاء/73، السجده/24»، (اطیعوا اللّه واطیعوا الرسول واولی الامر منکم) «النساء/59».
وقول الرسول لبنی عامر بن صعصعه عندما طلبوا الخلافه من بعده مقابل ایمانهم به: (ان الامر للّه یضعه حیث یشاء) ولیس ادل علی ذلک من انه عندما اخذوا الخلافه بالقوه والتغلب صار الخلیفه المتغلب یعرف بالولی اطلاقا او بولی الامر انظر الی قول ابی بکر: (انی قد ولیت علیکم) وقوله عندما استخلف عمر: (انی ما ولیت ذا قرابه) وقول عمر: (انا ولی رسول اللّه وولی ابی بکر وامرهما الی والی من ولی الامر) (26).
وعمر علی فراش الموت لطالما ردد: (لو کان... حیا ولیته).
وفی زمن الخلفاء الثلاثه کان ینظر للخلیفه المتغلب واقعیا علی اساس انه ولی امر المسلمین او الولی مطلقا، ولم یختلف الامر عندما آلت الامور الی الامویین والعباسیین والعثمانیین، فالخاصه والعامه کانوا یرون ان الولی مطلقا او ولی الامر کنایه عن صاحب الکلمه العلیا فی المجتمع الاسلامی، وهذا کله یوکد عمق الارتباط بین کلمه او مصطلح الامام وبین مصطلح الولایه او الولی.
وجاء تتویج الرسول للامام علی فی غدیر خم لیضع النقاط علی الحروف (27).
2- الخلیفه وردت کلمه خلیفه، فی القرآن بمعنی النیابه عن الغیر والقیام مقام هذا الغیر کقوله تعالی: (یا داود انا جعلناک خلیفه) «ص/26»، وقول موسی لاخیه هارون: (وقال موسی لاخیه خارون اخلفنی فی قومی واصلح..) «الاعراف/142».
فعندما خوطب داود کان هو الحاکم او صاحب الکلمه العلیا، وهارون صار صاحب الکلمه العلیا فی بنی اسرائیل بعد رحیل موسی، واسلامیا عرف الخلیفه بانه القائم مقام الرسول بعد موته، ولان مهمه الرسول ان یبین للناس ما انزل الیهم من ربهم واحکاما للامر من بعده، اعلن الرسول واخبر الناس: المومن منهم والکافر بان علی بن ابی طالب هو الخلیفه من بعده، ای القائم مقام الرسول عند موته، فقال،(ص)، عن علی بن ابی طالب:
(ان هذا اخی ووصیی وخلیفتی فیکم فاسمعوا له واطیعوا) (28).
وبهذا الحدیث الذی ربط بین الاخوه والوصایه والخلافه بین الرسول مغزی آیات الخلافه، فالخلیفه هو الشخص الموهل الهیا لخلافه الرسول والحکم بشریعه الهیه، واذا استذکرنا قوله تعالی: (وقال موسی لاخیه هارون اخلفنی فی قومی واصلح) واستذکرنا قول الرسول لعلی (انت منی بمنزله هارون من موسی الا انه لا نبی بعدی) عندئذ نقطع بان الرسول اعط ی علیا کافه الصلاحیات المخوله له فی قیاده المجتمع باستثناء النبوه، فعلی هو الامام، وهو الولی، وهو الخلیفه، ای صاحب الکلمه العلیا فی المجتمع، او بتعبیر ادق فی هذا المکان (ای الخلیفه القائم بالحق والحقیقه مقام النبی بعد موته، وحدیث المنزله من اصح الاثار) (29).
وبعد ان تم غصب الخلافه والامامه بعد وفاه النبی والاستیلاء علیها بالقوه والتغلب، صار القائم مقام النبی یعرف بالخلیفه، ای صاحب الکلمه العلیا فی المجتمع، ظاهریا لانه خلیفه الرسول الذی کان صاحب الکلمه العلیا، وواقعیا لانه الخلیفه المتغلب تحت تصرفه الاموال یستمیل بها القلوب واسباب القوه الاخری.
وتستخدم فی اداء المعنی نفسه مصطلحات اخری هی:
3- امیر المومنین.
4- القائد.
5- سید المسلمین.
6- سید العرب.
7- الوصی.
وحملا علی المقصود الالهی من الامامه او خلافه الرسول الشرعیه واقامه للحجه، وقطعا لدابر التاویل اعلن الرسول واخبر اصحابه: فرادی ومجتمعین بان الامام علی هو امیر المومنین، وهو سید المسلمین، وهو سید العرب، وهو القائد، وهو رایه الهدی، ونور من اطاع اللّه.
وهذه الصفات من لوازم ومظاهر الامامه الشرعیه، النموذج الوارد فی القرآن الکریم، وهی امامه ابراهیم والائمه من بعده الذین یهدون بامر اللّه حتی وصلت الامامه الی محمد، حیث جمع اللّه له الامامه والرساله والنبوه وقد وردت هذه الصفات باحادیث موثوقه اجمع ائمه اهل بیت النبوه علی صحتها، ورواها الکثیر من علماء دوله الخلافه التاریخیه (30).
المصطلحات المرادفه للامامه وجوه لشخص واحد من یمعن النظر فی منصب الامامه ومعانیها اللغویه والشرعیه وبالمترادفات التی اطلقت علی شخص الامام یتیقن ان هذه المترادفات وجوه لشخص واحد، ومظاهر ولوازم لمنصب واحد، وهو منصب الامامه، فالامامه الشرعیه، هی رمز الارتباط بین الخلق وامر اللّه الخالق، والامام یمثل قمه الوجود علما واحاطه وتقوی، وفضلا، وصلاحا، وهو النموذج المتحرک الحی للانسان المعتصم باللّه، وهو المرجع الوحید الذی لا یعلو فوقه مرجع، وهو الموهل الهیا لقیاده الامه المسلمه بل لقیاده العالم علی هدی من امر اللّه، فلا یوجد فی زمانه من هو افضل منه ولا اعلم ولا اصلح، ولا اقدر، فما من سوال الا ویملک الجواب الصحیح علیه، لان من مهام الامام ان یبین الدین، او امر اللّه للعالم کله فضلا عن الامه الاسلامیه.
ومن هنا فان الامام بالضروره محصن (او مطعم) ضد الخطا والزلل، وبما ان هذا الامام سیحل محل الرسول ویقوم مقامه عند موت الرسول، فهو بالبداهه والضروره خلیفه الرسول القائم مقامه فی امور الدین والدنیا معا، وحیث ان الامام الشرعی له ولایه علی نسق ولایه اللّه ورسوله فهو الاولی بالمومنین من انفسهم او هو ولیهم، او ولی امرهم جمیعا وولی کل واحد وواحده منهم، ای انه الاولی بهم من غیره، فهو یلی امورهم، ویتصرف بشوونهم.
والامام الشرعی بالضروره هو سید المسلمین، وقائدهم الاعلی، ورایه هداهم، وموالاته هی موالاه للّه ولرسوله، ورمز لاتباع المسلمین لامر اللّه، ولانه وصی الرسول فهو کنفس الرسول استنادا لایه المباهله ولقول الرسول لبنی هیلعه: (لارسلن علیکم رجلا کنفسی)، وقول الرسول لابی بکر عندما اخذ منه سوره براءه وکلف الامام علی بتبلیغها مبررا ذلک بانه لا یودی عن الرسول الا الرسول نفسه او الامام علی، وهکذا یبنی الاسلام جسور الثقه بین الامام وبین المومنین، ویحکم کافه الاحکام المتعلقه بمنصب الامامه، ویسد امام طلاب الزعامه ابواب الفتنه والتاویل ویوطد للامام فی الارض.
اما الخلیفه الذی استولی علی صلاحیات الامام ومنصب الخلافه بالقوه والتغلب والقهر فلا حظ له من الشرعیه وهو مجرد واقع مفروض، غیر معتبر ومعدوم شرعیا.
وامامه هذا المتغلب وخلافته تدخل فی زمره امامه فرعون وجنوده وامامه زعامه بطون قریش.
وهی امامه قائمه اصلا علی الغصب والتغلب والقهر والخروج علی امر اللّه، واستبعاد الکفاءات الشرعیه.

من المسلم به بالضروره ان محمدا هو آخر الرسل وخاتم النبیین، وانه قد ارسل للناس کافه لیخرجهم من الظلمات الی النور، وان الدین الذی جاء به هو (دین اللّه) الاسلام بصیغته النهائیه التی ارتضاها اللّه لعباده، وانه قد انتقل الی جوار ربه.
ویسلم الجمیع بان المهمه الاساسیه لرسول اللّه تنصب علی:
1- تبلیغ ما انزل الیه من ربه.
2- وبیان ما انزل فالصلاه علی سبیل المثال جاءت مجمله فی القرآن الکریم، فقام الرسول ببیانها.
3- ومهمه الرسول ان یقود الدعوه الاسلامیه وان یقود الدوله الاسلامیه التی تمخضت عن الدعوه.
4- وان یحکم بما انزل اللّه، ومن خلال هذا کله یتکون المجتمع النموذج الذی یستقطب العالم لامر اللّه.
5- وان یکون مرجعا عاما لا ینطق الا بالجزم والیقین القائم علی الصواب التام.
من یقوم بمهام الرسول بعد وفاته؟ تبلیغ ما انزل اللّه، وبیانه، وقیاده الدعوه، وقیاده الدوله والحکم بما انزل اللّه، واستقطاب العالم، والمرجعیه امور فنیه وعلی جانب کبیر من الخطوره والقیام بها یستدعی بالضروره الاعداد الالهی الکامل، والموهل الوحید والمعد الهیا لانجاز هذه المهام من بعد النبی هو الامام، الاعلم والافهم بالدین والاقرب للّه ولرسوله، وافضل ابناء الجنس البشری فی زمانه بشهاده اللّه ورسوله، عندئذ یحدث استقرار موسسی، وقناعه عامه باهلیه الامام وقدرته، وینقطع دابر التنافس والتناحر علی منصب الامامه، وتمضی الشرعیه والمشروعیه قدما فی تحقیق اهدافها.
وتوقف عملیات التبلیغ وبیان ما انزل اللّه، وتوقف الدعوه الی امر اللّه، وانهیار دوله الایمان، والبقاء بدون مرجع موثوق ینطق بالحق والصواب، ویدل الناس علی امر اللّه، ویطلعهم علی الحقائق الشرعیه المجرده، عند تفرق الاراء واختلاف الاهواء کل هذه الامور تتناقض مع الحکمه الالهیه من النبوه والرساله وکذلک ترک هذه الامور ودون اسنادها لشخص محدد وموهل ومعد للقیام بها امر لا یتفق مع الحکمه والتدبیر الالهی، والامام الشرعی هو المخول بذلک کله، مما یجعل وجوده ضروره ملحه یحتاجها الناس کحاجتهم الی الماء والهواء، والحب، وتکوین العائله، فبدون الامام الشرعی یتاکل المجتمع المسلم من داخله، وبوقت یطول او یقصر تبدا الانهیارات، وتصبح عملیه اعاده البناء مستحیله بدون وجود الامام الشرعی واشرافه، وحتی مع وجوده تصبح عملیه اعاده البناء مکلفه، وتحتاج لجهد مضاعف.
والخلاصه انه من غیر المتصور وجود مجتمع مومن حقا بدون امامه شرعیه تهدی بامر اللّه علی شاکله امامه ابراهیم والائمه من بعده الذین یهدون بامر اللّه، وعلی شاکله امامه محمد، والائمه من ذریته الذین اختارهم اللّه لقیاده اللّه وهدایته الی امر اللّه من بعد النبی.
وفی هذا المجال یقرب الامام الباقر الصوره الی الذهن فیقول (یا ابا حمزه یخرج احدکم فراسخ فیطلب لنفسه دلیلا وانت بطرق السماء اجهل منک بطرق اورض، فاطلب لنفسک دلیلا) (31).
وانظر الی قول الامام علی: (اللهم لا تخلو الارض من حجه لک علی خلقک، ظاهر او خائف مغمور لئلا تبطل علی الناس حججک او بیناتک) (32).
وقول الامام زین العابدین: (اللهم انک ایدت دینک فی کل زمان بامام اقمته علما لعبادک، ومنارا فی بلادک... وامرت بامتثال امره والانتهاء عند نهیه، وان لا یتقدمه متقدم ولا یتاخر منه متاخر) (33).
وباختصار لو کان فی الارض اثنان لکان الامام بالضروره احدهما کما قال احد الائمه.
قد یقال کیف تحتج باقوال ائمه اهل بیت النبوه علی قوم ینکرون امامتهم؟ الائمه الکرام لا یقولون برایهم ما یقولونه مروی عن آبائهم عن رسول اللّه، ولا ینکرالمنکرون ان الائمه عاشوا مع رسول اللّه طوال حیاته المبارکه، وورثوا علم النبوه، فضلا عن مکانتهم الخاصه والممیزه بوصفهم اعدال الکتاب، والذین اذهب اللّه عنهم الرجس، وفرض مودتهم وجعل الصلاه علیهم جزءا من الصلاه المفروضه علی العباد واصحاب مقوله الانکار یحتجون علی الناس بمن هم اقل من الائمه مرتبه، فهم یقولون بعداله کل الصحابه، ومن الثابت ان الائمه، علی، والحسن والحسین، صحابه علی الاقل، وبرایهم فان الصحابه کلهم عدول، فلما تقدمون اذا بعداله الائمه او تشککون بها، مع انهم صحابه، بل وسادات الصحابه وساده الجنس البشری کله!!! فلو روی هذه الاحادیث ابا هریره الذی صحب النبی اقل من ثلاث سنوات، لامنوا بروایته واعتبروها شیئا مقدسا، بحجه انه صحابی، ولو روی هذه الاحادیث معاویه او ابوه لتقبلوها بقبول حسن، مع ان معاویه واباه طلیقان حاربا رسول اللّه ودینه علنا من 23 عاما ولم یسلما الا کارهین).
ضروره وجود امامه، بره کانت ام فاجره تلک حقیقه مطلقه سلمت بها البشریه کلها، واعتبرتها ضروره من ضرورات الاجتماع البشری، فلا غنی لمجتمع قل ام کثر عن الامامه.
والامامه بالضروره کما انزل اللّه فی کتابه وبینها رسول اللّه، ناخذ صورتین متناقضتین، احداهما: امامه بره، وهی الامامه الشرعیه کامامه ابراهیم والائمه الذین کانوا یهدون لامر اللّه من بعده، وامامه محمد، وعلی والائمه الاطهار من ذریتهما.
فالامام بهذه الصوره رجل اختاره اللّه، واعده، وهیاه للامامه، حتی صار افهم واعلم اهل زمانه، واتقاهم واصلحهم وافضلهم ومهمته ان یقود الجنس البشری علی هدی الامر الالهی.
وثانیهما: الامامه الفاجره، کامامه فرعون وجنوده، وامامه زعماء بطون قریش، والامام بهذه الصوره رجل حصل علی الامامه بالقوه فقاد الناس علی هدی آرائه الخاصه واجتهاداته الشخصیه.
عندما یستبعد الامام الشرعی، ویتم الاستیلاء علی منصب الامامه بالقوه والتغلب والغصب والقهر ویتسلح الغاصب بالصلاحیات الهائله التی اعطاها الشارع الحکیم للامام الشرعی، عندئذ یتحول هذا الغاصب الی دکتاتور ویصبح اماما او قائدا ومرجعا للمجتمع علی شاکله امامه فرعون وجنوده، وعلی شاکله ائمه الکفر (زعماء بطون قریش) الذین دخلوا بحرب مسلحه مع رسول اللّه، ولان الموهل الوحید للغاصب هو القهر والغلبه، ولانه غیر معد الهیا لتولی منصب الامامه وللقیام باعبائها، یغدو کحاطب اللیل او کشخص لا یعرف من الطب الا اسمه او رسمه ومع هذا یجری عملیات جراحیه دقیقه للقلب والعین والاذن، وهکذا یتلف الغالب ویفسد کل شی ء یلمسه او یضع یده علیه ومع الایام لا یبقی من الدین الا اسمه، ویصبح فرعونا حقیقیا والفرق بین الفرعونین ان فرعون مصر مکشوف وظاهر علی حقیقته، بینما الفرعون الغاصب یرتدی جبه اسلامیه.
وطوال التاریخ کانت هذه الامامه الغاصبه قائمه ومستمره، لان قیاده المجتمع ضروره یفرضها منطق الحیاه وطبیعه الاجتماع.
قال رسول اللّه(ص) (لابد للناس من اماره بره او فاجره، فاما البره فتعدل فی القسم وتقسم بینکم فیئکم بالسویه، واما الفاجره فیبتلی فیها المومن، والاماره خیر من الهرج، قیل یا رسول اللّه: وما الهرج؟ قال: القتل والکذب) (34).
فبدون قیاده للمجتمع یختل حبل الامن، ویاکل القوی الضعیف، والقیاده او الاماره وجه من وجوه الامامه.
ومن هنا قال رسول اللّه (الاسلام والسلطان اخوان توامان لا یصلح واحد منهما الا بصاحبه فالاسلام اس والسلطان حارث، وما لا اس له یهدم وما لا حارث له ضائع) (35).
والمعنی ان الائمه الغاصبین استولوا علی السلطان باعتباره الحارث وترکوا الاسلام مع انه الاساس والاخ التوام للسلطان.
الاستیلاء علی منصب الامامه بالقوه والتغلب الغاصب للامامه رجل طامع بالسلطه، وحاسد للامام الشرعی وقوی اعد العده، وصمم علی الخروج من الشرعیه والمشروعیه الالهیه، وعلی تنحیه الامام الشرعی بالقوه والتغلب والحلول محله قهرا، وبعد ذلک یظهر بمظهر الامام الشرعی، مع ان موهله الوحید هو الغلبه، فلیس موهلا للامامه ولا معدا لها ویبقی فی منصبه المغصوب ما دام غالبا، وعندما تقترب منیته یعهد بالامامه المغصوبه، لابنه او لاخیه او لاحد اصفیائه، ویتداولون منصب الامامه المغصوبه ما داموا غالبین، فاذا ضعفوا یاتی طامع آخر ویستولی بالقوه والتغلب علی الامامه ویفعل کما فعل الذین من قبله ویتمتع بالحکم ما دام غالبا، وهکذا فالغلبه هو الاساس الوحید للوصول الی منصب الامامه تاریخیا، فقد آلت الخلافه للخلیفه الاول لانه غلب، وعهد بها الخلیفه الاول للثانی لدوره المجید بنصره الخلیفه الاول، وعهد الخلیفه الثانی عملیا بالخلافه للخلیفه الثالث، وبعد قتله غالب معاویه ولی الامر فغلبه بالباطل واقام الملک الاقوی ثم آلت الامور الی الحکم بن العاص عدو رسول اللّه اللدود، وجد ملوک بنی امیه فحکموا هم واحفادهم لانهم غالبون ثم جاء العباسیون فغلبوا الامویین وحکموا لانهم غالبون، ودام حکمهم حتی جاء العثمانیون فحکموا لانهم غالبون.
التغلب هو الاساس الذی تقوم علیه الخلافه!! قال قاضی القضاه ابو یعلی الفراء واصفا واقع الحال: قال بعضهم ان الامامه تثبت بالقهر والغلبه ولا تفتقر الی العقد، (من غلب بالسیف حتی صار خلیفه وسمی امیر المومنین، فلا یحل لاحد یومن باللّه والیوم الاخر ان یبیت ولا یراه اماما برا کان او فاجرا فهو امیر المومنین) (36).
وقال فی الامام یخرج علیه من یطلب الملک فیکون مع هذا قوم ومع هذا قوم، تکون الجمعه مع من غلب.
والدلیل الشرعی علی ذلک ان عبداللّه بن عمر بن الخطاب صلی باهل المدینه یوم الحره وقال: (نحن مع من غلب) (37).
لا یضر مع الغلبه ذنب والغالب یجب ان یطاع!!
اذا تحققت الغلبه ونجح الغالب بالاستیلاء علی منصب الولایه والامامه الشرعیه بالقوه، فلا یضر مع الغلبه ذنب، ولا حرج علی الغالب لو کان فاسقا وظالما ومعطلا للحدود وغاصبا للاموال وضاربا للابشار ومضیعا للحقوق، فتجب طاعته ویحرم الخروج علیه لانه خلیفه الرسول!!
اثبات هذه الفتاوی العجیبه!!
(قال جماهیر اهل السنه من الفقهاء والمحدثین والمتکلمین: لا ینعزل بالفسق والظلم وتعطیل الحقوق، ولا یخلع ولا یجوز الخروج علیه بذلک.... واما الخروج علیهم وقتالهم فحرام باجماع المسلمین وان کانوا فسقه ظالمین.. واجمع اهل السنه بانه لا ینعزل السلطان بالفسق) (38).
وقال القاضی ابو بکر محمد بن الطیب الباقلانی فی کتاب التمهید (قال الجمهور من اهل الاثبات واصحاب الحدیث: لا ینخلع الامام بفسقه وظلمه بغصب الاموال وضرب الابشار وتناول النفوس المحرمه، وتضییع الحقوق، وتعطیل الحدود ولا یجب الخروج علیه..
وجاءوا بمئات الاحادیث النبویه التی تحض علی طاعه الائمه مهما فعلوا!!
فیزید بن معاویه احرق الکعبه المشرفه، واستباح المدینه المنوره ثلاثه ایام، فحملت الف عذراء من غیر زوج، وقتل سید شباب اهل الجنه الحسین بن علی، ومعه 17 رجلا من اهل بیت النبوه، وساق بنات الرسول من العراق الی الشام سبایا حفایا.
ومع هذا یسمونه اماما مجتهدا!! قال ابو الخیر الشافعی فی حق یزید: (ذاک امام مجتهد) (39).
وقال عبداللّه بن عمر بن الخطاب حاثا المسلمین علی طاعه یزید یوم الحره، سمعت رسول اللّه یقول: (من خلع یدا من طاعه لقی اللّه یوم القیامه لا حجه له) (40).
قال ابن عمر هذا بعد ان شاهد ان یزید قتل عشره آلاف مسلم بیوم واحد، واستباح المدینه، وختم اعناق الصحابه، واخذ منهم البیعه علی اساس انهم عبید لامیر المومنین یزید بهم معاویه بن ابی سفیان، یتصرف بهم تصرف السید بعبده واقنانه شراء وبیعا وقتلا...!!
والمعنی ان الرجل اذا غلب وصار خلیفه، مبرر عمله فلا یعصی اللّه الا لحکمه، ولا یعطل الحدود ویضیع الحقوق، ویغصب الاموال ویضرب الابشار الا لحکمه، تفتقت عنها عبقریه الغالب الذی صار اماما او خلیفه او امیرا للمومنین بالقوه والقهر.
ما هو سبب استمرار حکم الغالبیین بالقوه والقهر؟
المتغلب رجل خارج علی الشرعیه والمشروعیه الالهیه، وهدفه من هذا الخروج الاستیلاء بالقوه والتغلب والقهر علی منصب الامامه او الولایه الشرعیه، وبای وسیله کانت لان الغایه عنده تبرر الوسیله، فاذا تحققت غایته وتم الاستیلاء علی منصب الامامه بالقوه والتغلب والقهر، یصادر مع الامامه کافه صلاحیات الامام الشرعی، ویعلن بان هذه الصلاحیات حقوق شخصیه تابعه لمنصب الامامه.
ویصبح الغالب بالضروره:
1- هو المتصرف الاوحد بالاموال والارزاق والمواد یعط ی من یشاء، ویحرم منها من یشاء، وبما ان المال عصب الحیاه یتبعه الناس اقتصادیا ویطلبون وده او یتظاهروا بوده وموالاته حرصا علی نصیبهم من الاموال والارزاق والموارد.
2- یجمع بیده کل وسائل القوه فهو قائد الجیش الذی یتلقی افراده عطاءهم منه، فمن یعجز المال والرزق عن ترکیعه یرکعه بسبب من اسباب القوه.
3- ویصبح الغالب بالضروره هو القابض الفعلی علی نفوذ الدوله وسلطانها یشرک من یشاء بامره، ویقصی من یشاء.
4- ویتملک الغالب بالضروره کل وسائل الاعلام ویسیطر علیها ویوجهها، لغسل الادمغه والتلبیس والتدلیس، وتحریف الکلم عن مواضعه، والتشکیک بکل ما یدینه.
ونفخه، ومن خلال التکامل بین هذه الوسائل الاربعه یضمن المتغلب احکام امره بالقوه والقهر والتغلب.
معرفه الامام الشرعی اوجب الشرع الحنیف علی کل مسلم ان یعرف امام زمانه الشرعی، ورتب علی هذه المعرفه احکاما فی غایه الخطوره قال الامام الباقر عن آبائه عن رسول اللّه (من مات ولیس له امام فموته میته جاهلیه، ولا یعذر الناس حتی یعرفوا امامهم، ومن مات وهو عارف امامه لا یضره تقدم هذا او تاخره، ومن مات عازما لامامه کان کمن هو مع القائم فی فسطاطه) (41).
وقال الباقر ایضا او الامام الصادق عن آبائه عن رسول اللّه (لا یکون العبد مومنا حتی یعرف اللّه ورسوله والائمه کلهم وامام زمانه، ویرد الیه ویسلم له ثم قال کیف یعرف الاخر وهو یجهل الاول).
معرفه الامامه التاریخیه قال ابو یعلی الفراء: فی لزوم معرفه الامام ویقصد بالامام الخلیفه المتغلب قال بعضهم: (لا واجب علی الناس کلهم معرفه الامام بعینه واسمه کما یجب علیهم معرفه اللّه ورسوله) ثم قال (والذی علیه جمهور الناس ان معرفه الامام تلزم الکافه بالجمله دون تفصیل) (42).
الالحاق!؟ عندما نجح الخلیفه المتغلب بالاستیلاء علی منصب الامامه الشرعیه، ادعی انه صاحب الحق بکل الصلاحیات والاحکام المتعلقه بالامام الشرعی فصادرها مع الامامه الشرعیه علی اعتبار انها من توابعها والتابع تابع.
موهلات الامام نقطه الانطلاق من الموکد والمسلم به عند الجمیع بان رسول اللّه(ص) قد قاد الدعوه الی اللّه، وبعد ان تمخضت الدعوه عن دوله یراس الدوله بنفسه مده عشر سنوات.
فکان رسولا ونبیا واماما، ولا ینکر احد فی الدنیا بان رسول اللّه من ذریه ابراهیم، وقد خص اللّه ابراهیم بالنبوه والخله والامامه، واعتبر اللّه تعالی الامامه عهده الخاص، قال اللّه تعالی لابراهیم: (انی جاعلک للناس اماما، قال ومن ذریتی، قال لا ینال عهدی الظالمین) قال الامام الرضا (فابطلت هذه الایه امامه کل ظالم الی یوم القیامه، وصارت بالصفوه ثم اکرمها اللّه تعالی فجعلها من ذریه اهل الصفوه والطهاره... فلم تزل ترثها ذریته بعض عن بعض قرنا فقرنا حتی ورثها النبی، فقال اللّه تعالی: (ان اولی الناس بابراهیم للذین اتبعوه (الائمه من بعده) وهذا النبی) «آل عمران/68» فکانت لهم خاصه ثم قلدها النبی علیا فصارت فی ذریته الاصفیاء الذین آتاهم اللّه العلم والایمان.
فالامامه کما یقول الرضا(ع): (منزله الانبیاء وارث الاوصیاء وان الامامه خلافه اللّه وخلافه رسوله ومقام امیر المومنین وخلافه الحسن والحسین(ع) واضاف الامام الرضا قائلا: ان الامام زمام الدین ونظام المسلمین، وصلاح الدنیا وعز المومنین.
الامام راس الاسلام النامی وفرعه السامی.
بالامام تمام الصلاه والزکاه والصیام والحج والجهاد وتوفیر الفی ء والصدقات وامضاء الحدود والاحکام ومنع الثغور والاطراف.
الامام یحل حلال اللّه ویحرم حرامه ویقیم حدود اللّه ویذب عن دین اللّه، ویدعو الی سبیل اللّه بالحکمه والموعظه الحسنه والحجه البالغه.. الامام هو البدر المنیر والسراج الزاهر، والنور الطالع والنجم الهادی فی غیابات الدجی، والدلیل علی الهدی، والمنجی من الردی.. الامام امین اللّه فی ارضه وخلقه وحجته علی عباده، وخلیفته فی بلاده، والداعی الی اللّه.. والامام واحد دهره، لا یدانیه احد، ولا یعادله عالم، ولا یوجد له بدل ولا له مثل ولا نظیر.
مخصوص بالفضل کله من غیر طلب منه ولا اکتساب، بل اختصاص من المفضل الوهاب) (43).
وقد بینا ان الامام هو خلیفه النبی، وهو الولی من بعده وهو القائد، وسید المسلمین، وامیر المومنین، ونور الطاعه وتلک اوصاف شرعیه اضفاها النبی بامر من ربه علی الائمه الطاهرین من ولده من بعده.
موهلات النبی لا خلاف بین اهل المله بان النبی(ص) هو الاعلم والافهم بالدین واطلاقا فی زمانه، وهو الاتقی والاقرب للّه، وهو افضل ابناء الجنس البشری، وهو الارحم بالناس، والانسب اطلاقا لقیاده الدعوه الی اللّه، ورئاسه الدوله الایمانیه.
انه اوحد زمانه بهذه الامور، وهو الناطق بالصواب، وترجمان الحکمه والعلم الالهی، ونور طاعه اللّه، وهو الولی والقائد والسید والامام، وتلک صفات لا یجرو علی التشکیک بواحده منها.
موهلات الامام من بعد النبی الدعوه مستمره الی یوم القیامه، والدوله الایمانیه کحامیه للدعوه قائمه الی یوم القیامه، والدین الاسلامی کقانون للدوله من المفترض ان یبقی نافذا الی یوم القیامه هذه الامور الثلاثه تحدد بالضروره طبیعه وموهلات الامام او الرجل الذی سیخلف النبی.
فالامام الذی سیخلف النبی بالضروره هو الاعلم والافهم بالدین، حتی یبلغ ما انزل اللّه، وحتی ینقل البیان النبوی لما انزل اللّه نقلا یقینا قائما علی الجزم والیقین، وهو بالضروره الاتقی للّه والاقرب للّه ولرسوله، والارحم بالناس، وافضل الموجودین فی زمانه، وانسبهم اطلاقا لقیاده الدعوه والدوله معا، واوحد زمانه فی هذه الامور حتی یکون هو المرجع الناطق بالصواب، وهو بالضروره الوارث لعلم النبوه.
وهذه الموهلات خفیه لا یعلمها علی وجه الجزم والیقین الا اللّه، ومن هنا فقد امر رسوله بان یعلن بان علیا بن ابی طالب هو الموهل والمعد الهیا لامامه المسلمین من بعد الرسول، وان الحسن اماما من بعد ابیه، وان الحسین اماما من بعد اخیه، بالاضافه الی تسعه من ولد الحسین سماهم الرسول ائمه واعلن بان موهلات الامامه متوفره بهم تماما.
هذه هی الموهلات الواجب توفرها بالامام من بعد النبی، هذا اذا اردناها امامه شرعیه علی شاکله امامه ابراهیم والائمه من بعده الذین یهدون بامر اللّه وعلی شاکله امامه محمد علی اعتبار ان الامامه عهد اللّه، ولا ینال عهد اللّه الظالمین.
من له مصلحه بالاعتراض علی هذه الموهلات لست ادری من فی المسلمین له مصلحه بالاعتراض علی هذه الموهلات!! ان کان مومنا، وای مومن، بل وای انسان سوی العقل یکره ان یتصف امامه بهذه الصفات؟ او تکون له هذه الموهلات الممیزه!! موهلات الامام المتغلب بالقوه والقهر الامام المتغلب بالقوه والقهر رجل مغامر وطماع وحسود استمرء الحرام وخرج من الشرعیه والمشروعیه الالهیه یوم خلع امامه الشرعی المتصف بصفات الامامه وحل محله بالقوه والتغلب والقهر مع علمه بانه غیر موهل للامامه، ولا متصف بصفاتها وان موهله الوحید هو القوه والتغلب والقهر، ومع علمه بانه غیر جدیر بخلافه النبی.
وینطبق هذا علی من یعهد الیه المتغلب هذه هی طبیعه امامه فرعون وجنوده، وامامه ائمه الکفر زعماء بطون قریش المشرکین، ولکنها هذه المره ترتدی عمامه اسلامیه.
امام وخلیفه لخیر البشر وفاسق بنفس الوقت نفسه! المتغلب یصبح اماما بالقوه والقهر والغلبه، واسمیا ورسمیا هو خلیفه لرسول اللّه خیر البشر، ومع هذا فهو هو فاسق وظالم، ومعطل للحدود والحقوق (44)!.
وقد یکون فاسقا وظالما وغاصبا للاموال، وضاربا للابشار ومتناولا للنفوس المحرمه، ومضیعا للحقوق، ومعطلا للحدود (45)..
وقد یهدم الخلیفه المتغلب الکعبه المشرفه، ویستبیح مدینه الرسول ثلاثه ایام، ویقتل عشره آلاف مسلم بیوم واحد، ویقتل ابناء الرسول ویسیر ذریته کما فعل یزید.
ومع هذا لا یجوز الخروج علیه وتجب طاعته، لماذا! لانه امام متاول وخلیفه رسول اللّه!! وعلی هذا اجمع اهل السنه والجماعه!
والانکی من ذلک انهم وضعوا احادیثا علی رسول اللّه توجب طاعه هذه النماذج من الائمه (46).
انها امامه فرعون وجنوده وائمه الکفر من زعامه بطون قریش ولکن بدیکور اسلامی!
عدد الائمه لم یکتف الرسول(ص) ببیان کافه الاحکام المتعلقه بالامامه ومنصب الامام من بعده، وتوضح هذا المنصب بالمترادفات التی الحقها به کالولایه والخلافه واماره المومنین والسیاده علی المسلمین، لم یکتف بکل ذلک انما بین عدد الائمه قیاما بواجب البیان واحکاما لامر اللّه واحتیاطا للامه ومستقبلها وقطعا لدابر الخلاف والاختلاف بهذا الامر الخطیر.
فاکد(ص) ان عدد الائمه الشرعیین من بعده هو اثنی عشر اماما.
والمثیر للدهشه حقا ان کلمه امام وائمه وردت فی القرآن الکریم اثنی عشره مره کما بینا!
وقد عم هذا التاکید کافه اوساط الامه المسلمه وارسله عامتها وخاصتها ارسال المسلمات.
لقد ورد فی صحیح مسلم قول الرسول: (لا یزال الدین قائما حتی تقوم الساعه او یکون علیکم اثنی عشر خلیفه کلهم من قریش) (47).
وفی صحیح البخاری ورد قول الرسول: (یکون اثنی عشر امیرا... کلهم من قریش) (48).
وفی کنز العمال ورد قول الرسول: (لن یزال هذا الدین قائما الی اثنی عشر من قریش، فاذا هلکوا ماجت الارض باهلها) (49).
وفی مسند الامام احمد ورد قول الرسول: (اثنی عشر عده نقباء بنی اسرائیل) (50).
وقال ابن کثیر: (وفی التوراه التی بایدی اهل الکتاب ما معناه ان اللّه تعالی بشر ابراهیم باسماعیل وانه ینمیه ویکثره ویجعل من ذریته اثنی عشر عظیما) (51).
ولا خلاف بین احد من الشیعه الامامیه بان عدد الائمه اثنی عشر اماما.
فاذا استذکرنا قول الامام علی (ان الائمه من قریش غرسوا فی هذا البطن من هاشم ولا یصلح الولاه من غیرهم، واقوال الائمه الاثنی عشر التی اوردناها واستذکرنا حدیث الثقلین لا یبق لدینا ادنی شک بان قاده الامه الشرعیین اثنی عشر اماما فهم الائمه الذین یشغلون منصب الامامه التی هی علی شاکله امامه ابراهیم والائمه من بعده.
ومن المستحیل تطبیق هذا الرقم علی وقائع التاریخ شرعا، لان الذین حکموا الامه الاسلامیه واقعیا حکموها بالتغلب والقهر، او بعهد من متغلب قاهر، ولانهم لم یتصفوا بصفات الامامه، ولا لهم موهلاتها، انما کانوا مجرد ملوک کغیرهم من ملوک الارض.
اختصاصات الامام الشرعی وصلاحیاته الامام الشرعی هو القائم مقام النبی، والنائب عنه فی قیاده کافه امور الدین والدنیا، وحتی یتمکن الامام من القیام بالاعباء التی کانت ملقاه علی عاتق النبی، یجب عقلا ان یتمتع بکامل اختصاصات وصلاحیات النبی ویمکن اجمال اختصاصات الامام الشرعی وصلاحیاته بما یلی:
1- تلاوه القرآن وتبلیغه للناس (وامرت ان اکون من المسلمین وان اتلوا القرآن) «النمل/91 - 92»، بالاضافه الی تعلیم الناس احکام القرآن واسباب نزوله، وکافه العلوم التی تساعد علی فهم القرآن (یتلوا علیکم آیاتنا ویزکیکم ویعلمکم الکتاب والحکمه) «البقره/151».
2- تعلیم الناس سنه الرسول المطهره بفروعها الثلاثه القول والفعل والتقریر علی اعتبار انها بیان للقرآن الکریم (قد جاءکم رسولنا یبین لکم..) «المائده/15 - 19»، (وانزلنا الیک الذکر لتبین للناس ما نزل الیهم) «النحل/44» وعلی اعتبار ان کل ما یقوله الرسول حق، فهو لا ینطق عن الهوی (ان اتبع الا ما یوحی الی..) «الانعام/50، یونس/15، الاحقاف/9»، ولانه من المستحیل فهم القرآن دون السنه النبویه، فلو قرا الانسان کافه الایات المتعلقه بالصلاه والحج مثلا، لما فهمها الفهم الشرعی فالقرآن معجزه بیانیه فیه من الاجمال ما یستعصی فهمه علی العامه والخاصه، ومهمه الامام ان ینقل للناس بدقه البیان النبوی (السنه المطهره) لاحکام القرآن والدین کله، وقول الامام الشرعی هو الفصل لان تعالی علمه من لدنه علما احاط به بالقرآن وببیان النبی لهذا القرآن، وهو موهل الهیا ومعد لهذه المهمه.
3- الامام الشرعی هو الحاکم والحکم، وهو رئیس الدوله، وقائد المجتمع ومن هنا شملت اختصاصاته جمیع الشوون الداخلیه والخارجیه وعلی کل صعید، واعباء الحکم والرئاسه والقیاده تقع علیه وحده یمارسها بذاته او بمن یستعین بهم تحت اشرافه، فهو المسوول عن کل شی ء، فهو رئیس السلطه التنفیذیه، وهو القاضی او رئیس السلطه القضائیه، وهو ولی الامر، یعین الولاه ویعزلهم، وهو القائد العام للجیش، وباختصار هو ولی امر المجتمع کله، وهو ولی کل مومن ومومنه من افراده، مهمته ان یهدی الجمیع لامر اللّه وان یحکم بما انزل اللّه (فاحکم بینهم بما انزل اللّه) «المائده/48» بیده الاموال العامه کلها، یضعها حیث امر اللّه.
4- وکما یقود الامام الشرعی الدوله بکل مقوماتها فانه یقود الدعوه الی اللّه ایضا، ویشمل ذلک بسط الاسلام امام الناس باوضح الاسالیب، وبیان فساد الاسس التی تقوم علیها مجتمعات الکفر، فکافه الناس یدخلون فی الاختصاص العقائدی للامام لان الرسول وهو اول امام ارسل للناس کافه، بشیرا ونذیرا ورحمه، ویهیی ء الامام الاسباب التی تخلق حریه الاختیار امام الانسان ای انسان، لیختار الحق بعد وضوحه، ویترک الباطل بعد تعریته، ووسیلته الی ذلک کله الکلمه الطیبه، المدعمه بالقوه التی تحمیها.
وقد حاول البعض ان یعدد صلاحیات الامام واختصاصاته (52).
والسر ان هذه الاختصاصات والصلاحیات کانت لنبی ورسول، لا ینطق عن الهوی، ویتبع ما یوحی الیه، ثم خولت هذه الاختصاصات الی الامام الشرعی الذی اختاره اللّه تعالی واعده واهله للامامه، فالنبوه والرساله والعصمه هی الحرز المنیع الذی یحول دون اساءه استعمال هذه الصلاحیات الهائله بالنسبه للنبی.
والامامه والاعداد والتاهیل الالهی، والعصمه الواجب توافرها بالامام، هی الحرز المنیع الذی یحول دون الانحراف او اساءه استعمال هذه السلطان الهائله.
بمعنی ان النظام السیاسی الاسلامی الالهی اعد الامام الهیا وهیاه، وعصمه من الوقوع بالزلل ثم اعطاه صلاحیات غیر ممدوده لیحقق الغایات المناطه به والتی تتلخص بقیاده العالم کله علی ضوء امر اللّه، وما دام الامام هو النبی او الامام الشرعی الذی اختاره اللّه فلا خطر من هذه الصلاحیات.
لکن الخطوره تکمن فی استیلاء الغاصبین بالقوه والقهر علی منصب الامامه، وادعائهم بان هذه الصلاحیات ملحقه بالمنصب، ویتمتع بها القائم به سواء اکان شرعیا ام غاصبا.
اختصاصات الامام غیر الشرعی وصلاحیاته:
1- امامتان:
بینا ان الامامه نوعان: احداهما: بره وشرعیه، حیث یختار اللّه تعالی الامام للامامه ویعده ویوهله لیقود الناس ویسوسهم، ویفصل ما بینهم وفق الاوامر الالهیه.
کامامه ابراهیم، والذین من بعده، وامامه محمد، والائمه الطاهرین من ذریته.
وثانیهما: امامه فاجره وغیر شرعیه حیث یصل هذا الامام الی منصب الامامه بالقوه والقهر او بعهد من متغلب قاهر، فیحکم ویقود الناس ویسوسهم ویفصل ما بینهم وفق آرائه واجتهاداته الشخصیه کامامه فرعون وجنوده، وائمه زعامه بطون قریش.
2- اختصاصات الامام غیر الشرعی:
بعد موت النبی مباشره، وقبل ان یواری جثمانه المقدس، ونتیجه تدبیر محکم تم بلیل، اقصی الامام الشرعی عن منصبه وتم الاستیلاء علی منصب الامامه بالقوه والقهر والتغلب وکثره الاتباع، وتوج الغالب کامام بدیل للامام الشرعی وکخلیفه للنبی، وطوال تاریخ الخلافه ومن بعد وفاه النبی وحتی سقوط آخر سلاطین بنی عثمان، کان الامام (الخلیفه) یتعین بالقوه والتغلب والقهر، او بعهد من قوی متغلب قاهر، بعد اقصاء امام زمانه الشرعی.
ومن الطبیعی ان یمارس هذا الخلیفه المتغلب القاهر کافه الصلاحیات والاختصاصات التی کان یمارسها الرسول، بدعوی انه خلیفه الرسول، مع ان الموهل الوحید لهذا الخلیفه او ذاک هو القهر والتغلب، فعانی الناس من عسف الخلفاء وجورهم ما لا یعلم حقیقته الا اللّه تعالی.
ولقد تطرف بعض الخلفاء فغیروا سنه النبی، متصورین ان آراءهم الخاصه، واجتهاداتهم الشخصیه هی اهدی سبیلا من سنه الرسول الذی لا ینطق عن الهوی.
فعلی سبیل المثال کان رسول اللّه یقسم المال بین الناس بالسویه وهکذا فعل الخلیفه الاول، فلما جاء الخلیفه الثانی، رای ان یقسم المال بین الناس حسب منازلهم برایه، وهکذا الغی سنه الرسول، واستعاض عنها برایه الخاص، وبعد سنوات من تطبیق رای الخلیفه الثانی تکونت الطبقیه، ونشا الغنی الفاحش جنبا الی جنب مع الفقر المدقع، عندئذ ادرک الخلیفه خطوره عمله، ووعد بان یرجع عن رایه فی السنه المقبله، ویعمل بسنه رسول اللّه التی القاها (53)!!

عموما للامام مکانه خاصه فی الامامتین: البره والفاجره، ربما لانه صاحب الکلمه العلیا فی المجتمع، ولا صوت یعلو علی صوته، او لانه القائد الذی تتجمع فی یدیه مفاتیح القوه، والنفوذ والاموال، فالکل ینشد وده لینال نصیبه منها، وربما لانه رجل ممیز، بدلیل انه قد صار اماما، وربما لانه رمز وحده المجتمع وتمیزه عن غیره والامام هو عنوان هذا التمیز، فاذا ذکرت امه من الامم فاول ما یخطر بالبال رئاستها او قیادتها او امامتها، وقد تکون مکانه الامام الخاصه، ثمره مشترکه لکل هذه الاسباب، وحتی نبقی ضمن المنهج القرآنی فان علینا ان نعالج ونبرز مکانه الامام فی نوعی الامامه، البره والفاجره.
المکانه الخاصه للامام الشرعی من المسلم به ان ابراهیم، واسحاق واسماعیل ویعقوب ومن بعدهم من الائمه الذین کانوا یهدون بامر اللّه هم خیره اللّه من خلقه، وابرز صفاتهم انهم کانوا ائمه یهدون بامر اللّه تعالی، فکل واحد منهم کان بمثابه الشمس الطالعه فی زمانه لا یدانیه ولا یوازیه احد من الخلق فهو رجل ممیز وواحد زمانه، فهو علم الطاعه، وعنوان الصله مع اللّه تعالی، وهو المتقدم المقدم عند اللّه، طاعته طاعه للّه، والانقیاد له انقیاد للّه، ومعصیته معصیه للّه، ومن هنا کان الایمان بامامه الائمه وبولایتهم جزءا لا یتجزا من الدین، ورکنا اساسیا ینهدم الایمان بدونه، فلو ان رجلا من اتباع اسحاق اعلن وابطن ایمانه باللّه وکتبه ورسله، ولکنه غیر مومن بنبوه اسحاق وامامته، وانه لا یقبل بولایه ولا موالاه اسحاق، لما کان هذا الرجل مومنا، لان الایمان بالامامه والولایه رکن من ارکان الایمان باللّه لا یستقیم احدهما دون الاخر، ومن هنا کانت مکانه الامام الشرعی الخاصه فی الامامه الشرعیه مستمده من الموقع الخاص الذی خص اللّه به الائمه الکرام، فامر اللّه یقضی بان تکون التعالیم الالهیه رکن الدین، وهی الجانب الحقوقی او القانونی، وان یکون الامام هو الرکن الاخر وهو الجانب الشخصی او القیادی.
فالتعالیم الالهیه بمثابه القانون النافذ، والامام بمثابه القیاده او المرجعیه، ولا یصح الایمان باللّه الا بهذین الرکنین، لان الامام هو رمز ارتباط المومنین باللّه، وهمزه الوصل بین السماء والارض، والقوه المعنویه الهائله التی تحمل ما هو کائن الی ما ینبغی ان یکون وتاتی مکانه الامام الخاصه فی الامامه الشرعیه (البره) من تمیز شخصیه الامام الشرعی، حیث ان الامام الشرعی معد ومهیا الهیا لیکون اماما، فهو الاعلم والافهم بالدین، وهو الاقرب والاتقی للّه، وهو افضل افراد الجماعه المسلمه علی الاطلاق وتلک حقیقه ایمانیه، فالنبی موسی امام فی زمانه، فلا یستقیم ایمان مومن مسلم اذا اعتقد ان هنالک فی زمان موسی من هو اعلم او اتقی او اصلح او افضل منه، اذ یجب ان تکون القناعه مطلقه بان موسی هو اوحد زمانه فی الجماعه المسلمه، وبغیر ذلک فالایمان کله موضع شک.
وتاتی المکانه الخاصه للامام الشرعی من کونه ایضا قائد ورئیس ومرجع الجماعه المسلمه الذی تتجمع فی یدیه مفاتیح اموالها ونفوذها وقوتها، ومن کونه رمز وحدتها وعنوان وجودها.
المکانه الخاصه لامامه محمد والائمه من آله الاکرمین من الموکد ان امامه محمد(ص) هی الامتداد الشرعی والتواصلی لامامه ابراهیم والائمه من بعده الذین به یهدون بامر اللّه، فمحمد حفید اسماعیل، واسماعیل بن ابراهیم ذریه بعضها من بعض ورثت النبوه والامامه والکتاب والحکمه ویتمیز محمد عن غیره، بممیزات جوهریه منها:
1- ان رسالته هی آخر الرسالات، وانه خاتم النبیین، وان الدین الذی جاء به هو دین اللّه الاسلام بصیغته النهائیه التی ارتضاها اللّه لعباده، فهو بحقیقته ونقائه وشموله یشکل منظومه حقوقیه الهیه صالحه لان تکون القانون الالهی النافذ للجنس البشری وحکومته العالمیه فی کل زمان.
2- ویتمیز محمد عن غیره بانه افضل الخلق اطلاقا فهو افضل من آدم ومن ابراهیم، وانه اعلم المسلمین اطلاقا، وامام النبیین کلهم اطلاقا، وانه رسول الی الجنس البشری کله وحامل لواء الخلاص لکل ذریه آدم.
3- ویتمیز محمد عن غیره بانه قد نجح بقیاده الدعوه الی اللّه فی ظروف قاهره، ونجح بتحویل الدعوه الی دوله، وقام باعباء مرحله التاسیس، وارسی قواعد التوحید والاسلام، وانه قد بلغ رسالات ربه کامله غیر منقوصه مما جعله اوحد وابرز اولی العزم من الرسل الکرام.
فجاءت مکانه النبی الخاصه کامام من کونه نبی ورسول وامام ومن التاهیل الالهی، فمحمد بالضروره الایمانیه، هو الاعلم الافهم الاتقی وهو الافضل اطلاقا وبدون اعتراض.
وهو الارحم الابعد نظرا، وهو الاصوب لا ینطق عن الهوی، ولا یستقیم ایمان المسلم الا اذا سلم بذلک، تسلیما کاملا، فالاسلام یتکون من مقطعین لا ثالث لهما: احدهما:
الایمان بکل ما جاء به محمد وهو: الجانب الحقوقی او القانونی، وثانیهما الایمان بشخص محمد کرسول وقائد وامام واوحد زمانه وکل زمان، وان کل ما قاله وفعله وقرره هو الصواب بعینه، وان مقیاس الایمان هو دقه الالتزام بهذین الرکنین، فالمکانه الخاصه لرسول اللّه کامام جاءت من المکانه الایمانیه الخاصه التی اختص اللّه بها رسوله، ومن موهلات الرسول والاعداد الالهی له هذا الاعداد الذی جعله اوحد الزمان کله، وعلم الاعلام وتوطدت هذه المکانه الخاصه عندما نجح بقیاده الدعوه وبناء الدوله وجمع بیدیه مفاتیح الاموال والقوه والنفوذ فصار نبیا ورسولا واماما.
المکانه الخاصه للائمه الشرعیین من آل محمد کما اختار اللّه تعالی ابراهیم والائمه من بعده، لیقودوا حرکه الایمان فی زمانهم فاختار محمدا لیکون آخر الرسل، وخاتم النبیین، واختار من آل محمد اثنی عشر اماما لیقودوا العالم کله بعد وفاه النبی، ویهدونه لامر اللّه، وقد تم اعداد اولئک الائمه اعدادا الهیا وتاهیلهم بحیث یکون کل واحد منهم اوحد زمانه، علما وفهما وتقوی وفضلا.
فاتت مکانه الائمه الاثنی عشر من اختیار اللّه تعالی لهم، وجعلهم ائمه، ومن الاعداد والتاهیل الالهی لهم.
فقد امر اللّه رسوله ان یکفل اول الائمه علی بن ابی طالب، فکفله النبی وهو صغیر، ورباه فی بیته تربیه خاصه، فکان علی یتبع النبی اتباع الفصیل لاثر امه ویرفع له النبی کل یوم من اخلاقه، ولما امر الرسول بان یبلغ رسالات ربه اعلن الرسول نبا امامه علی من بعده بنفس الجلسه التی اعلن فیها انباء النبوه والرساله ولما بلغ الامام علی، امر اللّه سبحانه وتعالی نبیه ان یزوج علیا ابنته فاطمه الزهراء سیده نساء العالمین ونفذ الرسول امر ربه، وانعم اللّه علی الزوجین بالسیدین الطاهرین، الحسن، والحسین، فاعلن النبی بامر من ربه بان الحسن هو الامام من بعد ابیه، وان الحسین هو الامام من بعد اخیه، ویلیه ابنه علی بن الحسین وثمانیه من ذریته وقد انتشرت هذه الانباء، وتوثقت ب ایه المباهله، وآیه التطهیر، وآیه الموده، وحدیث الکساء، وحدیث الثقلین، وطوال حیاه النبی المبارکه والائمه الثلاثه یعیشون معه تحت سقف واحد، فعلمهم الرسول علم النبوه والرساله کاملا، والزم کل امام بان یورث من یلیه هذا العلم کله.
فکان کل واحد منهم وبحق هو الاعلم والافهم بالدین والدنیا فی زمانه، وهو الاتقی والاقرب للّه، وهو الافضل ولو اتیحت لهم الفرصه لممارسه مهام الامامه وصلاحیاتها، ولو اطیعوا وقادوا الدعوه والدوله لتغیر تماما مجری التاریخ البشری، ولسعد العالم بقیادتهم.
والخلاصه ان المکانه الخاصه للائمه الکرام من آل محمد قد اتت اختیار اللّه تعالی لهم لیکونوا ائمه، ومن تاهیله واعداده لهم، ومن قربهم من اللّه ورسوله، ویکفی ان نعلم بان الصلاه علیهم هی جزء لا یتجزا من الصلاه المفروضه علی جمیع العباد، وهذه مکانه تتقاصر دونها کل المکانات، فلو ان ابا بکر الخلیفه الاول او عمر الخلیفه الثانی، او ای واحد من الخلفاء صلی بدون ان یصلی علی محمد وعلی آل محمد لما قبلت صلاته، وهذه اعظم مکانه خاصه یمکن ان یصلها بشر علی الاطلاق ولو لم یبق من الدین الا هذه المکانه لکفی بها دلیلا علی ادانه کل اولئک الذین غصبوهم حقهم بالامامه.
المکانه الخاصه للامام غیر الشرعی اما الامام غیر الشرعی فیحصل علی مکانته الخاصه والمتمیزه فی المجتمع عن طریق القوه والتغلب والقهر، یقبض علی مقالید الامور ویصل للقیاده بهذه الاسالیب، ویجمع بیدیه مفاتیح المال، والنفوذ، والقوه، وعندما تستقیم له الامور وینجح بقهر خصومه والتغلب علیهم یکتشف ان موهله الوحید هو القوه، وان وسائله لضمان انقیاد المجتمع له تنحصر: بالقوه، والمال، والنفوذ، والاعلام القائم علی تزویر الحقائق وتحریف الکلم عن مواضعه، بهذه الاسلحه یضمن سیطرته التامه علی المجتمع وبقوتها یتمتع بمکانه خاصه ویشار الیه بالبنان، وقد یدعی انه اله حقیقی، ویطلب من المجتمع تقدیم فروض العباده له، وقد یدعی ان طریقته هی الطریقه المثلی، وان الفساد یاتی من امر اللّه تعالی، وقد یستخف قومه فیطیعون، ویحاربون الامام الشرعی وینکلون بمن والاه تماما کما فعل فرعون، لقد عبده المصریون، واطاعوه فی کل فنون جنونه وحماقاته.
ولقد اتبعت بطون قریش امامتها الفاجره وقاومت النبی، وحاربته 23 عاما حتی استسلم ائمه الکفر، وباستسلامهم استسلم الاتباع.
والخلاصه ان الائمه غیر الشرعیین یحصلون علی مکانه خاصه فی المجتمع قد تصل الی درجه التالیه بالقوه والتغلب والقهر مستعینین بالمال والنفوذ الناتج عن حیازه السلطه وبوسائل الاعلام التی احکموا السیطره علیها، ویبقی الامام غیر الشرعی بمکانته الممیزه والخاصه حتی یخرج من المجتمع او من خارجه رجل اشهر منه قوه وقهرا وغلبه فیغلبه ویحل محله متمتعا بمکانته الخاصه، بمعنی انها شریعه الغاب علی صعید الاستیلاء علی السلطه.
المکانه الخاصه للخلیفه امتاز نظام الخلافه التاریخیه باقصاء الائمه الشرعیین والاستیلاء علی منصب الخلافه بالقوه والتغلب وکثره الاتباع، فما من خلیفه من خلفاء المسلمین الا وقد حصل وحاز منصب الخلافه بالقوه والتغلب والقهر ابو بعهد من الخلیفه السابق القوی المتغلب القاهر، وکان دور الامه عملیا مقتصرا علی تایید الخلیفه الغالب ومبایعته.
وقد تمتع الخلیفه الغالب طوال التاریخ السیاسی الاسلامی بمکانه خاصه تفوق حد التصور والتصدیق، والاصل ان مکانه الخلیفه الخاصه مستمده من کونه خلیفه رسول اللّه، لکن المکانه الخاصه واقعیا تجاوزت خلافه الرسول، فوضعت الخلیفه علی قدم المساواه مع الرسول، واحیانا رجمت کفه المیزان لصالح الخلیفه وعلی حساب الرسول، وصرح بعض اولیاء الخلفاء احیانا بان الخلیفه اعظم من الرسول نفسه، عملیا یمارس کافه صلاحیات واختصاصات الرسول المعصوم الذی لا ینطق عن الهوی، مع ان هذا الخلیفه الغالب غیر معد وغیر موهل لممارسه هذه الصلاحیات والاختصاصات الخطیره فموهله الوحید انه الغالب والقوی والقاهر الذی استطاع ان یقهر کل خصومه ومناوئیه، ومع هذا تتجمع فی یدیه مفاتیح اموال ونفوذ وقوه دوله الخلافه، یتصرف بها عملیا حسب رایه، واجتهاده الشخصی، علی ضوء مقتضیات دوام حکمه واستمراره واستقراره، فیمکن الخلیفه ان یمنع روایه وکتابه احادیث الرسول وان یحرق المکتوب من هذه الاحادیث (54)، ویمکنه ان یکتب الی کافه الاقالیم الخاضعه لدولته امرا لمحو واتلاف کل ما هو مکتوب واتلافه (55).
ویتقبل الاتباع قراراته وینفذونها حرفیا لان الخلیفه لا یعمل الا ما فیه المصلحه، فمنعه لروایه وکتابه احادیث الرسول کان لحکمه رآها الخلیفه الغالب!!
وقد یاتی الخلیفه الی سنه من سنن الرسول المستقره والرئیسه فیلغیها، ویستعیض عنها برایه الشخصی واجتهاده الخاص المناقض تماما لسنه الرسول کما فعل الخلیفه الثانی بطریقه توزیع المال بین الناس، فقد قسم الرسول المال بین الناس بالسویه علی اعتبار ان حاجاتهم الاساسیه متشابهه، وهکذا فعل الخلیفه الاول، وعندما آلت الامور الی الخلیفه الثانی رای ان سنه الرسول لیست مناسبه وان الافضل حسب رایه ان یعط ی الناس حسب منازلهم برایه، وهکذا فعل وبعد سنین من رفع سنه الرسول واحلال رای الخلیفه الشخصی مقامها، اکتشف الاثار المدمره لما فعل، فوعد ان یرجع لسنه الرسول فی السنه المقبله ان عاش (56)..
ومع عمق ووضوح هذا الانقلاب، الا ان اولیاء الخلفاء یرون ان تغییر الخلیفه لسنه الرسول کان لحکمه، فالرسول مجتهد والخلیفه مجتهد، ومن حق المجتهد الخلیفه ان یخالف مجتهدا آخر وهو رسول اللّه!!!.
ولیس هذا فحسب بل ان الخلیفه ماجور علی مخالفته لرسول اللّه (57).
الخلیفه اعظم من النبی!؟ روی ابو داود فی سننه (58) ان الحجاج خطب یوما علی منبر الکوفه فذکر الذین یزورون قبر رسول اللّه فقال: (تبا لهم یطوفون باعواد ورمه بالیه هلا طافوا بقصر امیر المومنین عبد الملک بن مروان!! الا یعلمون ان خلیفه المرء خیر من رسوله.
الخلیفه افضل من الملائکه المقربین والانبیاء المرسلین!؟ جاء فی العقد الفرید (59) ان الحجاج کتب الی الخلیفه عبد الملک یعظم امر الخلافه، وقال ان السموات والارض ما قامتا الا بها وان الخلیفه عند اللّه افضل من الملائکه المقربین والانبیاء المرسلین.. الخ.
کرامه الخلیفه عند اللّه اعظم من کرامه الانبیاء!؟ امر الولید بن عبد الملک خالد بن عبداللّه والی مکه فحفر بئر بمکه فجاءت عذبه الماء طیبه، فقال خالد فی خطبته علی منبر مکه: (ایها الناس ایهما اعظم خلیفه الرجل علی اهله ام رسوله الیهم؟ الا ان ابراهیم خلیل الرحمن استسقی فسقاه اللّه ماء اجاجا، واستسقاه الخلیفه فسقاه اللّه ماء فراتا!!
من یتبع الخلیفه مومن ومن یعانده فهو الکافر!؟
قارن الحجاج بین عیسی بن مریم وبین عثمان بن عفان، فعثمان کعیسی رفعه اللّه الیه وجعل الذین اتبعوه فوق الذین کفروا الی یوم القیامه، فالذین کفروا هم اهل العراق، والذین اتبعوا الخلیفه هم اهل الشام (60)!!.
والخلاصه ان کفه الخلفاء خاصه الثلاثه الاول رجحت عند اولیائهم علی کفه الانبیاء والملائکه وهذه منزله تفوق التصور والتصدیق، وان اولیاء الخلفاء تجاهلوا الامامه الشرعیه لاهل بیت النبوه، واولوا النصوص الشرعیه تاویلا یخرجها تماما عن معانیها لغایات تصحیح الواقع التاریخی، فصار الجانب السیاسی من الدین هو عینه التاریخ السیاسی، واختلط ولاوهم للّه بولائهم للخلفاء!!

نعنی بالخلافه التاریخیه، نظام الخلافه الذی ساد بصور مختلفه من بعید وفاه الرسول وحتی سقوط آخر سلاطین بنی عثمان، وقد بینا ان الامامه فی القرآن الکریم والسنه المطهره نوعان لا ثالث لهما.
احداهما: امامه بره وشرعیه، کامامه ابراهیم والائمه من بعده الذین یهدون بامر اللّه، وامامه محمد وعلی وثانیهما: امامه فاجره وغیر شرعیه کامامه فرعون وجنوده وکامامه زعامه بطون قریش الکافره.
والسوال الذی یطرح نفسه بالحاح، مع ای من نوعی الامامه ندرج الخلافه التاریخیه؟ هل ندرجها مع الامامه البره الشرعیه؟ ام ندرجها مع الامامه الفاجره وغیر الشرعیه؟ ام نفرد لها نوعا ثالثا فنعتبرها بین بین؟ وافراد وایجاد نوع ثالث امر غیر ممکن لان القرآن والسنه حصرا الامامه بنوعین، مما یقتضی بالضروره ان تکون الخلافه التاریخیه داخله باحد نوعی الامامه، فبای نوعی الامامه تدخل الخلافه التاریخیه؟ مقومات الامامه الشرعیه ونذکر بانه حتی تکون الامامه بره وشرعیه وعلی شاکله امامه الانبیاء یجب ان یکون الامام: 1- معد ومهیا الهیا، ومستوعب لعلم الدین وفهم النبوه، بحیث یکون اوحد زمانه علما وفهما وتقوی وفضلا، 2- ان یکون ثقه ومعتصما باللّه فلا یصدر منه الا الصواب.
3- ان یکون معینا من اللّه وان یعلن هذا التعیین من نبی، او من امام اعلنه النبی.
4- ان یهدی لامر اللّه وبامر اللّه، وهذا یستعبد الرای الخاص والاجتهاد الشخصی.
5- ان تویده الامه وتطیعه بالرضی وبدون اکراه.
الحکم علی الخلافه التاریخیه من الواضح ان مقومات الامامه الشرعیه التی اجملناها بالفقره السابقه لا تنطبق لا مجتمعه ولا منفرده علی ای خلیفه من الخلفاء الذین حکموا طوال فتره نظام الخلافه التاریخی ولا تنطبق هذه المقومات علی نظام الخلافه بالصور التی سادت.
لقد تجاهل کل الخلفاء وجود الائمه الشرعیین، وتجاهلوا الاحکام الشرعیه الالهیه المتعلقه بالامامه، مع سبق الاصرار، فکل الخلفاء حازوا واستولوا علی منصب الخلافه بالقوه والتغلب والقهر او بعهد من خلیفه قوی ومتغلب وقاهر، وقد ساق الخلفاء الامه بالعصا، وقصروا دور الامه رسمیا علی تایید القوی القاهر المتغلب ومبایعته ولان الخلیفه المتغلب غیر معد وغیر موهل الهیا للامامه والخلافه، ولان موهله العملی الوحید هو القوه کنت تجده دائما یهدی برایه وامره الخاص لا بحکم اللّه ولا بامره حتی شکلت آراء الخلفاء واجتهاداتهم منظومه حقوقیه واقعیه سارت جنبا الی جنب مع المنظومه الحقوقیه الالهیه، ومن الطبیعی ان تکون مفاتیح اموال دوله الخلافه ونفوذها وقوتها بید الخلیفه المتغلب وهو یسخرها بالدرجه الاولی لتثبیت ارکان دولته واستمرار واستقرار حکمه، وکبت واذلال معارضیه والقضاء علیهم.
فمن یعارض الخلیفه المتغلب او یعمل ضد ارادته یعامل بمنتهی الصرامه والقسوه کائنا من کان.
حتی ولو کان: 1- النبی نفسه.
2- او الامام الشرعی والولی من بعده.
3- او کان المعارض فاطمه بنت محمد سیده نساء العالمین.
4- او کان المعارض الحسن والحسین سیدا شباب اهل الجنه وریحنتا النبی من هذه الامه!! تلک حقیقه علی صعید الخلافه التی عرفت بالراشده، وعلی صعید الخلافه الاخری (غیر الراشده).
امثله علی اسالیب الخلفاء فی قمع معارضیهم 1- والنبی علی فراش الموت اراد ان یکتب توجیهاته النهائیه، وضرب موعدا لذلک، وبالوقت المحدد لکتابه هذه التوجیهات ادرک المتغلب ان الرسول یرید ان یجعل الامر من بعده لعلی بن ابی طالب (61).
لذلک صمم هذا المتغلب علی منع الرسول من کتابه توجیهاته حتی لا یجعل الامر لعلی کما اعترف هذا المتغلب فی ما بعد (62)، لذلک جمع حزبه واقتحم به منزل رسول اللّه فما ان قال الرسول: (قربوا اکتب لکم کتابا لن تضلوا بعده ابدا) حتی التفت المتغلب الی الحاضرین من حزبه متجاهلا رسول اللّه وقال لهم: ان النبی یهجر، ولا حاجه لنا بکتابه عندنا القرآن وهو یکفینا (63).
وما ان اتم المتغلب کلامه حتی ردد الحاضرون من حزبه: القول ما قال عمر: ان النبی یهجر (64)، فلو اصر النبی علی کتابه وصیته، لامر المتغلب وحزبه علی هجر الرسول، والناس حدیثوا عهد بالاسلام، لذلک صرف النبی النظر عن کتابه ما اراد مکتفیا بعهوده السابقه.
انت تلاحظ ان المتغلب مستعد ان یواجه النبی نفسه اذا وجد الفرصه ملائمه،!!! بمعنی انه لا تقف امام المتغلب وما یرید ایه حواجز مهما کانت مقدسه.
2- ترک المتغلب وحزبه جنازه رسول اللّه بین یدی آل محمد، وذهبوا لیحکموا امرهم، ولیحققوا غلبتهم، وشغل الال الکرام بتجهیز الرسول ودفنه، ثم عادوا الی بیت علی بن ابی طالب بعد الدفن.
خلال هذه الفتره تمکن المتغلب وحزبه من الاستیلاء علی منصب الخلافه بالقوه والتغلب والقهر ومن اقصاء الامام الشرعی عن حقه بالامامه من بعد النبی.
کان المتغلب یتوقع ان ینسی علی بن ابی طالب حقه الشرعی، ومصیبته بالنبی، وان یترک الذین جاءوا لمشارکته الحزن بالمصاب وان یهرع هو وآل محمد لتقدیم واجبات الولاء والطاعه للخلیفه الغالب، وهذا لم یحدث، فشعر المتغلب ان الامام علی واهل بیت محمد جرحوا کبریاءه، وعکروا صفو انتصاره، فامر بارسال سریه بقیاده نائبه وقال المتغلب لنائبه (ائتنی به باعنف العنف..) (65).
احراق بیت فاطمه بنت الرسول علی من فیه قبیل ساعه دفن الامام الشرعی علی بن ابی طالب وفاطمه بنت الرسول والحسن والحسین ابنا الرسول وآل محمد ولفیف من اولیائهم دفنوا جمیعا رسول اللّه وعادوا وقلوبهم مثقله بالمصیبه لیجلسوا فی بیت علی بن ابی طالب بوصفه عمید اهل بیت النبوه، وزوج البتول ووالد سبط ی الرسول کما جرت العاده فی الجاهلیه والاسلام، بهذا الوقت بالذات قاد نائب الخلیفه الاول سریه عسکریه فیها مجموعه من العمالقه منهم اسید بن حضیر وعبد الرحمن بن عوف وخالد بن الولید (66) لغایات اخراج علی ومن عنده بالقوه، وعلی عجل احاطت السریه العسکریه ببیت علی بن ابی طالب احاطه السوار بالمعصم، کانت اوامر الخلیفه بان یخرج من فی الدار لیبایعوا، فان ابوا یقاتلوا (67).
ولکن عمر بن الخطاب رجل عملاق ولا یعرف المهادنه مع آل محمد، فامر باحضار الحطب ووضعه حول البیت، واحضر قبسا من النار لیحرق الدار علی من فیها.
(68) قیل لعمر بن الخطاب ان فی البیت فاطمه بنت محمد! قال عمر وان!! (69).
التفتت فاطمه بنت محمد فشاهدت السریه، وشاهدت الحطب، وشاهدت عمر ومعه قبس من النار!! وفهمت ان رجال السریه الابطال بقیاده عمر عازمون علی حرق بیت فاطمه علی من فیه بنفس الیوم الذی مات فیه رسول اللّه فخاطبت عمر بن الخطاب متعجبه (اتراک محرقا علی بابی!!!) قال عمر بن الخطاب نعم (70)، وعمر الذی واجه الرسول نفسه لن یعبا بتعجب فاطمه (لذلک تقدم ومعه المهاجمون وهجموا علی الدار وکسروا سیف علی ودخلوا الدار (71) واستخرجوا علیا وقادوه الی ابی بکر لیبایع.
وقالوا له: بایع، قال الامام: وان لم افعل فمه؟ قال عمر: اذا واللّه الذی لا اله الا هو نضرب عنقک!!! هذا اسلوب دوله الخلافه فی التعامل مع الامام الشرعی وابن عم النبی وزوج ابنته الزهراء ووالد سبطیه!! هذا هو اسلوبها فی التعامل مع سیده نساء العالمین وابنه الرسول، ومع سیدی شباب اهل الجنه!!
وهذا هو اسلوبها فی التعامل مع حرمه اهل بیت النبوه.
اللّه وحده یعلم اسالیبهم فی التعامل مع العامه اذا هددوا سلطان الخلافه!! هذا هو اسلوبهم فی الحصول علی البیعه!! فی الخلافه الراشده!! اللّه وحده یعلم شفاعه اسالیب الخلافه غیر الراشده!!.
المطارده والقتل اراد الخلیفه یزید بن معاویه ان یحصل علی بیعه الامام الشرعی فی زمانه الحسین بن علی بن ابی طالب، سبط النبی وریحانته وسید شباب اهل الجنه، وعلی بیعه اهل بیت النبوه، والخلیفه یزید.
هذا فاجر، شارب للخمر، متهتک، وخلیع، واحیانا یجاهر بکفره، قد یلتمس المعتذرون عذرا للامه ان بایعت یزید بن معاویه وهذه حاله! ولکن من یعذر الحسین، ومن یعذر اهل بیت النبوه ان هم بایعوه، والحسین یدرک انه لو کان فی حجر ضب لاستخرجوه حتی یبایع او یقتلوه!! هل یفر بدینه ویترک اولاده وآله الاکرمین؟ ومثله لا یفعل ذلک لذلک جمع الذریه الطاهره وودع النبی وخرج من المدینه خائفا یترقب.
اهل المدینه علموا بخروجه، ولم یحرکوا ساکنا، وصل الحسین وصحبه الی مکه فقضی فیها من الوقت ما اتاح الفرصه لاهل مکه لیعرفوا دافع حاله ثم خرج من مکه خائفا یترقب وتوجه الی العراق ومعه اولاد النبی واحفاد النبی وبنات النبی وبعض موالیه وخدمه وعددهم لا یتجاوز ال 73 رجلا، علم الخلیفه یزید بتوجه الحسین ومن معه الی العراق فاصدر امرا لوالیه علی العراق ان یجهز جیشا لملاقاه الحسین ومن معه والقضاء علیهم، وبالفعل جهزوا جیشا قوامه ثلاثین الفا برای المکثرین و4800 برای المقلین لملاقاه 73 رجلا معهم عائلاتهم واطفالهم.
لم تکن هنالک ضروره عسکریه لهذا الجمع لکن جنون الخلیفه وموالیه بحب السلطه، یعمی ویعم، وعلی الفور قام الجیش الاسلامی بمحاصره ابن الرسول وبنات الرسول واحفاد الرسول، وآل الرسول، ومنعوا عنهم ماء الفرات لیموتوا عطشا وبدات المعرکه التی فرضها جیش الخلیفه الاسلامی، وقتل الحسین ومن معه من اهل بیت النبوه وعددهم 17 رجلا شباب لا نظیر لهم، وابید موالیه واخذت بنات النبی اساری، وقطعت رووس القتلی وحملت الرووس علی الرماح، وسیق الجمیع الی امیر المومنین یزید بن معاویه، وقد سبقت مسیره الجمع الذبیح، بشائر الفتح المبین علی حد تعبیر اولیاء الخلیفه!! هذا نموذج من اسلوب الخلیفه المتغلب بالتعامل مع الذین یرفضون!!
الخلیفه قد یهدم الکعبه نفسها!
الکعبه هی بیت اللّه الحرام، جعله اللّه مثابه للناس وآمنا، ومن دخل البیت الحرام کان آمنا، هذه قرارات الهیه احترمها العرب فی الجاهلیه والاسلام، وبالاسلام صارت الکعبه قبله یتوجه الیها المسلمون فی صلاتهم، ومع هذا اذا دخل احد او بعض مناوئی الخلیفه الی الکعبه بعد ان سد الخلیفه بوجههم کل المنافذ، فان التجاء المناوئین الی الکعبه لن تنجیهم من بطش الخلیفه المتغلب، عندئذ ومن باب الحزم یصدر الخلیفه اوامره بهدم الکعبه فوق رووس معارضیه، وبالفعل فقد امر الخلیفه یزید بن معاویه بهدم الکعبه وهدمت فعلا علی ید اولیائه.
وامر الخلیفه بهدم الکعبه علی رووس مناوئیه، وهدمت فعلا فی زمن عبد الملک بن مروان!! فای حرمه فی الدنیا لا تمتنع علی الخلیفه!! وکافه المقدسات تتهاوی امام ارادته وبطشه وقوته!!
الاستباحه وقد یامر الخلیفه اولیاءه باستباحه ای مقدس یراه، فقد امر یزید بن معاویه باستباحه مدینه الرسول ثلاثا، فنهبت الاموال وهتکت الاعراض حتی حملت الف بکر من غیر زوج، وقتلت النفوس حتی قتل 700 من وجوه المهاجرین والانصار وعشره آلاف من العرب والموالی بیوم واحد (72)..
الناس خول للخلیفه واقنان قد یغضب الخلیفه اول اولیاءه فلا یقبلون من الامه الا بیعه من نوع خاص.
فقد یطلب من الامه ان تبایعه علی انهم خول یحکم فی دمائهم واموالهم واهالیهم ما شاء (73) او اقنان للخلیفه ومن ابی یقتل (74) او تبایعه الامه علی انها فیی ء لامیر المومنین یفعل فی اموالها وذریاتها ما یشاء ومن یابی ذلک تضرب عنقه (75).
ختم الاعناق والایدی وقد یخطر ببال الخلیفه المتغلب ان یختم اعناق او ایدی فئه معینه من الناس امعانا باذلالهم کما فعل الحجاج باهل المدینه حیث ختم اعناق الصحابه، فکان جابر بن عبداللّه مختوما بیده وانس مختوما فی عنقه (76).
وباختصار شدید الخلیفه المتغلب عملیا حاکم مطلق یفعل ما یرید اطلاقا، ولا یمتنع عنه حاجز ولا حرمه، فاقلیم الدوله کله ارضه وممتلکاته الخاصه یتصرف بها کما یشاء، وافراد الامه کلهم من العامه والخاصه عملیا عبیده واقنانه وخوله وهم بمثابه فیی ء له یفعل بهم ما یشاء.
الحکم علی نظام الخلافه التاریخی
لقد حصر القرآن الکریم الامامه او الرئاسه العامه بنوعین:
احدهما: امامه بره شرعیه کامامه ابراهیم والائمه من بعده وامامه محمد والائمه الکرام من ذریته.
واخراهما: امامه فاجره وغیر شرعیه کامامه فرعون وجنوده وامامه زعامه بطون قریش، وصور القرآن الکریم هذین النوعین من الامامه تصویرا دقیقا، وقیاما بواجب البیان بین الرسول الکریم معالم هذین النوعین بیانا لا یحتمل التاویل، ولم یبلغنا ان احدا قد ذکر نوعا ثالثا للامامه.
ومن خلال دراساتنا فی البحوث السابقه ابرزنا مقومات الامامه الشرعیه وموهلات الامام الشرعی فمن توفرت فیه فهو الامام الشرعی البار.
والخلفاء اطلاقا لم تتوفر فیهم مقومات الامامه الشرعیه ولا موهلاتها، فقد وصلوا جمیعا الی منصب الخلافه بالقوه والتغلب والقهر او بعهد من قوی متغلب قاهر، وقد تجاهلوا مع سبق الاصرار وجود الائمه الشرعیین من ذریه محمد وغصبوهم بالقوه والتغلب والقهر حقهم بالامامه وحکموا الامه بالعصا او بالتغلب والقهر ونکسوا مسیره الشرعیه کلها، فمن الطبیعی جدا ان تکون امامه الخلفاء غیر شرعیه مع الاسف.

فی الفقرات السابقه من هذا البحث وبموضوعیه وتجرد غطیت بالکامل کل ما یتعلق بمفهوم الامامه، فما ان ینتهی القاری ء من قراءه تلک الفقرات حتی یجد هذا المفهوم قد اخذ صوره واضحه ومالوفه بالذهن والقلب معا، ولو ترکنا الامامه بدون تعریف لاغنتنا الفقرات السابقه عن هذا التعریف بعد ان وضحت الصوره، وابرزت المعنی جلیا، ولکننا راینا لاسباب منهجیه، وطمعا بکمال فنیه الصوره ان نختم هذا الباب بتعریف الامامه.
ولابد من الاشاره بانه لا یوجد تعریف جامع مانع.
وسنعالج تعریفی الامامه الشرعیه وغیر الشرعیه.
الامامه الشرعیه عهد اللّه الامامه هی عهد اللّه قطعا الی الجنس البشری کله، والامام هو المکلف والموکل بحمل عهد اللّه والقیام باعبائه ومقتضیاته.
1- قال تعالی مخاطبا ابراهیم: (انی جاعلک للناس اماما، قال ومن ذریتی قال لا ینال عهدی الظالمین) فاللّه سبحانه وتعالی وصف الامامه بانها عهده (لا ینال عهدی) واعلن بان امامه ابراهیم للجنس البشری کله، فلا ینبغی ان یکون لهذا الجنس الا امام واحد، لتوحید التدبیر والتوجیه والتوجه، ومنعا للتصادم والتعارض، فلو کلف اثنان لکان احدهما الامام، وابرز مهام الامام والغایه من وجوده تتلخص: بهدایه الناس لامر اللّه (یهدون بامرنا) فالامام هو همزه الوصل بین المکلف (بکسر اللام) والمکلف (بفتح اللام) بین اللّه الخالق وبین المخلوقات، لان الامام استنادا لاعداد اللّه له وتاهیله هو الاعلم والافهم بالامر الالهی (یهدون لامرنا) وهو وحید زمانه بهذا المجال، وهو یفهم الامر الالهی فهما قائما علی الجزم والیقین، بینما غیره ربما فهم الامر الالهی، ولکن فهم هذا الغیر قائم علی الظن والتخمین.
2- قال الامام الرضا(ع) فی معرض حدیثه عن الامامه: (الامام امین اللّه فی ارضه وخلقه، وحجته علی عباده، وخلیفته فی بلاده، والداعی الی اللّه، والذاب عن حریم اللّه، وقال ایضا: الامام واحد دهره، لا یدانیه احد، ولا یعادله عالم، ولا یوجد له بدل ولا له مثل ولا نظیر، مخصوص بالفضل کله من غیر طلب منه ولا اکتساب، بل اختصاص من المفضل الوهاب) (77).
3- وقال الرضا(ع): (الامامه منزله الانبیاء وارث الاوصیاء ان الامامه خلافه اللّه وخلافه رسوله ومقام امیر المومنین وخلافه الحسن والحسین(ع).
ان الامام زمام الدین، ونظام المسلمین، وصلاح الدنیا وعز المومنین، الامام راس الاسلام النامی وفرعه السامی، بالامام تمام الصلاه والزکاه والصیام والحج والجهاد وتوفیر الفیی ء والصدقات وامضاء الحدود والاحکام ومنع الثغور والاطراف، الامام یحلل حلال اللّه ویحرم حرامه، ویقیم حدود اللّه، ویذب عن دین اللّه ویدعو الی سبیل اللّه بالحکمه والموعظه الحسنه والحجه البالغه) (78).
4- وقال الامام الرضا(ع) ایضا: (الامام الامین الرفیق، والوالد الشفیق، والاخ الشقیق، وکالام البره بالولد الصغیر) (79).
5- وقال ایضا: (ان العبد اذا اختاره اللّه لامور عباده شرح صدره لذلک واودع قلبه ینابیع الحکمه، واطلق علی لسانه فلم یعی بعده بجواب، ولم یجد فیه غیر صواب، فهو موفق مسدد موید، قد آمن من الخطا والزلل، خصه بذلک لیکون ذلک حجه علی خلقه، شاهدا علی عباده.. والامام مطهر من الذنوب، ومبرء من العیوب، مخصوص بالعلم، موسوم بالحلم، نظام الدین، وعز المسلمین، وغیظ المنافقین وبوار الکافرین) (80).
6- وقال ایضا (الامام النار علی الیفاع (ما ارتفع من الارض) الحار لمن اصطلی والدلیل فی المهالک، من فارقه فهالک) (81).
7- الامامه هی الرئاسه العامه للمسلمین خاصه وللجنس البشری عامه فی امور الدین والدنیا، ومعنی ذلک ان الامام هو الرئیس الاعلی للمسلمین خاصه ولابناء الجنس البشری عامه (للناس) فی کل ما یتعلق بامور الدنیا والدین ورئاسته للمسلمین امر محسوس، اما رئاسته لغیر المسلمین فسابقه لهدایتهم، لان مهمه الامام ان یخرج الناس جمیعا من الظلمات الی النور، فالذین لم یهتدوا اسری لدی طواغیت الکفر، ومهمه الامام ان یخلصهم من الاسر، وان یضمهم الی قطیع الرب جل وعلا.
8- الامامه هی مرکز التدبیر والتخطیط لانقاذ العالم من عبودیه الانسان للانسان الی عبودیه اللّه، ومن الخضوع لرای واجتهاد المتغلب الی الالتزام بامر اللّه، او تخلیص البشر من جحیم حکم الطغاه الی جنه الحکم الالهی.
والامام هو المخطط والمدبر والقائد لعملیه الانقاذ والتخلیص، وکل امام یبدا من حیث انتهی سلفه، انها عملیه متصله الحلقات ضمن خطه وبرنامج الهی واحد.
9- قال الامام زین العابدین(ع) فی دعاء عفوی من ادعیته المبارکه: (اللهم انک ایدت دینک فی کل اوان اقمته، علما لعبادک، ومنارا فی بلادک، بعد ان وصلت حبله بحبلک وجعلته الذریعه الی رضوانک، وافترضت طاعته، وحذرت معصیته، وامرت بامتثال اوامره، والانتهاء عند نهیه، والا یتقدمه متقدم، ولا یتاخر عنه متاخر..) (82).
10- قال الامام الصادق: (لو بقیت الارض بغیر امام ساعه لساخت) (83).
قیل له کیف ینتفع الناس بالحجه الغائب المستور؟ فقال الصادق: کما ینتفعون بالشمس اذا سترها السحاب) (84).
وحقیقه فان الامام الشرعی یمثل امر اللّه ویهدی بامره وائمه الکفر یمثلون امر الشیطان ویهدون بامره، والثابت تاریخیا وعلی مستوی العالم کله ان الارض لم یتخلو قط فی ای زمان من ائمه الکفر!! فکیف یرتاح المقلدون الی فکره خلو الارض من امام شرعی یهدی لامر اللّه!
11- العالم البشری کله (المسلمون وغیرهم) بمثابه جسد واحد متکامل، له راس، وله قلب نابض، الامام الشرعی محله الطبیعی فی راس هذا العالم ومن قلبه لیخطط ویدبر ویقود للتی هی اقوم ولیهدی العالم لامر اللّه.
لکن قوی الشر المتغلبه التی لا تخلو الارض منها ایضا تامرت، وعن طریق القوه والتغلب والقهر ابعدت الامام عن محله الطبیعی (الراس والقلب) وحلت محله بالقوه والقهر وتولت عملیه التخطیط والتدبیر والقیاده وهی لیست موهله لهذه العملیه ولانها تجهل الامر الالهی او لا تعترف بوجوده وضعت آراءها الخاصه، واجتهاداتها لتکون قانونا بدیلا للقانون الالهی، وفرضت قانونها بالقوه، بعد استبعادها للقانون الالهی وللامام الشرعی بالقوه ایضا.
12- الامام الشرعی هو ولی المومنین مجتمعین، وولی کل مومن ومومنه منفردین، وهو قائد المومنین، وسید المسلمین، وهو خلیفه رسول اللّه القائم مقامه فی امور الدین والدنیا، وهو نور الطاعه، وهو الهادی الی صراط اللّه المستقیم، وهو نقطه ارتکاز الامه کلها، وهو علم وجودها الشرعی، ورمز وحدتها علی الحق، وهو المرجع الاعلی لها مجتمعه، ولکل فرد من افرادها، وهو امل ابناء الجنس البشری کله.
تعریف الامامه الفاجره غیر الشرعیه القرآن الکریم، وبیان النبی له اکدا واصرا علی ان الامامه بالضروره تنحصر بنوعین لا ثالث لهما احداهما امامه بره وشرعیه، واخراهما امامه فاجره وغیر شرعیه، وقد حرصنا فی البحوث السابقه علی تناول النوعین تباعا لتکون صوره الامامه مکتمله بالذهن والقلب معا، وبعد ان عرضنا مجموعه من الصیغ والمفاهیم لتعریف الامامه البره الشرعیه، یغدو لزاما علینا منهجیا ان نعرف الامامه الفاجره وغیر الشرعیه.
الجذور التاریخیه للامامه غیر الشرعیه عموما استقراء واقع الرسالات السماویه، واستقراء التاریخ السیاسی للمجموعات البشریه یبدو واضحا ان مفاهیم الامامه غیر الشرعیه قد اختلطت بمفهوم الدوله او امتزجت بظاهره السلطه طوال التاریخ.
ویبدو واضحا ان الامامه غیر الشرعیه، قد اثرت وجودها وموسساتها باشکال المفاهیم المرتبطه عضویا بالامامه الشرعیه ففکره وجود امام یکون بمثابه مرجع وهادی وقائد للجماعه یسوسهم وفق الاوامر والتوجیهات الالهیه هی فی اصلها وحقیقتها فکره دینیه الهیه من جمیع الوجوه، ای ان اصلها ومنابعها من عند اللّه تعالی، وکون هذا الامام هو الافضل والاجدر مفهوم الهی ایضا واعطاء هذا الامام صلاحیات هائله لاداره الجماعه وهدایتهم لامر اللّه، واعتبار الامام هو صاحب الکلمه العلیا، وتسلیمه مفاتیح الاموال والنفوذ والقوه کلها مفاهیم الهیه ومن لوازم الامامه الشرعیه ومقتضیاتها، فمن اللحظه التی هبط فیها آدم وحواء ولم یکن علی الارض غیرهما کان آدم هو الامام والمرجع والقائد والهادی حیث اعده اللّه واهله لهذه المهام، ولم تختلف الصوره عندما رزق آدم بالبنین والبنات وتکاثر اولاده واحفاده وکونوا مجتمعا کبیرا، بل کانت هنالک حاله من التسلیم بامامه آدم وقیادته ومرجعیته واهلیته التامه لذلک، وانه صاحب الکلمه العلیا فی امور الدنیا والدین.
وقبل ان ینتقل آدم الی جوار ربه، کان اللّه تعالی قد اعد وهیا للامامه ابنه هبه اللّه (شیث) فامر آدم ان یعهد له بالامامه وبعد فتره علم اخوه قابیل بالامر فجاء الی الامام وقال له: (قد علمت انک صاحب الامر، وان اباک قد اوصی الیک، واستودعک العلم، وان نطقت او اظهرت شیئا من ذلک الحقتک باخیک هابیل فوضع هبه اللّه یده علی فیه وامسک، فلزمت الاوصیاء التقیه والامساک الی ان یقوم قائم الحق، وامر هبه اللّه ولده وشیعته بالحضور عنده فی یوم من السنه.
وصار الملک والتدبیر والامر والنهی لقابیل وهو الامام غیر الشرعی الذی استولی علی مقالید الامور ومنصب الامامه بالقوه والتغلب، وهبه اللّه الامام الشرعی مغلوب علی امره ومغمور مع انه صاحب الحق، وبقی علی حاله حتی حضرته الوفاه فاوحی اللّه الیه ان یستودع التابوت والاسم الاعظم ابنه ریان.. (85)فکان قابیل اول قاتل من بنی البشر، واول متغلب وقاهر، حیث اقصی امام زمانه الشرعی عن الامامه بالقوه والقهر، واستولی علیها بالقوه والقهر، ومن هنا صارت عملیه اقصاء الامام الشرعی والاستیلاء علی منصب الامامه بالقوه والتغلب والقهر سنه سنها القتله والجبابره والخارجون علی الشرعیه الالهیه.
وسار علیها اولیاوهم فی کل زمان.
والذی یعنینا من هذه الفقره وبالدرجه الاولی ان قابیل:
1- قد اقصی امامه الشرعی عن حقه بالامامه بالقوه والتغلب.
2- استولی علی منصب الامامه بالقوه والتغلب وکثره الاتباع.
3- ساس المجتمع وفق آرائه الخاصه واجتهاداته الشخصیه ضاربا بعرض الحائط الامر الالهی، الذی یجهله ویتجاهله.
4- ولان المجتمع قد عاصر آدم اثناء امامته، وعرفوا صلاحیاته واختصاصاته الواسعه، ولان قابیل اصبح هو خلیفه ابیه والقائم مقامه وامام المجتمع فقد الحق بمنصب الامامه التی استولی علیها بالقوه کافه الصلاحیات والاختصاصات التی کانت لابیه الامام من قبله.
بمعنی ان امام غیر شرعی، وغیر معد وموهل الهیا للامامه صار یتمتع علی سبیل الالحاق بکافه الصلاحیات والاختصاصات التی کان یتمتع بها الامام الشرعی.
وهکذا تحول الغاصب الی وحش حقیقی یملک ما لا یحصی من المخالب والانیاب.
وقفه عند الصلاحیات والاختصاصات عندما یختار اللّه سبحانه وتعالی رجلا للامامه فانه تعالی یعده ویوهله للامامه فیجعله الاعلم والافهم والاتقی والافضل ویعصمه تماما من الزلل، او بتعبیر ادق یجعله اوحد زمانه لکل فضل، واعطاء الصلاحیات والاختصاصات الهائله لمن کانت هذه حاله لا یشکل خطرا، لان من یمارس هذه الصلاحیات والاختصاصات رجل منزه ومعصوم ومعد وموهل الهیا لممارستها.
لکن الکارثه تحل حقیقه بالناس، بحاضرهم ومستقبلهم عندما یتم اقصاء الامام الشرعی عن منصبه، ویتم الاستیلاء علی هذا المنصب بالقوه والتغلب والقهر وعندما یصبح هذا المتغلب القاهر هو الامام الفعلی ویدعی ان له الحق بممارسه کافه صلاحیات واختصاصات الامام الشرعی لانه القائم مقامه!!! فحال الامام المتغلب کحال من یملک ادوات الجراحه الطبیه، ویمارس جراحه العین والقلب والدماغ مع انه لا یعرف الطب اطلاقا ولا یملک من علمه الا ادوات ولوازم الجراحه التی وجدها تحت تصرفه!! او کحال طفل اعطیته قنبله لیلهو بها.
الامام غیر الشرعی:
الامام غیر الشرعی علی الغالب رجل منافق، طموح ومغامر، وحسود خرج من الشرعیه الالهیه مع سبق الاصرار، وکره الترتیبات الالهیه المتعلقه بالامامه الشرعیه، فدبر بلیل مع اولیائه، وجمع القوه الکافیه، وکشر عن انیابه ثم اقصی الامام الشرعی عن منصب الامامه واستولی علی هذا المنصب بالقوه والتغلب والقهر، وتجاهل المنظومه الحقوقیه الالهیه لانه یجهلها او یتجاهلها واحل محلها آراءه الخاصه واجتهاداته الشخصیه، وقبض علی مفاتیح اموال ونفوذ وقوه الدوله واخرجها عن مصارفها الشرعیه وسخرها لتثبیت قواعد ملکه، واستمرار حکمه ونهجه، وعندما ترنو منیته یعهد خلافته لاحد اولیائه ممن یشارکونه عقیدته الفاسده، وتستمر عملیه العهد، حتی یاتی قاهر جدید، فیسلک نهج الذین سبقوه مع اختلاف الدیکور.
وتنفخ وسائل الاعلام التی یملکها الغالب، وتتولی تحریف الکلم عن مواضعه، وتزیین الباطل واظهاره بمظهر الحق وخداع العامه والتلبیس علیهم والتدلیس.
القوه والتغلب والسمه البارزه القوه والتغلب هما الطریق الوحید للوصول الی منصب الامامه الفاجره او غیر الشرعیه فی کل المجتمعات التی لا تدین بالاسلام حتی صارت هذه الطریقه هی السمه البارزه التی تمیز زعامه الکفر ومجتمع الکفر، ولم تختلف الامور حتی عندما توسعت مدارک الجنس البشری وولت الدکتاتوریات الفردیه والجماعیه، وحفلت المجتمعات بافکار الدیمقراطیه وحقوق الانسان، اذ بقیت جرثومه القوه والتغلب عالقه بالنفوس والاذهان، ولکن وسائل ابرازها قد اختلفت.
وربما تاثرا بالمجتمعات الجاهلیه والکافره انتشرت تقلیعه القوه والتغلب فی المجتمع الاسلامی قبیل وفاه النبی، فصارت القوه والتغلب بعد وفاته هما ایضا الطریق الوحید للوصول الی منصب الامامه، فما من خلیفه اسلامی قط الا وقد وصل الی منصب الخلافه عن طریق القوه والتغلب او بعهد من قوی متغلب.
وهی سمه بارزه تمیز الخلافه التاریخیه عن منصب الامامه الشرعیه.
بمعنی ان شریعه الغاب علی المستوی السیاسی هی التی تحکم الوصول الی منصب الامامه غیر الشرعیه وانتقالها، بغض النظر عن الاعداد والکفاءه والاهلیه والجداره، فتلک امور ثانویه بمقاییس القوه والتغلب والقهر.
بینما الامامه الشرعیه تنبثق عن الشرعیه والمشروعیه الالهیه وهی ثمره اختیار الهی للمعد الموهل الذی تتوافر فیه موهلات الامامه بحیث تجعله هذه الموهلات هو الاوحد فی زمانه بکل فضل، وهو الاعلم والافهم بالمنظومه الالهیه المعده لتکون القانون النافذ فی المجتمع.

محمد رسول اللّه هو الامام الاعظم بعد ان بینا معنی الامامه والامام فی اللغه والدین والتاریخ لا یماری احد من الناس فی ان رسول اللّه محمد(ص) کان الامام الاعظم فقد جمع اللّه له النبوه والرساله والامامه، فقد کان هو الرئیس الاعلی لکافه المسلمین فی کافه الشوون الدینیه والدنیویه معا، فقد قاد الدعوه الی اللّه وعندما تمخضت الدعوه عن دوله راس تلک الدوله وقادها، وکان هو المرجع العام للمسلمین فی کل الامور، وکانت بیده مفاتیح اموال ونفوذ وقوه الدوله الایمانیه الفنیه، یصرفها علی الوجوه الشرعیه ویتبع ما یوحی الیه.
وکان هو الولی والمولی الشرعی لکل مومن ومومنه علی انفراد ولکافه المسلمین والمومنین مجتمعین، وکان هو السید فلا سید فوقه، وهو القائد، وهو الامیر، وهو صاحب الکلمه العلیا فی الامه الاسلامیه کلها وتلک هی اختصاصات الامامه وصلاحیاتها وعنوان وجودها، تلک حقائق لا یقوی علی انکار اولئک الذین عطلوا عقولهم واتبعوا التقلید وشغفوا بالتماس الاعذار للخارجین علی الشرعیه الالهیه طوال التاریخ.
موهلات الامام الاعظم لا یماری احد من المسلمین بان رسول اللّه کان هو الاعلم والافهم بالدین، والاقرب والاتقی، والافضل، والاصلح لقیاده الامه الاسلامیه خاصه، وقیاده العالم الانسانی عامه، یتبع ما اوحی الیه ینطق بالحق والصواب، ولا ینطق عن الهوی، کان الابعد نظرا والارحم، لقد اعده اللّه تعالی واهله، حتی الاول بکل فضل، او بتعبیر ادق حتی صار اوحد زمانه، فلا یوجد فی زمانه علی الاقل من یدانیه او یساویه علما وتقوی وفهما وفضلا وصلاحا ورحمه او یقترب من وحدانیته الانسانیه الجامعه لکل معانی الفضل والخیر والفخر.
وقفه مع المتشککین وتساول هل یشک احد من قاده التاریخ السیاسی الاسلامی، او من علمائهم بان محمدا رسول اللّه کان هو الامام الاعظم؟ وهل یشک احد منهم بای موهل من موهلات النبی التی ذکرناها؟ فان استمروا بالشک فقد فارقوا دینهم، وان دخلوا فی الیقین فقد آن لهم ان ینزعوا عن سوء عملهم بتزیین الباطل وتبریر الخروج علی الشرعیه الالهیه، او التماس الاعذار للخارجین علیها.
والاستمرار بتضلیل العامه وتعلیلهم بالامانی الجوفاء!!
من الذی اختار محمدا للنبوه والرساله والامامه؟ اللّه جل وعلا هو الذی اعده محمدا واهله واختاره من بین الناس جمیعا لیکون النبی والرسول للناس جمیعا والامام، واللّه تبارک وتعالی هو عینه الذی اختار ابراهیم للنبوه والرساله والامامه وهو بنفسه الذی اختار الائمه من ذریه ابراهیم من بعده وجعلهم ائمه یهدون بامر اللّه (وجعلناهم ائمه یهدون بامرنا) «الانبیاء/73) تلک حقائق سلمت بها الامه تسلیما ولا یجادل بها احد لانها من ابجدیات الدین والمنطق.
واللّه سبحانه وتعالی هو الذی اختار الائمه من آل محمد واعدهم واهلهم للامامه من بعد النبی.
هنا یجن جنون قاده التاریخ، ویجن جنون اولیائهم من بعدهم الذین یغضبون لغضب الخلفاء ویرضون لرضاهم.
فلیس لدی الخلفاء ما یمنع من ان یجمع اللّه تعالی النبوه والامامه والحکمه لابراهیم وآل ابراهیم.
لکنه لیس من العدل ان یکون النبی من بنی هاشم، وان یکون الائمه من بعده من بنی هاشم!! ولیس من العدل ان تحرم بطون قریش من هذین الشرفیین وان ینال الهاشمیون الشرفیین معا (86)!!.
ویرون انه ما کان للّه ان یولی علیا بن ابی طالب الامامه من بعد النبی وقد قتل سادات بطون قریش علی الکفر والقلوب تغلی بالضغائن علیه فالذین اسلموا فی ما بعد من ابناء البطون یرفضون ان یکون امامهم هو قاتل الاباء والاجداد (87).
الخلفاء الاول کانت لدیهم اسبابهم القبلیه الخاصه لرفض الامر الالهی الذی یعط ی الامامه من بعد محمد لال محمد، لان الخلفاء الاول کانوا یعتقدون ان اللّه اعظم واجل من ان یخص الهاشمیین بالنبوه والامامه معا وان یحرم بقیه البطون، واعطاء الامامه لال محمد من بعد محمد هو من عند محمد شخصیا ومحمد بشر یتکلم فی الغضب والرضا ولا ینبغی ان یحمل کلامه کله علی محمل الجد (88)!! وجاء فزیع علماء الدوله التاریخیه لیبرروا فعل الخلفاء، ولیخترعوا اسبابا ما خطرت ببال الخلفاء یقضی بضروره صرف الامر عن آل محمد، وبصواب فصل الخلفاء، وقد تمادوا بذلک فزعموا ان ائمه آل محمد لا وجود لهم الا فی اذهان آل محمد واذهان شیعتهم الذین یناصرونهم وهی شیعه ضاله، اما الذین یناصرون الخلفاء ویتشیعون لهم فهم اهل السنه والجماله وهم الشیعه المهتدین والفرقه الناجیه!
الائمه والشوری والانتخاب واهل الحل والعقد اللّه سبحانه وتعالی هو الذی اختار ابراهیم للامامه، واختار الائمه من بعده وجعلهم ائمه، وهو الذی اختار محمدا للامامه واختار الائمه الاثنی عشر من ذریته، بعد ان اعدهم وهیاهم للامامه بحیث صار کل واحد منهم اوحد زمانه.
لم یعین الائمه عن طریق الشوری، ولم یصلوا الی منصب الامامه بالانتخاب، ولم یکن لاهل الحل والعقد ای دور فی اختیارهم وتولیتهم، فاللّه تعالی هو الذی اختارهم واهلهم واعدهم وجعلهم ائمه.
لماذا حصر اللّه تعالی صلاحیه اختیار الائمه بنفسه؟ لان الامام یجب بالضروره ان یکون اوحد زمانه بحیث یکون هو الاعلم والافهم بالدین، وهو الاتقی والاقرب للّه تعالی، وهو الافضل والاصلح والانسب، وهو المرجع الموثوق المحصن ضد الزلل والخطا، وهو الارحم والاشفق بالعباد، وهو الاول بکل فضل بحیث لا یسبقه سابق ولا یتقدم علیه متقدم، لان هذا الامام رجل العالم کله، فلو اجتمع الجنس البشری کله وهذا مستحیل، واستعمل اقصی ما وصل الیه العقل البشری لما توصل لمعرفه المتصف بهذه الصفات معرفه قائمه علی الجزم والیقین، لذلک فان اشراک العالم او الامه باختیار الامام المتصف بهذه الصفات هو من قبیل العبث واللغو، ان عملیه الاختیار الالهی للامام هی عملیه فنیه من جمیع الوجوه وتقریبا للذهن نقول انها اختصاص.
الطبیب یجری عملیه للقلب، بحضور الملک والوزراء والفلاحین وارباب الصناعات والمهن وعلی مسمع ومرای من افراد الامه کلها حیث نقلت وقائع العملیه بالتلفزیون والاذاعه!!
والسوال الذی یطرح نفسه لماذا یحتکر الطبیب شرف وفخر انجاز العملیه الجراحیه دون ان یشرک معه علیه القوم وخاصتهم، عسانا ان نکون بهذا المثل قربنا الصوره للذهن، مع ان الذی یختار لیس الطبیب انماهو اللّه الذی لا یسال عما یفعل وهم یسالون واذا قضی اللّه ورسوله امرا ما کان للناس الخیره، لان الخیره فی ما اختاره اللّه.
موقف الناس من امامه رسول اللّه محمد(ص) قیاده الدعوه الی اللّه احیط النبی الکریم علما باختیار اللّه تعالی له نبیا ورسولا واماما، وبدا نور الوحی الالهی ینساب فی وتین قلب الرسول، حاملا کلیات وتفاصیل الخطه الالهیه لانقاذ الجنس البشری مبتداه بالعرب، وکلف رسول اللّه بقیاده الدعوه وبالدعوه الی اللّه سرا وبصوره انفرادیه، واستمر منهجه السری ثلاث سنین اهتدی علی یدیه قرابه اربعین رجلا وامراه (89) ثم تلقی رسول اللّه امرا بالجهر، فجمع الهاشمیین رهطه الاقربین، فاطلعهم علی کلیات دعوته، وطلب نصرتهم، فاعلنت الاکثریه الساحقه من بنی هاشم وقوفها الی جانب النبی، حتی ان عمه ابا طالب قال له باسم هذه الاکثریه: (یا ابن اخی اذا اردت ان تدعو الی ربک فاعلمنا حتی نخرج معک بالسلاح) (90)، وفی هذا الاجتماع اعلن النبی استمرار الدعوه، حتی بعد وفاته، حیث عین علیا بن ابی طالب، وزیرا له وخلیفه ووصیا واماما من بعده، وبعد ان انفض الاجتماع، ذهب النبی ومن والاه الی البیت الحرام وصعد الصفا ونادی علی کل بطون قریش ولما اجتمعوا حوله اعلن النبوه والرساله ودعاهم الی اللّه (91)، وبعد ذلک قاد الرسول اتباعه بمظاهره سلمیه مخترقا بهم شوارع مکه وسککها، وهکذا صارت انباء النبوه والرساله والامامه وولایه العهد معروفه عند سکان مکه، واقام الرسول بالابطح متابعا نشر الدعوه واعلانها (92).
الحزبان ما ان انتهی النبی من تعمیم انباء النبوه والرساله والامامه وولایه العهد علی سکان مکه حتی ظهر علی الساحه الوجود الواقعی: لحزبین، یمثلان عقیدتین متناقضتین، وقیادتین متعارضتین بغض النظر عن کثره الحزب وقلته.
1- الحزب الاول: وهو الحزب الاسلامی الذی یدعو الی عقیده التوحید ویقوده محمد النبی والرسول والامام، ویتکون اعضاوه من:
ا- اغلبیه الهاشمیین الساحقه وعلی راسهم عمید البیت الهاشمی رسمیا عبد مناف بن عبد المطلب وهو واقعیا وبجداره سید قریش وحکیمها.
ب- الذین دخلوا فی الاسلام من ابناء البطون والموالی والاحابیش وقد آمن اعضاء هذا الحزب باللّه ربا وبالاسلام دینا وبمحمد نبیا ورسولا واماما، بالرضی لا بالاکراه، وعن طریق الکلمه الطیبه، والحجه البالغه، والاقناع، فلم یرو احد قط ان رسول اللّه قد اکره رجلا او امراه علی القبول بولایته او امامته، فکان القبول بامامه النبی وولایته هو ثمره اقناع واقتناع، وهذا هو الفارق الدقیق بین الامامه الشرعیه القائمه علی الرضی والاقتناع والاقناع وبین الامامه غیر الشرعیه القائمه علی الاکراه والرعب والتغلب والقهر.
وهذا الحزب هو حزب الاقلیه، وهو بمثابه جزیره صغیره وسط محیط الکفر والشرک.
وما یمیز اعضاء هذا الحزب عن غیرهم عملیا هو قبولهم بولایه النبی وامامته، فلو قال احد الاعضاء انه یومن باللّه ربا، ویومن بالقرآن، ویومن بان محمدا رسولا، ولکنه لا یقبل بولایه الرسول او بامامته فان هذا القائل کافر، لان العبره تکمن بالقبول بولایه الرسول وامامته.
ورسول اللّه لم یطلب من الفریق (ب) اکثر من تعمیق قناعاتهم ومتابعه الوحی، والصمود علی اسلامهم، وجعل الهاشمیین الفریق (ب) فریق مواجهه وحمایه له.
تلک حقیقه لا یجادل بها الا جاهل، فالهاشمیون تولوا المواجهه وحمایه النبی، وهم الذین تعرضوا للحصار واکلوا ورق الشجر من الجوع، وخوفا منهم احجمت بطون قریش عن قتل النبی، ولما افلست ورات ان قتل النبی هو الطریق الوحید امامها اختارت فتیه من کل البطون لیشترکوا فی قتل النبی، حتی یضع دمه بین القبائل ولا یقوی الهاشمیون علی المطالبه بدمه حسب تعبیرها.
هذا قبل الهجره، ولم تختلف الصوره کثیرا بعد الهجره.
فابو بکر وعمر ابرز المسلمین تاریخیا بعد النبی، ولکن لم یثبت قط ان احد هذین الرجلین قد قتل او جرح او اسر مشرکا، ولم یجدا غضاضه بالفرار اذا حمی الوطیس.
کما حدث فی احد.
2- الحزب الثانی: وهو حزب الکفر والشرک حیث یتبنی عقیده الشرک ویدافع عنها ویقول: الحزب مجلس رئاسه یتکون من زعماء بطون قریش ال 24 بقیاده ابو جهل وابو سفیان وبموت ابی جهل استقرت قیاده هذا الحزب لابی سفیان واولاده وزعماء البطن الاموی.
ویتکون هذا الحزب من ابناء بطون قریش ال 24 وموالیهم واحابیشهم، او بتعبیر ادق من سکان مکه جمیعا عدا الهاشمیین والقله التی اسلمت مع محمد.
وتدعم هذا الحزب وتتعاطف معه کافه القبائل العربیه، لان لبطون قریش مکانه خاصه عند العرب، فهم حماه البیت وسدنته وله فضل متواصل علی قوافل الحجیج بحیث یمکنک القول ان العرب کانت تمدد مواقفها السیاسیه علی ضوء موقف زعامه البطون فی مکه، الم تر کیف سلمت جیوب المقاومه العربیه للاسلام بعد استسلام زعامه بطون قریش.
ویمیز اعضاء هذا الحزب عن غیرهم کراهیتهم لمحمد ولال محمد وللبطن الهاشمی، وعدم قبولهم بولایه النبی وامامته، وتبعا لذلک کرهوا الدین الذی جاء به محمد.
المواجهه بین الحزبین ان موضوع المواجهه بین رسول اللّه وآله بحث طویل، حتی اننی الفت کتابا عن هذه المواجهه لکن الذی یعنینا هنا ینصب علی اعطاء صوره وجیزه عن المواجهه بین محمد الامام الشرعی، وبین زعماء بطون قریش الائمه غیر الشرعیین.
ملخص موقف الامام الشرعی محمد رسول اللّه یرید ان یحدث تغییرا سلمیا یوظفه لمصلحه البشریه، وذلک بتبدیل عقیده الشرک التی تتنافی مع الفطره والعقل بعقیده الاسلام المتفقه مع الفطره والعقل، لتحل الاوامر الالهیه، محل الاجتهادات والاراء الشخصیه التی تستند علی الهوی، وبوصفه الرجل الموهل للامامه، والاعلم بالعقیده یرید بالضروره ان یقود عملیه التبدیل والتغییر بالرضی والاقناع والاقتناع وبالکلمه الطیبه المجرده.
یبنی مجتمعا انسانا مثالیا وجدیدا تکون الاوامر الالهیه هی القانون النافذ فیه، وتکون قیادته هی الاصلح والاعلم والافضل حیث تتعاون الامه الجدیده مع القیاده لتکون المثل الاعلی الحی المتحرک للمجتمعات البشریه، لیسهل تبلیغ وهدایه الناس جمیعا لامر اللّه، وقلب محمد مفتوح فعنوان الدعوه النبویه التوحید والاهتداء لامر اللّه والقبول بولایه محمد وامامته، لا لان محمد عاشق للسلطه ولکن لان اللّه قد اختاره لذلک، ولانه الاعلم والافهم بالعقیده والاقرب للّه والافضل بشهاده اللّه وکفی باللّه شهیدا.
ومطلب محمد ینصب علی ان تخلی زعامه الشرک فی مکه بینه وبین السکان، وان تتوقف عن ممارسه ضغوطها علی الناس، وان تترکهم لیختاروا الدین الجدید، عن قناعه وبالرضا او یبقوا علی دینهم برضا وقناعه وان تتوقف زعامه البطون عن ممارسه ضغوطها الادبیه علی العرب لتصدهم عن دین اللّه، وعن ممارسه اعلامها الفاسد الموجه لنشر الاکاذیب، وتحریف الکلم عن مواضعه، وتزیین الباطل وتشویه الحقائق استغفالا للعامه، وطمعا بالتضلیل والتدلیس والتلبیس.
لذلک فان النبی ماض قدما فی دعوته، ولن یتوقف حتی یظهره او یموت دون هذه الدعوه.
ملخص موقف ائمه الکفر ائمه الکفر فی مکه او زعامه بطون قریش تدرک ان عقیده الشرک فاسده، ویتعذر الدفاع عنها، وتدرک سوء الاوضاع العامه فی مکه وفی بلاد العرب، وتدرک حاجه الناس للتغییر، ولکنها لا تملک البدیل، وهی تعلم علم الیقین ان محمدا بن عبداللّه صادق ولا یکذب وحکیم، وموهل للقیاده والرئاسه، فقد کانوا یسمونه الامین وقد خلص البطون بحکمته من مذبحه عندما اختلفوا علی رفع الحجر الاسود، ووضعه فی موضعه (93)، لکن ائمه الکفر او زعامه البطون محکومه بمجموعه من الثوابت الغیر قابله للمناقشه اهمها:
1- الصیغه السیاسیه الجاهلیه القائمه علی مبدا توازن القوی وانقسام مناصب الشرف بین البطون، والعقیده الجدیده تنسف الصیغه من اساسها وتخص الهاشمیین بالقیاده والمرجعیه العامه.
2- زعماء البطون وصلوا الی مرتبه الزعامه بجهد جهید مع ما یلحق بهذه المرتبه من امتیازات، ومن المستحیل ان تتخلی زعامه البطون عن مکتسباتها وان تسلم هذه المکتسبات الی رجل مغمور کمحمد بن عبداللّه.
3- ان محمد بن عبداللّه رجل هاشمی وبطون قریش ترفض رفضا قاطعا ان یکون الدین عن طریق هاشمی، وترفض اصلا النبوه الهاشمیه، ولا تقبلها بای شکل من الاشکال.
4- ومع ان هذا السبب دعائی اکثر منه اقناعیا الا ان الدین القدیم دین الشرک هو ترکه الاباء والاجداد، ومن البر والوفاء لهم التمسک بمعتقداتهم.
لهذه الاسباب مجتمعه ومنفرده اجمعت بطون قریش ال 24 علی رفض: 1- دین الاسلام.
2- نبوه بنی هاشم.
3- قیاده النبی وامامته.
4- فکره التغییر الاجتماعی.
وصممت جمیع بطون قریش علی مقاومه محمد والنبوه الهاشمیه والدین الجدید الذی جاء عن طریق هاشمی بکل السبل والاسالیب.
حتی لو اضطرها ذلک لقتل محمد بن عبداللّه ومحاصره الهاشمیین والدخول بحرب مسلحه معهم کوسائل واسالیب احتیاطیه، وکان اکثر البطون اندفاعا لمعاداه النبی البطن الاموی بقیاده ابی سفیان وبنیه وبنی عمومته وبطن بنی مخزوم بقیاده ابی جهل والولید بن المغیره والد خالد بن الولید والعاص بن وائل والد عمرو بن العاص.
هذا لا یعنی ان بقیه البطون کبنی تیم وبنی عدی لم تکن مندفعه فی مد العداء ضد النبی لقد اندفعت کل البطون ال 24 لکن اندفاع البطنین الاموی والمخزومی بعداوه النبی وآله کان ظاهرا وملموسا ومشهورا، ومعروفا لدی العامه والخاصه.
وسائل المواجهه وسائل الامام الشرعی محمد رسول اللّه:لقد اعلن محمد رسول اللّه بوضوح تام ان بطون قریش لو وضعت الشمس فی یمینه والقمر فی یساره لن یتراجع عن دعوته الی اللّه، وسیمضی هذه الدعوه قدما حتی یظهره اللّه او یموت دون ذلک، وهو یعلن بالعشی والابکار انه رجل سلم وسلام، یکره العنف والارهاب والقهر، وانه لن یکره احدا علی الدخول فی دینه، وانه سلاحه الوحید هو الکلم الطیب المستند الی الحکمه والموعظه الحسنه والحجه البالغه، واستنفار الطاقات الفکریه والروحیه فی الانسان ای انسان بغض النظر عن لونه او عرقه او مکانته الاجتماعیه، فاذا اقتنع هذا الانسان او ذلک بدعوته صار مسلما واحد اتباع النبی واحد رعایا الامام محمد یتبعه بولایه الدین، ولا تثریب علی ائمه الکفر ولا لوم لو بقوا علی دینهم، انما یقع علیهم اللوم والتثریب عندما یستعملون نفوذهم النابع من مکانتهم کائمه للکفر فیعدون عن سبیل اللّه وعن صحوه العقل ویعیقون مسیره التغییر العادله.
لذلک انصب جهد النبی علی متابعه الدعوه وقیادتها وعرض نفسه ودعوته علی التجمعات والافراد، خاصه وفود الحجیج التی کانت تفد بصوره دائمه الی مکه حاجه ومعتمره، وکانت حجه النبی متکامله ومنطقیه مدعومه بکلام اللّه المعجز، مما یجعلها نقطه استقطاب لو رفعت ضغوطات البطون او وجدت الحریات الفردیه للاختیار.
ان منهج الرسول متحضر، وکفی به فخرا انه المنهج الربانی بالدعوه.
وسائل ائمه الکفر امامه الکفر قائمه بطبیعتها علی الرعب والارهاب والتغلب والقهر، ومعادیه للمنطق والعقل والفطره وخارجه بوضوح صارخ عن اطار الشرعیه والمشروعیه الالهیه، لا تحترم اراده التغییر، ولا یعنیها رفع المعاناه عن الناس، تفتقر الی بعد النظر معنیه بدنیاها ومصالحها وحبها للسیطره والتحکم، لقد تجاهلت ادراکها لواقع یتطلب التغییر، ومعرفتها بالعقیده الفاسده التی یدین بها مجتمع الشرک، وتجاهلت حکمه محمد بن عبداللّه وصدقه، واهلیته للقیاده، وصممت نهائیا علی رفض الدعوه ومقاومتها وسخرت نفوذها وقوتها ومالها ومکانتها عند العرب للصد عن سبیل اللّه، وتفشیل واحباط النبوه الهاشمیه، ومارست مع العلم وسبق الاصرار الکذب والخداع والتضلیل والتدلیس والارهاب والقهر وقطیعه الرحم لتنال من محمد ودعوته ورهطه الهاشمی، واشاعت وسائل اعلامها الفاجره بان محمدا کاذب، وساحر، ومجنون، وکاهن، وشاعر وهی تعلم ان ما حملته وسائل اعلامها عن النبی مجرد اکاذیب، مثلما اشاعت وسائل اعلامها ان القرآن الذی جاء به محمد ما هو الا اساطیر الاولین، وما هو الا اقاویل کهنه ونفثات ساحر، وانه لیس کلام اللّه کما یدعی محمد، مع انها لتعلم علم الیقین انه لیس بالسحر، ولا بالشعر، ولا بالکهانه.
وتقلیلا لمکانه النبی وعظمه القرآن خصصت فرقه من فجارها مهمتها الاستهزاء بالنبی والسخریه منه ومن کتاب اللّه ومن ابرز رجالات هذه الفرقه الولید بن المغیره والد خالد بن الولید والعاص بن وائل والد عمرو بن العاص، وعقبه بن ابی معیط والد الولید بن عقبه، والحکم بن العاص جد ملوک بنی امیه ووالد مروان بانی المملکه الامویه وعم عثمان الخلیفه الثالث فی ما بعد (94).
وخصصت فرقه حاولت جذب الناس عن النبی بتحدیثها عن اخبار الامم السابقه کما فعل النضر بن الحرث الذی کان یحدث قریش عن ملوک فارس.
هذا علی صعید الاعلام.
ثم عذبت المستضعفین من الذین اسلموا اذ ثارت کل قبیله بمن اسلم من افرادها فعذبوهم وسجنوهم وارادوا فتنتهم عن دینهم کما فعلوا ببلال، وبالمسلمه زنیره التی عمیت من التعذیب، وبالمسلمه لطیفه التی عذبها عمر بن الخطاب حتی مل، والخباب بن الارت ویاسر وعمار واخوه عبداللّه وسمیه ام عمار (95).
ولم تتوقف محاولاتهم لعزل النبی وقتله (96).
وعندما اکتشفت جدیه بنی هاشم فی حمایه النبی اجمعت بطون قریش ال 24 علی محاصره بنی هاشم فی شعب ابی طالب، لا تبیعهم ولا تشتری منهم لا تنکحهم ولا تنکح منهم وبالفعل حاصروا الهاشمیین ثلاث سنین حتی اضطر الهاشمیون ان یاکلوا ورق الشجر من الجوع ومع هذا رفض تسلیم النبی، او ان یخلو بینه وبین بطون قریش لتقتله (97).
وقررت بطون قریش ان تحاصر من یرید الهجره، لتمنعه منها، کما فعلت مع المهاجره الاولی الی الحبشه، وکما فعلت یوم حاولت منع الرسول من الهجره الی یثرب، وحاولت ان تطرد المهاجرین من مهاجرهم کما فعلت یوم ارسلت عمرو بن العاص وعماره بن الولید الی ملک الحبشه محاوله منها لرد المسلمین الی مکه (98).
الصمود المذهل لا تثریب علی ای رسول او امام لو احبط واستسلم امام المقاومه الضاربه التی ابدتها بطون قریش ال 24 مجتمعه له ولدینه، ولا تثریب علی البطن الهاشمی لو انه سلم محمدا او خلی بینه وبین بطون قریش امام ارهاب عجیب وحصار وضغط متواصل دام 13 عاما او 15 عاما، وکان قدر محمد وقدر الهاشمیین ان یعیشوا مع الارهابیین فی بلده واحده!!
لکن محمدا موهل الهیا للصمود والتحدی، اما الهاشمیون فقد اهلوا لحمایه نبی واحتضان دعوه.
الیسوا هم شرعا خیر بطون البشر قاطبه لقد صمد محمد وصمد الهاشمیون فی وجه المقاومه والحصار والارهاب طوال 13 عاما فی ظروف ما کان لغیرهم فیها ان یصمد معشار هذه الفتره امام موجه العداء العاتبه.
تقدیر الموقف وقرار الهجره ادرک الرسول الامام ان بقاءه فی مکه امر لا طائل تحته ولا فائده ترتجی منه، وبهذه الظروف فانه لن یومن من قومه الا من قد آمن، وان الکلمه المجرده قد ادت دورها کاملا، وان زعامه بطون قریش لن تفهم غیر لغه القوه او الکلمه المسلحه بالقوه.
اثناء استعراض الرسول لقوافل الحجیج اجتمع مع سته من اهل یثرب وعرض علیهم دعوته، فامنوا بها، ووعدوه بنشرها فی یثرب، وفی السنه التالیه رجع من هولاء خمسه ومعهم سبعه آخرین، وارسل معهم الرسول مصعب بن عمیر، وفی السنه الثالثه جاء مصعب ومعه 73 رجلا وامراتان، ولما فرغوا من اداء مناسکهم اجتمعوا مع الرسول وبایعوه واحدا واحدا علی الطاعه وعلی ان یحموه وذریته کما یحمون نساءهم واولادهم.
وبهذا الوقت بالذات وصلت الدعوه فی مکه الی طریق مسدود فکان قرار الهجره هو الطریق الاوحد، وهو المنهج الاقوم، لقد عثر النبی علی الاقلیم المناسب والمقر الدائم له وهو یثرب.
خاصه وان اموره منظمه فیها، واتباعه لهم الکلمه العلیا فی یثرب، وقد طلبوا منه ان یهاجر الیهم، وان یتولی الامور فیقود الدعوه والدوله معا واذن اللّه لنبیه بالهجره المبارکه، وبالرغم من التکتم الشدید الا ان شائعات الوفاق بین محمد وبین اهل یثرب، وقرار بالنبی بالهجره انتشرت علی نطاق واسع فی مکه ویثرب معا.
هجره الامام ونجاته وقیام الدوله اذا استطاعت زعامه بطون قریش ان تحاصر الدعوه محلیا فقد فشلت بمحاصره الدعوه ووقف نشاطها خارج مکه، وما یجری فی یثرب البرهان الساطع علی ذلک.
اذا استطاع محمد ان ینشر دعوته رغم القیود والارهاب، فکیف تکون الحال عندما یتحرر ویصبح سید یثرب وحاکمها المطاع!! هذا ما وصلت الیه زعامه بطون قریش من تحلیلها للموقف، لذلک قررت ان تقتل محمدا، ولکنها تریده قتلا بلا ویلات وبلا ثارات، ولا حل برایها سوی ان تشترک کل بطون قریش وقبائلها فی قتله فیضیع دمه بین البطون والقبائل ولا یقوی الهاشمیون والمطلبیون علی المطالبه بدمه وقد ارتاحوا لهذه الحل، واختاروا من کل قبیله رجلا، حتی اذا دخل محمد بیته لیله الهجره، احاطوا بالبیت احاطه السوار بالمعصم لینتظروا خروجه مهاجرا ثم ینقضوا علیه، ویضربوه ضربه رجل واحد، حتی اذا وقف النجم وقفه الحیران -کما یقول شاعرهم- ولم یخرج محمد بدات الشکوک تساورهم، وکم دهشوا عندما راوا علیا بن ابی طالب نائما فی فراش محمد، لیفدیه بنفسه، وان محمدا قد خرج دون ان یروه، فجن جنونهم، واحاطوا زعامه البطون علما بما حدث فاستنفرت خیلها ورجلها، وخصصت الجوائز لمن یقبض علی محمد حیا او میتا قبل وصوله الی یثرب.
وفی الجانب الاخر کان محمدا یشق طریقه الی یثرب عاصمه الدوله الجدیده، منشرح الصدر واثقا من حفظ اللّه تعالی له (99).
مطمئنا بنور الوحی (نجوت من القوم الظالمین، وما ان وصل الی اطراف یثرب حتی وجد کل سکانها وقد خرجوا عفویا وانبهارا وبدون اکراه لیستقبلوا الامام محمدا استقبال الفاتحین، وبدات الایدی تصافحه وتبایعه نبیا ورئیسا واماما للمسلمین، ورئیسا لغیر المسلمین باستفتاء عفوی بدءا من عبداللّه بن ابی -زعیم المنافقین- ومرورا بزعامه الاوس والخزرج وزعماء المهاجرین وعامه الانصار والمهاجرین، وکافه اتباع الدیانات الاخری المتواجدین فی یثرب وما حولها.
وصارت الهجره عنوان الایمان، ورمز الولایه، وتتابعت نداءات النبی الی کافه المسلمین بضروره الهجره، ومن لم یهاجر فلیس لمحمد من ولایته شیی.
مقومات دوله النبی وارکانها مجرد وصول النبی الی یثرب شرع بابراز مقومات الدوله الایمانیه التی تمخضت عن الدعوه الاسلامیه وجاءت کثمره کبری من ثمراتها.
الرکن الاول: الولایه او الامامه او القیاده محمد رسول اللّه(ص) بالضروره هو الامام وراس السلطه وهو القائد وهو المرجع، فقد اختاره اللّه نبیا ورسولا وعینه ولیا واماما وجعل طاعته والقبول بشرعیه امامته وقیادته جزءا لا یتجزء من دین الاسلام، ولانه هو المکلف ببیان القرآن وهو الاعلم والافهم بالدین، والاتقی والافضل، او لانه اوحد زمانه فمن الطبیعی جدا ان یکون هو الامام او القائد، او المرجع الاعلی، ومن الطبیعی ان یتولی الامام توزیع الادوار، وان یستعین بمن یراه لتحقیق الغایه من ظاهرتی الامامه والسلطه.
الرکن الثانی: الشعب او الامه تکون شعب الدوله الجدیده من سکان یثرب وما حولها وهم بضروره الواقع اربعه اصناف:
1- المسلمون الذین هاجروا من مکه الی المدینه (المهاجرون).
2- المسلمون الذین آمنوا من اهل یثرب ومهدوا لقبول النبی واعدوا المجتمع الیثربی وهیاوه لتقبل وقبول امامه النبی وهم (الانصار).
3- المسلمون الذین تظاهروا موالاه النبی رغبه او رهبه وابطنوا الکفر والکراهیه لمحمد ولال محمد ولمن والاهم وهم (المنافقون).
4- اصحاب المصالح الذین کرهوا امامه محمد وکرهوا قیادته وکرهوا دینه ولکن حرصا علی مصالحهم، وحتی لا یسبحوا بمواجهه التیار العام تظاهروا بقبولهم لقیاده محمد وامامته وهم الیهود.
5- عناصر مشرکه اخفت شرکها، وامام حاله الانبهار بقدوم محمد لم تجد مفرا من التظاهر بموالاته وقبول امامته وهم فی الواقع فرقه من المنافقین.
الرکن الثالث: الرضی والاقتناع کان القبول بامامه الرسول محمد وولایته ثمره رضی واقتناع الشعب او الامه، وهذا ما یمیز الامامه البره الشرعیه عن الامامه الفاجره وغیر الشرعیه، فالامامه البره الشرعیه تتسلم القیاده برضی المحکومین واقتناعهم، اما الامامه الفاجره فتتسلم القیاده وتصل الیها عن طریق القوه والتغلب والقهر وتجبر الشعب والامه علی التظاهر بالرضی والاقتناع بقیادتها الجبریه.
1- فکافه المسلمین الذین هاجروا من مکه الی المدینه (اقلیم الدوله) آمنوا بمحمد کنبی وکرسول، واعطوه المقاده وقبلوا به ولیا واماما، وعاهدوه علی الطاعه، کل ذلک بمحض اختیارهم وعن قناعه تامه، وبدون اکراه، ولا ضغط ولا ارهاب، وعقلا یستحیل تصدیق ایه ادعاءات مناقضه اذ کیف یستطیع رجل اعزل ومطارد ومحاصر من قبل ائمه الکفر کمحمد(ص) ان یجبر الناس بالقوه والارهاب علی الایمان بنبوته ورسالته وامامته، وان یحملهم علی ترک وطنهم واموالهم وذریاتهم والسیر علی اقدامهم مئات الامیال للالتحاق به فی موطنه وقاعده دولته الجدیده لیضعوا انفسهم تحت تصرفه!!! فلیس فی الدنیا کلها عاقل یمکنه ان یشکک برضی واقتناع المهاجرین بامامه محمد وولایته.
2- وکافه المسلمین الصادقین من اهل یثرب آمنوا بمحمد کنبی وکرسول وقبلوا به اماما وولیا لهم وعاهدوه علی الطاعه وعلی حمایته وحمایه ذریته تماما کما یحمون انفسهم واموالهم وذراریهم بمعنی ان محمدا لم تکن له قوه عندما عاهدهم، والا فکیف یطلب منهم ان یحموه!! ومن کانت هذه حالته فکیف یتسنی له ممارسه القوه والقهر للوصول الی منصب الامامه وممارسه اختصاصاتها وصلاحیاتها!! ومن جهه ثانیه فان اکثر الصادقین من الانصار قد آمنوا بمحمد نبیا ورسولا ورضوا به ولیا واماما قبل ان یروه وساروا علی اقدامهم مئات الامیال لیعلنوا له ذلک، ولیبایعوه علی ذلک، وهذا کله یوکد ان امامه النبی وولایته علی الصادقین من الانصار کافه ثمره رضی تام واقتناع موکد بشرعیه امامه النبی محمد وولایته، وحال الانصار تماما کحال المهاجرین الاولین.
3- المسلمون الذین تظاهروا بالاسلام من اهل المدینه وتظاهروا بالتصدیق بنبوه ورساله محمد والقبول بامامته وولایته وقد عرفوا بالمنافقین حیث اظهروا الاسلام والایمان وابطنوا الکفر والعصیان والکراهیه التامه لمحمد ولال محمد ولمن والاهم، ظاهرهم مع النبی ومع امامته وولایته للمجتمع، وباطنهم کاره لذلک، حاقد علیه یتربص الفرص لنقضه، وابطال کلمه الاسلام من اصولها ان استطاعوا.
ومع هذا هم لا یظهرون للنبی الا ودا، وقبولا بامامته وولایته، ورضی بها.
وقد بایعوا الامام فعلا علی الطاعه وعلی القبول بامامته وولایته بدون ضغط ولا اکراه!! ماذا تقترح علی الرسول محمد ان یفعل بهذه الحاله؟! هل سیقول لکل واحد من المنافقین انا لا اقبل بیعتک، لانک منافق، وتنطق عکس ما تظهر!! وانا لا اقبل دینک ولا اسلامک ولا عملک هذا ان محمدا کامام وکولی لیس مخولا ان یطلع علی نوایا شعبه، بل علیه ان یتعامل مع الظاهر، وان یترک امر البواطن له ثم ان المنافقین لیسوا بالقله التی یتصورها البعض لقد کانوا یشکلون اکثر من نصف مجتمع المدینه، ومواجهه النبی لهم بحقیقتهم قد تترک آثارا مدمره، وقد تفسد علیه الامر کله فهنالک شبکه هائله من علاقات القربی والارحام والمصالح بین مسلمی المدینه ومنافقیها التی کانت قائمه قبل قدوم النبی یصعب تجاهلها بموازین العقل والمنطق والفطره.
فعبداللّه بن ابی کان زعیم المنافقین بلا خلاف ومات علی حاله وابنه کان مسلما صالحا ومات علی حاله، وعندما اشیع ان النبی قد یقتل عبداللّه بن ابی جاء الابن الصالح الی النبی وتمنی علیه ان یکلفه بقتل اباه ان اراد ذلک!!
حتی لا یقتله آخر، ویکابد الابن الصالح لتحمل رویه قاتل ابیه!!
فیجیبه الرسول الامام (لنحسنن حجته، ان محمدا لا یقتل اصحابه).
بمعنی ان کافه المنافقین قد اظهروا الاسلام، واعلنوا ایمانهم بنبوه محمد ورسالته، وقبولهم بولایه محمد وامامته او قیادتهم وبایعوه علی ذلک وبدون اکراه وتظاهروا بالرضی التام والاقتناع الموکد بذلک.
4- الیهود: ویشکلون شریحه کبری من مکان یثرب وما حولها وقد بهر الیهود بالسرعه التی انتشر فیها دین الاسلام فی یثرب وعدم قدره احد من الاوس والخزرج علی المعارضه فالکل مسلم او متظاهر بالاسلام، وقد ذهلوا من السرعه التی تتابعت بها الاحداث، فاسلم منهم القلیل اما الفئات الاخری فقد رات ان تحتفظ بدینها (الیهودیه) وان تقبل بامامه محمد وولایته للمجتمع، او تتظاهر بذلک وان تتعایش کسابق عهدها فی المجتمع الیثربی ولکن فی ظل امامه محمد وولایته وهکذا کان، فکافه الیهود من سکان یثرب اظهروا رضاهم وقبولهم بولایه النبی وامامته مع الاحتفاظ بدینهم، ولم یتطرق النبی لنوایاهم وبواطنهم ولم یجبرهم علی اعتناق الاسلام، لان الاکراه فی الدین غیر وارد فی شرع اللّه، وتقبل النبی رضاهم بامامته وولایته، وقرارهم بالاستمرار بالتعایش مع النبی الامام والولی.
التعاقد الخط ی والعقد الاجتماعی کانت موسسه البطن، او القبیله هی الموسسه التی تمنح الانتماء والحمایه لافرادها کافه الافراد الذین کانوا منتمین لبطون الاوس والخزرج آمنوا بمحمد کرسول وکنبی، وبالاسلام کدین، او تظاهروا بهذا الایمان، واعلنوا قبولهم ورضاهم بامامه محمد وولایته للمجتمع الجدید، او تظاهروا بهذا القبول والرضی، اما الیهود فقد اعلنوا تمسکهم بالدین الیهودی، وبنفس الوقت اعلنوا قبولهم ورضاهم بامامه محمد وولایته للمجتمع الجدید، امعانا من الرسول بالتاکید علی ظاهره الرضی والقبول، واشراکا للناس بصنع القرار وضع مسوده اتفاق، او مشروع تعاقد اجتماعی، او دستور خط ی ومکتوب وافقت علیه کل الموسسات (بطون وقبائل یثرب) ومن مواد هذا الاتفاق، ان اهل یثرب امه من دون الناس وان الرسول هو الحاکم والحکم، او الولی والامام، وقد احترم الرسول کافه التحالفات السابقه بین هذه الموسسات، واتفق اطراف التعاقد علی ان بطون قریش عدوه للجمیع، ولا ینبغی لاحد ان یجیرها ولا ان ینصرها.. الخ.
بمعنی ان رسول اللّه قد حرص علی تسجیل الرضی والقبول بامامته خطیا، ووقع الجمیع علی ذلک، وقد فصلنا ذلک فی کتابنا المواجهه (100).
مما یعنی ان الرسول، اصر علی فکره الرضی والاقتناع، واقامه الدوله بعقد اجتماعی حقیقی بین الامام والولی الذی اختاره ی ی ی ی اللّه وبین الامه التی قبلت بالاختیار والتولیه الالهیه، وهذا الاصرار علی الرضی والقبول اختفی نهائیا من المسرح السیاسی بعد وفاه النبی، ولم یحفل به الا الامام علی عندما تولی الخلافه وفق مقاییس الخلفاء المتغلبین، فقد اصر علی ان یبایعه الناس فی المسجد وعلنا، وبغیر ذلک فانه لن یتولی امامه الناس وولایتهم ولن یوافق علی قیادته لهم.
الرکن الرابع: المنظومه الحقوقیه او القانون النافذ لقد قبل الجمیع او تظاهروا بالقبول برضاهم واختیارهم وبدون اکراه علی القبول بامامه وولایه محمد او قیادته للمجتمع، وقبلوا بان ما یشجر بینهم من خلاف مرده للّه ولرسوله، مما یعنی ان الجمیع قبلوا بامامه محمد ومرجعیته او قبلوا به کسلطه، وقبلوا بالقرآن الکریم وبفهم النبی لهذا القرآن (سنته) کقانون نافذ علی الجمیع ای ان اللّه اختار محمدا الاعلم والافهم بالدین والافضل، والاقرب الی اللّه لیکون الامام والولی والمرجع، ونزل اوامره ونواهیه (امرنا) لتکون القانون النافذ فی المجتمع، فجاء المجتمع بمحض اختیاره ورضاه التام واقتناعه الموکد فقبل الامام والولی ورضی به، کقائد ومرجع اوحد، وقبل الاوامر الالهیه کقانون نافذ، وتمت المبایعه بین الامام والولی وبین افراد المجتمع علی ذلک.
وهذا اصرار عجیب علی مبدا الرضی والقبول والقناعه لا نجد له مثیلا فی الشرائع البشریه قاطبه.
الرکن الخامس: اقلیم دوله الامام او الولی یثرب وما حولها کانت هی بقعه الارض الاولی التی قامت علیها دوله النبی، فهی بمثابه اقلیم الدوله، ثم توسع هذا الاقلیم حتی شمل ارض الجزیره العربیه بحدودها الطبیعیه.
والخلاصه انه بعد هجره النبی تکونت دوله حقیقیه بالمعنی الدستوری المعاصر، امامها وولیها محمد رسول اللّه، وقانونها اوامر اللّه (یهدون بامرنا) وشعبها سکان یثرب وما حولها، واقلیمها ارض یثرب وما حولها، وان هذه الدوله نشات بالرضی والقناعه وبمبایعه، وبموجب تعاقدات وتعهدات شفهیه وخطیه، وهذه ظاهره عجیبه من حیث الاصرار علی مبدا الرضا والقبول بغیر ضغط ولا اکراه ولا ارهاب.

قبل قیام الدوله الاسلامیه فی یثرب، وتسلم النبی لامامتها کانت الکلمه العلیا للشرک والکفر، وکانت دول الکفر، وائمه الکفر یتقاسمون السیاده علی الکره الارضیه، او یتنازعون علی هذه السیاده، فی ما بینهم، ولم یکن هنالک من یدعو الی اللّه علنا، فالدعوه الی اللّه، او الدعوه الی الحکم بما امر اللّه، کانت معدومه، او مخالفه للنظام العالمی السائد آنذاک، کان من غیر المتصور ظهور امام شرعی یمثل التیار الالهی، او قیام دوله تتبنی القوانین والنظم الالهیه، فالمسلمون وعلی راسهم امامهم محمد(ص) کانوا بمثابه مواطنین او رعایا یعیشون تحت حکم امام کفر غیر شرعی ویکتوون بنار عسفه وارهابه وتغلبه وصده عن سبیل اللّه.
ولکن ظهور الامام الشرعی، وجهره بالدعوه، ونجاحه بتحویل الدعوه الی دوله، وبناء الدوله الاسلامیه فی یثرب غیر المعادله السیاسیه عند العرب خاصه وفی العالم عامه، وقلب موازین القوی تماما، فقد وقفت الدعوه الاسلامیه بمواجهه دعوه الکفر، ووجد امام شرعی بمواجهه ائمه الکفر غیر الشرعیین وصار للمسلمین دوله یتجمعون فی اقلیمها، وتمنحهم الهویه والانتماء والحمایه، واعطیت الاوامر الالهیه فرصه لتکون القانون النافذ للمجتمع، مع ما یستتبع ذلک من ایجاد نموذج متحرک للحکم الشرعی، والامامه الشرعیه، والمواطنه الشرعیه.
وقبل ذلک کان المجتمع العالمی کله والمجتمعات الاقلیمیه یتصورون ان دعاوی الکفر وحکم الکفر، وائمه الکفر، ودول الکفر قدر احادی لا مفر منه ولا محید عنه، وقد وجد لیفرض سلطانه علی الارض، ورسخت وسائل اعلام الکفر المملوکه لائمه الکفر بانه لا وجود لامام شرعی الهی، ولا لحکم شرعی الهی الا فی عالم المثل والاوهام.
وجاء قیام الدوله الاسلامیه لیعید التوازن الی ثنائیه العالم ولیفضح اعلام الکفر.
واستغفاله للعقل البشری، فقد کان الخیر بمواجهه الشر، والحق بمواجهه الباطل، وللخیر وللشر نظمه ایضا، وللحق مظهره، وللباطل مظاهره، فمن نظم الشر ومظاهره وجود ائمه کفر، ونظام کفر، وقوانین کفر تسوق الناس بالقهر والتغلب وتفرض ارادتها علی ارادتهم ومن نظام الخیر ومظاهر الحق وجود امام شرعی یمثل السمو البشری، ویبشر بالحکم الالهی، ویطبق الاوامر الالهیه، ویهدی بهدیها، یسوس الناس بالرضا والقناعه، ویخضع وایاهم للاوامر الالهیه ویهتدون بهدیها.
فوجود محمد الامام وقیام دولته، وضع الناس امام خیارین وترک لهم الحریه لیبقوا فی ظلمات ائمه الکفر بمحض حریتهم واختیارهم ورضاهم، او یقبلوا بامامه محمد والائمه الشرعیین من بعده بمحض حریتهم واختیارهم ورضاهم وبدون اکراه.
وقبل الاعلان عن امامه محمد وقبل قیام دولته لم یک امام الناس ای خیار غیر القبول بالواقع المفروض بالقوه والقهر.
موقف ائمه الکفر من امامه محمد رسول اللّه ومن قیام الدوله الاسلامیه مما لا شک فیه ان کل ائمه الکفر فی الارض قد سمعوا بنبوه محمد وبظهور امامته، وبقیام کیانه السیاسی فی یثرب وما حولها وسمعوا بتشکیکه بشرعیه حکم ائمه الکفر فی کل مکان علی الکره الارضیه، وسمعوا باعلانات محمد المتوالیه بانه رسول اللّه، ورحمته الی الناس کافه، وانه الامام الشرعی للجنس البشری کله، وان مهمته تنصب علی اخراج الناس جمیعا من الظلمات الی النور، ومن الموکد ان هذه الانباء والاعلانات قد ازعجتهم، ولکنهم تظاهروا بعدم الاکتراث ولم یحمل ائمه الکفر العمالقه لکسری وقیصر امر محمد علی محمل الجد، واذا استبعدوا نجاحه وقدروا ان الامر لا یعدو عن کونه صراعا داخلیا بین قبائل العرب وبوقت یطول او یقصر ستحسم قبائل العرب هذا الصراع لصالحها.
ائمه بطون قریش تبرعوا بمحاربه محمد نیابه عن ائمه الکفر عندما اقام النبی کیانه السیاسی فی یثرب، کانت هنالک کیانات سیاسیه هزیله منتشره فی جزیره العرب، یقود کل کیان من تلک الکیانات امام مشرک وغیر شرعی، ولکن اهم هذه الکیانات اطلاقا الکیان الذی کان قائما بمکه بقیاده مجموعه متحالفه من ائمه الکفر، وهم زعماء بطون قریش، ونظرا لمرکز زعامه بطون قریش ونفوذها عند العرب، بوصفهم حماه البیت الحرام وسدنته وجیرانه، ولان هذه البطون قد تطرفت بعداوتها لمحمد وآله، ولانها ترفض ان یکون النبی من بنی هاشم، وترفض ان یاتی الدین الجدید عن طریق رجل من بنی هاشم، ولان محمدا والهاشمیین من قریش، ولان اهل مکه اعلم بشعابها، لکل هذه الاسباب تولت بطون قریش قیاده الجبهه المعادیه لمحمد ولال محمد ولمن والاهم، وللدین الذی جاء به محمد.
وفی هذا السیاق بدات زعامه بطون قریش بتکوین تحالفات مع الکیانات العربیه المشرکه، ومع ائمه المشرکین العرب، للتصدی بالقوه لکیان یثرب وامامه الشرعی محمد رسول اللّه، وغنی عن البیان ان زعامه بطون قریش کانت اکثر الکیانات نشاطا واندفاعا بمعاداه محمد واشدهم اهتماما بتخریب کیانه السیاسی، واسقاط نظام حکمه الشرعی، اما بقیه الکیانات العربیه فلم تکن لدیها الحوافز الکافیه لمعاداه محمد وآله، انما اندفعت مع موجه العداء مجامله لزعامه بطون قریش، ومن هنا رایناها تحارب او تشترک بالحرب رمزیا او طمعا بمغنم اذا حاربت بطون قریش، وتسالم اذا سالمت البطون، وتستسلم عن الاقتضاء اذا استسلمت زعامه البطون، والابعد من ذلک انها تسلم وتدخل بالدین الجدید او تتظاهر بدخوله اذا اسلمت البطون او تظاهرت بالاسلام کما حدث فعلا بالواقع التاریخی.
والخلاصه ان زعامه بطون قریش قد تبرعت بمعاداه محمد وآله ومن والاهم والتصدی للدین الجدید نیابه عن ائمه الکفر فی الارض.
فاطلقت وسائل اعلامها الفاجر ضد محمد وآله وآذتهم ومن والاهم، وحاصرتهم، وقاطعتهم، وقاومتهم بکل اسالیب المقاومه، وفکرت بقتل النبی فعلا، ولما قرر النبی ان یهاجر من مکه فرارا بدینه تامرت کل البطون علی قتله وشرعت بالقتل فعلا، ولم تتمکن من ذلک لاسباب خارجه عن ارادتها، ولما نجا النبی من موامره القتل طاردته بکل وسائل المطارده وخصصت الجوائز لمن یقبض علیه حیا او میتا، فنجا النبی من المطارده کما نجا من القتل، ووصل سالما الی یثرب، ونجح باقامه کیانه السیاسی الاسلامی فیها، ولکن زعامه بطون قریش لم تعترف بوجود محمد، وتجاهلت التطورات التی حدثت تماما ورفضت مفاوضته او التحدث معه او الاعتراف بشرعیه وجوده وطمعا بالقضاء علیه جیشت الجیوش وحاربته فی بدر، وفی احد وفی الخندق، وطوال 23 عاما وزعامه بطون قریش تقاوم بکل فنون المقاومه، وتوذی النبی وآله وبکل وسائل الایذاء وتحاربهم بکل طرق الحرب.
ونتیجه حروبها العدوانیه التی شنتها علی النبی وآله، قتل حمزه وعلی بن ابی طالب صنادید قریش فجن جنونها وجمعت مع الحسد والکراهیه لمحمد ولاله الحقد علیهم، فاتخذت من صدیق محمد وآله عدوا لها، ومن عدو محمد وآله حبیبا لها کائنا من کان، انظر الی قول ابی سفیان عندما خاطب نیابه عن بطون قریش الوفد الیهودی الذی جاء لیحالف البطون علی عداوه محمد: (ان احب الناس الینا من اعاننا علی عداوه محمد) (101)، ولم تتوان زعامه بطون قریش من ان تمد یدها الی الشیطان نفسه وتتحالف معه اذا ایقنت من کراهیته لمحمد ولال محمد.
لقد تحالفت بطون قریش مع الیهود، ودخلت وایاهم الکعبه المشرفه وتعاهدوا فیها معا وحلفوا بان تکون الکلمه واحده علی هذا الرجل -ای محمد- ما بقی من بطون قریش ومن الیهود رجل (102)، وکانت بطون قریش تسیر الوفود من وقت لاخر لتالیب العرب علی عداوه محمد (103)، بالوقت الذی کانت تتشدق فیه زعامه البطون القریشیه بصله الارحام!!
ولما احیط بزعامه البطون، وحصرت فی جزیره من الشرک واغلقت بوجهها کل الابواب الا باب الاسلام، استسلمت وذکرهم الرسول المنتصر بافاعیلهم، ثم قال: ماذا تظنون انی فاعل بکم؟ فقالوا: اخ کریم وابن اخ کریم،!! فقال النبی: لا تثریب علیکم، اذهبوا فانتم الطلقاء فدخلوا الاسلام مکرهین، او تظاهروا بدخوله، وقلوبهم مثقله بالحقد علی محمد وعلی آل محمد، والحسد لمحمد ولال محمد (104).
وعبرت جویریه بنت ابی جهل عن الوضع النفسی للبطون لما سمعت الاذان (قد لعمری رفع لک ذکرک! اما الصلاه فسنصلی، واللّه لا نحب من قتل الاحبه ابدا) (105)، ولما سمع خالد بن اسید الاذان قال: (الحمد للّه الذی اکرم ابی فلم یسمع هذا) وقال الحارث بن هشام: واثکلاه لیتنی مت قبل هذا، وقال الحکم بن العاص:
(واللّه انه لحدث عظیم ان یصیح عبد بنی جمح - یعنی بلال- علی بنیه ابی طلحه) وقال ابو سفیان: اما انا فلا اقول شیئا، لو قلت شیئا لاخبرته هذه الحصباء!! فنزل جبریل علی النبی، واخبره بما قال القوم (106).
هذه هی طبیعه اسلام بطون قریش، وهذا هو مفهومها للدین!!
علی ای حال لقد استسلمت بطون قریش، وعفا النبی عنهم، وترکهم طلقاء، لم یجبرهم علی الدخول فی الدین، او القبول بامامته، لقد اعتنقوا الدین او تظاهروا باعتناقه، وقبلوا بامامه النبی او تظاهروا بقبوله، کل ذلک برضاهم ومحض اختیارهم وبدون اکراه، تماما کحال منافقی یثرب واصبحوا مواطنین فی الدوله الاسلامیه لهم کامل حقوق المواطنه، واخفت بطون قریش مشاعرها الکارهه لمحمد وآله، والحاقده علیهم.
وقبیل انتقال النبی الی جوار ربه اتحد ابناء بطون قریش مهاجرهم وطلیقهم ضد الامام.
والولی من بعد النبی علی بن ابی طالب تماما کما اتحدوا ضد النبی.
وبعد وفاه النبی استولوا علی منصب الامامه او الخلافه بالقوه والتغلب، وغصبوا الامام الشرعی حقه بالامامه والخلافه، وادعت البطون انها الاولی بمحمد، لان محمد من بطون قریش، وقریش کلها قرابه له، لا فرق بین هاشمی وغیر هاشمی، واحتجت البطون بان النبی من بنی هاشم، ولا ینبغی ان یکون الخلیفه من بنی هاشم فیجمع الهاشمیون النبوه والملک معا والعدل یقضی بتوزیع الشرف، فتکون النبوه فی بنی هاشم، وتکون الخلافه فی البطون تتداولها فی ما بینها.
لماذا اتحدت بطون قریش علی معاداه محمد ورفض نبوته وامامته؟ کانت بطون قریش تسمی محمدا قبل النبوه بالامین، وتعترف بحکمته، فقد حل مشکله وضع الحجر الاسود بایسر الطرق (107)، وانقذ البطون من حرب اهلیه.
ووالد محمد، عبداللّه کان من انهد فتیه قریش واکثرهم ادبا وادمثهم خلقا، وجده عبد المطلب کان سید قریش وولیها وحکیمها بغیر منازع (108) وهاشم بن عبد مناف کان تاج قریش وناصیتها (109).
بمعنی ان محمدا شخصیا لا غبار علیه فهو سید سلیل اسیاد!!
ومع هذا فما ان اعلن محمد ابناء النبوه والرساله والکتاب حتی وقفت بطون قریش ال 23 وقفه رجل واحد، واعلنت بلسان واحد رفضها المطلق لنبوه محمد ورسالته، ولما نجح باقامه الکیان السیاسی فی یثرب رفضت بطون قریش ال 23 امامه محمد وقاومته وحاربته بکل الوسائل لافشال النبوه والرساله واسقاط الامامه فما هو السر، وما هی اسباب ذلک کله؟ 1- الصیغه السیاسیه الجاهلیه:
ورثت بطون قریش ال 25 صیغه سیاسیه جاهلیه قائمه علی اقتسام مناصب الشرف بین البطون، وقائمه علی التوازن بین هذه البطون، وقد کرست هذه الصیغه مبدا لا غالب ولا مغلوب، وعندما اعلن محمد الهاشمی نبوته ورسالته وانحاز له البطنان الهاشمی والمطلبی، جن جنون بطون قریش ال 23، وفسرت النبوه والرساله علی انها موامره هاشمیه مطلبیه علی الصیغه السیاسیه الجاهلیه، لتعدیلها لصالح هذین البطنین، واعتبرت بطون قریش النبوه الهاشمیه اخلالا خطیرا بمبدا توازن وتعادل القوی بین البطون، لذلک اقنعت نفسها بان اتحادها ضد محمد کان للدفاع عن وجودها وحقوقها السیاسیه.
فی وجه المطامع الهاشمیه!!
2- المنافسه بین البطون وکراهیه التمیز الهاشمی:
کانت المنافسه علی الشرف بین بطون قریش، جبله فیها، ومظهر دائم من مظاهر وجود هذه البطون، لقد طبعت علی المنافسه، فما من عمل یاتی به بطن، الا وتاتی البطون الاخری بعمل مشابهه له، طمعا بالتوازن والتعادل بموازین قواها، وکانت البطون ترقب بحذر شدید تمیز المشیخه الهاشمیه وحکمتها وکرمها، وتحاول مشیخات البطون ان تقلدها، وتاتی بمثلها، او تتصنع الاتیان بمثلها کتصنع امیه ان یاتی بمثل هاشم وما نجم عن هذا التصنع من منافره وجلاء (110).
واعلن محمد انه نبی اللّه ورسوله!! فکیف تعمل بطون قریش بهذه الحاله!! وکیف یمکنها الاتیان بمثل النبوه الهاشمیه،!!
وهکذا سینفرد الهاشمیون ویتمیزون عن بطون قریش بشرف النبوه، ویتقدمون بهذا الشرف بدون جهد منهم ولا طاقه، وسیتکرس التمیز الهاشمی علی حساب البطون، وستقف البطون عاجزه عن الاتیان بمثل النبوه، ومن هنا فقدت بطون قریش ال 23 رشدها تماما امام شرف معجز!! لذلک صبت کل طاقاتها علی الغاء النبوه الهاشمیه وتفشیلها.
3- الحسد:
الحسد مرض خبیث، وقد اصیبت به بطون قریش یوم اعلن محمد انباء النبوه والرساله، ولم ینج من هذا المرض الا البطنان الهاشمی والمطلبی، لقد حسدت بطون قریش محمدا واهل بیته خاصه، والبطن الهاشمی عامه، فضل النبوه وشرف الرساله فمحمد واهل بیته هم المحسودون (111) (ام یحسدون الناس علی ما آتاهم اللّه من فضله)«النساء/54».
وقد اشار ابن عباس الی ظاهره الحسد تلک فی حواره مع الخلیفه الثانی (112).
والخلاصه ان من ابرز الاسباب التی دفعت بطون قریش ال 23 للوقوف وقفه رجل واحد ضد محمد وآل هو الحسد بان یکون النبی من بنی هاشم!! فکانهم یقسمون رحمه اللّه!
4- الحقد علی محمد وآله:
ومن الاسباب التی دفعت بطون قریش ال 23، للمضی قدما فی معاداتها لمحمد وآل محمد، ومعارضتها لامامتهم، الحقد الذی استقر فی قلوب ابناء البطون علی محمد وآل محمد، وتفصیل ذلک ان علیا بن ابی طالب ابن عم النبی والولی من بعده، والحمزه بن عبد المطلب عم النبی اشترکا بقتل صنادید بطون قریش فی معرکه بدر خاصه، فما من بطن من بطون قریش الا وکان فیه قتیل او قتلی قتله عم النبی، او ابن عمه او اشترکا بقتله، لقد لفتت طریقه علی بن ابی طالب بالقتال انظار اهل الارض واهل السماء فنادی ملک من السماء یوم بدر (لا سیف الا ذوالفقار ولا فتی الا علی) (113).
وقتل علی وحمزه فی بدر نصف ما قتل من المشرکین (114)، ویوم احد قاتل العم وابن العم بکفاءه تفوق التصور، وغدرت بطون قریش بالعم حمزه فقتلته، وبقی ابن العم یقاتل دفاعا عن رسول اللّه حتی قتل حمله لواء المشرکین الثمانیه، وکلهم من قریش وعندما حمل اللواء عبد لهم قتله الامام علی (115)، وفی وقت الاحزاب قتل علی بن ابی طالب عمرو بن ود، اقوی واشجع رجال بطون قریش، وقد ثمن رسول اللّه مبارزه علی لعمرو بن ود بقوله (لمبارزه علی بن ابی طالب لعمرو بن ود یوم الخندق افضل من اعمال امتی الی یوم القیامه) (116)، وبالفعل لقد کفت هذه المبارزه المومنین القتال، لذلک کان مسعود یقرا (وکفی اللّه المومنین القتال - بعلی -) (117).
بقی ان نقول ان رسول اللّه، وعمه الحمزه، وابن عمه علی لم یقتلوا المشرکین بطرا ولا حبا بالقتل، انما قتلوا من قتلوا من المشرکین بامر اللّه، وجهادا فی سبیله، واعزازا بالدین، ودفاعا عن النفس، ففی کل الحالات التی وقع فیها قتل، کان بطون قریش هی المعتدی، وهی الغازیه، وهی البادئه بالعدوان، فالدفاع عن النفس من مشروع اجازته کافه الشرائع الالهیه والوضعیه.
ومهما یکن فان بطون قریش لا تفهم هذا المنطق، وکلما تفهمه ان عم النبی الحمزه، وابن عمه علی بن ابی طالب، وکلاهما من بنی هاشم قد وتراها باحب ابناء البطون الیها، فیتموا الاطفال، ورملوا النساء، وان محمدا بن عبداللّه الهاشمی کان هو السبب فی کل هذا القتل والدمار الذی لحق فی بطون قریش ومن هنا صبت بطون قریش ال 23 کل حقدها الاسود علی محمد وحمزه وعلی بن ابی طالب خاصه، وعلی البطن الهاشمی عامه وعلی کل من والاهم واحبهم!.
طبیعه حقد البطون علی محمد وآل محمد انظر الی قول ابی سفیان وهو یخاطب الوفد الیهودی نیابه عن بطون قریش ال 23 (ان احب الناس الینا من اعاننا علی عداوه محمد) (118) لقد تعاهدت بطون قریش مع الیهود وحلفت باللّه داخل الکعبه بان تکون الکلمه واحده علی محمد ما بقی من بطون قریش ومن الیهود رجل واحد) (119)! وبطون قریش تعرف معنی التعاهد والحلف وانظر الی قول هند بنت عتبه وام معاویه وزوجه ابی سفیان (لو اعلم ان الحزن یذهب من قلبی بکیت، ولکن لا یذهبه الا ان اری ثاری من قتله الاحبه) (120).
ومن هم الذین قتلوا احبه هند؟ هم النبی، وحمزه وعلی!! وهند هذه لا تکتفی بقتل حمزه ولو بالغدر انما تمثل به وتقطع اذنیه، وتشق بطنه، وتحاول ان تاکل کبده!
وانظر الی قول ابی سفیان (وانی لانا الموتور الثائر قتل ابنی حنظله وساده اهل الوادی..) (121) ولم یختلف ما فی النفوس کثیرا حتی بعد ان اسلمت بطون قریش او تظاهرت باسلامها انظر الی قول جویریه بنت ابی جهل لما سمعت الاذان فی مکه (قد لعمری رفع لک ذکرک، اما الصلاه فسنصلی، واللّه لا نحب من قتل الاحبه ابدا) (122).
ولم ینج من تاثیر هذه الحاله النفسیه حتی ابناء البطون الذین اسلموا وهاجروا، لقد طلب النبی من اصحابه فی معرکه بدر ان لا یتعرضوا لاحد من بنی هاشم لانهم قد اکرهوا علی الخروج سمع الصحابی ابو حذیفه بن عتبه بن ربیعه قول النبی فقال عفویا، وبتصرف لا شعوری:
(انقتل اباءنا وابناءنا واخواننا وعشیرتنا، ونترک العباس عم النبی واللّه لئن لقیته لالحمنه السیف) (123).
صحیح ان حذیفه علی دین محمد ویحارب معه، ولکن من غیر الممکن عقلا ان یموت ابوه واخوه وعمه وسادات بنی امیه امامه ولا یکون موتهم غصه فی حلقه، قد یفارق الدنیا، ولکن لن تفارقه هذه الغصه!!
وانظر الی قول عمر بن الخطاب لسعید بن العاص بن سعید الذی قتله علی (انی لاراک معرضا عنی تظن انی قتلت اباک یوم بدر... واللّه ما قتلته..) (124) فعمر بن الخطاب یظن ان اعراض سعید عنه اعتقاده بانه قد قتل اباه فی بدر لذلک هو یبری ء ساحه نفسه، ویذکر ابن المقتول بطریقه ذکیه بانه لم یقتل اباه انما قاتله هو علی بن ابی طالب، وهذا التعریض لا یصدر عن رجل من عامه الناس انما یصدر عن خلیفه المسلمین بعد عشرین سنه من وقعه بدر، وعندما استولی معاویه علی منصب الخلافه بالقوه واستقر حکمه کبر یوما بالخضراء، فکبر اهل المسجد بتکبیره اهل الخضراء، فساله سائل ما هذا الذی بلغک فسررت به حتی کبرت؟ فقال معاویه: موت الحسن بن علی (125).
وعندما جی ء براس الحسین ورووس الطیبین من اهل بیت النبوه الی یزید بن معاویه بعد مذبحه کربلاء ووضعت الرووس بین یدیه تمثل بقول الشاعر:
قد قتلنا القوم من ساداتهم وعدلنا میل بدر فاعتدل واضاف:
لست من خندق ان لم انتقم من بنی احد ما کان فعل وقال ابن عبد ربه فی العقد الفرید (126) ان یزید قد قال ایضا:
لعبت هاشم بالملک فلا ملک جاء ولا وحی نزل تلک هی طبیعه النفوس الکارهه لمحمد ولال محمد (ان تمسسکم حسنه تسوهم، وان تصبکم سیئه یفرحوا بها) «آل عمران/120».
فالخلافه واماره المومنین لم تغیر معاویه، ولم یغیر ابنه ولم یغیرهما اسلامهما، ولم تهن مشاعرهما الحاقده مع طول الامد انما عبرا عن حقیقه هذه المشاعر، واظهرا ما کانا یحاولان اخفائه.
اسوا جنین بانتهاء معرکه بدر حملت نفوس ابناء البطون باسوء جنین عرفته الخلیفه وهو الحقد، لقد امتلات نفوس ابناء البطون بالحقد الاسود علی محمد وآله، وظل هذا الحقد فی نفوسهم ولم یفارقهم لحظه قط، وهکذا جمعت بطون قریش مع الحسد لمحمد وآله، الحقد الاسود علی محمد وآله، وانی لای دین ان یقتلع هذا الثنائی القذر من النفس البشریه، کیف یمکن لابی سفیان ان یحب علیا بن ابی طالب وقد قتل ابنه البکر حنظله وعشره من ابناء عمومته!! وکیف یمکن لمعاویه بن ابی سفیان او لاخیه یزید ان یحب علیا، وقد قتل اخاه وخاله وابن خاله، وجده، وشقیق جده وسته اخرین من ابناء عمومته، وکیف یمکن لخالد بن الولید ان یحب من قتل اباه وسادات بنی مخزوم والمغیره (127)، وکیف یمکن لعمرو بن العاص وعثمان بن عفان والولید بن عتبه، والحکم بن العاص ان یحبوا قتله آبائهم وبنی عمومتهم!! کیف یمکن لعمر بن الخطاب ان یحب من قتل خاله شقیق امه!!
یسهل التصور ان یحبوا النبی محمدا، لانه لن یستفیدوا دنیویا من الاسلام بدون حب النبی او التظاهر بحبه، ویصعب التصور بان یحبوا محمدا وآل محمد!! لقد لاحقهم الوتر واورثوه لذریاتهم، وکتب علی آل محمد طوال التاریخ ان یدفعوا ضریبه عالیه لحسن اسلامهم وصدق انتمائهم للنبی.
قد یقول قائل: الاسلام یجب ما قبله، هذا صحیح علی مستوی الحساب الالهی، ولکن النفس البشریه لیست زرا کهربائیا تطفی ء وتضی ء بحرکه! انها عالم من الانفعالات، اذ یتعذر عملیا علی الانسان ان یحب ویوالی الذی قتل ابنه او اباه او اخاه او جده او ابن اخیه او عمه او ابن عمه او خاله او ابن خاله او حتی قریبه ان ذلک فوق طاقه النفس البشریه، صحیح ان الذین قتلوهم قتلوهم علی الایمان، وجهادا فی سبیل اللّه، ودفاعا ومشروعا عن النفس، وصحیح ان عنوان الایمان موالاه اللّه ورسوله ومعاداه اعدائهما حتی ولو کانوا الاباء والابناء والاخوه والعشیره، لکن هذا کله لا یمنع ولا یوقف نظام انفعالات النفس البشریه وثوره اشجانها، فمحمد هو الامر، وعلی بن ابی طالب وحمزه هما المنفذان اللذان نکلا بالبطون، والهاشمیون هم المطلوبین والمطالبین طوال التاریخ هذا هو فهم البطون عملیا.
وهذا هو البلاء المبین لقد عالجنا فی کتابنا المواجهه هذا الموضوع باستفاضه تامه.
البطون القریشیه الاکثر حقدا علی محمد وآله بطون قریش ال 23 رفضت النبوه الهاشمیه، وکرهت التمیز الهاشمی، وحقدت علی محمد وحمزه وعلی خاصه، وعلی بنی هاشم عامه، ولکن اکثر هذه البطون ال 23 حقدا علی محمد وعلی آل محمد هم بنو امیه، وبنو المغیره، وبنو مخزوم.
قال رسول اللّه(ص) (ان اشد قومنا لنا بغضا، بنو امیه، وبنو المغیره، وبنو مخزوم) رواه الحاکم وابو نعیم (128)، هذا النص علاوه علی انه صادر ممن لا ینطق عن الهوی، فهو قراءه متعمقه لوقائع التاریخ، فاکثر قتلی بدر المشرکین کانوا من هذه البطون الثلاثه، والمتنافسون علی زعامه بطون قریش هم سادات هذه البطون الثلاثه، وبمعاییر البطون القریشیه فان هذه البطون الثلاثه هی الاکثر تضررا من النبوه الهاشمیه، ومن امامه محمد رسول اللّه، وکان لابناء هذه البطون الثلاثه فی ما بعد دور بارز بصرف الامر عن الائمه الشرعیین من آل محمد واغتصاب حقهم بالامامه.
ومع ان هذه البطون الثلاثه لا تطیب نفوس بعضها لبعض لانها تطلب ذات الغنیمه، وترکض خلف نفس الطریده الا ان کراهیتهم وحسدهم وحقدهم علی محمد وآله وحدهم، اظهرهم بمظهر الفریق الواحد طوال التاریخ، لقد قادت هذه الثلاث حملات الارهاب والایذاء والمقاطعه والحصار لمحمد وآله طوال الفتره التی قضاها النبی فی مکه قبل الهجره، وخططت هذه البطون الثلاثه واشترکت بالموامره علی قتل النبی لیله هجرته، وبعد ان نجا النبی من موامره القتل قادت هذه البطون الثلاثه عملیه مطارده النبی، وخصصت الجوائز لمن یقبض علیه حیا او میتا قبل وصوله الی یثرب.
وبعد الهجره تولت هذه البطون مهام استنفار العرب وتالیبهم ضد محمد وآله، واعداد الجیوش لحرب محمد، ثم قادت حربا دمویه مسلحه ضد محمد وآله ومن والاهم.
وبعد 23 سنه من الصراع المریر بین هذه البطون وبین محمد وعندما افلست واحیط بها، واغلقت بوجهها کل الابواب اسلمت او تظاهرت بالاسلام، فتبعتها بطون قریش بالاسلام او بالتظاهر بالاسلام، واندست فی صفوف الامه الناشئه وبذرت بذور الانحراف والخروج علی الشرعیه الالهیه، ثم مدت یدها للمنافقین وتحالفت معهم واستولت علی منصب الامامه او الخلافه من بعد النبی بالقوه والتغلب وحالت بین الامام الشرعی من بعد النبی علی بن ابی طالب وبین حقه بالامامه والولایه.
وهکذا اتحدت البطون بعد موت النبی ضد علی واهل بیت النبوه للحیلوله بین اهل بیت النبوه وبین حقهم الشرعی بالامامه والولایه، تماما کما اتحدت ضد النبی للحیلوله بینه وبین حقه الشرعی بالرساله والامامه.
الرجال الاشرون عداوه والاکثرون حقدا علی النبی وآله یمکنک القول وبکل ارتیاح بان زعامه بطون قریش قد نجحت بحشد الاکثریه الساحقه من ابناء البطون وتعبئتهم بالعداوه ضد محمد وآله ومن والاهم، وجاءت الحرب العدوانیه التی شنتها زعامه بطون قریش علی محمد وآله وما رافقها من سقوط قتلی وفجیعه البطون بصنادیدها لتعبی ء نفوس الاکثریه الساحقه من ابناء البطون بالحقد علی محمد وآله، علی اعتبار انهم قتله الاحبه علی تعبیر هند ام معاویه وجویریه بنت ابی جهل!! فکانت معاداه محمد وآله ومن والاهم هی السمه البارزه التی تمیزالاکثریه الساحقه من ابناء البطون عن غیرهم من الناس!
ولکن اشد زعماء البطون وابنائها عداوه لمحمد وآله وحقدا علیهم کانوا هم:
1- ابو سفیان، صخر بن حرب بن امیه قائد البطون رسمیا حسب الصیغه السیاسیه الجاهلیه، فهو قائد قریش فی غزواتها کما ورث ذلک عن ابیه وجده.
لقد کان ابو سفیان وراء وحده بطون قریش ال 23 ضد محمد وبنی هاشم، ووراء تحطیم وحده بنی عبد مناف اذ استهوی بنی نوفل وضمهم الی جبهه الشرک، وکان وراء عملیات تعذیب المستضعفین من المسلمین، وهو مهندس الحصار والمقاطعه التی فرضتها البطون علی محمد وبنی هاشم، وهو الذی اتصل مع زعامه الطائف یستقبلوا محمدا اسوء استقبال، وهو الذی خطط لارسال وفد الی النجاشی مزودا بالهدایا لرد المهاجرین الی الحبشه، وهو احد المجتمعین فی دار الندوه علی الاقل والمتامرین علی قتل النبی لیله هجرته، وهو وراء تشکیل فرقه لمطارده النبی بعد نجاته من القتل، وقد حاول شخصیا ان یقتل النبی وفشلت محاولته (129)، وهو الذی اجج النار ضد محمد، وارسل الوفود لتالیب العرب واستعدائهم علی محمد، وجمع الجموع وانفق 40 اوقیه ذهب واستاجر احابیش بنی کنانه لحرب النبی فی احد (130) فهو قائد المشرکین فی احد ولا خلاف علی ذلک.
وهو الذی تحالف مع الیهود وجمع الاحزاب وقادها وسار بهم الی یثرب للقضاء علی محمد واستئصاله، وعندما اراد رسول اللّه ان یودی العمره کان ابو سفیان علی راس الذین صدوا رسول اللّه عن المسجد الحرام، وبالرغم من غناه وثروته الا انه قد عدا علی دور المهاجرین من بنی جحش بن رئات وباعها لعمرو بن علقمه (131)، وفوق ذلک فقد قتل الحمزه وعلی بن ابی طالب ابنه حنظله، وابن عمه ووالد زوجته عتبه بن ربیعه وابن عمه شیبه، وابن عتبه الولید وثمانیه من صنادید بنی امیه، مما طبع البیت الاموی کله بطابع الحقد الدفین علی محمد وآله، ومما هیی ء ابا سفیان لیکون احد ابرز ائمه الکفر الذین لا ایمان لهم.
فما شر اتت به بطون قریش الا وابو سفیان اسه واساسه.
وخلال المده التی تراس فیها ابو سفیان جبهه الشرک رمی الاسلام وبنی الاسلام بکل سهم فی کنانته، وحاربهم بکل وسائل الحرب وقاومهم بکل فنون المقاومه.
2- یزید بن ابی سفیان، 3- معاویه بن ابی سفیان.
4- عتبه بن ابی سفیان: وقفوا مع ابیهم وقفه رجل واحد طوال 23 سنه وقاوموا رسول اللّه ودین الاسلام، بکل وسائل المقاومه، واشترکوا مع ابیهم فی کیده کله، وعندما حدثت الحرب حاربوا رسول اللّه وعندما فاجاهم رسول اللّه، واستسلم ابو سفیان، لامه اولاده وشجعوه علی عدم الاستسلام، وتعجب معاویه من مهادنه ابیه ونسیانه لدم حنظله وساده اهل الوادی الذین قتلهم محمد وآله!! ولکن ابا سفیان کان اعقل وابعد نظرا من اولاده فقد ادرک انه لا طاقه له بجند اللّه، وان الحرب مع محمد ومع الاسلام حرب طویله، ولیست محصوره باسلوب او اسلوبین وان الدنیا اکبر من اهلها.
لعنهم رسول اللّه ومن الطبیعی جدا ان یلعن رسول اللّه ابا سفیان وولده لکشف حقیقتهم امام الامه، ولقد روی الامام الحسن ان رسول اللّه لعن ابا سفیان فی سبع مواطن، وعدد الامام الحسن هذه المواطن) (132)، وکرر رسول اللّه لعن ابی سفیان فی صلاه الصبح فی الرکعه الثانیه.
قال السیوط ی: واخرج احمد والبخاری والترمذی والنسائی وابن جریر والبیهقی فی الدلائل ان رسول اللّه قال یوم احد: (اللهم العن ابا سفیان...) (133).
واخرج نصر بن مزاحم عن البراء بن عازب، قال: اقبل ابو سفیان ومعه معاویه فقال الرسول: (اللهم العن التابع والمتبوع، اللهم علیک بالاقیص فقال ابن البراء لابیه: ومن الاقیص؟ قال:
معاویه) (134) واخرج نصر بن مزاحم قال: (نظر رسول اللّه الی ابی سفیان وهو راکب ومعاویه واخوه احدهما قائد والاخر سائق فلما نظر الیهم رسول اللّه قال: (اللهم العن القائد والسائق والراکب.
قال: قلنا انت سمعت رسول اللّه؟ قال نعم: والا فصمتا اذنای کما عمیتا عینای) (135).
وقد شاعت حقیقه لعن رسول اللّه لابی سفیان وبنیه انظر الی قول محمد بن ابی بکر لمعاویه (وانت اللعین ابن اللعین لم تزل انت وابوک تبغیان الفوائد لدین اللّه، وتجهدان علی اطفاء نور اللّه، وتجمعان علی ذلک الجموع، وتبذلان فیه المال، وتحالفان فیه القبائل (136)..
والمعنی ان عامه المسلمین وخاصتهم کانوا یعلمون ان ابا سفیان کان قائدا لجبهه الشرک وان اولاده وسادات بنی امیه کانوا ارکان قیادته طوال فترتی المواجهه علی صعیدی الدعوه والدوله الاسلامیه، وانهم قد دخلوا فی الاسلام مکرهین.
5- الحکم بن العاص بن امیه: وکان من اکثر الناس عداوه لرسول اللّه، وبفتح مکه صار احد الطلقاء ومع هذا لم یتوقف عن عداوه رسول اللّه فنفاه الرسول وبقی منفیا خلال حیاه النبی، ولما آلت الخلافه لعثمان اوصله الی المدینه معززا مکرما وزوج ابنیه مروان والحارث ابنتیه واتخذهم وزراء له، ولما مات الحکم حزن علیه الخلیفه وضرب علی قبره فسطاطا، وقد لعن رسول اللّه الحکم بن العاص وما فی صلبه (137).
6- والولید بن عقبه بن معیط: کان والده من اشد اعداء الرسول وقد قتله رسول اللّه فی بدر صبرا، وورث الولید عداوه رسول اللّه وآله من ابیه، وهو طلیق وقد لمع نجمه فی خلافه عثمان حیث ولاه الکوفه، وهو فاسق بنص القرآن.
7- عبداللّه بن ابی سرح: وهو الذی افتری علی اللّه الکذب، واباح الرسول دمه حتی ولو تعلق باستار الکعبه، وهو من الطلقاء وقد اصطفاه عثمان وولاه ولایه مصر.
8- عبداللّه بن عامر الاموی: وکان من المشهورین بعداوتهم للنبی ولانه ابن خاله عثمان ولاه البصره وعینه امیرا علی فتوحات الشرق.
9- خالد بن الولید: والده الولید بن المغیره احد المستهزئین والمشهورین بعداوتهم للنبی وآله، وقد قتل الامام علی الولید فی معرکه بدر، وورث خالد کراهیه رسول اللّه وآله من ابیه، ومن الطبیعی ان تمتلی ء نفس خالد بالحقد علی محمد وآله لانهم قتله ابیه وسادات بنی المغیره وبنی مخزوم ابناء عمومته، وقد قلب موازین معرکه احد لصالح المشرکین، ولما ایقن ان البطون ستهزم لا محاله دخل فی الاسلام بعد صلح الحدیبیه، واحتفظ بمشاعره نحو آل محمد، فکره ولایتهم، وتحالف مع ابی بکر وعمر، وهو احد قاده السریه التی کلفت باحراق بیت فاطمه بنت محمد علی من فیه، وعندما قاد معاویه جبهه العصیان ضد الامام علی انظم اولاد خالد، وسادات بنی المغیره وبنی مخزوم الی معاویه، وهذا امر طبیعی، فکلهم موتور وثائر، والنطق بالشهادتین لا یلغی مشاعر ابناء البطون الذین فطروا علی المطالبه بالثار وملاحقه من یعتبرونه قاتلا وذریته وعشیرته.
10- عمرو بن العاص: کان ابوه شانئا لرسول اللّه، فابوه هو القائل ان محمدا ابتر، وامه لیلی اشهر بغایا مکه وارخصهم اجره، وتبنی عمرو بن العاص مواقف ابیه، ولانه طموح وذکی صار احد ارکان جبهه الشرک، فکان احد مبعوثی البطون الی النجاشی لرد المهاجرین المسلمین واختیاره لهذه المهمه دلیل علی عمق ولائه لقضیه البطون.
قال الحسن بن علی بن ابی طالب لعمرو بن العاص بحضور معاویه (لقد قاتلت یا عمرو رسول اللّه فی جمیع المشاهد، وهجوته وکدته کیدک کله، وکنت من اشد الناس له تکذیبا وعداوه... ثم انک تعلم وکل هولاء الرهط یعلمون انک هجوت رسول اللّه بسبعین بیتا من الشعر فقال رسول اللّه: (اللهم انی لا اقول الشعر ولا ینبغی لی، اللهم العنه بکل حرف الف لعنه، فعلیک اذا من اللّه ما لا یحصی من اللعن..) (138)، وقد اسلم عمرو بن العاص بعد صلح الحدیبیه ووقف بعد موت رسول اللّه ضد علی واهل بیت النبوه حتی ادرکته المنیه.
استسلام زعامه بطون قریش وقبولها بامامه محمد(ص) المطلب الوحید کانت زعامه بطون قریش وعامتها علی علم تام بمطلب محمد منها، لترفض بطون قریش نبوته ورسالته ولتمتنع عن الدخول فی دینه، فهذا شان البطون، وهم احرار، وکلما یطلبه ان تخلی البطون بینه وبین الناس، فتقف علی الحیاد، وتوقف اعلامها الکاذب ضده، وتتوقف عن استعمال نفوذها الادبی عند العرب لتصدهم عنه.
وهذا کل ما یطلبه محمد خاصه البطون وعامتها.
ولم یتغیر هذا المطلب عندما نجح بالهجره وباقامه الکیان السیاسی الاسلامی فی یثرب، وقد عبر عتبه بن ربیعه عن ذلک بقوله (خلوا بین محمد وسائر العرب فان اصابوه فذلک الذی اردتم وان کان غیر ذلک الفاکم) (139) وقال الواقدی فی مغاربه: ان عتبه قد قال لقومه: (ان یک محمد کاذبا یکفیکموه ذوبان العرب، وان یک ملکا اکلتم فی ملک ابن اخیکم) (140)، وقد سمع الرسول ما قاله عتبه فاستحسنه واقره.
فرض الحیاد علی البطون التجاره عماد الحیاه وعصبها فی مکه، وزعماء البطون تجار بالدرجه الاولی ومن التجاره جاءت ثروتهم، وبالثروه نشا کیانهم وقام نفوذهم وتجاره مکه تعتمد علی رحلتی الشتاء الی الیمن، والصیف الی بلاد الشام، ویثرب هی الطریق الوحید لتجاره البطون الی بلاد الشام، وهذا یعنی ان طریق مکه التجاری الوحید الی بلاد الشام قد اصبح تحت سیطره محمد تماما، ومحمد من حیث المبدا لا یعترض علی المرور من بلاده، ولکنه یطالب بان تخلی زعامه البطون بینه وبین العرب، وان تقف علی الحیاد، فان فعلت ذلک کان بامکان قوافلها ان تمر وقت ما تشاء بسلام وامان، وان ابت بطون قریش ذلک فمعنی انها عدوه له، ومحمد لن یسمح لعدوه باستعمال مرافق دولته، ومع هذا فان کان لدی زعامه بطون قریش ما تقوله، فقلب محمد مفتوح، وآذانه مفتوحه، وهو علی استعداد لای حوار او مفاوضات بای زمان ومکان، فهو معنی بتجنب العنف، وسفک الدماء، وتطبیع العلاقات بینه وبین زعامه البطون.
ومطلب محمد شرعی ومنطقی وکذلک اجراوه وفق احدث النظم الدولیه.
بطون قریش ترفض المطلب والتفاوض اعلنت زعامه بطون قریش رفضها مجددا لمطلب محمد، واعلنت انها ماضیه بعداوتها له، وهی ترفض الاعتراف بوجوده، ولن تتفاوض معه، والاهم من ذلک انها اعلنت بانها ستمر بالقوه دون رضا محمد، وان اعترضها ثانیه، فانها ستقرنه واتباعه بالحباله، وتجعلهم عبره للاخرین!! عندئذ اعلن محمد ان الطریق التجاری الی بلاد الشام قد اصبح تحت سیطرته وانه لن یسمح لتجاره البطون ان تمر الا بعد ان تستجیب زعامتها لمطلبه، او تدخل فی مفاوضات معه.
المواجهه المحتومه بعد اعلان الموقفین، صارت المواجهه محتومه، لقد اختارت زعامه البطون الصدام والعنف والاعتباط، ورفضت المفاوضه والتفاهم، والمنطق.
ولم تعط نفسها فرصه للتراجع بل جهزت جیشا بقیاده ابی جهل وقررت ان تغزو محمدا وتقرنه واصحابه بالحبال کما اعلن ذلک قائد جیش البطون، وزحف جیشها بالفعل وسار قرابه 300 میل، وفی بدر کان محمد واصحابه بالانتظار، وبدات زعامه البطون بالعدوان، واضطر النبی محمد لمواجهه هذا العدوان والدفاع عن نفسه، وانجلت معرکه بدر عن مقتل قائد جیش البطون وصنادیدها واسر 70 رجل منها وهزمت البطون هزیمه ساحقه، وفجعت بصنادیدها، کانت قبل المعرکه تکره محمدا وآله وتحسدهم، وبعد ان فجعت بصنادیدها صارت تحقد علی محمد وآله ایضا.
بعد عوده البطون اجتمعت فی دار الندوه وعینت ابا سفیان قائدا لجیشها، وخصصت حموله العیر لتجهیز الجیش واستاجرت الاحابیش فجمعت 3000 مقاتل وزحفت للانتقام من محمد وآله واصحابه فالتقت به فی احد، وتمکنت من هزیمه المسلمین الذین خالفوا امر نبیهم وعصوه، وتصورت البطون ان محمدا قد انتهی بالفعل، وان کیان یثرب فی طریقه الی التفکک والانهیار!
فتحالفت مع الیهود وجمع الحلیفان قرابه 11000 مقاتل وسارت الاحزاب الی یثرب لاسقاط امامه محمد، والقضاء علی کیان یثرب، وفوجئت الاحزاب بالخندق، وفشلت کل محاولاتها لاجتیازه، وبالمبارزه قتل علی بن ابی طالب اقوی رجل فی تحالف الاحزاب، وعصفت الریح، وارسل اللّه جنود غیر مرئیه وانسحبت الاحزاب تبحر اذیال الخیبه والفشل، وخرج محمد من وقعه الاحزاب اکثر قوه، وکیانه اکثر تماسکا.
عندئذ ادرکت زعامه البطون بان القضاء علی محمد امر مستحیل لقد واجه تجمعات الیهود وهزمهم تجمعا بعد تجمع، وبسط سلطانه علی الجزء الشمالی من جزیره العرب، وان بطون قریش لن تجمع اکثر من تجمع الاحزاب، ومع هذا فشل هذا التجمع وان بطون قریش لن تقوی علی احتمال حاله التعبئه العامه ومع احکام محمد لسیطرته علی طریق تجاره البطون الی بلاد الشام.
فمن المشکوک فیه ان تتمکن حتی من الصمود، لقد حارت فی امرها، فلم یعد امامها من خیار غیر المفاوضه مع محمد!! ولکن الموت احب لزعامتها من ان ترسل لمحمد وتطلب مفاوضته!! ان کبریاءها یانف ذلک!! وهی حائره ماذا تفعل!!
فی هذا المناخ النفسی الذی تعیشه زعامه البطون، قرر محمد رسول اللّه ان یتوجه لاداء العمره، فزیاره بیت اللّه الحرام حق لکل انسان ولا تملک زعامه البطون ان تحول بین ای انسان وحقه بزیاره بیت اللّه الحرام، وبیت اللّه الحرام یقع فی مکه عاصمه زعامه البطون، وقد تکون العمره مناسبه معقوله لانقاذ البطون من حیرتها ودفعها للتفاوض، فاذا تفاوضت البطون مع محمد وعقدت معه معاهده ما فستزول نهائیا حاله الحرب البارده بین القبائل المتردده وبین محمد، وتفتح قنوات المفاوضات والعقل والمنطق التی اغلقتها البطون، وبالمفاوضات والعقل والمنطق یخلق امام الناس مناخ حریه الاختیار وبالفعل امر النبی اصحابه بالمسیره الی مکه لاداء العمره، وسار النبی ومعه اصحابه حتی وصلوا الی منطقه الحدیبیه وسمعت زعامه البطون فجن جنونها، وصممت ان تحول بین محمد واصحابه وبین اداء العمره، واحاط النبی زعامه البطون علما وبکل الوسائل انه ما جاء الا لاداء العمره، یودی العمره ویذبح الهدی وینصرف.
وجرت مفاوضات لاول مره، اسفرت عن معاهده بین محمد ومن والاه وبین زعامه بطون قریش من شروطها:
1- وضع الحرب عشر سنین یامن فیها الناس ویکف بعضهم عن بعض.
2- من احب ان یدخل فی عقد محمد وعهده فعل ومن احب ان یدخل فی عقد قریش وعهدها فعل.
3- ان یرجع محمد هذا العام علی ان یدخل مکه العام القابل، ووقعت المعاهده واخذ رسول اللّه نسخه منها، واخذت زعامه البطون نسخه اخری، وبعد تبادل نسخ المعاهده دخلت خزاعه فی عهد النبی، ودخل بنو بکر فی عهد قریش.
لقد اعط ی صلح الحدیبیه محمدا کل ما یریده، (من احب ان یدخل فی عهد محمد وعقده فعل) ومعناه ان قریش تترک الحریه لای مجموعه بشریه لتدخل فی عهد محمد وعقده، وهذا بحد ذاته انقلاب، لان اعلام البطون کان یصور محمدا وکانه ابن عاق من ابنائها خرج علیها.
وجاء اعتراف البطون بحق محمد باستقطاب العرب حوله لیقلب کل المفاهیم، ولیلغی دفعه واحده اثار اعلام البطون، ولیخلق مناخا جدیدا للدعوه والاقناع، فدین محمد قائم علی السلام والکلمه الطیبه والاقناع واحترام العقل وتقدیس الحوار الجدی الباحث عن الحقیقه المجرده، فاذا وجدت الحریه، ورفع الجرح، وسمع الناس حجه محمد، وقارنوها مع حجه البطون فسیدخلون بالضروره فی عهد محمد وعقده، وبوقت یطول او یقصر ستجد بطون قریش نفسها معزوله، فلیس لدیها ما تقدمه، ولذلک اعتبر هذا الاتفاق فتحا مبینا، وهزیمه ساحقه للبطون ونصرا موزرا لدبلوماسیه الرسول التی حصرت ثمار المواجهه المسلحه مع البطون افضل حصاد، وباقرب الطرق.
ومن المفجع حقا ان بعض مراکز القوی عند المسلمین عارضت هذه الاتفاقیه بشده، واخذت تزاود علی الرسول فاللّه تعالی یعتبر الاتفاقیه فتحا مبینا، ورسول اللّه راض عنها ومغتبط بها، وعمر بن الخطاب یعتبرها دنیه!! وحاول ان یجد اعوانا له لیلغی الاتفاقیه (141).
لم یمض وقت طویل حتی نقضت بطون قریش عقدها وعهدها مع النبی، واعتدت علی خزاعه حلیفه النبی وقتلت منها 23 رجلا بطریقه غادره، عندئذ جهز النبی حمله کبری قوامها عشره آلاف مقاتل وزحف سرا لاحتلال مکه، وانهاء وجود زعامه الشرک وعقیده الشرک، وبالفعل دخل مکه سلما واستسلم قاده البطون، وترک لهم الحریه، وعفی عنهم، وباستسلام قاده البطون هزم الشرک، فلم یعد بوسع احد ان یعلن عن شرکه او یجاهر بمعارضته لعقیده التوحید، فاذا اسلم قاده البطون واعطوا المقاده لمحمد وهم الد اعدائه فما هی مصلحه الاخرین بمعارضه محمد!! ومن الذی یقف بوجه محمد الذی قضی علی کافه الحرکات الیهودیه بکل قوتها ومکرها، ودوخ القبائل العربیه واذهب ریحها مع کثرتها ثم رکع قاده البطون بکل فخرها وشرفها، لقد کان فتح مکه اعلانا وبخط عریض بان محمدا هو سید الجزیره وامامها والمالک الحقیقی لخیراتها، والمخول بتوزیع الادوار علی سکانها، وان دین الاسلام هو الدین الرسمی (142).

دخل الجیش الاسلامی مکه سلما، وبدون مقاومه، واستسلم زعماء البطون بدون قید ولا شرط، وعفی النبی عنهم وقال لهم کلمته المشهوره (اذهبوا فانتم الطلقاء) لم یجبرهم علی الدخول فی دینه او القبول بامامته، لکن من الواضح ان مکه قد اصبحت فعلیا احدی اقالیم الدوله الاسلامیه، وان زعماء البطون وابناءها قد صاروا من رعایا الدوله الاسلامیه، فاعلن زعماء البطون اسلامهم او تظاهروا بذلک، وتبعهم ابناء البطون وموالیها واحابیشها، وقبل سکان مکه بامامه محمد، ونشات ظاهره النفاق فی مکه سریعا، فبعد اقل من اسبوع واحد خرجت بطون قریش کلها تحت رایه محمد لتقاتل حلفائها بالامس (اهل الطائف)!! انه امر لا یصدق!! صحیح انهم خرجوا طمعا بالمغانم، ولا یهمهم من ینتصر محمد او غیره، وهم علی استعداد لیاکلوا المغلوب وینهبوهم حتی ولو کان حلیفهم بالامس، ولکن المشیر حقا هو المبالغه بقبول امامه محمد، واخفاء مقاصدهم الحقیقیه.
زعامه البطون تبری ء النبی محمدا وتضع تصورا جدیدا لمواجهته ادرکت بطون قریش ان محمدا قد بنی ملکا عظیما بالفعل، وجمع العرب حوله علی مبدا النبوه والرساله، ودان العرب له بالامامه وهذا ما لم یحدث طوال التاریخ، وبطون قریش تعلم علم الیقین ان محمدا منها، وان البطن الهاشمی هو ناصیه بطونها، وقد اثبت تاریخ صراع البطون مع محمد ومع الهاشمیین استحاله القضاء علیهم وفق الاسالیب القدیمه، وکل هذا یقضی بضروره تطویر کید البطون ونظرتها للمواجهه مع محمد ومع الهاشمیین!! ولیس من مصلحه البطون الغاء مبدا النبوه والرساله، فهو طریق الملک، وطریق وحده العرب تحت قیاده قریش، فمحمد من قریش، واهله وعشیرته احق بمیراثه علی حد تعبیر صاحبیه ابی بکر وعمر فی ما بعد، لذلک اصرت البطون مومنها علی نبوه محمد ورسالته، وقبلت بامامته وبراته من کل الجرائم التی الصقتها به ظلما فلم یعد محمد هو قاتل الاحبه فهو لم یقتل بیده، ان حمزه وعلی وبنی هاشم هم قتله الاحبه، ولا علاقه للنبی محمد بقتل الاحبه!! الا یستطیع علی بن ابی طالب ان یکون کابی بکر او کعمر؟ اذ لم یثبت اطلاقا ان احدا منها قد قتل مشرکا او جرحه!! ولکن علی خاصه والهاشمیین عامه ولقوا بدم البطون ووتروها بفلذات اکبادها، فلیس علی البطون من حرج ان اعترفت بنبوه محمد ورسالته وقبلت بامامته ورفضت بالوقت نفسه امامه علی ابن ابی طالب او هاشمی من بعد النبی!! انها قضیه عائلیه بین بطون قریش اقارب النبی جمیعا!! فبعد موت النبی -بعد عمر طویل- تجتمع بطون قریش ال 23 وتتوحد مره اخری ضد بنی هاشم وتضطرهم الی القبول بان تکون النبوه للهاشمیین لا یشارکهم بها احد من البطون، والخلافه للبطون تتداولها فی ما بینها لا یشارکهم فیها ای هاشمی قط!! هذه التصورات کان تطبخ بالخفاء، وتختمر وتتعمق فی نفوس ابناء البطون مهاجرهم وطلیقهم، وهی بمثابه ثوره مضاده وقلب وانقلاب للمفاهیم الدینیه کلها!! وعلی اساس هذه الحسابات قبلت البطون بامامه محمد، واعترفت بنبوته ورسالته علی اعتبار انهما طریق الملک والسیاده علی العرب!! وانتهی الصراع رسمیا بین محمد وآله من جهه وبین زعامه بطون قریش وبنیها من جهه اخری.
اسالیب محمد رسول اللّه فی مواجهه الکیانات الکافره کانت مواجهه النبی مع بطون قریش ومن والاها اکبر واخطر المواجهات.
لقد دامت هذه المواجهه 21 عاما تتراوح بین الحرب البارده والصدام المسلح وقد عرضنا مفاصل هذه المواجهه من بدایتها وحتی استسلام البطون متجنبین السرد التاریخی، وباستقراء تاریخ هذه المواجهه یتبین ما یاتی:
1- لم یثبت لدینا وبکل المعاییر الموضوعیه ان محمدا قد بدا بالعدوان قط فقد کانت زعامه البطون هی البادئه دوما بالعدوان، وهی البادئه بالمبارزه وهی البادئه بالهجوم، وکانت هی التی تفرض حاله الحرب علی رسول اللّه، فکانت کافه حروب الرسول مع بطون قریش حروبا دفاعیه وعادله.
محکومه بمبادی ء الرحمه والخلق، ومحاولات الترشید وضبط المواجهه، وتجنب سفک الدماء ما امکن، وغایه ما کان ما یتمناه ترک الناس احرارا وخلق مناخ الحریه لیختار الناس الدین الجدید، او یثبتوا علی دینهم القدیم، وفق قواعد الحریه، بعد اقامه الحجه علیهم.
2- الحرب الوقائیه: الجزء الاکبر من جزیره العرب صحاری، والموارد شحیحه لا تکفی السکان حتی مع السلطه النافذه والعداله بالتوزیع مما جعل الکثیر من القبائل تعتمد بسد الکثیر من حاجاتها علی الغزو، ولما نجح النبی بتکوین کیانه السیاسی فی یثرب، وهزم خصومه، وغنم اموالهم، ولان المدینه واحه وسط صحراء فقد فکرت بعض القبائل بغزوه لا کراهیه لمحمد او لدینه، ولا انتقاما منه ولکن طمعا بالغنیمه، وقد فکرت الکثیر من القبائل بغزو المدینه وشرعت بالغزو فعلا، واستعمل معها الرسول اسلوبا لم تعهده العرب من قبل وهو الحرب الوقائیه، فعندما کانت تتوفر لدیه المعلومات بان هذه القبیله او تلک تستعد لغزوه کان النبی یسارع فیجهز حمله، ویغزوها قبل ان تغزوه، وکان یعتمد علی عنصر المفاجاه، وبهذا الاسلوب ربح المواجهه مع القبائل الطامعه بغزوه، ونزع من اذهانها نهائیا فکره التفکیر بغزو المدینه، وهذا ما فعله فی غزوه قرقره الکدر بجمع ثعلبه ومحارب، ومثل حملته علی تجمع بنی سلیم، ومثل غزوه ذات الرفاع علی جموع انمار وثعلبه، وغزوه دومه الجندل وغزوه المریسیع وحملته علی القرطاء من بنی بکر...
الخ (143).
3- المعتدون: هنالک فئات اعتدت علی النبی اما تشهیا او کرده فعل فواجههم النبی، ودفعهم ثمن عدوانهم مثل ذلک یوم قاد بنفسه حمله لمعاقبه کرز بن جابر الفهری الذی انمار علی مسرح المدینه واستاقه، وتعقبه الرسول حتی وادی بدر ولم یدرکه، ومثل ذلک ابو سفیان الذی حلف ان یثار من محمد قبل ان یغتسل فجاء واحرق تبنا وبیوتا فی المدینه وقتل انصاریا واجیرا له، فتعقبه النبی فی غزوه السویق ولم یدرکه.
ومثل غزوه الغابه التی قادها الرسول للانتقام من عینیه بن حصن الذی هاجم ضاحیه الغابه وقتل ابن ابی ذر وما زال الرسول یلاحقه حتی انتقم منهم، ومثل سریه غالب بن عبداللّه التی ارسلها الی مصاب اصحاب بشیر بن سعد فصبحهم (144).
4- الموادعه: وکما عرف النبی المواجهه فقد عرف الموادعه، فوات القبائل الواقعه بین مکه والمدینه کما فعل مع بنی ضمره اذا اتفق مع سیدهم یحشی بن عمرو الغمری ان لا یغزوه ولا یکثروا علیه جمعا ولا یعینوا علیه عدوا وتعهد الرسول ان لا یغزوهم وکما فعل مع کلب بدومه الجندل، ومع حی من جهینه مما یلی (145).
5- المواجهه مع الخائنین والناکثین لعهده: هنالک کیانات او قبائل وجماعات اعطت الرسول العهد والعقد ثم نقضت عهدها وغدرت بالرسول فتصدی لهم النبی وعاقبهم کما فعل مع قبیله لحیان اللذین غدروا باصحابه، وکما فعل مع الذین اعترضوا زید بن حارثه اثناء سفره الی الشام، ومع النفر الذین قدموا المدینه واسلموا ثم قتلوا مسلما وفروا، ومثل سریه موته التی ارسلها لمعاقبه قتله الحارث بن عمیر وهم من بنی غسان (146).
6- المواجهه مع یهود خیبر: لقد تحالفت قبائل الیهود الموجوده فی یثرب مع رسول اللّه، ثم غدرت به قبیله بعد قبیله، وتامرت علیه وتحالفت مع بطون قریش، فتعامل معهم الرسول علی هذا الاساس، وبقیت خیبر اعظم واکبر التجمعات الیهودیه فی الجزیره، واستعدت خیبر لحرب النبی، وجندت عشره آلاف مقاتل یتم استعراضهم یومیا، وبعد صلح الحدیبیه رای رسول اللّه ان الفرصه مواتیه للتخلص من خطر خیبر فزحف الیها وبعد لای تمکن رسول اللّه من فتحها واستسلم اهلها واثناء عودته من خیبر اعترضه یهود ام القری وقاتلوه فهزمهم واستسلموا، ولما علم یهود تیماء بما اصاب خیبر وام القری صالحوا رسول اللّه علی الجزیه (147).
7- وبعد استسلام زعامه البطون جهز رسول اللّه السرایا والدعاه لیتعاملوا مع جیوب الشرک القلیله المتبقیه، وبیسر استسلمت تلک الجیوب واسلمت او تظاهرت بالاسلام.
8- واخذت الوفود تفد علی رسول اللّه لتعلن اسلامها وقبولها بامامته طوعا.
نصر اللّه والفتح، امام الجمیع، ودوله الجمیع لقد جاء نصر اللّه والفتح حقا، ودخل الناس فی دین اللّه افواجا بعد ان بسط محمد رسول اللّه سلطانه علی ارض الجزیره، ونقل سکانها من دین الشرک الی دین التوحید، ووحد العرب، وبنی لهم دوله لاول مره فی التاریخ، فی مده لا تتجاوز التسع سنین، وبکلفه بشریه لم تتجاوز 400 قتیل، وصارت الدوله الاسلامیه دوله الجمیع، وصار محمدا رسول اللّه امام الجمیع ومرجع الجمیع، وانصب جهد النبی علی الاعداد لمرحله ما بعد النبوه، والترکیز المکشف علی الامامه او الخلافه من بعده، والتنبیه للافکار والفتن الفاتحه اشرافها تتربص موت النبی، لتنقض علی الشرعیه فتهدمها، وتبنی علی انقاضها، شرعیه هزیله لیس لها من الدین الا اسمه ورسمه.
المخاطر التی تهدد بهدم ما بناه محمد رسول اللّه(ص) صحیح ان رسول اللّه قد بسط سلطانه علی الجزیره العربیه کامله، وصحیح ایضا انه قد حول العرب من دین الشرک الی دین التوحید، وجمعهم فی ظلال دوله واحده لاول مره فی التاریخ، وصحیح ایضا ان سکان الجزیره العربیه هم رعایا الدوله التی یراسها محمد الامام، وصحیح ایضا ان کل رعایا الدوله الاسلامیه قد قبلوا بالرضا او تظاهروا بقبول امامه محمد.
ولکن محمدا الذی یری بعین الوحی وبصیره العصمه، موقن بانه قد اوشک علی لقاء ربه، مثلما هو موقن بان الامامه والائمه الشرعیین من بعده فی خطب ما حق، وتبعا لذلک فان الاسلام نفسه فی خطر، فقد یفرغ من مضمونه، ویبقی طریقا للملک، وینهدم تبعا لذلک کلما بناه محمد.
منابع الخطر ومصادره 1- المنافقون: لقد ابتلی الاسلام بظاهره النفاق، والمنافقون اکثریه، تنطق بالشهادتین، وتعلن بان القرآن کلام اللّه وتسبح وتصلی وتصوم وتزکی وتنفق وتتصدق وتعتمر وتحج وتخرج للجهاد او تعتذر رسول اللّه وتبالغ بالاعتذار وتقوم ظاهریا بکل ما هو مطلوب من المسلم بل ومن المومن، فی قراره نفوسهم کافرون بکل ما جاء به محمد، ویکرهون محمدا ویکرهون قیادته للمجتمع ویحقدونه علیه وعلی اهل بیته وعلی من یحبهم ویوالیهم، ویحب المنافقون الذین عادوا ویعادون محمدا واهل بیته، ویتخذونهم ولیجه واولیاء، ویتربص المنافقون الفرص لینقضوا کلمه الاسلام من اصولها.
لقد ترسخت فکره النفاق، وصارت مشکله النفاق من اعظم المشکلات التی واجهت النبی ومن والاه، حیث عمت هذه الظاهره المدینه وما حولها (وممن حولکم من الاعراب منافقون ومن اهل المدینه مردوا علی النفاق لا تعلمهم نحن نعلمهم) «التوبه/101» لقد تحول المنافقون الی قوه رهیبه، حیث شکلوا الاکثریه الساحقه من مجتمع المدینه، ولکن فاعلیتهم کانت ملجومه بقیاده النبی الحکیمه المدعومه بالوصی، وبوجوده المبارک، وکم حاول النبی ان یهدیهم سواء السبیل، ولکنهم اختاروا العمی علی الهدایه، وذهبت کل المحاولات ادراج الریاح.
وعندما فتح النبی ظهرت ظاهره النفاق فیها علی نطاق واسع، ولان المدینه هی مرکز الدوله ومقر النبی ولان النبی من قریش هرعت زعامه البطون التی اسلمت او تظاهرت بالاسلام، واکثریه ابناء البطون الی المدینه، فنشات قنوات اتصال بین منافقی المدینه ومن حولها من الاعراب وبین منافقی البطون ومن حولهم من الاعراب.
وما یمیز المنافقین عن غیرهم، ان المنافقین یکرهون ولایه محمد وآل محمد، ویحقدون علی محمد وعلی آل محمد ویتخذون اعداء محمد وآل محمد اولیاء.
وهکذا وعملیا صار لمنافقی المدینه وما حولها، ومنافقی البطون ومن والاهم هدف مشترک وهو اقصاء آل محمد عن الولایه، واذلالهم وابعادهم نهائیا عن التاثیر علی مسیره الاحداث السیاسیه لقد اقتنع المنافقون، ان محمدا میت لا محاله، فاخذوا یعدون العدد للانقضاض علی آل محمد بعد موته، واتخاذ الدین مطیه للملک الذی سیوول الیهم والی اولیائهم ورسول اللّه کان یعلم ذلک علم الیقین!.
لماذا لم یقتلهم النبی؟ لماذا ترکهم حتی یتقدموا کل ما بناه؟ النبی رجل شرعیه یحکم بالعدل، ویهمه بالدرجه الاولی ان یتفق حکمه مع الاوامر الالهیه تماما، وقد سال اسید بن حضیر رسول اللّه هذین السوالین.
فقال الرسول لاسید انی اکره ان یقول الناس: ان محمدا لما انقضت الحرب بینه وبین المشرکین وضع یده فی قتل اصحابه!! فقال اسید یا رسول اللّه فهولاء لیسوا باصحاب! قال رسول اللّه الیس یظهرون شهاده ان لا اله الا اللّه؟ قال اسید بلی، قال الرسول الیس یظهرون انی رسول اللّه قال اسید بلی ولا شهاده لهم!! قال الرسول انی قد نهیت قد قتل اولئک..) (148).
ومع هذا فقد کان اسید بن حضیر احد قاده السریه التی کلفها عمر بن الخطاب بحرق بیت فاطمه بنت محمد علی من فیه وفیه علی والحسن والحسین وفاطمه وبنی هاشم (149)!.
قالت ام سلمه لرسول اللّه بعد غزوه حنین (ارایت هولاء الذین اسلموک وفروا عنک وخذلوک لا تعف عنهم ان امکنک اللّه منهم فاقتلهم کما تقتل هولاء المشرکین؟ فقال رسول اللّه یا ام سلمه قد کفی اللّه عاقبه اللّه اوسع) (150).
ان قتل المنافقین غیر ممکن من الناحیه العملیه، فهم اکثریه المجتمع، وقتلهم سیکون مجزره حقیقیه، ثم ان صلات القربی والرحم والمصالح بینهم وبین افراد المجتمع متشابکه لدرجه یصعب فکها وفصلها، فعبداللّه بن ابی زعیم المنافقین بلا خلاف وابنه احد المومنین الصادقین بلا خلاف، فقتل المنافقین علاوه علی انه غیر ممکن عملیا، فقد یخلق موجه من الاستنکار والندم والتعاطف قد تجرف الدین کله.
والاهم انه لا سلطان للنبی علی بواطنهم، لان البواطن اختصاص الهی، فمن نطق بالشهادتین واظهر الاسلام فقد عصم دمه ولا یجوز لاحد قتله الا بسبب شرعی ظاهر، والنبی لیس وکیلا علی الناس، فمهمته البلاغ والبیان، ویخرج عن اختصاصه ان یجر الناس بالقوه الی الحق جرا.
والخلاصه ان رسول اللّه کان موقفا بان اعظم خط یتهدد الامامه والائمه الشرعیین والاسلام والامه من بعده کان خط النفاق لذلک رکز ترکیزا خاصا علی ظاهره النفاق، وکشف المنافقین، وکان له اصحاب سر، یعرفون المنافقین لیجنب الامه خطرهم بعد موته.
2- بطون قریش: ومنبع الخطر الثانی ومصدره یکمن فی بطون قریش لقد تعقدت نفوس اکثریه ابناء بطون قریش من نبوه محمد الهاشمی ورسالته وما صاحبها من صراع استمر 23 عاما اضطرت بطون قریش فی نهایته للاستسلام والاسلام، کانت البطون تحسد محمدا وبنی هاشم، وبعد ان قتل الهاشمیون صنادید البطون جمعت البطون مع الحسد لمحمد ولاله الحقد علیهم بالاضافه الی ما تترکه حاله الهزیمه من الشعور بالمراره والاحباط، ثم وجدت البطون نفسها مضطره للاسلام، فاسلمت، او تظاهرت بالاسلام، ولکن هذا الاسلام، او التظاهر فیه لم یکن قادرا علی انقاذ البطون من امراض الحسد والکراهیه والحقد وشعورها بالمراره والاحباط، ان البطون مستعده لتبرئه محمد من آثار الصراع، والاعتراف بنبوته ولکن یتعذر علیها ان تبری ء آل محمد اذ الثابت عندها بانهم قتله الاحبه، لذلک اظهرت البطون الاسلام والقبول بامامه محمد واخفت الحقد علی آل محمد، وتربصت الفرص، واخذت تعد العده للقیام بانقلاب من الداخل یحقق مطامعها:
ا- ان الاعتراف بنبوه محمد ورسالته امر ضروری، لان النبوه والرساله صارتا طریقا للملک، ولزعامه البطون علی العرب، واولی العرب بمیراث محمد هم عشیرته بطون قریش!
ب- التصدی الخفی (لافشال) مخطط محمد الرامی الی حصر الامامه فی اهل بیت النبوه، بدءا من علی بن ابی طالب واقناع الناس بان هذا المخطط وضعه محمد حسب رایه الشخصی، ولا علاقه لا للّه ولا للدین به، ومحمد بشر یتکلم فی الغضب والرضی ولا ینبغی ان یحمل کل کلامه علی محمل الجد (151)! ج- الفصل التام بین القرآن الکریم وبین محمد، فکلما قاله محمد مما یتعلق بالامور العامه، او بشوون السیاسه والخلافه او حکمه علی الاشخاص هو مجرد آراء شخصیه لا قیمه لها وهی غیر ملزمه للمسلمین، لانها تودی للفرقه والاختلاف، ولماذا یحتاج الناس لمحمد بن عبداللّه وعندهم کتاب اللّه (القرآن الکریم)!! وقد عممت بطون قریش هذا المبدا سرا، وعندما استولت البطون علی الخلافه بالغصب والقوه والقهر صار هذا المبدا سیاسه عامه لدولتهم (انظر الی قول ابی بکر فی اول خطبه له (انکم تحدثون عن رسول اللّه احادیثا تختلفون فیها..
فلا تحدثوا عن رسول اللّه، فمن سالکم عن شی ء فقولوا بیننا وبینکم کتاب اللّه!) (152) ولم یکتف ابو بکر بذلک انما احرق الاحادیث التی کتبها عن رسول اللّه، ولما آلت الخلافه لعمر بعهد من ابی بکر جمع کل الاحادیث التی کتبها الناس عن رسول اللّه وقام بتحریقها (153)، وروی الذهبی فی تذکره الحفاظ ان عمر قد حبس ثلاثه بجرم الاکثار من التحدیث عن رسول اللّه(ص) (154)، ولما آلت الخلافه لعثمان بعهد من عمر کانت اول مشاریعه ان اصدر مرسوما بعدم جواز روایه ای حدیث للرسول لم یسمع به فی عهدی ابی بکر وعمر (155)، فواضح ان سیاسیه البطون کانت منصبه علی اخفاء الاحکام الشرعیه المتعلقه بالامامه لطمس آثار جریمه اغتصاب الامامه والخلافه من بعد النبی، لقد کان معاویه اکثر وضوحا، فقد اعلن عن براءه الذمه ممن روی شیئا بفضل ابی تراب واهل بیته (156).
د- القسمه العادله!: کانت بطون قریش تروج لفکره القسمه العادله فمحمد قد اعلن بان اللّه قد اختار علیا بن ابی طالب للامامه والخلافه من بعد النبی، وان الامامه محصوره باشخاص محددین من ذریته وذریه علی!! وهکذا یخطط محمد لتکون النبوه والملک فی بنی هاشم وهذا لیس عدلا ان یجمع الهاشمیون بین النبوه والملک وان تحرم البطون من الشرقیین معا، والعدل حسب معاییر البطون یتمثل بقسمه جدیده وعادله یاخذ بموجبها الهاشمیون النبوه لا یشارکهم فیها احد من البطون، بینما تاخذ البطون الملک تتداوله فی ما بینها ولا یشارکهم فیها ای هاشمی قط!! وقد ظهرت هذه الحقیقه فی ما بعد علنا علی لسان عمر بن الخطاب (157)!
ه- التشکیک بکل ما قاله الرسول حول الامامه والخلافه من بعده، وحول رویه الرسول المستقبلیه، وبث الشائعات التی تخدم غایتهم کقولهم ان الرسول بشر یتکلم فی الغضب والرضی وقد وثقنا ذلک قبل قلیل، وکقولهم ان الرسول کان یفقد السیطره علی اعصابه فیسب ویشتم ویلعن ولا یستحق ذلک، وفقدهم ابطال حکم الرسول علی اعداء اللّه (158).
وکقولهم ان النبی یخیل الیه انه فعل الشی ء وما فعله) (159)، وکقولهم ان الرسول کان یسقط من القرآن دون ان یدری (160).
ثم واجهوا النبی علنا فی مرضه وقال عمر بن الخطاب للنبی انت تهجر ولا حاجه لنا بکتابک (161)، ووصلوا الی نتیجه مفادها ان القرآن وحده یکفی ولا حاجه لرسول اللّه ولا لحدیثه او وصایاه (162)!!.
و- واستکمالا لخطط البطون قررت فتح قنوات الاتصال مع الجماعات المعروفه بحقدها علی محمد وعلی آل محمد ومعارضتها لولایتهم:
1- کالمنافقین، بهدف اقامه تحالف معهم، یفرض وبالقوه عند اللزوم کافه تصورات البطون، وقد نجحت بطون قریش نجاحا ساحقا باتصالاتها مع المنافقین، فقد تحالف معها المنافقون، واخلصوا لقیادتها کل الاخلاص، فلم یرو راو قط ان احدا من المنافقین قد خذل البطون، او عارض خلفاءها.
لقد کان المنافقون جندا مجنده للبطون طوال العقود العشره التی تلت وفاه النبی، ومن غیر المعقول ان یکون موقف المنافقین هذا عفویا وبدون اتفاق!
2- وکالمرتزقه من الاعراب، هنالک قبائل عربیه، لا یهمها من الدین الا المغانم، وقد کرهت حاله الانضباط والامن التی رافقت عصر انتصار النبوه، هولاء المرتزقه ولاوهم محصور بمن یدفع، وبمن یعط ی، وقد ادرکت زعامه البطون اهمیتهم باعتبارهم کثره تصلح للتکثیر وتایید مطالب البطون وتصوراتهم، نجحت البطون نجاحا ساحقا بضم المرتزقه الی صفوفها، باللحظه المناسبه حضرت المرتزقه واعلنت وقوفها الی جانب البطون وساعدت بفرض تصورات البطون، فی اللحظه الحاسمه قال عمر بن الخطاب (ما هو الا ان رایت اسلم فایقنت بالنصر) (163).
وقال الزبیر بن بکار فقوی بهم ابوبکر (164).
وانت تلاحظ ان هذه القبیله من الاعراب، وانها جات لتمار قبیل وفاه النبی، وان عمر بن الخطاب کان فی سقیفه بنی ساعده مشغول للاستیلاء علی منصب الخلافه، وبحاجه ماسه لمزید من المویدین، فلما شاهد جموع اسلم (ایقن بالنصر) ای باستیلاء البطون علی منصب الامامه والخلافه من بعد النبی! والسوال الذی یطرح نفسه هو ما الذی ادری عمر بان جموع اسلم ستوید بطون قریش، وستقف ضد آل محمد واولیائهم؟ هل یعلم الغیب عندما جزم بان جموع اسلم معه؟ قد تساعد الفراسه علی معرفه ما فی نفس شخص او شخصیین لکن الفراسه لا تساعد علی معرفه ما فی نفوس المئات؟ ومن الذی دعی قبائل اسلم حتی تقبل وتوید بیعه ابی بکر طالما ان الخواص لا یعرفون عن امر هذه البیعه؟ فالمعقول الوحید هو ان بطون قریش قد رتبت مع المرتزقه، واجلبتهم لتاییدها، واحضرتهم عندما ایقنت بان النبی میت لا محاله!!
ز- اعطاء القاده او قیاده خطه البطون لاناس مغمورین فی الجاهلیه، وبرزوا فی الاسلام لقربهم من النبی، او بتعبیر معاویه: (لم یکونوا اصلا من معدن الملک) ولکن لهم اتصال مع النبی کابی بکر وکعمر وکعثمان وعبد الرحمن بن عوف فالثلاثه الاول اصهار النبی، ویمکنه الدخول الی بیت النبی بای وقت ومعرفه ما یجری حوله، فضلا عن ذلک فابو بکر هو والد عائشه زوجه النبی المشهوره بعدائها وحقدها علی الامام علی وذریته، والمشهوره بتظاهرها علی النبی، وحفصه هی بنت عمرو مشهوره بصداقتها لعائشه وبتظاهرها معها علی النبی.
علی ای حال فقد کان رسول یدرک خطوره وحده البطون، ویعلم حقیقه تفکیر زعامتها وابنائها، وعلی یقین من خططها الرامیه الی ابعاد الائمه الشرعیین ونیتها الموکده بالاستیلاء علی منصب الامامه او الخلافه بالقوه والتغلب والقهر وکثره الاتباع، وعلی علم بخططها الرامیه لاستبعاد آل محمد، وتشریدهم، واذلالهم، وتقتیلهم لذلک اعتبر رسول اللّه توجهات البطون احد اکبر واشهر منابع الخطر علی الدین والامامه الشرعیه من بعده.
ح- مواجهه حکم رسول اللّه، والوحی، بالرای، والضغط لتغلیب الرای الشخصی علی الوصی وعلی حکم رسول اللّه!! واعتبار حکم رسول اللّه مجرد رای ولا حرج علی من یخالفه.
فقبیل وقوع معرکه، ولما تاکدت انباء خروج بطون قریش لمحاربه النبی قال النبی للمسلمین انی رایت کانی فی حصن منیعه، وفسرت الحصن المنیعه بالمدینه فعلینا ان نبقی بها، ونخصها ونقاتل.
لکن مراکز القوی الخفیه فی المجتمع المسلم استخفت المسلمین، فقالت اکثریتهم ان علینا ان نخرج، حتی لا یتهمنا العدو بالجبن، وهکذا ضغطوا علی الرسول ووجد نفسه وحیدا مع قله توید ما یری، فاضطر للموافقه علی الخروج وملاقاه العدو خارج المدینه (165)، وعندما حمی الوطیس فرت مراکز القوی الخفیه وهربت من المعرکه وترکت المسلمین الذی اغوتهم یکتوون بنار الهزیمه نفس القوی التی کانت تتحدث قبل الخروج عن الجبن والشجاعه وتزاود علی النبی نفسه!
واستجاب الرسول لضغط الاکثریه واختار موضع المعرکه.
فقد جعل ظهره جبل احد، واستقبل المدینه، ورتب علی الجبل خمسین من الرماه واخذ منهم موثقا باللّه ان لا یترکوا الجبل حتی یامرهم بترکهم، وبعد فتره من نشوب المعرکه نسی الرماه الموثق الذی اخذه رسول اللّه علیهم، وترکوا الجبل فجاء العدو وحول نصر المسلمین الی هزیمه!
ففی الحالتین السابقتین، اعتبر المسلمون اوامر رسول اللّه مجرد آراء شخصیه للرسول، لا تختلف عن رای غیره من الناس!
فی الحدیبیه کان الوحی مرافقا للنبی، یقوده حسب التوجیهات الالهیه خطوه خطوه حتی تم التوقیع علی المعاهده مع بطون قریش، ولما اخذ رسول اللّه نسخه المعاهده اعتبرها اللّه سبحانه وتعالی فتحا مبینا، وامتلا قلب النبی الشریف رضی عن هذه المعاهده، فهی ثمره الصراع المسلح، واعظم المکاسب لانها حققت کل ما یریده.
بهذا الوقت بالذات نهض عمر بن الخطاب ووصف هذه المعاهده (بانها دنیه من الدین) واخذ یحرض المسلمین علی رفض الاتفاقیه، وعدم القبول بها، ویدعو للحرب!! واخذ یزاود علی رسول اللّه! ومع هذا استخف الکثیر من المسلمین!! مع ان المسلمین یعلمون ان عمر بن الخطاب لم یجرو علی نقل رساله من رسول اللّه الی بطون قریش مفادها (ان رسول اللّه لم یات لقتال احد انما جئنا زوارا للبیت الحرام، فاعتذر عمر وقال للرسول انی اخاف قریش علی نفسی ولیس فیها من بنی عدی من یمنعنی (166).
وهو نفس عمر الذی اشترک فی معرکه بدر ولم یثبت انه قد قتل مشرکا او جرحه!! وهو نفس عمر الذی هرب من معرکه احد یوم حمی الوطیس!! فذکره رسول اللّه اذ اقبل علیه فقال له (انسیتم یوم احد اذ تصعدون ولا تلوون علی احد وانا ادعوکم فی اخراکم) (167).. وهو نفس الرجل الذی لم یک له دور ممیز فی ای معرکه من معارک الاسلام التی سبقت صلح الحدیبیه!! ومع هذا یزاود علی الرسول ویصف المعاهده التی رضی اللّه عنها ورسوله (بانها دنیه من دیننا) واعلن عمر انه لوجد اعوانا ما سمح بنفاذ هذه الاتفاقیه (168)، والانکی انه قد استخف نفرا من المسلمین فغضبوا لغضبه (169)!! فقال الرسول للناس انحروا هدیکم، فلم یستجیبوا له، وبالرغم من مخالفه عمر للّه ولرسوله، ورده علی رسول اللّه الا ان اولیاءه اللذین کتبوا التاریخ یسجلونه شاهدا علی الصلح الذی عارض (170).
لقد برع القوم باختلاق دور البطوله واعطائه لعمر بن الخطاب فی کل موقف حتی وان خالف اللّه ورسوله او اختلف معه!! فمخالفته للرسول واختلافه محمد کان لحکمه رآها عمر وخفیت عن رسول اللّه! ان هذا لهو البلاء المبین.
مع ان عمر نفسه یشعر بالخجل والخوف کلما تذکر فعلته انظر الی قوله (لقد دخلنی یومئذ الشک، وراجعت النبی مراجعه ما راجعته مثلها قط وانی لاذکر ما صنعت خالیا فیکون اکبر همی) (171).
لقد صارت معارضه رسول اللّه ومخالفته بطوله!! واعتبر التیار العام الاسلامی ان التصدی لرسول اللّه مظهر من مظاهر القوه والبطوله.
وارتفعت اسهم الذین تصدوا لرسول اللّه، حتی جعلتهم قاده.
ونسوق مثالا آخر: الرسول قال لمن حوله قربوا اکتب لکم کتابا لن تضلوا بعده ابدا فیتصدی عمر بن الخطاب للرسول ویتجاهله ویقول لمن حوله ان الرسول یهجر، ولا حاجه لنا بوصیته! لان عندنا القرآن وهو یکفینا! فیردد الحاضرون خلف عمر ان رسول اللّه قد هجر، ولا حاجه لنا بوصیته حسبنا القرآن، ویترکوا امر الرسول وینفذ قول عمر (172)! ماذا فعل المسلمون الصادقون الذین اعترضوا علی جراه عمر علی رسول اللّه، لقد جعلهم حزب عمر نسیا منسیا.
هذه الظاهره کانت من اشد منابع الخطر علی الامامه الشرعیه، وعلی مستقبل الدین ومصیر الامه ویجب التصدی لها.
الخطه النبویه لترشید المخاطر وتجنب شرورها بعد ان سلمت الجزیره واسلمت، وقبلت بامامه محمد رسول اللّه، وبعد ان خیر رسول اللّه فاختار ما عند اللّه، کانت تلک المخاطر مجتمعه ومنفرده ماثله امام الرسول، تورق مضجعه، وتملا قلبه الشریف بالاسی والحزن والالم، ونعنی بالمخاطر تلک التی اشرنا الیها قبل قلیل وتتمثل (بالمنافقین وبنفسیه ابناء بطون قریش وزعامتها، وبالمرتزقه، والخشیه من اتحادهم ضد الشرعیه والمشروعیه الالهیه، وتفکک المسلمین الصادقین وانتفاضهم من حول الائمه الشرعیین من بعد النبی، وعجزهم عن مواجهه احابیل وعبث هذا الثلاثی.
لقد کانت صوره المستقبل واضحه امام النبی الذی کان ینظر بعین القدره الالهیه المدعومه بالوحی.
لقد حمل القرآن الکریم حملات شدیده الوطاه علی المنافقین وتزامنت مع حملات القرآن حملات البیان النبوی، وتیقن الجمیع ان ظاهره النفاق قد انتشرت علی نطاق واسع فی مکه وما حولها، لقد تم وصف المنافقین وصفا موضوعیا دقیقا، حتی لیسهل علی المومن ان یعرفهم بلحن القول.
وتاریخ الصراع مع زعامه بطون قریش کان ما زال حیا وماثلا بوضوح امام کل افراد المجتمع الاسلامی، وکراهیه ابناء البطون وحسدهم لمحمد ولال محمد وحقدهم علیهم امر یعرفه کل افراد المجتمع الاسلامی، فاذا ادعت البطون انها ان مشاعرها قد تغیرت نحو رسول اللّه، وانها براته من قتل الاحبه، وانها تعترف بالفعل بنبوته علی اتبار ان هذه النبوه طریقا للملک ووسیله للزعامه الواسعه علی العرب فلیس ما یمنع من تصدیق ادعائها هذا، لکن لا احد یصدقها اذا ادعت انها غیرت من مشاعرها نحو آل محمد عامه ونحو علی بن ابی طالب وذریته خاصه لان علی بن ابی طالب هو قاتل الاحبه المشرکین، وهو مطلوب لزعامه البطون وذریته مطلوبه ایضا الی یوم الدین!! وقد اثبتت وقائع التاریخ الاسلامی ذلک وبکل وسائل الاثبات.
ویقینا فان شفاء المنافقین من مرض النفاق، وشفاء زعامه بطون قریش وابنائها من امراض کراهیه وحسد آل محمد والحقد علیهم، امر غیر وارد، لقد حق القول علی اکثرهم، ی ی ی ی وسواء استغفر لهم الرسول او لم یستغفر لهم، فلن یغفر اللّه لهم، لقد صاروا ظاهره طبیعیه فی المجتمع الاسلامی، کطلوع الشمس من المشرق، وکفصول السنه الاربعه، وعلی هذا الاساس ینبغی ان یتعامل معهم النبی والذین آمنوا.
هم فی حقیقتهم کفره، وعذابهم اشد من عذاب الکفره، فهم فی الدرک الاسفل من النار، ومع هذا ووفق قواعد العدل الالهی لا سبیل لمحمد رسول اللّه ولا للذین آمنوا علیهم ما داموا یظهرون الاسلام وینطقون بالشهادتین.
ومع هذا فیجب اخذ الحیطه والحذر واتخاذ التدابیر اللازمه التی تبطل کیدهم، خاصه وان قنوات الاتصال اصبحت مفتوحه بین منافقی المدینه وما حولها، ومنافقی مکه وما حولها وهم فی طریقهم الی التحالف لمواجهه عصر ما بعد النبوه، فهم یتربصون، وینتظرون موت النبی، یوما بیوم، ولا یتحالف المنافقون الا علی الشر والفتنه!
لقد عرف رسول اللّه المنافقین فردا فردا، وعرف زعاماتهم وعرف بهم صفوه اصحابه، وکان له ابناء سر یعرفونهم، ولا خلاف بین احد من امناء المله بان حذیفه کان احد ابرز امناء سر رسول اللّه علی المنافقین وقد عبر حذیفه عن هذه الحقائق بقوله (واللّه ما ادری انسی اصحابی ام تناسوا، واللّه ما ترک رسول اللّه(ص) من قائد فتنه الی ان تنقضی الدنیا بلغ من معه ثلاثمائه فصاعدا الا قد سماه لنا باسمه واسم ابیه واسم قبیلته) (173)، وهذا یعنی ان رسول اللّه قد عرف المومنین برووس النفاق، وقاده الفتن والشقاق لیحذرهم، فتعریف الرسول بهم، وتحذیرهم منهم، یفیان بالغرض لو اطیع الرسول!
المعیار الموضوعی لتمییز المنافق من المومن فی عهد رسول اللّه لقد اسفرت حملتی القرآن الکریم والبیان النبوی علی ظاهره النفاق عن:
1- کشف الخطوره البالغه لهذه الظاهره، 2- عن اوصاف ومعاییر موضوعه ومجرده لمعرفه المنافقین، حتی لیسهل علی الخاصه والعامه استعمال هذه المعاییر ومعرفه المنافقین بموجبها ویلحق القول.
وهذا المعیار ینحصر بالموقف الفردی من الولایه والامامه او من القیاده.
المنافقون جمیعا یکرهون ولایه رسول اللّه وامامته وقیادته للامه، ویرون ان محمدا غیر موهل للقیاده، وغیره احق بها منه، ولا یقبلون قیاده الرسول وولایته وامامته الا وهم کارهون.
فمن توفرت فیه الصفات فهو منافق کائنا من کان.
اما المومنون فیتولون رسول اللّه ویقبلون امامته وقیادته للمجتمع ویومنون ایمانا راسخا بانه خیره اللّه من خلقه، وانه الاعلم والافهم والاتقی والاصلح والافضل وانه اوحد زمانه لقیاده الامه وتاسیسا علیه فان الذین یتولون رسول اللّه یقبلون امامته وقیادته للمجتمع هم حزب اللّه، وهم المومنون حقا والذین لا یتولون رسول اللّه ولا یرضون بامامته وقیادته فهم حزب الشیطان، وهم الکافرون حقا من حیث الم ال وآیه الولایه، وسوره المجادله، وروح الدین وحکم الصفا، شهود علی حجه هذا المعیار.
المعیار الموضوعی لتمییز المنافق من المومنین فی عصر ما بعد النبوه مباشره الثابت ان رسول وبامر من ربه قد اعلن نبا ولایه علی بن ابی طالب وامامته وخلافته للنبی بنفس الوقت الذی اعلن فیه نبا النبوه والرساله والکتاب، وطوال عهد النبوه الزاهر المبارک ورسول اللّه یوکد وبکل وسائل التاکید انه الولی والخلیفه والامام من بعده هو علی بن ابی طالب، لقد وضح ذلک اسالیب التوضیح، وابرز تاکیدات النبی وتوضیحاته کانت یوم غدیر خم عندما رجع الرسول من حجه الوداع، اذ اعلن النبی امام جمع من المسلمین یزید علی مائه مسلم ان الامام هو علی بن ابی طالب، وان ولایه علی کولایه النبی، فمن کان النبی ولیه فعلی ولیه، ومن کان النبی مولاه فعلی مولاه، وعندما فهم الجمیع ان علیا بن ابی طالب هو الولی وهو الامام من بعد النبی، عندئذ توجه رسول اللّه بعمامته السوداء، وامره ان یتلقی البیعه والتهانی، وطلب من الناس ان یبایعوا علیا باماره المومنین، فبایعوه بالفعل وکان من جمله من بایعه باماره المومنین وولایتهم ابو بکر وعمر بن الخطاب وعثمان وطلحه والزبیر وسعد بن ابی وقاص وعبد الرحمن بن عوف وابو عبیده عامر بن الجراح ومعاویه وغیره کما سنری، وبعد ان تمت البیعه انزل اللّه تعالی آیه الاکمال (الیوم اکملت لکم دینکم واتممت علیکم نعمتی ورضیت لکم الاسلام دینا) «المائده/3».
والخلاصه ان معیار التفریق بین المومن والمنافق بعد وفاه النبی او فی عصر ما بعد النبوه، او خلال حیاه علی بن ابی طالب یکمن فی من والی علیا بن ابی طالب وقبل بامامته وولایته وقیادته للامه فهو المومن کائنا من کان، ومن رفض ولایه علی بن ابی طالب وقیادته للامه وامامته فهو المنافق کائنا من کان.
تعلیل مختصر لان علی هو الامام الشرعی المعین من اللّه ورسوله، وهو القائم مقام النبی، فهو علم الهدی، ولایته کولایه النبی، وامامته کامامه النبی وطاعته کطاعه النبی کما هو ثابت بالنصوص الشرعیه انظر الی قول رسول اللّه مثلا (من کنت مولاه فهد علی مولاه...) (174)، وقوله(ص) (من کنت مولاه فهذا ولیه...) (175)، وانظر الی قول النبی لعلی (انت منی بمنزله هارون من موسی الا انه لا نبی بعدی) (176).. وهذا امر سلمت به الامه کلها بما فیهم المنافقین.
انظر الی رساله معادیه لمحمد بن ابی بکر اذ جاء فیهاما یلی وبالحرف: (وقد کنا وابوک معنا فی حیاه من بینا نری حق بن ابی طالب لازما لنا، وفضله مبرزا علینا... فکان ابوک وفاروقه اول من ابتزه وخالفه، وعلی ذلک اتفقا واتسقا...) (177) وانظر الی قول عمر بن الخطاب (یا ابن عباس واللّه ان صاحبک هذا (یعنی علیا) لاولی الناس بالامر بعد رسول اللّه... (178) وقال عمر یوما (بان الامر کان لعلی بن ابی طالب فزحزحوه عنه لحداثه سنه والدماء التی علیه) (179).
والخلاصه یبقی القبول بولایه علی وامامته الشرعیه وقیادته للمجتمع او عدم ذلک هو المقیاس الموضوعی لمعرفه المومن من المنافق، فالمومن قبل بولایه الامام علی وقیادته وامامته، والمنافق رفضها.
المعیار الموضوعی لتمییز المنافق من المومن فی ای زمان بین رسول اللّه بان الائمه من بعده اثنا عشر اماما وکلهم من اهل بیت النبوه، فاولهم علی بن ابی طالب، وآخرهم المهدی، وهم صفوه اللّه من خلقه، وهم عمداء اهل بیت النبوه الذین اذهب اللّه عنهم الرجس وطهرهم تطهیرا، وهم آل محمد الذین لا تجوز صلاه ای مسلم قط اذا لم یصل علیهم، وهم سفن النجاه، ومصابیح الهدی، وهم احد الثقلین واعدال الکتاب وقد سماهم رسول اللّه للامه، فاعتبر نفسه اماما فقال (انا وعلی والحسن والحسین وتسعه من ولد الحسین مطهرون معصومون) (180).
قال جابر بن عبداللّه الانصاری لما انزل اللّه (یا ایها الذین آمنوا اطیعوا اللّه واطیعوا الرسول واولی الامر منکم) «النساء/59» قلت یا رسول اللّه عرفنا اللّه ورسوله فمن هم اولی الامر الذین قرن اللّه طاعتهم بطاعته؟ فقال الرسول: هم خلفائی یا جابر وائمه المسلمین من بعدی، اولهم علی بن ابی طالب، ثم الحسن، ثم الحسین، ثم علی بن الحسین... حتی یکتملوا الاثنی عشر (181).
ولا یخلو من امام (182).
والخلاصه ان القبول بولایه وامامه وقیاده الامام الشرعی فی زمانه هو المعیار الموضوعی لتمییز المومن من المنافق، ولتمییز اعضاء حزب اللّه من اعضاء حزب الشیطان، ففی زمن الحسن من یوالیه ویقبل بامامته وولایته وقیادته فهو المومن وهو من حزب اللّه ومن یرفض امامته وولایته وقیادته فهو المنافق وهو من حزب الشیطان.
وهکذا فی زمن الحسین، وزمن علی بن الحسین.. الخ حتی ینتهوا الاثنی عشر.

عندما جلس النبی علی فراش الموت کانت الامه کلها علی علم بالبیان النبوی لعصر ما بعد النبوه وحتی قیام الساعه، وکانت علی علم بان علیا بن ابی طالب هو الامام من بعد النبی، وان الحسن هو الامام من بعد علی، وان الحسین هو الامام من بعد الحسن،.. الخ. کان علی علم بالدور الممیز لاهل بیت النبوه فی قیاده الامه من بعد النبی، وکانت علی علم بعمق الارتباط والتصور الشرعی بین اللّه ورسوله والقرآن الکریم من جهه وبین ائمه اهل بیت النبوه من جهه اخری، کان من غیر المتصور نجاح ای قوه بتقطیع شبکه الترابط او تعکیر شاشه هذا التصور، فحتی معاویه کان یری (ان حق علی ابن ابی طالب لازما لنا، وفضله مبرزا علینا... فکان ابوک وفاروقه اول من ابتزه وخالفه...) (183) ووقعه صفین لنصر بن مزاحم وانظر الی اعتراف عمر بن الخطاب (ان الامر کان لعلی بن ابی طالب فزحزحوه عنه لحداثه سنه والدماء التی علیه) (184).
النبی یحذر من وقوع الانقلاب بعد ان ترک رسول اللّه امنه علی المحجه البیضاء وبین لها رووس النفاق وقاده الفتن والشقاق، وسمی الائمه من بعده باسمائهم حذر من وقوع الانقلاب، ومن هلاک الذین یویدون الانقلابین، فبین ان مفارقه علی هی مفارقه للّه ولرسوله (185).
وان بغض علی هو بغض للّه ولرسوله (186).
وان الذی یسب علیا یسب اللّه ورسوله (187)، وان الذی یوذی علیا یوذی اللّه ورسوله (188).
واعلن الرسول ان الفئه الباغیه ستقاتل علیا فمن لم ینصر علیا فلیس من الرسول (189) وابعد من ذلک ان الرسول قد قال لعلی امام اصحابه (ان الامه ستغدر بک بعدی) (190) وقال النبی امام اصحابه: (انه سیلقی اهل بیتی من بعدی تطریدا وتشریدا فی البلاد..) (191).
وقال النبی یوما لاصحابه (ان اهل بیتی سیلقون من بعدی قتلا وتشریدا، وان اشد قومنا لنا بغضا بنو امیه، وبنو المغیره وبنو مخزوم) (192)، والاهم من ذلک فقد حذر النبی بان علیا سیقتل، وان الحسن سیقتل، وان الحسین سیقتل ویقتل معه الطیبون من اهل بیته فی کربلاء (193)، ولم یکتف النبی بهذه التحذیرات انما فصل ذلک تفصیلا، وحدد المکان الذی تنطلق منه شراره الانقلاب، فقام خطیبا فی اصحابه، واشار نحو مسکن زوجته عائشه بنت ابی بکر، وقال (هاهنا الفتنه، هاهنا الفتنه هاهنا الفتنه من حیث یطلع قرن الشیطان) (194)، ووضح الرسول الامر لاصحابه فقال لهم عندما خرج من بیت عائشه (راس الکفر من هاهنا من حیث یطلع قرن الشیطان) (195)، ومن یستقری ء وقائع التاریخ، والتحذیرات النبویه من وقوع الانقلاب لا یبقی لدیه ادنی شک من ان الانقلاب قد انطلق من بیت عائشه بالفعل.
فلا خلاف بین اثنین من ابناء المله من ان رسول اللّه قد مرض فی بیت عائشه، وانه قد ضرب موعدا لکتابه توجیهاته النهائیه للامه فی هذا البیت، لیلخص للامه الموقف ومن الموکد والثابت لدینا ان عائشه قد عرفت بمضمون هذه التوجیهات قبل کتابتها، فسارعت واخبرت اباها وعمر بن الخطاب بالموعد والمضمون عندئذ جمع عمر بن الخطاب اعدادا کبیره من حزبه وجاء بهم الی بیت رسول اللّه لیحولوا بین رسول اللّه وبین کتابه توجیهاته النهائیه، وبالفعل نجحت عائشه، ونجح عمر وحزبه بالحیلوله بین رسول اللّه وبین کتابه توجیهاته النهائیه وتلخیصه للموقف، وصدموا خاطره الشریف وتکلم عمر وحزبه بکلمات نابیه امام النبی، ونعتوا النبی بنعوت، تخرج من قالها من دائره الاسلام والایمان کما سنری.
الامام الاعظم یستعد للموت ادی رسول اللّه الامانه، وبلغ الرساله کامله غیر منقوصه، وبین القرآن ونصب الامام من بعده فی غدیر خم، وبایعه المسلمون بالامامه والولایه واماره المومنین، وبین اسماء الائمه الشرعیین الذین اختارهم اللّه لقیاده الامه عبر التاریخ، وحذر من وقوع الانقلاب علی الشرعیه، وفی هذا السیاق، سمی للمومنین رووس النفاق وعرفهم بقاده الفتن والشقاق، ثم اعلن انه قد خیر فاختار ما عند اللّه، وانه سیمرض، وسیموت من مرضه، ولیسهل سیر الامور وانتقالها من بعده انتقالا سلمیا جهز جیشا وعبا فی هذا الجیش رووس النفاق، وقاده الفتن، واصحاب الخطر، وعین الفتی اسامه بن زید قائدا لهذا الجیش واعلن رسول اللّه لعنه ولعنه رسوله علی کل من تخلف عن هذا الجیش، وکان فی مقدمه الذین عباهم رسول اللّه فی هذا الجیش ابو بکر وعمر وابو عبیده وعثمان، وطلب من الجیش ان یتحرک علی الفور وبدون ابطاء، ویبدو ان من مقاصد الرسول اتاحه الفرصه امام خلیفته والولی من بعده لنقل منصب الامامه والولایه بیسر وبدون تشویش.
ویبدو ان اصحاب الخطر قد فطنوا لمقصد الرسول فتباطووا بالخروج، وثبطوا الناس عن الخروج، ومالوا دون لیتمکنوا من الحضور فی العاصمه عند موت النبی ومن تنفیذ خططهم المبیته ضد الشرعیه الالهیه.
الامام الاعظم علی فراش مرض الموت بعد ان قام رسول اللّه بما اسلفنا، مرض کما اخبر الناس، وقعد علی فراش مرض الموت، والملائکه فی صعود وهبوط، وجبریل مع النبی واهل السماء فی شغل شاغل لاستقبال وتغطیه نبا موت اعظم الخلق واحبهم الی اللّه تعالی.
تلخیص الموقف والتوجیهات النهائیه لان محمدا رسول اللّه ونبی وامام وقائد امه، ولانه محب ورحیم ومشفق وناصح اراد ان یلخص الموقف لامته وان یکتب ویوثق توجیهاته النهائیه بحضور جبریل والملائکه المقربین، لانه علی یقین بالفتن التی تتربص بالامه وتنتظر موت النبی، لذلک ضرب موعدا لتلخیص الموقف وکتابه توجیهاته النهائیه.
وهذا عرف معروف عند قاده الامم وهو حق مکرس لکل انسان علی الاطلاق.
انتشار الخبر لان الرسول قد مرض فی بیت عائشه، فقد ثبت لدینا ان عائشه قد علمت بموعد کتابه التوجیهات النهائیه، ومضمون هذه التوجیهات وعائشه ام المومنین هی ابنه ابی بکر، وکانت حلیفه لحفصه ام المومنین وابنه عمر مثلما کان ابوهما حلیفین، وقد تظاهرت الزوجتان علی رسول اللّه (196)، وکانت عائشه طویله اللسان، وجریئه علی رسول اللّه فقد قالت للنبی یوما (انت الذی تزعم انک رسول اللّه؟) (197)، واذا تذکرنا ان رسول اللّه قد قام خطیبا واشار نحو مسکن عائشه قائلا: (هاهنا الفتنه وکررها ثلاثا) (198)، وقوله عند بیت عائشه: (راس الکفر من هاهنا) (199)، واذا اخذنا بعین الاعتبار اتفاق اهل المله علی مرض الرسول فی بیت عائشه، وعلی ان عائشه کانت تکره الامام علی وتحقد علیه ولا تطیق ان تلفظ حتی اسمه (200) لذلک حاربته (201).
ولما مات الامام علی سجدت للّه شکرا وطوال حیاتها وهی تناصب الامام علی وذریته العداء ونظرا للدور البارز الذی کان لها فی اداره شوون دوله الخلافه فی عهد ابیها وعمر فاننا نجزم انها هی التی اخبرت والدها وعمر بموعد ومضمون التوجیهات الالهیه التی ضرب الرسول موعدا لکتابتها، ومن عمر ومن ابیها شاع الخبر بین حزبهما.
اقتحام عمر وحزبه للحجره المقدسه المفترض ان ابا بکر وعمر وحزبهما فی جیش اسامه لان الرسول عباهم بهذا الجیش باجماع المسلمین، ومن المفترض ان لا یتخلفا عن هذا الجیش، ولا یرجعا من معسکرهما حتی لا تنالهما لعنه اللّه ورسوله ولکن محمد کان یعرف ما یرید، ویتابع الاحداث دقیقه بدقیقه فما ان سمع بخبر کتابه التوجیهات حتی جمع ثله کبیره من حزبه الذی کان بحاله استنفار تام، وتوجه بهم الی بیت رسول اللّه، ومع الموعد المحدد لکتابه التوجیهات کانت غرفه النبی المقدسه تغص بعمر وحزبه کان دخولهم مفاجاه لمن حول النبی، ولا یملک النبی ان یتراجع عن کتابه توجیهاته النهائیه علی ضوء هذه التطورات، فتجاهل النبی وجود عمر وحزبه وقال لمن اعدهم لهذا الغرض (قربوا اکتب لکم کتابا لن تضلوا بعده ابدا).
فتجاهل عمر وجود النبی وقوله وقال للحاضرین (ان النبی یهجر وعندکم القرآن حسبنا کتاب اللّه) (202).
وما ان اتم عمر کلامه حتی قال اعوانه بصوت واحد متجاهلین وجود النبی، وموجهین کلامهم للحضور، القول ما قال عمر (هجر رسول اللّه، ان رسول اللّه یهجر، ما شانه اهجر! استفهموه ماله اهجر! ومع کل جمله ردد حزب عمر قافیه القول ما قاله عمر!
الحضور من غیر حزب عمر صعق الحضور من غیر حزب عمر من هول ما سمعوا، وطالبوا بان تتاح الفرصه لرسول اللّه لکتابه توجیهاته، ولکن عمر ردد ما قاله وردد حزبه من خلف العاقبه التی علمهم ایاها.
النسوه یتدخلن فی الامر قال ابن سعد: (قالت النسوه الا تسمعون رسول اللّه قربوا.. فقال عمر: انکن صویحبات یوسف.. فقال الرسول: انهن خیر منکم). (203) نتیجه تصرفات عمر وحزبه کثر اللغط، وکثر اللغو، وکثر الاختلاف، وارتفعت الاصوات، وتنازع الفریقان (اکثریه ساحقه احضرها عمر مع اقلیه کانت موجوده عند رسول اللّه، وصارت الکتابه بهذا الجو مستحیله، لان عمر وحزبه کانوا علی استعداد لفعل ای شی ء للحیلوله بین رسول اللّه وبین کتابه ما اراد وقد ادرک الرسول ذلک، ورای الکثره التی اعدها عمر لهذه الغایه.
ولو اصر الرسول علی کتابه ما اراد لاصر عمر وحزبه علی اثبات الهجر، مع ما یجره هذا الادعاء من عواقب مدمره للتشکیک بکل ما قاله الرسول، لذلک رای ان یصرف النظر عن کتابه توجیهاته النهائیه معتمدا علی عهوده وتاکیداته السابقه.
فقال النبی قوموا عنی ما انا فیه خیر مما تدعونی الیه (204).
لماذا استمات عمر وحزبه لیحولوا بین الرسول وکتابه ما اراد؟ لقد اعترف عمر فی ما بعد بانهم لم یحولوا بین الرسول وبین کتابه ما اراد لانه قد هجر کما زعموا، او لان المرض قد اشتد به کما حاول اولیاوهم ان یلطفوا من الکارثه او لان القرآن یکفی ولا حاجه للرسول ولا لکتبه وتوجیهاته!! انما صدوا رسول اللّه عن کتابه ما اراد حتی لا یجعل الامر لعلی بن ابی طالب! (205).
اسوا وداع لاعظم امام عرفته البشریه لم یصدف طوال التاریخ البشری ان عومل ولی الامر سواء اکان خلیفه او ملکا وهو مریض بالقسوه والجلافه التی عومل بها رسول اللّه، ولم یصدف ان اعترض المسلمون خلیفه اذا اراد ان یکتب توجیهاته النهائیه او یستخلف من بعده بل علی العکس.
قال ابن خلدون فی مقدمته: ان الخلیفه ینظر للناس حال حیاته وتبع ذلک ان ینظر لهم بعد وفاته ویقیم لهم من یتولی امورهم (206)، لقد مرض ابو بکر مرضا شدیدا قبل ان یموت وقبل وفاته بقلیل دعی عثمان لیکتب له توجیهاته النهائیه واصغی المسلمون لابی بکر ونفذوا توجیهاته النهائیه بدقه، وعاملوه بکل الاحترام والتوقیر، ولم یقل احد منهم ان ابا بکر قد هجر، ولا قالوا ان المرض قد اشتد به، ولا قالوا حسبنا کتاب اللّه!! (207).
وعندما کتب ابو بکر توجیهاته النهائیه کان عمر یقول (ایها الناس اسمعوا واطیعوا قول خلیفه رسول اللّه..) (208) فقاربه بین موقف عمر وحزبه من ابی بکر وموقفهم من رسول اللّه!!
فهل لابی بکر قیمه وقداسه عند عمر وحزبه اکثر من قیمه الرسول وقداسته! اجب کما یحلو لک فانه الدافع المر، ثم انظر الی موقف المسلمین عند طعن عمر واراد ان یکتب توجیهاته النهائیه وقد اشتد به المرض اکثر مما اشتد برسول اللّه (209)، ومع هذا کتب عمر توجیهاته وعهد للسته نظریا وعهد لعثمان عملیا، وامر بضرب عنق من یخالف تعلیماته النهائیه (210)، وصارت توجیهات ابی بکر وعمر شرعا سیاسیا نافذا لم یقل احد ان عمر قد هجر، ولم یقل احد حسبنا کتاب اللّه انما عومل عمر بکل التقدیس والاحترام، ونفذت توجیهاته النهائیه حرفیا کانها کتاب منزل من عند اللّه واکثر!! فهل لابی بکر وعمر قداسه عند المسلمین اکثر من رسول اللّه وبای کتاب قد انزل بانهما اولی بالاحترام والطاعه من رسول اللّه؟!! اجب کما یحلو لک فانک لن تغیر الحقیقه المره!
لقد قالوها بصراحه فی ما بعد بان الخلیفه اعظم من الرسول (211).
الجنازه والعرس معا!؟ لقد صدم الانقلابیون خاطر النبی الشریف، واعلنوا صراحه وضمنا خروجهم علی الشریعه الالهیه، واهانوا رسول اللّه ولم یقدروه حق قدره وحالوا بینه وبین کتابه ما اراد، واثبتوا له بانهم قد هدموا الجانب السیاسی من الشریعه الالهیه فامتلا قلبه الشریف بالحزن والالم، وانفض الناس من حوله ولم یبق عنده الا آله الکرام ونفر قلیل من المومنین، وجموع غفیره من الملائکه المقربین وناجی رسول اللّه علیا، ثم صعدت الروح الطاهره الی بارئها، وفجعت الضمائر البشریه النقیه باعظم مخلوق علی الاطلاق فغسله اقاربه وجهزوه ودفنوه (212).
عرس اثناء الجنازه!؟ ابو بکر وعمر وحزبهما لم یشهدا دفن الرسول ولا تغسیله ولا تجهیزه کان فی شغل شاغل (213)، وعائشه کانت مشغوله معهم لقد حرصت فی ما بعد قائله (ما علمنا بدفن النبی حتی سمعنا صوت المساجی..) (214)!ونجح حزب البطون بالاستیلاء علی منصب الخلافه بالقوه والتغلب واقبلت الجماعه التی بایعت ابا بکر تزفه زفا الی مسجد رسول اللّه فبایعه الناس حتی امسی وشغلوا عن دفن رسول اللّه) (215).
تقدیم التعازی والحریق!؟ بعد ان نجحت البطون بالاستیلاء علی منصب الخلافه تذکروا محمدا واهل بیت محمد، وقد علموا ان آل البیت ولفیف من المومنین قد دفنوا محمدا!! وعادوا الی بیت علی بن ابی طالب، فرات الخلافه الجدیده ان الفرصه مناسبه لتقدیم التعازی، فاصدر الخلیفه الجدید امرا الی نائبه عمر (لیاتیه بال محمد باعنف العنف..) (216).
فجهز عمر سریه قادها بنفسه وساعده عبد الرحمن بن عوف، وخالد بن الولید، واسید بن حضیر (217) فحمل عمر معه قبس من النار لیحرق بیت آل محمد علی من فیه فلقیته فاطمه بنت رسول اللّه فقالت: یا ابن الخطاب اجئت لتحرق دارنا؟ قال عمر نعم (218).
قال الیعقوبی فی تاریخه: (فهجموا علی الدار، وکسروا سیف علی ودخلوا الدار) واخرجوا المومنین بالقوه وساقوه لیبایعوا الخلیفه الجدید، اما آل محمد فقد قاوموا وامتنعوا عن الخروج، وهکذا قدمت السلطه الجدیده التعازی لاهل بیت محمد بمناسبه وفاه محمد بن عبداللّه الهاشمی (219)!
لقد صارت النبوه والرساله طریقا لملک البطون، وقد تحقق الملک فعلا، فلیکن موقف ابناء البطون من النبوه بالقدر الذی یخدم الملک!

معا بعد یوم واحد من انتقال الرسول الاعظم الی جوار ربه وجدت الامه الاسلامیه نفسها امام حاله فریده من نوعها تتمثل بوجود امامین وولیین حقا، کل منهما یری انه الاحق بالامامه.
1- امام وولی وقائد شرعی علی شاکله امام ابراهیم، والائمه الذین من بعده، وامامه محمد رسول اللّه، یستند حقه بالامامه والولایه الی الاختیار الالهی، والاعداد الالهی ولکونه الاعلم والافهم بالدین والاتقی، والاقرب للّه، والافضل وهو علی بن ابی طالب.
2- امام وولی وقائد مسلم، ولکن لم یختره اللّه ولا رسوله، انما استند حقه بالامامه والولایه والقیاده الی التغلب والقهر وقدرته علی توحید بطون قریش والمنافقین والمرتزقه من الاعراب خلفه، وسیطرته بهذا التحالف علی المال والنفوذ والاعلام، وهو یعلن بکل صراحه انه لیس الافضل، ولا الاعلم، وهو ینفی ان یکون اللّه او رسوله قد اختاراه لهذا المنصب، لانه لا علاقه لهما باختیار الامام، فاختیار الامام حق لاغلبیه الامه، واغلبیه الامه معه، فکافه بطون قریش مهاجرها وطلیقها معه، والمنافقون معه، والمرتزقه من الاعراب معه، ولیست هنالک معارضه جدیه له من المومنین، والمعارضون الوحیدون لامامته وولایته هم آل محمد بزعامه عمیدهم الامام والولی علی بن ابی طالب، هذا الامام والولی والقائد هو ابو بکر الخلیفه الاول.
وبنفس الوقت والد عائشه زوجه الرسول بدعمه عمر بن الخطاب، والد حفصه زوجه الرسول الثانیه، وعثمان بن عفان صهر الرسول وزوج احدی بناته، وعبد الرحمن بن عوف، قطب المال، وسادات بطون قریش، ورووس المنافقین، وقاده المرتزقه، واصحاب الحظر، کاسید بن حفیر، وخالد بن الولید، ویزید ومعاویه ابنا ابی سفیان وعمرو بن العاص... الخ. بالاضافه الی ابنته وزوجه الرسول عائشه، وابنه عمر وزوجه الرسول الثانیه حفصه... وسنفرد بحثا للامامتین الشرعیه، والواقعیه من بعد النبی، متجنبین السرد التاریخی.
الامامه الشرعیه امامه علی بن ابی طالب خلال مرحلتی الدعوه والدوله اعلن رسول اللّه وبکل وسائل الاعلام، واکد وبکل طرق التاکید، ووضح وبکل طرق التوضیح ان اللّه تعالی الذی اختار محمدا للنبوه والرساله والامامه، اختار علیا بن ابی طالب لیکون وصی النبی، وخلیفته، والولی والامام، والقائد والسید وامیر المومنین من بعده، وقد اعلن هذا النبا بنفس الیوم الذی اعلن فیه ابناء النبوه والرساله، ولکن بطون قریش لم تحمل هذا النبا علی محمل الجد، لانها استبعدت ان ینجح الرسول فضلا عن ان تکون له خلافه وبین الرسول بکل طرق البیان بان اللّه تعالی قد اعد علیا وهیاه لیکون الاعلم والافهم بالدین والاقرب للّه وللرسول والافضل او بمعنی ادق لیکون اوحد زمانه بعد وفاه النبی، وتتابعت اعلانات النبی بهذا الخصوص، خلال مرحلتی الدعوه والدوله واثبت علی بن ابی طالب انه معد الهیا بالفعل والموهل الوحید، وفی حجه الوداع نصبه رسول اللّه اماما وولیا للمومنین من بعده، فی غدیر خم وبایعه علی ذلک الناس وقدموا له التهانی باماره المومنین، ومن جمله المهنئین ابو بکر وعمر واسید بن حضیر، وخالد بن الولید، وعمرو بن العاص، وعبد الرحمن بن عوف ویزید ومعاویه ابنا ابی سفیان وعثمان، وطلحه والزبیر، وسعد بن ابی وقاص...!! وبعد ذلک نزل قوله تعالی (الیوم اکملت لکم دینکم...) «المائده/3» واعلن الرسول انه قد خیر فاختار، وانه سیمرض وسیموت من مرضه، وحذرهم من مغبه الخروج علی الشرعیه، ولخص لهم الموقف بشکل لا ینسی، فالقرآن هو الثقل الاعظم، واهل بیت النبوه هم الثقل الاصغر، وکبدایه فان علی بن ابی طالب هو الولی وهو القائم مقام النبی، فمن کان النبی ولیه فعلی ولیه، ومن کان النبی مولاه فعلی مولاه.
وانفض اجتماع الغدیر علی هذا الاساس وقبل الناس بکل هذه الترتیبات او تظاهروا بالقبول ومن اوائل الذین قبلوا بهذه الترتیبات او تظاهروا بقبولها ابو بکر وعمر وابو عبیده وعبد الرحمن بن عوف... الخ.
نماذج من النصوص الشرعیه عندما اعلن رسول اللّه النبوه والرساله قال بنفس الاجتماع، عن علی بن ابی طالب.
1- (ان هذا اخی ووصیی وخلیفتی فیکم فاسمعوا له واطیعوا) (220).
2- وقال الرسول لاصحابه: اوحی اللّه الی فی علی ثلاث (انه سید المسلمین، وامام المتقین وقائد الغر المحجلین) (221).
3- وقال الرسول لاصحابه مره اخری (اوحی اللّه الی فی علی انه سید المسلمین وولی المتقین، وقائد الغر المحجلین) (222).
4- ودخل علی یوما علی الرسول وهو جالس بین اصحابه فقال الرسول لعلی (مرحبا بسید المسلمین، وامام المتقین) (223).
5- وبینما کان الرسول یجلس مع اصحابه قال لهم: (اول من یدخل هذا الباب امام المتقین، وسید المسلمین، ویعسوب الدین، وخاتم الوصیین) ولا احد منهم کان یعرف من سیدخل وبعد فتره دخل علی بن ابی طالب فنهض الرسول وعانقه.
تلک آیه، ودلیل قاطع بان الرسول لا یلقی الکلام علی عواهنه کما یزعمون (224).
6- قال الرسول لاصحابه یوما (ان اللّه عهد الی فی علی عهدا فقلت یا رب بینه لی، قال اللّه سبحانه وتعالی (ان علیا رایه الهدی بعدی، وامام اولیائی، ونور من اطاعنی وهو الکلمه التی الزمتها المتقین فمن احبه احبنی، ومن ابغضه ابغضنی، فبشره بذلک) (225).
7- واعلن الرسول امام اصحابه مره قائلا: (ان لکل نبی وصیا ووارثا وان علیا وصیی ووارثی) (226).
8- وکقوله لاصحابه: (ان وصیی وموضع سری، وخیر من اترک بعدی، ینجز عدتی ویقضی دینی علی بن ابی طالب) (227).
9- وکقوله لفاطمه الزهراء ابنته: (یا فاطمه اما علمت ان اللّه عز وجل اطلع علی اهل الارض فاختار منهم اباک فبعثه نبیا، ثم اطلع ثانیه فاختار بعلک فاوحی الی فانکحته واتخذته وصیا) (228).
10- وقال الرسول یوما لاصحابه: (انا مدینه العلم وعلی بابها) (229).
11- وقال الرسول لعلی امام الصحابه: (انت تبین لامتی ما اختلفوا فیه من بعدی) (230).
12- وکقوله لفاطمه: (اما ترضین انی زوجتک اقدم امتی سلما واکثرهم علما، واعظمهم حلما) (231).
13- جاء النبی الی فاطمه فوجدها تبکی فقال لها مالک تبکین؟ لقد انکحتک اکثرهم علما وافضلهم حلما... (232) 14- وکقول النبی لاصحابه: (اعلم امتی من بعدی علی بن ابی طالب) (233).
15- وکقوله(ص) لاصحابه: (علی بن ابی طالب اعلم الناس باللّه وبالناس) (234).
16- وکقوله لاصحابه: (علی باب علمی، وبین من بعدی لامتی ما ارسلتما به، حبه ایمان وبغضه نفاق) (235).
17- قال النبی یوما: (... واقضاهم علی بن ابی طالب) (236).
وقال(ص): (واقضاها علی)، ای اقضی الامه (237)، وکقوله(ص): (کفی وکف علی فی العدل سواء) (238).
18- وقال الرسول لاصحابه: (انا المنذر، وعلی الهادی بک یا علی یهتدی المهتدون) (239).
19- قال الرسول امام اصحابه: (النظر الی وجهک یا علی عباده، انت سید فی الدنیا وسید فی الاخره، من احبک احبنی، وحبیبی حبیب اللّه، وعدوک عدوی، وعدوی عدو اللّه، الویل لمن ابغضک) (240).
20- وکقوله امام الصحابه: (انا وهذا -یعنی علیا- حجه علی امتی یوم القیامه) (241).
21- النص القاطع: قال الرسول لاصحابه: (علی منی وانا من علی ولا یودی عنی الا انا او علی) (242).
22- وفی یوم من الایام قال الرسول لمن حوله: (ادعوا لی سید العرب، فقالت عائشه الست سید العرب؟ فقال النبی انا سید ولد آدم وعلی سید العرب) (243).
23- وکقوله لاصحابه: (علی مع الحق، والحق مع علی، لن یفترقا حتی یردا علی الحوض یوم القیامه) (244).
الولی 24- قال الرسول لعلی امام الصحابه: (انت ولی فی الدنیا والاخره) (245).
25- قال الرسول یوما لعلی امام الصحابه: (انت ولی کل مومن بعدی) (246).
26- قال الرسول یوما امام اصحابه فی معرض رده علی انتقاد علی باخذ جاریه: (ان لعلی اکثر من الجاریه التی اخذ، انه ولیکم من بعدی) (247).
27- وکقوله لاحد اصحابه: (لا تقع فی علی فانه منی وانا منه وهو ولیکم بعدی) (248).
28- وکقوله للصحابه: (علی منی وانا منه وهو ولی کل مومن بعدی) (249).
الحدث الاعظم فی غدیر خم تدرج الرسول باعلانه لولایه علی بن ابی طالب وامامته من بعد النبی، فاعلنها امام الافراد، واعلنها امام الجماعات، ثم اعلنها امام مائه الف او یزیدون فی حجه الوداع وفی منطقه یقال لها (غدیر خم).
نص قرار الولایه بروایه حذیفه بن ابی اسید الغفاری خطب رسول اللّه فی الجمع العائد معه فی حجه الوداع وقال فی مقطع من خطبته (ایها الناس ان اللّه مولای، وانا مولی المومنین، وانی اولی بهم من انفسهم، فمن کنت مولاه فهذا -یعنی علیا- مولاه اللهم وال من والاه وعاد من عاداه) (250) .نص قرار الولایه بروایه زید بن ارقم قال الرسول: (کانی دعیت فاجبت... ثم قال: ان اللّه عز وجل مولای وانا مولی کل مومن، ثم اخذ بید علی فقال (من کنت مولاه فهذا علی ولیه، اللهم وال من والاه وعاد من عاداه) (251).
نص قرار الولایه بروایه البراء بن عازب خطب النبی فی غدیر خم فقال... الستم تعلمون انی اولی بالمومنین من انفسهم؟ قالوا بلی قال الستم تعلمون انی اولی بکل مومن من نفسه؟ قالوا بلی، فاخذ بید علی فقال: (من کنت مولاه فعلی مولاه اللهم وال من والاه، وعاد من عاداه) (252).
نص قرار الولایه بروایه سعد بن ابی وقاص اخذ رسول اللّه بید علی وخطب فی غدیر خم.. الی ان قال (ایها الناس انی ولیکم، قالوا صدقت ثم رفع ید علی فقال، هذا ولیی، ویودی عنی دینی، وانا موالی من والاه، ومعاد من عاداه) (253).
نص قرار الولایه بروایه ثانیه لسعد بن ابی وقاص (کنا مع رسول اللّه، فلما بلغ غدیر خم وقف الناس، ثم رد مع من تبعه ولحق من تخلف، فلما اجتمع الناس الیه قال: (ایها الناس من ولیکم؟ قالوا اللّه ورسوله ثلاثا، ثم اخذ بید علی فاقامه ثم قال: (من کان اللّه ورسوله ولیه فهذا ولیه، اللهم وال من والاه، وعاد من عاداه) (254).
التهانی بالامامه والولایه واماره المومنین بهذا الاعلان امام هذا الجمع الکبیر، وفی حجه الوداع اصبح علی بن ابی طالب رسمیا امام المسلمین، وولیهم، وامیر المومنین وتوافد الحاضرون لیقدموا التهانی للولی من بعد النبی، وکان من جمله المهنئین عمر وابو بکر وعثمان وعبد الرحمن بن عوف وابو عبیده، وخالد بن الولید وعمرو بن العاص، واسید بن حضیر.. الخ، وعبر بعضهم عن تهانیه للامام علی بجمل مختصره شاعت وتناقلها الناس، مثل الجمله التی هنا فیها عمر بن الخطاب اذ خاطب الامام علی بقوله: (بخ بخ لک یا ابن ابی طالب اصبحت مولای ومولی کل مسلم ومسلمه) (255).
وکقول عمر بن الخطاب الذی ذهب مثلا: (هنیئا لک یا ابن ابی طالب اصبحت وامسیت مولی کل مومن ومومنه) (256).
آیه الاکمال نزلت بعد تنصیب الامام علی ابن ابی طالب ولیا واماما مباشره بعد ان تم تنصیب الامام علی بن ابی طالب فی غدیر خم خلیفه للنبی واماما وولیا للمومنین والمسلمین من بعد النبی انزل اللّه سبحانه وتعالی آیه الاکمال، واعلن رسول اللّه کمال الدین، وتمام النعمه، والرضی بالاسلام وتلی قوله تعالی فی الایه(3) من سوره المائده: (الیوم اکملت لکم دینکم واتممت علیکم نعمتی ورضیت لکم الاسلام دینا) (257).
لا ینوب عن الرسول الا علی بن ابی طالب اقامه للحجه، وقیاما بواجب البیان، وتوضیحا للحکم الشرعی، وتثبیتا لامامه علی بن ابی طالب وولایته وخلافته للنبی اعلن الرسول امام الصحابه، بانه لا ینوب عنه ولا یودی عنه الا هو بالذات او علی بن ابی طالب، فقال للصحابه بوضوح وجزم (علی منی وانا من علی ولا یودی عنی الا انا او علی) (258).
وتعمیما للحکم الشرعی وایضاحا له، ذکر رسول اللّه اصحابه بانه کان قد ارسل ابا بکر امیرا علی الحج ومعه سوره براءه، ولما سار ابو بکر هبط جبریل بامر من ربه وامر رسول اللّه ان یلحق علیا بابی بکر لیاخذ منه سوره براءه، ویبلغها للناس نیابه عن الرسول لانه لا احد ینوب عن الرسول ویودی عنه الا هو بالذات او علی بن ابی طالب!
الطاعه ولیحکم الرسول طوق الشرعیه، ولیسد الطرق امام الطامعین ویغلق منافذ التلاعب بعواطف المسلمین وافکارهم اعلن الرسول امام اصحابه بان طاعه الرسول هی طاعه اللّه، ومعصیه الرسول هی معصیه للّه، وان طاعه علی هی طاعه للرسول ومعصیه علی هی معصیه للرسول فقال: (من اطاعنی اطاع اللّه، ومن عصانی عصی اللّه، ومن اطاع علیا اطاعنی، ومن عصی علیا عصانی) (259).
فراق علی فراق للّه واعلن الرسول امام اصحابه قائلا لعلی: (یا علی من فارقنی فقد فارق اللّه، ومن فارقک فقد فارقنی) (260).
الرسول یقطع دابر المزاوده، ویعلن بان علیا مع الحق دائما وقطعا لدابر المزاوده، وتطویقا للطامعین، وامعانا بالتضییق علی الذین کرهوا ما انزل اللّه، وابطنوا التصمیم علی الغاء الترتیبات الالهیه بعد موت النبی تحت شعارات الحق الباطل اعلن الرسول امام الصحابه قائلا: (علی علی الحق فمن تبعه فهو علی الحق، ومن ترکه ترک الحق عهدا معهودا) (261).
وهکذا حشر رسول اللّه اعداء الشریعه بزاویه ضیقه لتکون معصیتهم للّه ولرسوله ثابته ومع سبق الاصرار، وبدون عذر ولا شبهه (262).
الفهم العام والقبول العام بولایه وامامه علی بن ابی طالب فهمت الامه الاسلامیه بان الامام والولی والقائد والخلیفه من بعد النبی هو علی بن ابی طالب، وقبلت الامه الاسلامیه بهذه الترتیبات التی اعلنها النبی، واعتبرتها الهیه وقدر لا مفر منه، واقتنعت الامه او تظاهرت بالاقتناع بان اهل بیت محمد وآل محمد احق بمیراث محمد وسلطانه من غیرهم، واعتبروا امامه علی بن ابی طالب وولایته وولایه الائمه من ولده قدر لامر منه کالنبوه تماما، ولم یندهش المسلمون من جمع الهاشمیین للنبوه والملک معا، (وربک یخلق ما یشاء ویختار ما کان لهم الخیره) «القصصر68».
(وما کان لمومن ولا مومنه اذا قضی اللّه ورسوله امرا ان یکون لهم الخیره من امرهم) «الاحزاب/36» ثم ان اللّه اعط ی آل ابراهیم النبوه والملک والکتاب کما ورد فی التنزیل، ولم یثر هذا الجمع حفیظه احد، خاصه وان المسلمین قد سمعوا بان رسول اللّه خیر من ابراهیم علیهما وعلی آلهما السلام، کما وانهم قد احیطوا علما بالدور الممیز لبنی هاشم عامه، ولاهل بیت النبوه خاصه فی نصره قضیه الاسلام طوال عهدی النبوه فی مرحلتی الدعوه والدوله، واحیط المسلمون علما بالدور الممیز الذی قام به علی علی بن ابی طالب فی مرحله الصراع المسلح، وبالمکانه التی یتمتع بها علی بن ابی طالب واهل بیت النبوه من الناحیه الدینیه، فالتمسک بهم ثقل ی ی ی ی والتمسک بالقرآن ثقل آخر، ویقوم الدین من بعد النبی علی التمسک بهذین الثقلین.
فلبدت بطون قریش امام حالتی الفهم العام والقناعه والقبول العام بالترتیبات الالهیه المتعلقه بالامامه او الولایه او الخلافه من بعد النبی، وتظاهرت بقبولها، لان البطون موقنه بتعذر تغییرها او تبدیلها بذلک الوقت ولانها مهزومه نفسیا ویائسه من الانتصار علی محمد فی ای مواجهه، ثم انها بحاجه الی رجل مناسب (یعلق الجرس) ثم انها کغیرها تفهم او تتفهم بان محمدا رجل واقارب الرجل ورهطه الاقربون اولی به.
الادله علی التفهم العام والقبول العام بولایه علی لم یعترض احد عندما کان رسول اللّه یعلن النصوص الشرعیه المتعلقه بالولایه او الامامه من بعده، ولم یعترض احد عندما اعلن رسول اللّه فی حجه الوداع ولایه علی وامامته وخلافته للنبی، علی العکس لقد تقدم المسلمون فی غدیر خم وبایعوه، وقدموا له التهانی، ومن جمله المهنئین عمر وابوبکر وابو عبیده وعبد الرحمن بن عوف، وعثمان بن عفان، ویزید ومعاویه ابنا ابی سفیان وخالد بن الولید، واسید بن حضیر وغیرهم.
شهاده معاویه بن ابی سفیان معاویه بن ابی سفیان طلیق وابن طلیق قاد وابوه الشرک والمواجهه ضد النبی طوال 21 عاما، وقتل علی بن ابی طالب اخا معاویه وجده وخاله وابن خاله وسادات بنی امیه الاحدی عشر بیوم واحد، ومع هذا یعترف بحصول الفهم العام لقرار تنصیب الامام علی اماما وولیا من بعد الرسول وخلیفه له.
وجاء هذا الاعتراف فی رساله وجهها معاویه بن ابی سفیان لمحمد بن ابی بکر اذ جاء فیها وبالحرف: (قد کنا وابوک معنا فی حیاه من نبینا نری حق بن ابی طالب لازما لنا، وفضله مبرزا علینا، فلما اختار اللّه لنبیه ما عنده واتم له ما وعده، واظهر دعوته، وافلج حجته، قبضه اللّه الیه فکان ابوک وفاروقه اول من ابتزه وخالفه، علی ذلک اتفقا واتسقا...الخ) (263).
شهاده عمر بن الخطاب ومع ان عمر هو الذی قاد الانقلاب علی الشرعیه، ونسف الترتیبات الالهیه المتعلقه بالقیاده والتی اعلنها الرسول وبینها بیانا کاملا، الا ان اللّه تعالی قد اظهر الحقیقه بفلتات لسانه، فقال فی سقیفه بنی ساعده مخاطبا الانصار (... ولکن العرب لا ینبغی ان تولی هذا الامر الا من کانت النبوه فیهم... لنا بذلک علی من خالفنا من العرب الحجه الظاهره والسلطان المبین، من ینازعنا سلطان محمد ومیراثه ونحن اولیاوه وعشیرته الا مدل بباطل (264)، انت تلاحظ ان حجه عمر هی حجه اهل بیت النبوه، وقد وظفها عمر لصالحه، مع انه من بنی عدی، ومحمد من بنی هاشم، ولکن عمر یقر صراحه بان اهل محمد اولی بمیراثه وسلطانه، وقد نقلت اقرار عمر هذا بصیغته الاکثریه من المورخین.
اعتراف ثان لعمر بن الخطاب وعمر یجلس علی کرسی الخلافه والولایه قال لابن عباس (اماو اللّه یا بنی عبد المطلب لقد کان علی بن ابی طالب فیکم اولی بهذا الامر منی ومن ابی بکر..) (265).
اعتراف ثالث لعمر بن الخطاب قال عمر لابن عباس یوما (یا ابن عباس واللّه ان صاحبک لاولی الناس بالامر بعد رسول اللّه ولکننا خفنا...) (266).
اعتراف رابع لعمر بن الخطاب قال عمر لابن عباس (... ما اظن صاحبک الا مظلوما..) (267).
اعتراف صریح خامس لعمر (اعترف عمر یوما بصراحه بان الولایه والامامه کانت لعلی فزحزحت عنه حیث قال: (ان الامر کان لعلی بن ابی طالب فزحزوه عنه لحداثه سنه والدماء التی علیه) (268).
فهذا اقرار واضح بان عمر بن الخطاب کان یعلم علم الیقین بان الامر کان لعلی بن ابی طالب، وکیف ینسی ذلک، وقد قدم له التهانی فی غدیر خم کما اسلفنا.
اقرار سادس من عمر کان عمر بن الخطاب یقف علی المنبر فقال له الحسین بن علی: انزل عن منبر ابی، فقال «عمر»: من علمک هذا؟ قلت «الحسین »: ما علمنیه احد، قال «عمر»: منبر ابیک واللّه، منبر ابیک واللّه... (269).
عامه المهاجرین والانصار قال علامه المعتزله بن ابی الحدید نقلا عن ابن اسحاق (کان عامه المهاجرین وجل الانصار لا یشکون بان علیا بن ابی طالب هو صاحب الامر بعد رسول اللّه).
شهاده قیس بن سعد قال قیس بن سعد بن عباده بعد بیعته لعلی (ایها الناس انا قد بایعنا خیر من نعلم بعد نبینا) (270).
شهاده المقداد بن عمر قال المقداد بن عمر (واعجبا لقریش ودفعهم هذا الامر عن اهل بیت نبیهم وفیهم اول المومنین، وابن عم رسول اللّه، واعلم الناس وافقههم فی دین اللّه، واعظمهم عناء فی الاسلام، وابصرهم فی الطریق واهداهم الی الصراط المستقیم، واللّه لقد زوروها عن الهادی المهتدی الطاهر التقی، واللّه ما ارادوا اصلاحا فی الامه، ولا صوابا فی المذهب ولکنهم آثروا الدنیا علی الاخره، فبعدا وسحقا للقوم الظالمین) (271).
الانصار باسرها الانصار باسرها قد تخلفت عن بیعه ابی بکر وقالت: لا نبایع الا علیا او قالت: منا امیر ومنکم امیر (272).
ابو بکر نفسه بعد ان اقیمت الحجه علی ابی بکر، قال: (اقیلوا بیعتی) وقال مره: (اقیلونی بیعتی (273) فلست بخیرکم وعلی فیکم) وانظر الی قوله: (انی قد ولیت علیکم ولست بخیرکم).
مفاعیل البیان النبوی عندما جلس النبی علی فراش الموت کانت الامه کلها علی علم بالبیان النبوی لعصر ما بعد النبوه، وحتی قیام الساعه، وکانت علی علم بان علیا بن ابی طالب هو الامام والولی والخلیفه من بعد النبی وان ابنه الحسن هو الامام من بعد ابیه علی، وان الحسین هو الامام من بعد اخیه الحسن، وکانت علی علم بالدور الممیز لاهل بیت النبوه فی قیاده الامه من بعد النبی.
وکانت علی علم من عمق الارتباط والتصورات الشرعیه بین اللّه ورسوله والقرآن من جهه، وبین الولی والامام علی واهل بیت النبوه من جهه اخری.
کان من غیر المتصور نجاح ای قوه بتقطیع شبکه الترابط هذه، او تعکیر شاشه هذا التصور، ولم تکن تدری ان الانقلابیین، وخصوم الامس قد دبروا امرهم بلیل بهیم.

لیضفی الاسلام علی منصب الامامه والولایه طابع الموسسه والاستقرار ادراکا منه لخطورتها، لم یکتف الرسول ببیان بان الامام والولی من بعده هی علی بن ابی طالب، بل بین للمسلمین اسماء الائمه الاثنی عشر الی یوم الدین، فبین ان اول الائمه وولاه الامر من بعده هو علی بن ابی طالب، یخلفه ابنه الامام الحسن، ویخلف الحسن اخوه الامام الحسین، ولا خلاف بین اثنین من ابناء المله بان رسول اللّه قد سمی الحسن اماما وسمی الحسین اماما خلال حیاته، والجمیع یرسلون هذه الحقیقه ارسال المسلمات، ثم من بعد الحسین ابنه علی بن الحسین عن عبداللّه بن جعفر الطیار قال: (سمعت رسول اللّه یقول: انی اولی بالمومنین من انفسهم، ثم اخی علی بن ابی طالب اولی بالمومنین من انفسهم، فاذا استشهد فابنی الحسن اولی بالمومنین من انفسهم، ثم ابنی الحسین اولی بالمومنین من انفسهم، فاذا استشهد فابنه علی اولی بالمومنین من انفسهم) (274).
وفی حدیث طویل ان جابر بن عبداللّه الانصاری قال: (قلت یا رسول اللّه ومن الائمه من ولد علی بن ابی طالب؟ فقال الرسول: الحسن والحسین سیدا شباب اهل الجنه، ثم علی زین العابدین، ثم الباقر...الخ) حتی یکتمل عددهم 12 اثنا عشر اماما.
وقال عبداللّه بن جابر الانصاری: لما انزل اللّه علی نبیه (یا ایها الذین آمنوا اطیعوا اللّه واطیعوا الرسول واولی الامر منکم..)«النساء/59» قلت: یا رسول اللّه، عرفنا اللّه ورسوله، فمن هم اولی الامر الذین قرن اللّه طاعتهم بطاعتک؟ فقال الرسول: هم خلفائی یا جابر وائمه المسلمین بعدی، اولهم علی بن ابی طالب ثم الحسن، ثم الحسین، ثم علی بن الحسین... الخ حتی یکتمل عددهم اثنا عشر اماما.
وعن ابن عباس قال: سمعت رسول اللّه یقول: (انا وعلی والحسن والحسین وتسعه من ولد الحسین مطهرون معصومون) (275).
وفی هذا السیاق وحین حضرت الوفاه امیر المومنین علی بن ابی طالب کانت وصیته للامام الحسن بالنص التالی... (یا بنی انه امرنی رسول اللّه ان اوصی الیک وادفع الیک کتبی وسلامی کما اوصی الی ودفع الی کتبه وسلامه، وامرنی ان آمرک اذا حضرک الموت ان تدفعها الی اخیک الحسین، ثم اقبل علی ابنه الحسین فقال وامرک رسول اللّه ان تدفعها الی ابنک هذا، ثم اخذ بید علی بن الحسین وقال وامرک رسول اللّه ان تدفعها الی ابنک محمد بن علی فاقرئه من رسول اللّه ومنی السلام).
الاتفاق علی عدد الائمه الامه الاسلامیه متفقه علی ان عدد الائمه الشرعیین من بعد النبی اثنی عشر اماما، وان هولاء الائمه الاثنی عشرهم الصفوه (276)، هذا علی صعید اهل السنه، ولا خلاف بین اثنین من شیعه اهل بیت النبوه الصادقه حول هذا العدد، فالی هذا العدد اشارت النصوص الشرعیه، والی هذا العدد اشارت احادیث الائمه الاطهار.
الاختلاف علی من هم الائمه بعد ان اجمعت الامه علی ان الائمه من بعد النبی اثنی عشر اماما، وانهم هم الصفوه، اختلفت علی من هم الائمه.
فالحکام وشیعتهم قالوا ان الائمه الاثنی عشر من بعد النبی هو الحکام الذین حصلوا علی منصب الخلافه والولایه من بعد النبی بالقوه والتغلب او بعهد من قوی متغلب، حسب تسلسلهم الزمنی بدءا من الخلفاء الاربعه الذین عرفوا بالراشدین ومرورا بمعاویه بن ابی سفیان، وولده یزید، ومروان بن الحکم واولاده، وعندما اکتشفت شیعه الحکام فضائع وفضائح بعض الخلفاء، وانه لا یمکن الاقتناع بان من تصدر عنهم هذه الفضائح والفضائع، صفوه، لذلک انتقوا اثنی عشر خلیفه اعتقدوا بانهم الاصلح وقالوا انهم هم الاثنی عشر اماما الذین عناهم رسول اللّه، ونفوا نفیا قاطعا بان یکون احد آخر غیرهم، فهم ملتصقون بالواقع التاریخی، یتشبثون بکل شی ء ویحرفون کل شی ء عن مواضعه حتی یضفوا ستر الشرعیه والمشروعیه علی ذلک الواقع التاریخی، لانهم لو سلموا بالشرعیه الالهیه لانهار الکهف علی من فیه.
اما دعاه الشرعیه ائمه اهل بیت النبوه وشیعتهم المخلصون فیرون ان رسول اللّه هو الامام الاعظم وهو القدوه، وهو الاعلم والافهم بالدین، والاقرب الی اللّه، واصلح الخلق وافضلهم للقیاده والامامه والولایه، وهو الموتمن علی الدین والدنیا ومن هنا کان اماما لعلم اللّه الیقینی بامتلاک النبی لهذه الصفات وخلیفته والامام من بعده یجب ان یکون معدا اعدادا الهیا وموهلا وممتلکا لهذه الصفات حتی یکون موتمنا علی مصالح المعاد والعباد وممیزا عن غیره بها.
ومن المهازل حقا ان یکون معاویه، احد الائمه مع کل ما فعله، وان یکون ابنه یزید المشهور بفجوره وعهره ان لم یکن بکفره احد الائمه، مع انه قد هدم الکعبه، واشرف علی قتل الحسین ابن رسول اللّه واباد ذریه محمد وآله فی کربلاء، وقتل عشره آلاف صحابی یوم الحره بیوم واحد، وختم اعناق وایدی من تبقی من الصحابه امعانا باذلالهم! ومن المدهش بالفعل ان یکون مروان بن الحکم اماما مع انه الملعون وابوه وما فی صلبهما علی لسان رسول اللّه!
ولکن العجب والدهشه یزولان اذا عرفنا ان وسائل الاعلام کانت مملوکه للخلیفه الغالب طوال التاریخ، ومفاتیح الاموال کانت بیده، والسلطه والنفوذ رهن اشارته وهذه اسلحه فتاکه لها القدره علی تصویر الاسود بلون الابیض، وقلب الابیض الی اسود، ومع الایام والتکرار، وبحکم العاده وسنن الخلفاء ونتیجه لاختلاط الاوراق، القی بروع العامه والخاصه من شیعه الحکام ان کل ما بثته وروجت له وسائل الاعلام کان صحیحا، وان الخلفاء ومن والاهم لا یکادون ینطقون الا حقا! ولم لا؟ الیس هم خلفاء الرسول! وللّه عاقبه الامور.
الائمه الشرعیون من بعد النبی اثنا عشر اماما لا خلاف بین اثنین من ابناء المله علی ان الامامه تعنی القدوه، وتعنی المثال، وتعنی المسوولیه والمرجعیه، فامام کل شی ء قیمه والمصلح له، تلک مسلمات لغویه لا مجال لانکارها.
ولا خلاف بین اثنین من ابناء المله بان الامامه تعنی شرعیا خلافه الرسول فی امور الدین والدنیا.
وقد اجمعت الامه علی صحه النص الشرعی القائل (بان الائمه من بعد النبی اثنی عشر اماما.
وقد فشلت کل محاولات علماء الخلافه التاریخیه لتفصیل هذا العدد علی واقع الخلافه التاریخی، لمجموعه اسباب منها ان العدد 12 لا یستغرق تاریخ الخلافه، وان الخلفاء لم یکونوا قدوه، ولا کانوا مراجع وانهم جمیعا وبلا استثناء قد حصلوا علی منصب الخلافه بالقوه والتغلب والقهر او بعهد من خلیفه متغلب قاهر فسلطتهم جمیعا اساسها الغصب والقهر، ولبعض الخلفاء اعمال تخجل الشیاطین منها، ولعن بعضهم رسول اللّه، وبعضهم تجبر وهدم الکعبه وجاهر بمعاصیه وکفره، وقتل ابناء الرسول،.
الخ ومن کانت هذه صفاتهم لا یمکن عقلا ان یکونوا ائمه شرعیین! بالمعنی السامی النبیل اللائق بخلافه النبی، وتبلیغ الدین وبیانه نیابه عن رسول اللّه! والمتفق مع حقیقه ان محمدا آخر الرسل وخاتم النبیین وانه لیس بعد الاسلام دین.
ویبقی بالضروره الاعتماد علی اهل بیت النبوه بوصفهم احد الثقلین لمعرفه الحقائق الشرعیه المتعلقه بهذه الناحیه، لانهم ورثه العلم النبوی، ولانهم سفینه نوح، وباب حطه، ونجوم الهدی وقد اکد عمداء اهل بیت النبوه (الائمه) بان الائمه من بعد النبی اثنی عشر اماما اولهم علی بن ابی طالب، والثانی عشر منهم هو المهدی عجل اللّه فرجه، وعلی الرغم من موالاه علماء دوله الخلافه للخلفاء، وعلی الرغم من ملکیه دوله الخلافه التاریخیه لوسائل الاعلام، ومفاتیح الاموال، ونفوذ السلطه، الا انهم قد اوردوا آلاف النصوص الشرعیه التی توکد صحه بیان اهل بیت النبوه لهذه الناحیه وهو بیان قائم علی الجزم والیقین فالائمه الشرعیون من بعد النبی هم اثنا عشر وبالتفصیل التالی:
الامام الشرعی الاول: علی بن ابی طالب (277) جاءت امامه الامام علی من الاختیار الالهی، فعلی بن ابی طالب احد الخیرتین الالهیتین فقد اختار اللّه رجلین من اهل الارض فجعل اولهما نبیا ورسولا وهو محمد(ص)، وجعل ثانیهما وصیا واماما وولیا وخلیفه للمسلمین من بعد النبی.
وجاءت امامه الامام علی من البیان النبوی للمسلمین طوال عهد النبوه بمرحلتی الدعوه والدوله، ومن المستحیل عقلا ان ینفرد الرسول بقرار تعیین خلیفته والامام والولی من بعده، او لا یصحح هذا القرار او یصادق علیه بالوقت الذی کان فیه الوحی الامین یرافق الرسول کظله! وقد تدخل الوحی بامور اقل اهمیه فنظم الصید، ونظم السفر، کما تدخل الوحی بامور شخصیه جدا، فکشف زوجتی الرسول اللتین تظاهرتا علیه وحتی ان زواج ابنته الزهراء تم بامر من اللّه، وتدخل الوحی حتی فی اسماء اولاد النبی، فاللّه تعالی هو الذی سمی الحسن والحسین، فهل بعد هذا یعقل ان یعین النبی خلیفته من تلقاء نفسه وبدون الموافقه الالهیه؟ وهل یعقل ان تصدر عن النبی مئات النصوص المتعلقه بالامامه والولایه والخلافه من بعده بدون الموافقه الالهیه؟ بل وهل یعقل ان یتوج رسول اللّه علیا بن ابی طالب فی غدیر خم ولیا واماما للمومنین من بعده وامام مائه الف مسلم، وان یتلقی الامام علی بن ابی طالب التهانی بدون علم اللّه وموافقته ورضاه؟ وکیف نوفق بین مئات النصوص التی تتضمن ولایه علی وامامته وخلافته للنبی وبین قوله تعالی: (ان اتبع الا ما یوحی الی) «الانعامر50»!! کل هذا یوکد بان اللّه تعالی الذی اختار محمدا للنبوه والرساله والامامه قد اختار علیا ی ی ی ی بن ابی طالب للامامه والولایه والخلافه من بعد النبی ورتب امور قیاده الامه حتی قیام الساعه، وامر اللّه الرسول ان یصدع بما یومر، وان یبین للناس ما اوحی من ربهم ومن هنا جاءت امامه الامام علی من اختیار اللّه تعالی له، ومن بیان الرسول لهذا الاختیار الالهی، ومن الموهلات الفریده التی کانت تتوفر بالامام علی ولم تتوفر باقرانه، فقد اعلن رسول اللّه ان وصیه، وخلیفته من بعده هو علی بن ابی طالب. وقیاما بواجب البیان اعلن رسول اللّه ان علیا بن ابی طالب هو الامام وهو القائد وهو سید المسلمین ولم یکتف الرسول بذلک انما بین للمسلمین ان علیا بن ابی طالب هو ولی المسلمین من بعده، وهو ولی کل مسلم ومسلمه، ومن لم یقبل بولایه علی بن ابی طالب فلیس بمومن، وان ولایه علی کولایه الرسول وولایه الرسول کولایه اللّه، (وان طاعه علی کطاعه الرسول وطاعه الرسول کطاعه اللّه، ومعصیه علی کمعصیه الرسول، ومعصیه الرسول معصیه للّه) (278) وحتی لا تنسی الامه ذلک جمع الناس بعد حجه الوداع وفی مکان یدعی غدیر خم، واعلن امامه علی بن ابی طالب وولایته من بعد النبی، وطلب من المسلمین ان یقدموا له التهانی بالامامه والولایه واستجاب المسلمون له ومن جمله الذین قدموا التهانی ابو بکر وعمر وعثمان وسعد بن ابی وقاص، وعبد الرحمن بن عوف وابو عبیده وطلحه والزبیر ومعاویه وعمرو بن العاص وخالد بن الولید، واسید بن حضیر وارکان السقیفه فی ما بعد (279).
ولیغلق الرسول دائره الخلاف، ولیضع الامه امام الحقیقه اعلن بانه لا احد فی الدنیا یودی عن الرسول الا الرسول بالذات او رجل منه وعلی بن ابی طالب هو الوحید الذی یودی عنه (280).
ولقد لقن رسول اللّه هذا الاعلان لابی بکر تلقینا کی لا ینساه، فقد ارسله الرسول امیرا علی الحج وطلب منه ان یبلغ سوره براءه، وما ان سار ابو بکر حتی هبط جبریل بامر من ربه وطلب من رسول اللّه ان یلحق علیا بابی بکر لیاخذ منه سوره براءه ویبلغها للناس، لان ابا بکر او غیره لا یودون عن النبی.
وبالفعل لحق علی بابی بکر واخذ منه سوره براءه وبلغها للناس نیابه عن الرسول، ولما عاد ابو بکر سال رسول اللّه عن اسباب اخذ السوره منه فاخبره رسول اللّه ان جبریل قد نزل علیه وامره بما فعل، اذ لا احد فی الدنیا یودی عن رسول اللّه الا الرسول نفسه او رجل منه، فکانت موعظه خاصه لابی بکر وتلقین محدد له لو وعاه لتغیر مجری التاریخ، وواقعه اخذ سوره براءه من ابی بکر حقیقه اجمعت الامه علی صحه حدوثها.
وهکذا اعلن رسول اللّه امامه وخلافه علی بن ابی طالب له بکل وسائل الاعلان، وبکل الالفاظ والمصطلحات التی تدل علی منصب الامامه او القیاده او الولایه من بعد النبی، ومن المحال ان تتم هذه الاعلانات بدون علم اللّه او رضاه، او موافقته.
ی ی ی ی ولم ینطلق هذا الاختیار الالهی من فراغ، فعلی بن ابی طالب هو ابن عم النبی الشقیق، وقد تربی رسول اللّه فی بیت عمه ابی طالب وبقی عنده حتی تزوج رسول اللّه، وبعد فتره من ولاده علی بن ابی طالب کفل رسول اللّه ابن عمه علی ورباه وبقی علی فی بیت رسول اللّه حتی تزوج ابنته الزهراء، وبعد زواجه المبارک بقی مقیما هو وزوجته فی بیت رسول اللّه حتی فرق الموت بینه وبین رسول اللّه مما یعنی ان علیا کان اقدم اتباع النبی والصقهم به، واقربهم الیه، فقد ضمه النبی ورباه کابن له، واعده اعدادا خاصا لیخلفه، وزقه بالعلم زقا لیکون بجداره الاعلم والافهم والاقدر ولما بلغ علی اشده زوجه الرسول ابنته الزهراء، فکان علی للرسول بمثابه ابن العم الشقیق، والابن والاخ والصاحب والصدیق والوزیر، یتبع رسول اللّه اتباع الفصیل لاثر امه ویرفع له الرسول یومیا من سمو اخلاقه، ویغدق علیه من ینابیع علمه اللدنی.
ولما نال رسول اللّه شرف النبوه والرساله، وتامرت علیه بطون قریش ال 23 احتضنه عمه ابو طالب من بطش قریش فشکل من اولاده ومن والاه من الهاشمیین والمطلبیین فریق حمایه وحضانه للنبی الداعین لدعوه الاسلام ونسف کل مخططات بطون قریش ومن هنا نفهم قول رسول اللّه (ما نالت منی قریش حتی مات ابو طالب) (281) ونفهم لماذا سمی رسول اللّه العام الذی مات فیه ابو طالب بعام الحزن.
وخلال عمر النبی المبارک کانت زوجه ابی طالب بمثابه ام حقیقیه للرسول تحبه اکثر مما تحب اولادها (282) لقد احتضن ابو طالب وزوجته واولاده رسول اللّه حتی بلغ الخامسه والعشرین من عمره، ولما جهر الرسول بدعوته حمده وحمدا دعوته، ولما قاتل الرسول اعداءه کانوا حمله لوائه والموت الزوام علی اعدائه.
ورسول اللّه الاولی برد الجمیل جمیلا والاعداد والتاهیل الالهی لعلی بن ابی طالب عله اوحد زمانه فکان هو الاعلم والافهم بالدین، والاتقی للّه والاقرب للّه ولرسوله والافضل والاصلح وهذه مقومات الامامه الشرعیه.
والدور النضالی البارز للامام علی، فهو بطل بدر، وبطل احد، وبطل الخندق، وبطل خیبر، وهی المعارک التی کانت فیصلا بین الحق والباطل لقد قتل الامام علی صنادید بطون قریش، وغرس فی نفوسهم الاحباط والشعور بالهزیمه ویاسهم من الانتصار علی النبی، لقد کان فارس الاسلام بغیر منازع.
اننا امام نموذج بشری فرید من نوعه، فقد کان علی بن ابی طالب هو الاعلم والافهم بالدین، وهو الاتقی للّه، وهو الاقرب لرسول اللّه وهو الافضل والاصلح لقیاده الامه، وهو الاقوی والاشجع، فلم یکن علی وجه الارض رجل له القدره علی الوقوف امامه، لقد کان اوحد زمانه.
وبتعبیر ادق لقد اعده اللّه واهله للامامه من بعد النبی.
ومن هنا جاءت امامته من الاختیار الالهی، ومن البیان النبوی، ومن التاهیل والاعداد الالهی الذی جعل علیا بن ابی طالب موهلا وحیدا للامامه والولایه والمرجعیه وخلافه النبی بعد موته.
فکان هو الامام الاول المرتضی.
منزله الامام الاول من رسول اللّه کانت منزله علی بن ابی طالب من رسول اللّه کمنزله هارون من موسی لقد کان شریکا بالامر من جمیع الوجوه الا انه لیس نبیا لذلک اعلن رسول اللّه امام المسلمین وخاطب علیا قائلا:
(انت منی بمنزله هارون من موسی الا انه لا نبی بعدی) مما یعنی ان لعلی بن ابی طالب کافه المنازل التی کانت لهارون، ولم یستثن من هذه المنازل الا النبوه، ومن المعروف ان المنازل التی کان یتمتع بها هارون مع موسی هی الوزاره وشد الامر وخلافه موسی عند غیابه.
وقد اجمعت الامه علی صحه هذا الحدیث، وعلی صدوره من رسول اللّه، وقد اعترف بصحته معاویه بن ابی سفیان المشهور بکراهیته للامام علی واهل بیت النبوه وبحقده علیهم (283).
وامتدادا وترکیزا لهذه المنزله بالنفوس سمی رسول اللّه اولاد علی باسماء اولاد هارون فحسن وحسین ومحسن یعادلون شبر وشبیر ومشبر اولاد هارون (284).
الائمه من بعد علی بن ابی طالبرالاباء والامهات لقد اعلن رسول اللّه بامر من ربه بان علیا بن ابی طالب هو الامام وهو الولی وهو الوصی وهو السید وهو الخلیفه من بعده، لانه منه بمنزله هارون من موسی، وان علیا بن ابی طالب هو اول الائمه الشرعیین الاثنی عشر الذین اختارهم اللّه تعالی لقیاده الامه الاسلامیه.
فاول الائمه علی بن ابی طالب وآخرهم المهدی المنتظر عجل اللّه فرجه.
وعلی بن ابی طالب، معروف، تظافرت النصوص الشرعیه ونطقت بامامته وخلافته ومرجعیته، ومواقفه المجیده وموهلاته الفریده شاخصه بالاذهان، وقد فشلت وسائل اعلام الخلفاء واموالهم ومراکز نفوذهم بزحزحه الامام من مکانه الفرد او النیل من مکانته السامیه، وادرک الخلفاء ان حقیقه من حقائق الکون کوجود الشمس والقمر، والسماء والارض، وان اعلامهم واموالهم ونفوذهم اقل واذل من احداث تغییرات جوهریه فی حقائق الکون لذلک یئسوا، ورکزوا اسلحتهم لطمس ذکر الائمه الاحدی عشر من بعد علی.
وقد نجحوا الی حد ما باستقطاب الغوغاء والعامه حولهم، وتجهیلهم بالائمه الاعلام.
لقد اعلن رسول اللّه منذ البدایه، انه لن تکون له ذریه من صلبه.
کانت ذراری الانبیاء والرسل من اصلابهم، وشاءت الاراده الالهیه ان تکون ذریه النبی من صلب علی بن ابی طالب، امعانا بالتمییز النبوی، وابرازا لمنزله علی، فرسول اللّه هو ولی وعصبه وابو اولاد علی بن ابی طالب.
انظر الی قوله(ص) (ان اللّه جعل ذریه کل نبی فی صلبه وجعل ذریتی فی صلب علی) (285).
وقوله (کل بنی انثی ینتمون الی عصبتهم الا ولد فاطمه فانا ولیهم وانا عصبتهم وانا ابوهم) (286).
وانظر الی قوله عن علی (واما انت یا علی فاخی وابو ولدی) (287) وقوله ایضا مشیرا لعلی: (هذا اخی وابن عمی، وصهری، وابو ولدی) (288).
ولا خلاف علی صحه مضامین هذه النصوص عند اهل بیت النبوه.
فمحمد هو والد الائمه.
الزواج المبارک فاطمه بنت محمد هی سیده نساء العالمین بالنص (289).
وهی احب الخلق الی رسول اللّه، رضاه من رضاها وسخطه من سخطها کما یجمع علی ذلک اهل المله (290).
خطبها من رسول اللّه ابو بکر فرفض النبی تزویجها له، وخطبها عمر ورفض النبی ذلک وقال انه ینتظر الامر الالهی (291).
وجاء الامر الالهی واعلن الرسول امام الصحابه اجمعین قائلا:
(بشاره اتتنی من ربی فی اخی وابن عمی وابنتی بان اللّه زوج علیا فاطمه) (292).
الاختیار الالهی انت تلاحظ ان اللّه تعالی هو الذی اختار محمدا نبیا ورسولا، وان اللّه تعالی هو الذی اختار علیا وصیا واماما وخلیفه من بعد النبی، وهو نفسه جلت قدرته هو الذی اختار علیا زوجا ووالدا للائمه واختار فاطمه زوجه واما للائمه، وهو نفسه الذی اختار ان تکون ذریه النبی من صلب علی کما اسلفنا فی الصفحات السابقه، فالائمه الکرام هم ابناء علی واولاد الرسول حسب القرار الالهی ولانهم اولاد ابنته (293).
واللّه سبحانه وتعالی هو الذی اختار الائمه وسماهم قبل ان یولدوا.
ثم اعدهم للامامه.
الائمه الکرام سلاله اسیاد الجنس البشری محمد رسول اللّه هو سید ولد آدم بلا خلاف، وعلی هو سید العرب وسید المسلمین بالنص الشرعی کما وثقنا من قبل، وفاطمه بنت محمد هی سیده نساء العالمین، فتزوج علی سید العرب وسید المسلمین فاطمه سیده نساء العالمین ومن هذا القرآن المبارک وثمره لهذه العلاقه الشرعیه المقدسه جاء الامام الحسن، وجاء الامام الحسین، ثم تزوج الحسین ابنه کسری ملک الفرس فولدت له الامام علی بن الحسین، ومن ذریه الامام علی بن الحسین کان الائمه الثمانیه الاخرین.
وبعد ذلک یسهل استعراضنا الوجیز للائمه الشرعیین الذین اختارهم اللّه تعالی واعدهم واهلهم للامامه والقیاده والمرجعیه، وامر رسوله ان یعلنهم للامه، وان یبین عددهم، وان یسمیهم باسمائهم حتی قبل ولادتهم امعانا بالاعجاز واقامه للحجه.
من هم الائمه الشرعیون الاحد عشر الموهلون لقیاده الامه من بعد علی بن ابی طالب؟ یبدو واضحا، علی الرغم من سیطره الانقلابیین علی الشرعیه واولیائهم علی الاعلام والمال والنفوذ ولکن یبدو واضحا بان الخاصه والعامه من المسلمین کانت علی علم یقینی من بیان النبی وتصریحاته بان الامام من بعده هو علی بن ابی طالب، وان الامام من بعد علی هو الحسن بن علی، وان الامام من بعد الحسن هو الحسین بن علی وان الامام من بعد الحسین هو ابنه علی بن الحسین، وان الامام من بعد علی بن الحسین هو ابنه محمد بن علی، ومن ذریته ستکون بقیه الائمه الاثنی عشر کما سماهم ورتبهم رسول اللّه بامر من ربه.
فقد روی عبداللّه بن عباس، واسامه بن زید، وعبداللّه بن جعفر ان رسول اللّه قد قال (انا اولی بالمومنین، واخی علی اولی بالمومنین من انفسهم، فاذا استشهد فابنی الحسن اولی بالمومنین من انفسهم، ثم ابنی الحسین اولی بالمومنین من انفسهم، فاذا استشهد فابنه علی بن الحسین اولی بالمومنین من انفسهم، وستدرکه یا علی، ثم ابنی محمد بن علی اولی بالمومنین من انفسهم وستدرکه یا حسین (294).
ولا خلاف عند اهل بیت النبوه فی ذلک.
ولا خلاف عندهم فی وصیه الامام علی للحسن فحین حضرت الوفاه امیر المومنین علی بن ابی طالب کانت وصیته للحسن...
(یا بنی انه امرنی رسول اللّه ان اوصی الیک، وادفع الیک کتبی وسلامی، کما اوصی الی ودفع الی کتبه وسلامه، وامرنی رسول اللّه ان آمرک اذا حضرک الموت ان تدفعها الی اخیک الحسین، ثم اقبل علی علی ابنه الحسین فقال وامرک رسول اللّه ان تدفعها الی ابنک محمد بن علی ما قرئه من رسول اللّه ومنی السلام).
ولا خلاف عند اهل بیت النبوه فی قول رسول اللّه للحسین (قال الحسین بن علی دخلت علی جدی رسول اللّه، فاجلسنی علی فخذه وقال لی ان اللّه اختار من صلبک یا حسین تسعه ائمه تاسعهم قائمهم وکلهم فی الفضل سواء) (295).
وعن ابن عباس قال: سمعت رسول اللّه یقول: (انا وعلی والحسن والحسین وتسعه من ولد الحسین مطهرون معصومون) (296).
قال جابر بن عبداللّه الانصاری لما انزل اللّه علی نبیه (یا ایها الذین آمنوا اطیعوا اللّه واطیعوا الرسول واولی الامر منکم) «النساء/59» قلت یا رسول اللّه عرفنا اللّه ورسوله فمن هم اولی الامر الذین قرن اللّه طاعتهم بطاعتک؟ فقال الرسول هم خلفائی یا جابر وائمه المسلمین من بعدی، اولهم علی بن ابی طالب، ثم الحسن بن علی، ثم الحسین بن علی، ثم علی بن الحسین، ثم محمد بن علی، ثم جعفر بن محمد، ثم موسی بن جعفر، ثم علی بن موسی، ثم محمد بن علی، ثم علی بن محمد، ثم الحسن بن علی، ثم محمد بن الحسن المهدی) (297).
انتقال منصب الامامه من امام الی امام بامر من اللّه عهد رسول اللّه بالامامه والولایه والخلافه من بعده لعلی بن ابی طالب.
وبامر من اللّه تعالی وبیان من رسوله عهد علی بن ابی طالب بالامامه والولایه والخلافه من بعده للحسن بن علی.
وبامر من اللّه ورسوله وامیر المومنین علی عهد الحسن بالامامه والولایه والخلافه من بعده لاخیه الحسین بن علی.
وبامر من اللّه ورسوله وعلی والحسن عهد الحسین بالامامه والولایه والخلافه من بعده لابنه علی بن الحسین المعروف بزین العابدین.
وعلی نفس النسق والروی عهد علی بن الحسین بالولایه والامامه والخلافه من بعده لابنه محمد بن علی المعروف بالباقر.
وعهد محمد بن علی بن الحسین بالامامه والولایه والخلافه من بعده لابنه جعفر بن محمد المعروف بالصادق.
ثم عهد جعفر بن محمد بالامامه والولایه والخلافه من بعده لابنه موسی بن جعفر المعروف بالکاظم.
ثم عهد موسی بن جعفر بالامامه والولایه والخلافه من بعده لابنه علی بن موسی المعروف بالرضا.
ثم عهد علی بن موسی بالامامه والولایه والخلافه من بعده لابنه محمد بن علی المعروف بالجواد.
ثم عهد محمد بن علی بالامامه والولایه والخلافه من بعده لابنه علی بن محمد المعروف بالهادی.
ثم عهد علی بن محمد بالامامه والولایه والخلافه من بعده لابنه الحسن بن علی المعروف بالعسکری.
ثم عهد الحسن بن علی بالامامه والولایه والخلافه من بعده لابنه محمد بن الحسن المعروف بالمهدی (علیهم جمیعا صلاه اللّه وسلامه).
فکل امام یعین بعهد ممن سبقه وحسب الترتیب الذی بینه رسول اللّه(ص).
اعداد الائمه وتاهیلهم الامام الاول علی بن ابی ابی طالب تتلمذ علی ید رسول اللّه، وتربی فی کنفه وعاش معه تحت سقف واحد حتی فارق رسول اللّه الحیاه وتم اعداد الامام علی وتاهیله حتی صار بعد الرسول هو الاعلم والافهم بالدین، والاتقی للّه، والاقرب للّه ولرسوله والافضل والاصلح.
لانه قد ورث علم النبوه کاملا غیر منقوص وفی کنف رسول اللّه وکنف الامام علی تربی الحسن والحسین، وعاشا معهما طوال حیاتهما تحت سقف واحد، وتتلمذهما علی یدیهما، وورثا علم النبوه کاملا غیر منقوص فصار کل واحد منهما فی زمانه هو الاعلم والافهم والاتقی والاصلح.
ای ان کل واحد منهما صار اوحد زمانه وتتلمذ علی بن الحسین علی ید ابیه الحسین وعمه الحسن، وورث علم النبوه کاملا حتی صار اوحد زمانه، وکل امام ورث علم وصفات الامام السابق، وکل واحد منهم کان فی زمانه هو الاعلم والافهم والافضل والاصلح ای کان وحید زمانه فلا یدانیه احد من الخلیقه الانسانیه، وهم جمیعا بالفضل سواء.
الثقلان: القرآن والعتره بعد ان اختار اللّه الائمه واهلهم وامر رسول اللّه ببیان حقیقتهم للمسلمین، واوجب علی المسلمین طاعتهم والانقیاد لهم لانهم خیره اللّه من خلقه ولانهم موهلون ومعدون للامامه والقیاده، ولانهم عمداء اهل بیت النبوه الذین اذهب اللّه عنهم الرجس وطهرهم تطهیرا، کما جاء بایه التطهیر«الاحزاب/33».
ولانهم ابناء الرسول کما جاء بایه المباهله «آل عمران/61» بعد ذلک امر اللّه نبیه ان یلخص الموقف للامه وان یبین لهم بان الدین کله یقوم علی رکنین:
1- قرآن کریم وبیان النبی لهذا القرآن وهو بمثابه القانون النافذ فی مجتمع الامه او المجموعه او المنظومه القانونیه.
2- قیاده سیاسیه وهم ائمه اهل بیت النبوه، وامر اللّه رسوله بان یبین للناس بان الهدی لا یمکن ادرکه بعد وفاه النبی الا بالتمسک بهذین الثقلین وان الضلاله لا یمکن تجنبها بعد النبی الا بالتمسک بهذین الثقلین معا، فالقرآن رکن الدین الاعظم، وائمه اهل بیت النبوه هم رکن الدین الاصغر، ولا یقوم الدین الا بالاثنین معا، ولا تدرک الهدایه الا بالاثنین معا، ولا یمکن تجنب الضلاله الا بالاثنین معا.
من صیغ حدیث الثقلین 1- جاء فی مقطع من خطبه الرسول بعد عوته من حجه الوداع واجتماعه مع العائدین من الحج: (وانی سائلکم حین تردون علی عن الثقلین فانظروا کیف تخلفونی فیهما، الثقل الاکبر کتاب اللّه سبب طرفه بید اللّه عز وجل وطرف بایدیکم، فاستمسکوا به، ولا تضلوا، ولا تبدلوا وعترتی اهل بیتی، فانه قد نبانی اللطیف الخبیر، انهما لن یفترقا حتی یردا علی الحوض) بروایه حذیفه بن اسید الغفاری (298).
2- قال زید بن ارقم لما رجع رسول اللّه من حجه الوداع ونزل غدیر خم امر بدوحات فقممن، وبعد ان اجتمع المسلمون وقف الرسول خطیبا وقال (کانی قد دعیت فاجبت وانی قد ترکت فیکم الثقلین احدهما اکبر من الاخر کتاب اللّه وعترتی اهل بیتی فانظروا کیف تخلفونی فیهما، فانهما لن یفترقا حتی یردا علی الحوض). (299) 3- قال الرسول لاصحابه.. یا ایها الناس انی ترکت فیکم ما ان اخذتم به لن تضلوا کتاب اللّه وعترتی اهل بیتی (300).
4- قال الرسول لاصحابه: (انی تارک فیکم ما ان تمسکتم به لن تضلوا بعدی احدهما اعظم من الاخر کتاب اللّه حبل ممدود من السماء الی الارض وعترتی اهل بیتی ولن یفترقا حتی یردا علی الحوض فانظروا کیف تخلفونی فیهما) (301).
5- قال الرسول لاصحابه (انی تارک فیکم خلیفتین کتاب اللّه حبل ممدود ما بین السماء والارض او ما بین السماء الی الارض وعترتی اهل بیتی وانهما لن یفترقا حتی یردا علی الحوض) (302)..
6- وقال الرسول لاصحابه: (انی تارک فیکم الثقلین کتاب اللّه واهل بیتی وانهما لن یفترقا حتی یردا علی الحوض) (303).
7- وقال الرسول لاصحابه (ایها الناس یوشک ان اقبض قبضا سریعا فینطلق بی، وقد قدمت الیکم القول معذره الیکم، الا وانی مخلف فیکم کتاب اللّه عز وجل وعترتی اهل بیتی) (304)..
8- وقال الرسول لاصحابه: (الا ایها الناس فانما انا بشر یوشک ان یاتی رسول ربی فاجیب، وانی تارک فیکم الثقلین اولهما کتاب اللّه فیه الهدی والنور، فخذوا بکتاب اللّه واستمسکوا به..
واهل بیتی اذکرکم اللّه فی اهل بیتی، اذکرکم اللّه فی اهل بیتی (305).
9- قال زید بن ارقم قال رسول اللّه: (الا وانی تارک فیکم الثقلین احدهما کتاب اللّه عز وجل وعترتی اهل بیتی.. الی ان قال الراوی فقلنا: من اهل بیته؟ نساوه؟ قال: لا وایم اللّه، ان المراه تکون مع الرجل العصر من الدهر ثم یطلقها فترجع الی بیت ابیها) (306)..
ابن حجر یقوم حدیث الثقلین قال ابن حجر الشافعی (ثم اعلم ان لحدیث التمسک بالثقلین طرقا کثیره وردت عن نیف وعشرین صحابیا) (307).
مناسبه حدیث الثقلین حدیث الثقلین مقطع من خطبه الرسول التی القاها فی غدیر خم امام مائه الف مسلم علی الاقل بعد عودته من حجه الوداع، وقد ورد هذا المقطع بعد قرار تنصیب الامام علی بن ابی طالب امیرا للمومنین وولیا للمسلمین من بعد النبی، فربط الرسول(ص) ولایه علی بولایته، وربط ولایته بولایه اللّه، ثم جعل القرآن رکن واهل بیت النبوه الرکن الاخر، وربط بین الرکنین برباط لا یقبل التجزئه، فالدین کله یتکون من هذین الرکنین.
رکن شخصی وهو رکن القیاده ویتکون من النبی حال حیاته، ومن عترته اهل بیته (الائمه الکرام) بعد وفاته.
ورکن قانونی ویتکون من القرآن الکریم، ویزید من اهمیه هذا النص انه قد جاء بعد حجه الوداع وبعد التصریح بان الرسول یوشک ان یقبض قبضا سریعا.
سد باب الذرائع 1- وتذکیرا للامه بعمق الترابط بین القرآن الکریم وعتره النبی اهل بیته قال الرسول لاصحابه (لا تقدموهما فتهلکوا، ولا تعلموهما فانهما اعلم منکم) (308).
2- وقال لهم ایضا: (الا ان مثل اهل بیتی فیکم مثل سفینه نوح من قومه من رکبها نجا ومن تخلف عنها غرق) (309).
3- وقال الرسول لاصحابه (النجوم امان لاهل الارض من الغرق، واهل بیتی امان لامتی من الاختلاف.. فاذا خالفتها قبیله من العرب اختلفوا فصاروا حزب ابلیس) (310).
4- وقال الرسول لاصحابه: (النجوم امان لاهل السماء واهل بیتی امان لامتی) (311).
5- وخطب الرسول اصحابه فقال: (یا ایها الناس ان الفضل والشرف والمنزله لرسول اللّه وذریته فلا تذهبن بکم الاباطیل) (312).
6- وقال الرسول لاصحابه (واجعلوا اهل بیتی منکم مکان الراس من الجسد ومکان العینین من الراس، ولا یهتدی الراس الا بالعینین (313).
الولاء لاهل بیت النبوه قضیه دینیه من جمیع الوجوه من اجل هذا جعل اللّه الصلاه علی آل محمد جزءا لا یتجزا من الصلاه المفروض علی العباد، فیجب علی کل مسلم حتی تتم صلاته ان یصلی علی محمد وآل محمد، وهکذا فسر رسول اللّه آیه (ان اللّه وملائکته یصلون علی النبی یا ایها الذین آمنوا صلوا علیه وسلموا تسلیما) «الاحزاب/56». (314) من هم اهل بیت النبوه الذین جعلهم اللّه احد الثقلین؟ علی الرغم من محاولات الخلفاء الاول لطمس النصوص الشرعیه المتعلقه بالامامه والقیاده من بعد النبی، وعلی الرغم من اعراضها عنها، ومنع روایتها وحرق المکتوب -کما وثقنا- طمعا بطمس آثار جریمه اغتصاب الامامه الا ان هذه النصوص فرضت نفسها، فعندما تذکر عتره النبی اهل بیته یتبادر الی ذهنک عفویا علی، والحسن، والحسین وزین العابدین والباقر والصادق والکاظم والرضا والجواد والهادی والعسکری والمهدی(ع).
وهکذا یبقی الترابط المحکم الذی بینه رسول اللّه قائما بینه وبین اهل بیت النبوه من جهه وبین اهل بیت النبوه والقرآن الکریم من جهه اخری.
کمال الدین وتمام النعمه بعد ان نصب رسول اللّه علیا اماما وخلیفه وولیا للامه من بعده وبعد ان عین الائمه الاثنی عشر وسماهم، وبعد ان بین الدور الممیز لاهل بیت النبوه فی قیاده الامه، وبعد ان ربط القرآن الکریم واهل البیت برباط متین لا یقبل التجزئه فجعلها رکنین او ثقلیین لشی ء واحد، ثم اعلن استحاله ادراک الامه للهدی من بعده بغیر التمسک بهذین الثقلین معا، واستحاله تجنب الامه للضلاله من بعده بغیر التمسک بهذین الثقلین معا.
بعد ذلک کله نزلت آیه الاکمال (الیوم اکملت لکم دینکم واتممت علیکم نعمتی ورضیت لکم الاسلام دینا)«المائده/3».
طابع الموسسیه ومنطقیه هذا الترتیب الرسول الکریم وبامر من ربه اراد ان یضفی علی موسسه الامامه او القیاده من بعده طابع الاستقرار والموسسیه، فاذا انحلت مشکله الامامه او القیاده واستقرت والتف الناس حولها، عندئذ یصبح بامکان الامه بقیاده امامها الشرعی ان تنجو من کل الاعاصیر، بانقطاع دابر التنافس علی القیاده.
ومن حیث المنطق فلیس فی الدنیا کلها عاقل یمکن ان یطمع بوراثه محمد وابن عمه وزوج ابنته ووالد سبطیه وعمید اهل بیت النبوه وفارس الاسلام، وباب مدینه العلم اللدنی موجود، خاصه وان الرسول اعلن امامته وخلافته وولایته من بعده، مثلما اعلن الرسول ان هذا التدبیر الهی، فهو یتبع ما یوحی الیه.
ولیس فی الدنیا کلها عاقل یطمع بان یرث الرسول واولاد الرسول موجودین، فالحسن والحسین هما ابنا رسول اللّه بالنص، وابنا ابنته بالفعل، واولاد ابن عمه الشقیق بالفعل، وهما سیدا شباب اهل الجنه وسبطا الامه وریحانتا النبی، فمن غیر المعقول ان یتقدم علیهما احد، او ان یدعی بانه اولی منهما بمیراث محمد وسلطانه، فهذا الادعاء یناقض العقل والمنطق والعرف العربی فقرار تعیین الائمه الشرعیین الذی اعلنه الرسول یتفق مع الفطره والعرف مثلما هو نابع من الدین، وبالتالی یخلق شعورا بالرضی والارتیاح لدی الجمیع ان حسنت النیه وتکافات الفرص علی اعتبار ان آل محمد واهل بیته هم الجامع المشترک لاتباع المله والاهم من ذلک ان اللّه تعالی قد اعد الائمه واهلهم لتولی الامامه والقیاده، فقد عاشوا مع النبی تحت سقف واحد طوال حیاته المبارکه وعلمهم علم النبوه کاملا، واقتنعت الامه باهلیتهم وتمیزهم انظر الی قوله معاویه وهو الموتور ابن الموتور الحاقد علی علی ابن ابی طالب وابن الحاقد مخاطبا محمد بن ابی بکر (وقد کنا وابوک معنا فی حیاه من نبینا نری حق ابن ابی طالب لازما لنا وفضله مبرزا علینا... فلما اختار اللّه لنبیه ما عنده... فکان ابوک وفاروقه اول من ابتزه وخالفه علی ذلک اتفقا واتسقا) (315).
جریمه مع سبق الاصرار لما دنت منیه الرسول کان کل شی ء واضحا ومرتبا، لقد اتضحت معالم الشرعیه والمشروعیه، وعرفت الامه قیادتها من بعد وفاه النبی الی یوم الدین علی وجه الدقه والیقین، وقبلت بالترتیبات الالهیه التی اعلنها رسول اللّه واستساغت واستصقلت ربطه المحکم، کانت ابواب الذرائع کلها مسدوده، فمن اراد الخروج علی الشرعیه والمشروعیه ونقض الترتیبات الالهیه التی اعلنها النبی، فانما یخرج بدون شبهه ولا عذر، وتکون جریمته مع سبق الاصرار.

بعد ان ادی النبی والمسلمون حجه الوداع، وقبل ان یعود المسلمون الحجاج الی اهلیهم جمعهم رسول اللّه فی مکان یدعی غدیر خم، وبامر من ربه اعلمهم:
1- ان حجته هذه هی آخر حجه له، فهو لن یراه بعد هذا العام ابدا، لانه قد خیر فاختار ما عنده وانه سیقبض قبضا سریعا، وقد جاء فی خطبه غدیر خم (انی قد انبانی اللطیف الخبیر انه لن یعمر نبی، الا نصف عمر الذی یلیه من قبله وانی لاظن انی یوشک ان ادعی فاجیب) (316)... وقال ایضا فی خطبته:
(کانی قد دعیت فاجبت انی تارک فیکم الثقلین، کتاب اللّه حبل ممدود من السماء الی الارض وعترتی اهل بیتی وانهما لن یتفرقا حتی یردا علی الحوض فانظروا کیف تخلفونی فیهما) (317).
والمسلم به عند اهل بیت النبوه ان الرسول الکریم قد بین للناس فی غدیر خم انه قد خیر فاختار ما عند اللّه، وانه سیمرض بعد عودته الی المدینه المنوره وسیموت من مرضه ذلک.
2- ان اللّه تعالی قد اختار علیا بن ابی طالب لیکون ولی الامه او امامها، او قائدها، او الخلیفه من بعده، وقد اختار رسول اللّه اکثر الالفاظ دلاله علی هذا الاختیار فخاطب الناس قائلا: (الستم تعلمون انی اولی بالمومنین من انفسهم؟ قالوا: بلی! ثم قال لهم الستم تعلمون انی اولی بکل مومن من نفسه؟ قالوا: بلی!
عندئذ اخذ الرسول بید علی بن ابی طالب ورفعها وقال للمسلمین: من کنت مولاه فهذا علی مولاه، اللهم وال من والاه وعاد من عاداه).. وفهم المسلمون المضمون وتزاحموه علی تهنئه الامام وکان من جمله المهنئین عمر بن الخطاب (318)...
وقد استعمل الرسول کلمه ولی لانها تفید الاول، ای ان رسول اللّه هو الاولی بالمومنین وبکل مومن ومومنه، کذلک فان علیا بن ابی طالب هو ولی المومنین مجتمعین من بعد النبی -ای الاولی بهم- مثلما هو ولی کل مومن ومومنه منفردین تماما کالرسول فمن کان الرسول مولاه فعلی مولاه ومن کان الرسول ولیه فعلی ولیه انظر الی قول رسول اللّه فی مقطع من خطبته یوم غدیر خم: فاخذ بید علی اقامه ثم قال رسول اللّه: (من کان اللّه ورسوله ولیه فهذا ولیه، اللهم وال من والاه، وعاد من عاداه) (319).
وهکذا حسم رسول اللّه بهذه التولیه نهائیا موضوع الخلافه او الامامه من بعده ای بالعصر الذی یلی موت الرسول مباشره وهو عصر التاسیس او العصر الانتقالی.
وربط ولایه الناس لعلی بن ابی طالب بولایته للرسول، وربط ولایته بالولایه للّه فمن خلع ولایه علی فکانما خلع من عنقه الولایه للرسول، ومن خلع ولایه الرسول من عنقه، فقد خلع ولایه اللّه من عنقه وهذا یفهم ببساطه من مقاطع خطبه الرسول فی غدیر خم.
3- بعد ان اعلن الرسول تنصیب علی بن ابی طالب لیکون اول ولی واول امام، واول خلیفه للنبی فی عصر التاسیس وهو الذی یلی موت النبی مباشره، بعد ذلک اعلن الرسول الدور الممیز لاهل بیت النبوه فی قیاده الامه حتی یوم الدین فالقیاده لا ینبغی ان تخرج عنهم ابدا وربط الامر بطریقه عجیبه مذهله حقا ویصعب نقضها اطلاقا حیث اعلن ان القرآن الکریم هو الثقل الاول والرکن الاول للدین من بعده، وان اهل بیت النبوه عترته هم الثقل الثانی والرکن الثانی من بعده اطلاقا ایضا، بمعنی ان هذه الوحده والرباط بین الثقلین دائم الی یوم الدین، وعندما نذکر مصطلح اهل البیت یقفز للذهن بصوره آلیه قائد اهل البیت وعمیدهم فی کل زمان، ففی زمان علی بن ابی طالب تکون کلمه اهل البیت وامرهم الی علی، بدون معارض وبعد موت علی تکون الکلمه لابنه الحسن بلا معارض، ویستطیع ان یضع حتی اخیه الحسین بالحدید ان خرج عن امره!! وبعد موت الحسن تکون الکلمه لاخیه الحسین، وبعد الحسین تکون لابنه علی... ای واقعیا بنفس الترتیب حتی ینتقل الامام الثانی عشر وهو المهدی الی جوار ربه ومع هذا فحدیث الثقلین یفید بالتمسک باهل بیت النبوه اطلاقا الی یوم الدین، ولکن العماده او امامه اهل البیت معیار موضوعی.
والمدهش حقا هو التضییق علی اعداء الشرعیه، فالرسول ربط القرآن باهل بیت النبوه ربطا محکما واعتبر کل واحد منهما ثقلا یکمل الاخر، وقطعا لدابر التاویل اکد النبی بان هذین الثقلین لن یفترقا حتی یوم الدین وهذا یوکد صحه تاولنا بان المعنی من اهل البیت هم العمداء او الائمه الکرام.
وامعانا بالتضییق علی اعداء الشرعیه وتوضیحا للبیان اکد الرسول بکل وسائل التاکید اللغویه بان الامه من بعده وبعد علی لن تدرک الهدی قطعا الا بالتمسک بهذین الثقلین معا، ولن یکون بامکانها قطعا ان تتجنب الضلاله الا بالتمسک بهذین الثقلین معا، ولن یجدی الامه التمسک بالقرآن وحده، لان التمسک بالقرآن وحده من بعد النبی واهمال اهل بیت النبوه، تماما کما یتمسک بالقرآن حال حیاه النبی ویهمل النبی!!
مقاطع من خطبه النبی فی غدیر خم (... وانی سائلکم حین تردون علی عن الثقلین، فانظروا کیف تخلفونی فیهما، الثقل الاکبر کتاب اللّه، سبب طرفه بید اللّه عز وجل وطرف بایدیکم، فاستمسکوا به، ولا تضلوا ولا تبدلوا، وعترتی اهل بیتی فانه قد نبانی اللطیف الخبیر انهما لن یفترقا حتی یردا علی الحوض) (320).
حملا علی المعنی ودفعا للعاصفه قیاما بواجب البیان، وحملا علی المعنی الخطیر، ودفعا للعاصفه قبل وقوعها، وتعریه لنوایا قاده التحالف الانقلابیین، قال الرسول للمسلمین (لا تقدموهما فتهلکوا، ولا تتاخروا عنهما فتهلکوا) (321)..
وافحاما للمشککین قال الرسول للمسلمین: الا ان مثل اهل بیتی فیکم مثل سفینه نوح، من رکبها نجا ومن تخلف عنها غرق (322)، وحذر الرسول اعداء الشرعیه من حزب ابلیس بعد موته، فقال للمسلمین: (النجوم امان لاهل الارض من الفرق، واهل بیتی امان لامتی من الاختلاف، فاذا خالفتها قبیله من قبائل العرب اختلفوا فصاروا حزب ابلیس) (323).
واکد الرسول للامه ولاعداء الشرعیه معا (النجوم امان لاهل السماء واهل بیتی امان لامتی) (324).
ثم اعلن الرسول للمسلمین فی خطبه له قائلا: (یا ایها الناس ان الفضل والشرف والمنزله لرسول اللّه وذریته فلا تذهبن بکم الاباطیل) (325).
ثم لخص النبی الموقف بعد هذا البیان فقال للمسلمین (لا یحبنا اهل البیت الا مومن تقی، ولا یبغضنا الا منافق شقی) (326).
ارغاما للمجرمین وتضییقا علیهم وارغاما للمجرمین اعداء الشرعیه وتضییقا علیهم، جعل اللّه الصلاه علی آل محمد جزءا من الصلاه المفروضه علی العباد، والزم اللّه عباده بان یصلوا علی آل محمد، وبغیر ذلک فان الصلاه علی النبی لن تتم، وهذا هو بیان النبی کقوله تعالی: (یا ایها الذین آمنوا صلوا علیه وسلموا تسلیما) (327) «الاحزاب/56».
الوضوح التام وکمال الدین وتمام النعمه بعد ان نصب رسول اللّه علیا، اماما وولیا للمومنین من بعد النبی، وبعد ان بین رسول اللّه ان اهل بیت النبوه هم قاده الامه الاسلامیه الی یوم الدین، نزل قوله تعالی: (الیوم اکملت لکم دینکم واتممت علیکم نعمتی ورضیت لکم الاسلام دینا) «المائده/3».. فکان غدیر خم عید حقیقی للوضوح وکمال الدین وتمام النعمه (328)، وتفرق المسلمون والتحقوا باهلیهم وعاد النبی ومن معه من اهل یثرب الی المدینه المنوره.
الکل قانع او متظاهر بالقناعه، الکل راض او متظاهر بالرضی، تخیم علی الجمیع حاله من الصمت والترتب، محمد وحده کان یعلم علم الیقین انه الهدوء الذی یسبق العاصفه الهوجاء، کان همه الاعظم منصرفا بالکلیه الی ترشید حرکه العاصفه الهوجاء القادمه لیجنب المسلمین شرورها واهوالها.
فهو یعرف الانقلابیین ویعرف حجم التحالف الذی یقف وراءهم، ویعرف ان الامه ستکون من بعده بددا، وطرائق قددا، ولکن مثل النبی لا ینحنی امام العواصف ولا یمنعه شی ء، ولا یشغله حتی الموت عن محاوله انقاذ الامه التی بناها بالعرق والدم والدموع فی ظروف ما کان بامکان غیره ان یبنی فیها مجتمعا من سبعه اشخاص.
فلو کان غیر النبی للعنهم فی البدایه ودعا علیهم ولذهبوا للجحیم، ولکن محمدا سید اولی العزم من الرسل.
فی سبیل ترشید العاصفه التی تنتظر موت النبی بعد عوده النبی من حجه الوداع بلغه ان سعد بن ابی وقاص مریضا فعاده النبی، وقال النبی امام سعد وعواده جمله فی غایه الخطوره حیث قال: (اللهم امض لاصحابی هجرتهم ولا تردهم علی اعقابهم) (329) عملیه زیاره الاصحاب واحدا واحدا طویله، وغیر مجدیه، لان البیان المحوری التاریخی المرکزی فی غدیر خم کان شاملا، ورای رسول اللّه او صور له ان الخطه المثلی لترشید العاصفه، بارسال اصحاب الخطر وقاده التحالف، ورووس النفاق فی غزوه الی بلاد الروم لینتقموا لمقتل زید بن حارثه وجعفر واصحابه الذین قتلوا فی موته، ورای رسول اللّه ان یومر علی هذا الجیش اسامه بن زید الفتی الصغیر بالسن، وامر الرسول الناس بالتهیو لغزو الروم کان ذلک یوم 26 صفر ای بعد اقل من عشرین یوما من عودته من غدیر خم، وحرص الرسول ان یکون ابو بکر وعمر وعثمان وابو عبیده وطلحه واسید بن حضیر وخالد بن الولید وعمرو بن العاص، ویزید بن ابی سفیان ومعاویه مع هذا الجیش قال الواقدی فی مغازیه: (لم یبق احد من المهاجرین الاولین الا انتدب فی تلک الفتره عمر وابو عبیده وسعد بن ابی وقاص وابو الاعور سعید بن زید بن عمرو بن نفیل وسلمه بن اسلم) (330).
ویبدو ان رسول اللّه اراد ان یکون موته فی غیاب رووس النفاق واصحاب الخطر حتی یتم انتقال الولایه والامامه لعلی بن ابی طالب الذی ابقاه من دون الناس فی المدینه وتفرق الناس واخذوا یستعدون للغزو، وفی صباح الیوم التالی دعاه رسول اللّه واعطاه التعلیمات (331).
وهنا قعد رسول اللّه علی فراش الموت، ومرض.
الانقلابیون یکتشفون مغزی خطه النبی اکتشف عمر بن الخطاب واولیاوه مغزی خطه النبی، لذلک اخذوا یروجون الدعایات، ویثبطون الناس عن الخروج، لانهم موقنون ان النبی سیموت سریعا فی غیابهم ان غزوا، وان الامامه والولایه ستنتقل فی غیابهم بیسر وسهوله لعلی بن ابی طالب وهذا معناه فشل خطتهم، ووادها وهی علی وشک ان تنجح لذلک استماتوا کی لا یخرجوا، وکی لا یخرج الناس، وشککوا بسلامه وحکمه اختیار الرسول لاسامه بن زید (فقال رجال من المهاجرین یستعمل هذا الغلام علی المهاجرین الاولین، فکثر من القاله فی ذلک.. وجاء عمر بن الخطاب الی رسول اللّه فاخبره... فغضب رسول اللّه غضبا شدیدا.
فخرج وقد عصب علی راسه عصابه وعلیه قطیفه ثم صعد المنبر ودافع عن قراره بتعیین اسامه لقیاده الجیش... الی ان قال: (وایم اللّه ان کان للاماره لخلیقا -یعنی والد اسامه- وان ابنه من بعده لخلیق للاماره، وان کان لمن احب الناس الی وان هذا لمن احب الناس الی وانهما لمخیلان لکل خیر) (332).. وهکذا اصر الرسول ان یقود هذا الفتی اسامه کبار المهاجرین ویتامر علیهم وفیهم ابو بکر وعمر وابو عبیده وسعد وبقیه طاقم المبشرین فی الجنه!! من بطون قریش، وابعد من ذلک فان رسول اللّه قد لعن من یتخلف عن جیش اسامه (333).
الانقلابیون یصرون علی موقفهم علی الرغم من خروج الرسول معصوب الراس وهو مریض، ومن دفاعه المجید عن تامیره لاسامه، ومن حثه المتوالی علی تسییر بعث اسامه الا ان الانقلابیین لم یقتنعوا باهلیه اسامه لقیادتهم، وتابعوا تثبیطهم للناس حتی لا یخرجوا، وحتی بعد موت الرسول کان رای عمر بن الخطاب الغاء الغزوه کلها وعزل اسامه لعدم اهلیته فانتبه ابو بکر لخطوره الاثار السیئه لرای عمر ورای انه لیس هنالک خطر من ابقاء اسامه امیرا لذلک وحرصا من الخلیفه علی الظهور بمظهر المطیع لرسول اللّه وثب علی عمر بن الخطاب واخذ بلحیته قائلا له: (ثکلتک امک وعدمتک یا ابن الخطاب، استعمله رسول اللّه وتامرنی ان انزعه) (334).
الانقلابیون یحصون علی النبی انفاسه لقد علم الانقلابیون ان النبی مشرف علی الموت وانه قد حدد ساعه معینه لیکتب توجیهاته النهائیه کما یفعل قاده الامم وکبار الشخصیات، وکما فعل ابو بکر وعمر نفسه وهما علی فراش الموت فی ما بعد، وکما فعل کل الخلفاء التاریخیین من بعدهما وقدر قاده الانقلاب ان النبی اذا نجح بکتابه توجیهاته النهائیه وتوثیقها خطیا فسیودی ذلک الی فشل الانقلاب، ومن هنا استمات الانقلابیون لیحولوا بین الرسول وبین کتابه ما اراد فاجمعوا کیدهم.
من الذی اطلع قاده الانقلاب علی ساعه وموعد کتابه الرسول لتوجیهاته النهائیه؟ الذی اعلم الانقلابیین بالموعد الذی ضربه النبی لبعض اصفیائه لیکتب توجیهات النهائیه اما ان یکون شخص من هولاء الاصفیاء، وهذا غیر وارد، فلو کان احدهم غیر اهل للثقه لعلمه الرسول بالوحی، واما ان یکون هذا الشخص من المقیمین فی بیت النبی الثابت بالاجماع ان الرسول قد مرض فی حجره عائشه ام المومنین زوجته.
والثابت ان الرسول قد حذر من بیت عائشه، ونبه الامه بان الفتنه ستخرج منه! فقد قام النبی خطیبا واشار الی مسکن عائشه فقال: (هاهنا الفتنه، هاهنا الفتنه، هاهنا الفتنه من حیث یطلع قرن الشیطان) (335)، وفی روایه اخری ینقلها کثیر من رواه اهل السنه وتحفل بها صحاحهم: (ان رسول اللّه خرج من بیت عائشه فقال: راس الکفر من هاهنا من حیث یطلع قرن الشیطان) (336).
ومن الثابت ان عائشه کانت تکره الامام علی وتحقد علیه ولا تطیق ان تلفظ اسمه (337).
واکد ذلک انها فی ما بعد خرجت علیه ونبحتها کلاب الحواب بدعوی المطالبه بدم عثمان مع انها هی التی افتت بقتل عثمان (338).
ولما قتل عثمان کانت عائشه تتصور ان الخلافه ستکون من بعده لابن عمها طلحه ولما قتل عثمان قالت عائشه: (بعدا لنعثل وسحقا) ایه ذا الاصبع ابا شبل، ایه یا ابن عم لکانی انظر الی اصبعه وهو یبایع!! تعنی بذلک ابن عمها طلحه (339)، ولما علمت ان الناس بایعوا علیا صعقت وقالت لیت هذه انطبقت علی هذه، ای لیت السماء انطبقت علی الارض ولما قتل علی بن ابی طالب سجدت للّه شکرا (340).
هذه طبیعه مشاعر ام المومنین نحو الامام علی.
وطبیعتها نحو اولاد النبی الحسن والحسین لا تختلف کثیرا عن طبیعه مشاعرها نحو ابیهم (341).
وهی علی علم کامل بخطط النبی لاستخلاف علی.
وهی علی علاقه وطیده مع والدها ابی بکر، ومع صدیق والدها عمر، وهی تعلم علم الیقین انهما اخوان وحلیفان ونظریتهم السیاسیه متشابهه بل ومتطابقه مع نظرها تماما.
وعائشه هی ابنه ابی بکر وهی زوجه الرسول وحفصه هی ابنه عمر بن الخطاب وهی زوجه الرسول ایضا وفیها نزل قوله تعالی: (واذ اسر النبی الی بعض ازواجه حدیثا فلما نبات به واظهره اللّه علیه عرف بعضه واعرض عن بعض فلما نباها به قالت من انباک هذا قال نبانی العلیم الخبیر × ان تتوبا الی اللّه فقد صغت قلوبکما وان تظاهرا علیه فان اللّه هو مولاه وجبریل وصالح المومنین) «التحریم/5» وقال عمر بن الخطاب فی ما بعد ان اللتین تظاهرتا علی الرسول هما عائشه وحفصه (342).
وقد طلب اللّه منهما ان تتوبا، والتوبه لا تطلب الا من المذنب (343).
قالت عائشه للنبی یوما (انت الذی تزعم بانک رسول اللّه) (344).
وبهما ضرب اللّه مثلا امراه نوح وامراه لوط (345).
واخیرا انظر الی قول عمر لابنته حفصه عندما تظاهرت علی النبی مع عائشه واعتزلهن... (واللّه لقد علمت ان رسول اللّه لا یحبک ولولا انا لطلقک رسول اللّه) (346).
تدل، المکانه التی کانت تتمتع بها عائشه وحفصه فی عهد الخلفاء تدل دلاله قاطعه علی دورهما فی اقامه نظام الخلافه وتجعلنا نجزم ان عائشه وحفصه هما اللتان اخبرتا الانقلابیین بساعه الموعد الذی ضربه النبی لکتابه توجیهاته النهائیه وتوثیقها.
هذا ما جعل کلمه عائشه عند عمر بمثابه امر، انظر الی قول عمر (ومن تامرنی ان استخلف) ذلک انه لما طعن عمر ارسل ابنه عبداللّه یستاذن عائشه لیدفن فی بیت الرسول الی جانب الرسول وجانب ابی بکر، فقالت عائشه حبا وکرامه، ثم قالت لعبداللّه بن عمر: یا بنی ابلغ عمر سلامی، وقل له لا تدع امه محمد بلا راع، استخلف علیهم ولا تدعهم بعدک هملا، فانی اخشی علیهم الفتنه!! عندئذ قال عمر: (ومن تامرنی ان استخلف) (347)، فلو امرته ام المومنین ان یستخلف اعرابیا من البادیه لفعل. فهو مدین لها ولابنته حفصه بمنصب الخلافه فلو لم تخبراه بموعد ومضمون التوجیهات النبویه النهائیه لسارت الامور سیرا طبیعیا ولما اختلف اثنان من بعد النبی، ولفشلت الموامره کلها، ولکنهما اخبرتا الانقلابیین فحشدوا حزبهم وحالوا بین الرسول وبین کتابه ما اراد وکسروا خاطره الشریف، وتحدوه علنا.
وفی ما بعد لم یستطع احد ان یجهر بالحقیقه، لان السلطه کلها واعلامها کان منصبا علی اعلاء قدر ام المومنین ورفع شانها ولم لا؟ فهما من امات المومنین، وبنتا الخلیفه ابی بکر، وعمر، ومن مصلحه النظام ان تتمیزا لفضلهما علیه ومن هنا کان عمر یعط ی کل واحده من زوجات الرسول عشره آلاف ولکل واحده من عائشه وحفصه اثنی عشر الفا!! مع انهن جمیعا زوجات الرسول ولکن تجسیدا لحاله التمیز، واقرارا من الخلیفه العادل عمر بن الخطاب بفضل هاتین السیدتین العظیمتین.
المواجهه مع الرسول نفسه وخلع ولایته عملیا، واتهامه بالهجر!
لما عرف عمر بن الخطاب بالموعد الذی ضربه النبی لکتابه وتوثیق توجیهاته النهائیه، وبمضمون هذه التوجیهات بادر علی الفور بجمع اعیان انصاره واولیائه واخبرهم بالخبر، واتفقوا علی ان یذهبوا الی بیت رسول اللّه ویحیلوا بینه وبین کتابه ما اراد بای ثمن، لان کتابه وتوثیق توجیهات النبی النهائیه تعنی فشل مخططهم الرامی للاستیلاء علی السلطه بالقوه بعد وفاه النبی!
التف اصفیاء النبی الذین اختارهم لیشهدوا کتابه توجیهاته النهائیه حول النبی، واستعدوا لیکتبوا ما یامر النبی بکتابته، فجاه وبدون مقدمات وبدون استئذان دخل عمر بن الخطاب ومعه اعیان حزبه.
فوجی ء النبی بدخولهم، بهذا الوقت، وعرف حقیقتهم، ولکن لا یسعه التراجع فقال لاصفیائه (قربوا اکتب لکم کتابا لن تضلوا بعده ابدا) وما ان اتم الرسول جملته حتی تصدی له عمر بن الخطاب وتجاهل وجود الرسول تماما ووجه کلامه للحضور قائلا: (ان النبی یهجر، ولا حاجه لنا بالکتاب حسبنا کتاب اللّه!) (348) وعلی الفور ردد اعیان حزب عمر الموجودین فی بیت النبی: (القول ما قال عمر، ان النبی یهجر استفهموه!! ما باله اهجر!!) دهش اصفیاء النبی من موقف عمر وحزبه.
ودهشت حتی النساء، وکثر اللغط والاختلاف، وارتفعت الاصوات ووقف النبی علی حقیقه الموقف، فعمر وحزبه مصرون علی الحیلوله بین النبی وبین کتابه ما اراد مهما کلف الثمن، فلو اصر النبی علی الکتابه لاصر عمر وحزبه علی ان النبی کان فی حاله هجر!! مع ما یجره ذلک علی الدین من اخطار، لذلک صرف النبی النظر عن کتابه هذه التوجیهات، او ربما کتب، لکن اعلام الدوله التاریخیه شکک بکل شی ء والبخاری نفسه ینکر الوصیه (349).
ان النبی اوصی باخراج المشرکین من جزیره العرب، وباجازه العرف بنحو ما کان یجیزه، وسکت عن الثالثه او قال نسیتها.
وکارثه الحیلوله بین الرسول وبین کتابه ما اراد، وتزعم عمر بن الخطاب لهذه المواجهه من اصح الاثار، وقد عجزت الدوله التاریخیه من محوها من ذاکره الناس (350).
وقفه عند هذه الکارثه وحالات مشابهه من حق ای مسلم علی الاطلاق ان یقول فی مرضه ما یشاء، وان یکتب ما یشاء، وان یوصی بما یشاء، والذین یسمعون قوله او یقروون ما کتب او اوصی به احرار بتنفیذ ذلک او اهماله، وهذا الحق لیس مختصا بالمسلمین انما هو حق طبیعی لکل ابناء الجنس البشری، ولا یملک احد فی الدنیا کلها الحق بمصادره هذا الحق الطبیعی، لست ادری من الذی اعط ی عمر بن الخطاب واعیان حزبه الحق بان یکونوا اوصیاء علی النبی وان یحولوا بینه وبین کتابه ما اراد!! خاصه وان النبی یجلس فی بیته الخاص لا فی بیت عمر ولا فی بیت احد من اعضاء حزبه العتید!
ومن جهه ثانیه فان قاده الامم او الشعوب تعودوا وهم علی فراش الموت ان یصدروا توجیهاتهم النهائیه المتعلقه بالعهد الذی یلیهم، وجرت العاده ان تحترم توجیهاتهم وتلخیصهم للموقف.
فهذا ابو بکر دعی صفیه عثمان خالیا وکتب توجیهاته النهائیه.
ومع هذا لم یعترض علیه عمر، ولم یقل انه قد هجر ولم یقل حسبنا کتاب اللّه، او ان المرض قد اشتد بابی بکر، مع ان المرض قد اشتد بابی بکر اکثر مما اشتد برسول اللّه!! فهل یعنی ذلک ان خصوصیه ابی بکر اعظم عند عمر من خصوصیه الرسول!. (351) وعندما جاء شدید مولی ابی بکر ومعه الصحیفه التی کتبها ابو بکر کان عمر جالسا والناس معه وقبل ان یطلع علی مضمون الصحیفه قال عمر للناس: (ایها الناس اسمعوا واطیعوا قول خلیفه رسول اللّه انه یقول: انی لم آلکم نصحا) (352).
فعندما اراد الرسول ان یکتب توجیهاته النهائیه حال عمر وحزبه بین الرسول وبین ما اراد بحجه ان المرض قد اشتد برسول اللّه وبحجه ان القرآن وحده یکفی، وبالتالی فان الرسول یهجر.
اما عندما اراد ابو بکر ان یکتب فلم یعترضه احد، بل سهلوا امره، وشجع عمر الناس لیسمعوا ویطیعوا لخلیفه رسول اللّه بحجه ان الخلیفه قد قال: (انی لم آلکم نصحا)!! ان موقف عمر وحزبه عجیب حقا ولا یمکن تخریجه بموازین الدین والعقل والمنطق!
وعندما طعن عمر کان المرض قد اشتد به بصوره عجیبه (353).
ومع هذا فقد اصدر عمر توجیهاته النهائیه ورتب امور الشوری واطمان ان عثمان هو الخلیفه من بعده، واطمان علی استبعاد آل محمد عملیا، والاهم من ذلک انه قد امر بضرب عنق کل من یخالف توجیهاته النهائیه! (354) لماذا لم یتذکر عمر ان المرض قد اشتد به، وان القرآن ما زال موجودا!! لماذا لم یقل له احد من المسلمین انت تهجر!! حسبنا کتاب اللّه!! تلک مواقف عجیبه لا یمکن تخریجها وفق موازین الدین والعقل والمنطق!!
وما من خلیفه تاریخی الا وقد اصدر توجیهاته النهائیه ولا علم لنا ان احدا من الناس قد قال له انت تهجر او حسبنا کتاب اللّه!!
والمثیر حقا ان عمر بن الخطاب قد صار بطلا بمواجهته للرسول، وان العوام یتجاهلون تلک الکارثه ویعتبرونها حدثا عادیا، واذا عرفتهم بخطورتها وتفاصیلها، قالوا: ان مواجهه عمر لرسول اللّه، والحیلوله بینه وبین کتابه ما اراد کانتا لحکمه یعرفها عمر وحزبه ویجهلها رسول اللّه!! یا ویحهم!! (فانها لا تعمی الابصار ولکن تعمی القلوب التی فی الصدور) «الحج/46» وقد فصلنا هذه الکارثه فی کتابینا نظریه عداله الصحابه، والمواجهه.
لماذا فعل عمر وحزبه ذلک؟
لان عمر عرف مضمون التوجیهات النهائیه، کما اعترف فی ما بعد حیث قال: انه صد رسول اللّه عن کتابه الکتاب الذی اراد حتی لا یجعل الامر لعلی بن ابی طالب (355) فالجامع المشترک بین عمر وحزبه کان کراهیتهم لولایه علی بن ابی طالب خاصه، ولای دور ممیز لاهل بیت النبوه عامه.
خروج النبی من دائره التاثیر علی مسرح الاحداث عندما نجح عمر وحزبه بالحیلوله بین الرسول وبین کتابه ما اراد وهتفوا بغوغائیه: بان الرسول یهجر، واشاعوا ذلک بین الناس اخرجوا الرسول عملیا عن التاثیر علی مسرح وسیر الاحداث، وحرموا الامه الاسلامیه من تلخیص النبی للموقف، ومن وثیقه سیاسیه لا مثیل لها فی التاریخ، وصدموا خاطر النبی الشریف، وبمعصیتهم لرسول اللّه خلعوا ولایته من اعناقهم، وبمعصیتهم لرسول اللّه وخلعهم لولایته، عصوا اللّه وخلعوا ولایته عملیا، لان طاعه الرسول طاعه للّه، ومعصیه الرسول مع سبق الاصرار معصیه للّه.
وکان اهل بیت النبوه غارقین فی اساهم، ومنشغلین فی مصابهم، وانطفات النجوم، واطاعت الدنیا وصعدت روح النبی الی بارئها.
وخرج النبی عملیا من التاثیر علی سیر الاحداث فحسب رای عمر وحزبه القرآن وحده یکفی الناس ولا حاجه لقول النبی ولا لکتابته!
بهذا المناخ الالیم تحرک عمر بن الخطاب وحزبه وقادوا زمام المبادره، وقاموا بدور الموسسین لعصر ما بعد النبوه (356)! جریمه مع سبق الاصرار کان عمر بن الخطاب بالذات وحزبه یعلمون علم الیقین ان الخلیفه والامام والقائد والوصی والولی من بعد النبی هو علی بن ابی طالب، وان نسوا النصوص او تناسوها فلن ینسی عمر انه قد قدم التهانی للامام علی فی غدیر خم وقال جادا او ساخرا:
(بخ بخ لک یا ابن ابی طالب، اصبحت وامسیت مولای ومولی کل مومن ومومنه).
وکیف ینسی خطبه الرسول فی غدیر خم وربطه المحکم بین الولایه للرسول والولایه لعلی، والطاعه للرسول والطاعه لعلی وربط الولایتین والطاعتین بالولایه للّه والطاعه للّه!! وکیف ینسی عمر ربط رسول اللّه المحکم بین اهل بیت النبوه وبین القرآن، واعتبارهما ثقلیین لشی ء واحد وهو الدین، وکیف ینسی تاکیدات الرسول بان الامه لن تهتدی الا بالاثنین معا، ولن تتجنب الضلاله الا بالاثنین معا.
ان عمر وحزبه لم ینسوا ذلک وقد اعترف عمر فی ما بعد بانه لم ینس فقال یوما: وهو یجلس علی کرسی الخلافه (... اما واللّه یا بنی عبد المطلب لقد کان علی بن ابی طالب فیکم اولی بهذا الامر منی ومن ابی بکر...) (357).
وقال یوما لابن عباس: (واللّه ان صاحبک هذا لاولی الناس بالامر بعد رسول اللّه ولکننا خفنا...) (358) وصرح یوما قائلا (وما اظن صاحبک الا مظلوما) (359).
ثم اعلن عمر وبصراحه تامه قائلا: (ان الامر کان لعلی بن ابی طالب فزحزحوه عنه لحداثه سنه والدماء التی کانت علیه) (360) فهذا اقرار صریح وکامل بان عمر بن الخطاب کان یعلم علم الیقین بان الامر شرعیا لعلی بن ابی طالب، وقد تمت زحزحه الامر عنه لحداثه سنه، ولانه قد قتل صنادید قریش علی الکفر!
وهکذا اجتهد عمر بن الخطاب وارکان حزبه، وخالفوا اللّه ورسوله وعصوا رسول اللّه مع سبق الاصرار، مع علمهم بان الرسول لا ینطق عن الهوی -علی الاقل- فی امور علی هذه الدرجه من الخطوره والاهمیه!! وکیف ینسون وکتاب اللّه ینطق (ان اتبع الا ما یوحی الی) «الانعامر50»!! الم یقل عمر وارکان حزبه: (حسبنا کتاب اللّه) بنفس المکان والجلسه التی خالفوا فیها رسول اللّه وکسروا بخاطره الشریف وقالوا له انت تهجر؟!

الذین واجهوا النبی نفسه فی بیته، وقالوا له: انت تهجر، وحالوا بینه وبین کتابه ما اراد لهم هم باکثریتهم من بطون قریش ال 23 نفس البطون التی قاومت النبوه الهاشمیه طوال 15 سنه فی مکه، واجبرت الرسول علی الهجره، وهی نفس البطون التی اشترکت فی موامره قتل النبی لیله هجرته، وشرعت فعلا بجریمتها، وهی نفس البطون التی جیشت الجیوش، وحاربت رسول اللّه طوال ثمانی سنین، واجلبت علیه العرب واحابیشها وموالیها، لا لشی ء الا لان النبی من بنی هاشم، وهی تحسد ان یکون النبی من بنی هاشم ولا یکون منها، وهی نفس البطون التی لم تترک فنا من فنون المقاومه ولا طریقه من طرق الحرب الا استعملتها طمعا بالغاء النبوه الهاشمیه.
ولما هزمت هذه البطون عسکریا واقتصادیا، وسیاسیا، وفوجئت بجیوش النبی استسلمت، واسلمت او تظاهرت بالاسلام واخفت شعورها بالاحباط والهزیمه، وحقدها الدفین علی محمد وحمزه وعلی بن ابی طالب خاصه، وعلی الهاشمیین عامه الذین قتلوا صنادید ابنائها خلال المعارک التی جرت بین محمد والبطون، والتقی ابناء بطون قریش ال 23 تحت مظله الدین المهاجر منهم والطلیق وشاهدوا بام اعینهم ان البلاد کلها قد دانت لمحمد، وان العباد کلهم قد خصصوا له، ودانوا بدینه او تظاهروا بذلک، فلم یعد بوسع احد ان یجاهر بعداوته لمحمد او لدینه، وکان اللقاء فرصه بطون قریش ال 23 الذهبیه لیتذاکروا فی ما بینهم ولیستعرضوا 21 عاما من الصراع الدامی بین محمد والبطون، وقد فهمت بطون قریش ال 23 ان محمدا یوطد الامر من بعده لابن عمه، وزوج ابنته، وفارسه القوی علی بن ابی طالب، نفس الرجل الذی قتل الاکثریه الساحقه من ابناء بطون قریش! وابعد من ذلک فان محمدا یوطد ویهیی ء الامه لقبول قیاده 12 اماما من ذریته ومن صلب علی یقودوا الامه بالفتره الواقعه بین وفاه النبی وقیام الساعه، والانکی بنظر بطون قریش -المهاجر منها والطلیق- الا من عصم اللّه، هو قول النبی وتاکیداته المتوالیه (بان اهل بیت النبوه ثقل، والقرآن ثقل آخر، وان الثقلین متکاملان وان الامه من بعده لن تدرک الهدی الا بالتمسک بهذین الثقلین، ولن تتجنب الضلاله الا بالتمسک بهما معا)، والاعجب من ذلک برای ابناء البطون هو قول محمد وتاکیداته بان هذه الترتیبات المتعلقه بالقیاده من بعده هی اوامر اللّه، وانه یلقی القول مقدره للناس واتباعا لما یوحی الیه!
وهذا یعنی برای عمر بن الخطاب وارکان حزبه بان محمدا من ابناء البطون بان محمدا قد الغی بصوره نهائیه الصیغه السیاسیه الجاهلیه التی کانت تحکم العلاقه بین بطون قریش قبل الاسلام، تلک الصفه القائمه علی اقتسام مناصب الشرف بین البطون، ویعنی ایضا بان الهاشمیین قد اخذوا النبوه واختصوا بها وحدهم، وهم بصدد اخذ الملک او الخلافه لتکون لهم وحده، ویعنی ایضا بان محمدا ورهطه حازوا الشرف کله وحرموا البطون منه اطلاقا!
وحسب قناعه عمر بن الخطاب وارکان حزبه من ابناء بطون قریش، فان هذا غیر معقول! وان اللّه تعالی اعظم واعدل من ان یعط ی الهاشمیین النبوه والخلافه، ویحرم بقیه البطون القریشیه من هذین الشرفین معا! لذلک فان عمر بن الخطاب وارکان حزبه یجزمون بانه لا علاقه للّه تعالی بهذه الترتیبات وانها والعیاذ باللّه من آراء محمد الشخصیه.
ولکن لا عمر ولا ارکان حزبه یجروون علی التصریح بهذه القناعه، لان البطون مهزومه نفسیا، وموقنه بان محمدا فی عنفوان مجده، وانه لن یهزم، ولانها تکره ان تکرر تجاربها الفاشله السابقه فی مواجهاتها لمحمد، لقد نالها من الهزائم ما کفاها، ثم انه لیس من الحکمه استعجال حرکه الاحداث، فمحمد حیث لا محاله وبطون قریش ال 23 متحده ضد مشروع محمد باستخلاف علی ابن ابی طالب واثنی عشر من ذریته وضد مشروعه الرامی لربط القرآن مع اهل بیت النبوه واعتبار الاثنین کلا واحدا.
لذلک اخفی عمر وارکان حزبه من ابناء بطون قریش مشاعرهم وافکارهم هذه، واکتفوا ببث الدعایات والاراجیف ضد الترتیبات الالهیه التی اعلنها النبی والمتعلقه بالامامه او القیاده من بعده، وبنفس الوقت اخذوا یشککون بانها لیست من عنده اللّه، وانها لیست اکثر من امنیات او آراء شخصیه لمحمد!! واخذوا یشیعون بین الناس، بان الدین قد تم، وان نزول القرآن قد اکتمل، وان وجود الرسول قد صار ثانویا، وان القرآن وحده یکفی، ولا حاجه لقول الرسول ولا لتوجیهاته خاصه فی الامور السیاسیه.
من اراجیف البطون ودعایاتها الفاسده ضد النبی 1- ان الرسول بشر، یتکلم فی الغضب والرضی! ولا ینبغی ان یحمل کل کلامه علی محمل الجد! (361).
ومن الموکد ان ابا بکر وعمر وارکان حزبهما وراء هذه الشائعه لان اول مشاریعها بعد الاستیلاء علی السلطه ان منعا روایه احادیث الرسول فقد خطب ابو بکر (لا تحدثوا عن رسول اللّه شیئا فمن سالکم فقولوا حسبنا کتاب اللّه (362).. وقد بدا ابو بکر بنفسه حیث احرق الاحادیث التی کتبها عن رسول اللّه بخط یده کما روت السیده عائشه ام المومنین، وعندما آلت الخلافه لعمر ناشد الناس ان یاتوه باحادیث رسول اللّه التی کتبوها، وظن الناس انه یرید ان یجمعها فی کتاب فلما جاءوه بها امر بحرقها وحرقت بالفعل (363)، وحبس عمر ثلاثه بتهمه انهم اکثروا الحدیث عن رسول اللّه (364)، ولقد نهی عمر جیوشه عن التحدیث عن رسول اللّه (365)، واستغرب من الصحابه ان یفشوا احادیث الرسول لذلک جمعهم من الامصار وفرض علیهم الاقامه عنده (366)، وجاء عثمان فاصدر مرسوما بعدم جواز روایه ای حدیث لم یسمع به فی زمن ابی بکر وعمر.
والغایه من هذه الاراجیف ابطال مفاعیل النصوص النبویه المتعلقه بولایه علی من بعد النبی، وبالدور الممیز لاهل بیت النبوه حتی یتناساها الناس، وقد صرح معاویه فی ما بعد بذلک حیث اصدر مرسوما ملکیا جاء فیه (ان برئت الذمه ممن روی شیئا من فضل ابی تراب واهل بیته) (367).
2- وکدعیاتهم ان الرسول کان یفقد السیطره علی اعصابه فیشتم ویسب ویلعن ویودی من لا یستحق (368).. وقد اخترعوا هذه الشائعه لتبرئه ساحه من لعنهم رسول اللّه کمعاویه وابی سفیان والحکم بن العاص ومروان ابنه وغیرهم.
3- وکدعایتهم ان النبی کان یخیل الیه انه یفعل الشی ء وما فعل) (369)، وهذا قمه التشکیک فی کل ما صدر عن الرسول.
4- واخیرا واجه عمر بن الخطاب وارکان حزبه رسول اللّه فقالوا له وجها لوجه: انت تهجر.. ولا حاجه لنا بکتابک لان القرآن یکفینا (370).
عقیدتهم فی النبوه لما بسط النبی سلطانه علی العرب، ودانت له البلاد والعباد، واستساغت زعامه بطون قریش واسلمت، او تظاهرت بالاسلام، لم یعد سوال ان محمدا نبی او غیر نبی مطروحا، لقد صارت النبوه طریقا للملک وطریقا لبسط سلطان بطون قریش علی العرب، ووسیله لمیراث سلطان محمد وارثه، لان محمد رجل من قریش، وصارت النبوه، وصار الدین، الطریقه المثلی لملک بطون قریش علی العرب، لذلک لم یعد من مصلحه البطون اطلاقا انکار نبوه محمد، بل ان مصلحتها تقضی بالاعتراف بهذه النبوه وتعمیم هذا الاعتراف، والتمسک بالدین او التظاهر بذلک، فلا خلاف بان عمر بن الخطاب وارکان حزبه من بطون قریش یعترفون بنبوه محمد، ویصرون علیها، ویعتبرونها اقدس الاحداث!! هذا بالاضافه الی القناعات الشخصیه الدینیه.
عقیده عمر وارکان حزبه فی القرآن الکریم عمر بن الخطاب وارکان حزبه -باستثناء المنافقین- علی قناعه تامه بان الرسول قد بلغ للناس القرآن کما تلقاه من ربه وعموما بدون زیاده ولا نقصان یذکر، فما قال عنه الرسول قرآنا فهو قرآن اوحی الیه من اللّه.
والرسول بهذه الحاله لا ینطق عن الهوی، وفی ما عدا ذلک ففیه نظر.
عقیده عمر وارکان حزبه فی بیان النبی لهذا القرآن اذا کان بیان النبی یتعلق بالعبادات وکیفیتها فلا حرج علی عمر وارکان حزبه لو اقتنعوا بان هذا البیان الهام او وحی من اللّه تعالی، وان کان من الممکن اجراء بعض التعدیلات التی یرونها مناسبه، او انسب من بیان الرسول حسب تصورهم مثال علی ذلک صلاه التراویح، فقد امر النبی بان یصلیها کل مسلم منفردا وبدون جماعه، فرای عمر لما آلت الیه الخلافه ان یجمع الناس علیها فذلک افضل من ادائها بصوره انفردایه کما امر الرسول قائلا: بعد ان شاهد الناس یصلون بصلاه قارئهم: نعمت البدعه هذه (371).
ومثال علی ذلک صلاه الجنازه لقد استقرت سنه الرسول بانه کان یصلی علی الجنازه بخمس تکبیرات، ومات الرسول والناس علی هذه الحاله، ولما تسلم عمر الخلافه رای ان الافضل اربع تکبیرات ولیس خمسا (372).
عقیده عمر وارکان حزبه فی کلام الرسول فی الامور السیاسیه لقد سقنا فی الصفحات السابقه.
تحت عنوان (من اراجیف البطون ودعایاتها) نموذج عن عقیدتهم فی کلام الرسول خاصه فی الامور السیاسیه المتعلقه بقیاده الدوله، وباستقراء الاحداث یتبین ان عمر وارکان حزبه یقسمون کلام رسول اللّه فی الامور السیاسیه او ما یتعلق بها الی قسمین:
1- قسم یتفق بالصدفه مع رای عمر وارکان حزبه وما تهوی نفوسهم فکلام الرسول بهذه الحاله وحی من اللّه.
والرسول لا ینطق عن الهوی، وهی واجبه الاتباع.
انظر الی قول عمر بن الخطاب (لو کان ابو عبیده حیا لاستخلفته، فان سالنی ربی قلت: نبیک یقول: (انه امین هذه الامه).
ولو کان سالم مولی ابی حذیفه حیا لاستخلفته، فان سالنی ربی قلت: سمعت نبیک یقول: (ان سالم لیحب اللّه...) (373).
لقد تالق نجم هذین الرجلین عند عمر لدعمها الفرید له، یوم واجه النبی وقال له:
انت تهجر ویوم سقیفه بنی ساعده، واستذکر اخلاصهما العجیب لمبادئه وقضیته وولاءهما المطلق له، فاتفق کلام الرسول عن الرجلین مع رای عمر ومع توجهه النفسی، فالحدیث النبوی هنا ملزم لانه یدعم قناعات عمر المطلقه بهذین الرجلین، والرسول هنا لا ینطق عن الوحی.
2- القسم الثانی من کلام الرسول لا یتفق مع رای عمر بن الخطاب وارکان حزبه.
فکلام الرسول بهذه الحاله لا ینبغی ان یحمل علی محمل الجد لان الرسول بشر یتکلم فی الغضب والرضی، ولا ینبغی الاصغاء لکل ما یقوله.
فکم ورد فی علی بن ابی طالب من احادیث، لقد اعلنه الرسول امامه ولیا واماما للمسلمین، وهناه عمر نفسه بالامامه والولایه، مئات النصوص قالها الرسول بعلی، ومئات النصوص ذکر الرسول باهل بیت النبوه، وابرزها حدیث الثقلین، لکن عمر وحزبه لا یتذکرونها، ولا یرغبون بذلک، لانها لا تتفق مع رایهم وما تهوی انفسهم، ولانها غیر معقوله وغیر مناسبه، فالاولی اهمالها لمصلحه المسلمین! وقد اطلعت فی الصفحات التی مرت نصیحتهم لمن کان یکتب کل ما یسمعه عن رسول اللّه، ولم یحملهم علی التراجع تاکیدات الرسول ویمینه العظیم باللّه (بانه لا یخرج من فمه الا حقا).
ومثل منهج الرسول بتقسیم الاموال، فقد کان یقسم بین الناس بالسویه، لان حاجاتهم الاساسیه متشابهه، وجاء ابو بکر وسلک هذا المنهج، ولما آلت الخلافه لعمر بن الخطاب رای ان ذلک غیر مناسب فلا یعقل ان یکون المهاجر کالانصاری!! ولا یعقل ان یکون العربی کالعجمی، ولا یعقل ان یکون الموالی کالصرحاء!! ولا یعقل ان تکون عائشه وحفصه کبقیه ازواج الرسول.
لذلک الغی مبدا المساواه الذی سنه رسول اللّه، واعط ی الناس حسب منازلهم عنده، فاعط ی لزوجات الرسول مبالغ طائله، فاعط ی کل واحده منهن عشره آلاف، اما عائشه وحفصه فاعط ی کل واحده منهما اثنی عشر الفا!! واغدق عطایاه علی کبار رجال الامه کعثمان وطلحه والزبیر، وروساء المرتزقه من الاعراب، واستمر علی ذلک تسع سنین عاملا برایه الشخصی، ومتجاهلا لسنه رسول اللّه وهو یحسب ان رایه الشخصی انسب من سنه رسول اللّه التی ترجع اصلا الی الوحی الالهی!! خلال هذه المده تکون نظام الطبقات، وبدات الاثار المدمره لرای عمر بن الخطاب تظهر، فظهرت الطبقیه باعتی صورها، وظهر الموت من التخمه التی اوجدها عمر وحزبه، وظهر الموت من الجوع الذی تسبب به عمر وحزبه، فطلحه والزبیر وعثمان وابن عوف، وسعد، وعمرو بن العاص کانوا یملکون الملیارات، وعمار وبلال وعامه الناس، کانوا یتضورون جوعا!! ونمت بذور الصراع القبلی بین ربیعه ومضر، وبین الاوس والخزرج، وبین العرب والعجم، وبین الموالی والصرحاء وتحولت هذه البذور فی ما بعد الی نار کبرت والتهمت خصائص المجتمع الاسلامی (374).
بعد تسع سنین من ترک عمر بن الخطاب لسنه رسول اللّه واحلال رایه الشخصی محلها، وبعد ان رای الاثار المدمره لفعله قال عمر بن الخطاب: (ان عشت هذه السنه ساویت بین الناس فلم افضل احمر علی اسود، ولا عربیا علی عجمی، وصنعت کما صنع رسول اللّه وابو بکر) (375)! هکذا ببساطه، ومات الرجل، وبقیت سنه النبی مهجوره، وسنه عمر او الرای الشخصی لعمر الذی تحول بفعل نفخ وسائل الاعلام الی سنه نافذه، وصار لکل خلیفه من حزب عمر موازینه الخاصه بترتیب الناس، وتصرفوا باموال اللّه وفق هذه الموازین التی لم تدم علی حال، ولم یستقر لها قرار!
ومثل ذلک قضیه (الخمس) المخصص بایه محکمه لذوی القربی(قربی الرسول) (376) لقوله تعالی: (واعلموا انما غنمتم من شی ء فان للّه خمسه وللرسول ولذی القربی والیتامی والمساکین وابن السبیل ان کنتم آمنتم باللّه وما انزلنا علی عبدنا یوم الفرقان یوم التقی الجمعان واللّه علی کل شی ء قدیر) «الانفال/41»، والحکمه من هذا التشریع ان اللّه قد حرم الصدقه علی محمد وعلی آل محمد (377)، وبعد ان حرم اللّه الصدقه علی آل محمد خصص لهم جزءا ثابتا من الانفال بایه محکمه، وطوال حیاه النبی وهو یعطیهم هذا السهم.
ولما قبضوا علی مقالید السلطه بعد وفاه النبی، ابی عمر بن الخطاب ان یعط ی اقارب النبی حقهم (378) بحجه ان بطون قریش کلها ذوی قربی (379)!! وهکذا بکل بساطه ابطل مفعول آیه محکمه والغی السنه النبویه، وعمل برایه الشخصی!! لان عمر رای ان الحکمه تقتضی تحجیم ذوی قربی محمد، وقطع موردهم المالی الثابت، حتی یجعلهم عاله علیه وعلی الحکام من بعده، وینزع من نفوسهم شعور الرغبه بالوصول الی السلطه لیکونوا دائما رعایا لا مسوولین اعمالا للمبدا الذی اخترعه وحزبه (النبوه لبنی هاشم والخلافه للبطون)!! ومثل ذلک الغاء عمر لسهم المولفه قلوبهم الوارد بایه محکمه، مع ان رسول اللّه اعطاهم السهم طوال حیاته المبارکه وانتقل الی جوار ربه ولم تنسخ هذه الایه، حیث قال تعالی: (انما الصدقات للفقراء والمساکین والعاملین علیها والمولفه قلوبهم وفی الرقاب والغارمین وفی سبیل اللّه وابن السبیل فریضه من اللّه واللّه علیم حکیم) «التوبه/60»، ولکن عمر وحزبه اعتقدوا ان ابطال مفاعیل هذه الایه وتجمیدها اولی، وصار قرار عمر سنه فعلیه لم تقو الایام علی تبدیلها او تغییرها.
ومثل ذلک مصادره ترکه الرسول وحرمان الورثه من هذه الترکه، والهدف من هذه المصادره کان تجرید اهل بیت النبوه من سلاح المال، حتی یتمکن عمر وحزبه من احکام سیطرتهم علی السلطه.
وحجتهم ان ابا بکر قد سمع الرسول یقول (بان الانبیاء لا یورثون) (380).
ومع ان علی بن ابی طالب واهل بیت النبی قد عاشوا مع الرسول طوال حیاته تحت سقف واحد، ومع ان الامر یخصهم وهم اول من یجب ان یعلم به، ومع انهم مفاتیح وخزنه العلم النبوی الا انهم لم یسمعوا بهذا القول قط!!
واستغربت فاطمه بنت محمد من قول ابی بکر فقالت له: من یرثک اذا مت؟ فقال ابو بکر ولدی واهلی، فقالت فمالنا لا نرث رسول اللّه؟ فرد ابو بکر بمقولته السابقه (381)، فتدخل علی وقال: (وورث سلیمان داود) «النمل/16»، (یرثنی ویرث من آل یعقوب) «مریم/6» فکیف نوفق بین قولک الانبیاء لا یورثون وبین هاتین الایتین!؟ هذا کتاب اللّه ینطق بالحق، فسکت ابو بکر وانصرف واصر علی قرار المصادره (382) واخذ ابو بکر ترکه الرسول علی اعتبار انه الوارث الوحید للنبی (383).
وهکذا ورث الصاحب، وحرم الاولاد من الترکه.
ودون ان یدری عمر وحزبه فقد نقضوا الظاهر الشرعی لقرار المصادره عندما تلفظوا واعطوا آله الرسول ودابته وحذاءه لعلی بن ابی طالب (384) وانت تری ان علیا ی ی ی ی وفاطمه نطقا بالحق المبین، ولو سلم ابو بکر وعمر بحق علی وفاطمه بارث النبی لنزعوا منهما الخلافه فی ما بعد، ولکن الخلیفه ونائبه صادرا الترکه وانکرا حق اهل البیت بترکه النبی.
والخلاصه: ان اقوال الرسول -ولو کانت مزعومه- اذا کانت تخدم مصالح البطون فلا مجال للمهادنه فیها ویجب تطبیقها، اما اذا کانت لا تخدم مصالحهم، فالرسول یتکلم فی الغضب والرضی، ولا ینبغی ان یحمل کلامه علی محمل الجد کما وثقنا، وبالتالی فالقرآن وحده یکفی، ولا حاجه للرسول ولا لسنته عملیا!
عقیده عمر وارکان حزبه فی خلافه النبی تقوم عقیده عمر وارکان حزبه من بطون قریش ال 23 فی الخلافه من بعد النبی علی اربعه مبادی ء:
المبدآن الاول والثانی: عدم جواز جمع الهاشمیین للنبوه والخلافه معا، حتی لا یحوزوا الشرف کله، ویحرموا بطون قریش من هذا الشرف، لان هذا الجمع یودی للاجحاف، وینافی حریه الاختیار، ومجانب للصواب علی حد تعبیر عمر بن الخطاب، والعدل یقضی ان یختص الهاشمیون بالنبوه وحدها لا یشارکهم فیها ای رجل من البطون، فیکون شرف النبوه لبنی هاشم وحدهم.
وبالمقابل تختص بطون قریش ال 23 وحدها بالخلافه لا یشارکها فیها ای هاشمی قط (385).
وهذا یعنی الغاء قرارات الرسول الصادره یوم غدیر خم، المتعلقه بولایه علی بن ابی طالب وامامته من بعد النبی، ویعنی تراجع عمر وارکان حزبه عن بیعتهم وتهنتئهم لعلی، مثلما یعنی الغاء الدور الممیز لاهل بیت النبوه فی قیاده الامه بعد النبی، والغاء الارتباط بین القرآن واهل بیت النبوه التی اعلنه الرسول فی غدیر خم، وابطال مئات النصوص الشرعیه التی اعلنها الرسول لتغطیه ظاهره السلطه او الامامه الشرعیه!! فالمبدآن جاهلیان وقبلیان من جمیع الوجوه ومناقضان بالکامل لبیانات الرسول المتکرره.
المبدا الثالث: ابعاد الهاشمیین ومن والاهما عن کافه مراکز الدوله والوظائف العامه، من باب سد الذرائع، حتی لا یستغل الهاشمیون وظائفهم ومناصبهم، ویسترجعون ما یسمونه حقهم بالامامه والولایه فیجمعوا بین النبوه والخلافه ویقع المحذور الذی یخشاه عمر، وتختل الصیغه السیاسیه الجاهلیه التی اخذت نمطا وشکلا جدیدین، ویتوجب ابقاء الهاشمیین واهل بیت النبوه خاصه تحت المراقبه وفی حاله تبعیه دائمه للدوله، وتجریدهم من اموالهم لیبقوا بحاله عوز وفقر فلا یستعینوا بسلاح المال لتحقیق بعض آمالهم وفی هذا السیاق تمت مصادره ترکه الرسول کما بینا ووثقنا، وحرمان اهل البیت وبنی هاشم من حقهم فی الخمس.
المبدا الرابع: وطمعا بتوحید الناس خلف عمر وحزبه واستقطابهم ضد اهل بیت النبوه من عمر بن الخطاب وارکان حزبه الی الجمیع، والی کافه التوجهات، فحالف المنافقین (وهکذا اختفت ظاهره النفاق) وحالف المرتزقه من الاعراب، وفتح عمر وارکان حزبه قلوبهم للجمیع، بل وعدلوا نظریا الصیغه الجدیده القائله (النبوه لبنی هاشم والملک او الخلافه للبطون) فاعلن عمر وهو علی فراش الموت انه لو کان معاذ بن جبل حیا لولاه عمر خلافه المسلمین، ومعاذ هذا من الانصار وسابقا وحسب رای عمر وحزبه فان الانصار لا یجوز لهم ان یتولوا خلافه المسلمین لان عشیره محمد (البطون) اولی بمیراثه کما صرح فی سقیفه بنی ساعده، وابعد من ذلک فان عمر بن الخطاب قد صرح وهو علی فراش الموت انه لو کان سالم مولی ابی حذیفه حیا لولاه الخلافه، وسالم هذا من الموالی، ولا یعرف له نسب فی العرب، وهکذا منی عمر بن الخطاب الجمیع وفتح شهیه الجمیع علی الخلافه من الناحیه النظریه، اما من الناحیه العملیه فالخلافه محصوره بین البطون ال 23.
ولیضمن عمر وحزبه ابعاد الهاشمیین عن الخلافه من بعد موت عمر وارکان حزبه اوجد نظام الشوری، واوجد اصحاب الشوری لینافسوا علیا بصوره مستمره، ولینافس اولادهم اولاد علی طول الحیاه (386).
ان کراهیه عمر لاهل بیت محمد عجیبه، واخلاصه لقسمه النبوه للهاشمیین والخلافه للبطون اشد عجبا.
وللّه عاقبه الامور.
تسویغ هذه العقائد لما اکتشف المسلمون حالات الاستخفاف بالاحکام الشرعیه، وتجاهل بیان النبی، والجهد الذی بذله الخلفاء لمنع روایه حدیث النبی والصد عن کتابته واحراق المکتوب منه، ونشوء سنن بدیله لسنه الرسول، وعلی الرغم من الهاله المقدسه التی اضفیت علی الخلفاء الموسسین الا ان الناس بدووا یتساءلون:
کیف حدث هذا؟ ولماذا؟، ولابد للحزب واولیائه من تقدیم اجوبه مقنعه عن هذا وکیف!! فقالوا: ان الرسول مجتهد والخلیفه مجتهد آخر، ولا حرج علی المجتهد لو ترک اجتهاد غیره واتبع اجتهاده.
فمساواه الرسول بین الناس فی العطاء اجتهاد، واعطائه الخمس لذوی قرباه اجتهاد (387)، وعدم خروج عمر وابو بکر فی جیش اسامه مع ان الرسول قد لعن من تخلف عنه اجتهاد، ولیس وحیا یصعب مخالفته (388)، والاهم من ذلک ان الاجتهاد ورد حتی فی العبادات کزیاده الاذان الثالث یوم الجمعه (389)، والاجتهاد قد یقع فی حد من حدود اللّه.
قال القوشجی فی معرض الاعتذار عن اسقاط القود عن عبداللّه بن عمر: انه اجتهد!! (390).
والاجتهاد قد یحدث لمصلحه اعداء اللّه، فالحکم بن العاص عدوا للّه کان یوذی رسول اللّه فی الجاهلیه والاسلام لعنه الرسول ولعن اولاده (391) واصدر الرسول اوامره بتغریب الحکم واولاده وقال: (لا یساکنی ولا ولده).
وعندما مات الرسول، وتولی ابو بکر الخلافه راجعه عثمان للسماح بعوده الحکم بن العاص فرفض ابو بکر، وبعد وفاه ابی بکر وتولی عمر راجعه عثمان فرفض عمر، ولما تولی عثمان الخلافه اعاده معززا مکرما والبسه جبه من طیلسان (392).
واعطاه صدقات المسلمین البالغه 300 الف درهم (393)، ولما مات الحکم ضرب عثمان علی قبره فسطاطا امعانا بحزنه علیه (394)، ولما قیل لم فعل عثمان ذلک؟ قال شیعه الخلفاء: هذا اجتهاد!! (395).
وروی الحاکم عن عبد الرحمن بن عوف قال: (کان لا یولد مولود الا اتی به النبی فدعا له فادخل علیه مروان بن الحکم فقال الرسول: هذا الوزغ ابن الوزغ الملعون ابن الملعون) (396) ومع هذا اصبح هذا الولد بالاجتهاد رئیسا لوزراء المسلمین واعط ی فدکا التی حرمت منها ابنه رسول اللّه، واصبح جدا لخلفاء بنی امیه، فهم جمیعا من سلالته (397).
وقد بررت کل الافعال المخالفه للشرع الحنیف بالاجتهاد!! بل واعظم من ذلک بان للمخالفین للشرع اجرا لانهم مجتهدون (398).
ارکان حزب عمر من بطون قریش یتالف ارکان حزب عمر بن الخطاب من بطون قریش من خلیتین:
الخلیه الاولی: وتتکون من عمر، وسعید بن زید وکلاهما من بنی عدی ومن ابی بکر وطلحه بن عبیداللّه وکلاهما من بنی تیم، ومن ابی عبیده عامر بن الجراح ومن بنی عامر، ومن الزبیر بن العوام وهو من بنی اسد بن عبد العزی، ومن عبد الرحمن بن عوف.
من بنی زهره بن کلاب، ومن عثمان بن عفان وعمرو بن العاص وکلاهما من بنی امیه، ومن خالد بن الولید وهو من بنی مخزوم، وفی ما بعد انضم لهم سعد بن ابی وقاص.
قال عمر بن الخطاب فی ما بعد: ان رسول اللّه قد انتقل الی جوار ربه وهو راض عنهم، وقد اشتهرت هذه الخلیه فی ما بعد باستثناء خالد وعمرو بان رجالاتها مبشرون بالجنه (399)، وتم الترکیز علی هولاء من دون الناس، واهملت مئات النصوص التی بشرت غیرهم بالجنه، واهملت وسائل الاعلام فی ما بعد سادات اهل الجنه، وهم النبی، وعلی، وجعفر وحمزه، والحسن، والحسین (400).
علی ای حال لقد برزت هذه الخلیه الاولی وفرضت نفسها فرضا علی الاحداث من اللحظه التی مرض فیها رسول اللّه، وحالوا بینه وبین کتابه ما اراد، لم یکن الزبیر معهم فی البدایه ولکنهم جذبوه الیهم اخیرا وانتشرت مقوله بان الخلافه لا تصلح فی من بقی حیا من قریش الا لواحد منهم.
الخلیه الثانیه: وتتکون من: یزید بن ابی سفیان، وشقیقه معاویه والحکم بن العاص، ومروان ابنه، والولید بن عقبه، وعبداللّه بن سعد بن اسرح، وعکرمه بن ابی جهل وسهیل بن عمرو وغیره، من سادات البطون ال 23 وهم الذین قادوا سابقا جبهه الشرک.
الخلیتان فریق واحد وهکذا اتحدت بطون قریش مهاجرها وطلیقها ضد علی بن ابی طالب وضد الهاشمیین بعد الاسلام، تماما کما اتحدت هذه البطون ضد النبی وبنی هاشم قبل اسلامهم، والفرق انهم فی الحاله الاولی کانوا قد اتحدوا تحت مظله الشرک، وفی الحاله الثانیه اتحدوا تحت مظله الاسلام، وفی الحاله الاولی اتحدوا ضد النبی اما فی الحاله الثانیه فقد اتحدوا ضد علی.. والی هذا اشار الامام علی بقوله: (اللهم انی استعینک علی قریش ومن اعانهم.. الی ان قال: (واجمعوا علی منازعتی امرا هو لی) (401).
العمود الفقری للحزب بمعنی ان سادات البطون الذین اسلموا یوم الفتح، والمهاجرین من ابناء البطون الذین اسلموا قبل الفتح، صاروا فریقا واحدا، وصاروا هم العمود الفقری للمخالف، وللحزب، ومرکز التدبیر والتخطیط الذی قام، وتکون من بطون قریش، ومن المنافقین والمرتزقه من الاعراب، وطلاب الجاه والدنیا من الانصار.
ومن الانصار واستطاع عمر بن الخطاب ان یضم الی حزبه مجموعه من الانصار لعبت دورا موثرا فی حرکه الانقلاب منهم ثابت بن قیس بن شماس، وزیاد بن لبید، ومحمد بن مسلمه، وسلمه بن سالم، وسلمه بن اسلم، واسید بن حضیر، وبشیر بن سعد، وقد لعب هولاء الرجال دورا بارزا، وکانوا من ارکان حزب عمر، ویبدو انهم من الکارهین لولایه اهل بیت النبوه عامه، ولولایه علی بن ابی طالب خاصه بدلیل انهم وبناء علی اوامر ابی بکر توجهوا الی بیت علی بن ابی طالب بنفس الیوم الذی مات فیه رسول اللّه وشرعوا فعلا باحراق البیت علی من فیه، وفی ما بعد عندما آلت الامور الی علی بن ابی طالب وفق الاسلوب نفسه الذی اخترعه الخلیفتان الاول والثانی، رفض محمد بن مسلمه مبایعه علی بن ابی طالب، وهذا یوکد وجود کراهیه ولایه اهل بیت النبوه، والاستعداد التام عندهم لمحالفه من یقف ضد اهل البیت کائنا من کان!
القائد العام لهذا الحزب ونوابه من الموکد ان القائد العام لهذا الحزب او التحالف هو عمر بن الخطاب، فلو شاء عمر لکان هو الخلیفه الاول، ولولا عمر لکتب رسول اللّه ما اراد ولتغیر مجری التاریخ، ومن الموکد ان نائب القائد العام لهذا الحزب، او التحالف هو ابو بکر، فعمر وابو بکر معا لا یفترقان فی عمل ولا مسیر ولا منزل کما قال الواقدی فی مغازیه (402)، وقد آخی الرسول بینهما، وکلاهما نال شرف مصاهره الرسول، فقد زوج عمر ابنته حفصه لرسول اللّه، کما زوج ابو بکر ابنته عائشه لرسول اللّه، ومن المدهش حقا ان عائشه وحفصه کانتا یدا واحده کما یقول الواقدی فی مغازیه، وکانتا معا حتی علی الرسول نفسه!! انظر الی قوله تعالی: (ان تتوبا الی اللّه فقد صغت قلوبکما وان تظاهرا علیه فان اللّه هو مولاه وجبریل وصالح المومنین والملائکه بعد ذلک ظهیر) «التحریم/4».
فالمعنی بکلمتی تتوبا، وتظاهرا هما السیدتین عائشه وحفصه باجماع المفسرین، ویلی ابو بکر وعمر بالاهمیه والولاء للتحالف ابو عبیده، ویلیهما عثمان، ویلیهما طلحه، وعبد الرحمن بن عوف وسعد بن ابی وقاص، وکان الزبیر بن العوام خارج هذا الحزب لان هواه مع بنی هاشم، غیره ابنه واصدقاوه الجدد، وساعد هولاء القاده خالد بن الولید، وعمرو بن العاص ویزید بن ومعاویه ابنا ابی سفیان وعبداللّه بن ابی سرح، والحکم بن العاص، والولید بن عقبه، ومن المدهش حقا ان کل واحد من هولاء القاده موتور، فما من احد منهم الا وقتل علی اباه، او اخاه، او ابن عمه، او جده، او خاله.. واکثر هولاء اخلاصا للحزب واندفاعا فی سبیل اهدافه کان عمر بن الخطاب، فهو الاجرا والذی جرا الناس علی حق اهل بیت النبوه، فلو سکت لسکتوا ولو رضی لرضوا، ذلک لان النبی قد خلق تیار غلابا من القبول بولایه علی وبالدور الممیز لاهل بیت النبوه کما تدل علی ذلک رساله معاویه لمحمد بن ابی بکر.
من هو عمر بن الخطاب؟ ولماذا اسس الحزب وقاده؟ کان عم ابن الخطاب قبل الاسلام رجلا مضمورا من بنی عدی، لا یقام له وزن، ولا یحسب له حساب، یمتهن مهنه (البرطشه) ای کان مبرطشا بمعنی انه کان یکتری للناس الابل والحمیر ویاخذ علی ذلک جعلا (403)، والی هذا اشار سعد بن عباده عندما قال مخاطبا عمر فی سقیفه بنی ساعده: (لاعیدنک الی قوم کنت فیهم ذلیلا غیر عزیز، وتابعا غیر متبوع) (404)، وعمر لا ینکر ذلک، ولکن اللّه اعزه بالاسلام، وحوله من تابع الی متبوع، وتالق نجم الرجل عندما نال شرف مصاهره رسول اللّه، فصار یتردد علی بیت الرسول بحکم المصاهره، وبحکم نبل النبی، وسعه قلبه، وعرفه الجمیع من خلال ذلک.
وهو رجل عطوف متواضع جناح للموادعه، فلم یثبت قط ان عمر بن الخطاب طوال حیاه النبی المبارکه، وطوال حاله المواجهه التی جرت بین محمد واعدائه لم یثبت قط ان عمر قتل مشرکا او جرحه او تعارک معه او اسر احدا.
والروایات التی تصوره کرجل سیف انما هی ضرب من الاساطیر والاوهام لا تتفق مع شخصیه عمر العطوفه، وقد اخترع هذه الاساطیر والاوهام اولیاوه والمعجبون به ظنا منهم بانها تقربهم من اللّه زلفی! فالعنف لا یتفق مع شخصیه عمر ولا مع نسیجه النفسی، ولا مع طبیعه بطن بنی عدی الذین وصفهم ابو سفیان بوصفه الذی ذهب مثلا (لامع العیر ولامع النفیر) (405)، ولقد تحققت وتبین لی انه لم یقتل من بنی عدی احد لامع المشرکین، ولامع المومنین.
وقد جد عمر فی الاسلام واجتهد واستطاع خلال مده 12 سنه ان یتعلم سوره البقره کما اخرج ذلک الخطیب فی روایه مالک، والبیهقی فی شعب الایمان، والقرطبی فی تفسیره باسناد صحیح عن عبداللّه بن عمر (406)، وعلی الرغم من تعلمه لسوره البقره فقد کان یشکو من قله الفقه فطالما کرر وقال (کل الناس افقه من عمر) (407)، وقال مره (اصابت امراه واخطا عمر).
واعترف مرتین او ثلاثه بقوله: (کل احد افقه من عمر) (408)، واعترافاته بهذا المجال فوق الحصر (409).
عمر یستقطب النافقین لما نال عمر شرف مصاهره الرسول صار یتردد علی بیت الرسول بالعرف والضروره، وبحکم انتمائه والرسول الی مکه، فعرفه علیه القوم والملا، ومن هذه الملازمه الدائمه عرفه الخاصه والعامه، وبعد ذلک لجا عمر بن الخطاب الی اسلوب الاثاره والمزایده، فاستقطب باثارته ومزایداته علی الرسول اعجاب المنافقین، واعداء اللّه، فتصوروا انه احدهم، مع انه لم یکن کذلک، وتصور السذج والغافلون من المسلمین ان عمر احرص علی الدین من الرسول نفسه! ونادرا ما اظهر الرسول ضیقه من اثارات صهره ومزایداته!! بل کان الرسول یسع صهره بخلقه العظیم، لان الرسول علی علم بالنسیج النفسی لعمر، فالاثاره والمزایده کلامیه من جمیع الوجوه واستعراضیه لا غیر، وکان الرسول یعلمه، وبعد سنین من وفاه النبی وفی اواخر حیاه عمر، حاول الاخیر ان یستفید من تعالیم الرسول، وشرع بالندم علی اثاراته ومزایداته.
نماذج مزایده عمر علی رسول اللّه فی صلح الحدیبیه:
اللّه تعالی هو الذی اخرج رسوله لاداء العمره، واختار اللّه له منطقه الحدیبیه لتکون محطا لرحاله، ومرکزا لمفاوضاته مع بطون قریش، واعلمه ان المفاوضات ستنتهی بمعاهده، او صلح یشکل فتحا حقیقیا مبینا، ویحقق له کل الاهداف التی حارب رسول اللّه من اجلها، ولم یتمکن من تحقیقها عن طریق الحرب وجرت المفاوضات بالفعل، وفی مرحله المفاوضات طلب رسول اللّه من عمر ان یذهب الی مکه ویبلغ رساله البطون بان غایه محمد ان یذبح الهدی وینصرف، فرفض عمر بن الخطاب ان یذهب لتبلیغ الرساله التی کلفه بها رسول اللّه (لانه یخاف قریش علی نفسه، ولیس فی مکه من بنی عدی من یمنعه) (410).
وجرت المفاوضات فعلا، وتم توقیع معاهده الصلح، فرضی اللّه ورسوله عن المعاهده، وبرضاهما رضی المومنون، وکفاهم اللّه شر القتال.
المزایده وفن التشویش والاستقطاب لما تم توقیع المعاهده، واعلن رسول اللّه عن رضی اللّه، ورضاه بهذه المعاهده، وعندما قبلها المسلمون، غضب عمر بن الخطاب ووصف المعاهده التی رضی اللّه بها ورسوله والمومنون وصفها (بانها دنیه فی الدین) (411)، واخذ عمر یصیح ویرد علی الرسول ویکرر کلمه دنیه، وعلی الرغم من توضیحات الرسول، الا ان عمر قاد حمله تشکیک رهیبه، واخذ ینفرد باصحاب الرسول الذین کانوا معه واحدا واحدا ویقول لهم: ان محمدا قد وعدنا ان ندخل الکعبه!! وها نحن لم ندخل!!
وحاول محمد ان یستقطب الصحابه ضد رسول اللّه لیحمله بالقوه والضغط علی الغاء المعاهده التی رضی اللّه عنها ورسوله والمومنون، ومع ان حمله عمر التشکیکیه برسول اللّه قد ترکت آثارا مدمره، الا ان عمر قد فشل بتکوین قوه ضاربه تفرض علی الرسول بالقوه الغاء المعاهده واعترف عمر فی ما بعد (انه قد ارتاب ارتیابا لم یرتبه منذ اسلم، وانه لو وجد اعوانا یخرجون معه عن رسول اللّه لخرج) (412).
وتدخل ابو بکر صدیق عمر الحمیم، وتدخل ابو عبیده وارکان الحزب وطلبوا من عمر ان یمارس ضبط النفس، ولفت عمر انصار اصحاب الرسول بتردیده لکلمه دنیه، وبرده علی رسول اللّه، ولم یتوقف الرجل الا بعد ان اقبل علیه رسول اللّه فقال له: انسیتم یوم احد اذ تصعدون ولا تلوون علی احد وانا ادعوکم فی اخراکم؟ (413) فکان الرسول الاعظم یعید بهذه الذکری الحجم الحقیقی لعمر ویقول له: (انت الذی تدعو الان للحرب هربت فی معرکه احد، وترکتنی!! وانت الذی لم تقو قبل قلیل علی ان تذهب لتبلغ رساله منی!! هنا سکت عمر بن الخطاب بعد ان وضع رسول اللّه یده علی حقیقه النسیج النفسی.
وبعد ان سکت عمر وتوقف عن حملته التشکیکیه برسول اللّه جاء ابو جندل (ابن سهیل بن عمرو سفیر البطون الی رسول اللّه) وکان مسلما، وقد وقعت الاتفاقیه، وعملا بمعاهده الصلح یجب رد ابی جندل الی قریش، هنا احتج عمر واخذ یزاید علی الرسول وقال: انه لا ینبغی اعاده هذا المسلم الی المشرکین، فقال الرسول لابی جندل: (اصبر واحتسب فان اللّه جاعل لک ولمن معک فرجا ومخرجا، فقد عقدنا بیننا وبین القوم صلحا، واعطیناهم واعطونا علی ذلک عهدا، وانا لا نقدر) واقتنع ابو جندل صاحب المصلحه المباشره (414).
عندئذ تابع عمر المزایده وقال لابی جندل: (ابوک رجل، وانت رجل، ومعک السیف، فاقتل اباک) ویهدف عمر ان یقوم ابو جندل علی ابیه الجالس فی حضره رسول اللّه وجواره فیقتله امام الرسول، مع انه فی جوار الرسول، ومع انه سفیر!! ولیضفی عمر علی هذه المزایده طابعا دینیا، قال عمر لابی جندل: (ان الرجل لیقتل اباه فی اللّه) وفطن ابو جندل لاسلوب عمر بالمزایده والاثاره فقال لعمر: (مالک لا تقتله انت)؟ وهکذا وضع ابو جندل یده علی مفاصل حقیقه عمر!! فقال عمر مجیبا ابا جندل: (نهانی رسول اللّه عن قتله وعن قتل غیره) (415).
الاحتمالات کیف یلغی رسول اللّه صلحا وقعه ورضی اللّه عنه ورسوله والمومنون، الرسول واصحابه غیر مسلحین، ومعهم سلاح المسافر فقط وبعیدین عن قاعدتهم وهم اقله، ولم یخرجوا اصلا للحرب، وبطون قریش قریبه من قاعدتها، وقد اخذتها حمیه الجاهلیه، فقرار الرجوع عن الصلح الذی اعط ی محمد کل ما یرید، واختیار الحرب فکره مدمره ومجنونه وغیر مسووله وهی من قبیل الانتحار! ولا یقبل بها عاقل، ثم لو ان ابا جندل قتل اباه وهو سفیر قریش واحد زعمائها، فیسجل علی الرسول انه قد قتل رجلا فی جواره، وانه قد اقدم علی قتل سفیر وهذا ما تعافه النفس العربیه، ویرفضه الذوق والعرف.
والاهم من ذلک ان هذا القتل سیجر حتما مفضیا الی مواجهه مسلحه وغیر متکافئه بین الرسول والبطون، وسیتناقض مع ما اعلنه الرسول بانه قد جاء للعمره وغایته ان یذبح الهدی وینصرف، فالرسول مدعوم الهیا وبالوحی، ویفکر بالفعل وآثاره ورده الفعل، فیما لا هم لعمر الا المزابده والاثاره، والاستعراض، فمن الطبیعی ان لا یثیر الرسول، لانه یعرف حقیقته، وغایته، ونسیجه النفسی، ومن جهه اخری فان رسول اللّه محیط (بحر عظیم) ولن یعکره حجر یرمیه رجل مثل عمر، ولو سقط عمر نفسه فانه لن یعکر المحیط العظیم، بل سیبلعه بعمقه وبعد غوره.
نتائج المزایدات والاثارات محمد نبی اللّه ورسوله وخیرته من خلقه وهو الاعلم والافهم بالدین والاتقی والاقرب للّه ولرسوله، والمدعم بالوحی والعون الالهی، وعمر بن الخطاب باحسن الظروف رجل هداه محمد الی الاسلام، فاهتدی، وعقلیا ومنطقیا من المهازل حقا ان یصف رجل مثل عمر المعاهده التی رضی اللّه بها ورسوله والمومنون بانها دنیه!! واستعراض وسقط متاع ان یقول رجل مثل عمر لرسول اللّه: انها دنیه فی الدین.
ومع هذا فقد استفاد عمر فی عاجلته من مزایدته واستعراضه اذ شکک الکثیر ممن کانوا مع رسول اللّه برسول اللّه، قال الرسول لام سلمه: (عجبا یا ام سلمه انی قلت للناس انحروا واحلقوا وحلوا مرارا، فلم یجبنی احد من الناس الی ذلک وهم یسمعون کلامی وینظرون فی وجهی!) (416).
من جهه ومن جهه ثانیه، فان عمر صار قطب الرحی، فاصدقاوه یترددون علیه لیمارس ضبط النفس، والمنافقون یعجبون من جراته علی رسول اللّه، والمومنون الصادقون فی حیره من امرهم، ولکنهم لا یسبقون رسول اللّه بالقول!
طبیعه الرجل الذی اسس عصر ما بعد النبوه عمر یزاید علی رسول اللّه، ویرید ان یقنع الناس بانه احرص علی الاسلام، واعرف بمواقع العز والذل، والدنیه والعلیه من رسول اللّه نفسه، وسواء اقصد ذلک او لم یقصد فانه یرسل رساله للمنافقین مضمونها انه لیس کل ما یعمله محمد صحیح، وموثوق، فهو مغرم باستقطاب الناس حوله، عن طریق المزایده والاستعراض، وهو مغرم بالتشکیک بکل ما یفعله رسول اللّه وبتعبیر ادق ان یکون له رای معارض بالضروره لحکم رسول اللّه الذی یعتبره مجرد رای شخصی، وهو مقتنع ان آراءه هی اقرب للصواب والحق من حکم رسول اللّه!! ویحتاج الی زمن لیستوعب عکس ذلک، والغاءه لنظام التسویه فی العطاء، الذی سنه رسول اللّه واستبداله بنظام عدم المساواه فی العطاء الذی فرضه عمر لدلیل قاطع علی صحه ما ذهبنا الیه، کما ان والغاءه لنظام الخمس مثل آخر، ومن هنا فلا ینبغی ان نندهش اذا راینا کل المنافقین بلا استثناء یتبعونه، ولا یخرج علیهم منهم احد، وکل الطلقاء بلا استثناء یویدونه ویدعمونه، فلم یرو لنا راو قط ان منافقا او طلیقا قد عارض عمر او جانب سیاسته او خرج علیه لقد اقتنع المنافقون والطلقاء ان عمر بن الخطاب لا یتفق مع رسول اللّه بشکل او باخر فی کل ما یقوله الرسول، ولا یعتبر کل اقوال الرسول صوابا.
وعندما سمع عمر رسول اللّه وهو یعلن ولایه علی فی غدیر خم، ویربط هذه الولایه بولایته ویربط هاتین الولایتین بالولایه للّه، وعندما سمع عمر رسول اللّه وهو یعلن عن الثقلین فیربط القرآن باهل البیت برباط ابدی، اقتنع ان هذه الاعلانات هی مجرد آراء شخصیه من الرسول فطلع عمر بنظریته التی وثقناها قبل قلیل ومفادها (النبوه لبنی هاشم، والخلافه للبطون)، وبهذه النظریه جمع بطون قریش ال 23 حوله وفتح شهیتهم للخلافه، ونظرا لماضی عمر، ولجراته علی رسول اللّه وتطاوله علیه اعتقدت بطون قریش ان هذا الرجل هو الموهل الوحید (لیعلق الجرس) ولیمزق ستر الهیبه عن الشرعیه ولیبطل بالکامل مفاعیل النصوص النبویه المتعلقه بالامامه والولایه من بعد النبی! ویشید لها نظاما جدیدا، یجمع ما بین الاسلام وما بین الصیغه السیاسیه الجاهلیه.
لذلک صار عمر بتوجهاته ومزایداته واستعراضاته بطلا جماهیریا، وشعر عمر بذلک فاندفع کالاعصار، وجمع حوله بطون قریش ال 23 مهاجرهم وطلیقهم الا من عصم اللّه، ومد یده للمنافقین او مدوا ایدیهم له، فلم یعارض منافق واحد، ووسع اتصالاته حتی شملت المرتزقه من الاعراب وقبیله اسلم اکبر دلیل علی ذلک، لقد تبین للرسول فی اواخر عمره ان عمر قد صار قطب الرحی.
ولو شاء عمر لکان هو اول خلیفه، لکنه ارتضی ان یکون الامین العام للتحالف، وان یوسس عصر ما بعد النبوه بواسطه واجهه، فیرث دوله منظمه، ویحمل غیره مسوولیه المواجهه مع الشرعیه ومع اهل بیت النبوه.
کیف امکن تغیطه هذه الحقائق؟
لقد صار عمر حبیب الجماهیر او الاغلبیه الساحقه من الجماهیر المسلمه، ونتیجه مواجهاته قبض حزبه علی مقالید الامور، وتبعا لذلک قبضوا علی المال والنفوذ والسلطه والاعلام، فنفخت کل الوسائل باهاب البطل، ومع الایام تکونت قناعه عامه اوجدتها وسائل الاعلام، بانه لو لم یکن محمدا هو النبی لکان عمر!! فالشیطان نفسه یکون جالسا مع محمد، فاذا اقبل عمر یفر الشیطان خوفا من عمر (417).
وبهرت الجماهیر بالرجل، واخذ الرواه یتقربون الی الجماهیر ویتصرفون بالوقائع والاحداث، او یختلقون وقائعا واحداثا یعطون فیها الرجل دائما دور البطوله، ولا یجدون حرجا لو اعطوا عمر دور البطوله حتی علی الرسول نفسه!! بل وعلی مجریات الوحی، فقد روی البخاری فی صحیحه: (ان ازواج النبی کن یخرجن باللیل اذا تبزرن الی المناصح وهو صعید افیح فکان عمر یقول للنبی: احجب نساءک، فلم یکن رسول اللّه یفعل، فخرجت سوده بنت زمعه زوج الرسول لیله من اللیالی عشاء، فناداها عمر: الا قد عرفناک یا سوده!! حرصا من عمر لینزل الحجاب عندئذ انزل اللّه الحجاب) (418)! هذه الروایه رواها البخاری وروایات البخاری فی الصحه هی الاولی، وقد سقناها کمثل علی طرق الرواه بدغدغه مشاعر الجموع المتیمه بهذا الرجل.
والسوال ما علاقه عمر بزوجات الرسول؟ وهل هو وصی علی الرسول؟ وهل رسول اللّه قاصر؟ (حاشا للّه) وهل عمر اکثر غیره من الرسول؟ وهل هو اعرف بمواقع الخطا والصواب من رسول اللّه؟!! وهل یترقب الوحی الشریف اشارات عمر وتوجیهاته حتی یتنزل علی رسول اللّه؟!
ان هذا لامر عجاب، ولکن الحب غیر الواعی یعطل العقل، ویعمی، ویصم!
من هی الجموع التی ایدت عمر وحزبه؟ 1- بطون قریش کامله مهاجرها، وطلیقها الا من عصم اللّه، او کان یطمح بالخلافه لنفسه، او یرید ان یدعم موقفه التفاوضی، لیحوز علی نصیب من الملک.
2- المنافقون عن بکره ابیهم، اذ لم یرو راو قط ان منافقا من المنافقین قد عارض عمر او تخلف عن دعمه، او اعترض علی ابی بکر، ووقفه المنافقین هذه لم تکن حبا بابی بکر، ولکن تعبیرا عن الاعجاب بمواقف عمر، وتعبیرا عن کراهیتهم للّه ولرسوله وکراهیتهم لولایه علی واهل بیت النبوه!! لقد اختفت ظاهره النفاق تماما، فکان المنافقین کانوا ینتظرون موت رسول اللّه حتی یصلحوا انفسهم علی ید عمر بن الخطاب قبل ان یرتد الیک طرفک!!
3- المرتزقه من الاعراب: (فی اللحظات الحاسمه فی سقیفه بنی ساعده اقبلت اسلم بجماعتها حتی تضایق بهم السکک فبایعوا ابا بکر) (419)، وفی روایه لابن الاثیر: فجاءت اسلم فبایعت (420). (قال عمر فما ان رایت اسلم حتی ایقنت بالنصر)!! مع ان اسلم لیست من سکان المدینه، ولا من سکان المناطق التی حول المدینه!! لماذا جاءت اسلم یوم موت الرسول او بعد موته بقلیل؟!! لماذا تبنت موقف عمر وابی بکر بدون مناقشه ولا طلب منها؟!! والاهم من ذلک کیف یجزم عمر بان اسلم معه ویتیقن من النصر عندما رآها؟!
الجواب المنطقی الوحید عن کل هذه الاسئله، یکمن بوجود اتفاق، او تحالف سابق بین قیاده البطون من جهه، وبین جموع اسلم من جهه اخری! مما یعنی ان الاکثریه الساحقه من ابناء بطون قریش المهاجر منهم والطلیق، بالاضافه الی جمیع المنافقین، بالاضافه الی المرتزقه من الاعراب کاسلم، بالاضافه الی شانئی علی بن ابی طالب من الانصار کمحمد بن سلمه، بالاضافه الی طلاب الدنیا والجاه من الانصار کبشیر بن سعد، هولاء جمیعا کانوا بمثابه فرق فی حزب واحد متفق علی ضروره تنحیه الولایه والخلافه عن علی بن ابی طالب خاصه، وعن اهل بیت النبوه عامه، وان هذا الحزب قد کان قائما حتی ورسول اللّه علی قید الحیاه!
من هم الذین لم یکونوا مع الحزب؟ علی العموم ونظریا وانسیاقا مع التوجیهات النبویه المتوالیه کان المهاجرون والانصار لا یشکون فی ان علیا هو ولی الامر من بعد النبی، وفی غیاب علی، وحضور قاده الحزب وارکانه (قالت الانصار او قال بعض الانصار: لا نبایع الا علیا) (421) والزبیر بن البکار فی الموفقیات ان المنذر بن الارثم قال: ما ندفع فضل من ذکرت، وان فیهم لرجل لو طلب هذا الامر ما نازعه احد -یعنی علی بن ابی طالب-.
لقد کان هنالک شعور عام وقناعه تامه بان الولایه والخلافه والامامه من بعد النبی لعلی بن ابی طالب، وان لاهل بیت النبوه دورا ممیزا فی قیاده الامه من بعد النبی، ورساله معاویه لمحمد بن ابی بکر التی وثقناها قبل قلیل تدل بوضوح علی ذلک، انظر الی قول معاویه:
لقد کنا نری حق ابن ابی طالب لازما لنا، وفضله مبرزا علینا...
فکان ابوک وفاروقه اول من ابتزه حقه علی ذلک اتسقا واتفقا.
لقد فوجی ء الناس بانقلاب یقوم به حزب منظم، له قیاده یمکنها ان تعرف ادق التفاصیل عن ما یقوله النبی فی بیته!
وفوجی ء الناس بالنجاحات المتتالیه لقیاده هذا الحزب، خلال هذه الفتره کان النبی یموت وکان علی بن ابی طالب واهل بیت النبوه وبنو هاشم مشغولین بمصابهم، ولم تکن للمومنین قیاده، یمکن الرجوع الیها لمواجهه الانقلاب، فضلا عن ذلک فقد کان المومنون یعتقدون ان الحدیث عن الخلافه سابق لاوانه، وان الاولی هو الشعور بالمصیبه والاسی لفقد رسول اللّه!! هذا المناخ مکن الانقلابیین من التحرک بسهوله وبدون عوائق تذکر، ومکنهم من القیام بهذا الانقلاب بمده خیالیه تفوق التصور والتصدیق، وبعد ان قبض الانقلابیون عملیا علی مفاتیح الاحوال والنفوذ وملکوا السلطه، وشنوا هجوما علی علی بن ابی طالب وهو فی بیته، وهموا بان یحرقوا بیته علیه وعلی زوجته الزهراء وابنیه الحسن والحسین ومن معهم من آل محمد البیت، بدون رد فعل یذکر، ویفهمه الانقلابیون.
لم تعد من مصلحه احد ان یقاوم السلطه الجدیده التی جاءت کثمره لهذا الانقلاب، وتسابق الاوس والخزرج الا القلیل علی رضا السلطه حتی تتساوی القبیلتان بالمواقع، ومن یعارض هذه السلطه لن تکون له مکانه اعظم من مکانه علی بن ابی طالب، ومع هذا اقتادوه بالقوه، وهددوه بالقتل ان لم یبایع، ولن تکون لای معارض مکانه فاطمه والحسن والحسین، ومع هذا فقد اوشکت السلطه ان تحرقهم وهم احیاء، وصادرت السلطه کافه ممتلکاتهم، وکانت هذه رسائل ضمنیه من السلطه الجدیده لمن تحدثه نفسه بالمعارضه، لذلک بهر الناس، ولبدوا حرصا علی دمائهم واموالهم وذراریهم ومستقبلهم الذی صار رهینه بید السلطه الجدیده المتغلبه!

العلم الیقینی وکمال الدین وتمام النعمه الالهیه عاد النبی من حجه الوداع، وجمع الناس فی غدیر خم لامر خطیر وفی ذلک الاجتماع التاریخی الفرید من نوعه اعلن الرسول بامر من ربه (ان اتبع الا ما یوحی الی) «الانعام/50» ان الامام والولی والخلیفه من بعد النبی هو علی بن ابی طالب، فولایه علی کولایه النبی، وولایه النبی کولایه اللّه.
وفی الاجتماع نفسه وفی الخطبه نفسها التی القاها رسول اللّه، اعلن، ان الاسلام من بعده یقوم علی رکنین، ویستند الی ثقلین: الرکن والثقل الاول هو القرآن الکریم وهو بمثابه قانون الامه النافذ فی کل زمان.
والرکن والثقل الثانی هم اهل بیت النبوه عترته وهم بمثابه القیاده والمرجعیه، والجهه التی تفهم القرآن فهما قائما علی الجزم والیقین، وفی الاجتماع نفسه وفی ذات الخطبه: اکد النبی استحاله ادراک الامه للهدی او تجنبها للضلاله من بعده الا بالتمسک بالاثنین معا، وتحدیدا: فان رسول قد بین بان الائمه من بعده اثنا عشر اماما، اولهم علی وآخرهم المهدی.
ثم اشهد اللّه علی الناس، وفی الاجتماع نفسه، اعلن الرسول انه قد خیر فاختار، وانه بعد عودته للمدینه سیمرض سریعا وسیموت فی مرضه، وختم خطبته، ونزلت آیه الاکمال: (الیوم اکملت لکم دینکم واتممت علیکم نعمتی ورضیت لکم الاسلام دینا) «المائده/3»، وعلم المسلمون علما یقینیا ان الامام والولی والخلیفه من بعد النبی هو علی بن ابی طالب، وتزاحم المسلمون علی تقدیم التهانی للامام ومن جملتهم عمر بن الخطاب وارکان حزبه!.
التصمیم علی نقض الحکم، وتوقیت الانقلاب وتنفیذه عمر بن الخطاب وارکان حزبه لا تستوعب عقولهم ان یجعل اللّه النبی من بنی هاشم، وان یجعل الخلفاء منهم، وان یحرم بطون قریش من هذین الشرفین معا، ولم یصدقوا ان اعلانات الرسول فی غدیر خم کانت من عند اللّه ووحیه، انما اعتبروها مجرد آراء شخصیه لمحمد، وموده خاصه لاقاربه، لان محمد بشر، یتکلم فی الغضب والرضی ولا ینبغی ان یحمل کل کلامه علی محمل الجد، فرای عمر بن الخطاب وحزبه: ان الرای الافضل والاصوب ان تکون النبوه لبنی هاشم ابدا لا یشارکهم فیها احد من بطون قریش، وان تکون الخلافه من بعد النبی لبطون قریش لا یشارکهم فیها هاشمی ابدا! (422)، وهذا یستدعی بالضروره تجاهل او الغاء القرارات التی اعلنها الرسول طوال حیاته واجملها یوم غدیر خم!! لذلک صمم عمر بن الخطاب وحزبه تصمیما نهائیا علی نقض الحکم فی الاسلام وحل عراه تماما واستفاد عمر وحزبه من اعلان غدیر خم، وتفصیل ذلک انه لما اعلن الرسول انه بمجرد دعوته سیمرض وسیموت فی مرضه اراد عمر وحزبه ان یغتنموا فرصه مرض النبی، وفرصه موته لینفذوا انقلابهم علی الشرعیه، ونقضهم للحکم، وکان الرسول قد حذر الامه من ذلک حیث قال:
(لینقض الاسلام عروه عروه، فکلما انتقضت عروه، ثبت الناس بالتی تلیها، فاولهن نقضا الحکم، وآخرهن الصلاه)، کما روی ذلک احمد، ی ی ی ی وابن حیان فی صحیحه، والحاکم فی مستدرکه (423).
مرض النبی واکتشافه الانقلاب عاد النبی من غدیر خم ولم تمض الا ایام قلیله حتی مرض.
کل شی ء مرتب.
بین النبی وحذر.
الناس علی المحجه لا یزیغ عنها الا هالک، احیط النبی علما بنوایا الانقلابیین، وانهم یعدون العده لنقض الحکم الالهی، ورای النبی ان الخطه المثلی لترشید العاصفه وتفشیل الانقلاب تکمن بارسال اصحاب الخطر وقاده الحزب ورووس النفاق فی غزوه الی بلاد الروم لینتقموا من قتله زید وجعفر واصحابهما فی موته، ورای الرسول ان یومر اسامه بن زید علی هذا الجیش، وامر الرسول بالتهیو والخروج، واعط ی اسامه بن زید تعلیماته النهائیه، وانتدب النبی کل المهاجرین الاولین وهذا یشمل عمر وابا بکر وابا عبیده (424)... ثم اعلن الرسول ان لعنه اللّه ورسوله علی کل من تخلف عن غزوه اسامه تجد اجماعا علی ان الرسول قد عبا ابا بکر وعمر فی غزوه اسامه (425) وامر علیهم اسامه.
الانقلابیون یکتشفون خطه النبی اکتشف عمر واولیاوه مغزی خطه النبی، لذلک اخذوا یبثون الاراجیف وینشرون الدعایات ویثبطون الناس عن الخروج لانهم موقنون ان النبی سیموت سریعا فی غیابهم ان غزوا، وان الامامه والولایه ستنتقل فی غیابهم بیسر وسهوله الی علی بن ابی طالب وهذا معناه فشل خطتهم، لذلک استماتوا حتی لا یخرجوا، ولکی لا یخرج الناس، وشککوا بسلامه وصواب وحکمه الرسول لاختیار اسامه بن زید!! اذ کیف یامر فتی کاسامه علی کبار المهاجرین والانصار، لان الجمیع یرفضون هذا القرار، ومن الطبیعی ان ینقل قرار الرفض هذا عمر بن الخطاب، وغضب الرسول وقام عن فراش المرض معصوب الراس وصعد المنبر ودافع عن قراره وامر الناس بالخروج (426) وعلی الرغم من خروج الرسول معصوب الراس، ومن حضه المتوالی علی تسییر بعث اسامه الا ان عمر وحزبه لم یقتنعوا باهلیه اسامه للاماره وتابعوا تثبیطهم للناس، والدلیل علی ذلک انه بعد موت النبی ونجاح الانقلاب طلب عمر بن الخطاب من الخلیفه الجدید ان یعزل اسامه لعدم اهلیته للاماره، وحرصا من الخلیفه الجدید علی الظهور بمظهر المطیع لرسول اللّه وثب علی عمر بن الخطاب واخذ بلحیته قائلا له: (ثکلتک امک وعدمتک یا ابن الخطاب استعمله رسول اللّه وتامرنی ان انزعه) (427).
وهذا دلیل قاطع بان عمر هو الذی قاد حمله ی ی ی ی تثبیط الناس عن الخروج، وحمله التشکیک بسلامه وصواب قرار رسول اللّه بتامیر اسامه، وهو الذی نجح بتثبیط الناس وفق اسالیبه المعروفه: المزایده والاثاره، والتشکیک، وهکذا نجح الانقلابیون، واجهضوا خطه الرسول لافشال الانقلاب.
النبی یضع خطه جدیده لقد علم الانقلابیون، ان النبی مشرف علی الموت، وانه قد حدد ساعه معینه لکتابه توجیهاته النهائیه کما یفعل قاده الامم والشعوب، وارباب الاسر وکبار الشخصیات، وکما فعل ابو بکر وعمر نفسه وهما علی فراش الموت فی ما بعد، وکما فعل کل الخلفاء التاریخیین من بعدهما.
وقدر عمر بن الخطاب وقاده الانقلاب ان النبی اذا نجح بکتابه وتوثیق توجیهاته النهائیه خطیا، ووقع علیها فسیودی ذلک حتما الی فشل الانقلاب، لذلک استمات عمر بن الخطاب وارکان حزبه لیحولوا بین الرسول وبین کتابه توجیهاته النهائیه.
الانقلابیون یجهضون خطه النبی من الذی اخبر عمر وارکان حزبه عن موعد کتابه النبی لتوجیهاته النهائیه وعن مضمون هذه التوجیهات؟ فصلنا الاجابه عن هذا السوال فی البحوث السابقه وقلنا: ان الذی اخبرهم بموعد کتابه النبی لتوجیهاته النهائیه وبمضمون هذه التوجیهات قطعا هی السیده عائشه ام المومنین، ولیس من المستبعد ان حفصه ام المومنین قد شارکتها بذلک.
اذ الثابت ان رسول اللّه قد مرض فی بیت عائشه، والثابت ان الرسول قد خطب یوما واشار الی مسکن عائشه فقال: (هاهنا الفتنه.
وکررها ثلاثه: من حیث یطلع قرن الشیطان) (428).
وجاء فی باب (ما جاء فی ازواج الرسول) من صحیح البخاری:
(ان رسول اللّه قد خرج من بیت عائشه، فقال راس الکفر من هاهنا من حیث یطلع قرن الشیطان).
ومن الثابت ان السیده عائشه کانت تحقد علی الامام علی ولا تطیق ان تلفظ اسمه، وهذا واضح من مجموعه من الروایات (429)، ثم ان علی بن ابی طالب هو الخلیفه الوحید الذی خرجت علیه ام المومنین ونبحتها کلاب الحواب، ورکبت جملها عسکر، بدعوی المطالبه بدم عثمان، مع انها هی نفسها التی افتت بقتل عثمان (430)، ولما قتل عثمان کانت تتصور ان الخلافه ستوول لابن عمها طلحه (431)، ولما علمت ان الناس بایعوا علیا صعقت وقالت لیت السماء قد انطبقت علی الارض، ولما علمت بموت علی بن ابی طالب سجدت للّه شکرا، کانت تکره علیا وفاطمه وولدیها الحسن والحسین، ولم لا؟ فعائشه وحفصه هما اللتان تظاهرتا علی رسول اللّه (432)، وطلب اللّه منهما ان تتوبا (433) وبهما ضرب اللّه مثلا امراه نوح وامراه لوط (434).
ثم ان عائشه وحفصه صاحبتا مصلحه فابواهما یتراسان الحزب ثم المکانه التی تمتعتا بها فی عصر ابی بکر وعمر، لقد کان قول عائشه امر عند عمر، وقد وثقنا ذلک فی الصفحات السابقه من هذا الکتاب.
ومع ان عائشه وحفصه من زوجات الرسول، فقد کان عمر یعط ی کل واحده من زوجات الرسول عشره آلاف بینما یعط ی کل واحده منهما اثنا عشر الفا، کل هذه الاسباب مجتمعه توکد بان السیدتین کانتا ضالعتین فی الانقلاب، وعضویین فی الحزب، وهما اللتان نقلتا موعد ومضمون توجیهات النبی النهائیه ومضمونها.
الانقلابیون یقتحمون منزل النبی فی الوقت المحدد لکتابه توجیهاته النهائیه، کان النبی یجلس مع اصفیائه الذین اختارهم لیشهدوا کتابه توجیهاته تلک، وقد احضروا الکتف والدواه، وینتظرون رسول اللّه یشرع باملاء توجیهاته النهائیه بهذا الوقت بالذات اقتحم عمر بن الخطاب وقاده حزبه منزل رسول اللّه ودخلوا فجاه وجلسوا، وقد اجمعوا کیدهم، ورتبوا امرهم، فوجی ء النبی واصفیاوه، بکثره العدد، وفی الوقت الذی جاء به عمر وارکان حزبه!! ولکن مثل النبی لا ینثنی عن عزمه، ومع ذلک فالنبی یجلس فی بیته لا فی بیت عمر، ولا فی بیوت ارکان حزبه، وعلی فراش مملوک له، ولیس مملوکا لعمر ولا لارکان حزبه، ثم ان النبی ما زال نبیا ورسولا وقائدا للامه، ولم تسلب منه صلاحیاته ولا اختصاصاته ثم ان النبی انسان مریض مشرف علی الموت ومن حقه ان یقول ما یشاء لذلک قال لاصفیائه الذین احضرهم بما مضمونه: (قربوا اکتب لکم کتابا لن تضلوا بعده ابدا).
وما ان اتم النبی جملته حتی التفت عمر بن الخطاب الی الحاضرین متجاهلا النبی تماما فقال لهم: (ان النبی یهجر، ولا حاجه لنا بکتابه، حسبنا کتاب اللّه!) (435).
وما ان اتم عمر جملته حتی صاح اتباعه الذین احضرهم معه لهذه الغایه وبصوت واحد (القول ما قال عمر: ان النبی یهجر!! استفهموه ما باله اهجر)!
دهش اصفیاء النبی واحتجوا، وکرر عمر قوله، وردد اتباعه وارکان حزبه بصوت واحد قولهم، وکثر اللغط والاختلاف وارتفعت الاصوات.
الرسول یقول قربوا اکتب لکم کتابا، وعمر یقول: ان الرسول قد هجر، ولا حاجه لنا بکتابه، والقرآن یکفینا، وارکان حزب عمر یرددون من خلفه، واصفیاء النبی یحتجون وقد اخذهم العجب مما یجری.
لفت هذا اللغط الغریب، والاختلاف، والضجیج انتباه النسوه فقلن من وراء الستر: (الا تسمعون رسول اللّه قربوا.. فاجابهن عمر انکن صویحبات یوسف.. فقال الرسول: دعوهن فانهن خیر منکم) (436).
لم یبق ما یقال بعد ان اصر عمر وارکان حزبه علی ان الرسول یهجر، وبعد ان استماتوا حتی لا یکتب الرسول توجیهاته النهائیه.
فقال الرسول: دعونی فالذی انا فیه خیر مما تدعونی الیه.
ثم قال: قوموا لا ینبغی عندی التنازع! (437)، لقد وصلتنا هذه الحقائق علی الرغم من منع الخلفاء لروایه احادیث الرسول، وعلی الرغم من احراقهم للمکتوب منها، واولیاء عمر وارکان حزبه یعترفون بصمتها کلها، وهی بفضل اللّه کافیه للحکم علی من نقضوا عری الاسلام عروه عروه، بادئین بنقض الحکم او الاحکام المتعلقه بالقیاده.
لما سمع عمر وارکان حزبه قول الرسول (قوموا عنی)، ادرکوا بانهم قد نجحوا بالحیلوله بین الرسول وبین کتابه ما اراد، ولان اصفیاء النبی یطیعون رسول اللّه، قاموا.
عندئذ نهض عمر وتبعا لنهوضه، نهض ارکان حزبه وغادروا جمیعا الغرفه المقدسه وترکوا رسول اللّه کسیر الخاطر یحیط به ابن عمه علی بن ابی طالب، وولداه الحسن والحسین، واهل بیت النبوه، وبعد ساعات فارق النبی الحیاه، وغابت شمس الاسلام وفجعت روح البشریه بابر ابنائها، بالوقت الذی کان عمر وحزبه فرحین بانتصارهم لانهم حالوا بین الرسول وبین کتابه ما اراد وتابعوا خططهم الرامیه لنقض الحکم الالهی!
والسوال الذی یطرح فی هذا المقام هو:
لماذا استمات عمر وحزبه للحیلوله بین الرسول وبین کتابه ما اراد؟ لقد اعترف عمر فی ما بعد، بانه والحزب الذی کان یراسه قد صدوا النبی عن کتابه ما اراد حتی لا یجعل الامر من بعده لعلی بن ابی طالب!! (438).
حوادث مشابهه ومکر اللیل والنهار مرض ابو بکر مرضا شدیدا واشتد وجعه قبل ان یموت، فدعا عثمان قبیل وفاته بقلیل لیکتب له توجیهاته النهائیه، فقال لعثمان اکتب.. ثم اغمی علیه من شده الوجع، وافاق ابو بکر من غیبوبته ثم کتب (انی قد ولیت علیکم عمر..) (439)، وبعد ذلک جاء خادم ابو بکر ومعه التوجیهات النهائیه فکان عمر یقول اسمعوا واطیعوا قول خلیفه رسول اللّه (440)..
وطعن عمر، ومرض مرضا شدیدا، ومع هذا کتب توجیهاته النهائیه، وامر بضرب عنق کل من یخالفها (441).
لم تحدث زوبعه!! ولم یقل احد لابی بکر او لعمر: انت تهجر، ولم یقل احد لهما: لا حاجه لنا بوصیتک حسبنا القرآن! لم یکسر احد بخاطرهما، ولم یحل احد بینهم وبین کتابه ما ارادا، المسلمون فی حاله خشوع کان علی رووسهم الطیر!، یا ویحهم، لست ادری کیف یسوغون ذلک؟! کیف یومن ابو بکر وعمر علی کتابه ما یریدا ولا یومن رسول اللّه! لست ادری ماذا بقی من اسلام القوم؟! ولکن الملک عقیم!
عمر وارکان حزبه یتقاسمون الادوار کسر عمر وارکان حزبه خاطر النبی الشریف، وخرجوا سعداء منتصرین لانهم حالوا بین الرسول وبین کتابه ما اراد، وایقنوا ان الرسول میت بین لحظه واخری، وانه لم یبق بینهم وبین الاستیلاء علی السلطه الا قاب قوسین او ادنی، وان فرصتهم الذهبیه لتحقیق اهوائهم ونوایاهم هی الفتره التی تمتد ما بین تجهیز الرسول ودفنه حیث یکون اهل بیت النبوه مشغولین بذلک، والاسد فی عرینه یدبر امر مواراه النبی فی ضریحه الاقدس، فاذا نجح عمر وحزبه بالاستیلاء عندئذ علی السلطه فی غیاب الاسد وشبیله واهل بیت النبوه، سیواجهون الامام علی واهل بیت النبوه کسلطه قائمه، لانهم لو واجهوه کاشخاص او کانت هنالک فرصه متکافئه، فلا عمر، ولا ارکان حزبه، ولا ساده البطون لهم القدره علی الوقوف امام بیان الامام، او سطوته.
ولکی یضمن عمر وارکان حزبه نجاح الانقلاب:
1- وضع فرقه من حزبه قرب مسجد الرسول حیث یقع بیت النبی وحیث یوجد اهل بیت النبوه وعمیدهم المشغولین بتجهیز النبی لمواراته فی ضریحه الاقدس، ومهمه هذه الفرقه من حزب عمر ان تراقب حرکه علی واهل بیت النبوه، فاذا اقبل الخلیفه الجدید تستقبله، وتبادر الی مبایعته کان الامر عفوی وطبیعی، وقد اسند عمر مهمه قیاده هذه الفرقه الی عثمان بن عفان المکلف بجمع الامویین واعدادهم لهذه الغایه، لیساعده سعد بن ابی وقاص المکلف بجمع قومه بنی زهره، حیث ذهب عبد الرحمن بن عوف مع عمر وبقی سعد، ولما اقبلت زفه الخلیفه الجدید صاح عمر بن الخطاب بالجالسین حول المسجد، وهم فی اغلبیتهم من اعضاء الحزب قائلا: مالی اراکم حلقا شتی، قوموا فبایعوا ابا بکر، فقد بایعته وبایعه الانصار، فقام عثمان بن عفان ومن معه من بنی امیه فبایعوا، وقام سعد بن ابی وقاص ومن معه من بنی زهره فبایعوا (442).. وانت تلاحظ انه بمجرد ان قال عمر: قوموا فبایعوا، وبلا تردد وکان هنالک اتفاق مسبق، قام عمر والامویون فبایعوا، وقام سعد وبنو زهره فبایعوا، فهل یعقل ان یکون هذا ولید صدفه؟!
2- الفرقه الثانیه تتحرک فی اوساط الانصار وتختلق اجتماعا یضم جزءا من الانصار یشمل کافه المویدین لعمر وحزبه، واختلاق حوار ینتهی سریعا بمبایعه ابی بکر، ووقع اختیار هذا الفریق علی سقیفه بنی ساعده لتکون محلا للاجتماع حیث یرقد فی جوارها سعد بن عباده سید الخزرج مریضا وطریح الفراش، فاجتمع انصار عمر وحزبه فی السقیفه ثم دعوا سعد بن عباده ومن عنده من عواده فحمل سعد حملا لانه کان مریضا قبیل قدوم المهاجرین الثلاثه او الاربعه: عمر، وابو بکر، وابو عبیده، وهنالک من یضیف لهم عبد الرحمن بن عوف.
وقد اسند عمر قیاده هذه الفرقه الی عویمه بن ساعده.
وما یدلنا علی ذلک کلمه (ساعده) وسقیفه بنی ساعده رهط عویمه الاقربین، والمکانه التی کان یتمتع بها عویمه بن ساعده عند عمر، فعندما مات عویم وقف عمر علی قبره وقال امام الناس: (لا یستطیع احد من اهل الارض ان یقول انا خیر من صاحب هذا القبر) (443).
ویساعد عویم بن ساعده فی قیاده هذه الفرقه محمد بن مسلمه المعروف بکراهیته للامام علی، وبشیر بن سعد، واسید بن حضیر، وزیاد بن لبید، وسلمه بن سلامه، وسلمه بن اسلم، وثابت بن قیس، ویبدو واضحا من سیر الاحداث ان هذا النفر کان یکره الامام علی واهل بیت النبوه، ویکره ولایتهم، والدلیل علی ذلک تبرعهم للاشتراک بالسریه المکلفه بحرق بیت علی بن ابی طالب علی من فیه کما نری، ویلاحظ ان اکثریتهم الساحقه من الاوس.
وما یعنینا ان هذا الفریق قد نجح بایجاد مکان تنصیب الخلیفه الجدید، وهو سقیفه بنی ساعده، ونجح باستقطاب عدد من الانصار لهذا الاجتماع ونجح بالتعاون مع المهاجرین الثلاثه او الاربعه بقیاده زمام المبادره وتنصیب الخلیفه.
3- فرقه تکون علی مقربه من سقیفه بنی ساعده فاذا سمعت ان الخلیفه قد بویع تتقدم وتتزاحم علی بیعته وهم (اسلم)، قال الطبری: (فاقبلت اسلم بجماعتها حتی تضایق بهم السکک فبایعوا ابا بکر، ویصف عمر تلک اللحظه بقوله: ما هو الا ان رایت اسلم فایقنت بالنصر) (444).
وقال ابن الاثیر فی (الکامل فی التاریخ): (فجاءت اسلم فبایعت) (445) کیف یتیقن عمر بن الخطاب ان جمعا تضایق به السکک معه ویویده، ان لم یکن هنالک اتفاق مسبق!
زفه الخلیفه الجدید خرج ابو بکر من سقیفه بنی ساعده حاکما (او خلیفه جدیدا) وخرج عمر، وابو عبیده، وسالم مولی ابی حذیفه، وعبد الرحمن بن عوف، کنواب للخلیفه، وخرج الذین بایعوا ابا بکر کجیش منظم للخلیفه، سار الخلیفه بین نوابه وخلفه الذین بایعوه یزفونه زفا الی المسجد، وعند وصوله للمسجد استقبله عثمان بن عفان علی راس الامویین فبایعوه، وسعد بن ابی وقاص علی راس بنی زهره فبایعوه، وصعد الخلیفه الجدید بعد تردد علی منبر رسول اللّه فبایعه اعوانه ثانیه.
وبهر الناس من هول المفاجاه، ولما ایقنت الخزرج ان الاوس قد بایعوا بادروا الی المبایعه حتی لا ینال الاوس هذا الشرف وحدهم، وخطب الخلیفه الجدید بعد البیعه خطبه موجزه جاء فیها بکل بساطه ووضوح (انی قد ولیت علیکم ولست بخیرکم...) (446).
هذا یعنی ان الخلیفه یعلم ان فی الامه من هو خیر منه وافضل، وایقن الناس ان الانقلاب قد نجح تماما، وان عمر وحزبه قد قبضوا علی مقالید الامور تماما فبایدیهم مفاتیح الاموال، والنفوذ، وصارت السلطه لهم فمن ایدهم استفاد وادرک رزقه، واشرکوه معهم ومن خالفهم خاب، وضیقوا علیه، وصارت معیشته ضنکا.
فبایعت الاوس والخزرج والمرتزقه من الاعراب ومنافقوا المدینه وما حولها بایعوا عن بکره ابیهم فلم یرو راو قط ان منافقا قد تخلف عن بیعه ابی بکر، وادی موقف المنافقین هذا الی اختفاء ظاهره النفاق، فلم یعد لهذا المصطلح وجود الا فی القرآن الکریم، وصار الولاء للسلطه او عدم الولاء هو الطریق الوحید للتقدم والتاخر، والصعود والهبوط، بل للموت والحیاه، وخضعت المدینه وما حولها للسلطه الجدیده، وصار عمر وارکان حزبه هم الرموز الحیه للمجتمع الجدید، لقد بهر الناس بقدره عمر وارکان حزبه، وعبقریتهم الفائقه بالتخطیط، فقد استطاع عمر وحزبه ان یقهروا النبی نفسه، وان ینقضوا کلما بناه فی مجال الحکم.
واخذ الناس یترقبون وینتظرون بفارغ الصبر المواجهه بین علی بن ابی طالب الامام الشرعی واهل بیته من جهه، وبین الحاکم الجدید واعوانه من جهه اخری، کانت الجموع تعلم ان امکانیات الامام علی کانت محدوده، وانه یواجه واقعا لا قدره له علی تغییره، ولکن الجموع متیمه بالمفاجات وترید للاحداث ان تستمر حتی تری من یغلب، فتسلمه امرها او تدعه یقودها بلا عناء، لقد سئمت الجموع الحرکه، وهامت بالصوره.
القرارات الالیمه لان علیا بن ابی طالب واهل بیت النبوه کانوا مشغولین بتجهیز النبی ومواراته فی ضریحه المقدس، وکان من المتعذر علیهم من جمیع الوجوه ان یترکوا النبی جثه لم تدفن ویخرجون لینازعوا الناس سلطانه، ولان علی بن ابی طالب یعلم کما یعلم عامه المسلمون وخاصتهم انه الامام المعین شرعا لخلافه النبی، فمن الطبیعی ان لا یبایع، ومن الطبیعی ان یعتبر السلطه الجدیده سلطه غیر شرعیه وغاصبه.
لذلک قعد فی بیته ینتظر اکتمال دوره الحدث، کانت السلطه تعلم انها غاصبه، ولکن عزاءها انها تواجه علی واهل بیت النبوه بامر واقع، وبجماهیر عریضه تویدها، وبمصالح کبری تتعارض مع ولایه علی واهل بیت النبوه.
وکانت السلطه تعلم ان الرعیه تنتظر صراعها مع الولی واهل بیت النبوه، فان نجحت السلطه باخضاع علی واهل بیت النبوه فسیستمر ولاء الرعیه للسلطه الجدیده، وان لم تنجح السلطه فان ما بناه الانقلابیون سیتهدم، وستوالی الرعیه الغالب کائنا من کان، ولا فرق عندها بین علی وابی بکر هذه هی الحاله النفسیه التی وصلت الیها الامه نتیجه لدعایات عمر وحزبه واراجیفهم علی رسول اللّه! ومن هنا وجدت السلطه نفسها مضطره لان تظهر اشد انواع الحزم والجبروت والنار ضد علی خاصه وضد اهل بیت النبوه عامه.
القرار الاول: حرق علی بن ابی طالب وفاطمه بنت النبی والحسن والحسین وآل محمد وهم احیاء دفن علی بن ابی طالب واهل بیت النبوه رسول اللّه، وعادوا الی بیت علی وقد انهتکم المصیبه، فجلسوا وعندهم بعض المعزیین کسلمان الفارسی، والبراء بن عازب، وابو ذر الغفاری والمقداد بن الاسود، وابی بن کعب، وعمار بن یاسر یخففون عنهم ویشارکونهم المصاب کما جرت العاده، لان عمر وابا بکر وحزبهما وعائشه لم یشهدوا تغسیل الرسول ولا تجهیزه ولا دفنه.
فقد کانوا مشغولین بمتاعب الانقلاب (447)، واذا کان ابو بکر وعمر ومن سار برکابهما لم یستشهدوا دفن الرسول، فمن باب اولی ان لا یشهدوا الغسل والتکفین.
اما عائشه فقد اعلنت: (ما علمنا بدفن رسول اللّه حتی سمعنا صوت المساحی لیله الثلاثاء فی السحر) (448).
(... فلم یدفن -رسول اللّه- حتی کانت العتمه ولم یله الا اقاربه، ولقد سمعت بنو غنم صریف المساحی حین حفر لرسول اللّه وانهم لفی بیوتهم) (449).
ومن الطبیعی ان یعود الذین اشترکوا فی دفن النبی مع علی واهل بیت النبوه ویجلسوا معهم هکذا جرت العاده فی الجاهلیه والاسلام.
لقد اقعدتهم المصیبه بوفاه النبی، بالدرجه الاولی اما عمر بن الخطاب وارکان حزبه فقد فسروا الامر تفسیرا آخر، قال عمر فی ما بعد: (وانه کان من خبرنا حین توفی نبینا ان علیا والزبیر ومن معهما تخلفوا عنا فی بیت فاطمه) (450).
فابو بکر وعمر کانوا یرون ان من واجب علی واهل بیت النبوه بعد ان شاهدوا نجاح الانقلاب ان یبادروا علی الفور بتهنئه الانقلابیین ومبارکتهم، وان یتجاهلوا ان الانقلابیین قد غصبوهم حقهم بالولایه والامامه من بعد النبی!
وکان عمر وحزبه یرون ان تهنئتهم بالفوز اولی واحری من مشارکه اهل بیت النبوه مصابهم بوفاه النبی، فما کان ینبغی للزبیر ولا لمن معهم ان ینشغلوا بالعزاء عن التهنئه بالحکم الجدید والبیعه!
لذلک کله غضب ابو بکر غضبا شدیدا وقال لنائبه عمر: (آتنی به باعنف العنف) یقصد علیا (451) وطلب ابو بکر من عمر ان یخرج الجمیع من بیت فاطمه وان ابو، امره بقتالهم (452)، وجهز عمر بن الخطاب سریه لهذه الغایه فیها عبد الرحمن بن عوف وخالد بن الولید، واسید بن حضیر ولفیف من المهاجرین والانصار.
فقرر عمر بن الخطاب ان یحرق الدار علی من فیها.
وفیها فاطمه وعلی والحسن والحسین وآل محمد والمعزین!
توجهت السریه المکلفه بحرق بیت فاطمه بنت محمد، علی من فیه، او یخرجوا صاغرین لمبایعه الحاکم الجدید، واعلان تاییدهم للانقلاب بدون قید ولا شرط.
جمعوا الحطب، ووضعوه حول بیت فاطمه بنت محمد رسول اللّه، وجاء عمر بن الخطاب ومعه قبس من النار لیحرق الدار علی من فیها!! لفتت تحرکات قائد السریه انتباه من فی الدار وخرجت فاطمه بنت محمد، ورات الحطب وقد احاط ببیتها، ورات عمر بن الخطاب یبرق ویرعد ومعه قبس النار! وکله عزم وتصمیم علی احراق البیت علی من فیه!! فخاطبته مندهشه (یا ابن الخطاب اجئت لتحرق دارنا؟! وباعصاب بارده وهادئه اجابها عمر بن الخطاب: نعم، او تدخلوا فی ما دخلت فیه الامه (453)، فتلقته فاطمه علی الباب، فقالت: فاطمه یا ابن الخطاب اتراک محرقا علی بابی! قال عمر: نعم (454).
والی هذا اشار عروه بن الزبیر فی معرض اعتذاره عن فعله اخیه عبداللّه عندما جمع الهاشمیین وحصرهم فی الشعب، وجمع الحطب وهم باحراقهم ان لم یبایعوه) (455).
وهذه الواقعه من الامور المعروفه بالضروره، وقد اعجب بعض الشعراء ببطوله عمر، فقال حافظ ابراهیم شاعر النیل العظیم مادحا عمر:
(وقوله لعلی قالها عمر اکرم بسامعها اعظم بملقیها حرقت دارک لا ابقی علیک بها ان لم تبایع وبنت المصطفی فیها ما کان غیر ابی حفص یفوه بها امام فارس عدنان وحامیها لما رات فاطمه بنت محمد ذلک طلبت من کل الموجودین فی بیتها الخروج من البیت وهددتهم قائله: (واللّه لتخرج، او لاکشفن شعری ولاعجن الی اللّه فخرجوا وخرج من کان فی الدار) (456)، واخذت فاطمه تبکی وتصیح فنهنهت من الناس (457).
لماذا اصرت فاطمه علی خروج من فی البیت؟ لو بقی علی وسبطاه واهل بیت النبوه وآل محمد فی البیت، فلن یتوانی عمر وسریته لحظه واحده عن احراق البیت علی من فیه، والقضاء التام علی ذریه محمد!! وبعد ذلک تشرع وسائل الاعلام بقلب الحقائق وتشویهها فینکرون وجود علی بن ابی طالب، وینکرون بطولاته، ویجعلونه اعلامیا مشرکا کما جعلوا اباه!! ولقالوا: ان النبی لم تکن له ذریه الا غلامین من ابنته فاطمه احدهما حسن والاخر حسین، وان النبی کان یکرههما، لذلک اوصی لعمر بن الخطاب ان یحرقهما مع امهما وابیهما وهم احیاء بنفس الیوم الذی یموت فیه رسول اللّه!!
ولان عمر بطل، ولا تاخذه فی اللّه لومه لائم، وعملا بوصیه النبی، وامتثالا لامر صاحبه رسول اللّه احرقهم احیاء! وستقنع وسائل الاعلام والاموال والنفوذ المملوکه للسلطه الغالبه عامه الناس وخاصتهم بهذه الخزعبلات!! الم تقتنع العامه وما زالت مقتنعه للان بان ابا طالب مشرک ومات علی الشرک!! بنفس الوقت الذی تعترف فیه العامه بانه حمی النبی، وحمی الاسلام فی مکه!
واحتجاج فاطمه وعلی بالقرآن او السنه مضیعه للوقت، وغیر منطقی فما معنی ان تقول لعمر قال رسول اللّه (رضا فاطمه من رضای)؟ او (فاطمه بضعه منی من آذاها فقد آذانی)؟ فما قیمه قول الرسول هذا عند عمر وحزبه طالما انهم قالوا له وهو حی، ووجها لوجه: (انت تهجر، ولا حاجه لنا بکتابه ولا بوصیتک، لان القرآن عندنا وهو یغنینا عنک یا محمد وعن وصایاک)! وقد وثقنا ذلک فی الصفحات السابقه من هذا الکتاب.
لذلک رای علی وفاطمه واهل بیت النبوه ان الصبر اولی واحری بهما.
وفی یوم من الایام ستنکشف خزعبلات اعلام الدوله واکاذیبها، وسیعرف الناس الحقیقه الشرعیه، واهل بیت النبوه وحدهم هم المنبع الوحید بعد النبی لکافه الحقائق الشرعیه، فالقرآن ثقل ورکن، واهل البیت الثقل والرکن الاخر، فاعطاء الفرصه لعمر لحرق اهل بیت النبوه یعنی هدم الرکن والثقل الثانی، واطلاق ید السلطه الانقلابیه فی ما تبقی من دین اللّه بلا حسیب ولا رقیب، لذلک خرج علی وخرجت فاطمه، وخرج الحسن والحسین، وبخروجهما خرج آل محمد ومن عندهم من المعزین!
واقتادت السریه علیا الی الحاکم الجدید لیبایع او یقتل!
لولا لطف اللّه، وحکمه علی وفاطمه، لمضی عمر بن الخطاب بخطته الرامیه الی احراق البیت علی اهل بیت النبوه وآل محمد جمیعا بنفس الیوم الذی مات فیه محمد، لکن خرج الجمیع، والقی القبض علی علی بن ابی طالب مصدر التهدید الوحید لسلطه الانقلابیین، واوثقوه واقتادوه الی الحاکم الجدید، لیبایع ولیعلن الطاعه (458) (اتی به الی ابی بکر) ای (اتی بعلی) وانظر الی قول عمر لعلی (انک لست متروکا حتی تبایع) مما یعنی بان السلطه اقتادت الامام علی بالقوه والاکراه الی ابی بکر، وعلی هذا اجمع اهل بیت النبوه، ومعنی هذا انه کان مربوطا بالحبال!! قد یقال کیف یستطیع رجل مثل عمر ان یوثق علیا بن ابی طالب بالحبال مع ان علی کان اقوی انسانا علی وجه الارض ومع انه الاشجع؟!!
ان عمر بن الخطاب لا یستطیع بقوته الشخصیه ان یوثق بالحبال او ان یقود بالقوه غلاما، فلم یعرف طوال تاریخ النبوه ان قتل عمر بن الخطاب مشرکا او جرحه او اسره، وقد فر فی احد وحنین، وکان مشهورا بالمزایده والاثاره، ولکنه لم یکن رجل قوه ولا رجل حرب، بمعنی ان عمر قد وضع علیا بالحبال وقاده بالقوه بفعل الجموع التی اسلمت قیادتها لعمر والانقلابیین، یجمع الرواه علی ان اسلم مثلا (قد اقبلت حتی تضایق بهم السکک) فما الذی یمنع عمر من ان یاخذ اسلم کلها معه لجلب علی بن ابی طالب مخفورا؟!! وما الذی یمنع عمر من ان یاخذ الاوس کلهم معه طالما ان شیخهم اسید بن حضیر یسیر فی رکاب عمر؟! وما الذی یمنع عمر من ان یجیش کل بطون قریش ال 23 معه طالما انها من حزبه؟!! وما الذی یمنع جموع المنافقین من ان تتبرع من تلقاء نفسها وتسیر فی رکاب عمر وتتلذذ باذلال محمد واهل بیت محمد؟ لقد وجد عمر جموعا اعطت قیادتها ورکبته علی ظهورها وهی علی استعداد للبطش الشدید بعلی واهل بیت محمد عند ادنی اشاره، وسلب بیوت آل محمد ونهبها قبل ان یرتد الیک طرفک.
بهذا المناخ لیس من الحکمه ان یحارب علی بن ابی طالب لانه لیس معه الا اهل بیته وهو یظن بهم عن الردی کما قال، فانقاد للاعتقال انقیادا مشرفا، لان الانقلابیین یریدون ان یجرون الی معرکه فاشله لخلق الفرصه امامهم لاباده اهل بیت محمد!
محاوله احراق منزل اهل بیت النبوه حقیقه لا یمکن انکارها شروع عمر بن الخطاب باحراق منزل اهل بیت النبوه حقیقه لا یمکن انکارها، فقد اجمعت الامه علی صحه وقوع هذه الحادثه (459).
علی بن ابی طالب یقف مکتوفا بین یدی الحاکم الجدید نجح عمر بن الخطاب والجیش الذی کان یقوده باعتقال علی بن ابی طالب وربطه بالحبال فاقتادوه الی ابی بکر الحاکم الجدید لیقضی فیه بامره علی حد تعبیر عمر بن الخطاب اذ قال عمر لابی بکر: (الا تامر فیه بامرک؟) (460)، اوقف الامام بین یدی الحاکم الجدید وهو مربوط بالحبال.
وافتتح اللقاء عمر بن الخطاب قائلا مخاطبا علیا (انک لست متروکا حتی تبایع) (461) فاجابه الامام باعصاب هادئه امام الحاکم الجدید وارکان دولته قائلا لعمر: (احلب حلبا لک شطره، واشدد له الیوم امره یردده علیک غدا) فالامام علی یعرف بان ابا بکر سیستخلف من بعده عمر! وهذا ما حدث فعلا، وتجاهل الحاکم الجدید وعمر بن الخطاب ملاحظه الامام وقال له عمر بحزم بایع!!
ماذا یقول الامام؟ هل یحتج علیهم بالقرآن؟ فلدیهم تفسیرهم الخاص للقرآن!! وهل یحتج علیهم بسنه الرسول؟!! وما قیمه سنه الرسول بالنسبه لشخصیه الرسول عندهم، لقد قال عمر للرسول شخصیا امام ارکان حزبه: انت تهجر، ولسنا بحاجه الی وصیتک، وبنفس الجلسه قال ارکان حزب عمر للرسول: انت تهجر، والقول ما قاله عمر!! وارکان حزب عمر الیوم هم ارکان دوله ابی بکر!! فما هی فائده الاحتجاج بسنه الرسول وحدیثه امام اناس یقولون للرسول شخصیا: لسنا بحاجه لوصیتک لانک تهجر!
لذلک فکر الامام علی بنقض الحجه التی قام علی اساسها الانقلاب الجدید، فقال الامام باعصاب هادئه: (انا عبداللّه واخو رسوله، انا احق بهذا الامر منکم، لا ابایعکم فانتم اولی بالبیعه لی، اخذتم هذا الامر من الانصار، واحتججتم علیهم بالقرابه من رسول اللّه، وتاخذونه منا اهل البیت غصبا، الستم زعمتم للانصار انکم اولی بهذا الامر منهم لما کان محمد منکم، فاعطوکم المقاده وسلموا الیکم الاماره!! وانا احتج علیکم بمثل ما احتججتم به علی الانصار، نحن اولی برسول اللّه حیا ومیتا، فانصفونا ان کنتم تومنون والا نبوءوا بالظلم وانتم تعلمون) (462).
ما قاله الامام افضل ما یمکن ان یقال، ان قول الامام بمثابه فتح حقیقی، لقد ابرز بوضوح ما اراد ابرازه ونسف حجه ابی بکر وعمر فی سقیفه بنی ساعده حیث قال عمر: (ان العرب لا ینبغی ان تولی هذا الامر الا من کانت النبوه فیهم.. من ینازعنا سلطان محمد ومیراثه ونحن اولیاوه وعشیرته الا مول بباطل او متجانف لاثم) (463).
وکان ابو بکر قد قال فی نفس الجلسه: (ونحن اولیاوه وعشیرته واحق الناس بالامر من بعده..) (464).
صعق الحاضرون من هدوء اعصاب الامام وقوه حجته، فنهض ابو عبیده وقال مجیبا للامام: (یا ابا الحسن انک حدیث السن وهولاء مشیخه قریش قومک.. فقال علی: یا معشر المهاجرین اللّه اللّه لا تخرجوا سلطان محمد عن داره وبیته الی دورکم، ولا تدفعوا اهله عن مقامه فی الناس وحقه، فواللّه یا معشر المهاجرین لنحن اهل البیت احق بهذا الامر منکم، ما کان فینا القاری ء لکتاب اللّه، الفقیه فی دین اللّه، العالم بالسنه المصطلح بامر الرعیه، واللّه انه لفینا، فلا تتبعا الهدی فتزدادوا من الحق بعدا.
عندئذ قال بشیر بن سعد وهو اول من بایع ابا بکر لو کان هذا الکلام سمعته منک الانصار یا علی قبل بیعتها لابی بکر ما اختلف علیکم اثنان) (465).
رای عمر بن الخطاب انه ما جاء به علی لیناقش، انما جاء به لیبایع فاراد عمر ان یضع حدا لهذا النقاش الذی لا معنی له فقال عمر لعلی بحزم: (بایع) فقال علی: ان لم افعل فمه؟ یبدو ان عمر قد قال له: (اذا واللّه الذی لا اله الا هو نضرب عنقک) وکما ردد ارکان حزب عمر فی حضره الرسول القول ما قال عمر: (انت تهجر) فلقد رددوا خلف عمر هذه المره قول عمر:
(اذا واللّه الذی لا اله الا هو نضرب عنقک) (466)!!، فقال عمر لابی بکر الا تامر فیه بامرک؟ ویبدو ان عمر اراد من ابی بکر ان یصدر قرارا بقتل الامام بعد ان صاح ارکان الحزب (اذا واللّه الذی لا اله الا هو نضرب عنقک) فیحمل ابا بکر مسوولیه القتل.
وفکر ابو بکر ثم قال لعلی: (فان لم تبایع فلا اکرهک) (467)، ویبدو ان ابا بکر قد امر بحل وثاق الامام مباشره فلحق علی بقبر النبی یصیح ویبکی امام الجموع وینادی: (یا ابن ام ان القوم استضعفونی وکادوا یقتلوننی) (468) وهی نفس الایه التی وردت علی لسان هارون لموسی (ولما رجع موسی الی قومه غضبان اسفا قال بئسما خلفتمونی من بعدی اعجلتم امر ربکم والقی الالواح واخذ براس اخیه یجره الیه قال ابن ام ان القوم استضعفونی وکادوا یقتلوننی فلا تشمت بی الاعداء ولا تجعلنی مع القوم الظالمین) «الاعراف/150» ولیس من المستبعد ی ی ی ی ان الجموع قد تذکرت بان محمدا قد قال لعلی امامها:
(انت منی بمنزله هارون من موسی، الا انه لا نبی بعدی).
الحاکم الجدید یهم بالتنازل عن الخلافه
لیس من المستبعد ان یکون ابو بکر قد لام عمر وقرعه، لانه تعجل وشرع باحراق منزل اهل بیت النبوه علی من فیه وهم احیاء!! صحیح ان ابا بکر قد طلب من عمر ان یاتیه بعلی باعنف العنف، ولکن من الموکد ان ابا بکر اشد ادراکا من ان یقصد باعنف العنف حرق منزل اهل بیت محمد علی من فیه وهم احیاء، وصحیح ایضا ان ابا بکر قد امر بحرق (الفجاءه)، وهو حی مقموط، وحرق فعلا بالنار، وشمت الجموع المویده رائحه شواء جسد الفجاءه، وصفقت للخلیفه وارکان دولته، ولم یقل احد منها هذا معروف، او هذا منکر! لکن ابا بکر یعلم علم الیقین ان علیا لیس کالفجاءه، فعلی هو سید المسلمین وسید العرب، وولی المومنین حسب تقییم محمد الرسول، الذی جاء ابو بکر لیخلفه.
ثم ان علیا وفاطمه والحسن والحسین وآل محمد لیسوا مغمورین فالعالم کله یعرفهم وحرق المنزل علیهم وحرقهم احیاء سیثیر زوبعه کبری یسمع بها العالم کله، وصحیح ان الجموع المویده للانقلابیین سکری وان الکثیر یقولون بقلوبهم اللهم: ان هذا منکر لا نرضی به!! ولکن قد یعموا السکاری!! وقد یجهر المنکرون فی قلوبهم، فیهب اعصار لا یبقی ولا یذر، ولیس من المستبعد ان یکون عمر قد قبل اللوم والتقریع، صحیح ان ابا بکر واجهه، وان الحاکم الفعلی هو عمر فقد قاد الحزب والانقلاب معا، ولکن عمر تعود ان یکون تابعا غیر متبوع، وتعود ان یزاود، وتعود ان یکتشف خطاه بعد کل مزاوده وان یتقبل اللوم، ولیس من المستبعد ان عمر قد استوعب لوم الخلیفه الجدید، وانهما قد اقتنعا ان احراق منزل اهل بیت محمد علی من فیه، فکره غیر معقوله، ولیست عملیه ولا یمکن السیطره علی آثارها، وان هنالک اسالیب اکثر نجاعه من الحریق والقتل واعظم مردودا فلم لا یجربونها؟! لذلک صمما علی ان یذهبا الی بیت علی بن ابی طالب لیعتذرا له وفاطمه عن فعلتهما بالشروع باحراق منزل اهل البیت علی من فیه وهم احیاء!! وذهب الاثنان الی بیت علی، فاستاذنا فلم تاذن لهما فاطمه، فوسطا علیا وکلماه، فادخلهما، فلما قعدا حولت وجهها الی الحائط، فسلما علیها فلم ترد علیهما السلام.. فقالت فاطمه (ارایتکما ان حدثتکما حدیثا عن رسول اللّه تعرفانه وتفعلان به؟ قالا: نعم.
قالت نشدتکما اللّه الم تسمعا رسول اللّه یقول: رضا فاطمه من رضای وسخط فاطمه من سخط ی، فمن احب فاطمه ابنتی فقد احبنی، ومن ارضی فاطمه فقد ارضانی، ومن اسخط فاطمه فقد اسخطنی قال الاثنان:
سمعناه من رسول اللّه!! قالت فاطمه: فانی اشهد اللّه وملائکته انکما اسخطتمانی وما ارضیتمانی، ولئن لقیت النبی لاشکونکما الیه)!! هذه اقوال لا توثر بعمر فقد واجه النبی فی بیته، واسخطه شخصیا وهو فی بیته، وکسر بخاطره، وقال له:
انت تهجر، فمثل هذه الاحادیث لا تلفت نظر عمر حتی لو قالها له رسول اللّه شخصیا.
اما ابو بکر فقد انتحب یبکی حتی کادت نفسه ان تزهق وکلمات فاطمه تلاحقه (واللّه لادعون علیک فی کل صلاه اصلیها، وخرج ابو بکر باکیا، وخلفه عمر، واکتشف ابو بکر بانه واجهه لمعاداه اهل بیت النبوه والتنکیل بهم، وکان ارکان حزب عمر الذین تحولوا الی ارکان دوله متحلقین حول بیت علی حرصا علی الخلیفه ونائبه، ولمعرفه نتیجه المحادثات فلما خرج الاثنان تجمع ارکان الدوله فقال ابو بکر مخاطبا ارکان الدوله: (یبیت کل رجل منکم معانقا حلیلته مسرورا باهله، وترکتمونی وما انا فیه، لا حاجه لی فی بیعتکم اقیلونی بیعتی) (469).. من الطبیعی ان لا ترضی الجموع المویده بذلک، ومن الطبیعی ان لا یرضی عمر، لان قبول عمر وارکان حزبه باستقاله ابی بکر بهذه المرحله یعنی فشل الانقلاب، ویعنی ضیاع تعب ارکان الحزب، وضیاع الاحلام والامال التی عقدوها علی نجاح الانقلاب، او بتعبیر ادق یعنی ذلک ضیاع مصالحهم حسب رایهم، وعوده الامور الی نصابها الشرعی الذی بینه اللّه ورسوله، ویعنی ان یصبح علیا بن ابی طالب هو الامام لنفرض ان عمر قد قبل -وهذا غیر وارد- فکیف یقبل المنافقون!! واکتشف ابو بکر الحقیقه انه لیس اکثر من واجهه، وانه اذا اصر علی الاستقاله فسیقتلونه وینکلون به، لذلک اعطاهم قیاده، وسحب استقالته، وتابع معهم، وبهم دوره اکتمال الاحداث!
القرارات الاقتصادیه ادرکت السلطه الانقلابیه الجدیده ان العنف لن یرکع اهل بیت النبوه، وان المفاوضه مع اهل بیت النبوه لن تجدی، بل ستطلع الناس علی عداله قضیتهم، وان التهدید لن یرهب اهل بیت النبوه بل سیزیدهم عزما وتمسکا بحقهم، لذلک فکرت السلطه الانقلابیه، ودبرت، ثم اصدرت مجموعه من القرارات الاقتصادیه اسفرت تلک القرارات عن مصادره ممتلکات اهل بیت النبوه، وحرمانهم من ترکه النبی، وحرمانهم من حقهم فی الخمس.
والسبب ان الخلیفه الجدید وارکان دولته یعرفون ان المال سلاح جبار فی منطقه الجزیره الفاصله خاصه، لذلک قررت السلطه الجدیده ان تجرد علیا واهل بیت النبوه من سلاح المال، وان تعزلهم اجتماعیا تمهیدا لتجریدهم من کافه حقوقهم المدنیه والسیاسیه، وتحویلهم الی مجرد ارقام وافراد جد عادیین من الرعیه.
القرار الاول: مصادره الترک النبی لم یکن الشروع بحرق منزل اهل بیت النبوه علی من فیه وهم احیاء کافیا، ولم یکن تهدید علی بن ابی طالب بالقتل مجدیا، ولا اجدت زیاره الخلیفه ونائبه لمنزل علی ولا محاولاتهم لترضیه فاطمه الزهراء بنت محمد رسول اللّه.
اذا فصراع اهل بیت النبوه مع السلطه صراع طویل ومدید، لذلک یجب تقلیم اظفار اهل بیت النبوه وتجریدهم من کافه ممتلکاتهم.
وفی هذا السیاق، قررت السلطه الانقلابیه حرمان اهل بیت النبوه من ترکه محمد، ومصادره هذه الترکه فورا، حتی لا توول الی اهل بیت النبوه، وبدون سوال ولا جواب، اصدرت السلطه الانقلابیه الجدیده قرارا بحرمان اهل بیت النبوه من میراثهم من ترکه النبی، ووضعت یدها علی الفور علی ترکه النبی، واخذت السلطه تتصرف بهذه الترکه تصرف المالک، واحس اهل البیت بحدوث شی ء، فاستفسروا وعلموا من الناس ان السلطه قررت مصادره ترکه النبی، وحرمان ورثه النبی من هذه الترکه!
فذهب علی وفاطمه وقابلوا الحاکم الجدید ابا بکر لیقفوا منه علی الحقیقه، عندئذ اعلمهم ابو بکر انه قد حرمهم من المیراث من ترکه النبی، وانه قد صادر هذه الترکه، ووضع یده علیها؟ امتثالا لامر الرسول الذی قال لابی بکر شخصیا (نحن معاشر الانبیاء لا نورث) (470).
ومع ان علی هو مستودع علی النبوه، ومع انه وزوجته وابناه کانا یقیمان مع النبی فی بیت واحد وتحت سقف واحد، ومع ان هذا الامر یهمهم وهم احق من یسمع به، الا انهم لم یسمعوا بهذا الحدیث من قبل، ولا سمع به احد من الناس غیر ابی بکر، فهو من احادیث الاحاد فاستغرب علی واستغربت فاطمه، وظنا ان الرجل هازل فی ما یقول:
فقالت له فاطمه من یرثک اذا مت؟ فقال ابو بکر یرثنی ولدی واهلی!! فقالت فاطمه فما لنا لا نرث النبی؟! فکرر ابو بکر مقالته السابقه (471).
وعندئذ قال علی لابی بکر قال تعالی:
(وورث سلیمان داود) «النمل/16» وقال تعالی علی لسان زکریا (یرثنی ویرث من آل یعقوب) «مریم/6» فکیف نوفق بین قولک (الانبیاء لا یورثون وبین هاتین الایتین!! هذا کتاب اللّه ینطق بالحق.
فسکت ابو بکر وانصرف مصرا علی قوله وقراراته) (472).
ولم تکتف فاطمه بنت الرسول بذلک انما بسطت الخصومه بینها وبین السلطه الجدیده امام المهاجرین والانصار، واقامت الحجه علی ابی بکر بخطبه رائعه جاء فیها افعلی عمر ترکتم کتاب اللّه ونبذتموه وراء ظهورکم ان اللّه تبارک وتعالی یقول: (وورث سلیمان داود) وقال عز وجل فی ما قص من خبر یحیی بن زکریا: (فهب لی من لدنک ولیا یرثنی ویرث من آل یعقوب) «مریم/5 - 6»، وقال عز وجل: (واولوا الارحام بعضهم اولی ببعض فی کتاب اللّه) «الانفال/75، الاحزاب/6» وقال تعالی: (یوصیکم اللّه فی اولادکم للذکر مثل حظ الانثیین) «النساء/11» وقال تعالی: (ان ترک خیرا الوصیه للوالدین والاقربین بالمعروف حقا علی المتقین) «البقره/180» وزعمتم ان لا حق ولا ارث لی من ابی، ولا رحم بیننا، افخصکم اللّه بایه اخرج منها نبیه؟!! ام تقولون اهل ملتین لا یتوارثون؟!!
او لست انا وابی من اهل مله واحده؟!!! لعلکم اعلم بخصوص القرآن وعمومه من النبی؟!! افحکم الجاهلیه تبغون؟ (473).
واصر ابو بکر علی رایه، وقراراته، ووقفت الجموع مع حاکمها، فهل یعقل ان یصدقوا القرآن الکریم واهل بیت النبوه، ویکذبوا حاکمهم الذی بیده المال والاعلام والنفوذ!!
حدیث (نحن معاشر الانبیاء لا نورث) لم یروه اصلا الا ابو بکر وعلی الرغم من اتساع دائره الجدل حول هذه الناحیه، الا ان احدا من ارکان دوله الانقلاب او مواطنیها لم یقل انه قد سمع هذا الحدیث من الرسول!!! ولکن فی ما بعد تبرع العشرات من الرواه فرووا عن ارکان الدوله ومویدها هذا الحدیث، وذلک لیصدقوا الخلیفه، ولیرفعوا الشک عنه.
وقد صرح ابن ابی الحدید بذلک فی شرحه لنهج البلاغه.
والسوال الذی یطرح فی هذا المقام هو:
اذا کان اولاد محمد وارحامه لا یرثونه فمن یرثه اذا؟ قال ابو بکر یرث محمد الذی یقوم مقامه، وبما ان محمدا قد مات وبما ان ابا بکر هو خلیفته، فوارث النبی الوحید هو ابو بکر!! (474).
تحقیقا للعداله، ورحمه باهل بیت النبوه، فقد قرر ابو بکر مصادره کامل ترکه النبی، وحرمان ورثه النبی من هذه الترکه، ولکنه تفضل واعط ی آله الرسول ودابته وحذاءه الی علی بن ابی طالب (475)، صحیح ان دواب الرسول جزء من الترکه، وان آلته، وحذاءه اجزاء من الترکه، ولکن الحاکم الجدید ترکها للورثه تجاوزا بالعدل الی الرحمه!
القرار الثانی: حرمان اهل بیت النبوه من منح الرسول اثناء حیاه الرسول الاعظم منح منحا کثیره للناس، وصارت هذه المنح جزءا من ممتلکاتهم، ومنح اهل بیت النبوه منحا کغیرهم من الناس، فترک ابو بکر وارکان دولته کافه المنح التی اعطاها رسول اللّه للناس احتراما لمشیئه رسول اللّه، وباعتبارها صارت حقا مکتسبا، وتقدیرا للذین دخلوا فی طاعه الحاکم الجدید، والتزموا بجماعته.
اما المنح التی اعطاها الرسول لای شخص من اهل بیت النبوه، فقد قرر ابو بکر وارکان دولته مصادرتها علی الفور ووضع الید علیها وحرمان اهل بیت النبوه منها!! وذلک حرصا علی مصلحه المسلمین.
وکانت فاطمه بنت محمد رسول اللّه اول من حرمت من منحتها، وصودرت تلک المنحه (476)، تجد ان فاطمه بنت محمد قد قالت لابی بکر اعطنی فدک، فقد جعلها رسول اللّه لی، فسالها البینه، فشهدت ام ایمن زوج الرسول ورباح مولی الرسول فقال ابو بکر: لا یجوز الا بشهاده رجل وامراتان، وشهد لها علی بن ابی طالب، ولکن الخلیفه کان قد قرر المصادره، ولا راد لقرار الخلیفه!! لم یسال ابو بکر الناس بینه، لقد اکتفی من الناس بوضع الید!! اما فاطمه، فتحتاج الی بینه لاثبات ان یدها مشروعه.
القرار الثالث: قرار حرمان اهل بیت النبوه من حقهم بالخمس الوارد فی القرآن الکریم (لما منعوا بنت الرسول من ارث ابیها، ومن منح الرسول، طالبتهم بسهم ذوی القربی، فقالت لابی بکر: لقد حرمتنا اهل البیت، فاعطنا سهم ذوی القربی وقرات آیه (واعلموا انهما غنمتم من شی ء فان للّه خمسه وللرسول ولذی القربی والیتامی والمساکین وابن السبیل ان کنتم آمنتم باللّه وما انزلنا علی عبدنا یوم الفرقان یوم التقی الجمعان واللّه علی کل شی ء قدیر) «الانفال/41».. فقال لها ابو بکر: سمعت رسول اللّه یقول سهم ذوی القربی للقربی حال حیاتی ولیس لهم بعد مماتی) (477).
وهکذا تفرد ابو بکر بحدیث آخر خطیر لا یعلمه احد غیره فقد حرم ورثه النبی من میراثهم بترکه النبی بناء علی حدیث لا یعلمه احد سواه، وحرم نفس الورثه من حقهم بالخمس الوارد بایه محکمه فی القرآن الکریم استنادا لحدیث لا یعلمه احد سواه!
الحکم علی اهل البیت بالموت جوعا والکارثه مع هذه القرارات ان الصدقه غیر جائزه علی آل محمد ولا تحل لهم.
فقد روی مسلم فی صحیحه ان النبی کان اذا اتی بطعام سال عنه، فان کان هدیه اکل منها (478)، وان کان صدقه لم یاکل منها، ومر النبی بتمره بالطریق فقال: (لولا ان تکون من الصدقه لاکلتها، وان الحسن بن علی اخذ تمره من تمر الصدقه فجعلها فی فیه، فقال رسول اللّه: کخ کخ ارم بها، اما علمت انا لا ناکل الصدقه).
وفی روایه (انا لا تحل لنا الصدقه) (479).
من این یاکل اهل بیت النبوه؟ اذا حرم اهل بیت محمد من ارث محمد، وحرموا من المنح التی منحها لهم اثناء حیاته، وحرموا من الخمس الوارد فی القرآن الکریم، واذا کانت الصدقه محرمه علی اهل البیت، فمن این یاکلون بحق اللّه! هل یموتون جوعا ایها الخلیفه العظیم؟!
اذا اراد اهل بیت النبوه ان لا یموتوا جوعا فعلیهم ان یسالموا الخلیفه قال ابو بکر لفاطمه، عندما تساءلت بهذه التساولات، وبعد ان صادر الخلیفه کل شی ء وحرمهم من کل شی ء، ولاسباب انسانیه تفضل ابو بکر واجاب فاطمه عن کل تساولاتها فقال:
(انی اعول من کان رسول اللّه یعول، وانفق علی من کان رسول اللّه ینفق) (480) (فال محمد یاکلون لیس لهم ان یزیدوا علی الماکل)! (481).
فالحاکم یقدم لاهل البیت الماکل ولا یزیدون علیه، فطوال التاریخ، یجب علی اهل بیت النبوه ان یمدوا ایدیهم الی الحاکم کلما جاعوا، والحاکم علی استعداد ان یقدم لهم الماکل فقط!
ومن الحشمه، وحسن الخلق ان یطیع الانسان من یطعمه، فاذا عصا الانسان المطعم وولی نعمته، فان من حق ولی النعم ان یحرم هذا العاصی من طعامه! تلک هی سنه ابی بکر وعمر، وهذا هو عدلهم، وهذا هو فهمهم لحدیث الثقلین! وهذا هو التجسید العملی لاعترافهم بولایه علی بن ابی طالب، الرجل الذی قدموا التهانی له فی غدیر خم!
فاطمه بنت محمد تصرخ ضج اهل بیت النبوه، واحتجوا علی هذه القرارات الاقتصادیه الالیمه!! والمذله، وذهبت الزهراء بنفسها، واحتجت امام المهاجرین والانصار بخطبه من عیون خطب العرب، ذکرها الجوهری فی کتابه السقیفه (482).
وسمع الخلیفه ابو بکر، وعمر وارکان حزبه، ورقص المنافقون طربا وازداد ولاوهم للسلطه، ولم یستنکر المهاجرون والانصار هذه القرارات لا بید ولا بلسان، واکتفی الخلیفه وعمر وارکان حزبه بالاستماع، وبقیت القرارات ساریه المفعول.
وسعد عمر بالاثر المولم الذی ترکته تلک القرارات علی آل محمد واکتشف عمر ان ابا بکر اعمق غورا منه، فلقد جرد آل محمد من کل اسلحتهم دون ان یضطر لحرقهم وهو احیاء کما هم عمر ان یفعل!!
وتذکرت القله المخلصه من المهاجرین والانصار حصار بطون قریش ومقاطعتهم لبنی هاشم فی شعاب ابی طالب! وکیف ان بطون قریش یومها قصرت الحصار والمقاطعه علی البیع والشراء والنکاح! وتمنت القله المخلصه لو ان بطون قریش بقیاده ابی بکر وعمر قد طبقوا الحصار ثانیه بعد اسلافهم علی اهل البیت، فبطون قریش عندما کانت علی الشرک، لم تصادر ترکه محمد، ولا منحه، ولا جردت الهاشمیین من ممتلکاتهم، واجبرتهم یتکففون علی ابواب الحکام!! وامام فشل الضجیج والاحتجاج، لم یبق امام آل محمد غیر الصبر والتسلیم الی حین!
عائشه لم تکتف بما فعل ابوها وصاحبه کان ام المومنین لم تکتف بما فعل ابوها وصاحبه عمر وارکان حزبهم بعلی بن ابی طالب واهل بیت النبوه، وکانها اعتقدت ان مساهمتها بالانقلاب کانت متواضعه، لذلک ارادت ان تزید اسهمها، وان تصب جام غضبها علی علی بن ابی طالب ومن یتعاطف معهم، لذلک صرحت مرارا وتکرارا بوصفها زوجه الرسول المحبوبه -کما صورتها وسائل اعلام دوله ابیها- فقالت:
ان رسول اللّه قد اخبرها بان علیا بن ابی طالب والعباس بن عبد المطلب من اهل النار، وانهما سیموتان علی غیر دین محمد (483).
وقد وصف الامام علی بن ابی طالب فی ما بعد حقیقه مشاعر ام المومنین نحوه فقال فی کلامه عند مخاطبته اهل البصره علی جهه اقتصاص الملاحم: (وضغن غلا فی صدرها کمرجل القین) (484) وعائشه التی اشاعت هذین الحدیثین، هی نفسها التی قالت لرسول اللّه ذات یوم: (واللّه لقد عرفت ان علیا احب الیک من ابی ومنی) (485)، وتشیع احادیثها تلک، وهی تعلم فضله ومقامه عند اللّه ورسوله، وقد سقنا من البیان النبوی الذی تعرفه عائشه بما فیه الکفایه.
ولکنها ترید ان تساعد اباها وصدیقه، وارکان حزبهما لاطفاء نور علی، واهل بیت النبوه الی الابد.
تجرید علی واهل بیت النبوه من حقوقهم السیاسیه القرارات الاقتصادیه التی اتخذها الخلیفه الاول ونائبه وارکان دولته، جردت علیا بن ابی طالب واهل بیت النبوه عملیا من کافه حقوقهم المالیه، وکانوا قد جردوا الامام من کافه حقوقه السیاسیه تجریدا کاملا، حیث ابتزوا حقه، وحرفوا الامر عنه، واستبدوا به دونه، وفوق ذلک اهانوه وهددوه بالقتل ان لم یبایع، وانتهکوا حرمه منزله، وشرعوا باحراق بیته علی زوجته ابنه النبی، وابنیه، وهکذا اخذوا حقه، واغتصبوا خلافته ومنصبه.
ولم یکتف ابو بکر وعمر وارکان دولتهما بذلک، انما حرموا علی الهاشمیین ان یتولوا ای منصب من مناصب الدوله، حتی لا یدعوا لانفسهم یوما، فیجمعوا النبوه والخلافه معا، ویتجاوزوا الخط الاحمر الذی وصفه عمر وحزبه (486)، وقد وثقنا ذلک فی الصفحات السابقه من هذا الکتاب.
وقد وصف الامام علی فی ما بعد الحاله التی وصل الیها واهل بیته فقال: (لما قبض رسول اللّه، وکنا اهله وورثته وعترته واولیاوه لا ینازعنا سلطانه احد، ولا یطمع فی حقنا طامع، اذ انبری لنا قومنا، فغصبونا سلطان نبینا، فصار الامر لغیرنا، وصرنا سوقه، یطمع فینا الضعیف ویتعزز علینا الذلیل) (487).
تجرید من یوالی اهل بیت النبوه او یتعاطف معهم من حقوقه السیاسیه وعلی سبیل الاحتیاط، فلم یصدف وعلی الاطلاق ان ولی ابو بکر او عمر، او عثمان او الامویین ای رجل علی الاطلاق موال لال محمد او متظاهر بالولاء لهم، فقد غضبوا علی من یوالی علیا واهل بیت النبوه، بسبب غضبهم علی علی واهل البیت، وجاء زمن من الازمان اصدر فیه معاویه بن ابی سفیان مراسیم ملکیه عممها علی کل مقاطعه وکوره مفادها حرفیا:
1- (ان برئت الذمه ممن روی شیئا من فضل ابی تراب او اهل بیته) فقام الخطباء علی کل منبر یلعنون علیا، ویبرءون منه.
2- وکتب نسخه الی کل عماله (من قامت علیه البینه انه یحب علیا واهل البیت، فامحوه من الدیوان، واسقطوا رزقه وعطاءه)، وشفع ذلک بنسخه قال فیها (من اتهمتموه بحب هولاء القوم -اهل بیت النبوه- فنکلوا به واهدموا داره) (488)، کما نقل ذلک ابن ابی الحدید عن المدائنی.
من الذی جرا معاویه علی فعل ذلک؟ معاویه کما قال برسالته الی محمد بن ابی بکر (کان یری حق ابن ابی طالب لازما لنا وفضله مبرزا علینا... حتی اذا قبض رسول اللّه فکان ابوک وفاروقه اول من ابتزه حقه وخالفه..) (489).
فعمر بالذات، وابو بکر، هما اول من جرا الناس علی رسول اللّه، وعلی الولی من بعده، وعلی اهل بیت النبوه، ومن والاهم، ولولا اجتهاد ابی بکر وعمر وارکان حزبهما، لما اختلف اثنان، کما قال سلمان الفارسی.
اهل بیت النبوه اجتماعیا فوجئت الامه الاسلامیه باستیلاء عمر بن الخطاب وارکان حزبه علی السلطه، وبتولیتهم لابی بکر، وباحتجاجهم بحجه اهل بیت النبوه وتجاهلهم التام للرجل الذی ولاه الرسول الامامه والولایه والخلافه من بعده.
وعلمت الامه علم الیقین ان الدوله الجدیده قد قبضت علی مفاتیح الاموال، وان السلطه والنفوذ بیدها وطوع ارادتها.
وعلمت الامه ان السلطه الجدیده قد همت بحرق منزل اهل بیت النبوه علی من فیه، وانها قد هددت علیا بن ابی طالب بالقتل ان لم یبایع بعد ان اقتادته مکبلا بالحبال.
وعلمت الامه علم الیقین ان السلطه الجدیده قد حرمت علیا واهل بیت النبوه من ترکه النبی، وصادرت المنح التی اعطاها الرسول لهم، وانها قد وضعت یدها علی کافه الممتلکات، وابعد من ذلک فان السلطه قررت حرمان اهل بیت النبوه من حقهم بالخمس الوارد بایه محکمه، وعلمت الامه علم الیقین بان اهل بیت النبوه جیاع بعد هذه القرارات المولمه، وانهم اذا ارادوا ان یاکلوا فعلیهم ان یراجعوا الحاکم الجدید لیقدم لهم لقمه العیش بدون زیاده!
وعلمت الامه ان ام المومنین عائشه ابنه الخلیفه قد اصدرت بیانا قالت فیه انها سمعت رسول اللّه یقول: (بان علیا والعباس من اهل النار وانهما سیموتان علی غیر دین النبی)!
وعلمت الامه علم الیقین بان السلطه تتربص وتراقب لمعرفه من یوالی علیا واهل بیت النبوه او یختلط بهم!! لتعاقبه وتنکل به، وعلمت الامه علم الیقین بان للسلطه جیش مطیع یاتمر بامرها وان هذا الجیش قادر کل القدره علی قطع ید من یشیر الی السلطه بسوء، وقطع لسان من یذکر السلطه بشر!
وخرجت الامه بتسبیحه مفادها (اذا کانت السلطه بهذه القسوه مع علی بن ابی طالب الذی عینه رسول اللّه ولیا واماما وخلیفه للناس من بعده!! واذا کانت السلطه بهذه القسوه مع ابنه النبی فاطمه بنت محمد ومع سبطیه الحسن والحسین، ومع اهل بیت النبوه الذین اذهب اللّه عنهم الرجس وطهرهم تطهیرا واعتبرهم احد الثقلین، فکیف تکون قسوتها مع عامه المسلمین)؟! لذلک رات الامه او اکثریتها الساحقه ان مصلحتها تقضی بالابتعاد عن علی واهل بیت النبوه، وبموالاه السلطه حرصا علی مصالحها وارزاقها والمنافع المرتقبه من تعاونها مع السلطه الانقلابیه.
ومع ذلک ان السلطه الانقلابیه قد نجحت نجاحا ساحقا بمحاربه علی واهل بیت النبوه اجتماعیا، مثلما نجحت بنقض الحکم الالهی! وبمعنی آخر لقد ارتد الناس علی اعقابهم! وصار علی بن ابی طالب مجرد رجل لا حول بیده ولا قوه، ولیس معه الا اهل بیته بمواجهه دوله قویه مترامیه الاطراف بیدها الاموال والسلطه والنفوذ، وعندها اقوی جیوش العالم!
بهذا المناخ تحرک علی بن ابی طالب واهل بیت النبوه مسلحا بالشرعیه وهو یعلم علم الیقین استحاله النجاح، لکنه یرید ان یقیم الحجه علی الذین ارتدوا علی اعقابهم!
فلم یغد علیه الا ثلاثه قال الیعقوبی فی تاریخه (490)، وابن ابی الحدید فی شرحه (491):
اجتمع جماعه الی علی بن ابی طالب یدعونه للبیعه فقال لهم:
(اغدو علی محلقین رووسکم)، فلم یغدو علیه الا ثلاثه!! هذا یعنی ان الامه قد وقفت علی الحیاد تنتظر من یغلب حتی تکون معه.
علی وزوجته وابناه یطوفون علی بیوت الانصار حمل علی زوجته فاطمه -الزهراء- بنت محمد، وقاد ابنیه الحسن والحسین وطاف بهم علی بیوت الانصار بیتا بیتا، یسالهم علی النصره، وتسالهم فاطمه الانتصار، فنسی الانصار بیعتهم لرسول اللّه بان یحموه ویحموا ذریته کما یحمون انفسهم وذراریهم، وتذکروا فقط بیعتهم لابی بکر فقالت الانصار: (قد سبقت بیعتنا لهذا الرجل ولو کان ابن عمک سبق الینا ما عدلنا به) (492).
وهکذا تاکدت حقیقه ان الناس مع من غلب، وان علیا بن ابی طالب وحید، لیس معه الا اهل بیته، وهکذا صار علی الشرعیه ان تتصارع مع الواقع، فاذا غلبت الشرعیه صفق الناس، واکلوا من ثمارها، واذا غلب الواقع صفق الناس له، واکلوا من مائدته!
الحل الذی ارتئاه الامام علم الامام بالرده السیاسیه عن الاسلام، وبقوه القوی المتحالفه التی تدعم هذه الرده السیاسیه عن الاسلام، وان بطون قریش کلها ال 23 مهاجرها وطلیقها، ومعهم المنافقون والمرتزقه من الاعراب یویدون الانقلاب، ویقیمون تحالفا وثیقا مع الانقلابیین، وان هذا التحالف قد استقطب اعدادا کبیره من الانصار رغبه او رهبه، وان قسما من الانصار قد تورط بالفعل مع الانقلابیین، وانه لیس له رافد ولا معین الا اهل بیته، فقدر الامام ان المواجهه مع الذین غصبوه حقه، بهذه الظروف انتحار حقیقی، ومدمره له وللاسلام، بوصفه مستودع علم النبوه، ومدمره لاهل بیت النبوه باعتبارهم شجره النبوه، والثقل الاصغر، ونجوم الهدی وسفن النجاه.
لقد استنفد الامام کافه الجهود للحصول علی النصره او الانتصار، ولم یجدهما.
عندئذ قرر الامام ان یقعد فی بیته، وان یحتج علی الانقلابیین احتجاجا، لا یفرق المسلمین ولا یوهن الدین، وان یسلم بالامر الواقع ما سلمت امور المسلمین، فبقی الامام فی بیته سته اشهر لم یبایع الانقلابیین، ولم یبایع ای هاشمی (493)، وهکذا ابتعد الامام عن المواجهه غیر المتکافئه، اذ لو واجههم بالقوه لقتلوه وقتلوا ابنیه، وبعدها تذیع وسائل اعلام الدوله ان علیا بن ابی طالب وابنیه ماتوا علی الشرک فهم (فی ضحضاج من النار مثل ابی طالب).
ومع الایام تنجح وسائل الاعلام بتحویل الشائعات الکاذبه الی قناعات مخزیه یتبناها العامه کانها وحی من اللّه، ویومها ستتاح الفرصه امام طلاب الدنیا لیحرفوا الدین علی هواهم، وان یتقولوا علی اللّه ورسوله دون ان یجدوا رجلا واحدا یقول لهم، ان هذا تقول!
وان الصحیح غیر ما تتقولون.
ثم لنفترض ان الامام وجد فئه تقاتلهم معه، فسیقاتل الانقلابیون حتی یغلبون الامام او یقتلونه، لانهم قد صمموا علی نقض عری الاسلام عروه عروه بادئین بالحکم.
لقد ذهل الامام من موقف الاکثریه الساحقه من الامه، ومن انحراف هذه الاکثریه، لذلک صمم الامام علی التصدی للانحراف سلمیا، وتکوین کوادر علمیه تفهم الحقائق الشرعیه وتفهمها للناس، وبدا الامام بتکوین نواه لقاعده شعبیه تفهم الاسلام علی حقیقته وتتصدی لکشف الاعیب الطامعین بالسلطه وتحریفاتهم، وکعمل عاجل قرر الامام الترکیز علی ایجاد کوادر علمیه یعینها علم النبوه لتنقله الی الاجیال اللاحقه من غیر تحریف، فجلس فی بیته، یجیب اذا سئل، ویهدی اذا استهدی، وینصح اذا استنصح، بعد ان رای بام عینه اول عروه من عری الاسلام تحل!
الترکیز علی اطفاء نور الامام بعد ان نجحت السلطه باغتصاب منصب الامامه والخلافه من بعد النبی، وتجرید الامام الشرعی واهل بیت النبوه من کافه ممتلکاتهم وحرمانهم من ترکه الرسول ومن المنح التی اعطاها لهم حال حیاته ومن تجریدهم ومن والاهم من کافه حقوقهم السیاسیه، ومن حرمانهم ومن والاهم من کافه مناصب الدوله والوظائف العامه.
عمدت السلطه بعد ذلک رسمیا فمنعت من کتابه وروایه احادیث الرسول.
وکانت اولی مشاریع ابی بکر ان جمع الناس بعد وفاه نبیهم، وخطب فیهم قائلا: (انکم تحدثون عن رسول اللّه احادیثا تختلفون فیها، والناس بعدکم اشد اختلافا، فلا تحدثوا عن رسول اللّه شیئا!، فمن سالکم فقولوا بیننا وبینکم کتاب اللّه) (494) وکان ابو بکر قد کتب بخط یده قرابه 500 حدیث لذلک رای ان من الحکمه ان یتخلص منها فقام باتلافها.
وعندما آلت الخلافه لعمر کانت اول مشاریعه ان طلب من الناس وناشدهم لیاتوه باحادیث الرسول التی کتبوها، وظن الناس انه یرید ان یجمعها فی کتاب، فاتوه بها، فلما وضعت بین یدیه امر بتحریقها وحرقت فعلا (495).
وفی کنز العمال ومنتخبه (496) وانه ما مات عمر، حتی بعث الی اصحاب الرسول فجمعهم من الافاق وقال لهم: (ما هذه الاحادیث التی افشیتم عن رسول اللّه؟! ثم منعهم من الخروج لیبقوا تحت رقابته)، وروی الذهبی فی تذکره الحفاظ (497) ان عمر حبس ثلاثه بتهمه انهم اکثروا الحدیث عن رسول اللّه.
ولما آلت الخلافه لعثمان کانت اول مشاریعه ان اصدر مرسوما یقضی بعدم جواز روایه ای حدیث لم یسمع به فی عهد ابی بکر وعمر (498).
(ولما آلت الامور الی معاویه، ودانت له البلاد، وانقاد له العباد طوعا وکرها اوضح علنا غایه الخلفاء من منع روایه وکتابه احادیث الرسول ومن حرقهم للمکتوب منها، وکان معاویه واضحا وصریحا عندما اصدر مرسوما ملکیا بعد عام (الجماعه) وارسل نسخا من هذا المرسوم الی کل عماله حیث جاء فیه وبالحرف (ان برئت الذمه ممن روی شیئا من فضل ابی تراب واهل بیته) (499).
فمعاویه ابرز بیت القصید، والغایه من منع کتابه احادیث الرسول، ومن احراق المکتوب منها حتی لا ینتشر فضل ابی تراب واهل بیته، وحتی لا یعرف المسلمون حقهم الثابت شرعا بقیاده الامه، وحتی یخفوا آثار جریمه اغتصاب السلطه والاستیلاء علیها بالقوه والتغلب.
وحملا علی المعنی وتشکیکا بالاحادیث التی وصلت الی الناس رغم الحصار، اشاع قاده الانقلاب ان الرسول بشر یتکلم فی الغضب والرضی، ولا ینبغی ان یحمل کل کلامه علی محمل الجد، ولا ینبغی ان یکتب! (500).
کما اشاع قاده الانقلاب ان الرسول لم یستخلف احدا، وانه قد خلی علی الناس امرهم، واول من اطلق هذه الشائعه ابوبکر (501) حیث صرح امام ارکان دولته وامام العباس بقوله... فمن اللّه تعالی بمقامه بین اظهرنا حتی اختار اللّه له ما عنده، فخلی علی الناس امرهم لیختاروا لانفسهم... فاختارونی ثم جاء عمر بن الخطاب فکرر الشائعه الاولی محاولا تجذیرها واخرج ابو نعیم فی حلیته (502)، ومسلم فی صحیحه کتاب الاماره، باب الاستخلاف وترکه، والبیهقی فی سننه، وابن الجوزی فی سیره عمر: ان ابن عمر قال لابیه ان الناس یتحدثون انک غیر مستخلف ولو کان لک راعی ابل او غنم ثم جاء وترک رعیته، رایت انه قد فرط، ورعیه الناس اشد من رعایه الابل والغنم!! ماذا تقول للّه اذا لقیته ولم تستخلف علی عباده!!.. فقال عمر: وای ذلک افعل فقد سن لی ان لم استخلف فان رسول اللّه لم یستخلف وان استخلف فقد استخلف ابو بکر!!
وهکذا روی المسعودی فی مروجه (503)، اذ اجابه عمر: ان ادع فقد ودع من هو خیر منی یعنی الرسول، وان استخلف فقد استخلف من هو خیر منی یعنی ابا بکر.
فعمر باقواله هذه یرید ان یقنع نفسه وارکان دولته والناس من بعده، بان الرسول لم یستخلف علیا بن ابی طالب کما یشیع علی! وان الرسول قد ترک امته ولا رای لها من بعده!! وانت تلاحظ انه قد وقع فی مطب، اذ قد جعل فعل ابی بکر سنه، وجعل فعل النبی سنه، واعط ی نفسه صلاحیه اتباع ای السنتین اراد، ولم یفرق بینهما!
انظر الی قول عبداللّه ابن عمر لابیه، فهل یعقل ان یکون راعی الغنم، او الابل، او عبداللّه بن عمر، ابعد نظرا، وادرک لعواقب الامور من رسول اللّه وهو صفوه الجنس البشری؟!
ومع الایام والضغط الاعلامی المتواصل، صارت ولایه علی والاحادیث التی وردت فیها، وفیه ضربا من اوهام المعارضه، وصار حدیث الثقلین مستغربا، وصار علی باحسن احواله مجرد صحابی مغمور، وصار اهل بیت النبوه مجرد افراد من قریش عشیره النبی، واختصت نساء النبی بمصطلح (اهل بیت النبوه)، وتالق نجم عائشه وحفصه، وخبا نور علی واهل بیت النبوه، ورکضت الجموع وراء رزقها ونصیبها من السلطه والنفوذ بلا توقف.
قال حذیفه: (فلقد رایتنا ابتلینا حتی ان الرجل لیصلی وحده وهو خائف) (504)، وفی روایه مسلم ان الرسول قد قال:
(انکم لا تدرون لعلکم ان تبتلوا) قال حذیفه: فابتلینا حتی جعل الرجل لا یصلی الا سرا (505).
لقد اعمل الحکام ایدیهم فعدلوا، وبدلوا بالاسلام، واحکامه، حتی صارت للحکام احکام جدیده فی کل امر من الامور، او منظومه حقوقیه تقف جنبا الی جنب مع المنظومه الالهیه التی صارت قریبه ومختلفه تماما عن منظومه الحکام.
وصار النبی مجرد رمز، وصارت النبوه مجرد وسیله للملک، وصارت الفتوحات طریقا للشرک، واسلوبا لتوسیع رقعه الملک.

قبض ارکان حزب عمر علی السلطه بید من حدید، وصارت السلطه عملیا بید بطون قریش ال 23 وبید من والاهم، وهی نفس البطون التی قاومت محمدا وحاربته لمده 23 عاما، وبدون لین ولا هواده قمعت السلطه اعداءها فی الداخل، وقهرتهم قوه قوه، ودانت لهم نفس البلاد التی دانت لرسول اللّه، وانقاد لهم کل العباد الذین انقادوا لرسول اللّه طوعا او کرها، ووجدت السلطه تحت تصرفها جیشا من اعظم جیوش العالم مدربا وموهلا للغزو ومسلحا بحلم الثروه، واحلام النفوذ، ومتعطشا لحرب تحت مظله الجهاد.
فحزمت السلطه امرها وقررت ان توجه جیشها لغزو الدولتین الاعظم معا وبوقت واحد، ففی ذلک قطع لدابر الخلافات الداخلیه، واشغال الناس عن الجدل، واستجابه لطموحاتهم واحلامهم بالثروه والنفوذ وتحت مظله نشر دین اللّه والجهاد فی سبیله.
وهکذا کان، اذ توجهت الجیوش بقیاده ابناء البطون ومن والاهم واشتبکت مع جیوش الدولتین الاعظم.
موت الخلیفه الاول والعهد لابی حفص مرض الخلیفه الاول ابو بکر مرضا شدیدا، بالوقت الذی کانت فیه جیوشه تشتبک مع جیوش الدولتین الاعظم بحرب مریره، فدعا ابو بکر عثمان، فقال لعثمان: اکتب انی قد ولیت علیکم..
ثم اغمی علیه من شده الوجع فکتب عثمان (عمر) ای ان عثمان اکملها من تلقاء نفسه، ولما افاق ابو بکر طلب من عثمان ان یقرا له ما کتب، ولما قرا عثمان، ارتاحت نفس الخلیفه، وقال له: (لو کتبت نفسک لکنت اهلا لها) (506).
وخرج شدید مولی ابی بکر ومعه العهد الذی یحمل استخلاف عمر، وهرول عمر بین یدی حامل العهد، واخذ عمر یقول: ایها الناس اسمعوا واطیعوا قول خلیفه رسول اللّه، انه یقول انما لم آلکم نصحا (507).
قارن بربک بین موقف عمر عندما اراد رسول اللّه ان یکتب عهده، وبین موقف عمر عندما کتب ابو بکر عهده!! فعمر قال لرسول اللّه: انت تهجر ولا حاجه لنا بکتابک، بینما تراه یهرول بین یدی حامل العهد وهو یقول: اسمعوا واطیعوا لخلیفه رسول اللّه!! قارن واستنتج کما یحلو لک.
وسمع الناس عهد الخلیفه وترحموا علیه بعد ان مات، وهتفوا باسم الخلیفه الجدید عمر بن الخطاب.
الخلیفه الثانی عمر بن الخطاب وصار عمر بن الخطاب خلیفه بعهد من الخلیفه السابق، وقطف عمر ثمره کفاحه الطویل، وورث دوله مستقره ارکانها من ابناء البطون ال 23 ومن یوالیهم، وکلهم کاره لولایه اهل بیت النبوه عامه ولعلی خاصه، (واتته الخلافه منقاده الیه تجرجر اذیالها) لو شاء عمر لکان هو الخلیفه الاول، لکنه اراد ان یکون ابو بکر هو الواجهه وان یدعمه حتی تستقر الاوضاع، فیرث دوله مستقره لا متاعب فیها.
لما کتب ابو بکر لعیینه بن حصن والاقرع بن جالس اخذا الکتاب الی عمر لیشهد علیه، فلما قرا عمر کتاب ابی بکر لم یعجبه فاخذه منها ثم تفل فیه ومحاه، فرجعا الی ابی بکر، وقالا له: واللّه ما ندری اانت امیر ام عمر؟ فقال ابو بکر بل هو لو شاء کان!! فجاء عمر الی ابی بکر وقرعه علی هذا الکتاب فقال ابو بکر: (فلقد قلت لک انک اقوی علی هذا الامر منی لکنک غلبتنی) (508).
واصاب عمر بذلک، لانه قد ورث دوله مستقره، مما اتاح له فرصه للتعدیل والتبدیل والتنظیر، والتخطیط لمستقبل الدوله ومستقبل الخلافه.
لقد رتب عمر الامور ترتیبا محکما، بحیث یستبعد علی بن ابی طالب عن الخلافه، ویستبعد اهل بیت النبوه، فلا یکون منهم خلیفه قط فتصبح الامور تماما کما رتب لها، النبوه لبنی هاشم لا یشارکهم فیها احد، والخلافه لبطون قریش لا یشارکهم فیها هاشمی کما وثقنا ذلک فی الصفحات السابقه، لانه یری ان هذا الترتیب هو العدل والتوفیق والصواب! وقد وثقنا ذلک ایضا.
لقد تاکد عمر بن الخطاب ان قیادات الجیش وحکام الولایات والاقالیم کلهم، من ابناء بطون قریش ال 23، او ممن والاهم، وان هولاء القاده والحکام المعارضین بشده لولایه علی بن ابی طالب، ومن الکارهین لولایه اهل بیت النبوه عموما.
وقد تاکد عمر انه لیس فی قاده جیشه ولا حکام اقالیمه رجل واحد یقبل بولایه علی بن ابی طالب او ولایه ای شخص من اهل بیت النبوه.
وتاکد عمر ان المال والنفوذ والسلطان والاعلام بیده، وبید قادته وحکام اقالیمه، وان علیا بن ابی طالب واهل بیت النبوه لیسوا اکثر من افراد من رعایا دولته یکافحون لیدرکوا العیش، وحال من یوالیهم لیس اقل سوءا من حالهم.
ترتیبات عمر بن الخطاب للخلافه من بعده لما مات ابو عبیده وقع اختیار ابی بکر وعمر علی عثمان لیکون الخلیفه الثالث، والترتیب ان یعهد ابو بکر بالخلافه لعمر ویعهد عمر بالخلافه لعثمان، فعثمان اموی، وموتور، وثائر لقد قتل علی والهاشمیون سادات بنی امیه، لذلک فان عثمان کاره لولایه علی وولایه اهل بیت النبوه ومن اجل هذا کان عثمان عضوا موسسا فی حزب عمر، ولهذا کان موضع سر ابی بکر وعمر فهو الذی کتب عهد ابی بکر لعمر کما راینا، وهو الذی قال له ابو بکر: (لو کتبت نفسک لکنت اهلا للخلافه) کما وثقنا سابقا، وعثمان کان اول زعیم من زعماء المهاجرین قد بایع ابا بکر، وتبعه قومه الامویون فبایعوا.
وکان عثمان موضع سر عمر فکان الناس اذا ارادوا ان یسالوا عمر شیئا رموه بعثمان، وکان عثمان یدعی فی اماره عمر بالردیف، والردیف بلسان العرب هو الرجل الذی یلی الرجل.
والعرب تقول ذلک للرجل الذی یرجونه بعد زعیمهم (509).
ثم ان عثمان اموی، والامویون صار لهم نفوذ کاسح فی دوله البطون، ولا یصعب علی رجل مثل عمر ان یلحظ ذلک، وتخطیط عمر ینصب علی اعداد الامویین لمواجهه اهل بیت النبوه من بعده، ثم ها هو عمر یقول بصریح العباره ان الخلیفه من بعده هو عثمان، اخرج الطبری فی (الریاض النضره) (510)، کما اخرج ابو زرعه عن ابن عمر (انه لما طعن عمر قلت یا امیر المومنین لو اجهدت نفسک وامرت علیهم رجلا.. فقال عمر: والذی نفسی بیده لاردنها للذی دفعها الی اول مره).
والذی دفعها الیه اول مره هو عثمان حیث ان عثمان هو الذی کتب عهد ابی بکر باستخلاف عمر، ولما اغمی علی ابی بکر کتب عثمان اسم عمر کما اسلفنا، لان هذا هو الاتفاق المبرمج بین الثلاثه وبین ارکان الحزب والدوله، فالموکد ان عمر قد استخلف عثمان، وما قضیه الشوری الا لاثاره الناس ضد علی واهل بیت النبوه، لیحملوا رایه المعارضه لولایه اهل بیت النبوه اذا سقطت الرایه من عند عمر بالموت!!
عهد عمر لعثمان والشوری العجیبه لقد اوضحنا ان عثمان بن عفان کان موضع سر ابی بکر وموضع سر عمر، وقد وقع اختیار الخلیفتین علیه بعد موت ابی عبیده لیکون الخلیفه الثالث، وذلک لدوره کعضو موسس بالحزب، ولانه من بنی امیه.
وبنو امیه هم القوه القادره علی مواجهه اهل بیت محمد بعد وفاه عمر، واوضحنا ان عمر بن الخطاب وهو علی فراش الموت قد اقسم باللّه ان یردها الی الذی دفعها الیه اول مره وهو عثمان بن عفان، وکان هذا التوجه العمری معروفا لدی العامه والخاصه، لذلک کان الناس یسمون عثمان فی عهد عمر بالردیف، والناس علی ثقه تامه بان الخلیفه من بعد عمر هو عثمان بن عفان.
لقد عهد عمر عملیا بالخلافه من بعده لعثمان بن عفان.
الشوری!
بعد ان عهد عمر بالخلافه لعثمان بن عفان، وعرف ارکان دوله عمر بان الخلیفه من بعد عمر هو عثمان اختار عمر سته من الصحابه، وصفهم عمر (بان رسول اللّه مات وهو راض عنهم وفی ما بعد جعلتهم وسائل الاعلام من المبشرین فی الجنه، وهم عثمان بن عفان، وعبد الرحمن بن عوف، وسعد بن ابی وقاص والزبیر بن العوام، وطلحه، وعلی بن ابی طالب).
وقال عمر: ان الخلیفه یجب ان یکون واحدا من هولاء السته، وامر صهیب ان یصلی فی الناس ثلاثه ایام، وان یدخل هولاء الرهط بیتا ویقوم علی رووسهم فاذا اجتمع خمسه، وابی واحد فعلی صهیب ان یقطع راس هذا الواحد واذا اتفق اربعه وابی اثنان، فعلی صهیب ان یضرب عنقی الاثنین، وان رضی ثلاثه رجلا، وثلاثه رجلا آخر، فعلیه ان یکون مع الذین فیهم عبد الرحمن بن عوف ویقتل الثلاثه الاخرین.
فسعد لا یخالف ابن عمه عبد الرحمن، وعبد الرحمن صهر عثمان، هولاء ثلاثه، فلو وقف الثلاثه الاخرون معا وایدوا علیا لم یجد تاییدهم نفعا، لان تعلیمات الخلیفه واضحه، فالفیصل هو عبد الرحمن بن عوف، وسعد تابع لابن عمه وعثمان مع نفسه، لذلک فان الخلیفه بالضروره هو عثمان وحسب الاتفاق یقوم عثمان بالعهد الی عبد الرحمن بن عوف فی ما بعد لان عبد الرحمن بن عوف من الموسسین لحزب عمر، واحد الذین رددوا خلف عمر (ان رسول اللّه یهجر)! وهو من الکارهین لولایه علی بن ابی طالب خاصه، ولولایه اهل بیت النبوه عامه، وکان احد الرجال البارزین الذین شرعوا مع عمر بن الخطاب باحراق بیت فاطمه بنت محمد علی من فیه وهم احیاء، لذلک فان عمر یعلم ان اللعبه تحت السیطره تماما.
لماذا هذه الشوری اذا!!
قدر عمر ان عثمان قد یموت بوقت یطول او یقصر، عندئذ سیغلب علی بن ابی طالب الناس، ویکون الخلیفه من بعد عثمان، وتنتقل له الخلافه بیسر وسهوله، وهنا یقع المحذور علی حد تعبیره، ویجمع الهاشمیون النبوه والخلافه معا، وهذا لا یجوز حسب منطق عمر بن الخطاب لذلک اختار خمسه اشخاص لینافسوا علیا، وبموت عثمان علی علی ابن ابی طالب ان یتنافس مع اربعه منهم، وهکذا یضمن عمر بن الخطاب هزیمه علی، وعدم فوزه بالخلافه بعد موت عثمان.
ومن جهه ثانیه فعندما یقرن عمر بن الخطاب علیا بهولاء الرجال الخمسه فانه یصغر من منزله علی، ویرفع من مستوی الخمسه الی مستوی علی!! ثم انه یرغم انف علی بطریقه غیر مباشره فاذا کان علی یری انه اولی بالخلافه من ابی بکر ومن عمر نفسه، فکیف تکون مشاعره عندما یقرن بهولاء الاشخاص!؟ ومن جهه ثالثه، فان عمر یرید بعد موت هولاء السته ان یتولی ابناء الخمسه منافسه ابناء علی بن ابی طالب، وهکذا یقیم عمر بن الخطاب حلفا ضمنیا من الخمسه ضد علی حال حیاتهم، وحلفا ضمنیا من ابناء الخمسه ضد ابناء علی بعد موت السته.
وفی ذلک تجذیر لوحده البطون ضد اهل بیت محمد، وهذا هو القصد من فکره الشوری.
لماذا قبل علی ان یدخل معهم؟!
علی بن ابی طالب یعرف قواعد اللعبه، ویعرف مقاصد عمر ومرامیه فاذا قال علی انه لا یرید ان یدخل معهم فی الشوری، فمعنی ذلک انه لا یرید الخلافه، وفی ذلک اعتراف ضمنی بان الرسول لم یعینه لولایه الامر والخلافه من بعده، وان ابا بکر وعمر لم یبتزا حقه بالامامه والخلافه علی حد تعبیر معاویه!!
لذلک رای الامام ان یدخل فی الشوری ویقیم الحجه علی القوم، وکانت فرصه امام علی لیفضح ارکان الدوله، ولیذکر بحقه الشرعی فی الامامه من بعد النبی، ولیذکر بحاله الغصب التی تعرض لها حیث قال علی لاهل الشوری: (بایع الناس لابی بکر وانا واللّه اولی بالامر منه، واحق به منه، فسمعت واطعت مخافه ان یرجع الناس کفارا یضرب بعضهم رقاب بعض بالسیف، ثم بایع الناس عمر وانا واللّه اولی بالامر منه واحق به منه فسمعت واطعت مخافه ان یرجع الناس کفارا یضرب بعضهم رقاب بعض بالسیف، ثم انتم تریدون ان تبایعوا عثمان اذا اسمع واطیع، ان عمر جعلنی فی خمسه نفر انا سادسهم، لا یعرف لی فضلا علیهم فی الصلاح ولا یعرفونه لی کلنا فیه شرع سواء!! وایم اللّه لو اشاء ان اتکلم ثم لا یستطیع عربیهم ولا عجمیهم ولا المعاهد منهم ولا المشرک رد خصله منها لفعلت، نشدتکم باللّه ایها النفر جمیعا افیکم احد آخی رسول اللّه غیری؟، قالوا: اللهم لا) (511).
وفی الصواعق المحرقه قال: روی الدارقطنی ان علیا قال لهم:
نشدتکم باللّه هل فیکم احد قال له رسول اللّه(ص): (یا علی انت قسیم الجنه والنار یوم القیامه غیری؟ قالوا: لا.
فقال علی:
افیکم احد قال له رسول اللّه: انت منی بمنزله هارون من موسی الا انه لا نبی بعدی غیری؟ قالوا: لا.
فقال علی افیکم من اوتمن علی سوره براءه وقال له رسول اللّه: انه لا یودی عنی الا انا او رجل منی غیری؟ قالوا: لا) (512).
اذا، کانت فکره قبول الدخول مع اهل الشوری فکره عبقریه، لقد اقام الامام الحجه علی القوم، وخالفوا رسول اللّه مع سبق الاصرار، وکانت مناسبه لتسریب بعض الحقائق الشرعیه للاجیال القادمه، ولما اعلن عبد الرحمن انتهاء التمثیلیه، واختیاره لعثمان بن عفان، قال علی لعبد الرحمن: حبوته حبو حبو دهر لیس هذا اول یوم تظاهرتم فیه علینا فصبر جمیل، واللّه المستعان علی ما تصفون.
من هو علی؟ ومن هم اهل البیت؟ قال المقداد بن عمرو: یا عبد الرحمن اما واللّه لقد ترکته (یعنی علیا)، وانه من الذین یقضون بالحق وبه یعدلون.
فقال عبد الرحمن: لقد اجتهدت للمسلمین، فقال المقداد: ما رایت مثلی ما اوتی الی اهل هذا البیت بعد نبیهم! انی لاعجب من قریش انهم ترکوا رجلا ما اقول ان احدا اعلم.
ولا اقضی بالعدل منه، اما واللّه لو اجد علیه اعوانا.. فقال عبد الرحمن بن عوف: یا مقداد، اتق اللّه فانی خائف علیک الفتنه.. وکان یسمع هذا الحوار رجل بمستوی المقداد وعبد الرحمن فسال الرجل المقداد قائلا (یرحمک اللّه من اهل هذا البیت؟ ومن هذا الرجل؟ فقال المقداد: اهل بیت بنو عبد المطلب، والرجل هو علی بن ابی طالب) (513).
عثمان الاموی یصبح خلیفه!
بکت الجموع وارکان الدوله زعیمها وحبیبها الخالد عمر بن الخطاب بنفس الوقت الذی هتفت فیه باسم زعیمها الجدید عثمان بن عفان الاموی، لقد ورثه عثمان دوله مستقره، ناتج عن تحالف حقیقی بین ابناء بطون قریش ال 23 التی قاومت رسول اللّه وحاربته طوال 21 عاما، او 23 عاما لان ابا بکر وعمر قد قدرا ان وحده هذه البطون ضد ولایه علی واهل بیت النبوه هی الضمان الوحید لاستمرار حکم ابناء البطون وتداولهم للخلافه.
ولما قبض عثمان علی مقالید الامور بدا یخطط لضرب التحالف بین البطون ال 23 الذی اوجده الخلیفتان، ولجعل الدوله امویه من جمیع الوجوه، فجمع حوله کل الامویین الصالح منهم والطالح، بما فیهم اعداء اللّه کعمه الحکم بن العاص، وابن عمه مروان بن الحکم، واخوه عبداللّه بن ابی سرح، ولم یمض وقت طویل حتی صارت الدوله امویه من جمیع الوجوه، فلا تجد اقلیما او ولایه او مصرا من الامصار الا ووالیه اموی، او متشیع لبنی امیه، وانفک التحالف عملیا بین ابناء البطون ال 23، وتالق معاویه، واتسعت امارته، وزادت ملایینه، وتذکر معاویه نصیحه ابیه وهو یامر باطاعه عمر بن الخطاب وارکان دولته (فلا تخالفهم فانک تجری الی امد، فان بلغته اورثته عقبک) (514)، وتذکر عثمان نصیحه ابی سفیان عندما خاطب الامویین فی بیت عثمان قائلا: (یا بنی امیه تلقفوها تلقف الکره، فوالذی یحلف به ابو سفیان، ما زلت ارجوها لکم ولتصیرن الی صبیانکم وراثه، بذات الوقت الذی وقف فیه ابو سفیان علی قبر حمزه وخاطبه قائلا: یا ابا عماره، ان الامر الذی علیه امس قد صار فی ید غلماننا الیوم یتلعبون به (515)، والذی قاله ابو سفیان حقیقه، فقد صارت الخلافه امویه بید غلمان بنی امیه یلعبون بها.
وبمعنی آخر فان الخلافه صارت بید بطن من اشد بطون قریش بغضا لاهل بیت النبوه، قال رسول اللّه: (ان اشد قومنا لنا بغضا بنو امیه، وبنو المغیره، وبنو مخزوم) (516).
لقد صار الامویون طبقه حاکمه وممیزه، فبیدهم اموال الدوله، ونفوذها، وسلطانها، وتحت سیطرتهم وسائل اعلامها!! ولم یجد مروان بن الحکم غضاضه من ان یصرح علنا ویخاطب الصحابه قائلا: شاهت الوجوه تریدون ان تنزعوا منا ملکنا!! کما یروی ابن الاثیر فی تاریخه قبیل مقتل عثمان.
مع ان رسول اللّه قد وصف مروان هذا (بانه الوزغ ابن الوزغ اللعین ابن اللعین).
وعلی الرغم من وضوح بیان الرسول، الا ان عثمان بن عفان زوجه ابنته، وجعله رئیسا لوزرائه، ومن بعد صار خلیفه رسول اللّه!!
والجد الاعظم لملوک او خلفاء بنی امیه!! لقد اختلت المعادله، والتحالف الذی اوجده ابو بکر وعمر بین بطون قریش ال 23 بشکواهم وتذمرهم، وتبعتهم الجموع، فتجرات علی الخلیفه عثمان فقتلته شر قتله.
ولم یستخلف عثمان احدا، ولان البطون ال 22 لا طاقه لها بالبطن الاموی، فلیس فیهم من یقوی علی(تعلیق الجرس) (517)، ولان البطن الاموی هو المسیطر فعلیا علی الدوله، ولان الاقالیم والولایات کلها محکومه من امویین او من موالیین لبنی امیه، ولان الاموال کلها بید بنی امیه بالاضافه للنفوذ، ولان الانصار قد اکتشفوا انهم قد فرطوا فی جنب اللّه، وآذوا رسوله یوم خذلوا علیا، ولان علی بن ابی طالب هو الاقوی والاقدر، والاجدر بمواجهه بنی امیه وتعلیق الجرس، وقسما آخرین من الناس کان یعتقد ان الفرصه لاعاده الشرعیه الی الحکم قد لاحت.
لکل هذه الاسباب، هرع الناس الی علی بن ابی طالب، والحوا علیه لیقبل الخلافه، وکان اکثرهم الحاحا طلحه والزبیر!

جاهِدُوا بِأَمْوالِكُمْ وَ أَنْفُسِكُمْ في سَبيلِ اللَّهِ ذلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (التوبة/41).
قالَ الإمامُ علیّ ُبنُ موسَی الرِّضا – علـَیهِ السَّلامُ: رَحِمَ اللّهُ عَبْداً أحْيَا أمْرَنَا... َ يَتَعَلَّمُ عُلُومَنَا وَ يُعَلِّمُهَا النَّاسَ؛ فَإِنَّ النَّاسَ لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ كَلَامِنَا لَاتَّبَعُونَا... (بَــنـادِرُ البـِحـار – فی تلخیص بحـار الأنوار، للعلاّمة فیض الاسلام، ص 159؛ عُیونُ أخبارِ الرِّضا(ع)، الشـَّیخ الصَّدوق، الباب28، ج1/ ص307).
مؤسّس مُجتمَع "القائمیّة" الثـَّقافیّ بأصبَهانَ – إیرانَ: الشهید آیة الله "الشمس آباذی" – رَحِمَهُ اللهُ – کان أحداً من جَهابـِذة هذه المدینة، الذی قدِ اشتهَرَ بشَعَفِهِ بأهل بَیت النبیّ (صلواتُ اللهِ علـَیهـِم) و لاسیَّما بحضرة الإمام علیّ بن موسَی الرِّضا (علیه السّلام) و بـِساحة صاحِب الزّمان (عَجَّلَ اللهُ تعالی فرجَهُ الشَّریفَ)؛ و لهذا أسّس مع نظره و درایته، فی سَنـَةِ 1340 الهجریّة الشمسیّة (=1380 الهجریّة القمریّة)، مؤسَّسة ًو طریقة ًلم یـَنطـَفِئ مِصباحُها، بل تـُتـَّبَع بأقوَی و أحسَنِ مَوقِفٍ کلَّ یومٍ.
مرکز "القائمیّة" للتحرِّی الحاسوبیّ – بأصبَهانَ، إیرانَ – قد ابتدَأَ أنشِطتَهُ من سَنـَةِ 1385 الهجریّة الشمسیّة (=1427 الهجریّة القمریّة) تحتَ عنایة سماحة آیة الله الحاجّ السیّد حسن الإمامیّ – دامَ عِزّهُ – و مع مساعَدَةِ جمع ٍمن خِرّیجی الحوزات العلمیّة و طلاب الجوامع، باللیل و النهار، فی مجالاتٍ شتـَّی: دینیّة، ثقافیّة و علمیّة...
الأهداف: الدّفاع عن ساحة الشیعة و تبسیط ثـَقافة الثـَّقـَلـَین (کتاب الله و اهل البیت علیهـِمُ السَّلامُ) و معارفهما، تعزیز دوافع الشـَّباب و عموم الناس إلی التـَّحَرِّی الأدَقّ للمسائل الدّینیّة، تخلیف المطالب النـّافعة – مکانَ البَلاتیثِ المبتذلة أو الرّدیئة – فی المحامیل (=الهواتف المنقولة) و الحواسیب (=الأجهزة الکمبیوتریّة)، تمهید أرضیّةٍ واسعةٍ جامعةٍ ثـَقافیّةٍ علی أساس معارف القرآن و أهل البیت –علیهم السّلام – بباعث نشر المعارف، خدمات للمحققین و الطـّلاّب، توسعة ثقافة القراءة و إغناء أوقات فراغة هُواةِ برامِج العلوم الإسلامیّة، إنالة المنابع اللازمة لتسهیل رفع الإبهام و الشـّـُبُهات المنتشرة فی الجامعة، و...
- مِنها العَدالة الاجتماعیّة: التی یُمکِن نشرها و بثـّها بالأجهزة الحدیثة متصاعدة ً، علی أنـّه یُمکِن تسریعُ إبراز المَرافِق و التسهیلاتِ – فی آکناف البلد - و نشرِ الثـَّقافةِ الاسلامیّة و الإیرانیّة – فی أنحاء العالـَم - مِن جـِهةٍ اُخرَی.
- من الأنشطة الواسعة للمرکز:
الف) طبع و نشر عشراتِ عنوانِ کتبٍ، کتیبة، نشرة شهریّة، مع إقامة مسابقات القِراءة
ب) إنتاجُ مئات أجهزةٍ تحقیقیّة و مکتبیة، قابلة للتشغیل فی الحاسوب و المحمول
ج) إنتاج المَعارض ثـّـُلاثیّةِ الأبعاد، المنظر الشامل (= بانوراما)، الرّسوم المتحرّکة و... الأماکن الدینیّة، السیاحیّة و...
د) إبداع الموقع الانترنتی "القائمیّة" www.Ghaemiyeh.com و عدّة مَواقِعَ اُخـَرَ
ه) إنتاج المُنتـَجات العرضیّة، الخـَطابات و... للعرض فی القنوات القمریّة
و) الإطلاق و الدَّعم العلمیّ لنظام إجابة الأسئلة الشرعیّة، الاخلاقیّة و الاعتقادیّة (الهاتف: 00983112350524)
ز) ترسیم النظام التلقائیّ و الیدویّ للبلوتوث، ویب کشک، و الرّسائل القصیرة SMS
ح) التعاون الفخریّ مع عشراتِ مراکزَ طبیعیّة و اعتباریّة، منها بیوت الآیات العِظام، الحوزات العلمیّة، الجوامع، الأماکن الدینیّة کمسجد جَمکرانَ و...
ط) إقامة المؤتمَرات، و تنفیذ مشروع "ما قبلَ المدرسة" الخاصّ بالأطفال و الأحداث المُشارِکین فی الجلسة
ی) إقامة دورات تعلیمیّة عمومیّة و دورات تربیة المربّـِی (حضوراً و افتراضاً) طیلة السَّنـَة
المکتب الرّئیسیّ: إیران/أصبهان/ شارع"مسجد سیّد"/ ما بینَ شارع"پنج رَمَضان" ومُفترَق"وفائی"/بنایة"القائمیّة"
تاریخ التأسیس: 1385 الهجریّة الشمسیّة (=1427 الهجریة القمریّة)
رقم التسجیل: 2373
الهویّة الوطنیّة: 10860152026
الموقع: www.ghaemiyeh.com
البرید الالکترونی: Info@ghaemiyeh.com
المَتجَر الانترنتی: www.eslamshop.com
الهاتف: 25-2357023- (0098311)
الفاکس: 2357022 (0311)
مکتب طهرانَ 88318722 (021)
التـِّجاریّة و المَبیعات 09132000109
امور المستخدمین 2333045(0311)
ملاحَظة هامّة:
المیزانیّة الحالیّة لهذا المرکز، شـَعبیّة، تبرّعیّة، غیر حکومیّة، و غیر ربحیّة، اقتـُنِیَت باهتمام جمع من الخیّرین؛ لکنـَّها لا تـُوافِی الحجمَ المتزاید و المتـَّسِعَ للامور الدّینیّة و العلمیّة الحالیّة و مشاریع التوسعة الثـَّقافیّة؛ لهذا فقد ترجَّی هذا المرکزُ صاحِبَ هذا البیتِ (المُسمَّی بالقائمیّة) و مع ذلک، یرجو مِن جانب سماحة بقیّة الله الأعظم (عَجَّلَ اللهُ تعالی فرَجَهُ الشَّریفَ) أن یُوفـِّقَ الکلَّ توفیقاً متزائداً لِإعانتهم - فی حدّ التـّمکـّن لکلّ احدٍ منهم – إیّانا فی هذا الأمر العظیم؛ إن شاءَ اللهُ تعالی؛ و اللهُ ولیّ التوفیق.