یار غایب از نظر

پیشگفتار

از درنگ در علل تثبیت و ترویج مکاتب فکری و اعتقادی معلوم می گردد که ادبیات به صورت عام و شعرِ متعهد بالخصوص، نقش بسیار مهمّی را در این زمینه، در طول تاریخ ایفا کرده است. با توجه به این واقعیت و کار آیی بسیار ارزشمند شعر است که از زمان بعثت رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم تا امروز، همیشه شاعران مسلمان و متعهد در موقعیت های مختلف، با زبان شعر به جهاد فکری، فرهنگی و اعتقادی پرداخته اند و دِیْن خود را به فرهنگ اسلامی ادا کرده اند. این سربازان بزرگ عرصه هنر و اندیشه هر گاه احساس کرده اند که از طریق بهره برداری از هنر ورزی های ادبی و احساسی باید معارف عمیق و بلند اسلامی را به سطح فهم عامه مردم جامعه نزدیک سازند بی درنگ با در نظر گرفتن تمام شرایط و ضرورت و با تمام وجود به این کار پرداخته اند و زیبایی های فرهنگ حیات بخش اسلام را به افق دید و درک انسان ها نزدیک ساخته اند تا آنها بتوانند جان تشنه خود را از جرعه های جام روح بخش فرهنگ ناب الهی سیراب سازند و از دچار شدن به انحرافات اعتقادی و فکری نجات یابند.

گاهی نیز جامعه اسلامی را در خطر تهاجم همه جانبه دشمنان قسم خورده، و تباهی و سیاهی شرک و نفاق دیده اند و آستین همت را بالا زده و از طریق سرودن اشعار حماسی مردم را برای مبارزه با دشمن بسیج کرده اند.

ص:19

مقدمه

بی گلشن روی تو شبم روز مباد

بی تو همه روز من دل افروز مباد

درد تو بجانم ای دوای همه درد

دل خانه تست خانه بی سوز مباد(1)

تو را می خوانم، ای سرو صبور استقامت.

تو را می خوانم در هر پگاه روشن، در نیم روز ملتهب، در شامگاهان مغموم.

احساس می کنم سایه آفتابیت را بر سرم گسترده ای و با استماع کریمانه خویش نوازشم می دهی.

در جاده ارغوانی چشمانم قامت سبز تو، روییده است.

تو را می نگرم و می بینم که: سپیداران کشیده قامت نیز در برابرت به تعظیم خم شده اند، ای کاش روزی هزار بار، به یک لبخند تو جان

ص:21

غزلیات

طالع فرخنده

جای آنست که شاهان ز تو شرمنده شوند

سلطنت را بگذارند و ترا بنده شوند

گر به خاک قدمت سجده میسّر گردد

سر فرازان جهان جمله سر افکنده شوند

بر سر خاک شهیدان اگر افتد گذرت

کشته و مرده، همه از قدمت زنده شوند

جمع خوبان همه چون کوکب و خورشید تویی

تو برون آی، که این جمله پراکنده شوند

هیچ ذوقی به ازین نیست که: از غایت شوق

چشم من گرید و لبهای تو در خنده شوند

گر تو آن طلعت فرّخ بنمایی روزی

تیره روزان همه با طالع فرخنده شوند

اگر اینست «هلالی» شرف پایه عشق

همه کس طالب این دولت پاینده شوند

هلالی جُغَتایی

ص:33

چگونه بی تو بمانم

تو از تبار بهاری، چگونه بی تو بمانم

شمیم عاطفه داری، چگونه بی تو بمانم

تو از سلاله نوری، تو آفتاب حضوری

به رخش صبح سواری، چگونه بی تو بمانم

تو یی که باده نابی، وگر نه بی تو چه سخت است

تمام عمر خماری، چگونه بی تو بمانم

ببار ابر بهاری، هنوز شهره شهر است

کرامتی که تو داری، چگونه بی تو بمانم

بیا به خانه دلها، که در فراق تو دل را

نمانده است قراری، چگونه بی تو بمانم

حمید هنرجو

ص:34

محرم اسرار

یارب آن مونس جان محرم اسرار کجاست

وان طبیب دل بی طاقت بیمار کجاست

یک جهانند گرفتار فراقش یارب

آن رهاننده این جمع گرفتار کجاست

آنکه ویرانه کند ابنیه شرک و نفاق

و آنکه در هم شکند شوکت اشرار کجاست

دوستان را به جزا، آنکه دهد عزّت کو

دشمنان را به سزا، آنکه کند خوار، کجاست

منجی و منتظر و متّصل و حجّت و صدر

مهدی و منتقم و صاحب و مختار کجاست

کاش دانم من دلسوخته نامه سیاه

که تو را جایگه ای سرور احرار، کجاست

حسرتم کشت، که روی تو ببینم هیهات

چشم آلوده کجا، آن گل رخسار کجاست

مگر ای اشک، تو پاکیزه کنی دامن چشم

ورنه این غرق گنه را ره دیدار کجاست

گر چو حلاّج، ز خویشت برد ایدل، دلدار

خود ندانی که کجایی و سر دار، کجاست

ص:35

داغ هجران

کاشکی زخم تو در جان داشتم

پای در کوه و بیابان داشتم

تا ببویم وسعت عشق تو را

مرکبی از نسل طوفان داشتم

دیدن روی تو آسان نیست آه

کاشکی من داغ هجران داشتم

آه از پاییز سرد ای کاش من

از تو باغی در بهاران داشتم

تا بیفشانم به پایت سر بسر

کاشکی جان فراوان داشتم

بعد از آن مثل شقایقهای سرخ

خلوتی در باغ باران داشتم

یک غزل بس نیست هجران تو را

کاش صدها شعر و دیوان داشتم

سلمان هراتی

ص:37

عطر میلاد

دیشب این پنجره ها بوی شقایق می داد

بوی لبخند خدا! بوی حقایق می داد

و سواری که ز آغوش خدا می آمد

خبر از آمدن یک گل عاشق می داد

شهر طوفان زده از درد به خود می پیچید

عطر میلاد ضحی، باد موافق می داد

هیچکس درگذر ثانیه ها، خواب نماند

ابر چشمان افق، نم نم هق هق می داد

دیشب از آینه ها، نور سحر می بارید

باز هم بغض، به ما موهبت دق می داد

نفس صبح که در خلوت شبنم رویید

ساحل امّا دل خود بر کف قایق می داد

حمید یعقوبی سامانی

ص:38

وحی کوثر

کوچه کوچه می پیچد، عطر خوب جبرائیل

شب ترانه می خواند، چشمه ای بیا هابیل

جاده ها پر از حوّاست گندم است و … دستی نیست

بوسه ای تکلّم شد، از نجابت این ایل

با شتاب می آیی، یاسمین دل: مریم

یک غزل تلاوت کن، با ترنّم ترتیل

آسیه سراسیمه، می رسد از آتش … آب

شرح سالها پاییز، عمق رعشه راحیل

بال آخرین ققنوس، عاشقانه می سوزد

می شود کسی موسی، می زند عصا بر نیل

هفت بار می چرخد، در سماع تف، هاجر

این عطش و حتی تیغ، نذر حلق اسماعیل

جامه ای بیاور سبز، آیه ای بخوان طاها

ذروه تو از حوراست، می رسد کنون، تعجیل

این زمین بی موعود، ای سراب سرب اندود

بی زبور و بی داوود، بی مسیح و بی انجیل

ص:39

بهانه دل

دوباره شعر سراغی ز بیکرانه گرفت

و آسمان غزلها تو را بهانه گرفت

بیا قصیده معروف گریه های بلند

که چشمها همه وصف تو را نشانه گرفت

من و همیشه قراری که از تو می خوانیم

کنار عصر تو دل، عکس عاشقانه گرفت

قبول کن که پر از انتظار مانده غزل

بیا که شانه شب بوی تازیانه گرفت

بیا بقیع و مزار عقیله پیدا کن

سراغ قبر هما را ببین زمانه گرفت

دوباره جمعه شد ای آرمان هستی بخش

و بیت آخر شعرم تو را بهانه گرفت

زهرا یعقوبی

ص:41

در انتظار

بیا که باز دلم در غم تو زار گریست

و چشم طاقتم از درد انتظار گریست

در انتظار تو ای گل نه چشم ما، تنها

که در هزار چمن چشم صد هزار گریست

مگر حکایت هجر تو گفت نی به نوا

که چشم ابر هم از طول شام تار گریست

چنان ز درد فراق تو رود می نالد

که کوه چهره خراشید و آبشار گریست

نهان چرا کنم این گریه های طاقت سوز؟

که جان ندبه کنان تو آشکار گریست

ز جور لشکر بیداد و داد خواهی خلق

بیا ببین که بهر گوشه بی شمار گریست

ز تیر طعنه ناباوران کافر کیش

هزار چشمه خون چشم ذوالفقار گریست

اگر نه روی تو در حدّ چشم ابری ماست

«چمن» به بوی تو ای روح نوبهار گریست

محمّد رضا یاسری (چمن)

ص:42

انتظار

ما که عمریست جگر خسته و دل سوخته ایم

تا در آیی تو ز در دیده به در دوخته ایم

ز اشک و آه و غم دوری تو دیری است به دل

آب و آتش زده هم ساخته هم سوخته ایم

ای که از ماه رخت گشته شفق رنگ افق

چهره در پرتو مهر تو بر افروخته ایم

شادی عالم آباد به ویرانه دل

ز انتظار قدمت گنج غم اندوخته ایم

چه کنی منعم از آزادگی و عشق که ما

همه در مکتب حق این هنر آموخته ایم

گر به سودا دل بازار ملامت گرم است

به دو عالم سر یک موی تو نفروخته ایم

دیری از قصه پر غصه «یاور» یاران

آتش حسرت هستی به دل افروخته ایم

احمد نیک طلب یاور همدانی

ص:43

منتظران

در انتظار تو دل بر سر نگاه نشست

که رخ نهفتی و جان بر سپند آه نشست

به باغ یاد تو تا در شوم به گل چیدن

به شاخسار نظر، قمری نگاه نشست

تو چون سپیده نتابیده از دریچه بخت

به دامن سحر آیینه پگاه نشست

از آستانه خورشیدی تو در پرواز

همای نور که در آشیان ماه نشست

در آ، در آ، که مرا درد انتظار تو کُشت

به انتظار، که این کشته بی گناه نشست

به آب تیغ مگر سر کشد ز گلبن داغ

قتیل عشق تو چون غنچه عذرخواه نشست

به موج طعمه طوفان شدیم همچو حباب

به جرم نخوتمان باد در کلاه نشست

به کام منتظران ای فروغ جاویدان

طلوع نام تو در جام صبحگاه نشست

به آرزوی جمالت جهان به خلوت راز

گزید خانه و بر روزن نگاه نشست

مشفق کاشانی

ص:44

غایب از نظر

باز آ که دل هنوز به یاد تو دلبر است

جان از دریچه نظرم چشم بر در است

باز آ که سایه دیوار انتظار

سوزنده تر ز تابش خورشید محشر است

باز آ که باز مردم چشمم ز درد هجر

در موج خیز اشک چو کشتی شناور است

باز آ که از فراق تو ای غایب از نظر

دامن ز خون دیده چو دریای گوهر است

ای صبح مهر بخش دل از مشرق امید

بنمای رخ که طالعم از شب سیه تر است

زد نقش مهر روی تو بر دل چنان که اشک

آیینه دار چهره ات ای ماه منظر است

ای رفته از برابر یاران «مشفقت»

رویت به هر چه می نگرم در برابر است

مشفق کاشانی

ص:46

از سراپرده غیبت

پرده بگشای، که مردم نگرانند هنوز

چشم در راه تو صاحب نظرانند هنوز

لاله ها شعله کش از سینه داغند، به دشت

در غمت همدم آتش جگرانند هنوز

از سراپرده غیبت خبری باز فرست

که خبر یافتگان، بی خبرانند هنوز

آشتی را، بزن آبی به رخ سوختگان

که صدف سوز جهان بد گهرانند هنوز

«پرده بردار که بیگانه نبیند آن روی»

غافل از آینه این بی بصرانند هنوز

رهروان در سفر بادیه حیران توأند

با تو آن عهد که بستند، بر آنند هنوز

از فرا سوی شب تیره چو خورشید بر آی

که به سودای تو شوریده سرانند هنوز

ذرّه ها در طلب طلعت رویت، با مهر

همعنان تاخته چون نوسفرانند هنوز

ص:47

زهر هجران

ای سر مردان عالم گوی چوگان شما

گردن گردنکشان، در حکم فرمان شما

قدر جاهت را نمی دانم ولی دانسته ام

تاج شاهان است جای پای دربان شما

در جهان هر کس که دعویّ سخاوت می کند

ریزه خواری آمده از خوان احسان شما

نو گلی هر جا که دیدم جلوه کرد از رنگ و بوی

او گیاهی بی بها بود از گلستان شما

گر چه روز ما بود تاریک چون شام فراق

شام روشن می شود از روی رخشان شما

آخر ای سرو روان بگذر ز ما دامن کشان

بو که دست ما رسد بر عطف دامان شما

تا شما ابرو کمان کردید و مژگان همچو تیر

ما هدف کردیم دل را، پیش پیکان شما

هر کس اندر عشق روزی شربت و نقلی چشید

روزی یی نیست غیر از زهر هجران شما

قصّه پیچ و خم زلفت «مظفّر» گفت و کرد

خاطر جمعی چو زلفیْن پریشان شما

مظفّر شیرازی

ص:49

برای موعود

سروده ام هر پگاه، بدون تو

که خفته است این نگاه، بدون تو

درون مه گم شدیم، غریب وار

من و دل و هر چه راه، بدون تو

غزل بخوان در سکوت، شبان من

شکسته آواز ماه، بدون تو

چراغ پر شور چشم کور من!

سپیده دم شد سیاه، بدون تو

بهشت بکری است با تو خاک سرد

زمانه غرق گناه، بدون تو

محمّد رضا مهدی زاده

ص:52

فصل شکوفایی

فصل شکوفایی ماست، صبح بهاری که داری

شرقی ترین آفتاب است آیینه داری که داری

ای آسمانی ترینم، در آسمان مانده بر جای

صد کهکشان جای پای از گشت و گذاری که داری

با آسمانت انیسند، گلهای محبوب مهتاب

خورشید پر می گشاید در سایه ساری که داری

باور کن این ابرها هم، ذوق چکیدن ندارد

تا آذرخشی نخیزد از ذوالفقاری که داری

در شام سرد بیابان، چشم انتظار تو مانده است

فانوس چشمان زرد مجنون تباری که داری

بعد از غروب زمستان، همراه آواز باران

می آید از مشرقی سبز، صبح بهاری که داری

سید علی اکبر میر جعفری

ص:53

یک پنجره زیبایی

مهمان نگاهم شو، در یک شب رؤیایی

بگشای به روی من، یک پنجره زیبایی

فانوس نگاهم را، آویخته ام بر در

من منتظرم زیرا، گفتند: «تو می آیی»

بی تاب تر از موجم، بی خواب تر از دریا

من مانده ام و یادت با یک شب یلدایی

تا عابر چشمانت، ره گم نکند در شب

بر کوچه به تابان نور، ای ماه تماشایی

از پهنه چشمانت، موج آمد و دل را برد

آری شده ام اینک … دریایی دریایی

تو رفتی و با لیلی، همراه شدی در عشق

من مانده ام و مجنون، با یک دل صحرایی

گیرم که بیاید او، امشب به ملاقاتم

ای دل تو چه خواهی کرد، با این همه شیدایی

هادی میرزا نژاد موحّد

ص:54

صفا بخش تر از سبز

ای سبزتر از سبز دلاویزتر از سبز

ای پاک تر از صبح وای ناب تر از سبز

ای خوب تر از عشق نگاهت همه از نور

ای نورتر از نور صفا بخش تر از سبز

از عطر حضور تو شده یاس معطّر

با لطف قدمهای تو هستی همه سر سبز

ای پاکتر از شبنم شفاف محبّت

سبزینه رویش ز دو دستان تو سر سبز

ای ناب ترین معنی بودن همه عشق

یاد تو به هر لحظه به هر خاطره سر سبز

فاطمه میر نجفی زاده

ص:55

فراق

سر سلسله موی تو پیداست، کجایی

رخسار تو ماه شب یلداست، کجایی

در بین اسیرانِ قد و قامت سروت

از بهر تماشای تو غوغاست، کجایی

مجنون صفتم کرده فراق گل رویت

بی تو دل ماتم زده شید است، کجایی

در اوج بلا و ستم و فتنه این دهر

ذکر لب ما یوسف زهراست، کجایی

زیبایی این ملک فنا جمله سراب است

تنها خم ابروی تو زیباست، کجایی

دل سوخت ز هجران جمال و رخ ماهت

ذکر همه در میکده مولاست، کجایی

تا کی به پس پرده نشینی، گهر من

این عاشق چشمان تو تنهاست، کجایی

بر «ناظر» دلخسته نگاهی ز کرم کن

او منتظرت چون همه دنیاست، کجایی

سید جواد میری «ناظر»

ص:56

کوکب هدایت

وقتی بسان خورشید از گوشه ای بر آیی

روشن شود جهانی وقتی که تو بیایی

ماندم در انتظارت ای کوکب هدایت

بنما جمال خود را ای آیت خدایی

ای آفتاب هستی ای شور و عشق و مستی

باز آ بخوان کلامی زان معجز الهی

ای دیده ها به راهت! ای قائم هدایت

تا کی کنم حکایت شرح غم جدایی

گر من تو را نبینم روییدنم نباشد

بنما جمال خود را ای مظهر رهایی

پیش رخ چو ماهت خورشید سجده آرد

ای آیت الهی! ای پرتو خدایی

لب تشنگان نوریم هر لحظه ما، نگارا

برهان ز ما عطش را، ای قائم رهایی

اسماعیل نیک سرشت

ص:57

کعبه چشم انتظاران

برکه ی خشک عدالت پر شد از آوای رود

کهکشان بی نشان دامن کشان آمد فرود

رعشه آمد بر زمین از باورش لرزید اشک

کعبه چشم انتظاران رنگ ظلمت را زدود

از شکوه مطلع فجر اعتبار شب شکست

شد خجل از وصف او اندیشه شعر و سرود

گشت جاری عطر ایمان بر لب پاک بهار

منجی عالم امید سبز احمد را ستود

ناله شب زنده داران شد فغان از غیبتش

از سکوت ساقی خم خانه، عصیان کرد عود

میترا نیک دلی

ص:58

رنج انتظار

مرا به خانه سبز بهار دعوت کن

مرا، به عطر نفس های یار، دعوت کن

به یک سبد گل نسرین باغ رؤیا ها

به یک بغل گل سرخ بهار، دعوت کن

من عاشقم، به همه لحظه های بی رنگی

مرا، به سادگی چشمه سار، دعوت کن

مرا بخوان، به سحر گاه پاک سینه خویش

مرا، به آینه بی غبار دعوت کن

مرا، به لحظه تکرار حرف جاری عشق

مرا، به زمزمه جویبار دعوت کن

به یاد پرسه زدنهای عاشقانه، بیا

مرا به خلوت آن کوچه سار،دعوت کن

پیام آمدنت را، به باد کولی، ده

مرا، به رنج خوش انتظار، دعوت کن

دلم گرفت ز پاییز سرد تنهایی

مرا، به سفره سبز بهار، دعوت کن

مرا، به گستره دشت سبز آزادی

به آن نهایت دور از حصار دعوت کن

ید اللَّه نوری

ص:59

روشنگر راه خدا

تو جهان را نور باران می کنی

رو به سوی شهر یاران می کنی

دشمنی را می زدایی از حیات

عشق را در شهر مهمان می کنی

می گشایی خانه امّید را

بام آن را نور افشان می کنی

می روی تا عرصه های دور دشت

لاله ها را شاد و رقصان می کنی

با فرود قطره های ناب عشق

بیشه زاران را گلستان می کنی

می فشانی نوری از درک حضور

ظلمت ما را چراغان می کنی

آن چه را محروم از آنیم، ای عزیز

با خلوص و لطف، احسان می کنی

مهدی ای روشنگر راه خدا

چون بیایی جسم را جان می کنی

هوروش نوّابی

ص:60

نبض خورشیدی

دستهایت ضریح تمنّاست

آی فردا که روح تو با ماست

نبض خورشیدیت می تپد سبز

جای پای تو در کوچه پیداست

می گریزم به سمت نگاهت

اوّل و آخر عشق آنجاست

گر چه تنها ترینی تو، امّا

عشق هم سخت تنهاست، تنهاست

کیستی ای گل سرخ نرگس

که حضور تو این گونه زیباست

آی مردان منگ تجاهل

در کجا نیست! او در همین جاست

زیر بوی گل سرخ پنهان

زیر چتر درختان فرداست

ساکن کوچه های غریبی

عابر ساده گیوه در پاست

کاش با من دل عاشقی بود

تا بگویم ظهور تو فرداست

سید قاسم ناظمی

ص:61

بی تو …

بی تو جان آشنا ندارد هیچ

در دهامان دوا ندارد هیچ

کشتی محنت زمین جز تو

به خدا ناخدا ندارد هیچ

بی تو این جا به زردی گلها

هیچکس اعتنا ندارد هیچ

بی تو دستان زخمی احساس

التماس دعا ندارد هیچ

باز گرد ای نجابت شرقی

«بی تو اینجا صفا ندارد هیچ»

عبّاس نادری قطب الدّینی

ص:62

در انتظار تو

در انتظار تو، مژگان به چشم من گل کرد

زبان ز بردن نام تو در دهن گل کرد

شهید عشق تو در حشر یک چمن لاله است

که وقت خفتنش اندر لحد کفن گل کرد

کمال لاله درین دشت، داغ بیرنگی است

به پیش تیغ تو چون آب خون من گل کرد

خیال زخم تو شاید به خواب باغ گذشت

که صد چراغ به داغ تو در چمن گل کرد

ز فیض صحبت خونین دلان مشو غافل

اویس دید عقیقی که در یمن گل کرد

چگونه چشم زلیخا حیا کند یوسف

که چشم پیر من از بوی پیرهن گل کرد

یوسف علی میر شکاک

ص:63

یوسف کنعانی

من طالب دیدارم، ای یوسف کنعانی

بشنو ز من بیدل، این شرح پریشانی

جانم به فدای تو، ای جان جهان بنگر

کز هجر تو من چونم؟ مجنون بیابانی

یک شب قدمی بگذار، بر مردم چشمانم

با یاد تو می بارد، این دیده بارانی

در آتش دیدارت، می سوزم و می سازم

دل ها همه از کف شد، زین غیبت طولانی

من دلشده رویت، شبگرد سر کویت

دریای دلم ای مه، بی تو شده طوفانی

یک لحظه اگر بینم، آن قامت سبز تو

دیگر نکنم شکوه، از بی سر و سامانی

من بی تو پریشانم، سرگشته و حیرانم

در کوچه یاد تو، ای نرگس بستانی

صبا فیروز کوهی

ص:64

لحظه سرشار

خیال سبز تماشایت، به ذهن آینه ها جاری است

و چشم آینه ها انگار، بدون چشم تو زنگاری است

شب من و شب گیسویت، قصیده ایست چه طولانی

حکایتی ز پریشانی، همیشه مبهم و تکراری است

میان رخوت دستانم، حضور مبهم پائیز است

و روح سرد خزان انگار، هنوز در تن من جاری است

من و تلاطم توخالی، تو و زلالی و سرشاری

بیا و جام مرا پر کن، کنون که لحظه سرشاری است

چراغ روشن شب پژمرد، ستاره ها همه خوابیدند

بیاد تو، دل ما امّا، هنوز در تب بیداری است

در این تلاطم دلتنگی، بیا و از سر یکرنگی

دلی بده به غزلهایم اگر چه از سر ناچاری است

سید مهدی حسینی

ص:65

درباره حجة بن الحسن علیه السلام

آتش عشق تو تا شعله زد اندر دل ما

داد بر باد فنا یکسره آب و گل ما

تا که از ما بنهفتی رخ خود را شاها

چون شب هجر شده تار و سیه محفل ما

مشکلی نیست محبان تو را جز غم هجر

عمر بگذشت و نشد حلّ به جهان مشکل ما

تا که شد کشتی ما غرقه دریای فراق

بر سر کوی وصال تو بود ساحل ما

به امیدی که ببینیم رخ دوست دمی

ساربان تند مران بهر خدا محمل ما

گر بما گوشه چشمی فکند از ره لطف

بشود خیل سلاطین جهان سائل ما

حجة بن الحسن ای خسرو خوبان جهان

دارم امّید شود لطف خدا شامل ما

چهره بگشایی و آیی ز پس پرده برون

نور گیرد ز طفیل رخ تو منزل ما

ص:66

جلوه دیدار

سحری در برم ای دولت بیدار بیا

سر بالین من ای یار وفادار بیا

ز غم هجر تو افتاده به جانم شرری

نظری کن به من خسته و بیمار بیا

گذری کن صنما جان به فدای قدمت

بگشا پنجره چشم من ای یار بیا

مه من پرده غیبت بگشا باز نگر

چو دلم خون رود از چشم سپیدار بیا

ز فراق رخت ای یوسف کنعانی من

همچو یعقوب شدم طالب دیدار بیا

گل نرگس بگذر یک سحر از کوی دلم

به شب هجر من ای شمع شب تار بیا

من دلداده به عشق تو گرفتار شدم

بنما رخ به من ای جلوه دیدار بیا

دل سرگشته ام از بهر وصال رخ تو

شده در شهر جنون شهره بازار بیا

ز کرامت گذری کن به دو چشمم سحری

که صبا را نبود محرم اسرار بیا

ص:68

شرح وسعت راز

چو روح موج ز فریاد آب می آیی

بلوغ واقعه ای بی نقاب می آیی

غم بزرگ زمانه سیاه کرده زمین

تو از تبار طلوعی چه ناب می آیی

شکفته باد لبانت به شرح وسعت راز

کنون که دور قدح را جواب می آیی

چراغ لاله ز باران شود فروزان تر

طرواتی تو ز سمت سحاب می آیی

چه زخم ها که به نامت زدند بر تن عشق

بیا که با گل و شمع و کتاب می آیی

عبد العظیم صاعدی

ص:70

با گلوی بهار

سرخ سرخی، شقایق آیینی

با دلم آشنای دیرینی

با تپش تر ز نبض خورشیدی

بر دل سرد خاک تسکینی

با گلوی بهار می خوانی

با نگاه سپیده می بینی

مثل آیینه حیرت آهنگی

مثل رؤیا شگفت و شیرینی

کربلا جاری است در ذهنت

معنی واژه های خونینی

هر شب از باغ آسمان حضور

دسته دسته ستاره می چینی

با من از آبی حضور بگو

خوب من آن طرف چه می بینی

از تو دورم یک آسمان با این

آرزوهای زرد پایینی

نعمت اللَّه شمسی پور

ص:71

روزگار تو

چشم ها خسته مانده اند، خسته از انتظار تو

چشمه ها خشک و تشنه اند، تشنه چشمه سار تو

آه ای آشنای ما، این غریبی دگر بس است

خوش بود روزگار ما، گر رسد روزگار تو

ما همینیم عاشقیم، عاشق و مست چشم تو

ما همینیم بی خودیم، بی خود و بی قرار تو

صبح بی تو چقدر شب! شام با تو چقدر صبح!

ای همه صبح های تو، خجل از شام تار تو

نیمه شب که می شوم، با تو در عالم نیاز

می برم بوسه ای از آن، گونه گل نگار تو

کاش بودیم مثل آن، کفتران هوای تو

کاش بودیم لاله ای در دل لاله زار تو

سید حبیب حبیب پور

ص:72

فریاد شوق

عکس تو را به صفحه پندار می کشم

عمری بود که حسرت دیدار می کشم

بر صفحه سیاه خیالم جمال توست

یا ماه را به لوح شب تار می کشم

تا نقش بارگاه تو افتد به دیده ام

گردن به حسرت، از پس دیوار می کشم

با هر نفس که می گذرد در فراق تو

آه از خلال سینه تب دار می کشم

جویم اگر به رهگذری، خاک پای تو

چون سرمه ای به دیده خونبار می کشم

لذّت برم به راه تو ای گل ز نیشها

نوش است اگر که منّت صد خار می کشم

صحبت بدون یاد تو لذّت نمی دهد

زین روی، پا ز مجلس اغیار می کشم

یک بار اگر نگاه محبت به من کنی

فریاد شوق از دل، صد بار می کشم

ص:73

مهدی علیه السلام

مهدی است آن که نهضت قرآن به پا کند

مهدی است آن که نیک و بد از هم جدا کند

مهدی است آن که پرتو توحید پاک را

در قلبهای تیره و آلوده جا کند

مهدی است آن که در شب میلاد او خدا

او را به «مَرْحَباً لَکَ عَبدی ندا کند

مهدی است آن که حسن دلارای احمدی

از چهره مبارک خود رو نما کند

مهدی است آن که پرچم اسلام راستین

بر قلعه های محکم دشمن به پا کند

مهدی است آن که کاخ عظیم ستمگری

با یک نهیب خویش دچار فنا کند

مهدی است آن که دار سرای نهائیش

بر پایه های عدل الهی بنا کند

مهدی است آن که کینه و بغض و نفاق را

تبدیل بر محبت و صلح و صفا کند

مهدی است آن که چشمه فیّاض علم را

بر تشنگان دانش و عرفان عطا کند

ص:75

حقیقت سبز

دوباره یک شب دیگر دوباره تنهایی

دوباره این من و این امتداد یلدایی

ستاره می چکد از چشم های بسته صبح

میان بستر تاریک ناشکیبایی

امید نرگسی ام آن حضور نامرئی است

غروب بی کسی ام آن طلوع رویایی است

به پیشواز تو می آیم ای حقیقت سبز!

چرا به خلوت پاییزی ام نمی آیی؟

همیشه مشتعلت فوج فوج، پروانه

هماره منتظرت موج موج، دریایی

بیا طراوت شرقی! بیا و قسمت کن

میان پنجره ها یک بهار، زیبایی

غزل کم است و زمینی است آی حافظ خون

بخوان قصیده ای از عشق های بالایی

حمید رضا حامدی

ص:77

کجایی

ای روشنی دیده احرار کجایی

وی شمع فروزان شب تار کجایی

ای دسته گل سر سبد باغ رسالت

وی وارث پیغمبر مختار کجایی

بر مردم محروم و ستمدیده و رنجور

ای آن که تویی مونس و غمخوار کجایی

جانها به لب آمد ز فراق رخ ماهت

هستیم همه طالب دیدار کجایی

ای مهدی موعود بیا تا که نماییم

جان و سر خود بهر تو ایثار کجایی

ای منتقم خون شهیدان ره حق

بنیان کن بنیاد ستمکار کجایی

گلشن شود از مقدم تو صحنه گیتی

ای گلشن دین را گل بی خار کجایی

شد «حافظی» از دوری روی تو دمادم

چون منتظران تو دل افکار کجایی

محسن حافظی

ص:78

وقتی بیایی

از شوق دلها می زنم تا خواهی آمد

ای یار! ما را می کشی یا خواهی آمد

هر روز ما همسایه با یاد تو رفته است

هر شب به امّیدی که فردا خواهی آمد

مردیم از بس تسلیت دادیم دل را

پس کی تسلاّی دل ما خواهی آمد؟

مولا! نمی آیم مگو، ما را مرنجان

تو مهربانی، جان مولا خواهی آمد

شادم که از خاک شهیدانت شنیدم

وقتی بیایی از همین جا خواهی آمد

بسیار می سوزانیم ای یار، بسیار

نازت فراوانست امّا خواهی آمد

عباس چشامی

ص:79

میلاد ولی عصرعلیه السلام

هر آنچه می زنم از دفتر وجود ورق

نوشته است به خط جلی که جاء الحق

نخست جلوه خالق امام آخر خلق

یقین فراخته از غیب در عیان بیرق

به یمن مولد مسعود، مهدی موعود

زمین به عرش برین از شرف گرفته سبق

ولّی مطلق حق آن که کارگاه وجود

به دست او ز ازل تا ابد بود مطلق

چگونه عالم ایجاد را نظامی بود

نمی گرفت ز اضداد گر چه نظم و سبق

از او قواعد اسلام راست استحکام

از او مسائل و احکام را بود رونق

شد او به پرده غیبت نهان و منتظرند

به مقدمش همه خلق ها فرق به فرق

برای آنکه نماید نثار مقدم او

زمانه هستی خود را نهاده روی طبق

«صغیر» دانی در بحر، زورقی باید

به بحر معرفت امروز او بود زورق

اصفهانی «صغیر»

ص:80

حدیث عشق

به جز ولای تو، بر لوح دل نگاری نیست

به جز وصال تو در دیده انتظاری نیست

فروغ مهر تو بگرفته آسمان دلم

حدیث عشق بنازم که اختیاری نیست

دلم به باغ و گل و سرو و لاله خو نکند

که باورم شده غیر از تو گلعذاری نیست

گذشت قافله ها یک به یک از این منزل

به شاهراه ولا جز تو تک سواری نیست

فدای قلب صبور تو ای یگانه دهر

که تا ابد به جهان چون تو داغداری نیست

«غریب تر ز مادر تو فاطمه نبود» (1)

شبانه دفن شد و بهر او مزاری نیست

بیا عیان بنما قبر بی نشانش را

که صبر رفته ز کف، سینه را قراری نیست

به سر ارادت «صدر» و قدوم شوکت تو

به پیش اهل نظر غیر شرمساری نیست

سید عباس صدر الدین

ص:81

بر شاخسار انتظار

آتشی افتاده بر جانم، نمی دانم چرا

خسته و سر در گریبانم، نمی دانم چرا

روز و شب با یاد او در خلوت تنهائیم

غم سرود درد می خوانم، نمی دانم چرا

همچو مجنونی ز شوق دیدن دلدار خود

ساکن دشت و بیابانم نمی دانم چرا

گر شبی آید ببالین من از راه وفا

همچنان محتاج درمانم، نمی دانم چرا

می نشیند مرغ دل بر شاخسار انتظار

تشنه دیدار جانانم، نمی دانم چرا

یوسف گمگشته را مانم ز دهر روزگار

که به چاه و که به زندانم نمی دانم چرا

بی رخ زیبای او در بند غم زندانیم

تا سحر از دیده گریانم، نمی دانم چرا

یاورم صحرا به صحرا همره باد صبا

یا که سرگردان و حیرانم نمی دانم چرا

قطره ام گه در کنار برکه ای افتاده ام

گه چنان سیلی خروشانم نمی دانم چرا

ص:82

آشنای عشق

تا دل شده مبتلای عشقت

سر باخته ام به پای عشقت

بیگانه شود ز هر دو عالم

آنکس که شد آشنای عشقت

آفاق پر است و گوش ما کر

از همهمه و صدای عشقت

از بام و در و هوا نیوشد

عاشق همه جا نوای عشقت

سر پیش شهان نمی کند خم

هر کس که شود گدای عشقت

بیمار که از دواست بیزار

خوشتر ز دوا بلای عشقت

سر می رسدش به عرش آنکو

انداخته سر پای عشقت

بیرون نکند «وفا» ی مسکین

یک لحظه ز سر هوای عشقت

محمود شریف صادقی «وفا»

ص:84

تک سوار

ای خیال سبز خم خفته در خماریت!

شد مسیر سرخ عشق مست رهسپاریت

با شتاب رفته ای آتشین شهاب من!

آن چنان که گم شده است رد خون جاریت

دوست داشتم شبی هم رکاب می شدیم

مهلتم ولی نداد، خوی تک سواریت

تا همیشه خانه ات در میان لاله هاست

غبطه می خورم بر این حسن هم جواریت

در کنار پنجره، باز گرم صحبت است

با نگاه سرد من عکس یادگاریت

عاقبت مگر که موجها روایتت کنند

در توان من که نیست، شرح بی قراریت

از سروده های خویش غرق در خجالتم

پس کجاست ای عزیز دست های یاریت

حمید رضا حامدی

ص:85

حدیث ولایت

اذان سهره، بلند است بر مناره گل

که عنقریب، زره می رسد سواره گل

ببین چه ولوله افتاد بر بسیط چمن!

ز بی قراری مرغان، به یک اشاره گل

به باغ ما، ز گلی، شد بهار خون آغاز

اگر کنون شده، از حد برون شماره گل

به چشم شبنم باغ خدا، گل افتاده است

ز بس گریسته بر جسم پاره پاره گل

هر آن که کشته نشد، از قبیله ما نیست

شنو حدیث ولایت، تو از زراره گل

چهارده سده شد، ز آفت دو هفت ایوان

که سکّه گشت، به نام دو هفت پاره گل

تذرو خسته، سرا سیمه می کند فریاد

مگر فتاده، به طرف چمن شراره گل؟!

به روی شانه هر شاخه، می برد دل را

قرار و جنبش پر غنج گوشواره گل

ز هجر یار، نخوابند عاشقان، شبها

چرا هزار خموش است، در کناره گل

ص:86

پادشه خوبان

ای پادشه خوبان، داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد، وقت است که باز آیی

مشتاقی و مهجوری، دور از تو چنانم کرد

کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

ای درد تو أم درمان دربستر ناکامی

وی یاد تو أم مونس در خلوت تنهایی

در دایره فرمان، ما نقطه تسلیمیم

لطف آنچه تو اندیشی، حکم آنچه تو فرمایی

فکر خود و رأی خود در مذهب رندی نیست

کفر است در این مذهب خود بینی و خود رأیی

یارب به که شاید گفت این نکته که در عالم

رخسار به من ننمود آن شاهد هر جایی

دیشب گله زلفت، با باد همی گفتم

گفتا غلطی بنگر، زین فکرت سودایی

صد باد صبا آنجا با سلسله می رقصند

این است حریف ای دل تا باد نپیمایی

ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست

شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی

ص:88

منزلگه عشّاق

مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید

که ز انفاس خوشش بوی کسی می آید

از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش

زده ام فالی و فریاد رسی می آید

هیچکس نیست که در کوی تو أش کاری نیست

هر کس آنجا به طریق هوسی می آید

کس ندانست که منزلگه عشّاق کجاست

این قدر هست که بانگ جرسی می آید

جرعه ای ده که به میخانه ارباب کرم

هر حریفی ز پی ملتمسی می آید

خبر بلبل این باغ بپرسید، که من

ناله ای می شنوم کز قفسی می آید

یار دارد سر قصد دل حافظ یاران

شاه بازی به شکار مگسی می آید

حافظ شیرازی

ص:90

شوق کعبه

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

ای دل غمدیده، حالت به شود، دل بد مکن

وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور

گر بهار عمر باشد، باز بر تخت چمن

چتر گل در سر کشی، ای مرغ خوشخوان غم مخور

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت

دائماً یکسان نباشد حال دوران غم مخور

هان مشو نومید، چون واقف نه ای از سرّ غیب

باشد اندر پرده بازیهای پنهان غم مخور

ای دل، ار سیل فنا بنیاد هستی بر کند

چون ترا نوحست کشتی بان، ز طوفان غم مخور

در بیابان گر بشوق کعبه خواهی زد قدم

سرزنشها گر کند خار مغیلان غم مخور

گر چه منزل بس خطرناکست و مقصد بس بعید

هیچ راهی نیست کانرا نیست پایان، غم مخور

ص:91

نوبهار باز آید

زهی خجسته زمانی که یار باز آید

به کام غمزدگان غمگسار باز آید

به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم

بدان امید که آن شهسوار باز آید

اگر نه در خم چوگان او رود سر من

ز سر نگویم و سر خود چه کار باز آید

مقیم بر سر راهش نشسته ام چون گرد

بدان هوس که بدین رهگذار باز آید

دلی که با سر زلفین او قراری داد

گمان مبر که بدان دل قرار باز آید

چه جورها که کشیدند بلبلان از دی

ببوی آن که دگر نوبهار باز آید

ز نقشبند قضا هست امید آن «حافظ»

که همچو سرو به دستم نگار باز آید

حافظ شیرازی

ص:93

قافله سالار

ای یوسف مصر از تو گرفتار محبّت

عیسا به تمنای تو بیمار محبت

در راه غمت هست به کف جان جهانی

گرم است به سودای تو بازار محبّت

تاریک تر از شب بود از هجر تو روزم

ای روشنی دیده بیدار محبّت

دریاب دلم را به ته جرعه نگاهی

ای ساقی پیمانه سرشار محبّت

در وادی آسودگیم وا نگذاری

رحمی به من ای قافله سالار محبّت

بر سر نرود شمع صفت افسر داغم

بر سر زده ام لاله گلزار محبّت

تا سر نشود خاک سر کوی تو ما را

آسان نشود عقده دشوار محبّت

افغان اسیران نبرد راه به جایی

این نغمه تراود ز رگ تار محبّت

ص:94

جمال الهی

صحنه آفاق چون تو ماه ندارد

چون تو جمالی به جلوه گاه ندارد

ماه خجل شد ز حسن روی تو آری

روشنی آفتاب ماه ندارد

مهر تو را مشتری شوند به آهی

آه که دل در بساط آه ندارد

روی تو آیینه جمال الهی است

در تو تماشای من گناه ندارد

صبح سپیدی، شبم به روی تو روز است

زلفت اگر روز من سیاه ندارد

کوکب اشکم در آستین بدرخشد

عشق بدین روشنی گواه ندارد

خاک کف پای اوست تاج سر من

نادره تاجی که پادشاه ندارد

باد بود پیک عاشقانش و افسوس

باد هم آنجا که اوست راه ندارد

همّتی ای کاروان مصر که یوسف

ماه عزیز است و تاب چاه ندارد

ص:96

یوسف گمگشته

یارب آن یوسف گمگشته به من بازرسان

تا طربخانه کنی بیت حزن باز رسان

ای خدائیکه به یعقوب رساندی یوسف

این زمان یوسف من نیز به من باز رسان

یارب آن نغمه سرا بلبل خوش الحان را

تا بیاسایم از این زاغ و زغن باز رسان

آن غزال ختنی خط بخطا شد یارب

بخطا رفته ما را به ختن باز رسان

رونقی بی گل خندان به چمن باز نماند

یارب آن نوگل خندان به چمن باز رسان

از غم غربتش آزرده خدایا مپسند

آن سفر کرده ما را به وطن باز رسان

ای صبا گر به پریشانی من بخشایی

تاری از طرّه آن عهد شکن باز رسان

«شهریار» این دُر شهوار به دربار امیر

تا فشاند فلکت عقد پرن باز رسان

شهریار تبریزی

ص:98

جمال بقیت اللَّهی

سپاه صبح زد از ماه خیمه تا ماهی

ستاره، کوکبه آفتاب خرگاهی

به لاجورد افق ته کشیده برکه شب

مه و ستاره طپیدن گرفته چون ماهی

صلای رحلت شب داد و طلعت خورشید

خروس دهکده از صیحه سحر گاهی

به جستجوی تو ای صبح در شبان سیاه

بسا که قافله آه کرده ام راهی

خدیو خرگهی از خیمه گو بزن بیرون

چو مهر تکیه به شمشیر و مغفر شاهی

عجب مدار به شمشیر او غبار قرون

چرا که آینه عاشقان بود آهی

نمانده چشمه آب بقا به ظلمت دهر

بجز چراغ جمال بقیت اللّهی

بر آی از افق ای مشعل هدایت شرق

بر آر کلّه این گمرهان ز گمراهی

ز سایه ای که بخاک افکنی خوشم، چه کنم

همای عرش کجا و کبوتر چاهی

ص:99

در انتظار

دلم شکستی و جانم هنوز چشم به راهت

شبی سیاهم و در آرزوی طلعت ماهت

در انتظار تو چشمم سپید گشت و غمی نیست

اگر قبول تو افتد فدای چشم سیاهت

ز گرد راه برون آ که پیر دست به دیوار

به اشک و آه یتیمان دویده بر سر راهت

بیا که این رمد چشم عاشقان تو ای شاه

نمی رمد مگر از توتیای گرد سیاهت

بیا که جز تو سزاوار این کلاه و کمر نیست

تویی که سوده کمربند کهکشان کلاهت

جمال چون تو به چشم و نگاه پاک توان دید

به روی چون منی الحق دریغ چشم و نگاهت

در انتظار تو می میرم و در این دم آخر

دلم خوشست که دیدم به خواب گاه به گاهت

اگر به باغ تو گل بر دمید و من به دل خاک

اجازتی که سری بر کنم به جای گیاهت

تنور سینه ما را ای آسمان به حذر باش

که روی ماه سیه می کند به دوده آهت

ص:101

آیت شکوفایی

فروغ دیده تو آیت شکوفایی است

نگاه لطف تو ای گل بهار زیبایی است

مگر به خواب گل از گلشنم نصیب آید

خیال وصل چه شور آفرین و رؤیایی ست

تو از تبار کدامین ستاره سحری

که چهر مهر مثالت چنین تماشایی ست

پیام عشق تو درمان تلخ کامیهاست

کلام ناب تو تفسیری از شکر خایی است

فروغ صبح امیدی، حصار شب بشکن

سپیده تو نهان در کران تنهایی است

بهار عشق نگر در سروده «صائم»

که واژه واژه آن گل خروش شیدایی ست

صائم کاشانی

ص:103

راز آشکار

محرم خاموش راز اشکها

باعث سوز و گداز اشکها

ای حقیقت بین ذکر و التماس

در لباسی از مجاز اشکها

معنی گل واژه های سبز عشق

برگ ریزان نیاز اشکها

جاده های زندگی یخ بسته است

ای نشیب و ای فراز اشکها

سبز می آید چراغانی کنید

کاروانی از حجاز اشکها

حبیب شوکتی نیا

ص:104

آیینه دار

سحر آیینه دار چشمانت

صبح، حیران به کار چشمانت

ماه روشن ترین مسافر عشق

دوره گرد دیار چشمانت

هر پگاه، آفتاب و آیینه

می کشند انتظار چشمانت

تو به خورشید نور پاشیدی

وقتی آمد کنار چشمانت

از صداقت، همیشه، سرشاراست

موج دریا بتار چشمانت

پاکتر از نگاه سبز بهار

روح گل، شرمسار چشمانت

اشک من چون ستاره می چرخد

هر سحر در مدار چشمانت

آسمانی ترین ترنّم عشق

می وزد از بهار چشمانت

نعمت اللَّه شمسی پور

ص:105

بی تو

نه! این بهار نیست وقتی تو نیستی

این برگ و بار نیست، وقتی تو نیستی

صحرا که لاله را چشم انتظار بو

در انتظار نیست وقتی تو نیستی

مانده است خیره خاک در آسمان ولی

باران به بار نیست وقتی تو نیستی

«شب بو» که پیش تو تا صبح می نشست

شب زنده دار نیست، وقتی تو نیستی

اینجا پرنده ای بر شانه های باد

دیگر سوار نیست، وقتی تو نیستی

روز و شب اشک و خون باریدن از دو چشم

یک شاهکار نیست، وقتی تو نیستی

ای روح سبز خاک، شعر روان آب!

دیگر بهار نیست وقتی تو نیستی

حمید رضا شکار سری

ص:106

عطر سیب

وردی بخوان قرار دل بی شکیب را

اشکی ببار سنگ مزار غریب را

یک نوبهار اگر بشکوفد لبان تو را

پر می شود تمام زمین، عطر سیب را

تنها به اشتیاق سلامی گذاشتیم

در پشت سر هر آنچه فراز و نشیب را

آتش گرفت روح کویرانه ام، زلال

روزی بیا و آب بزن این نهیب را

این کیست؟ این که با دل من حرف می زند

نشنیده اید هیچ صدای عجیب را؟

آرام می شود دل طوفانی ای عجب

خاصیّتی است آیه امّن یجیب را

آرش شفاعی بجستان

ص:107

روح بهار

شکفت غنچه و بنشست گل ببار بیا

دمید لاله و سوری ز هر کنار بیا

بهار آمد و نشکفت باغ خاطر ما

تو ای روان سحر روح نوبهار بیا

چه مایه صبر مگر هست بی قراران را

ز حد گذشت دگر رنج انتظار بیا

ز هر کرانه شقایق دمیده از دل خاک

پی تسلیّ دلهای داغدار بیا

ز عاشقان بلا کش نظر دریغ مدار

فروغ دیده نرگس به لاله زار بیا

(ز منجنیق فلک سنگ فتنه می بارد)

مباد آن که فرو ریزد این حصار بیا

یکی به مجمع رندان پاکباز نگر

دمی به حلقه مردان طرفه کار بیا

بسوی غایشه داران پیر عشق ببین

بکوی نادره کاران روزگار بیا

چه نقش ها که نبستند بر صحیفه دهر

ز خونشان شده روی شفق نگار بیا

ص:108

عطش انتظار

باز آ که ملک جان ز فروغ تو خرّم است

ای ماه من که روی تو خورشید عالم است

باز آ که از فراق تو ای مهر جانفروز

صبح زمانه تیره تر از شام ماتم است

دور از حریم وصل تو ای کعبه امید

چشمم بسان چشمه جوشان زمزم است

تا سر نهم بپای تو ای گلبن مراد

همچون بنفشه پیش سمن قامتم خم است

ای از توجمع خاطر شوریدگان ببین

کار جهان ز فتنه ایّام در هم است

بنگر بنای مردمی و مهر گشته سست

ای آنکه پشت ملک بقا از تو محکم است

ای خادم در تو سلیمان ببین کنون

در دست دیو فتنه گر قرن، خاتم است

باز آ و باز گیر ز اهریمنان نگین

ای آنکه نقش خاتم تو اسم اعظم است

باز آ و روح در تن این مردگان بدم

ای آنکه زنده از دمت عیسی بن مریم است

ص:110

انتظار

در کوچه های دلم پیچد صدای بهار

روحم کشد چو نسیم پر در هوای بهار

تنگ است، همچو غروب آفاق خاطر من

ز آغاز فصل خزان تا ابتدای بهار

باغی خزان زده ام، ای کاش بارش فیض

بر جان تشنه من ریزد صفای بهار

پیری است خرقه به دوش، اینک رسیده ز راه

شولای برگ گل است رنگین قبای بهار

در نبض خیزش برگ، بنگر طلایه گل

ز آواز چلچله ها بشنو نوای بهار

در امتداد افق، چشمم به راه کسی

کاید ز پرده راز از نا کجای بهار

مستضعفان صبور آزاد و شاد و رها

آن روز پرسه زنند در کوچه های بهار

محمود شاهرخی «جذبه»

ص:112

آرزو

نکهت صبح ازل، نفخه ای از کوی تست

شام ابد را سواد، طرّه گیسوی تست

چشمه خورشید تا، گشت روان از چکاد

روشنی چشمش از، نرگس جادوی تست

سرو که باشد؟ زند، طعنه به بید و چنار

تا که درین بوستان، قامت دلجوی تست

نخل امل بال خود، بر سر بستان کشید

دایره چتر آن، از خم ابروی تست

مست و غزلخوان اگر بلبل شیدا بود

نشأت هر خوشدلی، عطر گل روی تست

نافه گشایی چسان، آهوی صحرا کند؟

مشک فشان تا که آن، زلف سمن بوی تست

دام تویی دانه تو، خوان تویی خانه تو

رشته دام دل از، سلسله موی تست

خلوت شب بیشه ام، عشق تو اندیشه ام

سرمه چشم سرم، خاک سر کوی تست

واله عشق تو شد «شاهد» دلباخته

زنده از آن است کو، شیفته خوی تست

شاهد فیروز کوهی

ص:113

در استغاثه به حضرت مهدی علیه السلام

عمرم تمام گشت ز هجران روی تو

ترسم شها به خاک برم آرزوی تو

با آنکه روی ماه تو از دیده شد نهان

عشّاق را همیشه بود دیده سوی تو

خورشید چهره ات چو نهان شد ز چشم خلق

شد روزشان سیاه از این غم چو موی تو

دامن پر از ستاره کنم شب ز اشک چشم

چون بنگرم به ماه و کنم یاد روی تو

گردش به باغ بهر تماشای گل بود

گلهای باغ را نبود رنگ و بوی تو

همچون مسیح جان به تن مردگان دمد

گر بگذرد نیسم سحر گه ز کوی تو

تا کی ز هجر روی تو سوزیم همچو شمع

شبها به یاد روی تو و گفتگوی تو

رحمی به حال «شاهد» از پا فتاده کن

تا کی بهر دیار کند جستجوی تو

شهید حسین شاهد

ص:114

روح دریا

باز برخیز و بر این کوچه گل افشانی کن

تیغ بردار و بیا نیّت قربانی کن

نوبت توست هلا تیغ دودم را بردار

اندکی سیر در این عرصه طوفانی کن

در سکوت تو چه اسرار عظیمی است، بیا

روح دریا شو و چون موج رجز خوانی کن

مثل یک شاخه به رقص آی در آغوش بهار

جلوه ای تازه در این محفل عرفانی کن

خاک در زیر قدمهای تو خورشید شود

آفتابی به من شبزده ارزانی کن

انهدام من و دل شرط وفاداری نیست

از من و دل، تو بیا رفع پریشانی کن

روی اندیشه بدین سوز بگردان، نگهی

سمت این خانه و این وسعت ویرانی کن

سیمین دخت وحیدی

ص:115

تو این باغ را باغبانی

تو آبی تر از آسمانی، تو را دوست دارم

گل آویز این بوستانی، تو را دوست دارم

چو عطر هوسناک گلهای وحشی در این دشت

همیشه روانی، روانی، تو را دوست دارم

تو با لحظه های قشنگ سحر می زنی موج

به دریایی از زندگانی، تو را دوست دارم

از آن سوی دیوارهای بلند جنوبی

مرا همدل و همزبانی، تو را دوست دارم

دعا می کنم تا بیایی به ویرانه من

گل مهربانی نشانی، تو را دوست دارم

همین قدر می دانم از تو که مانند خورشید

جلودار این کاروانی، تو را دوست دارم

تو زیباترین های احساس را می شناسی

تو این باغ را باغبانی، تو را دوست دارم

بهاری ترین صبح من ای طلوع درخشان

تو مثل خدا جاودانی، تو را دوست دارم

سیمین دخت وحیدی

ص:116

عابر کوچه های عشق

می آیی از راه آیا، با یک جهان شوق و امید؟

گام تو را می شمارد، یک، دو، سه، با دست خورشید؟

دست تو سرشار از صبح تا آن طرفهای سرسبز

چشم تو را می توان خواند؟ روی تو را می توان دید؟

ای عابر کوچه عشق، در کوله بار تو نور است

یک جرعه نورم بنوشان، ای مهر دنیای تجرید

یک شب اگر تو بیایی از کوچه کهکشانها

صدها هزاران ستاره با دست تو می توان چید

می آوری با خود ای مرد، فردای زیباتری را

فردای دور از توهّم، فردای خالی ز تردید

مولای من بشنو این شعر، این بهترین پاره دل

شاید که تطهیر گردد این شعر، با روح توحید

سیمین دخت وحیدی

ص:117

اندیشه طوفانی

چیست ای یار، در اندیشه طوفانی تو

سینه لبریز شد از شور غزل خوانی تو

بی تو دیریست دلم … آه، دلم می گیرد

که گرفته است به یاد دل بارانی، تو

بی تو هر لحظه هر روز، دعایم این است

کاش، ای کاش شود جاده چراغانی تو

خلوتی کرده فراهم نگهم،تا شاید

برود در دل آیینه به مهمانی تو

نذر کردم که اگر آمدی ای دوست، کنم

همه دار و ندارم را قربانی تو

شعر هایم که نخواندم همه تقدیم تو باد

حرفهایی که نگفتم همه ارزانی تو

باز ای یار، خدا را غزلی تازه بگو

و بگو چیست در اندیشه طوفانی تو

علی اصغر سید آبادی

ص:118

نفس عشق

ز سُم مرکب آن تک سوار، گل رویید

به چشم جاده چشم انتظار گل رویید

به گرمی نفس عشق، در کرانه فجر

ز چشم مردم شب زنده دار گل رویید

به گرمی نفس عشق، در کرانه فجر

ز چشم مردم شب زنده دار گل رویید

بیا به باغچه کوچک حیاط و ببین

به یک کرشمه باران، هزار گل رویید

صداقت نفس آفتاب را دیدی؟

از اوست این که چنین بی شمار گل رویید

بهار آمد و با او ز گریه گریه ابر

به خنده خنده در این لاله زار گل رویید

به بهت ساکت چشمت، به انتظار قسم

کز انتهای افق، در غبار گل رویید

سید حسن محمودی ثابت «سهیل»

ص:119

تو را می شناسم

من تو را خوب ای رهگذر می شناسم

من تو را خوب ای خوب تر می شناسم

تو عمیق و بلندی تو دریا و کوهی

این دو را خوب با یک نظر می شناسم

تو طنین صدای طربناک آبی

من ترا با دلی شعله ور می شناسم

تو رهائی نوید سحر گاه عیدی

من ترا ای نسیم سحر می شناسم

آن درختی، که در آسمان شاخه دارد

من ترا با همه برگ و بر می شناسم

من ترا ای نگاهت در آفاق جاری

من ترا خوب ای منتظر می شناسم

در مجال غزل از تو گفتن نگنجد

من ترا ورنه زین بیشتر می شناسم

ثابت محمودی «سهیل»

ص:120

بهار نزدیک است

غروب عمر شب انتظار نزدیک است

طلوعی مشرقی آن سوار نزدیک است

دلم قرار نمی گیرد از تلاطم عشق

مگر برای چه؟ وقت قرار نزدیک است

بیا، که خانه تکانی کنیم دلها را

از انجماد کسالت، بهار نزدیک است

بیا، چو لاله تنت را به عشق آزین بند

بیا و زود بیا، روز بار نزدیک است

فریب خویش مده، تشنگیت خواهد کشت

دو گام پیش بنه، چشمه سار نزدیک است

در آسمان پگاه آن پرنده را دیدی؟

اسیر موج نگردی، کنار نزدیک است

سید حسن محمودی ثابت «سهیل»

ص:121

آینه شکسته

دست تو باز می کند، پنجره های بسته را

هم تو سلام می کنی، رهگذران خسته را

دوباره پاک کردم و به روی رف گذاشتم

آینه قدیمی غبار غم گرفته را

پنجره بی قرار تو، کوچه در انتظار تو

تا که کند نثار تو، لاله دسته دسته را

شب به سحر رسانده ام، دیده به ره نشانده ام

گوش به زنگ مانده ام، جمعه عهد بسته را

این دل صاف کم کمک، شده ست سطحی از ترک

آه … شکسته تر مخواه، آینه شکسته را

سید حسن محمود «سهیل ثابت»

ص:122

انتظار

در انتهای انتظاری سرد و طولانی

من ماندم و آغاز یک فصل پریشانی

وقتی بهار از شاخه های کاج می تابید

من بودم و یخ بستگی های زمستانی

در سر صدای سبز گندمزار می پیچید

اما دلم محو سکوتی بود پنهانی

بادی که با خود برد برگ انتظارم

می ریخت بر قصر دلم یک قلعه ویرانی

گاه عبور از امتداد لحظه های سرد

دستی بر روی شانه ام می کاشت عریانی

سهارائد مهاجر افغانی

ص:123

همیشه منتظرت هستم

روزی هزار حنجره می خوانیم، از عشق در نهایت تنهایی

در مقدم نسیم بهار آور، تا گل دهد شکوفه به زیبایی

اینجا که سرزمین شقایقهاست، بوی تو، بوی ناب اقاقی هاست

ای آیه همیشه فروزان، آه … ای مظهر طلوع تماشایی

یک کهکشان ستاره فدایت باد یک کهکشان ستاره دریایی

یک آسمان آبی مهر آجین، ای آیه بهار شکوفایی

ما با دلی شکسته تر از باران، با شمع و آب و آینه و قرآن

با صد هزار امید می خوانیم، از عشق و درد صبر و شکیبایی

ای نرگس طراوت و بیداری، گفتم: «همیشه منتظرت هستم»

ما با هزار و یک شب رؤیایی، بعد از هزار و یک شب یلدایی

در انتظار آمدنت خواندیم، یک شعر عاشقانه، بگو آیا

کی می رسی به خانه بیداران، صبح از کدام کوچه تو می آیی

محسن دهقان «سامان»

ص:124

حضور پنهان

می رسد شبی مردی از ورای حیرانی

کوچه می شود مست هاله های حیرانی

آیه آیه چشمانش، از تلاوت شبنم

غرق بوسه های گل، در طلوع روحانی

از شلال چشمانش، قطره قطره می خوانم

لاله غیرت عشق است در شب غزلخوانی

ترک زاد هندویش گرم رقص تاتاری

ساقی دو چشمانش غرق باده افشانی

شرح شط گیسویش در غزل نمی گنجد

در قصیده زلفش، انتظار طولانی

نذر مقدم سبزش چلچراغ و آیینه

در ضیافت چشمش آیه های قرآنی

با تو می شود کوچید، تا دیار آیینه

بر طراوت سبز صبح روز بارانی

در فراق لبهایت، قطره قطره می کاهم

می شود ترا بوسید، ای حضور پنهانی؟

غلام رضا ذوالفقار نیا

ص:125

بهار گمشده

دشت خسته، کوه ابری، آسمان خاکستری

راه در پیش و زمین سرد و زمان خاکستری

کوله بار از شوق خالی، پای رفتن، لنگ

مثل جنگلهای بی خورشید، جان خاکستری

دستهای پینه بسته، چشمهای شرمگین

در میان سفره ای بی رنگ، نان، خاکستری

باغ خلوتگاه پاییز، آفتاب، اندوهناک

خنده بر لبهای گلهای جوان، خاکستری

چون شبان بی رمه در دشت شب، دلتنگ ما

نی شکسته، دل شکسته، آسمان خاکستری

در عزای لاله ها بر سر زنان خاتون ابر

خون گل می ریزد از چشم زمان، خاکستری

ای بهار گمشده، چشم تماشا باز کن

تا به کی ما را دل و دست و زبان خاکستری

ذبیح اللَّه ذبیحی

ص:126

تنهایی

گره خورده ست با جانم، سکوت تلخ تنهایی

کجایی ای بهار آیین که از دل عقده بگشایی

تمام انتظارم را به چشم کوچه می ریزم

مگر روزی نسیم آسا، ز راه رفته باز آیی

کسی دستان سردم را به مهمانی نمی خواند

کسی در من نمی بیند، شرار بی هم آوایی

شب غوغای توفان و خیال دور دست روز

من و امواج بی ساحل، من و بهتی تماشایی

بهاران گر چه بی رنگند، این سوی نگاه من

هنوز ای عطر آغازین، هنوز امّا تو با مایی

ناصر رحمانی

ص:127

بیاد مهدی

می جوشد آفتاب غزل از سبوی صبح

گُل می کند سرود فلق از گلوی صبح

با انعکاس نغمه قد قامت الصّلوة

بنگر ز آب چشمه عرفان وضوی صبح

ره گم نموده سالک شب زنده دار نور

زین رو بود هر آینه در جستجوی صبح

در بارگاه ذکر و دعا پیر دهکده

بنشسته با دو زانوی غم روبروی صبح

فریاد استغاثه «مهدی» بیا شنو

کز ره رسیده اند شهیدان کوی صبح

در شعله ریز حادثه خیل ستارگان

مردند تا که زنده شود آبروی صبح

دلها ز فرط وسعت اندوه شب گرفت

کی می رسد سوار مظفّر ز سوی صبح

دکتر غلامرضا رحمدل

ص:128

شهریار گل

نگار من اگر از غیب در شهود آید

به پای بوسی او هر چه هست و بود آید

غبار درگه او تا کشد چو سُرمه به چشم

مسیح از فلک چهارمین فرود آید

به شوق دیدن آن شهریار گل، بلبل

به وجد خیزد و در نغمه و سرود آید

طراز قامت او را فلک کشد تکبیر

چو او قیام کند، چرخ در قعود آید

همان که برکند از خاک ریشه بیداد

همان که بگسلد از ظلم تار و پود، آید

امام عصر به اجرای حکم شرع مبین

ولیّ امر به برپایی حدود آید

ز هجر خاطر «آشفته» دارم و غم نیست

همان که خواهدم این غم ز دل زدود، آید

جعفر رسول زاده «آشفته»

ص:129

غزل انتظار

آئینه ها مشتاق دیدارند برگرد

چشم انتظارت مانده، بیدارند برگرد

وصلت شفا و مرهم دلهای زخمی

این قوم در هجر تو بیمارند، برگرد

این باغها در انتظار باغبان است

گلها همه محتاج تیمارند، برگرد

این سروها لبیّک گویان ندایت

در آزمونت فوق ایثارند، برگرد

از عشق تا عشق حجاب انتظارت

این عاشقان در پشت دیوارند، برگرد

گل می کند هر شاخه دل با حضورت

دلها به عشقت جمله سرشارند، برگرد

هر چشم بینی، در رهت چشم انتظار است

چشم انتظاران تو بسیارند، برگرد عباس رسولی املشی

ص:130

بی تو پائیزم

با تو آب و سبزه و آیینه معنا می شود

در تو، پاکی، خرّمی، تصویر پیدا می شود

ای حضور جاریت سرسبز تر از روح باغ

از نگاهت فصل رویش سبز و زیبا می شود

صبح تا خورشید می خندد میان چشم تو

آسمان در چشم من غرق تماشا می شود

بی تو پائیزم، ملولم، زردم و پژمرده ام

با تو امّا غنچه جانم شکوفا می شود

بی تو معنایی ندارد فصل تکرار بهار

با تو در من روز شب - پاییز حاشا می شود

دست احساس مرا، ای دوست محکم تر بگیر

ورنه طبع شاعرت خاموش تنها می شود

با تو ام روح لطیف صبح یک روز بهار!

با تو آب و سبزه و آیینه معنا می شود حبیب الله رسولی

ص:131

چشم بی شکیب

باید به سوی قافله هر دم گریستن

همراه چاوش از غم و ماتم گریستن

باید بسان کودک هاجر در این کویر

چشم انتظار جوشش زمزم گریستن

باید درین سپیده به امّید آفتاب

چون گل ز داغ عاطفه شبنم گریستن

مائیم و آبشار دروغین اشکها

باید به حال گریه خود هم گریستن

ای خفتگان سپیده ره آورد اشکها است

باید به شوق صبح دمادم گریستن

باید به یاد قافله سالار عاشقان

در سوگ لاله های محرّم گریستن

غم در فضای سینه من ابر پرور است

چشم من است و حالت نم نم گریستن

باید به شوق سوختن ای چشم بی شکیب

در انتظار، ماندن و کم کم گریستن

عبدالرّضا رضائی نیا

ص:132

آغاز چشم تو

ای آخرین امید، در شام تار ما

ای روشنای عشق، ای غمگسار ما

روز جدائیت، آتشفشان غم

صدها شراره زد، بر برگ و بار ما

فصل خزان گذشت، در منتهای درد

بوی تو می رسد، از نوبهار ما

عاشق تر از تو کیست، ای آفتاب محض!

از دودمان تست، سوز تبار ما

داغم به سینه ماند، در انتظار تو

از رهگذار شوق، این یادگار ما

تا روز واپسین، می مانی ای نسیم

بر جاده ظهور، چشم مزار ما

روزی که می رسی، می بینی ای عزیز

خون گریه های شوق، بر رهگذار ما

آغاز چشم تو، در انتهای شب

پایان روشنی است، در انتظار ما عبدالرّضا رضائی نیا «باران»

ص:133

به فدای چشم مستت

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی

چه زیان تو را که منهم، برسم به آرزویی

به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم

همه جا به هر زبانی بود از تو گفتگویی

غم و رنج و درد و محنت، همه مستعد قتلم

تو ببر سر از تن من، ببر از میانه گویی

به ره تو بس که نالم، ز غم تو بس که جویم

شده ام ز ناله نائی، شده ام ز مویه مویی

همه خوشدل این که مطرب، به زند به تار چنگی

من از این خوشم که چنگی بزنم به تار مویی

چه شود که راه یابد، سوی آب تشنه کامی

چه شود که کام جوید، ز لب تو کامجویی

شود این که از ترحم، دمی ای سحاب رحمت

من خشک لب هم آخر، ز تو تر کنم گلویی

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت

سرّ خم می سلامت، شکند اگر سبویی

همه موسم تفرّج به چمن روند و صحرا

تو قدم به چشم من نه، بنشین کنار جویی

رضوانی شیرازی

ص:134

ره صدق

گاه با دلشدگان هم صنما راه بیا

راه با همچو منی هم ز وفا، گاه بیا

توشه کشور حُسنی و سپاهت عشّاق

نظری تا به سپاهت کنی ای شاه بیا

تا که از پرتو چهر تو ببالم بر مهر

از پس پرده غیبت بدر ای ماه بیا

گر مکدّر نکنی آینه خاطر دوست

هر سحر از دل تنگم بدر ای آه بیا

دوش چون خواست رود از برم آن گل گفتم:

می روی چون که به دلخواه، به دلخواه بیا

گر نخواهی شود ای ماه بلند اختر من

دست عشّاق ز دامان تو کوتاه بیا

دانم ای جان که ز بیماری ما آگاهی

چون که هستی ز دل خسته ام آگاه بیا

تا بکی رهسپر وادی حیرت باشم

ای دلیل دل سرگشته و گمراه بیا

گفتمش: راه بکوی تو برم از چه طریق

گفت: ما را ز ره صدق بدرگاه بیا

ص:135

قله های ابد

اگر چه وصف رُخت در قلم نمی آید

قلم ز دست نهادن، دلم نمی آید

به وسعتی که تو داری قسم که وسعتِ عشق

به ذهن خسته این حجمِ کم نمی آید

مرا چه نسبتِ وصفِ نگاه معصومت

ز دست بسته من این ستم نمی آید

تو شادمانه ترین لحظه های لبخندی

که نام سبزِ تو در ذهنِ غم نمی آید

چنان فسرده و دلبسته خزان تنم

که تا بهارِ تو، دل یک قدم نمی آید

حریم پاک تو اوج حضور یاد خداست

مرا چه سود، که دل در حرم نمی آید

چنان به غربت تنهائی آشناست دلم

که پا به پای تنم سایه هم نمی آید

به خانه دلِ من، ای سپیده، آیت صبح

به شعله های فروغت قسم، نمی آید

تو حجم سبز بهاری، از صفای دلت

به جز نسیم خوش صبحدم نمی آید

ص:137

گل انتظار

ز دستهای تو گوئی بهار می روید

گل و شکوفه هزاران هزار می روید

عبور یاد تو از دل معجز آسا بود

که از کویر دلم چشمه سار می روید

تو جبر پیشه ای و من به حیرتم کز دل

ز بذر جبر چرا اختیار می روید

چو اختیار نمودم ره بلا خیزت

ز تار موی تو دیدم که دار می روید

چو سر به دار نهم من به شوق دیدارت

ز باغ چشم، گل انتظار می روید

به شوق فرصت پرواز در چمن تا کی

بیا بیا که ز دستت بهار می روید

زهرا رضوی

ص:139

انتظار تو

هر روز بی حضور تو سالی به من گذشت

هر شب ز غیبت تو ملالی به من گذشت

زان هفته ای که داشت دلم انتظار تو

ای ماه من مپرس که سالی به من گذشت

ای یوسف عزیز من از دوری رخت

یعقوب آگه است چه حالی به من گذشت

عمری که صرف بی گل روی تو شد مرا

چون حال مرغ بی پر و بالی به من گذشت

آسان نبود هجر تو ای گل مرا و لیک

این هجر با امید وصالی به من گذشت

صبری که در فراق تو کردم محال بود

با لطف عشق امر محالی به من گذشت

یاد آمدم ز روی تو ای رشک ماه و مهر

در هر کجا که ماه جمالی به من گذشت

بد عهدی تو دوش سبب شد که تا به صبح

شام پر از ملال و خیالی به من گذشت

«رنجی» شکایتی ز جفایت نمی کند

با مهر یا به قهر تو حالی به من گذشت

هادی رنجی

ص:140

دوستدار تو ام

فدای تو من محزون که بیقرار تو أم

قسم به جان عزیزت که سربدار تو أم

بیا به من نظری کن که غمگسار منی

بیا به من گذری کن که جان نثار تو أم

بیا که بی گل رویت صفا به بستان نیست

مرا که شیفته آن گُلِ عذار تو أم

مگو به غمزه که «مسکین» گزافه می گوید

خدای داند و دانی که دوستدار تو أم

محمّدرضا زائری

ص:141

باز هم هوای تو

منتظر به راه تو، هفته، ماه می شود

وعده می دهم به دل رو به راه می شود

نیمه های شب که دل، بی قرار کوچه هاست

سایه خمیده ام، بی پناه می شود

دوری ات به باد داد، ذرّه ذرّه مرا

پا به سر تمام من، شکل آه می شود

لحظه های من همه تلخ، و کهنه چون شراب

آینه مقابلم، رو سیاه می شود

این منی که سالهاست، بی تو دربه در شده

قول می دهم که باز، سر به راه می شود

باز هم هوای تو می کنیم و نیمه شب

دل به یاد چشم تو پر گناه می شود

یکقدم به پل هنوز، یک نفر نشسته است

منتظر به راه تو، هفته ماه می شود سهیلا زرندی

ص:142

ظهور

بهار، با نفس تو، ظهور خواهد کرد

کتاب ثانیه ها را، مرور خواهد کرد

دوباره از تپش نبض لاله ها، خورشید

نگاه پنجره را غرق نور خواهد کرد

دوباره دل به تماشای باغ خواهد رفت

دوباره عاطفه میل حضور خواهد کرد

سکوت خانه ما را پرنده های بهار

پر از ترانه و آواز شور خواهد کرد

خزان سوخته، آنسان که خیمه زد در باغ

از این کرانه، شبی هم عبور خواهد کرد

قسم به داغ شقایق، قسم به زخم درخت

بهار، با نفس تو، ظهور خواهد کرد

زهره نارنجی

ص:143

انتظار

یاسمن چهره بیاراست بیا

شور در گلکده برپاست بیا

ای دوای همه علّتها

دیده از عشق تو بیناست بیا

همدمی نیست در این دهر غریب

یاد تو همدم دلهاست بیا

باز آ ای ملک حسن که دل

بی تو در ضجّه و غوغاست بیا

چشم در راه تو ای مونس جان

خیل دلخسته دنیاست بیا

پا به راه تو نهادیم ای دوست

سر به راه تو مهیّاست بیا

ای چراغ شب یلدائی دل

بی تو هر شب شب یلداست بیا

زهره نارنجی

ص:144

انتظار

چه کردی، انتظار، ای انتظار لاله گون بامن؟

که اینسان همسفر شد جای دل یک لجه خون با من

چراغ دیده روشن داشتم از بس به راه اینک

به جای دیده همراه است بحر واژگون با من

ترا فریاد کردم در سکوت لحظه ها، امّا

به پژواک صدا دمساز شد شور جنون با من

حضورت طرفه گلزاری ست ما چشم انتظاران را

بیا، مپسند از این بیش غوغای درون با من

شکسته دل ز سنگ هجر تو، ای منتظر بنگر

روان این قایق بشکسته بر دریای خون با من

سپیده کاشانی

ص:145

از مقابل دلم

از مقابل دلم عبور کن

زخمهای کهنه را مرور کن

باز هم بیا سری به ما بزن

خانه را دوباره غرق نور کن

خوب من! بیا و با حضور خود

شهر را پر از نشاط و شور کن

از میان کوچه های قلب من

ای غریبه باز هم عبور کن

مثل صاعقه ولی بلندتر

در شب خیال من خطور کن

من که روسیاه این قبیله ام

تو به خاطر خدا ظهور کن

عبدالرحیم سعیدی راد

ص:146

همزاد بارانهای شرقی

بیا همزاد بارانهای شرقی

بیابانگرد طوفانهای شرقی

تماشائی ترین خورشید شبها

سحرگاه شبستان های شرقی

شکوفائی ترین آواز رویش

سپیدار بیابانهای شرقی

طلوع اندود فرداهای مغرب

بهاری در زمستان های شرقی

ضیافت دار چشم انداز فردا

زیارتگاه مهمان های شرقی

کجائی روح ابراهیم آتش

بیا بشکن بُت ستانهای شرقی

مریم سقلاطونی

ص:147

باغ بلور

عاقبت او ظهور خواهد کرد

خاک را غرق نور خواهد کرد

دل ما را که خشک و پژمرده است

مثل باغ بلور خواهد کرد

روزی از این کویر، این برهوت

ابر رحمت عبور خواهد کرد

دردها را ز سینه خواهد شُست

غصّه ها را به دور خواهد کرد

دست پاکش هزار شاخه دعا

نذر اهل قبور خواهد کرد

آه، می آید او که لبخندش

عاشقان را صبور خواهد کرد

اشتیاق رسیدنش بی شک

چشم ها را نمور خواهد کرد

آه، سوگند می خورم ای دل

عاقبت او ظهور خواهد کرد

فاطمه سالاروند

ص:148

عصر آدینه

بی تو دل در گرو ماتم بود

عصر آدینه سراسر غم بود

در غم هجر تو شب تا به سحر

در دل لاله و گل شبنم بود

از شمیم نفست دشت و دمن

با گل یاس تنت محرم بود

همه رعنایی و زیبایی ما

از ازل با رخ تو همدم بود

ماه و خورشید در آیینه عشق

با تو بودند و دل ما کم بود

زخمه هجر تو، گر جان منست

یاد تو، بر دل ما مرهم بود

تو همانی که بهر وادی عشق

هیبتت فخر بنی آدم بود

از سفر ای گل نرجس، باز آ

بی رخت شهد بهاران سم بود

من نه «آشفته» آن روی تو أم

بی تو اندیش جهان درهم بود

بهر بوسه، به قدمهای شما

تا در کعبه گل مریم بود

محمّد اسماعیل توسّل «آشفته تهرانی»

ص:149

خون شفق

می بارد از فراقت، خونابه از دو دیده

چون خال هندوی تو، جانها به لب رسیده

ای باغبان هستی، بنگر به گلستانت

دست جفای دوران گل دسته دسته چیده

بفرست زان نسیم جان بخش نوبهاری

بر گلشنی که در آن باد خزان وزیده

بنگر که از فراق گلهای نوشکفته

شد قامت بلند سرو چمن خمیده

خون در تنور لاله جوش آمد و از این رو

رگهای آسمان را خون شفق دویده

ظلمت گرفته عالم، یأس است و نامرادی

کو پیک صبح امّید، کی سر زند سپیده

دارم امید آن که آید زره سواری

برهم زند بساط ظلمت به نور دیده

من هم «نوای» حافظ خوانم سرودی از دل

باز آ که توبه کردم از گفته و شنیده

مهدی ابتهاج «نوا»

ص:150

آشنا

پُر می شوم از باور فردای تازه

پر می گشایم تا فراسوهای تازه

یک آشنا می آید از سمت بهاران

گل می کند در کوچه رد پای تازه

عمریست اینجا چون کویر تشنه ماندم

بر من ببار ای ابر باران زای تازه

ای ناخدای کشتی طوفان سواران

ما را ببر تا ساحل دریای تازه

با ذوالفقار ای آخرین بازوی حیدر

بشکاف اینک فرق مرحب های تازه

محمّد ظاهر احمدی «مهاجر افغانی»

ص:151

ارتعاش باران

درست مثل درختان نشانده ای به زمینم

که آسمان دلت را همیشه سبز ببینم

و شاخه های تقاضا هنوز هم که هنوز

به جستجوی تو سبزند، آی سرخ ترینم

چه خوب بود اگر می شد ای همیشه روشن

که در مجاورت سایه، آفتاب به چینم

تمام جاده پر از ارتعاش باران است

بیا عبور کن از کوچه های شک و یقینم

ببین که می شود آیا، من این مسافر تنها

به انتظار شما تا سپیده دم بنشینم

تمام حرف من این است، خواستم که بدانی

درست مثل درختان نشانده ای به زمینم

محسن احمدی

ص:152

انعکاس آئینه

شروع می شود آغاز واپسین دیدار

کنار پنجره های شکسته دیوار

و من تو را به تماشا نشسته ام ای عشق

بیا تمام دلت را کنار من بگذار

مشام جاده پر از انتظار خواهد شد

اگر تو پا بگذاری سپید شب بیدار

نگاه روشنت ای انعکاس آیینه

تبسّمی ست که هرگز نمی شود تکرار

تو در قلمرو هفت آسمان نمی گنجی

زمین ز وسعت نام تو می شود سرشار

برای زود رسیدن همیشه راهی هست

کنار جاده گلها بهار را بردار

محسن احمدی

ص:153

سحر سبز ظهور

دامن سبز قبایش به کفم باید و نیست

پیش پایش گل اشک شعفم باید و نیست

هر شب از ذکر دل انگیز و خوشش تا دم صبح

سینه ای همنفس چنگ و دفم باید و نیست

من که با فطرت مشتاق اویس آمده ام

عشقبازی و سلوک سلفم باید و نیست

هر شب و روز بسان سحر سبز ظهور

مژده وصلتش از هر طرفم باید و نیست

قیمت وصل گران باشد و از گوهر اشک

دیده و دامن همچون صدفم باید و نیست

عاشقان رخ خوبش به تمنّا رفتند

جا در این قافله در صدر صفم باید و نیست

در بیابان بلا خیز و خطر جوش طلب

گوش دل بر جرس لا تخفم باید و نیست

هر دم از شوق شهادت به رکابش شوقی

چون شهیدان بیابان طفم باید و نیست

زکریا اخلاقی

ص:154

نور دل هستی

به تمنّای طلوع تو جهان چشم به راه

به امید قدمت کون و مکان چشم به راه

به تماشای تو ای نور دل هستی هست

آسمان کاهکشان، کاهکشان چشم به راه

رخ زیبای تو را یاسمن آیینه بدست

قد رعنای تو را سرو چمان چشم به راه

روح سرسبز بهاری تو در هجرت هست

قمری باغ خدا نوحه کنان چشم به راه

طرفه رندان صراحی کش بیدل هستند

همه در دایره دیر مغان چشم به راه

در شبستان شهود اشک فشان دوخته اند

همه شب تا به سحر خلوتیان چشم به راه

دیشبت فرشی از ابریشم خون می گسترد

در سراپرده چشمان خود آن چشم به راه

امشب از داغ فراقت رخ تو دوخته است

شعله شعله دل این سوخته جان چشم به راه

ص:155

گل عسکری

بیا باغ گُل را، تجسّم کنیم

گلِ عسکری را، تجسّم کنیم

به باغ اشارات او بشکفیم

کرامات او را، تکلّم کنیم

زمین روسیاه سکوت شب است

بیا صبح او را، ترنّم کنیم

بیا، تا ز احسان دستان او

زمین را، پر از عشق و گندم کُنیم

ز باران مهرش، جهان را شبی

بهارانه، خیس تفاهم کنیم

بیا، فصل چشمان او را، به شوق

صمیمانه، تقدیم مردم کنیم

بیا، در نگاه صبور حسن (ع)

امام زمان را تجسّم کنیم

بیا فصل میلاد چشمان اوست

بیا چشم او را تبسّم کنیم

رضا اسماعیلی

ص:157

بن بست لحظه ها

دوباره می شود ای خوب با تو نجوا کرد

ورای مشرق امّید، خیمه برپا کرد

مقیم شد به فراسوی مرزهای زمان

در انتهای صمیمیّت تو مأوا کرد

نسیم وار به پهنای بیشه رایحه ریخت

و تاج مخملی غنچه را شکوفا کرد

نمای دورترین قلّه های برفی را

دوباره در مه سیّال صبح پیدا کرد

در امتداد نفسهای شرجی جنگل

زلال و سبز و سبکبار رو به دریا کرد

سواحل صدفی رنگ مهربانی را

مسیر همسفران بصیر فردا کرد

بیا نهایت این جاده ها تماشائیست

بیا که نی لبک عشق بی تو غوغا کرد

ورای شانه آبی وشان دریایی

پگاه پنجره را می توان تماشا کرد

ص:158

افطار انتظار

ما مانده ایم و داغ شرر بار انتظار

در زیر سهمگینی آوار انتظار

هر سایه را ظهور، قلمداد می کنیم

از بس که خیره ایم، به دیوار انتظار

آن قدر، اشک سرخ جدایی بریختیم

دامان ماست، دامن گلزار انتظار

عمری به فکرتیم بر این روزه دار وصل

چندین غروب مانده به افطار انتظار

تاریخ دیده بود اُحد را، ولی ندید

با ما چه کرد هند جگرخوار انتظار مجید افشاری

ص:160

مهمانی

طلوع می کند آن آفتاب پنهانی

ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی

دوباره پلک دلم می پرد، نشانه چیست؟

شنیده ام می آید کسی به مهمانی

کسی که سبزتر است از هزار بار بهار

کسی، شگفت کسی، آنچنان که می دانی

کسی که نقطه آغاز هر چه پرواز است

تویی که در سفر عشق خط پایانی

تویی بهانه آن ابرها که می گویند

بیا که صاف شود این هوای بارانی

تو از حوالی اقلیم هر کجا آباد

بیا که می رود این شهر رو به ویرانی

کنار نام تو لنگر گرفت کشتی عشق

بیا که یاد تو آرامشی است طوفانی

امین پور قیصر

ص:161

صبح بی تو

صبح بی تو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد

بی تو حتی مهربانی حالتی از کینه دارد

بی تو می گویند تعطیل است کار عشقبازی

عشق امّا کی خبر از شنبه و آدینه دارد

جغد بر ویرانه می خواند به انکار تو، امّا

خاک این ویرانه ها بویی از آن گنجینه دارد

خواستم از رنجش دوری بگویم یادم آمد

عشق با آزار، خویشاوندی دیرینه دارد

روی آنم نیست تا در آرزو دستی بر آرم

ای خوش آن دستی که رنگ آبرو از پینه دارد

در هوای عاشقان پر می کشد با بیقراری

آن کبوتر چاهی زخمی که او در سینه دارد

ناگهان قفل بزرگ تیرگی را می گشاید

آن که در دستش کلید شهر پُر آیینه دارد

قیصر امین پور

ص:162

کجا بروم

اگر ز خویش برانی مرا کجا بروم

کجا به غربت از آن کوی آشنا بروم

رفیق وسوسه نفس هرزه گرد نِیَم

که بی وجود عزیزت به هر کجا بروم

روا مدار که با صد گلو فغان ز غمت

چو اشک دیده ز پیش تو بی صدا بروم

کنون که برگ و نوای بساط عیش تو راست

مخواه غمزده، بی برگ و بی نوا بروم

طبیب درد منی ای مسیح عشق کجا

به غیر درگه تو در پی دوا بروم

امیر برزگر خراسانی

ص:163

بهر پدر پیر تو …

امروز امیر الأمراء جز تو کسی نیست

بر ناله دل غیر تو فریادرسی نیست

در کعبه و بتخانه و در دیر و کلیسا

جز نغمه ناقوس تو بانک جرسی نیست

دل گرمی ما زمره ی افسرده دلان را

جز آتش عشق تو شهاب قبسی نیست

غیر از هوس دیدن رخسار چو ماهت

اندر دل پر حسرت یاران هوسی نیست

ای مهدی دل پرده ز رخسار بر افکن

ما گمشدگانیم و ره پیش و پسی نیست

تو یوسف گمگشته و اسلام چو یعقوب

بهر پدر پیر تو دیگر نفسی نیست

بهر پدرت پیرهنی یا که پیامی

بفرست که جز این ز توأش ملتمسی نیست

قربان تو و درد دلت کز غم اسلام

جز اشک دمادم دگرت دادرسی نیست

انصاری قمی

ص:164

انتظار

بیا که دیده ام از انتظار لبریز است

کویر سینه تفتیده ام عطش خیز است

شکوه رویش سکرآور بهارانی

که بی طراوت رویت بهار، پائیز است

به باغ عاطفه عطر نگاه تو جاری است

مشام جان ز شمیم تو عطر آمیز است

همیشه خاطر ما آشیان یاد تو باد

که در هوای تو پرواز خاطر انگیز است

بخوان که نغمه تو معجز مسیحائی ست

نوای گرم تو شور آور و شکر بیز است

دلم ز حلقه مویت رها نمی گردد

که گیسوان بلند بتان دلاویز است

ز کوچه سار دیار دلم عبور نکرد

به غیر دوست که این کوچه کوی پرهیز است

بیا و بر دل آلوده ام نگاهی کن

که پیش عفو تو کوه گناه ناچیز است

عبّاس براتی پور

ص:165

سپیده آخر

تو ای سپیده آخر که باز می آیی

مرا ببر به تماشای هر چه زیبایی

به این بهانه که شاید دوباره می آیی

به دست پنجره دادم دو چشم دریایی

ببین نیامده هرگز بهار با یک گل

تو آن گلی که بهاری خودت به تنهایی

به احترام تو اینجا درخت پا بر جاست

تویی که راز قیام بلوط می دانی

«تو سرو سبز تنی از بهار سرشاری»

کسی ندیده شبیهت بلند بالایی

چقدر مانده بگو تا ظهور لبخندت

به التماس نگاهم، به عشق زهرایی

هدایت الله برزوئی لموکی

ص:166

چشمهای جاده

دیشب از قحط عبورت چشمهای جاده سوخت

در تب هجران تو پیشانی سجاده سوخت

چشم مستی داشتی امّا در این هرم عطش

ناگهان در قحط چشمت هم دل و هم باده سوخت

بی تو امّا آرزوهایم که روزی سبز بود

در هجوم آتش و زخم تبر افتاده سوخت

ای که دستت پر پرنده بال پروازم بده

شعله ای زد آسمان و بالهایم ساده سوخت

ذوالفقار عصر ما از پرده غیبت در آ

دیگر از چشم انتظاری چشمهای جاده سوخت

هدایت الله برزوئی لموکی

ص:167

بیرق عشق

بیا دوباره بخوانیم از صمیم وجود

سرود عاطفتی را به شهر آهن ودود

ز راه مهر بیفکن دوباره آیت مهر!

ردای سبز نوازش به روی دوش کبود

بخند اختر امّید چرخ نیلی رنگ

ز روی این شب قطبی نقاب کس نگشود

به کینه جویی یاران نور تاخته اند

سپاه صاعقه در این شب سیه اندود

ز عمق حنجره آواز مهر سر بدهیم

ز پرده های هما و از در کرانه رود

ز شب ملولم و در آروزی تابش نور

دو چشم دوخته بر راه اختری مسعود

هزار وعده به دل می دهم که باز آیی

ستاره می شمرم ای ستاره موعود

بزن به بام شب تیره بیرق خورشید

که فاتحانه بخوانیم عاشقانه سرود

اکبر بهداروند

ص:168

ای خوب

خوشا جمال جمیل تو ای سپیده صبح

که جلوه های تو پیداست در جریده صبح

هلا طلیعه موعود، جان رستاخیز

بیا که با تو بروید گل سپیده صبح

به پهندشت خیالم چمن چمن گل یاس

شکفته شد بهوای گل دمیده صبح

گلوی ظلمت شب را دریده خنجر روز

نمای روشن امّید در پدیده صبح

اگر چه غایبی از دیدگان من ای خوب

خوشا به چهره زیبای آفریده صبح

اکبر بهداروند

ص:169

انتظار

ای شمیم موی دلدار، انتظار

یادگار فرقت یار، انتظار

همدم دیرین هجران و فراق

مایه امّید دیدار، انتظار

دستگیر روزهای بیکسی

شمع بیدار شب تار، انتظار

بهر یکدم دیدن بی چند و چون

با حبیبم وعده بگذار، انتظار

رحم کن بر دیده درمانده ام

از جمالش پرده بردار، انتظار

کی به مقصد می رسیم ای همسفر

کی بود هنگام دیدار، انتظار

او در آغوش تو خوش سر می کند

ما و یک دنیای غمبار، انتظار

عمر من در تو خلاصه می شود

لحظه هایم از تو سرشار، انتظار

بهروز ساقی

ص:170

جلوه مهر

عشق هم در حد زیبایی بالای تو نیست

خاک بر چشم من ار غرق تماشای تو نیست

تو همان جلوه مهری که در آفاق وجود

هیچ سر نیست که در آن همه سودای تو نیست

من به دنبال تو می گردم از آغاز زمان

هیچ آواره چو من در تب صحرای تو نیست

سرفرازم که میسّر شودم دیدن تو

خاک بر فرق من ار خاک کف پای تو نیست

مست مینای حقیقت شوم از چشم تو کاش

هیچ مینا، به حقیقت که چو مینای تو نیست

بهروز قزلباش

ص:171

آدینه موعود

درد است این که می فشرد سینه مرا

بیدار می کند غم دیرینه مرا

آنان که سالهاست به زنجیر بسته اند

دستان زخم خورده و پر پینه مرا

سوگند خورده اند که این بار بشکنند

با نان و عشق حرمت آیینه مرا

حاشا که حیله بازیشان مانعی نشد

آتشفشان شعله ور کینه مرا

تیغم غلاف مرگ شد «آقا» شتاب کن

اثبات کن به اینان، آدینه مرا

سیّد محمّد بهشتی

ص:172

دامن صحرا

ما خانه دل جای تمنّای تو کردیم

ای دوست بیا خانه مهیای تو کردیم

ما بی خبر از باده ولی مست و خرابیم

پیمانه خود دیده شهلای تو کردیم

عمری به تمنّای وصال تو سپردیم

عمری دگر از بهر تماشای تو کردیم

ما تشنه لبان از لب دریا بگذشتیم

رفع عطش از دامن صحرای تو کردیم

از مسجد و از صومعه و دیر گذشتیم

چون قبله خود رو به مصلاّی تو کردیم

با جامعه و ندبه و یاسین و سماوات

مطلوب روا از ید و بیضای تو کردیم

امشب بنما روی خود ای دولت بیدار

بر منتظران وعده سیمای تو کردیم

خورشید اگر سرزده زین بام عجب نیست

در خانه چراغ از رخ زیبای تو کردیم

سعید بهیار نیا

ص:173

به راه سوار

هزار چشم به راه سوار می گرید

زمین، زمان ز تب انتظار می گرید

بیا بیا چو نسیمی ز دشتها بگذر

که لاله هر طرفی داغدار می گرید

به اختیار سرودم غزل ولی دیدم

که چشم واژه چه بی اختیار می گرید

برای آمدنت عاشقان همه رفتند

بیا که بی تو زمان بی قرار می گرید

میان خطه ی گلگون ما چه روییده ست

که چشم بهت افق سوگوار می گرید

نگاه ژرف کفن جامگان خطه عشق

به پاره های تن سربدار می گرید

به چشم بدرقه بنگر که غرق در بد رود

به راه قافله ای رهسپار می گرید

عروس ابر فلک در میان حجله باد

به سوگ لاله ی خونین تبار می گرید

بیا بیا که نگاه عمیق ناجی پیر

به دور دست ره انتظار می گرید

پرویز بیگی حبیب آبادی

ص:174

با گلوله فریاد

سخت است با خیال تو در خواب زیستن

چونان کویر با عطش آب زیستن

بر چهره گرد زرد فراموشی زمان

تصویر وار در قفس قاب زیستن

چون جغد با شقاوت ویرانه ساختن

خفّاش وار همدم شبتاب زیستن

دور از نگاه روشن آیینه تاب تو

همواره در اسارت مرداب زیستن

ای آفتاب صبح تماشائی بهار

تا چند بی تو در دل سرداب زیستن

سخت است با گلوله ی فریاد در گلو

در انتظار لحظه ی پرتاب زیستن

برخیز و مهر چهره بر افروز و شب بسوز

سخت است با خیال تو در خواب زیستن

ضیاء الدّین ترابی

ص:175

چشم براه

تا بیایی منم ایدوست ترا چشم به راه

به امید گل رویت همه جا چشم به راه

بیش از این ای گل گلزار محبّت مگذار

عاشقان سر کویت همه جا چشم به راه

ای نسیم سحری تا ز تو جانی گیرند

گل جُدا، لاله جُدا، سبزه جُدا چشم به راه

تا نثار قدمت گوهر اشک افشاند

مانده نرگس به گلستان وفا چشم به راه

ای فدای قدم پاک تو باز آی که خضر

تشنه لب مانده بَرِ آب بقا چشم به راه

کعبه با شوق و شعف دیده به راهت دارد

مروه بس دل نگران است و صفا چشم به راه

چشمه چشم من از هجر تو دیگر جوشید

بیش ازینم مگذاری صنما چشم به راه

روی بنمای که خورشید جهان آرا هست

بهر دیدار تو ای مه به خدا چشم به راه

جواد جهان آرائی

ص:176

جستجو

هرگز نزند با من، پیمانه به پیمانه

آن کس که منش جویم میخانه به میخانه

من گمشده ام از تو، در شهر جُدائی ها

دنبال تو می گردم، کاشانه به کاشانه

ای روح گل نرگس، از حسن تو می گوید

آلاله به آلاله، پروانه به پروانه

عمری است که می گویم با دل ز خیال تو

تا چند توان بستن افسانه به افسانه

آن روز که برخیزی، از پرتو رخسارت

آتش به فرنگ افتد بتخانه به بتخانه

چندین که ستم کرده است بر من غم هجرانت

هرگز نکند ای دوست، بیگانه به بیگانه

غوغای جلال تو از مرز جنون بگذشت

می گوید از آشوبش دیوانه به دیوانه

جلال محمّدی

ص:177

ای یوسف کنعانی

از عشق تو أم جانا، مجنون بیابانی

طوفانم و سرگردان، در وادی حیرانی

چون نایم و نالانم، چون ابرم و گریانم

از خانه به دوشانم، در بی سر و سامانی

ای شمع شبستانها، ای رونق بستانها

در بزم پریشانها، باز آی به مهمانی

ای چشم و چراغ عشق، باز آ که به باغ عشق

از لاله ز داغ عشق، گردیده چراغانی

بذر سر و تن کردند آلاله کفن کردند

گل پیرهنان ای دل، در گلشن قرآنی

ای قمری باغ جان، ای بلبل خوش الحان

باز آ که در این بستان شد فصل گل افشانی

خواهم چو صبا خیزم، با زلف تو آویزم

جان در قدمت ریزم، ای شاهد بستانی

دارد هوس دریا، این قطره دل شیدا

داد از سر این سودا، وای از دل طوفانی

بر حال من عطشان روزی گذری بنشان

این سوز دل سوزان، ای ساقی رضوانی

ص:178

حدیث حسن

به شوق وصل رخت دل بهانه می گیرد

خدنگ هجر تو قلبم نشانه می گیرد

فراق روی تو آخر شرر به جانم زد

ز خرمن دلم آتش زبانه می گیرد

دل رمیده من جایگاه مهر تو شد

خرابه ای ست، در آن گنج خانه می گیرد

همای عشق مرا آشیان به هر جا نیست

به بام دوست فقط آشیانه می گیرد

چگونه وصف جمالت به نامه بنگارم

حدیث حُسن تو رنگ فسانه می گیرد

شکسته کشتی دل در میان موج بلا

کنار لطف تو تنها کرانه می گیرد

شکنج زلف سیه فام تو عجب دامی است

که مرغ دل به کمند است و دانه می گیرد

ز حسن طلعت تو ای گل همیشه بهار

خزان برفت و گلستان جوانه می گیرد

ص:180

آفتاب صبح

هر جا که جلوه ای ز تو پیداست

چشمان من به کار تماشاست

ای صبح، ای صداقت سیّال

مانند عشق، نام تو زیباست

آیا تویی برابر چشمم

یا خوابی و خیالی و رؤیاست

ای شاهد نماز تو مهتاب

هستی به عشق توست که پویاست

ای آفتاب صبح هدایت

شور وصال روی تو ماراست

ای شهسوار، تند گذشتی

امّا هنوز گرد تو بر جاست

تا از کدام راه بیایی

ما را نماز و قبله همان جاست

بی گفت مانده طعن رقیبان

برخیز، درع و تیغ مهیّاست

ای بس بساط شعبده کاین خصم

از راه کید و مکر بیاراست

ص:182

امّید جهان

چگونه راز جمالت هنوز سر بسته است

که جلوه اش به مه و آفتاب در بسته است

قضا به امر تو ای جان جان که ملک وجود

نظر به جود وجود تو نامور بسته است

بلا کشیده عشقم ز من چه می پرسی

که راز عشق به ملفوفه دگر بسته است

ز آستان تو ای جان کجا توانم رفت

که دل به کوی تو چون مرغ بال و پر بسته است

ز آه و اشک من خسته دل مگو ای دوست

که نقش مهر تو بر هر چه خشک وتر بسته است

اسیر غمزه آن دلبرم که طرّه او

مرا به سلسله از پای تا به سر بسته است

ز چشم زخم حسودش خدا نگهدارد

که عهد با احد از بهر دفع شر بسته است

چو تاب دیدن خورشید نیست شب پره را

گناه اوست که از مهر دیده بر بسته است

ص:184

آن مرد همیشه قهرمان می آید

از مشهد خون بانگ اذان می آید

سردار گل از خوانِ خزان می آید

از دشنه ملحدان پنهان در شب

سیلابه خون ز هر کران می آید

فریاد بلند اختران عاشق

از نای فراخ آسمان می آید

پیری که دلش آینه بیداری است

با جاذبه عشق جوان می آید

یاری که زبان آفرینش دارد

از وادی بی حد و گمان می آید

ای منتظران خسته شهر حصار

آن مرد همیشه قهرمان می آید

از راه مه آلود افق منجی خاک

با اسب ستاره دمان می آید

ای جوهریان مژده که منظومه گل

با کوس سپیده دم عیان می آید

بر بام فلق منادی بیداری

گوید که امیر عاشقان می آید

ای شب زدگان خفته بیدار شوید

خورشید دل از مشرق جان می آید

در گلشن شعله سربداران شهید

گفتند که صاحب الزّمان می آید

نصراللَّه مردانی

ص:186

تا کی نقاب بگشایی

بیا، که بی تو به جان آمدم ز تنهایی

نماند صبر مرا بیش ازین شکیبایی

بیا، که جان مرا بی تو نیست برگ حیات

بیا، که چشم مرا بی تو نیست بینایی

بیا، که بی تو دلم راحتی نمی یابد

بیا، که بی تو ندارد دو دیده بینایی

اگر جهان همه زیر و زبر شود ز غمت

ترا چه غم؟ که تو خو کرده ای به تنهایی

حجاب روی تو هم روی تست در همه حال

نهانی از همه عالم ز بسکه پیدایی

عروس حسن تو را هیچ در نمی باید

به گاه جلوه، مگر دیده تماشایی

ز بسکه بر سر کوی تو ناله ها کردم

بسوخت بر من مسکین دل تماشایی

ندیده روی تو، از عشق عالمی مرده

یکی نماند، اگر خود جمال بنمایی

ز چهره پرده بر انداز، تا سر اندازی

روان فشاند بر روی تو ز شیدایی

ص:187

آرزوی دل

ای که از لطف سراسر جانی

جان چه باشد؟ که تو صد چندانی

به دمی زنده کنی صد مرده

عیسیی، آب حیاتی، جانی

به تماشای تو آید همه کس

لاله زاری، چمنی، بستانی

روی در روی تو آرند همه

قبله ای، آینه ای، جانانی

آرزوی دل بیمار منی

صحّتی، عافیتی، درمانی

همه خوبان به تو آراسته اند

کهربایی، گهری، مرجانی

فخر الدین عراقی

ص:189

تو باشی

خوشا دردی! که درمانش تو باشی

خوشا راهی! که پایانش تو باشی

خوشا چشمی که رخسار تو بیند

خوشا ملکی! که سلطانش تو باشی

خوشا آن دل! که دلدارش تو گردی

خوشا جانی! که جانانش تو باشی

خوشی و خرّمی و کامرانی

کسی دارد که خواهانش تو باشی

چه خوش باشد دل امیدواری

که امّید دل و جانش تو باشی

همه شادی عشرت باشد ای دوست

در آن خانه که مهمانش تو باشی

گل و گلزار خوش آید کسی را

که گلزار و گلستانش تو باشی

چه باک آید ز کس؟ آنرا که او را

نگهدار و نگهبانش تو باشی

مپرس از کفر و ایمان بیدلی را

که هم کفر و هم ایمانش تو باشی

ص:190

کجایی

شدم از عشق تو شیدا، کجایی؟

به جان می جویمت جانا، کجایی؟

همی پویم به سویت گرد عالم

همی جویم تو را هر جا، کجایی؟

چو تو از حسن در عالم نگنجی

ندانم تا تو چونی، یا کجایی؟

چو آنجا که تویی کس را گذر نیست

ز که پرسم؟ که داند؟ تا کجایی؟

تو پیدایی ولکن جمله پنهان

وگر پنهان نه ای، پیدا چرایی؟

ز عشقت عالمی پر شور و غوغاست

چه دانم تا درین غوغا کجایی؟

فتاد اندر سرم سودای عشقت

شدم سرگشته زین سودا، کجایی؟

درین وادی خون خوار غم تو

بماندم بی کس و تنها، کجایی؟

ص:192

کجایی

نیم بی تو دمی بی غم کجایی؟

ندارم بی تو دل خرّم کجایی؟

ببویت زنده ام هر جا که هستی

به رویت آرزومندم کجایی؟

نیایی نزد این رنجور یک دم

نپرسی حال این درهم کجایی؟

چو روی تو نبینم هر سحر گاه

بنالم زار: کای همدم، کجایی؟

ز من هر دم بر آید ناله و آه

چو یاد آید رخت هر دم، کجایی؟

درآ شاد از درم: کز آرزویت

به جان آمد دل پر غم، کجایی؟

عراقی همدانی

ص:194

یادم تو باشی

چه خوش باشد که دلدارم تو باشی

ندیم و مونس و یارم تو باشی

دل پر درد را درمان تو سازی

شفای جان بیمارم تو باشی

ز شادی در همه عالم نگنجم

اگر یک لحظه غم خوارم تو باشی

ندارم مونسی در غار گیتی

بیا، تا مونس غارم تو باشی

اگر چه سخت دشوار است کارم

شود آسان، چو در کارم تو باشی

اگر جمله جهانم خصم گردند

نترسم، چون نگهدارم تو باشی

چو گویم وصف حسن ماهرویی

غرض از زلف و رخسارم تو باشی

همی نالم چو بلبل در سحر گاه

به بوی آن که گلزارم تو باشی

ص:195

حضور سبز

منم غریب ترین سالک کویر وجود

تویی تبسّم فردا، بشارت موعود

حضور سبز تو فصل بلیغ رستنهاست

به باغ نام تو باید دری دوباره گشود

نگاه مشرقیت شور صد غزل دارد

تویی ترانه من شاه بیت شعر وجود

صدای گام تو از کوی نور می آید

بیابیا که درین غم سرا دلم فرسود

دخیل بسته شکفتن شگون گامت را

بیا بهار هماره به شهد آهن و دود

حریق حادثه بگذار شعله ور باشد

خلیل را چه هراسی ز آتش نمرود

مرا نمانده خیالی دگر بجز هجرت

نه شوق ماندن و بودن نه شور گفت و شنود

پرویز عباسی داکانی

ص:197

هزار همزادم

تو عطر عاطفه داری ز بی نشانی باد

تو از تبار طلوعی ز نا کجا آباد

قصیده ای به بلندای قامتت نرسد

به خط سبزه نو رسته ات نظر مرساد

در ارتفاع تو پرپر شود پر جبریل

کجاست اوج عروج تو ای ازل ایجاد

به ارتفاع کلامت پرنده پرنگشود

به باغ باور سبزت کسی دری نگشاد

به بوی حسن تو گلهای عشق می روید

هزار یوسف مصری فدای حسن تو باد

نگاه شرقیت از عشق قصه می گوید

تو شهرزاد منی ای هزاره همزاد

بر استوای دلم ایستاده ای چون مهر

کریم و گرم مرا می بری به فصل وداد

بیا بهار هماره که در فصول فراق

بسان برگ خزانیم در تلاطم باد

تو بر کجای جهان ایستاده ای ای خوب

که گشته مشرق چشمت سپیده را میلاد

ص:198

بوی پیراهن وصل

دل من در قفسی سوخته تنهاست هنوز

گریه ام زمزمه ماهی دریاست هنوز

دیده بارانی آن بخت پریشانی هاست

چه کنم؟ گر که مرا صاعقه بر جاست هنوز

تا سحر بر رخ شب سیلی بیدار زدم

دیده ام در پی آن روز دلاراست هنوز

بسکه از شاخه شبها گل فردا چیدم

در نهان خانه دل غصّه فرداست هنوز

راه پر پیچ و خم حادثه را پیمودم

وای بر من که هنوزم شب یلداست هنوز

گل خوشبختی عشقی به بهاری نشکفت

فصل سرمای زمستانی دلهاست هنوز

بوی پیراهن وصلی به مشامم برسان

دیده ام منتظر یوسف زهراست هنوز

فرج اللَّه عباسیان

ص:200

گزیده ای که …

صدای سم سمند سپیده می آید

یلی که سینه ظلمت دریده می آید

گرفته بیرق تابان عشق را بر دوش

کسی که دوش به دوش سپیده می آید

طلوع برکه خورشید تابناک دل است

ستاره ای که از آفاق دیده می آید

بهار آمده با کاروان لاله به باغ

ز دشت ژاله گل نو دمیده می آید

به سوی قلّه بی انتهای بیداری

پرنده ای که به خون پر کشیده می آید

در آن کران که بود خون عاشقان جوشان

شهید عشق سر از تن بریده می آید

به پاسداری آیین آسمانی ما

گزیده ای که خدا برگزیده می آید

نصر اللَّه مردانی

ص:201

شیدای باران

آه ای نفست، عطر مسیحایی باران

در ما بدم از روح تماشایی باران

دیریست که آواره چشمان تو ماندیم

چون خاک در اندیشه رؤیایی باران

هر صبح، چنان پنجره سرشار حضوریم

تا، تابشت ای روح شکیبایی باران

چون آینه ای رو به نگاه تو نشستم

ای خاطر زیبای اهورایی باران

تا رجعت سبزت نزند پلک دوباره

هر دیده که دل بسته به شیدایی باران

مریم سقلاطونی

ص:202

مظهر عدل

شدم ز هجر رخت بیقرار

کشد مرا غم این انتظار

نه آن که سوخت فراق تو جان من تنها

بسوخت جان جهان زین شرار

بهار بی گل روی تو بی صفاست یقین

چرا که بی تو نباشد بهار

ز یمن بود تو بر پاست این جهان ورنه

نبود کون و مکان پایدار

تویی که مظهر عدلی و داد و صلح و صفا

بقّی و حجت پروردگار

شریعت نبوی را تو حامی ای و یقین

که نیست جز تو شریعتمدار

عدو کشیده صف و قصد هدم دین دارد

بیا که جز تو به دین نیست یار

بر آستانه چشمم بیا قدم بگذار

که جان به راه تو سازم نثار

بیا که چشم جهان در ره تو منتظر است

رمد کشیده و هم اشکبار

ص:203

گل روی او

کاش که از وی خبری داشتم

بر سر کویش گذری داشتم

کاش پس از این همه آوارگی

بر رخ ماهش نظری داشتم

شمع صفت سوختم اندر فراق

داغ به دل چشم تری داشتم

کی شود از پرده برون آن نگار

کاش به کویش سفری داشتم

جان و تنم سوخت ز هجران او

سوخت اگر بال و پری داشتم

بی گل رویش همه روزم شب است

کاش که منهم سحری داشتم

ابوالفضل خلخالی

ص:205

پور عسکری

تا بکی در پرده مانی ماه من؟ روشنگری کن

تا کنی هر دلبری را عاشق خود، دلبری کن

جلوه یی کن، زهره را چون ذرّه محو خویش گردان

رخ نما و مشتری را بر رخ خود مشتری کن

تا بکی از دوری ماه رخت اختر شمارم؟

چرخ دین را مهر شو در آسمان روشنگری کن

شاهباز دین ز هر سو می خورد تیری، خدا را

طایر بشکسته بال دین حق را شهپری کن

قاف تا قاف جهان پر شد ز ظلم ای حجت حق

تکیه زن بر مسند عدل الهی داوری کن

موج بحر کفر پهلو می زند بر ساحل دین

نوح شو، طوفان به پا کن، فلک دین را لنگری کن

تا نداده حق پرستی جای خود بر بت پرستی

بت شکن شو چون خلیل و دفع خوی آزری کن

تا بکی چرخ ستمگر بر مدار ظلم گردد؟

تا کند اندر مدار عدل گردش، محوری کن

کفر را از ریشه بر کن، ظلم را از بن بر افکن

برق شو، از دشمنان خرمن بسوزان، تندری کن

ص:206

راز عشق

اهل ولا چو روی به سوی خدا کنند

اوّل به جان گمشده خود دعا کنند

ای یوسف زمانه خدا را برون خرام

تا با نظاره درد دل خود دوا کنند

شد عالمی اسیر ولای تو، رخ نما

تا عاشقانه سیر جمال خدا کنند

روی تو را ندیده خریدار بوده اند

(تا آن زمان که پرده بر افتد چها کنند)؟

مپسند بی بهار رخت غنچه های باغ

نشکفته سر به جیب محن آشنا کنند

آهسته چون نسیم گذر کن درین چمن

تا غنچه ها به شوق تو آغوش وا کنند

با بوسه مُهر کن لب شوریدگان ز مهر

ترسم که راز عشق ترا بر ملا کنند

از ما جمال خویش مپوشان که گفته اند

(اهل نظر معامله با آشنا کنند)

ص:208

عطر حضور

چه خوب بود که از تو زمانه پُر می شد

و جای خالی تو شادمانه پر می شد

شمیم زلف تو، در هر کرانه می پیچید

فضای تنگ دل از بیکرانه پر می شد

حدیث زلف تو را بیدلانه می خواندیم

تمام شهر شب از این فسانه پر می شد

نشان کلبه ما را کسی نمی دانست

و از شمیم حضور تو خانه پر می شد

تو چون نسیم از اینجا عبور می کردی

نهال خاطره ها از جوانه پر می شد

ملال کنج قفس را ز یاد می بردیم

ز عطر سنبل و گل، آشیانه پر می شد

شکوه کوچ پرستو به شهر بر می گشت

وجود چلچله ها از ترانه پر می شد

ص:210

مژدگانی

می دهم از خبری خوش خبرت یا زهرا

که بود مرحم زخم جگرت یا زهرا

شد شب نیمه شعبان که کند جلوه گری

به جهان جلوه آخر قمرت یا زهرا

بهر خون خواهی خون تو و هم محسن تو

می رسد مهدی قائم پسرت یا زهرا

مقدم مهدی موعود مبارک باشد

بر تو و همسر و آل و پدرت یا زهرا

مژدگانی من اینست که خواهم همه وقت

بر نگیری ز «مؤید» نظرت یا زهرا

سید رضا مؤید

ص:212

استغاثه

گر قسمتم شود که تماشا کنم ترا

ای نور دیده جان و دل اهدا کنم ترا

این دیده نیست قابل دیدار روی تو

چشمی دگر بده که تماشا کنم ترا

تو در میان جمعی و من در تفکّرم

کاندر کجا بر آیم و پیدا کنم ترا

هر صبح جمعه ندبه کنان در دعای صبح

از کردگار خویش تمنّا کنم ترا

یابن الحسن اگر چه نهانی ز چشم من

در عالم خیال، هویدا کنم ترا

گویند دشمنان که تو بنموده ای ظهور

زین افترای محض مبرّا کنم ترا

همچون «مؤیدم» به تکاپو مگر دمی

ای آفتاب گمشده پیدا کنم ترا

سید رضا مؤید خراسانی

ص:213

شباب عمر

ای ماه گر شبی تو بیایی به خواب من

طالع شود ز صبح امید آفتاب من

جانم به لب رسید و ندیدم شباب عمر

روز وصال تست بهار شباب من

در دادگاه عشق به پاداش هر گناه

کافی بود فراق تو جانا عذاب من

از عشق آتشین من و حسن روی تو

دارد نشانه هر ورقی در کتاب من

یابن الحسن چو می گذرد عمر با شتاب

زان رو بود به راه وصالت شتاب من

ای فیض بخش جمله ذرّات، از غمت

دلها بود خراب چو حال خراب من

مهر تو را به هستی عالم نمی دهم

این افتخار من بود و انتخاب من

در آستان عشق تو چندیست روز و شب

می خوانمت ز عجز و نگویی جواب من

عصیان من به بخش که درک حضور تو

نتوان، چو هست پرده عصیان حجاب من

ص:214

طاق محرابم خم ابروی تو

ای که عطر هر چه گل از بوی تو

یاس مست نرگس جادوی تو

ای گل سرخ غزل ها در بهار

باغها در حسرت مینوی تو

هر چه دل در سینه عاشق بود

مست و مجذوب رخ دلجوی تو

صبح ما از هجر تو چون شب سیاه

شام غم یلدا شده چون موی تو

می چکد مهر تو از چشم غزل

لایقم کن تا ببینم روی تو

می کشم ناز تو را ای سرو ناز

سرو، حیران قد نیکوی تو

چشم مستت جلوه صوم و صلوة

طاق محرابم خم ابروی تو

باز گلبانگ انا الحق می رسد

جان فدای آن لب حق گوی تو

بر مشام جان رسد بوی حسین

عطر دشت کربلا از کوی تو

رنج زینب، اشک زهرا، آه تو

ناله حیدر بلند از هوی تو

رنجبر گل محمدی

ص:216

با معجزات چشمش

یک روز خواهد آمد از ابر تک سواری

مانند آذرخشی، در مشت ذوالفقاری

از هیبتش به لرزد، صد کوه آهنین فام

چون او ندیده هرگز، چشمان روزگاری

مرهم نهد به دلها، دلهای زخمی عشق

سر می نهم به پایش در اوج بیقراری

سجّاده طبیعت از عطر سجده او

سر می کشد به افلاک مانند سربداری

دست زمین بگیرد گوش ستارگان را

آنسان که باز ماند، هستی ز کج مداری

هفت آسمان بچرخد از چرخش نگاهش

چون لاله های عاشق، از باد نوبهاری

ذرّات خاک ما را جانی دوباره بخشد

با معجزات چشمش در روز غمگساری

احمد رضا کیماسی

ص:217

اوج انتظار

نوش دارویی که درد ما کند درمان کجاست؟

بی سرو سامانی این قوم را سامان کجاست؟

کور شد چشمان یعقوب زمانه ای دریغ

بوی پیراهن کجا؟ یوسف کجا؟ کنعان کجاست؟

تشنگی در جانمان خشکید از داغ عطش

داد ای ساقی کوثر زمزم جوشان کجاست؟

خضر را پیغام دادم قطره آبی رسان

گفت فریاد از عطش پس چشمه حیوان کجاست؟

باز هم زور و زر و تزویر با هم ساختند

حیدر کرّار و شمشیر دودم برّان کجاست؟

کربلا در پیش و ما خلع سلاح زاهدان

تیغ باید ساخت، آهنگر کجا، سندان کجاست؟

از چه رو در پرده دارم راز سرخ سینه را

جنگ باید کرد یاران، صاحب فرمان کجاست؟

وعده حق است می آید ز اوج انتظار

تا ببیند کوفیان عهد را پیمان کجاست؟

حسین کلاهی «سیمرغ»

ص:218

خوشه گوهر

دلم از دیدن جان روح منوّر دارد

هوس بوسه زدن بر لب ساغر دارد

از طنین سخنش طرح قفس می ریزد

وای از آن دم که حجاب از رخ خود بردارد

تا که بر دامن وصلش برسد دست طلب

همه شب چشم ترم خوشه گوهر دارد

دشت آرامش شب از نگهش می سوزد

آذرخش است و اثر در دل باور دارد

همه باده کشان مست تماشای رخش

دل عاشق نگهی سوخته بر در دارد

شرح منظومه چشم تو نیاید به قلم

دیده ات نور ز چشمان پیمبر دارد

واژه ها از پی معشوق به رقص آمده اند

در کتابی که از او شرح مکرّر دارد

از پس پرده برون آی تو ای شیر خدا

عصر ما چشم بر آن حضرت حیدر دارد

ص:219

حجت حق

ای آن که گرفتست نوای تو جهان را

در غلغله افکنده زمین را و زمان را

تا پای نهادی تو به طرف چمن و باغ

خرّم همه این کردی و زیبا همه آن را

در نیمه شعبان که نهادی به جهان پای

بر مدحت تو خلق گشودند زبان را

ای هادی حق مهدی موعود که چندیست

سرگشته نگهداشته ای منتظران را

تا پاک کنی روی زمین از ستم و ظلم

برخیز و به کف گیر ستم سوز سنان را

یک شب اگر از غیب نمایی رخ زیبا

در پای تو ریزیم به شادی سرو جان را

ای حجت حق مدح تو در وصف نگنجد

«کسری» به مدیح تو فروبست دهان را

محمّد حسین کسرایی

ص:221

گل نرگس

بهار را چه کند آن دلی که خرّم نیست

مرا ندیدن روی تو از خزان کم نیست

غم آشنای دل و خانه زار سوته دل است

برای هر دلی اسباب غم فراهم نیست

به جان دوست شبی نیست بی گل رویت

که چشمهای من، آیینه زار شبنم نیست

در انزوای غم انگیز و سرد تنهایی

اگر که آتش یاد تو باشدم، غم نیست

ز باغ زمزمه، بوی بهشت می آید

و اشک سوته دلان کم ز آب زمزم نیست

من از گناه محبّت چگونه توبه کنم

کسی که مهر ندارد، ز نسل آدم نیست

به پشت گرمی عشقت، به راستی سوگند

به غیر دوست سرم پیش هیچ کس خم نیست

اگر چه زخمی آن اوّلین نگاه تو أم

مرا به غیر نگاه تو هیچ مرهم نیست

به تیغ ابروی تو از بلا نپرهیزم

پناه می برم آنجا که گوشه امنی است

ص:222

شهاب ثاقب

به ملازمان مهدی که رساند این دعا را

که به شکر پادشاهی ز نظر مران گدا را

ز فریب دیو مردم، به جناب او پناهم

مگر آن شهاب ثاقب نظری کند سها را

چو قیامتی دهد رو که به دوستان نمایی

برکات مصطفی را، حرکات مرتضی را

تو بدان شمائل و خو که ز جدّ خویش داری

به جهان در افکنی شور، چو کنی حدیث ما را

دل دشمنان به سوزی چو عذار بر فروزی

تن دوستان سراسر، همه جان شود خدا را

چو شود اگر نسیمی ز در تو بوی آرد

به پیام آشنایی بنوازد آشنا را

به خدا اگر به «فیضت» اثری رسد ز فضیت

گذرد ز آسمانها بدرد حجابها را

فیض کاشانی

ص:224

صبح حضور

«نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد

عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد»

یعنی این تیره شب غیبت مهدی روزی

از دم صبح حضورش لمعان خواهد شد

عالم ار پیر شد از جور و ستم باکی نیست

از قدوم شه دین امن و امان خواهد شد

مشکلاتی که به دلها شده عمری است گره

حلّ آنها همه در لحظه آن خواهد شد

دانش کسبی صد ساله این مدّعیان

نزد علمش به مَثَل برگ خزان خواهد شد

این اباطیل و اکاذیب که شایع شده است

همه را حضرت او محو کنان خواهد شد

طعنه بر حق چه زنی ای که به باطل غرقی

تو به این غرّه مشو نوبت آن خواهد شد

«فیض» اگر در قدم حضرت او جان بخشد

زین جهان تا به جنان رقص کنان خواهد شد

فیض کاشانی

ص:225

فراق تا کی

گفتم: که روی خوبت از ما چرا نهانست

گفتا: تو خود حجابی ورنه رخم عیانست

گفتم: که از که پرسم جانا نشان رویت

گفتا: نشان چه پرسی، آن کوی بی نشانست

گفتم: مرا غم تو خوشتر ز شادمانی

گفتا که در ره ما غم نیز شادمانست

گفتم: که سوخت جانم از آتش نهانم

گفت: آنکه سوخت، او را کی ناله یا فغانست

گفتم: فراق تا کی، گفتا: که تا تو هستی

گفتم: نفس همین است، گفتا سخن همانست

گفتم: که حاجتی هست، گفتا: بخواه از ما

گفتم: غمم بیفزا، گفتا: که رایگانست

گفتم: ز «فیض» بپذیر، این نیم جان که دارد

گفتا: نگاه دارش غمخانه تو جانست

فیض کاشانی

ص:226

یاد تو

«رواق منظر چشم من آشیانه تست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه تست» (1)

نداده ام به کسی نقد دل به جز مهرت

در خزانه به مُهر تو و نشانه تست

به تن مقصّرم از دولت ملازمتت

ولی خلاصه جان خاک آستانه تست

تو قطب عالمی ای شهسوار ور نه چراست

که توسنی چو فلک رام تازیانه تست

چرا ز یاد تو یاد خدا کنیم اگر

کلید گنج سعادت نه در خزانه تست؟

ز هی جلال و جمال و زهی صفات کمال

که در جهان همه گلبانگ عاشقانه تست

چو «فیض» طالب فیضم ز خاک درگه تو

که فیضهای الهی در آستانه تست

فیض کاشانی

ص:227

نمانده صبر و سکون

صبا به لطف بگو ختم آل طاها را

که فرقت تو به زاری به سوخت دلها را

قرار خاطر ما هم تو می توانی شد

که سر به کوه و بیابان تو داده ای ما را

برون خرام ز مغرب که تیره شد آفاق

ز رسم خویش به گردان طلوع بیضا را

بیا بیا که حضور تو مرده زنده کند

ز آسمان به زمین آورد مسیحا را

نماند صبر و سکون بعد ازین به هیچ دلی

به وصل گل برسان بلبلان شیدا را

خوش آن زمان که به نور تو راه حق سپریم

طریق و منزل و مقصد یکی شود ما را

نهد به پای تو سر «فیض» و جان کند تسلیم

گذشت قطره ز مستی چو دید دریا را

فیض کاشانی

ص:228

وقتی تو آیی

جمال عشق پیدا می شود، وقتی تو می آیی

بساط عیش برپا می شود وقتی تو می آیی

نه تنها خاطر دلها شود آشفته از زلفت

چه غوغایی بدنیا می شود وقتی تو می آیی

در اینجا معنی بودن، معمّائیست، امّا خوب

معمّایم چه معنا می شود وقتی تو می آیی

منم مجنون بی لیلا، در این شهر غریب، امّا

تمام شهر لیلا می شود، وقتی تو می آیی

و بی تو زشت می ماند، به چشمم هر چه می آید

و زشتیها چه زیبا می شود وقتی تو می آیی

و بی تو گر چه مردابی عفن آلود می مانم

دلم همرنگ دریا می شود وقتی تو می آیی

دل من تنگ تر از غنچه باغ دهان تست

که با مهر رخت وا می شود، وقتی تو می آیی

اگر چه تک درخت پیر پاییز گذر گاهم

بهار من شکوفا می شود وقتی تو می آیی

ص:229

خم سر بسته

بتی که راز جمالش هنوز سربسته است

به غارت دل سودائیان کمر بسته است

عبیر مهر به یلدای طُرّه پیچیده است

میان لطف به طول کرشمه بر بسته است

بر آن بهشت مجسم دلی که ره برده است

در مشاهده بر منظر دگر بسته است

زهی تموّج نوری که بی غبار صدف

در امتداد زمان نطفه گهر بسته است

بیا که مردمک چشم عاشقان همه شب

میان به سلسله اشک، تا سحر بسته است

به پای بوس خیالت نگاه منتظران

ز برگ برگ شقایق پل نظر بسته است

هزار سدّ ضلالت شکسته ایم و کنون

قوام ما به ظهور تو منتظَر بسته است

متاب روی ز شبگیر جان بی تابم

که آه سوخته، میثاق، با اثر بسته است

به یازده خم می گرچه دست ما نرسد

بده پیاله که یک خم هنوز سر بسته است

ص:231

درد هجران

درد عشقت را کسی پایان نیافت

زخم شمشیر تو را درمان نیافت

رشته الفت ز ما یکسر برید

زانکه ما را در خور پیمان نیافت

ای بسا دلهای شیدا کز غمت

داد جان و وصلت جانان نیافت

من خراب چشم فتّان توأم

دیده ماهی چون تو در دوران نیافت

سالها شد صرف در راه وصال

دل نشان از آن مه کنعان نیافت

گر چه شیرین رفت و فرهادی نماند

راه عشق و عاشقی پایان نیافت

درد هجران طاقت از «فریاد» برد

نقد عشقت را دلم آسان نیافت

سید مصطفی ارشاد نیا «فریاد»

ص:233

خورشید کعبه

کی رفته ای ز دل که تمنّا کنم تو را

کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را

غیبت نکرده ای که شوم طالب حضور

پنهان نگشته ای که هویدا کنم تو را

با صد هزار جلوه برون آمدی که من

با صد هزار دیده تماشا کنم تو را

چشممم بصد مجاهده آیینه ساز شد

تا من به یک مشاهده شیدا کنم تو را

بالای خود در آینه چشم من ببین

تا با خبر ز عالم بالا کنم تو را

مستانه کاش در حرم و دیر بگذری

تا قبله گاه مؤمن و ترسا کنم تو را

خواهم شبی نقاب ز رویت بر افکنم

خورشید کعبه ماه کلیسا کنم تو را

گر افتد آن دو زلف چلیپا به چنگ من

چندین هزار سلسله بر پا کنم تو را

طوبی و سدره گر به قیامت به من دهند

یکجا فدای قامت رعنا کنم تو را

ص:234

ارغنون غم

بس کوچه های شب را با پای دل دویدیم

بر لوح سینه هامان نقش ترا کشیدیم

باعشق روی جانان بستیم عهد و پیمان

گلبانگ عشق و مستی با گوش جان شنیدیم

غمگین از ترانه در کومه های تاریک

حجم سیاه شب را با نام تو دریدیم

در راه عشق و ایمان تا کهکشان شیری

دستی ز جان فشاندیم زنّار غم بریدیم

عهد و قرار خود را با مهر و ماه گفتیم

از لابلای آبی گل وعده ها شنیدیم

در طرح روشن صبح پای نسیم بستیم

خود پا به پای شبنم تا کهکشان پریدیم

دیریست غنچه کرده احساس غمگنانه

ما ارغنون غم را از قرنها خریدیم

در انتظار «مهدی» با اشک و خامه خود

نقشی ز مهر رویش بر لوح جان کشیدیم

غوغا فیروزکوهی

ص:236

منجی عالم

غمین مباش برادر که یار می آید

دل نشسته به خون را قرار می آید

مگو، ز تیرگی آسمان شب آیین

که صبح از پی شبهای تار می آید

سپیده می دمد و آفتاب عالمتاب

به آسمان شب انتظار می آید

مریز اشک فراق از دو دیده چون یعقوب

چرا که یوسف نیکو عذار می آید

امیر قافله گوید که از ره یاری

به دشت حادثه آن تکسوار می آید

بزرگ منجی عالم به دادخواهی ما

به گاه حادثه بی شمار می آید

زبازوان توانمند او به تارک خصم

نهیب بارقه ذوالفقار می آید

خوش آن خجسته پگاهی که با شکستن شب

نهان به دیده ما آشکار می آید

سید محمّد غفّاری

ص:237

والفجر

ای گوهر ولای تو در جوهرم بیا

تا پر نشسته تیر غمت در پرم بیا

آتش گرفتم از تب عشق تو، سوختم

ای کرده سوز هجر تو خاکسترم بیا

من رو به آستان تو آورده ام ز شوق

من انتظار وصل تو را می برم بیا

«والفجر» ما طلیعه فجر ظهور توست

ای لحظه طلوع تو در باورم بیا

اکنون که خط آتش و خون پیش روی ماست

ای دادخواه خون خدا در برم بیا

من خواب را ز دیده دشمن ربوده ام

گاهی به خواب دیده پرسشگرم بیا

دامن کشان ز دامنه موج انفجار

ای سایه عنایت حق بر سرم بیا

وقتی گلوله های منوّر غروب کرد

ای آرزوی گمشده در سنگرم بیا

یک عمر میزبان غمت بوده ام، تو هم

یک شب به میهمانی چشم ترم بیا

محمّد جواد غفور زاده «شفق»

ص:238

روز میلاد

من که دین محض میدانم تولای تو را

چون ز سر بیرون توانم کرد سودای تو را؟

در حریمت آرزوی خاکساری می کنم

تا مگر چون خاک ره بوسم کف پای تو را

از حریم دل به عمری پای ننهادم برون

کی سر صحرا بود مجنون شیدای تو را

دیگر ای آرام بخش جان مکش پا از سرم

من که در کانون دل پرداختم جای تو را

در فراقت رفت از کف طاقت و تاب و توان

دوستان بی قرار و ناشکیبای تو را

ای نهان از دیده بیرون از حجاب غیب آی

تا ببینم آن جمال عالم آرای تو را

دید باید تا بکی ای حجت حق در جهان

بر مسلمانان مسلّط خصم رسوای تو را

داد نیروی خدایی از پی احیای دین

ایزد دادار، بازوی توانای تو را

عمر عالم خواهد آمد بر سر امّا تا بحشر

مادر گیتی نخواهد زاد همتای تو را

ص:239

انتظار

بیا که دیده به راه تو شد سپید مرا

بیا که جان ز فراقت به لب رسید مرا

شکسته دل به در خانه تو آمده ام

ز لطف خود مکن اینبار ناامید مرا

ز بس نحیف و نزارم به رنج تنهایی

کشیده آه و دلش سوخت هر که دید مرا

چگونه اشک غم آلود پرده در نشود؟

ز غصّه کارد چو بر استخوان رسید مرا

قسم به عشق که جز ماجرای عشق نبود

اگر که کار به دیوانگی کشید مرا

مثال شمع که کارش همیشه سوختن است

شکسته بسته خویشم رها کنید مرا

قیام نور و طلوع بهار نزدیک است

درای قافله ای می دهد نوید مرا

علی مرادی غیاث آبادی

ص:241

بهار خاطر گل ها

چقدر مویه کنم در حریم تنهایی

چقدر چشم بدوزم به سوی بینایی

مگر خیال وصالش مرا رها سازد

ز کنج عزلت این حبس تنگ تنهایی

نگاه پنجره ها در سکوت می نگرد

به سمت مطلع آن پرتو تماشایی

به خشم صاعقه آماج شعله خواهد شد

بنای کاخ ستم شوکت مقوّایی

جمال خویش تو پوشانده ای به پرده غیب

تهی است منظره قاب های زیبایی

دو دست گرم امیدم در انتظار دمی است

که معبر قدمت را کند گل آرایی

حضور سبز تو را عاشقانه می طلبد

لبان تشنه گل های زرد صحرایی

طریق گمشدگان را کسی نمی داند

بجز عنایت آن حجّت اهورایی

ص:242

ای غایب از نظر

عمری به آرزوی وصال تو سوختیم

با یاد آفتاب جمال تو سوختیم

ما را اگر چه چشم تماشا نداده اند

ای غایب از نظر به خیال تو سوختیم

دلخون چو لاله ها بنشستیم و باغبان

تا آورد به جلوه نهال تو، سوختیم

ای شام هجر! کی سپری می شوی که ما

در آرزوی صبح زوال تو سوختیم

ما را چو مرغکان هوس آب و دانه نیست

امّا ز حسرت لب و خال تو سوختیم

چندی به گفتگوی فراق تو ساختیم

عمری به آرزوی وصال تو سوختیم

عباس خوش عمل

ص:244

اختر مسعود

نسیم صبح فروردین عنبر سود می آید

شمیم دلپذیر نافه، بوی عود می آید

هزار از سکر شبنم نغمه در گلزار می خواند

سمن را جنبشی دیگر به تار و پود می آید

در میخانه بگشایید ای پیمانه پیمایان

که از مصر ملاحت شاهد مقصود می آید

سلیمان حشمتی، یوسف رخی، اعجاز عیسایی

به سیمای علی و جلوه محمود می آید

ز شبهای بلند نامرادی چند می نالی

که روزت را نوید از اختر مسعود می آید

خلیل بت شکن بار دگر با فیض رحمانی

گلستان تا که سازد آتش نمرود می آید

صبا در گوش گل، گاه سحر می گفت با شادی

ز باغستان نرگس مهدی موعود می آید

عباس خوش عمل

ص:245

فتح دور نزدیک است

طلوع نور ز برج ظهور نزدیک است

پگاه لحظه میلاد نور نزدیک است

سپیده، لحظه موعود را بشارت داد

به انتظار، که درک حضور نزدیک است

ستاره مقدم شب را شکوفه آذین کرد

که گلسپیده نور ظهور نزدیک است

به یاس شاخه نبات فلق، شکوفه شکفت

ز نوشخند، که صبح سرور نزدیک است

شکفت در رگ شب، نبض سرخ اختر شوق

که گل شکفتن گلبانگ شور نزدیک است

هجوم صف شکنان در خط تداوم باد

که این دوام به فتح و غرور نزدیک است

صلا دهید به صولت صدای بعثت را

که بر دمیدن آهنگ صور نزدیک است

پی تجلّی اعجاز بر صحیفه راز

دوباره جلوه سینین طور نزدیک است

بشیر شهر شهادت پیامدار خداست

که از بشارت او، فتح دور نزدیک است

احمد خوانساری همدانی

ص:246

کلیم نور

نسیم بال ملائک ز دور می آید

کلیم نور ز معراج طور می آید

نوشته بر پر گلبرگ، با شکوفه سرخ

فرشته، سبز، که مردی غیور می آید

زلال شد شب و از باز تاب آبی عشق

پیام بوسه گلبرگ و نور می آید

شراب لاله خورشید در پیاله ماه

ز اشتیاق شکفتن به شور می آید

کسی که مثل کسی نیست، از شروع طلوع

به دست مشعل سبز ظهور می آید

چراغ عشق، ز میعاد نور می خندد

بباغ شوق، شکوفه، بلور می آید

پرنده با طپش نبض لاله می خواند

سپیده دم، که پگاه حضور می آید

احمد خوانساری همدانی

ص:247

حجّت حق

از آن روزی که گردیدی بیابان گرد

دل ما را غم دوری به درد آورد

نه تنها دوری تو، طعن دشمن می کُشد ما را

خدا را، دوستی کن زین سفر برگرد

بیاد لاله روی تو اشک گرم می بارم

کشم از سینه از هجر تو آه سرد

الا ای حجت حق از حجاب غیب بیرون آی

بشوی از چهره آیینه دین گرد

بیا و پیش دشمن با ظهورت رو سفیدم کن

بود تا کی عذار ما ز محنت زرد

بیا و انتقام مادر آزرده ات بستان

بیاور از برای او دوای درد

به دل امّید آن دارم که روزی با دم تیغت

بگیری داد زهرا را از آن نامرد

برون از چشم «خسرو» می شود خون جگر آری

دلش را دوری رخسار تو خون کرد

سید محمّد خسرو نژاد

ص:248

مرز اجابت

چرا ز دوست پیامی برای ما نرسد

بگوش او مگر این ناله های ما نرسد

به روی غیر ببستم در سراچه دل

چرا شبی ز در آن آشنای ما نرسد

درون کشتی ام و این محیط تو فانی است

خدای من ز چه رو ناخدای ما نرسد

بیا که داروی دلهای داغدار تویی

کسی به درد دل بی دوای ما نرسد

تویی که می شنوی آه و ناله ما را

بگوش مردم دنیا صدای ما نرسد

به جان بلای تو را می خرم به عشق قسم

کسی به پای محبت به پای ما نرسد

تو را طلب ز خدا می کنم، نمی دانم

چرا به مرز اجابت دعای ما نرسد

خوراک ما که غم دیگران بود «خسرو»

نبوده روز و شبی کز برای ما نرسد

سید محمّد خسرو نژاد

ص:249

صبح اقتدا

ما بی تو همرنگ شبیم و کوچه گردیم

وامانده در آن سوی بی انجام دردیم

ماییم و پژواک نیاز و بی نصیبی

گم کرده دل در اضطراب فصل سردیم

ای سبز پوش مرکب ناب خیالم!

رنگی چکان بر ما که چون پاییز زردیم

ای موج موج معجزه بر ساحل درد

دل را دو چشم آبی آیینه کردیم

در ندبه با اشک کبوترهای بی تاب

تا ظهر با شوق ظهورت کوچه گردیم

هر جمعه صبح اقتدا را می سراییم

باز آ که ما در عصر فرادا کوه دردیم

مریم خدادیان

ص:250

خطّ امان

آتش عشق تو در سینه نهان است مرا

آه از شعله که سوزنده جان است مرا

به من سوخته دل گوشه چشمی بنما

که نکوتر ز همه ملک جهان است مرا

بخدا از دل من مهر تو بیرون نرود

تا بگیتی اثر از نام و نشان است مرا

به ولای تو که گر جان به لب آید ز غمت

همچنان مهر تو در سینه نهان است مرا

آرزوی سرکوی تو به جنّت ندهم

که سر کوی تو بهتر ز جنان است مرا

تا شبی فیض حضور تو میسّر گردد

همه شب اشک غم از دیده روان است مرا

روز محشر چه غم از آتش دوزخ دارم

که ز مهر تو به کف، خطّ امان است مرا

آن چنان سر خوش مینای محبّت شده ام

که نه اندیشه مال و غم جان است مرا

ص:251

سوار مشرقی

نشسته در دو چشم تو نگاه بیقرار من

تو ای ستاره سحر بیا، بمان کنار من

در این دیار غم فزا که جان به لب رسیده است

تو ای گره گشا بیا گره گشا ز کار من

همین که گام می زنی به خلوت خیال من

سرشک شوق می چکد ز چشم اشکبار من

ز مقدمت خدا کند که ای سوار مشرقی

در این غروب بی کسی ز ره رسد بهار من

ز لحظه هبوط من تو خود گواه بوده ای

رسید از ولای تو شکوه اعتبار من

کنون نگاه مست تو که می برد قرار دل

بیا طبیب درد من، همیشه غمگسار من

و این غزل سروده را ز «شائقت» قبول کن

که تا مگر به سر رسد زمان انتظار من

اکبر حمیدی «شائق»

ص:253

ستاره سحری

ستاره باز به دامان شب دوید بیا

سرشک شوق ز چشمان شب چکید بیا

فروغ نقره ای مه بگرد خیمه شب

کشید هاله ای از پرتو امید بیا

نیامدی که شفق دامنی پر از خون داشت

کنون که دست فلق جیب شب درید بیا

ستاره سحری کور سو زنان از دور

گشود پنجره صبح و آرمید بیا

ستاره چشم به راه تو ماند تا دم صبح

فلق دمید و شد از دیده ناپدید بیا

عروس چرخ حریر فروغ خود برچید

افق دوباره بساط سپیده چید بیا

بیا که قافله شب از این دیار گذشت

سپیده سرزد و مهر از افق دمید بیا

نیامدی که دل من حدیث شب می گفت

کنون که قصّه به پایان خود رسید بیا

به رغم فتنه بیدار و بخت خواب آلود

تو را دو چشم من آخر به خواب دید بیا

ص:254

چشمه نور

روی تو را ز چشمه نور آفریده اند

لعل تو از شراب طهور آفریده اند

خورشید هم به روشنی طلعت تو نیست

آیینه تو را ز بلور آفریده اند

پنهان مکن جمال خود از عاشقان خویش

خورشید را برای ظهور آفریده اند

منعم مکن ز مهر خود ای مه که ذرّه را

مفتون مهر و عاشق نور آفریده اند

خیل ملک ز خاک در آستان تو

مشتی گرفته پیکر حور آفریده اند

عیسی وظیفه خوار لب روحبخش تست

کز یک دم تو نفخه صور آفریده اند

تنها نه در نگاه تو محشر نهفته است

در قامت تو نیز نشور آفریده اند

از پرتو جمال تو در کوه و برّ و بحر

سینای عشق و نخله طور آفریده اند

آلوده ایم و بیم بدل ره نمی دهیم

از بس ترا رحیم و غفور آفریده اند

ص:256

اذان ظهور

خطیب خطبه خورشید، نور می خواند

کلیم واره، کلام شعور می خواند

زلال آینه فام از کلام او جاریست

تبلور نفس او بلور می خواند

خطیب خطبه خورشید در طلیعه فجر

خطابه، سوره والشّمس و نور می خواند

پیام سرخ کلامش به سبز نزدیک است

سپیده دم نفسی که ز دور می خواند

به سیم تار رهایی، نسیم آزادی

در این قفس که قناری صبور می خواند

غریو تندر خشم آفرین پویش را

پی تهاجم و یورش، غیور می خواند

صدای روشن گلبانگ او «اناالحق» پوی

ز حق بشارت درک حضور می خواند

جمال دین ز فروغ کمال او روشن

به بام مژده، اذان ظهور می خواند

احمد خوانساری همدانی

ص:258

انتظار

عمری به انتظار نشستم، نیامدی

چشم از همه به غیر تو بستم نیامدی

ای مایه امید بشر، رشته امید

از هر کسی بجز تو گسستم، نیامدی

ای خضر راه گمشدگان در مسیر عشق

چشم انتظار هر چه نشستم، نیامدی

ای سرو سرفراز گلستان زندگی

دیدی مگر حقیرم و پستم نیامدی؟

گفتی دل شکسته بود جای من که من

این دل به خاطر تو شکستم نیامدی

با حلقه امید تو گفتم شبی دراز

ای حلقه امید به دستم، نیامدی

عمری به آرزوی تو آخر شد و هنوز

در آرزوی روی تو هستم، نیامدی

من «خسرو» مدیحه سرای توأم، چرا

دیدی ز جام عشق تو مستم نیامدی

سید محمّد خسرو نژاد

ص:259

چشم خونبار

حُسن خوبان پیش حُسن تو خریداری ندارد

یوسف مصری به بازار تو بازاری ندارد

رخ نمایان کن که تا روشن شود بر خلق عالم

کشور حُسن و ملاحت چون تو سالاری ندارد

پرتو نور رخ زیبای ماه چرخ گردون

پیش خورشید جمالت نور رخساری ندارد

می خلد در پای جانم خار گلهای بهشتی

این گُل روی تو می باشد به پا خاری ندارد

می کشم بر دوش خود دار ولا در راه عشقت

تا نگویندم رقیبان عاشقت داری ندارد

بانگاهی دین و دل از کف ربودی و ندانی

کین ز پا افتاده آخر جز تو دلداری ندارد

چند می آزاریش معشوق دل آزرده ات را

عاشق زار پریشان خاطر آزاری ندارد

می فشانم در فراقت ای نگارا اشک خونین

تا نگویی جان «عنقا» چشم خونباری ندارد

عباس عنقا

ص:260

حدیث غربت

دلم به جان تو در این حجاب می گیرد

قسم به حرمت این انقلاب می گیرد

درون چشمه چشمت هزار خورشید است

بیا که بی تو دل آفتاب می گیرد

حدیث غیبت طولانیت چو می خوانم

دلم ز وعظ و حدیث و کتاب می گیرد

شط فراق تو آخر به آب خواهد داد

گل مُراد مرا کز تو آب می گیرد

غریب عشق تو در انجماد تنهایی

سراغ روی تو را شب ز خواب می گیرد

چگونه وصف تو با ماه گویم ای خورشید

که مه ز شرم تو رو در سحاب می گیرد

حسن احمد زاده عطایی

ص:261

آفتاب صبح

باز آی بی تو بر ندمد آفتاب صبح

خورشید را مگر تو گذاری به قاب صبح

ای فارق سپیده ایمان، ز شام کفر

باشد غیاب روی تو ما را غیاب صبح

ای یادگار فاطمه، ای وارث حسین

ای از تبار روشنی، ای همرکاب صبح

ای ساقی زلال صفا، بی حضور تو

شد ساغر سپیده تهی از شراب صبح

ای آفتاب صادق حق جلوه ای، که سوخت

در حسرت نگاه تو، چشم پر آب صبح

ای مقتدای رویش گلهای روشنی

باز آ که بی تو، بر ندمد آفتاب صبح

همایون علی دوستی

ص:262

صبور سبز

نظر ز راه نگیرم مگر که باز آیی

دوباره پنجره ها را به صبح بگشایی

تمام شب به هوای طلوع تو خواندم

که آفتاب منی آبروی فردایی

تو رمز فتح بهاری کلام بارانی

تو آسمان نجیبی، بلند بالایی

چه می شود که شبی ای نجابت شرقی

دمی بر آیی و این دیده را بیارایی

به خاک پای تو تامن بگسترم دل و جان

صبور سبز! بگو از چه سمت می آیی

هجوم عاصی طوفان به فصل غیبت تو

چه سروها که شکسته و چه ریخت گلهایی

مصطفی علی پور

ص:263

به یاد تو

دیری است که دل در طلب روی تو بوده است

دست تو ولی پنجره ای را نگشوده است

بر سنگ خود کوچه خود سخت گرفتی

آن روز که گفتند به یادت نسروده است

ای سبزترین خاطره فصل زمستان

امسال هم انگار زمین بی تو غنوده است

هر چند که از بارش این برف خمیدیم

لکن گذر عمر بدون تو نبوده است

در خاطر آن ایل فقط نام تو باقی است

ذکری که غبار از تن آیینه زدوده است

برزو علی پور

ص:264

نهال نور

در نغمه تا هزار بیاید

در رقص لاله زار بیاید

سر چشمه های دل بگشودیم

تا عشق خوشگوار بیاید