روايات تو سرماي_ه ي دين است

گلخانه ي فقه تو سماوات و زمي_ن است

استاد چو حمران ت_و ديدند، نديدند

چون جاب_ر حيان تو ديدند، نديدند

*****

پ_رواز دع_ا بست_ه ب_ه آيي_ن تو باشد

شيرين_ي ج_ان از لب شيرين تو باشد

جبري_ل امي_ن بن_ده ي تمكي_ن تو باشد

آيي__ن م__ن آيين__ه ي آيي_ن ت_و باشد

جز مذهب حق تو، به قرآن، به پيمبر

لا مذهب_يِ محض ب_وَد مذهب ديگر

*****

ق_رآن هم_ه رازي ك_ه ب_وَد زير زبانت

آي__ات خ__دا ريخت_ه از دُرج دهانت

سوگند به قرآن همه وحي است بيانت

مهمان ب_ه سر سفره ي علم است جهانت

نه شافعي و مالكي و حنبلي ام من

والله قس_م پي_رو آل عل_ي ام من

*****

حكمت شده لطف و كرم حضرت صادق

دانشگ__ه ق__رآن، ح_رم حضرت صادق

جاري است مسيحا ز دَمِ حضرت صادق

عل_م است ب_ه ظلِّ عل_م حضرت صادق

علمش همه نور است به طور دلِ آگاه

نوري است كه فرموده خدا يقذفه الله

*****

اولاد پيمب__ر هم_ه نورن_د ك__ه نورن_د

يك سلسله زين طايفه دورند كه دورند

اين_ان ب_ه دو دنيا همه كورند كه كورند

پامال صف حش_ر چو مورند كه مورند

هفت_اد و دو فرقه كه هلاكند، هلاكند

يك فرقه فقط اهل نجاتند كه پاكند

*****

تا چند به اين سوي و به آن سو نگرانيد

ق_رآن بگشايي__د و بخواني_د، بخواني_د

خ_ود را هم_ه ب_ر آل محم_د برسانيد

آن فرق_ه ك_ه از اه_ل نجاتن_د، بدانيد

والله قس_م ذريّ_ه ي پ_اك رسولن_د

نسل علي و حضرت زهراي بتولند

*****

والله ب_وَد راه خدا، عترت و قرآن

پيغمبر ما داده ندا عترت و قرآن

بنوشت_ه ب_ه خ_ون شه_دا عت_رت و قرآن

يك لحظه ز هم نيست جدا عترت و قرآن

«ميثم» درِ اين خانه

نجات است نجات است

خ_اك درشان خوب تر از آب حي_ات است

*****

و حمران و ابانش

ت_ا حش_ر امي_ران سخ_ن بنده ي اويند

تنها نه همين است بنده او زنده اويند

*****

اين است كه قرآن شده روشن زكلامش

اين است كه برتر ز مقام است مقامش

اين است كه دانش شده مرهون قيامش

اين است كه داده است خداوند سلامش

س_ر ت_ا ق_دم آيين_ه ي خي_رالبشر است اين

دردانه ي شش بحر و يمِ شش گهر است اين

*****

اي ملك خداوند گلستان بقيعت

دل ها همه زوّار بيابان بقيعت

ارواح رسل، ساكن ايوان بقيعت

جنت همه يك گوشه ز دامان بقيعت

هر زائر دلداده كه بشناخت شما را

از پنجره هاي حرمت ديد خدا را

*****

مهر تو چو روح آمده در پيكر جبريل

فرش ره زوار حريمت پر جبريل

هر شب حرم خلوت تو مشعر جبريل

از روز ازل سايه ي تو بر سر جبريل

اوص_اف ت__و را غي_ر خ_داون_د ن_دان__د

«ميثم» چه سرايد؟ چه بگويد؟ چه بخواند؟

*****

به حساب ومحشر، به بهشت وكوثر، به جزاي مؤمن، به صراط و ميزان

كه به جز در او، كه به جز ره او همه جاست ظلمت همه جاست نيران

هم از او حمايت، هم از او ولايت هم از او عنايت هم از اوست احسان

همه جا پيامش، همه جا كلامش، چو خطاب مبرم، چو كتاب محكم

*****

تويي آن معلم كه علوم نازد ب_ه مفضل تو، به زراره ي ت__و

همه آسمان را مه و كهكشان را نگه توسل ب_ه ست_اره ي ت_و

نه عجب كه شعله به تنور آتش گل و لاله گردد به نظاره ي تو

نه عجب كه كافر چو شود مسلمان برسد به سلمان به اشاره ي تو

هم__ه لحظه هايم شده يادواره، همه روزهايم چو هزاره ي تو

به تو راز گويم، ز تو چاره جويم كه تو رهنمايي به هزار عالم

*****

تو تمام علمي، تو تمام حلمي، تو تمام فضلي، تو تمام نوري

تو به حق رواني، تو مسيح جاني، تو كليم وحيي، تو كلام نوري

تو ولي سبحان، تو چراغ ايمان، تو زبان فرقان، تو پيام نوري

تو تجلي رب، ت_و رئيس مذهب، تو زعيم مكتب، تو امام نوري

تو ولي مطلق، تو حقيقت حق، تو نگاه بينش، تو نظام نوري

تو كتاب ناطق تو امام صادق تو ول_ي آدم تو وصي خ_اتم

*****

تو اگر نبودي ب_ه سپهر دانش، به فضاي بينش قمري نبودي

ت_و اگ_ر نبودي ب_ه رياض قرآن، ز بهار ايمان اثري نبودي

تو اگ_ر نب_ودي يم مع_رفت را صدفي نب_ودي، گهري نبودي

تو اگر نبودي، شب اهرمن را شب تيرگي را سحري نبودي

تو اگر نبودي ز كتاب و عترت

ز قيام و نهضت خبري نبودي

تو ز جهل بودي همه دم مبرّي تو ز علم بودي هم_ه جا مقدم

*****

قم_ر ه_دايت، گه__ر ولايت، متجلي آمد ز رخ مني_رت

زعم_ا گ_دايت، عرفا فقيرت، صلحا مطيعت، علما اسيرت

همه سرسپرده به هشام و حمران به ابان و جابر به ابوبصيرت

چه بسا سلاطين شده خاكبوست، چه بسا بزرگان كه همه حقيرت

ف_لك م_دور ش_ده ره نوردت مل_ك قرب ب_ه فلك اجيرت

تو همه حقايق، تو به از خلايق، به رهت چه لايق در مدح «ميثم»

*****

ز اهل بيتم

خاك ره عبدي و كُميتم

فرياد دوازده امامم

نور است به هر دلي كلامم

باشد كه به خاك پاي ميثم

«ميثم» بشود فداي ميثم

از باغ كمالت

زهي از «شيخ مفيد» تو و آن بحر زلالت

«كافيِ» «شيخ كليني» است فروغي ز جلالت

«مرتضي» و «رضي» استاد اصولند و رجالت

«ابن طاوس» تو در مكتب توحيد درخشد

ت_ا قي_امت ب_ه دل و دي_ده ي ما نور ببخشد

*****

نهضت كرب و بلا داد بر از علم كلامت

بلكه اعجاز حسين بن علي كرد قيامت

جوشش خون امام شهدا داشت پيامت

تا صف حشر ز خون شهدا باد سلامت

تا ابد مشعل توحيد تو خاموش نگردد

انق_لاب ت_و و ج_د ت_و فرام_وش نگردد

*****

چه ستم ها كه ز منصور ستم كار كشيدي

جگرت سوخت از آن زخم زبان ها كه شنيدي

سوختي، دم نزدي، داغ بني فاطمه ديدي

دل شب، پاي پياده ز پيِ خصم دويدي

ريخت در خانه تو خصم ستمگر به چه جرمي؟

شعل_ه ي آت_ش و بي_ت اللهِ اكب_ر ب_ه چه جرمي؟

*****

گريه ها عقده شد اي يوسف زهرا به گلويت

دشمنان شرم نكردند نكردند ز رويت

همه ديدند غبار غم و اندوه به مويت

قاتلت تيغ كشيد از ره بيداد به سويت

عاقبت دست عدو زهر جفا ريخت به كامت

بضع_ه ي پ_اك نب__ي ب_ر جگ_ر پ_اره سلامت!

*****

دوست دارم كه نهم چهره به خاك حرم تو

سوزم و شمع صفت اشك فشانم ز غم تو

چه شود اي به فداي تو و لطف و كرم تو

كه دم مرگ بوَد بر سر چشمم قدم تو

چه شود اي به دل «ميثم» دلسوخته داغت

ك_ه بس_وزم به سر تربت بي شمع و چراغت؟

*****

استفاده 0

مقتل رسيد و پاي نهاد

*****

حمرا

لرزيد به خُلد ، قلب زهرا

منصور ترا نمود تحقير

بر كشتن تو كشيد شمشير

چون ديد نبي كند نگاهش

لرزيد تن و دل سياهش

دردا كه ترا به قهر كشتند

آخر ز شرار زهر كشتند

اندام تو قطره قطره شد آب

رفتي ز شرار زهر از تاب

سوگند به قبر بي چراغت

پيوسته به قلب ماست داغت

بزم غم تو مدينه ي ماست

قبر تو هميشه سينه ي ماست

اي دوستي تو هست ميثم

فردا تو بگير دست ميثم

سماست

به كل علم قسم بي چراغ دانش او

مسير خلق چو راه ابوحنيفه خطاست

شروع مكتب او همچو بعثت نبوي

قيام علمي او خون سيدالشهداست

وجود، تشنه ي علم است و علم تا علم است

هماره تشنه ي نطق امام صادق ماست

خلاصه اي ز متون كتاب تدريسش

تواضع و ادب و علم و حكمت و تقواست

از اينكه مذهب من جعفري است مي بالم

فضيلت و شرف و اقتدار ما اينجاست

كلاس شيعه هميشه معلمي دارد

كه نور علم ز كرسيّ درس او برخاست

به هر كجا كه ز توحيد مي رود سخني

تو گويي آنكه هشام و مفضّلش گوياست

هر آنكه گشت جدا از امام صادق ما

خدا گواست ز قرآن و اهل بيت جداست

به يك مباحثه ي او هزار باب كمال

به يك مكاتبه ي او دو صد چراغ هدي است

هزار مرتبه گفتيم و باز مي گوئيم

كه خط شيعه ز خط ابوحنيفه جداست

زبان«ميثم» و اوصاف حضرت صادق

عنايتي است كه فوق همه عنايت هاست

صغيرت

مرغ روح روهروان علم تا محشر اسيرت

سربلندان خاكسار و سرفرازان سر به زيرت

اهل دل را مي دهد چشم بصيرت، بو بصيرت

ابن حيّان ها مفضّل ها گلي از بوستانت

*****

آسماني ها زمين بوسان ايوان جلالت

لاله اي چون شيخ طوسي غنچه كرده از نهالت

مجلسي ها پاي بند مجلس قال و مقالت

ابن شهر آشوب ها گمگشته ي شهر كمالت

سركشان با ادعاي علم و دانش پايمالت

عالمان دهر محكوم كلاس امتحانت

*****

نخل سر سبز كهنسال امامت كيست جز تو

خالق بخشنده را دست كرامت كيست جز تو

پيش سيل فتنه كوه راست قامت كيست جز تو

اسوه ي ايمان و صبر و استقامت كيست جز تو

صادق آل محمد تا قيامت كيست جز تو

اي صداقت پاي بند و دست بوس خاندانت

*****

اي نهان در سينه ي نورانيت درياي غم ها

زخم ها بر سينه ي مجروحت از تير اِلَم ها

ديده از منصور دون در كثرت پيري ستم ها

عاجزند از وصف غم هايت زبان ها و قلم ها

با وجود آنكه ديدند از تو اعجاز و كرم ها

شعله افكندند از زهر ستم بر جسم و جانت

*****

اي عزيز جان كه شد پامال عمري عزت تو

نسل آدم تا ابد مرهون علم و حكمت تو

اشك مهدي ريخته هر شب به روي تربت تو

اي بقيع بي چراغ تو كتاب غربت تو

اي عيان تا صبح محشر درد و رنج و محنت تو

هم ز قبر بي چراغت هم ز قدر بي نشانت

*****

كاش بودم خاك زير پاي زوار بقيعت

كاش بودم زائري در پشت ديوار بقيعت

كاش سوزم چون چراغي در شب تار بقيعت

كاش مي گشتم چو مرغي دور گلزار بقيعت

كاش مي شد قسمتم هر سال ديدار بقيعت

كاش قلبم بود چاه درد و غم هاي نهانت

*****

سالها در سينه بودي

حبس، درد و سوز و آهت

سال ها مي ريخت چون باران خون اشگ از نگاهت

بارها بردند جسم خسته سوي قتلگاهت

گرد ره بنشست بر رخسار زيباتر ز ماهت

نيمه شب آزارها آمد به جان، در بين راهت

رفت از كف بارها و بارها تاب و توانت

*****

بس كه ديدي ظلم و بيداد و ستم از خصم غافل

لحظه لحظه آب گشتي سوختي چون شمع محفل

نيمه هاي شب تو را بردند سوي قصر قاتل

سر برهنه، دست بسته، پاي خسته، راه مشكل

بس كه با ياد غمت درياي آتش داشت در دل

شعر«ميثم» شعله شد سر زد ز قلب شيعيانت

*****

اسحاق

بودند به مكتب تو مأنوس

طوسيّ و مفيد و ابن طاووس

باغ ادب تو راست بلبل

بر شاخه چو شيخ حرّ عامل

دو لاله به گلبن ولايت

سيد رضي است و مرتضايت

يك شعله ز مشعلت كليني است

يك جلوه ز مكتبت خميني است

تو پرده ي جهل را دريدي

علامه ي حلّي آفريدي

كي آورد اي وليّ دادار؟

چون مجلسي ات بحارالانوار

بگذشته هزار و چند صد سال

تو پيشي و دانشت به دنبال

خورشيد كمال در حجازي

در كلّ علوم پيشتازي

با آن همه اقتدار و علمت

حيرت زده شد عدو ز حلمت

علم تو علوم سرمدي بود

خُلق تو همه محمدي بود

ما را چه نياز بر سقيفه

بر مالك و بر ابوحنيفه

ما را ره و رسم حنبلي نيست

جز راه محمد و علي نيست

تو وارث علم مصطفايي

فرزند علي مرتضايي

صادق تويي اي امام صادق

ناطق تويي اي كتاب ناطق

ايمان تويي اي قوام ايمان

قرآن تويي اي تمام قرآن

فرياد كه حرمتت شكستند

با شخص تو طرح كينه بستند

بر خانه ي تو زدند آتش

اين بود جواب نشر دانش

بردند به سوي قتلگاهت

دادند شكنجه بين راهت

صدبار ميان ره در آن شب

جانت ز اِلَم رسيد بر لب

منصور تو را نمود تحقير

بر كشتن تو كشيد شمشير

دردا كه در آن شب اسارت

كردند به حضرتت جسارت

بردند تو را به قهر اي واي

كشتند تو را به زهر اي واي

بگسست تمام تار و پودت

شد آب سراسر وجودت

سوگند به اشك و درد و داغت

سوگند به قبر بي چراغت

سوگند به عزت رفيعت

سوگند به غربت بقيعت

سوگند به چشم نيم بازت

سوگند به آخرين نمازت

ماييم و چراغ مكتب تو

زنده است هميشه مذهب تو

«ميثم» كه حياتش از دم توست

تا لحظه ي مرگ ميثم توست

حاج غلامرضا

منبع از صيام تا قيام 2

تعداد استفاده 0

علم پيدا كرد از قدر و جلالت جاي ديگر

عالمي شد در بهشت علم و دانش خوشه چينم

من ششم مولاي خلق اولين و آخرينم

*****

من ز بحر نور باغ كربلا را آب دادم

من در دانش به روي عالم و آدم گشادم

من بناي مذهب جعفر در اين عالم نهادم

سال ها سينه سپر كردم، مقاوم ايستادم

مي نشد يك لحظه در نشر كمال از پا نشينم

من ششم مولاي خلق اولين و آخرينم

*****

من همان صندوق اسرار علوم ذوالجلالم

نيست در ملك خداي لايزال خود زوالم

سركشان علم گرديدند يكسر پايمالم

لال گرديدند پيش منطق علم و كمالم

پنج حجت را به فرمان الهي جانشينم

من ششم مولاي خلق اولين و آخرينم

*****

داغ ها ديدم ز اولاد پيمبر صبر كردم

ظلم ها ديدم ز منصور ستمگر صبر كردم

خصم در كاشانه ام افروخت آذر صبر كردم

مثل بابايم علي مانند مادر صبر كردم

حبس شد در سين? سوزان شرار آتشينم

من ششم مولاي خلق اولين و آخرينم

*****

برد با پاي پياده خصم سوي قتلگاهم

دست بسته، سر برهنه، در همان شام سياهم

لب فروبستم، وليكن بر فلك مي رفت آهم

بود فرزندي زهرا و علي تنها گناهم

زخم ها از طعنه ها آمد به قلب نازنينم

من ششم مولاي خلق اولين و آخرينم

*****

حق من اين بود كز حقم همه محروم باشم

همچو جد خود اميرالمؤمنين مظلوم باشم

با همه قدر و جلالم تا ابد مغموم باشم

با هزاران غصه از زهر جفا مسموم باشم

هم بسوزم هم شود خاموش آواي حزينم

من ششم مولاي خلق اولين و آخرينم

*****

من كه برتر باشد از اوج گمان، جاه رفيعم

من كه خلقت

را مطاعم، من كه خالق را مطيعم

من كه در روز قيامت اهل محشر را شفيعم

حق ندارد كس نهد صورت به ديوار بقيعم

نظم «ميثم» گشته فرياد دل اندوهگينم

من ششم مولاي خلق اولين و آخرينم

*****

از جويبار تو

شيخ مفيد لاله اي از لاله زار تو

طوسي و مجلسي و صدوقت سه آيتند

با نور دانش تو چراغ ولايتند

*****

آنانكه راه عترت و قرآن گرفته اند

تو نيستي و از نفست جان گرفته اند

فضل و كمال و دانش و عرفان گرفته اند

قدر و جلال و عزت و ايمان گرفته اند

نور از زراره1 فيض ز حمران2 گرفته اند

بينش ز بوبصير3 فراوان گرفته اند

اي وارث علوم امامان راستين

داري هزار جابر حيان4 در آستين

*****

بي نطق تو رياض نيايش ثمر نداشت

درياي موج خيز ولايت گهر نداشت

در سينه آسمان امامت قمر نداشت

آيات روحبخش الهي اثر نداشت

قرآن زبان و دين ، سند معتبر نداشت

نخل اميد خون خداوند بر نداشت

اي در تو هيبت حسن و غيرت حسين

فرقي نداشت نطق تو و نهضت حسين

*****

با آنكه خاك پاك مدينه ديار توست

ويرانه ي بقيع دل ما مزار توست

تا روز حشر سينه ي ما داغدار توست

هر شيعه ي شكسته دلي اشكبار توست

قلبش ز دور مشعل شب هاي تار توست

هر شب امام منتظران بيقرار توست

صورت نهاده يوسف زهرا به خاك تو

گريد هماره بر جگر چاك چاك تو

*****

اي آفتاب زائر صحن و سراي تو

عمري مدينه ي دل ما كربلاي تو

گردون پر از ستاره ي اشك عزاي تو

خاموش شد چگونه صداي دعاي تو

چون شمع آب گشت ز سر تا بپاي تو

چشمي بده كه گريه كنم از براي تو

جرمت چه بود اي پسر فاطمه، چرا؟

منصور كشت از ره كين بارها تو را

*****

شرح غم تو خون به دل سنگ خاره كرد

منصور دون به تو ستم بي شماره كرد

مانند شمع، آب، تنت را هماره كرد

قلب تو را ز زهر جفا پاره پاره كرد

با كشتن تو بغض دل خويش چاره كرد

در ناي سوخته

نفست را شراره كرد

تنها نه در غم تو روان اشك«ميثم» است

گريان به ياد غربت تو چشم عالم است

*****

حيان دري گشوده كه دانشش را بشر ستوده

*****

خرد، تفكر دو پايبندش نماز، قرآن، نيازمندش

كتاب و حكمت دو مستمندش، مسيح را جان ز نوشخندش

كليم را دل اسير پندش، رسيد دائم به جان گزندش

گهي به منزل، گهي به محفل، گهي ز دشمن، گهي ز قاتل

*****

هماره كوه غمش به شانه نبود راحت در آشيانه

كه تاخت دشمن بر او شبانه كشيد او را برون ز خانه

سر برهنه در آن ميانه به قصر منصور شدي روانه

به سينه دردش به لب دعايش نسوخت آنجا دلي برايش

*****

درون سينه غم جهانش بسوز اي دل به داستانش

ستم به جان شد ز دشمنانش جفا فزون شد به خاندانش

زدند آتش بر آستانش ز خانه شد دود بر آسمانش

شرر ز بيتش گرفت بالا گريست چشمش به ياد زهرا

*****

فكند زهرش شراره بر جان، وجود او سوخت چو شمع سوزان

گرفت عمرش به غصه پايان نشست داغش به قلب ياران

هزار عالم چو ابن حيان به ماتم او شدند گريان

ز سوز داغش به ياد صبرش سرشك «ميثم» نثار قبرش

*****

امان بدهد

يادي از حنجره بريده كني

*****

از زلال دانش و از منطق گوياي تو

در عبادت، در تضرع، در مناجات و دعا

لحظه ها بودند هر شب ليل? الاحياي تو

با چه جرأت دوزخي ها در سرايت ريختند

اي دل اهل تولا جن? الماواي تو

دست بسته، سر برهنه، جسم خسته، لب خموش

ريخت بين ره عرق از طلعت زيباي تو

با وجود آنكه عمري سوختي و ساختي

آب شد از آتش زهر ستم اعضاي تو

مرغ شب مي نالد و مي گويد از سوز جگر:

حيف مولا عاقبت خاموش شد آواي تو

كاش يك شب در دل تاريك شب هاي بقيع

مي نهادم رو به روي تربت تنهاي تو

ماه شوال المكرم را محرم كرده اي

اي مدينه كربلا در ماتم عظماي تو!

آسمان هنگام دفن پيكرت با گريه گفت

اي چراغ عرشيان در خاك نَبوَد جاي تو

سوز تو از نظم «ميثم» سركشد بر آسمان

قبر ت_و ي_ادآور غم هاي جانفرساي ت_و