من رَا»ي او

طواف از دور آرد كعبه بر صحن و سراي او

گرفتند آسمان ه_ا ن_ور از گل__دسته هاي او

ست__اده با عصا موسي در اي__وانِ طلاي او

عجب نبْود كه آيد وحي، موسي را ز دربارش

و ي_ا گيرد شفا قلب مسيح از چشم بيمارش

*****

س__لام الله اي ن__ام ه__دايت زنده از نامت

فلك، زوّار اي_وان و م_لك، م__رغ لب بامت

همه سيراب از درياي فيض و رحمت عامت

ملك در آسمان، حيوان وحشي در قفس رامت

حريم قدس تو در سامره ك_وي حسين ما

نجف، كرب و بلا، مشهد، مدينه، كاظمين ما

*****

نه تنه__ا دول__ت عب_اسيان آم_د حقير تو

همانا سركشان گشتند يكسر سر به زير تو

تو در زندان دشمن بودي و دشمن اسير تو

چ__و مه_ر از اب_ر مي تابيد رخسار منير تو

چه غم گر تاخت بر قبر تو خصم روسياه تو

ب_وَد دل ه_اي م_ا هم قبر تو، هم بارگاه تو

*****

كي ام من خاك خدّام درت يا حضرت هادي

كه مي گردد دلم دور سرت يا حضرت هادي

ز پا افتاده اي در محض_رت يا حضرت هادي

قبولم ك_ن به جان مادرت يا حضرت هادي

نمي دانم كه بودم يا چه ب_ودم يا كجا هستم

همين دانم كه خاري در گلستان شما هستم

*****

شم_ا دادي__د در عي__ن سي_اهي آبرو بر من

شما شستيد جرمم را به آب رحمت از دامن

شم_ا داديد ج_ان ت_ازه ام از مهر خود بر تن

شم_ا از گلخ_ن آوردي_د م_ا را جانب گلشن

شما خوانديد از به_ر عنايت خلق عالم را

مبادا دور سازيد از درِ اين خانه «ميثم» را

*****

آهنگين

شاعر سازگار حاج غلامرضا

منبع مرآت ولايت 3

تعداد استفاده 0

فزون آسمان نيافت مثالت

هزارها متوكّل اسير قدر و جلالت

زهي جلال و كمال و مقام حضرت هادي

*****

تو كيستي كه خداوند دادگر به تو نازد

حسن حسين علي با پيامبر به تو نازد

سلام بر تو كه هم جد و هم پدر به تو نازد

بزرگ مصلح دين منجي بشر به تو نازد

اما عسكري آن نازنين پسر به تو نازد

تويي به خلق دو عالم امام حضرت هادي

*****

اگر چه گشت عدو حمله ور به صحن و سرايت

اگر چه نقش زمين گشت خشت هاي طلايت

مزار توست دل ما و جان ما بفدايت

هماره ريخته «ميثم» دُر قصيده به پايت

پُر است مدح وي از ميوه هاي مدح و ثنايت

بريز شهد ولايش به كام حضرت هادي

*****

بر اشك دعاي تو اجابت زده خنده

تو عبد خداوندي و خلقي به تو بنده

صورت به روي پات نهد شير درنده

جنت گل رويي_ده اي از فيض ن_گاهت

رضوان چو يكي سائل بنشسته به راهت

****

ما نور ولايت ز كلام تو گرفتيم

ما وحي خدا را ز پيام تو گرفتيم

ما كوثر توحيد ز جام تو گرفتيم

ما خط خود از مشي و مرام تو گرفتيم

تا صبح جزا رو به روي خاك تو داريم

ما جامعه را از نفس پ_اك ت_و داريم

****

تو گوهر نه بحري و درياي دو گوهر

سرتا به قدم حيدر و زهرا و پيمبر

بوسيده جوادت چو كتاب الله اكبر

هم يوسف زهرايي و هم بضع? حيدر

هم طاهري و هم نسب از طاهره داري

هم در دل هر دلشده يك سامره داري

****

عيسي دمي و فيض دمت باد مبارك

در ديد? هستي قدمت باد مبارك

هر لحظه به خلقت كرمت باد مبارك

تجديد بناي حرمت باد مبارك

كردم چ_و ب_ه دي_دار رواق حرمت سير

ديدم كه در اين خانه عدو شد سبب خير

*****

زيبد كه به پاي تو سر خويش ببازيم

بر صحن تو و قبر و رواق تو بنازيم

در نار حسد خصم حسودت بگدازيم

اين كعب? دل را همه چون كعبه بسازيم

تا كور شود دشمن و تا دوست شود شاد

گردي_د دوب_اره ح_رم پ_اك ت_و آب_اد

*****

اي سامره ات كرب و بلاي دگر ما

بر خاك درت تا ابدالدهر سر ما

وصف تو دعاي شب و ذكر سحر ما

مهر ت_و ب_ه ب_ازار قيامت ث_مر ما

عالم ب_ه ولاي تو ننازد به

چه نازد؟

«ميثم» به ثناي تو ننازد به چه نازد؟

*****

و بوالحسن طينت

بيانش دُر، دلش دريا، كفش باران، دمش رحمت

كلامش نور و مهرش دين و حبش معني طاعت

ولي خالق منان امام عالم خلقت

امامت جاودان از او قيامت را امان از او

حقيقت را زبان از او طريقت را نشان از او

*****

به كويش بندگي كن خواهي ار عبد خدا گردي

بخوان اوصاف او تا با پيمبر هم صدا گردي

مبادا لحظه اي در عمر خود از او جدا گردي

بكوش انسان كه در خط تولايش فدا گردي

بقا خواهي فنا در مكتب سرخ ولايت شو

جمال هادي آل محمد بين هدايت شو

*****

خرد را آبرو با آبرويش بستگي دارد

وجود عالم هستي به مويش بستگي دارد

حيات جاودان بر آب جويش بستگي دارد

شفاي دردها بر خاك كويش بستگي دارد

وجود ما به مِهر آن امامي مفتخر گردد

كه شير وحشي از آهو به گردش رام تر گردد

*****

زهي بحري كه همچون عسكري در دل گهر دارد

زهي ماهي كه از خورشيد رويي خوب تر دارد

به پيشاني فروغ حجت ثاني عشر دارد

به صلب خويش مولانا امام المنتظر دارد

سلام ما به ابناء و به آباء گرام او

خوشا آن كس كه شد آن هادي عترت امام او

*****

خوشا آنكو كنار تربتش اشك رجا دارد

شرار ناله، سوز سينه، حال التجا دارد

بدل حال مناجات و به لب ذكر دعا دارد

خداوندا دلم پيوسته شوق سامرا دارد

امامي كز نگاهش درد انس و جان دوا گردد

عجب نبود كه «ميثم» هم از او حاجت روا گردد

*****

م_رغ دل_م م_ي زند به سامره ات پر

واي به عباسيان كه با تو چه كردند

از ره بي__داد، آن گ__روه ستمگ__ر

از مت_وكل كشي_دي آنچه كشيدي

بيشت__ر از اي__ن ورا نب__ود ميس_ر

ب_ا چ_ه گن_ه ب_رد سوي بزم شرابت

اي ب__دنت پاكت__ر ز روح مطه__ر

از مي رجس و پليد خ_ويش تعارف

كرد ب_ه ت_و اي عزي__ز فاطمه، ساغر

كاش كه مي ريخت آسمان به زمين خون

كاش ك_ه م_ي شد زمين شراره ي آذر

اي ت_و جگ_ر پ__اره ي ج__واد الائم_ه

وي جگرت پاره پاره چون گلِ پرپر

ب__اور شيع_ه نب_ود ك__ز اث_رِ زهر

از جگرت با نفس شراره كشد سر

گرچه به جانت رسيد زخم مداوم

پيكر پاكت به خون نگشت شناور

رأس منيرت دگر چو جد غريبت

با لب عطش_ان جدا نگشت ز پيكر

گرچ_ه كشاندند سوي بزم شرابت

گشت به تو دم به دم جسارت ديگر

چ_وب ن_زد ب_ر لبت دگر متوكل

در ملاء عام ن_زد دخت_ر و خواهر

سوز بده تا هم_اره اش_ك بريزد

دي_ده ي «ميثم» ب_راي آل پيمب_ر

يافتم

چارده خورشيد در ماه جمالت يافتم

*****

دادها ماندند و چون دود از ميان بيداد رفت

دولت مظلوم ماند و دور استبداد رفت

شوكت عباسيان با نامشان بر باد رفت

هر چه در عالم جز آثار شما از ياد رفت

ايها الهادي النقي راه هدايت راه توست

آنچه باقي مانده قول نحن وجه ا... توست

*****

گر چه قلب پاكت از زخم زبان آزرده اند

گر چه روز و شب بلاها بر سرت آورده اند

گر چه در حق تو اي مولا ستم ها كرده اند

گر چه با اجبار در بزم شرابت برده اند

شعر نابت خصم را در اضطراب انداخته

نقش دشمن را در آن محفل به آب انداخته

*****

شعر نابي را كه خواندي سر به سر هشدار بود

بر سر آن بي خبر فرياد آتش بار بود

هر كلامت يك نهيب از داور قهار بود

شعر نه، بر جان آن جاني، شرار نار بود

آن ستمگر را ز گفتار تو حالي داد دست

كرد اظهار ندامت جام را در هم شكست

*****

ايها الهادي النقي يابن النجوم الزاهره

اختر برج شرف يابن البدور الباهره

جدّ پاك مهدي و نجل بتول طاهره

پر زند مرغ دلم هر شب به سوي سامره

هر كه بودم هر كه هستم هست و بودم خاك توست

سينه ي من سامره، قلبم حريم پاك توست

*****

اي تمام آفرينش يكدم از عمر كمت

زنده جان پيكر توحيد از فيض دمت

شمع جمع عالمي، پروانه جان عالمت

آبروي صورت خورشيد خاك مقدمت

اي ولي حق! تو سرمست ولايت كن مرا

هادي عالم به سوي خود هدايت كن مرا

*****

كيستم من خاك زوار امام هاديم

هر كه هستم عبد دربار امام هاديم

بوته ي خاري به گلزار امام هاديم

سائلي بر گرد ديوار امام هاديم

روز اول ساكن اين بوستانم كرده اند

از كرامت «ميثم» اين خاندانم كرده اند

*****

مدح و مرثيه

سبك مرثيه

قالب قصيده

شاعر سازگار حاج غلامرضا

منبع نخل ميثم 4

تعداد استفاده 0

خلق نظاره

وصفش نتوان كرد به اعداد شماره

ما راست سر طاعت و اوراست اشاره

از اوست اگر جامعه خوانيم هماره

اي جامعه قربان علي بن محمد

*****

افسوس كه دادند ز بيداد عذابش

چون شمع، فلك كرد به هر حادثه آبش

بردند ز بيداد سوي بزم شرابش

از ديده روان شد به گل چهره گلابش

فرياد كه كشتند در ايام شبابش

پر زد به جنان جان علي بن محمد

*****

او را كه وجود آمده تسليم اراده

دشمن به دل خسته بسي زخم نهاده

بردند به دنبال عدو پاي پياده

پيش متوكل به روي پاي ستاده

اين ذكر حقش بر لب و آن مست ز باده

واي از دل سوزان علي بن محمد

*****

داد از متوكل كه چها كرد چها كرد

پيوسته جفا كرد جفا كرد جفا كرد

سر از تن سادات جدا كرد جدا كرد

نه شرم ز احمد نه ز دادار حيا كرد

بر حضرت صديقه جسارت به خطا كرد

در پيش دو چشمان علي بن محمد

*****

افتاد خزان در چمن حضرت هادي

خون شد جگر و سوخت تن حضرت هادي

شد بي كس و تنها حَسن حضرت هادي

در سامره شد دفن تن حضرت هادي

خاموش به لب شد سخن حضرت هادي

«ميثم» شده گريان علي بن محمد

*****

ي من كعبه ي دلهاست آري

يك جهان دل بوده هر شب زائر صحن و سرايم

من وليّ حق عليّ بن جواد ابن الرّضايم

*****

آسماني ها زميني ها همه محو مقامم

با وحوش و با طيور دشت و صحرا هم كلامم

بر بني آدم نه تنها بر همه عالم امامم

ني عجب گر شير وحشي در قفس گرديد رامم

يا ببوسد يا گذارد صورت خود را به پايم

من وليّ حق عليّ بن جواد ابن الرّضايم

*****

گاه آمد از بني العبّاس در زندان عذابم

گاه بردند از ره بيداد در بزم شرابم

ياد مي افتاد از بزم مي و شام خرابم

من كه در سنّ جواني ظلم ها شد بي حسابم

اولياء ا... سيراب اند از جام ولايم

من وليّ حق عليّ بن جواد ابن الرّضايم

*****

آن ستمگر سال ها لرزاند جان و پيكرم را

از شقاوت كرد ويران قبر جدّ اطهرم را

بي حيايي بين جسارت كرد زهرا مادرم را

با جسارت هاش آتش زد دل غم پرورم را

دوست دارم دوستانم اشك ريزند از برايم

من وليّ حق عليّ بن جواد ابن الرّضايم

*****

محنت و اندوه من بسيار بود و عمر من كم

چشم بستم دست شستم از جهان با يك جهان غم

گرچه هر دم ظلم و طغيان ديدم و بستم فرو، دم

سركشد سوز دلم از شعله هاي نخل «ميثم»

خوش بود با نظم او جاري شود اشك عزايم

من وليّ حق عليّ بن جواد ابن الرّضايم

*****

كه روم مرغ دلم در حرم توست

چشمم به تو و لطف و عزا و كرم توست

*****

تو حجت حق خلق به تأييد تو بنده

توحيد و نبوت به تولاي تو زنده

جبريل به بام تو يكي مرغ پرنده

در بين قفس رام تو شيران درنده

كردند چو بر ماه جمال تو نظاره

پروانه صفت دور تو گشتند هماره

*****

نور تو كه از صبح ازل تافته در دل

خاموش نگردد به هزاران متوكل

هرگز نشود محو، حق از فتنه ي باطل

آري نرسد بار كج خصم به منزل

قرآن همه را با سخن وحي دهد پند

هر چيز بود فاني، جز وجه خداوند

*****

اي جود تو همچون يم و افلاك حبابت

آوخ كه رسيد از ستم خصم عذابت

گريم به تو و غصه ي بي حد و حسابت

افسوس كه بردند سوي بزم شرابت

برخيرگي خصم و به بي شرم او اف

خاكم به دهن جام مي ات كرد تعارف

*****

تو آيه ي تطهيري و رجس از تو به دور است

دل جاي خدا و دهنت چشمه ي نور است

واي از متوكل كه چه بي شرم و جسور است

مست مي و مست ستم و مست غرور است

با آن شرف و عزت و اجلال معاني

مي خواست كه در محفل او شعر بخواني

*****

خواندي دو سه بيتي كه بهم ريخت سرورش

بر خاك فكندي زبر تخت غرورش

گفتي سخن از آدمي و تنگي گورش

افتاد به تن لرزه بدان قدرت و زورش

لرزيد ولي در پي اظهار ندامت

مي زد همه دم تيشه به طوباي امامت

*****

فرياد كه زد زهر ستم شعله به جانت

افسوس كه مسموم شدي چون پدرانت

آوخ كه ز تن رفت برون تاب و توانت

سوزد جگرم بر تو و غمهاي نهانت

«ميثم» كه به دل سوز و به سر شور تو دارد

باشد كه به

خاك حرمت چهره گذارد

*****

اين ستم واهمه

من به مقام و رتبه و جاه ، كم

از بچه ي ناقه ي صالح نيم

ناخن من به محضر ذات هو

نيست كم از ناقه و فرزند او

يعني عمر ظلم پاينده نيست

بيشتر از سه روز او زنده نيست

بعد سه شب از دم شمشير تيز

شد متوكل بدنش ريز ريز

از پس او معتمد نابكار

گشت چو بر گُرده ي امت سوار

داد جفا و ستم و قهر داد

تا پسر فاطمه را زهر داد

آن همه سر تا به قدم جان پاك

لاله صفت شد جگرش چاك چاك

سوخت از اين غم دل اهل ولا

سامره شد در غم او كربلا

«ميثم» اگر وصف غمش مي كند

اشك نثار حرمش مي كند

اي

به دعاي تو سنگ، گُل آرد

به ولاي تو ابر مي بارد

هم تو گفتيّ و هم خداست گواه

من اَطاكُم فقد اَطاعَ ا...

تو زعيمي تو رهبري تو امام

حق بود از تو با تو در تو مدام

ذكر حق چيست ذكر خير شما

كيست ميزان حق به غير شما

بي دمت آدمي نمي ماند

به خدا عالمي نمي ماند

طاير وحشي از تو دانه گرفت

در رياض تو آشيانه گرفت

من اَتاكُم نجي سرود سرود

به شما خاندان درود درود

شمع بزم اخوّتيد شما

اهلبيت نبوّتيد شما

در زمين در سپهر در افلاك

هر كه شد بي شما هلاك هلاك

چشم دل بي چراغتان كور است

شاهد من كَلامُكُم نُور است

به خداوندي خدا سوگند

به محمد به انبيا سوگند

به كتاب و به مكه و به حرم

به صفا و به مروه و زمزم

به مدينه به خاك قبر رسول

به مزاري كه گم شده ز بتول

به شهيدان بدر تا امروز

به شهادت به مرگ ظالم سوز

اين كلام خداي دادار است

مِهرتان خُلد و بُغضتان نار است

روح قرآن بود ميان شما

جان«ميثم» فداي جان شما

براي حضرت هادي

چو شمع، از شرر زهر، آب گشت وجودش

گرفت شعله ز سر تا بپاي حضرت هادي

نبود اين همه بيداد و ظلم و جور پياپي

جزاي آن همه مهر و وفاي حضرت هادي

چگونه اشك نريزند دوستان به عزايش

كه گشته فاطمه صاحب عزاي حضرت هادي

غريب و بي كس و تنها شهيد گشت چو جدش

زمين سامره شد كربلاي حضرت هادي

سياه پوش كن اي آسمان ملائك خود را

كه شد خموش صداي دعاي حضرت هادي

شراره سر كشد از بيت بيت تو «ميثم»

توئي زبان غم و دردهاي حضرت هادي

همين دليل است كه منابع اشاره دقيقي به نحوه شهادت امام ندارد. منابع فقط شهادت حضرت در زمان معتز را ذكر كرده اند بدون ذكر زمان دستور خليفه به مسموم كردن و اينكه چه كساني مأمور اين جنايت شدند و چه زماني اين عمل پليد از آنان سر زد و حتي در روز شهادت حضرت هم اتفاق نظر نيست.

امام هادي _ عليه السّلام _ در طول دوران امامت خود از سركشان و حاكمان فاسد بني عباس رنجها و محنت هاي زيادي كشيد «و در اين ميان متوكل در ظلم و ستم به حضرت و سنگدلي گوي سبقت را از ديگران ربود».

«متوكل وجود امام هادي _ عليه السّلام _ را خطر بزرگي براي حكومت خويش احساس مي كرد، لذا تصميم گرفت تا با دو روش هم زمان در يك اقدام از بحراني تر شدن اوضاع جلوگيري كند. يكي حمله به ياران امام و نابود كردن آثار شيعيان تا حدي كه قبر مطهر امام حسين _ عليه السّلام _ را نيز تخريب كرد و دوم دور كردن امام از مدينه كه پايگاه سازمان تشيع بود.

«عبدالله بن محمد فرماندار مدينه از دشمنان اهل بيت _ عليهم السلام _ بود و از امام نزد متوكل سعايت مي كرد و پيوسته قصد آزار آن جناب را داشت. امام هادي _ عليه السّلام _ در نامه اي به متوكل سعايت و دروغگويي او را ياد آوري كرد ولي متوكل كه زمينه را براي تبعيد امام از مدينه و تحت نظر گرفتن مناسب مي ديد در نامه اي ظاهرا محترمانه از حضرت خواست به سامرا بيايد»

نامه متوكل رسيد و حضرت آماده

رفتن به سامرا شد «وقتي آن حضرت به سامرا رسيد متوكل ( با آن همه وعده و احترام كه در نامه اش بود) يك روز خود را پنهان كرد و آن حضرت را در كاروانسرايي كه به كاروانسراي گداها معروف بود فرود آورد».

سپس متوكل دستور داد: «حضرت را كاملا تحت نظر گيرند و خانه شان را محاصره كرده و مانع ديدار شيعيان با ايشان و استفاده دانش پژوهان از آن سرچشمه علم و معرفت گردند و حتي ايشان را در تنگنا و محاصره اقتصادي قرار داد و رساندن حقوق شرعيه و هدايا را از داخل و خارج بر حضرت ممنوع كرد و متخلفان را عقوبتي سخت نمود».

اين وضعيت جز در حكومت شش ماهه منتصر تا زمان شهادت امام ادامه داشت و در زمان معتز شدت گرفت.

يكي ديگر از سختگيري هاي متوكل در آزار امام هادي _ عليه السّلام _ اين بود كه «گاه بگاه به مأموران خود دستور مي داد تا ناگهاني به خانه امام ريخته و آنجا را بازرسي كنند به اميد آنكه سلاح يا مدركي دال بر فعاليت ايشان عليه حكومت بدست آورند. لكن در اين حمله هاي شبانه جز كتاب هاي علمي و ادعيه چيزي يافت نشد»

گاهي متوكل فرمان مي داد «حضرت را در هر حالتي كه هست به دربار آورند. در يكي از اين احضارها امام در حالي بر متوكل وارد شد كه او مست و لا يعقل در كنار جامها و سبوهاي شراب و در ميان گروه هاي خنياگر و رقاصه افتاده بود.امام بي توجه به موقعيت خطير و خطرات احتمالي به شدت او را سرزنش و ملامت كرد

و به نصيحت گويي و ياد آوري قيامت پرداخت و فسق و فجور و مي خوارگي و بدكارگي او را محكوم ساخت. متوكل بر آشفت و دستور داد ايشان را در زندان محبوس سازند» حضرت روانه زندان شد و «شخصي از حضرت شنيد كه مي فرمودند انا اكرم علي الله من ناقه صالح» و سپس اين آيه را خواندند «تمتعوا في داركم ثلاثة ايام ذلك وعد غير مكذوب»

بيش از سه روز نگذشت كه متوكل به دست فرزندش منتصر به هلاكت رسيد»

منتصر گر چه بر امام سخت نگرفت ولي اين آرامش نسبي امام و شيعيان پس از شش ماه تمام شد و دوباره آزار و حصر و شكنجه و قتل راهكار اساسي خلافت در مقابل شيعيان بود«امام هادي _ عليه السّلام _ با حاكمان ستمگر سازش نكرد و آنها از مبارزه منفي و عدم همكاري حضرت هراس داشتند و رنج مي بردند تا اينكه تنها راه خويش را خاموش كردن نور خدا پنداشتند و بدين ترتيب امام هادي _ عليه السّلام _ نيز مانند امامان پيشين به مرگ طبيعي از دنيا نرفت بلكه در زمان معتز مسموم گرديد».

منابع معتبر و مورخان شيعه شهادت حضرت را در « ماه رجب سال 254 ه.ق» مي دانند. مرحوم آيت الله مرعشي نجفي شهادت حضرت را در روز دوشنبه سوم رجب سال 254 ه.ق مي داند گر چه برخي منابع شهادت حضرت را در ماه جمادي الثاني يا 27 رجب نيز ذكر كرده اند.

0