ای قلبها بسوزید: اشعار مذهبی

مشخصات کتاب

سرشناسه: ژولیده نیشابوری، حسن، 1325 - 1386.

عنوان و نام پديدآور: ای قلبها بسوزید: اشعار مذهبی/ اثر ژولیده نیشابوری.

مشخصات نشر: تهران: سنائی، 1376.

مشخصات ظاهری: ط، 324 ص.

شابک:10000ریال 964-90105-8-0 : ؛ 12500 ریال (چاپ سوم) ؛ 15000 ریال (چاپ چهارم) ؛ 40000 ریال: چاپ پنجم 978-964-90105-8-8 :

يادداشت: چاپ سوم: 1378.

يادداشت: چاپ چهارم: 1381.

يادداشت: چاپ پنجم: 1387.

موضوع: شعر فارسی -- قرن 14

شعر مذهبی -- قرن 14

رده بندی کنگره:PIR8077 /و7 الف9 1376

رده بندی دیویی: 8 فا1/62

شماره کتابشناسی ملی: م 76-6762

اطلاعات رکورد کتابشناسی: ركورد كامل

خیراندیش دیجیتالی: انجمن مددکاری امام زمان (عج) اصفهان

ویراستار کتاب: خانم شهناز محققیان

ص: 1

مقدمه

اشاره

ما آل (علیه السلام) علی رابطه با ضابطه داریم *** بی ضابطه با ذات خدا رابطه داریم

ما را بر حق هر که کند واسط خویش *** ما فاطمه (علیها السلام) را نزد خدا واسطه داریم

ای قلب ها بسوزید

ای قلب ها بسوزید - اثر حسن فرح بخشیان (ژولیده نیشابوری) - با مقدمه: محمد بهشتی

چاپ دوم 1377، تعداد 3300 جلد، چاپ احمدی، صحافی ایران مهر

تلفن ناشر: 393272 - 304695 فاکس 6450659

شابک 0- 8 - 90105 - 964

ISBN 964 - 90105 - 8 -0

ص: 2

لطف حق

دلت را خانه ما كن مصفا كردنش با من *** به ما درد دل افشا كن مداوا كردنش با من

اگر گم كرده اي اي دل كليد استجابت را *** بيا يك لحظه با ما باش پيدا كردنش با من

بيفشان قطرة اشكي كه من هستم خريدارش *** بياور قطره اي اخلاص دريا كردنش با من

اگر درها به رويت بسته شد دل بَر مَكَن بازآ *** درِ اين خانه دقّ الباب كن وا كردنش با من

به من گو حاجت خود را اجابت مي كنم آني *** طلب كن آن چه مي خواهي مهيا كردنش با من

بيا قبل از وقوع مرگ روشن كن حسابت را *** بياور نيك و بد را جمع و منها كردنش با من

چو خوردي روزي امروز ما را شكر نعمت كن *** غم فردا مخور تأمين فردا كردنش با من

به قرآن آيه رحمت فراوان است اي انسان *** بخوان اين آيه را تفسير و معنا كردنش با من

اگر عمري گنه كردي مشو نوميد از رحمت *** تو نام توبه را بنويس امضا كردنش با من

ص: 3

موج شعر

ریگزار حجاز سرزمین خاطره ها، شهر تقوی و فضیلت، زادگاه پاکمردان، آرامگاه دلباختگان به حقیقت. میعادگاه عشاق حقیقی که در عشق به معبود خود از جان هم دریغ ننمودند.

قبله آمال قلب ها.

آن كعبه مقدس که ابراهیم خلیل الرحمان سفير الهى بنايش نهاد و با اخلاص تا حد قربانی فرزندش ایستاد.

حال آغوش گشوده است تا طفلی یتیم را در بر گیرد. کودکی که بعدها مایه افتخار بشریت گردید. آن طفل رهبر عالی قدر اسلام حضرت محمد صلّى الله علیه و آله بود.

ماه ها، سال ها گذشت تا این که به رسالت مبعوث گردید. در آن لحظه که پرچم مقدس اسلام با دست پیشوای عظیم الشأن محمد صلی الله علیه و آله در ریگزار حجاز برافراشت و مکتب عشق و عفت و مساوات در این صحرای تفتیده به روی انسان های خشن و متجاوز گشوده گردید.

توده مردم آن سامان، یکتاپرست نبودند، در برابر مجسمه های ساخته شده از سنگ و چوب زانو می زدند و مخلوق خویش را پرستش می کردند.

مردم یاغی و بیدادگر آن محیط در خلال سنگ ریزه ها و صخره ها شتر می راندند و در خمیدگی دره های بی آب و پهنای دشت هایی بی علف با کفی نان جوین و جرعه ای

ص: 5

آب تیره رنگ و ناگوار گوسفندانی چند را از این سو به آن سوی می راندند.

پدر را بی ادبانه هدف ناسزا و تعرض قرار می دادند و برادر را به خاطر پشیزی ناچیز خون می ریختند. قطع رَحِم و بریدن از دوستان و بی وفایی در پیمان آشنایی بطور عادی و طبیعی در مراسم مردم آن دیار نمایان بود.

عالمان ستاره های درخشان و در هم درنده پردۀ جهل و ننگ و آدم خواری را بدون کوچک ترین ناراحتی سر می بریدند و قربانی هوی و هوس خود می کردند.

دیری نگذشت که پدران، دوستان و عالمان به اوج قدرت و نفوذ رسیدند زیرا پیشرفت سریع اسلام اعراب دوران جاهلیت را تنبیه کرده بود.

از آن زمان به مقام افراد زیاد اهمیت داده شد.

موج این احترام و اهمیت چنان دامنه دار شد که مسلمانان توانستند با تهذیب اخلاق و ارزش قائل شدن به مقام عالمان (و ...) پیشرفت به سزایی بنمایند.

در هر واقعه لذت انگیز و غمناکی که پیش می آمد و قلب های مسلمانان را شاد یا جریحه دار می ساخت مورخین ضبط می کردند. ادیبان قلم فرسایی می نمودند و شعرا شعر می سرودند. تا بزم شادی یا عزا را رونقی بخشند. چنان که مؤمن قریش حضرت ابوطالب به هنگام مواجه شدن با آن صحنه لذت انگیز که فرزندش را از فاطمه بنت اسد می گیرد و به سینه می چسباند. بسوی ابطح می آید. این رباعی را می سراید:

ياربَّ هذا الغَسَقِ الدُجيِّ *** والقمرِا به مُتبَلِح المُضيِّ

بَیِّن لَنا مِن حُکمِکَ المَقضِیِّ *** ماذا تَری فی اسمِ ذالصَّبِیِّ (1)

و آن گاه ندای هاتفی فضای مکه را فرا گرفت و چنین فرمود:

خُصِّصْتُمَا بِالْوَلَدِ الزَّکِیِّ *** واَلطَّاهِرِ اَلْمُنْتَجَبِ اَلرَّضِیِّ

فَاِسْمُهُ مِنْ شَامِخٍ عَلِیٍّ *** عَلِیٌّ اُشْتُقَّ مِنَ اَلْعَلِیِّ (2)

ص: 6

صحنه جنگ، جبهه مبارزه نیز با اشعار دلنشین و شیوا رنگی دیگر به خود می گرفت. و حکایت از تولید شیفتگی طرفین مبارزه را می کرد. هنگام فتح قلاع خیبر یکی از شجاعان یهودی به نام یاسر در مقابل رهبر ایمان علی علیه السلام در غرور عجیبی فرو رفته و با کمال وقاحت و بی شرمی و به نظر خودش شجاعت رجز می خواند.

قَدْ عَلِمَتْ خَيْبَرُ أَنِّي ياسر*** شاكي السِلاحِ بَطَلٌ مُعَامِرُ

إذا الليوتُ أَقْبَلَتْ تُبادِرُ *** وَأَحْجَمَتْ عَنْ صَوْلَةِ المَحاجِرِ

إِنَّ طَعانِي فِيهِ مَوْتُ حَاضِرٌ (1)

مولای متقیان علی علیه السلام در حالی که او را به ضرب یک شمشیر به خاک و خون افکندند بدین ترتیب پاسخ فرمود:

أَنَا عَلِیٌّ ابْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ *** مُهَذَّبٌ ذُو سَطْوَةٍ وَ ذُو غَضَبٍ

وَ فِی یَمِینِی صَدمٌ تجْلُو الْكُرَم *** مَنْ یَلْقَنِی یَلْقَ الْمَنَایَا وَ ذو غضب

إِذْ كَفُّ مِثْلِی بِالرُّءُوسِ یَلْعِبُ (2)

پس در این صورت شعر را بزرگان می پسندیدند و حتی خود نیز می سرودند. بعضی از مواقع دیگران که درباره آن ها (پیشوایان مذهبی) شعر می سرودند مورد تشویق قرار می گرفتند، صله و انعام دریافت می داشتند.

می نویسند در یکی از مراسم حج که مسلمانان افتخار داشتند در محضر چهارمین پیشوای شیعیان حضرت علی بن الحسين زين العابدین علیه السلام به سر می بردند، فرزدق شاعر معروف عرب قصیده ای زیبا دربارۀ حضرتش سرود و در میان مردم بیان کرد. در مراجعت حضرت کسی را به نزد فرزدق فرستاد. فرستاده حضرت او را ملاقات کرد و گفت: از قصیده ای که در ستایش حضرت علی بن الحسين عليه السلام

ص: 7

سروده ای آگاه شده و این هزار دینار را بعنوان صله برای تو فرستاده است. (1)

واقعاً چه سعادت بزرگی و چه افتخاری که شاعران شوریده حال، که قدم از آستان شرع انور بیرون ننهاده و مورد تشویق و عنایت پیشوایان قرار گیرند.

این سلسله شاعران از دیرباز در طول تاریخ ادامه یافته نام صدها شاعر توانا که در مدح و مصیبت حضرات ائمه اطهار علیهم السلام اشعار خود را سروده اند و بیادگار گذارده اند هرگز فراموش نخواهد شد.

من جمله از آن افرادی که به اندازۀ قدرت خود کوشیده خدمتی به آستان مقدس ذوات مقدسه ائمه اطهار عليهم السلام بنماید و در شباب جوانی حالی شوریده داشته با ذوقی سرشار و محبتی عظیم نغمه های قلبش را روی کاغذ آورده آقای حسن فرح بخشیان متخلص به ژولیده نیشابوری می باشد که مجموعه ای از اشعار خود را بنام: (ای قلب ها بسوزید) نگاشته اند و آقای حاج داود شیرازی مدیر محترم کتابخانه سنائی به چاپ و نشر آن اقدام نموده اند.

اینک با نمونه هایی مختلف از اشعار این شاعر گران مایه خوانندگان عزیز را با آن هاآشنا می سازیم:

درد اگر کهنه شود آه فغان می گردد *** سوز اگر ساز کنی اشک روان می گردد

مفت از دست مده عمر گران را که اجل *** روز و شب در پی آن گرد جهان می گردد

ظلم ظالم بخدا حاصل خاموشی ماست *** ترس چون جلوه کند گرگ شبان می گردد

دقت و توجه در بیت اخیر، انسان را بیاد این بیت شادروان صائب تبریزی می اندازد که می گوید:

اظهار عجز پیش ستمگر ز ابلهی است *** اشک کباب موجب طغیان آتش است

ص: 8

افسوس که سوز دل ما را شرری نیست *** ما اهل دعائیم و دعا را اثری نیست

گویند که در روز قیامت خبری هست *** ای وای که ما بی خبران را خبری نیست

***

اگر انسان به کف آرد کلید قفل باور را *** مسلمان می کند با هیبت خود نفس کافر را

اگر از چهره اعمال ما حق پرده بردارد *** به آتش می کشد فریاد ما دیوان کیفر را

***

راجع به حضرت بقیة الله اعظم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می گوید:

ای آن که بود طالب دیدار تو چشمم *** از هجر تو گردیده گهربار تو چشمم

تا کی به تمنای تو ای مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) موعود *** گریان شود از طعنه اغیار تو چشمم

***

در غزلی دیگر با عنوان (طینت) چنین می خوانیم:

گر بشر از چهره بردارد نقاب خویش را *** گیرد از افعال زشت خود جواب خویش را

گوی سبقت از خم چوگان عزت می برد *** با خدا روشن کند هر کس حساب خویش را

***

پیرامون رمز پیروزی و بدست آوردن موفقیت گوید:

ص: 9

رمز پیروزی ز ما و من جدا گردیدن است *** رمز کسب سرافرازی بی ریا گردیدن است

از خودی بیگانه گشتن مرد را مردانگی است *** آشنای با خدا در خود فنا گردیدن است

در باب شناخت علی علیه السلام یا به عبارت دیگر علی شناسی را این طور بیان می کند:

***

علی را حی داور می شناسد *** پس از داور پیمبر می شناسد

اگر گوئی ملک را این علی کیست *** ورا از خویش برتر می شناسد

***

به دارندۀ ایمان سفارش می کند و تأکید می نماید که:

نقد ایمان به کفی نان تو به دونان مفروش *** شرف و عزت خود را به کفی نان مفروش

پر بهاتر بود ایمان تو از گوهر جان *** بهر تامین دونان جان بده ایمان مفروش

***

در مناجات با خدا گوید:

الهی مرده ام من زنده ام کن *** فقیرم دولت پاینده ام کن

الهی راه را گم کرده ام من *** ازین جویندگی یا بنده ام کن

***

درباره عترت و قرآن و جدایی ناپذیری آن دو از هم می گوید:

گفت پیغمبر به امت در مسیر رهبری *** نیست تا روز قیامت عترت از قرآن جدا

در مثل قرآن چو جسم و روح قرآن عترت است *** کافر است آن کس که گوید این بود از آن جدا

ص: 10

هنگامی که با مسئله سرکشی نفس روبه رو می شود می گوید:

نفس چون سرکش شود سرمنشاء شرّ می شود *** عقل هر جا پا نهد ایمان قوی تر می شود

***

درباره ارزش انسان گوید:

ای که چون شیخ بها خواهی بهای خویش را *** از گلیم خود برون مگذار پای خویش را

روزگاری گر بلندت کرد دست روزگار *** در مقام خویشتن بشناس جای خویش را

***

درباره راز دل به نامحرم نگفتن گوید:

راز دل با کس مگو تا در حرم نامحرم است *** از حقیقت دم مزن جائی که دم نامحرم است

در دیار آشنائی ره مده بیگانه را *** هر کجا جای صمد باشد صنم نامحرم است

***

راجع به درک کردن حقایق و رسیدن به منزل مقصود گوید:

آن را که نیست درک حقایق شعور نیست *** خفاش را لیاقت دیدار نور نیست

عبرت سراست بهر بشر این سرای دهر *** بدبخت آنکه طالب فیض حضور نیست

***

در باب عشق و ارادت به مولای متقیان علی علیه السلام گوید:

ص: 11

دَرِ ولای علی زن که بی ولای علی *** گمان مکن که به رویت دری گشاده شود

ز شعر شاعر ژولیده می برد لذّت *** کسی که عشق علی در دلش زیاده شود

***

در میلاد خاتم انبیا حضرت محمد صلی الله علیه و آله گوید:

خدا می خواست در عالم شود زیب و فری پیدا *** جهان را خلق کرد و گشت ماه و اختری پیدا

***

وقتی که موضوع و هدف روز عاشورای امام حسین علیه السلام را یادآوری می کند می گوید:

کسی که با خبر از محتوای عاشوراست *** همیشه گوش بزنگ ندای عاشوراست

کسی که پیرو خط حسین فاطمه است *** هماره طالب قالوا بلای عاشوراست

***

اربعین حضرت سیدالشهدا علیه السلام را چنین بیان می نماید:

ای زمین کربلا روح روان من کجاست *** آن که داغش برده از پیکر توان من کجاست

آن که از سوز عطش می سوخت سر تا پا چو شمع *** آب آوردم برایش هم عنان من کجاست

***

هنگامی که زبان حال سقای کودکان را وصف می کند گوید:

آمدم جان برادر از کفت ساغر بگیرم *** اذن میدان شهادت در ره داور بگیرم

من که از روز ولادت با تو بستم عهد و پیمان *** بر سر پیمان نشستم تا ز پیمان بر بگیرم

ص: 12

از کربلا بعنوان قبله آرزو یاد می کند و می سراید:

بیا که کعبه اجلال و آرزو این جاست *** بیا که خلوت انس و بگو مگو این جاست

رسید تا که حسین علی به کرب و بلا *** چو کرد تربت آن بو بگفت او این جاست

***

زمانی که فصاحت قهرمان صبر حضرت زینب علیها سلام را می سراید گوید:

در فصاحت مصحف سرّ معانی زینب است *** در بلاغت گر علی را هست ثانی زینب است

بعد زهرا در مقام عصمت و شرم و حیا *** گر زنی باشد بعالم جاودانی زینب است

***

در وصف شجاعت حضرت علی اکبر (علیه السلام) گوید:

از نبردی که پسر در صف هیجا می کرد *** پسر فاطمه را واله و شیدا می کرد

همچنان شیر خدا در صف پیکار علی *** روز روبه صفتان را شب یلدا می کرد

و در مدح و مصیبت سایر ائمه اشعار بسیار زیبایی سروده که این جا مجال نقل آن ها نیست و خواننده عزیز در ضمن مطالعه کتاب آن ها را از نظر می گذراند.

در پایان برای این گوینده محترم توفیقات روزافزون از حضرت حق خواستارم و ایشان را به همان حدیث شریفی که از خود معصومین «علیهم السلام» وارد است «هر کس بیتی در حق ما بسراید خداوند بدو بیتی «خانه ای» در بهشت عطا فرماید» مژده می دهم.

تهران - محمد بهشتی

20 بهمن ماه 1375

ص: 13

مناجات

من آمدم در این جا کز تو جدا نگردم *** از غیر بگسلم دل گرد خطا نگردم

گسترده در مسیرم صد دام و دانه شیطان *** دستم بگیر یارب تا مبتلا نگردم

کردی تو در تن من احرام پادشاهی *** یارب عنایتی کن کز تو گدا نگردم

خواندی مرا بسویت بهر طواف کویت *** شاید ز آبرویت گرد ریا نگردم

من بیشم و کمم کن صافی چو زمزمم کن *** حیوانم آدمم کن تا بینوا نگردم

سعی صفا و مروه دارد عجب صفایی *** سعی ام بده که گرد آز و هوا نگردم

بیگانه کن ز خویشم فارغ ز نوش و نیشم *** راهی بنه به پیشم تا بی خدا نگردم

از بحر رحمت خود یک جرعه ای بنوشان *** تا تشنه در هوای روز جزا نگردم

ژولیده ام که گویم ای قادر توانا *** تابی بده که دیگر گرد خطا نگردم

فصل بهار

زمستان چون رود فصل بهاری می شود پیدا *** به هر جا بوی گل آید هزاری می شود پیدا

به روز کامرانی چلچراغ گور روشن کن *** که بعد از روز روشن شام تاری می شود پیدا

به سختی ها تحمل کن بعد از رنج دهقانی *** نهال آرزو را برگ و باری می شود پیدا

ز سعی هاجر است و از خودی بیگانه گردیدن *** که زیر پای طفلی چشمه ساری می شود پیدا

به طوفان حوادث ناخدا را گر خدا خواهد *** ز هر موجی که برخیزد کناری می شود پیدا

توکل گر رفیق راه گردد فکر انسان را *** در آتش از برایش لاله زاری می شود پیدا

ز همت سرمه در چشم سلیمان می کند موری *** که گنج آبرو از رنج کاری می شود پیدا

حساب خویش را قبل از وقوع مرگ روشن کن *** چون بخشد اثر دارو قراری می شود پیدا

من ژولیده می گویم غم فردا مخور زیرا *** زمستان چون رود فصل بهاری می شود پیدا

ص: 16

گردش ایام

شکوه کم کن گر به کامت گردش ایام نیست *** هیچ کس از گردش ایام شیرین کام نیست

چند گویی گویی از میدان نصیب ما نشد *** چون تو را چوگان همت نیست این اکرام نیست

این شنیدم بلبلی می گفت در کنج قفس *** هر کجا دیدی که باشد دانه ای بی دام نیست

گوش مالی می دهد دست طبیعت خلق را *** تا بدانی بخت با ما تا ابد همگام نیست

گول زرق و برق دنیا را مخور چون گفته اند *** قصه مردن حقیقت دارد و اوهام نیست

مرد باید با عمل کوشد به نقد و انتقاد *** ور طعم لذتی در بوسه پیغام نیست

از حسادت شیخ بر ما مهر بهتان می زند *** کز می حب علی یک قطره اش در جام نیست

خویشتن را گر کنی آماده بهر ساختن *** مکتبی سازنده تر از مکتب اسلام نیست

فکر سالم

فکر سالم می کند برنا جهان پیر را *** از کیاست عقل سوهان می شود زنجیر را

از کمان کج نباشد هیچ صیدی را گزند *** راستی کوس اصابت می نوازد تیر را

پیشه خود کن محبّت را که از این راستا *** می کند اسب سواری از برایش شیر را

هیچ حرفی در ضمیر خلق بی تأثیر نیست *** جاودانی کن به ذکر حق تو این تأثیر را

زخم شمشیر زبان را نوش دارو کیمیا است *** در نیام خویش پنهان کن تو این شمشیر را

از اَنَا الحق گفتن منصور ثابت شد بما *** خون ناحق ریختن باطل کند تکفیر را

شمع را گفتند می سوزی ،چرا خندید گفت *** تا نسوزد نیست فیضی مهر عالم گیر را

در مقام مرگ قبل از مرگ خود اندیشه کن *** چون گریز از مرگ نبود خامه تقدیر را

پی به معنا می برد ژولیده از صورت که گفت *** فکر سالم می کند بُرنا جهان پیر را

سر منشأ بلا

اگر هوای بهشت فرح فزاست تو را *** بهشت در گرو طاعت خداست تو را

به نقد زر گوهر عمر پربها مفروش *** که این معامله سر منشأ بلاست تو را

بتوبه کوش و مکن مابقی عمر گناه *** کنون که تو سن فرصت به زیرپاست تو را

ص: 17

به مال غره مشو مال مال ورّاث است *** چنان که نیست پدر ارث او بجاست تو را

بدون لطف خدا ساحل نجاتی نیست *** هزار نوح نبی گر که ناخداست تو را

مکن برای دو نان سر به نزد دونان خم *** که در تنور قدر روزی قضاست تو را

جهان و هرچه در اوست جز خدا فانی است *** فنای حضرت حق شود فنا بقاست تو را

دعای نیمه شبی کوه را کند کاهی *** کنون که غرق گناهی که دعاست تو را

ز پند شاعر ژولیده درس عبرت گیر *** که تو مریضی اشعار من دواست تو را

عنان نفس

عنان نفس گر انسان ز کف رها نکند *** به اتکای خرد در جهان خطا نکند

عزیز مصر شود هر که در مسیر هوس *** بمیرد از عطش و کام دل روا نکند

قدم نهد به تقرب فراتر از جبرئیل *** کسی که بنده گی کس بجز خدا نکند

نصیب دست تجاوز نمی شود حقش *** کسی که حق کسی را بزیر پا نکند

بپای میز عمل پا به گل نمی ماند *** کسی که فکر جزا را ز خود جدا نکند

مبند دل به عروسی که کام دل ز کسی *** در این سرای دو در تا ابد روا نکند

به شاخسار سعادت نمی رسد دستش *** کسی که درک ولایت در این سرا نکند

شفیع شاعر ژولیده می شود مولا *** اگر که دامن او را ز کف رها نکند

مهدی موعود

بی گل روی تو دل واله و شیداست هنوز *** دل ما در طلب آن رخ زیباست هنوز

روزها شب شد و شب در غم هجران تو روز *** روز ما بی تو رفیق شب یلداست هنوز

آه شد ناله و از ناله دل سوختگان *** در نیستان قلم شیون و غوغاست هنوز

یوسف مصر که شد شهره آفاق به حُسن *** عاشق دیدن آن حُسن دلاراست هنوز

یوسف فاطمه از پرده غیبت بدر آی *** که بشر غرق تمنای تو مولاست هنوز

تا زنی تکیه به دیوار حرم سوی حرم *** دیده منتظرین محو تماشاست هنوز

ص: 18

جان زهرا قدمی رنجه که در خاک بقیع *** مخفی از دیده ما تربت زهراست هنوز

ای خدا وعده امروز بفردا مفکن *** که کرم قطره و الطاف تو دریاست هنوز

نه همین شاعر ژولیده بود منتظرش *** هر که را می نگرم عاشق مولاست هنوز

جواب شهریار

شنیدم شهریار از شهر تبریز *** به نیشابور شد در فصل پائیز

چنین در هجو نیشابور گفته *** بجای دُرّ بسی خرمهره سفته

که این جا خطه بابا شمل هاست *** در ایران مجمع کور و کچل هاست

کنون باید چنین داد سخن داد *** به او یک پاسخ دندان شکن داد

که ای استاد بی انصاف انصاف *** زدی ناحق قدم بر قله قاف

شکستی حرمت نان و نمک را *** ندانستی تو معیار محک را

در این جا هشتمین شمس امامت *** فکنده مدتی رحل اقامت

در این جا آن حدیث جاودانه *** رقم شد از زبان آن یگانه

همین مردم حدیثش را نوشتند *** به دل ها بذر مهر و عشق کشتند

شکستی حرمت حصن ولایت *** ز تو فردا کند مولا شکایت

تو را مهر علی امداد کرده *** همای رحمتش استاد کرده

گمانم آن زمان والا نبودی *** محب حضرت مولا نبودی

بسان کور باطن کور بودی *** اسیر حقه وافور بودی

بجای گل خس و خاشاک چیدی *** شبش را دیدی و روزش ندیدی

جواب شعر هجوت این چنین است *** سزای آدم نادان همین است

«کبوتر با کبوتر باز با باز» *** «کند همجنس با همجنس پرواز»

اربعين

ای وادی تف محرم راز سحرم کو *** ای مسلخ خون صید به خون غوطه ورم کو

ای شاهد بی رحمی صیّاد ستمگر *** بر گو تو بمن قمری بی بال و پرم کو

ص: 19