رساله ی آموزشی مطابق با فتاوای مرجع عالی قدر حضرت آیت الله خامنه ای (مد ظله العالی)

مشخصات کتاب

سرشناسه: خامنه اى، على، رهبر جمهورى اسلامى ايران، 1318 -

عنوان و نام پديدآورنده: رساله ی آموزشی مطابق با فتاوای مرجع عالی قدر حضرت آیت الله خامنه ای (مد ظله العالی)

مشخصات ناشر: تهران: انتشارات انقلاب اسلامى ، 1392.

مشخصات ظاهرى: 2ج

ISBN: 978-600-93133-3-4

وضعيت فهرستنويسى: فيپا

موضوع: فقه جعفرى -- رساله عمليه

موضوع: فتواهاى شيعه -- قرن 14

رده بندى كنگره: 1392 5 ر 2 خ/ 9/83 BP

رده بندى ديويى: 297/3422

شماره كتابشناسى ملى: 3133751

تنظیم کننده متن دیجیتال میثم حیدری

ص: 1

جلد 1

اشاره

بسم الله الرحمن الرحیم

ص: 2

ص: 3

مقدّمه

مجموعه اى كه در اختيار داريد، حاوى مسائل مهّم و مورد ابتلاء در ابواب عبادات و معاملات است كه مطابق با فتاواى مرجع عالى قدر حضرت آيت الله العظمى خامنه اى (دام ظلّه العالى) مى باشد كه بنا به درخواستهاى مك - رّر از سوى علماء و فضلاء و مقلّ - دين، توسّط انتشارات فقه روز به طبع رسيده و در اختيار عموم مؤمنين و علاقمندان قرار مى گيرد.

در اين مجموعه آموزشى، علاوه بر موارد موجود در رساله ى «أجوبهًْ الإستفتائات»، استفتائات جديد نيز اضافه گرديد و در دروس مربوط به احكام معاملات از جزوه هاى دروس خارج فقه(1) معظّمٌله نيز بهره گرفته شده تا بر غناى آموزشى مجموعه، برطبق اسلوب و بيان معظّمٌله افزوده گردد.

مجلّد اوّل اين مجموعه شامل احكام عبادات در ابواب تقليد، طهارت، نماز، روزه، خمس، انفال، جهاد، امر به معروف و نهى از منكر و در ضمن 77 درس و مجلّد دوّم آن شامل احكام معاملات جايز و حرام و در ضمن 82 درس مى باشد. تدوين دروس مزبور به نحوى انجام گرفته است كه نفع آن عام و بهره گيرى از آن براى همگان آسان باشد.

شايان ذكر است اين اثر توسّط مرحوم محمّدرضا مشفقى پور تدوين شده و دفتر استفتائات معظّمٌله اين رساله ى آموزشى را مورد تأييد و عمل به آن را مجزى اعلام نموده اند.

از تمامى عزيزانى كه ما را در تهيه اين مجموعه يارى نموده اند صميمانه تشكّر مى كنيم.

خداوند متعال به همه ى ما توفيق عمل به احكام اسلام و قرآن و سنّت پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) وائمۀ طاهرين (عليهم السّلام) را عنايت فرمايد.

ومن الله التوفيق

ص: 4


1- . در متن كتاب منظور از «ج» جزوه درس خارج فقه مقام معظّم رهبرى (دام ظلّه العالى) مى باشد.

ص: 5

فهرست مطالب

فصل اول / تقليد 1

درس 1 / تقليد (1) 3

1. مقدمه 3

2. راههاى شناخت احكام 4

3. اقسام تقليد 5

4. اعمال بدون تقليد 6

درس 2 / تقليد (2) 7

5. شرايط مرجع تقليد 7

7. عادل باشد 8

9. مجتهد باشد 8

10. بنا بر احتياط واجب اعلم باشد 8

6. تبعيض در تقليد 9

درس 3 / تقليد (3) 11

7. راههاى شناخت مجتهد جامع الشرائط 11

8. راههاى به دست آوردن فتواى مجتهد 12

9. احكام عدول 12

10. مسائل متفرقه ى تقليد 13

درس 4 / ولايت فقيه و رهبرى 15

1. معناى ولايت فقيه 15

2. ضرورت ولايت فقيه 15

3. قلمرو ولايت فقيه 16

ص: 6

4. اختلاف نظر ولى فقيه با نظر مرجع تقليد 17

فصل دوم / طهارت 21

درس 5 / آبها 23

1. اقسام آبها 23

2. آب مضاف (آب ناخالص و عصاره يى) 23

3. آب مطلق (آب خالص) 24

4. احكام اقسام آبهاى مطلق 25

5. احكام شك در آب 26

درس 6 / تخلى 28

1. احكام تخلى (بول و غايط كردن) 28

2. استبرا 29

3. استنجا (تطهير مخرج بول و غايط) 30

درس 7 / نجاسات (1) 31

1. نجاسات 31

درس 8 / نجاسات (2) 36

درس 9 / نجاسات (3) 39

2. راههاى ثابت شدن نجاست 39

3. چگونگى نجس شدن چيزهاى پاك 39

4. احكام نجاسات 40

5. وسواس و درمان آن 40

درس 10 / مطهرات (1) 43

1. مطهرات 43

درس 11 / مطهرات (2) 46

درس 12 / مطهرات (3) 49

2. راههاى ثابت شدن طهارت 49

3. اصل طهارت 49

4. احكام ظرفها 51

درس 13 / وضو (1) 52

1. معناى وضو 52

2. كيفيت وضو 52

درس 14 / وضو (2) 57

ص: 7

3. شرايط وضو 57

درس 15 / وضو (3) 60

درس 16 / وضو (4) 64

4. وضوى ارتماسى 64

5. وضوى جبيره يى 64

6. مبطلات وضو 65

7. احكام وضو 66

درس 17 / وضو (5) 67

8. غايات وضو (كارهايى كه بايد براى آن وضو گرفت) 67

درس 18 / غسل (1) 72

1. معناى غسل 72

2. اقسام غسل 72

3. كيفيت غسل 73

4. غسل جبيره يى 74

درس 19 / غسل (2) 75

5. شرايط غسل 75

6. احكام غسل 75

درس 20 / غسل (3) 77

7. غسل جنابت 77

درس 21 / غسل (4) 81

8. غسل هاى مخصوص بانوان 81

درس 22 / احكام درگذشتگان (1) 84

1. غسل مس ميت 84

2. احكام محتضر (كسى كه در حال جان دادن است) 85

3. واجبات پس از مرگ 85

درس 23 / احكام درگذشتگان (2) 87

4. غسل ميت 87

5. حنوط 88

6. كفن 88

درس 24 / احكام درگذشتگان (3) 90

7. نماز ميت 90

ص: 8

8. دفن 91

9. احكام نبش قبر 92

10. احكام شهيد 92

11. احكام اعدامى 93

درس 25 / تيمم (1) 95

1. موارد تيمم 95

2. چيزهايى كه تيمم بر آن صحيح است 97

3. كيفيت تيمم 97

4. تيمم جبيره يى 98

درس 26 / تيمم (2) 99

5. شرايط تيمم 99

6. احكام تيمم 101

فصل سوم / نماز 105

درس 27 / اقسام نمازها 107

1. نمازهاى واجب و مستحب 107

2. نوافل يوميه 108

درس 28 / لباس نمازگزار (1) 110

1. مقدار پوشش در نماز 110

2. شرايط لباس نمازگزار 111

درس 29 / لباس نمازگزار (2) 114

3. مواردى كه لازم نيست بدن يا لباس نمازگزار پاك باشد 115

درس 30 / مكان نمازگزار (1) 118

1. شرايط مكان نمازگزار 118

درس 31 / مكان نمازگزار (2) 121

درس 32 / احكام مسجد (1) 124

1. احكام حرام مساجد 124

درس 33 / احكام مسجد (2) 128

2. احكام مستحب مساجد 128

درس 34 / قبله 131

1. احكام قبله 131

درس 35 / نمازهاى يوميه (1) 134

ص: 9

1. اهميت نمازهاى يوميه 134

2. تعداد نمازهاى يوميه 134

3. اوقات نمازهاى يوميه 135

درس 36 / نمازهاى يوميه (2) 137

4. احكام اوقات نماز 137

5. ترتيب در بين نمازها 138

درس 37 / نمازهاى يوميه (3) 140

6. اذان و اقامه 140

درس 38 / نمازهاى يوميه (4) 143

7. واجبات نماز 143

درس 39 / نمازهاى يوميه (5) 147

درس 40 / نمازهاى يوميه (6) 152

درس 41 / نمازهاى يوميه (7) 156

درس 42 / نمازهاى يوميه (8) 162

درس 43 / نمازهاى يوميه (9) 167

درس 44 / نمازهاى يوميه (10) 173

درس 45 / نمازهاى يوميه (11) 177

درس 46 / نمازهاى يوميه (12) 181

8. قنوت 182

9. تعقيب 183

درس 47 / نمازهاى يوميه (13) 184

10. ترجمه ى نماز 184

درس 48 / نمازهاى يوميه (14) 188

11. مبطلات نماز 188

درس 49 / نمازهاى يوميه (15) 192

12. شكيات نماز 192

درس 50 / نمازهاى يوميه (16) 196

13. نماز جمعه 196

درس 51 / نمازهاى يوميه (17) 201

14. نماز مسافر 201

درس 52 / نمازهاى يوميه (18) 208

ص: 10

درس 53 / نمازهاى يوميه (19) 211

درس 54 / نمازهاى يوميه (20) 215

15. نماز قضا 215

درس 55 / نماز آيات نماز عيد فطر و قربان 219

1. نماز آيات 219

2. نماز عيد فطر و قربان 221

درس 56 / نماز جماعت (1) 223

1. مشروعيت و اهميت نماز جماعت 223

درس 57 / نماز جماعت (2) 227

21. شرايط نماز جماعت 227

22. احكام نماز جماعت 228

23. شرايط امام جماعت 229

24. مسائل متفرقه ى نماز 231

فصل چهارم / روزه 233

درس 58 / روزه (1) 235

1. معناى روزه 235

2. انواع روزه 236

3. روزه هاى واجب 237

4. شرايط وجوب روزه 237

5. شرايط صحت روزه 238

درس 59 / روزه (2) 240

6. نيت روزه 240

درس 60 / روزه (3) 244

7. مفطرات 244

درس 61 / روزه (4) 248

درس 62 / روزه (5) 253

8. كفاره ى افطار عمدى روزه ى ماه مبارك رمضان 253

درس 63 / روزه (6) 257

9. كفاره ى افطار قضاى ماه رمضان 257

10. كفاره ى تأخير 258

11. فديه 259

ص: 11

درس 64 / روزه (7) 261

12. جاهايى كه قضا واجب است ولى كفاره واجب نيست 261

13. احكام قضاى روزه 262

14. احكام روزه ى قضاى پدر و مادر 264

15. احكام روزه ى مسافر 264

درس 65 / روزه (8) 266

16. راههاى ثابت شدن اول ماه 266

17. مسائل متفرقه ى روزه 268

فصل پنجم / خمس 271

درس 66 / خمس 273

1. معناى خمس 273

2. وجوب خمس 273

3. منابع هفتگانه خمس 274

4. بخشى از آثار سوء عدم پرداخت خمس 275

درس 67 / خمس درآمد (1) 277

1. معناى درآمد 277

2. انواع درآمد 277

3. نمونه هايى از موارد عدم انطباق درآمد 278

درس 68 / خمس درآمد (2) 282

4. معناى مؤونه 282

5. حدود مؤونه 282

درس 69 / خمس درآمد (3) 287

8. نمونه هايى از موارد عدم انطباق مؤونه 287

6. طلاى مسكوك 290

7. حقوق بازنشستگى 291

8. كفن 291

درس 70 / خمس درآمد (4) 293

9. نمونه هايى از موارد انطباق مؤونه 293

درس 71 / خمس درآمد (5) 298

10. نحوه ى محاسبه ى خمس درآمد و پرداخت آن 298

درس 72 / خمس درآمد (6) 303

ص: 12

درس 73 / خمس معدن گنج مال حلال مخلوط 307

1. خمس معدن 307

2. گنج 307

3. مال حلال مخلوط به حرام 308

4. مصرف خمس 308

5. مسائل متفرقه ى خمس 311

فصل ششم / انفال 313

درس 74 / انفال 315

1. معناى انفال 315

2. منابع انفال 315

فصل هفتم / جهاد 321

درس 75 / جهاد 321

1. معناى جهاد 321

2. وجوب جهاد 321

3. اقسام جهاد 321

فصل هشتم / امر به معروف و نهى از منكر 325

درس 76 / امر به معروف و نهى از منكر (1) 327

1. معناى امر به معروف و نهى از منكر 327

2. وجوب امر به معروف و نهى از منكر 327

4. شرايط امر به معروف و نهى از منكر 329

درس 77 / امر به معروف و نهى از منكر (2) 333

5. مراحل و مراتب امر معروف و نهى از منكر 333

6. مسائل متفرقه ى امر به معروف و نهى از منكر 336

ص: 13

فصل اوّل تقليد

اشاره

ص: 1

ص: 2

درس 1 تقليد (1) مقدمه - راههاى شناخت احكام - اقسام تقليد - اعمال بدون تقليد

1. مقدمه
اشاره

مكلف بايد مسائلى را كه انجام تكاليف شرعى روزمره وابسته به دانستن آن است فرا بگيرد، مانند مسائل اصلى نماز و روزه و طهارت و برخى معاملات و غير آن، و اگر ياد نگرفتن احكام به ترك واجب يا ارتكاب حرام بيانجامد گناهكار خواهد بود.

توجه

* مكلف به كسى گفته مى شود كه واجد شرايط تكليف باشد.

ص: 3

* تا زمانى كه يكى از نشانه هاى بلوغ در فردى تحقق پيدا نكرده شرعاً حكم به بلوغ او نمى شود و مكلف به احكام شرعى نيست.

* صرف احتمال اين كه انبات (رويش موى درشت زير شكم) يا احتلام زودتر از سن تكليف ظاهر شده اند براى حكم به بلوغ كفايت نمى كند.

* خونى كه دختر قبل از اتمام نه سالگى مى بيند علامت شرعى بلوغ نيست.

* همانطور كه گفتيم معيار در سن بلوغ، سال قمرى است و در صورتى كه تاريخ تولد بر اساس سال شمسى معلوم باشد مى توان آن را بر اساس سال قمرى از طريق محاسبه ى اختلاف بين سال قمرى و سال شمسى به دست آورد. (هر سال قمرى 10 روز و 21 ساعت و 17 ثانيه كمتر از سال شمسى است.)

2. راههاى شناخت احكام
1. اجتهاد

اجتهاد يعنى استنباط و استخراج احكام شرعى و قوانين الهى از مدارك و منابع معتبر كه نزد فقهاى اسلام مقرر و ثابت شده است.

2. احتياط

احتياط يعنى عمل كردن به طورى كه مطمئن شود وظيفه ى شرعى خود را انجام داده است، مثلاً كارى را كه بعضى از مجتهدين حرام مى دانند و بعضى ديگر حرام نمى دانند به جا نياورد و كارى را كه بعضى واجب مى دانند و بعضى ديگر واجب نمى دانند، انجام دهد.

ص: 4

3. تقليد
اشاره

تقليد يعنى در احكام دين به مجتهد جامع الشرائط مراجعه كردن، و به عبارت ديگر بر طبق تشخيص و فتواى او اعمال شرعى را به جا آوردن.

توجه

* تقليد، علاوه بر اين كه ادله ى لفظى دارد، عقل نيز حكم مى كند كه شخص ناآگاه به احكام دين بايد به مجتهد جامع الشرائط مراجعه كند.

* مكلف اگر در احكام دين مجتهد نيست بايد از كسى كه مجتهد است تقليد كند و يا به احتياط رفتار نمايد.

* از آن جايى كه عمل به احتياط مستلزم شناسايى موارد و چگونگى احتياط و صرف وقت بيشتر است، بهتر آن است كه مكلف در احكام دين از مجتهد جامع الشرائط تقليد كند.

3. اقسام تقليد
اشاره

تقليد از ميت از يك نظر بر دو قسم است:

1. ابتدايى: (يعنى تقليد كردن از مجتهد مرده بدون آن كه قبلاً در زمان حيات وى از او تقليدكرده باشد) كه بنا به احتياط (واجب) جايز نيست.

2. بقايى: (يعنى باقى بودن بر تقليد از مجتهد مرده يى كه در زمان حيات وى از او تقليد كرده است) كه در همه ى مسائل حتى در مسائلى كه تا كنون مكلف به آنها عمل نكرده جايز و مجزى است.

توجه

* در تقليد بقايى، فرقى نيست بين آن كه مجتهد ميت، اعلم باشد يا نباشد، در هر صورت جايز

ص: 5

است، ولى سزاوار است كه احتياط در بقا بر تقليد ميت اعلم ترك نشود.

* تقليد ابتدايى از مجتهد ميت يا بقا بر تقليد او و حدود آن، بايد به تقليد از مجتهد زنده و بنابر احتياط واجب اعلم باشد. بلى در صورتى كه جواز بقا بر تقليد ميت، مورد اتفاق فقهاى عصر حاضر باشد اجازه از اعلم واجب نيست.

* افرادى كه در زمان حيات مجتهد جامع الشرائط غير بالغ بوده اند ولى به نحو صحيح از او تقليد كرده اند، مى توانند بعد از فوت آن مجتهد همچنان بر تقليد وى باقى بمانند.

* شخصى كه از مجتهدى تقليد مى كرده و بعد از فوت او در بعضى از مسائل از مجتهد ديگرى تقليد كرده است و اين مجتهد نيز وفات نموده، مى تواند مانند گذشته بر تقليد از مجتهد اول در مسائلى كه از او عدول نكرده باقى بماند، همچنان كه مخير است در مسائلى كه عدول نموده بر فتواى مجتهد دوم باقى بماند و يا به مجتهد زنده عدول كند.

4. اعمال بدون تقليد
اشاره

اعمال افرادى كه تقليد نمى كنند يا تقليد صحيح ندارند در صورتى محكوم به صحت است كه:

1. موافق احتياط باشد.

2. يا مطابق واقع باشد.

3. يا مطابق با نظر مجتهدى باشد كه وظيفه دارند از او تقليد كنند.

تمرين

1. آيا كسى كه در آموختن احكام دينى مورد نياز خود كوتاهى مى كند گناهكار است؟

2. نشانه هاى بلوغ كدامند؟

3. راههاى شناخت احكام را برشمريد؟

4. عمل به احتياط بهتر است يا تقليد؟ چرا؟

5. اقسام تقليد را توضيح دهيد؟

6. حكم اعمال بدون تقليد چيست؟

ص: 6

درس 2 تقليد (2) شرايط مرجع تقليد - تبعيض در تقليد

5. شرايط مرجع تقليد
توجه

* از كسى بايد تقليد كرد كه شرايط آن را داشته باشد.

ص: 7

7. عادل باشد

1. عدالت عبارت است از حالت نفسانى است كه باعث مى شود انسان هميشه تقوايى داشته باشد كه مانع از ترك واجبات يا انجام محرمات شرعى بشود.

2. عادل كسى است كه عدالت داشته باشد، و به عبارت ديگر كسى است كه پرهيزكارى او به حدى رسيده باشد كه از روى عمد مرتكب گناه (ترك واجب يا انجام حرام) نشود.

3. براى اثبات و احراز عدالت، حسن ظاهر كافى است.

9. مجتهد باشد

1. اجتهاد از يك نظر بر دو قسم است:

1. اجتهاد مطلق: اجتهادى را گويند كه صاحب آن در تمام ابواب فقهى داراى توانايى فتوا و نظر اجتهادى است. صاحب اجتهاد مطلق را «مجتهد مطلق» نامند.

2. اجتهاد متجزى: به اجتهادى گفته مى شود كه صاحب آن در برخى از ابواب فقهى، مثل نماز و روزه داراى توانايى فتوا و نظر اجتهادى است. صاحب اجتهاد تجزى را «مجتهد متجزى» مى گويند.

2. فتواى مجتهد مطلق براى خودش حجت است و ديگران هم مى توانند از او تقليد كنند، و همچنين فتواى مجتهد متجزى، گرچه احتياط مستحب در ترك تقليد از مجتهد متجزى است.

10. بنا بر احتياط واجب اعلم باشد

1. اعلم يعنى كسى كه بر استنباط احكام دين تواناتر باشد، و به عبارت ديگر كسى است كه نسبت به ساير مراجع، قدرت بيشترى بر شناخت احكام الهى داشته باشد و بهتر بتواند احكام شرعيه را از ادله، استنباط كند، و همچنين نسبت به اوضاع زمان خود به مقدارى كه در تشخيص موضوعات احكام و ابراز نظر فقهى مؤثر است آگاهتر باشد.

2. دليل وجوب تقليد از اعلم، بناى عقلا و حكم عقل است.

3. وجوب تقليد از اعلم بنا به احتياط واجب در مسائلى است كه فتواى اعلم با فتواى غير اعلم اختلاف دارد.

4. به صرف احتمال عدم وجود شرايط معتبر در اعلم، جايز نيست بنا به احتياط واجب در مسائل

ص: 8

مورد اختلاف از غير اعلم تقليد كرد.

چند نكته در ارتباط با شرايط مرجع تقليد

* در صحت تقليد از مجتهد جامع الشرائط، تصدى مرجعيت يا داشتن رساله ى عمليه شرط نيست، لذا اگر براى مكلف ثابت شود مجتهدى كه متصدى مقام مرجعيت نبوده و رساله ى عمليه هم ندارد جامع الشرائط است مى تواند از او تقليد كند.

* در تقليد از مجتهد جامع الشرائط شرط نيست كه مجتهد اهل كشور مكلف و يا ساكن در محل سكونت او باشد.

* پدران و مادران وظيفه دارند فرزندان تازه به سن تكليف رسيده ى خود را كه بايد مرجع تقليدى انتخاب كنند و به خاطر دشوار بودن درك مسأله ى تقليد نمى توانند به تنهايى وظيفه ى شرعى خود را در اين باره تشخيص دهند، ارشاد و راهنمايى نمايند.

6. تبعيض در تقليد
اشاره

1. تبعيض در تقليد يعنى تقليد را قسمت قسمت كردن و در هر قسمت از احكام، از مجتهد آن قسمت تقليد كردن.

2. مقلد مى تواند هر قسمت از احكام شرعى را از مجتهدى كه در آن قسمت تبحر و مهارت بيشترى دارد تقليد كند، مثلاً عبادات را از مجتهدى و معاملات را از مجتهد ديگرى تقليد نمايد يا احكام فردى را از يكى و احكام اجتماعى و سياسى و اقتصادى را از ديگرى تقليد كند، بلكه اگر اعلميت هر يك از مجتهدين در مسائلى كه مكلف بنا دارد در آن مسائل از او تقليد كند محرز شود، بنا بر احتياط (واجب)، تبعيض در تقليد در صورت اختلاف فتوا در مسائل مورد نياز مقلد واجب است.

تمرين

1. شرايط مرجع تقليد كدامند؟

2. عدالت چيست؟ و عادل كيست؟

ص: 9

3. آيا فتواى مجتهد متجزى براى خودش و ديگران حجت است؟

4. چرا بايد از اعلم تقليد كرد؟

5. آيا مى توان از مجتهدى كه رساله ى عمليه ندارد تقليد كرد؟ چرا؟

6. تبعيض در تقليد يعنى چه؟ و چه حكمى دارد؟

ص: 10

درس 3 تقليد (3) راههاى شناخت مجتهد جامع الشرائط - راههاى به دست آوردن فتواى مجتهد -

احكام عدول - مسائل متفرقه ى تقليد
7. راههاى شناخت مجتهد جامع الشرائط
توجه

* اگر بينه ى شرعى (مثل شهادت دو نفر عادل و اهل خبره) بر صلاحيت و جامع الشرائط بودن مجتهدى اقامه شود، تا زمانى كه بينه ى شرعى ديگرى كه معارض آن باشد پيدا نشود، آن بينه حجت شرعى است و به آن اعتماد مى شود، اگر چه موجب حصول اطمينان نباشد، و در اين صورت جستجو از بينه ى معارض و احراز عدم وجود آن لازم نيست.

ص: 11

8. راههاى به دست آوردن فتواى مجتهد
توجه

* در تصدى نقل فتواى مجتهد و بيان حكم شرعى، اجازه داشتن از مجتهد شرط نيست، ولى كسى كه دچار خطا و اشتباه مى شود جايز نيست متصدى اين كار شود، و اگر در موردى اشتباه كرد، چنانچه متوجه اشتباه خود شد، بر او واجب است شنونده را از آن اشتباه آگاه نمايد. به هر حال، بر مستمع جايز نيست تا اطمينان به صحت گفتار گوينده پيدا نكرده، به نقل او عمل كند.

9. احكام عدول
اشاره

ص: 12

توجه

* صرف گمان به ناهماهنگى فتاواى مرجع تقليد با زمان و شرايط حاكم بر آن و يا دشوارى عمل به فتاواى او، سبب جواز عدول از مجتهد اعلم به مجتهد ديگر نمى شود.

10. مسائل متفرقه ى تقليد

1. هرگاه براى مكلف در اثناى نماز مسأله يى پيش بيايد كه حكم آن را نمى داند، جايز است به يكى از دو طرفى كه احتمال آن را مى دهد عمل كند و نماز را به آخر برساند، ولى پس از نماز بايد مسأله را بپرسد و اگر آنچه عمل كرده موجب بطلان نمازش شده باشد، نماز را دوباره بخواند.

2. جاهل از يك نظر بر دو قسم است:

1. جاهل قاصر: كسى است كه اصلاً متوجه جهل خود نيست و يا راهى براى برطرف كردن جهل خود ندارد.

2. جاهل مقصر: به كسى گفته مى شود كه متوجه جهل خود بوده و راههاى رفع جهالت خود را هم مى داند ولى در آموختن احكام كوتاهى مى كند.

3. احتياط واجب يعنى وجوب انجام يا ترك فعلى از باب احتياط. در احتياط واجب مقلد مى تواند به مجتهد ديگر كه احتياط نكرده و فتواى صريح دارد با رعايت ترتيب الاعلم فالاعلم رجوع كند.

4. همه ى عبارت هاى «فيه اشكال»، «مشكل»، «لا يخلو من اشكال» كه در كتب فقهى به كار مى روند، دلالت بر احتياط دارند مگر عبارت «لا اشكال فيه» كه فتوى است.

5. در مقام عمل فرقى بين «جايز نيست» و «حرام است» وجود ندارد.

تمرين

1. راههاى دستيابى به فتواى مجتهد را ذكر نماييد.

2. آيا كسى كه اجازه از مجتهد ندارد جايز است متصدى نقل فتواى مجتهد و بيان احكام شرعى شود؟

ص: 13

3. مواردى كه عدول به غير اعلم جايز نيست را توضيح دهيد؟

4. در چه موردى عدول واجب است؟

5. اقسام جاهل كدامند؟

6. فرق بين جايز نبودن و حرام چيست؟

ص: 14

درس 4 ولايت فقيه و رهبرى معناى ولايت فقيه - ضرورت ولايت فقيه - قلمرو ولايت فقيه - اختلاف نظر ولى فقيه با نظر مرجع تقليد

1. معناى ولايت فقيه
اشاره

ولايت فقيه يعنى حكومت فقيه عادل و دين شناس.

توجه

* ولايت فقيه در رهبرى جامعه ى اسلامى و اداره ى امور اجتماعى ملت اسلامى در هر عصر و زمان از اركان مذهب حقه ى اثنى عشرى است كه ريشه در اصل امامت دارد. (اجوبة الاستفتاءات، س 61)

* عدم اعتقاد به ولايت فقيه، اعم از اين كه بر اثر اجتهاد باشد يا تقليد، در عصر غيبت حضرت حجت (عج) موجب ارتداد و خروج از دين اسلام نمى شود، و اگر كسى به نظر خود بر اساس استدلال و برهان به عدم لزوم اعتقاد به آن رسيده باشد معذور است، ولى ترويج اختلاف و تفرقه بين مسلمانان براى او جايز نيست.

2. ضرورت ولايت فقيه
اشاره

از آن جا كه دين حنيف اسلام كه آخرين دين آسمانى است و تا روز قيامت استمرار دارد و دين حكومت و اداره ى امور جامعه است، لذا همه ى طبقات جامعه ى اسلامى ناگزير از داشتن ولى امر و حاكم و رهبر هستند تا امت اسلامى را از شر دشمنان اسلام و مسلمين حفظ نمايد، و از نظام

ص: 15

جامعه ى اسلامى پاسدارى نموده و عدالت را در آن بر قرار و از ظلم و تعدى قوى بر ضعيف جلوگيرى نمايد، و وسايل پيشرفت و شكوفايى فرهنگى، سياسى و اجتماعى را تأمين كند.

توجه

* ولايت فقيه، حكم شرعى تعبدى است كه مورد تأييد عقل نيز مى باشد، و در تعيين مصداق آن روش عقلايى وجود دارد كه در قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران بيان شده است.

3. قلمرو ولايت فقيه
1. اوامر ولايى ولى فقيه
اشاره

همه ى مسلمانان بايد از اوامر ولايى و دستورات حكومتى ولى فقيه اطاعت نموده و تسليم امر و نهى او باشند. اين حكم شامل فقهاى عظام هم مى شود چه رسد به مقلدين آنان.

توجه

* براى هيچ كسى جايز نيست كه با متصدى امور ولايت به اين بهانه كه خودش شايسته تر است، مخالفت نمايد. اين در صورتى است كه متصدى منصب ولايت از راههاى قانونى شناخته شده به مقام ولايت رسيده باشد.

2. احكام ولايى ولى فقيه

احكام ولايى و انتصابات صادره از طرف ولى امر مسلمين اگر هنگام صدور، موقت نباشد، همچنان استمرار دارد و نافذ خواهد بود، مگر اين كه ولى امر جديد مصلحتى در نقض آنها ببيند و آنها را نقض كند.

3. اجراى حدود

اجراى حدود (مثل حد زنا و سرقت) در زمان غيبت هم واجب است، و ولايت بر آن اختصاص به ولى امر مسلمين دارد.

4. مقدم بودن اختيارات ولى فقيه بر اختيارات آحاد امت

تصميمات و اختيارات ولى فقيه در مواردى كه مربوط به مصالح عمومى اسلام و مسلمين

ص: 16

است، در صورت تعارض با اراده و اختيار آحاد مردم، بر اختيارات و تصميمات آحاد امت، مقدم و حاكم است.

5. اداره ى رسانه هاى گروهى

اداره ى رسانه هاى گروهى بايد تحت امر و اشراف ولى امر مسلمين باشد و در جهت خدمت به اسلام و مسلمين و نشر معارف ارزشمند الهى به كار گمارده شود، و نيز در جهت پيشرفت فكرى جامعه ى اسلامى و حل مشكلات آن و اتحاد مسلمانان و گسترش اخوت و برادرى در ميان مسلمين و امثال اين گونه امور از آن استفاده مى شود.

سه نكته در ارتباط با قلمرو ولايت فقيه

* اطاعت از دستورات نماينده ى ولى فقيه: نماينده ى ولى فقيه در صورتى كه دستورات خود را بر اساس قلمرو صلاحيت و اختياراتى كه از طرف ولى فقيه به او واگذار شده است صادر كرده باشد مخالفت با آنها جايز نيست.

* ولايت ادارى: در مفاهيم اسلامى چيزى به عنوان ولايت ادارى (به معناى لزوم اطاعت از دستورات مقام بالاتر بدون حق اعتراض) وجود ندارد، ولى مخالفت با اوامر ادارى كه بر اساس ضوابط و مقررات قانونى ادارى صادر شده باشد جايز نيست.

* ولايت تكوينى: ولى فقيه، ولايت تكوينى(1) ندارد. اين امر اختصاص به معصومين (ع) دارد.

4. اختلاف نظر ولى فقيه با نظر مرجع تقليد
اشاره

در مواردى كه نظر ولى فقيه با نظر مرجع تقليد مختلف است، اگر اين اختلاف، در مسائل مربوط به اداره ى كشور و امورى كه به عموم مسلمانان ارتباط دارد باشد، مثل دفاع از اسلام و

ص: 17


1- . ولايت بر دو قسم است: 1. ولايت تشريعى: يعنى حاكميت و سرپرستى قانون الهى، مانند ولايت پدر و جد پدرى بر كودك نابالغ يا ولايت حاكم اسلامى بر تمام مسائل مربوط به حكومت و اداره ى كشور اسلامى. 2. ولايت تكوينى: يعنى توانايى تصرف كردن در جهان تكوينى (آفرينش) به فرمان و اذن خداوند و قدرت به وجود آوردن حوادث بر خلاف عادت و جريان طبيعى عالم اسباب، مانند شفا دادن بيماران غير قابل علاج يا زنده كردن مردگان.

مسلمين بر ضد كفار و مستكبران متجاوز، بايد نظر ولى امر مسلمين اطاعت شود و اگر در مسائل فردى محض باشد، هر مكلفى بايد از فتواى مرجع تقليدش پيروى نمايد.

تمرين

1. ولايت فقيه يعنى چه؟ و چرا ضرورى است؟

2. وظيفه ى شرعى مسلمانان در برابر اوامر ولايى ولى فقيه را بيان نماييد؟

3. آيا اوامر ولايى كه از رهبر متوفى صادر شده است بدون اذن رهبر زنده، خود به خود استمرار و نافذ خواهد بود؟

4. آيا مجتهد جامع الشرائط در عصر غيبت، ولايت بر اجراى حدود دارد؟

5. آيا اطاعت از دستورات نماينده ى ولى فقيه در مواردى كه داخل در قلمرو نمايندگى اوست، واجب است؟

6. مكلف در مواردى كه نظر ولى فقيه با نظر مرجع تقليد متفاوت است چه وظيفه يى دارد؟

ص: 18

فصل دوّم طهارت

اشاره

ص: 19

ص: 20

دين اسلام به طهارت و پاكيزگى اهميت زياد داده است. بعضى از اعمال و تكاليف شرعى در صورتى درست است كه با طهارت انجام داده شود، و بعضى چيزها از نظر شريعت مقدس اسلام، ناپاك است و از آن بايد هميشه يا در مواقع خاصى اجتناب شود. در فقه اسلام به جز پاكيزگى و تميزى و طهارت كه همواره چيز مطلوبى است، نوعى شستشوى خاص (وضو و غسل) نيز وجود دارد كه به آن طهارت مى گويند و گاه واجب و گاه مستحب است. احكام طهارت و چيزهاى پاك كننده و كيفيت پاك كردن بدن و لباس و اشياى ديگر و چيزهايى كه نجس و ناپاك است و هر چه به اين مسائل ارتباط مى يابد در اين فصل كه به نام «طهارت» ناميده مى شود بيان مى گردد.

(استفتا از دفتر معظّمٌله، باب طهارت، م 2)

ص: 21

ص: 22

درس 5 آبها اقسام آبها - آب مضاف - آب مطلق - احكام آبهاى مطلق - احكام شك در آب

1. اقسام آبها
2. آب مضاف (آب ناخالص و عصاره يى)
1. معناى آب مضاف

آب مضاف آبى است كه اطلاق كلمه ى آب بر آن به تنهايى و بدون قيد و اضافه صحيح نباشد، خواه از چيزى گرفته شود، مانند آب هندوانه، گلاب و مانند آن، يا با چيزى مخلوط شود به طورى كه ديگر به آن آب نگويند، مانند شربت، آب نمك و مانند آن.

2. احكام آب مضاف

1. آب مضاف، چيز نجس را پاك نمى كند (از مطهرات نيست).

ص: 23

2. با برخورد به نجاست، نجس مى شود (هر چند نجاست كم باشد و بو يا رنگ يا مزه ى آب عوض نشود و هر چند آب مضاف به اندازه كر باشد).

3. وضو و غسل با آب مضاف باطل است.

توجه

* گاهى به آب، موادى اضافه مى كنند كه آن را به رنگ شير در مى آورد، اين آب، حكم آب مضاف را ندارد، (بنابراين مى توان با آن چيزهاى نجس را شست و وضو گرفت و غسل كرد).

3. آب مطلق (آب خالص)
1. معناى آب مطلق

آب مطلق آبى است كه اطلاق كلمه ى آب بر آن به تنهايى و بدون هيچ قيد و شرطى صحيح باشد، مانند آب باران و آب چشمه و مانند آن.

2. اقسام آب مطلق
توجه

* آب يا از آسمان مى بارد يا از زمين (مخزن زير زمينى) مى جوشد و يا نه مى بارد و نه مى جوشد. به آبى كه از آسمان مى بارد «آب باران» گويند، و آبى كه از زمين مى جوشد «آب جارى» است. آبى كه از زمين نمى جوشد و از آسمان نمى بارد «آب راكد» است كه اگر مقدار آن تقريباً 384 ليتر باشد «آب كر» و اگر كمتر از آن باشد «آب قليل» خواهد بود.

3. احكام آب مطلق
اشاره

1. آب مطلق چيز نجس را پاك مى كند (از مطهرات است).

ص: 24

2. آب مطلق به جز آب قليل، تا زمانى كه بر اثر برخورد با نجاست، رنگ يا بو يا مزه ى نجاست نگرفته باشد پاك است.

3. وضو و غسل با آب مطلق صحيح است.

توجه

* براى ترتب آثار شرعى آب مطلق، صدق عنوان آن در نظر عرف كافى است، بنابراين از آن جا كه صرف غلظت آب به سبب وجود املاح، مانع از صدق عنوان آب مطلق بر آن نمى شود، از اين رو مى توان با آب دريايى كه بر اثر وجود املاح فراوان غليظ شده است، مثل درياچه ى اروميه چيزهاى نجس را شست و وضو گرفت و غسل كرد.

4. احكام اقسام آبهاى مطلق
1. آب باران

آب باران اگر به چيزى كه نجس شده است ببارد آن را پاك مى كند.

2. آب كر و جارى
اشاره

1. اگر چيزى را كه نجس شده در آب كر و جارى فرو ببرند آن را پاك مى كند و خود آب نجس نمى شود.

2. آب كر و جارى اگر با ريخته شدن چيزهاى نجس در آن، رنگ يا بو يا مزه ى آن تغيير كند، نجس مى شود و در اين صورت چيزهايى را كه نجس شده اند، پاك نمى كند.

توجه

* آب كر و جارى در تطهير هيچ تفاوتى با هم ندارند.

3. آب قليل

1. اگر چيز نجسى در آب قليل فرو برده شود نجس مى شود و چيزى را كه نجس شده پاك نمى كند.

ص: 25

2. اگر آب قليل را بر روى چيزهايى كه نجس شده است بريزند آنها را پاك مى كند(1)، ولى آن مقدار آبى كه پس از ريخته شدن بر روى نجس، از آن سرازير مى شود، نجس است.

3. آب قليلى كه به طور سرازير و بدون فشار به پايين مى ريزد و قسمت پايين آن با نجاست برخورد مى كند، در صورتى كه سرازيرى آب به گونه يى باشد كه جريان از بالا به پايين بر آن صدق كند قسمت بالاى آن پاك است.

4. آب قليل اگر به كر يا جارى متصل باشد در حكم كر و جارى است.

5. احكام شك در آب
اشاره

1. آبى كه نمى دانيم پاك است يا نجس شرعاً پاك است، ولى آبى كه نجس بوده و نمى دانيم بعداً پاك شده يا نه، در حكم نجس است.

2. آبى كه به اندازه ى كر بوده اگر انسان شك كند كه از كر كمتر شده يا نه، در حكم آب كر است.

توجه

* براى ترتب آثار كر بودن آب، علم به كر بودن آن واجب نيست، بلكه اگر حالت سابقه ى كر بودن آب احراز شود بنا گذاشتن بر كر بودن آن جايز است (مثلاً اگر بدانيم آب موجود در دستشوييهاى قطار و غيره قبلاً به اندازه ى كر يا بيشتر بوده است و شك كنيم از كر افتاده مى توانيم بنا را بر كر بودن آن بگذاريم).

3. آبى كه كمتر از كر بوده تا انسان يقين نكند كه به مقدار كر شده، حكم آب قليل را دارد.

تمرين

1. اقسام آبها را نام ببريد؟

2. آب مضاف و مطلق را تعريف كنيد؟

ص: 26


1- . جهت توضيح بيشتر به صفحه ى 43 رجوع شود.

3. احكام آب مطلق را توضيح دهيد؟

4. حكم وضو و غسل با آب دريايى كه به سبب وجود املاح غلظت پيدا كرده چيست؟

5. در تطهير، چه فرقى بين آب كر و آب جارى است؟

6. حكم آبى كه نمى دانيم پاك است يا نجس چيست؟

ص: 27

درس 6 تخلى احكام تخلى - استبرا - استنجا

1. احكام تخلى (بول و غايط كردن)
1. رعايت قبله

انسان در هنگام تخلى بايد رو به قبله و پشت به قبله نباشد.

2. پوشش

واجب است انسان در هنگام تخلى و مواقع ديگر - عورت (شرمگاه) خود را از ديگران غير از همسر خود بپوشاند، چه مرد باشد و چه زن، و چه محرم و چه نامحرم، حتى از بچه ى نابالغ كه داراى قدرت تشخيص مى باشد. زن و شوهر لازم نيست عورت خود را از يكديگر بپوشانند.

3. برخى از مكروهات تخلى

ص: 28

2. استبرا
اشاره

1. مردان پس از ادرار، اگر كارى كه به آن «استبرا» مى گويند انجام دهند در صورتى كه پس از آن رطوبتى از مجراى ادرار خارج شود كه نداند بول است يا چيز ديگر، آن رطوبت محكوم به طهارت خواهد بود و بررسى و جستجو در اين باره لازم نيست.

2. استبرا واجب نيست و اگر موجب ضرر شود جايز هم نخواهد بود، مثل وقتى كه در مجرا زخمى وجود دارد كه هنگام استبرا بر اثر فشار از آن خون جارى مى شود و بهبودى زخم را به تأخير مى اندازد. البته اگر استبرا نكند و بعد از بول كردن، رطوبت مشتبه خارج شود حكم بول را دارد.

3. بهترين شيوه ى استبرا اين است كه بعد از قطع شدن ادرار، اگر مخرج مدفوع نجس شده، ابتدا آن را تطهير كنند، بعد سه بار انگشت ميانه ى دست چپ را از مخرج مدفوع تا بيخ آلت بكشند، و بعد شست را روى آلت و انگشت پهلوى شست را زير آن بگذارند و سه بار تا سر آلت بكشند و پس از آن سه بار سر آلت را فشار دهند.

4. تفاوتى بين استبرا قبل از تطهير مخرج غايط و بعد از تطهير آن، از نظر كيفيت وجود ندارد.

5. هرگاه فردى بعد از خروج بول، استبرا كند و وضو بگيرد، و سپس رطوبتى كه مردد بين بول و منى است از او خارج شود واجب است براى تحصيل يقين به طهارت از حدث، هم غسل كند و هم وضو بگيرد.

توجه

* همه ى رطوبتهاى فوق پاك است و باعث نقض (از بين رفتن) طهارت نمى شود.

ص: 29

3. استنجا (تطهير مخرج بول و غايط)
1. چگونگى تطهير مخرج بول

1. مخرج بول (محل دفع ادرار) جز با آب پاك نمى شود.

2. مخرج بول بوسيله آب قليل بنا بر احتياط واجب با دو بار شستن پاك مى شود.

2. چگونگى تطهير مخرج غايط

1. مخرج غايط را به دو گونه مى توان تطهير كرد:

1. آن كه با آب بشويد تا نجاست از بين برود، و پس از آن آب كشيدن لازم نيست.

2. آن كه با سه قطعه سنگ يا پارچه ى پاك و امثال آن، نجاست را پاك كنند و اگر با سه قطعه، نجاست زائل نشد با قطعات ديگر، آن را كاملاً پاك نمايند، و به جاى سه قطعه مى توانند از سه جاى يك قطعه سنگ يا پارچه استفاده كنند.

2. مخرج غايط در سه صورت فقط با آب پاك مى شود و با سنگ و امثال آن نمى شود آن را تطهير كرد:

1. آن كه با غايط نجاست ديگرى، مثل خون بيرون آمده باشد.

2. آن كه نجاستى از خارج به مخرج غايط رسيده باشد.

3. آن كه اطراف مخرج بيش از مقدار معمول آلوده شده باشد (به عبارت ديگر غايط از محل مخرج به جاهاى ديگر رسيده باشد).

تمرين

1. آيا پوشاندن عورت از كودك نابالغ واجب است؟

2. برخى از مكروهات تخلى را بر شمريد؟

3. حكم استبرا چيست؟

4. استبرا چه فايده يى دارد؟

5. اقسام رطوبتهايى كه گاهى از انسان خارج مى شود را توضيح دهيد؟

6.. مخرج بول و غايط را چگونه مى توان تطهير كرد؟

ص: 30

درس 7 نجاسات (1)

1. نجاسات
توجه

* تمام اشيا، محكوم به طهارت هستند مگر آنهايى كه شارع، حكم به نجاستشان كرده است.

ص: 31

1 و 2. بول و غايط

1. بول و مدفوع انسان و هر حيوان حرام گوشتِ داراى خون جهنده (خونگرم) نجس است، مگر پرندگان حرام گوشت كه فضله ى آنان پاك باشد.

2. بول و مدفوع حيوانات حلال گوشت از پرندگان و غيره پاك است.

3. منى
اشاره

1. منى انسان نجس است.

2. كسى كه پس از بول استبرا كند و همراه آن مايعى خارج شود كه نداند منى است يا نه، چنانچه به منى بودن آن يقين پيدا نكند و خروج آن همراه با علامتهاى شرعى خروج منى نباشد، حكم منى ندارد و پاك است.

ص: 32

توجه(1)
4. مردار (جسد مرده)
اشاره

توجه(1)

1. مردار انسان و هر حيوان داراى خون جهنده نجس است، چه حرام گوشت و چه حلال

ص: 33


1- . واضح است رجوع به علايم فوق در فرضى انجام مى گيرد كه در منى بودن مايع شك داشته باشيم.

گوشت.

2. حيوانى كه به دستور معين در شرع مقدس، كشته شده باشد و نيز جسد مرده ى انسان پس از غسل ميت از حكم مردار، مستثنى هستند و نجس نيستند.

توجه

* منظور از غسل ميت، سه غسل آن است، بنابراين بدن ميت تا زمانى كه غسل سوم آن كامل نشده باشد محكوم به نجاست است.

3. چيزهايى از مردار كه روح ندارد، مثل پشم و مو و دندان و شاخ و غيره پاك است مگر در مورد سگ و خوك و كافر غير كتابى.

دو نكته در ارتباط با مردار

* پوست نازكى كه خود به خود از دستها، لبها، پاها و ساير قسمت هاى بدن جدا مى شود محكوم به طهارت است.

* گوشت و چرم و ساير اجزاى حيوانات كه در محيطهاى اسلامى فروخته مى شود پاك است، همچنين هرگاه اين چيزها در اختيار مسلمان باشد محكوم به پاك بودن است. اما در صورتى كه اين چيزها از كشورهاى غير مسلمان تهيه شود، اگر يقين به عدم تزكيه ى شرعى آن نباشد پاك است. به عبارت ديگر در صورتى نجس است كه يقين داشته باشيم حيوان، ذبح اسلامى نشده است، اما اگر بدانيم يا احتمال دهيم كه ذبح اسلامى شده، پاك است.

5. خون

1. خون انسان و هر حيوان داراى خون جهنده (خونگرم) نجس است، چه حرام گوشت باشد و چه حلال گوشت.

2. خونى كه پس از ذبح حيوان در بدن او مى ماند پاك است.

3. لكه ى خونى كه گاهى در تخم مرغ يافت مى شود محكوم به طهارت است، ولى خوردن آن حرام است.

ص: 34

6 و 7. سگ و خوك

سگ و خوك نجس است و در اين حكم، فرقى ميان اجزاى روح دار و بى روح آنها نيست.

يك نكته در ارتباط با سگ و خون

* استفاده از موى (سگ و) خوك در امورى كه مشروط به طهارت است، مثل ظرف آب وضو و غسل جايز نيست، ولى استفاده از آن در امرى كه مشروط به طهارت نيست مثل قلم موى نقاشى اشكال ندارد.

تمرين

1. نجاسات كدامند؟

2. آيا فضله ى پرندگان حرام گوشت، مانند كلاغ و عقاب و طوطى نجس است؟

3. علايم شرعى منى را توضيح دهيد؟

4. بدن ميت چه زمانى پاك مى شود؟

5. اجزاى حيوانى از قبيل پوست و گوشت كه از بلاد غير اسلامى تهيه مى شود در چه صورتى پاك است؟

6. لكه ى خونى كه گاهى در تخم مرغ يافت مى شود پاك است يا نجس؟

ص: 35

درس 8 نجاسات (2)

8. مشروبات مست كننده
اشاره

مشروبات مست كننده بنابر احتياط (واجب) نجس است.

توجه

* اگر ماده ى مست كننده از مايعات نباشد، مانند بنگ و حشيش و با مخلوط شدن در آب يا مايع ديگر، به صورت مايع درآيد نجس نيست.

* آب انگورى كه با آتش، جوشيده شده و دو سوم آن كم نشده است ولى مست كننده نيست نجس نمى باشد، ولى خوردن آن حرام است.

* هرگاه همراه مقدارى غوره، دانه هايى از انگور باشد و آب همه ى آن را بگيرند، چنانچه حبه هاى انگور بسيار كم باشد و آب آن در آبغوره مستهلك شود به طورى كه آب انگور بر آن صدق نكند، با جوشيدن، حرام نمى شود، ولى اگر حبه هاى انگور به تنهايى به وسيله ى آتش جوشانده شود خوردن آن حرام است.

9. كافر
اشاره

1. كسى كه توحيد يا نبوت يا يكى از ضروريات دين اسلام، مانند نماز و روزه را انكار كند يا معتقد به نقصى در رسالت رسول اكرم (ص) باشد كافر و نجس است مگر اهل كتاب باشد.

ص: 36

توجه

* انكار هر يك از ضروريات دين در صورتى باعث كفر مى شود كه به انكار رسالت يا تكذيب پيامبر اكرم (ص) يا وارد كردن نقصى به شريعت منجر شود.

2. كافر اهل كتاب محكوم به طهارت است.

توجه

* مقصود از اهل كتاب هر كسى است كه اعتقاد به يكى از اديان الهى داشته و خود را از پيروان پيامبرى از پيامبران الهى (ع) بداند و داراى يكى از كتاب هاى الهى كه بر انبيا (ع) نازل شده است باشد، مانند يهود، نصارى، زرتشتى ها و همچنين صابئين (كه ادعاى پيروى از پيامبر خدا حضرت يحيى (ع) را دارند و مى گويند كتاب او نزد ما موجود است).

3. صرف اعتقاد به رسالت خاتم النبيين (ص) براى اجراى حكم اسلام كافى نيست، بنابراين آن دسته از اهل كتاب كه از جهت اعتقادى، ايمان به رسالت خاتم النبيين (ص) دارند، ولى بر اساس روش و عادت نياكان خود عمل مى كنند مسلمان به حساب نمى آيند. بلى اگر از اهل كتاب محسوب شوند محكوم به طهارت هستند.

4. مسلمان مرتد، كافر است، و نجس هم خواهد بود، ولى صرف ترك نماز و روزه و ساير واجبات شرعى باعث ارتداد مسلمان و كافر شدن و نجاست وى نمى گردد، و تا زمانى كه ارتداد وى احراز نشده است حكم ساير مسلمانان را دارد.

5. فرقه ى «على اللّهى ها» اگر اعتقاد داشته باشند كه اميرالمؤمنين على بن ابى طالب (ع) خدا است «تعالى الله عن ذلك علوا كبيرا» يا او را شريك خداوند بدانند كافر و نجس اند.

6. كسى كه به يكى از امامان معصوم دشنام دهد و اهانت كند كافر و نجس است.

7. تمام پيروان فرقه ى گمراه بهاييت محكوم به نجاست هستند.

چند نكته در ارتباط با نجاسات

* عرق جنب از حرام پاك است، ولى احتياط واجب اين است كه با اين عرق نماز خوانده نشود.

* عرق بدن و آب دهان شخصى كه گوشت حرام و نجس (مثل گوشت خوك) خورده، پاك است.

ص: 37

* اثر كم رنگ خون كه بعد از شستن لباس باقى مى ماند، اگر عين خون نباشد و فقط رنگ آن باقى مانده باشد پاك است.

* استفراغ پاك است، خواه از طفل شيرخوار باشد يا از طفلى كه هم شير مى خورد و هم غذا و يا از انسان بالغ.

تمرين

1. ملاك نجاست الكل چيست؟

2. در چه صورتى انكار ضرورى دين باعث كفر مى شود؟

3. مقصود از اهل كتاب كيست؟ و از نظر طهارت و نجاست چه حكمى دارد؟

4. حكم بهايى ها را از جهت طهارت و نجاست بيان كنيد؟

5. عرق جنب از حرام چه حكمى دارد؟

6. آيا اثر كم رنگ خون كه بعد از شستن بر لباس باقى مى ماند نجس است؟

ص: 38

درس 9 نجاسات (3) راههاى ثابت شدن نجاست - چگونگى نجس شدن چيزهاى پاك - احكام نجاسات - وسواس و درمان آن

2. راههاى ثابت شدن نجاست
توجه

* هرگاه كودكى كه در آستانه ى بلوغ است از نجاست چيزى خبر دهد كه در اختيار اوست بايد قبول كرد، و به عبارت ديگر گفته ى وى در اين باره معتبر است.

3. چگونگى نجس شدن چيزهاى پاك
اشاره

ص: 39

توجه

* ملاك رطوبت مسريه (سرايت كننده) اين است كه به مقدارى باشد كه رطوبت، هنگام برخورد از جسم مرطوب به جسم ديگر سرايت كند.

* پارچه و امثال آن اگر مرطوب باشد و يك نقطه ى آن با نجس ملاقات كند، فقط همان نقطه نجس مى شود و بقيه ى جاهاى آن پاك است.

* آبى كه وارد دهان شده و به اجزاى خون منجمد شده در لثه رسيده و سپس از دهان خارج شده محكوم به طهارت است، هر چند احتياط (مستحب) اجتناب از آن است. همچنين غذايى كه با آن اجزا تماس پيدا كرده نجس نيست و فرو بردن آن غذا اشكال ندارد و فضاى دهان نيز پاك است.

* متنجس اول (چيزى كه با عين نجس تماس يافته و نجس شده است)، اگر باز با چيزى كه پاك است تماس پيدا كند و يكى از آنها تر باشد، آن چيز پاك را نجس مى كند، و باز متنجس دوم (اين چيزى كه بر اثر ملاقات با متنجس، نجس شده است)، اگر با چيز پاكى برخورد نمايد بنابر احتياط واجب آن را نجس مى كند، ولى اين متنجس سوم هيچ چيزى را با ملاقات خود، نجس نمى كند.

4. احكام نجاسات

1. خوردن و آشاميدن چيز نجس حرام است. همچنين خورانيدن آن به كسى كه از نجاست آن خبر ندارد، نيز جايز نيست، ولى اگر انسان ببيند كسى غذاى نجسى را مى خورد يا با لباس نجس نماز مى خواند، لازم نيست نجس بودن آن را به او بگويد.

2. آگاه كردن كسى كه لباس را مى شويد از نجاست لباس، لازم نيست، ولى صاحب لباس تا يقين به طهارت آن حاصل نكند نمى تواند آثار طهارت بر آن مترتب سازد.

3. هرگاه مهمان يكى از اثاثيه هاى ميزبانش را نجس كند اطلاع دادن به ميزبان در غير از خوردنى و آشاميدنى و ظرفهاى غذا، لازم نيست.

5. وسواس و درمان آن

افراد وسواسى كه داراى حساسيت نفسانى شديدى در مورد نجاست هستند لازم است براى

ص: 40

رهايى خود از بيمارى وسواس به توصيه هاى زير عمل كنند:

1. از نظر شرع مقدس، در طهارت و نجاست، اصل بر طهارت اشيا است يعنى در هر موردى كه كمترين ترديدى در نجس شدن آن برايشان حاصل شد واجب است حكم به عدم نجاست كنند.

2. اگر گاهى يقين به نجاست هم پيدا كردند بايد حكم به عدم نجاست كنند، مگر در مواردى كه نجس شدن يك شىء را با چشمان خود ببينند به طورى كه اگر فرد ديگرى هم آن را ببيند يقين به سرايت نجاست پيدا كند، فقط در اين موارد بايد حكم به نجاست كنند. استمرار اجراى اين حكم در مورد افراد مزبور تا زمانى است كه اين حساسيت به طور كلى از بين برود.

3. هر شىء يا عضوى كه نجس مى شود براى تطهير آن يك بار شستن با آب لوله كشى بعد از زوال عين نجاست كافى است. تكرار در شستن يا فرو بردن آن در آب لازم نيست، و اگر شىء نجس از قبيل پارچه و مانند آن باشد بنابر احتياط بايد به مقدار متعارف فشار و يا تكان داده شود تا آب از آن خارج گردد.

4. دين اسلام داراى احكام سهل و آسان و منطبق با فطرت بشرى است، لذا آن را بر خود مشكل نكنند و با اين كار باعث وارد شدن ضرر و اذيت به جسم و روحشان نگردند. حالت دلهره و اضطراب در اين موارد، زندگى را بر ايشان تلخ مى كند و خداوند راضى به رنج و عذاب ايشان و كسانى كه با آنها ارتباط دارند نيست. شكر گزار نعمت دين آسان باشند و شكر اين نعمت، عمل بر اساس تعليمات خداوند تبارك و تعالى است.

5. اين حالت، يك وضعيت گذرا و قابل علاجى است. رهايى از آن، احتياج به رؤيا و معجزه ندارد، بلكه بايد ذوق و سليقه ى شخصى خود را كنار گذاشته و متعبد ومؤمن به دستورات شرع مقدس باشند. افراد بسيارى بعد از ابتلا به آن با روش مذكور از آن نجات يافته اند. به خداوند توكل كنيد و نفس خود را با همت و اراده آرامش بخشيد.

ص: 41

تمرين

1. آيا مى توان به قول كودكى كه در آستانه ى بلوغ است و از نجاست چيزى كه در اختيارش هست خبر مى دهد اعتماد كرد؟

2. براى اين كه چيز پاكى نجس شود چند شرط لازم است؟ توضيح دهيد؟

3. ملاك رطوبت مسريه چيست؟

4. متنجس با چند واسطه نجس كننده است؟

5. آيا اگر مهمانى يكى از اثاثيه هاى ميزبانش را نجس كند، مطلع كردن ميزبان واجب است؟

6. هرگاه افراد وسواسى يقين به نجاست چيزى پيدا كنند چه وظيفه يى دارند؟

ص: 42

درس 10 مطهرات (1)

1. مطهرات
توجه

* به چيزهايى كه نجس را پاك مى كند «مطهرات» مى گويند.

1. آب
اشاره

1. طريقه ى تطهير ظروف:

1. ظرف نجس را با آب قليل بايد سه مرتبه شست، ولى در كر و جارى يك بار كافى است.

2. ظرفى را كه سگ در آن، آب يا چيز روان ديگر خورده يا آن را ليسيده است بايد اول با خاكمال شستشو كرد و سپس با آب شست، و اگر با آب قليل شسته مى شود بايد پس از خاكمال دو مرتبه شسته شود.

ص: 43

3. ظرفى كه در آن خوك، غذاى روان يا آب بخورد بايد هفت مرتبه شسته شود، ولى خاكمال آن لازم نيست.

2. طريقه ى تطهير غير ظروف:

1. چيزى كه نجس شده است، اگر در صورت بر طرف كردن عين نجاست، يك بار آن را در آب كر يا جارى فرو ببرند يا زير شيرى كه به كر متصل است بگيرند به طورى كه آب به همه ى جاهايى كه نجس شده برسد پاك مى شود، و در فرش و لباس و امثال آن بنابر احتياط (واجب) بايد آن را پس از فرو بردن در آب، فشار و يا تكان بدهند. بلى فشار يا تكان لازم نيست خارج آب باشد بلكه داخل آب كافى است.

2. چيزى كه بر اثر تماس با بول نجس شده است، هرگاه پس از برطرف شدن عين نجاست دو مرتبه آب قليل روى آن ريخته شود، پاك مى شود، و چيزى كه با نجاسات ديگر تماس يافته و نجس شده است، پس از بر طرف شدن عين نجاست اگر يك مرتبه شسته شود پاك مى شود.

3. چيزى را كه با آب قليل آب مى كشند، بايد آبى كه روى آن مى ريزند از آن جدا شود و اگر قابل فشردن است، مانند لباس و فرش بايد آن را فشار دهند تا آب از آن جدا شود.

توجه

* در تطهير فرش نجس و مانند آن با آب لوله كشى، جدا شدن آب غساله شرط نيست، بلكه به صرف رسيدن آب به مكان نجس، بعد از زوال عين نجاست و حركت غساله از جاى خود به وسيله ى دست كشيدن بر فرش در هنگام اتصال آب، طهارت حاصل مى شود.

* ظاهر تنورى كه با گِل آغشته به آب نجس ساخته شده است، با شستن پاك مى شود، و طهارت ظاهر تنور كه خمير به آن مى چسبد براى پختن نان كافى است.

ص: 44

* لباسهاى نجسى كه در موقع تطهير، آب را رنگين مى كنند چنانچه رنگ دادن لباس باعث مضاف شدن آب نشود، لباسهاى نجس با ريختن آب بر آنها پاك مى شوند.

* لباسهاى نجسى كه براى آب كشيدن در ظرفى گذاشته مى شود و آب لوله كشى روى آن ريخته شده و سراسر آن را فرا مى گيرد، لباس و ظرف و آب و پرزهايى كه از لباس جدا شده و بر روى آب ديده مى شود و همراه آب به بيرون مى ريزد همگى پاك هستند. (البته همانطور كه قبلاً گفته شد در لباس و امثال آن بنابر احتياط بايد آن را پس از فرو بردن در آب، فشار و يا تكان بدهند).

تمرين

1. مطهرات را بر شمريد؟

2. طريقه ى تطهير ظروف را توضيح دهيد؟

3. آيا در شستن لباس هاى نجس با آب كر و جارى، فشردن هم لازم است و يا اين كه بعد از زوال عين نجاست همين كه آب آن را فرا گرفت، كفايت مى كند؟

4. آيا در تطهير لباس متنجس با آب كر و جارى، فشار دادن خارج آب لازم است يا همان فشار داخل آب كفايت مى كند؟

5. آيا تطهير تنورى كه با گل آغشته با آب نجس ساخته شده امكان دارد؟

6. لباس هاى نجسى كه در موقع تطهير، آب را رنگين مى كنند، چگونه پاك مى شوند؟

ص: 45

درس 11 مطهرات (2)

2. زمين
اشاره

كسى كه بر اثر راه رفتن روى زمين، كف پا يا كفش او، نجس شده است، هرگاه تقريباً به قدر ده قدم روى زمين خشك و پاك راه برود، كف پا و كفش او پاك مى شود مشروط به اين كه عين نجاست، زائل شود.

توجه

* زمينهاى آسفالت و يا آغشته به قير، پاك كننده ى پا يا ته كفش نيستند.

3. آفتاب

1. آفتاب، زمين و همه ى اشياى غير منقول از قبيل ساختمان و چيزهايى كه در آن به كار رفته، مانند در و پنجره و ديوار ستون و امثال آن و درخت و گياه را پاك مى كند.

ص: 46

4. استحاله
اشاره

چيز نجس اگر به طورى تغيير يابد كه جنس ديگرى شود، مانند چوبى كه با سوختن خاكستر شود يا شرابى كه به سركه تبديل شود يا سگى كه در نمكزار بيفتد و تبديل به نمك شود، پاك مى شود، ولى اگر جنس آن تغيير نيابد، بلكه فقط صورت آن عوض شود، مانند گندم كه آرد مى شود يا شكر كه در آب حل مى شود، پاك نمى شود.

توجه

* براى تطهير مواد نجس، مثل روغن نجس، صرف انجام فعل و انفعالات شيميايى كه خاصيت جديدى به مواد ببخشد كافى نيست (با اين كار، استحاله تحقق پيدا نمى كند).

* به صرف جداسازى مواد معدنى آلوده و ميكربها و غير آن از آبهاى فاضلابها، استحاله تحقق پيدا نمى كند، مگر اين كه عمل تصفيه با تبخير آب و تبديل دوباره ى بخار به آب انجام شود.

5. انتقال

خونى كه پشه و ديگر حشرات از بدن انسان مكيده اند، تا وقتى خون انسان به حساب مى آيد نجس است، (مانند خونى كه زالو از بدن انسان مكيده است)، ولى پس از آن كه بر اثر گذشت مدتى، خون آن حشره محسوب شد پاك مى شود.

6. بر طرف شدن عين نجاست

اگر بدن حيوان به چيز نجسى آلوده شد، همين كه آن چيز برطرف شد، بدن آن حيوان پاك مى شود و احتياج به آب كشيدن نيست. همينطور است داخل بدن انسان، مانند داخل دهان يا بينى، پس خونى كه از دندان مى آيد اگر عين آن در آب دهان از بين برود دهان پاك است.

7. غايب شدن مسلمان

هرگاه يقين داشته كه بدن يا لباس يا يكى از چيزهاى شخص مسلمانى نجس است، و آن مسلمان را مدتى نبيند و سپس ببيند كه او با آن چيزى كه نجس بوده است رفتار چيز پاك را

ص: 47

مى كند، آن چيز محكوم به پاكى است، مشروط بر آن كه صاحب آن چيز از نجاست قبلى و از احكام طهارت و نجاست با خبر باشد.

تمرين

1. آيا كف پا يا ته كفش با راه رفتن روى زمينى كه آسفالت شده پاك مى شود؟

2. شرايط پاك كنندگى آفتاب چيست؟

3. سه نمونه از استحاله را ذكر كنيد؟

4. آيا روغن نجس با انجام فعل و انفعالات شيميايى بر روى آن به طورى كه ماده ى آن داراى خواص جديدى شود پاك مى شود؟

5. خونى كه زالو از بدن انسان مكيده است پاك است يا نجس؟ چرا؟

6. بر طرف شدن عين نجاست چه چيزى را پاك مى كند؟

ص: 48

درس 12 مطهرات (3) راههاى ثابت شدن طهارت - اصل طهارت - احكام ظرفها

2. راههاى ثابت شدن طهارت
توجه

* هرگاه كودكى كه در آستانه ى بلوغ است از طهارت چيزى خبر دهد كه در اختيار اوست بايد قبول كرد، و به عبارت ديگر گفته ى وى در اين باره معتبر است.

3. اصل طهارت
1. معناى اصل طهارت

به طور كلى در مورد طهارت و نجاست، اصل بر طهارت اشيا است يعنى هر چيزى كه يقين به نجاست آن نباشد از نظر شرعى محكوم به طهارت است و سؤال و تحقيق لازم نيست.

ص: 49

2. نمونه هايى از موارد اصل طهارت

1. كودكى كه هميشه خود را نجس مى كند، دست تر، آب دهان و باقيمانده ى غذايش تا زمانى كه يقين به نجاست آن حاصل نشده، محكوم به طهارت است.

2. پرزها يا غبارى كه معلوم نيست از لباس نجس جدا شده يا لباس پاك، پاك است. همچنين اگر بدانيم از لباس نجس است ولى ندانيم از قسمت پاك لباس است يا قسمت مربوط به نجس آن.

3. لباسهايى كه به خشكشويى ها داده مى شود، اگر از قبل نجس نباشند محكوم به طهارت هستند، هر چند بدانيم كه صاحبان اين مكانها براى شستن لباسها از مواد شيميايى استفاده مى كنند.

4. ترشح آبى كه بر مكانى مى ريزد كه نمى دانيم آن مكان پاك است يا نجس، پاك است.

5. آبى كه از ماشين هاى حمل زباله ى شهرى به خيابان مى ريزد و نمى دانيم پاك است يا نجس، محكوم به طهارت است. همچنين آبهايى كه در چاله هاى موجود در خيابان جمع مى شود و معلوم نيست پاك است يا نجس.

6. لوازم آرايشى، مثل رژ لب كه معلوم نيست از مردار ساخته شده يا نه، تا زمانى كه نجاست آنها از راه شرعى احراز نشود پاك است و استفاده از آنها اشكالى ندارد.

7. هنگام استفاده از كفش، در صورتى حكم به نجاست پا مى شود و بايستى آن را براى نماز شست كه يقين داشته باشيم كه كفش از پوست حيوانى است كه تذكيه نشده و معلوم شود كه پا در كفش مذكور عرق كرده، اما در صورت شك در عرق كردن پا يا شك در تذكيه ى حيوانى كه كفش از پوست آن دوخته شده است محكوم به طهارت است.

8. قلم مويى كه در نقاشى و نقشه كشى و مانند آن استفاده مى شود و معلوم نيست از موى خوك ساخته شده است يا نه، پاك است و استفاده از آن حتى در امورى هم كه مشروط به طهارت است، اشكال ندارد.

9. فردى كه نمى دانيم مسلمان است يا كافر محكوم به طهارت است و سؤال از دينش واجب نيست.

10. در و ديوار منازل و هتل هاى كفار غير كتابى (مثل بودايى ها) و اثاثيه و لوازم موجود در آن در صورتى كه ندانيم پاك است يا نجس، محكوم به طهارت است. (البته در صورت يقين به

ص: 50

نجاست هم، آب كشيدن همه ى آنها واجب نيست. آنچه واجب است تطهير اشياى نجسى است كه براى خوردن و آشاميدن و نماز خواندن، مورد استفاده قرار مى گيرند).

11. اشياى مورد استفاده ى مشترك كفار و مسلمانان از قبيل صندلى هاى ماشين و قطار و مانند آن در صورتى كه ندانيم پاك است يا نجس، پاك است.

12. الكل هايى كه معلوم نيست از اقسام مشروبات مست كننده باشد، محكوم به طهارت است.

4. احكام ظرفها
اشاره

خوردن و آشاميدن در ظرفى كه از طلا يا نقره ساخته شده، حرام است، ولى نگهداشتن آن يا استفاده هاى ديگر از آن - غير از خوردن و آشاميدن - حرام نيست.

توجه

* ظرف هايى كه آب طلا يا نقره به آن داده شده، و يا از فلزى ساخته شده كه قدرى طلا يا نقره مخلوط دارد به طورى كه به آن ظرف طلا يا نقره نمى گويند، حكم ظروف طلا و نقره را ندارند.

تمرين

1. راههاى ثابت شدن طهارت را بر شمريد؟

2. اصل طهارت يعنى چه؟

3. كودكى كه هميشه خود را نجس مى كند، دست تر، آب دهان و باقيمانده ى غذايش چه حكمى دارد؟

4. آيا لباسهايى كه به خشكشويى ها داده مى شود محكوم به طهارت است؟

5. آبهايى كه در چاله هاى موجود در خيابانها جمع مى شود پاك است يا نجس؟

6. حكم نگهداشتن ظروف طلا و نقره چيست؟

ص: 51

درس 13 وضو (1) معناى وضو - كيفيت وضو

1. معناى وضو

وضو يعنى شستن صورت و دستها و مسح كردن جلو سر و روى پاها با شرايط و كيفيت خاص. اين عمل كه در شرع مقدس، وسيله ى طهارت معنوى شمرده شده، مقدمه ى برخى اعمال واجب و مستحب است، از قبيل نماز، طواف، تلاوت قرآن، ورود به مسجد و غير اينها.

2. كيفيت وضو
توجه

* ترتيب وضو از اين قرار است: شستشوى صورت از بالاى پيشانى يعنى جايى كه موى سر

ص: 52

روييده است تا سر چانه، سپس شستن دست راست از آرنج تا سر انگشتان، سپس شستن دست چپ از آرنج تا سر انگشتان، سپس كشيدن دست مرطوب بر روى قسمت جلويى سر، و در آخر كشيدن دست مرطوب بر روى هر دو پا از سر انگشتان پا تا مفصل ساق پا.

1. شستن صورت و دستها
اشاره

1. در شستشوى صورت بايد به اندازه يى كه ما بين انگشت وسط و شست قرار گيرد شسته شود.

2. در صورت هاى پوشيده از مو، شستن روى موها كفايت مى كند و لازم نيست آب وضو را به پوست صورت برساند، مگر در جايى كه مو به قدرى كم پشت است كه پوست صورت كاملاً ديده مى شود.

3. صدق شستن منوط به رساندن آب به تمام عضو است، هر چند به وسيله ى دست كشيدن باشد و مسح اعضا با دست مرطوب به تنهايى كافى نيست.

4. صورت و دستها در وضو بايد از بالا به پايين شسته شود، و اگر از پايين به بالا بشويد وضو باطل است.

توجه

* ملاك براى تعيين هر بار، قصد انسان است، پس اگر به قصد بار اولِِ شستن چند مرتبه آب بريزد اشكال ندارد.

2. مسح سر و پاها
اشاره

1. مسح بر پوست سر واجب نيست، بلكه بر موى قسمت جلوى سر كافى است، ولى اگر موى جاهاى ديگر در قسمت جلو جمع شده باشد يا موى جلوى سر به قدرى بلند باشد كه بر روى صورت يا شانه ها ريخته شده است، مسح بر آن كافى نيست، و بايد فرق سر را باز كرده پوست يا بن موها را مسح كند.

ص: 53

توجه

* كسى كه در جلوى سرش موى مصنوعى گذاشته است؛ اگر موى مصنوعى به نحو كلاه گيس باشد واجب است براى مسح، آن را بردارد ولى اگر بر پوست سر كاشته شده و بر داشتن آن ممكن نباشد يا مستلزم ضرر و مشقت باشد و با وجود موها قدرت بر رساندن رطوبت به پوست سر نباشد مسح بر روى همين موها كافى است.

2. محل مسح پا، عبارت است از روى پا از سر يكى از انگشتان تا مفصل ساق، و استحباب مسح پايين انگشتان پا (يعنى جايى كه موقع راه رفتن با زمين تماس پيدا مى كند) ثابت نشده است.

توجه

* اگر مسح پا، شامل سر انگشتان پا نباشد، بلكه فقط روى پا و مقدارى از انگشتان مسح شود، وضو باطل است. بلى اگر شك داشته باشد كه آيا هنگام مسح، از سر انگشتان پا مسح مى كرده است يا نه؟ در صورتيكه مسأله را مى دانسته و احتمال مى دهد كه از سر انگشتان مسح كرده باشد وضويش محكوم به صحت است.

3. مسح سر و پاها بايد با رطوبتى كه از آب وضو در دستها مانده، كشيده شود و اگر رطوبتى باقى نمانده نمى تواند دست را با آب تر كند، بلكه بايد دست را با رطوبتى كه در ريش يا ابرو هست مرطوب كند و مسح نمايد، و احتياط (واجب) آن است كه مسح سر با دست راست باشد، ولى كشيدن مسح از بالا به پايين لازم نيست.

توجه

* اگر شخص وضو گيرنده، هنگام شستن صورت و دستها به قصد وضو، اقدام به باز و بسته كردن شير آب نمايد اشكال ندارد و به صحت وضو لطمه يى نمى زند، ولى اگر بعداز فراغت از شستن دست چپ و قبل از مسح با آن، دستش را روى شيرى كه خيس است بگذارد و آب وضوى دست با آب خارج از وضو، مخلوط شود صحت مسح با رطوبتى كه مختلط از آب وضو و آب خارج است، محل اشكال مى باشد.

* از آن جايى كه مسح پاها بايد با رطوبتى كه از آب وضو در كف دو دست باقى مانده صورت

ص: 54

بگيرد، لذا بايد هنگام مسح سر، دست به قسمت بالاى پيشانى نرسد و با رطوبت صورت برخورد نكند تا اين كه رطوبت دست كه هنگام مسح پا به آن نياز دارد با رطوبت صورت مخلوط نشود.

4. در مسح بايد دست را بر سر يا پا بكشد، پس اگر دست را ثابت نگهدارد و سر يا پا را بر آن بكشد، مسح باطل است.

5. محل مسح بايد خشك باشد يا به قدرى تر نباشد كه رطوبت كف دست به آن اثر نكند.

توجه

* اگر چند قطره آب بر روى پا باشد واجب است محل مسح را از آن قطرات خشك كرد تا هنگام مسح، رطوبت دست بر پا تأثير بگذارد نه برعكس.

6. اگر روى پا نجس باشد و براى مسح نتواند آن را آب بكشد، بايد تيمم كند.

7. فردى كه به علت فلج شدن هر دو پاى خود به كمك كفش طبى و عصاى چوبى راه مى رود و بيرون آوردن كفش براى مسح پاها براى او خيلى سخت و دشوار است، مسح بر روى كفش كافى و مجزى است.

دو نكته در ارتباط با كيفيت وضو

* كسى كه پى در پى از او باد خارج مى شود، اگر نتواند وضوى خود را تا آخر نماز حفظ كند و تجديد وضو در اثناى نماز هم براى او خيلى دشوار باشد، مى تواند با هر وضويى يك نماز بخواند يعنى براى هر نماز به يك وضو اكتفا كند، هر چند وضوى او در بين نماز باطل شود.

* بين زن و مرد در افعال و كيفيت وضو فرقى نيست، جز اين كه براى مردها مستحب است كه هنگام شستن آرنج از قسمت بيرونى آن شروع كنند و زنها از قسمت داخلى آن.

تمرين

1. كيفيت و ترتيب وضو را توضيح دهيد؟

2. آيا سه مشت آب ريختن بر صورت و دستها وضو را باطل مى كند؟ چرا؟

3. اگر شخص وضوگيرنده، هنگام شستن صورت و دستها به قصد وضو، اقدام به باز

ص: 55

و بسته كردن شير آب نمايد اشكال دارد؟

4. هرگاه رطوبت مسح سر به رطوبت صورت متصل شود، آيا وضو باطل مى شود؟

5. آيا بودن چند قطره آب بر روى پا هنگام مسح، براى وضو ضرر دارد؟

6. تفاوت وضوى زن و مرد را بيان كنيد؟

ص: 56

درس 14 وضو (2) شرايط وضو «1»

3. شرايط وضو
اشاره

ص: 57

1. نيت

وضو را بايد با قصد قربت به جا آورد يعنى به اين نيت كه اين عمل مخصوص را براى انجام فرمان خداوند انجام مى دهد، پس اگر از روى تظاهر يا براى خنك شدن، همه ى كارهاى وضو را انجام دهد، وضو باطل است.

2. استعمال آب براى او مانعى نداشته باشد

كسى كه مى ترسد اگر وضو بگيرد مريض شود يا اگر آب را به مصرف وضو برساند تشنه بماند، نبايد وضو بگيرد.

3. آب وضو مطلق باشد

آب وضو بايد مطلق باشد، بنابراين وضو با آب مضاف باطل است.

4. آب وضو پاك باشد
اشاره

آب وضو بايد پاك باشد، بنابراين وضو با آب نجس، باطل است.

توجه

* كسى كه پس از جستجوى آب، آب آلوده و كثيفى را پيدا كند اگر آن آب، پاك و مطلق باشد و استعمال آن ضررى نداشته باشد و خوف ضرر هم در بين نباشد واجب است وضو بگيرد و نوبت به تيمم نمى رسد.

5. آب وضو مباح باشد

آب وضو بايد مباح باشد، بنابراين وضو با آب غصبى جايز نيست.

توجه

* مكانى كه آب آن براى وضو گرفتن همه ى نماز گزاران به طور مطلق قرار داده شده است، استفاده از آن اشكال ندارد.

* وضو در مساجد و مراكز و ادارات دولتى كه دولت در ساير كشورهاى اسلامى بنا مى كند جايز است و مانع شرعى ندارد.

ص: 58

* هرگاه سازمان آب، نصب پمپ فشار و استفاده از آن را ممنوع كند، نصب پمپ و استفاده از آن جايز نيست و وضو با آبى كه به وسيله ى پمپ به دست مى آيد محل اشكال است، حتى براى ساكنان طبقات بالاى ساختمانها كه به دليل ضعيف بودن فشار آب مجبورند از پمپ استفاده كنند.

* هر يك از مشتركين ساختمانهاى مسكونى و غير مسكونى، از نظر شرعى به مقدارى كه از امكانات مشترك استفاده مى كند، نسبت به هزينه ى خدمات (از قبيل هزينه ى آب سرد و گرم، تهويه، نگهبان و مانند آن) مديون است، و اگر از پرداخت پول آب امتناع كند وضوى او محل اشكال بلكه باطل است.

تمرين

1. شرايطى كه به وضو گيرنده بر مى گردد كدامند؟

2. آب وضو چه شرايطى بايد داشته باشد؟

3. اگر بعد از رسيدن به مكانى تا چند فرسخى آن به جستجوى آب بپردازيم و آب آلوده و كثيفى را بيابيم، در اين حالت، تيمم بر ما واجب است يا وضو گرفتن با آن آب؟

4. وضو در مساجد و مراكز و ادارات دولتى كه دولت در ساير كشورهاى اسلامى بنا مى كند چه حكمى دارد؟

5. هرگاه سازمان آب، نصب پمپ فشار و استفاده از آن را ممنوع اعلام كند، وضو با آبى كه به وسيله ى پمپ جذب مى شود چه حكمى دارد؟

6. آيا وضوى افرادى كه در مجتمع هاى مسكونى زندگى كرده و از پرداخت هزينه ى خدماتى كه از آنها استفاده مى كنند خوددارى مى ورزند صحيح است؟

ص: 59

درس 15 وضو (3) شرايط وضو «2»

7. اعضاى وضو پاك باشد
اشاره

اعضاى وضو در هنگام شستن و مسح كردن بايد پاك باشند، ولى اگر جايى را كه شسته يا مسح كرده پيش از اتمام وضو نجس شود وضو صحيح است. البته تطهير آن براى پاك شدن از نجاست به خاطر نماز واجب است.

توجه

* اگر بعد از وضو شك كند آيا موضعى را كه از قبل نجس بوده تطهير كرده و سپس وضو گرفته يا نه، چنانچه در هنگام وضو توجه به پاكى و نجسى آنجا نداشته است وضو باطل است، ولى اگر مى داند يا احتمال مى دهد كه به پاكى و نجسى آن توجه داشته وضو درست است، ولى در هر صورت بايد آن موضع را آب بكشد.

8. در اعضاى وضو مانعى از رسيدن آب نباشد
اشاره

در اعضاى وضو بايد مانعى از رسيدن آب نباشد و در غير اين صورت وضو باطل است.

توجه

* چربيهايى كه به طور طبيعى در مو و صورت به وجود مى آيد مانع محسوب نمى شود مگر آن كه به حدى باشد كه مانع از رسيدن آب به پوست و مو گردد.

ص: 60

* رنگ روى ناخن در صورتى كه داراى جرم باشد، مانع از رسيدن آب به ناخن مى شود و وضو باطل است.

* رنگ مصنوعى كه زنها از آن براى رنگ كردن موى سر و ابروى خود استفاده مى كنند، اگر صرفاً رنگ باشد و داراى جرمى نباشد كه مانع از رسيدن آب به مو شود وضو صحيح است.

* جوهر در صورتى كه داراى جرم بوده و مانع از رسيدن آب به پوست شود باعث بطلان وضو مى شود و تشخيص اين موضوع بر عهده ى مكلف مى باشد.

* خالكوبى بدن اگر صرفاً رنگ باشد و يا در زير پوست بوده و بر ظاهر پوست چيزى كه مانع از رسيدن آب بر آن شود وجود نداشته باشد وضو صحيح است.

* صرف وجود اثر گچ يا صابون كه بعد از خشك شدن اعضا ظاهر مى شود ضررى به وضو نمى رساند، مگر اين كه داراى جرمى باشد كه مانع از رسيدن آب به بشره (ظاهر پوست) شود.

* اگر مى داند چيزى به اعضاى وضو چسبيده، ولى شك دارد كه از رسيدن آب جلوگيرى مى كند يا نه، بايد آن را بر طرف كند.

* اگر پيش از وضو بداند كه در بعضى اعضاى وضو مانع از رسيدن آب وجود دارد، و بعد از وضو شك كند كه آب را به آنجا رسانده يا نه، چنانچه احتمال بدهد كه در حال وضو ملتفت به مانع بوده، وضو صحيح است.

* اگر شك كند به اعضاى وضو چيزى كه مانع از رسيدن آب است، چسبيده يا نه، چنانچه احتمال آن در نظر مردم به جا باشد - مثل آن كه بعد از گِِل كارى احتمال بدهد كه گِل به دست او چسبيده - بايد وارسى كند يا به قدرى دست بمالد كه اطمينان پيدا كند كه اگر بوده بر طرف شده يا آب به زير آن رسيده است.

9. ترتيب

وضو بايد به همان ترتيبى كه قبلاً در بحث «ترتيب وضو» گفته شد انجام گيرد و اگر به ترتيب ديگرى عمل كند وضو باطل است.

10. موالات

لازم است كارهاى وضو را به طور متعارف پى در پى انجام دهد، بدين معنى كه اگر ميان آنها

ص: 61

به قدرى فاصله بيندازد كه در هنگام شستن يا مسح كردن عضوى، جاهايى كه پيش از آن شسته شده خشك شده باشد، وضو باطل است.

11. مباشرت
اشاره

كسى كه مى خواهد وضو بگيرد بايد همه ى كارهاى وضو را خودش انجام دهد، و اگر ديگرى او را وضو دهد يا در رساندن آب به صورت و دستها و مسح سر و پاها به او كمك كند، وضو باطل است.

توجه

* كسى كه به خاطر بيمارى و امثال آن نمى تواند خودش وضو بگيرد بايد از كسى بخواهد كه به او در كارهاى وضو كمك كند. البته خود وضو گيرنده بايد نيت وضو كند و در صورتى كه بتواند، با دست خود عمل مسح را انجام دهد، و اگر نتواند، نايب دست او را گرفته و با آن مسح مى نمايد، اگر از اين كار هم عاجز باشد نايب از دست او رطوبت گرفته و مسح مى كند، و اگر اين شخص كف دست نداشته باشد براى مسح، رطوبت از ساعد او مى گيرد و اگر ساعد هم نداشته باشد رطوبت از صورت او گرفته و سر و پا را با آن مسح مى كند.

12. وقت براى وضو و نماز كافى باشد

اگر وقت نماز به قدرى تنگ است كه در صورت وضو گرفتن، نمى تواند همه ى نماز را در وقت بخواند و مقدارى از آن در خارج وقت واقع خواهد شد، در اين صورت نبايد وضو بگيرد، بلكه بايد تيمم كند و نماز بخواند. البته اگر تيمم هم به همان اندازه ى وضو وقت مى گيرد در اين صورت بايد وضو بگيرد.

تمرين

1. شرايطى كه به اعضاى وضو برمى گردد كدامند؟

2. كيفيت وضو چه شرايطى بايد داشته باشد؟

3. اگر عضوى از اعضاى وضو بعد از شستن آن و قبل از اتمام وضو، نجس شود،

ص: 62

چه حكمى دارد؟

4. آيا چربى هايى كه به طور طبيعى در مو و صورت به وجود مى آيد مانع محسوب مى شود؟

5. اگر بداند چيزى به اعضاى وضو چسبيده ولى شك دارد كه از رسيدن آب جلوگيرى مى كند يا نه، وظيفه اش چيست؟

6. فرق ميان ترتيب و موالات را توضيح دهيد؟

ص: 63

درس 16 وضو (4) وضوى ارتماسى - وضوى جبيره يى - مبطلات وضو - احكام وضو

4. وضوى ارتماسى
1. معناى وضوى ارتماسى

در وضو جايز است كه انسان به جاى ريختن آب بر روى صورت و دستها، آنها را به قصد وضو در آب فرو ببرد و بيرون بياورد و اين را «وضوى ارتماسى» مى گويند.

2. احكام وضوى ارتماسى

1. در وضوى ارتماسى نيز واجب است كه اعضاى وضو از بالا به پايين شسته شوند.

2. در وضوى ارتماسى فقط دو بار مى توان صورت و دستها را داخل آب كرد: بار اول واجب، بار دوم جايز است و بيش از آن مشروع نيست، و در مورد دستها، بايد قصد شستن وضويى آنها هنگام خارج كردن آنها از آب باشد تا بتوان از اين طريق مسح را با آب وضو انجام داد.

5. وضوى جبيره يى
1. معناى وضوى جبيره يى

اگر روى زخم بسته است، بايد جاهايى را كه مى شود شست بشويد و روى زخم بند (جبيره) به

ص: 64

جاى شستن، دست تر بكشد. به اين وضو، «وضوى جبيره يى» مى گويند.

2. احكام وضوى جبيره يى

1. اگر در اعضاى وضو (صورت و دستها) زخم يا شكستگى است و روى آن باز است و آب براى آن ضرر ندارد، بايد آن را بشويد، و اگر شستن آن مضر است بايد اطراف آن را بشويد و احتياط (واجب) آن است كه اگر كشيدن دست تر بر آن ضرر ندارد دست تر بر آن بكشد.

2. اگر محل مسح، زخم است و نمى تواند روى آن، دست تر بكشد، بايد به جاى وضو، تيمم كند، ولى در صورتى كه مى تواند پارچه يى روى زخم قرار دهد و بر آن دست بكشد احتياط (واجب) آن است كه علاوه بر تيمم، وضو نيز با چنين مسحى بگيرد.

3. كسى كه در يكى از اعضاى وضويش زخمى وجود دارد كه دائماً از آن خون مى آيد، واجب است جبيره يى را بر روى زخم بگذارد كه خون از آن بيرون نمى آيد، مثل نايلون.

6. مبطلات وضو
توجه

* چيزهايى كه وضو را باطل مى كند «مبطلات وضو» مى گويند.

* با عارض شدن مبطلات وضو، كودك نابالغ هم (همانند افراد بالغ) محدث مى شود (يعنى وضويش باطل مى شود).

ص: 65

7. احكام وضو

1. كسى كه جاهل به بطلان وضويش است و بعد از وضو متوجه آن مى شود، واجب است براى اعمال مشروط به طهارت، وضو را اعاده كند و اگر با وضوى باطل نماز خوانده باشد اعاده ى آن نيز واجب مى باشد.

2. كسى كه در كارهاى وضو و شرايط آن، مثل پاك بودن آب و غصبى نبودن آن خيلى شك مى كند، بايد به شك خود اعتنا نكند.

* تمرين

1. آيا در وضوى ارتماسى جايز است كه چند بار صورت و دستها را داخل آب كنيم يا اين كه فقط دو بار جايز است؟

2. كسى كه در اعضاى وضوى او زخم يا شكستگى باشد چه وظيفه يى دارد؟

3. كسى كه در يكى از اعضاى وضويش زخمى وجود دارد كه حتى اگر جبيره هم بر روى آن قرار دهد دائماً از آن خون مى آيد، چگونه بايد وضو بگيرد؟

4. مبطلات وضو را بر شمريد؟

5. آيا كودك نابالغ، محدث به حدث اصغر مى شود؟

6. كسى كه شك دارد وضوى او باطل شده يا نه وظيفه اش چيست؟

ص: 66

درس 17 وضو (5) غايات وضو

8. غايات وضو (كارهايى كه بايد براى آن وضو گرفت)
توجه

* وضو، شرط صحت همه ى نمازهاى واجب و مستحب و اجزاى فراموش شده ى آن است،

ص: 67

بنابراين هيچ نمازى بدون وضو صحيح نيست مگر نماز ميت كه وضو براى آن لازم نيست.

* وضو، شرط صحت طواف واجب خانه ى خدا است و بدون آن طواف واجب باطل است. منظور از طواف واجب، طوافى است كه جزيى از حج يا عمره است، گر چه آن حج يا عمره مستحب باشد، ولى در طواف مستحب كه در غير حج و عمره كسى انجام دهد وضو لازم نيست.

* وضو گرفتن براى خواندن نماز واجب، اگر عرفاً نزديك داخل شدن به وقت آن باشد اشكال ندارد.

* وضو به قصد با طهارت بودن، از نظر شرعى مستحب و مطلوب است و خواندن نماز با وضوى مستحب جايز است.

* مستحب است انسان در همه حال با وضو باشد مخصوصاً در هنگام ورود به مسجد و مشاهد مشرفه و تلاوت قرآن و هنگامى كه مى خواهد بخوابد و بعضى اوقات ديگر.

* بعد از آن كه وضو به طور صحيح محقق شد، تا زمانى كه باطل نشده است، انجام هر عمل مشروط به طهارت با آن جايز است، بنابر اين لازم نيست براى هر نمازى وضوى جداگانه بگيرد، بلكه مى تواند با يك وضو تا زمانى كه باطل نشده هر مقدار نماز كه بخواهد بخواند.

1. مس قرآن
اشاره

دست زدن به خط قرآن بدون وضو حرام است و اين امر، اختصاص به قرآن كريم ندارد، بلكه شامل همه ى كلمات و آيات قرآنى مى شود، هر چند در كتاب ديگرى يا در روزنامه، مجله، تابلو و غير آنها باشد.

توجه

* همه جاى بدن، مانند لب و صورت و غيره هم حكم دست را دارد.

2. مس اسامى خداوند متعال و پيامبران و امامان معصوم (ع)
اشاره

1. مس اسما و صفات مخصوص ذات بارى تعالى بدون وضو حرام است، و به احتياط (واجب) نامهاى انبياى عظام و ائمه ى معصومين (ع) نيز حكم نامهاى خداوند متعال را دارد.

2. مس لفظ جلاله ى «الله» بدون وضو جايز نيست، اگر چه جزيى از يك اسم مركب از قبيل عبدالله و حبيب الله باشد.

ص: 68

3. آرم جمهورى اسلامى ايران اگر در نظر عرف، اسم جلاله محسوب و خوانده شود، مس آن بدون طهارت حرام است و در غير اين صورت اشكال ندارد، اگر چه احوط (استحبابى) ترك مس آن بدون طهارت است.

4. مس ضميرهايى كه به ذات بارى تعالى بر مى گردند، مثل ضمير جمله ى «بسمه تعالى» حكم لفظ جلاله «الله» را ندارد.

5. نوشتن همزه و سه نقطه به صورت «ا...» به جاى لفظ جلاله ى «الله» از نظر شرعى مانعى ندارد، و همزه و نقاط، حكم لفظ جلاله را ندارد و مس آن بدون وضو جايز است.

6. خوددارى كردن از نوشتن لفظ جلاله ى «الله» به صرف احتمال مس آن توسط افراد بى وضو، مانعى ندارد.

چند نكته در ارتباط با مس آيات قرآن و اسماى متبركه ى خداوند متعال و پيامبران و امامان معصوم (ع)

* به گردن آويختن گردنبندى كه آيات قرآن يا اسماى مباركه بر آن نقش شده است اشكال ندارد، ولى بايد نوشته ها با بدن (بدون طهارت) تماس نداشته باشد.

* هرگاه بخواهند هنگام خوردن غذا از ظرفى كه آيات قرآنى از جمله آية الكرسى يا اسماى مباركه روى آن نوشته شده استفاده كنند اشكال ندارد، به شرطى كه با وضو باشند و يا غذا را با قاشق از ظرف بردارند.

* كسانى كه به وسيله ى دستگاه تحرير، آيات قرآنى يا اسماى جلاله و يا نامهاى معصومين (ع) را مى نويسند لازم نيست در حال تحرير و نوشتن با وضو باشند (اين كار مشروط به طهارت نيست)، ولى از مس آنها بدون وضو بايد اجتناب نمايند.

* كلماتى كه روى انگشترها نقش مى كنند، اگر از كلماتى باشد كه شرط جواز مس آن، طهارت است، مثل كلمات قرآنى و مانند آن، مس آن بدون طهارت جايز نيست.

* طبع و نشر آيات قرآنى و اسماى جلاله و امثال آن اشكال ندارد، ولى بر كسى كه به دستش مى رسد واجب است كه احكام شرعى آنها را رعايت نمايد و از بى احترامى و نجس كردن و مس بدون وضوى آنها خوددارى كنند.

ص: 69

* استفاده از روزنامه هايى كه آيات قرآنى يا اسماى مباركه در آن نوشته شده است در كارهايى، مثل پيچاندن غذا با آن يا نشستن بر آن و يا استفاده از آن به جاى سفره و... اگر از نظر عرف بى احترامى شمرده شود جايز نيست، و اگر بى احترامى محسوب نشود اشكال ندارد.

* انداختن چيزى كه مشتمل بر آيات قرآنى يا اسماى متبركه است در نهرها و جويبارها، اگر از نظر عرف اهانت محسوب نشود اشكال ندارد.

* هرگاه وجود آيات قرآنى و نامهاى خداوند و اسامى معصومين (ع) در ورقه يى احراز نشود، سوزاندن و دور انداختن آن اشكال ندارد و فحص و بررسى لازم نيست. گفتنى است سوزاندن و دور انداختن اوراقى كه امكان استفاده از آن در صنعت كارتن سازى و مانند آن وجود دارد و يا بر يك طرف آن نوشته شده است و طرف ديگر آن قابل استفاده براى نوشتن است، به علت وجود شبهه ى اسراف خالى از اشكال نيست.

* دفن آيات قرآنى و اسماى مباركه در خاك و يا تبديل آنها به خمير به وسيله ى آب اشكال ندارد، ولى جواز سوزاندن آنها مشكل است و اگر بى احترامى محسوب شود جايز نيست، مگر در صورتى كه اضطرار اقتضا كند و جدا كردن آيات قرآنى و نامهاى مبارك امكان نداشته باشد.

* قطعه قطعه كردن آيات قرآنى و اسماى مباركه به مقدار زياد به طورى كه حتى دو حرف آنها به هم متصل نمانده و غير قابل خواندن شود، اگر بى احترامى محسوب شود جايز نيست و در غير اين صورت نيز، اگر موجب محو نوشته ى لفظ جلاله و آيات قرآنى نشود كافى نيست، همچنان كه تغيير صورت خطى كلمات با اضافه يا كم كردن بعضى حروف نيز باعث زوال حكم شرعى حروفى كه به قصد نوشتن آيات قرآنى يا لفظ جلاله به كار رفته اند نمى شود. بلى، زوال حكم بر اثر تغيير حروف به نحوى كه ملحق به محو حروف گردد، بعيد نيست، هر چند احتياط (مستحب)، اجتناب از مس آن بدون وضو است.

تمرين

1. آيا وضو گرفتن به نيت نماز واجب قبل از داخل شدن به وقت آن جايز است؟

2. آيا با وضويى كه براى نماز صبح گرفته مى شود جايز است نماز ظهر و عصر را نيز خواند؟

ص: 70

3. اسامى مباركى كه مس بدون وضوى آنها حرام است كدامند؟

4. مس اسمهايى از قبيل «عبد الله» و «حبيب الله» بدون وضو چه حكمى دارد؟

5. آيا مس آرم جمهورى اسلامى ايران بدون وضو، حرام است؟

6. آيا مس نقش كلمات روى انگشترها جايز است؟

ص: 71

درس 18 غسل (1) معناى غسل - اقسام غسل - كيفيت غسل - غسل جبيره يى

1. معناى غسل

غسل يعنى شستشوى تمام بدن از سر تا پا با شرايط و كيفيت خاص.

2. اقسام غسل

ص: 72

3. كيفيت غسل
اشاره

غسل را به دو گونه مى شود انجام داد:

1. ترتيبى: اول اين كه با ترتيب مخصوص بدن را بشويد، به اين نحو كه ابتدا سر و گردن، بعد بنابر احتياط واجب تمام نيمه راست بدن و در آخر تمام نيمه ى چپ بدن را بشويد.

2. ارتماسى: دوم اين كه تمام بدن را يك باره در آب فرو ببرد به طورى كه آب به همه جاى بدن برسد.

توجه

* در غسل، بنابر احتياط واجب شستن موهاى بلند و زير آن لازم است، بنابراين بانوان بايستى - بنابر احتياط واجب - علاوه بر رساندن آب به پوست سر، تمام موهاى خود را نيز بشويند.

* رو به قبله ايستادن در وقت غسل واجب نيست.

* شستن پشت و يا هر عضوى از اعضاى بدن قبل از نيت غسل و شروع آن، اشكال ندارد.

* اگر غسل ترتيبى را بر خلاف ترتيبى كه قبلاً گفته شد به جا آورد - چه عمداً باشد و چه از روى فراموشى و چه به سبب ندانستن مسأله - باطل است.

ص: 73

4. غسل جبيره يى

غسل جبيره يى هم مانند وضوى جبيره يى است.

تمرين

1. غسلهاى واجب را بر شمريد؟

2. غسل را به چند نحو مى توان انجام داد؟

3. آيا در غسل ترتيبى، مراعات ترتيب بين سر و ساير اعضاى بدن كافى است، يا اين كه بايد بين طرف راست و چپ بدن هم ترتيب، رعايت شود؟

4. آيا در غسل، علاوه بر پوست بدن، لازم است موهاى بلند نيز شسته شود؟

5. آيا رو به قبله ايستادن هنگام غسل واجب است؟

6. كسى كه بعد از غسل بفهمد به قسمتى از بدنش آب نرسيده است چه وظيفه يى دارد؟

ص: 74

درس 19 غسل (2) شرايط غسل - احكام غسل

5. شرايط غسل
اشاره

شرايطى كه براى وضو گفته شد، مانند پاك بودن آب و غير آن در غسل هم شرط است، ولى در غسل، شستشو از بالا به پايين و نيز پى در پى شستن اعضاى بدن لازم نيست، بلكه مى تواند در وسط غسل، مدتى به كار ديگر بپردازد و سپس غسل را از همان محل كه مانده است، ادامه دهد.

توجه

* در غسل، هر قسمتى را كه مى خواهد شستشو بدهد، اگر نجس است بايد قبلاً آن را آب بكشد، ولى پاك بودن تمامى بدن قبل از غسل واجب نيست، بنابراين اگر عضو، قبل از غسل آن، تطهير شده باشد غسل صحيح است، ولى اگر عضو نجس قبل از غسل آن تطهير نشود، و با يك شستن بخواهد هم آن را پاك كند و هم غسل نمايد، غسل باطل است.

* چيزى را كه مانع رسيدن آب به بدن است بايد بر طرف كند و اگر پيش از اطمينان به اين كه بر طرف شده غسل كند، غسل او باطل است.

6. احكام غسل

1. هرگاه در اثناى غسل، حدث اصغرى از او سر بزند (مثلاً بول كند) به صحت غسل ضرر نمى رساند و لازم نيست كه غسل را از نو شروع كند و بايد آن را ادامه دهد، ولى چنين غسلى اگر

ص: 75

غسل جنابت باشد مانند ساير غسلها كفايت از وضو براى نماز و ساير اعمال مشروط به طهارت از حدث اصغر نمى كند.

2. كسى كه غسلهاى متعددى، اعم از واجب يا مستحب بر ذمه ى او باشد، اگر به نيت همه ى آنها يك غسل به جا آورد كافى است، و اگر در بين آنها غسل جنابت باشد و به نيت آن غسل كند از بقيه ى غسلها هم كفايت مى كند، اگر چه احتياط (مستحب) اين است كه همه ى آنها را نيت نمايد.

3. غير از غسل جنابت، ساير غسلها كفايت از وضو نمى كند.

4. كسى كه بعد از غسل، يقين به باطل بودن آن پيدا كند بايستى قضاى همه ى نمازهايى كه با آن غسل خوانده است را به جا آورد.

* تمرين

1. چه تفاوتى ميان شرايط وضو و شرايط غسل وجود دارد؟

2. آيا در غسل، پاك بودن تمام بدن قبل از غسل شرط است؟

3. اگر از كسى كه مشغول غسل است حدث اصغر سر بزند آيا بايد دوباره غسل نمايد؟

4. كسى كه غسلهاى متعددى اعم از واجب يا مستحب بر ذمه ى او باشد، آيا يك غسل، كفايت از غسل هاى ديگر مى كند؟

5. غير از غسل جنابت، آيا بقيه ى غسلها هم كفايت از وضو مى كنند؟

6. كسى كه شك دارد كه غسل كرده يا نه، وظيفه اش چيست؟

ص: 76

درس 20 غسل (3) غسل جنابت

7. غسل جنابت
1. اسباب جنابت
اشاره

انسان به يكى از دو چيز جنب مى شود:

1. آميزش جنسى (به هر نحو كه باشد، با حلال يا با حرام، منى بيرون بيايد يا نيايد بالغ باشد يا نباشد).

2. بيرون آمدن منى (چه در خواب و چه در بيدارى، چه عمداً و چه بى اختيار).

توجه

* رطوبت خارج شده از مردى كه سالم است، اگر همراه با شهوت، جَستن و سست شدن بدن باشد، حكم منى را دارد، و اگر علايم سه گانه يا يكى از آنها وجود نداشته باشد و يا شك در آن باشد حكم منى را ندارد، مگر اين كه از راه ديگرى يقين كند كه منى است.

* مايعى كه زن در هنگام اوج لذت جنسى مى بيند حكم منى را دارد و بايد غسل نمايد، و اگر شك كند كه به اين مرحله رسيده يا نه و يا شك در خروج مايع داشته باشد غسل واجب نيست.

* رسيدن منى به داخل رحم بدون دخول، سبب جنابت زن نمى شود.

* با تحقق دخول ولو به مقدار حشفه (ختنه گاه)، غسل بر مرد و زن واجب است، هر چند منى خارج نشود و زن نيز به مرحله ى اوج لذت نرسد.

* هرگاه زنى پس از نزديكى، در حالى كه منى در رحم او باقى مانده است بلافاصله غسل كند

ص: 77

و بعد از غسل، منى از رحم خارج شود غسلش صحيح است و منى خارج شده بعد از غسل نجس است، هر چند اگر منى مرد باشد باعث جنابت مجدد نمى شود.

* بر زنان، پس از انجام معاينات داخلى با وسايل طبى تا زمانى كه منى خارج نشود، غسل واجب نيست.

2. كارهايى كه بر جنب حرام است
توجه

* حرم امامان معصوم (ع) بنابر احتياط حكم مسجد را دارد.

* ورود جنب به داخل حرم امام زادگان (ع) اشكالى ندارد.

* تكيه ها و حسينيه ها حكم مسجد را ندارند.

* منظور از آيات سجده: آيه ى 15 از سوره ى 32 (سجده) و آيه ى 37 از سوره ى 41 (فصلت) و آيه ى 62 از سوره ى 53 (نجم) و آيه ى 19 از سوره ى 96 (علق) مى باشد كه خواننده يا شنونده ى آنها واجب است سجده كند.

3. احكام غسل جنابت

1. در انجام تكليف شرعى، حيا معنى ندارد. حيا، عذر شرعى براى ترك واجب (مثل غسل جنابت) نيست. به هر حال اگر غسل جنابت براى كسى امكان ندارد وظيفه اش براى نماز و روزه،

ص: 78

تيمم بدل از غسل است.

2. كسى كه معذور از انجام غسل است، مثل فردى كه مى داند اگر از طريق نزديكى با همسرش خود را جنب كند آبى براى غسل كردن نمى يابد و يا وقت براى غسل و نماز ندارد جايز است با همسر خود نزديكى كند به شرطى كه قدرت بر تيمم داشته باشد، و در صورت جنابت و معذور بودن از انجام غسل، براى اعمال مشروط به طهارت، تيمم بدل از غسل جنابت مى كند و با آن تيمم، داخل مسجد شدن و خواندن نماز و مس نوشته ى قرآن كريم و بقيه ى اعمالى كه انجام آنها مشروط به طهارت از جنابت است اشكال ندارد. (البته اگر عذرش تنگى وقت بوده بنابر احتياط واجب فقط كارى را كه براى آن تيمم كرده مى تواند انجام دهد).

3. كسى كه بعد از خارج شدن منى غسل كرده، اگر پس از غسل، رطوبتى از او خارج شود كه نداند منى است يا چيز ديگر، در صورتى كه پيش از غسل و بعد از خروج منى، ادرار نكرده باشد، آن آب در حكم منى است و بايد دوباره غسل كند.

4. اگر در لباس خود لكه يى ببيند كه نمى داند منى است يا چيز ديگر، تا يقين نكرده كه منى است و از خود اوست غسل بر او واجب نيست.

5. كسى كه غسل جنابت كرده، نبايد براى نماز وضو بگيرد و نماز و ديگر اعمالى را كه بايد با وضو انجام دهد مى تواند با همين غسل انجام دهد.

6. هرگاه بعد از غسل جنابت شك كند غسلش باطل شده است يا نه، لازم نيست براى نماز وضو بگيرد، ولى اگر بخواهد از باب احتياط وضو بگيرد اشكالى ندارد.

7. كسى كه در تنگى وقت نماز غسل مى كند، اگر غسل را به اين نيت بكند كه از جنابت خارج شود - نه به نيت خصوص اين نماز - غسل او صحيح است، اگر چه پس از غسل بفهمد كه وقت براى نماز نداشته است.

تمرين

1. اسباب جنابت چيست؟

2. در چه صورتى حكم مى شود كه رطوبت خارج شده از مرد منى است؟

3. جنابت در زنان بدون نزديكى، چگونه تحقق مى يابد؟

ص: 79

4. آيا بر زنان، پس از انجام معاينات داخلى با وسايل طبى، غسل واجب مى باشد؟

5. چه كارهايى بر جنب حرام است؟

6. اگر در لباس خود لكه يى ببيند كه نمى داند منى است يا چيز ديگر، چه وظيفه يى دارد؟

ص: 80

درس 21 غسل (4) غسل هاى مخصوص بانوان

8. غسل هاى مخصوص بانوان
1. حيض

1. خون حيض(1)

1. خونى كه دختر قبل از اتمام نه سالگى مى بيند حيض نيست، هر چند صفات حيض را داشته باشد.

2. لكه هايى كه زن بعد از يقين به پاك شدن مى بيند، اگر خون نباشد حكم حيض را ندارد، و اگر خون باشد، هر چند به صورت لكه هاى زرد رنگ، و از ده روز(2) تجاوز نكند، همه ى آن لكه ها محكوم به حيض است و تشخيص اين موضوع به عهده ى زن است.

3. زنهايى كه از داروهاى ضد حاملگى استفاده مى كنند و لكه هاى خونى را در ايام عادت و غير آن مى بينند، اگر اين لكه ها واجد شرايط شرعى حيض نباشد حكم حيض را ندارد، بلكه محكوم به استحاضه است.

4. زنى كه داراى عادت ماهيانه معينى مثلاً هفت روز است و به علت گذاشتن دستگاه جلوگيرى از حاملگى، هر بار بيش از ده روز مثلاً دوازده روز خون مى بيند، خونى كه در ايام عادت مى بيند حيض است و باقى استحاضه خواهد بود.

ص: 81


1- . خون حيض: خونى است كه غالباً در هر ماه به مدت چند روز از رحم زن به طور طبيعى خارج مى شود. اين خون هنگام انعقاد نطفه، غذاى فرزند است.
2- . ملاك در تعيين روز عرف است كه از طلوع آفتاب تا غروب خواهد بود.

5. خونى كه زن در ايام باردارى مى بيند، اگر صفات و شرايط حيض را داشته باشد و يا در زمان عادت بوده و سه روز اگر چه در باطن استمرار داشته باشد خون حيض است، و الاّ استحاضه خواهد بود.

2. احكام حايض

1. تمام كارهايى كه بر جنب حرام است بر زن حايض نيز حرام است.

2. اگر زن در حال حيض، جنب يا در حال جنابت حايض شود، بعد از پاك شدن از حيض، واجب است علاوه بر غسل حيض، غسل جنابت هم به جا آورد، ولى جايز است كه در مقام عمل به غسل جنابت اكتفا كند، ليكن احتياط (مستحب) اين است كه نيت هر دو غسل را بنمايد.

3. اگر زنى در حال حيض غسل جنابت كند صحت غسلش محل اشكال است.

4. زنى كه به خاطر نذر روزه ى معينى روزه گرفته است، اگر در حال روزه، حيض شود روزه اش با عادت شدن - هر چند در يك جزء از روز باشد - باطل مى شود و قضاى آن روز بعد از پاك شدن بر او واجب است.

2. استحاضه

خونى(1) كه زن در سن يائسگى(2) مى بيند استحاضه است، بنابراين زنى كه پدرش هاشمى نيست، هر چند مادرش از سادات باشد اگر بعد از سن يائسگى خونى را مشاهده كند محكوم به استحاضه است.

3. نفاس(3) (خون زايمان)

3. نفاس(3) (خون زايمان)

زنى كه عمل كورتاژ (سقط جنين) را انجام داده، بعد از سقط جنين - هر چند به صورت علقه باشد - اگر خونى را مشاهده كند، محكوم به نفاس است.

ص: 82


1- . خون استحاضه: خونى است كه در غير ايام حيض و نفاس از رحم زن خارج مى شود و مربوط به بكارت و زخم نيست.
2- . با توجه به اينكه حضرت آيت الله العظمى خامنه اى (مدّ ظلّه العالى) در تعيين سن يائسگى احتياط دارند مقلدين معظّمٌله مى توانند در اين مسئله با رعايت شرايط عدول، به مجتهد ديگرى رجوع نمايند.
3- خون نفاس: خونى است كه بر اثر زايمان نوزاد، به مدت معينى از رحم زن بيرون مى آيد.
توجه

* تمام كارهايى كه بر حايض حرام است بر نفسا نيز حرام است.

تمرين

1. لكه هايى كه زن بعد از يقين به پاك شدن مى بيند، با توجه به اين كه آن لكه ها، نه اوصاف خون را دارند و نه خون مخلوط با آب را، چه حكمى دارد؟

2. اگر زنى در ايام باردارى به خونريزى كمى مبتلا شود ولى باعث سقط حمل او نگردد وظيفه اش چيست؟

3. اگر زن در حال حيض، جنب يا در حال جنابت حايض شود، آيا بعد از پاك شدن از حيض، هر دو غسل بر او واجب است؟

4. آيا غسل جنابت در حال حيض صحيح است به طورى كه مسقط تكليف زن جنب باشد؟

5. خونى كه زن در سن يائسگى مى بيند چه حكمى دارد؟

6. زنى كه عمل كورتاژ را انجام داده در حال نفاس است يا خير؟

ص: 83

درس 22 احكام درگذشتگان (1) غسل مس ميت - احكام محتضر - واجبات پس از مرگ

1. غسل مس ميت
اشاره

اگر كسى بدن انسان مرده يى را كه سرد شده ولى هنوز غسل داده نشده است، لمس كند يا جايى از دست و پا و صورت و ساير بدن خود را به هر جاى بدن او برساند بايد براى نماز و امثال آن غسل كند. اين را «غسل مس ميت» مى نامند.

توجه

* دست زدن به عضوى كه از بدن مرده جدا شده، پس از سرد شدن و پيش از غسل دادن، در حكم دست زدن به بدن مرده است.

* دست زدن به عضوى كه از بدن شخص زنده جدا شده است، غسل ندارد.

* هرگاه شك كنيم ميتى را غسل داده اند يا نه، با مس جسد يا اجزاى آن (البته پس از سرد شدن) واجب است غسل مس ميت كرد، و نماز بدون غسل مس ميت صحيح نيست، ولى اگر اصل غسل ميت احراز شود، با مس جسد يا بعضى از اجزاى آن، غسل مس ميت واجب نيست، حتى اگر

ص: 84

در صحت غسل آن ميت شك داشته باشيم.

* كسى كه غسل مس ميت كرده است، اگر بخواهد نماز بخواند بايد وضو بگيرد و اين غسل بر خلاف غسل جنابت، كفايت از وضو نمى كند.

2. احكام محتضر (كسى كه در حال جان دادن است)

شايسته است كه شخص مسلمان را در حال احتضار به پشت و به سمت قبله بخوابانند، به طورى كه كف پاى او به جانب قبله باشد. بسيارى از فقها اين عمل را بر خود محتضر در صورتى كه قادر باشد و برديگران واجب دانسته اند و احتياط در انجام آن ترك نشود.

3. واجبات پس از مرگ
توجه

* در بينش اسلامى، مرده ى مسلمان نيز مانند زنده ى او داراى احترام است. تكريم مرده ى مسلمان در قالب اعمالى (از قبيل غسل و كفن و دفن و مانند آن) است كه در شرع مقدس اسلام واجب شده است و همه ى مكلفين نسبت به آن مكلف و مخاطب اند.

* غسل و كفن و نماز و دفن مسلمان از واجبات كفايى است يعنى بر هر مكلفى واجب است، ولى اگر بعضى آن را انجام دادند از ديگران ساقط مى شود، و اگر هيچ كس به اين وظيفه عمل نكند همه معصيت كرده اند.

* اگر كسى بداند كه غسل يا كفن يا نماز يا دفن ميت را باطل انجام داده اند بايد دوباره آن را به جا آورد، ولى اگر گمان دارد كه باطل بوده يا شك دارد كه درست بوده يا باطل، لازم نيست اقدام نمايد.

ص: 85

* براى غسل وكفن و نماز و دفن ميت، بايد از ولى او اجازه بگيرند. ولى ميت عبارت است از پدر و مادر و فرزندان و به همين ترتيب، بقيه ى طبقات وارثان. در ميت زن، شوهر او از ديگران مقدم است.

تمرين

1. آيا با دست زدن به عضوى كه از بدن انسان مرده جدا شده، غسل مس ميت واجب مى شود؟

2. آيا مس كردن استخوانى كه همراه با گوشت است و از بدن انسان زنده جدا شده موجب غسل مس ميت مى شود؟

3. مواردى كه مس بدن انسان مرده سبب غسل نمى باشد را ذكر نماييد؟

4. آيا شخص مسلمان را بايد هنگام احتضار رو به قبله خواباند؟

5. واجبات پس از مرگ كدامند؟

6. غسل دادن ميت، واجب عينى است يا كفايى؟

ص: 86

درس 23 احكام درگذشتگان (2) غسل ميت - حنوط - كفن

4. غسل ميت
توجه

* غسل ميت زن به وسيله ى شوهرش و غسل ميت مرد به وسيله ى زنش جايز است.

3. در غسل ميت هم مانند ديگر عبادات، نيت لازم است يعنى غسل دهنده بايد غسل را به قصد امتثال دستور خداوند به جا آورد.

1. زن يا مرد مسلمان.

ص: 87

5. اگر جايى از بدن ميت به نجاست آلوده شود، بايد پيش از آن كه آن جا را غسل بدهند آب بكشند، بنابراين بدن ميتى كه خونريزى دارد بايستى قبل از غسل در صورت امكان تطهير شود، و اگر انتظار براى توقف خونريزى (به خودى خود) يا منع آن (با وسايل پزشكى) ممكن باشد واجب است.

6. نگاه كردن به عورت ميت، حرام است و كسى كه او را غسل مى دهد اگر نگاه كند معصيت كرده است، ولى غسل باطل نمى شود.

7. اگر آب پيدا نشود يا استعمال آن مانع داشته باشد بايد ميت را در عوض هر غسل، يك تيمم بدهند.

5. حنوط

1. واجب است ميت را پس از غسل، حنوط كنند يعنى به پيشانى و كف دست ها و سر زانوها و سر دو انگشت بزرگ پاهاى او، كافور بمالند به طورى كه مقدارى كافور بر اثر آن در محل هاى مزبور بماند.

2. كافور بايد ساييده و تازه باشد به طورى كه ميت را معطر كند و اگر به واسطه ى كهنه بودن، عطر آن رفته باشد كافى نيست.

3. شخص محرم - چنانكه در كتاب حج گفته مى شود - از اين حكم مستثنى است (يعنى اگر بميرد حنوط كردن او جايز نيست).

6. كفن

1. ميت مسلمان را بايد با سه قطعه پارچه كفن كنند:

1. لنگ كه به كمر و پاى او پيچيده مى شود.

2. پيراهن كه از سر شانه تا ساق پا را از جلو و پشت مى پوشاند.

ص: 88

3. پوشش سرتاسرى كه بايد از بالاى سر تا پايين پا را بپوشاند به طورى كه بستن دو سر آن ميسر باشد، و پهناى آن به قدرى باشد كه دو طرف آن روى هم گذاشته شود.

2. هرگاه كفن ميت با نجاستى كه از بدن او خارج شده يا با نجاستى ديگر، نجس شود بايد آن را تطهير كنند يا اگر كفن ضايع نمى شود قسمتى را كه نجس شده است ببُرند، بنابراين اگر كفن ميت پس از غسل به خونى كه از او جريان دارد آغشته شود چنانچه شستن آن قسمت از كفن كه به خون آغشته شده است يا بريدن و يا عوض كردن آن امكان داشته باشد واجب است، و چنانچه امكان ندارد، دفن ميت به همان صورت جايز است.

3. هرگاه انسان، پدر يا مادر و يا يكى از بستگان خود يا هر شخص ديگر را در كفنى كه براى خودش خريده است كفن كند اشكال ندارد.

تمرين

1. سه غسل ميت را نام ببريد؟

2. شرايط كسى كه ميت را غسل مى دهد چيست؟

3. آيا غسل كودك سقط شده ى مسلمان واجب است؟

4. حنوط كردن ميت يعنى چه؟ و چه شرايطى دارد؟

5. سه قطعه پارچه يى كه ميت را با آن كفن مى كنند كدامند؟

6. آيا براى انسان جايز است كه پدر يا مادر و يا يكى از بستگان خود را در كفنى كه براى خودش خريده كفن كند؟

ص: 89

درس 24 احكام درگذشتگان (3) نماز ميت - دفن - احكام نبش قبر - احكام شهيد - احكام اعدامى

7. نماز ميت
اشاره

1. پس از غسل و حنوط و تكفين، واجب است بر ميت مسلمان - به ترتيبى كه گفته خواهد شد - نماز بخوانند.

توجه

* بچه يى كه شش سال تمام داشته باشد و حداقل يكى از والدينش مسلمان باشند، در حكم شخص بالغ است و بر ميت او بايد نماز خوانده شود.

2. نماز ميت عبارت است از نيت و پنج تكبير كه در خلال آنها دعا و صلوات وارد شده است، و اگر به اين ترتيب بگويد كافى است:

1. بعد از تكبير اول بگويد: «اَشْهَدُ اَنْ لاَ اِلهَ اِلاَّ اللهُ وَ اَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللهِ».

2. بعد از تكبير دوم بگويد: «اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ».

3. بعد از تكبير سوم بگويد: «اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ».

4. بعد از تكبير چهارم بگويد: «اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِهذَا الْمَيتِ» (براى مرد) يا «لِهذِهِ الْمَيتِ» (براى ميت زن).

5. بعد تكبير پنجم را بگويد كه پايان نماز است.

ص: 90

توجه

* كيفيت هاى مفصل تر نماز ميت در رساله هاى مفصل و بعضى كتاب هاى دعا مذكور است.

3. كسى كه نماز ميت مى خواند بايد ايستاده و رو به قبله باشد و واجب است ميت را در برابر او به پشت بخوابانند به طورى كه سر او به طرف راست نمازگزار و پاى او به طرف چپ نمازگزار باشد.

4. ميان ميت و نمازگزار بايد حايلى، مانند ديوار و پرده نباشد، ولى اگر ميت در تابوت و مانند آن باشد اشكال ندارد.

5. براى نماز ميت، وضو و پاك بودن بدن و لباس و غصبى نبودن لباس، لازم نيست.

6. اگر ميت را عمداً يا از روى فراموشى يا به جهت عذرى بدون نماز ميت دفن كنند يا بعد از دفن معلوم شود نمازى كه بر او خوانده شده باطل بوده است تا وقتى جسد او متلاشى نشده بايد بر قبر او نماز خوانده شود.

7. شرايطى كه در جماعت و امامت جماعت در ساير نمازها معتبر است در نماز ميت شرط نيست، هر چند احوط (استحبابى) اين است كه آن شرايط در نماز ميت هم رعايت شود.

8. دفن
اشاره

1. پس از پايان وظايف گذشته (غسل و حنوط و كفن و نماز) بايد ميت را در زمين دفن كنند و بايد قبر او به قدرى باشد كه بوى او بيرون نيايد و درندگان هم نتوانند بدن او را خارج سازند.

2. ميت را بايد در قبر به پهلوى راست و طورى بخوابانند كه صورت و سينه و شكم او رو به قبله قرار گيرد.

چند نكته در ارتباط با دفن

* استخوان ميت مسلمانى كه غسل داده شده است نجس نيست، ولى دفن مجدد آن زير خاك واجب است.

* اسكلت استخوانى متعلق به بدن ميت مسلمان را واجب است فوراً دفن كرد (و جايز نيست آنرا در معرض بازديد قرار داد تا موجب عبرت بازديد كنندگان گردد).

ص: 91

* قبور مسلمانان را جايز است در چندين طبقه ساخت به شرطى كه اين كار سبب نبش قبر و هتك حرمت مسلمان نشود.

* هرگاه فردى در چاه سقوط كند و بميرد و نتوان بدن او را از چاه خارج كرد بايستى جسد وى را در همان چاه به حال خود رها كرد و چاه را قبر او قرار داد و اگر چاه، ملك شخصى كسى نباشد و يا مالك آن به مسدود كردن آن راضى باشد تعطيل كردن چاه و بستن آن واجب است.

* پاشيدن آب بر قبر در روز دفن مستحب است و بعد از آن نيز به قصد رجا اشكال ندارد.

9. احكام نبش قبر

1. نبش قبر ميتى كه بر اساس موازين و احكام شرعى دفن گرديده جايز نيست و همچنين تخريب قبور مؤمنين و نبش آنها، حتى اگر براى تعريض و توسعه ى كوچه ها باشد، و در صورت وقوع نبش قبر و آشكار شدن بدن ميت مسلمان يا استخوان هاى آن كه هنوز پوسيده نشده اند واجب است دوباره دفن شوند.

2. اگر استخوان هاى ميت تبديل به خاك شود نبش قبر وى براى دفن ميت ديگرى در آن جايز است.

3. در مواردى كه نبش قبر جايز نيست اجازه ى مرجع تقليد اثرى ندارد.

10. احكام شهيد
اشاره

تكليف غسل و كفن در حق شهيد ساقط است.

توجه

* منظور از شهيد در اين جا كسى است كه در ميدان جنگ به شهادت رسيده باشد، بنابراين اگر محورهاى شهرهاى مرزى، ميدان جنگ بين دو گروه حق و گروه باطل و ياغى باشد، افرادى كه از گروه حق در آنجا به شهادت مى رسند حكم شهيد را دارند، ولى افرادى كه در غير ميدان جنگ كشته مى شوند، هر چند اجر و ثواب شهيد را دارند ولى حكم شهيد در مورد آنها جارى

ص: 92

نمى شود، مثل كسى كه در نقطه يى از جهان در راه اجراى احكام اسلامى يا در تظاهرات كشته شود.

11. احكام اعدامى
اشاره

مسلمانى كه حكم اعدام درباره ى او اجرا گرديده است حكم ساير مسلمانان را دارد، و همه ى احكام و آداب اسلامى ميت در مورد او جارى است، مثل خواندن نماز ميت، و مانند آن.

چند نكته در ارتباط با احكام درگذشتگان

* همجنس بودن با ميت فقط در غسل دادن او شرط است، و در صورتى كه غسل دادن ميت به وسيله ى همجنس او امكان دارد، غسل دادن به وسيله ى غير همجنس صحيح نيست و غسل ميت باطل است، (مگر در مورد زن و شوهر كه قبلاً گذشت غسل ميت زن به وسيله ى شوهرش و غسل ميت مرد به وسيله ى زنش جايز است) ولى در تكفين و تدفين، همجنس بودن شرط نيست.

* تصرفات مورد نياز براى تجهيز ميت از قبيل غسل و كفن و دفن، به مقدار متعارف، متوقف بر اذن ولى صغير نيست، و اشكال از جهت وجود فرزندان صغير ايجاد نمى شود، بنابراين غسل دادن و كفن كردن ميت در منزل مسكونيش اشكال ندارد، هر چند ميت، وصى نداشته و داراى چند فرزند صغير باشد.

* شركت در تشييع جنازه و حمل آن براى زنان اشكال ندارد.

تمرين

1. كيفيت نماز ميت را ذكر نماييد؟

2. آيا كسى كه واجد شرايط امامت در نماز جماعت نيست جايز است امامت نماز ميت بر جنازه ى يكى از مؤمنين را عهده دار شود؟

3. آيا جايز است قبرها را به صورت دو طبقه و بيشتر ساخت؟

4. منظور از شهيدى كه تكليف غسل و كفن در حق او ساقط است كيست؟

ص: 93

5. اگر مسلمانى بر اساس قانون و تأييد قوه ى قضاييه به جرم حمل مواد مخدر به اعدام محكوم شود نماز ميت بر او خوانده مى شود؟

6. آيا در غسل و كفن و دفن اموات، مماثلث و همجنس بودن شرط است يا هر يك از زن و مرد مى تواند امور ميت ديگر را انجام دهد؟

ص: 94

درس 25 تيمم (1) موارد تيمم - چيزهايى كه تيمم بر آن صحيح است - كيفيت تيمم - تيمم جبيره يى

1. موارد تيمم
اشاره

ص: 95

توجه

* فردى كه وضو يا غسل برايش ضرر دارد يا تكليف خيلى دشوارى است، بايد به جاى آن تيمم كند و چنانچه وضو بگيرد يا غسل نمايد صحيح نيست.

* فردى كه به اعتقاد اين كه وضو يا غسل برايش ضرردارد (مثلاً مريض مى شود) تيمم كند اشكال ندارد و نماز با آن صحيح است، ولى اگر پيش از آن كه با اين تيمم نماز بخواند بفهمد كه ضرر ندارد، تيمم او باطل است و اگر بعد از آن كه با اين تيمم نماز بخواند فهميد كه آب ضرر نداشته است بنابر احتياط واجب بايد وضو بگيرد يا غسل كند و دوباره نماز را به جا آورد.

* صرف مشقت يا عيب شمرده شدن غسل جوانان در نيمه شب، عذر شرعى محسوب نمى شود، بلكه مادامى كه غسل، حرجى و موجب ضرر براى مكلف نشود، غسل كردن به هر صورتى كه امكان دارد واجب است و در صورت حرج (مشقت شديد و فوق العاده) يا ضرر بايد تيمم كند.

* هرگاه فردى جنب شود و وقت به مقدارى كه بتواند بدن و لباسش را تطهير كند، و يا لباس خود را عوض نمايد نداشته باشد و به علت سردى هوا و مانند آن نتواند نماز خود را برهنه هم بخواند، بايد نماز را با تيمم بدل از غسل جنابت با همان لباس نجس بخواند. اين نماز مجزى (كافى) است و قضاى آن بر او واجب نيست.

* اگر كسى در تنگى وقت، خوف آن را داشته باشد كه در صورت غسل كردن يا وضو گرفتن، همه يا قسمتى از نمازش در خارج وقت واقع شود بايد تيمم كند و نماز بخواند.

* هرگاه رطوبتى از انسان در حال خواب خارج شود و بعد از بيدارى چيزى به ياد نياورد، ولى لباس خود را مرطوب ببيند، اگر مى داند كه محتلم شده، جنب است و بايد غسل كند و در صورت تنگى وقت بايد بعد از تطهير بدنش تيمم نموده و نماز بخواند و سپس در وسعت وقت غسل نمايد، اما اگر نداند (شك در احتلام و جنابت داشته باشد) در اين صورت، حكم جنابت بر آن جارى نمى شود.

* صحت تيمم بدل از غسل براى اعمالى كه مشروط به طهارت نيست، مانند زيارت محل اشكال است، ولى انجام آن در صورت عدم امكان غسل به قصد رجا و مطلوبيت اشكال ندارد.

ص: 96

2. چيزهايى كه تيمم بر آن صحيح است
اشاره

تيمم بر هر آنچه از زمين محسوب شود، مانند خاك، شن، ريگ، كلوخ (خاكهاى به هم چسبيده)، سنگ (سنگ گچ، سنگ آهك، سنگ سياه و مانند آن) صحيح است و همچنين بر گچ و آهك پخته و آجر و امثال آنها.

توجه

* تيمم بر اشياى معدنى كه جزو زمين محسوب نمى شود، مانند طلا و نقره و امثال آن صحيح نيست، ولى تيمم بر سنگهاى مرغوبى كه عرفاً به آن سنگ معدنى گفته مى شود، مانند مرمر و غيره صحيح است.

* تيمم بر سيمان و موزاييك اشكال ندارد، اگر چه احوط (استحبابى) ترك تيمم بر سيمان و موزاييك است.

3. كيفيت تيمم
توجه

* ترتيب فوق در تيمم بدل از وضو و بدل از غسل يكسان است.

* اگر قسمتى از پيشانى يا پشت دست را حتى اندكى از آن را مسح نكند تيمم باطل است، چه عمداً يا از روى جهل به مسأله يا فراموشى باشد، البته دقت زياد هم لازم نيست و همين اندازه كه بگويند همه ى پيشانى و پشت دست ها مسح شده كافى است.

ص: 97

* براى اين كه يقين كند كه تمام پشت دست را مسح كرده بايد اندكى بالاتر از مچ را هم مسح كند، ولى مسح بين انگشتان لازم نيست.

4. تيمم جبيره يى

كسى كه وظيفه اش تيمم است اگر محلى كه بايد بر روى آن مسح كند يا دستش كه بايد با آن مسح كند، به واسطه ى زخم و امثال آن بسته باشد، به همان ترتيب تيمم مى كند يعنى محل زخم بندى شده را به جاى پوست بدن قرار مى دهد.

تمرين

1. موارد تيمم را بر شمريد؟

2. كسى كه غسل جنابت را براى نماز صبح انجام نداده است و به اعتقاد اين كه اگر غسل كند، مريض مى شود، تيمم كرده است، چه حكمى دارد؟

3. آيا كسى مى تواند به اين دليل كه حمام رفتن براى او عسر و حرج آور است، براى انجام اعمال مستحبى، مانند غسل جمعه و زيارت و غير آنها تيمم بدل از غسل نمايد؟

4. آيا شخص جنب مى تواند در صورت تنگى وقت با تيمم و نجاست بدن و لباس نماز بخواند يا اين كه بايد بعد از تطهير و غسل، نماز را قضا نمايد؟

5. تيمم بر سنگ گچ و آهك و پخته شده ى آنها و آجر چه حكمى دارد؟

6. كيفيت تيمم را توضيح دهيد؟

ص: 98

درس 26 تيمم (2) شرايط تيمم - احكام تيمم

5. شرايط تيمم
1. چيزى كه بر آن تيمم مى كند پاك باشد

چيزى كه بر آن تيمم مى كند بايد پاك باشد.

2. چيزى كه بر آن تيمم مى كند مباح باشد

چيزى كه بر آن تيمم مى كند بايد مباح (غير غصبى) باشد، ولى در صورتى كه نداند يا فراموش كرده باشد كه غصبى است تيمم او صحيح است.

ص: 99

3. مانعى در اعضاى تيمم نباشد
اشاره

در اعضاى تيمم بايستى مانعى نباشد، بنابراين براى تيمم بايد انگشتر و مانند آن را از دست بيرون آورد، و اگر به پيشانى يا ديگر اعضاى تيمم چيزى چسبيده يا چيزى آن را پوشانيده است قبلاً بايد آن را بر طرف كند.

توجه

* مويى كه بر روى دست يا پيشانى روييده است مانع تيمم نيست، ولى اگر موى سر روى پيشانى ريخته باشد بايد آن را عقب بزند.

* اگر به خاطر زخم و امثال آن، اعضاى تيمم را بسته است، در صورتى كه باز كردن آن ضرر داشته يا دشوار باشد، بايد با دست بسته يا بر روى عضو بسته، مسح كند.

4. پيشانى و دستها را از بالا به پايين مسح كند

پيشانى و پشت دستها را بايد از بالا به پايين مسح كند.

5. ترتيب

تيمم را بايد به ترتيبى كه (در بحث كيفيت تيمم) گفته شد انجام دهد و اگر خلاف آن عمل كند باطل است.

6. موالات

كارهاى تيمم را بايد پشت سر هم به جا آورد و اگر بين آنها به قدرى فاصله دهد كه نگويند تيمم مى كند، باطل است.

7. مباشرت
اشاره

كارهاى تيمم را بايد خودش در حال اختيار انجام دهد و از ديگرى كمك نگيرد و اگر به خاطر بيمارى يا فلج بودن و غيره نمى تواند تيمم كند بايد نايب بگيرد، و نايب بايد او را با دست خود او تيمم دهد، و اگر اين هم ممكن نباشد بايد نايب، دست خود را بر زمين بزند و به پيشانى و پشت دست هاى او بكشد.

ص: 100

يك نكته در ارتباط با شرايط تيمم

* اعضاى تيمم (پيشانى و پشت دستها) لازم نيست پاك باشند، گر چه موافق احتياط است.

6. احكام تيمم

1. اگر چيزهايى كه تيمم بر آن صحيح است پيدا نشود بايد به گرد و غبارى كه بر روى فرش و لباس و امثال آن نشسته است تيمم كند، و اگر آن نيز پيدا نشود ولى گِل تر در دسترس باشد بايد به آن تيمم كند، و در صورتى كه به هيچيك از اينها دسترسى نباشد - مانند كسى كه در هواپيما و امثال آن است - بنابر احتياط (واجب) بايد نماز را در وقت بدون وضو و تيمم بخواند و سپس با وضو يا تيمم قضا كند.

2. كسى كه وظيفه اش تيمم است، بنا بر احتياط واجب نمى تواند پيش از وقت نماز، براى نماز تيمم كند، ولى اگر براى كارهاى واجب يا مستحبى قبل از وقت نماز تيمم كرده باشد و تا وقت نماز عذر او باقى بماند، مى تواند با همان تيمم نماز بخواند.

3. كسى كه مى داند عذر او تا آخر وقت بر طرف مى شود نمى تواند در اول وقت با تيمم نماز بخواند، بلكه بايد صبر كند و پس از تمكن، با وضو يا غسل، نماز به جا آورد.

4. كسى كه تيمم بدل از غسل كرده، اگر حدث اصغر از او سر بزند، مثلاً بول كند، تا زمانى كه عذر شرعى مجوّز تيمم بر طرف نشده است بنا بر احتياط واجب بايد براى اعمال مشروط به طهارت، بار ديگر تيمم بدل از غسل نمايد و وضو هم بگيرد و اگر معذور از وضو باشد بايد تيمم ديگرى بدل از آن نمايد.

5. اگر به واسطه ى نداشتن آب يا عذر ديگرى تيمم كند، بعد از بر طرف شدن عذر، تيمم باطل مى شود.

6. چيزهايى كه وضو را باطل مى كند تيمم بدل از وضو را هم باطل مى كند و چيزهايى كه غسل را باطل مى كند تيمم بدل از غسل را هم باطل مى سازد.

7. تا زمانى كه عذر مجوّز تيمّم باقى است و تيمّم او باطل نشده همه ى آثار شرعى غسل، بر تيمم بدل از غسل نيز مترتب و جارى مى شود مگر اين كه تيمم بدل از غسل به علت تنگى وقت

ص: 101

باشد، بنابراين با تيمم بدل از غسل جنابت، داخل مسجد شدن و خواندن نماز و مس نوشته ى قرآن كريم و بقيه ى اعمالى كه انجام آنها مشروط به طهارت از جنابت است اشكال ندارد.

تمرين

1. شرايط تيمم كدامند؟

2. آيا در هنگام تيمم، لازم است انگشتر و مانند آن را از دست بيرون آورد؟

3. آيا مويى كه بر روى دست و پشت يا پيشانى روييده است مانع تيمم است؟

4. آيا اعضاى تيمم (پيشانى و پشت دستها) بايد پاك باشند؟

5. اگر انسان نتواند وضو بگيرد و تيمم هم براى او امكان نداشته باشد، چه وظيفه يى دارد؟

6. آيا تيمم بدل از غسل، همان احكام قطعى و ثابت غسل را دارد؟ به اين معنى كه آيا با آن داخل مسجد شدن جايز است؟

ص: 102

فصل سوّم نماز

اشاره

ص: 103

ص: 104

نماز مهمترين عبادت ها است و اگر درست و با توجه انجام گيرد، روح انسان را پاكيزه و دل او را نورانى مى سازد و او را بر رها كردن خلقيات ناپسند، قادر مى گرداند يعنى مى تواند فرد و جامعه ى انسانى را به تدريج از همه ى آلودگى ها پاك كند. سزاوار است كه نماز در اول وقت، با حضور قلب و به دور از رنگ و ريا گزارده شود، و نمازگزار در هر كلمه ى آن به ياد داشته باشد كه با خدا سخن مى گويد و بداند كه چه مى گويد.

(استفتا از دفتر معظّمٌله، باب نماز)

ص: 105

ص: 106

درس 27 اقسام نمازها نمازهاى واجب و مستحبى - نوافل يوميه

1. نمازهاى واجب و مستحب
توجه

* نمازهاى مستحبى بسيار است و آنها را «نافله» گويند و از ميان نمازهاى نافله، نافله هاى شبانه روزى بيشتر سفارش شده است.

ص: 107

2. نوافل يوميه
اشاره

1. با هر يك از نمازهاى پنجگانه ى شبانه روزى يك نماز مستحبى هست كه آن را نافله ى آن نماز گويند. خواندن اين نافله ها بسيار مهم است و ثواب و اجر زياد براى آن ذكر شده است. علاوه بر اينها مستحب است در ثلث آخر شب، نافله ى شب بخواند. اين نماز هم داراى خواص معنوى بسيار است و شايسته است بر آن مواظبت شود.

توجه

* چون دو ركعت نافله ى عشا، يك ركعت حساب مى شود، مجموع نافله هاى شبانه روزى سى و چهار ركعت (دو برابر تعداد ركعتهاى نمازهاى واجب) خواهد بود.

3. خواندن نافله ى ظهر و عصر پس از اداى نماز ظهر و عصر و در وقت نافله بنابر احتياط (واجب) بايد به قصد قربةً الى الله، بدون قصد ادا و قضا به جا آورده شود.

4. نماز شب يازده ركعت است. هشت ركعت آن كه به صورت دو ركعتى دو ركعتى خوانده مى شود نماز شب نام دارد، و دو ركعت آن نماز شفع است كه مانند نماز صبح خوانده مى شود، و يك ركعت هم نماز وتر نام دارد كه در قنوت آن استغفار و دعا براى مؤمنين و طلب حاجات از خداوند منان به ترتيبى كه در كتاب هاى ادعيه ذكر شده، مستحب است.

5. در نماز شب، سوره و استغفار و دعا به عنوان جزئيت شرط نيست، بلكه كافى است كه در هر ركعت بعد از نيت و تكبيرة الاحرام، سوره ى حمد قرائت شود و اگر خواست بعد از قرائت حمد، يك سوره از سوره هاى قرآنى را هم قرائت كند و ركوع و سجود و ذكر آنها و تشهد و سلام به جاآورد.

ص: 108

6. در نماز شب، در تاريكى خواندن و مخفى كردن از ديگران شرط نيست، اما ريا هم در آن جايز نيست.

توجه

* نافله ها را بايد دو ركعت دو ركعت خواند، مگر نماز وتر را كه يك ركعت است، بنابراين خواندن نماز شب به صورت دو نماز چهار ركعتى و يك دو ركعتى و يك نماز وتر صحيح نيست.

* نافله ها را مى تواند نشسته بخواند، ولى ايستاده بهتر است.

* در سفر، نافله هاى ظهر و عصر و عشا ساقط است و نبايد خوانده شود.

* هر يك از نافله هاى شبانه روزى، داراى وقت معينى است كه در رساله هاى مفصل ذكر شده است.

تمرين

1. نمازهاى واجب كدامند؟

2. نافله هاى شبانه روزى چند ركعت است؟ توضيح دهيد.

3. نافله ى ظهر و عصر، پس از اداى نماز ظهر و عصر و در وقت نافله به چه قصدى بايد خوانده شود؟

4. نماز شب چگونه خوانده مى شود؟

5. آيا هنگام خواندن نماز شب، واجب است كه كسى متوجه نماز شب خواندن ما نشود؟ آيا واجب است كه آن را در تاريكى بخوانيم؟

6. كدام نوافل در سفر ساقط است؟

ص: 109

درس 28 لباس نمازگزار (1) مقدار پوشش در نماز - شرايط لباس نمازگزار «1»

1. مقدار پوشش در نماز
اشاره

1. مرد بايد در حال نماز عورتين خود را بپوشاند، هر چند كسى او را نمى بيند و بهتر است از ناف تا زانو را بپوشاند.

2. زن بايد در موقع نماز تمام بدن و موى خود را با پوششى كه كاملاً بدن را مى پوشاند بپوشاند، ولى پوشاندن صورت به مقدارى كه شستن آن در وضو واجب است و دستها تا مچ و پاها تا مفصل ساق لازم نيست.

توجه

* از آنجا كه چانه، جزيى از صورت است، لذا لازم نيست بانوان در نماز آن را بپوشانند، ولى پوشاندن قسمت پايين چانه واجب است.

* پوشاندن پاها تا مفصل ساق در صورتى كه نامحرم حاضر باشد بر بانوان واجب است.

* هرگاه در بين نماز متوجه شود كه مقدارى از موهايش پيداست و فوراً آن را بپوشاند نمازش صحيح است مگر زمانى كه ظاهر شدن مو عمدى باشد.

* اگر نمازگزار بعد از نماز بفهمد كه در نماز پوشش واجب را نداشته، نمازش درست است.

ص: 110

2. شرايط لباس نمازگزار
توجه

* شرط پنجم و ششم اختصاص به لباس مردان دارد.

1. پاك باشد

1. لباس نمازگزار بايد پاك باشد.

2. كسى كه نمى داند نماز با بدن و لباس نجس، باطل است اگر با بدن يا لباس نجس نماز بخواند نمازش باطل مى باشد.

3. اگر نداند كه بدن يا لباسش نجس است و بعد از نماز بفهمد نجس بوده است، نماز او صحيح است، ولى اگر قبلاً نجاست آن را مى دانسته و فراموش كرده و با آن نماز خوانده، نمازش باطل است.

4. اگر در بين نماز متوجه شود كه لباس يا بدنش نجس است، اگر بداند نجاست از قبل از نماز بوده يا مقدارى از نماز را با نجاست انجام داده است و وقت هم وسعت داشته باشد نماز باطل است، ولى اگر وقت تنگ باشد چنانچه براى وى، ازاله ى نجاست از بدن يا درآوردن لباس نجس بدون ارتكاب عملى كه منافات با نماز دارد ممكن باشد بايد نجاست بدن را بر طرف يا لباس نجس را از خود دور كند و نماز خود را تكميل نمايد، و چنانچه برطرف كردن نجاست با حفظ حالت نماز براى او امكان ندارد و در صورتى كه نتواند، به حالت عريان نماز بخواند با همان وضعيت نماز را تمام كند.

5. اگر لباس نجس را آب بكشد و يقين كند كه پاك شده است و با آن نماز بخواند، و بعد از نماز بفهمد پاك نشده، نمازش صحيح است، ولى براى نمازهاى بعدى بايد لباس را تطهير كند.

ص: 111

6. لباسى كه نجس بودن آن مشكوك است اگر سابقه ى نجاست نداشته محكوم به طهارت بوده و نماز خواندن با آن صحيح است، بنابراين نماز در لباسهاى معطر به عطرهايى كه حاوى الكل است و نمى دانيم آن عطرها نجس است اشكال ندارد. همچنين شخصى كه به علت اضطرار، مجبور به تطهير مخرج بول با سنگ يا چوب و يا هر چيز ديگرى مى شود و هنگامى كه به منزل مراجعت مى كند آن را با آب تطهير مى نمايد، اگر نداند لباسش با رطوبت بول نجس شده است لازم نيست موقع نماز آن را عوض كرده يا تطهير نمايد.

2. غصبى نباشد

1. لباس نمازگزار بايد مباح باشد (غصبى نباشد).

2. اگر نداند يا فراموش كند كه لباس او غصبى است و با آن نماز بخواند، نمازش صحيح است، همچنين اگر نداند پوشيدن لباس غصبى حرام است.

3. از اجزاى مردار نباشد

1. لباس نمازگزار بايد از اجزاى حيوان مرده يى كه داراى خون جهنده است نباشد، و احتياط واجب آن است كه از اجزاى مردارى كه داراى خون جهنده نيست نيز نباشد.

2. هرگاه قطعه يى از مردار همراه نمازگزار باشد، بنا بر احتياط (واجب) نمازش باطل است، ولى در صورتى كه از چيزهايى كه داراى روح نيست، مانند مو و پشم و شاخ و استخوان باشد و حيوان هم در اصل حلال گوشت باشد، نماز باطل نيست.

3. حيوانى كه تذكيه ى آن مشكوك است، از اين نظر كه نمى توان گوشت آنرا خورد و در پوست آن نماز خواند در حكم ميته است، ولى از نظر طهارت و نجاست، حكم ميته را ندارد و پاك است، و نمازهاى گذشته اگر با جهل به اين حكم، انجام گرفته است، محكوم به صحت است، بنابراين چرم طبيعى كه نمى دانيم از حيوانى است كه شرعاً تذكيه شده يا خير نجس نيست ولى نماز با آن باطل است.

4. از حيوان حرام گوشت نباشد

1. لباس نمازگزار بايد از حيوان حرام گوشت نباشد، و اگر مويى از آن هم به لباس يا بدن نمازگزار چسبيده باشد نماز او باطل است.

ص: 112

2. اگر آب دهان يا بينى يا رطوبت ديگرى از حيوان حرام گوشت، مانند گربه بر بدن يا لباس نمازگزار باشد، نماز باطل است، مگر اين كه خشك شده و عين آن بر طرف شده باشد، بنابراين اگر فضله ى پرندگان حرام گوشت بر روى بدن يا لباس باشد، نماز با آن باطل است، ولى اگر خشك شده و از لباس يا بدن زدوده شده باشد نماز صحيح است.

3. مو و عرق و آب دهان انسان و موم عسل و مرواريد و صدف اگر بر لباس و بدن نمازگزار باشد، نمازش اشكال ندارد.

4. اگر شك داشته باشد كه لباسى از حيوان حلال گوشت است يا حرام گوشت، نماز خواندن با آن بى اشكال است.

تمرين

1. زنان چه مقدار از بدن خود را بايد هنگام نماز بپوشانند؟ آيا پوشيدن لباسهاى آستين كوتاه و نپوشيدن جوراب اشكال دارد؟

2. آيا زنى كه در اثناى نماز متوجه مى شود مقدارى از موهايش پيداست و فوراً آن را مى پوشاند، بايد نماز خود را دوباره بخواند؟

3. شرايط لباس نمازگزار كدامند؟

4. اگر نمازگزار در حين نماز متوجه نجاست بدن يا لباس خود شود، نماز او چه حكمى دارد؟

5. آيا وجود مو يا آب دهان گربه در لباس نمازگزار باعث بطلان نماز او مى شود؟

ص: 113

درس 29 لباس نمازگزار (2) شرايط لباس نمازگزار «2» - مواردى كه لازم نيست بدن يا لباس نمازگزار پاك باشد

5. طلا بافت نباشد
اشاره

1. پوشيدن لباس زربفت براى مردان حرام و نماز با آن باطل است، ولى براى زنان در همه حال بى اشكال است.

2. آويختن زنجير طلا و به دست كردن انگشتر طلا و بستن ساعت مچى طلا براى مردان حرام است و بنا بر احتياط واجب نماز با آن باطل است.

توجه

* ملاك حرمت استفاده از طلا براى پوشيدن يا به گردن آويختن توسط مردان، صدق زينت نيست، بلكه استفاده از آن به هر صورت و به هر قصدى حرام است، هر چند انگشتر، حلقه، گردنبند و مانند آن باشد و از نظر عموم علامت آغاز زندگى زناشويى فرد به حساب آيد نه زينت، و هر چند از ديد ديگران مخفى باشد، ولى استفاده از آن براى جراحى استخوان و دندانسازى اشكال ندارد.

* در حرمت پوشيدن طلا براى مردان، فرقى نيست بين آن كه مدت كم باشد، مثل لحظه ى عقد يا زياد.

* اگر چيزى كه طلاى سفيد ناميده مى شود همان طلاى زرد است كه بر اثر مخلوط كردن ماده يى، رنگ آن سفيد شده حكم طلاى زرد را دارد، ولى اگر عنصر طلا در آن به قدرى كم است

ص: 114

كه عرفاً به آن طلا نمى گويند مانع ندارد.

* پلاتين، طلا نيست و حكم آن را ندارد، از اين رو استفاده از آن اشكال ندارد.

6. از ابريشم خالص نباشد

لباس مرد نمازگزار حتى چيزهايى مانند عرقچين و جوراب و آستر لباس و امثال آن بايد از ابريشم خالص نباشد. در غير نماز هم پوشيدن آن براى مرد حرام است، ولى دستمال ابريشمى و مانند آن اگر در جيب مرد باشد اشكال ندارد و نماز را باطل نمى كند.

3. مواردى كه لازم نيست بدن يا لباس نمازگزار پاك باشد
1. آن كه به واسطه ى زخم يا جراحت يا دمل، لباس يا بدن به خون آلوده شده باشد

1. اگر در بدن يا لباس نمازگزار، خون يا جراحت يا دمل باشد، چنانچه طورى است كه آب كشيدن بدن يا لباس يا عوض كردن لباس معمولاً يا براى اين شخص، سخت است، تا وقتى كه زخم يا جراحت يا دمل خوب نشده است مى تواند با آن خون نماز بخواند. همينطور است چركى كه با خون بيرون مى آيد يا دوايى كه روى زخم مى گذارند و نجس مى شود.

2. خون بريدگى ها و زخم هايى كه به زودى خوب مى شود و شستن آنها آسان است، اين حكم را ندارد (يعنى اگر در بدن يا لباس نمازگزار باشد، نماز او باطل است).

ص: 115

2. آن كه خون موجود در لباس يا بدن كمتر از درهم (بند انگشت اشاره) باشد

1. اگر بدن يا لباس نمازگزار به خون - غير از آنچه در مورد قبل ذكر شد - آلوده باشد، در صورتى كه مقدار آن كمتر از بند انگشت سبابه باشد نماز با آن اشكال ندارد، ولى با بيش از آن اشكال دارد.

2. شرايط خون كمتر از درهم:

1. خون حيض نباشد كه اگر اندكى هم از آن بر بدن يا لباس نمازگزار باشد نمازش باطل است، و بنا بر احتياط واجب خون نفاس و استحاضه نيز همين حكم را دارد.

2. خون حيوانهاى نجس العين (سگ و خوك و كافر) و حرام گوشت و مردار نباشد.

3. رطوبتى از خارج به آن نرسيده باشد مگر در صورتى كه رطوبت با خون مخلوط و در آن مستهلك شود و مجموع آنها هم بيش از اندازه ى مُجاز (بند انگشت) نشود كه در اين صورت، نماز با آن صحيح است و در غير اين صورت نماز با آن بنا بر احتياط واجب اشكال دارد.

3. اگر بدن يا لباس خونى نشود، ولى به واسطه ى رسيدن به خون، نجس شود، نمى شود با آن نماز خواند.

3. آن كه لباسهاى كوچك نمازگزار، مانند جوراب كه با آنها نمى توان عورت را پوشاند نجس باشد

1. اگر لباس هاى كوچك نمازگزار، مانند جوراب و دستكش و عرقچين كه با آنها نمى توان عورت را پوشانيد، و نيز انگشتر و دستبند و امثال آن با نجاستى تماس پيدا كند و نجس شود نماز خواندن با آن اشكال ندارد.

2. اشيايى از قبيل دستمال و كليد و كيف و چاقو كه همراه انسان است اگر نجس باشد، در صورتى كه نتوان عورت را با آن پوشاند، نماز اشكال ندارد.

4. آن كه ناچار است با بدن يا لباس نجس نماز بخواند

كسى كه به خاطر سرما يا نداشتن آب و امثال اينها ناچار شود كه با بدن يا لباس نجس نماز بخواند، نماز او درست است.

ص: 116

تمرين

1. آيا استفاده از طلا توسط مردان بدون قصد زينت به طورى كه ديگران ببينند جايز است؟

2. استفاده ى مردان از انگشترى كه از جنس طلاى سفيد است چه حكمى دارد؟

3. مواردى كه لازم نيست بدن يا لباس نمازگزار پاك باشد را بيان كنيد؟

4. شرايط خون كمتر از درهم را توضيح دهيد؟

5. اگر نمازگزار دستمال و امثال آن را كه با خون نجس شده، حمل كند و يا در جيب خود بگذارد، آيا نماز او باطل است؟

6. اگر خونريزى از دهان يا بينى از اول وقت نماز تا نزديك آخر آن ادامه داشته باشد، نماز چه حكمى دارد؟

ص: 117

درس 30 مكان نمازگزار (1) شرايط مكان نمازگزار «1»

1. شرايط مكان نمازگزار
1. مباح باشد
اشاره

1. مكان نماز بايد غصبى نباشد. نماز در جاى غصبى هر چند كه بر روى فرش و تخت غير غصبى باشد، باطل است.

2. اگر در جايى كه نمى داند يا فراموش كرده غصبى است نماز بخواند، نماز او صحيح است. همچنين اگر نداند تصرف در جاى غصبى حرام است.

ص: 118

3. كسى كه با ديگرى در ملكى شريك است در صورتى كه سهم هر يك از ديگرى جدا نباشد، نمى تواند بدون رضايت شريكش در آن ملك نماز بخواند.

توجه

* زمينى كه قبلاً وقف بوده و دولت آن را تصرف نموده و در آن مدرسه ساخته است، اگر احتمال قابل توجهى داده شود كه تصرف مذكور مجوّز شرعى داشته است، نماز خواندن در آن مكان اشكال ندارد. همچنين زمين بعضى از مدارس كه از صاحبان آن بدون رضايت آنها گرفته شده است، اگر احتمال قابل توجهى داده شود كه مسؤول ذيربط به استناد مجوّز قانونى و شرعى اقدام به احداث مدارس در آن اراضى نموده نماز خواندن در آن اشكال ندارد.

* شخصى كه در يك خانه ى دولتى زندگى مى كند كه مدت سكونت وى در آن به پايان رسيده و حكم تخليه نيز به او ابلاغ شده است، اگر از طرف مسؤولين ذيربط، مجاز به استفاده از آن خانه بعد از مهلت مقرر نباشد، تصرفات او (و از جمله نماز خواندن) در آن حكم غصب را دارد.

* نماز خواندن و تصرفات ديگر در اداره يى كه در گذشته قبرستان بوده اشكال ندارد، مگر اين كه از طريق شرعى ثابت شود زمينى كه ساختمان مذكور در آن ايجاد شده، وقف براى دفن اموات بوده و به طريق غير شرعى تصرف گرديده و در آن ساختمان سازى شده است.

* نماز خواندن در پارك هاى فعلى و غير آن اشكال ندارد، و به صرف احتمال غصب و اين كه مالكيت زمين هاى پاركها مشخص نيست توجهى نمى شود.

* زمينى كه صاحب آن راضى به تملك آن توسط دولت نيست و عدم رضايت خود را نسبت به اقامه ى نماز و مانند آن در زمين مذكور اعلام نموده است، اگر گرفتن زمين از مالك شرعى آن طبق قانونى كه توسط مجلس شوراى اسلامى وضع و به تأييد شوراى نگهبان رسيده است انجام شده باشد، نماز خواندن و تصرفات ديگر در آن مكان اشكال ندارد.

* شركت ها و مؤسسه هايى كه امروزه در اختيار دولت قرار دارد و توسط دادگاه شرع از صاحبان آنها مصادره شده است، اگر احتمال داده مى شود كه قاضى صادركننده ى حكم مصادره، با صلاحيت قانونى و بر اساس موازين شرعى و قانونى، اقدام به صدور حكم كرده است، عمل او شرعاً محكوم به صحت است، و بنابراين نماز خواندن و تصرفات ديگر در آن مكان جايز است و حكم غصب بر آن منطبق نيست.

ص: 119

* مكان هايى كه دولت ظالم آنها را تصرف مى كند، در صورت علم به غصب، احكام و آثار مغصوب بر آنها مترتب است، (بنابراين نماز خواندن در آن جايز نيست).

تمرين

1. شرايط مكان نمازگزار را ذكر نماييد.

2. آيا نماز كسى كه در زمين غصبى روى سجاده يا چوب و مانند آن نماز خوانده، صحيح است يا باطل؟

3. شخصى كه در يك خانه ى دولتى زندگى مى كند كه مدت سكونت وى در آن به پايان رسيده و حكم تخليه نيز به او ابلاغ شده است، نمازهاى وى بعد از انقضاى موعد مقرر تخليه چه حكمى دارد؟

4. زمينى كه صاحب آن راضى به تملك آن توسط دولت نيست و عدم رضايت خود را نسبت به اقامه ى نماز و مانند آن در آن زمين اعلام كرده، نماز خواندن در آن چه حكمى دارد؟

5. آيا نشستن و نماز خواندن يا عبور كردن در مكان هايى كه دولت ظالم آنها را غصب مى كند جايز است؟

ص: 120

درس 31 مكان نمازگزار (2) شرايط مكان نمازگزار «2»

2. بى حركت باشد
اشاره

مكان نمازگزار بايد بى حركت باشد يعنى طورى باشد كه شخص نمازگزار بتواند با آرامش بدن و بدون تكان، نماز بخواند، بنابراين نماز در جاهايى كه بى اختيار تكان مى خورد، مانند خودرو و يا بعضى تخت هاى فنرى و امثال آن صحيح نيست، مگر هنگامى كه به خاطر تنگى وقت و غير آن مجبور باشد در چنان مكانى نماز بخواند.

توجه

* بر مسافرانى كه با اتوبوس هاى بين شهرى سفر مى كنند واجب است كه در صورت خوف از فوت نماز، از راننده بخواهند كه اتوبوس را در مكان مناسبى متوقف نمايد، و بر راننده اجابت درخواست آنان واجب است، و اگر به علت عذر مقبول و يا بدون دليل از توقف اتوبوس خوددارى كند، در اين صورت، تكليف مسافران اگر خوف فوت وقت داشته باشند، اين است كه نماز را در اتوبوس در همان حال حركت بخوانند و تا آنجا كه امكان دارد جهت قبله، قيام، ركوع و سجود را رعايت كنند.

* بر كسانى كه با قايق به مأموريت فرستاده مى شوند و وقت نماز آنها مى رسد، به طورى كه اگر در همان زمان، نماز نخوانند، بعد از آن نمى توانند نماز خود را داخل وقت بخوانند واجب است كه نماز را در وقت آن به هر صورتى كه ممكن است، ولو در داخل همان قايق بخوانند.

ص: 121

3. ازجاهايى نباشد كه توقف در آن حرام است

مكان نمازگزار بايد از جاهايى نباشد كه توقف در آن حرام است، مانند جايى كه جان انسان در خطر جدّى است، و نيز جاهايى نباشد كه ايستادن يا نشستن بر روى آن حرام است، مانند فرشى كه نام خدا، يا آيات قرآنى بر همه جاى آن نقش بسته است.

4. جلوتر از قبر پيغمبر (ص) و امام (ع) نباشد

نمازگزار بايد در هنگام نماز جلوتر از قبر پيغمبر (ص) و امام (ع) نايستد، ولى مساوى قبر اشكال ندارد.

5. محل سجده ى نمازگزار پاك باشد

محل سجده ى نمازگزار بايد پاك باشد، ولى اگر مكان نمازگزار به غير از جايى كه پيشانى را بر آن مى گذارد، نجس باشد اشكالى ندارد و نماز صحيح است.

6. موجب نجاست لباس و بدن نمازگزار نشود

مكان نمازگزار، اگر نجس است طورى تر نباشد كه به بدن يا لباس او سرايت كند، بنابراين اگر مكان نمازگزار نجس باشد، ولى نجاست آن به لباس يا بدن وى سرايت نكند و محل سجده هم پاك باشد نماز خواندن در آن مكان اشكال ندارد.

7. ميان زن و مرد در حال نماز بنا بر احتياط واجب حداقل يك وجب فاصله باشد

بنا بر احتياط واجب بايد ميان زن و مرد در حال نماز حداقل يك وجب فاصله باشد، و در اين صورت اگر زن و مرد محاذى يكديگر بايستند يا زن جلوتر از مرد بايستد، نماز هر دو صحيح است.

8. مسطح باشد
اشاره

لازم است كه جاى پيشانى نمازگزار از جاى زانوها و سر انگشتان پاى او، بيش از چهار انگشت بسته بلندتر و يا پست تر نباشد.

دو نكته در ارتباط با مكان نمازگزار

* به جا آوردن نماز واجب در داخل خانه ى كعبه مكروه است، ولى احتياط واجب آن است كه

ص: 122

بر بام كعبه نماز نخواند.

* نماز خواندن بر سجاده يى كه شكلهايى روى آن رسم شده و يا بر مهرى كه داراى نقش است فى نفسه اشكال ندارد، ولى اگر به گونه يى باشد كه بهانه به دست كسانى دهد كه تهمت به شيعه مى زنند، توليد آن و نماز خواندن بر آن جايز نيست، و همچنين اگر موجب تفرق حواس و از بين رفتن حضور قلب در نماز شود كراهت دارد.

تمرين

1. نماز در جاهايى كه بدن بى اختيار تكان مى خورد، مانند خودرو چه حكمى دارد؟

2. آيا اگر مكان نمازگزار پاك نباشد، ولى محل سجده پاك باشد نماز صحيح است؟

3. حكم نماز خواندن بر فرشى كه نام خدا، يا آيات قرآن بر همه جاى آن نقش بسته است چيست؟

4. آيا مردان هنگام نماز بايد جلوتر از زنان بايستند؟

5. حكم نماز واجب در داخل كعبه را بيان نماييد؟

6. نماز خواندن بر سجاده يى كه شكلهايى روى آن رسم شده و يا بر مهرى كه داراى نقش است چه حكمى دارد؟

ص: 123

درس 32 احكام مسجد (1) احكام حرام مساجد

1. احكام حرام مساجد
1. نجس كردن مسجد
اشاره

نجس كردن زمين و سقف و ديوار و بام مسجد حرام است، و اگر نجس شد واجب است فوراً آن را تطهير كنند.

توجه

* مسجدى كه غصب و خراب و متروك شده و به جاى آن بناى ديگرى ساخته شده يا به خاطر متروك ماندن، آثار مسجدى از آن محو شده و اميدى هم به دوباره سازى آن نيست، مثل اين كه آن آبادى تغيير جا يافته باشد، نجس كردن آن حرام نيست، گر چه احتياط (مستحب) آن است كه نجس نكنند.

ص: 124

2. زينت كردن مسجد به طلا در صورتى كه اسراف محسوب شود

زينت كردن مسجد به طلا اگر اسراف محسوب شود حرام است، و در غير آن صورت هم مكروه است.

3. انجام كارهايى كه خلاف شأن و حرمت مسجد است

مراعات شأن و منزلت و جايگاه مسجد واجب است، و از كارهايى كه با شان و منزلت مسجد منافات دارد بايد پرهيز شود، بنابر اين:

1. مسجد جاى ورزش و تمرين ورزشى نيست.

2. اگر پخش موسيقى در مسجد منافى با حرمت آن باشد حرام است، حتى اگر موسيقى غير مطرب باشد.

4. داخل شدن كفار به مسجد

ورود كفار به مساجد مسلمانان جايز نيست، هر چند براى مشاهده ى آثار تاريخى باشد، خواه مسجدالحرام باشد يا ساير مساجد، و خواه ورود آنان هتك و بى حرمتى مسجد شمرده شود يا نه.

5. خراب كردن مسجد
اشاره

خراب كردن تمام مسجد يا قسمتى از آن جايز نيست، مگر در صورت مصلحتى كه اهميت ندادن و بى توجهى به آن ممكن نباشد.

توجه

* خراب كردن مسجد، آن را از مسجد بودن خارج نمى كند، و از اين رو آثار شرعى مسجد را خواهد داشت، مگر مسجدى كه خراب و متروك شده و به جاى آن بناى ديگر ساخته شده يا به خاطر متروك ماندن، آثار مسجدى از آن محو گرديده و اميدى هم به دوباره سازى آن نيست، بنابراين زمينى كه جزء قسمت سرپوشيده ى مسجد بوده و بر اثر واقع شدن مسجد در مسير طرح عمرانى شهردارى در خيابان افتاده و قسمتى از آن به علت اضطرار تخريب شده اگر احتمال برگشت آن به حالت اوليه ضعيف باشد آثار شرعى مسجد را ندارد.

ص: 125

6. بر خلاف كيفيت وقف مسجد عمل كردن

مخالفت با كيفيت وقف مسجد يا تغيير و تبديل آن جايز نيست، بنابراين:

1. استفاده از صحن يا ايوان مسجد براى رشد فكرى، فرهنگى، و نظامى (با آموزشهاى نظامى) جوانان، تابع كيفيت وقف صحن مسجد و ايوان آن است، و بايد از امام جماعت و هيأت امناى مسجد در اين باره نظرخواهى شود. البته حضور جوانان در مساجد و برپايى درس هاى دينى زير نظر امام جماعت و هيأت امناى آن كار خوب و مطلوبى است.

2. تبديل مسجد به مكانى براى نمايش فيلم هاى سينمايى جايز نيست، ولى نمايش فيلم هاى مذهبى و انقلابى داراى محتواى مفيد و آموزنده به مناسبت خاصى و بر حسب نياز و تحت نظارت امام جماعت مسجد اشكال ندارد.

3. جواز استفاده از امكانات مسجد، مثل برق و سيستم تهويه در اقامه ى مجلس فاتحه براى اموات و امثال آن، منوط به كيفيت وقف و نذر آن امكانات براى مسجد است.

4. ايجاد موزه يا كتابخانه در گوشه ى صحن مسجد، اگر مخالف كيفيت وقف تالار و شبستان و صحن مسجد باشد و يا موجب تغيير ساختمان مسجد گردد جايز نيست. بهتر اين است كه مكانى در كنار مسجد براى اين منظور تهيه شود.

5. استفاده ى شخصى از آب مساجد، مثل نوشيدن، درست كردن چاى و مانند آن، در صورتى كه ندانيم آب آن براى خصوص وضوگرفتن نمازگزاران وقف شده است و عرف رايج در محله ى مسجد، اين باشد كه همسايه ها و عبوركنندگان هم از آب آن استفاده مى كنند اشكال ندارد، هر چند احتياط در اين مورد مطلوب است. همچنين اگر مسجد در مجاورت قبرستان باشد، استفاده از آب مسجد براى پاشيدن روى قبرهايى كه خارج از آن قرار دارد، در صورتى كه امر رايجى باشد و كسى به آن اعتراض نكند و دليلى هم بر وقف آن آب براى خصوص وضو و تطهير نباشد اشكال ندارد.

6. هرگاه در قسمت سر پوشيده ى مسجد به خاطر عدم آگاهى از احكام شرعى مسجد، اتاقهايى ساخته شود، واجب است با خراب كردن اتاق ها، قسمت سرپوشيده را به حالت قبل برگردانند. همچنين اگر در محلى كه قبلاً مسجد بوده بر اثر جهل به مسأله اتاقى براى تهيه ى چاى و مانند آن ساخته شود، واجب است آن مكان به حالت مسجد بودن خود برگردد.

7. دفن ميت در مسجد جايز نيست، و وصيت ميت مبنى بر اين كه مرا در فلان مسجد دفن

ص: 126

كنيد اعتبارى ندارد، مگر هنگام اجراى صيغه ى وقف، دفن ميت استثنا شده باشد.

8. ايجاد مزاحمت براى نمازگزاران در مسجد جايز نيست، بنابراين تعليم قرآن و احكام و آموزش اخلاق اسلامى و تمرين سرودهاى انقلابى در مسجد در صورتى اشكال ندارد كه مزاحمت براى نمازگزاران نداشته باشد.

* تمرين

1. احكام حرام مساجد را بيان نماييد.

2. آيا انجام تمرينهاى ورزشى در مسجد جايز است؟

3. آيا پخش موسيقى شاد از مسجد به مناسبت جشن ميلاد ائمه ى معصومين (ع) شرعاً اشكال دارد؟

4. آيا جايز است كه كفار، داخل مساجد مسلمانان شوند، هر چند براى مشاهده ى آثار تاريخى باشد؟

5. حكم استفاده از امكانات مسجد، مثل برق و سيستم تهويه در اقامه ى مجلس فاتحه براى اموات چيست؟

6. آيا اجاره دادن زير زمين مسجد براى كارى كه مناسب با شأن مسجد باشد جايز است؟

ص: 127

درس 33 احكام مسجد (2) احكام مستحب مساجد

2. احكام مستحب مساجد
چند نكته در ارتباط با احكام مسجد

* خوابيدن در مسجد كراهت دارد.

* فضيلت خواندن نماز در مسجد، مختص مردان نيست و شامل زنها نيز مى شود.

* ترك نماز در مسجد محله براى خواندن نماز جماعت در مسجد ديگر به خصوص اگر مسجد جامع شهر باشد، اشكال ندارد.

ص: 128

توجه

* مسجد جامع، مسجدى است كه در شهر براى اجتماع همه ى اهل شهر بنا شده است بدون اين كه اختصاص به گروه و قشر خاصى داشته باشد.

* شركت هاى تعاونى مردمى كه اقدام به ساختن مناطق مسكونى مى كنند و در ابتدا، توافق مى نمايند كه براى آن محله ها، مكان هاى عمومى، مانند مسجد ساخته شود، ولى بعضى از سهامداران شركت هنگام تحويل گرفتن واحد مسكونى از توافق خود عدول كرده و بگويند: ما راضى به ساختن مسجد نيستيم، در صورتى كه عدول آنها بعد از ساخته شدن مسجد و وقف گرديدن آن باشد اثرى ندارد، ولى اگر قبل از تحقق وقف شرعى مسجد باشد، ساخت مسجد با اموال آنها در زمين متعلق به همه ى اعضا بدون رضايت آنها جايز نيست، مگر اين كه در ضمن عقد لازم بر همه ى آنها شرط شده باشد كه بخشى از زمين شركت براى ساخت مسجد تخصيص يابد و اعضا، اين شرط را پذيرفته باشند كه در اين صورت حق عدول ندارند، و عدول آنها هم تأثيرى ندارد.

* مسجدى كه نياز به تعمير دارد اگر تعمير، داوطلبانه و تبرعى (از مال شخصى افراد خير) باشد نيازى به اجازه ى حاكم شرع ندارد.

* نماز خواندن در مسجدى كه توسط كفار ساخته شده و همچنين دريافت كمكهاى مالى كه كفار داوطلبانه براى مسجد مى دهند اشكال ندارد.

* اثاث و لوازم مسجد، اگر مورد استفاده در آن مسجد نباشد بردن آن به مساجد ديگر براى استفاده از آنها اشكال ندارد.

* صرف تغيير اسم مسجد مثلاً از نام مبارك صاحب الزمان (عج) به مسجد جامع، در جايى كه معلوم نيست اسم اول در صيغه ى وقف مسجد ذكر شده باشد، مانعى ندارد.

* تكيه ها و حسينيه ها حكم مسجد را ندارند.

* تبديل حسينيه يى كه به عنوان حسينيه، وقف صحيح شرعى شده و يا ضميمه كردن آن به مسجد به عنوان مسجد جايز نيست.

ص: 129

توجه

* استفاده از فرشها و اجناس نذر شده براى مرقد يكى از امامزادگان (ع) در مسجد جامع محله، در صورتى كه زائد بر نياز مرقد امامزاده و زائران آن باشد اشكال ندارد.

تمرين

1. احكام مستحب مساجد را ذكر كنيد.

2. حكم خوابيدن در مسجد چيست؟

3. آيا زنها بهتر است نماز را در مسجد بخوانند يا در خانه؟

4. مسجد جامع چه تعريفى دارد؟

5. اگر مسجد نياز به تعمير داشته باشد، آيا اجازه گرفتن از حاكم شرع يا وكيل او واجب است؟

6. آيا تكايايى كه به نام حضرت ابوالفضل (ع) و غير آن تأسيس مى شود، حكم مسجد را دارد؟

ص: 130

درس 34 قبله احكام قبله

1. احكام قبله
اشاره

1. مسلمان بايد نماز را رو به سمت كعبه بگزارد كه به اين اعتبار به آن «قبله» مى گويند. البته براى كسانى كه از آن دورند محاذات حقيقى ميسّر نيست، و همين اندازه كه بگويند رو به قبله نماز مى خواند، كافى است.

توجه

* ملاك رو به قبله بودن اين است كه انسان از سطح كره ى زمين به طرف بيت عتيق (كعبه) باشد يعنى از طرف سطح زمين رو به طرف كعبه كه روى زمين در مكه ى مكرمه ساخته شده است بايستد، بنابراين اگر انسان در يك نقطه يى از كره ى زمين باشد كه اگر خطوط مستقيمى از چهار جهت آن مكان بر سطح كره ى زمين به طرف مكه ترسيم شود از نظر مسافت با هم مساوى باشند مخير است براى قبله به هر طرف كه خواست بايستد و نماز بخواند، ولى اگر مسافت خطوط در بعضى از جهت ها كمتر و كوتاهتر باشد به مقدارى كه با آن، صدق عرفى رو به قبله بودن اختلاف پيدا كند بر انسان واجب است جهت كوتاهتر را انتخاب كند.

* نمازهاى مستحبى را مى توان در حال راه رفتن يا سوارى خواند، و در اين صورت لازم نيست نماز را رو به قبله به جا آورد.

2. نمازگزار بايد به جهت قبله يقين و اطمينان پيدا كند، چه از راه قبله نماى صحيح و معتبر و

ص: 131

چه از راه آفتاب و ستارگان (براى كسى كه آشنا به استفاده از آنها است) و چه از راه هاى ديگر، و اگر نتوانست اطمينان پيدا كند به هر طرف كه گمان بيشتر مى يابد، نماز بخواند.

3. كسى كه هيچ راهى براى يافتن جهت قبله ندارد و گمانش هم به هيچ طرف نمى رود بنابر احتياط (واجب) بايد به چهار طرف نماز بخواند، و اگر براى چهار نماز وقت ندارد به هر اندازه كه وقت دارد، نماز بخواند.

4. كسى كه يقين به قبله ندارد در بقيه ى كارهايى كه بايد رو به قبله انجام شود، مانند ذبح حيوانات و غيره، بايد به گمان خود عمل كند و اگر به هيچ طرف گمان بيشتر ندارد، به هر طرف انجام دهد صحيح است.

توجه

* اعتماد بر شاخص يا قبله نما در تعيين جهت قبله، در صورتى كه موجب اطمينان براى مكلف شود، صحيح است و بايد طبق آن عمل گردد، و در غير اين صورت مى توان بر اساس محراب مساجد و قبور مسلمين جهت قبله را تشخيص داد.

* منظور از به كارگيرى شاخص در تشخيص قبله اين است كه در روزهاى هفتم خرداد و بيست و پنجم تير ماه (كه مصادف است با روز بيست و هشتم ماه پنجم و شانزدهم ماه هفتم از سال ميلادى) چنانچه هنگام ظهر به افق مكه كه آفتاب به طور عمودى بر كعبه مى تابد (همان زمانى كه صداى اذان مكه بلند مى شود) شاخصى از قبيل قطعه چوب صاف يا ميله و مانند آن در زمين هموار به طور عمودى فرو كنيم، جهتى كه سايه ى شاخص نشان مى دهد جهت قبله خواهد بود (يعنى جهت قبله در امتداد سايه در طرفى از شاخص است كه سايه ندارد).

تمرين

1. ملاك رو به قبله بودن چيست؟

2. آيا زمانى كه نمازهاى مستحبى را در حال راه رفتن يا سوارى مى خوانيم رعايت قبله لازم است؟

3. اگر نمازگزار نتوانست به جهت قبله اطمينان پيدا كند چه وظيفه يى دارد؟

ص: 132

4. اگر انسان در وضعيتى باشد كه اصلاً جهت قبله را نداند و گمانش نيز به هيچ طرف نرود به كدام جهت بايد نماز بخواند؟

5. آيا اعتماد بر قبله نما صحيح است؟

6. منظور از به كارگيرى شاخص در تشخيص قبله چيست؟

ص: 133

درس 35 نمازهاى يوميه (1) اهميت نمازهاى يوميه - تعداد نمازهاى يوميه - اوقات نمازهاى يوميه

1. اهميت نمازهاى يوميه

1. نمازهاى روزانه يى كه در پنج نوبت خوانده مى شود از واجبات بسيار مهم شريعت اسلامى بوده و بلكه ستون دين است، و ترك يا سبك شمردن آن شرعاً حرام و موجب استحقاق عقاب است.

2. نماز در هيچ حالى ترك نمى شود حتى در حال جنگ، بنابراين رزمنده يى كه در جبهه به علت شدت درگيرى قادر بر قرائت فاتحه يا سجده و يا ركوع نباشد، بايد به هر نحوى كه برايش امكان دارد نماز بخواند، و اگر قادر بر انجام ركوع و سجده نيست، ايما و اشاره به جاى ركوع و سجود كافى است.

2. تعداد نمازهاى يوميه
اشاره

ص: 134

توجه

* در سفر، نمازهاى چهار ركعتى (ظهر و عصر و عشا) دو ركعت خوانده مى شود، خصوصيات و احكام آن خواهد آمد ان شاء الله تعالى.

3. اوقات نمازهاى يوميه
1. وقت نماز صبح

1. وقت نمازصبح از هنگام طلوع فجر تا طلوع آفتاب است.

2. معيار شرعى در مورد وقت نماز صبح، فجر صادق است (نه كاذب)، و احراز آن موكول به تشخيص مكلف است.

3. فرقى بين شبهاى مهتابى و غير مهتابى در طلوع فجر (وقت فريضه ى صبح) نيست، هر چند احتياط در اين زمينه خوب است.

4. مقتضى است كه مؤمنين محترم «ايدهم الله تعالى» جهت رعايت احتياط در مورد وقت نماز صبح، حدود پنج الى شش دقيقه بعد از اذان صبح از رسانه ها شروع به اداى فريضه ى صبح نمايند.

5. ملاك طلوع خورشيد (پايان وقت نماز صبح) ديدن آن در افق مكان نمازگزار است نه رسيدن نور آن بر زمين.

2. وقت نماز ظهر

وقت نماز ظهر از اول ظهر (يعنى هنگامى كه سايه ى هر چيزى پس از آن كه بر اثر بالا آمدن آفتاب كاملاً كوتاه شد مجدداً به طرف مشرق شروع به زياد شدن كند) است تا هنگامى كه فقط به قدر نماز عصر تا غروب آفتاب وقت باقى مانده است.

3. وقت نماز عصر

وقت نماز عصر از هنگامى است كه به قدر خواندن نماز ظهر، از ظهر گذشته تا غروب آفتاب.

4. وقت نماز مغرب
اشاره

وقت نماز مغرب از هنگامى است كه سرخى بعد از غروب آفتاب كه از طرف مشرق بالا مى آيد زائل شود تا هنگامى كه فقط به قدر نماز عشا تا نيمه شب مانده است.

ص: 135

توجه

* فاصله ى زمانى بين غروب خورشيد و زوال حمره ى مشرقيه (از بين رفتن سرخى طرف مشرق بعد از غروب آفتاب) با اختلاف فصل هاى سال تفاوت مى كند.

5. وقت نماز عشا
اشاره

وقت نماز عشا از هنگامى است كه به قدر خواندن نماز مغرب از اول وقت گذشته است تا نيمه شب.

توجه

* احتياط (واجب) آن است كه براى نماز مغرب و عشا و مانند اينها شب را از اول غروب تا اذان صبح حساب كنند، بنابراين تقريباً يازده ساعت و يك ربع بعد از ظهر شرعى آخر وقت نماز مغرب و عشا است.

تمرين

1. كسى كه عمداً نماز را ترك كند يا سبك بشمارد، چه حكمى دارد؟

2. آيا بايد در شبهاى مهتابى براى خواندن نماز صبح به مدت پانزده تا بيست دقيقه صبر كرد؟

3. رسيدن نور خورشيد به زمين تقريباً هشت دقيقه طول مى كشد، آيا ملاك پايان وقت نماز صبح، طلوع خورشيد است يا رسيدن نور آن به زمين؟

4. وقت نماز عصر تا اذان مغرب است يا تا هنگام غروب آفتاب؟

5. فاصله ى زمانى بين غروب خورشيد و اذان مغرب چند دقيقه است؟

6. نيمه شب شرعى براى نماز عشا چه وقت است؟

ص: 136

درس 36 نمازهاى يوميه (2) احكام اوقات نماز - ترتيب در ميان نمازها

4. احكام اوقات نماز
توجه

* تا يكى از راههاى شناخت وقت نماز تحقق پيدا نكند ورود در نماز جايز نيست.

* اگر يقين كند وقت داخل شده و مشغول نماز شود و در بين نماز شك كند كه وقت داخل شده يا نه، نماز او باطل است، ولى اگر در بين نماز يقين داشته باشد كه وقت شده و شك كند كه آنچه از نماز خوانده در وقت بوده يا نه، نمازش صحيح است.

2. معيار در احراز دخول وقت، حصول اطمينان براى مكلف است، بنابراين:

1. رسانه هاى گروهى كه اوقات شرعى هر روز را يك روز قبل از آن اعلام مى كنند، اگر براى مكلف اطمينان به دخول وقت بياورد مى تواند بر آن اعتماد كند.

2. هرگاه با شروع اذان، براى مكلف اطمينان حاصل شود كه وقت نماز داخل شده است صبر كردن تا پايان اذان لازم نيست، و مى تواند نماز را شروع كند.

3. مكلف بايد در مورد اوقات نمازهاى يوميه همان افق محل سكونت خود را رعايت كند.

ص: 137

4. صرف يكى بودن مقدار تفاوت بين دو منطقه در طلوع فجر يا زوال آفتاب يا غروب خورشيد، مستلزم اتحاد در ساير اوقات نيست، بلكه غالباً مقدار اختلاف بين شهرها در اوقات سه گانه با هم تفاوت دارد، مثلاً اگر بين دو استان در وقت ظهر بيست و پنج دقيقه تفاوت است در وقت نماز صبح و مغرب اين مقدار تفاوت مى كند (ممكن است كمتر يا بيشتر از بيست و پنج دقيقه باشد).

5. كسى كه به اندازه ى خواندن يك ركعت از نماز وقت دارد، بايد نماز را به نيت ادا بخواند، ولى نبايد عمداً نماز را تا آن وقت به تأخير بيندازد، و در صورت شك در اين كه وقت، لااقل به مقدار يك ركعت باقى است يا خير، بايد نماز را به قصد مافى الذمّه به جا آورد.

6. بعد از داخل شدن وقت دو نماز (ظهر و عصر يا مغرب و عشا) مكلف در خواندن هر دو نماز پشت سر هم به صورت جمع و يا خواندن هر يك در وقت فضيلت خود مخير است.

7. مستحب است انسان، نماز را در اول وقت بخواند، و در دستورهاى اسلامى در اين مورد سفارش مؤكدى شده است، و اگر در اول وقت نتواند، هر چه نماز را نزديكتر به اول وقت بخواند بهتر است، مگر آن كه تأخير نماز از جهتى بهتر باشد، مانند اين كه بخواهد نماز را به جماعت بخواند.

8. اگر طلبكار طلب خود را مطالبه مى كند، در صورتى كه انسان توانايى دارد بايد اول بدهى خود را بدهد و سپس نماز بخواند، و همچنين است در صورتى كه كار واجب فورى ديگرى پيش آمد كند. بلى در صورتى كه وقت نماز تنگ شده باشد بايد اول نماز بخواند.

5. ترتيب در بين نمازها

1. نماز ظهر و عصر بايد به ترتيب خوانده شود يعنى اول نماز ظهر، بعد نماز عصر. همچنين بايد در ميان نماز مغرب و عشا نيز ترتيب رعايت شود، و اگر عمداً نماز عصر را پيش از نماز ظهر يا عشا را پيش از نماز مغرب بخواند باطل است.

2. هرگاه كسى بر اثر اشتباه يا غفلت، نماز دوم را بر اولى مقدم داشته، مثلاً نماز عشا را جلوتر از مغرب خوانده و بعد از تمام شدن نماز متوجه شده نماز او صحيح است.

3. اگر به نيت نماز ظهر مشغول نماز شود و در بين نماز يادش بيايد كه قبلاً نماز ظهر را خوانده است، بايد اين نماز را بشكند و بعد از آن نماز عصر را بخواند، و همينطور است در نماز مغرب و عشا.

ص: 138

4. اگر به خيال اين كه نماز ظهر را خوانده است به نيت نماز عصر مشغول نماز شود و در بين نماز بفهمد كه قبلاً نماز ظهر را نخوانده است، در صورتى كه در وقت مشترك نماز ظهر و عصر است، بايد بلافاصله نيت خود را به نماز ظهر برگرداند و نماز را تمام كند و پس از آن، نماز عصر را به جا آورد، و اگر اين اتفاق در وقت مخصوص به نماز ظهر يعنى به قدر چهار ركعت از اول ظهر افتاده باشد احتياط واجب آن است كه نيت را به نماز ظهر برگرداند و نماز را تمام كند ولى بعداً هر دو نماز (ظهر و عصر) را به ترتيب به جا آورد، و همين تكليف در مورد نماز مغرب و عشا نيز هست.

تمرين

1. راههاى شناخت وقت نماز كدامند؟

2. آيا وقت نماز به صرف شروع اذان آغاز مى شود؟ يا اين كه بايد صبر نمود تا اذان تمام شود و سپس شروع به خواندن نماز كرد؟

3. آيا مقدار اختلاف اوقات شرعى ميان استان ها كه بر اثر اختلاف افقهاى آنها به وجود مى آيد، در اوقات سه گانه ى نمازهاى يوميه به يك اندازه است؟

4. چه مقدار از نماز اگر در وقت واقع شود، نيت ادا صحيح است؟ در صورت شك در اين كه اين مقدار، داخل وقت واقع شده يا خير، وظيفه چيست؟

5. اگر به نيت نماز ظهر مشغول نماز شود و در بين نماز يادش بيايد كه قبلاً نماز ظهر را خوانده است چه وظيفه يى دارد؟

6. اگر كسى در بين نماز عشا متوجه شود كه نماز مغرب را نخوانده چه تكليفى دارد؟

ص: 139

درس 37 نمازهاى يوميه (3) اذان و اقامه

6. اذان و اقامه
اشاره

1. مستحب است پيش از نمازهاى واجب شبانه روز، اذان و اقامه بگويند، و اين استحباب در مورد نمازهاى صبح و مغرب مخصوصاً نماز جماعت، مورد تأكيد است، ولى در ديگر نمازهاى واجب، مانند نماز آيات اذان و اقامه وارد نشده است.

3. اقامه 17 جمله است به اين ترتيب كه همه چيزش، مانند اذان است جز اين كه در اول آن

ص: 140

فقط دو مرتبه «اَللهُ اَكْبَرُ» مى گويند و در آخر آن يك مرتبه «لاَ اِلهَ اِلاَّ اللهُ»، و بعد از گفتن «حَى عَلى خَيرِالْعَمَلِ» دو مرتبه «قَدْ قامَتِ الصَّلاةِ» (يعنى نماز بر پا شد) اضافه مى شود.

چند نكته در ارتباط با اذان و اقامه

* گفتن «اَشْهَدُ اَنَّ عَلِياً وَلِى اللهِ» (يعنى گواهى مى دهم على (ع) ولى خدا بر همه ى خلق است) جزو اذان و اقامه نيست، ولى به عنوان شعار تشيع خوب و مهم است و بايد به قصد قربت مطلقه گفته شود.

* اذان اعلامى (كه براى اعلام دخول وقت گفته مى شود) در اول وقت نمازهاى واجب يوميه، و تكرار آن از طرف شنوندگان از مستحبات شرعى مؤكد است.

* اذان گفتن به صورت دسته جمعى در معابر عمومى، اگر موجب سد معبر و يا اذيت ديگران نشود اشكال ندارد.

* اذان گفتن بر بالاى بام به نحو متعارف به خصوص براى نماز صبح اشكال ندارد، هرچند بعضى از همسايگان اعتراض كنند.)

* پخش اذان به نحو متعارف براى اعلام داخل شدن وقت نماز صبح به وسيله ى بلندگو اشكال ندارد، ولى پخش آيات قرآنى و دعا و غير آن از بلندگوى مسجد، اگر موجب اذيت همسايگان شود، توجيه شرعى ندارد و بلكه داراى اشكال است.

* اكتفا به اذان زن براى مرد محل اشكال است.

تمرين

1. حكم اذان و اقامه چيست؟

2. اذان با اقامه چه فرقى دارد؟

3. آيا شهادت سوم كه دلالت بر ولايت سيد الاوصياء حضرت على بن ابى طالب (ع)

ص: 141

مى كند در اذان و اقامه ى نماز واجب است؟

4. گفتن اذان به صورت دسته جمعى در معابر عمومى چه حكمى دارد؟

5. آيا جايز است كه مرد در نماز به اذان زن اكتفا كند؟

ص: 142

درس 38 نمازهاى يوميه (4) واجبات نماز «1»

7. واجبات نماز
توجه

* بعضى از واجبات نماز «ركن» است يعنى اگر در نماز به جا آورده نشود يا بيش از مقدار واجب آورده شود، حتى اگر از روى سهو و فراموشى هم باشد، نماز باطل مى شود، (ولى واجبات غير

ص: 143

ركنى اگر عمداً كم و زياد شود نماز باطل مى شود، اما اگر سهواً باشد نماز صحيح است، مانند قرائت).

1. نيت
اشاره

1. معناى نيت و حكم آن:

نيت در نماز واجب است و منظور از آن، قصد انجام نماز معين براى اطاعت از دستور خداوند است.

توجه

* نيت كه در نماز واجب است همان قصد انجام نماز براى خداست و لازم نيست در دل خود يا به زبان مثلاً بگويد: چهار ركعت نماز ظهر مى خوانم قربة الى الله.

* لازم است نمازگزار بداند كه چه نمازى مى خواند، بنابراين اگر مثلاً نيت چهار ركعت نماز بكند، اما معين نكند كه نماز ظهر يا عصر است، نماز او باطل است.

* انسان بايد نماز را به قصد اطاعت از فرمان خداوند عالم به جا آورد، بنابراين اگر براى ريا يعنى تظاهر به ديندارى و امثال آن نماز بخواند نماز باطل است، و به طور كلى اگر همه ى نماز يا بخشى از آن را به خاطر غير خدا به جا آورد نماز او باطل است.

ص: 144

2. عدول از نيت:

ص: 145

تمرين

1. واجبات نماز را بر شمريد؟

2. چه فرقى بين واجبات ركنى و غير ركنى وجود دارد؟

3. اركان نماز كدامند؟

4. آيا لازم است نيت را در دل يا به زبان بگويد؟

5. در چه مواردى عدول در نماز واجب است؟

6. موارد استحباب عدول در نماز كدامند؟

ص: 146

درس 39 نمازهاى يوميه (5) واجبات نماز «2»

2. تكبيرهًْ الاحرام
اشاره

1. معناى تكبيرهًْ الاحرام و حكم آن

تكبيرة الاحرام در نماز واجب است و منظور از آن گفتن «اَللهُ اَكْبَرُ» در آغاز نماز است.

توجه

* نگفتن تكبيرة الاحرام در اول نماز چه عمداً و چه سهواً موجب باطل بودن نماز است. همچنين اگر پس از آن كه آن را در اول نماز به طور صحيح ادا كرد بار ديگر با فاصله يا بدون فاصله با همان نيت «اللهُ اَكْبَرُ» بگويد نماز باطل است، و فرقى نيست ميان اين كه زياد گويى عمدى باشد يا سهوى.

2. واجبات تكبيرهًْ الاحرام:

1. تكبيرة الاحرام را بايد طورى بخواند كه تلفظ به آن محسوب شود، و نشانه ى آن اين است كه خودش بتواند آنچه را مى خواند و بر زبان جارى مى كند - اگر دچار سنگينى گوش يا سر و صداى محيط نيست - بشنود.

2. تكبيرة الاحرام را بايد به عربى صحيح بگويد، و اگر ترجمه ى فارسى آن را بگويد يا آن را به عربى غلط بگويد - مثلاً «هاى» الله را با فتحه بگويد و يا امثال آن - صحيح نيست.

ص: 147

توجه

* اگر نمازگزار كيفيت صحيح تلفظ تكبيرة الاحرام را نمى داند واجب است ياد بگيرد، و اگر قادر به يادگيرى نيست و نمى تواند آن را با تلقين ديگرى به صورت حرف حرف با مراعات موالات عرفى بگويد بايد ترجمه آن را بگويد.

3. هنگام تكبيرة الاحرام بايد بدن آرام و مستقر باشد، پس اگر عمداً و از روى اختيار، تكبيرة الاحرام را در حالى بگويد كه بدنش حركت دارد، باطل است.

3. شك در تكبيرة الاحرام
3. قيام (ايستاده بودن)
اشاره

1. كسى كه قادر است نماز را ايستاده بخواند و عذرى ندارد بايد از شروع نماز تا رفتن به ركوع، در حال ايستاده باشد، و نيز واجب است پس از ركوع و پيش از رفتن به سجده بايستد. ترك قيام عمداً در اين حالات، موجب باطل شدن نماز است.

ص: 148

2. ايستاده بودن در حال تكبيرة الاحرام و نيز پس از اتمام قرائت و پيش از رفتن به ركوع، ركن است يعنى اگر سهواً و از روى فراموشى هم آن را ترك كند نماز باطل مى شود.

توجه

* اگر ركوع را فراموش كند و بعد از حمد و سوره بنشيند و در اين هنگام يادش بيايد كه ركوع نكرده، بايد برخيزد و بايستد و از حال ايستاده به ركوع برود، پس اگر بدون برخاستن و ايستادن از همان حال نشسته خود را به حالت خميدگى ركوع برساند نمازش باطل است.

2. واجبات قيام

نمازگزار در حال قيام بايد بدن را حركت ندهد و به طرفى به طور آشكار خم نشود و به جايى تكيه نكند، مگر اين كه از روى ناچارى يا سهو و فراموشى باشد.

توجه

* موقعى كه انسان در نماز بخواهد كمى جلو يا عقب برود يا بدن را كمى به طرف راست و چپ حركت دهد، بايد ذكرى را كه به خواندن آن مشغول است در حال اين حركت، قطع كند.

3. بعضى ازمستحبات قيام:
4. احكام قيام

1. كسى كه در حال نماز قادر بر ايستادن نيست، بايد نشسته نماز بخواند ولى اگر مى تواند به

ص: 149

چيزى تكيه دهد و بايستد وظيفه ى او نماز ايستاده است.

2. كسى كه قادر بر نماز نشسته نيست، بايد خوابيده نماز بخواند، و بنابر احتياط واجب بايد اگر مى تواند به پهلوى راست بخوابد و صورت و بدن او رو به قبله باشد، وگرنه به پهلوى چپ بخوابد، واگر اين گونه هم نمى تواند، به پشت بخوابد به طورى كه كف پاهاى او رو به قبله باشد.

3. كسى كه نشسته نماز مى خواند، اگر بعد از خواندن حمد و سوره بتواند بايستد و ركوع را به جا آورد بايد بايستد و از حال ايستاده به ركوع برود.

4. كسى كه كه خوابيده نماز مى خواند اگر بدون حرج و زحمت بتواند دربين نماز بنشيند يا بايستد، بايد هر مقدارى را كه مى تواند نشسته يا ايستاده بخواند. همچنين كسى كه نشسته نماز مى خواند بايد هر مقدار كه بدون حرج و زحمت براى او ممكن است ايستاده نماز بخواند.

5. كسى كه مى تواند ايستاده نماز بخواند اگر بترسد كه به واسطه ى ايستادن، بيمارى يا ضرر ديگرى به او برسد، مى تواند نشسته نماز بخواند، و اگر در نماز نشسته نيز همين ترس باشد مى تواند خوابيده نماز بخواند.

6. كسى كه احتمال مى دهد در آخر وقت بتواند نماز خود را ايستاده بخواند، بنابر احتياط (واجب) بايد تا آن هنگام صبر كند، ولى اگر در اول وقت به خاطر عذرى نماز خود را نشسته خواند و سپس تا آخر وقت عذر او بر طرف نشد نمازى كه خوانده صحيح است و اعاده لازم نيست.

7. اگر در اول وقت، قادر بر نماز ايستاده نبود و يقين داشت كه ناتوانى او از نماز ايستاده، تا آخر وقت ادامه خواهد يافت، ولى قبل از آخر وقت توانست ايستاده نماز بخواند بايد نماز را به طور ايستاده اعاده كند.

تمرين

1. آيا اگر تكبيرة الاحرام به صورت عربى صحيح و كامل تلفظ نشود نماز محكوم به صحت است؟

2. كسى كه شك دارد تكبيرة الاحرام گفته يا نه وظيفه اش چيست؟

3. اقسام قيام واجب كدامند؟

4. آيا انسان مى تواند در نماز كمى جلو يا عقب برود يا بدن را كمى به طرف راست

ص: 150

و چپ حركت دهد؟

5. بعضى از مستحبات قيام را بيان نماييد؟

6. آيا كسى كه در اول وقت قادر بر نماز ايستاده نيست جايز است نمازش را نشسته بخواند؟

ص: 151

درس 40 نمازهاى يوميه (6) واجبات نماز «3»

4. قرائت
1. اجزاى قرائت

1. در ركعت اول و دوم نمازهاى واجب يوميه، بايد بعد از تكبيرة الاحرام سوره ى حمد و بعد از آن بنابر احتياط واجب يك سوره ى كامل از قرآن مجيد را قرائت كند، و خواندن يك يا چند آيه كافى نيست.

2. در ركعت سوم و چهارم نمازها، مخير است كه حمد تنها (بدون سوره) بخواند يا تسبيحات اربعه يعنى «سُبْحانَ اللهِ وَ الْحَمْدُ للهِ وَ لا اِلهَ اِلاَّ اللهُ وَ اللهُ اَكْبَرُ» بگويد.

2. احكام قرائت در ركعت اول و دوم
اشاره

1. سوره ى «فيل» و «ايلاف» در حكم يك سوره اند، و خواندن يكى از آن دو بعد از حمد كافى نيست. همچنين سوره ى «والضحى» و «الم نشرح».

ص: 152

توجه

* اگر كسى بر اثر جهل به مسأله، در نمازهاى خود سوره ى فيل يا انشراح را به تنهايى خوانده است، در صورتى كه در يادگيرى مسأله كوتاهى نكرده باشد نمازهاى گذشته ى او محكوم به صحت است.

2. در نمازهاى واجب يوميه بعد از قرائت حمد و يك سوره ى كامل، قرائت بعضى از آيات به قصد قرآن اشكال ندارد.

3. اگر وقت نماز تنگ باشد يا بترسد كه اگر سوره را بخواند دزد يا درنده يا چيز ديگر به او صدمه مى زند نبايد سوره بخواند.

4. اگر اشتباهاً سوره را پيش از حمد بخواند و قبل از رفتن به ركوع متوجه اشتباه خود شود، بايد بعد از حمد دوباره سوره را بخواند، واگر در اثناى خواندن سوره متوجه شود بايد سوره را رها كند و بعد از خواندن حمد، سوره را از اول بخواند.

5. اگر حمد و سوره يا يكى از آنها را فراموش كند و بعد از رسيدن به ركوع بفهمد، نمازش صحيح است.

6. اگر پيش از رفتن به ركوع بفهمد كه حمد و سوره يا فقط سوره را نخوانده بايد آن را بخواند و به ركوع رود، و اگر بفهمد فقط حمد را نخوانده بايد آن را و پس از آن دوباره سوره را بخواند، و نيز اگر خم شده و پيش از رسيدن به حد ركوع بفهمد كه حمد يا سوره يا هر دو را نخوانده بايد بايستد و به همين دستور عمل كند.

7. در نماز واجب، خواندن سوره هاى سجده جايز نيست و اگر عمداً يا سهواً يكى از آن سوره ها را بخواند تا به آيه ى سجده برسد بايد بنابر احتياط واجب سجده ى تلاوت را به جا آورد و بر خيزد و اگر سوره، تمام نشده آن را تمام كند و نماز را به آخر برساند و سپس نماز را اعاده كند، و اگر قبل از رسيدن به آيه ى سجده ملتفت شد احتياط واجب آن است كه سوره را رها كند و سوره ديگرى بخواند و نماز را تمام كند و سپس نماز را اعاده نمايد.

8. اگر در اثناى نماز، آيه ى سجده را بشنود، نمازش صحيح است و بايد پس از شنيدن آيه ى سجده، به جاى سجده كردن، اشاره به سجده كند.

9. اگر بعد از حمد شروع به خواندن سوره ى «قل هو الله احد» يا سوره ى «قل يا ايها

ص: 153

الكافرون» كند، نمى تواند آن را رها كند و سوره ى ديگر بخواند، ولى در نماز جمعه اگر از روى فراموشى به جاى سوره ى جمعه و منافقين يكى از آن دو سوره را بخواند مى تواند آن را رها كند و سوره ى جمعه و منافقين را بخواند.

10. اگر در نماز غير از سوره ى «قل هو الله احد» و «قل يا ايها الكافرون» سوره ى ديگر را بخواند تا وقتى بيش از نصف سوره را نخوانده است مى تواند آن را رها كند و سوره ى ديگر بخواند.

11. اگر مقدارى از سوره يى را كه مشغول خواندن آن است فراموش كند يا به خاطر تنگى وقت يا جهت ديگرى به ناچار نتواند آن را تمام كند بايد آن سوره را رها كند و سوره ى ديگرى بخواند، و در اين صورت فرق نيست ميان آن كه از نصف گذشته يا نگذشته باشد، و يا سوره يى كه به خواندن آن مشغول است «قل هو الله» و «قل يا ايها الكافرون» يا غير از آنها باشد.

12. در نمازهاى مستحبى، خواندن سوره لازم نيست، اگر چه آن نماز به واسطه ى نذر كردن واجب شده باشد، ولى در بعضى نمازهاى مستحبى كه سوره ى مخصوص در آن وارد شده، مثل نماز براى والدين، اگر بخواهد به دستور آن نماز رفتار كرده باشد بايد همان سوره را بخواند.

3. احكام قرائت در ركعت سوم و چهارم

1. يك بار گفتن تسبيحات اربعه در ركعت سوم و چهارم نماز كافى است، هرچند احتياط (مستحب) اين است كه سه مرتبه گفته شود.

2. كسى كه نمى داند تسبيحات اربعه را سه مرتبه گفته يا بيشتر و يا كمتر، چيزى بر او واجب نيست، ولى تا به ركوع نرفته مى تواند بنا را بر اقل گذاشته و تسبيحات را تكرار نمايد تا يقين كند آن را سه مرتبه گفته است.

3. كسى كه عادت دارد در ركعت سوم و چهارم تسبيحات بخواند، اگر تصميم گرفت حمد بخواند، ولى به خاطر غافل شدن از اين تصميم، بر طبق عادت خود به خواندن تسبيحات مشغول شود نمازش صحيح است، و همينطور اگر عادت به خواندن حمد دارد و تصميم مى گيرد تسبيحات بخواند.

4. اگر شخصى هنگام نماز بر اثر غفلت در ركعت سوم يا چهارم حمد و سوره بخواند و بعد از نماز متوجه شود نمازش صحيح است و نياز به اعاده ندارد.

5. اگر نمازگزار در حالى كه ايستاده است شك كند كه حمد يا تسبيحات را خوانده، بايد حمد

ص: 154

يا تسبيحات را بخواند، ولى اگر در هنگام گفتن استغفار مستحب، شك كند آيا تسبيحات خوانده يا نه لازم نيست آن را بخواند.

6. اگر در ركوع ركعت سوم و چهارم شك كند كه حمد يا تسبيحات خوانده يا نه، بايد به شك خود اعتنا نكند، ولى اگر در هنگام رفتن به ركوع در حالى كه هنوز به حد ركوع نرسيده است شك كند، بنابر احتياط واجب بايد برگردد و حمد يا تسبيحات بخواند.

تمرين

1. قرائت در نمازهاى واجب يوميه از چه اجزايى تشكيل شده است؟

2. اگر كسى كه بر اثر جهل به مسأله، سوره ى فيل يا انشراح را به تنهايى در نماز بخواند، وظيفه اش چيست؟

3. خواندن سوره هاى سجده در نماز واجب چه حكمى دارد؟

4. حكم خواندن سوره در نمازهاى مستحبى را بيان نماييد؟

5. كسى كه نمى داند تسبيحات اربعه را در ركعت سوم و چهارم نماز سه مرتبه گفته يا بيشتر يا كمتر چه حكمى دارد؟

6. اگر شخصى هنگام نماز بر اثر غفلت در ركعت سوم يا چهارم حمد و سوره بخواند و بعد از نماز متوجه شود، آيا اعاده ى نماز بر او واجب است؟

ص: 155

درس 41 نمازهاى يوميه (7) واجبات نماز «4»

4. جهر و اخفات (بلند و آهسته خواندن) در قرائت:
اشاره

1. واجب است مردان حمد و سوره ى نماز صبح و مغرب و عشا را بلند، و حمد و سوره ى نماز ظهر و عصر را آهسته بخوانند و زنان نيز بايد حمد و سوره ى نماز ظهر و عصر را آهسته بخوانند،

ص: 156

اما حمد و سوره ى نماز صبح و مغرب و عشا را مى توانند بلند يا آهسته بخوانند، ولى اگر نامحرم صداى آنها را بشنود بهتر است آهسته بخوانند.

2. بر مرد و زن واجب است كه در ركعت سوم و چهارم نمازها، تسبيحات يا حمد را آهسته بخواند، ولى در صورتى كه حمد بخواند مى تواند در نماز فرادى «بسم الله الرحمن الرحيم» را در آن بلند بگويد، اگر چه احتياط در آن است كه «بسم الله» را هم آهسته بگويد، و در نماز جماعت اين احتياط، واجب است.

توجه

* وجوب بلند خواندن در نمازهاى مغرب و عشا و صبح، و وجوب آهسته خواندن در نماز ظهر و عصر، مختص به قرائت حمد و سوره است، همانگونه كه وجوب آهسته خواندن در غير از دو ركعت اول نماز مغرب و عشا، فقط مخصوص قرائت حمد يا تسبيحات در ركعت سوم يا چهارم است، ولى در ذكر ركوع و سجده و تشهد و سلام و ديگر ذكرهاى واجب در نمازهاى پنجگانه، مكلف بين آهسته يا بلند خواندن مخير است.

* در وجوب جهر و اخفات در نمازهاى واجب فرقى بين نماز ادا و قضا وجود ندارد، هرچند نماز قضا، احتياطى باشد.

* ملاك اخفات (آهسته خواندن) عدم وجود جوهر صدا نيست، بلكه ملاك، آشكار نكردن آن است. در مقابل، ملاك جهر (بلند خواندن) آشكار كردن جوهر صدا است.

* اگر درجايى كه بايد نماز را بلند بخواند، عمداً آهسته بخواند يا در جايى كه بايد آهسته بخواند عمداً بلند بخواند نمازش باطل است، ولى اگر از روى فراموشى يا ندانستن مسأله باشد نماز صحيح است، و اگر در اثناى خواندن حمد و سوره ملتفت شود كه اشتباه كرده، لازم نيست مقدارى را كه بر خلاف دستور، بلند يا آهسته خوانده دوباره بخواند.

* اگر كسى در خواندن حمد و سوره، بيشتر از معمول صدا را بلند كند، مثل آن كه آنها را با فرياد بخواند، نمازش باطل است.

5. واجبات قرائت

1. در قرائت، واجب است كه كلمات، تلفظ شوند به طورى كه قرائت بر آن صدق كند، از اين رو قرائت قلبى يعنى گذراندن كلمات در قلب بدون تلفظ آنها كه عنوان قرائت بر آن صدق نمى كند

ص: 157

كافى نيست. نشانه ى صدق قرائت اين است كه خودش بتواند آنچه رامى خواند و بر زبان جارى مى كند - اگر دچار سنگينى گوش يا سر و صداى محيط نيست - بشنود.

توجه

* كسى كه بر اثر ابتلا به بيمارى لالى قادر به تكلم نيست، ولى حواس سالمى دارد، اگر نمازش را با اشاره بخواند صحيح و مجزى است.

2. واجب است كه قرائت، صحيح و بدون غلط باشد و كسى كه به هيچ قسم نمى تواند صحيح آن را ياد بگيرد، بايد هر طور كه مى تواند بخواند، و احتياط مستحب آن است كه نماز را به جماعت به جا آورد.

توجه

* كسى كه حمد و سوره و چيزهاى ديگر نماز را به خوبى نمى داند و مى تواند ياد بگيرد، چنانچه وقت نماز وسعت دارد بايد ياد بگيرد، و اگر وقت تنگ است بنابر احتياط واجب در صورتى كه ممكن باشد بايد نمازش را به جماعت بخواند.

* ملاك صحت قرائت، عبارت است از رعايت قواعد زبان عربى و اداى حرف از مخارج آن به طورى كه اهل لسان (عرب زبانان) آن را اداى آن حرف بدانند نه حرف ديگر.

* در قرائت، رعايت محسنات تجويد لازم نيست.

* اگر يكى از كلمات حمد و سوره را نداند، يا عمداً آن را نگويد، يا عمداً به جاى حرفى حرف ديگر بگويد، مثلاً به جاى «ض» «ز» بگويد، يا زير و زبر كلمات را تغيير دهد يا تشديد را نگويد، نماز او باطل است.

* كسى كه در قرائت حمد و سوره و يا در اعراب و حركات كلمات نماز اشتباه مى كرده است، مثلاً كلمه ى «يولَدْ» را به جاى فتح لام به كسر لام مى خوانده، اگر عامد بوده نماز باطل است و اگر جاهل مقصر (قادر بر يادگيرى) بوده بنابر احتياط واجب نماز باطل است، والاّ نماز صحيح است. البته اگر نمازهاى گذشته را با اعتقاد به صحت، به صورت مذكور خوانده باشد محكوم به صحت است و اعاده و قضا ندارد.

ص: 158

* «مَالِكٍ» در آيه ى شريفه ى «مالِكِ يوْمِ الدِّينِ» «مَلِكِ» هم قرائت شده، و قرائت به هر دو صورت در نماز از باب احتياط اشكال ندارد.

* در قرائت نماز لازم نيست كه اگر آيه يى را به آيه ى بعدى وصل كرد، حركت آخر آيه را ظاهر كند، مثلاً اگر بگويد: «مالِكِ يوْمِ الدِّينِ» و نون آخر آيه را ساكن كند و بلافاصله بگويد: «اياكَ نَعْبُدُ وَ اياكَ نَسْتَعينُ» اشكال ندارد. اين كار را «وصل به سكون» مى نامند، و همينطور است در مورد كلماتى كه آيه از آنها تشكيل شده است، اگر چه در مورد اخير احتياط (مستحب) آن است كه وصل به سكون نكند.

* هرگاه نمازگزار هنگام خواندن «غَيرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيهِمْ» آن را بدون عطف فورى، با وقف بخواند و سپس «وَ لاَ الضَّالِّينَ» را قرائت نمايد، در صورتى كه وقف و فاصله به مقدارى باشد كه به وحدت جمله ضرر نزند اشكال ندارد.

* اگر پس از آن كه آيه يى را تمام كرد شك كند كه آن را درست خوانده يا نه، بايد به شك خود اعتنا نكند، و همينطور است اگر جمله يى از آيه را تمام كرد و پس از آن شك در درست خواندن آن كرد، مثل اين كه پس از «اِياكَ نَعْبُدُ» شك كرد كه آيا آن را درست ادا كرده است يا نه. البته در همه ى اين صورتها اگر آنچه را كه در صحيح ادا كردن آن شك دارد، احتياطاً دوباره بخواند اشكال ندارد.

3. هنگام قرائت حمد و سوره يا تسبيحات، بدن بايد آرام و مستقر باشد، و در صورتى كه بخواهد كمى جلو يا عقب برود يا بدن را كمى به طرف راست و چپ حركت دهد، بايد ذكرى را كه به خواندن آن مشغول است در حال اين حركت، قطع كند.

ص: 159

6. آداب قرائت:
* تمرين

1. آيا بانوان مى توانند، حمد و سوره نمازهاى صبح و مغرب و عشا را بلند بخوانند؟

2. آيا اگر قصد خواندن قضاى نماز صبح را داشته باشيم بايد آن را بلند بخوانيم يا آهسته؟

3. نمازى كه قرائت آن بلند خوانده نشده باشد، چه حكمى دارد؟

4. كسى كه كلمات نماز را همانگونه كه از پدر و مادر آموخته و در مدرسه آموزش

ص: 160

داده اند تلفظ مى كرده و بعداً متوجه مى شود كه كلمات را اشتباه ادا مى كرده است، آيا نمازهايى كه به آن صورت خوانده صحيح است؟

5. ملاك صحت قرائت چيست؟

6. «وصل به سكون» يعنى چه؟ و چه حكمى دارد؟

ص: 161

درس 42 نمازهاى يوميه (8) واجبات نماز «5»

5. ركوع
1. معناى ركوع و حكم آن
اشاره

در هر ركعت، بعد از قرائت، يك ركوع واجب است، و ركوع يعنى خم شدن به اندازه يى كه بتواند دستها را به زانو بگذارد.

توجه

* اگر بعد از رسيدن به حد ركوع و آرام گرفتن بدن، سر بر دارد و بار ديگر به قصد ركوع خم شود، نمازش باطل است؛ (چون ركوع، ركن است و زياد شدن آن نماز را باطل مى كند).

2. واجبات ركوع
اشاره

ص: 162

1. خم شدن به اندازه يى كه بتواند دستها را به زانو بگذارد:

1. در هر ركعت بعد از قرائت بايد به اندازه يى خم شود كه بتواند دست را بر زانو بگذارد، و اگر سر انگشتها هم به زانو برسد كافى است.

2. احتياط (واجب) آن است كه در حال ركوع دستها را بر زانو بگذارد.

3. خم شدن بايد به قصد ركوع باشد، پس اگر به قصد كارى ديگر مثلاً براى كشتن جانورى يا برداشتن چيزى خم شود نمى تواند آن را ركوع حساب كند، بلكه بايستد و دوباره براى ركوع خم شود، و به واسطه ى اين عمل، ركن زياد نشده و نماز باطل نمى شود.

4. كسى كه در حال نشسته ركوع مى كند، كافى است به قدرى خم شود كه صورتش محاذى زانوها برسد.

2. ذكر:

ذكر واجب در ركوع عبارت است از يك بار گفتن «سُبْحَانَ رَبِّى الْعَظِيمِ وَ بِحَمْدِهِ» يا سه بار گفتن «سُبْحَانَ اللهِ» و اگر به جاى آن، ذكر ديگرى از قبيل «اَلْحَمْدُ لِلّهِ» و «اَللهُ اَكْبَرُ» و غير آن را به همان مقدار بگويد نيز كافى است.

3. آرامش بدن در حال گفتن ذكر ركوع:

1. در ركوع هنگامى كه ذكر واجب را مى گويد، بايد بدن آرام باشد، بلكه حتى در هنگامى كه اذكارى را به قصد استحباب آن در ركوع مى گويد، مانند تكرار «سُبْحَانَ رَبِّى الْعَظِيمِ وَ بِحَمْدِهِ» و امثال آن، احتياط واجب آن است كه بدن را آرام نگهدارد.

2. اگر در حالى كه ذكر واجب ركوع را مى گويد، بدن او بى اختيار حركت كند و حال طمأنينه ى واجب را بر هم بزند، بايد پس از آرام گرفتن بدن، ذكر واجب را دوباره بگويد.

ص: 163

4. كسى كه به خاطر بيمارى و امثال آن نمى تواند به اندازه ى گفتن سه «سُبْحَانَ اللهِ» در حال ركوع بماند، كافى است كه يك مرتبه «سُبْحَانَ اللهِ» بگويد، و اگر فقط يك لحظه مى تواند در حال ركوع باشد احتياط واجب آن است كه ذكر را در همان لحظه شروع كند و در حال سر برداشتن تمام كند.

ص: 164

4. ايستادن و آرامش بعد از ركوع:

بعد از تمام شدن ذكر ركوع، بايد راست بايستد و پس از آن كه بدن آرام گرفت به سجده برود، و اگر عمداً پيش از ايستادن، يا پيش از آرام گرفتن بدن به سجده برود نمازش باطل است.

3. كسى كه ركوع را فراموش كرده است:
4. برخى از مستحبات ركوع

ص: 165

تمرين

1. واجبات ركوع كدامند؟

2. آيا در حال ركوع، گذاشتن دستها بر زانو واجب است؟

3. كسى كه در حال نشسته ركوع مى كند چه مقدار بايد خم شود؟

4. اگر در حالى كه ذكر واجب ركوع را مى گويد، بدن او بى اختيار حركت كند و حال طمأنينه ى واجب را برهم بزند چه وظيفه يى دارد؟

5. كسى كه ركوع را فراموش كرده اگر پيش از رسيدن به سجده ى دوم يادش بيايد وظيفه اش چيست؟

6. پنج مورد از مستحبات ركوع را نام ببريد؟

ص: 166

درس 43 نمازهاى يوميه (9) واجبات نماز «6»

6. سجده
1. معناى سجده و حكم آن:
اشاره

نمازگزار بايد در هر ركعت از نمازهاى واجب و مستحب، بعد از ركوع، دو سجده كند، و سجده آن است كه پيشانى را از روى خضوع بر زمين بگذارد.

توجه

* دو سجده در يك ركعت، مجموعاً «ركن» است، بدين معنى كه اگر عمداً يا از روى فراموشى، هر دو را ترك كند يا دو سجده ى ديگر به آن اضافه كند، نماز باطل مى شود.

* اگر عمداً يك سجده كم يا زياد كند، نماز باطل است، و اگر سهواً اين كار را انجام دهد نماز باطل نيست، ولى داراى احكامى است كه بعداً گفته خواهد شد.

ص: 167

2. واجبات سجده
1. گذاشتن هفت عضو از بدن بر زمين
توجه

* گذاشتن دستها هنگام نماز بر موزاييكى كه داراى سوراخهاى ريزى است اشكال ندارد.

* هرگاه هنگام سجده، علاوه بر انگشت بزرگ پا، بعضى از انگشتان ديگر را نيز بر زمين قرار دهد اشكال ندارد.

2. اگر پيشانى را عمداً يا سهواً بر زمين نگذارد، سجده نكرده است، اگر چه شش عضو ديگر (دو دست، دو زانو، دو انگشت بزرگ پا) را بر زمين گذاشته باشد، ولى اگر پيشانى را بر زمين بگذارد و جاهاى ديگر را سهواً به زمين نرساند يا سهواً ذكر نگويد سجده صحيح است.

3. كسى كه نمى تواند پيشانى را به زمين برساند بايد به قدرى كه مى تواند خم شود و مهر يا

ص: 168

چيز ديگرى را كه سجده بر آن صحيح است، روى چيز بلندى گذاشته و طورى پيشانى بر آن بگذارد كه بگويند سجده كرده است، ولى بايد كف دستها و زانوها و انگشتان پا را اگر ممكن است به طور معمول بر زمين بگذارد و اگر چيزى كه مهر را روى آن بگذارد وجود ندارد، بايد آن را با دست بلند كند و پيشانى بر آن بگذارد.

4. كسى كه بر محل سجده ى بلند نيز نمى تواند سجده كند، بايد در عوض سجده، با سر و اگر نمى تواند با چشم اشاره كند.

توجه

* فردى كه به خاطر وضعيت خاص جسمى كه دارد قادر به گذاشتن هفت عضو از بدن خود بر زمين نيست و از صندلى چرخدار استفاده مى كند، در صورتى كه قادر به گذاشتن مهر روى دسته ى صندلى چرخدار يا چيز ديگر مانند بالشت يا چهارپايه و سجده بر آن است، بايد سجده را بدين نحو انجام دهد و نمازش صحيح است و در غير اين صورت به هر نحوى كه مى تواند هر چند با ايما و اشاره، سجده و ركوع را انجام دهد و نمازش صحيح خواهد بود.

5. هرگاه در زمين گل آلود نماز مى خواند، اگر آلوده شدن بدن و لباس براى او موجب مشقت است، مى تواند در حالى كه ايستاده، براى سجده، با سر اشاره كند و تشهد را ايستاده بخواند.

2. ذكر

ذكر واجب در سجده عبارت است از يك بار گفتن «سُبْحَانَ رَبِّى الاَعْلى وَ بِحَمْدِهِ» يا سه بار گفتن «سُبْحَانَ اللهِ»، و اگر به جاى آن ذكرهاى ديگر، مانند «اَلْحَمْدُ لِلّهِ»، «اَللهُ اَكْبَرُ» و غير آن به همان مقدار بگويد كافى است.

3. آرامش بدن در حال ذكر سجده

1. در حال سجود هنگامى كه ذكر واجب را مى گويد، بايد بدن آرام باشد، بلكه حتى در هنگامى كه ذكرى را به قصد استحباب آن در سجود مى گويد، مانند تكرار «سُبْحَانَ رَبِّى الاَعْلى وَ بِحَمْدِهِ» و امثال آن، احتياط واجب آن است كه بدن را آرام نگهدارد.

ص: 169

3. اگر بر روى تشك و امثال آن سجده كند كه بدن در اول آرام نيست و بعد آرام مى گيرد، اشكال ندارد.

4. بر زمين بودن هفت عضو در هنگام ذكر

1. اگر در هنگامى كه ذكر سجده را مى گويد يكى از هفت عضو را عمداً از زمين بردارد، نماز باطل مى شود، ولى موقعى كه مشغول ذكر گفتن نيست اگر غير پيشانى جاهاى ديگر را از زمين بردارد و دوباره بگذارد اشكال ندارد.

2. اگر پيش از تمام شدن ذكر سجده، پيشانى را سهواً از زمين بردارد نمى تواند دوباره به زمين بگذارد و بايد آن را يك سجده حساب كند، ولى اگر جاهاى ديگر را سهواً از زمين بردارد بايد دو مرتبه به زمين بگذارد و ذكر را بگويد.

3. اگر در هنگام سجده، پيشانى به محل سجده بخورد و بى اختيار از زمين بلند شود، بايد دوباره پيشانى را بر زمين بگذارد و ذكر سجود را بگويد، و يك سجده به حساب مى آيد.

ص: 170

5. سر برداشتن و نشستن و آرامش بين دو سجده

بعد از تمام شدن ذكر سجده ى اول، بايد بنشيند تا بدن آرام گيرد و دوباره به سجده رود.

6. مساوى بودن جاهاى سجده، مگر به اندازه ى چهار انگشت بسته

در حال سجده بايد جاى پيشانى از جاى زانوها و سر انگشتان پا، بلندتر يا پايين تر از چهار انگشت بسته نباشد.

7. پاك بودن جايى كه پيشانى را بر آن مى گذارد

مُهر يا چيز ديگرى كه بر آن سجده مى كند بايد پاك باشد، ولى اگر آن را روى فرش نجس بگذارد يا يك طرف آن نجس باشد و پيشانى را بر طرف ديگر بگذارد، اشكال ندارد.

8. حايل نبودن چيزى بين پيشانى و آنچه بر آن سجده مى كند
اشاره

بايد ميان پيشانى و آنچه بر آن سجده مى كند، چيزى حايل نشود، بنابراين اگر حايلى در اين وسط باشد، مانند موى سر يا كلاه يا چرك بودن مهر به حدى كه پيشانى به خود مهر نرسد و غيره، سجده و نماز باطل است.

توجه

* هرگاه هنگام سجده متوجه شود كه پيشانى وى به خاطر مانع از قبيل چادر، روسرى و مانند آن با مهر تماس ندارد، واجب است بدون اين كه سر خود را از زمين بلند كند، پيشانى اش را حركت دهد تا روى مهر قرار بگيرد و اگر سرش را از زمين بلند كند، چنانچه اين كار بر اثر جهل يا فراموشى بوده و فقط در يكى از دو سجده ى يك ركعت آن را انجام داده نمازش صحيح است و اعاده واجب نيست، ولى اگر اين كار با علم و عمد بوده و يا در هر دو سجده ى يك ركعت آن را انجام داده نمازش باطل و اعاده ى آن واجب است.

9. گذاشتن پيشانى بر چيزى كه سجده بر آن صحيح است

پيشانى بايد روى چيزى قرار گيرد كه سجده بر آن صحيح است.

ص: 171

10. نشستن بعد از سجده ى دوم در ركعاتى كه تشهد ندارد بنابر احتياط واجب

در ركعت اول و نيز در ركعت سوم نمازهاى چهار ركعتى، بنابر احتياط واجب بايد بعد از سجده ى دوم بنشيند و سپس براى ركعت بعد برخيزد.

تمرين

1. كم يا زياد شدن يك سجده در نماز چه حكمى دارد؟

2. آيا جايز است هنگام سجده، علاوه بر انگشت بزرگ پا، بعضى از انگشتان ديگر آن را هم بر زمين بگذاريم؟

3. كسى كه نمى تواند پيشانى را به زمين برساند وظيفه اش چيست؟

4. آيا سجده بر روى تشك و امثال آن صحيح است؟

5. آيا سجده بر مهرى كه سياه و چرك شود اشكال دارد؟

6. آيا نشستن بعد از سجده ى دوم در ركعاتى كه تشهد ندارد واجب است؟

ص: 172

درس 44 نمازهاى يوميه (10) واجبات نماز «7»

3. چيزهايى كه سجده بر آنها صحيح است
اشاره

1. سجده ى نماز بايد بر زمين يا گياهان غير خوراكى كه از زمين مى رويد گزارده شود، مانند سنگ و خاك و چوب و برگ درختان و امثال آن، و سجده بر چيزهاى خوراكى و پوشاكى، هر چند از زمين برويد، مانند پنبه و گندم، و چيزهاى معدنى كه از جنس زمين محسوب نمى شود، مانند فلزات و شيشه و امثال آن صحيح نيست.

2. سجده بر سنگ مرمر و ديگر سنگهايى كه در ساخت يا زينت بنا به كار مى رود صحيح است، و همچنين سجده بر عقيق و فيروزه و دُرّ و امثال آن، هر چند احتياط (مستحب) آن است كه بر اين دسته ى آخرى سجده نكنند.

3. سجده بر چيزهايى كه از زمين مى رويد و فقط خوراك حيوان است، مانند علف و كاه، صحيح است.

4. سجده كردن بر برگ سبز چاى بنابر احتياط واجب صحيح نيست، ولى سجده بر برگ درخت قهوه كه خود برگ، استفاده خوراكى ندارد صحيح است.

ص: 173

5. سجده بر گُلهايى كه خوراكى نيستند و نيز داروهاى گياهى كه از زمين مى رويد و فقط براى معالجه ى بيماريها به كار مى آيد، مانند گل ختمى و گل بنفشه صحيح است، ولى بر گياهانى كه در موارد غير معالجه نيز براى خواص طبّى كه در آن است به مصرف خوراكى مى رسد، مانند خاكشير و امثال آن، درست نيست.

6. گياهانى كه در بعضى از مناطق يا ميان بعضى از مردم، خوردنى شمرده مى شود، ولى ديگران از آن استفاده ى خوردنى نمى كنند، جزو خوراكيهاست و سجده بر آن صحيح نيست.

7. سجده بر آجر و سفال و گچ و آهك و سيمان صحيح است.

8. سجده بر كاغذى كه از چوب و گياهان - غير از كتان و پنبه - ساخته مى شود، درست است.

9. اگر چيزى كه سجده بر آن صحيح است ندارد، با به واسطه ى سرما يا گرما و مانند اينها نمى تواند بر آن سجده كند، چنانچه لباس او از جنس پنبه يا كتان است يا چيزى از جنس پنبه و كتان دارد بايد بر آن سجده كند، و احتياط (واجب) آن است كه تا سجده بر لباسى كه از پنبه و كتان باشد ممكن است بر غير آن يعنى غير لباسى كه از اين جنس باشد سجده نكند، و اگر ندارد بنابر احتياط واجب بر پشت دست خود سجده كند.

10. اگر در بين نماز چيزى كه بر آن سجده مى كند گم شود و چيزى كه سجده بر آن صحيح است در دسترس نداشته باشد، چنانچه وقت وسعت داشته باشد بايد نماز را بشكند، و اگر وقت تنگ است به ترتيبى كه در مسأله ى قبل گفته شد، عمل كند.

11. جايى كه انسان بايد تقيه كند مى تواند بر فرش و مانند آن سجده نمايد، و لازم نيست براى نماز به جاى ديگر برود، ولى اگر در همان محل بتواند طورى كه به زحمت نيفتد بر حصير يا سنگ و امثال آن سجده كند، بايد بر اين اشيا سجده نمايد.

12. اگر در سجده ى اول، مُهر به پيشانى بچسبد بايد براى سجده ى دوم مهر را از پيشانى بر دارد، و اگر مهر را از پيشانى جدا نكند و به همان حال به سجده ى دوم برود اشكال دارد.

توجه

* نيكوترين سجده، سجده بر خاك و روى زمين است كه نشانه ى خضوع و خشوع در برابر حضرت بارى تعالى است، و هيچ خاكى براى سجده در فضيلت به تربت مقدس سيد الشهداء (ع) نمى رسد.

ص: 174

4. برخى از مستحبات سجده
توجه

* قرآن خواندن در حال سجده مكروه است (يعنى ثواب كمترى دارد).

دو نكته در ارتباط با سجده

* سجده كردن براى غير خداوند متعال حرام است، و بعضى از مردم كه در آستانه ى درِ حرم امامان (ع) پيشانى بر زمين مى گذارند، اگر به قصد سجده ى شكر خداى متعال باشد، اشكال ندارد و گرنه حرام است.

* در هر يك چهار سوره ى الم تنزيل (سوره ى سجده)، حم سجده (سوره ى فصلت)، النجم، اقرء (سوره ى علق)، يك آيه ى سجده هست كه اگر انسان بخواند يا به آن گوش دهد، بايد پس از پايان آيه فوراً سجده كند، و اگر فراموش كرد هر وقت يادش آمد بايد سجده نمايد.

توجه

* اگر به آيه ى سجده يى كه از راديو يا تلويزيون يا ضبط صوت و امثال آن پخش مى شود، گوش دهد سجده واجب است.

ص: 175

* در سجده ى واجب قرآن بايد بر چيزهايى سجده كند كه در نماز مى تواند بر آنها سجده كند، ولى ديگر شرايط سجده ى نماز، مانند رو به قبله بودن، با وضو بودن و امثال آن در اين سجده لازم نيست.

* در سجده ى واجب قرآن، گذاشتن پيشانى بر زمين كافى است و لازم نيست در آن ذكر گفته شود، ولى گفتن ذكر در آن مستحب است، و بهتر است اين ذكر را بگويد:

«لاَ اِلَهَ اِلاَّ اللهُ حَقّاً حَقّاً، لاَ اِلَهَ اِلاَّ اللهُ اِيمَاناً وَ تَصْدِيقاً، لاَ اِلَهَ اِلاَّ اللهُ عُبُودِيَّةً وَ رِقّاً، سَجَدْتُ لَكَ يَا رَبِّ تَعَبُّداً وَ رِقّاً، لاَ مُسْتَنْكِفاً وَ لاَ مُسْتَكْبِراً، بَلْ اَنَا عَبْدٌ ذَلِيلٌ ضَعِيفٌ خَائِفٌ مُسْتَجِيرٌ».

تمرين

1. چيزهايى كه سجده بر آنها صحيح است كدامند؟ و چه شرايطى بايد داشته باشند؟

2. سجده بر كاغذ چه حكمى دارد؟

3. اگر در بين نماز چيزى كه بر آن سجده مى كند گم شود و چيزى كه سجده بر آن صحيح است در دسترس نداشته باشد وظيفه اش چيست؟

4. نيكوترين سجده، كدام سجده است؟

5. بعضى از مردم، در آستانه ى درِ حرم امامان (ع) پيشانى بر زمين مى گذارند، آيا اين كار صحيح است؟

6. آيا اگر شخصى آيه ى سجده را از نوار يا راديو گوش كند بايستى فوراً سجده كند؟

ص: 176

درس 45 نمازهاى يوميه (11) واجبات نماز «8»

7. ذكر
اشاره

1. معناى ذكر:

هر عبارتى كه متضمن ياد خداوند «عزوجل» باشد «ذكر» محسوب مى شود (مانند الله اكبر، الحمد لله، سبحان الله و...) و صلوات بر محمد و آل محمد (ص) از بهترين ذكرهاست. ولى ذكر واجب در ركوع و سجده عبارت است از يكبار گفتن «سبحان ربّى العظيم و بحمده» در ركوع و يكبار گفتن «سبحان ربّى الاعلى و بحمده» در سجده يا سه بار گفتن «سبحان الله» و اگر به جاى آن ذكرهاى ديگر مانند «الحمدلله»، «الله اكبر» و غير آن را به همان مقدار بگويد كافى است.

2. واجبات ذكر:

1. اذكار نماز را بايد طورى بخواند كه تلفظ به آن محسوب شود، و نشانه ى آن اين است كه بتواند خودش آنچه را مى خواند و بر زبان جارى مى كند - اگر دچار سنگينى گوش يا سر و صداى محيط نيست - بشنود.

2. واجب است همه ى ذكرهاى واجب نماز به طور عربى صحيح قرائت شود، و اگر نمازگزار كيفيت صحيح تلفظ كلمات عربى را نمى داند واجب است ياد بگيرد، و اگر قادر به يادگيرى نيست معذور است.

3. واجب است تمام ذكرهاى واجب و مستحب در حال استقرار و آرامش بدن خوانده شود، و در

ص: 177

صورتى كه بخواهد كمى جلو يا عقب برود يا بدن را كمى به طرف راست و چپ حركت دهد، بايد ذكرى را كه به خواندن آن مشغول است در حال اين حركت، قطع كند. بلى گفتن ذكر به قصد ذكر مطلق در حال حركت اشكال ندارد.

چند نكته در ارتباط به ذكر

* اگر ذكرهاى ركوع و سجده را به جاى يكديگر بگويد در صورتى كه سهواً باشد اشكال ندارد، ولى اگر عمداً باشد جايز نيست مگر اين كه به قصد مطلق ذكر خداوند «عزوجل» بگويد.

* اگر بعد از ركوع و سجود متوجه شود ذكر ركوع يا سجده را اشتباه گفته، چيزى بر او واجب نيست.

* در سجده و ركوع بعد از قرائت ذكر واجب، تكرار همان ذكر واجب، افضل است و بهتر است كه به عدد فرد ختم شود، و در سجده علاوه بر آنچه گفته شد صلوات و دعا براى حاجت هاى دنيا و آخرت مستحب است.

* مستحب است پيش از رفتن به ركوع و قبل و بعد از هر سجده تكبير بگويد. اين تكبير بايد در حال رفتن به ركوع يا سجود يا سر برداشتن از آن نباشد، ولى به طور كلى مى تواند در هر حال از جمله در حال رفتن به ركوع و سجود يا سر برداشتن از آن، تكبير و ديگر ذكرها را به قصد ذكر مطلق بگويد.

* مستحب است ذكر «بِحَوْلِ اللهِ وَ قُوَّتِهِ اَقُومُ وَ اَقْعُدُ» (با حول و قوه الهى برمى خيزم و مى نشينم) در حال قيام براى ركعت بعدى گفته شود.

8. تشهد
1. معناى تشهد و حكم آن:

در ركعت دوم همه ى نمازها و نيز در ركعت سوم نماز مغرب و ركعت چهارم نمازهاى ظهر و عصر و عشا، نمازگزار بايد پس از سجده ى دوم بنشيند و پس از آرام گرفتن بدن، جملاتى را كه در ذكر تشهد گفته خواهد شد، بر زبان جارى كند. اين عمل «تشهد» ناميده مى شود.

2. ذكر تشهد:
اشاره

ذكر واجب در حال تشهد اين است: «اَشهَدُ اَنْ لاَ اِلهَ اِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لاَ شَريكَ لَهُ، وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ».

ص: 178

توجه

* مستحب است پيش از جملات فوق بگويد: «اَلْحَمْدُللهِ»، يا بگويد: «بِسْمِ اللهِ وَ بِاللهِ وَ الْحَمْدُ للهِ وَ خَيْرُ الْاَسْمَاءٍ للهِ»، و نيز مستحب است پس از صلوات بگويد: «وَ تَقَبَّلْ شَفاعَتَهُ وَ ارْفَعْ دَرَجَتَهُ».

* در تشهد، وقف بر محمد (ص) در جمله ى «اَللّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ» و سپس قرائت عبارت «وَ آلِ مُحَمَّدٍ» به مقدارى كه به وحدت جمله ضرر نزند اشكال ندارد.

3. كسى كه تشهد را فراموش كرده است:

1. اگر براى ركعت سوم بايستد، ولى پيش از ركوع يادش بيايد كه تشهد را نخوانده است: بايد بنشيند و تشهد را بخواند و دوباره بايستد و آنچه بايد در آن ركعت خوانده شود، بخواند و نماز را تمام كند، و پس از نماز به خاطر ايستادن بى جا، بنابر احتياط مستحب، دو سجده ى سهو به جا آورد.

2. اگر هنگامى كه به ركوع ركعت سوم رفته يا بعد از آن يادش بيايد: بايد نماز را تمام كند و بعد از سلام، براى تشهد فراموش شده دو سجده ى سهو به جا آورد، و احتياط (واجب) آن است كه پيش از سجده ى سهو، تشهد فراموش شده را قضا كند.

9. سلام
اشاره

1. منظور از سلام و حكم آن: آخرين جزو نماز كه با گفتن آن، نماز پايان مى يابد «سلام» است. سلام (واجب) نماز به اين است كه بگويد: «اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ» و بهتر است كه اضافه كند «وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَكاتُهُ» يا بگويد: «اَلسَّلاَمُ عَلَيْنَا وَ عَلي عِبَادِ اللهِ الصَّالِحِينَ».

توجه

* مستحب است پيش از دو سلام فوق بگويد: «اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ اَيُّهَا النَّبِيُّ وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَكاتُهُ».

2. كسى كه سلام نماز را فراموش كرده است: اگر سلام نماز را فراموش كند و هنگامى يادش بيايد كه صورت نماز به هم نخورده و كارى هم كه عمدى و سهوى آن نماز را باطل مى كند، مثل پشت كردن به قبله، انجام نداده، بايد سلام را بگويد و نمازش درست است.

ص: 179

تمرين

1. مراد از ذكر چيست؟ آيا شامل صلوات بر پيامبر (ص) و خاندان آن حضرت مى شود؟

2. آيا قرائت عمدى ذكرهاى ركوع و سجود به جاى يكديگر اشكال دارد؟

3. در سجده و ركوع بعد از قرائت ذكر واجب، گفتن چه ذكرى افضل است؟

4. آيا قرائت «بِحَوْلِ اللهِ وَ قُوَّتِهِ اَقُومُ وَ اَقْعُدُ» هنگام نماز در حال حركت و قيام صحيح است؟

5. آيا در تشهد وقف بر «محمد (ص)» در جمله ى «اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ» و سپس قرائت عبارت «وَ آلِ مُحَمَّدٍ» صحيح است؟

6. كسى كه سلام نماز را فراموش كرده چه وظيفه يى دارد؟

ص: 180

درس 46 نمازهاى يوميه (12) واجبات نماز «9» - قنوت - تعقيب

10. ترتيب
1. منظور از ترتيب و حكم آن:

نمازگزار بايد نماز را به ترتيبى كه گفته شد انجام دهد و هر يك از اجزاى آن را در جاى خود بياورد، پس اگر عمداً اين ترتيب را به هم زند، مثلاً سوره را پيش از حمد بخواند يا سجود را پيش از ركوع به جا آورد، نماز باطل مى شود.

2. رعايت نكردن سهوى ترتيب

ص: 181

فراموش كند و به خواندن سوره مشغول شود، ولى پيش از آن كه به ركوع برود متوجه شود كه حمد را نخوانده است: در اين صورت، بايد آنچه را فراموش كرده (مثلاً حمد) بخواند و بعد از آن، چيزى را كه اشتباهاً جلوتر خوانده (مثلاً سوره) دوباره بخواند.

11. موالات
اشاره

نمازگزار بايد اجزاى نماز، مانند ركوع و سجود و تشهد و غيره را با «موالات» يعنى پى در پى به جا آورد و ميان آنها فاصله ى طولانى و غير متعارف نيندازد، پس اگر ميان اجزاى نماز به قدرى فاصله شود كه در نظر بيننده از حالت نماز خواندن خارج شود، نمازش باطل است.

توجه

* اگر ميان كلمه ها يا حروف يك كلمه سهواً فاصله ى غير متعارف بيندازد، ولى به طورى نباشد كه صورت نماز از بين برود، اگر در وقتى ملتفت شود كه وارد ركن بعد از آن شده است، نماز صحيح است و تكرار آن كلمات و جملات لازم نيست، ولى اگر پيش از وارد شدن در ركن بعدى ملتفت شود بايد برگردد و آن ها را دوباره بخواند.

8. قنوت
1. معناى قنوت و حكم آن
اشاره

در همه ى نمازهاى واجب و مستحب، مستحب است كه در ركعت دوم پس از پايان حمد و سوره و پيش از ركوع، دستها را به دعا بردارد و دعا بخواند. اين عمل را «قنوت» مى نامند.

توجه

* در نماز جمعه، قنوت را در ركعت اول، پيش از ركوع و در ركعت دوم بعد از ركوع به جا مى آورد.

* در نماز عيد فطر و قربان، در ركعت اول پنج قنوت و در ركعت دوم چهار قنوت به جا مى آورد.

ص: 182

2. ذكر قنوت

در قنوت مى تواند هر ذكر يا دعا يا آيه يى از قرآن را بخواند و حتى مى تواند به يك «صلوات» يا سُبْحَانَ اللهِ» يا «بِسْمِ اللهِ» يا «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمن الرَّحيمِ» اكتفا كند، ولى بهتر است دعاهايى را بخواند كه در قرآن آمده است، مانند «رَبَّنٰا آتِنٰا فِي اَلدُّنْيٰا حَسَنَةً وَ فِي اَلْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنٰا عَذٰابَ اَلنّٰارِ» ، يا ذكرها و دعاهايى كه از ائمه (ع) نقل شده است، مانند اين ذكر: «لا اله الا الله الحليم الكريم، لا اله الا الله العلي العظيم، سبحان الله رب السماوات السبع و رب الارضين السبع، و ما فيهن و ما بينهن، و رب العرش العظيم، و الحمد لله رب العالمين».

9. تعقيب
اشاره

تعقيب نماز لازم نيست به عربى باشد، ولى بهتر است دعاها و ذكرهايى را بخواند كه از ائمه (ع) رسيده است، و از جمله ى بهترين آنها، ذكرى است كه به تسبيح حضرت زهرا (س) معروف است، و آن عبارت است: 34 مرتبه «اَللهُ اَكْبَرُ»، 33 مرتبه «اَلْحَمْدُ لِلّهِ»، و 33 مرتبه «سُبْحَانَ اللهِ».

توجه

* در كتابهاى دعا، تعقيباتى با مضامين عالى و عبارات زيبا از ائمه (ع) نقل شده است.

* مستحب است پس از نماز، سجده ى شكر كند يعنى به قصد شكر همه ى نعمتها و نعمت توفيق الهى بر نماز، پيشانى را بر زمين بگذارد و بهتر آن است كه سه مرتبه يا بيشتر بگويد: «شُكْراً لِلّهِ».

تمرين

1. اگر اشتباهاً ركنى را بر ركن ديگر مقدم بدارد نمازش چه حكمى دارد؟

2. فرق ميان ترتيب و موالات در نماز چيست؟

3. حكم ترك موالات در نماز را بيان نماييد.

4. نماز عيد فطر و قربان چند قنوت دارد؟

5. آيا مى توان در قنوت به يك صلوات اكتفا كرد؟

6. در تعقيب نماز، بهتر است چه دعا و ذكرى را خواند؟

ص: 183

درس 47 نمازهاى يوميه (13) ترجمه ى نماز

10. ترجمه ى نماز
اشاره

شايسته است كه نمازگزار، الفاظ و اذكار نماز را با توجه به معناى آن و با خشوع و حضور قلب بر زبان بياورد تا از فرصت نماز، براى پاكيزه شدن روح و نزديك شدن دل به خداى بزرگ و مهربان بهره ببرد.

1. ترجمه ى سوره ى حمد

1. بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ : «به نام خدا كه رحمت و فيض بى دريغ او در دنيا همه ى انسانها را در برمى گيرد و رحمت و بخشايش ابدى او به مؤمنان اختصاص دارد».

2. اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ اَلْعٰالَمِينَ : «سپاس و ستايش، مخصوص خدا است كه پروردگار همه ى جهانيان است».

3. اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ : «آن كه رحمان است (بخشندگى و فضل او در دنيا شامل همه ى انسانها است) و رحيم است (بخشايش و فضل ابدى او ويژه ى مؤمنان است)».

4. مٰالِكِ يَوْمِ اَلدِّينِ : «آن كه دارنده و صاحب اختيار روز جزا (قيامت) است».

5. إِيّٰاكَ نَعْبُدُ وَ إِيّٰاكَ نَسْتَعِينُ : «فقط تو را بندگى مى كنيم و فقط از تو كمك مى طلبيم».

6. اِهْدِنَا اَلصِّرٰاطَ اَلْمُسْتَقِيمَ : «ما را به راه راست هدايت كن».

7. صِرٰاطَ اَلَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ : «به راه آن كسانى كه به آنان نعمت دادى (نور معرفت خود را بر

ص: 184

دل آنان تاباندى)».

8. غَيْرِ اَلْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَ لاَ اَلضّٰالِّينَ : «آنان كه به غضب تو گرفتار نشدند و به گمراهى دچار نگشتند. (يعنى پس از نعمت بزرگى كه به آنان بخشيدى، ناسپاسى و عصيان نكردند تا موجب غضب تو و گمراهى خود شوند)».

2. ترجمه ى سوره ى توحيد

1. بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ «ترجمه ى آن قبلاً گذشت».

2. قُلْ هُوَ اَللّٰهُ أَحَدٌ : «بگو اوست خداى يكتا».

3. اَللّٰهُ اَلصَّمَدُ : «خدا بى نياز است و همگان روى نياز به او دارند».

4. لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ : «فرزند ندارد و فرزند كسى نيست».

5. وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ : «و هيچكس همتاى او نيست».

3. ترجمه ى ذكرهاى ركوع و سجود و برخى مستحبات

1. سُبْحَانَ الله: «پاك و منزه است خدا».

2. سُبْحَانَ رَبِّى الْعَظِيمِ وَ بِحَمْدِهِ: «پاك و منزه است پروردگار من كه بزرگ است، و او را ستايش مى كنم».

3. سُبْحَانَ رَبِّى الاَعْلى وَ بِحَمْدِهِ: «پاك و منزه است پرودگار من كه برترين است، و او را ستايش مى كنم».

4. سَمِعَ اللهُ لِمَنْ حَمِدَهُ: «عنايت خدا متوجه آن كسى باد كه او را ستايش مى كند».

5. اَسْتَغْفِرُ اللهَ رَبِّى وَ اَتُوبُ اِلَيهِ: «از خدا كه پروردگار من است آمرزش مى خواهم و به او باز مى گردم».

6. بِحَوْلِ اللهِ وَ قُوَّتِهِ اَقُومُ وَ اَقْعُدُ: «با اراده و نيروى خدا است كه بر مى خيزم و مى نشينم».

4. ترجمه ى ذكرهاى قنوت

1. رَبَّنٰا آتِنٰا فِي اَلدُّنْيٰا حَسَنَةً وَ فِي اَلْآخِرَةِ حَسَنَةً : «پروردگارا! به ما نيكى در دنيا و نيكى در آخرت را عطا كن».

ص: 185

2. وَ قِنٰا عَذٰابَ اَلنّٰارِ : «و ما را از عذاب آتش دور نگاهدار».

3. لا اله الا الله الحليم الكريم: «نيست معبودى به جز خداى بردبار و بخشنده».

4. لا اِلهَ اِلاَّ اللهُ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ: «نيست معبودى به جز خداى والا و بزرگ».

5. سُبْحَانَ اللهِ رَبِّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ: «پاك و منزه است خدا كه پروردگار هفت آسمان است».

6. وَ رَبِّ الاَرَضِينَ السَّبْعِ: «و پروردگار هفت زمين است».

7. وَ مَا فِيهِنَّ وَ مَا بَيْنَهُنَّ: «و پروردگار هر چيزى است كه در آنها يا مابين آنها است».

8. وَ رَبِّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ: «و پروردگار عرش بزرگ است».

9. وَ الْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ: «و ستايش و سپاس مخصوص خداست كه پرودگار جهانيان است».

5. ترجمه ى تسبيحات اربعه

1. سُبْحَانَ اللهِ: «پاك و منزه است خدا».

2. وَالْحَمْدُ لِلّهِ: «و سپاس و ستايش مخصوص خداست».

3. وَ لاَ اِلهَ اِلاَّ اللهُ: «و هيچ معبودى به جز خدا نيست».

4. وَ اللهُ اَكْبَرُ: «و خدا بزرگتر است».

6. ترجمه ى تشهد و سلام

1. اَلْحَمْدُ لِلّهِ: «سپاس و ستايش مخصوص خدا است».

2. اَشهَدُ اَنْ لاَ اِلهَ اِلاَّ اللهُ: «گواهى مى دهم كه هيچ معبودى نيست به جز خدا».

3. وَحْدَهُ لاَ شَريكَ لَهُ: «يكتا و بى شريك».

4. وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ: «و گواهى مى دهم كه محمد بنده ى او و فرستاده ى اوست».

5. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِِ مُحَمَّدٍ: «خداوندا! درود و رحمت فرست بر محمد و آل محمد».

6. وَ تَقَبَّلْ شَفاعَتَهُ وَ ارْفَعْ دَرَجَتَهُ: «و شفاعت او را قبول و درجه ى او را بلند فرما».

7. اَلسَّلاَمُ عَلَيكَ اَيهَا النَّبِى وَ رَحْمَهًُْ اللهِ وَ بَرَكاتُهُ: «درود بر تو باد اى پيامبر! و رحمت خدا و بركات او از آن تو باد».

ص: 186

8. اَلسَّلاَمُ عَلَينَا وَ عَلى عِبَادِ اللهِ الصَّالِحِينَ: «درود بر ما و بندگان شايسته خدا».

9. اَلسَّلاَمُ عَلَيكُمْ وَ رَحْمَهًُْ اللهِ وَ بَرَكاتُهُ: «درود بر شما (مؤمنان - فرشتگان) و رحمت خدا و بركات او از آن شما باد».

تمرين

1. سوره ى حمد را ترجمه كنيد.

2. ترجمه ى سوره ى توحيد چيست؟

3. «سَمِعَ اللهُ لِمَنْ حَمِدَهُ» يعنى چه؟

4. «بِحَوْلِ اللهِ وَ قُوَّتِهِ اَقُومُ وَ اَقْعُدُ» به چه معناست؟

5. «وَ تَقَبَّلْ شَفاعَتَهُ وَ ارْفَعْ دَرَجَتَهُ» را معنا كنيد.

6. ترجمه ى سلام را بيان نماييد.

ص: 187

درس 48 نمازهاى يوميه (14) مبطلات نماز

11. مبطلات نماز
اشاره

ص: 188

توجه

* به چيزهايى كه نماز را باطل مى كند «مبطلات نماز» مى گويند.

1. از بين رفتن يكى از چيزهايى كه بايد در حال نماز رعايت شود

اگر در بين نماز، يكى از چيزهايى كه بايد در حال نماز رعايت شود، از بين برود، مثلاً در حال نماز بفهمد كه مكانش غصبى است يا پوشش واجب را ندارد، نماز باطل است.

2. باطل شدن وضو

اگر يكى از چيزهايى كه وضو يا غسل را باطل مى كند در اثناى نماز پيش بيايد، مانند آن كه در وسط نماز به خواب برود يا بول و امثال آن از او خارج شود، نماز باطل است.

3. پشت به قبله نماز خواندن

اگر عمداً صورت و بدن خود را با هم يا به تنهايى از قبله بگرداند، به طورى كه بتواند طرف راست و چپ خود را به آسانى ببيند، نمازش باطل است، و اگر سهواً هم اين كار را بكند بنابر احتياط واجب نمازش باطل است، ولى اگر اندكى صورت را به دو طرف بگرداند، نماز باطل نمى شود.

4. حرف زدن
اشاره

اگر در نماز عمداً حرف بزند، حتى اگر يك كلمه باشد، نماز باطل است.

توجه

* بلند كردن صدا هنگام قرائت آيات يا ذكرهاى نماز براى آگاه كردن ديگران، اگر موجب خروج از هيأت نماز نشود اشكال ندارد مشروط به اين كه قرائت و ذكر به نيت قرائت و ذكر باشد.

* اگر شخصى به گروهى سلام كند و بگويد: «اَلسَّلاَمُ عَلَيكُمْ جَمِيعاً» و يكى از آنها مشغول نماز باشد، چنانچه كس ديگرى جواب وى را بدهد نمازگزار نبايد اقدام به جواب گفتن كند.

* جواب دادن تحيتى كه به صيغه ى سلام نيست، در حال نماز جايز نيست، ولى اگر در حال نماز نباشد، اگر كلامى است كه عرف آن را تحيت محسوب مى كند احتياط (واجب) جواب گفتن آن است.

ص: 189

چند نكته در ارتباط با سلام

* جواب سلام كودكان مميز، اعم از پسر و دختر، مانند جواب سلام زنان و مردان واجب است.

* اگر كسى سلام را بشنود ولى به دليل غفلت يا هر سبب ديگر، جواب سلام را ندهد به طورى كه زمان كمى فاصله شود، چنانچه تأخير به مقدارى باشد كه جواب سلام و رد تحيت محسوب نشود، جواب دادن واجب نيست.

* اگر هنگام سلام دادن به جاى «سَلاَمٌ عَلَيكُمْ» از لفظ «سلام» استفاده شود چنانچه عرفاً بر آن تحيت و سلام صدق نمايد، جواب دادن واجب است.

* اگر شخصى در يك زمان چند بار سلام كند، يك جواب كافى است، و اگر چند نفر در يك زمان، سلام دهند يك جواب به صيغه يى كه شامل همه ى آنها گردد (مثل سلام عليكم) و به قصد جواب سلام آنها باشد كفايت مى كند.

5. تكتف

دست بسته نماز خواندن آن گونه كه بعضى از فرق اسلامى انجام مى دهند جايز نيست مگر در موارد ضرورت.

6. آمين گفتن بعد از حمد

گفتن آمين بعد از قرائت سوره ى حمد جايز نيست (و نماز را باطل مى كند) مگر در حال تقيه.

7. خنديدن

خنده با صدا و عمدى (يعنى قهقهه) نماز را باطل مى كند.

8. گريه كردن

گريه با صدا و عمدى براى امور دنيوى نماز را باطل مى كند ولى اگر از ترس خداوند يا براى امور اخروى گريه كند اشكال ندارد بلكه از بهترين اعمال است.

9. به هم خوردن صورت نماز، مانند كف زدن و به هوا پريدن
اشاره

كارى كه صورت نماز را به هم بزند نماز را باطل مى كند، مثل كف زدن و به هوا پريدن.

ص: 190

توجه

* هرگاه در اثناى نماز براى فهماندن چيزى به كسى و يا در جواب سؤال او، مختصرى دست يا چشم و ابرو را حركت دهد به گونه يى كه با استقرار و آرامش و يا هيأت نماز منافات نداشته باشد، نماز باطل نمى شود.

چند نكته در ارتباط با مبطلات نماز

* بستن چشمها در نماز مانع شرعى ندارد (و نماز را باطل نمى كند)، گر چه در غير ركوع مكروه است.

* ماليدن دستها به صورت بعد از قنوت در حال نماز كراهت دارد، ولى نماز را باطل نمى كند.

* براى مكلف، اظهار حسد و كينه و دشمنى با ديگران جايز نيست، ولى اين امور باعث بطلان نماز نمى شود.

تمرين

1. چند چيز نماز را باطل مى كند؟ نام ببريد.

2. حكم رد تحيتى كه به صيغه ى سلام نباشد چيست؟

3. آيا جواب سلام كودكان اعم از دختر و پسر واجب است؟

4. اگر شخصى دريك زمان، چند بار سلام كند، آيا يك بار جواب دادن از همه ى آنها كفايت مى كند؟

5. در چه صورتى خنده، موجب بطلان نماز مى شود؟

6. ماليدن دستها به صورت بعد از قنوت در حال نماز، چه حكمى دارد؟

ص: 191

درس 49 نمازهاى يوميه (15) شكيات نماز

12. شكيات نماز
1. شكهاى باطل

ص: 192

2. شكهايى كه اعتبار ندارد
توجه

* اگر شخصى بعد از چند سال شك كند كه نمازهايش صحيح بوده يا نه، به شك خود اعتنا نكند؛ (زيرا به شك بعد از عمل اعتنا نمى شود).

* كثيرالشك بايد بنابر انجام كارى بگذارد كه در آن شك كرده است، مگر آن كه موجب بطلان نماز شود كه در اين صورت بنابر عدم انجام آن مى گذارد، بدون اين كه در اين مورد فرقى بين ركعتها و افعال و اقوال نماز باشد (مثلاً اگر شك كند سجده يا ركوع به جا آورده يا نه، بنا بگذارد كه به جا آورده است، هر چند از محل آن نگذشته است، اما اگر شك كند نماز صبح را دو ركعت خوانده يا سه ركعت بنا بگذارد كه دو ركعت خوانده است).

* شك در اقوال و افعال نافله همان حكم شك در اقوال و افعال نماز فريضه را دارد يعنى اگر از محل آن تجاوز نكرده است به آن اعتنا مى شود و اگر از محل انجام آن تجاوز كرده است به آن اعتنا نمى شود (مثلاً اگر شك در حمد يا ركوع كند، چنانچه از محل آن نگذشته است بايد به جا آورد و اگر از محل آن گذشته است اعتنا نكند).

ص: 193

3. شكهايى صحيح
دو نكته در ارتباط با شكيات نماز

* تعداد ركعتهاى نماز احتياط (كه براى شك در ركعتهاى نماز به جا آورده مى شود) به تعداد كمبود احتمالى در نماز است، بنابراين در شك بين دو و چهار، دو ركعت نماز احتياط، واجب است، و در شك بين سه و چهار، يك ركعت نماز احتياط ايستاده يا دو ركعت نشسته واجب است.

* اگر كلمه يى از ذكرهاى نماز يا آيات قرآنى يا دعاهاى قنوت، سهواً غلط خوانده شود سجده ى سهو واجب نيست.

تمرين

1. شكهاى باطل چند تا است؟ نام ببريد.

2. شكهايى كه نبايد به آنها اعتنا كرد را ذكر نماييد.

3. با توجه به اين كه كثير الشك نبايد به شك خود اعتنا كند، اگر براى او در نماز شكى پيش آمد، وظيفه اش چيست؟

4. آيا در نماز نافله به شك در غير از ركعت هاى آن، مثل شك در اين كه يك سجده

ص: 194

انجام داده يا دو سجده، اعتنا مى شود؟

5. شكهاى صحيح كدامند.

6. براى مكلف، دانستن تعداد ركعتهاى نماز احتياط كه يك ركعت است يا دو ركعت، چگونه ممكن است؟

ص: 195

درس 50 نمازهاى يوميه (16) نماز جمعه

13. نماز جمعه
1. حكم نماز جمعه
اشاره

1. نماز جمعه كه در روزهاى جمعه به جاى نماز ظهر خوانده مى شود در عصر حاضر (زمان غيبت امام (عج) واجب تخييرى است، ولى در اين زمان كه حكومت عدل اسلامى در ايران برپا است احتياط مستحب آن است كه حتى المقدور نماز جمعه ترك نشود.

توجه

* معناى واجب تخييرى اين است كه مكلف در اداى فريضه ى واجب ظهر روز جمعه، بين خواندن نماز جمعه يا نماز ظهر مخير است.

* هر چند نماز جمعه در عصر حاضر واجب تخييرى است و حضور در آن واجب نيست، ولى با توجه به فوايد و آثار شركت در آن، سزاوار نيست كه مؤمنين خود را از بركات حضور در اين نماز به صرف عذرهاى واهى محروم سازند.

* شركت زنان در نماز جمعه اشكال ندارد و داراى ثواب جماعت است.

* خوددارى از شركت در نماز عبادى سياسى جمعه به صورت دائم، وجه شرعى ندارد و اگر ترك حضور و شركت نكردن در آن به خاطر اهميت ندادن به آن باشد شرعاً مذموم است.

* كسى كه در نماز جمعه شركت نكرده است مى تواند نماز ظهر و عصر را در اول وقت بخواند

ص: 196

و واجب نيست صبر كندتا نماز جمعه تمام شود.

* اقامه ى نماز جماعت ظهر، همزمان با اقامه ى نماز جمعه در مكان ديگرى نزديك محل اقامه ى نماز فى نفسه اشكال ندارد و موجب براءت ذمه ى مكلف از فريضه ى ظهر جمعه مى شود؛ زيرا در عصر حاضر، نماز جمعه واجب تخييرى است، ولى با توجه به اين كه اقامه ى نماز جماعت ظهر در روز جمعه در مكان نزديك محل اقامه ى نماز جمعه باعث تفرقه ى صفوف مؤمنين مى شود و چه بسا در نظر مردم بى احترامى و اهانت به امام جمعه و كاشف از بى اعتنايى به نماز جمعه است، بنابراين سزاوار است كه مؤمنين اقدام به انجام آن نكنند و بلكه در صورتى كه مستلزم مفاسد و حرام باشد واجب است از اقامه ى آن اجتناب نمايند.

2. نماز جمعه مجزى از نماز ظهر است. (به عبارت ديگر نماز جمعه جانشين نماز ظهر جمعه مى شود).

توجه

* نماز جمعه هر چند مجزى از نماز ظهر است، ولى خواندن نماز ظهر بعد از نماز جمعه از باب احتياط اشكال ندارد، حتى اگر امام جمعه نماز ظهر را بعد نماز جمعه نخواند، و اگر بخواهد با مراعات احتياط در خواندن نماز ظهر پس از خواندن نماز جمعه، نماز عصر را به جماعت بخواند احتياط كامل اين است كه به كسى اقتدا نمايد كه نماز ظهر را احتياطاً بعد از نماز جمعه خوانده است.

* شركت در نماز جمعه كه از طرف دانشجويان شوراهاى اسلامى در كشورهاى اروپايى و غير آنها برگزار مى شود، و بيشتر شركت كنندگان در آن و همچنين امام جمعه از برادران اهل سنت هستند براى حفظ وحدت و اتحاد مسلمانان اشكال ندارد و در اين صورت خواندن نماز ظهر بعد از نماز جمعه واجب نيست.

* نماز جمعه از مأموم مسافر صحيح و مجزى از نماز ظهر است.

* مجروحان جنگى كه قطع نخاع شده اند و قدرت نگهدارى بول را ندارند جايز است در نماز جمعه شركت كنند، ولى با توجه به اين كه بر آنان واجب است كه بعد از وضو گرفتن بدون فاصله ى زمانى، شروع به خواندن نماز كنند، بنابراين وضوى قبل از خطبه هاى نماز جمعه در صورتى براى خواندن نماز جمعه كافى است كه بعد از وضو حدثى از آنان سر نزند.

ص: 197

2. شرايط نماز جمعه
اشاره

1. به جماعت خواندن: از شرايط صحت نماز جمعه، اين است كه به صورت جماعت اقامه شود. نماز جمعه به نحو فرادى، هر چند در كنار كسانى كه آن را به صورت جماعت بر گزار مى كنند، صحيح نيست.

3. رعايت تمام شرايطى كه در نماز جماعت معتبر است، مثل اتصال صفوف: تمام شرايطى كه در نماز جماعت بايد رعايت شود در نماز جمعه هم معتبر است، مانند اتصال صفوف.

توجه

* امام جمعه بايد عادل باشد، از اين رو اقتدا به كسى كه او را عادل نمى داند و يا در عدالت وى شك دارد صحيح نيست و نماز جمعه ى او هم صحيح نمى باشد، ولى حضور و شركت در نماز جمعه براى حفظ وحدت اشكال ندارد، و در هر صورت - چه در نماز جمعه شركت كند يا نكندحق ندارد ديگران را ترغيب و تشويق به عدم حضور در نماز جمعه نمايد.

* اگر شك در عدالت امام جمعه يا يقين به عدم عدالت وى بعد از فراغ از نماز باشد، نمازهاى خوانده شده صحيح است و اعاده ى آنها واجب نيست.

* نصب امام جمعه به امامت جمعه اگر موجب وثوق و اطمينان مأموم به عدالت وى شود در صحت اقتدا به او كافى است.

* صرف كشف خلاف چيزى كه امام جمعه گفته، دليل بر دروغگويى او نيست؛ زيرا ممكن است گفته ى او از روى اشتباه يا خطا و يا توريه باشد، و سزاوار نيست انسان به صرف توهم خروج امام جمعه از عدالت، خود را از بركات نماز جمعه محروم نمايد.

* امام جمعه در هر نقطه از جهان اسلام را بايد حاكم عادل اسلامى معين كند.

* امام جمعه ى منصوب در صورت نبود مانع يا معارض جايز است نماز جمعه را در غير از مكانى كه براى آنجا نصب شده اقامه نمايد.

ص: 198

* جايز است امام جمعه ى منصوب، شخصى را به عنوان جانشين موقت براى خودش انتخاب نمايد، ولى بر امامت فرد نايب، احكام انتصاب از طرف ولى فقيه مترتب نمى شود.

* اقامه ى نماز جمعه به امامت نايب امام جمعه ى منصوب و اقتداى امام منصوب به نايب خود اشكال ندارد.

4. بين دو نماز جمعه حداقل يك فرسخ فاصله بودن: فاصله ى دو نماز جمعه بايد كمتر از يك فرسخ نباشد كه اگر در كمتر از يك فرسخ، دو نماز جمعه خوانده شود نماز اولى صحيح و دومى باطل است و در صورتى كه مقارن هم اقامه شوند هر دو باطل مى باشند.

3. وقت نماز جمعه

وقت نماز جمعه از اول زوال خورشيد (اول ظهر) شروع مى شود و احتياط (واجب) آن است كه آن را از اوايل عرفى وقت نماز ظهر در حدود يكى دو ساعت به تأخير نيندازند.

4. كيفيت نماز جمعه
اشاره

1. نماز جمعه دو ركعت است مانند نماز صبح، ولى دو خطبه دارد كه توسط امام جمعه قبل از نماز ايراد مى شود.

2. مستحب است قرائت نماز جمعه بلند، و در ركعت اول سوره ى جمعه و در ركعت دوم، سوره ى منافقون خوانده شود، و همچنين مستحب است خواندن دو قنوت يكى در ركعت اول پيش از ركوع و ديگرى در ركعت دوم پس از ركوع.

توجه

* هرگاه كسى به خطبه هاى نماز جمعه نرسد و در نماز شركت كند نماز او صحيح است حتى اگر امام را در ركوع ركعت آخر نماز جمعه درك نمايد.

* عنوان ائمه مسلمين (كه در خطبه ى دوم نماز جمعه، امام جمعه بر آنها درود مى فرستد) شامل حضرت زهراى مرضيه (س) نمى شود و ذكر نام مبارك آن حضرت در خطبه ى نماز جمعه واجب نيست، ولى تبرك جستن به ذكر نام شريف آن حضرت اشكال ندارد بلكه امرى پسنديده و موجب اجر و ثواب است.

* خطبه هاى نماز جمعه را مى توانند قبل از ظهر ايراد كنند، گرچه احتياط (مستحب) آن است

ص: 199

كه قسمتى از آن در وقت ظهر باشد و احوط (احتياط بيشتر) آن است كه تماماً بعد از دخول وقت ايراد شود.

چند نكته در ارتباط با نماز جمعه

* انجام هر گونه كارى كه منجر به بروز اختلاف بين مؤمنين و پراكندگى صفوف آنان شود جايز نيست، چه رسد به مثل نماز جمعه كه از شعاير اسلامى و از مظاهر وحدت صفوف مسلمانان است.

* اقتدا در نماز عصر روز جمعه به غير امام جمعه اشكال ندارد.

* اقتدا به امام جمعه در نماز جمعه براى خواندن نماز واجب ديگر از نظر صحت، محل اشكال است.

تمرين

1. معناى وجوب تخييرى در مسأله ى نماز جمعه چيست؟

2. آيا اقامه ى نماز جماعت ظهر همزمان با اقامه ى نماز جمعه در مكان ديگرى نزديك محل اقامه ى نماز جمعه جايز است؟

3. در صورت شك در عدالت امام جمعه و يا يقين به عدم آن، آيا اعاده ى نمازهايى كه پشت سر او خوانده شده است واجب است؟

4. آيا انتصاب امام جمعه به امامت جمعه براى اثبات عدالت وى كافى است؟

5. آيا اگر كسى به خطبه هاى نماز جمعه نرسد، بلكه فقط هنگام نماز حاضر شود و به امام جمعه اقتدا نمايد نمازش صحيح و مجزى است؟

6. آيا خواندن خطبه هاى نماز جمعه قبل از ظهر شرعى صحيح است؟

ص: 200

درس 51 نمازهاى يوميه (17) نماز مسافر «1»

14. نماز مسافر
1. وجوب قصر در سفر
اشاره

در سفر بايد نماز چهار ركعتى را با شرايطى كه ذكر خواهد شد قصر (دو ركعت) خواند.

توجه

* وجوب قصر فقط در خصوص نمازهاى چهار ركعتى است كه عبارت از نمازهاى ظهر و عصر و عشا است، و نماز صبح و مغرب قصر نمى شود.

2. شرايط نماز مسافر
اشاره

مسافر با هشت شرط بايد نمازهاى چهار ركعتى را دو ركعت به جا آورد:

1. شرط اول: سفر او به مقدار مسافت شرعى باشد يعنى رفتن يا برگشتن و يا رفت و برگشت او روى هم هشت فرسخ باشد مشروط به اين كه رفتن او كمتر از چهار فرسخ نباشد.

2. شرط دوم: از اول مسافرت قصد پيمودن هشت فرسخ را داشته باشد، بنابراين اگر از ابتدا قصد پيمودن هشت فرسخ را نداشته و يا قصد پيمودن كمتر از آن را داشته باشد و بعد از رسيدن به مقصد تصميم بگيرد به جايى برود كه فاصله ى آن با مكان اول كمتر از مسافت شرعى است، ولى از منزل تا آنجا به اندازه ى مسافت شرعى است، بايد نمازش را تمام بخواند.

3. شرط سوم: در بين راه از قصد خود مبنى بر پيمودن مسافت شرعى برنگردد، بنابر اين اگر

ص: 201

در بين راه، پيش از رسيدن به چهار فرسخ از قصد خود برگردد يا مردد شود، حكم سفر بعد از آن بر او جارى نمى شود، هر چند نمازهايى كه قبل از عدول از قصد خود به صورت شكسته خوانده، صحيح است.

4. شرط چهارم: قصد قطع سفر در اثناى پيمودن مسافت شرعى با عبور از وطن خود يا جايى كه مى خواهد ده روز يا بيشتر در آن جا بماند نداشته باشد.

5. شرط پنجم: سفر از نظر شرعى براى او جايز باشد، بنابراين اگر سفر او معصيت و حرام باشد، اعم از اين كه خود سفر حرام باشد، مثل فرار از جنگ يا هدف از سفر، كار حرامى باشد، مثل سفر براى راهزنى، حكم سفر را ندارد و نماز تمام است.

6. شرط ششم: مسافر از كسانى كه خانه به دوش هستند، نباشد، مانند بعضى از صحرانشينان كه محل زندگى ثابتى ندارند، بلكه در بيابانها گردش مى كنند و هر جا آب و علف و چراگاه پيدا كنند، مى مانند.

7. شرط هفتم: مسافرت را شغل خود قرار نداده باشد، مانند باربر، راننده و ملوان و غيره، و كسى كه شغل او در سفر است، ملحق به اينها است.

8. شرط هشتم: به حد ترخص برسد و منظور از حد ترخص، مكانى است كه در آنجا اذان شهر شنيده نمى شود.

1. مسافت شرعى (هشت فرسخ)

1. كسى كه رفتن او كمتر از چهار فرسخ باشد، و مسير بازگشتش هم به مقدار مسافت شرعى نباشد نمازش تمام است، بنابراين مأمورين غير محلى اگر فاصله ى بين وطن و محل كار آنها به مقدار مسافت شرعى ولو تلفيقًا نباشد احكام مسافر را ندارند.

2. اگر انسان به قصد رفتن به مكان معينى از شهر خود خارج شود و در آنجا به گردش بپردازد، اين گردش در مقصد جزو مسافتى كه از منزل پيموده محسوب نمى شود.

3. براى حساب مسافت 8 فرسخ بايد از آخر شهر حساب كرد، و تعيين آخر شهر موكول به نظر عرف است؛ اگر در نظر عرف، كارخانه ها و شهركهاى پراكنده ى اطراف شهر جزو شهر نباشد، مسافت را بايد از آخر خانه هاى شهر حساب نمود.

4. مسافرى كه به شهرى مى رود اگر مقصد او نقطه اى خاص است، به نحوى كه عبور از شهر

ص: 202

طريق رسيدن به آن مقصد است در محاسبه مسافت، همان نقطه بايد درنظر گرفته شود ولى اگر مقصود او خود شهر است يا با اينكه مقصد مشخصى دارد با شهر هم كار دارد به نحوى كه رسيدن به شهر رسيدن به مقصد محسوب شود، ابتداى شهر ملاك است.

2. قصد مسافت شرعى

1. مسافرى كه قصد رفتن به سه فرسخى را دارد ولى از ابتدا در نظر دارد كه در بين راه از راه فرعى براى انجام كار معينى به يك فرسخى برود و سپس داخل مسير اصلى شود و به سفر خود ادامه دهد حكم مسافر را ندارد، و ضميمه كردن مقدار راهى كه با خروج از مسير اصلى و بازگشت به آن پيموده براى تكميل مسافت شرعى كافى نيست.

2. كسى كه از محل سكونت خود به محل ديگرى كه كمتر از مسافت شرعى است سفر كند و در خلال ايام هفته چندين بار از آن محل به محله هاى ديگر برود، به طورى كه مجموع مسافت بيش از هشت فرسخ شود، اگر هنگام خارج شدن از منزل قصد پيمودن مسافت شرعى را نداشته و فاصله ى بين مقصد اول و محله هاى ديگر هم به مقدار مسافت شرعى نباشد، حكم مسافر را ندارد.

5. سفر معصيت

1. كسى كه بدون قصد معصيت، مسافرت كند ولى در بين راه براى ادامه و تكميل سفر، قصد ارتكاب معصيت نمايد واجب است از زمانى كه قصد استمرار سفر به خاطر معصيت كرده نمازش را تمام بخواند و نمازهايى را كه پس از تصميم به ادامه ى سفر به قصد ارتكاب گناه، شكسته خوانده بايد اعاده كند و تمام بخواند.

2. اگر انسان بداند در سفرى كه مى خواهد برود مرتكب معاصى و محرمات خواهد شد مادامى كه سفر او به خاطر ترك واجب يا فعل حرامى نباشد نماز او مانند ساير مسافران شكسته است.

3. اگر بداند كه در مسافرت مبتلا به ترك بعضى از واجبات نماز مى شود احتياط (واجب) اين است كه به آن سفر نرود، مگر آن كه براى او ضرر يا مشقت داشته باشد. در هر صورت جايز نيست نماز را در هيچ حالى ترك نمايد.

7. سفر شغلى
اشاره

1. كسى كه سفر، شغل اوست (يعنى قوام شغل و كار او به سفر است)، مانند راننده، خلبان، كشتيبان، ساربان، چوپان و مانند آنها بايد در سفرهاى شغلى نماز را تمام بخواند.

ص: 203

توجه

* در فرض مسأله قبل تفاوتى نمى كند كه شغل براى كسب مال و درآمد باشد يا نباشد.

* براى تمام بودن نماز و صحّت روزه لازم است عرفاً سفر، شغل يا مقدّمه شغل او محسوب شود؛ خواه با چند سفر باشد يا در يك سفر طولانى، مانند كسى كه يك مسير دريايى طولانى را براى شغل خود طى مى كند.

* براى آنكه عرفاً سفر را سفر شغلى بدانند سه چيز معتبر است: الف: قصد انجام سفر شغلى ب: شروع سفر شغلى ج: قصد استمرار انجام سفر شغلى

* در مواردى كه صدق عنوان حرفه و شغل نسبت به سفر مشكوك باشد، نماز قصر و روزه باطل است.

* اگر سفر براى تحصيل علم، جزء حرفه و شغل باشد مثل آنكه دوره ى آموزشى براى كارمند اداره قرار دهند و او مجبور است براى گذراندن دوره به مسافرت برود، سفر او سفر شغلى مى باشد.

* سفرى كه دانشجو و دانش آموز براى تحصيل علم مى كند تا در آينده شغلى را اختيار كند، حكم سفر شغلى را ندارد. ولى با توجه به فتاواى جمعى به تمام بودن نماز، احتياط واجب آن است كه در چنين سفرى نمازش را به صورت جمع بين تمام و قصر بخواند و روزه اش را بگيرد و بعداً نيز قضا كند.

* سفرى كه امثال محصلان علوم دينى يا دانشجويان افسرى براى تحصيلشان انجام مى هند و با انجام آن در سِلك و حرفه خاصى قرار مى گيرند، سفر شغلى محسوب مى شود؛ و نسبت به نماز و روزه حكم سفر شغلى را دارد.

* كسى كه اشتغال به شغلى دارد كه در سال يك بار به مدّت مثلاً يك ماه طول مى كشد مانند كاروان داران حج، چنانچه بنا دارد همه ساله به اين كار اشتغال داشته باشد، نمازش حتّى در اولين سفر تمام است.

* در فرض مسأله سابق اگر بنابر استمرار نداشته باشد، حكم سفر شغلى را ندارد

* كسى كه در فصلى از سال سفر شغلى داشته باشد چنانچه بخواهد همه ساله به آن اشتغال داشته باشد و يا بخواهد به مدت طولانى مثلا حداقل سه ماه به طور متعارف و مستمر به آن اشتغال داشته باشد و تنها در ايامى كه معمولاً تعطيل مى كنند مانند ايام تعطيل و عزادارى، تعطيل كند، سفرش حكم سفر شغلى را دارد و نمازش حتى در سفر اول تمام است.

* كسى كه شغلش تردد به بيرون شهر به اندازۀ كمتر از مسافت شرعى است مانند بعضى از

ص: 204

رانندگان تاكسى، چنانچه اتفاقاً در حدّ مسافت شرعى براى همان شغلش مسافرت كند، حكم سفر شغلى را ندارد و نمازش قصر است مگر آنكه بنا داشته باشد براى مدت طولانى به بيش از مسافت شرعى آن شغل را ادامه دهد كه در اين صورت از همان سفر اول حكم سفر شغلى را دارد و نمازش تمام است.

* كسى كه شغل يا مقدمه شغل او سفر است و وظيفه اش آن است كه نماز را تمام بخواند و روزه اش را در سفر بگيرد، چنانچه در وطن يا غير وطن با نيت يا بدون نيت، ده روز بماند، در اولين سفرى كه بعد از اين اقامه عشره انجام مى دهد، نمازش قصر است.

* كسى كه سفر شغلى داشته، اما 10 روز (در وطن يا غيروطن) در يكجا مانده است، چنانچه به سفر غير شغلى مثل زيارت برود و پس از آن بدون اقامه ى 10 روز اقدام به سفر شغلى كند، نمازش در اين سفر شغلى تمام است. ولى با اين حال احتياط به جمع بين تمام و قصر ترك نشود.

* رفت و برگشت اگر در نظر عرف، يك سفر محسوب شود، مانند استادى كه از وطن براى تدريس، به شهرى سفر كرده و هنگام عصر يا فرداى آن روز به مبدأ برمى گردد، در اين صورت رفت و برگشت، سفر اول محسوب مى شود و اگر عرفاً يك سفر محسوب نشود، مثل راننده اى كه براى حمل مسافر يا كالا به مقصدى حركت كرده و از آنجا به مكان ديگرى براى حمل مسافر يا كالا سفر نمايد و سپس به وطن مراجعت مى كند در اين صورت، سفر اول با رسيدن به مقصد تمام مى شود.

* در حكم سفر شغلى كه نماز تمام و روزه صحيح است، تفاوتى نمى كند كه مسير يا نوع شغل يا وسيله سفر، همان قبلى باشد يا تغيير كند.

* كسى كه شغلش سفر يا شغلش در سفر نيست، چنانچه سفرهاى متعددى انجام دهد نمازش قصر است، خواه از ابتدا قصد سفرهاى متعدد داشته باشد يا بعداً اتفاق بيفتد.

* كسى كه شغلش سفر يا در سفر است چنانچه سفر شغلى انجام دهد، نمازش تمام است. اگرچه انگيزه او از سفر غير شغل باشد، مثل راننده اتوبوسى كه به نيت زيارت، مسافر به مقصد مشهد مى برد.

* كسى كه به خاطر شغلى سفرى كند و در ضمن آن يا بعد از آن، اعمال خاصى از قبيل ديدن اقوام و دوستان را هم انجام مى دهد و گاهى يك يا چند شب هم در آنجا مى ماند، در اين مدت حكم سفر شغلى او تغيير نمى كند و نمازش تمام است.

* كسى كه شغلش سفر يا در سفر است چنانچه پس از سفر شغلى، بلافاصله برگردد، در

ص: 205

برگشت نمازش تمام است ولى اگر چند روزى (كمتر از ده روز) براى غير شغل مثل زيارت يا تفريح بماند و سپس مراجعت كند، احتياط واجب در برگشت، جمع بين قصر و تمام است.

* كسى كه سفر، شغل، يا لازمه ى شغل اوست، اگر به سفر غيرشغلى برود، هرچند به محل شغلش باشد، نمازش قصر است.

* در فرض مسأله ى قبل چنانچه سفر غيرشغلى به محل شغلش برود ولى تصميم بگيرد كه به خاطر شغل در آنجا بماند، مدتى كه در آنجا توقف مى كند تا به سر كار برود، احتياط كند به جمع ميان قصر و تمام، اگرچه بعيد نيست حكم به تمام. اما بعد از آن يعنى در محل كار و در برگشت نمازش تمام است.

* كسى كه شغلش سفر يا در سفر است اگر به سفر غيرشغلى برود نمازش قصر است، ولى چنانچه از آن محل به قصد محل شغل و به انگيزه كار سفر كند، نمازش در برگشت تمام است.

* اگر خودروى شخصى كه شغلش رانندگى است در بين سفر شغلى خراب شود و براى تعمير و مثلاً خريد لوازم به محلّى كه مسافت شرعى است سفر كند، اين سفر سفر شغلى محسوب شده و نمازش تمام است.

* در فرض مسأله ى قبل، چنانچه پيش از شروع به سفر شغلى، خودروى او خراب شود و براى تعمير و مثلاً تهيه لوازم به محلى كه مسافت شرعى است مسافرت كند، نمازش قصر است.

* كسى كه شغلش در سفر است چنانچه شغلش براى هميشه به پايان برسد يا كلاً منصرف از ادامه آن شود، در مراجعت از آخرين سفرى كه براى شغلش رفته است، احتياط واجب، جمع بين قصر و تمام در نماز است. و اگر شغلش سفر است، در فرض مسأله، نمازش در برگشت شكسته است لكن احتياط به جمع بين قصر و تمام ترك نشود.

* تبليغ و ارشاد يا امر به معروف و نهى از منكر اگر عرفاً شغل و كار فردى محسوب شود، در سفر براى انجام آن كارها حكم مسافرى را دارد كه بخاطر شغل و كارش سفر مى كند، و اگر زمانى براى كارى غير از ارشاد و تبليغ مسافرت كرد، در آن سفر مانند ساير مسافران نمازش قصر است.

8. حد ترخص:

1. براى تعيين حد ترخص، شنيده نشدن اذان شهر كافى است.

2. معيار حد ترخص، شنيدن اذان آخر شهر از طرفى است كه مسافر از آن خارج و يا داخل مى شود.

ص: 206

3. اگر به جايى برسد كه صدايى مى شنود اما قابل تشخيص نيست كه اذان باشد، احتياط واجب اين است كه جمع بخواند و يا صبر كند تا به حد ترخص برسد.

4. شخص مسافر تا زمانى كه در داخل محدوده وطن و حد ترخص آن است، از جهت نماز حكم مسافر بر او جارى نمى گردد و نمازش تمام است.

5. شخص مسافر تا زمانى كه در داخل محدوده حد ترخصِ محلى كه قصد عشره نموده، باشد احتياط واجب آن است كه نماز را جمع بخواند و يا صبر كند تا در حال رفتن به حد ترخص برسد و در حال آمدن، به محل اقامت برسد؛ همچنين است فردى كه در جايى با حال ترديد، 30 روز توقف داشته، كه در حال رفتن از آن مكان بنابر احتياط بايد جمع بخواند و يا صبر كند تا به حد ترخص برسد.

تمرين

1. شرايط هشتگانه ى نماز مسافر را ذكر نماييد.

2. منظور از سفر حرام چيست؟

3. آخر شهر در حساب مسافت هشت فرسخ كجاست؟

4. منظور از كسى كه شغل او مسافرت است كيست؟ مثال بزنيد.

5. آيا مقصود از سفر اول همان شروع حركت از وطن تا بازگشت به آن است يا با رسيدن به مقصد، سفر اول تمام مى شود؟

6. آيا اگر يكى از دو علامت حد ترخص (نشنيدن اذان شهر و نديدن ديوارهاى شهر) حاصل شود كافى است؟

ص: 207

درس 52 نمازهاى يوميه (18) نماز مسافر «2»

3. چيزهايى كه سفر را قطع مى كند
توجه

* به چيزهايى كه سفر را قطع مى كند «قواطع سفر» مى گويند.

* اگر مسافر بعد از خروج از وطن، از راهى عبور كند كه صداى اذان وطن خود را بشنود تا از وطن خود عبور نكرده ضررى به مسافت شرعى نمى رساند و مسافرتش قطع نمى شود، ولى تا در داخل محدوده ى بين وطن و حد ترخص آن هست، حكم مسافر بر او جارى نمى گردد.

4. وطن
اقسام وطن

وطن بر دو قسم است:

1. وطن اصلى: جايى كه انسان در ابتداى زندگى (يعنى دوران كودكى و نوجوانى) در آنجا رشد و نمو پيدا كرده و بزرگ شده است.

2. وطن اتخاذى: جايى كه مكلف آن را براى سكونت دائم يا مدت طولانى مثلاً 40، 50 سال برگزيده است.

ص: 208

* جايى كه بناى زندگى در آنجا به مدت حداقل يكى دو سال داشته باشد به نحوى كه در آنجا مسافر به حساب نمى آيد در حكم وطن بوده و نماز در آن مكان تمام و روزه صحيح است.

* صرف تولد در شهرى باعث نمى شود كه آنجا وطن اصلى او شود، بلكه لازم است مدتى در آنجا بوده و رشد و نمو پيدا كرده باشد، مثلاً كسى كه در جايى به دنيا آمده و بعد از تولد، در آنجا رشد و نمو نكرده، آنجا وطن اصلى او محسوب نمى شود، بلكه وطن اصلى وى جايى است كه پس از تولد به آنجا برده شده و در آنجا رشد و نمو پيدا كرده است.

* براى اينكه جايى، وطن اتخاذى محسوب شود سه شرط لازم است:

يك: قصد قطعى سكونت دائم و يا سكونت چند ماه در هر سال براى هميشه در آنجا داشته با شد.

دو: بايد قصد توطن در آبادى و شهر خاص و معين داشته باشد، بنابراين نمى توان مثلاً يك كشور را وطن قرار داد.

سه: فراهم كردن لوازم وطنيت مثلاً چنانچه كارهايى را انجام بدهد كه عادتاً انسان براى توطن در يك محلى آن كارها را مى كند (مثل تهيه منزل و راه انداختن كسب و كار) ولو زمانى هم نماند وطن صدق مى كند و چنانچه لوازم توطن را فراهم نكند بايد مدتى بماند تا وطن براى او صدق كند.

* در وطن جديد، تملك خانه و غير آن شرط نيست.

* ممكن است انسان داراى دو وطن اصلى باشد، بنابراين عشايرى كه نقل و انتقال هميشگى از ييلاق به قشلاق و برعكس دارند تا روزهايى از سال را در يكى و روزهايى را در ديگرى بگذرانند و هر دو مكان را براى زندگى خود انتخاب كرده باشند، هريك از آن دو مكان، وطن آنان مى باشد و بر آنان در آن دو مكان حكم وطن جارى مى گردد، و اگر فاصله ى بين آن دو به مقدار مسافت شرعى باشد، در راه سفر از يكى به ديگرى، حكم ساير مسافرين را دارند.

* ممكن است انسان داراى 2 وطن اتخاذى باشد و در بيشتر از آن منوط به صدق عرفى است.

اعراض از وطن

* اعراض با خروج از وطن با تصميم بر عدم بازگشت به آنجا و همچنين با علم يا اطمينان به عدم امكان بازگشت محقق مى شود.

* تا زمانى كه انسان از وطن خود اعراض نكرده است آنجا براى او حكم وطن را دراد و نماز وى در آنجا تمام است، اما بعد از آنكه از وطن خود اعراض كرد ديگر حكم وطن در آنجا بر او جارى نمى شود مگر آنكه دوباره براى زندگى به آنجا برگشته و به قصد زندگى دائم ولو براى بخشى از سال مدتى در آنجا اقامت كند.

ص: 209

تبعيت زن و فرزند در وطن و اعراض از آن

* صرف زوجيت، موجب تبعيت قهرى نمى شود و زن مى تواند در انتخاب وطن و اعراض از آن تابع شوهر خود نباشد، بنابراين صرف اينكه مكانى وطن شوهر است باعث نمى گردد كه وطن زن هم باشد و بر زن در آنجا احكام وطن جارى شود.

* صرف ازدواج زن و رفتن وى به خانه ى شوهر در شهر ديگر مستلزم اعراض از وطن اصلى اش نيست، بنابراين زنى كه با مردى از شهرى ديگر ازدواج كرده است، هنگامى كه اين زن به خانه ى پدرش مى رود، تا زمانى كه از وطن اصلى خود اعراض نكرده، نمازش در آنجا تمام است.

* اگر زن در انتخاب وطن و اعراض از آن تابع اراده ى همسرش باشد، قصد شوهرش براى او كافى است و شهرى كه همسرش با او براى زندگى دائم و به قصد توطن به آنجا رفته است، وطن وى هم محسوب مى شود و همچنين اعراض شوهر او از وطن مشتركشان، با خروج از آن و رفتن به جاى ديگر، اعراض او از وطن هم محسوب مى گردد.

* فرزندان اگر در تصميم گيرى و زندگى، مستقل نباشند يعنى برحسب طبيعت و ارتكازشان تابع اراده ى پدر باشند، در اعراض از وطن سابق و اتخاذ وطن جديد كه پدر با آنها براى زندگى دائمى به آنجا رفته است تابع وى هستند، بنابراين كسى كه از وطن خود به تبعيت از پدرش به شهر ديگرى مهاجرت كند و پدر وى قصد عدم بازگشت به آنجا را براى زندگى داشته باشد آن مكان، د يگر براى او حكم وطن را ندراد بلكه وطن جديد پدر، وطن اوست.

* فرزندان اگر در تصميم گيرى و زندگى مستقل باشند در احكام وطن تابع پدر و مادر نخواهند بود.

تمرين

1. قواطع سفر كدامند؟

2. وطن اصلى و اتخاذى (دوم) چه فرقى دارند؟

3. شرايط وطن اتخاذى را برشمريد.

4. آيا ممكن است انسان بيش از يك وطن داشته باشد؟ با ذكر مثال توضيح دهيد.

5. مراد از اعراض از وطن چيست؟

6. جوانى با زنى از شهرى ديگر ازدواج كرده است، هنگامى كه اين زن به خانه ى پدرش مى رود، نمازش قصر است يا تمام؟

ص: 210

درس 53 نمازهاى يوميه (19) نماز مسافر «3»

5. قصد اقامت ده روز
اشاره

1. هرگاه مسافرى بخواهد حداقل ده روز(1) پشت سر هم در محلى بماند يا بداند كه اجباراً اين مدت را در آن جا توقف خواهد كرد بايد نماز را تمام بخواند (و اين را در اصطلاح فقهى «قصد اقامه» مى گويند)، اما اگر قصد اقامت كمتر از ده روز را داشته باشد حكم ساير مسافرين را خواهد داشت، بنابراين سربازان يا نيروهاى كادرى كه در استخدام ارتش يا سپاه پاسداران انقلاب اسلامى هستند، اگر قصد اقامت ده روز يا بيشتر را در مكانى (مثل پادگان، مناطق مرزى و...) دارند و يا مى دانند - هر چند به طور اجبارى - ده روز يا بيشتر در آنجا خواهند ماند، واجب است كه نماز خود را تمام بخوانند.

توجه

* كسى كه مى داند در جايى ده روز نمى ماند، قصد اقامت ده روز معنا و اثرى ندارد و بايد در آنجا نمازش را شكسته بخواند، مثلاً اگر فردى براى زيارت حرم امام رضا (ع) مسافرت كند و با آن كه مى داند كمتر از ده روز در آنجا خواهد ماند ولى براى اين كه نمازش تمام باشد قصد اقامت ده روز مى كند نمازش در آنجا شكسته است.

ص: 211


1- . ملاك در تعيين روز عرف است كه از طلوع آفتاب تا غروب خواهد بود.

2. قصد اقامه بايد در يك محل (شهر يا روستا و يا...) باشد، و در دو محل نمى توان قصد اقامه كرد، بنابراين كسى كه در دو مكان تبليغ مى كند اگر عرفاً دو محل محسوب شود، بايد در يكى از آن دو، قصد اقامه كند و قصد اقامه در هر دو به اين صورت كه بخواهد چند روز را در يكى و چند روز هم در ديگرى بماند كه مجموعاً ده روز شود اقامه محقق نشده و بايد نماز را در هر دو محل شكسته بخواند.

توجه

* اگر مسافرى در محله يى از شهر قصد اقامه كند رفتن به محله هاى ديگر شهر، هر چند با محله ى قصد اقامت به مقدار مسافت شرعى فاصله داشته باشد، به قصد اقامه و حكم آن ضرر نمى رساند.

3. مسافرى كه مى خواهد ده روز يا بيشتر در محلى بماند، اگر از ابتدا قصد داشته باشد كه در خلال ده روز به اطراف آنجا (در محدوده ى باغها و مزرعه هاى محل اقامت) برود، اشكالى ندارد و قصد اقامه ى او درست و نمازش تمام است. همچنين قصد خروج از محل اقامت به اندازه كمتر از مسافت شرعى اگر به صدق اقامت ده روز ضرر نزند مانند اينكه بخواهد در اين ده روز سه دفعه و هر بار در حدود پنج ساعت، برود و برگردد، به قصد اقامت لطمه نمى زند.

4. اگر مسافر هنگام قصد اقامه، تصميم داشته باشد در خلال ده روز - هر چند يك بار آن هم به مدت چند دقيقه - به چهار فرسخى و يا بيشتر برود اقامه تحقق پيدا نمى كند و بايد نماز را شكسته بخواند.

5. اگر مسافر در محلى قصد اقامه كند و قبل از خواندن يك نماز چهار ركعتى (ظهر يا عصر و يا عشا) از اقامه منصرف يا مردد شود، اقامه تحقق نيافته و تا وقتى كه در آنجا هست بايد نماز را شكسته بخواند، اما بعد از قصد اقامه، اگر حداقل يك نماز چهار ركعتى خوانده باشد، اقامه تحقق يافته و پس از آن، انصراف از اقامه يا ترديد در آن هيچ اثرى ندارد، بنابراين تا وقتى كه در آنجا هست و سفر جديدى را شروع نكرده، بايد نماز را تمام بخواند (هر چند پس از تحقق اقامه، فقط يك روز بماند).

ص: 212

7. پس از تحقق اقامه، خارج شدن به مقدار كمتر از مسافت شرعى - هر چند به طور مكرر و مدت طولانى - اشكال ندارد و نماز تمام است، ولى اگر به مقدار مسافت شرعى خارج شود، حكم ساير مسافرين را خواهد داشت، بنابراين اگر پس از قصد اقامت در شهرى به شهر ديگرى كه با شهر محل اقامت به مقدار مسافت شرعى فاصله دارد برود، قصد اقامه ى قبلى وى به هم مى خورد و بعد از برگشت به محل اقامه، بايد دوباره قصد نمايد.

8. آنچه در مورد تبعيت زن و فرزند در باره ى «وطن» گفتيم در مورد «قصد اقامه» نيز جارى است.

6. توقف يك ماه بدون قصد

هرگاه مسافر، بعد از پيمودن مسافت شرعى (هشت فرسخ) در محلى توقف كند، و نداند مدت توقفش چند روز است (ده روز يا كمتر) تا وقتى اين حالت را دارد بايد نماز را شكسته بخواند، اما بعد از گذشتن سى روز بايد نماز را تمام بخواند، هر چند در همان روز بخواهد برگردد.

7. بلاد كبيره

در احكام مسافر و قصد توطن و قصد اقامت ده روز، فرقى ميان بلاد كبيره (شهرهاى بزرگ) و معمولى نيست و حتى با قصد توطن در يك شهر بزرگ و مدتى در آنجا ماندن، بدون معين كردن محله ى خاصى از آن، تمام آن شهر حكم وطن را در باره ى او پيدا خواهد كرد. همچنين اگر قصد اقامت ده روز در مانند اين شهر كند بدون اين كه محله ى خاصى از آن را قصد نمايد، حكم تمام بودن نماز در مورد او در تمام محله هاى آن شهر جارى خواهد بود.

8. احكام نماز مسافر

1. كسى كه مى داند مسافر است و بايد نماز را شكسته بخواند اگر عمداً تمام بخواند، نمازش باطل است و نيز اگر فراموش كند كه نماز مسافر شكسته است و تمام بخواند بايد نماز را دوباره بخواند، و اگر بعد از وقت يادش بيايد، قضاى آن نماز بر او واجب نيست.

ص: 213

2. كسى كه نمى داند مسافر بايد نماز را شكسته بخواند، اگر تمام بخواند نمازش صحيح است.

3. شخصى كه مى داند مسافر بايد نماز را شكسته بخواند اگر بعضى از خصوصيات آن را نداند مثلاً نداند كه در سفر هشت فرسخى بايد شكسته بخواند چنانچه تمام بخواند بنابر احتياط واجب بايد نماز را در وقت اعاده و در خارج وقت قضا كند.

4. كسى كه بايد نماز را تمام بخواند، اگر شكسته بجا آورد در هر صورت نمازش باطل است.

تمرين

1. نماز سربازانى كه مى دانند بيش از ده روز در مكانى مى مانند ولى اختيارى ندارند چه حكمى دارد؟

2. اگر فردى براى زيارت حرم امام رضا (ع) مسافرت نمايد و با آن كه مى داند كمتر از ده روز در آنجا خواهد ماند، ولى براى اين كه نمازش تمام باشد قصد اقامت ده روز مى كند، اين كار او چه حكمى دارد؟

3. آيا هنگام قصد اقامت، جايز است نيت خروج از محل اقامت به محل ديگرى را كه كمتر از چهار فرسخ با آن فاصله دارد كرد؟

4. اقامه با چند چيز محقق مى شود؟ توضيح دهيد.

5. كسى كه به جايى مسافرت كرده و نمى داند چه مقدارى در آنجا خواهد ماند ده روز يا كمتر، چگونه بايد نمار بخواند؟

6. چه تفاوتى ميان بلاد كبيره و معمولى در احكام مسافر وجود دارد؟

ص: 214

درس 54 نمازهاى يوميه (20) [نماز قضا] - نماز استيجارى نماز قضاى پدر و مادر

15. نماز قضا
اشاره

1. هر كس نماز واجب را در وقت آن ترك كند بايد قضاى آن را به جا آورد، هر چند در تمام وقت نماز خواب بوده يا به واسطه ى بيمارى يا مستى، نماز را نخوانده باشد، اما كسى كه در تمام وقت بى هوش بوده، قضا بر او واجب نيست، همچنين كافرى كه مسلمان شده و زنى كه در حال حيض يا نفاس بوده.

2. هرگاه بعد از وقت نماز بفهمد نمازى را كه خوانده باطل بوده بايد آن را قضا كند، مثل شخصى كه بر اثر جهل به حكم شرعى، غسل را به نحوى انجام داده كه شرعاً باطل است، بر وى قضاى نمازهايى كه در اين حالت با حدث اكبر خوانده واجب است.

3. قضاى نمازهايى واجب است كه يقين به ترك يا باطل بودن آنها دارد، اما اگر شك يا گمان دارد بعضى از نمازهاى گذشته را ترك كرده يا باطل خوانده واجب نيست كه قضاى آن را به جا آورد.

4. در نماز قضا ترتيب واجب نيست جز در ميان قضاى ظهر و عصر و مغرب و عشا از يك روز، همچنين دوره كردن نماز به معناى تكرار نماز براى احراز ترتيب لزومى ندارد، بنابراين كسى كه قصد دارد نماز قضاى يك سال را بخواند مى تواند آنها را به ترتيب زير به جا آورد: ابتدا مثلاً بيست

ص: 215

بار نماز صبح، بعد بيست بار هر يك از نماز ظهر و عصر و سپس بيست بار هر يك از نماز مغرب و عشا و تا يك سال به همين صورت ادامه دهد، همانطور كه مى تواند با يكى از نمازها شروع كند و به ترتيبى كه نمازهاى پنجگانه ى يوميه را مى خواند آن را ادامه دهد.

5. كسى كه چند نماز او قضا شده و شماره ى آنها را نمى داند، مثلاً نمى داند دو نماز بوده يا سه نماز، كافى است مقدار كمتر را بخواند (يعنى همان مقدارى كه يقين به قضا شدن آن دارد).

6. اگر شخصى سه بار غسل جنابت كند، مثلاً در روزهاى بيستم، بيست و پنجم و بيست و هفتم ماه و بعد يقين كند كه يكى از آن غسلها باطل بوده است بنابر احتياط واجب بايد نمازها را به طورى كه يقين به فراغت ذمه پيدا كند قضا نمايد.

7. نوافل و نمازهاى مستحب به جاى نماز قضا محسوب نمى شود و كسى كه نماز قضا بر عهده ى او باشد، واجب است آن را به نيت نماز قضا بخواند.

8. افرادى كه در حال حاضر قادر به قضاى همه نمازهاى فوت شده نيستند واجب است به هر مقدار كه قدرت دارند، قضا و هر مقدارى كه قادر نيستند وصيت نمايند.

2. نماز استيجارى

1. هيچ كس نمى تواند نماز قضاى ديگرى را كه در حال حيات است به جا آورد، هر چند او از خواندن نماز قضا عاجز باشد، اما بعد از مردن مانعى ندارد، و شخص مكلف تا زنده است بايد نمازهاى واجبش را خودش، به هر نحو كه مى تواند انجام دهد و نماز نايب چه با اجرت و چه بدون اجرت براى او مجزى نيست.

2. در نماز استيجارى ذكر خصوصيات ميت لازم نيست، و رعايت ترتيب فقط بين نمازهاى ظهر و عصر و مغرب و عشا شرط است، و هرگاه در عقد اجاره، كيفيت خاصى بر اجير شرط نشده باشد (مثلاً نگفته باشند نماز را بايد در مسجد يا فلان ساعت بخواند) و كيفيت معهودى كه اطلاق عقد اجاره به آن انصراف پيدا كند هم وجود نداشته باشد، بر اجير لازم است كه نماز را با مستحباتى كه انجام آن متعارف است بخواند، ولى واجب نيست كه براى هر نمازى اذان بگويد.

3. نماز قضاى پدر و مادر

1. بر پسر بزرگتر واجب است كه نمازهايى كه از پدر و بنابر احتياط واجب از مادرش فوت شده

ص: 216

بعد از مرگ آنها به جا آورد.

2. اگر پدر يا مادرى اصلاً نماز نخوانده باشد بنابر احتياط واجب در اين صورت هم قضاى نمازها بر پسر بزرگتر واجب است.

3. منظور از پسر بزرگتر، بزرگترين پسرى كه بعد از مرگ پدر و مادر در حال حيات است مى باشد، بنابراين اگر پسر بزرگ - چه بالغ باشد يا غير بالغ - قبل از پدر و مادر فوت كند تكليف قضاى نماز پدر و مادر بر پسر بزرگى واجب است كه هنگام وفات آنها زنده باشد.

4. ملاك واجب بودن قضاى نماز پدر و مادر اين است كه فرزند مذكر از ديگر اولاد ميت - اگر ميت اولاد ذكور داشته باشد - بزرگتر باشد، بنابراين اگر فرزند بزرگ ميت، دختر و فرزند دوم او پسر باشد قضاى نمازهاى پدر و مادر بر پسر كه فرزند دوم است واجب است.

5. هرگاه شخص ديگرى نمازهاى پدر و مادر را قضا كند از پسر بزرگتر ساقط مى شود.

6. بر پسر بزرگتر واجب است آن مقدار از نمازهايى را كه يقين دارد از پدر و مادرش فوت شده است قضا كند و اگر نمى داند كه از پدر يا مادرش نماز قضا شده يا نه، چيزى بر او واجب نيست و تفحص و جستجو نيز لازم نمى باشد.

7. بر پسر بزرگتر واجب است كه نمازهاى پدر و مادرش را به هر صورتى كه امكان دارد قضا كند و اگر از انجام آن حتى از اجير گرفتن براى انجام آن هم عاجز باشد معذور است.

8. كسى كه خودش نماز قضا دارد و نماز پدر و مادر نيز بر او واجب شده، در انجام هر يك مخير است و به عبارت ديگر هر كدام را اول به جا آورد صحيح است.

9. اگر پسر بزرگتر پس از فوت پدر و مادر از دنيا برود بر ديگران تكليفى نيست، بنابراين قضاى نمازهاى پدر و مادر بر پسر و يا برادر پسر بزرگتر واجب نمى شود.

تمرين

1. كافرى پس از مدتى اسلام آورده است، آيا قضاى نمازهايى كه انجام نداده واجب است؟

2. كسى كه نماز قضا دارد، اگر نماز مستحبى بخواند، آيا به عنوان نماز قضاى او

ص: 217

محسوب مى شود؟

3. آيا در نماز استيجارى، ذكر خصوصيات ميت شرط است؟

4. اگر پدرى اصلاً نماز نخوانده باشد آيا قضاى همه ى نمازها بر پسر بزرگتر او واجب است؟

5. منظور از پسر بزگتر كيست؟

6. اگر پسر بزرگتر خودش نماز قضا دارد و نماز پدر و مادر نيز به آن اضافه گردد، كداميك مقدم است؟

ص: 218

درس 55 نماز آيات - نماز عيد فطر و قربان

1. نماز آيات
1. اسباب شرعى وجوب نماز آيات
اشاره

نماز آيات در چهار صورت واجب مى شود:

1. كسوف خورشيد، اگرچه مقدار كمى از آن گرفته شود.

2. خسوف ماه، اگرچه مقدار كمى از آن گرفته شود.

3. زلزله.

4. هر حادثه ى غير عادى كه باعث ترس بيشتر مردم شود، مانند بادهاى سياه و يا زرد كه غير عادى باشند، تاريكى شديد، فرو رفتن زمين و ريختن كوه، صيحه ى آسمانى و آتشى كه گاهى در آسمان ظاهر مى شود.

توجه

* در غير از كسوف و خسوف و زلزله بايد آن حادثه، موجب ترس و وحشت بيشتر مردم شود، و حادثه يى كه ترس آور نباشد و يا موجب ترس و وحشت افراد نادرى گردد، اعتبار ندارد.

* وجوب نماز آيات مختص كسانى است كه در شهر وقوع حادثه هستند و كسى هم كه در شهر متصل به شهرى كه حادثه در آن رخ داده، به طورى كه مانند يك شهر محسوب شوند، زندگى مى كند حكم آنها را دارد.

* اگر مركز زلزله نگارى، وقوع لرزشهاى خفيف زمين را با ذكر تعداد آن در منطقه يى اعلام

ص: 219

نمايد، ولى هنگام وقوع زلزله و يا در زمان متصل به آن كسى اصلاً آنها را احساس نكند، نماز آيات واجب نيست.

* هر زلزله يى چه شديد و چه خفيف - حتى پس لرزه - اگر زلزله ى مستقلى محسوب شود، نماز آيات جداگانه يى دارد.

2. كيفيت نماز آيات

نماز آيات دو ركعت است كه هر ركعت آن پنج ركوع و دو سجده دارد و به چند صورت مى توان آن را به جا آورد:

1. صورت اول: بعد از نيت و تكبيرة الاحرام، حمد و سوره خوانده شود و به ركوع برود، سپس سر از ركوع برداشته و دوباره حمد و سوره را بخواند و به ركوع رود و باز سر از ركوع بردارد و حمد و سوره بخواند و به ركوع رود و سپس سر از ركوع بردارد و همين طور ادامه دهد تا يك ركعت پنج ركوعى كه قبل از هر ركوعى حمد و سوره خوانده است انجام دهد، سپس به سجده رفته و دو سجده نمايد و بعد براى ركعت دوم قيام كند و مانند ركعت اول انجام دهد و دو سجده را به جا آورد و بعد از آن تشهد بخواند و سلام دهد.

2. صورت دوم: بعد از نيت و تكبيرة الاحرام، حمد و يك آيه يا كمتر از آن (البته احتساب بسم آلله به عنوان يك آيه صحيح نيست) از سوره يى را قرائت كرده و ركوع كند، سپس سر از ركوع بردارد و آيه ى ديگرى از آن سوره را بخواند و به ركوع رود، و بعد سر از ركوع برداشته و آيه ى ديگرى از همان سوره را قرائت نمايد و همين طور تا ركوع پنجم ادامه دهد تا سوره يى كه پيش از هر ركوع، يك آيه از آن را قرائت كرده، قبل از ركوع آخر تمام شود، سپس ركوع پنجم را به جا آورد و به سجده رود و پس از اتمام دو سجده، براى ركعت دوم قيام نمايد و حمد و آيه يى از يك سوره را بخواند و به ركوع برود و همين طور مانند ركعت اول ادامه دهد تا تشهد بخواند و سلام دهد و چنانچه بخواهد براى هر ركوعى به يك آيه از سوره يى اكتفا كند، نبايد سوره ى حمد را بيش از يك مرتبه در اول آن ركعت بخواند. البته هنگام تجزيه سوره، لازم نيست يك آيه كامل بخواند بلكه مى تواند يك آيه (غير از بسم الله) را نيز به دو قسمت تجزيه نمايد.

ص: 220

3. صورت سوم: يكى از ركعتها را به يكى از دو صورت و ركعت ديگر را به نحو ديگر به جا آورد.

4. صورت چهارم: سوره يى را كه آيه يى از آن در قيام پيش از ركوع اول خوانده، در قيام پيش از ركوع دوم يا سوم يا چهارم تكميل نمايد كه در اين صورت واجب است بعد از سر برداشتن از ركوع، سوره ى حمد را در قيام بعدى اعاده نموده و يك سوره يا آيه يى از آن را اگر پيش از ركوع سوم يا چهارم است، قرائت كند و در اين صورت واجب است كه آن سوره را تا قبل از ركوع پنجم به آخر برساند.

2. نماز عيد فطر و قربان

1. نماز عيد فطر و قربان در عصر حاضر (كه زمان غيبت كبرى است) واجب نيست، بلكه مستحب است.

2. نماز عيد فطر و قربان دو ركعت است، در ركعت اول بعد از خواندن حمد و سوره بايد پنج تكبير بگويد و بعد از هر تكبير يك قنوت بخواند و بعد از قنوت پنجم تكبير ديگرى بگويد و به ركوع رود، بعد دو سجده به جا آورد و برخيزد و در ركعت دوم چهار تكبير بگويد و بعد از هر تكبير قنوت بخواند و تكبير پنجم را بگويد و به ركوع رود و بعد از ركوع دو سجده به جا آورد و تشهد بخواند و سلام گويد.

3. كوتاه يا طولانى خواندن قنوت هاى نماز عيد اشكالى ندارد و موجب بطلان نماز نمى شود، ولى كم يا زياد كردن تعداد آنها جايز نيست.

4. نماز عيد اقامه ندارد و اگر امام جماعت براى نماز عيد اقامه به جا آورد به صحت نماز او و مأمومين ضررى نمى رساند.

5. جايز است نمايندگان ولى فقيه كه از طرف وى مجاز در اقامه ى نماز عيد هستند و همچنين ائمه ى جمعه ى منصوب از طرف او نماز عيد را در عصر حاضر (كه امام (عج) غايب است) به صورت جماعت اقامه نمايند، ولى احوط (وجوبى) اين است كه غير آنان نماز عيد را فرادى بخوانند و به جماعت خواندن آن به قصد رجا نه به قصد ورود اشكال ندارد. بلى اگر مصلحت اقتضا كند كه يك نماز عيد در شهر برگزار شود بهتر است كه غير از امام جمعه ى منصوب از طرف ولى فقيه كسى

ص: 221

متصدى اقامه ى آن نشود.

6. نماز عيد قضا ندارد.

7. تكرار نماز جماعت به خاطر مأمومين ديگر در نماز عيد اشكال دارد.

تمرين

1. نماز آيات در چند صورت واجب است؟ توضيح دهيد.

2. بعد از وقوع زلزله در منطقه يى غالباً در مدت كمى دهها پس لرزه رخ مى دهد حكم نماز آيات در اين موارد چيست؟

3. نماز آيات چگونه بايد خوانده شود؟

4. حكم نماز عيد فطر و قربان در زمان غيبت چيست؟

5. آيا در حال حاضر اقامه ى نماز عيد و قربان توسط ائمه ى جماعات جايز است.

6. آيا نماز عيد فطر قضا دارد؟

ص: 222

درس 56 نماز جماعت (1) مشروعيت و اهميت نماز جماعت

1. مشروعيت و اهميت نماز جماعت
اشاره

1. نماز جماعت از مهمترين مستحبات و از بزرگترين شعاير اسلامى است و دست كم با دو نفر (يك امام و يك مأموم) منعقد مى شود.

2. اگر امام جماعت بدون قصد امامت، مشغول نماز شود، نماز وى و اقتداى ديگران به او اشكال ندارد، و به عبارت ديگر در تحقق جماعت، فقط كافى است كه مأموم نيت اقتدا داشته باشد و نيت امامت براى امام، معتبر نيست، هر چند درك فضيلت نماز جماعت براى امام در صورتى است كه قصد امامت و جماعت كند.

3. امامت به نيت نماز قضاى احتياطى صحيح نيست، بنابراين فردى كه مى خواهد يك نماز را در مكان هاى مختلف به عنوان امام جماعت اقامه كند نمى تواند آنها را به نيت نماز قضاى احتياطى به جا آورد.

4. رضايت امام جماعت شرط صحت اقتدا نيست، بنابراين اقتدا كردن به كسى كه راضى به اين كار نيست اشكال ندارد.

5. اقتدا به مأموم تا وقتى كه نمازش را به جماعت ادامه مى دهد صحيح نيست، ولى زمانى كه انسان نداند كه او مأموم است و به وى اقتدا كند، اگر در ركوع و سجود به وظيفه ى نمازگزار منفرد عمل كرده، بدين معنى كه ركنى را عمداً و يا سهواً كم يا زياد نكرده باشد، نمازش صحيح است.

6. تكرار نماز جماعت براى يك بار به خاطر مأمومين ديگر در نمازهاى يوميه جايز و بلكه

ص: 223

مستحب است، اما بيش از يك بار جايز نيست، بنابراين يك امام جماعت مى تواند در دو مسجد اقامه ى جماعت كرده و نماز را دوباره بخواند.

7. در نمازهاى يوميه هر نمازى را مى توان با هر نماز اقتدا كرد، مثلاً كسى كه قصد خواندن نماز عشا دارد مى تواند به كسى كه نماز مغرب مى خواند اقتدا كند.

8. حضور و شركت زنان در نماز جماعت اشكال ندارد و ثواب جماعت دارد.

9. اگر موقعى به جماعت رسد كه امام مشغول خواندن تشهد آخر نماز است، چنانچه بخواهد به ثواب نماز جماعت برسد بايد نيت كند و تكبيرة الاحرام بگويد و بعد بنشيند و تشهد نماز را با امام بخواند، ولى سلام نگويد و كمى صبر كند تا امام سلام نماز را بگويد، بعد بايستد و نماز را ادامه بدهد يعنى حمد و سوره را بخواند و آن را ركعت اول نماز خود حساب كند. (اين طريق مختص تشهد آخر نماز جماعت و براى درك ثواب جماعت است و نمى توان آن را در تشهد ركعت دوم نمازهاى سه ركعتى و چهار ركعتى انجام داد).

10. اختلاف در تقليد مانع از صحت اقتدا نيست، بنابراين كسى كه در نماز مسافر مقلد مجتهدى است مى تواند به امام جماعتى كه در آن مسأله مقلد مرجع ديگرى است اقتدا نمايد، ولى اقتدا در نمازى كه طبق فتواى مرجع تقليد مأموم، قصر است و طبق فتواى مرجع تقليد امام جماعت تمام است يا بالعكس صحيح نيست.

توجه

* افرادى كه هنگام برپايى نماز جماعت، اقدام به خواندن نماز فرادى مى كنند، اگر اين عمل تضعيف نماز جماعت و اهانت و بى احترامى به امام جماعتى كه مردم اعتماد به عدالت او دارند محسوب شود جايز نيست.

* شركت ظاهرى در نماز جماعت براى يك غرض عقلايى، مثل دفع تهمت اشكال ندارد، ولى آهسته خواندن حمد و سوره در قرائت نمازى كه بايد بلند خوانده شود، مثل نماز مغرب و عشا براى اظهار اقتدا به امام جماعت، صحيح و مجزى نيست.

* انجام كارهاى مستحبى، مثل نماز مستحب يا دعاى توسل و يا ساير دعاهاى طولانى كه

ص: 224

قبل يا بعد از نماز جماعت و يا در اثناى آن در نمازخانه ى ادارات دولتى برگزار مى شود و بيشتر از جماعت طول مى كشد اگر منجر به تضييع وقت ادارى و تأخير در انجام كارهاى واجب شود اشكال دارد.

* گرفتن اجرت براى انجام واجبات و همچنين اقامه جماعت، مانعى ندارد..

* در نماز جماعت بعد از سلام، قرائت آيه(1) صلوات و ذكر صلوات بر پيامبر (ص) و آل او (ع) نه تنها اشكال ندارد بلكه مطلوب بوده و ثواب دارد. همچنين مواظبت بر شعارهاى اسلامى و شعار انقلاب اسلامى (تكبير و ملحقات آن) كه يادآور رسالت و اهداف بلند انقلاب اسلامى است هم مطلوب است.

* بهتر است براى درك فضيلت نماز اول وقت و جماعت، كارهاى ادارى به گونه يى تنظيم شود كه كاركنان اماكن نظامى، ادارات و مانند آن بتوانند اين فريضه ى الهى را به صورت جماعت و در كمترين مدت بخوانند.

تمرين

1. نماز جماعت دست كم با چند نفر منعقد مى شود؟

2. آيا جايز است امام جماعت در دو مسجد اقامه ى جماعت كرده و نماز را دوباره بخواند؟

3. كسى كه قصد خواندن نماز عشا را دارد آيا مى تواند به كسى كه نماز مغرب مى خواند اقتدا نمايد؟

ص: 225


1- . آيه 56 سوره احزاب

4. آيا اقامه ى نماز جماعت دوم در نزديكى مكانى كه نماز جماعت در آن جا با حضور تعداد زيادى از نمازگزاران اقامه مى شود و صداى اذان و اقامه ى آن شنيده مى شود صحيح است؟

5. بعضى از افراد هنگام برپايى نماز جماعت، اقدام به خواندن نماز فرادى مى كنند، اين كار چه حكمى دارد؟

6. آيا جايز است امام جماعت براى نماز اجرت بگيرد؟

ص: 226

درس 57 نماز جماعت (2) مسائل متفرقه ى نماز

21. شرايط نماز جماعت
1. نبودن حايل
اشاره

1. اگر يكى از صفهاى نماز جماعت به طور كامل از افرادى تشكيل شده باشد كه نمازشان قصر است و نماز همه ى افراد صف بعدى تمام باشد اگر افراد صف جلو بعد از خواندن دو ركعت نماز فوراً براى خواندن دو ركعت بعدى اقتدا كنند مانعى براى ادامه جماعت نخواهد بود.

2. اگر تعدادى از افراد غير بالغ بعد از صف سوم يا چهارم نماز جماعت ايستاده باشند و بعد از آنها تعدادى از افراد مكلف ايستاده باشند، نماز مكلفين صفهاى بعدى اشكال ندارد.

3. در نماز جماعت اگر بانوان وسيله اتصال آقايان به جماعت باشند كمااينكه در نماز جماعتهاى بزرگ مثل حرم ثامن الائمّه عليه آلاف التحية و الثناء يا نماز جمعه ها گاهى اتفاق مى افتد، مشكلى ايجاد نمى شود.

ص: 227

توجه

* زنان اگر پشت سر مردان ولو بدون فاصله بايستند احتياجى به حايل و پرده نيست، ولى اگر در كنار مردان بايستند سزاوار است كه حايلى بين آنها باشد تا كراهت كنار هم ايستادن مردان و زنان در نماز بر طرف شود، و اين كه وجود حايل بين زنان و مردان در نماز موجب تحقير و توهين به شأن و كرامت زنان مى شود توهم و خيالى بيش نيست و اساسى ندارد.

2. بلندتر نبودن جاى ايستادن امام از مأموم

اگر بلندى جايگاه امام نسبت به جايگاه مأمومين بيشتر از حدى باشد كه شرعاً مجاز است، موجب بطلان نماز جماعت مى شود.

3. نبودن فاصله ميان امام و مأموم

اگر مأموم در آخر يكى از دو طرف صف اول نماز ايستاده باشد، چنانچه مأمومينى كه بين او و امام ايستاده اند بعد از اين كه امام جماعت شروع به نماز كرد به طور كامل آماده ى اقتدا كردن باشند مى تواند به نيت جماعت وارد نماز شود.

22. احكام نماز جماعت

1. قرائت حمد و سوره براى مأموم در نمازهاى ظهر و عصر جايز نيست، حتى اگر براى تمركز ذهن باشد.

2. اگر مأموم در ركعت اول و دوّم نماز صبح و مغرب و عشاء صداى حمد و سورۀ امام را بشنود، اگرچه كلمات را تشخيص ندهد، بايد حمد و سوره را نخواند و اگر صداى امام را نشنود، مستحب است حمد و سوره را بخواند ولى بايد آهسته بخواند و چنانچه سهواً بلند بخواند، اشكال ندارد.

3. اگر امام جماعت در ركعت سوم يا چهارم نماز عشا باشد و مأموم در ركعت دوم، بر مأموم واجب است كه حمد و سوره را آهسته بخواند.

4. اگر شخصى در ركعت دوم نماز جماعت برسد و بر اثر جهل به مسأله، تشهد و قنوت را در ركعت بعد به جا نياورد نمازش صحيح است ولى بنا بر احتياط قضاى تشهد بر او واجب است و نيز واجب است دو سجده سهو به جا آورد.

5. كسى كه به ركعت سوم نماز جماعت برسد و به خيال اين كه امام در ركعت اول است

ص: 228

چيزى نخواند، اگر قبل از ركوع متوجه شود واجب است حمد و سوره را قرائت كند، ولى اگر بعد از اين كه داخل ركوع شد متوجه شود نماز او صحيح است و چيزى بر او واجب نيست، هر چند احتياط مستحب اين است كه دو سجده ى سهو براى ترك سهوى قرائت به جا آورد.

6. اگر امام جماعت سهواً بعد از تكبيرة الاحرام به ركوع برود چنانچه مأموم بعد از داخل شدن در نماز جماعت و پيش از رفتن به ركوع متوجه شود واجب است كه نيت فرادى نموده و حمد و سوره را قرائت كند.

7. اگر امام جماعت در اثناى نماز در كيفيت تلفظ كلمه پس از اداى آن شك كند و بعد از فراغت از نماز علم پيدا كند كه در تلفظ آن كلمه اشتباه كرده است نماز او و مأمومين محكوم به صحت است.

8. اقتدا به اهل سنت براى رعايت وحدت اسلامى جايز است و اگر حفظ وحدت، مقتضى انجام كارهايى باشد كه آنها انجام مى دهند نماز صحيح و مجزى است، حتى اگر سجده بر فرش و مانند آن باشد، ولى تكتف (دست بسته نماز خواندن) در نماز جايز نيست، مگر اين كه ضرورت آن را اقتضا كند.

23. شرايط امام جماعت
3. عادل بودن(1)
اشاره

3. عادل بودن(1)

1. اگر امام جماعت سخنى بگويد و يا مزاحى كند كه خوشايند و مناسب شأن عالم دينى نباشد، در صورتى كه مخالف شرع نباشد، ضررى به عدالت نمى زند.

ص: 229


1- در مورد معناى «عدالت» و «عادل» به «شرايط مرجع تقليد» رجوع كنيد.

2. صرف ترك امر به معروف و نهى از منكر كه ممكن است بر اثر عذر مقبولى نزد مكلف باشد، به عدالت وى ضرر نمى زند و مانع اقتدا به او نيست.

3. شخصى كه اعتقاد به عدالت امام جماعتى دارد و در عين حال معتقد است وى در مواردى به او ظلم كرده است تا برايش احراز نشود كه عمل آن امام جماعت كه او آن را ظلم مى شمارد با علم و اختيار و بدون مجوِّز شرعى بوده مجاز نيست كه حكم به فسق او نمايد.

توجه

* در اقتدا به امام جماعت، شناخت واقعى او شرط نيست بلكه همين كه عدالت امام نزد مأموم به هر طريقى ثابت باشد، اقتدا به او جايز و نماز جماعت صحيح است.

6. نماز را صحيح خواندن

1. اگر قرائت مكلف صحيح نباشد و قدرت بر يادگيرى هم نداشته باشد، نماز او صحيح است، ولى ديگران نمى توانند به وى اقتدا كنند.

2. اگر قرائت امام جماعت از نظر مأموم، صحيح نباشد و در نتيجه نماز او را صحيح نداند، نمى تواند به او اقتدا كند و در صورت اقتدا، نماز او صحيح نيست و اعاده ى آن واجب است.

7. مرد بودن
اشاره

امامت زن در نماز جماعت فقط براى زنان جايز است.

چند نكته در ارتباط با شرايط امام جماعت

* با دسترسى به روحانى، از اقتدا به غير روحانى اجتناب شود.

* اگر امام جماعت، استقرار و آرامش در قيام به صورت طبيعى داشته باشد و بتواند آن را در حال قرائت حمد و سوره و ذكرهاى نماز و انجام افعال آن حفظ كند و قدرت بر ركوع و سجده داشته باشد و بتواند وضوى صحيح بگيرد، اقتداى ديگران به او در نماز بعد از احراز ساير شرايط امامت جماعت صحيح است و در قطع كامل دست يا پا و يا فلج بودن آنها امامت محل اشكال است، ولى در قطع انگشت ابهام (شصت) پا، امامت صحيح است.

* فردى كه شرعاً از انجام غسل معذور باشد مى تواند با تيمم بدل از غسل، امام جماعت شود و اقتدا به او اشكال ندارد.

ص: 230

* نماز مأمومينى كه در گذشته بر اثر جهل به حكم شرعى به فردى اقتدا كرده اند كه اقتدا به او صحيح نبوده، مثل فردى كه دست راست نداشته است، محكوم به صحت است و اعاده و قضا بر آنان واجب نيست.

24. مسائل متفرقه ى نماز

1. در رابطه با بيداركردن افراد خانواده براى خواندن نماز صبح، كيفيت خاصى وجود ندارد.

2. مستحب است ولى اطفال، احكام شرعى و عبادات را پس از رسيدن آنان به سن تمييز به ايشان ياد دهد.

3. منظور از اين كه شارب خمرتا چهل روز نمازش، نماز نيست اين است كه شرب خمر، مانع از قبول نماز است نه اين كه با شرب خمر، وجوب اداى نماز ساقط شود و قضا واجب گردد يا جمع بين ادا و قضا لازم شود.

4. مصافحه بعد از سلام و فراغت از نماز اشكال ندارد و به طور كلى مصافحه ى مؤمنين با هم مستحب است.

5. اگر انسان مشاهده كند فردى بعضى از افعال نمازش را اشتباه انجام مى دهد، در اين مورد چيزى بر او واجب نيست، مگر اين كه اشتباه ناشى از جهل او به حكم آن باشد كه در اين صورت احتياط (واجب) ارشاد و راهنمايى وى است.

تمرين

1. آيا در حالى كه زنان پشت سر مردان براى نماز جماعت ايستاده اند احتياج به پرده و ساتر است؟

2. آيا براى مأموم جايز است در نماز جماعت ظهر و عصر، حمد و سوره را براى تمركز ذهن قرائت كند؟

3. اگر امام جماعت سهواً بعد از تكبيرة الاحرام به ركوع رود وظيفه ى مأموم چيست؟

4. اگر امام جماعت سخنى بگويد و يا مزاحى كند كه خوشايند و مناسب شأن عالم

ص: 231

دينى نباشد، آيا با اين كار از عدالت ساقط مى شود؟

5. آيا در صحت قرائت، بين نماز فرادى و نماز مأموم يا امام تفاوت وجود دارد، يا اين كه صحت قرائت در هر حالى مسأله ى واحدى است؟

6. آيا زن مى تواند براى زنها امامت كند؟

ص: 232

فصل چهارم روزه

اشاره

ص: 233

ص: 234

درس 58 روزه (1) معناى روزه - انواع روزه - روزه هاى واجب - شرايط وجوب روزه - شرايط صحت روزه

1. معناى روزه
اشاره

«روزه» در شرع مقدس اسلام آن است كه انسان در تمام روز(1) (از طلوع فجر تا مغرب) با قصد اطاعت از فرمان خداوند از خوردن و آشاميدن و چيزهاى ديگرى كه به تفصيل گفته خواهد شد خوددارى كند.

توجه

* معيار شرعى در مورد وقت روزه، فجر صادق است نه كاذب، و احراز آن موكول به تشخيص مكلف است.

* در طلوع فجر (وقت وجوب امساك براى روزه گرفتن) فرقى بين شبهاى مهتابى و غير مهتابى نيست.

* مقتضى است كه مؤمنين محترم «اَيدَهُمُ اللهُ تَعَالى» جهت رعايت احتياط در امساك روزه، همزمان با شروع اذان صبح از رسانه ها براى روزه امساك نمايند.

* هرگاه براى روزه دار اطمينان حاصل شود كه اذان از هنگام داخل شدن وقت شروع شده جايز است به صرف شروع اذان، افطار نمايد و صبر كردن تا پايان اذان لازم نيست.

ص: 235


1- ملاك در تعيين روز در مواردى كه شارع مقدس براى آن حدى مشخص كرده است تابع تحديد شارع است كه در مانند روزه و اعتكاف از طلوع فجر تا مغرب مى باشد.
2. انواع روزه
توجه

* كسى كه مى داند روزه براى او ضرر دارد يا خوف ضرر داشته باشد بايد روزه را ترك كند و اگر روزه بگيرد صحيح نيست بلكه حرام است، خواه اين يقين و خوف از تجربه ى شخصى حاصل شده باشد يا از گفته ى پزشك امين يا از منشأ عقلايى ديگر.

* ملاك تأثير روزه در ايجاد بيمارى يا تشديد آن و عدم قدرت بر روزه گرفتن، تشخيص خود روزه دار نسبت به خودش است، بنابراين اگر پزشك بگويد روزه ضرر دارد، اما او با تجربه دريافته است كه ضرر ندارد بايد روزه بگيرد، همچنين اگر پزشك بگويد روزه ضرر ندارد ولى او بداند روزه برايش ضرر دارد يا خوف ضرر داشته باشد نبايد روزه بگيرد.

* هرگاه عقيده اش اين بود كه روزه براى او ضرر ندارد و روزه گرفت و بعد فهميد روزه براى او ضرر داشته بايد قضاى آن را به جا آورد.

* پزشكانى كه بيماران را از روزه گرفتن به دليل ضرر داشتن منع مى كنند گفته ى ايشان در صورتى معتبر است كه اطمينان آور باشد يا باعث خوف ضرر شود و در غير اين صورت اعتبارى ندارد.

ص: 236

3. روزه هاى واجب

3. روزه هاى واجب(1) .

4. شرايط وجوب روزه
توجه

* روزه بر افرادى واجب است كه واجد شرايط فوق باشند، بنابراين روزه بر كودك نابالغ، ديوانه، بيهوش، فردى كه توانايى گرفتن روزه ندارد، مسافر، زن حايض و نفسا، كسى كه روزه براى او ضرر يا حرج (مشقت زياد) دارد واجب نيست. (توضيح بيشتر در درسهاى بعدى خواهد آمد).

* انسان نمى تواند به خاطر ضعف روزه را بخورد، ولى اگر به قدرى ضعف پيدا كند كه تحمل آن بسيار مشكل شود مى تواند روزه را بخورد، و همچنين اگر براى او ضرر يا خوف ضرر داشته

ص: 237


1- 1. اگر حاجى در حج، قدرت بر قربانى نداشته و نتواند قرض كند بايد به جاى آن ده روز روزه بگيرد كه سه روز آن را در سفر حج و هفت روز آن را در وطنش مى گيرد.

باشد، بنابراين دخترانى كه به سن بلوغ - كه بنا به نظر مشهور همان تكميل نه سال قمرى است - مى رسند واجب است روزه بگيرند و ترك آن به صرف دشوارى، ضعف جسمانى و مانند آن جايز نيست. بلى اگر براى آنها ضرر داشته و تحمل آن براى ايشان همراه مشقت زياد باشد مى توانند افطار كنند.

5. شرايط صحت روزه
توجه

* روزه از افرادى صحيح است كه واجد شرايط فوق باشند، بنابراين روزه ى كافر، ديوانه، بى هوش، مسافر، حايض و نفسا، روزه يى كه براى فرد ضرر دارد، يا در آن نيت روزه نكرده يا يكى از مفطرات را عمداً انجام داده باطل است، همچنين روزه ى مستحبى كسى كه روزه ى قضا دارد صحيح نيست.

ص: 238

تمرين

1. روزه يعنى چه؟

2. روزه هاى واجب را برشمريد؟

3. اگر پزشك شخصى را از روزه گرفتن منع كند، آيا عمل به گفته ى او واجب است؟

4. شرايط وجوب روزه را ذكر نماييد؟

5. دخترانى كه تازه به سن تكليف رسيده اند و روزه گرفتن بر آنها مقدارى مشكل است، چه حكمى دارند؟

6. شرايط صحت روزه چيست؟

ص: 239

درس 59 روزه (2) نيت روزه

6. نيت روزه
1. معنى و لزوم نيت

روزه مانند همه ى عبادتهاى ديگر بايد با نيت همراه باشد، بدين معنى كه خوددارى انسان از خوردن و آشاميدن و ساير چيزهاى باطل كننده ى روزه، به خاطر دستور خداوند باشد و همين كه چنين عزمى در او باشد كافى است و لازم نيست آن را بر زبان بياورد.

2. زمان نيت
اشاره

ص: 240

1. از آن جا كه شروع روزه از اول فجر است، نيت آن هم بايد از آن لحظه به تأخير نيفتد، و بهتر آن است پيش از فرا رسيدن فجر، نيت روزه كند.

2. اگر اول شب نيت كرد كه فردا روز بگيرد و پس از آن به خواب رفت و تا بعد از اذان صبح بيدار نشد يا سرگرم كارى بود و از فرا رسيدن صبح غافل بود، و پس از آن توجه يافت، روزه ى او صحيح است.

3. كسى كه در ماه رمضان، هنگام فرا رسيدن اذان صبح، عمداً نيت روزه نمى كند، اگر در اثناى روز نيت روزه كند، روزه اش باطل است و در عين حال بايد تا غروب آن روز از همه ى چيزهاى باطل كننده ى روزه اجتناب كند و بعد از ماه رمضان هم قضاى آن روز را به جا آورد.

4. كسى كه در ماه رمضان از روى فراموشى يا بى اطلاعى، نيت روزه نكرده و در اثناى روز ملتفت شود، در صورتى كه كارى كه روزه را باطل مى كند انجام داده باشد، روزه ى آن روز باطل است ولى تا غروب از كارهاى باطل كننده ى روزه خوددارى كند، اما چنانچه تا هنگامى كه ملتفت روزه مى شود كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده باشد اگر بعد ازظهر است روزه باطل است، واگر پيش از ظهر است بنابر احتياط واجب بايد نيت روزه كند و روزه بگيرد و بعداً نيز روزه ى آن روز را قضا كند.

5. اگر براى روزه ى واجب غير ماه رمضان، مانند روزه ى كفاره يا قضا تا نزديك ظهر نيت نكند، چنانچه تا آن وقت كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده باشد، مى تواند نيت كند و روزه ى او صحيح است.

6. روزه ى مستحبى را در هر وقت از روز كه به فكر روزه بيفتد مى تواند نيت روزه كند و روزه ى او صحيح است، مشروط بر اين كه تا آن لحظه كارى كه موجب باطل شدن روزه است از او سر نزده باشد.

7. كسى كه روزه ى قضاى ماه رمضان بر او واجب است نمى تواند روزه ى مستحبى بگيرد حتى اگر زمانى كه وقت نيت روزه ى واجب تمام شده است (يعنى بعد از ظهر) هم نيت روزه ى مستحبى كند صحيح نيست، و چنانچه فراموش كند و روزه ى مستحبى بگيرد در صورتى كه در اثناى روز (چه پيش از ظهر باشد يا بعد ازظهر) يادش بيايد روزه ى مستحبى او باطل مى شود، حال اگر پيش ازظهر باشد مى تواند نيت روزه ى قضاى ماه رمضان كند و روزه اش درست است.

ص: 241

توجه

* كسى كه روزه ى قضاى ماه رمضان بر ذمه دارد اگر به نيت استحباب روزه بگيرد، به جاى روزه ى قضايى كه بر عهده اش هست محسوب نمى شود.

* كسى كه نمى داند روزه ى قضا بر عهده دارد يا نه، اگر به نيت آنچه كه شرعاً مأمور به آن است اعم از روزه ى قضا يا مستحبى، روزه بگيرد و در واقع روزه ى قضا بر عهده اش باشد به عنوان روزه ى قضا محسوب مى شود.

8. اگر مريض در اثناى روز ماه رمضان خوب شود، واجب نيست كه نيت روزه كند و آن روز را روزه بگيرد، ولى اگر پيش از ظهر باشد و كارى كه روزه را باطل مى كند از او سر نزده باشد احتياط مستحب آن است كه نيت روزه كند و روزه بگيرد و پس از ماه رمضان بايد آن روز را قضا كند.

3. نيت در يوم الشك

روزى كه انسان شك دارد كه آخر شعبان است يا اول ماه رمضان (يوم الشك) واجب نيست روزه بگيرد، و اگر بخواهد روزه بگيرد نمى تواند نيت روزه ى رمضان كند، بلكه مى تواند قصد روزه ى مستحبى آخر شعبان يا روزه ى قضا و مانند آن كند و اگر بعداً معلوم شود كه رمضان بوده از رمضان حساب مى شود و قضاى آن روز لازم نيست، و اگر در اثناى روز بفهمد كه ماه رمضان است بايد از همان لحظه نيت روزه ى رمضان كند.

4. استمرار در نيت
اشاره

1. در روزه، واجب است نيت، استمرار داشته باشد.

ص: 242

توجه

* آنچه گفتيم در ارتباط با روزه ى واجب معين از قبيل روزه ى ماه رمضان و نذر معين و مانند آن است، اما در روزه هاى مستحب و نيز روزه هاى واجب غير معين كه وجوب آن مخصوص به روز معينى نيست اگر تصميم بر قطع روزه بگيرد ولى كارى كه روزه را باطل مى كند از او سر نزند و بعداً دوباره تا پيش از ظهر - و در مستحب تا غروب - نيت روزه كند روزه ى او صحيح است.

تمرين

1. آيا روزه ى كسى كه اول شب نيت كند كه فردا روزه بگيرد و پس از آن به خواب رود و تا بعد از اذان صبح بيدار نشود صحيح است؟

2. روزه ى مستحبى را تا چه زمانى مى توان نيت كرد؟

3. كسى كه نمى داند روزه ى قضا دارد چنانچه روزه ى مستحبى بگيرد و بعد بفهمد روزه ى قضا داشته آيا به عنوان روزه ى قضا حساب مى شود؟

4. حكم يوم الشك را بيان نماييد؟

5. نيت قطع با نيت قاطع چه فرقى دارد؟

6. كسى كه در روزه ى ماه رمضان تصميم مى گيرد روزه اش را باطل كند، ولى قبل از اين كه عملى كه روزه را باطل مى كند انجام دهد از تصميم خود منصرف شود حكم روزه اش چيست؟

ص: 243

درس 60 روزه (3) مفطرات «1»

7. مفطرات
توجه

* به كارهايى كه روزه را باطل مى كند «مفطرات روزه» مى گويند.

1. خوردن و آشاميدن
اشاره

1. اگر روزه دار عمداً و آگاهانه چيزى بخورد يا بياشامد روزه ى او باطل مى شود، خواه آن چيز از

ص: 244

خوراكيها و آشاميدنيهاى معمول باشد و خواه از چيزهاى غير خوراكى مانند كاغذ يا پارچه و امثال آن، و خواه زياد باشد يا كم، مانند قطره هاى بسيار كوچك آب يا خرده ى كوچكى از نان.

2. اگر روزه دار چيزى را كه لاى دندان مانده است عمداً فرو ببرد، روزه اش باطل مى شود، اما اگر علم به وجود باقيمانده ى غذا در لاى دندانها و يا علم به رسيدن آن به حلق نداشته و يا فرو رفتن آن عمدى و با التفات نبوده روزه باطل نمى شود.

3. خوردن و آشاميدن از روى سهو و فراموشى روزه را باطل نمى كند و تفاوتى هم بين اقسام روزه از واجب و مستحب نيست.

4. فرو بردن آب دهان روزه را باطل نمى كند.

5. احتياط واجب آن است كه روزه دار از استعمال آمپولهاى مقوّى يا مغذّى، يا آمپولهايى كه به رگ تزريق مى شود و نيز انواع سِرُم ها خوددارى كند، ولى تزريق آمپول در عضله يا براى بى حس كردن و نيز دارو گذاشتن در زخمها و جراحتها اشكال ندارد.

6. احتياط واجب آن است كه روزه دار از مواد مخدرى كه از راه بينى يا زير زبان جذب مى شود خوددارى كند.

7. اگر موقعى كه مشغول خوردن غذا است بفهمد صبح شده، بايد لقمه را از دهان بيرون بياورد، و اگر عمداً آن را فرو ببرد روزه اش باطل است. (وظيفه ى كسى كه عمداً روزه را باطل كرده است بعداً گفته خواهد شد).

8. فرو بردن اخلاط سر و سينه تا به فضاى دهان نرسيده روزه را باطل نمى كند، اما اگر داخل فضاى دهان شود احتياط واجب آن است كه آن را فرو نبرد.

9. هرگاه خوردن قرص در حال روزه براى درمان فشار خون ضرورى باشد اشكال ندارد، ولى با خوردن آن، روزه باطل مى شود. (بر استفاده از قرص جهت درمان، عنوان خوردن صدق مى كند).

10. خونى كه از لثه بيرون مى آيد تا آن را فرو نبرده است روزه باطل نمى شود و چنانچه در آب دهان مستهلك شود (و از بين برود) محكوم به طهارت است و بلعيدن آن اشكال ندارد و مبطل روزه نخواهد بود، و همچنين در صورت شك در همراه بودن آب دهان با خون، فرو بردن آن اشكال ندارد و به صحت روزه ضرر نخواهد زد.

ص: 245

توجه

* به صرف بيرون آمدن خون از دهان، روزه باطل نمى شود، ولى واجب است از رسيدن آن به حلق جلوگيرى كند.

2. جماع (آميزش جنسى)

1. آميزش جنسى روزه را باطل مى كند، هر چند منى بيرون نيايد.

2. اگر فراموش كند كه روزه است و آميزش جنسى كند، روزه ى او باطل نمى شود، ولى هر لحظه كه يادش آمد بايد فوراً از حال آميزش خارج شود وگرنه روزه اش باطل است.

3. استمنا (خودارضايى جنسى)

1. استمنا حرام است و اگر روزه دار عمداً كارى كند كه منى از او بيرون بيايد روزه اش باطل مى شود.

2. محتلم شدن در روز (خروج منى در حال خواب) روزه را باطل نمى كند، و هرگاه روزه دار بداند كه اگر در روز بخوابد محتلم مى شود، لازم نيست از خواب خود جلوگيرى كند.

3. اگر روزه دار در حال بيرون آمدن منى از خواب بيدار شود واجب نيست از آن جلوگيرى كند.

4. دروغ بستن به خدا و پيامبران و معصومين (ع)

1. دروغ بستن به خدا و پيامبران و معصومين (ع) حرام است و بنابر احتياط (واجب) موجب باطل شدن روزه مى شود، هر چند بعداً توبه كند و بگويد كه دروغ بسته است.

2. نقل رواياتى كه در كتب آمده است و انسان نمى داند كه دروغ باشد، اشكال ندارد، هر چند احتياط (مستحب) آن است كه آنها را با نسبت به آن كتاب نقل كند (مثلاً بگويد: در فلان كتاب چنان نوشته شده است كه پيامبر (ص) فرمود...).

5. رساندن غبار غليظ به حلق

1. روزه دار بنابر احتياط واجب بايد غبار غليظ را، مانند غبارى كه از جارو كردن زمين خاكى بر مى خيزد فرو ندهد، ولى صرف داخل شدن غبار در دهان و بينى بدون اين كه به حلق برسد روزه را باطل نمى كند، همچنين دود سيگار و ديگر دخانيات بنابر احتياط واجب روزه را باطل مى كند.

2. هرگاه روزه دار مبتلا به تنگى نفس شديد، ماده يى را به كار ببرد كه از هواى فشرده همراه با دارويى هر چند به صورت گاز يا پودر تشكيل شده و وارد حلق مى شود روزه اشكال ندارد.

ص: 246

تمرين

1. مفطرات روزه را بر شمريد.

2. تزريق آمپول و ساير تزريقات در حال روزه چه حكمى دارد؟

3. آيا خوردن قرص فشار خون در حال روزه جايز است و به روزه ضرر نمى زند؟

4. آيا احتلام در روز، روزه را باطل مى كند؟

5. آيا نقل رواياتى كه در كتب آمده و انسان نمى داند دروغ است در حال روزه جايز است؟

6. حكم استعمال دخانيات، مانند سيگار در حال روزه چيست؟

ص: 247

درس 61 روزه (4) مفطرات «2»

6. فرو بردن سر در آب

1. اگر روزه دار عمداً تمام سر را در آب فرو ببرد، بنابر احتياط واجب روزه اش باطل است و بايد روزه ى آن روز را قضا كند.

2. در حكم مسأله ى قبل فرقى نيست ميان اين كه در هنگام فرو بردن سر در آب، بدن او نيز در آب باشد يا اين كه بدن او در بيرون باشد و فقط سر را در آب فرو ببرد.

3. اگر نصف سر را در آب فرو ببرد و سپس بيرون بياورد و نصف ديگر سر را در آب فرو كند روزه اش باطل نمى شود.

4. اگر تمام سر زير آب برود ولى مقدارى از موها بيرون بماند روزه باطل مى شود.

5. اگر شك كند كه تمام سر زير آب رفته يا نه، روزه اش صحيح است.

6. اگر روزه دار بى اختيار در آب بيفتد و تمام سر او را آب بگيرد روزه اش باطل نمى شود، ولى بايد فوراً سر را از زير آب خارج كند، همچنين اگر فراموش كند كه روزه است و سر در آب فرو ببرد روزه ى او باطل نمى شود، ولى هرگاه يادش آمد بايد فوراً سر را بيرون بياورد.

7. كسى كه با پوشيدن لباس مخصوص (مانند لباس غواصى) بدون اين كه بدنش خيس شود در آب فرو رود، اگر لباس به سر او چسبيده باشد، صحت روزه اش محل اشكال است و بنابر احتياط واجب قضاى آن لازم است.

8. آب ريختن روى سر توسط ظرف و مانند آن به صحت روزه ضرر نمى رساند.

ص: 248

7. باقى ماندن بر جنابت و حيض و نفاس تا اذان صبح
اشاره

1. كسى كه در شب ماه رمضان دچار جنابت است بايد تا پيش از اذان صبح غسل كند و اگر عمداً تا آن هنگام غسل نكند روزه اش باطل است. اين حكم در مورد روزه ى قضاى ماه رمضان نيز جارى است.

توجه

* اگر در شب ماه رمضان جنب شود و بدون تعمد تا اذان صبح غسل نكند، مثل اين كه در خواب جنب شود و خواب او تا بعد از اذان صبح ادامه يابد روزه اش صحيح است.

* باطل شدن روزه به خاطر بقاى بر جنابت، مخصوص روزه ى ماه رمضان و قضاى آن است و در روزه هاى ديگر به خصوص روزه ى مستحبى موجب بطلان نمى شود.

2. اگر جنب در روزه ى ماه رمضان غسل جنابت را در شب تا طلوع فجر فراموش كند و با حالت جنابت صبح نمايد روزه اش باطل است و احتياط (واجب) اين است كه قضاى روزه ى ماه رمضان هم در اين حكم به آن ملحق شود، ولى در ساير روزه ها، روزه بر اثر آن باطل نمى شود.

3. اگر شخصى در حال جنابت چند روز روزه بگيرد و نداند كه طهارت از جنابت شرط صحت روزه است، روزه هايى كه در اين چند روز گرفته باطل است و بايد آنها را قضا نمايد.

4. اگر شخصى در ماه مبارك رمضان با آب نجس غسل كند و بعد از چند روز متوجه شود كه آن آب نجس بوده است، روزه هاى او محكوم به صحت است.

5. كسى كه در شب ماه رمضان وظيفه دارد غسل كند، اگر به دليل تنگى وقت يا مضر بودن آب و امثال آن نتواند غسل كند، بايد تيمم بدل از غسل به جا آورد.

توجه

* كسى كه وظيفه ى او تيمم است جايز است عمداً خود را در شبهاى ماه مبارك رمضان جنب كند به شرط اين كه بعد از جنب شدن، وقت كافى براى تيمم داشته باشد.

* هرگاه كسى قبل از اذان صبح، غسل جنابت و يا تيمم بدل از آن را انجام دهد روزه ى او صحيح است، هر چند بعد از اذان صبح بدون اختيار از او منى خارج شود.

6. اگر در حال روزه در خواب جنب شود روزه باطل نمى شود، بنابراين اگر قبل از اذان صبح يا

ص: 249

بعد از آن بخوابد و در خواب جنب شده و بعد از اذان بيدار شود، جنابت به روزه ى آن روز او ضرر نمى زند. بلى واجب است كه براى نماز غسل كند و مى تواند غسل را تا وقت نماز به تأخير بيندازد.

توجه

* اگر روزه دار در روز ماه رمضان و ساير ايام كه روزه است در حال خواب جنب شده، پس از بيدار شدن واجب نيست فوراً غسل كند.

7. كسى كه در بيدارى جنب شده يا پس از جنب شدن در حال خواب، بيدار شده و مى داند كه اگر به خواب رود، تا پيش از اذان صبح براى غسل بيدار نخواهد شد، جايز نيست قبل از غسل كردن بخوابد، و اگر خوابيد و پيش از اذان، غسل نكرد روزه اش باطل است، ولى اگر احتمال مى دهد كه پيش از اذان صبح براى غسل بيدار خواهد شد و تصميم بر غسل داشته باشد ولى بيدار نشود روزه اش صحيح است، ولى اگر دوباره خوابيد و تا صبح بيدار نشد بايد قضاى آن روز را به جا آورد.

توجه

* هرگاه در شب ماه رمضان قبل از فجر شك كند كه محتلم شده يا نه، ولى به شك خود اعتنا نكند و دوباره بخوابد و بعد از اذان صبح بيدار شود و متوجه گردد كه قبل از طلوع فجر محتلم شده است، چنانچه بعد از بيدارى اول، اثرى از احتلام در خود مشاهده نكند بلكه فقط احتمال آن را بدهد و چيزى بر او كشف نشود و تا بعد از اذان بخوابد روزه اش صحيح است، هر چند بعد از آن معلوم شود كه احتلام او مربوط به قبل از اذان صبح است، همچنين اگر قبل از اذان صبح متوجه احتلام خود نشود و دوباره بخوابد و بعد از اذان صبح بيدار شود و متوجه گردد كه قبل از اذان صبح محتلم شده است روزه اش صحيح است.

8. زنى كه از عادت ماهانه پاك شده و بايد غسل كند، و همچنين زنى كه از نفاس (خونريزى زايمان) پاك شده و غسل بر او واجب است، اگر غسل را تا اذان صبح روز ماه رمضان تأخير اندازد روزه اش باطل است.

9. زن روزه دار اگر در اثناى روز خون حيض يا نفاس ببيند روزه اش باطل مى شود، اگر چه نزديك مغرب باشد.

ص: 250

توجه

* اگر زنى در حال روزه ى نذرى معين حيض شود روزه اش باطل مى شود و قضاى آن بعد از طهارت واجب است.

8. اماله كردن با مايعات

1. اماله كردن با چيز روان، اگر چه از روى ناچارى و براى معالجه باشد، روزه را باطل مى كند.

2. داروهاى مخصوصى براى معالجه ى بعضى از بيماريهاى زنان وجود دارد (شيافهاى روغنى) كه در داخل بدن گذاشته مى شود، استفاده از اين داروها به روزه ضرر نمى رساند.

9. قى كردن عمدى
اشاره

1. هرگاه روزه دار عمداً قى كند اگر چه به واسطه ى بيمارى و مانند آن ناچار به اين كار باشد، روزه اش باطل مى شود، ولى اگر سهواً يا بى اختيار قى كند اشكال ندارد.

2. اگر در هنگام آروغ زدن، چيزى در دهانش بيايد بايد آن را بيرون بريزد و اگر بى اختيار فرو رود روزه اش صحيح است.

چند نكته در ارتباط با مفطرات روزه

* هرگاه روزه دار عمداً و از روى اختيار كارى كه روزه را باطل مى كند انجام دهد روزه ى او باطل مى شود و چنانچه از روى عمد نباشد، مثل اين كه پايش بلغزد و در آب فرو رود، يا از روى فراموشى غذا بخورد، يا به زور چيزى در گلوى او بريزند روزه اش، باطل نمى شود و تفاوتى هم بين اقسام روزه از واجب، مستحب، ماه رمضان و غيره نيست.

توجه

* هرگاه روزه دار خودش بر اثر اكراه ديگرى مرتكب مفطرى شود (و به عبارت ديگر مجبورش كنند كه خودش افطار كند، مثلاً به او بگويند اگر غذا نخورى ضرر جانى يا مالى به تو مى زنيم و او خودش براى جلوگيرى از ضرر، غذا بخورد) روزه اش باطل مى شود.

* اگر روزه دار سهواً يكى از كارهايى را بكند كه موجب باطل شدن روزه است و سپس به خيال اين كه روزه اش باطل شده، عمداً بار ديگر يكى از آن كارها را انجام دهد، روزه ى او باطل مى شود.

ص: 251

* هرگاه كسى شك كند مفطرى انجام داده است يانه، مثلاً غبار غليظى كه وارد دهان شده آن را فروبرده است يا نه، يا آبى كه داخل دهان كرده بيرون ريخته يا نه، روزه اش صحيح است.

تمرين

1. كسى كه با پوشيدن لباس مخصوص (مانند لباس غواصى) بدون اين كه بدنش خيس شود در آب فرو رود روزه اش چه حكمى دارد؟

2. آيا زير دوش رفتن يا ريختن آب بر روى سر توسط ظرف و مانند آن، روزه را باطل مى كند؟

3. آيا جايز است شخص جنب بعد از طلوع آفتاب غسل جنابت نمايد و روزه ى قضا يا مستحب بگيرد؟

4. اگر جنب در روزه ى ماه رمضان يا روزه هاى ديگر غسل جنابت را در شب تا طلوع فجر فراموش كند و در اثناى روز به يادش بيفتد چه حكمى دارد؟

5. اگر مكلف در شب ماه رمضان قبل از اذان صبح بيدار شود و ببيند محتلم شده است و دوباره پيش از اذان صبح به اميد اين كه براى غسل كردن بيدار مى شود بخوابد و تا بعد از اذان در خواب بماند روزه اش چه حكمى دارد؟

6. اگر روزه دار در هنگام آروغ زدن، چيزى در دهانش بيايد وظيفه اش چيست؟

ص: 252

درس 62 روزه (5) كفاره ى افطار عمدى روزه ى ماه مبارك رمضان

8. كفاره ى افطار عمدى روزه ى ماه مبارك رمضان
1. وجوب كفاره و موارد آن
اشاره

1. هرگاه در ماه مبارك رمضان كارهايى كه روزه را باطل مى كند را از روى عمد و اختيار و بدون عذر شرعى انجام دهد، علاوه بر اين كه روزه ى او باطل مى شود و قضا دارد كفاره نيز بر او واجب است اعم از اين كه هنگام انجام مفطر، عالم به وجوب كفاره باشد يا نه.

توجه

* اگر فردى به خاطر عذرى احتمال دهد كه روزه ى ماه مبارك رمضان بر او واجب نيست و به همين دليل روزه نگيرد ولى بعداً معلوم شود كه روزه بر او واجب بوده، علاوه بر قضا، كفاره هم بر او واجب است. (صرف احتمال عدم وجوب روزه ى ماه مبارك رمضان براى افطار كافى نيست). بلى اگر افطار به علت ترس از ضرر باشد و ترس هم منشأ عقلايى داشته باشد كفاره ندارد، ولى قضا بر او واجب است.

* اگر به سبب بى اطلاعى از حكم شرعى، كارى را انجام دهد كه روزه را باطل مى كند، مثل اين كه نمى دانست سر زير آب كردن روزه را باطل مى كند و سر زير آب كرد، روزه اش باطل است و بايد آن را قضا كند، ولى كفاره بر او واجب نيست.

* اگر كارى را انجام دهد كه مى داند حرام است، ولى نمى دانسته كه روزه را باطل مى كند

ص: 253

علاوه بر قضا، بنابر احتياط واجب بايد كفاره بدهد.

* اگر به جهتى باطل كردن روزه براى او جايز يا واجب شود، مانند اين كه او را مجبور كنند كارى كه روزه را باطل مى كند انجام دهد، يا براى نجات جان غريق خود را در آب بيندازد، در اين صورت، كفاره بر او واجب نيست، ولى بايد قضاى آن روز را به جا آورد.

2. اگر چيزى از اندرون روزه دار به دهان او برگردد، نبايد آن را دوباره فرو برد، و اگر عمداً فرو ببرد قضا و كفاره بر او واجب است.

3. اگر روزه دار به گفته ى كسى كه مى گويد مغرب شده و اعتماد به گفته ى او نيست، افطار كند و سپس بفهمد كه مغرب نبوده، قضا و كفاره بر او واجب مى شود.

4. هرگاه روزه دار در ماه رمضان با همسر خود كه روزه دار است جماع كند و زن نيز به آن راضى باشد بر هر يك از آنان حكم افطار عمدى جارى است و علاوه بر قضا، كفاره هم بر هر دو واجب است.

2. مقدار كفاره و كيفيت آن
توجه

* از آن جايى كه در اين دوران ظاهراً برده يى وجود ندارد كه بتوان آزاد كرد مكلف بايد يكى از آن دو كار ديگر را انجام دهد.

* در مقدار كفاره تفاوتى نيست بين آن كه روزه دار، به چيز حلال روزه ى خود را باطل كند يا به چيز حرام، مثل زنا يا استمنا يا خوردن و آشاميدن حرام، گر چه احتياط مستحب در افطار به چيز حرام آن است كه كفاره ى جمع بپردازد يعنى هم يك برده آزاد كند و هم دو ماه روزه بگيرد و هم شصت فقير را غذا دهد.

* هرگاه هيچ يك از اين سه كار ممكن نشود بايد به هر تعداد فقير كه قادر است غذا بدهد و احتياط (واجب) آن است كه استغفار نيز بكند و اگر به هيچ وجه قادر به دادن غذا به فقرا نيست فقط كافى است كه استغفار كند يعنى با دل و زبان بگويد: «اَسْتَغْفِرُاللهَ» (از خداوند بخشايش

ص: 254

مى طلبم).

* كسى كه به خاطر عدم توانايى بر روزه و غذا دادن به فقير، وظيفه اش استغفار است، اگر بعدها تمكن پيدا كرد كه روزه بگيرد يا به فقرا غذا دهد، لازم نيست اين كار را بكند، گر چه موافق احتياط مستحبى است.

2. كسى كه مى خواهد دو ماه كفاره ى روزه ى ماه رمضان را بگيرد بايد يك ماه تمام و حداقل يك روز از ماه دوم را پى درپى بگيرد و اگر بقيه ى ماه دوم پى درپى نباشد اشكال ندارد.

3. زنى كه مى خواهد شصت روز روزه ى كفاره بگيرد و در اثناى روز به روزهاى عادت ماهانه و امثال آن برسد پس از پايان آن روزها مى تواند بقيه ى روزه ها را بگيرد و لازم نيست آنها را از سر بگيرد.

5. كسى كه براى كفاره ى روزه مى خواهد به شصت فقير غذا دهد (به شرحى كه در مسأله ى قبل گفتيم) اگر به شصت فقير دسترسى دارد نمى تواند سهم دو نفر يا بيشتر را به يك نفر بدهد، بلكه لازم است به تمام شصت نفر به اندازه ى سهم هر يك غذا بدهد. البته مى تواند به عدد افراد خانواده ى شخص فقير مقدار سهم آنان را به او واگذار كند و او آن را مصرف آنان نمايد.

توجه

* در فقير، تفاوتى ميان بچه و بزرگ و زن و مرد نيست.

3. احكام كفاره

1. اگر روزه دار در يك روز بيش از يك بار كارى كه روزه را باطل مى كند انجام دهد فقط يك كفاره بر او واجب مى شود. بلى اگر اين كار، آميزش جنسى يا استمنا باشد احتياط واجب آن است كه به عدد دفعات آميزش جنسى يا استمنا كفاره بدهد.

2. كسى كه عمداً روزه ى خود را باطل كرده، اگر پس از آن به سفر برود كفاره از او ساقط

ص: 255

نمى شود، بنابراين اگر با حالت جنابت از خواب بيدار شود و علم به جنب بودن خود داشته باشد و قبل از فجر اقدام به غسل يا تيمم نكند و براى فرار از روزه تصميم بگيرد بعد از طلوع فجر مسافرت كند و اين كار را نيز انجام دهد، صرف تصميم و قصد سفر در شب و رفتن به مسافرت در روز براى سقوط كفاره از او كافى نيست.

3. كسى كه كفاره بر او واجب شده، لازم نيست كه آن را فوراً بدهد، ولى نبايد آن را به قدرى تأخير بيندازد كه كوتاهى در اداى واجب شمرده شود.

4. كفاره ى واجب را اگر چند سال بگذرد و ندهد، چيزى بر آن اضافه نمى شود.

5. در كفاره ى روزه، بين قضا و كفاره، ترتيب واجب نيست.

تمرين

1. هرگاه كسى به واسطه ى بى اطلاعى و ندانستن مسأله كارى را انجام دهد كه مى داند حرام است ولى نمى دانسته كه روزه را باطل مى كند، آيا قضاى روزه هاى آن روزها كافى است؟

2. اگر مردى با همسر خود در ماه رمضان جماع كند و زن نيز راضى به آن باشد چه حكمى دارد؟

3. مقدار كفاره ى افطار عمدى ماه مبارك رمضان را بيان نماييد.

4. حكم كسى كه با آميزش جنسى حرام يا استمنا يا خوردن و نوشيدن حرام روزه ى خود را در ماه رمضان باطل نموده چيست؟

5. اگر روزه دار در يك روز بيش از يك بار كارى كه روزه را باطل مى كند انجام دهد چه وظيفه يى دارد؟

6. آيا كفاره ى واجب را اگر چند سال بگذرد و ندهد چيزى بر آن اضافه مى شود؟

ص: 256

درس 63 روزه (6) كفاره ى افطار قضاى ماه رمضان - كفاره ى تأخير - فديه

9. كفاره ى افطار قضاى ماه رمضان
1. وجوب كفاره و موارد آن
اشاره

كسى كه قضاى روزه ى ماه رمضان را گرفته جايز نيست بعد از ظهر روزه را باطل كند و اگر عمداً چنين كارى را انجام دهد بايد كفاره بپردازد.

توجه

* كسى كه روزه ى قضاى ماه رمضان را به جا مى آورد مى تواند پيش از ظهر روزه را افطار كند، به شرط اين كه وقت براى قضاى روزه تنگ نباشد، اما اگر وقت، تنگ باشد مثلاً پنج روز قضا به ذمه دارد و پنج روز هم بيشتر به ماه رمضان باقى نمانده افطار پيش از ظهر (همچون افطار بعد از ظهر) براى او به احتياط (واجب) جايز نيست، هر چند اگر افطار كند كفاره ندارد.

* اگركسى براى گرفتن روزه ى قضاى ماه رمضان اجير شود و بعد از زوال افطار كند كفاره بر او واجب نيست.

2. مقدار كفاره

كفاره ى افطار قضاى ماه رمضان عبارت است از غذا دادن به ده فقير و اگر نمى تواند واجب است سه روز روزه (بنابر احتياط واجب پى در پى) بگيرد.

ص: 257

10. كفاره ى تأخير
1. وجوب كفاره و مورد آن
اشاره

كسى كه روزه ى ماه رمضان را به واسطه ى عذرى نگيرد و تا رمضان آينده هم به خاطر سهل انگارى و بدون عذر قضاى آن را به جا نياورد بايد بعداً روزه را قضا كند و براى هر روز كفاره ى تأخير بدهد، اما اگر قضاى روزه ى ماه رمضان را به علت استمرار عذرى كه مانع روزه گرفتن است، مانند مسافرت تا ماه رمضان سال آينده به تأخير اندازد قضاى روزه هايى كه از او فوت شده كافى است و واجب نيست كفاره بدهد، هر چند احتياط (مستحب) در جمع بين قضا و كفاره است. ناگفته نماند در خصوص بيمارى، توضيحى وجود دارد كه خواهد آمد.

توجه

* كفاره ى تأخير قضاى روزه تا ماه رمضان سال بعد، بر اثر جهل به وجوب آن ساقط نمى شود، بنابراين اگر شخصى به خاطر جهل به وجوب قضاى روزه تا قبل از ماه رمضان سال آينده قضاى روزه هايش را به تأخير اندازد بايد براى هر روز كفاره ى تأخير بدهد.

* كفاره ى تأخير قضاى روزه ى ماه رمضان - هر چند به مدت چند سال هم به تأخير افتاده باشد - يك بار واجب است و با گذشت سالها متعدد نمى شود، بنابراين اگر قضاى روزه ى ماه رمضان را چند سال به تأخير اندازد بايد قضا را به جا آورد و براى هر روز يك كفاره ى تأخير بدهد.

2. مقدار كفاره
اشاره

كفاره ى تأخير عبارت است از يك مد طعام كه بايستى به فقير داده شود.

توجه

* كسى كه بايد براى هر روز يك مد طعام بدهد مى تواند كفاره ى چند روز را به يك فقير بدهد.

ص: 258

11. فديه
1. موارد فديه
اشاره

1. زن باردارى كه خوف از ضرر روزه بر جنين خود دارد و خوف وى هم داراى منشاء عقلايى باشد بايد روزه اش را افطار كند و براى هر روزى فديه بدهد و قضاى روزه را هم بعداً به جا آورد.

2. زن شيردهى كه به دليل كم يا خشك شدن شيرش بر اثر روزه، خوف ضرر برطفل خود دارد بايد روزه اش را افطار كند و براى هر روزى فديه بدهد و قضاى روزه را هم بعداً به جا آورد.

3. بيمارى كه به واسطه ى بيمارى، روزه ى ماه رمضان را نگرفته و بيماريش تا ماه رمضان سال بعد ادامه پيدا كرده است، قضاى روزه هايى را كه نگرفته واجب نيست، فقط بايد براى هر روزى فديه بپردازد.

توجه

* زنى كه به علت بيمارى از روزه گرفتن معذور است و به جهت ادامه ى بيمارى قادر بر قضا كردن آنها تا ماه رمضان سال آينده هم نيست فديه بر خود او واجب است و چيزى بر عهده ى شوهرش نيست.

* زنى كه در دو سال متوالى به دليل عذر شرعى، روزه ى ماه رمضان را نگرفته، اگر عذر او در خوردن روزه، خوف از ضرر روزه بر جنين يا كودكش بوده بايد علاوه بر قضا، براى هر روزى فديه هم بپردازد و چنانچه قضا را بعد از رمضان، تا ماه رمضان سال بعد بدون عذر شرعى به تأخير انداخته علاوه بر قضا و فديه، كفاره ى تأخير هم بر او واجب است و اگر روزه براى خودش ضرر داشته و به جهت ضرر داشتن قادر بر قضاى روزه تا رمضان سال بعد نبوده بايد براى هر روزى فديه بپردازد و قضاى روزه بر او واجب نيست.

ص: 259

2. مقدار فديه

مقدار فديه همان مقدار كفاره ى تأخير است يعنى يك مد طعام كه بايستى به فقير داده شود.

يك نكته در ارتباط با كفاره

* اگر نذر كند كه روز معينى را روزه بگيرد، چنانچه در آن روز عمداً روزه نگيرد يا روزه اش را باطل كند بايد كفاره بدهد.

توجه

* كفاره ى نذر همان كفاره ى قسم است كه در جاى خود گفته خواهد شد.

تمرين

1. مورد و مقدار كفاره ى افطار قضاى ماه رمضان را بيان نماييد.

2. مورد و مقدار كفاره ى تأخير چيست؟

3. آيا كفاره ى تأخير بر كسى كه بر اثر جهل به وجوب قضاى روزه تا قبل از ماه رمضان سال آينده، قضاى روزه هايش را به تأخير انداخته واجب است؟

4. موارد فديه كدامند؟

5. زنى به علت بيمارى از روزه گرفتن معذور است و قادر بر قضا كردن آنها تا ماه رمضان سال آينده هم نيست، در اين صورت آيا كفاره بر او واجب است يا بر شوهرش؟

6. زنى در دو سال متوالى در ماه مبارك رمضان حامله بوده و قدرت روزه گرفتن در آن ايام را نداشته است، ولى در حال حاضر توانايى روزه گرفتن را دارد حكم او چيست؟

ص: 260

درس 64 روزه (7) جاهايى كه قضا واجب است ولى كفاره واجب نيست - احكام قضاى روزه - احكام روزه ى قضاى پدر و مادر - احكام روزه ى مسافر

12. جاهايى كه قضا واجب است ولى كفاره واجب نيست

1. كسى كه در روز ماه رمضان نيت روزه نمى كند، يا از روى ريا روزه مى گيرد ولى هيچيك از كارهايى را كه موجب باطل شدن روزه است انجام نمى دهد قضاى آن روز بر او واجب است، ولى كفاره واجب نيست.

2. كسى كه در ماه رمضان غسل جنابت را فراموش كرده و با حال جنابت يك يا چند روز، روزه بگيرد قضاى آن روزها بر او واجب است.

3. اگر در سحر ماه رمضان بدون اين كه تحقيق كند صبح شده يا نه، كارى كه روزه را باطل مى كند انجام دهد، سپس معلوم شود كه در آن هنگام صبح شده بوده است، بايد قضاى آن روز را بگيرد، ولى اگر تحقيق كند و بداند كه صبح نشده و چيزى بخورد، و بعد معلوم شود كه صبح بوده است قضاى آن روز بر او واجب نيست.

4. اگر در روز ماه رمضان به خاطر تاريكى هوا يقين كند كه مغرب شده يا كسانى كه خبر آنها شرعاً حجت است بگويند مغرب شده، و افطار كند سپس معلوم شود كه هنوز در آن هنگام مغرب نبوده است بايد قضاى آن روز را به جا آورد.

ص: 261

5. اگر بر اثر ابر گمان كند كه مغرب شده و افطار كند، بعد معلوم شود كه مغرب نبوده است، قضاى آن روز بر او واجب نيست.

6. در سحر ماه رمضان تا وقتى يقين به طلوع فجر نكرده است مى تواند كارهايى را كه موجب باطل شدن روزه است انجام دهد، ولى اگر بعداً معلوم شد كه در آن هنگام صبح شده بوده است حكم آن در مسأله ى «3» گفته شد.

7. در روز ماه رمضان تا وقتى يقين به فرارسيدن مغرب نكرده باشد نمى تواند افطار كند، و اگر با يقين به مغرب افطار كرد و بعد معلوم شد كه مغرب نشده بوده است حكم آن در مسأله ى «4 و 5» گفته شد.

8. اگر روزه دار در هنگام وضو كه مستحب است قدرى آب در دهان بگرداند و مضمضه كند، اين كار را كرد و آب بى اختيار فرو داده شد روزه اش صحيح است و قضا بر او واجب نيست، ولى اگر اين كار را نه براى وضو بلكه براى خنك شدن و امثال آن انجام داد و آب بى اختيار به حلق او فرو رفت، بايد قضاى آن روز را به جا آورد.

13. احكام قضاى روزه
اشاره

1. كسى كه يك يا چند روز بى هوش و در حال اغما بوده و روزه ى واجب از او فوت شده، لازم نيست قضاى روزه آن روزها را به جا آورد.

2. كسى كه به خاطر مستى، روزه از او فوت شده، مانند اين كه بر اثر مستى نيت روزه نكرده هر چند همه روز را امساك كرده باشد، قضاى روزه يى كه از او فوت شده واجب است.

3. كسى كه نيت روزه كرده ولى سپس مست شده و همه يا بخشى از روز را با حال مستى گذرانيده بنا به احتياط (واجب) بايد روزه ى آن روز را قضا كند، مخصوصاً در مستى هاى شديد كه موجب زائل شدن عقل است.

توجه

* در اين مسأله و مسأله ى قبل فرقى نيست ميان اين كه صَرف ماده ى سكرآور براى او حرام باشد يا به خاطر بيمارى يا بى اطلاعى از موضوع، حلال بوده باشد.

4. زن بايد ايامى را كه به خاطر عادت ماهيانه و يا زايمان روزه نگرفته پس از ماه رمضان قضا كند.

ص: 262

5. كسى كه چند روز از ماه رمضان را به خاطر عذرى روزه نگرفته، و تعداد آن روزها را نمى داند، مثلاً نمى داند كه آيا در روز بيست و پنجم ماه رمضان به سفر رفته تا روزه هايى كه از او فوت شده مثلاً شش روز باشد يا در روز بيست و ششم رفته كه پنج روز باشد مى تواند مقدار كمتر را قضا كند و اما در صورتى كه هنگام شروع عذر (مثلاً سفر) را مى داند، مثلاً مى داند كه در روز پنجم ماه به سفر رفته ولى نمى داند كه در شب دهم برگشته تا پنج روز فوت شده باشد يا شب يازدهم برگشته تا شش روز فوت شده باشد، در اين صورت احتياط (واجب) آن است كه مقدار بيشتر را قضا كند.

6. اگر از چند ماه رمضان روزه ى قضا داشته باشد، قضاى هر كدام را كه اول بگيرد مانع ندارد، ولى اگر وقت قضاى آخرين ماه رمضان تنگ باشد، مثلاً پنج روز از رمضان آخر قضا داشته باشد و پنج روز هم به ماه رمضان مانده باشد، در اين صورت احتياط (واجب) آن است كه قضاى رمضان آخر را بگيرد.

7. كسى كه روزه ى قضاى ماه رمضان را به جا مى آورد مى تواند پيش از ظهر روزه را افطار كند به شرط اين كه وقت براى قضاى روزه، تنگ نباشد، ولى بعد ازظهر جايز نيست.

8. هرگاه به واسطه ى بيمارى، روزه ى ماه رمضان را نگيرد و بيمارى او تا ماه رمضان سال بعد طولانى شود قضاى روزه هايى را كه نگرفته واجب نيست، ولى اگر به واسطه ى عذر ديگرى (مثلاً به خاطر مسافرت) روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقى بماند واجب است روزه هايى را كه نگرفته بعد از ماه رمضان قضا كند، همچنين اگر ترك روزه به خاطر بيمارى بوده، بعد بيمارى رفع شده و عذر ديگرى مانند مسافرت پيش آمده است.

يك نكته در ارتباط با قضاى روزه

* ناتوانى از گرفتن روزه و قضاى آن به صرف ضعف و عدم قدرت موجب سقوط قضاى روزه نمى شود، بنابراين دخترى كه به سن تكليف رسيده، ولى به علت ضعف جسمانى، توانايى روزه گرفتن ندارد و تا ماه رمضان آينده هم نمى تواند قضاى آن را به جا آورد واجب است روزه هايى كه از او فوت شده را قضا كند، همچنين فردى كه چند سال روزه نگرفته و فعلاً توبه كرده و به سوى خدا بازگشته و تصميم بر جبران آنها دارد، واجب است تمام روزه هاى فوت شده را قضا كند و چنانچه نتواند، قضاى روزه ها از او ساقط نمى شود و بر عهده اش مى ماند.

ص: 263

14. احكام روزه ى قضاى پدر و مادر

1. اگر پدر و نيز بنا به احتياط واجب، مادر روزه هاى خود را به خاطر عذرى غير از سفر به جا نياورده و با اين كه مى توانسته آن را قضا كند، قضا نيز نكرده است بر پسر بزرگتر آنان واجب است كه پس از مرگ آنان، خودش يا به وسيله ى اجير قضاى آن روزه را به جا بياورد، و اما آنچه به خاطر سفر به جا نياورده اند واجب است حتى در صورتى كه فرصت و امكان قضا را هم نيافته اند، آن را قضا كند.

2. روزه هايى را كه پدر يا مادر عمداً به جا نياورده اند بنا بر احتياط (واجب) بايد به وسيله ى پسر بزرگتر - شخصاً يا با گرفتن اجير - قضا شود.

3. در نماز و روزه قضاى پدر و مادر، ترجيحى بين نماز و روزه نيست و هر يك را مى توان بر ديگرى مقدم داشت.

15. احكام روزه ى مسافر
اشاره

1. كسى كه در ماه رمضان مسافرت مى كند در هر مورد كه نماز را بايد شكسته بخواند نبايد روزه بگيرد، و در هر مورد كه بايد نماز چهار ركعتى (تمام) بخواند، مانند مسافرى كه ده روز در يك محل قصد ماندن مى كند يا اين كه مسافرت شغل اوست واجب است روزه را نيز به جا بياورد. (مگر در مواردى كه استثنا شده است).

2. هرگاه روزه دار بعد از ظهر مسافرت نمايد بايد روزه ى خود را تمام كند، اما اگر پيش از ظهر مسافرت نمايد روزه اش باطل است، ولى قبل از آن كه به حد ترخص برسد نمى تواند روزه را افطار كند و اگر پيش از آن افطار كند بنابر احتياط كفاره ى (افطار عمدى روزه ى ماه رمضان) بر او واجب است. البته اگر از حكم مسأله غافل بوده كفاره ندارد.

3. هرگاه مسافر پيش از ظهر وارد وطن شود يا به جايى برسد كه قصد ده روز توقف دارد، چنانچه كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده باشد بايد روزه بگيرد و اگر انجام داده بايد بعداً قضا كند، ولى اگر بعد از ظهر وارد شود نمى تواند روزه بگيرد.

4. مسافرت در ماه رمضان هر چند براى فرار از روزه باشد جايز است. البته بهتر است به سفر نرود مگر اين كه سفر براى كار نيكو يا لازمى باشد.

ص: 264

يك نكته در ارتباط با روزه ى مسافر

* مسافرى كه تصميم به اعتكاف در مسجد الحرام دارد اگر قصد اقامت ده روز در مكه ى مكرمه نمايد و يا نذر كرده باشد كه در سفر روزه بگيرد بر او واجب است بعد از اين كه دو روز روزه گرفت، اعتكاف خود را با روزه ى روز سوم كامل كند، ولى اگر قصد اقامت و يا نذر روزه در سفر نكرده باشد، روزه ى او در سفر صحيح نيست و با عدم صحتِ روزه، اعتكاف هم صحيح نيست.

تمرين

1. اگر روزه دار قدرى آب در دهان بگرداند و بى اختيار فرو رود روزه اش باطل مى شود؟

2. كسى كه از چند ماه رمضان روزه ى قضا داشته باشد چگونه بايد روزه ها را قضا كند؟

3. دختر نه ساله يى كه روزه بر او واجب شده و به دليل دشوارى، روزه اش را افطار كرده، آيا قضا بر او واجب است؟

4. حكم روزه ى قضاى پدر و مادر را توضيح دهيد.

5. اگر شخصى بخواهد قبل از زوال به محل اقامتش برسد ولى در راه به خاطر پيشامد حادثه يى نتواند در زمان معين به مقصد برسد، آيا روزه ى او اشكال دارد؟

6. آيا مسافرت عمدى در ماه رمضان به قصد افطار و فرار از روزه جايز است؟

ص: 265

درس 65 روزه (8) راههاى ثابت شده اول ماه - مسائل متفرقه ى روزه

16. راههاى ثابت شدن اول ماه
اشاره

1. رويت هلال پيش از غروب براى اثبات حلول ماه قمرى جديد براى شب پس از رؤيت كفايت مى كند و لازم نيست كه رؤيت مقارن غروب يا پس از آن باشد.

توجه

* رؤيت با وسيله، فرقى با رؤيت به طريق عادى ندارد و معتبر است. ملاك آن است كه عنوان رؤيت محفوظ باشد، پس رؤيت با چشم و با عينك و با تلسكوپ محكوم به حكم واحدند. بلى رؤيت تصوير هلال از طريق انعكاس به رايانه كه در آن صدق عنوان رؤيت معلوم نيست محل اشكال است.

* استهلال (ديدن هلال) فى نفسه واجب شرعى نيست.

ص: 266

* صرف كوچكى و پايين بودن هلال يا بزرگى و بالا بودن و يا پهن يا باريك بودن آن و مانند آن، دليل شرعى شب اول يا دوم بودن نيست، ولى اگر مكلف از آن علم به چيزى پيدا كند بايد به مقتضاى علم خود در اين زمينه عمل نمايد.

* اول ماه به وسيله ى تقويمها و محاسبات علمى منجمين ثابت نمى شود مگر اين كه از گفته ى آنها يقين حاصل شود.

2. اگر در شهرى اول ماه ثابت شود براى شهرهاى ديگر كه در افق باهم متحد هستند كفايت مى كند.

توجه

* منظور از اتحاد افق، شهرهايى است كه از جهت احتمال رويت و عدم احتمال رويت هلال يكسان باشند.

3. تا حاكم حكم به رؤيت هلال نكند، صرف ثبوت هلال نزد او، براى تبعيت ديگران از وى كافى نيست، مگر آن كه اطمينان به ثبوت هلال حاصل نمايند.

توجه

* اگر شخصى هلال ماه را ببيند و بداند كه رؤيت هلال براى حاكم شرع شهر او به هر علتى ممكن نيست، واجب نيست رؤيت هلال را به حاكم اطلاع دهد مگر آن كه ترك آن مفسده داشته باشد.

* اگر حاكم حكم نمايد كه فردا عيد است و اين حكم، شامل همه ى كشور باشد حكم او شرعاً براى همه ى شهرها معتبر است.

* در تبعيت از اعلام رؤيت هلال توسط يك حكومت، اسلامى بودن آن حكومت شرط نيست، بلكه ملاك در اين مورد، حصول اطمينان به رؤيت در منطقه يى است كه نسبت به مكلف كافى محسوب مى شود.

* اگر هلال ماه در شهرى ديده نشود ولى تلويزيون و راديو از حلول آن خبر دهند، در صورتى كه مفيد اطمينان به ثبوت هلال گردد يا صدور حكم به هلال از طرف ولى فقيه باشد كافى است و نيازى به تحقيق نيست.

ص: 267

4. اگر اول ماه از طريق رؤيت هلال حتى در افق شهرهاى مجاورى كه يك افق دارند و يا از طريق شهادت دو فرد عادل و يا از طريق حكم حاكم ثابت نشود بايد احتياط كرد تا اول ماه ثابت شود.

5. اگر اول ماه رمضان ثابت نشود روزه واجب نيست، ولى اگر بعداً ثابت شود كه آن روزى را كه روزه نگرفته اول ماه بوده بايد آن را قضا كند.

6. روزى كه انسان شك دارد آخر رمضان است يا اول شوال بايد روزه بگيرد، اما اگر در اثناى روز ثابت شود كه اول شوال است بايد افطار كند، هر چند نزديك مغرب باشد.

17. مسائل متفرقه ى روزه

1. در جايى كه بيشتر مردم در شبهاى ماه مبارك رمضان براى قرائت قرآن و خواندن دعا و شركت در مراسم دينى و امثال آن بيدار هستند، پخش برنامه هاى خاص سحرهاى اين ماه از بلندگوى مسجد جهت شنيدن همگان اشكال ندارد، ولى اگر سبب اذيت همسايگان مسجد شود جايز نيست.

2. قرائت دعاهاى مخصوص ماه رمضان كه به صورت دعاى روز اول و روز دوم تا آخر ماه وارد شده است، اگر به قصد ثواب و مطلوبيت باشد اشكال ندارد.

3. هرگاه كسى روزه ى مستحبى بگيرد واجب نيست آن را به آخر برساند و هر موقع بخواهد مى تواند روزه ى خود را بخورد، بلكه اگر برادر مؤمنى او را به غذا دعوت كند مستحب است دعوت او را قبول كرده در اثناى روز افطار نمايد. خوردن غذا به دعوت برادر مؤمن هر چند روزه را باطل مى كند ولى او را از اجر و ثواب روزه محروم نمى سازد.

4. اگر روزه دارى هنگام غروب در سرزمينى افطار كرده باشد و سپس به جايى مسافرت كند كه خورشيد در آن هنوز غروب نكرده است روزه ى او صحيح است و تناول مفطرات در آن مكان قبل از غروب خورشيد با فرض اين كه در وقت غروب در سرزمين خود افطار كرده براى او جايز است.

5. اگر شخصى از اول ماه رمضان تا بيست و هفتم آن در وطن خود روزه بگيرد و در صبح روز بيست و هشتم به مكانى كه با شهر خودش هم افق مى باشد مسافرت كند و در روز بيست و نهم به آنجا برسد و متوجه شود كه در آنجا عيد اعلام شده است در صورتى كه اعلان عيد در روز بيست و نهم در آن مكان، به نحو شرعى و صحيح باشد قضاى آن روز بر او واجب نيست، ولى اين

ص: 268

كشف مى كند كه يك روز روزه در اول ماه از او فوت شده، لذا واجب است قضاى روزه يى را كه يقين به فوت آن دارد را به جا آورد.

تمرين

1. راههاى ثابت شدن اول ماه را ذكر نماييد.

2. مقصود از اتحاد افق چيست؟

3. آيا صرف ثبوت هلال نزد حاكم، براى تبعيت ديگران از وى كافى است؟

4. روزى كه انسان شك دارد آخر رمضان است يا اول شوال وظيفه اش چيست؟

5. دعاهاى مخصوص ماه رمضان به صورت دعاى روز اول و روز دوم تا آخر ماه وارد شده است، قرائت آنها در صورت شك در صحت شان چه حكمى دارد؟

6. اگر روزه دارى هنگام غروب در سرزمينى افطار كرده باشد سپس به جايى مسافرت كند كه خورشيد در آن هنوز غروب نكرده است، روزه ى آن روز چه حكمى دارد؟ آيا تناول مفطرات براى او در آنجا قبل از غروب خورشيد جايز است؟

ص: 269

ص: 270

فصل پنجم خمس

اشاره

ص: 271

ص: 272

درس 66 خمس معناى خمس - وجوب خمس - منابع هفتگانه ى خمس - بخشى از آثار سوء عدم پرداخت خمس

1. معناى خمس
اشاره

خمس در لغت به معنى يك پنجم است، و در اصطلاح يكى از واجبات مهم مالى در دين اسلام به شمار مى رود، و عبارت است از مالى كه هر فرد واجد شرايط به نسبت يك پنجم طبق ضوابط خاصى بايد بپردازد.

توجه

* مالياتى كه حكومت جمهورى اسلامى بر اساس قوانين و مقررات وضع مى كند، هر چند پرداخت آن بر كسانى كه قانون شامل آنان مى شود واجب است، و ماليات پرداختى هر سال از مؤونه ى همان سال محسوب است، ولى از خمس (سهمين مباركين) محسوب نمى شود، بلكه بر آنان دادن خمس درآمد سالانه شان در زائد بر مؤونه ى سال به طور مستقل واجب است.

2. وجوب خمس
اشاره

وجوب خمس از ضروريات اسلام است و انكار آن اگر به انكار رسالت يا تكذيب پيامبر اكرم اسلام (ص) يا وارد كردن نقصى به شريعت منجر شود باعث كفر و ارتداد است.

توجه

* صرف عدم توانايى يا دشوارى پرداخت خمس، موجب فراغت ذمه و سقوط تكليف نمى شود، بنابراين افرادى كه خمس بر آنها واجب است ولى تاكنون آن را نپرداخته اند و در حال حاضر هم

ص: 273

توانايى پرداخت آن را ندارند و يا بر آنها دشوار است واجب است هر زمانى كه توانايى پرداخت بدهى بابت خمس داشتند آن را بپردازند. اين افراد مى توانند با دست گردانِ مبالغ بدهى خود با ولى امر خمس يا وكيل او، آن را به تدريج بر حسب استطاعت خودشان از جهت مقدار و زمان ادا نمايند.

* تأخير پرداخت خمس از سال خمسى به سال ديگر جايز نيست، هر چند هر وقت آن را بپردازد اداى بدهى حاصل مى شود و در صورت تنزل ارزش پول بايد با حاكم شرع مصالحه كند.

* هرگاه به مال شخص غير بالغ خمس تعلق بگيرد (مثل اين كه معدن يا حلال مخلوط به حرام باشد) بر ولى شرعى او پرداخت آن واجب است، مگر خمس سود حاصل از تجارت با اموال او يا منافع كسبش كه پرداخت آن بر ولى واجب نيست، بلكه بنابر احتياط (واجب) در صورتى كه سود به دست آمده باقى بماند اداى خمس آن بر خود طفل بعد از رسيدن به سن تكليف واجب است.

* خمس فقط بر شخصيتهاى حقيقى (شخص يا اشخاص) واجب است، و بر شخصيتهاى حقوقى از قبيل دولتها و حكومتها، مؤسسه ها و بانكها و مانندآن واجب نيست، بنابراين اگر مؤسسه يى منفعتى ببرد لازم نيست بعد از كسرى مخارج سالانه، خمس منافع را بپردازد. بله، اگر اموال آن شخصيت حقوقى ملك اشخاص حقيقى بوده بايد خمس آن منفعت را بپردازد.

3. منابع هفتگانه خمس

ص: 274

4. بخشى از آثار سوء عدم پرداخت خمس

1. پرداخت نكردن خمس بدون عذر حرام است.

2. اگر ميت وصيت كند كه مقدارى از دارايى او به عنوان خمس پرداخت شود يا ورثه يقين پيدا كنند كه وى مقدارى خمس بدهكار است تا وصيت ميت و يا خمسى را كه بر عهده دارد از ماترك او ادا نكنند نمى توانند در تركه ى او تصرف نمايند، و تصرفات آنان قبل از عمل به وصيت وى يا پرداخت دين او نسبت به مقدار وصيت يا دين در حكم غصب است و نسبت به تصرفات قبلى نيز ضامن هستند.

ص: 275

تمرين

1. آيا پرداخت مالياتى كه حكومت جمهورى اسلامى بر اساس قوانين و مقررات وضع مى كند كفايت از خمس مى كند؟

2. افرادى هستند كه خمس بر آنها واجب است، ولى تا كنون آن را نپرداخته اند و در حال حاضر هم توانايى پرداخت آن را ندارند و يا بر آنها دشوار است، حكم آنان در اين باره چيست؟

3. منابع خمس را ذكر نماييد.

4. اگر فردى چند سال درآمد سالانه ى خود را محاسبه نكند تا اين كه اموالش نقد و سرمايه اش زياد شود و بعد از آن، خمس غير از سرمايه قبلى اش را بپردازد، آيا اين كار اشكال دارد؟

ص: 276

درس 67 خمس درآمد (1) معناى درآمد - انواع درآمد - نمونه هايى از موارد عدم انطباق درآمد

توجه

* بر هر فرد واجد شرايط واجب است خمس درآمد مازاد بر مؤونه ى خود را پرداخت كند.

1. معناى درآمد

منظور از درآمد در اين جا، مال و ثروتى است كه از راه فعاليتهاى اقتصادى به دست مى آيد، و به اصطلاح عنوان كسب در آن دخالت دارد.

2. انواع درآمد

ص: 277

كارهاى ساده دريافت مى دارد، و همچنين هر فرد ديگرى كه نيروى انسانى خود را در اختيار ديگرى مى گذارد و در برابرش مزد و حقوق مى گيرد.

3. نمونه هايى از موارد عدم انطباق درآمد
1. ميراث

1. ارث و پول فروش آن خمس ندارد، هر چند قيمت آن افزايش يافته باشد، مگر اين كه آنرا به قصد تجارت و زياد شدن قيمت نگهدارى كند كه در اين صورت، پس از فروش بنابر احتياط واجب بايد خمس ارزش افزوده آن پرداخت شود.

2. ارثى كه به فرزندان صغير مى رسد خمس ندارد ولى از سود حاصل از ارث، آن مقدار كه تا زمان رسيدن به بلوغ شرعى در ملك آنان باقى مى ماند بنابر احتياط بر هر يك از آنان واجب است كه بعد از رسيدن به سن تكليف، خمس آن را بپردازند.

2. مهريه

مهريه خمس ندارد و در عدم وجوب خمس آن، فرقى بين مهريه مدت دار و بدون مدت و بين پول نقد و كالا وجود ندارد.

3. هبه و هديه

1. هبه و هديه خمس ندارد، هر چند احتياط (مستحب) اين است كه اگر از مخارج سال زياد بيايد، خمس آن پرداخت شود.

2. تحقق عنوان هبه و هديه تابع قصد دهنده است، بنابراين نفقه يى كه انسان از طرف پدر يا برادر يا يكى از اقوام دريافت مى كند در صورتى هبه و هديه محسوب مى شود كه پرداخت كننده، آن دو را قصد كرده باشد.

3. وسايلى كه از طرف پدر و مادر و يا ديگران به شخص اهدا مى شود خمس به آن تعلق نمى گيرد، هر چند اين وسايل مورد نياز او يا مناسب شأن عرفى او نباشد. بله، اگر هديه دادن چنين اشيايى خارج از شأن پدر و مادر باشد، مؤونه ى آنان محسوب نمى شود و بايد خمس آن را بپردازد.

4. پدرى كه به دخترش يك واحد مسكونى به عنوان جهيزيه ى عروسى اش بخشيده، اگر هبه ى واحد مسكونى به دختر، عرفاً مطابق شأن پدر محسوب شود و در بين سال خمسى بخشيده

ص: 278

باشد دادن خمس آن واجب نيست.

5. چيزى كه بنياد شهيد به خانواده هاى عزيز شهدا هديه مى كند خمس ندارد ولى در سود حاصل از آن اگر از مؤونه ى سال زياد بيايد خمس واجب است، همچنين آنچه به فرزندان عزيز شهدا توسط بنياد مذكور اهدا مى شود خمس ندارد ولى از سود حاصل از آن، آن مقدارى كه تا زمان رسيدن به بلوغ شرعى در ملك آنان باقى مى ماند بنابر احتياط بر هر يك از آنان واجب است كه بعد از رسيدن به سن تكليف خمس آن را بپردازند.

6. بخشش صورى و به قصد فرار از خمس، خمس دارد، بنابراين زن و شوهرى كه پيش از رسيدن سال خمسى، اقدام به هديه كردن صورى سود سالانه ى خود به يكديگر مى كنند تا خمس به اموال آنها تعلق نگيرد بايستى خمس آنچه به همديگر مى بخشند را بپردازند. (با اين كار، خمس واجب از آنان ساقط نمى شود).

7. پول فروش هبه و هديه خمس ندارد، هر چند قيمت آن افزايش يافته باشد مگر اين كه آن را به قصد تجارت و زياد شدن قيمت نگهدارى كند كه در اين صورت، پس از فروش بنابر احتياط واجب بايد خمس ارزش افزوده آن پرداخت شود.

8. عيدى كارمندان (آنچه از پول نقد و اجناس كه دولت در ايام عيد به كارمندان خود به عنوان عيدى مى دهد) خمس ندارد، هر چند تا سر سال باقى بماند. بلى اگر اجناس به قيمت كمترى در اختيار كارمندان قرار گيرد، از آن جا كه در واقع قسمتى از اجناس از سوى دولت مجّانى و قسمتى در برابر پول، داده شده، فلذا از كالاى باقيمانده به نسبت مقدارى كه پول در برابر آن پرداخت شده واجب است كه خمس آن پول را بپردازند.

4. جايزه

جايزه هايى كه توسط بانكها و صندوق هاى قرض الحسنه و مانند آن به افراد پرداخت مى شود خمس ندارد.

5. وقف

اعيان موقوفه (مثل زمين وقفى) مطلقاً خمس ندارد، حتى اگر وقف خاص باشد. ثمره و نماى آن هم مطلقاً خمس ندارد.

ص: 279

6. حقوق شرعى

حقوق شرعى (مثل خمس و زكات) كه از طريق مراجع به طلاب محترمى اهدا مى شود كه مشغول تحصيل در حوزه هاى علوم دينى هستند خمس ندارد.

7. هزينه ى درآمد

آنچه را كه انسان از درآمد سال براى به دست آوردن درآمد از كارهاى تجارى و غير آن مصرف مى كند از قبيل هزينه هاى انباردارى، حمل و نقل، وزن كردن، واسطه ى معامله و مانند آن، از درآمد همان سال استثنا مى شود و خمس ندارد.

8. مال مخمس

مالى كه يك بار خمس آن داده شود ديگر خمس به آن تعلق نمى گيرد، بنابراين اگر در سال جديد مصرف نشود و باقى بماند دوباره خمس ندارد.

9. بيمه

پولى كه شركتهاى بيمه بر اساس قرارداد براى جبران خسارت يا هزينه ى درمان و مانند آن به فرد بيمه شده پرداخت مى كنند خمس ندارد. البته اگر از درآمد بين سال هزينه شده و بعد بيمه آن را برمى گرداند اين پول خمس دارد.

10. كمك هزينه ى تحصيلى

كمك هزينه ى تحصيلى كه به دانشجويان از طرف وزارت آموزش عالى پرداخت مى شود خمس ندارد. بله، كسانى كه بورسيه شده اند و از همان دوران دانشجويى حقوق مى گيرند، به حقوق آنها خمس تعلق مى گيرد.

11. قرض

مالى كه قرض گرفته مى شود خمس ندارد، مگر آن مقدار كه اقساط آن تا سر سال خمسى از منفعت كسب پرداخت شده است، بنابراين اگر شخصى مبلغى را قرض بگيرد و نتواند آن را قبل از آن سال ادا كند لازم نيست خمس آن را بدهد، ولى اگر از درآمد سال خود قسطهاى آن را بپردازد و عين مالى كه قرض گرفته هنگام رسيدن سال خمسى نزد او باقى باشد واجب است كه خمس آن را به ميزان اقساطى كه پرداخت نموده بپردازد.

ص: 280

تمرين

1. منظور از «درآمد» در خمس درآمد چيست؟

2. حكم خمس ميراث را بيان نماييد.

3. آيا هبه و عيدى خمس دارد؟

4. زن و شوهرى براى اين كه خمس به اموال آنها تعلق نگيرد، قبل از رسيدن سال خمسى شان اقدام به هديه كردن سود سالانه ى خود به يكديگر مى كند. آيا با اين كار، خمس از آنها ساقط مى شود؟

5. آيا به جايزه هايى كه توسط بانكها و صندوق هاى قرض الحسنه به افراد پرداخت مى شود خمس تعلق مى گيرد؟

6. آيا به مالى كه شركت هاى بيمه بر اساس قرارداد براى جبران خسارت به بيمه شده پرداخت مى كنند خمس تعلق مى گيرد؟

ص: 281

درس 68 خمس درآمد (2) معناى مؤونه - حدود مؤونه - مؤونه يى كه از نياز خارج شده - پول فروش مؤونه

توجه

* همانطورى كه قبلاً گفتيم در خمس درآمد، مؤونه استثنا مى شود و خمس ندارد.

4. معناى مؤونه

منظور از مؤونه در اين جا هزينه ى سالانه است (نه هزينه ى درآمد) و عبارت است از مخارجى كه فرد براى اصلاح امر معاش و معاد خود و خانواده تحت تكفل خويش مصرف مى كند، مثل مخارج و هزينه هاى خوراك، پوشاك، مسكن، اثاث خانه، وسيله ى نقليه، كتاب، مسافرتهاى متداول، صدقات، جوايز، نذورات، كفارات، مهمانيها و غيره.

5. حدود مؤونه
اشاره

ص: 282

1. نياز

هر نوع مخارجى را مؤونه نمى گويند، بلكه مخارجى كه در اصلاح امر معاش و معاد به آن نياز است، بنابراين هزينه ى اشيا و كالاهايى كه مورد نياز نيست را نمى توان مؤونه قلمداد كرد، و از اين قبيل است پولى كه هزينه ى خريد وسايل حرام، مثل انگشتر طلاى مردانه، آلات لهو و لعب، ابزار قمار و مانند آن مى شود.

2. مخارج سالانه

منظور از مؤونه، مخارج روزانه يا ماهانه ى شخص نيست، بلكه مخارج سالانه است، لذا خمس درآمدى محاسبه مى شود كه زائد بر احتياجات سالانه ى زندگى شخص باشد.

3. اتحاد در سال

ميزان در مؤونه، مخارجى است كه در طى سال از درآمد همان سال كسر شده به مصرف مى رسد نه سال قبل و بعد، بنابراين اگر در يك سال درآمدى عايد نشد نمى تواند مؤونه ى آن سال را از درآمدهاى سال قبل و بعد كسر كند.

4. تناسب با شؤون

معيار در مؤونه، هزينه ى متعارفى است كه افراد نسبت به شرايط خويش دارند، بنابراين از يك سو محدود به لوازم ضرورى و احتياجات اوليه نيست و از سوى ديگر شامل مخارجى كه ولخرجى، اسراف و تبذير يا اضافه بر شؤون است از قبيل جهازيه ها و خرجهاى تشريفاتى در مجالس عروسى و سوگوارى و مهمانى و مانند آن نمى شود.

5. فعليت در مصرف
اشاره

مقصود از مؤونه، مخارجى است كم يا زياد كه فرد براى خود و خانواده تحت تكفل خويش مصرف مى كند و شامل مخارجى كه فعلاً مصرف نكرده نمى شود هر چند اگر مصرف مى كرد اضافه بر شؤون عرفى و اجتماعى او نمى بود، بنابراين فردى كه زندگى را بر خود سخت گرفته و آنچه كه متناسب با شؤون خود و خانواده اش است را تهيه نمى كند مجاز نيست آن مقدارى كه مى توانست خرج كند و نكرده را مؤونه به حساب آورد.

ص: 283

توجه

* طلايى كه شوهر براى همسرش مى خرد اگر به مقدار متعارف و مناسب شأن او (شوهر) باشد، از مؤونه محسوب مى شود و خمس ندارد.

* اگر شخصى براى آينده ى فرزندانش با اين كه خودش در طبقه ى اول زندگى مى كند اقدام به ساختن طبقه ى دوم كند در صورتى كه ساختن طبقه ى دوم براى آينده ى فرزندانش در حال حاضر از مخارج متناسب با شأن عرفى وى محسوب شود آنچه به مصرف رسانده است خمس ندارد و در صورتى كه اين چنين نباشد و در حال حاضر هم، نه خودش و نه فرزندانش به آن نياز ندارند، پرداخت خمس آن واجب است.

* اگر شخصى ملكى را به قيمت بالايى بخرد و مبلغ زيادى هم خرج اصلاح و تعمير آن كند و بعد آن را به فرزند غير بالغ خود هبه و به طور رسمى به اسم او نمايد، در صورتى كه آنچه را براى خريد ملك و اصلاح و تعمير آن صرف كرده از درآمدهاى سال باشد و بخشش آن ملك به فرزندش در همان سال و متناسب با شأن عرفى او باشد خمس ندارد و در غير اين صورت واجب است خمس آن را بدهد.

* مبالغى را كه انسان براى امور خيريه، مانند كمك به مدارس، آسيب ديدگان از سيل و مانند آن انفاق مى كند، از مخارج سال انفاق محسوب مى شود و خمس ندارد.

6. مؤونه يى كه از نياز خارج شده

ص: 284

7. پول فروش مؤونه و سود حاصل از افزايش قيمت آن
اشاره

آنچه در مورد «مؤونه يى كه از نياز خارج شده» گفتيم در مورد «فروش مؤونه» نيز جارى است، بنابراين خانه، ماشين و لوازم مورد نياز انسان و خانواده ى او كه از درآمد بين سال يا با پولى كه خمس آن داده شده يا خمس نداشته (مثل ارث و هبه) تهيه شده است و بر اثر ضرورت و يا به منظور تبديل به جنس بهتر يا هر علت ديگر فروخته شده، پول فروش آن و همچنين سود حاصل از افزايش قيمت آن خمس ندارد. بلى اگر لوازم را از محل درآمدى كه خمس به آن تعلق گرفته ولى پرداخت نشده تهيه كرده بايد خمس پولى كه در تهيه ى آن هزينه شده را بدهد، هر چند آن لوازم را نفروشد.

توجه
* تمرين

1. مؤونه يعنى چه؟

2. حدود مؤونه را توضيح دهيد.

3. آيا به طلايى كه شوهر براى همسرش مى خرد خمس تعلق مى گيرد؟

4. حكم مؤونه يى كه از نياز خارج شده است چيست؟

5. اگر شخصى خانه ى خود را فروخته و پول آن را براى استفاده از سود آن در بانك بگذارد و سپس سال خمس اش فرا رسد چه حكمى دارد؟ اگر اين پول را براى خريد خانه، پس انداز نمايد چه حكمى دارد؟

ص: 285

6. اگر وسايل و چيزهاى مورد نياز زندگى مانند ماشين، موتور، فرش كه خمس آن داده نشده است فروخته شود، آيا پس از فروش بايد خمس آنها فوراً پرداخت شود؟

ص: 286

درس 69 خمس درآمد (3) نمونه هايى از موارد عدم انطباق مؤونه

8. نمونه هايى از موارد عدم انطباق مؤونه
1. سرمايه
اشاره

1. سرمايه يى كه با كسب و كار (اعم از حقوق و غيره) به دست آمده، خمس دارد، بنابراين كسى كه مالى را به عنوان سرمايه ى مضاربه به ديگرى مى دهد واجب است خمس آن را بپردازد، همچنين سود حاصل از تجارت با سرمايه، هر مقدار كه صرف مؤونه ى زندگى شود خمس ندارد وآنچه از مخارج سال زياد بيايد خمس دارد.

توجه

* فردى كه قطعه ى زمينى را از درآمد سال خود خريده تا آن را بفروشد و پولش را صرف ساخت خانه كند واجب است خمس آن را بپردازد.

* فردى كه خانه ى چند طبقه ساخته يا تهيه كرده تا بعضى از طبقات آن را اجاره دهد و اجاره ى آن را صرف هزينه هاى زندگى كند بايد خمس درآمدى كه در طبقات اضافى صرف نموده بپردازد.

ص: 287

ص: 288

2. محل تجارى جزو سرمايه است و واجب است خمس آن پرداخت شود و كسى كه توان پرداخت آن را ندارد مى تواند بعد از دستگردان با ولى امر خمس يا وكيل او به تدريج بپردازد.

3. سرقفلى جزو سرمايه است و از اين رو خمس دارد.

2. ابزار و آلات كار

ابزار و آلات كار حكم سرمايه دارد كه اگر از درآمد كسب تهيه شود خمس دارد، بنابراين ماشينى كه براى انجام امور مربوط به كار و كسب تهيه شده واجب است خمس آن پرداخت شود.

3. رشد و نمو سرمايه

1. كالايى كه افزايش قيمت پيدا كرده و كسى هست كه آن را بخرد ولى فرد براى اين كه سود بيشترى ببرد آن را نفروخته است بايد با رسيدن سال خمسى، خمس افزايش قيمت آن را بپردازد، ولى كالايى كه تا سر سال فروخته نشده و مشترى براى خريد آن پيدا نشده است، در حال حاضر پرداخت خمس افزايش قيمت آن واجب نيست بلكه افزايش قيمت جزء درآمد سالى است كه امكان فروش فراهم شود.

2. اگر كالايى را با مال مخمس به قصد فروش بخرد و بعد از مدتى آن را بفروشد، آن مقدار كه بيشتر از قيمت خريد است جزو منفعت كسب محسوب مى شود كه بايستى خمس زائد بر مؤونه ى سال را بپردازد.

4. پس انداز
اشاره

1. درآمدى كه پس انداز مى شودسر سال خمسى، خمس دارد مگر اين كه تهيه ى لوازم ضرورى زندگى متوقف بر پس انداز در آمد سال باشد و بنا داشته باشد پس انداز را در آينده ى نزديك مثلاً چند روز پس از سال خمسى، صرف موارد مذكور كند كه در اين صورت خمس ندارد.

توجه

* كسى كه نياز به تهيه ى مايحتاج زندگى مانند يخچال دارد و استطاعت خريد آن را يك جا ندارد و ماهيانه پولى را پس انداز مى كند تا وقتى كه پول به حد لازم رسيد آن را خريدارى نمايد، اگر پول پس انداز شده جهت تهيه ى مايحتاج زندگى در آينده ى نزديك باشد خمس ندارد.

ص: 289

2. هر مقدار كه از منفعت كسب، پس انداز مى شود يك بار به آن خمس، تعلق مى گيرد و پس انداز آن در بانك به صورت قرض الحسنه موجب سقوط خمس آن نمى شود.

5. مطالبات

1. طلبهايى كه شخص بابت فروش نسيه ى كالا يا اجرت كار دارد اگر سر سال خمسى قابل دريافت باشد - هر چند هنوز آن را نگرفته باشد - پرداخت خمس آن سر سال واجب است و در غير اين صورت جزو درآمدهاى سال دريافت محسوب مى شود، بنابراين:

1. حقوق ماهيانه ى كارمندان كه پرداخت آن توسط دولت چند سال به تأخير افتاده هنگام دريافت، جزو درآمدهاى سال دريافت محسوب مى شود نه سال انجام كار و در مقدار زائد بر مخارج سال دريافت خمس واجب است.

2. كارمندانى كه سر سال خمسى آنها در پايان ماه اسفند است و حقوق خود را چند روز زودتر از سر سال خمسى مى گيرند، اگر حقوق را تا آخر سال خمسى در مؤونه مصرف نكنند بايستى خمس آن مقدار را كه در مقابل آن كار انجام داده اند را بپردازند.

2. شخصى كه مبلغى را قرض مى دهد، اگر مال قرضى را از درآمد ساليانه كارش و قبل از پرداخت خمس آن قرض داده است در صورتى كه بتواند تا آخر سال قرضش را از بدهكار بگيرد واجب است كه هنگام رسيدن سال خمسى اش خمس آن را بپردازد و اگر نتواند قرض خود را تا پايان سال بگيرد فعلاً پرداخت خمس آن واجب نيست ليكن هر وقت آن را وصول كرد بايد خمس آن را بدهد.

6. طلاى مسكوك

طلاى مسكوك در صورتى كه جزو منفعت كسب محسوب شود حكم ساير درآمدهاى كسب را در وجوب خمس دارد.

ص: 290

7. حقوق بازنشستگى

حقوق بازنشستگى در صورتى كه از مخارج سال اضافه بيايد پرداخت خمس آن واجب.

8. كفن

فردى كه كفنى را خريده و چند سال مانده بايستى خمس قيمت خريد آن را بپردازد.

ص: 291

تمرين

1. اگر شركاى شخصى حساب سال خمسى نداشته باشند تكليف او چيست؟

2. آيا به سرمايه ى صندوق قرض الحسنه خمس تعلق مى گيرد؟ به سود حاصل از آن چطور؟

3. آيا به ابزارى كه در كار و كسب استفاده مى شود خمس تعلق مى گيرد؟

4. آيا به اموالى كه به تدريج براى خريد خانه يا ساير مايحتاج زندگى پس انداز مى شود خمس تعلق مى گيرد؟

5. اگر كارمندى حقوق سال خمسى خود را بعد از رسيدن آن دريافت كند، آيا دادن خمس بر او واجب است؟

6. اگر كسى قبل از سال خمسى اش، مقدارى از درآمد خود را به كسى قرض دهد و بعد از گذشت چند ماه از سر سال خمسى خود آن را دريافت كند، اين مبلغ چه حكمى دارد؟

ص: 292

درس 70 خمس درآمد (4) نمونه هايى از موارد انطباق مؤونه

9. نمونه هايى از موارد انطباق مؤونه
1. كالاهاى مصرفى بى دوام و با دوام
اشاره

كالاهاى مصرفى بى دوام از قبيل قند، شكر، برنج، روغن، و مانند آن كه دراحتياجات روزانه ى زندگى مصرف مى شود اگر از درآمد سال به منظور مصرف سالانه خريدارى كند و به مصرف برساند مؤونه به حساب مى آيد و خمس ندارد و هر مقدار از آن را كه در انتهاى سال مصرف نكند مؤونه نيست و بايستى خمس آن را بپردازد، و اما كالاهاى مصرفى با دوام از قبيل خانه ى مسكونى، لوازم خانگى، اتومبيل شخصى، زيور آلات زنانه و مانند آن كه هنگام استفاده عين آنها باقى مى ماند (و به عبارت ديگر بهره دهى آن مدت دار است) و به عنوان نياز زندگى از درآمد خريدارى و استفاده مى شود مؤونه است و خمس ندارد.

توجه

* ملاك عدم وجوب خمس در كالاهاى مصرفى با دوام، صدق عنوان نياز به آنها مطابق با شأن عرفى مناسب با انسان است، هر چند در طول سال از آنها استفاده نشود، بنابراين اگر فرش و ظروف اتفاقاً در طول سال مورد استفاده قرار نگيرد ولى براى استفاده ى ميهمان به آنها نياز باشد خمس ندارد، ولى معيار در كالاهاى مصرفى بى دوام، مصرف است كه هر چه از مصرف سالانه ى

ص: 293

آنها زياد بيايد خمس دارد.

* كتابى كه از چندين جلد تشكيل شده (مانند وسائل الشيعه) اگر مجموع آن مورد نياز باشد و يا خريد جلدى كه به آن احتياج است متوقف بر خريد دوره ى كامل آن باشد خمس ندارد و در غير اين صورت بايد خمس مجلداتى كه الآن مورد نياز نيست پرداخت شود، و صرف خواندن يك صفحه از هر جلد كتاب، براى ساقط شدن خمس كافى نيست.

* خانه ى مسكونى مورد نياز مؤونه است، بنابراين ساختمان سه طبقه يى كه صاحب آن در يك طبقه، خودش و در دو طبقه ى ديگر فرزندانش زندگى مى كنند خمس ندارد.

* اتومبيلى كه از درآمد بين سال جهت استفاده ى شخصى و رفع نيازهاى زندگى تهيه شده و جزو احتياجات مناسب با شأن عرفى شخص باشد مؤونه است و خمس ندارد. بلى اگر براى كسب و كار باشد، مثل تاكسى، وانت، مينى بوس، اتوبوس حكم ابزار كار را در وجوب خمس خواهد داشت.

* داروهايى كه از درآمد بين سال خريده شده و بدون فاسد شدن تا سر سال خمسى باقى مانده است، اگر خريد آنها جهت استفاده در مواقع نياز باشد و در معرض احتياج هم باشد مؤونه است و خمس ندارد.

2. مايحتاجى كه از درآمد تدريجى تهيه مى شود
اشاره

مايحتاجى از قبيل لوازم خانگى، جهيزيه، ساختمان مسكونى و مانند آن كه شخص نمى تواند هنگام نياز يكباره خريدارى كند مگر آن كه از درآمد سنوات بعد به تدريج تهيه و براى زمان احتياج نگهدارى نمايد، آن مقدار كه هر سال به اندازه ى شأن عرفى خود تهيه مى كند مؤونه است و خمس ندارد.

توجه

* اگر در منطقه يى رسم بر اين باشد كه خانواده ى داماد اقدام به تهيه و تأمين اثاثيه و لوازم خانه كنند و به مرور زمان و به تدريج به تهيه ى آن لوازم بپردازند و سال بر آنها بگذرد، در صورتى كه تهيه ى اثاث و لوازم زندگى براى آينده عرفاً جزو مؤونه محسوب شود خمس ندارد.

* شخصى كه خانه يى براى سكونت ندارد ولى مالك قطعه ى زمينى است كه يك سال يا بيشتر بر آن گذشته و نمى تواند آن را بسازد، در صورتى كه زمين را براى ساخت مسكن مورد نياز در آن، از

ص: 294

درآمد بين سال خريده باشد تا آن را نفروخته است خمس آن واجب نيست، ولى اگر آن را از درآمد سال به قصد فروش و مصرف پول آن براى ساخت خانه خريده باشد پرداخت خمس آن واجب است.

* در عدم وجوب خمس در زمينى كه براى ساخت مسكن بدان نياز دارد، فرقى بين اين كه يك قطعه باشد يا چند قطعه، و يا يك مسكن باشد يا چند مسكن وجود ندارد، بلكه ملاك، صدق عنوان نياز به آن به مقتضاى موقعيت و شأن عرفى وى و همچنين وضع مالى شخص براى ساخت تدريجى آن است.

* فردى كه خانه ى ملكى براى سكونت ندارد و از درآمد بين سال زمينى خريده تا در آن خانه يى براى خودش بسازد چنانچه شروع به ساختن كند ولى قبل از اتمام آن، سال خمسى برسد آنچه در مصالح ساختمان مصرف كرده، خمس ندارد.

3. پرداخت بدهى

بدهى پرداخت نشده - چه بدون مدت باشد و چه مدت دار، چه بر اثر قرض گرفتن باشد و يا بر اثر خريد نسيه ى كالا - از درآمد سالانه استثنا نمى شود مگر اين كه براى تأمين هزينه هاى سال درآمد باشد كه از درآمد سال مقدارى را كه مى خواهد صرف بدهى خود كند استثنا مى شود و به معادل آن از درآمد سالانه، خمس تعلق نمى گيرد، ولى اگر براى بدهى هاى سالهاى قبل باشد، هر چند صرف درآمد سالانه براى پرداخت آن جايز است ولى اگر تا پايان سال پرداخت نشود از درآمد سالانه استثنا نمى شود، بنابراين:

1. بر كارمندانى كه گاهى مقدارى مال از مخارج سالانه ى آنها زياد مى آيد خمس تمام درآمد باقيمانده واجب است، هر چند بدهى هاى نقدى و قسطى داشته باشند. بلى اگر بدهى بر اثر قرض كردن در طول سال براى مخارج همان سال يا خريد بعضى از مايحتاج سال به صورت نسيه باشد در صورتى كه بخواهند دين خود را از منافع همان سال ادا نمايند مقدار دين از باقيمانده ى درآمد آن سال استثنا مى شود.

2. اقساط بدهى مسكن و مانند آن را هر چند مى توان از درآمد كسب همان سال پرداخت كرد، ولى در صورت عدم پرداخت، از درآمد آن سال استثنا نمى شود بلكه به باقيمانده ى درآمد سر سال خمسى، خمس تعلق مى گيرد.

ص: 295

3. بدهى كه جهت غير مؤونه (مثل بدهكارى بابت كفارات) بوده، هر چند صرف درآمد سالانه براى پرداخت آن جايز است، ولى اگر تا پايان سال پرداخت نشود از منفعت كسب سالى كه در آن بدهى حاصل شده استثنا نمى شود و پرداخت خمس درآمد سالانه كسب كه از مخارج آن سال زياد آمده واجب است.

4. پيش پول اجاره و مانند آن

1. پول پيشى كه مستأجر به موجر مى دهد، اگر از منفعت كسب مستأجر باشد بعد ازگذشت سال خمس دارد و هر وقت مستأجر بتواند آن را از موجر بگيرد بايد خمس آن را بپردازد.

2. مبلغى كه در حال حاضر افرادى كه قصد تشرف به حج يا عمره را دارند بايد براى حفظ نوبت، مطابق قرارداد مضاربه به بانك بسپارند و سودى نيز به آن تعلق مى گيرد و زمانى كه نوبت تشرف آنها فرا رسد اصل پول و سود آن را دريافت كرده به سازمان حج و زيارت مى سپارند و به عمره و حج مشرف مى شوند، اگر در همان سال خمسى سپرده گذارى به حج بروند خمس ندارد ولى اگر نوبت حج آنها پس از آن سال خمسى است به اصل سپرده اگر از درآمد كسب غير مخمَّس بوده خمس تعلق مى گيرد، اما سود حاصله اگر پيش از سال عزيمت به سفر حج قابل وصول نباشد جزو درآمد سال وصول محسوب مى شود كه اگر در همان سال هزينه شود خمس ندارد.

3. پولى كه براى خريد كتاب از نمايشگاه بين المللى كتاب در تهران قبل از تحويل آن پرداخت شده، ولى هنوز كتابها ارسال نشده است خمس ندارد به شرطى كه كتابهاى مزبور، مورد نياز و به مقدار متناسب با شأن عرفى شخص بوده باشد.

تمرين

1. آيا ملاك عدم وجوب خمس در مؤونه، استفاده ى از آن در طول سال است يا اين كه نياز به آن در طى سال كافى است، هر چند موردى براى استفاده از آن پيش نيايد؟

ص: 296

2. داروهايى كه از درآمد ميان سال خريده شده، اگر بدون فاسد شدن تا سر سال خمسى باقى بماند، خمس به آن تعلق مى گيرد؟

3. شخصى خانه ى ملكى براى سكونت ندارد، لذا زمينى خريده تا در آن خانه يى براى خودش بسازد، ولى چون پولِ كافى براى ساخت نداشته، سال بر آن گذشته و آن را به فروش هم نرسانده است، آيا خمس آن واجب است؟

4. آيا بر كارمندانى كه گاهى مقدارى مال از مخارج سالانه ى آنها زياد مى آيد با توجه به اين كه بدهى هاى نقدى و قسطى دارند خمس واجب است؟

5. معمول است كه براى اجاره ى خانه مقدارى پول پيش پرداخت مى كنند، اگر اين پول از منافع كسب باشد، و چند سال در نزد صاحبخانه بماند، آيا پس از دريافت، بلافاصله بايد خمس آن پرداخت شود؟ و در صورتى كه بخواهد با همان پول در جاى ديگر منزل اجاره كند، چطور؟

6. آيا پولى كه براى ثبت نام حج پرداخته مى شود و چند سال بر آن مى گذرد خمس دارد؟

ص: 297

درس 71 خمس درآمد (5) نحوه ى محاسبه ى خمس درآمد و پرداخت آن «1»

10. نحوه ى محاسبه ى خمس درآمد و پرداخت آن
1. زمان تعلق خمس
اشاره

زمان تعلق خمس درآمد، همان وقتى است كه درآمد به دست مى آيد ولى پرداخت خمس تا يك سال مهلت داده شده است، از اين رو مالك مجاز است خمس خود را قبل از پايان سال بپردازد، همچنين مى تواند سال خمسى خود را با اجازه ولى امر خمس، عقب بيندازد به شرطى كه اين مدت را حساب كند.

توجه

* اگر شخصى سكه طلا يا كالاى ديگرى را به قصد فروش خريدارى نمايد قيمت خريد و همچنين ترقى قيمت آن در سر سال خمسى متعلق خمس مى شود ولو نفروخته باشد و اگر به قصد فروش نخريده باشد فقط قيمت خريد خمس دارد..

2. كسر هزينه ى درآمد

آنچه را كه از درآمد سال در راه به دست آوردن سود و در بين فعاليت اقتصادى هزينه مى كند، از قبيل مخارج حمل و نقل، خسارات وارده، كرايه ى مغازه، اجرت دلال و كارگر، ماليات و مانند آن، از درآمد همان سال استثنا مى شود و خمس ندارد.

ص: 298

3. عدم تعلق خمس درآمد به مؤونه (هزينه ى سالانه)

خمس درآمد به مؤونه تعلق نمى گيرد يعنى آنچه از درآمد، در بين سال صرف احتياجات و لوازم زندگى مى شود خمس ندارد و تنها آنچه در پايان سال اضافه مى ماند خمس دارد و بايد مورد محاسبه قرار گيرد.

4. كسر مؤونه ى سال از درآمد همان سال

مؤونه ى هر سال از درآمد همان سال كسرشده (به مصرف مى رسد) نه سال قبل و بعد، بنابراين اگر در يك سال درآمدى عايد او نشد نمى تواند مؤونه ى آن سال را از درآمدهاى حاصل از سال قبل و بعد كسر كند.

5. عدم اشتراط صرف مؤونه از درآمد به نداشتن مال ديگر

در صرف مؤونه از درآمد شرط نيست شخص، مال ديگرى غير از درآمد نداشته باشد، بلكه اگر مالى غير از درآمد داشته باشد كه خمس به آن تعلق نمى گيرد و يا در صورت تعلق پرداخت شده مى تواند مؤونه ى خود را از درآمد بردارد و به مصرف برساند. بلى اگر درآمد سال به طور مشترك با مال مخمس در مؤونه مصرف شود واجب است كه خمس باقيمانده را در پايان سال به نسبت غير مخمس به مخمس بپردازد و مجاز نيست چيزى از درآمد سال را جاى مال مخمسى كه مصرف كرده استثنا كند، مثلاً برنجى را كه خمس آن را پرداخته اگر مصرف كند نمى تواند معادل آن از برنج جديد را از خمس استثنا كند، بنابراين آنچه را كه از برنج جديد مصرف مؤونه ى سال خود كرده خمس ندارد و آنچه كه از آن تا سر سال خمسى باقى مانده خمس دارد.

6. داشتن حساب سال خمسى
اشاره

افرادى كه درآمد شخصى هر چند به مقدار كم داشته باشند - خواه مجرد يا متأهل - واجب است كه سال خمسى داشته و درآمد سالانه ى خود را محاسبه نمايند تا در صورتى كه چيزى از درآمد تا پايان سال باقى ماند خمس آن را بپردازند. البته حساب سر سال خمسى و محاسبه ى درآمد سالانه واجب مستقلى نيست، بلكه راهى براى شناخت مقدار خمس است و وقتى واجب مى شود كه انسان بداند خمسى به او تعلق گرفته ولى مقدار آن را نمى داند، اما اگر از منفعت كسب

ص: 299

چيزى نزد او نماند و همه ى آن در مؤونه ى زندگى مصرف شود خمسى به وى تعلق نمى گيرد تا آن را حساب كند.

توجه

* زن و شوهرى كه حقوق خود را به طور مشترك در امور منزل مصرف مى كنند واجب است هر يك از آنها سال خمسى مستقلى به حساب درآمد خودش داشته و هر كدام خمس باقيمانده ى حقوق و درآمد سالانه ى خود را در پايان سال خمسى بپردازد، همچنين خانم خانه دارى كه همسرش سال خمسى دارد كه درآن هنگام خمس اموال خود را مى پردازد و وى نيز گاهى درآمدى دارد واجب است بر او كه زمان دستيابى به اولين درآمد سال را، ابتداى سال خمسى خود قرار دهد و هر چه را در طول سال از منفعت كسب خرج مصارف شخصى خود، مثل زيارت، هديه و مانند آن مى كند خمس ندارد و هر چه از منفعت كسب سال، از مؤونه ى سالانه اش تا سر سال زياد بيايد واجب است كه خمس آن را بپردازد.

* انسان مى تواند خودش خمس مالش را حساب نموده و سپس آنچه را بر او واجب است را به ولى امر خمس يا وكيلش بپردازد.

7. تعيين مبدأ سال خمسى
اشاره

شروع سال خمسى نياز به تعيين از سوى خود مكلف ندارد (و به عبارت ديگر ابتداى سال خمسى با تعيين از جانب مكلف مشخص نمى شود) بلكه يك امر واقعى است كه خود به خود بر اساس چگونگى حصول درآمد سالانه متعين مى شود، بنابراين ابتداى سال خمسى امثال كارگران و كارمندان از اولين روز امكان دريافت اولين درآمد از درآمدهاى كار و كارمندى است، و سال خمسى تجار و مغازه داران از تاريخ شروع به خريد و فروش، و سال خمسى امثال كشاورزان از تاريخ برداشت اولين محصول كشاورزى شروع مى شود.

توجه

* همانطور كه در بالا گفتيم شروع سال خمسى حقوق بگيران اعم از كارگران و كارمندان و

ص: 300

غيره همان روز اولى است كه مزد يا حقوق خود را دريافت مى كنند و يا مى توانند دريافت نمايند نه روز شروع به كار.

8. آزادى در انتخاب سال خمسى

سال خمسى را مى توان قمرى ياشمسى قرار داد و مكلف در انتخاب آن آزاد است.

ص: 301

تمرين

1. آيا تقديم و تأخير سال خمسى جايز است؟

2. فردى ملكى (خانه يا زمين) دارد كه خمس به آن تعلق گرفته است، آيا مى تواند خمس آن را از درآمد سال بپردازد؟ و آيا واجب است خمس درآمد سال را نيز پرداخت كند؟

3. شخصى در پايان سال خمسى، به طور مثال صد هزار تومان زائد بر مؤونه دارد كه خمس آن را داده است، اگر در سال بعد مقدار آن به صدو پنجاه هزار تومان برسد، آيا در سال جديد بايد خمس پنجاه هزار تومان را بپردازد يا اين كه بايد دوباره خمس صدو پنجاه هزار تومان را بدهد؟

4. آيا تعيين سال خمسى بر جوانان مجردى كه با پدر و مادر خود زندگى مى كنند واجب است؟

5. آيا انسان مى تواند خودش خمس مالش را حساب نموده و سپس آنچه را بر او واجب است را به ولى امر خمس يا وكيلش بپردازد؟

6. تعيين ابتداى سال براى پرداخت خمس چگونه است؟

ص: 302

درس 72 خمس درآمد (6) نحوه ى محاسبه ى خمس درآمد و پرداخت آن «2»

9. نحوه ى محاسبه ى خمس سرمايه و پرداخت آن
اشاره

براى محاسبه ى خمس سرمايه، ابتدا هر چه كالا و پول نقد وجود دارد را در سر سال خمسى حساب، و قيمت گذارى كرده خمس آن را مى پردازند، سپس در سال بعد مجموعه ى آن را با سرمايه ى اصلى مى سنجند اگر چيزى اضافه بر سرمايه موجود باشد سود محسوب مى شود و به آن خمس تعلق مى گيرد و اگر چيزى اضافه بر سرمايه ى اوليه افزوده نشده باشد پرداخت خمس واجب نيست، مثلاً فردى كه سرمايه اش نود و هشت رأس گوسفند و مقدارى پول نقد بوده كه خمس آنها را پرداخت كرده، اگر سر سال خمسى مجموع قيمت گوسفندهاى موجود با اموال نقدى كه دارد بيشتر از مجموع قيمت نود و هشت رأس گوسفند با پول نقدى باشد كه قبلاً خمس آن را پرداخته، مقدار زائد خمس دارد.

توجه

* واجب است در محاسبه ى خمس سرمايه، كالاها و اجناس (سرمايه ى غير نقدى) را به هر صورت ممكن هر چند با تخمين، تعيين قيمت كرد و ترك اين كار به دليل مشكل بودن جايز نيست.

* اگر مالى كه خمس ندارد از قبيل جايزه و مانند آن با سرمايه مخلوط شود، در پايان سال خمسى جايز است كه آن را از سرمايه استثنا كرد و سپس خمس بقيه ى اموال را پرداخت. مگر

ص: 303

آنكه سرمايه ى او به گونه اى باشد كه موؤنه ى خود را از آن برمى دارد مانند مغازه دار، در اين صورت هر مقدار كه از سرمايه براى هزينه ى خود برداشته بدون اينكه نيت برداشت از سرمايه داشته باشد به نسبت ميان مال خمسى و غير خمسى توزيع مى شود.

10. شك در صحت محاسبه ى خمس درآمد

كسى كه در صحت حساب خمس درآمد سالهاى گذشته شك دارد به آن اعتنا نكند و پرداخت مجدد خمس بر او واجب نيست. بلى اگر در درآمد شك داشته باشد كه آيا جزو درآمد سالهاى قبل است كه خمس آن پرداخت شده يا جزو درآمد امسال است كه خمس آن داده نشده بر وى واجب است كه احتياطاً خمس آن را بپردازد، مگر اين كه احراز كند كه خمس آن را قبلاً پرداخته است.

11. شك در پرداخت خمس

كسى كه شك دارد خمس چيزى را داده است يا نه، اگر مشكوك از چيزهايى باشد كه خمس به آن تعلق گرفته واجب است يقين به پرداخت خمس پيدا نمايد.

12. مصالحه
اشاره

در مواردى كه افراد نمى دانند خمس به درآمد آنها تعلق گرفته است يا نه، مثل اين كه يقين دارند خانه ى مسكونى خود را با درآمد كسب خريده اند ولى نمى دانند كه آيا درآمد كسب رادر بين سال صرف خريد آن كرده اند يا پس از پايان سال پيش از پرداخت خمس، واجب است با ولى امر خمس يا وكيل او مصالحه نمايند.

توجه

* خمس قطعى قابل مصالحه نيست. (مصالحه در موارد مشكوك صورت مى پذيرد).

13. دستگردان
اشاره

در مواردى كه خمس بر افراد واجب است و در حال حاضر توان پرداخت آن را ندارند بايد خمسى كه بر عهده دارند را با ولى امر خمس يا وكيل او دستگردان كنند تا بعداً آن را به تدريج بر حسب استطاعت خودشان از جهت مقدار و زمان بپردازند.

ص: 304

توجه

* فردى كه مبلغى را به عنوان خمس مالى كه متعلق خمس نبوده پرداخته است، اگر آن مبلغ در مصارف شرعى آن مصرف شده، بابت خمس مالى كه فعلاً بدهكار است حساب نمى شود. بلى اگر عين آن موجود باشد مى تواند آن را مطالبه كند.

* تحويل خمس و ساير حقوق شرعى از طريق بانك اشكال ندارد، بنابراين فردى كه انتقال عين خمس به ولى امر خمس يا وكيل او برايش مشكل است مى تواند آن را از طريق بانك حواله كند، هر چند مالى كه از بانك گرفته مى شود عين مالى كه به بانك پرداخت شده نيست.

ص: 305

تمرين

1. نحوه ى محاسبه ى خمس سرمايه و پرداخت آن را ذكر نماييد.

2. اگر مالى كه خمس ندارد از قبيل جايزه و مانند آن با سرمايه مخلوط شود، آيا در پايان سال خمسى جايز است كه آن را از سرمايه استثنا كرد و سپس خمس بقيه ى اموال را پرداخت؟

3. كسى كه در صحت محاسبه ى خمس اموال گذشته ى خود شك مى كند وظيفه اش چيست؟

4. موارد مصالحه كدام است؟

5. در چه مواردى دستگردان انجام مى گيرد؟

6. آيا مبلغى را كه انسان به عنوان خمس مالى كه متعلق خمس نبوده پرداخته است مى تواند بابت خمس مالى كه فعلاً بدهكار است حساب كند؟

ص: 306

درس 73 خمس معدن - گنج - مال حلال مخلوط به حرام - مصرف خمس - مسائل متفرقه ى خمس

1. خمس معدن
اشاره

معادنى كه توسط شخص خاصى يا با مشاركت اشخاص با يكديگر استخراج مى شود خمس در آن واجب است، مشروط بر اين كه آنچه آن شخص استخراج كرده و يا سهم هر يك از اشخاص كه با مشاركت با يكديگر اقدام به استخراج كرده اند بعد از كم كردن هزينه هاى استخراج و تصفيه، به مقدار بيست دينار طلا يا دويست درهم نقره يا معادل قيمت يكى از آن دو باشد.

توجه

* از شرايط وجوب خمس در معادن اين است كه شخص يا اشخاصى با مشاركت با يكديگر آن را استخراج كنند، مشروط بر اين كه سهم هر يك به حد نصاب برسد و آنچه استخراج شده، ملك آنها شود، و معادنى كه دولت استخراج مى كند، نظر به اين كه ملك خاص شخص يا اشخاص نيست، بلكه ملك جهت است لذا شرط وجوب خمس را دارا نيست و در نتيجه جايى براى وجوب خمس بر دولت و حكومت باقى نمى ماند.

2. گنج

ميزان درباره ى گنجى كه افراد در زمينى كه مالك آن هستند پيدا مى كنند، مقررات نظام جمهورى اسلامى است، بنابراين اگر مقدارى سكه ى نقره كه تاريخ آن به حدود صد سال پيش بر

ص: 307

مى گردد از زير خاك ساختمان ملكى شخصى پيدا شود بايستى در اين مورد به مقررات جمهورى اسلامى رجوع كنند.

3. مال حلال مخلوط به حرام
اشاره

فردى كه يقين به وجود مال حرام در اموالش دارد در صورتى كه مقدار دقيق آن را نداند و صاحب آن را هم نشناسد، راه حلال كردن آن اموال اين است كه خمس آن را بپردازد، ولى اگر شك در مخلوط شدن مال حرام با اموال خود داشته باشد چيزى بر عهده ى او نيست.

توجه

* فردى كه با خانواده يى زندگى مى كند كه اهل خمس و زكات نيستند و اموالشان مخلوط با رباست تا يقين به حرمت اين اموال پيدا نكرده مى تواند از آن استفاده كند. (درست است كه يقين دارد كه اهل خمس و زكات نيستند و اموالشان مخلوط با رباست، ولى لازمه اش يقين به حرمت اموالى كه او در آن تصرف مى كند نيست). البته اگر يقين به حرام بودن آنچه از اموال كه او مصرف مى كند داشته باشد استفاده از آن براى او جايز نيست مگر آن كه جدايى از خانواده و قطع رابطه با آنان برايش حرجى باشد كه در اين صورت استفاده از اموال مخلوط به حرام آنان اشكال ندارد ولى ضامن مال ديگران كه در اموال مورد مصرف او وجود دارد مى باشد.

4. مصرف خمس
1. سهم مبارك امام (ع) و سهم سادات
اشاره

1. خمس به دو قسمت مساوى تقسيم مى شود: يك قسمت آن سهم مبارك امام (ع) است و قسمت ديگر سهم سادات.

2. منظور از امام (ع)، امام معصوم هر عصر است كه در زمان ما پيشواى دوازدهم امام مهدى حضرت صاحب الامر (عج) هستند. منظور از سادات هم كسانى اند كه از طرف پدر انتساب به جناب هاشم جد پيامبر (ص) داشته باشند. (توضيح بيشتر خواهد آمد).

3. سهم مبارك امام (ع) در زمان ما كه دسترسى به آن بزرگوار (عج) نيست به طور كلى در اختيار ولى امر مسلمين است تا در مصارفى كه مورد رضاى امام (ع) است از مصالح مسلمين و

ص: 308

مخصوصاً اداره ى حوزه هاى علميه و مانند آن مصرف كند. اختيار سهم سادات نيز مانند سهم مبارك امام (ع) مربوط به ولى امر مسلمين است، بنابراين كسى كه بر عهده ى او و يا در مال وى مقدارى حق امام (ع) يا سهم سادات باشد بايد آن را به ولى امر خمس يا وكيلى كه از طرف او اجازه دارد تحويل دهد و اگر مى خواهد آن را در يكى از موارد مقرر از قبيل تهيه و توزيع كتابهاى مفيد و لازم دينى، ازدواج سادات نيازمند، پرداخت قبض آب و برق ايشان و مانند آن مصرف كند بايد ابتدا راجع به آن اجازه بگيرد.

4. مقلدين هر يك از مراجع محترم تقليد «دامت بركاتهم» اگر در پرداخت سهمين مباركين به استناد فتواى مرجع تقليد خود عمل كنند موجب برائت ذمه مى شود.

توجه

* سهم مبارك امام (ع) و سهم سادات قابل بخشش نيست.

* تجارت با حقوق شرعى (از قبيل خمس و زكات) كه واجب است به مصرف موارد مقرر شرعى آن برسد و خوددارى از مصرف آن، هر چند به قصد استفاده از منافع آن در يك مؤسسه ى فرهنگى باشد بدون اجازه ى ولى امر خمس اشكال دارد و در صورتى كه با آن تجارت شود سود حاصل تابع سرمايه است كه بايد در همان موارد مصرف سرمايه صرف شود و خمس ندارد...

* كسى كه در اجازه ى فردى كه مدعى اجازه (از طرف ولى امر خمس) است شك دارد مى تواند به صورت محترمانه از آن فرد بخواهد كه اجازه ى خطى خود را به او نشان دهد و يا از او قبض رسيد را كه مهر ولى امر خمس بر آن خورده درخواست كند چنانچه او طبق اجازه يى كه از طرف ولى امر خمس دارد عمل كرده عملش مورد تأييد است.

* گرفتن سهم امام (ع) و سهم سادات براى كسى كه شرعاً مستحق نبوده و مشمول مقررات شهريه ى حوزه هم نباشد، جايز نيست.

ص: 309

2. شرايط كسانى كه مى شود به آنان سهم سادات داد
1. سيادت:

1. سيدى جايز است از سهم سادات استفاده كند كه از طرف پدر انتساب به جناب هاشم جد پيامبر (ص) داشته باشد، بنابراين همه ى سادات علوى و عقيلى و عباسى كه هاشمى هستند حق استفاده از مزاياى خاص سادات هاشمى دارند.

2. كسى كه از طرف پدر به عباس بن على بن ابى طالب (ع) منسوب است سيد علوى مى باشد.

3. گرچه منتسبين به پيامبر اكرم (ص) از طرف مادر هم از اولاد رسول اكرم (ص) محسوب مى شوند، ولى ملاك ترتيب آثار و احكام شرعى سيادت با انتساب از طرف پدر است.

3. فقر:

1. ساداتى كه داراى شغل و كسبى هستند، اگر درآمد آنان براى زندگى شان به طور متعارف و مناسب با شأن عرفى شان كافى باشد، مستحق خمس نيستند.

2. خانواده ى ساداتى كه پدرشان در پرداخت نفقه ى آنان كوتاهى مى كند اگر نمى توانند نفقه ى خود را از پدر خود بگيرند جايز است به مقدار نفقه از سهم سادات به آنان داده شود.

3. سادات نيازمند اگر علاوه بر خوراك و پوشاك، به چيز ديگرى كه مناسب حالشان است نياز داشته باشند جايز است به مقدار رفع نياز از سهم سادات به آنان پرداخت شود.

4. زن سيده يى كه شوهرش بر اثر فقر نتواند نفقه ى او را بدهد و او هم شرعاً فقير باشد مى تواند براى رفع نيازش سهم سادات بگيرد و آن را براى خود و فرزندان و حتى شوهرش مصرف كند.

ص: 310

4. واجب النفقه نبودن:

به كسى كه واجب النفقه است نمى توان خمس داد، مثلاً انسان نمى تواند به پدر و مادر فقيرش كه توانايى كمك به آنان را دارد خمس خود را بدهد.

5. مسائل متفرقه ى خمس

1. تصرف در مالى كه شك دارد خمس به آن تعلق گرفته يا نه اشكال ندارد.

2. خوردن غذاى كسى كه اهل خمس اشكال ندارد.

3. اگر صاحب مغازه نداند مشترى كه با او معامله مى كند خمس مالش را پرداخته است يا نه، چيزى بر عهده ى او نيست و تحقيق هم لزومى ندارد.

4. معاشرت با مسلمانانى كه به امور دينى به خصوص نماز و خمس پايبند نيستند، اگر مستلزم تأييد ايشان در عدم التزام به امور دينى نباشد اشكال ندارد مگر آن كه ترك معاشرت با آنان مؤثر در اهتمام ايشان به امور دينى باشد كه در اين صورت واجب است كه معاشرت به طور موقت از باب نهى از منكر ترك شود.

5. اگر شخصى اموال خود را طبق اجازه ى كسى كه واجب بوده حقوق شرعى خود را به او تسليم نمايد به نيت پرداخت حقوق شرعى كه بر عهده داشت براى تأسيس مدرسه و مانند آن به مصرف رسانده است حق پس گرفتن و تصرف مالكانه در آن ندارد.

6. شخصى كه براى رفتن به حج استحبابى مبلغى را به حساب سازمان حج واريز كرده، ولى قبل از تشرف به زيارت خانه ى خدا، از دنيا رفته است، فيش حجى كه در قبال مبلغى كه به حساب سازمان حج واريز كرده، دريافت نموده، به قيمت فعلى اش از تركه ى او محسوب مى شود، و اگر حج بر ذمه ندارد و وصيت به حج هم نكرده صرف آن در حج نيابى براى وى واجب نيست، و پرداخت خمس مبلغ پرداختى بابت آن فيش اگر از پولى كه خمس به آن تعلق گرفته ولى پرداخت نشده باشد، واجب است.

ص: 311

تمرين

1. مقدار نصاب معدن چيست؟

2. تكليف فردى كه در خانواده يى زندگى مى كند كه اهل خمس و زكات نيستند و اموالشان مخلوط با رباست چيست؟

3. منظور از امام (ع) و سادات در «سهمين مباركين» كيست؟

4. بعضى از اشخاص، خود اقدام به پرداخت قبض آب و برق سادات مى كنند، آيا احتساب آن از خمس جايز است يا خير؟

5. آيا ساداتى كه داراى شغل و كسبى هستند استحقاق خمس دارند يا خير؟

6. آيا جايز است سهم سادات به علويه ى فقيرى كه ازدواج كرده و فرزندانى دارد، ولى شوهرش غير علوى و فقير است داده شود؟ و آيا او مى تواند آن را صرف فرزندان و شوهر نمايد؟

ص: 312

فصل ششم انفال

اشاره

ص: 313

ص: 314

درس 74 انفال معناى انفال - منابع انفال

1. معناى انفال

انفال يعنى اموال عمومى كه در اختيار پيامبر (ص) و جانشينان معصوم او (ع) قرار دارد و در زمان غيبت، اختيار آن با ولى امر مسلمين است (تحت تصرف حكومت اسلامى است) و از آن بايد در مصالح عمومى جامعه و به سود همگان بهره بردارى شود.

2. منابع انفال
اشاره

ص: 315

توجه

* زمينى كه در كنار كارخانه هاى آجرسازى براى استفاده از فروش خاك آن خريدارى مى شود در صورتى كه آباد و ملك خاص شرعى فروشنده باشد، گرچه با خريد آن، ملك خاص خريدار مى شود و جزو انفال محسوب نيست، ليكن پرداخت ماليات درآمدِ حاصل از فروش خاك آن، اگر مستند به قانون مصوب مجلس شوراى اسلامى (در ايران) و مورد تأييد شوراى نگهبان قانون اساسى باشد لازم است و دولت حق مطالبه ى آن را دارد.

* بهره بردارى اختصاصى از ماسه ها و شن هاى كف رودخانه ها براى آبادانى و احداث شهر و غير آن براى شهردارى ها جايز است و ادعاهاى مالكيت خصوصى كف و بستر رودهاى بزرگ و عمومى از سوى اشخاص پذيرفته نيست.

* چراگاههاى طبيعى كه كسى نسبت به آنها سابقه ى ملكيت اختصاصى ندارد از انفال و اموال عمومى است كه اختيار آن با ولى امر مسلمين است و خريد و فروش آن در هيچ حالى صحيح نيست، همچنين سابقه ى تردد عشاير در آنجا موجب مالكيت آنان نمى شود.

* علف هاى چراگاههاى عمومى طبيعى كه سابقه ى ملكيت خصوصى ندارد، ملك اختصاصى كسى نيست و فروش آن از سوى كسى جايز نيست ولى كسى كه از طرف دولت، مسؤول امور روستاست، مى تواند مبلغى را براى مصالح عمومى روستا از كسانى كه اجازه ى چراندن چهار پايان در آن مراتع را دارند بگيرد.

* صرف داشتن اجازه ى چراندن حيوانات در چراگاههاى مجاور املاك اشخاص، براى جواز ورود در ملك غير و استفاده از آب ملكى آن كافى نيست و اين كار براى آنان بدون رضايت مالك آن جايز نمى باشد.

* از آن جايى كه شرعاً صحت وقف، متوقف بر سابقه ى مالكيت شرعى است، همانگونه كه انتقال از طريق ارث هم متوقف بر مالكيت شرعى مورِّث است، لذا جنگلها و چراگاههاى طبيعى كه تا به حال ملك كسى نبوده است و هيچگونه سابقه ى احيا و آبادكردن در آنها وجود ندارد، ملك اختصاصى كسى محسوب نمى شود تا وقفيت آن صحيح باشد يا از طريق ارث انتقال يابد. به هر حال هر مقدار از جنگل كه به صورت مزرعه يا مسكن و مانند با اجازه شرعى و قانونى آن احيا شده و ملك شرعى گرديده، اگر وقف باشد، حق تصرف در آن با متولى شرعى آن است و اگر وقف

ص: 316

نباشد حق تصرف در آن با مالك آن است، و اما آن مقدار از جنگل و مراتع كه به صورت جنگل طبيعى باقى مانده است، از انفال و اموال عمومى است و اختيار آن بر اساس مقررات قانونى، با دولت اسلامى است.

تمرين

1. انفال يعنى چه؟

2. منابع انفال كدامند؟

3. اگر شخصى زمينى را در كنار كارخانه هاى آجرسازى براى استفاده از فروش خاك آن بخرد، آيا از انفال محسوب مى شود؟ بر فرض اين كه از انفال نباشد، با توجه به اين كه به نسبت ده درصد به شهردارى داده مى شود، آيا دولت حق مطالبه ى ماليات براى خاك آن دارد؟

4. آيا شهردارى، حق بهره بردارى اختصاصى از ماسه ها و شن هاى كف رودخانه ها براى آبادانى و احداث شهر و غير آن را دارد؟ و در صورتى كه اين حق را داشته باشد اگر شخصى غير از شهردارى مدعى مالكيت آن باشد آيا دعواى او مسموع است يا خير؟

5. خريد و فروش چراگاههاى عشايرى در چه زمان صحيح است؟

6. دامدارانى كه اجازه ى چراندن حيوانات خود را دارند، آيا جايز است كه وارد مزرعه هاى خصوصى كنار چراگاه شده تا خود و چهارپايان آنان از آب مزرعه، بدون رضايت مالك آن بنوشند؟

ص: 317

ص: 318

فصل هفتم جهاد

اشاره

ص: 319

ص: 320

درس 75 جهاد معناى جهاد - وجوب جهاد - اقسام جهاد

1. معناى جهاد

جهاد در اين جا به معنى تلاش و مبارزه يى است كه براى دعوت به اسلام و بسط و گسترش آن و يا به عنوان دفاع از تجاوز دشمن انجام مى گيرد.

2. وجوب جهاد

جهاد يكى از مهمترين اركان دينى است و وجوب آن از ضروريات دين مبين اسلام به شمار مى رود.

3. اقسام جهاد
اشاره

جهاد بر دو قسم است:

1. ابتدايى: آن است كه براى برداشتن موانع دعوت به اسلام انجام شود و سپاه اسلام بدون آن كه حمله يى از سوى دشمن شده باشد با هدف از بين بردن موانع تبليغ اسلام و برداشتن موانع مسلمان شدن سرزمين هاى ديگر و گسترش اسلام و اعلاى كلمه ى حق و برپايى شعاير دينى و هدايت كفار و مشركان و برانداختن شرك و بت پرستى به جنگ و جهاد بپردازند. (در حقيقت هدف

ص: 321

از جهاد ابتدايى كشور گشايى نيست، بلكه دفاع از حقوق فطرى ملتهايى است كه به توسط قدرتهاى كفر و شرك و استكبار از خدا پرستى و توحيد و عدالت محروم شده اند).

2. دفاعى: آن است كه به عنوان دفاع و جلوگيرى از تجاوز دشمن انجام گيرد، و زمانى است كه دشمن به سرزمينهاى مسلمانان و مرز و بوم آنها هجوم آورد و قصد تسلط سياسى يا نظامى يا فرهنگى يا اقتصادى نسبت به آنان داشته باشد.

1. جهاد ابتدايى

1. جهاد ابتدايى اختصاص به زمان پيامبر (ص) و امام معصوم (ع) ندارد و فقيه جامع الشرائطى كه متصدى ولايت امر مسلمين است در صورت وجود مصلحت مى تواند حكم به جهاد ابتدايى كند.

2. اهل كتاب (مانند يهوديها و مسيحيها و زرتشتيها) تا زمانى كه مطيع قوانين و مقررات دولت اسلامى كه در حمايت آن زندگى مى كنند باشند و كارى كه منافى با امان است، انجام ندهند حكم مُعاهَد را دارند (يعنى بايد جان و مال و آبروى آنان حفظ شود و حقوق مشروع و قانونى آنها مراعات گردد).

3. هرگاه كفار به سرزمين اسلامى حمله كنند و كسانى از آنان به دست مسلمين اسير شود، سرنوشت اسيران جنگى در دست حاكم اسلامى است و آحاد مسلمانان حق تعيين سرنوشت اسرا را ندارند، بنابراين جايز نيست كه يكى از مسلمانان يك كافر كتابى يا غير كتابى، اعم از زن يا مرد را در سرزمين كفر يا سرزمين مسلمانان به تملك خود درآورد.

2. جهاد دفاعى

1. دفاع از اسلام و مسلمين واجب است و متوقف بر اذن والدين نيست، ولى در عين حال سزاوار است كه انسان تا مى تواند رضايت آنان را جلب كند.

2. اگر حفظ نفس محترمه و جلوگيرى از وقوع قتل مستلزم دخالت فورى و مستقيم باشد، اين كار جايز بلكه شرعاً از باب وجوب حفظ جان نفس محترمه واجب است، و از جهت ثبوتى متوقف بر كسب اجازه از حاكم و يا وجود امر به آن نيست، مگر آن كه دفاع از نفس محترمه متوقف بر قتل مهاجم باشد كه صورتهاى متعددى دارد كه احكام آنها هم ممكن است متفاوت باشد.

ص: 322

تمرين

1. جهاد يعنى چه؟

2. اقسام جهاد را توضيح دهيد.

3. هدف از جهاد ابتدايى چيست؟

4. جهاد ابتدايى در زمان غيبت امام معصوم (ع) چه حكمى دارد؟ آيا جايز است كه فقيه جامع الشرائط مبسوط اليد (ولى امر مسلمين) حكم به آن كند؟

5. آيا جايز است كه يكى از مسلمانان، يك كافر كتابى يا غير كتابى، اعم از زن يا مرد را در سرزمين كفر يا سرزمين مسلمانان به تملك خود درآورد؟

6. اقدام به دفاع از اسلام هنگام تشخيص خطر براى اسلام بدون رضايت والدين حكمش چيست؟

ص: 323

ص: 324

فصل هشتم امر به معروف و نهى از منكر

اشاره

ص: 325

ص: 326

درس 76 امر به معروف و نهى از منكر (1) معناى امر به معروف و نهى از منكر - وجوب امر به معروف و نهى از منكر - محدوده ى امر به معروف ونهى از منكر - شرايط امر به معروف و نهى از منكر

1. معناى امر به معروف و نهى از منكر

امر به معروف و نهى از منكر يعنى مردم را به كار نيك واداشتن و از كار زشت بازداشتن.

2. وجوب امر به معروف و نهى از منكر
اشاره

امر به معروف و نهى از منكر از واجبات و فرايض بسيار مهم و بزرگ اسلامى به شمار مى رود، و افرادى كه اين فريضه ى بزرگ الهى را ترك مى كنند يا در برابر آن بى تفاوتند گناهكار خواهند بود و كيفرى سخت و سنگين در انتظار آنها است. امر به معروف و نهى از منكر نه تنها به اتفاق فقهاى اسلام واجب است، بلكه اصل وجوب آن جزو ضروريات دين مبين اسلام به شمار مى آيد.

توجه

* امر به معروف و نهى از منكر با رعايت شرايط آن يك تكليف شرعى عمومى براى حفظ احكام اسلام و سلامت جامعه است، و صرف توهم اين كه موجب بدبينى فاعل منكر يا بعضى از مردم نسبت به اسلام مى گردد باعث نمى شودكه اين وظيفه ى بسيار مهم ترك شود.

ص: 327

* افرادى كه از تخلفات قانونى مثل اختلاس از بيت المال مطلع مى شوند وظيفه دارند با رعايت شرايط و ضوابط شرعى نهى از منكر كنند، و توسل به رشوه و راههاى غير قانونى براى هر عملى هر چند به منظور جلوگيرى از فساد، جايز نيست. بلى اگر شرايط امر به معروف و نهى از منكر وجود نداشته باشد تكليفى نخواهند داشت، مثلاً اگر خوف داشته باشند كه در صورت مبادرت به اين فريضه، ضررى از طرف مسؤولين بالاتر متوجه آنان مى شود تكليف از آنها ساقط مى شود. البته اين حكم در مواردى است كه حكومت اسلامى حاكم نباشد، ولى با وجود حكومت اسلامى كه اهتمام به اجراى فريضه ى امر به معروف و نهى از منكر دارد بركسى كه قادر بر اين فريضه نيست واجب است كه نهادهاى ذيربط را كه از طرف حكومت براى اين كار اختصاص يافته اند مطلع نمايد و تا كنده شدن ريشه هاى فاسد كه فسادآور هم هستند موضوع را پيگيرى كند.

* منكرات از اين جهت كه منكر هستند فرقى بين آنها نيست، ولى در عين حال ممكن است كه بعضى از آنها در مقايسه با منكرات ديگر داراى حرمت شديدترى باشد. به هر حال نهى از منكر براى كسى كه شرايط آن را احراز كرده يك وظيفه ى شرعى است و ترك آن جايز نيست، و در اين حكم بين منكرات و محيطهاى دانشگاهى و غير دانشگاهى تفاوتى وجود ندارد.

* بر مسؤولين ذيربط واجب است كه به متخصصين بيگانه كه گاهى در بعضى از مؤسسات كشور اسلامى كار مى كنند دستور دهند كه از تظاهر به امورى مثل شرابخوارى، خوردن گوشت هاى حرام خوددارى كنند و آنان را از خوردن علنى آنها منع نمايند، ولى امورى كه با عفت عمومى منافات دارد به هيچ وجه نبايد به آنان اجازه ى انجام آن داده شود. به هر حال، از طرف مسؤولين ذيربط بايد تدابير مناسبى در اين باره اتخاذ شود.

* بر جوانان مؤمن واجب است در دانشگاههاى مختلط در برابر مفاسدى كه در بعضى از آن مكانها مشاهده مى كنند ضمن دورى جستن از ابتلا به مفاسد، در صورت تمكن و تحقق شرايط امر به معروف و نهى از منكر مبادرت به انجام اين فريضه كنند.

* امر به معروف و نهى از منكر زنانى كه حجاب كامل ندارند متوقف بر نگاه با ريبه به آنها نيست، از اين رو واجب است. بلى بر هر مكلفى واجب است كه از حرام اجتناب كند به خصوص زمانى كه مبادرت به انجام فريضه ى نهى از منكر مى كند.

ص: 328

3. محدوده ى امر به معروف و نهى از منكر
اشاره

محدوده ى امر به معروف و نهى از منكر منحصر به قشر و صنف خاصى از مردم نيست و تمام اقشار و اصناف واجد شرايط را در بر مى گيرد حتى بر زن و فرزند واجب است كه هنگام مشاهده ى ترك معروف يا انجام حرام توسط پدر و مادر يا شوهر، به امر به معروف و نهى از منكر در صورت تحقق شرايط آن مبادرت كنند.

توجه

* هرگاه موضوع و شرايط امر به معروف و نهى از منكر محقق باشد، تكليف شرعى و وظيفه ى واجب اجتماعى و انسانى همه ى مكلفين است، و حالت هاى مختلف مكلف مانند مجرد يا متأهل بودن در آن تأثير ندارد و به صرف اين كه مكلف مجرد است تكليف از او ساقط نمى شود.

4. شرايط امر به معروف و نهى از منكر
1. علم به معروف و منكر

شرط اول امر به معروف و نهى از منكر، علم به معروف و منكر است يعنى امر و نهى كننده بايد معروف و منكر را بشناسد و در غير اين صورت موظف نيست امر به معروف و نهى از منكر كند، بلكه نبايد چنين كارى بكند؛ زيرا ممكن است در اثر جهل و نادانى امر به منكر و نهى از معروف كند، بنابراين نهى از منكر كردن كسى كه نمى دانيم كارش حرام است يا نه (مثلاً معلوم نيست موسيقى كه گوش مى دهد از نوع مبتذل و حرام آن است يا حلال) واجب بلكه جايز نيست.

2. احتمال تأثير
اشاره

شرط دوم امر به معروف و نهى از منكر، احتمال تأثير است يعنى امر و نهى كننده بايد احتمال بدهد كه امر و نهى او اثر و نتيجه يى ولو در آينده دارد.

ص: 329

توجه

* اگر براى مسؤولين به طور قطعى ثابت شود كه بعضى از كارمندان ادارات در خواندن نماز كوتاهى كرده و يا اصلاً نماز نمى خوانند و نصيحت و راهنمايى هم تأثيرى نداشته باشد واجب است از تأثير مداومت بر امر به معروف و نهى از منكر با رعايت شرايط آن غفلت نكنند، و در صورت نا اميدى از تأثير امر به معروف نسبت به آنان، اگر بر حسب مقررات قانونى محروم ساختن اين گونه افراد از مزاياى شغلى مجاز باشد بايد در مورد آنان اجرا شود و به آنان تذكر هم داده شود كه اين محروميت بر اثر سستى و كوتاهى شان در انجام اين فريضه ى الهى اتخاذ شده است.

3. اصرار بر گناه

شرط سوم امر به معروف و نهى از منكر اصرار بر گناه است يعنى بايد شخص گناهكار بر استمرار گناه، اصرار و سماجت داشته باشد و چنانچه معلوم شود كه وى بدون اين كه امر و نهى شود خود از خطا دست بر مى دارد يعنى معروف را به جا مى آورد و منكر را ترك مى كند امر و نهى او واجب نيست.

4. نداشتن مفسده
اشاره

شرط چهارم امر به معروف و نهى از منكر، نداشتن مفسده است يعنى بايد امر و نهى مفسده نداشته باشد، بدين ترتيب اگر امر و نهى موجب شود به شخص امر و نهى كننده و يا به مسلمان ديگر مفسده يى از قبيل ضرر جانى و يا آبرويى و يا مالى برسد، در اين جا امر و نهى واجب نيست. البته مكلف موظف است ملاحظه ى اهميت را بكند يعنى بايد در تمام معروف و منكرها بين مفسده ى امر و نهى و مفسده ى ترك امر و نهى مقايسه كند و سپس به آنچه مهمتر است عمل نمايد.

توجه

* كسى كه مى ترسد در صورت اقدام به امر به معروف و نهى از منكر در مورد كسى كه داراى نفوذ و موقعيت اجتماعى خاصى است از ناحيه ى او ضرر قابل توجهى ببيند، واجب نيست او را امر و نهى كند به شرطى كه منشأ ترسش، عقلايى باشد، ولى سزاوار نيست كسى به صرف ملاحظه ى مقام كسى كه واجب را ترك كرده و يا مرتكب فعل حرام شده و يا به صرف احتمال وارد شدن ضرر كمى از طرف او، تذكر و موعظه به برادر مؤمن خود را ترك كند. به هر حال رعايت اهم و مهم لازم است.

ص: 330

چند نكته در ارتباط با شرايط امر به معروف و نهى از منكر

* امر به معروف و نهى از منكر در صورتى واجب است كه واجد شرايط چهارگانه باشد، بنابراين اگر امر و نهى يكى از آن شرايط را نداشته باشد، مثلاً مفسده داشته باشد در اين صورت، امر و نهى واجب نيست، هر چند شرايط ديگر را دارا باشد.

* در امر به معروف و نهى از منكر شرط نيست كه امر و نهى كننده به آنچه امر مى كند عمل نمايد و از آنچه نهى مى كند اجتناب ورزد يعنى امر و نهى بر شخص گناهكار هم واجب است و او نمى تواند به عذر اين كه گناه مى كند خود را از اين وظيفه ى بزرگ تبرئه سازد. (اين كه در منابع دينى از افرادى كه خود عمل نمى كنند و ديگران را به عمل وامى دارند و يا خود گناه مى كنند و ديگران را از گناه باز مى دارند مذمت و نكوهش بسيار شده براى اين است كه چرا خود عمل به وظيفه نكرده اند نه براى اين كه چرا امر و نهى كرده اند).

* در امر به معروف و نهى از منكر شرط نيست كه امر و نهى موجب بى آبرويى يا كاسته شدن احترام كسى كه واجب را ترك كرده و يا فعل حرام را به جا آورده باشد نشود، بنابراين اگر در امر به معروف و نهى از منكر شرايط و آداب آن رعايت شود و از حدود آن تجاوز نشود و در عين حال مستلزم بى آبرويى يا كاسته شدن احترام كسى كه مرتكب خلاف شده شود اشكال ندارد.

تمرين

1. معناى امر به معروف و نهى از منكر و حكم آن چيست؟

2. اگر كاركنان ادارات و مؤسسات در محل كار خود، ارتكاب تخلفات ادارى و شرعى را توسط مسؤولين مافوق مشاهده كنند چه وظيفه يى دارند؟

3. اگر در بعضى از محيطهاى دانشگاهى معروف ترك شود و معصيت رواج پيدا كند و شرايط امر به معروف و نهى از منكر هم وجود داشته باشد و امركننده ى به معروف و نهى كننده ى از منكر شخص مجرد باشد كه هنوز ازدواج نكرده است، آيا به خاطر مجرد بودن، امر به معروف و نهى از منكر از او ساقط مى شود يا خير؟

ص: 331

4. شرايط امر به معروف و نهى از منكر را ذكر كنيد؟

5. نهى از منكر كردن كسى كه نمى دانيم كارش حرام است يا نه حكمش چيست؟

6. اگرامر به معروف و نهى از منكر مستلزم بى آبرويى يا كاسته شدن احترام كسى كه واجب را ترك كرده و يا فعل حرام را به جا آورده باشد چه حكمى دارد؟

ص: 332

درس 77 امر به معروف و نهى از منكر (2) مراحل و مراتب امر به معروف و نهى از منكر - مسائل متفرقه ى امر به معروف و نهى از منكر

5. مراحل و مراتب امر معروف و نهى از منكر
توجه

* رعايت مراحل و مراتب امر به معروف و نهى از منكر واجب است يعنى تا به مرحله ى پايين تر مقصود حاصل مى شود نبايد وارد مرحله ى بالاتر شد.

1. امر و نهى قلبى

1. مرحله ى اول امر به معروف و نهى از منكر، امر ونهى قلبى يا امر و نهى با قلب است. مقصود از امر و نهى قلبى، اظهار رضايت يا كراهت قلبى است يعنى مكلف بايد رضايت قلبى خود را نسبت به معروف و تنفر و انزجار درونى خود را نسبت به منكر آشكار سازد و از اين راه فردى كه معروفى را ترك مى كند و يا منكرى را به جا مى آورد را به انجام معروف و ترك منكر وارد سازد.

2. امر و نهى قلبى (اظهار رضايت و تنفر) درجاتى دارد كه تا با پايين ترين درجه و سبك ترين

ص: 333

راه مى توان امر و نهى كرد و به مقصود دست يافت نبايد متوسل به درجه ى بالاتر شد. اين درجات بر حسب شدت و ضعف و بر حسب انواعى كه دارند بسيارند. برخى از آنها عبارتند از: با تبسم و لبخند و روى گشاده برخورد كردن، چشم فرو بستن، خيره شدن، به روى دست زدن، دندان به لب گرفتن، با دست يا سر اشاره كردن، سلام نكردن، رو گرداندن، پشت كردن، صحبت را قطع كردن، قهر و ترك معاشرت كردن.

2. امر و نهى لسانى

1. مرحله ى دوم امر به معروف و نهى از منكر، امر و نهى لسانى (زبانى) يا امر و نهى با زبان است. مقصود از امر و نهى زبانى اين است كه مكلف بايد با گفتن از طرف بخواهد از منكر دست بردارد و معروف را انجام دهد.

2. امر و نهى لسانى، درجاتى دارد كه تا با پايين ترين درجه و آرام ترين لحن مى توان به مقصود رسيد نبايد اقدام به درجه ى بالاتر كرد. اين درجات بر حسب شدت و ضعف و بر حسب انواعى كه دارند بسيارند. برخى از آنها عبارتند از: ارشاد كردن، تذكر دادن، موعظه كردن، پند و اندرز دادن، مصالح و مفاسد و سود و زيانها را بر شمردن، بحث و مناظره كردن، استدلالى سخن گفتن، با غلظت و درشتى حرف زدن، با تهديد صحبت كردن.

3. امر و نهى عملى
اشاره

1. مرحله سوم امر به معروف و نهى از منكر، امر و نهى با دست (كنايه از اِعمال قدرت و به كار بردن جبر و زور) است. مقصود از امر و نهى عملى اين است كه مكلف بايد با اِعمال قدرت و به كار بردن جبر و زور، طرف را از انجام منكر و ترك معروف باز دارد.

2. امر و نهى درجاتى دارد كه تا با پايين ترين درجه و آسانترين روش مى توان نتيجه گرفت نبايد به درجه ى شديدتر پرداخت. اين درجات بر حسب شدت و ضعف و بر حسب انواعى كه دارند بسيارند. برخى از آنها عبارتند از: حايل شدن و جلوى فرد را گرفتن، حربه از دست گرفتن، وسايل گناه را از دسترس او خارج ساختن، عقب راندن، دست طرف را محكم نگه داشتن، حبس كردن، سختگيرى كردن، كتك زدن، به درد آوردن، مجروح و زخمى كردن، شكستن عضو، از كارانداختن، ناقص كردن، كشتن.

ص: 334

توجه

* با توجه به اين كه در زمان حاكميت و اقتدار حكومت اسلامى مى توان مراتب بعد از مرحله ى امر و نهى زبانى را به نيروهاى امنيتى داخل (پليس) و قوه ى قضاييه واگذار كرد، به خصوص در مواردى كه براى جلوگيرى از ارتكاب معصيت چاره يى جز اِعمال قدرت از طريق تصرف در اموال كسى كه فعل حرام انجام مى دهد يا تعزير و حبس او ومانند آن نيست، در چنين زمانى با حاكميت و اقتدار چنين حكومت اسلامى، واجب است مكلفين در امر به معروف و نهى از منكر به امر و نهى (قلبى و) زبانى اكتفا كنند، و در صورت نياز به توسل به زور، موضوع را به مسؤولين ذيربط در نيروى انتظامى و قوه قضاييه ارجاع دهند، ولى در زمان و مكانى كه حاكميت و اقتدار با حكومت اسلامى نيست، بر مكلفين واجب است كه در صورت وجود شرايط، جميع مراتب امر به معروف و نهى از منكر را با رعايت ترتيب آنها تا تحقق غرض انجام دهند.

* اين كه وظيفه ى مردم در امر به معروف و نهى از منكر در نظام جمهورى اسلامى، اكتفا به امر به معروف و نهى از منكر قلبى و زبانى است و مراتب ديگر آن بر عهده ى مسؤولين است فتواى فقهى است (نه حكمى از طرف دولت).

چند نكته در ارتباط با مراحل و مراتب امر به معروف و نهى از منكر

* جوابِ سلامِ مسلمان شرعاً واجب است، ولى اگر بر، خوددارى از جواب سلام كسى كه فعل حرام انجام مى دهد به قصد نهى از منكر، عرفاً نهى و منع از منكر صدق كند، اين كار جايز است.

* اگر مأمورانى كه از طرف دولت وظيفه ى جلوگيرى از فساد را بر عهده دارند در انجام وظيفه ى خود كوتاهى كنند دخالت اشخاص ديگر در امورى كه از وظايف نيروهاى امنيتى و قضايى محسوب مى شود جايز نيست، ولى مبادرت مردم به امر به معروف و نهى از منكر با رعايت حدود و شرايط آن، اشكال ندارد.

* كسى كه با رانندگانى مواجه مى شود كه از نوارهاى موسيقى غنا و حرام استفاده مى كنند وظيفه دارد با تحقق شرايط نهى از منكر، نهى از منكر كند، منتها بر او بيشتر از نهى از منكر زبانى واجب نيست و در صورتى كه مؤثر واقع نشود واجب است كه از گوش دادن به غنا و موسيقى حرام اجتناب كند و اگر به طور غير ارادى صداى موسيقى حرام و غنا به گوش او برسد چيزى بر او نيست.

ص: 335

* فردى كه در بيمارستان به كار مقدس پرستارى مشغول است و گاهى در بعضى از قسمت هاى محل كار خود ملاحظه مى كند كه تعدادى از بيماران، نوارهاى موسيقى مبتذل و حرام گوش مى دهند و نصيحت نيز در آنها بى اثر است، چنانچه بخواهد محتويات باطل نوار را براى جلوگيرى از استفاده ى حرام از آن پاك كند جايز است ولى بايستى براى اين كار از مالك يا حاكم شرع اجازه بگيرد.

* تعرض مردم به داخل خانه هاى ديگران به منظور امر به معروف و نهى از منكر جايز نيست، بنابراين هرگاه صداى بلند موسيقى از بعضى از منازل باعث اذيت و آزار مؤمنين شود نبايد متعرض داخل منازل شد. (بلكه بايد با رعايت شرايط امر به معروف و نهى از منكر و رعايت مراتب آن، نهى از منكر قلبى و زبانى كرد و در صورت عدم تأثير به نيروهاى انتظامى اطلاع داد).

* هرگاه يكى از اقوام انسان مبادرت به ارتكاب معصيت كند و نسبت به آن لاابالى باشد، بايد از اعمال خلاف شرع وى اظهار تنفر كرد و او را به هر روش برادرانه يى كه مفيد و مؤثر است پند و اندرز داد، ولى قطع رحم جايز نيست. بلى چنانچه احتمال داده شود كه ترك معاشرت با او موقتاً موجب خوددارى او از ارتكاب معصيت مى شود به عنوان امر به معروف و نهى از منكر واجب است.

توجه

* بر هر مكلفى واجب است شرايط و مراتب امر به معروف و نهى از منكر و موارد وجوب و عدم وجوب آن را ياد بگيرد تا مبادا در امر و نهى خود دچار عمل خلاف و منكر شود.

6. مسائل متفرقه ى امر به معروف و نهى از منكر

1. معيار در رابطه با اشخاصى كه در گذشته مرتكب اعمال حرامى مانند شرب خمر شده اند، وضعيت فعلى آنهاست، اگر از آنچه انجام داده اند توبه كرده باشند، معاشرت با آنان، مانند معاشرت با ساير مؤمنين است، ولى كسى كه در حال حاضر هم مرتكب حرام مى شود بايد او را از طريق نهى از منكر از آن كار منع كرد، و اگر از انجام فعل حرام اجتناب نمى كند مگر با دورى جستن از او، قطع رابطه و ترك معاشرت با وى از باب نهى از منكر واجب مى شود.

2. پوشيدن طلا يا آويختن آن به گردن بر مردان مطلقاً حرام است، و پوشيدن لباسهايى كه از نظر دوخت يا رنگ يا غير آن تقليد و ترويج فرهنگ مهاجم غيرمسلمانان در نظر عرف محسوب

ص: 336

مى شود، جايز نيست، همچنين استفاده از زيورآلاتى كه استعمال آن تقليد از فرهنگ تهاجمى دشمنان اسلام و مسلمين محسوب شود، جايز نيست و بر ديگران واجب است كه در برابر اين گونه مظاهر فرهنگى تقليدى از بيگانگان مبادرت به نهى از منكر زبانى كنند.

3. فردى كه مجبور به صحبت و معاشرت با كسى است كه نماز نمى خواند و گاهى او را در بعضى از كارها كمك مى كند، موظف است بر امر او به معروف و نهى از منكر در صورت تحقق شرايط آن مداومت ورزد و جز اين وظيفه يى ديگر ندارد، و يارى كردن و معاشرت با او اگر سبب تشويق بيشتر او بر ترك نماز نباشد اشكال ندارد.

4. خانمى كه همسرش به مسائل دينى اهميت چندانى نمى دهد، مثلاً نماز نمى خواند وظيفه دارد زمينه ى اصلاح او را به هر وسيله ى ممكن فراهم آورد و بايد از هرگونه خشونت كه حاكى از بداخلاقى و ناسازگارى او باشد خوددارى كند و اطمينان داشته باشد كه شركت در مجالس دينى و رفت و آمد با خانواده هاى متدين تأثير بسيار زيادى در اصلاح او دارد.

5. مرد مسلمانى كه با استناد به قراينى اطلاع پيدا كند كه همسرش به طور پنهانى مرتكب اعمال خلاف عفت مى شود واجب است از سوء ظن و استناد به قراين و شواهد ظنى اجتناب كند و در صورت احراز ارتكاب فعلى كه شرعاً حرام است، جلوگيرى از آن از طريق تذكر و نصيحت و نهى از منكر واجب است، و اگر نهى ازمنكر مؤثر نباشد در صورت وجود دلايل اثبات كننده مى تواند به مراجع قضايى مراجعه نمايد.

6. دختر مى تواند پسر جوانى را راهنمايى كرده و با رعايت موازين اسلامى به او در درس و غير آن كمك كند، ولى بايد از فريب و وسوسه هاى شيطانى جداً پرهيز شود و احكام شرع در اين رابطه مانند خلوت نكردن با اجنبى مراعات گردد.

7. رفت و آمد و معاشرت علماى اعلام با ظالمين و سلاطين جور در صورتى كه براى ايشان ثابت شود كه ارتباط با ظالم منجر به منع ظلم او مى شود و در نهى از منكر مؤثر است و يا مسأله ى مهمى مستلزم اهتمام و پيگيرى آن نزد ظالم باشد اشكال ندارد.

ص: 337

تمرين

1. مراحل و مراتب امر به معروف و نهى از منكر را نام ببريد.

2. آيا جواب ندادن به سلام كسى كه فعل حرام انجام مى دهد، جايز است؟

3. اگر مأمورانى كه از طرف دولت وظيفه ى جلوگيرى از فساد را بر عهده دارند در انجام وظيفه ى خود كوتاهى كنند آيا خود مردم مى توانند اقدام به اين كار كنند؟

4. اگر يكى از اقوام انسان مبادرت به ارتكاب معصيت كند و نسبت به آن لاابالى باشد تكليف ما نسبت به رابطه با او چيست؟

5. رابطه با اشخاصى كه در گذشته مرتكب اعمال حرامى مانند شرب خمر شده اند، چگونه بايد باشد؟

6. وظيفه ى زن در برابر همسرش كه به مسائل دينى از جمله نماز اهميت نمى دهد چيست؟

ص: 338

جلد 2

مشخصات کتاب

سرشناسه: خامنه اى، على، رهبر جمهورى اسلامى ايران، 1318 -

عنوان و نام پديدآورنده: رساله ى آموزشى معاملات براساس فتاواى مرجع عاليقدر حضرت آيت الله العظمى خامنه اى (مدّظلّه العالى) رهبر معظّم انقلاب اسلامى.

مشخصات ناشر: تهران: نشر فقه روز (وابسته به انتشارات انقلاب اسلامى)، 1392.

مشخصات ظاهرى: 360 ص

ISBN: 978-600-93133-4-1

وضعيت فهرستنويسى: فيپا

موضوع: فقه جعفرى -- رساله عمليه

موضوع: فتواهاى شيعه -- قرن 14

رده بندى كنگره: 1392 5 ر 2 خ/ 190 BP

رده بندى ديويى: 297/372

شماره كتابشناسى ملى: 3123954

ناشر: فقه روز

(وابسته به انتشارات انقلاب اسلامى)

شمارگان: 4000 نسخه

نوبت چاپ: اوّل - زمستان 1392

بها: 90000 ريال

شابك: 1-4-93133-600-978

نشانى: تهران، خيابان جمهورى اسلامى، خيابان دانشگاه جنوبى، كوچه ى عطارد، شماره 7

تلفن: 66977268-66410649 - تلفن مركز پخش: 66483975-09195593732

سامانه پيامكى: 120 20 1000 - صندوق پستى: 613-13185

پست الكترونيكى: Info@book-khamenei.ir

http://Book-Khamenei.ir

تنظیم کننده متن دیجیتال میثم حیدری

ص: 1

اشاره

بسم الله الرحمن الرحيم

ص: 2

ص: 3

مقدّمه

مجموعه اى كه در اختيار داريد، حاوى مسائل مهّم و مورد ابتلاء در ابواب عبادات و معاملات است كه مطابق با فتاواى مرجع عالى قدر حضرت آيت الله العظمى خامنه اى (دام ظلّه العالى) مى باشد كه بنا به درخواستهاى مكرّر از سوى علماء و فضلاء و مقلّدين، توسّط انتشارات فقه روز به طبع رسيده و در اختيار عموم مؤمنين و علاقمندان قرار مى گيرد.

در اين مجموعه آموزشى، علاوه بر موارد موجود در رساله ى «أجوبهًْ الإستفتائات»، استفتائات جديد نيز اضافه گرديد و در دروس مربوط به احكام معاملات از جزوه هاى دروس خارج فقه(1) معظّمٌله نيز بهره گرفته شده تا بر غناى آموزشى مجموعه، برطبق اسلوب و بيان معظّمٌله افزوده گردد.

مجلّد اوّل اين مجموعه شامل احكام عبادات در ابواب تقليد، طهارت، نماز، روزه، خمس، انفال، جهاد، امر به معروف و نهى از منكر و در ضمن 77 درس و مجلّد دوّم آن شامل احكام معاملات جايز و حرام و در ضمن 82 درس مى باشد. تدوين دروس مزبور به نحوى انجام گرفته است كه نفع آن عام و بهره گيرى از آن براى همگان آسان باشد.

شايان ذكر است كه دفتر استفتائات معظّمٌله اين رساله آموزشى را مورد تأييد و عمل به آن را مجزى اعلام نموده اند.

از تمامى عزيزانى كه ما را در تهيه اين مجموعه يارى نموده اند صميمانه تشكّر مى كنيم.

خداوند متعال به همه ى ما توفيق عمل به احكام اسلام و قرآن و سنّت پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) وائمۀ طاهرين (عليهم السّلام) را عنايت فرمايد.

ومن الله التوفيق

ص: 4


1- . در متن كتاب منظور از «ج» جزوه درس خارج فقه مقام معظّم رهبرى (دام ظلّه العالى) مى باشد.

ص: 5

فهرست مطالب

بخش اوّل: معاملات حرام 1

درس 1: معاملات محرمه 3

فصل اول: معاملات نجس 4

گفتار اول: معامله عين نجس 4

1. ميته 4

2. خون 4

3. خمر (شراب) 4

4. خوك 6

درس 2: فصل اول: معاملات نجس (2) 7

گفتار دوم: معامله شىء متنجس 7

1. شىء متنجس از جهت امكان تطهير، به دو صورت است: 7

2. اعتبار و عدم اعتبار قصد منفعت حلال در مبيع متنجس 7

3. اعلام نجاست متنجس 9

4. تغرير جاهل 9

درس 3: فصل دوم: معامله شيئى كه در راه حرام صرف مى شود (1) 12

گفتار اول: منافع معمولى و متعارف آن شىء حرام است 12

1. بت و صليب 12

2. آلات قمار 14

3. اوراق جعلى 14

4. آلات لهو 15

5. ظروف طلا و نقره 17

ص: 6

درس 4: فصل دوم: معامله شيئى كه در راه حرام مصرف مى شود (2) 18

گفتار دوم: شىء داراى منافع حلال و حرام بوده و قصد بايع و مشترى... 18

درس 5: فصل دوم: معامله شيئى كه در راه حرام صرف مى شود (3) 21

گفتار سوم: شأن آن شىء استفاده در حرام است 21

فروش سلاح به دشمنان دين 22

خريد و فروش سلاح از وظايف دولت اسلامى است 23

درس 6: فصل سوم: معامله شيئى كه منفعت مورد اعتنا ندارد 25

درس 7: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (1) 29

گفتار اول: تدليس در معاملات 29

گفتار دوم: تزيين حرام 31

گفتار سوم: تشبه مرد به زن و بر عكس 31

درس 8: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (2) 33

گفتار چهارم: كم فروشى (تطفيف) 33

درس 9: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (3) 38

گفتار پنجم: تنجيم 38

درس 10: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (4) 41

گفتار ششم: كهانت 41

درس 11: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (5) 43

گفتار هفتم: سحر 43

درس 12: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (6) 46

گفتار هشتم: كسب درآمد با چيزى كه مضلّ است 46

درس 13: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (7) 50

گفتار نهم: رشوه 50

مبحث اول: حرمت رشوه 50

1. رشوه در باب قضا (حكم) 50

2. رشوه در غير باب قضا 52

درس 14: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (8) 55

گفتار نهم: رشوه 55

مبحث دو مهديه 55

درس 15: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (9) 59

گفتار نهم: رشوه 59

ص: 7

مبحث سوم: اجرت قاضى 59

مبحث چهارم: معامله محاباتى 60

درس 16: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (10) 62

گفتار دهم: سب مؤمن 62

درس 17: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (11) 65

گفتار يازدهم: غيبت 65

مبحث اول: تعريف غيبت 65

درس 18: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (12) 69

گفتار يازدهم: غيبت 69

مبحث دوم: شرايط تحقق غيبت يا حرمت آن 69

درس 19: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (13) 73

گفتار يازدهم: غيبت 73

مبحث سوم: استماع غيبت 73

درس 20: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (14) 76

گفتار يازدهم: غيبت 76

مبحث چهارم: مستثنيات حرمت غيبت 76

درس 21: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (15) 82

گفتار دوازدهم: كذب 82

مبحث اول: معناى كذب و صدق 82

درس 22: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (16) 87

گفتار دوازدهم: كذب 87

مبحث دوم: حكم كذب 87

گفتار سيزدهم: نمامى 89

درس 23: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (17) 90

گفتار چهاردهم: قمار 90

1. بازى با آلات قمار 91

2. بازى با غير آلات قمار 91

درس 24: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (18) 96

گفتار پانزدهم: غش 96

مبحث اول: معناى غش 96

درس 25: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (19) 100

ص: 8

گفتار پانزدهم: غش 100

مبحث دوم: حكم معامله مغشوش 100

درس 26: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (20) 103

گفتار شانزدهم: نجش 103

درس 27: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (21) 106

گفتار هفدهم: غنا 106

مبحث اول: معناى غنا 106

درس 28: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (22) 111

گفتار هفدهم: غنا 111

مبحث دوم: حرمت غنا 111

درس 29: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (23) 117

گفتار هفدهم: غنا 117

مبحث سوم: احكام غنا 117

درس 30: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (24) 120

گفتار هجدهم: آلات لهو و موسيقى 120

درس 31: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (25) 128

گفتار نوزدهم: رقص 128

درس 32: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (26) 130

گفتار بيستم: كمك به ظالم 130

درس 33: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (27) 132

گفتار بيست ويكم: تصوير 132

درس 34: فصل چهارم: معامله با عمل محرّم (28) 134

گفتار بيست ودوم: ربا 134

بخش دوّم: معاملات جايز 137

درس 35: فصل اول: خريد و فروش (1) 139

گفتار اول: شرايط صحّت معامله 139

درس 36: فصل اول: خريد و فروش (2) 143

درس 37: فصل اول: خريد و فروش (3) 148

گفتار دوم: اولياى تصرف 148

درس 38: فصل اول: خريد و فروش (4) 153

ص: 9

گفتار سوم: انواع خريد و فروش (1) 153

درس 39: فصل اول: خريد و فروش (5) 156

گفتار سوم: انواع خريد و فروش (2) 156

درس 40: فصل اول: خريد و فروش (6) 161

گفتار چهارم: حق شفعه 161

درس 41: فصل اول: خريد و فروش (7) 166

گفتارپنجم: خيارات (1) 166

درس 42: فصل اول: خريد و فروش (8) 171

گفتارپنجم: خيارات (2) 171

درس 43: فصل اول: خريد و فروش (9) 176

گفتارپنجم: خيارات (3) 176

درس 44: فصل اول: خريد و فروش (10) 179

گفتارششم: قبض و تسليم جنس و عوض 179

درس 45: فصل دوم: صلح 183

درس 46: فصل سوم: اجاره (1) 186

گفتار اول: اقسام اجاره و شرايط آن 186

گفتار دوم: احكام اجاره 188

درس 47: فصل سوم: اجاره (2) 191

گفتار سوم: موارد جواز فسخ اجاره 191

درس 48: فصل سوم: اجاره (3) 194

گفتار چهارم: موارد بطلان اجاره 194

درس 49: فصل چهارم: شركت (1) 197

گفتار اول: تعريف و اسباب شركت 197

گفتار دوم: شركت عقديه (عنان): 200

مبحث اول: شرايط شركت عقديه 201

مبحث دوم: شركت هاى عقدى باطل 201

درس 50: فصل چهارم: شركت (2) 203

مبحث سوم: شركت عقدى صحيح (شركت عنان) 203

مبحث چهارم: احكام شراكت 204

درس 51: فصل پنجم: رهن (1) 207

گفتار اول: تعريف رهن 207

ص: 10

گفتار دوم: شرايط رهن 208

مبحث اول: شرايط راهن و مرتهن 208

مبحث دوم: شرايط تحقق رهن و صحّت آن 208

درس 52: فصل پنجم: رهن (2) 210

مبحث سوم: شرايط مرهون (گرويى) 210

درس 53: فصل پنجم: رهن (3) 213

مبحث چهارم: شرايط دين يا مالى كه براى آن گرو قرار داده اند 213

درس 54: فصل پنجم: رهن (4) 215

گفتار سوم: شرايط جواز فروش رهن (گرويى) 215

درس 55: فصل پنجم: رهن (5) 218

گفتار چهارم: حقوق مرتهن و راهن 218

گفتار پنجم: يكى بودن راهن و تعدد مرتهن و بالعكس، با اشتراك در يك گرويى 222

درس 56: فصل ششم: وكالت 225

درس 57: فصل هفتم: وقف (1) 229

گفتار اول: تعريف و اقسام وقف 229

گفتار دوم: شرايط وقف 230

گفتار سوم: قبض در وقف (2091) 232

درس 58: فصل هفتم: وقف (2) 235

گفتار چهارم: متولى و ناظر وقف 235

درس 59: فصل هفتم: وقف (3) 240

گفتار پنجم: فروش و معامله مال وقف شده 240

درس 60: فصل هفتم: وقف (4) 246

گفتار ششم: غصب وقف و ضامن بودن نسبت به خسارات وارده 246

گفتار هفتم: معلوم نبودن جهت وقف 247

درس 61: فصل هشتم: صدقه 250

درس 62: فصل نهم: وصيت (1) 253

گفتار اول: تعريف و اقسام وصيت 253

گفتار دوم: موارد وجوب وصيت كردن 255

درس 63: فصل نهم: وصيت (2) 257

گفتار سوم: شرايط وصيت 257

درس 64: فصل نهم: وصيت (3) 262

ص: 11

گفتار چهارم: نحوه عمل به وصيت 262

درس 65: فصل نهم: وصيت (4) 266

گفتار پنجم: نحوه عمل به وصاياى متعدد در يك وصيت نامه 266

درس 66: فصل دهم: نذر، قسم و عهد 272

گفتار اول: نذر 272

گفتار دوم: قسم 276

گفتار سوم: عهد 278

درس 67: فصل يازدهم: مضاربه (1) 279

گفتار اول: شرايط صحت عقد مضاربه 279

گفتار دوم: فسخ يا بطلان مضاربه 282

فصل 68: فصل يازدهم: مضاربه (2) 285

گفتار سوم: احكام مربوط به عامل 285

فصل 69: فصل دوازدهم: قرض 292

فصل 70: فصل سيزدهم: دين (1) 297

انواع دين 297

فصل 71: فصل سيزدهم: دين (2) 300

فصل 72: فصل چهاردهم: وديعه (1) 304

گفتار اول: تعريف و شرايط وديعه 304

فصل 73: فصل چهاردهم: وديعه (2) 309

گفتار دوم: موارد لزوم رد وديعه به صاحب آن 309

فصل 74: فصل پانزدهم: عاريه 313

شرايط عاريه دهنده 313

شرايط عاريه گيرنده 314

درس 75: پوشش 318

1. لباس شهرت 318

2. پوشش در مقابل نامحرم 318

3. لباسى كه ترويج فرهنگ كفر و شرك است 320

درس 76: احكام نگاه كردن 323

نگاه مرد به غير همسر 323

درس 77: مسايل پزشكى (1) 327

1. جلوگيرى از باردارى 327

ص: 12

2. سقط جنين 328

3. تلقيح مصنوعى 330

4. تغيير جنسيت 330

درس 78: مسايل پزشكى (2) 333

5. تشريح ميت 333

6. پيوند اعضا 334

7. ختنه 335

درس 79: مسايل پزشكى (3) 336

آموزش پزشكى 336

درس 80: تعليم وتعلم 338

درس 81: حقوق چاپ، تأليف وكارهاى هنرى 341

درس 82: احياى مناسبت هاى مذهبى و ملّى 343

عزادارى و مديحه سرايى شرعى 343

اعياد مذهبى و ملّى 344

حضور در مجلس معصيت 345

ص: 13

بخش اوّل معاملات حرام

اشاره

ص: 1

ص: 2

درس 1 معاملات حرام

اشاره

معاملات(1) از نظر حرمت و حليت دو قسم است:

1. معاملات حرام: معاملاتى كه ممنوع است و مكلّف با انجام دادن آن مؤاخذه مى شود(2). در بعضى موارد افزون بر حرمت، معامله نيز باطل است؛ يعنى نقل و انتقال صورت نمى گيرد(3)؛ مانند خريد و فروش شراب كه هم معامله اش حرام است و طرفين مؤاخذه مى شوند، و هم باطل است.

2. معاملات جايز: معاملاتى كه با رعايت شرايط آن صحيح و نافذ است؛ مانند خريد و فروش خانه مسكونى.

معاملات محرمه چهار قسم است:
اشاره

الف) معاملات نجس؛

ب) معامله شيئى كه در راه حرام مصرف مى شود؛

ج) معامله شيئى كه منفعت حلال مورد اعتناء ندارد؛

د) معامله با عمل محرّم.

ص: 3


1- . منظور از معاملات - اعم از جايز و حرام - هر نوع معامله اى است و مخصوص خريد و فروش نيست. (مكاسب محرمه، ج 2، ص 6)
2- . اصطلاحاً به آن حرام تكليفى گفته مى شود.
3- . به معاملاتى كه باطل است اصطلاحاً حرام وضعى مى گويند.
فصل اول معاملات نجس
اشاره

گاهى خود نجاسات معامله مى شود و گاهى شىء متنجس. ازاين رو درباره هر يك جداگانه بحث مى كنيم.

گفتار اول: معامله عين نجس
اشاره

معامله بعضى از نجاسات، مانند شراب، بى ترديد حرام و باطل است. امّا چنين نيست كه معامله مطلق نجاسات حرام باشد يا در صورت نجس بودن چيزى معامله آن باطل گردد. در اين قسمت درباره معاملۀ بعضى از نجاسات سخن مى گوييم.

(مكاسب محرمه، ج 32، ص 15)

1. ميته

1. ميته(1)

مسئله 1. خريد و فروش ميته براى منافع محلله، مانند استفاده دارويى غير خوراكى و غذا براى حيوانات وحشى جايز است و براى منافع محرمه، مانند استفاده خوراكى براى انسان، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 45، ص 6 و 7 و ج 47، ص 15)

مسئله 2. انتفاع به ميته در غير امورى كه نياز به طهارت دارد، مكروه است.

(مكاسب محرمه، ج 42، ص 8 وج 43)

2. خون

خريد و فروش خون انسان اشكال ندارد. اگر در خون حيوان هم منفعت حلالى باشد، اشكال ندارد. اما اگر منفعت حرام؛ مثل اكل و شرب باشد، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 49، ص 15)

3. خمر (شراب)
الف) توضيحى درباره خمر

مراد از خمر فقط شراب گرفته شده از آب انگور نيست، بلكه مطلقِ مسكر است؛ اگرچه ممكن

ص: 4


1- مقصود ميته حيوان است نه انسان. (مكاسب، ج 43، ص 6 و 7)

است به بعضى از مسكرات، اسمِ خمر (يعنى شراب، در استعمالات فارسى) اطلاق نشود، امّا حرمت معامله، شامل اين مسكرات نيز مى شود؛ مانند آب جو كه به آن شراب اطلاق نمى شود، امّا مُسكر است. همچنين ممكن است ميوه يا چيزهايى كه در آنها مخمّر وجود دارد، يا مسكرى كه از راه تقطير به دست مى آيد، وسيله اى براى اسكار باشد؛ مثلاً اگر مواد خمرى انگور يا كشمش را به وسيله تقطير جمع كنند، خمر شامل آن نيز مى شود؛ هرچند به اين مواد خمرى، عرق گويند نه شراب.

(مكاسب محرمه، ج 50، ص 3)

ب) خريد و فروش شراب

اگر شراب براى منفعت رايج و متداولش (نوشيدن) معامله شود، حرام و باطل است. (مكاسب محرمه، ج 51، ص 6)

ج) خريد و فروش الكل

معامله مسكراتى كه به منظور اسكار توليد نمى شود؛ مانند الكل طبى (الكل سفيد) و الكل صنعتى، در صورتى كه:

يك - براى غير غرض اسكار است← اشكال ندارد.

* مثال: الكل صنعتى را براى صيقل زدن چوب يا حل كردن لاك، يا الكل سفيد را براى ضدعفونى كردن در تزريقات و... معامله كنند

. (مكاسب، ج 55، ص 4)

دو - براى غرض اسكار است← باطل و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 54، ص 2 و 11)

د) خريد و فروش فقاع

فقاع(1) در معامله حكم شراب را دارد.

(مكاسب محرمه، ج 54، ص 10)

ه -) مسكرات جامد

بعضى چيزها خاصيت اسكار دارند، امّا مايع نيستند؛ مثل حشيش و بنگ كه جامدند←

ص: 5


1- . نوعى شراب است كه از جو گرفته مى شود و درجه اسكار آن كم است.

استعمال آن قطعاً حرام، ولى نجس نيست و اگر معامله آن:

يك - براى غرضى غير از اسكار است← اشكال ندارد.

دو - براى غرض اسكار است← حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 56، ص 4 و 10)

مسئله

1. شيئى كه در حالت طبيعى مسكر نيست، مثلاً سمى كشنده است، كه اگر آن را با آب مخلوط كنند، سمى كه در آن متراكم و موجب قتل است، در آب منتشر و موجب سكر مى شود، اگر اين شىء به غرض اسكار معامله شود، آن معامله نيز حرام و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 54، ص 4)

2. هر مايعى كه موجب مستى و سكر مى شود - چه قليل باشد چه كثير، چه به تنهايى باشد و چه ممزوج با چيز ديگر - حكم خمر را خواهد داشت.

(مكاسب محرمه، ج 54، ص 4)

4. خوك

مسئله 1. اگر خوك را براى استفاده متعارف (يعنى تغذيه انسان) معامله كنند، حرمت تكليفى آن معلوم نيست؛ هرچند معامله آن باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 60، ص 9)

مسئله 2. اگر خوك را براى استفاده حلال معامله كنند، معامله صحيح است؛ مثل معامله كردن به منظور مورد تغذيه قرارگرفتن گوشت آن در باغ وحش، يا نگهدارى در باغ وحش يا به منظور استفاده از مو و پشم آن و....

(مكاسب محرمه، ج 61، ص 9)

ص: 6

درس 2 فصل اول: معاملات نجس (2)

گفتار دوم: معامله شىء متنجس
1. شىء متنجس از جهت امكان تطهير، به دو صورت است:

الف) قابل تطهير نيست:

يك - درحال نجاست منفعت حلالى ندارد؛ مانند دارويى كه نجس شده و منفعت آن منحصر در شرب است و شرب نجس هم در غير موارد ضرورت، حرام است.← معامله صحيح نيست.

(مكاسب محرمه، ج 67، ص 2)

دو - درحال نجاست منفعت حلال دارد← معامله جايز است.

(مكاسب محرمه، ج 67، ص 9)

ب) قابل تطهير است← معامله جايز است.

(مكاسب محرمه، ج 69، ص 2)

2. اعتبار و عدم اعتبار قصد منفعت حلال در مبيع متنجس
اشاره

دو فرض دارد:

الف) منفعت حلال آن، منفعت رايج يا مساوى با منفعت حرام است← قصد منفعت حلال مطلقاً لازم نيست.

(مكاسب محرمه، ج 70، ص 3)

ب) منفعت حلال آن از منافع نادر است:

يك - گاهى اين شىء منافع گوناگون دارد، اما از يك يا دو منفعت آن بيش از منافع ديگر

ص: 7

آن استفاده مى شود. ولى چنين نيست كه ساير منافع در ماليت آن تأثير نداشته باشد← قصد انتفاع به منفعت حلال لازم نيست

.

(مكاسب محرمه، ج 70، ص 4)

* مثال: چنانچه پاتيل بزرگ روغنى نجس شود، منفعت رايج آن، كه خوردن است، بر اثر ملاقات با نجس حرام مى شود. ولى چنين نيست كه به كلى از ماليت ساقط شود؛ مثلاً مى توان در ساخت صابون از چنين روغنى استفاده كرد. هرچند نسبت به خوردن، اين منفعت نادر است، امّا از آن منافع نادرى نيست كه در ماليت اين روغن دخيل نباشد. دليل دخيل بودن آن در ماليت، اين است كه اگر آن منفعت رايج، از دسترس خارج شد، صاحب اين مال و ديگران احساس نمى كنند كه اين روغن، به كلّى از ماليت ساقط شده است؛ هرچند ارزش آن كمتر از وقتى است كه نجس نشده بود.

(مكاسب محرمه، ج 70، ص 4)

دو - اين منفعت نادر به گونه اى است كه در ماليت اين شىء متنجّس هيچ دخالتى ندارد و اصلاً اين منفعت را جزء منافع و فوائد آن در نظر نمى گيرند. اما همين منفعت نادر وقتى مورد احتياج مشترى قرار گرفت، موجب مى شود به دنبال اين متاع براى تحصيل اين منفعت برود← در صحت اين نوع معامله قصد مشترى معتبر است.

(مكاسب محرمه، ج 70، ص 5)

* مثال: شربت سينه اى كه نجس شده، عرف هنگام قيمت گذارى اين شربت كه مصرف دارويى براى بيمار دارد، رفع لكه را جزء منافع و فوايد آن در نظر نمى گيرد؛ مثلاً اگر خونى روى بدن يا لباس انسان باشد، مى توان با آن، اين لكۀ خون را پاك كرد. اين منفعت اصلاً به حساب نمى آيد و در ماليت آن شربت دخالت ندارد؛ حال اگر كسى به خاطر نياز و حاجت به اين شربتِ غير قابل استفاده در نوشيدن، خريدار آن باشد، صِرف اين مطالبه و احتياج به اين شىء كه حاضر مى شود در مقابل آن بذل مال كند، موجب ماليت آن شىء نجس مى شود. حال كه ماليت حاصل شد، معاملۀ آن جايز است. ولى اين معامله در صورتى جايز است كه چنين قصدى وجود داشته باشد. بنابراين در صحت اين نوع معامله، قصد معتبر است.

(مكاسب محرمه، ج 71، ص 5)

ص: 8

نكته

در فرض سوم كه قصد منفعت حلال براى صحت معامله شرط است، اگر فقط از جانب مشترى اين قصد باشد، كافى است. بنابراين اگر فروشنده از قصد او با خبر نباشد، براى او هم معامله صحيح است؛ زيرا براى صحت معامله و اينكه از سفهى و باطل بودن خارج شود، ماليت عوضين در نظر يكى از دو طرف معامله كافى است؛ براى مثال، اگر صفحه اى از يك كتاب براى فروشنده بى ارزش باشد و در مقابل، مشترى، همان كتاب را به طور ناقص داشته، اين صفحه آن را تكميل كند، اين ورق ماليت پيدا مى كند و معامله آنها صحيح است.

(مكاسب محرمه، ج 71، ص 2)

3. اعلام نجاست متنجس

وجوب اعلام نجاست در جايى است كه علم يا احتمال قوى به امكان صَرف مبيع متنجّس در حرام وجود داشته باشد. در غير اين صورت، اگر فروشنده مى داند كه مشترى كالا را در حرام صرف نمى كند، اعلام واجب نيست.

(مكاسب محرمه، ج 75، ص 4)

4. تغرير جاهل
اشاره

4. تغرير جاهل(1)

تغرير و فريب دادن ديگرى به يكى از سه صورت زير است:

الف) تغرير در معارف حقّة الهيه؛ براى مثال كسى مسئله معاد يا امامت كه واجب است مكلف درباره آن معرفت صحيح داشته باشد، به شكل غلط به ديگرى بگويد← حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 75، ص 4)

نكته

گاهى بيان سست و دفاع ناقص از يك حقيقت، مشمول همين تغرير جاهل است؛ چراكه اين دفاع موهن، مثل حمله به آن حقيقت است. ازاين رو سخن بايد متقن باشد و اگر درباره مطلبى شك داريم، آن را بيان نكنيم.

(مكاسب محرمه، ج 75، ص 6)

ص: 9


1- تغرير جاهل، يعنى كسى را به كمك جهالت خودِ او در ورطۀ گناه افكندن.

ب) تغرير در اثر جهل به حكم شرعى؛ در چنين جايى افزون بر اعتقاد باطل، مفسدۀ عملى هم در پى دارد؛ چنان كه انسانى در باب نماز، روزه يا حج، امرى خلاف واقع به مخاطب بگويد، كه در اين صورت، هم باور اشتباه در او به وجود مى آيد و هم عملش باطل و فاسد مى شود← حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 75، ص 6)

ج) تغريرى كه ناشى از جهل به موضوع است؛ مثلاً در جايى كه شخصى با تغيير دادن عنوان موضوع يا به هر نحو ديگر، موضوع حكم شرعى را طورى در اختيار ديگرى گذارد كه او مرتكب حرام شود؛ يعنى عمل يا گفتار غارّ(1) باعث ارتكاب حرام در مغرور(2)، شود. چه اين تأثيرگذارى، به صورت عليت يا سببيت و يا شرطيت(3) باشد.← حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 76، ص 2 و 8)

مسئله

اگر شخصى باعث به گناه افتادن ديگرى نمى شود، ولى كسى را در حال ارتكاب حرام مى بيند و مانع او نمى شود:

1. ارتكاب حرام به خاطر جهل به حكم است← بر مكلّف اظهار و اعلام حكم شرعى واجب است.

* مثال: كسى كه با تيمم نماز مى خواند، درحالى كه آب وجود دارد و نمى داند با وجود آب،

ص: 10


1- . فريب دهنده
2- . فريب خورده
3- . تفاوت سبب و شرط در اين است كه تأثير سبب در پيدايش مسبّب از نوع تأثير علّت در تحقّق معلول است. امّا تأثير شرط، تأثير علّت نيست؛ ايجاد زمينه است تا اينكه مسبّب از علّت توليد شود. يك اوضاع و احوال را به وجود مى آورد تا آن سبب بتواند در تحقّق مسبّب تأثير گذارد؛ مثلاً در اعتباريات، صيغۀ بيع، ايجاب و قبول، سبب تحقّق بيع در عالم اعتبار است. ولى شرطش اين است كه متعاقدين، عاقل، بالغ و مريد باشند. كمال طرفين به عقل و بلوغ، شرط تأثير عقد ايجاب و قبول براى ايجاد ملكيت است. در تكوينيات، مثلاً آتش سبب سوزاندن است. ولى شرط تأثير اين سبب، تماس آن با جسم است. اگر تماس نباشد، آتش اعمال سببيت نمى كند؛ هر دو به نحوى تأثير دارند، امّا تأثير آتش غير از تأثير تماس است. ازاين رو دو نوع تأثيرند كه به اوّلى «سبب» مى گويند و به دوّمى «شرط». (مكاسب محرمه، ج 76، ص 3)

تيمّم باطل است. يا نمى داند هنگام زلزله نماز آيات واجب مى شود يا حرمت فقّاع را نمى داند، يا نمى داند نظر به برخى از نامحرم هايى كه در معاشرت هاى خانوادگى متداول است، حرام است. همۀ اينها از موارد جهل به حكم كلّى الهى است كه اعلام آن واجب است.

(مكاسب محرمه، ج 78، ص 5 و 9)

2. به خاطر جهل به موضوع است:

الف) موضوع در شريعت اسلام از موضوعات مهم است كه خداوند به هيچ وجه راضى به ابتلاى مكلّف به آن نيست، مثل جان انسان يا اعراض (آبرو و حيثيت مؤمن) و همچنين اموال او← بر مكلّف اظهار و اعلام واجب است.

(مكاسب محرمه، ج 79، ص 2)

* مثال: مال كسى را بدون اينكه بداند غصب است، تصرّف مى كند، يا به خيال اينكه فردى مهدورالدّم است، مى خواهد او را به قتل برساند، يا مى خواهد خواهر رضاعى اش را - بدون اين كه بداند خواهرش است - به عقد خود درآورد.

(مكاسب محرمه، ج 79، ص 2)

ب) موضوع از موضوعات مهم نيست← اعلام واجب نيست؛ مثل احكامى كه جاهل در آنها معذور است.

(مكاسب محرمه، ج 79، ص 3)

مسئله

در موارد شك در اهميت موضوع احتياط واجب اظهار و اعلام است.

(مكاسب محرمه، ج 79، ص 3)

ص: 11

درس 3 فصل دوم

معامله شيئى كه در راه حرام صرف مى شود (1)
اشاره

براى اين قسم سه صورت مطرح است:

1. منافع معمولى و متعارف آن شىء حرام است.

2. شىء منافع حلال و حرام دارد، ولى قصد بايع و مشترى يا يكى از آن دو، استفاده در حرام است.

3. شأن آن شىء استفاده در حرام است.

گفتار اول: منافع معمولى و متعارف آن شىء حرام است
اشاره

مراد معاملاتى است كه مبيع يا ثمن از چيزهايى است كه منافع حلال متعارف ندارد.

1. بت و صليب
اشاره

اگر بت و صليب(1) براى عبادت معامله شود← معامله حرام و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 82، ص 3)

ص: 12


1- . صليب در آيين عيسوى صِرف يك علامت نيست، بلكه علامت و شعار است؛ ولى زنّار (كمربندى كه معمولاً رجال دينى مسيحى به كمرشان مى بندند) اگرچه آن هم شعار و علامت مسيحيت است، لكن در عبادت به كار نمى رود. امّا صليب در مراسم عبادى استفاده مى شود؛ چنان كه در عشاء ربّانى و بقيۀ عباداتى كه در كليسا انجام مى گيرد، صليب را مى بوسند و تقديس مى كنند. حتّى در مراسم كليساى كاتوليك، جمعۀ مشخّصى به نام جمعه نيكو ( GOOD FRIDAY) وجود دارد كه صليب را بلند مى كنند و دعا مى خوانند. بنابراين صليب اگرچه بت نيست در مراسم عبادى، شأن و جايگاه خاصّى دارد. ازاين رو در كنار بت قرار مى گيرد؛ چنان كه بت ها نيز بيشتر جنبۀ نمادين دارند. بيشتر مشركان و بت پرستان، بت را نماد يك حقيقتى خارج از عالم و نشئه مادّى مى دانند؛ مثلاً مجسّمه بودا كه در چين و هند جنبه بت دارد، داراى اشكال مختلفى است و هر شكل آن، سمبل و نماد يك چيزى است. (مكاسب محرمه، ج 81، ص 5)

و اگر براى غير عبادت معامله شود← اشكال ندارد.

* مثال: بتى را كه روزى به قصد عبادت تراشيده شده بود، بعد از گذشت ساليان متمادى از زير خاك كشف مى كنند، ولى اكنون كسى آن را براى عبادت معامله نمى كند؛ مانند بت هاى دوران بابل يا آشور.

يا در عصر حاضر بت هايى كه در هندوستان پرستيده مى شوند، اگر شخصى كه هيچ اعتقادى به بت ندارد، يكى از آنها را تملّك كند و به مشترى بفروشد تا سنگ مورد نياز در بنا يا پله هاى ساختمانش را تأمين كند، در اين صورت هرچند اين سنگ براى بخشى از مردم معبود بالفعل است، ولى غرض طرفين از اين معامله، غير از عبادت است.

يا كسى كه آن را مى خرد علاقه مند به مادّه و جنس اين بت است؛ مثلاً مادّه اى كه بت از آن مادّه ساخته شده، عقيق است و او براى تكميل كلكسيون عقيق خود آن را مى خرد، يا براى نگهدارى در موزه معامله مى شود، يا چون قابل تزيين است، به عنوان زينت از آن استفاده مى كند.

(مكاسب محرمه، ج 83، ص 3)

اشيائى كه به شكل صليب و بت است ولى براى عبادت نيست

اشيائى كه به شكل بت ساخته مى شود و عنوان عبوديت و حتى بت را ندارد؛ مثل عروسكى كه به شكل يكى از بت هاى معروف كنونى هند، به عنوان اسباب بازى مى سازند يا در مناطقى كه بت پرستى رايج نيست، مجسّمه اى را به شكل يكى از بت هاى هند - براى نصب در پارك يا سالن پذيرايى - مى تراشند، بدون آنكه عنوان عبوديت يا بت داشته باشد. يا گردن بندى به شكل صليب مى سازند و جوان مسلمان به تقليد از مسيحيان براى زينت، نه براى تقديس آن، به گردن مى آويزد.← معامله در اين موارد حرام نيست، مگر آنكه ترويج فرهنگ يا مذهب كفر باشد.

(مكاسب محرمه، ج 83، ص 4 و 5 و ج 84، ص 4)

ص: 13

2. آلات قمار
الف) توضيحى در مورد آلات قمار

مقصود معامله اشيائى است كه براى قمار كردن است؛ چه ساخت انسان باشد، مانند ورق، تخته نرد و... و چه ساخت طبيعت (آنچه به حسب متعارف فايدۀ آن فقط قمار است) مثل كعاب غنم و استخوان پاى گوسفند كه به آن قاب مى گويند (قاب بازى).

گردو، اگرچه با آن قمار كنند، آلات قمار محسوب نمى شود. ولى قمار كردن با آن حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 89، ص 3)

ب) معامله آلات قمار
اشاره

يك - مقصود طرفين از معامله، قمار كردن است← معامله حرام و باطل است.

دو - غرض، قمار نيست، بلكه امر مباحى است؛ مثل زمانى كه اين وسيله ارزش تاريخى داشته باشد و آن را براى حفظ و نگه دارى در موزه مى خرند و قصد بازى هم ندارند، يا اينكه قصد مشترى، استفاده از مادّه آن باشد؛ مثلاً مى خواهد از چوب آن استفاده كند← معامله اشكالى ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 89، ص 3 و 4 و 7)

مسئله

شكستن و از بين بردن آلات قمار واجب نيست؛ مگر اينكه نهى از منكر متوقف بر آن باشد.

(مكاسب محرمه، ج 89، ص 8)

ج) شطرنج

در صورتى كه شطرنج از آلات قمار محسوب نشود، ساخت و خريد و فروش و بازى با آن، بدون شرطبندى اشكال ندارد. همچنين با فرض مذكور، آموزش آن هم بدون اشكال است.

(اجوبة الاستفتائات، س 1118)

3. اوراق جعلى

معامله اوراق و اسكناس جعلى به دو صورت فرض مى شود:

الف) به عنوان مبيع در معامله واقع مى شود، يعنى خودِ اين اوراقِ تقلّبى به عنوان يك شىء به

ص: 14

فروش مى رسد(1). ←اين معامله حرام و باطل است.

ب) ثمن معاملات واقع مى شود:

يك - كسى كه اين اسكناس تقلبى را داده از جعلى بودن آن خبر داشته است:

در هنگام معامله قصد دادن ثمن با همان اسكناس را دارد← معامله حرام و باطل است(2).

ابتدائاً جنس را در مقابل كلّى ثمن مى خرد، درحالى كه متوجه وجود اسكناس تقلّبى در جيبش نيست. بعد در مقام اداء متوجّه اسكناس تقلّبى شده و همان را به بايع تحويل مى دهد← معامله صحيح است(3)، منتهى ذمّۀ او همچنان به ثمن واقعى مشغول است.

دو - بايع و مشترى جاهل به تقلبى بودن ثمن هستند← معامله صحيح است و ذمه مشترى كه اين پول تقلبى را داده، مشغول است(4) و به لحاظ تكليفى هم قطعاً حرام نيست؛ چون جاهل و معذورند.

(مكاسب محرمه، ج 98، ص 3 و 4 و 6)

4. آلات لهو
اشاره

مراد از آلات لهو، سازهايى است كه براى ايجاد نغمه ها و اصوات موسيقايى استفاده مى شود. بنابراين هر لهوى مورد نظر نيست، بلكه مقصود لهوى است كه از ناحيۀ موسيقى سازى حاصل مى شود

. (مكاسب محرمه، ج 93، ص 3)

ص: 15


1- . در اين صورت، معمولاً هم بايع و هم مشترى، از تقلّبى و جعلى بودن اين اوراق آگاه اند؛ چراكه بايع، خود جاعل است و مشترى هم كه به قيمت كمترى مى خرد؛ مثلاً يك ميليون از اين اسكناس ها را به صد هزار تومان مى خرد، مى داند اينها تقلّبى است.
2- . زيرا معامله بر شخص اين ثمن تقلّبى واقع شده است، نه بر ثمن فى الذّمه كه كلّى است.
3- . زيرا مبيع در مقابل ثمن كلّى است نه شخص اين ثمن. نظير معاملۀ نسيه اى كه وقت پرداخت ثمن، از پول تقلّبى دين را بپردازد كه در اين صورت، معامله صحيح است؛ هرچند ذمّۀ او برىء نمى شود؛ چون با چيزى كه ماليت ندارد يا احياناً محرّم است، اداى دين كرده است.
4- . زيرا معمولاً معامله بر ثمن كلّى و فى الذمّه واقع مى شود؛ يعنى در معاملاتْ كمتر اتفاق مى افتد كه فروشنده اى بگويد: "اين كتاب را مى فروشم به آن اسكناسى كه در دست توست"، بلكه در مقابل ثمن كلى مى فروشد؛ مثلاً به هزار تومان - كه اين كلّى است - و هنگام اخراج و دفع ثمن، آن كلّى بر مصداق خارجى و شخصى تطبيق پيدا مى كند.

همچنين مقصود هر نوع آلت موسيقى است؛ چه آلاتى كه از صدر اسلام بوده است، مانند كوبه(1)، عود و نى و چه سازهاى كه بعدها ساخته اند؛ مانند ويالون و گيتار. البته به شرط اينكه اين آلات براى همين منظور (اصوات موسيقايى) ساخته شده باشند. بنابراين چيزى كه براى اين كار ساخته نشده، مقصود نيست؛ هرچند صداى لهوى از آن صادر شود؛ مثل اينكه ليوان هايى را با حجم هاى مختلف پهلوى هم بگذارند و يك نفر با مضرابى به اينها بزند، به طورى كه از هر كدام، صدايى خارج شود؛ صداهايى كه با ديگرى از لحاظ زير و بم و شدّت و ضعف تفاوت دارند و شبيه صداى موسيقايى، مثل پيانو يا سنتور، مى شود؛ يا قابلمه اى كه خانم ها در بعضى مجالس به جاى دف و تنبك مى زنند، از آلات لهو نيست. پس مراد از آلات لهو، آلاتى است كه براى اين غرض ساخته شده است؛ نه هر چيزى كه اين غرض از آنها حاصل مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 93، ص 3)

نكته

اينكه مى گوييم امثال قابلمه، سينى كه با آن موسيقى مى زنند، آلت لهو نيستند، از حيث خريد و فروش آن است و بحث از صوت آنها نيست.(2) سخن در اين است: شيئى كه صوت لهوى از آن صادر مى شود، امّا براى اين مقصود ساخته نشده، از آلات لهو به حساب نمى آيد.

(مكاسب محرمه، ج 93، ص 4)

خريد و فروش آلات لهو

آلات لهو از جمله چيزهايى است كه منافع حلال و حرام دارد و حكم ساخت، خريد و فروش آن إن شاء الله در درس آلات موسيقى بيان خواهد شد.

5. ظروف طلا و نقره

ظرف طلا و نقره از جمله كالاهايى است كه داراى منافع حلال و حرام است. بنابراين اگر به قصد مادّۀ آنها، آن را معامله كنند كه صورت و هيئتْ هيچ دخالتى در معامله نداشته باشد، قطعاً

ص: 16


1- . طبل هاى كوچكى كه از دو طرف مى زدند.
2- . بحث صوت آن در باب آلات موسيقى خواهد آمد.

معامله اشكالى ندارد؛ مثل اينكه مشترى مقدارى طلا مى خواهد تا از آن انگشتر يا شمش بسازد. اما آنجايى كه هيئت و مادّه هر دو مورد توجّه است، داخل در مسئله بعدى است؛ يعنى شيئى كه داراى منفعت حلال و حرام است، به قصد منفعت حرام بفروشد كه درباره اين مسئله، به طور مفصّل بحث مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 96، ص 10)

ص: 17

درس 4 فصل دوم

معامله شيئى كه در راه حرام مصرف مى شود (2)
گفتار دوم: شىء داراى منافع حلال و حرام بوده و قصد بايع و مشترى يا يكى از آن دو، استفاده در حرام است:
اشاره

اين قسم به سه صورت فرض مى شود:

1. فروشنده حين معامله شرط مى كند مشترى مبيع را در منفعت حرام صرف كند← معامله حرام است، ولى باطل نيست.

(مكاسب محرمه، ج 107، ص 3)

* مثال: الف) فروش انگور به شرط تهيه شراب از آن؛

ب) فروش كاغذ به شرط نوشتن مطالب گمراه كننده.(1)

2. قصد بايع از معامله استفاده حرام است؛ مثل اينكه كسى مى گويد: اين سلاح را به من بفروش، مى خواهم فلان قتل را انجام دهم. در اين صورت به تبع قصد مشترى، قصد بايع هم منفعت حرام مى شود؛ هرچند با او شرط نمى كند← معامله حرام است، ولى باطل نيست.

(مكاسب محرمه، ج 107، ص 6)

* مثال: الف) مشترى مى گويد: مى خواهم شراب درست كنم؛ صد كيلو انگور مناسبِ اين كار مى خواهم و بايع نيز اين انگور را به او بفروشد.

ص: 18


1- . برگرفته از مثال هاى جلسه 110 مكاسب محرمه

ب) بايع فرشى را مى خواهد بفروشد و بيان مى كند با پول آن مى خواهم قمار كنم يا مواد مخدر تهيه كنم و مشترى هم از او فرش را مى خرد.(1)

ج) زنى به آرايشگر مى گويد: امشب مهمانى يا عروسى دعوتم و زن و مرد مختلط هستند، مى خواهم خيلى خوب مرا آرايش كنى و آرايشگر هم بپذيرد.

3. فروشنده مى داند مشترى مبيع را در حرام به كار مى برد← اگر عرفاً كمك به عمل حرام محسوب شود، معامله حرام است و همچنين اگر وظيفه نهى از منكر باشد، نبايد معامله را انجام دهد. در غير اين صورت انجام معامله جايز است.

(مكاسب محرمه، ج 120 و 121)

مواردى كه از نظر عرف كمك و اعانت بر حرام است:

1. بايع كالايى را به شرط استفاده در امر حرام بفروشد.

(مكاسب محرمه، ج 99، ص 6)

2. معامله به قصد به كار بردن مبيع در حرام انجام گيرد.

(مكاسب محرمه، ج 107، ص 6)

اين دو مورد از مصاديق روشن اعانت بر گناه است

. (مكاسب محرمه، ج 99، ص 6 و ج 111، ص 7)

3. اگر بايع مى داند كه قصد مشترى استفاده حرام است:

الف) بين عمل حرام و معامله اى كه مقدمه انجام آن عمل حرام است، واسطه اى نيست (يعنى از مقدمات قريب است)← اين معامله اعانت بر گناه و حرام است و همچنين به عنوان نهى از منكر نيز نبايد انجام بگيرد.

* مثال: به كار بردن زينت مردانه، مثل انگشتر طلا براى مرد، حرام است. در صورتى كه بايع اين انگشتر را به مشترى مرد بفروشد، اين اعانت بر گناه و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 120، ص 5)

ب) از مقدمات بعيد است؛ يعنى با دو يا چند واسطه به عمل حرام منتهى مى شود← اگر تهيۀ مقدمات بعيد در امور مهم و عظيم است كه خداوند به آن اهتمام خاصى دارد، عرفاً اعانت بر گناه محسوب مى شود؛ حتى بدون قصد؛ مثل قتل، اضرار به مردم، غارت اموال مردم و همچنين مانند مقدماتى كه موجب ترويج و اشاعه كفر و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 112، ص 7 و ج 118، ص 6)

ص: 19


1- . برگرفته از مثال هاى جلسه 110 مكاسب

* مثال: 1. كسى كه به تروريست سلاح يا مواد منفجره مى فروشد، اگر مى داند كه او اهداف تروريستى دارد، عرفاً گفته مى شود كه به ظلم كمك كرده است. همچنين كسى كه اين تروريست را از مرز مى گذراند، يا او را در خانه اش پناه مى دهد، معين محسوب مى شود؛ چون كار، بسيار بزرگ است و اعانت بر اين كار بزرگ، بر اين مقدّمات هم صدق مى كند؛ اگرچه بعضى از اين مقدمات با واسطه و بعيده باشند.

(مكاسب محرمه، ج 120، ص 4 و ج 121، ص 10)

* مثال: 2. كسى كه چوب يا فلزى را به فردى كه بت يا صليب مى سازد، بفروشد، معامله اش حرام است؛ چون هيچ گناهى بالاتر از شرك نيست.

(مكاسب محرمه، ج 118، ص 6)

ص: 20

درس 5 فصل دوم معامله شيئى كه در راه حرام صرف مى شود (3)

گفتار سوم: شأن آن شىء استفاده در حرام است
اشاره

در اين قسم از معامله، شأن مبيع به گونه اى است كه از آن در راستاى حرام استفاده مى شود؛ مانند فروش سلاح به دشمنان دين. با توجه به اينكه سلاح فى نفسه چيزى نيست كه حتماً استفاده از آن حرام باشد، پس از قسم اوّل نيست، و چنين هم نيست كه قصد بايع يا خريدار استفاده حرام از آن باشد؛ چراكه ممكن است دشمن دين سلاح را در راه حرام صرف نكند؛ مثلاً عليه مسلمانان به كار نبرد. بنابراين از نوع دوم هم نيست. بلكه شأن آن، اين است كه سلاح، وقتى دست دشمن دين باشد، انتظار مى رود كه از آن عليه دين و مسلمانان و عليه حق و عدل استفاده كند.

(مكاسب محرمه، ج 122، ص 2)

نكته

اصل اين عنوان كه «متاع شأناً موجب حرام است»، يعنى شأن آن اين است كه از آن استفاده حرام شود، اين مسلّماً از عناوين محرّمه نيست؛ زيرا بسيارى از چيزها اين شأنيت را دارد و در عين حال هيچ كس نمى گويد معاملۀ آن حرام است؛ مثلاً انگورى را به كسى مى فروشد و احتمال مى دهد آن را به شراب تبديل كند و شأن آن اين است كه شراب شود. ولى هيچ كس نگفته است كه اين معامله حرام است. بنابراين نفس اين عنوان نمى تواند جزو عناوينى قرار گيرد كه انسان به

ص: 21

حرمت معامله حكم كند. ولى آنچه مورد بحث و توجّه است، خصوص مثالى است كه در ذيل اين عنوان بيان مى شود؛ يعنى فروش سلاح به دشمنان دين.

(مكاسب محرمه، ج 122، ص 3)

فروش سلاح به دشمنان دين

1. اگر بر بيعِ سلاح يا اعطاى سلاح به دشمن دين، يكى از عناوين محرّمه منطبق شود، معامله حرام و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 128، ص 10)

* مثال: الف) با فروش سلاح، دشمن در كفر خود مستقرتر و مستحكم تر مى شود. ازاين رو فروش سلاح مصداق تقويت كفر يا تقويت كافر در كفرش است.

(مكاسب محرمه، ج 122، ص 3)

ب) دادن سلاح به او كمك به ظلم است؛ فرض كنيد كسى حاكم جايى است كه با شما هم كارى ندارد. امّا در كشور خودش ستمگر است. اگر به او سلاح بفروشيد، اعانت بر ظلم او خواهد بود؛ يا فروش سلاح باعث تسلّط او بر كشور اسلامى ديگرى مى شود. بنابراين كمك به ظلم خواهد بود كه از عناوين محرّمه است.

(مكاسب محرمه، ج 126، ص 8)

ج) با دادن سلاح، جامعۀ مسلمين به خطر مى افتد و موازنه قدرت به نفع دشمن بالا مى رود و احتمال حملۀ آنها به كشور اسلامى زياد مى شود. يا اينكه طرف مقابل دولت نيست كه با مسلح شدنش دولت اسلامى تهديد شود. بلكه گروهكى است كه جامعۀ اسلامى را در معرض فتنه قرار مى دهد. يا موجب ناامنى جاده ها مى شود كه اين هم اعانت به ظلم و گناه است. در اين موارد و امثال آن، كه عناوين محرّمه بر بيعِ سلاح منطبق است، در حرمت تكليفى چنين معامله اى ترديد نيست.

(مكاسب محرمه، ج 122، ص 3)

2. اگر در فروش اين سلاح يك مصلحت ملزمه يا راجحه اى وجود دارد، معامله حلال است.

* مثال: الف) دولت كافرى است كه اگر دولت اسلامى به او سلاح بفروشد، موجب نفوذ سياسى دولت اسلامى بر آن دولت كفر خواهد شد؛ چراكه به تعمير يا تعويض قطعات يدكى و آموزش آن محتاج مى شود. پس اگر دولت اسلامى با فروش سلاح، زمينه

ص: 22

توسعۀ نفوذ خود را در آن كشور به وجود آورد، اگر نگوييم مصلحت ملزمه است، بى شك مصلحت راجحه است؛ فرض هم اين است كه آن عناوين محرّمه بر آن منطبق نباشد. در چنين مواردى فروش سلاح يا واجب است يا راجح.

(مكاسب محرمه، ج 122، ص 6)

ب) گاه هدف، تجارت سلاح است، نه نفوذ سياسى. تجارت سلاح يكى از سودآورترين تجارت هاست. چنانچه دولت اسلامى از سود فروش سلاح براى اصلاح امور كشور و مردم بهره مند مى شود، اين معامله هم راجح است. البته با همان فرضى كه آن خطر و عنوان حرام بر فروش اين سلاح مترتّب نباشد. اين هم بى شك اشكالى ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 122، ص 5)

ج) گاه دشمنى كه تا به حال حاضر نبوديد او را مسلّح كنيد، با دشمن خطرناك ترى كه آن هم دشمن شماست، رو در رو مى شود، در اين صورت بايد به كمك او رفت؛ حتى اگر لازم شد، بايد در لشكركشى با او مشاركت كرد؛ چنان كه در لشكركشى هاى عظيم صدر اسلام (بنابر آنچه نقل شده) مؤمنين و حتى اولاد ائمّه (ع) نيز كنار جائران قرار مى گرفتند و همراه با لشكر آنها با كفار مى جنگيدند؛ چون اگر آن دشمن مشترك، اين دشمن نزديك را شكست مى داد و بر همه مسلّط مى شد، خطر او براى اسلام به مراتب بيشتر بود.

(مكاسب محرمه، ج 126، ص 5)

خريد و فروش سلاح از وظايف دولت اسلامى است

مسئله بيع سلاح در دوران ما از مسائل مربوط به دولت اسلامى است؛ چون ساخت، نگهدارى و به كار بردن سلاح، امروز در اختيار دولت است. حتى كمپانى هاى مستقلى كه در اختيار دولت نيستند نيز سياستشان در اختيار دولت است. بنابراين بيع سلاح از تكاليف و وظايف نظام اسلامى و دولت اسلامى است. تكليف دولت اسلامى اجراى عدل، دفاع از مظلوم، مقابله با ظلم، تضعيف كفر، تقويت اسلام و از اين قبيل امور است. بنابراين، نگاه ما به مسئله بيع سلاح بايد نگاه حكومتى باشد نه فردى و بايد احكام آن را از تكاليف حكومت اتخاذ كرد و فهميد.

(مكاسب محرمه، ج 127، ص 2)

ص: 23

نحوه سياست دولت در مورد خريد و فروش سلاح

با توجه به اينكه نقش سلاح در دوران ما با نقش سلاح در زمان گذشته، كه از قبيل شمشير و نيزه بود، تفاوت زيادى كرده، سلاح امروزه يكى از عوامل اصلى قدرت است؛ چه براى دولت ها و ملّت ها و چه براى گروه هايى كه بدون تشكيلات سياسى اند، مثل باندهاى مواد مخدّر، مافيا و...؛ چنان كه گروه هاى مافيايى با قدرت سلاح است كه به كارهاى غير قانونى مى پردازند.

در گذشته هر كسى در خانه شمشيرى داشت كه با آن در مقابل چند نفر مى ايستاد. ولى امروزه يك گروه با سلاح هاى مخرّب مى توانند يك كشور را تحت تأثير قرار دهند؛ مثل بيشتر كودتاچى هايى كه دولت ها را دست به دست مى چرخانند. بنابراين چون سلاح چنين نقش مهمّى دارد، دولت اسلامى موظّف است نسبت به مسئله داد و ستد آن، سياست روشنى داشته باشد؛ سياستى كه از همان مبانى كلى شرعى كه در اختيار دولت اسلامى است و با وظايف اين دولت تطبيق مى كند، سرچشمه مى گيرد.

ما در شريعت اصولى داريم كه از محكمات اين دين حنيف است و هيچ ترديدى در آن وجود ندارد؛ مثل وجوب تقويت اسلام. ازاين رو بر دولت اسلامى واجب است كه اسلام را تقويت كند، به مسلمانان عزت ببخشد، امور رعيت را سامان دهد، حدود الهى را در ميان آنها اجرا كند و از سلطۀ دشمنان بر مسلمانان جلوگيرى كند. اينها كلياتى است كه مسلّماً جزو وظايف دولت هاست. بنابراين بيع سلاح احكامى دارد كه تابع كفر و ايمان طرف مقابل، يعنى مشترى نيست. بلكه تابع همين وظايف و مسئوليت هايى است كه بر عهدۀ دولت اسلامى است. ازاين رو به قطّاع الطريق (راهزن)، يا گروه هايى كه حمل مواد مخدّر مى كنند، نبايد سلاح فروخت. به همان اندازه كه فروختن سلاح به رژيم غاصب صهيونيستى ممنوع است، به گروه هاى حامل مواد مخدّر و امثال آن هم حرمت دارد. بنابراين، آنچه معيار است، اين عناوين محرمه است؛ چه مشترى كافر باشد، چه مسلمانِ جائر و فاسق.

دولت اسلامى بايد سياستش را در فروش، اهدا و امانت دادن سلاح، بر اساس اين معيارهاى كلّى تنظيم كند.

(مكاسب محرمه، ج 127، ص 3)

ص: 24

درس 6 فصل سوم معامله شيئى كه منفعت مورد اعتنا ندارد

اشاره

در اين درس بحث درباره معامله بر شىء يا متاعى است كه داراى منفعت عقلايى نيست. البته گاهى اين شىء تكويناً منفعتى ندارد و گاهى تشريعاً؛ يعنى چون منفعت آن حرام است، در حكم نداشتن منفعت است؛ مثل خمر.

(مكاسب محرمه، ج 129، ص 2)

نكته

بحث در اين قسم، در حرمت تكليفى نيست؛ زيرا معامله شيئى كه منفعت ندارد، حرام نيست. بلكه بحث از بطلان و فساد اين نوع معامله است؛ يعنى آيا فروشنده مالك پولى كه به ازاى اين متاعِ بدون منفعت، دريافت مى كند، مى شود و نقل و انتقال انجام مى گيرد يا نه؟

(مكاسب محرمه، ج 129، ص 2)

شيئى كه منفعت مورد اعتنا ندارد، به دو صورت فرض مى شود:

1. شىء فاقد هرگونه منفعتى است؛ يعنى نه منفعت شخصى دارد، نه نوعى، و نه در حال حاضر منفعتى دارد و نه در آينده اميد منفعت به آن مى رود. بنابراين هيچ نوع مرغوبيتى در آن نيست كه منشأ ماليت شود← اين قسم معامله باطل و فاسد است.

(مكاسب محرمه، ج 130، ص 2)

* مثال: اگر در معامله اى طرفين يا يكى از آن دو، ابتدا تصور منفعتى را در اين مبيع كنند، و

ص: 25

بعد از انجام معامله معلوم شود هيچ منفعتى در اين متاع نبوده، معامله باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 130، ص 3)

2. مبيع داراى منفعت است، ولى منفعت آن معتدّبه نيست؛ يعنى يا منفعت عامى نيست و به ندرت مردم از اين شىء اين منفعت را اراده مى كنند. يا اينكه منفعتى شخصى است و براى فرد خاصى منفعتى دارد كه آن هم نادر است.← معامله صحيح است.

(مكاسب محرمه، ج 132، ص 8)

* مثال: الف) اگر شخصى ورقى را كه متعلق به آباء و اجدادش است و روى آن از صد سال پيش نوشته اى وجود دارد، پيدا كند و بگويد من اين را به فلان مبلغ مى خرم، اگرچه اين ورق بى ارزش است، براى او ماليت دارد و اين رغبت، رغبت شخصى است.

ب) كسى براى تغذيۀ گربه هاى خانه اش موش مى خرد؛ چنين منفعتى نادر است. اين يك رغبت و غرض شخصى نيست، بلكه نوعى است. همچنين بعضى از گياهان بيابانى وجود دارد كه برخى، از اين گياهان براى يك خاصيتى استفاده مى كنند، ولى بيشتر مردم به اينها اعتنايى ندارند و لگدمال مى كنند. اين موجب نمى شود كه اين گياه از ماليت بيفتد. چراكه ماليت شدّت و ضعف دارد و بسته به ميزان رغبت مردم است.

(مكاسب محرمه، ج 131، ص 7)

توضيحى در باره ماليت داشتن يك شىء

ماليت، اعتبارى عقلايى است؛ يعنى در خارج ما به ازا ندارد. بلكه اعتبارى عقلى و ذهنى است كه عقلاء اين را براى شيئى فرض مى كنند. منشأ اين اعتبار هم نفعى است كه باعث رغبت عقلاء به آن مى شود و حاضر مى شوند در قِبال آن عوضى بدهند، يا براى به دست آوردن آن تلاش كنند؛ مثل حيازت مباحات(1). ولى اگرچيزى باشد كه عقلاء هيچ رغبتى به آن ندارند، زيرا هيچ منفعتى در آن تصوّر نمى شود، اين شىء مال نيست.

بنابراين ملاكِ ماليت، مقابلۀ به عوض نيست، بلكه رغبت انسان به آن است و اين رغبت، به

ص: 26


1- . حيازت عبارت است از تصرف كردن مباحات منقولى كه ملك كسى نيست؛ مانند آب درياها و رودخانه هاى عمومى، ماهى دريا، هيزم و علوفه زمين هاى بدون مالك و پرندگان بى صاحب. شارع مقدس حيازت را سبب قهرى براى تملك قرار داده است؛ چه مشروط به قصد تملك باشد و چه صرف حيازت.

حسب زمان و مكان متفاوت است. يك شىء ممكن است در زمانى مورد رغبت نباشد؛ چون يا نفعى ندارد، يا نفع آن شناخته شده نيست؛ مثل زمانى كه نفت از چاه ها بيرون مى زد و كسى آن را نمى شناخت و رغبتى به آن نداشت. پس در آن زمان ماليت نداشت. اما امروزه به گران قيمت ترين و نفيس ترين متاع تبديل شده است.

به حسب مكان هم ماليت متفاوت است؛ مثل غذايى كه در منطقه اى پرطرفدار است و منطقه اى ديگر به آن بى رغبت اند. همچنين ممكن است به حسب اختلاف اشخاص هم متفاوت شود؛ گاهى چيزى براى كسى ارزش دارد، نسبت به او مال محسوب شود. امّا براى ديگرى هيچ ارزشى ندارد، نسبت به او مال محسوب نيست. بنابراين ماليت به حسب زمان، مكان و اشخاص امر متغيرى است؛ چنان كه به حسب عادات اين چنين است.

نكته

هرچند ماليت يك اعتبار عقلايى و تابع رغبت است، امّا لازم نيست رغبت نيز عقلايى و عمومى باشد. بلكه مى تواند شخصى باشد؛ مثل كسى كه به دلايل شخصى به يك شىء رغبت دارد. ازاين رو اين شىء براى او ماليت پيدا مى كند هرچند عقلاء اين رغبت را قبول نداشته باشند. يعنى اگر عُقلاء شيئى را كه مى دانند براى كسى مرغوب است نه اينكه لزوماً خودشان هم به آن رغبت داشته باشند - تصديق كردند كه مى شود در مقابل اين رغبت مالى گرفت، اين مى شود عُقلايى. مثل كسى كه به حيوانى علاقه مند است و مثلاً مى خواهد انواع پشه ها را جمع كند، نمى توانيد بگوييد چون پشه ماليت ندارد، با از بين بردن پشه هاى او ضامن نيستيم. يا اگر كسى برگ هاى خشكيدۀ گل هايى را به دليل رغبتش به اين كار جمع مى كند، نمى شود گفت اين ماليت ندارد. وقتى رغبت شد - هرچند رغبت شخصى - براى او مال است؛ هرچند ديگران رغبتى ندارند.

(مكاسب محرمه، ج 129، ص 3)

ملكيت ملازم ماليت نيست

ملكيت عبارت است از نوعى اعتبار عقلايى كه از ارتباط و اضافۀ بين شىء و شخص انتزاع مى شود. اگر شيئى به شخصى ربط داشت، ربطى كه به آن علقۀ ملكيت گفته شود - چه مال باشد و چه غير مال، يعنى هيچ گونه ارزشى نداشته باشد - ملك اوست؛ مثل يك دانه ريگ از نانوايى؛

ص: 27

سنگكى كه هيچ ماليتى ندارد و مطلقاً مورد رغبت نيست. با اين حال ملك آن صاحب نانوايى است و تصرف در آن بدون اذن صاحبش غصب است. يا برداشتن نخ از لباس كسى بدون رضايت او، تصرّف در ملك غير است. در حالى كه يك نخ ماليت و ارزشى ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 129، ص 7)

ص: 28

درس 7 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (1)

اشاره

يكى ديگر از معاملات حرام، كسب درآمد با عملى است كه شرعاً حرام مى باشد؛ مانند كسى كه از راه دروغ و غيبت تحصيل مال مى كند؛ مثلاً براى انتشار دروغ و اكاذيب اجير مى شود يا سى دى پر شده از دروغ و افترا را مى فروشد.

(مكاسب محرمه، ج 132، ص 9)

در اين فصل بعضى از اعمال محرمى كه مورد معامله واقع مى شود را بيان مى كنيم.

گفتار اول: تدليس در معاملات
اشاره

تعريف: تدليس به معناى خدعه و فريب است. البته نه هر خدعه اى، بلكه مقصود پوشاندن عيب يا اظهار كمال در شىء يا كسى است كه آن كمال را ندارد، يا اظهار و نشان دادن وصفى كه انسان به آن راغب است. درحالى كه واقعاً آن وصف وجود ندارد. يا مخفى كردن وصفى كه رغبتى به آن نيست.

(مكاسب محرمه، ج 136، ص 3)

* مثال: مردى كه براى ازدواج اقدام مى كند، اگر بدانند او از فلان طايفه است، قطعاً به او دختر نمى دهند. ازاين رو او انتساب خود را مخفى كند. يا اگر بدانند كه اين پسر فلانى يا از فلان فاميل است، به او راحت تر دختر مى دهند و او به دروغ بگويد كه من پسر فلانى يا پسرخاله فلانى هستم. درحالى كه ممكن است پسر فلانى بودن، كمال و نبود آن عيب و نقص نباشد.

(مكاسب محرمه، ج 136، ص 4)

ص: 29

البته بحث ما در مطلق تدليس نيست. بلكه مقصود تدليس در معاملات است. فرض كنيد كسى محاسنش را سفيد مى كند و خودش را پيرمرد جلوه مى دهد تا به او بيشتر احترام كنند. يا لباس خاصّى مى پوشد تا او را جزو فلان گروه يا طبقه بدانند و احترامش كنند. اين هم تدليس است، اما از بحث ما خارج است.

(مكاسب محرمه، ج 136، ص 5)

مسئله

1. اگر كسى براى تدليس در معامله، اجير شود، با توجه به اينكه تدليس در معاملات حرام است، معامله اى كه بر اين تدليس واقع شده نيز حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 136، ص 5)

* مثال: شخصى براى ازدواج، مى خواهد خود را جاى كس ديگرى جا بزند و به شناسنامه يا كارت شناسايى جعلى نياز دارد. ازاين رو كسى را اجير مى كند تا اين مدارك را درست كند. معامله شخص مدلّس با جعل كننده شناسنامه، حرام و باطل است. يا اگر كسى را براى ساخت جواهر بدلى اجير كنند تا آن را به جاى جواهر اصلى به ديگرى بفروشد. اين معامله اى كه براى ساخت جواهر بدلى به قصد تدليس ديگرى انجام گرفته است، حرام و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 136، ص 5)

2. در مواردى كه تدليس حرام نيست، مثل مكر و خدعه كردن در جنگ، يا فريب دادن در چالش هاى سياسى با كفار و دشمنان اسلام(1)، يا تدليس در غير معامله(2)، معاملۀ بر اين تدليس حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 137، ص 4)

معيار تشخيص تدليس

معيار تشخيص تدليس آن است كه عرف آن را تدليس بداند؛ مثلاً اگر در مقام خواستگارى، زن يا مرد خواستگار به گونه اى خود را بيارايند كه طرف مقابل به او رغبت كند، اين نه اغواء است، نه فريب و تدليس. ازاين رو حرمتى ندارد. پس هر چيزى كه سبب رغبت ديگرى شود، تدليس نيست.

ص: 30


1- . فريب دادن دشمن در امور سياسى نيز در حكم جنگ است.
2- . مثل خانمى كه در مجالس زنانه از جواهرات بدلى براى زينت استفاده مى كند؛ ساخت جواهر بدلى به اين نيت و نيز اجاره بر اين تدليس، حرام نيست.

اما اگر شب عروسى خواهر عروس با استفاده از تاريكى شب، خود را به جاى عروس در اختيار داماد قرار دهد، يا بيمارى هايى را كه مانع از آميزش است كتمان كنند، يا عيوبى مثل جزام، برص و جنون را مخفى نمايند، يا زنازادگى را براى صورت گرفتن ازدواج اعلام نكنند، اينها عيوبى است كه پنهان كردن آن تدليس است.

در زمان ما گريم يكى از مصداق هاى تدليس است. فرض كنيد زن يا مرد پيرى را گريم كنند تا مثل زن يا مرد 25 ساله شود، يا تاريخ تولّد او را در شناسنامه اش دست كارى كنند.

(مكاسب محرمه، ج 138، ص 9)

گفتار دوم: تزيين حرام

زينتى كه براى مرد يا زن حرام است، معامله آن هم، به منظور تحقق اين عمل حرام، حرام و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 139، ص 4)

* مثال: الف) انگشتر، دستبند و زنجير طلا براى مرد حرام است. حال اگر براى اين تزئين، معامله اى واقع شود، اين معامله حرام و باطل است.

ب) اگر كسى براى تبرّج يا تزينى كه به عنوان ثانوى براى زن حرام است، اجير شود، معامله باطل و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 139، ص 4 و ج 143، ص 7)

گفتار سوم: تشبه مرد به زن و بر عكس
اشاره

مقصود اين است كه مردى حالت نرمش و انعطاف زنانه به خود بگيرد(1)؛ آن حالت جذّابيتى كه زن در مقابل مرد دارد، يا زنى در مقابل همجنس خود حالت مردانه داشته باشد(2) اين نوع تشبه حرام است. حال اگر كسى براى چنين تشبهى اجير شود، اين معامله حرام و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 147، ص 9)

نكته

1. صِرف پوشيدن لباس جنس مخالف، چنانچه صدق عنوان تأنيث يا تذكير نكند، حرام نيست.

ص: 31


1- . تشبه مرد به زن را تأنيث گويند.
2- . تشبه زن به مرد را تذكير گويند.

اگر مردى با حفظ شئون مردانه، لباس زنانه بپوشد، ولى در او هيچ گونه تأنيثى ايجاد نشود، حرمتى ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 147، ص 10)

2. تشبه فقط در لباس نيست. ممكن است مردى لباس مردانه بپوشد، ولى رفتار و گفتار و نحوۀ تعاملش زنانه باشد؛ يعنى همچنان كه شيوه متعارف زنانه داراى نوعى جاذبه براى جنس مخالف است، اين مرد هم براى ايجاد جاذبه در جنس موافق، همان رفتار را تقليد كند، چنين سلوكى مسلماً تأنيث و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 147، ص 8 و 10)

3. در تأنيث و تذكيرِ حرام، قصد شرط است؛ يعنى بايد با اين كار قصد تأنيث داشته باشد. امّا اگر قصد تأنيث ندارد و حركات زنانه را به جهتى عقلايى انجام مى دهد، حرام نيست؛ مثل مردى كه به خاطر ايفاى نقشى در فيلم يا تعزيه لباس زنانه مى پوشد يا حركات زنانه انجام مى دهد. درحالى كه معلوم است شأنش اين نيست؛ و بالعكس.

(مكاسب محرمه، ج 147، ص 10)

مسئله

احوط آن است كه مرد يا زن، از زينتى كه مخصوص به جنس مخالف است استفاده نكند؛ اگرچه قصد تأنيث و تذكير هم نداشته باشند. مثل مردى كه بدون قصد تأنيث و فقط به منظور آرايش، زيرابرو بردارد كه احوط ترك آن است.

(مكاسب محرمه، ج 147، ص 11)

ص: 32

درس 8 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (2)

گفتار چهارم: كم فروشى (تطفيف)
اشاره

گفتار چهارم: كم فروشى (تطفيف)(1)

كم فروشى از گناهان كبيره، و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 158، ص 3)

* مثال: كسى اجير شده تا ساختمانى به مساحت صد متر مربع بسازد، و او ساختمان را به مساحت 95 متر مربع مى سازد. يا به او گفته شده آهن 14 بيندازد، ولى آهن 12 به كار گيرد. اين موارد مصداق كم فروشى، و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 157، ص 4)

احكام كم فروشى

1. اگر كسى را براى تطفيف و كم فروشى اجير كنند، چنين اجاره اى باطل و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 158، ص 4)

2. اگر كسى براى توزين(2) يا اكتيال(3) صحيح اجير شود، ولى كم فروشى و خيانت كند، اين اجاره صحيح است. اما مستحق اُجرت نيست؛ مثلاً اگر به مدّت يك ماه تطفيف كرده، يك ماه را مستحق اجرت نيست؛ چون اجاره او بر اكتيال و توزينِ صحيح واقع شده، كه به مقتضاى اين اجاره

ص: 33


1- منظور نقص در چيزى است كه يكى از دو طرف معامله به ديگرى تسليم مى كند.
2- . وزن كردن
3- . پيمانه كردن

عمل نكرده است. اگر مال الاجاره، بر ايام، توزيع شده است، اگر يك روز خيانت كرده باشد، به همان نسبت مستحق اُجرت نيست و اگر اجرت موزّع بر دفعات اكتيال و توزين باشد، به سهم و اندازه آن دفعاتى كه خيانت كرده، مستحق اُجرت نيست.

(مكاسب محرمه، ج 158، ص 6)

3. اگر كسى را اجير كند، بدون اينكه قيد توزين صحيح يا فاسد را داشته باشد، اين هم ملحق به صورتى است كه شرط اكتيال و توزين صحيح را مى كند؛ يعنى آنجا هم اگر خيانت كرد، مستحق اُجرت نخواهد بود.

(مكاسب محرمه، ج 158، ص 6)

4. كم فروشى به چيزهايى كه مَكيل و موزون است، اختصاص ندارد. بلكه شامل اشيايى كه با شمارش، يا پارچه اى كه با متر، يا زمينى كه با متر مربع اندازه گيرى مى شود نيز مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 157، ص 4)

5. تطفيف و كم فروشى فقط در مورد خريد و فروش نيست و شامل معاملات ديگر هم مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 158، ص 3)

نكته

گاهى كم دادن حق است؛ مثل جايى كه مشترى از بايع طلبكار است. در اين معامله آن مقدار را، در جايى كه تقاص جايز است، برمى دارد.

(مكاسب محرمه، ج 157، ص 3)

حكم معامله اى كه در آن كم فروشى شده است:
1. معامله به غير مجانس است:

الف) بايع كلّى را مى فروشد، نه جنس معين مشخص خارجى را. مشترى هم همان كلّى را مى پذيرد، ولى در مقام تسليم، آنچه به عنوان مصداق كلّى به مشترى مى دهد، كمتر از آن مقدارى است كه معامله بر آن واقع شده است← اين معامله صحيح است. ولى به همان مقدار كه بايع از وزن آن مبيع كم گذاشته است، مديون مشترى بوده و بايد آن را بپردازد و فرقى هم نمى كند كه كلّى در معين باشد(1) يا در غير معين(2).

(مكاسب محرمه، ج 158، ص 7)

ص: 34


1- . كلى در معين مثل خريد يك كيسه از كيسه هاى ده كيلويى برنج داخل مغازه.
2- . كلى در غير معين مثل اينكه از شخصى مقدارى برنج خريدارى شود كه متعلق معامله در ذمه اوست.

ب) معامله بر شخص موجود خارجى واقع شده است كه به چند صورت متصور است:

يك - خريدار اهميتى به كميت آن نمى دهد← اين معامله صحيح است.

* مثال: شيرينى فروشى وزن كيكى را دو كيلو نوشته است، درحالى كه مى داند اين كيك از آنچه مشخّص شده صد گرم كمتر است. با توجه به اينكه ظاهر اين كيك متناسب با آن چيزى است كه مشترى مى خواهد، لذا اهميتى نمى دهد كه كيك 2 كيلو باشد يا 1/5 كيلو.← اين معامله صحيح است؛ چون مشترى مبالاتى به وزن ندارد. بنابراين خسارت زدن به مشترى محسوب نمى شود.

(مكاسب محرمه، ج 159، ص 3)

دو - كميت و وزن، شرطى است كه معامله بر مبناى آن واقع شده است يا ضمن معامله شرط شده است.← معامله صحيح است، اما مشترى حق خيار دارد و مى تواند مبيع را پس دهد.

(مكاسب محرمه، ج 159، ص 5)

* مثال: مشترى از ميان كيسه هاى ده كيلويى برنج، يك كيسه را برمى دارد به اعتقاد اينكه وزن آن ده كيلو است. انگيزه او هم براى معامله اين است كه اين كيسه، ده كيلو است؛ لذا وزن شرط ضمنى مى شود. يا حتى هنگام معامله شرط مى كند كه من اين كيسه را مى خواهم، مشروط بر اينكه ده كيلو باشد.

سه - مقدار، قيد مبيع است:(1)

قرائن حال اقتضا كند كه اگر مبيع به اين مقدار نباشد، مشترى اصلاً آن را نمى خواهد← در اين صورت معامله باطل است.

قرائن حال اقتضا مى كند كه مراد او شرط ضمنى است← معامله صحيح است، ولى خيار ثابت مى شود.

قرائن حال نشان مى دهد كه براى تقسيط است؛ يعنى مى خواهد با ذكر مقدار

ص: 35


1- . فرق اين صورت با صورت سابق اين است كه در صورت سابق متعلق معامله خود اين عين است. مقدار، شرطى است خارج از متعلق معامله، عنوان ده كيلو جزو متعلق معامله نيست، بلكه متعلق معامله همين عين خارجى است، (كيسه برنج خارجى)، اما در اين شق اشاره مى كند به اين برنج خارجى و مقيد مى كند او را به ده كيلو و مى گويد: "اين برنج خارجى را كه ده كيلو است، از تو مى خرم". پس مقدار، قيد مبيع محسوب مى شود.

و كميت، مشخص كند كه اين پول گرفته شده، چگونه بر مثمن تقسيط مى شود و قيمت هر كيلو را مى خواهد معين كند← در اين صورت معامله در همين مقدار از مبيع كه تسليم شده، صحيح و نسبت به آن مقدارى كه تطفيف كرده، باطل است؛ يعنى چنانچه اين كيسه 9/5 كيلو بود، معامله اين 9/5 كيلو درست و مالك ثمن آن است. اما چون نسبت به آن نيم كيلو معامله اى انجام نگرفته، ثمن آن، ملك بايع نيست و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 159، ص 7)

2. معامله به مجانس است:

الف) بيع كلى فى الذّمه است← اين معامله صحيح است؛ اگر چه در ثمن يا مثمن كم فروشى شده است. ولى اين كم فروشى در مقام تسليم و تسلّم موجب نمى شود كه معامله باطل باشد؛ چون معاملۀ همجنس با تفاضل آن، وقتى باطل است كه در اصل معامله تفاضل وجود داشته باشد؛ مثلاً بگويد: "يك مَن گندم را فروختم به يك من و نيم از فلان گندم"، كه اين رباست. ولى چون در اينجا معامله بر عنوان كلّى يك من گندم است (نه يك من مشخص) و در معامله، از لحاظ وزن، تفاضلى بين آنها وجود ندارد، معامله صحيح است. ولى بايع به همان مقدار كه از وزن مبيع كم گذاشته است، مديون مشترى است و بايد آن را ادا كند و تصرّف او در معادل آن مقدار از ثمن، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 160، ص 3)

ب) متعلق معامله، يعنى مبيع، يك عين شخصى خارجى است، نه يك امر كلّى فى الذّمه، و اين مبيع موزون است:

يك - مشترى به وزن آن اهميتى نمى دهد. فرض كنيد كيك دو كيلويى را به دو كيلو شيرينى مربّايى از همان جنس مى خرد و اهميتى هم به وزن آن كيك نمى دهد، ولى آن كيك صد گرم كم است.← معامله باطل است؛ زيرا آنچه واقع شده است، بيع متجانس به متجانس با تفاضل است و اين رباست و معاملۀ ربوى باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 160، ص 4)

دو - متعلق معامله عين خارجى مشخصى است، به شرط كميت معين.← اينجا هم بيع ربوى است و معامله باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 160، ص 4)

ص: 36

سه - بيع روى عين شخصى خارجى واقع مى شود، لكن معنون به عنوان اين كميت معين(1):

اگر متعلق بيع را به كميت خاص مقيد مى كند(2)← معامله باطل است.

ا گر اين را مى خرد به شرط اينكه وزنش مثلاً سه كيلو باشد (كه رجوعش به آن صورت دوم خواهد بودد) در اين صورت معامله باطل است.

غرض تقسيط(3) است.← معامله صحيح است و هر كس كم گذاشته است، ثمن آن مقدار در ذمّه او باقى است.

* مثال: فروشنده سه كيلو برنج طارم را در مقابل سه كيلو برنج صدرى مى فروشد؛ به طورى كه يك كيلو از اين، در برابر يك كيلو از آن است. بيع نسبت به هر مقدارى كه اين برنج با مقابل خودش از همجنس قرار دارد، صحيح واقع شده است و آن مقدارى كه كم گذاشته است، در آن مقدار ذمّۀ او مشغول است و معامله در همان مقدار مساوى، صحيح و در غير آن، معامله باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 160، ص 5)

ص: 37


1- . اينكه وزنش اين قدر است از تو خريدم.
2- . يعنى تعليق در انشاء
3- . يعنى تعيين قيمت هر واحد

درس 9 فصل چهارم

معامله با عمل محرّم (3)
گفتار پنجم: تنجيم
مقدمه

نجوم (تنجيم) با انگيزه هاى مختلفى انجام مى گيرد. بعضى قصد شناخت نجوم و مسيرهاى آنها را دارند و مى خواهند مطالع و مغاربشان را بشناسند؛ مثلاً مشترى از كجا طلوع و در كجا غروب مى كند؟ زمان آن كى است؟ يا مقارنۀ دو كوكب در چه زمانى انجام مى گيرد؟ ولى با قطع نظر از اينكه در زندگى شان آثارى دارد يا ندارد! اما گاهى براى اين است كه آثار آن را بر زندگى بشر كشف كنند.

اقوام و ملل گذشته، مانند ايرانيان، هنديان و عرب هاى قديم، معتقد بودند كه حوادث عالم سُفلى، از مرگ و حيات، مرض و سلامت، جنگ و صلح، عزّت و ذلّت و همچنين سود و زيان در تجارت و ديگر حوادثى كه در زندگى انسان پيش مى آيد، همۀ اينها ناشى از تأثيراتى است كه اين اجرام فلكى بر زندگى انسان مى گذارد. آنان معتقد بودند كه زمين و آنچه در آن است، اسير دست اين اجرام فلكى است؛ مثلاً مى گفتند: اگر مولودى در ساعت طلوع زحل متولّد شود، داراى طالع زحل است و كسى كه طالع زحل دارد، خصوصيات چنين و چنان دارد. يا سفرى كه در مقارنۀ مثلاً زهره و مشترى صورت مى گيرد، فلان حكم را خواهد داشت. به همين دليل وقتى پادشاهى

ص: 38

مى خواست به تخت قدرت بنشيند، به منجّمان دستور مى داد كه ساعت سعد را بيابند.

آنچه در اين درس از آن بحث مى شود، علم نجوم با توجه به آثارش در زندگى انسانهاست.

(مكاسب محرمه، ج 161، ص 3)

تعليم و تعلم و اخبار از طريق تنجيم

حكم بر مبناى اوضاع و احوال فلكى دربارۀ زندگى انسان ها، يا خبر دادن از گذشته و آينده شان به دو صورت است:

1. اِخبارى كه بر اساس اين تنجيم بيان مى شود يا قضاوتى كه براى خود منجّم بر اثر اين تنجيم حاصل مى شود، قضاوت و اِخبار جازم و قطعى است؛ به اين معنا كه معتقد مى شود اين حادثه قطعاً اتفاق خواهد افتاد و دعا، استغفار، صدقه و استعانت از خداى متعال، هيچ كدام در جلوگيرى از آن حادثه تأثيرى ندارند← در اين صورت تعليم و تعلم تنجيم و اِخبار به آن حرام است. همچنين قبول و تصديق منجّم نيز حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 167، ص 2)

2. اِخبار و قضاوت به صورت قطع و يقين نيست، بلكه مى گويد: «من اين را فهميدم. اگر مشيت الهى بر محو آن نباشد، محقق مى شود. اما ممكن است خداى متعال همچنان كه فرموده: «يمْحُو اللَّهُ مَا يشَاءُ وَ يثْبِتُ»(1)، اين را محو كند و ممكن است با استعانت از خداى متعال، با صدقه، صله رحم، دعا، تضرّع و استغاثه، اين بلا دفع شود← تعليم و تعلم و اِخبار بدين نحو حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 167، ص 2)

مسئله

تعليم و تعلم رمل و جفر، و اِخبار از از اين طرق، مانند تنجيم است.

(مكاسب محرمه، ج 167، ص 4)

كسب درآمد از طريق تنجيم و طرق ديگر مثل رمل و جفر

چنانچه كسى از طرق مذكور چيزى را كشف كند و آن را وسيله درآمد خود قرار دهد، در

ص: 39


1- . سوره رعد، آيه 39

صورتى كه با نوع حلالش معامله كند و عنوان إغواگرى، دروغ گويى، اخاذى و ديگر عناوين حرام بر عملش صدق نكند، معامله اش اشكال ندارد. امّا نوع تنجيم حرام، هم حرمت تكليفى دارد و هم حرمت وضعى؛ هم اصل اِخبار حرام است و هم معامله از اين طريق، حرام و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 167، ص 7)

ص: 40

درس 10 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (4)

گفتار ششم: كهانت
اشاره

تعريف: كهانت يعنى خبر دادن از آينده، گذشته يا چيزهايى كه از چشم افراد پوشيده است؛ مانند اِخبار از شىء دزديده شده يا گمشده. منبع خبر كاهن، شيطان است؛ يعنى اَخبار را از شيطان مى گيرد و به مردم خبر مى دهد.

(مكاسب محرمه، ج 433، ص 6)

توضيح: گاهى اِخبار به وسيله محاسبه است؛ مثلاً به كمك علم رَمل، جَفر يا تنجيم، خبر از غيب مى دهد. اين نوع إخبار كهانت نيست. يك نوع ديگر اِخبار، مبنى بر محاسبه نيست. مثل معبِّر خواب كه از آينده، گذشته يا حال افراد، خبر مى دهد و گاهى هم درست مى گويد، اما اين نوع اِخبار، كهانت نيست.

(مكاسب محرمه، ج 430، ص 5)

منشأ اِخبارِ كاهن محاسبات نيست. بلكه چيزى است كه از طرف شيطان به قلب او الهام مى شود؛ چراكه شيطان جنّ است و مى تواند به آسانى در هر جا حاضر شود، حوادث را از نزديك ببيند و به كاهن خبر دهد. گاهى هم خصوصيات نفسانى كاهن، مثل هوش و زيركى او تأثيرگذار است.

(مكاسب محرمه، ج 431، ص 7 و 8)

گفتنى است، شيطان ضماير و چيزهاى پنهان را نمى داند. امّا آنچه را از عمل انسان ظاهر مى شود، مى بيند؛ به همين دليل وقتى از كاهن درباره شىء مسروقه مى پرسند، مكان اختفاى مال

ص: 41

را خبر مى دهد. پس مُخبِر به كاهن، شيطان است و كاهن كسى است كه شيطان با او مرتبط است.

(مكاسب محرمه، ج 432، ص 5)

حرمت كهانت و تعليم و تعلم آن

كهانت مطلقاً حرام است؛ خواه از گذشته، حال و آينده خبر دهد يا هر امر غيبى ديگر؛ خواه به طور احتمالى خبر دهد يا قطع و يقين؛ خواه اِخبار او همراه با ادعا باشد يا بدون ادعا. همچنين تعليم و تعلم آن نيز حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 437، ص 6)

مراجعه به كاهن

مراجعه به كاهن براى فهميدن مطلبى، حرام است؛ اگرچه در دلش تصديق هم نكند و معتقد باشد به اينكه محو و اثبات در دست خداست(1). اما اگر فقط براى تماشا رفته باشد، اشكال ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 438، ص 11)

نكته

1. همان طور كه بيان شد، مراد از كاهن آن نيست كه مطلق جن به او خبر دهد. بلكه كسى است كه با شيطان سر و كار دارد. پس كسى كه با جن غير شيطان سر و كار دارد، داخل در عنوان كاهن نيست. همچنين كسى كه از طرق علمى خبرى به دست مى آورد، كاهن محسوب نمى شود؛ مثل اِخبار از طريق علوم جفر، رمل و تنجيم.(2)

(مكاسب محرمه، ج 432، ص 6)

2. خبردادن غيبى از غير طريق كهانت، در صورتى كه موجب حرامى مثل اغراء به جهل يا كذب شود، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 435، ص 6)

3. صرف تلقى اَخبار از شيطان، بدون اِخبار به ديگران حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 437، ص 7)

ص: 42


1- . اشاره به آيه شريفه 39 از سوره رعد.
2- . جفر علم ائمّه (ع) و رمل نيز از علوم انبياء و منسوب به حضرت دانيال نبى (ع) است. اما برخى بزرگان و مؤمنان نيز داراى اين علم بودند. اگرچه ممكن است برخى افراد شياد مدّعى اين علوم باشند. ولى اصلِ علم، علم شريفى است. (مكاسب محرمه، ج 432، ص 6)

درس 11 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (5)

گفتار هفتم: سحر
اشاره

تعريف: سحر عملى است كه بر چشم، ذهن و خيال مخاطب يا مسحور اثر مى گذارد، ولى در واقعيت خارج هيچ تأثيرى ندارد. بنابراين اگر كارهايى انجام گيرد كه واقعيت دارد، سحر نيست. يكى از ويژگى هايى كه سحر را از كارهاى مشابه به سحر جدا مى كند، اين است كه منشأ سحر شيطانى است.

(مكاسب محرمه، ج 221، ص 2)

اگر كسى فيلم جذّابى را به ديگرى نشان دهد و او را به توهم اندازد، به گونه اى كه خيال كند در همان حالت قرار دارد، اين حرام نيست؛ چنان كه مردم با ديدن اولين سرى از فيلم هاى سينمايى به توهم مى افتادند و از جلوى تصوير خودروى در حال حركت به دوربين، فرار مى كردند. امروزه نيز اگر با انواع پيشرفته سينماها با حيله هاى تصويرگرى، انسان را به گونه اى با خود همراه كنند كه گمان كند خودش در كانون حادثه قرار گرفته يا مثلاً در حال پرواز است، اين كار سحر نيست؛ چراكه منشأ آن بشرى است، نه شيطانى.

(مكاسب محرمه، ج 223، ص 10)

حرمت مطلق سحر

سحر مطلقاً حرام است؛ چه ملازم با ادعاى غيرحقّ، اضلال يا ضرر زدن به ديگرى باشد و چه نباشد.

(مكاسب محرمه، ج 226، ص 3)

ص: 43

تعليم و تعلّم سحر

اگر تعلم سحر به قصد انجام دادن آن باشد، حرام است. تعليم هم، چنانچه به اين قصد باشد كه اين شخص پس از آموزش سحر كند، حرام است. در غير اين صورت تعليم و تعلم سحر حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 230، ص 11)

مثلاً اگر سحر را از آن جهت كه دانايى و معرفت است و مى خواهد بر معلوماتش بيفزايد، ياد بگيرد، نه به قصد عمل به سحر، اين تعلم اشكال ندارد. يا در صورتى كه دشمنان ساحر دارد و احتمال مى دهد كه او يا ديگرى را سحر كنند، آن را ياد بگيرد يا اگر كسى پيدا شود كه افكار مردم را به وسيله سحر متوجّه خود كند، انسان سحر را بياموزد براى اينكه ادعاى او را باطل كند، اين هم اشكال ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 228، ص 3)

ساير امور غريبه شبيه سحر

آيا اعمال غريبه اى كه شبيه به سحر است، مثل طلسم، تسخير، احضار ارواح يا آنچه به آن نيرنجيات يا نيرنجات گفته مى شود كه آن هم از انواع همين تصرّفات است، حرام است يا نه؟

(مكاسب محرمه، ج 227، ص 2)

اين امور غريبه سحر نيست. لذا از اين جهت حرام نيست، مگر اينكه عنوان ديگرى بر آن منطبق شود كه به خاطر آن، حرام شود؛ مثل اضرار، كه اين حرمت به خاطر اضرار به غير است و هر عملى كه موجب اضرار به غير شود، حرام است و به طلسم هم اختصاص ندارد. يا موجب اضلال ديگران و انحراف در عقيده و ايمان مردم شود. يا از آن به عنوان وسيله اى براى مقابله با دعوت انبيا و توحيد استفاده شود؛ چنان كه در حال حاضر عده اى وجود دارند كه براى مقابله با دعوت حق، از چنين ابزارهايى استفاده مى كنند.

(مكاسب محرمه، ج 228، ص 3)

شعبده

مراد از شعبده همان چيزى است كه ما به آن تردستى مى گوييم. تردستى يك حركت طبيعى است، نه غيرطبيعى. ولى با مهارت و سرعت انجام مى شود. شعبده باز با تجربه و تمرينى كه كرده، چنان اين حركت طبيعى و معمولى را با مهارت و سرعت انجام مى دهد كه انسان به اشتباه مى افتد؛ مثل كسى كه در حال معانقه، كيف پول ديگرى را برمى دارد. اين را شعبده يا همان چشم بندى

ص: 44

مى گويند. بنابراين كارى كه او مى كند، خارق العاده نيست و ماهيت آن با سحر متفاوت است.

در سحر حواس ظاهرى انسان خطا مى كند و دچار توهم مى شود؛ به گونه اى كه مثلاً در بيابان، دريا مى بيند يا در جايى كه كوه نيست، كوه مى بيند يا مثلاً شيئى را به صورت حيوان مى بيند. يا حركت ريسمان را حركت مار مى بيند. اينها همان چيزهايى است كه به آن سحر گفته مى شود. پس با شعبده متفاوت است.

البته ممكن است برخى تردستى ها واقعاً سحر باشد؛ مثل اينكه مى بينيد كسى از ديوارى عبور مى كند. اين تردستى نيست؛ چرا كه هرگز نمى شود از ديوار عبور كرد.

شعبده - آن عملى كه ناشى از سرعت، خفّت، مخاريق و تمرين است - حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 231، ص 2)

ص: 45

درس 12 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (6)

گفتار هشتم: كسب درآمد با چيزى كه مضلّ است
اشاره

ايجاد، نشر، حفظ و ترويج هر چيزى كه موجب ضلالت و گمراهى انسان شود، حرام است؛ خواه بالفعل موجب ضلالت باشد و خواه در آينده موجب ضلالت شود. بنابراين معامله آن نيز حرام و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 174، ص 8)

* مثال: اگر كسى را براى حفظ كتاب يا فيلم ضلال يا ترويج آن اجير كنند، مثلاً به روزنامه آگهى دهند و روزنامه آن را ترويج كند، يا به صدا و سيما آگهى دهند كه آن را ترويج كند، اين اجاره، هم براى آن مستأجريعنى آن كسى كه اين شخص را براى حفظ يا ترويج اجير مى كند - و هم براى خود آن اجير، حرام و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 179، ص 2)

توضيحاتى در مورد ضلالت

1. ضلالت به معناى گمراه شدن در مقابل اهتدا (هدايت شدن) است. بنابراين كتاب ضلال كتابى است كه نتيجۀ آن گمراه شدن است؛ حتى ممكن است كتابى باشد كه مؤلّف به قصد اضلال آن را ننوشته باشد، اما كسى كه آن را مى خواند، گمراه شود. همچنين فيلم ضلال، يعنى آن فيلمى كه موجب گمراهى بيننده مى شود؛ حال سازنده فيلم به هر نيتى كه مى خواهد آن را ساخته

ص: 46

باشد؛ مثل كسى كه در دفاع از روحانيت، چنان با بدسليقگى فيلم بسازد كه همه از روحانيت برگردند. اين فيلم نيز از مصاديق ضلالت است

. (مكاسب محرمه، ج 175، ص 5)

2. ضلالتى كه حاصل مى شود، بايد قطعى باشد. بنابراين اگر مسئله اى محل اختلاف است، نمى توان به ضلالت آن حكم كرد.

(مكاسب محرمه، ج 177، ص 6)

3. ضلالت فقط در حوزه اعتقادى نيست، بلكه شامل فهم فقهى و شريعت و همچنين سلوك عملى و اخلاقى نيز مى شود؛ مثلاً اگر فيلمى عقيدۀ كسى را خراب نكند، امّا اخلاق او را فاسد كند، ساخت، حفظ و پخش چنين فيلمى حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 177، ص 7)

4. حفظ و نگهدارى كتاب، فيلم و امثال آن، گاهى به اين صورت است كه آن را از تلف يا معيوب شدن حفظ مى كند؛ مثل اينكه مطلب گمراه كننده اى كه در نوار معمولى ضبط شده، آن را به نوار خام مادر منتقل كند تا ده ها سال بماند.

گاهى هم نگه دارى به اين است كه آن را اصلاح و تعمير كند؛ مثل اينكه اوراق كتابى را كه موريانه خورده، ترميم كند يا آن را به نسخه اى كه با دوام تر است، منتقل كند. همچنين فرض كنيد نوار پر از پارازيت را با وسايل امروزى اصلاح كند؛ درحالى كه اگر پارازيت داشت، اصلاً گمراه كننده نبود؛ همه اينها از مصاديق حفظ و نگه دارى است.

(مكاسب محرمه، ج 178، ص 4)

5. معناى حرمتِ حفظ، وجوب حفظ نكردن اين اشياى ضالّه است و اين حفظ نكردن، ملازم با إفناء (نابود كردن) است؛ زيرا نابود نكردن مرتبه اى از حفظ كردن است. البته مراتب حفظ مختلف است: گاهى در گاوصندوق حفظ مى كنند و گاهى هم آن را از بين نمى برند؛ اگرچه در حفظ آن هم كوشا نيستند؛ اين هم مرحله اى از حفظ است. بنابراين تا جايى كه ميسر است بايد اين اشيا را از بين برد.

(مكاسب محرمه، ج 178، ص 5)

6. در وجوب افناء فرقى نمى كند آنچه موجب ضلالت است تنها همان نسخه در دست ما باشد يا نسخه هاى ديگرى هم داشته باشد؛ زيرا معيار اين است كه بر خود اين نسخه اى كه نزد شخص است، ضلالتى مترتب شود.

(مكاسب محرمه، ج 178، ص 6)

7. اضلال از گناهان كبيره است و فرقى نمى كند كه با مباشرت انجام گيرد يا به سببيت يا منع نكردن از اضلال؛ مثل اينكه از زيرِ دست فردى كتاب، فيلم يا نمايش نامه گمراه كننده اى عبور كند

ص: 47

و او مانع نشود و در اختيار مردم قرار گيرد؛ چنين فردى هم موجب اضلال مردم شده است.

(مكاسب محرمه، ج 171، ص 5)

اعتبار علم يا اطمينان يا احتمال عقلايى به وقوع ضلالت

حكم حرمت در موردى است كه علم يا اطمينان به وقوع ضلالت باشد يا احتمال(1) قابل توجه عقلايى در امور مهم باشد. (در امورى كه نزد عقلاء مهم است، عقلاء منتظر يقين نمى مانند و بر طبق احتمال قوى عمل مى كنند).

(مكاسب محرمه، ج 177، ص 4)

استثنائى از حكم حرمت

اگر مصلحتى راجح بر مفسده حفظ و نشر كتب و ساير امورى كه موجب ضلالت است، وجود داشته باشد، حرمت برداشته و حتى در مواردى حفظ، واجب مى شود. البته بايد ديد كه مصلحت راجحه حفظ چيست و رجحان آن نسبت به مفسده چه ميزان است.

(مكاسب محرمه، ج 178، ص 7)

* مثال: 1. اگر اين كتاب ضلال را از بين ببريم، اين شبهه اى كه در ذهن بعضى ايجاد شده، باقى مى ماند. اما اگر آن را نگه داشتيم و به اهل خِبره داديم كه ردّيه محكمى بر اين كتاب بنويسد، شبهه به كلى از بين مى رود و در آينده هم كسى به اين شبهه مبتلا نمى شود. پس اين يك مصلحت راجحه اى است كه حفظ آن كتب ضالّه را جايز مى كند.

(مكاسب محرمه، ج 178، ص 8)

2. اگر كتاب ضلالى را كه عده محدودى را گمراه مى كند، جمع آورى كنيم و از بين ببريم، ممكن است گروه زيادى تصور كنند كه مطالب آن حق بوده كه آن را جمع كردند و اين كار شبهۀ بزرگ و مشكل بزرگ ترى را به وجود آورد.

(مكاسب محرمه، ج 178، ص 7)

ص: 48


1- . احتمال قوى داراى مراتب است. قوّت و اهميت محتمل با درجۀ قوّت و شدّت احتمال، نسبت معكوسى دارد؛ يعنى هرچه محتمل مهم تر باشد، درجۀ احتمال معتبر نسبت به آن ضعيف تر هم باشد، منجّز خواهد بود. فرض كنيد اگر مسئله مال مطرح باشد كه افراد برايشان مهم است، اينجا احتمال شصت يا هفتاد درصد نزد عقلاء قابل اعتناء است. امّا اگر مسئله جان مطرح باشد كه از مسئله مال مهم تر است، آنجا درجه احتمال معتبر پايين مى آيد؛ يعنى احتمال پنجاه درصد هم يا پنجاه و يك درصد هم قابل اعتناء خواهد بود. (مكاسب محرمه، ج 177، ص 4)
نكته

همان طور كه بايد ضلالت در چيزى احراز شده باشد، تا حفظ آن حرام و افناى آن واجب شود، مصلحت مقابل آن هم بايد جزمى و قطعى باشد؛ يعنى نمى شود تنها به پندار و تصور اكتفا كرد.

(مكاسب محرمه، ج 178، ص 10)

وظيفه حكومت اسلامى

در جامعه اسلامى، افزون بر مردم، حكومت نيز وظيفه دارد جلوى حفظ، نشر و ترويج چيزهايى را كه باعث ضلالت مردم مى شود، بگيرد و با توجه به اينكه همواره افرادى از اين حكم سرپيچى كرده و چيزهايى را در جامعه منتشر مى كنند كه باعث اضلال مردم مى شود، حكومت وظيفه دارد كه جبران اين تخلف را هم بكند، و به وسيلۀ چيزهايى كه مايه هدايت است، آن مشكلات و شائبه ها را حل كند.

توجه نماييد كه اين، حكم شرعى و فقهى است، نه سليقه اى. حكومت موظف است كه نگذارد اين گناه در جامعه واقع شود. البته در بعضى از گناهان ممكن است حكومت براى آنها تكليفى نداشته باشد و ورودش در وادى آن گناهان مفاسد بيشترى را به وجود بياورد، لكن اضلال از اين قبيل نيست. حكومت تكليف بزرگى در اين زمينه دارد. مسئله مميزى كتاب، مميزى فيلم و ديگر وسايل ارتباطى مطرح روز، مثل فيلترينگ سايت هاى رايانه اى يا وبلاگ نويسى و... مربوط به اين مسئله است.

(مكاسب محرمه، ج 168، ص 4 و ج 178، ص 11)

ص: 49

درس 13 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (7)

گفتار نهم: رشوه
اشاره

از پيامبر اكرم (ص) نقل شده است:

إيّاكم و الرّشوة فإنّها محضُ الكفرِ و لا يشمّ صاحبُ الرّشوة ريحَ الجنّة.(1)

از رشوه بپرهيزيد كه كفر خالص است و صاحب رشوه بوى بهشت را استشمام نمى كند.

مبحث اول: حرمت رشوه
اشاره

حرمت رشوه، فى الجمله از واضحات دين اسلام است كه شيعه و سنى به آن معتقد است.

(مكاسب محرمه، ج 180، ص 2)

با توجه به تفاوت حكم رشوه در باب قضا و غير باب قضا، مناسب است هر كدام جداگانه مطرح شود.

1. رشوه در باب قضا (حكم)
اشاره

رشوه به قاضى به يكى از صورت هاى زير است:

الف) رشوه براى صدور حكم به نفع راشى(2)، چه حكم به حق باشد و چه باطل؛ مثلاً راشى

ص: 50


1- . بحارالانوار، جلد 101، صفحه 274
2- . رشوه دهنده

مى گويد: «من نمى دانم اين خانه ملك كيست، ولى مى خواهم شما طورى حكم كنى كه اين خانه مال من بشود.»

ب) رشوه براى صدور حكم حق؛ راشى به قاضى پول مى دهد تا هر چه حق است، حكم كند؛ اگرچه به ضرر او باشد.

ج) رشوه براى صدور حكم باطل؛ راشى به قاضى مى گويد: «اين پول را بگير و حكم باطل را صادر كن»؛ حكمى كه هم قاضى و هم راشى مى دانند باطل است.

رشوه در هر سه صورت، هم بر راشى و هم بر مرتشى(1) حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 184، ص 3)

استثنايى از حرمت رشوه

چنانچه راشى مضطر باشد، رشوه براى او به عنوان ثانوى حرام نيست. فرضاً اگر مى داند كه تنها با دادن رشوه، به حقّ مسلّم خود مى رسد، در اينجا دادن رشوه جايز است. (گرچه براى گيرنده جايز نيست.)

(مكاسب محرمه، ج 184، ص 5)

رشوه براى شئون متعلق حكم (نه خود حكم)

اگر براى برخى از شئون قضا، نه اصل قضا و انشاء حكم، رشوه داده شود، مثلاً راشى بخواهد حكمش كه به حق صادر شده، ابلاغ نشود، يا بعد از آنكه ابلاغ شد، اجراء نشود، يا مثلاً با رشوه دهى از قاضى بخواهد كه با استفاده از يك مستمسك قانونى، اجراى حكم را به تعويق بياندازد، مثل تجديد نظرهايى كه گاهى بى ضابطه انجام مى گيرد و پرونده را به مراحل متعدد و چرخه هاى تمام نشدنى مى اندازد، در اين موارد نيز رشوه حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 184، ص 6 و ج 185، ص 4)

همچنين رشوه براى فعاليت هاى قبل از صدور حكم نيز حرام است؛ فرض كنيد متهمى به قاضى رشوه دهد تا دلايل اطمينان آور را جمع آورى نكند؛ اين رشوه بر حكم نيست، امّا رشوه بر مقدّماتى است كه مى تواند منتهى به صدور حكم شود. همچنين از آنجا كه دادستان و بازپرس به

ص: 51


1- . رشوه گيرنده

قاضى كمك مى كنند تا حقيقت را به درستى تشخيص دهد، فرض كنيد اگر راشى به دادستان رشوه دهد تا دلايل جرم را درست تبيين نكند، اين هم مشمول حكم رشوه به قاضى است.

(مكاسب محرمه، ج 185، ص 5)

خروج از عدالت

قاضى در صورت گرفتن رشوه، از عدالت خارج مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 197، ص 7)

2. رشوه در غير باب قضا
اشاره

رشوه در غير باب قضا، مانند باب قضا نيست كه مطلقاً حرام باشد. بلكه مواردى از آن جايز است؛ مثلا اگر راشى به فروشنده اى رشوه دهد تا جنسى را به او بفروشد و او را به عنوان مشترى انتخاب كند، نه ديگرى را، چنين رشوه اى حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 184، ص 2)

موارد حرمت رشوه در غير باب قضا

موارد قدر متيقن حرمت رشوه در غير باب قضا كه محققاً حرام است، عبارت اند از:

الف) اگر رشوه براى انجام دادن كار حرام باشد، خواه اين كار حرام، ظلم يا خيانت در امانت يا تفويت حقّ و يا محرمات ديگرى باشد، كه در اين صورت علاوه بر حرمت خودِ آن عمل كه رشوه براى آن داده مى شود، دادن و گرفتن اين رشوه هم محرّم ديگرى است.

* مثال: 1. رشوه اى كه وكيلى براى خيانت به موكل خودش مى گيرد؛ مثلاً كسى را وكيل كرده اند كه جنسى را بخرد. وكيل بايد جنس را به قيمت عادلانه اش بخرد، درحالى كه به او رشوه مى دهند تا جنس را گران تر از قيمت واقعى اش بخرد يا مأمور خريد اداره اى است و كسى به اين مأمور پول مى دهد تا در فاكتور، گران تر از آن مقدارى كه هست، بنويسد. يا در مناقصه اى به عامل فروش رشوه مى دهد تا جنس را به او بفروشد. درحالى كه خريدارى كه به قيمت بيشتر بخرد هم وجود دارد. يا به مأمور ماليات رشوه مى دهد تا از مقدار ماليات كم كند و مثلاً به جاى 100 ميليون، 50 ميليون بنويسد: تمام اين موارد رشوه در امر حرام و خيانت در امانت است.

(مكاسب محرمه، ج 188، ص 3)

2. رشوه دادن، براى گرفتن حقّ مسلّم ديگرى؛ مثلاً كسى كه در امتحان كنكور رتبه

ص: 52

پايينى آورده، رشوه دهد تا نامش را در بين رتبه هاى برتر بگنجانند كه لازمه اش اين است كه يك نفر يك پله از رتبه خود تنزل كند يا از ورود به دانشگاه محروم شود. تفويت حقّ او بشود. يا در مسابقۀ ورزشى به داور رشوه دهند تا برنده را بازنده و بازنده را برنده اعلام كند كه اين ظلم است.

(مكاسب محرمه، ج 188، ص 3)

ب) رشوه براى انجام دادن كارى؛ چه حلال باشد و چه حرام، كه به دو صورت است:

يك - يك عمل حلالى است كه هم از راه حرام به دست مى آيد و هم از راه حلال؛ مثلاً ورود در مناقصه يا مزايده اى كه راشى مى خواهد اين كار به هر صورت ممكن انجام گيرد و مى گويد: «مى خواهم اين جنس را براى من بخرى يا بفروشى؛ چه از طريق قانونى و چه غير قانونى.»

(مكاسب محرمه، ج 188، ص 7 و ج 189، ص 3)

دو - خودِ عمل، احتمال دارد حلال يا حرام باشد. لكن راشى مى خواهد آن عمل محقق شود؛ مثلاً مى گويد: «اين خانه يا اين جنس را براى من به دست بياور». درحالى كه احتمال دارد واقعاً ملك خودش باشد و احتمال هم دارد كه ملك ديگرى باشد؛ يعنى امرى است محتمل بين حرام و حلال كه براى آن رشوه مى دهد.

(مكاسب محرمه، ج 189، ص 2)

ج) رشوه بر امرى كه مرتشى موظف به انجام دادن آن است.

د) بذل رشوه و اخذ آن به فساد منتهى شود. چه موظف به انجام دادن آن باشد و چه نباشد؛ مثلاً انسان به مأمور حكومتى كه وظيفه اش ارائه خدمات است، رشوه دهد تا همان خدمات را به او بدهد؛ مثلاً مأمورى كه موظف است كارى را انجام دهد، براى انجام دادن آن كار، رشوه بگيرد و اگر رشوه نگيرد، آن را انجام نمى دهد.(1)

(مكاسب محرمه، ج 189، ص 5)

ص: 53


1- . دو فساد در اينجا وجود دارد: يكى فساد آن مأمور، و دوم فساد نظام اجتماعى. اينكه مأمورى احساس كند مى تواند براى انجام دادن وظيفه اش، رشوه بگيرد، خود موجب فساد اين مأمور است و از اعظم فسادهاست و از فساد مردم عادى نيز بالاتر است. فساد ديگر، فساد در كارهاست؛ زيرا هرگاه در تشكيلات حكومتى رشوه رايج شد، ديگر خدمات به راحتى به مردم نمى رسد؛ چون همه براى انجام كار، منتظر رشوه اند. بنابراين به كسانى كه مى توانند رشوه بدهند خدمت رسانى مى شود و آنان كه نمى توانند رشوه بدهند، از خدمات محروم مى شوند؛ هرچند آن كار فى نفسه عمل حرامى نباشد و از خدمات معمولى باشد. (مكاسب محرمه، ج 189، ص 5)
پولى كه كمپانى ها و شركت ها به خريدار اجناسشان براى تشويق مى پردازند

وقتى كسى از كمپانى ها و شركت هاى بزرگ خريد عمده مى كند، مبلغى را به حساب وى واريز مى كنند و فرقى هم نمى كند چه كسى و براى كجا خريد مى كند؟ در واقع مى خواهند اين شخص را براى خريد هميشگى از آنها تشويق كنند: آيا اين عمل رشوه و حرام است؟

در چنين موردى يكى از دو نوع تعامل وجود دارد:

الف) فردى از طرف اداره وكيل خريد است؛ مثلاً وزارت آموزش و پرورش، شخص خبره اى را كه خارج از محيط اداره است وكيل مى كند تا هزار تن كاغذ براى اداره تهيه كند و دستمزدى هم به او مى دهد.← در اين صورت اگر مشترى از شركتى كه خريد كرده، تشويقى بگيرد، اين مال اشكال ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 190، ص 3)

ب) گاه مأمور اداره عامل خريد است و اداره براى كارهاى گوناگون، موظّفينى دارد. از جملۀ اين موظّفين، كسى است كه مأمور خريد نيازمندى هاى اداره است← در اين صورت نيز اگر مأمور اداره پولى بگيرد، اشكالى ندارد. اما آن وجه تشويقى براى اداره است نه آن مأمور؛ زيرا او هم جزو اين اداره و نماينده اين اداره است.

(مكاسب محرمه، ج 190، ص 4)

نكته

اگر فروشنده بگويد كه من كارى ندارم شما از طرف جايى مأمور خريدى، يا براى خودت خريد مى كنى، در هر حال من اين پول را به حساب شما مى ريزيم، در اين صورت هم تصرف در آن پول حرام است؛ چون مشترى واقعى آن اداره است، نه اين مأمور. بنابراين نه گرفتنش براى آن اداره، به عنوان رشوه، حرام است و نه تصرّف آن اداره در اين پول حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 190، ص 5)

ص: 54

درس 14 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (8)

گفتار نهم: رشوه
مبحث دومهديه
فرق بين رشوه و هديه

رشوه آن مال يا شبه مالى است كه در مقابل انجام يا ترك كارى داده مى شود؛ مثلاً گاه براى صدور حكمى يا كسب مقامى رشوه مى دهند و گاه براى سكوت كردن و برملا نكردن حقى. بنابراين در معناى رشوه، معاوضه با انجام كار يا ترك كارى مندرج است.

اما در هديه اصل بر اين است كه اين مال يا شبه مال، به طور مجّانى به طرف مقابل اعطا شود؛ هرچند هر عمل عاقل همراه با غرضى عقلايى است و در هديه دادن هم چنين است؛ مثلاً به همسر، فرزند يا خويشاوندانش به خاطر محبّتى كه به آنها دارد، هديه مى دهد يا اينكه مى خواهد خيرش را به ديگرى برساند.

گاهى هديه دادن از روى محبّت نيست، بلكه به خاطر امرى معنوى، هديه مى دهد؛ مثلاً به مؤمنى به خاطر ايمان او، يا به عالمى به خاطر علم او هديه مى دهد. بنابراين غرض و هدف از دادن اين هديه، تجليل از علم يا تقواى آن فرد است.

گاهى هم غرض اين است كه محبّت كسى را به خود جلب كند تا اگر زمانى به او محتاج شد،

ص: 55

نيازش برطرف شود. اينجا هم مال را مجّانى مى دهد، امّا غرض او از اين بذل مال اين است كه كارى در حقش انجام شود. امّا چون اين پول در مقابل آن كار نيست و مجّاناً داده مى شود، در اينجا هم رشوه نيست.

(مكاسب محرمه، ج 191، ص 2)

هديه صورى

گاهى صورت امر هديه، ولى باطن آن رشوه است؛ مثل كسى كه شب قبل از صدور حكم پرونده اش، هديه اى را به قاضى اعطا كند و بگويد اين را براى مخارج خانواده و گشودن گره زندگى تان به شما هديه كردم؛ چراكه هر دو مى دانند اين پول در برابر حكم فرداست يا مثلاً جنسى قيمتى مثل الماس يا طلايى را براى خانم قاضى هديه مى برد. اين كار اگرچه ظاهرش هديه است، باطن آن رشوه است؛ چراكه در حقيقت براى قاضى است. اينها مسلّماً رشوه و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 191، ص 4)

حكم هديه به قاضى
اشاره

اگر اعطا واقعاً به قصد هديه باشد؛ يعنى در آن مقابله ملاحظه نشده باشد، حكم آن تابع قصد مُهدى(1) و مُهدى اليه(2) است، و چون مُهدى اليه هميشه قصد مُهدى را نمى داند، بنابراين حكم او هميشه با مُهدى يكى نيست. ازاين رو بحث هر يك جداگانه مطرح مى شود.

1. حكم هديه با توجه به قصد مُهدى:

الف) قصد مُهدى حكم و قضاوت قاضى نيست؛ مثلاً چون مرد مؤمنى است يا از خويشاوندان اوست، به وى هديه مى دهد← دادن و گرفتن اين هديه اشكالى ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 191، ص 4)

ب) غرض مهدى يك غرض فاسدى است؛ مثلاً مى خواهد محبت قاضى را به خود جلب كند تا حكم به نفع او صادر شود← دادن و گرفتن اين هديه حرام است، هرچند منجر به نتيجه هم نشود.

(مكاسب محرمه، ج 191، ص 5)

ص: 56


1- . هديه دهنده
2- . گيرنده هديه
2. حكم هديه با توجه به قصد مُهدى اليه:
اشاره

الف) مُهدى اليه عالم به قصد مُهدى است:

يك - قاضى هديه را قبول مى كند با اين قصد كه طبق نظر و ميل مُهدى رفتار كند← اين هديه قطعاً حرام است. (مكاسب محرمه، ج 193، ص 3)

دو - قاضى قصدش اين است كه پول را از او بگيرد و كار خلافى انجام ندهد← با توجه به حرمت دادن هديه، گرفتن آن نيز بر قاضى، به دليل اعانت بر اثم حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 194، ص 3 و 4)

ب) مهدى اليه جاهل يا غافل از قصد مهدى است← گرفتن هديه براى قاضى اشكال ندارد، اما بذل آن براى دهندۀ هديه حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 194، ص 5)

مالكيت مهدى اليه يا مرتشى نسبت به هديه يا رشوه

با توجه به اينكه رشوه معاملۀ فاسد است، بنابراين در ملك مرتشى نيز داخل نمى شود. در هديه، در مواردى كه از لحاظ حكم مثل رشوه است، مال به مهدى اليه منتقل نمى شود؛ يعنى تا عين اين مال باقى است، همچنان در ملك مُهدى و راشى است و مى بايست به او برگردد.

(مكاسب محرمه، ج 194، ص 6)

ضمان مرتشى در صورت تلف شدن مال

در صورت تلف شدن مال، ذمّۀ مرتشى به عوض كه مثل يا قيمت است - مشغول مى شود. فرقى هم ندارد كه تلف، با تفريط باشد يا بدون تفريط؛ چون يد، يد امانى نيست.

(مكاسب محرمه، ج 195، ص 3)

وظيفه دستگاه هاى مسئول

در صورتى كه تقاضاى رشوه از طرف قاضى باشد، شخص وظيفه دارد به عنوان نهى از منكر، به مسئولان گزارش دهد و آنها هم وظيفه دارند درباره صحت و سقم اين گزارش رسيدگى كنند. بررسى مسئولان نيز بايد به گونه اى باشد كه موجب اطمينان شود؛ حتى اگر پول هايى را علامت گذارى كرده و به آن شخص بدهند تا به قاضى بدهد، صِرف اينكه اين پول از دست اين شخص كه مدعّى رشوه گيرى قاضى است، به دست قاضى برسد، دليل نمى شود كه اين قاضى را به

ص: 57

عمل ارتشاء متهم كرد. بلكه بايد معلوم شود كه واقعاً به قصد رشوه گرفته است يا به عنوان ديگر؛ چراكه ممكن است اين فرد با قاضى دشمنى داشته و در عين حال طلبى هم داشته و با اين كار در حقيقت طلب خود را داده باشد و قاضى هم به قصد طلب خودش، آن را بگيرد. يا قاضى از او قرض خواسته و او پول علامت گذارى شده را به قاضى قرض بدهد. پس در چنين موردى بايد گزارش، قابل وثوق و اعتماد باشد.

(مكاسب محرمه، ج 197، ص 3 و 4)

ص: 58

درس 15 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (9)

گفتار نهم: رشوه
مبحث سوم: اجرت قاضى
اشاره

اجرت قضاى قاضى بايد از بيت المال تأمين شود. ازاين رو نمى تواند از طرفين دعوا اجرتى بگيرد؛ چه اجرت بر اصل قضا باشد و چه بر مقدمات و مؤخرات قضا.

(مكاسب محرمه، ج 198، ص 7 و ج 202، ص 3)

فرق بين رشوه و اجرت

اجرت حقى است كه مستأجر بايد به عامل و اجير، در قبال كارى كه برايش انجام مى دهد، بپردازد؛ مثلاً در مورد قضاوت، قاضى به طرفين دعوا بگويد: من براى قضاوت پول مى گيرم. و هر دو قبول مى كنند كه هزينۀ قضاوت را بين خودشان تقسيم كنند، يا يكى از آنها كه داعى قوى ترى دارد، پول را مى دهد، يا فرد ثالثى براى رفع اختلاف بين اينها، آن پول را به قاضى مى دهد؛ اين اجرت است. يعنى قرار دادن پول در مقابل قضاوت به حق.

اما اگر قاضى اجرتش را از دستگاه قضايى يا بيت المال مى گيرد و راشى نگران باشد كه قاضى حكم به ناحق بدهد، به همين دليل پولى به او بدهد و از او بخواهد كه به حق حكم كند، در اينجا اين پول در مقابل آن عملى نيست كه او انجام مى دهد، بلكه چيزى اضافه بر آن است. در واقع او

ص: 59

مى خواهد كيفيت آن حكم را با اين پول تأمين كند، نه اصل حكم را؛ يا مى خواهد جلوى به دام رشوه افتادن قاضى يا غرض ورزى در امر قضا را بگيرد.

پس رشوه با اجرت فرق مى كند؛ هرچند در هر دو به قاضى پول داده مى شود و هر دو هم طالب حكم به حق اند؛ چراكه پولى كه قاضى در اجرت مى گيرد، امرى معمول و متعارف است. ولى در مورد رشوه، از آنجا كه قاضى از بيت المال ارتزاق مى كند، مأموريت دارد كه اين قضاوت را انجام دهد و قضا وظيفه اوست. در حالى كه راشى رشوه مى دهد تا مطمئن شود كه حكم به حق صادر شود.

(مكاسب محرمه، ج 198، ص 3)

مبحث چهارم: معامله محاباتى
اشاره

مبحث چهارم: معامله محاباتى(1)

هميشه رشوه اى كه به قاضى داده مى شود، از قبيل پول و جنس نيست؛ گاهى با قاضى معامله اى مى شود كه متضمن سود فراوان براى جلب نظر اوست؛ مثلاً جنسى را ارزان تر از قيمت بازار به قاضى مى فروشد. البته بايد اين تفاوت قيمت جنس با بازار به طور واضح مشخص باشد. يا جنس قاضى را به چند برابر قيمت واقعى آن مى خرد.

در معامله محاباتى فرقى نمى كند كه قاضى فروشنده باشد يا خريدار، يا معامله بيع باشد يا اجاره يا...؛ مثلاً قاضى را براى مشاوره حقوقى و امثال آن به چند برابر اجرت عملش اجير كنند.

(مكاسب محرمه، ج 204، ص 2)

معامله محاباتى چند صورت دارد:

1. قصد او از اين معامله همان محابات "يعنى رانت دادن" است.

* مثال: فرض كنيد قاضى به انگشترى خيلى علاقه مند باشد و فروشنده نيز چنانچه قصد تغيير حكم قاضى را نداشت، براى فروش آن انگشتر با وى وارد معامله نمى شد. ولى براى اينكه حكم قاضى را جلب كند، اين معامله را انجام مى دهد. در اين صورت اصل

ص: 60


1- معامله محاباتى، يعنى معامله اى كه در ضمن آن، يكى از متعاملين نسبت به ديگرى يك محابات و ملاحظه اى انجام بدهد؛ مثلاً قيمت را كم بگيرد، يا جنس را بيشتر و بهتر از آنچه در مقابل قيمت است بدهد. (مكاسب محرمه، ج 204، ص 2)

معامله به عنوان محابات است، اگر چه جنس را به قيمت هم بفروشد.

2. اصل معامله محاباتى نيست؛ فرض كنيد طرف دعوا شغلش فروش ملك و ماشين باشد. اما زمانى كه قاضى به عنوان مشترى پيش او مى آيد، اين جنس را ارزان تر از آنچه به ديگران مى دهد، به او بدهد. فرض كنيد خانۀ 50 ميليونى را به او 20 ميليون بفروشد. قصد او از اين ارزان فروشى اين است كه در حكم قاضى تأثير بگذارد. بنابراين قصد معامله را دارد، امّا آن محابات به خاطر جلب حكم قاضى به نفع خود است.

3. نوع سوم مانند نوع دوم، اصل معامله را قصد دارد، ولى محابات آن در مقابل حكم قاضى نيست و با قاضى هم شرط نكرده است كه اين سود را در مقابل آن حكم بدهد. بلكه مى خواهد دل قاضى را نسبت به خود نرم، و محبت او را به خود جلب كند تا اگر به خاطر پرونده اى به قاضى مراجعه كرد، قاضى طبق ميل او حكم دهد.

4. معامله صورى است و در واقع مى خواهد پولى را به دست قاضى برساند. ولى چون از پيامدهاى برملا شدن اين قضيه مى ترسد، معامله اى صورى انجام مى دهد.

در سه قسم اول، قصد جدّى براى معامله وجود دارد، منتها اين قصد در هر سه قسم ناشى از غرض محاباتى است، نه اينكه اصلاً قصد جدّى معامله را ندارد. ولى در اين قسم اصلاً قصد معامله وجود ندارد.

معامله در همه اين اقسام حرام و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 204، ص 2-6)

نكته

افعال نيز ممكن است مانند اعيان، مصداق رشوه باشد؛ مثلاً در صورتى كه جنس گران بها يا كميابى در اختيار شما باشد و قاضى نيز چشمش به دنبال آن باشد و بخواهد به قيمت هم بخرد، نه ارزان تر، و شما راضى نباشيد اين جنس را به كسى بفروشيد، در صورتى كه آن را حتى به همان قيمت واقعى به قاضى بفروشيد، در اينجا مال به طريق محابات به قاضى منتقل نمى شود، بلكه نفس اين معامله و اين عمل، محابات و رعايت حال قاضى است و رشوه محسوب مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 205، ص 3)

ص: 61

درس 16 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (10)

گفتار دهم: سب مؤمن
اشاره

گفتار دهم: سب مؤمن(1)

تعريف: سب در جايى است كه كسى را به امر قبيحى بنامند كه در آن اهانتى وجود دارد، يا او را بدان خطاب كنند يا عمل زشتى را به او نسبت دهند؛ مثل بعضى فحّاشى ها كه در آنها قصد نسبت دادن عمل زشت به صورت جدّى نيست تا مصداق قذف(2) باشد، امّا كسى را به عمل يا صفتِ قبيحى منسوب مى كنند؛ مثلاً به كسى نسبت بخل يا خساست مى دهند. يا او را به پستى منتسب كرده و مثلاً "گدازاده" مى نامند، يا او را به نام حيوانى صدا مى كنند، يا در صورتى كه به نقص جسمانى مبتلا باشد، به شكل زشتى بيان كنند؛ مثلاً را با به نام كور يا چُلاق صدا مى زنند. چنانچه اين تعبيرات در عرف، شتم و تحقير محسوب شود، سبّ و دشنام است.

(مكاسب محرمه، ج 210، ص 10)

نسبى بودن امور قبيحه

قبح امرى نسبى است؛ يعنى در شرايط مختلف متفاوت است؛ مثلاً در عرف ما گفتن سگ،

ص: 62


1- دشنام دادن به مؤمن
2- . قذف يعنى نسبت حرام به كسى دادن؛ مانند نسبت زنا.

دشنام بزرگى است. امّا نسبت به كسانى كه سگ را با خودشان به حمام مى برند و مى شويند و با آنان هم خواب و همسفره مى شوند، ممكن است سبّ نباشد.

(مكاسب محرمه، ج 211، ص 2)

حرمت سب و دشنام

سبّ و دشنام مؤمن، خواه شيعه و خواه غير شيعه، حرام است. اما سبّ كافر در صورتى كه ظلم به او باشد، حرام است و اگر ظلم محسوب نشود، مكروه است. مگر در جايى كه لازم باشد كفار را هجو كنند.

(مكاسب محرمه، ج 212، ص 7 و ج 213، ص 3)

موارد استثناء از حكم حرمت

1. بدعت گزار(1)؛ چه بدعت گزار در اصول باشد و چه در فروع:

الف) در صورتى كه دشنام به اين افراد، سبب منزوى شدن آنها شود، به گونه اى كه نتوانند در ايمان مؤمنان اثر بگذارند، دشنام و سبّ آنها واجب است.

ب) اگر در جايى سبّ اين افراد اثر عكس گذارد، اين سب حرام است؛ مانند اينكه به بدعت گزارى دشنام دهند و او در مقابل، منشِ مظلومانه به خود بگيرد و باعث شود عده اى بگويند كه اين دشنام از بى منطقى است.

(مكاسب محرمه، ج 215، ص 2)

2. دشنامى كه مسبوب(2) به عنوان جواب و از باب تقاص به سابّ (3) مى دهد؛ به شرطى كه همان دشنام يا مثل آن دشنام داده شود، نه بيشتر يا غليظتر.

(مكاسب محرمه، ج 216، ص 7)

3. اهانت و دشنام دادن متجاهر به فسق، در همان فسقى كه به آن تجاهر مى كند؛ به شرطى كه به قصد نهى از منكر باشد؛ يعنى دشنام مى دهد تا به اين وسيله او را از آن منكر باز دارد.

(مكاسب محرمه، ج 214، ص 6)

ص: 63


1- . بدعت به اين معناست كه چيزى كه مسلماً از دين است، نفى كند، يا چيزى كه از دين نيست، وارد دين كند و فرقى نمى كند كه اين بدعت، در فروع باشد يا در اصول. همچنين فرقى نمى كند در اصول اساسى باشد يا در اصولى كه اعتقاد به آن ملاك كفر و ايمان نيست؛ مثل بسيارى از مبانى اعتقادى كه جزو اصول دين يا مذهب به حساب نمى آيند. لكن جزو اعتقاداتند. (مكاسب محرمه، ج 215، ص 2)
2- . دشنام داده شده
3- . دشنام دهنده
نكته

در حرمت دشنام، حضور مخاطب شرط است؛ چه مخاطب همان فرد مسبوب باشد و چه غير او. بنابراين اگر انسان در خلوت كه مخاطبى ندارد، دشنامى به ديگرى بدهد، حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 216، ص 7)

حرمت معامله

امروزه يكى از كارهاى اساسى در جنگ هاى روانى دنيا، اكتساب به سبّ است؛ مثلاً روزنامه نگارى را براى فحاشى به جناحى اجير مى كنند يا به شاعرى پول مى دهند كه ديگرى را هجو كند. از آنجا كه سب مومن حرام است، معامله اى هم كه بر اين اساس است نيز حرام و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 210، ص 3)

ص: 64

درس 17 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (11)

گفتار يازدهم: غيبت
مقدمه:

يكى از كسب هاى حرام، كسب از راه غيبت است؛ مثل اينكه به مقاله نويسى پول دهند تا شخصيتى را رسوا كند يا خطيبى پول بگيرد بالاى منبر، كسى را مفتضح كند و امر مستور وى را برملا سازد. اين كسب به غيبت است.

(مكاسب محرمه، ج 329، ص 3)

غيبت از محرّمات كبيره است. ازاين رو اگر غيبت كننده توبه نكند، از عدالت(1) ساقط مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 328، ص 3)

مبحث اول: تعريف غيبت
اشاره

غيبت به معناى بيان عيب مستور كسى در غيابش به قصد مذمت و انتقاص است.

توضيحى در مورد قيود معتبر در تعريف:
1. عيب محسوب شدن آن امر
اشاره

بيان امرى كه ناشايست نيست، بلكه پسنديده است، ولى مستور است و بيان آن باعث ناراحتى

ص: 65


1- . اگر عملى از محرمات صغيره باشد، نه از محرّمات كبيره، با يك بار انجام دادن آن، از عدالت نمى افتد. بلكه اگر اصرار بر اين صغيره كرد، از عدالت مى افتد. اما اگر از محرمات كبيره باشد، با يك بار انجام دادن از عدالت ساقط مى شود. (مكاسب محرمه، ج 327، ص 10)

صاحب امر مى شود، غيبت محسوب نمى شود؛ هر چند آن را در مقام تنقيص بگويد؛ مثلاً مى گويد: «فلانى ملتزم به مستحبات است و شب ها از دو ساعت پيش از اذان صبح، خود را به نماز و عبادت مشغول مى كند و روزها چُرت مى زند!» يا مثلاً مى گويد: «فلانى هر چه داشت، به فقرا داد و جيب خودش را خالى كرد.» در چنين مواردى حتى اگر در مقام انتقاص هم بيان شود، چون از نظر شرع و عرف ناروا نيست، غيبت محسوب نمى شود، هرچند طرف مقابل راضى به بيان آن نباشد.

(مكاسب محرمه، ج 349، ص 4)

البته ممكن است در مواردى عنوان ديگرى بر آن صدق كند كه موجب حرمت آن شود. فرض كنيد يك مأمور اطلاعاتى در جايى نفوذ كند و اگر بفهمند كه اهل نماز و عبادت است، مصلحت بزرگى را از دست بدهد. يا او را در معرض خطر قرار دهد. گاهى امر مستورى پسنديده است، ولى به طور طبيعى انسان دوست ندارد ديگران بفهمند؛ مثل علاقات و ارتباطات زناشويى افراد. در چنين مواردى افشاى آن حرام است، ولى غيبت نيست؛ مثلاً بگويد: «اين زن و شوهر هر وقت به هم مى رسند، به هم اظهار محبّت و عشق مى كنند.»

پس اگر عناوين ديگرى بر آن مترتّب شد، مثل عنوان ايذاء، در معرض خطر قراردادن يا برملا كردن اسرارى كه دوست ندارند آن اسرار فاش شود، اين كار حرام است، اما غيبت نيست.

(مكاسب محرمه، ج 349، ص 4)

محدوده عيبى كه در صدق غيبت شرط است

ذِكر هر عيب و نقصى از انسان غايب، غيبت است؛ اعمّ از اينكه آن عيب و نقص در دين او باشد يا در دنياى او، صفتى از صفات او باشد يا فعلى از افعال او يا كلامى از او صادر شده باشد، يا در خلقت و جسم او.

(مكاسب محرمه، ج 340، ص 5)

ذكر عيب متعلقات شخص (نه خود شخص)

ذكر عيب و نقص در متعلقات انسان دو نوع است:

1. در واقع ذكر عيب متعلق، ذكر عيب از خود شخص است← غيبت محسوب مى شود.

2. ذكر عيب متعلق، ذكر عيب از خود شخص نيست← غيبت نيست.

مانند اينكه گفته شود: «لباس هاى او كهنه و كثيف است، يا خودروى او قراضه است» كه با

ص: 66

اين جملات ممكن است قصد تنقيص به خود شخص را داشته باشد؛ مثلاً قصدش اين است كه بگويد وى آدم كثيفى است و به نظافت اهميت نمى دهد يا آدم بخيلى است كه پولش را براى خودروى بهترى هزينه نمى كند. ولى اگر ذكر سوء متعلّقات شخص، برگشتش به ذكر سوء خود شخص نباشد، غيبت نيست.

(مكاسب محرمه، ج 340، ص 5)

2. مستور بودن عيب
اشاره

معيار و ملاك صدق غيبت، عبارت است از كشف امر مستور. اگر مستور باشد، گفتن آن غيبت است. امّا اگر ظاهر باشد، صدق غيبت نمى كند.

(مكاسب محرمه، ج 334، ص 8)

مراد از ستر و كشف در اينجا، ستر و كشف براى خصوص مخاطب نيست. بلكه ستر و كشف عرفى است. مستور عرفى آن است كه معمولاً كسى از آن عيب خبر ندارد يا بيشتر مردم اطلاعى ندارند. و مكشوف عرفى آن است كه مردم معمولاً مى دانند اين شخص دچار اين عيب يا نقص است؛ اگرچه عده اى هم بى اطلاع باشند.

(مكاسب محرمه، ج 335، ص 5)

بنابراين ذكر امرى كه مستور عرفى است، به طور مطلق غيبت است و همچنين ذكر امرى كه مكشوف عرفى است - يعنى اغلب مردم مى دانند، ولى يك عدّه اى هم خبر ندارند - حتّى نزد كسانى كه اطلاع ندارند هم غيبت نيست.

(مكاسب محرمه، ج 336، ص 10)

قدر متيقن از ستر و كشف، ستر و كشف در همان محيط و جامعه است

مقصود از ستر و كشفى كه موجب جواز يا عدم جواز ذكر عيب مى شود، ستر و كشف در همان محيط و جامعه است. بنابراين جايز نيست انسان آن عيب را در محيطها و شهرهاى ديگر، يا در وسايلى از قبيل روزنامه، راديو و سايت كه امكان انتشار فراوانش وجود دارد، افشا كند.

(مكاسب محرمه، ج 336، ص 10)

تقليد از لهجه هاى مختلف

تقليد از لهجه هاى مناطق مختلف، در صورتى كه براى تمسخر و استهزاء باشد، در حرمت آن هيچ شكى نيست؛ اگرچه غيبت نيست؛ چون اين لهجۀ خاص، امر مستورى نيست. علاوه بر اينكه اصلاً عيب نيست؛ ازاين رو غيبت نيست. امّا اگر از روى تمسخر و استهزاء باشد، حرام است و فرقى

ص: 67

هم نمى كند كه لهجۀ عمومى منطقه اى را تقليد كند، يا شخص خاصى را. تنها تفاوت در اين است كه اگر غرض او تقليد لهجۀ عموم باشد، اين اهانت به همۀ آن جمعيت مى شود كه طبعاً آثار خاص خودش را دارد؛ مثلاً اگر بخواهد استحلال(1) كند، بايستى از يكايك آنها حلاليت بطلبد. امّا آنجايى كه يك نفر باشد، از يك نفر استحلال مى كند. ولى اگر تقليد لهجه براى تمسخر نيست، حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 347، ص 3)

3. قصد انتقاص

چنانچه عيب كسى را در غياب او بگويد، لكن نه به قصد انتقاص و مذمت، در اين صورت غيبت محسوب نمى شود.

(مكاسب محرمه، ج 330، ص 9)

توضيح: نقطۀ مقابل قصد انتقاص داشتن، نداشتنِ قصد انتقاص است و اين اعمّ است از اينكه قصد نصح داشته باشد، مثل اينكه به پدرى گفته شود: «فرزند تو، دچار اين مشكل، گناه يا عادت بد است» يا اينكه قصد نصح ندارد. ولى قصد انتقاص هم ندارد؛ مثل اينكه موضوع حرف مربوط به اين شخص نيست. اين عيبى كه ذكر مى كند، در ضمن بيان موضوع و مقصود ديگرى است؛ مثل اينكه مى خواهيد بگوييد فلانى آدم مستحقّى است و مى شود به او زكات داد؛ در مقام بيان اين معنا مى گوييد: «پدرش هم كه اين فرزند واجب النفقۀ اوست، به او پول نمى دهد!» اين را در مقام عيب جويى پدر نمى گوييد. بلكه اين عيب در مقام بيان يك مقصود ديگرى ذكر مى شود. گاهى هم اين عيب مربوط به خود اين شخص است، امّا باز قصد انتقاص نيست؛ مثل اينكه جنايتى، اتفاق افتاده است و آن را به زيد نسبت مى دهند. شما براى دفاع از زيد مى گوييد: «اين آدم آن قدر ترسو است كه اصلاً وارد يك چنين ميدانى نمى شود و ممكن نيست دستش را به خون كسى آلوده كند!» اين عيب جويى از اوست، ولى نه در مقام نصح است و نه در مقام انتقاص. اين هم غيبت محسوب نمى شود.

(مكاسب محرمه، ج 333، ص 2)

ص: 68


1- . طلب حلاليت

درس 18 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (12)

گفتار يازدهم: غيبت
مبحث دوم: شرايط تحقق غيبت يا حرمت آن
1. معين بودن مغتاب
اشاره

1. معين بودن مغتاب(1)

مغتاب بايد معين باشد. بنابراين اگر به گونه اى ذكر عيب شود كه مغتاب بين چند نفر مردد شود، صدق غيبت نمى كند؛ چه آنجايى كه ترديد بين افراد محصور باشد، مانند اينكه گفته شود يكى از برادرهاى خسرو شراب خوار است و چه غير محصور باشد، مانند اينكه بگويد در مجلس هزار نفرى يك نفر شراب نوشيد. هر چند اگر مردد بين افراد محصور باشد، حكم حرمت غيبت را دارد.

(مكاسب محرمه، ج 346، ص 9 و 10)

مغتاب جماعتى است (نه يك فرد)

اگر ذكر سوء از جماعتى باشد نه از يك فرد؛ مثل اينكه گفته شود اين خانواده همه شان شراب خوار هستند، غيبت است.

(مكاسب محرمه، ج 347، ص 2)

ص: 69


1- غيبت شونده
2. غيبت شونده از جهت رشد در حدى باشد كه درك مى كند.
الف) غيبت طفل

اگر طفل مميز باشد(1)، بدگويى از او غيبت و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 349، ص 6)

امّا طفل غيرمميز، مثلاً بچۀ دو ساله اى كه ملتفت نيست و از غيبت متأثّر نمى شود، غيبت او حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 349، ص 10)

ب) غيبت مجنون

مجنون نيز به مجنون مميز و غيرمميز تقسيم مى شود؛ مجنون غير مميز، مجنونى است كه هيچ نمى فهمد و غيبت از او در حكم غيبت طفل غيرمميز است. امّا مجنونى كه مى فهمد و از شنيدنش متأثر و ناراحت مى شود، در حكم طفل مميز است.

(مكاسب محرمه، ج 349، ص 11)

3. مسلمان بودن مغتاب

حرمت غيبت به مسلمان اختصاص دارد؛ چه امامى اثناعشرى باشد و چه غير امامى. مگر فرقه هايى كه محكوم به كفرند؛ مثل غلات و نواصب.

(مكاسب محرمه، ج 350، ص 11)

4. عدم شرط كراهت

غيبت حرام است؛ چه مغتاب از ذكر عيب كراهت داشته باشد و چه نداشته باشد.

(مكاسب محرمه، ج 343، ص 11)

5. وجود سامع
اشاره

در صدق غيبت، وجود شنونده شرط است؛ چه شخص معينى را خطاب كند يا با صداى بلند بگويد تا ديگرى هم بفهمد.

(مكاسب محرمه، ج 348، ص 4)

ص: 70


1- . مميز در اينجا به اين معناست كه بفهمد از او بدگويى مى كنند و از اين بدگويى متأثر شود و چنانچه از او تعريف و ستايش كنند، خوشحال شود. (البته مميز در بعضى ابواب ديگر، ضابطه ديگرى دارد.) (مكاسب محرمه، ج 349، ص 6)
سامعى كه وجودش كالعدم است

اگر سامع وجود دارد، امّا وجودش كالعدم است، مثل وجود نداشتن است و حكم غيبت محرم را ندارد.

* مثال: 1. اگر مادرى نزد بچۀ شيرخواره اش از كسى بدگويى كند، اين بچه وجودش در حكم عدم است و شنيدنش در حكم نشنيدن.

2. غيبت كردن در مقابل انسان ناشنوا؛

3. انسان به زبانى سخن گويد كه شنونده نفهمد؛ مثلاً غيبت كننده با زبان عربى در مقابل كسى كه با اين زبان آشنا نيست از ديگرى بدگويى كند.

4. گاهى انسان به گمان اينكه شنونده اى هست، صحبت مى كند، درحالى كه كسى نيست؛ مثل نابينايى كه مى پندارد نزد او كسى است، درحالى كه تنهاست يا مثل زمانى كه انسان با تلفن صحبت مى كند و متوجه نيست كه تلفن قطع شده است.

(مكاسب محرمه، ج 348، ص 10)

سامع كودك مميز يا مجنون است

اگر شنونده پسر بچۀ مميز است يا مجنونى است كه مغمور نيست؛ ديوانه اى است كه حرف مى زند، كار مى كند و تصميم مى گيرد؛ نه ديوانه اى كه هيچ چيز نفهمد، اينجا نيز صدق غيبت مى كند.

(مكاسب محرمه، ج 349، ص 2)

6. عدم شرط ذكر سوء به لسان
اشاره

چنانچه با اشارۀ دست، عيب كسى بيان شود، مثلاً كم عقل بودن كسى را بفهمانند؛ اين اشاره غيبت محسوب مى شود. يا با كاريكاتور، بخل يا سارق بودن كسى را بفهمانند يا در كتابى نوشته شود؛ هرچند اين كتاب هم اكنون خواننده ندارد، امّا چند سال ديگر منتشر شده، خواننده پيدا مى كند، اين هم غيبت است.

(مكاسب محرمه، ج 347، ص 7)

همچنين در مواردى كه انسان با پيامك، وبلاگ، نامه يا فيلم عيب كسى را بيان كند، مثلاً با دوربين خطاى كسى را ضبط كند و سپس در جايى نشان دهد، اين هم غيبت است.

(مكاسب محرمه، ج 387، ص 3)

ص: 71

ذكر سوء با كنايه

فرقى نمى كند كه انسان آشكارا از كسى بدگويى كند، يا با كنايه؛ مثلاً بگويد: «ما دچار اين مشكل نمى شويم، مال حرام نمى خوريم يا در مال وقفى تصرف نمى كنيم» و همه بفهمند مرادش فلانى است. اين هم مصداق ذكر سوء است و به همين دليل غيبت و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 348، ص 2)

ص: 72

درس 19 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (13)

گفتار يازدهم: غيبت
مبحث سوم: استماع غيبت
اشاره

مراد از استماع غيبت اين است كه كسى غيبت را گوش كند، نه اينكه تصادفاً كلمه اى به گوشش برسد كه به آن سماع گويند. فرق نمى كند اين گوش دادن همراه با رضايت باشد يا بدون رضايت.

گاهى انسان دوست ندارد غيبت كسى را بشنود، امّا گوش مى دهد. اين هم استماع است؛ چون از روى اختيار است. همچنين فرقى نمى كند كه اين مستمع، مخاطب غيبت كننده باشد يا نباشد؛ مثل اينكه دو نفر غيبت كسى را كنند و نفر سوّمى به سخنان آنان گوش دهد يا كسى در مجلسى غيبت كرده و صداى او را ضبط كرده اند و كسى آن را بشنود. اين هم استماع غيبت است.

(مكاسب محرمه، ج 357، ص 4)

استماع غيبت مطلقاً حرام است؛ حتى در موردى كه غيبت كردن براى غيبت كننده حرام نيست؛ مثل آنجايى كه غيبت كننده مُكرَه يا طفل است. اما استماع براى مستمع حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 363، ص 7)

موارد استثناى از حكم حرمت استماع

1. غيبت كردن از اين شخص براى مستمع حلال باشد؛ مثل اينكه مغتاب كسى باشد كه فسق

ص: 73

علنى كند و غيبت كننده و مستمع، هر دو اين مطلب را مى دانند. پس همچنان كه براى غيبت كننده حلال است كه غيبت او را بكند، براى شنونده هم حلال است كه غيبت را بشنود.

(مكاسب محرمه، ج 363، ص 9)

2. در صورت تظّلم مظلوم كه غيبت جايز است، استماع آن نيز اشكال ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 363، ص 10)

3. مستمعْ مكرَه بر استماع است. فرض كنيد كسى غيبت مى كند، ديگرى هم مى شنود. امّا شنونده در وضعيتى است كه نمى تواند از مجلس بلند شود يا رد كند؛ مثلاً غيبت كننده، سلطان جائرى است كه اگر اين مستمع ردّ غيبت كند، يا از مجلس بلند شود، مورد غضب او قرار مى گيرد. بنابراين با اكراه مى نشيند و مى شنود.

(مكاسب محرمه، ج 362، ص 6)

وظايف مستمع غيبت:
1. وجوب ردّ غيبت
اشاره

ردّ غيبت، يعنى نفى آن نسبتى كه غيبت كننده به غيبت شونده مى دهد؛ مثلاً وقتى گفته مى شود: "فلانى مال ناحق خورده"، بگوييم: "از كجا معلوم، شايد معامله كرده يا شايد حلال بوده است." اگر هم به گونه اى است كه نمى شود آن را توجيه كرد، مثلاً بگويد: "بشر جايزالخطاست يا ممكن است تاكنون توبه و استغفار كرده باشد."

نكته اساسى اين كار در اين است كه چون زندگى، بر پايه روابط اجتماعى است، بدبينى و بدگمانى هاى افراد باعث تيره و تار شدن فضاى جامعه مى شود. ازاين رو بايد رد غيبت كرد و اصل را بر صحت عمل افراد گذاشت.

(مكاسب محرمه، ج 364، ص 3)

نكته

كسى كه استماع غيبت نكرده است، ولى اطلاع پيدا مى كند كه ديگرى غيبت كرده، رد بر او واجب نيست. يا كسى كه سامع قهرى است، مثلاً همين طور كه عبور مى كند، غيبتى را مى شنود، ردّ براى او واجب نيست. امّا كسى كه گوش مى كند، براى او واجب است كه رد كند.

(مكاسب محرمه، ج 363، ص 8)

ص: 74

2. نهى از منكر
اشاره

بر مستمع غيبت واجب است از غيبت نهى كند.

(مكاسب محرمه، ج 364، ص 4)

مواردى كه نهى از غيبت واجب نيست

اگر انسان مى داند كه اين غيبت، براى غيبت كننده حلال است، نهى واجب نيست؛ چراكه او منكرى انجام نمى دهد. همچنين اگر مستمع شك كند كه عمل غيبت كننده حلال است يا نه، مثلاً كسى نزد شما از فردى غيبت مى كند و شما احتمال مى دهيد كه او مظلوم واقع شده است و به اين وسيله شكوا مى كند، اما يقين نداريد، اينجا نهى واجب نيست؛ زيرا وقتى احتمال داديد كه ممكن است اين عمل حلال باشد، پس موضوع نهى احراز نمى شود. بنابراين نهى واجب نيست. امّا ردّ، واجب و استماع آن نيز حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 364، ص 6 و ج 366، ص 5)

يا مثلاً كسى كه گمان مى كند ديگرى در حق او ظلمى كرده و غيبتش را مى كند، چون مى پندارد كه مظلوم واقع شده، به حسب حكم ظاهرى، اين غيبت حلال است؛ اگرچه مغتاب مستحق غيبت و بدگويى نيست.

گاهى ممكن است كه مغتاب ظلمى كرده باشد، ولى از روى اكراه بوده است. بنابراين مرتكب حرام نشده است؛ چون مكره بوده است.

(مكاسب محرمه، ج 366، ص 5)

نكته

چنين نيست كه در همۀ موارد غيبت هاى مجاز، غيبت شونده مستحق غيبت بوده باشد تا عمل اين شخص حلال واقعى باشد. پس شنيدن اين غيبت جايز نيست، و ردّ آن نيز واجب است.

(مكاسب محرمه، ج 366، ص 6)

وجوب استحلال و استغفار

اگر غيبت شونده زنده است و امكان استحلال از او مى باشد، بايد از او طلب مغفرت و بخشش كند و اگر در قيد حيات نيست يا امكان استحلال از او نيست، برايش استغفار نمايد.

(مكاسب محرمه، ج 372، ص 10)

ص: 75

درس 20 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (14)

گفتار يازدهم: غيبت
مبحث چهارم: مستثنيات حرمت غيبت
1. فاسق متجاهر
اشاره

مراد از متجاهر اين است كه شخص، ابايى نداشته باشد از اينكه مردم گناهش را ببينند يا بفهمند؛ مثل كسى كه آشكارا شراب مى نوشد. البته اطّلاع مردم به اين معنا نيست كه لازم باشد همۀ مردم بدانند؛ همين كه عدّه اى از مردم مى دانند، او هم ابايى ندارد كه همۀ مردم هم بدانند، اين معناى متجاهر به فسق است.

(مكاسب محرمه، ج 374، ص 4)

مسئله

الف) غيبت كسى كه تجاهر به فسق مى كند، فقط در همان گناهى كه تجاهر كرده، جايز است و نمى توان تمام اسرار و گناهان او را فاش كرد.

(مكاسب محرمه، ج 376، ص 5)

ب) غيبت شخص فاسق مصرّ، اگر تجاهر به فسق نكند، جايز نيست.

(مكاسب محرمه، ج 377، ص 10)

ج) اگر شخصى گناهى را آشكارا انجام دهد، ولى براى آن توجيهى بياورد، مثل اينكه شراب مى خورد، ولى مى گويد به تجويز دكتر است:

ص: 76

يك - اگر شخص مطمئن شود كه اين عذر موجه است← غيبت جايز نيست؛ زيرا مى داند عمل او حرام نبوده، پس جهر به حرام هم واقع نشده است.

(مكاسب محرمه، ج 377، ص 4)

دو - اگر شخص اين عذر را نپذيرد و بداند كه عامل، دروغ مى گويد← غيبت اين شخص جايز نيست؛ زيرا اين شخص لاابالى نيست؛ چرا كه براى گناه خود عذر مى آورد و پيداست كه نمى خواهد مردم ببينند و بدانند كه او مرتكب فسق مى شود. لذا توجيه مى كند و مى گويد: "من فسقى انجام نمى دهم."

(مكاسب محرمه، ج 377، ص 5)

سه - انسان شك مى كند آيا اين عامل، متجاهر است يا متجاهر نيست؛ يعنى نمى دانيم آيا عذر او صحيح است يا اينكه بهانه مى آورد← غيبت حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 377، ص 10)

2. تظلّم مظلوم

اگر به شخصى ظلمى شده است، آن شخص مى تواند نزد ديگران شكايت و تظلم كند و آن ظلمى را كه به او شده، نقل نمايد. البته مقصود آنجايى است كه ظلمِ صورت گرفته در خفا انجام گرفته شده باشد؛ زيرا چنانچه اين ظلم آشكارا انجام شده باشد، به سبب تجاهر، غيبت جايز است.

(مكاسب محرمه، ج 378، ص 4 و ج 379، ص 3)

3. تزاحم بين دو حكم
اشاره

هرگاه بين حرمت غيبت و حكم ديگرى تزاحم واقع شود، به گونه اى كه مصلحت آن حكم مهم تر از مصلحت ترك غيبت، يا مهم تر از مفسدۀ غيبت باشد، در اينجا آن حكم مقدّم مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 373، ص 4)

نكته

در تزاحم دو حكم زمانى غيبت جايز مى شود كه دو مطلب احراز شود:

الف) وجوب امر ديگر؛

ب) ملاك آن امر، اقوى از ملاك حرمت غيبت باشد و در واقع، اهميت آن بيشتر از اهميت

ص: 77

حرمت غيبت باشد يا حداقل احتمال اهميت آن داده شود؛ درحالى كه اين احتمال در مورد حرمت غيبت داده نمى شود.

(مكاسب محرمه، ج 380، ص 1)

بعضى از موارد تزاحم بين دو حكم
1. در مقام مشورت (نُصح مستشير)
اشاره

كسى دربارۀ امرى با شما مشورت مى كند و اين امر مستلزم غيبت از فرد ديگرى است؛ مثلاً كسى در مورد خواستگار دخترش با شما مشورت مى كند، اگر بخواهيد به او مشورت بدهيد و نصيحت كنيد، ناچاريد از خواستگار غيبت كنيد. يا كسى مى خواهد با ديگرى شراكت مالى داشته باشد و با شما مشورت مى كند. يا شخصى در نظر دارد فردى را در منصب مهمّى بگمارد و با شما مشورت مى كند. در اينجا لازم است كه از آن شخص غيبت كنيد.

(مكاسب محرمه، ج 380، ص 2)

وجوب نصيحت

اگر مى دانيد شخصى در كارى كه قصد انجام آن را دارد، آسيب خوردنش حتمى است، اينجا واجب است خيرخواهى كرده، او را راهنمايى كنيد و از آسيب او جلوگيرى كنيد. خواه از شما راهنمايى بخواهد و خواه نخواهند.

(مكاسب محرمه، ج 380، ص 10 و ج 381، ص 11)

اقوا بودن ملاك نصح

چنين نيست كه در همه موارد، ملاك وجوب نصيحت، از ملاك حرمت غيبت اقوا باشد. ازاين رو گاه در تزاحم بين وجوب نُصح و حرمت غيبت، حرمت غيبت مقدم مى شود و گاه وجوب نصح؛ مثلاً فردى كه در امر ازدواج مشورت مى كند، چنانچه طرف مشورت از ظالم و جائر و فاسق بودن آن فرد مطلع باشد، بايد نُصح كند و صفات او را بگويد؛ در غير اين صورت ظلم بزرگى كرده و خسارت جبران ناپذيرى بر مشورت كننده زده است. پس در اينجا، ملاكِ نصيحت اقواست. بنابراين در جايى كه امر دائر است بين امساك بيان حقايق، و گرفتار كردن مسلمانى در دام بلا (بلاى دنيوى يا اخروى)، و گفتن حقيقت و ذكر صفت يك فرد فاسق و فاجر، در اين صورت غيبت مجاز است.

(مكاسب محرمه، ج 382، ص 6)

ص: 78

2. قصد از بين بردن ماده فساد
اشاره

اگر كسى موجب اشاعه و رواج فساد در جامعه باشد، انسان براى اينكه جلوى فساد را بگيرد، جايز است از او غيبت كند؛ مثلاً كسى مطلبى را كه از دين نيست، در دين وارد مى كند و مردم را به آن دعوت مى كند. درحالى كه مردم نمى دانند اينها بدعت و خلاف حقايق الهى است و به دين مربوط نيست؛ اگر با غيبت از او، جلوى فساد گرفته شود، غيبت واجب است.

(مكاسب محرمه، ج 385، ص 4)

نكته

فساد اعمّ است از فساد در عقيده و فساد در عمل؛ مثل اينكه كسى نهادى را به طور مخفيانه براى اغوا و ترويج شهوات و فساد مردم تشكيل دهد؛ مثلاً در كار توزيع سى دى هاى محرّك شهوت بين افراد باشند؛ اين نوع اشاعۀ فساد، فساد در عمل است، نه عقيده.

(مكاسب محرمه، ج 385، ص 4)

اهميت ملاك از بين بردن ماده فساد

از نظر فهم متشرعه واضح است كه اهميت و ملاك منع از فسادى كه در جامعه در حال انتشار است و افرادى را گرفتار خود مى كند، اقواى از ملاك حرمت و منع غيبت يك شخص است؛ كسى كه مى خواهد عدّه اى را به هلاكت بيندازد، ذكر گناه او اگرچه فى نفسه - چنانچه ملاحظۀ اين معنا نبود - حرام بود، امّا بدون شك منع از عمل او كه مخرب و مفسد است، قطعاً اقواست از اينكه انسان بخواهد غيبت او را نكند.

(مكاسب محرمه، ج 385، ص 5)

نكته

لازمه اينكه ملاك وجوب قطع مادۀ فساد، اقوى از حرمت غيبت است، اين است كه دايره جواز غيبت در اين مورد وسيع باشد. اين چنين نيست كه فقط غيبت او در خصوص فسادش جايز باشد. بلكه غيبت او به هر كيفيتى كه موجب قطع ماده فساد شود، جايز است؛ مثلاً اين شخص مفسد كسى است كه رفتار شهوانى يا رفتار سياسى خائنانه اى دارد. اگر اينها افشا شود، مردم از كنارش پراكنده مى شوند و حرف بدعت آميزش را گوش نمى كنند. اين غيبت ها نيز جايز است.

ص: 79

البته چون مسئله، مسئلۀ اهمّ و مهمّ است، بايد اين ملاك در دايرۀ جواز غيبت هم رعايت شود؛ يعنى اگرچه از بين بردن مادۀ فساد اهمّ از غيبت است، امّا اگر فرض كرديم كه غيبت او با يك كلمه موجب قطع مادۀ فساد مى شود، ديگر دو كلمه نمى شود گفت؛ يعنى اولويت و اقواييت ملاك، موجب مى شود كه همان مقدار غيبتى كه با آن مى شود قطع مادۀ فساد كرد، جايز شود، نه بيشتر از آن.

(مكاسب محرمه، ج 385، ص 10)

3. جرح شهود و رُوات
اشاره

اگر شاهدى در دادگاهى به اداى شهادت قيام كرده است و شما مى دانيد كه اين شاهد، فاسق است، اينجا اگر فسق او را بيان كرديد، اين غيبت محرّم نيست و از حكم غيبت استثناء شده است.

(مكاسب محرمه، ج 386، ص 3)

همچنين اگر كسى حديثى را از شخص ثقه اى نقل كند و شما مى دانيد كه ناقل، شخص فاسق يا دروغگو و جُعّال است، اينجا غيبت اين شخص اشكالى ندارد. حتّى ممكن است گاهى در هر دو مورد واجب باشد كه بگوييد اين شخص ثقه و متحرّز از كذب نيست.

(مكاسب محرمه، ج 386، ص 3)

اهميت قضاء و روايت

اهميت قضاء و محكمۀ عدل الهى در اسلام به گونه اى است كه اگر حادثه اى در شُرُف اتفاق افتادن باشد و اين حادثه، محكمه را خراب كند و قضاى الهى را مخدوش كند، دفع اين حادثه و برطرف كردن مفسده اش، اولى است از اينكه از شخصى كه به نظر ما فاسق است، ذكر سوء كنيم. ازاين رو اگر انسان بفهمد كه اين شاهد يا حتى خود قاضى فاسق است و شرط عدالت را ندارند، غيبت او براى حفظ طهارت ساحت قضا جايز است.

(مكاسب محرمه، ج 386، ص 4)

مسئله روايت نيز همين طور است. درست رسيدن آنچه از ائمه (ع) است، اهميتش خيلى بالاتر از اين است كه ما شخصى را جرح كنيم؛ مثلاً اگر فردى نقل حديث مى كند و شما هم مى دانيد كه درغگو و جعّال است، اگر اين مطلب را نگوييد، سلسلۀ سند احاديث و نقل مأثورات از ائمّه (ع) متزلزل مى شود. بنابراين در اهمّ بودن آن شكى نيست.

البته جواز جرح راوى در صورتى است كه عدم اعتناى به نقل اين آدم جاعل و كذّاب، متوقّف بر جرح او باشد. گاهى همين كه بگوييد: "ما وثاقت اين شخص را نمى دانيم" يا بگوييد: "كسى او

ص: 80

را توثيق نكرده است"، در ردّ آن روايات كافى است؛ در عين حال كه جرح هم نيست. در اين موارد غيبت جايز نيست. امّا اگر راه منحصر باشد به اينكه انسان جرح كند، قطعاً جرح جايز است.

(مكاسب محرمه، ج 386، ص 5)

4. دفع ضرر از مغتاب (غيبت شونده)
اشاره

اگر غيبت موجب دفع ضرر از غيبت شونده شود، غيبت او جايز است؛ به شرط آنكه ضررى كه با غيبت دفع مى شود، اهميتش بيشتر از كشف ستر آن عيب باشد.

گاهى انسان با غيبت و كشف ستر مؤمنى كه ممكن است اين كشف ستر برايش مهم باشد، ضرر كوچكى را از او دفع كند؛ مثلاً پول مختصرى را مى خواهند از او بگيرند، براى اينكه جلوى اين كار را بگيرد، غيبت بزرگى از او مى كند و مى گويد: "ديشب ايشان گدايى رفته بود". اين براى مؤمن اهانت بزرگى است. بنابراين بايد اهميت ضررها و كشف عيوب را ملاحظه كرد و هر كدام اهميت بيشتر داشت، آن را مقدم كرد.

(مكاسب محرمه، ج 386، ص 7)

نكته

غيبت، مسئله مهمّى است؛ چراكه از گناهان كبيره است. پس نبايد براى غيبت كردن، سعى كنيم وجهى از اين وجوه را براى خودمان درست كنيم؛ زيرا براى خروج از اين حكم (حرمت غيبت)، لازم است انسان به طور قطع مجوزى داشته باشد.

(مكاسب محرمه، ج 386، ص 10)

ص: 81

درس 21 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (15)

گفتار دوازدهم: كذب
مقدمه

يكى از كسب هاى حرام، كسب از طريق كذب و دروغ است. در گذشته اكتساب از راه كذب، كمتر وجود داشت. امّا در زمان ما اين معنا وجود دارد. امروزه عده اى در دنيا از طريق دروغ گفتن نان مى خورند! دروغ و شايعه پردازى، در دنيا كار رايجى است. بعضى از روزنامه نگارها، وبلاگ نويس ها يا كسانى كه در رسانه هاى صوتى و تصويرى كار مى كنند، دروغ مى سازند و بابت آن پول مى گيرند. اين يك معامله اى است كه اگر بخواهيم بگوييم اين معامله حرام است، لازمه اش اين است كه دروغ گفتن حرام باشد.

(مكاسب محرمه، ج 402، ص 2)

مبحث اول: معناى كذب و صدق
اشاره

معناى صدق، مطابقت خبر با واقع، و كذب، عدم مطابقت خبر با واقع است. مقصود از مطابقت و عدم مطابقتِ خبر با واقع اين است كه اگر مراد متكلم از اين كلام، با واقع مطابق بود، خبر صدق است و اگر مراد متكلم از اين خبر، مطابق با واقع نبود، خبر كذب است. نه اينكه تنها ظاهر كلام - بدون توجه به مراد متكلم - اگر مطابق با واقع باشد، صدق، وگرنه كذب است.

(مكاسب محرمه، ج 404، ص 3)

ص: 82

توضيح: گاهى متكلّم مطلبى را مى گويد كه آنچه از ظاهر كلام او فهميده مى شود، غير از مراد اوست. اگر آن مراد، مطابق با واقع بود، اين كلام صدق است؛ هرچند ظاهر كلام، مخالف با واقع باشد؛ مثل توريه. در توريه مراد متكلّم مطابق با واقع است. امّا ظاهر كلام او مطابق با واقع نيست. لذا چون مراد، مطابق با واقع است، كلام صدق مى شود. اما اگر مراد، مخالف با واقع بود، كلام كذب مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 402، ص 5)

مثلاً كسى مى پرسد: "آقا منزلند؟" و شخص پشت در به نقطۀ خالى اشاره مى كند و مى گويد: "آقا اينجا نيست." مراد او اين است كه آقا در اين نقطۀ خالى نيست. امّا آنچه مخاطب مى فهمد، اين است كه آقا در خانه نيست؛ اين خلاف واقع و توريه است. يا كسى از شما چيزى مى خواهد و شما مى گوييد: «چيزى در دستم نيست». مراد شما اين است كه در اين دستى كه ملاحظه مى كنيد، چيزى نيست، امّا مخاطب چنين مى فهمد كه منظور شما اين است كه اصلاً پولى نداريد. پس اگر مراد گوينده مطابق با واقع بود، كلام صدق مى شود؛ هرچند ظهور كلام مخالف با واقع باشد.

(مكاسب محرمه، ج 403، ص 3)

مطلبى در مورد توريه

1. با توجه به اينكه توريه كذب نيست، استعمال توريه در غير موارد ضرورت هم جايز است.

(مكاسب محرمه، ج 404، ص 6)

2. در جواز توريه فرقى نيست بين آن لفظى كه به تنهايى قابل استعمال در مراد متكلم است، مثل همين مثال هايى كه بيان شد و آن لفظى كه به تنهايى قابل اين نيست كه در معناى مراد به كار برود. مثل اين كه بگوييد: "الاغى را ديدم"؛ الاغ قابل اين نيست كه در معناى كندذهن به كار برود، مگر با قرينه. ولى با اين وجود توريه جايز است.

(مكاسب محرمه، ج 404، ص 7)

تعبيرات مبالغه آميز و استعمالات مجازى

اگر كسى بگويد: "من هزار مرتبه به فلانى تذكّر داده ام"، اين مبالغه است و يقيناً مراد هزار مرتبه نيست. بلكه مقصود اين است كه مكرّر به او گفته ام. پس اگر اين حرف مطابق با واقع باشد، يعنى مكرّر به او گفته باشد، اين دروغ نيست. همچنين در مجازگويى؛ مثل اينكه بگوييد: "شيرى

ص: 83

در ميدان جنگ تيراندازى مى كرد" يا در كنايات، آنجايى كه جمله اى را مى گوييد و لازم آن را قصد مى كنيد كه معناى كنايه است؛ مثلاً بگوييد: "فلانى هميشه در خانه اش باز است" كه مراد، كرم و سخاوت و مهمان نوازى اوست. (نه اين كه واقعاً هميشه در خانه اش باز باشد.) اين اخبار خلاف واقع نيست؛ زيرا در تحقّق عنوان كذب، شرط، عدم تطابق مراد با واقع است؛ چون مراد شما در اينجا از آن مبالغه كه گفتيد "هزار مرتبه"، تكرار است، و اين تكرار هم مطابق با واقع است، بنابراين خبر صدق است. همچنين در ساير مثال ها. البته اگر براى كنايه يا مجاز، قرينه اى باشد مستمع همين معنا را مى فهمد. اما اگر قرينه اى نباشد، مراد را درست نمى فهمد. امّا در هر دو صورت كذب نيست.

(مكاسب محرمه، ج 405، ص 5)

توضيحاتى در مورد مفهوم كذب
1. قوام كذب به قول و لفظ نيست

مفهوم كذب متقوّم به قول و لفظ نيست؛ يعنى اگر مى گوييم فلانى دروغ مى گويد، لازمه اش اين نيست كه حتماً تلفظ به دروغ كند. بلكه اگر دروغ را بنويسد يا با اشاره دروغى را بگويد، اين هم كذب است؛ مثلاً در جواب كسى كه مى پرسد: "زيد كجاست؟" بدون اينكه سخنى بگويد، اشاره كند اينجاست، درحالى كه اينجا نيست. اين هم كذب است. همچنين است اِخبار با نصب علائم: فرض كنيد ورودى كوچه اى علامت ورود ممنوع بگذارند، درحالى كه از طرف راهنمايى، منعى براى ورود به كوچه نشده باشد، اين هم دروغ و كذب است.

(مكاسب محرمه، ج 405، ص 6)

2. خود خبر موصوف به صدق و كذب مى شود، نه لوازم آن.
اشاره

آنچه مصداق صدق و كذب واقع مى شود، خود خبر است، نه لازمۀ خبر. گاهى يك خبر، چه موافق واقع و چه مخالف واقع، لوازمى دارد. اين چنين نيست كه ما بگوييم اگر آن لوازم، موافق واقع بود، آن هم صدق است و اگر مخالف واقع بود، كذب است. بلكه خود خبر است كه به صدق يا كذب بودن، موصوف مى شود؛ مثلاً گاهى اوقات انسان خبر مى دهد كه امروز جمعه است. لازمۀ اينكه امروز جمعه باشد، اين است كه فردا شنبه است، پس فردا يكشنبه است، ديروز پنچ شنبه بود، روز قبلش چهارشنبه بود و.... حال اگر كسى به دروغ بگويد امروز جمعه است، اين شخص يك

ص: 84

دروغ گفته است، نه بى نهايت دروغ. اگر بگوييم لوازم خبر هم به صدق و كذب متصف مى شود، معنايش اين است كه اين فرد اگر به دروغ گفت امروز جمعه است، اين يك دروغ است، دروغ ديگر اينكه فردا شنبه است، دروغ ديگر اين است كه پس فردا يكشنبه است و تا آخر. پس لوازم خبر جزو مصاديق صدق و كذب نيست.

(مكاسب محرمه، ج 405، ص 8)

لوازم انشائات

انشاء قابل صدق و كذب نيست؛ مثلاً وقتى مى گويد: "برو"، اين صدق و كذب ندارد. صدق و كذب مربوط به اِخبار است. ولى بعضى انشائات لوازمى دارد كه اِخبار است؛ مثلاً وقتى به كسى مى گوييد: "شما در فلان جا درس بگوييد" معنايش اين است كه شما به اين درس عالم هستيد. پس اين انشاء متضمن يك اِخبار است. حال اگر اين اِخبار، مخالف با واقع بود، اين را نمى شود گفت كذب است يا صدق.

(مكاسب محرمه، ج 405، ص 8)

البته اگر از آن انشاء يا خبر، لازمۀ آن اراده شده باشد و آن اراده هم ارادۀ جدّى باشد، در صورتى كه موافق با واقع نباشد، اين كذب است؛ مثل اينكه در حضور جمع به كسى بگوييد: "شما چرا رساله نمى دهيد؟!" قصدتان هم اين است كه اِخبار كنيد اين آقا مرجع تقليد، مجتهد يا اعلمند. اگر اين قصد را از اين انشاء داريد، هرچند با زبان ديگرى اعلام شده است، اين قابل صدق و كذب است.

(مكاسب محرمه، ج 405، ص 10)

3. به شوخى مطلب كذبى را گفتن

شوخى كذب و دروغ دو صورت دارد:

1) گاهى خبرى خلاف واقع مى دهد و مقصودش از آن خبر اين است كه افراد را بخنداند؛ مثلاً به كسى مى گويند: "شما امروز ناهار منزل فلانى مهمان هستيد" و مخاطب آنجا مى رود و مى بيند خبرى نيست! عده اى كه اين صحنه را مى بينند يا بعد از مراجعه آن فرد متوجه مى شوند، مى خندند. در اين اِخبار، هزلى وجود ندارد، بلكه خبر خلاف واقعى داده مى شود. لكن مقصود اين است كه مخاطب، اين خبر را جدّى بگيرد و به دنبال آن برود. اين مسلّماً حرام است؛ چراكه گوينده خبرى داده و قصد واقع هم نموده است. لكن خلاف واقع است؛ مثل بقيۀ دروغ ها. البته در

ص: 85

دروغ هاى ديگر انگيزه هاى ديگرى است و در اين دروغ، انگيزۀ مزاح است. اين دروغ با دروغ هاى ديگر هيچ تفاوتى نمى كند و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 418، ص 3)

2) در نوع دوّم از انواع هزل، خبر كذبى داده نمى شود، بلكه خود كذب، شوخى و هزل است؛ مثل لطيفه و مَتل هايى(1) كه بين مردم متداول است؛ مثلاً از زبان حيوان يا از زبان شاگرد و استاد يا پدر و پسر چيزى را نقل مى كنند كه خلاف واقع هم است؛ اين نوع از هزل حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 418، ص 5)

حكايات و قصه ها نيز شبيه همين شوخى هاست كه اينها در مقام هزل نيست؛ مثلاً رمان هاى طولانى، ممكن است هزار بار از قول شخصيت هاى داستان مطلبى را نقل كنند. اين هم ملحق به هزل است. بنابراين از جهت كذب بودن حرام نيست؛ هرچند ممكن است از جهت ديگرى، حرام شوند؛ مثل جايى كه مفسده اى به دنبال داشته باشد.

(مكاسب محرمه، ج 418، ص 9)

4. خلف وعده

خلف وعده دو صورت دارد:

الف) در مورد وعده اى كه مى دهد، مى داند تخلف مى كند← كذب محسوب مى شود.

ب) نمى داند تخلف مى كند← كذب محسوب نمى شود.

(مكاسب محرمه، ج 406، ص 5)

ص: 86


1- . همان جُك به تعبير فرنگى

درس 22 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (16)

گفتار دوازدهم: كذب
مبحث دوم: حكم كذب
حرمت كذب و كبيره بودن آن

حرام بودن مطلق دروغ و كذب از ضروريات فقه است؛ چه دروغ كوچك و بى اهميت باشد و چه بزرگ و تأثيرگذار. اما كبيره بودن اين گناه درصورتى است كه كذب در امر دين و دروغ بستن به خدا و پيامبر (ص) باشد؛ يا كذبى باشد كه مفاسد فراوانى بر آن مترتّب است، و الّا كذب از گناهان صغيره است. مثل اينكه از كسى بپرسند: "شما فلانى را نديديد؟" جواب مى دهد: "نه". درحالى كه آن شخص را نيم ساعت پيش ديده است. اين دروغ، اهميتى ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 415، ص 8)

تأثير عملى كبيره يا صغيره بودن كذب

اگر كذب از گناهان كبيره باشد، يك بار گفتن آن، موجب سقوط انسان از عدالت مى شود. امّا اگر از كبائر نباشد، در صورت اصرار بر آن موجب سقوط از عدالت مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 408، ص 11)

ص: 87

موارد جواز كذب
1. اضطرار

اضطرار يعنى اينكه انسان در شرايطى باشد كه ناچار شود دروغ بگويد؛ مثلاً مالى را پيش شما به امانت گذاشته اند و ظالمى با اصرار و تهديد بگويد بايد اين مال را به من بدهى! شما هم مى گوييد: "اين مال پيش من نيست."

(مكاسب محرمه، ج 419، ص 3)

در اين مورد فرقى نمى كند كه شخص براى دفع ضرر، امكان توريه داشته باشد يا نداشته باشد.

(مكاسب محرمه، ج 424، ص 3)

2. اصلاح بين اشخاص و گروه ها

اگر بين اشخاص يا گروه هايى اختلافى وجود دارد، جايز است براى رفع اين اختلاف و ايجاد صلح بين آنان، دروغ گفت.

(مكاسب محرمه، ج 426، ص 3)

اما گفتن دروغ براى انجام كار صلاح ديگرى غير از اصلاح بين مردم، جايز نيست. مگر آنكه آن امر بسيار مهم باشد؛ مانند اينكه امتى با اين دروغ از شرك نجات پيدا كند. همچنان كه حضرت ابراهيم (ع) براى بيدارى يك امت چنين كرد.

(مكاسب محرمه، ج 427، ص 14)

3. وعده دروغ به زن و فرزند

مقصود از جواز وعده كذب به زن و فرزند اين نيست كه خانواده ها با دروغ اداره شود و فضاى محيط خانواده، فضاى دروغ و بى اعتمادى باشد. بلكه چيزى است در جهت تقويت و تحكيم خانواده. با توجه به اينكه در شريعت اسلام، ادارۀ مالى خانواده به عهدۀ مرد است و زن تكليفى ندارد؛ گرچه اموال و درآمدى هم داشته باشد. در چنين فضايى چنانچه زن و ديگر اعضاى خانواده درخواست هايى داشته باشند كه مرد نتواند پاسخ گوى آن باشد، براى اينكه فضاى حاكم بر خانواده تلخ نشود، مى تواند به دروغ وعده هايى بدهد و در زمان مناسب بگويد: "متأسفانه براى انجام آن، شرايط مهيا نشد."

(مكاسب محرمه، ج 428، ص 3 و 10)

ص: 88

گفتار سيزدهم: نمامى
اشاره

اگر كسى فردى را براى نمّامى اجير كند، اين معامله حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 454، ص 6)

معناى نميمه

نميمه آن است كه قولى را از كسى پيش كسى ببريد و آن كسى كه قول را پيش او برديد، همان كسى است كه آن قول دربارۀ او گفته شده است؛ مثل اينكه زيد نزد شما از عمرو بدگويى مى كند و شما عين كلام او را به عمرو مى گوييد.

(مكاسب محرمه، ج 455، ص 7)

فرقى ندارد كه نمّام و سخن چين قصد فساد و فتنه داشته باشد يا خير! در هر صورت كار او در جهت فساد و افساد است؛ يعنى جهت خيرى در آن وجود ندارد، نيت خيرى در او نيست و به قصد خير اين كار انجام نمى گيرد.

(مكاسب محرمه، ج 455، ص 7)

ص: 89

درس 23 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (17)

گفتار چهاردهم: قمار
اشاره

قمار به معناى بازى اى است كه در آن رهان(1) هست.

(مكاسب محرمه، ج 387، ص 6)

اعمّ از اينكه آن بازى با آلات قمار(2) باشد، مثل نرد و ورق و... يا آنچه از جملۀ اين آلات نيست، ولى با آن قمار مى كنند، مثل گردو، منچ و....

(مكاسب محرمه، ج 393، ص 5)

پس معناى قمار متوقّف بر دو امر است:

1. بازى باشد.

2. بين مسابقه دهندگان برد و باخت پولى باشد.

(مكاسب محرمه، ج 398، ص 3)

با توجه به اينكه وسيله بازى ممكن است از آلات مخصوص قمار باشد يا غير آن، مسئله دو صورت پيدا مى كند:

ص: 90


1- پول يا مالي كه در برد و باخت به دست مي آيد. (مكاسب محرمه، ج 395، ص 8)
2- . آلات قمار چيزهايى است كه براى قمار ساخته شده است. بنابراين اگر با چيزى قماربازى كنند، ولى آن چيز براى قمار ساخته نشده باشد، به آن آلات قمار نمى گويند؛ چنان كه آلات لهو؛ يعنى آن چيزهايى كه براى لهو ساخته شده است. بنابراين اگر كسى با چند ليوان موسيقي لهوي نواخت، نمى شود گفت كه ليوان يكى از آلات لهو است؛ همچنين قمار با گردو، گردو را جزو آلات قمار نمى كند. (مكاسب محرمه، ج 395، ص 3)
1. بازى با آلات قمار

الف) بازى با آلات قمار و با رهن است؛ يعنى ما به ازائى هم در ميان است؛ مثل اينكه سر پول ورق بازى كنند و آن كسى كه برنده مى شود، پول را برمى دارد. خواه اين پول را بازنده بدهد، يا ديگرى← اين صورت، قمار و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 388، ص 10)

ب) بازى با آلات قمار، ولى بدون رهن است؛ مثل ورق بازى بدون شرطبندى← اين صورت نيز با اينكه قمار نيست (چون بدون رهن است) حرام است؛ زيرا بازى با آلات قمار مطلقاً حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 390، ص 11)

2. بازى با غير آلات قمار
اشاره

الف) گاهى اين بازى با رهن و شرطبندى است:

يك - قسمى كه بر آن عنوان لعب و بازى صدق نمى كند، بلكه به آن مسابقه گفته مى شود؛ مثلاً درباره كسانى كه زورآزمايى مى كنند، گفته نمى شود مشغولِ بازى اند. بلكه مى گويند مسابقه مى دهند. همچنين اگر مسابقه شنا، دو و... دهند، عرفاً به آن بازى اطلاق نمى شود، بلكه از آن به مسابقه تعبير مى شود.← اين صورت صدق قمار نمى كند؛ چون از مقومات قمار اين است كه بازى باشد. اما بنابر احتياط واجب، حكم قمار را دارد و حرام است. مگر در اسب سوارى و تيراندازى

(مكاسب محرمه، ج 392، ص 7 و ج 395، ص 8، 6 و 11)

دو - نوعى كه از آن به بازى تعبير مى شود؛ مثل گردوبازى يا دوزبازى، كه به غير آلات قمار است و از طرفى هم در آن، مراهنه يعنى برد و باخت پولى وجود دارد.← اين قسم بازى قمار، و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 392، ص 10)

ب) لعب يا مسابقه بدون رهان است؛ يعنى بازى اى است به غير آلات قمار و بدون مراهنه. يا مسابقه اى است كه براى آن رهن و پولى قرار نداده اند؛ مثل مسابقۀ اسب سوارى يا دو يا بقيۀ مسابقات ديگرى كه وجود دارد؛ از قبيل خط، مغالبۀ در شعر و امثال اينها.← اين قسم هيچ اشكالى ندارد و حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 396، ص 6)

ص: 91

مسئله

در مسابقاتى كه از موارد الحاق حكمى به قمار است، مثل اينكه دو نفر با هم قرار مى گذارند بارى را بردارند و هركس توانست، فلان مبلغ از ديگرى بگيرد، اگرچه به اين موارد موضوعاً قمار صدق نمى كند، امّا بنابر احتياط محكوم به حرمت است. اين حكم در صورتى است كه آن پولى كه در ميان گذاشته مى شود، بين خود مسابقه دهندگان باشد. لذا اگر شخص ثالثى اين مال را مى دهد، قمار صدق نمى كند و حرام نيست.

* مثال: كسى مى گويد: هر كدام از شما دو نفر يا چند نفر بيشتر توانستيد بدويد يا زير آب بمانيد، اين مبلغ را به او خواهم داد. بنابراين از جيب مسابقه دهندگان مالى خارج نمى شود تا به جيب ديگرى داخل شود، بلكه مال را فرد ثالث مى دهد. مثل مسابقاتى كه در دنيا متداول است؛ مثلاً به تيم برنده جايزه اى داده مى شود. اين موارد صدق قمار نمى كند و حرام نيست(1).

(مكاسب محرمه، ج 398، ص 2)

همچنين اگر مسابقه اى وجود ندارد؛ مثلاً شخصى مى گويد: "هركس توانست براى من اين كار را انجام دهد، فلان مقدار پول به او مى دهم." اينجا مسابقه اى بين افراد نيست. در واقع نوعى جعاله است. اينجا به طريق اولى اشكالى ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 398، ص 8)

حكم مالى كه از قمار به دست مى آيد

مالى كه از طريق قمار محرّم به دست مى آيد - اعمّ از آنچه موضوعاً و حقيقتاً قمار است و آنچه موضوعاً قمار نيست، امّا در حكم قمار است - تصرّف در آن حرام است. پس اگر خود آن مال باقى است، بايد آن را به صاحبش رد كند و اگر تلف شده است، در صورتى كه از مِثليات است، مِثل آن را، و اگر قيمى است، قيمت آن را بايد بدهد.(2)

(مكاسب محرمه، ج 397، ص 3)

بازى با آلات قمار از طريق كامپيوتر

بازى هاى كامپيوترى كه با آلات قمار تصويرى انجام مى گيرد، به دو صورت است:

ص: 92


1- . زيرا همچنان كه بيان شد، قمار متوقّف بر اين است كه اوّلاً: بازى و لعب باشد و حال آنكه مسابقات، بازى نيستند؛ ثانياً: بين مسابقه دهندگان برد و باخت باشد. (مكاسب محرمه، ج 398، ص 2)
2- . توضيح مثلى و قيمى در بحث شركت بيان مى شود.

1. اگر بازى بين دو طرف يا بيشتر است، مثلاً دو نفر پهلوى هم نشسته اند، يا از طريق اينترنت در خانه خود مشغول بازى قمار هستند← قمار محسوب مى شود و حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 398، ص 8)

2. اگر اين بازى طرفى ندارد و شخص با كامپيوتر بازى مى كند، مثلاً نرم افزارى است كه شخص با آن بازى نرد يا پاسور مى كند كه البته در آن برد و باخت نيست← اگرچه بازى با آلات قمار بدون برد و باخت هم حرام است، ولى چون بايد حداقل دو نفر با هم بازى كنند، نه اينكه شخص با خودش بازى كند، اين بازى اشكالى ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 398، ص 10)

افرادى كه در مسابقه شركت ندارند و روى مسابقه اى شرطبندى مى كنند

اگر كسانى كه شرطبندى مى كنند، در مسابقه شركت نكرده اند، بلكه ديگران مشغول مسابقه هستند و اين افراد بين خودشان شرطبندى مى كنند، با توجه به اينكه ركن قمار اين است كه عملى بين متقامرين از مقولۀ لعب و بازى باشد، و حال آنكه اينجا بازى نمى كنند، بلكه نتايج بازى را حدس مى زنند، اين قمار نيست. بنابراين حرام هم نيست؛ هرچند احتياط در ترك آن است.

(مكاسب محرمه، ج 399، ص 4 و 6)

همچنين در بعضى باشگاه ها افرادى كه مى خواهند شرطبندى كنند، بليط مى خرند، چنانچه حدس آنها از برد و باخت اشتباه بود، تنها مبلغ آن بليط را از دست مى دهند و اگر درست بود، جايزه معين شده را مى گيرند. اين نوع دوم هم حرام نيست(1).

(مكاسب محرمه، ج 399، ص 6)

امّا نسبت به حكم وضعى، اين معامله، شرعى نيست. بنابراين تمليك و تملّك آن پول مشكل است. بله، اگر بعداً با يكى از عقود شرعى، مثل هبه يا صلح تمليك كند، اشكال ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 399، ص 7)

ص: 93


1- . براى اينكه احتمال دارد پولى كه اين شخص از قبل مى دهد، پول بليط ورود در اين پيش بينى و حدس نتيجه باشد؛ مانند پولى كه براى ورود به هر باشگاه يا نمايشگاه ابتدائاً مى گيرند. اگر به اين معنا بگيريم، پرداخت اين پول در مقابل آن حدس و پيش بينى نادرست قرار نمى گيرد؛ يعنى خسارت در مقابل آن نيست. بنابراين اشكالى نخواهد داشت. يا به خاطر حدسِ غلط، پولى مى پردازد كه ملحق به آن صورت اوّل است كه حرمت تكليفى ندارد؛ هرچند احتياط در ترك آن است. (مكاسب محرمه، ج 399، ص 6)
مسئله

امروزه يكى از انواع قمار اين است كه اشخاص پيش از ورود به قمارخانه پول مى دهند. بعد شخص واردشونده، ژتون، بليط يا پولى را به دستگاه مى اندازد. اين دستگاه با ترتيبى خاص حركت مى كند و شماره اى را نشان مى دهد. سپس به صاحب آن شماره پول مى دهند. و اگر شمارۀ ديگرى بيايد، برنده نيست. اين هم قمارى است كه در قمارخانه هاى معروف دنيا رايج است، ولى قمار مصطلح شرعى نيست؛ چون گفتيم قمار متوقف است بر اينكه بازى بين دو نفر باشد. درحالى كه اين، نوعى بخت آزمايى است. اما در عرف ما به آن قمار مى گويند و اين نوع نيز بنابر احتياط واجب، حرام است؛ مال هم به تملك برنده درنمى آيد.

(مكاسب محرمه، ج 400، ص 5 و 7)

بخت آزمايى

1. خريد بليط بخت آزمايى كه درآمد آن براى كار خير نيست، در دنيا متداول و معروف است. روى اين بليطها شماره هايى ثبت مى شود و آن را به اشخاص مى فروشند و قرعه كشى مى كنند. سپس همۀ پول ها يا مقدارى از آن را بين افرادى كه قرعه به نام آنها درمى آيد، تقسيم مى كنند. اين كار تشويقى براى خريد اين بليطها، به اميد رسيدن به پول كلان است.← بنابر احتياط واجب حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 401، ص 4)

اين معامله از جهت حكم وضعى صحيح است. لذا اين ورق ملك خريدار مى شود و آن پول هم ملك آن مؤسسه يا شركت فروشنده مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 401، ص 6)

پولى كه برنده دريافت مى كند، حتى در صورتى كه معامله حرمت تكليفى نداشته باشد، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 401، ص 8)

2. اگر براى شركت مردم در كار خير، قبض هايى صادر كنند و در قبال مبلغى به مردم بدهند و براى تشويق آنها قرعه كشى كنند و هديه اى هم بدهند، چنين عملى موضوعاً خارج از مسئلۀ بليط بخت آزمايى است؛ زيرا معامله اى كه انجام مى گيرد، بين اين ورق و اين پول نيست. بلكه نوعى صدقه و انفاق است. يعنى براى يك كار خيرى پولى مى دهد، و رسيد اين پول، كاغذى است كه به او مى دهند. بنابراين در اينجا بيعى انجام نمى گيرد.

اين كار بدون شك عمل حلال و تعاون در خير است. جايزه اى هم كه به او مى دهند، قطعاً

ص: 94

حلال است. حتّى اگر انگيزه خريد اين اوراق تنها براى رسيدن به آن جايزه باشد؛ مثل جوايزى كه بانك ها براى تشويق مشتريان پس انداز قرض الحسنه مى دهند؛ اين هم اشكالى ندارد. بنابراين در اينجا نه حرمت تكليفى دارد، نه معامله اى شده كه بگوييم باطل است و نه آن پولى كه به عنوان جايزه مى گيرد، اشكال دارد.

(مكاسب محرمه، ج 401، ص 10)

ص: 95

درس 24 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (18)

گفتار پانزدهم: غش
مبحث اول: معناى غش
اشاره

هر معامله اى كه در جنس عوضين - اعم از ثمن و مثمن -، فريب و خدعه اى باشد، غش است.

(مكاسب محرمه، ج 233، ص 7)

شرايط تحقق غش
1. جهل گيرنده و علم دهنده
اشاره

قوام غش به اين است كه دهنده جنسِ مغشوش، عالم به مطلب و گيرنده جاهل باشد. بنابراين اگر دهنده، جاهل باشد، يا گيرنده عالم اعم از اينكه دهنده عالم باشد يا جاهل - غش محسوب نمى شود و معامله صحيح است. حرمت تكليفى هم براى آن دهنده وجود ندارد؛ مثل اينكه مى داند در بازار شير خالصى كه در آن آب نباشد، وجود ندارد و با اين حال آن را مى خرد، اين معامله غش نيست.

چنانچه دهنده و گيرنده هر دو به مغشوش بودن جنس جاهل باشند، اينجا هم معامله اشكالى ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 235، ص 7)

ص: 96

مسئله

گاهى خريدار مى داند كه مال مغشوش است و با اينكه رضايت قلبى به انجام معامله ندارد، ناچار است آن را بخرد.(1) اين نوع معامله غش محسوب نمى شود. اما فروشنده عمل محرم انجام داده است؛ نه از باب غش، بلكه از باب ظلم.

* مثال: شخصى به دارويى احتياج دارد كه اين دارو فقط دست يك نفر است. آن فرد هم به بيست برابر قيمت مى فروشد و طرف مقابل چاره اى جز خريد آن ندارد. اين معامله صحيح است؛ چون رضاى معاملى وجود دارد. اما براى فروشنده حرام است؛ چون كار او ظالمانه است.

(مكاسب محرمه، ج 236، ص 3)

2. مستور بودن خديعه اى كه در جنس انجام گرفته
اشاره

تصرفى كه براى خديعه و فريب انجام مى گيرد، بايد مستور باشد. لذا اگر مشهود باشد، غش محسوب نمى شود.

* مثال: الف) گندمى كه مى فروشد، به ميزان قابل توجه با جو يا خاك مخلوط شده است و اين چيزى نيست كه شخص با نگاه كردن به آن متوجه نشود.

ب) اگر ماشينى به عنوان صفر كيلومتر فروخته شود و خريدار ببيند كه رنگ قسمتى از ماشين رفته و نشان دهد كه ماشين قبلاً استفاده شده است، اين نوع تصرف كه از طرف بايع يا مشترى در باب بيع، يا موجر و مستأجر در باب اجاره صورت مى گيرد، كه تصرف كاملاً مشهودى است، صدق غش نمى كند و به آن، معامله غش آميز نمى گويند. بنابراين معامله باطل نيست.

(مكاسب محرمه، ج 235، ص 8)

تصرف مستور دو حالت دارد كه هر دو حالت نيز غش محسوب مى شود:

1. مستورى كه با اندك دقّت و اختبارى قابل تشخيص است؛ مانند اينكه ميوه خوب را بالاى

ص: 97


1- . در باب بيع مضطر، ممكن است رضاى قلبى نباشد. اما رضاى معاملى باشد؛ چون رضاى قلبى غير از رضاى معاملى است. گاهى خريدار قلباً راضى به معامله نيست و براى او اين كار سخت است. اما چاره اى ندارد. بنابراين رضاى معاملى هست. (مكاسب محرمه، ج 236، ص 2)

ظرف و جنس پست تر را زير آن قرار مى دهند. اگرچه اين مطلب با نگاه اول فهميده نمى شود و مستور است، اما مستورى است كه با اندك اختبارى معلوم مى شود.

2. مستورى كه با اختبار اندك معلوم نمى شود. بلكه يا خود آن غش كننده و بايع بايستى بگويد كه اين جنس مغشوش فيه است يا اهل خبره و متخصصين بفهمند؛ مانند اينكه قطعات يك ماشين را عوض كنند.

(مكاسب محرمه، ج 236، ص 4)

نكته

در تحقق غش فرقى نمى كند چيزى كه سبب غش در معامله شده، از طرف دهنده به وجود آمده باشد يا از طرف شخص ثالث يا عيب مربوط به خود شىء باشد؛ مانند برنج بدپختى كه بايع موقع فروش، آن را اعلام نمى كند.

(مكاسب محرمه، ج 240، ص 3)

3. قصد خدعه و فريب

اگر در مورد عيب خفى - چه عيبى كه با اختبار فهميده مى شود و چه عيبى كه فهميده نمى شود - فروشنده قصد فريب داشته باشد، اين غش در معامله بوده و حرام است. اما اگر در همين عيب خفى قصد فريب و تلبيس وجود نداشته باشد - هرچند عيب، عيب خفى است - غش در معامله نبوده و حرام نيست. اما در عيب جلى، چه قصد تلبيس باشد و چه نباشد، غش در معامله نيست.

(مكاسب محرمه، ج 241، ص 3)

انواع غش در معامله
1. غش به خلط و مزج

يعنى اين جنسى كه مورد معامله است، خواه ثمن باشد يا مثمن، با چيزى ممزوج شود. اين ممزوج شدن به دو صورت است:

الف) چيزى را به غير جنس خودش ممزوج مى كنند؛ مثل اينكه گندم را خاك آلود مى كنند تا وزن گندم را زياد كنند. يا شير را با آب مخلوط مى كنند.

ب) خلط و مزج به همان جنس است، لكن نوع پست تر آن؛ مثلاً روى ظرفى، خرماى مرغوب

ص: 98

و زير آن خرماى نامرغوب مى چيند. يا در ماشين يا وسيله برقى، كسى جزء صحيح را برمى دارد و جاى آن جزء معيوب مى گذارد. يا قطعه اى را كه از آلياژ بهترى است، برمى دارد و قطعه اى با آلياژ پست تر مى گذارد كه اين يك نوع خلط و مزج، از قبيل خلط گندم مرغوب با گندم نامرغوب است.

(مكاسب محرمه، ج 234، ص 5)

2. عيبى را در متاع مخفى كردن

در اين قسم از غش، عيبى از مشترى مخفى مى شود؛ مثلاً اتومبيلى را براى فروش رنگ مى زنند. يا تودوزى آن را تعويض مى كنند تا طرف ديگر گمان كند اتومبيل نو است. يا يك جنس معيوب را به صورت سالم جلوه مى دهند.

(مكاسب محرمه، ج 234، ص 6)

3. تصرفى كه كميت جنس را زياد مى كند

مثلاً چرمى كه با وزن فروخته مى شود، در محل مرطوبى مى گذارد تا وزنش زياد شود يا كلاف ابريشم را مى گذارند در جايى كه مرطوب و سنگين شود. اين هم يكى از انواع غش است.

(مكاسب محرمه، ج 234، ص 10)

4. ذكر صفت مرغوبٌ فيه براى آن جنسى كه اين صفت را ندارد

مثلاً اتومبيلى را كه به طور متعارف، فلان مقدار مصرف بنزين آن است، مى فروشد، اما به دروغ مقدار كمترى را ذكر مى كند. يا اسبى را به عنوان اسب مسابقه مى فروشد، در حالى كه اين صفت مرغوب در او نيست. يا جنسى است كه اگر از فلان كارخانه باشد، مرغوب تر است، او جنس كارخانه نامرغوب را به جاى جنس كارخانه مرغوب مى دهد.

در اين قسم، اگر بناى خريدار بر اين است كه جنس داراى اين صفت را بخرد، بى ترديد غش است.

(مكاسب محرمه، ج 234، ص 6)

5. شيئى را مى دهد به جاى شيئى كه در ماهيت با آن متفاوت است.

مانند اين كه مُذهّب را به جاى ذَهب مى دهد؛ مثلاً روى مس آب طلا مى كشد و آن را به عنوان طلا مى فروشد. يا به جاى گل طبيعى، گل مصنوعى مى فروشد. اين قسم نيز جزو غش محسوب مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 235، ص 11)

ص: 99

درس 25 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (19)

گفتار پانزدهم: غش
مبحث دوم: حكم معامله مغشوش
اشاره

غش حرام است و فرقى نمى كند كه مغشوش مسلمان باشد يا كافر. البته كافر حربى(1) از حكم حرمت مستثناست.

(مكاسب محرمه، ج 243، ص 10)

آيا غش علاوه بر حرمت، باعث بطلان معامله هم مى شود يا خير؟

معامله دو صورت دارد:

1. معامله بر امر كلى واقع مى شود← معامله صحيح است و مشترى مى تواند جنس معيوب را به او برگرداند و جنس صحيح را از او بخواهد.

* مثال: مشترى پنجاه كيلو برنج مى خواهد و نوع برنج را نيز معين مى كند. فروشنده هم پنجاه كيلو برنج به او مى فروشد. چنانچه اين برنج مغشوش باشد، با توجه به اينكه معامله بر پنجاه كيلو برنج كلى واقع شده است، نه بر اين برنج خاص، و غش، در مصداق و فرد آن كلى انجام گرفته است، از اين رو معامله صحيح است. لكن مشترى

ص: 100


1- . مقصود از كافر حربى در اينجا كسي است كه با ما در حال جنگ است. (مكاسب محرمه، ج 243، ص 10)

مى تواند اين جنس معيوب را بدهد و جنس صحيح را از او بخواهد؛ چون آنچه در ذمۀ بايع واقع شده و بايد به مشترى بدهد، جنس سالم است نه جنس مغشوش.

(مكاسب محرمه، ج 244، ص 2)

2. معامله بر جنس خارجى خاصى واقع مى شود و بايع به عيب آن مبيع آگاه است. اين قسم چند حالت دارد:

الف) آن چيزى كه مبيع خارجى است و متعلّق عقد بيع است، در حقيقت و ماهيت خود، با آنچه مشترى گمان كرده است، متفاوت است؛ مثل اينكه بگويد اين انگشتر طلا را به تو مى فروشم، درحالى كه نقره است.← اين معامله باطل است.

ب) تغيير و اختلاف، وصفى است كه در ماهيت شىء تأثير نمى گذارد و بودن و نبودنش ماهيت را تغيير نمى دهد، اما در عين حال آن وصف در خود مبيع تأثير دارد؛ يعنى مقوّم مبيع است.← معامله باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 249، ص 2)

* مثال: بايع به شخصى كه مى خواهد اسب مسابقه بخرد، مى گويد: "اين اسب مسابقه را به فلان قيمت مى فروشم". درحالى كه اسب مسابقه نيست. مشترى چيزى را مى خواهد كه داراى اين خصوصيت باشد و غير از اين را اصلاً نمى خواهد. در اينجا هم معامله باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 244، ص 6)

ج) اختلاف در صفتى است كه از نظر مشترى مقوّم مبيع نيست. بلكه يك صفت كماليه اى براى اين مبيع است.← بيع صحيح است و مشترى خيار فسخ دارد.

* مثال: اسبى را براى سفر يا براى سوارى مى خواهد و شرط مى كند كه اين اسب در سنين مثلاً سه تا پنج ساله باشد. بعد از معامله معلوم مى شود مثلاً بيست ساله است. آنچه مفقود است، يك صفت كمالى است. اين يك خصوصيت زايده اى بر مبيع است. معامله در اين شق صحيح است، ولى مشترى به خاطر تخلّف وصف، خيار دارد.

(مكاسب محرمه، ج 249، ص 3)

د) غش با مخلوط كردن متاع به غيرجنسش يا به جنس نامرغوب و پست تر از همان جنس؛ به گونه اى كه در متاع عيب محسوب شود؛ مثل اينكه شير را با آب يا روغن خوب را با روغن نامرغوبى مخلوط كنند← معامله صحيح است، لكن مشترى خيار دارد. در اينجا خيار، خيار عيب

ص: 101

است. در خيار عيب مى تواند فسخ كند و مى تواند امضا كند؛ يا با ارش يا به غير ارش؛ يعنى يا تفاوت قيمت را بگيرد يا نگيرد.

(مكاسب محرمه، ج 249، ص 3)

ه -) غش به صورت نقص در جنس و متاعى كه مركب از اجزايى است، به گونه اى كه تركيب و هيئت اجتماعيۀ اجزاء، در ماليت مبيع دخالت دارد. در چنين مبيعى، ناقصش را به جاى كامل مى فروشد.← اين غش سبب بطلان معامله است.

* مثال: مشترى يك جفت كفش يا گوشواره اى را به فلان مبلغ مى خرد. سپس مى بيند يك لنگه است. در اينجا خصوصيت هيئت اجتماعيه، مقوّمِ مبيع است. يقيناً قصد مشترى از خريد، مطلق جنس كفش يا گوشواره نيست، بلكه گوشواره يا كفشى است كه قابل استفاده باشد.

(مكاسب محرمه، ج 249، ص 3)

و) غش به صورت نقص در جنسى كه مركب از اجزايى است، لكن اين تركيب و هيئت اجتماعيۀ اجزاء، دخالتى در ماهيت آن ندارد؛ مثل اينكه يك تن گندم را مى خرد و مثلاً صد كيلوى آن خاك است. خاكِ كم متعارف است و غش محسوب نمى شود. اما اگر زياد باشد؛ مثلاً به ميزان صد كيلو، غش است.← معامله در آن مقدار موجود بدون حق خيار، صحيح است. و نسبت به آن مقدارى كه وجود ندارد (صد كيلو) معامله باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 249، ص 5)

بله اگر براى مشترى، اين مقدار خاص خصوصيت دارد، كه چنانچه از آن مقدار به او كمتر بدهند، برايش ارزشى ندارد، مثلاً دارويى كه اگر ميزان خاصى باشد تأثيرگذار است، چنانچه فروشنده كمتر از اين مقدار به او بدهد، فايده اى ندارد، در اين صورت نيز معامله صحيح است و مشترى حق خيار دارد.

(مكاسب محرمه، ج 249، ص 2)

ص: 102

درس 26 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (20)

گفتار شانزدهم: نجش
اشاره

تعريف: نَجش يا نَجَش به معناى تحريك كردن و برانگيختن مشترى به خريد كالاست و به دو صورت است:

1. بالا بردن قيمت كالا از طرف كسى كه قصد خريد آن را ندارد؛ براى اينكه شخصى كه مى خواهد آن را بخرد، اغراء به جهل شود و به قيمت بالاتر بخرد.

* مثال: كسى مى خواهد اتومبيلى را كه مثلاً پنج ميليون تومان مى ارزد، بخرد. شخص ديگرى با آن فروشنده تواطى مى كند و مى گويد: "عجب اتومبيلى! من آن را هفت ميليون از شما مى خرم". در حالى كه واقعاً قصد خريد ندارد. به اين نجش گويند.

2. تعريف كردن از يك كالايى نه به عنوان اينكه مى خواهد بخرد، بلكه مى خواهد ديگرى را ترغيب به خريد آن كالا كند؛ مثلاً از اتومبيل تعريف هاى غير واقعى كند.

(مكاسب محرمه، ج 445، ص 6)

توضيحاتى در مورد معناى نجش
1. خدعه و فريب در تحقق نجش

قِوام نجش در باب معاملات، به خِداع و تغرير است. اگر خدعه اى در بين نباشد، نجش صدق نمى كند.

(مكاسب محرمه، ج 446، ص 5)

ص: 103

يعنى مدحِ متاعِ مطرح شده براى اين است كه جوسازى كنند و در اين فضا مشترى را به تصميم گيرى وادارند و فريب دهند. يا آنجا كه كسى وانمود مى كند مشترى است و مى گويد: "اين جنس را به صد واحد مى خرم" درحالى كه قيمتش مثلاً پنجاه واحد است، او قصدش خِداع و تغرير است.

(مكاسب محرمه، ج 446، ص 5)

2. مواطئه در تحقق نجش شرط نيست

در صدق نجش، لازم نيست حتماً مواطئه اى باشد؛ يعنى شرط نيست كسى كه به عنوان مشترى خودش را جا مى زند، قبلاً با مالك متاع، تَواطُؤ كرده باشد يا اگر از جنس تعريف مى كند، تواطؤ كرده باشد. فرض كنيد على دلش مى خواهد كه احمد اين جنس را بخرد؛ به فروشنده هم كارى ندارد، لذا طورى جوسازى مى كند كه احمد اين جنس را بخرد. در اينجا نجش صدق مى كند؛ چون كار او مبنى بر خديعه و تغرير است. پس براى صدق عنوان نجش مواطئه شرط نيست. بله، صورت مواطئه، صورت روشن و واضحِ نجش است.

(مكاسب محرمه، ج 446، ص 5)

البته بحث ما در باب مكاسب محرّمه صورت مواطئه است؛ چون فرض اين است كه مى خواهيم بگوييم چون نجش حرام است، پس معاملۀ واقع بر نجش هم حرام است. معاملۀ واقع بر نجش اين است كه شخصى، با فردى ديگر - يا به نحو اجاره يا به هر نحو ديگر - تواطؤ كنند كه او اين كار را انجام دهد. مى خواهيم بگوييم اين اجاره و معامله باطل و حرام است. بنابراين اگرچه قِوام نجش به تواطؤ نيست، امّا آن نجشى كه در اينجا مورد بحث است، نجشى است كه با تواطؤ باشد.

(مكاسب محرمه، ج 446، ص 6)

حرمت معامله اى كه بر نجش واقع مى شود

معامله اى كه بر اساس نجش انجام مى گيرد، حرام است؛ يعنى وقتى حسن به على مى گويد: "تو قيمت جنس را بالا ببَر، تا من بتوانم اين جنس را به مشترى به قيمت بالا بفروشم" در واقع حسن، على را براى نجش، اجير مى كند. اين اجاره، هم حرام و هم باطل است.

اما آن معامله اى كه از طريق نجش انجام مى گيرد (معامله اى كه بين بايع و مشترى ثالث انجام مى گيرد، كه فريب خوردۀ نجش است) صحيح است.

(مكاسب محرمه، ج 445، ص 8)

ص: 104

حرمت نجش به خاطر انطباق عناوين محرّمه بر آن است

نجش به خاطر انطباق عناوينِ محرمۀ بر آن، مانند اضرار مؤمن يا غش، حرام است؛ مثلاً اگر بر اثر اين كار، مشترى كالا را به دو برابر قيمت واقعى بخرد، ضرر مى كند. پس عمل ناجش اضرار به غير است و اضرار به مؤمن، حرام است. يا خدعۀ با مؤمن است و از اين جهت حرام است. بنابراين، به خاطر انطباق اين عناوينِ كليه، حرمت نجش ثابت مى شود، نه اينكه نجش فى نفسه حرام باشد؛ ولو اضرار نرساند؛ مثلاً اگر نجش انجام بگيرد، ولى مشترى ضرر نكند، اگرچه به دو برابر قيمت هم بخرد؛ براى او اضرار نيست؛ مانند اينكه احتياج مبرم به آن كالا دارد. پس مواردى وجود دارد كه خود مشترى به هر دليلى به خريد آن مبيع به بيش از قيمت اقدام مى كند؛ مانند مزايده هايى كه انجام مى گيرد؛ مثلاً شخصى مى گويد: "اين جنس را به 100 تومان مى خرم" و شخص ديگرى مى خواهد مزايده را ببَرد و مى داند كه اين كالا 90 تومان مى ارزد، امّا چون مشترى با قيمت بالاترى دارد، مى گويد 110 تومان مى خرم. اين از موارد نجش خارج است؛ چون در اينجا خدعه و تغرير وجود ندارد. بنابراين حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 446، ص 10)

موارد شك در صدق نجش

مواردى كه انسان نمى داند نجش صدق مى كند يا نه، حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 446، ص 11)

ص: 105

درس 27 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (21)

گفتار هفدهم: غنا
اشاره

بحث از غنا در باب مكاسب اين است كه ببينيم معاملۀ با غناء چگونه است؟ مثل اينكه كسى را براى آوازخوانى يا نوازندگى اجير كنند. يا كسى جنسى را به ديگرى بفروشد و ثمن آن را خوانندگى يا نوازندگى قرار دهد. بحث اين است كه آيا اين معامله جايز است يا محّرم؟ و آيا معاملۀ صحيح است يا باطل؟ لكن براى اينكه بتوانيم به حرمت معامله حكم كنيم، بايد اوّل حرمت غنا معلوم شود.

(مكاسب محرمه، ج 250، ص 3)

مبحث اول: معناى غنا
اشاره

غنا به دو معنا استعمال مى شود:

1. معناى عام غناء (معناى لغوى): غنا عبارت است از هر آنچه به شكل آواز ادا شود. اركان آواز عبارت است از: كشيدن صدا با برخى زير و بم ها و فراز و فرودهاى آوايى، كه به آن ترجيع(1) مى گويند.

(مكاسب محرمه، ج 278، ص 4)

ص: 106


1- . ترجيع به معناى چهچه زدن نيست. بلكه به معناى تكان دادن صدا در حلق و حنجره است. گاهى انسان صدا را بدون ترجيع و يكنواخت از اوّل تا آخر ادا مى كند و گاهى وسطش را تكانى مى دهد و فراز و فرودى به صدا مى دهد. اين ترجيع است. (مكاسب محرمه، ج 277، ص 10، س 5 و ج 278، ص 4، س 12)

توضيح: بيان مطلب گاه به نحو تكلّم است؛ مثل حرف زدن، و گاه با تكيه به صوت به نحو آواز است؛ مثل كسى كه روى منبر، با تكيه به صوت حرف مى زند. يا كسى كه با خودش زمزمه مى كند. يا كودكى كه آواز مى خواند؛ اين معناى عام غنا است.

(مكاسب محرمه، ج 278، ص 4)

2. معناى خاص غنا (معناى عرفى): معناى ديگر براى غنا در استعمالات رايج، آواز به نحو خاص است. آوازى كه با زير و بم، قاعده و قانون و اسلوب خاصّى خوانده مى شود. اين هم استعمال ديگر براى غناست كه معادل فارسى آن خوانندگى است؛ مغنّى يعنى خواننده، ولى به هر كسى كه صدايش را بلند كند و آواز بخواند خواننده نمى گويند.

(مكاسب محرمه، ج 278، ص 6)

اين معنا نزد مردم روشن است؛ زيرا خوانندگى و آوازخوانى مفهومى عرفى است؛ مثلاً كسى به مؤذّن، آوازخوان نمى گويد؛ با اينكه غناى به معناى اوّل بر اذان هم صدق مى كند. همچنين مردم كسى كه قرآن را با صوت معمولى يا با زمزمه مى خواند، آوازخوان نمى گويند. بنابراين غناى به معناى دوّم، بر اين نحو خواندن صدق نمى كند، اما معناى اوّل بر آن صدق مى كند؛ چون داراى ترجيع است. پس اين دو معنا به اين كيفيت قابل تفكيك از هم است.

(مكاسب محرمه، ج 279، ص 3)

آنچه محل بحث است غناى به معناى دوّم است.

(مكاسب محرمه، ج 280، ص 3)

به دليل اينكه غنا، اگرچه به معناى لغوى هم استعمال مى شود، امّا در استعمال رايج عرف، جز معناى دوّم به ذهن متبادر نمى شود؛ يعنى اين معناى دوم، آن قدر در بين مردم و استعمالات مردم رايج است كه وقتى اين كلمه به كار مى رود، ذهن مستمع اصلاً به آن معناى اصلى متوجّه نمى شود.

(مكاسب محرمه، ج 283، ص 8)

قيودى كه متقوّم مفهوم غناى به معناى دوم نيست.

براى اينكه اين معنا قابل تمييز باشد و بتوانيم در موارد مشكوك آن را جدا كنيم، بعضى از قيود سلبى را بيان مى كنيم و اين قيود را از غنا سلب مى كنيم.

(مكاسب محرمه، ج 283، ص 4)

1. صوت نيكو: آوازخوانى و صدق معناى غناء، متقوّم به صداى خوب نيست. بعضى از آوازخوان ها صدايشان خوب است، بعضى صدايشان متوسط و بعضى صدايشان بد است. آوازخوانى بر همه اينها صدق مى كند، ولو صدا بد باشد.

(مكاسب محرمه، ج 283، ص 5)

2. انطباق با دستگاه هاى موسيقى: انطباق با دستگاه هاى موسيقى، ملاك و مناط صدق و

ص: 107

عدم صدق آوازخوانى نيست. به خاطر اينكه هر صوتى كه از حنجرۀ انسان خارج مى شود، ولو غناء هم نباشد، با يكى از مقامات موسيقى همراه است؛ يعنى هر صدايى كه مدّ و ترجيعى دارد (غناى به معناى اوّل) حتماً داخل در يكى از دستگاه هاى موسيقى است. مثلاً اذان استاد مؤذّن زاده بر اساس يكى از مقام هاى دستگاه موسيقى است. پس ملاك، انطباق با دستگاه هاى موسيقى نيست.

(مكاسب محرمه، ج 280، ص 10)

3. اطراب به معناى طرب انگيز بودن: مقوّم معناى غناء طرب انگيز بودن نيست.

(مكاسب محرمه، ج 281، ص 4)

توضيح: سه معنا براى طرب بيان شده است:

الف) طرب به معناى فرح يا شدّت فرح است.

ب) طرب به معناى حالت خفتى است كه در انسان از فرح يا از حزن حاصل مى شود. انسان وقتى خرسند و خوشحال مى شود، يك حالت سبكى و خفتى در خود احساس مى كند. عين همين خفّت در حالت حزن هم هست. وقتى انسان از يك حادثه اى غمگين مى شود، يك حالت خاصى، از قبيل بى تابى و ناآرامى در خود احساس مى كند؛ به اين حالت خفّت و ناآرامى طرب مى گويند.

در معناى اول، طرَب، مخصوص فرح است، اما بنابر معناى دوم، مشترك بين فرح و حزن است.

ج) طرب، آن خفّتى است كه در روح حاصل مى شود. البته نه هر خفّتى، بلكه آن حالت اوج ناآرامى و بى قرارى را طرب مى گويند؛ خواه اين بى قرارى ناشى از فرح باشد يا ناشى از حزن.

(مكاسب محرمه، ج 281، ص 3)

مفهوم غناء متقوّمِ به اطراب به معناى طرب انگيز بودن نيست. چه طَرَب به معناى خصوصِ فرح و چه اعمّ از فرح و حزن يا به معناى حالتِ بى قرارى و بى تابى باشد؛ بر آوازخوانى غناء صدق مى كند، اعمّ از اينكه مطرب باشد يا مطرب نباشد.

(مكاسب محرمه، ج 283، ص 4)

گاهى غنا و آوازخوانى اطرابِ شأنى دارد، و گاهى ندارد. در مورد اطراب فعلى نيز واضح است كه خيلى از موارد اصلاً طربى به وجود نمى آورد. بسيارى از آوازها كه انسان براى خودش مى خواند، نه در خود او و نه در ديگرى هيچ طربى ايجاد نمى كند. اطرابِ شأنى هم ايجاد نمى كند، خيلى از انواع خواندن ها هست كه ممكن است در دل اثر گذارد و انسان خوشش بيايد، امّا اين خوش آمدن غير از آن خفّتى است كه در اثر شدت فرح يا حزن ايجاد مى شود. پس با اينكه غناى عرفى بر آن

ص: 108

صدق مى كند، اين حالت اطراب در آن نيست.

(مكاسب محرمه، ج 281، ص 5)

4. متناسب با مجالس اهل لهو و فسوق: آوازخوانى در مجالس لهو و فسوق با آوازخوانى در غير مجالس لهو و فسوق تفاوتى ندارد. ممكن است شخصى غزلى از حافظ بخواند و شنوندگان به عالم معنا توجّه كنند و ممكن است همين شخص در مجلس ديگرى همين آواز و همين غزل را بخواند و ديگران كف بزنند و برقصند. بنابراين مقوّم معناى غناء اين نيست كه مخصوص مجالس لهو و فسوق يا متناسب با مجالس لهو باشد.

(مكاسب محرمه، ج 283، ص 4)

5. نظم موسيقايى داشتن: هر صدايى كه از حنجرۀ انسان خارج بشودكه همان معناى لغوى غنا بر آن صدق كند و مدّ و ترجيع داشته باشد - خارج از يكى از اشكال موسيقايى نيست؛ لكن نظم موسيقايى چيز ديگرى است. نظم موسيقايى اين است كه كسى آهنگى را طبق دستگاه و مقامى شروع كند و به روال صحيح آن تا آخر آواز پيش ببرد؛ اين را مى گويند نظم موسيقايى كه اگر خلاف اين رفتار كند، اهل موسيقى آن را زشت مى شمرند. البته اين مطلب در عرف هاى مختلف، متفاوت است: در موسيقى ايرانى به يك صورت، و در موسيقى عربى به گونه ديگر است؛ هرچند مقامات در همۀ دنيا يكسان است، آوازها از اين مقاماتِ گوناگون خارج نيست. امّا نظم موسيقايى در جاهاى مختلف، متفاوت است. پس نظم موسيقايى غير از اين است كه اين آهنگ و آواز بر بخشى از اين دستگاه هاى موسيقى تطبيق كند.

غنا متقوّمِ به اين نيست كه حتماً نظم موسيقايى داشته باشد. ممكن است كسى دو گونه آواز بخواند: يكى آوازى كه گفته مى شود بر طبق ضابطه و نظم و ميزان خوانده و ديگرى آوازى كه مى گويند خارج خوانده است؛ يعنى از آن نظم موسيقايى خارج شده است. بنابراين نظم موسيقايى هم جزو مقوّمات حدّ غنا نيست.

(مكاسب محرمه، ج 283، ص 5)

6. تقارن آواز با آلات موسيقى: شرط صدقِ غنا اين نيست كه حتماً با ساز همراه باشد؛ همچنان كه اين آلات موسيقايى غالباً - نه هميشه - بدون چنين آوازى نواخته نمى شود. بيشتر كسانى كه آلات موسيقى را به كار مى برند، آنها را با آواز به كار مى برند. البته گاهى هم از آنها بدون آواز استفاده مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 282، ص 7)

7. مقارن بودن با كلام: صدق غنا متوقف بر داشتن كلام نيست. غناء مى تواند با كلام باشد و مى تواند بدون كلام باشد؛ يعنى همين شخصى كه آواز مى خواند، گاهى طبق اين آواز شعرى را مى خواند و

ص: 109

گاهى هم فقط زمزمه مى كند، بدون اينكه كلامى با آن همراه باشد.

(مكاسب محرمه، ج 283، ص 7)

8. باطل بودن كلام: باطل بودن كلام هم دخالتى در مفهوم غنا ندارد. ممكن است غنا، كلام حق باشد، يا باطل. در هر دو صورت آوازخوانى و غنا صدق مى كند. بنابراين اگر كسى با همين دستگاه ها و شيوۀ خاصى كه به آن آوازخوانى مى گوييم، شعر خوب، حديث يا نوحه اى بخواند، اين غناست و اگر هم شعر باطل و شهوت انگيز بخواند، آن هم غناست.

(مكاسب محرمه، ج 283، ص 7)

همۀ اين امور، اخصّ از مفهوم غناست و مفهوم غنا متقوّم به اينها نيست. بنابراين مراد از غنا در استعمالات، همين چيزى است كه ما در فارسى از كلمۀ آوازخوانى يا آوازه خوانى، با اين خصوصياتى كه ذكر شد، مى فهميم.

(مكاسب محرمه، ج 283، ص 7)

ص: 110

درس 28 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (22)

گفتار هفدهم: غنا
مبحث دوم: حرمت غنا
اشاره

غنا كه عبارت است از آوازخوانى، در صورتى كه مضل عن سبيل الله باشد، حرام است. بنابراين دو گونه غنا داريم: يك غنا، غناى حلال است كه غير لهوى مضل است. يك غنا، غناى حرام است و آن عبارت است از غناى لهوى مضلّ.

(مكاسب محرمه، ج 284، ص 5)

توضيحى در مورد قيود مؤثر در غناى محرّم:
1. ملهى بودن

لهو عبارت است از: آن چيزى كه انسان را سرگرم كند و از امرى غافل نمايد.

(مكاسب محرمه، ج 259، ص 9)

البته نمى توان گفت هر لهوى حرام است، بلكه لهوى كه موجب اضلال مردم باشد، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 259، ص 10)

مثلاً انسان كه اشتغال ذهنى دارد يا مصيبتى بر او وارد آمده، يا گرفتارى و نگرانى دارد، با شنيدن آوازى سرگرم شده، از آن ناراحتى و خيالات غافل مى شود. يا با تماشاى فيلمى از چيزهاى ديگر غافل مى شود. اين آهنگ و فيلم لهو است، اما حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 259، ص 9)

ص: 111

2. اضلال عن سبيل الله

اضلال به معناى گمراه شدن از صراط مستقيم است؛ اعم از انحراف از عقيده يا عمل صحيح.

(مكاسب محرمه، ج 261، ص 3)

اضلال اعتقادى: يعنى انسان را نسبت به معارف دينى دچار ترديد و شبهه كند و حالت بى تفاوتى در انسان به وجود آورد كه در بسيارى از مواردِ غناء، اين معنا وجود دارد.

(مكاسب محرمه، ج 296، ص 5)

مثلاً كسى سرگرم به اين ملاهى مى شود و به تدريج ذهنيات او عوض مى شود؛ چه بسا اتفاق مى افتد، وقتى انسان در حالت عادى است، براساس گرايش هاى روحى و فكرى اش با مسجد، مؤمنين و با فضاى دينى سر و كار دارد و يك عقايد و گرايش روحى و فكرى نسبت به دين دارد و وقتى در امور لهوى غرق شد، به تدريج آن عقايد عوض مى شود و انسان را منحرف مى كند. پس اضلال عن سبيل الله يعنى اضلال در اصول و در عقايد.

(مكاسب محرمه، ج 285، ص 11)

اضلال عملى (اضلال در عمل و در فروع): يعنى انسان را به محرّم وادارد، يا در او حالت بى مبالاتى نسبت به گناه به وجود آورد. در حقيقت يكى از خطرات بزرگ غنا و موسيقى مضل همين است كه انسان را نسبت به حقايق بى اعتنا، و نسبت به گناه بى تفاوت مى كند.

(مكاسب محرمه، ج 296، ص 5)

نكاتى در مورد اضلال:
الف) نحوه اضلال در غنا

ممكن است ضلال غنا به سه نحو باشد:

يك - مضمون كلمات آن موجب گمراهى شود؛ مانند اينكه مضمون آوازى، انسان را به شراب خوارى يا بى حجابى بكشاند، يا اينكه از عمل خيرى باز دارد يا موجب شود اعتقادات حق جايشان را به اعتقادات باطل دهد.

(مكاسب محرمه، ج 286، ص 4)

دو - آهنگ به گونه اى باشد كه انسان را به گناه وادارد؛ مثل آهنگى كه اختصاص به رقص محرّم داشته باشد. يا آوازى كه انسان را به شهوت وادار مى كند.

(مكاسب محرمه، ج 286، ص 4)

سه - اوضاع و احوال و شرايط گوناگون ديگر موجب اضلال است؛ مثلاً در خواننده خصوصيتى

ص: 112

است كه إلهاء عن سبيل الله مى كند؛ مانند اينكه خواننده، زنى باشد كه با وضع و حالش موجب گمراهى شود؛ هرچند اشعارش گناه آفرين نباشد يا لحن و آهنگش آهنگ معمولى باشد. امّا چون خصوصيت او، به گونه اى است كه خواندن او موجب تحريك شهوت و افتادن به گناه است، موجب اضلال مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 286، ص 4)

ب) معيار در حرمت، اضلال شأنى است نه فعلى

گاهى آوازى براى كسى مضلّ عن سبيل الله است، امّا براى ديگرى نه؛ چراكه ممكن است تقوا و مراقبتش زياد باشد و اين چيزها در او اثر نگذارد يا اينكه زياد شنيده و برايش عادى شده باشد؛ يعنى براى او مهيج و محرك نباشد. يا به دليل ديگرى باشد. بنابراين افراد مختلف اند. آيا حكم غناء نسبت به اين گونه افراد مختلف است؟

در شمول حرمت نسبت به اين دو شخص و بين اين دو حالت تفاوتى نيست. نمى توان گفت كه اضلال در مورد كسى كه فعلاً تحقّق پيدا مى كند، حرام و در مورد كسى كه فعلاً تحقّق پيدا نمى كند، حلال است.

(مكاسب محرمه، ج 296، ص 5)

قيودى كه در معناى غناى محرّم دخيل نيست:

1. طرب انگيز بودن: طرب انگيز بودن، نه تنها مقوم مفهوم غنا نيست، بلكه ملاك حرمت غنا هم نيست؛ يعنى اين حالت نفسانى و خفّتى كه از شنيدن غنا براى انسان حاصل مى شود، مطلقاً ملاك حرمت نيست. گاهى ديدن بعضى مناظر در نفس انسان بيش از حالت فرح، غنا ايجاد طرب مى كند و گاهى بعضى مناظر حالت حزنى ايجاد مى كند كه از هر غناى حزن انگيزى تأثيرش بيشتر است.

(مكاسب محرمه، ج 316، ص 10)

گاهى روضه خوانى با روضه اش چنان مستمع را از حال طبيعى خارج مى كند كه او بى اختيار خودش را مى زند. اين همان طَرَب است. يا گاهى لطيفه اى تعريف مى شود و چنان روى شنونده اثر مى گذارد كه نمى تواند خود را كنترل كند و به شدت مى خندد. پس نه خود اين طرب حرام است، نه به طريق اولى صوتى كه چنين حالتى را ايجاد كند، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 315، ص 9)

2. ريتم تند داشتن: ريتمِ تند شاخص غناى محرّم نيست.

(مكاسب محرمه، ج 318، ص 7)

ص: 113

3. قصد تفريح: اگر غنا لهوى شد، شنيدن آن، چه به قصد تفريح باشد و چه نباشد و چه به قصد پركردن اوقات فراغت باشد و چه نباشد، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 316، ص 8)

4. شدت و ضعف تأثير غنا در لهويت: اگر يكى از عناصر تشكيل دهندۀ غنا كه عبارت است از صوت، كلام و خواننده، موجب لهو شد، اين غنا حرام است. بنابراين، كمتر يا بيشتر تأثير داشتن يكى، يا تأثير نداشتن ديگرى، تأثيرى در آن مجموع محصّل ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 316، ص 8)

5. عدم تأثير انگيزه: اگر غناى لهوى باشد، محرّم است؛ چه خواننده با انگيزه غنا و لهو بخواند و چه بدون آن.

(مكاسب محرمه، ج 316، ص 9)

مرجع براى تشخيص مصداق غناى حرام از غير حرام

تشخيص اين موضوع، مثل ساير موضوعات، با عرف است؛ يعنى بعد از آنكه به اين نتيجه رسيديم كه غناى محرّم عبارت است از غناى لهوى مضلّ عن سبيل الله، تشخيص مصداق خارجى آن و اينكه آيا اين آوازى كه اجرا مى شود، لهو مضلّ عن سبيل الله است يا نه، امرى عرفى است.

گاهى علاوه بر تشخيص عرف (عرف عام)، تشخيص و احراز شخص مكلّف هم لازم است؛ مثلاً اگر خوانندگى يا نوازندگى در دستگاه موسيقى خاصى به تشخيص عرف، لهوى مضلّ باشد و انسان را به گناه تشجيع كند، اگر مكلّف نمى داند كه اين غناء در همان دستگاه است يا نه، يعنى در تطبيق مصداق خارجى با آن موضوع كه عرف تشخيص داده، شك كند، اينجا طبعاً تشخيص با خود مكلّف است. اگر مكلّف تشخيص داد كه اين صوت مصداقى است براى همان موضوع محرم كه عرف تشخيص داده بود، حرام مى شود و اگر شك كرد، بنا را بر حلّيت مى گذارد.

(مكاسب محرمه، ج 317، ص 4)

آيا صوت مرقص، مناط در حرمت غنا است؟

يكى از موارد واضح لهو مضلّ عن سبيل الله، صوتى است كه شأناً مرقّص(1) باشد.

(مكاسب محرمه، ج 320، ص 3)

ص: 114


1- . رقص آور
نكته

لهوى بودن، منحصراً از آهنگ لهوى يا مضمون كلام لهوى ناشى نمى شود. بلكه شرايط و اوضاع و احوال، ملابسات و مقارنات، در اينكه صوتى لهوى يا غير لهوى باشد، تأثير مى گذارد؛ مثلاً اگر كسى در مجلس دينى، غزلى از حافظ خواند و سپس همين غزل را در مجلسى با حضور زنان نامحرم و با برنامه هاى فسق و فجور اجرا كرد، در مورد اول اين آواز، لهوى مضل نيست، ولى در مورد دوم است؛ چراكه فضا آنجا به گونه اى است كه آواز، آوازِ لهوى مى شود. اين مطلب را مى توان به كلّ كشور تعميم داد؛ چون راديو و تلويزيون مربوط به كلّ كشور است، نه مجلس خاص. اگر فضاى عمومى كشور به گونه اى بود كه به لهوى بودن اين آهنگ كمك كرد، اين مى شود غناى لهوى و حرام و اگر به گونه اى بود كه به لهوى بودن اين غناء، كمك نكرد، غناى لهوى نيست؛ اگرچه در هر دو صورت همان غنا باشد.

(مكاسب محرمه، ج 288، ص 9)

مثلاً در جمهورى اسلامى كه همه چيز در جهت دين و خداست و فضا، فضاى اسلامى است و جهت گيرى دولت و آحاد ملّت، به طور عام دينى است با فضاى طاغوتى و اشرافى گرى و حكومت فاسد و رجال حكومتى فاسق كه به تبع آن مردم هم نسبت به مسايل دين بى قيد و لاابالى اند، فرق مى كند؛ يعنى فضا در لهوى بودن يا لهوى نبودنِ اين آواز يا اين صدا تأثير مى گذارد.

(مكاسب محرمه، ج 288، ص 8)

وظيفه مكلف هنگام شك

اگر نمى دانيم اين آوازى را كه آوازخوان مى خواند، مصداق غناى لهوى مضلّ است يا نه، بنا را بر حلّيت غنا مى گذاريم.

(مكاسب محرمه، ج 296، ص 8)

مسئله
1. غناى محرم در تلاوت قران و مراثى امام حسين (ع)

هر آوازى كه لهوى باشد، محرّم است. چه در آواز مرثيه باشد، چه تلاوت قرآن و در مورد قرآن، حرمت آن مضاعف است؛ زيرا استخفاف و توهين به قرآن است.

(مكاسب محرمه، ج 290، ص 6 و ج 293، ص 9)

ص: 115

2. غناى محرم در مجالس عروسى

در حرمت غنا فرقى بين مجلس عروسى و غير عروسى نيست؛ يعنى اگر در مجلس عروسى هم غنايى بخواند كه لهو مضلّ عن سبيل الله باشد، اين محرّم است. امّا اگر غنايى مى خواند كه لهو مضلّ عن سبيل الله نيست، حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 295، ص 11)

3. استمتاع مرد از همسرش باعث حلّيت غناى محرم نمى شود.

چنانچه مرد بخواهد از زوجۀ خود متمتّع شود، به اينكه او برايش غناى حرام بخواند، جايز نيست.

(مكاسب محرمه، ج 325، ص 5)

4. غنا از گناهان كبيره است.

(مكاسب محرمه، ج 259، ص 3)

ص: 116

درس 29 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (23)

گفتار هفدهم: غنا
مبحث سوم: احكام غنا
اشاره

1. حضور در مجلس غنا حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 262، ص 4)

2. استماع غنا حرام است. حتّى اگر در آن مجلس هم حضور نداشته باشند.

(مكاسب محرمه، ج 262، ص 5)

3. تعليم و تعلم غنا، به معناى فراگيرى قواعد آن، حرام نيست. مگر اينكه آنچه اجرا مى كند، مضلّ عن سبيل الله باشد كه اين مطلب مربوط به فراگيرى دستگاه ها نيست. بلكه مربوط به ايجاد آهنگ هاست.

توضيح: قواعد عبارت است از همين دستگاه هاى موسيقى كه به آن مقامات مى گويند. يادگيرى اين دستگاه ها به اين است كه فرضاً اگر بخواهيد در دستگاه شور يا همايون آواز بخوانيد، بگويند در آمد، اوج يا فرود آن، چنين و چنان است. اين يادگيرى اشكال ندارد.

با يادگيرى اين مقامات، نوبت به توليد آهنگ مى رسد. آن كسى كه اين مقامات را فرا گرفته است، با ذوق خود مى تواند يكى از اين آهنگ ها را تهيه كند. غالباً اين موارد، ياد گرفتنى نيست. بلكه با ذوق و هنر خودش اين آهنگ را مى سازد كه ممكن است آهنگ لهوى مضلّ باشد يا غير لهوى.

(مكاسب محرمه، ج 299، ص 3)

ص: 117

4. مزدى كه در ازاى آوازخوانى دريافت مى شود، در صورتى كه غناى حلال يا موسيقى حلال باشد، اشكال ندارد. و اگر غناى حرام باشد مزد آن نيز حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 321، ص 8)

سؤالاتى در اين زمينه

1. آيا صحيح است غناء را حلال و شعبه خاصى از آن را حرام بدانيم؟

جواب: اشكال ندارد. البته نبايد چنين تعبير كرد كه "غناء حلال است"؛ چراكه چنين تعبيرى گمراه كننده است. بلكه گفته شود غنايى كه چنين خصوصياتى دارد، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 315، ص 7)

2. اگر زنى بدون عشوه گرى در جمع مردان غناء بخواند و از نظر عرف مفسده اى در پى نداشته باشد، حكمش چيست؟

جواب: چنانچه خوانندگى زن در جمع مردان كه طبعاً مراد، مردان بيگانه و نامحرم است، موجب تحريك شهوت، ريبه و افتادن در گناه شود، غناى لهوى محرم است كه هم براى خواننده حرام است و هم براى شنونده.

(مكاسب محرمه، ج 321، ص 9)

دو نكته نسبت به سؤال

شرط عدم تحريك شهوت كه در سؤال فرض شده، تقريباً تحقّق ناپذير است؛ چگونه ممكن است زنى خوش صدا، آوازى بخواند و مردها دل هايشان متوجّه پروردگار باشد و ذكر بگويند و مفسده اى برايشان ايجاد نشود. اين خيلى بعيد است و عادتاً چنين چيزى تحقّق نمى يابد. بله اگر شرط سؤال كننده تحقّق يافت، حرام نيست. امّا چرا انسان حكم به عدم حرمت چيزى بدهد كه به طور طبيعى و عادى اتفاق نمى افتد.

ضمناً در سؤال تعبير عشوه گرى به كار رفته است؛ به اين معنا كه اگر عشوه گرى نكند، شهوت انگيزى نخواهد شد. درحالى كه چنين نيست؛ گاهى ممكن است آن زن عشوه گرى هم نكند، امّا در عين حال تحريك شهوت كند. پس ملاك، عشوه گرى نيست، تحريك شهوت است.

(مكاسب محرمه، ج 321، ص 9)

3. گوش كردن به صداى زن از طريق ضبط صوت يا فيلم چه حكمى دارد؟

ص: 118

جواب: چنانچه صوت، صوت لهوى باشد، حرام است و در غير اين صورت حرام نيست. صوت زن خصوصيتى ندارد. اين فرق مى كند با آن زنى كه در حضور مرد مى خواند؛ چراكه از نوار پخش مى شود. شناختن و نشناختن آن زن هم تأثيرى در حكم ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 321، ص 10)

4. نوحه خوانى و مرثيه سرايى زنان كه مستلزم رسيدن صداى آنها به نامحرم است، چه حكمى دارد؟

جواب: در مناط حرمت، فرقى بين اقسام غنا نيست؛ چه غناى عرفى كه آوازخوانى است و چه غناى لغوى كه شامل نوحه خوانى و روضه خوانى و... است. مناط حرمت اين است كه لهوى باشد، و الّا صوت ممدود مُرجَّع زن، به خودى خود حرام نيست. ولى اگر به جهتى، مثل زن بودن خواننده يا جهات ديگر، اين صدا جنبۀ لهوى براى آن مستمع پيدا كرد، حرام مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 322، ص 3)

5. اجراى كنسرت توسط خوانندگان زن در جمع زنان يا در جمع زنان و مردان داخل يا خارج كشور چه حكمى دارد؟

جواب: آن حالتى كه معمولاً در تك خوانى زن براى مرد ايجاد مى شود، در اينجا ضعيف است؛ يعنى آن مناط حرمتى كه در آنجا وجود داشت، آن حالت تحريك شهوت و ريبه، در خواندن هاى دسته جمعى ضعيف است و به وجود نمى آيد. گاهى در تلويزيون نشان مى دهند كه عدّه اى زن با حجاب كنار عدّه اى مرد ايستاده اند و صداى زنان در صداى مردان گم است. بنابراين آن خصوصيت صوت زنى كه تنها در مقابل مردها مى خواند، در اينجا وجود ندارد. اگر اين چنين باشد، اشكال ندارد. بله، اگر آن هم موجب تحريك شهوت و ريبه شود، آن هم حرام است. پس امر دائر مدار آن مناط است.

(مكاسب محرمه، ج 321، ص 10)

ص: 119

درس 30 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (24)

گفتار هجدهم: آلات لهو و موسيقى
اشاره

تعريف: موسيقى در محاورات عمومى به دو معنا به كار مى رود:

1. موسيقى عبارت است از فن تركيب اصوات، به گونه اى كه مستمع از آن خوشش بيايد. بنابراين هر صوتى كه در آن، كيفيت زير و بم هاى صدا و شدّت و ضعف هايى كه به صوت داده مى شود، موجب شود كه مستمع از آن لذّت ببرد، به آن موسيقى مى گويند؛ چه از حنجرۀ انسان خارج شود، چه از آلات موسيقى و چه از حنجرۀ حيوانى؛ مثل نغمه بلبل يا قنارى. حتى گاهى گوينده اى در كلام معمولى خود زير و بم، و شدّت و ضعفى ايجاد مى كند كه تبديل به موسيقى مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 315، ص 3)

2. معناى ديگرى كه در عرف براى موسيقى ذكر مى كنند، همان صداهاى برخاستۀ از سازهاست.

(مكاسب محرمه، ج 315، ص 4)

البته مقصود از صدا، صداى متعارف خود آن ساز است. نه اينكه كسى فقط به طور نامنظم به سيم ها و تارهاى آن زخمه و مضراب بزند. بنابراين مراد از صداى ساز اين است كه نوازنده اى حرفه اى اين را بنوازد.

(مكاسب محرمه، ج 299، ص 7)

معيار حكم حرمت آلات موسيقى:

اگر با آلات موسيقى، صوت لهوى مضلّ عن سبيل الله نواخته شود كه موجب انحراف فكرى و

ص: 120

عقيدتى، يا افتادن در گناه شود كه به اصطلاح ضلالت عملى است، مثل صدايى كه تحريك شهوت كند، يا انسان را از عمل واجب غافل كند، اين موسيقى حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 313، ص 10)

قيد "مناسب مجالس لهو و فسق و فجور" در حرمت آلات موسيقى

معيار در حرمت موسيقى، لهوى مضلْ بودن است. اما با توجه به اينكه معمولاً آنچه مناسب مجلس لهو است، صوت لهوى است، بنابراين مى توان گفت صوت لهوى، يا به تعبير ديگر، صوت مناسب مجالس لهو، اگر از سازها توليد شود، حرام است. البته تشخيص آن با عرف است.

(مكاسب محرمه، ج 313، ص 11)

برخى مصاديق لهو محرّم:

1. صداى اين آلات، محرك شهوت باشد.

2. محرّك و موجب انجام حرامى باشد؛ يعنى اين صدا طورى باشد كه انسان را به كار حرامى وادارد.

3. صوتى كه انسان را از انجام واجبى باز مى دارد؛ مثلاً جاذبه صوت باعث ترك جهاد، طلب رزق، تحصيل علم و... شود. اين صوت جزو همان لهو محرّم است.

4. اصوات و آهنگ هايى كه حالت بى مبالاتى به دين را به انسان القاء مى كند و او را از فضاى دين خارج مى كند، مصداق لهو مضلّ عن سبيل الله است.

(مكاسب محرمه، ج 314، ص 6)

5. صوت مرقّص؛ اين صوت مصداق اتمّ و اظهر صوت لهوى مضلّ عن سبيل الله است.

(مكاسب محرمه، ج 318، ص 10)

به طور كلى مى توان گفت: هر آهنگ و صوتى كه فضا را به سمت بى مبالاتى نسبت به دين، گناه و بى توجهى به تكليف شرعى بكشاند، حرام است.

اگر آهنگى در تلويزيون پخش شود، اين فضا، فضاى گسترۀ امواج تلويزيونى است و اگر در اتاق اجرا شود، طبعاً گستره اش به همان اندازه است؛ يعنى تأثير شأنى آن در اين دو جا فرق مى كند. ممكن است يك چيزى در نقطۀ مشخصى حرام نباشد، امّا وقتى گسترۀ عظيمى پيدا كرد، حرام شود. بنابراين، گرچه در راديو و تلويزيون هم صداى اين آلات پخش مى شود، نبايد اَشكال

ص: 121

اينها ديده شود؛ چراكه نفس ملاحظۀ اَشكال اين آلات، فضا را لهوى مى كند؛ يعنى در ايجاد فضاى لهو تأثير دارد. بنابراين بايد به همين اندازه جلويش را گرفت.

(مكاسب محرمه، ج 314، ص 7)

پس معيار اين است كه اين صوت به هر نحو، ايجاد لهو كرد، محرّم است.

(مكاسب محرمه، ج 314، ص 7)

نكته

معيار در امور ذكر شده شأنيت است. يعنى لزومى ندارد شنونده بالفعل چنين آثارى داشته باشد. بلكه اگر طبيعت اين آواز محرك شهوت، يا بازدارنده از انجام واجب يا باعث بر محرّم باشد، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 314، ص 6)

نمونه اى از مصاديق بارز غير لهوى

چنين نيست كه اين آلات، همه جا مضلّ عن سبيل الله باشند يا صوتشان لهوى باشد. مواردى هم قطعاً لهوى نيست؛ مثلاً طبل يا شيپورى كه در ميدان جنگ مى زنند، يا ضربى كه در زورخانه ها مى زنند، كه قوام و انتظام اين ورزش باستانى هم به اين ضرب مرشد است، اين اصوات لهوى نيست.

(مكاسب محرمه، ج 307، ص 6)

خريد و فروش آلات لهو و تعليم و تعلّم آن

اگر آلات لهو از آلات مشترك بين موسيقى محلّل و محرّم است، ساختن آنها حرام نيست.

(مكاسب محرمه، ج 319، ص 4)

بله، در جايى كه شرط استفادۀ حرام از آن شود، در اين صورت معامله، حرام و باطل است.

(مكاسب محرمه، ج 320، ص 6)

تعليم و تعلّم اين آلات، چنانچه به وسيلۀ آهنگ هاى لهوى مضّل است، حرام است؛ زيرا در اينجا تعليم عملى است، نه تئوريك. لذا اگر اين موسيقى كه با آن تعليم مى دهد، از نوع حرام باشد، اين تعليم و تعلم حرام است. البته نه از باب اينكه تعليم حرام است، بلكه از باب اينكه خود اين عمل حرام است. بنابراين تعليم و تعلّم فى نفسه حرام نيست.

خريد و فروش اين آلات و ساير معاملات هم تابع همين مطلب است؛ يعنى چنانچه به عنوان آلات مشترك فروخته مى شود، مثل بقيۀ آلات مشترك بين محرّم و محلّل است كه اگر شرط

ص: 122

استفاده حرام يا قصد استفاده حرام در آن نيست، اشكال ندارد. ولى اگر مى داند كه استفاده حرام خواهد شد، در صورتى كه اين بيع اعانت و كمك بر آن محسوب شود، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 320، ص 8)

ترويج موسيقى

هر چيزى كه پديدۀ موسيقى را در جامعه رايج، و آن را عادى سازى كند، ترويج محسوب مى شود. با توجه به اينكه در زمان ما موسيقى لهوى بر غير لهوى غلبه دارد، بايد جلوى ترويج آن را گرفت؛ زيرا وقتى اين امر در جامعه رواج پيدا كرد، حرام نيز در جامعه گسترش مى يابد.

(مكاسب محرمه، ج 323، ص 4)

اگر زمانى رسيد كه موسيقى حرام مطلقاً در جامعه وجود نداشت، يعنى موسيقى دان هاى متدينى پرورش يافتند كه آثار هنرى آنها غير لهوى و حلال، بلكه مقرّب الى الله شد، آن وقت تشكيل آموزشگاه و نمايشگاه اشكال ندارد. اما امروز اين گونه نيست و وضع موسيقى كشور، نامطلوب است؛ يعنى موسيقى لهوى مضل بر موسيقى غير لهوى غلبه دارد. بنابراين در اين شرايط ترويج موسيقى جايز نيست.

(مكاسب محرمه، ج 320، ص 11)

آيا تعليم و تعلّم موسيقى، از مصاديق ترويج موسيقى است؟

تعليم و تعلّم موسيقى، ترويج موسيقى نيست. امّا اگر تعليم و تعلّم شايع و رايج شد، مثلاً در شهرهاى مختلف، در هر خيابان شهر، آموزشگاه هاى موسيقى داير باشد و تبليغات فراوان براى جذب جوانان شود، اين حالت مسلّماً ترويج است و هر چيزى كه موجب ترويج موسيقى شود، محلّ اشكال است.

بنابراين مسئولان كشور در اين زمينه مسئوليت سنگينى ندارند و حتى كسانى هم كه احساس مى كنند با آموزشگاه هاى مختلف، ترويج به وجود مى آيد، آنها هم مسئول اند.

(مكاسب محرمه، ج 322، ص 3)

نمايشگاه آلات غنا

آنچه مسلّم است اين است كه ترويج موسيقى و غنا در جامعه، با توجه به اينكه مصداق هاى حرام آن بر مصداق هاى حلال غلبه دارد، جايز نيست. بنابراين در معرض قرار دادن اين آلات و

ص: 123

تشكيل نمايشگاه ادوات موسيقى، عنوان ترويج باطل صدق مى كند. ازاين رو تشكيل نمايشگاه موسيقى جايز نيست.

(مكاسب محرمه، ج 320، ص 9)

سؤالات

1. نمايش دادن ابزار و آلات و سازهايى كه از آن موسيقى مى نوازند، از سيماى جمهورى اسلامى چه حكمى دارد؟

جواب: نشان دادن اين آلات در تلويزيون، نوعى عادى سازى و ترويج اين آلات است. با توجه به اينكه استعمال لهوى اينها بر استعمال غير لهوى شان غلبه دارد، يعنى جنبۀ حرامش از جنبۀ حلالش بيشتر است، بنابراين ترويج حرام، و لهو است و نبايد كارى كرد كه محرّمات در جامعه عادى، و براى مردم كوچك و سبك شود. البته اين عنوان ثانوى است؛ عنوان اوّلى نيست.

(مكاسب محرمه، ج 321، ص 5)

2. نواختن و آموزش موسيقى لهوى و غناى لهوى به قصد كارشناسى يا آشنايى شاگردان چه حكمى دارد؟

جواب: اجراى موسيقى محرّم و لهوى به هر قصدى كه باشد، حرام است؛ چه به قصد تعليم و چه تعلم و آشنايى.

(مكاسب محرمه، ج 322، ص 4)

3. حكم فراگيرى موسيقى (آهنگسازى، نوازندگى و خوانندگى) به قصد استفادۀ شخصى در كنار ساير كارهاى زندگى يا گذراندن اوقات فراغت چيست؟ (فرض كنيم شخص قصد ندارد براى ديگران اين كار را انجام دهد. بلكه مى خواهد براى استفاده در خلوت خودش ياد بگيرد.)

جواب: چنانچه موسيقى لهوى محسوب نشود و مستلزم ترويج هم نباشد، اشكالى ندارد.

(مكاسب محرمه، ج 322، ص 4)

4. استفادۀ از موسيقى غربى، به گونه اى كه در شنونده ايجاد گرايش به فرهنگ غرب كند، چه حكمى دارد؟

جواب: موسيقى غربى با موسيقى غيرغربى، از لحاظ مناط حرمت، فرقى ندارد. مناط حرمت در همۀ اينها يك چيز است. امّا اگر موجب گرايش به فرهنگ غرب هم شود، اين يك عنوان ثانوى است. اگر فرض كنيم موسيقى غربى اى وجود داشته باشد كه لهوى نباشد، يعنى فى نفسه مناط

ص: 124

حرمت در آن نباشد، امّا گرايش به فرهنگ غرب ايجاد كند، به خاطر اين عنوان ثانوى، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 323، ص 2)

5. با توجّه به اين كه يكى از وظايف دستگاه هاى تبليغاتى و رسانه اى، معرفى خوب ها و بدها به منظور تشويق به خوبى ها و نهى از بدى هاست، با توجّه به اين، اجرا، نمايش و پخش موسيقى حرام به قصد معرفى و بالا بردن بينش مردم براى جلوگيرى بهتر از مفاسد بعدى چه حكمى دارد؟

جواب: موسيقى لهوى مضّل بى شك حرام است. اين انگيزه كه ما بخواهيم مردم را به نوع موسيقى حرام آشنا كنيم، دليل بر جواز عمل نمى شود.

(مكاسب محرمه، ج 323، ص 3)

6. آيا مى توان مصرف موسيقى حرام را براى امرى مهم تر، همچون مقابله با هجوم فرهنگى و سياسى غرب براى مدّتى يا براى مردم منطقه اى جايز دانست؟

جواب: اين تشخيص، تشخيص غلطى است؛ اينكه تصوّر كنيم حرامى را مدتى در جامعه رواج دهيم، به خيال اينكه بعد از مدتى، آن را جمع مى كنيم و آن تهاجم فرهنگى هم انجام نمى گيرد، از خطاهاى فاحش است. متأسفانه گاهى بين اهل فرهنگ نيز چنين تدبيرهاى غلطى ديده مى شود.

(مكاسب محرمه، ج 323، ص 4)

7. اجراى موسيقى حلال يا پخش آن از صدا و سيما در روزهاى سوگوارى چه حكمى دارد؟

جواب: اگر عرفاً از اين عمل، هتك فهميده شود، مسلّماً حرام است؛ مثلاً اگر شب عاشورا آهنگى پخش شود كه در فرهنگ عمومى مردم، هتك حرمت تلقّى شود، اين موسيقى حرام است. امّا اگر هتك حرمت تلقّى نشود، فى نفسه امر محرّمى نيست. اگرچه بهتر است تا جايى كه امكان دارد، اين چيزها را از ساحت مراسم دينى دور كنند.

(مكاسب محرمه، ج 323، ص 5)

8. بعضى از راديوهاى فارسى زبان كه از سوى بيگانگان هدايت مى شوند، با برقرارى ارتباط با مخاطبان داخل كشور، اقدام به پخش آهنگ هاى درخواستى مى كنند كه بيشتر مربوط به دورۀ طاغوت است؛ شنيدن اين آهنگ ها در نظام اسلامى چه حكمى دارد؟

جواب: چنانچه موسيقى لهوى است، فرقى نمى كند كه انسان آن را در جمهورى اسلامى بشنود يا در غيرجمهورى اسلامى، در مسجد بشنود يا در خيابان؛ موسيقى لهوى حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 323، ص 6)

9. ارائۀ نوحه ها همراه با آهنگ هاى موزون به صورت زنده يا نوار كاست چه حكمى دارد؟

ص: 125

جواب: صِرف موزون بودن، يعنى منطبق بودن بر يكى از آهنگ ها و الحان موسيقى، به هيچ وجه مناط حرمت نيست. بلكه مناط لهوى بودن آن است كه مضل عن سبيل الله باشد. اگر آهنگى، لهوى مضل باشد، چه در نوحه و روضه باشد و چه در غير روضه، حرام است. نوحه و روضه بودن موجب نمى شود كه از حرمت خارج شود.

(مكاسب محرمه، ج 317، ص 10 و 11)

10. آيا گوش دادن موسيقى به منظور مداوا موجب حلّيت آن مى شود؟

جواب: خيلى از عقلاى عالم تصور مى كنند موسيقى براى زندگى، مانند هوا و آب ضرورى است؛ اين مطلب صحيح نيست؛ هر چند براى بعضى بيمارى ها به كار مى رود و شفابخش است. ولى اين دليل نمى شود كه موسيقى حلال شود. بلى استعمالِ اين حرام در صورت اضطرار جايز است؛ مثل استعمال خمر براى مرض. اگر بيمارى اين خمر را استعمال كرد، دليل بر حليت خمر نيست! معنايش اين است كه اين عمل محرّم براى اين شخصِ خاص جايز است، نه اينكه به طور مطلق جايز باشد.

(مكاسب محرمه، ج 299، ص 9)

11. آيا حكم سازهاى دستى و الكترونيكى، ايرانى و غربى، با هم فرق دارد؟

جواب: خير، فرنگى يا ايرانى بودن، قديمى يا جديد بودن، دستى يا الكترونيكى بودن فرقى ندارد؛ مناط حرمت و حليت در همۀ آلات موسيقى يكسان است.

(مكاسب محرمه، ج 318، ص 10)

بعضى گمان مى كنند موسيقى فرنگى، حرام و موسيقى اصيل ايرانى، حلال است. درحالى كه چنين نيست، بلكه گاهى به عكس است.

(مكاسب محرمه، ج 313، ص 6)

12. حكم زدن دايره در عروسى چيست؟

جواب: فرقى بين عروسى و غير عروسى نيست؛ چون دايره از آلات موسيقى است؛ چه حلقه دار باشد و چه بدون حلقه. لذا اگر كيفيت زدن آن، لهوى باشد، حرام است؛ چه در عروسى باشد و چه در غير عروسى و اگر غير لهو باشد، چه در عروسى باشد و چه غير عروسى، حلال است.

(مكاسب محرمه، ج 321، ص 3)

13. گاهى خانم ها در مجالس عروسى با ظرفى مانند تشت يا قابلمه موسيقى مى زنند، موسيقى با اين وسايل چه حكمى دارد؟

جواب: هيچ فرقى بين اين وسايل و دف نيست. كسانى هستند كه، ظرف هاى شيشه اى را با

ص: 126

محتواى آب متغير پهلوى هم مى گذارند و با وسيله اى روى آن مى زنند، در اين صورت هم فرقى نمى كند و اين همان موسيقى است. اگر آهنگ، آهنگ لهوى باشد، حرام است و اگر غيرلهوى باشد، حرام نيست. بنابراين فرقى بين آلات لهو حقيقى و آنچه به جاى آلات لهو استفاده مى شود، نيست.

(مكاسب محرمه، ج 321، ص 4)

ص: 127

درس 31 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (25)

گفتار نوزدهم: رقص
معناى رقص و فرق آن با حركات ورزشى

رقص عبارت است از حركاتى كه بر اساس لعب و بازى به اندام مى دهند. لذا اگر بر اساس لعب نباشد، بلكه بر اساس نظمِ داراى غايت و هدف باشد، رقص نيست؛ مثل اجراى كاتا در ورزش هاى رزمى كه اگرچه زيباست، اما رقص نيست. يا حركات ژيمناستيك يا نرمش هاى زورخانه اى. بنابراين مقوّم مفهوم رقص، لعب بودن حركات است.

(مكاسب محرمه، ج 324، ص 2)

رقصى حرام است كه مظهر لهو باشد

هر رقصى حرام نيست، بلكه آن رقصى كه مظهر لهو است، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 25، ص 5)

مصاديقى از رقص لهوى و غير لهوى

1. تبديل كردن جلسۀ عروسى يا غير عروسى زنانه به جلسۀ رقص، به گونه اى كه يكى پس از ديگرى بلند شود و مفصلاً برقصد، اين رقص محل اشكال است. لذا احتياط واجب اين است كه اين نوع رقص انجام نگيرد؛ حتّى در مجالس زنانه. (آنجايى كه مستلزم حرام، يا مهيج شهوت، يا در مقابل نامحرم باشد، بحث ديگرى است؛ چه زن در بين زنان، چه مرد در بين مردان). پس، از

ص: 128

مواردى كه اثر لهويت در آن بارز است، اين است كه در مجلس زنانه در رقصيدن زنان اغراق كنند؛ به طورى كه مجلس را به مجلس لهو تبديل كنند؛ اين محل اشكال است و به احتياط واجب، حرام است.

اما اگر مثلاً در مجلس زنانه به خواهر داماد يا خواهر عروس اصرار مى كنند كه حركتى كند و بنشيند، با اينكه رقص هم صدق مى كند، امّا اين رقص حرام نيست.

2. لهويت رقصيدن مرد در مقابل مردان روشن تر است؛ چون رقص زن در مجالس زنانه متعارف است؛ به خصوص در مجالس عروسى، كه خيلى جنبۀ لهويت آن محسوس نيست. امّا رقصيدن مرد در بين مردان، از مصاديق لهو است.

بنابراين رقصى كه به طور قطع از مصاديق لهو است، مثل همان مثال هايى كه بيان شد، بنابر احتياط حرام است. اما رقص هايى كه از اين قبيل نباشد، مثل رقص زن در مقابل شوهر، لهو مضلّ نيست. همچنين رقص زن در مجالس زنانه، به گونه اى كه صدق عنوان لهو نكند، حرام نيست، والله العالم.

(مكاسب محرمه، ج 325، ص 6)

نكته

رقصى كه مستلزم حرام يا مهيج شهوت يا در مقابل نامحرم باشد، حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 325، ص 6)

ص: 129

درس 32 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (26)

گفتار بيستم: كمك به ظالم
اشاره

كمك به ظالم دو فرض دارد:

1. كمك به ظالم در ظلمى كه مى كند:
اشاره

هر چيزى كه از نظر عرف، كمك به ظالم محسوب شود، حرام است؛ چه كمك مستقيم باشد، مانند اينكه ظالمى بخواهد فردى را شلاق بزند و كسى به او كمك كند، مثلاً شلاق به دستش دهد، يا اين مظلوم را نگه دارد تا او كتك بزند. اين كمك مستقيم است، و چه كمك غير مستقيم باشد؛ مثل اينكه ظالم در اثناى كار ظالمانه اش، تشنه شود و شما به او آب دهيد تا تشنگى اش فرو نشيند و به ظلمش ادامه دهد.

از مصداق هاى متداول و رايج امروزى، كمك تبليغاتى است؛ مثل تبليغ براى كشتن شيعيان. يا مثل اينكه كسى در فكر ترور باشد و ديگرى با نقشه كشيدن او را راهنمايى كند. اين هم كمك به ظالم است.

همچنين اگر عده اى بخواهند جلوى ظلم را بگيرند و ديگرى كار ظالم را توجيه كند؛ مثل فتوا به جواز قتل حضرت سيدالشهداء (ع)، همۀ اينها معونه محسوب مى شود؛ چون عرف اينها را كمك به ظلم مى داند.

(مكاسب محرمه، ج 447، ص 8)

ص: 130

مراد از ظالم فقط اميران و حاكمان نيستند

در حرمت كمك به ظالم فرق نمى كند كه ظالم در محيط اجتماعى ظلم كند، مثل حاكم يا مدير ظالم، يا در محيط كسب و كار ظلم كند، يا در محيط خانواده، مثل شوهرى كه به زنش ظلم مى كند يا برادرى كه به برادر يا خواهرش ظلم مى كند و...؛ يارى كردن ظالم در همه اين موارد حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 448، ص 4)

2. كمك به ظالم در غير ظلم

چنان كه بيان شد، مراد از ظالم در قسم اوّل، مطلق ظالم است. اما در قسم دوم، ظالم به معناى خاص است، نه مطلق ظالم؛ زيرا اگر بگوييم كه اعانت اين اشخاص حتّى در مباحات هم حرام است، نظام معاش به هم خواهد ريخت؛ چراكه ممكن است از هر كسى در زمانى، ظلمى سر زند. پس مراد از ظالم در اين قسم، ظالمى است كه پيشه و شيوه كار او ظالمانه است؛ مثل حاكمان جور و عوامل و ايادى آنها. يا سارقان و كسانى كه كارشان ظلم است و غير ظلم از آنها سرنمى زند، مگر به ندرت.

(مكاسب محرمه، ج 449، ص 3)

آنچه حرام است اين است كه كمك به نحوى باشد كه يا مستقيماً به ظلم او كمك كند، يا غير مستقيم.

(مكاسب محرمه، ج 451، ص 8)

مثلاً به گونه اى به او كمك شود كه در جامعه آبرومند، و كارهاى او از طرف مردم موجّه شود. يا اطلاعات امنيتى به او كند. يا به او كمك هاى مالى كند. يا به نحوى با او همكارى كند كه قدرت و شوكت او توسعه يابد. اينها كمك مستقيم به ظلم نيست؛ چون معلوم نيست اين دستگاهِ اطلاعاتى هميشه ظلم كند. حتى ممكن است هرگز ظلم نكند. امّا موجب تجهيز اين ظالم مى شود كه اين تجهيز و تقويت ظالم و گسترش شوكت و حكومت ظالم، زمينه را براى ظلم او فراهم مى كند. اين نوع كمك نيز حرام است.

(مكاسب محرمه، ج 454، ص 3)

ص: 131

درس 33 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (27)

گفتار بيست ويكم: تصوير
اشاره

تصوير كه شامل نقاشى و مجسّمه سازى مى شود، يكى از مباحث مطرح در زمان ماست كه با توجه به ذى روح بودن يا نبودن آن، به چهار دسته تقسيم مى شود:

1. تصوير مجسّم و جاندار باشد.

2. مجسّم، ولى غير جاندار باشد.

3. غير مجسّم و جاندار باشد؛ مثل نقاشى انسان و حيوان.

4. غير مجسّم و غير جاندار باشد؛ مثل نقش درخت و امثال آن.

حليت صورت چهارم واضح است.

(مكاسب محرمه، ج 148، ص 2 و 4)

ساخت، حفظ و خريد و فروش تصوير جاندار

تصوير، اعمّ از مجسّم و غير مجسّم فى نفسه، حرمتى ندارد، مگر آنكه با ملازماتى كه ممنوع است، همراه باشد كه به خاطر اين ملازمات حرام خواهد شد؛ مانند تصويرى كه ممكن است انسان را با خطر كفر و شرك مواجه كند يا صُوَرى كه در آن تهتّر جنسى وجود دارد؛ مثل تصاوير زنان و مردان عريان.

(مكاسب محرمه، ج 152، ص 7 و ج 156، ص 10)

ص: 132

مسئله

1. مجسمه سازى و نقاشى، حتى از حيوان يا انسان با هيئت كامل، به خودى خود حرام نيست؛ مگر اينكه فرهنگ ضد دينى را ترويج كند.

2. مرمت و بازسازى تابلوهاى هنرى حتى اگر مربوط به ساير اديان، مثل مسيحيت و... يا مشتمل بر نقش حضرت عيسى و مريم (ع) باشد، جايز است؛ به شرط آنكه موجب باطل يا گمراهى يا هر گناه ديگرى نگردد.

(اجوبة الاستفتائات، س 1229)

3. خالكوبى حرام نيست. به شرط آنكه ترويج فرهنگ غيراسلامى نشود. وضو و غسل آن هم صحيح است.

(اجوبة الاستفتائات، س 1228)

4. معامله مجسمه جايز است؛ مگر عنوان حرام ديگرى در كار باشد.

ص: 133

درس 34 فصل چهارم معامله با عمل محرّم (28)

گفتار بيست ودوم: ربا
اشاره

ربا از گناهان كبيره بوده و حرمت آن از ضروريات دين است. از امام رضا (ع) نقل شده است:

اعْلَمْ يرْحَمُكَ اللَّهُ أَنَّ الرِّبَا حَرَامٌ سُحْتٌ مِنَ الْكَبَائِرِ وَ مِمَّا قَدْ وَعَدَ اللَّهُ عَلَيهِ النَّارَ فَنَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْهَا وَ هُوَ مُحَرَّمٌ عَلَى لِسَانِ كُلِّ نَبِى وَ فِى كُلِّ كِتَابٍ (1)

خدا رحمتت كند! بدان كه ربا حرام و از گناهان كبيره است و از چيزهايى است كه خداوند به آن وعده عذاب داده است. پس پناه مى برم به خدا از ربا، و ربا را همه پيامبران و همه كتب آسمانى حرام كرده اند.

اقسام ربا

1. رباى قرضى: بحث رباى قرضى، در بحث قرض خواهد آمد.

2. رباى معامله اى: معامله اى كه شرايط ذيل در آن باشد، ربوى است.

شرايط رباى معامله اى

1. عرفاً يك جنس در مقابل چيزى از همان جنس معامله شود.

ص: 134


1- . بحارالانوار، ج 100، ص 122

2. جنس مورد نظر، وزن كردنى يا پيمانه كردنى باشد. به خلاف آنچه با مشاهده يا شمردن فروخته مى شود.

3. جنس فروخته شده كمتر يا بيشتر از عوض آن باشد.

توضيحاتى در مورد هم جنس بودن عوضين

1. گندم و جو از يك جنس است. بنابراين فروش صد كيلو گندم در عوض پنجاه كيلو جو، ربا و حرام است. اما در باب زكات، اين دو از يك جنس نيست تا نصاب يكى با ديگرى تكميل شود.

2. هر اصلى با آن چيزى كه از آن به دست مى آيد، از يك جنس محسوب مى شود؛ مانند كنجد و روغن آن، شير و پنير يا دوغ، خرما يا انگور و سركه آن، و همچنين دو چيزى كه از يك اصل به دست مى آيد، يك جنس محسوب مى شود؛ مانند پنير و كشك.

3. شير گاو و شير گوسفند از يك جنس نيست؛ چون از دو نوع حيوان گرفته مى شود. همچنين گوشت گوسفند با گوشت گاو از دو جنس است. لذا مى توان دو كيلو گوشت گاو يا شير آن را در عوض يك كيلو گوشت يا شير گوسفند خريدارى كرد.

4. در صورتى كه اصل از چيزهاى وزن كردنى يا پيمانه كردنى باشد، ولى چيزى كه از آن به دست آمده شمردنى باشد يا به عكس، تفاضل يكى بر ديگرى جايز است؛ مثلاً فروش يك كيلو پنبه يا كتان در عوض دو پيراهن.

جدول مثال هاى معامله ربوى

ص: 135

احكام ربا

1. ربا حرام است و اضطرار و ناچارى دليل جواز معامله ربوى نيست و مقايسه آن با خوردن مردار در حال اضطرار صحيح نيست. (1622)

2. معامله ربوى باطل است؛ يعنى هر يك از متعاملين مالك آن چيزى كه در معامله ربوى به دست آمده، نمى شوند و بايد آن را به مالكش برگردانند.

3. تفاوت در مرغوب و نامرغوب بودن موجب جواز تفاضل در مقدار نمى شود. لذا جايز نيست يك كيلو گندم مرغوب در عوض دو كيلو گندم نامرغوب معامله شود.

4. اگر هر دو جنس به يك وزن باشد يا در چيزهايى كه پيمانه اى است به يك حجم باشد، اما مشترى يا فروشنده شرط كند طرف مقابل كارى براى او انجام دهد، حكم ربا را دارد.

5. ملاك در وزنى يا پيمانه اى بودن جنس، شهر معامله است. لذا در شهرى كه اين چنين نيست، ربا نيست.

6. ربا اختصاص به بيع ندارد و شامل معاملات ديگر هم مى شود.

7. ربا بين پدر و فرزند (چه پسر و چه دختر) و همچنين بين زن و شوهر اشكال ندارد. اما بين مادر و فرزند جايز نيست. (1624)

* تمرين

1. آيا در صورت رضايت طرفين، معامله ربوى جايز است؟

2. ملاك در وزن يا پيمانه اى بودن هر جنس چيست؟

3. شرايط رباى معامله اى را بيان كنيد.

4. آيا ربا در غير معاملات نيز وجود دارد؟

5. حكم ربا چيست؟

6. در معامله كردن روغن حيوانى و پنير، چرا بايد شرايط ربوى نبودن لحاظ شود؟

ص: 136

بخش دوّم معاملات جايز

اشاره

ص: 137

ص: 138

درس 35 فصل اول خريد و فروش (1)

گفتار اول: شرايط صحّت معامله
1. شرايط جنس و عوض آن
اشاره

الف) مقدار آن (وزن، پيمانه، شماره و مانند اينها) به هر نحوى كه متداول و متعارف است، معلوم باشد؛ مگر موارد به خصوصى.

ب) قابل تحويل باشد. بنابراين فروختن اسبى كه فرار كرده صحيح نيست؛ مگر اينكه مشترى بتواند آن را بگيرد.

ج) مشخص بودن جنس و عوض و همچنين مشخص بودن خصوصياتى كه در جنس يا عوض وجود دارد كه به واسطه آن خصوصيات، ميل مردم به معامله فرق كند.

د) كسى در جنس يا عوض آن حقّى نداشته باشد؛ مثلاً در گِرو و رهن كسى نباشد.

ه -) بنابر احتياط، مبيع از اعيان (جنس) باشد؛ هرچند اگر منفعت، عمل يا حق هم باشد اشكال ندارد. و عوض (ثمن) جايز است منفعت، عمل يا حق قابل نقل و انتقال باشد؛ مانند حق تحجير يا اختصاص. اما حق قابل اسقاط و غير قابل نقل، مانند حق شفعه و خيار، محل اشكال است.

مسئله

وقف قابل خريد و فروش نيست؛ مگر مواردى كه در بحث وقف بيان مى شود. (1522)

ص: 139

2. شرايط فروشنده و خريدار
الف) بلوغ(1)

الف) بلوغ(1)

معامله با بچه نابالغ باطل است؛ هرچند مميز و با اذن ولى او باشد. مگر آنكه مبيع از چيزهاى كم ارزشى باشد كه معامله آن براى بچه ها متعارف است. يا اينكه بچه فقط واسطه اى است كه پول را به فروشنده و جنس را به خريدار مى رساند يا به عكس.

ب) عقل
ديوانگى
مسئله

صرف اينكه طبق معاينات پزشكى كسى درك و هوش پايينى داشته باشد، موجب نمى شود از تصرف در اموالش منع شود. بلكه همين كه عرفاً عاقل باشد، كافى است. (1892)

ج) ممنوع از تصرف نبودن
يك - سفيه نبودن:

سفيه كسى است كه مال خود را در كارهاى بيهوده اى كه هيچ غرض عقلايى ندارد، مصرف مى كند. گفتنى است كه سفيه غير از ديوانه است. در مورد صاحب اختياران سفيه (اولياى تصرف) در بخش هاى بعدى(2) سخن به ميان خواهد آمد.

دو - مفلس (ورشكسته اقتصادى) نبودن

منظور از مفلس از نظر شرعى كسى است كه اموال او - به جز آنچه مورد نياز و در شأن اوست،

ص: 140


1- . علائم بلوغ در جلد اول رساله آموزشى (درس اول - بحث تقليد) بيان شده است.
2- . درس 37 (اولياء تصرف)

از قبيل مسكن، اتومبيل، لوازم منزل و... - در حدى نيست كه بتواند بدهى هايش را بپردازد و طلبكاران نيز به حاكم شرع شكايت كرده اند و حاكم او را ورشكسته اعلام نموده و از تصرف در اموالش منع كرده است.

د) قصد جدى داشتن
اشاره

منظور آن است كه به شوخى يا در خواب يا سهوى يا بدون قصد، معامله نكرده باشند.

استفتاء

اگر كسى ادعا كند كه به شوخى معامله كردم و شرعاً نتواند در دادگاه ثابت كند، ادعاى او پذيرفته نمى شود.

ه -) مجبور نبودن (اختيار)

اگر شخص از طرف يك قدرت ديگرى تهديد شود يا تحت فشار قرار گيرد تا معامله اى كند، و اين شخص براى دفع ضرر يا حرج، اين معامله را انجام دهد، چنين معامله اى باطل است؛ مگر اينكه بعد از برداشته شدن اجبار و اكراه، اجازه آن را بدهد. اين تهديد ممكن است در مورد وابستگان انسان يا اموال، آبرو و جان باشد و انسان به خاطر رفع تهديد، مجبور به پذيرش معامله شود.

توضيح:

1. هر اجبارى معامله را منوط به اجازه شخص مجبور نمى كند، بلكه اگر اجبار كردن او به حق باشد، معامله نافذ است؛ مثلاً اگر اجبار از طرف دولت يا به حكم حاكم در مورد فروش خانه يا لوازم آن به حق باشد، خريد اين خانه و وسايل آن توسط ديگران جايز است. (1475)

2. اگر كسى از روى ضرورت چيزى را فروخت، حتى زير قيمت، اين معامله صحيح و نافذ است. ولى ديگران از نظر اخلاقى نبايد از اين موقعيت سوء استفاده كنند. (1477)

لذا مجبور بودن يا نبودن در اين فصل به معناى آنچه در بين مردم رايج است، نيست.

ص: 141

* تمرين

1. آيا قيمت معامله را مى توان حين معامله قطعى نكرد؟ توضيح دهيد:

2. اگر نتوان جنس را به مشترى تحويل داد، چه بايد كرد؟

3. شرايط كلى جنس و عوض را نام ببريد.

4. توضيح دهيد در چه شرايطى ديوانگى مانع تصرف در اموال مى شود؟

5. منظور از قصد جدى در معامله چيست؟

6. سفيه كيست و چه تفاوتى با ديوانه دارد؟

7. شرايط كلى فروشنده و خريدار را بيان كنيد.

8. در چه صورتى با وجود مجبور بودن شخص، معامله او نافذ است؟

9. آيا معامله كسى كه به دارويى نياز دارد و به علت گرانى فراوان آن، تمايلى به خريد آن ندارد، اما براى نجات جان بيمارش آن را مى خرد، نافذ است يا داروخانه بايد رضايت او را جلب كند؟

10. اگر شخصى به خاطر تهديد جانى يا مالى، مجبور به فروش ملكش شود و مشترى نيز آن را به شخص ثالث بفروشد و او نيز به فرد چهارم، آيا مالك اول حق دارد اعلام عدم رضايت كند؟

ص: 142

درس 36 فصل اول خريد و فروش (2)

و) مالك يا صاحب اختيار بودن

اگر كسى مالك اصلى يا صاحب اختيار مال نباشد و آن مال را به عنوان مبيع يا ثمن در معامله اى قرار دهد، با توجه به كلى و جزئى بودن عوضين، احكام خاصى دارد:

يك - مبيع مال غير است:
اشاره

اول - مبيع كلى است؛ مثلاً مشترى ده كيلو برنج مى خواهد و مشخص نمى كند كدام ده كيلو را مى خواهد و فروشنده موقع تحويل، مال غير را به او تحويل دهد:

فروشنده از طرف خودش معامله را انجام مى دهد.← معامله نافذ است و اگر از جنسى كه اختيار آن را ندارد به مشترى بدهد، صاحب اصلى مى تواند آن را از طرفين معامله، هركدام كه بخواهد، مطالبه كند. اما فروشنده بايد جنس را با آن مشخصات معين شده، به مشترى بدهد.

فروشنده از طرف مالك اين معامله را انجام مى دهد، در حالى كه اذن هم ندارد.← در صورتى كه مالك اجازه ندهد، معامله باطل است.

دوم - مبيع جزئى است (جنس مشخص و معينى مثل اين كتاب، اين ماشين، اين خانه).← صحت معامله منوط به اجازه صاحب اصلى است كه اگر اجازه دهد، نافذ مى شود.

ص: 143

در صورتى كه صحت معامله متوقف بر اذن مالك باشد:

1. گرفتن عوض را هم توسط فرد فضولى اجازه دهد.← چيزى از مشترى نمى تواند مطالبه كند.

2. اجازه ندهد← مالك مى تواند عوض را از مشترى مطالبه كند.

يعنى اگر مالك اصلى، علاوه بر امضاى اصل معامله، رضايت دهد كه پول جنس او به شخص فضولى داده شود، مالك نمى تواند به مشترى بگويد پول مرا پرداخت كن. اما اگر فقط اصل معامله را اجازه داده است، مى تواند از مشترى پول جنس را طلب كند.

مسئله

اگر شخصى مال ديگرى را بدون اجازه مالك بفروشد و پول آن را صرف احتياجات خود كند و پس از گذشت زمان زيادى بخواهد عوض آن را به صاحب مال بدهد، بايد به ترتيب ذيل عمل شود:

1. اگر مالك بعد از اجازه بيع، اجازه قبض ثمن را هم بدهد← بايد همان مبلغى را كه به عنوان ثمن (مثلاً پول) از مشترى گرفته، به مالك بدهد و اگر تلف شده، مثل يا قيمت آن را بپردازد.

2. اگر مالك، اصل فروش را ردّ كند:

الف) برگرداندن عين مال به مالك اصلى ممكن است← بايد مشترى يا هر كسى كه مال در دست اوست، همان را به مالك برگرداند.

ب) برگرداندن عين مال به مالك اصلى ممكن نيست← بايد مشترى يا هر كسى كه مال دست اوست، مثل يا قيمت مال را به مالك برگرداند.

نكته

بنابر احتياط واجب بايد تورّم را هم حساب كنند و در مورد آن با هم توافق نمايند. (1483)

براى مثال در مسئله فوق، اگر مالك دو سال بعد از اين ماجرا مطلع شد و اجازه داد، در اين صورت فروشنده فضولى نبايد فقط همان قيمت دو سال پيش كه مثلاً صد هزار تومان بوده، بپردازد. بلكه با محاسبه تورم بايد توافق نمايند كه مبلغى بيشتر، به مالك پرداخت شود.

ص: 144

دو - ثمن مال غير است:

در بيشتر موارد، چيزى كه مقابل جنس خريدارى شده (ثمن معامله) پرداخت مى شود نيز كلى است؛ مثلاً فروشنده مى گويد صد گرم پنير هزار تومان است؛ چنين نيست كه فروشنده يا خريدار اسكناس هزار تومانى خاصى در نظر داشته باشند. بلكه هر هزار تومانى كه پرداخت شود، كافى است. البته مواردى هم هست كه جنس فروخته شده جزئى است؛ مثل فروش ماشين معينى در مقابل فلان زمين معين.

نكته

اكنون ابتداى همين درس را (قسمت الف) مرورى كنيد و به جاى كلمه "جنس يا مبيع" لفظ "ثمن" را و به جاى "مشترى" كلمه "فروشنده" و به جاى فروشنده "مشترى" قرار دهيد؛ همان احكامى كه در آن قسمت بيان شد، در اينجا نيز همان حكم جارى است.

* مثال 1: اگر كسى زمينى را با عين مال شخص ديگرى خريده باشد، در صورتى كه صاحب مال، معامله را اجازه دهد، بيع از طرف او واقع مى شود و خريدار حقى در آن ندارد و اگر اجازه ندهد، بيع باطل است. (1482)

اين مسئله در استفتاء فوق در مورد معامله جزئى است. "عين مال شخص ديگرى" آن است كه مثلاً زمين به خصوصى يا اتومبيل سوارى و امثال آن باشد.

اكنون به ادامه مثال توجه كنيد:

* مثال 2: برخلاف زمانى كه زمين را براى خودش و در ذمّه بخرد و سپس پول آن را از مال شخص ديگرى بدهد، در اين صورت زمين، ملك خود او خواهد بود. ولى پول آن را به فروشنده بدهكار است و ضامن مال شخصى كه پول او را به فروشنده داده است نيز مى باشد. بر فروشنده هم واجب است آنچه به عنوان قيمت زمين در اول معامله دريافت كرده، به مالك اصلى آن برگرداند. (1482)

ص: 145

شك در مالك بودن يا صاحب اختيار بودن فروشنده يا خريدار

معامله چيزى را كه شك داريم فروشنده يا مشترى صاحب اختيار آن است يا نه(1)، صحيح است؛ چون اين مال هم اكنون در دست اوست. البته اگر بعداً ثابت شود كه مثلاً اين مال دزدى بوده، بايد از صاحب اصلى آن كسب تكليف كرد و در صورت عدم اجازه، آن را به او برگرداند و اگر از بين رفته، مثل يا قيمت آن را بازگرداند. (1528) و (1522) و (1521).

* مثال: يك شركت تعاونى زمينى را بين اعضا تقسيم نموده و پول آن را از اعضاء گرفته و مدعى است كه از فلان شخص خريده است. اگر آن شخص ادعا كند كه تعاونى بدون رضايت او چنين تصرفى كرده است، در اينجا كسانى كه زمين را تحت سلطه دارند (مثلاً تعاونى) اگر مدعى اند كه معامله شرعى بوده و يقين بر خلاف آن وجود ندارد، اشكالى در تصرف و تقسيم آن اراضى نيست. (1546)

چند مثال براى مال مشكوك

ادعاى مالكيت به تنهايى چيزى را ثابت نمى كند، بلكه در دعاوى، مدعيان بايد دليل محكمه پسند، مانند دو شاهد عادل و... ارائه نمايند و الّا ادعاى آنان اثرى ندارد.

* مثال 1: اگر كسى مدعى شود كه جنس فروخته شده، مال او بوده است و بايد براى فروشش از او اجازه مى گرفتند، اين ادعا بدون ثابت شدن در محكمه اثرى ندارد؛ زيرا فروشنده نسبت به جنس سلطه داشته و بايد شخص مدعى دليل اقامه كند؛ نه فروشنده. (1881)

* مثال 2: صرف اينكه سند رسمى به نام كسى باشد، دليل بر مالكيت شرعى او نيست. لذا اگر فردى سند رسمى زمينى را به نام فرزندش صادر كند، ولى هنوز در اختيار پدر است، پس از به سن بلوغ رسيدن فرزند، وى نمى تواند مدعى شود كه زمين مال پدرم نيست و مال خودم است. (1882)

* مثال 3: اگر زمين يا جنسى به حكم حاكم شرع (مجتهد جامع الشرايط) يا مطابق مقررات

ص: 146


1- . مثلاً احتمال زيادى وجود دارد كه اين مال دزدى باشد.

جمهورى اسلامى از مالك قبلى گرقته شود يا معلوم نباشد كه قبلاً مالك داشته يا نداشته، تصرّف در آن زمين ارتباطى به مالك قبلى يا ديگر مدعيان نخواهد داشت و ساخت مسجد و نماز در آن جايز است. (1884)

* تمرين

1. معامله كلى چه تفاوتى با معامله جزئى دارد؟

2. اگر در معامله كلى، مبيع كلى باشد و از مال ديگرى، بدون اجازه وى، به مشترى جنس داده شود، چه بايد كرد؟ آيا معامله نافذ است؟

3. يك مثال براى معامله اى كه فقط ثمن معامله كلى باشد، بيان كنيد.

4. اگر در معامله جزئى مالك اصلى، معامله فضولى را اجازه ندهد، چه بايد كرد؟

5. آيا سند رسمى دليل مالك بودن شرعى افراد است؟ در چه صورتى مالك شرعى خواهد بود؟

6. حكم زمين هاى مصادره اى پس از انقلاب چيست؟

ص: 147

درس 37 فصل اول خريد و فروش (3)

گفتار دوم: اولياى تصرف
اشاره

در فقه شيعه، افرادى ممنوع از تصرف در اموال خود هستند كه اصطلاحاً به آنان محجور گفته مى شود. افراد محجور عبات اند از:

1. كودك غير بالغ (صغير)

2. سفيه (كسى كه مال خود را در كارهاى بيهوده و غير عقلايى صرف مى كند.)

3. ديوانه

4. مفلس (ورشكسته اقتصادى)

كسانى كه حق تصرّف در اموال افراد مذكور را دارند، عبارت اند از:
1. ولى كودك غير بالغ:

پدر و جد پدرى و در نبود آنان، قيمى كه با وصيت آنان مشخص شده، ولى است و در صورت مشخص نشدن قيم، ولايت با حاكم شرع است و در غير اين موارد، با مؤمنين است و احتياط واجب بايد عادل باشند.

ص: 148

2. ولى سفيه:

الف) اگر از دوران كودكى سفيه بوده و با همان حال بالغ شده← حكم آن مانند كودك غير بالغ است.

ب) بعد از بلوغ سفيه شده← حاكم شرع ولى اوست.

3. ولى ديوانه:

الف) عارض شدن جنون، قبل از بلوغ است← حكم كودك غير بالغ را دارد.

ب) عارض شدن جنون، بعد از بلوغ است← ولايت با حاكم شرع است. لكن احتياط آن است كه پدر و جد پدرى نيز موافقت كنند.

4. ولى ورشكسته:

حاكم شرع با شرايط مفصلى كه در كتب فقهى آمده است، ولى اوست.

جدول اولياى تصرف

آنچه بيشتر به آن مى پردازيم، ولايت كودك نابالغ است كه بيشتر از موارد ديگر داراى كاربرد است: (1493) و (1491)

ص: 149

نحوه تصرف اولياء در اموال صغير:

1. پدر و جد پدرى: تصرفات آن دو نبايد مفسده اى براى كودك داشته باشد؛ هرچند احتياط مستحب رعايت مصلحت نيز مى باشد.

2. قيم: بايد تصرفات او مصلحتى را براى كودك داشته باشد.

3. حاكم شرع: تصرفات او بايد مصلحتى براى كودك داشته باشد؛ هرچند احتياط آن است به تصرفى اكتفا شود كه اگر انجام ندهد، موجب ضرر به كودك مى شود.

حكم تصرفات در اموال كودك نابالغ

1. توسط ولى يا قيم شرعى:

الف) تصرف مجاز← نافذ است.

ب) عدم رعايت تصرف مجاز← حرام و باطل است و حاكم بايد آنان را منع كند.

2. توسط غير ولى يا قيم شرعى:

الف) با اجازه ولى يا قيم شرعى:

يك - تصرف مجاز← نافذ است.

دو - عدم رعايت تصرف مجاز← حرام و باطل است و حاكم در صورت اطلاع بايد آنان را منع كند.

ب) بدون اجازه ولى يا قيم شرعى:

يك - تصرف مجاز← حرام است، اما با اجازه ولى يا قيم يا خود كودك بالغ غيرمحجور، معاملات قبلى نافذ است.

دو - عدم رعايت مصلحت← حرام و باطل است.

وظايف ولى

1. ولايت بر صغار به معناى لزوم تسليم اموالشان به ولى و محروميت آنان از استفاده از اموال تا رسيدن به سن بلوغ نيست. بلكه به معناى لزوم نظارت ولى بر آنان و اموالشان و مسئوليت او درباره حفظ اموالشان است و تصرف در اموال آنان هم موقوف بر اذن اوست و بر ولى هم واجب

ص: 150

است كه از اموال صغار به مقدار نياز و شأنشان به آنان بپردازد. (1513)

2. ولى يا قيم كودك نابالغ وظيفه ندارد اموال وى را به كار بيندازد تا براى كودك سودآور باشد و اگر چنين كرد، همه درآمد حاصل، متعلق به كودك است و فقط اجرت اين كار را مى تواند بردارد. (1486)

3. ولى يا قيم حق ندارد از حقوق مالى كودكان نابالغ صرف نظر، يا مالى از آنان را تضييع كند.

4. به دست آوردن مال براى صغير بر عهده ولى يا قيم نيست، اما لازم است اموال او را حفظ كند و تصرفات وى به مصلحت كودك يا عدم مفسده (بنابر آنچه توضيح داده شد) باشد. (1499)

عزل ولى توسط حاكم شرع:

عدالت، شرط ولايت پدر و جد پدرى بر طفل نيست. ولى اگر براى حاكم شرع، هرچند با قرائن حاليه، ثابت شود كه پدر يا جد پدرى باعث ضرر براى طفل خواهند شد، بايد آنها را عزل نموده و از تصرف در اموال منع كند. (1501)

همچنين اگر حاكم شرع بفهمد كه استمرار سرپرستى قيم شرعى به ضرر كودك است، عزل او بر حاكم شرع واجب است. (1498)

نكات:

1. در صورت نبود پدر يا جد پدرى براى تعيين قيم شرعى كودكان، بايد به اداره سرپرستى مراجعه كرد و مادر يا ديگران نمى توانند، خود، اين كار را انجام دهند.

2. كودك نابالغى كه ولى يا قيم شرعى او، چيزى از اموال او را معامله كرده اند يا تصرف نموده اند و به مصلحت كودك هم بوده، بعد از بلوغ حق رد كردن معاملات آنها را ندارد. (1485)

3. كسانى كه ولى يا قيم شرعى صغير نيستند، حق هيچ گونه استفاده اى از اموال صغير را ندارند؛ مگر با اذن ولى يا قيم شرعى او و رعايت مصلحت صغير. (1489)

* مثال: فرض كنيد مردى با همسر شهيدى ازدواج مى كند، آيا تصرف در اموال فرزند شهيد، مثل حقوق و مزاياى بنياد شهيد، توسط اين مرد جايز است؟

پاسخ: تصرف در اموال مخصوص فرزندان صغير، اعم از اينكه براى مصرف هزينه هاى خود آنان باشد يا براى استفاده ديگران، هرچند به مصلحت كودكان باشد،

ص: 151

بايد به اذن ولى شرعى آنان صورت گيرد. (1489)

4. اموالى كه به كودكان نابالغ هديه مى دهند، در صورتى در ملك اين كودكان شرعاً وارد مى شود كه ولى يا قيم شرعى آنان، اين هدايا را براى كودكان قبول كنند. بنابراين تصرف ديگران هم منوط به اذن ولى يا قيم است. (1490)

به نمونه هاى ذيل توجه كنيد:

1. مصرف اموال صغير در هزينه هاى مجلس ترحيم پدر حرام است؛ هرچند ارثيه باشد. مگر آنكه به مصلحت كودك باشد (مثلاً براى حفظ آبروى او لازم باشد).

2. نگرفتن ديه از قاتل پدر بچه صغير و گذشت از او يا نگرفتن ديه از بيمه، حرام است. مگر مصلحت بالاترى در كار باشد. (1492)

توجه

گاهى مصلحت كودك اقتضا مى كند كه با اموال او تجارت كنند و گاهى اقتضا مى كند كه تجارت نكنند.

ولايت در تصرف اموال صغير با حق حضانت و نگه دارى آنان متفاوت است؛ مثلاً ممكن است حق حضانت با مادر باشد و ولى كودك، مثلاً پدر بزرگ يا ديگرى باشد.

* تمرين

1. ولى كودك نابالغ كيست؟

2. در چه صورتى ولايت سفيه با حاكم شرع است؟

3. مؤمنين در چه صورتى ولايت دارند؟

4. تصرّف ولى در اموال نابالغ در چه صورتى نافذ است؟

5. در چه صورتى تصرف در اموال نابالغ، حتى بدون مصلحت وى، باطل نخواهد بود؟ آيا در اين صورت گناهى هم صورت گرفته است؟

6. مهمانى رفتن در منزل افرادى كه پدر و جدّ آنها فوت كرده و نابالغ اند چه حكمى دارد؟

ص: 152

درس 38 فصل اول خريد و فروش (4)

گفتار سوم: انواع خريد و فروش (1)
اشاره

خريد و فروش با توجه به زمان تحويل ثمن و مثمن به يكى از صور ذيل است:

1. نقد: معامله اى است كه در آن پس از معامله، طرفين حق دارند جنس و عوض را از يكديگر مطالبه كنند.

2. نسيه: خريدار مى تواند جنس را مطالبه كند، اما براى عوض آن (مثل پول) مدت تعيين شده است.

3. سلف (پيش خريد): مشترى ملزم است عوض بپردازد كه بعد از مدتى جنس را تحويل بگيرد؛ مثلاً بگويد: "اين پول را مى دهم كه 6 ماه بعد فلان جنس را بگيرم". اين معامله عكس نسيه است.

4. صرف: يعنى طلا را در مقابل طلا يا نقره، يا اينكه نقره را در مقابل نقره يا طلا بفروشند. در اين معامله بايد در همان مجلس معامله، جنس و عوض تحويل داده شود.

5. كالى به كالى: ثمن و مثمن هر دو نسيه باشند و موجود نباشند.

1. نقد و نسيه
اشاره

اگر در معامله شرط نشده باشد كه مشترى ثمن را پس از مدتى از زمان معامله بپردازد، بايد

ص: 153

ثمن به صورت نقد پرداخت شود. لذا فروشنده پس از تحويل جنس، حق مطالبه ثمن را دارد. اما اگر براى پرداخت ثمن، مدت تعيين شده باشد، بر مشترى لازم نيست ثمن را قبل از فرارسيدن مدت بپردازد؛ حتى اگر بايع آن را طلب كند.

احكام معامله نقد و نسيه

1. اگر مشترى ثمن را در زمان مشخص شده تحويل دهد، فروشنده حق ندارد تحويل نگيرد و اگر زودتر از زمان مقرر پرداخت كند، بر فروشنده واجب نيست بپذيرد.

2. اگر مشترى ثمن را در زمان مشخص شده تحويل ندهد، فروشنده حق فسخ معامله را ندارد. مگر در ضمن معامله شرط كند كه حق فسخ دارد.

3. مدت تعيين شده در معامله نسيه بايد كاملاً معلوم باشد و احتمال زياده و نقصان در آن نباشد؛ مثلاً اگر بگويند وقتى حسن از مسافرت بيايد پول را مى دهم، معامله باطل است؛ چون معلوم نيست چه زمانى مى آيد. (1595)

4. در معاملات نمى توان اين گونه عمل كرد كه پس از معامله به مشترى بگوييم مى توانى ثمن را ديرتر تحويل دهى به شرط آنكه مقدار بيشترى بپردازى؛ زيرا اين عمل ربا و حرام است. اما عكس آن اشكال ندارد؛ به اين معنا كه با توافق مشترى زمانى زودتر از زمان تعيين شده در قرارداد را براى تحويل ثمن معين كرد و مشترى ملزم به پرداخت مقدار كمترى باشد. (در واقع مقدار بخشيده شده از ثمن صلح يا ابراء مى شود). (1592)

*

ص: 154

مثال 1: فرض كنيد على اتومبيلى را از حسن خريده و در مقابل، چك يك ساله به مبلغ هشت ميليون تومان تحويل داده است. اگر بعداً حسن با على توافق كنند كه مبلغ هفت ميليون (يعنى كمتر از مبلغ چك) از على دريافت كند و چك على را قبل از يك سال به او برگرداند، اشكالى نخواهد داشت.

توجه: فروش چك مدّت دار به ديگرى به كمتر يا بيشتر از مبلغ در چك جايز است و اشكال ندارد آنچه اشكال دارد و جايز نيست اين است كه مبلغى از كسى قرض بگيرد و در برابر آن چك مدّت دار به مبلغ بيشتر از مبلغ قرض به او بدهد اين عمل قرض ربوى است و حرام است اگرچه بعيد نيست اصل قرض صحيح باشد.

* مثال 2: فرض كنيد على اتومبيلى را از حسن خريده و در مقابل، چك يك ساله به مبلغ هشت ميليون تومان به او تحويل داده است. اگر در تاريخ مقرر چك وصول نشد و موجودى على كمتر از اين بود، حسن نمى تواند از على جريمه ديركرد بگيرد.

5. اگر كسى جنسى را نسيه بخرد و همان را به فروشنده نقدى بفروشد، اشكال ندارد. مگر آنكه در ضمن معامله اول شرط كرده باشد كه "نسيه مى خرم به شرط آنكه از من نقد بخرى". البته اگر معامله صورى و براى فرار از رباى قرضى باشد، در هر صورتى حرام و باطل است.

* تمرين

1. سه نوع از معاملات را به اعتبار زمان پرداخت ثمن و مثمن توضيح دهيد.

2. آيا بايع مى تواند در معامله نسيه، از مشترى بخواهد ثمن را زودتر بپردازد و در عوض 10 از ثمن تعيين شده را كم كند؟

ص: 155

درس 39 فصل اول خريد و فروش (5)

گفتار سوم: انواع خريد و فروش (2)
2. بيع صرف و سلف
اشاره

فروش طلا در مقابل طلا، نقره در مقابل نقره، و طلا در برابر نقره يا به عكس را بيع صرف مى نامند.

شرايط صحت بيع صرف

الف) ربا نباشد؛ يعنى اگر طلا در مقابل طلا، و نقره در مقابل نقره فروخته مى شود، وزن ثمن و مثمن بايد يكسان باشد. اما اگر طلا در مقابل نقره معامله شود، تفاوت وزن طلا و نقره اشكال ندارد.

ب) تقابض در مجلس عقد صورت گيرد؛ يعنى در صحت بيع صرف (نه ساير معاملات مثل صلح و...) شرط است كه هريك از طرفين، پيش از جدا شدن، طلا يا نقره را تحويل طرف مقابل دهد. (1602)

* مثال: اگر على مقدارى طلا به حسن بدهكار باشد و حسن آن طلب را در مقابل نقره به على بفروشد و نقره ها را بگيرد (پيش از جدا شدن از هم) اشكال ندارد و تقابض محقق شده است. (يعنى طلب خود را به خود بدهكار فروخته است)

ص: 156

احكام بيع صرف

1. اگر طلا يا نقره به همراه غير طلا و نقره در مقابل طلا يا نقره به همراه غير طلا و نقره فروخته شود و همه طلا يا نقره قبل از تفرق قبض نشود، معامله در مقدار قبض نشده باطل است.

* مثال: اگر 100 گرم طلا به همراه 20 گرم الماس، در مقابل 200 گرم نقره به همراه 100 گرم عقيق فروخته شود، اما همه 100 گرم طلا و 200 گرم نقره تحويل نشود، معامله طلا و نقره باطل است.

2. اگر طلا و نقره فروخته شده در بيع صرف، پس از تفرق طرفين معلوم شود اصلاً طلا يا نقره نبوده است← معامله باطل است.

* مثال: اگر 100 گرم طلا در مقابل 200 گرم نقره فروخته شود و بعد از جدا شدن طرفين، معلوم شود مثلاً 200 گرم نقره در حقيقت فلز برنج است، معامله باطل است.

3. اگر طلا يا نقره فروخته شود و پس از جدايى طرفين معلوم شود كه قسمتى از آن نقره يا طلا نبوده است← نسبت به مقدارى كه طلا يا نقره نبوده، معامله باطل است و در مورد بقيه نقره و طلا، طرف مقابل حق فسخ دارد.

* مثال: اگر 100 گرم طلا در مقابل 200 گرم نقره فروخته شود و بعد از قبض هر كدام و تفرقشان، معلوم شود 10 گرم از طلاى مذكور مس است، معامله نسبت به 90 گرم طلا (در مقابل 180 گرم نقره) صحيح، و مشترى نسبت به ده گرم باقى مانده، حق فسخ دارد.

3. بيع سلف (سلم)
اشاره

بيع سلف عبارت است از خريد شىء كلّى به صورت مدت دار در مقابل ثمن نقدى (عكس نسيه).

اصطلاحات:

1. مُسلِم: مشترى

2. مُسلَم: ثمن (آنچه در مقابل جنس فروخته شده، مى پردازند)

ص: 157

3. مُسلَمٌ اليه: فروشنده

4. مسلَمٌفيه: مبيع (جنس فروخته شده)

شرايط بيع سلف:

1. در سلف بايد جنس و وصف مبيع ذكر شود؛ به گونه اى كه برطرف كننده جهالت باشد. يعنى خصوصيات آن (مثلاً برنج طارم درجه 1) كاملاً ذكر شود.

2. در مجلس عقد حتماً قبض و تحويل ثمن انجام گيرد و اگر قسمتى از ثمن تحويل داده شود، معامله نسبت به بقيه باطل است. (1599) و (1597)

* مثال: اگر يك تن برنج صدرى درجه 1 به قيمت دو ميليون تومان به صورت سلف فروخته شود، اما يك ميليون تومان فقط در مجلس قرارداد پرداخت شود، معامله نسبت به نيم تن برنج باطل است؛ يعنى فروشنده فقط مكلف است نيم تن برنج به مشترى تحويل دهد.

دو نكته

الف) در صورتى كه قسمتى از ثمن تحويل داده شود، فروشنده نسبت به قسمت صحيح معامله (ثمن تحويل گرفته شده) حق فسخ دارد. (1599)

* مثال: در مثال قبلى فروشنده مى تواند بگويد معامله را فسخ كردم و در اين صورت، حتى لازم نيست نيم تن برنج هم تحويل دهد. لذا بايد يك ميليون تومان را پس دهد.

ب) ثمن مى تواند طلبى باشد كه مشترى از بايع قبلاً داشته و در زمان معامله موعد آن رسيده است.

* مثال: در مثال 4 مشترى به جاى دو ميليون تومان، مى تواند طلبى را كه قبلاً از فروشنده به مبلغ حداقل دو ميليون تومان داشته، به عنوان ثمن در نظر بگيرد.

3. اگر مبيع از چيزهايى است كه وزن كردنى، پيمانه اى يا شمردنى است، به همان نحو وزن، پيمانه و شمارش بايد تعيين مقدار شود.

* مثال: اگر مثلاً برنج را پيش خريد مى كنيم، بايد معلوم باشد چند كيلوگرم برنج مى خريم؛

ص: 158

چون برنج وزن كردنى است.

4. زمان تحويل مبيع بايد كاملاً معلوم باشد.

5. شهرى كه مبيع تحويل داده مى شود بايد بنابر احتياط معلوم شود؛ مگر آنكه از قرائن روشن باشد كه شهر به خصوصى مورد نظر است.

6. در زمان تعيين شده براى تحويل مبيع، بايد عادتاً تحويل جنس مقدور باشد. (با توجه به زمان و مكان مشخص شده براى تحويل جنس)

فروش جنسى كه پيش خريد شده

فروختن چيزى كه انسان قبلاً پيش خريد كرده:

الف) هنوز موعد تحويل گرفتن آن نشده است← معامله دوم باطل است.

ب) پس از رسيدن موعد تحويل گرفتن، فروش دوم صورت بگيرد← معامله صحيح است؛ هرچند هنوز فروشنده دوم از فروشنده اول قبض هم نكرده باشد.

دو نكته

1. مشترى در معامله سلف فقط موظف است همان مبيع با صفات قرار داده شده بين طرفين را تحويل بگيرد؛ البته اگر جنسى مصداق مبيع بوده ولى با ويژگى بهتر، لازم است مشترى قبول كند. (1597)

* مثال: اگر مشترى يك تن برنج مرغوب را پيش خريد كند و هنگام تحويل، برنج نامرغوب يا با وزنى بيشتر يا كمتر از وزن تعيين شده به او بدهند، واجب نيست آن را تحويل بگيرد. اما اگر جنس مرغوب تر از آن برنجى كه قرار گذاشته اند، تحويل مشترى شود، بايد آن را قبول كند.

2. اگر موعد تحويل مبيع سپرى شد و بايع از تحويل جنس (به دليل فقر، نبود كالا و...) عاجز بود← براى مشترى خيار فسخ است. (يعنى مشترى مى تواند معامله را فسخ و ثمن را مطالبه كند)

ص: 159

* تمرين

1. بيع صرف را تعريف كنيد.

2. تقابض در مجلس عقد به چه معناست؟

3. آيا احكام صرف در غير بيع هم جارى است؟

4. در چه صورتى در صرف، معامله باطل مى شود؟

5. در چه صورتى حق فسخ در بيع صرف وجود دارد؟

6. بيع سلف چيست؟

7. شرايط صحت بيع سلف چيست؟

8. در چه صورتى در بيع سلف، خيار فسخ براى مشترى وجود دارد؟

9. آيا چيزى كه پيش خريد شده را مى توان فروخت؟

10. چه تفاوت هايى بين صرف و سلم وجود دارد؟

11. آيا مشترى موظف است جنس مرغوب تر را در سلف تحويل بگيرد؟ چرا؟

ص: 160

درس 40 فصل اول خريد و فروش (6)

گفتار چهارم: حق شفعه
اشاره

تعريف: اگر يكى از دو شريك سهم خود را به شخص سومى بفروشد، شريك ديگر در شرايطى مى تواند آن سهم را از مشترى بگيرد. لذا بايد آنچه را مشترى به عنوان ثمن معامله، به فروشنده داده، بپردازد و مشترى حق ممانعت ندارد. اين حقى كه شريك در اين روند داراست، حق شفعه مى نامند و صاحب اين حق را شفيع گويند.

شرايط حق شفعه

1. مال مورد نظر قابل نقل نباشد، مثل زمين، درخت و... و در عين حال قابل تقسيم هم باشد.

مسئله

اگر چيزى منقول باشد، مثل لباس، حيوان و... يا غير منقولى باشد كه قابل تقسيم نيست، مثل درخت، نهر يا راه هاى باريك← بنابر احتياط با رضايت مشترى و شريك، اين كار انجام شود؛ يعنى از طرفى مشترى رضايت بدهد و سهم فروخته شده به او را به شريك (شفيع) برگرداند و ثمن را دريافت كند و از طرفى شريك رضايت مشترى را جلب كند.

2. حق شفعه در مورد سهم مشاع است. بنابراين اگر سهم هر يك تفكيك و مشخص شده

ص: 161

باشد و يكى از دو شريك سهم جدا شده خود را بفروشد، شريك ديگر حق شفعه ندارد. مگر آنكه شراكت آن دو در خانه باشد و بعد از شراكتِ به نحو مشاع، سهم هر يك تفكيك شود. سپس يكى از دو شريك سهم خود را از اين خانه به شخص ثالث بفروشد. در اين صورت براى شريك ديگر، حق شفعه ثابت است. همچنين اگر از ابتدا سهم هر يك از اين خانه تفكيك شده باشد، ولى اين خانه راه مشترك داشته و يكى از اين دو شريك سهم تفكيك شده خود را با راه مشترك به شخص ثالث بفروشد، براى شريك ديگر حق شفعه ثابت است. اما اگر راه را نفروشد اين حق براى شريك نيست.

3. شركا هر يك از نظر شرعى مالك عين يا داراى اختيار باشند (حتى در اعمال حق شفعه). (1633)

نكته

با توجه به بند 3، وكيل مالك يا ولى شرعى، مثل پدر يا جد پدرى هم مى تواند براى صغير در دادوستد ملك(1)، اعمال حق شفعه كند و بلكه در مواردى واجب است چنين كند؛ مثلاً اگر ولى بچه صغير مصلحت را در اعمال حق شفعه ببيند، واجب است آن را اعمال نمايد؛ مثلاً اگر زمينى بين دو نفر (پسر 8 ساله و برادر 25 ساله اش) مشترك باشد. برادر بزرگ تر سهم خود را به شخصى به نام خسرو مى فروشد، چون خسرو تجاوزگر است و سهم پسر 8 ساله را تضييع مى كند، بايد پدر بچه از حق شفعه بچه 8 ساله اش استفاده كند و از اموال بچه سهم مشاع برادر بزرگ تر را از خسرو پس بگيرد و ثمن او را پس دهد.

4. انتقال سهم با فروش باشد نه ساير معاوضات، مثل هديه و... (1633)

* مثال: اگر دو نفر ملك يا موقوفه اى را اجاره كنند، سپس يكى از آن دو حق خود را از طريق صلح يا اجاره به شخص ثالث واگذار كند، مستأجرِ ديگر حق شفعه ندارد. (1633)

5. شركا دو نفر باشند، نه بيشتر. (1636)

6. شفيع (كسى كه مى خواهد سهم مشاع را از مشترى پس بگيرد) بايد قادر به پرداخت ثمن باشد؛ مگر مشترى راضى به صبر كردن شود.

ص: 162


1- . البته در حدى كه مالك حتى حقوقى مثل حق شفعه را هم به او واگذار كرده باشد.

7. شفيع بايد هنگام پس گرفتن سهم مشاع، ثمن مشترى را همراه داشته باشد. بنابراين اگر هنگام پس گرفتن سهم مشاع از مشترى عذر بياورد كه الآن پول (ثمن) همراهش نيست:

الف) اگر در همان شهر پول دارد← تا سه روز مهلت دارد

ب) اگر در شهر ديگر پول دارد← تا سه روز به اضافه مدت زمانى كه طول مى كشد تا پول را از آن شهر به مقصد منتقل كند فرصت دارد.

در هر صورت اگر ثمن را در مدت مقرّر حاضر نكرد، حق شفعه ندارد.

8. اگر مشترى مسلمان باشد، شفيع نيز بايد مسلمان باشد.

9. پس از اطلاع از فروش به مشترى، شفيع از آن زمان حق پيدا مى كند؛ اگرچه پس از مدت طولانى از بيع بوده باشد.

مسئله

پس از اطلاع، شفيع بدون دليل نمى تواند در اعمال حق شفعه كوتاهى و كندى كند؛ مثلاً اگر امروز متوجه شد شريكش سهم مشاع خود را به ديگرى فروخته و الآن مى تواند از حق شفعه استفاده كند، بايد آن را اعمال كند و آن را به فردا نيندازد؛ مگر آنكه عذرى داشته باشد كه باعث شود استفاده از اين حق به تأخير بيافتد؛ مثل اينكه به خاطر مسافرت و عدم دسترسى، نتواند اين حق را اعمال كند.

10. شفيع مى تواند سفيه باشد. اگرچه در موردى كه ممنوع از تصرف است، اذن ولى نياز دارد. همچنين مى تواند صغير يا مجنون باشد. اما متولى اخذ مال؛ يعنى ولى آنان، غير از پدر يا جد، بايد مصلحت شفيع را رعايت كنند. در مورد پدر و جد، رعايت عدم مفسده كافى است.

11. شريك كه فروشنده است، ولى شرعى شفيع نباشد؛ مثلاً پدر بچه صغير اگر با بچه در زمينى شريك باشد و سهم خود را به فردى فروخته، نمى تواند به عنوان ولى شفيع(1) اعمال حق شفعه كند. همچنين اگر شريك، وكيل مطلق(2) شريك ديگر باشد، نمى تواند براى موكّل خودش اعمال شفعه كند.

ص: 163


1- . شفيع اينجا بچه صغير است.
2- . يعنى حق اعمال شفعه را هم از طرف موكّلش دارد.
نكته:

تبعيض در حق شفعه وجود ندارد يعنى يا همه سهم شريك را مى خرد يا از همه چشم پوشى مى كند.

موارد سقوط حق شفعه

1. معامله شريك با مشترى به هر دليلى به هم بخورد؛ مثلاً فسخ شود.

2. شفيع حق خود را اسقاط كند؛ مثلاً بگويد از حقم گذشتم.

3. از ظواهر حال و قرائن عرفاً فهميده شود كه شفيع قبل از معامله با شخص ثالث، راضى به آن بوده است

4. كل سهم مشاع فروشنده قبل از اعمال شفعه، تلف شود.

5. شفيع قبل از اعمال خيار شفعه خود، سهمش را بفروشد.

6. ابتدا خريد سهم مشاع به شريك پيشنهاد داده شود و او رد كند.

مسئله

1. اگر مشترى قبل از استفاده شريك از حق شفعه، در مبيع تصرف كرد و آن را به ديگرى فروخت، شفيع مى تواند با اعمال حق شفعه، مبيع را از مشترى اول بگيرد كه در اين صورت معامله دوم باطل است و اگر از مشترى دوم بگيرد، معامله دوم نيز صحيح است.

* مثال: اگر على سهم مشاعى از زمينى را از حسن، كه شريك حسين است، بخرد و قبل از آنكه حسين مطلع شود يا قبل از اينكه فرصت پس گرفتن آن سهم را از او داشته باشد، آن را به ديگرى بفروشد، حسين حق دارد اين سهم زمين را پس بگيرد و على هم اگر پولى بابت فروش زمين از خريدار گرفته، بايد پس بدهد.

2. شفيع بايد قيمت و ثمن معامله را بداند و اگر به مشترى بگويد "با هر قيمتى خريدى به من پس بده" اعمال شفعه باطل است و نياز به اعمال شفعه صحيح مجدد است.

3. حق شفعه ارث برده مى شود. بنابراين:

الف) اگر همه ورثه اخذ به شفعه و اعمال شفعه كرده اند← در مال فروخته شده به

ص: 164

مشترى به نسبت سهم الارث حق دارند.

ب) اگر برخى اخذ به شفعه را اعمال كرده اند← بايد بنابر احتياط واجب، بين مشترى و ورثه اى كه حق شفعه را اعمال نموده اند، مصالحه شود و رضايت طرفينى به دست آيد؛ يعنى رضايت مشترى جلب شود و مشترى نيز رضايت ورثه را جلب كند.

* تمرين

1. حق شفعه چيست؟

2. آيا در اشياى منقول حق شفعه وجود دارد؟

3. شرايط حق شفعه چيست؟ (3 مورد)

4. اگر مشترى مسلمان باشد، آيا شفيع مى تواند مشرك باشد؟

5. آيا سفيه مى تواند شفيع باشد؟

6. اگر چند نفر در زمينى شريك باشند و دو نفر آنان سهم خود را بفروشد، آيا بقيه حق شفعه دارند؟ چرا؟

7. موارد سقوط حق شفعه كدام است؟

ص: 165

درس 41 فصل اول خريد و فروش (7)

گفتارپنجم: خيارات (1)
اشاره

تعريف: حق به هم زدن معامله را خيار يا اختيار فسخ گويند. البته در مواردى، فقط حق گرفتن تفاوت قيمت وجود دارد و گاهى هر دو حق محفوظ است كه در خيار عيب به آن اشاره خواهد شد.

خيارات عبارت اند از:
اشاره

1. خيار مجلس

2. خيار غبن

3. خيار شرط

4. خيار تدليس

5. خيار تخلف شرط

6. خيار عيب

7. خيار شركت

8. خيار رؤيت

9. خيار تأخير

10. خيار حيوان

11. خيار تعذّر تسليم

ص: 166

1. خيار مجلس

تا زمانى كه طرفين معامله از مجلس معامله متفرق نشده اند، مى توانند معامله را فسخ كنند.

* مثال: شخصى ساختمانى را خريده و به فروشنده بيعانه هم داده است. فروشنده بعد از سه ساعت اقدام به فسخ معامله كرده و از تحويل ساختمان جلوگيرى مى كند:

الف) اگر بعد از جدا شدن از مجلس، معامله را فسخ كرده و هيچ خيار ديگرى هم نبوده← فسخ اثرى ندارد.

ب) قبل از جدا شدن از مجلس معامله را فسخ كرده← صحيح است. (1552)

توضيح: با فرض وجود ساير شرايط صحت بيع، پرداخت بيعانه يا عدم آن، اثرى در خيار مجلس ندارد و همين كه معامله صورت بگيرد، تا زمانى كه متفرق نشده باشند، خيار مجلس وجود دارد؛ اگرچه چيزى هم ردّ و بدل شده باشد.

2. خيار غبن
اشاره

اگر خريدار يا فروشنده در معامله فريب خورده باشد، يعنى خريدار بيش از قيمت واقعى جنس را پرداخته يا فروشنده كمتر از قيمت واقعى فروخته باشد، در اين حالت خيار غبن وجود دارد؛ يعنى شخص مغبون حق به هم زدن معامله را دارد.

توضيح: تفاوت قيمت گاهى در عرف قابل مسامحه است. بنابراين خيار غبن وجود نخواهد داشت. اما اگر تفاوت قيمت، از نظر عرف قابل مسامحه نباشد و عقلا به آن اعتناء كنند، در اين صورت با فرض ناآگاهى طرف مقابل و فريب خوردن وى، خيار غبن وجود دارد.

احكام مربوط به خيار غبن

1. معيار قيمت زمان معامله است؛ يعنى اگر مشترى پرداخت قيمت جنس را از زمان آن به تأخير بياندازد و قيمت جنس نسبت به روز معامله افزايش يابد، اين امر باعث ثبوت خيار غبن براى فروشنده نمى شود و معيار خيار غبن، وجود غبن و ضرر نسبت به روز معامله است. البته اگر مشترى پول را در زمانى بپردازد كه تورم حاصل شده، بايد افزايش تورم را نيز با مصالحه و رضايت فروشنده بپردازد.

ص: 167

در جدول فوق به دليل تفاوت فاحش بين قيمت هاى روز معامله و بازار در رديف هاى 1 و 4، خيار غبن هست، اما در رديف هاى 2 و 3 به دليل عدم تفاوت فاحش، خيار غبن نيست.

2. بايد مغبون بودن شخص ثابت شود و ادعاى صرف بر فريب خوردن و متضرّر شدن، دليل محكمى نيست.

* مثال: زمينى به مبلغى فروخته شد و فروشنده ادعاى مغبون شدن در اين معامله را دارد.← تا زمانى كه ثابت نشده به قيمتى (فاحش يا قابل توجه) كمتر از قيمت زمان فروش، معامله صورت گرفته، خيار غبن وجود ندارد. (1559)

3. حتى اگر شخص مغبون غير مسلمان باشد، خيار غبن وجود دارد. (1562)

4. با فرض اينكه خريدار يا فروشنده اطمينان كنند كه مغبون شده اند:

الف) اگر طرف مقابل سخن او را مى پذيرد← مدعى مى تواند فسخ كند، ولى نمى تواند تفاوت قيمت را پس بگيرد و در عين حال معامله را پا برجا بداند. لذا فقط يا حق فسخ يا قبول معامله غبنى را دارد. مگر آنكه طرفين معامله راضى به پرداخت تفاوت قيمت باشند.

ب) اگر طرف مقابل سخن او را نمى پذيرد← مراجعه به حاكم شرع مى شود.

5. در خيار غبن، تبعيض جايز نيست؛ يعنى يا كل معامله را فسخ مى كند يا كل آن را مى پذيرد.

* مثال: وحيد خانه اى را به خسرو فروخته و بعد از رد و بدل كردن ثمن و مثمن، خريدار ادعاى مغبون شدن در معامله را كرده و آن را فسخ مى نمايد. اما از آن زمان به دلايل مختلف از تخليه خانه و گرفتن پول خود، اجتناب مى كند و بعد از دو سال مدعى است كه معامله را در نصف خانه فسخ كرده و در حال حاضر نصف پول را مطالبه مى كند:

الف) اگر كل معامله را فسخ نموده است← مالك خانه نخواهد بود و در اين دو سال

ص: 168

حق استفاده از خانه را نداشته است. (البته در مواردى كه غبن مغبون ثابت شود.)

ب) اگر قسمتى از معامله را فسخ كرده است← فسخ بى اثر است و حق گرفتن قسمتى از پول را ندارد. (1563)

6. صِرف مراجعه شخص مغبون به طرف مقابل، فسخ معامله محسوب نمى شود. مگر اين كه بگويد من فسخ كردم يا هر لفظى كه اين معنا را برساند. البته لازم نيست در حضور طرف مقابل فسخ كند. بلكه تنها و بدون حضور افراد و در تنهايى هم مى تواند فسخ كند.

7. اگر شخص مغبون فسخ كند، ديگر مالك نخواهد بود و واجب است مال را به طرف مقابل برگرداند. (1565)

* مثال: پس از گذشت يك هفته از خريد خانه اى، خريدار مى فهمد كه مغبون شده است. از اين رو به فروشنده مراجعه مى كند تا فسخ كند. اما فروشنده موافقت نمى كند و اكنون كه خانه گران شده فروشنده تقاضاى فسخ نموده ولى خريدار زير بار نمى رود و مى گويد با گرفتن مبلغى بيشتر حاضر به فسخ هستم← با توجه به اينكه خريدار واقعاً معامله را فسخ نموده، ديگر مالك آن خانه نيست و حق ندارد پول بيشترى بگيرد و از زمان فسخ مدت زمانى را كه هريك بدون رضايت ديگرى، در ثمن و مثمن تصرف داشته اند ضامن مى باشند.

8. اگر پس از مطلع شدن از غبن، از حق فسخ استفاده نكند، در صورتى كه نمى دانسته حق فسخ دارد يا اينكه مى دانسته، اما به دليلى عقلائى فسخ كردن را تاخير انداخته است، خيار فسخ باقى است.

9. اگر در ضمن عقد معامله، شرط شود كه هر يك از طرفين در صورت پشيمانى از معامله، مبلغى را به طرف مقابل بپردازد يا عقد، مبنى بر اين قرار منعقد شود و اتفاقاً معلوم شود كه يكى از طرفين مغبون شده است، در اينجا استفاده از خيار غبن جايز است و لازم نيست مبلغى به طرف مقابل بپردازد. (1564)

* مثال: وحيد زمينى را به مساحت 1000 متر مربع مى فروشد و معلوم مى شود كه واقعاً 1100 متر مربع بوده است. در اين صورت اگر در معامله:

الف) كل زمين فروخته شده، اما مثلاً مترى 500 تومان← معلوم مى شود به قيمت

ص: 169

قابل توجهى ارزان تر فروخته، لذا فروشنده حق به هم زدن معامله را دارد.

ب) زمين مترى فروخته شده، نه كل زمين (فقط 1000 متر مربع فروخته شده)← اين فروشنده مى تواند قيمت 100 متر مربع اضافه را بگيرد يا فسخ كند. (1557) و (1560)

* تمرين

1. منظور از خيارات در مبحث معاملات چيست؟

2. پنج مورد از خيارات را ذكر كنيد.

3. خيار مجلس چيست؟

4. اگر يك كافر اهل كتاب كه محارب نيست، مغبون شود، آيا خيار غبن دارد؟

5. در صورت نزاع بين خريدار و فروشنده در مغبون شدن طرف مقابل چه بايد كرد؟

6. آيا استفاده از خيار غبن بايد فوراً انجام شود يا حق تأخير در اعمال آن وجود دارد؟

ص: 170

درس 42 فصل اول خريد و فروش (8)

گفتارپنجم: خيارات (2)
3. خيار شرط
اشاره

حق فسخى است كه يكى از طرفين معامله براى خود در عقد، قرار مى دهد؛ يعنى در ضمن معامله اى شرط مى شود كه فروشنده يا خريدار يا هر دو يا شخص ثالثى تا مدت معينى، حق بر هم زدن معامله را داشته باشد.

نكته

جايز است براى فروشنده حق فسخ قرار داده شود كه اگر ثمن را يا مانند آن را تا زمان معينى برگرداند، بتواند معامله را فسخ كند كه اصطلاحاً به آن بيع خيار مى گويند.

فروش مبيع قبل از پايان مدت خيار

مبيع بعد از تحقق بيع خيارى تا زمانى كه فسخ نشده، ملك مشترى است و فروشنده تا معامله اول را فسخ نكرده، حق فروش مجدد آن را به فرد ديگر ندارد و مشترى مى تواند بعد از پايان مهلت خيار، آن را به فرد ديگرى بفروشد؛ هرچند هنوز آن را قبض نكرده باشد؛ مشروط بر اينكه فروشنده معامله را در مدت خيار فسخ نكرده باشد. (1566)

ص: 171

* مثال: اگر خانه اى به 100 ميليون تومان فروخته شود، به شرط آنكه اگر فروشنده تا شش ماه پول آن را به مشترى پس داد، بتواند معامله را فسخ كند، در اينجا مشترى پس از سپرى شدن شش ماه و پس نياوردن پول توسط فروشنده و عدم فسخ وى، حق دارد خانه را به ديگرى بفروشد.

توجه: اگر فروشنده فقط براى خودش حق فسخ قرار دهد و مقصودش اين نباشد كه بايد مبيع را تا پايان مدت خيار، حفظ كنى؛ در اين صورت حق فروش مبيع براى خريدار وجود دارد.

4. خيار تدليس

زمانى كه خريدار يا فروشنده مال خود را بهتر از آن چه هست، نشان دهد، به گونه اى كه قيمت مال در نظر مردم ارزشمندتر شود، طرف مقابل حق فسخ دارد.

5. خيار تخلف شرط

اگر فروشنده يا خريدار شرط كند كه كارى را انجام دهد يا شرط كند جنسى را كه تحويل مى دهد، طور مخصوصى باشد و به آن عمل نكند، طرف مقابل حق فسخ دارد؛ به چند مثال توجه كنيد:

* مثال 1: اگر مشترى شرط كند كه طى دو ماه همه پول را بپردازد و تا اين مدت حق فسخ هم داشته باشد، ولى پس از 7 ماه كالا را برگردانده و فروشنده هم آن را پذيرفته، به شرط آنكه درصدى از پول به سبب تأخير او كم شود تا خسارتى به فروشنده وارد نشود.← مشترى بعد از گذشت مدت خيار، حق فسخ و پس دادن كالا را ندارد و همچنين نمى تواند فروشنده را ملزم به قبول فسخ كند. اما جايز است بر اقاله(1) توافق كنند. ولى فروشنده نمى تواند قبول اقاله را مشروط به كسر درصدى از پول كند و در صورتى كه با كم كردن از پول مشترى اقاله كند، باطل است. (1567)

* مثا ل 2: اگر در ضمن عقد شرط كنند يا عقد مبتنى بر اين باشد كه خريدار ماليات ها را بپردازد و خريدار به اين شرط عمل نكرده است← حق فسخ وجود دارد. (1569)

ص: 172


1- . اقاله توافق طرفين بر فسخ معامله است.

* مثال 3: قطعه زمينى خريدارى شده با اين شرط كه اگر قانوناً نتوان زمين را ثبت رسمى كرد يا زمين در طرح شهردارى قرار گيرد، براى مشترى حق فسخ وجود داشته باشد← حق فسخ براى مشترى ثابت است. (1570)

* مثال 4: وحيد آپارتمانى را به خسرو فروخت به شرط آنكه اگر خسرو در روز مقرر در دفتر اسناد رسمى براى ثبت سند و پرداخت مابقى قيمت آپارتمان حاضر نشود، وحيد حق فسخ معامله و فروش آن را به شخص ديگرى داشته باشد.← در اين حالت در صورت عدم حضور خسرو در دفتر اسناد رسمى، وحيد حق فسخ معامله و فروش آپارتمان به ديگرى را دارد. (1556)

6. خيار عيب
اشاره

اگر در جنس يا عوض آن عيبى باشد، خواه در حين عقد بوده باشد يا پس از عقد و قبل از تحويل، مى توانند معامله را بر هم زنند يا تفاوت قيمت را بگيرند.

در سه صورت زير اگر خريدار يا فروشنده بفهمد مال عيبى دارد فقط مى تواند تفاوت قيمت را بگيرد:

الف) بعد از معامله تغييرى در مال بدهد كه مردم بگويند مانند زمان تحويل نيست.

ب) بعد از معامله معلوم شود مال معيوب است، اما فقط حق برهم زدن معامله را ساقط كرده باشند.

ج) بعد از تحويل گرفتن مال، عيب جديدى ايجاد شود (به جز در حيوان كه تا سه روز مى تواند برگرداند).

در چهار صورت اگر خريدار بفهمد مالى معيوب است، نه حق فسخ دارد و نه حق گرفتن تفاوت قيمت:

الف) موقع خريدن، عيب مال را بداند.

ب) پس از معامله بفهمد، اما به عيب مال راضى شود.

ج) در وقت معامله بگويد: "اگر مال عيبى داشت پس نمى دهم و تفاوت قيمت هم نمى گيرم."

د) فروشنده در وقت معامله بگويد: "اين مال را با هر عيبى كه دارد مى فروشم."

ص: 173

مسئله

1. اگر فروشنده هنگام معامله عيب كالا را معين كند و بگويد با اين عيب مى فروشم، ولى بعداً معلوم شود كه در زمان عقد عيب ديگرى هم داشته، خريدار مى تواند به خاطر اين عيب دوم از حق فسخ يا گرفتن تفاوت قيمت بهره ببرد.

* مثال: اگر بعد از معامله آشكار شود كه ثبت رسمى اين ملك به نام ديگرى ممنوع است، يعنى سند زده نمى شود و اين امر عرفاً عيب براى آن جنس يا ملك محسوب گردد، طرف مقابل خيار عيب دارد. (1553) اما اگر طرف مقابل ممنوعيت ثبت سند را مى دانسته، ديگر حق خيار عيب ندارد. (1554)

2. اگر معامله كلى باشد، چه مبيع (جنس فروخته شده) و چه ثمن (مال پرداخت شده براى خريد)، خيار عيب در آن راه ندارد و فقط طرف مقابل را مى توان ملزم كرد كه جنس سالم تحويل دهد.

* مثال: اگر از برنج فروشى 100 كيلوگرم برنج درخواست شود و فروشنده هم 100 كيلو برنج از انبارش بياورد تا تعهد خود را ادا كند (معامله روى اين 100 كيلوگرم مشخص صورت نگرفته، بلكه روى 100 كيلوگرم كلى بوده) و سپس معلوم شود كه برنج ها معيوب اند، در اين مورد خريدار خيار عيب ندارد و فقط مى تواند از فروشنده 100 كيلوگرم برنج سالم مطالبه كند.

* تمرين

1. بيع شرط چيست؟

2. خيار عيب در چه مواردى وجود دارد؟

3. چه شرطى، تخلف از آن موجب خيار تخلف شرط مى شود؟

4. در چه مواردى خيار عيب، با وجود اينكه عيب در جنس قبل از معامله بوده است، ساقط مى شود؟

ص: 174

5. در چه صورتى در خيار عيب انسان فقط حق گرفتن ارش را دارد؟

6. خيار تدليس را توضيح دهيد.

7. خيار شرط چه تفاوتى با خيار تخلف شرط دارد؟

ص: 175

درس 43 فصل اول خريد و فروش (9)

گفتارپنجم: خيارات (3)
7. خيار شركت

اگر معلوم شود كه مقدارى از جنس فروخته شده مال ديگرى است، يعنى شريك دارد، اگر صاحب آن مقدار (شريك فروشنده) به آن معامله راضى نشود، خريدار مى تواند معامله را به هم بزند يا پول آن مقدار را از فروشنده بگيرد. اين مسئله در مورد جنسى كه مشترى به فروشنده تحويل داده نيز صادق است.

8. خيار رويت
اشاره

اگر خريدار يا فروشنده، جنس و كالاى مورد نظر خود را ديده باشد يا طرف مقابل خصوصيات جنس معينى را كه طرف ديگر نديده به او بگويد و معلوم شود آن گونه كه او گفته، نبوده است يا آن را برخلاف آنچه قبلاً ديده، بيابد؛ مى تواند معامله را به هم بزند.

نكته

خيار شركت و رؤيت در معاملات كلى وجود ندارد.

* مثال: 100 كيلوگرم برنج دم سياه با مشخصات بو، اندازه و رنگ خاص خريده شده است،

ص: 176

اما نه 100 كيلوگرم مشخص. بلكه فروشنده ويژگى هاى فوق را بيان كرد و براى انجام تعهدش، برنجى را از انبار آورد كه آن خصوصيات را ندارد، در اينجا خيار وجود ندارد و فقط از فروشنده حق مطالبه برنج با خصوصيات توافق شده هست.

9. خيار تأخير
اشاره

اگر مشترى ثمن معامله (مثلاً پول) را كه نقدى بوده با تأخير بدهد يا اصلاً ندهد، با شرايط زير خيار تأخير وجود دارد و فروشنده حق فسخ معامله را دارد:

الف) تا سه روز ندهد.

ب) فروشنده نيز جنس را تحويل نداده است.

ج) اجازه تأخير يكى از عوضين هم در قرارداد قيد نشده يا عقد مبنى بر آن نبوده باشد.

نكته

در اجناسى كه اگر يك روز بماند فاسد مى شود، مثل برخى ميوه ها و سبزى ها، به جاى سه روز تأخير، حق خيار فسخ تا قبل از خراب شدن كالاست.

* مثال 1: اگر مثلاً ساعت سه بعد از ظهر سبزى يا ميوه به كسى فروخته شود و خريدار تا شب پول آن را نياورد و سبزى يا ميوه را هم تحويل نگرفته باشد، فروشنده مى تواند معامله را فسخ كند و آن را به ديگرى بفروشد.

* مثا ل 2: شخصى خانه اى را از فردى به قيمت معينى خريده، اما پول آن را نداده و خانه نيز تحويل مشترى نشده است و شرط تأخير هم نشده تا مشترى حق تأخير داشته باشد. لذا در اينجا پس از سه روز از زمان معامله حق فسخ معامله براى طرف مقابل (فروشنده) وجود دارد. اما اين چنين نيست كه معامله، خودبه خود باطل باشد. (1555)

10. خيار حيوان
اشاره

خريدار حيوان تا سه روز بعد از معامله مى تواند معامله را فسخ كند.

ص: 177

مسئله

الف) اگر تصرف مشترى در حيوان به گونه اى باشد كه نوعاً دلالت بر رضايت مشترى داشته باشد، خيار حيوان ساقط مى شود؛ مثل اينكه به حيوان نعل بزند يا آن را رنگ كند.

ب) اگر حيوان در اين مدت تلف شد، بيع باطل است.

11. خيار تعذر تسليم
اشاره

اگر فروشنده نتواند جنسى را كه فروخته تحويل دهد، مثلاً اسبى را كه فروخته، فرار كند، مشترى مى تواند معامله را به هم بزند.

نكته

به جز موارد مذكور از انواع خيارات، طرفين بايد به معامله ملتزم باشند و حق به هم زدن آن را ندارند و صرف پشيمانى يكى از طرفين، موجب حق فسخ نمى شود. (1578) و (1574)

همچنين اگر در ضمن عقد، تمام خيارات اسقاط شده باشد، ديگر طرف مقابل از هيچ حق خيارى برخوردار نخواهد بود. (1575)

* تمرين

1. خيار حيوان براى بايع است يا مشترى؟ مدت آن چقدر است؟

2. اسقاط تمام خيارات در چه صورت اثر شرعى دارد؟

3. خيار تأخير در مورد سبزيجات به چه نحوى مى تواند اعمال شود؟

4. در موارد فاسد نشدنى، در چه صورتى خيار تأخير وجود دارد؟

5. خيار رؤيت را توضيح دهيد.

6. آيا در معاملات كلى خيار رؤيت، خيار شركت و خيار تأخير وجود دارد؟

ص: 178

درس 44 فصل اول خريد و فروش (10)

گفتارششم: قبض و تسليم جنس و عوض
اشاره

پس از عقد معامله هر يك از طرفين بايد عوض را به طرف مقابل تسليم كند؛ مگر شرط تأخير شده باشد. لذا اگر يكى از آنان يا هر دو تأخير كند، او را مجبور مى كنند كه عوض يا جنس را تسليم كند.

مسئله

فروشنده يا خريدار مى توانند ضمن عقد معامله شرط كنند كه تا مدت معينى، آن چه در دست دارند تحويل طرف مقابل ندهند و از آن بهره مند باشند؛ مثلاً فروشنده خانه مسكونى بگويد تا يك ماه خودم در اين منزل ساكن باشم و پس از آن خانه را تحويل دهم.

تسليم و قبض هر چيزى بر حسب خودش است.

اشياى فروخته شده بر دو نوع است:

1. غير منقول: قبض و اقباض زمانى است كه تخليه كامل توسط طرف مقابل صورت گرفته باشد؛ به اين صورت كه از مال رفع يد كرده و در تصرف، به مالك جديد اذن بدهد و موانع را براى استفاده از آن برطرف كند؛ مانند زمين، درخت.

2. منقول: قبض آن به اين است كه آن را در اختيار خود بگيرد؛ مانند ماشين، حيوان.

ص: 179

مسئله

1. در منقولات، آن كسى كه تخليه كامل را انجام داده، وظيفه شرعى خودش را انجام داده است. اما اگر طرف مقابل هنوز آن را تحويل نگرفته باشد، احكام قبل قبض را دارد كه به آن اشاره خواهد شد.

2. به جز تسليم كردن بايد تفريغ هم صورت بگيرد؛ مثلاً اگر بايع صندوقچه يا خانه اى را فروخته و موانع آن را هم براى استفاده مشترى برطرف كرده و به اصطلاح تخليه كامل را انجام داده، بايد وسائلى را كه در خانه يا صندوق داشته نيز تخليه كند؛ چون خانه يا صندوق شرعاً ملك مشترى است و بايع اجازه ندارد وسايل خود را در آن باقى گذارد.

3. در نكته 2 بيان شد كه "تفريغ" واجب است. حال اگر مثلاً چيزهايى در خانه يا آن صندوقچه وجود دارد كه خالى كردن خانه يا صندوقچه از اين چيزها موجب وارد شدن خسارت به خانه يا صندوقچه مى گردد، بايد خسارت را جبران كند و به طرف مقابل بپردازد و اگر محصولى است كه وقت درو كردن آن نرسيده، بايد با هم مصالحه كنند؛ يعنى مثلاً فروشنده مقدارى اجاره به مشترى بدهد؛ زيرا زمين فروخته شده به مشترى را اشغال كرده است. از طرفى مشترى هم به نحوى رضايت دهد و تا زمان دروى محصول مصالحه كنند.

احكام تلف قبل و بعد قبض
1. قبل قبض:
اشاره

الف) تلف كل جنس← از جيب بايع رفته است و از طرفى نمائات براى مشترى است.

* مثال: وحيد گوسفند به خصوصى را به خسرو فروخته است و قبل از آن كه به خسرو تحويل دهد، تلف مى شود. در اينجا معامله باطل است و ثمن معامله، اگر به وحيد داده شده، بايد به خسرو برگردد و از طرفى شير، پشم و... آن از زمان معامله تا زمان تلف شدن، همه براى خسرو است.

ب) تلف قسمتى از جنس← معامله نسبت به مقدار تلف شده، خودبه خود فسخ شده است و به همان نسبت ثمن معامله به مشترى برگردانده مى شود و مشترى درباره مقدار تلف نشده نيز حق

ص: 180

فسخ دارد.

* مثال: وحيد 10 كيلوگرم برنج بخصوصى (يعنى جزئى نه ده كيلوگرم كلى) به خسرو به قيمت 20 هزار تومان مى فروشد، اما قبل از تحويل 2 كيلوگرم آن از بين مى رود يا كسى دو كيلوگرم آن را سرقت مى كند. با توجه به اينكه هر كيلوگرم برنج 2 هزار تومان قيمت دارد، وحيد بايد 4 هزار تومان از 20 هزار تومان گرفته شده را به خسرو برگرداند. و علاوه بر اين، خسرو حق دارد معامله را نسبت به مابقى برنج ها فسخ كند و 16 هزار تومان بقيه را هم پس بگيرد. همچنين مى تواند به معامله پايبند باشد و 16 هزار تومان را در ازاء 8 كيلو برنج به وحيد بدهد.

ج) معيوب شدن جنس← طرف مقابل خيار عيب دارد.

* مثال: فرض كنيد در مثال قبل، به جاى از بين رفتن دو كيلوگرم از برنج ها، كل آن معيوب شود، ولى هنوز ارزش كمى دارد. در اين حالت خسرو مى تواند معامله را فسخ كند. ولى اگر به معامله راضى شود، حق ندارد چيزى از وحيد به عنوان خسارت بگيرد.

نكته

در مثال فوق در صورتى حق گرفتن خسارت وجود ندارد كه فروشنده در حفظ و نگهدارى جنس كوتاهى يا زياده روى نكرده باشد و الّا اگر معيوب شدن جنس مستند به وحيد باشد خسرو حق گرفتن خسارت دارد.

2. بعد قبض:

هر تلف شدن يا معيوب شدنى بعد از قبض، از مال تحويل گيرنده به حساب مى آيد و لذا در مثال هاى قبل، مشترى بايد خسارت را تقبل كند. مگر در مورد خيار حيوان و خيار مجلس و شرط در صورتيكه فقط براى مشترى باشد كه از مال بايع حساب مى شود.

احكام فوق همگى براى احكام معامله جزئى است(1).

ص: 181


1- . در درس 36 به آن اشاره شد
* تمرين

1. خانه اى كه فروخته شده، قبض كردن آن چه زمانى محقق مى شود؟

2. در اشياى غير منقول، اگر پيش از آنكه مشترى آن را كاملاً تحويل بگيرد تلف شدند، خسارت از مال مشترى است يا فروشنده؟

3. منظور از وجوب تفريغ چيست؟ مثال بزنيد.

4. محصولى كه در زمين است، آيا پس از فروش زمين بايد فورا درو شود؟ حكم آن را بيان كنيد.

5. در حالت قبل قبض، چه فرقى بين تلف شدن قسمتى از جنس و معيوب شدن جنس وجود دارد؟

ص: 182

درس 45 فصل دوم صلح

اشاره

تعريف: رضايت و سازش بين دو يا چند نفر بر اينكه عين يا منفعتى را تمليك ديگرى كند يا حق خود يا دينى را كه طرف مقابل بر عهده دارد، اسقاط نمايد.

احكام صلح

1. اگر چه نتيجه عقد صلح، بيع يا اجاره يا هبه و... است اما عقد مستقلى است. لذا احكام و شرايط ساير عقود را ندارد.

مصالحه اى كه مثل بيع است (مصالحه بر يك جنسى در مقابل عوض)، خيار مجلس، خيار حيوان و خيار تأخير ندارد. حق شفعه نيز در آن راه ندارد؛ چون اينها از ويژگى هاى بيع است، نه مصالحه. همچنين اگر مصالحه در مورد طلا و نقره باشد، لازم نيست مثل بيع صرف، حتماً قبض و تحويل قبل از جدا شدن طرفين، در مجلس عقد باشد.

مصالحه اى كه مثل هبه است (مصالحه بر يك جنسى بدون عوض)، قبض مال لازم ندارد و بدون قبض مال، آن مال در ملك شخص مقابل وارد مى شود. در حالى كه در هبه (هديه) آن مال حتماً بايد به طرف مقابل تحويل داده شود تا شرعاً در ملك او در آيد.

2. صيغه خاصى نمى خواهد بلكه هرچه تسالم طرفين را برساند و عرف آن را متوجه شود، كافى است.

ص: 183

3. از عقود لازم است؛ يعنى طرفين حق فسخ ندارند، مگر اينكه يكى از اسباب خيار (مثل خيار تخلف شرط، نه مثل خيار مجلس يا تأخير كه مختص بيع است) وجود داشته باشد. حتى در هبه جايز، اگر به صورت صلح اجرا شود، عقد لازم است. درحالى كه خود هبه، اگر تحت عنوان مصالحه نباشد، از عقود جايز است، مگر در موارد استثنا. (1793) و (1799)

4. اگر مصالحه بدون اذن مالك اصلى صورت گيرد، فضولى محسوب مى شود و منوط به اجازه مالك اصلى است؛ چنانچه در بيع چنين است. (1800)

5. در مصالحه لازم نيست حتماً عوض در كار باشد، بلكه شخص مصالح (مصالحه كننده) مى تواند در عقد مصالحه، بدون درخواست عوض، چيزى را تمليك متصالح (طرف مقابل)، نمايد.

6. طرفين مصالحه بايد بلوغ، عقل، قصد، اختيار و عدم حجر داشته باشند. (1793)

مسئله

اگر كسى پس از مصالحه مدعى شود كه قصد او حين عقد به صورت جدى نبوده؛ مثلاً بگويد شوخى يا سهوى بوده است، سخنش پذيرفته نمى شود. (1796)

7. آن غررى كه در بيع موجب بطلان معامله است، خدشه اى به مصالحه وارد نمى كند.

* مثال: اگر اتومبيلى را بدون دانستن خصوصيات آن، از نظر مدل و رنگ و حتى بدون ديدن آن بخريم، معامله باطل است. اما اگر به صورت مصالحه و توافق باشد، ايرادى ندارد.

8. اگر در مصالحه بدهكار مقدار بدهى را بداند، ولى از آنجا كه طلبكار جاهل به آن است به مقدار كمتر از حقى كه به او تعلق دارد صلح نمايد، مقدار زائد براى بدهكار حلال نيست، مگر آنكه به طلبكار اعلام، و او را راضى نمايد. همچنين است موردى كه بدهكار اجمالاً بداند كه طلب مزبور، بيش از مال مصالحه شده است.

* مثال: وحيد از خسرو طلبكار است، اما با خسرو چنين به توافق مى رسند كه با پرداخت 100 هزار تومان توسط خسرو به وحيد، قضيه فيصله يابد. اما بعداً وحيد درمى يابد كه طلب او 150 هزار تومان بوده است. در اينجا بايد خسرو 50 هزار تومان به وحيد برگرداند. مگر آنكه وحيد به آنچه دريافت كرده، راضى باشد؛ حتى اگر از طلبش، كمتر باشد.

9. در مصالحه نيز ربا حرام است (اگر يقين به تفاوت وزن يا پيمانه داشته باشيم).

ص: 184

10. اگر كسى اموال خود را با ديگرى مصالحه كند تا از پرداخت ديون خود به طلبكاران فرار كند، بنابر احتياط واجب صلح او نافذ نيست؛ به خصوص اگر اميد به دست آوردن اموال ديگر براى پرداخت بدهى هاى خود را نداشته باشد. (1794)

11. جايز نيست متصالح از شروطى كه در ضمن عقد صلح به آنها ملتزم شده، تخلف نمايد و در صورت تخلف از شرط، مصالح مى تواند عقد صلح را فسخ كند.

* مثال 1: شخصى مالى را با ديگرى مصالحه كرده با اين شرط كه فقط متصالح از آن استفاده كند. در اين صورت جايز نيست متصالح آن مال را بدون اجازه مصالح، به فرد سومى بدهد و اگر چنين كند، مصالح مى تواند معامله را فسخ نمايد. (1799)

* مثال 2: پدرى در زمان حيات خود تمام اموالش را با پسرش مصالحه كرده (تمليك كرد) به اين شرط كه پس از وفاتش، پسر به هر يك از خواهران مبلغى بپردازد و خواهران نيز راضى شده اند.← اين صلح اشكال ندارد. لذا بعد از مرگ پدر، مالك غير از آن چيزى است كه بايد به خواهرانش بپردازد. و عدم رضايت ساير ورثه اثرى ندارد. (1797)

* تمرين

1. صلح چيست و چه تفاوتى با فروش دارد؟

2. آيا در صلح حق فسخ براى طرفين وجود دارد؟

3. كدام يك از خيارات در صلح وجود دارد؟

4. آيا صلحى كه مثل هبه است عقد لازم است يا جائز؟

5. "مصالحٌ عليه" چه چيزهايى مى تواند باشد؟

6. مصالحه كردن اموال براى فرار از بدهى به ديگران چه حكمى دارد؟

ص: 185

درس 46 فصل سوم اجاره (1)

گفتار اول: اقسام اجاره و شرايط آن
اجاره دو قسم است:

الف) اجاره اشيائى كه ارزش مالى دارند؛ اگر چه اندك باشد.

ب) اجاره يك شخص؛ مثل اينكه كارمند يا كارگر اجير شود؛ يعنى قرار گذاشته كه در مقابل كار مشخصى، حقوقى دريافت كند.

نكته

هر لفظ يا عملى كه مقصود را برساند براى انعقاد عقد اجاره كافى است.

شرايط موجر و مستأجر

بلوغ، عقل، قصد، اختيار و محجور نبودن (مثلاً مفلس يا سفيه نباشد). (1642)

شرايط مالى كه مورد اجاره واقع مى شود

1. تعيين كردن؛ لذا اگر كسى بگويد يكى از خانه هايم را اجاره دادم، باطل است.

2. معلوم بودن: با مشاهده يا ذكر اوصافى كه رغبت ها به سبب وجود يا عدم آن اوصاف تغيير مى كند.

ص: 186

* مثال: اگر مستأجر، خانه اى را بدون آنكه آن را ببيند و اوصافش را(1) بشنود، اجاره كند، اين اجاره باطل است.

3. قدرت تحويل دادن وجود داشته باشد

* مثال: اجاره اتومبيلى كه گم شده است و قابل تحويل نيست، باطل مى باشد.

4. امكان بهره مندى از آن باشد.

5. عين آن مال با استفاده كردن باقى بماند.

* مثال: چيزهاى خوردنى يا هيزم اجاره داده نمى شود. همچنين زمينى كه آب به آن نمى رسد، براى زراعت، اجاره داده نمى شود؛ مگر آنكه آب باران كافى باشد؛ چراكه چيزهاى خوراكى و هيزم با استفاده كردن از آن تمام مى شود و زمين بدون آب هم براى زراعت قابل بهره بردارى نيست.

6. اجاره دهنده مالك يا صاحب اختيار شرعى آن باشد.

7. انتفاع بردن از آن جايز باشد.

شرايط منفعت مورد نظر در مال الاجاره

1. مباح باشد؛ اجاره دادن مغازه براى نگه دارى يا فروش شراب يا اجاره دادن كاميون براى حمل شراب، حرام و باطل است.

2. ماليت و ارزش داشته باشد، هرچند اندك؛ يعنى به گونه اى باشد كه عقلاء براى آن، بذل مال كنند.

3. اگر مالى كه اجاره داده شده منافع متعددى دارد، بايد در عقد اجاره، نوع منفعتى كه اجاره كننده مى خواهد از آن بهره مند شود، تعيين شود.

* مثال: اگر اتومبيلى اجاره داده مى شود، بايد معلوم باشد براى مسافركشى يا حمل بار يا منظور ديگرى است.

4. مدت اجاره معلوم باشد؛ مثلاً در مواردى مقدار كار مشخص گردد. (مثلاً خياطى لباس معين با مدل به خصوص، يا اجاره خانه براى مدت يك سال تمام).

ص: 187


1- . مقصود اوصاف مربوط به عين مستأجره است كه در رغبت مردم تأثير مى گذارد.
شرايط اجرت

اجرت معلوم و مقدار آن مشخص و معين باشد؛ اگر مكيل(1) يا موزون(2) يا معدود(3) است، بايد معلوم باشد كه چند پيمانه يا چند كيلوگرم يا چند عدد است و اگر از چيزهايى است كه بايد ديده شود و مشاهده گردد يا اينكه وصف كردن آن كافى است، بايد به ترتيب مشاهده يا وصف شود.

نكته

اجرت مى تواند موارد ذيل باشد:

1. يك شىء مشخص: اين انگشتر؛

2. يك چيز كلى در ذمه مستأجر: هزار تومان؛

3. يك عمل: يك روز براى موجر باركشى كردن؛

4. منفعت: يك ماه اجاره ماشين و بهره مندى از آن؛

5. حق قابل انتقال: حق استفاده از وام.

گفتار دوم: احكام اجاره
اشاره

1. عقد اجاره عقدى لازم است؛ يعنى طرفين، حق بر هم زدن آن را ندارند؛ مگر اينكه اسباب شرعى آن وجود داشته باشد. (1648) و (1658)

2. تمام خيارات جز خيار مجلس، خيار حيوان و خيار تأخير در عقد اجاره مى تواند وجود داشته باشد.

3. اگر چيزى كه اجاره داده شده توسط مالك آن به فروش برسد، اجاره به قوت خود باقى است. (1650)

البته اگر مشترى جاهل باشد كه مثلاً خانه قبلاً به كسى اجاره داده شده يا اينكه مى دانسته اجاره داده شده، اما نمى دانسته مدت زمان اجاره طولانى است، حق فسخ دارد.

ص: 188


1- . پيمانه اى
2- . وزن كردنى
3- . شمردنى

4. اجاره جزء مشاع جايز است. اما بدون اذن شركا نبايد به مستأجر تحويل داده شود.

5. اجير شدن براى واجبات عينى و كفايى باطل است؛ مگر واجبات كفايى كه براى حفظ نظام جامعه و احتياج مردم لازم است؛ مثل پزشك، مهندس و....

6. در كارهايى مى توان براى نايب شدن اجير شد كه نيابت در آن مشروع باشد؛ مثلاً اجير شدن براى انجام نمازهاى واجب انسان زنده، جايز نيست.

7. اگر كارى به كسى محول شود و قرينه اى بر مجانى بودن آن نباشد، كارگر مى تواند اجرت المثل آن كار را مطالبه كند؛ مگر در دلش مجانى كار كردن را قصد كرده باشد كه در اين صورت مستحق اجرت نيست؛ هر چند موجر قصدش دادن اجرت بوده باشد. (1657)

8. اجاره دادن شىء اجاره شده به ديگرى (مستأجر دوم) توسط مستأجر اول، در صورتى جايز است كه موجر، شرطى مغاير آن نكرده باشد و قرينه اى هم در ميان نباشد كه بفهماند حق چنين كارى براى مستأجر وجود ندارد. همچنين كسى كه براى كارى اجير شده، در صورتى كه براى او شرط مباشرت در كار، نشده باشد و قرينه اى هم برآن دلالت نكند، جايز است كه در آن كار، فرد ديگرى را اجير نمايد.

* حكم بيشتر يا كمتر بودن اجرت اجاره دوم از اجاره اول

حكم زيادتى يا نقصان اجاره دوم از اجاره اول، با توجه به مورد اجاره، متفاوت است:

1. مورد اجاره خانه يا دكان است← در اجاره دادن مجدد، نمى توان مقدار اجرت را بيشتر تعيين كرد، مگر در دو صورت:

الف) كارى روى آن انجام دهد؛ مثلاً خانه را نقاشى كند.

ب) اجرت معامله دوم از جنس ديگرى غير از جنس اجرت اجاره معامله اول تعيين شود.

2. مورد اجاره فردى است كه براى كارى اجير شده است؛ مانند اينكه فردى براى دوختن لباس اجير شده← در اجير كردن مجدد فرد ديگر، نمى توان مقدار اجرت را كمتر تعيين كرد، مگر اينكه قسمتى از كار را، هر چند كم باشد، انجام داده باشد.

3. مورد اجاره غير از موارد بالا است← اشكال ندارد؛ چه اجرت كمتر از اجرت اجاره اول باشد و چه بيشتر.

ص: 189

* مثال 1: اگر خانه اى در مقابل يك ميليون تومان، يك ساله اجاره شود. مستأجر مى تواند آن را به مدت يك سال به ديگرى در مقابل يك تن برنج اجاره دهد (با اينكه يك تن برنج مثلا 3 ميليون تومان ارزش دارد) يا در مقابل هشت صد هزار تومان.

* مثال 2: كسى در مقابل 100 هزار تومان براى كارى اجير شود، نمى تواند ديگرى را اجير كند كه اين كار را در مقابل دستمزدى كمتر از 100 هزار تومان انجام دهد؛ مگر آنكه قسمتى از كار را انجام داده باشد.

نكته

اگر مستأجرى نصف خانه را به همان قيمت اجاره كل اجاره دهد، چون به قيمت بالاتر معامله نشده، جايز است. همچنين اگر نصف مدت اجاره اول به ديگرى اجاره دهد (به كل قيمت اجاره اول) جايز است.

* تمرين

1. اجاره چند قسم است؟ توضيح دهيد.

2. سه شرط از شرايط مالى را كه مورد اجاره واقع مى شود، بيان كنيد.

3. شرايط موجر و مستأجر كدام است؟

4. شرايط منفعت مورد نظر در مال الاجاره چيست؟

5. اجرت در عقد اجاره چگونه بايد معلوم باشد؟

6. حكم اجاره دادن شىء اجاره شده به مسأجر دوم چيست؟ در چه صورت جايز است؟

7. حكم اجير شدن در واجبات كفايى چيست؟

ص: 190

درس 47 فصل سوم اجاره (2)

گفتار سوم: موارد جواز فسخ اجاره
اشاره

اجاره از عقود لازم است كه فسخ نمى شود؛ مگر در موارد زير:

1. يكى از خياراتى كه در باب بيع مطرح است - به جز خيار مجلس، حيوان و تأخير - وجود داشته باشد.

* مثال: 1. خيار تخلف شرط: يعنى موجر يا مستأجر ضمن عقد اجاره شرطى كند و طرف مقابل از آن تخلف كند؛ مثلاً موجر شرط كند از ملك او فقط استفاده مسكونى شود، نه تجارى؛ يا متعلق اجاره كارى باشد كه قابل انجام بوده و اجير كننده شرط كرده در زمان به خصوصى انجام شود. اما اجير كوتاهى كرده يا اصلاً انجام اين كار در آن مدت زمان غير ممكن بوده است. در اين صورت طرف مقابل حق فسخ دارد.

2. خيار عيب: عيبى كه موجب نقص در منافع باشد، پيش از اجاره در شىء اجاره داده شده وجود داشته و مستأجر نمى دانسته← شىء اجاره داده شده:

الف) عين مشخصى است؛ مثلاً ماشين مشخصى را اجاره داده اما معيوب و غير قابل استفاده است← حق فسخ وجود دارد.

ب) كلى است← موجر بايد بدل آن را بدهد و اگر ممكن نيست← حق فسخ وجود دارد؛ مثلاً اگر ماشينى با مشخصات كلى و مدل معلوم، اجاره شود و اجاره دهنده ماشينى كه به ظاهر با آن

ص: 191

مشخصات كلى، منطبق است را تحويل دهد و معلوم شود معيوب است← موجر بايد يك ماشين سالم با همان مشخصات را تحويل دهد و اگر چنين كارى غير ممكن بود، مى توان اجاره را فسخ كرد.

اما اگر اجرت پرداختى معيوب باشد:

الف) جزئى است← حق فسخ وجود دارد.

ب) كلى است← بدل آن داده شود و اگر ممكن نيست← مى توان فسخ كرد.

2. تقايل: دو طرف قرارداد توافق به بر هم زدن و فسخ معامله كنند.

3. شىء اجاره داده شده غصب شود:

الف) اگر غصب پيش از قبض و تحويل گرفتن از موجر باشد:

يك - اجاره گيرنده فسخ مى كند← اجرت المسمى را از موجر مى گيرد.

دو - اجاره گيرنده امضاء مى كند← اجرت المثل را از غاصب مى گيرد.

ب) بعد قبض باشد: اجاره صحيح است و فقط مى تواند اجرت المثل را از غاصب بگيرد؛ چه اجرت المثل به ميزان اجرت المسمى باشد و چه كمتر يا بيشتر از آن.

* مثال: اگر خانه اى به مدت يك سال اجاره شود، اما پيش از تحويل غصب شود. مستأجر مى تواند اجاره را فسخ كند و مبلغ پرداختى را پس بگيرد و از طرفى مى تواند اجاره را فسخ نكند (امضا كند) و در اين صورت مى تواند از غاصب اجاره واقعى اين منزل را در مدتى كه غصب كرده، بگيرد؛ مثلاً اگر خانه اى را ماهى 100 هزار تومان اجاره كرده است. درحالى كه اجاره واقعى آن 150 هزار تومان در ماه است(1)، مى تواند در صورت امضاى معامله، به ميزان مدتى كه غاصب غصب نموده، ماهى 150 هزار تومان از غاصب بگيرد.

* مثال: در مثال فوق اگر غصب وقتى انجام شود كه خانه را تحويل گرفته است، در اين صورت حق فسخ اجاره را ندارد و فقط اجرت المثل را مى تواند از غاصب مطالبه بگيرد.

4. اگر كسى كه ولى است، ملك صغير، يا خود صغير را براى كارگرى با در نظر گرفتن

ص: 192


1- . 150 هزار تومان اجرت المثل نام دارد و 100 هزار تومان اجرت المسمّى نام دارد.

مصلحت وى، اجاره دهد و پيش از انقضاى مدت اجاره، صغير مذكور، بالغ رشيد (غير سفيه) گردد، اين بالغ رشيد مى تواند اجاره را فسخ كند. مگر مصلحت لازمه اى در قبل رشد بوده باشد كه سبب شده مدت اجاره به همان مقدارى باشد كه ولى بچه معين كرده است. به گونه اى كه كمتر از آن مدت خلاف آن مصلحت لازمه قبل رشد بوده باشد.

* تمرين

1. دو مورد از مواردى را كه حق فسخ در اجاره وجود دارد، بيان كنيد.

2. عيبى كه موجب نقص در منافع چيزى مى گردد، در صورتى كه شىء اجاره داده شده جزئى باشد، چه حكمى دارد؟

3. در سؤال قبل در چه صورت معامله به قوت خود باقى است؟

4. بر فرض كلى بودن اجرت، اگر اجرت پرداخت شده معيوب باشد، چه بايد كرد؟

5. آيا بچه صغيرى كه ولى اش، ملك او را اجاره داده، پس از بالغ شدن، حق فسخ اجاره را دارد؟

6. يك مثال براى خيار تخلف شرط در اجاره بيان كنيد.

7. اگر شىء اجاره داده شده غصب شود، چه حكمى دارد؟ در چه صورتى حق فسخ دارد؟

ص: 193

درس 48 فصل سوم اجاره (3)

گفتار چهارم: موارد بطلان اجاره
اشاره

اگر برخى از شرايطى كه در شرايط موجر و مستأجر، مال مورد اجاره، منفعت مورد نظر و شرايط اجرت بيان شد، وجود نداشته باشد، اجاره باطل است؛ برخى از موارد بطلان اجاره عبارت اند از:

1. اسباب بطلان در اجير شدن

الف) متعلق اجاره كارى غير قابل اجراست.

ب) فوت اجير؛ مگر آنكه كار مورد نظر را به ذمّه گرفته بوده كه در اين صورت دين مى شود. لذا پس از مرگ، از اموال او دينش اداء مى شود.

2. اسباب بطلان اجاره دادن اشيا
اشاره

الف) با فوت موجر يا مستأجر، اجاره باطل نمى شود؛ مگر آنكه ملكيت موجر نسبت به منفعت آن، محدود به زمان حياتش باشد.

* مثال 1: وصيت شده كه منفعت خانه اى براى حسن باشد، ولى تا زمانى كه او زنده است. لذا اگر حسن خانه را اجاره دهد با مرگ او اجاره باطل مى شود. مگر آنكه بعد از مرگ او افرادى كه مالك منفعت مى شوند، اجازه اجاره را بدهند.

ص: 194

* مثال 2: بطن سابق(1) ملك موقوفه را اجاره داده اند، اما قبل از اتمام مدت اجاره فوت كرده اند، اما بطن لاحق اجازه اجاره را دادند؛ در اين صورت اجاره باقى است. البته اگر متولى وقف، طبق مصلحت وقف و بطون لاحقه، موقوفه را اجاره داده، اجاره حتى با موت بطن سابق هم باقى است و اجازه بطن لاحقه لازم نيست.

ب) اگر شىء اجاره داده شده، به دليل عذرهاى عمومى، قابل استفاده نباشد، اجاره باطل است. اما اگر به خاطر بيمارى مستأجر يا هر دليلى كه مربوط به مستأجر است، وى نتواند از شىء اجاره داده شده بهره مند شود، اجاره باقى است. (1645)

* مثال: اگر براى رفتن به جايى ماشينى اجاره شود و سپس برفى بيايد كه نتوان آن مسير را رفت، يا راه بسته شود، اجاره باطل مى شود.

ج) تلف شدن شىء اجاره داده شده، به گونه اى كه نتوان انتفاع مورد قرارداد را استيفاء نمود:

يك - قبل از قبض← اجاره باطل است.

دو - بعد از قبض و قبل از آنكه انتفاعى از آن ببرد و فرقى نيست كه قبل از زمان اجاره باشد يا بعد از آن← اجاره باطل است.

توضيح: گاهى پيش از شروع مدت اجاره، مثلاً منزل مورد نظر تحويل داده مى شود، اما پيش از شروع مدت اجاره خانه از بهره بردارى ساقط مى شود؛ باز اجاره باطل است.

سه - در اثناى بهره مندى از شىء مورد اجاره← اجاره در باقى مدت باطل است و مدت سپرى شده همراه بهره مندى را با نسبت سنجى روى اجرت المسمى حساب مى كنند.

* مثال 1: اگر خانه به طور كامل ويران شود و از هر منفعتى ساقط گردد يا حيوان سوارى تلف شود، اجاره باطل مى شود.

* مثال 2: خانه اى ماهى 100 هزار تومان، يك ساله اجاره شده، اما پس از 2 ماه به دليل زلزله كلاً ويران شده است.← 200 * 100\2 هزار تومان← مستأجر فقط مبلغ 200 هزار تومان بايد به موجر بدهد و اگر اضافه تر داده، مى تواند پس بگيرد.

ص: 195


1- . منظور از بطن سابق اين است كه واقف، اگر مالى را بر عده اى وقف كند و بگويد پس از اين عده فلان عده ديگر جايگزين شوند، به گروه اول بطن سابق و به گروه دوم بطن لاحق مى گويند؛ مثلاً وقف كردم بر فرزندانم و پس از آن بر نوه هايم.
* زمان تسليم اجرت

1. اجاره مال (عين)← به محض تحويل دادن عين (مثل خانه) مستأجر بايد كل اجرت را بپردازد؛ مگر شرطى غير آن در ضمن عقد اجاره بوده باشد.

2. اجاره عمل (كسى اجير شده كارى انجام دهد)← پس از اتمام عمل، طرف مقابل وظيفه دارد اجرت را بپردازد؛ مگر شرطى خلاف اين در ضمن عقد شده باشد.

* مثال 1: اگر خانه اى را اجاره كرده ايم، بايد كل مبلغ اجاره يك سال را در همان روز تحويل خانه، بپردازيم؛ مگر شرط شده باشد ماهانه پرداخت شود.

* مثال 2: اگر كسى را اجير كرده باشيم تا خانه اى را نقاشى كند، نقاش نمى تواند پيش از اتمام عمل، اجرت را مطالبه كند. مگر ضمن قرارداد با نقاش قرار گذاشته باشيم كه مثلاً نصف آن را در ابتداى كار و ربع آن را در روز دوم و بقيه را در روز بعد پرداخت كنيم كه در اين صورت بايد طبق آنچه شرط شده است، عمل شود.

* تمرين

1. دو مورد از اسباب بطلان در اجير شدن را بيان كنيد.

2. در چه صورتى اگر اجير بميرد، از اموال اجير به موجر پرداخت مى شود؟

3. اگر شىء اجاره داده شده، بدون كوتاهى مستأجر، از بهره بردارى ساقط شود چه بايد كرد؟

4. اگر شىء اجاره داده شده بلافاصله بعد از قبض، تلف شود چه حكمى دارد؟

5. در اجاره دادن يك ملك (زمين) زمان تسليم اجرت چه زمانى است؟

ص: 196

درس 49 فصل چهارم شركت (1)

گفتار اول: تعريف و اسباب شركت
اشاره

تعريف: شركت عبارت است از اينكه چيزى (عين، دين، منفعت و حق) مشتركاً براى دو نفر يا بيشتر باشد.

در جدول فوق چيزهايى كه طبق تعريف، موجب شراكت مى شود، ذكر شده و در مقابل آن مشخص گرديده كه هر يك از اين اسباب شراكت، موجب شراكت در چه چيزهايى خواهد بود. اكنون به توضيحات زير توجه فرماييد:

ص: 197

اسباب شراكت
ارث:

همان طوركه بيان شد، تمام موارد شركت، اعم از عين، دين، منفعت و حق، به سبب ارث محقق مى شود؛ مثال:

1. عين: زمينى به ورثه رسيده است و همگى در آن شريك اند.

2. دين: ميت طلبى دارد و اين طلب را بدهكاران بايد به ورثه بپردازند. لذا ورثه در اين دين شريك اند.

3. منفعت: مثلاً ميت در زمان حياتش خانه اى را اجاره كرده كه بعد از مرگ به ورثه مى رسد و ورثه در منافع اين خانه شريك اند.

4. حق: مثلاً حق خيار در معامله ميت (در زمان حياتش) به ورثه مى رسد.(1)

عقد ناقل:

دو يا چند نفر با هم، با يك قرارداد، مثل بيع يا اجاره، صاحب اختيار عين، حق يا منافع چيزى گردند؛ مثال:

1. عين: دو نفر زمينى را با هم مى خرند.

2. دين: دو يا چند نفر به واسطه يك عقد (مثل حواله، بيع و...) مشتركاً مالك دين فرد يا افرادى شوند.

* مثال: فرض كنيد حسن بابت كالايى كه از حسين خريده چك داده است. اكنون دو نفر از طلبكاران حسين آمده اند و حسين با توافق خود آنها و بنابر احتياط واجب، با توافق حسن، آنها را به حسن حواله مى دهد؛ يعنى بايد طلبشان را از حسن وصول كنند. در اينجا اين دو نفر مشتركاً مالك دين حسن به حسين هستند و وقتى اين چك وصول شود، مال اين دو خواهد بود.

3. منفعت: دو يا چند نفر، به واسطه يك عقد (مثل اجاره) مشتركاً مالك منافع شىء يا كالايى

ص: 198


1- . براى نمونه مى توانيد به آخرين مسئله بحث شفعه مراجعه كنيد.

شوند؛ مثل اجاره يك منزل توسط دو نفر.

4. حق: دو يا چند نفر مشتركاً با هم حقى را خريدارى يا مصالحه كنند؛ مثلاً چند نفر حق امتياز گرفتن وام را از فردى بخرند.

حيازت:

حيازت به معناى جمع آورى و به دست آوردن است. اگر دو يا چند نفر با هم و هم زمان چيزى را به دست آورند، در آن چيز شريك مى شوند؛ مثلا دو نفر هم زمان سنگى قيمتى بيابند و با هم روى آن دست گذارند.

با توضيح فوق روشن مى شود كه با حيازت فقط در عين مال (و نه منافع يا دين يا حق) شراكت حاصل مى شود.

امتزاج:
اشاره

امتزاج و مخلوط شدن بين اشيا و اموال به صورت هاى زير است:

1. امتزاج بين دو مايع كه عرفاً قابل تميز و تشخيص نيست؛ مثل آب با آب، روغن بادام با روغن گردو و....← شركت واقعى حقيقى

2. امتزاج بين دو جامد نرم كه عرفاً قابل تميز و تشخيص نيست؛ مثل آرد گندم با آرد جو← شركت ظاهرى واقعى

3. امتزاج بين دو جامد غير نرم همجنس ريز كه عرفاً قابل تميز و تشخيص نيست؛ مثل گندم با گندم← شركت ظاهرى حكمى

4. امتزاج بين دو جامد غير نرم غير همجنس ريز؛ مثل گندم با خشخاش← عدم شركت← مصالحه كنند

5. امتزاج بين دو جامد غير نرم همجنس درشت؛ مثل گردو با گردو← عدم شركت← مصالحه كنند

6. امتزاج بين قيميات؛ مثل لباس ها وگوسفندها← عدم شركت← مصالحه كنند يا با قرعه كشى مالشان را جدا كنند.

ص: 199

نكته

1. قيميات، يعنى چيزهايى كه افراد آن دقيقاً مثل هم نيستند؛ مثلاً گوسفند اين گونه نيست كه مثل داشته باشد؛ يعنى دقيقاً مانند آن وجود داشته باشد؛ زيرا گوسفندان هر قدر هم شبيه به هم باشند، باز تفاوت دارند. اما مثلاً گندم، برنج، يك نسخه كتاب از كتابى كه مثلاً 2000 تيراژ چاپ شده و امثال آن، مثلى هستند.

2. در بندهاى 4، 5 و 6 شراكت و احكام آن وجود نخواهد داشت و طرفين بايد با هم به توافق برسند.

3. شركت به سبب امتزاج فقط در عين است و شامل دين، منفعت و حق نمى شود.

تشريك:

تشريك آن است كه كسى شخصى را در مال خود شريك كند؛ اين شراكت چه در عين مال باشد و چه در دينى كه از ديگران طلب دارد و چه در اجاره و منافع مال و چه در حقى از حقوق خود؛ مثل حق خيار (غبن، حيوان، تاخير و....)

روش آن به اين نحو است كه به شخص ديگر بگويد: تو را شريك كردم (مثلاً به اندازه ثلث) البته در مورد حقوق، شراكت به اندازه كسر مشاع به اين معنا خواهد بود كه در ثلث ثمن يا مبيع حق دارى.

گفتار دوم: شركت عقديه (عنان):
اشاره

عبارت است از عقد بين دو يا چند نفر مبنى بر اينكه معامله اى را با مال مشتركشان انجام دهند و در سود و زيان به ميزان مورد توافق با هم سهيم باشند. اين شركت را شركت عقدى يا عنان گويند.

عقد فوق به دو صورت محقق مى شود: يا روى مالى كه بين هر دو مشترك است (و اين اشتراك به دليل ارث يا حيازت يا عقد ناقل يا امتزاج يا تشريك مى باشد) عقدى را واقع مى كنند يا اينكه از همان اول مالشان را به قصد اينكه در اكتساب و معامله شريك باشند، ممزوج مى كنند.

ص: 200

مبحث اول: شرايط شركت عقديه

در شركت عقديه نيز مانند ساير عقود ماليه، بلوغ، عقل، قصد و اختيار و عدم حجر معتبر است.

مبحث دوم: شركت هاى عقدى باطل
اشاره

در اقسام سه گانه ذيل شركت باطل است و طرفين با هم شريك نخواهند بود:

1. شركت اعمال (شركت ابدان): عقدى است بين حداقل دو نفر مبنى بر اين كه اجرت عمل و كاركرد هر كدام مشترك بين هر دو باشد؛ چه عمل آن دو يكى باشد و چه مختلف باشد.

* مثال: دو نفر با هم قرار بگذارند خياطى كنند و اجرت، بين آن دو مشترك باشد يا يكى خياطى، و ديگرى تجارت كند شركت باطل است و هركس مالك اجرت خود است؛ نه بيشتر و نه كمتر.

مسئله

اگر دو نفر با يك قرارداد و عقد واحد براى كارى واحد با اجرت معينى استخدام شوند يا هر دو همزمان چيزى را حيازت كنند و به دست آورند← مشاركت در اينجا محقق است و مانند شركت ابدان نيست. اولى شركت عقد است؛ يعنى در اجرت شريك اند و دومى حيازت است و در آنچه به دست آورده اند، به نسبتِ كارى كه كرده اند، شريك اند و اگر نسبت كاركرد هر يك معلوم نبود، بنابر احتياط بايد مصالحه كنند.

2. شركت وجوه: عقدى است بين دو نفر يا بيشتر، كه مالى ندارند، اما اعتبار و آبرو دارند و هر كدام تجارت مى كنند تا حاصل تجارت بين آنها مشترك باشد.

3. شركت مفاوضه: عقدى است بين دو نفر يا بيشتر، مبنى بر اينكه هر چه كسب مى كنند يا به آنها مى رسد (مثل ارث، وصيت و...) يا هر خسارتى كه به هر كدام مى رسد، از جيب هر دو باشد.

ص: 201

* تمرين

1. شركت را تعريف كنيد.

2. اسباب شركت را نام ببريد و مختصر توضيح دهيد:

3. شراكت ارثى در حق را با مثال تصوير كنيد.

4. شركت وجوه را توضيح دهيد.

5. شركت عقديه چيست؟

6. آيا اگر دو نفر با يك عقد براى كارى استخدام شوند، شركت ابدان است؟

ص: 202

درس 50 فصل چهارم شركت (2)

مبحث سوم: شركت عقدى صحيح (شركت عنان)
اشاره

شركت عقدى فقط در اموال (چه نقد و چه نسيه) صحيح است كه به آن شركت عنان مى گويند.

شرط صحت شركت عنان:

در اين شركت، رأس المال (سرمايه) هر دو شريك ممزوج است؛ به گونه اى كه مانع تشخيص و تمييز از هم است؛ فرقى نمى كند اين امتزاج موجب شراكت مزجى شود يا خير.

نكته

در اجناسى كه امتزاج آنان مانع تميز و تشخيص آنها از هم نيست، بنابر احتياط بايد از ساير اسباب شركت براى تأمين اين شرط، از شرايط صحت شركت عنان كمك گرفت؛ مثلاً ممكن است ارث باشد يا حيازت يا تشريك.

* مثال 1: فرض كنيد دو نفر با هم شريك باشند و با سرمايه مشترك تجارت كنند و در سود و زيان مشاركت داشته باشند. در اينجا فرض كنيد سرمايه يكى چرم است و ديگرى پارچه كه دو جنس متغايرند؛ در اينجا چون امتزاج اين دو سرمايه مانع تميز و تشخيص

ص: 203

آن دو از هم نيست، بايد به نحو ديگرى امتزاج حاصل شود؛ مثلاً از "تشريك" كمك گرفت؛ يعنى يكى به ديگرى بگويد من تو را به ميزان مثلاً 10 درصد در مال خود (چرم) شريك كردم و ديگرى هم بگويد من تو را به ميزان مثلاً 20 درصددر مال خود (پارچه) شريك كردم. اكنون پارچه و چرم بين هر دو مشترك است و نمى توان مشخص كرد كدام قسمت پارچه يا چرم براى نفر اول است يا دوم← زمينه براى شركت عنان فراهم شده و مى توانند با اين سرمايه ها تجارت كنند و هر كس سهم خود را طبق قراردادى كه منعقد مى شود، بردارد.

* مثال 2: دو نفر با سرمايه مشترك در مكانى كه سرقفلى آن نيز بين اين دو نفر مشترك است، تجارت مى كنند. پس از مدتى يكى از آنها، پس از محاسبه سود و زيان، سرمايه و سود سهم خود را مى گيرد و جدا مى شود. اما شريك ديگر به تجارتش در اين مكان ادامه مى دهد. در اين حالت، نفر اول حق مطالبه اى از نفر دوم ندارد؛ چون مجرد شراكت در ملك يا سرقفلى محل تجارت، براى اشتراك در تجارت و سود حاصل از آن كافى نيست. بلكه ملاك آن اشتراك در سرمايه تجارت است و نفر دوم كه تسويه حساب كرده، فقط نسبت به سهم خود از محل تجارت، حق گرفتن اجاره بها را از نفر دوم دارد. (1712)

مبحث چهارم: احكام شراكت
اشاره

1. هيچ يك از شركاء، بدون اذن شريك ديگر، مجاز به تصرف در اموال نيست و فقط طبق آنچه ساير شركاء اجازه تصرف داده اند، حق تصرف وجود دارد؛ مثلاً بيع نسيه جايز نيست، مگر قرينه اى بر رضايت شركاء نسبت به آن وجود داشته باشد. (1700) و (1703)

* مثال 1: اگر برخى از شركاء بدون رضايت ساير شركاء، ملك مشاعى را بفروشند، معامله فقط نسبت به سهم كسانى كه اين كار را كرده اند صحيح و نافذ است و نسبت به سهم شركاى ديگر، متوقف بر اجازه آنان است. (1701)

* مثال 2: اگر به شريكى اجازه داده شود كه در خانۀ مشاع سكونت كند، براى او اين سكونت

ص: 204

جايز است و حتى مى تواند زن و فرزند خود را نيز در آنجا ساكن كند؛ چون لازمۀ اذن سكونت در خانه، اين است كه براى خانواده اش هم تصرف در خانه جايز باشد و همچنين آنچه متعارف از آمدن مهمان است.

2. در تمام شراكت ها با هر سببى كه بوده باشد (ارث، حيازت و....) اگر يكى از شركاء قصد جدا كردن سهم خود را دارد و ديگران مخالفت مى كنند، شخص مى تواند به حاكم شرع مراجعه كند. (1705)

مسئله

هيچ يك از شركاء حق ندارند مانع جدا شدن شريك ديگر از شراكت شوند. همچنين نمى توانند به دليل ترس از اينكه اگر يكى از شركاء اموالش را دريافت كند، آنها را در راه شر و گناه مصرف مى كند، مانع حق او شوند. بلكه فقط وظيفه نهى از منكر دارند. (1713)

3. در شركت عقدى، شركاء به نسبت سهم سرمايه خود در سود و زيان شريك اند. ولى اگر شرط كرده باشند يكى بيشتر از سهم سرمايه خود از سود حاصله برخوردار باشد، صحيح است. (1709)

4. شريك امين است. بنابراين اگر بدون تفريط (كوتاهى و عدم محافظت از سرمايه) يا زياده روى مال تلف شود، ضامن نيست و لذا اگر شريك منكر تفريط يا زياده روى شود، با قسم خوردن در محكمه سخنش پذيرفته مى شود.

5. عقد شركت از عقود جايز است (از قراردادهايى نيست كه طرفين ملزم باشند آن را فسخ نكنند. بلكه حق فسخ وجود دارد). حتى اگر در ضمن عقد شركت شرط كرده باشند تا زمان به خصوصى (مثلاً 2 ماه ديگر) حق بر هم زدن عقد شركت براى شركاء وجود نداشته باشد، باز حق فسخ براى شركاء وجود دارد. مگر اينكه مصالحه اى انجام گرفته باشد يا چنين شرطى در ضمن يك عقد لازم (مثلاً يك بيع بدون خيار يا اجاره) انجام شده باشد. بلكه اگر در ضمن عقد جايزى شرطى كند، مادامى كه عقد باقى است وفاى به آن واجب است.

ص: 205

* تمرين

1. شرط صحت شركت عنان چيست؟

2. در اجناسى كه امتزاج رافع تميز ميسر نيست، براى شراكت چه بايد كرد؟

3. شركاء در سرمايه اشتراكى تا چه حدى مجاز به تصرف اند؟

4. در مواردى كه يكى از شركاء يا عده اى از آنان، مخالف تقسيم سهم ساير شركاء هستند، تكليف چيست؟

5. آيا شركاء در شراكت، حق بر هم زدن شراكت را دارند؟

6. آيا با زائل شدن عقل، شراكت باطل مى شود؟

ص: 206

درس 51 فصل پنجم رهن (1)

گفتار اول: تعريف رهن
اشاره

تعريف: رهن آن است كه بدهكار مالى را نزد طلبكار بگذارد تا اگر طلب او را نداد، از آن مال طلب خود را به دست آورد.

آنچه امروزه به عنوان رهن منزل يا مغازه به مالك پرداخت مى شود و بدين سبب مقدارى از اجاره بها را كم مى كنند، رهن نيست و در حقيقت قرضى است كه به مالك منزل داده مى شود و اگر اين قرض دادن به شرط آن باشد كه منزل مذكور اجاره داده شود يا از بهاى اجاره مبلغى كسر گردد، ربا و حرام است. ولى اگر مالك، منزل يا مغازه اش را به مبلغ كمترى اجاره دهد، به شرط اينكه مستأجر مبلغى را به او قرض دهد، اشكالى ندارد.

اصطلاحات:

رهن يا مرهون: آن مالى كه گرو گذاشته مى شود.

راهن: گرو گذارنده

مرتهن: گرو گيرنده

ص: 207

گفتار دوم: شرايط رهن
مبحث اول: شرايط راهن و مرتهن
اشاره

1. بلوغ

2. عقل

3. قصد

4. اختيار

5. عدم ممنوعيت راهن از تصرف (عدم حجر)؛ مثل سفاهت، ورشكستگى

مسئله

ولى طفل و ولى مجنون مى تواند با رعايت مصلحت و منافع طفل يا مجنون براى آنها چيزى را رهن بگذارد يا رهن بگيرد.

مبحث دوم: شرايط تحقق رهن و صحّت آن
اشاره

1. صيغه رهن: هر لفظى كه غرض و مقصود از رهن را برساند و از جانب راهن و مرتهن بر زبان آورده شود، صيغه رهن نام دارد و هر كارى كه مانند لفظ، غرض فوق را مى رساند نيز كافى است.

* مثال: احمد صد هزار تومان از حسن طلبكار است، از اين رو درخواست گرو كرده و حسن نيز انگشتر خود را نزد احمد مى گذارد. با اين كار عقد رهن محقق شده است.

2. قبض و اقباض: در تحقق شرعى رهن لازم است گرويى (رهن) تحويل مرتهن داده شود يا اگر از قبل دست مرتهن بوده، راهن به او اذن دهد كه در دستش به عنوان رهن باقى بماند.

مسئله

1. رهن اگر مال مشاع باشد بايد با اجازه شريك، تحويل مرتهن داده شود و اگر بدون اجازه او انجام گيرد، معصيت كرده، اما قبض صورت گرفته است.

ص: 208

* مثال: اگر دو نفر در اتومبيلى شريك باشند و يكى از شركاء نيز مبلغى را به على بدهكار باشد و سهم مشاع خود را از اتومبيل، به عنوان گرو به على دهد، اگر بدون اذن شريكش باشد، معصيت كرده، اما سهم مشاع فوق شرعاً حكم رهن را دارد و احكام آن مترتب خواهد شد؛ مثلاً فرد بدهكار حق ندارد سهم مشاع خود را به كسى بفروشد؛ چون در رهن است و از على بايد اجازه بگيرد.

2. آنچه در قبض و اقباض لازم است تحقّق يابد، قبض و اقباض ابتدايى است؛ يعنى لازم نيست رهن نزد مرتهن باقى بماند. بلكه اگر بدون اجازه مرتهن از دست مرتهن خارج شود، عقد رهن باطل نمى شود و آثار و احكام آن باقى است؛ هرچند اگر بدون اجازه مرتهن بوده باشد، معصيت صورت گرفته است.

* تمرين

1. رهن چيست؟

2. رهن كامل خانه مسكونى آيا رهن است؟ حكم آن چيست؟

3. راهن و مرتهن چه شرايطى بايد داشته باشند؟ آيا اگر كسى از روى تهديد ظالمى رهن بگذارد، صحيح است؟

4. آيا مال طفل صغير را مى توان رهن گذاشت؟ با چه شرايطى شرعاً امكان پذير است؟

5. مثالى براى رهن بدون صيغه رهن بيان كنيد. حكم اين رهن چيست؟

6. اگر مالى از قبل، دست مرتهن بوده و اكنون توسط راهن مى خواهد آن را در اختيار مرتهن قرار دهد، آيا قبض و اقباض جديد لازم است؟

7. آيا رهن بايد تا زمان پرداخت بدهى نزد طلبكار بماند؟

ص: 209

درس 52 فصل پنجم رهن (2)

مبحث سوم: شرايط مرهون (گرويى)
اشاره

1. عين باشد: مثلاً منفعت خانه نمى تواند گرويى محسوب گردد. اما طلب يا دينى كه قبض نشده، مى تواند گرويى باشد و قبض آن هم به قبض مصداق آن است.

2. مملوكى باشد كه فروش آن صحيح باشد: مثلاً شراب يا مال غير (بدون اذن مالك) نباشد.

(توضيح: شراب شرعاً قابل تملك نيست و مال غير قابل فروش نيست).

3. امكان قبض آن باشد: مثلاً پرنده اى كه در هوا پرواز مى كند و غالباً برنمى گردد، نباشد.

4. معين بودن گرويى (حداقل از نظر ارزش مالى يا نوع مال).

از آنجا كه موارد اول و سوم نيازى به توضيح بيشتر ندارد، لذا به توضيح بند دوم و چهارم مى پردازيم.

مملوك بودن گرويى

در اين زمينه نكات قابل توجهى به شرح ذيل وجود دارد:

الف) گرو و رهن گذاشتن چيزى كه مالك آن نيستيم، منوط به اجازه مالك آن است. بنابراين اگر مال ديگرى را بدون رضايت او به عنوان رهن نزد طلبكار بگذاريم، در صورت اظهار عدم رضايت مالك آن، رهن باطل است و اگر اظهار رضايت و عدم رضايت نكرده، منتظر اظهار نظر او

ص: 210

مى شويم تا حكم رهن مذكور معلوم شود.

* مثال: با اجازه صاحب خانه مى توان خانه را براى بدهى خود رهن گذاشت. (1687).

ب) لازم نيست خود بدهكار مالك رهن باشد. بلكه حتى اگر ديگرى بدون اجازه بدهكار يا حتى با وجود نهى بدهكار اقدام به گرو گذاشتن مال خود نزد طلبكار كند، عقد رهن صحيح است.

ج) اگر شخصى براى بدهكار مال خود را نزد طلبكار رهن بگذارد، ديگر حق انصراف از اين كار و تجديد نظر براى او باقى نمى ماند؛ مگر با رضايت طلبكار، يعنى مرتهن.

د) اگر طلب كار (يعنى شخص مرتهن) مال رهن را كه با اجازه و رضايت مالك آن به عنوان رهن نزد او بود، بفروشد، در صورتى مالك حق مطالبه از بدهكار را دارد كه بدهكار خودش اين مال را جهت گرو گذاشتن، عاريه گرفته باشد. مقدار مبلغ مطالبه به شرح ذيل است:

1. حداقل مساوى قيمت بازار فروخته شده← قيمت فروخته شده را مطالبه مى كند.

2. كمتر از قيمت بازار فروخته شده← قيمت بازار را مطالبه مى كند.

* مثال: اگر على خانه اش را براى دوستش رضا (به خاطر بدهى رضا) نزد طلبكار (حسين) گرو گذارد و پس از سررسيد مقرر، رضا نتواند بدهى اش را بپردازد، حسين حق فروش خانه على را دارد تا طلب خود را از پول حاصل از فروش خانه وصول كند. اما اگر به درخواست رضا اين خانه در اختيار رضا قرار گرفت تا او آن را گرو گذارد و اتفاق فوق رخ داد و حسين اين حق را پيدا كرد كه خانه را بفروشد، اگر قيمت واقعى خانه در بازار مسكن 100 ميليون تومان بوده و خانه كمتر فروش رفته، على حق مطالبه 100 ميليون را دارد و اگر بيشتر فروش رفته است (مثلا 120 ميليون)، على حق مطالبه 120 ميليون را دارد.

معين بودن گرويى

مرهون نبايد مبهم باشد. لذا اگر گفته شود يكى از اين دو به عنوان رهن گذاشته مى شود، صحيح نيست. بنابراين آنچه به عنوان رهن نزد طلبكار نهاده مى شود بايد به صورت يكى از گزينه هاى زير معين باشد:

1. هم عين آن مشخص باشد و هم ارزش مالى آن.

ص: 211

2. اگر عين آن مجهول است، ارزش مالى آن معلوم باشد: مثلاً مالى در صندوق است و نمى دانيم چيست، اما ارزش آن معلوم است.

3. اگر ارزش مال مجهول است، جنس و نوع مال معلوم باشد: مانند مالى كه تمام خصوصيات آن براى ما مشخص است، اما نمى دانيم در بازار چقدر مى ارزد.

* تمرين

1. شرايط مرهون چيست؟

2. آيا اگر چيزى را كه مالك و صاحب اختيار آن نيستيم، رهن بگذاريم، رهن باطل است؟

3. آيا شخص ثالث مى تواند براى بدهكار، نزد طلبكار، از اموال خود رهن قرار دهد؟ آيا اجازه بدهكار لازم است؟

4. اگر راهن پشيمان شود، آيا مى تواند رهن را پس بگيرد؟ در صورتى كه راهن شخص ثالث باشد، چگونه است؟

5. اگر راهن شخص ثالث باشد و مرتهن مال رهن را بفروشد، آيا راهن مى تواند از بدهكار مطالبه اى داشته باشد؟ در چه صورتى مى تواند؟

6. ملاك در معلوم بودن گرويى چيست؟

ص: 212

درس 53 فصل پنجم رهن (3)

مبحث چهارم: شرايط دين يا مالى كه براى آن گرو قرار داده اند
اشاره

طلب (دين) بايد برگردن بدهكار باشد؛ اگر چه به صورت مدّت دار. لذا رهن قرار دادن در مقابل طلبى كه هنوز به عهده بدهكار نيامده، موجب تحقّق عقد شرعى رهن نمى شود.

* مثال: حسن در مقابل صد هزار تومان قرضى كه ماه آينده از على دريافت خواهد كرد، امروز انگشتر خود را رهن قرار مى دهد← رهن باطل است؛ چون حسن به على بدهكار نيست.

استفتاء:

سؤال: شخصى زمين خود را نزد فرد ديگرى رهن گذاشته تا مبلغ معينى را از او قرض كند، ولى مرتهن عذر آورده كه مبلغ مذكور را ندارد و به جاى آن، ده رأس گوسفند به صاحب زمين داده است. اكنون دو طرف قصد دارند رهن را آزاد كنند و هر يك از راهن و مرتهن مال خود را بردارند. ولى مرتهن اصرار دارد كه عين ده رأس گوسفند به او برگردانده شود، آيا شرعاً چنين حقّى دارد؟

جواب: رهن بايد در برابر دين ثابت و محقّق باشد، نه دين و قرضى كه بعداً محقق مى شود. لذا زمين و گوسفندان بايد به مالك آنها برگردانده شوند. مگر آنكه بعد از قرض گرفتن گوسفندان اين رهن انجام بگيرد. با توجه به اينكه گوسفند جزو قيميات است، نه مثليات، راهن بايد قيمت را

ص: 213

بپردازد. (1691)

همچنين مالى كه مضمون است، يعنى طرف مقابل شرعاً ضامن است و بايد مثل يا قيمت آن را بپردازد، مى توان براى آن رهن قرار داد.

* مثال: اگر حسن مالى را غصب كند و 100 هزار تومان به عنوان رهن براى آن نزد صاحب مال بگذارد، اين رهن از نظر شرعى صحيح است.

* تمرين

1. دينى كه براى گرو قرار مى دهند، بايد چه شرائطى داشته باشد؟

2. چه مالى است كه براى ضمان آن، مى توان گرو قرار داد؟

ص: 214

درس 54 فصل پنجم رهن (4)

گفتار سوم: شرايط جواز فروش رهن (گرويى)
1. قبل از اجل (قبل از سررسيد زمان پرداخت بدهكارى):

الف) رهن به گونه اى باشد كه قبل از اجل دين، فاسد مى شود:

يك - اگر در عقد رهن تصريح شده (قرينه اى باشد) كه قبل از فاسد شدن و از بين رفتن رهن، حق فروش وجود دارد← رهن صحيح است و مراحل زير بايد به ترتيب طى شود:

اول - فروش توسط راهن

دوم - فروش توسط مرتهن به وكالت از راهن

سوم - حاكم شرع مجبورش مى كند.

چهارم - خود حاكم شرع مى فروشد.

پنجم - خود مرتهن مى فروشد و در هر صورت، قيمت آن به عنوان رهن قرار مى گيرد.

دو - اگر شرط شود تا مدت مشخص شده، حق فروش رهن را ندارد يا نسبت به فروش و عدم آن مطلق باشد و قرينه اى دالّ بر فروش وجود نداشته باشد← چون زودتر از فروش، رهن فاسد مى شود، رهن باطل است.

ص: 215

ب) رهن به گونه اى است كه قبل از اجل دين، فاسد نمى شود، اما به طور اتفاقى در معرض فاسد شدن قرار گرفت← رهن صحيح است، اما قبل از فساد، حق فروش وجود دارد و ثمن فروش رهن، به عنوان رهن قرار مى گيرد.

2. پس از اجل (سررسيد زمان پرداخت بدهى رسيده است):
اشاره

وقتى زمان دريافت بدهى فرا رسيد و راهن بدهى را نپرداخت، مراحل زير انجام مى شود:

الف) اگر مرتهن از طرف راهن در فروش گرويى وكيل است← مى فروشد و در اين مورد نيازى به مراجعه به راهن نيست.

ب) اگر مرتهن وكيل نيست← درخواست طلب خود مى كند ولو با فروش رهن يا توكيل او در فروش رهن (مرتهن به راهن مى گويد خودت رهن را بفروش و طلب من را بپرداز).

ج) اگر بند 1 و 2 حاصل نشد← حاكم مجبورش مى كند؛ مگر آنكه مرتهن بترسد بدهكار يا ورثه بدهكار، دين را انكار كند و رهن از دستش خارج شود؛ كه در اين صورت خودش مى فروشد.

توضيح:

گاهى مرتهن به دليل اينكه بينۀ مورد قبولى براى اثبات دينش ندارد، مى بيند اگر براى فروش مال رهن به حاكم شرع مراجعه كند، بدهكار يا ورثه او، طلبكار بودن مرتهن را انكار مى كنند و طبق قانون، اصل آن است كه كسى از ديگرى طلبى ندارد و در اينجا هم مرتهن شاهدى ندارد تا ثابت كند طلبكار است و اين مال به عنوان گرو نزد اوست. در اين حالت مى تواند بدون اجازه از حاكم شرع خودش رهن را بفروشد و طلب خود را وصول كند.

د) حاكم وجود ندارد يا امكان اذن از او نيست← مى فروشد

نكته

در تمام موارد مذكور در صورت فروش مال مرهون، اضافه آن در دست او امانت شرعى است؛ يعنى بايد مازاد را به راهن برگرداند.

* مثال: شخصى خانه خود را براى گرفتن وام نزد بانك رهن مى گذارد. سپس قبل از پرداخت بدهى خود، فوت مى كند. و ورثه صغير او نمى توانند همه قرض را بپردازند. در نتيجه

ص: 216

بانك اقدام به توقيف و مصالحه خانه مزبور مى كند. با توجه به آنكه قيمت آن چندين برابر مبلغ بدهى است، مقدار زيادى متعلق به ورثه است. (1684)

نكته

اگر با فروش قسمتى از رهن، طلب طلبكار (مرتهن) وصول مى شود، نبايد تمام رهن را فروخت مگر آنكه:

1. فروش قسمتى از رهن، موجب ضرر به مالك اصلى باشد.

2. فروش قسمتى از رهن، به خاطر نبودن مشترى ممكن نباشد.

* تمرين

1. آيا رهن را مى توان قبل از سررسيد پرداخت بدهى فروخت؟

2. در چه شرايطى براى فروش رهن، بايد به حاكم شرع رجوع كرد؟

3. در چه شرايطى خود مرتهن بدون وكالت از راهن يا اجازه از حاكم، رهن را مى تواند بفروشد؟ توضيح دهيد.

4. در چه مواردى ثمن فروش رهن، خود به عنوان رهن است و حكم رهن را دارد؟

5. آيا اگر با فروش قسمتى از رهن، طلب مرتهن وصول شود، حق فروش تمام رهن وجود دارد؟ توضيح دهيد:

6. اگر پس از سررسيد پرداخت بدهى، بدهى پرداخت نشد، در چه صورتى (با وجود زير بار نرفتن بدهكار) مرتهن مى تواند به حاكم مراجعه نكند و رهن را بفروشد؟

ص: 217

درس 55 فصل پنجم رهن (5)

گفتار چهارم: حقوق مرتهن و راهن
اشاره

راهن بدون اجازه مرتهن، حق تصرف در مرهون را ندارد. مگر اينكه تصرف وى به نفع مال رهن باشد؛ مثل آبيارى درختان يا علف دادن به گوسفندى كه رهن قرار گرفته است؛ مشروط به اينكه اين گوسفند يا درخت را از دست مرتهن خارج نكند.

تصرف راهن در رهن
اشاره

1. تصرف غير ناقل: اگر راهن بدون اذن مرتهن در رهن تصرف غيرناقل(1) كند، معصيت كرده و چيزى بر او نيست، مگر آنكه آن را تلف كرده باشد كه در اين صورت، ضامن قيمت آن است؛ يعنى اگر از بين رفت، قيمت واقعى رهن بايد به عنوان رهن نزد مرتهن قرار گيرد.

2. تصرف ناقل: اگر تصرف ناقل انجام شود، بايد در مورد صحت معامله از مرتهن اجازه گرفته شود. در صورت اجازه مرتهن، حكم صحت و بطلان رهن در فروش (بيع) و اجاره بدين نحو است:

الف) فروش: اگر مرتهن اجازه دهد← رهن باطل است (يعنى مرتهن عملاً پذيرفته كه اين مال ديگر گرويى نباشد و به ديگرى فروخته شود.)

ص: 218


1- تصرف ناقل، يعنى معامله كند و آن را به ملك ديگرى وارد كند. اما تصرف غير ناقل، يعنى آن را به ملك ديگرى داخل نكند، اما از آن استفاده كند.

ب) اجاره: اگر مرتهن اجازه دهد← صحّت رهن باقى است. (يعنى مرتهن فقط پذيرفته مال رهن اجاره داده شود، ولى نپذيرفته از گرويى بودن مال رهن خارج شود. لذا رهن به صحت خود باقى است.)

توجه: اگر قبل از معامله بيع، اجازه دهد، اين نيز موجب بطلان رهن است.

* مثال 1: على انگشترش را نزد حسن (طلبكار) به عنوان رهن قرار مى دهد، اما على اين انگشتر را بدون اجازه حسن استفاده مى كند و انگشتر گم مى شود← على بايد قيمت واقعى انگشتر را به حسن بدهد.

* مثال 2: على در مثال قبل، انگشتر مذكور را به حسين (فرد ثالث) بدون اجازه حسن مى فروشد يا در ازاى يك ماه استفاده، هزار تومان اجاره مى دهد:

الف) حسن فروش او را مى پذيرد← ديگر رهنى باقى نمى ماند.

ب) حسن اجاره او را مى پذيرد← هنوز انگشتر حكم رهن را دارد.

مسئله

1. مرتهن مى تواند حتى گرويى را كه از "مستثنيات دين"(1) است، براى گرفتن طلب خود، طبق آنچه در بخش "شرايط جواز فروش رهن" آمده است، به فروش برساند.

2. اگر راهن چندين طلبكار دارد و مفلس شده است، در اين صورت شخص مرتهن نسبت به ساير طلبكارها در رهن احقّ است. بنابراين:

الف) اگر مال رهن بيشتر از حق مرتهن است← بقيه رهن بين ساير طلبكارها تقسيم مى شود.

ب) اگر مال رهن كمتر از حق مرتهن است← بقيه حقش را با ساير طلبكارها در ساير اموال راهن شريك است.

حقوق راهن و ورثه او

1. تمام منافع در طول رهن براى راهن است.

ص: 219


1- . منظور از مستثنيات دين آن اموالى از بدهكار است كه جزء ضروريات زندگى اوست؛ مثل خانه، اتومبيل و لوازم زندگى. اين اموال را نمى توان براى رسيدن طلبكار به حق خود از بدهكار گرفت يا به فروش رساند.

* مثال: خانه اى كه براى يك بدهى رهن گذاشته شده است، اگر اجاره داده شود يا اجاره داده شده باشد، اجاره بها متعلق به مالك آن (راهن) است، نه مرتهن.

2. آنچه بر رهن افزوده مى شود، از نمائات متصله و منفصله(1)، متعلق به راهن است؛ هرچند نمائات متصله تابع رهن است و همچنين هر آنچه عرفاً داخل در رهن است كه استفادۀ از آنها منوط به اجازه مرتهن است.

3. رهن حكم امانت را دارد. لذا اگر مرتهن در حفاظت آن كوتاهى كند، اگر تلف يا معيوب شود، ضامن است.

* مثال 1: وحيد گوسفندى را در مقابل طلب خسرو از او، رهن مى دهد تا پس از يك سال كه بدهى اش را پرداخت نمود، گوسفند از گرويى بيرون آيد. در طول اين يك سال گوسفند بچه دار مى شود و پشم هاى آن بلند مى شود و چيده مى گردد. اين بچه گوسفند و پشم ها مال وحيد است و خسرو حقى نسبت به آن ندارد.

* مثال 2: در مثال قبل، اگر خسرو در نگهدارى گوسفند كوتاهى كند و عيبى بر آن وارد شود، مثلاً پايش آسيب ببيند، يا تلف شود، خسرو خسارت وارده را بايد به وحيد بپردازد.

تصرف مرتهن بدون اذن راهن در "رهن" (گرويى)
اشاره

1. تصرف غيرناقل: مرتهن اجارۀ منافع استفاده شده را ضامن است و در صورت از بين رفتن مال رهن، ضامن است.

2. تصرف ناقل: معامله فضولى است و بايد از راهن بعد از آن اجازه گرفته شود:

الف) راهن فروش را اجازه دهد← ثمن معامله، رهن قرار مى گيرد، اما مال راهن است.

ب) اجاره را اجازه دهد← همان رهن اولى باقى مى ماند و اجاره براى راهن خواهد بود.

* مثال 1: على انگشترش را به حسن (طلبكار) رهن مى دهد، اما حسن بدون اجازه على استفاده مى كند و انگشتر گم مى شود← حسن بايد قيمت انگشتر را به على بپردازد و

ص: 220


1- . نمائات منفصله، مانند تولد بچه از گوسفند، ميوه دار شدن درخت، افزايش پشم حيوان و... و نمائات متصله، مانند چاق شدن گوسفند و.....

رهن باطل است.

* مثال 2: در مثال قبل فرض كنيد يك خانه به عنوان رهن قرار داده شده و حسن بدون اجازه على خانه را فروخته يا اجاره داده است:

الف) على فروش را اجازه مى دهد← پول حاصل از فروش به عنوان رهن قرار مى گيرد.

ب) على اجاره را اجازه مى دهد← اجاره بها متعلق به على خواهد بود و خود خانه هنوز در رهن هست.

مسئله

1. در صورت ظاهر شدن نشانه هاى مرگ مرتهن، امور ذيل بر او واجب مى شود:

الف) در مورد رهن و مشخص كردن آن در بين اموالش به ورثه وصيت كند.

ب) تعيين راهن؛ يعنى بگويد كسى كه اين مال را رهن گذاشته است، چه كسى است.

ج) شاهد گرفتن بر مطالب بند 1 و 2

در غير اين صورت اگر رهن پس از مرگ مرتهن، با وجود پرداخت بدهى ها توسط راهن، به دست راهن نرسد، مرتهن ضامن است.

2. اگر نزد مرتهن، رهنى باشد و بميرد. در صورتى كه نمى دانيم آن رهن در تركه او هست يا نه، و همچنين نمى دانيم كه آن رهن در اثر كوتاهى تلف شده است. يا مى دانيم رهن تا بعد از مرگ در اموال مرتهن بوده، ولى نمى دانيم هنوز باقى است يا آن را به مالكش برگردانده يا فروخته و پولش را برداشته يا بدون تفريط تلف شده است.← چيزى بر عهده ورثه نيست.

3. با موت راهن يا مرتهن، عقد رهن به ورثه منتقل مى شود. اما راهن اگر ورثه مرتهن را امين و مورد اعتماد نداند:

الف) اگر بر فرد خاصى متفق القول شدند و راهن يا وارث او و ورثه مرتهن او را قبول داشتند← همان شخص رهن را به جاى ورثه مرتهن در اختيار مى گيرد.

ب) اگر بر فرد خاصى متفق القول نشدند

يك - حاكم شرع به هر فردى بخواهد رهن را در اختيارش قرار مى دهد.

ص: 221

دو - حاكم شرع وجود نداشت، مؤمنين عادل به هر فردى بخواهند رهن را تحويل مى دهند.

گفتار پنجم: يكى بودن راهن و تعدد مرتهن و بالعكس، با اشتراك در يك گرويى
اشاره

1. يك مال را مى توان نزد دو مرتهن گذاشت؛ اما در صورتى كه هر دو مرتهن توافق بر اين مطلب كرده باشند. اگر قصد دو مرتهن از قبول اين امر، فسخ رهن اول بوده باشد، مسلماً فقط رهن دوم به قوه خود باقى مى ماند.

2. در صورتى كه يكى از طلبكارها رهن را فسخ نمايد، نسبت به بدهى خود حقى از رهن نخواهد داشت.

* مثال: فرض كنيد خسرو به وحيد و ناصر بدهكار است و با توافق وحيد و ناصر خانه خود را نزد اين دو رهن مى گذارد. اين كار شرعا صحيح است؛ يعنى هر كدام از وحيد و ناصر مى توانند طبق توافق انجام شده طلب خود را از خسرو، در صورت پرداخت نكردن بدهى اش، با فروش خانه تأمين كنند. اما اگر وحيد قبول كرد كه رهن نزد او فسخ شود و خانه فقط به عنوان رهن بابت طلب ناصر از خسرو باشد، ديگر وحيد حق فروش خانه را بابت وصول طلب خود ندارد.

3. اگر بدهكاران بيش از يك نفر باشند و همگى مشتركاً مالى را رهن گذاشته باشند، اگر هر كدام دين خود را ادا نمايد، رهن او از گرويى خارج مى شود.

* مثال: فرض كنيد دو نفر مشتركاً مالك خانه اى هستند و اين افراد به وحيد بدهكارند و هر دو اين خانه را گرو نزد وحيد قرار مى دهند. اما فقط يكى از اين افراد بدهى خود را مى پردازد لذا فقط اين فرد سهم مشاعش از خانه، از رهن خارج مى شود؛ يعنى سهم نفر بدهكار ديگر، به عنوان رهن نزد وحيد باقى مى ماند.

4. اگر طلبكاران بيش از يك نفر بوده و همگى مشتركاً مالى از بدهكار، به عنوان رهن در اختيار داشته باشند (در يك عقد رهن):

الف) طلب هر كدام با ديگران مساوى است← هريك از طلبكاران (مرتهنين) به نسبت مساوى از مال رهن حق دارند.

ص: 222

ب) طلب هر كدام با ديگرى متفاوت است← هريك به نسبت طلبشان، از مال رهن حق دارند.

* مثال: خسرو به وحيد 100 هزار تومان و به ناصر 300 هزار تومان بدهكار است. موتورسيكلت خود را به عنوان رهن نزد وحيد و ناصر قرار مى دهد. اگر خسرو بدهى خود را به يكى از اين دو نفر يا هردو نپردازد سهم هر يك از اين طلب كاران از موتور به نسبت طلبى كه دارند مى باشد.

5. اگر شخصى كه بدهكار است، دو بدهى دارد كه براى يكى از آنها چيزى را نزد طلبكار رهن گذاشته است، اما براى بدهى دوم رهنى قرار نداده است، اگر هر دو بدهى يكى است و به اندازه يكى از آنها به طلبكار بپردازد، اما نيت طلبى كه در ازاى آن رهن گذاشته را نكند، رهن آزاد نمى شود.

* مثال: خسرو در آبان و بهمن، هريك، صد هزارتومان از وحيد قرض گرفته است. اما بابت قرض اول اتومبيل خود را به عنوان رهن نزد وحيد گذاشته است. در ماه اسفند 100 هزار تومان به وحيد مى دهد بدون آنكه نيت او اداى قرض اول باشد، در اين حالت اتومبيل وى هنوز در رهن قرار دارد.

نكته

حكم تعدد طلبكار يا بدهكار براى مواردى است كه از اول تعدد باشد؛ نه اينكه بعداً به دليل موت راهن يا مرتهن، ورثه متعدد جايگزين آنان شوند.

* تمرين

1. نمائات رهن چيست؟ انواع آن را نام ببريد. حكم هر قسم از نمائات را از نظر رهن بودن بيان كنيد.

2. امانى بودن رهن چه اثر عملى دارد؟

3. اگر مرتهن بدون اذن راهن، رهن را بفروشد چه حكمى دارد؟

ص: 223

4. اگر راهن بدون اذن مرتهن رهن را بفروشد چه حكمى دارد؟

5. وظيفه مرتهن در صورت ظاهر شدن نشانه هاى مرگ چيست؟

6. وظيفه ورثه مرتهن در مورد اموال ميت چيست؟

ص: 224

درس 56 فصل ششم وكالت

اشاره

تعريف: وكالت يعنى واگذار كردن كارى به ديگرى تا در زمان حيات او، آن كار را انجام دهد. عقد وكالت محتاج لفظ، نوشته يا عملى است كه به اين واگذارى دلالت كند؛ مثلاً بگويد: «تو وكيل من هستى» يا «اين كار را به تو واگذار كردم» يا كالايى را تحويل دهد تا طرف مقابل بفروشد.

حتى اگر نوشته وكالت بعد از مدت طولانى به دست طرف مقابل برسد و او هم رضايت دهد، كافى است.

مسئله

اصل وكالت، بنابر احتياط نبايد معلق بر چيزى باشد. اما متعلق وكالت مى تواند معلق باشد.

* مثال: الف) اگر حسن بيايد، تو را وكيل قرار مى دهم← باطل

ب) تو وكيلى كه وقتى حسن بيايد، خانه ام را بفروشى← صحيح

شرايط موكّل و وكيل

1. بلوغ: اگر وكيل بچه مميز باشد، كافى نيست، مگر در خواندن صيغه عقد (عقد بيع، نكاح، اجاره و...) و در مورد موكل نيز در مورد برخى امور كه تصرفات او را جايز مى دانيم، مى تواند ديگرى را وكيل كند.

ص: 225

* مثال: بچه ده ساله شرعاً مى تواند وصيت كند كه از ثلث اموالش در كارهاى خير مصرف شود. حال چنين فردى مى تواند شخص ديگرى را وكيل در وصيت كردن كند؛ يعنى وصيت كردن را به فرد ديگرى واگذارد.

2. عقل: كسى كه مجنون است، نه مى تواند وكيل باشد و نه موكّل.

3. قصد: سهوى يا اشتباهى يا در خواب نباشد.

4. اختيار: كسى او را مجبور نكرده باشد؛ مثلاً با تهديد به قتل يا تهديد به از بين بردن اموال، به گونه اى كه اكراه محسوب شود.

5. عدم حجر: موكّل (وكيل كننده) حق تصرف در مورد وكالت را داشته باشد. لذا شخص مفلس نمى تواند كسى را وكيل در فروش اموالش نمايد. اما در وكيل چنين شرطى نيست.

مسئله

1. مسلمان بودن وكيل يا موكل شرط نيست. لذا حتى مرتد فطرى هم مى تواند وكيل باشد؛ مگر در كارهايى كه انجام دادن آن توسط كافر صحيح نيست؛ مثل اينكه كافرى براى گرفتن حقى از مسلمان يا مخاصمه با مسلمانان وكيل شود، اگر چه از طرف مسلمان وكيل باشد.

2. آنچه در مورد شرايط وكيل يا موكل بيان شد، هم ابتدائاً شرط است و هم در ادامه. لذا اگر در اثناء، يكى از شرايط از بين رفت، وكالت، بنابر احتياط واجب باطل مى شود؛ مثل عارض شدن جنون، اغماء و....

بنابراين موارد بطلان وكالت عبارت اند از:

موت وكيل

موت موكل (اگر چه وكيل نداند)

عروض جنون اطباقى(1) بر وكيل يا موكل (بطلان وكالت در جنون ادوارى احتياط واجب است)

بنابر احتياط واجب عروض اغماء بر وكيل يا موكل

تلف شدن آنچه وكالت در مورد آن است؛ مثلاً در وكالت فروش خانه، خانه از بين برود.

ص: 226


1- . جنون اطباقى يا دائمى آن است كه ديوانگى شخص مستمر است و به حالت عادى برنمى گردد. در مقابل جنون ادوارى است كه گاهى شخص مجنون و گاهى عاقل است.

خود موكل كار مورد وكالت را انجام دهد؛ مثلاً در وكالت فروش خانه خود موكل خانه را بفروشد.

موكل كارى كند كه با مورد وكالت منافات دارد؛ مثلاً در وكالت فروش خانه، موكل خانه را وقف كند؛ چرا كه عملكرد دوم لغو وكالت است.

حجر موكل در مورد آن چيزى كه وكالت داده است.

شرايط كارهاى مورد وكالت:

1. آن كار براى وكيل و موكل شرعاً جايز باشد.

* مثال: شخص محرم، نه مى تواند ديگرى را وكيل در اجراى عقد نكاح يا خريد صيد كند و نه مى تواند خودش وكيل در چنين كارهايى گردد.

* مثال: وكالت در قمار و غصب و... جايز نيست.

2. آن كار از امورى باشد كه موكل سلطنت شرعى بر آن داشته باشد.

3. در امورى باشد كه وكيل، ولو در آينده، متمكن از انجام آن باشد؛ به اين نحو كه در ايجاد بستر اجراى وكالت نيز وكيل باشد؛ مثلاً شخصى وكيل در طلاق دادن زنى گردد. اما اين زن همسر موكل نيست، ولى چون وكيل مذكور، وكيل در تزويج اين زن است، وكالت براى طلاق صحيح است.

4. در امورى باشد كه قابل واگذارى باشد؛ يعنى مباشرت در انجام آن شرط نشده باشد.

امور غير قابل واگذارى عبارتند از:

1. عبادات بدنى: روزه، حج، زكات و.... (هرچند نيابت در اين اعمال صحيح است؛ مثل نيابت از شخص عاجز در حج و نيابت از ميت در نماز و روزه)

2. قسم خوردن، لعان، ايلاء، شهادت دادن و اقرار كردن (لذا نذر و عهد، قابل توكيل اند.)

مسئله

وكالت در عبادات ماليه مانند زكات، خمس و كفارات، چه در جدا كردنش از مال و چه رساندن آن به مستحق، جايز است.

ص: 227

5. امر معينى باشد؛ اگر چه عام يا مطلق باشد؛ مثلاً بگويد: «در تمام امورم وكيل هستى» صحيح است، اما اگر بگويد: «در چيزى وكيل هستى» وكالت باطل است.

عزل وكيل

عقد وكالت عقد جايز است؛ يعنى قابل بر هم زدن است. لذا وكيل مى تواند در حضور يا غياب موكل، خودش را عزل كند و همچنين موكل مى تواند وكيل را عزل كند. اما اگر وكيل پيش از رسيدن خبر عزلش (خبرى كه اطمينان مى آورد) مورد وكالت را مقدارى يا تماماً انجام دهد، كار او صحيح و نافذ است؛ چون عزل زمانى نافذ است كه وكيل مطلع شود.

ضامن بودن وكيل

وكيل، امين است. لذا اگر در انجام كارهاى وكالت افراط و تفريط نكند و چيزى تلف شود، ضامن نيست.

تخلف وكيل از محدوده اختياراتش

وكيل بايد مطابق با آنچه در عقد وكالت - صراحتاً يا با قرائنى در كلام يا با قرائن حال و مقام - وجود دارد، عمل كند و لذا معاملات خارج از محدوده فضولى است و منوط به اجازه موكل است.

* تمرين

1. چه فرقى ميان معلق بودن متعلق وكالت و معلق بودن خود وكالت وجود دارد؟

2. پنج شرط موكل و وكيل را نام ببريد.

3. آيا بچه مميز مى تواند وكيل شود؟

4. آيا بچه مميز مى تواند موكل باشد؟

5. در چه صورتى غير مسلمان مى تواند وكيل باشد؟

6. سه مورد از موارد بطلان وكالت را نام ببريد.

7. چه امورى توكيل پذير نيست؟

8. آيا وكيل ضامن مال موكل است؟ توضيح دهيد.

ص: 228

درس 57 فصل هفتم وقف (1)

گفتار اول: تعريف و اقسام وقف
اشاره

تعريف: وقف، نگه داشتن و حبس كردن عين مال و جلوگيرى از انتقال آن به ديگرى، به وسيله يكى از عقود؛ مانند بيع، صلح، هبه و قرار دادن منافع آن در جهتى كه واقف آن را مشخص كرده است.

وقف فضيلت و ثواب زيادى دارد. امام صادق (ع) مى فرمايند:

خَيْرُ مَا يُخَلِّفُهُ الرَّجُلُ بَعْدَهُ ثَلَاثَةٌ وَلَدٌ بَارٌّ يَسْتَغْفِرُ لَهُ وَ سُنَّةُ خَيْرٍ يُقْتَدَى بِهِ فِيهَا وَ صَدَقَةٌ تَجْرِي مِنْ بَعْدِهِ.(1)

بهترين چيزى كه انسان از خود به يادگار مى گذارد، سه چيز است: فرزند نيكوكارى كه براى او استغفار كند، روش و سنت خوبى كه مردم از او پيروى كنند، صدقه جاريه اى(2) كه پس از مرگش جريان داشته باشد.

اقسام وقف (به اعتبار موقوف عليه):

1. وقف خاص: استفاده كنندگان از موقوفه، اشخاص، اقشار يا گروه خاصى اند؛ مثل وقف

ص: 229


1- . وسايل الشيعه/ج 19 /ص 175
2- . صدقه جاريه به وقف تفسير شده است.

چيزى براى امام جماعت مسجد يا دانشجويان يك دانشگاه.

2. وقف عام: استفاده كنندگان از آن مال، شخص يا گروه خاصّى نيستند، بلكه وقف بر جهت و مصلحت عموم، مانند مساجد، پل ها و كاروان سراها، يا بر عنوان عام، مانند فقرا و ايتام است.

گفتار دوم: شرايط وقف
1. شرايط واقف (وقف كننده):
اشاره

از شرايط واقف بلوغ، عقل، قصد، اختيار و عدم حجر است.

* مثال: اگر واقف اكراه بر وقف شده باشد، تا زمانى كه اجازه او به آن ملحق نشود، وقف صحيح نيست. (1999)

مسئله

لازم نيست واقف مسلمان باشد. (2000)

2. شرايط مال وقف شده:
اشاره

از اعيان باشد (نه از منافع يا ديون).

ملك وقف كننده باشد. (2024)

داراى منفعت حلال باشد (بر خلاف آلات قمار).

منفعت آن، متعلق حق غير كه مانع از تصرف است، نباشد. بنابراين واقف نمى تواند ملكى را كه رهن داده، وقف نمايد.

اصل مال، با استفاده از منافع آن، تمام نشده و به مقدار قابل توجهى باقى بماند. بنابراين وقف خوردنى و آشاميدنى، يا گل براى بوييدن صحيح نيست.

قابليت ملكيت داشته باشد. بنابراين وقف شراب يا خوك صحيح نيست.

قابل تحويل باشد. لذا وقف حيوان فرارى كه امكان تحويل آن نيست، صحيح نيست.

ص: 230

براى منفعت حرام وقف نشده باشد. بنابراين وقف مكانى براى فروش شراب، يا براى استفاده فرق ضالّه باطل است. (2029)

مسئله

مال موقوفه لازم نيست بالفعل قابليت انتفاع داشته باشد، بلكه اگر در معرض انتفاع هم باشد كافى است؛ مانند وقف درختى كه دو سال ديگر ثمر مى دهد.

3. شرايط موقوف عليهم (افرادى كه مال براى آنان وقف شده) (2046)

معين باشند. بنابراين وقف چيزى براى يكى از دو مسجد يا يكى از دو نفر، صحيح نيست.

اگر وقف خاص است، در هنگام وقف، حداقل يك نفر از موقوف عليهم موجود باشند.

اگر وقف عام است، هنگام وقف، امكان موجود شدن موقوف عليهم باشد.

بنابراحتياط واجب مرتد فطرى يا كافر حربى نباشند.

4. شرايط كلى وقف
اشاره

انشاء وقف: در وقف نيت به تنهايى كافى نيست، بلكه انشاء وقف نيز لازم است. فرقى نمى كند انشاء وقف با لفظ و صيغه خاصى باشد يا هر فعلى كه بر اين معنا دلالت كند كه به آن وقف معاطاتى گويند؛ مثلاً واقف زمينى را به عنوان مسجد بسازد و در اختيار عموم گذارد و گروهى هم در آن نماز بخوانند يا پلى براى عابرين بسازد و بعضى هم با اجازه واقف از آن عبور كنند، در تحقق وقف كافى است.

صيغه وقف لازم نيست عربى باشد و هر لفظى كه دلالت بر انشاء وقف نمايد، كافى است؛ مانند اينكه گفته شود «وقفت»، يعنى وقف كردم يا «جعلته موقوفاً»، يعنى به عنوان موقوفه قرار دادم يا «هذا وقفٌ»، يعنى اين وقف است.

وقف نبايد موقّت و زمان دار باشد. بلكه بايد دائمى باشد. (2037)

بنابر احتياط واجب وقف، بايد قطعى باشد؛ يعنى معلّق و مشروط به شرطى نباشد.

وقف بايد براى ديگران باشد، نه براى خود واقف (1996).

وقف قصد قربت لازم ندارد.

ص: 231

در وقف بايد قبض صورت بگيرد. (در ادامه در مورد قبض مطالبى خواهد آمد)

اذن واقف در قبض شرط است.

در وقف عام و به خصوص در وقف خاص، بنابر احتياط مستحب قبول از طرف موقوف عليهم لازم است. در وقف عام قبول بر عهده حاكم يا نماينده اوست.

در وقف مسجد، علاوه بر شروط ذكر شده، قصد عنوان مسجد نيز نياز است. بنابراين اگر مكانى صرفاً براى عبادت و نماز مسلمانان وقف شود، وقف صحيح است. لكن مسجد محسوب نمى شود.

مسئله

واقف هنگام وقف مى تواند شرط كند كه هر زمان نيازمند شد، وقف به او برگردد كه در اين صورت، اگر واقف بميرد و قبل از مرگ محتاج شده باشد، به عنوان ارث محسوب مى شود و اگر محتاج نبوده است، به حالت وقف باقى مى ماند.

گفتار سوم: قبض در وقف (2091)
1. وقف خاص:

هر كدام از طبقه موجودى كه وقف براى آنان صورت گرفته، اگر مال موقوف را تحويل بگيرد، وقف نسبت به اين شخص تحقّق يافته است و كسانى كه تحويل نگرفته اند، وقف درمورد آنان تحقّق نيافته است.

2. وقف عام:

الف) عناوين كليه (فقراء، ايتام و...):

اگر يكى از اين افراد (فقراء، ايتام و...) مال وقفى را قبض كند و مستولى بر عين مال شود، كافى است.

ب) جهات عامه (مسجد، پل و...):

در اين حالت، قيم و متولى تعيين شده توسط واقف (كه در حين وقف تعيين كرده است) بايد

ص: 232

قبض كند و اگر اين دو نبودند، حاكم شرع بايد قبض نمايد؛ هرچند در مورد مسجد و مقبره، با خواندن يك نماز يا دفن يك ميت با اذن واقف و به عنوان تسليم و قبض، قبض محقق مى شود.

مسئله

1. اگر واقف، ولى شرعى افرادى باشد كه مال براى آنان وقف شده است، در اين صورت صحت وقف متوقف به قبض جديدى نيست. البته بايد قصد قبض از جانب مولّى عليه را داشته باشد.

2. در قبض وتحويل گرفتن موقوفه، فوريت لازم نيست.

3. اگر واقف قبل از قبض طرف مقابل بميرد، وقف محقق نمى شود و مال موقوفه به عنوان ارث، به ورثه مى رسد.

توضيحى در مورد بعض عبارات وقف

ص: 233

* تمرين

1. در وقف خاص، قبض وقف بايد به چه صورتى باشد؟

2. شرايط موقوف عليهم را بيان كنيد.

3. شرايط واقف را بيان كنيد.

5. دو مورد از شرايط مال وقف شده را توضيح دهيد.

6. آيا در وقف، صيغه خاصى لازم است؟

7. اگر قبل از قبض واقف بميرد، حكم وقف چيست؟

ص: 234

درس 58 فصل هفتم وقف (2)

گفتار چهارم: متولى و ناظر وقف
1. متولى وقف:
اشاره

الف) براى واقف جايز است توليت و نظارت وقف را براى خود قرار دهد يا به غير واگذار نمايد. اين توليت مى تواند دائمى يا موقت باشد؛ همچنين به تنهايى يا با مشاركت ديگرى انجام پذيرد.

ب) قرار دادن توليت توسط واقف، بايد هنگام ايقاع وقف باشد. در غير اين صورت حق تعيين توليت پس از آن براى واقف وجود ندارد. البته عزل يا حق نصب توليت در صورتى كه واقف چنين حقّى را در ضمن وقف كردن شرط كرده، اشكال ندارد.

* مثال: اگر واقف هنگام وقف كردن گفته باشد: اين زمين را براى حسينيه با توليت على وقف كردم، به شرط آنكه هر وقت بخواهم او را عزل كنم و شخص ديگرى را بگمارم، در اين حالت واقف حق تغيير متولى را دارد.

ج) واقف نمى تواند براى مسجد توليت قرار دهد. (2011)

د) واقف مى تواند چند توليت قرار دهد. (1996)

ه -) اگر واقف چيزى از منافع را براى متولى معين كند، همان اجرت عمل او خواهد بود؛ هر

ص: 235

چند كمتر از اجرت المثل باشد و اگر چيزى براى توليت به عنوان دستمزد قرار نداده باشد، متولى مى تواند اجرت اين كار را مطابق آنچه معمول و متعارف است، از منافع وقف برداشت كند. (2001)

در صورتى كه متولّى توسط واقف مشخص نشده باشد:

1. وقف عام: حاكم شرع يا نماينده او متولى است. (2017)

2. وقف خاص:

الف) امور مربوط به مصلحت وقف و مراعات نسل هاى بعدى است← حاكم شرع متولى است.

ب) امور مربوط به بهره ور كردن يا اصلاحات جزئى است← خود موقوف عليهم متولى اند.

وظايف و محدوده اختيارات متولى

1. قبول كردن توليت و سرپرستى وقف واجب نيست. اما اگر قبول كرد، بنابر احتياط واجب نمى تواند خود را عزل كند و اگر خود را عزل كرد، بنابر احتياط واجب بايد به حاكم شرع مراجعه كند تا دوباره نصب شود. اما در عين حال در طول اين مدت باز هم بايد وظايفش را انجام دهد. (2013 و 2011).

2. اگر واقف وظيفه متولى را مشخص كرده باشد، طبق همان عمل مى شود. اگر مطلق گذاشته و مشخص نكرده باشد، وظيفه اش همان چيزى است كه متعارف است؛ از جمله اينكه تعمير و اجاره وقف، گرفتن اجرت و تقسيم آن بين موقوف عليهم بر عهده اوست كه همه اين وظايف بايد با مراعات مصلحت وقف انجام شود.

3. متولى نمى تواند توليت را به ديگرى واگذار كند؛ حتى با عجز از تصدى امور. مگر واقف چنين اختيارى را هنگام وقف كردن به او داده باشد يا اينكه واگذارى كار به ديگرى به نحو توكيل باشد؛ يعنى متولى كسى را وكيل كند تا كارها را انجام دهد؛ به شرط آنكه شرط عدم توكيل نشده باشد. (2019 و 2014 و 2021)

4. متولى موقوفه حق ندارد كارى كند يا قانونى وضع كند كه با مقتضاى وقف در تعارض باشد. بايد طبق آنچه واقف در هنگام وقف وضع كرده، عمل كند. (2004)

5. اگر چند نفر متولى وقف باشند، هيچ كدام (حتى اكثريت آنان) حق ندارد ديگرى را عزل كند. مگر واقف براى آنان در هنگام وقف چنين اختياراتى را قرار داده باشد. (2006)

ص: 236

6. متولى وقف بايد مصالح وقف را در نظر بگيرد.

* مثال: اگر متولى طبق وقف نامه مجاز بود موقوفه را اجاره دهد، واجب است در تعيين مبلغ اجاره رعايت مصلحت و منفعت وقف را بنمايد. در نتيجه اگر در تخفيف مبلغ اجاره، به سبب اوضاع و احوال خاص مستأجر يا اهميت كارى كه وقف براى آن اجاره داده مى شود، نفع و مصلحت وقف باشد، اشكال ندارد و الّا جايز نيست. (2010)

نحوه اداره موقوفه توسط چند متولى

توليت بيش از چند نفر به سه صورت متصور است:

1. توليت براى هر يك از آنان مستقلاً قرار داده شده است← در عمل و تصرف مستقل اند و بر هيچ يك از آنها لازم نيست در انجام امور وقف به ديگرى مراجعه كنند و در اين صورت، عمل شخصى كه زودتر اقدام نموده، نافذ است. اگر يكى از آنها بميرد يا از صلاحيت توليت خارج شود، ديگرى در توليت وقف منفرد مى شود.

2. توليت بين آنان به صورت اجتماع است← هيچ كدام نمى توانند به صورت مستقل عمل كنند. در اين صورت اگر يكى از آنها بميرد يا از صلاحيت توليت خارج شود، بنابر احتياط واجب، حاكم شرع شخص ديگرى را جاى او قرار مى دهد تا با فرد ديگرى كه باقى مانده، توليت را به عهده گيرند.

3. توليت بعضى از امور به يك فرد و بعضى ديگر به ديگرى واگذار شده است؛ مثلاً رسيدگى به وقف را به فردى و تقسيم منافع بين موقوف عليهم را به ديگرى سپرده است.← هر كدام در انجام وظايف تعيين شده مستقل مى باشند.

مسئله

1. اگر واقف توليت بعضى از امور موقوفه را به شخصى واگذار نمايد و بقيه امور را مهمل گذاشته و مشخص نكرده باشد، در اين صورت وقف نسبت به آن امور بدون متولى منصوب است كه حكم آن در مسئله عدم تعيين متولى گذشت.

2. اگر چند نفر به عنوان متولى وقف نصب شده باشند، در صورتى كه واقف، توليت آنان را به

ص: 237

طور مطلق بيان كرده و قرائنى بر استقلال بعضى از آنان در اداره امور وقف وجود ندارد (حتى به اين نحو نباشد كه واقف گفته باشد رأى اكثريت متوليان ملاك است) در اين صورت هيچ يك از متوليان حتى اكثريت آنان حق ندارند بدون رضايت ساير متوليان اقدام به كارى كنند. بلكه بايد از طريق مشورت با هم و اتخاذ رأى واحد (نه اكثريت) با هم عمل كنند و اگر بين آنان نزاعى واقع شود، واجب است به حاكم شرع مراجعه كنند تا حاكم آنان را الزام كند تا با هم به توافق برسند. (2005)

3. اگر برخى متوليان مدعى شوند كه برخى ديگر از متوليان خائن اند، واجب است مسئله را به حاكم شرع ارجاع دهند و متوليان خائن را از كار بركنار كنند. (2007)

عزل و نصب متولى

همان طور كه قبلاً اشاره شد، نصب متولى طبق آنچه در ابتداى همين درس آمده، به عهده واقف است. اما عزل او در صورتى است كه به مصلحت موقوفه عمل نكند يا خلاف وقف نامه عمل كند (يا به خاطر خيانت يا عدم توانايى)، كه در اين صورت حاكم شرع او را الزام به رعايت مصالح موقوفه مى كند و در نهايت عزل مى نمايد. همچنين اگر واقف طبق وقف نامه شرايطى را براى عزل متولى بيان نموده، آنچه در وقف نامه ذكر شده نيز مى تواند موجب عزل وى باشد.

2. ناظر وقف
اشاره

گاهى واقف شخصى را به عنوان ناظر وقف تعيين مى كند و اختياراتى را به او واگذار مى كند و حتى حق دخالت در كارهاى متولى را در وقف نامه براى او قائل مى شود. به هرحال طبق آنچه براى ناظر در وقف نامه تعيين شده، ناظر داراى اختياراتى خواهد بود.

مسئله

ناظر بنابر احتياط واجب نمى تواند بعد از قبول نظارت، خودش را عزل كند؛ مانند متولّى. (2013)

ص: 238

* تمرين

1. عزل متولى وقف در اختيار كيست؟

2. ناظر وقف كيست و چه اختياراتى دارد؟

3. آيا ناظر وقف مى تواند از نظارت وقف كناره گيرى كند؟

4. آيا در جايى كه چند نفر متولى وقف اند، برخى از آنها حق عزل ديگرى را دارند؟ اكثريت آنها چطور؟

5. دستمزد متولى از چه منبعى و چگونه تأمين مى شود؟

6. اگر واقف در وقف خاص متولى انتخاب نكرده، متولى چه كسى خواهد بود؟

ص: 239

درس 59 فصل هفتم وقف (3)

گفتار پنجم: فروش و معامله مال وقف شده
1. وقف عام:
الف) وقف بر جهات و مصالح عامه

(مانند مساجد، مشاهد مشرفه، مدارس و...):

يك - فروش و معامله عين موقوفه:

مطلقاً جايز نيست؛ حتى اگر خراب شود و از بهره بردارى ساقط گردد. اين حكم در غير مساجد و مشاهد مشرفه احتياط واجب است. (2045)

* مثال: اگر شخصى زمين موقوفه اى را بدون مجوز شرعى بفروشد، معامله باطل است و فروشنده بايد پولى را كه از مشترى گرفته، برگرداند.

دو - فروش و معامله آلات و فرش ها و ساير متعلّقات:

اول - امكان استفاده از آن وجود دارد(1)؛ مثل فرشى كه براى زمين مسجد وقف شده، اما مسجد به فرش نياز ندارد و به پرده اى براى گرم كردن مكان نياز دارد: در اين صورت بايد فرش را به عنوان پرده استفاده كرد و نمى توان آن را فروخت.

ص: 240


1- . هر انتفاعى حتى انتفاعى كه مورد نظر واقف نبوده است.

دوم - علاوه بر عدم امكان انتفاع در آن محل، اگر موجب تلف شدن يا ضرر خوردن به اين آلات و متعلقات گردد:

در محل مماثل ديگر (مثل مسجد ديگر) قابل استفاده است← در آنجا استفاده شود.

در محل مماثل ديگر قابل استفاده نيست← در مصالح عام المنفعه استفاده شود.

سوم - امكان استفاده از آن در هيچ محلى، حتى مصالح عمومى مردم نباشد و تنها راه بهره مندى از آن، به فروش آن باشد، به شرط آنكه ماندن آن موجب تلف شدنش شود:

با پول فروش آن در همان مسجد و اگر نشد در مسجد ديگر و الّا در مصالح عامّه مصرف شود.

چند استفتاء:
اشاره

سؤال 1: شخصى مقدارى آهن و لوازم جوشكارى را براى ساخت مسجد در مكانى هديه كرده و بعد از پايان كار، مقدارى از آنها زياد آمده است. آيا مى توان مقدار زياد آمده را براى ساير هزينه هاى مسجد با فروش آن و استفاده از پول حاصل هزينه كرد؟

جواب: فروش آن حرام است و بايد براى تعمير مساجد ديگر به كار رود و اگر شخص هديه دهنده، اين اموال را از ملك خود خارج نساخته و فقط اجازه استفاده آن را در مسجد مذكور داده، مازاد آن براى خودش است و اختيار آن در دست خود او خواهد بود. (2097)

سؤال 2: فردى مغازه خود را براى ايجاد صندوق قرض الحسنه وابسته به مسجد وقف كرده و از دنيا رفته و چندين سال، آن مكان بسته مانده و در معرض خرابى است. آيا مى توان براى موارد ديگرى استفاده كرد؟

جواب: اگر وقف محقق شده باشد، استفاده از آن محل بايد (در صورت عدم امكان استفاده در آن مسجد) براى صندوق هاى قرض الحسنه مساجد ديگر باشد و اگر اين هم ممكن نبود، در هر كار خيرى استفاده شود (يعنى حق فروش نيست؛ مگر آنكه براى كارهاى خير ديگر نيز قابل استفاده نباشد). (2042)

سؤال 3: منبرى كه براى مسجد وقف شده، ولى به علت ارتفاع زياد آن عملاً قابل استفاده نيست، آيا تبديل آن به منبر مناسب ديگرى جايز است؟

ص: 241

جواب: اگر با شكل خاص فعلى در اين مسجد يا مساجد ديگر قابل استفاده نيست، تغيير شكل آن براى اينكه قابل استفاده شود، اشكال ندارد. (2094)

نكته

آنچه براى جواز فروش موقوفه بيان شد، وقتى است كه انتفاع از آن منحصر در فروش موقوفه و استفاده از پول فروش باشد. اما در مورد سؤال فوق با تغيير شكل منبر، مى توان از آن استفاده نمود. لذا حق فروش وجود ندارد.

ب) وقف بر عناوين عامه (فقراء، ايتام و...):

در اين نوع وقف نيز، بيع مال موقوفه جايز نيست، مگر در موارد استثناء كه در قسمت بعد، ذيل وقف خاص مطرح خواهد شد.

2. وقف خاص:
اشاره

در وقف خاص، فروش مال وقف شده جايز نيست، مگر در مواردى كه استثناء است:

الف) خرابى كه غالباً و عادتاً به حالت قبلى برنمى گردد و مال قابل انتفاع نباشد؛ مگر با فروش آن و استفاده از پول آن براى كسانى كه مال براى آنان وقف شده← فروخته مى شود و با رعايت "الاقرب فالاقرب" نسبت به عين موقوفه چيزى خريدارى شود كه قابل انتفاع براى موقوف عليهم باشد. (2093)

ب) در صورت وجود سه شرط: از انتفاع قابل توجه خارج شود، اميد برگشتن به حالت اوليه وجود نداشته باشد و با فروش آن بتوان چيزى خريد كه منفعت آن قابل توجه باشد.← فروخته مى شود و الاقرب فالاقرب رعايت مى شود.

ج) واقف شرط كرده باشد كه اگر امرى حادث شد، فروش موقوفه جايز باشد؛ مانند اينكه واقف شرط كند جواز فروش وقف را در صورت كم شدن منفعت موقوفه، يا زياد شدن مخارج آن، يا وقوع اختلاف بين موقوف عليهم، يا به خاطر ضرورت و يا هر شرط ديگرى نظير اين شروط← با تحقق آن امر، موقوفه فروخته مى شود.

د) بين صاحبان وقف (موقوف عليهم) اختلاف شديدى پيش آيد كه از تلف شدن اموال و

ص: 242

جان ها ايمن نباشيم و راه حل مشكل، فقط فروش آن باشد← فروخته مى شود و پول آن بين موقوف عليهم تقسيم مى شود. البته اگر رفع مشكل با صرف پول فروش در خريد چيز ديگرى و وقف آن چيز براى موقوف عليهم ممكن است، پول فروش موقوفه بايد در آن صرف شود.

نكته

متولى اى كه از جانب واقف تعيين شده، متولى فروش وقف در صور فوق است و در نبود او، حاكم شرع يا كسى كه منصوب از جانب اوست، متولى اين امر است.

به مثال هاى زير توجه كنيد:

* مثال 1: شخصى مقدارى آب و زمين زراعى را وقف پسران خود نموده، ولى به علت كثرت اولاد و سنگينى كارهاى كشاورزى و كمى محصول، كسى تمايل به زراعت در زمين ندارد و به همين دليل وقف در آينده نزديك خراب، و از قابليت انتفاع خارج خواهد شد.← تا زمانى كه قابليت انتفاع و استفاده در جهت وقف وجود دارد - اگرچه با اجاره دادن و مصرف اجاره در جهت وقف يا با تغيير كاربرى آن و استفاده از زمين در مصرف غير زراعى - حق فروش موقوفه وجود ندارد؛ مگر بهره بردارى هاى مذكور در بالا هم مقدور نباشد، لذا فروخته مى شود. اما در صورت امكان حتماً ملك ديگرى خريدارى شود، تا منافع آن در جهت وقف مصرف شود. (2093)

* مثال 2: شخصى كتابخانه اش را بر اولاد ذكورش وقف كرده، ولى هيچ يك از اولاد و نوه هاى او موفق به تحصيل و استفاده از آن نشده اند و مقدارى از كتاب ها به مرور از بين رفته و بقيه در معرض تلف شدن است.← كتابخانه بايد در معرض كسانى كه استفاده مى كنند قرار گيرد و به هر حال حق فروش وجود ندارد. (2098)

اجاره موقوفه

1. اگر وقف منفعت باشد(1)← اجاره آن جايز است؛ چه وقف خاص باشد و چه عام. همچنين چه

ص: 243


1- . غرض در اين وقف، تحصيل منفعت و صرف آن در امورى است كه در وقف بيان شده است؛ مانند اينكه مغازه اى را وقف مسجد مى كنند.

بر عناوين عامه وقف شده باشد و چه جهات عامه؛ به دليل اينكه مقصود، تحصيل منفعت از موقوفه و دادن آن به موقوف عليهم است؛ مانند مزرعه اى كه واقف براى اولاد يا فقراى سيد وقف كرده است.

2. اگر وقف انتفاع باشد(1)← اجاره آن جايز نيست. (2052)

موقوفه نيازمند تعمير

اگر موقوفه براى بقاء و استفاده از آن نياز به تعمير داشته باشد:

1. واقف براى موقوفه هزينه اى قرار داده است كه صرف آن شود← بايد همان را مصرف كرد.

2. واقف هزينه اى قرار نداده است← بنابر احتياط واجب از منافع موقوفه براى تعمير آن استفاده مى شود.

3. چيزى كه صرف تعمير شود، وجود ندارد← براى متولى جايز است قرض كردن با قصد اينكه آن قرض را از منافع موقوفه بپردازد؛ و يا با مال خود، موقوفه را تعمير كند با قصد اينكه از منافع موقوفه، استيفاء كند. اگر قصد اداى قرض يا استيفاء از منافع موقوفه را نداشته باشد، بعد از آن نمى تواند از منافع موقوفه بردارد.

مسئله

1. در صورتى كه بقاى موقوفه متوقف بر فروش بعضى از وقف است، فروش آن بعض جايز است.

2. در صورت خرابى قسمتى از وقف، به گونه اى كه مجوز بيع پيدا شود و قسمت ديگر هم براى تحصيل منفعت نياز به تعمير داشته باشد، بايد به ترتيب زير عمل كرد:

الف) با فروش قسمت خراب مى توان موقوفه مشابه آن را خريد؛ اين خود دو حالت دارد:

يك - از منافع قسمت محتاج به تعمير، امكان تعميرش هست← بنابر احتياط واجب پول فروش را بايد صرف خريد موقوفه مشابه كرد و از منافع صرف تعمير شود.

ص: 244


1- . غرض، تحصيل منفعت براى امر ديگر نيست. بلكه استفاده از همان موقوفه مدّ نظر است؛ مانند خانه اى كه براى سكونت امام جماعت وقف شده است يا مدرسه اى كه براى تحصيل محصلين وقف شده است.

دو - امكان تعمير با منافع قسمت مزبور نيست← پول فروش فقط مى توان صرف تعمير لازم (براى تحصيل منفعت، نه تعمير براى بهتر شدن و زياد شدن منفعت) كرد.

ب) با فروش آن نمى توان موقوفه مشابه خريد← پول آن صرف تعمير بقيه موقوفه مى شود؛ چه تعمير براى حصول منفعت باشد (تعمير لازم) و چه براى زياد شدن منفعت.

تغيير وقف

تغيير وقف، حتى توسط واقف هم جايز نيست؛ براى مثال، نمى توان مكانى را كه به عنوان حسينيه وقف شده است، به مسجد تبديل كرد. البته اگر وقف منفعت باشد، در صورتى كه با اين عنوان فعلى اش منفعتى ندارد يا منفعت آن بسيار اندك بوده، جايز است به عنوان ديگرى كه داراى منفعت است، تبديل شود.

* تمرين

1. آيا مى توان فرشى را كه وقف مسجد است، فروخت؟

2. سه مورد از موارد استثناى حرمت بيع بر عناوين عامه و وقف خاص را بيان كنيد.

3. در صورتى كه موقوفه نياز به تعمير دارد، هزينه تعمير آن چگونه تأمين مى شود؟

4. در چه صورتى تغيير وقف جايز است؟

ص: 245

درس 60 فصل هفتم وقف (4)

گفتار ششم: غصب وقف و ضامن بودن نسبت به خسارات وارده
اشاره

در مورد غاصب يا هر كسى كه خسارت به وقف، مستند به اوست، احكام ذيل وجود دارد:

1. اگر وقف خاص يا وقف منفعت (در وقف عام) باشد:

الف) به عين آن آسيبى برسد يا از بين برود← ضامن عين موقوفه است. بنابراين ردّ عين در صورتى كه موجود باشد و ردّ عوض آن در صورتى كه تلف كرده باشد، واجب است.

ب) اگر منافع آن غصب شده باشد← ضامن منافع است و ردّ عوض منافع استيفا شده و استيفا نشده هم واجب است. (2047)

نكته

اگر وقف تلف شده، بايد عوض آنچه از بين رفته است در بدل وقف صرف شود؛ يعنى عين وقف ديگر با آن پول انجام شود و عوض منافع در همان مسير وقف نامه صرف شود.

* مثال: اگر كسى ساختمانى را كه طبق وقف مى بايست اجاره آن صرف عزادارى امام حسين (ع) شود، خراب كند، بايد در عوض، ساختمان ديگرى وقف اين كار كند.

2. وقف انتفاع (مصالح عامّه) باشد.

ص: 246

الف) مساجد، مقابر، زيارتگاه ها، پل ها و مانند آن← اجرت آن را ضامن نيست و فقط اگر عين مسجد و زيارتگاه خسارتى ببيند، ضامن خسارت است و در بدل وقف صرف مى شود. (2101)

ب) مدارس، حمام، كاروانسرا و مانند آن← اجرت آن را ضامن است، مگر در همان مواردى كه در وقف نامه تعيين شده، مورد بهره بردارى واقع شده باشد. (اگرچه غاصبانه مورد بهره بردارى واقع شده است.)

گفتار هفتم: معلوم نبودن جهت وقف
اشاره

اگر وقفى بودن چيزى محرز باشد، ولى جهت وقف معلوم نباشد، يعنى ندانيم در چه مسيرى بايد استفاده شود. (2057)

1. متولى خاصى دارد← در نحوه تصرف، به او مراجعه مى شود.

2. متولّى خاصى ندارد← به حاكم شرع مراجعه مى شود.

نحوه مصرف درآمد شيئى كه بين محتملات مردد است:

1. قدر متيقّن و قدر مشتركى در مورد مصرف آن وجود دارد؛ مثلاً محتملات عبارت اند از فقراء، علماء، سادات و اهل فلان شهر← بين فقراى عالم سيد اهل فلان شهر مصرف مى گردد. (يعنى فقرايى كه هم عالم، هم سيد و هم اهل فلان شهر باشد.)

2. قدر متيقنى وجود ندارد و احتمالات مختلف در افراد خاصى قابل جمع نيست؛ مثلاً بين مسجد و فقراء و حسينيه ترديد داشته باشد.

الف) شبهه محصوره← با قرعه، مورد مصرف معلوم مى شود؛ مثلاً اگر قرعه به نام مسجد بيفتد، درآمد صرف مسجد مى شود.

ب) شبهه غير محصوره:

يك - درصورتى كه بين عناوين يا اشخاص غير محصوره باشد مثلاً فرزندان يكى از افراد ساكن مشهد كه معلوم نيست اين فرد كيست يا يكى از فقراى شهر مشهد كه معلوم نيست كدام فقير است يا فراموش كرده ايم.← در حكم مجهول المالك است.

ص: 247

بنابراين به عنوان ردّ مظالم به فقراء صدقه داده مى شود.

دو - بين جهات غير محصوره است؛ مثلاً مردّد بين مسجد، زيارتگاه، پل و... باشيم← در امور خيريه اى در همين موارد صرف مى شود.

توضيح

1. منظور از شبهه محصوره آن است كه قدر متيقنى در اينجا وجود خارجى ندارد تا اجاره بها صرف آن شود. اما محدود به موارد معدودى است؛ مثلاً مى دانيم كه يا بايد صرف پزشكان منطقه شود يا صرف علماى منطقه، اما نمى دانيم مشخصاً كدام است؛ پزشكى هم كه از علماى دين هم باشد در آن منطقه وجود ندارد. لذا قرعه مى اندازيم.

2. منظور از شبهه غير محصوره آن است كه تعداد احتمالات زياد است؛ مثلاً مردديم كه مورد مصرف اجاره بها پزشكان اند يا علماى دين يا فقرا و يا....

اثبات وقف بودن (2059)

صرف وجود وقف نامه اثبات كننده وقف بودن چيزى نيست. بلكه وقف به يكى از طرق زير ثابت مى شود:

1. كسانى كه مال وقفى در دستشان است، اعتراف به وقف بودن آن نمايند و همچنين ورثه او بعد از مرگش اعتراف كنند.

2. قبلاً كسانى كه مال در دستشان بوده با آن رفتار وقف را مى كرده اند.

3. دو نفر عادل گواهى به وقفيت دهند.

4. با قرائن و شواهدى مثل شهرت به وقفيت، علم و اطمينان حاصل شود كه وقف است.

* تمرين

1. حكم غصب منافع وقف خاص چيست؟

2. اگر وقف منفعت (در وقف عام) به طور كلى توسط غاصب تلف شود، وظيفه چيست؟

ص: 248

3. موارد اثبات وقف را بيان كنيد؟

4. غصب مسجد چه حكمى دارد؟

5. غصب مدرسه وقفى چه حكمى دارد؟

6. اگر جهت وقف شيئى معلوم نباشد، اما وقف بودن آن قطعى باشد، چه بايد كرد؟

ص: 249

درس 61 فصل هشتم صدقه

اشاره

روايات فراوانى در استحباب صدقه و تشويق بر آن - به خصوص در اوقات ويژه، مثل جمعه، عرفه، ماه رمضان و بر طوائف مخصوص، مثل همسايگان و ارحام - وارد شده است تا آنجا كه روايت است: لا صدقةَ و ذو رحمٍ محتاج.

تا زمانى كه ارحام محتاج وجود دارد، (فاميل هاى نسبى)، صدقه به ديگران روا نيست.

شرايط صحّت صدقه

1. قصد قربت

2. لفظ يا هر عملى كه دلالت بر تمليك مجانى مال به طرف مقابل مى كند.

3. تحويل دادن مال به طرف مقابل

احكام صدقه

1. بعد از تحويل صدقه به فقير يا وكيل فقير، برگشتن و انصراف از آن شرعاً ممكن نيست.

2. واسطه شدن براى رساندن صدقه به ديگرى مستحب است. از پيامبر اكرم (ص) نقل شده است:

مَنْ تَصَدَّقَ بِصَدَقَةٍ (عَنْ رَجُلٍ إِلَى مِسْكِينٍ) كَانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِهِ وَ لَوْ تَدَاوَلَهَا أَرْبَعُونَ أَلْفَ إِنْسَانٍ ثُمَّ

ص: 250

وَصَلَتْ إِلَى الْمِسْكِينِ كَانَ لَهُمْ أَجْرٌ كَامِلٌ وَ مَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَ أَبْقَى - للَّذِينَ اتَّقَوْا وَ أَحْسَنُوا لَوْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ.(1)

كسى كه صدقه شخصى را به نيازمندى برساند، مانند صدقه دهنده اجر دارد و اگر صدقه در دست چهل هزار نفر بچرخد و سپس به فقير برسد، براى هر چهل هزار نفر اجر كامل است....

3. آنچه به فقير صدقه داده ايم كراهت شديد دارد كه با يكى از عقود (مثل بيع، مصالحه) به ملك خود درآورديم؛ يعنى همان را مثلاً از فقير بخريم.

4. ردّ سائل مكروه است؛ اگرچه گمان داشته باشيم بى نياز است. لذا مقدارى اگر چه اندك، به او بدهيم.

5. درخواست صدقه و كمك بدون احتياج، كراهت زيادى دارد. بلكه در صورت احتياج نيز مكروه است.

مخفيانه يا علنى بودن صدقه

در روايت از پيامبر اكرم (ص) آمده است:

صَدَقَةُ السِّرِّ تُطْفِى غَضَب الرَّبِ و تُطْفِئُ الْخَطِيئَةَ كَمَا يُطْفِئُ الْمَاءُ النَّارَ وَ تَدْفَعُ سَبْعِينَ بَاباً مِنَ الْبَلَاء. ِ (2)

صدقه مخفيانه خشم پروردگار را خاموش مى كند و گناهان را از بين مى برد؛ همان گونه كه آب آتش را خاموش مى كند و هفتاد باب بلا را دفع مى كند.

1. مواردى كه سرّى دادن تأكيد نشده است:

الف) دفع تهمت: يعنى براى اينكه در معرض تهمت قرار نگيريم، علنى صدقه بدهيم.(3)

ب) بخواهيم ديگران ياد بگيرند و اقتدا كنند.

2. علنى دادن صدقه افضل است← در صدقات واجب، مثل خمس، زكات، فطريه.

3. در غير موارد فوق← صدقه مخفيانه و سرّى افضل است.

ص: 251


1- . وسائل الشيعه، ج 9، ص 426
2- . همان، ص 398
3- . مثلاً براى اينكه متهم نشويم انسان بخيل يا خسيسى هستيم، صدقه را علنى مى دهيم.
شرايط صدقه دهنده

1. بلوغ

2. عقل

3. عدم محجور بودن (سفيه يا ورشكسته نبودن)

شرايط افراد صدقه گيرنده

1. تمام صدقات را؛ چه واجب و چه مستحبى، به فرد هاشمى(1) مى توان داد. ولى زكات (اعم از زكات مال و زكات فطره) را در صورتى مى توان به هاشمى داد كه پرداخت كننده خودش هاشمى باشد.

2. در صدقات مستحبى، فقر، ايمان يا اسلام صدقه گيرنده شرط نيست. لذا به غنى، كافر ذمى و سنى نيز مى توان صدقه مستحبى داد. اما به كافر حربى و ناصبى(2) نمى توان صدقه داد.

3. موارد مصرف زكات واجب، فطريه و خمس در بخش هاى مربوط به آنها آمده است.

* تمرين

1. در چه صورتى صدقه سرّى افضل است؟

2. در چه صورتى صدقه علنى افضل است؟

3. دو شرط فرد صدقه گيرنده را بيان كنيد.

4. چهار شرط فرد صدقه دهنده را بيان كنيد.

5. حكم ردّ سائل چيست؟ توضيح دهيد.

6. درخواست صدقه چه حكمى دارد؟

ص: 252


1- . كسى كه نسبش به هاشم، جدّ پيامبر (ص) مى رسد.
2- . دشمن اهل بيت (ع)

درس 62 فصل نهم وصيت (1)

گفتار اول: تعريف و اقسام وصيت
اشاره

تعريف: وصيت آن است كه انسان سفارش كند بعد از مرگش براى او كارى انجام دهند يا بگويد بعد از مرگش چيزى از اموال او براى كسى باشد يا براى فرزندان خود قيم (سرپرست) مشخص كند.

چگونگى وصيت

1. با گفتار: يعنى وصيت خود را بيان كند.

2. با نوشته اى كه مقصود وصيت خود را برساند.

3. با اشاره كه مقصود را بفهماند.

نكته

موارد بالا در صورتى نافذ، و اجراى آن لازم است كه عرف مردم از آن گفتار يا نوشتار يا اشاره همان را بفهمند كه يكى يا برخى از نزديكان و ورثه برداشت مى كنند و در صورت نزاع در تفسير وصيت، بايد به دادگاه و حاكم شرع (مجتهد جامع الشرايط) مراجعه كنند.

اقسام وصيت

1. تمليكى: وصيت كند چيزى از اموالش يا حقوق شرعى وى براى كسى باشد.

ص: 253

در وصيت تمليكى موصى(1)، موصى به(2)، موصى له(3) وجود دارند و گاهى توسط موصى وصى(4) نيز تعيين مى شود.

* مثال: اگر كسى وصيت كند پس از مرگم يك ميليون تومان از اموالم را به پسر عمويم يا سادات محل بدهيد، اين وصيت تمليكى است.

چند نكته

الف) تحقق وصيت و ترتب احكام آن متوقف بر قبول نيست؛ هرچند كه در وصيت تمليكيه اى كه براى اشخاص خاص است، تملك موصى له متوقف بر قبول اوست و به صرف وصيت موصى، موصى له قهراً مالك نمى شود.

ب) هر چيزى كه دلالت بر قبول كند، كافى است و لازم نيست لفظ باشد؛ مانند اينكه موصى به را بگيرد و در آن تصرف كند.

ج) قبول مى تواند در زمان حيات موصى يا بعد از مرگ او باشد.

د) اگر موصى له قبل از رد يا قبول موصى به، فوت كند، ورثه او، حق قبول يا رد كردن وصيت را از موصى له ارث مى برند؛ چه موصى له در زمان حيات موصى بميرد و چه پس از او. البته اگر قرينه اى باشد كه موصى فقط شخص موصى له مورد نظرش بوده، نه ورثه او، ديگر ورثه موصى له اين حق را ارث نمى برند. همچنين است اگر موصى له در زمان حيات موصى بميرد و موصى از وصيت خود برگردد.

2. عهدى: وصيت كند كه كارهايى برايش انجام شود؛ مثل امور كفن و دفن يا بجا آوردن حج يا نماز و روزه براى او.

در وصيت عهديه، موصى، موصى به و وصى وجود دارند؛ يعنى در اين نوع وصيت، موصى له وجود ندارد.

ص: 254


1- . وصيت كننده
2- . آنچه در مورد آن وصيت شده است.
3- . شخصى يا افرادى كه به نفع آنان وصيت شده است.
4- . شخصى كه انجام وصيت به او واگذار شده است.
نكته

در وصيت عهديه، قبول كردن وصى براى نفوذ وصايت اوست و تأثيرى در لازم الاجرا بودن وصيت و تحقق وصيت شرعى ندارد.

3. فكيه: وصيت به فك ملك، مانند اينكه وصيت كند برده اى را آزاد كنند.

گفتار دوم: موارد وجوب وصيت كردن
اشاره

در صورت ظاهر شدن نشانه هاى مرگ، واجب است درباره امور زير اقدام شود و در صورتى كه امكان انجام آن نباشد، وصيت نمايد:

1. نماز و روزه هاى قضا شده: در صورتى كه پسر دارد بر عهده پسر بزرگ اوست كه نماز و روزه او را بعد از مرگ انجام دهد. لكن اگر مى داند پسر بزرگ اشتباه انجام مى دهد يا مورد اطمينان نيست، بايد وصيت كند. همچنين است اگر اصلاً پسرى ندارد كه عهده دار اين امور شود.

2. خمس و زكات و كفارات و ساير ديون: اگر اموالى از مردم نزد اوست، ولى نمى تواند بپردازد يا موقع دادن بدهى او نرسيده، چنانچه از خودش مال دارد، يا مال ندارد، ولى احتمال مى دهد كسى به وصيت او عمل كرده و آنها را مى پردازد، واجب است وصيت كند و بر وصيتش شاهد نيز بگيرد.

مسئله

اگر اموالى از مردم نزد اوست يا حقوق و وظايفى برعهده دارد، اما مى داند يا اطمينان دارد كه بازماندگانش آن اموال را به صاحبانشان برمى گردانند و حقوق و وظايف او را ادا مى نمايند، در اين صورت رساندن اموال به صاحبانش و نيز وصيت كردن به آنها واجب نيست؛ هرچند كه بهتر و احوط است كه وصيت كند.

3. اگر حج واجبى بر عهده اش است(1) بايد وصيت كند.

4. اگر فرزندانش نياز به سرپرست دارند كه بدون سرپرست، اموالشان يا خودشان از بين مى روند، بايد براى آنها قيم مورد اعتمادى قرار دهد؛ يعنى وصيت كند آن شخص مورد اعتماد سرپرستى آنها را پس از مرگ وى به عهده بگيرد.

ص: 255


1- . يعنى با اينكه مستطيع بوده، آن را انجام نداده است.
* تمرين

1. وصيت تمليكى و عهدى را توضيح دهيد.

2. مواردى را كه ممكن است ذكر آن در وصيت نامه لازم باشد، بيان كنيد.

3. آيا وصيت بايد به صورت محضرى و قانونى باشد؟ توضيح دهيد:

ص: 256

درس 63 فصل نهم وصيت (2)

گفتار سوم: شرايط وصيت
1. شرايط وصيت كننده
اشاره

الف) عاقل و بالغ باشد.

ب) از روى اختيار وصيت كند. (مست يا مثلاً مجبور نباشد)

ج) محجور نباشد. (سفيه يا ورشكسته نباشد)

اين شرط در زمانى است كه وصيت مربوط به مال باشد.

د) قاتل عمدى خودش نباشد. ولى اگر وصيت كند و بعد از آن خودكشى كند، وصيت نافذ است و بايد اجرا شود.

نكته

اگر بچه ده ساله اى كه خوب و بد را تشخيص مى دهد، براى امور خير وصيت كند، صحيح است؛ مانند وصيت به ساختن مسجد.

اگر كسى بعد از وصيت از هوش برود يا مجنون شود، نافذ است.

2. شرايط كسى كه به نفع او وصيت شده (موصى له)

الف) هنگام وصيت زنده باشد يا اگر هنوز به دنيا نيامده، هنگام وصيت در شكم مادر باشد. (اگر

ص: 257

چه روح دميده نشده باشد) به شرط آنكه زنده متولد شود. (1845)

ب) بنابر احتياط مرتد فطرى(1) يا كافر حربى نباشد.

3. شرايط مال يا حق يا كار وصيت شده (موصى به)
اشاره

الف) وصيت تمليكى: مى بايست دو شرط در آن لحاظ شود.

يك - مال يا حق، قابل انتقال باشد و فرقى نيست كه عين باشد يا دين يا منفعت.

دو - داراى منافع حلال عقلايى باشد؛ مثلاً كسى كه حق گرفتن وام مسكن را از بانك دارد، اگر طبق مقررات نتواند آن را به ديگرى واگذار كند، نمى تواند وصيت كند كه اين حق، پس از مرگش، به برادر، فرزند يا ديگرى برسد.

مسئله

لازم نيست در زمان وصيت حتماً عين مال موجود باشد. بلكه مى تواند نسبت به اموالى كه بعداً به وجود مى آيد، وصيت كند؛ مثل ميوه هاى درخت و....

ب) وصيت عهدى:

يك - كار مشروعى باشد. لذا براى راهزنى يا كمك به ظالم يا تعمير كليسا و چاپ كتب گمراه كننده، نمى توان به وصيت عمل كرد و وصيت باطل است.

نكته

مشروع بودن نزد وصى ملاك است، نه وصيت كننده؛ چون او مجرى است و مجرى كار بايد

ص: 258


1- 1. مرتد: مسلمانى است كه خدا يا رسول اكرم (ص) را انكار كند يا به طورى منكر يكى از ضروريات دين شود كه انكار او به انكار رسالت برگردد. مرتد فطرى: كسى كه هنگام انعقاد نطفه او، پدر يا مادرش مسلمان بوده اند و خودش نيز مسلمان بوده و سپس مرتد شده است. مرتد ملّى: كسى كه هنگام انعقاد نطفه او، پدر و مادرش كافر بوده اند و خود نيز پس از بلوغ اظهار كفر نموده، بعد مسلمان شده و سپس مرتد شده است.

آن را مشروع بداند.

* مثال: اگر وصيت كند كه پس از مرگش اعضاى او اهدا شود يا از جسدش براى كالبدشكافى استفاده شود، در صورتى كه هتك حرمت به مسلمان نباشد، بايد به وصيتش عمل شود. (1842 و 1841)

دو - سفيهانه و عبث نباشد؛ مثلاً اگر كسى وصيت كند پس از مرگش، شب ها درِ هفت مسجد و امام زاده را بزنند، وصيتش باطل است.

سه - اگر وصيت كند كه با وجود ولى، غير ولى، امر تجهيز ميت را به عهده بگيرد، احتياط آن است كه وصى از ولى اذن بگيرد و ولى هم به او اذن دهد.

4. شرايط وصّى
اشاره

الف) مسلمان

ب) بالغ

ج) عاقل

د) مورد اعتماد

مسئله

1. وصى امين است؛ يعنى ضامن نيست، مگر با افراط و تفريط.

2. وصى حق كنار كشيدن يا وكيل كردن ديگران را در اجراى وصيت ندارد. مگر اينكه بداند غرض موصى انجام وصيت است؛ به وسيله هر كس كه باشد.

تعدّد وصى

موصى مى تواند دو يا بيش از دو نفر را به عنوان وصى قرار دهد؛ چه به صورت مستقل و چه به نحو مشترك.

چند نكته

1. در صورتى كه موصى وصايت هر يك از آنها را به صورت مستقل قرار داده است، هر كدام

ص: 259

در عمل مستقل اند و در اين صورت، عمل شخصى كه زودتر اقدام نموده، نافذ است. اگر موصى وصايت آنها را به نحو اشتراك بيان نموده يا مشخص نكرده و مطلق گذاشته است، بايد با توافق هم به وصيت عمل كنند.

2. بايد در صورت نزاع آنها به حاكم شرع مراجعه شود. (1865)

3. اگر يكى از آنها فوت كند و نحوۀ وصايت آنها به صورت اشتراك باشد، حاكم شرع، شخص ديگرى را ضميمه مى كند.

4. جايز است يك فرد را براى بعضى امور و فرد ديگرى را براى بعض امور ديگر وصى قرار داد.

عزل و نصب وصّى

در صور زير وصى عزل مى شود يا اينكه فرد ديگرى به او ضميمه مى شود:

1. خيانت وصى← حاكم شرع او را عزل يا شخص امينى را به او ضميمه مى كند.

2. عجز وصى از انجام وصيت به تنهايى← حاكم شرع فردى را به او ضميمه مى كند.

3. عجز كامل وصى از انجام وصيت← به صورت خودكار وصى معزول است(1) و حاكم شرع فرد جديدى را نصب مى كند.

4. موت وصى← حاكم شرع فردى را نصب مى كند.

5. عارض شدن جنون بر وصى، به گونه اى كه اميد برطرف شدن آن نيست← وصايت باطل مى شود و حاكم شرع فردى را نصب مى كند.

ناظر بر وصيت و وظايف او

موصى مى تواند افرادى را به عنوان ناظر بر وصيت قرار دهد.

1. بايد موصى محدودۀ وظايف ناظر را مشخص كند، اما اگر مشخص نكند، متعارف اين است كه ناظر از كارهاى وصى اطلاع داشته باشد تا اگر وصى خواست برخلاف وصيت عمل كند، ناظر به او اعتراض كند.

ص: 260


1- . يعنى نياز به عزل حاكم نيست و شرعاً اين فرد وصى نخواهد بود.

2. ناظر بر وصيت كه تعيين شده، اگر به عنوان وصى از طرف موصى پيش بينى نشده است، حق اجراى وصيت را ندارد. (1859 و 1847) مگر اينكه حاكم شرع ناظر را به عنوان وصّى نصب كند. (1846)

* تمرين

1. سه مورد از شرايط وصيت كننده را بيان كنيد.

2. شرايط موصى له چيست؟

3. شرايط موصى به در وصيت تمليكى چيست؟

4. شرايط موصى به در وصيت عهدى چيست؟

5. وصى چه ويژگى هايى بايد داشته باشد؟

6. در چه شرايطى بايد وصى را تغيير داد؟

ص: 261

درس 64 فصل نهم وصيت (3)

گفتار چهارم: نحوه عمل به وصيت

با توجه به مورد وصيت، بايد به صورت زير عمل شود:

1. واجبات مالى: دين، خمس، زكات، مظالم و كفارات← از اصل مال برداشته مى شود.

نكته

اگر شخصى وصيت كرده واجبات مالى، از ثلث مال او پرداخت شود، اين كار انجام مى شود و در صورت كافى نبودن از ثلث، كسرى آن از اصل مال جبران مى شود. اما اگر بيان نكرده كه از ثلث مال يا از اموال به خصوصى واجب مالى ادا شود، بايد از اصل ماترك برداشت شود.

2. حج واجب، اگر چه به واسطه نذر واجب شده باشد، يا هر نذر مالى كه باشد← از اصل مال برداشته مى شود؛ زيرا دين محسوب مى شود.

توجه: نكته بند 1 در بند 2 نيز جارى است. (1867)

3. وصيت تمليكى يا عهدى در غير امور ذكر شده: مثلاً فلان اموال به فقرا داده شود يا برايش زيارت بجا آورده شود يا اقامه عزا شود يا واجب غير مالى، مثل نماز و روزه قضا برايش بجا آورده شود فقط در مورد ثلث اموال نافذ است؛ مگر ورثه اجازه دهند.

توجه: در اين بند، كسرى اموال، به خلاف بندهاى الف و ب، از اصل ماترك ميت برداشته نمى شود؛ مگر اينكه همه ورثه اجازه دهند.

ص: 262

ملاك محاسبه ثلث اموال

ابتدا هزينه تجهيز ميت و ديون ميت؛ مثل مهريه زن، از اموال كسر مى شود و به طلبكاران پرداخت مى شود. سپس آنچه باقى مى ماند، ثلث آن محاسبه مى شود.

نكته

1. منظور از هزينه هاى تجهيز ميت، هزينه غسل و كفن و دفن در حد شأن ميت است؛ نه هزينه هاى شام و مجلس ختم و.... همچنين ديون ميت، اعم است از بدهكارى به مردم، مهريه همسر، حج واجب، حج نذرى كه بجا آورده نشده است و قدرت بر انجام آن در زمان حيات بوده و استطاعت و شرايط آن وجود داشته است، همچنين خمس، زكات، كفارات و مظالم.

2. ملاك اموال، هنگام فوت است.

3. ديۀ ميت به عنوان تركه محسوب مى شود.

4. جايز است مالى به عنوان ثلث تركه كنار گذاشته شود، به شرط اينكه بعد از وفات، دو برابر آن براى ورثه باقى بماند. (1838)

* مثال 1: شخصى به پسرش وصيت كرده قطعه اى از زمين هايش را فروخته، و با پول آن از طرف او حج بجا آورده شود. ولى پسر نتوانسته به موقع اين كار را انجام دهد و مجبور است براى پدر نائب بگيرد. از طرفى پول زمين اكنون كافى نيست.← اگر در زمان حياتش حج بر او واجب بوده و انجام نداده(1) و اكنون حتى حج ميقاتى(2) هم با پول زمين ممكن نيست، بايد كسرى آن از ساير اموال ميت (اصل ماترك) جبران شود و اين جبران كسرى، قبل از تقسيم شدن اموال است. (1867)

* مثال 2: ميتى داراى يك زمين، منزل مسكونى، اتومبيل سوارى و مقدارى پول نقد در بانك است و وصيت كرده 200 ميليون از اموال او صرف ساختن مسجد شود. بدهى اين ميت تنها 100 ميليون، بابت مهريه همسرش است و ارزش كل اموال وى نيز 600

ص: 263


1- . يعنى مى توانسته ثبت نام كند و اگر ثبت نام مى كرد، قبل از آنكه بميرد مى توانست حج برود.
2- . مراد از حج ميقاتى در مثال فوق آن است كه از همان نزديك ميقات كسى اجير شود، نه از شهر خود ميت يا ساير شهرها؛ تا هزينه اجير گرفتن به اين صورت كمتر باشد.

ميليون است.← ابتدا ديون ميت كسر مى شود (يعنى: 600 100\500)، ثلث 500 ميليون، حدوداً برابر است با 167 ميليون تومان. ورثه بايد به همين ميزان از اموال ميت را صرف ساختن مسجد كنند و بيش از آن بايد با اجازه ورثه باشد. البته هر يك از ورثه حق دارد از سهم الارث خود اين كار را انجام دهد. اما ديگران را نمى تواند مجبور كند.

* مثال 3: در مثال 2 فرض كنيد ميت فقط وصيت كرده است كه 250 ميليون از ثلث مال او صرف بدهى هاى او شود (فرض مسئله اين است كه در مجموع هم ميت بابت مهريه و ساير بدهى ها فقط 250 ميليون بدهكار است.)← چون ثلث مال او 200 ميليون است و مقدار وصيت بيش از آن است، كسرى فوق را از اصل ماترك بايد جبران كرد؛ زيرا مورد وصيت از ديون ميت است.

عمل كردن بر خلاف وصيت

1. تغيير دادن وصيت بعد از مرگ وصيت كننده، مطلقاً حرام است؛ مگر آنكه وصيت كننده قبل از مرگ اين حق را براى فردى قرار داده باشد. (1840)

2. اگر ورثه به شدت محتاج اموال ميت باشند، حق ندارند از اجراى وصيت ميت ذره اى تخلف كنند يا آن را تغيير دهند. (1844) و (1847)

3. اگر حتى مقدارى اندك از مال وصيت شده كه لازم الاجراء است، عمل نشود و در مسير ديگرى صرف شود، به همان مقدار فرد استفاده كننده ضامن است. (1856)

ابهام در وصيت

اگر وصيت نامه مبهم است و هيچ قدر متيقنى(1) ندارد← تكليفى وجود ندارد. (1855)

* مثال 4: فرض كنيد وصيت نامه به گونه اى است كه عدد نوشته شده در آن مشخص نيست؛ مثلاً معلوم نيست كه 2 ميليون نوشته است يا 3 ميليون، در اين حالت حتماً

ص: 264


1- . منظور از قدر متيقن آن است كه راهى وجود ندارد كه عمل شود تا به صورت يقينى بتوان گفت با اين نحوه عملكرد، حتماً تا حدى به وصيت عمل شده است.

بايد 2 ميليون را اجرا كرد. يا اينكه وصيت كرده يك ميليون به كسانى بدهيم ولى معلوم نيست كه فقرا نوشته شده يا سادات. در اين حالت قدر متيقن فقراى سيد هستند. بنابراين اگر به فقير سيد يك ميليون پرداخت شود، به وصيت عمل شده است. در مورد اول قطعاً به قسمتى از وصيت عمل شده، اما در مورد دوم به وصيت مطمئناً به طور كل عمل شده است.

* تمرين

1. اگر وصيت نامه مبهم است تكليف چيست؟

2. در چه صورتى وصيت نامه را مى توان تغيير داد؟

3. نحوه عمل وصيت در مورد غير ديون چيست؟

4. نحوه عمل به وصيت در مورد ديون چيست؟

5. ديون ميت شامل چه چيزهايى است؟

6. ملاك در فهم و تفسير وصيت نامه چه كسى است؟

ص: 265

درس 65 فصل نهم وصيت (4)

گفتار پنجم: نحوه عمل به وصاياى متعدد در يك وصيت نامه
اشاره

در تمام موارد، وصايايى كه در يك طبقه و رتبه قرار دارند، اگر در وصيت زودتر ذكر شده اند، تقدم دارند؛ مگر از وصيت فهميده شود كه با وجود تقدم بعضى، اولويتى وجود ندارد:

1. وصاياى غير متضاد
اشاره

منظور وصايايى هستند كه با يكديگر منافاتى ندارند؛ مثلاً اگر يك بار ميت وصيت كرده اين زمين به فلانى داده شود و دوباره بگويد به ديگرى داده شود، با هم تضاد دارند.

الف) نوع واحد
اشاره

يك - واجبات مالى: از اصل مال هزينه مى شود.

دو - واجبات بدنى: از ثلثمال هزينه مى شود و اگر بيش از ثلث بود با اجازه ورثه از جميع مال برداشته مى شود.

سه - تبرّعى(1): مانند واجبات بدنى است.

ص: 266


1- . منظور از وصيت تبرعى در اينجا آن است كه مورد وصيت امر شرعى واجبى بر گردن ميت نبوده و به صورت اختيارى وصيت كرده است.
مسئله

اگر هزينه مخارج وصيت در واجبات بدنى يا تبرعى بيش از ثلث مال باشد و ورثه اجازه ندهند كه از ثلث مال برداشته شود، در صورتى كه بين وصايا تقديم و تأخير فهميده نشود، بر تمام آنها نقص وارد شده و مال بالنسبه توزيع مى شود و اگر از وصيت تقديم و تأخير فهميده شود، طبق آن عمل مى گردد.

ب) چند نوع:
اشاره

يك - محل خرج آن ذكر نشده (مثلاً نگفته از اين قطعه زمين صرف شود يا حتى نگفته از ثلث اموال)

اول: واجبات مالى← از اصل مال پرداخت مى شود.

دوم: واجبات بدنى← از ثلث كل اموال، منهاى واجبات مالى، پرداخت مى شود.

سوم: تبرعى← از ثلث كل اموال، منهاى واجبات مالى، پرداخت مى شود.

نكته

بايد ترتيب بالا رعايت شود. لذا ممكن است در همان مرحله اول ديگر نوبت به مرحله دوم نرسد.

دو - محل خرج آن ذكر شده و همچنين بيان شده از ثلث مال باشد (مثلاً از اين قطعه زمين خرج شود):

اول: واجبات مالى(1) و بدنى: از همان مال معين شده براى اين واجبات خرج مى شود. اگر ثلث كافى نبود و ورثه هم اجازه ندادند، هر كدام از واجبات مالى و بدنى كه بر ديگرى مقدم شده اند، همان بايد اول اجرا شود و اگر ترتيبى نداشته باشد، ثلث اموال از مال معين شده بر واجبات مالى و بدنى توزيع مى شود:

در صورت كمبود ثلث مزبور براى اجراى واجبات مالى: كمبود از اصل ماترك جبران مى شود.

ص: 267


1- . شامل حج واجب هم است.

در صورت كمبود ثلث مزبور براى اجراى واجبات بدنى: كمبود با اجازه ورثه از ماترك جبران مى شود.

دوم: تبرّعى (غير واجبات): از همان مال تعيين شده مصرف مى شود.

نكته

ترتيب اول و دوم بايد مراعات شود؛ يعنى اول واجبات مالى و بدنى و سپس تبرعى ها.

2. وصاياى متضاد
اشاره

وصايايى كه بعد از وصاياى ديگر وصيت شده، وصاياى قبلى را باطل مى كند؛ مثلاً يكى در تاريخ 1360 وصيت شده باشد و يكى در تاريخ 1372 و اين دو وصيت با هم قابل جمع نباشند.

* مثال 1: شخصى وصيت كرده از اموالم برايم حج واجب بجا آوريد و مهريه همسرم را بپردازيد. فرض كنيد قيمت حج 6 ميليون و مهريه زن 30 ميليون باشد و ارزش اموال ميت هم 20 ميليون باشد و بدهى ديگرى نداشته باشد← در اين حالت از اصل مال ميت به وصيت عمل مى شود؛ چون هر دو از واجبات مالى است. با توزيع ماترك ميت بين هزينه حج و مهريه زن، آنچه براى حج در نظر گرفته مى شود، براى انجام اين فريضه كافى نيست. لذا 20 ميليون براى مهريه پرداخت مى شود.

* مثال 2: شخصى وصيت كرده از اموالش براى او 10 سال نماز بجا آورده شود كه هزينه آن مثلاً 3 ميليون است و مهريه همسرش را كه 30 ميليون است، هم بپردازند و اموال ميت فقط 20 ميليون ارزش دارد← بايد كل اموال (به استثناى هزينه تجهيز ميت) صرف مهريه شود؛ چون واجبات مالى مقدم است.

* مثال 3: در مثال 2 اگر اموال ميت (با كسر هزينه تجهيز ميت) 35 ميليون باشد← مهريه زن ابتدائاً پرداخت مى شود و ثلث آنچه باقيمانده بعد از كسر مهريه، صرف نماز ميت مى شود و بقيه به ورثه مى رسد.

* مثال 4: در مثال 3 اگر علاوه بر دو وصيت مذكور، وصيت شده باشد كه 2 ميليون به فلان فقير محله صدقه بدهند، به دليل آنكه بايد مابقى اموال صرف نماز ميت شود و از

ص: 268

اموال او چيزى باقى نمى ماند (و واجبات بدنى مقدم بر تبرعى اند) لذا اين وصيت عمل نمى شود و شرعاً نبايد به آن فقير كمك كرد؛ مگر آنكه ورثه از سهم خود گذشت كنند.

* مثال 5: اگر كسى وصيت كرده از اموالم 10 سال نماز قضا (فرض كنيد حداقل هزينه آن 4 ميليون باشد) و 4 سال روزه قضا (يك ميليون) و يك عمره مستحبى بجا آوريد (2 ميليون) و با فرض اينكه اموال وى 15 ميليون (با كسر هزينه دفن) ارزش داشته باشد، چون واجبات بدنى (نماز و روزه) مقدم اند، لذا نوبت به عمره نمى رسد (زيرا ثلث مال او 5 ميليون مى شود و براى انجام عمره در كنار نماز قضا و روزه قضا كافى نيست) و اگر ترتيب دارد، يعنى گفته است نماز قضا بگيريد و بعد از آن روزه قضا، آن گاه عمره بجا آوريد، بايد ابتدا نماز را انجام داد و آنچه باقى مى ماند، صرف روزه كرد و به عمره مستحبى هم نوبت نمى رسد.

اجازه دادن ورثه نسبت به بيش از ثلث اموال

ورثه هر مقدار بيش از ثلث اموال را اجازه دهند، به همان مقدار نافذ است.

1. بعد از مرگ ميت اجازه دهند← مطلقاً نافذ است (حتى اگر در زمان حيات ميت ردّ كرده باشند.)

2. قبل از مرگ ميت اجازه داده اند← مطلقاً نافذ است (حتى اگر بعد از فوت ميت ردّ كنند.)

نكته

اگر برخى از ورثه اجازه بيش از ثلث را صادر كنند، اجازه دهندگان نسبت به سهم خودشان بايد به بيش از ثلث عمل كنند.

روش اثبات وصيت

1. وصيت در مورد سرپرستى كردن شىء يا فرزندان صغير باشد← دو مرد عادل شهادت دهند.

2. وصيت در مورد مال باشد← يكى از موارد زير براى اثبات وصيت كافى است:

الف) شهادت دو مرد عادل

ص: 269

ب) شهادت يك مرد عادل و قسم خوردن

ج) شهادت يك مرد عادل با دو زن عادل

د) با اقرار همه ورثه

نكته

در صورت اقرار بعضى از ورثه، وصيت در حقّ آن ورثه اقراركننده نافذ و لازم الاجراء است (1858)

رجوع از وصيت

1. موصى تا زمانى كه زنده است، مى تواند از وصيتش برگردد.

2. تحقق رجوع از وصيت يا با كلام و سخن است، مانند اينكه بگويد: "از وصيتم برگشتم" يا بگويد "آن وصيت باطل است". يا با عمل است، مانند اينكه موصى به را بفروشد.

شك در رجوع موصى از وصيت

1. وصيت مطلق باشد.(1)← در صورت شك، اصل، عدم رجوع است.

2. وصيت مقيد به چيزى مثل مرگ موصى در سفر يا بيمارى خاص باشد← اگر در آن سفر يا بيمارى نميرد، وصيت باطل مى شود.

* تمرين

1. وصيت در مورد سرپرستى فرزندان صغير به چه نحوى اثبات مى شود؟

2. اگر برخى ورثه اجازه بيش از ثلث را صادر كنند (نه همه آنها) تكليف چيست؟

3. در چه صورتى اگر ورثه بيش از ثلث را در وصيت اجازه دهند، نمى توانند آن را بعداً رد كنند؟

ص: 270


1- . يعنى مقصود موصى آن است كه در هر شرايطى به آن عمل شود.

4. دو راه اثبات وصيت مالى را بيان كنيد.

5. در صورت نبودن عادل مسلمان براى اثبات وصيت چه بايد كرد؟

6. در صورت اقرار برخى از ورثه در مورد وصيت چه بايد كرد؟

ص: 271

درس 66 فصل دهم نذر، قسم و عهد

گفتار اول: نذر
اشاره

تعريف: ملتزم دانستن خود به اينكه عملى را براى خدا به نحو مخصوص انجام دهيم.

شرايط انعقاد نذر
اشاره

شرايط انعقاد نذر(1)

1. صيغه نذر: در انعقاد نذر، صرف نيت كافى نيست و ذكر صيغه لازم است؛ گرچه لازم نيست صيغه به عربى باشد؛ مثال: "لله علىّ ان اصلّى صلاة الليل"؛ "براى خدا بر من است كه نماز شب بخوانم" يا "لله علىّ ان اترك الغيبة"؛ "براى خدا بر من است كه غيبت نكنم".

مسئله

منعقد شدن نذر با جملات زير محل اشكال است:

* "نذرت لله ان اصوم"؛ "نذر كردم براى خدا اينكه روزه بگيرم".

* "لله على نذر صوم يوم"؛ "براى خداوند بر من است نذر يك روز روزه".

لذا بنابراحتياط، بايد به نذر عمل شود و با ترك آن، بنابر احتياط، كفاره تعلق مى گيرد.

2. متعلق نذر (آنچه در نذر بيان شده انجام يا ترك آن) بايد رجحان داشته باشد؛ چه واجب باشد و چه مستحب (از نظر انجام آن) و چه حرام باشد و چه مكروه (از نظر ترك آن)؛ مانند اينكه نذر كند روزه بگيرد يا زيارت برود يا نذر كند غيبت را ترك كند يا سيگار نكشد.

بنابراين در صورتى كه متعلق نذر، امر مرجوحى باشد، نذر صحيح نيست؛ مانند اينكه نذر كند سيگار بكشد يا غيبت كند. اما اگر متعلق نذر امر مباحى باشد، در صورتى كه جهت رجحانى در آن مدّ نظر باشد، نذر منعقد مى شود؛ مانند اينكه نذر كند غذا بخورد تا توانايى بر اطاعت خدا داشته باشد. اما اگر هيچ رجحانى نداشته باشد، نذر منعقد نمى شود.

ص: 272


1- منظور آن است كه در چه شرايطى واجب است نذر ادا شود.

3. بايد متعلق نذر مقدور ناذر باشد و مشقت فراوان يا ضرر قابل توجه نداشته باشد؛ مثلاً كسى كه روزه برايش ضرر دارد، نمى تواند نذر كند كه روزه بگيرد يا كسى كه توان راه رفتن ندارد، نمى تواند نذر كند كه با پاى پياده به كربلا برود.

نكته

ترجيح داشتن و عاجز نبودن هنگام فرارسيدن وقت عمل نذر نيز ملاك است. لذا اگر وقت عمل، متعلق نذر رجحان نداشت يا ناذر، عاجز از انجام آن بود يا براى او مشقت فراوان داشت، عمل به نذر واجب نيست.

4. شخص نذر كننده بايد بالغ، عاقل، داراى اختيار و داراى قصد باشد و همچنين اگر در مورد مال خود نذر كرده، محجور (مثل سفيه يا مفلس) نباشد.

نكته

انسان سفيه حتى وقتى چيزى را در نذر به عهده و ذمه بگيرد كه جنبه مالى داشته باشد، اگرچه از عين اموال حال حاضر او نباشد، نذرش باطل است. اما شخص مفلس اگر چيزى را كه جنبه مالى دارد، به عهده و ذمّه بگيرد، ولى در مورد عين يكى از اموال حال حاضرش نذر نكرده، ايرادى ندارد و نذر منعقد است.

5. اگر زن به همراه شوهرش باشد، نذر زن بدون اذن شوهر، اگر چه در مورد اموال زن باشد، بنابر احتياط واجب باطل است.

ص: 273

مسئله

1. اگر ابتدا شوهر اذن دهد و پس از نذر، مانع شود، نذر واجب الوفاء است.

2. معناى لزوم اذن شوهر آن نيست كه زن در اموال خودش اجازه تصرف ندارد. بلكه بدين معناست كه نذر او واجب الوفاء نيست.

اقسام نذر
اشاره

1. نذر مشروط: نذرى است كه معلق بر چيزى باشد. اين نوع نذر به سه صورت است:

الف) به شكرانۀ نعمت دنيوى يا اخروى نذر كند.

* مثال: اگر خداوند به من فرزند سالمى عطا كند، براى خدا بر من است كه چهل فقير را غذا دهم؛ در اين مثال، اطعام فقير متوقف بر داشتن فرزند سالم است كه به شكرانۀ آن اين نذر انجام مى شود.

ب) براى طلب دفع بلا و گرفتارى اين نذر منعقد مى شود.

* مثال: اگر خداوند پدرم را شفا دهد، براى خدا بر من است كه چهل شب زيارت عاشورا بخوانم.

ج) نذر براى بازداشتن نفس از عمل محرم يا مكروه است.

* مثال: اگر دروغ گفتم، براى خدا بر من است كه يك فقير را غذا دهم.

2. نذر مطلق: نذرى است كه بر چيزى معلق نيست.

* مثال: براى خدا بر من است كه ماه رجب را روزه بگيرم.

مسئله

1. اگر آنچه را نذر كرده مقيد به زمان يا مكان خاصى است، انجام آن در غير آن مكان يا زمان كافى نيست.

2. اگر فرضاً ده روز روزه نذر كند و معين نكند كه پى درپى يا به صورت پراكنده باشد، به هر صورت انجام دهد اشكال ندارد.

3. اگر مالى را نذر يكى از مشاهد مشرفه كند، بايد صرف مصالح آن مكان شود. اما اگر مال را

ص: 274

نذر يكى از ائمه (ع) يا اولاد آنها نمايد، جايز است در هر كار خير، اعم از صدقه به فقراء، ساخت و تعمير مسجد، پل و.... صرف شود؛ با قصد اينكه ثواب آن به منذورله برگردد؛ هرچند مستحب است كه صرف مخارج حرم و زائران و خادمان آن شود. البته اگر نذر مقيد به مصرف خاصى است، بايد طبق آن عمل شود.

حكم تخلف از نذر
اشاره

1. منذور(1) مقيد به زمان خاصى است:

الف) منذور روزه است← قضاى روزه واجب است و در صورت ترك عمدى كفارۀ حنث(2) نذر نيز واجب مى شود.

ب) منذور نماز است← بنابر احتياط واجب، قضا واجب است و با ترك عمدى، كفاره حنث نذر نيز واجب مى شود.

ج) منذور غير نماز و روزه است؛ مانند زيارت امام حسين (ع) در روز عاشورا← قضا واجب نيست. ولى اگر عمداً ترك كرده باشد، كفاره واجب مى شود.

2. منذور مقيد به زمان خاصى نيست (نذر مطلق)← جايز است تأخير آن تا زمانى كه گمان به فرارسيدن مرگش كند؛ در اين صورت تأخير آن جايز نيست. بنابراين حنث نذر در اين قسم به اين صورت است كه در مدت حياتش انجام ندهد.

مسئله

1. در صورتى شكستن نذر موجب كفاره مى شود كه نذركننده عمداً و با اختيار (نه از روى فراموشى يا اضطرار يا اكراه و تهديد) به نذر خود عمل نكند. (كفاره جاى توبه را نمى گيرد).

2. اگر نذر كند هر پنجشنبه را روزه بگيرد، در صورتى كه بعضى از پنجشنبه ها مصادف با عيد فطر يا قربان شود، يا نذركننده بيمار يا حائض شود و نتواند آن روز را روزه بگيرد، واجب است قضاى آن را بجا آورد و اين حكم در مورد سفر، احتياط واجب است.

ص: 275


1- . آنچه كه نذر شده
2- . شكستن نذر

3. در صورتى كه نذر كرده روز خاصى را روزه بگيرد، جايز است به سفر رود؛ هرچند سفر براى او ضرورت نداشته باشد. اما بعد از آن بايد روزه را قضا كند و كفاره اى ندارد.

4. شخصى نذر كرده هر پنجشنبه روزه بگيرد. در صورتى كه يك پنجشنبه را روزه نگيرد:

الف) اگر هنگام نذر، منظورش تمام پنجشنبه ها به عنوان مجموعه واحد بوده، به اين معنا كه اگر حتى يك پنجشنبه هم روزه نگيرد، مطلوب تأمين نشده است← در اين صورت به خاطر يك بار تخلف، نذر منحل شده و كفاره بر او واجب مى شود و هفته هاى بعد، ديگر روزه واجب نيست.

ب) هر پنجشنبه جداگانه مد نظر است← در اين صورت در ازاى هر پنجشنبه اى كه عمداً روزه نگيرد، يك كفاره واجب است.

كفاره شكستن نذر

اگر كسى حنث نذر كند، بايد يا ده فقير را اطعام كند يا آنان را لباس پوشاند و در صورتى كه مقدور نباشد، سه روز پياپى روزه بگيرد.

عجز ناذر از انجام منذور

اگر ناذر، از انجام منذور (چه نذر مطلق و چه نذر مقيد به زمان) عاجز شود، نذر منحل مى شود و چيزى برعهدۀ ناذر نيست؛ مگر در مورد نذر روزه كه در صورت عجز، بايد در ازاى هر روز، يك مد طعام به فقير بدهد.

گفتار دوم: قسم
اشاره

تعريف: يعنى انسان به اسم خدا يا صفات مختص به آن، مانند "مقلب القلوب و الابصار" يا صفاتى كه غالباً براى او به كار مى رود و استعمالش ظهور در خداى متعال دارد (نه ديگران)، مانند خالق، رازق و رحيم، به هر زبانى كه باشد، قسم بخورد كارى را انجام دهد يا ترك كند.

نكته

اگر لفظ استعمال شده ظهور در حق تعالى ندارد، اما شخص، منظورش ذات بارى تعالى بوده، بنابر احتياط واجب احكام قسم را دارد.

ص: 276

مسئله

اگر قسم به غير خداوند باشد، مانند اينكه قسم به پيامبر اكرم (ص) يا ائمه معصومين (ع) يا به قرآن كريم و امثال آن باشد، قسم محقق نمى شود.

شرايط انعقاد قسم:
اشاره

1. صيغه قسم كه در بالا شرائط آن بيان شد.

2. مقسم عليه(1) در صورتى كه قسم به انجام آن باشد، بايد عمل واجب يا مستحب يا مباح باشد؛ چه رجحان در اين عمل مباح باشد و چه نباشد و در صورتى كه قسم به ترك آن است، عمل حرام يا مكروه يا مباح باشد. بنابراين در قسم، مقسم عليه نبايد امر مرجوحى باشد.

مسئله

در صورتى كه مقسم عليه هنگام قسم امر راجحى باشد و بعد از آن مرجوح شود، قسم باطل مى شود؛ هرچند دوباره بعد از انحلال قسم داراى رجحان شود.

3. مقسم عليه مقدور باشد و مشقت فراوان يا ضرر قابل ملاحظه نداشته باشد.

4. كسى كه قسم مى خورد، بايد بالغ، عاقل، بااختيار و قصد باشد و نسبت به مقسم عليه محجور نباشد.

5. اذن پدر در مورد قسم فرزند، و اذن شوهر در مورد قسم زن، لازم است.

شكستن قسم

هر آنچه در بخش شكستن نذر بيان شد، در قسم نيز جارى است.

كفاره شكستن قسم

حكم تخلف از قسم مانند نذر است.

ص: 277


1- . چيزى كه بر آن قسم خورده شده است.

گفتار سوم: عهد

تعريف: يعنى انسان با خدا عهد ببندد كه كارى را انجام دهد يا ترك كند؛. مانند اينكه بگويد "باخدا عهد مى بندم كه نماز را اول وقت بخوانم" يا "بر من است عهد خداوند كه نماز را اول وقت بخوانم".

شرايط انعقاد عهد:
اشاره

شرايط قسم به جز شرط پنجم، در عهد نيز لازم است مراعات شود.

نكته

عهد نيز مانند نذر مى تواند مطلق باشد؛ مانند اينكه گفته شود "با خدا عهد مى بندم كه نمازم را اول وقت بخوانم" و مى تواند معلق بر شرطى باشد؛ مانند: "اگر در امتحان موفق شدم، با خدا عهد مى بندم كه نمازم را اول وقت بخوانم".

شكستن عهد

هر آنچه در بخش نذر بيان شد، در اينجا نيز جارى است.

كفاره شكستن عهد

مانند كسى است كه يك روز از ماه رمضان را عمداً افطار كند؛ يعنى بايد شصت روز روزه بگيرد يا شصت فقير را غذا دهد.

* تمرين

1. تفاوت شرايط انعقاد نذر و قسم در چيست؟

2. تفاوت شرايط انعقاد نذر و عهد در چيست؟

3. تفاوت شرايط انعقاد عهد و قسم در چيست؟

4. كفاره شكستن نذر چيست؟

5. چه تفاوتى بين كفاره شكستن عهد و قسم است؟

6. آيا مفلس مى تواند نذر كند؟ توضيح دهيد.

ص: 278

درس 67 فصل يازدهم مضاربه (1)

اشاره

مضاربه عقدى است بين دو نفر كه يكى صاحب سرمايه و ديگرى عامل تجارت براى سرمايه گذارى است؛ مبنى بر اينكه سود حاصل بين آنها، به نسبت مورد توافق، تقسيم شود.

گفتار اول: شرايط صحت عقد مضاربه
1. شرايط عقد مضاربه

بايد ايجاب از جانب صاحب سرمايه و قبول از جانب عامل باشد و هر لفظى (چه عربى و چه غير عربى) يا هر فعلى كه بر اين معنا دلالت كند، كافى است.

2. شرايط متعاقدين (طرفين عقد مضاربه)

الف) بلوغ (پدر، جدّ يا قيم شرعى بچه مى توانند با توجه به مصلحت بچه مضاربه كنند.)

ب) عقل (ديوانه نباشد.)

ج) اختيار (يعنى او را مجبور نكرده باشند.)

د) عدم محجور بودن صاحب سرمايه (ممنوع التصرف در اموال خود نباشد.)(1)

ص: 279


1- توضيحات لازم در مورد عدم محجور بودن، اختيار، عقل و بلوغ در درس 32 (شرايط فروشنده و خريدار) آمده است.

ه -) عامل تجارت (كسى كه با سرمايه كار مى كند) قدرت بر تجارت داشته باشد. لذا اگر نسبت به قسمتى از سرمايه قادر به تجارت نباشد، به همان نسبت عقد مضاربه باطل است.

* مثال: اگر على 100 ميليون به حسن بدهد تا با آن تجارت، و طبق مضاربه عمل كند اما حسن فقط بتواند 60 ميليون سرمايه به كار اندازد، در اين صورت حق ندارد 40 ميليون باقيمانده را بدون اجازه مالك، نزد خود نگه دارد. حتى اگر از آن استفاده نكند.

* مثال: اگر در مثال فوق حسن در ابتداى عقد مضاربه قادر بوده، اما در اثناى كار عاجز شود كه 40 ميليون را به كار اندازد، از آن لحظه به بعد حكم فوق حاكم خواهد بود.

3. شرايط رأس المال (سرمايه)

الف) سرمايه، پول رايج باشد و مضاربه با دين صحيح نيست؛ مگر بعد از قبض آن. فرقى هم نمى كند كه مديون، در مضاربه عامل باشد يا مديون، شخص ديگر باشد.

ب) مقدار معينى باشد. البته اگر به نحو مشاع باشد ايرادى ندارد؛ مثلاً دو شريك كه يكى سهمش 1/3 و ديگرى 2/3 است، مى توانند اين مال مشترك را در اختيار عامل تجارت قرار دهند تا مضاربه انجام گيرد؛ اگر چه سهم هر يك در مقدار سرمايه جدا نشده باشد و به همان نحو مشاع باشد.

4. شرايط ربح (سود)
اشاره

الف) سود بردن، به وسيله تجارت و خريد و فروش باشد. بنابراين اگر مالك، مالى را به زارعى دهد كه با آن زراعت كند و محصول بين آن دو تقسيم شود، مضاربه نيست. يا پولى دهد كه چند رأس گوسفند بخرد تا نماء آن بين آن دو تقسيم شود، مضاربه فاسد است و نماء حاصل از آن، مال صاحب مال و عامل، فقط مستحق اجرت المثل است.

ب) سود هر يك از طرفين معين و مشخص باشد.

ه -) ربح تعيين شده در مضاربه نبايد عدد مشخصى باشد. بلكه بايد به صورت كسر مشاع (يعنى درصد) باشد.

* مثال: محمد 10 ميليون سرمايه در اختيار على مى گذارد تا با آن براى او تجارت كند و از

ص: 280

سود حاصله 30 به محمد بپردازد.← صحيح است.

در مثال فوق اگر مبلغ مشخصى مثلاً 300 هزار تومان به عنوان سود محمد تعيين شود كه ماهانه به او پرداخت شود، باطل است.

نكته

در صورتى كه سود به صورت كسر مشاع، مثلاً 5 در قرارداد مشخص شده باشد، مى توان ماهانه به طور على الحساب، مبلغ مثلاً 300 هزار يا 400 هزار تومان پرداخت كرد و در انتهاى قرارداد مى توانند با هم مصالحه كنند؛ يعنى به يكديگر ابراز كنند كه به همان مبلغ ماهانه اى كه پرداخت مى شد، هر دو راضى اند و هيچ كدام خود را طلبكار شخص مقابل نمى داند.

د) منظور از ربح، سود نهايى پس از پايان مضاربه است؛ يعنى پس از خريد و فروش هاى متعدد، در نهايت، ميزان سود حاصله (مازاد بر سرمايه) ربح ناميد مى شود كه طبق قرارداد تقسيم مى شود. و تا زمانى كه مضاربه پابرجاست، محاسبه سود قطعى (ربح) معنا نخواهد داشت.

* مثال: اگر حسين به محمد 100 ميليون تومان سرمايه داد تا براى او مضاربه كند و محمد ابتدائاً اتومبيلى خريد، اما هنگام فروش آن ضرر كرد و 80 ميليون فروخت و سپس زمينى خريد و به قيمت 150 ميليون فروخت و سپس با پول حاصله كالا خريد و آن را 110 ميليون فروخت، در اين مثال، سود قطعى 10 ميليون است كه طبق توافق (مثلا 3 0 ً) بين اين دو نفر تقسيم مى شود و صاحب سرمايه حق ندارد بگويد در فروش زمين 50 ميليون سود وجود داشته و آن را تقسيم كنيم؛ چون او رضايت داشته با 150 ميليون نيز، كالا بخرد و تجارت كند.

نكته

1. عامل به مجرد اينكه سودى به دست آورد، سهم خود را از آن معامله مالك است. لذا مى تواند آن را از مالك مطالبه يا در سهم خود تصرف كند؛ مانند اينكه آن را بفروشد يا صلح كند. همچنين تمام آثار ملكيت، از جمله خمس، زكات، ارث و حصول استطاعت در حج نيز بر آن مترتب است؛ هرچند اين ملكيت، ملكيت متزلزل، و بر اتمام مضاربه متوقف بوده باشد.

ص: 281

2. اگر صاحب سرمايه، براى عقد مضاربه، صد ميليون قرار دهد و آن را براى تجارت به عامل دهد و بعد از مدتى 50 ميليون ديگر به او بدهد، در اينجا دو مضاربه واقع شده و خسارت وارده بر يك مضاربه، از سود مضاربه ديگر كسر نمى شود.

ه -) لازم نيست ربح حاصله نقد باشد. بلكه اگر به صورت جنس باشد، هر يك از طرفين مى توانند سهم خود را مطالبه كنند يا سهم خود را بفروشند يا با آن هر معامله اى كه بخواهند، انجام دهند.

* مثال: اگر حسين به محمد 100 ميليون سرمايه دهد تا با آن خريد و فروش كند و محمد نيز طى معاملاتى، خودرو، زمين، كالا، و سپس يك واحد مسكونى بخرد، در صورتى كه هنوز اين واحد مسكونى را نفروخته تا سود حاصله نقد شود، حسين مى تواند به محمد بگويد: "سهم مرا از اين خانه نفروش تا خودم درباره آن تصميم بگيرم."

و) سود حاصله بايد بين صاحب مال و عامل باشد و كس ديگرى با آن دو شريك نشود. بنابراين اگر مقدارى از سود را براى شخصى قرار دهند، مضاربه باطل است؛ مگر آنكه آن شخص كارى را كه مربوط به تجارت است، انجام دهد.

گفتار دوم: فسخ يا بطلان مضاربه
فسخ مضاربه

عقد مضاربه از عقود جايز است؛ يعنى هر يك از طرفين حق برهم زدن آن را دارند. حتى اگر مدت مشخصى را براى آن قرار داده باشند. البته اگر شرط كرده باشند كه كسى از حق فسخ خود استفاده نكند، نبايد از حق فسخ استفاده كنند. اما اگر استفاده كرد، مضاربه فسخ مى شود. ولى شخص فسخ كننده معصيت كرده و اگر ضمن عقد لازم ديگرى شرط كند كه تا مدت معينى فسخ نشود، در اين صورت حق فسخ ندارند.

بطلان مضاربه

گاهى مضاربه از ابتدا به دليل نبود شرايط (شرايط عقد مضاربه، طرفين، سرمايه و شرايط ربح) باطل است و گاهى هم به دلايل ذيل باطل مى شود:

ص: 282

1. با مرگ يكى از طرفين مضاربه باطل خواهد بود و ورثه اگر بخواهند مى توانند مضاربه جديدى منعقد كنند.

2. قبل از شروع مضاربه اگر كل سرمايه تلف شود← مضاربه باطل است (البته اگر در تلف شدن سرمايه، طبق آنچه در درس وديعه آمده است، عامل ضامن باشد، بايد جبران كند.)

3. عامل نمى تواند خودش با ديگرى مضاربه كند يا با ديگرى در مضاربه مشاركت كند. مگر مالك اذن دهد و در صورت اذن مالك، مضاربه اول باطل است و در مضاربه دوم نيز بسته به نوع اذن مالك:

الف) يا عامل با فرد دوم مشتركاً عامل خواهند بود.

ب) يا عامل دوم فقط عامل است.

چند نكته

1. اگر مقصود از مضاربه دوم، مضاربه بين عامل و غيرش باشد، به اين معنا كه عامل دوم، عاملِ عامل اول باشد، اين مضاربه باطل است.

2. در صورتى كه مضاربه از ابتدا صحيح بوده و شرايط لازم (شرايط طرفين، ربح و سرمايه) رعايت شده باشد، اما به هر دليل فسخ يا باطل شده باشد، صورت هاى زير را بايد در نظر گرفت:

الف) اگر فسخ يا بطلان مضاربه قبل از شروع به تجارت يا قبل از مقدمات تجارت باشد← چيزى به نفع يا ضرر عامل نيست.

ب) اگر در اثناى كار و قبل از حصول سود باشد← چيزى براى عامل نيست؛ يعنى سود يا اجرتى به او تعلق نمى گيرد و اگر مقدارى از سرمايه را هم صرف نفقه اش كرده است (مانند اينكه براى تجارت، به اذن صاحب مال، به سفر رفته و هزينه اى را صرف كرده است) ضامن نيست.

ج) در اثناى كار و بعد از حصول نتيجه باشد (يعنى سودى حاصل شده، ولى نقد نشده و هنوز به صورت جنس است)← سودها تقسيم مى شود و نقد كردن جنس ها بر عهده عامل نيست.

د) بعد از اتمام تجارت باشد← چيزى بر عهده عامل نيست، جز همان چيزى كه از سرمايه باقى مانده و اگر احياناً سودى هم حاصل شده، بر اساس آنچه توافق شده، بين سرمايه گذار و عامل تقسيم مى شود.

ص: 283

مسئله

1. عامل تجارت، پس از فسخ يا بطلان مضاربه، وظيفه دارد راه را براى تحويل گرفتن سرمايه توسط مالك باز بگذارد. اما وظيفه ندارد به دست مالك برساند. مگر آنكه بدون اذن مالك، سرمايه را به شهر ديگرى برده باشد.

2. اگر مضاربه از اول باطل بوده است← كل سود براى صاحب مال است. مگر آنكه عامل براى خودش معامله كرده باشد؛ آن هم به صورت ثمن كلى(1) كه در اين حالت سود حاصله براى خود عامل تجارت است، نه سرمايه دار.

3. پس از فسخ مضاربه، بدهكارى هاى عامل به افرادى كه با آنان معامله كرده، بر عهده عامل نيست.

* تمرين

1. مضاربه چيست؟

2. چهار مورد از شرايط طرفين مضاربه را توضيح دهيد؟

3. شرايط رأس المال در مضاربه چيست؟

4. منظور از ربح در مضاربه چيست؟

5. آيا ربح حاصل از مضاربه بايد نقد شده باشد؟ توضيح دهيد.

6. آيا ربح حاصله بايد در انتهاى قرارداد به صورت درصد پرداخت شود يا ماهانه هم مى توان پرداخت كرد؟ توضيح دهيد:

7. آيا در مضاربه مى توان به جاى تجارت كار توليدى انجام داد؟

8. آيا فسخ مضاربه شرعاً جايز است؟ در چه صورتى حرام است؟

9. در چه صورتى عامل تجارت، ضامن خسارت وارد شده به سرمايه است؟

10. موارد بطلان مضاربه را در حالتى كه از ابتدا مضاربه صحيح بوده، بيان كنيد.

ص: 284


1- . براى فهم معناى ثمن كلى به درس 27 مراجعه شود.

درس 68 فصل يازدهم مضاربه (2)

گفتار سوم: احكام مربوط به عامل
امين بودن عامل مضاربه
اشاره

عامل تجارت، حكم شخص امين را دارد و مال سرمايه گذار در دست او امانت است و تمام احكام امانت در مورد او جارى است (رجوع شود به درس وديعه).

مسئله

اگر عامل بگويد سود نكردم و سرمايه گذار انكار كند، سخن عامل در صورت قسم خوردن در دادگاه مقدم است؛ مگر آنكه سرمايه گذار دو شاهد عادل اقامه كند. به هر حال قبل از حكم حاكم يا اقرار خود عامل، سرمايه گذار نمى تواند خودش را طلبكار سود بداند.

وظايف عامل
اشاره

1. عامل بعد از انعقاد مضاربه بايد آنچه را كه در تجارت معمول و متعارف است، انجام دهد؛ براى مثال، اگر با سرمايه ماشين خريده، آن را در معرض فروش قرار دهد و اگر براى سود بيشتر به تعمير نياز دارد آن را تعمير كند و هزينه آن از اصل مال پرداخت مى شود.

2. در صورتى كه مالك، طريق خاص يا شرط خاصى را در مضاربه قرار نداده است، عامل

ص: 285

مى تواند به هر صورتى كه مصلحت مى داند، عمل كند؛ مگر آنكه در آن مورد معامله يك نحو خاصى متعارف باشد كه بايد بر اساس آنچه متعارف است، عمل شود.

و اگر سرمايه گذار شروطى را بيان كرده، بايد طبق آن عمل شود؛ مثلاً بيان شده سرمايه در معاملات ساختمانى به كار انداخته شود يا با فلان كس تجارت نشود، كه در اين صورت بايد طبق قرارداد عمل شود.

در صورت مخالفت شرط و وارد شدن خسارت يا تلف شدن مال، عامل ضامن است و اگر سود كرد، طبق آنچه مقرر است، به او داده مى شود.

3. بدون اذن مالك، سرمايه را با مال ديگر مخلوط نكند و چنانچه مخلوط كرد و سرمايه تلف شد، عامل، ضامن است و در صورت داشتن سود، بالنسبه بين دو مال تقسيم مى شود.

4. در صورت اطلاق قرارداد (نسبت به نسيه و نقد بودن معامله)، فروش به صورت نسيه جايز نيست؛ مگر آنكه بين تجّار متعارف باشد و اگر اين متعارف بودن، نسبت به شهر خاص يا جنس خاص باشد، جايز نيست در غير آن نسيه داده شود و اگر در جايى كه نسيه جايز نباشد، نسيه داد و سرمايه تلف شد، عامل، ضامن است.

5. جايز نيست براى تجارت، سرمايه را با خود به شهر ديگر ببرد؛ مگر با اذن مالك، يا متعارف بودن بين تجار.

6. عامل هزينه هاى خود را، چه در سفر تجارى و چه در شهر خود، نمى تواند از سرمايه مالك بردارد. اما اگر به اذن مالك سفر رفته، در صورتى كه از سرمايه صرف نفقه كند، ضامن نيست؛ مگر اينكه مالك شرط كرده باشد نفقه بر عهده عامل باشد.

7. عامل نمى تواند ديگرى را بدون اذن سرمايه گذار در تجارت وكيل كند؛ مگر در كارهايى كه معمولاً وكيل آنها را انجام مى دهد.

8. براى عامل جايز است با عين مال مضاربه خريد كند. به اين صورت كه فرضاًيك ميليون مشخصى را از مال مضاربه در نظر بگيرد و جنس مورد نظر را با آن خريدارى كند و همچنين مى تواند خريد را به نحو كلى در ذمه انجام دهد؛ يعنى جنسى را به يك ميليون كلى در ذمه مالك خريدارى كند و موقع پرداخت، يك ميليون را از مال مضاربه بدهد.

لازم به ذكر است اين دو نحو معامله زمانى جايز است كه عقد مضاربه مطلق باشد و اگر شرط

ص: 286

خاصى در اين مورد است، بايد بر اساس همان عمل شود.

9. عامل نبايد سرمايه را معطل بگذارد. بلكه بايد آن را در تجارت به كار اندازد. وگرنه در صورت خسارت به سرمايه، ضامن است. البته مالك سرمايه نمى تواند مطالبه سود كند؛ چون با سرمايه او كارى انجام نشده است.

10. عامل مى تواند از سرمايه براى كارهايى كه در عرف بازار، كارگر اجير مى كنند و دستمزد به او مى دهند، هزينه كند و اشكال ندارد.

نكته

بيان شد كه عامل، امين است و تا نسبت به سرمايه افراط و تفريط نداشته باشد، ضامن خسارت يا تلف شدن مال نيست؛ حال اگر مالك شرط كند كه:

الف) به صورت خودكار از همان ابتداى خسارت، عامل در خسارت سرمايه، شريك باشد (همان طور كه در سود شريك است)← شرط باطل است.

ب) عامل قسمتى از خسارت يا همه آن را جبران كند، در اين حالت عامل شرعاً بايد خسارت را جبران كند. در غير اين صورت معصيت كرده است. اما بدهكار نيست و پس از مرگ عامل، جزو ديون او محسوب نمى شود و فقط گناه كرده است:

دو صورت متصور است:

1. شرط، ضمن عقد لازم باشد← واجب العمل است.

2. شرط، ضمن عقد جايز باشد← تا زمانى كه عقد جايز باقى است، واجب العمل است. و اگر فسخ شده باشد، خسارات قبلى بايد جبران شود.

* مثال: حسين سرمايه خود را براى تجارت در اختيار محمد مى گذارد. اگر پس از پايان يك سال تجارت، سرمايه حسين كه 100 ميليون بوده، به 80 ميليون برسد، يعنى به اصل سرمايه خسارت وارد شود، اين خسارت از جيب حسين رفته است و محمد در صورتى كه افراط يا تفريط نكرده (و به هر حال هيچ يك از موجبات ضامن بودن كه در درس وديعه مطرح شد، رخ نداده باشد) ضامن خسارت نيست.

اكنون فرض كنيد در ابتداى قرارداد، در ضمن عقود زير، شرط شده باشد كه در صورت وارد

ص: 287

شدن خسارت، محمد هم مثلاً 30 در خسارت شريك باشد؛ احكام آن بدين ترتيب است:

1. شرط مذكور در ضمن عقد ديگرى است:

الف) اين شرط ضمن عقد لازمى، مثل بيع صورت گرفته است؛ مثلاً حسين و محمد خريد و فروش انجام داده اند و ضمن آن شرط كرده اند كه 30 از خسارت احتمالى در مضاربه را (كه معامله ديگرى است) محمد جبران كند← بر محمد شرعاً واجب است به شرط مذكور عمل كند.

ب) اين شرط ضمن يك عقد جايز، مثل هديه صورت گرفته است؛ مثلاً حسين به محمد كتابى هديه داده و شرط كرده در صورت وارد شدن خسارت در عقد مضاربه، 30 آن را محمد جبران كند← تا زمانى كه عقد هديه فسخ نشده، واجب است شرعاً به اين شرط عمل شود. بنابراين اگر محمد كتاب را به حسين پس دهد، ديگر لازم نيست اين شرط را عمل كند؛ مگر اينكه قبل از فسخ هبه، اين خسارت وارد شده باشد.

2. در همان عقد مضاربه اين شرط شده است، نه عقد ديگرى← تا زمانى كه عقد مضاربه فسخ نشده، بر محمد واجب است به اين شرط عمل كند. پس اگر مضاربه را فسخ كرد، ديگر لازم نيست به شرط عمل كند؛ مگر اينكه، خسارت قبل از فسخ وارد شده باشد.

* مثال: اگر در مثال فوق شرط شده باشد كه: 30 خسارت بر عهده عامل (محمد) باشد، يعنى به صورت خودكار مديون باشد، اين شرط باطل است. اما اگر شرط شود كه همه خسارت بر عهده مالك باشد، اما 30 يا همه خسارت بر گردن عامل منتقل شود، يعنى عامل مديون اين مقدار خسارت شود، اين شرط صحيح است.

توضيح

طبق مقتضاى مضاربه، چون سرمايه مال حسين است، خسارت وارده نيز بر خود حسين وارد مى شود (با فرض اينكه در وقوع خسارت محمد ضامن نيست) و لذا اينكه از همان اول بگوييم خسارت بر عهده محمد است، خلاف شرع و باطل است. اما اگر بگوييم بر عهده خود حسين است و پس از آن بر گردن محمد منتقل مى شود و در واقع محمد با اين شرط ضمن عقد، خسارت حسين را به عهده مى گيرد، صحيح خواهد بود.

ص: 288

تعدد مالك يا عامل:

1. اگر سرمايه گذار يك نفر و عامل تجارت، چند نفر باشد، سرمايه گذار مى تواند با هر عاملى، با درصد سود متفاوت، قرارداد ببندد.

2. اگر سرمايه گذار چند نفر و عامل تجارت يك نفر باشد، هر مالكى نسبت به سرمايه خود مى تواند درصد سود قرارداد شده را مطالبه كند و اين درصد سود، مى تواند با درصد سود مالك ديگر متفاوت باشد.

مضاربه فضولى (بدون اذن مالك آن)
اشاره

اگر كسى بدون اذن مالك سرمايه، با سرمايه او مضاربه كند، يعنى شخصى مال غير را بدون اجازه مالك به عامل مى دهد تا براى مالك سرمايه مضاربه كند، در اين حالت اگر مالك:

1. به مضاربه انجام شده، رضايت دهد← مضاربه طبق همان قرارداد شخص فضولى با عامل نافذ است و مطابق با همان، ربح بين عامل و مالك تقسيم مى شود.

2. مضاربه انجام شده را نپذيرد:

الف) قبل از انجام هرگونه معامله اى رد صورت گيرد← سرمايه بايد به مالك برگردانده شود.

ب) بعد از انجام معامله يا معاملاتى اين رد صورت گيرد، اين معاملات فضولى است:

يك - معاملات را اجازه كند← كل سودها براى مالك سرمايه است و اگر خسارتى هم وارد شده، بر گردن خودش است.

دو - معاملات را رد كند← سرمايه بايد به مالك برگردانده شود و معاملات همگى باطل است.

چند نكته

1. در صورت هاى بالا، اگر عامل نمى دانسته كه اين مال متعلق به شخص فضولى نيست و كار و زحمتى انجام داده است، مى تواند اجرت المثل را از شخص فضولى بگيرد.

به مثال زير نيز توجه كنيد:

* مثال: محمد بدون اذن، اتومبيل حسين را به احمد مى دهد تا آن را بفروشد و با پول آن براى حسين تجارت كند و بيست درصد از سود حاصله را بردارد؛ احمد با آن پول از

ص: 289

على زمين مى خرد و دو باره زمين را مى فروشد و از امير باغ مى خرد و سپس باغ را فروخته، از رحيم يك واحد تجارى مى خرد، حال اگر حسين پس از اطلاع:

الف) مضاربه را رد كند، اما كل معاملات را اجازه دهد← كل واحد تجارى (چه سود برده باشد يا نه) براى حسين است.

ب) مضاربه و همچنين كل معاملات را رد كند← اتومبيل حسين بايد به او بازگردانده شود وخريدار اتومبيل، اگر ناآگاه بوده و نمى دانسته معامله فضولى است، پس از بازگرداندن اتومبيل به حسين، به محمد مراجعه مى كند و آنچه به او پرداخته بود را مطالبه مى كند. همچنين على، امير و رحيم نيز بايد به اموالشان برسند.

2. در صورت رد مضاربه فضولى توسط مالك و تلف شدن يا معيوب شدن مال، مالك مى تواند خسارت را از مضارب فضولى (محمد) يا از عامل (احمد) بگيرد.

در صورتى كه از مضارب گرفت، مضارب نمى تواند براى گرفتن خسارت به عامل رجوع كند. اما اگر از عامل گرفت، در صورتى كه او جاهل به فضولى بودن مضاربه بوده، مى تواند خسارتى را كه به صاحب مال داده، از مضارب طلب كند.

3. همان طور كه در ابتداى اين بخش بيان شد، تمام اين سخنان در جايى است كه شخص فضولى مضاربه را براى مالك اصلى انجام دهد. (مثلاً پدرى از روى دلسوزى براى پسر بالغ و رشيدش چنين كند) اما اگر شخص فضولى (محمد) براى خودش مضاربه انجام داده باشد (نه براى حسين) اگرچه با سرمايه حسين بوده، معاملاتش نافذ، و تمام سود و زيان هم براى خودش است. (البته چون معاملات كلى است، نه جزئى؛ وگرنه اگر معاملات جزئى باشد، رد يا اجازه حسين مؤثر خواهد بود.)

جعاله در تجارت:
اشاره

جايز است صاحب مال، سرمايه را به عامل دهد و بگويد اگر با اين سرمايه كار كردى، نصف آن يا ثلث آن (به صورت مشاع) يا سيصد هزار تومان از آن سود براى خودت باشد كه در اين صورت اخير، بايد حداقل 300 هزار تومان، سود تجارت باشد. در غير اين صورت اگر در يك ماه كمتر از اين مقدار شد، صاحب سرمايه حق مطالبه سود را ندارد.

ص: 290

نكته

آنچه در مضاربه شرط است، در اين نوع جعاله شرط نيست.

* تمرين

1. در چه صورتى شخص عامل با شرط كردن عليه او، واجب است خسارت وارد بر سرمايه مالك را جبران كند؟

2. در سؤال قبل، در چه صورتى عامل به طور خودكار، مديون مالك سرمايه خواهد بود؟

3. مضاربه فضولى چيست؟

4. در چه صورتى در مضاربه فضولى معامله باطل است؟

5. در چه صورتى در مضاربه فضولى همه سودها به مالك اصلى مى رسد؟

6. در چه صورتى در مضاربه فضولى قسمتى از سودها به مالك اصلى مى رسد؟

7. در چه صورتى در مضاربه فضولى همه سودها به عامل تجارت مى رسد؟

ص: 291

درس 69 فصل دوازدهم قرض

اشاره

تعريف: قرض يعنى مالى را به ملك ديگرى درآوردن، در مقابل اينكه او هم تعهد كند آن را يا مثل يا قيمت آن را برگرداند.

موارد وجوب قرض گرفتن

قرض كردن، حتى در صورت نياز هم مكروه است. اما كراهتش از حالت عدم نياز كمتر است. البته گاهى نياز آن قدر زياد است كه قرض كردن واجب مى شود و آن مواردى است كه حفظ جان يا آبرو و امثال آن، منوط به قرض كردن باشد.

موارد حرمت قرض گرفتن

كسى كه نمى تواند تأمين اداى قرض كند و اميد آن را نيز ندارد، نبايد بنابر احتياط واجب قرض كند؛ مگر ضرورت باشد يا قرض دهنده از حال او آگاه باشد.

حكم قرض دادن

قرض دادن مستحب مؤكد است؛ به خصوص به شخص محتاج. از پيامبر اكرم (ص) نقل شده است:

قَالَ: وَ مَنْ أَقْرَضَ أَخَاهُ الْمُسْلِمَ - كَانَ لَهُ بِكُلِّ دِرْهَمٍ أَقْرَضَهُ وَزْنَ جَبَلِ أُحُدٍ - مِنْ جِبَالِ رَضْوَى

ص: 292

وَ طُورِ سَيْنَاءَ حَسَنَاتٌ - وَ إِنْ رَفَقَ بِهِ فِي طَلَبِهِ - تَعَدَّى بِهِ عَلَى الصِّرَاطِ كَالْبَرْقِ الْخَاطِفِ اللَّامِعِ - بِغَيْرِ حِسَابٍ وَ لَا عَذَابٍ - وَ مَنْ شَكَا إِلَيْهِ أَخُوهُ الْمُسْلِمُ فَلَمْ يُقْرِضْهُ - حَرَّمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ يَوْمَ يَجْزِي الْمُحْسِنِينَ.(1)

هركس به برادر مسلمانش قرض دهد، در مقابل هر درهمى كه قرض مى دهد، به ميزان وزن كوه احد، از كوه هاى رضوى و طور سيناء براى او حسنه است و اگر در مطالبه قرض خود، مدارا كند، بدون حساب و عذاب سريع از صراط مى گذرد و اگر برادر مسلمانش از او قرض بخواهد و او ندهد (در صورتى كه توانايى آن را دارد) خداوند روزى كه به محسنين جزا مى دهد، بهشت را بر او حرام مى كند.

شرايط صحت قرض

1. قرض گيرنده و قرض دهنده هر دو بايد شرايط متعاقدين، يعنى بلوغ، عقل، قصد و اختيار را داشته باشند و به علاوه محجور (ممنوع التصرف) نباشند.

2. مال قرض على الاحوط عين، يا چيزى باشد كه قابل تملك باشد. لذا قرض دادن دين و منفعت باطل است. شراب و خوك نيز قابل قرض دادن نيست؛ چون قابليت تملك و به ملكيت در آمدن را ندارد؛ يعنى شرع مقدس كسى را مالك شراب يا خوك نمى داند.

3. مال قرض مشخص باشد. بنابراين قرض دادن چيزى كه مبهم است، صحيح نيست. همچنين مقدار قرض بايد از نظر پيمانه، وزن و عدد، مشخص باشد.

4. تحويل دادن و تحويل گرفتن مال قرض لازم است و صرف گفت وگو كافى نيست. ولى نياز نيست كه در مال قرض تصرف كند.

5. قرض دادن يك امر كلى و دادن مصداقى از آن كلى محل اشكال است.

رباى در قرض
اشاره

هرگونه شرط زياده در قرض، هرچند ارزش مالى كمى داشته باشد، ربا و حرام است. (منظور شرطى است كه در ضمن عقد قرض صورت گرفته يا قرض مبتنى بر آن منعقد شده است.)

ص: 293


1- . وسايل الشيعه، ج 18، ص 331

موارد زيادتى عبارت است از:

1. زيادتى در عين: 100 هزار تومان قرض داده شود، به شرط آنكه علاوه بر اين پول، يك لباس هم برگردانده شود.

2. زيادتى در عمل: 100 هزار تومان قرض داده شود، به شرط آنكه علاوه بر اين پول، يك پارچه هم براى قرض دهنده داده شود.

3. زيادتى در منفعت: 100 هزار تومان قرض داده شود، به شرط آنكه علاوه بر اين پول، اجاره بهاى قرض گيرنده به قرض دهنده پرداخت شود.

4. زيادتى انتفاع: 100 هزار تومان قرض داده شود، به شرط آنكه علاوه بر اين پول، قرض گيرنده خانه اش را به قرض دهنده اجاره دهد.

5. زيادتى در وصف: 100 هزار تومان قرض داده شود، به شرط آنكه در مقابل 100 هزار تومان پول كهنه، پول نو پرداخت شود.

چند نكته

1. قرض به شرط چيزى، ربا و حرام است. اما چيزى به شرط قرض جايز است.

* مثال: الف) اين خانه را مى فروشم، به شرط آنكه به من 20 ميليون قرض بدهى← جايز است و ربا نيست.

ب) اين خانه را اجاره مى دهم، به شرط آنكه به من 20 ميليون قرض بدهى← جايز است و ربا نيست.

2. قرض ربوى (قرض به شرط زيادتى) حرام است. ولى باطل نيست و حتى انسان مى تواند بدون قصد جدى، شرط قرض دهنده را قبول كند و قرض را بگيرد. اما زيادتى را نپردازد.

3. محاسبه تورم در بازپرداخت قرض با رضايت طرفين جايز است و ربا نيست.

4. هر شرطى كه نفعى براى قرض دهنده ندارد (اگر چه مصلحت دارد)؛ مثل رهن، ضمانت، كفالت جايز است.

* مثال: صد هزار تومان قرض مى دهم، به شرط آنكه گرويى بگذارى يا ضامن بياورى يا كسى كفيل شود← جايز است.

ص: 294

5. اگر مقرض مالى را قرض دهد و شرط كند جنسى را ارزان تر به او بفروشد يا خانه اى را به قيمت كمتر اجاره دهد، قرض ربوى است. اما اگر قرض كننده چيزى را به قيمت كمتر بفروشد يا اجاره دهد، به شرط اينكه خريدار مبلغ معينى به او قرض دهد، اشكال ندارد؛ يعنى بيع يا اجاره به شرط زيادى است.

شرط زيادى كه به نفع مقرض است، حرام است. اما اگر به نفع قرض گيرنده باشد، اشكال ندارد؛ مانند اينكه يك ميليون قرض دهد به شرط اينكه قرض كننده هشتصد هزار تومان برگرداند.

نحوه پرداخت مال قرض
اشاره

1. اگر چيزى كه قرض داده شده، از اشياى مثلى باشد(1)، در اين صورت مثل همان لازم الوفاست؛ اگرچه قيمت آن فرق كرده باشد. هيچ يك از طرفين هم نمى تواند ديگرى را ملزم كند كه قيمت دريافت شود؛ مگر هر دو راضى باشند.

* مثال: كسى كه يك سكه تمام بهار آزادى را به ديگرى قرض داده است، بايد سكه را برگرداند، نه پول سكه را در زمان قرض گرفتن. اما اگر قرض دهنده سكه را فروخته و پول آن را قرض داده، فقط مى تواند قرض گيرنده را به پرداخت همان پول ملزم كند.

2. اگر چيزى كه قرض داده شده، از قيميات است، مانند گاو و گوسفند، قيمت آن داده مى شود و معيار قيمت، زمان گرفتن قرض است؛ هرچند مستحب است در صورت تفاوت قيمت زمان گرفتن قرض و پرداخت آن، مصالحه كنند.

مسئله

1. در قرض مثلى، مقرض مى تواند شرط كند كه به غير از آن جنس اداى قرض شود؛ به شرطى كه از نظر قيمت، بيشتر از جنس قرض گرفته شده، نباشد.

2. در صورت تراضى طرفين، جايز است به جاى مثل در مثليات و به جاى قيمت در قيميات،

ص: 295


1- . يعنى چيزى باشد كه مثل آن در بازار وجود دارد؛ نه مثل گوسفند و گاو و چيزهاى ديگرى كه مثل آن وجود ندارد. بلكه نهايتاً مشابه آن وجود دارد.

جنس ديگرى پرداخت شود.

3. محصولات كارخانه ها، مانند ظروف بلور، چينى، يخچال، توپ پارچه ملحق به مثليات است.

زمان و محل اداى قرض

زمان اداى قرض همان است كه در درس "دين" (مؤجل و حال) بيان مى شود و از نظر مكان اداى قرض، بايد نكات زير رعايت شود:

1. اگر در ضمن قرض شرط كرده باشند كه در فلان مكان اداى قرض شود، بايد در محل تعيين شده اداى قرض شود. حتى اگر براى قرض گيرنده هزينه داشته باشد(1). و اگر مقرض در جاى ديگر، مطالبه مال كند، بر قرض گيرنده لازم نيست بپردازد يا اگر قرض گيرنده در مكان ديگر خواست قرض خود را بدهد، بر مقرض لازم نيست بپذيرد.

2. اگر محل خاصى تعيين نشده است،

الف) در محل قرض دادن مطالبه ادا مى شود← بر قرض گيرنده اداى آن واجب است و بر مقرض هم قبول آن واجب است.

ب) در غير محل قرض دادن مطالبه اداء مى شود.

يك - اداى قرض در آن محل بدون هزينه و ضرر است← احتياط واجب است كه ادا شود.

دو - هزينه دار است يا ضرر دارد← رضايت و توافق طرفين لازم است. لذا واجب نيست.

* تمرين

1. قرض چيست؟

2. موارد وجوب قرض گرفتن را بيان كنيد.

3. در چه مواردى قرض كردن حرام يا مكروه است؟

4. شرايط صحت قرض چيست؟ (دو شرط را بيان كنيد)

5. رباى در قرض دادن را ضمن مثال توضيح دهيد.

6. اگر محل خاصى براى اداى قرض تعيين نشده، تكليف چيست؟

ص: 296


1- . مگر طرفين جاى ديگرى را توافق كنند.

درس 70 فصل سيزدهم دين (1)

اشاره

تعريف: دين، مال كلى است كه به سببى از اسباب، در ذمه شخص ديگرى است.

اصطلاحات:

فرد مشغول الذّمه: مديون يا مدين

طلبكار: دائن يا غريم

اسبابى كه در تعريف دين به آن اشاره شد و موجب بدهكار شدن انسان به ديگرى مى گردد، دو نوع اند:

1. اسباب اختيارى: مانند قرض، جنس فروخته شده در بيع سلم (پيش فروش)، ثمن در معامله نسيه، اجرت اجاره، مهريه زن، عوض و مالى كه در طلاق خلع و مبارات وجود دارد و....

2. اسباب غير اختيارى (قهرى): مانند ضمانات (مثل ديه و...)، نفقه زوجه دائمه و....

انواع دين:
اشاره

دين دو نوع است: حال و مؤجل (مدت دار)

1) دين حال
اشاره

منظور آن دينى است كه براى بازپرداخت آن زمان تعيين نشده است؛ يعنى طلبكار هر لحظه

ص: 297

حق مطالبه آن را دارد. لازم به ذكر است دين مؤجل، اگر زمان اداى آن رسيده است، دين حال محسوب مى شود و احكام آن را دارد.

احكام دين حال
اشاره

1. هر لحظه حق مطالبه براى طلبكار وجود دارد.

2. اداى دين بر مديون، در هر زمانى كه تمكّن پيدا كند، واجب است.

3. بر طلبكار واجب است هر زمانى كه مديون دين خود را ادا نمود، آن را بگيرد و اگر طلبكار چنين نكند، مراحل زير طى مى شود:

الف) اجبار طلبكار توسط حاكم (اگر مديون اجبار را مطالبه كند)؛

ب) احضار دائن و قرار دادن مال تحت سلطه طلبكار؛

ج) دادن دين به حاكم شرع. البته وجوب قبول از طرف حاكم شرع محل اشكال است.

د) در ذمه بدهكار باقى مى ماند تا يكى از مراحل قبل را بتواند اجرا كند.

نكته

بدهكار هر كدام از مراحل بالا را با رعايت اولويت انجام دهد، ديگر بدهكار نخواهد بود.

2) دين مؤجّل
اشاره

منظور دينى است كه براى پرداخت آن زمان مشخصى تعيين شده است و لذا طلبكار در هر زمانى كه بخواهد، حق مطالبه ندارد.

تعيين مدت به دو گونه است:

الف) تعيين طرفين: مثل معامله نسيه يا سلم كه طرفين با توافق همزمان، تحويل ثمن يا جنس را مشخص مى كنند.

ب) تعيين از طرف شرع: مثل آنچه در مبحث ديه در كتب فقهى آمده است (مثلاً ديه خطأ در طول سه سال و هر سال ثلث آن ادا شود.)

احكام دين موجّل

1. عدم حق مطالبه قبل از زمان تعيين شده براى طلبكار.

ص: 298

2. در صورت پرداخت مديون قبل از زمان مقرر، بر طلبكار قبول آن واجب نيست (مگر از قرائن فهميده شود كه مدت گذاشتن صرفاً ارفاق در حق مديون است كه در اين صورت اگر بدهكار زودتر از موعد، بدهى را پرداخت، طلبكار بايد قبول كند).

* تمرين

1. دين را تعريف كنيد.

2. مواردى كه موجب بدهكارى مى شود را در دو دسته بيان كنيد.

3. دو حكم از احكام دين حال را توضيح دهيد.

4. اگر طلبكار از گرفتن دين حال امتناع كرد، تكليف مديون چيست؟

5. دين مؤجل چيست؟ احكام آن را بيان كنيد.

6. تعيين مدت در دين مؤجل به چه نحوى مى تواند باشد؟ توضيح دهيد:

ص: 299

درس 71 فصل سيزدهم دين (2)

دين ميت

با مرگ مديون، حتى دين مؤجل هم حال مى شود؛ يعنى اينكه اگر مديون زنده مى بود، لازم نبود الآن بدهى اش را بپردازد. ولى به محض فوت، ورثه بايد تمام بدهى ها، اعم از حال و مؤجل را بپردازند و هيچ يك بر ديگرى تقدم ندارد؛ زيرا همگى حال هستند.

اما با مرگ طلبكار، ورثه او بايد منتظر باشند تا دين مؤجل، حال گردد و زودتر حق مطالبه از مديون را ندارند. بنابراين اگر مهر زن مؤجل باشد، با مرگ شوهر، زن مى تواند پيش از فرارسيدن زمان پرداخت مهر، مهر خود را مطالبه كند. اما اگر زن بميرد، ورثه او نمى توانند پيش از زمان مقرر مهر را مطالبه كنند.

طلاق زن (در حكم مذكور) ملحق به فوت نيست.

دين مفلس

با مفلس شدن(1) مديون، دين مؤجل او حال نمى شود و ابتدا ديون حال وى پرداخت مى شود و سپس اگر در زمان سر رسيد ديون مؤجل، چيزى از اموال مفلس (غير از مستثنيات دين) باقى بماند، جهت ديون مؤجلى كه اكنون حال شده، مصرف مى شود.

ص: 300


1- . در مورد تعريف مفلس به درس 32 (شرايط فروشنده و خريدار) مراجعه شود.
بيع دين به دين

فروش دين در مقابل دين در صورتى كه هر دو مؤجل باشد، باطل است، هرچند اجل آن دو رسيده باشد. همچنين، بنابراحتياط، اگر هر دو حال يا يكى حال و ديگرى مؤجل باشد نيز باطل است.

* چند مثال:

من از او گندم طلب دارم او از من برنج طلب دارد.

من از شخص ثالث گندم طلب دارم او از شخص ثالث برنج طلب دارد.

من از شخص ثالث گندم طلب دارم او از شخص رابع برنج طلب دارد.

در مثال هاى فوق شخصى كه گندم طلب دارد، نمى تواند در مقابل برنج مورد طلب، معامله كند.

موارد ربا

1. اگر دينى را كه حال است مدت دار كنيم، اما در مقابل آن مبلغ دين را بالا ببريم← ربا و حرام است.

2. اگر مدت دينى را كه مؤجل است، بيشتر كنيم، اما در مقابل آن مبلغ دين را بالا ببريم← ربا و حرام است.

نتيجه

1. اضافه كردن مدت + افزايش قيمت← ربا و حرام است. (حتى در صورت رضايت طرفين)

2. اگر مدت دين مدت دار را كم كنيم و در مقابل آن، مبلغ دين را كاهش دهيم← در صورت رضايت طرفين، حلال است.

وظايف بدهكار و حقوق طلبكار

1. بر بدهكار واجب است هنگام سر رسيد زمان اداى دين، براى اداى بدهى اش تلاش كند؛ اگرچه با فروش كالا يا مطالبه طلب خود از ديگران يا اجاره دادن املاك خود، بتواند اين بدهى را بپردازد. بلكه اگر برايش زحمت ندارد، بايد با دنبال كردن كسب و كار لايق شأنش، بودجه اش را

ص: 301

تأمين و بدهى اش را بپردازد.

2. اگر به جز مستثنيات دين چيزى دارد كه كمتر از قيمت واقعى آن فروش مى رود، در صورتى كه دين حال شده باشد و طلبكار هم مطالبه كند، فروش آن واجب است. لذا حق انتظار كشيدن تا پيدا شدن مشترى مناسب را ندارد؛ مگر آن قدر از او زير قيمت بخرند كه فروش آن اتلاف مال محسوب شود.

3. اگر بدهكار، خودش داوطلبانه چيزى را از مستثنيات دين فروخت و بدهى اش را ادا كرد، طلبكار حق گرفتن آن را دارد. البته خوب است طلبكار به اين كار راضى نشود.

4. تعلل در پرداخت بدهى و دين حرام است و در صورت عدم قدرت پرداخت، نيت ادا كردن واجب است(1).

5. بدهكار تا بدهى را تحويل طلبكار نداده، از عهده آن مبرا نمى شود. حتى اگر آن را كنار گذاشته و از اموالش جدا نموده تا در فرصت مناسب بپردازد.

وظايف طلبكار و حقوق بدهكار

1. همان طور كه بر بدهكار فقير كه قدرت پرداخت دين را ندارد، پرداخت آن واجب نيست، بر طلبكار نيز مطالبه حرام است.

2. اگر كسى بدون اجازه بدهكار (چه زنده و چه مرده) دين او را ادا نموده، ذمّه بدهكار برىء مى شود (حتى اگر بدهكار او را منع كند) و طلبكار هم بايد قبول نمايد.

مستثنيات دين

منظور چيزهايى است كه بدهكار شرعاً وظيفه ندارد با پرداخت يا فروش آنها خود را از زير بار دين، برىءالذمّه كند. اين اموال عبارت اند از: هر چيزى كه جزء نيازهاى زندگى و در شأن شخص است (مثل لباس، ماشين، خانه و...) يعنى كمتر از آن، او را به مشقت زياد مى اندازد يا باعث سرافكندگى مى شود.

ص: 302


1- . يعنى بايد نيت اين را داشته باشد كه در صورت قدرت، بدهى را بپردازد.
* تمرين

1. موت مديون چه تأثيرى در حال يا مؤجل بودن ديون دارد؟

2. ديون مرده و مفلس چه تفاوتى با هم دارند؟

3. با ذكر يك مثال، حكم بيع دين در مقابل دين را توضيح دهيد.

4. ملاك ربا بودن در تبديل مدت و مقدار دين چيست؟

5. دو مورد از وظايف بدهكار را بيان كنيد.

6. دو مورد از وظايف طلبكار را بيان كنيد.

ص: 303

درس 72 فصل چهاردهم وديعه (1)

گفتار اول: تعريف و شرايط وديعه
اشاره

تعريف: قرارداد و عقدى است كه ديگرى را نايب در حفظ مال خود مى كنيم؛ به عبارت ديگر: قرار دادن مال نزد ديگرى جهت حفظ آن مال، براى مالك آن.

اصطلاحات

صاحب مال: مودع

امانت گيرنده: ودعى، مستودع

امانت مالكيه: يعنى مودع و مستودعى كه هر دو شرايط امانت دادن را دارند(1)، امانت بدهند و بگيرند و اين مال نزد مستودع امانت گردد.

امانت شرعيه: در اين نوع امانت، مودع وجود ندارد، اما به دليل شرعى، كسى كه مال در دست اوست، شرعاً امين است. البته احكام امانت شرعيه و مالكيه با هم متفاوت است.

مسئله

وديعه جزء عقود جايز است. لذا مودع هر زمان بخواهد، مى تواند آن را پس بگيرد و مستودع نيز هر زمان بخواهد، مى تواند آن را برگرداند.

ص: 304


1- . به بخش شرائط مودع و مستودع رجوع شود.
شرايط مودع و مستودع

1. بلوغ

2. عقل

3. احتياطاً بايد شخص عاجز از حفظ مال، وديعه را نپذيرد؛ مگر آنكه مودع، خودش عاجزتر باشد و مستودع ديگرى هم نباشد.

مسئله

1. اگر كسى، چيزى را از نابالغ يا ديوانه امانت بگيرد، ضامن است و با برگرداندن مال به خود بچه نابالغ يا فرد ديوانه مبرا نمى شود. بلكه بايد به ولى آنها برگرداند.

2. در يك حالت مى توان از نابالغ يا ديوانه مالى را گرفت و آن زمانى است كه بخواهيم مال او را حفظ كنيم (و اگر دست خودشان باشد حفظ نمى شود) كه در اين صورت "امانت شرعيه" خواهد بود، نه "امانت مالكيه". لذا بايد آن را محافظت كرد و فوراً به دست ولى آنها رساند يا به او اعلام كرد كه مال دست اوست. اگر چنين مراحلى انجام شود، ديگر ضامن نيست.

3. اگر مودع به وسيله ديوانه يا بچه اى مالش را به دست مستودع برساند، ايرادى ندارد؛ چون اين دو، خود مودع نيستند.

4. اگر مستودع بچه غير مميز باشد و آن را از بين ببرد، بچه ضامن نيست. اگر بچه مميزى است كه صلاحيت امانت دارى را دارد، در صورتى كه در نگه دارى كوتاهى كرده باشد، ضامن است.

5. معناى شرط 3 اين نيست كه عقد وديعه باطل است، بلكه تكليف مستودع را بيان مى كند.

وظايف مستودع

در صورت قبول وديعه، مستودع بايد به گونه اى كه معمول و متعارف است، آن را نگهدارى كند تا از تلف شدن و صدمه ديدن محفوظ بماند؛ بدين صورت كه آن را در جاى مناسبى قرار دهد؛ مثلاً اگر زيورآلات است، آن را در صندوق قفل دار نگه دارى كند يا اگر گلدان است، آن را از سرما و گرما محافظت نموده و به ميزانى كه لازم است به آن آب و كود بدهد و حتى اگر پيش از گرفتن وديعه، وسايل و مكان مناسبى براى نگه دارى آن ندارد، بايد آنچه را نياز است، فراهم كند.

ص: 305

مواردى كه مستودع ضامن است

مستودع امين است. لذا تا زمانى كه افراط و تفريط نكرده، ضامن نيست.

1. اگر خسارت وارد به مال به هر دليلى، مستند به مستودع باشد، ضامن است. مگر آنكه خسارت به دليل استفاده اى باشد كه از طرف صاحب مال مجاز بوده است.

* مثال: ظرف كريستالى را به امانت نزد شما گذاشتند و شما نيز آن را در جاى امنى قرار داده ايد. اما هنگام عبور از كنار آن، ناخواسته تعادل بدنى شما به هم مى خورد و موجب شكسته شدن ظرف مى شويد. اينجا چون شكسته شدن ظرف مستند به شماست و استفاده مجاز هم سبب شكستن ظرف نبوده، ضامن هستيد.

2. مستودع در نگه دارى آن كوتاهى كرده باشد.

* مثال: اگر مال شخصى نزد مستودع باشد و او آن را در جايى قرار دهد كه ممكن است بارندگى به آن آسيب بزند و مستودع آن را زير سايبان قرار ندهد و لذا بارش باران آن را خراب كند، در اين صورت ضامن خواهد بود.

3. اگر مودع جاى خاصى را براى حفظ مال تعيين كرده باشد، منتقل كردن آن به جاى ديگر ضمان دارد؛ مگر آنكه در آن محل در معرض خسارت باشد و جاى بهترى وجود داشته باشد كه در اين صورت حتى اگر مودع نهى كند، اشكالى ندارد.

4. اگر ظالمى بخواهد وديعه را از مستودع بگيرد، در اين حالت حتى اگر حفظ وديعه منوط به قسم دروغ خوردن باشد، لازم است انجام شود و اگر مستودع چنين نكند، ضامن است. البته دفع ظالم، اگر منجر به جراحت و آسيب بدنى يا بى آبرويى يا خسارت مالى شود، تحمل آن ديگر واجب نيست. بلكه در ضرر بدنى و آبرويى قابل توجه، تحمل آن حرام است. اما اگر اين ضررها خيلى كم باشد كه غالب مردم آن را تحمل مى كنند، واجب است براى حفظ وديعه آن ضرر را تحمل كرد؛ مثلاً كلام خشن و تندى بگويد كه هر چند اذيت كننده است، اما ضرر آبرويى محسوب نمى شود. همچنين اگر فقط با دادن قسمتى از وديعه دفع ظالم مى شود، واجب است اين كار انجام شود و اگر مستودع چنين نكرد و كل وديعه را ظالم اخذ كرد، آن گاه مستودع، مابقى اخذ شده توسط ظالم را ضامن است.

5. هرگونه استفاده يا تصرفى در مال امانت، بدون اجازه مالك و صاحب اختيار آن، مثل

ص: 306

پوشيدن لباس، سوار شدن اتومبيل و... ضمان آور است؛ مگر آنكه حفظ مال و امانت، منوط به آن باشد و راه ديگرى نداشته باشد.

6. اگر مستودع پس از امانت گذاشتن مودع نزد او نيت غصب كند (حتى اگر فعلاً غصب نكند) يا انكار كند چنين وديعه اى نزد اوست، اگرچه بعداً از انكارش برگردد، يا در صورت مطالبه وديعه توسط مودع، از برگرداندن وديعه خوددارى كند، در تمام اين حالات اگر خسارتى به مال امانت وارد شود، ضامن است.

7. در هر جايى كه امانت مالكيه تبديل به امانت شرعيه شود و مستودع و وارث مستودع در رساندن مال به مالك آن كوتاهى يا در اعلام آن كوتاهى كند، مطابق آنچه در بخش ذيل (موارد ابطال وديعه) آمده است، شخص، ضامن وديعه خواهد بود.

ابطال وديعه

موت يا جنون مودع يا مستودع موجب ابطال وديعه مى شود. لذا با توجه به اينكه اين مسئله براى مودع يا مستودع به وجود آمده، مراحل زير اجرا مى شود:

الف) مودع بميرد يا مجنون شود:

وديعه به صورت امانت شرعى در دست مستودع است← برگرداندن وديعه به همه ورثه مودع يا ولى مودع واجب است يا اينكه حداقل فقط به آنها اعلام كند و اگر چنين نكرد يا بدون دليل تأخير انداخت← در صورت خسارت ديدن مال، مستودع ضامن است.

ب) مستودع بميرد يا مجنون شود:

وديعه در دست ورثه يا وصى مستودع، امانت شرعى است← واجب است به مودع يا جانشين و وكيل او رد شود يا اعلام فورى شود و اگر چنين نكند يا بدون دليل تأخير اندازد← ورثه يا وصى مستودع ضامن است.

نكته

منظور از لفظ "دليل" در عبارات فوق آن است كه اگر شخص به دليل آنكه نمى داند كسى كه

ص: 307

مدعى ارث است آيا وارث است يا وارث منحصر در اوست يا افراد ديگرى هم هستند و لذا براى تحقيق تأخير بيندازد، ضامن نيست.

* تمرين

1. وديعه را تعريف كنيد.

2. امانت مالكيه چيست؟

3. امانت شرعيه چيست؟

4. اگر از نابالغ، مالى امانت گرفته شود، تكليف چيست؟

5. در چه صورتى شرعاً نبايد وديعه را قبول كرد؟

6. مواردى را كه مستودع ضامن است، بيان كنيد.

ص: 308

درس 73 فصل چهاردهم وديعه (2)

گفتار دوم: موارد لزوم رد وديعه به صاحب آن
1. مطالبه مودع
اشاره

در اولين فرصت ممكن در صورت مطالبه وديعه، شخص مستودع بايد آن را برگرداند. حتى اگر بنابر احتياط واجب مودع كافر حربى باشد.

نكته

الف) منظور از برگرداندن وديعه فقط آن است كه راه را باز كند تا مالك آن بيايد و آن مال را ببرد.

ب) اگر برگرداندن آن مال به كافر حربى موجب كمك به دشمن دين شود و او را بر عليه مسلمانان مجهز نمايد، اين كار حرام است.

ج) شاهد گرفتن براى تحويل دادن امانت به مودع، اگر موجب تأخير زياد نشود، جايز است.

2. ترس سرقت يا تلف شدن مال

اگر در مورد وديعه، ترس سرقت يا تلف شدن وجود داشته باشد، بايد مراحل زير طى شود و اگر در انجام دادن هر كدام كوتاهى كند، ضامن است:

ص: 309

الف) رساندن به مالك يا وكيل او؛

ب) رساندن به حاكم شرع (اگر او قادر به حفظ مال است)؛

ج) رساندن به شخص مورد وثوق و امينى كه قادر به حفظ مال است (در صورتى كه حاكم وجود نداشته يا قادر به حفظ نباشد).

3. آشكار شدن نشانه هاى مرگ براى مستودع
اشاره

چنانچه به سبب بيمارى يا غير آن، نشانه هاى مرگ بر مستودع آشكار شد، بايد مراحل زير را طى كند (و اگر در انجام هر يك كوتاهى كند، ضامن است):

1. رساندن به مالك يا وكيل او؛

2. رساندن به حاكم شرعى كه قادر بر حفظ مال است؛

3. مستودع وصيت مى كند و شاهد هم مى گيرد.

نكته

الف) وصيت كردن و شاهد گرفتن بايد به گونه اى باشد كه آن مال براى صاحبش حفظ شود. لذا بايد جنس، وصف، مكان مال، نام و مشخصات مالك آن ذكر شود و صرف گفتن اينكه وديعه نزد من است، كافى نيست.

ب) مرحله آخر در صورتى لازم است كه ورثه شخص مستودع، امين و مطلع نباشند. اما اگر آنها مطلع و افرادى امين باشند، وصيت و شاهد گرفتن لازم نيست.

4. مسافرت كردن مستودع
اشاره

در صورتى كه مسافرت مستودع با حفظ وديعه منافات داشته باشد(1)، در اين حالت اگر رضايت مالك در مورد به همراه بردن وديعه در سفر معلوم نباشد، بايد مراحل زير طى شود و اگر در انجام هر مرحله كوتاهى كند، ضامن است:

الف) مسافرت غير ضرورى:

تحويل به مالك يا وكيل او← تحويل به حاكم شرع← بايد ترك مسافرت كند.

ب) مسافرت ضرورى:

ص: 310


1- . يعنى براى حفظ وديعه لازم باشد كه آن را با خود ببرد يا آنكه مسافرت را ترك كند

تحويل به مالك يا وكيل او← تحويل به حاكم شرع← تحويل به فرد امين← با خود به مسافرت ببرد و ضامن نيست.(1)

وظيفه ورثه مستودع

اگر ورثه مى دانند كه مورّث آنان (مثلاً پدر تازه درگذشته آنها) در اموالش وديعه اى از مردم نزدش بوده است، مثلاً خود مورّث پيش از مرگ اقرار كرده است، در اين صورت بايد گزينه هاى زير اجرا شود:

1. اگر عين مال وديعه در اموال ميت مشخص است:

الف) مالك معلوم است← همان مال به مودع داده مى شود.

ب) مالك معلوم نيست← حكم مجهول المالك را دارد.(2)

2. اگر عين مال را به صورت ويژه مشخص نكند و فقط در ضمن مصاديقى از جنس واحد معين كند. (مثلاً يكى از گوسفندان)← مال با قرعه مشخص مى شود و به مالك داده مى شود و در صورت معلوم نبودن مالك، حكم مجهول المالك را دارد.

3. عين مال را، حتى مصاديقى از يك مجموعه را معين نكند، و فقط بگويد در اموالم وديعه اى وجود دارد.

الف) مالك معلوم است← احتياط در مصالحه است.

ب) مالك معلوم نيست← حكم مجهول المالك را دارد كه با حاكم شرع يا نماينده او مصالحه مى شود.

4. مشابه حالت سوم باشد، اما نگويد در اموالم وجود دارد← چيزى بر عهده ورثه نيست؛ مگر يقين به اين باشد كه ميت طبق يكى از موارد ضمان آور (كه در درس قبل بيان شد) ضامن بوده و مال از بين رفته است.

ص: 311


1- . البته اگر مسافرت طولانى و بسيار خطرناكى است، حكم مستودعى كه نشانه هاى مرگ برايش آشكار شده، اجرا مى شود.
2- . از طرف صاحب مال به فقير صدقه داده مى شود و بنابر احتياط با اجازه نماينده مجتهد باشد.
* تمرين

1. سه مورد از لزوم برگرداندن وديعه را نام ببريد.

2. منظور از برگرداندن وديعه، در مواردى كه واجب است، چيست؟

3. در چه صورتى برگرداندن وديعه به صاحبش حرام است؟

4. در صورت ترس سرقت مال وديعه چه بايد كرد؟

5. مستودع، در مورد وديعه در مسافرت غير ضرورى، چه وظيفه اى دارد؟

6. اگر مالك وديعه مشخص باشد، وظيفه ورثه مستودع چيست؟

ص: 312

درس 74 فصل پانزدهم عاريه

اشاره

تعريف: مسلط كردن ديگرى بر مال خود، براى اين كه از آن استفاده مجانى (بدون گرفتن عوض) كند.(1)

عاريه عقدى است كه به ايجاب و قبول نياز دارد. هر لفظى كه بر عاريه دلالت كند، ايجاب است؛. مانند اينكه بگويد: "اين شىء را به تو عاريه دادم" يا "به تو اجازه مى دهم كه از آن استفاده كنى". هر لفظى هم كه بر رضايت دلالت كند، قبول است.

علاوه بر آن، هر عملى كه بر اين معنا دلالت داشته باشد نيز كافى است و لازم نيست حتماً لفظ باشد.

شرايط عاريه دهنده
اشاره

1. مالك منفعت مال باشد (لازم نيست مالك عين باشد) و شرعاً صلاحيت تصرف در آن را داشته باشد. لذا كسى كه غاصب عين يا منفعت مالى است، حق عاريه دادن آن را ندارد.

* مثال: صاحب خانه اى كه خانه اش را اجاره داده، چون مالك منفعت آن نيست، حق عاريه دادن خانه را به ديگرى ندارد.

ص: 313


1- . به صورتى كه بهره بردارى از آن مال منوط به مصرف آن و از بين رفتن آن نباشد؛ مثل لوازم مصرفى، از جمله: تايد، شامپو و....

اما مستأجرى كه خانه را اجاره كرده، حق اين كار را دارد؛ مگر آنكه صاحب خانه در عقد اجاره شرط كرده باشد كه فقط مستأجر حق استفاده از منفعت را دارد.

مسئله

اگر بدون اجازه قبلى، مال كسى عاريه داده شود، بايد از صاحب اختيار آن اجازه گرفت و اگر اجازه نداد، عاريه باطل است.

2. بالغ و عاقل باشد. لذا بچه و مجنون، بدون اذن اوليايشان، حق عاريه دادن ندارند.

3. محجور نباشد. لذا سفيه با اجازه ولى خود و مفلس با اجازه طلبكارها فقط حق عاريه دادن دارند.

شرايط عاريه گيرنده

1. اهليت و صلاحيت شرعى بهره بردن از منافع آن مال را داشته باشد. لذا كافر نمى تواند قرآن را عاريه بگيرد يا به شخص محرم نمى توان صيد را عاريه داد.

2. عاريه گيرنده بايد معين و مشخص باشد؛ مثلاً نمى توان گفت كه اين شىء را به يكى از اين دو نفر عاريه دادم.

3. عدّه بسيار زياد نمى توانند عاريه گيرنده باشند. اما عدّه محصورى، مثل 10 نفر، مى توانند باشند كه در اين صورت هر يك از افراد به نوبت و با قرعه، حق بهره بردارى از منفعت را دارند.

شرايط مالى كه عاريه مى دهند

1. قابل بهره بردارى باشد؛ آن هم بهره هاى حلالى كه عين مال از بين نرود. لذا نمى توان نان و روغن را عاريه داد يا جايز نيست ظرف طلا را براى استفاده خوردن و آشاميدن عاريه داد.

2. معين بودن آن در ابتدا لازم نيست. لذا اگر كسى بگويد يكى از لباس هايم را كه دوست دارى، عاريه دادم، صحيح است.

3. آنچه منافع متعدد دارد، در صورتى كه عاريه آن شىء به خاطر بعض منافع باشد، بايد منافع مورد نظر مشخص شود تا معلوم باشد از كدام منافع مى خواهد استفاده كند. در اين صورت حليت انتفاع از آن شىء مختص به همان منافع مى شود و اگر مى خواهد از مطلق منافع بهره مند شود،

ص: 314

مى تواند به عموم تصريح كند. مگر آنكه با مطلق گفتن فهميده شود كه از تمام منافع آن جواز بهره مندى دارد.

فسخ كردن عاريه و باطل شدن آن

1. عقد عاريه عقد جايز(1) است؛ مگر عاريه زمين يا قبرى براى دفن، در صورتى كه بدن ميت پس از دفن كاملاً در آنجا پوشانده شده باشد كه بنابر احتياط واجب، نمى توان نبش قبر كرد. لذا اگر كاملاً پوشانده نشده، مى توان زمين عاريه را پس گرفت. اما در اين حالت هزينه حفر قبر و هزينه پر كردن زمين يا قبر (يعنى هزينه كارهاى انجام شده) با عاريه دهنده نيست، همچنان كه پر كردن زمين نيز با عاريه گيرنده نيست.

2. مرگ عاريه دهنده← بطلان عاريه (بدون نياز به فسخ)

3. از بين رفتن سلطه عاريه دهنده (جنون و...)← بطلان عاريه (بدون نياز به فسخ)

4. اگر زمين را براى ساختمان سازى يا درخت كارى و كاشت عاريه دهند← حق فسخ براى عاريه دهنده و حق گرفتن خسارت براى عاريه گيرنده وجود دارد. اما بايد احتياطاً به نحوى باشد كه رضايت طرفين جلب شود؛ يعنى عاريه دهنده رضايت طرف مقابل را و برعكس، عاريه گيرنده، در گرفتن خسارت، رضايت عاريه دهنده را جلب كند.

استفاده هاى مجاز از عاريه و موارد ضامن بودن عاريه گيرنده
اشاره

در اين رابطه بايد موارد زير رعايت شود:

1. عاريه گيرنده فقط مجاز است به همان مقدار معمول و متداول از عاريه بهره بردارى كند. در غير اين صورت غاصب و ضامن است؛ به اين معنا كه اولاً: به ميزان ارزش استفاده هاى بيش از حد به عاريه دهنده بدهكار است و ثانياً: اگر در اين استفاده هاى بيش از حد، آسيبى به مال عاريه وارد شود، بايد آن را جبران كند و خسارت بپردازد.

* مثال: اگر كسى اتومبيلى را عاريه بگيرد و بدون اينكه از صاحب آن اجازه بگيرد كه با آن بار جابه جا كند، بارهاى فراوان و سنگينى حمل كند، اولاً: بايد كرايه حمل بار را به

ص: 315


1- . يعنى هر يك از طرفين حق فسخ آن را دارند.

مالك بپردازد؛ ثانياً: بايد هر هزينه اى را كه از خسارت اتومبيل به مالك وارد شده، جبران كند.

2. مال عاريه، در دست عاريه گيرنده، حكم امانت را دارد. لذا در موارد زير ضامن است:

در نگه دارى آن كوتاهى كرده باشد.

در بهره بردارى از آن زياده روى كرده باشد. (بند 1)

عاريه دهنده شرط كرده باشد كه به هر دليلى (اگرچه كوتاهى يا زياده روى هم نباشد) عاريه گيرنده ضامن باشد و خسارت را به عهده بگيرد.

موارد سه گانه فوق در مورد غير طلا و نقره است؛ زيرا در طلا و نقره مطلقاً ضامن است؛ مگر اينكه عاريه گيرنده شرط كند كه ضامن نيست.

چنانچه هيچ يك از موارد فوق محقق نشود، اما خسارت وارده به مال عاريه، مستند به عاريه گيرنده باشد، باز هم عاريه گيرنده ضامن است.

* مثال: فرض كنيد ظرف كريستال حسن در دست على باشد و به صورت سهوى و بدون كوتاهى در مراقبت از آن، پاى على به آن بخورد و بشكند. على در اينجا ضامن است؛ زيرا شكستن كريستال مستند به على است.

3. چنانچه عاريه دهنده غاصب مال عاريه باشد، در مورد تلف شدن مال يا عوض منفعتى كه عاريه گيرنده از آن استفاده نموده:

الف) عاريه گيرنده جاهل به غصب است← ضمان بر عهده غاصب است. لذا اگر مالك اصلى به غاصب رجوع كرد، غاصب نمى تواند به عاريه گيرنده رجوع نمايد. اما اگر به عاريه گيرنده رجوع كند، او مى تواند به غاصب رجوع كند.

ب) عاريه گيرنده عالم به غصب است← ضمان بر عهده عاريه گيرنده است. لذا اگر مالك به غاصب رجوع كند، در صورتى كه عين مال تلف شده باشد، غاصب مى تواند به عاريه گيرنده رجوع كند و اگر مالك به عاريه گيرنده رجوع كند، او نمى تواند به غاصب رجوع كند.

نكته

هر زمان كه عاريه گيرنده علم به غصب پيدا كند، جايز نيست آن را به غاصب برگرداند. بلكه

ص: 316

بايد آن را به مالك برگرداند.

4. زمانى عاريه گيرنده چيزى برگردنش نخواهد بود كه مال عاريه را تحويل مالك آن، يا وكيل قانونى يا ولى او دهد و صرف قرار دادن مال در صندوق كافى نيست.

* مثال: اگر اتومبيل را پس از استفاده، در پاركينگ عاريه دهنده قرار داديم، فايده ندارد. بلكه بايد به خودش تحويل دهيم.

* تمرين

1. شرايط عاريه دهنده را بيان كنيد.

2. شرايط عاريه گيرنده را بيان كنيد.

3. آيا معين بودن مال عاريه لازم است؟ توضيح دهيد.

4. چه چيزهايى موجب بطلان عاريه است؟

5. در چه صورتى عاريه گيرنده ضامن است؟

6. عاريه گيرنده مجاز به چه استفاده هايى از مال عاريه است؟

ص: 317

درس 75 پوشش

1. لباس شهرت

لباسى كه پوشيدن آن به خاطر رنگ، كيفيت دوخت، مندرس بودن يا علل ديگر، مناسب نيست، به طورى كه اگر پوشيده شود توجه مردم جلب و صاحب لباس انگشت نما شود، لباس شهرت، و پوشيدن آن اشكال دارد. (1361)

2. پوشش در مقابل نامحرم
الف) پوشش زن

پوشش زن در مقابل نامحرم بايد به گونه اى باشد كه:

يك - به جز گردى صورت و مچ دست به پايين (بدون آرايش و زيورآلات) آشكار نباشد.

دو - برجستگى ها و زيبايى هاى بدن زن، با وجود پوشيدن آن، آشكار نباشد.

سه - رنگ و خصوصيات آن به گونه اى نباشد كه جلب توجه كند و موجب تحريك اطرافيان شود.

ب) پوشش مردان
اشاره

يك - پوشش مرد در مقابل زن بايد به گونه اى باشد كه موجب مفسده نشود. (443)

دو - كشيدن سرمه براى مردان به خودى خود جايز است. (س 447)

ص: 318

سه - پوشيدن لباس آستين كوتاه به خودى خود جايز است، مگر اينكه مفسده اى داشته باشد. (س 443)

مسئله

1. اگر صداى كفش زنان هنگام راه رفتن، موجب جلب توجه و تحريك نامحرم يا مترتّب بر مفسده نشود، اشكال ندارد. (1362)

2. براى زنان پوشيدن لباس هاى تنگ يا بدن نما در عروسى ها و مانند آن، اگر از نگاه مردان نامحرم يا از ترتّب مفسده يا تحريك اطرافيان در امان هستند، جايز است. (1364)

3. اگر پوشيدن كفش سياه براق، موجب جلب توجه نامحرم يا انگشت نما شدن او شود، حرام است. (1365)

4. حكم لباس، مقنعه و پيراهن، از نظر رنگ، مانند كفش است. (1366)

5. اگر تاتوى ابرو عرفاً زينت محسوب شود بايد پوشانده شود. (س 441)

6. هرگونه زيور، حتى حلقه ازدواج يا آرايش معمولى ابرو بايد پوشانده شود. (س 442)

7. پوشاندن بينى جراحى شده براى زيبايى واجب نيست. (س 440)

8. دخترى كه ازدواج كرده با دخترى كه ازدواج نكرده، در احكام فوق تفاوتى ندارد. (س 439)

9. زدن عطر يا كرم هاى ضد آفتاب، به خودى خود، جايز است؛ مگر آنكه موجب جلب توجه نامحرم شود، لذا بايد از كنار مردان عبور نكنند. (س 448)

10. توليد و خريد و فروش جوراب نازك (و هر لباسى كه پوشيدن آن در مقابل نامحرم حرام است) اگر به قصد اين باشد كه زنان خريدار از آنها در برابر نامحرم استفاده كنند، حرام است. (1370)

11. كار كردن در فروشگاه هاى لباس زنانه، اگر مخالف مقررات نباشد (و براى مرد كارگر يا فروشنده مفسده اى مثل لذت جنسى يا خوف گناه نباشد) به خودى خود جايز است. (1371)

نكته

در مورد تاتوى ابرو چند نكته بايد توجه شود:

ص: 319

1. اگر عرفاً زينت و آرايش محسوب شود بايد از نامحرم پوشانده شود. اما كسانى كه ابرويشان از بين رفته و فقط يك ابروى معمولى و بدون زيبايى خاصى را تاتو مى كنند يا قسمت هاى از بين رفته لابه لاى ابروان خود را ترميم مى كنند، به طورى كه عرفاً زينت و آرايش (حتى جزئى) حساب نمى شود، پوشاندن آن لازم نيست.

2. زمان تاتو كردن، با اين فرض كه تا چند روز نمى توان به آن قسمت آب زد، بايد زمان به خصوصى باشد. در غير اين صورت حرام است. و آن زمان عبارت است از زمانى كه:

الف) نماز بر بانوان واجب نيست؛ مانند اينكه خانم عادت ماهيانه است يا وقت نماز نيست؛ مثل اينكه ساعت ده صبح است.

ب) نماز بر بانوان واجب است: (عادت ماهيانه نيست و اذان هم گفته شده) اول وضو گرفته شود (توصيه مى شود اول نماز اقامه شود، بعداً تاتو صورت گيرد.) براى نمازهاى بعدى (مثلاً نماز مغرب و...) تا زمانى كه آب براى آن قسمت ضرر دارد، طبق احكام جبيره عمل مى گردد. پس از سپرى شدن مدتى كه آب براى ابرو مضر بود، چون به صورت زير پوستى تاتو انجام شده، وضو و غسل معمولى صورت خواهد گرفت.

3. لباسى كه ترويج فرهنگ كفر و شرك است:

الف) پوشيدن هر نوع لباسى كه ترويج فرهنگ ضد اسلامى است، حرام است.

ب) پوشيدن لباس هايى كه روى آن حروف و تصاوير خارجى چاپ شده، به خودى خود ايراد ندارد. اما اگر ترويج فرهنگ ضد اسلامى شود، حرام است و تشخيص آن به عهده عرف است. (1373)

ج) مجرد اينكه لباسى از كشورهاى غير اسلامى وارد شده، دليل بر حرمت استفاده از آن نيست. (1374)

د) استفاده از كروات و ساير پوشش هاى غير اسلامى، اگر منجر به ترويج فرهنگ غربى و ضد اسلامى شود، حرام است. (1379)

ه -) پوشيدن لباسى كه روى آن تبليغ شراب وجود دارد، حرام است. (1383)

ص: 320

و) واردات و خريد و فروش لباس هايى كه ترويج كننده فرهنگ غرب و ضد اسلام است، حرام است. (1374)

ز) اگر واردات و خريد و فروش اين گونه لباس ها ترويج كفر و ضد اسلام نباشد، نبايد به دولت اسلامى ضرر اقتصادى بزند.

* تمرين

1. آيا پوشيدن لباس انگشت نما براى بانوان در معابر عمومى به شرط آنكه كاملاً بدن را بپوشاند و مهيج نباشد، جايز است؟

2. لباش شهرت چيست؟ آيا خيلى جذّاب بودن ملاك است؟

3. لباس زنان در مقابل نامحرم بايد چگونه باشد؟

4. لباس زنان در مقابل محارم (به جز شوهر) بايد چگونه باشد؟ آيا در مواردى لازم است كاملاً پوشيده باشد؟

5. يا حلقه ازدواج براى زنان در ديد نامحرم حرام است؟

6. تميز كردن زير ابرو يا بند انداختن صورت چه حكمى دارد؟

7. پوشيدن لباس تنگ براى زنان در عروسى ها چه حكمى دارد؟

8. پوشيدن كفش پاشنه بلند يا كفش زيبا براى بانوان چه حكمى دارد؟

9. توليد لباس هايى كه پوشاننده كامل بدن نيست، مثل لباس هاى مجلسى، چه حكمى دارد؟

10. آيا مردان شرعاً مى توانند در توليدى لباس زنانه كار كنند؟

11. آيا پوشيدن لباس هايى كه از غرب وارد شده، حرام است؟

12. عطر زدن بانوان در چه صورتى جايز است؟

ص: 321

13. آيا استفاده از لباس بسيج به همراه چفيه در معابر عمومى جايز است؟

14. آيا پوشيدن آستين حلقه اى براى مردان جايز است؟

15. آيا پوشيدن شلوارى كه مدل آن به گونه اى است كه بالاى زانوى آن سوراخ بزرگى است، جايز است؟

ص: 322

درس 76 احكام نگاه كردن

نگاه مرد به غير همسر
1. توسط محارم نسبى يا سببى يا رضاعى:

عورتين: حرام است.

غيرعورتين: با لذت و شهوت حرام است.

2. توسط غيرمحارم
اشاره

الف) نگاه حضورى به:

يك - مسلمان← فقط به گردى صورت و مچ دست به پايين، بدون لذت جنسى، درصورتى كه اين مواضع بدون آرايش يا زيور باشد، جايز است.

دو - غيرمسلمان← جاهايى كه به صورت متعارف و معمول نمى پوشانند، بدون لذت جنسى جايز است.

ب) نگاه تصويرى به:

يك - پخش مستقيم← اگر بشناسيم حرام است و در صورت عدم شناخت و بدون لذت جنسى، بنابر احتياط واجب، حرام است.

دو - عكس يا پخش غير مستقيم← اگر بشناسيم، مانند نگاه حضورى است. (1315) و (1183)

ص: 323

مسئله

1. هرگونه نگاه به غير همسر، چه از طريق تصوير (پخش زنده يا غير زنده، عكس و....) يا مشاهده حضورى، اگر همراه لذت جنسى و شهوت باشد، حرام است و حتى فكر كردنى كه در مورد اين افراد باشد و همراه لذت جنسى باشد، حرام است. (1193)

2. نگاه به عورتين نيز اگر حتى بدون قصد لذت يا بدون شهوت باشد، حرام است؛ مگر عكس يا تصوير كسى كه او را نمى شناسيم يا پخش مستقيم تلويزيونى و رسانه اى نباشد. (1314)

نكته

1. در صورت پخش مستقيم: درصورت عدم شناخت، بنابر احتياط واجب، و در صورت شناخت، بنابر فتوى حكم جواز يا حرمت لازم است رعايت گردد.

2. در جايى كه لذت جنسى وجود ندارد، اما خوف يا احتمال زيادى وجود دارد كه انسان به گناه بيفتد (مثلاً در لحظه بعد، نگاه او تبديل به نگاه همراه لذت جنسى شود يا منجر به ساير گناهان شود) اين نيز همان حكم لذت جنسى را دارد و حرام است.

3. تمامى احكامى كه براى نگاه مرد به زن بيان شد، براى نگاه زن به مرد نيز مطرح است.

اما در بند (2 - الف) به قسمت هايى از بدن مرد مى توان نگاه كرد كه مردان به طور متعارف نمى پوشانند، مثل سر و گردن و قسمتى از دست و مچ پا. البته نبايد قصد لذت يا خوف وقوع گناه وجود داشته باشد.

مسئله

1. خواندن كتاب ها و اشعار مبتذل كه باعث تحريك شهوت مى شوند، حرام است. (1197)

2. خريد و فروش فيلم هايى كه محرك شهوت است و موجب انحراف (ولو جزئى) مى گردد، يا شامل موسيقى حرام است و همچنين توليد يا اجاره اين فيلم ها يا اجاره دستگاه براى پخش چنين فيلم هايى و به اين قصد، حرام است. (1211)

3. در احكام نظر كردن، افراد متأهل نيز حكم شخص مجرد را دارند. (1200) و (1204)

4. دست دادن و تماس بدنى مرد با زن نامحرم حرام است؛ اگرچه غير مسلمان باشد.

ص: 324

(استفتائات معظم له س 435)

5. زنان پير نيز بايد حجاب را رعايت كنند و مردان نيز در نگاه كردن بايد رعايت كنند. (س 438)

6. نگاه كردن به مجسمه هاى عريان (كه مربوط به فرد خاصى نيست) اگر تحريك آميز نباشد و به علاوه خوف ارتكاب گناه هم وجود نداشته باشد، جايز است. (س 446)

7. ظهور و چاپ عكس هاى خانوادگى يا عروسى كه خانم ها بدون حجاب كامل مى باشند، توسط عكاس هايى كه آنها را نمى شناسند، بدون لذت جنسى و خوف وقوع در گناه، اشكال ندارد.

8. ديدن فيلم هايى كه كارهاى جنسى را به نمايش مى گذارد، چون همراه با تحريك شهوت است، حرام است.

9. نظارت و اصلاح و حذف برخى فيلم هاى فاسدكننده، در صورتى براى شخص مجاز است كه خودش تحريك شهوانى نشود يا خوف افتادن به گناه را نداشته باشد. (1203)

10. مشاهده كشتى مردان توسط زنان اگر با حضور در ميدان كشتى باشد و يا به قصد لذت و ريبه بوده و يا در آن خوف ارتكاب گناه و فساد وجود داشته باشد، جايز نيست و اگر از تلويزيون به صورت زنده و مستقيم ببينند بنابر احتياط جايز نيست و در غير صُوَر مذكور اشكال ندارد. (1190)

نكته

اگر زنى فرد كشتى گير را بشناسد، مطلقاً - حتى اگر پخش مستقيم نباشد - نمى تواند نگاه كند؛ اگرچه لذت جنسى يا خوف گناهى در كار نباشد.

* تمرين

1. نگاه كردن زن به مسابقه يك قهرمان ملى چه حكمى دارد؟

2. آيا نگاه كردن به بدن زن ارمنى جايز است؟

3. آيا نگاه شوهر به عكس همسر شرعى اش يا فيلم او با تحريك جنسى جايز است؟

4. آيا فكر كردن در مورد كسى كه به خواستگارى او رفته ايم و قصد جدى ازدواج

ص: 325

وجود دارد، در صورت تحريك شهوانى جايز است؟

5. افراد متأهل با مجرد چه تفاوت هايى در احكام نگاه كردن با هم دارند؟

6. نگاه به صورت جنس موافق چه حكمى دارد؟ جنس مخالف چطور؟

7. آيا مى توان پخش مستقيم زن نامحرم را نگاه كرد؟ در چه صورتى جايز است؟

8. منظور از "خوف وقوع در گناه" چيست؟ چند مثال بياوريد؟

ص: 326

درس 77 مسايل پزشكى (1)

1. جلوگيرى از باردارى
شرايط جواز جلوگيرى از باردارى

الف) خوف ضرر قابل توجه براى بدن مرد يا زن نباشد.

ب) مستلزم لمس يا نظر حرام نباشد.

ج) موجب از بين رفتن نطفه بعد از استقرار آن در رحم نشود.

د) با يك غرض عقلايى باشد.

ه -) در مورد زن، بايد علاوه بر شرايط فوق، بنابر احتياط واجب، اجازه شوهر نيز باشد.

نكته

الف) با توجه به اينكه جز همسر فرد، كسى نمى تواند به عورت ديگرى نگاه كند، مگر در صورت ضرورت، لذا اگر روشى كه براى جلوگيرى انتخاب كرده موجب نگاه به عورت شود، انجام آن جايز نيست.

ب) ملاك، ضرر قابل توجه نداشتن است. لذا اگر ضرر آن قابل اعتنا نباشد، اشكالى ندارد.

ج) برداشتن لوله يا جلوگيرى از باردارى معالجه نيست. لذا اگر لمس يا نظر حرامى صورت گيرد، جلوگيرى از باردارى حرام خواهد بود؛ اگرچه زن و شوهر هر دو راضى باشند و ضرر قابل توجهى هم براى بدن آنها نداشته باشد. بله اگر براى درمان بيمارى يا جلوگيرى از تشديد آن، اين كار ضرورت دارد، اشكالى نخواهد داشت. لذا توهم ضرورت، براى جواز اين كار كافى نيست.

ص: 327

مسئله

الف) جلوگيرى از باردارى به صورت دائمى بايد غرض عقلائى داشته باشد؛ مثل جلوگيرى از تولد فرزند مريض و.... (1255)

ب) شوهر حق ندارد همسر خود را مجبور به جلوگيرى از باردارى كند. (1257)

ج) بستن لوله هاى مرد منوط به اجازه زن نيست. (1260)

د) اگر حاملگى براى حيات مادر خطر داشته باشد، باردار شدن به طور اختيارى جايز نيست. (1255)

2. سقط جنين
اشاره

از بين بردن نطفه بعد از استقرار آن در رحم و همچنين سقط جنين در هيچ يك از مراحل رشد جنين، جايز نيست. (1264)

به محض انعقاد نطفه:

الف) قبل از دميده شدن روح← در صورت مشقت فوق العاده و غير قابل تحمل در نگه دارى يا بزرگ كردن طفل ناقص الخلقه براى والدين يا خوف مرگ مادر، جايز است.

ب) پس از دميده شدن روح← مطلقاً حرام است. مگر با استمرار باردارى، حيات مادر و جنين هر دو تهديد شود و نجات زندگى طفل به هيچ وجه ممكن نباشد، ولى نجات زندگى مادر فقط با سقط جنين ممكن باشد. (1266) و (1270)

مسئله

الف) سقط جنين حرام است؛ هرچند بر اثر زنا باشد و درخواست پدر دختر يا ديگران مجوّز نمى شود. (1267)

ب) زن باردارى كه مجبور به معالجه لثه يا دندان هايش شده و به عمل جراحى و بيهوشى و عكس بردارى با اشعه نياز دارد، حق ندارد سقط جنين كند؛ هرچند اين عمل موجب نقص در جنين

ص: 328

شود. (1269)

ج) سقط جنين، به مجرّد وجود مشكلات و سختى هاى اقتصادى، جايز نمى شود. (1261)

د) حتى اگر مطمئن باشيم نطفه يا جنين ناقص الخلقه متولد مى شود، سقط جنين، اگرچه قبل از دميده شدن روح باشد، حرام است؛ مگر خوف جان مادر باشد. (1262)

ديه سقط جنين

ميزان ديه جنين (1268):

الف) نطفه بعد از استقرار در رحم: 20 دينار طلا

ب) علقه(1): 40 دينار طلا

ج) مضغه(2): 60 دينار طلا

د) استخوان بدون گوشت: 80 دينار طلا

ه -) گوشت آن را پوشانده: 100 دينار طلا

و) روح در آن دميده شده: پسر 1000 دينار طلا و دختر 500 دينار طلا

مسئله

الف) اگر سقط جنين با مجوز شرعى باشد، بنابر احتياط واجب بايد ديه آن پرداخت شود.

ب) با پرداخت ديه، گناه اين عمل حرام پاك نمى شود. بلكه جريمه اى دنيايى است و عذاب اخروى هم دارد.

ج) بايد ديه را كسى بپردازد كه سقط و از بين بردن جنين مستند به او بوده است.

* مثال: اگر پزشك معالج آمپول سقط به زن تزريق كرده باشد، چيزى برعهده زن نيست. اما اگر زن خودش آمپول زده يا دارويى خورده و يا مثلاً شوهر چيزى را بدون آگاهى زن به او خورانده باشد يا ضربتى وارد كرده كه موجب سقط شده، در اين موارد ديه برعهده عامل بدون واسطه و مستقيم خواهد بود كه به وارث بچه پرداخت مى شود. لذا عامل سقط:

ص: 329


1- . خون بسته شده
2- . گوشت جويده شده

يك - پزشك يا ديگرى است← به پدر و مادر بچه ديه پرداخت مى شود.

دو - زن است← به پدر بچه ديه پرداخت مى شود.

سه - شوهر است← به مادر بچه ديه پرداخت مى شود.

3. تلقيح مصنوعى
اشاره

تلقيح مصنوعى به خودى خود ايراد ندارد؛ مگر آنكه مقدمه اين كار، لمس يا نظر حرام باشد يا شوهر راضى نباشد. (1275) و (1277)

نكته

الف) صرف اينكه پزشك، جنس موافق است، مجوز نگاه به عورت نمى شود.

ب) تلقيح مصنوعى به هر نحوى كه باشد - چه بيرون رحم و چه داخل آن، چه از اسپرم شوهر و چه از اسپرم ديگرى و چه از تخمك همسر يا ديگرى -، رابطه مولود با ديگران به شرح ذيل است:

صاحب تخمك: مادر

صاحب اسپرم: پدر

صاحب رحم (زن): اگر خودش صاحب تخمك نيست، بايد احتياط كند؛ يعنى نه خود را محرم بچه بداند و نه با او حق ازدواج دارد. لذا بايد حجاب را كاملاً رعايت كند. (1273)

ج) اگر صاحب رحم، همسر صاحب اسپرم باشد يا قبلاً همسر او بوده، به مولود اگر پسر است، محرم است و اگر صاحب رحم، همان صاحب تخمك باشد، در اين حال شوهر اين زن (كه غير از صاحب اسپرم است) در صورتى كه قبلاً عمل زناشويى با اين زن انجام داده يا بعداً انجام شود، به فرزند متولد شده (دختر) محرم خواهد بود و اين دختر حكم ربيبه را دارد. همچنين اگر زن صاحب رحم به واسطه اين نوزاد در سينه هايش شير ايجاد شود و طبق احكام رضاع به بچه شير دهد، مادر رضاعى او مى شود.

4. تغيير جنسيت
اشاره

اين عمل، به خودى خود و براى كشف و آشكار كردن واقعيت جنسى آنان، ايراد ندارد. اما نبايد

ص: 330

مقدمات حرام يا مفسده داشته باشد (مثل لمس يا نظر حرام). (1279)

* مثال: انجام عمل جراحى براى الحاق فرد خنثا به زن يا مرد جايز است؛ به شرط آنكه مقدمات آن حرام نباشد. (1280)

توضيح:

اگر حل نكردن مشكل جنسيت موجب مشقت زياد يا خوف مريض شدن و ضرر به بدن گردد، اگرچه تغيير جنسيت مستلزم لمس يا نظر حرام توسط پزشك مى شود، ايراد ندارد. در غير اين صورت حرام است.

* تمرين

1. آيا زن در جلوگيرى از باردارى بايد از شوهر اجازه بگيرد؟ شوهر از زن چطور؟

2. منظور از اين جمله كه "جلوگيرى از باردارى مستلزم لمس و نظر حرام نباشد" چيست؟

3. آيا مرد مى تواند به دليل مشكلات اقتصادى و خانوادگى، همسر خود را به جلوگيرى از باردارى وادار كند؟

4. دخترى كه از عمل نامشروع باردار شده، آيا مى تواند براى حفظ آبرو سقط كند؟ (با اين فرض كه توبه كرده است)

5. اگر يقين كنيم جنين تشكيل شده، طبق نظر متخصصان ناقص الخلقه است، حق سقط جنين وجود دارد؟

6. در چه صورت جنينى كه روح در آن دميده شده، شرعاً قابل سقط است؟

7. حكم تلقيح مصنوعى را بيان كنيد.

ص: 331

8. اگر جنينى درون رحم همسر، اما از اسپرم مرد ديگر و تخمك زنى ديگر، ايجاد شود، پدر و مادر اين جنين چه كسانى هستند؟

9. پدر و مادرى با مجوز شرعى جنين 40 روزه اى را سقط كرده اند؛ اين كار ديه دارد؟

ص: 332

درس 78 مسايل پزشكى (2)

5. تشريح ميت
اشاره

الف) غير مسلمان← تشريح جايز است.

ب) مسلمان← اگر غيرمسلمان وجود ندارد، در حالت هاى ذيل جايز است:

يك - نجات جان ديگرى فقط از اين راه مقدور باشد.

دو - كشف مطالب جديد پزشكى مورد نياز جامعه منوط به اين كار باشد.

سه - دستيابى به اطلاعاتى كه براى جلوگيرى از بيمارى تهديد كننده مردم لازم است، منوط به اين كار باشد.

چهار - كشف علت مرگى كه مشكوك است، منوط به اين كار باشد. (1281)

مسئله

الف) استخراج پلاتين (يا هر چيز ارزشمند) از بدن ميت مسلمان از طريق تشريح و قبل از دفن، جايز است؛ به شرط آنكه بى احترامى به ميت محسوب نشود. (1284)

ب) تشريح جنين متعلق به مسلمان در حكم تشريح ميت مسلمان است.

ج) اگر به نبش قبور مسلمانان نياز باشد (مثلاً به استخوانى در پزشكى نياز باشد) و به علاوه غير مسلمان يافت نشود، جايز است.

ص: 333

6. پيوند اعضا
اشاره

بايد شرايط عمومى ذيل براى جايز بودن پيوند اعضا حاكم باشد:

الف) ضرر قابل توجه براى بدن شخص هديه دهنده يا گيرنده نداشته باشد.

ب) مستلزم حرام ديگرى مثل لمس يا نظر حرام و مفاسد ديگر نباشد؛ مگر اينكه حفظ جان شخصى منوط به آن باشد يا براى درمان ضرورت داشته باشد. (1291)

انسان سالم (عدم مرگ مغزى)

بايد شرايط بالا حاكم باشد.

مرگ مغزى

علاوه بر شرايط عمومى فوق، بايد:

پيوند اعضاء موجب تسريع مرگ واقعى شخص نشود. (1292)

با اذن قبلى وى صورت گيرد؛ مگر نجات جان مسلمانى منوط به آن باشد. (1292)

مسئله

اگر پيوند عضو موجب تسريع مرگ واقعى فرد مبتلا به مرگ مغزى شود، حتى براى نجات جان ديگرى هم اين كار حرام است.

ميت

الف) بايد پيوند اعضا يا با اذن قبلى ميت در زمان حيات يا با اذن اولياى او پس از مرگ انجام شود؛ مگر اينكه جان مسلمانى فقط از اين راه نجات پيدا كند. (1288)

ب) عرفاً مثله يا هتك حرمت ميت محسوب نشود؛ مگر اينكه حفظ جان مسلمانى فقط از اين راه ممكن باشد. (1293)

ج) اگر برداشتن اعضا از بدن ميت مسلمان با رضايت ميت (قبل از مرگ) باشد، ديه ندارد و الّا ديه دارد (مثلاً قرنيه چشم 50 دينار است). (1289)

د) حكم پيوند اعضاى تناسلى، در حكم همان اعضاى معمولى است.

ص: 334

ه -) پيوند آلت تناسلى به ديگرى، به طورى كه پس از پيوند و التيام، جزئى از بدن فرد دوم شود، از نظر طهارت و نجاست، اشكالى نخواهد داشت و از نظر الحاق فرزند به شخص دوم هم ايرادى ندارد. (1290)

7. ختنه
اشاره

ختنه پسران واجب است و شرط صحت طواف در حج و عمره است و اگر تا بعد از بلوغ به تأخير بيفتد، بر خود آنان واجب است كه ختنه كنند. (1305)

مسئله

ختنه پسران وقتى واجب است كه مقدارى از غلاف كه قطع آن واجب است، روى حشفه (قسمت انتهاى آلت) وجود داشته باشد. (1306)

* تمرين

1. اگر با تشريح ميت مسلمان نجات جان ديگرى فراهم مى شود، اين كار چه حكمى دارد؟

2. آيا نياز پزشكى موجب جواز نبش قبر مسلمان است؟

3. در چه صورتى برداشتن اعضا از ميت مسلمان ديه دارد؟

4. در چه شرايطى مى توان از شخص دچار مرگ مغزى، پيوند قلب انجام داد؟

5. آيا مى توان از قلب فرد دچار مرگ مغزى، براى نجات جان مسلمانى كه تنها راه نجات او اين كار است، استفاده كرد؟

6. اگر يكى از فرزندان ميت با پيوند اعضاى پدرش مخالفت كند، در چه صورتى مى توان از پيوند اعضاى ميت براى استفاده پزشكى بهره برد؟

7. در پيوند آلت تناسلى چه نكاتى بايد لحاظ شود؟

ص: 335

درس 79 مسايل پزشكى (3)

آموزش پزشكى

يادگيرى يا معاينه پزشكى كه همراه با لمس يا نظر حرام است (مثل نگاه به عورت، نگاه به بدن نامحرم يا لمس آن) در صورتى جايز است كه:

1. راهى جز آن وجود نداشته باشد.

2. دانشجو در مقام يادگيرى و تعلّم پزشكى مطمئن باشد كه:

اولاً: با مراجعه بيماران با اين نوع بيمارى و بيمارى هاى مشابهى كه در درمان آن نيازمند چنين يادگيرى است، مواجه مى شود.

ثانياً: توانايى درمان مريض منوط به اين اطلاعات و يادگيرى هاست. (1312)

3. در حد امكان احكام نگاه كردن در بخش هاى قبلى رعايت شود.

مسئله

1. در هنگام وضع حمل، بايد پزشكان در نگاه و لمس به قدر ضرورت(1) اكتفا كنند و زن هم اگر به هوش است و مى تواند خود را بپوشاند تا حدّ ممكن واجب است خود را بپوشاند يا از كس

ص: 336


1- . مراد از لفظ "ضرورت لمس و نظر"، يعنى در تشخيص بيمارى و درمان آن مجبور به لمس يا نظر باشد و مسلّم است كه به مقدار ضرورت بايد اكتفا كرد؛ مثلاً اگر از طريق آيينه يا دستگاه يا با دستكش مى توان به هدف رسيد، بايد به همان اكتفا كرد. (1296-1299-1300-1303)

ديگر بخواهد اين كار را انجام دهد. (1315)

2. عمل جراحى زيبايى، درمان محسوب نمى شود و نگاه كردن و لمس توسط نامحرم براى اين منظور حرام است؛ مگر در مواردى كه براى درمان سوختگى و مانند آن باشد و پزشك مجبور به لمس و نگاه كردن باشد. (1301)

3. نگاه زن به عورت زن ديگر، حرام است؛ همان طور كه نگاه مرد به عورت مرد حرام است؛ مگر اينكه ضرورت وجود داشته باشد. (1302-1297-1298-1318)

4. در مقام معالجه در صورتى استمناء جايز است كه اولاً درمان منوط به آن باشد، ثانياً نتوان به وسيله همسر اين كار را انجام داد. (1304)

* تمرين

1. آيا بانوان براى آموزش پزشكى مى توانند از بدن مريض مرد استفاده كنند؟

2. آيا عمل جراحى زيبايى ضرورت محسوب مى شود و احكام معالجه را دارد؟ چرا؟

3. در برخى مراكز براى پيشگيرى از بيمارى نيازمند اسپرم مرد هستند و لذا برخى استمنا مى كنند، اين كار چه حكمى دارد؟

4. ختنه پسران در چه صورتى واجب است؟ ختنه نكردن چه تأثيرى در صحت اعمال عبادى دارد؟

5. آيا پزشك زن مى تواند در وقت زايمان به عورت زن حامله نگاه كند؟

ص: 337

درس 80 تعليم وتعلم

يادگيرى مسايل شرعى مورد نياز

در صورتى كه ياد نگرفتن اين مسائل منجر به ترك واجب يا ارتكاب حرام شود، شخص گناهكار خواهد بود. (1319)

سستى در تحصيل علم و تلف كردن وقت

دانش آموزان، دانشجويان و همه محصلان علوم مختلف، تا وقتى كه از مزاياى مدرسه يا دانشگاه مربوطه بهره مندند، بايد از برنامه هاى درسى آن مؤسسه تبعيت كنند. در غير اين صورت استفاده آنان از شهريه، كمك هزينه و ساير مزايا حرام است. (1322)

ورود به دانشگاه در شرايط اختلاط زن و مرد بدون حجاب اسلامى:

اگر خوف گناه يا همراه با نگاه حرام است، بايد از رفتن به دانشگاه اجتناب كنند. لذا به خودى خود رفتن به دانشگاه اشكال ندارد و بر زنان و دختران حفظ حجاب واجب است. بر مردان هم واجب است از نگاه حرام خوددارى كنند. همچنين از اختلاطى كه موجب خوف فتنه و فساد است نيز اجتناب كنند. (1328)

خنده و شوخى بين همكلاسى هاى دختر و پسر نيز حكم بالا را دارد.

ص: 338

يادگيرى علم توسط زنان از مردان

اگر احكام پوشش و نگاه رعايت شود و خوف وقوع در گناه نباشد، جايز است. (1329)

فرستادن فرزندان به مدرسه هايى كه عقائد فاسد را ترويج مى كنند

فرستادن فرزندان به مدرسه هايى كه بعضى از عقايد فاسد در آنها تدريس مى شود، در صورتى كه نسبت به عقايد دينى آنان خوفى وجود نداشته باشد و ترويج باطل هم نباشد و آنان بتوانند از يادگيرى مطالب باطل و فاسد و گمراه كننده دورى كنند، اشكال ندارد و در غير اين صورت جايز نيست. (1333)

تحصيل برخى علوم

يادگيرى و تحصيل فلسفه براى كسى كه اطمينان دارد باعث تزلزل در اعتقادات دينى اش نمى شود، اشكال ندارد. بلكه در بعضى موارد واجب است. (1325)

خريد و فروش برخى كتاب هاى گمراه كننده و مطالعه و نگهدارى آن

معامله و نگهدارى اين كتب حرام است؛ مگر براى پاسخ گويى و ردّ آن؛ آن هم براى كسى كه قدرت علمى اين كار را داشته باشد و مطمئن باشد كه از حق منحرف نمى شود. (1332) و (1326)

ص: 339

* تمرين

1. آيا يادگيرى همه مسائل شرعى واجب است؟ توضيح دهيد.

2. آيا دانشجو يا دانش آموزى كه از مزايا و امكانات دانشگاه يا مدرسه بهره مند است، شرعاً مى تواند از قوانين آن تبعيت نكند؟

3. آيا صحبت كردن دانشجويان دختر و پسر با هم اشكال دارد؟

4. آيا يادگيرى قرآن توسط بانوان از استاد مرد اشكال دارد؟

5. نگه دارى كتاب سلمان رشدى چه حكمى دارد؟

ص: 340

درس 81 حقوق چاپ، تأليف وكارهاى هنرى

حكم تجديد چاپ كتاب يا مقاله
اشاره

1. داخل كشور:

الف) قراردادى وجود داشته، در ضمن تحويل نسخه اول← واجب است طبق قرارداد عمل شود.

ب) قراردادى نبوده← بنابراحتياط واجب، حق ناشر يا مؤلف رعايت شود و اجازه گرفته شود.

2. خارج كشور← تابع قرارداد بين ايران و خارج است. (1336)

مسئله

1. در مواردى كه قانونى وجود دارد بايد رعايت شود.

2. نرم افزار و نوارهاى كاست، حكم كتاب و مقالات را دارند. (1342) و (1343)

3. اگر مؤلّف حق تأليف خود را به ناشرى بفروشد، تجديد چاپ توسط ديگران در حالت (1 - ب) بنابر احتياط واجب با ناشر مربوطه است، نه مؤلف آن.

4. اگر مؤلف، مترجم يا هنرمند در ضمن قرارداد منعقده براى تحويل چاپ اول، دريافت مبلغى را در چاپ هاى بعدى شرط كند، واجب است ناشر به شرايط عمل كند و اگر شرطى نكرده اند و در عين حال شرطى هم مبنى بر اجازه چاپ هاى بعدى توسط ناشر نشده باشد، بنابر احتياط واجب،

ص: 341

بايد اجازه مؤلف تأمين شود. (1338، 1339)

5. حق اجازه دادن در صورت مسافرت يا در دسترس نبودن مؤلف (يا ناشرى كه حق التأليف را كلاّ مالك شده) به وكيل او در اين امور يا ولى شرعى او و در صورت فوت، به وارث منتقل مى گردد. (1340)

6. كپى كردن و افست از برخى صفحات تأليفات افراد نيز همان احكام تجديد چاپ را دارد. (1345)

7. اگر كسى بدون اجازه از صاحب نوار يا كتاب و... مبادرت به نسخه بردارى نمود، بايد در صورت عدم اجازه او، محتواى نوار و... را پاك كند يا از آن استفاده نكند و همين كافى است و در صورت پاك كردن محتوا، لازم به اطلاع رسانى به صاحب آن نيست. (1346)

* تمرين

1. آيا نوار كاستى كه در بازار وجود دارد يا سى دى كه داراى نرم افزار است، مجاز به كپى بردارى و رايت آن هستيم؟

2. آيا ناشر موظف است حق التأْليف مؤلفى كه از دنيا رفته است را به ورثه بپردازد يا اينكه وظيفه اى ندارد؟

3. اگر در حين خريد سى دى آموزشى هيچ شرطى مبنى بر غير قابل نسخه بردارى بودن آن نشده باشد آيا مى توان از آن نسخه بردارى كرد؟

4. كپى كردن چند صفحه از كتاب يك مؤلف مسلمان چه حكمى دارد؟

5. برنامه سيستم عامل Windows را مى توان كپى كرد؟

6. در صورت نسخه بردارى غير مجاز از كتابى چه بايد كرد؟

ص: 342

درس 82 احياى مناسبت هاى مذهبى و ملّى

عزادارى و مديحه سرايى شرعى
اشاره

در مراسم عزادارى و اعياد، لازم است نكات زير رعايت شود و الّا فعل حرام صورت گرفته است:

1. بايد از كارهايى كه موجب تضعيف دين و سوء استفاده دشمنان دين مى شود، مثل قمه زنى، پرهيز كرد؛ حتى در خفا. (1461)

2. براى بدن ضرر قابل توجه نداشته باشد. (1462) و (1460)

3. از دروغ گفتن و نسبت ناروا دادن به ساحت ائمه عليهم السلام و بزرگان دين يا روضه هاى دروغ پرهيز شود؛ مگر اينكه به زبان حال، و به حسب برداشت متكلم باشد و علم به خلاف بودن آن نداشته باشد. (1446)

4. موجب اذيت و مزاحمت براى ديگران نگردد. (1448) و (1447)

5. نبايد با موسيقى حرام يا خواندنى همراه باشد كه مناسب مجلس لهو و لعب، يا مهيج شهوت است.

6. عزادارى يا شادى، همراه با كار حرام ديگرى نباشد؛ مثل ايجاد مزاحمت براى نمازگزاران مسجد (1442)

7. خلاف مقررات عمل نشود.

ص: 343

مسئله

1. اگر مراسم شبيه خوانى مشتمل بر دروغ، مستلزم مفسده يا گناه و موجب تضعيف دين نباشد، اشكال ندارد. اما بهتر است به جاى آن، از مجالس وعظ و ارشاد و ذكر مصائب حسينى (ع) بهره برد. (1440)

2. اگرچه اقامه مراسم و شعائر دينى در زمان هاى مناسب جزء مستحبات مؤكّد است، ولى واجب است برگزاركنندگان، با كم كردن صداى بلندگو يا تغيير جهت آن، از مزاحمت و آزار همسايگان بپرهيزند. (1447)

3. اموال و هداياى مردمى به عزادارى:

الف) در نوع مصرف آن، به مسئول هيئت يا حسينيه، اختيار كامل داده شده باشد← طبق اختيار تام در عزادارى مصرف مى شود.

ب) مورد مصرف مشخص شده باشد (مثلاً هزينه چاى، هزينه مداح و....)← فقط طبق مورد مصرف بايد هزينه شود و اگر اموالى باقى مى ماند و مصرف نمى شود، در صورتى كه اختيار تام در مصرف نداشته باشند:

الف - دسترسى به اهداكننده دارند← بايد از صاحبان آنها اجازه و رضايت بگيرند تا در موردى كه مد نظر دارند، مصرف كنند. (1454) و (1453)

ب - دسترسى به اهداكننده ندارد← بايد آن را صدقه دهد؛ مگر آنكه يقين كند در مورد مخصوصى راضى به مصرف است كه در اين صورت بايد در همان مسير صرف شود.

اعياد مذهبى و ملّى
عيد غدير

1. عقد اخوت مى تواند در غير عيد غدير هم خوانده شود. اگرچه بهتر است و به احتياط

ص: 344

نزديك تر است كه در عيد غدير باشد. (1464)

2. در اجراى عقد اخوت صيغه خاصى لازم نيست خوانده شود. (1465)

عيد نوروز

1. درباره عيد نوروز روايت معتبرى وجود ندارد. ولى ديد و بازديد و شادى كردن در آن ايرادى ندارد و از اين جهت كه صله رحم صورت مى گيرد، خوب است. (1466)

2. اعمال و اذكارى كه در مورد عيد نوروز وارد شده، بايد به اميد رسيدن به ثواب انجام شود؛ نه اينكه روايات مربوط به آن قطعى يا معتبر بوده باشد. (1467)

حضور در مجلس معصيت
اشاره

1. مجلس شراب← حرام است. (1425)

2. مجلس موسيقى حرام يا اختلاط زن و مرد

3. مجلس غيبت

با دو شرط جايز است:

الف) به موسيقى حرام يا غيبت گوش داده نشود يا موجب ارتكاب حرام ديگرى نشود.

ب) حضور در مجلس مذكور، نشانه تأييد آن مجلس نباشد. (1429)

نكته

در هر كدام از اين مجالس اگر شرايط امر به معروف و نهى از منكر حاكم است، نهى از منكر واجب است؛ اگرچه با خروج از مجلس گناه باشد. (1428) و (1427)

* تمرين

1. لطمه زدن به صورت و بدن در عزادارى اهل بيت (ع) چه حكمى دارد؟

2. بلند كردن صداى بلندگوهاى هيئت عزادارى چه حكمى دارد؟

3. در عزادارى كردن در مساجد چه نكاتى شرعاً واجب است رعايت شود؟

ص: 345

4. نماز اول وقت مهم تر است يا عزادارى امام حسين (ع) در آن زمان؟

5. در چه صورت قمه زدنى كه موجب مرگ شود، حكم قتل عمد را دارد؟

6. هدايا و نذورات مردمى در عزادارى ها چگونه بايد مصرف شود؟

7. يكى از مجالسى كه صرف حضور در آن به خودى خود حرام است، كدام مجلس است؟

8. آيا عيد نوروز اعمال خاصى دارد؟

ص: 346

درباره مركز

بسمه تعالی
جَاهِدُواْ بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنفُسِكُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ
با اموال و جان های خود، در راه خدا جهاد نمایید، این برای شما بهتر است اگر بدانید.
(توبه : 41)
چند سالی است كه مركز تحقيقات رايانه‌ای قائمیه موفق به توليد نرم‌افزارهای تلفن همراه، كتاب‌خانه‌های ديجيتالی و عرضه آن به صورت رایگان شده است. اين مركز كاملا مردمی بوده و با هدايا و نذورات و موقوفات و تخصيص سهم مبارك امام عليه السلام پشتيباني مي‌شود. براي خدمت رسانی بيشتر شما هم می توانيد در هر كجا كه هستيد به جمع افراد خیرانديش مركز بپيونديد.
آیا می‌دانید هر پولی لایق خرج شدن در راه اهلبیت علیهم السلام نیست؟
و هر شخصی این توفیق را نخواهد داشت؟
به شما تبریک میگوییم.
شماره کارت :
6104-3388-0008-7732
شماره حساب بانک ملت :
9586839652
شماره حساب شبا :
IR390120020000009586839652
به نام : ( موسسه تحقیقات رایانه ای قائمیه)
مبالغ هدیه خود را واریز نمایید.
آدرس دفتر مرکزی:
اصفهان -خیابان عبدالرزاق - بازارچه حاج محمد جعفر آباده ای - کوچه شهید محمد حسن توکلی -پلاک 129/34- طبقه اول
وب سایت: www.ghbook.ir
ایمیل: Info@ghbook.ir
تلفن دفتر مرکزی: 03134490125
دفتر تهران: 88318722 ـ 021
بازرگانی و فروش: 09132000109
امور کاربران: 09132000109