ص :2

ص :3

* شناسنامه

سرشناسه: صافي گلپايگاني، لطف الله

عنوان و نام پديدآور: از نگاه آفتاب: سيماي امام حسين عليه السلام در احاديث پيامبر صلى الله عليه و آله / لطف الله صافى گلپايگانى؛ به كوشش محمدصادق منتظرى، احمد كريمى.

مشخصات نشر: قم: دفتر تنظيم و نشر آثار حضرت آيت الله العظمى لطف الله صافى گلپايگانى مدظله العالى، 1393

وضعيت ويراست: ويراست 2.

مشخصات ظاهرى: 64 ص.

شابك: 5-86-5105-600-25000978: ريال

وضعيت فهرست نويسى: فيپا

يادداشت: كتاب نامه؛ ص 51؛ همچنين به صورت زيرنويس.

موضوع: سيماي امام حسين عليه السلام در احاديث پيامبر صلى الله عليه و آله

موضوع: محمد صلى الله عليه و آله پيامبر اسلام، 53 قبل از هجرت - 11 ق. -- احاديث.

موضوع: واقعه كربلا، 61 ق.

شناسه افزوده: دفتر تنظيم و نشر آثار حضرت آيت الله العظمى صافى گلپايگانى مدظله العالى

رده بندى كنگره: 4 1393 الف 2 ص/ 41/4 BP

رده بندى ديويى: 297/953

شماره كتابشناسى ملّى: 3618424

دفتر تنظيم و نشر آثار

نام كتاب: از نگاه آفتاب (سيماى امام حسين عليه السلام در احاديث پيامبر صلى الله عليه و آله)

مؤلف: حضرت آيت الله العظمى لطف الله صافى گلپايگانى مدظله الوارف

به كوشش: محمدصادق منتظرى / احمد كريمى

چاپ سوم (ويراست دوم): ذى الحجه 1435 / پاييز 1393

شمارگان: 5000

بها: 2500 تومان

شابك: 5-86-5105-600-978

سايت الكترونيكى: www.saafi.net

پست الكترونيكى: saafi@saafi.net

آدرس پستى: قم / انقلاب 6 / پلاك 181

تلفن: 37723380 (025)

ص:4

ص:6

فصل هشتم: صاحبان بهشت 34

فصل نهم: از نسل حسين عليه السلام 36

نهمين فرزند 36

فصل دهم: ميوه درخت نبوّت 38

فصل يازدهم: وديعه پيغمبر صلى الله عليه و آله 40

فصل دوازدهم: خواسته پيامبر صلى الله عليه و آله از خدا 42

حسين يعنى چه ؟ 42

فصل سيزدهم: وارث آفتاب 44

ميزان اعتدال 45

ارثيۀ پيامبر صلى الله عليه و آله 47

فصل چهاردهم: اشك پيامبر صلى الله عليه و آله بر حسين عليه السلام 49

خاك سرخ 50

صبور باش! 50

اينجا كربلاست 51

تربت خونين 52

كتاب نامه 53

آثار حضرت آيت الله العظمى صافى گلپايگانى مدظله الوارف در يك نگاه 59

ص:8

ص:10

زمانى كه اين اخبار را مطالعه مى كنيم و از شدّت علاقه و دوستى پيامبر صلى الله عليه و آله به امام حسين عليه السلام آگاه مى شويم، نبايد فراموش كنيم كه گويندۀ اين كلمات و الفاظ، پيغمبر خدا صلى الله عليه و آله است. او كسى است كه در دورۀ زندگانى با گزافه گويى، سخنان دور از حقيقت و مدح بيجا مبارزه داشت؛ سخنان و كارهايش براى بشر حجّت، قانون و شريعت بود و آنچه فرمود، ترجمان حقيقت است.

پيامبر اعظم صلى الله عليه و آله غير از فاطمه عليها السلام دختران ديگر، و غير از على عليه السلام نيز عموزاده ها و خويشاوندان بسيارى داشت، پس چرا اين همه اظهار علاقه و محبّت، مخصوص فاطمه عليها السلام و على عليه السلام و فرزندان آنها بود؟ و چرا پيغمبر صلى الله عليه و آله از ميان همۀ كسان و اصحاب خود، آنها را برگزيد؟ زيرا اين چهار تن نمايندۀ صفات، روحيات، اخلاق و كمالات او بودند.

«حُسَيْنٌ مِنِّي وَأَنَا مِنْهُ أَحَبَّ اللهُ مَنْ احَبَّ حُسَيْناً، حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاطِ»؛(1)

«حسين از من است و من از حسينم. خدا دوست دارد كسى را كه حسين را دوست داشته باشد. حسين، سبطى از اسباط است».

و نيز همين حديث شريف را بخارى(2) ، ترمذى(3) ، ابن ماجه(4) و حاكم(5) به اين لفظ روايت مى نمايند.

بعد از آنكه شرباصى از قاموس نقل مى كند كه:

«حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْباطِ: امَّةٌ مِنَ الْأُمَمِ».

مى نويسد: معناى «سبط»، جماعت و قبيله است و شايد معناى حديث اين باشد كه حسين در رفعت و بلندى مقام، مرتبۀ يك امّت را دارد؛ يا اينكه اجر و ثواب كارى كه از او صادر شده به اندازۀ اجر يك امّت است».(6)

«اُدْعِي لِي إِبْنَيّ فَيَشُمُّهُمَا وَيَضُمُّهُمَا إِلَيْهِ»؛(1)

«پسرهايم را برايم بخوان (صدايشان كن تا پيش من بيايند) پس آنها را مى بوييد و به خود مى چسبانيد».

رَأيْتُ رَسُولَ اللهِ يَمْتَصُّ لِعَابَ الْحُسَيْنِ كَمَا يَمْتَصُّ الرَّجُلُ التَّمْرَةَ؛(1)

ديدم رسول خدا، آب دهان حسين را مى مكيد همان گونه كه مرد، خرما را مى مكد.

ص:16

نام حسن و حسين عليهما السلام براى او آهنگ خوش و صداى دلنوازى بود كه پيغمبر صلى الله عليه و آله از تكرار آن خسته نمى شد؛ آنها را پسران خود مى خواند، و بااينكه پيغمبر صلى الله عليه و آله خارج از خانۀ فاطمه عليها السلام مى زيست امّا دلش در خانۀ زهرا سير مى كرد.

خداوند، زهرا عليها السلام را به نعمتى بسيار بزرگ برگزيد. با عنايت پروردگار، ذرّيۀ پيغمبر صلى الله عليه و آله منحصر در فرزندان زهرا عليها السلام شد. خدا على عليه السلام را به اين كرامت مخصوص گردانيد كه نسل خاتم الأنبيا صلى الله عليه و آله را در صلب او گذارد و از اين شرف، عظمت جاودانى و پايدارى و عزّت هميشگى را به على عليه السلام اختصاص داد.

زهرا عليها السلام از ميان تمام دختران پيغمبر صلى الله عليه و آله باقى ماند تا رسول خدا صلى الله عليه و آله فرزندى داشته باشد كه او را پدر بخواند، و فرزندان زهرا عليها السلام باقى ماندند تا پيغمبر صلى الله عليه و آله از تكرار نام شيرين و لفظ گواراى «پسرهايم» لذّت ببرد.(1)

حسين بالا رفت تا پاهايش را بر سينه پيغمبر گذارد. پس پيغمبر فرمود: «دهان باز كن!»، پس بوسيدش و سپس گفت: «خدايا! او را دوست بدار؛ زيرا من او را دوست مى دارم».

«اَللَّهُمَّ أَحِبَّهُ فَإِنِّي احِبُّهُ».(1)

علايلى مى نويسد: «عَين بَقَّة» كلمه اى است كه در روح طفل، طراوت، سبكى و ملاحت مى آورد.(2)

حبّ بوده و شرايط محبّت در آن ملاحظه نمى شود، امّا حبّ زمانى هويدا مى گردد كه محبوب برگزيده باشد، و پيغمبر صلى الله عليه و آله حسين را به حقيقت دوستى و حُبّ، دوست مى داشت؛ زيرا حسين برگزيدۀ او بود، و خدا حسين را دوست مى داشت؛ زيرا كه او شفق آفتاب نبوّت بود.(1)

به خاطر ايشان برخاست و آمدنشان را دير شمرد (يعنى فرمود: دير آمديد يا چرا دير آمديد؟) پس از آنها استقبال كرد و آنها را بر دوش خود گذارد و فرمود:

«نِعْمَ الْمَطِيُّ مَطِيُّكُمَا، وَنِعْمَ الرَّاكِبَانِ أَنْتُمَا»؛(1)

«خوب مركبى است مركب شما، و خوب سوارهايى هستيد شما!».

ص:22

ص:24

طبرانى از سلمان نقل كرده كه پيغمبر صلى الله عليه و آله درباره حسن وحسين عليهما السلام فرمود:

«مَنْ أَحَبَّهُمَا أَحْبَبْتُهُ، وَمَنْ أَحْبَبْتُهُ أَحَبَّهُ اللهُ وَأَدْخَلَهُ جَنَّاتِ النَّعِيمِ، وَمَنْ أَبْغَضَهُمَا أَوْ بَغَى عَلَيْهِمَا أَبْغَضْتُهُ وَمَنْ أَبْغَضْتُهُ أَبْغَضَهُ اللهُ، وَأَدْخَلَهُ جَهَنَّمَ وَلَهُ عَذَابٌ مُقِيمٌ»؛(1)

«هركس حسن و حسين را دوست بدارد من او را دوست مى دارم، و هركس را من دوست دارم خدا او را دوست دارد، و او را داخل بهشت گرداند؛ و هركس آنها را دشمن بدارد يا بر آنها ستم كند من او را دشمن دارم، و هركس را من دشمن دارم خدا دشمن دارد و او را داخل جهنّم سازد و براى او عذاب جاودان است».

ص:26

«أَنَا وَعَلِيٌّ وَفَاطِمَةُ وَالْحَسَنُ وَالْحُسَيْنُ فِي حَظِيرَةِ الْقُدْسِ فِي قُبَّةٍ بَيْضَاءَ وَسَقْفُهَا عَرْشُ الرَّحْمَنِ»؛(1)

«من، على، فاطمه، حسن و حسين در حظيرة القدس در قبّۀ سفيدى كه سقف آن عرش رحمان است مى باشيم».

ص:28

عرض كرد: آرى! غير از تو كسى را نمى شناسم كه پسر پيغمبر باشد، و يارى و نصرت تو بر اين امّت واجب است آن چنان كه روزه و زكات واجب است كه يكى از اين دو بدون ديگرى پذيرفته نشود.

حسين عليه السلام فرمود: «پس رأى تو چيست در حق مردمى كه پسرِ دختر پيغمبر را از وطن و خانه و جايگاه و زادگاهش، و حرم رسول و جوار قبر پيغمبر و مسجد و محلّ هجرت آن حضرت، خارج نمودند؛ او را بيمناك و سرگردان گذاردند كه قرارگاه، منزل و مأوايى نداشته باشد و قصدشان از اين سختگيرى ها كشتن او و ريختن خونش باشد درحالى كه او شركى به خدا نورزيده و غيرِخدا را ولى امر خود قرار نداده و از روش پيغمبر و جانشينان او تخلّف ننموده است ؟».

ابن عبّاس گفت: نمى گويم در حق آنها مگر آنكه آن كسان، به خدا و پيغمبر، كافر شدند و اگر نماز بخوانند از روى كسالت و رياكارى است و بر امثال اين مردم عذاب بزرگ تر خدا نازل گردد؛ و امّا تو، اباعبداللّه! پس تو سرسلسلۀ افتخار و مباهاتى، تو پسر پيغمبر هستى، تو پسر وصى پيغمبر و فرزند زهرا مى باشى، زهرايى كه همانند مريم بود؛ پس اى پسر رسول خدا! گمان مبر كه خدا از آنچه ستمكاران مى كنند غافل است، و من گواهى مى دهم كه هركس از مجاورت تو و مجاورت فرزندان تو كناره گيرى كند در آخرت، نصيب وبهره اى نخواهد داشت.

حسين عليه السلام فرمود: «خدايا گواه باش!».

ابن عبّاس گفت: فداى تو شوم! گويا به من خبر از مرگ خودت مى دهى و

ص:30

از من مى خواهى تو را يارى كنم! سوگند به خدايى كه غير از او خدايى نيست! اگر در پيش روى تو شمشير بزنم تا شمشيرم بشكند و دست هايم قطع شود، اندكى از حق تو را ادا نكرده باشم. هم اكنون من حاضر به خدمت تو هستم هرگونه كه صلاح مى دانى، فرمان بده!.(1)

اين خبر طولانى است و در اين مجال نمى گنجد امّا در آغاز اين خبر عبدالله بن عمر گفت، شنيدم رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

«حُسَيْنٌ مَقْتُولٌ فَلَئِنْ خَذَلُوهُ وَلَمْ يَنْصُرُوهُ لَيَخْذُلَنَّهُمُ اللهُ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ»؛(2)

«حسين كشته مى شود پس اگر او را وابگذارند، و يارى اش نكنند خدا آنها را تا روز قيامت يارى نخواهد كرد».

ص:31

ص:32

ص:34

مى فرمود: «تو آقا، پسر آقا و پدر آقايانى! تو امام، پسر امام و پدر امامانى! تو حجّت، پسر حجّت و پدر حجّت هاى نه گانه اى كه از صُلب تو هستند و نهمين ايشان قائم آنها است».(1)

حموينى در حديثى مفصل و طولانى از پيغمبر صلى الله عليه و آله روايت كرده كه فرمود: حسن و حسين دو امام امّت من بعد از پدرشان و دو آقاى جوانان اهل بهشت هستند. مادرشان سيده زنان جهانيان، و پدرشان سيدالوصيين است. از فرزندان حسين نه نفرند كه نهمين آنها قائم از فرزندان من است؛ طاعت ايشان طاعت من و معصيت و مخالفت با ايشان، معصيت و مخالفت با من است. از كسانى كه فضيلت ايشان را انكار و احترامشان را بعد از من ضايع مى نمايند به سوى خدا شكايت مى كنم. در ولايت كارها و نصرت عترت من و امامان امّت من، خداوند كفايت مى كند؛ او انتقام گيرنده است از كسانى كه حق آنها را انكار نمايند:

وَ سَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ2

ص:36

حسن و حسين ثمره و ميوۀ آن، و شيعه برگ آن هستند؛ پس آيا بيرون مى شود از پاكيزه و طيب غير از طيب و پاكيزه ؟».(1)

يعنى: فرع، ميوه و برگ درخت پاك، پاك و طاهر مى باشد.

نظير اين حديث را نيز از ابوامامه باهلى روايت كرده است.(2)

ص:38

آن كسى كه راضى به ذلّت و عار گردد. سپس بازگشت و به ابن زياد گفت:

حديثى براى تو بگويم كه خشم تو از آن بيشتر شود: ديدم پيغمبر صلى الله عليه و آله حسن را بر پاى راستش نشانده بود، و حسين را بر پاى چپ، پس دست خود را بر سر آنها گذارد و گفت:

«اَللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَوْدِعُكَ إِيَّاهُمَا وَصَالِحَ الْمُؤْمِنِينَ»؛(1)

«خدايا! من اين دو و صالح المؤمنين (على) را نزد تو وديعه و سپرده گذاردم».

پس وديعۀ رسول خدا در نزد تو چگونه است اى پسر زياد؟».

ابن زياد به خشم آمد و تصميم به قتل زيد گرفت.

ص:40

خطاب شد: «اينان پنج تن از فرزندان تو هستند كه پنج نام براى آنها از نام هاى خود مشتقّ كرده ام و اگر براى ايشان نبود بهشت و جهنّم، عرش و كرسى، آسمان و زمين، فرشتگان و آدميان و جنّيان را نمى آفريدم؛ پس من محمودم، و اين محمد است؛ من عالى هستم، و اين على است؛ من فاطرم، و اين فاطمه است؛ من احسانم، و اين حسن است؛ من محسنم و اين حسين است. به عزّتم، سوگند ياد نموده ام كه هركس ذرّه اى از كينۀ ايشان را در دل داشته باشد او را داخل آتش مى كنم. ايشان برگزيدگان من هستند، به ايشان نجات مى دهم، و به ايشان هلاك مى نمايم. هروقت حاجتى دارى به اين پنج تن متوسّل شو». پس پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود: «ماييم كشتى نجات! هركس به آن متعلّق شود نجات يابد و هركس از آن برگردد هلاك گردد».(1)

در روايتى ديگر سلمان فارسى از پيامبر صلى الله عليه و آله حديث مى كند كه پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «خداوند براى ما نام هايى از نام هاى خويش مشتقّ ساخت؛ پس خداوند - عزَّوجلَّ - محمود است و من محمدم، و خداوند اعلى است، وبرادرم على است و خداوند فاطر است، و دخترم فاطمه است، و خداوند محسن است و دو پسرم حسن و حسين مى باشند».(2)

ص:42

محبّت و رضا هيچ گاه او را بر آن نمى داشت كه از سخن راست و حقيقت، كلمه اى بيشتر بگويد و همين راست گويى، دليل كمال لياقت، صلاحيت و شايستگى حسنين عليهما السلام بود؛ زيرا تعبيراتى كه پيغمبر صلى الله عليه و آله در حق آنها مى فرمود و اوصافى كه در حق آنها مى گفت تنها از عواطف و احساسات پدرانه برنمى آمد و معلوم بود كه ايشان در سيماى آنها يك سرّ الهى مشاهده مى كند.

ميزان اعتدال

برحسب احاديث شريفۀ ثقلين، احاديث امان، احاديث سفينه و احاديث بسيار ديگر(1) حسن و حسين عليهما السلام وارث علوم پيغمبر صلى الله عليه و آله بوده و هريك در عصر خود، رهبر حقيقى امّت اسلام و حافظ آفتاب جهان تابِ شرع بودند.

يكى از صفات برجستۀ امام، وصى و جانشين پيغمبر همين است كه ميزان تعادل و اعتدال امور باشد. امام در حقيقت، مركزى است كه واماندگان راه حقيقت و كُندروها به آن سو سوق داده مى شوند تا عقب نمانند و فاصلۀ آنها با امام، كه پيشرو قافلۀ خداپرستان است، زياد نشود و تندروهاى افراطى به آن مركز برگردانده مى شوند تا شتاب خارج از حدّ، سبب گمراهى آنها نگردد.(2) و اين است حقيقت معناى كلام پيغمبر صلى الله عليه و آله در ذيل بعضى از احاديث صحيحۀ ثقلين:

ص:44

«فَلَا تُقَدِّمُوهُمَا فَتُهْلِكُوا وَلَا تَقْصُرُوا عَنْهُمَا فَتُهْلِكُوا وَلَا تُعَلِّمُوهُمْ فَإِنَّهُمْ أَعْلَمُ مِنْكُمْ»؛(1)

«بر قرآن و عترت مقدّم نشويد كه هلاك مى گرديد و از آنها عقب نيفتيد كه هلاك مى شويد و به عترت چيزى نياموزيد؛ زيرا آنها از شما داناترند».

پس حسين عليه السلام بى ترديد وارث علم و كمال پيغمبر صلى الله عليه و آله است و همۀ مردم به علم و دانش او محتاج هستند.

فرمود: «امّا حسن، پس هيبت و آقايى من براى اوست، و امّا حسين، پس جود و جرئت من براى او مى باشد».(1)

اين احاديث، گوشه اى از كمالات و خلقياتى كه حسن و حسين عليهما السلام از جدّ بزرگوار خود به ارث برده اند را نشان مى دهند.

سرّ اين تعبيرات به روش هاى خاصّ حسن و حسين، چگونگى رهبرى و برنامه هاى آنها و تصديق روش هر دو است تا مردم بدانند كه سرچشمه و منبع اين دو روش، بر اساس مأموريت هاى دينى و تكاليف خاصّى است كه پيغمبر صلى الله عليه و آله با وحى الهى آن دو را به اين مأموريت و تكليف مكلّف ساخته است. هر دو روش از روش پيغمبر صلى الله عليه و آله و سيرۀ او جدا نمى باشد؛ ازاين روست كه حسن و حسين عليهما السلام جامع تمام كمالات اخلاقى، وارث جدّ و پدر و حافظ دين و قرآن مقدس بوده اند.

ص:46

از سبب گريه پرسيدم، فرمود:

كَانَ عِنْدِي جِبْرَئِيلُ آنِفاً وَأَخْبَرَنِي أَنَّ وَلَدِيَ الْحُسَيْنَ يُقْتَلُ بِشَاطِئِ (بِشَطِّ) الْفُرَاتِ بِمَوْضِعٍ يُقَالُ لَهُ كَرْبَلَا ثُمَّ قَبَضَ جِبْرَئِيلُ قَبْضَةً مِنْ تُرَابٍ شَمَّنِي إِيَّاهَا فَلَمْ أَمْلِكْ عَيْنَيْ أَنْ فَاضَتَا»؛(1)

«جبرئيل هم اكنون نزد من بود و مرا خبر داد كه فرزندم حسين در كنار فرات كشته مى شود در موضعى كه به آن كربلا گفته مى شود. پس جبرئيل يك مشت از خاك قبض كرد و به مشام من رسانيد، پس نتوانستم ديدگانم را از ريختن اشك نگاه دارم».

كشته مى شود به تو نشان مى دهم!». پس جبرئيل زمين كربلا را به پيغمبر صلى الله عليه و آله نشان داد.

چون به حسين عليه السلام گفته شد اينجا زمين كربلاست آن را بوييد و فرمود: «اين است زمينى كه جبرئيل به پيغمبر صلى الله عليه و آله خبر داد كه من در آن كشته مى شوم».(1)

10. امان الامة من الضلال و الاختلاف، صافى گلپايگانى، لطف الله، قم، المطبعة العلمية، 1397 ق.

11. بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار عليهم السلام، مجلسى، محمدباقر (م. 1111 ق.)، تحقيق محمدباقر بهبودى، بيروت، داراحياء التراث العربى، 1403 ق.

12. البداية و النهايه، ابن كثير، اسماعيل بن عمر (م. 774 ق.)، تحقيق على شيرى، بيروت، دار احياء التراث العربى، 1408 ق.

13. بشارة المصطفى صلى الله عليه و آله لشيعة المرتضى عليه السلام، طبرى، محمد بن ابى القاسم (م. 525 ق.)، تحقيق جواد قيومى، قم، نشر اسلامى، 1420 ق.

14. بنات النبى، بنت الشاطى، عائشة عبدالرحمن، بيروت، دارالكتاب العربى، 1406 ق.

15. تاريخ الامم و الملوك، طبرى، محمد بن جرير (م. 310 ق.)، تحقيق گروهى از دانشمندان، بيروت، مؤسسة الاعلمى، 1403 ق.

16. تاريخ بغداد، خطيب بغدادى، احمد بن على (م. 463 ق.)، تحقيق مصطفى عبدالقادر عطا، بيروت، دارالكتب العلمية، 1417 ق.

17. تاريخ مدينة دمشق، ابن عساكر، على بن حسن (م. 571 ق.)، تحقيق على شيرى، بيروت، دارالفكر، 1415 ق.

18. تاريخ اليعقوبى، يعقوبى، احمد بن ابى يعقوب (م. 292 ق.)، قم، مؤسسه فرهنگ اهل بيت عليهم السلام.

19. تذكرة الخواص، سبط ابن جوزى، يوسف بن حسام الدين (م. 654 ق.)، قم، الشريف الرضى، 1418 ق.

20. تفسيرالصافى، فيض كاشانى، محسن بن مرتضى (م. 1091 ق.)، تحقيق حسين اعلمى، تهران، مكتبة الصدر، 1416 ق.

21. تفسيرالعياشى، عياشى، محمد بن مسعود (م. 320 ق.)، تحقيق سيد هاشم رسولى محلاتى، تهران، المكتبة العلمية الاسلاميه.

ص:52

22. حفيدة الرسول (لمحات من سيرة السيدة زينب)، شرباصى، احمد، مطابع الدارالقوميه.

23. الخصال، صدوق، محمد بن على (م. 381 ق.)، تحقيق على اكبر غفارى، قم، نشر اسلامى، 1403 ق.

24. ذخائرالعقبى فى مناقب ذوى القربى، طبرى، احمد بن عبدالله (م. 694 ق.)، القاهرة، مكتبة القدسى، 1356 ق.

25. الذرية الطاهرة النبويه، دولابى، محمد بن احمد (م. 310 ق.)، تحقيق سيد محمدجواد حسينى، قم، نشر اسلامى، 1407 ق.

26. ذكر اخبار اصبهان، ابونعيم اصفهانى، احمد بن عبدالله (م. 430 ق.) ليدن المحروسة، مطبعة بريل، 1934 م.

27. سبل الهدى و الرشاد فى سيرة خيرالعباد، صالحى شامى، محمد بن يوسف (م. 942 ق.)، تحقيق عادل احمد عبدالموجود، على محمد معوض، بيروت، دارالكتب العلمية، 1414 ق.

28. سموالمعنى فى سموالذات او اشعة من حياة الحسين، علايلى، عبدالله (م. 1997 ميلادى)، بيروت، دار مكتبة التربية، 1351 ق.

29. سنن ابن ماجه، ابن ماجه قزوينى، محمد بن يزيد (م. 275 ق.)، تحقيق محمدفؤاد عبدالباقى، دارالفكر.

30. سنن الترمذى، ترمذى، محمد بن عيسى (م. 279 ق.)، تحقيق عبدالوهاب عبداللطيف، بيروت، دارالفكر، 1403 ق.

31. شرح احقاق الحق، مرعشى نجفى، سيد شهاب الدين (م. 1411 ق.)، قم، كتابخانه مرعشى نجفى، 1409 ق.

32. شرح الاخبار فى فضائل الائمة الاطهار عليهم السلام، مغربى، قاضى نعمان بن محمد تميمى (م. 363 ق.)، تحقيق سيد محمد حسينى جلالى، قم، نشر اسلامى، 1414 ق.

ص:53

33. شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد، عزالدين (م. 656 ق.)، تحقيق محمد ابوالفضل ابراهيم، دار احياء الكتب العربية، 1378 ق.

34. شرف المصطفى، ابو سعيد، عبدالملك بن محمد واعظ خرگوشى نيشابورى (م. 406 ق.)، تحقيق ابو عاصم نبيل بن هاشم غمرى آل باعلوى، مكة، دارالبشائر الاسلامية، 1424 ق.

35. الصواعق المحرقه، هيتمى، احمد بن حجر (م. 947 ق.)، تحقيق عبدالوهاب عبداللطيف، القاهرة، مكتبة القاهرة، 1385 ق.

36. الطبقات الكبرى، ابن سعد، محمد بن سعد (م. 230 ق.)، بيروت، دار صادر.

37. الطرائف فى معرفة الطوائف، ابن طاووس، سيد على بن موسى (م. 664 ق.)، قم، مطبعة الخيام، 1399 ق.

38. عوالم العلوم و المعارف و الاحوال، بحرانى اصفهانى، عبدالله بن نورالله (م. قرن 12)، قم، مؤسسه امام مهدى عليه السلام، 1407 ق.

39. غاية المرام و حجة الخصام، بحرانى، سيد هاشم حسينى (م. 1107 ق.)، تحقيق سيد على عاشور.

40. الغدير فى الكتاب و السنة و الادب، امينى، عبدالحسين (م. 1392 ق.)، بيروت، دارالكتاب العربى، 1397 ق.

41. فتح البارى شرح صحيح البخارى، ابن حجر عسقلانى، احمد بن على (م. 852 ق.)، بيروت، دارالمعرفه.

42. الفتوح، ابن اعثم كوفى، احمد بن على (م. 314 ق.)، تحقيق على شيرى، بيروت، دار الاضواء، 1411 ق.

43. فرائدالسمطين فى فضائل المرتضى و البتول و السبطين و الائمة من ذريتهم عليهم السلام، جوينى خراسانى، ابراهيم بن محمد (م. 730 ق.)، تحقيق محمدباقر، بيروت مؤسسة المحمودى، 1389 ق.

44. قرب الاسناد، حميرى قمى، عبدالله بن جعفر (م. 300 ق.)، قم، مؤسسة آل البيت عليهم السلام لإحياء التراث، 1433 ق.

ص:54

45. الكافى، كلينى، محمد بن يعقوب (م. 329 ق.)، تحقيق على اكبر غفارى، تهران، دارالكتب الاسلامية، 1363 ش.

46. الكامل فى التاريخ، ابن اثير جزرى، على بن محمد (م. 630 ق.)، بيروت، دار صادر، 1386 ق.

47. كشف الغمة فى معرفة الائمه عليهم السلام، اربلى، على بن عيسى (م. 693 ق.)، بيروت، دارالاضواء، 1405 ق.

48. كفاية الطالب فى مناقب على بن ابى طالب عليه السلام، گنجى شافعى، محمد بن يوسف (م. 658 ق.)، تحقيق محمدهادى امينى، تهران، داراحياء تراث اهل البيت عليهم السلام، 1404 ق.

49. كفاية الاثر فى النص على الائمة الاثنى عشر عليهم السلام، خزاز قمى، على بن محمد (م. 400 ق.)، تحقيق سيد عبداللطيف حسينى كوه كمرى، قم، انتشارات بيدار، 1401 ق.

50. كمال الدين و تمام النعمه، صدوق، محمد بن على (م. 381 ق.)، تحقيق على اكبر غفارى، قم، نشر اسلامى، 1405 ق.

51. كنزالعمال فى سنن الاقوال و الافعال، متقى هندى، على (م. 975 ق.)، تحقيق بكرى حيانى، صفوة السقا، بيروت، مؤسسة الرسالة، 1409 ق.

52. كنوزالحقائق فى حديث خيرالخلائق، مناوى، عبدالرؤوف محمد بن على (م. 1031 ق.)، مصر، شركة مكتبة و مطبعة المصطفى البابى الحلبى و اولاده.

53. لسان الميزان، ابن حجر عسقلانى، احمد بن على (م. 852 ق.)، بيروت، مؤسسة الاعلمى، 1390 ق.

54. مثيرالاحزان، ابن نما حلى، محمد بن جعفر (م. 645 ق.)، النجف الاشرف، المطبعة الحيدرية، 1369 ق.

55. مجمع الزوائد و منبع الفوائد، هيثمى، على بن ابى بكر (م. 807 ق.)، بيروت، دارالكتب العلمية، 1408 ق.

56. المستدرك على الصحيحين، حاكم نيشابورى، محمد بن عبدالله (م. 405 ق.)، تحقيق يوسف مرعشلى، بيروت، دارالمعرفه.

ص:55

57. مسند ابويعلى الموصلى، ابويعلى موصلى، اسماعيل بن محمد (م. 307 ق.)، تحقيق حسين سليم اسد، دمشق، دارالمأمون للتراث.

58. مسند ابى داوود الطيالسى، طيالسى، سليمان بن داوود (م. 204 ق.)، بيروت، دارالمعرفه.

59. مسند احمد بن حنبل، احمد بن حنبل، شيبانى (م. 241 ق.)، بيروت، دارصادر.

60. المصنف فى الاحاديث و الآثار، ابن ابى شيبه كوفى، عبدالله بن محمد (م. 235 ق.)، تحقيق سعيد لحام، بيروت، دارالفكر، 1409 ق.

61. المعجم الصغير، طبرانى، سليمان بن احمد (م. 360 ق.)، بيروت، دارالكتب العلميه.

62. المعجم الكبير، طبرانى، سليمان بن احمد (م. 360 ق.)، تحقيق حمدى سلفى، بيروت، دار احياء التراث العربى، 1404 ق.

63. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى، موفق بن احمد (م. 568 ق.)، تحقيق محمد سماوى، قم، مكتبة المفيد.

64. مناقب آل ابى طالب، ابن شهر آشوب، محمد بن على (م. 588 ق.)، تحقيق گروهى از اساتيد نجف اشرف، النجف الاشرف، المكتبة الحيدرية، 1376 ق.

65. منتخب الاثر فى الامام الثانى عشر عليه السلام، صافى گلپايگانى، لطف الله، تهران، مكتبة الصدر.

66. نظم دررالسمطين فى فضائل المصطفى و المرتضى و البتول و السبطين عليهم السلام، زرندى، محمد بن يوسف (م. 750 ق.)، اصفهان، مكتبة الامام اميرالمؤمنين عليه السلام العامة، 1377 ق.

67. ينابيع المودة لذوى القربى، قندوزى، سليمان بن ابراهيم (م. 1294 ق.)، تحقيق سيد على جمال اشرف حسينى، دارالاسوة، 1416 ق.

ص:56

ص:58

ص:59

ص:60

ص:61

ص:62

ص:63

Opinion of the Sun (Az Nigahe Aftab)

Visage of Imam Husain (as) in traditions of the holy Prophet (pbuh)

By Hazrat Ayatollah al Uzma Saafi Gulpaygani

Publishers Note

A lot has been said and heard about the movement of Imam Husain (as), the grandson of Hazrat Muhammad (pbuh) but if the profundity and recognition be through the traditions of the holy Prophet (pbuh), undoubtedly would be more effective.

This book deals with the importance and place of Imam Husain (as) near the holy Prophet Hazrat Muhammad (pbuh) in depth.

The book has been compiled in 14 chapters with these titles.

Chapter1. Leader of the young

Chapter2. He is from me

Chapter3. Fragrance of the Prophet (pbuh)

Chapter4. Condition for the friendship of the Prophet (pbuh)

Chapter5. Criteria for heaven and hell

Chapter6. In the vicinity of sun

Chapter7. Who will help him?

Chapter8. Masters of heaven

Chapter9. From the lineage of Husain (as)

Chapter10. Fruit from the tree of Prophet hood

Chapter11. Gift of the Prophet (pbuh)

Chapter12. Prophet's prayer to God

Chapter13. Heir of sun

Chapter14. Prophet's tears for Husain (as)"Opinion of the Sun" is another step in the re recognition and further acquaintance with Imam Husain (as), written by great Muslim scholar Ayatollah al Uzma Saafi, one of the major Shia marjas who has composed more than 100 books about Islamic subjects.

We advise all those eager to acquire the teachings of the household, specially the youth to read the book.

Centre for compilation and publication of

Hazrat Ayatollah al Uzma Saafi works

ص:64