اما آن قدر، که تاب تماشای آن همه «جمال» را داشته باشم و چشمانت بتوانند قطره ای از چشمه روشن حضورت را بنوشند.

خدایا!

ای که چشم ها را می بینی و چشم ها نمی توانندت دید!

چشمان ما را ببخش که این همه نعمت می بینند و به خواب غفلت دچارند.

خدایا!

از تو می خواهم آینه ای باشم،

حیرتِ تو را.

خدایا! رهایم کن از بندی که پای عبورم را در خویش فشرده است.

رهایم کن از هوای بیهوده ای که در ریه هایم سنگینی می کند.

دریچه ای گشوده کجاست تا بال بگشایم در هوایی آبی تر.

از هر چه پیرامون.

پروردگارا! این کهنه گوی چرخنده، عجیب، بال های پروازم را در خود فرو شکسته است. عجب بوی رکود می دهم، عجب بوی خاک می دهد پیوستگی شانه هایم در این قفس؛ دریچه ای می جویم برای بال گشودن.

دست هایم بلند می شوند.

رشته ای از ستاره ها در انگشتانم سو سو می زنند.

سجّاده نیایشم رو به بزرگی تو گشوده شده و زانوان بی رمقم، بر خاک، سائیده می شوند؛ کمک کن تا از خویش ببرم.

کمک کن تا با لطف تو، هر چه هست که نیست - جز وجود تو - برسم.

کمک کن افلاک فرا رویم آغوش بگشاید تا از خاک بگذرم.

صدایی می آید آشنا، شریان هایم منبسط می شود، سلول های نارسم به سماع می ایستند، صدا سرازیر می شود از گلدسته های مقابل و مرا از خویش می رهاند. اللّه اکبر؛ خدا بزرگ تر از آن است که... .

خدایا! درود فرست بر پیام آور معرفت و مکارم اخلاق حضرت محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان بزرگوارش علیه السلام و رتبه «ایمان ام» را کامل ترین، درجه «یقین ام» را بهترین، سرانجام «نیّتم» را نیک و حاصل «اعمالم» را نیکوترین قرار ده!

پروردگارا! با قدرت بی انتهایی که داری، مرا با «نیّتی» خالص و «یقینی» کامل، از هرگونه انحراف و ناراستی بر حذر دار، معایب ام را اصلاح کن!

خدایا! درود فرست بر حبیب خویش، حضرت محمّد صلی الله علیه و آله و خاندان پاکیزه اش صلی الله علیه و آله و تلاش مرا در کارهایی قرار ده که فردای قیامت، از من بازخواست خواهی کرد.

تا توفیق داشته باشم در ایّام عمر، به هدفی بپردازم که برای آن آفریده شده ام.

پروردگارا! روزی ام را وسیع، عزّتم را فراوان و از نظر تنگی، بُخل و تکبّر، برکنارم دار!

خدایا! عبادتم را خالص، عُجب و غرورم را باطل، کارهای خیر مردم را به دست من جاری و دلم را از هرگونه منت نهادن بر مردمان، تهی دار!

خدایا! مرا به بالاترین - مکارم اخلاق - آراسته کن و از فخر فروشی بر دیگران دورم کن! از آفت غرور، مصونم دار و از معرفت و صفای باطن، سرشارم ساز!

پروردگارا! درود فرست بر رحمت جاری ات - حضرت حمد و خاندان معصومش - و مرا تا نزد خویش «خوار» نکرده ای، پیش مردم «بلند» مدار.

خدایا! هر چه به ظاهرم «عزّت» می بخشی، به همان اندازه فروتنم گردان تا اسیر نفسِ ظاهر کیشِ خویش، نگردم!

پروردگارا! درود فرست بر آیینه صداقتت - حضرت محمد صلی الله علیه و آله و خاندان گرامی اش علیهم السلام - و مرا هدایتی شایسته عنایت کن؛ هدایتی که آن را با هیچ سعادت دیگری عوض نکنم و از راهی که پیشِ رویم می گشاید، بیرون نروم و به «نیّتی» دست یابم که در آن هیچ «شکّی» راه نیابد!

خداوندا! تا زمانی که من در راه تو و یاد توام، زنده ام بدار و آن گاه که پیروی از وسوسه های شیطان، مرا وادار به دشمنی با تو ساخت، جانم را بگیر، که طاقت غضب و انتقام

تو را ندارم.

خداوندا! اصلاح کن در من، خصلت هایی را که مردم آن ها را «زشت» می پندارند و نیکو ساز

در من، عادت هایی را که به خاطر ناپسندی اش، مردم سرزنشم خواهند کرد!

ص:4

پروردگارا! ای آموزگار تمام نیکی ها! یاری ام کن تا خصلت های پسندیده را در خویش تقویت کنم.

معبودا!

آن که را تو ادب آموختی، در هر دو جهان به رستگاری رسید! و هر که لذّت کسب معرفت را در نیافت، عمرش چه بیهوده، سپری شد!

خود را تسلیم کن و این آهنگ را آهنگی دیگر ساز و توبه ای با مفهوم توبه آغاز کن که او خود تو را می خواند:

ارجعی الی ربک راضیة مرضیه فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی

خشنود و پسندیده به سوی پروردگارت بازگرد. داخل بندگانم شو و به بهشتم در آ!

خدایا! غریب تر از آنم که کسی جز تو بتواند مرهم غربت دیرینه ام باشد.

چون ماهیان جدا مانده از دریا که روی شن های ساحل افتاده اند و نفس نفس می زنند، نفس نفس می زنم و راه نجاتی نمی یابم.

گاهی فکر می کنم آن قدر از تو دورم و در نظرت حقیر، که هر چه جاده هایت را بدوم به دروازه شَهرت نمی رسم.

پروردگارا! من مسافر گم شده ای هستم، عریان و بی توشه، آسمانت را تاب نیاوردم و زمین نیز مرا تاب نخواهد آورد.

زمین، زندان بزرگی است، لبالبِ زنجیر و قفل و من زندانبان خویشم. چه کسی جز تو می تواند قفل از دست و دهانم بردارد و رهایم کند؟

خدایا! من تو را در شیهه اسبان وحشی، آن گاه که سُم ضربه هایش، دل دشت را می لرزاند، می شنوم. تو را در چشمان معصوم دخترکی سیب فروش، وقتی دستان کوچکش بوی التماس می گیرند می بینم.

تو هستی؛ این منم که چشمان گناه آلودم را به روی دنیای لطفت بسته ام و آغوش مهربانت را رها کرده ام.

خدایا! مرا ببخش اگر غافل بودم. اگر کور بودم و ندیدمت. اگر دور بودم و نشنیدمت؛ که تو بخشنده ای و خطاپوش و توبه پذیر.

خدایا!

شعله های گناه، سرزمین وجودم را سوزانده اند. باد می وزد و خاکسترم را پراکنده می کند. باد می وزد و هر تکه ام به سویی پرتاب می شود. پشت نگاه ابری ام پنهان می شوم تا آخرین ذره های

جان خاکستر شده ام را نبینم. باور نمی کنم که این چنین حقیر، زیر گام خودم له شده باشم!

دلتنگی هایم را در آغوش می کشم و می گویم؛ جز تو چه کسی می تواند درختان سوخته وجودم را به شکوفه نشاند؟

من خاطرات مه آلوده ام را به امید خورشید لطف تو به فراموشی سپرده ام.

الهی!

در توفانی ترین لحظات زندگی ام، سوسوی چراغ رحمت توست که راهم را روشن می کند و زورق شکسته دلم را به ساحل نجات رهنمون می شود.

ص:9

ای خدای آسمان های بارانی!

ای امید دل های نگران، ای خوبِ مهربان! این چشمان خسته از تاریکی، نور لا یزال تو را می جوید، این پاهای تب آلوده، سال هاست به امید رسیدن به تو، این جاده های ناهموار را

می پیماید؛

یاری ام کن تا آن گونه که سزاوار توست بندگی کنم؛ آن گونه که تو می خواهی. ای ماندگار نامیرا!

الهی! دست هایم باز است، امّا پروانه های اجابت را حس پر زدن در فضای آلوده دست هایم نیست که زبان درازی عصیان، چون شمشیری است در گلویم، که زخم خورده سرکشی نَفسم و آلوده هوا و هوس؛ با این همه، سپاس و ستایش تو را می گویم که:

«کسی کز جان نباشد شکر گویش

زبان شمشیر گردد در گلویش»

الهی!

میان من و تو فاصله ای است که مرا کوچک کرده است و کوچکی مرا خوار؛ مرا غرق در

بزرگی بی همتای خویشتن کن که دیر زمانی است دل شکسته ام و سر خورده

«تا تو باشی و او به وقت سخن

تو جدا گویی او جدا گوید

این دویی از میان چو برخیزد

همه او گوید و سزا گوید»

دلم از تیرگی معصیت به تنگ آمده. می خواهم در سایه روشن لطف و مغفرت، قصّه غصّه هایم را برایت بازگویم و بار سنگین چشم هایم را بر مُهر و سجّاده و امید و استغفار خالی کنم.

این شب ها، خواهش نمازهایم، نگاه پاک توست، بر تنهایی دخترکی که بُغض هایش را لقمه لقمه فرو می برد و اشک هایش را در نهانخانه شب فرو می ریزد. دانه های تسبیحم، ذکر مهربانی های تو را زمزمه می کنند و مفاتیح همیشه بازم، دست های نیاز و التماسش را به سوی آستان اجابت دراز می کند.

... «ادعونی أستجب لکم» عجیب آرامم می کند! کلام روشن تو تا عمق جانم می دود و «یأس» را نا امید می کند. می خواهم تمام لحظه هایم را به شکرانه این آرامش در سجده باشم و تمام

سجده هایم را از اشکِ عشق، خیس کنم. «الا بذکر اللّه تطمئن القلوب».

این آرامش تفسیر حقیتی است که از کلام تو سرشار می شود؛ حقیقتی که جان را جلا می دهد.

حقیقتی که نوید فردایی روشن است؛ فردایی، به رنگ اجابت، به رنگ توکّل ...

امشب تمام واژه هایم تن پوشی از شعر و شعوراند.

سفره دلم را آن چنان که هست، برایت گشوده ام. بر سر سادگی این سفره نشسته ام و تمام لحظه هایم را در استغاثه به سحر می رسانم.

به پاسخ روشن تو امید بسته ام. به حقیقت تو ایمان دارم و به حقّانیّت اجابتت یقین دارم.

مرا به جرم عصیانم مگیر! به صداقت واژه هایم نگاه کن! دعاهای امیدوارم را مأیوس مخواه!

الهی!

دل های شکسته، مفسّر گریه های شبانه ای است که با یاد تو آرام می گیرد «الا بذکر اللّه تطمئن القلوب».

الهی!

هر که ذره ای از نور تو در وجودش بتابد، تا ابد خورشید درون خویش را بیمه «صراط المستقیم» کرده است.

الهی!

تو در حاشیه خیابان تردید ما، بذرهایی از یقین کاشته ای که از آن ها سبزه های ایمان شکوفه خواهد زد.

الهی!

در کاشی کاری محراب نگاه من، گل هایی از ایمان نقش بسته، که به کعبه وصال تو گره خورده است.

الهی!

قطره قطره راز و نیازهای من، رود زلالی است که به سمت تو جاری می شود.

الهی!

عبادتگاه تو، باغ سبزی است که چهار فصل آن همیشه بهار می باشد و بر منبر سر به فلک کشیده اش، شکوفه های سپید اقاقی روییده، که بوی آن، فرشتگان را بی خود از خویش کرده

است.

الهی!

ماه را تو مجنون کرده ای، که ستارگان، آن را به زنجیر کشیده اند و خورشید را آزاده آفریده ای تا پرتو افشانی کند.

الهی!

اگر دریا دریاست، تو خواسته ای و اگر صحرا صحراست، تو خواسته ای.

ریسه آینه های دل ما را تو به چراغانی شب های عارفانه خویش کشیده ای.

الهی!

ص:14

سجاده ای به وسعت یک دشت، رو به قبله آسمان تو باز کرده ایم، تا پرنده ملکوتی دلمان به سمت مینایی آن پرواز کند.

و راه خاکی امّاره خویش را، با پلی از عشق به دریای بی کرانه مطمئنه متّصل کرده ایم، تا بر امواج آن صعود کنیم.

الهی!

در دو کفه ترازوی وجدان، دنیا و تو را با سنگین ترین وزنه حقیقت کشیده ایم و دریافته ایم که حقیقت، تویی.

الهی!

آسمانِ اعمال ما را هرگاه ابری سیاه، از گناه بپوشاند، با باران «توبه» آن را صاف می کنیم؛ زیرا تو رحمانی و رحیم.

الهی!

به تو دل بسته ایم و از همه گسسته ایم و در درگاه نیایش تو نشسته ایم؛ به امید آن که یک لحظه

ما را به حال خویش رها نکنی.

الهی!

ای پروردگار جهانیان، ای خدای شب و روز، ای اجابت کننده ناله های جانسوز! آن چه گفتم و شنیدی، همه نیایش های عاشقانه من به درگاه تو بود. پس مرا دریاب که بی تو به سرمنزل هستی نخواهم رسید!

ص:15

«سوره نور» و دریافتی از تفسیر الهی امیر مؤمنان علیه السلام به روایت جابر بن عبداللّه انصاری:

«اَللّهُ نورُ السَّمواتِ وَ الْاَرضِ مَثَلُ نورِهِ کَمِشکوةٍ فیها مِصْباحُ المصباحُ فی زُجاجَةٍ الزُّجاجَةُ کَاَنَّها کوکبٌ دُرِّیٌ یوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبارکةٍ زَیْتونَةٍ لا شَرْقِیّةٍ وَ لا غَربِیّةٍ یَکادُ زَیْتُها یُضیءُ وَ لُو لم یَمْسَسْهُ نارٌ نورٌ عَلی نورٍ یَهدِی اللّهُ لِنورِهِ مَنْ یَشاءُ ...»

«خداوند نور آسمان ها و زمین است، مَثَل نور خداوند، همانند مشکاتی است که در آن چراغی باشد، آن چراغ در حبابی قرار دارد، آن حباب گویی ستاره فروزان است، این چراغ با

روغنی افروخته می شود که از درخت پر برکت زیتونی گرفته شده ...

که نه شرقی است و نه غربی (این روغن آن چنان صاف و خالص است که) نزدیک است بدون تماس با آتش شعله ور شود، نوری است بالای نوری، و خدا هر کس را بخواهد به نور خود هدایت می کند»(1)

اَللّهُ نورُ السَّمواتِ وَ الْاَرضِ مَثَلُ نورِهِ کَمِشکوةٍ:

... و مشکات حضور جاودان خاتم انبیاست.

فیها مِصْباحٌ:

تَلألوء نوری است که در مشکات وجود محمّد صلی الله علیه و آله الماس می فشاند و او را مولی الموحدین می خوانند.

اَلمِصْباحٌ فی زُجاجَةٌ:

بالانشین معنا در این مقام دو قامت بلورین ایمان، حسن علیه السلام و حسین علیه السلام محفل دارانِ نورند.

کَاَنَّه کوکبٌ دُرِّیٌ:

ستاره سجده، بر پیشانی عبودیت کامل، همان سید ساجدین و زینت عابدان همواره می درخشد.

یوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبارکةٍ:

این نور فروزان از عصاره درختی است که به چشمان بسته ظلمت شکاف می زند و نظر به

محمد بن علی علیه السلام، باقرالعلوم است.

ص:17

زَیْتونَةٍ:

گوشواره های زیتون بر شجره مبارکه، دانه های بهشتی زمرّد در صدق گفتار امام صادق علیه السلام است.

لا شَرْقِیّةٍ:

به جانب راست فرو نریخته، موزون و معتدل، در حلقه حلقه زنجیرهای درد موسی بن جعفر علیه السلام باب حاجات بندگان را می گشاید.

لا غَربِیّةٍ:

به جانب چپ نیاوخته و در صحن اعتدال رو به آسمان روشن عشق «رضا» به رضایت حقیقت داده است.

یَکادُ زَیْتُها یُضیء:

این عصاره شاخه ها و ریشه های سخاوت است که از دستان کریم جواد الائمه علیه السلام تا گونه های یخ زده افروخته می شود.

وَ لُو لَمْ یَمْسَسْهُ نارٌ:

بی هیچ نشانی از آتش، فانوس خورشید در دست، «هادی» جاودانه های سرور است.

نورٌ عَلی نورٍ:

نور بر فراز نور، از ساق عرش تا هیاهوی لاهوتی فرشتگان، زمزمه نام امام عسگری علیه السلاماست.

یَهدِی اللّهُ لِنورِهِ مَنْ یَشاءْ:

... و در ازدحام ضلالت و وحشت، در سایه روشن شبهه و تردید، تنها خداست که کودک پریشان دل را با اشراق آخرین «حجّت» خویش به آغوش وصال هدایت می کند و از تب و تاب ضجّه انتظار به گاهواره آرامش و قرار می رساند. آن گاه که قیام قائم(عج) قامت استخوان های

سیاه ظلمت را درهم می شکند.»(1)

ص:18

صبر، به دستان پر از تاول کشاورز، نان می بخشد.

صبر، پای ابرهای ناشکیبا را به دشت می کشاند و پنجره ها، عاشقانه به سمت دریا باز می شوند!

صبر است که نو عروس چشم انتظار روستا را هر روز، به سپیدیِ رویاها فرا می خواند و کوه ها پر می شود از نغمه های شیرینِ «کوه کن»؛ همان پسرک چوپانی که برای دیدن پرستو،

همیشه «صبر» کرده است!

صبر، از قلاّب ماهی گیر گرفته، تا چراغ قرمز یک چهار راه!

صبر برای خدا زیباست و صبر برای «انتظار»، صبر برای شنیدنِ زیباترین نوای هستی از گلدسته های بی ادّعا، صبر برایب اجابتی که بارها با تمام شکیبایی، زبان به «یا قدوس» می گشاید، صبر برای رسیدن به سرچشمه زیبای «افطار» و بانگ دل انگیزِ «اللّه اَاکبر» صبر برای رسیدن

محرّم و بوی گریه گرفتن خیمه های کربلا و... صبر برای خداست.

صبر یعنی: لحظه ای زینب شدن

فارغ از غم نامه های شب شدن

رفتن از راهی که پایانش خداست

رهنمایش، آفتاب کربلاست

صبر یعنی عشق!

صبر، عشق است؛ عشق، حتی در مزار

صبر، شوق است، شوق، شوقِ انتظار!

صبر، یعنی باش! تا صبحی که می آید بهار!

باش تا دیدار مهرانگیز یار!

ص:20

یادمان باشد که قاب عکس او را از طاقچه خاطرات، پایین بیاوریم و هر عصر پنج شنبه هم که شده با دستمال گریه، پاک کنیم.

یادمان باشد که «شهید» و «شهادت» را از یاد نبریم...

همراه پرستوهای مهاجر، آسمان را زیر بال می گیری، می نوشی ار نور و سرشار می شوی از خورشید.

به دوش می کشی آبی ترین گستره ها را

که آسمان به تحیّر نشسته پر زدنت را

از شکافِ گریبانت بال می گیرند پروانه های سوخته، خاطراتت را بر پله های عبور می کوبند و بر سقفِ آسمان می تازند، می پیچد در نسیم و نور، در رنگ و روشنی و تو پیچده در کنفی از شقایق، بهار را در آغوش می فشاری، سرشار از شکوفه، رد می شوی از مرز و مکان و زمان که

افلاک تو را از خاک به سوی خویش می خواند.

شعاعِ این همه پروانه می وزد همه سو تا

دوباره باز کنی رو به آسمان کفنت را

صدای گلوله، بند بند خاک را به لرزش وا می دارد، گام هایت را محکم تر می گذاری، قلبت آن چنان بر سینه می کوبد که می لرزی از تپشش، نفست آسمان ها را در هم می پیچد، ابرها از سوز دامانت سر برمی دارند، بند پوتینت را محکم می بندی: «یا حسین»! و می روی به سمت پرواز.

می روی به سمت از خویش گذشتن و بی خویش شدن، بال می گیری تا نور، تا خورشید، تا هوایی منبسط تا گشادگیِ روزن های نیمه باز.

دست هایت ستون آسمان ها می شود.

حس می کنی نسیم از تنت رد می شود.

دستت در راستای آسمان قد می کشد و خاطراتت را باد، لابه لای دشتی از شقایق های سوخته می پیچد.

شهادت، عزم عبور از هرگز است و اراده زیستن در آتش و خون.

رنگ در رنگ، تصویرهای تهی پرداخته شده در تصاعدند و تصویرهای مبهم و بهت انگیز حادثه ها در تزاید، امّا فقط شهادت است که در برابر هیچ حادثه ای، سر خم نمی کند.

شهادت، اردو زدن در حماسه ای است از جنس جاودانگی.

شهادت، ادامه نقطه چین های منتهی به ستارگان شب توبه است.

«نگردد شهیدی غمین و خجل

زده چون به دریایی آیینه دل»

شهادت، ذوب شدن در افتخار حماسه هاست و سلام آن ها که شیرین شهد وصال را بر تلخی

طعم ماندن و زیستن ترجیح دادند.

«رفتند و رفتند و رفتند، ماندیم و ماندیم و ماندیم

آن قدر از نان سرودیم تا حرف هامان کپک زد»

یاران چه عاشقانه و صادقانه با چهره ای گویاتر از گلگون شقایق ها در آراستگی وارستگی، به تماشای سماع خون نشستند!

یاران چه بی صبرانه از کوچه پس کوچه های تردید، افق دید خویش را به پرندگان دور دست رهایی پیوند زدند و از لحظه لحظه نفس های خویش بریدند و به او رسیدند!

شهادت، عبور از کوچه های تردید است و رسیدن به بزرگراه همت.

سلام و هزاران درود، نثار آنها که عاشقانه جان های خویش را چون مولای خویش، ابا عبداللّه علیه السلام بر سر دست گرفتند و مردانه در میدان نبرد، ایستادند و تا آخرین قطره خون، از تپش حماسه ها سرودند و عاشقانه ترین سلام های خویش را روانه کرانه های شهادت کردند.

زنده باد خاطره خونین کفنانی که چفیه های چشمه نوش خویش را آغشته به شیدایی و شیفتگی و شهادت کردند و هزار و چهار صد سال تشنگی و تفتیدگی را در سلام های مجروح خویش مرور نمودند، همسنگرانی که گران جان نَفس را در آتش معرکه گداختند و جلوه گاه و

معراج آشفتگی خویش را ریشه کرده در میدان های مین یافتند.

درود به همسنگرانی که هرم هراس را به کام کافران کوتاه فکر چشاندند و بال در بال، در فوران آتش و اشتیاق، رو به سوی زلال ترین آوازهای آزاد کهکشانی نمودند؛ رفتند، آن گونه که حسین علیه السلام می طلبید.

ص:24

یاران رفتند و نیمه شبان، در خلوت خیس نیزارها، آتش گردانی نی را زمزمه کردند و

سوختند و گداختند و ما ماندیم و این مختصر چشم.

هنوز کودک زمین، بهانه ندبه هایت را می گیرد.

هنوز لطیف نگاه بارانیِ توست که کویر خاک را به نمناکیِ عشق، طراوت می بخشد و صدای رسایت را خوب یادمان هست که می خواندی:

«به همان عهد که بستیم بر آنیم هنوز»

صدای فرو ریختن پرچین دل هایمان را هنوز خوب یادم هست و لبخند شیرینت را که می فهماند «چو شمع شعله کشم آن قدر که آب شوم»

هنوز در کوچه هایمان، عطر تنت با بویِ کهنه باروت، به مشام می رسد.

خاک های تفتیده شلمچه، تنها اکسیری است که جان های مرده را از نو احیا می کند. مسیح

روح مان، رمل های سوزان فکه است.

پندار تلخ جدایی از مسیر شهادت، جهنمی است که هر روز ما را در خود فرو می بلعد.

مباد روزی که امید وصل از ذهن مان رخت بربندد!

مباد روزی که طعم فراق شهیدان به کام مان شیرین شود! که تا ابد زندانی سلول های زمین خواهیم ماند.

ما را با شهیدان الفتی باید، تا راه رفته را دوباره بازگردیم و تقدس خاک آسمانی جبهه را به سراب گمراهی نفروشیم.

ص:27

و آن گاه که «موعود» بیاید، تمامِ جهان، «ارضِ موعود» خواهد شد.

و آن گاه ستمکاران، فرجام خویش را خواهند دانست؛

«و الله عزیزٌ ذوالنتقام»

کودکانت را به سینه می فشری؛ دردی در تمام سلول های تنت می پیچد، چفیه ات بر دوش درختانِ حماسی بوی خون می دهد و خاک، زیر گام هایت مچاله می شود.

فریاد بزن عقده هایِ مگویت را! بگذار دست هایت در باد حل شوند، بگذار هر چه سنگ، آهنگ پرواز کند!

تاریخ، لکّه دار حادثه هایی مکرّر است.

بایست! تا دریچه نیمه باز، رو به روی بال هایت نفس تازه کنند.

بایست! به استواریِ خویش.

هر آن چه کوه به لرزش فرو بپاشد از این پس

اگر به خویش ببیند غم کمر شکنت را

فقط تو نیستی که خوابت می آید. چشم هایت قرمز شده است. امروز از نوار اول تا بیست و

سومی، با خودت فکر کرده ای که مگر ممکن است کسی جان خودش را فدا کند تا حتی یک وجب از خاکش را پس بگیرد و حتی وصیت کند که فرزندش نیز به راه او برود؟

بگذار باز هم کمکت کنم.

این پرسش را فقط تو از خودت نمی پرسی. تحلیل گران نظامی بسیاری با همین پرسش مرده اند. مشکل تو و امثال تو این جاست که فکر می کنی پس از مرگ، هیچ چیز دیگر در انتظار تو نیست. فقط اگر همین یک مشکل به ظاهر ساده را حل کنی، می فهمی که چرا حنظله، همان پرونده شماره 23، این چنین وصیت می کند.

نوارها را جمع می کنی. مثل این که فکری به خاطرت رسیده است. پیش از این که حتی این فکر به ذهن تو بیاید، آن را می دانم.

به این فکر تو باید از ته دل خندید.

نقشه کشیده ای که یکی از رهبران ما را ترور کنی.

تلفن را برمی داری و به آن سوی خط دستور می دهی تا کسی را ترور کنند.

شاد و خوشحال شده ای، اما متأسفم! باز هم باید کمکت کنم.

باید به یاد بیاوری که این نخستین بار نیست که کسی را ترور می کنید. تو و مافوق هایت، هر از چندی، یکی را انتخاب می کنید و به هر اسمی، به اسم حقوق بشر، به اسم دفاع مشروع و یا حتی بی شرمانه بی هیچ توضیحی او را به شهادت می رسانید.

اما مگر بعد از این، کس دیگری برنخاسته است و پرچم مبارزه روی زمین مانده است؟

باز هم به سراغت خواهم آمد، در حالی که تو از درماندگی و عجز، به گریه افتاده ای و همرزمان من، این بار به سراغ خودت آمده اند.

این جا همه ثانیه ها مبهم اند.

این جا همه دیوارها غم انگیزند.

همه سنگفرش ها خونی اند.

همه خیابان ها گلگون اند.

این جا سرزمینی است که تمامِ اسطوره ها را به آتش کشیده اند.

این جا هر روز، گنجشک ها از صفحه آسمان پاک می شوند.

هر روز، جرأتِ جوانه زدن را از گل ها می گیرند.

هر روز، برگی دیگر از مظلومیت بشر را به آتش می کشند.

عمق فاجعه را که می بینی، می چرخی و فریاد می زنی.

فریاد می زنی و پژواکِ صدایت تا دور دستِ آسمان پراکنده می شود.

اکنون کلمات، تواناترند.

آری! کلمات، تواناترند و شعارها و سنگ ها؛ سنگ هایی که به سویِ پیشانیِ ظلم پرتاب می گردند.

سنگ هایی که روزی کفه ناموزونِ زمان را پر می کنند و مساوات را رویِ دو بالِ شاهین عدالت سوار می سازند.

نقطه چین نگاه ها را که دنبال کنی و ردِّ زنجیرها را که بنگری، به دست های مظلومِ اسارت می رسی.

کدام دست در ارتفاع ناپایدارِ ظلم، مرهمِ زخم هایشان خواهد بود؟

امروز، گریه های «حیفا» را گوشی نمانده است که نشنیده باشد.

این جا باغی است که هر شامگاه، شکوفه های زخم خورده زیتون از شکاف های تنش می روید.

این جا، شهری است که دست های ایمان، تصویر مظلومیتش را بر سنگفرش ها حک می کند.

ای دست های گره شده ایمان، بکوبید!

ای چشم هایِ زلالِ مظلومیت، به پا خیزید!

ص:32

شرورترین چکمه های دنیا را پوشیده اند و مغرورانه ترین جامه های بی رحمی را به تن

کرده اند.

... و فلسطین، خانه ای که هر روز شهید دهد، کوچه هایش همیشه عطر «تشییع» دارند و کودکانش فقط با «سنگ ها» بازی می کنند؛ سنگ هایی که فردا سرنوشتشان را رقم می زنند، سنگ هایی که حماسه می آفرینند، سنگ هایی که در دست های اراده، کار خمپاره می کنند. این سنگ ها دنیا را مبهوت غیرت مردمی کرده است که پرواز در میان خون و آتش و بی رحمی، «حقانیت» خود را فریاد می کنند.

پروردگارِ روزی دهنده، تنها بخشی از ناشناختن سخاوت اوست. چیرگی انسان بر طبیعت، ادامه خلقت آفریدگار است. انسان سرکش هیچ گاه طعم واقعی محرومیت از این همه را نخواهد چشید. او هرگز درنخواهد یافت که کائنات، تنها گوشه چشم خالق بزرگ است که بر دامان گرسنه

انسان و دست های محتاجش قرار گرفته است.

بازوان سخت، تلاش ها و تکاپوها، باید بر این جاده بی پایان حرکت کرد تا بتوان لب های خاک خورده بشری را بر خنکای رودخانه رحمت سائید.

ص:39

تهی شو از خویش در لحظات بی هنگام، که چون بارقه ای، جان مشتاقت را شعله زار هیجان می کند.

دست های آسمان به دامان تو دراز می شود.

موج ها از بستر چشمان تو برخاستند

ابرها از سوز دامان تو سر برداشتند

و تو می سوزی در سوز «نعت» و «منقبت» جدا از هر چه تعلّق، حل می شوی در منشوری از رنگ و نور.

دست هایت، ادامه شاخه های پیوند خورده با آسمان اند. دهانت در رستخیز کلمات، شعر جوانه می زند.

هوایت بوی سپیده دمان شوق می دهد، امّا هنوز موزونی کلمات تو را سیراب نمی کند، نمی کاهد از عطش لبریزت.

هر چند در صناعت نقش و علوم شعر

جز مر تو را روا نبود سرفراشتن

اوصاف خویشتن نتوانی به شعر گفت

تمثال خویشتن نتوانی نگاشتن

سر بر این بیهوده خاک مگذار؛ عرصه جولان تو آسمان هاست.

هنوز هر بهار، به شوق کلمات تو، بر شاخه ها جوانه می زند.

هنوز مرو، نامت را از خاطر نبرده است و هر بهار، تو را می بیند؛ پیچیده در «کسا»

به موج خیز «مرغاب» چشم دوخته ای و کلماتت را آب، با خود می برد تا همه تاریخ.

هنوز که هنوز است، قصیده منقبت مولایت علی علیه السلام، سایه به نام و آوازه تو و نشان از پرواز بلند اندیشه ریشه دار تو دارد.

مرثیه ات، اشاره پراکنده اندکی است به تاریخ پامال شده این مرز و بوم

ای اولین مرثیه سرای عاشورا! بیزاری ات از خلیفگان دمشق و بغداد و نفرت تو از نو رسیدگان نو مسلمان که همدست تعصب بودند و هم داستان عصیان و تکبر، بر آن داشت که در

محور «حول حالنا» حلول کنی و تشنه لب، رهسپار نشاط حضور شوی.

مرو، زادگاه نخستین سوگنامه فارسی شد و تو اولین سراینده این سلسله شیدایی و شیفتگی

شدی و هزار مرحله آشفتگی

دانای مرو! درود بر تو که نغزگوی نام آخرین دُرّ دری هستی، درود بر تو که هنوز که هنوز است پس از هزار سال تمام واژه ها از تو به نیکی یاد می کنند.

درود به تو ای شیرازه بند شعر عاشورایی که نگذاشتی شکوه شعر و شیفتگی، گرفتار غبار غفلت و تاریکی تعصب شود.

هر چه بیشتر در زهد و وعظ شعر می سرودی، ارادتت به عاشورا بیشتر می شد و بیشتر، ای آزاد رد عرصه اعتقاد و عقیده.

درود بر تو ای «دانای مرو» که سخن از خلیفگان نحیف و خبیث و خائن گفتی، امّا به زبان ستیز و آتش تیز، نه به زبان ستایش و تکریم.

ای دانای مرو! همت بلند تو در پرده گشایی پرده دری های بی پروای بیدادگران دستگاه ستم و سفاک خلافت ستودنی است که خون اعتراض در رگ های کلمات تو جاری بود و موج ساز.

ای دانای مرو! ای کسایی بزرگ، نام تو برگرفته از غیرت ایران زمین تو بوده ست که درد و رنج، در چشم های تو موج سازد، که در سخن تو جان و جاذبه ای است که هر هیجانی را به وجد

می آورد و هر حوصله ای را به پرداخت به تو وا می داشت.

ای دانای مرو! درود بر تو که هیچ وقت نخواستی کسایی را به کرسی «کبر» بنشانی که همواره شاگرد خضوع بودی و رهرو فروتنی.

کسایی! هنوز که هنوز است، شمیم اندیشه تو در مشام شاعران موج می زند که «قوامی رازی» هنوز مست از عطر عقیده پراکنی توست و «متکلم کاشانی» بی خود از رایحه فرح بخش مهربانی توست.

ص:42

ای دانای مرو! درود بر تو که هیچ گاه درّ لفظ دری را جز در آستان علی علیه السلام و آل او نریختی.

حکیم روشن رای مرو! بر تو هزاران درود و آفرین که فریفته فطرت منفور و بی اصل و نسب درباریان زمانه نشدی و گوهر اندیشه را در مشت مشتی دون نهاد، ننهادی و دین را به دنیا

نفروختی که تو همواره هوادار مذهب بودی.

ای دانای مرو! تو نیستی، امّا هیچ گاه دوره تو سپری نخواهد شد که عشق، جریانی است همیشگی.

ص:43

زیبا سکوت کرد و به زیبایی در سخن آمد.

و صبر «زینب»، «زینتِ» زیبای دیگر او بود؛

و جز او که می تواند که خواهر حسین علیه السلام باشد؟

و خوشا آن روزی که تو را به علی علیه السلام بشارت دادند،

ای زینب علیهاالسلام ای خواهر «مظلومیت» ... !

آیا پدر بزرگِ نام آورِ زینب بر شانه های کوچکش دست نکشیده است؟

آیا پدر به جای اذان در گوش ما، خطبه ای بر کتف صبورش نخوانده است؟

این شانه ها فرداست که طاقت را بی طاقت خواهد کرد. صبر به پرواز درآمده است. روزها در

گریزگاهی خاموش تمام شده اند. و غم ها پابه پای او بزرگ می شوند. فاتحانه بر راه می ایستد.

نوبتی اگر باشد نوبت تکیدن است. تکلیف این شکیبایی بی حدّ را مشخص کرده اند. باید ایستاد و ستیهندگی سال ها را زانو نزد. این گهواره کوچک را پرندگانی خونین در بادهای شمال و

ابرهای جنوب، آرام آرام می تکانند.

بانو! ای کوثر شکیبایی زهرا علیهاالسلام! از کدامین «صبر جمیل» تو باید گفت؛ که شکُوه وقارت را، قلم ها عاجز از نگارش و زبان ها، ناتوان از گویش اند!

چنان توانا، که از داغ مصایب تو، صدای ناله از زنجیرها برخاست؛ ولی هیچ شِکوه ای بر زبان تو جاری نگشت و هیچ مویه ای از داغ دلت، نشان عجز تو پیش دشمن نشد!

بانوی وقار و شکیبایی، زینب علیهاالسلام! آی آیینه دار عصمت خداوند در کاروان عشق!

شکوهت را مجال بیان نیست؛ بس که رفیع است مقام شریفت!

بانو! همانا که آسمانیان، التجا به دامان شکوهت برده و زمینیان، دخیل به آستانه آسمانی ات می بندند!

عاشورا به همراهی با تو می بالد و کربلا، همیشه معطّر از عطر نام و یاد توست.

از مدینه تا دمشق، از تلّ زینبیه ات در عراق، تا مقام زینبیه ات در مصر، از زمین تا آسمان، از عرش تا بهشت، از دل ارادتمند ما تا حریم حرم مشکل گشای تو، فقط تکرار نام آسمانی توست که جاری است.

یا زینب علیهاالسلام! دریاب دل های خسته ما را!

خجسته باد میلادت، ای دختر شایسته علی علیه السلام!

تو آمدی و دنیا به شوق نشست آمدنت را.

پلک گشودی و به موازات نگاهت، آینده تاریخ، آهسته آهسته رقم خورد.

از شیوه آمدنت می شد فهمید که چه قدر راه سخت و طولانی در پیش داری!

تو در آغاز زندگی ات گریستی و گریاندی؛ درست لحظه تولّدت، جهان، حضورت را گریست؛ گریه شوق بود یا اندوه، نمی دانم! قنداقه ات را به آغوش مادر دادند تا گریه ات فرو نشیند و نشد!

تو را به آغوش پدر دادند تا آرام بگیری و تو گریستی.

قنداقه ات را به آغوش جدّ بزرگوارت دادند و گریه ات هم چنان مستمرّ بود!

تو را به آغوش برادرت «حسن علیه السلام» دادند و تو گریستی!

قنداقه ات را، کشتی نجات بخش در آغوش گرفت و دریای متلاطم اندوهت را آرامش

بخشید و تبسّم بر لب هایت جاری شد.

تو خندیدی و جهان گریست.

تو خندیدی و مادر گریست.

تو خندیدی و پیامبر صلی الله علیه و آله گریست...

تو خندیدی و...

و تو زینب! دنیا را عظمت بخشیدی.

و تو درخت معطّر! در عمق تاریخ ریشه زدی، بزرگ شدی و تا همیشه دنیا را زیر سایه ات به آرامش فرا خواندی.

و تو، زینب! در اولین گام، همدل و همراه حسین علیه السلام شدی.

و تو، زینب! در یک لحظه مقدّس بر کالبد بی جان زمین دمیده شدی!

چقدر واضح و زیبا کشید زینب را

خدا شبیه خودش آفرید، زینب را

و بعد... نیمه شبی، با قداستی از وحی

به جسم مرده دنیا، دمید، زینب را

صبور باش، زینب! آغاز زندگی ات و شروع غم هایت را صبوری کن!

ص:48

شانه های تو، برای کشیدن رنج و غم آفریده شده اند. خدا تو را برای کرب وبلا آفریده است.

بانوی بی بدیل من!

«اقرار می کنم که وجودت مقدّس است

نام تو نیز حُسن ختام مبارکی است»(1) ... زینب علیهاالسلام!

زینب علیهاالسلام کربلا را به خانه آورد و کربلا، زینب علیهاالسلام را به یاد آورد؛ آن گاه که می بایست رد پای جا مانده از قافله فاطمه علیهاالسلام را از مدینه تا کربلا امتداد دهد و هدایت کاروانی را عهده دار شود که در سال شصت و یک هجری، غبار آلوده ترین سلام را به ارمغان بقیع باز آورد.

آن جا که فرات، دریاوار به استقبال می آید، امّا به ناگاه در برابر این اقیانوس باشکوه قطره قطره وجود خود را به تسلیم وا می دارد و از سرکشی غرورش دست می کشد و در تکّه ناچیزی از خاک

پنهان می شود. و این اعجاز خداوندی است!

اینک قدسیان و زمینیان سر از پا نمی شناسند و هرکس، بی تاب تر از دیگری، میلاد این غزل بانو را نوید می دهد. عرش، افق به افق در رنگ ها و نورهای جادویی و خیره کننده غرق گشته و چشمان همگان را در حیرتی وصف ناپذیر، باقی گذاشته است.

شب که بی طاقت تر از آن است که تصویر این نورهای الهی را در باور خود بگنجاند، نا امیدانه

در پاره پاره های متن خود، حیات سرتاسر تاریک خویشتن را جستجو می کند و در واپسین تپش های بی رمق قلبش، آرام آرام میان تنگناها رنگ می بازد.

هیچ کس در این شکّی نبرده است که او، همان دختر آفتاب است؛ بانویی که شعله شعله در

مسیر باد می وزد.

آری! او آمد، تا در پرتو وجود مقدسش از کربلا تا کربلا، حقیقتی همیشه جاودان باقی بماند!

ص:52

لاله های آبی می رویند.

پرستاران با لاله های آبی، به بیمارستان باز می گردند.

آنان لاله های آبی را به بیماران دیگری هدیه می دهند.

آنان هم با گل های آبی، به خواب می روند.

و فردا به خانه هایشان باز می گردند.

آنان می روند،

و «پرستار» همچنان «قلبِ» تپنده ای است،

که در شب های بیمارستان می درخشد،

و گل های آبی، در خواب بیماران می کارد.

اگر «پرستار» نبود،

حیاط بیمارستان پاییز بود،

و گل ها در خواب بیمارستان پر پر می شدند.

پوست هوا را می شکافد، حس می کنم که این پرتو بی دریغ آفتاب است که باید لا جرعه اش سر بکشم.

چه نبض هایی که با تلنگر تو دیگر باره تپیده اند!

از دامن حوّا علیهاالسلام برخاستی. با مریم علیهاالسلام و آسیه علیهاالسلام به راه زدی و با اشاره زهرا علیهاالسلام و زینب علیهاالسلام شکوه گرفتی.

خوشها قلّهایی که تو چنگ می اندازی! چه ملایکی که تکاپوی روزان و شبانت را لبخند زنان بر الواح می نگارند!

مرهم ها در دستانت شدّت می گیرند. زخم ها هر چه عمیق تر، حریر پرستاری ات لطیف تر.

درست از دامن تو بهاران شروع می شود. فانوسی فروزان در شب های تنهایی و درد - این مرام بی بدیل و آسمانی توست - چه حسرت انگیز است سرنوشت تو بر جاده های خاک!

چشم های زیادی بر درگاه، تو را می جویند و لبان بسیاری چون ماهیان برون افتاده از آب، عطر فراگیر تو را دَم گرفته اند.

باید بایستی و تمام این التماس های آشنا را مالامال فراوانی ات کنی.

فراوانی دست هایت و صدایت فراوانی حضورت، فراوانی لبخندت از آن دورها.

نامت قرین زینب علیهاالسلام است. شاید برای همین است که دلم می خواهد تمام واژه هایم را برایت قربانی کنم ...

تو زینب وار، پرستار دلِ کودکانِ بی مادری، در شامِ «غربت»

هنگامی که کپسولِ اکسیژن را به بیماران وصل می کنی.

آسمان را در سینه اش جای می دهی؛ آن گونه که ستاره از پلکش می تراود.

آری!

از بیماری که پلک فرو بسته، توقعی نیست،

تو پاداش محبّت خویش را از خدا می خواهی،

تو پیام اور «سلامت» و «آرامش» هستی...

ص:56

باید از این همه هراسید.

خشم هیولا پیرامونت را فرا خواهد گرفت و تو هم چنان بیگانه با خویش، سرود می خوانی، امّا سرود مرگ، آخرین نغمه های زیستن چشم می گشایی و خیره می شوی در چشم جهان.

درست بر گور خودت نشسته ای و مثل شمعی ویران، در عزای بی هنگام خویش، تکّه تکّه فرو می ریزی.

طنین قهقهه هیولا، هوای مجاورت را می درد، امّا از تو حتّی پوستی برای دریدن نمانده است.

برگرد!

سرت را روی شانه های فرو ریخته ات بگذار و به فرداهای سوخته ات بیندیش.

فکر کن به هوای نازکت که سخت خزانی است.

اندوهت به فراخی بیابان هاست، تکّه تکّه شدنت را مرهمی نخواهی یافت، جز خودت که در فراق خویش زانو زده ای.

روح بی رمقت را بر دوش گرفته ای و کشان کشان، تمام بیابان های این همه سوزان را به راه می زنی.

سوداگردان در بازار مرگ، عرضه ات کرده اند.

از جلاّدی به جلاّدی دیگر، دست به دست می شوی و عاقبت در کشیدگی دقیقه ها به خاک می افتی، تمام بن بست ها در پیراهنت ریخته اند. عصیان در رگ هایت یخ زده است. راهی در هیچ کجای هستی می گشایی و سرت را بر تکیه گاهی که نیست می گذاری. سال هاست آن سرودها را فراموش کرده ای.

برگرد! سرت را بر شانه های فرو ریخته ات بگذار و این بار فقط به پوست و پیراهنِ سوخته ات بیندیش.

پوچی کاسه شکسته سرت.

دست های خشکت را بی جهت دور پیکرت می پیچی، می لرزی از هوایی که خورشید در آن با شدّت هر چه تمام تر، تو را ذوب می کند.

سر می گذاری بر سه کنج دیواری که امید آوار شدنش، خواب چشم های بی رمقت را در هم می ریزد.

رگ هایت رسوبِ سال ها بی خبری را جریان می دهد در تن پوسیده از افیونت.

دهانت بوی سوختن می دهد و خاکستر دست هایت در کنار خیابان فرو می پاشد از پیکرت دود می شوی لابه لای پیوستگی آسمان و زمین و چشم هایت این دو گوی بیهوده چرخان، خلاصه می شود در سرنوشت دود و افیون.

مچاله می شوی در سکوتی ابدی.

دست هایت کشیده می شود به سوی نیستی. بیهوده چشم می چرخانی از روزن های بسته حیات.

سر بر دیواره های فرو ریخته حوالی ات بگذار و اندوه دیر سالت را اشک بریز.

چون گیاهی آواره در دست های باد بچرخ تا در گوشه ای خاکسترت را باد از یاد ببرد.

چشم های گستاخت را ببند تا چنگال های خاک فشرده شوند. بوی مرگ می دهد پیکر مچاله شده ات در دست های متعفن رکود.

شریان هایت منقبض می شوند و در خود دود می چرخاند و شعله شعله می سوزی در آتشی که خود افروخته ای.

خلاصه می شوی در بوته های خشخاش. نیستی ات را بخوان در گوش تمام دقایق تا خط بخورد نامت از وجود. کفش های سرگردانت را به دنبال می کشی، جنازه ات را به دوش می بری،

قدم به قدم فرو می پاشی، از خویش تهی می شوی، خاموش و بی هدف گام هایت را در طول بیابان ها و ریگزارهای سوزان جا می گذاری و چشم های بسته ات روزهای رفته ات را پلک می زند.

سیگار می کشی، دود می شوی حلقه حلقه، و هر دود، طناب دار تو می شود.

ص:59

زندگی به آسانی تو را از یاد برده است.

هیچ راه گریزی جز تن دادن به آن نیست.

اعتیاد، عقربی است که همسوی مرگ است.

اعتیاد، دور بردترین موشک توطئه است و کلان ترین سرمایه گذاری دسیسه و غارت.

«چنان سنگ است «معتادی» که چون دیوانه در چاهش بیندازد دو صد عاقل نداند از کدامین ره به رسم چاه پردازد»

اعتیاد، زاییده فقر است و فقر، نزدیک ترین راه به کفر؛ «کاد الفقر أن یکون کفرا»

اعتیاد، ماندن در خیابان فقر است و ایستادن در پشت چراغ قرمز تهیدستی.

اعتیاد، انتقام نَفس از نَفَس سلیم است.

اعتیاد، اعتراف به شکست است و قبول ضعف.

ص:61

«که شعر مرهم شیدایی ام نبوده و نیست

تو را چگونه در این ناتوان خلاصه کنم

درست ساعت پنج سه شنبه هفتم تیر

نشسته ام که تو را در زمان خلاصه کنم»

تابستان در تمام حنجره ها گره خورده است. ثانیه ها تمام راه را گریان آمده اند شقاوتِ یک بمب ساعتی - مهیب و نفس گیر - زیر کاغذها و صندلی های می لولد. تیرماه! تیرماه! و مرگ است که تلخ می آید و تلخ می گذرد...

بلندم کن! ای نجوای ایستاده بر گذرگاه! بلندم کن. آواری تلخ، شانه هایم را می فشرد. این هوای سوخته را نمی توانم نفس بکشم. خورشید است که خونین و عصبی، بر واپسین ستیغ ها درنگ کرده است.

حق دارد خوشید اگر بیراهه های خواب شبانگاه را گم کند.

روزنامه ها - مچاله و پیر - در زاویه های خشم خویش ورق خورده اند. خبر تلخ است. خبر برآمده از بغض های دنیاست. ناتوانی سقف ها را قلم چون چتری بر سر می کشد - آوار مصیبت را در خود صفحات زمان می پیچم و تن به دیوارهای ویران می دهم.

آن روز، عطرِ «بهشتی» هفتاد و دو اثر سرخ، فوران کرد.

آن روز یاران «بهشتی» بهشتی شدند.

آن روز «بهشتی» بهشتی شد.

مجلس بر سینه می کوبد اندوه نفس گیرش را همه جا در غبار حل می شود، دست های شیطان زبانه می کشد. از زاویه ها شهر، حادثه یکبار دیگر خونِ تاریخ را می مکد؛ آن گونه که در شریان های زمان، به جای خون، اندوه موج می زند.

سقف ها و دیوارها، گرد و غبار حادثه، خون و خاکستر، شقیقه های ملتهبِ حادثه سقف ها در هم می پیچند، دیوارها در هم می ریزند، تمام ثانیه ها سوگوار می گذرند.

تابستان عزادار بر پیشانی داغمه بسته تاریخ، مشت می کوبد، تیر ماه، در هفتمین روز خویش، آخرین نفس هایش را در دود و خاکستر و خون می کشد.

عطش پرواز، آسمان ها چنگ می اندازد و ساعت، روی پنجمین تلاش بیهوده خویش در لابه لای عقربه های در هم گره خورده، خواب پرواز می بیند.

بگیرد / حصار تنگ زمان و مکان را در نوردیده بود / و از این رو شهادتش نه پایان بلکه روزنی بود به رهایی تا رسیدن با فراسوی اوج / او از نمودها گذشته بود تا به وجودی برسد که

اصیل ترین است / دنیا برای او کوچک بود. دنیا البته برای آنان که دلشان بزرگ تر از حجم نگاه دیگران است، کوچک است / بهشتی یک نام نبود / «مظلومیت» بود و پاسخ مظلومیت بشر را خدا

می دهد / آن «تراژدی دیرین» که گردانندگان تاریخ را در کمین نشسته است، روح ستیز را در او یافته بود، ستیز یا جبر! / آنان که او را نشانه رفتند خوب دانسته بودند چه کسی را نشانه بروند / مالک اشتر زمانه! / مظلوم بهشتی! / بهشتی را نه می شود در یک نام خلاصه کرد، نه در جمله گفت ونه در یک شعر سرود / بهشتی یک «دریا» بود / و دریا نه «خشک شدنی» است، نه «تمام شدنی»

است و نه «خلاصه شدنی».

که هر چه از دستم برآید به این انقلاب خدمت کنم». بهشتی! دل دلبستگیِ انقلاب! هیچ دلبستگی نتوانست جرأت هجرت تو را از این دنیا بگیرد. تاریخ را برای خود ساختی و از حضیض ذلت و

مذّمت به اوجِ غیرت و رفعت و شوکت رهسپار شدی، تا نشان دهی که ستار شدن، تلاطم سوختن است و جریان جان باخت.

در زیر بیرق یکدلی و یکرنگی ایستادی و سرودی به رنگ آزادی سر دادی و تمامِ پرندگانِ بی پروا را به زمزمه باران دعوت نمودی.

بهشتی! رابطه آلوده ظلم و عصیان را به آتش کشیدی و عشق و بندگی را به شعشعه وسیع سعادت و رهایی پیوند دادی.

بهشتی! ای مطلعِ سرخِ انقلاب! درود بر تو باد، که در هیچ کجای حادثه ها توقف نکردی و «حرکت» و «فریاد» را تا آخرین نفس خویش به خاطر داشتی.

فارغ التحصیل رشته عرفان بودی و طلبه نور که مراقبه را می شناختی و محاسبه را همواره به خاطر داشتی.

مؤمنی متخصص بودی که در ایمان تخصص داشتی و در عشق ورزی به میهن، مهارت.

می خواستی تشنگان حقیقت را از چشمه زلالِ عشق و عرفان و عقیده سیراب کنی، منطق و منش تو، نه زبانه شمشیر بود و نه شمشیر زبان، که مهربانی بود، مروت عشق بود و همدلی.

بهشتی! حضورِ تو، هنر انقلاب بود.

تو موفقیت موّاج بودی و اندیشه ات سرشار از نشاط و شعور و عشق بود و قلبت لبریز از تپش عاطفه ها.

نه طغیان غرب و نه عصیان شرق، نتوانست خدشه ای بر باورِ بارانی تو وارد آورد. جهتِ عقربه اعتقاد تو رو به صدق بود و صفا، حق بود و عدالت، عفت بود و عطوفت، برادری بود و برابری، اخلاص بود و اخلاص.

شب بود و در تبسمِ تو گویی هاله ای از رنج موج می زد.

شب بود و بغض هزار پنجره باران، گلوی احساس تو را می فشرد. امّا دقیقه ای خنده از لبانِ تو کنار نمی رفت.

«نشانِ مرد مومن با تو گویم

که چون مرگش رسد خندان بمیرد»

ص:67

به وداع ایستادی تا شکوهمندی مطمئن خویش را نشان تمام گرد و غبارها دهی.

به وداع ایستادی تا آخرین نیاز خویش را که به او پیوستن است، در قنوتِ خویشتن بخوانی. به وداع ایستادی تا پرواز پروانه های نیایشِ خویش را در قنوت آخر به نظاره بنشینی. زمانِ آن رسیده بود که خداوند وعده داده بود.

«ما کان لنفس ان تموت الا باذن اللّه کتابا مؤَجَّلاً؛ که هیچ کس در این عالم نمی میرد، مگر به فرمانِ

خدا و در هنگامی که خدا معین نموده است» ساعت حدودِ هفت و نه دقیقه به افقِ فاجعه بود که هوا روشن شد. بویِ خون و فریادِ خشکیده، بوی باروت و بغض های منفجر شده، با صدای اللّه

اکبر آمیخته شد.

صدها خروار خاک و سنگ و سیمان و هزاران خروار دلگرمی، می خروشید و در بهت معلق ذرات، موج می زد. زمین، مبهوت بود و زمان گیج.

سرانجام، رسید آن چه را که کودک «محله چهار سوق»، منتظر آن بود.

سرانجام به ما رسید آن چه مصیبت بود. داغدارِ این حادثه، امام رحمه الله بود و انقلاب.

شهادت، جان نثارانِ «در قربانگاه حزب»، تمام حنجره ها را سرشار از مرثیه ای تازه تر از داغ می نمود.

در آن فضایِ ملتهب از اتصال سیم و گرد و خاک و بوی خون، بوی عطر یاسِ مردانِ آسمانی بود که زمین را غرق در شگفتی کرده بود.

بهشتی و یارانش رفتند تا بار سنگین مسؤولیت را به دوشِ شاهدان بگذارند و دور از همه جنجال ها و توطئه ها و نفاق ها و التهامات، چشم بر هم نهند.

شمع قامتِ بهشتی، این مصداقِ «نفس زکیه» به خاک افتاد امّا اندیشه بلند و نورانی اش تا همیشه پابرجاست.

هنوز که هنوز است، در گویش زمان، این صدا طنین انداز است که: «ایران پر از بهشتیه»

ص:68

می خورند تا سعادت را از روزنه ها بیرون بکشند. دیگر هرگز هیولای بیداد بر گونه های خیس جهان چنگ نخواهد انداخت. زندگی در یک گوشه آرام گرفته است و مظلومیتِ انسان تا انتهای

راهرو، بلند می خندد. حس می کنم کودکانه ترین آوازهای حیات، دوباره جان گرفته اند. نسیمی

روح بخش از حاشیه سبز جهان می وزد. بر پلکان اول، فرشته های مهربان عدالت، سرود می خواندند. امروز روز عدالت است؛ روز جوانی جهان، روزی که دیو تبعیض را در تمام فرازها

و فرودها حد می زنند، روزی که جنایت، چون اژدهایی سهمگینی در چنبره ترسناک خویش زانو خواهد زد.

عدالت، چون فانوسی در تمام چشم های فرو ریخته روشن می شود. بر پلکان اول، در راهروهایی ناگهان، هیچ گاه صدای پای هیولا شنیده نخواهد شد. فرشته ها سرود می خوانند و باران مِهر، دشت های معطر لبخند را فراخ تر خواهد ساخت.

ص:70

می توانی بیرون وجودت را هم ببینی.

شرم، چون تیغ بی رحمی در سینه ات فرو می رود، قلبت را می شکافد و چشم هایت را و دهانت را از خون می آکند. قربانیِ خیره سری جهان شده ای؛ قربانی گستاخی انسان در برابر

سرنوشت.

روز تلخ، روز ویران شدن روح در چنگال حریص آدمی. این روز تلخ را بارها فرو خورده ای و مثل بعضی وحشی، زیر دندان مزه مزه کرده ای. آن سوی تو را هیچ پنجره ای نمی شناسد. هوای مسموم، ریه هایت را درهم می کوبد. در جایت نشسته ای، اما کسی به ناگهان در تو بر می خیزد،

می نشیند، بر خاک می غلتد، بر سر می کوبد، بر صورت می زند، اما تو همچنان درجایت نشسته ای. هوای ریه هایت ابری است. زجری کُشنده در رگ هایت جریان دارد. گذشته هایت چون سپاهی خروشان از مقابلت می گذرند. روزهای آرامش و هیجان، روزهای عشق و عطش، چون نسیمی پاک، پشت خاکریزها جریان داشتی. یَله بودی در تمام کرانه ها، اما خشم یک انفجار،

گریبانت را تا امروز رها نکرده است. بویی وسیع و تلخ در دهانت پیچید و در چشم هایت خروشی مرگبار برخاست. تو هیچ وقت از جایت بلند نشدی، اما کسی همچنان از درونت بر می خیزد و به خاک می افتد. هوای سمی ات را نفس می کشی. چشم هایت در کاسه نمی چرخند.

این بار اما تو در جایت نیستی. خودت - آری خودت - در خاک می غلتی. دیگر هیچ گاه کسی از درونت برنخواهد خاست.

آنان در «فاو» نیلوفرهای آبی را در سرگیجه بنفش پاییز، پرپر می کنند.

ریشه های آنان از چشم های «انسانیّت» داخل می شوند و به دور استخوان های سینه «مظلومیّت» می پیچند.

آنان می خواهند ماهی قرمز قلب های عاشق را در تنگ شکسته سینه ها حبس کنند، آن قدر که در عطش بی دریایی بخشکند.

آنان با بهار تا آخرین برگ می جنگند.

آنان می خواهند ریشه ها را تا قلب زمین بسوزانند.

آنان می خواهند زمین را به یک تخت سرد فلزی، برای خود تبدیل کنند.

آنان با نَفْسِ رویش دشمنند.

روزی ریشه های نیمه جان به پا می خیزند و آن قدر گلوی آنان را می فشارند تا به کاغذی مچاله در حافظه زمین تبدیل شوند.

آنان مثل نفسی بر نیامده در گلوی زمین گیر کرده اند.

هرجا که پا می گذارند، تاول از تن خاک می روید و دستانِ درخت ها ترک ترک می شود.

اما «بهار» دیر نمی کند.

دیگر هنگام آن رسیده است که آنان بگریزند...

می شد!

ارزان ترین مرگ ها در دکه های پیشرفت و ترقی، به فروش می رفت.

بمب های شیمیایی در راه بود، می آمد تا پوست تبسم، تاول بزند.

می آمد تا مهربانی دچار سندرم نفرت شود.

می آمد تا «موتاسیون» محبّت، در لابراتوارهای کینه توزها به وقوع بپیوندد.

انسان به اوج جنون گاوی می رسید.

انسان به انتهای افتخار انتقام رسید؛ به لحظه ای که هیچ واکنشی جز مرگ، قادر به خنثی کردن آن نبود، که هنوز که هنوز است، بوی آواره اجساد بچه های حلبچه، در مشام بنفشه ها و لاله ها

ته نشین شده است.

عامل سیانور، گاز خردل، میکروب وبا «باسیل» بلا، «کوکسی» کوتاهی عمر، اسپریل های استاندارد مرگ، به استقبال آواز خوش از دور شنیدن انسان مدرن می آمدند.

بمب های شیمیایی و انسان هایی که در این سرطان سرسام آور دست و پا می زدند و پاشنه احساس خویش را بر ملافه های بوی کافور گرفته می کوبیدند و در زیر ماسک تاول های متلاطم،

نفس می کشیدند.

بمب های شیمیایی و ضجّه جوانانی که با نفس گلوگیر خویش دست و پنجه نرم می کردند؛ بمب های میکروبی، بمب های عصیانی، بمب های شیطانی.

کدام حقوق بشر بود که برقراری رابطه با بی عاطفگی ها و درنگ را جایگزین منشور زندگانی کرد. موج جدید مرگ آمد و آمد و آمد و درست در ایستگاه قرن بیست و یکم، به سختی تمام

لحظه ها را گرفت.

موج جدید مرگ آمد و آمد و آمد و انسان گریخت و گریخت و گریخت، اما درست در جهت برخورد با متروی مرگ.

موج جدید مرگ آمد و آمد و آمد تا قیمت یک اُنث کرکس، به بالاترین مقدار خود در طول تاریخ برسد.

ای کاش می شد که در این هیاهوی حیرت انگیز و همهمه زا، فکری برای انسان رمیده از موج جدید مرگ کرد!

ص:74

ای کاش می شد سرطان عصیان را درمان شیمیایی کرد!

- شرکتی که این سلاح ها را به استفاده کنندگانش فروخت؟ آنها که خود، عواقب دست ساخته های خود را می دانستند!

به راستی چه کسی مسؤول است؟

این قربانی های خاموش، همیشه چشم به این دوخته اند که زمانی مشخص شود چه کسی مسؤول مرگ آنهاست، چه کسی چنین مرگی را برایشان رقم زد؟

برجسته زمان جنگ را به خاطر می آورد:

«اروپا، بزرگ ترین فرستنده تسلیحات شیمیایی به رژیم بعثی عراق»

«آمریکا، مهم ترین تأمین کننده منبع درآمد جنگ عراق»

«طرفداران صلح بین الملل، آتش افروزان جنگ ویرانگر!»

... و پرستار، ماسک اکسیژن را که به سویی پرت شد، دوباره بر صورتش می گذارد. نفس هایش به شماره افتاده، در تاریک و روشن پلک هایش که به سرعت روی هم می افتد، دوباره

می خواند:

«طرفداران صلح بین الملل، آتش افروزان جنگ ویرانگر!»

زمانه بافت لباس عزا به قامت تو

که خود تهیه اسباب روز عید کند

زمانه خواست که در خانقاهِ تاول ها

تو را مُراد کند، درد را مرید کند...

کنون زمانه شاعر چه از تو بنویسد؟

خدا نصیب غزل، مصرعی جدید کند

حدیث توست اگر قصه سازد از «منصور»

مقام توست اگر وصف «با یزید» کند

خدا نخواست، سرت را فقط بگیرد، خواست،

که ذرّه ذرّه تمامِ تو را شهید کند...

ص:78

سردار نگران است که مبادا سپاهیان مسلمان، دست به همان جنایت هایی بزنند که صلیبیان، هنگام فتح بیت المقدس انجام داده اند؛ تجاوز به زنان و کشتن مردان و به اسیری بردن فرزندان!

اما در نهان می داند که اسلام این ها را تاب نمی آورد و می داند که سپاهیانش به نیروی ایمان مجهزند و دست خود را به جنایت نمی آلایند.

سپیده سر بر نیاورده است که سپاهیان مسلمان، گرداگرد بیت المقدس حلقه می زنند. تمام راه های فرار صلیبیان بسته شده است. سردار، پیکی را با تقاضای تسلیم متجاوزان روانه می کند، اما پیک ناامید، بر می گردد و سردار، شادمان از سلامت پیک، فرمان حمله را صادر می کند.

ساعتی نمی گذرد که رزمندگان مسلمان، اللّه اکبر گویان از دیوارهای شهر بالا می روند. این بار صلیبیان ناامید، تیرها و نیزه ها را روانه قلب مسلمانان می کنند. اما نیروی ایمان، چنان قوی است که هیچ چیزی مانع پیشروی مسلمان نمی شود.

حالا سربازان به جنگ تن به تن بر روی دیوارهای شهر روی آورده اند. فریاد اللّه اکبر به آسمان بلند وهای و هوی صلیبی ها، اندک اندک رو به خاموشی است. پیکی برای سردار خبر می آورد که هم اینک، در حال گشودن دروازه ها هستند و سردار، سجده شکر به جا می آورد.

چون فتح شکوهمند مکه، سردار به سربازان خود توصیه کرده است که کسی را نکشند، اموال کسی را به غارت نبرند و در صفوف منظم، با فریاد اللّه اکبر وارد شهر شوند و خود پیشاپیش همه، در حالی که پرچم سبز بر دوش دارد، وارد می شود.

سلام بر تو ای بیت المقدس! ای نخستین قبله گاه مسلمین و ای پناه دهنده بی پناهان.

فردا روز است که سردار، نماز جمعه را در بیت المقدس به جا آورد و قبله گاه نخست مسلمانان را زیارتگاه آزاد مسلمانان و مسیحیان - با هم - اعلام کند.

خورشید غروب می کند. بیت المقدس دوباره به آغوش ملت اسلام بازگشته است.

ص:80

وطن را از آب های تمدن تازه جهان سیراب ساخت. سرزمین تو - سرزمین پاک و الهی تو - مادر مدنیّت جهان است، اما دشمنان، خار در چشمش فرو کرده اند.

بلند ایستاده ای، حس انتقام و تلاش در سرت تپیدن گرفته است. چشم از همه جا می گیری و به دست هایت خیره می شوی. آرزوهای بزرگت را چون کبوتری در هوای میهن بزرگ رها می کنی.

دقیقاً این خود بی تابی ست برای لمس فراسوها

همین که چشم به در دارند تلاش ها و تکاپوها

آفتاب میهن - نازک و نوازشگر - بلندی ها را می کاود.

عطر تلاش در تمام گوشه های این سرزمین پراکنده است. دست ها و ذهن ها در تمنّای فردایی آفتابی، به تکاپو ایستاده اند.

همه را سودای رسیدن به فرازهاست. دامنه کوه ها و شکوه کارخانه ها همه جا بوی تحسین

می دهد.

وطن در هیاهوی دامنگیر فرزندانش نفس تازه می کند.

گرسنگی ممنوع! باید از دل سنگ ها، سفره های رنگین و سخاوتمند را بیرون کشید.

سکون قدغن! باید بار سنگین این امانت خداوندی را شانه خالی نکرد، وطن فردا که برخیزد، هرگز خمیازه کسالت را نخواهد شناخت.

ص:82

پافشاری بر نسیم صبحگاهی معرفت بود و اصرار بر طلوع آفتاب حضور، «آنان که می گویند پروردگار ما «اللّه» است و سپس پایمردی می ورزند، بر اینان از پروردگارشان درود باد و از

فرشتگان و از همه آدمیان»

صدوقی!

در موج موج حادثه های انقلاب، دوشادوش صلابت ایستادی و نگذاشتی که شانه های استوار استقلال، ترک بر دارد که مرتفع ترین قله های امید، در نگاه تو موج می زد.

تو می دانستی که شهادت، سر منزلی است که سر عافیت جو را راهی برای رسیدن به آن نیست.

شهادت، سر منزلی است که با یک اشاره عشق، باید به سر دوید و چه زیبا و زلال فرمودند: «چه کسی اولی به شهادت است از امثال شهید بزرگوار ما، فقیه متعهد و فداکار اسلام، شهید

صدوقی عزیز» (1)

ص:84

در آغوش فشرده ای، دوش به دوش صخره ها بر سر امواج می کوبی. تو، شکوهمندتر از آنی که خاکسترت بر کف های دریا بماند. تهِ دریا اگر درختی هست، از قامت تو و اگر بوی شکفتنی

می آید، از آخرین لبخند توست که بر بستر استخوان کوب آن ها رها شده است.

کفتار را با جهنّم گسترده اش تنها بگذار. بگذار در سرنوشت تلخ خویش دست و پا بزند. این مدال ها هیچ گاه بر سینه پلید سفّاکان نخواهد درخشید. درخشیدن، تنها از آنِ توست که شفق وار، از دامن بلند دریا بالا می روی. دست هایت را گره کرده حسّ می کنم. انگشت هایت اگر باز شوند، خروش خلیج، هیبت پوشالی دژخیمان را بی رحمانه خواهد بلعید.

فردا از آنِ ماست؛ از آنِ تو که بر مزار آبی خویش، شال می تکانی و از آنِ من که این جا بر سواحل ویران نشسته ام و از کلماتم برای این همه کبوتر آبی، دانه می پاشم.

ص:86

و اگر لازمه اهل قلم بودن، سیاست بازی است - و نه سیاست داری - لعنت هرچه دل عاشق است بر هرچه قلم به دست بی مایه سیاست باز.

قلم به دست پاکباز، بدی های از پیش تعیین شده دیگران را به رُخشان نمی کشد؛ چرا که خود را نیز از بدی بری نمی داند؛ امّا بی بغض و بی غرض انتقاد می کند و از انتقادهای بی بغض و بی غرض دیگران نیز استقبال.

او خود را سردمدار خوبی ها نمی نامد، امّا به دنبال خوبی گشتن را سرلوحه زندگیش می داند.

امید که همه آنانی که به سرچشمه خوبی و خوب بودن رسیده اند، دیگر تشنه کامان حقیقت جو را با عطش ناشی از ندانستن، تنها نگذارند و همه آنانی که اندیشه شان ریشه در تعهّد و تخصّص توأمان دارد، دیگران را نیز با اندیشه بی ریشه شان رها نکنند. آمین!

و آن گاه قلم، کلمه کلمه در ظلمات جهان بارید،

تا بیشه زاران «کلام» و «حکمت» در کویر آگاهی آدمی برویند و انسان در برهوتِ «نادانستگی» آواره نماند...

و این قلم نورانی از حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام به امامان دیگر علیه السلام رسید و از رشحات

نورانی اش، هزاران رشته چون ستارگانِ کهکشان، در آسمان معرفت درخشیدن گرفت. قلمی را

که خداوند بدان سوگند خورد، قلمی بود که هرجا پا گذاشت، «طور» به تجلّی و «سینا» به تماشا برخاست!

از کعبه تا کربلا، از کربلا تا دورترین نقطه از جغرافیای زمین را با عطر «طه و یس» «ق و قلم» و

«فجر و محمد صلی الله علیه و آله» آشنا کرد!

قلمی را که خداوند بدان سوگند خورد، همان «مَا رَأیتُ اِلاّ جَمیلاً» بود که نقشی جز زیبایی بر

پرده عشق نزد!

قلمی که خداوند بدان سوگند خورد، همان قلم «والفجر» است که «سحرگاهانِ واپسین» از دل تاریخ به پا خواهند خاست و «عدالت» را در زمانه جاری خواهند کرد. قلمی که جهان در طول

تاریخ، «قداستِ» قوانینش را آرزومند است؛ قوانینی که به نام خدا و با قلمی نوشته خواهد شد که جوهرش پاک تر از «خون دِلِ مظلومان» و زلال تر از «اشک یتیمان»

است!

قلمی که خداوند بدان سوگند خورد، قلمِ هدایتِ حضرت موعود، مولا ابا صالح المهدی

(عج) است؛ قلمی که تمام گمان ها را درباره «شمشیر نجات بخش»، از اذهان خواهد شُست و طراوت «دینِ محمدی صلی الله علیه و آله» را با «عدالت آیین مهدوی (عج)» آشکار خواهد کرد و جهانی از «دانش و فن آوری» را پدید خواهد آورد که در «خدمت بشر» باشد؛ نه علیه بشر!

خوشا قلم!

قلمی که به دست های توانمند «ذخیره الهی (عج)» در ذمین بوسه خواهد زد!

خوشا کلماتی که از آخرین حجت خداوند بر زمین بر صفحه کاغذها می نشیند!

خوشا تاریخی که عظمتِ حکومت و شکوه عدالتش را خواهد نگاشت!

روز قلم، روز خلقت معرفت، روز نورانیّت علوم الهی، روز شگفتی آفرین خلقت و روز زیبای آفرینش مبارک باد!

ص:90

دو دست روشن، آن ها را به طرف اتاقشان می برد.

بهار از نقاشی کودک بیرون می آید.

بهار، در راهروهای مرکز «بهزیستی» قدم می زند.

به پیرمردها و پیرزن ها سر می زند.

عطر بهار، به کوچه های شهر قدم می گذارد.

شهر، بهاری می شود.

ص:92

چه کسی دردهای انباشته علی علیه السلام را بشنود؛ بعد از این؟

... بعد از این مدینه شب های بی تو را چگونه تاب بیاورد؟

بعد از این بیت الاحزان سر بر کدام دامن بگذارد؟

بعد از این آسمان چگونه ببارد؟

زمین چگونه قامت نشکند؟

ای هنگامان همیشگی اندوه!

فرشته بخوانمت

یا انسان متعالی؟ کدام یک؟ تو را که در صورت، انسانی و در سیرت، فرشته.

تو را با کلام لحن بسوزیم؟

تو را با کدام زبان مصیبت بخوانیم؟

ای شب های بی ستاره ات زود هنگام!

ای کوه ترین صبر!

کدام داغ تو را بنویسم؛

که سنگدلانه تازیانه ات زدند

که بی رحمانه سیلی ات زدند.

که نامردانه پهلویت را شکستند؟

تو را که دستانت بوسه گاه آفتاب بود.

تو را که چشمانت ضریح آسمان بود

تو را که دریاهای جهان، کنار نامت پهلو گرفتند.

تو را که گل های جهان، عطر نامت را وام گرفتند.

تو را که باران، به یمن نگاه تو نازل شد.

خورشید، فردا را بی تو در کنج کدام خرابه غروب کند؟

دریا، فردا را بی تو در کدام ساحل، سر بکوبد؟

آسمان، فردا را بی تو در کدام کرانه شعله ور شود.

ص:94

شب های بی تو، مرگ بار است.

روزهای بی تو، داغناک است.

ای مادر پدر!

ماجرای پهلوی تو تلخ است.

بگذار فقط خدا بداند که چه بر مدینه گذشت؟!

بگذار فقط خدا بداند...

فاطمه علیهاالسلام!

سلام بر تو که تمام بضاعت خویش را نذر تهیدستان نمودی و تمام تنهایی خویش را پشتوانه علی علیه السلام ساختی.

فاطمه علیهاالسلام!

سکوت پنهانی ات، روشن ترین چراغ شیون شب های اندوه مدینه است و صریح ترین حضور عاطفه، پابه پای علی علیه السلام از «نخلستان» تا «سقیفه»

فاطمه علیهاالسلام!

پابه پای علی علیه السلام، «سقیفه» در «سقیفه»، «نهروان در نهروان» «دشمن در دشمن» «کینه در کینه» «ظلم در ظلم» و «تاریکی در تاریکی» زخم خوردی، امّا از پای ننشستی، که تو قوّت بازوان

خیبرگشایی.

امّا کدام حادثه بود که تو را از علی علیه السلام گرفت؟ کدام دست بود و کدام فتنه که ایستادگی تو را و فاطمه علیهاالسلام بودن تو را بر نتافت؟!

فاطمه علیهاالسلام!

ای پناه تنهایی علی علیه السلام در شب های شیوع زهر و شمشیر! کیست که تو را نشناسد و در برابر تو به جهالت و حقارت خویش پی نبرد؟ کیست که تو را که مادر نوری و دختر آفتاب، نشناسد؟!

فاطمه علیهاالسلام!

هنوز که هنوز است، غدیر چشم های توست که بر برکه مهتاب موج می زند.

فاطمه علیهاالسلام!

چه قدر به کوچه ها خیره شدی تا آمدن علی علیه السلام را با اشک های خویش به نظاره بنشینی؟

فاطمه علیهاالسلام!

چه قدر تنهایی ات را به گوشه چادرت گره زدی که هنوز که هنوز است، هزار مرثیه بغض وانشده در گلوی ما گره خورده است؟

فاطمه علیهاالسلام!

چه قدر نشستی و منتظر آمدن علی علیه السلام شدی و چشم به راه کوچه کوچه اشک های خویش، که تو غیرت ولایتی.

ص:96

تمام کوچه های نَفَس گیر را در زیر گام هایت پشت سر نهادی تا علی علیه السلام را رو در روی اشک های خویش نکنی.

فاطمه علیهاالسلام!

کدام بغض است و کدام زخم که در دل نهفتی و هیچ نگفتی؟!

کدام داغ است که هنوز که هنوز است به سینه ات می کوبد؟!

فاطمه علیهاالسلام!

عاطفه ات را در کجای بقیع به خاک سپرده ای که قدم به قدم، بوی مهربانی مالامال تو مسجد النبی را غرق در شکفتن ملموس یاس ها کرده است؟!

ای مادر پدر! آتش به عاطفه ات زدند، امّا هیچ دستی نتوانست فاصله سوز تو و علی علیه السلام شود.

ای مادر عاشورا!

نفرین بر آنانی که نفهمی خویش را بیرق بادهای هرزه کردند و آتش خیانت و خفت را برافروختند و خود در این حماقت واپسین خویشتن سوختند.

فاطمه علیهاالسلام!

چگونه از تو نگویم و با تو نسوزم که آتش، دیر زمانی است زمزمه سوختن تو را می کند و نفرین سرخ خویش را نثار آنانی می کند که تو را دیدند و شرم نکردند.

نفرین سرخ آتش بر چهره هایی که چکیده چرک بودند و خلاصه خفت و شالوده شرارت.

ای یاس نیلوفری! ای بهشت پیامبر! ای مهربانی مالامال محمد صلی الله علیه و آله! سلام بر تو که خلوتگه راز

پدر بودی و دمساز تنهایی علی علیه السلام.

پیامبر صلی الله علیه و آله پی در پی تو را می بوسید و گل های لبخند را از لبان تو می چید که این ذکر زمزمه لبان محمد صلی الله علیه و آله بود که: «إذَا اشَتقتُ إِلی الْجَنَّةِ قَبَّلتُ نَحر فاطمه علیهاالسلام؛

آن گاه که اشتیاق بهشت در قلبم آشکار می شود، گلوی فاطمه علیه السلام را می بوسم.

فاطمه علیهاالسلام!

ای که شیفته شفاعتی و آشفته شهادت! تو بودی که همواره صدایت در خطابه بلند و رسای رسالت و حقیقت جاری بود و کدام کینه توز بود که این همه لطافت و سادگی را بر تو تحمل نکرد!

ص:97

فاطمه علیهاالسلام! درود بر تو که سجاده ات جاده ای است که تا همیشه امتداد دارد و عطر روشن ولایت را در کورسوی زمان می پراکند.

فاطمه علیهاالسلام! درورد بر تو ای زیبنده زیبایی! ای زلال ترین شباهت به پدر!

به شفق نگاهت که دلم را به خون کشانده است.

یا فاطمه بنت نبی علیهاالسلام!

یک بار سلام دادن به تو، به تمام عمر می ارزد!

با همان دقایق رازناک نیایش های شبانه اش

با همان عطر ملکوتی درهم فشرده اش

با همان نگاه های دردمندش

با همان مهربانی بی دریغش

با همان ناله های گداخته اش

این جا، پشت همین در نیمه سوخته، هیجده بهار یکجا به خزان نشست.

پشت همین در نیمه سوخته، استخوان در گلوگاه آفتاب نشست

پشت همین در نیمه سوخته، خار، چشمان آسمان را خلید

پشت همین در نیمه سوخته، اقیانوس های جهان گریستند.

پشت همین در نیمه سوخته، یاس های جهان ریشه دادند

این جا خانه شب های دلتنگی زهرا علیهاالسلام است.

این جا خانه ای است که فرشتگان، مقیم آستان مهربانی اش بودند.

خشت خشت این خانه از گل سرخ است.

خشت خشت این خانه از سلام و صلوات است.

این جا، پشت همین در نیم سوخته، تمام مردانگی جهان، یکجا بغض کرد و درهم فروشکست.

روبه روی همین ستون های افراشته...

زیر همین آسمان سبز...

تمام درختان جهان موپریشان کردند.

تمام آب های جهان شعله ور شدند.

...

می کشیدی، چشم انتظارت نشسته است/ زجر کشیده مادر! / برخیز / برخیز که کودکانِ دل شکسته ات بی مادری را تاب نخواهند آورد / تو مادر حسینی و حسین از دامن تو به معراج کربلا می رود / زود است هنوز که زینب علیهاالسلام تنها بماند / زود است که حسن علیه السلام طعم زیستن با مادر

نچشیده طعمِ زیستن با نا همسری را تلخ بچشد / برخیز / سنگ صبور علی علیه السلام! / برخیز که شانه های استوارم به لرزه در آمده اند / و چین نشسته به پیشانی ام / آیا به یادت بیاورم آن شب هایی را که ظلم سایه گسترانده بود و تو تنها فانوس امید علی علیه السلام بودی که هم چنان

می درخشید / به یادت بیاورم یا می دانی که کشتی آرام و قرارم به گل نشسته است / یا می دانی که دیگر سر به سکوت چاه فرو می برم تا نفسی به یادِ همنفسی هایت آرام باشم / برخیز / چشم های

تاریخ به سوی ماست / علی علیه السلام چگونه به خانه ای برگردد که فاطمه علیهاالسلام در آن نیست / و کوچه ای

را بگذرد که همیشه فاطمه علیهاالسلام از آن گذشته است / به خدا دیوارها هم سر به گریبان فرو برده اند. ابرها هم از فرو ریختن متعجب اند / برخیز / که بی تو به سر نمی شود این زندگی این شهر و این آفرینش حتی! / چه شده است که دیگر پاسخ سلام علی علیه السلام را نمی دهی؟ / چه شده است که دیگر سنگ آسیاب خانه علی علیه السلام نمی چرخد؟ / چه شده است که تنور خانه علی علیه السلام دیگر روشن نیست؟ / و علی علیه السلاممثل پروانه ها بقیع را می گردد تا مگر کور سویی، بویی از تو بیابد / چه شده است که علی علیه السلام دیگر نباید خورشید وجودت را در خانه ببیند؟ / چرا باید خانه علی علیه السلام بی خانم شود؟ / و چرا دختر پیامبر خدا علیه السلام به مظلومیت برسد؟ / برخیز / رفتن برای تو زود است هنوز / تو مادر مدینه و کربلایی! / برخیز / فاطمه علیهاالسلام برخیز / علی علیه السلام می گوید! /

هیچ مردی نیست که حتی قدمی پیش بگذارد!

هیچ حادثه ای نیست که غدیر را به یاد آورد!

هیچ دهانی نیست تا حقیقت را فریاد بکشد!

علی علیه السلام - حقیقت مظلوم تاریخ - تنها است.

بر بازوان خیبرگشا بند بسته اند و کسی دستی برای یاری پیش نمی آورد!

ناگهان، دستی بر آمد و صدایی به دادخواهی ولایت بلند شد. دستی به دستان «یداللّه» گره خورد.

دستی مدافع ولایت شد و برای چندمین بار، با علی علیه السلام بیعت کرد.

و دست، دست یک زن بود، یک زن مرد آفرین، پاره تن رسول صلی الله علیه و آله

بند دستان علی علیه السلام را گرفت، نه این که علی بود و همسرش، نه این که علی بود و پسر عمویش، نه این که علی بود و برادر پیامبر صلی الله علیه و آله، که بند بر دستان ولایت بود، بر دستان امام.

شعله های آتش از در زبانه کشید و خون عصمت خدا بر زمین جاری شد...، پهلوی قرآن شکست و دستی بر صورت محبوبه خدا نقش بست...

از انتهای دست ها، دستی که جنسش خار بود

بر صورت روح بهاران، مادر گل ها شکفت

دست، نمی دانست که این زن فاطمه علیهاالسلام است، دست، نمی دانست که فاطمه پاره تن محمد صلی الله علیه و آله

است؟!

دست؛ نمی دانست «هرکس فاطمه را بیازارد محمد صلی الله علیه و آله را آزرده است و هرکس او را خوشنود کند، محمد صلی الله علیه و آله

را خوشنود کرده»؟!

دست، می دانست و سیلی زد!

دست می فهمید و جسارت کرد!

زخمی عمیق و آتشین، بر روح ایمان نقش بست.

تا بر سرشت خاکیان، گندم و عصیان نقش بست

دیوار، تنها قاریِ درد عظیم کوثر است

دردی که آیه آیه بر پهلوی قرآن نقش بست

ص:102

ننگ شکستن این خطای بی حساب آدمی

افسوس بر پیشانی تاریخ انسان نقش بست

بانوی من! از داغ سرخت، تا همیشه، تا ابد

در قاب چشم آسمان، تصویر باران نقش بست

بر شانه تاریخ، جای پای تابوتی گم است

پرواز یک ققنوس بر یک قبر پنهان نقش بست

تو را به نام می خوانم ای تابناک! ای اهتزاز صدای بلال بر بام کعبه دل ها! ای بارگاه رحمت و نعمت!

ای سپیده دم! آوای سوزناک ما را بپسند.

بگذار به درگاه تکلّم تو با نور بیاویزیم.

بگذار گیسوان حقیقت را از نگاه تو ببینیم.

بگذار از آبشار معنویت تو سیراب شویم.

ای حرمت حجاب!

ای گل غریب! ای پرنده زود پرواز! ای نبض آروزها! ای پرستوی همه هزاره ها! ای بانوی ما!

ای زهرا علیهاالسلام!

شب های بی شبنم جهان را به بسیج نگاه سپیده دعوت کن و به ما آرامش سبز ببخش

کتیبه های زندگی تو، از خطوط آزادگی و نقوش صلابت و صفا لبریز است.

تو گلبرگ مادری را به گیسوان نیلوفرها و شقایق ها شانه زدی.

تو خوشه های رستگاری را برای ما به ارمغان آوردی.

نامت در دل هایمان جاوانه است.

آن گاه نوشتم «فاطمه علیهاالسلام»، زیباترین نام عالم، دختر نبی خاتم علیهاالسلام، همسر حیدر علیهاالسلام، بهترین مادر، یاسی از باغ همیشه سبز نبوّت، که بوی عطرِ معرفتش تا قیامت، در کوچه های حقیقت

پیچیده خواهد بود.

ای بزرگ بانوی عالم! تو از همان کوچکی به ضریح چشمان پدر دخیل بسته و امید خانه مادر بودی.

در اجاق گرم محبّت تو همیشه شعله عشق زبانه می کشید.

وقتی مادر، چمدان سفر همیشگی خویش را بست، دل پدر از سفر یار شکست؛ امّا تو دل بلورین پدر را بند زدی و خود را به دریای وجودش پیوند دادی.

ای بهشت روی زمین! چه زیبا رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: «هرگاه مشتاق بوی بهشت می شوم، دخترم فاطمه علیهاالسلام را می بویم» به راستی! بهشت از آن تو است یا تو از آن بهشت؟ یقین که خداوند، گل بهشت را از تو سرشت.

ای چراغ روشن شب های خانه نبی صلی الله علیه و آله! از آن زمان که ابتدای دل خویش را به انتهای دل علی علیه السلامبا پلی از مهر و وفا متصل کردی، زیباترین خانه عشق در جهان بنا شد؛ خانه ای که اهل بهشت در آن می زیستند. علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام، حسن و حسین علیهماالسلام، زینب علیهاالسلام و امّ کلثوم علیهاالسلام.

شگفتا! مگر می شود بر خاک بی مقدار زمین، خانه ای از بهشت را بنا کرد؟ اگر از زمین گیاه رویید و سبز شد، یقین، جا پای فاطمه و خاندان بهشتی اوست.

فاطمه علیهاالسلام! چه مظلومانه تو را میان در و دیوار گذاشتند و چه ناجوانمردانه دست پهلوان پهلوانان را بستند و یاس باغ پیامبر صلی الله علیه و آله را پرپر کردند!

کدام سیلی بود که صورت تو را نیلی کرد؟

میخ در و پهلوی تو؟! علی علیه السلام دست و پا بسته روبه روی تو؟ آه! چه دردناک است زنی را مقابل چشمان همسرش کتک بزنند و زخم غیرتش را عمیق کنند و نمک بپاشند. خدایا! چه بر علی گذشت وقتی فاطمه علیه السلام را میان در و دیوار دید؟

«السلام علیک ایتها الصدیقة الشهیده» مخفیانه و غریبانه؛ امّا عاشقانه تو را دفن کردند. آن شب که علی علیه السلام با اشک خویش، شبانه تو را غسل داد و به خاک سپرد، حسن و حسین علیهم السلام می گریستند و زینب علیهاالسلام جای خالی تو را می نگریست و اشک از چشمانش سرازیر می شد.

ص:105

امروز، اگرچه قرن ها از غروب آفتاب عفاف و ایمان گذشته است، امّا هنوز دل هزاران عاشق، در سوگ مادر، داغدارند و چشم ها، در جست وجوی مزار پنهان اوست، تا شاید دوباره نشان

عشق علی علیه السلام را در یابند و دل دردناک خود را تسکین دهند.

از وضوی لحظه ها چون خون کوثر می چکد

با طلوع حادثه، دستی به ایجاز غروب

دردناک از صورت روح منوّر می چکد

باز در آغوش زردت آه ای دیوار مرگ!

کهکشانی درد از پهلوی اطهر می چکد

در عزای سرخ تو، ای وسعت غربت، ببین

تا قیامت لاله از چشمان حیدر می چکد

این همان فریاد سرخ توست ای روح سخن

جاودان از حنجر زینب علیهاالسلام مکرّر می چکد.

می آیی، امّا کدام جمعه وعده داده شده؟ از پسِ نفس هایِ مشتاقِ کدام «سماتِ» نیمه خوانده؟

از لابه لای کدام بهارِ جوانه زده بر شاخه های نازکِ انار؟ از کدام مسیرِ در غبار پیچیده و در مه

حل شده؟

از کدام شاهراهِ در نور شناور؟ از کدام پنجره آسمان، شعاع نورانیِ حضورت را فرشته ها در افلاک دست به دست می کنند؟

کدام دسته از ملایک، بال های عبورشان را پرنیان راهت می کنند تا گام برگستردگی خاک نهی تا آسمان ها را به سرانگشت بر زمین بکشی؟ چشم هایت کدام چشمه روشن است که هرچه ستاره در گودیش سوسو می زند؟

پیشانیِ بلندت، اقبال خاک است، صفحه پاک طلوعِ خورشیدی است که سراسیمگی اش را در آسمان می چرخد بر مدار حضورت.

آه از این روزهای بی تو، از این رکودِ سردِ فراگیر، از این لحظات سوگوار، از این عقربه های عزادار، از این بهار خزان زده، از این کلمات بیهوده!

گفته اند می آیی.

آینه ها، رو به روی مسیرت چشم گشوده اند تا حضورت را در زلالِ خویش منعکس کنند.

گفته اند می آیی.

هرچه جاده، در غبار سال ها بی خبری در خویش می پیچند.

گفته اند می آیی؛ با دستی در آب و دستی در آینه، با نگاهی از نور سرشار، با ذوالفقاری در دست که هرچه شب را بدراند و خورشید بگسترد.

هم چنان آب و آینه و قرآن در دست، تسبیح بر انگشت می چرخانیم و صلوات می فرستیم؛ سمات می خوانیم و اسفند بر آتش، چشم بر جاده های منتظر می چرخانیم.

گفته اند می آیی تا آسمان دف بگیرد و زمین به سماع برخیزد - تا رستخیز کلمات -

گفته اند می آیی، امّا کدام جمعه وعده داده شده؟

گوهر مخزن اسرار همان است که بود

حقّه مهر بدان مهر و نشان است که بود

از صبا پرس که ما را همه شب تا دم صبح

بوی زلف تو همان مونس جان است که بود

ص:111

تو راست ترین پایان همه قصه های جهانی!

در این کوچه

اگر کسی نیاید،

من می آیم به سوی تو و تو را با خود، به کوچه بن بست مان می آورم تا دیوارهای فاصله را برداری.

من به انتهای این کوچه ایمان دارم

که کسی از آن خواهد آمد

به سوی من

و همه ذرات معلق در هوای یاد تو!

می آیی؛ گندمزار، خیره بر چشمانت قد می کشد.

دختران شالیزار، شکوه بهارت را عاشق می شوند. عشق، عشق، عشق؛ این تنها واژه ای است که جمعه های مه آلود انتظارت را تحمل پذیر می کند.

ای عابر بزرگ! شانه های زخمی زمین، گام های مهربانت را می خواند و تو نیستی.

پنجه های خون آلودِ خورشید، شکوه لبخندهایت را می نوازد و تو نیستی.

گلوی مجروح رود، ترانه های آمدنت را می سراید و... نه! تو جایی پشت دیوارهمین زمین ایستاده ای و نمی آیی؛ شاید از این همه دیوار، دلت گرفته است و پای آمدن نداری!

آخر تو همزاد پنجره ای، همنفس دریچه های باز، همشانه باران، هم آغوش آسمان.

تو تنفس دیگر باره زمینی.

تو می آیی تا بدانیم که عدالت واژه نیست؛ یک باید است که حتماً اتفاق می افتد.

تا بدانیم که مهربانی، تاریخ مصرف ندارد. عشق، تاریخ مصرف ندارد.

تو می آیی تا تاریخ مصرف ظلم را باطل کنی. تا عشق را، مهربانی را، عدل را بین مردمان خاک آلود پایین شهر و مردمان شیک بالا شهر، مساوی قسمت کنی.

من ایمان دارم که آن روز، این شهر منتظر، شکوه آمدنت را با سر خواهد دوید.

«هزار آیینه می روید به هرجا می نهی پا را

همین قدر از تو می دانم، هوایی کرده ای ما را

میان چشم هایت دیده ام قد می کشد باران

... و اندوهی که وسعت می دهد بی تابی ما را»

آقای مهربان! هزار و این همه سال است که خنده ها، از لب ها گرفته شده و کوچه های امید، در حسرت یک بهار ماندگار تکیده. احساس ها در خود فراموشی خاموش می شود، وقتی که پرچم های رنگارنگ تزویر، بر فراز ویرانی های تمدّن در اهتزاز باشد.

مهربان همدم! روزگار بدی شده است. برای تمامی عاشقانت. از خود می بریم و با گناه پیوند می خوریم و در گرداب معاصی دست و پا می زنیم و کسی به داد دلِ تنگ ما نمی رسد.

... تو می دانی، بسیار سخت است که باشیم و از نیامدنت گلایه نکنیم. سخت است که تو را برای چهار فصل امید، نخوانیم و در خود بپوسیم.

در روزگاری که پرستوها، از سرزمینِ وجودشان کوچ می کنند و تحمل سوز تازیانه های فراق را ندارند، جان می کَنیم. دریاها در رکودی به وسعت یک باور، می میرند و از دلِ دریاها مرداب ها جان می گیرد و ماهی های سرخ عاشق، در حسرت امواج خروشان دریا، پولک های طلایی خود را در تُنگ کوچک تنهایی شان می شویند و فریاد می زنند که:

«ای آخرین ترانه و ای آخرین بهار

باز آکه بی حضور تو تلخ است روزگار

مولای سبزپوش من، ای منجیِ بزرگ

تعجیل کن که تاب ندارم در انتظار.»

سال هاست که به دنبالِ خودم می گردم.

بر من هم ببار، تا گِل و لای گناه از پیکرم پاک شود.

ما پر از اشتیاق آمدنیم.

بیا و با نفس های بارانی ات، شورِ زنده شدن را در رگ های خشکِ هستی جاری کن و شیرینی زندگی را برای همه به ارمغان ببر.

خوب می دانم که طلوع خواهی کرد.

خوب می دانم که چشمانت، چشم اندازی از بهار است و نگاهت، دورنمایی از ابدیت.

و خوب می دانم که امروز، لطفِ نگاه توست که ما را از سقوط در سراشیبی گناه و هبوط در حضیض کج بینی باز می دارد و به حاشیه امنِ ایمان و کرانه عشق می کشاند.

پس کی باد و باران را آشتی می دهی و قفلِ غفلت را از قلب ها می گشایی؟

پس کی صدایِ سمِ اسبِ راهوارت در هوا تکثیر می شود و پرچم عدالتت در هوا به اهتزاز در می آید؟

دوست دارم هر روز چشمانم را با پرتوِ لبخندت باز کنم و با شوقِ نگاهت متولد شوم.

جمعه که می شود، خلأ سینه ام پر از هوایِ انتظارت می شود و حجم نگاهم، سرشار از آرزویِ دیدارت. بیا تا ستاره های افسرده، سر بر زانویِ محبتت بگذارند و خورشید زخم خورده، سر بر شانه سترگت! بیا و حصارِ شب را بشکن.

«در این دیار نشانی ز روشنایی نیست

مرا به دیدنِ دروازه های نور ببر

دلم اسیرِ شب و جان قرینِ تاریکی است

بیا و این همه ظلمت به یک ظهور ببر»

تو می آیی و فریادهای فرو خفته ستمدیدگان جهان را معنا می بخشی.

تو می آیی و گوش جهان را که از فریادهای گوشخراش شیاطین کفر و الحاد کر شده است، با زمزمه روح بخش محبتت نوازش می کنی.

تو می آیی و من خوب می دانم که روزی از همین دریچه که سال هاست بسته مانده است،

جوانه ای خواهد رویید؛ جوانه ای سبز که از خیال همیشه منتظر من به سمت آسمان های آبی

حضور تو سر بر خواهد آورد.

تو می آیی و زمین در زیر پای تو از شادی می شکفد.

تو می آیی و رودهای احساس، از دستان پر مهر نسیم، بر منتظران واقعی ات جاری می شوند.

ای تجلی مهر خداوند در زمین! شوره زار خشک دل های خسته مان در انتظار نوازش نرم نگاه پر مهر توست!

سوار سبزپوش آرزوهای ما! روایت گر فتح و پیروزی مسلمانان! وارث بدر و حنین! ذوالفقار حیدر در دستان توست و نرمی کلام مصطفی از زبان تو جاری می شود.

یا حُجّةُ اللّه علی خلقه!

هلا نگاه تو باران ترین باران ها

ببار بر در دل تبدار این بیابان ها

بگو که پنجره بر دوش، تا کجا آخر

سکوت و صبر تو و پرسش خیابان ها

چه قدر این دل بر باد رفته ام خوانده است

تو را زحنجره زخمی نیستان ها(1)

بیا که بی تو آینه ها، زنگار غربت گرفته اند.

هیچ کس حریم اطلسی ها را پاس نمی دارد و بر داغ لاله ها در هم نمی گذارد.

بیا که بی تو، قنوت شاخه ها، اجابتی جز غروب تلخ خزان ندارد.

بی تو کدام دست مهر، سرشک غم از دیدگان یتیمان بر می گیرد؟

کجاست آغوش مهربانی که دل های زخمی را به ضیافت ابریشمی بخواند؟

ای آبِ آب! رودخانه ها عطش دیدار تو را دارند و در بستر انتظار، به سوی دریای ظهور تو شتابان اند. قامتی به استواری کوه، دلی به بی کرانگی دریا، طراوتی به لطافت سبزینه ها، سینه ای به فراخی آسمان ها و صمیمتی به گرمی خورشید می خواهد تا بشود تو را خواند و کاروان دل ها را به منزلگاه امید کشاند.

این همه را که اندکی بیش نیست، از دل شکسته ترین منتظران تاریخ دریغ مدار، که ظهور تو اجابت دعای ماست.

ا

بیا و طعم شیرین صداقت را بر اهالی کوچه های انتظار بچشان تا در غروبی دلنشین، در زیر چتر ولای تو، احرام دل ببندیم.

ص:121

ص:122