تاریکی تردیدمان را بزدا و به صبح روشن یقینمان برسان.

سینه هامان را از مالامالِ یاد خودت فراخ کن و با سحری پر از زمزمه، آرام بخش.

به ما خرّمی بده؛ آن گونه که به خوبانت عطا فرمودی و دلشان را از هر چه غیر یادت بود، بریدی.

به ما شوق بده؛ آن گونه که به مشتاقانت ارزانی داشتی و سینه شان را لبریزِ آن ساختی.

به ما شیرینی بده؛ آن گونه که به عبادت کنندگانت هدیه دادی و حلاوتِ عبادت خود را در کامشان فرو ریختی. «و به ما آن دِه که آن بِه»!

معبودا!

مرا از این همه روزمرّگی نجات بده؛ طنین صدایم را کسی نخواهد شنید و فریادهای لالم، خوابِ سنگین شهر را نمی آشوبد.

بگذار تنهایی ام را برایت ضجّه بزنم.

بگذار در رستاخیز کلمات، از خواب هزار ساله غفلت بیدار شوم.

دهانم بوی پائیزهای سوخته می دهد و کفش های عابرم خمیازه هایِ کشدارِ خیابان های انبوه را مزه مزه می کند.

پای سفرم بوی آبله می دهد و ذهن کوچه از تکرار گام های بی فرجامم فرسوده است.

بالی برای پرواز می خواهم و دریچه ای که از آن به سویت پر بزنم.

دهانی می خواهم تا جسارت فریاد داشته باشد و چشمی که در تیرگی ها، ازدحامِ غبار را بشکافد و به نور برسد.

در ضرباهنگ نبضم عطش رسیدن به لطف تو تکرار می شود.

سجّاده نیایشم سال هاست که بر ایوان های باران خورده باز است و سال هاست عطر اطلسی های نورسته از جا نمازم بر می خیزد.

بگذار دست هایم را در هوا بلند کنم!

بگذار چون غباری در وزش نسیم، محو و نابود شوم.

معبودا! به تو پناه می برم که جز تو پناهی نیست.

الهی! مرا که محدود به حضور خود هستم و مجبور به وجود خویش، از خود جدا کن و در بی نهایت مهرت رها کن.

الهی! اراده کن تا با اختیار به خاک افتم و اشاره کن تا ستاره وار، با تمام سال های نوری ام به آتش مهر تو ملحق شوم.

«گر حکم کنی ز تن در آید جانم

فتوا بدهی رود به باد ایمانم»

الهی! خوشنودی تو را برای خویش می خواهم و خشم تو را برای نفس بد اندیش.

الهی! هرگز خودم را نخواهم بخشید، جز به بخشش تو و اگر هم مرا ببخشی، خودم را نمی بخشم، جز به مهرت؛ که اگر چه گناهکاری بزرگم، امّا بزرگ شده مهر توأم.

«گر آب دهی نهال، خود کاشته ای

ور پست کنی بنا خود افراشته ای

من بنده همانم که تو پنداشته ای

از دست میافکنم چو برداشته ای

الهی! می خواهم آن قدر عاشقت باشم که هر چه «چشم» بگویم، خم به ابروانم نیاید.

الهی کودکانه عاشقم کن

ترانه در ترانه عاشقم کن

الهی! بی برگ و بارم و سرا پایم عریانی است، برگ و بار عریانی ام را بریز.

ز دستم بر نیاید هیچ کاری

به جز اظهار عجز و شرمساری

الهی! مرا غرق در محبت خویش کن که وابسته به محبت دیگران نگردم.

الهی! دست هایم را آن قدر غرق نیاز کن، که همواره از نیاز به تو سرشار باشد.

استوارتر از تو تکیه گاهی، مهربان تر از دستانِ کریم تو دستانی و امید بخش تر از نگاه تو نگاهی نیست؛ هنگام تحیّر و سختی دستمان گیر تا در راه نمانیم.

بارالها! به ما توفیق عنایت کن که جز به مقام قرب تو نیندیشیم و جز به ریسمان محبّت تو چنگ نزنیم و جز رضای تو آرزویی نکنیم.

مهربانا! به ما بینشی عطا کن تا از سیاه دلی، سیاه اندیشی، کدورت و نفاق که ریشه محبّت ها را می خشکاند بپرهیزیم و صراط مستقیم را بپیماییم و در پناه مهربانی تو پناه گیریم.

«محبوبا! آن دل که در گروه مِهر تو باشد، هرگز خانه محبّت دیگری نخواهد شد.

آن چشم که جز الطاف تو نبیند، هرگز معشوق دیگری نپسندد.

آن که گرمی دستان تو را حس کند، هرگز نوازش دستانی دیگر، او را از تو دور نخواهد ساخت».

معشوقا! ما را چنان شیفته خود ساز که هیچ نگاهی، نگاهمان را از تو باز نگرداند و هیچ عشقی، به جای عشق تو، خانه دل را تصرف نکند.

آه، که اگر به اشک هایم شور عشق نمی دادی، هیچ ستاره ای برایم زیبا نبود و گناه، این ناعاشقانگیِ

مذموم، برای همیشه تاوان ناسپاسی هایم می شد.

خدای من، ای آفریدگار لحظه های آبی! تو را به پروازهای سرخ سوگند می دهم که دلم را از عشق تهی نگردانی و نگاهم را با افق های سبز نیایش پیوند دهی!

الهی!

تمام سلّول هایم را با پرتو ایمان، سرشار ساز تا به معنی «قَوِّ عَلی خِدْمَتِکَ جَوارِحی» برسم!

الهی!

خونِ عشق را در رگ هایم جاری ساز، تا ضرباهنگِ «وَ اَنْ تُلْهِمَنی ذِکْرُکَ»، موسیقی هیجان را در دلم جاری سازد.

الهی!

نگاهم را تماشا بیاموز؛ تماشای رنگین کمان عشق، تماشای هفت رنگ معرفت؛ تا خیالم را به آن سوی اجابت ها ببرد!

الهی!

هَیْهاتَ! اَنْتَ اَکْرَمُ مِنَ اَنْ تُضَیِّعَ مَنْ رَبَیْتَهُ...

چگونه می شود از تو جز «رحمت» امید داشت...

به من نیرو بده تا برای زیستن برای تو اندیشه کنم.

خدایا! مرا در درگاه عبودیت خود بپذیر و لایق آن گردان که در محراب بندگی ات سر به خاک بسایم.

ای غایت آمال!

ای که آرزوی وصالت در اندیشه های همیشگی ام رخنه کرده!

ای که بر دیده های پشیمان بندگانت، نگاه رحمت فرود می آوری! نیست جز تو مأوایی و نیست جز تو پناهگاهی.

خدایا! چگونه قلم جز تو را بنویسد؟!

چگونه می توان نام تو را بر زبان نیاورد؟!

چگونه می توان در ناکامی ها و ناامیدی ها، تو را فراموش کرد؟!

چگونه می توان تو را در تنگناها، به یاد نیاورد؟

یَا غِیَاثَ الْمُسْتَغیثین! دست رحمتت را از ما دریغ مدار و در سایه الطاف آسمانی ات، دیدگانمان را با نور ایمان روشنایی بخش!

ص: 10

برخیز! تا فریاد ذوالفقار، تردید «مرحب»ها را بشکند.

برخیز! تا «مالِک»، یا «علی» گویان، معرکه کفّار را در هم بریزد.

برخیز مولا جان، برخیز! تا فرزندان یهودا، به قساوت های دیرین خویش مغرور نشوند.

برخیز مولا جان! تا سئوال تنهاییِ بشر را «جواب» باشی.

برخیز مولا جان! تا وا ماندگان حیرت، «سَلُونی قَبْلَ اَن تَفْقِدونی» تو را سوال باشند.

برخیز ای صداقت محض، که تمام وجودت، مصداقِ «قَوِّ عَلی خِدْمَتِکَ جَوارِحی» بود و از سر ریز نگاهت، «وَ الشمس» طلوع می کرد!

آسمان، مبهوت خیبر گشایی ات و زمین ماتِ نجواهای غریبانه ات بود؛ وقتی که سال ها سکوت مدینه را تجربه می کردی!

مولا جان! به روزهایی می اندیشم که محراب، به حماقت نااهلان می خندید و کعبه، تو را قبله گاه نگاهش ساخته بود.

به روزهایی می اندیشم که آسمان، تو را فریاد می کرد، ولی گوش های ناشنوا را لیاقت شنیدن نبود.

به روزهایی می اندیشم که نگاه نامردمان، پوست های خشکیده بر نیزه را به آیه آیه تبسّم تو ترجیح می داد و تلألو خورشید حقیقت را انکار می کرد.

به روزهایی می اندیشم که نگاه ها، پوسیده بود و زبان ها مثل سنگِ «آتش زَنه»، در دهان ها کینه های دیرین را شعله ور می کرد و تو، تنهاترین مردِ زمین، کوله بار اندوهت را پای نخلستان های کوفه باز می کردی!

به روزهایی می اندیشم که...

همه زمین و زمان منتظر لحظه درنگ تو بر کالبد حقیر خویش بودند، تا از جرعه لاهوتی عشقت جامی بیاشامند؛ افسوس که در همان زمان اندک حضورت در میان زمینیان، کسی نتوانست تو را

بشناسد! هنوز در آسمانی بودن تو شک داشتند و بر نماز خواندن شهید محراب شگفت زده می شدند.

از اولین روز آفرینش، همه در انتظار جرعه نوشی جام کلام آسمانی ات بودند.

زمزمه ها خاموش بود، تا تو از آن همه فصاحت و بلاغت خویش، مرزهای عقل و احساس را در نوردی. افسوس که بی خبران، شقشقیه ها پدید آوردند و کلام ناتمامت را تفاسیر خود پسندانه کردند!

فرشتگان، غبطه حضور در محضر نورانی تو را می خوردند تا به گرد و غبارهای پشمین تو تبرّک جویند.

وقتی شمع بیت المال را برای مصارف شخصی خاموش می کردی و انبان های حرص و طمعشان را خالی از حق الناس، با سرزنش به آنها باز می گرداندی

وقتی منصب حکومت اسلامی را عادلانه به اهلش می سپردی و دست جاه طلبیِ دوست و دشمن را از کرسی عدالت کوتاه می کردی

وقتی همه اندوخته هایت را که حاصل عرق جبین و کدّ یمین در نخلستان های کوفه بود، کیسه کیسه بر دوش می کشیدی و شبانه بر در خانه یتیمان و مستمندان می گذاشتی، به ترسیم حکومت عدل الهی در مدینه فاضله ولایت و امامت همّت گماشته بودی و افسوس که بادیه نشینان خرابات دنیا، آرزوهای

آسمانی تو را درک نکردند و تصویر درخشان کرامت و عدالتت، در قالب کوچک دنیا نگنجید.

کاش همه اهل زمین، گوش و چشم می شدند و خرد همه خرد ورزان جمع می شد تا در اوج فرزانگی و فهمِ ابنای بشر، گوشه ای از معارف معراجی تو می گنجید و در این همه آینه های هزار توی قصرهای مجلّل کائنات، تنها خم ابروی دلربایت نمایان می شد!

ص: 13

ص: 14

او غم و داغ مردم را با خنکای ظهور امامی که بیعت هیچ کس بر گردن او نیست تسلی می دهد؛ با نسیم ظهور حضرت مهدی(عج).

امام حسن علیه السلام مردم را به فردا دعوت می کند و به آمدن مهدی امت؛ او می فرماید:

«آیا نمی دانید که کسی از ما نیست، مگر آن که بیعتی از طاغوت زمان خود را بر گردن دارد؛ جز قائم که حضرت روح اللّه، عیسی بن مریم، پشت او به نماز می ایستد. این مسأله (نداشتن بیعت طاغوتیان) از آن روی است که خداوند متعال ولادت او را پنهان می دارد و حضرتش را از دیده ها غایب می سازد تا به هنگام ظهور، بیعت کسی را به گردن نداشته باشد.»(1)

امام حسن مجتبی علیه السلام می فرماید:

«خداوند عمر او را در زمان غیبت طولانی می گرداند و سپس به قدرت خود، او را به صورت جوانی کمتر از چهل سال ظاهر می سازد تا بدانند که خداوند بر هر کاری تواناست».

پس غیبت امام و طول عمر او و ظهورش همه و همه نشانه قدرت لا یزال الهی است.

او آخرین ذخیره الهی است برای هدایت بشر و آخرین امید برای بهشتی کردن انسانی که با عصیان و طغیان در آمیخته است و نیازمند عنایت پاکان است و شفاعت نیکان.

ص: 16

«بی معرفت مباش که در «مَن یزید»

عشق اهل نظر معامله با آشنا کنند».

حکایت شهید، حکایت غریبی است که فقط شهدا آن را می شناسند

«بسی گفتیم و گفتند از شهیدان

شهیدان را شهیدان می شناسند»

اما حکایت شرمساری خود را چه کنیم؛

حکایت خود فراموشان را

حکایت غیرت فروشان عصر بی خیالی را؟

ما را چه شده است؟

مبادا از مسیر عشق، به بیراهه برویم!

مبادا صمیمیت خاکی جبهه را به دود و سیمان و آهن بفروشیم!

نگذاریم چشمانی را که ستاره های خشوع از آن می بارید، شراره های شهوت بسوزانند!

دستان قنوت خوانمان را که نردبان عروج بودند، با زنجیرهای بی غیرتی قفل نزنیم!

لباس های خاکی مان را که نشانه خلوص بود، در مقابل جامه های چرکین لذات ناسوتی، ارزان نفروشیم!

بگذاریم پیشانی هامان، بوی پیشانی بند «یا زهرا» بدهند؛ بوی پیشانی بند «یا ثاراللّه»

باید پلاک های بی تاب را ببوسیم!

نباید «ایمانمان» را به «نام» و «نان» بفروشیم.

از آنها نباشیم که: «همتشان، شکمشان است».

باید به پیشانی هامان خصلت سجود بدهیم.

به دستانمان حرارت نیایش بدهیم تا قنوت هامان، رنگ اجابت بگیرند.

سلام بر قنوت هایی که عطر «أَللَّهُمَّ اْرُزْقنِی تَوْفِیقَ الشَّهَادَة» می پراکند!

ص: 18

آه! این جاده ها به کجا ختم می شوند؟

این قدم ها ما را به کجا می برند؟

این دانه های اندوه که در سینه ام ریشه می زنند

بی گمان، روزی آتشفشان قهری خواهند شد

و چار سوی این باغ را به آتش می کشند

مردان محلّه ما میدان را گم کرده اند

و با اسبانی خسته از کوچه های متروک می گذرند

آن جا که هر روز

خطی کبود کنار چهره ام رسم می کنند

سواران دریا دل ایل، کفن می شوند

و قبیله، بی ذکر مصیبتی

مردانش را به خاک می سپارد

بوی اولین تیر

و اولین مردی که به خاک افتاد

هنوز، در ذهن عشیره می پیچد

این جا، کدام شهسوار شهید

در خواب شبانه دیوان، ظهور خواهد کرد؟

یادت را بر سینه طبل می کوبم

موعود بالا بلند بادیه ها!

این جا، مردانش بعد از تو رکاب را پاس می دارند

مردانی که دیری است عتاب نامه به خواب نمی برند

و سازشان را با نور و لوسترها کوک می کنند

باد از کدام سو طرح یک آشوب را خواهد ریخت

بر می خیزم و غبار از شانه می تکانم

امّا اسب ها به عسرت اصطبل ها تن داده اند

ص: 21

میدان

بوی مرد و معرکه نمی دهد

و شمشیرها در تن دیوار می پوسند

با این مترسک های کاغذی

دردی تلخ

تمام استخوانم را دود می کند

و صحنه، صحنه هیچ حادثه ای نیست

وقتی پهلوانی نباشد که پشت او را به خاک بمالیم

مرگ تو باور کردنی نیست

در سرزمینی که پهلوانانش پشت به توفان کرده اند

سفر بس است

وقتی بر گرده اسب نخواهی مُرد

بالا بلند!

می ترسم حقیر بمیری

می ترسم تا باز گردی، چنان پیر شوی

که عشیره تو را از یاد ببرد

اینک

پیراهن تو

بر شاخه های درختی است

که سر در ابرها برده است

آه!

خون تو چه کرده است

بهار بود، ولی چرخ آسمان چرخید و فصل، فصل شکست و سکوت و سرما شد و در شبی که هوا تا همیشه ابری ماند سه رعد و برق زد و پشت آسمان تا شد سه تا برادر، باهم، سه تا پرنده شدند سه تا پرنده پریدند و خانه تنها شد دو چشم مادر ماند و سه تا دریچه که هر کدام، سمتِ تنِ سردِ یک پسر وا شد جنازه هاشان را که زمین مصادره کرد و روح آنها هم، سهم آسمان ها شد دو چشم مادر ماند و سه قاب عکس و سه شمع و حجم درد مساوی حجم دنیا شد برای گریه ولی حجم چشم ها کم بود و آن دو چشم، دو تا برکه، نه! دو دریا شد! و بعد آینه عقدشان ترک برداشت سه بار بعله، سه تا جشن مرگ برپا شد

سه تا پسر ولی از آن سه تا، کدام یکی عصای موقع پیری برای بابا شد؟! و کار مادر هم، جای پخش شیرینی میان مجلس ترحیم پخش خرما شد

ص: 24

بگذار

دست هامان را درو کنند

چشم هامان را شخم زنند

کفش هامان را بدزدند

درختانمان را بسوزانند

کوچه هامان را ببندند

بگذار صدامان را گاز اشک آور بگیرند

دهانمان را سنگ بزنند

جانمان را بگیرند

دنیامان را ویران کنند

زیتونمان را غارت کنند

پنجره هامان را گلوله ببندند

عروسک هامان را تاراج برند

اردوگاه های را خیمه مرگ بزنند

بگذار هر چه گلوله را آتش بگیرانند

شعله ور کنند

بسوزانند

ما مرگ را به خاک می سپاریم

و زندگی را بر بام خانه هامان پرچم می زنیم

سیاهی را لگدمال می کنیم

و روشنی را بر پنجره هامان می آویزیم

ما می ایستیم به قیمت خون، به قیمت عشق.

برای همه گنجشک های افول ناپذیر می نویسم

برای همه خیابان هایی که شهید شدند

ص: 26

درختانی که از ریشه سوختند و سبز ماندند

برای چشم های کوچکی که

زیر گلوله متولد شدند

برای همه درختانی که پرنده شدند

برای همه سنگ هایی که باران شدند

حتی اگر بادی نوزد

حتی اگر رودی نماند

حتی اگر خانه ای باقی نماند

حتی اگر پشت میله ها هوا همیشه خاکستری باشد

من تمام آوازهایم را قصه می کنم

من تمام رنج هایم را فریاد می زنم

من تمام زنجیرها را به آواز زنجره ها گره می زنم

بگذار بمیرم

امّا می مانم... سرخ.

هر روز مرور می کنیم زخم های عمیق و کهنه ات را و هر شب شمشیر انتقام را صیقل می دهیم.

هر روز بر می خیزیم؛ به امید آن که همه شب پرستان دیارت سنگ شده باشند و صبح صادق از فراسوی گلدسته های سرفراز بیت المقدس سر زده باشد.

خورشید، از آن سوی سروها و زیتون های استوارت سرک می کشد؛ تپندگی و حماسه شما را می بیند.

زخم و خون بی گناه شما را می بیند

کودک و خانه ویران شما را می بیند

و تنها... انتظار می کشد.

روزی، ای فلسطین نستوه! بر می خیزی و دیگر باره روزهای شادابی ات را تجربه خواهی کرد و پرندگان، در کوچه های معطرت، سرود فتح و رهایی سر خواهند داد و مناره های شکوهمندت تا

گلوگاهِ آسمان، تا فیروزه گنبد مینا و تا خورشید، قد خواهند کشید.

و کسی از آن فراز و بلندایِ پیروزی، ندایِ عشق و مهر ورزی، و سپیده سحر را نوید خواهد داد.

آن روز کبوترهای عاشقت، آزادانه در فضای عطر افشانِ کوچه باغ هایت به پرواز در خواهند آمد و...

آن روز، شکوه وارگی رهایی را، به شایستگی تجربه خواهی کرد.

این سنگ به پیشانی چه کسانی خورده است؟

«مادر! سنگ، سنگ است؛ فرقی نمی کند، کوچک یا بزرگ...

سنگ سنگ است؛ فرقی نمی کند از کجا پرتاب شود؛ هدف این است که به پیشانیِ دشمن بخورد».

این حرف های برادرم است.

مادر! صدایِ هق هقِ تو هر شب کنجکاوم می کند، دعایِ شبانه پدر و اشک های پنهانی که پدر سرش را بر سنگ می گذاشت و بر گونه اش جاری می کرد.

حالا می دانم، که سنگ سرنوشتِ ماست.

ما زندگی می کنیم تا سنگ داریم.

زنده هستیم تا سنگ در دسترس ماست.

این سنگ ها که ما به سوی دشمن پرتاب می کنیم، تکه تکه هایِ خانه هایِ ماست.

ذرّه ذرّه هایِ قلبِ ماست. قطره قطره هایِ خونِ ماست.

اشک هایِ توست مادر! چین و چروکِ صورتِ پدر است، حلقه حلقه های زنجیرِ پایِ برادر است.

مادر! سنگ به سرنوشتِ ما نخورده است؛ با سرنوشتِ ما گره خورده است.

هر سنگ نفرتی است از سیاهی شب.

مادر! دوباره خوابِ سنگ و ستاره خواهم دید.

سرزمینِ من - فلسطین - سنگواره ای است از درد و رنج باران سنگ، سرزمین خشکیده ما را نجات خواهد داد.

این سنگ ها خانه ما را خواهد ساخت.

قصرهایمان را بر مزار این سنگ های کوچک بنا خواهیم کرد.

این سنگ ها، ذره ذره، آزادی به ما باز می گرداند.

پرندگانِ کوچک ما را آزاد خواهد کرد.

برادرم پدرم و دوستانم را نجات خواهد داد.

سرزمین کوچک من - این طفل مظلوم - در هوای این سنگ ها زنده است...

ص: 29

فریادها

در ملتم

آتشفشان کینه را افروخت

آتشفشان اعتراض و دشنام تلخ را

فریادها

وجدان بشر را می لرزاند

دل سنگ را می شکافت

چون اجل سراسیمه می رسید

چون رعد دیوانه وار می غرید

و پژواکش

در کرانه ها طنین می انداخت

چون پژواک اسطوره ای

از عهد باستان

امّا حقیقت بود

این داستان.

بس بادتان شیون!

شاید که برگردم به خانه خویش

شاید

افق

یک لحظه، بارانی شود،

شاید

وین شعله درنده را، یکباره بنشاند

یک روز

می آیم فرود از این صلیب خویش

وانگه مرا، آن روز

خواهی دید

عریان و با پای برهنه باز گردیده

در تابش خورشید

ص: 32

تاریخ مصرف من، مدت هاست که گذشته است.

من مرده ام پیش از آن که بمیرم و خود را دفن کرده ام لابلای سال ها دودی که حلقه حلقه بر من پیچیده است. قبرِ من، قفسی سیاه رنگ و متلاطم است که به دست خویش آفریده ام.

چشمان گود افتاده ام دیگر قدرت دیدن هیچ چیزی را ندارند، جز آتشی که ذرّه ذرّه مرا به کام می کشد و اژدهای غلتانِ سیاه رنگی که هر لحظه به کام فرو می کشم.

ائتلافِ دود و فلز سرخ؛ این تمام زندگی من است.

هر روز نزدیک ظهر که خسته و کوفته، در حالی که همه استخوان هایم در هم فرو رفته اند و ماهیچه هایم ضعیف تر شده اند، از خواب بیدار می شوم؛ نه! بیدار نمی شوم، که سال هاست در خوابی عمیق فرو رفته ام.

ای کاش عاقبت روزی برخیزم!

کفش هایم بی آن که کاملاً به پایم کشیده شده باشند، پرسه می زنند در تمام شهر، تا شاید کسی را بیابم که گردنی برایش کج کنم به امید آن که شاید...

گاهی می اندیشم به فرصتی برای بازگشت، فرصتی برای برخاستن، فرصتی برای سر بلند ماندن، فرصتی برای عاشق شدن، نفس کشیدن و فرصتی برای زندگی کردن؛ آری زندگی کردن! که دیری است

مرده ام.

فرصتی هنوز هست.

فرصتی برای تبدیل شدن به آن چه که در کودکی آرزو می کردم.

یادش به خیر! پدرم همیشه می گفت: می خواهی چه کاره شوی؟ می گفتم: دکتر... حال همه دکترها جوابم کرده اند.

این روزها یک جنازه به دردِ هیچ کس نمی خورد.

یک کالای تاریخ مصرف گذشته را تنها زباله دانی ها می توانند در خویش بپذیرند.

خاطره دوستانی که دیگر ندارم، عذابم می دهد و احترامی که دیری ست برایم نمانده است.

روزگاری بود که اگر کسی، سخنی با من می خواست بگوید، چشمانش را به زمین می دوخت، امّا حالا...

ص: 34

حالا نیمه شب است؛ یک نیمه شب سیاه تر از همه روزهای من.

بازگشته ام از خیابان ها به خانه ای که دیگر هیچ کس در آن منتظر من نخواهد بود.

کم کم چشمانِ ناتوان شده ام سنگین می شود و خوابی کاذب می ربایدم؛ در حالی که به این می اندیشم که فردا چه کسی از روی ترحم و دلسوزی، چند اسکناسِ مچاله شده را با چند دقیقه نصیحت و سرزنش، در پیش پایم خواهد انداخت.

در این بیراهه هر چه جلوتر رفته ای، پل های پشت سرت را خراب کرده ای و اکنون چگونه با بال و پر سوخته و دود زده، خودت را از اسارت آن چه در تار و پود وجودت گرفتارش شدی، نجات دهی؟!

چه کسی معرکه بیار این آتش گمراهی شده است؟

شاپرک باید پر در مطاف آتش عشق بگشاید تا جاودانه شود؛ نه این که بال در هوای آلوده هوس بزند! اکنون چاره ای نیست؛ جز این که جهان آلوده به دام عنکبوت های ویرانگر را یکسره نابود کنیم.

همه شاپرک های معتاد و گرفتار باید سرا پا دل شوند و از دلشان هیچ نماند؛ جز «تمنای رهایی»!

آن گاه همه باهم، سرشان را بالا بیاورند و خورشید را از میان هجوم سیاهی ها ببینند و به سوی او پر بگشایند و تارهای عنکبوت ها را با خود به هوا ببرند.

عنکبوت های نور ندیده، از درخشش حق می گریزند؛ شیاطینی که اگر حیله شان فاش شود، به سوراخ های تاریک خویش می خزند! پس باید نور ایمان و حقیقت و پاکی، بر بال و پر سوخته

شاپرک های معتاد بتابد تا روشنایی زندگی، زخم های روحشان را ترمیم نماید.

جای شاپرک های زیبا در دشت های شقایق هاست! پس در مسیر حیات خویش، مراقب عنکبوت های سیاه بد اندیش باشیم که بر سر راهمان دام گسترده اند و به آنها نزدیک نشویم؛ مگر به قصد «مبارزه»!

آسمان زندگی او همیشه ابری است و تصویر نگاه کودکانش همیشه پر از حسرت! آرزو برای بچه های یک «معتاد» گناه است!

تمام زندگی در نظر او، بسته کوچکی ست که او را لحظه ای به نشئگی می رساند!

... برخیز، مرد!

برخیز و دست هایت را به من بده! تا دشمنِ نامرد، به اشک کودکانت نخندد! برخیز مرد، برخیز! «تا شقایق هست، زندگی باید کرد»

برخیز، مرد! سمند سپید زندگی در انتظار عبور تو از تمام موانع است!

ما نسل فراموش شده ای نبوده ایم که تو می خواهی خودت را، زندگی را و وطنت را فراموش کنی. برخیز! با نام خدا، با نام نامی آن که گره گشای سختی هاست.

آغاز کن این روز زیبای تابستانی را!

برخیز تا در این گرمای طبیعت، از خنکای لبخند و از سایه شکوهمندت، خانه عطر آرامش بگیرد!

برخیز، مرد! تا دشمن نامرد به راه رفتن تو نخندد

مگر نه این که «ایرانی» هستی؟ مگر نه این که «مسلمانی»؟

مگر نه این که همیشه «یا عَلی» می گویی؟

با یک «یا علی»، دست هایت را به دست های آسمان بسپار و مردانه، مقابل این همه ننگ و زبونی بایست! یا علی!

چنان که ساق های باریک و باران خورده شالی ها برق می زند. و این سخاوت الهی است که از سر انگشتان لطیفِ لطف سرازیر می شود و بر اندام خاکیان می ریزد...

می گذرم؛ اینک در بطن دقیقه های تمدن ایستاده ام.

این کدامین قریه سوخته در تاریخ است؟ نمی خواهم ببینم شن زاری را که می توفد و گام های لرزان مسافری را در کام وحشی خود فرو می کشد.

نمی خواهم ببینم لجن زاری را که تعفّن رکود در جسم بی جانش می خزد.

و این حیاتِ مردابیِ بشریت است که خویشتن برای خویش ساخته و در آن رسوب گشته است؛ در گره خوردگی کلاف دود و غبار، در مه آلودگی هجوم سموم که باغ هم حریم طراوتش را گم کرده است.

افیون، در عصر التهاب و جنون، اندیشه را به تخدیر می پژمرد و آرامش دروغین خود را با سرنگِ نیرنگ، در بی رنگی و پوچی بشر تزریق می کند و او را تا گورهای خاموش و فراموش اعتیاد به زنجیر می کشد. آیا دستانی هست تا عشق را در خماری و خمودی جان ها و تن ها به شور آورد؟

آیا خروش اِراده نمی تواند سکون برکه دل را فوّاره کند؟... که معمار آفرینش به باز آفرینی فرو ریختگان بر خواهد خاست.

... مبین که مثل زمین پای در لجن شده ام

که دسترس به گواراترین زلالم هست

ص: 38

مگر می شود که نیامد؟

بگذار شاگرد کوچکی باشم در مکتبی که نسل پر افتخار گل های سرخ بنا کرده است.

... و این گونه بود که سراسرِ این خاک را گلستانی آفریدیم که جای هر گام خونینی، گل سرخی آفریده شد که بر هر برگش چونان شبنمی، قطره خونی آرمیده است. پس قصّه ای نگاشته شد که تا جاودان، در سینه همه گل های سرخ زمین، نسل به نسل تکرار خواهد شد.

هر نور افشانی تازه بنیان، پنجره های شفاف تازه تری می خواهد. پس آن گاه که خورشیدی دمید و «انفجار نور» حادث شد، لحظه به لحظه، پنجره های بسته، یکی یکی گشوده شدند؛ بی واهمه آن همه سنگی که از پیش تدارک دیده شده بود.

پس سنگ ها به حرکت درآمدند و پنجره هایی که یکی یکی شکسته شدند.

امّا باید دانست در پنجره زاری این چنین، هر شیشه ای که فرو ریزد، صدها آینه هزار تو، گشوده خواهد شد؛ حتّی اگر تمام زمین، سراسر سنگ باشد. و این گونه هفتاد و دو پنجره، سر آغازِ ماندگارِ هزاران آینه روشن شدند که تا ابد بر سینه آسمان خواهند درخشید. من از اجتماع آن همه شمعِ روشن سخن می گویم.

از همان آتش عشقی که می سوزاند و جاودان می کند. و اگر چه هر شمع قطره قطره از خویش می چکد و فرو می غلتد، امّا شمعستانی اگر در کار باشد، چکّه چکّه، سیلابی خواهد آفرید؛ چندان سوزان و خروشان که آلایشی در وسعت جریانش به جای نخواهد ماند.

شمعستانِ شهید را درود!

«و در شهادت هر شمع، راز منوری ست که آن را، آن آخرین و آن کشیده ترین شعله خوب می داند».

تو قطره ای از مظلومیّت جدّت حسین علیه السلام بودی که در صدف جان انقلاب اسلامی ایران نشست و درّ شاهوار تاج افتخار انقلاب شدی.

تو، شناسنامه انقلاب اسلامی ایرانی.

تو، سبزترین و خوشبوترین گلبرگ انقلاب بودی که تمام صفحات این کتاب عظیم و باشکوه را معطر نمودی.

تو، شرابا طهورا در کام آزادگی نوشاندی؛ آزادگی سرمست شد و با تو از خاک به افلاک رسید و نرگس شهلای عشّاق و شهره آفاق شد.

گمراهان نفهمیدند که چه میوه ای را از شاخه جدا کرده اند؛ اگر می دانستند، تو را انکار نمی کردند.

ای آینه ترین آینه ها! انقلاب اسلامی ایران، مظلومیت خود را از دریچه چشم تو به دنیا نشان می دهد.

آن تیشه که تو را شکست، تو را تکثیر کرد؛ تو را زنده همیشه تاریخ ساخت.

سیدالشهدای انقلاب! «هفت» آسمان برایت گریستیم؛ وقتی که «تیر» کینه دشمن، هفتاد و دو لاله سرخ را با تو، کربلایی کرد.

ای سبزترین بهار آرزو! با یاد و خاطره ات، هماره هوای شهرمان بهاری است.

همه پنجره ها چشم به تو دوخته اند و دیوارها رو به سوی تو ایستاده اند و استقامت را از تو می آموزند و عظمت را در تو می جویند.

پنجره هایی که به روی شهر گشودی، هنوز باز باز است و نور چراغ خانه ات، شب های تیره نگاهمان را روشن می کند.

تو خال رخسار دوستان و خار چشم دشمنانی؛ یادت هماره سبز باد!

میان دایره واژگان خلاصه کنم که شعر مرهم شیدایی ام نبوده و نیست تو را چگونه در این ناتوان خلاصه کنم و در توالی این واژه های خاک آلود چگونه دفتر هفت آسمان خلاصه کنم بگو چگونه غروب ستاره ریزت را به خاطر دل خونین دلان خلاصه کنم

درست ساعت پنج سه شنبه هفتم تیر

نشسته ام که تو را در زمان خلاصه کنم

تلنگری به صدای کبوتران بزنم

تو را در آبی آوازشان خلاصه کنم

تویی چکیده چشمان آسمانی عشق

مگر همیشه تو را در همان خلاصه کنم...

ص: 42

سلام بر تو که در صحن نور، پیرامون خویش را به آتشی کشاندی و رنگ سیاه خفقان را در خاک مدفون کردی!

سلام بر تو که سرشار از سینه سرخان بودی و لبریز از سینه های سربی!

سلام بر تو که نشان دادی توپ و تفنگ رضا شاهی به قدر یک شاهی نمی ارزد و نمی تواند در ایمانِ استوار مردان اسطوره ای خللی وارد کند!

سلام بر تو که نشان دادی به آنان که همواره با فروغ ستاره، راه خویش را در مسیر باز سرخرگ ها یافته اند، تن به تفنگ نمی دهند و دل به این آب و گِل نمی سپارند!

سلام بر تو ای مظهر ظهر عاشورا، که با تمام کوچکی ات، مردان بزرگی را در دل خویش پروراندی؛ آن گونه که دریا، صدف صدف گوهر، در دل خویش می پروراند!

ص: 44

ساعتی بعد، دانستیم و دیدیمش؛ با مدال هایی حلق آویز شده بر گردنش؛ به پاسداشت این شگفتی که آفرید.

اینک: در پس سال ها که هنوز ماهی گیر خلیج، گاهی، لحظه ای و ساعتی، در تور، به جای ماهی لبخند خشکیده بر لبی را می یابد؛ تکه های من و تکه های تو، دوباره فریاد می زنند.

آه! خلیجِ خاطراتِ من چقدر امروز هوای گریه دارد!

جسم آهنی هواپیما متلاشی شد و تکه هایش به زمین بازگشت؛ به همان جایی که تعلق داشت و ساخته دست ساکنانش بود، اما تو در آغوش فرشتگان آسمان، به سمت خانه خورشید برده شدی؛ بی آن که کسی بتواند سقوط تو را بر زمین ببیند!

حالا می توانی سلام همه زمینی هایی را که دلشان برای آسمان تنگ شده است، به فرشتگان برسانی و بر دلمشغولی های حقیر آدم های از آسمان دور شده، اشک بریزی تا شاید باران چشم های آبی ات، سیاهی دل هایشان را بزداید و آنها نیز بتوانند گاهی به آسمان نگاه کنند!

غریو رعد و برقی در آسمان طنین انداخت و انفجار، جان های شیفته را با آغوش فرشتگان پیوند زد.

خلیج، عطر بهشت گرفته بود و موج خون، عصر عاشورا را در نگاه تداعی می کرد.

قهقهه ابلیس از ناوگان آمریکایی ها به گوش می رسید و سرمستی شان را از کشتار ناجوانمردانه آن روز، نشان می داد. دست های قاتلشان که بوی «ویتنام» می داد، ای کاش بریده می شد تا آسمان آبی را با شفق خون شهیدان، رنگین نمی کردند!

آه! از عنکبوت های سیاهی که «خلیج فارس» را با تارهای فریب کارانه خویش مسدود کرده بودند.

برادران یزید، صدها کودک و جوان و پیر را در آتش «نمرودی» خویش سوزاندند، امّا غافل از این که «شهادت»، بالاترین درجه ایمان عاشقان عاشوراست!

درود و رحمت الهی بر شهیدانی که در اوج آزادی شهادت را در آغوش گرفتند و آسمان بی کران خلیج فارس، مزار غریبانه آنها شد!

درود بر نام و یاد و خاطره هایشان باد!

ص: 49

دست هایی که فانوس معرفتِ «الغدیر» را بر چهار راه تفکّر اسلامی آویخت!

تو با آن صداقتِ انبوه، اندوهِ قلم هایی را زدودی که ناتوان از نوشتن حقیقت بودند. تو عشق را به تمام مرارت ها ترجیح دادی و انگیزه این عشق آسمانی، جز وجود و عنایتِ مولایت نبود؛ مولایی که آستانش، کوثر حقیقت است و تشنگان معرفت را زلال عشق می نوشاند.

سالروز سوگ تو را - که می سوزاندمان - ؛ پاس می داریم و اجر همتت را به مولای متّقیان، حضرت علی علیه السلام می سپاریم.

روح عاشق و جان شیفته ات در جوار رحمت الهی، برخوردار تمامی نعمت ها باد:

پشت دو تای فلک راست شد از خرّمی

تا چو تو فرزند زاد مادر ایّام را!

دولت جاوید یافت هر که نکو نام زیست

کز عقبش ذکر خیر، زنده کند نام را

صد نکته در نگاه عمیقش بود

در چهره خدایی و جذابش

خطّ نهان عشق هویدا بود

در راه عشق پاک علی علیه السلام چون شمع

عمری دراز سوخت

در کوره راه پر خطر تاریخ

شمعی برای اهل نظر افروخت.

گنجینه «الغدیر» گرانقدرش

میراث جاودانه او، باقی است

آن قدر ماه و سال، تولّد یافت

در دست های او،

آن قدر گشت اشک قلم جاری

تا اینکه «الغدیر» نگارش یافت

در زاد روز این اثر پر ارج

دریاچه های کذب و ریا خشکید

بت های اتهام، نگون گردید

اکنون محقّقان

با دست پر نیاز و سری پر شور

در ساحلِ «غدیر امینی» نشسته اند

تا از غدیر ناب «امینی»،

آب حیات عشق بنوشند.

دیگر چه تشنگی؟

کس را دگر ز ظلمت این ره، هراس نیست،

با مشعلی که آن دلِ روشن

افروخت در کرانه افکار.

ص: 52

تو مسیر عاشورا را به ابدیت سپردی؛ حتّی داغ فرزندانت را نِگَریستی و نگریستی، که مبادا احساس خویش را به وظیفه الهی ترجیح داده باشی!

آه! زینب، زینب علیهاالسلام، ای زینتِ تنهایی پدر!

ای میوه دل مادر!

ای وقار خانه همسر!

ای سفیر کربلایی مادر!

درود خداوند بر تمام لحظه های تنهایی ات که اگر مادر زنده بود، به خاطر تو، بیت الاحزانش را در محفل تو برپا می کرد!

تو عینیّت تمام معنای صبری؛ صبری که برای همیشه معنا از تو گرفت.

بانو!

شادی و غم را به هم آمیخته ام و شعرهایم تنها عطر کربلاییِ نام تو را زمزمه می کنند. گویی نسیم یادت، شقایق های عاشق را به خویش می خواند و داغ ثانیه ها را حتی در روز تولّدت تازه می کند.

بانو!

ای صداقت عشق، ای تجسّم صبر، ای آیینه وقار و ای عصمتِ متجلّی!

درود بر تو و لحظه هایی که تو در امتحان الهی قبول شدی!

درود بر کربلا، درود بر شهادت و درود بر تو که فاش کردی راز آفرینش را: «اِنّی اَعْلَمُ ما لاتعلمون»...

می آیی و ذرّات کاینات، با شوق به تماشا نشسته اند. شکوه آمدنت را دریاها به خروش ایستاده اند و کوه ها، به احترام قدم هایت، قیام کرده اند.

گل ها، آراسته شده اند، تا به پیشواز روند، بانوی گل های دنیا را

دنیا با حضورت تماشایی می شود.

آسمان در برابر وسعت و بی کرانگی ات، کم می آورد.

دریاها پیش پای اقیانوس صبرت حقیرند؛ بانوی زخم و صبر!

حجاب های آسمان کنار می رود.

زمین در نور گم می شود.

از تمام پنجره ها حیات جاری می شود.

هستی، آیه آیه «زینب» را با لهجه شیرین «صبر» تلاوت کرد، تا دنیا، برای همیشه به تفسیر بنشیند عظمت این نام را.

آمدی! به سبک نور؛ دنیا طلوعت را جشن می گیرد...

آمدی! به شیوه صبر، تا در رستخیز صبور لحظه هایت همه هستی، انگشت به دهان بمانند.

ای نامت اسم اعظم صبر! خوش آمدی.

ای شیرازه کتاب آفرینش!

خدا تو را آفرید، تا سنگ صبور فاطمه علیهاالسلام باشی

زینب همیشه علی علیه السلام

و درد آشنایی دیرین حسین علیه السلام.

خدا تو را آفرید

تا کربلا همیشه تازه بماند

تا پرچم عاشورا بر زمین نیفتد.

تا حسین علیه السلام، برای همیشه حسین علیه السلام بماند.

چه خوب شد که آمدی!

اگر نیامده بودی، علی علیه السلام با اندوه کوچه های بنی هاشم چه می کرد؟

ص: 55

چه کسی بر زخم های بی شمار علی علیه السلام مرهم می گذاشت؟

چه کسی رنج غربت حسن علیه السلام را روایت می کرد؟

چه خوب شد آمدی!

اگر نیامده بودی، «کربلا در کربلا می ماند»

شام در تاریکی جهل می سوخت

و کوفه در نافهمیِ دیرینه اش مچاله می شد.

خدا تو را آفرید؛ در یک شب بی نظیر.

تو را بزرگ داشت؛ با اصالتی بی نظیر.

تو را به پیامبری مبعوث کرد - پیامبری عاشورا - ؛

دریک روز بی نظیر

تا اولین پیام آور عشق باشی

تا همیشه تاریخ.

بعد از آن، من بودم و بازی با نور! همنشینی با مهربانی! رفاقت با عاطفه و پرسیدن از عشق!

شاید همان روزها بود که مردمان زمینی برای طلب باران رحمت خدایی، دست خالی شان را در صحرای نیاز دلشان دراز کردند و نماز باران خواندند تا خداوند از رأفت و رحمانیت خویش، به آنان رزقی معطر و طیّب عطا کند.

آن رزق، ریحانه خوشبوی بهشتی من است که به نام خویش، دل بزرگترین مرد عالم - علی علیه السلام - را می آراید!

زینب جان! اکنون که تو از بهشت خیال انگیز من؛ به سوی اهالی کره خاکی می روی تا مهتاب شب های گمراهی شان شوی، مرا دیگر شوقی برای سیر و سیاحت در ملکوت خاطرات تو نیست!

گویی که بال و پر خیس شده از اشکم، توان پریدن را از دست داده اند!

بگذار، ساکنان زمینی، از باران اشک های فرشته ای که او را از همسایگی با آفتاب محروم کرده اند، به وجد آیند و در رنگین کمان تولد تو، هفت رنگ عشق، صبر، ایثار، شجاعت، عرفان، عصمت و کرامت را بینند و دل خوش دارند که دعایشان به اجابت رسیده است!

فقط خدا کند که سنگ های زمین، در عصر بی وفایی مردمانش تمام شده باشد، تا با تو همانی نکنند که با چلچراغ های هدایت خویش در گذشته کرده اند!

خوش آمدی، ای امید حیدر و آرزوی مادر!

... و باز امیرالمؤمنین علی علیه السلام، در انتظارِ پیام آورِ خورشید ماند؛ برای نامگذاری افلاکیِ این فرشته آدمیزاده.

رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم که آمد، دختر ماه را به آغوش پرنیانی اش سپردند و باز پیامبر خورشید، در انتظار امین وحی خدا، جبرائیل... .

اهالی آسمان غرق در شور و شعور و پای کوبی اند و به تنزیه و تقدیس پروردگار یاس و آب و آیینه، آسیمه.

جبراییل که بر پیامبر لبخند نازل شد، عرض کرد: نام این زیور حبل المتین را «زینب» بگذار! زینبی که زینت پدر، بهشت مادر، آبی بی کرانِ حسن و شریک غم های حسین است.

پس رسول رحمت خداوند فرمود: «همگان، دختر اقیانوس آرام را رعایت کنند و آبیِ زلال این خدیجه ثانی را بپایند، که او مرهم زخم های خورشید حسین است و آبی عنّابی کربلا». خوش آمدی ای بانوی آیینه، ای سرو سپید، ای پرستار!

تو که آمدی، دل اندوهگین بشیر رحمت، از اندوه زخم های حسین، سرخ بود، امّا آبی شد.

تو که آمدی، عبداللّه جعفر طیّار، در طواف ضریح چشم های تو شفا گرفت.

تو که آمدی، ای تهلیل گوی خداوند ابرها! علی در شگفت ماند؛ آن جا که به تو عدد می آموخت: بگو یک! گفتی: یک؛ بگو دو! و تو، از زلالِ جانت کوثر حقیقت جوشید که «پدر جان! کسی که گفت «یک» چگونه می تواند بگوید «دو».

که یکی هست و هیچ نیست جز او

وحده لا اله الاّ هو

و خورشید تو را بوسید و به سینه چسبانید و فدای تو شد.

خوش آمدی ای زبان یکتا گوی خدای بی همتا! ای سرو پاکباز! عالم فدای تو که غرق عنایتی.

ای «عالمه غیر معلَّمه»، استادِ بی استاد، آموخته به علم لدنّی که «سجّاد» معرفت و «زین العابدین» عشق، درّ و یاقوت سخن فرو هشت و به سینه روزگار سپرد که: عمه جان زینب! بحمداللّه دانش تو دانشی الهی است نه آموختنی و قابل وصف و چشمه فهمی که در قلب شریف تو جاری است از منبع

فیاض الهی است، «اَنْتِ بِحَمْدِ اللّهِ عالِمَةٌ غَیْرُ مُعَلَّمَةٍ وَ فَهِمَةٌ غَیْرَ مُفَهَّمَةٍ»

ص: 58

نازک خیالِ علی! تو نازنین گلی، که شهد وصال را از لعل انگبینی پیام آور عرش و از سفره رنگین

کمانِ مادر توحید و از جاریِ همیشه مهتاب امیرالمؤمنین حیدر، در کشیدی و بر جا نماز بانوی ذوالفقار، «عارفه» شدی.

در عصر زعامت آفتاب و درخشش مهتاب، برای زنان کوفه تفسیر نور داشتی و قندیل بلور در دلشان می گذاشتی.

ای مفسّر قرآن و معلّم عرفان! مصر نجابتی و خلف یوسف عفاف که همسایه خاکی ات حتّی، یک بار تو را ندید و صدایی از تو نشنید؛ شگفتا از تو و اللّه اکبر.

همراهِ آن بی اندازه فلک پرواز، قربانی عظیم خداوند، آن لاله لاله پرور و آن مه جبینِ سپهر نشین، به سفر آسمان تن سپردی و پروانه شمع برادر به آتش نینوا می غنودی!

مرحبا و مریزاد!

در کشتی شکسته توفان کربلا، چه نیک پرستاری کردی از معجزه بی دریغ حضرت سبحان و امانت ارجمند حسین؛ یعنی سلامت خلفِ امامت؛ آن هم در خیمه نیم گداخته آذرین.

از آن ترسم که آتش برفروزد

میان خیمه بیمارم بسوزد

خوش آمدی، ای بهوَرزِ ساقه های شکسته کربلا!

بیا تا شفق گرفته آسمان، یتیمان جگر سوخته را گِرد آوری و خار مغیلان از دامن و پایشان بچینی و دست ناز به نیازِ سرو رویشان کشی و زنان مویه کُنِ موی کَن را دل آرام گردی و سنگ صبور.

ای عزیز خاندان هاشم، «عقیله» بانو!

ای مرهم مهر، پر شکیب! ایّوب زخم از بردباری تو در شگفت است.

ای سرپرستِ اسارت! چه بودی که سیاه دلان خون ریز کوفه در کویر عقل و عاطفه، از زمرّد احساس و درّ نجف بلاغت و عقیق عشق و فیروزه آرامشت، در جاری کربلا و چهل منزل کوفه و شام، انگشت به دهان ماند و مبهوت شد؛ «فَبُهِتَ الَّذی کَفَرَ»!

صاحب کرامتی، ای صاعقه قهر خداوند بر پیر زن ناصبی شام!

صاحب کرامتی، ای لاجوردی پوش حیات و شفا بر لاعلاج کور، ای بانوی صبور! صاحب کرامتی

از آبی زلال اطلسی ات، از سرخ فام مهرت و از عطر یاسِ انفاس قدسی ات، سرشارمان کن!

ص: 59

برخیز، ای روح نامیرای عاشق! برخیز و بخوان «علی ای همای رحمت» را تا در سایه رحمت او، دل به آستان کبریای نجف بسپاریم!

برخیز و بخوان لالایی زیبای مرثیه را!

برخیز و بخوان شعر خونین شهیدان را! برخیز، که آسمان، آبی ست و عشق، در نهایت اشتیاق، دل های عاشق را میزبانی می کند! برخیز، ای روح نامیرای عاشق! دشت آماده غزل سرایی است و جویباران، مثل صداقت نگاهت، جاری اند.

اکنون زمان سرودن است؛ سرودن غزل های زیبای شرقی که در آن، لهجه های پرندین احساس موج می زند و بازتاب نمادینِ عاشقانه های «سعدی و حافظ» است.

شهریارا!

چه کسی می تواند جای خالی ات را در فصل های غزل خیز، پر کند!

ای اوج احساس در سینه زمان!

ای شکوه راستین عشق و تغزّل!

غزل های جنون خیزت را نه تنها «حیدر بابا»، که آهوانِ قلّه و دشت و جنگل و کویر، می فهمند و

رقص خویش را با ضرباهنگِ چامه هایت، شور و هیجان می بخشند.

تو زنده ای؛ آن گونه که دشت های پر از لاله زنده اند!

تو زنده ای؛ آن گونه که قله های برف گرفته زنده اند!

تو زنده ای؛ آن گونه که چشمه سارها زنده اند. بعد از این، تو هستی و فصل غزل های زیبایی که احساس تو را ادامه خواهند داد و به استقبال از «علی ای همای رحمت» تو، سرود ولایت را در آسمان غزل مترنّم خواهند کرد.

بعد از این ماییم و یاد تو در لحظه های آبی شعر؛ لحظه هایی که در همه ایران نام تو را خواهند

سرود و بر مزارت، عاشقانه های عشق و معرفت را نثار خواهند کرد!

از چوپان های «دشت مغان» تا جاشوهای «هرمزگان»!

از پیرمرد «بلوچ» تا کودکان چوب سوار «تُرک»!

از آواز «عشایر» تا آهنگ های زیبای «آذری»؛ غزل های توست و ادامه تو...

روح نامیرای عاشقت فراموش ناشدنی است؛ نام و یادت فراموش روزگاران مباد!

ص: 63

فقاهت را با درایت و درایت را با شعر و ادب در آمیخته بود.

آوازه اش به زودی جهان اسلام را فرا گرفت و نامش بر سر زبان ها رفت، اما حسدورزان کینه توز که چون خفاش، روشناییِ اندیشه اش را بر نمی تافتند، با اتهاماتی پوچ، او را به بند کشیدند و سرانجام او را پس از اسارت، به جرم پاسداری از مکتب سرخ علوی، به شهادت رساندند و از کینه و حسد، بدن پاکش را به دار آویخته، سنگسار کرده و سرانجام سوزاندند. به رغم گمان باطلشان، نامش و آثارش برای همیشه جاویدان ماند.

او نخستین شهید فقاهت نبود، امّا در شمار برترین آنها بود و این چنین شد که شهید اوّل نام گرفت.

خاندانش، بستری برای فقاهت شد که هنوز جوانه های فقاهت از آن سر بر می آورند.

ص: 65

حالا نوبت کسانی بود که به طمع خلافت، جان ناقابل خود را در کف ذوالفقار می نهادند و نفرین تاریخ را به جان می خریدند. فتنه «طلحه و زبیر» باید خاموش می شد؛ مثل همان شمع؛ شمعی که مولا آن شب - شب حضور طلحه و زبیر در خانه مولا - پیش روی آنان خاموش کرده بود!

دست های ناسپاس آنها رنگین بود؛ رنگین از ناراستی های اهریمنانه!

رنگین از خون یاران ولایت، که سایه علی علیه السلام را به تمام نعمت های دنیا ترجیح می دادند!

آنها که کوچه های بصره از آنها برای همیشه به خوبی یاد خواهد کرد.

دشمن ناتوان تر از آن بود که بتواند گزندی به حکومت ولایت و امامت برساند! مولا می فرمایند: فَوَاللّه ِ لَوْ لَمْ یُصِیبُوا مِن المُسلمینَ اِلاّ رَجُلاً واحِدا مُتَعمِدینَ لِقَتْلِهِ، بِلا جُرمٍ جَرَّهُ، لَحَلَّ لِی قَتْلُ ذلِکَ الْجَیشِ کُلّهِ(1)

«به خدا سوگند، که اگر جز به یک نفر هم دست نمی یافتند و او را عمدا بدون گناه می کشتند، کشتار و قتل همه آنها برای من حلال بود...

مولا جان!

چه سخت گذشت آن روز برای تو؛ آن روز که با آن عده حقیر و سُست پیمان مصاف کردی و تاریخ، برگی دیگر به «مظلومیّتت» افزود!

مولا جان! چه نگون بخت مردمی بودند آنان که لذّت با تو بودن را درک نکردند! چه بیچاره مردمی که غافل از سرّ «لَولاکْ» شدند و طمع ورزی را به اطاعت از مولایشان ترجیح دادند! آن روز خداوند، همانند روز بدر، پیروزی را در دست های با کفایت و خدایی مولا علی علیه السلام قرار داد و «ناکثین» جز مرگ و زبونی و ننگ، بهره ای از جسارت خود نبردند...

ص: 67

دستان علی علیه السلام، چندان که پیکر ملکوتی را غسل می دهند، می سوزند و شانه های بلندش که عمری چون کوه، پایه های آسمان بودند، اینک از گریه پنهان علی علیه السلام به لرزه در آمده اند.

سیّدتنا! تو را به خاک می سپاریم... نه! خاک را به تو می سپاریم که عظمت تو در خاک نمی گنجد. آیا چگونه می شود باور کرد، بانو! تو که زنده ترین زنده ها بودی و تو که تمام آن چه که در حیات می گنجد، به پاس وجود تو هستی گرفته اند، چگونه می توان باور کرد که تو زنده نباشی؟

مگر می توان گفت که تو زنده نیستی؟ هم چنان که تو پیش از تولّدت، از بدو حیات زاده شده ای، بی شک پس از وفات نیز، همچنان تا جاودان زنده خواهی بود.

مگر جز این است که بر عرش ایستاده ای و اعمال قوم پدر را می نگری و واسطه حاجات می شوی و مگر برای آمرزش، قوم تو به کار به تو متوسّل نمی شوند و مگر قرار نیست که تو شفیع گنهکاران رستاخیز باشی؟

ای مادرِ هر چه پاکی و مهر! این سطور را بپذیر که به نامت سوگند، این کلمات جز از ماتم جانسوزم بر نخاسته اند.

و از آغاز جز به نام تو قلم بر نداشته ام.

چشانم را که می بندم، می توانم به وضوح ببینم: شب های مدینه آن قدر بزرگ بوده اند که حتی امروز هم می توان تصورشان کرد.

گوش می کنم، دیوارهای خانه ات ناله می کنند.

این دیوارها شاهد لحظه لحظه حضورت بوده اند بانو! شاهد لحظه لحظه درد و عشق و اشک و مناجاتت که آتش به جگرهایشان می ریخته است. این دیوارها شنیده اند کلمات سوزاننده ات را و آن همه گلایه ای که از این قوم داشتی و اینک، جای خالی تو را می گریند؛ جای خالی دستانِ تو را که هر وقت می خواستی در خانه حرکت کنی، از دردِ پهلو باید دست را به دیوار تکیه می دادی. اینک وقت وداع است.

تو می روی، امّا در انتظار باش؛ دیری نخواهد پایید که مولا با فرق شکافته به تو خواهد پیوست و آن گاه، همه چاه ها خواهند گریست.

ص: 71

اینک به آسمان که نگاه کنی، پدر را می بینی که گریان و خندان به استقبال تو آمده است.

دروازه های بهشت گشوده است.

جاده مفروش از ستارگان، گام هایت را به خویش می خواند.

بال بگشا! دیگر زمان درد و اشک به پایان رسیده است.

بال بگشا بانو! بال بگشا...

او جان می داد و من می گریستم! دلم بیش از جان دادن یک پروانه را دید! مؤذن آن بامداد اندوهگین، شهادتینی بود که بعد از آن چشم های مهتابی پروانه، از گریستن باز ماند! نمی دانم بر شکستگی دلش بوسه زدم یا جراحت بالش؟! اما بر هر کدام که بود، لب هایم را به خون نشاند.

او را بر دستانم بلند کردم؛ آن قدر که خدای عشق را به غربت او سوگند دهم!

در مشایعت نسیم اندوهی که از روی قبور بقیع بر می خاست، او را بین صفحات قرآنم گذاشتم تا یادگاری شود برای شب هایی که با خیال بقیع به خواب می روم و رؤیای دل انگیز خانه فاطمه علیهاالسلام را می بینم.

اما در غروب وداع مدینه و ترک کوچه های دلتنگش، وقتی قرآنم را گشودم، اثری از آن پروانه نیافتم، حتی خاکستری هم از او باقی نمانده بود، عکس هم «سوخته» بود؛ بی هیچ نام و نشانی!

راستی، چه کسی می داند «مدفن پروانه ها» کجاست؟ من نیز پروانه گمشده ای دارم!

ای مادر بی کسی های پدر!

ای شانه های استوار علی!

برخیز! برخیز و آهنگ مسجد کن.

برخیز و با شراره های کلامت، کاخ های ستم را ویرانه کن!

برخیز و دست های یاری علی علیه السلام را بفشار!

برخیز و شب های بی سحر علی علیه السلام را به سپیده صبح، پیوندی دوباره بزن!

برخیز و گیسوان پریشان زینب را شانه بزن!

برخیز و با نوازش های مادرانه ات، حسن علیه السلام و حسین علیه السلام را در آغوش بگیر!

آتش نزنید!

این جا خانه فرشتگان خاک نشین است.

شعله بر در نزنید!

این جا مهبط آسمانیان است.

اندکی شرم کنید! مگر چند روز است که رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم، این خانه را دق الباب نکرده است؟

مگر چند روز است که داغ فراق پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم، بر جان ها نشسته است؟

اینک چه می کنید؟

شعله بر در نزنید!

شعله بر برگ شقایق نزنید!

در باغ را به آتش نکشید!

گل های یاس را لگد کوب ستم نکنید!

«بر حاشیه برگ شقایق بنویسید

گل تاب فشار در و دیوار ندارد»

ص: 74

سلام بر تو، که اولین کلمه ای که تو را توصیف کرد، نور بود و آخرین کلمه ای که تو را دریافت،

آتش اشتیاق!

وقتی که در محراب می ایستادی، تمام ستاره ها به پاهایت می افتادند و ماه در مقابل معصومیت

مواج تو، مه گرفته، زانو می زد.

سلام بر تو، ای یادگار روزهای تنهایی پدر و ای شاهد روزگار تنهایی علی علیه السلام!

سلام بر تو،!

ای صداقت سیال و ای دریای پهلو گرفته در ساحل دریای علی علیه السلام! هزار پنجره تبسّم، نثار ایثار تو!

هزار چشم معرفت، فدای اشک های بی دریغ تو! ای گزینه برتر و آخرِ زنان نیکوی جهان! هنوز بوی بهشت از سمت و سوی تو می وزد و پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم، چشم به راه مهربانی های فراتر از دست های کوچک توست، تا آغوش فراموش نشدنی تو را در فرصت کوتاه لبخندهایت حس کند.

ای شبیه ترین صورت به چهره پیامبر! آتش چگونه توانست به حریم حریر لبخندهای تو نزدیک شود و زخم، با چه جرأتی توانست درب خانه تو را بکوبد!

سلام بر تو، که در آتش و عصیان برافروخته ناسپاسان حریم ولایت و نبوت سوختی و زمزمه های روشن خویش را جز برای تنهایی و خلوت خویش بازگو نکردی.

فانوس زخم خورده ام و روشنم سوز

باری ست زخم آتشتان در تنم هنوز

هفت آسمان سکوت شکست، آینه ببین!

سنگ تو را به سینه خود می زنم هنوز

ای کوچه های منتظر و منتهی به من!

سرشار از تبسّم و از شیونم هنوز

خاموش اگر چه رفته ام ای زخم! مانده است

روشن چراغ آبله بر مدفنم هنوز

ص: 76

هر شب کنار پنجره های سوخته، اندوه های روشن خویش را جز برای خلوت و تنهایی خویش بازگو نکردی و از زخم های علی علیه السلام فاصله نگرفتی و پا به پای غربت مولا گریستی، تا قلب مولا در توالی و تکرارهای تلخ تاریخ، پر سوز و گدازتر در جریان باشد.

خانه وحی، خانه ای که فرشتگان، بی اجازه صاحب خانه وارد نمی شدند،

چگونه است که حالا حضور پلید و گستاخ عده ای ناپاک را به تجربه نشسته است؟!

مدینه از این پس، هرگز صدای مناجات فاطمه علیهاالسلام را نخواهد شنید!

مدینه از این پس، عطر حضور فاطمه علیهاالسلام را حس نخواهد کرد!

و در این میان، علی علیه السلام غریب تر از همه، نهایت تنهایی اش را فقط با یک چاه قسمت می کند!

هنوز در گوشه گوشه خانه، بوی زهرا می وزد!

علی علیه السلام چگونه قدم به خانه ای بگذارد که بی فاطمه علیهاالسلام است؟

درِ نیم سوخته، تلخ ترین حادثه تاریخ را بازگو می کند!

دَرِ نیم سوخته، حکایت رنج فاطمه علیهاالسلام است.

درِ نیم سوخته، آتش به جان علی می زند...

شب است و ماه

ماه است و علی علیه السلام

علی علیه السلام است و خدا و یک چاه!

چاهی که گوش به دردهای دل صبور علی سپرده است!

آه! اگر فاطمه زنده بود...

کاش یاس کبودِ علی علیه السلام هیچ گاه هیجده ساله نمی شد!

شب است و ماه...

ماه است و علی علیه السلام و...

امان از این شب که خورشید را از ما گرفت!

امان از این شب و امان از...

ص: 78

ناگهان گرد و غباری غلیظ، اطرافش را می پوشاند. گرد و غبار که فرو می نشیند، دیگر پیر مردی دیده نمی شود؛ آن چنان که گویی از ابتدا از مادر زاده نشده بود. نوجوانی که تنها سیزده سال داشت، تکه های پیراهنش از زیر تانکِ آتش گرفته، همراه ترکش ها پرتاب می شوند و آمبولانس سوراخ

شده ای که زمانی آمبولانس بود و راننده اش که زمانی بود و حالا دیگر...

چشمانِ پیر زنی منتظر که هنگام مرگ، آخرین تصویری که بر چشمانش خشکید و با او دفن شد، تصویر درِ چوبی و قدیمیِ خانه اش بود که هرگز باز نشد و هرگز فرزندِ همیشه چفیه بر دوشش، آن را نگشود.

و تخت های بیمارستان که مملو از پیکرهای شیمیایی شده که هر روز، یک تخت خالی می شد و یک قبر، پُر از خاک

من از آن همه داغ سخن می گویم و از آن همه مزار یاد بود برای مفقود الاثرهایی که همیشه مفقودالاثر ماندند.

من از آن همه سوگ سخن می گویم و از همه آن ضجّه های سینه گدازی که از جگرِ پدرانِ بی پسر بر می آمدند.

از خویش می پرسم، آیا بیهوده بود؟ یک قطعنامه روی یک کاغذ با کلمات مشکی لاتین، آیا همه قطراتِ خونِ مقدس را به باد داد؟ امّا چه می شود کرد در محاصره خیل لشگر شیاطین؟ مگر این خاک تا کِی طاقتِ خون را داشت؟ و پدر باید چند فرزند خویش را به آسمان می سپرد؟

بی شک، اندوه همیشه پیر جماران جز این نبوده است؛ پس جام شوکران را خود نوشید تا مردمانش آسوده تر عمر کنند و آسوده تر بخوابند؛ بی دغدغه هیچ موشکی که شاید بر خانه آنها بنشیند و هر صبح، پدری که از خانه خارج می شود بداند که شب هنگام که باز می گردد، فرزندی دارد که هنوز زنده است و خانه اش ویران نشده است. جام زهرا را پیر سر کشید تا قطره قطره در گلوی مردمانش فرو نریزد.

تاوانِ حراست از این خاک را این قوم پرداخته بود و چه بهای سنگینی!

اینک گاهِ آرامش است و می شود شب های تابستان به آسمان و ستارگان خیره شد؛ بی هراسِ هیچ بمبی و موشکی، بی هراس هیچ داغی و سوگی. ای وطن! آسوده باش، فرزندانت به آغوش مهربانت

بازگشته اند.

ص: 82

ما در انتظار تو هستیم، ای درمان تمامی دردهای انسانیت! اگر چه تیغ تیز نیشخند آنان که در خمخانه بی خبری سر سپرده اند، بر تنِ روحمان نقش زخم اندازند.

ما منتظریم؛ اگر چه آن گونه که امام و مولا شهیدان، حسین بن علی علیه السلام می گوید، ما را به تمسخر گیرند و باورهایمان را با خنده های ننگین خود انکار کنند.

آری! امام ما می فرمود:

«او را غیبتی است که گروه هایی از مسلمانان در آن مرتد می شوند و دسته ای بر دین خود ثابت می مانند و مورد آزار قرار می گیرند و به آنان [از روی تمسخر] گفته می شود: این وعده ای را که می گویید - اگر راست است - چه هنگام واقع خواهد شد».(1)

ما در برابر این طعنه های غبار آلود خواهیم ایستاد و از تو خواهیم گفت.

ما باور داریم که می آیی؛ حتی اگر تنها یک روز به قیامت مانده باشد.

می آیی و در دستان مهربان خود برای ما عدل و قسط و عشق را ارمغان خواهی آورد و مرهمی می شوی برای زخم های کهنه شریعت و بشریت.

ما می ایستیم و منتظر می مانیم؛ چرا که مولایمان حسین علیه السلام در پایان سخنش فرمود: «آگاه باشید! کسی که در برابر این آزارها و تکذیب ها در زمان غیبت امام خود استقامت ورزد، همپایه مجاهد شمشیر زن در رکاب رسول خداست».

آقای من و مولای منتظران! آرزوی ما این بود که نام خود را در «بدر» و «خیبر» و «حنین» می دیدیم و در رکاب رسول حق شمشیر می زدیم؛ اکنون در برابر زخم زبان بی خردان و دشمنان تو می ایستیم تا نام خویش را در میان جنگاوران صدر اسلام ثبت کنیم.

لب های زمین در تب خشکسالی می سوزد،

چشمه های عاطفه یخ بسته اند

و درختان سردشان شده است،

چگونه دل به تیغ ذوالفقار عدالتت نبندیم،

باران ظهورت را به استغاثه ننشینیم،

زلال مهربانی حضورت را ندبه نخوانیم

و در انتظار آفتاب نگاهت نمانیم؟!

آقا!

کدام چشم، به راه آمدنت خیس نیست؟

کدام گوش، دل به طنین گام هایت نسپرده است؟

کدام لب، با لب های «أمْ مَنْ یُجِیب» خوان تو همراه نیست؟

کدام دل عاشق برای تو نمی تپد؟!

تو در قنوت کدامین دست جاری نیستی؟

کدامین چهار شنبه، بوی جمکران تو را ندارد؟

کدامین جمعه، طعم ندبه را نچشیده است؟

کدام ستم را به شکوه بنشینیم؟

با کدام لحن درد دل کنیم؟

از اضطراب کدام صبح جمعه بگوییم؛

از حسرت کدام عصر جمعه

از دلتنگی های کدام غروب؟!

می دانم که می آیی

می آیی و بهار را با خود می آوری

ص: 85

لب های غنچه ها را به لبخند شکوفا می کنی

طراوت را به عدالت میان درختان تقسیم می کنی

همه دل ها را در مهربانی سهیم می کنی

به آئینه ها فرصت تماشا می دهی

می آیی و آدینه ها دیگر ندبه نمی خوانند

قنوت ها رنگ اجابت می گیرند

دیگر دلی شکسته نمی ماند

لبی به شکوه باز نمی شود

زمین از چنگال نابرابری ها می گریزد

جهان ناگزیر عدالت می شود

ریشه هیچ ستمکاری در زمین نمی ماند

شوکت متجاوزان در هم می شکند

رشته های نیرنگ و فریب گسسته می شود

خسته ایم؛

از چهار فصل یکنواخت

از زمستان های پی در پی

از لحظه های بی بهار

از این روزهای گرفتار

از تکرار این همه تکرار

چشمانمان

به ضریح گام هایت دخیل بسته اند؛

قدم بر چشم ما بگذار!

ص: 86

فریادِ نقره ای من، حنجره ام را می خراشد و بیرون می پاشد؛ آغشته به کشنده ترین زهرها.

درد چندان به استخوانم تنیده که گویی از آغاز، همزادِ جاودان من، متولّد شده است.

اینک این منم؛ بی خویش و از خویش مانده. هر دو دستِ شعله ورم را از انتها بر می خیزانم، عمود به سمتِ لا یتناهی ترین افقی که چشمانم توانِ دیدنش را دارند؛ گر چه هر دو چشمانِ ناتوان من، هرگز افق وسیعی را نیافته اند.

شعله می کشم؛ تمام قد و ایستاده، چونان درختی که صاعقه ای بر آن نشسته باشد. در خویش می گدازم و از خویش می چکم.

ای آخرین نامی که در سوختنم تکرار می شوی! ای ناجی! هُرم گدازنده ام جز به خنکای نسیم آوای تو فرو نخواهد نشست.

با من بگو، فریادی که از گلو سر داده ای، آخر چه وقت به گوش مجنون من خواهد ریخت؟

دیری ست که ستاره ها را ندیده ام. تابلوهای نئون، درخشندگی چشم نوازی نیستند.

مدّتی ست که مهتاب، پشت ویترین فروشگاه های رنگارنگ، اجناس گران قیمت را تبلیغ می کند.

ایمان را جستجو کردم؛ در هیچ فروشگاهی نبود؛ گورستان را نشانم دادند. بی شک، از وقتی که ایمان را برای قبرستان ها گذاشتیم، تنها برج های چند طبقه، ما را به آسمان نزدیک تر کرده اند؛ اما باور کنید، من هنوز دلواپس ماهی های قرمزِ حوضِ حیاتِ مادربزرگ هستم.

من و مادر بزرگ، هر دو متروک مانده ایم و همه ماهی های قرمزِ دنیا نیز.

این سطورِ آشفته یک مالیخولیایی نیست. به درد دل ساده من گوش کن آقا! من با تو سخن می گویم به زبانی که عمری با تو گفته ام، به زبانی که نیک می دانی.

من نمی دانم مولا! امّا تو خوب می دانی آن چه که بر قلمِ من ریخته، لاجرم از عمیق ترین نقطه قلبم برخاسته است. بر ما بتاب ای آخرین خورشید! بی شک روزی طلوع خواهی کرد. پس در انتظار،

چشم می دوزم به آخرین افقی که همچنان گشوده مانده است.

بی شک، این آخرین طلوع، هرگز غروب نخواهد کرد و عشق، تنها واژه ای ست که در زمین جاودان خواهد ماند.

ص: 88

ای بادهای عاشق! معشوق بی دریغ خویش را از کدامتان سراغی باید بگیرم؟

بی شک، ابرهای سیاه، همیشه فاصله بین خورشید و جنگل بوده اند.

من باران نمی خواهم؛ که دیری ست سرشار از آب های راکد و مسموم مانده ام.

خورشید را نشانم بدهید که سال هاست، تشنه یک قطره روشنایی داغم.

همان گرفتاری های مداوم

همان نسیم های پایدار

همان تهمت های ناروا

همان غیبت های پی در پی

خار در چشم این کوچه ها، اگر برای آمدنت جارو نشوند!

خار در چشم این دقایق، اگر تو را آرزو نکنند!

خار در چشم این روزگار، اگر امید آمدنت را ناامید شود!

خار در چشم این جاده ها، اگر تو را چشم به راهی نکنند!

تو متعلق به تمام جهان ناشناخته ای

تمام جهان کتاب های آسمانی

تمام جهان انسانی های زمین

تمام جهان فرشتگان

تمام جهان کلمات

تمام جهان برابری ها

تمام جهان نابرابری ها

تمام جهان برادری ها

تمام جهان نابرادری ها

تو متعلق به تمام کوچه های خسته ای

در انجیل، آمدنت بشارت داده شده

در تورات

در زبور دارد

در کتاب دانیال نبی، اشعیاء پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم

در کتاب شاکهونی هندوها

در باسک

ص: 90

تو متعلق به تمام جهان جان های تشنه ای.

دریغ از این همه شمعدانی های غبار گرفته

گلدان های تهی

گورستان های لبریز

و قیافه های خشک!

دریغ از این همه باران های بی هدف

بیابان های بی دلیل!

دریغ از این همه

سرنوشت های گنگ،

مجال های بیهودگی!

دریغ از این همه نیامدن های طولانی

سرنوشت های درهم!

کجایی، ای روز اجتناب ناپذیر!

کجایی ایی اجابت دقایق های عمیق!

کجایی ای مهربان بی وقفه

محبت بی دریغ!

کجایی، ای نسیم همه طرف

سپیده همه سو!

کجایی، ای چشم انداز پراکنده سبز!

کجایی، ای روز توامان لبخند!

آیینه ها اگر غبار نگیرند، چه کنند؟

خوشبختی ها اگر ناچیز نباشد، چه کنند؟

دل ها اگر خراب نشوند، چه کنند؟

باران اگر مستقیم نزند، چه کند؟

ص: 91

خورشید اگر راست نبارد، چه کند؟

خیابان ها خمیده اند.

زانوان زمین خسته است.

رمقی در جان باران نیست.

چشم ها طعم تماشا ندارند.

دریچه ها بی چاره اند.

سقف ها بی چلچله اند.

زمین، زمین بدبختی است

آوارگی است

شرمساری است.

زمین مرگ است.

مرگ باد این هنگامه های هنگفت بیمار!

مرگ باد این سالنامه های فقیر!

مرگ باد این دقیقه های شرارت!

مرگ باد این حرف های عقیم بی درد!

مرگ بادمان اگر تو را صدا نزنیم!

مرگ بادمان اگر برایت دعا نخوانیم!

مرگ بادمان اگر زیارتت را آرزو نکنیم!

مرگ بادمان اگر به یاد هر چه غیر تو باشیم!

مرگ بادمان اگر برایت دست بالا نگیریم!

زالوها به جان زمین افتاده اند

موریانه ها به جان دین افتاده اند

گرگ ها دندان تیز کرده اند.

روزنه ها را مارها گرفته اند.

ص: 92

چشم ها، هار شده اند.

آبی در کوزه هامان نیست.

دست هامان تهی ست.

زبان هامان نیش گون است.

خنده هامان کشنده است.

مرگمان باد اگر تو را عاشق نباشیم!

جمعه عصرها به تو می اندیشم؛ به قامتِ بلند نیازی که به پای تو می افتد، به دست های آسمان پرورت، به تو که اثر انگشتت، گرد بادی است که گرداب را در خویش حل نموده است.

جمعه عصرها به تو می اندیشم که می آیی و به جای اسپند، برای تو ستاره دود خواهم کرد و دیگر هیچ انتظاری وجود نخواهد داشت.

جمعه عصرها به تو می اندیشم؛ به تو که باید اندیشه ای برای جمعه عصرها بکنی.

یعنی: و به برکت اوست که مردم روزی می خورند و به وجود او زمین و آسمان پای برجاست و به سبب اوست که خداوند، زمین را پر از عدل و داد می کند؛ پس از آن که از ظلم و جور پر شده باشد.

به راستی که بر مدار تو می چرخد هستی و به گوشه چشم تو پا بر جاست کائنات.

به پاسخ لبخند رضایت تو، جهان هستی مستانه می خندد و به برکت سایه نگاه توست که خورشید می تابد، گیاه می روید و دخترکان آفتاب، دست در دست یکدیگر، سروده های شادمانی می خوانند.

صبح، به امید دیدار تو چشم بر پرتوهای خورشید می دوزد و لحظه ها را یکی یکی عقب می راند و شب برای ظهور تو، تا طلوع فجر سرود می خواند و خلق را می شکافد و برای آمدن صبح ظهور، لحظه شماری می کند.

بیا، بیا ای آبروی آفرینه های الهی، ای زنجیره اتصال هستی!

تو که بیایی و لبخند تو که بر چهره گیتی نمایان شود، هیچ رنگی از سیاهی بر طبیعت نمی نشیند و هیچ نیرنگی، صفحه سفید یکرنگی ها را غبار آلوده نمی کند.

بیا، ای آبروی آفرینه های الهی، ای هسته هدایت خداوندی!

نمی شود بی یاد تو، غروب های جمعه گریست!

ای زلال آفتاب! بر پیکر نحیف احساس من بتاب

مولای آشنای جمعه ها! هرگز غریب نمی مانی در شهر خویش. این منم که در دیارِ آشنای خود غریبم، می سوزم و آب می شوم و اگر دست نوازشگر تو نباشد، زیستنم را بهانه ای نیست.

بهانه زیستن جمعه ها تویی؛ جمعه بی تو معنایی ندارد، جمعه بی تو جمعه نیست؛ مجموع غم هاست.

بیا که روزگار، مویه ها و واگویه های ما را درگیر کلاف کلافگی نموده است!

بیا و پوشه های پوشالی و پرنده های پوشیده فاسقان را به جریان انداز؛ آن سان که دست الهی،

فرعون را در جریان نیل، به نیستی کشاند!

بیا و معرفت را به تمام چراغ ها بیاموز و چراغ معرفت را بیافروز!

دوست دارم اولین کسی باشم که به دست و پایت می افتم.

بیا و نشان بده که حق با علی علیه السلام است و «علی مع الحق» را در بارقه ذوالفقارش به نمایش بگذار!

بیا و جهان را تحت پوششِ دست های مهربان خویش قرار ده!

بیا و تمام سال های نوری را به جشن تولّد باران دعوت کن! بیا و اجازه بده تا واژه ها - این

زبان های بسته - به سخن در آیند و زبان های تلخ، این تیغ های واژه پرداز و زندان ساز، به بند کشیده شوند!

بیا و اجازه بده تا واژه های بی واهمه، نام تو را در ذهن تمامی ذرات منتشر کنند!

بیا و دریا را با سطح تماشای خویش هم طراز کن و اختلاف نظرها را در زلال آبی رنگِ محبت خوش محو نما!

بیا و در فردایی بارانی، روشنایی فانوس های گرفته را در پاهای توفانی بسپار؛ فردایی که ابری

است و توفانی.

یعنی تمام راه های جهان را با پای دل دویدن.

یعنی چشم به جاده دوختن، رفتن و رسیدن.

چاره در انتظار است و اگر چشم دل باز کنی، می بینی که عدالت با قامتی دو تا، چشم به راه موعود

دارد.

بیا و پنجره های بسته را به روشنایی سپیده پیوند بزن.

بیا و پلکی بزن تا آسمان پُر از ستاره شود.

بیا و بر سینه کویر، شکوفه بنشان.

بیا و انتقام خون های عاشورا را بگیر.

بیا و شعله های غربت و دلواپسی بقیع را با شبنم نگاهت خاموش کن.

ای آخرین یادگار وحی!

ای محکم ترین آیه خدا بر خاک!

ای روشن ترین تفسیر آفتاب!

اینک مرگ و نیستی بر همه جا سایه افکنده است و آهنگ غم، تنها موسیقی حاکم بر جهان است.

برخیز و با لحن داوودی ات، آهنگی دیگر ساز کن و بر سر هستی گل بریز.

ای روشنایی کامل، ای آرزوی بزرگ! با تمام کوچکی ام، رشته اشک هایم آن قدر درشت است که از هیچ سوزن مژه ای رد نمی شود.

تا تو باشی، اشک با من است.

تا با اشک به خود می نگرم، تو را چند برابر نزدیک تر از خود به خود حس می کنم.

تو را که می نگرم، پشت سرم را نمی بینم؛ که جز تو چیزی برای تماشا نیست. تو را می جویم؛ با اشک هایی که بی تابی تماشایی مرا تعقیب می کنند، ای سمت و سوی همیشه سیال!

زمان ایستاده است، تا بهترین سال تحویل خویش را تحویل تو دهد و زمین در گردش است تا زمینه تماشای تو را سبز در سبز شکوفا کند.

سلام بر تو!

چون نفس می کشی، آتشفشان زخمی سینه ات، مست و بی قرار، گدازه های گُل را در دامن همیشه بهاری تو به جریان در می آورد.

سلام بر تو که می آیی و با تمام احساس ما همدردی می کنی و تمام ستاره ها را دعوت به جشنواره

سراسری نور.

وقتی که در کوچه ها گام می زنی، باران به احترام تو در آسمان می ایستد و نور در جریان سیال

خویش، در نزدیک ترین نقطه به چشمانت، از حرکت باز می ایستد تا پروانه های دعا و نیاز بر حریر مواج نور، شالی از پروانه را به سمت بیکرانگی پرواز منتشر کنند. سلام به تو!

تو می آیی و تمام واژه ها، به دنبال ستاره دنباله دار تو می آیند تا روشنایی را از تو بیاموزند.

جمعه ها از پی هم می آیند و چشم های به آسمان دوخته ما، عصرهای جمعه در اشک غرقه می شوند و در آه می سوزند؛ پس کجاست آن یکّه سوار حجازی که با یک غمزه پیامبرانه خود، معجزه آسا دل ها را زیر و رو می کند و زمین و زمان را بر کرسی عدالت می نشاند؟

طومار انتظار تا به کی باید با اشک چشم و خون جگر امضا شود و ندبه ها و گریه ها، آن را در هم بپیمایند؟!

مگر نه این که گاهِ سرکشی دنیا، او می آید؟ پس با این همه زخم که بر تن فلسطین است و این همه داغ که بر دل افغانستان نشسته است، چرا هنوز صدای پای عشق به گوش نمی رسد؟

مولایم در نهج البلاغه فرمود: «دنیا پس از سرکشی به ما روی می کند چونان شتر ماده بدخو که به فرزند خود مهربان می گردد».(1) و سپس همان آیه را که آرامش همیشگی قلبم بوده و هست تلاوت کرد که «وَ نُریدُ أنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذِینَ اسْتُصْفِعُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِینَ».(2) زمین از آنِ خوبان است و ستمدیدگان.

اکنون که کلام مولایم بر دلم نشست، قرار یافتم و بیش از پیش در انتظار آمدن او خواهم بود تا این سرکشیِ بی قرار، دنیای آشفته و در هم ریخته در برابر آن بزرگ، زانو زند و مهربانانه سر به دامانش نهد و درد خود را درمان کند.

سلام بر تو ای غایت همیشگی سلام ها!

با تمام سطرهایی که برایت می نویسم، می گریم و با تمام صفحه هایی که پُر می شوند، خشک و

لرزان به پایت می افتم.

می خواهم همیشه در زیر دو دریا مدار، به دور چشم های تو گردم.

وقتی تو بیایی، تمام خشونت ها پامال می شوند و من به استقبال سلام سبز تو شهری می سازم؛ با

ردیف هزار چشم.

می خواهمت برای تماشا هزار چشم

تا بنگرم شکوه تو را با هزار چشم

تو می آیی تا تمام مهربانی ها از کوچه های روشن دست هایت عبور کنند و تمام دلهره ها به بن بست نیستی ختم بشوند.

تو می آیی و تمام باران ها در تو مکث می کنند؛ که تو آکنده ای از شمالی ترین خاطراتِ سرزمین های شمالی.

تو آکنده ای از پرندگان زلال که فوج فوج، در چشم های تو موج می زنند.

تو می آیی و من می دانم تمام آن چه که گفته اند می آید و تمام واژه ها، لب به سخن می گشایند و همه آرزوها خود را به تو ملحق می کنند.

فردا، با تمام آن چه که شنیده ایم، می آید تا صدای شُر شُر باران در گوش تمام صدف های دریایی به جریان درآید و آسمان را در مسیر عبور تو به خاک ریزند. تو می آیی و در آن لحظه موعود می دانم که برای تماشای تو فقط باید دست به دامان باران شد.

کجاست آن که کشتی به گل نشسته آدمی را بر امواجِ هدایت استوار کند؟

کجاست بر افرازنده پرچم فتح و انتقام گیرنده شهیدانِ حقیقت؟

دل های عاشق به زیارتِ جمکرانِ نگاهش می شتابند، جان های شیفته، در عرفاتِ صفایش هروله می کنند و پر کشیدگان به بام های معرفت، او را در زیر قبّه محبوبش می جویند؛ آن جا که اجابت، پاسخ هر دعاست.

ای طاووس اهلِ بهشت!

کی از شرابِ گوارای وصالت جامی می نوشیم که تشنگیمان به طول انجامیده است؟

کی چشمانمان به دیدارِ آن طلعتِ رشید و آن پیشانی ارجمند روشن خواهد شد؛ «مَتی تَوانا وَ نَراک»؟

می آیی و زمین، استواری گام های مردی را لمس خواهد کرد که روزها، شب ها، دقیقه ها و ثانیه ها به شوق دیدار او سپری شده اند.

بیا، ای دلیلِ راه مشتاقان!

ای ماهتاب نیمه شعبان! بیا و از دل هستی چون نور تجلّی کن و پرچم سبز ظهور را به اهتزاز در آور.

ای یوسف زهرا!

وقتی تو بیایی، دشت ها همه سبز و بلبلان عاشق، ترانه های وصل سر می دهند.

وقتی تو بیایی، نهالِ عشق را در باغچه زندگی، بادستانِ عاطفه و با آب شوق در میان خاکِ امید می کارم و با نگاهت هر روز آن را آبیاری می کنم.

وقتی تو بیایی، پرستوهای مهاجر دوباره بهار را به سرزمین های یخ بسته نوید می دهند

کاش آن روز فرا رسد که در صورِ ظهور بدمند و تو در هلهله فرشتگان ظهور کنی و کام بی قراران را با شراب طهورِ وصل تازه کنی.

کاش!

ص: 102

ص:104

ص:105