حیران میان لحظه های بیکسی

Ÿ مؤلف: علیرضا صفری (بنیاد بین المللی غدیر استان کرمانشاه)

Ÿ صفحه آرا: عباس فریدی

Ÿ طراح جلد: محمدرضا صفری

Ÿ ناشر: انتشارات بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج)

Ÿ نوبت چاپ: اول/ پاییز 1391

Ÿ شابک: 7-72-6262-600-978

Ÿ شمارگان: 1000 نسخه

Ÿ قیمت: 3000 تومان

تمامی حقوق© محفوظ است.

- قم: انتشارات بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج)، مرکز تخصصی مهدویت/ خیابان شهدا/ کوچه آمار (22)/ بن بست شهید علیان/ ص.پ: 119- 37135/ همراه: 09109678911/ تلفن: 7737801/ فاکس:7737160

- تهران: بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج)/ تلفن: 88959049/ فاکس: 88981389/ ص.پ:355-15655

- کرمانشاه: بلوار صابونی، خ جنب بیمارستان امام خمینی قدس سرّه، کوچه2/ تلفن: 3-7218031/ فاکس: 7217618

www.imammahdi-s.com m info@imammahdi-s.com

09244-2

ص:2

بسم الله الرحمن الرحیم

ص:3

ص:4

فهرست مطالب

حماسه ی خورشید18

علیرضا آذر پیک (آرش)

کعبه دل22

همت علی اکرادی

غدیر25

همت علی اکرادی

تمام زمزمه ها ناگهان کجا رفتند26

سحر احمدی

عطر نفسهای علی28

وجیهه ابراهیمی

بجز مولا کسی مولا نمی شد29

وجیهه ابراهیمی

تاکس چه داند او چه کسی بود30

حسین احمدی محجوب

درد31

روح الله اسدی

ه_ر واژه ی آن هزار دلب_ر32

روح الله اسدی

سج_ده توحی_د33

هادی ارفع

یاعلی38

زنده یاد یدالله بهزاد کرمانشاهی

ولایت مولا40

زنده یاد یدالله بهزاد کرمانشاهی

قرآن ناطق41

مسعود صادقی بروجردی

مولا42

مسعود صادقی بروجردی

چشمهای مولا43

مسعود صادقی بروجردی

حیران، میانِ لحظههای بی کسی44

مسعود صادقی بروجردی

علی علیه السلام 45

منوچهر پروینی

علی درعاشقی ثابت قدم بود48

تمام عمر دنبال خدا بود49

منِ شیعه به تو می بالم آقا50

علی در شعرهایم جا گرفته51

خیالم هست راحت با تو مولا52

معصومه تیما

ص:5

غدیرخم53

معصومه تیما

آسمان شبها برایش بی قراری می کند55

روشنک تکلف پور

می_لاد مولای متقی_ان57

کریم تمکین

گاهی شبیه آه علی علیه السلام سر به چاه کن60

هادی حدادیان

عطر یاد مولا علیه السلام 61

علی رضا حکمتی

پیچکی تکیه به ابیات غزلها زده است64

سمیرا حیدری

همسفرهی کاسه ی سفالی65

بیژن دائی چی (ارژن)

هر کس به کسی خوش است66

بیژن دائی چی (ارژن)

ای کاش67

بیژن دائی چی (ارژن)

با مولا68

بابک دولتی

چاه کوفه از تصویرت لب تر می کند71

مریم رحمانی

گندمزارها و آبها73

مریم رحمانی

ام_ام آفت_اب75

دکتر عبدالرضا رادفر

پیدا ونهان77

دکتر عبدالرضا رادفر «آرام»

آن که می خواهد ابوتراب شود78

حامد شاهین مهر

داغ علی علیه السلام 79

ابوالقاسم شیدا

یاعلی علیه السلام می گویم80

ابوالقاسم شیدا

غدیر خ_م81

زنده یاد شکراله شیروانی خندان

دو بیتی چشمان علی علیه السلام 85

امین شیرزادی

توکّ_ل86

امین شیرزادی

شب ق_در87

امین شیرزادی

اهل آسمان88

امین شیرزادی

ملائ_ک، در رکاب_ش ف_وج در ف_وج89

امین شیرزادی

نق_ش شگف_ت90

علی شمس علیزاده

ص:6

دوش خورشید92

علیرضا صفری

محبت93

علیرضا صفری

نوکری مولا94

علیرضا صفری

کوچه ی بارانی95

علیرضا صفری

گرهگشا96

علیرضا صفری

درگاه به روی ما نبستی97

فریدون علوی نسب

جوششِ ج_ان98

فریدون علوی نسب

سبب آفرینش99

فریدون علوی نسب

نور ولای_ت100

احمد عزیزی

عنای_ت م_ولا103

سید جعفر عزیزی

تنها مگ_ر به ن_ام تو105

سیّد جبار عزیزی

در زمان جنگ، کار فتح خیبر با علی ست106

اصغر عظیمی مهر

منکر تو ‘ منکر من ‘ قاتل تو ‘ قاتلم110

اصغر عظیمی مهر

پیغمبر عشق112

امراله عظیمی

جهان نظاره گر اشک بی امان شده است114

فرشاد فرصت صفایی

س_راج مُنی_ر116

غیرت کرمانشاهی

عابر تاریخ118

سعید کریمی خو

عشق علی119

سهراب کریم پور (نامی نفت شهری)

روح گل سرخ زمان، چهره شیرین (علی)121

اکرم گرگانی

نگاه حیدری122

روح انگیز محرمی پور

رهسپ_ر عش_ق123

رحیم معینی کرمانشاهی

نقط_ه عط_ف جه_ان125

محمدسعید میرزایی

جل_وه ی ح_ق127

سید جلیل حسینی، مشتاق کرمانشاهی

یک کبوتر بر آسمان نجف129

محمد جواد محبت

ص:7

در کوچه ی شب130

محمد جواد محبت

بر سفرهی لطف دوست131

محمد جواد محبت

هر که عاشق شد خدای خویش132

محمد جواد محبت

مولا133

فاطمه ناظری

عشق است135

فرشید یوسفی

ص:8

هوالاعلی

شهسوار من که مَ_ه آیینه دارِ روی اوست

تاج خورشید بلندش خاک نعل مرکب است. (حافظ)

براستی که قلم را یارای آن نیست که در فضیلت جوانمردی سخن براند که دیوارهای کعبه، شاهد طلوعش بوده اند و مسجد کوفه، شاهد رستگاری اش. خالق آسمانها و زمین، او را مسمّی به علی نمود و پیامبر عظیم الشان اسلام صلی الله علیه و آله و سلم، محبتش را سنت خود قرار داد و فرمود: علی، جان من است.

علی علیه السلام، همواره تنهاست زیرا تنها کسی بود که در خندق، بر لبان خشکیده ی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم لبخند نشاند و هم او بود که ضربتش در خیبر، از عبادت هفتاد هزار سال عبادت جن و انس برتر است. تنها کسی بود که در آن شب هولناک هجرت، بر بستر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم آرمید و تنها ترین مخلوقی است که همتای زهرای اطهر علیها السلام. به حق تنها شخصیتی است که پیامبران معصومی همچون نوح و لوط هم نتوانسته اند به پایگاه

ص:9

ملکوتی او عروج کنند، زیرا حسنین اش سرور جوانان اهل بهشت اند و همسرش درخورِ سوره ی کوثر.، چون نبی صلی الله علیه و آله و سلم در شانش فرمود: (اقضاکم علی)، در قضاوت، رشک داود است و در بی توجهی به دنیا، رشک سلیمان، چون فرمود: «یا دنیاه غُری غیری، طَلقتُک ثلاثا». او امیر کلام است و سردار توحید. از یکسو، یکه تاز میدان نبرد است و از دیگرسو بی تاب اشک یتیم. او مصداق عینی آیه ی «اشداءُ علی الکفار، رُحَماءُ بینهم» است و پهلوان عرصه ی «سَلونی قبلَ اَن تَفقدونی». دوست و دشمن، با هر نژاد و ملیتی در وصفش سخن گفته اند. او تنهای تنها است و مجمع اضداد. از این رو پیرزنان کوفه، منتظر کرامت نیم شبان او بودند و دلاوران عرب هم در میدان نبرد، از برق تیغش گریزان. براستی که متحیرم چه نامم شهِ ملک لافتی را.

 یکی اورا حقیقتی بر گونه ی اساطیر می خواند و دیگری سحاب رحمت. یکی مجسمه ی عدالت و دیگری شاهِ جهان، ندانم علی یعسوب دین است، یا جلوه ی حق. اما می دانم که او هرچه هست، از همه ی این القاب برتر است.

ای علی، تو جمله عقل و دیده ای

شم_ه ای واگ_و از آنچه دیده ای

راز بگش_ا ای ع_لی مرتض_ی

ای پس از سوء القضا، حسن القضا

براستی که آن پیامبر والا مقام، در وجود کودکی چون علی علیه السلام، چه

ص:10

دید که برآن شد تا اسلام را بر وی عرضه کند و در شخصیت علی علیه السلام چه فضایلی نهفته بود که خداوند عالمیان، پیامبر عظیم الشانش را مکلف گردانید که در غدیر خم، او را به نیابت خویشتن برگزیند که اگر این امراز سوی او صورت نپذیرد، رسالتش ناقص خواهد ماند. براستی چه حکمتی در انتخاب امیرالمومنین علیه السلام بود که در امتثال فرمان حق از سوی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم، خبر اکمال دین از سوی پروردگار، اعلام گردید.

در طول تاریخ، بزرگانی از هر شهر و دیار، با هر مذهب و مرام، در برابر دریای فضایل امیرمومنان علی علیه السلام، لب به تحسین گشوده، سرّ درون خود را عیان نموده تا به طریقی در برابر عظمت برگزیده ی آن روز بزرگ، ادای دین کرده باشند. در ذیل به ذکر مکنونات علوی طبقه ی شعرای آن بزرگان، آنهم به اختصار پرداخته می شود.

1- حسان بن ثابت، شاعر نامی صدر اسلام: (ترجمه) پس پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به او فرمود: ای علی برخیز. به درستی که من تو را بعد از خود، امام و هادی خلق قرار دادم.

2- معاویه، قرن اول: (ترجمه) آنها انتصاب آن حضرت را در روز غدیرخم که از جانب باری تعالی و توسط بهترین خلایق صورت پذیرفت، فراموش کرده اند.

3- عمروعاص، قرن اول: (ترجمه) پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در روز غدیر خم، بر منبر بالا رفت و در حالی که اصحاب هنوز کوچ نکرده بودند، ولایت علی بن ابی طالب علیه السلام را ابلاغ کرد.

ص:11

4- محمدبن ادریس شافعی، قرن دوم: (ترجمه) با نام خدا در کشتی نجات که همان اهل بیت مصطفی خاتم الانبیا صلی الله علیه و آله و سلم بودند، سوار شدم.

5- قاضی تنوخی حنفی انطاکی، قرن چهارم: (ترجمه)... پس پیامبر به ایشان فرمود: هرکس که من مولای اویم، این برادرم (علی)، بعد از من، صاحب و مولای اوست، جملگی از او اطاعت کنید....

6- بدیع الزمان همدانی، قرن چهارم: (ترجمه) به من می گویند که تو وصی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم یعنی علی بن ابی طالب علیه السلام را دوست نداری، پس گفتم که دهان دروغگو پر از خاک باد.

8- خطیب خوارزمی، فقیه و ادیب حنفی، قرن ششم: (ترجمه) ولایتشِ بدون شک و علیرغم معاندین، مانند گردنبندی بر گردن مومنان است.

9- سنایی غزنوی، قرن ششم: نایب مصطفی به روز غدیر/ کرده در شرع خود، مر او را میر.

10- کمال الدین شافعی، قرن ششم: (ترجمه) روز غدیر، او را مفتخر و مخصوص گردانید به اینکه هرکه من مولای اویم، تو مولای اویی.

12- اوحدی مراغه ای، قرن ششم: ای مکیان را پیش صف، وی شحنه ی نجد و نجف/ هستی خلافت را خلف، از مایه ی نیک اختری.

11- مولوی، قرن هفتم: زین سبب پیغمبر با اجتهاد/ نام خود و آن علی علیه السلام، مولا نهاد.

ص:12

12- ابن ابی الحدید معتزلی بغدادی، قرن هفتم: (ترجمه) قرآن از خلافتی سخن گفته که اگر نصی هم بر آن نبود، باز هم سزاوار نبود که (طوق) مجد و عظمت خلافت، بر گردن دیگری نهاده شود.

 13- خواجوی کرمانی، قرن هشتم: شاهِ ولایت پناه، میر ملایک سپاه/ کهف مکین و مکان، زَینِ زمین و زَمَن.

14- عبدالمسیح انطاکی، قرن سیزدهم: (ترجمه) در نزد اهل یقین برای علی مرتضی بعد از رسول خدا، مرتبه ای است که در برتری و بلندی

، به نهایت رسیده است.

15- بولس سلامه، شاعر مسیحی لبنانی، قرن چهاردهم: (ترجمه) اگر من آنچه راکه در مورد وصی می دانم، بگویم، مردم بر خاک زیر پای او، بوسه خواهند زد....

16- وامق مسیحی: (ترجمه) و بعد از محمد صلی الله علیه و آله و سلم، سزاوارترین مردم به خلافت بود، چرا که جاهل قوم، در حکم عالم نیست.

بر همین اساس، انجمن شعر و ادبیات بنیاد بین المللی غدیر (واحد کرمانشاه) به مناسبت دهه ی امامت و ولایت، در ادامه ی راه ولایتمداران راستین، اقدام به نشر مجموعه ای با همین مضمون تحت عنوان حیران میان لحظه های بیکسی نموده که سخن سرایان دیار کرمانشاه هم، نیز همگام با دیگر رهروان طریق ولایت، از سویدای دل، ارادت پاکشان را نثار قدوم پرفضیلت آن امام همام، همان یادگار پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در غدیرخم، نموده تا در روزگاران، مستِ ولای

ص:13

او باقی بمانند.

چه گویم از تو با غوغای این جان

نه من آرام گی_رم، نی تو پایان

کیومرث شادرام

ص:14

پایش را ببوسد و معترف نباشدکه: «کس را چه زور و زهره که وصف علی کند».

او که درمعرفت، به مقام سلونی گام نهاد، حضرت حتمی مرتبت ضربه ای از ایشان را در رزم، فزون از عبادت جن و انس می داند و ذکر و یاد اورا عبادت می خواند و خامه به دستان این دیار، خوب می دانند که در چنین دریایی گام نهادن «چه موج خون فشان دارد» و حال آنکه لب فرو بستن روا نیست و حداقل «هم به قدر قطره ای باید چشید» و اینجاست که «سرودن، معنای بودن به خود می گیرد» و برزبانشان جاری می گردد که:

«هر آنکه نیست در این حلقه زنده به عشق

بر او نمرده به فتوای من نماز کنید»

این مجموعه برگ سبزی است، هدیه به پیشگاه بلند مولای متقیان که به سفارش بنیاد بین المللی غدیر استان کرمانشاه به زیور طبع آراسته گردید و نخستین مجموعه ای است که دربردارنده ی بخشی از سروده های علوی شاعران استان است. البته مؤلف برآن است که حجم کار، می توانست چندین برابر مجموعه ی پیش رو باشد و به طور یقین نواقص کار از چشم خوانندگان فاضل پنهان نخواهد ماند، اما باید توجه نمود که این کار، فتح بابی است برمجموعه های بعدی بنیاد بین المللی غدیر.

در پایان، آنچه بایسته و شایسته است، تشکر فراوان ازعنایات ذی قیمت جناب آقای بهروز همتی دبیرمحترم اجرایی بنیاد بین المللی

ص:16

غدیر استان کرمانشاه و نکته یابی های آقای شادرام که نگاه دانشورانه اش، نکته های نابی به بنده ی حقیر آموخت. امید است در آینده ای نزدیک، دوستانی ادیب در این میدان قلم فرسایی نموده و با عنایت مولا آثاری نغز و نیکو خلق نمایند و مولف هم بسان تمام خریداران یوسف، هرچند با کلافی، یوسف را خریدار گشته است اما همین بودن در میان خریداران «یوسف محبت مولا» را مایه افتخار خویش می داند.

چگونه سر زخجالت برآورم بر دوست

که خدمتی بسزا بر نیامد از دستم

علیرضا صفری

پاییز1391

ص:17

نماز قلّه ی دلها بهشت اوهام است

فقط علی ست که بیدارمردِ اسلام است

 

سکوت و بارشِ مهتاب و رقص داغ نسیم

بجز علی همه را کرده خوابِ شب، تسلیم

شب است و دردِ دل عاشقانه را مولا

به چاه گوید و او محرم است با مولا

***

علی به کُنج غریبی نشست و سخت گریست

خدا، خدای من، این خاک، قبر فاطمه نیست؟

بگو چرا دل ما از قبیله ی سنگ است

چرا؟ چرا؟ دل مولا ز دست ما تنگ است؟

نگاه وحشی شیطان، فریبمان داده ست

ز جنس سکّه خبیثانه سیب مان داده ست

چرا ز دلدل خورشید دور می گردیم

همه به گردِ جمل، مثل کور می گردیم

ببین که شیر خدا، ذوالفقار می بندد

برای دَفعِ بلا، ذوالفقار می بندد

دعای عشق نمود و خداش آمین کرد

دوباره دُلدُلِ تکتاز رزم را زین کرد

سوار وادی عشق و جنون به راه افتاد

میان لشکر شب، جوی خون به راه افتاد

ص:19

اگر چه مُهر خلافت به روی سینه ی اوست

ولی لباس علی را نشانه، پینه ی اوست

اگر چه گنج جهان کُنجِ آستان علی است

دو تکّه نان جوین، قوت شام خوان علی ست

طنین جمله ی مولا به آیه می ماند

علی به لحن خداوند خطبه می خواند

بیا کبوتر مولا شویم، اگر مَردیم

به گِرد شبکده ی اشعری نمی گردیم

ببین که مردم کوفه چقدر نادانند

هماره عابر مُرداب های شیطانند

ببین چقدر شب اندیش و پست و دل کورند

که زیر سایه ی خورشید مُنکرِ نورند

***

اگر چه فاصله ای نیست تا به قدرت او

شود زمام ستم، جاودانه زیر وَ رو

بگو به مالک اشتر که زود برگردد

اگر چه یک دو قدم مانده بود، برگردد

بگو فریب ابا مکر، کار خود را کرد

نفاق را به سپاه ابوتراب آورد

بگو که تیغ خودی روی گردن مولاست

بیا بیا که علی در سپاه خود، تنهاست

ص:20

به روی نیزه اگر چه کتاب قرآن است

ولی ترانه ی دوزخ نماد شیطان است

***

بگو چرا گُلِ سرخ حماسه، بی آب است

خدای چشم من و تو، الهه ی خواب است

بگو چرا دلِ ما با نگاه قُطّام است

مسیر قبله ی ما تا نگاه قُطّام است

بیا که قدر بدانیم حرمت غم را

از این دیار برانیم ابن ملجم را

بیا که عشق علی را به سر اگر داریم

ز سکّه های معاویّه، چشم برداریم

بیا که تا نفسی هست ما شروع کنیم

علاج واقعه را پیش، از وقوع کنیم

خوش است راز دل خویش با علی گفتن

به قلب زخمی درویش «یا علی» گفتن

اگر که قلب تو می ریزد آتش از دامن

به عشق سرخ علی، تنگ می شود با من

بیا به سایه ی تیغ علی پناه ببر

بسوز و سوز دلت را به خانقاه ببر

نماز عشق بخوان و نظر به مولا کن

به فال حافظ شیراز قفل لب وا کن

«دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

علیرضا آذر پیک (آرش)

ص:21

ماه تمامی ستارگان به خضوعش

بنده ی درگاه او جناب مسیحا

نیل گشایی که با حمایت ایزد

پرده گرفته ز روی هر چه معمّا

جاذبه ای درصدای داوری اوست

عشق نهاده به کنج هر دل بینا

کوچه ی شب با نگاه او شده روشن

گمشده ی قرن ها در او شده پیدا

پردگیان چون شهاب، گرد مدارش

حاشیه سانند و اوست مرکز جان ها

یک دو سه آنی گذشت کعبه ی دل رفت

در سر پیر اوفتاد آتش سودا

خرقه رها کرد و دست از دل و جان شست

شعله به جان بر، خروش مجنون آسا

گرمی آهش شعاع هُرم کویری

گریه ی او پشت بند قحطی دریا

سوخته کامی به دام عشق گرفتار

تب زده ای پر تلاش و بادیه پیما

بی کسی روح او نمایشی از رنج

لنگر غربت رها نموده به هر جا

بر سر بازار آرزوها زده چادر

بلکه ببیند دوباره آن بت زیبا

ص:23

عقل به پای دلش فتاد و به او گفت

 

چیست که این سان شدی سراچه ی غوغا

گفت مرا آتشی رسیده به دکان

کز اثرش دود شد، تمامی کالا

حال من آن حال روزگار شما نیست

نیست مرا قله های سختی فردا

هر که خودش را به شهر عشق رساند

محو شود در جمال حضرت مولا

همت علی اکرادی

ص:24

فرشته ها را پایین بیاورد

در من

گریه می کند امشب

کوچه های خیس را

بر می گردم

زمین بی تو

گونه خراشیده ایست که...

سحر احمدی

ص:27

بخندید و گفتا: مبر در حق من

گمانِ بد ای اوستاد سخنگو!

ندانی که در خانه ی کعبه فردا

بزرگ آیت حق، کشد پرده از رو؟

سپهر کمال معالی که پیشش

بُوَد کمتر از ذرّه، این چرخ نُه تو

علی علیه السلام بحر توحید افلاک و لنگر

علی علیه السلام شهر تجرید را بُرج و بارو

علی علیه السلام پورِ عمران، قَدَر راست قدرت

علی سرّ یزدان، قضا راست نیرو

یدالله از آن رو خدا خواند او را

که زورِ خدایی نهادش به بازو

چو روبَه گُریزد ز رزمش سکندر

چو طفلی به حیرت ز حزمش ارسطو

هزاران چو سلطان رومیش، بنده

هزاران چو خاقان چینیش، هندو

اگر نیش از او، همه نوش باشد

و گر درد از او، همه نوشدارو

کند گر اشارت به آب و به آتش

دگرگون شود هر دو را خصلت و خو

فروتر بخوان از خدایش ولیکن

بغیر از خدا از همه برترش گو

ص:34

زمن بشنو ار سالک راه حقّی

ز هر راه باز آی و راه علی پو

تو دست تظلّم به دامان او زن

که میزان عدل است و حق را ترازو

چه گویی به وصف کمالش که ارفع

نداند ره بحر را ماهیِ جو

الا تا برآید همی لعل از کان

الا تا که باشد همی نافه را بو

بر افروخته طلعتی رشک گلشن

بر افروخته قامتی رشک ناژو

قیامت به پا کرده از سر و نازش

چه سردی؟ بدیع و دل انگیز و دلجو

ز باده شده مست مست و ز مستی

دو ابرو کشیده چو تیغ هُلاکو

به کنج لبش خال گفتی که شوید

به آب بقا، تن یکی بچّه هندو

لب و خال و چشم و قد و موی و رویش

به پا کرده آشوب و فتنه ز هر سو

چه کردی که این گونه ملک است از تو

پر از ازدحام و خروش و هیاهو

ببین مرغ شب چون زند بانگ حق حق

ببین مرغ حق چون کشد بانگ هو هو

ص:35

علیِ علیه السلام ولی، بیکران بحر رحمت

که با جودِ او کمتر از قطره آمو

به پای بلند آسمانِ جلالش،

زده آسمان، با دو صد عجز، زانو

علی علیه السلام شیر یزدان که شیران دوران

ز بیمش گریزان به هر سو، چو راسو

مگر فرّ و برزش ندانی که گویی

ز فرِ فرامرز و از بُرزِ برزو

به میدان رزمش، جهان تنگ میدان

به چوگان هزمش، فلک همچنان گو

به عدلش کند گرگ کارِ شبانی

به عهدش دهد – باز- روزی به تیهو

جمالش مبرا ز هر عیب و علت

کلامش مُعرا علیه السلام از هر نقص و آهو

اجازت به قو گر دهد از دل و جان

سمندر صفت جا در آتش کند قو

خدا راست مخلوق خلاق عالم

جهان خلق شد از ید قدرت او

به قهرش ثواب جهانی ست عصیان

به مهرش گناه جهانی ست معفو

ز خُمخانه ی عشق او باده در کش

به پیمانه ی مهر او غمزِ دل، شو

ص:36

یکی نغمه چامه سرودم به مدحش

که مست اند زان روح سعدی و خواجو

به جز حق تعالی نبوده ست قادر

کسی تا کند وصف او را کماهو

ع_دوی تو گری_ان و دلخ_ون چو بین_ا

مح_بّ تو خن_دان و خ_رّم چ_و مینو

هادی ارفع

ص:37

دردمندی رانده از هر در به جرم بیکسی

من بسُویت روی چُون آرم چُنانم یا علی

نیست جُز بَر پرتو لُطفِ توام چشم امید

زان که راه رستگاری نیک دانم یا علی

توبسُویِ حق صراطِ مستقیمی لاجَرم،

من در این ره، با یقینی بیگُمانم یا علی

تا چون «بهزاد»م بکف پروانه ای از مهر تست

نیست پروائی ز روز امتحانم یا علی

زنده یاد یدالله بهزاد کرمانشاهی

 

ص:39

خامه ات شور آفرین صفحه های روزگار

نامه ات منشور دین و حکمت و عرفان، علی

نامه هایت خط به خط، اندیشه ی فرزانگی

خطبه هایت آیه های روشن قرآن، علی

می رسد بر گوش ما فریادی از خاموشیت

گفته بودی آنچه را در چاه نخلستان، علی

ای کلامت حق و راهت حق و کردار تو حق

سیرتت معیار عدل و شاخص میزان، علی

نیک جاری کرده ای گفتار خود را در عمل

مظهر ترویج حکمت چشمه ی جوشان علی

ذوالفقارت خط بطلان می کشد بر تیرگی

چون شهابی بر شب تاریک بی پایان، علی

تا سرابی می فریبد تشنگان را در کویر

موج فرهنگت فرا می خیزد از طوفان، علی

جز تو از اسرار خلقت هیچ کس آگاه نیست

تا شناسد قدر انسانیت انسان، علی

کی توان پیدا نمود از تو کسی دلسوزتر

پاسدار ارزش حریت انسان، علی

گوش سنگین ای علی حس شنیداریش نیست

می رود تا آسمان فریاد مظلومان، علی

بازوی خیبر گشایت حافظ آزادگی ست

برکن از بن ریشه ی هر خصم بی بنیان، علی

ص:46

قرن، قرن قحطی عشق است، مهرت را ببار

ای سحاب رحمت پربار پرباران, علی

پس ببار ای ابر سرشار از محبت بر زمین

تا فروشُوید غم اندوه این و آن, علی

پس ببار ای ابر باران زا در این تفتیده قرن

تا به خود آید مگر این عصر بی وجدان، علی

گر به پایانی رسد این شعر، پایان من است

تو نداری انتها ای مرد بی پایان، علی

منوچهر پروینی

ص:47

پ_س ازآن روب_ه درگ_اه خداکرد

 

که ای ی_زدان پ_اک باس_خ_اوت

کرم کن برکسی که ی_ار مولاس_ت

 

که من هستم شفیعش درقیام_ت

خ_دای_ا دش_من_م ب_ا دش_منان_ش

 

تو خود حفظش کن از بغض وحسادت

ولی_کن ب_ع_د پ_یغمبرک_س_ان_ی

 

ع_وض ک_ردند مضم_ون ح_ک_ایت

وصیّ مص_طفی ش_ی_رخ_داب_ود

 

غ_دی_رخم ده_د آن را ش_هادت

معصومه تیما

ص:54

مرد اشکش معدن گنجی است در قلب زمین

چاه، بعد از فاطمه هی راز داری می کند

هر برادر پشت خواهر زیر بغضش می زند

زینبش در کربلا هم سوگواری می کند

دست عباسش، علم ها روی بازو می برد

از فرات نور، دشمن را فراری می کند

با حسینش ظهر عاشورا قیامت می شود

چشم ها را محو رقص ذوالفقاری می کند

اکبرش بر نیزه ها الله اکبر می شود

تیغ، حلق اصغرش را آبیاری می کند

کاسه های شیر سهم بغض باران می شود

یک انار زخم خورده، روزه داری می کند

کیست مردی که خدا با خلقتش عاشق شده..

ابن ملجم هم برایش آه و رازی می کند

ناشناس نیمه شب ها، آشنای کوچه هاست

فاتح خیبر چه زیبا بردباری می کند

روشنک تکلف پور

ص:56

با مهر رویت سر خوشم، وز جام عشقت بی هُشم

بر این لبان خامُشم، گوی_ا توی_ی گوی_ا تویی

ماه رجب آمد عی_ان، میلاد ش_اه انس و ج_ان

در نعمت وی زین و آن، اَولی تویی اَولی توی_ی

                     

بر خوان به مدح مرتضی، با طرفه لحنی جان فزا

کای شهسوار لافت_ی، مَ_ولا تویی مولا توی_ی

از آف_رینش بیشت_ر، بُد ذات پاکت جلوه گ_ر

وز اهل ع_الم سر بسر، اَعلا تویی اَعلا تویی

                 

از خرمن علم الیقین، کروّ بیانت خوشه چین

شاگرد تو روحُ الامین، اِسنا تویی اِسنا تویی

جز مصطفای معتمد، نب_ود ترا کف_واً اَحد

محبوب الله الصّمد، حقّ_ا تویی حقّا تویی

                 

ای پادش_اه اولیا، مقص_ود ذات کب_ریا

از کُنت کنزاً مخفیا، تنها تویی تنها تویی

ای ساقی صهب_ای ح_ق، آئینه ی سیم_ای ح_ق

هر معنی اَسمای حق، حُسنی تویی حُسنی تویی

                     

گر آتش بیداد و شر، گیرد جهان را سر به سر

جز در گهت نبود مَقَر، ملجا تویی ملجا تویی

نه من ترا خوانم خدا، نز وی ترا دانم جدا

فرق میان این دو تا، یکتا تویی یکتا تویی

                 

مست_انه دارم زم_زمه، گویم چنین بی واهمه

صورت بود عالم همه، معنی تویی معنی تویی

ص:58

«تمکین بتو آورده رو، می کن روا حاجات او

زشت است فعلش یا نکو، دانا تویی دانا تویی

                     

کریم تمکین

ص:59

...بعد آن کوچه چه تاریک! چه ظلمانی شد!

کوچه کم کم تهی از بانگ مسلمانی شد

کم کم از دور.... صدای نفسی می آید

         

از دل کوچه ی تاریک،کسی می آید

سایه ای تیره ی از آن کوچه برون می افتد

         

کوچه از سایه ی تیره، به جنون می افتد

سایه از تیرگی شب به جلا افتاده

چشم از دیدن سایه، به خطا افتاده

سایه مخفی شده در ظلمت شب... انگاری

         

زهر شیرین شده در رنگ رطب... انگاری

سایه از تیره ی مردان ابا شیطان است

سایه از ترس، مچاله شده و لرزان است

سایه از ترس، به شمشیر پناه آورده

باز بر خدعه و تزویر پناه آورده

بوسه زد روی لب تشنه ی شمشیرش را

در گلو خورد غم ترس گلوگیرش را

تیغ بر فرق علی علیه السلام آمد و بر باد آمد

"حالتی رفت که محراب به فریاد آمد"

اینک این پیرهن ساده ی مولا... خونین

اینک این سر... که به سجاده ی مولا...خونین

***

سجده ی ماه منیر است به مسجد امشب!

بشتابید! امیر است به مسجد امشب!

ص:62

آسمان نور علی نور پیمبر شده است

کعبه از بوی خوشی باز معطر شده است

موسم حج و طوافی که بیفتد، حق است

کعبه را باز شکافی که بیفتد، حق است

***

اینک ای شیعه! مگر تیغ زبان برداری

می توانی گره از کار جهان برداری

عده ای اهل ریا، دین مجازی دارند

روزگاری است که با دین، سرِ بازی دارند

باید این درد به حکم ازلی بسپاریم

کار این نا خلفان را به علی علیه السلام بسپاریم

چاره کن حال مسلمانی مارا امروز

حال و احوال تو می دانی ما را امروز

***

این نه رسم است که ما خون جگر برداریم

بیش از این دست ز میراث پدر بر داریم...

علی رضا حکمتی

ص:63

کعبه همان جا که به امر جلیل

پای گرفته ست به دست خلیل

در دل خود جسم تورا جا دهد

تا که به اسلام تو معنا دهد

زنده شود یاد فراموش ها

نور بیاری پی خاموش ها

مادر تو در دل خود نور داشت

چشم به آن منظره ی دور داشت

فاطمه ی بنت اسد می رود

مادر مولای زمان می شود

آن شب تلخی که پر از کوچ شد،

نقشه ی عصیان زده ها، پوچ شد،

جای رسولی که به بستر نبود

هیچ کسی غیر برادر نبود

حال که خورشید به سینه ست و بس

از اثر خاک مدینه ست و بس

مکّه اگر چه پُرِ بوجهل بود

مردن شان مسئله ای سهل بود

عدل اگر روی زمین، منجلی ست

هیچ مگویید که عدل علی علیه السلام ست

یاعلی علیه السلام امروز، جهان خسته است

راه گلو پیش دعا بسته است

ص:69

قرن جنون است و خود کامه ها

خون بچکد از بدن نامه ها

یا علی علیه السلام این قرن به خون، تشنه است

سایه پر از زمزمة دشنه است

سوختن نخل چه راحت شده است

آخر دنیاست، قیامت شده ست

کفر به جنگ حق ما آمده

این طرف خندق ما آمده

مردم تو در به در نیزه ها

حرف حق آمد به سر نیزه ها

تیغ مگر مسئله را حل کند

مشکل این هلهله را حل کند

تیغ دو دم فکر عدالت کند

عدل تو را باز حکایت کند

بر سر این پنجره، باران شود

ظلم در آن لحظه، هراسان شود

یا علی علیه السلام ای مرشد خیبرشکن!

ای به همه عمر، تو مولای من

نورمجسّم! غزل بی نظیر!

سایة خود را ز سرم وا مگیر

بابک دولتی

ص:70

نخلستان ها

و بوی نان تازه را می برد

و من آنقدر از دستانت بالا می کشم

تافرشتگان مرا

از دعایی بردارند

نفس بکش!

این واژه ها

عطرت را

نامه ای برای غریب ها می برند

بی عطر تو، جهان نان بیاتی است که پشت در هیچ خانه ای جا نمی ماند

تنهایی من

خاکی باران خورده است

بی رد کفشهایت نماز ندارد.

حرفی بزن تمام حرف ها از لبان تو ترک برمی دارند

مریم رحمانی

ص:72

که در کاسة کوچکی بی قرار می شود

تا اورا وضو بگیری

کشته های امسال آمده اند

تا در پیراهن خونین ذوالفقار بایستد

و از آن هر روز فریاد توست

«وای بر آنکه برادر مسلمانش را بکشد»

اما مولای من!

شاعرها هیچوقت نمی آیند

چرا که تنهاییت را با هیچ واژه ای نتوانستند بنویسند

مریم رحمانی

ص:74

چه نور عارفان و چشمه ی راه صفاست

با شب و چاه و بیابان غمگُساری می کند

جان زیبایی، لطافت، رأفت و مردانگی

جمع اضدادی که حق را، همجواری می کند

مزرع اندیشه های عاشقانِ تشنه را

ابرِ احساسِ زلالش آبیاری می کند

پاسدار حرمت یاسین و طاها، بوتراب

با یتیمان شکسته، شادخواری می کند

گو مَدد مولا علی و لا فتی الّا علی

با علی باشی، خدایت دستیاری می کند

دکتر عبدالرضا رادفر

ص:76

به طوفِ مسند گُل، چاکران نغمه سرا

ببین تو بلبل شیدا و مرغ مینا را

من از قبیله ی عشاق سوی باغ شدم

که تا ببینم از این ره گُلی فریبا را

به یمن همرهی بخت و دولت اقبال

چو نقش خانه ی مانی بدیدم آنجا را

ستاده دلبرِ من همچو شمع بزم افروز

به کف گرفته یکی ساتکین صهبا را

مَه از دریچه ی گردون کشیده سر بیرون

مگر که سجده بَرَد آن جمال زیبا را

مهی به رنگ شقایق به صافکاری اشک

که پیر عشق کند غافلان بُرنا را

پی طوافِ جمالش چو زائرین حَرم

به سینه دست ادب، سجده برم و آن پا را

به التماس گرفتم ز دست او ساغر

مهی که شاد کند جان ناشکیبا را

به ناز، طرفه نگاهی به عاشقان می کرد

به دوش کرده رها طُره ی چلیپا را

جمال یوسفی اش دل ز عاشقان می برد

فکنده در چَه حیرت دو صد زلیخا را

بسانِ آینه از دیدنش شدم حیران

که بوسه ای نزدم پای آن پریسا را

ص:82

به لطف دست عنایت کشید بر سر من

که ای تو عاشق و شیدای با وفا ما را

دلت اسیر وفا باشد و لبت خندان

بگیر از کف معشوق جام صهبا را

بنوش کاین می مهر ولای آن شاهیست

که پشتِ پا ز شهامت زده ست دنیا را

علی خلاصه ایمان، علی چکیده عشق،

علی به گوشه چشمی ربوده دلها را

شکسته پشت مخالف، دریده سینه ی خصم

سترده اشک یتیمان ناتوانا را

همان دلاورِ مرد افکنی که روز مصاف

زدوده صولت مردانِ شیر آسا را

به روز غزوه ی بدر و حُنین و صفین بود

که او شکست جناحین و صفّ اعدا را

به کعبه شد متولد ببین مقام علی

سزد دهند بر او خاطر مُصفا را

علیست آینه ی روشن صداقتها،

که پاک کرده ز دل زنگهای سودا را

جمال لم یزلی را ندیده کس جز او

خداش کرده عطا آن ضمیر بینا را

علی علیه السلام وصیّ نبی بود و خانه زادِ خدا

هم اوست بدر منور، سرای زهرا را

ص:83

نبود شوکت اسلام در جهان پایا

نمی نشاند گر او شعله های غوغا را

علی ز میکده ی عشق، مستِ وحدت بود

که می ستود به هر جا خدای دانا را

به جانشینیِ خود در غدیر خم بگزید

نبی گزیده ی داور، علی علیه السلام دانا را

لب چو غنچه ی گُل را ز یکدگر بگشود

خطاب کرد همه مولیان مولا را

که بعدِ من نبود جز علی کسی رهبر

که اوست قائدِ اعظم، شریعتِ ما را

هر آنکه جز ره او، راهِ دیگری پوید

شکسته عهدِ من و کردگار یکتا را

ستوده باد جمال بزرگِ منجیِ خلق

که برگزید ز دانش، علیِ والا را

امید تا که مَه و مهر در تکاپویند

گرفته نغمه ناهید آسمان ها را

جهان ز پرتو مهرِ علی علیه السلام فروزان باد

چو نورِ ماه که روشن کند ثریا را

شکوهمند و فرح روز باشد و خندان

هر آنکه بوسه زند خاکپایِ مولا را

زنده یاد شکراله شیروانی، خندان

ص:84

داغِ کف دستِ برادر، عقیل

نقشِ شگفتی ز تو پرداخته

نامِ تو ای اُسوه ی تقوا، علی

غُلغُله در عرش در انداخته

دستِ پلیدی که به خُونت کشید

تیغ به قرآنِ خدا آخته

علی شمس علیزاده

ص:91

از مُهمات جهان کافی، علی علیه السلام ست

صوفیان را باده ی صافی، علی علیه السلام ست

اصل درویشی تولا کردن است

رو به مولا دَم به دَم آوردن است

کیست مولا آنکه نام او علی ست

و ز رُخش، خورشید عرفان منجلی ست

کیست سلطان آنکه حُکمش مطلق است

هم وصیّ و جانشین بر حق است

عارفا! اندیشه کن در کارِ خویش

دست بیعت با علی آور به پیش

عارف از غیر علی علیه السلام آگاه نیست

سالکان را جز علی در راه نیست

جز علی علیه السلام کاو پیر راهِ سالک است

گر رهی دیگر بپویی هالک است

عارفا! سر در رَه مولا گذار

کعبه و بتخانه را خود واگذار

فانی است این عالم و باقی علیست علیه السلام

ساغر و حوض و می و ساقی علیست

پهلوانی، رَشکِ جان انگیخته

بَر کمر، تیغ دو دَم آویخته

آسمانِ سلطنت را گشته ماه

سرزمین فقر را چُون پادشاه

صف مدارِ صفّه ی دار الصّفا

صوفی و صافی، وصیّ مصطفی

ص:101

گردش و فوج و سپاه اولیا

لشکر و میدان و شاه اولیا،

ای علی علیه السلام ! ای دین و ای ایمانِ من

ای ولای حضرتت در جان من

ای که تو اسمائی و رَمز ظهور

ای ولیّ مطلق و ای نورِ نور

ای ز بُودن بُرده از عالم سبق،

ای درِ علم نبی، وی باب حق

ای که نَبود بی ولایِ تو نماز،

کعبه و بتخانه را خود امتیاز

ای صفت های الهی در تو جمع

خلوتِ ذاتِ خدا را همچو شمع،

ای به چشم موسی و عیسی تو روح

ای وصیّ خاتم و ای جانِ نوح

ای هوا دارنده ی موسی به رود

ای دُعای یونس و ای نذر هود

ای فلک تمثال، ای گردون رصد

ای به راهِ کهکشان سنبل اسد

مرحبِ تن را نگو بر راهِ روح

بازوی خیبر گُشا فرما فتوح

احمد عزیزی

ص:102

تا ایمن از خزان شود این باغ مأمنی

حتی نگفته همچو تو می خواست بی گمان

هر ک_س به پای بوس_ی مهرش نمی رس_د

این شعر از عنای_ت مولاس_ت، بی گم_ان

سید جعفر عزیزی

ص:104

خار در چشم ‘ استخوانی درگلو ‘ آوردن است

طاقت این رنج تا روز قیامت مشکل است

در زمان جنگ، کار فتح خیبر با علی ست

حکم تکلیف همه در روز محشر با علی ست

وقت بیعت پیرهن از شوق بر او می درند!

در جهاد اما سیاهی های لشکر با علی ست

تا حصار باغها را با تبر محکم کنند !

چفتهای خفته را از پشت در محکم کنند

هرکه محکم کرد پشتت را به او دلخوش نباش

باغبانان دسته گل را از کمر محکم کنند!!!

پایشان از ابتدای راه می پیچد به هم

در تمارض سینه ها از آه می پیچد به هم

جای رویارویی اما در فرار از معرکه

دست و پای ملت گمراه می پیچد به هم

مردم این شهر همچون بخت من خوابیده اند

ایستاده در میان پیرهن خوابیده اند

یک نفر درگوش سرد قبر نجوا می کند !

مردگان شاید که در زیر کفن خوابیده اند!

گوش هر ناقابلی شایسته ی پیغام نیست

شهر کوچک جایگاه آدم بدنام نیست

رویگردان از علی از کعبه رو گردانده است!

این لباس رزم، کم از جامه ی احرام نیست

ص:107

کعبه را غیر از علی، دیگر کسی مولود نیست

عالم ایجاد بی نام علی موجود نیست

پشتْ بر در کرده اند و از درونش بی خبر

حلقه های در به غیر از روزنی مسدود نیست!

جیرجیر در به غیر از سرفه ای کشدار چیست؟

تا هوایی در حیاط خانه غیر از دود نیست!

جسم گل های بهشتی رد شد از آن کاینچنین

بوی درب سوخته کمتر ز عِطر عود نیست

هق هق بی اشک، جانش را به لب می آورد

شعله ای سوزنده تر از آتشِ بی دود نیست

برق چشم این جماعت وقت دیدار علی

غیر برق چشمهای گرگ خشم آلود نیست

موقع تقسیم بیت المال با سبکی جدید

هر که سهمش کم شده، از دست او خشنود نیست

دستشان در موقع بیعت به زهر آغشته است

در پس لبخندشان، جز تیغ زهرآلود نیست!

تا عبا پوشید، شکل کعبه ای سیار شد

کعبه ای را اینچنین جز او کسی معبود نیست

کبر با درویشها رسم جوانمردی نبود

در کَرَم گر بحثی از منت بیاید، جود نیست

جنگ بی پایان، دوراندیشی و درویشی است !

این زیانهایی که ما کردیم، غیر از سود نیست

ص:108

سرّ حق در سینه های آشنا پوشیده است

گوش نااهلان ولی بر این صدا پوشیده است

جامه ی فاخر نیفزوده ست بر شأن کسی

کعبه چندین قرن تنها یک عبا پوشیده است!

چاه فهمید التهاب روح بی تابش چه بود!

این اواخر علت تحلیل اعصابش چه بود

در نماز از زخم پایش تیر بیرون می کشند

خوب دانستند یارانش، رگ خوابش چه بود !!

اصغر عظیمی مهر

ص:109

منکر تو ‘ منکر من ‘ قاتل تو ‘ قاتلم

چشم خواب آلوده در هنگام بیداری ‘ تَر است

اشتیاق سیل دارد رود اگر جاری تر است

هر که تعظیمت نمود از او بترس آری کمان

هر قَدَر خم بیشتر شد تیر او کاری تر است !

از غدیر امواج تشویش محرّم با علی ست

تا خود ِ روز قیامت زخم این غم با علی ست!

عاقبت باید بنوشد جام زهر از دست غیر

مثل مالک هر که در خط مقدّم با علی ست

 

راویان صادق انفاس قدسی گفته اند

اینکه با اذن خدا تدبیر عالم با علی ست

تا علی بود آسمانها با زمین فرقی نداشت

رتبه درویش و دارا پیش از این فرقی نداشت

روح ‘ معیار بزرگی بوده از روز ازل

جسم دانشمند با کوتاه بین فرقی نداشت

جوهر هرکس زمان رنج پیدا می شود

قبل طوفان ناخدا با سرنشین فرقی نداشت!

رتبه ی مخلوق را تسلیم، روشن می کند

خالق ابلیس با روح الامین فرقی نداشت!

فرق بین راه با بیراهه تنها مقصد است

ورنه در اصل پرستش، کفر و دین فرقی نداشت!

اصغر عظیمی مهر

ص:111

دلیلش حبِ بودن با "علی" بود

تمام ذکر من آنجا "علی" بود

علی و عاشقی هم معنی هم

بدون این یکی آن دیگری کم

همین امشب شب میلاد عشق است

خدا داند علی همزاد عشق است

علی ذکر لب دلدادگان است

تمنای دل افتاد گان است

اگر در دل سراغ از عشق داری

علی را در کنارش می گذاری

علی معنای ناب آفتاب است

علی سرچشمه ی جاری آب است

هر آنکس که به دردی مبتلا هست

بگوید "یا علی "دردش دوا هست

بگو "تو" یا علی، تا زنده هستی

که از جام ولایش مست مستی

چه مستی؟ مست جام کوثر عشق

علی ساقی، علی پیغمبر عشق

امراله عظیمی

ص:113

تمام حجم جهان را به گریه افتادند

چهار عنصر خلقت که «وقت آن شده است

بدون نام علی ما جدا شویم از هم

بدون شیر خدا، آخر الزمان شده است»

فرشاد فرصت صفایی

ص:115

علی ابن عمّ محمد رسول است

که موسی اخا گفت هارون وزیرا

ز تو نیست پوشیده احوال جانم

که الحق تو هستی سَمیعاً بصیرا

ز تو هست روشن مَه و مِهر و کوکب

تویی در دو عالم سِراجا منیرا

هر آنک_س که ک_وی و لای ت_و یاب_د

ز حال_ش نپرسن_د من_کرنکی_را

غیرت کرمانشاهی

ص:117

ذکر یارانش و حتی دشمنان

تا همیشه: لافتی الّا علی

«نامی» از ما کس نبرد و عمر رفت

مر شفیع ما شود فردا علی

سهراب کریم پور (نامی نفت شهری)

ص:120

هم نان به فقیران ده و هم نان جوین خور

از بهرِ ریاست طلب این کار خطر داشت

سلطانِ دل خلقِ خدا بود، خدا را

پشمینه قبا، کی غم زرینه کمر داشت

در محضر عدلش همه ابناء چو اغیار

از خونِ کسان قوت، نه، از خون جگر داشت

پورِ دگری همچو علی در همه آفاق

می داشت اگر مادر گیتی چه ضرر داشت

فخر و شرفِ مرد چنین پاکدلی بس

مانند حُسینی به بر، آزاده پسر داشت

رحیم معینی کرمانشاهی

ص:124

مهم سری ست که باید به خونِ خود بتپد

چه فرق داشت که قابیل ابن ملجم شد

اگر که مرتبه ی میهمان خود نشناخت

بساطِ خلقت آدم چرا فراهم شد

شرابهای ازل آن زمان به جوش افتاد

که آب دیده ز خون سر تو مدغم شد

تمام عقربه های زمان مردّد ماند

که صبح بیست و یک یا ده محرم شد

به سج_ده رفت ول_ی برنخاس_ت بال گرف_ت

بهش_ت گوش_ه ی سج_اده اش، مجس_م شد

محمدسعید میرزایی

ص:126

سخت در پرده ی ابهام نشینی به عبث

تا تو نشناخته ای گوهر والای علی

عشق مُشتاق شود شهره آفاق اگر

جان ناچیز کند خاکِ کف پای علی

سید جلیل حسینی، مشتاق کرمانشاهی

ص:128

طعم عسل شود برکات کلام تو

هر لحظه کائنات بگردد به نام تو

یادت شکوفه ای به درخت دعا شود

نام تو ذکر سبز و برگ شفا شود

نامت شود ترانه ی شاد مناره ها

با نام تو شود گره از بغض ها رها

مرهم شوی تو سینه ی یاس کبود را

بر جا بیاوری تو رسوم سجود را

یاد تو شمع روشن محراب های پاک

عشقت بهشت گم شده در ذهن کور خاک

باران شود نگاه تو بر شوره زارها

آرامش است ذکر تو بر بی قرارها

نان آور نگاه یتیم زمین شوی

تو بر سکوت کوفه ی دنیا طنین شوی

تا بیرق زمین شود، آن ذوالفقار تو

دنیا بگیرد آبرو از اعتبار تو

فاطمه ناظری

ص:134