اعتقادی و عملی شاعر را می توان در لابه لای اشعارش دید حال قضاوت در مورد آثار و شخصیت ایشان برعهده مخاطبین گرانقدر می باشد. امید است خادمان عرصه فرهنگ و دیگر عرصه های ملی را تا زنده هستند مورد تفقد قرار دهیم.

نظر مخاطبین عزیز را جهت آشنایی بیشتر با الیار به مطالعه شرح حال مختصر وی در بخش « الیار در آیینهٔ قلم خویش » معطوف می دارم.

کلیه حقوق اشعار برای شاعر محفوظ است.

ارتباط با شاعر و ارسال نظرات

elyaar@mihanmail.ir

اسماعیل ابراهیمی

خویش آموخته ها و تجربیات بشری در زمینه ی عشق و نیکی و آیین انسانیّت را در بستر شعر و ادب پرورانده و بسان شرابی طهور در آن ریخته ام تا بتوانم در گذر زمان، قدح ذوق و ادراک طالبان زیبایی ها و نیکی ها را بدان ،پر سازم. از این روی این کتاب را « صُراحی اندیشه » نام نهادم؛ باشد که حاصل ذوق و فکرت من در راستای کمک به اعتلای فرهنگ های نیک انسانی، احیا و رواج ارزشهای معنوی و اخلاقی، کمک به بهبود زندگی و راهیابی اندیشه های بشری به حیطه ی روشنایی و نیکی و سعادت، مورد قبول و عنایت خوانندگان گرانقدر و آیندگان نیک آیین و دوستداران خوبی و زیبایی باشد. امیدوارم خدای مهربان که توفیق آفرینش این اثر را او به بنده داده است؛ این را بعنوان یک اثر نیک هر چند کوچک از من بپذیرد و ذخیره ی آخرتم گرداند، والسلام...

الحمدُلله

با تشکر از خوانندگان گرانقدر

جبار محمّدی « اِلیار »

1389/1/25 هجری شمسی

نیرنگ و افسون

اسب دنیا را بسی زین و زمام

کِی سواری می کند با آن دگر مردی تمام

کس به روی زین آن،جان در ره جانان نبُرد

بس غلامان پادشاه آورده آن، شاهان غلام

از دلش بار دگر

است و بی نقاب

آن دگر،گُرزی به دل دارد نه دستی بر چماق

برو

با خود بَرَد

خطر ها در کمین دارد حذر باید؛ حذر

دلبر این دَم را

ملالتی نرسد بر کسی ز باده ی عشق

مُراد دل به کف آید ز باده، آدم را

زیبنده ی مردان پاک

مشعلی روشن کن از اعمال نیکو در جهان

تا نیفتد پای تقدیرت به اُخری در مَغاک

دست

جز به نیروی دَمِ آزادگی

کس ز رویِ جویِ خواری ها نجَست

پا را به روی رتبتی والا

عشقوندا جان چوخ اَلَّشیب

تا کی دونیا جیلوه سین گوزدن قُیوب

سپردم، از دست ناخدایان

اندر لای گُل دنیا! تو بر دل می زنی

روزن دل را، به روی غیر خود گِل می زنی

محملی آرایی اندر دل تو با خیلِ خیال

آتشی را عاقبت دامان محمِل می زنی

کرد

پای بر نهی

از چاله زار سخت شقاوت همی رهی

تاجی به سر نهی تو در این پایگاه عشق

کی بر سرش نهاده چو آن را شهنشهی

در راه حرم!

تا! نگویی این دهم آن می خرم

گر رسیدی؛ دامن افشان از بدی

کوله باری پُر کن از عشق و کرم

جان

توانی دل برون آر از دل آوار غم

خلق را شهدی چشان از جام رأفت هر زمان

نداری از ریا

این جهان را آخرت پنداشتی

که برق این جهان کورم کند

یا جهان دیگری، آشفته ی حورم کند

برق این و زرق آن را بی تو بر هم می زنم

چون نمی خواهم زِ تو چیز و کسی دورم کند

جوابش

پوشان ریاکار

بُوَد لفّافه ای بر جان بیمار

زبان سبزی اندر کام دارند

ولی مقصود شومی زیر دستار

فرو شوید، صد دفتر باطل را

گر شکّر نیکویی، بی رنگ و ریا باشد

تلخی بَرد از رو هر زهری چو هلاهِل را

خویش برم یا نبرم

مستی و شور افتاد

غربال شد اندر جان، این خاک وجود از نو

دستِ دغلِ ابلیس، این بار به دور افتاد

شد از چوبِ ستم

آخر این رشته ی طاقت، کفِِ امّید بتافت

ی دلاور

شما ای دخترانِ چون پری ها

وطن را با دلی روشن زِ دانش

نگینی آورید از گوهری ها

شکوفا می شود این جانم ایران

رهایش گر کنیم از خود سری ها

به کار و کوشش و با نور دانش

رها گردد دل از کور و کری ها

بگیرد رونق آبادی در ایران

به کِشت و صنعت و آهنگری ها

بهار آرد وطن را کِلکت الیار!

اگر ز این سان نماید داوری ها

ی این ره، کمال است

حیات از بهر تحصیلش مجال است

در این ره مقصد و مقصودِ شایان

تو را روشن تر از مه شد نمایان

تو تا مقصود خود را گِرد سازی

نباید شرط رحمت را ببازی

زِ خیل فکرت و گفتار و کردار

بدین ره، بهترین ها را تو بردار

ز حُسن فکر اگر حاصل شد ایمان

بر آید از دلش ایفای پیمان

تو را گر صد خطر در پیش روی است

ازآن، توفیق رَستن بس نکوی است

اگر بر خویشتن خواهی رهایی

یقین باید بپردازی بهایی

رهایی از غم و یکجا نشستن

و یا در را به روی خویش بستن

رهایی از خود و خودکامه گشتن

اسیر رنگ و نوع و جامه گشتن

تو گر در مکتب رحمت ببالی

زِ دست نامرادی ها ننالی

دری گر پرده ی تردید ها را

بدست آری زرِ خورشید ها را

دلِ کانِ بلاست

از کرمت آوری ام در جهان

چند صباحی کنی ام امتحان

باده ی نیکی بچشانی به من

هم دهی ام گلشن و باغ و چمن

شهد معانی که به ما داده ای

وه! چه شراب است و عجب باده ای

برده ای آنجا که ملایک نرفت

جان شیاطین هم از آن رو بتفت

نام تو تشویش و شقاوت بَرَد

پرده ی تزویر و ریا را دَرَد

جلوه ی هستی همه از نور تو

دل همه صید است و جهان تور تو

بارقه ی نور تو در هر دل است

دل که در آن نامِ تو ناید گِل است

صاحب اسمای نکو هم تویی

درد جهان را همه مرهم تویی

کل جهان دفتر اوصاف تو

بهره بر از خرمن انصاف تو

گردش این چرخ فلک کار تو

زنده زمین، ز ابر گهر بار تو

ذات مقدس فقط از آنِ تو

کلِ جهان مرتزق از نانِ تو

هم تو کشی پرده ی شب را به روز

هم تو بر آری فلک جان فروز

هیبت هستی همه آیات تو

گر به زمین یا به سماوات تو

رحمت تو در دو جهان جاری است

دوری ا ز آن، پستی و هم خواری است

یاد تو آرامش انسان بود

درد دلش را همه درمان بود

نعمت عُظمی به بشر داده ای

قدرت تسخیر و خطر داده ای

نعمتی از سروری و اختیار

گوهر عشقی که کند بی قرار

هم بچشانی تبعات خطر

هم بدهی شربتی از شور و شر

گر بشمارم به ابد نعمتت

یا برم اوصافِ درِ رحمتت

می نتوانم که به پایان برم

گر بود آب دو جهان جوهرم

بر سر آنم که کنم ذکر تو

تا شوم آکنده دل از فکر تو

شکر و سپاس همه عالم تو راست

سجده و تعظیم هر آدم تو راست

طینت آدم چو به دستت رسید

مهر تو روحی به دلش در

دمید

تخته ی تن گرچه که باشد ز گِل

نامِ تو سر لوحه ی هر جان و دل

شکر تو را چون که نمک پروریم

عشق تو را از دل و جان می خریم

بر درت افتان و خزان می روم

تشنه ی دیدارم از آن، می روم

پاک کن از راهِ بدم ردّ پای

آتش دوزخ چو گلستان نمای

منتظرم تا که قیامت رسد

دست محمّد به شفاعت رسد

شربتی از جام محبّت دهی

جان من اندر دل رحمت نهی

گر برسد وقت ملاقات من

در بگشا کن شَکَر اوقات من

چه شهدی باشد این

شهدی از خُلد برین

از بدی گر جان رهد

زآن بنوشد تا ابد

جام توحیدم به دست

آمدم من مستِ مست

سر نهادم بر سجود

باب معنی بر گشود

راز عشق آمد دلم

نزد او شد منزلم

هر که شد از خود رها

جان برد پیش خدا

هر که نیک اندیش تر

پیش خوبان، بیشتر

هر که شد تقوا به دست

دست بالاتر نشست

تا به دنیا زنده ام

من خدا را بنده ام

چشم جان گوهرفشان

کای خدا با من بمان

امّیدِ دیدارش به دل بود

گرفت از دست او، دستِ اجل، زود

به یادش مادرِ غمدیده ای مُرد

به دل، صد حسرت از دیدارِ او بُرد

مرا باشد برادر، این شهیدم

ندانی من چه ها، بی او کشیدم

از او من فُرقتی سی ساله دارم

زِ مظلومیّتش صد ناله دارم

مرا این ناله ها در دل، فرو خفت

چه سان زاین ناله ها، با کس توان گفت

دلم سی سال در خوف و رجا بود

دریغ از یک خبر از او؛ کجا بود؟!

سراغش عاقبت، از غم گرفتم

از این رو مجلسِ ماتم گرفتم

شهیدان، رشته ی دنیا گسستند

درِ دروازه ی ذلّت، ببستند

سؤالی دارم از دولت مداران

چرا نامد کسی از غم گساران

که آبی بر سرِ آتش بریزد

به دلداری، دمی با غم ستیزد؟

به مناسبت سی امین سالگرد شهادت شهید مفقودالاثر

(میکائیل نجفلویی ) در اوایل جنگ هشت ساله ی ایران و

عراق ( 1359 )– به زبان حال مادرش ربابه و برادرش جبرائیل و به یاد

همرزمانش « قاسم موسوی « ، » اسمعلی هاشمی » و « ولی اله نجفلویی »

مانم

برخیز و به دلجویی،آسوده زِ چاهم کن

در هاله ی ماهم کن

ایمان بنا نمود

انسانی اینچنین سزد از بهر افتخار

چون ترکمان ببالد از این زاده اش عزیز

دارد بر او درود صمیمی چه بی شمار

اوصاف همّتت بشنیدم من ای عزیز!

نا دیده عاشقت شدم از این همه وقار

در « ابتکار ورنیه » ایران مصوّر است

با عشق خود در آورش ایرانِ پرنگار

این گام چون نهاده ای از روی اشتیاق

چرخد به چرخ صنعت تو ،چرخ روزگار

خواهم به دست همّت مردان لایقت

آیینه ای بسازی از ایران، چه بی غبار

نازم کمال و غیرت انسانی ات که چون

نا خورده ای فریب تعاریف و اشتهار

این شعر من نه رنگ تملّق به خود دهد

چون گل به گلستانی و من هم چو یک هَزار

اِلیار اگر به کارگهت پای بر نهد

تصویر همّتی برد از آن به یادگار

ترکمان: ترکمانچای - زادگاه شاعر و عزیز امامی

این سخن دل را خدمت جناب آقای عزیز امامی، مدیر عامل

محترم شرکت « ابتکار ورنیه » ( سازنده ی قطعات خودرو در تبریز)،

تقدیم می دارم.

به مزرع آن، دارِ عدل و داد

کی می شود به تجربه ی ناشیان ملک

حاصل برای میهن و ما ، بارِ توش و زاد

بی اقتصاد سالمی این مرز و بوم را

کی می رود زِ رُخ، تب و حاصل شود مراد

مردی طلب کند وطنم چون علی که او

در علم اقتصاد و عمل باشد اوستاد

اِلیار! اگر تو دادِ وطن را طلب کنی

فریاد دردِ او برسان گوش مردِ راد

تقدیم به استاد گرانقدر ،دکتر علی دینی، از اهالی شهر ترکمانچای

مهری چون سر بیچارگان یازیده ای

گوهر نیکی زِ عشق آید؛ به دل دارش همی

هم بدان، بینی که سر بر آسمان ساییده ای

شکر ایزد را، به خدمت کوش و دست آور دلی

این لباس عافیت را تا به تن پوشیده ای

این قَدَر می فهمم از دل سوزی و پر مهری ات

شربت رأفت زِ جام معرفت نوشیده ای

چاره ای اِلیار جز تحسین این رویت نداشت

چون شنید از خوبی ات هر آنچه خود نشنیده ای

تقدیم به خانم بزرگوار فرحناز حسین نژاد؛ جهت قدردانی از خلق نیکو

و شور نیکوکاری ایشان که فعلاً در تهران زندگی می کنند.

است

پای ما را عشق او بر عرصه ی جود و وجود آورده است

هستی اندر پای او سر بر سجود آورده است

هر کجا باشد فروغ دلبری

شام تاریکی،دگر در کار نیست

شب خودش، مولود دل های ملول از خود سری است

جان عاشق از سیاهی ها بری است

عشق باشد مادر توفیق ها

شه کلیدی بر حصار و ضیق ها

ای خوشا! گنجینه دار عشق باشد، سینه ام

من بِدان، بی کینه ام

عاشقی، بالاترین شخصیّت است

می نهد پا بر رکاب آسمان

هر که بر این نیّت است

مزرع بی آفت خوشبختی است اقلیم عشق

هر که بی عشق است؛ از عرفان تهی است

جانش از دُردانه ی ایمان، تهی است

گنج عشق اندر حصاری از بلاست

هر که عاشق؛ بر بلایی مبتلاست

هر که را پایی به خار است و سری بر دارِ عشق

کی بود خوار

او بود سردار عشق

نا بکامی، تحفه ی نا عاشقی است

کس نیازد دست توفیقی به شاخ آرزو

گر نسازد عشق را ، سرلوحه ی کردار خود

کاخ هستی را، ستون از عشق اوست

در بیاب این نکته تا عاشق شوی.

پیداست؛ ولی

دیدنش با من و توست.

گوش بسپار به هر آوازی

چشم، گردان به رهِ هر نازی

همه را معبر و مأمن، دل توست.

روی، بر سوی دلت بر گردان

دست توفیقِ خدا هم، آنجاست

روی خوشبختیِ ما هم، آنجاست

دیدنش با من و توست.

گرچه کوهی به ره از سایه ی غفلت بر پاست

یا که دامی زِ درِ یأس و نفاق

دل، قوی دار و بدان؛

چشم ابلیس، تو را می پاید

که بلغزد پایت

پوزخندی بزند بر ریشت

تا که باز آوردت در دلِ شب.

دیده وا کن؛ قدمی نِه به ره از شوق وصال.

اختران، راهنمایند؛ بدانها بنگر.

دام، بگسل.

کوه را پشت سر انداز و برو.

هان! نباید دلت از صخره بلرزد؛ هرگز!

پشت این کوه، پر از زیباییست.

نوبت چیدنِ هر گل، آنجاست.

مقصدِ سیلِ تأمّل، آنجاست.

عارض دخترِ خوشبختیِ ما، بس رنگین

حجله آراسته بر دیده ی ما.

دیدنش با من و توست.

اندیشم به فتح قلّه ی عزّت.

مرا طوفان عشقش همچنان در سر.

چه گویم از چنین مادر!

دلش صاف است و بی کین است.

زبانش، وه چه شیرین است!

مرا در گاهِ پیری هم، چو طفلی در بغل دارد.

بغایت کشوری زیباست!

مکان پایمردی هاست.

به زانویش کسی نادیده هرگز خاک ذلّت را.

به روی اندر نمی افتد مگر با خنجری از پشت.

سرش بالاست؛ چون مهد تمدّن هاست!

دریغا پیکرش مصدوم غفلت هاست!

بر او تاریخ می بالد.

گهی از غصه می نالد.

نشانی کهنه از تیغ جفا بر گونه اش پیدا؛

درونش آتشی از دست استبداد.

هنوزش پیکری مجروح و قلبی پر زِ خون دارد.

گهی گریان آمالش، که می سوزد به دستِ پستِ نامردان؛

گهی بالد به خود بر قامت سروی به سان رستم دستان؛

ولی دشمن از او بختی نگون دارد.

وطن را تا سری سبز است و تا رخساره ای گلگون؛

زبونِ شب نخواهد شد.

فرصتی نهان است

هر فرصتی در اینجا

جانی دگر به جان است

فرصت برای رَستن از دامن سیاهی

فرصت برای رُستن تا چشمه ی پگاهی

عمر اندر این سراچه، تکرار ناپذیر است

فردا به جای امروز

از بهر کار ، دیر است

سرمال عشق و توفیق

سرمایه ی تکامل؛ سرمایه ی عروج است

وَز حصر جهل و ظلمت، دروازه ی خروج است

این موهبت، الهی است

غفلت چو بی پناهی است

مگذار گَرد غفلت، بر روی دل نشیند

غافل بجز بطالت، در عمر خود نبیند

عمر ار هدر کند کس

بیهوده سر کند پس

ای دل! تو بنگر آن را

با چشمی عاشقانه

گر مُغتَنَم بدانی

صد کام دل، ستانی

مصروف عشق گردان

تا متّصل شود آن

بر عمر جاودانه.

دَم

به جَستن فکر کن از دام بدبختی

به جُستن فکر کن اندر دلِ سختی

زِ کام نامرادی ها در آور کام خود را

مزیّن کن به جرأت نام خود را

در آر از آستین همّتت دستی

که سازی پلّکانی را

به سوی بام خوشبختی

خدا با توست.

« محمدی » است. گویا در انتخاب این نام برای من، بنا بر رسم آن زمان از قرآن مجید بهره برده اند. زادگاهم شهری است به نام « ترکمان چای » از توابع آذربایجان شرقی که تاریخ با آن آشنایی دیرینه دارد. تاکنون گذر زمان نتوانسته است ردّ پای عباس میرزا، این دلیر مرد آزاده را از خاک و خاطرهٔ این دیار بزداید. هنوز هم این شهر گواه تلخیِ تاریخ به کام شیر مردان این ملک درنتیجهٔ نابخردی برخی از سلاطین و وطن فروشیِ خائنین دوران قاجار است. ترکمان چای گویا به جرم استواری بر شهادتش، در آتش بی مهری این زمان نیز می سوزد. اینجا شهری است کم نظیر در سرسبزی و طراوت و خوشی آب و هوا، با طبیعتی بِکر و زمین هایی حاصل خیز؛ اما دریغ از دستی که با فراهم کردن امکانات، بخواهد کارگران آبادگر ایرانش را از دامن غربت به دامن قربت شهر خویش بکشد و دستان هنرمند آنان را که جلوه های آبادانی ایران، نشان از همّت این دستها دارد؛ این بار به بافتن نقش عرش همّت بر فرش این دیار بگمارد. پیراهن مرقّع بخشداری، از قریب به هشتاد سال پیش تا کنون بر قامتش نخ نما شده است و کسی آن را با ردایی دیگر عوض ننموده است ....

پدرم را نام « ربعلی » و مادرم را« معصومه » است. من در دامن این دو انسان محروم از نعمت سواد ولی بهره مند از ایمان و انسانیت بزرگ شده، تربیت یافته ام. من با تمام وجود، زحمات و جان پر برکتشان را ارج می نهم و از خدای منّان برایشان عاقبتی نیک طلب می کنم.

در سایهٔ پدر و مادر بزرگوارم، سه برادر خوب و سه خواهر مهربان به لطف خدا در قید حیات دارم که مایهٔ افتخار من هستند.

به روایت مادرم در اسفند ماه سال 1347 هجری شمسی، من دیده بر دیدار این جهان بگشودم ولی تاریخ این ولادت در شناسنامه ام دوّم تیر ماه سال 1348 ثبت گردیده است. من مسلمانم و پیرو مولایم علی علیه السلام و یازده برگزیده و امام دیگر. اگر چه مسلمانی ام تا اوان جوانی موروثی محسوب می شد ولی دیگر چنین نیست؛ چرا که اسلام و ایمانم را بر ستون های محکمی از مطالعه، تدبّر، تعقّل و بصیرت، البتّه به قدر وسع خویش بنا نموده ام. دوران کودکی ام را در کنار مادر و دیگر اعضا، در خانواده ای نه چندان مرفّه به سر بردم. خاطرات آن دورانم از خُلق و خوی پدرکمتر است؛ چون او اغلب از منظر چشم ما غایب بود؛ چرا که "خسروخان" درآن زمان زمین های زراعی را به جبر از دست او گرفته بود؛ لاجرم پدرم برای تأمین معاش خانواده باید راهی دیار غربت می شد و کارگری می کرد. او دوست داشت همهٔ فرزندانش درس بخوانند؛ از این روی مرا نیز مثل دیگر برادرانم در هفت سالگی راهی مدرسه کردند. در اول ابتدایی همهٔ نمرات و در نتیجه معدلم بیست بود و در دیگر کلاس های ابتدایی شاگرد ممتاز بودم. در کلاس چهارم ابتدایی، چند ماهی از آغاز سال تحصیلی نگذشته بود که به دلیل اوج گرفتن انقلاب اسلامی مدارس تعطیل شد؛ بالطّبع در شهر ما نیز مردم تظاهرات می کردند و علیه محمدرضا شاه پهلوی شعار می دادند؛ ما نیز همراه بزرگترها راه می افتادیم و شعار می دادیم هر چند

که تحلیل و تصویر ذهنی ما در این کار طبیعتا متفاوت بود. دراین فرصت پیش آمده من در مکتب قرآن نام نویسی کردم و نزد استاد شیخ ربعلی صفری قرآن را فراگرفتم. بعدها این امر در پیشرفت تحصیلی و رشد ذهنی من بسیار مؤثّر واقع شد. در دورهٔ راهنمایی تحصیلی، بحران اوایل انقلاب و آغاز جنگ هشت سالهٔ ایران و عراق، نیز رواج افراط گرایی مذهبی از سویی و تقابل گرایش های فکری وگروهی از سوی دیگر، باعث افت تحصیلی بسیاری از دانش آموزان شد و بالطبع من نیز از این قاعده مستثنی نبودم. بالاخره دورهٔ راهنمایی را در حد متوسط بالا تمام کردم. پس از پایان این دوره فکر ترک تحصیل بر من مستولی گشت ولی به تشویق خانواده ودوستانم به همراه عده ای از هم کلاسی ها در سال 1363 راهی ادامهٔ تحصیل در دانشسرای مقدماتی بستان آباد شدم ودر این راه یک بار هم از سانحهٔ رانندگی با مصدومیت، جان بدر بردم. لازم به ذکر است که در این زمان پدرم در پی فرمان امام خمینی مثل خیلی های دیگر، بخش کوچکی از زمین های دیمی خان را تصرف کرده، مشغول کشاورزی شد و من نیز در این کار مدام او را یاری می کردم. خلاصه، دوران چهار سالهٔ دانشسرا را با هر مشقّتی بود؛ با رتبهٔ ممتاز تحصیلی به پایان بردم ودر سال 1367 در روستای ینگجه ازتوابع ترکمان چای درمقطع ابتدایی مشغول به تدریس شدم. سال بعد با استفاده از قانون« راهیابی بدون کنکور نفرات ممتاز دانشسرا به مراکز تربیت معلم » وارد مرکز تربیت معلم شهید بهشتی تبریز شدم و پس از پایان مقطع کاردانی در رشتهٔ

ادبیات فارسی، در مدرسهٔ راهنمایی روستای کلهر به مدت یک سال تدریس نمودم. سپس در سال 1371 در پی قبولی در آزمون کنکور، در مرکز آموزش عالی ضمن خدمت فرهنگیان تبریز ادامهٔ تحصیل داده، موفّق به دریافت مدرک لیسانس ادبیات فارسی شدم. علاقهٔ من به سیر درآسمان ادب و عرفان باعث شد که این رشته را برگزینم.لازم به ذکر است که در همان سال، یعنی 6/3/1371 با دختری سکینه نام از شهر خودمان ازدواج کردم و حاصل این ازدواج دو پسر به نام های « محسن » و« محمد » نیز احساس خوشبختی بنده تا کنون بوده است.

ازهمان سال 1371 ضمن ادامهٔ تحصیل، در مرکز بخش ترکمان چای مشغول به تدریس در مدارس دخترانه و پسرانهٔ مقطع متوسطه شدم. پس از سالها تدریس، در آبان ماه سال1388 بر مبنای قانون بازنشستگی پیش از موعد با 25 سال سابقه، بازنشسته شدم.در هیجدهم آبان سال 1385 اولین بار در دفتر مدرسه مطلعی به ذهنم رسید؛ احساس نمودم که می توانم شعر بگویم و غزلی را با همان مطلع نوشتم و این، سرآغازی بر شاعری من شد. تا امروز دو جلد کتاب شعر با عنوان های « غزال غزل » و« صُراحی اندیشه »را در قالب ها و مضامین مختلف، عمدتاً در سبک کلاسیک با تخلص « اِلیار» به چاپ رسانده ام و اگر خدا بخواهد اشعار دیگری را نیز به دو زبان ترکی و فارسی درآینده به زیر چاپ خواهم برد. ببینیم تا آن فراز دیگر را دست تقدیر چه سان خواهد نوشت.«الحمدُ لِلّه»

آرزومند سعادت و هدایت همهٔ انسان ها

جبار محمدی « اِلیار » 1390/10/01 هجری شمسی