نيز از «مركز نشر مؤسسه فرهنگى - هنرى خادم الرّضاعليه السلام» كه زحمات زيادى در راه نشر اين اثر متحمل شدند، صميمانه سپاسگزارم.

اميد است جوانان بزرگوار جامعه اسلامى ما، با مطالعه اين اثر، بتوانند بر سبزى و صفا و صميميت زندگى خويش بيفزايند. حقير، همواره براى تندرستى و عاقبت به خيرى جوانان دعا مى كنم و از دوستان عزيز نيز مى خواهم كه بنده را از دعاهاى خالصانه خويش محروم نفرمايند.

منتظر پيشنهادهاى سازنده همه خوانندگان محترم هستم.

«مهدى دانشمند اصفهانى»

ويرايش جديد

زمستان 1383

برخى از مجهولات دوران نوجوانى؛

20. تكثير نسل و رسيدن به مقام والاى پدرى و مادرى؛

21. مهار كردن غرايز جنسى؛

22. هزينه كردن درست و جهت دادن به درآمدهاى مالى؛

23. واقع بينى و پرهيز از سطحى نگرى در پيشامدها و حوادث زندگى.

موارد جزئى است.

دورى از تكلّف

6. امام على عليه السلام: «اَهْنَأُ العَيْشِ اِطِّراحُ الكُلَفِ»

گواراترين زندگى، دور افكندن تكلّف ها (مخارج اضافى كه موجب سختى و مشقّت مى شود) است.

آينده نگرى

7. رسول خداصلى الله عليه وآله: «عِشْ ما شِئت فَاِنَّكَ مَيّتٌ وَ احْبِبْ مَنْ شِئتَ فَاِنَّكَ مُفارِقُهُ وَ اعْمَلْ ما شِئتَ فَاِنَّكَ مُلاقيهِ»

هر گونه خواهى زندگى كن كه تو خواهى مرد، و هر كه را خواهى دوست بدار كه از آن جدا مى شوى، و هر گونه خواهى عمل كن كه نتيجه آن را خواهى ديد.

تعليم و تعلم

8. رسول خداصلى الله عليه وآله: «لا عَيْشَ اِلاّ لِرَجُلَيْنِ عالمٍ ناطَقٍ و مُتَعَّلِمٍ واعٍ»

زندگى مفهومى ندارد، مگر براى دو كس: دانشمندِ گوينده و دانشجوى به گوش گيرنده.

خوشخويى

9. امام صادق عليه السلام: «لا عَيشَ اَهْنأُ مِنْ حُسنِ الخُلقِ»

هيچ زندگى اى گواراتر از خوشخويى نيست.

زندگى به اندازه كفاف

10 رسول خداصلى الله عليه وآله: «طوبى لِمَن هُدِى إلى الإسلامِ وَ كانَ عَيْشُهُ كَفافاً»

خوشا به حال كسى كه به اسلام هدايت شده و زندگىِ به اندازه كفاف و نياز داشته باشد.

به او رسيده باشد، يا... .

به هر حال، بايد به جوان كمك فراوانى شده باشد تا پاسخگوى انتظارات خانواده عروس باشد و اين در وسع اكثر جوانان عزيز جامعه اسلامى ما نيست.

رنگارنگ و ده ها توقع بى جاى ديگر را بر آورده كند! انصاف دهيم كه ممكن است خودمان باعث فلاكت و بدبختى فرزندانمان شويم.

5. كم تجربه بودن جوان: جوان چه بسا بخواهد خود، بعضى از مسايل را تجربه كند، كه در اين امر خطير، ممكن است به برخى از كارهاى خلاف نيز كشيده شود و به تدريج خوى لاابالى گرى در او به وجود آيد و شجاعت و زرنگى اش را در وادى گناه و قانون شكنى و برنامه هاى شيطانى قرار دهد. آنگاه اگر از اين مهلكه ها جان سالم به در ببرد، با تشكيل پرونده اى سياه در ذهن مردم، آينده خويش را به تباهى مى كشاند.

6. فشار غريزه جنسى: غريزه شهوت جنسى، موضوعى كاملاً جدّى و خطرناك است. فقط در يك جمله، خطر اين پديده را به جوانان عزيز هشدار مى دهم:

«سدّ شهوت، خاكى است؛ مواظب طغيان باشيد!»

7. عوامل تحريك كننده شهوت جنسى: هنگام گذر از خيابان ها، و زمان تعطيل شدن دبيرستان ها و هنرستان ها، اگر با قدرى دقت نگاه كنيم، قطعاً دلمان به حال دختران و پسران جوان جامعه متأثر خواهد شد و نيز اگر به دادگاه ها، مراكز مبارزه با مفاسد اجتماعى، مراكز امر به معروف و نهى از منكر سرى بزنيم، خواهيم ديد كه نوجوانانى با سن كم، بسيارى از مفاسد را مرتكب شده اند كه جاى بسى تأمل و عبرت گيرى دارد.

اگر گذرى به پارك ها، سينماها، ورزشگاه ها، شهر بازى ها، بازارها، پاساژها و مراكز تجارى لوكس داشته باشيم، خواهيم فهميد در درون و دل جامعه، چه مى گذرد! نكند خداى ناكرده، آتش زير خاكستر وجود داشته باشد و خود ندانيم!

8. تهاجم فرهنگى عليه نسل جوان:

1. برنامه هاى ماهواره اى؛

2. فيلم هاى زشت و زننده ويدئويى؛

3. ترانه هاى

مبتذل خارجى و ايرانى؛

4. عكس هاى محرك شهوت؛

5. برگزارى مهمانى ها و محفل هاى مختلط؛

6. شراب خوارى هاى پنهان؛

7. اعتياد به سيگار و مواد مخدّر؛

8. زنان و دختران بدكاره و ولگرد؛

9. جوانان لاابالى و آماده براى هر نوع گناهى؛

10. ولگردانِ مجلس گردان، در جمع جوانان بيكاره؛

11. نرم افزارهاى سكس رايانه اى با بدترين و وحشتناك ترين برنامه هاى مدون شده؛

12. تلاش براى ايجاد فاصله بين نسل جوان با مسجد؛

13. برگزارى مجالس ضد فرهنگى و مذهبى براى بدبين كردن نسل جوان نسبت به الگوهاى دينى؛

14. تلاش براى ايجاد تعصب بى منطق نسبت به مذاهب، گروه ها، حزب ها و تيم هاى ورزشى، كه منجر به دعوا، كشمكش و كينه مى گردد؛

15. پديد آمدن عشق هاى جنون آميز، كه گاهى به خودكشى، خودسوزى، قتل و يا فرار منتهى مى شود؛

16. انتشار كتاب ها، مجلات و روزنامه هاى خطرناك و منحرف، كه جوان را به تمام معنا لامذهب مى گرداند؛

17. پخش نوارهاى سخنرانى از مدعيان ظاهر فريب، با هدف ايجاد شبهات و مغالطه هاى علمى براى انحراف عقيدتى نسل جوان؛ 18. پراكندن شايعات، خرافات و...

وقتى جوان به بلوغ جسمى رسيده، ولى هنوز به بلوغ اجتماعى و اقتصادى نرسيده است، براى كنترل غرايز خود چه بايد بكند؟

از شيرينى، گوشت قرمز، تخم مرغ، ادويه، پياز و خوراكى هايى كه محرك غرايز است، كم تر استفاده كنيد.

زنان و شوهران؛

5. پيدايش بيمارى هاى مقاربتى.

مضحك اما واقعى:

شناسنامه هاى اين گروه:

نام: بچه سرراهى نام خانوادگى: نامشروع

نام پدر: ولگرد نام مادر: هرزه

محل زايمان: گوشه مستراح

شماره شناسنامه و ثبت: قاچاقى

با معصيت و گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است.

قرآن مى فرمايد:

«وَ قُلْ لِلْمؤمِناتِ يَغْضُضنَ مِنْ اَبْصارِهِنَّ وَ يَحْفَظْنَ فُروجَهُنَّ وَ لايُبدينَ زينَتَهُنَّ اِلاّ ما ظَهر مِنها وَلْيَضْربنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى جُيُوبِهنَّ و لايبدينَ زينَتَهنَّ اِلاّ لِبُعُولَتِهِنَّ اَو ابائهِنَّ اَوْ اباء بُعولَتِهِنَّ اَوْ اَبنائِهِنَّ اَوْ اَبناءِ بُعُولَتِهنِّ اَو اِخوانِهِنَّ اَو بنى اِخوانِهِنَّ اَوْ بنى اَخَواتِهِنَّ اَو نِسائِهِنَّ او ما مَلَكَت اَيْمانُهُنَّ اَو التّابعينَ غَيْرِ اوُلى الارْيةِ مِن الرّجالِ او الطِفْلِ الَّذينَ لَمْ يَظْهَروا عَلى عَوراتِ النِّساء وَ لايَضْرِبنَ بِاَرْجُلِهِنَّ لِيُعْلَمَ ما يُخْفينَ مِنْ زينَتِهِنَّ»(11)

دستور العمل قرآن براى تمامى دختران و زنان مسلمان

1. چشم چرانى نكنند.

2. دامن خود را به گناه آلوده نسازند.

3. زينت هاى ذاتى (مثل بدن، موها، چشم و ابرو، دست ها و پاها) را به نامحرمان نشان ندهند.

4. سر و سينه و گردن را با مقنعه بلند و گشاد بپوشانند.

5. زينت هاى عَرَضى (سينه ريز، گوشواره، دستبند، النگو، انگشتر و خلخال) را به نامحرم نشان ندهند.

6. به گونه اى راه نروند كه قدم برداشتن آن ها صدا كند و جلب توجه نمايد.

دستور العمل قرآن براى پدرها، مادرها و ثروتمندان

«وَ اَنْكِحُوا الايامى مِنْكمْ وَ الصّالِحينَ مِنْ عِبادِكُم وَ إِمائِكُمْ اِن يَكُونُوا فُقَراء يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ اللَّهُ واسعٌ عَليم»(12)

دختر و پسر صالح را به نكاح يكديگر در آوريد و اگر فقيرند، خدا به لطف خود آنان را بى نياز مى كند و خدا به احوال بندگان آگاه و رحمتش وسيع است.

عِدّه نگه دارد؛ يعنى چهار ماه و ده روز با هيچ مردى تماس نداشته باشد.

3. جوان نبايد به مرض صيغه كردن اين و آن مبتلا گردد (صيغه موقت، مقدمه شهوت پرستى او نباشد).

4. مهريه بايد تعيين شود.

5. صيغه عقد، بايد به صورت شرعى نزد عاقد خوانده شود و ثبت گردد.

6. اگر احياناً بچه دار شد، فرزند اوست و بايد تا آخر عمر نفقه اش را بپردازد.

7. به زن صيغه اى كه فرزند او را شير مى دهد و بزرگ مى كند، بايد اجرت المثل بپردازد.

حلال است.

هر زن بر نه مرد حلال است؛ اما براى مرد دهم بايد مجوّز بگيرد!

من خودم را براى نه مرد آماده كرده ام!

هر كس غير زن خودش را لمس كند، بهشت بر او واجب مى گردد و اين من هستم كه آماده لمس شما هستم!»

عموى او فرياد زد و اعتراض شديد نمود؛ همان وقت، دستور قتل عمويش را صادر كرد.

مردم كه كارد براى تيز كردن قلم هايشان داشتند، بر گلوى خودشان مى زدند و با بدن خونى، فرياد مى كشيدند و اعتراض مى نمودند.

بعضى به حالت بى هوشى افتادند و بعضى وحشت زده از مجلس فرار نمودند، اما عدّه اى از جوانان شهوت پرست ماندند.

قرة العين فرياد زد:

«هر كس از مجلس فرار كند، اهل دوزخ است و هر كس جذبه من او را فرا گرفته باشد، بهشتى است.»

كه ما انگليسى ها براى اسرائيلى ها در لبنان اسكان پيدا كرديم، بايد تو در ايران براى بهائيان اسكان درست كنى.

2. نخست وزير (وزير دارايى) بايد مادام العمر، بهائى باشد.

3. پُست هاى كليدى را به بهائيان بدهى، تا جاهاى مهم استراتژيكى در ايران، پايگاه بهائيت شود، و وقتى دستور حمله داديم، بهائيت را عليه اسلام قرار دهيم.»

روحانى روز شهادت حضرت زهراعليها السلام در مورد حجاب حضرت سخنرانى كرده است؛ تكليف چيست؟

جواب: «دهانش را پر از خون كنيد و دهنش را ببنديد؛ چون اين سخنرانى ها بى حرمتى به سياست كشور است.»

«مبارزه با حجاب در يزد»

مردان يزد، بر نامه اى كه زنان يزدى نوشتند، انگشت زدند و نامه را به تهران بردند و پشت درب مجلس شوراى ملّى تحصن كردند.

متن نامه از اين قرار بود:

«اگر براى ما يك زن محرمى بگذاريد كه بتواند تشخيص بدهد، نشان خواهيم داد كه تن هاى ما زير باتون و لگدهاى پليس و مأموران شهربانى شما سياه شده است.

خدا شاهد است كه از فحاشى و لگد زدن هيچ مضايقه نكردند و نمى كنند.

تا به حال چقدر زن حامله و مريض به واسطه تظلمات و ضربات كه از طرف مأمورين شما داده شده است، جان داده اند و چقدر زن از ترس آنان، فلج شده اند.

و چقدر مال را به اسم روسرى و چادر نماز از سر ما، برداشته اند و برده اند و چه پول هايى به هر اسم و رسمى از ما گرفته اند. خدا مى داند اگر ما زنان يك روسرى يا چادر بر سر داشته باشيم، بهترين رفتار پاسبان شما با ما، لگد با چكمه ها به پهلو و پاهاى ما بوده است. مگر نمى دانيد زنان حامله در كوچه ها بچه انداخته اند و زير چكمه هاى پاسبان شما لِه شده اند.»

والسلام

در تاريخ 18/8/1320 نامه در مجلس شوراى ملى خوانده شد و به وزارت كشور تحويل گرديد.

در تاريخ 3/9/1320 تحرير شد.

در تاريخ 3/9/1320 دستور خروج زده شد.

در تاريخ 20/9/1320 تحويل فرماندار يزد گرديد.

«جواب نامه زنان يزد توسط فرماندار يزد»

«تا من سر كار آمده ام، اين اتفاقات نيفتاده، ولى قبل از من اين

گزارشات دروغ نيست؛ امّا خطاب به زن هايى كه معترض هستند، بگويم:

دستور العمل كشف حجاب از طرف شهربانى يزد نيست، بلكه از وزارت كشور است، و ما مأموريم و معذور كه چادر از سر شما بكشيم.

ولى قول مى دهيم، با حُسن برخورد مأموران شهربانى، مأموريت خود را انجام دهيم.»!

«نامه يك فرماندار متدين به وزير كشور»

«اجازه بدهيد، زنان وقتى مى خواهند مسجد بروند، براى نماز چادر نماز سر كنند.»

چاپ قرآن توسط حكومت شاهنشاهى و پخش آن در تمام شهرها و روستاها

اولِ قرآن، عكس شاه و عكس نيمه عريان شهربانو و خواهر شاه بود؛ زير عكس شهربانو نوشته شده بود: «اين قرآن اهدايى دختر بى بى فاطمه زهرا، شهربانو اسلام پناه ايران» و شجره نامه شهربانو چاپ گرديده بود، كه نسل چهاردهم شهربانو، حضرت زهراعليها السلام است.

توضيح:

وقتى دختران روستاها و شهرها، اين قرآن و عكس ها را مى ديدند، به خود مى گفتند: اين عكس نيمه عريان بى حجاب، عكس دختر حضرت زهراعليها السلام است؛ پس وقتى دختر حضرت زهراعليها السلام چادر نداشته باشد، ما چادر سر كنيم؟!

كند، در زنجيرى از آتش با شيطان مقرون و نزديك مى شود و هر دو در آتش انداخته مى شوند.»

حضرت رسول صلى الله عليه وآله مى فرمايند:

«تمام چشم ها در روز قيامت گريانند؛ مگر سه چشم:

1. چشمى كه از ترس خدا بگريد؛

2. چشمى كه از نامحرم چشم بپوشد؛

3. چشمى كه شب زنده دار باشد.

امام صادق عليه السلام فرمودند:

«كسى كه چشمش به زن نامحرمى بيفتد، پس چشمش را به آسمان و زمين متوجه كند و به نامحرم نيندازد، خداوند به عزّت و جلالش، حورالعين را به او تقديم مى دارد.»

امام موسى كاظم عليه السلام به نقل از پدرشان از قول اميرالمؤمنين عليه السلام فرمودند:

«مرد نابينايى بر رسول خداصلى الله عليه وآله وارد شد. حضرت زهراعليها السلام از او رو گرفتند. وقتى سؤال شد: چرا حجاب گرفتى؟ فرمودند: او نامحرم بود. گفتند: او نابينا بود. فرمودند: او نابينا بود، ولى من بينا هستم.»

رسول خداصلى الله عليه وآله فرمودند:

«غضب خداوند بر زنى كه شوهر دارد و با وجود آن، چشمش را از غير شوهرش پُر مى كند، شديد و سخت است.»

شهوت.

امرى حياتى و مقدّس است؛ تجارت نيست، كه اگر شكست خوردى، در تجارت بعدى دقت كنى.

برادرم!

اگر شب دير آمدى و همسرت گفت كجا بودى؟ نگو شوهر كرده ام يا زن گرفته ام!!

خوشحال باش كه دلى با حال اضطراب و دلهره به انتظارت نشسته؛ يادت نرود زن گرفته اى كه مسؤول باشى، نه مشغول!

خانم!

وقتى شوهرت براى بد حجابى يا آرايش كردن يا پوشيدن جوراب پانما در مقابل نامحرم، يا دقت نكردن در حفظ لوازم زندگى و يا غيبت كردن از ديگران، از تو ايراد گرفت، ناراحت نشو!

شوهرى كه فكر مى كنى سخت گيرى مى كند، سخت گيرى نكرده، بلكه احساس مسؤوليت مى كند و در گوشه دلش تو را مالك دل كرده و مستأجر ديگرى نپذيرفته است؛ پس ناراحت نشو و بپذير.

شهيد دستغيب مى فرمود: دخترها و پسرها قبل از عروسى (دوران عقد) دو دوست باشند و همديگر را نصيحت كنند تا هر چه ناخالصى هست، از خود دور نمايند، تا يك عمر راحت زندگى كنند. خيلى ها حرف هاى دلشان را به همديگر نمى زنند و سال ها با هم زن و شوهرند، نه همسر!

در اسلام، آيين «همسرى» تأكيد شده است، نه «زناشويى».

بود: چند روزى است با خانم خود قهر هستم. ايشان فرموده بود: «معلوم است در همسردارى ناشى هستى!» (راستى كدام زن حاضر است شوهرش، اول يك زن ديگر بگيرد، بعد كه زن دارى آموخت، با او زندگى كند؟)

آيت اللَّه شهيد دستغيب فرموده بود:

«فردا جمعه است؛ مستحب است روز جمعه شما دو نفر، سيب را با دست نخوريد؛ بلكه با دهان بخوريد. يك نخ به نوك سيب ببند و به پنكه سقفى آويزان كن، بعد دست هايتان را از پشت سر ببند و روبه روى همديگر بايستيد و سيب را با دهانتان بخوريد.»

دانشجو رفت و بعد از مدّتى آمد پيش استاد و گفت: «آقا! سند اين روايت را كه فرموديد مى خواهم!»

بعد شهيد دستغيب فرموده بود: «آشتى كرديد؟»

گفته بود: «بله آقا! چه آشتى جانانه اى!»

سپس شهيد دستغيب فرموده بود: «اين مطلب، بسيار معتبر است؛ قال الدستغيب پدر آمرزيده!!!»

به اين روايت توجه كنيد:

از امام صادق عليه السلام سؤال شد: آيه «وَلْيَضْرِبْنَ» يعنى چه؟

حضرت در حال مسواك زدن بودند؛ مسواكشان را شستند و بار ديگر بر شانه او زدند و فرمودند:

«زن را بزنيد، يعنى اين!»

خود اين كار، يك شوخى است كه مرد با همسرش دارد.

دروغين در مجالس مهمانى و پزهاى كذايى اطرافيان، زندگى شما را با تلقين منفى خراب كند.

5. طلا و جواهرات، مبلمان هاى آنچنانى و تجمّلات، شما را نسبت به زندگى دلسرد نكند.

فقط به افتخار اين بود كه لياقت پيدا كرده بود لُبيد را ملاقات نمايد.

جويبر پابرهنه سياه، اما سفيد قلب، به خانه لُبيد رسيد. در را كوبيد و گفت: از طرف پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله پيامى دارم كه به لُبَيد برسانم. اجازه ورود گرفت. شِنِلى بر روى شانه او انداختند. جويبر شِنِل را از شانه اش برداشت و دو دستى تقديم نمود و گفت: مرا با شِنِل هاى زرباف دنيا كارى نيست؛ مرا به همان رداى پُر ارزش مسلمانيم افتخار است. پيامى از نبى اكرم صلى الله عليه وآله دارم.

آن روز لُبيد با تجّار بزرگ قريش، مكه، شام، يمن و ايران، جلسه اى تجارى داشت.

لبيد جلو آمد و گفت: جويبر! پيام مولا و سرور عالم، نبى اكرم صلى الله عليه وآله را در بين دوستانم در جلسه تجارى با بانگ بلند بفرما، تا همه حضار به شنيدن پيام پيامبرصلى الله عليه وآله مفتخر گردند.

جويبر فرمود: لبيد! بگذار پيام را در گوش تو بگويم، آن وقت اگر صلاح دانستى، با بانگ بلند مى گويم تا همه بشنوند.

لبيد گفت: خير، من زنان حَرَم را نيز صدا مى كنم تا همه حضار و خادمان و زنان حَرَم، از پشت پرده، پيام رسول اللَّه صلى الله عليه وآله را بشنوند. مجلس را آماده نمودند؛ همه به جويبر نگاه مى كردند و در انديشه اين بودند كه او چه پيامى آورده است.

جويبر گفت: جناب لبيد! پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله فرمودند: امشب به منزل شما مى آيم تا عقد دخترت زَلْفا را بخوانم.

لبيد، لبخندى زد و گفت: چه افتخارى بالاتر از اين است كه رسول اللَّه صلى الله عليه وآله عاقد باشد و داماد مرا او انتخاب كند. زلفا، خواستگاران زيادى دارد؛

حتى پادشاه ساسانى ايران نيز براى پسرش از زلفا خواستگارى نموده، ولى من موافقت نكرده ام.

اكنون بگو بدانيم داماد كيست؟

جويبر گفت: جناب لبيد، بگذار اين مطلب را در گوش تو بگويم؛ گفت: خير، بايد با صداى بلند بگويى تا همه بدانند داماد كيست.

همه ديده ها به جويبر دوخته شده و نفس ها به شماره افتاده بود. همه منتظر جواب بودند، چون براى همه بسيار مهم و شنيدنى بود كه بدانند داماد كيست.

جويبر سرش را به زير انداخت؛ صورتش را عرق شرم فرا گرفته بود؛ صدايش به لرزه افتاد؛ كمى مكث نمود و اين پا و آن پا كرد و با صدايى آهسته گفت: جويبر.

لبيد كمى جلو آمد، اخم هايش را درهم كشيد و گفت: جويبر؟!

جويبر سكوت كرد. لبيد نگاهى به حضار كرد و با حالتى بسيار ناراحت، سرش را به ديوار زد و گفت: زين ابريشم زرباف كجا، پالان الاغ كجا؟

حاكى از اين كه چه مناسبت و شباهتى بين زلفا و جويبر وجود دارد؟

سپس لبيد، فرياد زد: جويبر! برو به محمدصلى الله عليه وآله بگو كه اسلام آوردم و مسلمانت شدم، امّا به مسايل زندگى من كارى نداشته باش!

جويبر سرافكنده و آهسته به طرف درب خروجى منزل لبيد حركت كرد كه ناگهان، صدايى از پشت پرده، در قسمت زنان حرم بلند شد: جويبر بايست!

جويبر ايستاد و برگشت. نگاهى به لبيد كرد و با سكوتِ همراه با نگاه خود، منتظر جوابى بود.

آرى! صداى زلفا بود؛ زلفايى كه شاگرد زهراعليها السلام بود.

زلفا صدا زد: پدر! آيا خودت را زين ابريشم زرباف دانستى و نماينده پيامبرصلى الله عليه وآله را پالان الاغ؟ آيا مسلمانى فقط به بيان و اقرار به شهادتين است؟

آيا پيامبرصلى الله عليه وآله آمده كه ما شهادتين بگوييم و هر كارى كه دلمان خواست، بكنيم و بگوييم؛ مسايل خصوصى زندگيمان كارى با پيامبرصلى الله عليه وآله ندارد؟ هرگز! من چنين مسلمانى را مسلمان نمى دانم.

پدر! من به جويبر راضى هستم و اجازه بده كه پيامبرصلى الله عليه وآله براى خواندن عقد تشريف بياورند.

بدين ترتيب، پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله عقد زلفا و جويبر را خواندند و طولى نكشيد كه جويبر در جنگ اُحُد به شهادت رسيد و نام زَلْفا، با افتخار، در طومار زنان شهداى اُحُد ثبت گرديد.

كند.

مردم از اين كه علامه هر چه مى گويد، خود نيز به آن عمل مى كند، برايشان بسيار جالب و جذّاب بود. خلاصه، سخنرانى تمام شد و علامه از مسجد بيرون آمد و به طرف منزل حركت نمود.

در بين راه، احساس كرد كه جوانى در پى او حركت مى كند، ولى خجالت مى كشد جلو بيايد. علامه ايستاد و به طرف جوان رفت و فرمود: پسرم! كارى دارى؟

عرض كرد: آقا! سيّد صدر هستم و فكر مى كنم كه شرايط دامادى را داشته باشم؛ اگر قابل مى دانيد، من براى ازدواج آمادگى دارم.

علامه او را به منزل بردند و با دخترشان مشورت نمودند و بعد از مراسم، عقد را خواندند و چند روز بعد، آن دو عروسى كردند.

سال بعد، ظهر 21 ماه مبارك رمضان، علامه فرمود: نوه مرا از قسمت زنانه بگيريد و به من بدهيد. مردم ديدند كه بچه شيرخواره اى را به دست علامه دادند. علامه، كودك را سر دست گرفت و فرمود: مردم! يادتان هست سال گذشته در همين مسجد، روى همين منبر، به شما گفتم: دخترى دارم؛ اگر كسى شرايطش را دارد به من رجوع كند؟

اين كودك، سيّد است و فرزند زهراعليها السلام. اگر من چنين نگفته بودم، اكنون اين كودك در دستان من قرار نداشت.

مطرح شد و بهائى ها به اين ازدواج «ازدواج مقدس» مى گويند. به همين دليل، عدد نه براى بهائيان بسيار مقدس مى باشد؛ چنان كه در بحث حجاب آمد).

2. نكاح الْاِسْتِبْذاءُ:

يعنى: زناشويى براى توليد مثل. اگر زنى يا شوهر او، از جوانى يا مردى خوشش مى آمد و دوست داشت فرزندش همانند او شود، او را براى زناشويى دعوت مى كرد، تا زن از اين مرد حامله گردد و كودكى كه به دنيا مى آيد، شكل و شمايل او را پيدا كند.

3. نكاحُ الْمَقْتْ:

يعنى: ازدواج با نامادرى. اگر پدرى فوت مى شد، زن پدر نيز مانند ارث به پسر اول مى رسيد. در صورت نداشتن پسر، هر كس از اقوام درجه يك، دستمالى روى سر آن زن مى انداخت، آن زن همسر او مى شد.

4. نكاح الاجبار:

در زمان جاهليت، دختر، هيچ اراده اى در امر انتخاب شوهر خود نداشت و پدر او سرنوشت ازدواج او را رقم مى زد. متأسفانه، در زمان ما نيز هنوز ريشه هاى جاهليت در اين امر، خشكيده نشده است.

البته، پدر و مادرها بايد هدايتگر باشند، ولى جوان نيز بايد در امر انتخاب، مختار باشد. درست است كه آنچه پير در خشت خام مى بيند، جوان در آينه صاف نمى بيند، ولى هم والدين و هم جوانان بايد به حقوق يكديگر احترام بگذارند.

5. نكاحُ الجمع:

يعنى: ازدواج همگانى. بعضى ها تعداد همسران خود را زياد مى كردند و در بالاى درب خانه خود پرچم سياهى نصب مى كردند، تا هر كس ميل دارد، با پرداخت مبلغى با همسران او زناشويى كند و اين نوع ازدواج، منبع درآمد بسيارى بود.

6. نكاح الشِّقار:

ازدواج از طريق معامله بود ؛ به طورى كه مردى دخترش را به كسى مى داد و دختر او را مى گرفت؛

يا خواهرش را مى داد، خواهر او را مى گرفت و مهريه متقابل ردّ و بدل مى شد.

7. نكاحُ الخِدم:

شوهر زن، به دوستانش اجازه مى داد در مواقع مهمانى، از همسرش لذّت چشمى ببرند و با او همبستر شوند.

8. نكاح البَدَل:

يعنى: زناشويى تعويضى براى مدتى معيّن. اگر مردى از همسر كسى خوشش مى آمد و او از همسر اين، براى مدّتى زنان خود را با همديگر عوض مى كردند.

در دوران جاهليت، اگر كسى غير از اين هشت مورد ازدواج قانونى، با زنى همبستر مى شد، زنا محسوب مى گرديد. البته از ديدگاه اسلام، همه اين ازدواج ها مردود است.

اگر زن و شوهر مسلمان باشند و بعد از ازدواج، يكى از اين دو مرتد شود (يعنى از دين اسلام خارج گردد)، از همان لحظه عقد باطل مى شود و بايد از همديگر جدا شوند.

8. ازدواج و جماع در حال احرام

9. ناصبى و ناسزاگو به اهل بيت عليهم السلام و نيز كسانى كه درباره اهل بيت عليهم السلام غلو مى كنند؛ مثل بعضى از متصوفه ها كه حضرت على عليه السلام را خدا مى دانند.

ب. ازدواج هاى مكروه

1. با زنان زناكار، مگر اين كه ازدوج با او مصلح و مؤثر باشد؛

2. ازدواج با زنازاده؛

3. ازدواج با زنى كه قابله داماد بوده است؛

4. ازدواج با دختر قابله داماد.

ج. ازدواج هاى مستحب

1. با دختر سيّده؛

2. با دختر باكره؛

3. با دختر گندمگون؛

4. با دختر چشم فراخ؛

5. با دختر قد بلند؛

6. با دختر با كمال و جمال؛

7. با دخترى كه مهريه او كم باشد؛

8. با دختر فقير و بى بضاعت.

مهم است.

صبح، يك كاغذ بردار و انتخاب هاى خودت را تا شب بنويس.(16)

كه ازدواج كند با زنى براى زيبايى او، خير از زيبايى زن نمى بيند و كسى كه براى مال (و جهيزيه) با زنى ازدواج كند، از آن مال نمى خورد. پس بر شما باد به دين و ايمان توجّه كنيد.

معيار سوم: اصالت زندگى

امام على عليه السلام فرمودند:

«كُونوا كَالنَّحل وَ لاتَكُونوا كالنَّمْل»

همانند زنبور باشيد و مانند مورچه نباشيد.

مواظب باشيد دختر يا پسر مسموم (بى دين و بى ريشه) را درون كندوى زندگيتان راه ندهيد.

رسول خداصلى الله عليه وآله فرمودند:

«اِيَّاكُمْ وَ خَضْراءُ الدّمَنْ»

بترسيد از سبزى گنديده در گنداب.

(كنايه از دختر يا پسرى كه در خانواده بى ريشه و بى فرهنگ تربيت شده باشد.)

معيار چهارم: حيا پيشه و خجول

امام صادق عليه السلام فرمودند:

«بهترين فرزندان ما، عاقلان خيرانديش و بهترين دختران ما، عاقلان با حيا و خجالت پيشه اند.»

معيار پنجم: جاذبه دار براى شوهر

امام صادق عليه السلام مى فرمايند:

«بهترين زنان شما كسانى هستند كه براى شوهرانشان از نظر خوش خويى و خوشى بويى و طباخى جاذبه دارتر، باشند.»

معيار ششم: عفيف و پاكدامن

امام صادق عليه السلام فرمودند:

«بهترين همسر، همسرى است كه ناموس دوست و شيفته شوهر باشد.»

معيار هفتم: معيارهاى ويژه

حضرت على عليه السلام مى فرمايند:

«زن بايد براى نامحرم متكبر باشد (دورى از اختلاط محرم و نامحرم)؛ بايد از نامحرم بترسد (حفظ دامن خود)؛ بايد بخيل باشد (حفظ مال).»(17)

سعدى چه زيبا سروده است:

زن خوب فرمانبر پارسا

كند مرد درويش را پادشا

برو پنج نوبت بزن بر درت

چو يارى موافق بود در برت

همه روز اگر غم خورى غم مدار

چو شب غمگسارت بود در كنار

كِه را خانه آباد و همخوابه دوست

خدا را به رحمت نظر سوى اوست

چو مستور باشد زن خوب روى

به ديدار او در بهشت است شوى

دل آرام باشد زن نيكخواه

وليك از زن بد خدايا پناه

تهى پاى رفتن به از كفش

تنگ

بلاى سفر به كه در خانه جنگ

به زندان قاضى گرفتار به

كه در خانه بينى بر ابرو گِره

مى خورد؟

گفت: بهتر است كُلوزه پنبه كاشته شود.

ولى وقتى از جناب شيخ سؤال شد كه چه بايد كرد؟

فرمود: «مدرسه علميه طلاب ساخت.»

به دليل همين فرمايش جناب شيخ، مدرسه چهار باغ اصفهان ساخته شد.

قرآن كريم درباره انتخاب همسر، بسيار لطيف و زيبا سخن مى گويد:

«نسائُكُمْ حَرْثٌ لَكُمْ فَأتوُا حَرْثَكُمْ اَنَّى شِئْتُمْ»(18)

زنان شما كشتزار شما هستند؛ ببينيد كجا زراعت مى كنيد.

در موضوع كشاورزى، هر چيزى كه لازم باشد، در انتخاب همسر و زناشويى و فرزند نيز بايد رعايت شود:

اداره كشاورزى دفتر ازدواج

كشاورز داماد

زمين كِشت عروس

بذر نطفه

تقويت زمين ايجاد روحيه قوى با عبادات و تلقين هاى عاطفى و مثبت

تقويت بذر خوراكى هايى كه عروس و داماد مى خورند (لبنيات، حبوبات، ميوه ها و گوشت)

زمان كشت ايام مبارك و سفارش شده در احاديث

نوع كشت اسلامى، با آداب و رسوم خاص و مذهبى و علمى

سم پاشى دورى از گناه و فشارهاى روحى

پايشت دورى از بى توجهى به دستورهاى پزشكى و علمى

كارگيرى نوع اصطلاحات و نحوه بيان مطلب، مى توان شخصيت پنهان او را شناسايى كرد.

3. دوستان و رفقاى او(19)

شناسنامه آدمى، به دوستان و اطرافيان او گره خورده است.

هر كسى را خواستيد بشناسيد، به دوستان او نگاه كنيد.

امام صادق عليه السلام فرمودند:

«درباره كسى قضاوت نكنيد، تا اين كه دوستانش را ببينيد.»

4. كردار و رفتار او:

بايد ديد كه او در كوچه و بازار و در رفت و آمدها، چگونه با مردم رفتار مى كند.

حتى اگر بتوانيد برنامه اى بچينيد كه او عصبانى شود، آن وقت در عصبانيت، هر چه در دل پنهان كرده، بيرون مى ريزد و از حالت نمايش و فيلم بازى كردن خارج مى گردد. آنگاه ادب و شعور خانوادگى خود را نشان مى دهد كه آيا اهل فحّاشى، دعوا و كتك كارى هست يا نه؟

اگر بتوانيد به طريقى و او را به يك مهمانى غير استاندارد دعوت كنيد و رفتار او را كنترل نماييد، خواهيد فهميد كه اهل هرزگى و رفتارهاى ضدارزشى هست يا نه؟

خلاصه، توجه داشته باشيد: كم نيستند گرگ هايى كه در لباس ميش زندگى مى كنند.

مخالفان و معاندان اهل بيت عليهم السلام را فراهم نكنيم.

10. نفقه خور پدر خويش نباشد.

جوان بايد از كسب و كار و زحمت و تلاش خويش، نفقه همسرش را بدهد و هنر مرد در نفقه دادن است.

قرآن از قول دختر حضرت شعيب مى فرمايد: حضرت موسى - على نبينا و آله و عليه السلام - دو صفت بارز دارد: 1. قوى (اهل كار و تلاش)؛ 2. امين (چشم پاك).

11. متوجه مسايل عبادى و شرعى باشد.

جوانى كه اهل نماز، روزه و واجبات دينى نباشد، لقمه او حرام و براى مصرف جايز نمى باشد. مواظب باشيم دخترمان را بر سر سفره حرام ننشانيم.

زن؛ چون زن يك نقطه اتكا مى خواهد تا دل بكند و به نقطه ديگر دل ببندد. خداوند براى دلگرمى او و پشتوانه اقتصادى او در مواقع مشكلات (طلاق)، مهريه را قرار داد تا از زن حمايت كرده باشد.

پدر و مادر گرامى! دختر عزيزت را به اقتصاد، شوهر مده!

زنان را سنگين نگيريد؛ مهر و محبت بين زن و مرد را خدا فراهم مى كند، نه مهريه هاى كمرشكن.»

امام رضاعليه السلام فرمودند:

«هنگام ازدواج، تلاش كن مهريه از مهر السّنة (500 درهم) تجاوز نكند.»

حضرت على عليه السلام فرمودند:

«مهريه زنان را سنگين نگيريد كه باعث عداوت مى شود.»

امام صادق عليه السلام مى فرمايند:

«خداوند روز قيامت ممكن است تمام گناهان را ببخشد؛ ولى سه گناه را نمى بخشد كه يكى از آن ها مهريه اى است كه پرداخت نشده و در توان بوده كه بپردازد.»

پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله فرمودند:

«هر مردى كه همسرش را آزار دهد تا مهرش را به او ببخشد و خودش را از دست مرد نجات دهد، خدا كيفرى كم تر از جهنّم براى او در نظر نمى گيرد، و همان طورى كه گريه يتيم، خداوند را به خشم مى آورد، براى چنين زنى هم خداوند خشمگين مى شود.»

در اين مرحله بسيار حساس، تنها و بى ياور رها كنند؛ چرا كه آنچه پيران در خشت خام مى بينند، جوانان در آينه صاف نمى بينند.

ظرف كوچك و بزرگ؛

7. آفتابه؛

8. پرده اى پشمى، ولى از بافت نازك؛

9. پيراهنى به قيمت نُه درهم؛

10. روسرى به ارزش چهار درهم؛

11. حوله اى سياه رنگ؛

12. تختى پوشيده به رو تختى؛

13. زيردستى از پشم طائف، پر شده با گياهى به نام اَضْخَر؛

14. يك حصير بحرينى؛

15. آسياى كوچك (دستاس)؛

16. وسيله خضاب از جنس مس؛

17. ظرفى براى شير؛

18. ظرفى بزرگ براى آب.

هنگامى كه رسول خداصلى الله عليه وآله دعوت شدند تا جهيزيه را ببينند؛ حضرت به جهيزيه نگاهى كردند و فرمودند: «خدايا! به اهل اين خانه بركت عنايت كن»؛ آن گاه دست هايشان را بلند كردند و فرمودند: «پروردگارا! بركت ده به قومى كه بيش تر ظرف هايشان از گِل است. (ساده زندگى مى كنند).»

پيام:

1. تقسيم بندى پول حلال داماد براى سه كار: 1. جهيزيه؛ 2. عطر؛ 3. وليمه.

2. مردان بايد براى خريد جهيزيه به بازار بروند، نه اين كه تمام اختيار را به زنان بدهند.

3. جهيزيه بايد ساده و با كم ترين قيمت خريدارى شود.

4. پدر عروس بايد بر كليه امور ازدواج نظارت داشته باشد.

5. با دعا، به جهيزيه بركت داده مى شود، نه با اجناس قيمتى و تزئينى و غير ضرورى.

بايد بدانند كه ناظر عقد و عروسى آن ها حضرت پروردگار و فرشتگان او هستند؛ پس در محضر خدا گناه نكنند.

3. مكان عقد و عروسى بايد از گناه منزه باشد، تا فرشتگان الهى در آن وارد و حاضر شوند.

بنابر اين، محل اجراى مراسم بايد به دور از تشريفات اضافى و خرج هاى بى مورد و اسراف و دورى از اختلاط محرم و نامحرم و وسايل غنا و استفاده از آن باشد.

4. افراد ناظر و حاضر در مجلس عقد، بايد پاك و متدين باشند و مجلس و اجراى برنامه ها به دست متدينين برگزار گردد.

5. در مجلس عقد و عروسى، بايد يك سخنران خوش بيان، خوش صدا، فاضل، شوخ مزاج، با مطرح كردن بهترين و اخلاقى ترين موضوعات زندگى، همراه با مزاح هاى صحيح شرعى و عرفى، همه را به وجد آورد، تا مجلس با لهو و لعب طى نشود و بهانه اى باشد تا همه حاضران، مطالب مفيدى فرا گيرند.

6. زمان عقد و عروسى به گونه اى انتخاب شود كه مدّاحان اهل بيت عليهم السلام با برگزارى برنامه هاى مديحه سرايى و خواندن اشعار زيباى مناسب آن روز، همراه با شادى، حاضران را خرسند نمايند.

به شدت بپرهيزيم از اين كه مجلس را به دست مطرب ها و ترانه خوان ها يا به تعبير امروزى ها «هنرمندان»!!! بسپاريم.

7. مراسم خواندن خطبه عقد، بايد در مكان و محلى بسيار پاك و مقدس، با افرادى پاك و با طهارت برگزار شود.

8. عروس و داماد وضو داشته باشند و «توكّلت على اللَّه» و «اَعوذُ بااللَّه مِن الشّيطانِ الرّجيم» بگويند و در حال قرائت و تلاوت قرآن و ذكر، در مجلس حاضر شوند، تا ان شاء اللَّه صيغه عقد و گره دو دل زوج

و زوجه، با پاك ترين حالات بسته شود.

9. حتى الامكان سعى كنيد كه اجراى صيغه عقد، توسط يك روحانى فاضل از فرزندان حضرت زهراعليها السلام خوانده شود.

10. افراد نااهل از زمان اجراى صيغه عقد، مطّلع نشوند.

مى توانيد اجراى صيغه عقد را با مجلس جشن عقد فاصله بيندازيد، تا فاميل و دوستان از اين كه در مراسم عقد حضور نداشته اند، ناراحت نشوند و عاقدى را دعوت كنيد، تا مجدداً صيغه عقد را بخواند (به نيت استحباب).

با دقّت به سيره امامان بنگريد؛ ببينيد يك اتاق مجزّا را آماده كردند، نه يك دستگاه خانه بزرگ را (البته آن كسانى كه مى توانند از راه مشروع يك خانه مجزّا اجاره كنند، لزومى ندارد به خانواده شان سختى روا دارند و آن ها را در اتاقى زندانى كنند).

تمام جهيزيه حضرت زهراعليها السلام براى زندگى كردن در همان اتاق چيده شد.

9. زندگى بايد از اول با سادگى و بدون تشريفات شروع گردد، تا با صرفه جويى و قناعت، دچار مشكلات مادّى نشود.

10. قرض كردن براى اسراف و به آب و آتش زدن براى مسابقه دادن و بالا گرفتن سطح مجلس عقد و عروسى و انتخاب يك منزل استيجارى با رهن و اجاره سنگين، مسلّماً كمر زندگى را خواهد شكست و داماد مجبور خواهد شد كه براى ادامه زندگى تجمّلى و توقعات كمرشكن خود، به چند شغلى بودن پناه ببرد و خداى ناكرده براى تأمين هزينه زندگى، به اعمال خلاف شرع و قانون، معاملات نامشروع، خوردن قسم هاى دروغ كفّاره دار و هزار حُقّه و نيرنگ دست بزند و آخرالامر كار به زندان و يا جدايى كشيده شود.

11. زندگى ساده و بى آلايش؛ خالى از كبر، حسد، خودنمايى و... بوده و شيرين تر خواهد بود.

12. داماد سعى كند از راه حلال و مشروع، با بالا بردن سعى و تلاش خود، هر چه زودتر به استقلال مكانى برسد.

برگزار نماييم.

3. اگر مجلس عقد را در مسجد بگيريم، تمام شؤون اسلامى را نيز رعايت خواهيم كرد.

4. چون از مسجد و برنامه هاى دينى فاصله گرفته ايم، دچار مشكلات اخلاقى شده ايم.

ايجاد نشود.

8. مردان بايد از زنان و عروس فاصله بگيرند، تا از اختلاط محرم و نامحرم جلوگيرى شود.

9. زنان به طورى شادى كنند كه نامحرمان تشخيص ندهند چه كسى شعر مى خواند يا مجلس گرم كن است.

10. مردان بايد با ذكر صلوات، عروس و داماد را مشايعت كنند.

در آغاز زندگى مشترك بپرهيزيد.

4. بزرگى از طايفه عروس، سفارش داماد را به عروس (اگر پدر عروس باشد، بهتر است) سفارش داماد را به عروس بكند.

5. بزرگى از طايفه داماد (اگر پدر داماد باشد، بهتر است) سفارش عروس را به داماد بكند.

6. عروس بايد مطيع شوهر و شوهر بايد خدمتگزار عروس باشد.

7. داماد بايد بداند كه همسرش امانت از طرف خداوند و والدين عروس است.

8. عروس بايد بداند در كنار شوهرش خوشبخت خواهد بود.

باشد. اسماء! اميدوارم خدا حوايج تو را در دنيا و آخرت برآورده كند.»

پيام:

1. بايد عروس را زود تنها گذاشت و حجله را خلوت كرد.

2. شدت علاقه مرد به همسر خويش، بايد به حدى باشد كه پس از فوت او نيز با شنيدن نام همسر مرحومش، با گريه از او ياد كند.

3. دعا به كسى كه آدمى را به ياد همسرش مى اندازد.

آكنده از غم و اظهار تأسف و تأثر وارد شويم.

زن بگيرد؛ بلكه بايد «استعفاف» كند.

هنر مرد در نفقه دادن است؛ يعنى به دست آوردن رزق «مطلوب»، با كار و تلاش.

زندگى تجمّلى، رزق «مسروق» (دزدى) مى طلبد؛ از آن بپرهيزيم.

قرآن مى فرمايد:

«وَ اِذا اَرَدنا اَنْ نُهْلِكَ الْقَرْيَةَ اَمَرْنا مُطْرَفيها فَفَسَقُوا فيها فَحَقَّ عَلَيْهِ الْقَوْلُ فَدَمَّرْنا تَدْميرا»(23)

وقتى مى خواهيم قريه اى را به هلاكت رسانيم، دستور مى دهيم به تجمّل پرست ها و خوش گذران ها فسق ورزند (فاسق كسى است كه احكام اسلام را قبول دارد، ولى عمل نمى كند). عذاب بر آن ها وارد شده و چنان دگرگونى در آنان ايجاد مى شود كه همه به هلاكت مى رسند.

نتيجه بحث اين مى شود كه:

از ديدگاه اسلام، دامنه ماديات در زندگى، در حد ضرورت است؛ البته آيين اسلام براى رسيدن به زندگى رفاهى تشويق مى كند؛ ولى زندگى تجمّلى را كه رسيدن به آن، به دزدى، اختلاط حرام و حلال، معاملات ربوى، و بى انصافى نياز دارد، نهى و تحريم مى نمايد.

پس:

جوانانى كه نمى توانند با تلاش و كوشش خود، به مقام نفقه دادن برسند، بايد همواره آيه شريفه 33 از سوره مباركه نور را فراموش نكنند:

«وَ لْيَسْتَعْفِفِ الَّذينَ لايَجِدوُنَ نِكاحاً حتّى يُغْنيهُمُ اللَّهُ مِنْ فضْلِه»

و كسانى كه امكانى براى ازدواج نمى يابند، بايد پاكدامنى پيشه كنند، تا خداوند از فضل خود آنان را بى نياز گرداند.

كردند، آنان رستگاران عالَمند.

اثم: آنچه نتيجه اش فشار روحى مى شود.

اغلال: خرافات و تعصّبات بى جايى كه پايبند انسان است.

نمونه: من چرا اين طور؟ او چرا آن طور؟

بنده خدا! بوته گيلاس بايد در كرج آب بخورد و بوته پسته در رفسنجان!

شهيد دستغيب(رحمةاللَّه) مى فرمايد:

«اصرار داشته باشيد، مثل خودتان زندگى كنيد، تا در حريم اثم قرار نگيريد.»

دختر، با او ازدواج كردى، به آن هم نمى رسى.

شوهردارى و كدبانويى و تأمين آرامش خانواده، نيروى شوهرش را براى كارهاى اجتماعى چند برابر مى كند؛ ولى زن طاغوتى مجال و فرصتى براى اين كار ندارد و هميشه بيرون از منزل مشغول خودنمايى در كوچه و خيابان هاست و نشاط اندكش را بين ديگران تقسيم مى كند.

عرضه كند.

«وَ الَّذينَ لِفُروجِهِم حافِظوُنَ الاَّ عَلى اَزْواجِهِمْ اَوْ ما مَلَكتْ اَيمانُهُمْ فَإنَّهُمْ غَيرُ مَلُومينَ»(26)

در جهت غير مطلوب: خودش را براى غير شوهرش زينت كند.

خودآرايى غير مطلوب، سبب از بين رفتن امنيت زن در جامعه مى شود و او را در معرض دستبرد متجاوزان قرار مى دهد.

مى زنند، دشمن است؛ با خدا دشمنى نكنيد.»

ديده شدن آثار نعمت خدا در بنده اش، به اين است كه لباس پاكيزه بپوشد، بوى خوش استعمال كند وخانه اش را تميز و زيبا نگه دارد.

پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله به حضرت اميرعليه السلام سفارش كردند كه:

«يا على! حقوق فرزند بر پدر اين است كه نام زيبايى بر او بگذارى كه معناى زيبا داشته باشد.»

امام باقرعليه السلام مى فرمايند:

«فرزندت را به دايه زيبا بسپار، نه دايه زشت؛ چرا كه شير دايه زيبا مؤثر است.»

حضرت على عليه السلام فرمودند:

«خوش سيمايى، از جمله عنايات خداوند است.»

امّا:

«افَتُ الجَمال الْخُيُلاءِ»

آفت زيبايى، خودپسندى و غرور است.

حضرت زهراعليها السلام عطرى مخصوص حضرت على عليه السلام داشتند و لذا هر وقت مى خواستند از منزل خارج شوند، اوّل استحمام مى كردند، تا بوى آن از بين رود.

نهاده است؛ اما اين همه، جمال ظاهرى اوست و زودگذر.

مسلّماً زيبايى درونى زن، جمال حقيقى و واقعى اوست. اين جمال، كشف كردنى است. ويژگى اين نوع زيبايى اين است كه زيبايى ها و زشتى هاى ظاهرى را تحت الشعاع قرار مى دهد.

نقل است كه ليلى آن قدر زشت بود كه مردم زشتى او را مَثَل مى زدند، ولى مجنون مى گفت:

اگر بر ديده مجنون نشينى

به جز خوبى او چيزى نبينى

نقل است كه:

ابوجهل در مسجد به پيامبرصلى الله عليه وآله گفت: چرا اين قدر زشتى؟! تو آبروى بنى هاشم را برده اى!

پيامبرصلى الله عليه وآله فرمودند: هر چه هست، نقّاشى خداست.

ابوجهل رفت؛ سلمان آمد و مقابل پيامبرصلى الله عليه وآله نشست و به پيامبرصلى الله عليه وآله عرض كرد: يا رسول اللَّه صلى الله عليه وآله شما چقدر زيباييد!

پيامبرصلى الله عليه وآله فرمودند: هر چه هست نقّاشى خداست.

سؤال شد: يا رسول اللَّه صلى الله عليه وآله به هر دو نفر يك جواب داديد!

آن حضرت فرمودند:

سلمان، خود را در آينه تمام نماى حق مى بيند و لذا چون خودش زيباست، مرا نيز زيبا مى بيند. اما ابوجهل چون خود زشت است، مرا نيز زشت مى پندارد!

ابوعلى سينا مى گويد:

«نظر به دنيا و آينه جمال حق افكندن، بينش سينَوى مى خواهد تا ديدگاه صَنَمى به وجود نيايد.»

اگر بينش انسان، سينايى شد، هر چه مى بيند خير است؛ ولى اگر بينش صَنَوى شد، خير و شرّ را با هم مى بيند.

برگ درختان سبز در نظر هوشيار

هر ورقش دفترى است معرفت كردگار

زن بايد در رفتار، گفتار، زيبايى و حُسنى نهفته باشد كه سبب آرامش شود، وگرنه در صورتِ نبودن چنين قابليتى، سخن از آرام گرفتن در كنار زن، مفهومى ندارد.

اين كه خداوند متعال، همسر بودن

زن را (نه زن بودن زن را) آيه خويش و اثر وجودى او را آرام گرفتن در كنار او دانسته، دلالت بر نوع جمال و زيبايى خاصى دارد كه نه تنها محور آرامش ها در اجتماع كوچك خانواده است، بلكه در ابعاد وسيع تر در اجتماع هم هست و آن اصلِ جوهره آيه: «اِنَّ فى ذلِكَ لاياتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّروُن»(28) است.

دخترم! پسرم! به مهمانى خيال نرو؛ به مهمانى فكر بنشين تا كنجكاو شوى و مشكلات را حل كنى.

وَ الْمُؤْمِنينَ وِ الْمُؤْمِناتِ وَ القانِتينَ وَ القانِتاتِ وَ الصّادِقينَ وَ الصَّادِقاتِ وَ الصّابِرينَ وَ الصّابِراتِ وَ الخاشِعينَ وَ الْخاشِعاتِ وَ الْمُتَصَدِّقينَ وَ الْمُتَصَدّقاتِ و الصَّائمينَ و الصَّائماتِ وِ الحافِظينَ فُروُجَهُمْ وَ الحافِظاتِ وِ الذّاكِرينَ اللَّهَ كَثيراً وَ الذَّاكِراتِ اَعَدَّاللَّهُ لَهُمْ مَغْفِرَةً وَ اَجْراً عَظيماً»(32)

به يقين، مردان و زنان مسلمان، مردان و زنان با ايمان، مردان و زنان مطيع فرمان خدا، مردان و زنان راستگو، مردان و زنان صابر و شكيبا، مردان و زنان با خشوع، مردان و زنان انفاق كننده، مردان و زنان روزه دار، مردان و زنان پاكدامن و مردان و زنانى كه بسيار ياد خدا مى كنند، خداوند براى همه آنان مغفرت و پاداش عظيمى فراهم ساخته است.

براى آشتى كردن برداشتيد، من قول مى دهم - به جان دخترم فاطمه عليها السلام - كه در قيامت اولين قدم را براى شفاعت از او بردارم.»

شهيد دستغيب رحمهم الله مى فرمود:

«هر وقت بين زن و شوهر شكرآب شد، نبايد دستشان در سفره، تا (خم) شود؛ بلكه بايد لقمه را بر دهان همسرت بگذارى تا اخم او از بين برود.»

بيش ترين قتل ها، خودكشى ها، افسردگى ها و كسالت در كار، به دليل بى مهرى هاست.

كنند؟ مردانى كه همسرانشان فوت كرده يا به هر دليلى آنان را طلاق داده اند، از ازدواج دوباره با يك زن مطلقه يا بى شوهر خجالت نكشند.

8. لباسِ آلوده، عيب است.

دختر و پسر آلوده به فحشا و اعتياد، اول بايد آگاه شوند، بعد ازدواج كنند. زندگى حَرَم است؛ انسان بايد با اطلاعات كامل و با «احرام» عفاف و «غسل» از گناهان، با «تلبيه» اخلاق از «ميقات» نامزدى به طرف «حَرَم» عقد حركت كند و با توجّه، به «دور كعبه» زندگى «طواف» كند.

9. لباس، تغييرپذير است.

زن و مردى كه اخلاقشان با هم تفاهم ندارد، نا اميد نباشند؛ زن و مرد هم مى توانند همديگر را تغيير دهند، ولى تاوان آن را نيز بايد بپردازند.

10. محرم ترين چيز براى انسان، لباس اوست.

زن و مرد نبايد از همديگر چيزى را پنهان كنند، بلكه بايد همراز و محرم يكديگر باشند.

11. نگهدارى لباس از پليدى ها(نجاست و خباثت).

همسر خود را در مجلسى ببر كه دچار مشكلات اخلاقى (خبث) نگردد. مبادا زن و مرد در زندگى به پاكى و نجاست اهميت ندهند.

12. لباس آلوده، بدن را؛ و بدن آلوده، لباس را نيز آلوده مى كند.

زن بى ايمان، مرد خود را نيز بى ايمان مى كند. (اگر مرد، به ضعف ايمان همسرش بى توجه باشد).

مرد بى تقوا، همسرش را نيز به گناه مى كشاند. (اگر زن نسبت به بى تقوايى شوهر خود بى اعتنا باشد).

13. لباس، ملازم و همراه انسان است.

از تولّد تا مرگ و از مرگ تا محشر، انسان با لباس سر و كار دارد. (از قنداقه تا كفن) و لذا انسان نمى تواند بگويد من كارى با همسرم ندارم؛ زن و مرد هميشه به همديگر نياز دارند.

14. ابتدايى ترين زينت انسان، لباس اوست.

ازدواج براى همه دختران

و پسران لازم است.

15. لباس شُهرت نپوشيد.

مبادا براى اين كه مشهور شويم، با فلان دخترى كه پدرش معروف است، ازدواج كنيم، يا به فلان جوانى كه خودش يا پدرش معروفند، دختر بدهيم. نيّت ازدواج بايد پاك باشد؛ براى خودنمايى ازدواج نكنيم.

16. لباس زن و مرد جداست.

كار مرد، تلاش در بيرون از منزل است.

كار زن، كدبانويى و تربيت فرزند در داخل منزل است.

ناز و عشوه، در شأن زن، و غيرت در شأن مرد است.

17. لباس دست و پاگير، ايجاد مزاحمت مى كند.

توقعات بى جا، چشم و هم چشمى، و نِق زدن زن؛ مرد را بدبين، بخيل، شكّاك و بداخلاق مى كند.

خشونت، كتك كارى، بى توجهى و كم مهرى مرد؛ زن را كينه اى، كم روحيه، دچار آشفتگى و تندى در گفتار و رفتار مى كند.

18. لباس بايد با كار و زمان تناسب داشته باشد.

هر كارى و شغلى و همچنين هر يك از انواع رشته هاى ورزشى، لباس مخصوص دارد. ديگر اين كه در بهار بايد لباس بهارى؛ در تابستان لباس خنك، رنگ روشن، نازك و لطيف؛ در پاييز لباس متوسط؛ و در زمستان، لباس ضخيم و گرم پوشيد.

در زندگى،اگر گرماى مادّيات و غرور، مردى را گرمازده كرد، همسر او بايد اين گرماى كبر و منيّت را از او جدا كند.

اگر سرماى بيكارى، ورشگستگى، مريضى، قرض، اجاره خانه و گرانى، مردى را سرمازده نمود، همسر او بايد سرماى يأس و نااميدى را از او جدا سازد.

19. در منزل، براى روح لطيف خود و همسرتان، لباس هايى خوش رنگ و جذّاب استفاده كنيد.

در روايت آمده است: در مصائب كه بايد رنگ مشكى بپوشيد، وقتى وارد منزل مى شويد، لباس هايتان را عوض كنيد و با پوشيدن لباس شاد، روح لطيف

خانواده را با طراوت نماييد.

خانم! در خانه مهمان عزيزى دارى به نام شوهر.

آقا! در خانه موهبتى الهى دارى به نام همسر.

خانم! اگر شوهرت را تأمين نكنى، در آينده، امنيت روانى نخواهى داشت.

آقا! اگر نيازهاى عاطفى همسرت را تأمين نكنى، دچار مشكل خواهى شد.

20. هر كس با لباس خود معرفى مى شود.

اگر لباس مرد كثيف باشد، آبروى زن از بين مى رود، چون نمود كار زن، پاكيزگى لباس مرد است؛ و اگر لباس زن، زننده باشد، غيرت و عزت مرد سؤال برانگيز مى شود، چون نمود غيرت مرد به نجابت و حجاب زن اوست.

قرآن كريم مى فرمايد:

«يا اَيُّهاَ النَّبىُّ قُلْ لِاَزْواجِكَ وَ بَناتِكَ وَ نِساءِ الْمُؤمِنينَ يُدْنينَ عَلَيْهِنَّ مِنْ جَلابيبِهِنَّ ذلِكَ اَدْنى اَنْ يُعْرَضْنَ فَلا يُوْذَيْنَ وَ كانَ اللَّهُ غَفوُراً رَحيماً»

اى پيامبر! به زنانت، دخترانت و زنان مؤمن بگو: فرو بپوشند بر خود چادرهايشان را؛ اين نزديك تر است به آن كه شناخته و رنجانيده شوند؛ و همواره خدا غفور و رحيم است.

ياسه و حتى هر چهار نوع طبع ياد شده را داشته باشد.

نظريه نُمود

رفتارشناسى و رفتار خصلتى انسان را «نُمود» گويند.

پژوهشگران علوم رفتارى، نظريه نُمود را بر نظريه سرشت ترجيح مى دهند. تاكنون حدود 4500 خصوصيت براى رفتار انسان شناسايى شده است؛ نظير:

1. اجتماعى بودن؛ 2. سخت كوشى؛ 3. سرعت عمل؛ 4. خطرپذيرى؛ 5. فعاليت و جنبش؛ 6. احساساتى بودن؛ 7. انديشه مندى؛ 8. مسؤوليت پذيرى.

در وجود انسان، دو دسته نيرو در مقابل هم قرار دارند:

مثبت:1.اراده؛ 2. شوق؛ 3. ذوق.

منفى:1. مسامحه؛ 2. ضعف و كسالت روحى؛ 3. بهانه تراشى و عذر.

اتفاق نيروهاى درونى مثبت، انسان ها را خيّر، دانشمند، پرشور و خادم تربيت مى كند، اما اتفاق نيروهاى درونى منفى، انسان ها را شرور، بدبين، مخرّب و جنايتكار تربيت مى نمايد.

بيدن

آبرو دار بيدُس اونكُ بِچاش بيشتر بيد

رختاشون شال و قبا و بيد و دبيت و كرواسى

خارجى كو، همشون نخ ريسى مادر بيد

راه و رسم خوبياشون هميشه موندنيه

غيرت و حجب و حياشون خط هر دفتر بيد

چى چى دارُم موُ ميگُم رودِه درازى مى كنُم

قديما صميميت بين همه بيشتر بيد

كُلاشون از نمدى گِل پاشونُم يِه جفت گيوه

رختاشون وصله پينه اما تميز يكسر بيد

ننه مى مَد پا تنير، زانى مى زد، نونشا مى پُخت

نوناشون خوشمزه تر از صد تا نون بربر بيد

كِى مى ديديم اون روزا فِرگاز و قابلمه نسوز

يِه كُماجْدون سيا لاخول و خاكستر بيد

زنا و دخترا با حجاب خود زنده بيدن

بى حجابى امّلى بيد و بد از بدتر بيد

زنا زير چرقتاشون موره و سينجاق مى زدن

اى مى شد چرقت رد از صد تا فش بدتر بيد

اسمى خب كُ بموند همش مى هشتن روبچا

اسماشون اسمى امام و اسم پيغمبر بيد

كى ديدى پيش بزرگترا بچه كنه پاشا دراز

احتراما ميون بزرگ و كوچكتر بيد

حرفاى قديميا حسابى و معنايى داشت

اعتقاداكُ چقد قرص و چقد محشر بيد

هر كه خوند دوتا كلاس انگارى كُ ديپلم داشت

درس قرآن و حسابش همه عمر از وربيد(39)

شهرى.

19. راه روشن (6 جلد)، ترجمه محجة البيضاء فى تهذيب الاحياء، محمد صادق عارف.

20. آداب معاشرت، آيت اللَّه شيخ حرّ عاملى.

21. اولين دانشگاه، آخرين پيامبرصلى الله عليه وآله (40 جلد)، بهداشت لباس و بدن.

22. حجاب، آيت اللَّه شهيد مطهرى(رحمه اللَّه).

23. اخلاق، آيت اللَّه شهيد مطهرى(رحمه اللَّه).

24. احكام روابط زن و مرد مطابق با فتواى علما، سيد مسعود معصومى.

25. فتنه باب.

26. وهابيگرى و بابيگرى.

27. آخرين سفر شاه، بخش 13، نوشته سوگراس.

28. محرم و نامحرم، شيخ احمد مجتهد طهرانى.

29. شرح عشق، عباس خليليان.

30. جمال و جلال زن در اسلام، آيت اللَّه جوادى آملى.

بروجنى، متخلص به «مُخلص».