مي شد. و سرنيزه هاي حكومت براي خاموش ساختن فرياد اعتراض مردم تيزتر.

ازنبردي شديد، حكومت منطقه را به دست گرفت و در سال 270 وفات يافت؛ 3- قيام ري به رهبري محمد بن جعفر كه در سال 250 تحقق يافت. محمد سرانجام دستگير شد؛ 4- قيام قزوين كه در سال 250 به رهبري حسن بن اسماعيل كركي به وقوع پيوست؛ 5- قيام سال 251 كوفه به رهبري ابن حمزه؛ 6- قيام بصره به رهبري صاحب زنج كه درسال 255 شروع شد و 15 سال ادامه يافت؛ 7- قيام يعقوب ليث صفار در سيستان كه در 262 آغاز شد.

در برابرش نامه اي از امام عسكري (عليه السلام) يافتم كه در آن نوشته بود: «من براي اين سركش از خداوند مرگ خواسته ام؛ تا سه روز ديگر خداوند او را نابود مي كند.» روز سوم مستعين از خلافت بركنار شد، در دام بلاها گرفتار آمد و سرانجام به هلاكت رسيد. شيخ همچنين از احمد بن حسين بن عمر چنين نقل مي كند: هنگامي كه معتزفرمان داد حضرت را به سعيد حاجب بسپارند تا به كوفه برده، در قصر ابن هبيره به قتل رساند .... ابوالهيثم بن سبانه براي حضرت نوشت: خداي مرا فدايتان سازد، خبري به ما رسيده و ما را اندوهگين و مضطرب ساخته است! حضرت در پاسخ نوشت: پس از سه روز، براي شما گشايش پديد مي آيد. روز سوم معتز بركنار شد. شيخ طوسي در كتاب ارشاد مي نويسد: احمد بن محمد مي گويد: هنگامي كه مهتدي عباسي كشتن شيعيان را آغاز كرد، به امام عسكري (عليه السلام) نوشتم: خداي را سپاس كه وي را از آزارها منصرف ساخته است،زيرا به من خبر رسيده كه شما را تهديد مي كند و مي گويد: «به خدا سوگند،اينها [آل محمد (صلي الله عليه و آله و سلم)] را از روي زمين برمي اندازم.» حضرت به خط خويش چنين پاسخ داد: «اين عمرش [از آنكه بتواند به مرادش دست يابد] زودتر به پايان مي رسد. از امروز تا پنج روز بشمار، روز ششم با خواري به هلاكت خواهد رسيد.» چنان شد كه حضرت نوشته بود.

بيرون آمده، مي خواست به «باب العامه» برود. با خود گفتم: اگر فرياد كشم و بگويم: «اي مردم اين حجت خدا بر شماست، او را بشناسيد.» مرا خواهند كشت. وقتي نزديك من رسيد، با انگشت سبابه به من اشاره فرمودند و سپس بر دهانش قرار داد؛ يعني خاموش باش. من پيش شتافتم و بر پايش بوسه زدم، فرمودند: اگر آشكارا بگويي، كشته مي شوي. همان شب خدمتش رسيدم، فرمودند: [دو راه بيشتر نيست] يا كتمان يا مرگ؛ پس خود را حفظ كنيد. داود بن اسود يكي از خادمان امام عسكري (عليه السلام) كه وظيفه هيزم كشي را بر عهده داشت، مي گويد: روزي حضرت تكه چوبي مدور، بلند و كلفت به من داد و فرمودند: اين را به عثمان بن سعيد عمري برسان. در كوچه استر سقايي راه را بر من بست. سقا از من خواست حيوان را كنار بزنم. من با همان تكه چوب بر پشت استر زدم تاكنار برود؛ ولي ناگهان چوب شكست و نامه هاي حضرت، كه در ميان آن بود، آشكارشد. شتابان آنها را در آستين پنهان كردم و سقا نيز بد گفتن به من و حضرت را آغاز كرد. وقتي خدمت حضرت رسيدم، فرمودند: چرا با چوب به استر زدي. آنگاه سفارش كرد: اگر كسي به ما اهانت كرد اعتنا نكن ... ما در ديار بدي مي باشيم، تو تنها به كار خويش بپرداز و بدان كه گزارش كردارت به ما مي رسد.

عسكري (عليه السلام) را به نحرير، يكي از غلامان مخصوص خليفه و مسؤول نگهداري ازحيوانات درنده و شكاري دربار، سپردند؛ نحرير بسيار بر او سخت مي گرفت و آزارش مي داد. همسرش گفت: واي بر تو، از خدا بترس؛ مگر نمي داني چه شخصيتي به خانه ات گام نهاده؟ آنگاه گوشه اي از فضايل حضرت را بازگو كرد و گفت: من در مورد او و رفتاري كه با وي مي كني، بر تو بيمناكم. نحرير گفت: به خدا سوگند، او را در ميان درندگان خواهم افكند و چنين نيزكرد. پس از مدتي، وقتي به جايگاه درندگان مراجعه كرد تا دريابد چه بر سرامام آمده، ديد حضرت ميان درندگان به نماز ايستاده است. احمد بن حارث قزويني مي گويد: با پدرم در سر من راي (سامرا) بوديم. پدرم دراصطبل امام عسكري (عليه السلام) كار مي كرد. مستعين عباسي استري داشت كه از نظر زيبايي و زرنگي بي نظير بود، ولي وحشي مي نمود و سواري نمي داد. وقتي تلاش مسؤولان براي رام ساختنش بي نتيجه ماند، يكي از نديمان خليفه گفت: چرا اين كار را به حسن (عليه السلام) واگذار نمي كني تا بيايد يا سوار استر شود و رامش سازد يا استر او را هلاك كند و تو آسوده خاطر شوي. خليفه در پي حضرت فرستاد. پدرم نيز همراه حضرت رفت. پدرم گفت: وقتي وارد شديم،امام نگاهي به استر، كه در حياط ايستاده بود، افكند، پيش رفت و بر كفلش دست نهاد. در اين لحظه عرق از پيكر استر سرازير شد. سپس حضرت نزد مستعين رفت. مستعين او را پيش خويش نشاند و گفت: ابومحمد، اين استر را مهار كن! حضرت به پدرم فرمودند: غلام، استر را مهار كن. مستعين

گفت: خودت مهار كن. حضرت پوستين بر زمين نهاد، برخاست، بر استر دهنه زد و به جاي خويش بازگشت. مستعين گفت: ابومحمد، استر را زين كن. حضرت فرمودند: غلام، زينش كن. اما خليفه گفت: خودت زينش كن. پس امام برخاست؛ استر را زين كرد و بازگشت. مستعين گفت: آيا صلاح مي داني كه سوارش شوي؟ حضرت فرمودند: آري. آنگاه سوارش شد، آن را دوانيد .... سپس برگشت و پايين آمد. مستعين گفت: ابومحمد، استر را چگونه ديدي؟ فرمودند: استري به اين خوبي و چالاكي نديده بودم؛ جز براي خليفه شايسته نيست. مستعين گفت: خليفه آن را به شما واگذار كرد. حضرت به پدرم فرمودند: غلام، استر را بگير. پدرم گرفت و برد. علي بن عبدالغفار مي گويد: وقتي صالح بن وصيف امام عسكري (عليه السلام) را زندان كرده بود،گروهي از عباسيان و منحرفان نزد صالح آمده، شكوه كردند كه چرا بر امام سخت نمي گيري؟ او گفت: چه مي توانم انجام دهم؟ دو نفر از بدترين كساني كه به آنها دسترسي داشتم، بر او گماشتم؛ اما اينان اهل نماز و روزه شدند. وقتي علت را پرسيدم، گفتند: چه مي گويي درباره مردي كه روزها روزه مي گيرد و شبها نمازمي خواند و وقتي كه به وي مي نگريم، بدن ما مي لرزد چنانكه گويا از خود بي خود مي شويم. وقتي عباسيان و منحرفان اين سخنان را شنيدند، نوميد از سراي وصيف بيرون رفتند. محمد بن اسماعيل علوي مي گويد: امام عسكري (عليه السلام) را نزد يكي از سرسخت ترين دشمنان آل ابوطالب زنداني ساختند و سفارش كردند كه چنين و چنان آزارش ده. هنوز بيش از يك روز از در بند بودن امام نگذشته بود كه زندانبان پيرو امام شد.

او چنان نزد امام خاضع بود كه برايش به خاك مي افتاد و جز براي بزرگداشت به چهره حضرت نمي گريست. وقتي حضرت از زندان آزاد شد، اين مرد بصيرتش از همه مردم به امام بيشتر بود .

كننده نهايي نور هدايت حضرت مهدي (عليه السلام) دعا كنيم.