باید قیام امام حسین (ع) را به جهانیان شناساند و مجالس حسینی را غنی ساخت و فریاد دین خواهی و ستیز با ظلم و فساد امام حسین (ع) را در دنیا طنین افکن ساخت. امام حسین طنین فریاد زندگی است، پس باید طنین آن در همه آفاق در پیچد.امام حسین (ع) در ذات و طبیعت خود، یک دریای خروشان عواطف و صداقت است. یک انسان والا، پاک، منور، بدون ذرّه ای شائبه تردید در شخصیت ملکوتی والای او. او برای هدف اسلامی و انسانی خویش، سرسختانه تا پای جان با حکومت ستمگر وقت، جنگید و درس حریت و آزادی را به همه جهانیان نمایاند.«ایها الناس ان رسول اللّه (ص) قال: من رای سلطاناً جائراً یعمل فی عباد اللّه بالاثم و العدوان...». بحث بر سر این است که امام حسین (ع) فلسفه حرکت خود را مقابله با جور قرار می دهد و در راه مقدس ترین هدف ها -که همه منصفین عالم آن را قبول دارند- دشوارترین مبارزه را تحمل می کند. دشوارترین مبارزه، مبارزه غریبانه است.کشته شدن در میان هیاهو و هلهله دوستان و تحسین عامیانه هر دو، چندان دشوارنیست. مبارزه سرسختانه از حق، در حالی که سپاه دشمن چندین برابر سپاه اوست،حکایت از این می کند که برای حفظ دین و ارزش های آن، باید با ظلم و حاکمان باطل و ناحق، مبارزه کرد و باطل را از بین برد و حق را احیا نمود.

را جاودان ساختن است.بدین گونه امام حسین (ع) یک نشان بزرگ افتخار است که تاریخ آن را به سینه اسلام آویخته است و یک مشعل جاوید هدایت که تاریخ آن را بر سر راه فرزندان اسلام قرار داده است. و این فرزندان اسلامند که باید آن را زنده بدارند.امام حسین را باید یاد کرد و همواره اهداف والای آن حضرت را گرامی داشت، چرا که امام حسین (ع) فرزند پیغمبر اسلام است، با آن همه احادیث و سخنانی که شیعه و سنی درباره او از پیامبر اکرم (ص) نقل کرده اند، جهانیان چگونه حاضرند از یاد شهادت نور چشم پیامبر خود _ که در راه حفظ دین و پایداری آیین آن شهید و کشته شده است و خود و خاندانش را آن گونه فدای دین کرده است _ غفلت نموده و انسانیت و اسلامیّت آنان اجازه می دهد که از کنار این حادثه بزرگ، به سادگی بگذرند، چگونه ارادت و محبتشان به پیامبر خدا، محمد مصطفی (ص) می گذارد که این خون مقدس را فراموش نموده و قیام امام حسین (ع) را الگوی خویش قرار ندهند؟!

و هدایت قرآنی نرسیده است، زیرا قرآن، به صراط مستقیم دعوت کرده و پیمودن صراط مستقیم را تنها راه نجات انسان در این جهان دانسته است و صراط مستقیم -در همه ابعاد نظری و عملی آن- امری بدیهی نیست، یعنی چنان نیست که همه افراد بشر حتی بزرگان و اندیشمندان به راحتی آن را تشخیص دهند و حدود و کم و کیف آن را تشخیص دهند وگرنه همه اهل جهان به همان طریق مستقیم قرآن می رفتند و این همه اختلاف، درگیری، گمراهی، انحطاط، ظلم، جنگ، جهل و سقوط درکار نبود.البته شناخت قرآن و مفاهیم آن نیز برای تمام انسان ها، میسر نیست و نیاز به مفسّر و مبیّن دارد، بهترین مفسران و معلمان قرآن، ائمه هدی: هستند که علم قرآنی، صراط مستقیم و سرّ هدایت را سینه به سینه، از پیامبر خدا آورنده قرآن فرا گرفته اند. پس شناخت امامان معصوم -که پیامبر اکرم در سخنانش تأکید کرده است،امری ضروری است و در واقع شناخت امام، مقدمه شناخت قرآن است و آیه شریفه (اهدنا الصراط المستقیم) نیز که همواره در نماز خوانده می شود، ناظر به همین معانی است؛ یعنی خدایا! ما را به صراط مستقیم که همان راه ائمه معصومین (ع) است، هدایت فرما.مفسر جلیل شیخ ابوعلی طبرسی در تفسیر این آیه می فرماید: «برای صراط مستقیم چند معنا گفته اند، یکی این که مراد پیامبر (ص) و امامان بعد از اوست. در اخبار ما شیعیان این معنا آمده است:«هو الذین امر الله به، من التوحید و العدل و ولایه من اوجب الله طاعته».«صراط مستقیم، همان دینی است که خداوند به آن امر کرده است؛ یعنی توحید،عدل و ولایت (امامت) کسی که خدا

اطاعت او را واجب کرده است».

طنین پر جلال آیات عدل و قسط برای همیشه، درخشان و پرتو افشان حفظ کنند و با این پشتوانه سترگ از همه تسلیم ها و ذلّت ها برهند. و به همه خواب ها، خمودی ها پشت کنند تا به عزت ها و آزادی های انسانی برسند.آزادگان جهان باید بیدار شوند و پرچم امام حسین (ع) را بر افرازند و پیوسته حلقه این سلسله را در معبر قرن ها و اعصار به هم بپیوندند و آیات قرآن را با خون فرزندان قرآن تفسیر کنند و عدالت را هدف قرار دهند و ذلت ها را نپذیرند. امام حسین(ع) نه تنها الگوی مسلمانان بلکه الگوی تمام آزاد مردان جهان است؛ چنان که گاندی رهبر فقید هندوستان گفت: «من مبارزه را از شهدای عاشورا آموختم».شیخ محمد مدنی می گوید: «ما باید از یاد ماه محرم سرمشق بگیریم».شیخ عبدالله علایلی، یکی از قله های فرهنگ لبنان، درباره امام حسین (ع) و شب عاشورا «کتاب سمو المعنی سمو الذات» را می نویسد.و بالاخره اقبال لاهوری نیز فریاد می زند که:سرّ اسماعیل و ابراهیم بود یعنی آن اجمال را تفصیل بودخون او تفسیر این اسرار کرد ملت خوابیده را بیدار کردرمز قرآن از حسین آموختیم آه او خوابیده را بیدار کردتار ما از زخمه اش لرزان هنوز تازه از تکبیر او ایمان هنوزامام حسین (ع) نمایان گر عزت، منطق حیات و عدل و معلم ایمان و حماسه و کلاس آزادگی و شرف، در مدرسه اعتقاد و جهاد و آموزشگر نماز، قرآن و رمز سلوک روحی صحیح و عرفان الهی است و نام و یادش همیشه تا ظهور نیّر اعظم و وارث امام حسین(ع) و بر هم زننده همه ظلم ها و ستم ها زنده خواهد بود.امام حسین (ع) نماد واقعی نماز و

عدالت بود و به عدالت و قسط، فرمان می داد؛چنان که در برخی دعاها چنین آمده است: «اشهد انک قدامرت بالقسط و العدل و دعوت الیهما و انک صادق صدیق صدقت فیما دعوت الیه».«من گواهی می دهم که تو به اجرای قسط و عدل، فرمان دادی و جامعه اسلامی را به قسط و عدل فرا خواندی و تو راستگو و صدّیقی و به هر چه خواندی، صادقانه فراخواندی».

یک وظیفه بزرگ انسانی، و دینی.هم چنین تجدید نظر در چگونگی بهره وری از امام حسین (ع) و بهره رسانی به انسان ها به وسیله آن و بازسازی فرهنگ حسینی، در جهت هر چه بیشتر عمق بخشیدن به آن و بهره رسانی و ساخته شدن و سازندگی به وسیله آن و گسترش دادن نفوذ آن در نسل ها و عصرها به منظور رهایی خلق ها از ستم و رسیدن به عدالت.

قهرمان حضرت زینب کبری (س)، با صراحت و شهامت، در خطبه های فراوانی ابراز داشته، چنان که می بینیم اکنون قرن ها از شهادت آن حضرت گذشته است، امّا حسین و انقلاب بزرگش،زنده وپابرجاست.اسلام، بقای خود و برنگشتن به اوضاع جهل جاهلیّت عربی و ارتجاع اموی را مدیون امام حسین و خاندان و یاران او می داند.ما باید در صحنه انقلاب و تمدن اسلامی، به واقعه عاشورا و یاد بیدارگر قیام و آفتاب آفرین حسینی، اهمیت دهیم و حق آن را پاس داریم؛ بر هر مسلمانی لازم است هرشب و روز احرام بسته و گرد کعبه ولایت متلاطم و سیار، طواف کند، این تکلیف انسانی،وجدانی، تاریخی و شعوری هر انسان است. در این روزگار، با هر مرام و مسلک، صرف نظر از عقیده، دین، مکتب و منطقه و سرزمین، ما باید بر مصائب سید الشهداء بگرییم و بدانیم که مکتب حیاتبخش تشیّع، به نام و یاد حسین زنده است.البته روشن است که عزت و افتخار حسینی در این سرزمین جاری شد، در روزهای عظیم و بزرگ دفاع مقدس که خون گرم جوانان، عرصه ها را رنگین کرد و تلالؤ آفتابها را لاله وار ساخت، حضور لاله ها را جشن گرفت، دلها داغدار گشت، پیکرها زیر سنگ حادثه،مجروح شد و گونه ها خون افشان و بیدار، جنازه های خونین به سر دستها در حال پرواز،زمان غرق در هیبت حادثه و زمین زیر گامها لرزان گردید، مادران در انتظار سلاله خویش،پدران شادمان که پاره ای از پیکرشان در تاریخ اسلام ادغام گشته و قله رفیع سربلندی و صبر و پایداری را فتح کرده اند.همه معیارهای الهی، معالم ربّانی و تجلیل های قرآنی، ارزش های انسانی و انفجار وجدانی، در سایه عزت و افتخار حسینی نصیب

ملّت ما شد. ما در سایه عزت و افتخار حسینی آموختیم که زندگی بر دو گونه است: حسینی و یزیدی؛ هر چه عدالت است، حسینی و هر چه دور از عدالت است، یزیدی. رکن مهم عدالت، عدالت معیشتی و اقتصادی است، تا انسان ها گرفتار جامعه طبقاتی فاحش نگردند و امید و شادمانی خود رااز دست ندهند.ما در سایه عزت و افتخار حسینی یک شعور ناب قوی، محتوای ژرف و غنی،مکتب آموزنده انسانی، ترتیل خونبار آیات قرآنی، سجده مترنّم و نورانی و یک انقلاب اخلاقی و حماسه پویای صیرورتهای جاودانی را به دست آوردیم.ما در سایه عزت و افتخار حسینی، دریافتیم که امام حسین (ع) یک ایست بزرگ در برابر سیل بنیان کن جاهلیت است. در این کارزار پر شکوه، پرچمدار بزرگ انسانیت، باخون خود و فرزندان، برادران و یاران، همه ضد ارزش ها را محکوم کرد. امضای سرخ امام حسین بر طومار حیات، ثبت شد؛ بعثت را زنده کرد و غدیر خم را معنا نمود.حسن ختام این مقاله، ابیات عطّار نیشابوری است که می گوید:امام کافتاب خافقین است امام، از ماه تا ماهی، حسین است بسی خون کرده اند اهل ملامت و ین خون نخسبد تا قیامت هزار خونی که بر روی زمانه ست برفت از چشم و این خون جاودان است چو ذاتش آفتاب جاودان بود ز خون او شفق باختر از آن بودچو آن خورشید دین شد ناپدیدار در آن خون چرخ می گردد چون پرگار...