لایبایع مثله» چگونه می آموختیم که در برابر چراغ های سبز و سرخ می توان چهره برافروخت و فریاد زد:«آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند».آیا امروز همان روز نیست که او با جان، مال و فرزندان برای کسب غیرت دینی ایستاد و سنگ ها و نیزه ها را تحمل کرد، اما نگذاشت سنتی زشت در اسلام بماند تا این که دین کم کم رخت بر بندد و تا آن جا پیش رود که نامردی شعر بسراید:لعبت هاشم بالملک فلا خبر جاء و لا وحی نزل به هر حال زحمات خاندان عاشورا به پهنای گیتی است و در یک کلام نبوی:...و أنا من حسین.یعنی جاودانگی نام رسول الله (ص) به زحمات و فداکاری های حسین (ع) است.ابعاد شناخته شده این حماسه همگی صحیح و محترم است، اما بعد شاخص و اصیل همان است که امام (ع) با این جریان حماسی و به شیوه ای کاملا نو، مسیر انحرافی دین را به جاده اصلی برگرداند، او با این حرکت، جلوی فرسایش دین را گرفت و مردم را از خلافت متوجه امامت کرد.او نشان داد قهرمان، کسی نیست که حتما به ظاهر پیروز شود، بلکه قهرمان کسی است که بتواند سرنوشت انسان ها را در مسیر اصلی قرار دهد و امام (ع) در این زمینه موفق بودند.آری، به پاس آن همه رشادت ها و غیرت ها می طلبد که همایشی عظیم در سال مزین به نام اصلاح گر غیور؛ یعنی سید الشهدا، حسین بن علی (ع) به پا شود و همه تشنگان دجله نینوا، با مشک های در دست، نگارنده ابعاد وجودی آن عزیز شوند.امید که حضرتش ناظر سیاه مشق ها و یاری رسانمان باشد و نذوراتمان را قبول فرماید.و زحمت کشان دلسوز همایش

امام حسین (ع) را که به همت مجمع جهانی اهل بیت (ع) برگزار می گردد، توفیق عنایت فرماید.

به خدمت در آوردن آنها دریغ نورزیدند و تا آن جا پیش رفتند که یا خود را خدا معرفی نمودند و اگر نتوانستند حداقل سایه خداشدند.در نتیجه اگر مردم سر تعظیم فرود می آوردند زهی سعادت آنان و گر نه اگر بنا را بر سر تابیدن از بیعت می گذاشتند، لاجرم باید سر از تن جدا شده و عبرت دیگران شوند.نقش اولیای الهی همواره در این گیر و داد، دعوت به توحید، عدالت و معاد بوده است و هر جا احساس می کردند سنتی در شرف تکوین است، با اصرار می خواستند که خفتگان، بیدار شوند.اما چرا مردم هدایت شده گاهی مرتد می شوند و به دین گذشته گان خود برمی گردند؟سوالی است که مؤید آن شواهد تاریخی است و ما در اعصار مختلف نمونه های آن را سراغ داریم. قومی با زحمات صالحی دلسوز دست به انجام می رساند، اما پس از چند صباحی به همان آیین سابق باز می گشت، چرا؟!در این نوشتار، قصد داریم به عوامل انحطاط اشاره کنیم. هم چنین نقش، وظیفه و تاکتیک رهبران دینی را روشن سازیم.

که ایمان برخی با معرفت نیست، در نتیجه زوال پذیر است.بنابراین ایمانی ماندنی است که همراه با شناخت باشد.راه های تعمیق بخشیدن به عقاید در سخنان اهل بیت (ع) آمده است و هر کس فراخور کشش و معرفتش لازم است به دستورات آنها عمل نماید.

دینی است و این مهم به مردم تفهیم شده؛ آیات قرآن و روایات ما مملو از این موضوع است.شاید معنای:«ارتد الناس بعد النبی...» اشاره به این معنا باشد که بسیاری از اعراب بدون انگیزه و صرف جو زدگی اسلام آورده، اما پس از کمتر از ده سال از هجرت به کلی مرتد شده و بر علیه امام عصر شمشیر کشیدند.ورود بدون انگیزه خروج آنی به بار می آورد. شمر روزگاری از امرای سپاه اسلام بود،ولی در یک تحلیل نادرست شمشیر بر امام عصر خود کشید!از آن جایی که پایبندی به احکام دین، قدری دشوار است. بنابراین در همان روزهای آغازین باید همت را قوی کرد و کم کم به آداب اسلامی خو گرفت و آن را به صورت ملکه درآورد و گرنه جزء کسانی خواهیم شد که مرتد شده و به همه ارزش ها پشت پا می زنند.

آن عصر وقعی نگذاشتند و این جا بود که بنی امیه، بنی عباس و... سر در آوردند.عدم درک و توجه مردم به جای گاه اولیای الهی سبب شد که دشمن مسیر انحراف را بگشاید و پس از آن، عاشورا ظهور کرد تا چهره پلید آنان را نشان دهد. عاشورا با هشدارهایش مردم را متوجه اسلام کرد.در یکی از صحنه ها وقتی اشبه الناس به رسول الله مؤذن می شود؛ یعنی مردم! این صدا و سیمای پیامبر است که می بینید. ای انسان های خفته! بیدار شوید و واسطه بین خود و خدای خود را نکشید.امام (ع) با امامت نماز ظهر روز عاشورا در مقابل دشمن اثبات کرد که جایگاه امامت غیر از جای گاه خلافت است. خلافت فقط زر و زور و زیور دنیا است، اما امامت برای دنیا و آخرت است و «الاخره خیر و ابقی».امام (ع) با شعرها و رجزهای حماسی یک بار دیگر اسلام را معرفی می کند:انا الحسین ابن علی آلیت ان لا انثنی احمی عیالات ابی امضی علی دین النبی واین همان غیرت دینی است که امام (ع) آن را با زیباترین شکل به تصویر کشید.بنابراین جای گاه امام، جای گاهی هدایتی است، نه حکومتی و حکومت هم درخدمت هدایت است. و اگر مردم این را درک می کردند، ائمه به وظیفه خود که همان هدایت بود می رسیدند.

تبلیغات سوء بیشتر از پیام ها توجه کردند، در غزوه ای که فرمانده آن امام حسن مجتبی (ع) بود به جای توجه به هشدارها به حرف خود عمل کردند و با شعار رفاه رفاه شانه از مسؤلیت خالی نمودند، همه اینها در یک جمله خلاصه می شود و آن عدم توجه به هشدارهای رهبران دینی است.شهید مطهری در این باره می گوید:«شعارهای اباعبدالله شعار احیای اسلام است. این است که چرا بیت المال مسلمین را یک عده ای به خودشان اختصاص داده اند؟ چرا حلال خدا را حرام و حرام خدا را حلال می کنند؟ چرا مردم را دو دسته کرده اند: مردمی که فقیر فقیر و دردمندند و مردمی که از پرخوری نمی توانند از جایشان بلند شوند».و مردم عصر امام حسین (ع) نه تنها به این هشدارها توجه نکردند، بلکه لبه شمشیر را به طرف امام نشانه گرفتند.

مردم را از کعبه به بیت المقدس تغییر داده و یا یکی از نمازهای پنج گانه را حذف می کرد، کسی به او اعتراض نمی کرد، چرا که همت مردم به دست آوردن مال و منال بود».باز هم می بینیم که عبرت گرفته نمی شود.وقتی معاویه مردم را جهت احرام و طواف به بیت المقدس گسیل می دارد و مردم سوال نمی کنند، پس عرفات کجاست و کجا محرم شویم و کجا نماز مقام ابراهیم را بخوانیم و نمونه های دیگر از این قبیل به خاطر آن است که از معرفت و عرفان خبری نیست.این حماقت محض است که جسارت دشمن را دو چندان می کند. مؤمن باید با زیرکی و فراست مراقب باشد و بداند که دشمن از کجا و چگونه قصد حمله دارد. و در واقع آن را حمله بداند، نه توهم حمله.

تجمع نیروهای ضد اسلامی شد، زیرا همین افراد مسلمان نما و تسبیح به دست، وجود نیروهای اصیل را مزاحم دنیاطلبی خود می دانستند و تکاثر آنان با روح عدالت خواهی ائمه (ع) منافات داشت.لذا این فاصله ای شد که در بین مسلمانان افتاد، تا این که مترفان مسلمان در مقابل امام عصر خود جبهه گرفتند. کسانی هم که وامدار آنان بودند، به اجبار در صف آنان و در مقابل امام ایستادند و جنگیدند.اشرافیت در کنار نبود تربیت دینی جامعه را تا به آن جا بالا برد که شهر کوفه ناظر زنای «مغیره بن شعبه» و مشروب خواری «ولید بن عقبه» دو فرماندار این شهر شد.ثروت صحابه در دوره عثمان فراوان بود. عثمان با ترتیب دادن زندگی اشرافی الگوی مناسبی برای رواج اشرافیت در میان مردم شد. این اشرافیت بیشتر در مهاجران بود، زیرا بر پایه سیاست عمر در ترتیب دیوان، مهاجران بر انصار برتری داشتند. عثمان سیاست برتری قریش بر غیر قریش را دنبال کرد.معاویه در شام وضعیت بهتری نداشت و حتی خود خلیفه برای آن که آیه «کنز» شامل حال او نشود، بر آن بود تا «واو» اول آیه را برداشته تا آیه شامل اهل کتاب شود.آیا فرمایش امام (ع) که فرمودند: برای اصلاح دین جدم می روم، انگیزه امام را معلوم نمی کند که ایشان غیرت دینی داشتند؟

حساب می آید.این نماز را در سی سال خانه نشینی علی (ع) به خورد مردم دادند، وقتی امام (ع) فرمودند: بدعت است. گفتند: سی سال است که می خوانیم، وا عمر وا عمر..ریشه همه این انحراف ها در اقدام صحابه است. آنها مسیر را منحرف و آلوده کردند. ابوبکر با تعیین جانشین برای خود، زمینه موروثی شدن خلافت را به جای امامت فراهم کرد. در مدتی اندک «ابوشحمه» فرزند عمر عمل زشتی انجام می دهد و خود عمر به او حدی جاری می کند. عاصم فرزند دیگرش را عثمان حد جاری می کند.از این قبیل قضایا در تاریخ خلفا فراوان است.وقتی ولید در محراب عبادت، شراب را قی می کند و کسی اعتراض نمی کند، عمق فاجعه معلوم می شود. دیگر نباید سوال کرد چرا عمر سعد برای تقاص عقب ماندگی اش در کربلا اولین تیر را رها کرد. در کمتر از نیم قرن، زمام امور به کلی دست نااهلان افتاد.سیاست های دشمن بر کرسی نشست و ارزش های اسلامی یکی یکی به سخریه گرفته شد و مردم به خواب خرگوشی فرو رفتند. دین ملعبه دست ها قرار گرفت. محراب عبادت آلوده شد، یاران واقعی دین حجر بن عدی، ابوذر غفاری، رشید هجری، عمر بن حمق، حضر میین و... به قتل رسیدند.ظلم و جفا بالا گرفت، حمیت اسلامی محو شد، حمیت جاهلیت برگردانده شد،مسئله نژاد پرستی دوباره به دست بعضی از خلفا زنده شد و نژاد عرب، نژاد برتر و خاص معرفی شد.تبعیض های گوناگون آشکار گشت و بیت المال به عده ای پرداخت شد و امتیازهای طبقاتی مجدداً احیا گردید.پست ها و مقام ها در میان اقوام و بستگان بعضی از خلفا تقسیم شد. معاویه به حکومت رسید. قیافه خشن

ضد اسلامی آشکار شد.سخنرانی ابوسفیان:(هان ای بنی امیه! بکوشید و گوی زمامداری را از میدان بربایید(و به یک دیگر پاس دهید) سوگند به آنچه من به آن سوگند یاد می کنم بهشت و دوزخی در کار نیست) در دستور العمل قرار گرفت.یزید در عصر خود بی حیایی را به اوج رساند و پیام فرستاد، از حسین برای من بیعت بگیرید. و امام با یک «نه» خط بطلان بر همه نوشته های آنان زد. او قیامی به پا کرد که غیرت و حمیت اسلامی را به عرصه کشاند. او نشان داد که باید غیرت دینی داشت و می توان با یک حرکت اصلاحی گذشته را جبران کرد. البته به شرطی که گوش به فرمان امام بود.

دینی - سیاسی از وظایف اولیای الهی است و این یک اصل مسلم در معارف دینی است.

آن قدر بر مردم خفته مشهود نبود و مردم اعم از خواص و غیره حساسیت نشان نمی دادند، به همین خاطر لازم بود امام (ع) به گونه ای وارد صحنه شوند که هم مردم آن عصر از خواب بیدار شوند و هم اهمیت آن در تاریخ ثبت شود.نقش امام حسین (ع) در احیای دین آن قدر مهم و سنگین است و پشت دشمن را خرد کرد که حتی تا سالیانی بعد بارگاه آن حضرت برای دشمنان خطر آفرین بود و تخریب مقبره حضرت چندین بار اتفاق افتاده است.یحیی بن مغیره روایت کرده در نزد «جریر ابن عبدالحمید» بودم که مردی از اهل عراق آمد، جریر از او پرسید: چه خبر داری؟ گفت: هارون فرستاد که قبر حضرت امام حسین (ع) را هموار کنند و درخت سدری را که نزدیک قبر آن حضرت بود قطع کنند.چون جریر این خبر را شنید، دست به آسمان برداشت و گفت: الله اکبر، امروز فهمیدم معنای حدیث رسول خدا(ص) که آن حضرت سه مرتبه فرمود: خدا لعنت کند،قطع کننده درخت سدر را، امروز معلوم شد که غرض آن حضرت این ملعون است که درخت را قطع کرده است.امام با حرکت سریع از مکه به طرف کربلا عنوان می کنند که من به پاس آن که بی حرمتی به مکه نشود و حریم آن شکسته نشود، اعمال حج را رها کرده و خارج می شوم.کلام صراحت در این دارد که مکه محل امن است و این مأمن نباید مورد هتک قرار گیرد و امام می دانست که دشمن قصد دارد ایشان را در مکه به قتل برساند.زمانی که امام وارد منطقه کوفه شدند، لشکر «حر» به امام

رسید، همه آنها تشنه بودند امام دستور دادند مشک های آب را به سربازان و اسبان تشنه بدهند، با این که می دانستند اینها لشکر دشمن است. این عمل یک کار شرافت مندانه و مطابق با مبانی دینی است.نکته دیگر این که امام به خواست مردم از مدینه حرکت کردند، شاید اگر این دعوت ها نبود، برخی امروز می گفتند که حرکت امام نه مشروعیت داشت و نه مقبولیت و چرا امامی که پایگاه مردمی ندارد، اقدام به تشکیل حکومت می کند؟گرچه می دانیم اگر همین تقاضاهای مردم هم نبود، باز هم بر امام واجب بود که جلوی انحراف دین را بگیرد.در صحنه ای دیگر وقتی امام محافظان آب را کنار می زند و لشکریان امام به آب می رسند، عده ای خام می گویند حال که به آب دسترسی پیدا کرده ایم، خوب است که آن را بر لشکر دشمن قطع کنیم و نگذاریم که دشمن به آب دست یابد. اما از آن جا که این عمل اولاً: ضد ارزش است و ثانیاً: خلاف مبانی الهی است، امام (ع) تقاضای چنین اقدامی رارد کردند.در صحنه ای دیگر، حر همراه امام در حرکت است، زهیر بن قین از امام می خواهد که به خاطر کمی نیروهای دشمن به آنان حمله شود، اما حضرت در پاسخ فرمودند:«انی اکره ان ابداءهم بالقتال».این نیز یکی از ارزش های انسانی و اسلامی است که اسلام همه جا موافق جنگ نیست و لازم است به همه کسانی که اسلام را خشونت گرا معرفی کرده اند برسانیم که در بحرانی ترین صحنه ها این مسلمانان هستند که خویشتن دارترین افرادند.موید دیگر ما استدلال نماینده امام (ع) در کوفه؛ یعنی مسلم بن عقیل است که به او پیشنهاد می شود در منزل هایی

پشت پرده پنهان شود و عبیدالله را به قتل برساند. او می گوید به یاد حدیثی از پیامبر(ص) افتادم که «فتک و قتل ناگهانی» را نهی فرموده لذا از این کار، منصرف شدم. و از این عمل سرباز می زند.بنابراین غیرت دینی به معنای دفاع از دین از طریق خود دین است و هدف وسیله را توجیه نمی کند. و بارها در ماجرای کربلا مسائلی پیش آمد که امام فقط از راه پیاده کردن احکام به حل مسائل پرداختند.رعایت مسائل شرعی در قیام کربلا بسیار فراوان است. اولین شهید بنی هاشم در کربلا علی اکبر است و آخرین کشته، خود سیدالشهدا، این چه رمزی دارد؟«فاعتبروا یا اولی الابصار!».در پایان به سخنان ولی عصر (ع) درباره قیام امام حسین (ع) توجه می کنیم.حضرت می فرماید:اشهد انک قد اقمت الصلوه و آتیت الزکوه و امر بالمعروف و نهیت عن المنکر و العدوان...و ادفعت الفتن و دعوت الی الرشاد و اوضحت سبل السداد و جاهدت فی الله حق الجهاد... و للطغیان قامعا و للطغاه مقارعا و للامه ناصحا... و للاسلام و المسلمین راحما و للحق ناصرا و عند البلاء صابرا و للدین کالئا و عن حوزته مرامیا، تحوط الهدی و تنصره و تبسط العدل و تنشره و تنصر الدین و تظهره و تکف العابث و تزجره و تأخذ للدنی من الشریف و تساوی فی الحکم بین القوی و الضعیف؛ گواهی می دهم که تو نماز را به پاداشتی و زکات دادی و به نیکی فرمان و از زشتی و تجاوز باز داشتی....آتش فتنه ها را خاموش ساختی و مردم را به سوی هدایت و کمال فرا خواندی و راه های استوار حقیقت را آشکار کردی و در

راه خدا، به حق، جهاد نمودی... و ریشه کن کننده ستم و گردن کشی و درهم کوبنده تجاوزگران و سرکشان و خیر خواه امت پیامبر بودی... و رحمت آورنده بر اسلام و مسلمانان و یاری دهنده حق بودی در هنگام سختی و بلا، شکیبا و حفظ کننده دین و مدافع حریم آن بودی (طریق) هدایت را نگهبانی کرده و یاریش می دادی.عدالت را نشر داده و گسترش می بخشیدی. دین را یاری داده و آشکار می کردی.کسانی که دین را به بازیچه گرفته بودند، منع کرده و بازشان می داشتی. حقوق ضعیفان را از اشراف می گرفتی و در قضاوت توانا و ناتوان را یکسان می شمردی.