روي پيشاني اش مي نهاد و يا پاشورش مي كرد. پدر كنار اجاق كه با تفاله حيوانات مي سوخت و بوي بدي را در فضاي متراكم پراكنده مي كرد، به ديوار تكيه داده و لحاف كهنه و زمختي را تا دو طرف دوشش كشيده و با چشماني متورم و حسي غريب و متفكرانه به رقيه نگاه مي كرد. به صورت دختر جواني كه كمتر از دو ماه از بيماري اش نمي گذشت كه تمام شادابي و سلامتي خويش را از دست داده بود و چشمان آسماني رنگش در كاسه سر، جا خوش كرده بود و قد و قواره اش از هم پاشيده و استخوان جنبنده اي شده بود كه اكثر شبها، و زماني كه مردم از سرماي سوزناك جان به لب مي شدند در آتش تب و شدت لرز مي سوخت و مي ساخت .... رقيه با آغاز زمستان دچار سرماخوردگي شده بود و به دنبال آن سردرد و تب هم به سراغش رفتند و در ناباوري، اما آرام و آهسته مريضي و درد همچون تار عنكبوتي وجودش را در برگرفت. پدر براي نجات فرزند كه در روزهاي اول بيماري اش چندان حساسيتي نشان نمي داد هر آنچه لازم بود و هر كجا ممكن شد برايش مهيا و او را برده بود. پزشكان ماكو، تبريز، اروميه، از درمان دخترك مانده بودند. و پدر هر چه بيشتر در يافتن راه نجات فرزندش مي كوشيد كمتر و كمتر به نتيجه مي رسيد تا جايي كه درد جانكاهي عضلات دخترك را در برگرفت. در نتيجه چيزي نگذشت كه از ناحيه دو پا ناتوان و پس از مدت كمي

ص: 2

عملا فلج شد. پزشكان انقباض عضلاني و تحليل و نابودي سيستم عضلاني او را مطرح مي كردند و هر آزمايش و دارويي كه ممكن بود رقيه را بهبود بخشد به او خوراندند اما توفيري نكرد. كسي از اهالي و يا اهل فاميل باور نمي كرد كه رقيه شاداب و هميشه متبسم كه الگوي پاكي و حيا و صميميت براي ديگر دختران محل بود با مريضي پيش پا افتاده اي آنگونه از پا بيفتد. والدينش و همه آناني كه از صميم قلب او را دوست مي داشتند دعا مي كردند. والدين تمام مكانهاي مقدس منطقه را دخيل بسته و براي نجات عزيزشان نذر كرده بودند، تا به لطف الهي و دعاي معصومين(ع) تنها دختر يادگار عمرشان زنده بماند. در يكي از شبهاي ماه مبارك رمضان جمعي از فاميلان و ريش سفيدان محل در منزل عين الله گرد هم آمدند تا شايد با شور و مشورت و روح تعاون و همدردي كه در جوامع كنوني كمتر از آن خبري هست ولي در چنان محيطي حاكم است چاره اي براي درد و بيماري مربي قرآن فرزندانشان بينديشند و سرانجام قرار پيگيري معالجه رقيه در تهران، گذارده شد ... اين بار هم بي نتيجه بود و پزشكان تهران نيز از درمان او عاجز مانده بودند و مراحلي را كه پزشكان تبريز و اروميه براي نجات دخترك طي كرده بودند و در پرونده پزشكي او گويا و روشن بود را تاييد و عملا اظهار عجز و ناتواني كردند. حتي با وسايل پيشرفته هم نتوانستند عوامل ايجاد چنين بحراني را بيابند. از همه بيشتر پدر و مادر دخترك جوان بودند كه

ص: 3

يقين به فراق كرده و پايان نامه عزيزشان را خوانده بودند! و تلاش آنها تنها به خاطر نهاد گره خورده انس و الفت پدري و مادري بود كه گاه تا به صبح براي فرونشاندن تب و درد بي خوابي مي كشيدند و همچون پروانه عاشقي بودند كه در شب تاريكي به دور شمع و ملجا قلبي خود مي گرديدند و غم جانكاه در جانشان لانه مي كرد، كه شب همچنان باقي بود و شمع تا سحر صبح نمي كرد ... ديگر تا فرا رسيدن سال نو فرصتي باقي نمانده بود و برف همچون جامه اي سپيد بر قامت كوه شوط و منطقه خودنمايي مي كرد. اولين آفتاب زمستاني پس از يكدوره طولاني از پس كوه سر برآورده بود. دهكده جان دوباره اي گرفته بود آنگونه كه بيماري جان رقيه را مي ستاند! بچه هاي دهكده شادي كنان در حياط منازل خود كه بام خانه ديگري نيز محسوب مي شد جمع مي شدند و به برف بازي و يا ساختن آدم برفي مي پرداختند. دور تا دور سقف خانه ها را قنديل هاي يخي گرفته بود انگار دانه هاي درشت الماس و زيورآلات بود كه بر گردن زني آويزان است! و برفها و يخ ها به آرامي و با گذشت روزها آب مي شد قنديل ها قطره قطره به زمين مي افتادند و دخترك درون اتاق تاريكش به اين منظره چشم مي دوخت و خود را همانند قنديل هاي يخي مي انگاشت كه آتش درد و فوران بيماريها قطره قطره از وجودش را آب مي كردند! اگر چه مثل گذشته رمق و حال درستي داشت قرآن

ص: 4

مي خواند ولي نهادش همواره در جنگ و ستيز بود. باور جدايي برايش دشوار بود به گذشته ها و آرزوهايش مي انديشيد و به حال كنوني خود مي نگريست. دردي فراتر از بيماري در وجودش رخنه مي كرد، و هر آنچه دوستان او، گرداگردش جمع مي شدند و اميدواري مي دادند تاثيري در روحيه او نداشت و هم چنان روزها را با درد جسمي و رواني پشت سر مي گذاشت. با فرا رسيدن بهار، يخ ها آب شدند و زمين با ولعي سيري ناپذير اظهار وجود كرده بود و سپيدي طبيعت به آرامي جايش را به سياهي و اندكي بعد به سرسبزي و طراوت داده بود. گله گوسفندان و ديگر حيوانات بعد از مدتي طولاني از طويله ها و آغل ها بيرون آمده و با علاقه در چراگاه به بازي و چرا كردن مي پرداختند. رقيه، دلتنگ و آرزومند كنار پنجره كوچك اتاق مي نشست و به تماشاي زيبايي ها و تداعي خاطرات گذشته اش مي پرداخت. يك روز بهاري دوستان دخترك جوان با اصرار از پدرش خواستند تا او را براي هواخوري به كنار چشمه ببرند اما پدر قبول نكرد. مادر هم به نوبه خود اصرار ورزيد ولي پدر نپذيرفت تا اينكه رقيه به او گفت: باباجون خودم مي خوام كه منو ببرند كنار چشمه، تو اين اتاق و خونه دلم گرفته و احساس مي كنم خفه شدم. من هيچي ام نمي شه اجازه بده برم .... و بالاخره قبول كرد. برادر و زن داداشش او را با احتياط و زحمت سوار جيپي كرده و تا محل مورد نظر بردند دختران محل زير درخت

ص: 5

بلند بالاي بلوط را كه چند قدمي بيشتر با چشمه فاصله نداشت فرش كردند و رقيه به درخت تكيه داد و از كمره تپه به تماشاي چراگاه و دشت و كوهساران مشغول شد. دانه هاي اشك همچون شبنم نشسته به روي گلهاي شقايق و آلاله از چشمان به گرد نشسته اش سرازير شد، گويا او به گذشته هاي نه چندان دور سفر كرده بود. تعدادي از دوستان به سختي توانستند جلوي او را بگيرند تا ناراحتي نكند. آب سرد و گوارا از دل تپه بيرون مي پريد و راه دشت و دره را در پيش مي گرفت. نسيم خنك بهاري از غرب مي وزيد و برگهاي تازه را به اين سو و آن سو تكان مي داد. گنجشكان روي درخت با سرور و خوشحالي به اين طرف و آن طرف مي پريدند. چوپان زير درخت گلابي وحشي كه كنار تخته سنگ بزرگي قرار داشت نشسته بود و ني مي نواخت صداي ني او تا آن سوي دره هم به گوش مي رسيد. صداي كودكان و بچه ها كه درون دهكده هروله بازي مي كردند تا كنار چشمه شنيده مي شد و رقيه غرق در تماشاي مناظر گوناگون آرام آرام تبسم بر لبانش نقش بست. اگر چه تبسم دردآلودي بود ولي دوستانش بسسيار از كار خود راضي بودند آنها تا عصر با رقيه در آنجا ماندند و روز خاطره انگيزي را باقي گذاردند و رقيه نيز با دنيايي از خوشحالي دوباره به اتاق كوچك خود برگشت. و آن روز هم به جمع روزهاي سلامتي او پيوست ... چيزي به ايام حج نمانده بود فرصتي كه پدر

ص: 6

و مادرش پس از ساليان دراز انتظارش را مي كشيدند. آن سال آنها مي بايست به مكه مي رفتند اما به خاطر مريضي دخترك متزلزل بودند برادر عين الله و تعدادي از بستگان اصرارشان براي رفتن به حج بي نتيجه بود، ولي اهالي محل نيز به نوبه خود از آنها خواستند كه حتما اين سفر را بروند. و همه قول دادند تا برگشتن شان هر چه در توان دارند از رقيه مواظبت كنند. البته مدتي بود كه رقيه حساسيت «آنژين » پيدا كرده بود ولي از درد جانسوز ديگر خبري نبود و با همان وضع باقي مانده بود. رقيه بياد دستان و پاهاي ترك خورده والدينش افتاد كه از سالها پيش و پس از ثبت نام حج چقدر انتظار مي كشيدند و چه اشتياق و علاقه اي داشتند كه به مكه سفر كنند. يك روز صبح كه همه اهل خانه دور سفره صبحانه نشسته بودند رو به والدينش كرد و گفت: دلم مي خواد شما اين سفر رو بريد اونجا برام دعا بكنيد شايد خدا به احترام حضرت زهرا(س) جوابم رو داده و گريه و سرفه امانش را بريد مادر بي طاقت دخترش را در آغوش كشيد و همه از صميم قلب گريه كردند عين الله و همسرش مصمم شدند كه اين سفر را بروند .... چيزي به پايان مراسم حج نمانده بود و رقيه سخت چشم انتظار والدينش بود. هر روز صبح كنار پنجره مي نشست و جاده دهكده را نگاه مي كرد مي دانست كه به زودي عزيزترين كسانش از همان راه خواهند آمد ... شب يازدهم ذيحجه بود كه رقيه كنار اجاق

ص: 7

كه گرماي ملايمي را به اتاق مي بخشيد خوابيده بود. صداي موذن دهكده بلند شد و اذان صبح با طنين الله اكبر دشت شوط را عطرآگين كرده بود رقيه سراسيمه از خواب بيدار شد و عرق روي سر و صورتش نشست، مات و مبهوت به خوابش مي انديشيد ولي چيزي نمي فهميد. در فكر خوابي بود كه برايش رخ داده بود و در همان حال به خواب فرو رفت ... تمام آن روز را در فكر و خيال بود. روزي كه بار ديگر درد به سراغش آمده بود، آن شب حالش بهم خورد و تب شديدي وجودش را فرا گرفت و تا نيمه هاي شب به طول انجاميد. امان الله عموي رقيه و برادرش قرار گذاشتند كه دو روز بعد او را به تبريز يا تهران ببرند تا قولي را كه به حاج عين الله داده بودند عملي نمايند; آن شب رقيه رؤياي شب گذشته را بار ديگر در خواب ديد و باز سراسيمه و نگران از خواب بيدار شد. با روشن شدن هوا رقيه از برادرش خواست تا به عمو خبر بدهد كه به ديدنش بيايد و چيزي نگذشت كه عمو در كنار برادرزاده اش نشست متعجب بود كه رقيه چه كاري با او دارد. برادران و خواهرانش هم متحير بودند و رقيه گفت: عموجون مي خوام يه چيزي رو فقط به تو و دادش بگم و ديگر اعضاي خانواده از اتاق بيرون رفتند. رقيه با گلويي بغض كرده ادامه داد: عموجون من ديشب و پريشب خوابي رو ديدم كه بايستي بهتون بگم و در حالي كه كتاب عربي سال دوم نظري اش را

ص: 8

ورق مي زد و اشك در چشمانش حلقه خورد گفت: خانم سبزپوشي را به همراه تعدادي از خانمهاي با عفاف كه سوار بر اسبهاي نقره فام بودند ديدم كه از كنار خانه ما مي گذشتند سلام كردم و با خوشرويي جوابم دادند. معلوم بود خانم با جلال و شوكتي است كه بقيه خانمها گرد او مي گرديدند و احترام مي كردند. آن خانم رو به من كرد و گفت دخترم رقيه، دواي دردت پيش منه بيا قم، شفا مي گيري، عمو و برادر دخترك سر به زير انداخته به شدت به گريه افتادند و رقيه هم چنان كه كتابش را ورق مي زد گرمي اشكش را روي دل دردمند خود حس مي كرد. عمو لحظاتي گذشت تا قدري آرام گرفت و گفت: عزيز عمو، اين موضوع رو به كسي نگو بعد رو كرد به برادرزاده اش و گفت محسن جون بي آنكه كسي بفهمد براي رفتن به قم تا عصر خودتو آماده مي كني. بي بي معصومه(س) رقيه رو طلب كرده و گريه نگذاشت ادامه بدهد. عصر بود و آفتاب كم جاني در آسمان آبي شوط راه مي پيمود و نسيم خنك بهاري ابرهاي سپيدي را كه تكه تكه بودند به طرف شرق مي دواند به طوري كه سايه اش نيز از روي خانه ها و تپه ها مي گذشت. آنان راه ماكو را در پيش گرفتند و روز بعد ساعت ده صبح پنج شنبه قدم به قم نهادند در بدو ورود گلدسته هاي حرم را ديدند كه ايستاده اند و منتظر قدمهايشان هستند تا به آنها خوش آمد بگويند. از دور سلامي به بي

ص: 9

بي(س) دادند و به منزل يكي از آشنايان رفتند ولي موضوع را با كسي در ميان نگذاشتند. هنگام اذان مغرب رقيه را به حرم بردند و خانم هاشم زاده كه همسر يكي از آشنايان بود با رقيه همراه شد. شب جمعه بود و عمو و برادر هر دو انتطار اعجاز شگفتي را مي كشيدند ولي ساعت نيمه هاي شب را نشان مي داد ولي خبري نشد. رقيه دلش گرفت و با دلتنگي به خانه برگشتند. رقيه خاموش و ساكت بود و فكر مي كرد كه عمو و برادرش احساس مي كنند او به آنها دروغ گفته است با خود كلنجار مي رفت كه به خدا من راست مي گم خودش به من گفت بيا قم. ولي حضرت معصومه من اومدم پس ... و گريه مي كرد روز جمعه چهاردهم ذيحجه بود به جز خانم هاشم زاده بقيه به نماز جمعه رفتند. شب هنگام و براي بار دوم به حرم رفتند رقيه كنار خانم هاشم زاده روبه روي ضريح به ستوني تكيه داد. زنان و زائران با ديدن او برايش دعا مي كردند ولي او در عالم ديگري سير مي كرد نمازش را نشسته خواند بعد هم زيارت نامه را آغاز كرد باز اشك بود كه از عمق وجود با اخلاص او سرچشمه مي گرفت و از ديدگان زجر كشيده و فرو رفته اش فوران مي زد، حرم شلوغ بود شلوغ تر از شب قبل. زائران از بهشت زهرا آمده بودند تا از زيارت حضرت معصومه محروم نمانند. امان الله و برادر دخترك و دو سه نفر از آشنايان در صحن امام مشغول نماز و نيايش

ص: 10

بودند امان الله بيشتر از همه و مانند رقيه حال خوشي داشت رقيه نيز بي توجه به اطراف به ضريح مقدسه چشم دوخته بود يا فاطمة اشفعي لي في الجنة فان لك عندالله شانا من الشان به يكباره رنگ صورت رقيه تغيير كرد و به چپ و راست مي نگريست به خانم هاشم زاده گفت: خاله، خاله، خاله جون همان صداست مي شنوي، خانم هاشم زاده مات و مبهوت به او نگاه مي كرد گمان مي برد كه او هذيان مي گويد و حرفي نزد. اندكي بعد رقيه به همان حالت دچار شد. خانم هاشم زاده ترسيد كه نكند حالش بهم خورد. از جاي برخاست تا امان الله و برادر دخترك را خبر كند. به سختي از ميان زائران گذشت و خود را به آنها رساند موضوع را به آنها گفت. رقيه براي بار سوم رنگش تغيير كرد صدايي در گوشش زمزمه مي كرد رقيه عزيزم، بلند شو شفايت دادم و شفايت دادم در ذهن او بارها و بارها تكرار مي شد. ناخودآگاه از جا بلند شد. آري آري بلند شد. ناباورانه هم بلند شد. دستي به پاهايش كشيد نه همانند گذشته هاست. بدنش را لحظه اي در خاطر حسي خويش گذراند آري سالم است بهتر از گذشته. امان الله به اتفاق پسر برادر و خانم هاشم زاده به درب قسمت خواهران رسيدند. مات و مبهوت ايستادند و رقيه را ديدند كه متحيرانه به خودش نگاه مي كند سر و صداو ناله زائران صحن و سرا را پر كرده بود امان الله نگاهي به برادرزاده و خانم هاشم زاده كرد، گويا آنها تازه فهيمده بودند

ص: 11

كه چه اتفاقي افتاده است; اشك و بغض گلويشان را مي فشرد. رقيه قدري به خود و مقداري به ضريح نگاه مي كرد. عمو امان الله به سختي لب گشود و با صدايي بلند كه در قسمت اعظمي از صحن امام به گوش رسيد گفت: رقيه. عموجون، و رقيه برگشت و به عمو نگاه كرد چشمان دخترك پر بود از قطرات درشت اشك شكر و شوق، گويا زبانش بند آمده و قدرت تكلم از او سلب شده بود. زائران به امان الله و رقيه و حالتي كه بينشان حكم فرما بود نگاه مي كردند سكوت نسبي فضاي صحن را فرا گرفته بود و همه به اين منظره چشم دوخته بودند اما نمي دانستند چه اتفاقي افتاده، رقيه به زحمت لب باز كرد: عمو ... عموجون ... عموجون ديدي دعاي بابا و مامان در بقيع چه كرد! مي بيني عمو فاطمه زهرا(س) به دخترش نيابت داده، خوب مي بيني داداش جون من ديگه خوب شدم ديگه شبها برام بي خوابي نمي كشيد. خاله، خاله جون من ... من شفا گرفتم و صداي گريه اش بلند شد و با فرياد يا زهرا(س) و يا معصومه(س) به طرف ضريح رفت عمو نيز با ياالله و الله اكبر به طرف برادرزاده اش دويد تا او را از دست زائران كه به تازگي دريافته بودند چه معجزه شگفتي رخ داده نجات دهد و اشك شوق و ارادت بود كه به همراه يا زهرا يا فاطمة المعصومه تا عرش راه مي پيمود و صداي صلوات و تكبير حرم و قم را عطرآگين كرده بود. نقاره ها به صدا درآمد و گوش

ص: 12

جان شاهدان و شنوندگان به وجد آمد و دستها به سوي خدا بلند شد و اللهم صل علي محمد و آل محمد

أو استسلموا لضغوط الحكومات الظالمة التي دعتهم إلى طمس الحقائق المفيدة التي يمكن أن تخدم الأجيال.

ومن الذين بُخِسوا حقَّهم وضاعت معظم تفاصيل سيرتهم الوضّاءة هم أبناء الأئمّة المعصومين عليهم السلام، حيث تعمّد الكثير من المؤرّخين _ بإيعازٍ من سلاطين الجور _ في إخفاء الحقائق المهمّة من حياتهم أو تضييعها أو تحريفها، حتّى أنّ الباحث اليوم لا يجد من تاريخ بعضهم سوى بعض المقتطفات اليسيرة التي لا تتجاوز الأسطر القليلة ).

أمّا الاعتراف الثاني _ فهو أنّ جماعةً من الغيارى على عقيدتهم بذلوا جهوداً مشكورةً في التنقيب والتحقيق والجمع للحقائق الطيّبة المتعلقة بأهل البيت النبويّ الشريف، ليكون هنالك كتاب أو فصل متكامل حول واقعةٍ مهمّة أو موقفٍ تاريخيٍّ حسّاس، أو انتصارٍ لعقيدة، أو تعريفٍ بشخصيّةٍ منتسبةٍ إلى النبيّ وآله صلوات الله عليه وعليهم.

وكان من ثمار تلك الجهود، وفي خصوص السيّدة رقيّة حبيبة الحسين وابنته صلَواتُ اللهِ عليه وعليها، كتاب ( السيّدة رقيّة بنت الإمام الحسين ومقامها في الشام ) للسيّد عامر الحلو، فضلاً عمّا ورد حولها من فصولٍ أو بيانات مهمّة حول حياتها الطاهرة رغم قِصَر أيّامها، في الكتب العربيّة، مثل: ( معالي السبطَين ) للشيخ محمّد مهدي الحائري، و ( مشاهد ومزارات آل البيت في الشام ) لهاشم عثمان، و ( من الحوار اكتشفتُ الحقيقة ) لهشام آل قُطيط.. وفي الكتب الفارسيّة التي تُرجم بعضها، مثل: ( كامل البهائي ) لعماد الدين الطبري، و ( حضرت رقيّة ) للشيخ علي الفلسفي، وهذا الكتاب الذي نتعرّض للتعريف به، وهو للشيخ الربّاني الخلخالي واسمه باللغة الفارسية ( رقيّة چهره درخشان شام ) وترجمته الدقيقة باللغة العربيّة ( رقيّة الوجه النيّر في الشام ).

وهنا نؤكّد

ص: 14

اعترافنا أنّه لَتُشكر تلك الجهود التي انصبّت في موضوع تقلّ أخباره أو تكاد تضيع في أسطر عشرات الكتب التاريخية، فتجمعها في صفحات، وتطعّمها بالتوضيحات، وتنتصر لها أمام ظلم الأعداء، وتضيف إليها الكرامات المدوّنة والمسموعة، والأشعار المنشودة في حقّ السيّدة المظلومة رقيّة صلوات الله عليها، والتي استُشهِدت مظلومةً مفجوعةً على أبيها الحسين الشهيد بعد واقعة عاشوراء، في خربة الشام الكئيبة، ولها من العمر على أغلب المنقولات أربع سنوات.

وكان من إشارة المترجم في هذا الصدد قوله تحت عنوان ( كلمة المترجم ): وهنا تتجلّى أهميّة هذا الكتاب الذي بين يديك _ عزيزي القارئ _؛ حيث جمع بين طيّاته أكبر قَدْرٍ يمكن تحصيله حول نجمةٍ من نجوم أهل البيت عليهم السلام، وكوكبةٍ من أنوار قدس المعصومين عليهم السلام، ألا وهي: عزيزة سيّد الشهداء عليه السلام السيّدة رقيّة، التي يُتِّمت على صِغر سنّها، وعاشت المآسي رغم نعومة أظفارها، إلى أن فارقت الحياة الدنيا في خرابة الشام شهيدةً مظلومة.

مَرِض أحد أبنائي مرضاً شديداً حتّى أيقنّا أنّه سيُعوَّق في المستقبل على أقلّ التقادير، فتوسّلنا بعزيزة الحسين عليه السلام صاحبة الهموم والغموم السيّدة رقيّة، ونذرتُ إن قام ولدي من مرضه سالماً أن أكتب كتاباً حول هذه الماجدة.. وببركة عناياتها _ والحمد لله _ شُفيَ ولدي وكأنّ شيئاً لم يكن فيه.

ومن ذلك الوقت شرعتُ في مطالعة المصادر التي تناولت ذِكر السيّدة رقيّة عليها السلام، فجمعت ما استطعت بعد جهدٍ وعناء، إلاّ أنّ مدوّناتي بقيت مدّةً دون أن أرتّبها، حتّى ذكّرتني زوجتي بنَذْري، فنويت أن أبدأ بتأليف الكتاب، واستخرتُ اللهَ تعالى في ذلك فكانت الآية الكريمة: « وَلْيُوفُوا نُذُورَهم » [ الحجّ:31 ]، فبدأتُ تأليف الكتاب حتّى أتممتُه بأقلّ وقت، لأُقدّمه بضاعةً مزجاةً مِن قِبلي عن حياة السيّدة المظلومة والدرّة اليتيمة رقيّة سلام الله عليها.

ليلة الحادي عشر.

10 _ شهادة السيّدة رقيّة سلام الله عليها: ترى والدَها في المنام، حديث الرأس الشريف، محادثة بين الراس ورقيّة، سجن أهل البيت عليهم السلام، حديث المُغسِّلة، أهل البيت يقيمون العزاء في خَرِبة الشام.

11 _ حرم السيّدة رقيّة عليها السلام: عمارته، زيارة السيّدة رقيّة، عودة السبايا إلى المدينة، مصيبة السيّدة رقيّة في المدينة.

12 _ كرامات السيّدة رقيّة سلامُ الله عليها: وهذا من أهمّ الفصول في الكتاب الذي بين أيدينا، حيث أورد ( 16 ) كرامةً شريفة تؤكّد فيما تؤكّده هذه النبعة المقدّسة المتفرّعة من سيّد شباب أهل الجنّة أبي عبدالله الحسين صلوات الله عليه، أنّها من أهل بيت النبوّة الطاهر الزاكي، وأنّ لها مقاماً رفيعاً عند الله وعند رسول الله وآل بيته الأبرار سلام الله عليهم، وأنّ لها شأناً من الشأن، ومنزلةً عُليا من المنازل، وما زالت روحها النورانيّة تبعث ببركاتها على محبّي العترة الطاهرة والموالين المؤمنين، ومَن اعتقد بهم وبها أنّهم أولياء الله وأحباؤه.

وكم شدّت مثل هذه الكرامات قلوبَ الناس إلى آل الله بالاعتقاد والمحبّة والولاء، وكم هدت أُناساً ضَلّوا من قبل، فلمّا يمّموا قلوبهم إلى محالّ رحمة الله فازوا واستبصروا، ونعموا في الدنيا والآخرة.

13 _ الشام في القرآن والروايات.

14 _ الآثار التاريخيّة في الشام: في عهد الأنبياء عليهم السلام، في عهد الإسلام.. تواريخ ووقائع، وذِكر لمقامات الأنبياء في الشام، ثم مراقد أهل البيت عليهم السلام هناك، وشيءٍ من حياة العقيلة المكرّمة زينب الكبرى بنت أمير المؤمنين عليه وعليها السلام إلى وفاتها ودفنها.

15 _ السيّدة أمّ كلثوم بنت أمير المؤمنين عليه وعليها السلام: مواقفها في نهضة كربلاء، إلى وفاتها.

16 _ السيّدة سكينة بنت الإمام الحسين

ص: 17

عليه وعليها السلام: تعريف مختصر، ثم السيّدة فاطمة الصغرى بنت الإمام الحسين عليه وعليها السلام.. وشخصيّات أخرى.

17 _ السيّدة رقيّة في شعر الشعراء: وهذا فصلٌ آخر هو كذلك مِن أهم فصول الكتاب؛ لما يحمل من العواطف الطيّبة، والأدب الرفيع المتوجّه بالمودّة والمحبّة لأهل البيت عليهم السلام من قِبل شخصيّات متعدّدة معروفة أنّها أصحاب أقلامٍ ومنابر، فضمّ هذا الفصل (16) قصيدة فاخرة.. بها يُختَتم هذا الكتاب خاتمةً موفّقة.

المؤلَّف في ميدانه العلمي، فقد نال الكثير من التوفيق، إلاّ أنّه يُطمَع فيه أن يكون أفضل في الطبعات القادمة إن شاء الله تعالى.

حسينم، سر و جان بر كف و پيوسته خريدار حسينم، سپهم اشك و علم ناله و در شام علمدار حسينم، سند اصل اسارت كه درخشيده به طومار حسينم، منم آن كودك رزمنده كه بين اسرا يار حسينم، منم آن گنج كه در دامن ويرانه يگانه دُر شهوار حسينم، به خدا عمة ساداتم و در شام بلا مثل عمو قبله حاجاتم و سر تا به قدم آينه ام وجه امام شهدا را.

*****

بند دوّم

روز عاشور كه در خيمه پدر از من مظلومه جدا شد، به رخم بوسه زد و اشك فشان رو به سوي معركة كرب و بلا شد، سر و جان و تن پاكش همه تقديم خدا شد، به ره دوست فدا شد، حرم الله پر از لشكر دشمن شد و چون طاير بي بال پريدم، گلويم تشنه و با پاي پياده به روي خار دويدم، شرر از پيرهنم شعله كشيد و ز جگر آه كشيدم كه سواري به سويم تاخت و با كعب سنان بر كمرم زد، به زمين خوردم و خواندم ز دل خسته خدا را.

*****

بند سوّم

شب شد و عمه مرا برد، سوي خيمه و فردا به سوي كوفه سفر كردم و از كوفه سوي شام بلا آمدم و در وسط ره چه بلاها به سرم آمد و يك شب ز روي ناقه زمين خوردم و زهرا بغلم كرد و سرم بود روي دامن آن بانوي عصمت به دلم شعله آهي كه عيان گشت سياهي و ندانم به چه جرم و چه گناهي به جراحات جگر زخم زبانش نمكم زد، دل شب در بغل حضرت زهرا كتكم

ص: 20

زد، پس از آن دست مرا بست و پياده به سوي قافله آورد، چه بهتر كه نگويم غم دروازه شام و كف و خاكستر و سنگ لب بام و ستم اهل جفا را.

*****

بند چهارم

همه شب خون به دل و موج بلا ساحل ما شد كه همين گوشة ويرانه سرا منزل ما شد، چه بگويم كه چه ديدم، چه كشيدم، همه شب دم به دم از خواب پريدم، پس از آن زخم زبان ها كه شنيدم، چه شبي بود كه در خواب جمال پسر فاطمه ديدم، چو يكي طاير روح از قفس جسم پريدم، به لبش بوسه زدم دور سرش گشتم و از شوق به تن جامه دريدم، دو لبم روي لبش بود كه ناگاه در آن نيمه شب از خواب پريدم، زدم آتش ز شرار جگرم قلب تمام اُسرا را.

*****

بند پنجم

اشك در ديده و خون در جگر و آه به دل، سوز به جان، ناله به لب، سينه پر از شعله فرياد، زدم داد كه عمه پدرم كو؟ بگو آن كس كه روي دامن او بود، سرم كو؟ چه شد آن ماه كه تابيد در اين كلبه احزان و كشيد از ره احسان به سرم دست نوازش همه از ناله من آه كشيدند و به تن جامه دريدند كه ناگه طبقي را كه در آن صورت خورشيد عيان بود نهادند به پيشم كه در آن رأس منير پدرم بود، همان گمشده قرص قمرم بود، سرشكش به بصر بود و به لب داشت همي ذكر خدا را.

*****

بند ششم

چه فروزان قمري بود، چه فرخنده سري بود رخ

ص: 21

از خون جبين رنگ، به پيشاني او جاي يكي سنگ، لب خشك و ترك خوردة او بود كبود از اثر چوب به اشك و به پريشاني مويش كه نگه كردم و ديدم اثر نيزه و شمشير به رويش بغلش كردم و با گريه زدم بوسه به رگ هاي گلويش نگهش كردم و ديدم دو لبش در حركت بود به من گفت عزيز دلم اينقدر به رخ اشك ميفشان و مزن شعله ز اشك بصرت بر جگرم، آمده ام تا كه تو را هم ببرم، از پدر اين راز شنيدم ز دل سوخته يك «يا ابتا» گفتم و پروازكنان سوي جنان رفتم و ديدم عمو عباس و علي اكبرِ فرخنده لقا را.

*****

بند هفتم

حال در شام بوَد تربتِ من كعبه حاجات، همه خلق به گرد حرمم گرم مناجات بياييد كه اينجاست، پس از تربت زينب حرم عمه سادات، همانا به كنار حرم كوچك من اشك فشانيد، به ياد رخ نيلي شده ام، روضه بخوانيد به جان پدرم دور مزار من مظلومه بگرديد و بدانيد كه با سن كمم مادر غمخوار شمايم، نه در اين عالم دنيا كه به فرداي قيامت به حضور پدرم يار شمايم، همه جا روشني چشم گهربار شمايم، همه ريزيد چو «ميثم» ز غمم اشك كه گيرم همه جا دست شما

مانده است دريايي

لواي صبر بر دوش و سرشك سرخ در چشمم

كنم ج_اي عم_و ب_ر ت_و علم_داري و سقايي

چراغم دل، غذايم گريه، زلفم فرش و سر مهمان

تع_الي الله از اين مهماني و از اي_ن پ_ذيرايي

نمي گويم چه شد بر دخترت آنقدر مي گويم

كه جسمم زينبي گرديده، رويم گشته زهرايي

ببر اي باغبان امشب گل خود را به همراهت

ك_ه پ_امال خزان گرديده در فصل شكوفايي

به خود گفتم طواف آرم به دورت، ليك معذورم

نه چشمم راست بينايي، نه پايم را توانايي

توان_اييِّ پاي_م ب_ا دوي_دن رفت از دستم

نوازش هاي شمر از ديده ام بگرفته بينايي

زهجرانت نخوابيدم ولي ممنونم از زينب

كه بالاي سرم ب_ا نام تو مي گفت لالايي

به روز حشر چون بخشد خدا او را به مولايش

گناه «ميثم» و عفو خدا باشد تماشايي

دستام مي لرزه نا نداره

ديگه براي آبله پام جا نداره

كعب ني وقتي روبرومه

وقتي رو ني سر عمومه

ديگه كارم تمومه

*****

بهت مي گفتم هميشه محاله كه از تو جدا شم

ولي حالا بي تو بايد همسفر نا محرما شم

ماه ني نشين، خاكا رو ببين

روي معجر رقيه

*****

پا به پاي نيزه دويدن خيلي سخته

مي ريزه زمين خون رگهات لخته لخته

مونده اين آرزو تو سينه ام

كاش منم اون بالا بشينم

اين روزا رو نبينم

*****

آمدي

پدر حسين جان

*****

من كار سقايي به اشك ديده دارم

مهمان نوازي از سر ببريده دارم

شام يتيمي شد سحر

اي شاميان اينم پدر!

پدر حسين جان

*****

بابا ببين قدر و مقام دخترت را

عمه تنت بوسيد و من بوسم سرت را

خواهي اگر رقيه را

با خود ببر رقيه را

پدر حسين جان

*****

ديدم چو بوسد عمه ام زير گلويت

من هم به خيمه ديده كردم آرزويت

امشب ببوسم اين گلو

رسيده ام بر آرزو

پدر حسين جان

*****

قوت ندارم تا كه رويت را بشويم

با اشك، خون هاي گلويت را بشويم

پيش سرت دل داده ام

از دست و پا افتاده ام

پدر حسين جان

*****

رنگ تو و من زرد از غم گشته بابا

چشم تو و من خيره در هم گشته بابا

آخر بكن لطفي به من

چيزي بگو حرفي بزن

پدر حسين جان

*****

اي بلور گريه ي زهرا كمي بخواب

جايي براي داغ تو پيدا نمي كنم

هفتاد و چندمين غم باب كمي بخواب

ديگر بس است بغض و بهانه پدر رسيد

لالاي و لا لا لا لا لا لا كمي بخواب

جديد

قالب آهنگين

شاعر مؤيد سيد رضا

منبع يك كربلا عطش

تعداد استفاده 0

روي زانوم بابا جون

از سرمم زياديه، همينكه با سر اومدي

يه تار موي سوخته تو، من نميدم به احدي

باباي خوبم باباي خوبم باباي خوب و مهربون(2)

*****

كي گفته من يه دختر اسيرم

خواب خوش و از شاميا مي گيرم

من به نمايندگي بچه ها

دور سرت مي گردم و مي ميرم

رتا به قدم، صفا و احساس

بوده است هميشه جايگاهم

دامان حسين و دوش عباس

هم ب_وده حسي_ن، سرفرازم

هم دخت علي، كشيده نازم

*****

ويرانه، اگر چه جاي من بود

عالم، همه كربلاي من بود

چشم ملك از پي تبرّك

بر آبله هاي پاي من بود

مي بود به جنگ اهل بيداد

در ه_ر نفس_م، ه_زار فرياد

*****

خال لب من، شده است، تبخال

از سوز عطش، زدم پر و بال

نيش سر خارها، به پايم

انداخته اند عكس خلخال

بر من دف و چنگ، گريه مي كرد

كعب ن_ي و سنگ، گريه مي كرد

*****

بودم به حسين، سرسپرده

كوه غم او، به دوش برده

هر چند كه دختري صغيرم

يك مرد، چو من، كتك نخورده

رخس_ار من_وّرم، كب_ود است

سر تا سر پيكرم، كبود است

*****

من بودم و قلب داغديده

من بودم و قامت خميده

آن شب كه اجل، گرفت جانم

من بودم و يك سر بريده

سر را روي سينه ام، فشردم

در گ_وشه ي اين خرابه، مردم

*****

سوي يك ويرانه برد

پرده ها از پيش چشمم زد كنار

تا كه ديدم، سخت گشتم دل فكار

يك خرابه بود و يك دنيا محن

عده اي دلخسته چندين طفل و زن

اين طرف يك زن نشسته در نماز

آن طرف تر كودكي غرق نياز

مادري در فكر يك گهواره بود

آن يكي در فكر مشك پاره بود

دختري با سوزِ شب در جنگ بود

جاي بالش زير سرها سنگ بود

كودكان دل خسته در سوز و نوا

گريه مي كردند اما بي صدا

باغي از گل ها ولي بي باغبان

نسترن؛ زخمي، اقاقي؛ ناتوان

چهره ي گل ها يكايك سوخته

از غم و رنج و تعب افروخته

در ميان خيل زن ها كودكان

بود طفلي خرد سال و قد كمان

لعل او خشكيده بود از قحط آب

دست هايش زخمي از ردّ طناب

موقع بر خواستن آن بي نوا

با اشاره، عمه را مي زد صدا

گونه اش زخمي و پا پر آبله

روي جسمش بود جاي سلسله

گاه با يك دست در حال قنوت

گاه در گريه زماني در سكوت

در دل ويرانه طفل سينه چاك

با سر انگشت خود بر روي خاك

نقش مي زد صورت زيباي يار

عكس يك بابا به دستش گوشوار

زين همه رنج و محن از تاب رفت

بر روي خاك خرابه خواب رفت

ناگهان از خواب خوش بيدار شد

از غم هجر پدر بيمار شد

گفت: اي عمه بگو بابا كجاست؟

همدم اين دختر تنها كجاست؟

خواب ديدم سر به اين ويرانه زد

با محبت موي من را شانه زد

تاب مهجوري ندارم عمه جان

طاقت دوري

ص: 30

ندارم عمه جان

تا بيايد از سفر باب غريب

زير لب نجوا كنم امن يجيب

در همين اثنا پدر از ره رسيد

با سر آمد ناز دختر را خريد

دختر مجروح چشمش را باز كرد

شكوه از جور فلك آغاز كرد

گفت بابا كي بريده حنجرت؟

كاشكي مي مرد اينجا دخترت

كي شكسته ابروي زيباي تو؟

كي زده با چوب بر لب هاي تو؟

گوييا در راه هتاكي شده

از چه رو مويت پدر خاكي شده

اين جراحت ها ز سنگ كينِ كيست؟

آنقدر زخمي است! جاي شانه نيست

ردّ نيزه بر گلويت مانده است

خاك و خون چشم تو را پوشانده است

دست هايت كو پدر نازم كند

با خوشي و عشق دمسازم كند

زد به خود آنقدر تا مجرح شد

رفت از جسمش توان، بي روح شد

طاقت از كف داد بي حركت نشست

ناله اي زد چشم خود آرام بست

دخترك خيري از اين دنيا نديد

گوشه ي ويرانه در خاك آرميد

خودش قلبي پر از احساس داشت

صد نشان از عطر و بوي ياس داشت

دور او حور و ملك در شور بود

گوئيا نسلش ز نسل نور بود

گر چه باشد دخترك كم سن و سال

بُرده مريم، آسيه زير سئوال

چه جلالي! شوكتي! آزاده است

شك ندارم من يقين شهزاده است

دختر سلطان اگر چه خاكي است

نيست از اهل زمين افلاكي است

پيش آمد دست بر ديوار داشت

در كف پايش گمانم خار داشت

خسته بود و خسته بود و زار بود

گوييا كه دخترك بيمار بود

صورتش لبريز از بيداد بود

حرف مي زد حرف، ليكن داد بود

اشك افشاندم رهش جارو زدم

پيش پايش با ادب زانو زدم

گفتمش بانوي من تو كيستي؟

گوييا از اهل دنيا نيستي

با لب پر خون مرا شرمنده كرد

دختر سلطان به رويم خنده كرد

با صدايي نارسا آهسته گفت:

من رقيه، اشك در چشمش شكفت

گفت: من هستم عزيز عالمين

دختر سلطانم و بنت الحسين

خون من از خون پاك مصطفي

جد من حيدر بود شير خدا

يادگار حضرت زهرا منم

دلخوشيّ زينب كبري منم

گر چه دستم با طنابي بسته است

روح و جانم ناتوان و خسته است

مِهر خود در هر دلي جا مي كنم

با همين دستم گره وا مي كنم

تا قيامت شيعه مديون من است

دين حق، آباد از خون من است

روز محشر دست مي گيرم طبق

قدر من باشد چنان در پيش حق

مي زنم فرياد ربّ جرم بخش

هر كه را گويم فقط آن را ببخش

اين يكي بهرم علم افراشته است

آن يكي هم حرمتم

ص: 32

را داشته است

مهربانا او شود اهل بهشت

روي پرچم يا رقيه مي نوشت

مي شود از جام كوثر مست مست

تا سه ساله ديده گريه كرده است

او به يادم موي خود را مي كشيد

پا برهنه در عزايم مي دويد

آن يكي را نه خدايا برزخي است

قلب من آزار داده دوزخي است

گونه اي ديگر به پايم خار كرد

بارالها او مرا انكار كرد

در قيامت من قيامت مي كنم

دوستانم را شفاعت مي كنم

غم مخور اين حرف با نا كَس مگو

كرده ام او را حواله بر عمو

ايد به سجده افتم، اين وجه ذوالجلال است

هنگام شب، كه ديده، خورشيد در خرابه؟

اين قرص آفتاب است يا ماه، يا هلال است؟

اكنون كه يارم آمد، از ره نگارم آمد

هم ماندنم، حرام است، هم رفتنم، حلال است

افتادم از صدا و سر، مانده روي قلبم

جانم، ز دست رفت و چشمم، بر اين جمال است

سر روي سينه ي من، مانند سوره ي نور

تن، از سم ستوران، قرآنِ پايمال است

عمر سه ساله ي من، كوتاه بود، چون گل

دوران انتظارم، هر دم هزارسال است

هر شب، به خواب ديدم، جان دادنِ خودم را

امشب، شهادت من، نه خواب، نه خيال است

در سنّ خردسالي، مردِ جهاد بودم

اين صورت كبود است، زيباترين مدالم

«ميثم» به جان زهرا، بنويس از لب من

من كشته ي حسينم، اين است وصف حالم

محبوبه خداست

خاك خرابه اش كه بوَد تربت حسين

چون خاك كربلا به همه دردها دواست

قرآن كوچكي به روي دست اهل بيت

آيات وحي اش از اثرِ كعبِ نيزه هاست

ذكر خدا تمام نفس هاي خسته اش

سر تا قدم شراره فرياد بي صداست

تنها نه جان و تن پدر و مادرم فداش

اين نازدانه دختر نام_وس كبرياست

هم سنگ_ر شهي_ده زه_را و زينبيْن

آيينه حسين و حسن، قلب مرتضاست

م_انند تح_ت قب_ه م_ولايمان حسين

حاجات جن و انس در اين آستان رواست

ه_ر ن_ازدانه را به سر دست لاله ايست

او را به روي دست، سرِ از بدن جداست

داني چرا چو فاطمه شب زير خاك رفت

ميراث اين سه ساله غمِ دختِ مصطفاست

اين م_اه پاره، پار? ماهي است از حسين?

اين سوره مباركِ «و الشمس والضحي»ست

حاجت از او بخواه كه باب الحوائج است

مشكل بر او بيار كه دستش گره گشاست

ي_اس كب_ود آل نب_ي، پ_اي ت_ا ب_ه سر

آيين_ه دار ف_اطمه از ف_رق تا به پاست

او يك فرشته و به رخش جاي دست ديو

يا يك ملك كه گوشه ويرانه اش سراست

مي كرد زير لب، دل شب از خود اين سؤال:

بابا چه شد؟ برادر من كو؟ عمو كجاست؟

اط_راف قب_ر ك_وچك اين دختر حسين

سوز درون، اشك ب_صر بهترين دعاست

ب_ا آنك_ه در خرابه غ_ريبانه داد ج_ان

ملك خدا به ياد غمش محفلِ عزاست

با اشك، روي سنگ مزارش نوشته اند

بر برگ ياس سوخته سيلي زدن خطاست

بك مرثيه

قالب آهنگين

شاعر سازگار حاج غلامرضا

منبع يك ماه خون گرفته(4)

تعداد استفاده 0

دلي پر خون

پيش سر بابا زبون مي گيرم

دور سرت مي گردم، موهاتو شونه كردم

كنار تو مي ميرم

*****

حسين

كه خاك تو بهر شفا مي برند

با سر دلدار

وعده ديدار، جانم رقيه

*****

يك دل كوچك كجا و آن همه غم

يك سه ساله آه و سيصد سال ماتم

تيره روزي ها، غم فروز ي ها

خيمه سوزي ها، جانم رقيه

*****

خار صحرا تير غم در پا و در دل

داغ هجر كودك شش ماهه بر دل

ديده تر گشته، در به در گشته

خون جگر گشته جانم رقيه

*****

پا به پاي عمه و مادر دويده

روز و شب دنبال سرهاي بريده

با دل پر خون، پا ز ره گلگون

خاطر محزون، جانم رقيه

*****

رو پاهات مي ذارم

دلم مي خواد بازم علي رو، بياري بشيني كنارم

شب غمم سحر مي شه، مونس من پدر مي شه، با چشمايي كه تر مي شه، واويلا

خدا رو شكر جون به لبم، زحمت عمه زينبم، ببين كه در تاب و تبم، واويلا

ثار ا... (4)

*****

يتيم تو شب رو خاك خرابه سر مي ذاره

ولي بخدا ز درد پاهاش تا صبح بيداره

كه خواب نداره(2)

چشام سو نداره خارا رو از پاهام در آرم

برا همينه يه گوشه نشين بيقرارم

چادر ندارم (2)

باشه با همين غم مي سازم، منم و همين رمز و رازم

با تموم دردي كه دارم، ترك نشده بابا نمازم

بيا به من سري بزن، بجاي چند تا پيرهن، برام بيار ديگه كفن، اي بابا

تو اين شهر خراب شده، دختر تو بي تاب شده، يه شمعيه كه آب شده، اي بابا

ثار ا... (4)

*****

ولي او بر دفاع من، سپر شد

نگه كردم به رگ هاي گلويت

از اين ديدار، داغم تازه تر شد

اجل، جام وصال آورده بر من

خدا را شكر، هجرانت به سر شد

سرشك دوستانم، دانه دانه

تمام نخل «ميثم» را ثمر شد

0

ارث از مادرت بردم

آه و واويلا آه و واويلا

*****

تشنگي كرب و بلاست

نازنين دختر من گل نيلوفر من(2)

*****

ديدم از نوك سنان، به روي خار، دواندند تو را

از شتر افتادي، ز چه بر خاك، كشاندند تو را

نازنين دختر من گل نيلوفر من(2)

*****

بوي زهرا دمد از، گيسو و رشته ي پيراهن تو

گوييا پيش از من، مادرم آمده بر ديدن تو

نازنين دختر من گل نيلوفر من(2)

*****

موي مشكين تو را، پر، ز گرد ره صحرا ديدم

گوئيا بر سر تو، چادر خاكي زهرا ديدم

نازنين دختر من گل نيلوفر من(2)

*****

شمع سوزان دلم، چقَدَر سوختي و آب شدي

با پدر حرف بزن، از چه لب بستي و در خواب شدي

نازنين دختر من گل نيلوفر من(2)

*****

پ_اي آواز? ق_رآن س_رت رقصيدند

ابتا يا ابتا

*****

گلشن وحي خزان گشته گل ياس كجاست؟

ساقي تشنه لب_ان حض_رت عباس كجاست؟

ابتا يا ابتا

*****

خاك ويرانه كجا و شجر طور كجا

شب تاريك كجا و طبق ن_ور كجا

ابتا يا ابتا

*****

ك_ر خدا كه ما به هم رسيديم

رخسار هم در اين خرابه ديديم

سكينه مي كند نظاره بر اين گلوي پاره پاره

يا ابتا آجرك الله

*****

ام

چون اشك خود غلطيده ام

ديگر نمانده در تنم نيروي عمه گفتنم

*****

بر دانم اي سر بنشين تا در دل گويم

اي ماه در خون نشسته ام دلشكسته ام حال من بنگر

نيلي شده رويم(2)

اي مايه ي آرامشم زخم لبت زد آتشم

جام اجل را سر كشم

ديگر نمانده در تنم نيروي عمه گفتنم

*****

امشب تو را گويم جويم با دست بشكسته

بوسم ترك هاي لب تو جاي لب تو روي گونه ام

بنگر كه بنشسته(2)

از چه سرت بشكسته است جانم به جانت بسته است

روحم ز دنيا خسته است

ديگر نمانده در تنم نيروي عمه گفتنم

*****

با اشك خود شويم رويت از خون و خاكستر

از عمه پنهان كنم رخت بهر پاسخت لعل لب بگشا

در اين دم آخر(2)

اي حسرت شبهاي من مرهم بنه بر پاي من

سوزد همه اعضاي من

ديگر نمانده در تنم نيروي عمه گفتنم

*****

ديده ي اختر شمارش بر پدر روشن شده ست

مه به روي دامن و اختر فشاني مي كند

گرچه طفل است و زمان جست و خيز او، ولي

شِكوه چون پيران ز درد و ناتواني مي كند

گفت بهر ديدن تو زنده ماندم تاكنون

مرگ ديگر از چه با من سرگراني مي كند؟

بهر ره رفتن ز اطفال دگر گيرم كمك

كودكت، جان بر لب است و سخت جاني مي كند

اي باغبان بر غنچه ي نشكفته پرپر كن

اگر چه پاي تو بر ديده ي گل ها بود، اما

بيا ويرانه يي را هم به بوي خود معطر كن

زبان را نيست نيرويي كه گويم، عمه ممنونم

تو بگشا لعل لب، از او تَشّكُر جاي دختر كن

نه جاي تو، نه جاي عمه، نه جاي من است اينجا

مرا هَمره بِبَر زين جا و، همبازي اصغر كن

است

پدر از سفر آمده خسته است

اگر دل دو نيم ام، نگويي يتيم ام

پدر آمده، پدر آمده

*****

تو آگه ز سوز و گداز مني

تو تنها خريدار ناز مني

اگر دل دو نيم ام، نگويي يتيم ام

پدر آمده، پدر آمده

*****

خون گريه مي كرد

زينب برايش خون گريه مي كرد

شمع شد، لاله شد، پروانه شد او

چراغِ گوشة ويرانه شد او

واويلا واويلا

*****

ويرانة شام غوغا شد امشب

شهادت او امضا شد امشب

زخم تازيانه به پيكر اوست

صورت كبودش چو مادر اوست

واويلا واويلا

*****

گل در اختيار باغبان بوده

با او گل آسوده

من آن گلم كه باغبانم زيبِ دامن شد

ويرانه روشن شد

تابناك نيست

تو كعبه اي و من به طواف و در اين طواف

ذكرم به غير گفتن روحي فداك نيست

افسوس حجّ دختر تو نيمه كاره ماند

جاني دگر به پيكرم اي جان پاك نيست

گفتم زنم به جاي حَجَر بوسه بر لبت

اما حَجَر به مثل لبت چاك چاك نيست

دستت كجاست تا كه كني رو به قبله ام

ندار

شكوه نكردم كه بهانه كني

موي ندارم كه تو شانه كني

بس كن اي مرد امانم بريد

جان من خسته به آخر رسيد

هيچ درون دلت احساس نيست

حيف كه اينجا عمو عباس نيست

تا باز طنّازي كنم

بر دوش او بنشينم و با او سرافرازي كنم

كو اكبرت برادرم تا كه ببوسد روي من

كو اصغر شيرين زبان تا با لبش بازي كنم

*****

باباي خوبم چه عجب ديدار دختر آمدي

تنها چرا اي نازنين بي يار و ياور آمدي

كو دست تو تا بر سرم دستي كشي نازم كني

با پاي خود رفتي ولي اكنون تو با سر آمدي

*****

ونا كه گفتند يتيمم بگم كه اومده بابام

خدا مي دونه مثل ما هيچ كي اسيري نديده

بوي غذاي شاميان توي خرابه پيچيده

تا روي نيزه ديدمت خواستم ببوسم از لبات

زنجير دست و پام نذاشت الهي من بشم فدات

بيدار كرد

كار را بر دشمنان دشوار كرد

ساله ، رخم به رنگ لاله

بابا ديگه طاقت ندارم

فرياد از اين زمونه ، قامت من كمونه

روي خاكا سر مي گذارم

*****

منتظرت نشستم ، دل به اميد بستم

تا تو بياي پيشم بموني

تو بنشين كنارم ، سر رو زانوت بذارم

براي من قرآن بخوني

*****

پاهام رمق نداره ، نه گوش و نه گوشواره

بابا ببين كه ناتوونم

عمه نشسته خسته ، خيلي دلش شكسته

اميد نداره من بمونم

*****

چند نفري رسيدند ، موي منو كشيدند

نظر به سال من نكردند

مرا به هر بهانه ، زدند تازيانه

رحمي به حال من نكردند

*****

آبله رو خار بيابون دويدم

عمه مي گفت بازم مياي منو رو زانوت ميذاري

رفتي سفر براي من گوشواره ي نو بياري

حالا كه اومدي پيشم قول بده تنهام نذاري

بابا چرا دست نداري؟ بابا چرا پا نداري؟

بابا چي شد برادرم لاله ي من ياسم چي شد؟

رفته برام آب بياره پس عمو عباسم چي شد؟

بابا ببين رو صورتم يه هاله ي نيلي زدند

با دستاب بزرگشون به صورتم سيلي زدند

بابا گلوم زخمي شده آب مي نوشم درد ميكنه

گوشواره هامو كشيدند بابا گوشم درد ميكنه

بابا اينا كي اند چه ديني دارند سر به سر ما بچه ها مي ذارند

براي يتيمي كه باباشو كشتن مي رند سر بريده شو مي ارند

بابا چشام درد مي كنه بابا گوشام درد مي كنه

بابا پاهام درد مي كنه بابا موهام درد مي كنه

دعا مي خونم

داد مي زنم كه لطف تو چقدر زياده

ميگم كه اين تذكره رو رقيه داده

*****

بمون هميشه بابا جون

زخم گوشم خوب نمي شه بابا جون

با اينكه دارم مي ميرم بابا جون

بايد از تو رو بگيرم بابا جون

سر تو بخون نشسته بابا جون

چرا دندونت شكسته بابا جون

درد من يكي نبوده بابا جون

بدن عمه كبوده بابا جون

زخم من مرهم نمي خواد بابا جون

نفسم بالا نمياد بابا جون

دل من ز غصه مرده بابا جون

دختر تو سيلي خورده بابا جون

به گلت نمونده بويي بابا جون

نه داداشي نه عمويي بابا جون

بسكه موهام و كشيدند بابا جون

به سرم نمونده مويي بابا جون

حالا گوشواره ندارم بابا جون

سر روي خاكا مي ذارم بابا جون

گردم سلسله داره بابا جون

پاي من آبله داره بابا جون

بايگاني

تعداد استفاده 0

رقيه يه محل بمون بذاره

قطره قطره اشكا مي گه ياد هر عاشقي باشه

شمعاي كيك تولد بيشتر از سه تا نباشه

نمي خوام گريه نمائي اما هر دلي مي دونه

عمر حضرت رقيه مث يه غنچه مي مونه

مي دونم تو هم مي دوني كه دل حسينو برده

توي اين عمر كوتاهش با دل حسين چكرده

برا هر جشن تولد رسمه كه كادو بذارند

كاشكي كه برا رقيه عروسك هديه بيارند

تا كه بچه هاي شامي هم بزرگ و ريز و كوچك

دل حضرت رقيه نسوزونند با عروسك

مي دونم عمه ي سادات گل سر براش مياره

اونقده اشك مي ريزه تا گل و رو سرش بزاره

ميدونم چرا عمو جون به بي بي علاقه داره

چونكه چهره ي رقيه نمك فاطمه داره

از حالا برا رقيه يكي يك چادر بدوزه

كه تو كربلا بي بي مون بدون چادر نمونه

يكي گوشواره بياره كه توي گوشش بذاره

بخدا رقيه خاتون تاب درد و غم نداره

آخر جشن تولد شمعا رو بايد خاموش كرد

آرزوهاي بلنده حضرت بي بي رو گوش كرد

اما لبهاي رقيه خشكه و توون نداره

وقت فوت كردن شمعا رو لبش باغ بهاره

دل ما مال رقيه است بخدا پس نمي گيريم

بذار راحتت كنم من ، بي رقيه ما مي ميريم

جانم

چون از زمونه ، و كينه هايش ، خسته ام

چشمم به روي ، اين زندگاني ، بسته ام

*****

يك شب به اشك و ناله ، افتاده ام ز ناقه

براي ياري ، چرا پيم عم ، مه ام نيامد

ز درد پهلو ، نفس به سينه ، بالا نيامد

با گريه دنبالش دويدم ، به سختي خود را مي كشيدم

شب بود و سوز و ، درد و عذاب ، تنهايي

ناگه كنارم ، آمد يه ماه ، نوراني

*****

سر بر زانوش نهادم ، به غصّه هاش دل دادم

آمد كنارم ، ناگه پليدي ، وحشيانه

مي زد به رويم ، با مشت و گاهي ، با تازيانه

با ترس هر طرف دويدم ، خار از پاي خود مي كشيدم

ديگر چه گويم ، بابا برايت ، از آن شب

آنقدر بگويم ، آمد بفريا ، دم زينب

*****

گويم چشمم شده دستم

باور ندارم من پيش تو بنشستم

قربان چشم ترت ، گو پاسخ دخترت ، از چه شكسته سرت

بابا حسين جانم(2)

*****

چشمت بود چون شفق ، ديگر ندارم رمق ، آيم به سوي طبق

بابا حسين جانم(2)

*****

پاره پاره ديدم

در دامن خود ستاره ديدم

با گريه عقيق سرخ سفتم

حرف دل خود به دوست گفتم

بگذار سرت به بر بگيرم

يك بوسه بگيرم و بميرم

يك بوسه گرفت و داد هستش

افتاد سر پدر ز دستش

يك بوسه گرفت و گفت بدرود

اين رمز كمال و عاشقي بود

ولادتي

قالب آهنگين

شاعر ناشناس

منبع بايگاني

تعداد استفاده 0

ميگم رقيه تا بميرم

از جهنم خدا ترسي ندارم

اسمتو بي بي روي صراط ميارم

مهر و ماهم

گلعذارم زيور گلزار دينم

بوي عطرم چلچراغم شوق و شورم

سنبلم ريحانه ام درّ ثمينم

من كبيرم گر چه در ظاهر صغيرم

كعبه ام من قبله ي اهل يقينم

كوچكم كوچك ولي درياي رحمت

ياور مسكين رنجور غمينم

اسوه ي حجب و حيايم كوه صبرم

چشمه ي فيض خداوند مبينم

اختر تابنده ي برج ولايت

حلقه ي بزم حسيني را نگينم

من سه ساله دختر تنهاي تنها

گوشه ي ويران سرا خلوت نشينم

طاقت هجران بابا را ندارم

كاش مي شد لحظه اي او را ببينم

در كنار رأس بابا مي دهم جان

غم فزا باشد ، وداع آخرينم

ا مي كني سر چادر نمازت

هر چي كه دارم از كرم توست

شفاي دردم تو حرم توست

حاجتم و تا : نگيرم نگيرم نگيرم

از درخونت : نمي رم نمي رم نمي رم

خوش آمدي عشق اربابم(3)

*****

از كوچيكيم تو ماه محرم ، توي خونه ذكر روضه داريم

مادرم نذر كرده آخه هر سال ، سفره ي حضرت رقيه داريم

خدا مي دونه كه شيرين زبونه

عمه كوچولوي صاحب زمونه

ورد لب من لعن اميه است

دل ديوونم دست رقيه است

خدا رو قلبم: نوشته نوشته نوشته

زندگي با تو: بهشته بهشته بهشته

خوش آمدي عشق اربابم(3)

*****

به شام غم مرا ببين

سه ساله اي يتيمه ام ، بخون نشسته ديده ام

حسين من حسين من

من رقيه ام (3) بابا

*****

پر ز آبله دو پاي من ز خار و خس

خسته ام ز جان پدر به داد من برس

به لب رسيده جان من ، بيا ببين فغان من

حسين من حسين من

من رقيه ام (3) بابا

*****

آمده دگر مسافرم از اين سفر

عمه جان نگر به دامنم سر پدر

قسم به خون حنجرت ، مرا ببر به همرهت

حسين من حسين من

من رقيه ام(3) بابا

*****

****

چو زهرا مادرش بي مثل و همتاست

قدم چون مي زند گويي كه زهراست

يگانه قبله گاه مي پرستان

رقيه رهبر زينب پرستان

دلي دارم كه مجنون رقيه است

نفس در سينه مديون رقيه است

تمام زندگيم وقف رقيه است

همه حرف دلم حرف رقيه است

دلم مست مي جام رقيه

به قلبم حك شده نام رقيه

همه هستي من هست رقيه است

خم مستي من دست رقيه است

مرا با يك نگاهش مست كرده

به عشق خود مرا پا بست كرده

رتو آفاق از نور من است

جلوه ات از آتش طور من است

بوي زهرا از من آيد بر مشام

زنده گردد عالم از بويم مدام

سرّ اين مطلب بيان سازم از آن

تا بداني كز كجا دارم نشان

گر نبودي فاطمه عالم نبود

نامي از نسل بني آدم نبود

فاطمه انوار اِشراق جلي است

كفو او درعالم هستي علي است

كنز مخفي خود وجود فاطمه است

هستيِ هستي ز بود فاطمه است

فاش گويم اين سخن بي واهمه

نيست چون من كس شبيه فاطمه

من همان زهراي نيكو منظرم

بحر عصمت را يگانه گوهرم

هان مشو غرّه به حُسن خويشتن

حُسن تو يك جلوه اي باشد ز من

ناگهان آمد ندايي از سماء

كاي عزيز فاطمه روحي فداه

لحظه اي اكبر اگر غافل شود

در حقيقت آطل و باطل شود

گر بگيرم لحظه اي از او نظر

ميشود زين حسن و زيبايي بدر

گفت با اكبر شهنشاه زمن

قره العينا مه تابان من

او به حق ام ابيهاي من است

تالي زهراي والاي من است

او نه بل ام ابي ام الّه است

همچو خون من بحق ثار الّه است

او يگانه يادگار فاطمه است

يادگار غمگسار فاطمه است

شرح جانسوز اسارت رفتنش

در خرابه ذكر بابا گفتنش

ماجراي جانگدازش تا ابد

خلق عالم را بسوزاند ز حد

او سرم بيند به روي نيزه ها

نيمه شب افتد زمين از ناقه ها

خصم سيلي بر گل رويش زند

نانجيبي چنگ بر مويش زند

عاقبت اندر خرابه دخترم

دست بر پهلو شود چون مادرم

كين چنين ظلمي در عالم كس نديد

اي دو صد لعنت

ص: 73

بر افعال يزيد

لعنت حق بر يزيد و آل او

تا ابد بر نسل و بر امثال او

مرگ خويش رقيه نوشت در تاريخ

كه بوسه ي لب بابا گران ترين كالاست

*****

يادش بخير آن روزهاي در مدينه

دو گوشواره داشتم حالا ندارم

*****

نوبت ما كه شد از حرف فرو مي ماني

دختر تو چه كم از راهب نصراني داشت

*****

بخدا دينمه

بخدا همه ي آئين منه

*****

مست مي ميخونه ي رقيه

ديوونه ام ديوونه ي رقيه

منكه به عشق بي بي ام اسيرم

دلم مي خواد تو حرمش بميرم

سينه ي من ز هجر تو كويره

هر كي كه دوستت نداره بميره

مليكه ي سينه ي من تو هستي

به گردنم قلاده رو تو بستي

تو صاحب و مليكه ي بهشتي

نام حسين و رو دلم نوشتي

مي خوام بشم امشبه رو خدايي

با مدد رقيه كربلايي

سينه اي چون وسعت دريا داري

چهره اي چون حضرت زهرا داري

الب مثنوي

شاعر ناشناس

منبع بايگاني

تعداد استفاده 0

مي كنم لعن اميه

بعد مرگم بنويسيد روي قبرم يا رقيه

ناسبت شهادت

سبك بوشهري

قالب آهنگين

شاعر حسيني سيد محسن

منبع زمزمه حسيني

تعداد استفاده 0

لا صلا همه عالم نگار مي آيد

فرشته خاك درش را به ديده مي سايد

رسول كوچك ارباب رقيه مي آيد

براي آل محمد رسيده نور دو عين

مدينه پر شده امشب ز عطر ياس حسين

گلي زدامن عصمت سلاله ي عشق است

عزيزجان حسين و سه ساله ي عشق است

سبو سبو بده ساقي خمار و سر مستم

اسير باده ي عشق رقيه ات هستم

تموم عالم و هستي فقير تو گشته

چه كرده اي كه ابوالفضل اسير تو گشته

تا ديده روي عمو رو سرا پا احساسه

همه ميگن كه رقيه مريد عباسه

سه ساله گفتمش اما اسير عشق است اين

شبيه عمه ي سادات شه دمشق است اين

دمشق گفتم و دل باز هواي گريه گرفت

دل رميده به ياد رقيه گرفت

دمشق بود و خرابه به كنج تنهايي

سه ساله دختر پيري شده تماشايي

دمشق بود و رد خون به تار هر گيسو

قدي خميده و دستي گرفته بر پهلو

حسين رفت و چه مانده از آن تن و بدنش

به روي نيزه سر او به سينه پيرهنش

بديده آهي بر دل هماره دارم

دشمن ز بس پياپي سيلي بصورتم زد

نه گوش مانده بهرم نه گوشواره دارم

روي مرا چو ديدي ياد مدينه كردي

من هم از اين مصيبت داغي دوباره دارم

دانم چرا دو ديده بر روي هم نهادي

ديدي كه من لباسي خاكي و پاره دارم

هر شب در خرابه تا صبح گريه كردم

آخر مگر دلي همچون سنگ خاره دارم

رقيه ميشه

كه بي رقيه عشق حسين نمي شه

چادرك نمازش قبله ي آسمونه

نور دل حسينه خدا مي دونه

ستاره حسينه و تو آسمون هستي

رقيه دختر حسين خداي مي پرستي

يا رقيه مددي مددي مددي بي بي جان (2)

*****

تو آسمون مستي ستاره ي حسينه

واسه عموش ابوالفضل نور دو عينه

با اون نگاه معصوم تو سينه خونه كرده

دل منو با عشقش ديوونه كرده

منم رقيه مست تو ز هست توست هستم

ميگم جلي به عالمين سگ رقيه هستم

يا رقيه مددي مددي مددي بي بي جان (2)

*****

اومدي و با چشمات دلم رو كردي غارت

ديگه برام نمونده يه خواب راحت

منو رسوند به جايي كه پيش پات بميرم

بازم بگم رقيه تا جون بگيرم

سه ساله ي پريّون قدش مث كمونه

كبوده عارض اون خدا ميدونه

كي ديده روي لاله نشون تازيونه

رو گونه رد سيليّ وحشيونه

كاشكي بودم تو كربلا بجات كتك مي خوردم

ز غصه ي پاهاي آبله ايّ تو مي مردم

يا رقيه مددي مددي مددي بي بي جان (2)

*****

ي كرم كبوتر سه ساله اي

*****

لب تو كوثر علي رخ تو ماه فاطمه

سرشته در وجود تو جلال و جاه فاطمه

قسم به ناله هاي تو به سوز و آه فاطمه

نهان به گوش چشم تو بود نگاه فاطمه

بياد تو به ياد او كنم فغان رقيه جان

*****

ابتاه ، چي كسي يتيمم كرد؟(3)

*****

با تو ، دل آسمون مي لرزه

دل كهكشون مي لرزه

دنيا بي شما نمي ارزه نمي ارزه نمي ارزه

حاتم ، پيش كرم شما خاره

جبرئيل پيشت كم مياره

بابا رو پاهات سر ميذاره سر ميذاره سر ميذاره

بي بي ، ببين ، غلام تو هستم

جون ، عموت ، رها نكن دستم

يا ابتاه ، چي كسي يتيمم كرد؟(3)

*****

مي سوزه

*****

بگو عمه بگو عمه

چرا بابا رو زمينه

دستم و بذار تو دستش

چشمام تاره نمي بينه

*****

باخودت ببر از اينجا

دخترت طاقت نداره

مي ترسم اگه بمونم

بكشن موم و دوباره

*****

نوشت

دوست داري مست و مجنونت كنم

تا ابد بر خويش مديونت كنم

با مي ام پر شور و شينت مي كنم

مست فرزند حسينت مي كنم

با بلا و غم قرينت مي كنم

با رقيه همنشينت مي كنم

دختر گيتي سلامت مي كنم

شش دانگم را به نامت مي كنم

يا رقيه غرق ياست مي كنم

اي سه ساله التماست مي كنم

هر كجا رفتم جوابم مي كنند

يا كه با طعنه خرابم مي كنند

بيش از اين مگذار تنها تر شوم

در ميان خلق رسواتر شوم

چشم مظلومت خرابم كرده است

پاي مجروحت كبابم كرده است

سيدم من عمه پيشم رو مگير

وقت رفتن دست بر پهلو مگير

هستيم را من فدايت مي كنم

شانه هايم را عصايت مي كنم

مي شود آيا خدائيّم كني

يا رقيه كربلائيّم كني

مي روم آنجا ثنايت مي كنم

پيش بابا من دعايت مي كنم

حلقه ي گيسوي ستاره ، زمان لحظه ي احساس ، زمين تكّه ي الماس ، پر از عطر گل ياس ترين ياس

شگفتا از اين بزم ، از اين فرش ، از اين عرش تر از عرش ، اگر هوش رميده ، وَ گر عقل پريده ، وَ گر دل برميده ، ز طربخانه ي سينه ، پي دل هاي دگر تا به مدينه ، به نگين شب رؤيايي هر ديده ي بي خواب ، شب بارش مهتاب ، دَرِ خانه ي ارباب ، چه نوري است ، چه شوري است ، چه طوري است ، در اين خانه چه هنگامه ي شوري است

ببين قبله نما را ، كه گم كرده خودش را و منا را و صفا را ، وَ ز سر تا به قدم غرق نياز است و دو دستش كه دراز است ، بدين خانه كه در هاله ي راز است

در اين بزم معطر ، در اين مستي يكسر ، چه بي تاب ، چه مجنون ، چه شيدا ، شده ليلا ، شده اكبر

چه مبارك سحري هست و چه فرخنده شبي هست ، همين شب ، كه شد از عشق لبالب ، وَ گل خنده شكوفاست به رخساره ي زينب ، و خدا داند از آن چشم تماشايي بيدار ، وز آن قامت سرشار ز دلدار ، وز آن چهره ي يوسف كُش بي تاب ، علمدار ، چه طوفان شده بر پا به دلش ، در دم ديدار ، در اين شام بهاري ، نه صبري نه قراري ، پر از لحظه شماري

ص: 87

، چه مشتاق ، چه بي خويش ، قدم مي زند و منتظر عطر دل انگيز و دل افروز گل ناز حسين است ، چه شعري است ، چه نوري است ، چه طوري است ، چه هنگامه ي شوري است

چه شد باز ، كه در باز شد و لحظه ي اعجاز شد و محشري آغاز شد و ديد كه در حُله اي از برگ گل ياس ، و پيچيده به قنداقه اي از شهپر جبريل امين ، در آغوش حسين بن علي ، ياس ترين ، ناز ترين جلوه ، كه ديده است ، به چشمي كه نديده است به جز روي حسينش

دو چشمش گل درياست ، چه شيوا و ثرياست ، دل آراست ، تماشايي و بابايي و تنهاست ، و ناگاه ابوالفضل رو كرد به انبوه فرشته و فرمود ، الا باغ ملائك ، و اي فوج فرشته ، دگر ، بر گِرد گل اين گونه مگرديد و مريزيد ، از شوق چنين بي دل و سر مست مرقصيد ، مبادا كه به بال و پر خود ناز كنيدش ، كه شايد رخش آزرده شود ، از نفس گرم و پَرِ نرم ، الا باغ ملائك ، و اي فوج فرشته ، دگر برگ گل اين گونه مريزيد ، از شوق چنين بي دل و سرمست مرقصيد مبادا كه به بال و پر خود ناز كنيدش ، كه شايد رخش آزرده شود ، از نفس گرم و پر نرم ، كه اين گل بود حساس تر از معني احساس ، و آيينه تر از آينه در بوسه ي

ص: 88

يك آه ، و اي آه ، از اين آينه دوري ، و مبادا كه عبوري ، كني از گرد رخ ياس تر از ياس ، و اي شبنم شيرين منشين ، بر سر گلبرگي از اين غنچه ، كه ترسم كه كبودش كند اين بار كه با توست چنين ، خدايا چه گل است اين ، كه شيرينِ دل است اين ، در اين چهره بگو كيست ، بگو اين مَثَلِ كيست ، همه محو ، همه مات ، همه واله و حيران ابوالفضل ، كه زينب به نم اشكي و با سينه ي پر آه و دلي سخت غمين ، گفت چنين ، با پسر ام بنين ، اي پسر فاطمه عباس ببين ، دخترك ناز حسين بن علي نه ، كه همان گوهر مفقود و همان بانوي ذيجود ، كه مي بود حديث فدك و غصب فدك ، زخم دل حضرت زهرا و نمك ، هماني كه به هر صبح و به هر شام ، فقط صحبت او بود ، همان خانه ، همان شعله ، همان دود ، همان است كه باز آمده امروز

نمكم مي زدند

پدر پدر مي گفتم و كتكم مي زدند

خوش آمدي اي پدر! مرا به همره ببر

*****

جان پدر كبودي صورتم را ببين

شبيه مادرت شدم، قامتم را ببين

خوش آمدي اي پدر! مرا به همره ببر

*****

نفس درون سينه ام شده تاب و تبم

من بوسه گيرم از گلو تو ز لعل لبم

خوش آمدي اي پدر! مرا به همره ببر

*****

چرا عذار لاله گون بَرِ من آورده اي

محاسن غرقه به خون بَر من آورده اي

خوش آمَدي اي پدر! مرا به همره ببر

*****

اي عمه ها و خواهران! دست حق يارتان

رفتم به همراه پدر ، حق نگهدارتان

خوش آمدي اي پدر! مرا به همره ببر

*****

فت اي شبيه مادر من

اي نور چشم خواهر من

مي خوابم امشب در كنارت دختر من

عمه بگو باباي من كو(3)

*****

بابا مي آيد از سفر كاري كن عمه

مي خواهم آماده شوم ياري كن عمه

تو آبرو داري كن عمه

عمه لباسم هست پاره

حتي ندارم گوشواره

چيزي نمانده تا كه از غصه بميرم

باباي من گر امشب آيد

از شرم او جان بر لب آيد

دستي ندارم تا در آغوشش بگيرم

*****

مهمان رسيد و آسمان رنگ شفق شد

من ميزبان و دامنم جاي طبق شد

افسوس دستم بي رمق شد

من ماندم و يك دست لرزان

چشمي كه شد مبهوت و حيران

بر آن سري كه روي پايم بستري شد

سر نه بگو يك آسمان زخم

هر گوشه اش حتي دهان زخم

گويا به كنج يك تنور خاكستري شد

*****

از آن روزي كه رفتي از برم با گريه درگيرم

براي ديدنت لحظه شماري مي كنم بابا

هر آن چه زود هم آيي به ديدارم بود ديرم

تو ثاراللهي و من خون ثارالله در پيكر

تو وجه الله و من بر وجه خونين تو تصويرم

من از حُسن و ملاحت هم چو زهرا مادرم بودم

وليكن سوز خورشيد و عطش داده است تغييرم

ز جا برخاستن هم از برايم مشكلي باشد

كه باور مي كند كز درد و غم در كودكي پيرم؟

خدا را عمه جان امشب به فكر كفن و دفنم باش

اگر بابا بيايد يا نيايد من كه مي ميرم

بين الحرمينه

خاكي كه از اول ، با دست ملائك

جانم به سرشته ، بين الحرمينه

مستم ز مي پيمانه

از غير توأم بيگانه

منزلگه هر ديوانه

بين الحرمينه

يكسويش شمس دو جهان ، يكسويش مهتاب جنان

عالم شد ديوانه شان ، عباس و حسينه

عباس علي عباس علي

عيدي ما يادت نره

*****

ياران دم مستي است ، از جام ابوالفضل

جوئيد توسل ، بر نام ابوالفضل

اي راد يل نام آور

شاگرد كلاس حيدر

بر هر دل مستي دلبر

اربابم ابوالفضل

از شوق كرببلايت ، مي افتم بخاك پايت

تا جانم شود فدايت ، اربابم ابوالفضل

عباس علي عباس علي

عيدي ما يادت نره

*****

همه زخمت كه هست بر سر و روي و جبين

نيزه و شمشير و تير چه كرده با پيكرت

اگر چه «ميثم» نبود به دشت كرب و بلا

به نظم جان سوز خود گشته پيام آورت

پهلوونه ، ماه آسمونه ، تو گوشش مي خونه ، صد آيه

گل عذار مني ، افتخار مني ، ذوالفقار مني ، رقيه

*****