دليل محبت امام حسين (ع ) هستند .

10 - مورد دعاى پيامبران و اوصياء و اولياء و ائمه هستند .

11 - سلام خدا و ملائكه و پيامبران بر آنها است .

12 - با مراتب عباد صالحين و مخلصين و مؤ منين و متقين و زاهدين و خائفين . . . است .

13 - جميع عباداتش مقبول است از نماز و روزه و حج و جهاد . . . .

14 - مرابطه و وقف و صدقه و آداب مستحبه او قبول است .

15 - ثواب اعلاء درجات نيت خالص به او خواهند داد .

16 - ثواب عبادات تمام عمر بلكه تمام دهر را به او خواهند داد .

17 - تمام گناهانش آمرزيده مى شود .

18 - تمام گناهان پدر و مادر و دوستانش آمرزيده مى شود .

19 - محدث خدا در عرش است .

20 - در عليّين اسمش مسطور مى شود .

21 - مورد خطاب و نداى پروردگار قرار مى گيرد .

22 - ثواب جهاد و شركت در ركاب امام حسين (ع ) به او مى دهند .

23 - شريك در اعمال شهداى كربلا است .

24 - ثواب در خون غلطيدن در راه خدا را به او مى دهند .

25 - اگر شقى باشد سعيد مى شود .

26 - از كرّوبين شمرده مى شود .

27 - از ياوران حضرت زهرا(عليهاالسلام ) مى باشد .

28 - اعضاى او از صورت و چشم و قلب محل دعاى امام صادق (ع ) است .

29 - در روز قيامت شافع است .

30 - از باب الحسين وارد مى شود .

31 - از آب كوثر به او مى خورانند .

32 -

ملائكه او را بدرقه مى كنند .

33 - ملائكه به تشييع جنازه او مى آيند .

34 - عزائيل با او مدارا مى كند .

35 - ملائكه بر جنازه او نماز مى خوانند .

36 - وارد بهشت مى شود .

37 - مقرب و هم صحبت الهى مى گردد .

38 - فوز به وصال حورالعين مى شود .

39 - پيغمبر اكرم (ص ) به زيارت او مى آيد .

40 - شامل دعا و محبت و احترام و اكرام پيغمبر و اهلبيت مخصوصاحضرت زهرا (عليهم صلوات الله ) ميگردد .

و ما در اينجا قطره اى از درياى بيكران فضائل زيارت امام حسين (ع ) را آورده ايم كه انشاءاللّه خوانندگان محترم از آن استفاده هاى فراوان نمايند و اين حقير بى بضاعت را از دعاى خير خودشان فراموش نفرمايند و انشاءاللّه اين مجموعه مورد قبول درگاه حق قرار گرفته و هديه ايست به ساحت مقدس امام زمان (ع ) و ثوابش نثار ارواح طيبه مؤ منين و علماء و فضلا و امام راحل (ره ) و شهداء و برادر عزيزم آشيخ احمد مير خلف زاده گردد .

ريزه خوار و روضه خوان حضرت ابى عبداللّه الحسين (ع )

على مير خلف زاده .

متعجّبم كه راه دورى را طى كرده و به زيارت قبور شهداء مى رويد ولى سيّدالشّهداء(ع ) را ترك كرده و به زيارتش نمى رويد ؟ ! ))

عرض كردم : ((سيّدالشّهداء)) كيست ؟

حضرت فرمودند : ((سيّدالشّهداء حضرت حسين بن علىّ(ع ))) مى باشد .

عرض كردم : من زن هستم .

امام (ع ) فرمودند :

كسى كه مثل شما باشد اشكالى ندارد به آنجا رفته و آن حضرت را زيارت كند . عرض كردم : ((در زيارت ما چه ثواب و اجرى هست ؟ )) حضرت فرمودند : ((زيارت شما معادل با يك حجّ و يك عمره و اعتكاف دو ماه در مسجدالحرام و روزه آن بوده و بهتر از كذا و كذا . )) ام سعيد مى گويد : حضرت سه مرتبه دست هاى مبارك را باز كرده بستند .

السلام اى شاه مظلومان حسين

السلام اى كشته تير وسنين

السلام اى نور چشم مصطفى

السلام اى زاده خيرالنساء

اى پدر اى كشته شمشير كين

از وفا بنگر بزين العابدين

اى پدر آيم من از شام خراب

بادل پر حسرت و چشم پر آب

اى پدر دانى كه بر من چون رسيد

از جفاى پور بوسفيان يزيد

پاى من شد بسته زير راحله

گردنم غل پاى واندر سلسله

آن حضرت را زيارت كرده و فوجى پس از زيارت از زمين به آسمان مى روند . ))

السّلام اى برادر شهيدم حسين

بى تو پرپر شده گل اميدم حسين

منكه پروانه روى تواءم

زائر كوى تواءم

سيّدى يا حسين

نمازم خاك پايت يا حسين

خواب مى بينم و يا بيدارم اينجا كربلاست

من كجا و حرمت صحن و سرايت يا حسين

بر سرم منت نهادى تا بكويت آمدم

دعوتم كردى تو بر خوان عطايت يا حسين

بر تو از خيل غلامانت سلام آورده ام

يك جهان دل مى زند پر در هوايت يا حسين

مى كنم عرض سلام و از تو مى خواهم جواب

ن كه عمرى بر لبم باشد ثنايت يا حسين

و سپس پيش از غروب آفتاب به آسمان مى روند .

عمرى تو را مشتاق ديدارم حسين جان

در پاى گلزار تو چون خارم حسين جان

تنها بدرگاه تو يا مولى الموالى

من افتخار نوكرى دارم حسين جان

سودا كنم تا با ولاى تو به جانم

درد و بلايت را خريدارم حسين جان

دستى نديدم جز تو بر مشكل گشائى

هر جا گره افتاده در كارم حسين جان

بينى اگر بيمارم و رنجور و نالان

بر درد عشق تو گرفتارم حسين جان

مولاى من لطفى كن و دل را صفا ده

خود درد عشقم داده اى خود هم شفاده (1)

نام تو مناجات ماست

ياحسين ياحسين ، ياحسين ياحسين

اى كه باشد خجل آب فرات از لبت

جان عالم بقربان تو و زينبت

آمدم خط براتم بده

تشنه ام آب فراتم بده

ياحسين ياحسين ، ياحسين ياحسين

اى كه هستى سفينة النجات همه

رومگردان زما بحرمت فاطمه

در كنار حرمت آمدم

به اميد كرمت آمدم

ياحسين ياحسين ، ياحسين ياحسين

نزد تست به خاطر صله و احسان به ما و به منظور اداخال سرور بر پيغمبرت و به جهت اجابت فرمان ما و به قصد وارد نمودن غيظ بر دشمنان ما .

اينان اراده و نيّتشان از اين ايثار تحصيل رضا و خشنودى تو است ، پس تو هم از طرف ما اين ايثار را جبران كن و بواسطه رضوان احسانشان را جواب گو باش ، و در شب و روز حافظ و نگاهدارشان بوده و اهل و اولادى كه از ايشان باقى مانده اند را بهترين جانشينان آنها قرار بده و مراقب و حافظشان باش .

و شر و بدى هر ستمگر عنود و منحرفى از ايشان و از هر مخلوق ضعيف و قوى ، خود كفايت نما و ايشان را از شر شياطين انسى و جنّى محفوظ فرما و به ايشان برترين چيزى را كه در بودنشان از وطنهاى خويش از تو آرزو كرده اند اعطاءكن .

و نيز به ايشان برتر و بالاتر از آنچه را كه بواسطه اش ما را بر فرزندان و اهل و نزديكانشان اختيار كرده اند ببخش .

بار خدايا دشمنان ما بواسطه خروج بر ايشان آنان را مورد ملامت و سرزنش قرار داده اند ولى اين حركت اعداء ايشان را از تمايل به ما باز نداشت و اين ثبات آنان از باب مخالفتشان است با مخالفين ما ، پس تو اين صورت هائى كه حرارت آفتاب آنها را درراه محبّت ما تغيير داده مورد ترحّم خودت قرار بده .

و نيز صورت هائى را كه روى قبر ((ابى عبداللّه الحسين (ع ))) مى گذارند و بر مى دارند ، مشمول لطف و

رحمتت قرار بده و همچنين به چشم هائى كه از باب ترحم بر ما اشك ريخته اند ، نظر عنايت فرما و دل هائى كه براى ما به جزع آمده و بخاطر ما سوخته اند را ترحم فرما .

بار خدايا به فريادهائى كه بخاطر ما بلند شده برس ، خداوندا من اين ابدان و اين ارواح را نزد تو امانت قرار داده تا در روز عطش اكبر كه بر حوض كوثر وارد مى شوند آنها را سيراب نمائى .

و پيوسته امام (ع ) در سجده اين دعاء را مى خواندند و هنگامى كه از آن فارغ شدند ، عرض كردم : فدايت شوم اين فقرات و مضامين ادعيه اى كه من از شما شنيدم اگر شامل كسى شود كه خداوند عزّ و جلّ را نمى شناسد ، گمانم اين است كه دوزخ هرگز به آن فائق نيايد ! ! !

به خدا سوگند آرزو دارم آن حضرت (حضرت امام حسين (ع )) را زيارت كرده ولى به حج نروم .

امام (ع ) به من فرمودند :

چقدر تو به قبر آن جناب نزديك هستى ، پس چه چيز تو را از زيارتش باز مى دارد ؟

سپس فرمودند : اى معاويه زيارت آن حضرت را ترك مكن . عرض كردم : فدايت شوم نمى دانستم كه امر چنين بوده و اجر و ثواب آن اين مقدار است . حضرت فرمودند :

اى معاويه كسانى كه براى زائرين امام حسين (ع ) در آسمان دعاء مى كنند به مراتب بيشتر هستند از آنانكه در زمين براى ايشان دعاء و ثناء مى نمايند . (4)

آستان تو بود قبله حاجات حسين

شور

عشق تو بود روح مناجات حسين

نه نبىّ و نه على بلكه خداوند جهان

به وجود تو كند فخر و مباهات حسين

تو كه هستى تو چه هستى كه زتاءييد تو شد

طفل ششماهه تو قاضى حاجات حسين

بعد انجام فرائض كه دوام از تو گرفت

ذكر فضل تو بود افضل طاعات حسين (5)

است و برير و حبيب

يا حسين مظلوم

خون عباس و قاسم و على اكبرت

حلق معصوم لب تشنه على اصغرت

سند عشق تو امضا كند

سرّ ايثار تو معنا كند

يا حسين مظلوم (7)

دهد و آتش جهنّم را از رسيدن به آنها باز مى دارد .

و زائر در نزد حوض كوثر مقامى بسيار مرتفع و مرتبه اى لايتناهى دارد و اميرالمؤ منين (ع ) كه در كنار حوض ايستاده اند با او مصافحه كرده و وى را از آب سيراب مى فرمايد و احدى در وارد شدن بر حوض بر وى سبقت نمى گيرد مگر پس از او و سيراب شدن او ، و پس از سيراب گشتن به جايگاهش در بهشت برگشته و در حالى كه فرشته اى از جانب اميرالمؤ منين (ع ) با او بوده كه به صراط امر مى كند براى وى پائين بيايد و با او مدارا كرده تا از روى آن بگذرد و به آتش جهنّم فرمان مى دهد كه حرارت و سوزشش را به او نرساند تا وى از آن گذر كند .

و نيز با او فرستاده اى است كه اميرالمؤ منين (ع ) آن را فرستاده اند . (10)

سلام ما بر حسين كشته راه خدا

درود بر روح آن تشنه لب نينوا

سلام ما بر قاسم و اكبر و هم اصغرش

به امّ كلثوم و بر زينب غم پرورش

شخص عرض كرد : كسى كه آن حضرت را زيارت كند چه ثواب و اجرى دارد ؟

حضرت فرمودند :

اجر او بهشت است مشروط به اينكه به آن حضرت اقتداء كرده و از او تبعيّت كند .

عرض كرد : اگر كسى زيارت آن حضرت را از روى بى رغبتى و بى ميلى ترك كند چه خواهد ديد ؟

حضرت فرمودند : روز حسرت ( روز قيامت ) حسرت خواهد خورد .

عرض كرد : كسى نزد قبر آن جناب اقامت كند اجر و ثوابش چيست ؟

حضرت فرمودند : هر يك روز آن معادل يك ماه مى باشد .

عرض كرد : كسى كه براى رفتن و زيارت نمودن آن حضرت متحمل هزينه و خرج شده و نيز نزد قبر مطهّر پول خرج كند چه اجرى دارد ؟

حضرت فرمودند : در مقابل هر يك درهمى كه خرج كرده هزار درهم دريافت خواهدنمود .

عرض كرد : اجر كسى كه در سفر به طرف آن حضرت فوت كرده چيست ؟

حضرت فرمودند : فرشتگان مشايعتش كرده و براى او حنوط و لباس از بهشت آورده و وقتى كفن شد بر او نماز خوانده و روى كفنى كه بر او پوشانده اند . فرشتگان نيز كفن ديگرى قرار مى دهند و زير او را از ريحان فرش مى نمايند و زمين را چنان رانده و جلو برده كه از جلو فاصله سه ميل طى شده و از پشت و جانب سر و طرف پا نيز مانند آن اين مقدار مسافت و فاصله منهدم و ساقط مى گردد .

و براى آن دربى از بهشت به طرف قبرش گشوده شده و نسيم و بوى خوش بهشتى

به قبر او داخل گشته و تا قيام قيامت بدين منوال خواهد بود .

آن شخص مى گويد : محضر مباركش عرضه داشتم :

كسى كه نزد قبر نماز بگذارد اجر و ثوابش چيست ؟

حضرت فرمودند : كسى كه نزد قبر مطهّرش دو ركعت نماز بخواند از خداوند چيزى را در خواست نمى كند ، مگر آنكه حق جلّ و على آن را به او اعطاء مى فرمايد .

عرض كردم : اجر كسى كه از آب فرات غسل كرده و سپس به زيارت آن جناب رود چيست ؟

حضرت فرمودند : زمانى كه شخص از فرات غسل كرده در حالى كه اراده زيارت آن حضرت را داشته باشد تمام لغزش ها و گناهانش ساقط و محو شده و وى نظير آن روزى مى باشد كه از مادر متولّد شده است .

آن شخص مى گويد : عرض كردم :

اجر كسى كه ديگرى را مجهّز كرده و به زيارت قبر آن حضرت بفرستد ، ولى خودش بواسطه عارضه و علّتى كه پيش آمده به زيارت نرود ، چيست ؟

حضرت فرمودند : به هر يك درهمى كه خرج كرده و انفاق نموده حقتعالى همانند كوه احد حسنات براى او منظور مى فرمايد و باقى مى گذارد و بر او چند برابر آنچه متحمّل شده و بلا و گرفتارى هائى كه بطور قطع نازل شده تا به وى اصابت كرده را از او دفع مى نمايد و مال و دارائى او را حفظ و نگهدارى مى كند .

آن شخص مى گويد : عرض كردم :

اجر و ثواب كسى كه نزد آن حضرت كشته شود چيست ؟ مثلا سلطان ظالمى بر وى ستم

كرده و او را آنجا بكشد ؟

حضرت فرمودند : اولين قطره خونش كه ريخته شود خداوند متعال تمام گناهانش را مى آمرزد و طينتى را كه از آن آفريده شده فرشتگان غسل داده تا از تمام آلودگى ها و تيره گى ها پاك و خالص شده همان طورى كه انبياء مخلص خالص و پاك مى باشند و بدين ترتيب آنچه از اجناس طين اهل كفر با طينت وى آميخته شده زدوده مى گردد .

و نيز قلبش را شستشو داده و سينه اش را فراخ نموده و آنرا مملو از ايمان كرده و بدين ترتيب خدا را ملاقات كرده در حالى كه از هر چه ابدان و قلوب با آن مخلوط هستند پاك و منزه مى باشد و برايش مقرّر مى شود كه اهل بيت و هزار تن از برادران ايمانى خود را بتواند شفاعت كند .

و فرشتگان با همراهى جبرئيل و ملك الموت متولى خواندن نماز بر او مى گردند و كفن و حنوطش را از بهشت آورده و در قبرش توسعه داده و چراغ هائى در آن مى افروزد و دربى از آن بهشت باز مى كنند و فرشتگان برايش اشياء تازه و تحفه هائى بديع از بهشت مى آورند و پس از هيجده روز او را به ((خطيره القدس )) (بهشت ) برده پس پيوسته در آنجا با اولياء خدا خواهد بود تا نفخه اى كه با دميده شدنش هيچ چيز باقى نمى ماند دميده شود .

و وقتى نفخه دوّمى دميده شد و وى از قبر بيرون آمد اوّلين كسى كه با او مصافحه مى كند ((رسول خدا(ص ) و اميرالمؤ منين (ع

) و اوصياء سلام اللّه عليهم )) بوده كه به وى بشارت داده و مى گويند : با ما باش و سپس او را كنار حوض كوثر آورده و از آن به او مى نوشانند و سپس به هر كسى كه او بخواهد و دوست داشته باشد نيز مى آشامانند .

آن شخص مى گويد : عرض كردم :

اجر و ثواب كسى كه به خاطر زيارت آن حضرت حبس شده چيست ؟

حضرت فرمودند : در مقابل هر روزى كه حبس شده و غمگين مى گردد سرور و شادى منظور شده كه تا قيامت ادامه دارد و اگر پس از حبس او را زدند در قبال هر يك ضربه اى كه به وى اصابت مى كند يك حوريّه اى به او داده شده و به ازاء هر دردى كه بر پيكرش وارد مى شود هزار هزار حسنه ملاحظه گرديده و هزار هزار لغزش و گناه از او محو و زائل گشته و هزار هزار درجه ارتقاء داده مى شود و از نديمان رسول خدا(ص ) محسوب شده تا از حساب فارغ گردد و پس از آن فرشتگانى كه حَمَله عرش هستند با او مصافحه كرده و به او مى گويند : آنچه دوست دارى بخواه . و زننده وى را براى حساب حاضر مى كنند پس هيچ سئوالى از او نكرده و با هيچ چيز اعمالش را نسنجيده و محاسبه نكرده بلكه دو بازويش را گرفته و او را برده و به فرشته اى تحويل داده و آن فرشته به او جرعه اى از ((حميم )) (آب داغ جهنم ) و جرعه اى از ((غسلين )) (آب

چرك كه از پوست و گوشت دوزخيان جارى مى باشد) مى چشاند و سپس او را روى تكه اى سرخ از آتش قرار داده و به وى مى گويند : بچش چيزى را كه دست هايت بواسطه زدن شخصى كه او را زدى براى تو پيش فرستاده اند ، كسى را كه زدى پيك و پيام آور خدا و رسول خدا بود و در اين هنگام مضروب را آورده و نزديك درب جهنّم نگاه داشته و به او مى گويند : به زننده خود بنگر و به آنچه به سرش آمده نظر نما آيا سينه ات شفاء مى يابد ؟ اين عذابى كه به او وارد شد بخاطر قصاص براى تو مى باشد ، پس مى گويد :

حمد خدا را كه من و فرزند رسول خدا را يارى فرمود . (11)

ب نداء اين هاتف را مى شنوند ، مگر جنّ و انس و در زمين هيچ فرشته اى از فرشتگان حافظ و نگهبان در وقتى كه بندگان خواب هستند باقى نمى ماند ، مگر آنكه به قبر مطهّر روى آورده و هجوم مى كنند تا در آن مكان مقدّس حقتعالى را تسبيح نموده و از درگاه جلالش بخواهند تا از آنها راضى گردد .

و هيچ فرشته اى در هوا باقى نمى ماند كه نداء هاتف را شنيده ، مگر آنكه در جواب آن حق تعالى را تقديس مى كند و بدين ترتيب اصوات و صداهاى فرشتگان بلند و قوى شده پس اهل و سكنه آسمان دنيا به آنها جواب داده و در نتيجه اصوات و صداهاى فرشتگان و سكنه آسمان دنيا تشديد يافته به حدّى كه طنين آن به اهل و سكنه آسمان هفتم رسيده و بدين ترتيب انبياء عظام صداهاى ايشان را استماع كرده پس رحمت و صلوات بر حضرت امام حسين (ع ) فرستاده و زائرين آن حضرت را دعاء مى كنند . (12)

بار بگشائيد اينجا كربلاست

آب و خاكش با دل و جان آشناست

السلام اى سرزمين كربلا

السلام اى منزل نور خدا

و مرزبانان تا زمان مراجعت در وحشت و دهشت بودم .

حضرت فرمودند :

اى پسر بكير آيا دوست ندارى كه خداوند تو را از كسانى كه در راه ما ترسان و خائف مى باشند محسوب فرمايد ؟

آيا مى دانى كسى كه به خاطر خوف ما خائف باشد حقتعالى او را در سايه عرش مكان دهد و هم صحبتش حضرت امام حسين (ع ) در زير عرش مى باشد و حق تعالى او را از فزع هاى روز قيامت در امان مى دارد ، مردم به فزع و جزع آمده ولى او فزع نمى كند ، پس اگر فزع كند فرشتگان آرامش كرده و بواسطه بشارت دادن قلبش را ساكت و ساكن مى نمايند . (13)

زنده با عشق حسينم كه جهان زنده اوست

خادم درگه اويم كه ملك بنده اوست

كربلا پايگه عشق حسين بن على است

كه به پا دين حق از دولت پاينده اوست

خاتم حلقه جود است و سليمان وجود

لاله گون جامه ايثار برازنده اوست

عشقبازان حريمش همه مهپاره نور

رخ عبّاس بهين اختر تابنده اوست

ز عطش سوخت گل باغ ولايت افسوس

تا ابد نهر فرات است كه شرمنده اوست

حنجر غنچه اش را ناوك دشمن بدريد

عالمى واله و مفتون شكر خنده اوست

چون ((كميل )) است زجان شاعر درگاه حسين

شاملش در دو جهان مهر فزاينده اوست (14)

جايز نبوده و گوشتش بر آتش حرام است و در مقابل هر يك درهمى كه انفاق كرده خداوند متعال انفاق اهالى و سكنه ده هزار شهرهائى كه در كتابش مضبوط و معلوم است را به او اعطاء مى فرمايد ، و بدنبال آن حوائج و نيازمندى هايش را روا مى فرمايد ، و آنچه را كه از خود باقى گذارد حقتعالى حافظ آنها است و در خواست و سؤ ال چيزى از خدا نمى كند مگر آنكه بارى تعالى اجابتش مى فرمايد اعم از آنكه سريع و بدون مهلت حاجتش را روا كرده يا با تاءخير و مهلت آنرا برآورده نمايد . (15)

السلام اى كعبه آمال ما

اى صفا و شور عشق و حال ما

خاك تو دارالولاى اهل دل

مروه و سعى و صفاى اهل دل

كربلا بوى خدايى مى دهى

عطرناب آشنايى مى دهى (16)

جانشين و يادگارش خواهد بود و همچنين زيارت آن حضرت موجب مى شود :

گناهان پنجاه ساله او آمرزيده شده و وى به اهلش بازگردد در حالى كه بر عهده اش نه وزر و وبالى بوده و نه لغزشى و آنچه از گناه در صحيفه اعمالش ثبت شده جملگى محو و پاك مى گردد .

اگر زائر در سفر زيارت فوت شود فرشتگان نازل گشته و او را غسل مى دهند و نيز درب هائى از بهشت به روى او گشوده مى شود و نسيم خوش آن در قبر بر او وزيده و در قبر پراكنده و منتشر مى گردد .

و اگر وى در سفر زيارت سالم و از گزند مرگ در امان ماند دربى به روى او گشوده مى شود كه رزق و روزى وى از آن نازل مى گردد و در مقابل هر درهمى كه انفاق كرده ده هزار درهم قرار داده مى شود و آن را براى وى ذخيره كرده و هنگامى كه محضور شد و از قبر بيرون آمد به او گفته مى شود :

در مقابل هر درهمى كه در سفر زيارتت خرج كردى ده هزار درهم مال تو است و خداوند به تو نظر نموده و آنها را نزد خودش براى او ذخيره خواهد كرد . (17)

دو ركعت نماز بخواند چيزى را از خدا نخواسته مگر آنكه حق تعالى آن را به وى اعطاء مى فرمايد .

عرض كردم : چه اجر و ثوابى است براى كسى كه از آب فرات غسل كرده و سپس به زيارت آن حضرت رود ؟

امام (ع ) فرمودند :

هنگامى كه با اراده زيارت آن حضرت از فرات غسل مى كند تمام گناهانش ريخته شده و پاك مى گردد ، مثل اينكه تازه از مادر متولد گرديده .

عرض كردم : ثواب و اجر كسى كه خودش بخاطر جهتى نمى تواند به زيارت رود ولى ديگرى را مجهّز ساخته و به زيارت فرستد چه مى باشد ؟

حضرت فرمودند :

در مقابل هر يك درهمى كه خرج كرده خداوند متعال به قدر كوه اُحُد از حسنات به وى داده و چند برابر هزينه اى را كه متحمل شده برايش باقى مى گذارد ، و نيز بلاهائى كه نازل شده را از وى دور مى گرداند و همچنين مال و دارائى وى را حفظ و نگهدارى مى فرمايد . (18)

بجز كربلا آرزوئى ندارم

كه بى او به محراب روئى ندارم

بود مُهر محراب من خاك پاكش

ز بهر وضو آبروئى ندارم

به سوى حسين است روى نيازم

دگر چشم رحمت به سوئى ندارم

: چه چيزهائى را گفتى ؟

عرض كردم : اشيائى را كه بر حاجى لازم مى باشد .

حضرت فرمودند :

بر تو لازم است كه با همراهانت خوش رفتار باشى ، سخن اندك بگوئى و حتى الامكان تكلّم نكنى مگر به خير .

بر تو لازم است زياد بياد خدا باشى .

و بر تو لازم است جامه و لباس هايت را نظيف و پاكيزه نگاه دارى .

و بر تو لازم است پيش از اينكه به حائر برسى غسل نمائى .

لازم است بر تو كه خاشع بوده و زياد نماز خوانده و بسيار بر محمّد و آل محمّد صلوات بفرستى و به آنچه از تو نيست ومال ديگرى است احترام گذارده و بر ندارى .

لازم است به آنچه حلال نيست نگاه نكرده و چشم خود را از آن فرو ببندى .

لازم است وقتى برادر ايمانى خود را نيازمند ديده و ملاحظه كردى كه بواسطه نداشتن نفقه از ادامه عمل عاجز است به ديدنش رفته او را كمك كرده و به مواسات با او رفتار نمائى .

بر تو لازم است تقيه كه دين تو به آن قائم است را رعايت كنى .

واجب است از آنچه منهى هستى و از خصومت و دشمنى و زياد قسم خوردن و از جدال كردن كه در اثناء آن به خوردن قسم مبادرت مى ورزى اجتناب و دورى كنى .

و وقتى به اين دستورها عمل كردى البتّه حجّ و عمره تو تمام و كامل بوده و به واسطه صرف نفقه و دور شدن از اهل و عيالت و روى تافتن از آنچه به آن مايل هستى از كسى كه آنچه نزدش بوده و تو آن

را طلب كردى استحقاق پيدا مى كنى كه از سفرت مراجعه كرده در حالى كه مغفرت و رحمت و رضوانش شامل تو شده باشد . (19)

دوش ديدم عاشقى صحرا نورد

خواندم از نقش جبينش خطّ درد

در سكوتش يك جهان فرياد بود

از علائق فارق و آزاد بود

گفتم اى مجنون شيدا عشق چيست ؟

پاكبازى چيست آيا عشق چيست ؟

در جوابم گفت از خود رستن است

تار و پود خويش را بگسستن است

عشق يعنى زندگى دادن جان بهر او

لن تنال البرّ حتّى تنفقوا

عشق گويد شمع شو در بزم يار

سوختن را پيشه كن پروانه وار

عشق يعنى جان فشاندن در نبرد

عشق يعنى پافشردن همچو مرد

عشق يعنى تيغ حيدر بى نيام

عشق يعنى ذوالفقار سرخ فام

خدا(ص ) سلام رسانده و به تو مى فرمايد :

از ابتداء عمل را شروع كن ، تمام گناهان گذشته ات آمرزيده شد . (21)

قرار داده و مى فرمايد :

اى مسافران خدا ! بشارت باد بر شما كه در بهشت با من هستيد .

سپس اميرالمؤ منين (ع ) به ايشان نداء نموده و مى فرمايد : من ضامنم كه حوائج شما را برآورده نموده و بلاء را در دنيا و آخرت از شما دفع كنم ، سپس پيامبر اكرم (ص ) با ايشان از طرف راست و چپ ملاقات فرموده تا بالا خره به اهل خود باز گردند . (23)

آشنا كرد خدا عشق ترا با دل ما

از ازل كرد عجين مهر ترا با گِل ما

ما به درياى غمت دل بسپرديم حسين

شده اى خون خدا بحر غمت ساحل ما

اى تو مصباح هدى اى پسر شير خدا

يك نگاه تو كند حل همه مشكل ما

سر تو بر سر نى سر دهد آيات خدا

بفداى سر تو اين سر ناقابل ما

هر كجا نام تو آيد بميان شور و نواست

بجز از اشك در آنجا نبود حاصل ما

به صبا گوى به باغ دلِ ما كن گذرى

عطر جانبخش تو از لطف كند شامل ما

منظر ديده بود بى گل رويت (خاموش )

روشن از جلوه عشق تو شود محفل ما(24)

و پاى برهنه راه برو و مانند بنده ذليل راه برو و وقتى به درب حائر رسيدى چهار مرتبه تكبير بگو ، سپس اندكى حركت كن باز چهار بار تكبير گفته بعد به طرف بالاى سر حضرت برو و در آنجا بايست و سپس چهار مرتبه تكبير بگو و نزد قبر نماز بخوان و از خداوند متعال حاجت خود را بخواه . (25)

به من فرمودند : اى مفضّل : برايت بيشتر بگويم ؟

عرضه كردم ، بلى سرور من .

حضرت فرمودند : گويا مى بينم تختى از نور را كه گذارده اند و بر روى آن قبّه اى از ياقوت سرخ زده شده كه با جواهرات آن را زينت نموده اند و حضرت امام حسين (ع ) بر روى آن تخت نشسته اند و اطراف آن حضرت نود هزار قبه سبز زده اند و مؤ منين آن حضرت را زيارت كرده و بر آن جناب سلام مى دهند .

پس خداوند متعال به ايشان مى فرمايد :

اى دوستانم از من سؤ ال كنيد و بخواهيد ، پس زياد اذيّت شديد و خوار و مقهور گرديديد ، امروز روزى است كه حاجتى از حاجات دنيا و آخرتتان را از من درخواست نكرده ، مگر آنرا روا نمايم .

پس خوردن و آشاميدنشان در بهشت مى باشد ، پس به خدا قسم كرامت و احسانى كه زوال نداشته و انتهاء آن را نمى توان درك كرد همين است . (28)

حسين (ع ) نمى آيد ، در حالى كه عارف به حق آن جناب باشد ، مگر آنكه حق تعالى گناهان گذشته و آينده اش را مى آمرزد . (34)

حضرت اءبو عبداللّه فرمودند :

كسى كه به زيارت قبر امام حسين (ع ) برود و به حق آن حضرت عرفان و آگاهى داشته باشد ، مانند كسى است كه سه حج با رسول خدا(ص ) انجام داده باشد . (35)

عمرى است هواى كربلا دارد دل

زين پرده بسى شور و نوا دارد دل

تا باز شود مگر ره كوى حسين

هر شب بخدا دست دعا دارد دل (36)

و در درجه و مرتبه آنها هستيد ، به لواء و پرچم رسول خدا(ص ) ملحق گرديد ، پس بطرف لواء آن حضرت رهسپار شده و در سايه آن قرار مى گيرند ، در حالى كه لواء به دست اميرالمؤ منين على (ع ) مى باشد و بدين ترتيب به بهشت وارد مى شوند ، ايشان جلو پرچم و سمت راست و جانب چپ و پشت آن بوده و چهار طرف لواء را گرفته اند . (39)

شناخت هر كه تو را جز خدا بجويد نه

بغير راه تو راهى دگر بپويد نه

اسير عشق تو آزاديش در اين بند است

شكسته از غم تو موميا بجويد نه

نسيم مهر تو در بوستان اگر ندمد

گل از گياه و گياه از زمين برويد نه

اگر كه عطرت را از بهشت برگيرند

دگر محب تو يك گل از آن ببويد نه

بغير بارش اشك غمت دگر چيزى

سياه نامه ما را توان بشويد نه

كه مژده داد سروشم كه آن تجلّى لطف

بود محال كه بر نوكرش بگويد نه (40)

شهيد از شهداء بدر و اجر هزار روزه دار و ثواب هزار صدقه قبول شده و ثواب آزاد نمودن هزار بنده كه در راه خدا آزاد شده باشند برايش منظور مى شود و پيوسته در طول ايام سال از هر آفتى كه كمترين آن شيطان باشد محفوظ مانده و خداوند متعال فرشته كريمى را بر او موكّل كرده كه وى را از جلو و پشت سر و راست و چپ و بالا و زير قدم نگهدارش باشد و اگر در اثناء سال فوت كرد فرشتگان رحمت الهى بسويش حاضر شده و او را غسل داده و كفن نموده و برايش استغفار و طلب آمرزش كرده و تا قبرش مشايعتش نموده و به مقدار طول شعاع چشم در قبرش وسعت و گشايش ايجاد كرده و از فشار قبر در امانش قرار داده و از خوف و ترس دو فرشته منكر و نكير بر حذرش مى دارند و برايش دربى به بهشت مى گشايند و كتابش را به دست راستش مى دهند و در روز قيامت نورى به وى اعطاء مى شود كه بين مغرب و مشرق از پرتو آن روشن مى گردد و منادى نداء مى كند : اين كسى است كه از روى شوق و ذوق حضرت امام حسين (ع ) را زيارت كرده و پس از اين نداء احدى در قيامت باقى نمى ماند مگر آنكه تمنّا و آرزو مى كند كه كاش از زوّار حضرت اباعبداللّه الحسين (ع ) مى بود . (41)

من گدايم ، گداى حسينم

مستحق عطاى حسينم

عشق او مايه سوز و سازم

روى او قبله گاه نيازم

، مى گويد :

محضر مبارك ابى عبداللّه (ع ) عرض كردم : چه اجر و ثوابى هست براى كسى كه حسين (ع ) را زيارت كند ؟

حضرت فرمودند :

كسى كه از روى شوق و ذوق به زيارت حضرت امام حسين (ع ) رود از بندگان مكرّم خداوند منّان محسوب مى شود و در روز قيامت زير لواء و پرچم حضرت حسين بن على (ع ) بوده تا وقتى كه اين دو بزرگوار داخل بهشت شوند . (42) من يا حسين بر در اين آستان سگم

گر بنده ات نخوانيم اما بخوان سگم

داراى صاحبى است بود هر كجا سگى

تو صاحب منى و منت همچنان سگم

دخت رسول اللّه (ص ) به زيارت آمده اند ؟ به عزّت و جلال و عظمت خود قسم كرامت خويش را بر ايشان واجب كرده ام و ايشان را حتما به بهشتى كه براى دوستانم و براى انبياء و رسل و فرستادگانم آماده كرده ام داخل مى كنم .

اى فرشتگان من ! ايشان زوّار قبر حسين حبيب محمّد رسول من بوده و محمّد(ص ) حبيب من است و كسى كه من را دوست داشته باشد حبيب من را نيز دوست مى دارد و كسى كه حبيب من را دوست داشته باشد دوست دار حبيبم را نيز دوست دارد و كسى كه نسبت به حبيب من بغض ورزد ، كسى است كه به من بغض مى ورزد و بر من واجب است كه به اشد عذاب ، عذابش نموده و به آتش دوزخم او را بسوزانم و جهنم را مسكن و مكانش قرار داده و وى را چنان عذابى كنم كه احدى از اهل عالم را آن طور عذاب نكرده باشم . (43)

بر سر كوى تو با راز و نياز

به نياز آمدام اى همه ناز

بارها گفته و مى گويم باز

ياحسين ابن على ادركنى

زجهان غم عشق تو بس است

بى رضايت دو جهان قفس است

اين بيان است مرا تا نفس است

ياحسين ابن على ادركنى

خونشد از غم دل زارم چكنم

گره افتاده بكارم چكنم

سوى تو روى نيارم چكنم

ياحسين ابن على ادركنى

جامه با آب پاك و طاهر مى گردد ، بنابراين هيچ آلودگى و لغزش بر او باقى نمى ماند و بهر قدمى كه برداشته ثواب يك حج به او داده و هرگاه گام و قدمش را از روى زمين بلند مى كند ثواب يك عمره دارد(44)

شود آيا كه ره كربلا بگشايند

در رحمت به رخ اهل ولا بگشايند

شود آيا كه دگر قافله ها ، طايفه ها

بار در باديه كرببلا بگشايند

نموده و از اطراف و اكناف آسمان رحمت او را احاطه كرده و فرشتگان او را نداء داده و مى گويند :

پاكى و پاك است آن كسى كه تو زيارتش نمودى (يا : خوشا بر تو و خوشا بر كسى كه زيارتش نموده اى ) و او را در ميان اهل و عيالش حفظ و نگهدارى مى كنند . (46)

سلام ما به تو اى سومين امام حسين

كه در حضور تو مهدى كند سلام حسين

سلام بر تو كه در زير تيغ با لب خشك

براى شيعه فرستاده اى پيام حسين

سلام بر تو و آن قطره هاى خون سرت

كه ريخت روى زمين در مسير شام حسين

سلام بر تو و آن لحظه اى كه قاتل تو

نهاد تيغ بر آن لعل تشنه كام حسين

سلام بر تو و آن دم كه زينبت مى گفت

بيا گلوى تو بوسم بجاى مام حسين

سلام بر تو و بر اصغرت كه تير جفا

بريخت شهد شهادت را بكام حسين

كربلا

. (49)

عاشقم عاشق كربلاى حسين

عاشقم عاشق نينواى حسين

اى خدا آرزو دارم من در نهان

بوسه باران كنم قبر آن سروران

قبر شش گوشه اش را بگيرم ز بر

درد دلها كنم اى خدا تا سحر

پرسم از اصغر و اكبر نوجوان

داغ اكبر چه شد گشته اى ناتوان

اى حسين نور چشم پيمبر سلام

از همه دوستان آورده ام من پيام

از چه زوار نخواهى تو شاها ديگر

از فراقت عزيز گشته ايم خون جگر

يك شب جمعه كن يا حسين تو نظر

چشم گريان اين دوستان را نگر

كربلا را حسين راهنما شو دگر

دوستان را امير كاروان شود دگر

دوستان مردند از حسرت كربلا

اى خدا باز كن اين ره كربلا

ياحسين ياحسين ياحسين ياحسين (50)

را نداء داده و مى فرمايد :

اى مسافرين خدا بشارت باد شما را كه با من در بهشت همراه خواهيد بود .

سپس اميرالمؤ منين (ع ) ايشان را نداء داده و مى فرمايد :

من ضامنم كه حوائج شما را برآورده و در دنيا و آخرت بلاء و محنت را از شما دور نمايم .

پس از آن فرشتگان دور ايشان حلقه زده و از راست و چپ آنان را در بر گرفته تا به اهل و خويشاوندان خود بازگردند . (53)

تا جان بتن مراست هواىِ تو در سر است

بر سر مرا هواى تو از لطف داور است

در دل مرا زيارت قبر تو آرزوست

قبر توام زخُلد برين با صفاتر است

اى افتخار خلق جهان ، خون پاك تو

پيروز در مصاف بشمشير و خنجر است

باشد هميشه پرچم گلگون تو بپا

تا بانگ روح پرور اللّه اكبر است

هر بلبلى بباغ خزان تو در فغان

بر غنچه هاى نورس و گلهاى پرپر است

حالى كشته شد كه :

اوّلاً : مظلوم بود .

ثانياً : نفس و جسمش مقهور و مورد ستم قرار گرفته بود .

ثالثاً : خود و اهل بيت و اصحابش تشنه بودند . (54)

سلام ما بر حسين كشته راه خدا

درود بر روح آن تشنه لب كربلا

سلام ما بر قاسم و اكبر و هم اصغرش

به امّ كلثوم و بر زينب غم پرورش

به حامى كودكان و ساقى لشكرش

كه در ره دين شده دو دستش از تن جدا

به آخرين وداع و سوز دل زينبش

به آخرين نماز و زمزمه ياربش

به آخرين كلامى كه بود ورد لبش

كه گفت يا رب منم بر آنچه خواهى رضا

آنكه براه خدا هستى خود را بداد

بهر نجات بشر جان بكف خود نهاد

داد به خلق جهان درس قيام و جهاد

بر همه مسلمين داد به خونش بها

قبله دلها بود كرببلاى حسين

وعده گه عاشقان صحن و سراى حسين

مى طپد اين قلب ما فقط براى حسين

خدا خدا كى شود نصيب ما كربلا(55)

و به وى مى گويند :

پاك هستى و آن كس كه زيارتش نمودى نيز پاك و مطهّر است و پيوسته وى را بين اهل و خويشانش حفظش مى نمايند . (57)

بهر طواف تربت گلهاى چيده

غسل زيارت مى كنم با آب ديده

كو حسين من نور عين من

من زينب بر گشته از شام ويرانم

در اربعين بر باغ خون تازه مهمانم

كو حسين من نور عين من

بوى محبّت آيد از اين خاك صحرا

اينجابخاك و خون طپيده گلهاى زهرا

كو حسين من نور عين من

من شاهد جان دادن خود بودم اينجا

ديدم حسينم زير تيغ يكّه و تنها

كو حسين من نور عين من

من روضه خوان ماتم خون خدايم

شاهد پرپر گشتن اين لاله هايم

كو حسين من نور عين من

به چيزى خورد كه به جلو مى آيد و شبيه مردى است كه روى شترى نشسته ، پس چشم به آن دوخته تا نزديك به من شد ، به او گفتم : اى مرد در اينجا يكى از فرزندان رسول خدا(ص ) شما را مى خواند ايشان شما را به من معرفى كرده و پيام برايت فرستاده اند .

مرد گفت : با هم به خدمتش برويم .

موسى مى گويد : او را بردم تا نزديك خيمه رسيديم ، وى شترش را خواباند و درب خيمه ايستاد منتظر اذن دخول بود ، پس حضرت از درون خيمه او را خواندند ، اعرابى داخل خيمه شد و من نيز نزديك شده تا درب خيمه رسيده و سخن ايشان را مى شنيدم ولى آنها را نمى ديدم .

حضرت ابو عبداللّه (ع ) به وى فرمودند ، از كجا آمدى ؟

او گفت : از دورترين نواحى يمن .

حضرت فرمودند : تو از فلان و فلان مكان هستى ؟

او عرض كرد : بلى من از فلان موضع مى باشم .

حضرت فرمودند : براى چه به اين صوب و طرف آمدى ؟

عرض كرد : به قصد زيارت حضرت اباعبداللّه الحسين (ع ) آمدم .

حضرت فرمودند :

تنها براى زيارت آمده اى و هيچ حاجت ديگرى نداشتى ؟

عرض كرد : هيچ حاجتى نداشتم مگر آنكه به سر قبر مطهّر آن حضرت رفته و نماز خوانده و جنابش را زيارت كرده و سپس از حضرتش خداحافظى كرده و به اهل و خويشانم برگردم .

حضرت فرمودند : در زيارت آن حضرت چه مى بينيد ؟

عرض كرد : در زيارتش بركت در عمر خود و اهل

و اولاد و اموال و معايشمان بوده و حوائج و خواسته هايمان بر آورده شده و گرفتاريمان بر طرف مى گردد .

موسى مى گويد : امام (ع ) به وى فرمودند :

اى برادر يمنى آيا از فضيلت زيارت آن حضرت بيشتر از اين برايت نگويم ؟

آن مرد عرض كرد : از پسر رسول خدا زيادتر بفرمائيد :

حضرت فرمودند :

زيارت امام حسين (ع ) معادل يك حجّ مقبول و پاكيزه اى است كه با رسول خدا(ص ) انجام شود .

آن مرد از اين گفتار تعجب كرد .

حضرت فرمودند : آرى ، به خدا سوگند معادل دو حجّ مقبول و پاكيزه اى است كه با رسول خدا(ص ) انجام شود .

آن مرد بر تعجبش افزوده شد پس بدين ترتيب امام (ع ) بر تعداد حج هاى مقبول مى افزودند تا اينكه در آخر فرمودند :

زيارت آن حضرت معادل با سى حجّ مقبول و پاكيزه اى است كه با رسول خدا(ص ) انجام گيرد . (59)

را زياد كرده تا بيست حجّ و بيست عمره شمردند و بعد فرمودند : البتّه تمام آنها مقبول و مبرور باشند .

راوى مى گويد : به خدا سوگند از محضرش مرخّص نشده بودم كه مردى آمد و حضورش رسيد و عرض كرد : من نوزده حجّ انجام داده ام ، از خداوند بخواهيد كه يك حجّ ديگر نصيبم شده و بدين ترتيب تا عدد بيست كامل گردد .

حضرت فرمودند : آيا قبر امام حسين (ع ) را زيارت كرده اى ؟ آن مرد عرض كرد : خير . حضرت فرمودند : زيارت آن حضرت از بيست حجّ بهتر مى باشد . (60)

اِذا شِئتَ النِّجاتَ فَزُر حسيناً

لِكَىِ تَلقَى الالهَ قَريرَ عَينى

فَاِنّ النّارَ لَيسَ تَمُسُّ جِسمًا

عَلَيه غُبارُ زُوارِ الحُسَين

اگر خواهى رهى از آتش قهر

زيارت كن غريب كربلا را

نميسوزد به آتش آنكه از شوق

زيارت كرد شاه نينوا را(61)

ثواب ده حجّ با رسول خدا(ص ) ؟ ! !

امام (ع ) فرمودند : بلى بلكه ثواب بيست حجّ .

عرض كردم : فدايت شوم ، ثواب بيست حجّ ؟ !

پس پيوسته عدد حجّها را بالا مى بردند تا به پنجاه تا رسيد و ديگر سكوت اختيار فرمودند . (62)

ايخدا عاشق كربلايم

از فراق حسين در نوايم

روز و شب سوزم از اين مصيبت

از كرم چاره ئى كن برايم

بوده از كودكى آرزويم

كربلاى حسين جستجويم

هر شبى ياد او گفتگويم

من در اينراه حق جان فدايم

عاشق خيمه هاى حسينم

ذاكر سرور عالمينم

در عزايش بصد شور و شينم

اى خدا عازم نى نوايم

از مزار حسين دل غمينم

آرزو دارم آن را به بينم

رفته در قتلگاهش نشينم

نالم از ماتم آن شهيدان

گريم از سوز آه اسيران

زائر اكبر سر جدايم

پير گشتم نديدم نجف را

مسجد كوفه و آن شرف را

روز و شب ميخورم اين اسفرا

كربلا گشته ورد و ثنايم

تشنه شربتى از فراتم

دل شكسته بحال مماتم

رحمتى كن ز آب حياتم

تا كه از بار محنت در آيم

گرچه قرب و لياقت ندارم

در عزاى حسين غمگسارم

راضيم در رهش جان سپارم

من چه سازم فقير و گدايم

كن نصيبم خدا كربلا را

عمره و حج و شام بلا را

در رحمت خدا غوطه ور است . (63)

هركه دارد به دلش مهر شه كرببلا

بشتابد به زيارت كه ديگر آزادست

عازم كوى حسينم عزيزان به نوا

زائر كوى حسين روز جزا دلشادست (64)

احترام از او نمودم پس من را نيز درياب ، زائر او را نيز گرفته و به بهشت داخل نموده بدون اينكه دافع و مانعى در بين باشد . (68)

اين دل تنگم عقده دارد

گوئيا ميل كربلا دارد

اى حسين جانم

اى دل مهجور مانده در غربت

ميل ديدارِ آشنا دارد

اى حسين جانم

بلبل جان عاشق مُضطر

ميل گلزار نينوا دارد

اى حسين جانم

كربلا قربانگاه عُشّاقست

هر وجب خاكش قصّه ها دارد

اى حسين جانم

هر كجا بر پا شد عزاى او

همچو مهدى صاحب عزا دارد(69)

جا قبول است و سعادتى داشتى كه اين منظره را ببينى .

حضرت آية اللّه شهيد دستغيب فرمود براستى حاجى مزبور علاقه شديدى به حضرت سيدالشهداء (ع ) نصيبش شده بود كه در همان مجلس دو ساعتى چند مرتبه كه اسم مبارك حضرت را مى برد بى اختيار گريان و نالان مى شد

و تا چند دقيقه نمى توانست سخن بگويد و فرمود : من طاقت ذكر مصيبت آن حضرت را ندارم . (71)

اين دل تنگم عقده ها دارد

گوئيا ميل كربلا دارد

قلب سوزانم ، ناله ها دارد

چشم گريانم اشكها دارد

اين دلم يارب كربلا خواهد

چون حسين (ع ) نام دلربا دارد

قلب من سوزد بر شهيدى كه

فاطمه بهر او عزا دارد

مى رود بوسد ، آن مزارى كه

تربت پاك جان فزا دارد

تربت پاك شاه مظلومان

بهر بيماران ، بس شفا دارد

پر زند اين دل در هواى او

كه شهيدان باوفا دارد

بر ابوالفضلش ديده مى گريد

كه دو دست از تن او جدا دارد

مى رود بيند قاسم نا شاد

دستها را از خون حنا دارد

بر على اصغر ، اين دلم سوزد

كز دم پيكان ، ناله ها دارد

ميرود بيند تا على اكبر

پيكرى پر خون ، از جفا دارد

بين راه دزدان به او بر خورد كردند و تمام موجوديش را گرفتند چون خجالت مى كشيد با آن وضع وارد بغداد شود ناچار پناه به اعراب باديه نشين بُرد و به عنوان مهمانى در مهمانسراى اعراب كه در هر قبيله اى يك خيمه مخصوص مهمانان بود به سر بُرد .

بالاخره به يك دسته از اعراب رسيد كه در ميان آنها جوانانى بودند بر اثر تناسب اخلاقى كم كم با آنها انس گرفت چندى هم در مهمانسراى آن دسته ماند .

يك روز جوانان قبيله او را افسرده ديدند علت افسردگى اش را سئوال نمودند ؟ گفت : مدتى است كه من در خوراك تحميل بر شما هستم از اين جهت غمگينم .

باديه نشينان گفتند : اين مهمانسرا مخارج معينى دارد كه با بودن و نبودن تو اضافه و كم نمى گردد و بر فرض رفتنت اين مقدار جزء مصرف هميشگى ميهمانان خانه ماست .

تاجر وقتى فهميد توقف آن در آنجا موجب مخارج زيادتر و تشريفات فوق العاده اى نيست شادمان گشت و بر اقامت خود در آنجا افزود روزى عده اى از قبائل اطراف به عنوان زيارت كربلا با پاى برهنه وارد بر اين قبيله شدند .

جوانهاى آنها نيز با شوق تمام به ايشان پيوسته و مرد نصرانى هم به همراهى آنها حركت كرد و در بين راه تاجر نگهبانى اسباب آنها را مى كرد و از خوراكشان مى خورد .

آنها ابتداء به نجف آمدند پس از انجام مراسم زيارت مولااميرالمؤ منين (ع ) شب عاشوراء وارد كربلا شدند اسباب و اثاثيه خود را داخل صحن گذاشتند و به نصرانى گفتند : تو روى اسباب

و اثاثيه ما بنشين ، ما تا فردا بعد از ظهر نمى آئيم و براى زيارت به طرف حرم مطهر رفتند .

تاجر وضع عجيبى مشاهده كرد ديد همراهانش با اشكهاى جارى چنان ناله مى زدند كه در و ديوار گوئى با آنها هم آهنگ است .

مرد نصرانى بواسطه خستگى راه روى اسباب و اثاثيه خوابش برد پاسى از شب گذشت در خواب ديد شخص بسيار جليل و بزرگوارى از حرم خارج شد در دو طرف او دو نفر ايستاده اند به هر يك از آن دو نفر دفترى داده يكى را ماءمور كرد اطراف خارجى صحن را بررسى كند هر چه زائر و مهمان امشب وارد شده يادداشت نمايد ديگرى را براى داخل صحن ماءموريت داد .

آنها رفتند پس از مختصر زمانى باز گشته و صورت اسامى را عرضه داشتند آقا نگاه كرده فرمود : هنوز هستند كه شما نامشان را ننوشته ايد براى مرتبه دوم به جستجو شدند برگشته اسامى را به عرض رساندند باز هم آن جناب فرمود : كاملاً تفحص كنيد غير از اينها من هنوز زائر دارم .

پس از گردش در مرتبه سوم عرض كردند ما كسى را نيافتيم مگر همين مرد نصرانى كه بر روى اسباب و اثاثيه به خواب رفته و چون نصرانى بود اسم او را ننوشتيم .

حضرت فرمود : چرا ننوشتيد (اما حل بساحتنا) آيا به در خانه مانيامده نصرانى باشد وارد بر ما است

تاجر از مشاهده اين خواب چنان شيفته توجه مخصوص اباعبداللّه (ع ) گرديد كه پس از بيدار شدن اشك از ديده گانش ريخت و اسلام اختيار نمود سرمايه مادى خود را اگر از

دست داد سرمايه اى بس گرانبها بدست آورد . (72)

اى حسين جان كه ترا عاشق شوريده بسى است

ر كه شد واله و دلداه عشق تو كسى است

عاشقان را مكن از كرب و بلايت محروم

تا كه از عمر دمى مانده و باقى نفسى است

نقل شده كه (قال من زارنى فى حيوتى زرته بعد وفاته ) هر كه مرا در حال حياتش زيارت كند و بزيارت من نائل گردد من هم بعد از وفاتش او را زيارت ميكنم و بزيارت او مى آيم حضرت فرمود بله من گفته ام ، حتى اگر او را (زيارت كننده ام را) در آتش ببينم نجاتش خواهم داد . (73)

مقصود ما از كعبه و بتخانه كوى تست

رجارويم روى دل ما بسوى تست

اين بس بود شگفت كه جاى تودردلست

وين دل هنوز درطلب جستجوى تست

خوانند ديگران بزبان ، مرا

گرتوراكام وزبان ودل

همه درگفتگوى تست

گفتى بوقت مرگ نهم پاى برسرت

جانم بلب رسيده و درآرزوى تست

ام بيا بين من و آن قبر حائل نشو ، زيرا من مى ترسم كه صبح شود و اهل شام مرا ببينند و مرا در اينجا به قتل برسانند ، وقتى اين حرف را از من شنيد گفت يك مقدار صبر كن چون حضرت موسى بن عمران (ع ) از خداى خود اجازه گرفته كه به زيارت آقا سيد الشهداء (ع ) بيايد و خدا به او اجازه داده و با هفتاد هزار ملائكه به زيارت آقا آمده اند و از اول شب تا به حال در خدمت قبر شريف هستند و تا طلوع صبح كنار قبر هستند و بعد به آسمان عروج مى كنند . ابوحمزه ثمالى گويد از آن مرد پرسيدم كه توكيستى ؟

گفت من يكى از آن ملائكه هستم كه ماءمور پاسبانى و پاسدارى قبر آقا سيد الشهداء (ع ) هستم و براى زوار آقا طلب مغفرت مى كنيم تا اين را شنيدم برگشتم پنهان شدم و هنگام طلوع صبح سر قبر حضرت آمدم ديگر كسى را نديدم كه مانع شود پس زيارتم را كردم و بر كشندگان آن حضرت لعن نمودم و نماز صبح را در آنجا اقامه كردم و از ترس مردم شام سريع به كوفه برگشتم . (74)

چون به نظم آورم ثناى ترا

خود ستايش كنم خداى ترا

كربلايت خريدنى باشد

من به جان مى خرم بلاى ترا

اى رخت رشك مهرومه ندهم

به جهان ذره اى ولاى ترا

يا كه در ديده اى و يا در دل

گر ندانند خلق جاى ترا

در همه عمر گر نمى بينم

يك نظر روى دلرباى ترا

دل ما خانه محبت تست

سر ما پرورد هواى ترا

محمّد على گلستانه اصفهانى در آن وقتى كه ساكن مشهد بودند براى يكى از علماء بزرگ مشهد نقل فرموده بودند كه ، عموى من مرحوم آقاى سيد محمّد على از كه مردان صالح و بزرگوار بود نقل ميكرد ، در اصفهان شخصى بود به نام جعفر نعلبند كه او حرفهاى غير متعارف ، از قبيل آن كه من خدمت امام زمان (ع ) رسيده ام وطى الارض كرده ام ميزد و طبعا با مردم هم كمتر تماس ميگرفت و گاهى مردم هم پشت سر او به خاطر آن كه چون نديدند حقيقت ره افسانه زدند ، حرف مى زدند .

روزى به تخت فولاد اصفهان براى زيارت اهل قبور ميرفتم ، در راه ديدم ، آقا جعفر به آن طرف ميرود ، من نزديك او رفتم و به او گفتم دوست دارى باهم راه برويم ؟ گفت مانعى ندارد ، در ضمن راه از او پرسيدم مردم درباره شما حرفهائى مى زنند آيا راست مى گويند كه تو خدمت امام زمان (ع ) رسيده اى ؟

اول نمى خواست جواب مرابدهد ، لذا گفت آقا از اين حرفها بگذريم و باهم مسائل ديگرى را مطرح كنيم ، من اصرار كردم و گفتم : من انشاءاللّه اهلم .

گفت : بيست و پنج سفر كربلا مشرف شده بودم تا آنكه در همين سفر بيست و پنجم شخصى كه اهل يزد بود در راه بامن رفيق شد چند منزل كه باهم رفتيم ، مريض شد و كم كم مرضش شدت كرد تا رسيديم به منزلى كه قافله به خاطر نا امن بودن راه دو روز در آن منزل ماند تا

قافله ديگرى رسيد و باهم جمع شدند و حركت كردند و حال مريض هم رو به سختى گذاشته بود وقتى قافله مى خواست حركت كند من ديدم به هيچ وجه نمى توان اورا حركت داد لذا نزد او رفتم و به او گفتم من مى روم و براى تو دعاء ميكنم كه خوب شوى و وقتى خواستم با او خدا حافظى كنم ، ديدم گريه مى كند ، من متحير شدم از طرفى روز عرفه نزديك بود و بيست و پنج سال همه ساله روز عرفه در كربلا بوده ام و از طرفى چگونه اين رفيق را در اين حال تنها بگذارم و بروم ؟ !

به هرحال نمى دانستم چه كنم او همينطور كه اشك مى ريخت به من گفت : فلانى من تا يك ساعت ديگر مى ميرم اين يك ساعت را هم صبر كن ، وقتى من مُردم هرچه دارم از خورجين و الاغ و ساير اشياء مال تو باشد ، فقط جنازه مرا به كربلا برسان و مرا در آنجا دفن كن .

من دلم سوخت و هر طور بود كنار او ماندم ، تا او ازدنيا رفت قافله هم براى من صبر نكرد و حركت نمود .

من جنازه او را به الاغش بستم و به طرف مقصد حركت كردم ، از قافله اثرى جز گرد و غبارى نبود و من به آنها نرسيدم حدود يك فرسخ كه راه رفتم ، هم خوف مرا گرفته بود و هم هرطور كه آن جنازه را به الاغ مى بستم ، پس از آنكه يك مقدار راه مى رفت باز مى افتاد و به هيچ وجه

روى الاغ آن جنازه قرار نمى گرفت . بالاخره ديدم نمى توانم او را ببرم خيلى پريشان شدم ايستادم و به حضرت سيد الشهداء (ع ) سلامى عرض كردم و با چشم گريان گفتم : آقا من با اين زائر شما چه كنم ؟ اگر او را در اين بيابان بگذارم مسئولم و اگر بخواهم بياورم مى بينيد كه نمى توانم درمانده ام و بى چاره شده ام .

ناگهان ديدم ، چهار سوار كه يكى از آنها شخصيت بيشترى داشت پيدا شدند و آن بزرگوار به من گفت : جعفر بازائرما چه ميكنى ؟ عرض كردم : آقا چه كنم ؟ در مانده شده ام نمى دانم چه بكنم ؟ در اين بين آن سه نفر پياده شدند ، يكى از آنها نيزه اى در دست داشت با آن نيزه زد چشمه آبى ظاهر شد آن ميّت را غسل دادند و آن آقا جلو ايستاد ، وبقيّه كنار او ايستادند و بر او نماز خواندند و بعد او را سه نفرى برداشتند و محكم به الاغ بستند و ناپديد شدند .

من حركت كردم با آنكه معمولى راه مى رفتم ديدم به قافله اى رسيدم كه آنها قبل از قافله ما حركت كرده بودند ، از آنها عبور كردم پس از چند لحظه باز قافله اى را ديدم ، كه آنها قبل از اين قافله حركت كرده بودند از آنها هم عبور كردم بعد از چند لحظه ديگر به پل سفيد كه نزديك كربلا است رسيدم و سپس وارد كربلا شدم و خودم از اين سرعت سير تعجب مى كردم .

بالاخره او را بردم در وادى

ايمن (قبرستان كربلا) دفن كردم ، من در كربلا بودم ، پس از بيست روز رفقائى كه در قافله بودند به كربلا رسيدند آنها از من سئوال ميكردند توكى آمدى ؟ و چگونه آمدى ؟ من براى آنها به اجمال مطالبى را ميگفتم و آنها تعجب مى كردند ، تا آنكه روز عرفه شد وقتى به حرم حضرت سيدالشهداء اباعبداللّه الحسين (ع ) رفتم ديدم بعضى از مردم را بصورت حيوانات مختلف مى بينم از شدت وحشت به خانه برگشتم باز دو مرتبه از خانه در همان روز بيرون آمدم ، باز هم آنها را به صورت حيوانات مختلف ديدم .

عجيب تر اين بود كه بعد از آن سفر چند سال ديگر هم ايام عرفه به كربلا مشرف شده ام و تنها روز عرفه بعضى از مردم را به صورت حيوانات مى بينم ولى در غير آن روز آن حالت برايم پيدا نمى شود .

لذا تصميم گرفتم ديگر روز عرفه به كربلا مشرف نشوم و من وقتى اين مطالب را براى مردم در اصفهان مى گفتم آنها باور نمى كردند و يا پشت سر من حرف مى زدند . تا آنكه تصميم گرفتم كه ديگر باكسى از اين مقوله حرف نزنم و مدتى هم چيزى براى كسى نگفتم ، تا آنكه يك شب باهمسرم غذا مى خورديم ، صداى در حياط بلند شد ، رفتم در را باز كردم ديدم شخصى مى گويد : جعفر حضرت صاحب الزمان (ع ) تو را ميخواهد .

من لباس پوشيدم و در خدمت او رفتم مرا به مسجد جمعه در همين اصفهان برد ، ديدم آن حضرت در صفحه

اى كه منبر بسيار بلندى در آن هست نشسته اند و جمعيّت زيادى هم خدمتشان بودند من با خودم ميگفتم : در ميان اين جمعيت چگونه آقا را زيارت كنم و چگونه خدمتش برسم ؟

ناگهان ديدم به من توجّه فرمودند و صدا زدند جعفر بيا ، من به خدمتشان مشرّف شدم فرمودند چرا آنچه در راه كربلا ديده اى براى مردم نقل نمى كنى ؟

عرضكردم اى آقاى من آنها را براى مردم نقل ميكردم ولى از بس مردم پشت سرم بدگوئى كردند تركش نمودم ، حضرت فرمودند توكارى به حرف مردم نداشته باش تو آن قضيّه را براى آنها نقل كن تا مردم بدانند كه ما چه نظر لطفى به زوّار جدّمان حضرت ابى عبداللّه الحسين (ع ) داريم . (75)