فرزندان دخترم می باشند، بارالها! من این دو را دوست دارم، پس تو هم آنان را دوست بدار و آنان را که این دو را دوست دارند نیز، دوست بدار».

هنوز فرزندی را دیده ای که بدون پدر متولد شود؟! و اگر ندیده ای چگونه ادعا داری که عیسی پسر مریم است ولی پدر ندارد!؟در این هنگام، خداوندمتعال این آیات نورانی را برای حضرت نازل فرمود:(فَ_قل تعالوا نَدْع ُ أبنائنا و أبناءکم و نساءنا و نساءکم و أنفسنا و أنفسکم)؛«بگو بیایید ما فرزندان مان و زنان مان و خودمان را و شما نیز فرزندان تان و زنان تان و خودتان را بخوانید، آنگاه با هم مباهله نماییم و سپس لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم».در پی نزول این آیات شریفه، رسول خدا (ص) به آنان پیشنهاد مباهله داد. سید وعاقب که از علمای بزرگ مسیحی بودند، پیشنهاد را قبول کردند و ضمناً یک شب را مهلت خواستند تا برای مباهله حاضر شوند. علمای مسیحی نزد اسقف رفته و گفتند:رهبر مسلمانان به ما چنین پیشنهادی کرده است. نظر شما چیست؟اسقف که مردی هوشمند بود _ گفت: فردا ملاحظه کنید محمد با چه افرادی برای مباهله می آید، اگر به همراه خانواده خود بیاید، با او مباهله نخواهیم کرد، اما اگر با اصحاب و یاران خود، باشد، مباهله ضرری ندارد.روز بعد، علمای نصاری و اسقف آنان، مشاهده کردند که رسول خدا (ص) با برخی ازهمراهانش به سوی محل مباهله در حرکت است. اسقف، اطرافیان پیامبر را نمی شناخت.لذا پرسید: همراهیان پیامبر چه کسانی هستند؟اطرافیان او گفتند: جوانی که پشت سر محمد است، علی پسر عم ّ اوست و آن دو کودک نیز نوه های او حسن و حسین و آن زن هم فاطمه زهرا دختر اوست.وقتی اسقف مشاهده کرد که پیامبر با نزدیکترین و عزیزترین کسانش به مباهله آمده گفت: ای پیروان مسیح! به خدا سوگند من

در چهره آنان چنان آثار حقانیت و ایمانی را ملاحظه می کنم که اگر دعا کنند، کوهها از جا کنده خواهد شد، لذا به پیامبر (ص) عرضه داشت: ما حاضر به مباهله نیستیم و هرکس بر دین خود بماند!حضرت محمد (ص) آنها را دعوت به اسلام کرد ولی آنان اسلام را نپذیرفتند.حضرت فرمود: من شما را مجازات خواهم کرد. آنان گفتند: ما نیروی جنگ با اعراب را نداریم بلکه با شما بر این اساس صلح می کنیم که در هر سال برای شما دو هزار حُلّه بدهیم. رسول گرامی اسلام (ص) این پیشنهاد را پذیرفت و صلحنامه را نوشت و مهر وامضانمود.

محمد بن طلحه شافعی؛ تذکره الخواص، سبط بن جوزی، چاپ ایران، ص 8؛ تفسیر قرطبی، طبع مصر، ج 4، ص 104؛ تفسیر السنفی،ابوبرکات، طبع مصر، ج 1، ص 161؛ البدایه والنهایه، ابن کثیر، طبع بیروت، ج 5، ص 54؛تفسیر ابن کثیر، طبع مصر، ج 1، ص 370؛ تفسیر بحرالمحیط، ابی حیان اندلسی،طبع مصر، ج 2، ص 480؛ نهر الماء من البحر المحیط، ابی حیان اندلسی، ج 2، ص 489؛تفسیر الخازن، علاء الدین علی بن محمد، طبع مصر، ج 1، ص 303؛ مشکاه المصابیح،ولی الدین محمد بن عبدالله خطیب عمری تبریزی، طبع دهلی، ص 568؛ غریب القرآن نیشابوری، طبع ایران، ج 1، ص 329؛ الاصابه ابن حجر، طبع بغداد، ج 2، ص 509؛ تفسیر جلالین، ملا الدین محمد بن احمد شافعی، ص 46؛ فصول المهمه ابن صباغ، طبع ایران،ص 7؛ صواعق المحرقه ابن حجر، درالمنثور سیوطی، تفسیر ابوالمسعود در حاشیه تفسیرفخررازی، طبع مصر، ج 3، ص 143؛ سیره الحلبیه علی بن برهان شافعی، طبع مصر، ج 3،ص 240؛ فتح القدیر، شوکانی، ج 1، ص 316؛ ینابیع الموده، شیخ سلیمان، طبع بمبئی، ص 43؛ نورالابصار، شبلنجی، طبع مصر، ص 122؛ تفسیر روح المعانی، آلوسی، طبع مصر،ج 2، ص 167؛ التاج، شیخ منصور علی ناصف، طبع دوم، ج 3، ص 296؛ سیره نبویه، سیداحمد زینی دحلان، در حاشیه سیره حلبیه، طبع مصر، ج 3، ص 2؛ تفسیر المنار، طبع مصر،ج 3، ص 322؛ تفسیر الواضح، محمد محمود حجازی، ج 3؛ تفسیر المنار، ص 322؛ جواهر طنطاوی، طبع مصر، ج 2، ص 120؛ حسن الاسوه، صدیق حسن خان، ص 32؛ تیصیر الرحمن علی مهایمی، ج 1، ص 114؛ مبارق بمبئی، ص 106؛ تفسیرالقرآن کاشفی، طبع بمبئی، ص 92.

می کنیم:ابوهریره گوید: «خرج علینا رسول الله (ص) و معه الحسن و الحسین... فقال: رجل یا رسول الله انک لتحبهما؟قال رسول الله (ص) من احبهما فقد احبنی و من ابغضهما فقد ابغضنی». روزی پیامبر (ص) به همراه حسن و حسین از منزل بیرون آمد، مردی گفت: ای پیامبر خدا! آیا این دو را دوست می داری؟! پیامبر (ص) فرمود: هر کس این دو را دوست بدارد، مرا دوست داشته، و هر کس این دو را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است».سلمان فارسی گوید پیامبر (ص) فرمود: «الحسن والحسین، من احبهما احببته و من احببته احبه الله و من احبه الله، ادخله جنات نعیم و من ابغضته، ابغض الله و من ابغضه الله، أدخله جهنم و له عذاب مقیم». کسی که حسن و حسین را دوست بدارد، من او را دوست می دارم، و کسی را که من دوست داشته باشم، خداوند نیز او را دوست دارد، و هرکس را که خداوند دوست داشته باشد، او را وارد بهشت برین می کند و هر کسی را که من او را دشمن بدارم، خداوند او را دشمن خواهد داشت، و هر کسی که خداوند او را دشمن بدارد،او را داخل دوزخ می کند.»

پیامبر فرمود: امام حسن و امام حسین (ص) گلهای خداوند هستند.برخی، سؤال کردند ای رسول خدا! آیا این دو را دوست می داری؟! پیامبر (ص) فرمود: چرا دوست نداشته باشم، این دو گلهای من در دنیا می باشند».شریف رضی گوید: تشبَّه بالرَّیحان لان َّ الوَلَد یشم ّ و یضم ّ کما یشم ُّ الرَّیحان واصل ُ الرَّیحان مَأخوذٌ من الشی ء الّذی یتروّح َ إلیه ویتنفَّس من الکرب به».

فاذاً الصبی ُّعلی ظهْرِ رسول الله (ص) وهو ساجدٌ! فرجَعْت ُ إلی السجُود، فَلَمّا قَضی رسول الله (ص) الصَّلاه،قال النّاس ُ: یا رسول الله (ص) إنَّک َ سَجَدْت َ بین ظُهْرانی صَلاتَک َ سجده ً أَطَلْتَها حتّی ظَنَنْت ُإنَّه ُ قَدْ حَدَث َ أمرٌ أو أَنَّه ُ یُوحی إلَیْک َ؟! قال (ص): کُل ُّ ذلِک َ لَم ْ یَکُن ْ، ولکن إرْتَحَلَنِی فَکَرِهْت ُ أَن ْ اُعَجِّلُه حتّی یَقْضِی حاجَته؛«روزی، پیامبراکرم (ص) در یکی از نمازهای عشا به همراه امام حسن (ع) به مسجد آمدند. حضرت به محراب رفتند و امام حسن را در کنار خود نهاد. سپس تکبیر گفت و به نماز ایستاد و هنگامی که در نماز به سجده رفتند و سجده را طولانی کردند؛ پدرم گفت:من سرم را از سجده برداشتم و دیدم پسری بر دوش پیامبر سوار شده است، در حالی که پیامبر در سجده است. من دوباره به سجده برگشتم. هنگامی که پیامبر نماز را تمام کرد؛مردم گفتند: ای رسول خدا! در میان نماز، سجده را طولانی فرمودی تا اینکه گمان کردیم که امری حادث شده یا بر تو وحی نازل می شود!پیامبر (ص) فرمود: هیچ کدام از آنها رخ نداده؛ بلکه پسرم حسن بر دوشم سوار بود،لذا کراهت داشتم که در پایین آوردن او شتاب کنم».

پیامبر (ص) فرمود: این فرشته،تاکنون به زمین فرود نیامده است، اکنون از خداوند متعال اجازه خواسته که به من سلام کند و بشارت بدهد. به درستی که امام حسن و امام حسین (ص) آقایان جوانان بهشت هستند و مادرشان فاطمه، سیده زنان اهل بهشت است».ابو عبدالله امام صادق (ع) نیز فرمود:«هُما والله سَیّدا شباب اهل الجنَّه من الاوّلین و الاخرین»؛ «امام حسن و امام حسین (ص) آقایان جوانان اولین و آخرین بهشت می باشند».

رحمان به تمام زینتها مزیّن شود، دو منبر از نور آورده می شود که طول آن دویست میل است؛ یکی را به سمت راست عرش و دیگری را بر سمت چپ عرش می گذارند، سپس حسن و حسین را می آورند تا خداوند عرش خود را به آنها مزیّن فرماید؛ مانند زن که او را گوشواره مزیّن کرده است».

من به او نمی رسد.»

و این که خوابیده _ علی _ روز قیامت در یک جا هستیم».

از خداوند سؤال گردید از آن وسیله سؤال کنید، گفتند: ای رسول خدا! در آن درجه، چه کسانی با تو هستند؟ فرمود: علی، فاطمه، حسن و حسین».

درستی که خداوند اسم حسن و حسین را مخفی نمود تا اینکه پیامبر آن دو را به این اسم نام نهاد. به او گفتم: آن دو که در یمن هستند چه؟ گفت: آن حسن با سکون حرف سین و حسین با فتح حاء و کسر سین می باشد و هرگز این اسم قبل از این شناخته نشده بود مگر نام رمله در بلاد ضبه و...».پیامبر (ص) فرمود: «حسن سبط من الاسباط».قال الراوی: «وکان حلیماً کریماً ورعاً دعاه ورعه و فضله إلی أن ترک الملک الدنیارغبه فیما عند الله تعالی و... وای ّ شرف أعظم منشرف مَن سماه رسول الله (ص).»«حسن، سبطی از اسباط است». راوی می گوید: «امام حسن، بردبار، بخشنده و باتقوا بودند که تقوا او را دعوت به ترک خلافت دنیا نمود و متمایل بود به آنچه نزد خداوند هست و... و چه شرفی بزرگتر از شراف کسی است که او را رسول خدا (ص) نام نهاده است».ابوبکربن درید گوید: «قام الحسن بعد موت أبیه أمیرالمؤمنین فقال: بعد رحمه الله عزّوجل ّ أنا والله ما ثنانی عن أهل الشّام شک ولا ندم وإنّما کنّا نقاتل أهل الشام بالسلامه و الصبر و...»«امام حسن بعد از رحلت امیرمؤمنان به منبر رفت و بعد از فرستادن درود و رحمت خداوندی بر پدرش فرمود: من به خدا قسم از جنگ با شامیان روی نگردانم و نه در جنگ با آنها شک دارم و پشیمان هستم، ما با شامیان می جنگیدیم در مقابل سلامت و بردباری».احادیثی که در مورد فضیلت اهل بیت: در کتب معتبر اهل تسنن وارد گردیده،قابل احصا نیست و لذا تنها به ذکر برخی از منابع و مؤلّفین اکتفا می کنیم:علامه دولابی، در الکنی و الاسماء،

ج 2، ص 121، طبع حیدرآباد دکن، حافظ احمد بن حنبل در مناقب، ص 122؛ طبرانی در معجم الکبیر، ص 134 خطی؛ ابن حجر عسقلانی در الاصابه، ج 1، ص 325، طبع مصر؛ کنزالعمّال، متقی هندی، ج 5، ص 96،طبع میامیه مصر؛ مجمع الزواید، ابی بکر هیثمی، ج 9، ص 166، مکتبه قدسی، قاهره؛ینابیع الموده، شیخ سلیمان بلخی، ص 228، طبع اسلامبول و ص 167؛ تاریخ ابن عساکر؛محب ّ الدین طبری در ذخایرالعقبی، ص 21، طبع قاهره؛ حافظ نهبانی در شرف النبی،ص 225. مفتاح نجاء، ص 14؛ کنوز الحقایق مناوی، ص 26، طبع بولاق مصر؛ینابیع الموده، ص 179، طبع اسلامبول؛ عبدالله حنفی در ارجح المطالب، ص 323، طبع لاهور؛ ابن حجر عسقلانی در لسان المیزان، ج 6، ص 243، طبع حیدرآباد دکن و ج 4، ص 354؛ میزان الاعتدال ذهبی، ج 2، ص 281، طبع قاهره. کفایه المطالب، ص 98، طبع الغری؛ ارجح المطالب، ص 458، طبع لاهور؛ کفایه المطالب، ص 178؛ جمال الدین ابن حنویه در بحرالمناقب، ص 78 خطی؛ میزان الاعتدال، ج 2، ص 32، طبع قاهره؛حدیث 3، ینابیع الموده، ص 256 اسلامبول؛ مستدرک حاکم، نیشابوری، ج 3، ص 160،طبع حیدرآباد دکن؛ کفایه الطالب، ص 278؛ تلخیص مستدرک، ذهبی، ج 3، ص 160؛میزان الاعتدال، ج 1، ص 234، طبع قاهره؛ الاصابه، ابن حجر عسقلانی، ج 3، ص 507،طبع مصر، ج 4، ص 367؛ مفاتح نجا، ص 15، خطی، ص 16 و 113؛ الکنی و الاسماء، ج 2، ص 160، طبع حیدرآباد دکن؛ بحرالمناقب، احمد حنفی موصلی، ص 116، خطی وص 105 و 106؛ ذهبی در میزان الاعتدال، ج 2، ص 183، طبع قاهره، ج 1، ص 463، ص 82 و 220، ص 32، مناقب خوارزمی، ص 90، طبع تبریز، ص 82

و 240؛ ینابیع الموده،ص 245، طبع اسلامبول، ص 131، 261، 230، 194، 35، 172، 164، 194، 213، 227،260، 89، 259، 247، 236، 244، 312 و 332، صحیح ترمذی، ج 13، ص 176، طبع صاوی مصر؛ نزهه المجالس، صفوری، ج 2، ص 222، طبع قاهره، ص 232 و 233؛فضایل صحابه، ج 2، ص 260، خطی و 258 ابن حجز هیثمی در صواعق المحرقه، ص 230، طبع عبداللطیف، مصر، ص 158؛ لسان المیزان، ابن حجر عسقلانی، ج 2، ص 94،طبع حیدرآباد، ج 3، ص 275؛ عبدالله شافعی در مناقب، ص 209 خطی، ارجح المطالب تسری، ص 312، طبع لاهور، ص 512، 309، 311، 461، 331 و 530، ریاض نظری محب ّالدین طبری، ج 2، ص 189، طبع مصر، ص 214، 311، 333 و 209؛ اُسدالغابه،ابن کثیر، ج 2695، خطی و 523؛ موفق ابن احمد در مقتل الحسین، ص 66، طبع الغری،ص 99، صحیح ترمذی، ج 13، ص 248، طبع صادی مصر، مجمع الزواید، ج 9، ص 166،طبع قاهره، ص 169، 184، 182، 174، 169 و 131، تذکره، ابن جوزی، ص 244، طبع الغری حافظ احمد حنبل در مسند، ج 1، ص 442، طبع میامیه مصر، ص 77.القول فصل حداد علوی حضرمی، ص 29، طبع جاواج 2، ص 35 و 30، مستدرک حاکم، نیشابوری، ج 3، ص 149، طبع حیدرآباد دکن، ص 1370، 151؛ ذخایر العقبی،ص 25، 23، 91، 130، 123؛ معجم الکبیر، ص 130، طبع جامعه الطهران، طبع خطی،ص 133، 137، 136، 103، 52؛ معجم صغیر، ص 158، طبع دهلی، ص 199؛ بدایه و نهایه، ابن کثیر دمشقی، ج 8، ص 205، 36، 207؛ جامع الاصول، ج 1، ص 102، طبع محمّدیه مصر؛ شفاء قاضی، عیاض، ج

2، ص 42، 16؛ تاریخ ذهبی، ج 3، ص 8، طبع مصر، ص 5، ج 2، ص 60؛ مقتل الحسین، ص 99، طبع الغری، ص 61، 111، 103، 95،66، 59، 66، 59، 145، 107، 75، 108؛ تاریخ بغدادی، ج 7، ص 136، طبع مصر، ج 13،ص 287؛ اسدالغابه، ج 5، ص 523، طبع مصر، ج 4، ص 29، 109، 94؛ کنزالعمّال، ج 5،ص 92، طبع میامیه مصر و ص 106، 94، 127، 96؛ اخبار اصفهان، حافظ ابونعیم، ج 1،ص 91؛ سیر اعلام نبلاء، ذهبی، ج 2، ص 91، ج 3، ص 171، طبع مصر؛ تاریخ اسلام،ذهبی، ج 2، ص 91، طبع دارالمعارف مصر، ج 3، ص 6؛ کفایه الطالب، ص 198 و 184؛سنن الهدی، احمد حنفی قدوسی، ص 565، خطی؛ طبقات معتزله، ص 82، طبع بیروت،نظم دررالسمطین، زرندی، ص 232، طبع قضاص، ص 210، 213؛ فصل الخطاب،بخاری، ص 370، طبع اسلامبول؛ طبع ینابیع الموده؛ محاضرات الادباء، ج 4، ص 479،طبع بیروت؛ شکوه المصابیح، خطیب تبریزی، ج 3، ص 258، طبع دمشق؛ علم الکتاب،سید خواجه میر، ص 254، طبع دهلی؛ فرایدالسمطین، حموینی، خطی؛ ذخایر الموارث عبدالغنی نابلوسی، ج 1، ص 213، طبع قاهره، ج 3، ص 14؛ تهذیب، ابن حجر عسقلانی، ج 2، ص 297، ج 10، ص 430، طبع حیدرآباد الجمع بین صحاح، خطی ابوالحسن زرین عبدری؛ انوار محمدیه، ص 437، طبع ادبیه بیروت، مؤلف شبهانی،ص 629.

و حکیمانه از جمله در امر به معروف و نهی از منکر، باید الگوی ما، اهل بیت عصمت و طهارت از جمله امام حسن و حسین (ص) باشد چنان که در روایات متعددی به این معنا اشاره شده. علامه مجلسی«ره» در بحارالانوار چنین نقل می کند:«اَن ّ الحسن والحسین (ص) مرّا علی شیخ یتوضّأ ولا یَحْسُن، فأخذا فی التنازع یقول کل واحد منهما: أنت لا تحسن الوضوء فقالا: أیّها الشَّیخ کن حکماً بیننا یتوضّا کل واحد منّا فتوضّأ قالا: أیُنا یحسن؟ قال: کلاکما تحسنان الوضوء ولکن هذا الشیخ الجاهل هو الذی لم یکن یحسن! وقد تعلّم الان منکما وتاب علی یدکما ببرکتکما و شفقتکما علی اُمّه جدّکما».«روزی امام حسن و امام حسین (ص) از جایی عبور می کردند، مشاهده فرمودند که پیرمردی در حال وضوگرفتن، اشتباه وضو می گیرد، در این حال، امام حسن و امام حسین (ص) هریک فرمودند: وضوی من بهتر است! در این صورت نزد پیرمرد آمدند وفرمودند: ای پیرمرد! ما دو نفر وضو می گیریم و شما تماشا کنید و بعد قضاوت کرده وبگویید آیا وضوی کدام یکی از ما بهتر است! بعد از آن، هر دو برادر وضو گرفتند و هنگامی که وضو گرفتن پایان یافت، سؤال کردند وضوی کدام یک از ما بهتر است؟!پیرمرد جاهل وقتی که جریان را مشاهده کرد؛ فرمود: وضوگرفتن هردوی شمانیکوست، این وضوی من است که درست نبوده، لکن فعلاً با برکت لطف و مهربانی شماکه بر امّت جدتان دارید، وارد شدم».

فقلت ما یُبکِیک؟ قالت ْ: رأیت رسول الله (ص) _ تعنی فی المنام _ وعلی رأسه ِ وَلِحیتِه ِ التراب ُ. فقلت ُ: ما لک یا رسول الله؟ قال (ص): شهدت ُ قتل َ الحسین آنفاً».«منزل ام سلمه رفتم که در حال گریه بود، گفتم: چرا گریه می کنی؟ در جوابم فرمود:رسول خدا (ص) را در خواب دیدم که با محاسن خاک آلود بود، سؤال کردم ای رسول خدا چرا محاسن شما خاک آلود است؟!فرمود: «الان شاهد کشته شدن حسین بودم».هم چنین از ام سلمه نقل شده است که گفته: «کان النبی (ص) جالساً ذات یوم فی بیتی فقال: لا یدخلن ّ علی ّ أحدٌ، فانتظرت فدخل الحسین فسمعت نشیج (صوت معه توجع و بکاء کما یرد الصبی بکاءه فی صدره) النبی یبکی اطلعت فإذاً الحسین فی حجره أو إلی جنبه یمسح رأسه وهو یبکی، فقلت والله! ما علمت به حتّی دخل فقال النبی (ص): إن ّ جبرائیل کان معنا فی البیت فقال: أتُحبُّه؟ فقلت: أمّا من أحب ّ الدنیا فَنَعِم.فقال: «إن ّ اُمّتک ستقتل هذا بأرض ٍ یقال له کربلا، فتناول جبرائیل من ترابها فأراه النبی، فلمّا اُحیط بالحسین حین قُتل قال: ما اسم هذه الارض؟ قالوا: أرض کربلا. قال (ع) صدّق رسول الله (ص) أرض کرب و بلا.»«روزی رسول خدا (ص) در خانه نشسته بود که فرمود: کسی نزد من نیاید! ام سلمه گفت: من در حال انتظار بودم که امام حسین (ع) نزد رسول خدا آمد، سپس شنیدم که پیامبر مانند بچه ای که گریه را در گلوی خود می پیچد، گریه می کند. آگاه شدم که پیامبرحسین را در دامان یا پهلوی خود نهاده و دست بر سر و صورت او می کشد و گریه می کند.سؤال کردم: به خدا قسم من از روزی که نزد شما آمده ام چنین حالتی را

ندیدم.رسول خدا (ص) فرمود: به درستی که جبرئیل در خانه نشسته بود و فرمود: ای رسول خدا!حسین را دوست داری؟ گفتم: بلی. جبرئیل فرمود: به درستی که بعد از تو به زودی امتت او را در سرزمینی به شهادت می رسانند که کربلا نام دارد. سپس جبرئیل مقداری خاک برداشت و به پیامبر نشان داد. هنگامی که دشمن، امام حسین (ع) را احاطه کرده بود، امام سؤال کرد که این سرزمین چه نام دارد؟! اصحاب فرمودند: کربلا. امام حسین (ع) فرمود:جدم رسول خدا راست فرموده بود. این زمین، پر مشقّت و پر بلاست.