هیچ گاه به سردی نخواهد گرایید».سید الشهدا (ع): «... انا قتیل العبره، لا یذکرنی مؤمن الاّ استعبر؛ منم کشته گریه،هیچ مؤمنی مرا یاد نمی کند، مگر آن که سرشک غم از دیدگانش جاری می شود».امام باقر (ع): «ما بکت السماء علی احد بعد یحیی بن زکریا الاّ علی الحسین بن علی، فانّها بکت علیه اربعین یوماً؛ بعد از یحیی بن زکریا آسمان در مرگ کسی نگریست،مگر در شهادت حسین بن علی (ع) که چهل روز در این مصیبت گریان بود».امام رضا (ع): «.. ان یوم الحسین اقرح جفوننا و اسبل دموعنا واذل عزیزنا بارض کرب و بلا واورثتنا الکرب و البلا الی یوم الانقضاء...»؛ همانا روز [مصیبت] حسین (ع) چشمان ما را خسته و مجروح کرده و اشک های ما را ریزان نموده و عزیزان ما در آن سرزمین غم بار گرفتار خواری (ظاهری) شدند، مصایب آن روز به گونه ای است که برای همیشه ما را غمگین و داغدار کرده است».امام مهدی (عج): «فلئن اخّرتنی الدهور، وعاقنی عن نصرک المقدور و لم اکن لمن حاربک محارباً ولمن نصب لک العداوه مناصباً، فلاندبنک صباحاً و مساءً، و لابکین ّ لک بدل الدموع دماً..؛ اگر زمانه به تأخیرم انداخت و مقدرات از یاری ات بازم داشت و نتوانستم در رکاب تو با دشمنانت بجنگم، ولی از بام تا شام در یاد تو سرشک غم از دیده می بارم و به جای اشک خون می گریم».

در مقابل سیل دشمن هیچ گونه سخن یا حرکتی که نشانگر خواری و ذلت باشد،از خود نشان نداد، بلکه محور کلام و مرام او عزت، حریت و کرامت بود.ب) او با کمال شجاعت بر بالین یاران می نشست. به تنهایی از میان انبوه دشمن، جسد فرزند برادر را به سینه چسباند و به خیمه برد. و با اطمینان خاطر در مقابل دشمن دعا خواند. و با آرامش به فرزند بیمار خود دعا آموخت.ج) امام تنها بود. در حالی که سر و بدنش مجروح بود، اما آن چنان با شمشیر به دشمن حمله می نمود که آنان از چپ و راست می گریختند.

تیری هم که روز عاشورا بر قلب حسین بن علی (ع) نشست و خون ثارالله را بر زمین ریخت؛ در واقع در روز سقیفه رها شده بود که در روز عاشورا به هدف نشست.

در رکاب حسین (ع) را از زندگانی جاوید با شما بهتر می دانم».

برترین شهیدان و درجه اش از مه بالاتر و کلمه تامه خود را همراه او قرار دادم وحجت رسای خویش را نزدش نهادم و به وسیله خاندان او پاداش و کیفر می دهم».

بودن است.3 - اصلاح مفاسد: هدف مهمی که امام (ع) در صحبت های خویش بدان اشاره فرموده اند.4 - امر به معروف و نهی از منکر: شرایط حاکم بر جامعه در زمان سید الشهدا که احکام قطعی اسلام ترک می شد، حدود الهی تعطیل شده بود، کاندیدای خلافت معروف به شرب خمر بود، ریختن خون مسلمانان به راحتی انجام می شد، نوعی از امر به معروف را می طلبید که مصداق آن جهاد است. در جایی که نه تنها احتمال، بلکه اطمینان و گاهی یقین به ضر نیز هست، آن گاه که سید الشهدا می فرمایند: «من برای امر به معروف و نهی از منکر خروج کردم». فقط امر به معروف و نهی از منکر اصطلاحی نیست، بلکه به معنای عام تری است که حتی با علم به خطر، آن هم بالاترین خطر سازگار است.5 - نداشتن تأمین جانی: حتی اگر امام حسین (ع) با یزید بیعت می کرد، باز هم او را می کشتند. معاویه با این که رعایت ظواهر را می کرد، در حضور امام حسن مجتبی (ع) خطیب را می فرستاد تا علی (ع) را سب ّ بکند. در مورد سید الشهدا وضع زمان بدتر بود،اگر بیعت می کرد، باید هم پیاله یزید بشود، آن وقت مگر یزید دست بر می داشت. یزید که محافظه کارتر از معاویه نبود، بلکه در بروز خیانت و شقاوت گستاخ تر بود.6 - عدم بیعت با یزید.

اشاره ای به آسمان نمود،فرشتگان بی شماری نازل شدند. سپس فرمود: «لولا تقارب الاشیاء» و اگر اجر و پاداش ازبین نمی رفت، به وسیله همین ملائکه با آنان می جنگیدم. ولی به یقین می دانم قتلگاه من و یارانم همان سرزمین است و از آنها تنها فرزندم علی نجات می یابد. معنای جمله امام (ع) چیست؟ به راستی چرا سید الشهدا در حادثه کربلا، طریق عادی را اختیار نمودند؟ چه حکمت هایی در این تدبیر الهی نهفته است که نباید از مجرای غیر طبیعی به جنگ دشمن رفت؟ این حکمت ها عبارتند از:الف) انقلاب امام حسین (ع) باید سرمشق افرادی باشد که با عالم غیب در ارتباط نیستند و امام (ع) در این قیام الگوی مناسبی برای شیعیان و مصلحان در طول تاریخ برای مبارزه با ظلم و ستم ترسیم نمودند؛ب) امتحان الهی برای حضرت (ع) و همه افراد بشر، که امتحان باید در شرایط عادی برگزار شود؛ج) مأمور بودن حضرت به سیر بر طریق عادی اسباب و مسببات، که این سیر بدون استمداد از فرشتگان برکات و آثاری دارد و قطعاً مترتب اجر و پاداش فراوان می باشد؛د) اتمام حجت؛ه) رهایی اسلام از شر و مفاسد بنی امیه و آل ابو سفیان.

و بر اثر جذب حسین (ع) به حضور ملازمت او مفتخر شدند.2 - امام (ع) و یارانش از هر فرصتی برای موعظه دشمن استفاده می کردند. و افرادی چون حرّ از خواب غفلت بیدار می شدند.3 - وصیت امام (ع) به اهل بیت یکی از اسرار طلب مهلت است. مسلم این که وصیتی معمولی نبوده، بلکه بقای قیام با همین وصیت تضمین می شد.4 - علت دیگر خواندن نماز و قرائت قرآن و دعا و راز و نیاز است. به عبارت دیگر آماده شدن برای لقای پروردگار.5 - اجازه بازگشت و اذن انصراف و تفسیر زیبایی یاران.در باره برداشتن بیعت از ذمّه اصحاب و اذن انصراف نکته هایی قابل توجه است:الف) سفر، سفر شهادت است، پس نه زیارت و نه مال دنیا مطرح است و عاشقان شهادت دعوت می شوند.ب) در رفع بیعت که پس از شهادت مسلم و هانی صورت گرفت، عده ای جدا شدند.ج) در شب عاشورا نیز فرمود: «شب را شتر راهوار خود قرار دهید و مرا تنها گذارید». در قضیه کربلا که جهات مختلفی برای بروز معجزه جمع بود، چه اصحاب آن حضرت، مستعد کمال و ترقی بودند و چشمشان بینا بود و تمام اعمال و اقوال حسین (ع) را معجزه می دیدند، ابراز وفاداری نمودند و در بعضی موارد آن حضرت برای آنان اظهاراتی می کرد، مانند نشان دادن منازلشان در شب عاشورا.د) در شب عاشورا برای اصحاب امکان گریز از معرکه وجود داشته و حتی به نقلی حضرت راه فرار را هم به «نافع بن هلال» نشان دادند، اما یاران با وفای حسین (ع) تن به ذلت و خواری ندادند و حاضر نشدند امامشان را تنها بگذارند.

فروزانی است که هرگز خاموش نمی شود. روز عاشورایی که در صفحه تاریخ اهمیت یافت، روز خلاصی اسلام از چنگال بی رحمانه بنی امیه است.عاشورا روز تجدید دولت اسلام است. عاشورا، روزی است که بزرگ ترین ارواح، بالاترین نمایش اخلاقی را داد. عاشورا روز گشایش دانشگاه برای تعلیم صفات انسانیت و فضایل اخلاقی است. عاشورا روز انقلاب خونین اسلام است که نام فتح اسلام را با خون بر صفحه تاریخ طبیعت نوشته است.در این انتخاب صحیح، آن گاه که لشگر نور و ظلمت در مقابل یک دیگر قرارگرفتند، فرشتگان از حضرت رخصت طلبیدند تا او را در پیروزی بر دشمن کمک کنند. اما امام (ع) بین پیروزی و لقاء الله، دیدار پروردگارشان را برگزید.شاها! من ار به عرش رسانم سریر فضل مملوک این جنابم و محتاج این درم گر بر کنم دل از تو و بردارم از تو مهر این مهر برکه افکنم؟ این دل کجا برم؟

کرده، یا شمشیر را برگزینم و کشته شوم و یا تن زیر بار ذلت بدهم، اما هیهات منّا الذلّه.. من با این جمعیت اندک و اهل بیت خود با شما جنگ خواهم کرد».امام (ع) اتمام حجت کرد و مردم را پند و اندرز داد. اما دل تیره و سخت آنها که چون سنگ خارا بود، از نصایح او بهره مند نشد و باران رحمت او در آن شوره زار، جز خار و خاشاک محصولی نداد.عمر سعد در بامداد عاشورا تیری به طرف یاران اردوگاه حسین (ع) پرتاب کرد وگفت: «گواه باشید که نخستین تیر را من رها کردم». آن گاه سپاهیان از او پیروی کردند.در این هنگام امام (ع) به یاران خویش فرمود: «قوموا رحمکم الله الی الموت الذی لابدمنه، فان هذه السهام رسل القوه الیکم»؛ رحمت خدای بر شما باد! قیام کنید به سوی مرگی که چاره و فراری از آن نیست، این تیرها پیام آوران لشکر برای شما هستند».

که در کتاب صلاه مبین است؛چهارم - آن نماز مخصوصی بود، به تکبیر و قرائت و قیام و رکوع و سجود و تشهد و سلام مخصوصی. پس احرامش آن وقتی بود که از روی زین بر زمین افتاد، و قیامش آن بود که به پا ایستاد، و رکوعش آن بود که خم خم راه می رفت و گاهی به رو، می افتاد؛ و قنوتش دعایی بود که در آن حال می خواند: «اللهم متعالی المکان، عظیم الجبروت،شدید المحال، غنیاً عن الخلائق، عریض الکبریاء، قادراً علی ما تشاء، قریب الرحمه صادق الوعد، سابغ النعمه، حسن البلاء، قریب اذا دعیت، محیط بما خلقت، قابل التوبه لمن تاب الیک قادر علی ما اردت ومدرک ما طلبت، شکور اذا شکرت و ذکور اذا ذکرت،ادعوک محتاجاً وارغب الیک فقیراً وافزع الیک خائفاً وابکی الیک مکروباً و استعین بک ضعیفاً و اتوکل علیک کافیاً، احکم بیننا و بین قومنا فانهم غدونا و خدعونا و خذلونا و غدروا بنا و قتلونا و نحن عتره نبیک وولد حبیبک «صلی الله علیه وآله» الذی اصطفیته بالرساله و ائتمنته علی وحیک، فاجعل لنا من امرنا فرجاً ومخرجاً، برحمتک یا ارحم الراحمین». و سجودش آن وقت بود که پیشانی مبارک بر خاک نهاد و تشهد و سلامش مفارقت روح مبارکش بود از جسد، و بلند شدنش ارتفاع بر سر نیزه بود، و تعقیبش اذکار و آیات سوره کهف بود که بر سر نیزه تلاوت می نمود.

سینه بچه ها و زن های مصیبت زده را به کعب نیزه آزردند، با دست تطاول مقنعه از سر و گوشواره از گوش بانوان حرم حسین (ع) و دختر بچگان معصوم و بی پناه کشیدند. فرش و بستر بیمار کربلا را ربودند و آن جسم نازنین تب آلود را بر روی خاک در افکندند، خیمه ها را آتش زدند و ساکنان وحشت زده آن را در دل صحرا پراکندند، هر چه بود غارت کردند، و هر چه ممکن می شد، توحش و سبعیّت نشان دادند.غارت خیمه های حسینی پس از شهادت آن حضرت قطعی است؛ زیرا علاوه برتصریح مورخین در کلمات اهل بیت نیز بیان شده است. در کلمات حضرت زینب (س)، فاطمه بنت الحسین در خطبه کوفه، ام کلثوم در خطبه کوفه، امام سجاد (ع) درخطبه کوفه.

و تجرد و شوری روی دهد که آن جا کربلا و آن زمان عاشوراست.

پایداراست و جهان هستی باقی است؛ ای پدر بندگان خدا!...پس همانا اگر تو این سخن را گفتی، پس به تحقیق تو به همان چیزی خوانده ای که دیگر زائرانش از ملائکه می خوانند. خدا برای تو یک صد هزار هزار درجه را می نویسد و تو بسان کسانی خواهی بود که با حضرت حسین (ع) شهید شده اند تا این که تو در درجات ایشان با آنها شریک خواهی بود. و پس (این مقام را) جز در شهدایی که با حضرتش شهید شده اند، در دیگران نخواهی شناخت. و برایت ثواب زیارت تمامی رسولان و (ثواب) پیامبران و (ثواب) زیارت تمامی کسانی که از روز شهادت حضرتش (ع) حضرت حسین (ع) را زیارت کرده اند، نوشته خواهد شد، که سلام بر او و بر اهل بیتش».علقمه گوید که حضرت ابا جعفر (ع) فرمود: «اگر بتوانی هر روز به این زیارت ازخانه ات، آن حضرت را زیارت کنی، این کار را انجام ده که برای تو جمیع ثواب ها خواهد بود».و به حقیقت این گونه است که سینه ما تکیه ای قدیمی شده که درب آن با کلید «یاحسین (ع)» باز می شود و زمین آن با اشک مژگان، آب و جارو می شود؛ آن گاه که جرعه جرعه زیارت عاشورا می نوشیم و می سوزیم.و دردا؛ که فرزندان پیغمبر مصطفی (ص) آن دردانه و ناز پرورده های خاندان وحی،با دیدن آن منظره دهشت بار در صحرای گداخته و سوزنده و تفتیده نینوا، بر کنار کشته سالار شهیدان و نوگلان پرپر شده بوستان احمدی، در میان خیمه های نیم سوخته خامس آل عبا، آتش غم در قلبشان زبانه کشید و از دیده اشک غم باریدند، و در سینه آه و درد انداختند.

به ناله آنان قدسیان ناله سر دادند، عرش نشینان سوگوار شدند و جملگی کائنات به غم نشستند که ناله هایشان تا به امروز ادامه دارد.باشد که ندای «این الطالب بدم المقتول بکربلا» در پهنه گیتی طنین افکند و صدای یا لثارات الحسین (ع) در سرتاسر زمین صفیر بر کشد و یگانه خونخواه و تسلابخش شراره های قلب مام گرامی اش به پاخیزد و جملگی قاتلان و هم پیمانان بر قتلش و خشنودان از شهادتش را قصاص نماید. «السلام علی اسیر الکربات و قتیل العبرات».