روزهای نخستین وقوع این حادثه که در سال شصت و یک هجری به وقوع پیوست به اهمیت سرنوشت ساز این حادثه جان سوز پی برده اند و در راه تثبیت تاریخی آن، به تحریر و نگارش و بازگویی درس های عبرت آموز آن برآمده اند؛ به حدّی که بخش اعظمی از قفسه های کتاب خانه بزرگ اسلامی را به این امر مهم ّ اختصاص داده و در ضبط و نگه داری آن با وسایل مختلف کوشیده اند.در بررسی عوامل اصلی این جاودانگی، بیش از هر چیز خصوصیّات روحی و عظمت شخصیّت وجودی قهرمان اصلی این حادثه، جلب توجّه می کند. درست است که عوامل دیگری هم در این امر دخالت دارند، مانند: روحیّه ظلم ستیزی، کثرت مظالم دیگران در حق ّ اهل بیت (ع)، روش تبلیغ دین و اتخّاذ شیوه و راه و رسم خاص ّ اهل بیت(ع)، ولی عظمت روحی امام (ع) و خصوصیّات اخلاقی او تمام این عوامل را تحت الشعاع خود قرار می دهد. رمز جاودانگی هم در آن امور نهفته است.حسین بن علی (ع) واجد تمام خصوصیّات یک فرد کامل تربیت یافته آیین اسلام بود، بلکه او أسوه و قدوه خداجویان جهان به شمار می رفت. در وجود او تمام نشانه های یک شخصیّت بارز اسلامی موج می زد.در وجود مبارک او، تمام صفات کمالی و ارزشی از قبیل: آزادگی، جوانمردی، شرف،شهامت، شجاعت، صفا، وفا، صبر، پایداری، استقامت، مروّت، عظمت روحی، کرامت نفس، عزم استوار، اراده قوی، عزّت نفس و مناعت طبع بود، ولی در بین تمام این صفات برجسته و ملکات نفسانی، خصوصیّت عزّت نفس و مناعت طبع از تمام ویژگی های آن حضرت، برجسته تر و شاخص تر می نماید و ما در این جا می خواهیم اندک توفقّی در

برابراین ویژگی آن بزرگوار نموده باشیم و کمی به تدبّر و تأمل و تتّبع بنشینیم تا در حدّ فهم خویش، به یکی از رموز جاودانگی قیام ابی عبدالله الحسین (ع) پی برده باشیم. چون تمام این آوازها مرهون آن صفت عالی و رهین آن ویژگی والای نفسانی و روحیّه ممتاز و منحصر به فرد اوست که توانسته است طالبان کمال و عاشقان تعالی و تحوّل روحی را به سوی کعبه آمال خود جذب کند و خود در مغناطیس فضیلت و در محور قطب دائره انسانیّت، گام نهد.آری، این عزّت نفس و مناعت طبع عالی او بود که توانست او را از ورود به حقارت ها و رذالت ها حراست کند. او و این گنجینه نفیس درونی او بود که توانست رضای خدا را بر تمام خشنودی ها، شادی هاترجیح دهد تا از خاک به افلاک و از ملک به ملکوت اعلی برساند و او را با ملکوتیان، هم نوا و هم شأن و هم رتبه سازد.

دنائتها دور نگه دارد و آنچه برخلاف شأن رفیع نفس نفیس اوست به جا نیاورد و هرگز تن به پستی و خواری ای که پایین تر از شأن و مقام اوست انجام ندهد؛ خواه در امور دینی باشد یا امور دینی. این کلمه در میان واژه ای اخلاقی و فضیلتی و معنوی آن چنان از شأن و اعتبار والایی برخوردار است که خداوند متعال این کلمه و اشتقاقات آن را از قبیل: عزّ، یعزّ، أعزّ، عزیز، عزّت را دقیقاً یکصد و نوزده مرتبه در قرآن مجید به کار برده است این اهتمام خاص ّ الهی نشان می دهد که این صفت اخلاقی از پیام های خاص ّ و عزّت بخش و سعادت آفرین کتاب آسمانی می باشد.امام حسین (ع) _ که خود تربیت یافته قرآن و بزرگ مروّج و مبلّغ آن بود _ این صفت کمالی را از آن مبدأ وحی و منشأ حیات روحی دریافت نموده است و خود در تمام مراحل زندگی پای بند فرمان های عزّت نفس و بلندی طبع و آقایی و سیادت روحی بوده است و در تمام مراحل حیات، مقیّد به رعایت اصول آن بوده است.

است تاچند میل تفحص ّ نماید و اگر نیازمند پرداخت پول هم بوده باشد و طرف نیز توان پرداخت آن را داشته باشد می بایست پول بپردازد تا مجبور به تیمّم نگردد، ولی اگر تهیّه آب نیازمند تمنّی و خواهش از یک فرد لئیم و خسیسی باشد که صد در صد احتمال پذیرش داده نمی شود فقهای اعلام بالاتّفاق فرموده اند: لازم است تیمّم نماید و از فرد لئیم درخواست رفع نیاز ننماید. فقها به این آیه استدلال کرده اند: (ولله العزّه و لرسوله و للمؤمنین.).فرد مؤمن و خداجوی نمی بایست عزّت و اعتبار و شأن خود را ذلیل و خوار سازد،هر چند در ارتباط با یک عمل عبادی و در ارتباط با مقام بندگی ستایش الهی بوده باشد. اینک نمونه هایی از اعمال و موارد زندگی امام حسین (ع) که عزّت و بزرگواری در آنها موج می زند و سرشار از بلند نظری ها است بازگو می نمائیم.

رفت. معاویه که از اخلاق و شجاعت و شهامت و عزّت نفس او با خبر بود پیغام داد که من زمین را از تو می خرم. قیمت آن را دریافت نما!».فرهاد میرزا می افزاید: عبدالله بن زبیر پیش معاویه آمد و از حسین (ع) تأیدیه گرفت؟ و امام پیشنهاد نخستین خود راپذیرفت و زبیر مزرعه را فروخت و به حضور امام آمد و گفت کسی بفرست تا قیمت آن را از معاویه دریافت نماید.»

که اسلام خون آنان را محترم شمرده بود. او شخص متجاهر به فسق و گناه است و فردی در رتبت و منزلت من با چنین فرد فاسق و فاجری بیعت نمی کند. شب را به روز برسانیم و تأمل و اندیشه در عواقب امر نمائیم تا ببینیم کدام یک سزاوار بیعت و مقام خلافت هستیم؟»

و پستی، ولی ذلّت و پستی از ما خاندان به دور است، زیرا خداوند، رسول خدا، مؤمنان آن را روا ندانسته اند و آغوش های پاک مادران و انسان های وارسته و نفوس با عزّت هرگز روا نمی شمرند که ما طاعت لئیمان و افراد پست را بر کشتارهای کریمانه، مقدّم بداریم.».در این سخنرانی نورانی که شعار ابدی حسینی (ع) را نشان می دهد به همین آیه مبارکه اشاره شده، جایی که خداوند متعال می فرماید: الگوی شیعیان و دوست داران شکسته و سیاه فرعی دست راست (ان َّ العزّه لله و لرسوله المؤمنین و لکن ّ المنافقون لایعلمون).

و ارزش های حسینی (ع) که عبارت از مبارزه با ظلم و ستم و مقابله با ستم کاران و متعدّیان حقوق اجتماعی و معنوی است در سطح جهانی، مطرح سازند و همه را به وحدت و یک پارچگی در برابر مظالم و تعدّیات درونی و برونی، بسیج نمایند.تا همواره سرفراز و سربلند زندگی کنند. سطح جهان را از آلودگی ها و فسادها و تباهی ها محفوظ و مصون دارند و این شعار جاودانه حسینی (ع) را تداوم بخشند که: «هیهات منّا الذّله».ذلّت و خواری و تسلیم شدن در برابر زورگویان از ساحت ما و از شأن و اعتبار، دوراست و ما هرگز نبایست زیر بار زور و ظلم و تعدی و تحمیل عقاید و افکار وارداتی بلکه با الگو برداری از زندگی سعادت بخش سرور آزادگان حضرت ابا عبدالله (ع) تداوم بخش راه عزّت و افتخار آن بزرگ پیشوا (ع) باشیم که همواره زندگی سعادت بخش را بر زندگی های ننگین و آلوده با ظلم و تعدّی، ترجیح داده است و در تداوم این حیات، تا سرحدّ شهادت و فدا نمودن جان خویش، پیش رفته اند.امروز شرایط زندگی ما همانند شرایط زندگی سرور آزادگان است، با این تفاوت که شگردها، فریبندگی ها و تجهیزات عصر، بیشتر و مجهّزتر از آن دوران می باشد و منافقان و پیمان شکنان نیز بیش تر و مرموزتر می باشند، ولی «هیهات منّا الذّله».

علی الدنیّه ابوعبدالله بن ابیطالب الذی عرض علیه الأمان و أصحابه، فأنف من الذّل؛ سرور و پیشوای جوان مردان که هرگز تن به ذلّت نداد و درس جوان مردی و عزّت نفس را به دیگران نیز تعلیم داد، مرگ زیر یار شمشیرها را بر پستی و دنائت انتخاب نمود.یکی هم اباعبدالله، حسین بن علی ّ بن ابی طالب بود. فردی که به او و یارانش امان داده شد، اما با اختیار و انتخاب خود، از ذلّت و حقارت، اعتراض نمود».آری این استقامت و حفظ عزّت نفس در مراحل واپسین زندگی امام حسین (ع) تجلّی با شکوه تری به عرصه نمایش گذاشت. آن گاه که دائره محاصره و فشارها باریک تر گردید و اصحاب و یاران آن حضرت از دست رفته، فرزندان و اهل و عیال او در مضیقه بی آبی و عطش قرار گرفتند. این عزت نفس و مناعت طبع و تسلیم نشدن او در برابر لئیمان و بدطینتان واقعاً حیرت انگیز و بهت آور است که بدون مبالغه و گزاف هیچ قلم ِ توانا و هیچ زبان ِ گویا و هیچ هنرمندِ زبردست، نمی تواند صحنه ها و لحظه های آن را دریابد و آن چنان که بوده است به قلم و بیان و نمایش درآورد.آن گاه که حسین بن علی (ع) تنها و تنها در محاصره تنگ نیروهای مسلّح و مهاجم ابن زیاد قرار گرفته بود و سپاه شقاوت آماده بودند که با یک حمله و یورش کار او را یک سره سازند.آن گاه که برق هزاران شمشیر برّاق، چشم ها را خیره می ساخت و دل ها را می لرزاند و امیدی به حیات و بقا وجود نداشت. آن گاه که سوز تشنگی و عطش، سراپای وجود امام(ع)

و فرزندان دلبندش فراگرفته بود و جهان در برابر چشمانش تیره و تار بود. آن گاه که زنان و کودکان امام (ع) در خیمه ها منقلب و پریشان و چشم انتظار قطراتی آب هستند و در حال حیرت و پریشانی به سر می برند و اسارت در کمین آنان.آن گاه که ناله جان سوز زنان و کودکان و دختران قلب پرمهر حسین را می سوزاند و جگرش را چاک می زند، چنین اوضاع وحشت زا که شیر درّنده را به لرزه و ضعف می کشاند.در میان چنین طوفانی، هر ناخدایی خود را گم می کند ولی باز صدای پرهیمنه و با صلابت او به گوش آن ناجوان مردان می رسد:«هیهات منّاالذّله! هیهات منّا الذّله! و لله لااعطینّهم بیدی، إعطاء الذلیل؛ من هرگز دست ذلّت به دست اینان نمی دهم.»اکنون که به حق، سال عزّت و افتخار حسینی (ع) نام گذاری شده و تمام عشق،افتخار و بالندگی مردم ایران و شیعیان جهان با نام زیبای حسین (ع) و به یاد فداکاری های آن بزرگ مرد جهان معنویّت و ستاره درخشان آسمان امامت می باشد ما با افتخار تمام، ترجمه مقتل ارزشمند «مقتل الحسین» (ع) تألیف عالم عامل سید عبدالرّزاق موسوی مقرّم را که یکی از مقاتل مفید و ارزشمند عصر ما است تقدیم آن همایش بزرگ و اهدا به مقام شامخ رهبری می نماییم که چنین نام زیبایی را به چنین سال فرخنده و مبارک، گزینش فرموده اند و این نام پرشکوه و خاطرات سازنده و فداکاری های آن پرچمدار جهاد بزرگ اسلامی را همدم و انیس زندگی مردم ما ساخته اند تا در همه ساعت ها و دقایق ایّام، به یاد او و به یاد فداکاری های او بوده باشیم و

همواره خود را در مقام دفاع از شأن و شرف و حیثّیت و اعتبار میهن اسلامی و مقدّسات ارزشمند آیین نورانی اسلام و فرآورده های معنوی انقلاب اسلامی خویش بنماییم. همیشه در مسیری گام سپاریم که حسین بن علی (ع) و یاران فداکار او در آن مسیر گام نهادند. به چنان دفاع و حمایت از اسلام برخیزند که حسین بن علی (ع) مقتدا، پرچمدار اسلام به آن دفاع و قیام برخاستند. بنابراین مدام گویای این کلمات باشند: «السلام علیک یااباعبدالله أشهد أنک قد اقمت الصلوه و آتیت الزکوه و امرت بالمعروف و نهیت عن المنکر و اطعت الله و رسوله حتّی اتیک الیقین... فیالیتنا کنّا معک فنفوز فوزاً عظیماً.».