و هنوز آب غسل بدن مبارکش به کفن خشک نشده و بدن مطهر آن حضرت دفن نشده بود، حرامیان منافق و سود جویان فرصت طلب در خفا گرد هم آمدند و نص حکم خداوند را تحریف کردند؛ یعنی خلافت امیر مؤمنان (ع) را که خداوند تعیین کرده بود و آیه تبلیغ ولایت را برای اوّلین آیه تحریف کردند و آن را خلیفه اختراع کردند، سپس احکام الهی را یکی پس از دیگری تحریف کردند؛ چنان که بعد دومین آیه آیه ارث بود که تحریف کردند و ابوبکر دروغی را به رسول خدا (ص) نسبت داد و گفت ما گروه پیامبران بربازماندگان ارثی نمی گذاریم و آنچه که از ما بماند از آن بیت المال است فخر رازی در تفسیر خود، ذیل آیه مزبور، بر این حدیث چندین اشکال وارد می کند و می گوید: «بماند که این گفته ابوبکر خلاف نص ّ قرآن است .. اضافه بر آن پیغمبر (ص) یک فرد حکیم و دانا است هرگز سخن بیهوده و بی ربط نمی گوید و مسئله ارث پیغمبر (ص) به ابوبکر مربوط نیست چگونه پیامبر (ص) به کسی چیزی بگوید که با او ربطی ندارد، در حالی که کسانی مربوط به ارث بودند، مانند ابن عباس و حضرت امیرمومنان (ع) و حضرت فاطمه (س) که اینان از عقلا و دانایان بودند که اگر بنا بود پیغمبردرباره ارث چیزی بگوید، به طریق اولی به اینان می گفت در حالی که پیامبر خدا (ص) به آنها چیزی نگفته بود.»آری از این قبیل بدعت ها و انحراف ها در دین از جانب مدعیان خلافت غاصبان در دین وارد آورند که

زمینه را چنان برای یزید بن معاویه هموار کرد که بسیار آسان نه تنها غصب خلافت نمود بلکه شتاب زده مبادرت به تحریف و بدعت در احکام دین مقدس اسلام کرد.

می گردید، و یا او را تکفیر و محکوم به مرگ می کردند.لذا حضرت سیدالشهدا (ع) بر اساس رد این بدعت ها و انحراف های دینی حرکت جهادی خود را آغاز نمود، زیرا پیغمبر خدا (ص) فرموده بود:«اذا ظهرت البدع فی اُمتی فلیظهر العالم علمه و الّا فعلیه لعنه الله و الملائکه الناس اجمعین هرگاه بر امتم بدعت ها آشکار شد، پس حتماً بر عالم باد که علم خود را آشکار کند و گرنه لعنت خداوند و تمام فرشتگان و همه مردم بر او خواهد بود.»و این یک دستور الهی بر علما است

که به مکه فرود آمد، بیانیه هایی را درباره بدعت ها و انحرافات در دین اسلام صادر نمود و به هر کس که می رسید، علم خود را در این باره و رسوا کردن بنی امیه ظاهر می کرد، آن گاه عمال بنی امیه افشاگری های آن حضرت را برای یزید بن معاویه گزارش کردند و یزید هنگامی که از حرکت آن حضرت با خبر شد، سی نفر از شیاطین بنی امیه را که سلاح زیر پوشش خود مخفی کرده بودند، مأمور کرد که حضرت سیدالشهدا (ع) را به قتل برسانند.اگر چه به پرده های کعبه آویزان باشد، حضرت از نقشه بنی امیه مطلع شد و به سوی مدینه حرکت کرد، و بار دیگر به روضه جدّش رسول خدا (ص) رفت و اوضاع اسلام و مسلمانان را با قبر جدّ بزرگوارش در میان گذاشت و مشغول دعا و نماز و راز و نیاز شد. سربه سوی آسمان بلند کرد و عرض کرد: پروردگارا، این قبر پیامبر تو محمد است و من فرزند پیغمبر تو هستم خود از حال من باخبری خودت می دانی که من می خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم پروردگارا تو را به صاحب این قبر قسم می دهم مرا به راهی که رضای تو و رسولت است راهنمایی کنی سپس بسیار بگریست رسول خدا امام حسین را به جهاد با بدعت ها می فرستدلحظاتی به خواب رفت در عالم رؤیا خود را در آغوش جدّش رسول خدا (ص) دیدکه به او می گوید:«حبیبی یا حسین کأنّی أراک َ عن قریب مرمّلاً بدماک مذبوحاً بارض کربلا؛ فرزندم برو به سوی شهادت زود است تو

را به خاک و خونت آغشته بنگرم ...»فرزندم تو باید برای دین شهید شوی آن گاه از خواب بیدار شد به دستور جدّش رسول خدا (ص) بی درنگ عمل کرد و به حرکت خود ادامه داد.

این دو امر نیرومند و قوی یزید را بر عرشه قدرت و مقام علیه دین اسلام و مسلمانان جرئت داده بود.این مطالب از حوادث حرکت امام حسین (ع) به دست می آید، طبری در تاریخ خود می گوید: حضرت امام حسین (ع) در زمین بیضه میان دو لشکر، لشکر خود و لشکر حرّ بن یزید بن ریاحی پس از حمد و ثنای الهی فرمود: ای مردم حضرت رسول خدا (ص) فرمود: هر آن کس که سلطان جائری را ببیند که حرام خدا را حلال کند و پیمان خداوند را بشکند، و خلاف سنت دین رسول خدا عمل کند، و در میان بندگان گناه ستم را رواج دهد،و آن کس علیه او کاری نکند و سخنی در رّد او نگوید، این حق خداوند است که کیفر و عقاب او را با همان سلطان یک سان قرار دهد، ای مردم همانا گروه بنی امیه به پیروی شیطان رفتند و از اطاعت خداوند سرپیچی کردند و در دین خدا رخنه و فساد ایجاد کردند،و حدود الهی را تعطیل نمودند و اموال بیت المال را حیف و میل کردند و حرام خدا را حلال کردند و من سزاوراتر از دیگران به امر خلافت هستم ..

باقی نمانده آیا نمی بینید به احکام دین حق عمل نمی شود و از بدعت ها و باطل ها نهی و جلوگیری نمی شود.... تا این که مومن به لقاء الله رغبت نماید، سپس فرمود: «انّی لا أری الموت الّاسعاده و الحیاه مع الظّالمین الّا برما؛ اکنون مرگ را جز سعادت و زندگی را با ستم گران جز بدبختی و خواری نمی بینم »و در بحار نقل شده در روز عاشورا به حضرت ابا عبدالله (ع) گفته شد، به حکم عموزاده ات یزید فرود آی تا از مرگ رهای یابی فرمود: نه به خدا قسم هرگز دست ذلّت به شما نمی دهم و مانند برده ها فرار نخواهم کرد، سپس این آیه را تلاوت کرد: انّی عُذْت ُ بِرَبِّی وَرَبِّکُم مِن کُل ِّ مُتَکَبِّرٍ لا یُؤْمِن ُ بِیَوْم ِ الْحِسَاب ِ؛ من به خدای آفریننده من و شما و همه عالم از شر هر کافر متکبری که به روز حساب ایمان نمی آورد، پناه می برم و از او یاری می طلبم سپس فرمود: مرگ با عزّت بهتر است از زندگی با ذلّت و این ابیات را انشا نمود.الموت خیراً من رکوب العارو العار أولی من دخول ناری والله ماهذا و هذا جاری با حوادث روز عاشورا و بعد از آن اسارت اهل بیت (ع) پرده از چهره جنایات یزید بر کنار می رود و از آن حوادث جریحه دار، شهادت علی اصغر (ع) است که اگر علت شهادت علی اصغر طفل شیر خوار حضرت سیدالشهدا (ع) همیشه تحقیق و بررسی شود،مطالب مهمی به دست می آید. که واقعیت ها را آشکار می نماید.

به حق رسول الله می دانستند. هر حکمی را صادر می کرد، حکم خدا می دانستند.شهادت علی اصغر تمام تبلیغات دروغ را بر ملا و خنثی نمود.2- مخالف یزید را کافر و مهدور الدم می دانستند، که شهادت علی اصغر نقاب اسلامی را از چهره یزید برطرف کرد و ثابت شد که یزید کافر است و دین اسلام از گزند او مصون باقی ماند.3- هر که بدعت های یزید را نمی پذیرفت فوری از جهت مرتد شدن به قتل می رسید، ولی شهادت علی اصغر ثابت کرد که یزید و طرف دارانش بویی از دین نبرده اند و او دشمن دین و بشریت است 4- چنان بدعت ها گسترده و بسیار بود که رفته رفته بیم محو اسلام احساس می شد، و شهادت علی اصغر چنان یزید را از ولایت بر اسلام نزد مردم ساقط کرد که کسی دیگر جرئت نمی داشت بگوید شراب خوردن به دستور یزید حلال است و یا بدعت دیگری را مباح بداند.5- اگر شهادت علی اصغر نبود، بیم آن بود که خون همه شهدا از بین برود و بنی امیه باقی بمانند و کسی دیگر سوگواری نکند، و می گفتند، مردی مردی را کشت و کشته شد و تمام شد، ولی شهادت علی اصغر این عذر را از مردم گرفت و دیگر برای مردم سخنی نگذاشت جز انزجار و تنفر وجدان ها از بنی امیه را افزود و نام یزید را نزد وجدان های دوست و دشمن متنفّر و زجر آور نمود.6- لذا هنگامی که حضرت قنداقه علی اصغر را آورد، چنان لرزه به اندام قوم افتاد که نقل کرده اند: «کادالقوم أن یتفرّقوا؛ نزدیک بود که لشکر از هم بپاشد»

و لذا عمر سعد که در تنگنای سختی قرار گرفته بود و از این امر بسیار وحشت زده شد، دیگر نمی توانست کاری کند جز دستور به شهادت رساندن آن طفل را، هر چند در ظاهر تیر به حلقوم طفل شیرخوار حسین پرتاب شد و او را شهید نمود، لیکن در واقع عمر سعد دستور داد تیر به ریشه کاخ نشینان بنی امیه نشانه رود.با همین تیر، ریشه بنی امیه و یزید قلع و قمع شد و نقاب قداستی که به وسیله آن برای انحراف دین و بدعت به چهره گذاشته بودند، شکافته شد، و چهره حقیقی مخوس آنان برملا و آشکار کردند، آن گاه حقیقت موزیانه و شریر یزید و بنی امیه بر همه دنیا برملا شد.

کرد و اشعار ابن زبعه را که در جنگ احد به تلافی کشته شده های کفّار بدر گفته بود، بر زبان آورد:لعبت هاشم با لملک فلا خبر جاء ولا وحی ٌ نزل لیت أشیاخی بِبدر شهدوا و یقولوا یا یزید لا تشل مردم اهل شام و اهل مجلس که اکثر شاد و خرّم در آن مجلس بودند، شگفت زده و مبهوت با تعجب از حرکات و اعتراف یزید بر کفر و مشرک بودن خود، فریاد لعن بر یزید و بنی امیه سر دادند و همه بنی امیه رسوا و ماهیت تمام بدعت گذاران بعد وفات پیغمبر خدا (ص) تا آن روز آشکار شد.حقیقت دین اسلام به سبب شهادت حضرت سیدالشهدا (ع) از گزند یزید و اتباعش مصون شد و قیام حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) و شهادت او و یارانش عبرتی برای هر بدعت گذار و درسی برای هر مجاهد و عالمی شد.