نویسنده: عبدالحمید نجفیان
ناشر: عبدالحمید نجفیان
توضیحات: مقاله ای با عنوان امام حسین (ع) در میادین جهد و نبرد
زبان: فارسی
حجم کتاب: 246 کیلوبایت
تعداد صفحات: 11
نوع فایل: PDF
سخن را از جهاد با این آیه شریفه آغاز می کنم «ای اهل ایمان با هر که از اهل کتاب (یهود و نصاری ایمان به خداوند و روز قیامت نیاورده و آنچه را خدا و رسولش حرام کرده حرام نمی دانند و به دین حق نمی گروند، قتال و کارزار کنید، تا آن گاه که با ذلت و تواضع به اسلام جزیه دهند»می دانیم که یکی از فروع دین اسلام جهاد است و در ابواب فقه کتابی به نام کتاب (الجهاد) موقعیت خاصی دارد. آیاتی راجع به اهمّیت جهاد در جاهای متعدد قرآن آمده است قرآن کریم جهاد را منحصراً نوعی دفاع از ارزش های اسلامی می داند و تنها در مواردی آن را جایز می دانند که باعث نجات امت های طاغوت زده و ستم کشیده گردد، و یا مصالح جامعه اسلامی در معرض خطر قرار گیرد اجازه می دهد و این هدف و فلسفه جهاد در اسلام است فتوحات اسلامی و جنگ های رهایی بخش مسلمانان در دوران صدر اسلام مؤیّد و پشتیبان همین حقیقت است که مردم سرزمین های شام و مصر و ایران و روم برای نجات از فرهنگ شرک و فساد و رهایی از دست هیئت های حاکم و طاغوتی خود را به آغوش اسلام و مبادی و اصول آن انداخت و غالباً بدون خونریزی احکام قرآن راپذیرفتند. این امر بر خلاف تهمت های ناروایی است که دشمنان خدا علیه اسلام تبلیغ می کنند که اسلام با شمشیر گسترش و نفوذ یافت و به زور تحمیل شد.باری ائمه طاهرین ما (ع)
و بالخصوص حضرت سید الشهدا حسین بن علی (ع) رهبران و داعیان راستین امت اسلامی برای جهاد و پیکار علیه قوای طاغوتی بودند.پیشوایان معصوم ما (ع) با این که با توطئه و نقشه طاغوتیان زمان از صحنه سیاسی کنار زده شدند، ولی هرگاه در جامعه انحرافی از احکام اسلامی رخ می داد و یا حیثیت اسلام به خطر می افتاد به دفع این انحراف و حفظ کرامت امت اسلامی می پرداختند.حضرت امام حسین (ع) این فرزند شجاع و برومند امیر مؤمنان علی (ع) را می نگریم که چگونه جلوی خطر انحراف را می گیرد، چه در فتوحات اسلامی و چه در جنگ با اهل بغی و چه در روز عاشورا که با قیام مسلّحانه و ریختن خون مقدّسش و شهادتش خطر را از اسلام دفع می کند.
سر انجام حضرت امام حسین (ع) پس از یک عمر زندگی سراسر مبارزه و جهاد _ با شکوه ترین حماسه را - که در تاریخ اسلام از برجستگی و عظمت مخصوصی برخورداراست - در روز عاشورای محرم سال 61 هجری به نمایش گذاشت و با شجاعت و فداکاری و شهادت خود و فرزندان و یاران با وفایش در سرزمین کربلا، شمشیر جهاد در راه خدا را به دست نسل های انقلابی سپرد.کربلا صحنه پیکاری خونین می شد، نیروهای ابن سعد بالغ بر سی هزار نفر و سربازان اردوی امام (ع) جمعاً از 32 سوار و چهل تن پیاده تجاوز نمی کرد. حضرت سیدالشهدا (ع) تجربیات نظامی که از جنگ های رهایی بخش کسب بود، به کار برد.امام (ع) اردوی کوچک خود را آرایش جنگی داد خویشتن و اهل بیتش در قلب آن جای داشت و جناح راست را (زهیر بن القین
و جناح چپ را (حبیب بن مظاهر) فرماندهی می کرد و پرچم سپاه در دست حضرت ابوالفضل العباس (ع) بود.در روز عاشورا هنگامی که امام حسین (ع) به جانب راست سپاه دشمن حمله کرد،این شعر را به عنوان رجز خواند:مرگ بهتر است از ننگ و ذلّت - بیعت با یزید - و تحمل ننگ - شکست ظاهری در جنگ - بهتر از ورود به آتش دوزخ می باشد.و هنگامی که به جانب چپ سپاه دشمن حمله کرد، این رجز را خواند:من حسین پسر علی (ع) هستم - از بستگان پدرم حمایت می کنم - سوگند یاد کرده ام در مقابل دشمن سر فرود نیاورم و در راه آیین پیامبر (ص) کشته شوم
در فتوحات اسلامی مسلمانان می خواستند عقیده توحید و ارزش های قرآنی را نشر دهند و جز خدا و بلند ساختن نام اسلام هدف دیگری نداشتند.حضرت ابا عبد الله الحسین (ع) در روزگار عثمان که فتوحات اسلامی گسترش یافته بود، به مرحله جوانی رسیده و در این سال ها بود که قوای مردانگی امام حسین (ع) در طریق تکامل بود و بر پایه هایی از ایمان و دلاوری و فداکاری قرار می گرفت این دورانی است که جوان را به میدان مبارزه می کشاند و آماده جهاد و فعالیت های اجتماعی می سازد.امام حسین (ع) در چنین دوره ای مهیّای نبرد بود و می خواست که در راه خدا به مبارزه برخیزد و با دشمنان اسلام بجنگد و آیین حق را گسترش بخشد، زیرا جهاد به فرموده حضرت امیر مؤمنان (ع) : دری از درهای بهشت است یکی از مسائلی که از نظر مؤرّخان اسلامی به خوبی روشن نیست و مورد اختلاف است شرکت نظامی امام
حسین (ع) در فتوحات اسلامی است شاید علل شک ّ و تردید بعضی از مورخان و به خصوص تاریخ نویسان شیعی در این بُعد از ابعاد زندگانی حضرت سید الشهدا، ناشی از موارد زیر است الف فتوحات اسلامی یک جهاد ابتدایی است که یکی از شرایط آن اذن امام یا منصوب خاص امام است و در رهبری جامعه اسلامی آن زمان انحراف هایی پدید آمده است و به همین جهت این فتوحات را هماهنگ با ارزش ها و هنجارهای اسلامی نمی دانستند.ب جمعی از مورّخان - مانند مسعودی در کتاب (مروج الذهب - هیچ اشاره ای به شرکت امام حسین (ع) در این فتوحات ننموده اند.
1 - امام حسین (ع) حتماً و به طور یقین با کسب اجازه از پدر بزرگوارشان که امام زمانشان نیز بوده اند، برای شرکت در این جنگ ابتدایی رهسپار جبه های نبرد شد. آن حضرت به منظور حفظ مصالح عمومی اسلام و گسترش آیین حق و هدایت بشریت به سوی صراط مستقیم با رشادت و شجاعت در معرکه های آزادی بخش اسلامی حضور یافتند، و در راه حق جهاد کرد و اندوهی را که از تضییع حق پدرش به دل داشت به خاطر نشر حقایق اسلامی و حفظ وحدت کلمه مسلمانان از آن چشم پوشید، اضافه بر این خود حضور مبارک آن حضرت در میان سپاه اسلام باعث تقویت روحیّه جان بازی مسلمانان گردید.2 - اهمال یا چشم پوشی مورّخان در مورد بعضی از حقایق تاریخی دلیلی برتشکیک یا عدم اثبات آن نمی باشد، و علی الاخص در مسائلی که به زندگی پرافتخار ائمه اطهار (ع) ارتباط دارد. ائمه که سراسر زندگی شان مبارزه و فداکاری در راه اسلام بوده است
و شایان ذکر است که مورّخان و دانشمندان برادران اهل تسنّن ابعاد با عظمت امام حسین (ع) را خوب درک نموده اند و بهترین کتاب ها را در باره شخصیت والای ایشان نوشتند، زیرا نویسندگان شیعی بیشتر به بعد عاطفی قیام عاشورا توجّه کرده اند که سایر ابعاد را تحت الشعاع خود قرار داده است اینک صفحاتی و برگ هایی درخشنده از تاریخ سراسر مبارزه امام حسین (ع) .
در سال بیست و پنجم هجری - عبد الله بن ابی سرح - به دستور عثمان با سپاه ده هزار نفری به سوی فتح شمال آفریقا عزیمت نمود. به علت زیادی جمعیت آفریقا،ارتش اسالم از پیش روی ناتوان ماند. عبد الله بن ابی سرح از عثمان استمداد طلبید و کمک خواست و او نیروهای امدادی و سپاه مجهّزی را از مدینه فرستاد که امام حسن (ع) و امام حسین (ع) و بعضی از صحابه و یاران پیامبر اکرم (ص) او را همراهی می کردند، در شهر (برقه به عبد الله بن ابی سرخ پیوستند و با طرح های نظامی جدید، پیش روی های چشم گیری در شمال آفریقا حاصل گشت پس از یک سال و سه ماه سپاه اسلام پیروزمندانه به شهر مدینه بازگشت آری حضرت امام حسین (ع) برای فتح سرزمین شمال آفریقا به صف مجاهدان پیوست و عازم آفریقا شد. جنگ جویان اسلامی در این سفر بیش از بیش به شخصیت ممتاز و برجسته فرزند رسول خدا (ص) پی بردند و خداوند به خجستگی حضور امام حسین (ع) به مسلمانان نصرت بخشید و شمال آفریقا به تصرّف مجاهدان اسلامی درآمد.
در سال سی ام هجری ارتش مسلمانان متوجّه طبرستان گردید و پرچم پیروزی به آن سوی گشود، و باز هم حضرت امام حسین (ع) به منظور توسعه نفوذ اسلامی به صف مجاهدان پیوست و به برکت وجودش خداوند به سپاهیان اسلام پیروزی بخشید.در سال سی ام هجری سعید بن العاص - به دستور عثمان - آهنگ پیکار و گشودن طبرستان کرد، زیرا تا این سال کسی به جنگ آن برنخاسته بود. از کوفه حرکت کرد و امام حسن و امام حسین (ع) و عبدالله بن عباس
و عبدالله بن عمر و عبد الله بن عمرو بن عاص و عبد الله بن زبیر و حذیفه بن یمان و مردمی از یاران پیامبر (ص) او راهمراهی کرده اند.در تاریخ آمده که وقتی که سعید بن العاص به دژ مستحکم و قلعه ناگشودنی طبرستان برخورد کرد، هیئتی را به قلعه فرستاد و تقاضای صلح و تأدیه جزیه نمود، و پس از گفت گو و مذاکراتی بسیار، اسپهبد (حاکم قلعه برای جلوگیری از خون ریزی پیشنهادصلح او را پذیرفت به شرط این که به مردم قلعه امان دهد و آسیبی نرسانند، این شرط پذیرفته شد، و اسپهبد دستور گشودن دروازه های قلعه را داد. سعید بن العاص به این عهد وفا نکرد و تمام مردم این دژ را به جز یک نفر کشت و تمام اموال و املاک آنان را مصادره کرد، حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) از این کشتار بی رحمانه و پیشامد ناهنجار چنان برآشفت که بر سعید بن العاص پرخاش سختی نمود و گفت تو از این تاریخ دیگر شایستگی فرماندهی سپاه اسلام را نداری چگونه قرار و قول و عهد و پیمان با مردم قلعه شکستی و به خود اجازه دادی این عمل ننگین را مرتکب شوی و به جان و مال مردم بی پناه دست راز کنی و همه را از دم تیغ بگذرانی و مال آنان را به غارت ببری همان روز حضرت امام حسین (ع) با برادر بزرگ تر خود حضرت امام حسن (ع) وچند تن از مسلمانان دیگر از قلعه بیرون آمده و راه مدینه را در پیش گرفت و شرح واقعه را امام حسین (ع) ابتدا به پدرش حضرت علی (ع) و سپس به همه
مسلمان گفت امیرمؤمنان علی (ع) همان دم به مسجد شتافت و به عثمان که خلافت را با تحمل این ننگ ها به عهده گرفته بود، چنین فرمود: دست این افراد نا پاک و طاغوتی و آزمند را ازریاست و فرماندهی مسلمانان کوتاه کن و راضی مشو که اعتماد و اطمینانی که رسول خدا در دل ها به وجود آورده از میان برود.
در سال 51 هجری پس از شهادت امام حسن مجتبی (ع) و رسیدن امام حسین (ع) به مقام الهی امامت آن حضرت به شام رفت و معاویه از او خواهش نمود که با قشون مسلمانان برای فتح قسطنطینیه برود. امام (ع) پاسخ مثبت دادند، با این که فرماندهی این سپاه به عهده یزید بود!! این یک بزرگواری دیگری بود که به بزرگواری های امام حسین (ع) افزوده شد و نمونه بسیار عالی از گذشت آن حضرت به خاطر حفظ وحدت جامعه اسلامی و دفاع از ارزش های قرآن است و آنچه از جنایات و مفاسد امویان در دل داشتند، به دست فراموشی سپردند.شکی نیست که هدف از تعیین چنین فرمانده نا لایق در راستای کوشش ها و تلاش های معاویه به منظور استحکام پایه های سلطنت آینده فرزند خویش بود. او به کارهای عبث و بیهوده ای توسّل می جست و زمینه ای برای خلافت یزید این جوان هرزه و رسوا فراهم می کرد و با همین آرزوی باطل سپاهی را به فرماندهی یزید برای فتح سرزمین روم (ترکیه فرستاد. سپاه اسلام در منطقه (فرقدونه با بیماری و سختی گرفتارگشت یزید این مجسّمه فساد و کفر، آسوده و بی خیال از سرنوشت نیروهای مسلمانان در (دیر مرّان بساط شراب و می گساری پهن کرد و در کنار معشوقه اش
(ام ّ کلثوم نشست وبه روزگار سیاه سپاه اسلام می خندد و چنین می سراید:پرواندارم از چیزی که بر سپاه رسیده است - در (فرقدونه از تب و گرسنگی هنگامی که بر بساط نگارین تکیه زده ام - (بدیر مرّان و (ام ّ کلثوم نزد من است و یزید حرمت شراب را در آیین محمدی به چشم تمسخر می نگریست و با حالتی طنزآمیز می سرود:اگر باده روزی به آیین محمد حرام شده است آن را به کیش مسیح بن مریم درگردش آور شرکت حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) در این جنگ فرصتی بسیار مناسبی بود، تا گوهر یزید را بیازماید و حقیقت کار و شخصیت پلید او را بشناسد. و اطّلاعات و اخباری که راجع به هوس رانی ها و خوش گذرانی ها و مفاسد یزید شنیده بوده اند. اکنون رأی العین خود دیده اند، این امر یکی از علل مهم خودداری شدید آن حضرت با بیعت بایزید و انگیزه قیام عاشورای حسینی بوده است
از موارد جهاد در اسلام (قتال اهل بغی به اصطلاح فقها است و به نص این آیه شریفه «و اگر یک قوم - از این دو طایفه - بر دیگری ظلم کرد. با آن طایفه ظالم قتال کنید تا به فرمان خدا باز آید[ترک ظلم کند].، پس هر گاه به حکم حق برگشت با حفظ عدالت میان آنها را صلح دهید و همیشه عدالت کنید که خدا بسیار اهل عدل و داد را دوست می دارد»مسلّماً یکی از مصادیق این آیه شریفه اگر مردمی بر امام عادل زمان خودشان خروج بکنند، چون او امام عادل و به حق است و آنان علیه او قیام کرده اند، پس باید علیه آنان و به حمایت
از امام عادل وارد جنگ شد.افراد گمراه و فاسد که هیچ توجهی به مصالح جامعه اسلامی ندارند، در برابر خلافت اصیل اسلامی که برای برقراری عدالت در جامعه می کوشد، سرکشی و ایستادگی می کنند.از حوادث تلخ و دردناک تاریخ اسلام جنگ میان حضرت علی امیر مؤمنان و خلیفه مسلمانان و میان ناکثین و قاسطین و مارقین است که به ترتیب جنگ های جمل و صفّین و نهروان می باشد.حضرت امام حسین (ع) در این جنگ های داخلی در کنار خلیفه و ولی ّ امرمسلمانان پدر بزرگوارشان شجاعانه ایستاد و چون سربازی جان بر کف از حریم اسلام و ارزش های قرآنی دفاع کرد. و اینک نمونه هایی از این رشادت ها و دلاوری ها را بیان می داریم
در سال 62 هجری عائشه به بهانه خون خواهی عثمان برای جنگ با حضرت علی خلیفه مسلمانان به بصره لشکر کشی کرد. امیر مؤمنان سپاه خود را آرایش جنگی داد: فرماندهی طرف راست لشکر به امام حسن (ع) و طرف چپ را به امام حسین (ع) و پرچم سپاه را به دست پسرش محمد بن حنیفه سپردند.امام علی (ع) به لشکر عائشه حمله برد و جنگ بین دو سپاه ادامه یافت امام (ع) دید که اگر شتر عائشه هم چنان بر پای ماند، همه سپاهیان کشته می شوند و به همین جهت دستور حمله به شتر صادر فرمودند، امام حسن (ع) بر آن حمله نمود و دست راستش را قطع کرد و امام حسین (ع) دست چپش را که شتر سرنگون شد و فریادی زشت برآورد که مثلش شنیده نشده بود، با زدن این ضربه خلاص جنگ جمل با شکست عائشه پایان پذیرفت
در سال 38 هجری معاویه فرماندار عزل شده شام ظاهراً به بهانه انتقام گرفتن ازقاتلان عثمان در برابر امام عادل زمان و خلیفه اسلام صف آرایی کرد.حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) در بسیج نیروها برای جنگ با معاویه تأثیر به سزایی داشتند، و خطبه معروفی که بر اطلاعات وسیع نظامی و جنگی آن حضرت دلالت می دهد ایراد فرمودنددر آغاز جنگ صفین شریعه فرات که محل برگرفتن آب بود به دستور معاویه تصرّف شد، تا مانع دسترسی سپاه حضرت علی (ع) به آب گردد، امام حسین (ع) همراه جمعی از سواران به سوی قرارگاه سپاه معاویه حمله بردند، و یورش آن چنان شدید بود که عرصه را بر این سپاه تنگ کرد، تا شریعه
فرات به دست امام حسین (ع) گشوده شد.
حضرت سید الشهدا (ع) در تمام صحنه های دفاع و فداکاری در راه اسلام حضور داشتند، و مبارزات سیاسی و نظامی آن حضرت گواه این حقیقت است امام حسین (ع) گاهی به طرف مشرق (ایران و گاهی به طرف مغرب (شمال آفریقا) و گاهی به فرماندهی یزید به جنگ رومیان می رود و تمام مشکلات و گرفتاری های جامعه اسلامی را مدّ نظر میگیرند، تا الگوی بی نظیر برای تمام مبارزان راه حق و حقیقت در طول تاریخ گردد، و ثابت نمایند که دفاع از اسلام و حیثیت و کرامت جامعه اسلامی بالاتر از همه چیز است و این آرمان سرور شهیدان حسین بن علی (ع) :اگر بدن ها برای مرگ خلق شده اند، پس کشته شدن مرد با شمشیر در راه خدا از بهترین سعادت ها است فسلام ٌ علی الحسین یوم ولد و یوم استشهد و یوم یبعث یوم القیامه شافعاً.