ديگران بازگو شده است. سيد مي افزايد: اخترشناسان از نبوت و رسالت حضرت موسي بن عمران (عليه السلام) خبر دادند، همچنين خبر از زاده شدن او دادند، از اين رو فرعون فرمان داد پسران بني اسرائيل را كشتند، چنان كه زمخشري هم در تفسير كشاف به قلم آورده است. اخترشناسان از رسالت حضرت مسيح (عليه السلام) خبر دادند، گروهي به ديدار او شتافتند و به مادرش مژده ي رسالت او را رساندند.

رخ داد. او در يكي از سفرها به آسيابي رسيد و در آنجا منزل گزيد، آسيابان گفت: امشب زير سقف استراحت كن زيرا باران مي بارد، خواجه به اوضاع فلك نگاهي انداخت و گماني به بارش باران نبرد. آسيابان گفت: من سگي دارم كه شبهاي بارندگي بالاي پشت بام نمي رود و زير سقف مي خوابد. ولي خواجه بر پشت بام خوابيد و شب هنگام باران بر او باريدن گرفت، او از اين وضع خيلي در شگفت ماند. سوم: اگر پديده ها و رخدادهائي كه به دلالت نجوم پديد مي آيند را اثرمستقيم و مستقل اختران بدانيم (بدون استناد به خداوند) و از آن خبر دهيم، چنين حكم و گزارشي حرام است و مساله تنجيم حرام در اين بخش تمركز يافته است، دليل آن ظاهرا احاديث و فتواهاي فقها است، ازاينرو در احاديث آمده: منجم، ساحر و كاهن ملعون اند. باز در حديث مي خوانيم: اگر كسي منجم و كاهن را تصديق كند، به آنچه بر محمد (صلي الله عليه وآله) (قرآن و اسلام) نازل گشته، كافر شده است. از اينرو: انسان اگر تاثير اوضاع فلكي را از خود افلاك بداند، يعني نجوم، استقلال در تاثير دارند، افلاك علت تامه به شمار روند، فاعل بالاراده و صاحب اختيار جهان باشند و خالق پديده ها به حساب آيند، چنين عقيده اي كفراست. «سيد بن طاووس، شيخ بهائي و مجلسي - رحم الله عليهما - و «ابن ابي الحديد» تصريح دارند كه اگر كسي چنين پندارد كه افلاك و نجوم قديمند، و نيازي به خالق و فلك آفرين ندارند، او كافر است زيرا كافران بر اين عقيده اند كه بارش باران و برف به خاطر طلوع و غروب اختران است

نه به مشيت خداوند.

داده است، در اين صورت حرام نيست، مي توانيم فراگيريم، آموزش دهيم، پژوهش به عمل آوريم، به ويژه اين كه حقتعالي قادر است تاثيرات آنها را به وسيله ي صدقه دادن، دعا و راز و نياز داشتن، تغيير دهد. زيرا حقتعالي هرچه را بخواهد محو كرده و هرچه را بخواهد ثابت باقي مي دارد. (يمحواالله ما يشاء ويثبت و عنده ام الكتاب) [6] . ولي احاطه به دقائق اخترشناسي بر غير خزينه داران علم الهي ميسورنيست، زيرا ديگران احاطه كامل به احوال و اوضاع فلكي و اقترانات كواكب ندارند. ليكن سخن فوق نبايد مانع از نظر و كاوش در كتب و تحقيقات اهل نجوم گردد، زيرا احوال و اوضاعي را براي نجوم و اختران به نگارش آورده اند كه غالبا اتفاق مي افتد و آنها را بايد احتياطا عمل كرد، از اينرو مي بينيم گروهي از شيعه اين دانش را فرا گرفته كه در ميان آنان علما و محدثان بزرگ وجود داشته اند [7] . صاحب جواهر آن گاه يك فهرست بزرگ از اسامي آنان يادآور شده كه مادر آينده به آنها خواهيم پرداخت. مولوي در مثنوي نيز هم دلالت نجوم و آثار قضا و قدر آنها را پذيرفته و هم معتقد به احتياط است. آن سان كه صاحب جواهر نيز گفته، جانب احتياط بايد رعايت گردد. وي چنين مي سرايد: نحس كيوان يا كه سعد مشتري نايد اندر حصر اگرچه بشمري ليك هم بعضي از اين هر دو اثر شرح بايد كرد بهر نفع و ضر تا شود معلوم آثار قضا شمه اي مر اهل سعد و نحس را طالع آن كس كه باشد مشتري شاد گردد از نشاط و سروري و آن كه را

طالع زحل، از هر شرور احتياطش لازم آيد در امور گر نگويم آن زحل استاره را ز آتشش سوزد مر آن بيچاره را جنبش اختر نيايد جز سقيم برندارد جز كه آن لطف عميم اذكرواالله شاه ما دستور داد ديد اندر نار، ما را نور داد [8] . پس بايد نحوست آنها را با صدقه و ذكر خدا، برطرف كرد تا لطف عميم خدا شامل گردد.