سخت نمي توانيد آنها را ببينيد.اگر خود را باور داشته باشيد، هر كاري، شدني ست.هر كاري را با اراده انجام دهيد.عرق ريختن هنگام كار، بسيار بهتر از عرق ريختن در باشگاه است.كار به ستوه آورنده و خسته كننده، براي تندرستي، زيان آور است. ولي كاري كه از آن لذت مي بريد، انرِژي بيشتري به شما مي دهد.كسي كه سخت كار مي كند، به هيچ ورزش ديگري نياز ندارد.نود و نه درصد نبوغ [=هوش سرشار]، بستگي به تلاش دارد و براي نابغه شدن در رشته ي خودتان، بايد خود را غرق در كار كنيد.بكوشيد در زمينه ي كار خود بهترين باشيد؛ هرچه مي خواهد باشد.براي گريز از پشيماني، فقط يك راه وجود دارد و آن، نهايت تلاش در هر كاري ست كه انجام مي دهيد.تلاش هاي ترديدآميز، هرگز هيچ كس را به اوج نرسانده است.اگر گمان مي كنيد كه نمي توانيد كاري را انجام دهيد، اگر گمان مي كنيد كه شايستگي هاي انجام كاري را نداريد، پس بدانيد كه هرگز نمي توانيد كار مهمي انجام دهيد.آناني كه مي خواهند بهترين باشند، بايد همه ي تلاش خود را بكنند.تا زماني كه همه ي تلاش خود را بكار مي گيريد، هرگز براي شكست، سرزنش نمي شويد.زمان مناسب براي انجام كاري، هنگامي ست كه هيچ كس آن كار را نمي كند، يا كسان ديگر هنوز آغاز نكرده اند و يا از انجام آن بازايستاده اند.همه ي ما بايد كاري را بكنيم كه بايد بكنيم.دشواري ها زماني ايجاد مي شوند كه كاري را كه بايد بكنيد، نمي كنيد.نشانه ي ناداني، آن است كه بدون اينكه تلاشي كرده باشيم، امري را غير ممكن بدانيم.جهان، بزرگ و چشم براه شماست و كارهاي بسياري هست كه مي توانيد انجام دهيد. بايد جاهايي را پيدا كنيد كه دست هيچ كس به آنها نرسيده و كارهايي را بكنيد كه هيچ كس تاكنون

انجام نداده است.هر كس كه خود را وقف كارش كرده، هرگز شكست نخورده است.اگر تنها يك درصد شانس كاميابي در يك پروژه وجود داشته باشد، يك دارنده ي كسب و كار راستين، آن يك درصد را به چشم جرقه اي مي نگرد تا آتشي با آن روشن كند.رؤياها، در بيشتر موارد، انسان ساز هستند. آنها منش، كار و حتي سرنوشت انسان را مهار مي كنند.هنگامي كه به جايي پُر از ريسك و خطر وارد مي شويد، به دقت، همه ي جوانب كار را در نظر مي گيريد؛ پس به راستي، ديگر ريسكي در كار نيست. http://jalilkhani.blogfa.com/

نشر ستاره هابه مرور، علي با بهره گيري از جلسات مذهبي كه در منزلشان برگزار مي شد، با معارف ديني و تا حدي اوضاع سياسي و اجتماعي آشنا گرديد. در سالهاي پيش از انقلاب، علاوه بر جلسات هفتگي پرسش و پاسخ در خصوص مسائل اعتقادي، جلسه اي كاملا محرمانه و با افراد محدود درمنزل پدري ايشان برگزار مي شد.در آن سالها « آيت الله مشكيني» و « آيت الله رباني شيرازي » هم به كاشمر تبعيد شده بودند كه درخدمت آنها بوديم و به خاطر اين كه ماشين خود را در اختيار ايشان گذاشته بوديم، باز به شهرباني احضار شديم».در مهر ماه سال 1357 به همت علي و دوستان، اولين راهپيمايي دانش آموزي در كاشمر برگزار شد كه خود سر آغاز حركتهاي مردمي در اين شهر گرديد.با پيروزي انقلاب اسلامي عرصه ديگري در مقابل او گشوده شد و فعاليتها را در قالب انجمن اسلامي دبيرستان، فراگيري آموزش نظامي و گشت زني شبانه در شهر ادامه داد. او خوب مي دانست كه بايد از همه آنچه به دست آمده پاسداري كرد و اگر هوشياري وتلاش نباشد طوفانها، دستاوردهاي انقلاب اسلامي را از بين خواهد برد. همزمان با تأسيس جهاد سازندگي به امر امام راحل ( ره ) علي، برخي از اوقات خود را نيز صرف حضور در بخش فرهنگي و نمايش فيلم در روستاهاي اطراف نمود. با اين همه خود علي معتقد بود كه كار چنداني براي انقلاب نكرده است.« دوران انقلاب متاسفانه به علت كمي سني كه داشتيم وبه علت اين كه داخل اجتماع نبوديم چيزي حاليمان نبود و نتوانستيم آن خدمتي كه مي بايست به انقلاب بكنيم و آن بار مسؤوليت را احساس نمي كرديم. تا

مدتي بعد تعدادي از برادران حزب اللهي و فعال، ما را متوجه مسووليتمان كردند  و كم كم در جلساتي شركت كرديم تا انقلاب پيروز شد. نقشي به آن صورت توي انقلاب نداشتيم. فقط كارهاي مختصري كه پخش اعلاميه بود و اذيت كردن يك سري آدمهاي منافق يا شاه دوست. در سال دوم نظري داخل مدرسه انجمن اسلامي را به ياري برادران شكل داديم. آنجا مسؤول گروره هنري بودم».از همان سالها اخلاق و رفتار علي دلنشين بود، خصوصاً درمقابل والدين خود : « خيلي احترام پدر و مادر را داشت، هر كلمه اي كه مي گفتند او اجرا مي كرد؛ بس كه مظلوم و نجيب بود، احترام زيادي را هم به خود جلب مي كرد».[5]بچه بسيجيبا شروع رسمي جنگ تحميلي در آخرين روز شهريور 59 شور و نشاط خاصي در وجود علي براي دفاع از حريم انقلاب شعله ور بود، يك هفته بعد سپاه كاشمر اعلام نمود كه آماده اعزام نيرو به جبهه هاست. غروب هفتم مهر دو اتوبوس در مقابل رابط عمومي سپاه آماده حركت شده بود.علي كه حس و حال حضور در كلاس درس را در آن روزهاي بحراني از دست داده بود، از ساعتها قبل اطراف اتوبوسها مي چرخيد ولي مسؤول اعزام، همان حرف قبلي را تكرار مي كرد كه « فقط 18 سال به بالا را مي بريم» سن علي كمتر بود و هر چه اصرار مي كرد فايده اي نداشت گاهي كه از سن او ايراد نمي گرفتند جثه كوچكش را بهانه مي كردند، حدود 200نفر ثبت نام كرده بودند ولي فقط نصف آنها شرايط لازم را داشتند و هيچ كدام از افراد ردشده هم سماجت علي را نداشتند، او عشق و  علاقه اش اين

بود كه با همين كاروان راهي شود و همين طور هم شد : « ما اولين گروهي بوديم كه پس از جنگ اعزام شديم؛ دو اتوبوس شب در جلوي روابط عمومي سپاه كاشمر ايستاده بودند. تعداد 96 نفر از برادران بسيجي در داخل محوطه سپاه آماده رفتن به جبهه بودند ولي من هر چه اصرار كردم كه من را هم ببرند، قبول نكردند. هر چه گريه كردم كسي نبود كه به من جواب مثبت بدهد، همه مي گفتند كه تو كوچك هستي، آن موقع من 17 سال داشتم و مي گفتند از 18 سال به بالا اعزام مي كنيم اتوبوسها آماده رفتن شدند. بچه ها سوار شدند و من هنوز گريه مي كردم، ولي جواب رد مي شنيدم در آخرين لحظه ها كه ما شين ها در حال حركت بودند. من سوار اتوبوس شدم وسطهاي راه خودم را به مسؤول بچه ها معرفي كردم. گفت تو اينجا چه كارمي كني؟گفتم حالا كه آمدم ديگر، گفت :بايد برگردي، گفتم :دلم را نشكن و با اصرار زياد و پافشاري، برادر جواد را راضي كردم، كه اسم من را هم نفر نود و هفتم بنويسد و ليست را بست».[6]آن شب، نقطه آغاز مرحله جديد زندگي علي بود و آنقدر درجبهه ها ماند تا مزد جهاد خود را گرفت. او حتي از همين يك هفته تاخير در حضور در جبهه خود را مقصر مي دانست.كاروان اعزامي، نيمه شب به مشهد رسيد، شهر كاملاً در خاموشي به سرمي برد اتوبوسها وارد ستاد بسيج در خيابان نخريسي شدند و از صبح فرداي آن شب، آموزش شروع شد.يك هفته طول كشيد تا نوبت اعزام نيروهاي كاشمر برسد. از نفرات اوليه تنها 50 نفر

باقي مانده بودند. اين عده همراه بقيه نيروهاي استان در حالي كه هر كدام يك اسلحه ( ام يك ) گرفته بودند، راهي اهواز شدند.« در مسير راه خيلي خوشحال بوديم كه به زودي به خط مقدم جبهه مي رسيم، به اهواز كه رسيديم، شهر خالي از مردم بود؛ فقط منافقين مانده بودند كه گراي نيروهاي اعزامي را مي دادند تاعراقي ها كه نزديك « نورد اهواز » بودند، با خمپاره محل آنها را بزنند. با اين وضعيت، شب بعد در تاريكي مطلق چند اتوبوس به خارج شهر رفتيم و پس از چند جابجايي در يك هفته، در مدرسه شهيد جلالي در حصيرآباد مستقر شديم در اين يك هفته، خورديم و خوابيديم وخبري از خط نبود، بچه ها كه به اميد جبهه از منزل خارج شده بودند پس از گذشت يك ماه هنوز رنگ جبهه را نديده بودند. صبح ها پس از صبحانه، منتظر ظهر بوديم، كه نهار بخوريم، و پس از نهار، منتظر شب كه شام بخوريم، از بيكاري، بعضي ها فوتبال، بعضي واليبال و عده اي هم سه به سه قطار بازي مي كردند، غافل از اينكه توطئه بني صدر همين خسته كردن بسيج است. حالا بچه ها يك ماه بود كه از خانه هايشان دور شده بودند و خستگي و بيكاري،باعث شد تعداد ما هر روز كمتر شود به حدي كه كاشمري ها به 18 نفر رسيده بودند، يك روز ما را با وعده پيوستن به گروه چمران به ارودگاه درب خزينه بردند آنجا چادرهايي بود و نيروهاي خراساني «ام يك » و قمي ها « برنو » داشتند. آب اردوگاه بسيار شور بود كه موقع وضو چشمانمان به شدت مي سوخت

غذا بسيار كم بود كه به 18 نفر گروه ما فقط دوكاسه آن هم خرما پلو مي دادند در اين مدت، يك وعده غذاي كافي نخورديم.كم  كم داشتيم متوجه مي شديم كه هدف اين خائن ها چيست؟ ماهم كه تعدادمان به شش نفر رسيده بود، هم قسم شديم كه هر چه اذيتمان كردند، از اين جا نرويم تا اين كه به جبهه اعزام شويم. يك روز خبر دار شديم كه سپاه خراسان در اهواز اقدام تشكيل يك ستاد كرده است. لذا من و يكي از برادران رفتيم و ستاد را پيدار كرديم و با برادر رستمي 11] كه آن زمان فرمانده آنجا بود، صحبت كرديم خيلي ناراحت شد و گفت بچه هاي ما در جبهه ها از كمبود نيرو هر شب 4تا 6 ساعت نگهباني مي دهند و اين خائن ها اين همه نيرو را در آنجا خوابانده اند. برويد بقيه برادرانتان را هم بياوريد. رفتيم بچه ها را بياوريم، مانع شدند و همان «ام يك»ها را هم ما از ما گرفتند و دست خالي به ستاد رفتيم. در ستاد هم مجهز به «ام يك» شديم ولي از شانس بد ما هنوز جبهه نصيبمان نشده بود و گفتند بايد برويد در پليس راه سربندر يك هفته باشيد و سپس به جبهه برويد. ما هم كه هم قسم شده بوديم كه تا جبهه با هم باشيم. به آنجا هم رفتيم. مدت يك هفته در آنجا نگهباني داديم. پليسها هم بودند ولي وقتي ديدند ما هستيم، آنها نگهباني نمي دادند....» [12] بالاخره پس از هفته هاي مديد و ملال آور و همراه با بيگاري و تحمل سختي ها و بي اعتنايي ها، علي و 6 نفر

از نيروهاي با قي مانده كاشمر راهي خط سوسنگرد شدند. در آن زمان سوسنگرد براي دومين بار از اشغال ازاد شده بود : «خط مقدم، همان جاده سوسنگرد اهواز بود، وارد خط كه شديم، تمام ذهنيات ما اشتباه از كار در آمد ما از جبهه و جنگ و سنگر چيز ديگري در ذهنمان بود، فكر مي كرديم سنگر جايي است يا سوراخي است در زمين كه بايد داخل  آن بنشينيم و مواظب باشيم ببينيم كي عراقي سرش را از سنگرش بيرون مي اورد و ما شليك كنيم، ولي وقتي كه وارد شديم نه تنها سنگرها آن طور نبود، بلكه اصلاً عراقي ديده نمي شد فقط مي گفتند آن روبرو 7 كيلومتر آن طرفتر عراقي ها هستند از خاكريز كه خبري نبود، بگذرد از هيچ چيز خبري نبود، همه مان با «ام يك » بوديم به جز پنج پاسدار كه در گروهان « ژ3» داشتند، سنگرها همچون قبرهايي بي سقف بود، اگر هم سقفي داشت، خار بود، براي اولين دفعه بودكه خمپاره اي در نزديكي هاي ما به زمين خورد و تازه متوجه شديم كه نخير جنگ، جنگ نامردي است و از دور يكديگر را مي كوبند، كم كم داشتيم متوجه مي شديم كه جنگ يعني چه آموزش هايي كه ديده ايم، هيچ به دردمان نمي خورد و هم اكنون هم من بر اين اعتقادم كه جنگ را بايد در جنگ آموخت».صبح يكي از روزها با بچه ها تصميم گرفتيم حدود 2 كيلومتر جلوتر برويم وسنگر بكنيم، زيرا از اين فاصله هيچ نمي ديديم، حتي اگر جنگ تمام مي شد و عراق عقب نشيني مي كرد، شايد ما هنوز همان جا نگهباني مي داديم.صبح ساعت 10 رفتيم جلو سنگر كنديم ارتش

هم وقتي ديد ما جلوهستيم، آمد و در كنار ما مستقر شد. گروهان ما 35 نفر بوديم، زيرا گردان در آن وقت 100 نفر بود. از نكات جالب توجه و بعضا شبيه به امور غير قابل باور در آن روزها، امكانات و تجهيزات برادران رزمنده بوده است» « گروهان ما يك لندور قراضه داشت كه هم آمبولانس بود و هم ماشين تداركات و هم ماشين غذا، يك روز كه پنچر شده بود، نه آب داشتيم و نه غذا چون خاكريز نداشتيم و در وسط دشت بوديم، هر روز چند تا از برادران از تير مستقيم كاليبر عراقي ها در امان نبودند. عباس سر توالت نشسته بود كه پايش تير خورد. به مسؤولين مي گفتيم بولدوزر براي زدن خاكريز بدهيد، مي گفتند طرحي داريم كه لودرها وبولدوزرها روي آن كار مي كنند و ما هم حرفي براي زدن نداشتيم.در گروهان 35 نفره ما فقط يك فانوس وجود داشت، آن هم در سنگر فرماندهي كه مثلاً بهترين سنگر بود كه ظرفيت 3 نفر دراز كش را داشت، بچه ها شيشه مربا را نفت مي كردند و بند اسلحه هم به عنوان فتيله آن كه خيلي هم دود داشت كه بعد از مدتي يك شيشه ديگر روي آن گذاشتند كه دود نكند، برانكار حمل مجروح اصلا نداشتيم، درهاي منازل روستائيان كه روستاها را خالي كرده بودند مثل روستاهاي جلاليه را تبديل به برانكار كرده بوديم...در آن ايام علي به خاطر توان بالا و استعدادي كه از خود نشان داده بود فرمانده گروهان شده بود، روحياتش به گونه اي بود كه مرتب در تلاش براي يادگيري فنون مختلف نظامي از قبيل ديده باني آشنايي با

موشك تاو و رانندگي تانك بود، او خاطره  جالبي از آشنايي با ديده باني دارد :«يك روز كه از جلوي سنگرهاي خودي مي گذشتم، متوجه ديده بان خمپاره ارتش شدم با وجود اينكه هيچ چيز از عراقي ها به جز شبحي از دور پيدا نبود، ولي ديده بان مرتب دستور مي داد خمپاره بزنند، هر روز هم پس شليك 50-40 گلوله به سنگر برمي گشت. به فكر افتادم ديده باني ياد بگيرم، چون فرمانده گروهان بودم، پيش سروان مسؤول خمپاره رفتم و گفتم چون هر روز با ديده بان شما يك محافظ هم مي رود اين محافظ را ازبرادران بسيج بگيريد، او هم كه از خدا مي خواست سربازانش جلونروند، قبول كرد وگفت فردا صبح يكي از بچه ها را بفرست. فردا صبح خودم با اين سرباز جلو رفتم، ولي چون من با او بودم، خجالت كشيد آنجا بنشيند، لذا كمي جلوتر آمد فرداي آن روز مي خواست جاي ديروز بنشيند من مانع شدم، گفتم :از اينجا چه مي بيني كه اينقدر گلوله هاي بيت المال را هدر مي دهي؟ اسلحه را ازضامن خارج كردم و گفتم :جلومي روي يا شليك كنم؟ خلاصه جلو رفت ولي زود برگشت فردا به سروان گفتم كه من مي توانم ديده باني كنم اگر خواستيد من بجاي آن سرباز مي روم. اول باورش نمي شد، ولي وقتي چند سؤال كرد متوجه شد كه بلد هستم صبح به اتفاق يكي از برادران گروه چمران جلو رفتيم ولي آن روز بعدر از شليك، 20 گلوله، ديگر نزدند، روز بعد هم شايد 5 گلوله هم بر اساس گراي ما نزدند، براي دفعه بعد تصميم گرفتيم با استفاده از تاريكي بيشتر جلو برويم، به فاصله 500 متري عراقي ها كه

رسيديم، باران شديدي شروع شد، صبح شده بود ولي مه غليظي تشكيل شده بود، از داخل شيار كه به اتفاق برادر افشار از نيروهاي نا منظم مي رفتيم، كاملا خيس وگلي شده بوديم، خيلي مشكل بودو سخت، ولي از اين كه چند لحظه ديگر  در نزديك ترين فاصله آنها هستيم، سختي ها را تحمل مي كرديم تا به آخرين نقطه رسيديم باران هنوزمي باريد و با لباسهاي خيس مي لرزيديم و ايستاده بوديم تا هوا صاف شود. هوا صاف شد ولي باران مي آمد شروع كردم به ديده باني و از آن فاصله نزديك با چشم بدون دوربين بهتر مي شد ديد. گرا گرفتيم وبا بيسيم به عقب گفتم. ولي بر خلاف انتظار، ناگهان از بيسيم اين جمله را شنيديم، «اي بابا شما هم حال داريد توي اين هوا رفته ايد، من كه حال ندارم از سنگر بيايم بيرون و شليك كنم». اين جمله چنان تيري زهر آگين بر قلبمان فرو نشست. بعد هم بيسيم ها را خاموش كردند، ما هم دو پا از دو دست دراز تر برگشتيم و لباسها را پهن كرديم فردا صبح دوباره رفتيم جلو به حدي كه توانستيم ماشين غذا و آمبولانس و 20 مزدور را به هلاكت برسانيم و برگشتيم، البته روز از داخل بيسيم به ما خيلي فحش دادند كه مگر شما جانتان را دوست نداريد؟ چرا آن قدر جلو رفتيد؟ بعداً تشويق نامه اي به من دادند كه آن را پاره كردم مسائل ديگر پيش آمد كه من را از ديده باني اخراج كردند اگر چه مدتها اين دوستان در جبهه سوسنگرد مستقر شده بودند تخريبچيدر همان ماههاي اول جنگ كه علي در جبهه

سوسنگرد بود، با ادوات مختلف جنگي آشنا شد. اما اولين برخورد او با مين و علاقه اي كه به تخريب پيدا كرد، از زبان خودش شنيدني است.« داخل سنگر بودم كه يكي آمد و گفت: علي !در 200 متري ما جعبه هاي سفيدي است كه در سبز دارد، عكس تاج هم روي آن است، يك مقدار خاك روي آنها ريخته اند و اگر نزديك آنها بشويم، منفجر مي شود، از سنگر بيرون آمديم، مقداري جلو رفتيم، ولي از ترس نزديك نشديم، رفتيم به ارتشي ها گفتيم. گفتند اسم اينها مين[20] است شما هم طرف آن نرويد، گفتيم خوب اگر اين طوري است، بدهيد ببريم جلوي عراقي ها بگذاريم، چرا جلوي سنگرهاي خودمان گذشته ايد؟ شهيد هلالي خيلي ناراحت بود كه چرا اينها را به مانمي دهند؟ من مسؤول بچه ها بودم، دوباره با ارتشي ها صحبت كردم. جناب سروان به من گفت، :بچه بسيجي اينها دو سال دوره دارد، آمدم به بچه ها گفتم. باز هلالي اعتراض كرد كه چرا خودشان نمي برند جلوي عراقي ها؟ آنقدر آنروز به سنگر ارتش رفتيم و برگشتيم كه قرار شد مين ها را از جلوي خودمان بردارند. البته فقط تعدادي از آنها را از جلوي سنگرهاي ما برداشتند. فردا صبح ساعت 10دو تا تويوتا از اهواز آمده بودند، از خط ما كه رد شدند تا بچه ها خواستند جلويشان را بگيرند، كه يك دفعه صداي انفجار آمد و بچه هاي سپاه روي مين رفتند. دست و پاي قطع شده و پيكرهاي متلاشي آنها مرا تحريك كرد كه دنبال آموزش مين بروم».مدتي بعد در دوره هاي آموزشي جنگ مين كه توسط «علي خياط ويس»[21] در گلف[22] اهواز برگزار مي شد،

شركت كرد.پس از گذشت حدود يك سال از جنگ كه بسيج مردمي شكل گرفته بود و مانع بزرگي مثل بني صدر به عنوان فرماندهي نيروهاي مسلح از سر راه برداشته شد ه بود، ابتكار عمل در دست رزمندگان اسلام افتاد و طرح ريزي براي بيرون  راندن دشمن از مناطق تحت اشغال سرلوحه كار قرار گرفت. متقابلاً نيروهاي دشمن براي در امان ماندن از حملات، به استقرار در پشت موانع ( ميدان مين و سيم خاردار) اقدام نمودند.هر مين درواقع حكم يك سرباز را براي دشمن داشت، مضافا اين كه از مزيت استتار هم برخوردار بود. اولين موانع دشمن در تپه هاي الله اكبر در يك ميدان مين با عرض بسيار كم و يك رشته سيم خاردار خلاصه مي شد.[24] درهمان ايام، نيروهاي اولين سازمان تخريب كه توسط شهيد چمران در قالب نيروهاي چريكي در اهواز تشكيل شده بود، به راحتي اين ميادين ساده را خنثي مي كردند.درنيمه دوم سال 60 دشمن با بهره گيري از تجارب خود واطلاع از روش رزم سپاه اسلام، عمق ميادين را چند برابر كرد، به حدي كه در عمليات طريق القدس ( آذر 60) عرض ميدان به حدود 100 متر رسيد. پس از اين عمليات و معبر زني نيروهاي تخريب كه در آن ايام به« گروه مين» معروف بودند، موانع بيشتر شد و عبور از ميادين، تبديل به يك مسأله جدي شد، بر اين اساس، گروههاي تخريب براي عمليات بعدي ( فتح المبين، فروردين 61) به فرماندهي شهيد خياط ويس سازماندهي شدند كه حدود 40 معبر دراين عمليات زده شد. از آن مقطع به بعد، با توجه به نوع تخصصها و حجم گسترده نياز

جبهه ها، در هر يك از يگانهاي سپاه، گردان تخريب تشكيل شد كه عناصر عمده آن از نيروهاي بسيج بودند.به مرور زمان موانع دشمن، بيشتر و پيچيده تر شد به حدي كه كميت موانع به سالهاي آخر جنگ نسبت به اوايل جنگ، رشد 500 درصدي داشت. علاوه بر مين كاري با عمق بيش از 1000 متر، سنگرهاي متعدد كمين با تيربار ضد هوايي، بشكه هاي اتش زا و كانالهاي متعدد از ديگر موانع دشمن بودند. [25]براي نمونه در علميات والفجر مقدماتي، رزمندگان اسلام از سمت جبهه خودي تا خاكريز دشمن با اين موانع روبرو بودند : ميادين قديم مين، سيم خاردار حلقوي، كمين، سيم خاردار، سيم خاردار وكانال، ميدان مين، خط اول دشمن وكانال كشاورزي.حجم زياد موانع در اين عمليات باعث شد برخي از نفرات تخريب از ابتداي غروب كار را شروع كنند و در هنگام طلوع خورشيد به خاكريز دشمن برسند! بر اساس آمار در طول 8 سال جنگ بيش از 7000 معبر توسط گردانهاي تخريب ايجاد گرديده.پس از ايجاد معبر در ساعات اوليه عمليات، نيروهاي تخريب وظيفه عريض كردن معابر براي عبور ادوات زرهي و مهندسي را برعهده داشتند. وظيفه ديگري كه از عمليات خيبر به بعد در حد وسيع بر عهده تخريب گذارده شد، انهدام راه ها و پل ها براي جلوگيري از پاتك هاي سنگين دشمن در روزهاي بعد از عمليات بود.[26]ازديگر اموري كه تعدادي از نيروهاي تخريب د رآن فعا لتر بودند حضور در خطوط عملياتي يا مناطق مسكوني براي خنثي سازي بمبهاي عمل نكرده دشمن بود. در اين عرصه، علي عاصمي ا زجمله نيروهاي كار آزموده بود كه گاهي به اين مهم

در خاطراتش اشاره مي كند : « قبل از راهپيمايي روز قدس سال 63 دهها هواپيما ايلام را بمباران كردند، تعدادي از بمبها عمل نكرده بود كه برادران ما در 3 هفته تمام شهر را پاك سازي كردند، حدود 50 بمب از 100 تا 500 كيلويي خنثي شدند».از جمله فعاليتهاي تخريب، پاك سازي كامل ميادين مين بعد از هر عمليات بود كه داستان پاكسازي هاي كيلومتري جنوب شنيدني است: « اوايل سال 61 كه با عمليات فتح المبين و بيت المقدس كيلومترها از خاك ما آزاد شد، سريعاً پاك سازي منطقه هويزه را شروع كرديم، به قول معروف، داغ داغ كار انجام شد، اتفاقاً هوا هم خيلي گرم شده بود. [27]» « پاكسازي،علاوه بر روحيه بالا، نوعي شم و درك براي شناسايي ميدان و علاوه بر همه اينها سازماندهي درست نيرو در سطح ميدان نياز دارد كه با دقت بالا و آرامش، كار انجام شود، اينها را علي كاملا با خود داشت.كاري كه او ونيروهايش درآن گرماي فوق العاده جنوب كردند هم خيرو بركت و اميد براي مردم بومي منطقه داشت، كه زندگي را با آرامش از سر بگيرند و هم اين كه نيروهاي تخريب از بيكاري در بين دو عمليات خلاص مي شدند ».[28] « مدتي كه در هويزه بوديم، ساعت 5/4 صبح از مقرمان كه در هويزه بود، حركت مي كرديم، حدود 80 كيلومتر تاميدان راه بود كه اول، كار مي كرديم بعد صبحانه مي خورديم.گرماي هوا خيلي وحشتناك بود و عملاً از ساعت10 به بعد كاري نمي شد كرد. آماري كه علي در يكي از مصاحبه ها ذكر كرده بود، حكايت از خنثي سازي حدود يك ميليون و هفتصد

هزار مين در دمدت دو سال درمناطق بستان، سوسنگرد، هويزه و خرمشهر دارد. نكته قابل توجه اين كه بسياري از ميادين به مرور زمان پوشيده از رمل يا بوته هاي بلند شده بودند كه كار پاك سازي را مشكل كرده بود وبعضاً براي ديدن مين چاره اي جز آتش زدن انبوهي از بوته ها نبود. در طول مدت پا كسازي اتفاقات جالبي رخ مي داد : حسن صادق آبادي با تجربه اي كه در تخريب داشت، علاوه بر پاك سازي، در شناسايي ميادين هم به علي كمك مي كرد، وي خاطرات جالبي از آن ايام دارد: آنقدر حجم كار بالا بود كه خيلي از چيزها شايد آن موقع براي ما نمود نداشت، مثلا هوا به شدت گرم بود، به حدي كه بدنه مين گوشكوبي داغ بود و دست ما براي برداشتن آن اذيت مي شد، ولي وقفه اي در كار نمي داديم، در يك مقطعي كه كار خيلي سريع و فشرده شد و درمدت يك هفته 10 كيلومتر ميدان مين را پاكسازي كرديم كه عمق آن هم 7 رديف مين بود؛ آن هم در بيابان برهوت كه نه جاده اي براي عبور ماشين بود، نه آمبولانس در آن مقطع داشتيم ونه امدادگر، زماني بود كه نيروها همه مرخصي رفته بودند، و 6_ 5 سرگروه ماندند و خودشان كار سرعتي را شروع كردند.مدتي بعد كه به بستان رفتيم، گاهي تا 3 متر روي مين را رمل پوشانده بود، پيدا كردن مين خيلي مشكل وخسته كننده ولي علي مقيد بود كه حتماً مين گم شده را پيدا كند و گاهي تا سه متر با بيل رمل را جابه جا مي كرديم يك بار مين ام 19

زير پاي من قرار گرفت، سوزن آن هم زد، ولي عمل نكرد». مقام جانبازيعمليات طريق اقدس ( بستان ) در آذر ماه 60 اولين عملياتي بود كه علي هم به عنوان نيروي تخريب در آن شركت كرد :«از چند شب پيش از عمليات، من و علي يكي از معبرها را باز كرديم. من جلو بودم، علي پشت سر من، سه چهار نوار مانده به خاكريز عراق، روي دو زانو از جا بلند شدم، سرباز عراقي هم بالاي خاكريز زل زده بود به ميدان ولي من را نديد. كار كه تمام شد با علي برگشتيم بيرون و خبر آماده شدن معبر را به «مرتضي تيموري»[37]داديم، قبول نكرد و گفت :برويد دستتان را به خاكريز دشمن بزنيد و مطمئن شويد. گفتم دست زديم.قبول نكرد كه علي را فرستادم رفت ودست زد شب عمليات براي اطمينان دوباره علي وارد ميدان شد و معبر را چك كرد، من از شدت خستگي بيرون ميدان چرتي زدم كه وقتي بيدار شدم خبر مجروحيت علي را شنيدم».بعدها علي وقايع آن شب را براي دوستان تعريف كرد : «براي نيروهاي تخريب ارتش مشكل پيش آمده بود، من تنها ماندم، زمان هم خيلي كم بود گريه ام گرفته بود كه خدايا چه كنم؟ درگوشه اي قرآن را باز كردم و گفتم :خدايا خودت هدايتم كن، اين آيه آمدكه «ما آتش رابر ابراهيم سرد كرديم، گريه ام سخت تر شد مثل اين كه بايد تنها وارد ميدان مي شدم كار را شروع كردم. مي خواستم معبر را عريض كنم تا تانكها بتوانند وارد شوند، نيمه هاي كار بود كه متوجه شدم تانكها در حال حركت هستند. دويدم و هر چه

فرياد مي كردم، صدايم را نمي شنيدند، يك لحظه يكي از تانكها روي مين رفت  از شدت انفجار، شني تانك متلاشي شد و به صورت تركش در آمد. آنقدر انفجار شديد بود كه مثل توپي گلوله شدم و بيهوش افتادم، بر اثر باران شديد به هوش آمدم، خودم راكمي حركت دادم تا مين ديگري را خنثي كنم ولي درد اجازه نمي داد صداي خرد شدن استخوانهاي دستم را مي شنيدم. دو نفر برانكار آوردند مرا حمل كنند ، يك خمپاره نزديك ما فرود آمد، اين دو نفر مجروح شدند، من هم يك تركش خوردم، باز بيهوش شدم، بعد از مدتي كه به هوش آمدم دستم را كمي بلند كردم كه تيري به دستم خورد. بعد از چند ساعت مرا به  عقب بردند كه از آنجا به اهواز و شيراز منتقل شدم».آثار اين مجروحيت تا لحظه شهادت همراه علي بود، به حدي كه به خاطر آسيب ديدگي استخوانهاي پشت او، راه رفتن وي شكل خاصي داشت و اثر قطع عصب هم در چند انگشت او مشهود بود، گاهي كه علي با اصرار دوستان اشاره مختصري به اين حادثه مي كرد،  لبخندي مي زد و مي گفت : « در يكي از جلسات، فردي با اشاره به علميات بستان، مجروحيت شديد يكي از برادان تخريب را ذكر كرد و اين كه با اين جراحات اين برادر حتما به شهادت رسيده، كه من خود را به او معرفي كردم».« وقتي پدر و مادر و دايي ما براي ديدن علي به بيمارستان شيراز رفتند، علي آنقدر ضعيف شده بود كه كه اول او را نشناختند، و دو ماه كامل در شيراز و مشهد بستري بود، بعد هم به

منزل آمد، بعدها كه يك دستگاه مين ياب آورده بود، روي بدن خودش كشيديم، به خاطر تركشهاي زيادي كه در بدن داشت، دستگاه مرتب بوق مي زد».[38]  امام « نسبت به امام بلكه روحانيت اعتقاد و تعبد خاصي داشت، يك بار صحبت از شهادت شد، متواضعانه گفت : « اين فقاهت است كه خط سرخ شهادت را مشخص مي كند»[46] دريكي از نامه هاي خود به خانواده، امام رابه تعبيراتي چون عزيرتر از جان، استواتر از كوه وخروشانتر از دريا ياد كرده بو. دربحبوحه عمليات بدر كه جريان حمله با مشكل مواجه شده بود، علي با شوق خاصي خبر به جمع نيروها آورد كه امام پيامي حسيني داده اند.[47]« خيلي آرزوي ديدار امام راداشت ولي مشغله كاري كه جبهه به او اجازه نمي داد تا اين كه در ماه مبارك رمضان سال 65 به افطاري امام دعوت شد و نماز را هم پشت سر امام خواند، بعد از آن بارها مي گفت كه اگر در عمرم يك نماز مقبول داشته باشم همان نماز است كه اگر لقمه خيلي حلال خورده باشم، همان لقمه سفره امام بوده است»[48]علي با استفاده از فرصتهايي كه گهگاه به دست مي آورد ديپلم خود را در سال 61 گرفت و در سال 63 درمركز تربيت معلم شهيد باهنر تهران پذيرفته شد، ولي طاقت دوري از جبهه را نداشت، خواهر او مي گويد : « به او مي گفتم : علي جان ! تو در جنوب و غرب وخليج فارس هستي، اين همه زحمت وتلاش تو را خسته نمي كند؟ گفت : « خسته مي شوم اما جور كساني را مي كشم كه به جبهه نمي آيند و درخانه هايشان نق مي زنند، اگر آنهايي

كه توانايي دارند بيايند كه اين اندازه جبهه به من نمي رسد».مرخصي كه مي آمد، چند روز بيشتر نمي ماند، گاهي هنوز به كاشمر نرسيده از باختران، تهران يا اهواز تماس مي گرفتند كه زود بيا، يك بار هنوز وارد كاشمر نشده بود كه از باختران اوراخواستند، مادرم خيلي ناراحت شد كه آخر بي انصافها من هم مادرم، دوست دارم علي عزيزم را ببينم، اگر چند روزي هم اينجا بود، يا مهمانهاي زيادي براي ديدن علي مي آمدند و يا در مجالس عمومي ومدارس وبنياد و جهاد براي جذب نيرو سخنراني مي كرد...تحصيل درتربيت معلم را رها كرد و معتقد بود اگر كسي به من مي گفت مامخالف رفتن به جبهه نيستيم ولي معلمي هم خودش يك خدمت است مي گويم اين از مخالفت هم بدتر است چون حالت منافقانه دارد، خودمان را گول نزنيم، امام مي گويد مسأله اصلي جنگ است ولي ما فكر خدمتهاي ديگر مي كنيم.اولين شبي كه در تربيت معلم خوابيد، صبح به  كاشمر تلفن زد كه سخت ترين شب عمرم ديشب بود كه راحت روي تخت خوابيدم ولي دوستانم زير خمپاره ها بودند، همان روز عازم شد و تعدادي استاد و دانشجو را هم با خود به جبهه برد».يكي از دوستان علي نقل مي كند كه پس از دو ترم تحصيلي در دانشگاه خبردار شدم، كه علي و نيروهاي او براي عمليات برون مرزي عازم غرب هستند وماهيت عمليات هم به گونه اي است كه نيروي 3 ماه كمتر به درد آنها نمي خورد. از امير گلپيرا[50] خواستم از علي سؤال كند كه فلاني بيشتر از 50روز تعطيلي دانشگاهي ندارد، ايا او را مي پذيرد؟ امير پيغام را رسانده بود، علي با عصبانيت گفته بود

كه درس توي سر او بخورد، چرا جنگ را مساله اصلي نمي داند؟ عباس[51] كه شهيد شد بعد از هفتم او علي عازم جبهه شد، همه اقوام به جز خانواده او را منع كردند كه حالا بعد از عباس لازم نيست به جبهه برگردي. جواب علي اين بود كه مگر رفتن به جبهه كوپني است كه  عباس رفت و تمام شد، هر كسي وظيفه اي دارد».علي عاشق جبهه بود حتي اگر در حال عمليات هم نباشد « به هر كس كه مي توانست به جبهه خدمت كند، پيشنهاد مي كرد كه شما بياييد من امكانات را براي شما جور مي كنم، همه مي دانند كه علي از هفته اول جنگ به جبهه آمد و ديگر برنگشت.يك هفته قبل از شهادتش، شب ساعت 11 باهم صحبت مي كرديم و چون خبر رسيده بود كه عملياتي در جنوب در پيش است، پيشنهاد كردم يك هفته به تهران برويم وبعد به جنوب، پرسيد براي چه برويم؟ بعد جمله اي گفت كه هرگز از يادم نمي رود :« من بيكار ماندن در جبهه را بر رئيس جمهور بودن پشت جبهه ترجيح مي دهم».[52]يك بار پدر علي نام او را براي حج عمره نوشت وتاريخ اعزام هم مشخص شد، ولي هر چه به علي اصرار كردند، پاسخش اين بود كه تا جبهه ها نياز به نيرو دارد، من مكه نمي روم، اگر جنگ تمام شد وزنده بودم، شايد بروم، دوبار هم از طرف قرارگاه او را براي سفر سوريه معرفي كردند، ولي اعتنا نكرد.براي او حيات و عبادت وشور و نشاط، همه و همه در جبهه بود و اگر از بحبوحه جنگ و عرصه خطر به دور مي افتاد، غم

و غصه او را فرا مي گرفت.«در عمليات والفجر 8 چند بار براي علي حادثه پيش آمد كه نتوانست در خط مقدم حاضر شود، دفعه اخر كه پيش ما آمد، در راه به خاطر بمباران شديد، خود را در باتلاق انداخته بود و سر و صورت وبدن او گلي شده بود، بر خلاف هميشه لبخند نزد، مرا صدا زد و در گوشه اي با صداي بغض آلود به  من گفت كه آيه «من اعرض عن ذكري فان له معيشه ضنكا[53]؛ براي من مصداق پيدا كرده چون اجازه و توفيق حضور در خط را ندارم. علي، زندگي سخت را در اين مي ديد كه در خط مقدم حاضر نشده است.[54] موارد ديگري از روحيه بسيجي علي و اصرار او بر شركت اعضاي خانواده وحتي زنها در قضيه جنگ درخاطر نزديكان او مانده است : « علي وعباس مدتها با هم جبهه بودند و حدود 2 ماه بود كه به كاشمر نيامدند، در يكي از روزها علي تنها آمد، گفتيم، :چرا عباس را نياوردي؟ گفت :اتفاقاً دوست داشت بيايد، ولي نخواستم كه در آن واحد دونيرو از جبهه اسلام كم شود…مي گفت :خواهرم اگر كسي در مورد جنگ ايرادي گرفت و نق زد، بگو شما كه براي انقلاب زحمت نكشيديد ولي آنها كه زحمت كشيده اند، راضي هستند، شما در خانه بنشينيد و نق بزنيد..يك دفعه با ما تماس گرفت و توصيه كرد كه شورتهاي پلاستيكي آماده كنيم تا رزمنده ها از آسيب شيميايي در امان بمانند، ما هم با 8_7 تا خانم در كاشمر كار را شروع كرديم.يا در عمليات فتح يك، جوراب پشمي و شال ودستكش سفارش داد...بعد از

شهادت عباس كه همرزمان او با سه اتوبوس به كاشمر آمدند[55] به من اصرار كرد كه براي اينها سخنراني كن تا احساس كنند كه مردم پشت جبهه چه روحيه اي دارند…حتي 10 روز قبل از شهادتش نامه اي براي ما نوشت كه در آخر آن باز دعوت به حضور در جنگ كرده بود، نوشته بود كه اگر كسي غرض و مرضي نداشته باشد، با توجه به سخنان امام درمورد اعزام به جبهه بايد حتماً متحول شود، بگوييد خودشان رابه تغافل نزنند، نگويند ما مقلد فلاني هستيم، انشاء الله در آنهايي كه مسلمان بودن را در نماز خواندن خلاصه مي كنند اثر بگذارد».[56] در اولين نامه به خانواده پس از شهادت برادرش عباس هم چنين نوشته است : «نامه اي از طرف قرار گاه خاتم الانبياء نوشتم آقاي قريشي، خباز و عرفانيان» را براي مهندسي ، رزمي قرارگاه كربلا در خواست كردم، چون در نظر دارم براي برادراني كه به تخريب مي آيند، همراه با كارهاي جبهه، كلاس درس هم بگذاريم و در رابطه با تخريب يا درس دادن و اصول اعتقادات نيز مي توانند فعاليت داشته باشند...آقا بزرگ وزهرا و هادي و مهدي و مصطفي و مرتضي را سلام برسانيد، آنها را زود بزرگ كنيد تا به جبهه بيايند مخصوصاً داداش كوچولوي ما عباس آقاي تخريبچي را».[57]ويژگيهاي جنگي اگر چه اطلاعات وعملكرد علي در زمينه جنگ مين و انفجارات كم نظير بود و بسياري از تخريبچي هاي زبده از شاگردان او بودند و يا اين كه اطلاعاتشان را در كنار او تكميل كرده بودند، ولي علي در رشته هاي ديگر رزمي نيز مهارت خاصي داشت، كاركردن با انواع سلاحهاي سنگين

و سبك، ديده باني، دفاع شخصي، نقشه خواني و ... با همه اين اوصاف، او تنها يك شخص مطلع از فنون نظامي نبود، بلكه نيرويي كاملاً رزمي و علمياتي و درعين حال برخوردار از خصلتهاي فرماندهي مانند روحيه سازماندهي و تسلط بركار در بحبوبه درگيريها و فشارهاي عملياتي بود. پس از چند سال فرماندهي گردان تخريب، درسال آخر قبل از شهادت، عضو شوراي فرماندهي و مسؤول تخريب تيپ ويژه پاسداران شد.« علي وتوانايي هاي او را خيلي از فرماندهان سپاه و حتي ارتش مي شناختند و يك بار در سال 63 به طور جدي به او فرماندهي يا قائم مقامي لشكر 5 نصر خراسان پيشنهاد شد، چون حقيقتاً توان اين كار را داشت، منتها دغدغه علي اين بود كه اگر استعداد و قابليت تخريب درانجام عمليات و پدافند را خوب تفهيم كنم، به هدفم رسيده ام، او به طور جد معتقد بود كه از نيروهاي تخريب بخوبي مي توان درحفظ نتايج عمليات استفاده كرد، بارها مي گفت : « مين در واقع سربازي است كه خواب ندارد، اگر مين كاري به عنوان يك اصل جا بيفتد، نياز به پدافند با نيروي انساني نيست...در تسلط او بركار همين بس كه در سال 64 در دوره دافوس سپاه براي تدريس جنگ مين و انفجارات از او دعوت كردند كه اتفاقاً كلاسهاي او خيلي هم پر طرفدار شده بود...»[58]او دايره المعارف كاملي از جنگ بود كه آخرين دانسته هايش مربوط به خنثي سازي انواع بمب هاي چند تني بود. به محض اين كه شهر بمباران مي شود، بازار ماهم گرم مي شود و در شهر به دنبال بمبهاي عمل نكرده مي گرديم تا خنثي كنيم، جديداً منافقين

هم بسيج شده اند و اين بمبهاي خوشه اي عمل نكرده را جمع مي كنند يا از مردم مي خرند. چهار تا بمب بزرگ تاكنون خنثي كرده ايم كه حدود 7 الي 9 متر داخل زمين بود، يكي از آنها را وزن كرديم، حدود 400 كيلو بود، نمي دانيد وقتي اينها را خنثي مي كنيم، مردم چقدر خوشحال مي شوند و دعا مي كنند.»[59]اعتقاد علي اين بود كه در جبهه بايد عمليات كرد و درغير اين صورت يا آموزش داد يا آموزش ديد. لذا با تمام وجود در صدد انتقال تجربيات و دانسته هاي رزمي به نيروها بود.« تقريباً همه كساني كه علي را ديده اند، يكي از ويژگيهايي كه از او ذكر مي كنند اين است كه اگر يك چيز كوچك هم بلد بود، سعي داشت آن را به ديگران هم آموزش دهد، دائم در تلاش براي يادگيري وياد دادن و از بيكاري و اتلاف وقت بي زار بود.در تابستان سال 64 براي پاكسازي ميدانهاي مين منطقه پاوه و جوانرود رفته بوديم و من مسؤوليت يك منطقه را داشتم، علي گاهي به ما سر مي زد، يك بار از او خواستم كه بيشتر بماند، خصوصاً كه مناظر طبيعي منطقه ديدن داشت. صريحاً به من گفت كه اگر كار هست بمانم والا وقت براي چيزهاي ديگر ندارم»[60]«حسن صادق آبادي از نوجواناني بود كه بعد از عمليات والفجر مقدماتي از تخريب لشكر 27 محمد رسول الله به قرار گاه آمد و شنيده بود كه نيروهاي علي هيچ وقت بي كار نيستند، از همان روزهاي اول، علي استعداد او را فهميد وبه او مسؤوليت واگذار كرد، كه معبر زني در شب عمليات از آن جمله بود

و نهايتاً در معبري در عمليات خيبر دست او قطع شد كه با همان وضع باز به اردوگاه برگشت.در جريان انهدام جاده اي در فاو به نيروهاي تخريب كه متشكل از بچه هاي اردوگاه ويكي از لشگرها بودند، اعلام شد كه عقب بروند تا يكي از نيروهاي اردوگاه مدار بندي كند، بعداً بچه هاي لشگر اظهار كردند كه يك نفر كه يك دست بيشتر نداشت، فتيله ها را بست ومدار را خيلي منظم و مرتب آماده كرد، كه آن فرد، همين صادق آبادي بود.براي خود من دراوايل كار كه سن كمي داشتم، يكي دوبار پيش آمد كه از طرف علي مسوول شناسايي ميدان مين شدم، در حالي كه از همه كم تجربه تر و جديد تر بودم.در جريان پاكسازي ميادين بستان، عده اي به علي گفتند كه محمد توان اين كار را ندارد، ولي علي من را فرستاد  و كار هم انجام شد».[63]« 6_ 5 ماه بود كه به اردوگاه آمده بودم و نيروي تازه كار به حساب مي آمدم، در يكي از روزهاي خرداد سال 63 علي طبق عادتي كه داشت و براي كارها به نيرو مراجعه مي كرد نه اين كه نيرو را به اتاق يا سنگر خود دعوت كند، به طرفم آمد و اول لبخندي زد و بعد خواست كه وسايلم را جمع كنم و با «خدا مراد زارع»[64] به تهران بروم براي ديدن آموزش انفجارات، تا اين راگفت جا خوردم كه چرا من؟ اين همه نيروي قديمي هست، ولي اصرار كرد و ما به تهران رفتيم و در پادگان خاتم الانبياء آموزش ديديم، يك ماه بعد هم همين آموزشها در اردوگاه توسط حسن صادق آبادي برگزار شد.رشد دادن

نيروها از خصلتهاي علي بود، فراموش نمي كنم كه پيش از علميات بدر، «مصطفي جعفرپوريان»[65] كه آن موقع 19 سال بيشتر نداشت با حالت خاصي به من گفت كه اين برادر علي دست از سر من برنمي دارد، وقتي براي جلسات به قرارگاه مي رود، من را هم با خود مي برد و به فرماندهان هم معرفي مي كند، كه اين برادر مصطفي اميد آينده گردان ماست».[66]اعتقادات او معتقد بود كه جبهه به ما نياز ندارد، ما نيازمند حضور در جبهه هستيم و بهترين كارها در جبهه، سخت ترين آنهاست و در همه حال، اصل و اساس كار، رضايت الهي است.«بايد از خدا بخواهيم لحظه اي ما را به خودمان وانگذارد، اگر كسي تنها مي شود، اگر آبرويي ريخته مي شود، اين ما هستيم كه بايد خط اصلي را فراموش نكنيم و فقط رضاي خدا برايمان مطرح باشد، بگذار هر كسي ناراحت مي شود، بشود ولي خدا راضي باشد، تحمل مصايب و مشكلات سخت است ولي در راه خدا از عسل هم شيرينتر است اري براي كسي كه در اتش درد و غم مي سوزد، سوختن، حيات اوست».[67] «مهمترين چيزي كه ايشان چه در زندگي و چه درمحل كار به آن اهميت مي داد، رضاي خدا بود، اكثراً اين جمله را تكرار مي كرد :«الهي رضا برضائك وتسليماً لامرك » اين يكي از وصيتهاي او هم بود كه اين جمله را بالاي قبرش بنويسند».[68] از نظر او، تخريب حقيقتي دارد كه عبارت است از تخريب تمام مظاهر شرك، نفاق و ظلم، و مهمتر از معبرزني و پاك سازي، تخريب نفس ودرون است و اگر معبري هم باز مي شود، باور كنيم كه دست خدا در كار است.«محسن اسماعيلي»

كه بيش از ديگران بخصوص در روزهاي آخر با علي هم صحبت بود، از روحيات او مي گويد : «روزهاي آخر، يك روز بعد از نماز صبح، درحالي كه قرآن مي خواند از او سؤال كردم كه شما همين طوري قرآن مي خوانيد يا آيات خاصي را انتخاب مي كنيد؟جواب داد كه هر وقت بخواهم قرآن را باز كنم، نيت مي كنم و در پي اين هستم كه چه آياتي بر اساس اين نيت مي آيد. نيت امروز من اين بود كه خدايا! من از اول جنگ، درس و خانه را رها كردم و براي رضاي توبه جبهه آمدم، مي خواهي با من چه معامله اي بكني؟ اين آيات آمد كه كساني كه در راه ما مجاهدت كنندو از شهرشان هجرت نمايند، براي آنها اجري عظيم است».جنگ در نظر علي از نعمتهاي الهي بود كه ثمره آن پيوند دو گروه زاهدان شب و شيران روز بود.«در اين جنگ چيزي را به دست آورديم كه نداشتيم وآن وجود دو خصلت در يك شخص بود، نه شيران روز به تنهايي و نه زاهدان شب، بلكه شيران روز وزاهدان شب. در همه جاي جبهه ها از اين نيروها پيدا مي كنيد...وقتي وارد اردوگاه مي شويم از بچه ها سؤال مي كنيم كه ايثار چيست؟ مي گويند ايثار اصلاً وجود ندارد، ايثار يعني گذشتن از چيزي كه در  ملكيت خودت است، اما ما از خودمان چيزي نداريم، آيا خودمان را انداختن روي مين و راه براي ديگران باز كردن ايثار است؟ اين دست مال من نبود كه قطع شد.از او مي پرسيم شهادت را تعريف كن مي گويد : شهادت يك وظيفه است. خداوند وقتي مي فرمايد بهترين افراد شهيد مي شوند خوب مگر طي كردن

اين مراحل وظيفه ما نيست؟ مگر نبايد صداقت، اخلاص، ايمان و شجاعت داشت؟ وقتي اين مراحل طي شد، انسان به شهادت مي رسد».[69]بارها از زبان او شنيده شد كه اخلاص دركارها رمز پيروزي است و اگر در عملياتي با  مشكل مواجه مي شويم، علت آن را بايد دركمبود معنويت جستجو كرد نه كميت سلاح و تعداد نيرو . علت اين كه ما نمي توانيم برويم جلو و مانعهاي جزئي جلوي ما را مي گيرد، چيست؟ فكر مي كنم فقط در كمبود برنامه ايمان و اعتقادمان باشد، يادم هست در سال 59 درجلسه اي بعد از اين كه مطرح كردند هر كس مشكلاتش را بگويد، خب قاعدتاً اگر ما بوديم، مي گفتيم چهار تا دوشيكا كم داريم، نيرو كم داريم، واين مال زماني بود كه بچه ها با «ام يك» حمله مي كردند واقعاً باور نكردني بود زماني كه كل نيروهاي حمله كننده 90 نفر بودند 30 سپاهي و 60 بسيجي كه 112 «پي ام پي» و خودرو را زدند 400 عراقي را كشتند و 60اسير گرفتند و فقط 3 شهيد دادند . وقتي اولين مسؤول لب به سخن گشود، گفت : هيچ چي كم نداريم جز يك چيز ان هم ايمان.وقتي مي خواهيم عمليات كنيم، چقدر روي كيفيت نيرو كار مي كنيم؟ و اين كه چقدر توكل به خدا داريم؟ فكر ما اين است كه هر تيپ چقدر بايد نيرو داشته باشد؟ در حالي كه خدا در قرآن از ما ( ان تنصرو الله) خواسته است حركت از ما باشد تا بركت باشد، ولي اگر غش داشته باشيم ريا كرديم وخلوص نبود، ديگر نبايد انتظار كمك داشت.مساله كانال و سيم خاردار چيزي نيست كه اين

قدر شهيد مي دهيم تا پيروز شويم، ولي مسأله اين است كه فلاني جبهه را به عنوان يك شغل انتخاب كرده، ديگري جبهه را به خاطر اين كه وقتي برگشت، بگويند فلاني هم جبهه رفته».[70]در جمع تعدادي از طلبه هاي مدرسه عالي شهيد مطهري، قبل از عمليات بدر، علي ضمن تشريح اهميت كار تخريب در عمليات آتي به اين نكته اشاره كرد كه هر چه نيرو بيايد، مأموريت وجود دارد ولي آنچه مايه دلگرمي است اين وعده قرآن است كه هر نفر شما به قدر چندين نيروي دشمن كارآيي دارد. «روزي از او سؤال كردم كه علي جان كسي هست كه اگر روزي نباشد، جنگ بخوابد؟ گفت :بحمدالله هيچ كس، جنگ ما جز به خدا به احدي بستگي ندارد، گفتم: همه كشورها پشتيبان عراق هستند و ايران تنهاست، خنديد و گفت :خدا بزرگتر است يا آمريكا؟ خداي ما همان خداي موسي است كه فرعونيان را غرق كرد، البته به شرطي كه ما مثل پيروان موسي باشيم».خستگي ناپذير از امام صادق (ع) نقل شده، كه :«اگر نيت قوي باشد، بدن احساس ضعف نمي كند» و علي حقيقتا اين گونه بود در بسياري از مواقع در زمان انجام ماموريتها درماشين به خواب مي رفت تا كمبود استراحت را جبران نمايد، مرور خاطراتش مصداق اين نيت قوي و تحمل وسيع است: « يك شنبه 11/2/62 در بروجرد جلسه اي بود بين مسؤولين مهندسي ارتش و سپاه شنبه ساعت 10 شب از قرار گاه خاتم راه افتاديم، و من و صادق و حسن سه نفري با تويوتا عازم شديم با تمام سختي راه وبدي جاده ساعت 4 صبح رسيديم نماز صبح را در سپاه

خوانديم وخوابيديم. ساعت 7 بيدار شديم كه جلسه ساعت 8 بود ظهر يكشنبه به سمت اهواز حركت كرديم و ساعت 5/8 شب رسيديم، چون رمقي نداشتم، با شعار :اول وجود، بعد سجود موافق بودم، شام را خورديم و نماز خواندم و از خستگي خوابم برد.  صبح زود به سمت خط مقدم پاسگاه رشيديه حركت كرديم، از مهندسي اهواز تا آنجا دو ساعت راه بود. ظهر به سمت هويزه حركت كرديم، 30 كيلومتر ديگر طي كرديم، به بستان رسيديم.16/2/62 صبح به سمت خرمشهر براي بازديد مقر بچه ها رفتيم، تا غروب آنجا بوديم بعد به اهوار برگشتيم، در راه خوابم برد كه با صداي ناگهاني ترمز از جا پريدم، ديدم الاغي خيلي باوقار در وسط جاده قدم مي زند. صادق اگر چه ماشين را كنترل كرده بود ولي الاغ با آيينه برخورد كرد و آينه شكست، ماشين از جاده خارج و يك طرفه شده بود...شنبه 17/2 به قصد انفجار تنگه سعده از مهندسي خارج شديم، شب حدود 200  كيلومتر راه تا اهواز برگشتيم، در ماشين خوابم برد، در اهواز بيدار شدم، پس از شام كه تخم مرغ و خيار شور بود، نماز خواندم و خوابيدم ...يكشنبه 18/2 ساعت  5/3 بعدازظهر به سمت سوسنگرد حركت كرديم و از آنجا به سمت خط رفتيم، شب در جنگل امغر خوابيديم، رفتيم به چادر برادران تخريب تيپ امام حسن (ع). داخل چادر از دست پشه نمي شد خوابيد آمديم بيرون، ناگهان يكي داد و فرياد كنان مي دويد، عقرب نيشش زده بود، اينجا هم از ترس عقربها نمي شد خوابيد ناچار شديم رفتيم روي اسبابهاي ماشين، با همه گرما خود را لاي پتو پيچيديم. ولي

نمي دانم از كجا پشه ها راهي پيدا مي كردند و مي آمدند زير پتو و با ما كشتي مي گرفتند نگذاشتند ما بخوابيم.5 دقيقه مي خوابيديم 10 دقيقه دست و پا را مي خارانديم، ساعت 12 بيدار شديم، تصميم گرفتيم برگرديم ولي ديديم هر جا برويم همين است، تا صبح دست و پايمان مثل آبله بالا زده بود و سرخ شده بود، صبح كه آفتاب زد، پست نگهباني پشه ها تمام شد وتحويل مگسها دادند، يكي از برادران مي گفت :نصف شب در سنگري بودم، ديدم صداي گريه مي آيد، فكر  كردم نماز شب مي خواند، سرم را از پتو بيرون آوردم يك دفعه پشه ها حمله كردند. بعد ديدم دوستم از دست پشه ها چاره اي جز گريه ندارد و در كشتي با پشه شكست خورده است...عبادت علاقه زيادي به دعاي «اللهم طهر قلبي من النفاق وعملي من الريا و لساني من الكذب و عيني من الخيانه» داشت و اكثراً در قنوت نمازها[72] آن را مي خواند، اهل تلاوت قرآن خصوصاً در تعقيب نماز صبح بود، همسرش اين صحنه ها را بخوبي به ياد دارد : «قرآن زياد مي خواند، به ما هم توصيه مي كرد، روي معناي آن هم خيلي تاكيد داشت، مدتي با من مسابقه حفظ قرآن گذاشته بود. بعد از نماز صبح هميشه قرآن مي خواند،گاهي بعد از نماز و قرآن به سركارش مي رفت و صبحانه نمي خورد. يك بار گفتم :خب قرآن را وقت ديگر بخوان تا به صبحانه برسي، گفت :قرآن صبح لذت دارد. خوب است روز را با قرآن شروع كنيم».يافتن علي در كنج خلوت معنوي كار آساني نبود ولي گاهي عده اي با نگاه خود اين لحظات تنهايي علي را صيد كرده بودند.«يك شب

خيلي خسته بوديم، تا ساعت 11 در هويزه بوديم، كاري در اهواز داشتيم كه حتماً بايد به اهواز مي آمديم. ساعت 5/1 نصف رسيديم، واقعاً خسته شده بوديم. تا رسيديم، من يك پتو برداشتم وخوابيدم، با اين كه نه رانندگي كرده بودم ونه فشاري روي من بود. ولي ديدم علي كه خسته تر از من بود، رفته بود وضو گرفت و نماز شب را شروع كرد. ترسيده بود بخوابد و بيدار نشود». [73]«اهل نماز شب بود، چند روز قبل از شهادتشان كه در باختران بوديم، نيمه هاي شب كه بچه گريه مي كرد بلند شدم، ديدم گوشه اتاق كه تاريك بود گردنشان را كج كرده و راز و نياز مي كنند».[74]اخلاق « طوري با نيروها برخورد مي كرد كه هر كس احساس مي كرد نزديكترين فرد به علي است. جاذبه عجيبي داشت.بي جهت نبود كه ايام عمليات با اشاره او همه بچه ها عازم منطقه مي شدند،از دانش آموز و دانشجو گرفته تا افراد متاهل، كه نمونه آن حاج آقا صالحي[77] با پنج اولاد بود.اولين بار كه علي را در تهران ديدم و قرار شد كه اعزام شوم، آن چنان مرا تحويل گرفت كه گويي يكسال است كه رفاقت صميمي داريم».[78]« قبل از عمليات خيبر از نيروهاي تازه وارد بودم و افراد را نمي شناختم، يك دفعه عقب استيشن نشسته بوديم و جايي مي رفتيم، راننده، سرعت را زياد كرده يا خلاصه كاري كرده كه تكان شديدي خورديم، بلافاصله به راننده اعتراض كردم، ولي او چيزي نگفت، به اردوگاه كه برگشتيم، راننده را به « صادق هلالات » نشان دادم و اين كه خواست حالگيري كند، اما حالش را گرفتم.صادق گفت كه علي اهل اين

چيزها نيست، اينجا بود كه فهميدم به برادر علي تيكه انداخته ام ! تا چند روز خودم را به او نشان ندادم تا اين كه يك روز علي به طرفم آمد، دستم را گرفت و گفت كه آن روز تقصير من بود، من بايد عذرخواهي كنم».[79]هنوز هم پس از سالها، صداي دلنشين و از سر صداقت و اخلاص و نگاه مهربان علي، در ذهن و دل برخي از نيروها مانده و همان شيريني را دارد : «دو _ سه ماه بود كه در اردوگاه بودم و مأموريت به من نرسيده بود، ظهر يك جمعه كه از نماز جمعه برگشته بوديم و من شهردار[80] هم بودم، در نماز خانه اردوگاه، برادر علي كنارم نشست وگفت كه اگر علاقه داري، وسايلت را جمع كن كه يك ساعت ديگر، راهي غرب هستيم.براي من به عنوان يك نيروي جديد گردان خيلي جالب بود كه فرمانده آن مرا صدا نكرد و خودش به سراغم آمد.در مسير راه وقت غروب، علي به بچه ها گفت براي شام جلوي يك رستوران نگه مي دارم، وقت شام كه شد ماشين را جلوي يك رستوران نگه داشت و در كنار ماشين كنسروهاي ماهي را باز كرديم و خورديم».[81] «حدود پنج ماه بود كه از پيش علي به تهران آمده بودم، وقتي كه برگشتم تا چشم علي به من افتاد، با يك حالت خاص و جملاتي كه خيلي به دلم نشست، گفت :«اسرافيل! خيلي دلم برايت تنگ شده بود، اين جمله را ممكن است ما بارها از افراد بشنويم، ولي از زبان علي لطف ديگري داشت و تا علي را كسي نديده باشد، آن را درك نمي كند.علي با

صحبتهاي خود، افراد را جذب مي كرد، بلكه از اين بالاتر، يك شب در جمع دوستان، يكي از وضع گردان گله كرد و اظهار داشت كه قصد دارد انتقالي خود را بگيرد.ما پيشنهاد كرديم كه با علي هم مشورت كند، تا اين را گفتيم، جواب داد كه پيش علي نمي روم، چون او با حرفهايش جادو مي كند، اتفاقاً به خاطر علي از گردان انتقالي نگرفت»او هيچ گاه خود را جدا از نيروها نمي دانست و اگر جلسه يا مأموريت خاصي نداشت، حتماً در كنار نيروها بود و در معمولي ترين كارها مثل بازي فوتبال هم با آنان همراهي مي كرد، همين باعث شده بودكه برخي افراد فرمانده تخريب را نشناسند.«در روزهاي اول كه اردوگاه بنا شده بود، گروهي از تلويزيون براي ساخت برنامه اي آمده بودند، يكي از روزها فردي از گروه آنها جلوي تويوتا نشسته بود، علي هم عقب ماشين، مدتي كه گذشت، آن شخص، از راننده سؤال كرد كه فرمانده شما چرا نمي آيند كه حركت كنيم؟ راننده گفت كه فرمانده ما قبل از شما آمده است».[82]علي علاوه بر آن كه فرمانده نيروها بود، خود را در قبال انها مسوول هم مي دانست لذا هيچ احساس برتري يي نسبت به نيروها نداشت.«درعمليات فتح 1 در داخل عراق، شبي كه درخانه يكي از كردها مي خوابند، هوا خيلي سرد و پتو هم كم بوده است، علي با علم به اينكه اگر بين بچه ها باشد حتماً يك پتو به او خواهند داد، به پشت بام مي رود و تا ساعتها در سرما و برف قدم مي زند.هنگام برگشت هم هلي كوپتري براي برگرداندن فرماندهان به منطقه رفته بود، ولي علي كه سرما هم خورده بود، سوار

نشده بود، گفته بود اين عزيزان در سرما و سنگلاخ وبرف پياده بروند و من سوار شوم، وقتي هم كه به ايران برگشتند، تقدير نامه قرارگاه را پاره كرد، و سكه طلا را پس داد و فقط كتاب اهدايي را برداشت».[85]علي در عين حال كه به بيت المال بسيار اهميت مي داد و اگر پولي هم از قرارگاه به گردان داده مي شد، در خرج آن بسيار محتاط بود و معمولاً آخر سال مقدار زيادي اضافه مي آورد، با تاسيس قرض الحسنه در گردان و كمكهايي كه از پدرش مي گرفت، مشكلات مالي نيروها را هم حل مي كرد، در يك نوبت كه به منزل يكي از شهداي گردان در يكي از روستاها رفتيم و علي از وضع نامساعد مالي آنها مطلع شد، دستور داد سريعاً يك يخچال ومقداري وسايل زندگي براي منزل شهيد برديم».جالب اين كه با وجود صندوق قرض الحسنه در گردان، گاهي علي با وجود داشتن زن و فرزند، مشكل جدي مالي پيدا كرد، وكمتر كسي از ان خبردار مي شد، يكي از نيروها تعريف كرد : «در سال 64علي با دوربين من تعدادي عكس خانوادگي گرفت و بقيه فيلم هم در گردان مصرف شد، موقع ظهور فيلم، قرار شد كه علي اين كار را بكند، مدتها طول كشيد. تا اين كه علت تأخير را سؤال كردم با اكراه و خصوصي جواب داد، كه پول ندارم، در حالي كه در آن زمان هزينه آن حداكثر 250 تومان بود».فكر خلاقطراحي جنگ افزارهاي مورد نياز در انجام عمليات از ويژگيهاي ديگر علي بود، تهيه فرش برزنتي براي گستردن روي سيم خاردار، آتش بار آرپي جي، موشك براي انهدام دژ دشمن،

سيم خاردار بر هيدروليكي و تهيه انواع تله هاي انفجاري، از آن جمله اند، نيروهاي اردوگاه به ياد دارند كه بعضاً فرماندهان ارتش و سپاه از جمله امير سپهبد صياد شيرازي[86] و امير حسني سعدي از نيروي زميني ارتش، براي ديدن طرحهاي او در اردوگاه حاضر مي شدند.«وقتي به اردوگاه رفتم، به خاطر تجربه اي كه در امور فني داشتم، علي خيلي از طرحها را به من پيشنهاد مي كرد. سوله اي را هم براي اين كارها اختصاص داده بود. اوايل، برش دادن مينها براي آموزش بهتر آنها را مطرح كرد كه انجام مي دادم. بعدها در سال 65 كه قضاياي عمليات برون مرزي مطرح شد، يك بار طرح ساخت بمب ساعتي مخصوصي را به من گفت كه موتور ساعت آن را هم تهيه كرد، ولي به انجام نرسيد، طرح ديگري در مورد نارنجك انداز داشت كه نارنجك در يك محفظه اي روي اسلحه، نصب و با فشنگ گازي شليك مي شد، در مورد ضد هوايي ها هم خيلي فكر مي كرد كه هواپيماها نتوانند روي آنها قفل كنند و امكان شليك به آن از بين برود.از جمله آخرين طرحهاي او هم تهيه بمب هاي مثلثي شكل براي كار راحت تر روي تاسيسات نفتي بود كه مقداري ورق آلومينيوم آورده بود و من خرجهاي C4 را با همان شكلي كه در نظر داشت، براي نصب روي دكلها و ... آماده كردم».[88]در كنار اين طرحها، با مطالعه منابع متعدد مهندسي ارتش و جمع بندي تجربيات خود جزوات جنگ مين را آماده كرد كه در نوع خود بي نظير بود.[89]از جمله ويژگيهاي مجموعه تحت امر علي، برخورداري از بخش «اطلاعات رزمي» بود كه نقطه شروع

آن از ابتداي سال 62 بود.«بخش زيادي از خطوط مرزي از نظر وجودمين پاك سازي شده بود، در يكي از جلسات مشترك سپاه و ارتش كه توامان مسووليت پاكسازي جنوب را بر عهده داشتند، صحبت از آمار فعاليت  به ميدان مي آيد.نيروهاي ارتش به واسطه سالها آموزش كلاسيك به نقشه ها وكالكهاي خود در مورد ميادين مين استناد مي كنند، ولي علي با وجود فعاليت بسيار گسترده تر، چيزي براي استناد در دست نداشت. همين امر باعث شد كه جرقه اطلاعات رزمي در ذهن علي بزند و چند نفر مأمور تهيه نقشه ميدان با ذكر مختصات كامل آن شدند.براي نيروها خيلي مساله واضح نبود و اهميت آن را نمي دانستند، ولي علي توضيح داد كه ميدان، خودي باشد كه تهيه نقشه بسيار ضروري است چون آرايش آن در موقع پاكسازي يا عبور بايد در دست باشد، اگر ميدان دشمن هم باشد براي پاكسازي بايد ارايش ميدان را بدانيم و حداقل فايده آن اين است كه بعدها به عنوان سندي در تاريخ جنگ خواهد ماند».[90]«هيچ يگان تخريبي در سپاه، اطلاعات رزمي نداشت، بجز يگان علي، در مدت كوتاهي كلي كتاب و جزوه هم گرد اوري شد. يكي ديگر از كارهاي آن، ضبط خاطرات نيروها از عمليات و پاكسازي ها بود كه شايد در اين ايام كه سالها از جنگ مي گذرد، آنقدر كه در بخش مهندسي و خصوصا تخريب سپاه اسناد از اين دست است، در بخشهاي ديگر نباشد».[91]«آنقدر اين بخش از كار با كيفيت انجام مي شد كه در فاو شاهد بودم نيروهاي ارتش از علي تعدادي نيرو براي ثبت ميدان مين درخواست كردند».[92]شجاعت براي اثبات شجاعت علي كافي بود كه يك

بار با او در عملياتي شركت كني، او بارها مي گفت كه «وقت عمليات هر چه جلوتر مي روم، بيشتر احساس ارامش و امنيت مي كنم». علت آرامش او در اين عرصه ها، ايمان او به درستي عمل و اداي تكليف الهي و اعتقاد راسخ او به تاثير آيات الهي و ادعيه و ائمه معصومين (ع) بود. او همواره بر حرز امام جواد (ع) به عنوان يكي از عوامل مصونيت در مقابل خطرها تأكيد مي كرد و آن را همراه خود داشت.«سال 64 كه نيروها براي عمليات محدود برون مرزي به قرارگاه رمضان در نقده مأمور شدند، براي سركشي از انها از اهواز راهي نقده شديم يكي دو ساعت قبل از غروب به باختران رسيديم، اولين پليس راه جلوي ما را گرفتند و تأكيد كردند كه تامين جاده وجود ندارد و حركت به سمت نقده ممنوع است، علي گفت كه ما مي رويم و مسؤوليت آن هم با خودمان و راه افتاد. وقتي علت را پرسيديم، اظهار داشت كه به نيروها قول داده ام امشب به آنها سر بزنم و جلسه اي با مسؤولين قرارگاه دارم.علي با سرعت 150 كيلومتر درجاده كوهستاني حركت مي كرد، اسلحه را هم به دست من داده بود كه اگر چيز مشكوكي ديدم معطل نكنم من اضطراب داشتم، ولي علي آرام بود و به توكل به خدا اشاره مي كرد الحمدالله اتفاقي نيفتاد و اول شب رسيديم...يك بار ديگر درمهر سال 63 به اتفاق علي، «خدامراد زارع، رضا بورقاني، جعفر قرباني و مرتضي صالحي، با يك تويوتاي كالسكه اي راهي منطقه عمليات ميمك شديم چون به منطقه و موقعيت نيروها آشنا نبوديم، يك لحظه احساس كرديم كه در مقر عراقيها

هستيم و پرچمهاي انها را هم كه روي تانك ها بود مي ديديم شايد به خاطر آنكه آنها هم از اين تويوتا ها داشتند جلب توجه نكرده بوديم راه برگشت نداشتيم، چون دور زدن ماشين بيشتر، جلب توجه مي كرد. علي گفت : سريع كالكها را ريز ر يز كنيد و بخوريد، اگر اسير شديم بگوييد كه ما سربازيم، اين هم فرمانده ماست، اين حرفهارا مي زد و به سمت جلومي رفتيم كه به آخر مقر آنها رسيديم، علي دائم آيه« وجلعنا من بين ايديهم سدا» را مي خواند، آخر مقر دو _ سه رديف مين و المر كاشته بودند كه سريع رضا و خدامراد پياده شدند و مسير چرخ ماشين را پاك كردند، به محض اينكه از مقر خارج شديم، عراقي ها متوجه شدند و تيراندازي شروع شد ولي به لطف خدا و سرعت خيلي زيادي كه علي به ماشين داد، از تپه ماهورها رد شديم و به سنگرهاي خودي رسيديم».[93]« به اتفاق علي مي خواستيم از دو آب به نوسود برويم، حركت كرديم، ولي خبرنداشتيم كه مسير ما درتصرف ضد انقلاب است حدود 5 كيلومتر كه رفتيم، عده اي مسلح جلوي ما را گرفتند و عقب تويوتا سوار شدند، كاملا وضع منطقه دستمان آمد، علي قبول نكرد كه برگردد و تأكيد دائم بر توكل به خدا داشت 10 كيلومتر جلوتر اين عده پياده شدند تا به مقرر بروند، از اين جا به بعد، من عقب نشستم كه با كلاش تا حدي بتوانم با حمله احتمالي مقابله كنم، به لطف خدا اتفاقي نيفتاد، وقتي به مقصد رسيديم، باور نمي كردند كه ما از اين مسير آمده ايم در طول مسير من دلهره داشتم

ولي علي خيلي راحت بود».[94] كاك  علي در اوايل سال 65 شهادت 4 نفر از نيروها كه به منظور انهدام جاده اي در جزيره جنوبي مجنون اعزام شده بودند، موجب تاثر شديد نيروهاي گردان و علي گرديد، اگر چه علي در آن ايام در اردوگاه نبود ولي پس از بازگشت، تاكيد زيادي بر تجسس براي يافتن جنازه يوسف و محسن داشت.[154]براي اين عزيزان مراسم بزرگداشتي در مسجد فاطميه تهران برگزار شد كه علي سخنراني مفصلي در مورد روحيات نيروهاي تخريب و شهادت كرد.پس از آن خبر رسيد كه علي قصد اعزام به تيپ ويژه پاسداران در باختران را دارد، كه جمع زيادي از نيروها او را همراهي كردند.«تيپ تازه تأسيس بود كه قصد داشتند تحت امر قرارگاه رمضان سلسله عمليات برون مرزي انجام دهند، فرمانده تيپ يكبار صحبت از نيروي خوب جنگي كرد، به او علي عاصمي را معرفي كردم كه بعد با هم صحبتي كرده بودند و علي راهي تيپ شد».[155]عمده نيروهاي زبده قديمي تخريب دور علي جمع شدند كه مقر آنها هم در « تنگه كنشت» در منطقه كوهستاني طاق بستان در باختران در نظر گرفته شد. در همان ابتداي استقرار تعداد زياد عقربهاي محل توجه نيروها را جلب كرده بود.علي مجموعه اي از آموزشها را براي نيروها در نظر گرفت. بخشي از آن انفجارات، خصوصاً انهدام تأسيسات نفتي بود كه حتي براي چند روز نيروها را از باختران تا فاو در جنوب خوزستان آورد تا آموزشها واقعي تر باشد. بخشي ديگر حركت براساس گرا و با استفاده از قطب نما در ارتفاعات بود كه طراحي3 مسير براي گروههاي سه گانه و انتخاب مقصد براي هر

كدام و انجام دادن چند انفجار در مقصد به طور كامل توسط علي انجام شد كه نيروها پس از نماز مغرب حركت كردند و براي نماز صبح به مقر برگشتند.برنامه معمول هر روز صبح هم راهپيمايي و كوهپيمايي چندين كيلومتري در اطراف بود، تقريباً چند روز پيش از ورود به خاك عراق، راهپيمايي ويژه اي برگزار شد كه نكات قابل توجهي داشت : «غروب يكي از روزهاي شهريور از نقطه رهايي شروع به راهپيمايي كرديم، تصور نمي كردم كه تفاوت چنداني با راهپيمايي هاي روز هاي گذشته داشته باشد چند ساعت اول را هم به راحتي پشت سرگذاشتيم و حدود ساعت 12 شب مسير حركت از ميان قبرستان زباله شهر باختران مي گذشت كه از بوي خوش آن! مدتها بهره مند شديم ! از آن منطقه روح افزا كه دور شديم، چشم ها كم كم سنگين و پاها و دستها كم قوت شدند، شايد ساعتي راه مي رفتيم و علي اجازه فقط پنج دقيقه استراحت مي داد. اولين نشانه صبح كه هويدا شد، علي فرمان توقف جهت اقامه نماز داد كه گمان كنم با تيمم بود و البته به جماعت.صبحانه مقداري نان و خرما و آب بود. گرماي آفتاب كه روي صورتمان نشست، تازه موقع بالا رفتن از ارتفاعات بسيار بلند بود كه اگر از آنها مي گذشتيم، سرازيري آن طرف خود به خود ما را به نقطه الحاق مي رساند، ديگر رمقي نداشتيم و گاهي پا كه روي سنگي مي گذاشتيم، با رغبت تا چند متر پايين تر اسكي مي كرديم.گرسنگي و تشنگي را هم به اين خستگي اضافه كنيد، اما در همان حال به علي كه نگاه مي كردم، آرام ولي متين و بدون

وقفه بالا مي آمد، در حالي كه او تركشها و آسيبهاي متعددي از سالهاي جنگ بر بدن داشت، گاهي او جلوتر مي رفت و ما از عقب.نهايتاً بعد از 24 ساعت به مقر رسيد علي از فرط خستگي در گوشه سوله افتاد آيا علي با ان بدن اصلا نيازي به اين راهپيمايي داشت؟ اگر او با نيروها همراه نمي شد، كسي از او خرده مي گرفت؟ در آن  24 ساعت حدوداً يك دور شهر باختران را از جاده و بيابان وكوه، طي كرده بوديم»[156]جالب اينكه در آن ايام با وجود خستگي زيادي كه به نيروها عارض مي شد، عقربهاي محل، امكان استراحت با خيال آسوده را هم از آنها سلب كرده بود، گاهي اتفاقات جالبي هم رخ مي داد : «سوله كوچكي در كنار محل استقرار بچه ها بود كه به خاطر نگهداري آب ميوه و… خيلي در نظر بچه ها عزيز بود! يكي از شبها علي به تنهايي در آنجا خوابيده بود، محسن گردان صرحي[157] هم براي تهجد به اين محل رفته بود. محسن در حين نماز متوجه عقربي در نزديكي علي مي شود كه چند بار با حركت پا سعي مي كند آن را دور كند، در همين گيرودار، عقرب از علي دور مي شود ولي پاي محسن را نيش مي زند كه كارش به درمانگاه كشيده مي شود».[158]در همين ايام تعداد محدودي از نيروها براي شناسايي كيلومترها مسير عمليات برون مرزي، روانه داخل عراق شدند. «ابتدا به سردشت آمدم و عقبه اي براي تيپ ويژه پاسداران درست كرديم و از همان نقطه مزري وارد عراق شديم، از نيروهاي تخريب در اين محور، فقط من بودم، كل منطقه كردستان عراق در اصطلاح خودشان به چهارمال بند

تقسيم شده بود، كه كار من به همراه 1000 نفر از كردهاي عراق كه همكار من شده بودند در                   حدود 100 قاطر كرايه كرده بوديم كرايه كرده بوديم كه مهمات را حمل كنند، دائماً ترددهاي چند كيلومتري داشتيم، كه البته عمده آن در شب انجام مي شد، در مال بند 4 يك قرارگاه درست كرده بوديم، و يك گروهان هم مسؤوليت حفاظت ما را برعهده داشت. به نحوي هم هر روز گزارش كار را به ايران منتقل مي كرديم.بعد از مدتي به ايران برگشتيم، كه نيروهاي تخريب به فرماندهي علي عازم عمليات فتح 1 بودند. قرار شد براي آنها در مسجد پادگان سردشت صحبت مختصري بكنم تا به حال و هواي داخل عراق و مسائل نظامي و سياسي كردهاي عراق آشنا شوند، البته شناسايي هايي كه گروه ما كرده بود، مقدماتي براي عمليات فتح 4 شد و شناسايي فتح 1 توسط دوستان ديگر انجا شد».[159]علي به عنوان فرمانده يكي از گردانهاي عمليات فتح 1 ( كه باراصلي عمليات هم بر عهده آنها بود) خاطرات شيريني از كيلومترها پيشروي در خا ك دشمن نقل كرده است. «از يك سال ونيم پيش بود كه تصميم به نفوذ درخاك عراق گرفته شد. كركوك، گلوگاه دشمن بود، آنها به اقتصاد خود مي باليدند و ثروتي هم جز نفت نداشتند، پالايشگاه نفت عراقي ها در شمال است. از صبح تا شب هم انجا گشت هوايي داشتند، دو تا دور كركوك، سايتهاي موشكي مستقر بود و جاسوسهايشان هم جلوتر از خط پدافندي، در شهر ها و روستاها پخش بودند.ما تجربه عمليات برون مرزي نداشتيم و بچه ها هم آموزشهاي پارتيزاني نديده بودند. شناسايي هاي ما

از چهارماه پيش تر شروع شده بود. در همان ايام وقتي هواپيماي ما را در خاك عراق زدند و خلبان بيرون پريد، نيروهاي بسيجي او را تحويل گرفتند و پناه دادند كه موجب بهت و حيرت خلبان شده بود، بعد هم خلبان را راهي ايران كردند.بعد از شناسايي، حمل مهمات به منطقه كركوك شروع شد، آن هم نه تفنگ و فشنگ، بلكه خمپاره120 و ادوات پرحجم شما تصور كنيد چه مشكلاتي وجود داشت؟ هر قاطر حداكثر 6 گلوله حمل مي كرد، تعدادي از قاطرها هم فقط آذوقه حمل مي كردند، مسير نيروها هم از ميان روستا ها بود، راه عبور هم فقط يكي نبود و برخي از مسيرها گاهي 100 كيلومتر باهم  فاصله داشت.در يكي از محورها بايد از درياچه اي عبور مي كرديم كه چندين برابر هور وسعت و عمق  و سرعت داشت و كمترين عرض آن يك ساعت راه با قايق موتوري بود. مسير ديگر رودخانه اي با عمق 5/1 متر بود، ما كه نمي توانستيم پل بزنيم، كل مسير هم 400 كيلومتر بود، البته از روي نقشه هوايي 150 كيلومتر بود، ولي در روي زمين حدود 3 برابر مي شد، قرار بود از 45 روستا عبور كنيم، آن هم با كلي آدم. قبلاً به نيروها گفته بوديم كه كسي فارسي حرف نزند، در مسير اولين روستا كه مسير كمونيستها بود، خود را كمونيست تركيه معرفي كرديم، دو تا دو تا وارد خانه ها شديم، صاحبخانه تا ما را ديد، گفت كه قيافه شما داد مي زند ايراني هستيد، بعد هم گفت كه شما اصلاً اخلاق و رفتارتان به كمونيستها نمي خورد، انها به زور وارد خانه اهالي مي شوند ومردم را

اذيت مي كنند، ولي شما... در برگشت، آنها پذيرايي مفصلي از بچه ها كردند، به حدي كه ساعت 3 نصف شب براي ما بوقلمون سرخ كردند.در يكي از روستاها پير مردي كه فارسي بلد بود، مي گفت كه 15 سال است كه اينجا هستم، گفتيم موقع برگشت با ما به ايران بيا، آب و هوايي عوض كن، گفت امام گفته تا صدام هست، جنگ هم هست، اگر صدام رفت، من مي آيم.در 3 كيلومتري سليمانيه، وارد منزل يك روستايي شديم، روي ديوار عكس يك افسر عراقي با سبيلهاي كلفت بود. ترسيديم، به بچه ها گفتيم آماده فرار باشيد. قرارشد بعد از شام فرار كنيم صاحبخانه متوجه شد و گفت اين عكس برادرم است كه الحمد الله خدا را صد هزار مرتبه شكر به دست ايراني ها اسير شد ! ساعت 2 بعد ازظهر به  جاده آسفالته اصلي سليمانيه رسيديم، ديديم اگر 150 قاطر و 6 تراكتور همراه از جاده عبور كنند، ترافيك سنگيني ايجاد مي شود و لو مي رويم، سر و ته جاده را بستيم و به سرعت عبور كرديم.هنوز 15 روز به عمليات مانده بود، در منطقه اي استقرار پيدا كرديم كه كلي پايگاه كمونيست و مجاهد و حزب كارگر و ... وجود داشت.يكي از مسيرهاي عبوري از داخل يك پادگان مي گذشت، پول زيادي به راهنما داديم كه يك ربع آنجا را تخيله كندكه همين كار را كرد و ما رد شديم.گاهي در طول مسير، منافقين گزارش ما را به عراق مي دادند، يكي از آنها به يكي از بچه هاي ما گفته بود: ادا در نيار بچه تهروني [160] گاهي سه شبانه روز غذاي كافي نمي خوريم.عراق، از كليات عمليات اطلاع پيدا كرده بود

ولي جزئيات را نمي دانست، محافظين كركوك را هم زياد كرده بود و اعلام شده بود كه جايزه اسارت هر ايراني 2500000 تومان.وضع طوري شده بود كه تقريباً يقين كرديم برگشتي در كار نيست مدام دعا و توسل و درخواست از خدا داشتيم و وقتي به قرآن تفأل زديم، دستور به توكل آمد.تعدادي ماشين در جاده سليمانيه مصادره و حركت كرديم و در روستايي در 5 كيلومتري كركوك مستقر شديم. اهالي آنجا همه طرفدار صدام بودند، لذا با نيروها كل روستا را محاصره كرديم و اجازه نداديم كسي از منازل خارج شود.هلي كوپتر ها دائماً پرواز مي كردند تا ردي از نيروهاي ما به دست آورند.در طول اين چند هفته، نه نماز جماعت داشتيم، نه صوت قرآن و آن چه به گوش مي رسيد، بيشتر موسيقي و آواز بود، ولي درعين حال مردم علاقمند به انقلاب بودند و حتي در خواست مي كردند كه دفعه  بعد روحاني با خودتان بياوريد.در موعد عمليات قرار شد 4 هدف را با دو قبضه ميني كاتيوشا و خمپاره بزنيم، هدفهاي ما هم سايت موشكي و مقر منافقين بود كه اتفاقاً همان شب گرد همايي داشتند، يك هدف ديگر، مقر آموزش قواي خاص عراق بود...به ايران كه بر مي گشتيم، از روي قاطر پاي مصنوعي يكي از برادران افتاد. كردها خيلي تعجب كرده بودند كه اين همه راه چطور آمده است؟ قدر ايران را بيشتر دانستيم وقتي به اينجا رسيديم»[161] اما خاطرات دوستاني كه باعلي در اين عمليات بودند، در مورد فرمانده خود بسيار شنيدني است : «پيش از ورود ما به عراق، مقداري مهمات و مواد غذايي از طريق كردها و محلهاي از پيش

تعيين شده منتقل شد مواد منفجره وتعدادي نارنجك در لابلاي گوني هاي سيب زميني و پياز جاسازي شد و از طريق يك خط به صورت قاچاق منتقل گرديد، هنگام عصر، علي اعلام حركت كرد كه از آخرين نقطه مرزي كه روستايي به نا «بيتوش» درسردشت بود، حركت كرديم و شب به ارتفاع بلندي رسيديم، آن شب بيسكويت و كنسرو لوبيا شام ما بود، هوا بسيار سرد بود و  تا نيمه هاي شب بايد منتظر مي مانديم علي يك راه ابتكاري خوب جلوي ما گذاشت، به اين ترتيب كه تعداد زيادي از گوني هاي پارچه اي روي زمين را به عنوان پتو به ما پيشنهاد كرد، كه پاها را در يك گوني و سر تا كمر در يك گوني ديگر مي كرديم، چرت مختصري زديم، نيمه هاي شب علي ما را بيدار كرد، به دو گروه تقسيم شديم. گروه اول كه تعداد بيشتري بودند بلافاصله راه افتادند و بقيه قرار شد كه به اتفاق تعدادي از كردهاي عراقي كه متخصص هدايت قاطر بودند، حركت كنند، بردن قاطرها واقعاً مهارت مي خواست والا از اوج كوهها به دره ها سقوط مي كردند.علي سفارش كرده بود كه وقتي آنها را در كنار روخانه مرزي ديديم، حركت كنيم. آنها را در حال نماز كنار رود ديديم كه جمع 4 نفره ما، حركت را آغاز كرد. به روخانه كه رسيديم، در حين عبور، تعدادي از قاطرها با بار پتو در قسمت عميق رفتند كه پس از بيرون آمدن به خاطر سنگيني پتوها افتادند و ما مجبور شديم بارها راباز كرده و در زير آفتاب بهن كنيم. يكي از قاطرها را هم آب برد.مسير بعدي سينه كش عظيمي بود

كه هم نفس مارا گرفت و هم سه قاطر را به ته دره فرستاد، ساعتها طول كشيد تا به روستايي زيويي رسيديم و كردها با آب گوجه و پياز از ما پذيرايي كردند.رئيس _آنها به نام «كاك عمران» خبر داد كه «كاك علي» و نيروها باعنتر[162] به سمت «الاق لو» درمسير سليمانيه حركت كردند و ما بايد پياده به دنبال آنها برويم، مسيررا ادامه داديم. هر دوساعت به محوطه اي مي رسيديم و بلد ما عوض مي شد، آنها تازه نفس بودند و ما دائم در مسير، تا غروب راه رفتيم.يادم هست كه «جعفر هلالات[163]» ديگر ناي حركت نداشت، بالاخره به «الاق لو» رسيديم، باز اينجا گفتند كه «كاك علي» به سمت باغ «سمر» قرار گاه طالباني رفته است.احساس كرديم كه نقشه اي برايمان كشيده اند و در اولين شب استقرار در خاك عراق و دور از دوستان، وحشت كرده بوديم جعفر مي گفت كه اسلحه ها را آماده كنيد، ماتاكيد كرديم كه حتماً بايد به كاك علي برسيم، بعد از تماس با بي سيم قرار شد به خانه كدخدا برويم. كه من و سه نفر ايراني همراه به منزلش رفتيم و نخود پخته ميل كرديم، يك ساعت بيشتر نمانده بود كه تويوتا لندكروزي آمد و ما را به سمت «كاك علي» برد. در كوره راه ها با سرعت و مهارت مي رفت و با يك نوار آهنگ ايراني از ما پذيرايي مي كرد. يك ساعت در راه بوديم كه به دوعنتر رسيديم، علي را در زير نور شناختيم كه خسته بر روي يكي از انها نشسته بود و معلوم شد كه سواره رفتن آنها با پياده رفتن ما چندان تفاوتي نداشته

است.ما زودتر به «ياغ سمر» در اتاقي كه به ما دادند، گرمترين و نرمترين جا را برداشتيم، براي نماز صبح كه برخاستيم علي را نديديم، نگران در پي او رفتيم كه او را در گوشه اي از محوطه درازكش بر روي چند بلوك سيماني با دو كتاني در زير سر پيدا كرديم.او به خاطر كمبود جا و راحتي بچه ها تمام شب را در سرما گذرانده بود، براستي كه فنون غافلگيري را بخوبي بلد بود شبي ديگر پس از 20 ساعت پياده روي، به روستايي رسيديم كه مسجد كوچك ولي سردي داشت. شام هم نداشتيم، كردها درب منازل را مي زدند و اعلام «توزيع» مي كردند، يعني اهل خانه بايد ميهمانان كردهاي اتحاديه ميهني را پذيرا باشند، هرچند نفر داخل يك خانه رفتيم كه گرماي آن در قياس با مسجد دلچسب بود، ساعت 3 نيمه شب بود، اهل منزل از خواب بيدار شده بودند و كمي هم از ما مي ترسيدند، هنوز نيم ساعت نشده بود كه علي آمد و اعلام كرد كه همگي به مسجد برگرديم، چرا كه دل او رضايت به اين مردم آزاري نمي داد. فقط درخواست كرد كه مقداري غذا بدهند كه آنهاهم نان و پياز دادند. تعداد بسيار كمي هم پتو رسيد كه اصلاً كفايت نمي كرد، علي تا يك ساعت تلاش نمود كه از هر پارچه در دسترس، بستري براي بچه ها فراهم كند، خود او هم زيلويي روي دوش انداخت و تا صبح نگهباني داد.ما يقين داشتيم كه دشمن باتمام قوا در تعقيب ماست، لذاتوقف ما خيلي كم بود.نيمه شب در نزديكي مرز به جايي رسيديم كه روي تكه چوبي نوشته شده بود «هوتيل كوردستان» علي تا

اين را ديد، اظهار كرد كه اينجا 5 ستاره اس و وارد شديم.هر كدام يك تشك لاغر ابري نيم متري با يك پتوي پاره گرفتيم تا چرتي بزنيم، محسن گردن صراحي خواب ما را به هم زد و به خاطر ماه گرفتگي، همه را به نماز آيات دعوت كرد.بعد از ان هم به توصيه علي قرار شد به نوبت نگهباني بدهيم. او اظهار كرد كه اول من بيدار مي مانم چون اگر خوابم ببرد بيدار شدنم مشكل است خوابيدن ما همان و بيدار شدن در وقت صبح همان همه از هم پرسيدند چرا مرا براي نگهباني بيدار نكردي؟ معلوم شد كه علي تا صبح به تنهايي نگهباني داده است.صبحانه به اتفاق خورديم البته به قسمت خاويار و راه افتاديم، تا بعد از ظهر در راه بوديم و هيچ غذايي نخورده بوديم. علي پيشاپيش مي رفت، متين اما آرام و لنگان، راه رفتني خاص با آن بدن مجروح كه گفتني نيست بايد ديده باشيد.تا اين جا حدود 300 كيلومتر راه آمده بوديم اما گلوله اي نداشتيم هر جا علي بود همه چيز بود گرسنگي طاقت همه را برده بود علي تصريح كرد تا اولين قرارگاه مرزي خبري از غذا نيست مگر خداوند تفضلي كند.به دوراهي رسيده بوديم ودر تشخيص راه درست، دچار اشتباه شديم علي يكي از راهها را نشان داد و براه افتاديم هنوز دراول مسير بوديم علي به زمين اشاره كرد روي خاك سفت كوهستان مقدار زيادي پسته ريخته بود ظاهراً اكرادي كه قاچاق از ايران به عراق برده بودند بار پسته شان سوراخ شده بود و به هر حال سد جوع شد و شكم چند

رزمنده از قارو قور افتاد.در وسط رودخانه مرزي بوديم كه هواپيماها و هلي كوپترهاي عراقي براي لحظاتي منطقه را مورد حمله ويژه با كاليبر قرار دادند بالاخره به ايران رسيدم همه به خاك افتاديم و آنرا غرق بوسه كرديم ادامه مسير، سربالايي تندي بود كه به توصيه علي و براي مصونيت در برابر هلي برن احتمالي دشمن، بدون توقف آن را طي كرديم. نهايتاً هنگام شب به پايگاه داخلي مرز رسيديم، غذاي گرمي به مادادند كه خيلي چسبيد، هر كدام به اندازه چند نفر خورديم و سريع  به سمت سردشت روانه شديم، هدايايي به مادادند كه عبارت بود از يك گوني محتوي يك پتو و  يك راديو و تقديرنامه با اشتياق تمام به حمام رفتيم تا پس از حدود 40 روز اب گرمي بر تن خسته خود بريزيم و كوهي از چرك را بشويم»[164]پس از عمليات، بمباران شهرهاي مسكوني بويژه شهرهايي كه نقش پشتيباني از جنگ را داشتند شدت گرفته بود، كه باختران از جمله اين اهداف بود، اولاً دشمن در عمليات فتح 1 علاوه بر اين كه ضربه هاي مهم نظامي خورده بود، آبرو و حيثبت ارتش بعث هم به لحاظ حضور رزمندگان اسلام درعمق 300 كيلومتري خاك عراق به شدت خدشه دار شده بود، ثانياً مركز عمليات برون مرزي و پشتياني هاي آن باختران قرار داشت و ثالثاً حمله به پالايشگاه اين شهر، ضررهاي اقتصادي به ايران وارد مي نمود.بخش عمده بمباران ها به وسيله بمبهاي خوشه اي بود كه مزيت آن براي دشمن، گستردگي شعاع انفجارها و فراگيري خسارت و پراكندگي نقاط مورد اصابت بود، حال آنكه بمبهاي عادي تنها در يك نقطه عمل مي نمود.نيروها

علي عاصمي در خنثي سازي بمبهاي خوشه اي عمل نكرده در سطح شهر، بسيار خبره شده بودند و پس از هر بمباران سريعاً حركت مي كردند.«در يكي از روزها همزمان با نيروهاي تخريب، عده اي از كارشناسان بمب ارتش هم در محل حاضر شدند، قرار شد همه منتظر بمانند تا تيم عملياتي ويژه ارتش تا دقايقي ديگر برسد.بمبهاي خوشه اي در محوطه وسيعي پخش شده بودند و گاهي بچه هاي محلي از سر جهالت يا كنجكاوي، دستي به بمبها مي زدند.آمدن گروه ويژه خيلي طول كشيد علي به برادران ارتشي گفت كه خود ما يك گروه متخصص داريم، خوب است كار را شروع كنيم تا آسيبي به كسي نرسد، از علي پرسيدند :مسؤول گروه شما كيست؟ علي با ا نگشت به احسان كشاوز[165] ( كه آن زمان 19سال بيشتر نداشت) اشاره كرد، ظاهراً برادر ارتشي كمي ناراحت شد و رفت، بلافاصله بچه ها دست به كار شدند و در 45 دقيقه كل منطقه را پاكسازي كردند و به اندازه يك تويوتا بمب جمع كردند».[166]درهمان ايام شايع شده بود كه سازمان ناتو بمبهاي جديدي به عراق داده كه قدرت تخريبي فوق العاده اي دارد، پس از مدتي اين خبر رسماً تاييد و در عمل هم مشاهده شد.اولين محموله اين بمبها در باختران فرود آمد كه برخي از آنها عمل نكرد.در خلال اين ايام، عمليات فتح 2 و 3 هم در سليمانيه و اربيل عراق انجام شد و همزمان مقدمات عمليات فتح 4 مهيا شده بود.«براي عمليات فتح 4 به علي عاصمي يك گردان رزمي سپرده بودند، و يكي از گروهانهاي آن بچه هاي تخريب بودند، آذر ماه 65 بود كه به علي خبر رسيد وضع سرما

در منطقه مورد شناسايي به حد غير قابل تحمل رسيده و بيش از يك متر برف روي زمين است   و «داود پاك نژاد[170]» هم از شدت سرما در شرف شهادت بوده است. علي نام منطقه را ذكر نكرد ولي صحبت از انهدام رصد خانه واسارت كاركنان فرانسوي بود. اين عمليات به خاطر موانع موجود لغو گرديد...»[171] بي غسل و بي كفننوشته مختصري از او بجا مانده كه بعد از شهادتش، ديگران مطلع شده اند : « ياد زماني افتادم كه مسجد سوسنگرد10 يا 12 نفر جمع مي شديم و زير نور فانوس ، دعاي توسل مي خوانديم، يادم هست آخرين باري كه دعا مي خوانديم، با شهدا بوديم ولي آن روز، قدر آنها را نمي دانستيم و حالا ديگر در بين ما نيستند و كمبودشان را حس مي كنيم، آن شب « محمد زارع پور» بود، « مهدي زارع پور» بود، « مختاري» بود و خيلي ديگر كه همه شهيد شدند ولي فقط من مانده ام  و دارم فسيل مي شوم».[175]علي 3 _ 2 ماه آخر، حال و هواي ديگري داشت و اين را بسياري از كساني كه با او بودند، احساس مي كردند.چند روز بعد كه به غرب رفتيم، يكي از دوستان از  تهران آمد و گفت خيلي نگران علي هستم چون خواب ديده ام كه علي وارد جماران شده و همه درها به روي او باز شده تا به امام رسيد، امام او را بوسيد و پرسيد كه اين بار هم طرح جديد داري؟ علي گفت :طرح هايم تمام شده، آمده ام دعا براي شهادتم بكنيد، خواب را كه براي علي تعريف كرديم خنديد، بعد هم آن را براي همسرش

تعريف كرده بود...آن روزها علي بارها صحبت از شهادت مي كرد، در عين حال دلش شورمي زد كه تجربياتش منتقل نشود دائماً درخواست مي كرد كه بچه ها را براي آموزش جمع كنيد...يكي ديگر از نيروها هم حكايت ديگري از روزهاي آخر دارد : نيروها به اردوگاه شهداي تخريب در اهواز رسيدند و به نيروهاي ديگر كه حال و هواي عملياتي بزرگ در جنوب را داشتند ملحق شدند، ولي همه منتظر رسيدن علي به اردوگاه بودند.«غروب بود كه آخرين نيروهاي باختران قصد آمدن به جنوب را داشتند و من براي آخرين ديدار به منزل علي رفتم خداحافظي كردم و برگشتم اعلام شد كه چند دقيقه ديرتر حركت مي كنيم. باز به منزل علي برگشتم و نمي خواستم از او دل بكنم، در كه باز شد علي مشغول نماز مغرب شده بود و رسول هم كنار او نشسته بود حالت و نماز او طور ديگري بود. جوري كه وقتي نمازش تمام شد، تحت تأثير نماز نمي توانست حرف بزند، گفتم :حال شما خيلي عجيب است. گفت، حال نماز است طوري شده بود كه هيچكدام حرف نمي زديم علي گفت :خوب است بانگاه حرف بزنيم. از آن خانه و از علي دل نمي كندم اشك در چشمان هر دومان جمع شده بود».[177]اردوگاه تخريب با آن همه نيرو، آموزش هاي انفجار و غواصي و اخباري كه درمورد عمليات آتي مي رسيد، شور و حال خاصي داشت، همان شور و حال قبل از خيبر و بدر و... منتها آن موقع علي هم بود و اين بار همه چشم انتظار او و همراهان او :«احسان كشاروز، داوود پاك نژاد و محسن گردن صراحي».صبح روز چهاردهم دي ماه، «صادق هلالات» و «محسن

چاووشي» خبر شهادت اين 4 نفر را آوردند. اردوگاه، ساكت و ارام شده بود، كسي با كسي حرف نمي زد، عده اي در سوله ها و عده اي در بيابان گريه مي كردند.از بلندگوي نمازخانه صداي قرآن بلند شد، ايات سوره توبه : «يا ايهاالذين آمنوا مالكم اذا قيل لكم انفروا في سبيل الله اثا قلتم الي الارض ارضيتم بالحيوه الدنيا من الاخره فما متاع الحيوه الدنيا في الاخره الاقليل».[178]كه اين خلاصه همه پيامهايي بود كه علي در طور 5 سال حضور در جبهه داد.بعد از نماز مغرب و عشاء «صلواتيان بسم الله را كه گفت، نماز خانه اردوگاه ناله و شيون بچه هاي تخريب پرشد.او مي گفت كه امروز وقتي خبر را شنيدم، نا خودآگاه واقه كربلا به ذهنم آمد كه اهل مدينه چشم انتظار ورود امام و خاندان ايشان بودند كه قاصدي از راه رسيد «يا اهل يثرب لامقام لكم» ما هم در اينجا چشم انتظار علي و ديگر برادران بوديم، كه خبر آوردند از علي چيزي نمانده است.[179]شايد آن روزها اگر حال و هواي عمليات كربلاي 5 در گردان نبود، داغ علي بر دل بچه ها خيلي سنگين تر خيمه مي زد، بچه هايي كه حرف دلشان شايد اين بود كه اگر كسي علي را بشناسد و ادعا كند كه بيشتر از آنها او را دوست دارد، دق كنند، اما لحظات شهادت آنها :« شنبه 13/10/65 ساعت 3 بعد از ظهر شهيد شدند، صبح كه از منزل خارج شد به من گفت ديشب خوابي ديدم كه اگر تعريف كنم، ناراحت مي شوي، هر چه اصرار كردم نگفت ».[180]از قرار معلوم محسن و داوود و احسان هم همان شب خوابي ديده بودند، صبح شنبه به

طور خاصي به هم نگاه مي كردند و مي خنديدند، علي كه از راه مي رسد، داوود و احسان را مامور خنثي كردن بمب مورد نظر مي كند، خودش به ستاد مي رود ولي بعد از چند دقيقه با عجله خود را مي رساند با آنها راهي مي شود، محسن هم به نحوي با آنها همراه مي شود، بيرون از شهر باختران در چاله اي كه اطراف بمب حفر كرده بودند علي و محسن مشغول كار بودند كه داوود ازنقطه ديگري بالاي سر اين ها مي آيد واحسان هم خود را مي رساند، راننده بيل مكانيكي كه همراه جمع بود، اظهار مي كرد : « تعجب كردم چرا اينها در يك لحظه دور هم جمع شدند و من تنها ماندم».بمب منفجر مي گردد و از پيكر اين چهار عزيز هيچ نمي ماند.پيكر مطهرآنها از محل تحصيل محسن ( مدرسه عالي شهيد مطهري ) در روز دو شنبه در تهران تشييع شد.«الهي رضا برضائك تسليماً لامرك»[182]علي، پس از سالها مجاهدت، تلاش شبانه روزي، تحمل درد و رنج جسمي و دروني، مزد جهاد خود را گرفت و در كنار برادر، شهداي كاشمر و شهيد آزاده آيه الله مدرس آرام گرفت.«بعد از شهادت، مرتب به خوابم  مي آيد، آن اوايل بيشتر بود، يك بار خواب ديدم كف دستش را نشان داد و گفت :دنيا مثل حباب، ممكن است هر لحظه بشكند، اصلاً ارزش غصه خوردن را ندارد.بعد از چهلم، او را در خواب ديدم كه لباسي با گلهاي قرمز برايم خريده گفتم اي كاش گلهاي سياه داشت، گفت ديگر لباس سياه نپوش.يكبار ديگر او را خواب ديدم گفتم مدتي است كه شما را خواب نمي بينم، گفت :من هميشه هستم، تو مرا نمي بيني، بعد رفت

رسول را بغل كرد و بوسيد، گفتم :خوش به حال شما كه در بهشت هستيد، به من گفت :مواظب ريزه گناهانتان باشيد كه نمي گذارد آدم به بهشت برسد». [183]نه فقط رسول او كه برو بچه هاي تخريب، همه سايه اي تناور و پرثمر را از دست دادند.رحمت خدا بر او و درود و سلام بر پدر و مادري كه او را پروردند و تسليت به آناني كه در عزاي اين مظهر شرف، غصه دار شدند. خداوندا اين دفتر و كتاب شهادت را همچنان به روي مشتاقان باز و ما را هم از وصول به آن محروم مكن، ... و تو خود  اين چراغ پرفروغ را حافظ و نگهبان باش.[184

، در زمينه تاريخ ودر زمينه اسلام ، اما نه در خطي كه در حوزه هاي اسلامي در خط جهاد دنبال مي شود، بلكه در خط يك انسان متولد شده در خانه مطالعات اسلامي، در خانه استاد شريعتي، در خانه اي كه چشم فرزند به كتابخانه پدر گشوده شد و خود را با انبوهي از  كتب قرآن، تفسير، تاريخ، حديث كتاب هاي ديگر مواجه ديد و نزد پدر درس آموخت.او انساني است كه در درجه اول از نظر تحصيلات با فرهنگ نو بشري روبرو است؛ اما يك زمينه ذهني و وجداني دارد كه به طور دائم او را به سوي خود مي كشاند؛ زمينه اسلامي! اينست كه در هر مطالعه اي در فرهنگ نو به سوالي در رابطه با فرهنگ اسلام و بينش اسلامي و مكتب اسلام برخورد مي كند؛ اين جمله را تكرار مي كنم زيرا در شناخت دكتر بسيار موثر است. شهيد دكتر بهشتي Dr. Ali Shariati

خوب بودن، بايد مهارت هاي يك پدر يا مادر خوب را در خود تقويت كنيم. 8- كاميابي يا شكست هر سازمان را بايد در عملكرد رهبر سازمان جستجو كرد. 9- به رقيب، تحمل؛دوست، دل؛ ارباب رجوع، خدمات؛ همه،خيرخواهي؛اهدا كنيد. 10- اگر مي خواهي هستي را بشناسي، خود را بشناس. 11- اگر در نقش رهبر، از كاركنان خواهان كار با ارزش هستيد، با آنان صادق باشيد. 12- يك مديربايد تصميم هاي سخت و استوار بگيرد. 13- به مدير جديد فرصت دهيد تا كارايي خود را اثبات كند. 14- كايزن ( بهبود مستمر ) سبب مي شود تا چرخه ي بهبود تضمين گردد. 15- همواره در كارها براي كمك به كاركنان زير مجموعه خود و همكاران پيشقدم شويد. 16- از اين عبارت استفاده كنيد :مرا در جريان امور قرار بده تاببينم چگونه كمك كنم. 17- با هم بودن آغاز است. با هم ماندن پيشرفت است. باهم كار كردن موفقيت. 18- مشورت كنيد و افكار خود را با هم بسنجيد تا از ميان آن ها درستي زاييده شود. 19- مشاركت دادن كاركنان در تصميم گيري ها باعث افزايش روحيه آن ها مي شود. 20-موفقيت از آن كساني است كه ذهنيت موفق دارند. 21- تمركز فكري خود را از روي گذشته، به حال و آينده سوق دهيد. 22- چيزي كه امروز نو است فردا روز كهنه به حساب مي آيد. 23- بزرگي را به كسي نمي بخشند، خود بايد آن را بدست آوريد. 24- دلايل شكست را ابتدا بايد در خود جستجو كنيم. 25- برنده : اشتباه كردم.   بازنده  : تقصير من نبود. 26- به زير دستان خود آموزش دهيد،

به ايشان اعتماد كنيد . 27- سخن گفتن به موقع و سكوت نمودن به موقع نشانه عقل است. 28- اگر دنبال فرصت ها بگرديم، چند برابر مي شوند. 29- آنگاه كه از يادگيري بازمانديد به رشد خود پايان داده ايد. 30- يك مدير بايد به هنگام آموزش كاركنان معيارهاي سختي بكار گيرد. 31- بدون داشتن كاركنان شايسته و آموزش ديده نمي توان كار ها را تفويض كرد. 32-  خشنودي شغلي و تعهد كاركنان در كار،  امري حياتي و بنيادي است. 33- تمام تلاش هاي مديريت در دوكلمه خلاصه مي شود : رضايت مشتري . 34- آن چه انجام مي دهيد، بنويسيد. به آن چه مي نويسيد، عمل كنيد. 35- هر از گاهي بهتر است در دسترس كارمندان تان نباشيد. 36- اگرتلقين كنيد نمي توانيد، انجام ساده ترين كارها نيزازعهده ي شما خارج است. 37- خوشبخت ترين موجود، كسي است كه خوشبختي را در خانه خود جستجو كند. 38- بهترين مردم، سودمند ترين آن ها به حال ديگران است. 39- يك مدير بايد بتواند سريع تر از كاركنانش بيانديشد و عمل كند. 40- از مخالفت نهراسيد، بادبادك هنگامي بالا مي رود كه با باد مخالف رو به رو شود. 41- از كارمندانبخواهيد با مشكلات شان و راه حل هاي پيشنهادي خود پيش شما بيايند. 42- در ميان بهم ريختگي به دنبال سادگي بگرديد. 43-كاغذها و وسايل بدون استفاده خود را مرتباً دور بريزيد. 44- هيچ سازمان يا شركتي قادر نيست با مهارت هاي يك نفر رشد كند. 45- قصد و مقصد هر تجارت، خلق و حفظ مشتري است. 46- هرگز قدرت يك مشتري ناراضي را دست

كم نگيريد. 47- ايجاد اهداف مشترك، مصالحه  از جمله روش هاي مديريتي تعارض هستند. 48- قبل از ايجاد تغيير، نظر كاركنان را جويا شويد. 49- خرج كردن در آموزش نوعي سرمايه گذاري بلند مدت است. 50- مخارج بيهوده را قطع كنيدو اين طرز تفكر را براي وقت خود نيز به كار بگيريد. 51- دشواري آينده در اين است كه با ان چه ما به آن عادت كرده ايم، تفاوت دارد. 52- مغرور بودن به دانش خود، بدترين نوع جهالت است. 53- مردم به ماهيگيري ميپردازند وهيچگاه درك نميكنند كه پي چه ماهي اي هستند. 54- فوريت زمان را دقيقاً با تاريخ و ساعت مشخص كنيد. 55- تفكر در عاقبت هر كار باعث رستگاري است. 56- در برابر بحران واكنش نشان ندهيد بلكه آن را اداره كنيد. 57- امروز تنها زماني است كه ميتوان درآن كاري انجام دادويا نداد. 58- هميشه حق با مشتري است. 59- بزرگ ترين نعمت هاي زندگي ما، زمان و آزادي انتخاب هستند. 60- يك مدير بايد چشم اندازي گسترده داشته باشد. 61-براي تصميم گيري، از كامل ترين، صحيح ترين و جديدترين اطلاعات استفاده كنيد. 62- ناراضي ترين مشتريان، مهم ترين منبع عبرت و يادگيري براي انسان ها هستند. 63- ازدست دادن مشتري در ثانيه ها اتفاق مي افتد. 64- فرد را به فعل او امتحان كنيد نه به قول. 65- پيشنهادهاي كاركنان فرصتي با ارزش براي افزايش مهارت هاي فردي آن ها است. 66- كوشش اولين وظيفه انسان است. 67- هيچ كار بزرگي بدون اراده بزرگ ميسر نشده است. 68- زماني كه از دست رفت، هيچ گاه باز نمي گردد. 69- وقت

گذراني را متوقف كنيد. در اين صورت بسياري از بحران ها از بين خواهد رفت. 70- لازمه ي ثمربخشي تصميم هاي پيچيده مشاركت كاركنان است. 71- انسان ضعيف هرگز نمي تواند رو راست باشد. 72-  بايد درباره فراواني به صورت نامحدود فكر كنيم. 73- كسي كه مي خواهد درو كند، بايد بكارد. 74- كمياب ترين منابع در هر سازمان، انسان هاي كارآمد هستند. 75- هرگز درباره كسي قضاوت نكنيد مگر آن كه خود را به جاي او بگذاريد. 76- انسان بزرگ از صفات خوب ديگران استفاده مي كند. 77- اشخاص نادان به وسيله جهالت خود نابود مي شوند. 78- بهترينها كسانيند كه تعريف كرديد خجل شوند و بد گفتيد، سكوت كنند. 79- خوشبختي موجب آرامش روح و تندرستي جسم است. 80- در جهان، يگانه مايه نيك بختي انسان، محبت اوست. 81- هر لحظه از زمان را از آن خود گردان. 82- خنده، معايب و مشكللات زندگي را كوچك و آلام روحي را محو مي نمايد. 83- هرگز قبل از فكر كردن حرف نزن و كاري انجام مده. 84- راز سعادت در اين است كه كاري را كه به تو واگذار شده دوست بداري. 85- به كساني كه با شما كار مي كنند اطمينان دهيد . 86-  از استفاده زياد از كلمات غير متداول و واژه هاي فني و تخصصي پرهيز كنيد. 87- كسي كه كمتر به فردا متكي باشد، فردايي شادتر خواهد داشت. 88- به جاي ايرادگيري، چاره انديشي كنيد. 89- از آهسته رفتن نترس، از بي حركت ايستادن بترس. 90- افراد ارزشمند، در فربومايگان حسد به وجود مي آورند و در گرانمايگان رقابت. 91-

نظم، اولين قانون طبيعت است. 92- در صنعت با ميكرومتر اندازه مي گيرند، با گچ علامت مي زنند و با تبر قطع مي كنند. 93- به چيزي كمتر از سازمان يا شركت پيشتاز قانع نباشيد. 94- در شغلي كه به تو محول نيست انديشه و تدبير مكن. 95-  وقتي را براي رسيدگي به درخواست هاي كارمندان در نظر بگيريد. 96- دقايقي را به بررسي اهداف اختصاص دهيد. 97- اگر مي توانيد كاري را با تلفن انجام دهيد، اين كار را بكنيد. 98- كارمندي كه كار خود را درست و به موقع انجام مي دهد، تشويق و ستايش كنيد. 99- با كارمندان خود، درباره امور غير عادي و علايق شخصي ان ها صحبت كنيد. 100-  وقتي را براي رسيدگي به درخواست هاي كارمندان تان در نظر بگيريد. 101- اعضاي گروه ها بايد حس كنند صاحب و مالك مشاغل خود هستند. 102- كشتيها در لنگرگاه ايمني بيشتري دارند اما كشتي رابراي ماندن در بندر نساخته اند. 103-  ازهر كار ديگري دست بكشيد و فقط به آن چيزي بپردازيد كه قصد انجامش را داريد. 104- اگر نتوانستيد چيزي را در مدت سي ثانيه بيايد، آن را در جاي نادرستي قرار داده ايد. 105- بايد از برجسته ترين مديريت تكنولوژي بهره گرفت. 106- خشنود كردن مشتريان كافي نيست، سعي كنيد آن ها را شيفته كار خود كنيد. 107- كيفيت، سودآوري را موجب مي شود وانسان ها، كيفيت را به وجود مي آورند. 108- انسان مانند رودخانه است، هر چه عميق تر باشد آرام تر است. 109- براي زندگي فكر كنيد ولي غصه نخوريد. 110- اراده، درخت با عظمتي است

كه تمدن و تكامل، شاخه هاي آن هستند. 111- حقوق كارمندان را كارفرما نمي دهد، كارفرما فقط چگونگي پرداخت را تعيين مي كند.  112- حقوق كارمندان را مشتري ها مي دهند. 113- با تشكيل گروه هاي حل مسئله در سازمان، رشد آن را تسريع كنيد. براي پياده سازي موفق هر تكنيك مديريت، بايبد پيش نيازهاي آن را رعايت نمود. 114- سازمان نوآور، خلاق و يادگيرنده ايجاد نماييد. 115- دلايلي را كه خود پيدا مي كنيم، آسان تر مي پذيريم. 116- هيچ كس به اندازه قلب تان به شما وفادار نيست. 117- فقط كساني پيروز مي شوند كه عقيده دارند پيروز خواهند شد. 118- راز موفقيت اين است كه بدانيم چطور مي توان عقايد مردم را عوض كرد. 119-  با اعتماد به نفس مي توان دنيا را فتح كرد. 120- بهترين نسخه براي نادان ماندن فرد تا ابد اين است كه شخص به معلوماتش قانع باشد. 121- زماني كه رشد متوقف شود، مُردن فرا مي رسد. 122- راز موفقيت، شناخت مشتري است. 123- اگر نتوانيد خود را به جاي مشتري قرار دهيد به درد طراحي آگهي تجاري نميخوريد. 124- خلاقيت، نگاهي نو به واقعيت است. 125- بايد كارتان با ديگران فرق داشته باشد. 126-سرمايه ها به سرعت باز مي گردد اگر راحترين فضارادر اختيار مشتريان قرار دهيد. 127- ايجاد شبكه هاي همكاري، سازمان را قدرتمند مي كند. 128- ارزشهاي بنياديني كه خود به آنها اعتقاد داريد به ديگران نيز بشناسانيد. 129- كارهاي بي ارزش هيچ سودي براي سازمان ندارد . 130- مورد سنجش قرار گرفتن، بسيار آسان تر از سنجش كار ديگران است. 131- خروجي كار

هر كس به خوبي تمرين اوست. 132- به جاي سخت كوشي، هوشمندانه تر كار كنيد. 133- تجربه، معلم خوبي است ولي حق التعليم بالايي دارد. 134- كار مدير، اداره كردن كارهايي است كه به سايرين محول شده . 135- 5 چيز مدير را تباه ميكند: فريب دوستان، روي گردانيدن از علم و صاحبان، تحقير ديگران، غرور و از پس هواي نفس رفتن. 136- مثبت انديشان نتيجه مثبت مي گيرند چون از دشواري ها نمي هراسند. 137- صبر و شكيبايي و سعه صدر و وسعت نظر از ويژگي هاي يك كارگزار است. 138- بعضي چيزها وقتي راجع به آن ها حرف بزنيد بهتر مي شوند و بعضي چيزها وقتي در برابر آن ها سكوت شود. 139- بايد شروع به عمل كرد. اساس مديريت، دقيقاً همين است. 140- سعي كنيد حقايق و ديدگاه ها را از هر انتقاد بيرون بكشيد. 141- بهبود كار و روش ها از آموزش شروع مي شود و به آموزش ختم مي شود. 142- تجربه، نامي است كه همه افراد بر روي اشتباه هاي خود مي گذارند. 143- هيچ چيز براي رهبران، بهتر از وجدان آسوده نيست. 144- كاركنان سازمان بايد قابليت سر در گم نشدن در برابر مشكلات را داشته باشند. 145- كساني كه دير قول مي دهند، خوش قول ترين مردم دنيا هستند. 146- انديشه كن، آنگاه سخن گوي تا از لغزش بركنار باشي 147- سود جستن در تجارت مستلزم مراجعه دوباره مشتري است. 148- دستيابي به سطح كيفيت بالاتر، لزوماً نيازمند صرف هزينه هاي بيشتر نيست. 149- اگر نتوانيم اندازه گيري كنيم، نمي توانيم كنترل كنيم. 150- پيامد هدف گذاري خوب، كاركرد

خوب است. 151- بزرگ بيانديشيد! بزرگ عمل كنيد! 152- انسانها هنگامي ارتباط واقعي برقرار مي كنند كه در سازمان احساس امنيت كنند. 153- از ساده ترين راه هاي تقويت روح اعتماد در سازمان، مشاركت اطلاعاتي است. 154- بدون آگاهي نمي توان مسوولانه عمل كرد. فرد آگاه ناچار به عمل مسوولانه است. 155- مبادله نظرات همان چيزي است كه مي تواند همه را در حال فعاليت نگه دارد. 156- انسان بالغ، يك اشتباه را دو بار تكرار نمي كند. 157- در مذاكره به دنبال پيروزي هر دو طرف باشيد. 158- خودشناسي را پيشه خود ساز كه مشكل ترين درس جهان است. 159- خلاقيت ونوآوري راهگشاي بهره وري است. 160- كاركنان سازمان مهمترين سرمايه هاي سازمان هستند.

اعضا ء جديد، توانايي بالقوه آنها براي رشد و پيشرفت را نيز مد نظر داشته باشيد.   17 اعضاي گروه بايد در ارتباط با كار شما از تجربه كافي برخوردار باشند.نسبت به اين مسائله بي توجه نباشيد.   18 اگر افراد در كار گروهي نقشي ندارند آنها را كنار بگذاريد.   19 به دنبال افرادي بگرديد كه از مهارت هاي فردي خوبي برخوردارند و انها را در توسعه و بهبود اين مهارت ها ياري كنيد.   20 اهداف گروه بايد براي اعضاي آن چالش برانگيزباشند. درعين حال مهلت لازم براي رسيدن به آنها را واقع بينانه تعيين كنيد.   21 هنگام تعين اهداف گروهي هدف هاي فردي اعضاي گروه را مد نظرداشته باشيد.   22 اجازه ندهيد شكست بخشي ازپروژه موفقيت كل آن راتحت الشعا ع قرار دهد.   23 هميشه از تكنولوژي اطلاعاتي مناسب استفاده كنيد تا نيازهاي شما به طوركامل ودقيق برآورده شود.   24 با مشاوران خارج ازسازمان مانند اعضاي گروه خود برخورد كنيد.   25 حامي گروه را درجريان پيشرفت كارها قراردهيد.   26  فقط در صورتي كاري را شخصا ً انجام دهيد كه مطمئن هستيد كسي غير خود شما نمي تواند آن را انجام دهد. اعضاي گروه را تشويق كنيد كه به صورت دو يا چند نفري با هم كار كنند.   27 كارهاي غير ضروري را كنار بگذاريد و انجام آنها را به اعضاي گروه محول نكنيد.   28 براي تصميم گيري به گروه آزادي عمل بدهيد.   29 اعضاي گروه را به مشاركت و همكاري مثبت و سازنده تشويق كنيد.   30 براي موفقيت هاي گروهي ارزش قائل شويد و ضمن تقدير و تشكر،آنها را در بين سايرين تبليغ  كنيد.   31 روشي پيدا كنيد كه به كمك آن بتوانيد به راحتي پيشرفت روزانه گروه را مورد

بررسي قرار دهيد.   32 اعضاي گروه را تشويق كنيد كه به صورت دو يا چند نفري با هم كار كنند.   33 افرادي كه ذاتا ً استعداد و توانايي رهبري دارند را به توسعه مهارت هاي رهبري تشويق كنيد.   34 هرگز نظرات افراد را بي دليل رد نكنيد.صادقانه صحبت كنيد و به آنها بگوييد كه چرا نظراتشان را نپذيرفته ايد.   35 اطمينان حاصل كنيد كه گروه كاري شما حتما ً با مشتريانش ارتباط مستمر داشته باشد.   36 با اعتماد به نفس كامل و با قاطعيت تمام به اعضاي گروه نشان دهيد كه شما رهبر گروه هستيد، ولي هرگز حالت پرخاشگرانه و تهاجمي به خود نگيريد.   37 با خود فكر كنيد كه چطور مي توانيد در اولين برخورد با اعضاي گروه تأثير مطلوبي از خود به جاي بگذاريد، در عين حال در انجام اين كار مبالغه نكنيد.   38 نظر خواهي از افراد دوشرط دارد:از نظرات و پيشنهادات آنها استقبال و در صورت مقتضي حتما ً به آنها عمل كنيد.   39 گروه تحت نظا رت خود را در جهت تغيير رفتارهاي بازدارنده گروهي ياري دهيد.   40 به دنبال شيوه هايي باشيد كه به كمك آنها بتوانيد از تعارض هاي موجود در جهت سازندگي استفاده كنيد.   41 فراموش نكنيد كه همه افراد به كمي تفريح و سرگرمي در طول ساعات كاري نياز دارند.   42 زماني كه پروژه اي از مسير اصلي خود خارج مي شود بايد علت ها را به صورت كامل و آشكار مورد تجزيه و تحليل قرار دهيد.   43 اگر مي خواهيد افراد به راحتي

به شما دسترسي داشته باشيد. سياست درهاي باز را پيشه كنيد.   44 زماني كه افراد كه افراد مشكلاتي را براي شما مطرح مي كنند از آنها بخواهيد كه راه حل خود را نيز پيشنهاد كنند.   45 از جلسات رسمي و غير رسمي براي بحث و گفت و گو در مورد پيشرفت كار گروه استفاده كنيد.   46 بهترين راه خنثي كردن تعارض ها،پرداختن به واقعيت ها و دوري جستن از برخورد هاي احساسي است.   47 براي برقراري بهتر ارتباط لازم است كه اعضاي گروه نزديك به هم كار كنند.   48 در سازمان خود محلي را براي ملاقات ها و گفت و گوهاي غير رسمي افراد در نظر بگيريد.   49 اعضاي گروه را به برقراري ارتباطات باز و شفاف با يكديگر تشويق كنيد.   50 براي استفاده از تكنولوژي مورد نياز خود سرمايه گذاري كنيد و هميشه آن را به روز نگه داريد.   51 در هريك از جلسات گروه يك نفر از اعضا را به عنوان رييس جلسه انتخاب كنيد تا همه آنها به مشاركت فعال در جلسات تشويق شوند.   52 تا آنجا كه ممكن است اختيار و مسئوليت كارها را به ساير اعضاي گروه واگذار كنيد.   53 قبل از تشكيل جلسه،دستور جلسه را در اختيار اعضاي گروه قرار دهيد تا بتوانند سر فرصت خود را براي حضور در جلسه آماده كنند.   54 از كليه روابطي كه ممكن است براي كار گروه مفيد باشند نهايت استفاده را به عمل آوريد.   55 كليه ارتباطات گروه با داخل و خارج سازمان را به طور مستمر حفظ كنيد.   56 ترتيبي دهيد كه همه اعضاي گروه از خبر هاي خوبي كه

به آنها مربوط مي شود اطلاع پيدا كنند.   57 در صورت بروز هر گونه مشكل در روابط گروه با افراد داخل يا خارج سازمان به سرعت در جهت رفع آن اقدام كنيد.   58 با ساير بخش هاي سازمان ارتباط صميمي و دوستانه برقرار كنيد.   59 براي برقراري ارتباط با حاميان گروه از تكنولوژي مناسب استفاده كنيد.   60 سوابق كليه افراد خارج از گروه ياسازمان كه با انها ارتباط داريد را براي استفاده هاي بعدي نگه داريد.   61 به منظور اجتناب از دوباره كاريها ، نقش هاي گروهي را با دقت فراوان تعيين و تفويض كنيد.   62 هميشه به نكات مثبت موجود در ايده هاي افراد اشاره كنيد و هرگز در حضور جمع از نظرات آنها انتقاد نكنيد.   63 براي حل مشكلات به دنبال افراد به تجربه بگرديد.   64 نقش هريك از اعضاي گروه را به دقت تجزيه و تحليل كنيد.   65 هرگز نسبت به ايده هاي كه افراد مطرح مي كنند بي توجه نباشيد. اين كار جريان ابتكار و خلاقيت را از بين مي برد.   66 با تمام اعضاي گروه يكسان برخورد كنيد تا باعث رنجش خاطر آنها نشويد.   68 تقدير و تشكر از افراد روحيه آنها را بالا مي برد.   69 هميشه با اعضاي گروه، حتي افرادي كه براي شما مشكل درست مي كنند، رفتار احترام آميز داشته باشيد.   70 از درگيري مستقيم با اعضاي گروه اجتناب كنيد.   71 به جاي شدت عمل در برخورد با اعضاي گروه ، در رسيدگي به مشكلات از خود جديت نشان دهيد.   72 شرايطي فراهم كنيد كه همه اعضاي گروه بتوانند از فرايند حل مشكل درس بگيرند.   73 با تعيين اهدافي چون كسب موفقيت هاي سريع و بزرگ در برابر

رقبا،اعضاي گروه را به تلاش و كوشش بيشتر تشويق كنيد.   74 ترتيبي اتخاذ كنيد كه هريك از اعضا با نقش ساير اعضاي گروه آشنا شود.   75 قبل از بررسي هزينه بهسازي كيفيت، هزينه هاي ناشي از كيفيت پايين را محاسبه كنيد.   76 هنگام تصميم گيري در مورد بودجه يا برنامه عمل هميشه جايي براي بهسازي درنظربگيريد.   77 همه اعضاي گروه بايد از معيارهاي انتخاب استاندارد مطلع باشند.   78 شرايطي فراهم كنيد كه بهسازي هاي انجام شده همچنان حفظ شوند و اهداف تعيين شده براي ارتقاي عملكرد مورد توجه قرار گيرند.   79 قبل از برگزاري جلسه به منظور بازنگري فعاليت هاي انجام شده، اطلاعات و اعداد و ارقام مربوطه را در بين اعضاي گروه پخش كنيد.     80 در جلسه هاي بازنگري هرگز با غرض ورزي شخصي با افراد برخورد نكنيد.   81 به خاطر داشته باشيد كه روابط شما با افراد به تدريج و با گذشت زمان تغيير پيدا مي كند.   82 هرگز خبرهاي بد و ناخوشايند را كم اهميت جلوه ندهيد و آنها را ناديده نگيريد.   83 در پايان هر هفته از خود سؤال كنيد كه آيا گروه پيشرفتي داشته است يا خير.   84 به باز خوردي كه در مورد دوره هاي آموزشي از آموزش گيرندگان مي گيريد به دقت توجه كنيد.   85 از بهترين و مجهزترين تجهيزات آموزشي استفاده كنيد.   86 براي تدوين دوره هاي آموزشي داخل سازماني از راهنمايي هاي مشاوران استفاده كنيد.   87 زماني كه براي آموزش به محلي خارج سازمان مي رويد از وقت نهار براي برنامه ريزي و گفت و گوهاي غير رسمي استفاده كنيد.   88 كليه اعضاي گروه را در تعيين هدف هاي

خاص مشاركت دهيد تا ضمن افزايش روحيه كار گروهي بتوانيد اتفاق نظر آنها را نيز جلب كنيد.   89 به اعضاي گروه اجازه دهيد در مورد نحوه رسيدن به اهداف تعيين شده شخصا ً تصميم بگيرند.اين كار باعث ايجاد انگيزه بيشتر در آنها مي شود.   90 اهداف بايد در اعضاي گروه شوق و اشتياق ايجاد كنند، در غير اين صورت بايد آنها را عوض كنيد.   91 عملكرد گروهي كه داراي اهداف چالش برانگيز باشد خيلي بهتر از عملكرد گروهي است كه فاقد اين گونه اهداف باشد.   92 به اعضاي گروه اجازه دهيد در مورد نحوه تعيين ميزان پاداش اظهار نظر كنند.   93  هنگام تعيين پاداش براي اعضاي گروه ، آنها را رده بندي نكنيد و استثنا قائل نشويد.    94 فردي را براي نظارت بر تغييرات بازار در نظر بگيريد.   95 آمادگي اعمال تغيير را داشته باشيد، حتي اگر اين كار مستلزم ايجاد تغيير در اصلي ترين اركان يك برنامه باشد.   96 فراموش نكنيد كه برخي افراد از تغيير هراس دارند.   97 به دنبال افرادي باشيد كه بتوانند فرايند ايجاد تغييرات را تسريع كنند.   98 در فواصل زماني منظم پيشرفت شغلي هر يك از اعضاي گروه را مورد ارزيابي قرار دهيد.   99 به خاطر داشته باشيد كه تشويق و تقويت تك تك اعضا به نفع كل گروه خواهد بود.   100 در مورد برنامه هاي شغلي با اعضاي گروه توافق و آنها را در رسيدن به اهدافشان حمايت كنيد.   101 پس از اتمام پروژه، ارتباط خود را با اعضاي گروه حفظ كنيد. شايد روزي مجددا ً به همكاري آنها نياز پيدا كرديد.

به كارمندان خود كمك كنيد تا با اهميت فناوري اطلاعات در كسب موفقيتهاي شغلي خود آشنا شوند. در جست و جوي فناوريهاي جديدي باشيد كه كارها را ساده تر مي كنند. تمام توجه خود را به اين موضوع معطوف كنيد كه فناوري اطلاعات چگونه مي تواند شما و كارتان را تقويت كند . در سازمان خود بخشهايي را بيابيد كه هم اكنون از فناوري اطلاعات استفاده مي كنند . سيستم هايي را انتخاب كنيد كه توانايي ايجاد برتري رقابتي را داشته باشند . طوري برنامه ريزي كنيد كه فناوري با نيازهاي كاري منطبق باشد ، نه برعكس. براي افزايش دادن سرعت و انعطاف پذيري از سيستمهاي ساده فناوري اطلاعات كمك بگيريد. تكنولوژي اطلاعات را بياموزيد و گروه خود را به استفاده از آن ترغيب و تشويق كنيد . براي دانش و فعاليت انساني ، بيشتر از سيستم هاي فناوري اطلاعات ارزش قائل شويد . در مورد تكنولوژي ديدگاه مثبت داشته باشيد و براي استفاده از آن آموزش هاي لازم را ببينيد.  به خاطر داشته باشيد كه در هر كاري افراد بهترين منبع اطلاعات به شمار مي روند. مطمئن شويد افراد پيش از وابسته شدن به ابزارهاي ارتباطي مبتني بر تكنولوژي اطلاعات مهارتهاي ميان فردي را بياموزند . بروز تغيير اجتناب ناپذير است ، بنابراين روش هايي پيدا كنيد تا از اين تغيرات بيشترين بهره را ببريد.  تغيرات مفيد را سريع تر از رقباي خود شناسايي و انتخاب كنيد . به گروه خود كمك كنيد تا بر تغييراتبارز و ارزشمند تمركز كنند. امروزه اينترنت بهترين و سريع ترين ابزار مطالعه مي باشد . تغييراتي كه اينترنت در سيستمها به وجود مي

آورند را زير نظر داشته باشيد ، زيرا اين تغيرات بر كار شما بيشترين تاثير را خواهند داشت . با تكنولوژي هايي كه به پيشرفت هاي كنوني منجر شده اند آشنا شويد.  قبل از انتخاب ابزارهاي جديد تكنولوژي اطلاعات آنها را آزمايش كنيد . براي افزايش سرعت برنامه ها و فايلهاي حجيم ، حافظه كامپيوتر خود را افزايش دهيد . براي تامين تجهيزات مورد نياز خود توليد كنندگان برتر را انتخاب كنيد . برنامه هاي جديد معمولا به حداقل 64 مگا بايت حافظه نياز دارند . براي اجراي اكثر نرم افزارهاي كاري ، به تراشه هاي كامپيوتري جديد و قوي نياز نداريد .  به خاطر داشته باشيد كه كامپيوتر هاي شخصي از نوع وينتل و مك مي توانند به طور مشترك از يك شبكه استفاده كنند . فراموش نكنيد در محاسبات خود هزينه هاي نگهداري را نيز در نظر بگيريد . براي كار طراحي از يك مانيتور بزرگ با كيفيت وضوح بالا استفاده كنيد .  به ياد داشته باشيد كه يك ديسك فشرده نسبت به فلاپي هاي قديمي گنجايش بيشتري دارد . براي اسكن كردن سريع مقادير كوچك اطلاعات ، از يك اسكنر دستي استفاده كنيد . شبكه اي را انتخاب كنيد كه حتي هنگام مبادله پرونده هاي بزرگ نيز از سرعت بالايي برخوردار باشد. براي كار هنگام حركت از كامپيوتر هاي كيفي استفاده كنيد. براي كنترل امكان دسترسي كاربران به سرورها ، فايلها و پوشه ها از كلمه عبور استفاده كنيد . از سيستمهاي شبكه اي استفاده كنيد كه با شبكه اينترنت سازگار است . براي تسهيل در كار تقسيم و اشتراك اطلاعات يك اينترانت ايجاد كنيد .

براي جلوگيري از قطع ارتباط شبكه بهتر است دو سرور نصب كنيد تا اگر يكي از آنها خراب شد ديگري ارتباط شما را برقرار كند . براي برآورده كردن نياز كاربران به تقسيم و اشتراك مطمئن و سريع اطلاعات ، يك شبكه مخصوص ايجاد كنيد . مزاياي بالقوه و مثبت استفاده از زبان جاوا در اجراي برنامه هاي شبكه از يك سرويس دهنده را بررسي كنيد . اجازه دهيد ديگران اولين كساني باشند كه از نرمافزارهاي جديد در بازار استفاده مي كنند . براي سازگاري بيشتر هنگام به اشتراك گذاشتن اطلاعات، از نرم افزارهايي استفاده كنيد كه كه به طور وسيع قبلا آزمايش شده اند به ياد داشته باشيد كه هشتاد در صد كاربران فقط به بيست درصد از قابليتهاي بيشتر برنامه ها نياز دارند . در ليست كارهاي مهم خود ، ياد گرفتن يك برنامه صفحه گسترده را در اولويت قرار دهيد . با اتصال چند پايگاه اطلاعاتي به هم ، ميزان دسترسي به اطلاعات را افزايش دهيد . براي اطلاعاتي كه همواره به آنها نياز داريد، گزارش استاندارد تهيه كنيد . اگر نيازهاي خود را مشخص نكرده ايد ، به جاي برنامه اختصاصي و سفارشي ، يك بسته نرم افزاري آماده را انتخاب كنيد . به روشهايي كه ديگران براي ارائه اطلاعات استفاده مي كنند توجه كنيد و آنها را ياد بگيريد . نمايش دو سويه را مي توانيد روي سي دي، از طريق ايميل و يا وب سايت منتشر كنيد . اگر براي شخصي از طريق پست الكترونيكي يك پيام فوري ارسال كرده ايد با تلفن وي را مطلع كنيد . با استفاده از آخرين تكنولوژي موبايل

امكان استفاده از پست الكترونيكي را خارج از محيط كار براي خود فراهم كنيد  ابراي سازماندهي مشخصات تماسها و ايجاد گروههاي تماس، از دفترچه نشاني پست الكترونيكي كامپيوتر خود استفاده كنيد . براي استفاده از جديدترين قابليت هاي وب ، مرورگر خود را ارتقا دهيد مرورگري را انتخاب كنيد كه سرعت زيادي داشته و استفاده از آن راحت باشد . براي افزايش سرعت گرفتن و بارگذاري صفخه وب ، دريافت گرافيكي مرورگر را خاموش كنيد. شما بايد به طور مستمر از اطلاعات خود پشتيبان تهيه كنيد . براي خريد نرم افزار جديد ، 3 تا 6 ماه پس از توليد آن صبر كنيد . هنگام طراحي سيستم هاي مهم كامپيوتري نقش كاربران را فراموش نكنيد . براي حداكثر استفاده از تكنولوژي اطلاعات گروه خود را تشويق كنيد تا با آغوشي باز آن را پذيرا باشند. براي نتيجه گيري بهتر از جلسات آموزشي، آنها را كوتاه برگزار كنيد. كارمنداني كه از مهارت بيشتري برخوردار هستند را تشويق كنيد تا نحوه كمك به كارمندان كم تجربه را ياد بگيرند براي كاهش اتلاف وقت نحوه كار با نرم افزارهاي پست الكترونيك را به كارمندان خود آموزش دهيد. از كارمندان بخواهيد استفاده شخصي از پست الكترونيك را به حداقل برساند . نحوه استفاده از فيلتر در نرم افزار پست الكترونيك را ياد بگيريد . كارمندان را تشويق كنيد براي كمك به آموزش بهتر خود در منزل نيز از كامپيوتر و اينترنت استفاده كنند  تصور كنيد همواره راه بهتري براي انجام كار ها وجود دارد . براي شكار فرصت هاي تازه به صحبتهاي مشتريان و كارمندان گوش كنيد براي استفاده از ايده هاي نو در

كار به صنايع پيرامون نيز توجه كنيد .  معيار شما براي آزمايش منابع جديد مي تواند ميزان بهره وري و كارايي بالاي آنها باشد . كارهاي خود را بيشتر از گذشته از طريق اينترنت انجام دهيد .  تحقيق كنيد شركتهاي ديگر چگونه به آينده نگاه مي كنند . سيستمهاي شما بايد آنقدر انعطاف پذير باشند كه بتوانند با هرگونه تغيير لازم منطبق شوند . كارمنداني را براي بخش خدمات فناوري اطلاعات انتخاب كنيد كه قادر به برقراري ارتباط خوب با كاربران باشند . يك پرسشنامه تهيه كنيد كه با تكميل آن كاربران بتوانند كيفيت خدمات ارائه شده توسط بخش فناوري اطلاعات را ارزيابي كنند  كارمندان بخش فناوري اطلاعات را ترغيب كنيد تا بر روي نيازهاي حقيقي سازمان تمركز كنند . به هنگام استخدام مشاور ، همواره تعريفي از اهداف خاص سازمان خود مد نظر داشته باشيد . مطمئن شويد كارمندان شما مهارت هاي مفيد را دريافت كرده باشند.  با ارائه به موقع اطلاعات به مشاوران ، از توانايي آنها در خلاقيت و ثمر بخشي اطمينان حاصل كنيد. بررسي پيشنهادات در مورد قرار دادهاي تكنولوژي اطلاعات را به همان بخش واگذار كنيد. قراردادهاي خود را كوتاه مدت منعقد كنيد و اهداف عملكردي دقيق و مجازات هاي محكم را نيز در آن پيش بيني كنيد . به منظور اداره موثر و موفقيت آميز قراردادها ، كارمندان و منابع مورد نياز را به اندازه كافي فراهم كنيد . فراگيري روش استفاده از اينترنت در كار و تجارت بايد در اولويت برنامه ها قرار بگيرد . در صورت امكان محصولات خود را روانه بازارهاي جهاني كنيد .  براي برقراري ارتباط و دست

يابي به بازارهاي كوچك ولي مستعد از اينترنت استفاده كنيد . فراموش نكنيد كه اينترنت قدرت و توانايي مشتريان را هم افزايش مي دهد. از طريق اينترنت مي توانيد ليست قيمت تعداد زيادي از تامين كنندگان كالا و خدمات را دريافت كنيد. براي كاهش هزينه و دسترسي بيشتر به متقاضيان كار ، امور مربوط به استخدام را از طريق اينترنت انجام دهيد. براي كاهش هزينه و دسترسي بيشتر به متقاضيان كار ، امور مربوط به استخدام را از طريق اينترنت انجام دهيد. براي كاهش هزينه و دسترسي بيشتر به متقاضيان كار ، امور مربوط به استخدام را از طريق اينترنت انجام دهيد. مشتري را در انتخاب روش انجام معامله آزاد بگذاريد . نحوه برخورد رقبا با مشتري را بررسي كنيد. امكاناتي فراهم كنيد تا مشتري بتواند به صورت آن – لاين با كارمندان ارتباط برقرار كند . كارمندان خود را به تقسيم اطلاعات تشويق كنيد. مشخصات محصول و يا خدمات خود را وارد اينترنت كنيد و منتظر شويد تا پيمانكاران قيمتهاي خود را پيشنهاد دهند. در ساخت اينترانت از وجود كاربران استفاده كنيد. به خاطر داشته باشيد كه اينترنت مانند يك معدن طلا است و كار شما استخراج از اين معدن است. با طريقه كاركرد موتورهاي جستجوي معروف آشنا شويد.  علاوه بر وب ، جستجو در گروه هاي خبري را نيز امتحان كنيد.  فراموش نكنيد كه رقبا نيز مي توانند فعاليت هاي اينترنتي شما را رديابي كنند. براي ايجاد ، حفظ و توسعه حريم شخصي در جستجو ، مرورگر خود را در وضعيتي قرار دهيد كه فايلهاي متني كوتاه را نپذيرد.  وب در حقيقت مجموعه اي است

متشكل از تعداد بيشماري سايت.  تبليغات آن لاين را نيز تجربه كنيد بهتر چند سايت مهم را انتخاب و آگهي هاي خود را در آنجا قرار دهيد .  به ياد داشته باشيد ممكن است رقباي كوچك شما بر روي وب به رقيب بزرگي تبديل شوند.  براي آشنايي با راه هاي موثر ورود به تجارت الكترونيك ، تلاشهاي ديگران در اين مورد را به دقت بررسي كنيد .  سودي را كه از فروش محصولات در شبكه كسب مي كنيد ، براي كاهش قيمت و يا خدمات خود صرف كنيد .

      لطفاً نظرات و پيشنهادات خود را    با مديريت سايت از طريق پست الكترونيكي؛

      يادگيري لذت دارد اين انجام كارهاست كه لذت را به اوج مي رساند   نوا     درست انجام دادن كارها ، كارائي و انجام كارهاي درست اثربخشي مي باشد .    پيتر دراكر       تغيير مانند دوست است ، بهتر است مانند دوست يابي  براي آن برنامه داشته باشي ، نه آن كه بگذاري تصادفي از راه برسد .    فيل كراسبي       كارآفريني قبول مخاطره و پيگيري فرصت ها و ارضاي نيازها از طريق نوآوري مي باشد .     استيفن رابينز       مشتري سنگ بناي سازمان است  و بقاي آن را تضمين مي نمايد .     آر . ديويد         نبوغ كاري را انجام مي دهد كه ضرورت دارد  و هوش كاري را كه مي تواند انجام مي دهد .     اون مرديت

ديگران دريغ كرديم. چي مي شد اگه خدا فردا كتاب مقدسش را از ما مي گرفت چرا كه امروز فرصت نكرديم آنرا بخوانيم . چي مي شد اگه خدا در خا نه اش را مي بست چون ما در قلبهاي خود را بسته ايم . چي مي شد اگه خدا امروز به حرفهايمان گوش نمي داد  چون ديروز به دستوراتش خوب عمل نكرديم . چي مي شد اگه خدا خواسته هايمان را بي پاسخ مي گذاشت  چون فراموشش كرديم. و چي مي شد اگه...و چي مي شه اگه ما از اين مطالب به سادگي عبور نمي كرديم.

سود دست مي يابند لذا به كشور مديون بوده و براي بهبود وضع اجتماع بايد كوشش كنند. بسياري از محققان، مديران و مدارس بازرگاني اين تغيير و تحولات را درك كرده و لذا در برنامه ريزيهاي خود و نيز درعمل كلمه ذينفعان را كه شامل جامعه اي وسيع تر اعم از كارمندان، مشتريان و تامين كنندگان مي شود جايگزين كلمه سهامداران كرده اند.اخلاق ك__ار هم__انند ديگر رشته ها و زمينه هاي مديريت به دنبال يك نياز به وجود آمد. با پيچيده تر و پوياتر شدن تجارت، سازمانها فهميدند كه به راهنمائيهايي جهت انجام كارهاي صحيح (ازنظر اخلاقي) و پرهيز از كارهاي غلط و مضر براي ديگران نياز دارند و لذا اخلاق كار متولد شد.از آنها مواجه هستند مانند تعارض منافع، استفاده ن_اصحيح از منابع و نقض قراردادها و موافقتنامه ها.   فوايد مديريت اخلاق در محيط كار   1 - توجه به اخلاق كار به بهبود اساسي اوضاع برخي جوامع انجاميده است. 2 - برنامه هاي اخلاق باعث مي شود كه در شرايط آشفته، سازمان عملكرد اخلاقي خود را حفظ كند. 3 - برنامه هاي اخلاق باعث شكل گيري ك__اره_اي گروهي قوي و افزايش بهره وري مي شود. 4 - برنامه هاي اخلاق باعث رشد و بالندگي كاركنان مي شود. 5 - برنامه هاي اخلاق ما را از قان_وني بودن خط مشي هاي سازمان مطمئن مي كند. 6 - برنامه هاي اخلاق باعث جلوگيري از عمل مجرمانه اهمال مي شود. 7 - برنامه هاي اخلاق به مديريت ارزشهاي مطرح در مديريت كيفيت، برنامه ريزي استراتژيك و مديريت تنوع كمك مي كند. 8 - برنامه هاي

اخلاق به ايجاد تصويري مثبت از سازمان در نزد مردم كمك مي كند.   هشت دستورالعمل براي اخلاق كار و مديريت اخلاق   1 - به ياد داشته باشيد كه مديريت اخلاق يك فرايند است. برنامه هاي اخلاق خروجيهايي چون كدها، خط مشي ها، رويه ها، خبرنامه ها و... دارند اما درعين حال مهمترين جنبه اين برنامه ها فرايند تفكر و گفتگو است كه به تدوين اين خروجيها مي انجامد. 2 - هدف نهايي برنامه هاي اخلاق اين است كه رفتارهاي مشخص شده در كد رفتار در محيط كار انجام گيرد. بنابراين، در كنار تدوين ليست ارزشه__اي اخلاق_ي ي__ا ك___د اخلاق بايد خط مشي ها، رويه ها و آموزشهايي كه ترجمان اين ارزشها به رفتارهاي مناسب باشد نيز ايجاد شود. 3 - بهترين راه براي اداره كردن معضلات اخلاقي جلوگيري از وقوع آنها در گام نخست است. 4 - بهتر است تصميمات حوزه اخلاقيات را به صورت گروهي بگيريد تا احساس تعلق كاركنان نسبت به آن افزايش يابد. 5 - مديريت اخلاق را با ديگر فعاليتهاي مديريتي ادغام كنيد. 6 - هنگام تدوين و اجراي برنامه مديريت اخلاق از تيم هاي ميان وظيفه اي استفاده كنيد. 7 - براي گذشت و عفو ارزش قائل شويد. 8 - تلاش براي عملكرد اخلاقي و درعين حال داشتن تعداد اندكي اشتباه بهتر است از تلاش نكردن در اين جهت.

زماني كه به آنها براي بهتر شده انگيزه مي بخشد. 3 – اطمينان حاصل كنيد كه افراد نسبت به ميزان اهميت نقش خود در سازمان واقف هستند 4- اطمينان حاصل كنيد كه كاركنان از نحوي ارزيابي خود آگاهند. 5- عملكرد ارزيابي شونده را از نقطه نظر ديگر افراد سازمان مورد بررسي قرار دهيد. 6 – اطمينان حاصل كنيد كه سوالهاي مربوط به فرم هاي مشتريان بازخورد مفيدي بدست مي دهند. 7- بازخوردها را به دقت ارزيابي كنيد تا از ميزان ارزش آن براي ارزيابي فرد مطمئن شويد. 8- يك طرح كلي در نظر بگيريم و براي ايجاد تغيير در آينده تلاش كنيم 9-اطمينان حاصل كنيد كه آمادگي لازم را براي ورود كاركنان داريد. 10 - ارزيابي فرصتي است براي حصول اطمينان از واقع گرايانه بودن ديدگاه افراد نسبت به قابليت هايشان. 11 - سعي كنيد تمايلات پسنديده را به عمل تبديل كنيد. 12- در نظر داشته باشيد كه معيارهاي عملكرد چالش برانگيز و در عين حال قابل حصول باشند. 14 - از اهداف به عنوان راهي براي تمركز بيشتر گروه در فعاليت ها و همكاري بيشتر استفاده كنيد. 15- انعطاف پذير باشيد تا بتوانيد در ضورت لزوم شرايط را تغيير دهيد. 16- اساس كار را طوري برنامه ريزي كنيد كه هر يك از افراد به دنبال انجام مطلوب وظايف خود باشند. 17- ديدگاه افراد را براي راهي كه در در پيش دارند را جويا شويد. 18- اطمينان حاصل كنيد پاداش هاي كه به كاركنان مي دهيد كاملا منطبق با اهداف سازمان باشد. 19- خود را متعهد كنيد كه به موفقيت افراد و اعضاي گروه پاداش

دهيد. 20- همواره براي تك تك افراد يك عامل ايجاد انگيزه قوي پيدا كنيد. 21-به خاطر داشته باشيد كه يك موفقيت اغلب موفقيت هاي ديگري را به دنبال دارد. 22- قبل از اجراي ارزيابي زماني را به تفكر درباره روند آن اختصاص دهيد. 23- طوري گفت وگو كنيد كه بيشتر درباره شغل فرد بحث شود نه خود فرد. 24- مطمئن شويد كه تمامي مستندات مورد نياز ارزيابي را در اختيار داريد. 25- شرح شغل بايد هماهنگ ا سازمان باشد نه با افراد. 26- به دنبال عملكرد ضعيف افراد باشيد. 27-  واقعيات را مورد بررسي قرار دهيد و به شايعات توجه نكنيد. 28- مطمئن شويد كه فرد از فرصت كافي براي تمركز بر توسعه برخوردار بوده است. 29- اهداف عملكردي را با اهداف و سياست هاي سازمان هم سو كنيد. 30- براي خود و اعضاي گروه ليستي از اهداف مورد نظر را تهيه كنيد.              31- بلند پرواز باشيد و به هنگام تعيين اهداف بزرگ بينديشيد. 32- هميشه سعي كنيد در مورد انتظاراتي كه از افراد داريد ثابت قدم باشيد. 33- از سياست هاي شركت درباره توسعه شغلي درك مناسب به دست آوريد. 34- فقط در مورد چيزهاي به افراد قول بدهيد كه واقعا قادر به انجام آنها هستيد. 35- موانع و مشكلات كه مانع دست يابي فرد به اهداف مي شوند را شناسايي كنيد. 36- مطمئن شوي كه افراد زمان كافي براي حمايت و پشتيباني در اختيار دارند. 37- موضوعاتي كه به صورت محرمانه با ارزيابي شونده مطرح مي كنيد را محترم بشماريد. 38- مراقب باشيد گفته هايتان در مورد يك مسئله خاص به دو فرد

مختلف متناقض نباشد. 39- براي اتاق ارزيابي طرحي را در نظر بگيريد كه فكر مي كنيد براي شروع مناسب است. 40- از ارزيابي شونده بپرسيد كه در مورد موفقيت هاي مختلف چه نگرش يا احساسي دارد 41 - اطمينان حاصل كنيد كه هر ارزيابي از همان ساختار شش مرحله اي پيروي مي كند. 42- بببينيد آيا كاهش موضوعات دستور جلسه به نصف موجب رسيدگي بهتر به آنها خواهد شد يا نه؟ 43- بر موضوعاتي تمركز كنيد كه تاثير مستقيمي بر عملكرد دارند. 44- اطمينان حاصل كنيد كه ارزيابي شونده دقيق مي داند كه از اين جلسه چه انتظاراتي بايد داشته باشد. 45- در طول جلسه و در اسرع وقت موجبات آرامش و آسودگي فرد را فراهم كنيد. 46- تاكيد كنيد كه ارزيابي حتما نتيجه مثبت به دنبال خواهد داشت. 47- مطمئن شويد كه هر دو طرف (شما و ارزيابي شونده)در مسير مشابهي حركت مي كنيد. 48- بر روي موضوعاتي متمركز شويد كه به اهداف تمامي گروه ارتباط دارد. 49- مراقب باشيد كه جزييات اضافي يا كم اهميت شما را از موضوع اصلي دور نكند. 50- لازم است ارزيابي شونده به طور كامل در تهيه دستور جلسه مشاركت داشته باشد تا احساس كند مورد توجه جدي قرار گرفته است. 51- مرتبا از ارزيابي شونده سوال كنيد تا مشاركت فعال داشته باشد. 52 - از قطع كردن صحبت ارزيابي شونده به ويژه در آغاز صحبت وي پرهيز كنيد. 53- سعي كنيد سوال هاي بسته-پاسخ تبديل كنيد. 54- همواره طبق برنامه زماني كه براي ارزيابي در نظر گرفته شده است پيش برويد. 55- اگر ارزيابي شونده به مشكلي

اشاره كرد بي درنگ به سراغ آن برويد0 56- با لحن آرام صحبت كنيد و از گپ زدني كه اتلاف وقت را به دنبال دارد بپرهيزيد. 57- سعي كنيد در طول جلسه ارزيابي كمتر قول بدهيد و بعد از آن بيشتر عمل كنيد. 58- به جاي توجه بيش از حد به علامت خاص حركات سر و دست وچهره افراد را در مجموع در نظر بگيريد. 59- اگر احساس مي كنيد ارزيابي شونده اي مضطرب است مطمئن شويد كه خود شما اين حالت را نداريد. 60- به حركات چشم ارزيابي شونده بنگريد-اين حركات بيانگر نكات بسياري هستند. 61- به ياد داشته باشيد كه تن گفتار بيش از واژه ها حرف براي گفتن دارند. 62- متمايل شدن ارزيابي شونده به عقب و ضربدري كردن دست ها نشانه بي ميلي وي است. 63- همواره از حالات بدني خود آگاهي داشته باشيد. 64- با لبخندي دوستانه ارزيابي شونده را تشويق به صحبت كنيد. 65- در صورتي كه احساس كرديد ارزيابي شونده مردد است با پرسيدن يك سري سوال تعهد وي را جلب كنيد. 66- سوالها يا پيشنهادهاي عمل گرايانه حاكي از آمادگي براي قبول تعهد است. 67- بدانيد كه تا چه اندازه ارزيابي شونده براي پذيرش مسئوليت اشتياق دارد. 68- بر اين نكته تاكيد كنيد كه در كار دخالت نخواهيد كرد اما انتظار داريد با شما مشورت شود. 69- از پذيرش (بله) حاكي از چرب زباني و بي قيدي بپرهيزيد. 70- سعي كنيد واكنش هاي منفي را پيش بيني كنيد و برنامه اي براي چگونگي برخورد با آن را داشته باشيد. 71- دقيقا مشخص كنيد كه چه زماني نيازمند

دريافت راهنمايي از همكاران يا متخصصين با تجربه هستيد. 72- در طول مدت ارزيابي آرامش و كنترل خود را حفظ كنيد. 73- براي رسيدن به يك راه حل مناسب از تكنيك پرسشگري استفاده كنيد. 74- از بحث درباره مشكلاتي كه تاثير چنداني بر عملكرد ندارند پرهيز كنيد. 75- اگر ارزيابي شونده تمايلي به انجام كار ندارد بر منافع حاصل از آن تاكيد كنيد. 76- هنگام برنامه ريزي توسعه به موضوعات بلند مدت توجه داشته باشيد. 77- به ياد داشته باشيد كه طرح هاي توسعه فردي پويا و بهنگام هستند. 78- ببينيد فرد ارزيابي شونده كدام يك از آموزش هاي قبلي را بهتر ياد گرفته است. 79- افراد را تشويق كنيد تا از هر فرصتي براي بهسازي خود استفاده كنند. 80-همانطور كه درباره اهداف كوتاه مدت بحث مي كنيد درباره دورنماهاي بلند مدت نيز گفت و گو كنيد 81- اطمينان حاصل كنيد كه افرادي را براي پاسخگويي به اقدامات تعيين كرده ايد. 82- همواره در موعد مقرر به تعهدات خود عمل كنيد. 83- به دقت به گفته هاي ارزيابي شونده و نحوه بيان آن دقت كنيد. 84- از ديكته كردن مطالب به ارزيابي شونده اجتناب كنيد و اجازه دهيد وي با زبان خوش آنها را جمله بندي كنيد. 85- هر دو نفر شما بايد در انتهاي به درك مشتركي دست يافته باشيد. 86 – با وجود مناسب بودن پيشرفت فرد ، زود به زود به بازبيني روند آن بپردازيد. 87- اطمينان حاصل كنيد افراد را به درستي درك مي كنيد. 88- بكوشيد تا مواقعي كه ارزيابي شونده دچار مشكل مي شود را پيش بيني كنيد. 89-

ديدگاه ها وتجربيات مشترك را در بين افراد ترويج كنيد. 90- براي فرا گيري مهارت هاي جديد هيچ گاه دير نيست. 91- افراد را تشويق كنيد تا با اشتياق به سراغ چالش هاي جديد بروند. 92- به افراد كمك كنيد تا متوجه شوند چقدر مي توانند از يكديگر ياد بگيرند. 93- از تلاش هاي گروهي تقدير كنيد تا نشان دهيد كه براي كمك افراد به يكديگر چقدر ارزش قائليد. 94- تمامي افراد گروه را در برنامه ريزي توسعه براي آينده مشاركت دهيد. 95- با تسهيم منابع حداكثر استفاده از بودجه آموزشي را به عمل آوريد. 96- نقادانه به كار خود بنگريد تا از اثر بخشي بيشتري برخوردار باشيد. 97- از هر فرصتي براي يادگيري و تمرين جديد استفاده كنيد. 98- مطمئن شويد ارزيابي راي تمامي افراد درگير از نتايج برنده برنده برخوردار باشد. 99- تمامي كاركنان تمايل دارند نظر مديرشان را در ارتباط با خود بدانند. 100- براي موفقيت نظام ارزيابي مديران بايد مهارت خود را نيز هماهنگ با مهارتهاي كاركنان بهبود بخشند.

دري كه برايمان باز شده را نمي بينيم. When the door of happiness closes, another opensBut often times we look so long at theClosed door that we don't see the one,Which has been opened for us         به دنبال ظواهر نرو؛ شايد فريب بخوري. به دنبال ثروت نرو؛ اين هم ماندني نيست. به دنبال كسي باش كه به لبانت لبخند بنشاند. چون فقط يك لبخند مي تواند شب سياه را نوراني كند. كسي را پيدا كن كه دلت را بخنداند. Don't go for looks they can deceive.Don't go for wealth even that fades away.Go for someone who makes you smile, Because it takes only a smile toMake a dark day seem bright.Find the one that makes your heart smile.         هرچه ميخواهي آرزو كن؛ هرجايي كه ميخواهي برو؛ هر چه كه ميخواهي باش؛ چون فقط يك بار زندگي مي كني و براي انجام آنچه ميخواهي فقط يك شانس داري. Dream what you want to dreamGo where you want to goBe what you want to be,Because you have only one lifeAnd one chance to do all the thingsYou want to do.         خوب است كه آنقدر شادي داشته باشي كه دوست داشتني باشي آنقدر ورزش كني كه نيرومند باشي آنقدر غم داشته باشي كه انسان باقي بماني و آنقدر اميد داشته باشي كه شادمان باشي. May you have enough happiness to make you sweetEnough trials to make you strong,Enough sorrow to keep you human andEnough hope to make you happy.         شاد ترين مردم

لزوماً بهترين چيزها را ندارند؛ بلكه از هر چه سر راهشان قرار ميگيرد بهترين استفاده را مي كنند. The happiest of people don't necessarilyHave the best of everythingThey just make the most ofEverything that comes along their way.         هميشه بهترين آينده بر پايه گذشته اي فراموش شده بنا مي شود؛ تا غمها و اشتباهات گذشته را رها نكني نميتواني در زندگي پيشرفت كني. The brightest future will alwaysBe based on a forgotten pastYou can't go forward in life untilYou let go of your past failures and heartaches.         وقتي كه به دنيا آمدي تو گريه مي كردي و اطرافيانت لبخند به لب داشتند. آن گونه باش كه در پايان زندگي تو لبخند بزني و اطرافيانت گريه كنند. When you were born, you were cryingAnd everyone around you was smiling.Live your life so at the end,You’re the one who is smiling and everyoneAround you is crying.         لطفاً اين پيام را به كساني بفرست كه برايت ارزشي دارند (همان طور كه من اين كار را كردم) ؛ به كساني كه به طرق مختلف در زندگيت تأثير داشته اند؛ به كساني كه وقتي نياز داشتي لبخند به لبانت نشاندند؛ به آنهايي كه وقتي واقعاً نااميد بودي دريچه هاي نور را نشانت دادند؛ به كساني كه به دوستي با آنها ارج مي گذاري؛ و به آنهايي كه در زندگيت بسيار پرمعنا هستند. Please send this message to those peopleWho mean something to you (I JUST DID)To those who have touched your life in one way or anotherTo those

who make you smile when you really need itTo those who make you see theBrighter side of things when you are really downTo those whose friendship you appreciateTo those who are so meaningful in your life.         سالها را نشمار ، خاطرات را بشمار! Don't count the years - count the memories!

ديگران شما را به عنوان الگو انتخاب كنند و آينده كاري دلخواه خود را در قالب شخصيت شما مجسم كنند. 15- هرگز در حضور كارمندان با ديگر معاشرين خود، پشت سر افراد بدگويي نكنيد. 16- همواره معلمباشيدويادتانباشدكه همكاران شماازرفتارشمابيشترازگفتارشمامي آموزند. 17- شمايانماينده شمابايددرهمه صحنه هاي شادي وغمهمكارانتان حضور داشته باشد. 18- با شروع به موقع جلسات، وقت شناسي را عملاً به حاضرين بياموزيد. 19- در انجام كارها به سه نكته بيش از بقيه نكات توجه كنيد: اعتماد به نفس، اعتماد به نفس، اعتماد به نفس. 20- انتقاد پذير باشيد. 21- با بي توجهي، تلاش و زحمات زيردستان را بي ارزش نكنيد. 22- با وسواس بيهوده در انتخاب، زمان را از دست ندهيد و به خاطر داشته باشيد زمان براي شما متوقف نمي شود. 23- خواسته هاي خود را روشن بيان كنيد و اطمينان حاصل كنيد كه كارمندان از جزئيات وظيفه اي كه به عهده آنان است، مطلع هستند. 24- از هر كس، مطابق دانش و تجربه اش توقع داشته باشيد تا بهترين نتيجه را بدست آوريد. 25- وظايف كارمندان را متناسب با توانايي هاي فيزيكي و حرفه اي آنان تعيين كنيد. 26- اگر از موضوعي علمي اطلاعي نداريد، يا احتياج به توضيحات بيشتري داريد، بدون هيچ ترديدي سؤال كنيد. 27- در موارد بحراني، خونسردي خود را حفظ كنيد و چند استراتژي بحران زدايي مناسب با فعاليت سازماني خود را پيش بيني و طراحي كنيد 28- از رفتارهايي كه شما را در سازمان عصبي معرفي مي كند، پرهيز كنيد. 29- انتقامجو نباشيد. 30- زمان پياده سازي تصميم گيري ها، به اندازه اخذ تصميمات، مهم است. چون ممكن است اجراي يك طرح خوب در زمان نامناسب با شكست روبه رو شود. 31- در

مورد چيزي كه نمي دانيد، به كسي اطلاعات اشتباه ندهيد و از گفتن نمي دانم، هراسي نداشته باشيد. 32- با محول كردن مسئوليت به كارمندان مستعد و خلاق، زمينه رشد و خلاقيت آنان را فراهم كنيد. 33- بدون تفكر و درنگ پاسخ ندهيد. 34- نحوه چيدمان ميز كارمندان و محل استقرار آنها را طوري انتخاب كنيد كه افراد در محل كارشان بيش از حد مجاز با هم به گفت و گونپردازند. 35- هميشه به خاطر داشته باشيد تواضع و متانت بر شكوه شما مي افزايد. 36- اگر قاطعيت مدير با مهرباني توأم باشد، فرمانبري با ترس جاي خود را به انجام وظيفه با حس مسئوليت پذيري مي دهد. 37- سيستم پيشنهاداتي را جهت اخذ پيشنهاد اختصاص دهيد و به كارمندان اطمينان دهيد كه به پيشنهادهاي مطرح شده رسيدگي مي كنيد. 38- مطمئن شويد كه حق و حقوق ديگران توسط مسئولين و سرپرستان سازمان رعايت مي شود. 39- چند ساعت از يك روز مشخص در ماه را به بازديد از سطوح مختلف سازمان و گفت وگوي رودررو با كارمندان اختصاص دهيد. 40- در سمينارهاي مرتبط با فعاليت خود شركت كنيد. 41- با درايت و زيركي هميشه در كمين شكار فرصتهاي طلايي باشيد. 42- صبر و حوصله را از مهمترين اركان موفقيت تلقي كنيد. 43- مسئوليت پذير باشيد. 44- به منظور اطلاع حاصل كردن از مطالب جديد علمي، در چند سايت اينترنتي مرتبط عضو شويد. 45- چند تكه كلام اختصاصي و جالب براي خود انتخاب كنيد. 46- تفكر و تعمق قبل از پاسخگويي راحت تر از پيدا كردن چاره اي براي تغيير آنچه عنوان شده مي باشد. 47- با بي اهميت جلوه دادن كارهاي كارمندان، زحمات آنان را بي ارزش نكنيد. 48- به

هر كس فراخور فعاليت و بازده كاري اش پاداش دهيد و با در نظر گرفتن پاداشهاي مساوي، حركت افراد شايسته گروه را كند نكنيد. 49- اجازه ندهيدبارمسئوليت كارمندان بي كفايت بر دوش كارمندان ساعي تحميل شود زيرا افراد ساعي انگيزه خود را از دست مي دهند. 50- دانش حرفه اي خود را تا حدي بالا ببريد كه در موارد لزوم در مقابل كليه سؤالات حرفه اي حاضر جواب باشيد. 51- هنگام دست دادن، دست افراد را محكم و صميمانه بفشاريد. 52- وقتي عصباني هستيد، درباره ديگران تصميم گيري نكنيد. 53- هرگز اميد ارتقا را از زيردستان نگيريد، زيرا به طور يقين، انگيزه آنها براي تلاش از بين مي رود. 54- سعي كنيد در صورت لزوم در دسترس باشيد و شانس حرف زدن را به همه سطوح سازمان بدهيد. 55- به كارمندان ساعي و متعهد بگوييد كه چقدر براي سازمان مفيد هستند و شما به آنها علاقه و اعتماد داريد. 56- هيچگاه اجازه ندهيد كسي حالت افسردگي و نااميدي شما را ببيند. 57- به شايعات بي اساس بي توجه باشيد و در مورد زيردستان از روي دهن بيني قضاوت نكنيد. 58- خشكي جلسات طولاني را با شوخ طبعي قابل تحمل كنيد. 59- از سرزنش كردن ديگران در جمع خودداري كنيد. 60- براي همه سطوح سازمان حتي خدمه و نامه رسانها احترام قائل شويد. 61- روز تولد كارمندان، كارت تبريكي را كه توسط شما امضا شده است، برايشان ارسال كند. 62- در موقع امضا كردن نامه ها و مكتوبات آنها را به دقت مطالعه كنيد و از امضا كردن آنها، زماني كه حوصله و تمركز نداريد پرهيز كنيد. 63- خوش ژست و خوش بيان باشيد و در جمع با انرژي و اشتياق

حاضر شويد. 64- با قدرداني به موقع از كارمندان، انرژي كاري آنان را افزايش دهيد و حسن خلاقيت را در آنان تقويت كنيد. 65- موقع حرف زدن با اعتماد به نفس به چشمان افراد نگاه كنيد و هميشه متبسم باشيد. 66- هرگز براي پيشبرد اهداف كاري خود، ديگران را با وعده هاي بي اساس فريب ندهيد. 67- سعي كنيد اسامي كارمندان را به خاطر بسپاريد و در حين صحبت كردن با آنان، اسمشان را به زبان بياوريد. 68- همواره به خاطر داشته باشيد به كار بردن الفاظ مؤدبانه از اقتدار شما نمي كاهد. 69- امين و رازدار افراد باشيد. 70- روي اشتباهات خود پافشاري نكنيد و بي تعصب خطاهاي خود را بپذيريد. 71- تا صحت و سقم مسأله اي روشن نشده، كسي را مؤاخذه نكنيد. 72- معاشرين چاپلوس خود را جدي نگيريد. 73- نكات جالب و پندآموز كتابهايي را كه مي خوانيد، در دفتري يادداشت كنيد و در موارد مناسب آنها را به كار ببريد. 74- انعطاف پذير باشيد. 75- بدون توهين به عقايد ديگران، با آنها مخالفت كنيد. 76- نسبت به قول خود پايبند باشيد. 77- در موقعيت هاي بحراني بر خود مسلط باشيد و نگذاريد زيردستان از اضطراب شما آگاه شوند. 78- براي حرف زدن زيباترين و خوش آهنگ ترين الفاظ را انتخاب كنيد. 79- ريسك پذير باشيد. 80- نحوه استفاده از نرم افزارهاي مرتبط با كار خود را بياموزيد. 81- براي ثبت ايده هاي درخشاني كه ناگهان به ذهن مي رسند، هميشه يك قلم و كاغذ به همراه داشته باشيد. 82- كتابخانه سازمان را به روز كنيد و اسامي كتابهايي را كه اضافه مي شود به صورت ليست منتشر شده در اختيار كارمندان قرار دهيد. 83- مطمئن

شويد ابراز رضايت شغلي افراد به سبب ترس از توبيخ مسئولين و سرپرستان نيست. 84- به واسطه مدير بودن خود، از ديگران توقع بيجا نداشته باشيد. 85- در اولين فرصت به مشاجرات و كدورتهايي كه بين كارمندان پيش مي آيد، حكميت كنيد و برقرار كننده صلح و آشتي باشيد. 86- از انحصاري كردن خدمات رفاهي سازمان پرهيز كنيد و اجازه دهيد همه سطوح از اين خدمات بهره مند شوند. 87- به منظور جلوگيري از تك روي و رقابت هاي ناسالم، روحيه انجام كار گروهي در سازمان را تقويت كنيد. 88- از عنوان كردن فرامين غيرقابل اجرا و غيرمنطقي احتراز جوييد، زيرا جز خدشه دار كردن شخصيت حرفه اي شما پيامدي ندارد. 89- عملكرد افراد را در زمان اضافه كاري كنترل كنيد تا بدينوسيله از سوء استفاده افراد ناشايست در سازمان جلوگيري شود. 90- اموال مهم سازمان را بيمه كنيد. 91- در سلام كردن و ايجاد ارتباط دوستانه پيشقدم باشيد. 92- مراقب سلامتي خود باشيد و هرگز از ياد مبريد عقل سالم در بدن سالم است. 93- عيب جو و بهانه گير نباشيد و اجازه ندهيد اين دو خصلت در شما به عادت مبدل شود. 94- هرگز از خاطر نبريد انسان، اشرف مخلوقات است و با درايت و پشتكار مي تواند براي هر مشكلي، راه حل مناسبي پيدا كند. 95- از اشتباهات خود درس بگيريد و آن را به ديگران نيز درس بدهيد. 96- حتي وقتي موردي پيش آمده كه به شدت ترسيده ايد، اجازه ندهيد اطرافيان از اين حس شما مطلع شوند. 97- سازمان را براي اخذ نشريه هاي تخصصي آبونه كنيد. 98- هيچكس را دست كم نگيريد. 99- آرام و شمرده صحبت كنيد. 100- زماني كه

از كسي اشتباهي سر مي زند، با رفتار صحيح و منطقي او را شرمنده كنيد، نه با توهين و ناسزا. 101- به اندازه كافي استراحت كنيد و اجازه ندهيد خستگي و استرس به سلامت روحي شما لطمه وارد كند. 102- هر از گاهي جلسه اي به منظور پرسش و پاسخ با حضور سرپرستان ترتيب دهيد تا از صحبت عملكرد و برنامه هاي آنان مطمئن شويد. 103- سرپرستان و مسئولين، پل ارتباطي مديريت و كارمندان هستند، تا از استحكام اين پل مطمئن نشده ايد بي محابا گام برنداريد. 104- كارمندان را تشويق كنيد تا با ابتكار در انجام كارهايشان راههايي براي صرفه جويي و پايين آوردن هزينه ها پيدا كنند. 105- به ديگران فرصت جبران اشتباهاتشان را بدهيد. 106- نقاط ضعف و قوت خود را كشف كنيد. 107- با اولين برخورد، در مورد كسي قضاوت نكنيد. 108- حس ششم خود را ناديده نگيريد. 109- هر كسي را فقط با خودش مقايسه كنيد، نه با ديگران. 110- اعجاز عبارات تأكيدي و مثبت را ناديده نگيريد. 111- از انجام هر جابه جايي براي نيروي انساني در محيط كار، نمي توان نتيجه مطلوب گردش شغلي را حاصل نمود. اگر جابه جايي كارمندان اصولي و حساب شده نباشد، باعث افت راندمان كاري و دلزدگي آنان از كارشان مي شود. 112- مراقب باشيد و اجازه ندهيد سرپرستان و مسئولان براي پياده سازي نظرات شخصي و اجراي فرامين خود، خودسرانه دستوري را به اسم شما اعلام كنند، زيرا در اين صورت اگر اين دستورات صحيح و قابل اجرا نباشد، از حسن شهرت و محبوبيت شما كاسته خواهد شد. 113- با هر نوع بي انضباطي مبارزه كنيد. 114- روز خود را با خوردن صبحانه اي مقوي آغاز

كنيد. 115- حتي اگر سن شما از كارمندان كمتر است، آنچنان دلسوزانه با مسائلشان برخورد كنيد تا لقب "پدر سازمان" را كسب كنيد. 116- در برخي از برنامه ريزي ها و اخذ تصميمات از كاركنان نيز نظرخواهي كنيد تا با اين مشاركت صميميت بيشتري بين مديريت و كاركنان برقرار گردد و حس مسئوليت پذيري افراد افزايش يابد. 117- از كاركنان بخواهيد اگر با مشكلي روبه رو مي شوند ضمن اعلام آن مشكل چند راه حل مناسب نيز ارائه دهند. 118- گاهي اوقات بدون اطلاع قبلي وارد اتاق كاركنان شويد و شخصاً با آنان به گفت وگو بپردازيد. 119- با برقراري امنيت شغلي در محيط روحيه كاري افراد را بهبود ببخشيد. 120- مشوق و ترويج دهنده كار تيمي باشيد تا هماهنگي و همسويي كاركنان جايگزين رقابت هاي ناسالم شود.

فهرست اولويت بندي و ارزيابي كنيد. ·         در مورد كارهايي كه در انجام آنها مهارت داريد فكر كنيد و بكوشيد نقاط قوت خود را تقويت كنيد. ·         براي خود يك بيانيه موفقيت بنويسيد و مرتبا به آن رجوع كنيد. ·         موفقيت هاي خود را مرور كنيد. مطمئن شويد كه آمادگي سازگار شدن را داريد. ·         از افراد بخواهيد به شما باز خورد هاي سازنده بدهند. از اين باز خورد ها درس بگيريد. ·         براي تقويت نقاط قوت خود و غلبه بر موانع از روش مربي گري استفاده كنيد. ·         هر روز در مورد گزينه ها و راه حل هاي جديد فكر كنيد و به تدريج به دنبال شيوه هاي بهتر براي انجام امور باشيد. ·         روي مثبت صحبت كردن با خود تمرين كنيد و ياد بگيريد كه ارزش نقش خود در انجام امور را ببينيد. ·         تشخيص احساسات و درس گرفتن از آن ها ·         *ترديد را در اعضاي گروه خود تشخيص دهيد و سعي كنيد به علت نگراني آنها پي ببريد. ·         به خاطر داشته باشيد كه داشتن روابط خوب با ديگران از جمله نيازهاي اساسي انسان است. ·         تصميم بگيريد كه واقعا مي خواهيد چه نوع پدر و مادري باشيد. ·         فرصتي براي استراحت وتفريح باعث ارتقاي بهره وري مي شود. ·         براي دستيابي به اولويت هايتان در خود تعهد ايجاد كنيد. ·         در مورد آخرين پيشرفت هاي حاصله مطالعه كنيد تا بتوانيد اقدامات آگاهانه تري انجام دهيد ·         براي هر يك از مراحل اقدامات خود تاريخ مشخصي را تعيين كنيد. ·         توجه داشته باشيد كه همه به نحوي از برقراري توازن ميان

كار و زندگي شما بهره مي برند. ·         حتما از مرخصي هاي سالانه به طور كامل استفاده كنيد ·         براي تك تك ساعات روز ارزش قائل شويد و از آنها به شكلي موثر استفاده كنيد. ·         اولويت هاي اصلي تان را ارزيابي، و همه حواس خود را معطوف آنها كنيد تا عملكرد شما در سطح عالي باشد. ·         ببينيد آيا لازم است كاري را شخصا انجام دهيد يا امكان محول كردن آن به به ديگري وجود دارد. ·         از خود بپرسيد كه چه تغييراتي مي توانيد در زندگيتان ايجاد كنيد؟ ·         *از يك مربي بخواهيد شما را در ايجاد تغييرات مورد نظرتان كمك كند. ·         *توجه داشته باشيد كه تغييرات كوچك مي توانند به كلي اوضاع را دگرگون كنند. ·         *اطمينان  حاصل كنيد كه اعضاي گروه به يكديگر احترام ·         اعضاي گروه را تشويق كنيد  كه محل كار را سر وقت ترك كنند. ·         هدف كلي خود را به طور منظم مرور كنيد تا از مسير اصلي منحرف نشويد. ·         به خاطر داشته باشيد كه تفكر مثبت بسيار اثر بخش تر است. ·         در بله گفتن به اولويت هاي خود قاطع باشيد و به واكنش خود نسبت به افراد صريح، صادق و با اصالت فكر كنيد. ·         اگر براي خودتان احترام قائل باشيد ديگران نيز براي شما احترام قائل خواهند شد. ·         به چيز هايي كه احساس توانمند بودن را در شما به وجود مي آورند فكر كنيد. ·         *علائم جسماني خود را به هنگام بروز استرس شناسايي كنيد. ·         *سعي كنيد همه مسائل را خيلي جدي نگيريد. ·         *از خوب بودن تغذيه خود اطمينان

حاصل كنيد. ·         *با روشن كردن  چند شمع معطر و دوش گرفتن مي توانيد قبل از خواب تمدد اعصاب كنيد. ·         *در برنامه خود  به طور منظم  روز هايي را براي دري از محل كار و تجديد قوا در نظر بگيريد. ·         *نگرش و طرز برخورد شما بايد بخشي از راه حل باشد، نه مشكل. ·         *از همكاران و مشتريان خود بازخورد بگيريد.