عنوان و نام پديدآور : صدیقه طاهره در نگاه ائمه معصوم (ع) منشا مقاله : اطلاعات ، 27 خرداد 1386: : ص 7 ضمیمه توصیفگر : فاطمه زهرا (س) توصیفگر : امامان 1] توصیفگر : تاریخ اسلام
مقام والاي حضرت فاطمه زهرا (س) فقط ازمنظر معصومين (عليهم السلام) كه همتاي ايشانند، قابل بيان است. كلمات و سخنان اين بزرگواران حكايت از كرامت و عظمت والاي اين بانوي عالمه دارد:
در آخرين لحظات عمر مبارك حضرت فاطمه (س) وصاياي خويش را به همسرشان مي نمودند كه (اي پسرعمو! توهرگز مرا در دوران زندگي دروغگو وخائن نيافتي و هرگز با فرمانت مخالفت نكردم.)
علي (ع) كه شاهد درگذشت تنها ياور و تسلي بخش خود است، مي فرمايد: (پناه به خدا! تو داناتر و پرهيزگارتر و گرامي تر و نيكوتر از آني كه من به جهت مخالفت كردنت با خود، تو را نكوهش كنم. دوري از تو و احساس فراقت برمن گران خواهد بود ولي گريزي از آن نيست. به خدا سوگند! با رفتنت مصيبت رسول خدا (ص) را برمن تازه كردي. انالله و انااليه راجعون از اين مصيبت بزرگ و دردناك و تاءثرآور و حزن انگيز!)
دقت دركلام علي (ع) در اين لحظات شدت علاقه و احترامش را به فاطمه (س) مي رساند. در نگاه امام علي (ع) فاطمه در چنان مرتبه والايي از زهد و خداترسي و عمل به احكام الهي قرار دارد كه تصور مخالفت او با همسرش ممكن نيست. حضرت علي (ع) در پاسخ به ادعاهاي بي اساس معاويه مبني بر فضايل امويان در نامه اي مي نويسد: (... دو سيد جوانان اهل بهشت از ماست و (صبيه النار) از شماست، كودكاني كه نصيب آنان آتش گرديد. بهترين زنان جهان از ماست. و (حماله الحطب) آنكه هيزم كشد براي دوزخيان از شماست. اين فضليت ها از ماست و آن فضيلت ها
از شماست...)
در شعري كه به ايشان منسوب است، مي فرمايد: (من به فاطمه و فرزندانش مباهات مي كنم! آن گاه به رسول خدا (ص) افتخار مي كنم در آن هنگام كه فاطمه را به همسري من درآورد.)
شخصيت والايي چون حضرت علي (ع) به همسري بانوي جهان افتخار مي كند و همسري با او را ملاك برتري خود و شايستگي اش بر رهبري اسلام مي داند.
امام حسن (ع) در موارد بسياري از مادرشان سخن گفته اند. من جمله: (شبي ديدم مادرم در محراب به نماز ايستاده است و تا طلوع خورشيد مشغول ركوع و سجود بود و شنيدم براي يكايك مردان و زنان دعا مي كرد و آنان را نام مي برد ولي براي خود چيزي نخواست. عرض كردم: مادر! چرا همان گونه كه براي ديگران دعا مي كني، براي خود دعا نمي كني؟ فرمود: فرزندم! اول همسايه بعد از آن خانه.)
در روز عاشورا، در آن هنگام كه لشكر دشمن امام حسين (ع) را احاطه كرد. ضمن خطبه مفصلي فرمودند: (مرا بين كشته شدن و ذلت مخير كرده اند و من هرگز تن به پستي نمي دهم. خدا و رسول مرا از چنين كاري باز مي دارند. همچنين نياكان پاك و دامن هاي مطهر و پاكيزه اجازه چنين پذيرشي را به من نمي دهند.)
در يك كلام، امام حسين (ع) دليل پايمردي و مقاومت خويش را تربيت الهي فاطمه (س) مي داند.
امام حسين (ع) نقل مي كند: (آن زمان كه رسول خدا (ص) در خانه ام سلمه بود، صرصائيل (يكي از فرشتگان الهي) نزد پيامبر آمد و عرض كرد: نور را به عقد نور درآور. پيامبر فرمود: چه كسي را براي چه كسي؟ گفت: دخترت فاطمه (س) را براي علي ابن ابي طالب. سپس در حضور جبرئيل و ميكائيل و صرصائيل فاطمه را به عقد علي درآورد.)
امام سجاد (ع) مي فرمايد: (وقتي كه قيامت فرا رسد، منادي ندا مي دهد: در اين روز، ترس و اندوهي به خود راه ندهيد. همه خوشحال از اين عفو عمومي سربالا مي برند. فاطمه (س) وارد محشر مي شود و گفته مي شود كساني كه به آيات ما ايمان آوردند و مسلمان شدند به جز مسلماناني كه دوستدار اهل بيت هستند، همگي سرها را بزير اندازند. آن گاه اعلام مي شود: اين است فاطمه دخت محمد (ص). او و همراهانش به سوي بهشت مي روند. خداوند فرشته اي را خدمت وي مي فرستد و مي گويد: حاجتت را از من بخواه!
فاطمه عرض مي دارد: پروردگارا! حاجت من
آن است كه مرا و كساني را كه فرزندان مراياري كردند، مورد عفو قرار دهي.)
امام باقر (ع) به جابر روايت كردند كه: (... چون قيامت شود، جبرئيل ندا مي دهد: خديجه دختر خويلد كجاست؟ مريم دختر عمران، آسيه دختر مزاحم، ام كلثوم خوهر موسي كجايند؟ آنان از جاي بر مي خيزند... اي اهل محشر! امروز من كرامت را براي محمد و علي و حسن و حسين و فاطمه (عليهم السلام) قرار دادم. سرها را پايين بياندازيد و چشمها را فرو ببنديد، چون فاطمه مي خواهد به بهشت برود. سپس جبرئيل ناقه اي بهشتي ميآورد و آن حضرت را به بهشت مي برد و ليكن ايشان وقتي نزديك بهشت مي رسد درنگ مي كند. خداوند مي فرمايد: درنگ شما براي چيست؟
فاطمه مي گويد: پروردگارا! دوست دارم در چنين روزي مقامم شناخته شود. خداوند مي فرمايد: اي دختر حبيبم! برگرد و نظر افكن و هركس را كه دوستي تو يا دوستي يكي از فرزندان تو در دلش باشد، او را گرفته و وارد بهشت كن.)
در ادامه امام باقر (ع) مي فرمايد: (به خدا سوگند! اي جابر در آن روز فاطمه شيعيان و دوستانش را همانند پرنده اي كه دانه خوب را از دانه بد جدا مي كند، از بين جمعيت جدا مي كند.)
مرحوم مجلسي در ضمن روايتي از امام صادق (ع) نقل مي كند: (فاطمه، صديقه كبري است. محور حركت انسانهاي گذشته، معرفت و شناخت حضرت فاطمه بوده است.)
سيد هاشم بحراني روايت ديگري از امام صادق (ع) نقل مي كند كه: (نبوت هيچ پيامبري تكميل نشد مگر اين كه به فضيلت آن حضرت اقرار نموده، محبت او را دارا باشد.)
امام صادق (ع) در ذيل آيه شريفه
(اناانزلناه في ليله القدر); مي فرمايد: منظور از (ليله) فاطمه و منظور از (قدر) خداوند است. هركس فاطمه را آن گونه كه سزاوار است، بشناسد، (ليله القدر) را درك كرده است.)
امام كاظم (ع) مي فرمايد: (همانا فاطمه، صديقه و شهيده است.) سليمان جعفر مي گويد: از امام كاظم (ع) شنيدم كه فرمودند: (در خانه اي كه اسم محمد يا علي، حسن، حسين، جعفر، عبدالله و از زنان فاطمه باشد، فقر و تنگدستي وارد نخواهد شد.)
امام رضا (ع) از اجداد گراميش نقل مي كند كه پيامبر (ص) به علي (ع) فرمودند: سه فضيلت به تو داده شد كه به من داده نشده است. علي (ع) عرض كرد: چه چيزهايي به من داده شده است؟ فرمود: تو پدر زني چون من داري كه من چنين پدر زني ندارم، همسري چون فاطمه به تو داده شده كه به من داده نشده است، حسن و حسين به تو داده شده كه به من داده نشده است.)
امام رضا (ع) از پدران بزرگوار خود از رسول خدا (ص) نقل مي كند كه پس از ازدواج علي و فاطمه (عليهما السلام) خداوند عزوجل فرمودند: (اگر علي (ع) را نميآفريدم براي دخترت فاطمه همتا و همسري در روي زمين يافت نمي شد.)
امام جواد (ع) خطاب به موسي بن قاسم كه گفت: در حج از طرف مادرت نيز زيارت كردم و گاهي هم نكردم; فرمودند: (آن را زياد كن، زيرا كه برترين چيزي است كه بدان عمل مي كني.)
زكريا بن آدم نقل مي كند: (در محضر امام رضا (ع) بودم كه امام جواد (ع) در حالي كه بيش از چهار سال از عمرش نگذشته بود، وارد شد. وقتي نشست دستش را روي زمين قرار داد و سر به آسمان بلند نمود و مدتي طولاني به فكر فرو رفت. امام رضا (ع) فرمود: جانم فدايت! چرا اين چنين در انديشه اي؟ پاسخ داد: به جهت ستم هايي كه نسبت به مادرم فاطمه (س) انجام دادند.)
آن حضرت در مورد علت نامگذاري حضرت صديقه طاهره (س) به (فاطمه)، از رسول خدا (ص) نقل مي كند: (دخترم فاطمه را بدان جهت فاطمه ناميدند كه خداوند عزوجل او و دوستانش را از آتش جهنم به دور نگه مي دارد.)
امام حسن عسكري (ع) از امام علي (ع)، از رسول خدا (ص) نقل مي كند كه: (آن هنگام كه خداوند آدم و حوا را آفريد، آنان در بهشت به خود مباهات مي كردند. آدم به حوا گفت:
خداوند هيچ مخلوقي بهتر از ما نيافريده است. خداوند به جبرئيل فرمود: اين دو بنده ام را به فردوس برين ببر! زماني كه وارد فردوس شدند، چشمانشان به بانويي افتاد كه جامه اي زيبا از جامه هاي بهشتي در برداشت و تاجي نوراني بر سرگذاشته و دو گوشواره درخشان به گوشش آويخته بود و بهشت از پرتو نور چهره اش درخشان بود. حضرت آدم به جبرئيل گفت: حبيبم جبرئيل! اين بانو كه از زيبايي چهره اش بهشت نوراني گشته، كيست؟ گفت: او فاطمه دختر محمد (ص) پيامبري از نسل تو است كه در آخرالزمان خواهد آمد. گفت: اين تاجي كه برسردارد، چيست؟ پاسخ داد: شوهرش علي بن ابيطالب (ع) است. گفت: اين دو گشواره كه بر دو گوش او است چيست؟ پاسخ داد: دو فرزندش حسن و حسين مي باشند. آدم گفت: حبيبم! آيا اينان پيش از من آفريده شده اند؟ گفت: بلي، اينان در علم مكنون خداوند چهارهزار سال پيش از آن كه تو آفريده شوي، وجود داشتند.)
حضرت بقيه الله (عج) فرمودند: (دختر رسول خدا فاطمه (س) براي من سرمشق و الگوي نيكويي است.)
امام مهدي (ع) كه با ظهور خويش عالم را متحول مي سازد، حضرت فاطمه (س) را الگوي عملي و حكومتي خويش مي شمرد و اين، حكايت از مقام عظماي بانوي عالم، حضرت زهرا (س) دارد.
آنچه مطرح شد، قطره اي از درياي
وجود فاطمه (س) بود. به اين اميد كه در قيامت ما را مشمول عنايت و شفاعت خود قرار دهد.