مدایح رضوی : كوچه هاي اجابت دفتر سوم

فهرست

اشاره

مقدمه

قدرتي، نسترن / غريب آشنا

قدرتي، نسترن / حضور سبز

قربانيان، سعيد / نبودن و بودن

قزوه، عليرضا / تسبيح باران

كاشي، نيره / سقاخانه

كرامتي، جميله / آشناي راه

كرامتي تولايي، سعيد / سماع ذوق كبوتر

كرامتي تولايي، سعيد / خطي به رنگ معجزه

كليدري، وجيهه / حريم قدس

كردي، هاشم / دامان لطف

كوزه گر كالجي، محمدرضا / غزل نوش

گلدسته، محمدزمان / بارگاه قدس

گلدسته، محمدزمان / ماه هشتمگودرزي، يدالله / رواق زرنگار

لگزيان، محمدابراهيم / حرم پر از هيجان شد

لگزيان، محمدابراهيم / مهمان خراسان

مايلي زرين، مريم / پيك اجابت

مشير، حميد / معبري روشن

محدثي خراساني، مصطفي / آيات خورشيدي

محمدنژاد، نرگس / مسافر

محمودي، سهيل / يا ضامن آهو

مظاهر، مصفا / يا ضامن آهو

مقصودي، پريسا / فرصت زمزمه

مصلح، مرتضي / بي پناهي انسان

منصوري، حيدر / هشتمين بهار

ص: 5

اشاره

شعر شيعه سرشار از شور و شعور است، شعري كه تار و پود آن شرح شوريدگي هاي لبريز از شهودي الهي و ديني است. در واژه واژه ي آن مي توان دلدادگي هاي فراتر از دايره عقل مآل انديش و حسابگر را ديد و در همان حال خردورزي و عقلانيتي بارور از ناب ترين چشمه هاي وحي و سنت را يافت.

اين شعر روزي از حنجره سرخ فرزدق در كنار كعبه مي تراود. روزي در كام ابوالاسود دئلي گل مي كند و گاهي بر زبان حسان بن ثابت جريان مي يابد و مهر تأييد پيامبر آفتاب را دريافت مي كند:

«لا تزال مويدا بروح القدس ما نصرتنا بلسانك»

«همواره در پناه روح القدس باشي كه با زبان خود ياري ما كردي»

اين شعر زماني در زبان كميت مي شكفد، گاهي در گلوي سيد حميري و روزي در كام دعبل با چكامه بلند «تأييد» خود و سپس در حنجره شاعران پارسي گوي و عربي گوي گل مي كند و عطر آسماني عشق به خاندان نبوت را در سرزمين هاي اسلامي مي پراكند. اما به راستي كدامين قلم را ياراي آن است كه اين اقيانوس عاشقي را در ظرف واژگون بگنجاند و كدامين دست مي تواند خامه به تقدير و سپاس از ستايندگان آفتاب بچرخاند؟ اداره امور فرهنگي آستان قدس رضوي با درك اين ضرورت كه فرهنگ، بدون آميختن با هنر نهادينه نمي شود و نيز با توجه به اين واقعيت كه نسل امروز ما به اندازه پيشينيان و شايد بيشتر از آنان به شعر توجه و عنايت دارد بر آن شد، از شاعران اهل بيت(علیهم السلام) درخواست كنند براي خاندان نبوت(علیهم السلام) آثاري تازه و نو بيافرينند و خوشبختانه اين خواهش با اقبال آن بزرگواران مواجه گرديد. ما ضمن سپاس از اين استادان فرهيخته مجموعه اشعار ايشان را به خوانندگان محترم و زائران و عاشقان ارجمند حضرت شمس الشموس(علیه السلام) تقديم مي كنيم.

آستان قدس رضوي

معاونت تبليغات و ارتباطات اسلامي

اداره امور فرهنگي

ص: 7

مقدمه- تنها شاعران تو ايستاده ميميرند

شاعران را با حريم تو الفتي است كه پيامبران خدا مي دانند.اي قبله اي كه به سمت توس آمده اي تا پادشاهان زمين را به درگاه عشق آورده باشي.

آمده بودي كه بادها را فرمان دهي و آب هاي روان را از سمت سناباد به آسمان ببري، كه هيچ آبشاري به سمت آسمان نرفته بود.

نه در كلمات موزون مي گنجي و نه در واژه هايي كه متراكم شده باشد.

تو انتهاي همه ي حروف بودي و شاعران به تواضع ايستاده اند تا دست هاشان را پر كني از نور و آيينه و عشق. و اگر نباشد نگاه تو، هيچ نوري به سمت مهرباني نخواهد رفت.

حالا ايستاده ايم با شمع هايي در دست و كلاهي كه به احترام تو از سر برداشته ايم.

در پايكوب پنجه و پولاد، دست هايي به رقص آمده اند تا كلمات را در پولاد هجاهاي آفرينش آبديده كنند. شاعران آمده اند تا چشم هاي خويش را در سقاخانه بشويند كه جز تماشاي تو، گناه بزرگي است.

اين همه شاعر آمده اند با ديوان هاي شسته كه مبادا كلمه اي كوچك تر از نام تو را با خويش آورده باشند.

شاعران ايستاده اند با نگاهي كه آفتاب را مي سوزاند و لب هايي كه از عطش كلمه ترك خورده است. نه به اندازه ي خويش كه در حد همه ي خوبي هاي جهان آمده اند كه در تو كلمه ها را تطهير كرده باشند.

آمده اند به تماشاي قصيده اي كه تو باشي و تكليف شب اول را با نگاه تو به پايان ببرند. اين شاعران را پيامبري است از جنس محمد 2 كه نور صدايش تمام بت هاي مكه را شكست و صداي آمدنش كاخ پادشاهان باستاني را به لرزه در آورد. اين شاعران را پيامبري است كه با تو نسبتي از جنس مدينه دارد كه خون رگ هاي اقيانوس را در آسمان توس كشيده اي و اگر نيامده بودي، خراسان از تشنگي شهيد شده بود. شاعران حريم تو هر لحظه كبوتر مي شوند تا گلدسته هاي تو را طواف كنند

ص: 8

غريب آشنا- نسترن قدرتي

تو يادگار هفتمين سپيده اي

شكوه ماندني ترين قصيده اي

اشارتي زبيكران روشني

كه از ديار بي نشان رسيده اي

ستاره ي حريم سبز فاطمه(علیها السلام)

ز بي نهايت خدا دميده اي

گل نجيب باغ آفرينشي

كه در دلم بهار، آفريده اي

زمهرباني ات، زدل ستاني ات

چه نقش ها به لوح دل كشيده اي

ميان لاله هاي سرخ آشنا

غريب آشنا! تو برگزيده اي

زساغر كرامت محمدي

زلال نور معرفت چشيده اي

زباغ هاي بي زوال سرمدي

سبد سبد گل حضور چيده اي

بهار شد دوباره باغ باورم

زعشق تو كه روشناي ديده اي

به شام غربت سياه اين جهان

طلوع فجر هشتمين سپيده اي

ص: 11

حضور سبز - نسترن قدرتي

به روي دل دري سوي خدا وا مي شود امشب

فضاي آفرينش سبز و زيبا مي شود امشب

زبام عشق آواي حضور نور مي آيد

همه گلهاي سبز آرزو وا مي شود امشب

به باغ آفرينش دسته دسته لاله مي رويد

تمام آيه هاي عشق، معنا مي شود امشب

ستاره مي چكد از آسمان بر دامن صحرا

پر از فرياد شادي بزم صحرا مي شود امشب

به بزم خاك از بام خدا آينه مي تابد

به بزم آسمان ها شور و غوغا مي شود امشب

درخت آرزو گل مي كند در اوج بيداري

چه جشني در حريم عشق برپا مي شود امشب

گل لبخند مي رويد به روي چهره ي هستي

شب شور و نشاط و شادي ما مي شود امشب

بهاري مي دمد از مشرق آيينه ها آري!

شبان انتظار سبز، فردا مي شود امشب

رضا(علیه السلام) مي آيد و از شور و شوق سبز ديدارش

همه دل ها پر از شوق تماشا مي شود امشب

نسيم دلنوازي مي نشاند آتش دل را

تمام بي قراري ها مداوا مي شود امشب

ص: 12

نبودن و بودن - سعيد قربانيان

دوشنبه، نم نم باران، چهارم بهمن

درخت هاي معطل؛ فضاي پارك، و من

كه فكر مي كنم امروز پيرتر شده است

غروب خيس و مه آلود و خسته ي لندن

از آشنايي با شكسپير پي بردم

به عمق مسأله اي از نبودن و بودن

نبودن تو و اين ذهن هاي ماشيني

نبودن تو و آمار خودكشي كردن

دلم براي ضريح تو تنگ تر شده است

براي صحن حرم زير لب غزل خواندن

براي سادگي كودكانه ي مشهد

براي سينه زدن ها، رضا رضا گفتن

مرور مي كنم آن داستان آهو را

تو را درست زمان به او امان دادن

سه شنبه سوم اسفند پاي قفل ضريح

هواي برفي مشهد، فضاي صحن و من

ص: 14

تسبيح باران - علي رضا قزوه

خراسان در خراسان نور در جان تو مي چرخد

ببين خورشيد در مشرق به فرمان تو مي چرخد

خراسان مهر دريا مي شود با گام هاي تو

به دست ابرها تسبيح باران تو مي چرخد

اگر شوق وصالت نيست در آيينه ها، درها

چرا آيينه در آيينه ايوان تو مي چرخد؟

طواف عاشقان هم بر مدار چشم هاي توست

سماع صوفيان هم گرد عرفان تو مي چرخد

به سقاخانه ات زيباست رقص كاسه هاي نور

در اين پيمانه، آن پيمانه، پيمان تو مي چرخد

بيابان در بيابان گرگ شد هر كوه، صيادي

چقدر آهوي زخمي در شبستان تو مي چرخد

در اين آدينه ي لبريز از آغاز گل، شاعر!

شروع تازه اي در بيت پايان تو مي چرخد

ص: 15

سقاخانه - نيره كاشي

پر از اعجاز، پر از همهمه، سقاخانه

منم و زمزمه ي مبهم سقاخانه

به تن پنجره فولاد گره خوردم تا

بچكد روي دلم يك نم سقاخانه

مي گذارم حجر البغض دلم را پاي

سبز نيلوفري پرچم سقاخانه

آمدم خسته و لب تشنه تر از اسماعيل

تا بنوشاني ام از زمزم سقاخانه

منم و شيشه ي بغضي كه ترك خواهد خورد

عاقبت يك شب ابري، دم سقاخانه

ص: 16

آشناي راه

جميله كرامتي

درگيرودار اين همه شب، آسمان كجاست

مولا! اشاره كن سحر جاودان كجاست

آواي عشق مي رسد از آسمان به گوش

اي آشناي راه، بگو كاروان كجاست

دستانمان به صبح مجاور نمي رسد

كوتاه مانده دست دعا، ريسمان كجاست

سرما گرفته پيكر ايمان مان، بگو

تنها بهانه هاي تب ناگهان كجاست

غير از كنار پنجره ي حاجتت عزيز

ديگر - پناه خستگي زائران كجاست

ص: 17

سماع ذوق كبوتر - سعيد كرامتي تولايي

وقتي كه مي رسم به تو، لبخند مي زني

در خود شكسته ام، تو مرا بند مي زني

هرچند چون غبار غريبي پياده ام

چون ذره ام كه دست به خورشيد داده ام

وقتي كه با اشاره صدا مي كني مرا

از قيد هر كلام، رها مي كني مرا

چون شمع سر به جاذبه ي نور داده است

مهمان توكه تشنه ي رويي گشاده است

باز است بي تلنگر دستي به سوي من

چون آفتاب و آينه، درها به روي من

بگذار! عطر گندمي از خاك بو كنم

بالي به آب تر كند، اين جا وضو كنم

يك دانه گندم از حرمت سهم شوق من

تا طوق بندگي بنشيند به طوق من

در گوشه اي ز صحن تو قلبم نشسته است

دل طوق الفتي به ضريح تو بسته است

اين جا دري به خلوت عشاق بسته نيست

بالي براي سير به آفاق، بسته نيست

اين جا تو را به سير سماوات مي برند

لب هاي بسته را به مناجات مي برند

اين جا دعاي غمزده پرواز مي كند

هر در كه بسته است، دعا باز مي كند

ص: 18

خطي به رنگ معجزه - سعيد كرامتي تولايي

كبريت شيهه مي كشد و بعد ناگهان

قد مي كشد شكسته ي مردي كنار آن

در خود مچاله است، دو زانو؛ گره زده است

دست دل گرفته ي خود را به شمعدان

ساعت به وقت گريه ي او، جمعه، نيمه شب

رأس اجابت است و… باران بي امان

حاجت، سكوت، نذر، نيازي كه مي خزد

در جاري هميشه آن پلك نيمه جان

هق هق امان نمي دهدش… مي شود خراب

بر شانه هاي پنجره - فولادي زمان

خطي به رنگ معجزه از خاطرش گذشت

حس مي كند حضور خودش را در آسمان

آبي است هرچه هست و يك نور، يك سوار

هي چرخ مي زنند به دورش فرشتگان

با دست گريه چنگ بزن شال سبز را

خود را گره بزن و بگو… همچنان بمان

من يك مسافرم، چمداني پر از نياز

آورده ام براي تو با خود به ارمغان

من هم كبوترم، بره آهو، غريب، اسير

چشم انتظار لطف تو آقاي مهربان…

آهسته پلك خسته ي شب باز مي شود

زير تكان ممتد سر پنجه ي اذان

ص: 20

حريم قدس - وجيهه كليدري

در اين حريم هر كه بيايد غريب نيست

هركس كه دل شكسته بود بي نصيب نيست

عطري كه مي وزد به فضا در حريم قدس

چون عطر ياس و ياسمن و عطر سيب نيست

اين جا كه مي رسي نفست تازه مي شود

دلداده مي شوي و دلت بي شكيب نيست

بازار عاشقي و محبت هميشگي است

اين رسم جاودانه در اين جا عجيب نيست

آب حيات، آب شفا دارد اين حريم

اين خطه را نياز به ناز طبيب نيست

اين جا دعا به اوج تمنا رسيده است

اين جا دمي به جز دم «اَمَّنْ يُجيبْ» نيست

هركس به گوشه اي به نيايش نشسته است

سنگ صبور اين همه دل جز حبيب نيست

اين جا پر از هجوم صداي ملائك است

اين جا صداي هيچ غريبي غريب نيست

ص: 22

دامان لطف - هاشم كردياز كودكي به حضرتتان خو گرفته ايم

يك چله ذكر ضامن آهو گرفته ايم

ياهو كشيده ايم و تنن تنا كنان

رقصي در اين كشاكش نُه تو گرفته ايم

خمخانه را شلال دو گيسوي آبشار

محراب را دو گوشه ي ابرو گرفته ايم

تا چشممان به گنبد خورشيدي رضاست

از آفتاب كون و مكان، رو گرفته ايم

حيرت نگاه عالميانيم و سالهاست

از جلوه هاي گنبد تو، سو گرفته ايم

ما را به لطف غير چه حاجت كه از ازل

دامان لطف ضامن آهو گرفته ايم

ص: 23

غزل نوش - محمدرضا كوزه گر كالجي

از چشمه ي چشم تو غزل نوش شديم

چشمان تو را هماره چاووش شديم

وز جوشش باده ي زلال نگهت

با آينه و آب هم آغوش شديم

ص: 24

بارگاه قدس - محمدزمان گلدسته

گاهگاهي دل هوايي مي شود

مشهدي يا كربلايي مي شود

مي پرد از شاخه گاهي مرغ دل

مي كشد از سينه آهي مرغ دل

مي رود گاهي به صحن آفتاب

شعر مي خواند به لحن آفتاب

مي پرد گاهي به بالا از زمين

مي رود تا آسمان هشتمين

تا حريم انس پرپر مي زند

بارگاه قدس را، در مي زند

چشم من در حسرت خورشيد بود

بي قرار حضرت خورشيد بود

بوي گل مي آمد اما گل نبود

هيچ جز غم در دل بلبل نبود

فكر در اوهام باطل مانده بود

قلب در بند اراذل مانده بود

روح، مشتاق دويدن تا حرم

جسم تنبل بود، كاهل مانده بود

سينه لبريز ارادات بود، ليك

پاي رفتن باز در گل مانده بود

عاقبت تركيد از داغ فراق

بغض ديدارش كه در دل مانده بود

ص: 25

ماه هشتم - محمدزمان گلدسته

با كه گويم كه دل خودسرانه

باز مي گيرد امشب بهانه

با كه گويم قرار از كفم رفت

شعر مي جوشد از آشيانه

زخمه زد خامه بر ساز كاغذ

تا تغزل كند عاشقانه

بي زبانم ولي مدح مولا

مي كشد از زبانم زبانه

از براي تو اي ماه هشتم

از قلم مي تراود ترانه

با كه گويم كه دل بي قرار است

مست و لايعقل از عطر يار است

مرغ دل پر زده سوي مشهد

تا بياشامد از بوي مشهد

اي همه هستي ام در كف تو

ساغر مستي ام در كف تو

تا خرابم نمودي رسيدم

در به رويم گشودي رسيدم

سنگ بودم ولي كردي آبم

با سلامي كه دادي جوابم

من چه گويم كه غرق گناهم

خسته ام بي كسم بي پناهم

ص: 27

رواق زرنگار - يدا… گودرزي

اي ستون هاي زمين، گلدسته هاي سربلند

اي رواق زرنگار، آيينه هاي بند بند

اي مقرنس هاي چوبي، گنبد زرين كلاه

بر سر آن آستان پر شكوه بي گزند

بر سر هفت آسمان آن مهربان افراشته

چتري از بال كبوتر، از حرير و از پرند

دست او اينك پناه آهوان خسته است

بال بگشاييد از شوق آهوان در كمند

كفتران آسماني هم اسير مهر او

مي كشاند هر دلي را در رهايي ها به بند

اي حضور هشتمين! افتادگان غربتيم

دست ما را هم بگير از لطف، اي بالا بلند

ص: 33

حرم پر از هيجان شد - محمدابراهيم لگزيان

به زور، قامت خود را كشيد تا درگاه

نشست روي دو زانو، نگاه پشت نگاه

سلام ضامن آهو! جواب خواهد داد

سلام اين من درمانده را كسي نا گاه؟

به بازوان نحيفش نهيب زد برخيز

گذاشت دست به زانو و گفت يا الله

غريب وار به سمت حرم قدم برداشت

و گفت آمدم آقا، شكسته، نامه سياه

تمام غربت خود را تكاند و جاري شد

حرم پر از هيجان شد پر از جنون از آه

چقدر بوي كبوتر در آسمان جاريست

چقدر بوي خدا «لااله الالله»

چگونه نام بلندت غريب خواهد بود

غريب نه؛ كه صميمي است آسمان با ماه

شبيه شعر، صميمانه درد دل مي كرد

كه دست قافيه شد از تمام او كوتاه

دو شقه شد غزل رقص خاك و خاكستر

يكي رسيد به ما و يكي رسيد به ماه

ص: 34

مهمان خراسان - محمدابراهيم لگزيان

آسمان آمد و در همهمه مهمانت شد

سربلندي كه چنين سر به گريبانت شد

چشم هاي نگران همه ي آهوها

شاه بيت غزل شام غريبانت شد

بس كه از غربت تو قصه سرايي كردم

جلوه اي كردي و اين خطه خراسانت شد

نامي از بتگر و بت در همه ي شهر نماند

كفر را وسوسه كردي و مسلمانت شد

تا مگر عقده اي از كار و دلم باز كني

در و ديوار حرم، دست به دامانت شد

چون به انگور رسيدم قلم آرام گرفت

و سر زلف سخن باز پريشانت شد

ص: 37

پيك اجابت - مريم مايلي زرين

آرام مي شود دل بي تابم، وقتي سوي سراي تو مي آيد

با هر نفس كه مي كشم از هر سو، عطر خوش هواي تو مي آيد

بي شك در اين ديار، شب از چشمت، رو به نماز نيمه شب آورده است

بي شك سپيده حمد و ثنا گويان، هر صبح پا به پاي تو مي آيد

جان مي دهد سكوت نگاهم را در من هواي شوق تو مي پيچد

اين است عطر ساده ي دلخواهي كز صحن آشناي تو مي آيد

پر مي شود دو چشم پر از شورم در من دويده رگ به رگ احساست

بي تاب مي شود چه كنم وقتي از هر طرف صداي تو مي آيد

پنهان نكرد چادرم از چشمت، شوق دلم و دست نيازم را

پيك اجابت است كه مي بينم از سمت دلگشاي تو مي آيد

ص: 38

معبري روشن - حميد مشير

امشب اين پنجره تا صبح درخشان باز است

تا فراسوي شب و وسعت كيهان باز است

دل من مي رود از شانه يك گل بالا

دست هايم به تماشاي بهاران باز است

آسمان فرصت سبزي است كه از پنجره اي

به شكوفايي رؤياي درخشان باز است

ماه مي ريزد در مزرعه ي كوچك ده

معبري روشن تا كوچه ي باران باز است

هر طرف مي روم اشراق، مرا مي گيردچار سو پنجره از مشرق ايمان باز است

مي روم سمت طلوعي كه پر از لاله و گل

روي اين باغچه از سمت خراسان باز است

ص: 39

آيات خورشيدي - مصطفي محدثي خراساني

چو آيينه هرچند حيران رسيدم

زمشكل گذشتم به آسان رسيدم

چو ابري گره در گره بغض در بغض

به باران به باران به باران رسيدم

برون آمدم از شب تيره ي تن

به آيات خورشيدي جان رسيدم

به شرق قدم هاي تو در نشابور

به قطعيتي فوق برهان رسيدم

نه من شيخ بودم نه با من چراغي

شگفتا به انسان به انسان رسيدم

به مهرم بناميد زين پس، به خورشيد

به دروازه هاي خراسان رسيدم

ص: 40

مسافر - نرگس محمدنژاد

از راه دور آمدم آقا مسافرم

من از تبار چلچله هاي مهاجرم

بالم شكسته، حال دلم رو براه نيست

از لطف چشم هاي تو اين گونه شاعرم

اين كوله بار من پر درد است و خواهش است

بغض تمام آينه هاي معاصرم

پشت طلاي پنجره ات قفل بسته ام

شايد بهار سبز بباري به خاطرم

از ازدحام لشكر غم ها دلم گرفت

آقا تو را به محض همين عشق وافرم

يك جرعه از سبوي دو چشمت بريز كه

بي تاب آن نگاه غزل خيز آخرم

آقا تمام چلچله ها زاير تواند

من در محيط جذبه ي چشمت مجاورم

ص: 41

يا ضامن آهو - مظاهر مصفا

بي نام و نشانيم يا ضامن آهو

بي شوكت و شأنيم يا ضامن آهو

از شأن تو گوييم، شوكت زتو جوييم

نام از تو ستانيم يا ضامن آهو

حيران شدگانيم، خسران زدگانيم

جوياي ضمانيم يا ضامن آهو

دوريم ز رويت، بگذار به كويت

يك چند بمانيم يا ضامن آهو

داريم هوايت، بگذار به پايت

اشكي بفشانيم يا ضامن آهو

بگذار به خاكت تن را بفشانيم

جان را برهانيم يا ضامن آهو

ص: 42

يا ضامن آهو - سهيل محمودي

در بند هواييم يا ضامن آهو

در فتنه رهاييم يا ضامن آهو

بي تاب و شكيبيم، تنها و غريبيم

بي سقف و سراييم يا ضامن آهو

عرياني پاييز، خاموشي پرهيز

بي برگ و نواييم يا ضامن آهو

سرگشته تر از عمر، برگشته تر از بخت

جوياي وفاييم يا ضامن آهو

آلوده ي بدنام، فرسوده ي ايام

با خود به جفاييم يا ضامن آهو

آلوده مبادا، فرسوده مبادا

اين گونه كه ماييم يا ضامن آهو

ص: 49

فرصت زمزمه - پريسا مقصودي

راهزن بود دلم، راه مرا زد آقا

قسمت اين بود شوم مرتد مرتد آقا

غزلي توبه ام از دست ندانم هايم

بين تاريكي و خورشيد مردد آقا

ضرري دارد اگر نيم نگاهي بكني؟

تا شوم راحت ازين حس مجرد آقا؟

فرصت زمزمه اي را به دلم برگردان

فرصت شعر و پريشاني ممتد آقا

مدتي هست كمي روسري ام شك دارد

مدتي هست كمي بد شده ام بد، آقا

هر كه پرهيزترين است برايش انگار

مي رسد از در و ديوار پيامد آقا

چشم ها قصد ندارند سخاوت باشند

چشم هامان شده ديوارتر از سد آقا

و «اذا زلزلت الارض» همين امروز است

قهر كردند مگر آل محمد 2 آقا

فكر، پابوس پر از عشق ترا گم كرده است

شهر ما قبله ي عشاق ندارد آقا

نذر كرديم فقط هر كه شود طوقي تر

بفرستيم به پرواز، به گنبد، آقا

سال «هشتاد و دو» از نامه ي من يادت هست

و جوابي كه نوشتي و نيامد آقا

ص: 56

بي پناهي انسان - مرتضي مصلح

يك شب به چشم هاي تو ايمان مي آورم

در راه سبز آمدنت جان مي آورم

در امتداد غربت اين جاده ها عزيز

ايمان به بي پناهي انسان مي آورم

گفتي كه قلب هاي پريشان بياوريد

باشد، به روي چشم، پريشان مي آورم

عمري شبيه عابر اين چشم هاي خيس

هر شب، براي پنجره باران مي آورم

وقتي كه چشم هاي تو لبخند مي زنند

از من تو جان بخواه، به قرآن مي آورم!

ص: 58

هشتمين بهار - حيدر منصوري

من كيستم؟ كبوتر بي آشيانه ات

محتاج دست هاي تو و آب و دانه ات

نامت بلند مثل غزل هاي آسمان

هشت آسمان نشسته به ايوان خانه ات

از كوچه باغ هاي نشابور رد شدي

با كوله باري از غم غربت به شانه ات

دل در مدينه عاشق روي تو شد ولي

از كوچه هاي توس گرفتم نشانه ات

دست من و ضريح تو اي هشتمين بهار

امشب دلم عجيب گرفته بهانه ات…

ص: 59

شهد شهود - كبري موسوي

عشق آرميده در خنكاي رواق ها

جاري است شور در همه جاي اتاق ها

انگار مي رسند به دالاني از بهشت

ديوارهاي آينه كاري و طاق ها

زيباست آن چه ديده ام اما حضور توست

راز شكوه اين همه سبك و سياق ها

اين بيت ها تلنگر بال كبوتر است

از دور دست فاصله ها و فراق ها

از منتهي اليه كويري كه ريخته است

شور تو، طعم شير و عسل در مذاق ها

شهد شهود وكشف مضامين بي بديل

ها! اين غزل پر است از اين اتفاق ها

ص: 60

كوچه هاي غريبي - هادي منوري

امشب دل خسته ام را پر كرده حال و هوايت

اي كاش همچون كبوتر پر مي زدم در فضايت

اين جا ملايك يكايك، پرهاي خود را گشوده

تا فرشي از گل بيارند بر بام و صحن و سرايت

نذر ضريح تو كردم، دار و ندار دلم را

شرمنده چيزي ندارم جز اين بريزم به پايت

آهوي چشم مرا از بيهوده ديدن رها كن

تا ذره ذره ببينم دل را در آيينه هايت

هرچند لبريز دردم، مي سوزم و سرد سردم

اين گونه گر مي پسندي من راضي ام به رضايت

همسايه ي شهر عشقم، اهل خراسان امروز

از كوچه هاي غريبي پر مي كشم تا ولايت

ص: 62

عاشقان را كو پناهي غير توس - علي موسوي گرمارودي

اي دل من آتشين آهي بر آر

تا بسوزي دامن اين روزگار

روزگار مردمي ها سوخته

چهره ي نامردمي افروخته

كينه ها در سينه ها انباشته

پرچم رنگ و ريا افراشته

دشت سبز اما زخار و كاكتوس

وز تبر شد هيمه عود و آبنوس

آب دريا تن به موج كف سپرد

موج دريا اوج را از ياد برد

جان به لب شد از رياكاري شرف

خوب بودن مُرد و بودن شد هدف

آب هم آيينه را گم كرده است

سنگ در دل ها تراكم كرده است

تيرگي انبوه شد پشت سحر

صبح در آفاق شب شد در به در

نغمه هاي عشق هم خاموش شد

اين قلندر باز شولاپوش شد

ارغوان روي او كم رنگ شد

پرنيانش همنشين سنگ شد

خاك را از خار و خس انباشتند

ياس را در كرت شبدر كاشتند

ص: 63

جلوه گاه شمس الشموس - سيد حسين مويد

اي خوب به همسايگيت مفتخريم

باشد كه به اين بهانه سودي ببريم

نام تو علي و صفتت حيدري است

ما شيفته ي آن پدر و اين پسريم

تا جلوه گه شمس شموس است اينجا

پيداست كه بي نياز شمس و قمريم

بخشندگي يت كار خودش را بكند

هرچند كه ما گداي بي پا و سريم

اين جان ضعيف را زدست آتش

باشد كه به يك نگاه تان در ببريم

ص: 66

چشمه لبخند - سيد حسين مؤيد

اي جلوه گاه ديده ي بي جلوه گاه من

پشت و پناه قامت بي تكيه گاه من

اي هشتمين بهار خدا در دل زمين

من را ببين و اشك هر از چندگاه من

گل ها شكفته اند ز پيغام رحمتت

چشم انتظار لطف توام اي پناه من

اي بهترين بهانه خلقت تو آگهي

از سر نيمه هاي شب و از پگاه من

جاري شدند چشمه لبخندها زتو

جاري اگر شده است به فرمانت آه من

قلب تو را خليده ام از خار معصيت

بر من مگير خورده و بر اين گناه من

تنها چراغ روشن شب هاي من تويي

اميد بسته بر تو دل رو سياه من

ص: 67

يك درياچه فانوس - علي مهدي زاده

اي كه رهايي چون نسيم عطر شب بو

در من پرستو در پرستو در پرستو

دارد عذابم مي دهد اين تشنگي ها

افتاده ام ديگر در اينجا از تكاپو

جانم به لب آمد از اين تاريكي محض

پس جذبه هاي روشن خورشيدي ات كو؟

خواب تو را ديدم تو را! افشانده بودي

بر آبشار شانه ات امواج گيسو

او بود و باران بود و يك درياچه فانوس

من بودم و من بودم و من بودم و او

آيا پناهم مي دهي اي ضامن عشق!

تنها شدم تنهاتر از يك بچه آهو

ص: 68

چشم هاي سترون - مريم مهرآذر

تا در مسير كوچ كبوترها، در سر هواي خوب تو را دارم

باران چشم هاي سترون را آقا فقط به سمت تو مي بارم

با يك فريب با طمع گندم، تسليم شد به وسوسه اي آدم

حتي بدون وسوسه ي تسليم، آماده ام كه دل به تو بسپارم

بال پريدني بده من را تا، در آسمان سبز تو گم باشم

دست من است و دامن تو آري! دست من است و خواهش بسيارم

اين شانه ها و بار گناه من اين تو و مهرباني بسيارت

مي خواستم كه ضامن من باشي چشم طمع به لطف شما دارم

خورشيد در طواف ضريح تو مي تابد اين شكوه مقدس را

نوري ببار قلب مرا آقا اين گونه در مضايقه نگذارم

تقسيم شد شبي كه نبودم من اين آسمان آبي همواره

آقا منم و شور غزل از تو تا در حصار اين همه ديوارم

ص: 69

قطعه اي از باغ بهشت - عصمت ميرزايي

شود آيا كه دگر بار دري باز شود؟

عشق با گرمي ديدار تو آغاز شود؟!

خواندي ام، آمدم و بار دگر نيز مرا

لطف ديرين تو بايد كه سبب ساز شود

تا به شوق تو كبوتر شوم و بال مرا

آسمان حرمت، عرصه پرواز شود

شاهي و خيل گدايان درت مي دانند

هر كه افتاد بر اين خاك، سرافراز شود

اي خوش آن روز كه با دست نوازشگر تو

«گره از كار فرو بسته ي ما باز شود»

مشهدت قطعه اي از باغ بهشت است، سزد

كه خراسان به جهان از تو سرافراز شود!

ص: 70

پنجره فولاد - ميرهاشم ميري

اي قلب جهان تپيده در ميعادت

جانداروي خيل دردمندان يادت

بگذار ببندم دل پر دردم را

با رشته اي از پنجره ي فولادت

ص: 72

ابرهاي اجابت - پروانه نجاتي

كجا؟ كجا؟ چه شتابي است در پرستوها

كدام سمت افق مي دوند آهوها

در اين سكوت معطر در اين هواي غريب

چقدر عاطفه باريده روي شب بوها

مسافران سراسيمه مي رسند از راه

كبوترانه، غريبانه، از فراسوها

ضريح، شعله اي از چشم هاي ملتهب است

در ازدحام فروزان اين هياهوها

و ابرهاي اجابت بهانه ها دارند

زمان تكيه سرها به بغض زانوها

ص: 73

ذكر رضا رضا(علیه السلام) - حميده نجاريان

از آسمان آبي، اين قطعه سهم ما شد

اينجا كه قبله گاه دل مشهدالرضا(علیه السلام) شد

اين آستان كه جاي پرواز قدسيان است

يك گوشه از بهشت زيباي كبريا شد

هرجاي خاك پاكش سرشار عشق و نور است

تابنده مهر و ماهش از حضرت رضا(علیه السلام) شد

بر گنبد طلايش از دل دخيل بستيم

باران اشك شادي مهمان ديده ها شد

بوي گلاب و عطر انفاس مصطفايي

بانغمه ي مؤذن همراه و هم صدا شد

شد وقت استجابت، وقت نماز حاجت

امشب تمام دل ها سجاده ي دعا شد

گويا خدا به جان ها روحي دوباره بخشيد

از شوق مقدم گل لب ها به خنده وا شد

ص: 74

ديشب اناري گريه مي كرد - جواد نسيمي

آمد و از شرق اهورا شعر باراند، توحيد را در بندبند شهر افشاند

باشد كه در ذهن قملدان ها بكارند، تصويرهايي را كه مي رفتند از ياد

دريا در آغازش به پايان فكر مي كرد، خاك از بلوغ كند گندم رنج مي برد

شاهين دستش را به سمت آسمان برد، چند آسمان دريا كه از دستانش افتاد

مي گفت مي خواهد كه تكبير زلالي، مثل حقيقت در بيابان ها بخواند

عطر سپيدي بر تمام خويش پاشيد، پاي برهنه در خيابان راه افتاد

تاريكي اما بر سپيدي جاده را بست، تكبير در حلقوم صبح عيد جاماند

از نيمه هاي راه بغض آلود برگشت… بيدار شد، بيدار شد، بيدار بيدار

ص: 75

لب و پنجره - مجتبي نظام آبادي

اينجا كه تمام روز در شب جاريست

گلبوسه ي زائران مرتب جاريست

برخورد لب و پنجره ي فولادت

افشاندن جاني ست كه بر لب جاريست

ص: 77

شهاب ها - مجتبي نظام آبادي

شهاب ها كه به هرسوشتاب مي نوشند

دو جرعه سوسو از اين آفتاب مي نوشند

زدست هاي پر «اَمَّن يُجيبْ» گلدسته

ستارگان عطش استجاب مي نوشند

هنوز ساقه انگورهاي تاكستان

به جرم خون جگري اضطراب مي نوشند

هنوز هرچه گرفتار و هر كه مضطرب است

از آبشار نگاهت جواب مي نوشند

و تشنه تشنه كمان هاي خسته از صياد

ميان دشت پر آهو سراب مي نوشند

نمي شود نسرايي از اين حرم وقتي

كه واژه ها زضريح التهاب مي نوشند

ص: 78

نماز كبوتر - مجتبي نظام آبادي

نشست بر لبه ي حوض، شست بال و پرش

وضو گرفت كبوتر و تازه شد جگرش

كشيد مسح دو پا را به خيسي نوك بال

قيام قامت گلدسته بود در نظرش

وزيد از نفس اش هرم يك اذان قوقو

كه فوج فوج كبوتر نشست دور و برش

صداي قدسي نقاره صحن را پر كرد

پريد طفل دخيلي به دامن پدرش

چه مي كني تو مگر اي غريب بنده نواز؟

كه ساده مي شود اين قدر زائرت سفرش!

براي آن كه نيفتد زچشم تو صياد

زكوچه هاي پر آهوي توست رهگذرش

كبوترت كه هميشه وضوست، در پرواز

خدا كند كه نبيند گزند، بال و پرش

بلي، رسيده به جايي كبوترت، آقا!

كه مي توان به نماز ايستاد پشت سرش

ص: 79

دست دعا - مجتبي نظام آبادي

رقص باد است و پرچم و گنبد، بين هفت آسمان پديدار است

زايران اشك شوق مي ريزند، خوش به حال دلي كه بيدار است

خوش به حال كبوتران حرم، زايران هميشه ي آقا

آسمان را دخيل مي بندند بال در بال عشق بسيار است

نكند دل شكسته بر گردي… نكند دست خالي از بركات

گريه كن، ساحت مقدس او آه دلخسته را خريدار است

گرهي باز شد، كسي انگار، حاجتش را گرفته از حضرت

لحظه ها از نياز سرشارند، دست هاي دعا چه پربار است

شور عشق و جنون تماشايي است، سايه لطف او اگر چه وسيع

دل من اين كه مانده است هنوز، در تب خويشتن گرفتار است

ص: 80

تبسم كبوترها - مجتبي نظام آبادي

ذكر است تكلم كبوترهايت

قربان تبسم كبوترهايت

اي كاش جو نوك زده اي بودم من

در كاسه ي گندم كبوترهايت

ص: 81

پرستوي حرم - مجتبي نظام آبادي

پرچمت دست تكان مي دهد از روي حرم

مي كشد جاذبه ات باز مرا سوي حرم

خرمني بال بياويز به بازوهايم

تا شوم برلب گلدسته پرستوي حرم

آن قدر شوق وزيدي كه ملايك دارند

هوس خواندن يك حنجره ياهوي حرم

مي نشيند به دل از بس كه پر از خاطره است

سفر مشهد و تسبيح تو و بوي حرم

زير باران صفاي نفس نقاره

ميل برگشت ندارد دلم از سوي حرم

ذره ذره شوم اي كاش شهيد صحنتتا كه بوسيده شوم با لب جاروي حرم

ص: 82

شهادت - مجتبي نظام آبادي

ديديم كه صحن بوي باران مي داد

هر كنج حرم به گريه امكان مي داد

در روز شهادت شما، حضرت عشق

خورشيد كنار گنبدت جان مي داد

ص: 83

اين پرنده... - الهام نيريان

اين پرنده ي بدبخت، لاي اين همه تكرار

اين سياهي مضحك، اين صداي قار و قار

گوش مي كني يا نه؟ كه چه قدر تنها بود

قبل اينكه دورت هي… هي بچرخد و هر بار

اين همه كبوتر در آسمان ببيند… و…

سمت گنبدت آيد اين كلاغ بي مقدار

*****

اين شبي كه افتاده توي صحن جمهوري

يك كلاغ سرگردان، توي مانتو و شلوار

هي نُهِ شب جمعه، توبه مي كند، توبه

هي كميل و هي گريه… هي دعا و استغفار…

: اين كلاغ مي خواهد كه كبوترت باشد

: اين كلاغ مي خواهد… جان بده به اين مردار

ص: 84

آرامش حضور - بهروز ياسمي

نشسته ام به شفاعت، مرا جواب مكن

از استجابت عشق من اجتناب مكن

مرا كه تشنه ي عطشان چشمه ات شده ام

اسير وسوسه ي ساكن سراب مكن

مرا كه دلخوش آرامش حضور توام

دوباره دستخوش موج اضطراب مكن

امام هشتم من، اي امام هشتم من

كه گفته حاجت اين مرد مستجاب مكن؟

نهاده ام به ضريحت، سر ارادت و عشق

از آستان اميدت، مرا جواب مكن

ص: 85

رواق سحر - حسن يعقوبي

نقاره ها زشوق تو دارند گفت وگو

پيچيده در رواق سحر، عطر سبز هو

از خويش مي شوند رها فوج كفتران

در سايه سار اين همه سيمرغ آرزو

در آستان قدسي ات اي قبله گاه مهر

هستند لحظه هاي حرم، دائم الوضو

بنگر غريب خسته ي حيرت نصيب را

در ازدحام آينه ها، غرق جست وجو

اين سايه ي مكدر و در مانده آمده ست

از خاك در گه تو كند كسب آبرو

مثل هميشه چشم به راه نگاه توست

اين زائر نشسته در ايوان روبرو

ص: 86

آقا! دعا كن - شهريار يكي زاده

آقا! دعا كن دست هايم را، شعري درونش پا نمي گيرد

وقتي سرانگشتان سبز تو نبض غزل ها را نمي گيرد

از مشرق پيشاني ات هر صبح، باراني از آينه مي بارد

خورشيد بي هرم نفس هايت كار تبش، بالا نمي گيرد

من قانعم سهم نگاهم را، يك جرعه نور و آينه كافيست

يك كهكشان خورشيد - مي دانم - در آسمانم جا نمي گيرد

پا در گريز و تشنه… سرگردان… با من بگو اين ضامن آهو

زخمي ترين آهوي دنيا را در سايه اش آيا نمي گيرد؟

اين روزها حال دلم ابريست، آقا دعا كن چشم هايم را

اين روزها وقتي كه باران هم دست نگاهم را نمي گيرد

ص: 87