شود

26- علم صحیح در انحصار معصومین است

27- بهشت در گرو محبت به اهل بیت علیهم السلام است

28- برنامه ی اوصیاء را خدا تعیین می کند

29- حب و بغض ائمه نشانه ی حلال زادگی و حرامزادگی است

30- ولایت بدون برائت کافی نیست

31- تقسیم بهشت و جهنم به دست علی علیه السلام است

32- نشانه ی دوستی و دشمنی اهل بیت علیه السلام

33- فضیلت لعن بر اعداء

34- رسوائی ( ابن جوزی ) در احتجاج با خانمی

35- کفر خلیفه ی اول و دوم

36- برائت و بیزاری در زیارات

37- امام حسین علیه السلام در نماز بر میت منافقی او را لعنت می کند

38- لعنت امام صادق اعداء دین را به صورت دعا

39- احتجاج شیطان با عمر علیهما اللعنة و العذاب در قیامت

40- طعن و لعن امام رضا در قیامت در قنوت نماز وتر بر اعداء دین

* شناسنامه برخی از دشمنان خدا و رسول و اهل بیت علیهم السلام :

1- ابوسفیان

2- ابوقحافه

3- بنی امیه

4- عمرو عاص

5- معاویه

فهرست منابع و مأخذ

باشد :

1 – از بر کردن و حفظ مصطلح

2- به معنای ضبط و نگهداری و حفظ آن از تحریف و مفقود شدن و غیره ، از دست دشمنان اهل بیت که در طول تاریخ همیشه بوده و هست و خواهد بود که با تاکتیک های مختلف در براندازی آثار اهل بیت عترت و طهارت می کوشند گاهی با تحریف لفظ حدیث و گاهی با تحریف معنا و تطبیق ان با تخیلات شیطانی خویش و گاهی با بیان اینکه این مطلب مربوط به زمانهای گذشته بوده واکنون قابل عمل نیست و غیره حفظنا الله من وساوس النفس بحوله و قوته .

چنانکه خالق انسانها می فرماید : « الله ولی الذین ءامنوا یخرجهم من الظلمات الی النور و الذین کفروا اولیائهم الطاغوت یخرجونهم من النور الی الظلمات اولئک اصحاب النار هم فیها خالدون » (1)

یک دسته در زیر چتر هدایت خدا قرار گرفته اند و خداوند هم آنها را از هرگونه تاریکی جهالت و ضلالت و حیرت نجات داده و در یک مسیر روشن و متعالی قرار داده و گروه مخالف در زیر چتر و پوشش شیاطین سرکش و طغیانگر انسی و جنی واقع شده وبه عکس تمام روزنه های نور به روی آنها بسته و در تاریکی مطلق واقع می شوند و سرانجامشان هم آتش سوزان الهی است که برای همیشه در آن خواهند ماند.

هدایتگران هر دو گروه در اصطلاح قرآن کریم و روایات پیامبر و ائمه ی اطهار به نام ولیّ و یا امام نامیده شده اند چنانچه در آیه ی قبل آمده و در سوره ی سجده آیه 24 می فرماید : « و جعلنا منهم ائمة یهدون بامرنا »(2) در مورد مؤمنین که در زیر پوشش هدایت (خدا ) قرار گرفته اند.

ودر مورد ولایت شیاطین و طاغوتها میفرماید : « و جعلناهم ائمة یدعون الی النار و یوم القیامة لا ینصرون »(3)

تا اینجا معلوم شد که بشر در طول تاریخ حیات ، خود را با ولایت و هدایتگری هدایتگران شروع و ادامه داده و هرکدام از والیان رهروان خود را به یک مقصد هدایت کرده و می برند.

از اینجا به بعد باید گفت که همیشه بین هر دو گروه رهروان و هردو ولایتمداران اختلاف بوده

ص: 4

و هرکدام خود را بر حق و مخالفین خود را بر باطل میدانسته اند.

پایان نرسیده بود که دو نفر از یمامه وارد مدینه شدند و نامه ای از مسیلمه که بعدها به مسیلمه کذاب معروف گردید تسلیم حضور پیامبر نمودند ، یکی از دبیران پیامبر نامه را باز کرد و خواند ، نامه حاکی از این بود که شخصی به نام مسیلمه در یمامه ادعای نبوت نموده و خود را شریک پیامبر میداند متن نامه در کتابهای سیره و تواریخ اسلامی ضبط گردیده در قسمتی از آن نامه چنین آمده – امابعد فانی قد اشرکت فی الامر معک و ان لنا نصف الارض و لقریش نصف الارض و لکن قریشاً قوم یعتدون – من درامر نبوت شریک تو قرار گرفته ام نیمی از زمین متعلق به ما است و نیم دیگر متعلق به قریش است ولی قریش با عدالت رفتار نمی کند – وقتی پیامبر از مضمون نامه آگاه شد رو به آورندگان نامه کرد و فرمود اگر شما سفیر و قاصد نبودید به کشتن شما دستور میدادم زیرا شما آئین توحید و رسالت مرا پذیرفته بودید به چه دلیل از چنین مرد تهی مغزی پیروی کرده و از آئین اسلام برگشته اید.بعد پیامبر دستور داد نامه کوتاهی ولی پر محتوا در پاسخ نوشتند.

بسم الله الرحمن الرحیم .... من محمد رسول الله الی مسیلمة الکذاب السلام عن من اتبع الهدی –اما بعد فان الارض لله یورثها من یشاء من عباده و العاقبة للمتقین

مسیلمه در سال دهم هجرت به مدینه آمد و اسلام آورد ولی پس از مراجعت به زادگاهش ادعای پیامبری کرد.

پس از شهادت پیامبر معاوضه و مبارزه با مرتدان عرب نخستین برنامه

ص: 6

خلافت اسلامی بود به همین دلیل منطقه نفوذ مسیلمه در محاصره سربازان اسلام قرار گرفت و شکست این مدعی دروغین ثابت شد بعضی از یاران ساده لوحش به وی گفتند چه شد آن نصر و یاری غیبی که ما را به آن امیدوار ساختی ؟! مسیلمه در پاسخ گفت _ اما دین فلا دین قاتلوا عن أحسابکم - وعده ی کمک غیبی دروغی بیش نبود ولی از کرامت و حسب خود دفاع کنید سپس وی و گروهی از یارانش در محوطه ی باغی کشته شدند و بساط نبوت دروغین برچیده شد و همچنین در همان زمان ( اسود بن کعب العنسی ) در یمن چنین ادعایی کرد و سرانجام به تدبیر فرماندار یمن یک روز پیش از شهادت پیامبر کشته شد .(1)

ب :

برای فهمیدن جایکاه پر ارزش هر موجودی قدم آغازین باید به دنبال شناخت ماهیت آن موجود رفت و سپس به جایگاه هرکدام در عالم خلقت پرداخت.

در آغاز باید بهترین منبعمورد اطمینان را پیدا کرد و از آن راه در وادی شناخت موجودات گام نهاد پیداست هر منبعی که به خالق هستی وصل نباشد قابل اعتماد نیست زیرا اوست که : یعلم خائنة الاعین و ما تخفی الصدور (2) و عنده مفاتح الغیب لا یعلمها الا هو و یعلم ما فی البر و البحر و ما تسقط من ورقة الا یعلمها و لا حبة فی ظلمات الارض و لا رطب و لا یابس الا فی کتاب مبین (3) .

پیداست که تنها گروه مرتبط و وابسته ای که مستقیم با ذات لایزال و عالمش در ارتباطند و واسطه بین او

ص: 7

و مخلوقات و هرگونه قبض و بسطی و جعل و عزلی بوسیله آنها انجام می گیرد. انبیاء و رسولان الهی هستند که با فرمان او هرگونه تصرف و دگرگونی به دست آنها در هستی پدیدار می گردد که گوید : إنی أخلق لکم من الطین کهیئة الطیر فانفخ فیه فیکون طیرا باذن الله(1) .)

کوتاه سخن اینکه اینها کارگزاران خداوند سبحان در تمام عوالم ملک وملکوتند از اینرو ما هم دریچه ای از همین راه باز کرده و به دنبال معرفت انواع مخلوقات و جایگاه هرکدام در صحنه گیتی میرویم به امید آنکه مشمول : ( والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا (2) ، و أنّ هذا صراطی مستقیماً فاتبعوه(3) ) باشیم و در راهی که پیش داریم به خطا نرویم .

هرکس شهوتش بر عقلش چیره گردد از بهائم پست تر است.(1)

چنان که ملاحظه میفرماید چون سائل از علت برتری بعضی انسانها بر فرشتگان سؤال می کند حضرت مخلوقات را به سه دسته تقسیم و ماهیت هر کدام را بیان میفرماید که حقیقت ترکیبی هریک از فرشتگان ، انسان و بهائم از چیست .

مولوی در مثنوی همین حدیث را به شعر آورده و چنین می گوید :

در حدیث آمد که خلاق مجید

خلق عالم را سه گونه آفرید

یک گره را جمله عقل و علم جود

آن فرشته است و نداند جز سجود

نیست اندر عنصرش حرص و هوی

نور مطلق زنده از عشق خدا

یک گروه دیگر از دانش تهی

همچو حیوان از علف در فربهی

اونبیند جز که اصطبل و علف

از شقاوت غافل است و از شرف

وان سوم هست آدمیزاد و بشر

از فرشته نیمی و نیمش زِ خَر

نیم خر خود مایل سفلی بود

نیم دیگر مایل علوی شود

تا کدامین غالب آید در نبرد

زین دوگانه تا کدامین بُرد نَرد(2)

اما باید توجه داشت که مخلوق دیگری هم وجود دارد که هزاران هزار سال قبل از خلقت این سه گروه آفریده شده اند که جنس و عنصر و ماهیت آنها از جنس هیچکدام اینها نیست بلکه خلقت آنها از نور جلال ذات مقدس خودش می باشد .

بلکه خلقت اینها مانند ( روح ) هم نیست زیرا روح هم از ماده ریح گرفته شده چون باد متحرک است و روح هم از سنخ همان است و متحرک ، منتها نوعی خاص از

ص: 9

باد است که خداوند به خودش نسبت داده مانند نسبت ( کعبه ) به خانه ی من و یا رسولی به خلیل من ، حبیب من و اشباه اینها پس روح هم مخلوقی است و ماهیت خاص خود را دارد و حادث است.(1)

که بر ما منت نهاد و شما را به روی زمین و در خانواده ای که به فرمان خودش بنا بود نور از آنجا سر به فلک کشیده و نام خودش در آن خانه ها بلند شود قرار داد .

تا جائی که شما را در شریفترین جایگاه گرامیان و بلندترین منازل مقربین و بالاترین درجات مرسلین قرار داد به طوری که هیچکس بدان پایه نرسد و فوق آن جایگاه جائی نباشد که کسی راه یابد و یا پیش روی بر آن سبقت گیرد ، یا کسی بدانجا طمع کند ، تا هیچ ملک مقربی و یا نبی مرسلی و یا صدیقی و یا شهیدی ، و یا عالم و یا جاهلی و هیچ دون و برتری و نه مؤمن صالحی و نه فاجر بدکاری و نه گردنکش ستیزه جوئی و نه شیطان رانده شده ای و نه خلق دیگری نماند مگر اینکه جلالت و عظمت و شوکت شما را به آنها بنمایاند و بشناساند و کرامت و قرب منزلت و تمامیت نور شما را به آنها بفهماند (1)

با بیانی دیگر : خداوند متعال هر موجودی را برای بعهده گرفتن هر کاری در عالم خلقت آفریده است و در وجودش عناصری به کار برده که ویژه ی خود اوست و از عهده ی انجام وظیفه ای که به عهده اش گذاشته برنیاید و با بهترین وجه ممکن از آن موجود سرمیزند که قل کل یعمل علی شاکلته(2) مثلاً خورشید را برای نور دادن به عالم و جبرئیل برای آوردن پیامها از سوی خدا برای پیامبرش ، اسرافیل برای دمیدن در صور و انسان برای انتخاب راه

ص: 11

خوب و بد و در هر راه به کامل رسیدن و غیره .

اکنون باید دید آیا می توان نوعی از این مخلوقات با نوع دیگر جابجا کرد و برنامه ی یکی را به عهده ی دیگری گذاشت ؟! مثلاً گفته شود به فلان انسان که تو بیا و رسالت پیام رسانی خدا به پیامبرش را به عهده بگیر و جبرئیل را گفت که تو وظیفه ی تکامل اختیاری و انتخاب یکی از دو راه خیر و شر را عهده دار باش ؟!

یا فلان انسان بگوید همان ولایت و اختیاری که پیامبر گرامی اسلام بر مردم داشت ، منهم دارم و برنامه ی هدایت خلق بر عهده ی من است ؟!

همین اشتباه و خطای ذهن بشر باعث شد که جایگاه خود را در عالم وجود نشناسد و به پیامبران خرده بگبیرد و بگوید جنازه ی پیامبر عظیم الشأن باید روی زمین بماند تا ما برویم در سقیفه و سرپرست برای مردم تعیین کنیم؟!؟!

از اصول کافی بسنده مینمائیم:

( الحسین بن محمد عن معلی بن محمد عن علی بن محمد عن بکر بن صالح عن محمد بن سلیمان عن عثیم بن اسلم عن معاویه بن عمار عن ابیعد اله علیه السلام قال اِنّ الأمامة عهد من الله عزوّجل معهود لرجال مُسمیّن لیس للامام ان یَزویها عن الذی یکون من بعده، اِنّ الله تبارک و تعالی اَوحی الی داود علیه السلام اَنِ اتخذ وصیّاً من اهلک فانه قد سبق فی علمی ان لا ابعث نبیاً الا وله وصیٌ من اهله و کان لداود علیه السلام اولادٌ عدّه و فیهم غلامٌ کانت امه عند داود و کان لها محباً فدخل داود علیها حین اتاه الوحی فقال لها: ان الله عزوجل اوحی الیّ یامرنی اَنَ اتَخذ وصیاً من اهلی فقالت له إمرأتة فلیکن ابنی، قال: ذالک اُرید، و کان السابق فی علم اله المحتوم عنده انه سلیمان، فاوحی اله تبارک و تعالی الی داود: ان لا تعجل دون ان یأتیک امری، فلم یلبث داود ان ورد علیه رجلان یختصمان فی لغنم و الکَرم فاوحی الله عزوجّل الی داود اَنِ اجمَع وُلدک فمن قضی بهذه القضیه فاصاب فهو وصیک من بعدک، فجمع داودعلیه السلام وُلده فلما اَن قصّ الخصمانِ قال سلیمان علیه السلام یا صاحب الکرم متی دخلت غنم هذاالرجل کرمک قال دخلَته لیلاً، قال: قضیتُ علیک یا صاحب الغنم باولاد غنمک و اصوافها فی عامک هذا، ثم قال له داود: فکیف لم تقض بر قاب الغنم و قد قَوَّمَ ذلک علماء بنی اسرائیل وکان ثمن الکرم قیمته الغنم فقال سلیمان: انّ الکرم لم یجتث من اصله و انما اَکَل لحمه و

ص: 13

هو عائدٌ فی قابل، فاوحی الله عزّوجل الی داود: انّ القضاء فی هذه القضیه ماقضی سلیمان به، یا داود اردتَ امراً و اردنا امراً غیره، فدخل داود علی امراته، فقال: اردنا امراً و اراد الله عزّوجل امراً غیره و لم یکن الا ما اراد الله عزوجل، فقد رضینا بامر الله عزوجل و سلّمنا و کذالک الاوصیاء علیهم السلام لیس لهم ان یتعدوا بهذا الامر فیجاوزون صاحبه الی غیره(1).)

ترجمه :

معاویه بن عمّار از امام صادق علیه السلام نقل می کند که آن حضرت فرمود. امامت عهدی پیمانی است از سوی خداوند عزوجل که برای مردانی مشخص بسته شده است، هیچ امامی حق ندارد از امام بعد از خود برگرداند و دور کند خداوند تبارک و تعالی به حضرت داود علیه السلام وحی کرد که: وصیی از اهل خودت انتخاب کن زیرا در علم من چنین گذشته که هیچ پیامبری بر نگزینم مگر اینکه وصیی از خاندانش برای او باشد. حضرت داود فرزندان زیادی داشت. در میان آنها جوان نورسی بود که حضرت مادر او را دوست می داشت، پیش آن زن آمد و باو گفت: خدای عزوجل بمن وحی فرستاده و امر کرده است که از خاندانم وصی انتخاب کنم، همسرش باو گفت: خوبست پسر من باشد!؟داود گفت من هم همین را خواستارم، ولی در علم حتمی خدا گذشته بود که وی «سلیمان باشد،خداوند تبارک و تعالی به داود وحی کرد که تا فرمان من نرسد در این کار شتاب مکن، دیری نگذشت که دو مرد پیش داود آمدند و درباره باغ انگور و گوسفندان مرافعه کردند. خدای عزوّجل به داود وحی کرد که فرزندانت را

ص: 14

جمع کن، هر که در این قضیه حکم درست دهد او وصی بعد از تواست، داود علیه السلام پسرانش را جمع کرد، چون دو طرف دعوا قصه خود را بازگو کردند، سلیمان علیه السلام گفت: ای صاحب باغ گوسفندان این مرد چه وقت بباغ تو ریخته اند؟ گفت، شب درآمده اند.

سلیمان گفت: ای صاحب گوسفند من حکم می کنم که بچه ها و پشم امسال گوسفندان تو مال صاحب باغ باشد، داود به او گفت چرا حکم نکردی که خود گوسفند ان را بدهد با اینکه علماء بنی اسرائیل قیمت کرده اند و بهای تاکستان با قیمت گوسفندان برابر است، سلیمان گفت تاکها از ریشه کنده نشده و تنها ثمر آنها خورده شده است و سال آینده بار میدهد.

خداوند عزوجل به داود وحی فرستاد که حکم همانست که سلیمان صادر کرد، ای داود تو چیزی راخواستی و ما چیز دیگری را تو آن پسرت را برای جانشینی خود خواستی و ما سلیمان را .داود نزد همسرش آمد و گفت ما چیزی را خواستیم و خدای عزوجل چیز دیگری را خواست و جز آنچه خدا خواهد نشود. ما نسبت به امر خدا راضی و تسلیمیم (پس از نقل این داستان) امام فرمود:وهمچنین است امر اوصیاء و امامان، ایشان هم حق ندارند از امر خدا تجاوز کنند و امامت را به غیر اهلش وا گذارند.

السلام قال حدثنی ابی علی بن الحسین عن ابیه الحسین بن علی علیهما السلام قال قال رسول الله صلی اله علیه و اله: (یا حسین انت الامام ابن الامام، تسعه من ولدک امناء معصومون و التاسع مهدیهم، فطوبی لمن احبّهم و الویل لمن ابغضهم(1)

ترجمه:

زید بن علی بن الحسین علیهما السلام میگوید پدرم علی بن الحسین از پدرش حسین بن علی علیه السلام نقل کرد که رسول خدا صلی اله علیه و اله فرمود: یا حسین تو امام و فرزند امامی، نه نفر از فرزندان تو امین و معصومند و نهمین آنها (مهدی) آنها است، پس خوشا بحال دوستان آنها و بدا بحال کسی که با آنها بدی کند.

من علی و الحسن و الحسین و فاطمه نَسَب و علیٌ الصِّهر(1).)

ترجمه:

خداوند نطفه سفید و روشنی را خلق کرد و در پشت آدم قرار داد و از آنجا به پشت شیث و از پشت او به پشت انوش و از انوش به پشت قنیان و به همین ترتیب در پشت بزرگواران و رحم های پاک منتقل تا در پشت عبدالمطلب و سپس آن را تقسیم و نیمی از آن در پشت عبدالله و نیمی دیگر در پشت ابوطالب پس از عبدالله محمد صلی الله علیه و آله و از ابیطالب علی علیه السلام به وجود آمدند. پس این است مفاد آیه شریفه که خلق الله من الماء .... زوج فاطمه دختر محمد، پس علی از محمد است و محمد از علی و حسن و حسین و فاطمه نسب هستند و علی داماد است.

بن موسی بن المتوکل و محمد ابن علی ماجیلویه و أحمد بن علی بن ماجیلویه و أحمد بن علی بن ابراهیم و الحسین ابن ابراهیم بن ناتانه و احمد بن زیاد الهمدانی رضی الله عنه قالوا حدثنا علی ابن ابراهیم عن ابیه ابراهیم بن هاشم عن بکر بن صالح عن عبد الرحمان بن سالم عن ابی بصیر عن ابی عبدالله علیه السلام قال قال ابی علیه السلام لجابر بن عبدالله الانصاری ان لی الیک حاجه فمتی یخفّ علیک ان اخلو بک، و أسألک عنها فقال له جابر: فی أی الأوقات شئت فخلی به ابو جعفر علیه السلام فقال له: یا جابر اخبرنی عن اللوح الذی رأیته فی ید امی فاطمه بنت رسول الله صلی الله علیه و آله و ما اخبرتک به ان فی ذلک اللوح مکتوباً قال جابر: اشهد بالله انی لما دخلت علی امک فاطمه فی حیاة رسول الله صلی الله علیه و آله اهنئها بولاده الحسن علیه السلام فرأیت فی یدها لوحا اخصر ظننت انه زمرد و رأیت فیه کتابا ابیض شبیه الشمس فقلت لها: بأبی انت و أمی یا بنت رسول الله ما هذا اللوح؟ فقالت: هذا اللوح اهداه الله جلّ جلاله الی رسول صلی الله علیه و آله فیه اسم أبی و اسم بعلی و اسم إبنی و أسماء الأوصیاء من ولدی فأعطانیه أبی لیسرّنی بذلک.)

(قال جابر: فأعطتنیه امک فاطمه علیها السلام فقرأته و انتسخته فقال له ابی: یا جابر هل لک ان تعرضه علیَّ؟ قال: نعم فمشی معه ابی علیه السلام حتی انتهی الی منزل جابر فأخرج الی ابی صحیفه من رق فقال له یا جابر انظر أنت

ص: 18

فی کتابک لأقرأه أنا علیک، فنظر جابر فی نسخته فقرأه علیه ابی(علیه السلام) فو الله ما خالف حرف حرفاً، قال جابر: فانی اشهد بالله انی هکذا رأیته فی اللوح مکتوبا:)

(بسم الله الرحمن الرحیم: هذا کتاب من الله العزیز الحکیم لمحمّدٍ نوره و سفیره و حجابه و دلیله نزل به الروح الأمین من عند رب العالمین عظّم یا محمد أسمائی و اشکر نعمائی و لا تجحد آلائی انی أنا الله لا إله إلا أنا قاصم الجبارین و مذل الظالمین و دیان یوم الدین انی أنا الله لا إله إلا أنا فمن رجا غیر فضلی أو خاف غیر عدلی عذبته عذابا لا اعذبه احداً من العالمین فایای فاعبد و علی فتوکل.)

(انی لم ابعث نبیاً فأکملت ایامه و انقضت مدته إلا جعلت له وصیاً و انی فضلتک علی الانبیاء، و فضلت وصیک علی الاوصیاء و أکرمتک بشبلیک بعده، و بسبطیک الحسن و الحسین و جعلت حسناً معدن علمی بعد انقضاء مده ابیه، و جعلت حسیناً خازن وحیی، و أکرمته بالشهاده و ختمت له بالسعاده فهو افضل من استشهد و أرفع الشهداء درجه، جعلت کلمتی التامه معه و الحجه البالغه عنده، بعترته اثیب و أعاقب، أولهم علی سید العابدین و زین أولیاء الماضین، و ابنه سَمّی جده المحمود محمد الباقر لعلمی و المعدن لحکمتی، سیهلک المرتابون فی جعفر الراد علیه کالراد علی حق القول منی لأکرمن مثوی جعفر، و لأسرته فی اشیاعه و انصاره و أولیائه، و انتجبت بعده موسی، و انتجبت بعده فتنة عمیاه لأن خیط فرضی لا ینقطع و حجتی لا تخفی، و ان اولیائی لا تنقطع ابداً، ألا و من جحد و

ص: 19

احداً منهم فقد جحد نعمتی و من غیر آیه من الکتاب فقد افتری علی، و ویل للمفترین الجاحدین عند انقضاء مده عبدی موسی و حبیبی و خیرتی، ان المکذب بالثامن مکذب بکل اولیائی و علی ولی و ناصری، و من أضع علیه اعباه النبوه و امتحنه بالاضطلاع، یقتله عفریت مستکبر، یدفن بالمدینه التی بناها العبد الصالح ذو القرنین الی جنب شر خلقی حق القول منی لأقرن عینه بمحمد ابنه و خلیفته من بعده، فهو وارث علمی و معدن حکمتی و موضع سرّی و حجتی علی خلقی، جعلت الجنه مثواه و شفعته فی سبعین من اهل بیته کلهم قد استوجبوا النار و أختم بالسعاده لابنه علی ولی و ناصری و الشاهد فی خلقی، و أمینی علی وحیی، اخرج منه الداعی الی سبیلی و الخازن لعلمی الحسن، ثم اکمل ذلک بابنه رحمه للعالمین علیه کمال موسی و بهاء عیسی و صبر ایوب، ستذل اولیائی فی زمانه و یتهادون رؤسهم کما تتهادی رؤس الترک و الدیلم فیقتلون و یحرقون و یکونون خائفین مرعوبین و جلین تصبغ الارض من دمائهم، و ینشأ الویل و الرنین فی نسائهم اولئک اولیائی حقاً بهم ادفع کل فتنه عمیاء حندس، و بهم اکشف الزلازل و أدفع الاصار و الأغلال اولئک علیهم صلوات من ربهم و رحمه و أولئک هم المهتدون(1).)

ترجمه:

ابا بصیر از امام صادق علیه السلام نقل میکند که روزی پدرم به جابر بن عبداله انصاری فرمود: جابر!! من با تو کاری دارم کی وقت دارید که از تو بپرسم؟! جابر گفت: هر وقت بخواهید و بفرمائید. پس روزی پدرم با وی ملاقات و خلوت کرد و فرمود جابر! مرا

ص: 20

خبر ده از لوحی که در دست مادرم فاطمه دختر رسول اله صلی علیه و آله دیدی و آنچه مادرمان بتو خبر داد که در آن لوح نوشته شده بود، جابر گفت خدا را شاهد میگیرم که روزی وارد شدم بر مادرت فاطمه در زمان حیات رسول الله صلی اله علیه و آله تا تولد حسن علیه السلام را به وی تبریک گویم، دیدم لوح سبزی مانند زمرّد در دست اوست و دیدم نامه ای سفیدتر از نور خورشید در آن نوشته شده گفتم به آن بانو پدر و مادرم فدای تو باد ای دختر رسول خدا این لوح چیست؟! فرمود این لوحی است که خداوند عزوجل به رسول خدا هدیه کرده و در آن است اسم پدر و شوهر و فرزندان و اوصیاء از فرزندانم پس پدرم بمن داده تا بدان دلشاد و مسرور شوم، جابر گوید پس مادرت فاطمه زهرا بمن داد من خواندم و از آن استنساخ و رونویسی کردم، پدرم فرمود جابر میخواهی بمن نشان دهی؟! گفتم بلی پس پدرم باتفاق جابر حرکت تا به منزل وی رسیدند، جابر صحیفه ای از پوست نازک بیرون آورد و گفت بخدا قسم دیدم در آن لوح این چنین نوشته شده بود:

بسم اله الرحمن الرحیم

این کتابی است از خدای عزیز حکیم برای محمد و نور و سفیر حجاب و دلیلش که روح الامین از پیشگاه پروردگار جهانیان آورده است.

ای محمد اسماء مرا بزرگ شمار و نعمتهایم را شکرگزار باش و قدر نشناس مباش، من خدائی هستم که نیست خدائی جز من، خوار کننده جبارین و خوار کننده ظالمین و دادرس

ص: 21

روز حسابم، من خدائی هستم که نیست خدائی جز من، پس هر کس به غیر از فضل من امیدوار باشد و از غیر عدل من ترسناک، او را چنان عذابی کنم که احدی از جهانیان نکرده باشم، پس مرا بنده باشی و اعتمادت تنها به من باشد.

من هیچ پیامبری را مبعوث نکردم که دوره اش تمام و مدتش بسر آید جز آنکه برای او وصیی قرار دادم، و تو را بر انبیاء و وصیّت بر اوصیاء فضیلت بخشیدم و بعد از او تو را به دو فرزند و دو سبطت حسن و حسین گرامی داشتم، پس حسن را بعد از پدرش معدن علم و حسین را خازن وحی خود دادم و به شهادت مفتخرش گردانیدم و او را سعادتمند کردم، پس او از همه شهدا افضل و درجه اش رفیع تر.

کلمه تامّه و حجت بالغه خود قرارش دادم، بوسیله عترت او ثواب عقاب به بندگان می دهیم که اول آنها «علی» سید العابدین و زینت اولیاء گذشته است، و فرزندش که شبیه جدش می باشد (محمد) که شکافنده علم من و معدن حکمت من است، سپس عده ای شکاکین در مورد «جعفر» هلاک خواهند گشت که هر کس او را رد کند مرا رد کرده است و بر من حق است که جایگاه (جعفر) را بزرگ ودل شیعیان و انصار و اولیائش را شاد گردانم، بعد از وی (موسی) را برگزیدم و بعد از او فتنه ای تیره و تار، چه آنکه رشته واجب من قطع نباشد و حجت من مخفی نخواهد گشت و اولیائ من قطع نخواهد شد، هان هر کسی

ص: 22

یکی از آنها را منکر شود نعمت مرا تکذیب کرده و هر کسی آیه ای از کتاب من (1)تغییر دهد گویا بر من افترا بسته و بدا بحال افترا زنان منکر بعد از گذشت دوران بنده و حبیبم (موسی) همانا تکذیب کننده هشتمین ولی من تکذیب کننده همه آنها است و (علی) ولی و ناصر من است که بارهای رسالتم را بدوش او میگذارم و باو قدرت می دهم که از عهده آن برآید و بدست عفریتی متکبر کشته می شود و در شهری که به دست بنده صالح (ذوالقرنین) باشد در کنار شر مخلوق؟ (2)

دفن می شود، بر من لازم است که چشمش را به (محمد) فرزند و خلیفه بعد از او روشن کنم و او وارث علم و معدن حکمت و موضع سرّ و حجت من بر خلق است، بهشت را جایگاه او قرار دهم وشفاعتش رادر هفتاد هزار از اهل بیتش که مستوجب آتشند بپذیرم (3)

و سعادت او را به فرزندش (علی) ولی و ناصرم و خلیفه ی بعد از او ختم نمایم. از او بیرون آوردم دعوت کننده به راهم و خازن علمم (حسن) سپس کار را با فرزندش رحمه للعالمین که با او است کمال موسی و بهاء عیسی و صبر ایوب تمام خواهم کرد، در زمان و دوره او اولیائم و دوستانم خوار شوند و سر افکنده چنانکه غلامان ترک و دیلم!! پس کشته می شوند و آنها را می سوزانند، آنها ترسناک و مرعوب و خائفند، زمین با خون آنها رنگین و صدای ناله و فریاد زنان آنها بلند می شود، آنان اولیاء واقعی منند که به وسیله آنها هر فتنه

ص: 23

تیره و تاری برطرف شده و با دست آنها تزلزلها را رفع می شود و بارهای سنگین و غل و زنجیرهای دست و پا گیر از مردم بر می دارم، که درود و رحمت خدا بر آنها باد، آنان همان هدایت یافته گانند.

الله والحسن افضل من الشمس و القمر ثم فتق نور ولدی الحسین فخلق منه الجنة و الحور العین فالجنة و الحور العین من نور ولدی الحسین و نور ولدی الحسین من نور الله و ولدی الحسین أفضل من الجنة و الحور العین(1)

ترجمه:

رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند : خداوند متعال من و علی و فاطمه و حسن و حسین راقبل از اینکه آدم علیه السلام را بیافریند ، خلق فرمود ، وقتی که نه آسمانی بود و نه زمینی ، نه نوری و ظلمتی ، نه خورشید وماهی ، نه بهشتی و نه جهنمی ، عباس (عموی پیامبر ) گفت : پس خداوند خلقت شما را چگونه آغاز کرد یا رسول الله ؟ حضرت فرمود : یا عمّ وقتی خدا اراده کرد ما را خلق کند سخنی گفت که از آن نوری خلق شد و سپس سخن دیگری گفت و از آن (روح) خلق شد سپس روح و نور را باهم درآمیخت پس من و علی و فاطمه وحسن و حسین را از آن آفرید ما تسبیح و تقدیس او می نمود یم در زمانیکه تسبیح و تقدیسی نبود.پس وقتی که خداوند متعال اراده نمود که خلق را ایجاد کند ، نور مرا شکافت و از آن عرش را آفرید بدین جهت عرش از نور من است و نور من از نور خدا پس من افضل از عرشم . پس نور برادرم علی را شکافت و از آن ملائکه را آفرید پس ملائکه از نور علی و نور علی از خداست و علی افضل است از ملائکه. بعد از آن

ص: 25

نور دخترم فاطمه را شکافت و از آن آسمانها و زمین را آفرید از اینرو آسمانها و زمین از نور دخترم فاطمه است و نور دخترم از نور خدا و دخترم فاطمه افضل است از آسمانها و زمین ، به دنبال آن نور فرزندم حسن را شکافت و از آن خورشید و ماه را خلق نمود پس خورشید و ماه از نور فرزندم حسن و نور حسنم از نور خداست پس حسنم افضل است از خورشید و ماه و بعد از آن از نور فرزندم حسین ، بهشت و حورالعین را خلق کرد و نور فرزندم از نور خداست از اینرو فرزندم حسین از بهشت و حورالعین افضل است.

الفاطر و هذه فاطمة ، و انا الاحسان و هذا الحسن ، و انا المحسن و هذا الحسین ، آلیت بعزّتی انه لا یأتِنی احدٌ بمثقال حبة من خردل من بغض احدهم الّا ادخلته ناری و لاابالی یا آدم هؤلاء صفوتی ( من خلقی ) بهم أنجاهم و بهم اهلکهم فاذا کان لک الیّ حاجة فبهؤلاء توسل ، فقال النبی صلی الله علیه و آله نحن سفینة النجاة من تعلق بها نجا و من حاد عنها هلک فمن کان له الی الله حاجه فلیسئل بنا اهل البیت(1)

ترجمه:

از رسول خدا صلی الله علیه و آله که فرمود: وقتی خداوند متعال آدم ابوالبشر را خلق کرد و از روح خود در وی دمید آدم نگاهش به سمت راست عرش الهی افتاد و دید که پنج نور دائما در حال رکوع و سجودند عرض کرد پروردگارا مگر پیش از من هم کسی از خاک آفریده ای ؟ پاسخ آمد که خیر؟! گفت پس این پنج نوری که به شکل خود می بینم کیانند ؟! خطاب شد اینان پنج تن از فرزندان تو هستند که از اسماء خاص خودم برای آنها پنج نام جدا نمود م اگر آنها نبودند بهشت و جهنم ، عرش و کرسی ، آسمانها و زمین ، ملائکه ، انس و جن را نمی آفریدم چون من محمودم و این محمد است ، و من عالیم واین علی است ، و من فاطرم واین فاطمه است و من ذات احسانم و این حسن و من محسنم و این حسین است ، به عزت خود سوگند خورده ام که اگر کسی به اندازه ی خردلی بغض و

ص: 27

کینه یکی از اینان در دلداشته و بر من وارد شود او را به دوزخم خواهم انداخت و از آن پروائی ندارم ؟! ای آدم ! اینان برگزیدگان منند از بین آدمیان که با آنها بندگان را نجات و با آنها هلاک می نمائیم ، پس هرگاه حاجتی داشتی به اینان متوسل شو ، پس پیامبر فرمود : مائیم کشتی نجات که هر کس بدان بچسبد نجات و هرکس با آن ستیز و دوری کند هلاک خواهد شد ، از اینرو هرکسی حاجتی بخواهد باید از ما اهل بیت مسئلت نماید.

قائمی است که بعد از غیبتش قیام می کند و دجّال را می کشد و زمین را از هر جور و ستمی تطهیر و پاک می نماید.

( و للبسنا علیهم ما یلبسون – انعام 9)

فهما مقاما رب العالمین و حجاباً خالق الخلائق اجمعین بهما فتح الله بدأ الخلق و بهما یختم الملک والمقادیر ثم اقتبس من نور محمد فاطمه علیها السلام إبنته کما إقتبس نور علیّ من نوره و اقتبس من نور فاطمه و علی الحسن و الحسین کاقتباس المصابیح ، هم خلقوا من الانوار وانتقلّوا من ظهرٍ الی ظهر، و صلبٍ الی صلب و من رحمٍ الی رحم فی الطبقة العلیا من غیر نجاسة بل نقلاً بعد نقل لا من ماءٍ مهین ، و لا نطفة خشرةٍ (1) کسائر خلقِه بل ، انوارانتقلو من اصلاب الطاهرین الی ارحام المطهرات لأنهم صفوة الصفوة اصطفاهم لنفسه ، و جعلهم خزان علمه ، و بلغاء عنه الی خلقه اقامهم مقام نفسه لانه لا یری و لا یدرک و لا تعرف کیفیته و لا إنیّته فهؤلاء الناطقون المبلغون عنه المتصرفون فی امره و نهیه فبهم یظهر قدرته و منهم تری آیاته و معجزاته و بهم و منهم عرف عباده نفسه و بهم یطاع امره ، و لولا هم ما عرف الله و لا یدری کیف یعبد الرحمن فالله یجری امره کیف یشاء فی ما یشاء ( لا یسئل عما یفعل و هم یسئلون(2) (الانبیاء 23 )

ترجمه:

بعد از سند جابر بن یزید جعفی از امام موسی بن جعفر علیهما السلام نقل می کند که حضرتش فرمود: خداوند تبارک و تعالی نور محمد صلی الله علیه وآله را از نوری که خود از نور عظمت و جلالش اختراع کرده بود آفرید و آن همان نور لاهوتیه ای است که از الاهیت و از انانیّتش

ص: 30

سرچشمه می گیرد.همان نوری که در طور سیناء برای موسی بن عمران تجلی کرد و موسی تاب دیدنش نیاورد فریادی زد و بیهوش افتاد. آری آن همان نور محمد صلی الله علیه و آله بود تا وقتیکه خدا اراده کرد که محمد را از آن نور خلق کند آن را به دو نیم کرد و از نیم اولش محمد صلی الله علیه و آله و از نیم دیگرش علی ابن ابیطالب را آفرید و احدی را غیر از آن دو بزرگوار از این نور خلق نفرمود.خدا آن دو را با دست توانای خود آفرید و در آنها برای خود با دست قدرت خود از حقیقت خود دمید و به آنها شکل داد و آنان را امینان خویش و شاهدان بر خلق و جانشینان خود در بین خلق و چشم بینا و زبان گویای خود قرار داد.

علم خود را در آنها به ودیعت گذاشت و بیان را به آنها آموخت و آنان را بر حقیقت و غیب خود مطلع گردانید و یکی را نفس خود،و دیگری را روح آن قرار داد بطوری که هیچ کدام بدون صاحبش بر جانمی ماند.ظاهر آنها به صورت بشر و باطن آنها ( لاهوتیت) در برابر خلق به شکل ناسوتی ظاهرشان ساخت تا خلق تاب دیدنشان داشته باشند که میفرماید : ( و للبسنا علیهم ما یلبسون، به آنها لباس ناسوتی پوشاندیم.انعام 9)پس آن دو به جای پروردگار جهانیانند خدا با آن دو آفرینش را شروع و با آن دو عالم ملک و قدر را ختم میفرماید پس از آن از نور محمد صلی الله علیه و آله (فاطمه)دخترش را

ص: 31

برگرفت چنانچه نور علی را از نور خود اقتباس کرد واز نور فاطمه و علی حسن و حسین را اقتباس کرد همانطور که نور چراغها از یکدیگر روشن و اقتباس میگردد.

آنان از انوار آفریده و از پشتی به پشتی و از صلبی به صلبی و رحمی به رحمی در مرتبه ای والا منتقل شدند بدون اینکه به نجاستی آلوده گردند بلکه منتقل شدند نه از راه آب پست و نطفه کثیف مثل بقیه خلق خدا ، آنها منتقل شدند از اصلاب پاک به ارحام پاکیزه چه آنها برگزیده برگزیدگان بودند که خدا برای خود برگزیده و آنها را مخازن علوم خود قرار داده تا فرامین او را به خلق ابلاغ نمایند ، آنها را جای خود نشاند چه آنکه ذات مقدسش نه دیده می شود و نه به ادراک درآید ، نه کیفیت و چگونگی اش شناخته شود و نه انانیت و ذاتش ، آنها سخنگویان و ابلاغ کنندگان از اویند در اوامر و نواهیش دخل و تصرف می کنند ، پس قدرت خدا در آنها جلوه گری می نماید و از آنها آیات و معجزات خدا سر می زند ، به وسیله آنها خود را به بندگانش می شناساند و به وسیله آنها فرامینش اجرا و اگر آنها نبودند هرگز خدا شناخته نمی شد و احدی نمی دانست که چگونه خدا را بندگی نماید.پس خدا فرمان خود را با هرطریق و هر شکل و روشی که بخواهد اجرا می کند (و لا یسئل عما یفعل و هم یسئلون و کسی از او نمی پرسد که چرا؟ ولی مردم در برابر کرده خود

ص: 32

مسئولند. الانبیاء 23

محمد و آل محمد را آفرید و بعد آدم و همچنین در هر زمان امامی با مردم هست و بعد از مردم هم آخرین فرد موجود در دنیا امام خواهد بود.پس، قبل از خلق و بعد از خلق و با خلق حجت روی زمین خواهد بود.

و یسألونه عن ذالک فیرسلهم الی منزل فاطمه فیرونها جالسة تسبّح الله و تمجّده و نور وجههایزهر بالحمرة فیعلمون إنّ الذی رأوا کان من نوروجه فاطمه علیه السلام فلم یزل ذلک النّور فی وجه ها حتی ولد الحسین علیه السلام فهو یتقلّب فی وجوهنا الی یوم القیامة فی الائمة منّا اهل البیت امام بعد الامام .(1)

ترجمه:

پدرم رحمت الله علیه فرمود: سعد بن عبدالله از جعفر بن سهل صیقل ، از محمد بن اسماعیل دارمی از کسی که برایش حدیث گفته ، از محمد بن جعفر هرمزانی از ابان بن تغلب،وی می گوید: محضر امام صادق علیه السلام عرضه داشتم : ای فرزند رسول خدا برای چه حضرت زهرا سلام الله علیها به زهرا موسوم گردید ؟

امام علیه السلام فرمودند : زیرا زهرا سلام الله علیهادر روز سه مرتبه با نور مختلف برای امیرالمؤمنین علیه السلام می درخشید : الف : هنگام نماز صبح که مردم در فراش و بسترشان بودند نور صورت آن حضرت می درخشید و سفیدی آن نور به اتاق های آنها در مدینه می تابید و دیوار اتاق و منزل ایشان منوّر به نور سفید می شد، آنها تعجب می کردند و محضر رسول خدا صلی الله علیه و آله مشرّف شده و راجع به آنچه دیده بودند از حضرت سؤال می نمودندپیامبر صلی الله علیه و آله آنها را به منزل فاطمه سلام الله علیها می فرستادند ، ایشان آنجا رفته می دیدند حضرتش در محراب نماز نشسته و نور از محراب و صورت آن بانو ساطع است پس می فهمیدند نوری که دیده بودند از نور حضرت فاطمه سلام

ص: 35

الله علیها می باشد.

ب : نیم روز یعنی ظهر که می شد و حضرت خود را برای خواندن نماز ظهرآماده می ساختند نوری زرد رنگ از صورت آن حضرت می درخشید و زردی نور در حجرات و منازل مردم می افتاد و بدین ترتیب لباسها و رنگشان زرد می گردید ، به نبّی اکرم صلی الله علیه و آله مراجعه می کردند و از آن جناب راجع به آنچه دیده بودند می پرسیدند، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ایشان را به منزل فاطمه سلام الله علیها فرستاده و وقتی به آنجا می رفتند می دیدند آن حضرت در محراب نماز ایستاده و نور صورتش با رنگ زرد تلألو و درخشش دارد ، می فهمیدند نوری که دیده اند ، نور صورت آن بانو می باشد.

ج: هنگامی که روز به آخر می رسید و خورشید غروب می کرد نور صورت آن حضرت به سرخی می گرائید پس صورتش با رنگ سرخ می درخشید و این علامت فرح و نشانه شکرگذاری آن حضرت در مقابل حق عزّوجلّ بود ، سرخی نور آن حضرت داخل منازل مردم می شد و دیوار های حجرات آنها را سرخ می کرد ایشان به شگفت آمده و محضر رسول خدا صلی الله علیه و آله مشرّف میشدند و سرّ آن را از آن حضرت سؤال می کردند ، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ایشان را به منزل حضرت زهرا سلام الله علیها فرستاده آنها به منزل حضرت می رفتند و می دیدند که آن حضرت نشسته و خدا را تسبیح و تمجید می نماید

ص: 36

و نور صورتش با رنگی قرمز می درخشد، آنها می دانستند نوری که دیده بودند از نور صورت فاطمه سلام الله علیها می باشد ، باری پیوسته این نور در صورت آن حضرت بود تا وقتی که حضرت امام حسین علیه السلام متولد شدند از این تاریخ این نور در صورتهای ما ائمه پدید آمد و هر امامی که از دنیا می رود در صورت امام بعدی ظاهر می گردد تا روز قیامت.(1)

نِعْمَتِی وَ رَضِیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دِیناً و أمر الإمامةمن تمام الدین فی لم یمض صلی الله علیه و آله حتی بیّن لأمته معالم دینهم و أوضح لهم سبیلهم و ترکهم علی قصد الحق و أقام لهم علیا علیه السلام عَلَما و إماما و ما ترک شیئا یحتاج إلیه الأمة إلابیّنه فمن زعم أن الله عز و جل لم یکمل دینه فقد رد کتاب الله عز و جل و من رد کتاب الله تعالی فهو کافر هل یعرفون قدر الإمامة و محلها من الأمة فیجوز فیها اختیارهم إن الإمامة أجل قدرا و أعظم شأنا و أعلی مکانا و أمنع جانبا و أبعد غورا من أن یبلغها الناس بعقولهم أو ینالوها بآرائهم أو یقیموا إماما باختیارهم

ب : إن الإمامة خص الله بها إبراهیم الخلیل علیه السلام بعد النبوة و الخلّة مرتبة ثالثة و فضیلة شرفه بها و أشادَبِها ذکره فقال عز و جل إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً فقال الخلیل علیه السلام سرورا بها وَ مِنْ ذُرِّیَّتِی قالَ الله عز و جل لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ فأبطلت هذه الآیة إمامة کل ظالم إلی یوم القیامة و صارت فی الصفوة ثم أکرمه الله عز و جل بأن جعلها ذریته أهل الصفوة و الطهارة فقال عز و جل وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَیَعْقُوبَ نافِلَةً وَ کُلًّا جَعَلْنا صالِحِینَ وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةًیَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَیْنا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِیتاءَ الزَّکاةِ وَ کانُوا لَنا عابِدِینَ فلم یزل فی ذریته یرثها بعض عن بعض قرنا فقرنا حتی ورثها النبی صلی الله علیه و آله فقال الله عز و جل إِنَّ أَوْلَی بِإِبْراهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَ هذَا

ص: 38

النَّبِیُّ وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ اللَّهُ وَلِیُّ الْمُؤْمِنِینَ فکانت له خاصة فقلدها صلی الله علیه و آله علیا بأمر الله عز و جل علی رسم ما فرضها الله عز و جل فصارت فی ذریته الأصفیاء الذین آتاهم الله العلم و الإیمان بقوله عز و جل وَ قالَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَ الْإِیمانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِی کِتابِ اللَّهِ إِلی یَوْمِ الْبَعْثِ فهی فی ولد علی علیه السلام خاصة إلی یوم القیامة إذ لا نبی بعد محمد صلی الله علیه و آله فمن أین یختار هؤلاء الجهال

ج : أن الإمامة هی منزلة الأنبیاء و إرث الأوصیاء إن الإمامةخلافة الله عز و جل و خلافة الرسول و مقام أمیر المؤمنین و میراث الحسن و الحسین علیهما السلام .

د : إن الإمامة زمام الدین و نظام المسلمین و صلاح الدنیا و عز المؤمنین.إن الإمامة أس الإسلام النامی و فرعه السامی بالإمام تمام الصلاة و الزکاة و الصیام و الحج والجهاد و توفیر الفی ء و الصدقات و إمضاء الحدود و الأحکام و منع الثغور و الأطراف.

ه- :و الإمام یحل حلال الله و یحرم حرام الله و یقیم حدود الله و یذبّ عن دین الله و یدعوإلی سبیل ربه بالحکمة و الموعظة الحسنة و الحجة البالغة .

و : الإمام کالشمس الطالعةللعالم ، المجلة بنورهاو هی بالأفق بحیث لا تنالها الأیدی و الأبصار .

ز : الإمام البدر المنیر و السراج الزاهر و النور الساطع و النجم الهادی فی غیاهب الدجی والبید القفاز و لجج البحار الامام الماء العذب علی الظماء و الدال علی الهدی و المنجی من الرّدی .

ح

ص: 39

: و الإمام النارعلی الیفاع الحار لمن اصطلی به و الدلیل فی المهالک من فارقه فهالک

ی : الإمام السحاب الماطر و الغیث الهاطل و الشمس المضیئة و الأرض البسیطة و العین الغزیرة و الغدیر و الروضة .

ک : الإمام الأنیس الرفیق و الوالد الشفیق و الأخ الشقیق و کا لأُمّ البرة بالولد الصغیر و مفزع العباد فی الداهیة

ل: الإمام أمین الله فی أرضه و حجته علی عباده و خلیفته فی بلاده الداعی إلی الله و الذاب عن حرم الله

م : الإمام المطهر من الذنوب المبرأ من العیوب مخصوص بالعلم مرسوم بالحلم نظام الدین و عزالمسلمین و غیظ المنافقین و بوار الکافرین

ن : الإمام واحد دهره لا یدانیه أحد و لایعادله عالم و لا یوجد منه بدل و لا له مثل و لا نظیر مخصوص بالفعل کله من غیر طلب منه له و لا اکتساب بل اختصاص من المفضل الوهاب فمن ذا الذی یبلغ معرفة الامام و یمکنّه اختیاره ،

ص : هیهات هیهات ضلت العقول و تاهت الحلوم و حارت الألباب و حسرت العیون و تصاغرت العظماء و تحیّرت الحکماء و تقاصرت الحلماء و حصرت الخطباء و جهلت الألباءو کلت الشعراء و عجزت الأدباء و عییت البلغاء عن وصف شأن من شأنه أو فضیلة من فضائله فأقرت بالعجز و التقصیر و کیف یوصف کله أو ینعت بکنهه أو یفهم شی ء من أمره أو یوجد من یقام مقامه و یغنی غناه لا کیف و أنی و هو بحیت النجم من أیدی المتناولین و وصف الواصفین فأین الاختیار من هذا ؟ و این العقول عن هذا ؟

ص: 40

و أین یوجد مثل هذا ؟ أیظنون ان ذلک یوجد فی غیر آل الرسول صلی الله علیه و آله کذبتهم و الله أنفسهم و منتهم الاباطیل فارتقوا مرتقی صعبا و منزلا دحضا .

زلّت بهم إلی الحضیض أقدامهم إذا راموا إقامة الإمام بعقول جائرة بائرة ناقصة وآراء مضلة فلم یزدادوا منه إلا بعدا قاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّی یُؤْفَکُونَ لقدراموا صعبا و قالوا إفکا و ضَلُّوا ضَلالًا بَعِیداً و وقعوا فی الحیرة إذ ترکواالإمام عن بصیرة وَ زَیَّنَ لَهُمُ الشَّیْطانُ أَعْمالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِیلِ و ما کانوا مستبصرین و رغبوا عن اختیار الله و اختیار رسوله إلی اختیارهم و القرآن ینادیهم وَ رَبُّکَ یَخْلُقُ ما یَشاءُ وَ یَخْتارُ ما کانَ لَهُمُ الْخِیَرَةُسُبْحانَ اللَّهِ وَ تَعالی عَمَّا یُشْرِکُونَ و قال الله عز و جل وَ ما کانَ لِمُؤْمِنٍ وَ لا مُؤْمِنَةٍ إِذا قَضَی اللَّهُ وَ رَسُولُهُ أَمْراً أَنْ یَکُونَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ و قال عز و جل ما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ أَمْ لَکُمْ کِتابٌ فِیهِ تَدْرُسُونَ إِنَّ لَکُمْ فِیهِ لَماتَخَیَّرُونَ أَمْ لَکُمْ أَیْمانٌ عَلَیْنا بالِغَةٌ إِلی یَوْمِ الْقِیامَةِإِنَّ لَکُمْ لَما تَحْکُمُونَ سَلْهُمْ أَیُّهُمْ بِذلِکَ زَعِیمٌ أَمْ لَهُمْ شُرَکاءُفَلْیَأْتُوا بِشُرَکائِهِمْ إِنْ کانُوا صادِقِینَ و قال عز و جل أَ فَلایَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلی قُلُوبٍ أَقْفالُها أم طبع الله علی قلوبهم فهم لا یفقهون أم قالوا سمعنا و لا یسمعون إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُکْمُ الَّذِینَ لا یَعْقِلُونَ وَ لَوْ عَلِمَ اللَّهُ فِیهِمْ خَیْراً لَأَسْمَعَهُمْ وَ لَوْ أَسْمَعَهُمْ لَتَوَلَّوْا وَ هُمْ مُعْرِضُونَ وقالُوا سَمِعْنا وَ عَصَیْنا بل هو فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ فکیف لهم باختیار الإمام و الإمام عالم لا یجهل

ص: 41

راع لا ینکل معدن القدس و الطهارة و النسک والزهادة و العلم و العبادة مخصوص بدعوة الرسول و هو نسل المطهرة البتول لا مغمزفیه فی نسب و لا یدانیه ذو حسب فالنسب من قریش و الذروة من هاشم و العترة من آل الرسول صلی الله علیه و آله و الرضی من الله شرف الأشراف و الفرع من عبد مناف نامی العلم کامل الحلم مضطلع بالإمامة عالم بالسیاسة مفروض الطاعة قائم بأمر الله عز و جل ناصح لعبادالله حافظ لدین الله إن الأنبیاء و الأئمة صلی الله علیه و آله یوفقهم الله و یؤتیهم من مخزون علمه وحکمه ما لا یؤتیه غیرهم فیکون علمهم فوق کل علم أهل زمانهم فی قوله تعالی أَ فَمَنْ یَهْدِی إِلَی الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ یُتَّبَعَ أَمَّنْ لا یَهِدِّی إِلَّاأَنْ یُهْدی فَما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ و قوله عز و جل وَ مَنْ یُؤْتَ الْحِکْمَةَ فَقَدْ أُوتِیَ خَیْراً کَثِیراً و قوله عز و جل فی طالوت إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاهُ عَلَیْکُمْ وَ زادَهُ بَسْطَةً فِی الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ وَ اللَّهُ یُؤْتِی مُلْکَهُ مَنْ یَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِیمٌ و قال عز و جل لنبیه صلی الله علیه و آله وَ کانَ فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکَ عَظِیماً و قال عز و جل فی الأئمة من أهلبیته و عترته و ذریته أَمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلی ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آتَیْنا آلَ إِبْراهِیمَ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ آتَیْناهُمْ مُلْکاً عَظِیماً فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ صَدَّ عَنْهُ وَکَفی بِجَهَنَّمَ سَعِیراً و إن العبد إذا اختاره الله عز و جل لأمور عباده شرح الله صدره لذلک و أودع قلبه ینابیع الحکمة وألهمه العلم إلهاما فلم

ص: 42

یعی بعده بجواب و لا یحید فیه عن الصواب و هو معصوم مؤیدموفق مسدد قد أمن الخطایا و الزلل و العثار یخصه الله بذلک لیکون حجته علی عباده وشاهده علی خلقه و ذلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشاءُ وَ اللَّهُ ذُوالْفَضْلِ الْعَظِیمِ فهل یقدرون علی مثل هذا فیختاروه أو یکون مختارهم بهذه الصفة فیقدّموه

ترجمه:

الف: عبدالعزیز بن مسلم گوید: در زمان علی بن موسی الرضا علیه السلام در مرو بودیم. در آغاز ورود، روز جمعه در مسجد جامع آن شهر گرد آمده بودیم و مردم درباره ی امامت و اختلافات زیاد در آن مورد بحث و گفت و گو می کردند، من نزد آقا و سرورم امام رضا علیه السلام رفتم و گفت و گوهای مردم را به عرض ایشان رساندم؛ حضرت تبسمی کردند و فرمودند: «ای عبدالعزیز! مردم از دین خود اطلاعی ندارند؛ به نیرنگ گمراه شده اند؛ خداوند تبارک و تعالی پیامبر خود را قبض روح نکرد مگر بعد از اینکه دین را برای او کامل گردانید و قرآن را که بیان همه چیز در آن است، بر او نازل فرمود. حلال و حرام، حدود و احکام و جمعی از نیازمندی ها را به طور تمام و کمال در آن بیان فرمود و فرمود: «ما فرطنا فی الکتاب من شیء»؛«در کتاب به هیچ وجه کوتاهی نکرده ایم»(1) و در حجه الوداع که در آخر عمر حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم واقع شد این آیه را نازل فرمود: «الیوم أکملت لکم دینکم و أتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دینا».

«امروز دین شما را برایتان کامل کردم

ص: 43

و نعمتم را بر شما تمام نمودم و اسلام را به عنوان دین، برای شما پسندیدم» (1)و مسأله ی امامت، تمام کننده و کامل کننده ی دین است، و حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم قبل از وفات خود، دین را برای مردم توضیح داده، تبیین فرمود، و راه آن را برای آنان آشکار کرد، آنان را در مسیر حق قرار داد و علی علیه السلام را به عنوان امام و راهنما برایشان تعیین فرمود، و تمام آنچه را که مردم به آن نیازمندند، بیان نمود، هر کس گمان کند خداوند دین خود ر کامل نکرده، در حقیقت کتاب خدا را رد کرده است، و هرکس کتاب خدا را رد کند، کافر است.

آیا مردم به قدر و ارزش امامت و موقعیت آن در بین امت آگاهند تا انتخاب شان قابل قبول باشد؟! امامت، جلیل القدرتر، عظیم الشأن تر، والاتر، منیع تر و عمیق تر از آن است که مردم با عقول خود آن را درک کنند، یا با آراء و عقائد خویش آن را بفهمند یا بتوانند با انتخاب خود امامی برگزینند. امامت چیزی است که خداوند بعد از نبوت و خلت (مقام خلیل اللهی) در مقام سوم، ابراهیم خلیل علیه السلام را بدان اختصاص داده

ب : وی را به آن فضیلت مشرف فرمود، و نام او را بلند آوازه کرد، خداوند می فرماید: «انی جاعلک للناس اماما»؛ «ای ابراهیم! تو را برای مردم، امام برگزیدم» و ابراهیم علیه السلام از خوشحالی گفت: «و من ذریتی»؛ «آیا فرزندان و نسل من هم امام برگزیده ای؟» خداوند فرمود: «لاینال

ص: 44

عهدی الظالمین»؛(1)

«عهد من به ظالمین نمی رسد» و این آیه امامت هر ظالمی را تا روز قیامت ابطال می کند.و بدین ترتیب امامت در خواص و پاکان قرار گرفت سپس خداوند با قرار دادن امامت در خواص و پاکان از نسل او، وی را گرامی داشت و فرمود: «وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ نَافِلَةً وَکُلّاً جَعَلْنَا صَالِحِینَ وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلاَةِ وَإِیتَاءَ الزَّکَاةِ وَکَانُوا لَنَا عَابِدِینَ»؛«اسحق و نیز یعقوب را اضافه بر خواسته اش - به او بخشیدیم، و همگی آنان را از صالحین قرار دادیم، آنان را امامانی قرار دادیم که به دستور ما هدایت می کردند و انجام کارهای نیک و اقامه نماز و پرداخت زکات را به آنان وحی کرده، دستور دادیم، و ما را عبادت می کردند»(2) و امامت به همین ترتیب در نسل او باقی بود و یکی بعد از دیگری، نسل به نسل، آن را به ارث می بردند تا اینکه پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم وارث آن گردید. خداوند می فرماید: «إِنَّ أَوْلَی النَّاسِ بِإِبْرَاهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَهذَا النَّبِیُّ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَاللّهُ وَلِیُّ الْمُؤْمِنِینَ»؛ «سزاوارترین و شایسته ترین مردم در انتساب به ابراهیم کسانی هستند که او را پیروی نمودند و این پیامبر و نیز کسانی که ایمان آوردند. و خداوند ولی مؤمنین است»(3) و این امامت خاص حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم بود که به امر خدا به همان گونه که خداوند واجب فرموده بود به عهده ی علی علیه السلام قرار داد و سپس در آن دسته از نسل حضرت علی علیه السلام که برگزیده بودند

ص: 45

و خداوند علم و ایمان به ایشان داده، قرار گرفت. خداوند می فرماید: «وَقَالَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَالْإِیمَانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِی کِتَابِ اللَّهِ إِلَی یَوْمِ الْبَعْثِ فَهذَا یَوْمُ الْبَعْثِ»؛«و کسانی که علم و ایمان به ایشان داده شده بود گفتند: شما در کتاب خدا درنگ کردید تا روز رستاخیز، این روز رستاخیز است )(1) ولی شماها نمی فهمید پس این امامت در اولاد علی علیه السلام تا روز قیامت خواهد بود، زیرا پیامبری بعد از محمد صلی الله علیه و آله و سلم نخواهد آمد. حال چگونه این جاهلان می خواهند انتخاب کنند؟

ج : امامت مقام انبیاء، و ارث اوصیاء است، امامت نمایندگی خداوند - عزوجل و جانشینی پیامبر، و مقام امیرالمؤمنین و میراث حسن و حسین علیهماالسلام است.

د : امامت زمام دین و باعث نظم مسلمین و صلاح دنیا و عزت مؤمنین است. امامت پایه ی بالنده و شکوهمند اسلام و شاخه و نتیجه ی والای آن است. توسط امام است که نماز و زکات و روزه و حج و جهاد به کمال خود می رسد، و فیء و صدقات وفور می یابد، و حدود و احکام جاری می گردد و مرزها حفظ و حراست می شود،

ه- : امام حلال خدا را حلال، و حرام خدا را حرام می کند، و حدود او را جاری می نماید و از دین خدا دفاع نموده، با حکمت و موعظه ی نیکو و با دلیل قاطع، مردم را به راه پروردگارش فرامی خواند،

و : امام همچون خورشید درخشان جهان است، خورشیدی که دور از دسترس دست ها و چشم ها در

ص: 46

افق اعلا قرار دارد،

ز : امام، ماه نورانی، چراغ درخشان، نور ساطع و ستاره ی راهنما در دل تاریکی ها و صحراهای خشک و بی آب و علف و موج های وحشتناک دریاها است. امام، همچون آب گوارا بر تشنگان است، راهنمای هدایت و منجی از هلاکت است.

ح : امام همچون آتشی است در بلندی های بیابان ها، کسی که از سرما به آن آتش پناه برد، او را گرم می کند، و در مهلکه ها راهنمایی می کند. هرکس از او دست بکشد هلاک خواهد شد.

ط : امام، ابر پرباران و باران پربرکت است، خورشید درخشان و زمین گسترده است، او چشمه ی جوشان و باغ خرم و سبز است.

ی : امام، رفیقی است امین، پدری است مهربان،و برادری است مهربان و مثل مادری است مهربان نسبت به فرزند کوچکش،در مصائب پناه بندگان است.

ک : امام، امین خدا در زمین و حجت او بر بندگان است، او خلیفه ی خدا در کشور اوست، امام دعوت کننده ی مردم به سوی خدا و مدافع حرمت های الهی است.

ل : امام از گناهان پاک است و از عیوب مبرّی، علم به او اختصاص دارد، حلیم و بردبار است، مایه ی نظم و دین و عزت مسلمین است، باعث خشم منافقین و هلاکت کافرین است.

م : امام، یگانه ی روزگار خود است احدی همپایه ی او نیست، هیچ دانشمندی با او هم طراز نیست، بدل ندارد، مثل و مانند ندارد، بدون این که به دنبال فضیلت باشد و یا خود فضیلت به دست آورده

ص: 47

باشد، فضیلت به او اختصاص یافته است و خداوند بخشاینده با فضیلت، فضل را به او اختصاص داده است. پس کیست که بتواند امام را بشناسد یا او را انتخاب کند؟(1)

ن : هیهات !هیهات! در وصف شأنی از شؤون او و فضیلتی از فضائل او عقول به گمراهی افتاده و حیران و سرگردان مانده است، و عقلها درمانده و ناتوان گشته و بزرگان احساس کوچکی می نمایند، و حکماء حیران اند، عقل عقلاء کوتاه است، خطباء از خطابه بازمانده اند و عقلاء و دانایان از درکش عاجز شده اند و شعراء از شعر گفتن ناتوان گشته اند و ادبا عاجز گردیده اند و بلغاء خسته و ناتوان شده اند و همگی به عجز و ناتوانی (خود) معترف اند، چگونه می توان او را وصف کرده و کنه او را بیان نمود یا چیزی از وصف او را فهمید یا کسی را یافت که جای او را بگیرد؟ نه، چگونه ممکن است؟ و حال آن که نسبت او و وصف کنندگانش همچون ستاره ها و دست مردم است؟ پس انتخاب مردم کجا و این مقام کجا؟ عقول کجا و درک این منزلت کجا؟ اصلاً کجا می توان چنین شخصی یافت؟ گمان برده اند که می توان او را در غیر آل پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم یافت؟ به خدا قسم نفس شان به آنان دروغ گفته و اباطیل آنان را در آرزو انداخته است و در نتیجه به پرتگاهی بلند و مشکل و لغزنده پا گذارده اند که پاهای شان از آن خواهد لرزید به پایین خواهند افتاد. با عقولی سرگردان، ناقص و بایر

ص: 48

و عقائدی گمراه کننده درصدد نصب امام بر آمده اند که جز دوری از مقصد نتیجه ای نخواهند گرفت، پس چگونه می خواهند امام را برگزینند و حال آن که امام عالمی است که جهل در او راه ندارد، و فرمانروایی است که سختی نمی دهد، معدن قداست و پاکیزگی و عبادت و علم و بندگی است دعای پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فقط در حق او بوده است (مثل: اللهم وال من والاه (و یا) اللهم اذهب عنهم الرجس و غیره) و یا پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فقط او را به امامت فرا خوانده است وی از نسل حضرت صدیقه طاهره است و هیچ عیبی در نسب او نیست، هیچ شرفی هم طراز او نیست نسب او از قریش است و در بین قریش از بنی هاشم است که از بقیه قریش شرافت بیشتری دارند و در آن میان از عترت یعنی از آل و نزدیکان حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم است امام از نظر خداوند مرتضی و پسندیده است. شریفترین اشراف است، او از نسل عبد مناف است. علم او دائماً رو به افزونی است، حلم و بردباری او کامل و تمام عیار است بر امر امامت توانا و قدرتمند است به نحوه اداره امور امت عالم و آگاه است، اطاعتش واجب است، به فرمان خداوند به امر امامت قیام نموده (یا مجری اوامر و فرامین الهی است)، خیرخواه بندگان خدا و حافظ دین اوست، خداوند انبیاء و ائمه را توفیق می دهد و از علم و حکمت مخزون خود علومی به

ص: 49

آنان می دهد که به دیگران نداده است و لذا علم آنان از تمامی علوم اهل زمان برتر و بالاتر است. خداوند می فرماید: «أَفَمَن یَهْدِی إِلَی الْحَقِّ أَحَقُّ أَن یُتَّبَعَ أَمْ مَن لاَ یَهِدِّی إِلَّا أَن یُهْدَی فَمَا لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ»؛ «آیا آن که خود، هدایت کننده ی مردم به سوی حق است شایسته تر است که از او تبعیت کنند یا آن که تا راهنمایی اش نکنند هدایت نمی یابد، چه می شود شما را؟ چگونه حکم می کنید؟» (1) و باز در مورد طالوت فرموده است: « ان الله اصطفاه علیکم و زاده بسطه فی العلم و الجسم و الله یؤتی ملکه من یشاء و الله واسع علیم»؛« خداوند او را بر شما برگزید و به علاوه به وی افزونی در علم و قدرت جسمانی عطاء فرمود، و خداوند غنی، توانمند و داناست»(2) و در داستان داود میفرماید : و قتل داود جالوت و ءاتاه الله الملک و الحکمة و علّمه مما یشاء» «داود جالوت را کشت و خدا ملک و حکمت به او داد و هرچه خواست به او آموخت.»(3) و نیز به پیامبرش می فرماید: « و کان فضل الله علیک عظیما»؛ «فضل خدا بر تو عظیم است»(4)

و نیز در مورد ائمه از اهل بیت خاندان و نسلش می فرماید: «أَمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَی مَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ فَقَدْ آتَیْنَا آلَ إِبرَاهِیمَ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَآتَیْنَاهُم مُلْکاً عَظِیماً، فَمِنْهُم مَنْ آمَنَ بِهِ وَمِنْهُم مَن صَدَّ عَنْهُ وَکَفَی بِجَهَنَّمَ سَعِیراً»؛ «آیا مردم به خاطر فضلی که خداوند به آنان داده است حسد می ورزند؟ ما به آل ابراهیم کتاب و حکمت دادیم و به آنان

ص: 50

پادشاهی بزرگی عطا نمودیم پس بعضی از آنان ایمان آوردند و گروهی از آن اعراض کردند و آتش جهنم کافی است». و هرگاه خداوند، بنده ای را برای اداره ی امور بندگانش برگزیند به او شرح صدر و آمادگی کامل این کار را عنایت می فرماید و در قلبش چشمه های جوشان حکمت قرار می دهد و علم را کاملاً به او الهام می فرماید و بعد از آن از هیچ پاسخی درنمی ماند و از رفتار و گفتار صحیح دور و منحرف نمی شود. او معصوم است و مؤید، خداوند او را توفیق می دهد و در راستی و درستی پابرجا و محکم نگه می دارد، از خطای لغزش و سقوط در امان است، خداوند فقط او را این گونه قرار داده است تا حجت خدا باشد بر بندگانش و گواه او باشد بر خلقش، و این فضل خداست که به هر کس بخواهد می دهد و خداوند دارای فضلی بزرگ است، حال آیا بر چنین چیزی توانایی و دسترسی دارند تا بتوانند او را برگزینند؟ یا فرد منتخب آنان چنین اوصافی دارد تا او را بر دیگران مقدم بدارند؟(1)

و أعطاه الإلهام ، و اسری بی الیه و فتح له أبواب السماء(1) و الحجب حتی نظر إلیّ و نظرت الیه ، قال : ثمّ بکی رسول الله صلی الله علیه و آله فقلت له : ما یبکیک فداک أبی و أمی ؟ فقال : یا ابن عباس إن أول ما کلّمنی(2) به أن قال : یا محمد انظر تحتک ، فنظرت إلی الحجب قد انخرقت ، و إلی أبواب السماء قد فتحت(3) ، و نظرت الی علیّ و هو رافع رأسه إلیّ(4) فکلّمنی و کلّمته و کلّمنی ربّی عزّوجلّ فقلت : یا رسول الله بم کلّمک ربّک ؟ قال : قال لی : یا محمد إنّی جعلت علیّاً وصیّک و وزیرک و خلیفتک من بعدک،فأعلمه ،منها هو یسمع کلامک فأعلمته ، و أنا بین یدی ربّی عزّوجلّ فقال لی: قدقبلت و أطعت ، فأمر الله الملائکة أن تسلّم علیه ففعلت ، فردّ علیهم السلام و رأیت الملائکة یتباشرون به و ما مررت بملائکة من ملائکة السماء إلا هنّؤنی و قالوا لی : یا محمد والذی بعثک بالحق لقد دخل السرور علی جمیع الملائکه باستخلاف الله عزّوجلّ لک ابن عمّک ، و رأیت حملة العرش قد نکسوا رؤوسهم إلی الارض ، فقلت : یا جبرئیل لِم نکس حملة العرش رؤوسهم ؟ فقال : یا محمد ما من ملک من الملائگة إلّا و قد نظر إلی وجه علی بن ابیطالب استبشاراً به ما خلا حملة العرش فإنّهم استأذنوا الله عزّوجلّ فی هذه السّاعة ، فأذن لهم أن ینظروا إلی علی بن ابیطالب فنظروا إلیه ، فلمّا هبطت جعلت أُخبره بذلک و هو یخبرنی به ، فعلمت أنّی لم أطأ موطئاً(5) إلّا

ص: 52

و قد کشف لعلیّ عنه حتی نظر إلیه ، قال ابن عباس : قلت : یا رسول الله اوصنی ، فقال : علیک بمودة علی بن ابیطالب ، و الذی بعثنی بالحق نبیا ، لا یقبل الله من عبد حسنة حتّی یسأله عن حب علی بن ابی طالب و هو تعالی أعلم ، فإن جاءه بولایته قبل عمله علی ما کان منه(1) ، و إن لم یأت بولایته لم یسأله عن شیءٍ ثمّ امر به الی النار یا ابن عباس و الذی بعثنی بالحق نبیا إنّ النار لأشدّ غضبا علی مبغض علیّ منها(2) علی من زعم أنّ لله ولدا، یابن عباس لو أنّ الملائکة المقربین و الأنبیاء المرسلین اجتمعوا علی بغضه(3) و لن یفعلوا لعذبهم الله بالنّار . قلت، یا رسول الله و هل یبغضه أحد؟ قال : یابن عباس نعم یبغضه قوم یذکرون أنهم من امتی لم یجعل الله لهم فی الاسلام نصیبا ، یا ابن عباس إنّ من علامة بغضهم له تفضیلهم من هو دونه علیه(4) والذی بعثنی بالحق(5) ما بعث الله نبیا اکرم علیه منّی ، و لا وصیّا أکرم علیه من وصیّی علیّ ، قال ابن عباس: فلم أزل له کما أمرنی رسول الله صلی الله علیه و آله و أوصانی بمودّته ، و إنّه لأکبر عملی عندی ، قال ابن عباس : ثمّ مضی من الزمان ما مضی ، و حضرت رسول الله صلی الله علیه و آله الوفاة حضرته فقلت : فداک أبی و أمی یا رسول الله قد دنا أجلک فما تأمرنی ؟ فقال : یا ابن عباس خالف من خالف علیّاً و لا تکوننّ له ظهیرا(6) و لا ولیّاً ، قلت یا رسول

ص: 53

الله فلم لا تأمر الناس بترک مخالفته ؟ قال : فبکی علیه و آله السلام حتی أٌغمی علیه ، ثمّ قال : یابن عباس سبق فیهم علم ربّی و الذی بعثنی با لحقّ نبیّاً لا یخرج أحد ممن خالفه من الدنیا و أنکر حقّه حتّی یغیّر الله تعالی ما به من نعمة ، یا بن عباس أذا أردت أن تلقی الله و هو عنک راض فاسلک طریقة علی ابن ابیطالب و مل معه حیث مال ، و ارض به اماما و عاد من عاداه و وال من والاه ،یابن عباس احذر(1) أن یدخلک شکّ فیه فأنّ الشک(2) فی علیّ کفر بالله تعالی

ترجمه:

عبدالله ابن عباس می گوید :از رسول خدا شنیدم که فرمود : خداوند به من پنج چیز عطا فرمو و به علی هم پنج چیز به من جوامع کلم داد و به علی جوامع علم ، مرا پیامبر خود کرد و علی را وصیّ من ، مرا کرثر عطا کرد و علی را سلسبیل ، به من وحی نازل فرمود و به علی الهام ، مرا به سوی ( عوالم بالا ) سیر داد و برای علی درهای آسمان ها و حجب را باز فرمود تا جائیکه من او را می نگریستم و او مرا ، (همینکه سخن به اینجا رسید ) رسول خدا به گریه افتاد ، گفتم پدر و مادرم فدایت باد چرا گریه می کنید ؟! فرمود : خدا اولین سخنی که با من فرمود این بود که پائین نگاه کن ، همینکه نگاه کردم دیدم حجابها پاره و درهای آسمانها باز و علی علیه السلام سر به بالا و

ص: 54

مرا نگاه می کند ، با من حرف زد و من با او و خدا هم با من !

گفتم یا رسول الله خدایت به تو چه فرمود ؟ گفت : خدا فرمود علی علیه السلام را وصی و وزیر و خلیفه ی خود بعد از تو قرار دادم به او اعلام کن که هم اکنون سخنت می شنود ، پس من در همان حال که در پیشگاه ذات اقدس ربوی بودم به علی علیه السلام اعلام کردم و او فرمود : قبوا نمودم و اطاعت می کنم .پس خدا به ملائکه فرمود که به وی سلام دهند و آنها سلام دادندو علی علیه السلام هم بر آنها سلام فرمود . بعد فرشتگان همگی به یکدیگر بشارت می دادند.( و خوشحالی می کردند )

به هیچ ملکی از ملائکه آسمانه عبورم نیفتاد مگر اینکه به من تبریک گفته و می گفتند ای محمّد صلی الله علیه و آله بحق آن خدایی که تو را به حق مبعوث کرد از اینکه خداوند پسر عمّت علی را خلیفه ی تو کرد همه ی فرشتگان شاد گردیدند.

دیدم حمله عرش الهی سر به زیر افکنده به طرف زمین نگاه می کند ، گفتم برادر جبرئیل چرا حمله عرش سر به زیر افکنده و به زمین نگاه می کردند ؟ گفت یا محمد صلی الله علیه و آله هیچ فرشته ای به جز حمله عرش نمانده که به چهره ی علی نگاه کردند و بهم مژده دادند ولی حمله عرش را هم اکنون خدا به آنها اذن داد و از اینرو به علی علیه السلام می

ص: 55

نگرند.وقتی هبوط کرده به زمین برگشتم خواستم به علی علیه السلام جریان را گزارش دهم ولی او به من خبر داد آنگاه فهمیدم هیچ کجا گامی نگذاشتم مگر اینکه پرده عقب رفته و علی هم آنجا دیده است.

ابن عباس میگوید گفتم یا رسول الله صلی الله علیه و آله مرا وصیتی فرما ! فرمود : بر تو باد به دوستی علی ابن ابی طالب ، به آن خدایی که مرا به حق به پیامبری برگزید هیچ عمل حسنه ای از کسی قبول نمی کند مگر اینکه از حب علی علیه السلام بپرسد در حالیکه خداوند متعال اعلم است ، پس اگر ولایت علی علیه السلام را داشت بقیه اعمالش را می پذیرد وگرنه از هیچ عمل دیگری سؤال نمی شود و فرمان روانه شدنش به جهنم را صادر میفرماید .

ابن عباس به آن خدائیکه براستی مرا به پیامبری برگزید اگر (بر فرض محال ) تمام فرشتگان مقرب الهی و انبیاء مرسل بر بغض علی علیه السلام اجتماع کنند و لو که هیچ عمل بدی هم از آنها سر نزند همه ی آنها را به عذاب جهنم عذاب خواهد فرمود.

گفتم یا رسول الله مگر کسی هم هست که بغض او داشته باشد ؟! فرمود بلی ! عده ای که خود را امت من می خوانند در حالیکه هیچ بهره ای از اسلام نبرده اند با وی دشمنی میکند وعلامت دشمنشان هم این است آدم پستی و بی فضیلتی را بر او ترجیح می دهند . ابن عباس به خدا ئیکه مرا به پیامبری مبعوث فرمود ، عذاب جهنم به مبغضین علی

ص: 56

شدیدتر است از کسی که برای خدا فرزند قائل باشد.

ابن عباس به آن خدایی که مرا به حق مبعوث کرد هیچ پیامبری را خدا گرامی تر از من و هیچ وصی را گرامی تر از وصی من علی علیه السلام مبعوث نفرمود.

ابن عباس گوید من هم همانطور که پیامبر اکرم بر حب علی علیه السلام مرا وصیت وسفارش فرمود ، همیشه چنین بودم و بزرگترین عمل شایسته خود را در پیشگاه خدا همان می دانستم.روزگار گذشت و زمان رحلت رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرا رسید ، گفتم ، پدر و مادرم فدایت زمان رفتنت نزدیک گشته مرا به چیزی فرمان و دستور نمی دهی؟! حضرت فرمود : با هرکس که مخالف علی علیه السلام بود مخالف باش و پشتیبان و یاورش مباش گفتم چرا مردم را دستور نمی د هی که مخالفت با علی علیه السلام نکنند ؟ حضرت آنچنان گریه کردند که غش کرد ، بعد که به هوش آمد فرمود علم پروردگار در مورد این مردم برخواسته ی من پیشی گرفته است.

به آن خدایی که مرا به حق مبعوث کرد هرکس با وی مخالفت کند و حقش را منکر گردد از دنیا نمی رود جز آنکه نعمتهایش را که بوی ارزانی داشته تبدیل به نقمت خواهد کرد.

ابن عباس اگر خواستی خدا را در حالی ملاقات کنی که از تو راضی باشد ، راه علی علیه السلام را پیشه خود ساز و به هر طرف که او تمایل فرمود بچرخ و به امامت آن حضرت شاد و راضی باش با دشمنانش دشمن و با

ص: 57

دوستانش دوست باش.ابن عباس مبادا در مورد امامت علی علیه السلام شکی در دلت وارد شود چه آنکه شک در امامت و ولایت او کفر به خدای بزرگ است.(1)

تهللنی و تمجدنی ؛ ثم جمعت روحیکما فجعلتهما واحدةً ، فکانت تمجدنی و تقدّسنی و تهللنی ؛ ثمّ قسّمتها ثنتین ، قسّمت الثنتین ثنتین ، فصارت اربعة ، محمّد واحد ، و علی واحد ، و الحسن و الحسین ثنتان ، ثم خلق الله فاطمة من نور ، إبتدأها روحاً بلا بدن ؛ ثمّ مسحنا بیمینه فأفضی نوره فینا.(1)

ترجمه:

با حذف سند امام صادق علیه السلام فرمودند : که خدای تبارک و تعالی خطاب به رسول اکرم فرمودند : من تو و علی را به صورت نوری - یعنی روح بدون جسم – خلق کردم پیش از آنکه آسمانها و زمین و عرش و دریایم را بیافرینم پس تو ، دائماً تهلیل و تمجید مرا میگفتی ، سپس دو روح شما را جمع کرده و یکی کردم باز هم تمجید و تقدیس و تهلیل من می گفت ، باز هم آنرا دوقسمت کردم و هر کدام از آن دو قسم را هم دو سهم نمودم تا چهار قسم یکی محمد ، یکی علی و دو قسم دیگر حسن و حسین گردید از آن پس (فاطمه) را از همان نور اولیه بدون جسم آفریدم پس خداوند با دست خود ما را مسح نمود و با برکت و با یمن قرار داد و نورش را در ما جای داد .

علیه وآله إنّ الائمه بعده اثنا عشر ، تسعةٌ من صلب الحسین ، و منّا المهدی الذی یقیم الدین فی آخرالزمان ، من أحبّنا حشر من حفرته معنا ، و من أبغضنا أوردَّنا أورَدّ واحداً منّا حُشر من حفرته إلی النار « و قد خاب من افتری »(1)

ترجمه:

ابان بن تغلب می گوید از امام باقر علیه السلام در مورد امامان سؤال کردم فرمود : بخدا قسم امامت عهدی است که رسول خدا با ما عهد بسته و آنها دوازده نفرند که نه تای آنها از صلب امام حسین هستند و از ماست (مهدی عجل الله تعالی فرجه ) که در آخرالزمان دین را زنده و برپا میدارد .کسیکه ما را دوست بدارد از لحظه ی ورود به قبرش با ما محشور می گردد و هر کس بغض ما را داشته باشد و یا ما را و یا یکی از ما را رد کند خداوند متعال از همان لحظه ی ورودش به قبرش او را در آتش جهنم قرار می دهد و زیانکار است کسی که به خدا افتراء بندد.

فاذا مضی علی فابنه محمد فاذا مضی محمد فابنه جعفر فاذا مضی جعفرفابنه موسی فاذا مضی موسی فابنه علی فاذا مضی علی فابنه محمد فاذا مضی محمد فابنه علی فاذا مضی علی فابنه الحسن فاذا مضی الحسن فابنه الحجة محمد المهدی فهؤلاء اثنا عشر

ترجمه:

فرائد السمطین از مجاهد ازابن عباس روایت میکند که شخصی یهودی به نام (نعثل) به خدمت رسول اکرم رسید و گفت یا محمد از چند چیز سؤال می کنم و اگر جوابم دادی به دست شما اکنون اسلام می آورم حضرت فرمود : بپرس . چند سؤال کرد و جواب گرفت و سپس گفت از وصی خودت به من خبر بده چه آنکه هیچ پیامبری نیست مگر اینکه وصی دارد و پیامبر ما ، حضرت موسی یوشع بن نون را وصی خود قرار داد پس حضرت فرمود وصی من علی ابن ابیطالب و بعد از او دو فرزندش حسن و حسین و بعد از آن نه نفر از صلب حسین خواهند آمد گفت یا محمد برایم نام ببر . حضرت فرمود وقتیکه دوران حسین به پایان رسید فرزندش علی بعد از علی فرزندش محمد و بعد از محمد فرزندش جعفر و بعد از او فرزندش موسی و بعد از موسی فرزندش علی و بعد از علی فرزندش محمد و بعد از محمد فرزندش علی و بعد ازعلی فرزندش حسن و بعد از آن حجة بن الحسن المهدی . پس این دوازده نفر وصیّ منند ...............(1)

الوا بشی ، عن جابر ، عن ابی جعفر علیه السلام قال: إنّ اسم الله الاعظم علی ثلاثة و سبعین حرفاً و إنّما کان عند آصف منها حرف واحد فتکلم به فخسف بالارض ما بینه و بین سریر بلقیس حتی تناول السریر بیده ثم عادت الارض کما کانت أسرع من طرفة عین و نحن عندنا من الاسم الاعظم اثنان و سبعون حرفا و حرف واحد عندالله تعالی استاثر به فی علم الغیب عنده و لا حول ولا قوة إلا بالله العلی العظیم.

ترجمه:

امام باقر علیه السلام فرمود : اسم اعظم خدا هفتاد و سه حرف است و تنها یک حرف آن نزد آصف بود .آصف آن یک حرف را گفت و زمین میان او وتخت بلقیس را در هم نوردید تا او تخت را با دست گرفت ، و به زمین گذاشت و سپس زمین به حالت اول بازگشت ، و این عمل در کمتر از یک چشم به هم زدن انجام شد و ما هفتاد و دو حرف از اسم اعظم را داریم و یک حرف هم نزد خداست که آن را در علم غیب برای خود مخصوص ساخته ولا حول ولا قوة الا بالله العلی العظیم .(1)

الله انتجاه

ترجمه:

احمد بن حنبل در مسند خود به سند خودش از جابربن عبدالله رضی الله عنهما نقل می کند که رسول خدا در غزوه طائف علی علیه السلام را خواست و مدتی طولانی با وی نجوا کرد تا جائیکه عده ای از اصحاب ناراحت شدند و یکی از آنها گفت : امروز با پسر عمش نجوایش به طول انجامید به گوش پیغمبر رسید فرمود : کسی می گوید که نجوایش با پسر عمش به طول انجامید ولی من با علی نجوا نمیکردم خدا بود که با علی نجوا داشت.(1)

خوردند و همه را کفایت کرد.(1)

که حضرت امام موسی علیه السلام سر مبارک بلند کرد به سوی شیری که کشیده بودند آن را به بعضی از آن پرده ها، فرمود ای اسدالله بگیر دشمن خدا را ، پس برجست آن صورت بمثل بزرگترین شیران و پاره کرد آن افسونگر را ، هارون و ندیمانش از دیدن این امر عظیم غش کرده و بر رو در افتادند و عقلهایشان پرید از هول آنچه مشاهده کردند و چون به هوش آمدند بعد از زمانی هارون به حضرت امام موسی علیه السلام عرض کرد که درخواست می کنم از تو به حق من بر تو که بخواهی از صورت که برگرداند این مرد را ، فرمود: اگر عصای حضرت موسی علیه السلام برگردانید آنچه را که بلعید از ریسمانها و عصاهای ساحران این صورت نیز برمیگرداند این مرد را که بلعید.(1)

) گوید: با جماعتی از شیعیان در حجر اسماعیل خدمت امام صادق علیه السلام بودیم ، حضرت فرمود : جاسوسی مراقب ماست ؟ ما به راست و چپ نگاه کردیم و کسی را ندیدیم ، عرض کردیم ، بر سر ما جاسوسی نیست ، حضرت سه مرتبه فرمود : به پروردگار این کعبه ، به پروردگار این ساختمان ، اگر با موسی و خضر می بودم به آنها خبر می دادم که من از آنها داناترم و چیزی را که نزد آنها نبود ، به ایشان گزارش می دادم ، زیرا به موسی و خضر علیهما السلام علم آنچه گذشته و واقع شده ، عطا شده بود ، ولی علم آنچه تا روز قیامت واقع می شود ، عطا نشده بود ، لیکن ما از راه وراثت آن علم را از رسول خدا صلی الله علیه و آله به دست آورده ایم.

روایت شده که فرمود: برای برادرم علی بن ابیطالب فضائلی است که به خاطر زیادی آنها به شماره نمی آید و نمی گنجد پس هر کس فضیلتی از فضائل او را نقل کند و خود هم معترف به آن باشد خداوند گناهان گذشته و آینده او را خواهد بخشید و هرکس فضیلتی از فضائل آن حضرت بنویسد فرشتگان برای او دائماً استغفار می کنند تا وقتی که اثری از آن نوشته باقی باشد .و هر کس بشنود فضیلتی از فضائل آنحضرت خداوند گناهانی را که با گوش از او سرزده می آمرزد و هر کس به فضیلتی در فضائل آنحضرت بنگرد خدا می آمرزد گناهانی را که با نگاه از وی سرزده است . و باز فرمود : حب و دوستی علی عبادت است و خدا ایمان بنده ای را قبول نمی کند مگر با ولایت آنحضرت و تبری و بیزاری از دشمنان او.(1)

و قال إشهدوا علی انی قد وهبت لشیعتی نصف حسناتی فقالت فاطمه علیه السلام کذلک و قال الحسن و الحسین علیهما السلام کذلک فقال رسول الله صلی الله علیه و آله ما انتم باکرم منی أشهدوا علیّ انی قد وهبت لعلی و شیعته نصف حسناتی فاوحی الله عزو جل ما انتم باکرم منّی انّی غفرت لشیعة علی علیه السلام و محبیه ذنوبهم جمیعا.

ترجمه:

علامه مستبسط از ارشاد دیلمی قدس سره و او از بشارة المصطفی با حذف سند نقل می کند که : روزی رسول اکرم صلی الله علیه وآله شاد بر علی علیه السلام وارد شد سلام کرد و امام علی جواب سلام پیامبر را داد پس علی علیه السلام به پیامبر فرمود هیچگاه شما را مثل امروز شاد ندیده بودم حضرت فرمود آمده ام تا به تو مژده دهم که هم اکنون جبرئیل بر من وارد شد و گفت حقت سلام می رساند و میفرماید به علی و شیعیانش مژده بده که مطیع و عاصی از آنها اهل بهشتند وقتی علی علیه السلام اینرا شنید به سجده افتاد و سپس سر را بلند و دستها به طرف آسمان بالا برد و فرمود : شاهد باشید که من علی نصف حسناتم را به شیعیانم بخشیدم سپس حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسین هم چنین گفتند بعد پیامبر فرمود : شما کریم تر از من هستید شاهد باشید که من هم نیمی از حسناتم به شیعیان علی هدیه نمودم سپس خداوند متعال وحی فرمود : هیچکدام از شما کریم تر از من نیستید . من هم همه گناهان شیعیان و محبین

ص: 68

علی علیه السلام را بخشیدم.(1)

از ابی جعفر بپرس تا ببینی فقه او به چه پایه است . یحیی گفت : چه میفرمائید درباره محرمی که شکاری را کشته ؟ابوجعفر فرمود : در حل کشته یا در حرم ؟ عالماً کشته و یا جاهلاً عمداً او خطاً عبداً او حراً .و انقدر فروعی برای این مسأله ترسیم فرمود که هوش از سر یحیی ابن اکثم بدر رفت و زبانش به لکنت افتاد.(1)

هرگونه اطاعت از آنها عین اطاعت از خداوند است چنانچه امام هادی علیه السلام در زیارت جامعه کبیره میفرماید من اطاعکم فقد اطاع الله و من عصاکم فقد عصی الله. آفرینش بهشت و جهنم و بود و نبود و روزی هر مخلوقی به دست آنها انجام می شود که امام هادی علیه السلام در همان زیارت جامعه در فراز دیگری قبل از جمله ی فوق به همه ی آنها اشارت دارد و میفرماید : یا ولی الله انّ بینی و بین الله ذنوبا لا یأتی علیها الا رضاکم فبحق من ائتمنکم علی سره و استرعاکم امر خلقه لما استوهبتم ذنوبی و کنتم شفعایی ای ولی خدا بین من و خدا گناهانی است که تا شما رضایت ندهید آمرزیده نخواهد شد پس به حق آنکه شما را بر اسرار خود امین ساخت و شما را سرپرست امور مخلوقش قرار داد شما تقاضای بخشش گناهان من بفرمائید و شفیع من باشید.(2)

فأنا حدثنی ابی عن رسول الله صلی الله علیه و آله أنّه قال : البرص و الجذام لا یبلی الله به مؤمنا قال : فعند ذلک أطرق أنس بن مالک الی الارض و عیناه تذرفان بالدموع ، ثم رفع رأسه و قال دعوة العبد الصالح علی ابن ابیطالب علیه السلام نقذت فیَّ ، قال : فعند ذلک قام الناس حوله و قصدوه و قالوا : یا انس حدثنا ما کان السبب ؟ فقال لهم : انتهوا عن هذا ، فقالوا : لابدّ من أن تخبرنا بذلک ، فقال اقعدوا مواضعکم و اسمعوا منی حدیثا کان هو السبب لدعوة علیّ!!

ترجمه:

ابن ابی جعده میگوید در مجلس درس انس بن مالک در بصره حاضر بودم ، و برای مردم حدیث میگفت مردی از قوم به او گفت یا صاحب رسول الله صلی الله علیه و آله این لکه های سیاه که در صورتت می بینم چیست ؟! من از پدرم شنیدم که از رسول خدا نفل می کرد که خداوند هیچ مؤمنی را به برص و جذام ( خوره ) مبتلا نمی کند . انس سر به زیر افکند و از چشمانش اشک جاری شد بعد سر را بلند کرد و گفت : این اثر دعا و نفرین آن عبد صالح علی ابن ابیطالب است که در من اثر کرده است در این حال شاگردان بلند شده و اطرافش گرفتند و گفتند باید حقیقت را به ما بگویی انس گفت دست بردارید و صرف نظر کنید گفتند امکان ندارد باید ما را از این ماجرا خبردار کنی !! انوقت انس گفت بنشینید و گوش کنید

ص: 71

داستانی که باعث نفرین علی علیه السلام شد.

و سپس چنین شرح داد ...

روزی بساطی یشمی از منطقه ی مشرق برای پیامبر هدیه آورده بودند که به آن گفته می شد ( عندف )پیامبر مرا به دنبال ابوبکر و عمر و عثمان و طلحه و زبیر و سعد و سعید و عبدالرحمن بن عوف زهری فرستاد ، همه را به خدمت رسول اکرم آوردم و علی ابن ابیطالب پسر عمش هم خدمت آن حضرت بود ، به من فرمود انس بساط را پهن کن و همه را روی آن بنشان بعد فرمود خودت هم بنشین تا هرچه از آنها دیدی به من گزارش دهی سپس فرمود یا علی به باد دستور ده که شما را به گردش ببرد ناگهان دیدیم همه در فضا و در حرکتیم حضرت علی علیه السلام به باد دستور داد که ما را به برکت خدا به گردش ببر مقدار زیادی ما را برد بعد دستور داد که ما را به زمین بگذارد وقتی ما را به زمین گذاشت فرمود میدانید اینجا کجاست ؟ همگی گفتیم خدا و رسولش وعلی علیه السلام داناترند.فرمود اینجا جایگاه اصحاب کهف و رقیم است که از آیات شگفت خدا است.ای اصحاب رسول الله برخیزید و به آنها سلام کنید ابوبکر و عمر بلند شدند و گفتند السلام علیکم یا اصحاب الکهف و الرقیم ولی جوابی نیامد و به همین ترتیب تا امام علی علیه السلام بلند شد و سلام داد پس جواب دادند و علیک السلام یا وصی رسول الله صلی الله علیه و آله و رحمة الله و برکاته . سپس

ص: 72

فرمود ای اصحاب کهف و رقیم چرا جواب سلام اصحاب رسول الله صلی الله علیه و آله را ندادید ؟! گفتند ای خلیفه ی رسول ما عده ای جوانمردانیم که به خداایمان آورده و خدا هم بر ایمانمان افزوده ، ما اجازه نداریم که جواب سلام احدی را بدهیم جز به اذن پیغمبر یا وصی پیامبر و تو وصی خاتم النبیین و المرسلین هستی و خاتم اوصیاء پس حضرت فرمود ای اصحاب رسول خدا شنیدید ؟! گفتند بلی یا امیرالمؤمنین بعد فرمود : پس هرکدام به جای خود بنشینید ما همگی نشستیم به باد دستور فرمود که ما را ببرد پس ما را حرکت داد و همه جا گرداند تا غروب آفتاب باز هم دستور فرمود که ما را به زمین بنشان وقتی نشستیم دیدیم زمینی است که گویا سرزمین زعفران و خاموش غرق انواع گیاهان معطر ولی آب آنجا نیست گفتیم یاعلی وقت نماز نزدیک است ولی آبی نیست که وضو بگیریم حضرت بلند شد و پای مبارک به زمین زد چشمه ای نمایان فرمود چیز کمی خواستید و اگر کمی صبر می کردید جبرئیل برای ما از بهشت آب می آورد ، وضو گرفتیم تا نیمه های شب نماز خواندیم پس فرمود جای خود بنشینید تا بلکه به نماز رسول خدا صلی الله علیه و آله و یا به قسمتی از آن برسیم وقتی رسیدیم که حضرت یک رکعت از نماز صبح خوانده بود نماز که تمام شد ما به خدمت رسول الله رسیدیم به ما توجه کرد و فرمود انس !! تو میگویی یا من بگویم چه گذشت ؟ گفتیم شما بفرمایید

ص: 73

شیرین تر است حضرت از اول تا آخر برای ما بیان کرد گویا او هم با بوده است سپس فرمود ای انس !! آیا آنوقتی که پسر عمم از تو شهادت بخواهد به آنچه که گذشت در این سفر شهادت می دهی ؟ گفتم بله یا رسول الله.

تا وقتی که ابوبکر خلافت را اشغال کرد علی علیه السلام را احضار کردند و من پیش ابوبکر بودم و مردم اطرافش. حضرت فرمود : ای انس !! نمی خواهی داستان ( بساط ) و چاه و چشمه ی اب و فضیلت مرا شهادت دهی ؟! گفتم یا علی پیر شده و فراموش نموده ام.فرمود : اگر از روی عمد خود را به فراموشی زده ای ( بعد از آنهمه سفارش رسول اکرم ) خدا تو را مبتلا کند به لک و پیس صورت و عطش شدید و کوری چشمانت هنوز از جای بلند نشده بودم که به این نفرین مبتلا شدم و اکنون قادر نیستم نه در ماه رمضان و نه غیر رمضان روزه بگیرم.

روی انس همیشه بر همین حال بود تا در بصره از دنیا رفت.(1)

از نزد ما ( اهل بیت ) خارج شده باشد.(1)

فیه ففک علیه السلام خاتما و عمل بما فیه ؛ثمّ دفعه الی ابنه الحسن علیه السلام ففکّ خاتما و عمل بما فیه ؛ ثمّ دفعه الی الحسین علیه السلام ففکّ خاتما فوجد فیه أن اخرج بقوم الی الشهادة فلا شهادة لهم الا معک ، و اشر نفسک لله عزبوجل ، ففعل ؛ ثم دفعه الی علی بن الحسین علیه السلام ففکّ خاتما فوجد فیه اصمت و الزم منزلک و اعبد ربک حتی یأتیک الیقین ، ففعل ، ثم دفعه الی محمد بن علی علیه السلام ففکّ خاتما فوجد فیه : حدّث الناس و أفتهم ، و لا تخافن الا الله فإنه لا سبیل لأحد علیک ؛ ثم دفعه الیَّ ففککت خاتما فوجدت فیه : حدّث الناس و أفتهم و انشر علوم اهل بیتک و صدق آبائک الصالحین ، و لا تخافن احدا الا الله و انت فی حرز و امان ، ففعلت ؛ ثم ادفعه الی موسی بن جعفر ، و کذلک یدفعه موسی الی الذی من بعده ثم کذلک ابدا الی قیام المهدی علیه السلام.

ترجمه:

با حذف سند از امام صادق علیه السلام که فرمود : خداوند عزوجل قبل از رحلت رسول اکرم صلی الله علیه و آله نامه ای و کتابی برایش فرستاد و فرمود: این کتاب وصیت تو است به نجیب از اهل بیتت . فرمود : جبرئیل نجیب از اهل بیت من کیست ؟ گفت علی ابن ابیطالب علیه السلام و این کتاب ممهور به مهرهای از طلا بود ، پیامبر صلی الله علیه و اله آن را به علی علیه السلام داد و دستور فرمود که مهرش را

ص: 76

بردارد و آنچه به او دستور داده شده عمل کند ، حضرت مهر را برداشت و به دستور خدا عمل کرد و سپس داد به فرزندش حسنعلیه السلام او هم مهرش را برداشت و نامه را گشود و به دستور خود عمل کرد و سپس به حسین علیه السلام او هم نامه را گشود و دید خدا دستور داده است که با قومت به سوی شهادت بشتاب که شهادت آنها در رکاب شماست و جان خود را به خدا بفروش انجام داد و منتقل کرد به علی بن حسین او نامه را گشود دید فرمان داده شده که سکوت و خانه نشینی را اختیار و بندگی خدا کن تا به یقین برسی انجام داد و آن را منتقل کرد به محمد بن علی حضرت نامه را گشود دید نوشته شده که با مردم حدیث بگوی و فتوا ده و جز خدا از احدی پروا نداشته باش که احدی بر تو چیره نشود و مزاحم نگردد سپس به من داد من کتاب را گشودم و دیدم که خدا دستور داده که با مردم حدیث بگوی و فتوا ده و علوم اهل بیت را نشر ده و پدران صالحت را تصدیق کن و از احدی جز خدا نترس که تو در حرز و امانی.

سپس به موسی بن جعفر منتقل کردم و همچنین موسی به بعد از خود تا به دست مهدی علیه السلام برسد و تا قیام آنحضرت ادامه خواهد داشت.(1)

علی ابن الحسین السّائح قال : سمعت الحسن بن علی العسکری یقول : حدثنی ابی عن ابیه ، عن جدّه علیهم السلام قال : قال رسول الله صلی الله علیه و آله لعلی بن ابیطالب : یا علی لا یحبک الا من طابت ولادته ، ولا یبغضک الا من خبثت ولادته و لا یوالیک الا مؤمن و لا یعادیک الا کافر ، فقام الیه عبدالله بن مسعود فقال : یا رسول الله قد عرفنا علامة خبیث الولادة و الکافر فی حیاتک ببغض علی و عداوته ، فما علامة خبث الولادة و الکافر بعدک إذا أظهر الاسلام بلسانه و أخفی مکنون سریرته ؟ فقال علیه السلام : یابن مسعود علی ابن ابیطالب امامکم بعدی و خلیفتی علیکم ، فاذا مضی فابنی الحسن امامکم بعده و خلیفتی علیکم(1) ثم تسعة من ولدالحسین واحد بعد واحد أئمتکم و خلفایی علیکم ، تاسعهم قائم امتی یملأها قسطا و عدلا کما ملئت جورا و ظلما ؛ لا یحبهم الا من طابت ولادته و لا یبغضهم الا من خبثت ولادته ، و لا یوالیهم الا مؤمن ، و لا یعادیهم الا کافر ، و من انکر واحداً منهم فقد انکرنی ، و من انکرنی فقد انکر الله عزّوجلّ ، و من جحد واحدا منهم فقد جحدنی و من جحدنی فقد جحد الله عزّوجلّ ، لأنّ طاعتهم طاعتی و طاعتی طاعة الله ،و معصیتهم معصیتی و معصیتی معصیت الله عزّوجلّ ، یابن مسعود ایاک أن تجد فی نفسک حرجاً ممّا قضی فتکفر بعزّة ربی ، و ما انا متکلفٌ و لا ناطق عن الهوی فی علیٍ و الائمة من ولده(2)

ثم قال علیه

ص: 78

السلام :- و هو رافع یدیه الی السماء – اللهم وال من والی خلفائی ، و ائمة امتی بعدی ، و عاد من عاداهم ، و انصر من نصرهم ، و اخذل من خذلهم ، ولا تخل الارض من قائم منهم بحجتک ظاهرا او خافیا مغموراً لئلا یبطل دینک و حجتک و برهانک ثم قال علیه السلام : یا ابن مسعود قد جمعت لکم فی مقامی هذا ما ان فارقتموه هلکتم ، و ان تمسکتم به نجوتم ، و السلام علی من اتبع الهدی(1).

ترجمه:

..... علی ابن حسین سائح میگوید : شنیدم از امام حسن عسکری علیه السلام که فرمود : خبر داد مرا پدرم او از پدرش و از جدش علیهم السلام تا اینکه فرمود : رسول خدا به علی ابن ابیطالب فرمود: یا علی دوست نمی دارد تو را

جزکسیکه ولادتش پاک باشد وتو را دشمن ندارد جز کسی که ولادتش ناپاک باشد ، ولایت تو را نپذیرد جز مؤمن و دشمنیت نکند جز کافر.

عبدالله بن مسعود از جای برخاست و عرضه داشت یا رسول الله نشانه خبث ولادت و کافر بودن اشخاص در زمان حیات شما را فهمیدیم که بغض و عداوت علی است ، ولی نشانه ی خبث ولادت و کافر بودن بعد از شما آنگاه که افرادی که اسلام را به زبان اظهار و باطن خود را مخفی بدارند، چیست ؟ حضرت فرمود : یابن مسعود علی ابن ابیطالب امام و خلیفه من است بر شما بعد از من ، وقتی که دوران او تمام شود ، پس فرزندم امام حسن و وقتی دوران آنحضرت تمام شود فرزندم امام

ص: 79

حسین امام و خلیفه من است بر شما سپس نه تن از فرزندان حسین یکی پس از دیگری امامان شما و خلیفه منند بر شما که نهمین انها قائم امتم می باشد و زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد بعد از اینکه ظلم و جور همه جا را فرا گیر شده باشد .

هیچکس آنان را دوست ندارد مگر کسیکه حلال زاده باشد و دشمن ندارد مگر کسی که کافر باشد .هر که یکی از آنها را منکر شود مرا منکر شده و هر که مرا منکر شود خدای عزّوجلّ را انکار کرده است . و هرکس به یکی از آنها کافر شود مرا کافر شده و هرکس مرا کافر شود به خدا کافر گشته است، چون اطاعت آنها اطاعت من است و اطاعت من اطاعت خدا ، معصیت و نافرمانی آنها ، نافرمانی من است و نافرمانی من نا فرمانی خدای عزّوجلّ .

یابن مسعود ؟!

مبادا در درونت در پذیرش فرمان خدا احساس سختی و سنگینی کنی که به عزت و جلال خدا کافر خواهی شد.مؤمن هرگز در مورد علی و ائمه از دودمانش سخن به تکلف و یا از روی هوای نفس نگفته و نخواهم گفت .

سپس در حالی که دستان مبارکش به آسمان بلند کرده بود : فرمود : بار خدایا دوست بدار دوست داران خلفاء من و ائمه امت من ، دشمن بدار دشمنان آنها و یاری کن یاوران آنها و خوار گردان خوار کنندگان آنها وزمین را خالی مگذار از قائم آنها و یا حجّتت ظاهر ، و یا که مخفی

ص: 80

و پنهان باشد تا دینت به باطل نگراید وحجت و برهان و بنیانت بر تارک دنیا بماند. سپس فرمود : یابن مسعود : در اینجا همه چیز برای شما جمع کردم که اگر از آن جدا شوید هلاکت و اگر تمسک جوئید نجات شما قطعی است و السلام علی من اتبع الهدی .(1)

این وصی محمد رسول الله فتقول ها انا ذا فینادی المنادی ادخل من احبک الجنة و ادخل من عاداک فی النار فأنت قسیم الجنة و النار .

*حدیث سی ویکم

رسول خدا صلی الله علیه و آله به حضرت علی علیه السلام فرمود :

وقتی روز قیامت برپا می شود تو وارد می شوی در حالی که بر تختی از نور نشسته و تاجی بر سر توست که نورش چشمان محشریان را خیره می کند پس از پشیگاه ذات خدای جل جلاله ندا می رسد کجاست وصی محمد رسول الله صلی الله علیه و اله و سلم ؟! تو جواب می دهی من اینجایم ؟! منادی بار دوم ندا می کند هر کس تو را دوست داشت وارد بهشت و هر کس که با تو دشمنی کرده به جهنم بفرست چه آنکه امروز تو قسیم بهشت و دوزخی.(1)

الله تعالی أخذ المیثاق لمحبینا بمودّتنا و کتب فی الذکر اسم مبغضنا ، نحن النجباء و أفراطنا أفراط الانبیاء

*حدیث سی ودوم

حُبیش بن معتمر گوید وارد شدم بر امیرالمؤمنین علی ابن ابیطالب علیه السلام و عرض کردم السلام علیک یا امیرالمؤمنین و رحمت الله و برکاته ،چگونه شام کردید؟! فرمود شام کردم در حالیکه محب دوستانمان و دشمن دشمنانمان هستیم و محب ما غبطه رحمت الهی دارد و منتظران امت و دشمنان ما بنای زندگی خود را بر لب پرتگاه آتش میگذارند که گویا همان آتش و جهنم آنها را فرا خواهد گرفت و درهای رحمت به روی اهلش باز است پس گوارا باد رحمت الهی برای اهل رحمت و هلاکت باد برای اهل جهنم و آتش برای آنها باد .

ای حبیش ! هرکس دوست دارد بداند که آیا دوست ما است و یا دشمن باید قلب خود را امتحان کند اگر دوستان ما را دوست میدارد .او دشمن ما نیست و اگر دوستان ما را دشمن بدارد او محب ما نیست خداوند متعال از دوستان ما عهد و میثاق گرفته که ما را دوست بدارد و نام دشمنان ما را در کتاب ثبت کرده است .مائیم نجباء و رها کردن ما رها کردن انبیاء است. ( یعنی صرفنظر کردن از ما ، رها کردن انبیااست . )(1)

عن ابیه عن جدّه عن رسول الله صلوات الله علیهم أنّه قال : من ضعف عن نصرتنا اهل البیت فلعن فی خلواته أعدائنا بلّغ الله صوته جمیع الا ملاک من الثری الی العرش ، فکلما لعن هذا الرجل أعدائنا لعناً ساعدوه و لعنوا من یلعنه ثمّ ثنّوا فقالوا : اللهم صل علی عبدک هذا الذی قد بذل ما فی وسعه ، و لو قدر علی أکثر منه لفعل ، فاذا النداء من قبل الله عزّو جلّ : قد أجبت دعائکم و سمعت ندائکم و صلیت علی روحه فی الارواح و جعلته عندی من المصطفین الاخیار

*حدیث سی وسوم

امام جعفر صادق علیه السلام در ضمن حدیثی شخصی خدمت حضرت عرض کرد یابن رسول الله من از نظر جسمی عاجز و ناتوانم که شما را یاری کنم و کاری از من برنمی آید جز بیزاری از دشمنان شما و لعن بر آنها حال من چگونه است ؟! فرمود پدرم از جدش از رسول الله صلوات الله علیهم نقل فرموند که رسول الله فرمد کسی که از یاری ما عاجز باشد سپس در خلوتها بر دشمنان ما لعن کند خداوند صدای او را به گوش تمام فرشتگان عرش و فرش میرساند پس هرچه این شخص لعن کند دشمنان ما را بالا برده و خود هم لعن می کنند آن دشمنان را سپس درودمیفرستند و میگویند :

اللهم صل علی عبدک هذا الذی قد بذل ما فی وسعه و لو قدر علی اکثر منه تفعل خدایادرود فرست بر این بنده ات که تمام تلاش خود را کرد و اگر بیش از این هم قادر بود

ص: 84

انجام میداد.

آنگاه از طرف خدا ندا می شود که دعای شما را مستجاب و صدای شما را شنیدم و بر روح وی در عالم ارواح درود فرستادم و او را در پیشگاه خود از برگزیدگان خوب قرار دادم.(1)

چاره ای نداشت گفت :

اگر تو زن بدون اذن شوهرت از منزل بیرون آمده ای لعنت بر تو باد و الا بر شوهرت لعنت باد .

زن گفت : عایشه با اذن پیغمبر صلی الله علیه و آله به جنگ با علی علیه السلام از خانه بیرون رفت یا بدون اذن رسول الله ؟در اینجا ابن جوزی از جواب عاجز ماند و جوابی نداد.(1)

لاخوانی و زوار قبر أبی الحسین بن علی صلوات الله علیهما الذین انفقو أموالهم و أشخصوا أبدانهم رغبةً فی برِّنا ، و رجاءً لما عندک فی صلتنا ، و سروراً أدخلوه علی نبیک محمدٍ صلی الله علیه و آله ، و إجابة منهم لأمرنا و غیظاً أدخلوه علی نبیک محمد صلی الله علیه و آله و إجابة منهم لأمرنا ، و غیظاً أدخلوه علی عدونا ، ارادوا بذلک رضوانک فکافهم عنّا بالرضوان واکلأ هم باللیل و النهار ، و اخلف علی اهالیهم و أولادهم الذین خلّفوا بأحسن الخلف ، و أصحبهم و اکفهم شرّ کلّ جبّار عنید ، و کلّ ضعیف من خلقک أو شدید ، و شرّ شیاطین الانس و الجنّ و أعطهم أفضل ما أمّلوا منک فی غربتهم عن أوطانهم و ما آثرونا علی ابنائهم و أهالیهم و قراباتهم. اللهم أنّ أعدائنا عابوا علیهم خروجهم ، فلم ینههم ذلک عن الشخوص إلینا ، و خلافاً علیهم ، فارحم تلک الوجوه التی غیرتها الشمس ، و ارحم تلک الخدود التی تقلب علی قبر أبی عبدالله علیه السلام ، و ارحم تلک الاعین التی جرت دموعهارحمة لنا و ارحم تلک القلوب التی جزعت و احترقت لنا و ارحم تلک الصرخة التی کانت لنا ، اللهم إنّی أستودعک تلک الانفس و تلک الأبدان حتّی ترویهم من الحوض یوم العطش................ فقال یا معاویه و من یدعو لزوّاره فی السّماء أکثر ممن یدعو لهم فی الأرض .

*حدیث سی و ششم

پدرم از ابی سعد از ابن یزید از ابن ابی عمیر از معاویة بن وهب نقل می کند که گفت وارد شدم بر امام صادق علیه

ص: 87

السلام در حالیکه مشغول نماز بودند ، نشستم تا نمازش تمام شد و مشغول مناجات با پروردگار گشت و چنین فرمود : ای خدائی که کرامت را مخصوص ما قرار دادی ووعده ی شفاعت را به ما دادی و رسالتت را به دوش ما افکندی و ما را وارث انبیاء قرار دادی و ما را خاتم امت های گذشته و مختص به وصایت و علم گذشته و آینده را به ما عطا فرمودی و دلهای مردم را متوجه ما ساختی .

بیامرز مرا و برادرانم ،زائرین قبر حسین بن علی صلوات الله علیهما ، آنان که اموالشان و ابدانشان ، در راه ما و به امید پاداشهائیکه بخاطر ما به آنها مرحمت فرمائی و بخاطر خوشحالی پیامبرت و اجابت امر ما و خشمگین نمودن دشمنان ما و جلب رضایت شما انجام دادند پس از طرف ما آنها را شاد ، و شب و روز در پناه خودت آنها را نگهدار و بهترین خلیفه در مورد اهل و عیال آنها باش که آنان از خود به جای گذاشته اند و همراه آنان باش وآنها را از شرّ هر ذی شرّی ، شیاطین ،انس و جن حفظ فرمای و بالاترین آرزوهایشان در غربتشان و به فرزندان و اهل و عیال خویشان آنها رابرسان.

بار پرودگارا دشمنان ما آنها را در آمدن زیارت ، شماتت کردند ولی آنها اعتنا نکرده و برخلاف بدگوئی دشمنان حرکت کرده و به زیارت ما آمدند .

بار پروردگارا ، به این چهره هائیکه آفتاب آنها را عوض کرده و به گونه هائیکه بر قبر ابی عبدالله میمالند و بر چشمانیکه

ص: 88

بخاطر ما اشکبار است و دلهائیکه بخاطر ما سوخته و جزع و فزعشان بلند است و همچنین به فریادهائیکه برای ما میزنند ، ترحم فرمای .

خدا این نفوس و این بدنها به امانت در پیشگاه تو به ودیعت میگذارم تا آنها را از حوض کوثر سیراب فرمائی ...........

بعد فرمود : ای معاویه کسانیکه در آسمانها برای زوار قبر حسین علیه السلام دعا می کنند بیش از کسانی هستند که در زمین برای آنها دعا مینمایند.(1)

و اهل بیت پیامبرت را مبغوض می داشت.(1)

لک ! ، أما علمت أنّ الله أمرنی بالسجود لآدم فعصیته و سألته أن یجعل لی سلطاناًعلی محمد و أهل بیته و شیعته فلم یجبنی الی ذلک ، و قال : ( إنّ عبادی لیس لک علیهم سلطانٌ إلّا من اتبعک من الغاوین )(1) و ما عرفتهم حین استثناهم أذ قلت : ( و لا تجد أکثرهم شاکرین )(2) فمنیت به نفسک غروراً فیوقف بین یدی الخلائق فیقال له : ما الذی کان منک الی علیّ و الی الخلق الذین اتبعوک علی الخلاف ؟! فیقول الشیطان و هو زُفر الابلیس : انت أمرتنی بذلک فیقول له ابلیس : فلم عصیت ربک و أطعتنی ؟ فیردّ زفر علیه ما قال الله : ( إنّ الله وعدکم وعد الحق و وعدتکم فأخلفتم و ما کان لی علیکم من سلطان ... )(3) الی آخر آیه

*حدیث سی و نهم

روز قیامت شیطان با هفتاد غل و زنجیر وارد محشر می شود او به ( زفر – عمر ) نگاه می کند می بیند که وی با 120 غل و زنجیر آورده اند میگوید این کیست که عذابش سخت تر از من است در حالیکه من خلق جهان را گمراه کرده ام ؟! گفته می شود او ( عمر است ) شیطان به او روی کرده و می گوید وای به حال تو خدا به من دستور داد که بر آدم سجده کنم و نکردم و از خدا خواستم که مرا بر محمد و آل محمد مسلط گرداند خداوند جواب رد به من داد و فرمود : تو را بر بندگان من تسلطی نیست مگر بر آن گمراهانی که

ص: 91

تو را پیروی کنند . من آنروز نفهمیدم که خداوند چه کسی را استثناء فرموده و گفتم از جلو و پشت و راست و چپ به بندگانت هجوم آورده و گمراهشان می کنم تا جائیکه اکثر آنها شکر نعمتت را به جای نیاورند.

پس بین خلائق نگه داشته می شود و به او گفته می شود چه کسی تو را و پیروانت وادار کرد که با علی علیه السلام مخالفت کنی ؟! پس شیطان ( عمر ) به ابلیس میگوید تو مرا وادار کردی به این کار پس ابلیس به وی می گوید چرا گوش به فرمان خدایت ندادی و نافرمانیش کردی و اطاعت من نمودی ؟! (پس زفر در جواب ابلیس به قول خداوند متمسک می شود که : خداوند به شما وعده داد وعده ی او درست بود و من نیز به شما وعده داده ام ولی وعده ی خود خلاف کردم و برایتان هیچ دلیل و برهانی نیاوردم تا آخر آیه .(1)

جهنم زرقا .......

*حدیث چهلم

خدایا عذابت را بر کافران اهل کتاب و تمام مشرکین و منافقین آنها بفرست چه آنکه آنها نعمتهایت را وارونه و عوض کردند و حمدت رابرای دیگران قرار دادند و تو بلند مرتبه تر از اینکه آنها می گویند و وصف می کنند . خدایا رؤسا و رهبران و اتباع آنها را از اولین و آخرین لعنت فرما چه آنکه آنها سدّ راه تو شدند ، خداوندا خشم و غضبت را بر آنها نازل فرما زیرا آنها رسولت را تکذیب و نعمتت را تبدیل کردند و بندگانت را به فساد کشیدند و کتابت را تحریف و سنت پیامبرت را تغییر دادند.

بار خدایا آنها و پیروانشان و دوستانشان و کمک کارانشان و محبینشان را لعنت بفرما و آنها و پیروانشان را کور وارد جهنم نما.(1)

دست امیرالمؤمنین به جهنم واصل شد.

تابع و متبوع را ، خدایا بر تو باد به ( أقیعس ) فرزند براء به پدرش گفت ( أقیعس ) کیست ؟! گفت معاویه .

و نه ابوسفیان با ابوطالب و نه کسیکه در راه خدا هجرت کرده با کسیکه با دین خدا جنگیده و بعد از اسارت آزاد شده و نه کسی که نسبتش صزیح و روشن است با کسیکه نسبتش معلوم نیست و خود را به قبیله ای چسبانده است.(1).(2)

محمد عبده مصری در شرح نهج البلاغه میگوید : امیه مردی بد نام بود و متعرض زنان مردم میشد و به زنا و فحشا معروف بود در جاهلیت محکوم به ده سال تبعید و جلاء وطن شد.به شام رفت و در آنجا با زن یهودی شوهرداری زنا کرد و آن زن پسری آورد امیه او را به خود نسبت داد و نامش را ( ذکوان ) گذاشت و به ابی عمرو مکنی ساخت و زن خود را در حیات خویش به او داد و این ( ذکوان ) پدر ابی معیط و جد عقبه پدر ولید ابن عقبه برادر مادری عثمان است .(3)

به نظر من برای این دنیای فانی جزو حاشیه نشینان معاویه مشو که در کیفر خدا باز هم شریک خواهی بود.

سپس با فرزند دیگرش « محمد» مشورت کرد گفت : تو از بزرگان قریشی مبادا جریان خلافت و حکومت را با غفلت از دست بدهی !!! برو شام و به کمک آنها در مطالبه خون عثمان بکوش!! به شام آمد معاویه گفت من تورا به به جهاد کسیکه خدا را عصیان نمود و بین مسلمانان اختلاف انداخته و خلیفه ی مسلمین را کشته و آتش فتنه را روشن ساخته است دعوت می کنم . عمروگفت :او کیست ؟ معاویه گفت : علی. عمرو گفت : بخدا سوگند او همطراز تو نیست تو هیچیک از فضائل علی را نداری نه هجرت نه سبقت در اسلام نه مصاحبت با پیامبر صلی الله علیه و آله و نه جهاد در راه خدا اگر من بخواهم با تو همکاری کنم چه امتیاز به من خواهی داد ؟ معاویه گفت : هرچه تو بخواهی گفت حکومت مصر !!! نوشته ای امضا شد و همکاری آغاز گشت . ابن ابی الحدید میگوید جمله عمروعاص که ( عنی عنک )یعنی این حرفها را کنار بگذار استاد ما ابوالقاسم بلخی گفته است که دلیل بر الحاد و کفر عمروعاص است.(1)

زیرکی وی تعجب می کرد یک شب وقتی برگشت از خوردن شام خودداری نمود و غمگین گوشه ای نشست .... گفتم چرا غمناکی ؟ گفت پسرم ! من امشب از نزد خبیث ترین آدم آمده ام! من با معاویه خلوت کردم به او گفتم تو به آرزوهایت رسیده ای و دیگر پیرشده ای وقت آن است که عدالت پیشه ی خود قرار دهی و خیر و نیکی را گسترش و به برادرانت از بنی هاشم نظر کنی و صله ِرحم نمایی به خدا قسم امروز دیگر تو را از بنی هاشم ترسی نیست .

معاویه گفت : هرگز، هرگز، چنین کاری نخواهم کرد .بعد گفت مگر ندیدی که ابوبکر و عمر و عثمان آمدند و حکومت کردند و از بین رفتند واسمشان هم از میان رفت ولی هر روز پنج مرتبه فریاد بلند می شود « أشهد أنّ محمداً رسول الله » با این برنامه چه کاری باقی می ماند به خدا سوگند باید این مراسم دفن ومتروک شود .

در سال فتح مکه در یمن بود ، وقتی شنید پدرش اسلام آورده به او نامه نوشت و او را با نثر و نظم سرزنش کرد و خود همچنان در شرک ماند تا به سوی مکه گریخت چون در آنجا مأوائی نیافت به ناچار نزد پیامبر آمد و خود را به پای عباس عموی پیامبر افکند و اظهار اسلام کرد عباس او را شفاعت کرد و پیامبر او را عفونمود ، این جریان پنج یا شش ماه قبل از شهادت پیامبر بود و در این مدت با اینکه پبامبر 14 نفر کاتب داشت معاویه حتی یک نامه هم برای پیامبر ننوشته است.(1)

پس معاویه از کتاب وحی نبوده و هیچ مورخ و محدثی نگفته است که معاویه یک آیه قرآن نوشته است.(2)

و برای شاهد گفتار خود جریان « مطرف بن مغیره » را که ما قسمتی از آن را در صفحه ی پیش آوردیم نقل می کند.

حمار را میراند!!(1)

بن موسی بن قولویه قمی

27- کمال الدین و تمام النعمة- شیخ صدوق

28- کودک فلسفی- فلسفی

29- مأة منقبة من طریقٍ عامّة- ابی الحسن محمد بن احمد بن علی بن الحسن القمی معروف به ابن شاذان

30- مفاتیح الجنان- شیخ عباس قمی

31- منتهی الامال- محدّث قمی

32- مناقب ابن شهر آشوب- ابی جعفر رشید الدین محمد بن علی بن شهر آشوب مازندرانی

33- من لا یحضره الفقیه- شیخ صدوق

34- نهج البلاغه- مرحوم سید رضی

35- ینابیع المودة- شیخ محمد المعروف به خواجه الحسینی البلخی القندوزی

ص: 102