تصویر

ص:3

تصویر

ص:4

تصویر

ص:6

کار را انجام دهیم، احساسات و عواطف دیگران را تحریک یا جریحه دار نکنیم.

واقعیت این است که بسیاری از اهل سنّت، به اهلبیت علاقه مندند و به امامان به عنوان فرزندان پیامبر احترام می گذارند. حتی بسیاری مواقع دیده شده است که از ترکمن صحرا و کردستان به زیارت امام رضا و حضرت معصومه آمده و علاوه بر نماز و زیارت، حاجت خود را نیز گرفته اند. اگر آنان به برخی صحابه احترام می گذارند، به عنوان صحابۀ پیامبر و احترام به پیامبر است. اما اگر همین ها ببینند که برخی، مانند یزید، فرزندان پیامبر را کشته اند، ناراحت می شوند و بیزاری می جویند.

اینک، برای تحلیل و بررسی این موضوع، مطالبی را به طور مختصر مطرح میکنیم.

ص:8

تصویر

ص:10

- کشندگان و قاتلان مؤمنان (1)

- پیمان شکنان و مفسدان(2)

- آزاردهندگان خداوند و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله(3)

پیامبر اسلام از بسیاری از مشرکان و منافقان و حتی تازه مسلمانان بدخواه، اذیت و آزار دیدند و این آزارها به آن حضرت و خاندان و فرزندان ایشان، حتی پس از رحلت نیز ادامه یافت. اینک به چند نمونه اشاره می کنیم: قال رسول الله فاطمه بضعة منی یوذینی ما آذاها. (= فاطمه پارۀ تن من است. مرا آزار داده است، آنچه او را بیازارد.(4)) قال رسول الله من آذی

ص:11

علیّا فقد آذانی. (= هرکس علی را بیازارد، همانا مرا آزرده است.)(1)

شدیدترین آزارها و جنایات نیز در صحنۀ کربلا و در روز عاشورا به وقوع پیوست؛ به طوری که حقانیت و مظلومیت امام حسین و خاندان پیامبر در گذر تاریخ به یادگار ماند و روسیاهی و پلیدی یزیدیان و لشکریان ابن زیاد، با گذشت تاریخ، بیش از پیش آشکار شد.

کانوا یعملون.»(1) (= آنان را که جز خدا را میخوانند، دشنام مدهید که آنان از روی دشمنی [و] به نادانی، خدا را دشنام خواهند داد. اینگونه برای هر امتی کردارشان را آراستیم. آنگاه بازگشت آنان به سوی پروردگارشان خواهد بود و ایشان را از آنچه انجام می دادند، آگاه خواهد ساخت.)

همچنین، هنگامی که در جنگ صفّین، لشکریان امام علی درمقابل دشنام های لشکریان معاویه، زبان به دشنام آنان گشودند، آنان را از دشنام دادن منع کردند و گفتند: انی اکره لکم ان تکونوا سبابین... . (= من اکراه دارم شما دشنام دهنده باشید... .)(2)

در ادعیه و زیارات و روایات معتبر شیعی نیز از برخی چهره های سیاسی مشهور، هیچگاه به نام، نفرین و لعنت نشده است و حتی در نهج البلاغه، امام علی از آنان به نام، اعتراض و شکوِه نمی کنند؛ اگرچه معلوم است که اعتراض حضرت از چه کسانی است. حتی بسیار

ص:13

تلاش شده است تا معیار دوستی و دشمنی ارائه شود. رعایت این نکته، در حساسیت زدایی و حفظ اتحاد میان مسلمانان تأثیرگذار است؛ اگرچه باید معیارها و مفاهیم را بدون کاستی و انحراف ارائه داد تا نسل های آینده به عمق مظلومیت شیعه و هر آنچه بر امامان معصوم رفته است، آگاهی داشته باشند.

محسوب میشود.

از روایات متعدد معلوم میشود که ماجرای لعن فرستادن و لعنت کردن، ریشه ای سیاسی اجتماعی دارد. در جوامع امروزی نیز شعار «مرگ بر...» که در مبارزات سیاسی اجتماعی علیه برخی داده میشود، موجب نفرت میشود و تأثیر روانی خاصی در جامعه دارد. اگر این اعلام نفرت را گروه های حق و جویای حقیقت سر دهند، موجب روشنفکری و بیداری و توجه دادن به ابعاد سیاسی اجتماعی دین میشود.

تصویر

ص:16

ازاین روست که حضرت امیرمؤمنان، علی، در نهج البلاغه دربارۀ خطر بنی امیه هشدار داده و از ستمگری آنان علیه دین و مردم خبر می دهند(1): «آگاه باشید. همانا ترسناکترین فتنهها درنظر من، فتنۀ بنیامیه بر شماست؛ فتنه ای کور و ظلمانی که سلطه اش همه جا را گرفته و بلای آن دامنگیر همۀ نیکوکاران است. فتنه های بنی امیه، پیاپی، با چهرهای زشت و ترس آور و ظلمتی همانند تاریکی عصر جاهلیت بر شما فرود می آید.»(2)

پدیدارشدن حکومتی همچون بنی امیه، نتیجۀ تصمیم گیریها و رفتارهای ناشایست حاکمان بعد از پیامبر اکرم است. ترویج ناصحیح اندیشه های دینی، نشر نامناسب و ناشایستۀ فرهنگ قرآنی، مشغول کردن مردم به جنگ های غیرضروری، بسنده کردن به ظاهر قرآن و بازماندن از حقیقت و ژرفای آن، منع کتابت حدیث، جلوگیری از پُرسشگری و

ص:17

ایجاد فضای خفقان و وحشت در جامعه، خشونت ورزی و مقابلۀ تند و خشن با مخالفان، تلاش برای حفظ حکومت و قدرت به هر نحو ممکن و ادعای تلاش در راه حفظ دین برای عوام، خانه نشین کردن علی که مبلّغ راستین اسلام و یاور بی بدیل پیامبر اکرم بودند و درنهایت، رشد جهالت، خرافات، تعصبات و بالاخص دنیاگرایی، موجب شد که مردم به حکومتی مانند معاویه و یزید تن دهند و به فرمان آنان گردن نهند.

حریم شکنی معاویه کار را به جایی رساند که حتی اعتراض فرزند خلیفۀ اول را برانگیخت؛ ولی او برای حفظ قدرت و سلطنت خود، حتی احترام خلفا را رعایت نکرد. هنگامی که محمدبن ابی بکر به حکومت منصوب شد، نامه ای به معاویه نوشت و در آن، به بیان فضایل امام علی در جهاد و حلم و سبقت در اسلام و... و نیز پلیدی ها و خباثت های معاویه پرداخت و در آن، معاویه را انت اللعین ابن اللعین خطاب کرد. وقتی این نامه به معاویه رسید، جوابی های نوشت که بخشی از آن چنین است:

ص:18

«هان، ای پسر ابی بکر، اندیشۀ خود بنمای و اندازه و قدر خویش بشناس... این پدر تو بود که مهار سلطنت مرا زمینه سازی و اساس ملک مرا تثبیت کرد. اگر آنچه با علی میکنیم درست است، پدرت اول اینکاره بود و اگر ستم و جور است، پدرت اصل آن بوده و ما به یاری او این کار را کرده ایم. هنگامی که پیامبر وفات کرد، پدر تو و فاروق اول عمر، اول کسانی بودند که حق وی را گرفتند و با او مخالفت کردند. آنگاه او را به بیعت خود دعوت کردند و چون او تعلل کرد، درصدد قتلش برآمدند. پس، تو یا ابتدا پدرت را عیبجویی کن، یا این حرفها را ترک کن.»(1)

ص:19

تصویر

ص:20

دانسته است: )ان الذین یکتمون ما انزلنا من البینات و الهدی من بعد ما بیناه للناس فی الکتاب اولئک یلعنهم الله و یلعنهم اللاعنون.( (= کسانی که نشانه های روشن و رهنمودی که فرو فرستاده ایم، بعد از آنکه آنرا برای مردم در کتاب توضیح دادهایم، نهفته می دارند، آنان را خدا لعنت میکند و لعنت کنندگان لعنت شان می کنند.)(1) آیا چنان افرادی که جامعۀ بشری را از امامِ به حق محروم کرده اند، سزاوار لعن و نفرین در گذر تاریخ نیستند؟

البته، باید بدعت گذاران و قاتلان را از پیروان ناآگاه جدا دانست. ازطرفی، باید به دوستداران صحابۀ راستین پیامبر احترام گذاشت و با سلام و سلامتی، با آنان زندگی مسالمت آمیزی داشت و هرچه بیشتر، از فضایل اهلبیت برای آنان گفت تا با حق و حقیقت، بیش ازپیش آشنا شوند.

ص:22

تصویر

ص:23