به نام عشق

در جاده عشق گذر باید کرد

در هجر، چه شب ها که سحر باید کرد

حالا که به نام عشق آغاز شدیم

از آخر خود، صرف نظر باید کرد!

گریخته ام تا تو

مصطفی پورنجاتی

از همه، رو به سوی تو گریزان شده ام. گریخته ام تا تو؛ بی آنکه کلامی بگویم، تا نیازم را بخوانی و نوازشم کنی. صدایت می زنم؛ صدایم کن!

پیشِ روی تو ایستاده ام؛ بی هر توشه و ره آوردی.

تو می دانی؛ حتی بهتر از من که آن همه کاستی در من و ما، جز با نظر عنایت تو و نگاه ارمغان بخش تو تکمیل نمی شود.

امان از حرمان تو؛ که همان تنبیه بی رقیب دل من است.

زیادت شوق به تو، در من دمیده است. واله شده ام به رأفت های تو که بر همه مهربانی ها پیشی گرفته است.

به تو محتاجیم؛ به ما مشتاق باش!

ص:2

ای اله! روحم را به محل پاکیزه عرشت؛ عرش رحمانی ات، آویزان کن و از همه یادها و صورت ها، جز صورت روشن و آرام تفضلّت، بگردان.

خدای ما! آفتاب گردان، بی رؤیت خورشید، نابود می شود؛ ما را همیشه به حظ و نصیب دیدار با لطف هایت، شادمانه ساز.

پروردگارا! از آن دلدادگانم قرار ده که با عطر ذکر تو، خانه دلشان را تابناک می کنند.

از لرزش ها و لغزش هایم درگذر و از همه آن خطاها که آزار توست، چشم فرو بند.

عزیزا! اگر عقوبت و عقاب تو به سوی آتش می خواندم، بخشش و بخشایش تو به سوی فردوسم سوق می دهد و من بدان فرجام رؤیایی است که دل خوش مانده ام.

مخواه که پیمان دیرینه من و تو، سستی پذیرد و سپاس گزاری های من از تو رنگ غفلت گیرد.

ما به تو محتاجیم، به ما مشتاق باش!

به شکرانه نعمت هایت

«أَحْمَدُهُ فَوقَ حَمْدِ الْحامِدینِ؛ ستایش می کنم او را فوق ستایش ستایش کنندگان».

پس اگر رحمت بی منتهای تو، بر یاخته های تاریک وجودم نور پاشیده است و لطف بی حد و شمارت، در حجم محدود بندگی ام جاری است؛ اکنون که بر عصیان زبانم چشم پوشیده ای و گرمای نام خود را بر آن تابیده ای، سزاوار است که برتر از ستایش تمام موجوداتت، تو را ستایش کنم و به شکرانه نعمت خواندنت، سر از سجده بندگی برندارم.

بر من رحم کن؛ یا أَرْحَمَ الرّاحِمِینَ

«أَسئَلُکَ أَنْ تُعِینَنی علی طاعَتِکَ؛ از تو می خواهم که مرا در طاعت خود یاری کنی».

رحیما! در اطاعت از خود یاری ام کن تا خواسته های حقیر نفس، عنان اختیارم را در پنجه خویش نگیرد و در تاریکی دره معصیت، فرو نیفتم.

و بر من رحم کن یا ارحم الراحمین!

لفاف رحمت و خشنودی خداست و همه این لحظه ها از آن ماست تا به عبادت و بندگی و روزه داری و سجود بر

آستان الهی، به پیروی از رسول خدا، از دروازه اش بگذریم و به باغ رحمت حق پا بگذاریم.

الهی، به رحمتی که با دمادم این ماه پربرکت عجین کردی، سوگند، بر ما رحمت آور و یاری مان کن تا به سنت رسولت به عبات و بندگی تو در این ماه کمر بندیم و روحمان را از نسیم خوش رحمانی شعبان، تازه کنیم.

گل محمدی

رزیتا نعمتی

آن کیست از خدا بخَرد چون تو، ناز را

بالای کوه پهن کند جانماز را

هر شب فرشته نامه برایش بیاورد

عاشق کند به آینه آیینه ساز را

آن کس که بشکند لب و دندانش از ستم

و وا کند تبسم آغوش باز را

شب با خدا قدم بزند روی آسمان

فردا بپاشد آیه قرآن، حجاز را

اسمش گل محمدی است و لقب: امین

نامش قشنگ کرده سلام نماز را

ص:9

تو را سپاس که روزی پنج نوبت، اذن حضورم داده ای و فرصت سخن. چشم هایم را حلقه می کنم بر کلون درهای رحمتت، «الرحمن الرحیم» مبدأ زندگی ام تو بوده ای، معاد زندگی ام نیز تو: «مالک یوم الدین»، نقاشی امروز و فردایم را رو به روزنه تو خواهم کشید و همه اشاره ها را بشارت به یاد تو خواهم داد؛ تنها تویی معنای زندگی: «ایاک نعبد و ایاک نستعین».

مباد یک لحظه ام به خویش واگذاری که بغلتم، که بلغزم، که قدم هایم جایی برود که تو نمی پسندی! از سیاه چال ترس و تردید، از هر چه رنگ و بوی دنیا گریخته ام، دست به دامان کبریای تو آویخته ام؛ آمده ام سخن بگویم با تو؛ قدم هایم را بپذیر!

ص:11

رویایی اش در آبشار نور، زندگی می کند. صبح، همان گونه است که دل ما می خواهدش؛ بی کم و کاست. صبح، آینه تمام نمای آراستگی است. با سر زدن نام گل اندام صبح، رود آفتاب، در اتاق ها می ریزد و پنجره ها با صدای آسمانی پرتوها، رنگ بلوغ می گیرند. پگاه، حس بهار و جوانی در رگ های زندگی است. اصلاً بی صبح، زندگی پیش نمی رود. جهت حیات و بودن را باید با صبح تنظیم کرد.

صبح است که راهِ فروزان و درست عشق را به ما نشان می دهد.

صبح، باغچه ای همیشه بیدار است که بانگ خوش رویش اش همه را به سرمستی فرا می خواند.

اگر کسی آمار بگیرد، می بیند که قشنگ ترین انگیزه ها از بستر پویای صبح برمی خیزد. فکر تحرک و جنب وجوش، یک لحظه از سر صبح بیرون نمی رود.

سلام به کارآفرینی صبح و درود بر نگاه انتخاب گر تو که لبخندهای کاشته در صبح را می چیند.

و کلمه سحرانگیز «سلام»، چه قدرتی دارد برای تابش محبت! حس کرده ای که بیانش، چه خون گرمی در رگ صبح می دواند؟! آخر، این رمز آغاز هر روز زندگی است که با نام موزون خالق مهربانش جان می گیرد. پس موج لطیفی بساز از واژه پرمهر «سلام» و در گوش تمام اهالی صبح زمزمه کن!

در انتظار صبحی که مانند آن، صبحی نیست

باور نکرده ام که هیچ شبی ماندنی شود؛ هرچند که سایه بلندش از مرز هزار آفتاب گذشته باشد. ایمان دارم که در آغاز یک فصل نیلوفرانه، خط روشن سپیده ات، وهم بلند شب را پاره خواهد کرد.

چشم دوخته ام به فراسوی این روزهای مکرر که بازیچه تیرگی شب های تاریکند و دل بسته ام به روزی که مانند آن نیست؛ روزی که از کهکشان حضور تو، هزار خورشید در آسمان قلب هایمان بتابد. هر صبح که برمی خیزم، چشم بر دوش کعبه می دوزم و خوش آهنگ ترین نوای «سلام» را روانه محضر سبز تومی کنم؛ مهدی جان!

ص:14

مرده را در هیاهوی تبلیغات خوردنی ها و آشامیدنی ها گم نکنم.

شعری سروده ام به نام خاک و تو بر روی بیت هایش، با نعش خون آلود افتاده ای. کتابی نوشته ام که پلاکت را در همه صفحاتش آویزان کرده ای. هر روز برایم سخنرانی می کنی؛ می گویی جان شما و فرمان رهبر! هر روز برایم شعر می خوانی. هر روز برایم نقاشی می کنی. هوا بوی سرخی می دهد و واژه ها و زندگی، رنگ نام شما گرفته.

دریا دریا اشک، در فراق تو

از هامون نیاز جاماندگان حقیقت، تا کاروان رفتگان سرخ جامه، هزار افسوس به رنگ تنهایی نوشته اند. از مرز ارزش های بشر جدید تا سه راهی شهادت کربلای ایران، هزار امید به نام ولایت نگاشته اند. من، غم تنهایی و فراق تو را ای برادر شهیدم، به دامن مولایم می برم و سر به سجدگاه محراب ابرویش،

دریا دریا اشک می ریزم و اوست تسکین من.

گناه بهار چیست؟

«تقویم»، سرگذشت ماست که با «تحویل سال» رقم می خورد و «تقدیر»، سرنوشت ما که تنها با «تحویل حال» صورت می پذیرد؛ در این میان، عرضه تحول از هموست که همه چیز از او راست آید و تقاضایش از انسان که بسته به همت و تلاش اوست. گناه بهار چیست، اگر ما هنوز در خواب زمستانی هستیم؟!

غدیر و بهار

بهار در خود، رازها دارد؛ بهار طبیعت، یادآور قیامت است و بردمیدن سبزه ها و گیاهان از خاک، و در دیده عبرت بینان، نشان قیامی دیگر، پس از مرگ، برای محشور شدن. بهار، زمین های مُرده را زنده می گرداند، بر اندام عریان درختان، جامه های سبز می پوشاند، برکه ها و رودها را به جوش و خروش فرا می خواند و... بهار معنویت، یادآور هزار مرتبه خورشید است و ارمغان آیه های شُکوه؛ که نخلِ «ولایت» را در چشمه ای پاک، به برگ و بار نشاند و امین وحی پروردگار، رسولی مهربان را بر بلندای تاریخ، به خواندن خطبه ای سبز، فراخواند:

«مَن کُنْت مَولاهُ، فَهذا عَلِیٌّ مَولاهُ...».

بهار معنویت به بهار طبیعت، آبرو بخشید و «غدیر»، دریا گردید! آن گاه باران برکت باریدن گرفت و رسول اکرم صلی الله علیه و آلهدیگر بار، منزلت علی علیه السلام را بر همگان آشکار ساخت: «او را امیرالمؤمنین بنامید».

«السَّلامُ عَلی رَبِیعِ الأنام»

گل پوش ترین بهار نیز روزی از راه می رسد و طنین سبز قدم هایش، صحن دل ها را آیینه کاری می کند و جان های خزان زده را، خرم و سبز در سبز. کرامت و لطف بهاران با اوست که بهار حقیقی، با آمدنش آغاز می شود و «او» حقیقت بهار است:

«السَّلامُ عَلی رَبیع الانام وَ نَضَرَةِ الایّام».

وقتی بهار بیاید، آسمان، با نزول باران همزبانی اش می کند.

ص:19

زمین، با رویاندن گیاهان همدلش می شود، و... همه آفریدگان، با دوری از گناهان همراهی اش می کنند. و چه خوب است روزگار حاکمیت توحید در جهان، زبونی مستکبران و نابودی شیطان صفتان، جهانی شدن بندگی خدای مهربان، غلبه اسلام بر دیگر ادیان، برادری و یکرنگی آدمیان، فراگیر شدن حکمت و ایمان و عرفان و... رسیدن به همه گمشده هامان.

حقیقت بهار؛ بهار حقیقت

نوروز، سرشار از رازها و رمزهاست و آغاز بهار؛ همراه با سنت های نیکوی بسیار که از دیرباز برای ما به یادگار مانده اند و پیشوایان پاکمان هماره آن ها را، باز گفته اند؛ دیدار با خویشان و بستگان - که نیکی اخلاق، سلامت روح، طول عمر، رفع گرفتاری ها، قبولی اعمال، افزایش روزی، آبادی شهرها، سخاوت و... را به ارمغان می آورد -، پاکیزگی جسم و جان، دعا و نیایش به درگاه خدای مهربان و... دوری از گناهان؛ تا هر روزمان «عید» باشد؛ سرشار از شوق و شور، مهربانی و سرور و... چنین است که عید، روزی است که آدمی در آن، به زشتی ها نیندیشد.

و چه زیباست از تقلید و پیروی کورکورانه از برخی رسوم ناشایست پیشینیان بپرهیزیم و با «خرافات» در هر قالب و نامی بستیزیم و فقط این سان می توان به «کمال» اندیشید و به حقیقت بهار و بهار حقیقت رسید.

پیام های کوتاه

- بهار، رستاخیز گل هاست.

- دلی که سیاه شد، با بهار هم سبز نمی شود!

- بهار، دیباچه کتاب زندگی است.

- گناه بهار چیست، اگر ما هنوز در خواب زمستانی هستیم؟!

- نوروز، برای بعضی ها یعنی فقط «... روزی از نو»!

- بهار، انقلابی ترین فصل هاست.

- «یک سال گذشت»؛ این، شما را به یاد چه چیزی می اندازد؟

- «سال»تان نو شد، راستی، «حال»تان چه طور است؟

ص:20

- «تقویم»های کهنه به ما می گویند: هرگز «تقویمی» فکر نکنید!

- «سبز» همیشه زیباست؛ اما فقط به معنای «سبزه» نیست!

پیام کوتاه

ورود مسافر باشکوه و شادمان بهار به سرزمین دل هایتان مبارک!

عید؛ یعنی رویش دانایی

بهار آمده است؛ اما نمی ماند. ثانیه ها می گذرند؛ همچون ابرهای درگذر؛ پس باید برخاست و جاری شد. باید گام در جاده های پویای اندیشه گذاشت و مفهوم بلند انسان را تجربه کرد.

عید، مژده تولد است و زندگی؛ همچنان که یادآوری می کند که در پس هر طلوعی، غروبی نهفته است که پس از هر روزی، تاریکی شب سر خواهد رسید. عید یعنی لحظه های شسته شده از آلودگی گناه و تیرگی؛ ورنه، بهار می آید و خواهد رفت؛ درختان شکوفه می کنند، سبز می شوند و باز چهره از سبزی تکانده، تن به خزان و زردی می دهند. عید یعنی رویش در خاک دانایی و شناخت؛ و این چنین بهاری شدن، زمان نمی پذیرد. جادوانه است و بی زمان.

پیام های کوتاه

- با چشمانی لبریز روشنی و دل هایی گسترده شده در آفتاب، کاسه های شبنم در دست، به استقبال بهار می رویم.

- نوروز می آید و ما در رستاخیز طبیعت، دل و دیده از زنگار کینه و کدورت شسته، نو شدن دوباره زمین را به جشن می نشینیم.

- عید همدلی و مهرورزی، عید تحول و تکاپو، بر مردمان راست کردار ایران زمین، خجسته و میمون باد!

- هم صدا با پرنده های بهاری، زیر باران عاطفه و مهر، کوچه های دوستی را قدم می زنیم و از خداوند مهربانی ها، سالی سرشار از توفیق و بهروزی را خواستاریم.

چه سان از چشم هایم، سکه های دعا می ریزم و انگشتانم، سبزترین سبزه ها خواهد شد برای یافتنت و ماهی سرخی در اندیشه ام روبه روی آیینه تو به رقص درخواهد آمد؛ یا مقلب القلوب والابصار.

صله رحم

می گویند روزی امام حسین علیه السلام شخصی را دید که به میهمانی دعوت شده و در پاسخ دعوت کننده می گوید: نمی آیم و عذرخواهی کرد. امام فرمود: برخیز و دعوت او را بپذیر که در دعوت به میهمانی عذرخواهی وجود ندارد. اگر روزه نداری بخور و اگر روزه داری مبارک باد گوی و در حقش دعا کن - و امروز دستی به شیشه های غبارگرفته خانه دل باید کشید تا وقتی بهار با ترنم پرندگان از آن سوی لبخند می زند، شادی را با دیدار نزدیکان به یکدیگر تعارف کنیم.

غدیر و نوروز

می گویند غدیر، در نوروز اتفاق افتاده است؛ روزی که محمد صلی الله علیه و آله، دستان علی را بالا برده و جانشین خویش را معرفی می کند. این هدیه ای ست که رسول اللّه در آخرین حج خود به چشم های منتظر مؤمنین عطا فرموده است و این چنین، برای حسن ختام ماجرای رسالت، خورشید، جای خود را به ماه می دهد، تا شب های تیره پس از او، همچنان مهتابی باشد. مگر نه اینکه در اعیاد، مردمان دسته های گل به یکدیگر هدیه می کنند؟! آن روز نیز محمد صلی الله علیه و آله، دست های پر گل علی را به دامان باور مسلمانان پیش کش کرد و چه تقارن پرمعنی و با برکتی.

گل جای گل به رسم شب عید آمده

این ماه، بعدِ حضرت خورشید آمده

بهار، پاک شدن است

علی علیه السلام فرمود: «عید، روزی است که در آن معصیت خداوند نباشد»، آن جا که درختان، پس از صبر بر سرما و مشقت، به رویش می رسند و گل ها پس از ریختن و پرپر شدن متولد می شوند. چرا آدمی بر معصیت صبر نکند تا بهار درونی خویش را بچشد؟

به راستی شادی، زیبایی و بهار، گذرگاهی می خواهد که علی علیه السلام در اشاره ای، رمز آن را به بشر تفهیم می کند؛ چرا که سختی ها و دردهای بشر، همه از خطاهای خود اوست. می توان لکه های

ص:25

سیاه درون را یکباره رها کرد و شادی را به خانه دلگیر و معصیت زده قلب، روانه ساخت. می توان یخ بندان ابلیس نفس را با رسیدن بهاری از نور و اراده، به شادی ابدی و عیدی بزرگ رساند.

زیرنویس ها:

بهار، انقلابی است درونی در جهت زیباتر شدن مخلوقات.

عید واقعی، روزی است که اشرف مخلوقات یعنی آدمی، به زیبایی و تکامل روحی می رسد.

بهار و عید نوروز، تنها رستاخیزی است که می توان در آن مهلت عبرت و بازگشت به نیکی ها را به خود داد. در رستاخیز حقیقی مهلت بازگشتی نیست.

غنیمتی است این صحنه های بکر تحویل.

بهار، توقف گاه جالبی است. خاطره داشته باشیم از باران، پرنده و سبزه.

حالا بعد از این، چقدر باید نشست و حسرت این مقطع دل باختگی را خورد!

«ایاک نعبد است زمستان، دعای باغ

در نوبهار گوید «ایاک نستعین»

«ایاک نعبد» آن که به در یوزه آمدم

بگشا درِ طرب، مگذارم دگر حزین

«اِیاک نستعین» که ز پرّی میوه ها

اشکسته می شوم نگهم دار ای مُعین»

چون باد بهاری، گره گشایی کن!

بهار است و تبسمی دل نشین، بر چهره دشت ها و صحراها و گل ها و گیاهان، نقش بسته است؛ تو گویی از ما نیز، لبخند می خواهند؛ لبخند به روی آدمیان و تبسم به چهره خستگان.

راستی، از قافله بهار عقب نمانیم و کمتر از آن برگ ظریف و زیبا نباشیم که شاخ درختان را می شکافد و از زندان خودپرستی، سر برون می نهد و آن می شود که: «هر ورقش دفتری است، معرفت کردگار»:

«ای برگ! قوّت یافتی تا شاخ را بشکافتی

چون رستی از زندان، بگو تا ما در این حبس آن کنیم

ای غنچه! گلگون آمدی، وز خویش، بیرون آمدی

با ما بگو چون آمدی تا ما ز خود خیزان کنیم»

و چون باد بهاری، ما نیز گره گشای کار دیگران باشیم:

«چو غنچه گرچه فروبستگی ست کار جهان

تو همچو باد بهاری گره گشا می باش»

«بهارت خوش، که فکر دیگرانی»!

بهار است و ازدحام زیبایی ها و انبوه خرمی ها و شکوه ترانه های مرغان دل ربا؛ اما نکند که تماشای این همه شگفتی، از یاد آفریدگار بهار، بازمان دارد!

«گر شاخ ها داردتری ور سرو دارد سروری

ورگل کند صد دلبری، ای جان تو چیز دیگری»

بهار، به کام همگان خوش باد؛ به ویژه آنان که در اندیشه دیگران و به فکر خسته جانانند:

ص:28

«سحر دیدم درخت ارغوانی

کشیده سر به بام خسته جانی

به گوش ارغوان آهسته گفتم

بهارت خوش که فکر دیگرانی»

تیک تاک هایش را آنقدر طولانی می کند تا بلند شوی.

تا دست بر کمر عقیده بگذاری و بگویی:

عقربه های قلبم را با دقیقه دقیقه ذکر نامت و ثانیه ثانیه یاد بزرگی ات کوک کن!

بهار، تقارن احساس و عقیده

بهار، تقارن احساس و عقیده است

و چه زیباست اگر لطافت لبخند شکوفه را لطف آن خدایی بدانیم که هنوز از انسان نومید نیست!

و از آن انسان امیدواری که عقیده اش را، روی سفره هفت سینش چیده است و آمدن بهار را هم به فال نیک گرفته، تنها برای اینکه او هم از انسان دیگری ناامید نیست و هنوز چشم به راه آمدنش، کنار آینه

و قرآن، دعای تحویل سال را می خواند...!

«پیام های کوتاه»

- در سال جدید، لباس های تازه را باید از مغازه احساس خرید و بر تن عقیده کرد!

- در شب عید، به جای آرزوهای دور و دراز برای همدیگر، دعا کنیم که همین حالا قدر با هم بودن را بدانیم!

- در بهار، طبیعت لباس سبز بر تن می کند به نشانه اینکه هنوز هم می شود گذشته سرد و اندوه باری را فراموش کرد... .

- بهار که می آید، تابلوی طبیعت، دوباره رنگ می شود و مهارت نقاش است که رنگ ها را درست بر روی پوسیدگی ها می زند.

بر سر سفره الهی، هفت سین سلامتی، سعادت، سبزی، سپیدی، سرمستی، سجاده و سحر را از او طلب می کنیم.

عید، یعنی هم رنگ خدا شدن

هر روز، هر روزی که در آن، هم رنگ خدا باشیم، از سیاهی بگریزیم، شبنم شویم، بوی باران بدهیم، سرزمین دلمان سبز باشد و آسمان وجودمان رنگین کمانی باشد، عید است.

آری! هر روزی که در آن بهار باشد، آن روز عید است.

ای خدای بهار!

بهار آمد...

یا مقلب القلوب والابصار!

قلبم، در سرمای گمراهی، قندیل معصیت بستر و به خواب زمستانی رفته؛ چشمانم در تاریکی سیر می کند، روشنی را گم کرده ام؛ یاری ام کن!

یا مدبر اللیل و النهار!

روز و شب، برایم بی معنی است. روزم با کسوف و شبم با خسوف است؛ حتی دیگر ستارگان خوشبختی برایم چشمک نمی زنند؛ در تاریکی مطلق جهل به سر می برم؛ معرفتم ده!

یا محول الحول والاحوال!

سرگردانم؛ سرگردان لحظه ها، سرگردان دگرگونی ها؛ زمان مرا به بازی گرفته است؛ سرگردان ترم مخواه.

ای گرداننده دل ها و چشم ها!

ای اداره کننده شب ها و روزها!

ای دگرگون کننده زمان ها و گردش ها!

اکنون که از احوالم باخبری، حَوِّل حالَنا اِلی اَحسَنِ الحال.

ص:31

امیرالمؤمنین، علی علیه السلام، جان خویش را بر سر دست گرفت و در بستر رسول، به استقبال تیغ های برهنه ای رفت که به قصد جان محمد صلی الله علیه و آله، شبانه به خانه او هجوم آوردند. علی علیه السلامبا هر چه اشتیاق، این خطر را به جان پذیرفت و تنها بر زبان آورد: یا رسول اللّه! آیا در این صورت، شما در امان خواهید بود؟

و پروردگار پاسخ داد: «از مردم کسانی هستند که جانشان را با پروردگار معامله می کنند تا رضای او را به دست آورند...».(1)

هجرت

مهاجرین به مدینه رسیده بودند و بازو به بازوی انصار انتظار رسول اللّه را می کشیدند. پس از شب هایی که بر پیامبر در غار گذشت و او در آغوش مهر خداوند، از هر گزندی ایمن ماند، به مدینه رسید. در مکه، حجت خدا بر مردم تمام شده بود. پیامبر و آنان که به او ایمان آورده بودند، دیگر از فتنه گری های ابوسفیان و جماعتش آرامش نداشتند. چنین شد که به حکم پروردگار، راه هجرت را برگزیدند: «ای بندگان مؤمن من! همانا زمین من گسترده است. پس تنها مرا بپرستید».(2)

و در آن سرزمینی که برای عبادت من آرامشی در آن حکم فرما نیست، سکنی نگزینید.

در سرزمین مدینه، صورت های مشتاق، پیامبر را چون نگین انگشتر دربرگرفتند و سال های ریشه دواندن درخت تناور اسلام آغاز شد.

هجرت به مدینه سرآغاز فصل تازه ای بود در تقویم رسالت محمد مصطفی. در آغوش استقبال

مهاجرین و انصار و در توافق و پیمان همبستگی اهالی مدینه با رسول خدا، اسلام نورسیده و نونهال، بیش از پیش در تمام جزیره العرب سایه گسترانید و این استحکام، دست مایه آن شد که پس از ده سال، مسلمانان به رهبری رسول خدا به فتح مکه رسیدند و وعده های پروردگار تحقق یافت.

«همانا پروردگار در عالم رویا به حقیقت به پیامبرش وعده داد که شما مؤمنان پیروزمندانه و ایمن، به مسجدالحرام داخل می شوید».(3)

ص:34

عشق یک دریاست طوفانش حسین

آبی اعماق آرامَش علی ست

اقرء باسم ربک الاعلی، چو گفت

جبرئیل، انگار در کامش علی ست

آن که شب جای محمد خفته است

حیدر شیر خدا، نامش علی ست

لافتی الاّ علی لاسیف الاّ ذوالفقار

در ظلمات کور شرک و برهوت بی سرانجام دور ماندن از معبود، خورشید درخشان اسلام، بر فراز تیغ هجرت، عالم تاب شد تا ایمان عمیق عمارها و سلمان ها، جهان را مبهوت عظمت خویش کند.

هجرت، سرآغاز تاریخ شکوهمند آیین محمد صلی الله علیه و آله است؛ آیینی که نغمه های آسمانی قرآنش، قلب ملت ها را با سرعت نور تسخیر کرد؛ آیین همان رسول عاشقی که بر هدایت انسان ها، مشتاق و حریص بود، پیامبری که در تاریک خانه ذهن بشریت، چراغ پرنور هدایت و معراج و ملکوت برافروخت؛ پیامبری که کفار لجوج، نفوذ کلام ملکوتی و الهی اش را در قلب انسان ها، سحر و جادو می خواندند؛ ولی نه سحر بود و نه جادو. جاری شدن آیه های نور بود که در حافظه روشن تمام دوران، جاودانه خواهد جوشید.

هجرت، شکستن حصار شیاطین و پرواز سروش آسمانیان از فراز مناره مدینة النبی بود.

یثرب، مشتاق تر بود

ضرب آهنگ انتظار زمین است که در قلب پرشور اهالی یثرب می تپد. نجوای گرم هدایت که سکوت سرد حرا را شکست، باید به اوج فریاد می رسید. سیزده سال پرمشقت از عمر رسالت، در شکنجه و تمسخر و کینه جاهلانه کفار مکه سپری شد. اینک، جوانه ایمانی که در شوره زار کفر سربرآورده بود، در ناباوری چشمان حیرت زده مشرکان، روز به روز تنومندتر می شد و شاخه های نورانی اش گسترده تر.

نقشه شومی در اوهام شیاطین بالید. عزم کردند نهال ایمان و حیات را از ریشه بخشکانند؛ ولی «وَ یَمْکُرُونَ وَ یَمْکُرُ اللّهُ وَ اللّهُ خَیْرُ الْماکِرینَ».(1)

فرمان آمد که رسول آسمانی، راه مدینه در پیش بگیرد؛ که مردمانش عاشق ترند و بر هدایت، مشتاق تر.

اینک، یثرب چشم به راه قدوم بارانی رسول خداست تا قلب افسرده اش را به شادابی و سرزندگی «مدینة النبی بودن» پرطروات سازد.

ص:37

ماه، به جای خورشید خوابید

چشمان حیرت زده ماه، بر نقطه ای از زمین جا مانده است. انگشت اشاره خدا، بر روی بنده ای مانده که اخلاص و ایثارش در حجم اذهان ملائکه نمی گنجد. امشب، «لیلة المبیت» است که نامش گره خورده است با نام بلند آوازه مولا علی علیه السلام.

گمانم این است که «لیلة المبیت»، مایه مباهات علی علیه السلام نیست؛ این علی علیه السلام است که نامش به این شب اعتبار بخشیده است؛ شبی که به افتخار ایثار علی علیه السلام، در خاطره ستاره ها جاودانه مانده است و نامش، بر زبان آسمانیان، دهان به دهان گشته است! ندا آمد: «ای جبرئیل و ای میکائیل! کدام یک از شما حاضر است مقداری از عمر خویش را به برادرش ایثار کند؟»(1) تردید در

چشمان دو فرشته موج زد. «جان خود را فدای دیگری نماییم؟ چه امتحان بزرگی!» دو فرشته مقرب، سکوت کردند؛ یعنی که هیچ یک حاضر به ایثار جان نیستند. خدا به سمت نقطه ای بر زمین اشاره کرد. دیدگان اهل آسمان، به آن سوی چرخید. در نقطه ای پرنور، در سرزمینی که مکه می گفتندش، در خانه رسول محبوب خدا، جوانی، زیر نگاه تیز شمشیرها، بر جای پیامبر خفته بود. رایحه خوش ایمانش، هوش از سر ملائک برد. گفتند: «چه خوب ست ببینیم این جوان کیست که عشق او را اهل آسمان مشق نتوانند کرد؟» بر زمین که فرود آمدند، در بستر پیامبر، ماه خفته بود؛ ماه نورانی، با قلبی سرشار از یقین و اخلاص. جبرئیل، سینه آسمان را شکافت و آمد تا کلام خدا را در گوش پیامبرش نجوا کند: «گروهی از مردم، با خدا معامله می کنند و برای رضایت خدا، جان خویش را فدا می کنند».(2) نجوای آسمانی جبرئیل، در خاطره درخشان مکه پیچید و بر دوش کعبه تابید تا داستان ایثار و جانبازی علی علیه السلام، بر زبان تمام عرشیان و فرشیان مکرر شود.

عَلَم برافراز، ای مرد؛ چرا که جهانی تو را می نگرد؛ این گونه که در حلقه مریدانت، چون نگین انگشتری جای گرفتی و چون خورشیدی فروزان، جهان تاریک مجاور را روشنایی می دهی.

تو باید می رفتی

تو باید می رفتی، تا غنچه نورسی را که با دستان خودت کاشتی، در معرض سیلی خزان، رها نکنی؛ تا درخت تناور اسلام، بادهای ریشه برافکن را سینه دَرد و هیچ چشم شومی، قصد ویرانی بنیان عشق را نکند.

بر دل های کفار مکه، شیطان حکومت می کرد و قفل سینه هاشان گشوده نمی شد؛ اما در خارج از شهر، مردمی بودند که چون تشنگان حقیقت، صدای خدا را جست وجو می کردند.

بیا محمد! کلام خدا را بازگو تا اینان، چون جان خویش، عزیزش بدارند.

پیمانه های خالی را در دست گرفته اند و تو را می طلبند؛ صدایت می زنند، ای ساقی و ای عشق که از تو سرشارند و از خویش تهی.

اکنون پایه های عشق را مستحکم کن که اسلام، با حکومت اسلام معنا می گیرد.

جهاد علی علیه السلام

بگذار تا دریچه های آسمان گشوده تر شود، تا تمام ملائک، حیرت زده و «العجب» گویان، جهاد علی علیه السلام را به تماشا بنشینند! بگذار سخنوران اگر توان سخن دارند، لب به تحسین باز کنند و جمله ای را بیابند تا مگر ایثار علی علیه السلام، به دست ناتوان واژه ها بیان شود؛ اگر شود...!

در پستوی زمان، در پی چه می گردیم، وقتی گوهری چون تو را دامان مادر گیتی در بر داشت؟ شمشیرها آخته، آماده فرود است و تو در بستری آرمیده ای که مرگ، هم بسترت شده و تاریخ، لرزه بر اندامش افتاده و حیران، تکرار «لیلة المبیت»، تسبیح لبانش را می دود.

پیام کوتاه

هجرت خورشید اسلام از محاصره شب زدگان مکه به آغوش صبح سیرتان مدینه گرامی باد.

اینها همه در

برابر غوغایی که در دلش برپاست، هیچ است. شاید باورش نمی شود که مکه، شهر آرزوهایش، شهر کعبه و زمزم و حرا و شهر ابراهیم و اسماعیل را ترک کند؛ اما آن گاه که به تکلیف خداوند و ثمره های این هجرت بزرگ می اندیشد، با خود می گوید: «آیا به اذن خداوند، اولین جامعه اسلامی را در یثرب به پا خواهیم داشت؟ آیا طعم آزادی از فشار و شکنجه و توهین را خواهیم چشید؟ آیا این مؤمنان ستم دیده، خواهند توانست دور از واهمه، عبادت خدای را به جا آورند و معارف اسلام را فراگیرند؟

باید به یثرب رسید و دید تقدیر خداوند چیست...».

از زبان عمار

سیزده سال از بعثت می گذرد. سال های آغازین رسالت، نه مسلمان زیادی وجود داشت و نه توجه چندانی به ایشان؛ اما پس از مدتی، چه سختی ها و فشارها که ندیدیم! پدر و مادرم، یاسر و سمیه، اولین شهیدان این راه شدند؛ یادت هست حمزه! بعد از آن کشتار بود که حضرت حدود هشتاد نفر را به همراه جعفر، برادرزاده ات، به حبشه فرستاد. خوشابه حالشان! شنیده ام در آسایش و آزادی به عبادت خدا مشغولند، هرچند دوری از مکه و پیامبر خدا، خود رنج جانکاهی است... نزدیک سه سال، تنگنای شعب را که به خاطر داری؟ حتی یاد آن روزها خاطرم را آزرده می کند؛ ولی دیگر چه باید کرد؟ آنجا را ببین! زید می آید... سلام بر زید بن حارثه! چه خبر داری؟

مژده! رسول خدا فرمان هجرت داده اند. برای رهایی مسلمین از بند فشارهای قریش و بنای یک حکومت اسلامی و عبادت خداوند در آزادی و آرامش، به یثرب هجرت می کنیم. خود را مهیّا کنید. رسول خدا به زودی به ما ملحق می شوند... .

زمزم وحی

شب از نیمه گذشته است. پیامبر صلی الله علیه و آله در پناه تاریکی شب، به سرعت صخره های اطراف مکه را پشت سر می گذارد. خوب می داند، خطرهای بی شماری پیش روی اوست؛ اما دلش نگران چیز دیگری است.

ص:40

«به راستی آیا کسی عظمت این فداکاری «علی» را درک خواهد کرد؟» ناگاه، آبشاری از نور، بر دل

رسول خدا صلی الله علیه و آلهمی ریزد و حالی شگفت که همواره هنگام نزول وحی تجربه می کرد، تکرار می گردد و زمزم وحی بر پهن دشت جانش جاری می شود:

«وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَشْری نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللّهِ وَ اللّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبادِ».(1)

برای توجیه جنگ، علم را بهانه کرده اند و برای توجیه بقای اصلح، فلسفه را عَلَم کرده اند! اصلح آن است که پرهیزگارتر باشد و با نشانه های خدا، سازگارتر.

آدمیان، از یک پدر و مادر آفریده شده اند (حجرات:13) و هیچ یک حق ندارند دیگری را به تسخیر بکشند (حجرات:11) خداوند شما را به عدل و احسان فراخوانده است و از ظلم و دشمنی بازتان داشته است؛ او ستم کاری با بندگانش را دوست ندارد...

پیامبر اعظم صلی الله علیه و آلهبرده داری را محکوم و مسلمانان را به آزاد کردن بردگان و برابری و برادری تشویق کرد. از پیامبری چون حضرت خاتم صلی الله علیه و آله که حتی بر مرکب خویش چوب نمی زد و به حیوانات نیز ستم نمی کرد، جز این انتظار نمی رود که انسان را جز با شرافت و کرامت روحانی اش در نظر گیرد و نخستین آغازگر مبارزه با تبعیض نژادی باشد.

پیروزی فلسفه خودکامگی غرب را بشنوید! فقط بشنوید و کتاب های فلسفه ای را که روی استخوان های مردم پایین دست نوشته شده اند ورق بزنید.

کلاهتان را بالاتر بگذارید و قدم هاتان را محکم تر بردارید! لباسی بپوشید به قیمت خون دختر هفت ساله

همسایه مان؛ لباسی که نشان قانون جنگل فلسفه تان داشته باشد. یادتان باشد، عکس پلنگی را به لباستان بزنید که آهو بچه ای به دندان دارد و بر تارک بلندترین ساختمان شهرتان بنوسید: سازمان حقوق بشر.

قانون سبز نبوی

به ستم دیدگان گیتی از تمام رنگ ها بگویید به آبادی اسلام بیایند؛ اینجا، پشت دیوارهای بلند معنا.

در مدینه افکار محمد، عبد و مولا، سیاه و سفید، سر سفره نعمت یک مولا می نشینند و بر صفه یک مسجد می خوابند. اینجا سیاهان، به سوی کعبه قریش اقتدا می کنند. اینجا رنگ پرده دل، نشان اشرافیت سینه هاست و تقوا، باز پادشاهی نیکان.

ص:45

جست وجوی مجالی برای عرضه حقیقت او به بیکرانه ها بود. تا آن که سامرا، بلوغ پذیرش او را در خود حس کرد و چیزی نگذشت که امام، به اتفاق پدر بزرگوارش، سکونت در آن دیار را برگزید.

اینک امامی 28 ساله، در گوشه سامرا سر بر بالین شهادت می گذارد. شش سال است که بار سهمگین ولایت را بر شانه های شکوه و استوار خویش حمل می کند. نه... نه... نه بر شانه های خسته و نه بر دوش زخمی خویش، بلکه این رسالت آسمانی را در ژرفای باور و در اعماق جان خویش، ثبت کرده است.

معتمد عباسی، تا لحظه ای دیگر، به خواسته بزرگ خود می رسد. سال های اسارت و غم، سال های غم و تنهایی روزهای تنهایی و سکوت... آه، غریبانه گذشت؛ چه معصومانه سپری شد!

رفت و فردا را به موعود(عج) سپرد

امام، دل به فردایی سپرده است که موعودش علیه السلام، حقیقت دین را فریاد زند. می رود و دنیا را با همه فرازها و نشیب هایش، با همه پستی ها و بلندی هایش به او می سپارد. به او می سپارد، دردهای نهفته ای را که جز در و دیوارهای اتاق کوچکش در سامرا، احدی تاب گفتنش را نداشت.

اسارت و سکوت حسنی علیه السلام باز هم در قصه حماسی او رقم خورده است. باشد تا خروش و فریاد حسینی اش، نصیب فرزندش مهدی(عج) شود.

سیره و سریرت تو، به سان کهکشانی از نور و منظومه ای از ستارگان شب، مرز پیدا کردن راه بود از بیراهه، و بدعت ها و کژی ها، با انگشت اشارات تو به سمت صراط، راه می نمود.

آهسته آهسته، روی در پرده می کشاندی تا دلدادگان کوی تشیع را به شیوه مهدی ات مأنوس کنی که:

آفتاب می خواهد روی در نقاب ابر کشد و تا زمانی دور، این گونه بتابد.

مرثیه سرای هجرت توییم و همچنان چشم انتظار رونمایی آفتاب.

«ما در انتظار رویت خورشیدیم»(1)

شش سال امامت در سه ظلمت فراگیر

شش سال، خورشید امامتت، بی وقفه می تابید تا لبخندهایت، جهانی را معطر کنند. اما سه ظلمت فراگیر، حصار آسمان امامتت شده بودند، تا هیچ روزنی، عطر نورانی ات را حس نکند؛ سه قفس تنگ که نفس را تنگ می کردند، پرندگی ات را اسیر کردند. سامره، شش سال زندان پی در پی ات شد و دیوارهای بسته، خستگی مدامشان را در عبادات مدامت گریه می کردند.

پیام های کوتاه:

- ردپاهای گمشده ی ما، مسافران توفانند که پی عطر تو می گردند.

- هر قدم که به تو نزدیک تر می شویم، عطر بهشت را بیشتر حس می کنیم.

- مگر حرمت را بر آسمان هفتم بنا کرده اند که این همه ابر بارانی، بر شانه ما می گیرند؟

- فرسنگ ها سنگ را به شوق زیارت حرمت، با بادها می دوم و با رودها آواز می خوانم؛ شاید در پای تو کبوترانه بمیرم.

پیام کوتاه:

- شیعه را خاک غم بر سر می باید و بازار دل، تا ابد سیاه پوش و آسمان دین را باران باران و اشک و اشک!

- وقتی امامی می رود، نیمه ای از عشق امتش را با خود به خاک می برد...

- شهادت، عشق است. فرزند غایبش را سر سلامت بگویید و باران اشکتان را در بی شکیبی انتظار، بهانه سازید!

- شهادت امام حسن عسکری، بهار جوشش خون شیعه است در غم غیبت.

- مولای غایب غریبم! سرسلامت باد ما را در غم بابای شهیدت پذیرا باش؛ ای غمگین ترین شیعه در عصر غیبت!

«نرجس خاتون» و «عقید» غلام فداکار حضرت را دید که در گوشه ای، ساکت نشسته اند. نگاهش که به چهره امام افتاد، بی اختیار اشک از چشمانش سرازیر شد. «آه خدایا! آیا این همان حجت تو بر زمین است که به دست سفاکان و ظالمان به این حال و روز درآمده؟ مگر نه اینکه 28 سال بیشتر ندارد؟ آیا تقدیر او هم شهادت در جوانی است؟» نگاه عقید را که دید، فهمید باید خود را کنترل کند. بغض گلوگیر خود را فروخورد و در حالی که شاهد آب شدن شمع وجود امام زمانش بود، زیرلب زمزمه کرد: «اَلا لَعْنَةُ اللّه عَلَی القَومِ الظالمین».

زیرنویس:

- شهادت جان سوز حضرت اباالمهدی، امام حسن عسکری، بر آرزومندان بارگاه غریبش تسلیت باد!

- آغاز امامت حضرت مهدی موعود(عج) بر امت آن امام مبارک باد.

ص:51

صحرای «منا» پیرامون آفتاب فروزان رسالت گرد آمدند و بیعتی دیگر، که: به آفریدگار، شرک نورزند و حق زندگی را از فرزندانشان نستانند... و بیعت به «غدیر» رسید؛ در کنار برکه ای به وسعت دریا، با مولا.

و ما، اما چرا سکوت کرده ایم، چرا نشسته ایم؟ چرا عهدمان را گسسته ایم؟ دست های سبز و مهربان خورشید، از پشت ابرها، ما را به سوی خود فرامی خواند!

دیوارهای فاصله را برداریم، تا بهار، زودتر برسد

«ربیع» مجال و انگیزه ای دیگر برای عاشقانه ماندن است؛ بهار در بهار، که با بهار طبیعت نیز همراه است. خداوند، به برکت وجود او، همگان را آفرید. اگر او نبود، هیچ کس نبود و هیچ چیز در دنیا، قرار نمی یافت.

و ما باید در ربیع، بهاری شویم. دست ها را برآریم و دل به موعود(عج) بسپاریم؛ که بیعت حضرتش بر گردن ماست. این شیوه بندگان است به اربابان!

«دعای عهد» را در سالروز شکفتن امامتش و غدیر انتظار، دست در دست یک دیگر - در مدارس، دانشگاه ها، حوزه های علمیه و... - نثارش سازیم. پنجره ها را بگشاییم. زنگ ها را بنوازیم و ایمان بیاوریم اگر خویشتن خویش را بیاراییم، خورشید پنهان، ظاهر خواهد گشت؛ وگرنَه، هرگز در انتظار گشایش نباشیم؛ که شیخ بزرگوار: مفید رحمه الله فرمود: «حضور آشکار آن حضرت(عج) مانع دارد و مانع، ما هستیم!»

ربیع، فرصت خوبی است برای برداشتن حجاب ها و کوتاه کردن دیوارهای فاصله... تا بهار، زودتر بیاید.

خورشید برافرازید؛ زیرا دل های منتظر، ترس از دریای توفانی را تاب نمی آورند.

همه اهالی چشم به راه خورشید، دل خوش دارند که حدیثی نوشته از نور و روان بر آب، خواب پنجره رو به صبحشان را به خیر و گشایش تعبیر کرده است.

آری! روز فرج نزدیک است.

شکسته باد آیینه های دروغگویتان

آن روز که سایه ستاره از دیوار خانه ما پرکشید، شما کجا بودید تا ببینید که بی چراغ و چاووش، در پی ردپای او رفتن، از عهده هیچ دریادیده باران خورده ای هم برنمی آید؟

گمان می کنید همین که آیینه بینی و اخترشناسی را از مادرانتان آموخته اید، می توانید راز آن ساعت موعود را فاش سازید و نشانی منزل آن ستاره غایب را برملا کنید؟

شکسته باد آیینه های دروغگویتان! که جز غبار مرده، هیچ نشانی از عبور روشنایی ندارد.

بر ما شب نشینان چشم دوخته به آسمان فرج، دیگر چیزی از اوراق کهنه اباطیلتان نخوانید؛ زیرا ما خبر ظهور را نه از ادعاهای برباد رفته مدعیان دروغ پرداز دریافت می کنیم و نه از پیش گویی خاک گرفته دغل کاران فریب کار.

اجداد معصوم آن ستاره پنهان، ما را گفته اند که هر کس برای ظهور وقتی تعیین کند، دروغ گفته است؛ زیرا ما نه در گذشته وقت معین کرده ایم و نه در آینده!

تنها ستارگان هزاره های دور آسمان، نشانه های بی اشتباه ما و راه بلدان حکایت ظهورند. چه کسی می داند؛ شاید فردا روز طلوع آن ستاره پرده نشین باشد!

این راه، چراغ می خواهد

ما اگر هزار بار از این راه پرحادثه بگذریم، دوباره گم خواهیم شد و تاریکی، ما را خواهد بلعید و راهزنان، زندگی مان را غارت خواهند کرد.

چگونه می توان کسی را بی چراغ و راهنما، روانه جاده پشت به خورشید کرد و از او انتظار داشت که در چاه نیفتد و زخم برندارد و به سلامت بازگردد؟!

مگر می شود آفتاب بتابد، باد بوزد، درخت سرزند، چشمه بجوشد، پرنده پر زند، انسان به دنیا آید، عاشق شود و بمیرد، ولی کسی نباشد که بداند انتهای این دالان دراز دنیا، به کجا ختم می شود و سرگردانی این کره خاکی در پهنای آسمان، به کجا سامان می گیرد؟

ص:54

برای عبور از این همه هیاهو، دست را باید در دست کسی قرار داد که راه را بشناسد، امین و رازدار دل های گمشده باشد و بر هر که زمین می خورد و سر به هوا راه می رود، صبر و بزگواری پیشه کند.

تا جهانی شدن گل های محمدی، پشت پرده غیبت، نفس های غم ناک زمین را می شماری. از ما فاصله گرفتی تا آسمانی تر شویم. از ما دور شدی تا در غم ندیدنت با باران های بی وقفه، سقف آسمان پایین بیاید؛ شاید به آسمان نزدیک تر شویم.

تنهای مان خواستی، تا تنهایی تو را حس کنیم که تنهاتر از آسمان بودی در بین ما دنیازدگان.

یک روز، آسمان را تا ارتفاع سرانگشتانم پایین می کشم و دردهای تنهایی ام را به خورشید می گویم. کاش چشمانمان به دیدن خورشید عادت کند، تا تو را که نورانی تر از خورشیدی، تاب بیاوریم!

تو هستی؛ اما ابرهای تردید ما، مانع تجلی تواند

سایه ابرها چقدر بر سرمان سنگینی می کند، وقتی خورشید را دریغ می کنند و نمی بارند.

تو را از پشت این همه ابر، تماشا می کنم؛ آنچنان که خورشید روزهای ابری را.

تو هستی؛ اما ابرهای تردید من، آفتاب دیدنت را حصار شده اند. کجای این خاک، می توانم قدم بگذارم و بوی تو را حس نکنم؟! کجای این آسمان، می توانم پرنده باشم و در عطر تو پرواز نکنم؟!

نفس بکش، تا ابرهای تردیدمان را باد ببرد و بتاب تا یخ کفرمان آب شود.

ابرها، سال هاست که می آیند و می بارند و می روند؛ اما تو همچنان همان آفتاب جوان مانده ای که بر

بهارهای آمده و نیامده ما می تابد.

روزی، این همه یهودا را رسوا خواهی کرد

به انتظار دیدنت، روزهای تقویم را هاشور می زنم و صبح های آفتابی را می شمارم. هر غروب، با خورشید در دل دریاها غرق می شوم و هر صبح، به شوق دیدن تو جان می گیرم.

اگر هزار سال نوری به انتظارت بنشینم تا سنگ شوم، شک نمی کنم. شاید روزی قدم مبارکت را بر شانه های سنگی ام حس کنم.

بگذار ریشخندم کنند! بگذار به اسم تو، سکه بزنند! بگذار دیوارهای ریایشان را به اسم منتظران تو بالا ببرند! روزی خواهی آمد و این همه یهودا را رسوا خواهی کرد.

گفتند: می آیی و فضیلت، نورافشانی می کند؛ امنیت منتشر می شود و عدالت به فریادمان می رسد.

گفتند: می آیی و جهان را به یک چشم به هم زدن، درمی نوردی؛ به هفت آسمان می روی و در یک شب بر دنیا چیره می شوی.

گفتند: می آیی و باران می بارد؛ خورشید از مغرب طلوع می کند و آسمان، آتش می گیرد.(1)

حجت پنهان خداوند

آل محمد علیهم السلام چونان ستاره های آسمان اند؛ هرگاه ستاره ای غروب کند، ستاره ای دیگر، طلوع

خواهد کرد و چنان که ستارگان، امان اهل آسمان اند، امامان نیز امان اهل زمین اند. اگر حتی لحظه ای زمین از حجت خدا، تهی گردد، عذاب ها فرود آیند و... امام مهدی(عج) قائم آل محمد صلی الله علیه و آله است که زمین را - پس از آن که از ستم لبریز شده باشد - از عدل و قسط آکنده می سازد. او حجت پنهان خداوند بر زمینیان است و نوری را که حسین علیه السلام در دل های آسمانی برافروخت، در سرتاسر گیتی منتشر می سازد.

راز غیبت

«غیبت» یک راز است؛ مثل راز «خضر» که موسی علیه السلام آن را آشکار ساخت. و «خورشید پنهان شعبان» مانند خورشید در کوچه های ابری آسمان است که اگر نبود، «زمین» پابرجا نمی ماند و «آسمان»!

نسل انسان، منقرض می گردید و آفریدگار، شناخته و پرستش نمی گردید و... .

خورشید، ارمغانی حیات بخش برای اهل زمین است و خورشید دین، آرام بخش دل های بی قرار و حزین. آن یک، زمین را با جاذبه اش نگاه می دارد و این یک، برکت ها را فرو می بارد. آن یک، به زمینیان، نور می دهد و این یک، بر زخم های کهنه و اندوه های بشر، مرهم می نهد.

ص:57

هرگز فراموشمان نمی کند

ای منتظران!

ای دلبستگان خورشید همیشه فروزان!

سختی های زمان، دیری نمی پاید.

ای عاشقان!

ای خلوت نشینان پریشان!

امیدمان ناگهان با کوله باری از مهربانی می آید.

از «بیهوده گویان» نباشید؛ از «عافیت طلبان» و از «مصلحت جویان»!

اگر او «شریک قرآن» است، چرا قرآن نمی خوانید؟

اگر او «خورشید شب شکن» است، چرا در تاریکی ها می مانید؟

و اگر او «کشتی نجات» است، چرا به سوی دریا نمی رانید؟

راستی اگر او «باران و رحمت بی کران الهی» است، چرا در زیر باران تشنه نشستن؟

اگر او «سرسبزی روزگاران» است، چرا در فصل برگ ریزان، از پا نشستن؟

و اگر او «سرپرست و دوستدار مؤمنان» است، چرا دل دوستان خدا را شکستن؟

آه... یاران!

او «از بین برنده ستم و تجاوز» است، راه «عدالت» بپویید.

او «دروازه هدایت» است، از «گمراهی»ها، دوری بجویید.

و او هیچ گاه ما را فراموش نمی کند، از «عشق» بگویید.

انتظار... منتظر...

انتظار، استقامت بر دین است و منتظر، حرکت آفرین.

انتظار، یاد یار است و منتظر، بی قرار.

انتظار، مسؤلیت آور است و منتظر، جهادگر.

انتظار، برترین کار است و منتظر، نیکوکار.

انتظار، ستیز است و منتظر، اهل پرهیز.

انتظار، آماده سازی است و منتظر، مهیای جانبازی.

ص:58

انتظار، راز است و منتظر، در سوز و گداز.

انتظار، مبارزه با بیداد است و منتظر، فریادگر عدل و داد...

آی مردم!

اگر «او» را نمی جویید، دیگر از «عشق» هم نگویید!

پیام های کوتاه:

- آفتاب شعبان، مانند خورشید در کوچه های ابری آسمان است؛ که اگر نبود، زمین نمی ماند و آسمان.

- ای منتظران! سختی های زمان، دیری نمی پاید و امیدمان ناگهان با کوله باری از مهربانی می آید.

- انتظار، مبارزه با بیداد است و منتظر، فریادگرِ عدل و داد.

- انتظار، مسئولیت آور است و منتظر، جهادگر.

اما، ذخیره فردای مباداست، ذخیره فردای بی خورشید. ماه آسمانی ات، روی پوشانده است تا سایه شوم شب را بیدار کند؛ و وجدان های به خواب آلوده را، تا بدانیم که جز ولیّ حقیقی، شایسته اجرای عدالت حقیقی نیست.

عاقبت از آنِ متقین است

چشم انتظارت خواهیم ماند تا صبح، ای خورشید پنهان؛ با افروختن هیمه های آتش، بر فراز بلندی ها،

تا ابوسفیان ها و معاویه ها و یزیدها بدانند که «عاقبت از آنِ متقین است»، که فتح مکه و بیت المقدس و کربلا دیر نیست. چه توفان ها که در شیشه های بلورین محبوس شده اند! اما انسانیت نمرده است و هنوز از لابه لای ریه هایش، صدای نفسی می آید؛ ناله ها هست که از شکاف قفسی می آید. جاده را باید بروبیم، مژده بدهیم به باغ، آب بزنیم به راه... که

فریادرسی می آید.

بی قرار توام

بی قرارم؛ ای قرار ایستاده بر سر بام زیستن! این نیم مرده نفس را ارزانی تو می کنم؛ شاید که در این مجال کوتاه، تو را باز یابم! دست از شمردن تسبیح استخاره و انتظار برنمی دارم که جهان بر انتظار تو برپاست و زمین، سال هاست که چون مردی رزمی، جوشن به تن، صدایت می کند.

مرا که نیمی از تنم در باد است و نیمی از صدایم در آتش صبر، مژده ای ده؛ اگرچه انتظار فرجت، فرج در گشایش مشکلات است.

من با این خیال گلوگیر و بی رحم، در پی چراغی در شبم. مرا با این نیم مرده نفس، میهمان آوازت کن؛ ای هم آغوش غیبت و غربت!

پیام کوتاه:

اکنون که چراغ هدایت در دستان منجی عالم است، بر تو ای منتظر روشنایی، درود!

اما از جهتی، آفرین بر عصر غیبتت که رسوایی و باخت های پی درپی این لاف زنان را به نمایش گذاشته است.

جهان، در پرتو خورشید روی توست؛ اگرچه پشت ابر

در هوای ابری غیبت، لحظه های آفتابی تو می چکد. تو هستی و کهنه ترین صداها در پرتو بودنت، به تازگی می رسند. شعرهای عاشقانه بازمی گردند.

اگرچه دیدگان ما محرومند، اما تو هستی و ما هر روز از فردایی می گوییم که در انتظار تو نشسته ایم. به اندازه کافی با گناهانی که پذیرا می شویم، تاریکی را مهمان شُوم دل کرده ایم؛ اما این را هم خوب می دانیم که صدها برابر بیشتر از اکنونِ غیبت، تاریک می شدیم اگر لحظه ای جهان را بی خورشید رویت وامی گذاشتی.

هنوز است، جان های عاشق را می نوازد و آنها را مهیا می کند برای روز ظهورش؛ برای روزی که با شمشیر عدلش، زنجیر ستم را از هم خواهد گسست، برای روزی که دوازده امام نور و روشنایی نیز آن روز را نوید داده اند؛ روز موعود را می گویم، روزی که خورشید عدالت از پشت ابرهای انتظار طلوع خواهد کرد و جهان، روشن از نور حقیقت خواهد شد. امام صادق علیه السلامکه برای همیشه، مروارید سخنانش در گنجینه یادها جاودانه است، می فرماید: «محمد، علی، فاطمه، حسن، حسین و ائمه که از اولاد حسین اند، چهارده نوری هستند که خدای تعالی، چهارده هزار سال پیش از خلق جمیع مخلوقات، آنها را خلق کرد. آخر ایشان قائم است که بعد از غیبتش، قیام می کند و دجّال را می کشد و زمین را از هر گونه جور و ستم پاک می گرداند».(1)

برترین کار امت پیامبر صلی الله علیه و آله

عشق و انتظار، ضریح و دخیل یکدیگرند. عاشق، همیشه منتظر است؛ منتظر روزی که عکس یار در قاب چشمانش نمایان شود. انتظار، بر شیرینی وصال می افزاید. انتظار، روح تشنه عاشق را برای دیدن معشوق، تشنه تر می کند. عاشق، اگرچه جام صبرش لبریز می شود، اما هیچ گاه از دیدن روی دوست، ناامید نخواهد شد. منتظران موعود(عج)، عاشقان کوی حضور اویند که همیشه منتظرند؛ منتظر روزی که خورشید جمالش در افق چشمان منتظرشان طلوع کند. عاشقان مهدی(عج)، انتظار را فضیلت و

فصل خودسازی خویش می دانند. آنان کلام زرین پیامبراعظم صلی الله علیه و آله را بر لوح دل خود نگاشته اند که فرمود: «برترین اعمال امت من انتظار فرج است».(2)

پیام کوتاه

- آغاز امامت دوازدهمین آفتاب عشق، خورشید عدل و عدالت، آخرین گل بوستان امامت، بر عاشقان ولایت مبارک باد!

ص:63

- با آغاز امامتش، جهان، رنگ عدل و عدالت به خود گرفت. او به امامت رسید تا جهان را به زلالی آب و روشنی آفتاب کند. سالروز امامتش مبارک باد!

«بیا عاشقی را، رعایت کنیم

ز یاران عاشق، حکایت کنیم

از آنها که خونین، سفر کرده اند

سفر، بر مدار خطر کرده اند...

بیا در خدا، خویش را گم کنیم

به رسم شهیدان، تکلم کنیم...

بیا با گل لاله، بیعت کنیم

که آلاله ها را، حمایت کنیم...»

با «گنجشک و جبرئیل»

همیشه «حق» می طلبید و نگاه انتقادی اش هرگز به «باطل» نگروید... و چقدر رنج کشید! «مشت در نمای درشت» را برای نزدیک کردن دل و زبان ساکنان دو اقلیم هنر - ادبیات و سینما - آفرید.

«گزیده شعر جنگ و دفاع مقدس» را با نگاهی متفاوت از دیگران وارسید و خود، شاعر برجسته عصر دفاع مقدس گردید.

در «نوشداروی طرح ژنریک» به زبان طنز، آبرو بخشید؛ هر چند کمتر کسی آن را فهمید!

و... «گنجشک و جبرئیل»اش(1) را، می توان حادثه ای در شعرِ عاشورایی و افتخارِ شعرِ شیعی نامید...

از حجم «قفس» رهید

ص:65

سرکوب شدن ها(1) را به جان خرید، اما هرگز ناشکری نورزید. و سرانجام با آن همه فضیلت ها، چشم از جهان پوشید و از حجم «قفس»(2) رهید؛

«صحرای خطر، گامِ مرا می خواند

صهبای سحر، جام مرا می خواند

وقتِ خوش رفتن است، هان! گوش کنید

از عرش، کسی نام مرا می خواند»

و عاقبت رسید، به آن جا که باید می رسید. حجاب ها را درید و چشم هایش به برخی حقایق طریقت اهل بیت علیهم السلام و نورانیت قرآن کریم، گشوده گردید... و آن گاه که رفتن را برگزید، دیگر هیچ چیز، آرامشم نبخشید، تا فریاد اندوه قافله سالار عشق، در هجران آن شاعر فقید و خالق «راز رشید»، در دل و جان پیچید؛

«این انسان فرزانه و آزاداندیش و این مؤمن پارسا و با فضیلت، یکی از نمونه های برجسته امروز و یکی از امیدهای آینده بود».(3)

دلم می گوید: «سید حسن» هرگز در دل ها نمی میرد، و خداوند «گنجشک و جبرئیل» را می پذیرد.(4)

ص:67

ص:68

میله های این قفس

مثل تارِ عنکبوت

گرد جسم و جان من تنیده است

من که فکر می کنم

دست های رنگ رنگ این قفس

یک حصار آهنی

دور من کشیده است

کاشکی فرشته امید من

یا همان ستاره های روشن و سپید من

- که همیشه با دلم خوب بود و مهربان -

از میان قصه های کودکی

ناگهان بیاید و به عهد خود

وفا کند

کاش لحظه ای مرا

از هوای تنگ و تار این قفس

رها کند.

جسم نورانی عشق است که ذره ذره در زندگی ذوب می شود و حرارت و حیات، بر خوشه خوش رنگ صمیمیت می پرورد.

ازدواج، آیتی از پروردگار مهربان است که با سرپنجه اعجاز وصلتی آسمانی، دو روح تک افتاده در برهوت انزوا را، در اوج کشش و جاذبه ای خدایی، به هم می آمیزد و یگانه می سازد. پیمان مقدس «همسری»، پایان «من»ها نیست؛ انتهای راه «منیّت»هاست.

«ازدواج»، حذف «فردیت»ها نیست؛ جمع زدن دو «فرد» است تا به سان دو بال سپید یک کبوتر، پرواز را در آسمان آبی زندگی، به یاد ماندنی تر کنند.

ص:70

دو بال

شیعه و سنی، دو بال اسلامند. مگر پرنده را با یک بال، مجالی برای پرواز هست؟! در دنیای هفت میلیاردی امروز، چیزی جز وحدت و هماهنگی این دو بال، آسمان اسلام را به افق سعادت اتصال نخواهد داد.

وحدت اسلام، نقطه ضعف دشمنان است و نقطه عطف سعادت مسلمانان، این نقطه را دریابیم، پیش از آن که دشمن آن را دریافته باشد!

ما به عهد خویش وفادار می مانیم. ما پیمان برادری مان را تا روز فراگیری عدالت و اسلام، حفظ می کنیم و راسخ بر این پیمان می مانیم. باشد که آفتاب اسلام، همه شب های جهان را روشن کند.

پای زخم می گذرد و هر ماه، در انفجاری در عراق، قسمتی از دلم آتش می گیرد و می سوزد؛ اما دریغ از یک و نیم میلیارد سطل آب که بر آتش ظلم ریخته شود!

دریغ از یک و نیم میلیارد مشت که بر حصار قدس کوبیده شود! دریغ از ما اگر یک و نیم میلیارد هستیم، ولی تنهاییم.

بدر همدلی ات را دریاب!

با تو می گویم که مذهب تفرقه، آیینت شده؛ مگر محمدت صلی الله علیه و آله تقیه نیاموخت؟ با تو می گویم که تیغ بر برادر می کشی، مگر مولایت علی علیه السلام، 25 سال به قواره 25 هزار زخم نامحرم، حفظ نظام جامعه نکرد و استخوان در گلو نگرفت؟ پس استخوان شتر بر پیکر تفرقه کی خواهی زد؟ برادر دلم! لشکر ابوسفیان برگذر مدینه آیینت رسید، بدر همدلی ات را دریاب!

پیام های کوتاه:

- میلاد رسول، بهانه وحدت ذرات جهان است؛ پس کم از ذره ایم اگر اهل مدینه وحدت نباشیم.

- فرشتگان، به سرودن دعای وحدت نشسته اند؛ ای دل بکوش که نوای وحدت ایشان را بشنوی!

- به هوش آیید، ای اقوام مسلمان؛ که وحدت، بهای توحید است.

- برادران دلم! صدای رسول را از نسیم تاریخ بشنوید که دعای وحدت را تلقین می کند.

- بانگ توحید را از بلبلان آشفته شنیدم و از خاک خسته شهرها به جان دوست که توحید بی وحدت،

واژه ای بیش نیست.

ص:74

با کفش هایی از اراده و ایمان، برخاستیم و راه افتادیم جاده های آفتابی استقلال را و این چنین، آوازه وطن را در گوش تاریخ، مطنطن کردیم.

پیام های کوتاه

- روز جمهوری اسلامی، تبلور اتحاد و ایمان، روز به ثمر نشستن نهال اراده و ایستادگی، روز آفتابی استقلال، مبارک باد!

- به آزادی و سربلندی مان رأی دادیم و سرود ایمان را بر بلندای مناره های عشق، هم صدا شدیم.

- ایستادیم و در پناه پنجره های وحدت به آینه ها پیوستیم.

- دوازدهم فروردین را زیر بارانی از یکپارچگی و اتحاد، قدم می زنیم و سربلندی وطن را بر فراز رنگین کمان آزادی، به جشن می نشینیم.

- دوازدهمین روز بهار، مژده سرزمینی مستقل است برای مردمانی اندیشمند و بزرگ؛ مردمانی که در توفان ها و صاعقه ها، دست در دست یکدیگر، تنها به استقلال وطن می اندیشند.

که «سیاست ما، عین دیانت ماست»؛ پس ایستادیم و شعاری در حنجره سبزمان موج زد: «نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی!»

بهار در یک قدمی

زمستان که رفت، فصل شوم دیکتاتوری و شاهنشاهی، در کوله اش بود. بس که ستاره از پیکر زخم خورده میهن چکید، سرانجام، ساقه ای از نور در تالاب ظلمت شب رویید. اینک، هیاهوی سبز بهار، بر چارچوب در ایستاده بود.

«جمهوری اسلامی»: آری!

نور گرم و تازه ای از خواستن، آینه چشم ها را به هم پیوند می زد. انگشت اشاره پیرمرد عارف شهر، انتهای سرسبز جاده ای را نشان می داد که رویای شیرین ملت بود.

«جمهوری اسلامی»، پیوند میان رأی و اراده مردم، با جهان بینی اسلام بود. قندیل افسانه ای قدرت غرب، تاب ایستادن در برابر آفتاب ایمان و عقیده ملت را نداشت.

دوازده روز از حضور شاداب بهار گذشته بود که سرانجام، جوانه شانزده سال رنج و پایمردی، سر از خاک میهن برداشت و رأی «آری» ملت، ضامن بقای «جمهوری اسلامی» شد.

پیام کوتاه

- پیروزی جمهوری اسلامی، پیروزی اندیشه «سیاست توأم با دیانت» است.

- رأی «آری» ملت به جمهوری اسلامی، پاسخ بلند «نه» به نیرنگ استعمار جهانی بود.

ص:78

می گرفت؟!

من با درخت ها آواز می خوانم

من درخت را، بهار را، گریه های آبشار را دوست دارم. من با ابرهایی که گریه را کشف کردند، هم کلام می شوم تا خاک، جوانه بزند. من، با قطرات بارانی که اهل آسمان هفتمند، از دلتنگی ناودان ها سرازیر می شوم تا بهار نمیرد. با کوه ها فریاد می زنم و با نسیم، نفس می کشم و با همه آب ها، آوازهای زلال می خوانم تا درخت، کوه، آب ها و نسیم مثل من شاد زندگی کنند.

روز سیزده هم روز خوشبختی است

من از سنگ ها و ابرها و برگ ها برترم؛ چون دلم هنوز تنگ می شود برای تو. تویی که سرنوشت روزهای زندگی من دست توست. من به راز اعداد، ایمان دارم؛ فقط به خاطر شمردن مهربانی های تو.

همه اعداد، مثل همند. طالع همه اعداد، سعد است. هر عدد، نشانه ای از رازهای بی نشان توست. روز سیزده، روز یمن، روز شادی، روز خوشبختی است.

پیام های کوتاه

- بهار، زیباترین کلام عاشقانه خداوند است.

- هر شکوفه، جلوه معطر طبیعت است.

- غنچه های رنگارنگ بهار، سلام های خداوندند که روی لبخندهای زمین، باز می شوند.

سکوت، از کوههای فرارفته تا ملکوت و از دریا و رود و آبشار همیشه جاری، می توان حدیث یگانه بی شباهتی را خواند که من و تو را وارث این طبیعت بی دریغ می خواهد. یکتای ازل و ابد که پشت تمام پنجره های هستی، رونق دست های قادر او نمایان است و از هر روزنی به سوی طبیعت، به سوی اشارات لایزال او می توان نگریست.

به ملاقات خدا برو!

من و تو فرزند ناگزیر طبیعتیم. این مادر سخاوتمند که از دیر زمان، من و تو را در گهواره دامانش پناه داده و زیبایی بی وقفه اش را همیشه در معرض چشم های مان نشانده، سخت خواهان ماست.

هرگاه، روزمرگی هیاهوی دود و شهر و زباله، مثل دل تنگی دیرینه ای بر شانه هایت آوار شد، هرگاه، دربه در سکوتی سر به مهر، از تمام حصارها و دیوارها و برج های شهری دلزده شدی، هرگاه، پله های ممتد و میز و صندلی هر روزه کسب وکار و ازدحام صف های پر از مردم و ارتفاع ساختمان های ناتمام، تو را در خویش فشرد و بی قرار سکون اهورایی خلسه های پر از خدا شدی، همه تنگ دلی هایت را بر دوش بگیر و به طبیعت برو تا خدا را که نزدیک تر از همیشه، روبه رویت نشسته، آنجا ملاقات کنی.

آن گاه، پس از ساعتی درنگ، شانه هایت سبکبارتر، به منزلگاه خویش بازمی گردند؛ شانه هایی که تا چندی پیش، زخمی بودند و اکنون، در جوار مهر مادری مهربان، هستی را از سر می گیرند.

به این مادر کهنه پیرهن، این خویشاوند مأنوس، دل ببند و هرگز به چشم های غمگسارش پشت نکن! هرگز پشت پا به دست های بارآور و بارورش نزن. هرگز از دیدارش طفره نرو...

طبیعت، هم خون من و توست. تو از شانه های سبز او برخاسته ای. باید شکرگزار لحظه هایی بود که در جوار نفس های او، از صلح و آرامش سرشار می شویم و همه زمختی های روزمره را تاب می آوریم.

بوی دل آویز شکوفه ها و کوهساران، دل بسته عبور و مرور ابرها؛ دعوتمان کرده اند به دیدن، به شنیدن؛ دعوتمان کرده اند که زمزمه های دوست را در حوالی سبز خویش بشنویم. صدای زندگی می آید که خوش آمد می گوید به دل های زیباپرست.

باید اندیشه کرد

قسم به روز، قسم به شب، قسم به صبح که زمین و آنچه در آن است را به هوای آدمیان آفریده اند. گل ها در باغچه و درختان در باغ، دعوتمان کرده اند به اندیشیدن. خدایا! تو مخلوقات خویش را بیهوده

نیافریده ای، ما نبودیم که تو بودی؛ بی تو نیز هیچ نخواهیم بود. قسم به خورشید که هنگام درآمدنش، دعوتمان می کند به تلاش، که کاهل نباشیم!

قسم به ماه که هنگام برآمدنش، دعوتمان می کند به توجه، که غافل نشویم!

قسم به صبح که زمان گشایش است و آدمی در آرزو!

دقیقه ها می روند که برنگردند. هیچ چیز پایدار نیست؛ موج ها، لحظاتی چند، هجوم می آورند؛ اما سرانجام، عقب خواهند نشست. آنچه می ماند، دریاست.

نگذاریم نفس ها آلوده شوند!

قسم به خورشید، قسم به ماه، که قانون آفرینش، بی حساب و کتاب نیست. هر صدایی در این جهان پژواک دارد و به ما بازگردانده خواهد شد.

«این جهان کوه است و فعل ما صدا

سوی ما آید صداها را ندا»

کاروان هستی، دست به دست هم، رهسپار منزل نهایی اند. این آدمی است که باید برخیزد؛ باید بستیزد، با هر چه شر و بدی. طبیعت، دعوتمان می کند به قیام شانه به شانه نخل ها و سروهایی که رو به کرانه های معطر حضور کرده اند.

نگذاریم برگچه های سبز را دود سیاه بگیرد! نگذاریم آب ها گل شود و نفس کشیدن مشکل. نگذاریم نفس هایمان، آلوده شود؛ که ریه های جهان، آلوده خواهد شد. قسم به نفس و آنکه آفریدش...!

ص:82

باید پاک بودن را تجربه کرد و چون آب، بی آلایش بود و چون کوه، استوار! باید جاری بود چون رود و بی کران بود چون دریا! باید به آفتاب اقتدا کرد و به همه یکسان تابید!

باید چون ابر، کریم بود و چون رعد، با هیبت! باید در کنج غروب، زانوی «الامان» بغل گرفت و «العجل» سر داد! باید با چشمانی بارانی، به بدرقه شب رفت و «العفو» خواند!

باید گل واژه ای شد در یک صبح و بر کرانه شفق، تکبیر سر داد تا بیاید آن که همه در انتظارش لحظه ها

را می شمارند.

آمدی و...

ای سپید بزرگ آیین! آمدی و دندان های سیاهی را در هم شکستی.

آمدی و آفتاب، باطن شکوهمندت را در آسمان نبوت، برای همیشه گستراند.

آمدی و طاق کسرای ظلم فرو ریخت. آمدی و رودخانه های تباهی، در بستر سیاهشان خشکیدند.

آمدی و آتشکده ها به خاموشی تن دادند.

ای پیام آور آسمان های وسیع! پرنده های دلمان را به تو سپرده ایم و آیین سپیدت را عاشقانه به ترنم آمده ایم.

نفس های زلالت که بر پنجره های زمین پاشید، گلدان های یگانه پرستی بر تاقچه های جهان به گل نشست.

آمدی و رشته های بت پرستی، با دست های عادلت، پنبه شد. آمدی و کوچه های مکه را باران ستاره فراگرفت.

آنچه خوبان همه دارند...

نفس هایت، معجزه مسیح است و چشمانت، جسارت موسی.

ایوب، فصلی از صبوری تو است؛ آن هنگام که صفحات جاهلیت را ورق می زدی و استخوان هایت را سرمای آن همه بی خبری، می سوزاند. نوح بودی؛ وقتی که آخرین کشتی نبوت را بر اقیانوس سخن چینی ها و بغض ها می راندی؛ بی آنکه بادهای هرزه کینه و جهل، روح استوارت را بلرزاند.

تو آن آخرین فرستاده ای که تمام رسولان خداوند، به ستایشت برخاسته اند. تو آن خاتم عشقی که تا جهان باقی است، آزادگان زمین، به پابوسی ات می شتابند.

پیام های کوتاه:

- محمد صلی الله علیه و آله می آید؛ با بشارت آفتاب و سخاوت مهر می آید، تا سرشارمان کند از آیه های آبی آسمان و ما حضور متبرکش را در کوچه های آینه بندان، مکرر می کنیم.

- میلاد آینه مهربانی ها، خاتم پیامبرن، رحمت زمین و آسمان، بر پیروان یکتاپرستش مبارک باد!

- محمد صلی الله علیه و آله می آید، تا خورشید نفس هایش، برف ظلم و جهل را به رودخانه های جاری ایمان و راستی بدل کند.

ص:86

او می آید تا آیین آفتاب، ماندگار شود.

- مبارک باد، میلاد روشنی و نیکی! خجسته باد، قدم های نورسیده انسانیت و یگانه پرستی! امشب، از گوشه گوشه آسمان، سمفونی ستاره بلند است.

- ای آخرین فرصت روشنایی! آمدنت را دف می زنیم و مژده میلادت را شکوفه می باریم.

تو، عزت آفرینشی و زمین، بر ستون های بودن تو، این گونه استوار مانده است.

«ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد»

زمین، به ارث صالحان رسیده است و ندای برادری، از دل میدان های جنگ قبایل برمی خیزد.

دل ها، در آستانه کلام وحی، به زانو درآمده اند و رنگ ها، از سیاه تا سفید، در یک صف نشسته اند تا سرود وحدت بخوانند.

«اسوه حسنه» آمده است

عشق، فرمانرواست و توحید، انگشت ها را به هم گره زده است. عشق، فرمانرواست و اسوه خداباوری آمده است تا پل های شکسته قلب ها را پیوند بزند.

امین مردم، امانت دار رسالت الهی خواهد شد، تا ندای فروخفته حقیقت را به گوش مجازپرستان زمین برساند و بگوید که خدا یکی است، هدف یکی است و معنای زندگی، دویدن به سمت جاذبه های نورست.

اسوه انسان باوری آمده است تا قفل های خشکیده بر افکار و اندیشه ها را بگشاید و به روح های زندانی شده در قفس خاک، صراط رهایی بیاموزد و بگوید «یا أیُّها الانسان، انک کادحٌ الی رَبک کدحا فملاقیه».

آمده است؛ تا...

مهر خاتمیت بر انگشترش نقش خواهد بست، تا تحریفات گذشته را بپیراید و «دین حنیف» و «دین قیم» را مژده بدهد به ساکنان سراچه انس که در جست وجوی نشانه اند.

خاتم النبیین آمده است تا حجت الهی را بر خاک نشینان تمام کند و کتاب وحی را ببندد.

صاحب خلق عظیم آمده است تا ظرف وجود آدمیان را از مکارم اخلاق لبریز سازد، فضیلت های فراموش شده را به کوچه ها و خیابان ها بازگرداند، اشتیاق های خاموش شده را دوباره برافروزد، برای

شب های هجران نور بیاورد، برای سفره های فقیر نان بیاورد. آمده است تا بر لب های یتیم، لبخند بکارد و بر دل های مریض، امید.

آمده است تا شمع باشد، تا آیین دلبری کردن را به انسان ها بیاموزد. جهان، برخاسته است؛ برخیزید که محمد مصطفی صلی الله علیه و آله آمده است!

ص:88

مکه، امروز بر صدر خبرهاست

علی خالقی

امشب، جبرئیل امین، دستی در نور و دستی در آینه دارد. شبی است که آفتاب حجاز، سر از مشرق روشنایی برمی آورد و این شب بی سحر را فرمان هجرت می دهد.

امشب چه شبی است، شب بی تکرار عبداللّه و اینک، از او فرزندی خواهد آمد که جهان را بر پله اول خراجش نهادند تا او بپذیرد و آسمان را طفیلی آستانش گذاشتند تا قدرش، عالمی را حیران نماید. مردی می آید تا بهار، بر قدم هایش بوسه زند و پرنده های یخ بسته پاییز، بار دیگر سرود میلادش را تکثیر کنند و حجاز، از نوازش دستانش، این شهرت پنهان را از او هدیه گیرد.

او می آید تا غبار را از پیراهن انسانیت بتکاند و تبسم خود را بر آینه ها حک کند.

می آید تا پرده از راز پنهان خلقت براندازد و لبانش، کلام خدا را به پهنه گیتی آواز دهد.

می آید تا نخلستان ها، آمدنش را سرک بکشند و دختران به ناحق دفن شده، از او عزت و شکوه گیرند.

آری! امشب محمد صلی الله علیه و آله می آید تا آوازهای شادی و شور، از حنجره خشک و ماسیده مکه پخش شود و جهان، طلوع تازه ای را بنگرد؛ طلوعی را که هیچ آفتابی توان خلقش را ندارد.

جهل، حرمت خویش را می شکنند؛ نسلی که به زشتی و غارت و وحشی گری، شهره عصر بودند و خدا برای این قربانیان مانده در حضیض جهل و تاریکی، چراغ هدایتی مهربان فرستاده است.

زمین، عشق را باور کرد

محمد صلی الله علیه و آله آمد، تا زمین، طلوع عشق را باور کند و تیرگی ها، روشنای چشمانش را در خاطره ناسروده تقدیر خویش قاب بگیرند. او آمد تا در این شب قیرگون جهل، رنگ های خام، معنا بیابند و عشق را بر این صفحه تاریک بنگارند.

او آمد تا مکه، - جز بت هایش - احترام یابد و حجاز، عرصه جمعیتی متراکم شود که قصدی جز وحشی گری و غارت دارند.

او آمد تا نام خدا در زمین زنده بماند و حرمت ابدی و ازلی اش، چون چراغی روشن فراموش نشود.

بر تو درود

ای که میلادت، نقطه عطف خلقت است! بر تو درود که عشق، خود را با نام تو تجلی داد و خلقت، بی وجود تو معنایی نداشت؛

ای بهترین خلق که پیامبران سلامت می کنند و تو را سید خویش می خوانند؛

ای آن که خدا از نور خویش، تو را آفرید و بر تو سلام داد و جهانی را در رکاب تو گذاشت تا معلوم شود که تاریخ انسان، چون تو نداشته و چون تو نمی آورد؛ و ای چراغ رها شده در پرواز! تو، عاشقانه

سرود زندگی در گوش خلق زمزمه کردی؛ بر تو درود!

بگذار آتشکده ها خاموش شوند!

جهان، تا خبر میلاد تو را شنید، چنان بر خود لرزید که عنان خویش از دست داد.

ورود تو آغاز تاریخ دیگری از حیات است و نباید چنین میلادی، بی صدا و بی هیاهو باشد. بگذار وقتی هلهله شادی فرشتگان در فضای متروک جهان می پیچد، ایوان های ظلم و جور، بر خویش تکانی بخورد و کاخ های محکم ستم بشکند و خوار شود! بگذار وقتی شعله حضور تو بر چراغ هدایت، روشنی می بخشد، آتشکده هزار ساله به مرگ فرو رود تا خلق بدانند، چراغ

ص:90

همیشه روشن، تویی و نور را از هیچ سیاهی گدایی نکنند!

بگذار اهالی کوچه های نخوت و غرور، بر ناتوانی و حیرت خویش معترف شوند که اینک، ندای پایان بزرگ بینی شان بلند شد. پس با گوش جان بشنو صدای خداوندی را که از دهان جبرئیل جاری می شود.

«اَللّهُمَّ اهْدِ قَومی فاِنَّهم لا یَعلَمُون؛ خدایا! اینان را هدایت گردان، که نادانند».

مهرت را در دل هاشان افکن، که نامهربانند... .

آمد و «رحمت» نامیده شد؛ برای همه آفریدگان - از خوبان و بدان - ؛ چندان که به خیل کافران، روی می آورد و در هدایتشان پافشاری می کرد. رنج ها و دردها می کشید؛ ولی هرگز از مهربانی دریغ نمی ورزید.

آمد و «متوکل» نامیده شد؛ که هماره به خدا اعتماد داشت؛ نه به دنیا... روزی از دشمنانش کسی در گیر و دار نبردی او را - تنها - در حالی که خواب بود، دید؛ شمشیر بر وی برکشید و پرسید:

- چه کسی تو را از دست من نجات می دهد؟

فرمود: خدا!

سپس آن کافر، ترسان از این همه صلابت، دست هایش لرزید و بر زمین فرو لغزید. آن گاه رسول اکرم صلی الله علیه و آله شمشیر در دست، بازپرسید: کدامین کس، ناجی ات می شود؟

و صدایی لرزان شنید: بزرگواری شما!(1)

آمد و «امین»(2) نامیده شد؛ چنان که «عبداللّه» بود؛ «مصطفی» و... برترین پیامبر و آفریده است؛(3) که آیینش

مطابق فطرت آدمیان، و معجزه اش بیان کننده هر چیز در هر زمان و مکان... و این است سرّ خاتمیت.

در محضر کلام نبوی

و آن گنجینه حکمت و خاتم نبوت، مفهوم «عدالت» را در قالب گهر گفته ای بر زبان آورد و رمز و راز صاحبان این فضیلت را در یک روایت، آشکار کرد:

«مَن صاحَبَ النّاسَ بِالَّذی یُحِبُّ اَن یُصاحِبُوهُ کانَ عَدلاً؛(4) هر کس با مردمان چنان رفتار کند، که دوست دارد آنان با او رفتار کنند، اهل عدالت است».

راستی! در سالیاد رسول سبز تعهد، امین قافله نور، دلیل خلقت آدم و... آیا به چند فضیلت - از سیرتش - روی آورده ایم و خالق خویش را، خشنود کرده ایم؟

ص:92

پیام های کوتاه

- و ناگهان بهار، از راه رسید؛ همچون خورشید، و نورش به تمامت آفاق رسید.

- آمد، مردی از تبار هابیل در عالم الفیل... و بت ها سرنگون شدند و کنگره های قصر کسرا، واژگون.

نامت قرین نام خدا، قرن های قرن

بر بام های مأذنه فریاد می شود

ای نور چشم های خداوند تا هنوز!

هرجا حدیث عصمت تو یاد می شود؛

از رهگذار خسته تاریخ، سنگ سنگ

نفرین نصیب قامت الحاد می شود

دیری ست آیه های تو ای وحی آخرین!

ناگفته های عرصه بیداد می شود

تنها مگر به مقدم موعود نسل تو

پاییزمان بهار خداداد می شود

آه ای رسول! غربت ما را شفیع باش

آیا زمین دو مرتبه آباد می شود؟...

ص:94

فرشتگان، سر از حجره های آسمان برآورده اند تا رد روشن شهاب جعفر صادق علیه السلام را تا کهکشان دامان پاک و پرستاره «ام فروه»، بدرقه کنند. دشتی از اقاقیا و داوودی، تا پای خانه پرنور باقرالعلوم صف کشیده اند و چشم دوخته اند بر جمال بی مثال گل تازه دمیده اش.

شور و شوق، به سماع آمده است در دیدگان خیس شیعیان علی. امشب، نور سینایی صادق، بر قلب طور مدینه تابیده است و عاشقان ولایت، مدهوش جلوه پرفروغ و ربانی اویند.

مقدمش گلباران!

هفده ربیع، بهاری ترین فصل اهل زمین است. در نیلوفرانه قدوم ختم رسل، برای روشنی دیدگان جد عزیزش، نور در دیدگان منتظر آینه ها پراکنده اند؛نور عالم گیر صادق آل احمد را!

مولای عطوفی آمده است که در تاریکی شبانه کوچه های مدینه، به رسم علی علیه السلام، انبان نان فقیران بنی ساعده را بر دوش می گرفت. زبانش از ذکر خدا لبریز بود و بیش تر روزهایش به روزه سپری شد. پینه دستانش، آشنای دیرینه

بستان های مدینه بود.

آری! صادق آل محمد صلی الله علیه و آله؛ آمده است؛ صابر راه حق و رئیس مذهب عشق، آمده است. قدومش گلباران!

از صدف «قال الصادق»

حجت ششم! مسجد مدینه، آذین شده است برای طلوع انوار آسمانی فقه تو.

ستون هایش، گوش سپرده اند، شیوایی کلام فاضلانه ات را.

وجب به وجب زمین مدینه، عطر ملکوت گرفته است.

ملائک، بال گسترده اند بر خاک راه تو تا پابوس احیاگر آیین محمدی صلی الله علیه و آله باشند.

فقه، می جوشد از لحظه های پرنور و صادقانه ات. «قال الصادق»های تو، ستاره پاشیده است بر تارک چند صدسال اجتهاد و فقاهت. مکتب توحیدی ات، در لحظه لحظه «شیعه بودن» شناور است.

یک عمر، درّ گران بهای احکام خدا، از صدف «قال الصادق» تو تراویده است. از هشام ها و مفضل ها، تا شیخ مفیدها و بحرالعلوم ها، از خوشه خوش رنگ و بهشتی کلام تو روییده اند.

مولا جان! شیعه اگر زنده است، شیعه اگر پویاترین مکتب دنیاست، شیعه اگر اوج گرفته بر آسمان بالندگی، همه به یمن تلألوی علم لدنی توست.

ص:97

پیام کوتاه:

طلوع آفتاب علم لدنی، امام صادق علیه السلام بر پهنای قرن ها فقاهت و اجتهاد، مبارک باد!

صادق آل محمد صلی الله علیه و آله آمده است و صابر راه حق و رئیس مذهب عشق؛ قدومش گلباران!

«عبادت»ش، چندان عاشقانه بود، که پیوسته او را در ذکر و روزه و نماز، به درگاه آن یگانه بی نیاز می دیدند و علمش چنان بود که در مکتب او، چهار هزار شاگرد، از مخالف و موافق، بهره می برد.

واپسین وصیت

همو بود، که در واپسین لحظه های حیاتش، خویشان خویش را فراخواند و در وداع آخر که همه چشم ها و گوش ها متوجه او بود، برترین سفارش را برای ما فرمود:

«شفاعت ما، هرگز به کسی که نماز را سبک شمارد، نمی رسد».

و ما، منسوب به اوییم. وی آن سان بود که می گفت. آیا ما نیز این گونه هستیم که می گوییم؟!

میلاد گل بوستان نبوی، وام دار شیعه علوی، امام جعفر صادق علیه السلام مبارک باد!

هنرمند اسلامی، نفسش، رایحه شکفتن را ترویج می کند و هنرمندنمای منکر، تنها به امکان تنفس بیشتر در هوای نفسانی دنیا دل خوش می دارد.

هنرمندترین مرد و پرهنرترین روز

شهادت، پایان نامه هنرمند در مکتب رسالت خویش است و مرگ با ذلت، پایان رقم خورده بیچارگانی است که هنر را اسیر دنیاپرستی خویش قرار داده اند.

جهان، هنرمندتر از اباعبدالله علیه السلام را در خود ندیده است و تقویم روزگار، روزی پرهنرتر از عاشورا را تجربه نکرده. این است که هنرسازترین بانوی عالم، سوگند می خورد در این تابلوی وسیع صبر و حماسه، جز زیبایی چیزی ندیده و چیزی تماشا نکرده!

پس سلام بر هنر، آن گاه که از شرقی ترین زوایای رسالت طلوع می کند تا پیامبر انسان به سمت بلوغی روشن باشد و درود بر هنرمند که هرگز نمی میرد و هیچ گاه پایان نمی یابد!

امروز، با هنر انقلاب، با رنگ و قلم، با موسیقی و تصویر و با واژه و حرکت، به همه، زندگی و نیرو هدیه می کنیم. از همین امروز، روز هنر انقلاب اسلامی، بهتر می بینیم، روشن تر فکر می کنیم، رنگی تر و درخشان تر می شویم و دنیا را زیباتر می کنیم.

یاد آن پیر سپیدروح به خیر که می گفت: «هنر عبارت است از دمیدن روح تعهد در کالبد انسان ها».

پس برای رسیدن به هنر اسلامی، باید انسان به مراتب لطیف تر وجودش برسد و لطیف شدن یعنی رهایی از کثافت ماده و جدایی از عالم ثقیل و سنگین مادی و عروج به فضای روحانی عالم ملکوت اعلی.

تا وقتی که غل و زنجیر تعلقات دنیوی از دست و پای دل برداشته نشود، روح، مجال پرواز در فضای لایتناهی حسن الهی را نخواهد یافت.

اینکه می گویند هنرمند باید دل مشتاق و روح لطیف داشته باشد، برای آن است که جذبه های عشق، فقط چنین دلی را می لرزاند و جَلوات حسن، بر آن نزول می یابد.

از امام ساده صبح شنیدم، از قمری شهید بهار، از رزمنده زخمی زخمه تار، از فیلسوف ترانه های کوچه فطرت، از

عشق شنیدم و از انتظار که هنر، تعهد بشر است به دفترخانه های ثبت آرمان های پیامبران.

حقیقت جمال، جمالِ حقیقت

هر روز در خط الرأس تپه ای که در نقاشی سرخم می کشم، شهید می شوی و از قرارگاه دلم پر می کشی. پشت خاکریز هجران سنگر می گیری و با قنّاسه چشمانت، به شکار دلم می نشینی. دیده بان عقلم را ناکار می کنی به دلم می گویی از زیبایی بگوید که حقیقت جمال، جمال حقیقت است.

هنر، یعنی خدا

جمله سازها را به شیوه می نواخت و جمله ها را به شرم می گفت؛ اما نه مطرب شد و نه شاعر. از هر انگشتش هزار فرشته ذوفنون می ریخت؛ اما هنرمند نشد. هزار سال تار می زد؛ ولی خدا را در هوای کودکی اش گم کرده بود و نمی دانست هنر یعنی خدا.

ص:106

پیام کوتاه:

اهتزاز رایت فتح در نبرد بنی نضیر، با دستان علی علیه السلام و لبخند پیامبر صلی الله علیه و آله گرامی باد!

می فرماید: «وَ مَکَرُوا وَ مَکَرَ اللّه ُ...»، پس بگذار در آتش حسادت خویش بسوزند و دامن نفاق خویش را از خاک مدینه تو برکشند؛ که این خانه، نه جای اغیار است.

صهیونیزم؛ بازمانده های بنی نضیر

رسول اعظم! عناد و دشمنی این چشمه گل آلود، از زمان تو تاکنون، با درخت بارور اسلام، دامنه دار است. همیشه از در دوستی آمده اند و خنجر زده اند. صهیونیست، کلمه تازه ای نیست. زخم هایشان، بر پیشانی تاریخ اسلام باقی است؛ از زمان تو تاکنون.

مگر می توانیم این تاول چرکین و این غده سرطانی را کابوس شب هایمان نبینیم؟! این بوف کور، اگر چه از آغاز اسلام تا کنون، بر ویرانه خویش، همیشه دلشوره ما را مرثیه می کرده، اما اینجا آخر خط است. قبله اول، بیت المقدس و فلسطین، گور صهیونیسم خواهد شد تا تاریخ برای همیشه، این کابوس هولناک را فراموش کند.

بیعتی که رنگ وفا نداشت

بیعتی که رنگ وفا نداشت، آبستن خیانت بود. بوی مظلومیت عیسی و موسی را می شد از پیمان بنی نضیر شنید. گویی موسی از طور برگشته بود و خبری از عهد بنی اسرائیل نبود! گویی عیسی در لابه لای تورات تحریف شده، گم شد! گویی دست یاری موسی به آستین برگشت و حقیقت تلخ پیمان قوم اسراییل، چون مار، از آستین مدینه بیرون خزید. نه سنگی فرق محمد صلی الله علیه و آله را شکست و نه سایه آسایشی از اهالی اسلام دریغ شد، بلکه تکرار عهد شکسته در دایره تاریخ، تا ابد جاری ماند.

سخت است، مولای مدینه...!

وقتی پیمانی می شکند، زخمی عمیق بر پشت صاحبش می نشیند. وقتی عهدنامه ای پاره می شود، خون دل مولای بیعت گرفته، بر اشک هایش جاری می شود. سخت است مولای مدینه! سخت است میهمان ناخوانده به خانه ببری در حالی که خنجر نفاق، زیر قبایش باشد. سخت است زمین خود را به سرگردانی بفروشی که قصد گشودن دروازه شهرت دارد. سخت است میهمانی میزبان کش را میزبانی مهمان نواز باشی.

اگر پای پیمان خویش می ماندند...

وقتی دین، رنگ قبیله پرستی متعصبان گرفت و ایمان، زخمه دنیاپرستی بر ساز دل زد، نوای پیمان به ساز خون کوک می شود؛ خواه دروازه نفاق بر قلعه های مدینه ببندد، یا بر ویرانه های غزه نقش جنایت بکشد. وقتی از دین جز تعصب نماند، از امت، غیر خیانت نخواهد ماند؛

خیانت، آیین بنی اسرائیل است؛ قومی که دین شان نژادشان است و کتابشان نسب نامه سیاهشان.

محمد صلی الله علیه و آله، رسول مهربانی بود، اگر پای پیمان می ماندند. محمد صلی الله علیه و آله رسول عدالت بود؛ اگر به رسم مروت، پای بند می شدند؛ اما قوم خیانت، آبستن مرگ بود. محمد صلی الله علیه و آله رسول عدالت بود. آیا خیانت کار را جزایی نیکوتر از مرگ هست؟! آیا مرگ، کم ترین جزای ننگ نیست؟! پس باید دست پیمان شکن می شکست تا رسم مردی بماند و پشت مردان نشکند.

ص:110

قم، منتظر بود

ای ولایت نشان!

دوری برادر را تاب نیاوردی و با کاروان کریمان، از «مدینه» عزم «مرو» کردی تا خورشید خراسان، تنها نماند، اما آنان

که از ترفندهاشان در دعوت از برادرت به آن دیار طرفی بر نبسته بودند، دیگر بار، راه را بر کاروان کوچک یاران و همراهانت بستند و حریم حُرمت اهل بیت علیهم السلام را شکستند. باز هم تاریخ و تکرار نبردی نابرابر و... زمین و زمان، دگرگون شد و برادرانت به اشاره «مأمون» - پلیدزاده هارون - پیش چشمانت غرق خون شدند. گذر از «ساوه»، چندان ساده نبود و فرارویت، فرسنگ ها آن سوتر «قم» در انتظار بود.

به استقبال تو

در میان آن همه رنج و ماتم، نوید پدر، انبوه اندوهت را کاست؛ «قم، مرکز شیعیان ماست.»(1) انگار محشری برپا شده بود! اهالی قم آمدند؛ همه در جوش و خروش، و «موسی بن خزرج اشعری» زمام ناقه بر دوش... .

پیر و جوان آمدند؛ افتان و خیزان، هلهله کنان.

در پای محملتان، گل بود و ایمان، دریا بود و توفان، عشق بود و عرفان، ازدحام عاشقان، خیل دوست داران عترت و قرآن.

فاطمه جان!

آمدی و با خودت بهشت را به ارمغان آوردی. آمدی و «بیت النور» را معمور کردی. و ما می دانستیم می آیی؛

«ما را حرمی است در «قم» و به زودی فرزندم فاطمه در آن دفن خواهد شد. هر کس او را زیارت کند، بهشت بر وی واجب می شود».(2)

و ما می دانستیم برای همیشه می مانی، تا زائرانت، رو به روی ضریح مقدست بنشینند و از

ص:112

همیشه تا هنوز - هر روز - کرامت هایت را ببینند؛(1) «یا فاطِمَةُ اشْفعی لِی فِی الجَنَّةِ فَاِنَّ لَکِ عِنْدَ اللّهِ شَأناً مِنَ الشّأنِ».

خواهد گرفت. زنان ایرانی، چشم در چشم خانمی دوخته اند که شبیه ترین نگاه را به فاطمه علیهاالسلام دارد؛ همانی که محوریت حقایق فاطمی علیهاالسلام را رقم خواهد زد.

قلب ها به تپش افتاده اند و نفس ها بریده بریده، به شهادت شهود بانو رسیده اند.

دو سال می گذرد؛ از آن غروب غم بار که برادر به اهل خانه نگریست و آنان را به گریستن خواند. هیچ کس به ژرفنای این خواهر عاشق نگریست. گریه کرد، اما نه بر جدایی از عزیزترین برادر، گریه کرد، نه بر تنهایی و غربت خاندان محمد صلی الله علیه و آله. گریه کرد، نه به یاد عاشورا و لحظه وداع حسین علیه السلام از بانوی حرم... گریه کرد، نه برای خود و نه به حال برادر.

گریه کرد به حال مردم؛ ضجه زد از غفلت انسان؛ ناله کرد از سرنوشتی که سستی مردم را تا همیشه برایشان به ارمغان خواهد آورد؛ همان ارمغان تلخی که از کربلا رقم خورده بود.

آمد و قم، بیکرانه شد

بانو اینک به قم رسیده است و مسیری سبز را در پیش دارد. باید برود تا به ملاقات برادر و امام زمان خویش نائل آید.

باید برود تا امام غریبی را که در هجوم حیله خلیفه صبور مانده، یاری کند. باید برود تا مسیر ولایت را به ترسیم چشمان زمین بکشاند. باید برود؛ اما اگر خدا بخواهد....

شاید آمدن بانو، ماندنی عالم گیر را در خود داشته باشد و باید بانو بماند تا قم، معنا بگیرد. باید معصومه علیهاالسلام در قم منزل کند تا حرم آل اللّه بنیان گذاری شود.

پس سلام بر بانو و بر بیکرانگی که به قم هدیه داد!

امروز، قم برای ما می گوید که او چقدر با قلب های پارسایان آشناست و چرا سیمای نجابتش این همه پربیننده است. می گوید که قرآنی ترین پوشش های قرون، حجاب او را تحسین کرده اند و فرشته های نیک خوی عفت، نام او را بوسه زده اند. قم، تنها گوشه ای از زندگی او را دیده است و چنین شیفتگی از خود نشان می دهد. امروز، با حضور این پیک خدایی، چشمه های پرتربت فضایل جاری است و همراه با چشمان معصومش، کاروانی از نور، مقیم.

حدیث اشتیاق

برادر جان! دلم پیش توست، اما کمی از راه هجران را کوتاه کن که حدیث اشتیاق من، طوماری بلند هست. نگاه مرا دریاب. برادر! چراغ فضل تو روشن باد که همیشه این قلب را پر از عشق کرده است. همه این جاده ها را با یاد رهنمای تو پیموده ام و رو به خورشید تو گام برداشته ام. دیری است که پنجره های احساس دل، سمت دیار طوس گشوده شده اند. پرده های جدایی را یک سو زن که ادامه دشواری را نتوانم رفت. قرار از کف ربوده است نامی که تا قم مرا به زمزمه های عاشقانه وا داشته است.

به استقبال بهار

امروز، «عاشقی» بر خود می بالد که نتیجه درس های دلداری اش را در خیابان ها می بیند؛ خیابان های مقدسی که بهترین سلام ها و تازه ترین درودها را در سینه دارند. «قم» با تصنیفی بدیع، فاصله ای ندارد و برخاسته است به استقبال معصومیت مسافری روشن؛ به استقبال فرستاده ای نیک از سرزمین زلالِ اردیبهشت.

امروز، قم، یکی از ارکان استوار بهشت به شمار می رود و مردمانش لباس های نو بر تن دقایق زندگی کرده اند، تا بیایند و بر آستانه امروز، به انتظار بنشینند. جرعه های نابی از غزل های ازلی در راه هست. چه افتخاری بالاتر از این برای قم که پذیرای فرصتی سبز شود و دل را به تبرک از حضورش، بشارت دهد. چیزی تا لحظه های خوش یمن بهار نمانده است. به سطرهای نورانی

ص:115

قدومش ایمان بیاوریم.

صبرت، صبر زینبی بود

به رسم همه دلدادگان شوریده رضا علیه السلام، بار سفر بسته ای به سمت مشرق دیدگان آفتاب! خاطره ات، شبیه خاطرات، زخم خورده خواهری است که کوله بار داغ برادر بر دوش، کوی به کوی، مثنوی صبر می سرود و شهادت نامه کربلاییان را زمزمه می کرد.

کمان قامت تو، چقدر شبیه زینب کبری است؛ آن گاه به عشق ولایی حسین علیه السلام، خون دل می خورد و «ما رأیت الا جمیلا» سر می داد! تو نیز خواهری و مرید رضا علیه السلام، ولی انگار تقدیر این است که حسرت دیدار برادر، در سینه اشتیاق خواهرانه بماند و تو به آیین صبورانه زینب علیهاالسلام، میهمان آغوش گشاده مردم قم باشی و میزبان هر روزه کبوتران دل شکسته رضا علیه السلام.

حرم امن عاشقان اهل بیت

معصومه جان ای بانوی کرامت! حرم تو، گوشه امن عاشقان اهل بیت علیهم السلام است. دل خسته مان را دخیل می بندیم به صحن و سرای باصفای تو و گریه ها و خنده هایمان را با تو قسمت می کنیم.

بی بی جان! شنیده ایم که حرم تو، حرم اهل بیت علیهم السلام است و هر کس آن را زیارت کند، بهشت بر او واجب می شود. پس هر گاه به زیارت آستان تو می آییم، گویا در کنار پنجره غریبانه بقیع نشسته ایم؛ یا در صحن و سرای مولایمان حسین علیه السلام قدم گذارده ایم و یا کاظمین و سامرا، بغض گریه می گشاییم و بال در بال سپید کبوتران، بر گنبد و گلدسته رضا علیه السلام پرواز کرده ایم.

ای شفیعه روز جزا! «اشفعی لنا عند اللّه».

نجابتی زینبی داشت

چنان در پوشش و حفظ خویش کوشاست که به راستی دریافته است که گوهر وجودش را از تمام بلاها باید که پاس دارد. معصومه علیهاالسلام، بانویی است که در نجابت به زینب کبرا علیهاالسلام می ماند و در شجاعت گفتار، خطبه های عمه اش را یادآور است. بزرگی را در حجاب یافته و عفت را جامه زیبای خویش کرده است.

نامی درخشان در منظومه شیعیان

به حکم امام خود، گرمی بخش محفل زنان مدینه ماند و در نبود امام و برادر خویش، مهرافروز شب تارشان بود. آری!

بانویی که در غبار غربت پدر و در فراق و هجرت برادر، شیعه ای واقعی بود و در منظومه شیعیان، نامی برجسته از خویش به جای گذاشت.

تو سپری کرد عمر را، بی رونق چشمان تو به سر برد؟! به ما حق بده که با توشه ای ناچیز، به جاده های بی منتهای انتظارت بیندیشیم و رویای منزل وصالت را داشته باشیم. به ما حق بده که جسارت عشق ورزی به ساحت بی مثالت را در خود بپرورانیم.

تو حاضری

موعودا! دریاب این خستگان غایب را که سوگند می خوریم تو حاضرترینی و ما در غیبتی مهیب و در غفلتی کدر، فرورفته ایم. ما را با ظهور نگاهت در جان هایمان، از این غیبت آخرالزّمانی رهایی بخش. می دانم که تو نسبت به بیداری ما، منتظرترینی.

که برایت نوشته ام. قلم سال ها پیرتر شده از دیروز. بگذار پنجره های ما، رو به غروب باز بمانند. هنوز عطر بابونه های وحشی، از دامنه های کوه، می تواند امید بهار را در دلم زنده کند.

تو از هوا به من نزدیک تری

تو مثل هیچ کسی هستی که باید فردا، ناگهان تر از همه ناگهان ها اتفاق بیفتی. من، روزهای آمدنت را شمرده ام؛ تو بیشتر از همه خورشیدها، به خانه کوچک ما سر می زنی. تو از هوا به من نزدیک تری. عطر تو را که حس می کنم، هوای مجاورم متوقف می شود. دستانم در هیجانی ناتمام، غرق می شوند و لبخند، آینه مختصرم را پر می کند. تو بیشتر از همه آفتاب ها با مایی. تو بیشتر از نَفس با مایی. تو، هر جایی را که سراغ می گیرم، هستی. تو از باران های بهاری مهربان تری؛ پس بر ما ببار که تشنه لب، عصرهای جمعه منتظر نشسته ایم.

تو ناگهان چه وقت می رسی

و در دقیقه های بی کسی

مرا به فصل خویش می بری؟

تو ناگهان چه وقت می رسی؟

آسمانم، خورشید ندارد

جمعه ها، قد قامت که می بندم، می ترسم میانه نمازم سر برسی و من جابمانم. امروز، جانماز را مقابل پنجره انداخته ام؛ جایی که آسمان از خورشید خالی است. قاب پنجره روبه رویم، یک خورشید کم دارد «اللهُمَّ کُنْ لِوَلیِّکَ الْحُجَّةِ بْنِ الحَسْنِ»، قنوتم را گرفته؛ مثل دلم که گرفته است. بعد از سلام نماز، تعقیباتم ادامه دارد. هنوز در افق به دنبال تو می گردم. ای خورشید گم شده! مرا دریاب.

تا کی تو را جواب نداده، صدا کنم؟

هر شب خبر رسیده سیاهان گرسنه اند

یا بچه های آن طرف کوه های دور

در زیر بارش غم و آوار و آتش اند

چشم رسانه ها دگر عادت نموده است

هر روز بچه های فلسطین کفن شوند

دنیا سکوت می کند و تیغ کینه را

هر لحظه روی قلب مسلمان فشرده است

نوبت رسیده است بیایی سراغ ما

کی می شود که غنچه بریزی به باغ ما

آقا! چقدر از غم دوری دعا کنم

تا کی تو را جواب نداده صدا کنم؟

کی می شود که گل بدهی روبه روی من

روزی غرب جمعه بیایی به سوی من

ص:122

پاره ای از آتش است که از عاشقانه های گداخته می گوید. قنوت های ما

از رنگ باران چشم به راهی می گوید.

خورشید جمالت را نمایان کن

ما را دریاب که در بازی روزگار، گم شده ایم و از بازندگی خویش

به ستوه آمده ایم.

هنوز امیداوریم که این خواب های تکه تکه ما را کتاب معتبر انتظار، خویش تعبیر کند.

بی قراری های مدام ما را این عقربک های ناتوان، کجا می توانند باز گویند؟!

لحظه آسمانی با تو بودن کجا و سال ها واژگان افلیج و زبان الکن خاک کجا!

این قبول که پدیدآور لکه ها و ننگ ها ماییم و همین کافی است که تو را نبینیم؛ اما لطف و عنایت گسترده تو همچنان از آمدنت می گوید.

اُنس گرفته ایم به ندبه هایت که خوب می آموزد چگونه بگرییم.

هیچ روزی قشنگ شروع نمی شود

اگر بدون نیت خالص انتظار آغاز نشود.

آقا! من خودم رامی شناسم؛ اما به حق آنان که این نورهای تصنعی برایشان دردآورترین منظره است، خورشید جمالت را نمایان کن.

او خواهد امد و دردهایمان را التیام خواهد بخشید.

خواهد آمد و تمام بی دلان بی قرار، او را در آغوش خواهند کشید.

خواهد آمد و دردها از دل ها، رَخت برمی بندند و لب ها به خنده باز می شوند... و عشق می آید، زیبایی و...

آه ای بهار! کجایی؟

تو با کدام جمعه می آیی؟

چشمان خسته از غم تکرار روز و شب

بیهودگی سلام رساندن به آن و این

گشتن پی تو بین علامات رد شدن

گشتن پی قشنگ ترین وعده زمین

فکرت شلوغ کرده کسی بوق می زند

ای مرد، پیش پای خودت را کمی ببین

باید کمی نگاه کنم راست گفته اند

«ایاک نعبد و ایاک نستعین»

حالا درست آن طرف خط کشی کسی

دارد فرار می کند از چارراه دین

عطر تو را تمام خیابان گرفته است

ای غنچه دوازدهم! عطر یاسمین!

بی جا نایست مانع کسب است قلب من

دیگر رسیده ای تو به خط های آخرین

منظورم از گلایه فقط یک نگاه توست

من عاشق ظهور تو هستم؛ فقط همین

میدونن که بغض دنیا یه سکوت سر به مهره

که شاید شبیه بارون یا اذان سر ظهره

میدونن تو یه بهاری که یه عمر آزگاره

میون این همه پاییز نمی تونه سر در آره

محض بغض لحظه هایی که به یادتن همیشه

تو بگو این همه حسرت تو کدوم مذهب و کیشه؟

تو کدوم قصه و آیه تو کدوم فراز تقدیر

حک شده خورشید زیبا بمونه تو دست زنجیر؟

تو که آبروی خاک و روشنای آسمونی

خودت از خدا طلب کن پشت پرده ها نمونی

استجابت همیشه! بی تو ننگند آبروها

تو همین روزای نزدیک، سر بزن از پس کوها!

ص:127

ص:128

ص:129