فصلنامه اشارات - شماره 90

دامنه های بندگی/حمیده رضایی

الهی! نامت را با تمام تشنگی ام سر می کشم. باشکوه و بلند، نفس برمی آورم؛ در هوایی که سرشار از نسیم پرستش است. آرام آرام از خویشتن خویش تهی می شوم.

خدایا! نخواه تا در این روزی که با نام تو آغاز کرده ام، گناهی بر گناهانم افزوده شود.

خدایا! مرا که این همه در روزها و شب های مجبور، تنیده ام، فرصتی ببخش تا به هر آنچه پیمان بسته ام با تو وفا کنم. این ثانیه های در خاک، سخت بر شانه ام سنگینی می کند؛ اما هنوز هم به رسیدن دستانم به شاخساران بلند اجابت و رحمت امیدوارم. خدایا! مرا از دیروزهای غفلتم بیرون بیاور؛ مرا ببخش که این بخشش از شکوه تو نخواهد کاست و تو را از آمرزش من زیانی نخواهد رسید.

پروردگارا! مرا بر سفره بی انتهای لطف خویش، به دو نعمت بزرگ میهمان کن؛ نعمت هایی که همواره به سالکان سوخته جان طریقت خویش ارزانی داشته ای؛ طاعت در طلیعه و آمرزش در شبانگاه. بگذار این جذبه استخوان سوز را با تمام یاخته هایم نفس بکشم.

پروردگارا! گام های مرا بر جاده های پرمخاطره شوق، استوار گردان. حالیا که بر دامنه های بندگی ایستاده ام، مرا به دره های مه آلود گناه و وهم، ملغزان. با سلسله نابکاران، به پرتگان آتشم مکشان.

خدایا! فرصتم نده که جز بر تو توکل کنم. حصار تو سخت ایمن است و من برای گریز از خویش، تنها از تو شکیبایی می جویم.

شکوهی جز تو نمی شناسم. همه چیز با کلمه ای که تویی آغاز می شود. خاک، جهنم من است؛ وقتی از آن رهایی نمی یابم. دنبال نشانه ای از تو می گردم و تو نزدیک تر، موج موج بر صخره های جانم می کوبی.

چه بی تاب در تکاپوی عطر عالمگیر توام!

«من در این بادیه صاحب نظری می جویم

راه گم کرده ام و راه بری می جویم

ترک میخانه و بتخانه و مسجد کردم

در رهِ عشقِ رُخت رهگذری می جویم»

ص:2

مرا ببخش/خدیجه پنجی

خدایا! از کثرت گناه، پای آمدنم نیست به حریم تو.

چه بسیار مرا خوانده ای و نیامدم، نواختی و گریختم، عهد بستی و شکستم!

من با تلی از گناهان کوچک و بزرگ آمده ام. نگاهم به بن بست رسیده، روزنه ای نیست، نوری

نیست. دست هایم، سرگردان آسمان ها شده اند.

هوای عصیان، ذره ذره وجودم را از هم می پاشد. دیگر در محدوده خودم نمی گنجم. بوته خاری شده ام رها در هر سو، خلیده در چشم های جهان، رانده شده از تمام درها؛ نه جایی دارم برای آسودن، نه شانه ای برای گریستن. شب در من مچاله شده است. همه از من گریزانند. بوی تند گناهانم، هوا را مسموم می کند. راهی نیست، جز جاده های روشن خانه تو. به قدم هایم قدرت بازگشت بده تا یک بار دیگر، سر بر دامان مهربانی ات بگذارم.

کاش برگی زرد و خشکیده بودم بر دورترین شاخه هستی. اما لحظه ای از قلمرو اطاعت تو، پا فراتر نمی گذاشتم! کاش رودخانه ای بودم خروشان که هروله کنان، تمام جهان را به جست وجوی تو می آمدم!

کاش پرنده ای بودم آشیان گزیده بر درختان دوردست، تا هر صبح و شام، به آوازی از تسبیح تو جان اهالی را زنده می کردم!

خدایا! مرا در زلال مهربانی ات تطهیر کن!

بگذار پروانه وار، بر مدار روشن کرامتت بچرخم!

در من هزار هزار فانوس مغفرت روشن کن!

هزار پنجره از اشتیاق، به روی جانم باز کن!

کوتاهی دستانم را به بلندی ستاره های اجابت برسان.

زنگار برگیر از آیینه وجودم!

ص:3

همیشه کسی هست که.../رقیه ندیری

شب ها در کوچه های خلوت، با من آواز می خوانی،

ولی من تنهایی ام را با یاد تو پر نمی کنم.

به قدر نیازم فرود می آیی،

اما

دستانم، رو به غیر تو بال می زنند.

به وسعت آرزوهایم گسترده می شوی،

ولی شتاب زدگی ام، صبرم را به سنگ می کوبد.

می آیی

می آیی

می آیی

تا به فهم محدود من برسی؛

من ولی باز هم تو را گم می کنم.

گم می شوم

در برهوت بی تو بودن.

گم می شوم

و بی محابا فریاد می کشم

آیا کسی هست...؟

و تو همچنان آواز می خوانی

ص:4

پناهم بده!/فهیمه موحدی

پروردگارا!

با آنکه سخت روسیاهم، امیدوار به مهربانی ات هستم که اگر نمی خواستی با این همه شرمساری، باز پناهنده درگاهت باشم، نمی آفریدی ام، تو هدایتم کردی، ولی من عصیان کردم.

خدایا! تو مهلتم دادی که بیابم؛ مهلتم دادی تا بازگردم به خویش و به عهدی که با تو بستم، مهلتم دادی تا بازگردم به تو؛ اکنون، به امید عفو و کرمت آمده ام؛ خسته و در خود شکسته از انبوه سرگردانی، به دامان مهربان تو پناه آورده ام.

خدای من! زلال بخشایشت را از من دریغ مدار.

صلوات(به بهانه سال پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله)

بهار در بهار/مهدی خلیلیان

صبح، در زنجیر بود و جهان در میان دست های اضطراب و ترس، اسیر.

خطوط صحیفه سبز عشق، مخدوش و مبهم و ناخدایان جهالت، برده دینار و درهم.

هیچ کس از درخت نمی گفت و بر آشوب خزان، برنمی آشفت... ناگهان، پایه های قصر «قیصر»ها شکست، ستون کاخ «کسرا»ها از هم گسست و شعله های شوم آتشکده های ظلمت افروز، فرو نشست.

زیباترین جلوه جمال حضرت جمیل و ربّ جلیل، در جهان جلوه گر گشت و زمین، سرشار از آوای «اللّه اکبر» و محمد صلی الله علیه و آله، فریاد رستگاری را فریاد کرد: «قُولُوا لا اِلهَ اِلاَّ اللّه تُفْلِحوا». او آمد و انسان را به آسمان فراخواند؛ به اندیشه و ایمان. او آمد و اساس انسانیت را «تقوا» برشمرد و زن را که برده بود - مرده بود - از حضیض ذلت به اوج عزت برد. او با طراوت توحید، بر ارواح خاکی ضمیران، زیبایی بخشید و با عطر نماز، پاکی و پارسایی.

او بهانه آفرینش بود: «لَوْلاک لما خَلَقْتُ الْاَفْلاک»؛ مدینه دانش و برانگیخته پرورش: «انّی بُعثتُ لِأُتَمِّمَ مَکارِمَ الْأَخْلاقِ».

او الفت بخش دل ها بود و پیامش وحدت آفرین: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ».

هرچه سرگردانی و حیرانی، محصول اختلاف است؛ باید به اتفاق و اتحاد، دل بست و به صراط مستقیم پیوست.

قاصد مژده خدا، پیامِ رحمت بر لبان از «حرا» رسید و نور ایمان و عشق را بر دل های خسته و تاریک دمید.

زمین و زمان، از روشنایش چون بهار، آذین گردید و زندگی - در نگاه همگان - همچون لبخند صبح، شیرین و دل نشین... .

ای خورشید تابان!

آسمان دل هامان را با آیه های آفتاب، نورباران گردان!

ص:8

بوی خوش «طه» و «یس»/محمدکاظم بدرالدین

قلم آفرینش، نامی بالاتر از تو ثبت نکرده است که مجالس ما با آن گرم شود. هزاران پنجره بسته، با عطر صلواتت، در جای جای زمین گشوده می شود. طراوت دین، سرمایه ای زبانزد است که از مدینه تو به همه دنیا صادر شد. همه، زندگی خود را از سیره تو معطر کرده اند و دل ها همه شاگردانِ مکتب اخلاق توأند.

کسی که اندکی از تو بداند، کارش یکسره، از بهشت سرودن می شود. تو نخستین نوری هستی که افلاک، به خاطر دارد و این یعنی همه بزرگی؛ نوری که شب هایِ تردید جاهلیت را خط زد و عاشقانه ترین پیام های عقل را با دین درآمیخت. سپاسِ پایمردی ات در مسیر هدایت خفتگان، از هیچ قلمی برنمی آید.

قرآن را باز می کنیم. یاد تو، بوی خوش «طه» و «یس» را می پراکند. بهاری ترین نگاه از آنِ توست که عارفان نوروزی از آن مدد می جویند.

جهان، گرد روزهای سبز رسالتت می گردد. خورشیدِ نیکویی، راه خود را از تو می پرسد.

نماز می خوانیم و در بوستان نماز ما، گل صلواتت کاشته شده است؛ تا فرشتگان رهگذر نیز دهان خود را خوشبو کنند.

معراج سبز (حی علی الصلاة)

به مبارکی پرهیز/محمدکاظم بدرالدین

ابلیس نفس، در زوایای تب دار روح، خزیده است؛ در هزار توی تاریک جان. تو اما بر آنی تا رازآلود، با سرشت معنوی خود، لحظه لحظه بشکفی.

بریده ای از جذبه های زودگذر و می خواهی پاک و آرام، روشنی مناظر نماز را از دیده بگذرانی. قصد داری از چشمه جوشان احسان بنوشی. برمی خیزی تا از تبلور بهشت، در عبارات زلال نمازت بهره ببری. «اللّه اکبر»؛ تکبیرة الاحرام تو، فصل رنگ باختن دنیاست.

بدرود به هر چه تیرگی و درود به هر چه سپیدی! به میقات آمده ای. با این تکبیر، مُحرِم شده ای و پوچی های متعفن و وابستگی های پلید را دور ریخته ای. پرهیزِ مبارکی است. از مسیر «حمد» و ستایش، به دیار «اخلاص» می رسی. اینک رکوع، نابسامان شمردن گردن فرازی هاست. ترجمانِ این کُرنش، تسلیم محسوس و بندگی ملموس است.

به سجده می روی و در نخستین سجده، پیشینه نیکویت را به یاد می آوری.

خاکِ فروتن، سجده واپسین تو را تا آن سوی برخاستن و روییدن از سالیان دراز آرمیدن، می بَرَد. مرگ و آن گاه تولدی دیگر، «بِحَول اللّه» سنت سبز درخت، در «قیام» تو جاری می شود. روح را دوباره به بهارستانِ «حمد» و نسیمستان «توحید» می کشانی. اینک موسمِ خرمِ قنوت است. بابِ نیازِ مجسم، به روز رهایی در کتاب پُربارِ نماز. دستانِ خویش را چونان دو بال پرواز، به سوی نیاکان نیک آسمان می گیری و خواستارِ «حَسَنه»های خداپسند دوسرا می شوی.

ص:13

پَرِ پروازی از قنوت/اسماعیل پورمحمد

وقتی وسیع سایه سجاده را

در پهن دشت عشق

در مسجد حضور خدا باز می کنم

یک آسمان پرنده به دورم

پرواز می کند

تقدیر می کشاندم از آسمان به زیر

دیر است دیر

باید ولی نمازگزارم به پای عشق

باید وضو بگیرم از آبی ترین

آبی که بر زمین خدا موج می زند.

دریا کجاست؟

دریا به رنگ آبی سجاده های ماست

کافی است

دل را به آب داد

یعنی به آفرینش هستی جواب داد

ص:14

عطر کوثر/اسماعیل پورمحمد

معنا بده قیام و قعودم را

پُر کن ز خویش، بود و نبودم را

پُر کن ز عطر کوثری نابت

هر رکعت رکوع و سجودم را

با بانگ عاشقانه «أُدْعُونِی»

آتش بزن تمام وجودم را

در غربت مکاشفه ها گم کن

اشراق لحظه های شهودم را

خاکسترم نما و برویان باز

ققنوس بال های صعودم را

هر ذره ای به ذکر تو مشغول است

معنا بده قیام و قعودم را

تنها تویی، همیشه تو، دیگر هیچ

آتش بزن «هر آنچه سرودم» را

ص:15

صدای ناب اذان/اسماعیل پورمحمد

دوباره فرصت بودن، وَ دعوتی ناگاه

دلی گرفته، ولی مانده در غبار گناه

صدای ناب اذان، فصل رویشی دیگر

دوباره «اَشهد ان لا اِلهَ اِلاّ اللّه»

دوباره خلوت و سجاده ای به وسعت اشک

تمام حجم دلم، آتشی به گرمی آه

وَ جانمازی و مهری و رشته ای تسبیح

تمام هستی یک قلب، کارنامه سیاه

تمام هستی یک قلب، یک دریچه امید

تمام چشم امیدش، کمی نگاه - نگاه

درست آمده این دل، نَه، اشتباه نکرد

نداشت جایی و آورده است بر تو پناه

ص:16

صبح و سلام

صبح، شاهْ بیت مهرورزی/محمدکاظم بدرالدین

صدای گنجشکان آبادی، دل را فراگرفته است. شور و تکاپو در رگ های ساعات صبح، جاری است. هر صبح، یک تصمیم جدی است برایِ تازه شدنِ لباس اندیشه.

صبح، درون مایه پُر اشارتی دارد که همه می خواهند سرِ صحبت را با او باز کنند و خیلی ساده، با دو فنجان سرشار از عطرِ هِل، از او پذیرایی کنند. انسان اگر از درِ دوستی با صبح وارد شود، می بیند که انگار از دیرباز او را می شناخته است. این محبت دیرین، شاه بیتِ تمامِ مهرورزی هاست. اصلاً هر تصنیفی که در دستان نوازشگر بهار است، از صبح سرچشمه می گیرد؛ چون سرور، بی نور شکل نمی گیرد و این صبح است که با انوار خویش، در همه محافل، نقل های شادی پخش می کند.

صبح، رستنگاه معرفت است. اگر کسی دلش را صاف کند، معنویات برآمده از صبح، بر آن می تابد.

صبح، تلاوت صحیحی از آسمان است. سپاس، همه آیات خداوند را که صبح، یکی از آن آفریده های روشن است.

صبح، چقدر سلام برای دست هایِ ما به ارمغان می آورد!

با شقایق ها (پابه پای شهیدان دفاع مقدس)

زخم زیتون

در جست وجوی سرنوشت/حمیده رضایی

کبوترانت، اسیر دام های جهان اند. برای پرواز به سمت طارمی های بلند آسمان، بال هایت را گشوده ای. دستی تو را به سوی نور می کشاند و دستی، لابه لای گلوله و خون، در دست هایت سنگ می گذارد. چه دردناک است این گونه با درد به پایان رسیدن!

اندوه، بر شانه های بی نشانت آوار شده است. نمی هراسی و می هراسند از تو. می دوی به سمت

سرنوشت و از لابه لای خاک، در مقابلت زخم های تازه گل می کند.

می هراسند از آهت که جهانی را خواهد سوزاند. می کاوی لابه لای سیم های خاردار بیت المقدس را.

نجوای گداخته روزهایت در گوش زمان طنین انداخته است. به بیابان ها زده ای؛ به گردنه ها. شهرهایت را ویران کرده اند. نشسته در خون و خاکستر، هوایت را چنگ برده اند ابلیسان. چه سهمگین صدایت را به گلوله می بندند!

چون رودخانه ای در خویش طغیان کرده ای؛ در جست وجوی دریایی بی کران. برای آرامش، بر ساحل های دور می کوبی تا به سواحل امن برسی. خورشید هم روزهای تاریکت را نخواهد نواخت.

ص:22

آتش در دامن زیتون/محمدکاظم بدرالدین

دنیا، هندسه ای از عبث خواهد بود اگر از تو نگوید.

تو یک قصیده کهن سالی هستی که جوانان را به فضایل بیت های خود فرامی خوانی.

رنگین ترین زیورها را بر خود حرام کرده ای تا درونت، بی غل و غش، با ارزش های آسمانی آذین بسته شود. مرحبا به الگویی که تو هستی!

کسی نداند، ما می دانیم که از فلاکت دنیاست اگر نتوانسته با چهره های چفیه بسته تو، رابطه صمیمانه داشته باشد و این بی اعتنایی ها، ارکان پایداری تو را متزلزل نکرده است. به یکه تازی های روشن خویش ادامه می دهی و تاریخ، چون بلمی از کنارِ بی خیالی های خود می گذرد و دیده فرو می بندد بر نام تو که جغرافیای خون است و زیتون هایِ زخم دار.

ص:23

از دریچه زمان

عطر بندگی/امیر اکبرزاده

جاده های پیش رویت را رایحه ای زلال در برگرفته است.

جاده ها لبالب از عطر سیبند و تو بر درگاه آمدن ایستاده ای؛ چونان مسافری که راه دور و درازی را طی کرده باشد. مسافری هستی که هر چند از فاصله ای دور راهی شده ای، اما هیچ گاه، خستگی در تو راه پیدا نکرده است.

پیراهنت سرشار از لطافت است. زلال می درخشی بر مسیری سبز که از مبدأ زلال ترین لحظه ها، سرچشمه می گیرد؛ مبدأی که جز در سایه سار لایزال خداوند، هیچ پایگاهی ندارد.

تو بنده مقرب خداوندی که سیراب از شراب ازلی اش، آمده ای تا بر درگاه خاکساری اش سر تسلیم فرود بیاوری؛ با پیشانیِ نورانی و سینه ای که آسمان ها به وسعتش رشک می برند.

در سینه تو، خورشید می تپد. در هر نفست، ذکری جان می گیرد. هر دم، نام خداوند است که شکوفه می دهد در دهانت و نفس هایت، لبریز عطر بندگی می شوند. عطر خوش سیب و نسترن است که هوا را پر کرده و تو چونان رودی خروشان، گام در راه رسیدن زده ای؛ بر

ص:26

روز رستگاری/عباس محمدی

بوی مهربانی خداوند فراگیر شده است؛ مهربانی از جنس روزهای آغاز آفرینش.

فرشته ها آمده اند تا ما را به باغ های بی پرچین سعادت ببرند.

فرشته ها آمده اند تا ملکوت را با نفس های ما تاب دهند. کائنات، با لب های ما به تسبیح مهربانی خداوند نشسته است. همه ذرات عالم از مهربانی شکل می گیرند و سلول های مهربانی در روح و جسم تمامی اشیا رسوخ می کند.

عطر عید، روز را سرشار کرده است.

امروز از جنس روزهای معمولی نیست؛ امروز از جنس روزهای رستگاری است، از جنس روزهایی که درهای بهشت، چشم به راه ما می شوند، روزهایی که فرشته ها به استقبال آمده اند؛ آمده اند تا بال هایشان را فرش این مسافران خاکی کنند؛ مسافرانی که از ملاقات خالق برگشته اند و نفس هاشان، عطر «توبه» می دهد.

امروز از جنس عیدهای خداوند است؛ روزی که خداوند، مهمانان گرامی اش را به دیدار هم می فرستد تا هوا تازه شود و آسمان حسد ببرد به این همه آسمان زمینی.

قلبم را به پیشواز آفتاب می فرستم تا با آفتاب جشن بگیریم این رحمت بزرگ را و ثانیه های امروز را از گل های عطری که فرشته ها آورده اند، استنشاق کنیم.

ص:27

هلال عید و ابروی یار/مصطفی پورنجاتی

جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید

هلال عید در ابروی یار، باید دید»

عید فطر، عید برگزیدگان است؛ آنان که یک رمضان به دوست نزدیک تر شده اند، شرط وفا و استقامت در رهِ منزل لیلی را به جا آورده اند و حالا در جشنی که او برپا کرده است، حضور می یابند و از لبخند رضایت او هدیه ها می گیرند.

امروز، روز باشکوه سپاس است. همه شادمانند؛ نه از آن رو که روز پایان میهمانی بزرگِ خداست؛ از آن رو که بذرهای مهر در مزرعه نور، پس از یک ماه مراقبت، جوانه زده و گل های تازه ایمان، به ظهور رسیده است.

امروز، فطرِ پاکی است. روز تولد دیگر باره دل های تابناک.

همه چیز، بوی کودکی می دهد؛ بوی خوبِ پناه گرفتن فرزند در دست های منتظر مادر؛ بوی گرمای آغوش مادر، بوی بی خود شدن و به خواب رفتن از این همه نگاه آرام خدا که به قلب های مؤمنان روزه دار، مثل نسیمی ملایم، وزیدن گرفته است.

یک ماه دهان و زبان و چشم و فکر را از هر چه نخواستی تو، بر کنار داشتیم. دشوار بود، اما به خواست تو بود. چشمی به پاداشت نداشتیم و حالا تو از سرِ بزرگواری بی کرانت، ما را به دریای

کرامتت راه داده ای. چه فطریه دل پذیری شده است!... برایت می خوانم:

«در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع» و تو می شنوی و به رمضان گذشته فکر می کنی؛ به یک ماه که سجاده حرف های سحریِ من با تو گشوده بود.

چرا پاسخ تو را نمی شنوم؟

آه! چه می گویم؟ این ستاره باران بالای سر، این رضایت قلبی و این روزنه های امید که در من آمده است همه پاسخ توست.

پس بار دیگر با همه مؤمنان، به روی آراسته تو می گوییم:

«منم که دیده به دیدار دوست کردم باز

چه شکر گویمت ای کار ساز بنده نواز»

ص:28

سپیدترین تبریک، پرنده ترین روز/محمدکاظم بدرالدین

دل های عاشقان، از ماه نور، به جلوه گاه ربانی فطر پیوند می خورد؛ عاشقانی که یک ماه صداقت های ناب را نوشیدند و از سرچشمه فضایل بهره ها جستند. فصل کرامتی بود مالامال از حضور چکامه های اُنس و دعاهای تقرب.

امروز، دل های عاشقان، با قنوت های پی در پی به استقبال عید عشق رفته اند.

دلدادگان تکلیف، به پاسدات فطر، با توشه ای برگرفته از رمضان، به نماز ایستاده اند. «اللّهُمَّ اَهْلَ الکِبْرِیاء وَالْعَظَمَةِ...»

این سپیدی که فطر بر آنها عرضه کرده است، حاصل سفره های ساده رمضانی و سحرهای پرطراوت «أبوحمزه» است؛ حاصل طعم لذت بخش گرسنگی و تشنگی در مهمانیِ خدا.

حقیقت فطر، نتیجه تلاش گری روح، در ماه بذرافشانی سجایای اخلاقی است. عاشقان عارف خوب می دانند که تدوین معنویات رمضان، به دست فطر سپرده شده است تا ذخیره ای روشن برای فردای معاد باشد. آستان فطر، امروز گلباران است. عطر تبریک های صمیمی، پیرامون روزه دارانِ پاک، به مشام می رسد «هذاَ الْیَوْمِ الَّذیِ جَعَلْتَهُ لِلْمُسْلِمینَ عیدا...» نیکو وارستگانِ شهرِ تعبّد، از آزمون صیام، سرفراز بیرون آمده اند و اینک قشنگ ترین و گیراترین شادباش ها را در دل های هم می کارند.

امروز، عید فطر است و پرنده ترین روز. امروز، روز تولدی دیگر است.

برخیز، از چشمه همیشه جوشنده فطر، همه سال را رنگ زلال بزنیم!

ماه نو/خدیجه پنجی

سلام مسافر، خوش آمدی!

کوله بارت را بر زمین بگذار! پر است از ستاره های اجابتی که نیمه شب ها از آسمان زلال نیایش می چیدی.

صفای قدمت؛ بوی باغستان های فرادست را می دهد.

لب باز کن تا هوا را معطر کنی از شمیم میخک ها. چیزی بگو تا عشق از شمیم نفست جان بگیرد.

از راه آمده ای. یک ماه تمام، همسایه دیوار به دیوار خدا بودی.

یک ماه تمام، سر بر شانه های ملکوت، گریستی بندگی ات را. یک ماه تمام، مهمان خدا بودی و خدا میزبان تو.

وقتی به سفر می رفتی، کوچک بودی. خاکی بودی. قطره ای بودی در جست وجوی دریا؛ جاری شدی تا قطره نمانی، تا بزرگ شوی، تا آسمان باشی. یک ماه تمام تن سپردی به نور؛ به زلال جاری بخشش، به خنکای فواره های «استغفار».

یک ماه تمام، به دنبال خودت گشتی تا او را بیابی. تا لایق شوی؛ لایق تحیت خدا؛ «سَلامٌ قَوْلاّ مِنْ رَبِّ الرَّحیِمِ».

ص:30

وداع و سلام/حسین امیری

بهار بندگی را به باده نوشی آمده ام و به شکرانه ات جان خواهم افشاند. ای عشق، ای بهار، ای نور، لبیک!

لبیک، ای صدای اللّه اکبر گلدسته ها!

لبیک، ای شور نهفته در قلب این همه عاشق!

لبیک ای خدای رمضان، ای خدای فطر!

رمضان آمده بود تا از عشق های جاری در کوچه پس کوچه ها بگوید که دلتنگی بیوه زنان را می شوید و غفلت روزمرگی مردمان را. رمضان آمده بود تا میزبان را به مهمانی خدا ببرد؛ آمده بود تا جاری کند نمازمان را در کوچه های نیاز.

بوی وداع می آید.

افشاگردی حضرت امام خمینی رحمه الله علیه پذیرش کاپیتولاسیون

بهانه فریاد/حسین امیری

وقتی سکوت، آفت فریاد می شود؛ وقتی غفلت، سایه سار ترس می شود؛ وقتی آه فرو خورده دشت ها و جنگل های سرزمین بهار، به بهانه زمستان قندیل می بندد، چشم ها، در پی سروی خواهند گشت برای تکیه دادن و در پی کسی که فریاد بزند و بهانه فریاد باشد.

مردان خدا، تکیه گاه اهالی زمانه اند و بی آنان، حرکت را بهانه ای نیست.

عاشورا، بهانه عروج انسان است و بهانه عصیان در برابر طاغوت،... و مردی عاشورایی، بانگ برداشت که ما هستیم؛ بودن را یادمان داد؛ فریاد زد و فریاد زدن آموخت. تبعید شد تا راه هجرت به کعبه حقیقت را یادمان دهد.

از آن پس ما، در وطن ماندیم و فریاد زدیم و حاجی عشق شدیم. فریاد زدیم و سایه ها فرو نشستند.

خون دادیم و عزت خریدیم.

جان دادیم و به جانان رسیدیم.

او بر سلطه بیگانگان شورید و شور عشق را در جام جان قوم ریخت.

سواران سپیده، بر تاریکی تاختند و نوید صبح آزادی دادند.

ص:34

شهادت محمدحسین فهمیده

قدم های بزرگ/عباس محمدی

تمام آسمان های هفت گانه، صدای بال هایت را شنیدند. آن روز، آمده بودی تا زیباترین قطعه هستی را بسرایی. کائنات، صدایت را بویید و خورشید، برای تبرک، خاک زمین را بوسه زد و تمام رودها، دریا را رها کردند و به سوی تو چرخیدند.

تو رفتی تا همه پرنده های در برف مانده، از زمستان برگردند و صدایت را برای ما بیاورند.

نسیم، خود را در آخرین نفس هایت معطر کرد تا همه گل ها و پروانه ها عاشق بمیرند.

بعد از تو، همه دفترچه های خاطرات، نام تو را از بر کردند.

کاش من هم آنجا بودم و انگشت هایم را خبر می کردم تا زیباترین شعری را که سراغ دارم، برای تو

بسرایند.

کاش صدایت، صدای بال هایت، این سکوت سربی که روز و شب ما را مچاله کرده است، درهم می شکست! همه جاده ها، آرزوی هم سفر شدن با قدم های کوچک تو را داشتند؛ اما تو پرواز را برگزیدی تا ابرها از نفس های معطرت، باران های بی بهانه شان را بر زخم های غربت ما بگریند.

ص:36

با همه دوازده سالگی ات/امیر اکبرزاده

تُنگ تنگ بدن نمی توانست ماهی سرخ عاشق تو را در خویش حبس کند. دوازده سالگی ات، این را به همه فهماند که تو زودتر از آنچه روزها فکر می کردند بزرگ شده ای. بند کفش هایت را که بستی، جاده ها از شوق به خویش پیچیدند.

تو دوازده سالگی ات را جشن گرفتی. چمدانت را که بستی، به روی تو باز شدند درهایی که بر آسمان ها گشوده می شد.

چمدانت را که بستی، کتاب هایت واژه به واژه نام تو را زمزمه کردند تا همسالانت، همراه بارانی از اشک، نام تو را در دفترهای انشای خویش، بلند بلند گریه کنند و لبخندهایشان را دسته دسته بر سر مزارت بیاورند.

تو بزرگ می شوی و کوچه کوچه های شهر، تو را تا مدرسه ات دنبال می کنند؛ تا پشت همان نیمکت چوبی مندرس که نام تو را همیشه در ذهن خویش به تکرار می نشیند.

بزرگِ عاشق/خدیجه پنجی

گام های کوچکت بر پیشانی خاک، تاریخی بزرگ را رقم زد.

غروری جبروتی، ضرب آهنگ گام هایت را مطنطن کرده است. چه حماسه ای رساتر از اندیشه بلند توست، وقتی کلید دروازه شهادت را در مشت می فشاری؟

قصیده پرواز تو، خاک را، دشت را و عشق را شاعر می کند.

«فهمیده» بودی که بزرگی روحت را قفس خاک، تاب نمی آورد. بوی بهشت، ذره ذره ات را پر کرد از مستی. وقتی پوتین های کوچک را به پا کردی و قدم های بزرگت را برداشتی، جاده های عاشقی به پیشوازت آمدند. چه کسی تو را کودک خواند؟ تمام عاشقان دنیا بزرگند؛ حتی اگر دوازده ساله باشند.

ص:38

حماسه دوازده ساله/فاطمه پهلوان علی آقا

هنوز در افق چشم های روشن شهر، یادگار آخرین نگاهت را می توان دید؛ آن هنگام که داغ پرپر شدن شقایق هایش را زیر گام های سنگین تانک ها، تاب نیاوردی.

هنوز هرم نفس هایت را می توان حس کرد.

نمی دانم که مادر، در لالایی کودکانه ات، چه زمزمه هایی را به یادگار گذاشته بود که عشق به عاشورا، در تار و پود جانت، جاری شد. نمی دانم که پدر، دسترنج کدام زحمت بی ریا را در سفره های زندگی ات گسترانده بود که ذره ای تردید در دریای باورت رسوب نکرد.

اما خوب می دانم که در تفکر بشر امروز، نمی توان از فرودگاه شنی تانک ها، پروازی را آغاز کرد.

در قاموس عقل حساب گر این عصر، پریدن با بال های انفجار نارنجک ها، امری محال است.

در اذهان دور اندیش عصر ماشین، نهال دوازده ساله، ثمری این چنین نمی دهد، اما مگر تو راه رسیدن به مقصد آفرینش را با عقل حساب گرت برگزیده بودی، تا در بوته تحلیل و تفکرات مدرن عقل امروزی بگنجی؟

دوازده ساله بودی، اما برای کسی که مقتدایش حسین علیه السلام و پیشوایش خمینی رحمه الله است، دوازده سال، مجال خوبی است، تا چنین حماسه ای خلق شود؛ حماسه ای که باورهای کوتاه را وادار می کند تا انگشت حیرت را به دهان بگیرد.

دوازده ساله بودی، اما وسعت روح هزار ساله ات در هیچ قابی نمی گنجد.

بگذار آنها که گوش هایشان را گرفته اند تا فریاد بلندت را نشنوند، در تاریکی بی خبری شان باقی بمانند؛ یاد تو، در چشمان بیدار و اذهان هوشیار باقی خواهد ماند؛ چرا که مردم کشورت به رسم شقایق ها آگاهند.

ص:39

روز نوجوان

نهالستان آوازهای ماه/محمدکاظم بدرالدین

حکایت دیگری از تو ورق خورده است که پله پله غرق گل شوی.

در مقطعی دیگر، جلوه مقدماتی عشق را می بینی و به سرسبزی ها آراسته می شوی.

بهاری نو خوش دمیده است که تو را از نَفَس های خویش برویاند.

قرار است پا به نهالستان آوازهای ماه بگذاری.

وقتِ آن رسیده است که خود را با آسمانی ترین روزها بسنجی و با توانستن برابر بدانی.

چیزی کم نداری در راه رسیدن به خواسته های درست. کنجکاوی، در بساط نوجوانی ات یافت می شود؛ به شرطی که به موقع و به جا از آن بهره بگیری.

خنده های تو، در ذهن این دوران، سپرده می شود تا سال ها بعد، به بازخوانی خوش خاطرات بنشینی.

ص:41

تسخیر لانه جاسوسی امریکا

فتح لانه کرکس های شوم/عباس محمدی

دوست نداشتند شب تمام شود. همه ستاره های شب ما را چیده و ماه را در سیاه چال پنهان کرده بودند.

هیچ ستاره ای در اطراف ما نبود و ماه، سایه روشن ایوان خانه هایمان نمی شد. دوست نداشتند سپیده سر بزند و آفتاب، به ملاقات پنجره هامان بیاید.

دلشان می خواست شب، یکریز و پیوسته، تا پیشانی آینه هامان قد بکشند. حتی سکوت، دلنشین نبود؛ سکوت، بوی خفقان می داد و مرگ در آستانه خانه هایمان، آزادی را در دست هایش مچاله می کرد. زمان، جریان نداشت؛ عقربه های ساعت، عقبگرد می کردند و ثانیه هامان را تا وحشت سیاه چال ها پیش می بردند.

اما هیچ ماهی، محاق را همیشه تحمل نمی کند.

ستاره های امید، از خانه بیرون زدند و حنجره هاشان، آزادی را آواز کردند و دیوارهای فاصله را بال زدند تا به افق تاریکی ها رخنه کنند و منشأ سیاهی را با خورشید وجودشان بسوزانند.

لانه خبرهای شوم، در شعله های سرکش خورشیدهای آزادی آتش گرفت و روز از پشت همه پنجره ها قد کشید.

ص:44

شیطانک ها می گریزند/مصطفی پورنجاتی

یک ملت بود و یک حرف ناگفته و یک دنیا عزتِ سرکوب شده که ناگهان و به عزمی ستودنی، بلندای بودن خویش را قصیده ای خواند.

یک سینه درد بود از دشنه های بیگانه و یک تاریخ، خاطره تلخ از شبیخون های نامردانه که ناگهان سر گشود و جمع پریشان و غافلِ شیطانک ها را به صلابت تباه کرد.

شیطانک های بی جرئت و جسارت، در لانه تاریک خویش، دزدانه مرگ آفتاب را پچ پچ می کردند، اما آفتاب تازه صبح، هنوز در خیال تولد شکوفه های دوباره بود و نور می پاشید و از شومیِ شیطانک ها، ملتهب و داغدار می شد و دم فرو می بست و صبوری می ورزید.

وقتِ گل دادنِ نهال های نوجوان نزدیک شده بود و شیطانک ها، مانع آفتاب و آب و هوا می شدند؛ مانع رشد و مانعِ رویش.

دیگر بیش از این، حبس نفس ها در سینه های زخم خورده میسر نبود. نبض اعتراض و فریاد، به تندی زد. انقلاب دوم و انفجارِ دوباره نور، شعله کشید و هرزه علف های مزدور و ناخوانده را در کام خویش مدفون کرد. سایه های سیاه و پنهانِ شیطانک ها با حضور یگانه و بی رقیبِ آفتاب، با اضطراب، رختِ رفتن پوشید و گریخت. حالا نوید سرفرازی ساقه های استقلال ملت، باز در این دل های بی تاب دمیده شده است.

روز تسخیر لانه جاسوسی امریکا فرخنده و جاودانه باد!

ص:45

جادوی سیاهی/خدیجه پنجی

حادثه ای نزدیک بر پوست زمان چنگ می زد. تقویم ها، واقعه ای بزرگ را به نگارش درآوردند. یک سال از رفتن شب گذشته بود. آفتاب، مدت ها پیش، جادوی سیاهی را خط بطلان کشیده بود. شهر، در

هوای معطر شقایق هایی نفس می کشید که در دل زمستان 57 به گل نشستند.

ناگهان، خبری جان های سوخته را برآشفت. عنکبوت پیر، در لانه خود، سرگرم تنیدن تارهای فساد و عصیان بود. راز ابلیس برملا شد. حقیقت، چون خورشیدی بالاتر آمد. روشنایی حق، فراگیرتر از روسیاهی باطل بود. ابلیس می خواست خفت و خواری گذشته را با تزویر و نیرنگ جبران کند.

می خواست موریانه های حیله و فریب را به جان بنای تازه برافراشته انقلاب بیاندازد، اما غافل از اینکه شامه شهر تیز شده بود.

این بار ابلیس، از لانه نیرنگ، فرمان می راند.

ناگهان بغض ها شکست. عقده ها سر باز کرد و خشم و نفرت جاری شد. شهر، از سیزدهمین روز آبان 58، بالا رفت. شهر، قیام کرد و بر دست های ابدیت جوانه زد.

همه دست به دست هم دادند. همه هم صدا شدند. ابلیس باید رانده شود.

خفاشان به عمق لانه فساد خویش پناه بردند؛ پیش می آمد و هر سدی را می شکست. آفتاب، پیشروی کرد. آفتاب، از تمام روزنه ها به درون لانه خزید. آفتاب، چشم تمام خفاش ها را کور کرد.

پرونده های توطئه برملا و نیرنگ ها، آشکار شد.

«باطل»، خوار شد و «حق» پیروزمندانه بر بام تاریخ آزادگی ایران ایستاد. و این بار هم «امریکا هیچ غلطی نتوانست بکند»؛ چرا که شهر، در هوای نفس های ملکوتی مردی زنده بود که دست خدا را در آستین داشت و رنج هزاره یک ملت را بر دوش.

مباد خاک وطن لانه بیگانگان!

ص:46

دست های پلید/سعیده خلیل نژاد

مدت ها بود که شرنگ تلخ بی هویتی را بر کاممان جاری می ساختی و می کوشیدی؛ خون ما از اکسیر کم یاب غیرت، تهی باشد. روزها را به امیدی واهی می گذراندی و ما سیاهی شب ها را با سپیدی نماز و سجاده می آمیختیم و در سر، آرزوی سیطره بر همه شیاطین را داشتیم.

مقتدای ما که سبک بار به میان ما آمد، از خورشید وجودش گرمی دوباره گرفتیم و آسمان و زمین را به تعظیم در برابر وحدتمان واداشتیم.

شیطان! دست های پلیدت هرگز به بلندای اندیشه های سبز ما نخواهد رسید و هرگز قله رفیع

بی نیازی ما، نیازمند تاریکی حضور تو نخواهد شد.

برادرانم بی هیچ هراسی به سیاه چال خیانت تو پا گذاشتند و آوای رسوایی و رذالت سیاستمداران آمریکایی، در گوش جهان پیچید و هر که در دل نور ایمان داشت، به این همدلی و شجاعت آفرین گفت.

همه فهمیدند که دل سپردگی به عظمت خداوند، از سرسپردگی به سروری کفر، برتر است.

میهن، هرگز دوباره به ننگ وجود مستکبران، آلوده نخواهد شد.

روز دانش آموز

راهی به سرزمین الفاظ رستگار/محمدکاظم بدرالدین

دور و بَرَت را عطر دانش فراگرفته است. تو یعنی ترسیم زیبایی از تلاش، یعنی سزاوار بهترین تبریک های عاشقانه کلمات.

تو و قلمت، یعنی سرفرازان آوردگاه علم. همچنان سوار بر مرکب پویایی، به سوی دشت های آموزش بتاز! کالای علم و معرفت و نور را به شهر خریدار دل روانه کن. حدیث رستن تو هیچ گاه در خاطر سال ها کهنه نمی شود. بویِ نیکمت های آموختن برای همیشه در ذهن روزگار، بایگانی می شود. در آلبوم عمر، روزهای دفتر و کتاب، همچنان شاداب می ماند.

در دفترت، شوری از بهار ریخته شده است. در شریان کتابت، حس سبز ادراک، تزریق شده است. هر روز که می گذرد، نسبت به بوییدن گل های دانایی، دلگرم تر می شوی. نکات ژرف را تنها در ذهن جست وجوگرِ تو می توان یافت.

خوشرنگی فردایت به دست امروز ساخته می شود. اگر در آینه امروز مدرسه، رفتاری ریشه دار و پربار داشته باشی، آینده ات را به معنای درخت گره زده ای.

گوارا باد بهره جویی از چشمه های دانش.

مبارک باد راه یافتنت به سرزمین الفاظ رستگاری!

ص:50

روز ملی مبارزه با استکبار جهانی

وسوسه های مدرن جاهلیت/محمدکاظم بدرالدین

ابلیس، نام شماست. در سیاه ترین صفحه تاریخ، فصلی برای ننگ خود باز کرده اید. صدای نعره

شیطانی شما در جهان پیچیده است. همه، شما را می شناسند. تهدیدهای شما برای ما جز خمیازه، حاصلی ندارد. وسوسه های مدرن، خیمه زده است درست در سینه هایِ چرکین شما.

قدرت پوشالی تان را به رُخ ما نکشید که ما مرد میدان دیده ایم. کافی است بار دیگر با خواندن حماسه های انقلاب ما بلرزید.

بدانید، نسیم بهاری اسلام، سرود صبحِ پیروزی را در گوش ما زمزمه کرده است. ما هستیم که ایستاده ایم - فاتحانه - بر دروازه های فردا.

حقیقت را نادیده نگیرید؛ که ما فرزندان شرافت و خون هستیم. در اندیشه ما، عاشوراست. نگاه شوم شب بر شما باد که چشم بر سپیدی ما بسته اید! در سرزمینی از تیرگی، با بطری هایِ گناه، به عربده خویش مشغولید و ما جز نفرت، هدیه ای دیگر برای شما نداریم.

در ایالت رنگ های دلمرده، زندگی مقدس را با آشوب و فتنه، زنده به گور کرده اید. به هوش باشید، ای غربی های جاهلیت! روز انتقام، بر شما و دوستانتان دشوار خواهد بود.

آه مظلومان/حسین امیری

وقتی که مجال پرسش را از تو می گیرند و پاسخ آتشین می دهند، وقتی که خورشید را در پارچه کبود می پیچند، وقتی که وقت تنگ می شود، تنها سلاحی که می ماند، خود تو هستی؛ سلاحی بالاتر از همه بمب های ویرانگر. آه مظلوم، سلاح برتر عصر آینده است.

استکبار، بر سرزمین سکوت و ترس، حکومت می کند و بر دل هایی که آبدیده رنج نباشند و آراسته شجاعت.

اقتدا به خون های ریخته شهیدان عشق باید کرد.

اگر دست های بسته از ترس، مشت شوند، اگر تمام صداهای لرزان، فریاد شوند، دیگر جهان با حکومت جابران، کنار نخواهد آمد. آینده از آن مظلومان است.

ص:53

تبعید حضرت امام خمینی رحمه الله از قم به ترکیه، به دست رژیم پهلوی

وفات حضرت عبدالعظیم حسنی رحمه الله

روز کتاب و کتاب خوانی

دقیقه های خرّم در شهر کتاب/محمدکاظم بدرالدین

دقیقه ها، در شعف اند، وقتی کتابت را در دست می گیری.

پنجره هایِ رو به باغ، باز می شوند، آن گاه که سطری می خوانی و تازه می شوی از خرمی فصول کتاب.

همه کتاب، یک فصل دارد؛ بهار. فرقی نمی کند؛ چه بگویی کتاب و چه بگویی ماه، شب های تو روشن است. چه بگویی کتاب و چه بگویی گل سرخ روح تو معطر است.

کسی که کتابی دست بگیرد، دریای پاکی را روبه روی چشمان فهیم خود به تماشا گذاشته است.

کسی که کتابی دست بگیرد، به ضمانت عشق، هیچ گاه فرسوده نمی ماند؛ پس بخوان به نام عشق.

... و سعادتی است اینکه با خزانه های انبوهی که نامش کتابخانه است، انس گرفته ای.

دستان کتابخانه همیشه پر است از شکوفه های قلم. کتاب ها، مثل انسان هایی هستند که اگرچه خاموش، ولی چراغی به تاریکی لحظه های تو هدیه می دهند.

ساکت ترین بهانه که فریادگر بیداری توست، کتاب است.

هر کتاب، فرستاده ای اندیشمند از سوی عقل است که تو را به خرد می شناساند. روبه روی کتاب خیمه بزن. خویش را تا فراز دستان نوازشگر دانایی ببر. تا با چشمه همیشه جاری کتاب، زلال شدنت را درک کنی. تا کتاب در کنار توست و تو در کنار کتابی طعم آواز گنجشکان را چشیده ای و صفحات پر تصنیف زندگی ات، با سرانگشتان ظریف کتاب، ورق خورده است.

... نبض کتاب می زند و تو می دانی اگر به سراغش نروی شیرازه کتاب از هم پاشیده است.

ص:57

همدم صمیمی/مصطفی پورنجاتی

کتاب، باغ و بوستان دانشمندان است. با هر کتاب خوب، پرنده ای به سوی آسمان روشن دانایی پرواز می کند. با هر کتاب خوب، درختی پربرگ و سبز، با قامتی درخشان زیر نور آفتاب، در ذهن آدمیان، قد راست می کند.

وقتی گَرد ملال و خستگی به روی روان و روح نشسته باشد، این باران پاک و زلال واژه هاست که از کتاب فرو می ریزد و آدمی را به نشاط می آورد.

گاه می شود که از هم صحبتی یک دوست و حتی از هر چیز دیگری ناخشنود می شویم؛ در این لحظه هاست که نَفَس مهربانِ کتاب، همراز می شود و از اندوه و بی تابی ما آهسته آهسته می کاهد.

ای یار نزدیک! ای صمیمی آرام و فروتن! تو با آن همه سکوت و خاموشی، روح نوازترین نغمه ها را سر می دهی. با آن پیام های امیدبخشت، بر سُرخی زخم های جان ما که ملتهب است مرهم محبت می گذاری. تو چون خبرهای گرم آفتاب، وقتی که زمستان سرد در ما لانه کرده باشد، گرما می ورزی و از شکوفه دادن درختچه های شاد و بهاری، چیزی به ما می گویی.

همدم صمیمی و قدیمی ام! روزت مبارک!

بزرگداشت علامه محمدحسین طباطبایی رحمه الله

چند صبح از نور فراتر/محمد کاظم بدرالدین

با رفتاری که نسخه هایی از گل بودند، آمدی. «مهر تابان» بزرگی ات بر همیشه تاریخ پرتو افشاند. خلوص، رمز جاودانگی تو بود و تواضع، عطر عبایت را تا والا شهر آسمان به ارمغان

برد.

نگاه بی مانندت، چندین صبح از نور فراتر بود. آمدی و حقیقت چون چشمه از دل تفسیر تو جوشید. این است که جلدجلد «المیزان» تو چشمه ساری گوارا برای تشنگان دشت دانش شده است. دیگر کتاب ها هویتی به رخشندگی قلمت نیافتند.

نَسَب تو به کدام اقیانوس می رسد که چنین سرشار، در بی کران گوهرین معرفت گام برمی داری؟ نسب تو به کدام کهکشان می رسد که وقتی از اخلاق آسمانی ات گفته می شود، تمام نقش و نگارهای دنیوی شسته می شود و سروهای راستی و فضیلت قد می کشند؟

وقتی نامت بر زبان زمین جاری می شود، یک دوره «تفسیر المیزان» در چشمان آسمان به رقص می آید. اینک تو رفته ای و کیش و آیین اشعار عارفانه ات، «مهر دلدارها» است.

اینک تو رفته ای و هنوز پژوهندگان روشن، گفته های ازلی را در فلسفه ناب تو به مباحثه می نشینند و از باده های مستانه تو در درگاه تجلی، بهره های عارفانه می برند.

مرد دین و دانش/امیر اکبرزاده

آشنایی ات را هرگز انکار نخواهد کرد کسی که حتی اگر یک بار، نسیم وار از کنارت گذشته باشد. به سمت هر افقی که چشم می دوزم، تو را می بینم که بر بلندترین قله های طلوع ایستاده ای، چراغ خورشید در دست و تکیه بر آسمان زده ای تا روشن کنی با چهره آگاهی ات، جهان تاریک و ناشناخته کسی مثل مرا.

بر بلندای کرسی علم و آگاهی ایستاده ای، آنجا که پایه های علم، بر آسمان بنا گذاشته شده است. تنها تویی که خورشیدوار روشن گری آغاز کرده ای.

ص:62

پرواز تا اوج/حورا طوسی

هنوز تو را می خوانند؛ تو را که در فرصت کوتاه زیستن، بلندترین شعر علم و عرفان را سرودی؛ تو را که شب های خاکی، یلدای نیایشت بود و روزهای آفتابی، مجال طاعتت؛ تو را که وادی به وادی، قافله سالار سیر و سلوک و الهام و یقین بودی؛ تو را که دستانِ گشوده دانشت، میوه های بسیار می داد؛ از فقه و اصول تا فلسفه و حکمت؛ از خوش نویسی و شعر تا ریاضایت و هندسه و نجوم؛ از ادبیات عرب، تا منطق و کلام و...

تو در اوج قله دانشی الهی ایستاده و چشم به طایر قدسی سعادت دوخته بودی.

تو آرزوی روضه رضوان را با خلوص و عشق و ایمان، جامه عمل پوشاندی.

هنوز نجوای نافله خوانی هایت به گوش می رسد که در هر مجالی، طاعت حق به جا

ص:63

شهادت حضرت امام جعفر صادق علیه السلام

باغستان روشن نور/مصطفی پورنجاتی

هنوز کوچه های مدینه از خاطره گام های آهسته تو سرشار است.

هنوز سایه های آرام شب، از وزش نسیم حضور تو بیدارند.

هنوز خانه های بی نور و تهی از عطر مهر مادر و پدر، به لحن دلگشای تو مشتاق مانده است. کسی چه می دانست که آن شعر شبانه نان و طعام، از قلب غزل سرای نوازش توست که می تراود؟!

دریغا که تا بودی و هرم حضورت را به گمنامی اما به عشق، به خلق خدا پیشکش می کردی، از ادراک تو محروم ماندند! حالا پس از رفتن تو، یک شهر به اندازه همه آن چشیدگان جرعه های تو، تنهایی خویش را مرثیه می خواند و مویه می کند.

آن دلگرمی که در یأس فروتن دل ها از جانب تو می دمید و شفافیت آب را به روان خشک و خسته آنها می بخشید، حالا از دست رفته است و تو پرواز کرده ای به آشیانه مرغان بهشت. وقتی زبان می گشودی، گره فرو بسته صدها هزار پرسش بی امان می گشود و دفتر پربرگ ندانسته های اندیشه انسان، سطر به سطر، از واژه های معرفت و بلوغ، هستی می گرفت.

این کاروان بلند علم است که از باغستان روشن دریافت های تو آغاز شده و تا مرز تیرگی های جهل آدمی، توشه های دانایی و حکمت را روانه کرده است.

آن امیر ایمان آوردگان و معرفت شناسان بود که سرود و اینک تو که با صلابت و یقین، «سَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی» را باز می خوانی و می خوانی.

ص:66

بحارالانوار اشک/محمدکاظم بدرالدین

زمین با گردش خود، رسیده است به کتاب امامت؛ فصل ششم، سطرهای اندوه مدینه. روزگاری بود که آن سوتر از ستیز بیهوده بنی امیه و بنی عباس، تنها فاتح میدان های فضیلت، صادق آل رسول صلی الله علیه و آله بود که در امنیتی مغتنم، تشنگان معارف را سیراب می کرد. امروز اما از این ماتم جانکاه، در سینه های منبر و قلب کرسی تدریس، خاکستر خاکستر حسرت می روید. آه! پرفریب تر از منصور، شیطانی نیست

که زهر خود را چنین بریزد و لعنت های همیشه را برای خود گرد آورد. تاریخ، ارجمندتر از مکتب صادق علیه السلامسراغ نداشت. ستارگان فقاهت، تفسیر، کلام و طب، تابندگی خویش را مدیون ششمین پیشگام روشنگری اند.

سرمایه امروز بقیع، اشک است و اشک. مدینه، جهان را از شیون اکنون خود پر کرده است. امروز بقیع در لباس سوگ، چکیده اشک های غربت شیعیان است و دانش، بحارالانوار اشکی است که به تمامی برگ های زرین احادیث، تسلیت می گوید.

ص:67

تو را من چشم در راهم(به آستان حضرت ولی عصر)

ای جاری بی دریغ!/مصطفی پورنجاتی

صدای ندبه ام می آید... و من و ما، هزارها سال است که مشق مشتاقی و مهجوری می کنیم با تو، وقتی که نیستی.

تو، کلاس انتظار و بی تابی دلدار را هر جمعه دوری، تکرار می کنی و من که چشمه اشک هایم را به دریای دوست داشتن تو جاری کرده ام، با کدام هق هق تازه، صدای عشقم را پیش کشت کنم؟!

ای جاری بی دریغ مهربانی بر مردمان! چه جانکاه است وقتی که آهنگ روی تو می کنم،اما روی تو از آفتاب هم نازدارتر است. آفتاب، گاه حاضر است و گاه غایب، اما تو... آه، می دانم!

«تو نه همچو آفتابی که حضور و غیبت افتد

دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی وقتی دلم هوای ایثار ابراهیم و بزرگی نوح و دست نورانی موسی و نفس زندگی بخش عیسی می کند، وقتی دلتنگ خورشید و ماه، محمد و علی می شوم، انگار رایحه گل نرگس است که آرامم می کند! ا کجا و کی، از خاطره دست های گرم تو که عدالت را میهمان همه جان ها می کند، بگوییم و بگرییم و بسوزیم؟ میراث دارِ بزرگِ ابرهای بهار! سرزمین آدمیان، کویر داغ زده خستگی ها شده است؛ شکوفه های متولد نشده، حیرانند تا تو بر این سوخته زار، گذری کنی و بباری.

ص:69

عطر سلام/عباس محمدی

هر صبح، پیش از طلوع آفتاب به تو سلام می دهم؛ پیش از آنکه روز از ماه پیشانی ات تابیدن آغاز کند. هر صبح، نفس هایم را در عطش رودها سرازیر می کنم، شاید صدای جاری رودها، عطر سلام هایم را در پیش قدم هایت جاری کند.

شاید تو در دورترین نقطه نزدیک به ما ایستاده ای، اما بوی اشک هایت، همیشه به ما می گویند که همین نزدیکی هایی؛ خیلی نزدیک تر از همین نفس هایی که همیشه تشنه شنیدن عطر کلامت بوده اند. خیلی نزدیک تر از همین ستاره های غریبانه اشک هایی که راه گونه ها را بهتر از هر ابری می دانند. تو دورترین سروی هستی که سایه ات را بر سر ابدیت ما گسترانیده ای!

تو کهن ترین عشقی هستی که در جان های همیشه عاشق ما، از ازل ریشه داشته است. من بوی تو را پیش تر از آنکه بوی باران را بشناسم، استشمام کرده ام.

من نام تو را سال ها پیش از آنکه زمین آفریده شود، خواب دیده ام.

تو کهن ترین توفانی هستی که کشتی های عشق را به تلاطم درآورده است. من مهربانی تو را از تمام پرنده ها پرسیده ام. حتی همه خیابان های این شهر، به جاده زیر قدم های تو منتهی می شوند.

من ایمان دارم که تو فردا، پیش از خورشید طلوع خواهی کرد!

عطر حضور/نفیسه بابایی

وقتی آوای جدایی بر دل ها و نوای وداع بر لب ها نواخته شد، نگاه ها در پیچ و خم جاده های تنهایی، سکوت کردند و زمان برای بدرقه گام هایت - غمگنانه - متوقف ماند، اما خاک، هنوز هم از عطر حضورت سرشار است.

تو می آیی از پس ثانیه های سرشار از امید و بیم؛

بیم از دیر آمدنت،

و امید برای وصلی دوباره.

تو می آیی از پشت لحظه های دور؛ تا تلخی درنگ در لحظه های بی تو بودن را به فراموشی بسپاریم و با تو بودن را به لبخند بنشینیم.

تو می آیی؛ همچون آفتاب که از پس تاریکی شبی طولانی، روز را به ارمغان می آورد و نوید صبحی دیگر را به ما می دهی.

کاشکی سکوت سنگین زمین و زمان، با شیهه اسب های سپید یاران سبزپوش و آسمانی ات بشکند!

کاشکی صدایت از پشت دیوارهای بلند فاصله، در دل ها طنین افکند!

کاشکی...

تو می آیی؛

این را دلم می گوید که عاشق است.

از این آدینه تا آدینه دیگر.../نفیسه محمدی

باز هم غروب جمعه است. باز هم آدینه، سفره اش را بر دفتر خاطرات ما جاری کرده است و همه با دستانی پرحسرت و نگاهی پراندوه، به غروب آفتابش خیره شده ایم.

راستی! ای حضور سبز! تا کجای این بادیه بی نشان، ما را به انتظار می نشانی و با کدامین آیه ما را به صبر فرامی خوانی؟ هرچه که در آستانه این زمانه بی نور و این روزهای بی شوق و شور، بیشتر به امید آمدنت می نشینیم، قلب مان کمتر به ظواهر دل می بندد.

ای شریف ترین سوگند خدا، ای آیه زنده توحید و ای نور قلب ناامیدان! دل های پرتلاطم ما، به نگاه و دستان پرخیر تو بسته شده؛ بیا و التیام قلب های زخم دیده عاشقانت باش.

بر ما بتاب و از عاشقانت نور الهی ات را دریغ مدار!

دلواپس/رقیه ندیری

می آید از آن سوی باورهای دلواپس

یک روز تا آغوش این درهای دلواپس

جای سراب از هفت وادی آب می جوشد

در امتداد دید هاجرهای دلواپس

آشوب می خوابد سپس آسوده می خوابند

شمشیرهای خسته، خنجرهای دلواپس

امروز هم بی فکر آب و دانه دق کردند

بر بام بی صبری کبوترهای دلواپس

باید بیاید این فسیل از مرگ برخیزد

از سنگ فرش سرد معبرهای دلواپس

ص: 65

ص:74