فصلنامه اشارات - شماره 88

می خوانمت/معصومه داوود آبادی

خدایا!

در کدام آینه بنگرم که روشنای ملکوتی تو در آن متجلی نباشد؟!

کدام صفحه از دفتر این جهان را ورق بزنم که کلمات خداوندی ات در آن حک نشده باشد؟!

ای پروردگار ابر و آفتاب! چشم بر آسمان رحمت تو می دوزم و در طلوع و غروب هر روزت، زندگی و مرگ را به تجربه می نشینم.

در شنزارهای ناامید می دوم به جست وجوی تویی که سراسر امیدی و روشنایی.

با قدم های فرسوده می یابمت؛ در نگاه پرندگانی که رؤیای زیستن را در واقعیت بال هاشان به پرواز آمده اند.

ص:2

خدای شنوای من/سید حسین ذاکر زاده

می خواهی بدانی حرف حسابم چیست؟! خیالت را راحت کنم؛ من حرف حسابی نمی زنم؛ اصلاً در حد و اندازه این حرف ها نیستم. فقط همین دو سه جمله ملکوتی را که مادرم در دهانم چکانده، از بر کرده ام و مدام تکرار می کنم؛ صبح و ظهر و شب.

شده ام مثل کودکی که نمی داند چه می گوید و فقط حرف دیگران را تقلید می کند. می نشینم روبه روی حضور تو و چشم هایم را می بندم و فانوس به دست، می خوانم و می خوانم؛ اما نمی دانم به کجا می روم؟ نمی دانم چه می گویم و به که می گویم! اگر می دانستم، حال و روزم بهتر از این بود. اگر می دانستم، تا به حال از این پیله درآمده بودم. اگر می دانستم، لهجه ام بوی دریا گرفته بود و نگاهم رنگ آسمان. من که هنوز تو را پیدا نکرده ام، پس چرا بیهوده از گرفتن نشانی خانه ات، فرار کنم؟ می دانی، من برای اینکه پیدایت کنم، از هیچ سؤالی عارم نمی آید. از پروانه، از ابر، از سنگ کف رودخانه، نشانی ات را می پرسم تا پیدایت کنم.

ص:3

تماشا/نغمه مستشار نظامی

چشم بر هم می گذارم و نام تو را زیر لب زمزمه می کنم تا خشک سال وجودم، لبریز از زمزم زلال ذکر تو گردد.

مهربانا! آسمان و زمین و هر آنچه در آنهاست، تو را به سجده آمده اند و من، این بنده ناسپاس، این بی تو هیچ، این تنهای به لطف و کرم تو امیدوار، گاه آنچنان غرق تماشای آفریده هایت می شوم که از سجود و شکر تو غافل می مانم.

یا ارحم الراحمین! اگر تو مرا نخوانی، چگونه از تو بگویم و اگر تو مرا برانی، به که روی آورم؟

یا ستار العیوب! از من که سراپا کوتاهی و غفلتم درگذر و پرده کرمت را از خطاهایم برمدار.

یا غفار الذنوب! گناهان ما را که از عدد قطره های باران بیشتر است، با کرامت و گذشتت که از ستارگان آسمان و وسعت دریاها بیشتر است، ببخشای!

یا طبیب القلوب! دل های بیمار ما، منتظر لمحه ای است؛ منتظر نیم نگاهی از آن بی کرانه عالم گیر.

«یا انیسَ من لاانیسَ لهُ، یا حبیبَ من لا حبیبَ لهُ»! قسم به مقربان درگاهت، ما را از بارگاه الوهیت خود مران!

ص:4

فرازهای ناب اشک/محمدکاظم بدرالدین

خدایا!

با اشک های پشیمانی آمده ام؛ آمده ام تا تاریکی خویش را به نورانی ترین گوشه سجاده گره بزنم.

اشک ها، برای همین آفریده شده اند که انسان خود را در لباس نیایش، به خداوند عشق بنمایاند.

خدایا! کاری کن که همیشه این گونه از بهار اُنس بر من نسیمی بوزد.

کاش این دقایق، سراسر سیاهی های بودنم را بپوشانند تا بتوانم سر در برابر فرشتگانت بالا بگیرم!

خدایا! غرق در گرفتاری های خود ساخته خویشم و خسته از کارهایی که مرا از تو دور کرده است. «خدایا! به تو شکایت می برم از دست این نفس» که جدایی انداخته است بین من و تو.

ای بلند مرتبه یار! من، تنها با بخششی اندک از خزانه قدرتت، می توانم خویش را از منجلاب شب و کدورت بیرون بکشم.

«یا شفیق و یا رفیق»! همه شب ها و روزهای مرا در لحظه هایی که با تو روبه رو می شوم قرار بده.

تنها تو هستی/حمید باقریان

با خیال تو،

به باغ آیینه ها قدم می گذارم؛ به گلستان توحید.

زیر چتر خورشید، باران نور، روح تشنه ام را می نوازد؛ نوری از حقیقت،

تا طراوت یاد تو از وجودم بتراود.

ای یگانه هستی!

تنها تو هستی که می توانم در آغوش مهربانی ات آرام بگیرم.

ص:6

ای مهربان بخشنده/اکرم سادات هاشمی پور

خدایا!

دست های ناتوانم را گرمایی از محبت بی دریغ خود عطا کن و نگاه بی قرارم را روشنایی از نور بی انتهای خود.

مهربان من! تو قادری و توانا و من ناتوان؛ به من توانایی دوری از ستم و گناه عطا کن.

پروردگارا! تو بصیری و بینا؛ به من که شب و روز خویش را گم کرده ام، نگرشی زیباتر ببخش.

چگونه صبح و شب، در دریایی از نیایش، جان خویش را جلا ندهم، حال آنکه هر لحظه به نگاه مهربانت نیازمندم؟!

چگونه سجاده شکر نگشایم به شکرانه این همه لطف که پی درپی از درگاه مهربانی هایت، شامل حال من عاصی است؟!

خدای احسان و فضل و کرم!

چگونه شرمنده گناهان و خطاهایم نباشم و چشم بر کرده های خویش بپوشانم، حال آنکه تو پرده بر خطاهایم پوشانده ای و آبرویم را حفظ کرده ای؟!

ای آفریننده مهربان!

چگونه به آفتاب ایمان نیاورم و به شاخه گلی رسته در دامان پاک خاک و بوته ای سبز که رزق و روزی مرا در آن نهاده ای؟!

ای خالق هستی بخش! باطنم را به نور بی انتهای عبادتت آشنا و به من سعادت سوختن عطا کن.

خدایا! درهای رحمتت همیشه گشوده است و فصل اجابتت همواره سبز؛ وجود زمستان دیده ما را به بهار نوازش و مهربانی ات میهمان کن.

ص:7

صلوات

رسول مهر/مهدی خلیلیان

روزها، لحظه لحظه تیره تر و سایه ظلمت، دم به دم فراگیرتر.

گل های ایمان، در شوره زار دل های سرد، پژمرده و زرد، و روزگار، آکنده از غربت و جهل و درد.

کاروان - کاروان، کفر و کدورت بود و دریا - دریا، شرک و شیطنت.

نه آبشاری که عطش دیرینه «جزیرة العرب» را فرو بنشاند و نه توفانی که طومار «جاهلیت» را در هم پیچاند.

نوری نبود تا حجم غلیظ تاریکی را روشن گرداند و حرارت خورشید را بر صحن دل ها بتاباند.

گورهای سرد و خاموش، دهان گشوده بودند و معصومیت دخترکان را می ربودند. هیچ کس در بازار شلوغ مکه، آوای توحید نمی سرود و کعبه را از ازدحام ناخدایان «لات» و «منات» و «عزی» نمی زدود.

هیچ کس، نشانی از خدا نمی دانست و کسی به آدمی نمی مانست!

ص:10

راز مگوی عشق/محمد جواد شاه مرادی

ای خال رویت آرزوی خام خال ها!

خُرمای دور دست نخیل خیال ها!

ای خاتم پیامبران، نقش نام تو!

ای آخرین جواب تمام سؤال ها!

قبله نمای گم شدگان چهار سو

پیراهن شریف حُلول محال ها!

ای پیچ و تاب موی تو آموزگار شب!

پیشانی ات صحیفه تحویل حال ها!

خورشید بی مضایقه! مهتاب بی مُحاق!

آیینه تمام نمای کمال ها!

ای التفات غمزه غماز چشم تو،

مشق شب همیشه چشم غزال ها!

... انگشت ها برای نوشتن، قلم شدند...

شاعر شدند پیش خیال تو لال ها!

آتش گرفت جان مثال و پر خیال

بالاتر از قفس نپریدند بال ها

لب ها هنوز روزه حیرت گرفته اند

لب تشنه اند معجزه ات را هلال ها

می خواستم برای تو شعری... ولی نشد

در هم شکست قاعده ها و روال ها

راز مگوی عشق، به نامت نوشته شد

ناخوانده ماند روی زبان مجال ها

ص:12

غزل خوانی که می آید/سودابه مهیجی

زمین سبز است زیر پای بارانی که می آید

خدا پیداست در چشم بهارانی که می آید

کسی در راه تاریخ است؛ موسی تر، مسیحاتر

همین منظومه توحید، انسانی که می آید

«مسلمانان، مسلمانان، مسلمانی ز سر گیرید»

به یمن آیه «پرهیز» و «ایمانی» که می آید

دو چشم او شفاعت را چه عالم گیر تسبیحی است

مبارک باد لب های غزل خوانی که می آید!

بیا پاپوش این شب را سحر کن با حنابندان

بیا تا سجده پیش پای سلطانی که می آید

زبور و مصحف و تورات و انجیل است این ساقی؛

همین هفت آسمان بر دوش، قرآنی که می آید

صدای استخوان کفر، خرد و خسته می پیچد

در این شولای تا معراج و توفانی که می آید

وضو کن؛ ختم انعام است این پایان وحی آمیز

خوشا اوقات بعد از این و دورانی که می آید!

ص:13

معراج سبز

آینه زلال حقیقت/حمید باقریان

از گلدسته های عشق، آوای ملکوتی اذان به گوش می رسد.

روح تشنه ام، تشنه آیه های ناب الهی است؛ می خواهد از چشمه های زلال «حمد» و «توحید» بنوشد و سیراب شود.

گلِ نماز، در باغ وجودم شکوفا می شود. نوری از یقین، بر دلم می تابد. رو به قبله عشق، به راز و

نیاز می نشینم. تنها پروردگار عشق را می بینم. آیینه غبارگرفته خودبینی را می شکنم. در هوای عارفانه حضور، به نور می رسم. غزل عاشقانه نماز را آواز می دهم.

در سرزمین وجودم، خورشید یادش طلوع می کند.

نماز، آیینه زلال حقیقت اوست.

صبح و سلام

تازه شو!/محمدکاظم بدرالدین

صادقانه و عاشقانه و خالصانه به صبح سلام! سلامی که از تصنیف گرم آفتاب، فروزان تر است و به ذهن ها، سبوسبو نور می چشاند.

چه تسکین خدادادی است لحظه های پُربار بامدادی!

وقتی آرامش در پرتو همین پرتوهای خورشید به ما می رسد، همگی می خواهیم داخل کوچه نشاط شویم؛ کوچه ای که هر چقدر انسان در آن گام بردارد، خسته نمی شود، کوچه ای که همه تلخی ها در برابر فرخندگی فضایش فراموش می شوند.

باید به خوبی از فرصت های دم صبح بهره برد و دل را به دل انگیزترین رؤیاهای حقیقی سپرد!

باید دانست که شب، تهدید جدی برای روح آدمی است! باید دانست صبح، عنصری لازم در زندگی انسان برای جنب وجوش است!

همه احساس های اثربخش و غزل های وارسته، عابر پیاده صبح اند و تکاپو.

اندیشه های صبح، پر از یافته های سپید است.

تلاش کن؛ همان گونه که پگاه، در کشتن رنگ های خواب، جدیت به خرج می دهد!

تازه شو؛ همان گونه که سرچشمه های پاک صبح، وقتی می جوشند، انسان را به یاد کتاب هایی که بوی نو می دهند، می اندازد!

با شقایق ها (پابه پای شهیدان دفاع مقدس)

زخم زیتون

از دریچه زمان

مردی از جنس بلور/علی سعادت شایسته

دست هایت از همان ابتدا فکر می کرد؛ فکر می کرد به «قانون» زیستن.

از همان روزها که کوچه ها نامت را آموخته بودند و حسین صدایت می کردند، به مردم و درد مردم فکر می کردی.

دست هایت روشن بود؛ آنقدر روشن که می شد به «اشارات» آن نگریست و بافه های نور را دید که نردبانی می شود تا او.

در تمام اعصار، دست هایت، «قانون» شفابخش دردها شد.

تهمت ها بر پیکرت هجوم می آورد. کافرت می خواندند؛ بی آنکه بیندیشند: «در دهر چو تو یکی و آن

هم کافر»؟!

تو با میراثی عظیم، پا بر خاک گذاشته بودی و افکار کوته بین، یارای دیدن و یارای درک این میراث را نداشتند.

در سینه تو نوری بود که هر جا قدم می گذاشتی، روشنی را به ارمغان می بردی؛ بخارا، ری، طبرستان؛ همه جا آن روزها، بوی دست های تو را می داد و هنوز از کوچه های بخارا، نه، حتی از دورترین کتابخانه های دنیا، از دورترین کرسی های علم

ص:24

چشمه نجات/خدیجه پنجی

فلسفه، هنوز کوزه ابهامش را از زلال جواب های چشمه «نجات» تو پر می کند.

تو را نگاشته اند بر تمام کتیبه های جهان.

چراغ روشن کلامت، کوچه های دنیا را چراغانی کرده است.

راه های فلسفه از همه سو به تو ختم می شود.

عقل از نردبان دانایی ات بالا می رود. از اصفهان تا همدان، کوله بار رنج قرن ها را به دوش کشیدی تا دنیا از «الهیات» تهی نباشد. هنوز رنج عالم، دغدغه لحظه های توست.

حکیم بخارا!

شوریدگی ات را تمام واژه ها به جان آمده اند و افروختگی روحت، ظلمات جهان را چراغانی کرده است.

بگذار جهان از تو بالا رود؛ «از پله های پروازآموز نامت تا پیشانی بلند خورشید و از آنجا تا بی نهایت ادراک».

«شب، زائر نام تو است تا ریشه های بدوی مهتاب را برتابد و وجدان زلال خورشید، ذرات نامت را می تراود تا وام دار روز نباشد».

ص:25

ولادت حضرت امام حسین علیه السلام

سومین دلیل روشن/معصومه داوودآبادی

می آید؛ با چشمانی که افق های سرخ را تجربه خواهد کرد و دستانی که درخت ظلم را بارور

نمی خواهد.

مدینه، پرشورترین ترانه ها را به پیشوازش دف می زند و می چرخد.

او می آید تا دین رسول الله صلی الله علیه و آله، پایمال ستم و ناجوانمردی نشود.

می آید تا راه زنان سپیده، راه بر قبله آفتاب نبندند؛ کسی که دلش فراخنای دشت ها را می ماند و صدایش، سکوت آزادگان زمین را به فریاد می خواند.

اوست که دهمین روز محرم را به تاریخی جاودان بدل می کند.

حسین علیه السلام به دنیا می آید و در عصری که نیزه های ظالم، گلوی انسانیت را نشانه گرفته اند و پرچم علوی را بر خاک افتاده می خواهند، نه عدالت علی علیه السلام را برمی تابند و نه نجابت حسن علیه السلامرا و این گونه بود که تنها، قانون شمشیر می توانست سکه ظلم و فساد را از رواج بیندازد.

ای سومین دلیل روشن! آمدی و قدم های سایه نشین را با خورشید نفس هایت به برخاستن فرا خواندی.

با تو، مه آلودترین کوه ها به طواف روشنایی رفتند و چشمان خونریز بی عدالتی، برای همیشه، به توفان مذمت سپرده شدند.

عاشورا، خلاصه ای بود از روزهای سربلند زندگی ات؛ روزهایی که شانه های علی وارت، بار سنگین امامت را به دوش می کشید.

تو آمدی تا منکر، به ذلت آید و معروف، بر دل جهان، سروری کند؛ تا باران آزادگی و عدالت، پنجره های خواب آلود را بشوید و قفل های تیرگی از دهان درهای بسته عدل، برداشته شود و در این جاده سراسر خطر، تار و پودت را با پروردگارت معامله کردی.

نامت تا همیشه زمین و زمان، بر دروازه های شهید عشق، زنده و جاویدان است.

ص:27

هیاهوی عشق/حمیده رضایی

هیاهوی عشق، در رگان زمان می جوشد؛ آنچنان که شاهدان قدسی، اتفاق را تنگ در بغل می فشرند. با اولین اذان صبح، مژده رسیدنش دهان به دهان شهر می چرخد و هوا بوی نسیم می گیرد. آمده است تا معنای آب را در عطش روزهای بهت آلود زمین، خوب حس کند. آمده است تا بر شانه های استوارش، درد ناسپاسی شهر را بکشد و فرات، مظلومیتش را موج بزند. آمده است تا چشم هایش بنوازد چراغ های شعله ور عشق را.

عاشقانه در خویش به تکاپو ایستاده است. آمده است تا از صبر علی علیه السلام، جرعه نوش شود و از محبت، زهرا علیهاالسلامسیراب.

آمده است تا حقیقت در هوای تازه نفسش، نفس تازه کند.

در رگ هایت، خون هزاره ها جاری است. با یاد تو، تاریخ به آسمان فرادست خیره می شود و خیمه سوخته را فرایاد می آورد و فریاد می زند.

بر خشت های طغیان سر می کوبد و فانوس یادت را بر مناره های تنهایی اش می آویزد.

به گودال قتلگاه می اندیشد و در طغیانی تازه، فرو می شکند. آمده ای تا به یمن آمدنت، تمام این صحنه ها، لبخند گوارای پیامبر را با اشک درهم بیاویزد. قنداقه ات در آسمان ها آغوش به آغوش می شود و خاک، ضرب می گیرد تا نفست، خاک مرده را به بهار بنشاند.

چراغ خانه روشن است و بهار، در می زند. چراغ خانه روشن است و علی علیه السلام، از اشتیاق آمدنت، در پوست نمی گنجد.

چراغ خانه روشن است و فاطمه علیهاالسلام لحظه شماری می کند.

چراغ خانه روشن است و پیامبر صلی الله علیه و آله، برای مظلومیتت، اشک شوق می ریزد.

ص:28

گریه شوق/عباس محمدی

امشب، همه ستاره ها به پیشواز تو می آیند و همه فرشته ها، شادمانه برایت آواز می خوانند. ماه، در پیشانی تو پنهان می شود و آسمان، در چشم های کوچکت حلقه می زند. امشب، همه پنجره ها باز می مانند تا تو را به تماشا بنشینند. تمام کلمات، به خاطر آمدنت، امشب شعر می شوند و چامه ها و چکامه ها، نام تو را بیت به بیت، می رقصند.

امشب، بعد از شب های بسیار طولانی، زمین، بار دیگر با صدای نفس های تو، آرام به خواب می رود. دست های زمین امشب باز می شود تا آغوش خاک، قدم های تو را بر سینه خویش بفشارد و بار دیگر، پس از سال ها، طعم آسمان را حس کند.

امشب، همه گنجشک ها پرواز می کنند تا از شاخه های آسمان برایت ستاره بچینند. پیچک ها، بر دیوارهای خانه بی آلایش پدر گرامی ات می پیچند و قد می کشند تا دیوارها، زیباترین گل لبخند جهان را به تماشا بنشینند.

آینه ها ناگهان قد می کشند تا قامت بلندتر از افق تو را به رقص بیایند.

اولین بار که می خندی، گل های سرخ رز، جوانه می زنند و آفتاب، بر سینه آسمان گل می کند.

شب در نور ماه غوطه می خورد و سیاهی در مهی نورانی محو می شود. سایه های کشدار، پای ایمان تو به پایان می رسند و بهشت، در لبخند گرامی تو ادامه می یابد.

همین که پلک می زنی، پرنده ها درآسمان تکثیر، و ابرها در باران های عاشقانه شناورمی شوند.

با آمدنت، جنگل هایی که بی پرنده مانده بودند، به پرواز درمی آیند و پرستوها، خیال سفر را فراموش می کنند.

با آمدنت، رودها مسیر دریاها را رها می کنند و پای مهربانی تو، در بلندترین آبشارها به گریه شوق می نشینند و درخت ها از بهار بارور می شوند و پاییز، پشت خواب های سبز درختان جا می ماند.

ص:29

به قدر تشنگی/نزهت بادی

گاه، عطش آنقدر در عمق جان نفوذ می کند که پیاله های پی در پی نیز آتش دل را خاموش نمی کند؛ بلکه بر سوز سینه شرری تازه تر می زند؛ تا آنجا که گویی از خاکستر وجودت نیز دود برمی خیزد و ناله سر می زند.

اینجا دیگر تشنگی با آب، هم قافیه نیست!

اگر تمام دریاهای عالم را هم یک باره سر بکشی، آتشفشان عطش درونت به سردی نمی نشیند. آتش عشق را جز با خون نمی توان فرونشاند؛ آن هم خونی که به خون حضرت ثاراللّه علیه السلام در هم آمیزد.

عطش، آن گاه فرو می نشیند که خون فوران کند و جاری شود.

هر کس به قدر تشنگی اش حسین علیه السلام را می طلبد و به اندازه طلب و خواستنش، از خود می گذرد و حیات خویش را فدای او می کند.

و حسین علیه السلام - سرسلسله تشنگان عالم - به عطش کسانی پاسخ می گوید که او را بیشتر از جان خود دوست دارند.

روز مبارک/نسرین رامادان

شاید اگر من فطرس نبودم، هیچ وقت چشمم به جمال دل آرایت روشن نمی شد! شاید اگر بال های سپید من در آتش خشم خدا نمی سوخت، هیچ وقت لطافت دست های تو را حس نمی کردم!

شاید اگر در آن جزیره دور افتاده، در پس تاریکی ها، فریادزنان تو را صدا نمی کردم، هیچ گاه توفیق درک حضورت را نمی یافتم!

ص:31

پا به پای دقیقه ها/محمدکاظم بدرالدین

نمی از باران های تازه در مسیر بهکامی ایام می بارد.

گلبوسه ها گرد هم آمده اند تا لحظاتی بدیع را پیش چشمان هستی بگذارند.

از این پس، هر چه هست، بوی شیرین آسمان است و بهشت.

دلم را بُرده ام به سمت آرامش سومین نور مقدس؛ جایی که در کنارش همه فرشتگان، سرگرم وجدند و شادمانی.

مدینه امروز تماشایی است. همه چیز، پا به پای دقیقه های حسینی پیش می رود.

دلگشاترین باغ ها را باید در این تولد به تماشا نشست که بهار، هر آنچه داشته است، رو کرده.

ص:32

کشتی نجات/خدیجه پنجی

زمین، سوم شعبان را عاشقانه می چرخد و تو متولد می شوی، ای سرسلسله عشق!

عطر هزار گل محمدی در نفس هایت جاری است. می ایستی به لطافت بهار، بر آستانه خزان زده زمین و دنیا از اردیبهشت نگاهت سرشار می شود.

لب می گشایی و رشحات کلامت، عطش دیرسال خاک را سیراب می کند.

خوشبختی را برای زمین آورده ای.

مدینه، از شادی، روی پای خود بند نمی شود.

چقدر هوای زمین، از حضور فرشته ها، سنگین است! آسمان، دست به دامن زمین شده است. درختان، با نغمه حجاز آواز می خوانند. گل ها، صلوات می فرستند. مدینه، لبریز از عطر سلام فرشته هاست. ساکنان عوالم بالا، به زیارت چشمان تو آمده اند.

کلید خوشبختی دنیا را به دستان روشن تو سپرده اند. نگاهت عطر یاس های نوشکفته بهشت را دارد.

جهان تا قیامت سر از این مستی برنمی دارد.

چشم هایت، آشیانه سعادت پرندگان خوش آواز است.

ص:33

خون خدا/امیر اکبرزاده

نامت، سایه گسترده است بر هستی. جهان، وام دار صلابت سرخ نام توست.

این تو هستی که در رگ جهان به جریان درآمده ای.

نامت، زلال آبشاران است و جریان رودها از سرسبزی تو به وجد آمده اند.

تو در همیشه ایام، چونان ستاره ای درخشنده، بر اوج آسمان به نورافروزی مشغول هستی. نامت، رمز حیات است. در چشمانت، چشمه چشمه زندگی جریان دارد. تو چراغ روشن گر "هستی" هستی. تو ایستاده بر افق شوق، آغوش گشوده ای جهانی را برای رستگاری. عشق، کودکی است که در دامان آسمانی تو سخن گفتن آموخته است.

عشق، چشمی است که در چشمان تو خندیدن را تجربه کرده است.

کلمات، عاجزند از توصیف آسمانی که تو هستی؛ تو که در رگانت، خون خداوند جاری است.

مگر نه اینکه ثاراللّه نام توست؟! تو، با چراغی خونین در دست، بر دروازه های وصل ایستاده ای.

ای ناخدای ایستاده بر عرشه عشق! کشتی ات در شط خون شناور است؛ رو به رستگاری ابدی.

تو از امروز که پا بر خاک گذاشتی، سکان را در دست گرفتی تا عاشقانت را، عاشقانی که جز عشق تو و پدرت را در دل ندارند، به مقصد برسانی.

ص:34

تو می رسی/علی خالقی

... و می رسی از راه؛ تو که معنای مطلق عشقی، تو که خون را تفسیر کردی و عشق را بر منبر زمان نشاندی، تو که رازهای ناگفته را افشا کردی و بر سر گلدسته اذان، خون را فریاد زدی، تو که از دستانت، چشمه های کرامت می جوشید و از نگاهت، کهکشان نور.

می رسی از راه و زمین بر رد گام هایت فخر می کند.

«و آمدی که بریزی به هم جهانم را

به ناکجا بکشی پای ناتوانم را»

تو آمدی و آب ها به تلاطم افتادند تا مبادا جرعه ای از وجود تو را درک نکنند!

آمدی و غارها هلهله کردند ورودت را و کوه ها تکثیر کردند سلامت را.

تو آمدی تا صبح، رنگ و بوی تجلی بگیرد و آسمان بر خویش ببالد؛

شرافت و عزت را با جهاد خود زنده خواهی کرد؛ آن گاه که جز نامی از آنها باقی نمانده است.

... و تو آمدی و فرات شرمنده شد، عَلَم عشق، خاک را لمس کرد و دستان خدا بر زمین افتاد.

چگونه می شود از تو گفت و از کربلایت نگفت، ای قلب متلاطم عالم! ای جان مجسم جهان! تویی که نامت، جهانی را به شور وامی دارد. چشمان علی علیه السلام، تو را می گرید؛ چشمانی که با دیدنت روشن شد.

ای خون خدا! تو را باید خدا وصف کند؛ که تو از اویی و خاک، بهانه ای بود برای تجلی انوار ایزدی... .

ص:35

روز پاسدار

نامت سپیده دم است/خدیجه پنجی

آسمان، خلاصه می شود در بی نهایت آبی نگاهت؛ وقتی پرنده های نگاهت، دل نگران و مضطرب، دوردست ترین افق های وطن را بال می زنند.

دیوارهای شهر، امنیت را در سایه حضورت قد می کشند.

کوچه ها، با ضرباهنگ قدم هایت، آسوده نفس می کشند.

تو در حافظه خاک، سبز و رها، جریان داری. در هوای رقیق حضورت، جوانه های آرامش گل می دهند. شانه هایت، رسالتی بزرگ را به دوش می کشد.

سال هاست که هوای این مرز و بوم، از عطر نفس هایت، لبالب است. طنین گام هایت، پیام آور سعادت و آرامش جاودانه شهر است.

سرزمین غیرت و آزادگی، به پاس حضور تو پابرجاست؛ به پاس چشم های دل نگرانت که مثل ستاره های روشن، در آسمان یک دست زلال کویر، سوسو می زند.

تو را نوشته اند به لهجه شهادت بر صفحه های خاک جنوب؛ تو را که شهادت، رؤیای هر شبه چشم هایت بود؛ با تو هستم ای سبز پوش دریادل!

تو زندگی را در جهاد معنی کرده ای و حیات و جاودانگی را در شهادت.

«نامت، ویرانگر هراس؛ ... نامت، شکفتن ظفر و حیاتی مکرر است».

حادثه در یک قدمی توست و دست هایت، لطافت شهادت را به تکاپو برمی خیزد!

سلام بر تو! که «نامت سپیده دمی است که بر پیشانی بلند آسمان می گذرد».

ص:37

ولادت حضرت ابوالفضل علیه السلام

تا خیمه های جوانمردی/خدیجه پنجی

نمی دانم جهان، این خوشبختی شگرف را مدیون کدام دعای مستجاب بود که خدا، نام متبرک تو را به پیشانی زمین نوشت و سرنوشت آب ها را به سخاوت دستانت سپرد؟

ثانیه های مبارک، مژده آمدنت را بی تاب شدند و هیجان، در بستر تمام رودها شتاب گرفت.

ص:39

عباس یعنی.../محمدکاظم بدرالدین

بالاترین معانی آب، به ظهور رسیده است.

از اول چنین رقم خورده بود که مردی بیاید که همان روشنایی مصور و همان زلالیت مجسم باشد.

امروز، دامان ام البنین، پر از درخشندگی نگاهی است که خدا را زمزمه می کند. امروز، ام البنین، نهایتی

از فتوت را تقدیم مولا علیه السلام می کند.

عباس، یعنی معرفی غیرتی که بی نظیر است؛ با پشتوانه ای از قدرت ذوالفقار.

لشکرشکنی می آید که شکافنده صف جماعت شب آلودگان است.

عباس، یعنی بهترین یاور کربلا، با رایت تقوا و ولایت پذیری.

دلاورمرد عرصه پیکار می آید تا تزلزلی به ارکان یلان پوشالی و طبل های توخالی بیفکند.

مولود ام البنین است و جهان، تشنه پیام تازه اش؛ پیامی که با حروف سپید حمایت و وفا آغاز می شود و با خونی سرخ، به امضا می رسد.

عباس، یعنی خط بطلان بر اندیشه های تیره ای که امان نامه تعارفش کردند.

هر که با مضامین معطر پیامش مأنوس شود، روشن محض است و می تواند دلش را ابوالفضلی بداند.

باب الحوایج/نغمه مستشار نظامی

بشارت دهید ام البنین را به ماه بنی هاشم! بشارت دهید علی علیه السلام را به ساقی کربلا! بشارت دهید حسین علیه السلامرا به علم دار عشق! بشارت دهید حاجتمندان را که باب حوایج، با آمدن ابوالفضل، گشوده شد.

امروز، آسمان آبی تر است؛ ام البنین، لبخند می زند، علی علیه السلام بوسه می زند دو بازوی عباس علیه السلام را، می بوسد ماهِ پیشانی ابوالفضل را و می گرید و حسین علیه السلام و زینب علیهاالسلاممی بینند و می دانند؛ می دانند و سکوت می کنند.

خوش آمدی، ای آسمان به نام تو روشن!

خوش آمدی، ای زمین به یادت گریان!

خوش آمدی، ای ماه! خوش آمدی، عباس علی، یاور حسین، تشنه شهید عشق بر ساحل رود؛ خوش آمدی برادر!

اگر تو نمی آمدی، صحنه غرورآفرین رشادت کامل نمی شد.

اگر تو نمی آمدی، آن واقعه عظیم، چیزی کم داشت.

اگر تو نمی آمدی، گل ایثار، به بار نمی نشست.

ص:42

تنها نام برازنده/امیر اکبر زاده

عباس، تنها نامی است که برازنده توست.

چگونه از تو بگویم، وقتی آنقدر بلندمرتبه ای که حتی پرنده وهم، به اوج تو نمی رسد؟!

تو بر بلندترین قله های عشق نشسته ای.

چگونه از تو دم برآورد نفسی که در سینه حبس است؟!

تو فرزند خورشیدی؛ چگونه دم برآورد پرنده ای که بال های ناتوانش حتی به کنده شدن از زمین، او را همراهی نمی کنند؟!

تو عباس هستی. عشق، تنها شرح لحظه ای از زمانی است که تو بر آن حکمرانی می کنی.

عباس، تنها نامی است که برازنده تو است و برادر، تنها نسبتی است که می تواند تو را به حسین، عشق آسمان ها برساند؛ هر چند تا آخرین لحظه که سر بر زانویش گذاشتی، حتی یک بار نام او را جز به «سیدی» و «مولای» بر لب نیاوردی. تو خود را جان نثار حسین می دانستی؛ آنچنان که بودی.

تو خود را مأموم او می دانستی؛ آنچنان که او امام تو بود.

برادرت، سرور تو بود و مقتدای تو؛ هر چند تو او را جز در آخرین لحظه، برادر خطاب نکردی؛ به جز همان لحظه ای که فاطمه را کنار خویش دیدی، جز آن دقیقه ای که زهرا، مادر حسین، تو را فرزند خطاب کرد... .

و حالا که ام البنین تو را دور سر حسین می گرداند، تو پی برده ای به اینکه نباید او را برادر صدا بزنی. عباس، تنها نامی است که برازنده توست... .

ص:43

دست های آسمانی/حورا طوسی

دست هایش، نیامده بی تابی می کنند.

از حجاب قنداقه سپیدش، راه به بیرون می گشایند و کودکانه در پی دستان دیگری می گردند.

آن دستان رشید، به سوی دروازه امیدش هروله می کند و پیش از نوازش پدرانه، حلقه دیدگانش به حضور ناخواسته اشک های اندوه، دق الباب می شود.

این دست ها، برای علی علیه السلام، چه می گویند که این چنین عاشقانه نگاهشان می کند؟

این چشمان سیاه شب شکن، این نگاه دلربا، غزل سرایی چه مصیبتی را می کند که مولا، محو تماشا شده و در محفل اُنسش مرثیه خوان غربت خویش است؟

به چه فکر می کند؟ به سرهایی که بر فراز نیزه ها خواهند رفت؟ به دستانی که فدیه شمشیرها خواهند شد؟ به سینه های سوخته، به جان های تشنه؟ به چه فکر می کند؟!

اندوهگین مباش ام البنین!

کودک تو سالم است و لبخندهای بهشتی اش، بشارت سلامت اوست. پیشانی بلندش، اقبال نیکوی

او را نشان می دهد. او ماه تمام است؛ ماه شب چهارده، قمر بنی هاشم.

مولود آب و آینه، آشنای سیب سرخ بهشتی، دانای راز آب ها، بلد راه عاشقی، نام دار ایثار و استقامت و جانبازی و صبر و شکیبایی؛ این همه، فرزند توست، ام البنین!

می دانم که قصیده عاشقانه عباس را تو نیز خواهی خواند و صبورتر از همه مادران شهید، به ایثار او خواهی بالید و کنیزی مادر حسین علیه السلام را افتخار خود خواهی دانست.

می دانم که شیرزنی، ام البنین! میلاد کودکت مبارک!

ص:44

بر بلندای قله نجابت/نسرین رامادان

ایستاده ای بر بلندای قله نجابت؛ بر تارک قله های وفا. آب های جهان، سرخوشانه نام تو را زمزمه می کنند و چشمه های صداقت، بی شکیب و ناآرام از کوهسار وجود تو می جوشند و رودها، موج زنان، داغ تو را بر سینه می زنند.

عباس!

کیست آن که تو را بخواند و از یاری دستان بریده ات بی نصیب بماند؟

کیست آن که اندوه جاودانه تو را بفهمد و از غم مشک های پاره پاره ات، طاقت از کف ندهد؟

کیست که بلندای قامتت را دیده باشد و آسمان را به چشم حقارت ندیده باشد؟!

تو ساقی جان های تشنه، تو طراوت باغستان های مهر و وفایی.

تو روح و ریحان فاطمه زهرایی؛ نه فقط میوه دل ام البنین.

تنهاترین سقایی که خیل انس و ملک از چشمه سار نگاهت می نوشند و اندوه از دل می زدایند.

حالا بگذار لب های مظلوم ترین مرد، بر دست های تو بوسه زند.

«یا کاشِفَ الْکَرْبِ عِنْ وَجْهِ الْحُسَیْنِ اِکْشِفْ کَرْبی بِحَقِّ مَوْلاکَ الْحُسَیْن».

خون خواهی/عباس محمدی

دلشوره گرفت آب و از خواب افتاد

از موج صدای پات در تاب افتاد

آرام گرفت چشمه و زد لبخند

تصویر بلند ماه در آب افتاد

قطره، قطره ز مشک می آویزند

قطره خون ها که از سرت می ریزند

یک روز به خون خواهی تو می دانم

دستان بریده تو برمی خیزند

نه نام و نه نان و نه نشان می خواهد

نه کنگره ای از این جهان می خواهد

با غیرت بی مثال خود آمده است

یک مشت فرات تشنه جان می خواهد

ص:46

روز جانباز

آبروی سپیداران/معصومه داوودآبادی

با قدم های استوار، چفیه مردانگی بر شانه های همت انداختی. رفتی، پرشور و مصمم؛ آن گونه که خفاشان متجاوز از روشنای قامتت به غارهای تاریک نیستی پناه بردند.

بازگشتی؛ اما نه با پای رفتنت که با پای دل؛ با یک چوبدستی که مُهر اقتدار را بر صفحه های تاریخ این سرزمین می کوبد.

ای صبور پرآوازه!

ص:48

شاید کبوتر دیگری پر کشد/نزهت بادی

دیشب خواب دیدم

پدرم یک کبوتر شده و بر بلندترین ساختمان شهر نشسته است.

صبح، ویلچر کهنه پدرم پُر از پرهای سپید کبوتران بود.

پدرم، دوستی دارد که همیشه دستمال سپیدش، خونی است.

ص:49

بی تاب عبور/حمیده رضایی

پاره های تنت را پشت خاکریزهای جنوب جا گذاشته ای و برگشته ای. تمام تنت تب دار است.

ص:50

گذرنامه بهشت/حورا طوسی

شناسنامه دردت را غریبانه نگاه نکن؛ تو با این شناسنامه که درد سال ها را در خود ثبت کرده است، گذرنامه بهشت خواهی داشت؛ مگر نه اینکه فرموده اند: «هر کس

ص:51

جایی کنار سرفه های شیمیایی/محمدکاظم بدرالدین

اگرچه سرفه هایت شیمیایی اند، اما سرشار از تندرستی اندیشه های زلال هستی.

تو سرفرازترین مرد اردیبهشتی که نفس های سبزت در کنار ما، موهبتی است؛ اگر قدر بدانیم.

تو استوارترین نام ها را در سینه داری و به برکت یاران هم سنگرت، بوی گُل گرفته ای.

سایه عصای تو بر سنگفرش پیاده رو که پیش می آید، آهنگ موزون شهادت را تداعی می کند.

اگرچه با خاطرات پرپر شده ات زندگی می کنی، اما نوید آینه ترین روزهای تقویم در متن نگاهت جا دارد. نگاهت، همان پنجره های طرب انگیز صبح است. ترکش هایی که در بدن تو به یادگار نشسته است، کتاب حقیقتی را پیش ما می نهد که ورق بزنیم و بخوانیم و بدانیم که چگونه در معرکه سرب و آتش، هستی خود را به سمت دریا شدن پیش بردی و چگونه جنون زلف های باد، کربلای جبهه ها را به مشامت رساند و با لیلاترین واقعه، معنا شدی.

امروز، روز توست. با دسته های گل آمده ایم و بر دستانت بوسه می زنیم.

چه شیوه ای از این مهم تر که به فتوای عشق عمل کرده ای؟!

شهیدان زنده/امیر اکبرزاده

زندگی را به شهادت پیوند زده ای و شهادت را به زندگی. شهید زنده در گستره تاریخ عشق! شهدا، شمع محفل وجودند و تو و همراهانت، پروانه های پر سوخته این بزم آسمانی.

دست در دامن افلاک می زنی؛ اگرچه دستی نداشته باشی.

ص:54

رحلت آیت الله مرعشی نجفی رحمه الله

چراغ های روبه رو/حمیده رضایی

سر بر دیوارهای تفکر گذاشته ای. امروز روزه ات را با کدام کتاب می گشایی؟ امروز کدام صفحات ناخوانده را به چشم می کشی؟ امروز پای کدام سطر از نوشته های دور، در شریان هایت موج می زنند و طنین قدم هایت، خوشبختی جاوید کتابخانه ها می شود؟

قلم در دست گرفته ای و چمدان های عروجت را بسته ای. کتاب ها دنبال تو می گردند. زمزمه های سوزناکت را از حجره های سوسوزن تاریخ می شنویم.

به نماز ایستاده ای و منتظری تا راه دراز رسیدن را با گام های مشتاق خویش بپیمایی؛ کبوتروار، با بال و پری گشوده از عقل و معرفت.

یادت در آغوش شهر رهاست.

درهای کتابخانه باز است و عطر نفست، لابه لای صفحات می وزد. بر طاقچه های آرام زمان، پای هر سطر، بین هر صفحه، لبخند کم رنگت را جا گذاشته ای. آینه های زلال، در پهناوری اندیشه ات شناورند. هوای رقیق در کتابخانه تکان می خورد. انگار پای هر کتاب، نفس می کشی! انگار هنوز عطر نماز و روزه هایت را کتاب ها استشمام می کنند! انگار روی دست هایت بزرگ می شوند! انگار یاد حجره تنگت می افتند و دلشان برایت تنگ می شود!

بزرگ و کوچک این شهر می شناسندت و تلاش خستگی ناپذیرت را پای سطر سطر این کتاب ها. چراغ های روبه رویت روشن است و هوای پیرامونت صاف.

بزرگمرد! هفتاد بهار، اندیشه ات را جمع کردی و به نیتی زلال، دست به دامان کرامت خورشید زدی و گام هایت را در مسیر رسیدن کشاندی و عزمت را جزم کردی تا امروز، درهای کتابخانه ات باز شوند و بوی نفس بهاری ات از گوشه گوشه اش آنچنان بوزد که سرشار شویم از آن.

ص:57

رنج ها و گنج ها/علی سعادت شایسته

چند کوچه را، چند خیابان را، چند خانه و کتابخانه را گشتی؟

دست هایت چقدر این در و آن در زدند تا کلمات اسلام را از جای جای این کره خاکی جمع کنند؛ تا اسلام را از سطر سطر کتاب ها و قفسه کتابخانه ها بیرون بکشند و به چشم ها بهتر بنمایند؟

چند روز را به خاطر کلمه حق و حقیقت، روزه گرفتی؟ چند روز و ماه و سال را گرسنگی کشیدی تا تشنگان علم الهی را سیراب کنی؟

هر جا قطره ای بود، با خود کشیدی و آوردی و چشمه ای را در قم جاری کردی که سال های سال، می تواند دل های تشنه را سیراب کند.

اما مانده ام این چه تشنگی سیری ناپذیر است که حتی بعد از مرگ هم می خواستی در جوار کلمات، در جوار تلاش عالمان و دانش پژوهان باشی. تشنگی؛ آن هم این گونه سیری ناپذیر را به راستی کدام کتاب در خواب دیده است؟

کافی است قدری همت کنیم و به کتابخانه بزرگ - مجموعه رنج ها و گنج هایت - سری بزنیم. کافی است ورق بزنیم و گوهرهایی را که جمع کرده ای، به تماشا بنشینیم. کافی است کمی بهتر بنگریم تا تمام تشنگی ات را ببینیم؛ تا ببینیم رنج هایت چه گنجی را به بار نشانده است.

اکنون، پس از سال ها، پنجره هایی که در این خاک کاشته بودی، به بار نشسته اند و نور می دهند و دست ها و دل های تشنه را سیراب می کنند.

پنجره هایی که کاشته ای، دنیا را هر آینه بهتر و دقیق تر نشان می دهد و نشان می دهد که خورشید، چقدر به زمین و آفتابگردان ها نزدیک است.

ص:58

زمزمه های رسیدن/طیبه تقی زاده

در برهوت حرف ها و کلمات، در لابه لای مجهولات، ردی از علم توست که راهنمای همه ماست. چشم گشودی و چون مرواریدی در دریای علوم درخشیدی. آمدی؛ با ردای علم و پارسایی بر تن. گریختی از همه لذت های نفسانی و سپردی خویش را به زمزمه های وصل. جام های معرفت را یک به یک نوشیدی و شراب حقیقت را سر کشیدی. در لابه لای معرفت خویش، همه آنچه را که داشتی، باقی گذاشتی. خواهش های تن را دور انداختی و در روزه داری همیشه ات، واژه به واژه علم را در شب زنده داری هایت نگاشتی. هنوز هم عطر نفس هایت در لابه لای کتاب های کتابخانه ها پراکنده است.

یک به یک گشودی مرزهای فاصله را و نواختی آهنگ زندگی را به بارش واژه های پرستش. «حق»، تو را یاری کرد.

آمدی تا با اهدای لحظه های زندگی ات، خویش را به دست دانش بسپاری و در علم لاینتاهی پروردگار، غوطه ور شوی. یادت همیشه باقی است.

تو، باغ اندیشه را به علم و معرفت خویش شاخ و برگ دادی. نیلوفرانه پیچیدی به شاخساران دانش. در نیایش بی ریای همیشه ات، در لبخند مهربانت، سرودی نهفته است که گویی همگان را فرا می خواند به هسته پنهان وجودت.

در خلوت عاشقانه خود، زیباترین شکل آیه های پرستش بودی. ثانیه هایت به عبادت بی وقفه گذشتند و روزهایت سپری شدند در روشنی مداوم و آمدی و عبور کردی از پریشانی خاک.

در نور حل شدی و ما را در کوچه پس کوچه های خاطراتت، با یادت باقی گذاشتی. ما ماندیم و انبوه کتاب هایی که در سال های بیداری ات برایمان گذاشتی. ما ماندیم و یاد همیشه ات.

ص:59

ولادت حضرت امام سجاد علیه السلام

نجوای عاشقانه/حورا طوسی

فرزند حسین علیه السلام، وارث سرمایه آسمانی پدر، میراث نامیرای کربلا، چشم می گشاید.

نواده علی علیه السلام، زاده پاکی ها، زایر خاطرات سرخ نینوا، شاهد شهامت و شیدایی، چشم می گشاید.

سرچشمه زهد و تقوا، منبع اخلاص و ایمان، مرجع حکمت و معرفت، چشم می گشاید.

قافله سالار کاروان زخم های عاشورایی، پیام آور نهضت نینوا می آید؛ او که خاک از سجده گاه بندگی خالصانه اش، شکوفه باران می شود و چشمه های معرفت از محراب عبادتش می جوشد.

ص:61

تبسم بر لبان عبادت/محمدکاظم بدرالدین

به این حقیقت پدید آمده در پهنه گیتی گوش فرا ده؛ به این فصل پرشکوفه و لبخند.

سلامی آفتابی داشته باش به این موسم «ارتباط با خدا».

نگاه کن! تبسم ملیحی بر لبان عبادت نقش بسته است. زیباترین مناجات ها در دیار «صحیفه سجادیه» ماندگار می شوند.

صحیفه سجادیه، سرزمین نور و خوشبختی است که همیشه مهیای ورود سالکان دلسوخته است.

نگاه کن، چگونه سجاده ها روی سنگفرش اشتیاق، نیایش های بکر را می سرایند! امروز، آکنده است از تپش های پردوام وصال.

امروز، سرشار است از عطشناکی واژه ها.

ص:62

طلوع یک صبح تازه/ابراهیم قبله آرباطان

تو را می جویم از قله های رفیع نیایش.

تو را می جویم از هوای مطبوع مدینه، از زلالی طلوع یک صبح تازه.

متولد می شوم از حس تازه سرودن.

پلک می زنی و کربلا در ذهن جهان تکثیر می شود. پلک می زنی و سفارت عشق، بر شانه هایت سنگینی می کند.

پلک می زنی و اخبارگوی تاریخ سرخی می شوی که تا همیشه، این خط سرخ ادامه دارد.

به دف و چنگ عرشیان پلک می گشایی تا ادامه کارنامه کربلا باشی.

از خطبه هایت آتشفشان جاری می شود و از دعاهایت، زلالی یک رود به دنیا می آید.

تو می آیی و ذایقه واژه ها، از عطر دعا آکنده می شود.

تو می آیی و بر صبح لبانت، معنویت عارفانه نقش می بندد.

تو می آیی و روح ناآرام سجاده ها را به آرامشی خواستنی می سپاری.

می آیی و شولای باران بر دوش، دست بالا می بری و برای درخت های بهشت، باران تلاوت می کنی.

صحیفه سینه را می گشایی و صحیفه سجادیه ای به یادگار می گذاری که زبور آل محمد می شود.

ص:63

شهادت مظلومانه شهیدان رجایی و باهنر

طعم سرد خاک/حمیده رضایی

پرندگی تان را خواب، تاب نیاورد.

آسمان، فراخواندتان. گونه های اندوه، خیس اشک می شوند. دست ها بر سینه می کوبند. کلمه کلمه می بارم و کوچه های شهر، سیاه پوش می شوند.

انفجار، رودی از گدازه در شریان های شهر جاری می کند.

پروانه می شوید و طعم سرد خاک را بر گونه های گُر گرفته تان حس می کنید.

حادثه، از قفا چنگ می اندازد؛ پروانه می شوید.

زار زار، از هم فرو می پاشم. کلماتم را یارای سرودن از این فاجعه تاریک نیست. انفجار، تمام خاطره ها را فرو ریخته است. انفجار، عرشیان خاک نشین را پرپر کرده است. انفجار، شانه های لرزان خاک را در هم ریخته است.

باید با چشم های حسرت ببارم. باید خون در رگ های ملتهب زمین یخ بزند. دردی در تمام شهر می پیچد. شهادت، روبه روی چشم های نیمه بازتان پرپر می زند.

کبوتروار، از آسمان شهرمان پر گرفته اید. خورشید، با چهره ای خاموش ایستاده و آسمان را خیره شده است. رنجی ناتمام و این بار انفجار، تکاپوی رفتنتان را در آسمان ها دنبال می کند. اتفاق، دردناک است و استخوان کوب.

تنهاتر از همیشه ایستاده ام و با کلمات سیاه پوشم به هیاهوی تاریک خاک می نگرم.

ص:65

راه رجا بسته نیست/محمدکاظم بدرالدین

زخم های بهشت زهرایی، به محضر بلند قصاید، می رسند. شروه شروه خون می روید و قطره قطره داغ. در ذهن آینه، رسوب سرخی است.

غم از لبان شهریور، خطبه ها می خواند.

ضجه ها در قالب مضراب های آتشین ریخته می شوند. غم، خطبه ها می خواند و از «رجایی» می گوید که با هنر شهادت زندگی کرد. از «باهنر»ی می گوید که به کوچ باعزت، «رجا» داشت.

جوان ترین گُل نغمه ها، امروز آمده اند تا در این هوای شهریوری فریاد بزنند: «راه رجا بسته نیست». آمده اند که بگویند: بازخواست خنده های امروز شما شب کیشان، در راه است! قلم با چشمانی خیس، حادثه گلگون کفنی امروز را می سراید. عاشقی را، در ضمن کوچ این دو سبکبال، تشریح می کند.

سرخ رویی امروز از لحظه های انفجار می آید. پیداست که بر مراتع احساس، تگرگ داغ و افسوس تاخته است. رجایی و باهنر رفته اند و ما مانده ایم با ابرهای مغموم که بر سر ما سایه افکنده اند؛ هراسی

نیست، اما آخر پنجره های امیدمان از انقلاب، نور می گیرند.

ص:66

ولادت حضرت علی اکبر علیه السلام - روز جوان

شبیه ترین غنچه به بهار/عباس محمدی

می آیی و کائنات به تو سلام می کند.

عطر آرام تو که از افق لبریز می شود، جهان در دامنه زلال روح تو به نماز می ایستد.

آفتاب در پیشانی تو شدت می گیرد.

تمام میوه های درختان شاداب می شوند و برگ های سبز برای تو شعر می خوانند.

گل های سرخ، از لبخندهای بی مضایقه تو جان می گیرند و همه رودها، به شوق عطر تو به دریا می ریزند.

همه موج ها از تو یاد گرفته اند که هیچ گاه از رفتن باز نمانند. پیش از آنکه بیایی، ابرها نام زلالت را بر همه باریده بودند.

همه نام تو را می دانند. همه تو را می شناسند. تو شبیه ترین غنچه ها به بهاری، تو شبیه ترین شکوفه های ازل به پیامبری صلی الله علیه و آله.

همه عطر تو را می شناسند؛ نارنج ها، ابرها، بادها و گنجشک ها.

ص:68

روز جوان

قیام هفده شهریور و کشتار جمعی از مردم به دست ماموران ستم شاهی پهلوی

کاش امروز.../عباس محمدی

روز از آغاز، در خود شبی دیرپا دارد. روز، آبستن فجیع ترین حادثه هاست.

اتفاق های ناگوار، در آستانه روز خوابیده اند.

ارمغان روز، روایت شبی بی ستاره است؛ شبی که آسمان را در خود از درد مچاله خواهد کرد.

امروز، تمام کبوترها در خون غوطه خواهند خورد و تمام آینه ها، لبریز درد و آه. همه شیشه ها امروز یا زیر غبار تاریکی دق خواهند کرد یا در پای سنگ های نفرین شده، خرد خواهند شد.

امروز را پایانی نیست تا خورشید، رخت از خون بشوید.

نمی دانم باد از کدام سمت خواهد وزید؛ اما خوب می دانم که این بادهای وحشی، حتی خال های پر پروانه ها را با خود خواهند برد.

ص:72

تقدیر پرواز/خدیجه پنجی

توفان حادثه، شاید بهار را غافلگیر کرده است که سنگفرش خیابان ها پر است از گلبرگ های پرپر گل سرخ. کوچه ها در عطر گل شناور است. گویا خزان، صاعقه وار فرود آمده است بر پیکر درختان سبز که خاک این چنین پژمرده است. بوی باروت، شامه خاک را پر کرده است. آمده بودند تا آسمان را پس بگیرند از ابرهای سیاه.

ص:73

بگو باران ببارد/امیر اکبرزاده

باران را بگو بر حوالی همین میدان ببارد! اینجا لاله های زیادی سر از خاک برآورده اند. این سرزمین لاله های روییده از خون است؛ لاله هایی که ریشه هایشان در زلال باور، جان گرفته است؛ هر چند بر جویباری از خون قد برافراشته اند؛ لاله هایی که چونان پرچم هایی سرخ فام، فریاد آزادی سر داده اند در گوش های بسته زمانه.

ص:74

میلاد حضرت ولی عصر، امام زمان(عج)

یار آمدنی است/معصومه داوودآبادی

«فروغ بخش شب انتظار، آمدنی است

رفیق، آمدنی غمگسار آمدنی است

به خاک کوچه دیدار، آب می پاشند

بخوان ترانه، بزن تار، یار آمدنی است»

امشب، کوچه های سامرا، چراغان میلاد کسی است که با آمدنش، حجت را بر زمینیان تمام می کند.

او می آید و فرشتگان مقرب، با کاسه هایی از آب و شکوفه، به چشم روشنی نرجس می آیند.

می آید و جهان به پیشوازش می شتابد با سبدهایی از یاس سپید.

ص:77

یک پیاله دعای فرج/نزهت بادی

شنیده ام جایی هست در همین نزدیکی ها که هرگاه از فراموشی رؤیاها دلت گرفت، می توانی تمام ترانه های پرگریه ات را در گوشه و کنار آن جا بگذاری و برگردی!

آنجا همیشه چراغی روشن است

برای مسافران شب

که از خواب غمگین ترین نرگس گم شده می آیند.

آنجا، عطر آرام عبورش هنوز

تا آخرین پیچ جاده پیداست.

ص:78

زمانی که از تو می گوییم/محمدکاظم بدرالدین

نشسته ایم روبه روی حالتی از شعر و خواب های بی تو را یکی یکی خط می زنیم. نام آسمانی ات برای به پرواز درآمدن روح خسته ما کافی است.

تنها زمانی که از تو می گوییم، جهان زنده است. کاش طوری شود که تمام روزهای ما درختی باشد که هر ساعت آن، میوه یاد تو باشد؛ درست مثل امروز که چراغ نیمه شعبان روشن است و کوچه ها طربنا کند!

عطر "یا مهدی"، همه جا پیچیده است. کاش این دنیای غفلت زده و پس مانده، هر «آن» با بوی تازه ای که نام توست، مواجه شود!

امروز، غزل های لطیف، غیر از خوش آمدگویی و تبریک، کار دیگری بلد نیستند. امروز، جشن میلاد است و کلید تمامی درهای رحمت به سمت یاد تو می چرخد.

ابرهای عنایت، باریدن می گیرند برای خاک تیره. چه بگویم؟ اصلاً امروز آن زبانی را که لطف تو به واژه هایش بیشتر است، به من بیاموز تا بخوانمت.

ص:79

مسیحا نفس/نغمه مستشار نظامی

«مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید»؛ مسیحا نفسی که وارث آدم علیه السلام است تا خاتم. مسیحا نفسی می آید؛ با انگشتری سلیمان نبی در دست، مسیحا نفسی که سکان دار کشتی نوح است در ورطه توفان ها، مسیحا نفسی با عصای موسی علیه السلامدر دست، مسیحا نفسی که زنده می کند انسان را، که زنده می کند دل های غم زده را، می آید تا کورها را بینا کند و دل ها را روشن؛ فقیران را توانا کند و غم دیدگان را شاد.

مسیحا نفسی می آید که وارث رنج پدر باشد، که وارث پهلوی شکسته مادر باشد. مسیحا نفسی که وارث قرآن است و ادامه عترت و ادامه نسل طهارت.

مسیحا نفسی می آید؛ با کتاب محمد صلی الله علیه و آله، با ذوالفقار علی علیه السلام، با تسبیح متبرک فاطمه زهرا علیهاالسلام، با عمامه خونین حسین علیه السلام و با مشک تیر خورده اباالفضل علیه السلام.

مسیحا نفسی می آید؛ با قامتی به بلندای تاریخ عشق و آزادگی. با قامتی به بلندای نامش می آید تا انسان تنها نباشد، تا زمین از حجت خالی نباشد.

می آید و جهان، مقدمش را جشن می گیرد.

می آید و شعبان را چراغانی می کند.

طاق نصرت می زند بر خیابان های عاشق. گل نرگس می پراکند در کوچه های انتظار، "لبخند" عیدی می دهد به مادران شهید.

مهدیه ها نورباران می شود. همه خبر آمدنش را شنیده اند.

نیمه شعبان است.

عاشقان عیدتان مبارک باد!

ص:80

در وقت بازگشت تو از غروب دریا/نزهت بادی

این روزها که می گذرد

به طور غریبی

بوی آن مرد به دریا رفته می آید.

انگار هر چه کبوتر است،

در رواق چشم هایم نشسته که این چنین دیده به راهت سپید کرده ام!

نگو که دل باید صبوری کند؛

مدت هاست که دلم با دعای ندبه صبح جمعه هایت

پر زده و رفته است

و جز قطره خونی بر جای نیست؛

آن هم باشد برای ریختن زیر پای تو.

انگار میان من و تو

همین یک قطره خون فاصله است؛

همین یک غروب تلخ!

آمدی؛ نبودم.

جای خالی ام

یک پر آغشته به قطره خون است

پیش کش به طلوع چشم هایت

در وقت بازگشتن ات از غروب دریا!

روز میلادت/الهام نوری

کاش می شد روز میلادت به دیدارت می آمدیم - با چند شاخه پروانه - و تو ما را به میوه های شیرین خنده ات مهمان می کردی!

روز میلاد تو، هر سال به دلمان وعده می دهیم که چیزی نمانده است به گُل سرخ؛

دو قدم دیگر، عطر میخک می بارد، آفتاب گردان می تابد، احساس گل یاس، بین گرسنگان جهان تقسیم می شود و ما عاشق تر از همیشه، دوباره متولد می شویم.

ص:82

تو می خندی.../ابراهیم قبله آرباطان

«سامرا»، همان سامرای حصارها و خفقان است.

کوچه هایش بوی غربت می دهد؛ بوی قفس و مرداب، بوی نخل های سوخته و خیابان های به خاکستر نشسته.

تو که آمدی، خانه پدر، بوی گل گرفت؛ بوی گل گندم و بوی خاک های باران خورده.

تو که آمدی، شهر، سر بر آسمان ها سایید و کوچه ها پروانه پرور شدند و ماذنه ها آمدنت را به شادباش نشستند.

تو که آمدی و گریستی، اشک هایت را پدر بوسید و گل لبخند روی لبانت ریخت.

مادر هم که سجاده اش بوی بال ملایکه گرفته است، انگار، دست هایش که بالا می رود، از دامن باغ های رفیع بهشت، سبد سبد گل می چیند و بوی بهشت، فضای خانه را پر می کند.

تو می خندی و عرشیان از نفحه تبسمت مست می شوند. تو می خندی و باغ های بهشت، بارورتر می شوند.

تو می خندی و زمین به بهارانه تولد نزدیک می شود.

آسمان، تشنه طوافت می شود.

جاده های عاشق/امیر اکبرزاده

مقصدُ نمی بینیم ما بی نگاه روشن تو

هیچ نسیمی نیس بیاره عطری از پیراهن تو

مث مجنون مث لیلا لرزیدیم واحه به واحه

نفسی باقی نمونده پاهامون خسته راهه

بی نگاهت آسمون هم صبحش آفتابی نمی شه

ص:84

شرح مختصر/امیر اکبرزاده

چقدر دور شدیم از... که دورتر از تو

که در جوار تو هستیم و بی خبر از تو

چقدر پنجره در پنجره نگاه شدیم

و یک سپیده نیاورد یک خبر از تو

و هر چه جاده به دنبال تو به هر سو رفت

فقط «نیامدن» آورد این سفر از تو

شروع هر بیتی با نیامدن یعنی

رسیده شعر به این شرح مختصر از تو:

برای آمدن تو کسی در این دنیا

نبوده منتظرت هیچ بیشتر از تو...

ص:85

روز جهانی مستضعفان

فردا روز توست/میثم حمیدی

زمانه نتوانست صداقت را از قلب تو بگیرد، لبخند را از نگاهت محو کند و صمیمیت دست های تو را از بین ببرد.

خط رنج زمان در چین و چروک دست های تو باقی ماند؛ اما مهربانی را هر روز با همین دست ها به خانه می آوری.

در خطوط پیشانی ات می توان بر رد پای روزگار دست کشید و حجم درد را اندازه گرفت.

حتی سیاه ترین خانه ها نباید نور امید را در دلت ضعیف کنند؛ چرا که هر دیوار، پنجره ای دارد و شب با چراغ ماه روشن است.

تو این را می دانی که ستاره ها را می توان چید و در خواب کودک گذاشت. تو می دانی بهار را با یک گل می توان هدیه کرد، همچنین عید را با یک عروسک یا توپ و دنیا را با یک لبخند و در اینها حقیقتی است.

ص:87

وفات آیت الله طالقانی، اولین امام جمعه تهران

پرواز از آغوش مصلا/ابراهیم قبله آرباطان

ظهر داغ پایتخت، خنده های تو را می بوسد و عطر تبسم و تجرید، بر شانه های جمعه می نشیند.

تو که اولین جشنواره نور و نماز جمعه را باصلابت می ایستی و دست های قنوتت را به بلندای حضور بالا می بری.

ص:90

مخزن روشنایی های بیان/محمدکاظم بدرالدین

تریبون از صدای بیدارگرت خالی مانده است. خورشید، آدرس تمامی منابر را گرفت؛ اما تو را نیافت.

اقتدا کرده بود به «پرتوی از قرآن» تو. می دید که چگونه بر دل های عاشقان می تابی و هدف را برای آنان معنا می کنی.

ای تلفظ صحیح انقلاب! تأویل بیانات تو، سپیده بود و عطر. جاودانگی، سطر سطر از سیمای کلامت می بارید و ارزش های والای انسان، لحظه لحظه زندگی ات را می ستودند.

ای مخزن روشنایی های بیان! قلم دست می گرفتی و انقلاب ها امکان پذیر می شدند. خطبه می خواندی و قیام ها رنگ و بوی الهی به خود می گرفتند. حاشا که ایده های «ابوذر زمان» در زندان ها و شکنجه گاه ها از پا بنشیند! این سن بالا و بدن نحیف تو بود که تنها به زندان افتاد؛ اندیشه ات اما همچنان پیش می رفت و سیاهی ها را می شکافت. تو گل سرسبد سخنوران مبارز بودی. قرآن، رفتارت را انقلابی کرده بود و با آیات روشنگر، به مصاف دیوصفتان می رفتی.

دستان امروز، برای سنگ مزارت دست گل های درود آورده است؛ آن را بپذیر.

ص:92

شهادت آیت الله مدنی رحمه الله، دومین شهید محراب

رهنورد دریای نور/نغمه مستشار نظامی

آسمان، بغض می کند ندیدنت را و زمین، داغ دار غم آسمانی توست. «حی علی الصلوة»؛ «حی علی خیر العمل»؛ کدامین نماز، زیباتر از آن نمازی که سلامش با سلام فرشتگان گره بخورد و «اشهد» آن از شهد شهادت نوشیده باشد؟!

کدامین قیام، برتر از قیامی که دل را به خدا برساند و کدامین رکوع، زیباتر از رکوعی که نهایت خشوع است در مقام عبودیت او؟!

آسمان، بغض می کند ندیدنت را و محراب، بر عبای خونینت بوسه می زند. محراب که میعادگاه عاشقان است؛ میعادگاه بنده و معبود، میعادگاه رهرو و مقصود، میعادگاه عاشق و معشوق و نماز، لحظه وصال است؛ لحظه شیرین دیدار، دیدار یار یگانه، دیدار رب العالمین.

«خوشا آنان که دائم در نمازند».

ص:94

روز بزرگداشت استاد شهریار

حیدربابا/ابراهیم قبله آرباطان

دخترکان آبادی های بالادست که برایت «زنبق» و «بنفشه» هدیه بفرستند از دست های جویبارها،

جویبارها که در دامان رفیع «حیدر بابا» پر از تغزل شوند،

روستازادگان صمیمی که خوشه های گندم را به خرمن ها رسانده باشند،

چوپان عاشق که سر بر کوهستان ها بگذارد و دلتنگی هایش را در گلوی «نی» بریزد،

کوچه های «خشکناب»، در سحرگاهان جمعه که پر از عطر نان تازه شود،

«فاطمه خاله» که نان تازه به عابران کوچه تعارف کند،

«ملا ابراهیم» که مکتب درس را دوباره دایر کند و صدای قرآن بچه ها در گردنه کوه ها بپیچد،

و دخترکان آبادی، کوزه به دوش، به آغاز چشمه که برسند، دوباره یاد و نام تو در دهانم فریاد خواهد شد و تمام پنجره های بسته را خواهد گشود، ای روستازاده شاعر!

من هم مثل تو دل نگران روزهای رفته ام، شاعر!

ص:97

روز شعر و ادب پارسی

بازگشت به بیت های نور/محمدکاظم بدرالدین

دفتری را که از حدیث های گل و باران می درخشد، به تکرار می نشینم. واقعا برخی تکرارها، انسان را نو می کنند!

احساس می کنم خیلی شعرها سروده نشده است. با اینکه دیوان ها بسیار است، اما معتقدم هر رؤیایی که در رودخانه احساس شناور است، یک شعر نگفته است. قالب بندی مهم نیست؛ معتقدم که می شود تمام آنچه را که از دل برمی آید به شعر سپید بازگرداند، به بیت های نور برگرداند؛ آن وقت، می بینیم دل، خودش همه ما را به طلوع باغ سوق می دهد.

یادمان نرود، بر سردر باغ ها، تابلوی «ورود تگرگ ممنوع» را بزنیم.

امروز می اندیشم که چرا نباید از اندیشه گلبرگ های جوان، مایه بگیریم؛ می اندیشم که نباید بگذاریم هیچ قشری از تاریکی، به جامعه نورانی شعر، نفوذ کند.

صداهایی از گوشه و کنار می آید که آب را گِل کنند؛ اما «سهراب»سیرتان، هشیارند. باید کاری کنیم شعرهای ما - گفته و نگفته - ، تغذیه سالم داشته باشند. باید تغزل های اُنس را به خلوت خانه سجاده ها ببریم. نگاهی از شکوفه های بهارانگیز خداوندی را به دامان دشت دل بریزیم.

باید کاری کنیم که دریا دریا با آسمان، آبی شویم. کار سختی نیست اینکه بیاییم و رنگ های امیدوارکننده فردا را بر بوم تنهایی خویش بریزیم؛ کافی است یک دور، گذشته پارسی را ورق بزنیم. پر و بال بگشاییم در فضای مفرح ادب. خود به خود، تماس با آینه های روح، برای همیشه برقرار می شود. باید همت گماشت به سفر، سفری روشن به سمت شهریاران این دیار.

ص:100

واژه های ناب/خدیجه پنجی

دنیا چقدر خالی بود اگر صدای زمزمه آبشاران، سکوت را نمی شکست!

دنیا چقدر ساکت و سرد می شد اگر آواز مرغان خوش آواز، لطافت بهار را تن پوش لحظات غم زده نمی کرد!

دنیا چقدر تنها بود اگر صدا نبود، اگر باران کلمات، چهره غبارآلود زمین را خیس نمی کرد!

شعر، زاده شد و اول شاعر هستی خدا بود که جهان را سرود و گل و ستاره را.

شعر را فرشتگان چون نسیمی از باغ های فرادست، هدیه آوردند تا جهان از زمزمه آسمانیان خالی نباشد.

پیش از رباعی، پیش از دوبیتی، پیش از غزل، شعرزاده شد و رسولانی آمدند که رنج دیرسال بشر را چون رازی سترگ، در سینه می کشیدند.

رسولانی آمدند؛ با کوله باری از واژه های ناب؛ پیام آوران کشف و شهود. پس شعر جاری شد در رگ های هستی. واژه ها جان گرفتند، شاعران سرودند و شعر، موهبتی شد از خالق «هستی». صاعقه وار فرود آمد بر گستره جان شوریده شاعران.

و شعر، رسالتی آسمانی شد و قافله سالار کلام که موسیقی واژه هایش، هر زنگاری را از آینه دل ها می شوید و هر خوابی را می شکند.

و شعر، آتش شد و به جان شوریده بلخ افتاد؛ «بشنو از نی چون حکایت می کند...»

و شعر، لیلای شوریدگی های نظامی شد و راز دلدادگی سنایی را حکایت کرد.

شعر، لسان الغیب حافظ شد و به سعدی، جاودانگی بخشید.

شعر، ردایش را تکاند و دنیا پر از چلچله های عاطفه شد. شعر آمد تا راوی حماسه باشد. از بزم های قهرمانی و پهلوانی.

شعر آمد تا راوی عشق و خون و عطش باشد در داغ ترین روزهای دلدادگی.

شعر آمد تا فاصله خاک و افلاک را بردارد، تا زمین از نجوای فرشتگان خالی نباشد.

شعر، زبان گویای رنج بشر است.

ص:101

آی آدم ها/ابراهیم قبله آرباطان

«ناودان ها، شرشر باران بی صبری است

آسمان بی حوصله، حجم هوا ابری است

وَ سرانگشتی به روی شیشه های مات

بار دیگر می نویسد «خانه ام ابری است»

شاعر، احساساتش را در گلوی واژه ها می ریزد و دغدغه خویش را فریاد می زند.

دغدغه شاعر، بی تفاوتی انسان است؛ آن گاه که در کنار دریای مواج زندگی، بر ساحل بی خیالی می نشیند و گوش هایش برای شنیدن فریاد یاری، شنوا نیست.

این موج های سنگین زندگی است که بر شانه شاعر مشت می کوبد و در ورطه زندگی، این سو و آن سو می کشد.

او می خواهد تا رسالتی را که بر شانه اش سنگینی می کند فریاد بزند!

شاعر، دلش تنگ است؛ از بی تفاوتی ها؛ از بی خیالی ها.

«نان به سفره، جامه بر تن» و دست هایی که در تاریکی ها گم می شود و کسی به دادشان نمی رسد.

از خنده های بی روح و سلام های سرد و چشم های بی فروغ به تنگ آمده است.

برمی خیزد و به دامان جنگل پناه می برد، آنجا که صداقت و صمیمیت ریشه دارد.

شاعر می خواهد همه انسان ها، دست در دست نسیم دهند و دست نوازش بر گونه های پرپر گل ها بکشند.

ص:102

رها به روی ورق/فاطمه عبدالعظیمی

بلند شو که تمام مرا به روی ورق...

بریز واژه به واژه صدا به روی ورق

«که این صداست برای من و تو می ماند»

که این صدای رها سال ها به روی ورق...

بیا دوباره مرا، نه! خود خودت را باز

بغل بگیر و بگریان و جا به روی ورق

برای هیچ کس هیچ گفته ای مگذار

خودت بمان و جهانی رها به روی ورق

«همیشه شاعر من! تو شنیدنی هستی»

که آفریده خدایت تو را به روی ورق

ص:103

حنجره ای مقبول/محمدکاظم بدرالدین

شمس دیگری از دفتر تبریز

در ردیف عشق

با هیئتی به رستگاری «حیدربابا»

ابیات او، کرامات ناتمام.

ابیات او: شهر یار.

چنین است که می شناسندش

تا «همای رحمت»ش باقی ست

کهن مرد نو سیاق

با کلاه صمیمی

و چهره ای از عطر کلمات بهار

پشت منظومه ها،

حنجره ای مقبول همچنان می خواند:

«شبروان مست ولای تو علی

جان عالم به فدای تو علی»

ص:104

آغاز هفته دفاع مقدس

از توفان تهاجم/حورا طوسی

گردونه روزگار می گردد؛ بر گرده مردان مبارز، روی استوانه های استواری، روی محور مردانگی؛ تا به سرفصل شگفتی های تاریخ میهنمان برسد.

در آستانه پاییز، خاطره ای تلخ و شیرین، آلبوم یادها را ورق می زند؛ آن روزها که برگریزان حادثه ها بود و توفان تهاجم از هر سو می بارید.

ص:106

طعم شیرین کوچ/محمدکاظم بدرالدین

هوای کبوترهای مهاجری که نامشان از دو کوهه می آید، به سرم زده است.

انگار همین دیروز بود که دل به آسمان دادند و سرخ ترین قطعه های کربلا را برگزیدند! سلام ای سینه سرخان سپیداندیش! جشن خنده هایتان در خون، از یادمان نمی رود.

از همان نخست که چشمانتان پر بود از نقطه نقطه نینوا، دانستم که طعم شیرین کوچ، دل همه شما را می رباید و چنین نیز شد.

تابوت های چوبی چنین گفتند و دریغا از ما که مانده ایم تلخ! افسوس که دور مانده ایم از خویش با هفته ای به نام شما و یاد دفاع مقدس. نمی دانم؛ شاید هم غنیمتی است تا بدانیم پیشینه ما چه بوده تا نسل های نیامده، کتاب قطور ارزش ها را در این هفته ورق بزنند و درود بفرستند به خون هایی که شور انداختند در لحظه های یکنواخت و کسالت بار هستی.

شرح راز/امیر اکبرزاده

چگونه نشنوم او را در این جهان ریاضی؟

در این نظام نفس گیر خنده های مجازی؟

نمرده نبض ستاره در آسمان نگاهش

کسی که قلبش خورشید را گرفته به بازی

بیا و قلب خودت را به جای قلبش بگذار

ببین که می شود آیا شبیه او نگدازی؟!

(از این شرار مقدس که رخنه کرده به جانت

نمی شود که بسوزی مدام و باز نسازی!)

گذشته است از آن روزهای شعله ور او

ولی هنوز نهان است در نگاهش، رازی

نمی شود که نپرسید شرح راز دلش را

اگر چه از چشمش می شود که دید، فرازی...

کسی که پنجره اش را به روی صبح گشوده است

برای شرح نگاهش به شعر نیست نیازی

ص:109

پدر! از خون تو نمی گذرم/ابراهیم قبله آرباطان

سال ها پیش، کودکی بودم

سخت درگیر کودکی هایم

پدرم اتفاق سبزی بود

در نهانخانه تماشایم

سال ها، سال های دیگر بود

سال های خروش و خشم و تفنگ

سال های گذشتن از دریا

سال ها، سال های آتش و جنگ

پدرم اتفاق سبزی بود

پا به پای درخت ها در باغ

زیر ایوان شب، شب تاریک

اتفاقی عزیز مثل چراغ

پدرم قد کشید تا خورشید

من ولی، در حیاط سرگردان

در زدند و دو سبزپوش، دو مرد

پدرم رفت در پی مردان

پدرم رفت، من ولی ماندم

زیر ایوان شب، شب سنگین

ص:110

تو را من چشم در راهم (به آستان حضرت ولی عصر(عج))

دیدار/مهدی خلیلیان

پیامبر صلی الله علیه و آله، «یاران» خویش را «اصحاب» خواند و ما را «فراتر»؛ «برادر»!

انگار رسول رحمت، آرزوی دیدار ما، در سر داشت، که چُنین دست به «دعا» برداشت:

«پروردگارا! برادرانم را به من بنمایان».

آن گاه به آنان که می دیدندش، «راز» ما، باز گفت:

«قومی که در آخر زمان، مرا نادیده ایمان آورند... برادران من، چراغ های فروزان شب های ظلمانی اند... خوشا به حال صابران دوران مهدی صاحب الزمان! خوشا به حال پابرجایان مقام محبت، احیاگر قرآن!»

ص:113

تا سپیده دم ظهور/اکرم سادات هاشمی پور

و انتظار، بهار سبزی است که طلوع کرده در اندیشه پنجره ای گشوده به سمت عشق.

تا پایان این شب سرد، چیزی نمانده است و تو می آیی در آدینه ای که تمام کمیل ها، مستجاب شده اند.

تمام نگاه های بی قرار، بال امید تکانده اند در سرزمین عدالت و گواهی می دهند لحظه لحظه حضور گام هایشان را بر دیار مقدس جمکرانت. پاسخ آن سؤال مانده در گلوی جمکران تویی! این همه مهمان که هر روز مشتاقانه تر از دیروز، به دیدار تو

ص:114

بر کرانه های آسمان/حمیده رضایی

هوا، سخت گرفته است. تابوت روز، بر شانه های خمیده شهر می گذرد. نسیمی نیست. شب فراگیر است و آغوش شهر، رو به سکوت و تباهی گشوده شده است.

آسمان، با زمزمه های سوزناک زمینیان، درهم پیچیده است و تو نیستی.

انتظار، آسمان گرفته شهر را درنوردیده است. نیستی و خورشید، در گوشه های متروک آسمان می پوسد و فرو می ریزد.

دقایق، بوی تلخ انتظار گرفته اند؛ مثل ستارگان سوخته در آسمان نگران شب.

خاموش ایستاده ایم و کرانه های آسمان را می نگریم؛ مثل کبوتران بی پرواز.

نیستی و گرداب های غفلت، شهر را در خود فرو بلعیده است. شتاب می گیرند لحظات، اگر اشاره کنی لحظه آمدنت را.

تداعی ضرباهنگ گام هایت می شوند دقایق، اگر بگویی کدام ثانیه در راه، می آیی.

خورشیدوار، از کدام دریچه می تابی تا روزهایمان را سرشار از نور کنی، تا تمام روزنه های رو به آسمان را به انتظار آمدنت بکاویم؟

ص:115

عدالت مجسم/نسرین رامادان

اگر نبود روشنی آسمان تو، زمین، چشم امید به کدام آفتاب هدایت خوش می کرد؟

اگر نبود مهربانی دستان تو، کویر تفتیده دل ها، به دامان مهربان کدام سخاوت بی دریغ چنگ می زد؟

اگر نبود صداقت آشکار در زلال کلام تو، این همه دل، چگونه تاب فراق تو را می آوردند؟

مولای من، ای عدالت مجسم! رد گام هایت بر سنگفرش آدینه ها نقش بسته است. طنین گریه هایت در دهلیزهای تودرتوی زمان، عطر دلتنگی می پراکند.

جهان، غمگنانه نظاره گر سال ها رنج صبر و سکوت توست؛ چرا نمی آیی؟ چرا نمی آیی تا پنجره های اشراق را بر تاریکی های نشسته بر وجودمان بگشایی و ما را از مصیبت روزمرگی ها رهایی بخشی؟

چرا نمی آیی تا با برق شمشیر عدالتت، خرمن آرزوهای ستمگران و منافقین را بسوزانی و با سرانگشت نوازشت، طراوت و شادی را بر قلب زخم خورده مستضعفان برویانی؟

مولا! ای نام بلندت زمزمه دمادم هستی! بیا که جهان به احترام تو در قیام است، هستی از شوق آمدنت در جوش و خروش است و آینه های شکسته، برای آمدنت لحظه شماری می کنند.

ص:116

بر شانه های قاصدک/عباس محمدی

وقتش رسیده دل نگران منتشر شوی

در این زمین بی هیجان منتشر شوی

در انتظار پنجره ها تا چو آفتاب

بر روزهای یک یکشان منتشر شوی

وقت دقیق آمدنت را بگو به باد

باشد که با شمیم اذان منتشر شوی

وقتش رسیده است که ای نام خوش نفس

جاری شوی دهان به دهان منتشر شوی

باید بهار باشی و در فصل زرد عشق

بر شانه های قاصدکان منتشر شوی

وقتش رسیده است که دلگرم گرم گرم

بر بادهای زوزه کشان منتشر شوی

وقتش رسیده است که ای جان جان جان!

در جسم بی قرار جهان منتشر شوی

تا تو نیایی.../سید حسین شریفی

دلم گرفته از این روزگار؛ ساختگی است

زلال نیست و آیینه وار؛ ساختگی است

تمام مردم این شهر چشمشان خیره است

به جاده ای که پر از تک سوار ساختگی است

هنوز قصه عدل و عدالت دنیا

هنوز قصه یک ذوالفقار ساختگی است

هنوز هم که هنوز است قلب مرده شهر

پر از رکود، پر از انتظار ساختگی است

خودت بیا و ببین فصل های مبهم را

بهار! تا تو نیایی، بهار، ساختگی است

ص:118

منتظر/الهه قربانی

توی آسمون قلبم

تویی که نور سپیدی

واسه پرواز پرنده

تو پر و بال امیدی

اگر تو شبای تارم

خورشید چشات نتابه

زندگی تاریک و سرده

یه خیاله، یه سرابه

دوست دارم اسم قشنگت

حک بشه تو دل و جونم

می دونم که برمی گردی

باشه، منتظر می مونم

واسه تزیین ورق ها

دونه های نور می کارم

وقتی از تو می نویسم

واژه ها رو کم می آرم

تقویمای کهنه من

همیشه یه روزو داره

ص:119

شور دعا/محمدکاظم بدرالدین

همه نور دعای ندبه ای، اشک!

پر از شور دعای ندبه ای، اشک!

چه می گویم به یک تعبیر، اصلاً

تو منظور دعای ندبه ای، اشک!