فصلنامه اشارات - شماره 85

زمزمه های آسمانی

دست توسل مرا از دامانت قطع نکن/نزهت بادی

برای توسل به کسی که وجودش سراسر رحمت و رأفت است، چه کسی بهتر از رسول صلی الله علیه و آله مهر گسترش که با هر نفس، گل عشق در باغ سینه می کارد و با هر نگاهش، باران عطوفت جاری می سازد؟! ما را از کودکی آموخته اند که برای خواستن آرزویی از بزرگی، عزیزترین محبوب او را واسطه او و خویش قرار دهیم.

چگونه روی برخواهی تافت از کسی که خود را پشت پیامبر صلی الله علیه و آله محبوبت پنهان کرده و او را شفیع گناهکاری خویش در نزد تو قرار داده است؟

چگونه پاسخ نخواهی داد خواهش کسی را که به دامان کرامت نبی صلی الله علیه و آله مقربت آویخته و چشم امید به وساطت او دوخته است؟

می دانم که در مرام کریمان نیست که سائلی را دست خالی از آستان لطف خویش برانند، حتی اگر آن بیچاره دردمند را لیاقتی نباشد که او را بر سفره انعام خود بنشانند؛ ولی جود و سخاوت ارباب لطف و عطا، آن همه هست که راه را بر مسکین نبندد و او را با خویش هم سفره کند و همین سابقه عنایت توست که مرا جسارت آن بخشیده که با همه تنگدستی ام، دست توسل به سویت دراز کنم تا مرا نیز شرفی ببخشی.

ای آنکه آتشفشان رحمتت همیشه می خروشد و چشمه کرامتت همیشه می جوشد! تو را به آبروی

ص:4

می خواهم بال بگیرم/حمیده رضایی

«ای خدا ای فضل تو حاجت روا

با تو یاد هیچ کس نبود روا»

کسی از درون، صدایم می زند. سال هاست وجودم را از یاد برده ام، صدایم را فراموش کرده ام، نگاهم را و دست هایم را.

تهی از روزهای گذشته، به جاده های تا همیشه تن داده ام. غبار راه را بر شانه هایم حس می کنم؛ سنگین تر از کوله باری که بر دوش می کشم.

خدایا! عطشناک بندگی ام؛ می خواهم از منازل خاک بگریزم، می خواهم از زیر طاق های مقرنس آسمان بال بگیرم فراسو را. دریچه ای گشوده می خواهم.

خدایا! کمک کن تا روزها و ثانیه های مکدرم را تکرار نکنم. کمک کن تا خاطرات روشنایی ام را مرور کنم.

خورشید، آسمان را فراموش کرده است. نوری نیست، هوایی نیست، مشامم از عطر فراموش لحظه ها، می سوزد. چهار فصلم سرد است و ساکت. جز سیاهی نمی بینم.

خدایا، این بنده گناهکارت را تنها مگذار! به حق خداوندی ات، مرا در راهی قرار ده که مسیر شناختت باشد!

خدایا! به پیمانی که با تو بستم، مرا به نور راهنمایی کن؛ به پیمان الست، به قالوا بلی.

خدایا! خاک، مرا درنوردیده است؛ چشم هایم را رو به افقی تازه بگشا؛ نگذار کوله بار گناه بر دوش، راهی راهی شوم که گذشته بندگی ام را فراموش کنم!

یا معبود! گوشه ای نیست تا تنهایی ام را سر بر دیواره ها، های های بنالم؛ جذبه آسمانی ات کجاست؟

می خواهم بال بگیرم آسمان های یکدست بندگی را.

خدایا! دستم را بگیر تا بهارهای در راه را بر شاخه های بندگی، ترانه خوان شوم.

پروردگارا! لحظه ای به حال خویش وا مگذارم.

ص:5

... تا رستگاری/معصومه داوودآبادی

خدایا! دلتنگم و آزرده. سرگشته تر از آنم که درمیان این همه خاکستری و سیاه، راه را از بیراه، تمیز دهم.

دل گرفته تر از آنم که خورشید را در پس بغض های شکسته ام دیدار کنم.

با من بگو این همه فاصله را با کدام دست نیایشگر می توان پر کرد؟

روحم را که می نگرم، جز اتاقی لبریز تارها و گرد و غبارها، چیزی نمی یابم. اشک هایم دیگر کفاف این همه گناه را نمی دهند.

پروردگارا! پرنده ها کم کم از آسمان جانم پر می گیرند و ترکم می کنند؛ تو گویی من پرواز را بر بلندای قله ها به فراموشی سپرده ام! کسی دستم را گرفته و به پرتگاهم می کشاند.

ای بزرگ! می دانم که تو نمی گذاری این گونه سرافکنده و درمانده به سویت باز گردم؛ ایمان دارم که بر این دو راهی مخوف، تنهایم نمی گذاری.

ای خدای آینه ها و آب ها! روح عصیانگر و زنگارآلوده ام را به تو می سپارم که جز آغوش مهربانی تو پناهی برایم نیست.

تو تکیه گاه شانه های لرزان و ناامید منی؛ آرامش بخش ثانیه هایی هستی که جانم را به هزار خنجر مجروح می کنند. تو کومه دلم را روشن می کنی؛ آنگاه که برف و توفان ناامیدی، سراسر وجودم را احاطه کرده است.تویی که دردهای ناگفته ام را می شناسی و مرثیه های بی طاقتم را به ترانه های آرامش بدل می کنی.

تویی که پشیمانی ام را به استهزا نمی گیری و اگر هزار بار با چشمان گناه آلود به درگاهت بیایم، دست خالی ام بر نمی گردانی.

خدایا!

ابلیس را از زاویه های قلبم بتاران تا رویای غرفه های بهشت، خواب های همیشه ام را بیاراید.

قدم هایم را با جاده های روشن کبریایی ات مأنوس کن. نگاهم را از این همه تیرگی و ظلمت برهان تا نور لایزالت را دریابم.

ای آشنا!

خسته ام از این همه سرگردانی، از این همه غریبگی کشیدن، از این همه صدای بیگانه؛ صدایم کن تا با سبدهای سپید ایمان، از پله های رستگاری بالا روم.

ص:6

در جست و جوی تو/روزبه فروتن پی

ای محبوبِ عالم!

دوست دارم از پلکان آفتاب بالا بروم، بر سقف آبی آسمان بایستم و خود را به ملکوت تو نزدیک تر ببینم.

دوست دارم به قله های افق های دور دست صعود کنم و در جست وجوی نور مطلق، با هر چه در هستی است یکی شوم.

دوست دارم از دریا، باران و از جنگل و بهار سرشار شوم؛ خوشه طلایی خورشید را به دست بگیرم و به همه کسانی که تشنه روشنی اند، تعارف کنم!

دوست دارم در جست وجوی تو، پا به پای خروشان ترین رودها، تا ناکجاترین وادی آبی ها بروم.

دوست دارم بر بال پروانه های تخیلم بنشینم و به زیارت بهار حقیقی نایل شوم.

دوست دارم در حرم آیینه کاری آسمان، قفل دلم را باز کنم و در حضور تو در محراب رنگین کمان، دو رکعت عشق بخوانم.

دوست دارم تمامی این دوست داشتن هایم بگذرد و فقط بر سجاده ماهتاب بنشینم و از تو بگویم؛ از تو که مقصود دل زمین و آسمان هایی.

جز تو چه کسی؟/میثم امانی

دل های آتش گرفته را چه کسی خاموش می کند؛ چشم ها را چه کسی؟ درد از پله های سینه بالا می رود و بغض می شود در گلو؛ بغض های گلو گرفته را چه کسی گوش می کند؟

حرف ها صف بسته اند، کشتی توفان زده زمین، در ساحل کهکشان ها به گِل نشسته است. بادها گهواره خاک را به بازی گرفته اند.

نفس ها زندانی شده اند.

خدایا! گریزان از این غوغاکده، رانده از همه درها و دریچه ها، تنهایی ام را آورده ام که نسخه اصیل حرف های من است، مثل غریبی که به وطن خویش بر می گردد. تو پاسخ همه دردها و دغدغه هایی. سکوت را زیر چشم تو باید شکست؛ ولی چه باید گفت؟

«آنی تو که حال خسته حالان دانی

احوال دل شکسته بالان دانی

گر دم زنم از سینه سوزان شنوی

ور دم نزنم زبان لالان دانی»

چه باید گفت که آرواره های سخن خسته شده اند. استخوان های قلم درد می کنند.

ص:8

عطش/روزبه فروتن پی

خدایا! برای آفتابی شدن، چه کاری بهتر از لحظه های با تو بودن؟!

برای دریایی بودن، چه وقتی زیباتر از غرق شدن در اقیانوس محبت تو؟!

برای قدم زدن در کوچه باغ آسمان، چه کاری بهتر از این که به تو بیندیشیم؟!

برای قد کشیدن و شکوفه دادن، چه توفیقی از این سبزتر که نهالی در باغ دوستی تو باشیم؟!

بارالها! برای سفر کردن به کهکشان عشق تو، چه سفینه ای بهتر از دعا و نیایش؟!

برای از تو سرودن، چه قلمی شیواتر از دل و چه دواتی گلگون تر از خون خویش داریم؟!

پروردگارا! ما و تمام لحظه هامان تو را می سراییم؛ تو را که سرچشمه ازلی و ابدی هر سرایش و مقصود هر نیایشی.

ص:9

روسیاه همیشه/حسین امیری

شکرت می گویم که محبت را که جوهر وجود است، در جان کاینات قرار دادی که اگر نبود الفت و محبت در عالم، ذره بر ذره بند نمی شد.

شکرت می گویم ای مهربان، که غفلت را مایه فراموشی رنج ها و غصه ها قرار دادی تا زندگی، رنگ شادی بگیرد و غم، در اندرون ذهن، غبار پذیرد.

ای خالق عطا و بخشنده خطا! عنایت فرما و گناهانم را ببخش؛ گناهانی را که فراموش یا از خلق پنهان کرده ام!

مهربانا! همان گونه که گناهانم را از خودم پوشاندی تا فراموش کنم روز حساب نیز از مقربان درگاهت بپوشان؛ اگر تو ستارالعیوب من نباشی، روسیاه همیشه خواهم بود.

اقیانوس بی زوال/اعظم سعادتمند

ستاره در چشم

کوله بار شب بر پشت

زانو می زنم در برابرت.

ص:11

تو تکیه گاهم باش/علی خالقی

گر بر تن من زبان شود هر مویی

شکر یکی از هزار نتوانم کرد

به تکیه گاهی - که ندارم - تکیه کرده ام. به دریچه ای که بسته است دل بسته ام و از تو غافلم؛ از تو ای یکتا آفریدگار من! آه که من به وقت مستی و سرخوشی، جز خویش ندیدم و اینک درمانده و پریشان، کوله بار درد را به درگاه کریم آورده ام.

ص:12

از تو می خواهم.../فاطمه عبدالعظیمی

بر می گردم به سویت، ای خدایی که خودت، شراب عشق را در جام قلبم ریختی و مرا لبریز از شور با تو بودن کردی، خودت دست هایم را گرفتی، وقتی زمینگیر این سرزمین فانی شده بودم.

اینک دوباره به بال های شکسته ام مرهمی عطا کن تا پر بگشایم به اوج نقطه پرواز؛ تا به آسمان نشان بدهم با وجود زمینی بودنم، آسمانی تر از تمام پرندگانم.

فقط کافی است خط قرمزی بکشی بر گناهان و اشتباهاتم و نام مرا هم ثبت کنی در دفتر اسامی بندگان شایسته ات.

از تو کمک می خواهم؛ تو که از تمام نیازهای قلبم باخبری. از تو کمک می خواهم؛ تو که اولین و آخرین امید شب های دلتنگی منی و می دانی وقتی از تو دور می شوم، چقدر به شیطان نزدیک می شوم و چقدر بی دلیل، روزها و شب هایم را سپری می کنم.

از تو کمک می خواهم؛ تو که با وجود تو، وجودم سرشار می شود از سرمستی و تمام غم های دنیا از دلم پر می کشد.

دست هایم را بگیر؛ گرمای دست های تو، اضطراب قلبم را آرام می کند و مرا به سمت روشنایی رهسپار.

روح بی قرار من تشنه تر از آن است که با همین جرعه های عشق، بتواند سیراب شود. روح من دریای محبت تو را خواستار است و اقیانوس معرفتت را می طلبد.

ص:14

رو به درگاه تو/شیرین خسروی

بارالها! ضمیرم را که از روح خویش در آن دمیده ای و آن را روشن تر از باران و شفاف تر از صدای قناری ها و رقص شاپرک ها بر شانه های نسیم آفریدی، دستخوش بادهای مسموم گناه قرار دادم!

روحم را به تاریک ترین و عمیق ترین لحظه های عصیان فرو بردم و به آرزوهای دور و دراز دل بستم!

با هر نفسی که از تنگنای سینه برآوردم، یک گام از تو دورتر و گامی به مرگ نزدیک تر شدم و همچنان در خواب غفلت و بی خبری دست و پا زدم؛ خوابی که به کابوس ها و لحظه های دردناک غفلت و تنهایی و بی نصیبی روحم آلوده شده بود.

گناهانم را کوچک می شمردم و در آن حالت، خود را خرسند می یافتم و تو، تمام اینها را می دیدی در حالی که تنها با گوشه ای از قدرت ابدی و بی نهایت خویش، می توانستی مرا با تمام آرزوهای حقیر و گناهان بزرگم درهم شکنی.

خداوندا! این تو بودی که از روزگار سیه کاری ها و بی باکی ها و پرده دری های روحم تا لحظه های ندامت و شرمساری از گناهانم، مرا در پناه لطف و عنایت خویش حفظ کردی و در آن زمان که شایسته سوختن بودم، آتش غضبت را بر جان سرکشم شعله ور نساختی و مرا پناه دادی تا به وادی عشق و محبتت وارد شوم.

خدایا! مرا از عمق تباهی، به اوج روشنایی کشاندی؛ یاری ام کردی؛ در حالی که سزاوار نبودم و با نور ایمان، به جانم آرامش بخشیدی که رسیدن به هیچ یک از آرزوهایم، آن را به من نمی داد.

خدایا! صدای مهربان تو را از لابه لای آیات هدایت تو شنیدم.

آری! صدایت را شنیدم که چگونه مرا به سوی روشنایی ها فرا می خواند و ستاره های ایمان را در آسمان قلبم روشن می کرد.

خدایا! مرا که با دلی سرشار از امید، به درگاهت رو آورده ام از خود مران و در بیغوله های غفلت و گناه، آواره ام مساز و از باده عنایت خود، مرا بهره مند ساز!

ص:15

گنج بزرگ/حورا طوسی

در خلوت من گنجی است که گرانبهاترین سرمایه من است و تو خود، به دستان لطف و مهر، هدیه ام داده ای.

من با این هدیه بی مانند چه کرده ام؟

من در این برهوت تنهایی، تو را دارم.

معبودا! در این دایره چرخان روزگار، من با مرکز پرگار هستی چه کرده ام؟ آیا به وحدانیت قطب تجلی ایمان آورده ام؟ من تو را داشته ام؛ اما افسوس که داشته هایم را هیچ گاه پاس نداشته ام. رشته های حمد تسبیح وجودم انگار پاره شده و جز حسرت، از سرانگشت سپاسم فرو نمی بارد.

تو در همه جغرافیای هستی ام حضور داری و من نمی یابمت.

شاید خود را گم کرده ام که هر چه می گردم، نسیم حضورت را حس نمی کنم.

خدایا مرا به خویشتنم بشناسان!

«مهر تو به مُهر خاتم جم ندهم

وصلت به دم مسیح مریم ندهم

عشقت به هزار باغ خرم ندهم

یک دم، غم تو به هر دو عالم ندهم»

هوای یاد تو/فاطمه سلیمان پور

عشق در جانم طنین انداز است.

باید هوای تو را در شریان هایم نفس بکشم.

الهی!

رو به کدام دریچه، مهربانی ات را فریاد بزنم که تمام روزنه ها در نیایش تواند؟!

خدایا! محتاج با تو بودنم.

تشنه تر از همیشه، دستانم را دراز کرده ام تا از فراسوی ستّارالعیوبی که تو هستی، نور بگیرم.

خدایا! فرمودی: «ما امانت [الهی و بار تکلیف] را بر آسمان ها و زمین و کوه ها عرضه کردیم.

ص:17

لحظه اجابت/رقیه ندیری

یا رئوف! باران ها می بارند، بادها می وزند و شب ها به نیمه می رسند؛ اما چگونه است که دعاهای من هنوز در پیشگاه اجابتت بال بال می زنند؟

دعاهایی که گاه بغض می شوند و می شکنند، گاه آه می شوند و می سوزانند و گاه، سکوت می شوند و...

هر چه باشد، به بی کسی ام رحم کن و آسان بگیر بر من که سخت ناتوانم!

خدایا! آن قدر آگاهم کن که مطیع حکمتت باشم.

یا نور!/رقیه ندیری

یا نور! باز هم بندگی ام را به مهربانی ات دخیل می بندم و سفره نیازم را بر آستانه اجابتت می گشایم.

باز هم بی قراری ام را آه می کشم و سر درگمی ام را قدم می زنم تا به فانوس های هدایتت برسم.

حالا که می خواهم، بخواه تا از سراب ها در امان بمانم و شعله های هوا و هوس را در اعماق وجودم فروبنشانم. در این برهوت، بیش از همه از خودم می ترسم؛ از توانایی و ناتوانی ام.

به سویت می گریزم از رعد خشم و صاعقه غضبت؛ چون این چشم ها و دست ها و پاهای نحیف، سوختن در آتش را تاب نخواهند آورد؛ که آتش تو، سهمگین ترین دالان دوزخ است. اگر تو پناهم ندهی، درِ کدام خانه، رو به غریبی ام گشوده می شود؟!

کدام دست، به پیشواز نیازم قد می کشد؟!

ص:19

لطف بی کران/طیبه تقی زاده

سر بر آستان بندگی ات، زمزمه روشن نیایش را رو به دریچه های سبزت سر می دهم. رو به افق های امید عفو و رحمتت، بنده وار تو را می خوانم.

الهی! زنجیرهای تعلق را گسستم تا در بند بندگی تو درآیم.

دیوانه وار آمدم به سویت، دیواره های کبر و خودپرستی را در من فروریز.

از تمام تعلقات چشم بستم تا چشم دل را رو به تو بگشایم.

الهی!

چگونه تو را نخوانم و سر بر آستان حقیقتت، به خضوع نیاورم که تنها تویی کریم بنده نواز؟!

الهی!

مرا ذره ذره در عشق خود بسوزان تا مبادا آتش قهر و غضب تو مرا فرا گیرد.

الهی!

تو را می خوانم از اعماق دره های تاریک و پرتگاه های وجودم؛ آن هنگام که تا سقوط، فاصله ای ندارم.

اشک های جاری پشیمانی را بر سجاده نیایش می فشانم. مرغ روح، در هوای توست که جان می گیرد و مُشک وجود، به نظرگاه توست که معطر می شود.

الهی!

ترسم از آن است که از تو نهراسم و بیگانه وار، پای از اقلیم بندگی ات بیرون بگذارم!

الهی!

این بنده دردمند امیدوار به درگاهت را از هراس و تاریکی نجات بخش و پرده های غفلت و گمراهی را از دیدگان ناتوانش کنار زن!

ص:20

پرواز/یلدا رادنیا

خدایا!

ما را دریاب که چون پرندگانی لرزان بر شاخه ها نشسته ایم و همچنان نیازمند نگاه پر مهرت هستیم تا روزی به هر آنچه که می خواهیم برسیم؛ ای کاش پروازمان ما را به عروج برساند!

خدایا!

بی ریاترین لحظات زندگی مان را در پی تو پرواز کرده ایم تا شاید بتوانیم ذره ای از برکت وجود تو را به لحظات زندگی مان وارد کنیم.

خدایا! دست های ما هر روز به سراغ نوری از تو خواهد گشت.

«ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی

نروم جز به همان ره که توام راه نمایی»

ص:21

معراج سبز

من در نمازم/علی خالقی

گلدسته های مقابل، طنین نام تو را آواز می دهند. این جذبه بی پایان، مرا به سوی خویش می خواند. باید اذان بگویم تا شاید کلمات، این آیه های درد و تسکین، نجاتم بخشد!

می ایستم بر بلندای دریچه های رحمتت که بر گلدسته های نیاز، باز شده است. احساس می کنم که بر قله های جهان ایستاده ام؛ بر بلندای دریچه های رحمتت. زمین، زیر پایم می لغزد و من که در دل، یاد تو را دارم و بر لب، نام تو را، ایستاده ام به امید رحمتت.

عطر «اللّه اکبر» از لبانم می تراود. آسمان، آبی تر از پیش می شود. صدای بال ملایک، فضا را پر می کند. هوا هوای پرواز است و سینه ام لبریز شعر و شعور.

هوای طراوت جاری است و چشمانم... آه! باران می بارد.

«اللّه اکبر»

این وجود خسته و شکسته را دریاب! می خواهم پیراهن سیاه معصیت را از تن خویش بدرم.

می خواهم نام تو را فریاد بزنم؛ آنقدر که شیاطین از مسیر فریادم دور شوند. آرامشی نمی شناسم. کوره راه های مقابل، به تو ختم نمی شود. مسیر عشق تو را گم کردم؛ به کدام سو بایستم؟ به کدام سو رو نمایم؟ به کدام قبله نماز بگزارم؟

شوقی است در دلم که التهاب وجودم را به نهایت رسانده است. احساس می کنم که سر تا پا آتشم؛ آتشی که لحظه لحظه مرا به خاکستری ملتهب تبدیل می کند. نمازی که نه تنها عمل به فرامین تو که سرچشمه عبودیت و بندگی است: «إِیّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیّاکَ نَسْتَعینُ»، چگونه در یاد تو خلاصه نشوم، چگونه عمل به حکم تو نکنم وچگونه مطیع تو نباشم، وقتی بود و نبود من در ید قدرت توست؟!

الهی! ذره وار در آستان نورانیت تو آمده ام. در نمازم؛ در نمازی که جز عنایت تو نبینم.

«در نماز خم ابروی تو با یاد آمد

حالتی رفت که محراب به فریاد آمد»

ص:23

تسبیح بندگی/یاسر بدیعی

غبار تن را به قطره قطره آب وضو تطهیر کرده ام و به امید باران رحمتت، سفره دل را تا بی کران نیایش گسترده ام.

قیام می کنم و لبیک می گویم به ندای آسمانی ات؛ که بزرگی از آن توست و حقیر درگاه تو منم.

خدایا! چگونه بر آستانت بال بگشایم که سنگینی گناه، پر و بال تنم را شکسته است؟

ای معبود من!

دانه دانه تسبیح وجودم را به ریسمان الهی ات گره می زنم و با بندبند وجودم می ستایمت. ای سزاوارترین!

چشم از گناهانم بپوش و دریچه روشن رحمتت را بر تاریکی دلم بگشا؛ که در قیام قیامتت، از عدل تو گریزی نیست؛ مگر نه اینکه «وَ مَنْ یَعْمَل مِثقالَ ذَرَّةٍ شَرا یَرَهُ»؟!

دستم را بگیر؛ که جز تو دستگیری نیست!

خدای من!

بار دیگر شهادت می دهم به احدیتت؛ «أَشْهَدُ أَنْ لا إلهَ إِلاَّ اللّه» درود می فرستم بر رسول گرامی ات و خاندان مطهر و بزرگوارش که برترین بندگان درگاه تواند.

«أَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ».

ص:24

صبح و سلام

گلخنده های شوق خورشید/احمدکاظم بدرالدین

صدای ملایم صبح، از هر سو می وزد. حنجره نورانی طلوع، آوایی یکدست صاف سر می دهد. دریچه ها همراه با واژه های سبز دلدادگی، می تابند.

با تولد صبح، بوستانی ناگهان از سرور، ارزانی چشم ها می شود. حتی از کناره های شعر، روح نشاط می تراود. لحظات صبح، همیشه خوشوقتند از اینکه با چهره هایی مهربان روبه رو می شوند. فرصت خوبی است؛ بیاییم در ابتدای روز خود لبخند بکاریم و از لابه لای کلمات صبحدم، سلام ها را با دستان گرم محبت بیرون بکشیم که خورشید، رو به سلام ما خنده می زند. بدانیم که هم سو با گلخنده های شوق خورشید، عطر باغ پراکنده می شود؛ پس بیاییم با گلدان های تاقچه احساس، قدری صمیمی تر باشیم. نگاهی بیاندازیم به دریای پر از صبح مهرورزی. حرکتی تند داشته باشیم در زدودن تندی ها و درشتخویی ها از دفتر پاک هستی.

نگذاریم گردخشونت برچهره فرصت های زودگذر بنشیند؛ که این خاطره های تلخ - خدای ناکرده - ذهن لطیف ابرها را مخدوش می کند.

دست به دست هم بدهیم و پیغام آشتی را به نقاط دور دست روح هم برسانیم.

فاصله ای نیست تا سبک و سیاق بهار، تا لهجه نرم باران؛ بیاییم و از کردار لطیف ابرها الگوبرداری کنیم.

باور کنیم که نگاه های ما با تبسم در قاب آینه، به شفافیت بیشتری می رسند؛ باور کنیم که همه، آینه همدیگریم.

خدا انتشار بدهد این اوقات بی کدورت را!

عاشقانه زندگی کردن، در فضای «از محبت خارها گل می شود»، عجب صفایی دارد!

گاه، کارهای بزرگ و دشوار، راه می افتد با نگاه هایی که دست پرورده وجد و گشاده رویی اند.

خوشا دست های کارساز صبح و مهربانی!

ص:26

بر شاخه های نور (یک جرعه آفتاب)

شهد وصال

شکسته پابرجا/معصومه داوودآبادی

صدای بی قراری گنجشکان، یعنی کسی رفته است.

اشک هایم را پاک می کنم و به صبحی می اندیشم که قلبش از خون رگ های تو، اینچنین تپنده و پرطراوت است.

آری! رفته ای؛ اما جا پای محکمت را هیچ بارانی، پاک نتواند کرد.

این کوچه های سپید، وام دار چشم های روشن تواند. این خانه ها هنوز صدای خداحافظی ات را در گوش دارند. وقتی که رفتی، انگار کسی در مزرعه نگاهمان بذر ابر پراکند.

وقتی که رفتی، صدای پاره شدن تسبیح مادر بزرگ، پنجره ها را به دلشوره انداخت.

می رفتی و آسمان در آغوشت بود.

تو رها شده بودی از این همه هیاهو و فریاد. دلت با نبض پرنده ها می زد. این گونه بود که وقتی با بال و پر خونین بازگشتی، دریاها به تشییعت آمدند و چکاوک ها، سپاهپوش کوچت، آسمان را به مرثیه می خواندند.

ای بزرگ! خاکریزها، سال های سال، پابوسی ات را کردند. رایحه نفس هایت امان باروت ها را بریده بود.

شانه هایت دل ارتفاعات را می لرزاند و مهربانی چشمانت، توفان ها را آرام می کرد.

من از تو می گویم که خاطره ات را هرم هیچ آتشی سوختن نمی تواند. از تو که ستاره های استقلال این سرزمین از رد قدم هایت سر بر بلندای پیشانی اش کشیده اند.

ص:30

چشم های تو/روزبه فروتن پی

(برای آنان که چشم هایشان چون یاکریم های عاشق از آشیانه پرکشیده اند)

نسیم که می وزد، نمی دانم از چشم های تو بنویسم یا از بهاری که در پاییز، عطر تو را به خانه ما می آورد. چشم هایی که نداری، همیشه پشت عینکی تیره رنگ پنهان است؛ اما دلت روشن ترین آفتاب در آسمان زندگی است.

تو را می بینم که هر روز با عصای سفیدت در کوچه باغ محبت راه می روی.

مادر می گوید: کبوتران چشم هایت در خاکریز عشق، به آسمان پر کشیدند. مادر تو را بزرگ ترین افتخار زندگی اش می داند.

گاهی وقت ها که با تو هستم، برایم از سال های جنگ می گویی؛ از تانک هایی که شکار کرده ای، از دوستانت، از کسانی که در عملیات بیت المقدس، کبوتر شدند و هفت آسمان را به یک اشارت پرواز کردند، از کسانی که پایشان درخت می شد، از آنان که دستشان در فرات می افتاد و از سوختگانی که از پروانه وجودشان تنها مشتی خاکستر به جا می ماند.

حالا گاهی وقت ها بعضی از دوستانت به خانه ما می آیند و با هم دیدار می کنید. آنها دست یا پایشان را وقف خدا کرده اند و تو چشم هایت را.

مادر می گوید: تو حتی بعد از پر کشیدن چشم هایت، از جبهه دل نمی کندی و برای فرماندهانت تقاضانامه اعزام به بهشت می نوشتی!

ص:31

ما را بخوان به آفتاب!/معصومه داوودآبادی

با یاد نفس های حماسی ات می نویسم، از آن روزها که زمین در آغوش آسمان به خواب می رفت. آن روزهای صنوبرزا که حالا حتی به خواب جنگل هم نمی آید.

ای شعله نوش سپیدروی! منت پذیر تو خواهیم ماند تا ابدیت تقدیر.

می بینی؟ شانه هایمان استوار دستی است که تو برگردن ایستادنمان نهادی. حنجره به حنجره، راز سرخ رفتنت در کوچه ها جاودانه خواهد شد. تو را به تکرار می نشینیم تا غرورمان از پا نیفتد.

تاریخ کوچت را تقویم ها به افتخار ایستاده اند که گویی تو هر روز باز می گردی با سبدهایی از سیب سرخ، تا عشق، مثنوی بلندش را از یاد نبرد.

قانون کلامت، رودها را به جنبش می خواند. پرستوها با طنین آوازهای عاشقت، مسیر بهار را پیدا می کنند. معجون نگاهت، خستگی ناپذیرمان کرده است. تو قدم زده ای قله های دوردست را؛ آنجا که پریان مقرب، هر صبح، آسمانش را به پرواز می آیند.

... و ما جا مانده ایم در این ناگزیر بویناک، تا هر روز، فرسودگی را تجربه کنیم و دوری ات را اشک بریزیم.

تو رفته ای با خطرات خاکی سنگر، تا غرفه های آبی عرش و ما باید بیاموزیم سوختن را وگرنه، پروانگی، از پیله درآمدنی بیش نیست.

ص:32

تو رفته ای و.../علی خالقی

«تو رفته ای، منم و خستگی و این جاده

چقدر فاصله بین من و تو افتاده»

صحن مسجد هنوز منتظر اذان توست؛ وقتی که بر مناره می ایستادی و فریاد «اللّه اکبرت»، کبوتری می شد که بر بام خانه های محل به پرواز در می آمد.

چقدر جایت خالی است کنار حوض فیروزه ای مسجد؛ وقتی وضو می گرفتی و مرا که با مادرم برای اقامه نماز آمده بودم، چه نجیب و زیبا نگاه می کردی!

اما مسجد دیگر جز عکس تو نشانی از آن همه شکوه و مردانگی ندارد. یادم هست شبی را که پیمان بستیم تا همسفر هم باشیم.

یادم هست که با هم قدم زنان راهی مسجد شدیم و در حیاط نشستیم؛ چه قول هایی به هم دادیم!

آه! چه زود یادت رفت قول هایت؛ مگر نگفته بودی که همسفرم خواهی بود در طول زندگی؟ کجا رفتی مرد؟ جواب ماه را که هر غروب از بالای گنبد مسجد، حیاط را سرک می کشد تا مگر تو را بیابد چه بگویم؟ بر کدام جاده، منتظر آمدنت باشم؟ دل را به کدام مسیر نامعلومی خوش کنم؟

تو آن پرنده که پر زد، در آسمان گم شد

من آن زنی که دلش را به آسمان داده

بدون هیچ نشانی برایت از سَرِ عشق

هزار نامه نوشته است و گل فرستاده

غروب ها که با همان لبخند همیشگی ات به خانه می آمدی، انگار خورشید از روی گُرده ات برداشته می شد تا شب را استراحت کند و فردا، سجده طولانی شکرت را به نظاره بنشیند!

تندیس نگاه مهربانت هنوز بر قاب آویزان، بر دیوار لبخند می زند؛ اما مدت هاست حرفی نزده است، مدت هاست پی گیر مریضی پدرم نشده.

ص:33

با این هوای مندرس/ابراهیم قبله آرباطان

پشت پلک های زمان، فانوسی روشن است؛ فانوسی در امتداد بی نهایت خورشید، با انواری به رنگ سبز.

می شود فانوس بود و از کاسه دستان خورشید، جرعه جرعه روشنایی نوشید!

ص:34

چه زود!/فاطمه عبدالعظیمی

چشم به راهت مانده ام هنوز؛ بی آنکه اندیشیده باشم علت بی قراری هایم را.

سال ها از جدایی مان می گذرد؛ ولی ذره ای در دلم احساس دوری نکرده ام.

این روزها قلبم را به تو نزدیک تر از همیشه می بینم؛ نزدیک تر از روزهای سرشار از شور و اشتیاق.

هر چند از تو زیاد نمی گویند: از جای خالی ات در دفتر یادداشت های روزانه، از عطر آکنده از عشقی که هنوز در نفس های سجاده ات، آدمی را سرمست می کند، از سرخی سیبی که بعد از رفتنت به یادگار گذاشتی، از پوتین هایی که دیگر هیچ وقت مردم، نگاهشان هم نکردند، از چفیه ای که در کنج بازار، غریب افتاد و هیچ کس نخریدش؛ ولی هنوز هم که هنوز است، ذهنم، نگاهت را از یاد نمی برد. از یاد نمی برد لبخند آخرینت را؛ وقتی که داشتی از زیر قرآن رد می شدی و شادمانی، برای همیشه رد می شد از من.

هنوز با دیدن گل های سرخ، احساس غربت می کنم و به یادت، اشک هایم سرازیر می شود.

چه زود گذشت برای شهر! بیست سال، به اندازه بیست دقیقه پر التهاب گذشت. چه زود دیرت شد!

خاطره های روشن خون/محمدکاظم بدرالدین

دری باز شد

و روی چشم هامان کسی بهشت پاشید

قرص ایستادیم چون خورشید

و جثّه مان به درخت گرایید

دانستیم از صدای مندرس زندگی

و انبوه خواب های خط خورده، زنگ زده

که تکلیف فردای ما،

حضور فرشته و عشق است

از آن پس، پرنده های بلافاصله، یعنی هر یک از ما؛

با کتف هایی در محاصره آتشبارها

...و درست روزی سبز

شقیقه های ما - سرخ -

در مرگ خوان حادثه فرو ریخت

هنوز اما دست هامان

کنار شب سروده ها،

خاطره های روشن خون می کارند.

ص:38

زخم زیتون

بذر آزادی/معصومه داوودآبادی

هر چه غیرت داری، در مشت هایت بگیر و به کوچه بیا تا رجزخوانی سگ های هرزه گرد را درهم بشکنی!

ریشه هایت را محکم کن و برخیز و شتاب کن تا سمت روشن خورشید!

باید خانه ابری ات را قدم های آفتاب، به طواف آید!

می دانم دلتنگی و مه آلود. سکوتت، هزار فریاد مچاله است. نگاهت، مثنوی غربت است و درد.

می دانم زمستان، گل هایت را به اسارت برده است.

توفان، چهره زندگی ات را کبود می خواهد... اما تو باید برخیزی! مباد که خانه صبوری ات را تارهای یأس، ویران کند! مباد که زانوان همتت، خاک ذلت را لمس کند! باید برخیزی و تازیانه گردباد را بر پشت پاییز، فرود آوری! تو باید بتوانی این یخبندان دیر سال را با شعله های مقاومت، ذوب کنی! بلند شو و بشکن این قفل های سیاه را، این قفل ها که دست و زبان اراده ات را بسته می خواهند! من لحظه های سرخت را می شناسم. گریه های شبانه مادرانت را می فهمم. در آغوش می گیرم هر شب، خاطرات تکه پاره ات را؛ اما مگر گریستن، زخم های کهنه ات را درمان می شود؟!

ص:40

فریاد کن!/علی سعادت شایسته

فریاد کن!

سرزمینت را فریاد کن!

پدران و مادرانت را، برادران و خواهرانت را و درختان ایستاده ات را فریاد کن!

فریاد کن سرزمینی را که در گذر آتش و داغ، همچنان صبور و مردانه ایستاده است و زخم هایش را به سینه می فشارد، سرزمینی که ایستادگی، تنها شعری است که هجی می کند، تنها ترانه ای است که زمزمه می کند، سرزمینی که دیدن زخم های پیاپی را می پذیرد؛ اما ننگ قلاده های صهیونیست را بدترین مرگ می داند.

فریاد کن پنجره هایت را که هر روز به وسعت زخم و آتش و خمپاره گشوده شده اند!

ایستادنت، درخت های خاور را ایمان می دهد و آسمان خراش های باختر را در یأسی مرگ آور فرو برد.

ایستادگی، بزرگ ترین و رساترین سرودی است که مادران سرزمینت به کودکانشان آموخته اند.

می ایستی اگر چه در این جنگل سیاه

دست تبرزنان به کمینت نشسته است

می ایستی اگر چه که گلزخم های داغ

بر شانه های سرد زمینت نشسته است

فریاد کن! کوه ها به صداها ایمان دارند، انعکاس صدا در آینه کوه، قانون فریاد است.

فریاد کن! کوه ها به قانون فریاد ایمان دارند. من می دانم و تمام مردان و زنان خاور می دانند که خورشید، بر شانه هایت بوسه خواهد زد، که خورشید، لبخندهایش را ارزانی کودکان ایستاده ات خواهد کرد.

ص:41

بوی خون های بیدار/عباس محمدی

از ستاره های آسمان، نزدیک تری به خداوند زخم هایت بوی ستاره می دهند. ستاره ها، بوی اشک های تو را می دهند. دست هایت از بوی فرشته های گریان پر است. آه های سوزناکت، بال فرشتگان را خواهد سوزاند؛ مثل جگر در خون شناورت.

تمام فرصت های تو راگلوله ها یکی یکی زخم می شوند و صدای ناله هایت، قشنگ ترین آوازهایی می شود که داوود نبی، برای پرندگان تحریر می کرد.

چه روزها که بر تمام غم ها چشم می بندی تا غیر از زیبایی نبینی، با زخم هایی زیبا که از تمام اردیبهشت ها به گل نزدیک ترند!

چه کلماتی که در کناره صدای تو، فرصت شعر شدن نیافته اند! حتی به تو اجازه نمی دهند کلمات، ترانه هایت را به آوازهایی سوزناک ببافی و با چشم هایی بسته بخوانی.

زخم هایت همیشه به زندگی سلام می کنند.

دنیای تو، نفرینی است که در ویرانه های خانه نداشته ات قدم می زند و دنیای پسرانت، به اندازه شوقی است که در سنگ های فلاخنشان پرتاب می کنند و زندگی، شوری است که در گیسوان کوچک دخترانت بافته می شود.

زخم های همیشه ات، همیشه به زندگی سلام می کنند و مرگ را می بوسند.

من هر وقت به ماه نگاه می کنم، بی اختیار به یاد پیشانی نورانی تو می افتم؛ تویی که همیشه دریا برای تو دوست داشتنی تر از صخره ها بوده است، همیشه پاهایت با سفر آشناتر از ماندن بوده است.

ردپاهایت را با خون نقش می زنی. سال هاست که حج نرفته، هر روز شیطان ها را سنگباران می کنی.

دست هایت، بوی ابابیل را می دهد که لشکر فیل را به جاده های دوزخ هدایت می کنند.

ص:42

جهان در آستانه سنگ شدن/عباس محمدی

کودکانت را در ماه خاک می کنی تا بوی غربتت را هیچ پرنده غمگینی نشنود.

زخم هایت را با ستاره ها می پوشی تا روزهایی که همسفر تو شده اند تنها آفتاب پیشانی ات را ببیند.

هر شب، سکه ماه را دور سرت می چرخانی تا گوش شیطان کر شود و چشم دشمنانت کور و فرداهای آوارگی ات را سربلند، به آسمان قدم بگذاری.

سینه ات، توفانی ترین دریاهاست.

آرامشت، خواب اقیانوس هاست - پیش از توفان - راه خانه ات به پرواز ختم می شود.

پنجره هایت، بارانی ترین چشم هاست.

سقف ویران خانه ات را سال هاست کبوتران در راه مانده گم کرده اند.

کبوتران، لانه بر شانه ات می سازند. ستاره ها، سکه های قلک کودکانت می شوند.

خواب های سبزت را هر صبح، به پای گنجشکان می بندی تا جهان را به بیداری بهارهای نیامده دعوت کنی.

هر شب، با خواب باغ های سوخته ات از خواب می پری و پاهایت تاول می زند. اصلاً تمام تنت از آتش تاول زده است؛ مثل پاهای برهنه کودکانت.

اشک های پنهانی ات، سرچشمه تمام رودهاست. خاک، فرش زیر پایت و آسمان، سقف بالای سر توست.

سنگ ها را بالش می کنی و خواب سنگ می بینی.

ص:43

... تا آزادی/عاطفه سادات موسوی احمدآبادی

چه رؤیای شیرینی است، اگر آسمان فلسطین دوباره آبی شود و ابرهای سفید، بی دغدغه در آسمان رفت و آمد کنند!

چه رؤیای شیرینی است، اگر امشب دوباره خواب فلسطین را که می بینم، پرچم و اصالتم، لابه لای سیم های خاردار گیر نکرده باشد!

چه شورانگیز می شود، وقتی پشت سیم های خاردار که می رسم، پایم در اسارت جاده های پر از مین نرود!

اما افسوس این خیال شیرین، هر روز با صدای آتش تانک ها و آسمان خاکستری، تلخ می شود!

تلخ می شود وقتی که اسارات از پیراهنم بالا می رود و خنده برای نشستن روی لبانم بال و پر می زند.

تمام زیتون های شهرم را نذر آزادی فلسطین کرده ام تا دوباره بتوانم رو به سوی بیت المقدس بایستم. من هیاهوی کودکان را در کوچه هایی که نامش به اسم هر شهید آذین شده است، دوست دارم.

من عبور از جاده های سرسبز زندگی را دوست دارم و نشستن پای هفت سین آزادی را.

ص:44

از دریچه زمان

راز کلام بزرگت/حمیده رضایی

چه خوب می شناسندت تمام مسیرهای منتهی به روشنی! چه خوب گام زده ای جاده های روشن عقل را! دستانت، پناهگاه ستارگان رخشان اشراق است.

آشکار، قدم در گردنه های حیرت گذاشته ای. تمام پرستوها کوچ کرده اند به فراخنای ردای عقلانیتت. تمام آفتاب گردان ها. خورشید چشم هایت را خیره مانده اند.

صدرا! تبعید، چشم های مشتاقت را نخواهد بست.

راز کلام بزرگت بر تمام صخره های تأمل باقی است.

تو را هیاهویی است اشراقی، آن چنان که شیفتگی ات را در گوشه های کهنسال تبعید، بلندتر از همیشه فریاد زده ای.

ص:46

صدای عبور آفتاب/حسین امیری

از شاخه های درختان، نور می چکد و تاک ها میوه نور داده اند.

تو در کوچه باغی روشن، به سوی شرق می دوی، در جاده ای که پشت نور است؛ پیش رو: آفتاب و تو خود، نوری.

ص:47

تا هفت شهر عشق/رقیه ندیری

نگاه زن و مرد، به آسمان هفتم پل زده بود که شاید ستاره ای بدرخشد و انیس و مونس دل رمیده شان بشود!

ناگهان شیراز به وجد آمد؛ با طلوع «محمد صدرا»، ستاره سال 979 هجری قمری، صدرنشین قله معرفت؛ او که توشه راهش، «شیر و شکر» و «نان و حلوای» پر برکت شیخ بهایی بود؛ آن هنگام

ص:48

صدر نشین/طیبه تقی زاده

صفیر مرغ نوروزی، در آسمان شیراز طنین انداخت و بوی بهار، عطر دلاویزش را به جان شهر ریخت.

چشمان امیدوار پدر، پیام بشارت را بر فراز آسمان شیراز دید.

از مشرق حکمت و عرفان، کودکی طلوع کرد و دیدگان را به نور دانشش روشن ساخت.

امین التجار شیرازی، گوهر یکدانه خود را «محمد» نامید.

ص:49

آغاز محاصره اقتصادی آمریکا علیه ایران

فریاد بزن!/خدیجه پنجی

می خواستند برای همیشه ماهی کوچکی باشی؛ گرفتار تُنگی بلورین.

می خواستند قناری محزونی باشی، کنج یک قفس، پشت میله های آهنی.

ص:52

با چشمان باز.../حورا طوسی

نگاه کن به آسمان و خنده خورشید را ببین!

ببین که ریسه های نور، پنجه درخاک افکنده اند و به حصارهای آهنی شب پرستان طعنه می زنند!

نگاه کن به ضربان همیشه تپنده چشمه ساران در رگ های حیات، به هرم سوزان کویر!

نگاه کن به رویش جوانه ها که چگونه قفس سرد و سیاه خاک را با سرانگشتان ظریف کودکی شان، به اسلحه صبر و استقامت می شکافند!

با چشمانی باز نگاه کن به آسمان و زمین این سرزمین پایداری، تا دریابی که گوهر استقلال، در آغوش چه استقامتی آرمیده است!

به مردانی نگاه کن که شب پرستان کینه توز به جرم تنفس در هوای صاف انقلاب، دامی پهن کرده اند و در هر هروله شوقشان، هزاران سنگ پراکنده اند تا زمین خوردنشان را تماشا کنند و هورا بکشند!

ص:54

این جا سرزمین است!/علی سعادت شایسته

حلقه ها را تنگ تر کنید! هر چه حلقه محاصره هایتان تنگ تر شود، همبستگی این ملت، نزدیکی این ملت به هم بیشتر می شود.

ما با کوه هایمان ایستاده ایم! ما با تلاش خستگی ناپذیرمان ایستاده ایم؛ چونان کوه ها باشکوه و نستوه.

سر در افق ها، به خورشید سلام می کنیم. پنجه هایتان را از دامن این خاک بر کشید! ما می توانیم بی آنکه شما بخواهید، ریه هایمان را از زندگی پر کنیم.

ما می توانیم بی آنکه شما بخواهید، در رگ هایمان زندگی را جاری کنیم؛ می توانیم هر وقت بخواهیم بخندیم، هر وقت بخواهیم، دست های جاری مان را ترانه کنیم.

پنجه هایتان را بردارید! اینجا سرزمین ماست؛ سرزمین پدران و مادران ما.

اجداد ما بر این خاک ایستاده اند؛ با کوهی از تلاش بی وقفه، با سینه ای ستبر و سری افراشته.

اجداد ما از سفره های شما هیچ خاطره ای به یاد ندارند.

تاریخ این سرزمین، شما را در هیچ سطری نشناخته است.

ص:55

سرزمین کهن/احمد کامرانی اقدام

سلام بر سرزمین سربلندم ایران!

ای از شگفتی سرشار واز حماسه لبریز! ای سرآمد پایداری ها! ای بهشت بهت آفرینان و ای بهت بهشتیان!

تاریخ، به تکرار نشسته است و زمان به نظاره که پس از هزار و چهار صد سال، شعبی دیگر در راه است.

ایران! وطن آزادگی! چشم های هراسناک و دل های ناپاک، چشم دیدن تو را ندارند.

وطنم، ای مهد مهرورزی و ای بستر بسیط بهار!

تو را ابوجهل های توطئه و ابوسفیان های سفاک دسیسه، آنچنان که پیغمبر پاکان را در هزار و چهار صد سال پیش در قرنطینه قریش درآوردند، به محاصره درآورده اند و برآنند به مخاطره بیاندازند؛ اما غافل از آنند که پژواک پیام پیامبر در هر وجب از این خاک، ریشه دوانده است و ایستادگی، اصل اول قانون آزادگی است.

این خاک، خاک شبلی و ابوسعید ابوالخیر است، سرزمین عین القضات و سهرودی، سرزمین به رسمیت شناختن مردانگی و آزادی.

ایران! ای ایمن فریاد! ای سرزمین استقامت و پایداری! نشان دادی که پایه پایداری تو ریشه در ایمان ایمن زای علی و اولادش دارد و چه خوب، حق ایستادگی را به جای آوردی که:

ص:56

فتح خرمشهر - روز مقاومت و پیروزی

آفتاب آزادی/معصومه داوودآبادی

آواری از خاکستر، شانه هایت را پوشانده بود.

آوزاهایت را قارقار کلاغ های شوم ناجانمردی تکه تکه می کرد.

ص:59

لب باز کن/خدیجه پنجی

لب باز کن خونین شهر، تا دوباره لهجه بندری ات بنوازد جان روزگاران را.

جهان برای شنیدن قصه تو بی تاب است؛ از شب های بی ستاره گی ات حرف بزن و از روزهای غم انگیزت!

از شبیخون بی رحمانه تانک ها بگو که حرمت غرور خانه هایت را زیر پا گذاشتند! از بارش بی امان گلوله و خمپاره ها که برای گرفتن خواب از چشم های کودکانت از هم سبقت می گرفتند

ص:60

بر شانه های شهر/حمیده رضایی

نخل وار ایستاده اند؛ نخل وار سر بر آسمان، خون سرشار یک سرزمین، دررگارگ این قوم دویده است. زیر پوست دریده این شهر، هزار بهار نارسیده پرپر شده است.

سرت را روی سینه خاک بگذار؛ با هر تپش، شقیقه های زمان ملتهب تر می شود.

گوش کن! می شنوی صدای شیون زنانی که شبانگاه، رو در روی نخل های سوخته، فریاد خونینشان را درگلوی گداخته خاک رها کرده اند؟

سرت را از سینه خاک بر ندار! بگذار صدای گام های استوار مردانی را بشنوی که زلال گذشته اند و صدای رگبار گلوله، فریادشان را خاموش نکرده است.

سرت را بلند نکن! صدای آوازهای ناسروده شهر را زیر پنجره های شکسته، پشت درهای بسته، پای دیوارهای فرو ریخته می شنوی؟

نبض تاریخ، زیر پوست این سرزمین می تپد، باید بلندتر زمزمه کنم. آزادی این خاک را!

باید بلندتر فریاد کنم ازدحام سراسر شور این شهر را!

نعش کبوتران به خون کشیده، بر شانه های شهر تا آسمان قد می کشد.

تاریخ، روبه ری شکوه چشمگیر آزادی این سرزمین، به زانو درآمده است.

باید صدای هلهله زنان در خون و خاکستر، بلندتر شود تا صدای هیچ ابلیسی در زلالی این روزها شنیده نشود!

باید به جای رگبار گلوله، باران شدیدتر بکوبد!

خورشید، هیاهوی نورانی اش را می پاشد بر این شط سوخته.

باید گوش ات را به سینه خاک بچسبانی تا صدای گام های آزادی را با تمام یافته هایت حس کنی؛ «خرمشهر آزاد شد»!

ص:62

پاره تن ایران/علی سعادت شایسته

سنگرها، پایداری ات را می سرایند. سنگرها، دهان فریادگر مردان این سرزمینند که سرود خاک را تا آخرین قطره خون سرودند.

ایستادند؛ چون نخل ها ایستادند تا تکه خاکشان را که در خون شناور بود، در آغوش بگیرند.

نخل ها، استقامت مردانه را می سرایند که با سری افراشته و سینه ای ستبر، پیراهن تکه تکه شهرشان شدند.

این خاک، پیروز می شود؛ قانون ایستادگی و فریاد، این را می گوید.

مردان این شهر، آمده اند تا خرمشهر را پس بگیرند. خرمشهر؛ پاره تن ایران - این خاک مقدس -.

خرمشهر؛ ترانه جاری جنوب؛ ترانه جاری چهره های آفتاب خورده ایران.

خرمشهر؛ فریاد مردان سبز تا زانو در خون خویش ایستاده.

خرمشهر؛ دیوارهای کوچه های داغدار؛ دیوارهایی که روزگار گذشته راچونان مهی از خاطرات دور و نزدیک، آرام و صبور، به یاد می آورد.

این خاک، پیروز می شود. خرمشهر صبور، به بار نشستن نخل ها را به چشم خویش می بیند و اشک شوق می ریزد. این تکه عزیز، این خاک پاک، مردانش را تا همیشه تاریخ، به یاد خواهد داشت؛ مردانی که بر تارک این خاک مقدس می درخشند. و نخل ها - قامت های برافراشته این خاک - فریادگر ایستادگی خواهند بود؛ و نخل ها - زخم های صبور این خاک - تاریخ را دیگرگونه خواهند نوشت.

خرمشهر، با دهان باز سنگرهایش در رهگذار تاریخ نشسته است و فانوس به دست، با لبخندی که لهجه جنوبی اش را به رخ می کشد، با لبخندی که مهربانی چهره های آفتاب خورده جنوب را یادآور می شود، تاریخ را به میهمانی سفره های صداقت و یکرنگی جنوبی می خواند.

آری! خرمشهر، ترانه جاری جنوب، با نخل هایش - همیشه ایستاده - با مردانی همیشه سربلند در قاموس دلاوری های ایران، نهاد ایستادگی، نهاد صبر و نهاد پایداری، باقی خواهند ماند.

ص:63

لبخند صبح/ابراهیم قبله آرباطان

پرنده ها از عشق زنده اند و پرواز، پاره ای از زندگی آنهاست.

... و مردانی سیاه پوش، در سایه سار شب آمدند تا شهر پرندگان را با پرچین ها و حسارها قرق کنند، خیابان ها را سکوت مرگبار بپاشند و کوچه ها را قفس بکارند، فتیله فانوس ماءذنه ها را پایین بکشندو میادین و مضامین را با خاک و خون و آوار نقاشی کنند؛ شایدکه در طاقچه تاریخ، نامی از سیاهی ها را برای خود قاب گرفته باشند!

البیس ها هجوم آوردند تا بر ساختمان ها آوار بپاشند و بر دیوارها، زخم.

هوا، هوای مندرسی شد. بال پرنده ها شکست و سینه خیابان ها و میادین، از رقص تیر و ترکش پر شد.

این پاییز بود که کوچه به کوچه می گشت و بر چهره شهر، خزان می پاشید.کمر باغستان ها خمید و نخل های بی سر، همچنان در برابر عصیان بادها و توفان ها ایستاده بودند... و 38 روز گذشت.

38 روز در خون تپیدن و از جام خورشید، غروب دلتنگی ها را سر کشیدن، تمام شد.

38 روز گذشت و وقت، وقت نفس کشیدن شهر از دریچه صبح شد.

صدای بلال که در مأذنه مسجدجامع شهر پیچید، نسیم، اشک های فراق را از گونه نخل های بی سر پاک کرد.

باد نویدآزادی شهر را در هوای وطن منتشر کرد و با سبدی از نور و روشنی، به استقبال خیابان ها و میادین رفت!

زمان، زمان دوباره روییدن شد و شهر، به فرازهایی رسید که نمی توان با هیچ واژه ای آن را سرود و در محدوده کلامی گنجاند. اسطوره، در قالب واقعیت معنا گرفت.

از این پس، هر صبح، خورشید بر سر کوچه ها و میادین می ایستد و بر صورت عابرانش لبخند می زند.

ص:64

برای همین.../سیدحسین ذاکرزاده

خدانخواست طهارت این خاک، مقهور قدم های ناپاک بماند.

خدا نخواست سربازان شیطان، ریشه گندیده شان را در این سرزمین محکم کنند.

خدا نخواست قطعه دیگری از این خاک، از مادر جدا شود و به خاطره ننگین «گلستان» و «ترکمنچای» بپیوندد.

خدا نخواست خرمشهر، ویران شهر شود؛ برای همین، «خرمشهر را خدا آزاد کرد».

برای همین، ما این جمله نورانی را کاشتیم در باغ ذهنمان، حک کردیم در دلمان.

برای همین، به این پیروزی، بیش از هر پیروزی دیگری می بالیم.

برای همین، سالگرد این فتح را مهمان خاطرات خوش و ستاره های تقویم می شویم.

برای همین، فریاد غرور از گلوهامان شعله می کشد.

برای همین، پشتمان گرم است؛ اگرچه مقابل یک جهان دشمن ایستاده باشیم.

برای همین، از آن روزها می گوییم و تازه می شویم.

برای همین، نام این روز را گذاشته ایم روز «مقاومت و پیروزی».

جشن مقاومت/فاطمه سلیمان پور

در فضای ملتهب شهر، گلوله و خاکستر موج می زد.

آنقدر آتش بر سرت ریخته بودند که دیگر نای نفس کشیدن نداشتی.

مردانت، هم چنان غرور به اسارت رفته شان را فریاد می زدند.

از لابه لای آوارها، نخل هایت قد برافراشته بودند.

می خواستی سبز باشی؛ برای همین، تا پای جان ایستادی.

هجوم تانک ها، آرامش را از کودکان سرزمینت به غارت برده بود.

تو همچنان شانه هایت را از بار اسارت می تکاندی.

هر روز، کوچه هایت بمباران می شد و تو، غرور سرزمینت را به آغوش می کشیدی.

هیچ کس گمان نمی کرد که رهایی از آن تو باشد.

آنقدر صبر کردی تا لاله های پرپر شده ات، دوباره در خاک خودت جوانه داد.

دردهای در گلو مانده ات را فریاد کردی.

رد گام هایت در سررسید خاطره های ایستادگی باقی است.

هیچ کس نمی تواند تو را از خود بگیرد، ای شهر خونین!

زخم های پیشانی ات نشان پایداری آن روزهاست.

زمین، استواری قدم هایت را جشن گرفته است.

تو سبز شدی! هرچند هنوز اندوه گذشته در گلویت طنین انداز است.

تو خرمشهر خواهی ماند.

دیگر تو آزادتر از یک کبوتر، به پرواز درآمده ای .

هیچ دشمنی توان به چنگال کشیدنت را نخواهد داشت.

هنوز هم کوچه هایت بوی خون می دهد و بوی آزادی در سرزمینت منتشر است.

تو همواره در آسمان پایداری می درخشی.

ص:67

پرندگان برای تو آواز می خوانند/زهرا یعقوبی

پلک بزن چشم های نیمه بازت را! نگاه کن بازی روزگار را!

خرمشهر! آزادی ات را کوچه کوچه آواز کن و گونه های خاک خورده شهرت را پاک کن.

این معجزه تمام را برای همه قرن ها قصه کن! پرندگان آرزویت را که سرخ پوشیدند و گام به گام زمان پرواز کردند، فریاد بزن! با جهان بگو کجا دفن کرده ای پیکرهای رنگینت را؟ کجا مرثیه خوانده ای عبور جوانانت را؟ بلند گریه کن! چشم بچرخان و کوچه هایت را ببین!

شیرینی پیروزی، گوارایت، خونین شهر! آزاد بمان؛ تویی که خاکت متبرک شده است از خون های سرخ شهیدانت.

آزاد بمان، خرمشهر! پرچم سرخ رنگت را گلگون تر از همیشه بر فراز آسمان ها افراشته نگاه دار!

پرندگان برای تو آواز می خوانند.

روز قانون و آغاز هفته مجلس

روز جهانی بدون دخانیات

سرنوشت مه آلود/خدیجه پنجی

یک چهره شکسته و تکیده، سهم تواست از آینه.

ورق ورق گذشته ات، سیاه مشق بیهودگی است در گذران روزگار.

در شریان هایت مرگ جریان دارد. تمام یاخته هایت در مهی از دود شناورند.

باور نمی کنی این خودت هستی؛ این چهره شکسته؟

هنوز چند بهار از جوانی ات نگذشته که خزان پیری در کوله بارت سنگینی می کند. در مرز فروریختن و آوارشدن هستی. با نگاهی بی رمق. حوالی ات را می نگری تا شاید روزنه ای بیابی

ص:71

حلقه های دود/حمیده رضایی

همچنان که ایستاده ای، ذره ذره در خویش فروریخته ای.

رگ هایت جریان جاری مرگ را در خویش عبور می دهند. نگاهت از بام های حیات فرو افتاده است. تمام روزنه ها، سکوتت را می کاوند؛ ذهنت آشفته است؛ حلقه حلقه، دود می شوی، ذره ذره نابود.

راهی بیابان شده ای؛ شهر فراموشت کرده است.

از قامت خویش کوتاه تری.

صدایت را هیچ کس نمی شنود. سرفه می کنی، به خودت می نگری، تنت می لرزد، زمین، زیر گام های عابران گسترده است و تو مچاله می گذری.

سقف های بلند آسمان بر شانه هایت سنگینی می کنند؛ در گورستان های دور، دنبال خودت می گردی. آخرین صفحات زندگی ات آتش گرفته اند. خزان، پنجه در جانت انداخته است. هیچ بهاری تو را جوانه نخواهد داد. گوشه ای برای فرو ریختن انتخاب کرده ای.

مرگ، پلنگ وار، قله های زندگی ات را می تازد. بر بیابان های داغ دود و خاکستر فرو ریخته ای. نزدیک می شوی به سیاهی درونت؛ می ترسی از خودت، نامت بوی اندوهان سرشار می دهد.

سرت را در گریبان خویش فرو برده ای تا به کالبد خالی شده ات فکر کنی - به بی نهایت خاکستری که در تنت می وزد - .

سرت روی پاشنه می چرخد، شانه هایت فرو ریخته اند. جهان روبه رویت ابرو درهم کشیده است. چشم هایت باز نمی شوند.

در خویش مچاله شده ای و نفس نمی کشی. می خواهی فرار کنی از خویش؛ زانوانت بی رمقند.

سیگار، لابه لای انگشتانت، استخوان هایت نیمه سوز شده اند.

پیراهن مرگ بر تنت. زمین، خسته از بی وزنی توست.

صدایت را هیچ کس نمی شنود؛ همه به خاموشی ات فکر می کنند، به فراموش کردنت.

ص:73

شاخه گلی برای گلدان خالی/ابراهیم قبله آرباطان

«... با دست خود، خودتان را به هلاکت نیافکنید.»(1)

نه در پاهایم توان ایستادن است و نه در چشم هایم فروغ دیدن.

نگاهم بر مدار بی هویتی می چرخد و مسیر نگاهم، سیاهی ممتد است.

هوای آزاد ریه هایم را به دست حلقه های سیاه و خاکستری رنگی سپرده ام که مرا تا دورهای مرگ تدریجی می برند. احساس می کردم که می توانم ناتوانی هایم را پشت همین دودها و تلقین ها پنهان کنم؛ ولی دریغ که نتوانستم.

* * *

برگه های تقویم عمرت را هر روز ورق می زنی.

هنوز آنقدر از بهار زندگی ات نگذشته است که نتوانی هر صبح، پنجره هوای تازه را باز کنی و جاده های سلامتی را با پاهای استوار بدوی؛ یا کوله پشتی ات را برداری و از فرازها و گردنه ها بالا بروی و گونه در دست اوج ها بسپاری.

می خواهی بدوی؛ خون در رگ هایت می خشکد و پاهایت را توانی نیست. نفست به شماره می افتد و دست روی شانه های دیوار می گذاری. آرام در گوشه ای کز می کنی و به یاد دورهای نشاط، خودت را پشت حلقه های غلیظ دود پنهان می کنی.

به ماهی کوچکی می مانی که در مردابی گرفتار شده باشد و راهی به دریاها نیابد. احساس می کنی که پنجه های مرگ، بر پیکرت فرو رفته است و اراده استوارت را تا مرتبه شکستن و فرو ریختن برده است.

* * *

باید که دستی از دوباره برآورد و در رگ های خشیکده، حس رویشی از دوباره را جاری کرد!

باید که پنجره های بسته را به سمت صبحی مکرر و بهاری دوباره گشود!

باید که به پیچک های اراده فرصتی دوباره داد تا از پنجره های هوای پاک، نفس بکشند و از دیوارهای تن خستگی بالا روند و دست در دست نشاط بگذارند!

ص:74

خودکشی غیرت/محمد کامرانی اقدام

سیگار، ای هزار توی تاریکی، نفرین بر تو!

نفرین بر این آتش رونده و این شعله تپنده! می دود و خوی اهریمنی خویش را چون هراسی هولناک در حواس جوانان به جا می گذارد.

یورش آن، خونخوارانه تر و ناگهانی تر از چنگیز مغول است و خانمان سوزتر از شعله های شوم هراس!

اعتیاد، مرداب مرادهای مرده و دخمه تن های تن پرور است.

آن کس که به رخوت خوف زای آن تن دردهد و هستی خویش را هدر دهد، «کشته خویش است و مرده آن خویش».

«تو گر خود کنی اختر خویش را بد

مدار از فلک چشم نیک اختری را

بسوزند چوب درختان بی بر

سزا خود همین است مربی بری را»

اعتیاد، خودکشی غیرت است و خودسوزی وجدان؛ زجر مدام است و رنج تمام؛ مسمومیت اراده است و ناتوانیِ بودن.

اعتیاد، شیوع شیطان در سرشت روشنی است؛ با یک نخ سیگار شروع می شود و با یک طناب به پایان می رسد.

اعیتاد، فرار عاطفه است؛ باید از آن گریخت؛ پیش از آنکه از هم گسیخت.

«کاش این شرار، دامن هستی نمی گرفت

کاش این سموم راه سوی بوستان نداشت»!

ص:75

آخرین سیگارت را خاموش کن!/سیدعلی اصغر موسوی

پنجره را باز می کنم و حجم سینه، از شمیم خنک نسیم پر می شود. چشم هایم را به تماشای افق می دوزم و به محل تولد نسیم فکر می کنم!

راستی! غذای ریه آدمی چیست؟ هوای زلال؛ هوایی که یادآور ذهن آدمی از بهشت است.

اما هیچ مقدمه ای برای تقابل با دود، دلپسندتر از این شعار نیست که بگوییم: سیگار، مرگ تدریجی است. سیگار، پیک مرگی تلخ و زود هنگام است.

تا کی مرگ را به خود می خوانی، آی دل سپرده به دود؟ این آتش کبریت نیست؛

این خاکستر سیگار نیست، تو آتش به هستی خویش افکندی تا به تماشای خاکسترت بنشینی!

به تبسم کودکانت بیاندیش، تا سرطان، به مرگ نابهنگامت لبخند نزند!

به نگاه مشتاق کودکانت چشم بدوز تا قامت توانایت، تو را در انبوه دودهای سیاه گم نکرده اند!

چگونه سوختن دست هایت را نمی بینی؛ دست هایی که با تاول های فراوان، طعنه فقر را تحمل می کنند، دست هایی که تو با آنها، چاشنی مرگ خویش را روشن می کنی.

آی گمشده در چنگال عادتی ناپسند! همتی؛ تا این کابوس را از نگاه شب های خویش پاک کنی.

تو از عطر دل انگیز نسیم، تو از عطر گل های یاسمین چه می دانی؛ مشامت مالامال از دود خودخواهی است؟

نه به خاطر دیگران، که به خاطر خودت، آخرین سیگارت را خاموش کن!

توانایی لب هایت را برای خنده بگذار که دیری نمی پاید که خندیدن را فراموش خواهی کرد؛ روزی که دیگر سیگار به جای تو خواهد خندید!

سیگار هم خواهد خندید به روزهای پیری، به روزهای ناتوانی و ناداری ات، به روزهایی که دیگر عطری مشامت را پرنخواهد کرد و سینه ات ناتوان از دریافت احساسی زیبا برای آرامش خواهد بود!

به روزی بیاندیش که دیگر تمام گل های جهان، برایت بی بو و تمام غذاها، بدمزه خواهند بود.

به روزی بیاندیش که سپیدی کاغذ سیگارها، به سیاهی دندان هایت خواهند خندید و تو حتی برای گریستن بهانه ای نخواهی داشت!

به پاس رهایی ات از دام این شیطان سپیدپوش سیاه دل، آخرین سیگارت را زیر پا له کن!

ص:76

روز جهانی کودک

روزهای شیرین کودکی/عاطفه خرمی

بگذار باز هم به شهر قصه های پاک کودکانه سفر کنیم؛ به شهر شور و شعر و شیطنت!

شاید دوباره آن صداقت های از یاد رفته برگردند!

شاید دوباره حرف های دلنشین و ساده تکرار شوند!

شاید دوباره جهان آن قدر برایمان کوچک شود که بتوانیم تمام هیبت پوشالی اش را با یک آب نبات چوبی عوض کنیم.

زبان کینه و دروغ را نفهمیم و از زندگی فقط سهمی از لبخند و مهربانی نصیبمان باشد!

بیا با «غول چراغ جادو» همسفر شویم؛ شاید دوباره لحظه های خوب کودکی را مزه مزه کنیم! شاید دوباره باورمان شود که در «چراغ جادو»، «غولی» هست که کارهای بزرگ را به راحتی انجام می دهد و دورها را نزدیک می کند!

ص:78

کودکی/خدیجه پنجی

آهوی بازیگوش دشت با صفای کودکی!

رفتی و بردی باخودت، آن خنده های کودکی

هر جا که می رفتی، به دنبال تو می آمد، دلم

افسوس، صد افسوس، دیگر نیست، پای کودکی

این دل به بودن باتو عادت کرده بود آهوی من!

برگرد بارانی شده حال و هوای کودکی

اینجا تمام حرف ها، بوی بزرگی می دهد

از یاد رفته، واژه های بی ریای کودکی

یادت می آید بازی شاد عمو زنجیرباف؟

آن بادبادک های رنگی در فضای کودکی؟

برگرد، تا کوچک شویم وباز هم، بازی کنیم.

آهوی من! بد جور دلتنگم، برای کودکی

ص:79

ولادت حضرت زینب علیهاالسلام

خوش آمدی!/خدیجه پنجی

سرت را بالا بگیر مدینه! نفس بکش عطر و بوی بهشتی آن «درخت معطر» را که شجره طیبه است و ریشه دوانده در عمیق لحظه های زمینی ات تا از این پس، چندی در خنکای چتر مهربانی اش، کوچه گرد ملکوت باشی.

ص:81

به تهنیت آغاز این تبسم/نزهت بادی

می دانستم که خانه تو یکی مانده به دریاست؛

در حوالی پرچین های دورتر از آفتاب

پیچیده به جانب جنوب ستاره

بالاتر از کوچه ترانه های معصوم

در همسایگی سایه های بلند آیینه!

سر راه که می آمدم،

نشانی ات را از صدای پای آب پرسیدم که از حوالی خانه تو گذشته بود.

تمام مسیر سپیده دم را دویدم

تا هنگام قرائت رویای محرمانه خاک، در خانه تو باشم؛

وقت صحبت گل سرخ با خدا

وقت به تکلیف رسیدن ماه

یا بلوغ باران.

آه، ای خواهر خاطرات تشنگی!

ای پرده پوش پنهانی ترین جراحت آسمان!

اکنون به تهنیت آغاز این تبسم مقدس

باید برای بیداری رویاهای گمشده دعا کرد؛

شاید که در آن دقیقه موعود

کسی ما را نیز

به دعوت خورشید برد!

ص:83

اگر به دنیا نیامده بودی.../سیدحسین ذاکرزاده

اگر به دنیا نیامده بودی، هر کسی چیزی کم داشت.

پدرت - با آن همه فضیلت - دختری نداشت تا زینتش باشد و وقتی با شیرین زبانی کودکانه اش لب به سخن می گوشد، چهره پدر را به وجد می آورد.

مادرت - بانوی خلوت کبریا -، همدمی نداشت تا روی زانوانش بنشاند و گیسوانش را شانه کند و سفره دلش را روبه روی نگاه مهربانش بگشاید.

برادرانت خواهر غمخواری نداشتند که محرم اسرارشان باشد و گرمی دلشان و قوت زانوانشان.

دیگر کسی نداشتند تا دنباله راه روشن خویش را به او بسپارند.

کارهایی بود که فقط از دست تو برمی آمد؛ نه هیچ کس دیگر.

اگر به دنیا نیامده بودی، دنیا چیزی کم داشت؛ دنیا دختری را کم داشت که وقتی در اسارت قفس، دهان می گشاید، کلمات پیروزمندانه پدر از گلویش سرازیر می شود.

خواهری کم داشت که وقتی غم وداغ فرزند بخواهد برادری را از او بگیرد، دست هایش را سایبان صبر گند و ذرات تحمل را بپاشد در هوای بی قراری.

عمه ای کم داشت تا آغوش مهربان و خسته اش را به روی غنچه های برادر بگشاید و قوت دلشان باشد.

و سفیری کم داشت تا پیام آفتاب را به هر سایه و خلوت تاریکی برساند.

اگر به دنیا نیامده بودی، دنیا زینب را کم داشت، زینب را.

آیینه تبسم مدینه/سیدعلی اصغر موسوی

مدینه غرق نور است؛ غرق عطر صلوات!

مدینه، لحظه های تازه ای را تجربه می کند؛ گویی تنزیل تازه ای از عرش فرود آمده است! این نور الهی، چیست در کالبد خانه زهرا علیهاالسلام؟ چیست این مهر مصطفوی که صلابت مرتضوی اش، آمیخته با تبسم است؟

ص:85

بهار در بهار/منیره ماشاءاللهی

عطر آسمانی فرشتگان در فضا منتشر است. آسمان، ستاره باران عشق است.

شب، لبریز از جرعه های ناب مناجات، سرود بی قراری را در دست افشانی عرش و فرش می سراید.

زمین، سوره آفرینش معرفت وایمان را در روح زمان تلاوت می کند و تبسم شادمانه ماه، زمین و آسمان را آیه آیه نور کرده است. نبض ثانیه ها بی قراری می کند و ساعت مضطرب زمان نفسش به شماره افتاده است. صدای هلهله فرشتگان و زمزمه عرشیان و ترانه زلال اذان، شهر را پر کرده است و شراره اشتیاق در کوچه های مهتابی مدینه زبانه می کشد.

مدینه، بهار در بهار است و لبریز شوق انتظار و غرق تمنای دیدار.

همه در انتظار تولد خورشید و طلوع با شکوه صبح و خنده طلایی آفتابند و بی تابانه، لحظه تولد بانوی صبر و عشق را به شوق نشسته اند.

فاطمه علیهاالسلام در حالی که در آغوش سحرگاه، برسجاده عشق، ترانه نیایش و حمد می سراید، عطر حضور خدا را در قنوت نمازش، نفس می کشد و لحظه های چشم انتظاری را با طراوت مناجات و اشک، سپری می کند.

لحظه موعود، فرا می رسد و غنچه قداست علی و زهرا علیهاالسلام به شکوفه می نشیند. دردی خوش که وجود نازنین بانوی آب و آفتاب را دربرگرفته است، با شهد شیرین گریه هدیه ای الهی تسکین می یابد و فصل سبز زندگی اسوه صبر و نجابت در گهواره سبز زمین، با بهار خنده اش آغاز می شود. شوقی در رگ های خاک می دود و خنده ای بر لب های تاریخ شکوفا می شود.

نوری پیچیده در حریر سبز نجابت و عصمت، دست به دست آسمانیان، می چرخد و وقتی پلک می گشاید، بزم شادمانه ملایک به اوج می رسد.

خانه زهرا و علی علیهماالسلام، فانوس باران اشک شادی می شود.

ص:87

بوی هلهله/خدیجه پنجی

دست بهاری بال سبز پنجره ها را گشود

از راه می آید - ببین -! بانوی گل های کبود

تا از خیال چشم ها، شوق تماشایش گذشت

پیچید بوی هلهله، بوی خوش اسپند و عود

آه این فرشته کیست؟ این که در حضورش تا ابد

پیشانی افلاکیان بر سجده می آید فرود

بانوی من! امشب برای لحظه هایت، روزگار

شعری حماسی با ردیف بردباری می سرود

*

در باغ می پیچد شبی بوی قدم های بهار

بر تو هزاران پنجره، بانوی دریایی! درود

ص:88

روز پرستار

فرشته صبور/معصومه داوودآبادی

آفتاب چشمت که بر اتاق می تابد، سلول های بیمار پنجره ها جان می گیرند.

صدای گام هایت، سمفونی سلامت است. با نفس های مهربان تو است که ضربان عاصی این همه قلب مجروح، به آرامش می رسد. سرانگشتان سبزت، غرور باغ های زمین است. تو از عشیره همان زن بزرگی که اسیران داغ دیده دشت بلا را به پرستاری ایستاد. طنین آبی کلامت، مویرگ های دردمند را زندگی می بخشد.

ای فرشته صبور! اگر تو نباشی، نوازش کدام دست، پیشانی های تب دارمان را با خنکای رودها آشتی می دهد؟ اگر تو نباشی، ترانه کدام رهگذر، کوچه غمگین زخم هامان را روشن می کند؟ بی تو این همه بغض مچاله، رهسپار کدام دریا، ناله هایش را مرور کند؟

روح وسیعت، آسمان ها را به تقدیس می خواند.

خورشید، ادامه لبخند تو است که بر ابرهای کسالت پاشیده ای. راه می افتی سمت آوازهای رنگین کمان و آسمان را از هر چه بغض، خالی می کنی.

شانه های خستگی ناپذیرت، آشیانه پرندگان پر شکسته است. باران بهاری، که خاک از خاطره ات کمر راست می کند! شانه به شانه کوه، غمناله های دردمندان را به دوش می کشی. قانون دستانت یاری است و دستگیری.

شب های تار پراضطراب بیماران از فروغ چشمان همیشه بیدارت روشن است.

عبور از این ثانیه های سخت، همت بی دریغ تو را می طلبد. تو آن ستاره ای که در مقابلت، شمشیر هر چه تاریکی، غلاف می شود.

ص:90

فرشته/خدیجه پنجی

دوباره بوی تو می آید؛ بوی آشنای تو. به گمانم نسیم حضورت می گذرد از مقابل در اتاقم و مثل همیشه، پروانه های دلواپس نگاهت را مأمور کرده ای برای احوال پرسی از من.

هر بارکه رایحه بهشتی ات را می شنوم، چشم هایم مشتاق می شوند تماشایت را.

می دانی! همیشه دوست داشتم فرشته ای را از نزدیک ببینم؛ فرشته ای که دو بال بر شانه دارد. حالا من فرشته ای را می بینم که لباسی یک دست سپید پوشیده وهمیشه لبخندی شیرین، گوشه لبش نقش بسته و خستگی عمیقی در چشم هایش جاری است.

تو را می گویم! تو را که امروز، روز توست؛ روز تبسم های روح نواز و مهربانی بی دریغت؛ تو که همیشه مراقب بیماران هستی! تو یک فرشته نگاهبانی که نسیم وار، پاورچین پاورچین سرک می کشی به دنیای رنج و تنهایی اهالی درد. می روی از این اتاق به آن اتاق و فضای دلتنگی بیماران را پر می کنی از رایحه «امید».

تو حتی شب ها فانوس چشم هایت را روشن نگاه می داری که مبادا کابوس «دردی»، خواب را بگیرد از چشم های بیماران! قدم می زنی نرم و سبک و به تمام اتاق ها پا می گذاری؛ شبیه رویایی دلنشین تا مبادا صدای ناله ای بلند و چشمی از رنج، بیدار باشد!

امروز روز توست؛ تو که میراث دار مهربانی های پرستار بزرگ کربلایی، تو که رد قدم هایت، کشیده شده است تا خرابه های شام.

کجای تاریخ از حضورت خالی است؟! کدام دقیقه وام دار صبوری ات نیست؟!

کدام لحظه از جریان ایثار تو دست خالی برگشته است؛ وقتی ردپایت اینقدر روشن کشیده می شود تا ساحت مقدس زینب علیهاالسلام؟!

امروز روز توست که کوهوار شانه هایت را جان پناه دلتنگی بیماران کرده ای، که سپیدی پیراهنت، سپیده شب های ناامیدی بیماران است.

ص:91

مهرآفرین شامگاهان درد/سیدعلی اصغر موسوی

بیداری هایت را سپاس؛ که آسایش دیگران را برتر از رنج خویش می دانی! آسایشت فراهم و خستگی ات توأم با آسایش باد، ای پرستار، ای گرمابخش نگاه های خسته از بیماری!

لباس سفیدت که بی شباهت به بال های پرندین فرشتگان نیست، برازنده ات باد! برازنده نامت فرشته بودن و برازنده نگاهت تبسم گرم امید!

شب هنگام که سکوت در فضای بیمارستان می پیچد و فرشته سلامتی در رویاهای کوچک و بزرگ، به پرواز درمی آید، تنها چشم هایی که فضای تکراری تخت ها را می پاید،

ص:92

خسته؛ اما سبز/منیره ماشاءاللهی

لبخندت خسته، اما سبز است. نگاهت، خنکای نسیمی است که عطش تب را فرو می نشاند.

کلامت از جنس زلال آب و ایینه است و چشم هایت افق آبی طلوع محبت.

از دست هایت خوشه خوشه رنگین کمان عشق و احساس می بارد.

ص:93

صبور/معصومه نظاری

ای وسعت صبر و استقامت!

در بزرگی می ستایمتان و در مهربانی

سخن از شما می گویم؛ از شما که قطره های سرخ خون را همراه با سرخی عشقتان، به رگ های خکشیده بیماران تزریق می کنید و به رگ های پژمرده شان حیاتی تازه می بخشید.

از شما می گویم که ناله های شبانه کودکان بیمار را با تبسم بی ریاتان التیام می بخشید و بی قراری مادرانشان را با آرامش درونتان.

شما را در پس اتقاهای انتظار باید جست و کنار تخت بیماران.

چقدر خسته اید و صبور!

خسته نباشید!

از لبخندتان می گویم و از دل بزرگتان!

ص:94

فرشته مهربانی/ابراهیم قبله آرباطان

با خود احساس آرامش داری و در دست هایت، ضرب آهنگ زندگی جاری است.

مبادا چادر سیاه شب، برای همیشه بر چهره مادری کشیده شود.

مبادا سرفه خش دار پدری، بند نیاید! مبادا پیشانی تب دار کودکی، بی حضور دست هایت، به درد بنشیند!

امروز به خاطر تمام خستگی هایت، زمین را به عطر نامت آذین بسته ایم؛ تو که ضرب آهنگ قدم هایت، آرامش را روی چشم های خستگان می پاشد و امید به زندگی را به رگ های بیماران تزریق می کند.

نسیم زندگی از دست هایت می وزد. دریچه های باغ بهار، در تراکم زمستان ها، با دست های توست که به سمت سلامتی باز می شود.

از صبح لبخندتوست که دردمندان، امیدشان را به چشم های تو گره می زنندو به اعجاز دستان تو ایمان دارند.

* * *

تن خسته و گرفته، روبه روی آینه می ایستی؛ خستگی بر چهره ات چنگ می اندازد. چشم هایت آنقدر سنگین شده اند که گویی سال ها با خواب، کینه دیرینه داشته باشی!

خستگی هایت در آینه تکثیر می شود و تمام تنت را پر می کند.

می خواهی لحظه ای بخوابی و آسودگی را به چشمانت هدیه کنی؛ به یاد ناله های بیمار اتاق چندم می افتی، خواب را فراموش می کنی و به چهره گرفته در آینه لبخند می زنی.

لبخندهایت تکثیر می شود. بر می خیزی تا مبادا کسی دست های آرامش تو را طلب کند و نیابد! برمی خیزی و با سبدی از گل های خنده، به سراغ بیماران می روی. فرشته مهربانی، روزت مبارک!

ص:95

درگذشت آزاد نستوه «سیدعلی اکبر ابوترابی»

از لابلای زخم ها/حمیده رضایی

صدایت را از پشت میله های زندان، صدایت را از لابه لای زخم ها و شکنجه ها، صدایت را از گوشه گوشه دیوارهای بدون روزن، صدایت را از حزن سرشار شیون شبانگاه آسمان، صدایت را

ص:97

رحلت حضرت امام خمینی رحمه الله رهبر کبیر انقلاب

سنگ صبور رودها/معصومه داوود آبادی

شهر، بیدار می شود با صدای محزون «الرحمن».

خیابان ها، مبهوت از شنیدن فاجعه، بغض ها را در گلو شکسته، گریستن آغاز می کنند.

پنجره ها با دست و دلی سرد، بر سر و سینه می کوبند؛ تو گویی زمستان، چون مهمانی ناخوانده و شوم، بر دروازه های خرداد کوبیده است! امام می رود؛ «با دلی آرام و قلبی مطمئن»، سبکبار و رها، سنگینی داغش، قلب ثانیه های پس از او را مچاله خواهد کرد.

خبر آمدنش، دوازدهمین روز بهمن را روشن کرد وکبوتران سپید را به آسمان آزادی فراخواند. آمد و زنجیرهای سیاهی از هم گسست. آمد و بهار با دامن گلدارش، دشت های رهایی

ص:100

جایی کنار بی تابی/محمدکاظم بدرالدین

آتشی در سینه خرداد، زبانه می کشد.

لشکر بغض، راه را بر گلو بسته است. نگاه فریاها اشکبار است. با همین شیون های بی پایان آمده ایم بر آستان دوست نشسته ایم، جایی کنار بی تابی. همین طور، خاطرات است که بر زبان ذهن جاری می شود؛ روزهای خوب همنشینی با ابیات صمیمانه دریا، روزهای سبزی که عطر امام را در جیب داشتند، روزهایی که صفحات سپید پیروزی، با دستانش ورق می خورد و شور می افکند در سرزمین مقدس آیینه، روزگاری که با انقلاب صبح، بهار تولد هر یک از ما درخشید.

او آمد و از «جهاد اکبر» گفت و قنوت ما قوت گرفت.

ص:101

آن رهایی آرام/نزهت بادی

من صدای پای دریا را از چند متری پای شبنم می شناسم.

مگر می شود تو از حوالی دیدگان بارانی ما رفته باشی و کسی خبر نشده باشد؟!

از شب رفتن تا صبح نیامدن

تمام کوچه های خلوت رو به غروب را پرسه زدم.

آسمان، به طور غریبی، آبی مایل به دریا بود و هوا، لبریز از گفت وگوی خاطره های قدیمی.

انگار آیینه بندان رویای مهتاب باشد!

و یا شاید

ص:102

ما یتیم شده ایم/سیدحسین ذاکرزاده

عجیب نیست اگر درد، تمام وجودمان را گرفته باشد.

عجیب نیست اگر غم، همزاد لحظه هایمان شده باشد.

عجیب نیست اگر این روزها، حال خودمان را نفهمیم؛ آخر ما یتیم شده ایم .

ما پدری را از دست داده ایم که با نگاهش از آفتاب سخن می گفت، با اشاره ای در دل ها لانه می کرد.

آن قدر صریح معنای باران را تفسیر می کرد که از بارش کلمات مرطوبش خیس خیس می شدیم.

آن قدر بی پروا از شکست شب و سکوت سخن می گفت که در دَم، جوانه های فریاد در گلوهامان به گُل می نشست.

آن قدر صاف و ساده بود که از دیدنش، خاطره دریا در دلمان زنده می شد.

او مهربان بود ودر عین مهروزی، استوار؛ مثل کوه، بلند و بی نفوذ و مثل اشک، بی ریا و گرم.

با او مفهوم شجاعت مصداق پیدا کرده بود و توکل، عصایی شده بود در دست موسوی اش.

به آرامی سخن می گفت؛ مثل قطره های باران؛ لحظه لحظه نفوذ پیدا می کرد در عمق دل های مردم.

ص:103

«امام رفت»/حمیده رضایی

ای کاش خرداد از نیمه راه باز می گشت!

اتفاق، تلخ تر از زهر است؛ تاریک تر از شب، کشنده تر از مرگ.

هوای ویرانم را بر سر می کوبم. هزار پرند از گوشه های فرو ریخته سماوات، بال گرفته اند طواف جماران را.

از درون ویرانم. چشمانم را به سطور بارانی آسمان گره زده ام تا فواره وار بجوشند.

«امام رفت».

صدا را نمی خواهم بشنوم؛ پنجره ها را ببند!

پیراهن چاک چاک عزا بر تن، دنبال حقیقتی می گردم که ذهن زمان را برآشفته است.

باید تمام روزنه های آسمان را بکاوم؛ خبر، مرا از پای درمی آورد.

بغضی گلوگیر، صدایم را بریده است؛ باید فریاد بزنم! دهانی نیست، حنجره ای نیست، اتفاق افتاده است. بر شانه های شهر، حقیقتی عبور می کند که فراتر از قامت خاک است؛ حقیقتی که تا همیشه در مقابل دیدگان شهر، روشن می تابد، حقیقتی که بر چشم کهکشان ها، نگاه پدرانه اش را باید دنبال کرد.

چگونه با وجود این غم، تمام هستی ام را دریایی از اندوه، در خود فرو نبلعد؟ باید سر در گریبان عزای بهار، سخت ببارم!

این صبح، تلخ تر از همیشه آمده است. این صبح، دردی لبریز را جرعه جرعه در کامم فرو ریخته است.

«امام رفت»

صدا می پیچد و تمام تنم می لرزد. باید از نردبان سکوت بالا بروم!

ص:104

صندلی خالی است/علی سعادت شایسته

بوی بهار پر کشیده می آید؛ بهاری که تا آن سوی پنجره های همیشه، پرواز کرده است.

صندلی ات خالی است. صندلی ات، جای خالی ات را به پروانه ها نشان می دهد. این پنجره هنوز پشیمان باز شدن است.

حالا کجا پیدایت کنیم، پیر جماران؟

روح همیشه بیدار! سرگردان کدام خیابان باشیم؟ چقدر بر بال بادهای بی قرار، کو به کو دنبال عطر گریزپایت باشیم؟

آه! دلتنگیم؛ دست هایت کجاست تا بهار را به سفره های بی لبخندمان بیاورد؟

دست هایت کجاست تا روزنه ای به سمت خورشید، به وسعت آبی ها بگشایید؟

کجاست صدای آرام و صدای دلنشینت؟

خالی شده ایم از لحن آرام کلامت؛ کجاست آرامشی که در کلامت نشسته؛ آرامشی که گوش ها را به ساعت ها سکوت فرا می خواند؛ آرامشی که دل ها را به میهمانی آسمان ها می برد؟

آه. امام رفته از اینجا! بی تو بودن را چگونه با خود به کوچه های خلوت ببریم؟

چگونه به دوش بکشیم باری را که طاقتش را نداریم؟ چگونه به بارانی انس بگیریم که دور از شانه های تو، بر سکوت شهر می بارد؟ شانه هایت کجاست؟ تکیه گاه مطمئن مردان این خاک کجاست؟

کوه ها به شانه های تو اقتدا کرده اند؛ بگو که هنوز ایستاده ای تا پوتین های مصمم، به پا شوند، تا شهر با کوله بار ایمان قدم بردارد.

پیشوای آینه های زلال! پیشوای جاری چشمه ها! پیشوای رودهای خروشان! جماران، تو را تا کجا بالا کشید که حالا دست های خاکیان به تو نمی رسد؟

ص:105

در میان اشک و عشق/عاطفه خرمی

و تو، مرد نمونه تاریخ بودی که درعرصه روزگار ما تابیدی و ما چه مردمان با سعادتی بودیم که در سایه سار کلام شیوایت می نشستیم!

در هوای روحبخش نفس های مبارکت، نفس خسته مان را تازه می کردیم.

پیرمردی که بوی بهشت از سادگی جمارانش به مشام می رسید. و هیبت حکومت حیدری اش پشت کاخ های سیاه و سفید را می لرزاند.

تمام دوربین های جهان جمع شده بودند. تمام خبرگزاری ها آمده بودند و تما آنتن های خبری در انتظار بودند تا صحنه های بزرگ ترین تشییع تاریخ را مخابره کنند.

در میان شور و شعور آمدی و در میان اشک و عشق و فریاد، از میان ما رفتی.

بزرگ مرد نستوه! رادمرد نمونه قرن! بگو سال ها چگونه گذشت و حادثه ها چگونه آمدند و در خلسه ماورایی ات چه دیده بودی که اینچنین انتظار فرج از نیمه خرداد می کشیدی؟

نیمه خرداد را گویی با تقدیر تو آنچنان گره زده بودند که سرنوشت ابتدای قیام وانتهای خاموشی ات، همه با تقویم آن روز سرخ عجیب شده بود! میان «تو» و «خرداد» رازی است که فقط خدا می داند و چشم های کهکشانی تو؛ رازی که در فریاد و سکوت معنادار توست، پشت پرچین پلک هایی که همیشه روبه رستگاری گشوده بودند.

... هنوز هم حضور مهربانت را حس می کنیم.

هنوز هم صندلی سپیدت، بوی خاطره می دهد.

هنوز هم کوچه های جماران از صدای خروش تو سرشار است.

ص:106

داغ/ابراهیم قبله آرباطان

بغض سنگینی در گلویت چنگ می اندازد و راحتت نمی گذارد.

گونه هایت خیس ماتم می شود و پاهایت سست. نای راه رفتن را در خود نمی یابی. می خواهی که دور از تمام خواستن ها، سر بگذاری بر سینه دیوارها و های های گریه کنی.

«کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران».

احساس می کنی که چتر مهربانی ها از سرت گرفته شده است وباران بی وقفه غمش را بر شانه هایت می ریزد.

جای خالی کسی را احساس می کنی که حضورش، انقلاب حادثه های شیرین را با خود داشت؛ کسی که انقلاب بزرگ قرن را در آغوش خود پرورش داد و جوانه های آن را در دل ها کاشت و چون باغبانی دلسوز، به پای آنها نشست و به ثمر رساند.

و امروز را چه ساکت و سبک بال، بر روی دست ها سفر آغاز کرده است، کسی که خروشیدن و شانه به شانه توفان ها پیش تاختن، در خونش آمیخته شده بود، کسی که لذت بهاران را با خود داشت و رفتنش، رفتن بهاران را می ماند. مرگ، او را دربرنخواهد کشید که او خود، مرگ را از چهره یک سرزمین، باز پس زده است. او که فراموش نخواهد شد، طنین فریادهایش تا همیشه در آسمان شهر پیچید و چراغ کلامش، در شب هجوم ها و خطرها روشن شد.

او زنده به عشق است.

*

«در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود»

تمام ثانیه ها، سیاه پوش آن سپیدپوش اند.

خرداد، بوی غم می دهد و ماتم؛

خردادی که چهارده بار خودش راجان کند تا به ثانیه های آخر رسید.

دیگر رمقی در رگ های خورشید نمانده است و ناگهان بغض ها می ترکد و غم عالمی در سینه ها جاری می شود.

ص:107

هوا تعطیل است/حسین امیری

در صبحی سیاه، از خواب می پرم و کابوس بیداری را سرمی کشم. این شوکران است که از آسمان و زمین می بارد! کاش زمان، شمشیری می شد و شاهرگ طاقتم را سر می برید! کاش نبودم و نمی شنیدم!

صدای رادیو درگوشم رژه می رود. هر ثانیه هزار بار می شنوم؛ از «انا لله» تا پیام تسلیت.

هر ثانیه، هزار بار فکر می کنم که شاید خواب است و هزار بار می فهمم که خواب نیست.

در صبحی غم آلود از خواب می پرم. هوای بیدار شدن در سرم نیست؛ اصلا هوای بودن در سرم نیست. بعد از تو، بودن دلیلی ندارد. جز راه تو، هوایی دیگر در سرمان نیست. بعد از تو، هوا تعطیل است. بعد از تو، خون در رگ هایمان ایستاده است، قلب هایی که بی نام و یاد خمینی می تپد، برای همیشه تعطیل است.

خبر که پیچید.../احمدجواد دژم

مرد حماسه بود، مرد جاودانه کردن از همان آغاز ولادت، شور انقلابی را می شد از صدای نفس هایش حس کرد.

با دلی مطمئن و ضمیری امیدوار، کوچ را به ماندن ترجیح داد. دلش زمینی نبود که بماند. رسالتش را که پایان رساند، نشستن برایش سخت شد؛ ماندن، عذابش می داد.

دیگر دوری را تاب تحمل نداشت.

رسالتش را که پایان رساند، قرار از لحظه هایش رخت بست. شوق دیدار، وجودش را آکنده، ترنم جاری از لب هایش، آهنگ لطیف پیوستن به عرش اعلی را به خود گرفت. دیگر موسم رفتن بود؛ از جریان پر حرارت اندوه در رگ های زنده زمان، این را می شد فهمید.

خورشید نگاهش، خیره به زمین مانده بود. ملکوت، لحظه شمار رسیدن هم خانه جدیدش بود و در مقابل، دست زمان و زمین به التماس بلند بود وجدایی از همسایه دیرینه خود را نمی توانست تاب

بیاورد. زاری کنان، ملتمس درگاه آسمانیان بود؛ اما سرانجام، شوق دیدار، پیروز شد؛ پرواز، پیروز شد و زمینی ماندن مغلوب.

زمین، سیاه پوشید در فراق. بوی نمناک اشک در فضا منتشر شد.

خبر که پیچید، شهر غوغا شد و لبخند، خانه دل ها را ترک گفت.

انگار زمین، مرده بود! انگار مجالی برای تنفس نمانده بود!

تا اینکه به لطف خداوند، فردای انقلاب سبزمان به مردی سپرده شد که پیشانی اش، از پیشانی حضرت روح اللّه، مشق آفتاب کرد و چشمانش، برق نگاه امام را داشت.

ص:109

انتخاب حضرت آیت اللّه خامنه ای به رهبری

حلاوت حضور/خدیجه پنجی

دقایق نفس گیر و تلخ عروج امام، به حلاوت مهربانی حضور تو پیوند خورد تا مرهمی باشد برای جان های سوخته. باغبان پیر می دانست که تو ادامه مهربانی و دلسوزی او هستی برای گل های داغدیده و بی تاب که کلید باغ را به دست های بهارانه ات سپرد.

نسیم حضورت وزید و اندوه پژمردگی باغ را به رایحه ای بهشتی شکوفا کرد و از آن پس، گل ها به شایستگی ات سوگند خوردند. اندیشه زلال تو از این پس، سرنوشت این خاک را به منزل خوشبختی و رستگاری خواهد رساند.

رنج های طولانی میهن را فقط شانه های کوهوار تو تاب تحمل داشت.

ردای هدایت و رهبری قافله نور، قامت بشکوه تو را برازنده است.

ظلمات جاده های فرارو، روشنان فانوسی چشم هایت را مشتاق بود تا قافله نور، در بیراهه ها سرگردان نشود.

از این پس، باغ در حوالی چشمه زلال معرفت کلام تو نفس تازه می کند و جوانه ها به شوق نگاه سبز تو ترانه رویش می سرایند.

ص:111

شانه به شانه امام/ابراهیم قبله آرباطان

دست ها همان دست هاست؛ گرمی همان دست ها را دارد و صلابت همان تبر بر دوش را دارد؛ ایستاده در برابر توفان ها و استوار چون ستیغ ها و فرازها.

چشم ها همان چشم هاست؛ با فروغ ابدی محبت و امید شکوه ها و شکوفه ها.

ناخدایی دست در دست دریاها گذاشته است و ناخدای دیگری چون او، سکان کشتی انقلاب و اسلام را به دست گرفته است.

دست ها همان دست هاست و فانوس انقلاب، در دستان این ایلیامرد روشن، از خورشید نور می گیرد.

ص:112

وارث ولایت/حسین امیری

می خواهم از تو بگویم ای ستاره، ای که راه آبادی بالا دست، در اشاره انگشت تو پیدا شد!

وقتی پدری از زمین سفر می کند، کودکانش را به بلندترین سرو باغچه اش می سپارد. وقتی آفتاب سفر می رود، ستاره های کوچکش را به ماه می سپارد.

اما قصه تو و خمینی، قصه ماه و خورشید نیست، قصه باغبان و سرو نیست؛ قصه نوری واحد است، قصه تداوم یک راه است.

جاده نگاه خمینی، از بشارت چشم تو می گذرد.

ص:113

سایه بان مهر/فاطمه عبدالعظیمی

زمین، جرعه جرعه، بی قراری می نوشید؛ از دست های دقایق التهاب. باغبان مهربان لاله ها رفته بود و قرار شد، انتخاب کنند باغبان دیگری را برای مردم.

دقایق به کندی می گذشت. اضطراب، چادر زده بود در جای جای شهر.

زمین از حرکت ایستاده بود و آسمان، انتظار می کشید طلوع دیگر خورشید را؛ تا اینکه تو برگزیده شدی برای دوباره آباد کردن دل های شکسته زمین.

برای آنکه مرهم بگذاری بر زخم آسمان.

تا تولد دوباره ایران را جشن بگیری و سایبان خستگی ها و دلتنگی های شهر باشی.

تا تکیه گاه قامت های خمیده از درد باشی و امید فرداهای لبریز از آرزو.

قرار شد تو بهاری کنی خزانی ترین روزهای کشورمان را.

قرار شد تو آستین های همتت را بالا بزنی و ما پشت سرت راه بیفتیم برای آغاز حماسه ای تازه.

قرار شد ما در کنار هم، سرسبز کنیم کویرهای ناامید ایران را.

قرار شد تو فرمان بدهی و ما مشتاقانه به سمت پیروزی و آبادتر شدن حرکت کنیم.

ص:114

دولت عشق/حسین امیری

گل های آفتابگردان، سرگردان، آسمان را می کاویدند و جویبارها، قبله نمازشان را گم کرده بودند. بعد از امام آب ها، دریای احساس قبیله را موجی سهمگین به صخره می کوبید و پریشانی دل ها را ساحلی نیاز بود.

بشر به ناز و نیاز زنده است؛ وای بر آن لحظه که مرادی نیابی و چه سخت است طی مرحله بی همرهی خضر!

امام که رفت، ساعت ها پژمرده بود و زمان، پای لنگ عقربه ها را مرهم دلداری مالیده بود و از افاقه خبری نبود که نبود... .

امام که رفت، آن روز به اندازه هزار سال گذشت، آخر، زمان هم رهروی ست که بی مرادش گام برنمی دارد.

ما بودیم و دلی سرگردان، ما بودیم و سری بی سرور. ما بودیم و انتظار آفتابی برای بیداری. پنجره های شهر و چشم ها در مشرق مرده بودند انگار!

اما سنت الهی بر این است که قافله ای بی قافله سالار نماند و عشق را خضری باید خجسته پی.

مردی، هارون موسی شد برای ما. ستاره ای شد برای ما تا راهنمایمان باشد. و اشک های شوق، عقده گشودند.

ص:115

قیام خونین 15 خرداد

سرزمین خورشید/حسین امیری

هوا سنگین شده بود و حتی برگ های زرد هیچ درختی اجازه تنفس نداشت. انسان، بهانه ای بود برای زندگی دیو، و وطن، افسانه ای موهوم که ضحاک برای قربانیانش ساخته بود.

هوا سنگین بود و مار به دوشان استبداد، دنبال قربانی خود، کوچه ها را زیرپا می گذاشتند و خانه ها را از دم تیغ می گذراندند.

قصه دیو بود و جنگل؛ قصه حق و باطل.

باطل هنوز به خون جوشان حق می خندید.

باطل هنوز در غفلت ظلم بود و وطن در خواب سکوت.

آفتاب مهربان، ابرهای غفلت را کنار زد. آفتاب مهربان، دست های به خون آغشته دیو را دید.

آفتاب مهربان، ندایی سر داد و برای کودکان شهر گریست.

دریای امت را سکون کشته بود و ماهیان سرخ امید، در خواب زمستانی بودند. قطره ای نور از دیده آفتاب چکید. دریای امت را موج نور، توفانی کرد. موج ها بزرگ شدند و نور، موج انفجار شد؛ انفجار نور شد.

ص:117

نیمه راه خروشان/یاسر بدیعی

سیاهی بود و تباهی؛ گویی خورشید را در قعر زمین مدفون کرده بودند! شهر، غرق در سکوت بود و خواب، روی پلک اهالی سنگینی می کرد؛ شهر، در خواب بود.

ناگهان، ستاره ای درخشید و روشنایی، همه زمین را فرا گرفت. موسای زمان، عصایش را بر زمین زد و لرزه بر اندام سیاه شب افتاد؛ شهر دیگر خواب نبود.

هراس، در دل خفاشان افتاد و شیشه عمر دیو، ترک برداشت.

بهار آمد.

نیسمی عطرآگین، فضای شهر را پر کرد و زمین از عطر حقیقت سرشار شد. شهر، جانی دوباره گرفت؛ خورشید زمانه به شهر سلام کرد و فریادش بر سر شب آوار شد؛ فریادی که چون رعد، دل سیاه شب را درید و روشنایی را از عرش زمان، به فرش زمینیان رساند.

ص:118

روز جهانی محیط زیست

ای انسان قرن بیست و یکم!/سیدحسین ذاکرزاده

مگر نمی خواهی در این دنیا زندگی کنی؟

مگر نمی خواهی شاد زندگی کنی؟!

پس چرا کاری می کنی که استشمام هوای نمناک جنگل، برایت بشود مثل یک آرزوی دست نیافتنی؟

پس چرا کاری می کنی که نشستن در حاشیه جریان یک رود و غرق شدن در صدای تلاطم قطره ها، برایت بشود مثل یک رویا؟

پس چرا باید یافتن فراغت بی صدای یک بیشه، برایت غیرممکن باشد؟

چرا باید دیدن یک سار و یک کبک در حوالی نگاهت محال باشد؟

چرا طوری زندگی می کنی که محیط تو جایی برای زندگی نباشد؟

چرا همه چیز را برای خودت می خواهی؛ پس سهم درخت و چمن و گنجشک از زندگی چه می شود؟

مگر قرار نیست بر روی همین زمین زندگی کنی، همین آب را بنوشی و همین هوا را در ریه هایت بچرخانی؟! پس چرا کمر بسته ای به نابودی خودت؟

ص:121

آینده زمین/حسین امیری

نمی دانم چقدر از زمین سهم من است؛ ولی خوب می دانم که زمین، ارث پدر طبیعت بود که سندش را به نام نیک اندیشی آدمیان نوشته اند.

نمی دانی چقدر از زمین سهم تو است؛ ولی خوب می دانی که آدمی را خانه ای باید برای آرامش و مأمنی برای دلتنگی و تکیه گاهی برای حرکت؛ پس همه زمین سهم همه ماست.

بیا دست هایمان را به هم بدهیم و در خاک ریشه بدوانیم! نفسی دوباره به آن بدهیم و بازدمش را به رگ های جانمان بفشاریم؛ شاید دستانمان درخت سبزی شود و پاهایمان ستون مستحکمی باشد که باران، سیل نشود و صبحگاه، زلزله ویرانگری نیاید!

بیا دست به دست هم بدهیم، بیا عشق و محبت را با برداشتن زباله ای از روی گونه های خسته زمین، به او هدیه دهیم تا لبخند سبز رضایت چمنزارها را ببینیم و پیش از آنکه زمین به اغمای عطش رَوَد، ذهنش را از آلودگی بزداییم و ضربان قلبش را به گوش کودکانمان هدیه دهیم؛چرا که آینده زمین، آینده کودکان ماست.

زمین خسته است/سیدعلی اصغر موسوی

همه گفتند: زمین خسته است؛ هوا گرفته، دشت خشک، رود آلوده و دریا مسموم!

همه گفتند: درخت مجروح است؛ چمن بیمار، گل تشنه.

همه گفتند: خاک، ضعیف است؛ چشمه خشکیده، توفان در راه.

همه گفتند: پرنده تنهاست؛ آهو غریب، پلنگ، گرسنه.

همه گفتند: ماهی تشنه است؛ نهنگ مسموم، دلفین بیمار.

همه گفتند: آسمان ابری ست؛ ابر آلوده، هوا سربی و باران زهر باریده از آن بالا.

همه گفتند: آنچه را باید می گفتند.

جنگل ها را خشکاندند؛ صدایی برای اعتراض برنخاست. رودها را آلودند؛ نگاهی زحمت دیدن به خود نداد!

ابرهای سترون آمدند و رفتند؛ کسی در آسمان به دنبال پرنده ای نگشت.

زمین را اژدهای ریل و جاده بلعید و آسمان را دود ماشین های رنگارنگ. نه کسی به فکر مشام کودکان افتاد؛ نه به یاد نفس های پیران. نه برای بیماران دلی سوخت نه برای سالم ها. همه گفتند خطر نزدیک است. همه گفتند خطر در راه است. اما وجدان کسی بیدار نشد!

خواب کسی از این همه دود، آشفته نشد!

درخت ها پژمردند، ماهیان مردند؛ گوزن ها، گوشت! سمورها: پالتو!

پلنگ ها به موزه ها و گوریل ها به باغ وحش ها بخشیده شدند. بوفالوها، نسل شان منقرض شد و «ببر مازندران» برای همیشه از چرخه حیات حذف شد. غزال ایرانی؛ مارال ایرانی، یوزپلنگ ایرانی؛ قرقاول، کبک، تیهو، باز، شاهین و عقاب،... همه، خاطره شدند؛ خاطره ای دور از ذهن.

ص:123

گام سبز/ابراهیم قبله آرباطان

هرم زمزمه کدامین رود در حنجره پرندگان، گُر گرفته است؟

اشتیاق جاری کدامین آهنگ موزون، در شاخه سارهای گرد و خاک گرفته، به عزا نشسته است؟

سوسوی چشمان کدامین ستاره، پشت دودهای غلیظ و هوای سنگین، عابران شهر را به اندوه نشسته است؟

طبیعت به فراموشی سپرده شده را داد می زنم که دهان بر دیوارهای بن بست گرفته و سرفه می کند.

خیابان در خیابان هوای سنگین سربی است. آسمان، پرده نشین دودها و تیرگی ها شده است.

بر جوی ها به سبزینگی در هیچ درختی قامت راست نکرده است و شهر، به بهاری مرده می ماند که روح زندگی را از رگ هایش خالی کرده باشند.

... و این منم که سر بر دیوار افسردگی می گذارم و بوی خاک های باران خورده را در رویاها نفس می کشم؛ بوی هوای تازه در امتداد درختان و رقص دانه های درشت باران، بر روی گلبرگ های شمعدانی ها.

من دریچه های آبی آسمان را دلتنگم که در چنگ سیاهی ها، در تبعید جان می کنند.

کوه ها را درد می کشم که در قله هایش، هیچ طراوتی جاری نیست.

و امروز، روز سبز فکر کردن و سبز خندیدن من است؛ روز سبز سلام کردن، سبز نفس کشیدن و روی پیاده روهای خیابان، سبز قدم زدن.

ص:124

حمله مزدوران پهلوی به مدرسه فیضیه و کشتار طلاب قم

پرواز پرندگان/طیبه تقی زاده

توفان وزید. دستارها به زمین افتاد. دهان ها به فریاد برآمده بود. مشت ها گره کرده، با خشم بالا آورده شد.

با قلبی مطمئن و روحی بزرگ آمده بودند. خون رگ هایشان گویی برای قیام، جریان داشت. ریشه های ایمان در آنها محکم بود و ایستاده بودند سخت.

ص:126

شهادت آیت اللّه سعیدی

روز جهانی بیابان زدایی

جرعه ای محبت به برهوت/ابراهیم قبله آرباطان

تن شسته در حرارت خاک و چقدر استوار ایستاده است این برهوت!

با تن پوشی از آتش و لبانی ترک خورده از تلاوت همیشگی آفتاب، همچنان ایستاده است؛ با شن ماسه هایی که در هوای جاری، دور می گیرند. و در گلوی خشکیده بیابان آرام می شوند.

... و تو، در وسعت تن سوز آفتاب می ایستی و آرزوی جرعه ای آب و تکه ای سایه می کنی!

ص:130

شهادت دکتر مصطفی چمران

همنشینی با آسمان/خدیجه پنجی

دهلاویه، هنوز در عطر حضورت شناور است. یک عمر، پا در جاه های طولانی مجاهدت، نستوه و باشکوه، صراط عشق را پیمودی و اینک در آغوش مادرانه دهلاویه، خستگی هایت را به جاودانگی و رستگاری پیوند می زنی.

می روی و خاطره ات هنوز در ذهن صخره ها جاری است. نام تو را حک کرده اند بر پیکره تمام صخره ها و کوه ها که یک عمر به استواری ات تکیه زده بودند.

به هر کجا که نگاه می کنم، ادامه قدم های تو را می بینم؛ از جنوب تا غرب.

ص:133

به خاطر عشق/مهنازالسادات حکیمیان

رفتن، آغاز عاشقانه بودن است، برای مردی که زندگی برایش سراسر انتظار بود؛ انتظار دیرین شهادت.

گذشت؛ مثل ابر از فراز آسمان خراش های اسم و رسم.

از فراز قله ها که روبه هر چه قدرت و مقام قد کشیده بود.

از فراز دام گنج ها که پشت خاک تیره در کمین نشسته بود.

... و برگزید دامنه هایی را برای فرود آمدن، برای باریدن؛ دامنه هایی که به وسعت مرزهای خود، کرامت چشم آسمان را تشنه بود.

... و راه را برای از خود گذشتن گشود تا جاری قدم هایش، زمین ترک خورده از چکمه بیگانگان را بساید.

ص:134

دلسوخته/حورا طوسی

می گفتی: «هیچ نمی دانستم که در دنیا آتشی مسوزان تر از آتش وجود دارد!»(2)

تو از سوزش سینه ات می گفتی و در برهوت بی کسی، نغمه هزاردستان عاشق پیشه را می سرودی چه نجوا کرده بودند در خلوتخانه دلت که اینچنین شیدای نادیدنی ها شده بودی؟

ص:135

باتمام سادگی/علی سعادت شایسته

این همه صداقت را از کدام کوچه برداشته و با خود آورده بودی؟

این همه سادگی را از کدام چشمه به ارث برده بودی؟ شجاعت را چه کسی در رگ های تو جاری کرده بود؛ در رگ هایی که با تمام وجود، سرخ بود، به تمام وجود عاشق بود؟ از کدام دریچه پاگرفتی که دل به زمین نمی بستی و به آسمان ها فکر می کردی؟

آمده بودی؛ با دست هایی که فریادگر عشق بود؛ فریادگر عشق به میهنت؛ میهنی که پشت خاکریزها ایستاده بود و به دستان مردانی چون تو می اندیشید؛ مردانی که می شد به شانه های پرصلابتشان تکیه کرد، می شد به عهدشان ایمان داشت.

ایستاده بودی؛ با قامتی به بلندای یک تاریخ افتخار.

پرچم حماسه ایران بر دوش تو بود و تو بودی که باید این سه رنگ عشق را در قله ها به اهتراز درآوری.

در قاموس تو، وطن یعنی خون؛ وطن یعنی جان، یعنی روح.

وطن، آمیزه ای از شجاعت و دلاوری مردانی چون توست؛ مردانی که آرمانشان، این خاک مقدس بود

«چو ایران نباشد تن من مباد».

آمده بودی؛ با یک کوله پشتی ایمان که از دیوارهای خانه ات، از طاقچه ات، از سفره های نان و اعتقادت آکنده بودی.

تمام سرمایه ات ایمانت بود و بس؛ ایمانی که آرامت می کرد، ایمانی که شب ها همدم تنهایی ات بود، ایمانی که درگاه سختی ها، درگاه تاریکی ها، نور همواره روشن پیش رویت بود.

دشت ها، کوه ها، صحنه های پیکار و خون، نشسته و تماشاگر غیرتت بودند؛ غیرتی که در رگ هایت بود و از تاریخ هزار ساله افتخار و عظمت ایران و ایرانیان به ارث برده بودی، غیرتی که این گونه بی پروایت کرده بود.

ایستاده ای؛ با تمام صداقتت، با تمام سادگی، با تمام غیرتت و بادها به شانه های استوارت سوگند می خورند.

ص:137

پیراهنی از جنس تموّج بر تن/ابراهیم قبله آرباطان

آخرین نفس های بهار است که در دستان خرداد ماه به شماره افتاده است.

مناطق جنوب و غرب کشور، از هویزه تا سوسنگرد، با رد گام هایش آشناست و با صدای گرمش که هر رزمنده ای صبح خود را با سلام او آغاز می کند.

گاهی می بینی که تن خسته مجروحی را بر دوش گرفته است و به پشت خاکریزها می کشاند و گاهی می شنوی که آن سوی مرزها - «بیروت» - را نفس می کشد و پای سفره «رام اللّه» با زاغه نشینان، تکه نانی را تقسیم می کند. نمازش را هم آنقدر در خود می شکند که پنجره های تجلی را در چشم هایش می توانی بخوانی؛ او که هر روز کاسه کاسه از دریای عرفان و اقیانوس حماسه سر می کشد.

نام و آوازه اش دست به دست می گشت و البته غریبستان های «دهلاویه»، بیشتر از همه او را می شناختند.

سکوت می کنم؛ مگر وسعت فریادها را تا آخرین گریز دقایق، به نظاره بنشینم!

فریادها سر به طغیان برمی دارند و در لابه لای حادثه ها خاموش می شوند.

چه روزهایی که لباس چریکی بر تن می کرد و بر طلایه «حزب اللّه» فرمان می راند و شانه به شانه «لبنان»، سنگر می ساخت و زخم می خورد!

او را باید سرود که رود رود حماسه را تقدیم سال های بعد از خود کرد و سبد سبد ایمان و عرفان را نثار آسمان شهر پس از خویش.

دریا بود و شوق تموج در خونش آمیخته بود. باران بود و رسالت باریدن را بر شانه های خود احساس می کرد. کوه بود و رسالت نستوه ایستادن را در خود می دید که باید ایستاد و نیفتاد.

فرقی نمی کرد که خاکریزهای غریب دهلاویه باشد و یا کوچه های سفیدپوش «پاوه» یا کوه های سر به فلک کشیده «کردستان»؛ مهم این بود که روزنه ای به نام او، به آسمان باز بود و او باید که آن روزنه را پیدا می کرد.

باید که آسمانی شدنش را در لابه لای همین خاکریزها و گردنه ها جست وجو می کرد!

ص:138

دیشب خواب دیدم.../حسین امیری

دیشب ستاره ای در محاصره رنگ های نقاشی کودکی دست و پا می زد و برای رهایی، ریسمان توحید را گرفته بود و از عشق می گفت.

دیشب خواب فرماندهی را دیدم که با چند سرباز خسته و زخمی، از میان یک قبیله تکرگ گذشت و چراغ کلبه ایمان را روشن کرد.

دیشب خواب شاعری را دیدم که وزیر جنگ شده بود و شاهنامه فردوسی را از برمی خواند.

دیشب نقاشی را دیدم که نقشه عملیات چریکی را بر زمین های خشکسالی زده روستایی، نقاشی می کند.

دیشب خواب دانشمند بزرگی را دیدم که با اسلحه کلاشینکف، دارد فیزیک پلاسما تدریس می کند.

دیشب، خواب چمران را دیدم.

زندگی در آتش/روح الله شمشیری

در آن هیاهو، ماشین ها، کارخانه ها، خطوط همیشه اشغال تلفن، لامپ ها و پروژکتورهای همیشه روشن و باندهای بزرگ ضبط صوت ها و... او صدای بی رمقی را شنید که تکانش داد و به دنبال آن، خط خود را از آن هیاهو جدا کرد و عازم لبنان شد.

چه سال ها که در آن سرزمین، بی عافیت گذراند تا دست کودکان مانده در خاک سیاه شده را در آغوش بگیرد و آنان را برای آینده وطن خویش بسازد که جنوب لبنان، بدون آنها به کام دیگران خواهد رفت. اینها چه ربطی به او داشت که زندگی اش را در آن گرد و غبار تباه سازد؟ این را بسیاری به او گفتند؛ اما او گوشش از این حرف ها پر بود؛ چون زندگی در آتش را برای خود برگزیده بود و همین حس، او را به ایران کشاند؛ چون اینک در سرزمین مادری خودش، آتش بود و او میان آتش رفت تا آن را خاموش کند یا در آن بسوزد.

ص:140

تو را من چشم در راهم

سمفونی ظهور/معصومه داوودآبادی

دلتنگی های کبودم را بر سر و روی پنجره ها می پاشم. گلویم مچاله می شود در هجوم بغض هایی ناتمام. می گریم و درهای فروبسته آدینه ات را می کوبم. تمام فریادم را به یاری می طلبم و... .

سالیان سال است که بر درگاه انتظاری سهمگین، منتظر نشسته ام. سالیان سال است که ذره های وجودم را به بادهای عاصی سپرده ام تا شاید خبری از تو، زخم های چرکین ام را مرهمی باشد.

خسته ام؛ خسته بی پناهی و بی سرانجامی. بی تو در این شب های مه آلود، چون کلبه ای متروک، به سوگ بی کسی های خویش خو می کنم. ویرانه های روحم را به باران های سکوت می سپارم و منتظر می مانم. نیستی و کوچه ها در حجم یخبندان های وحشی، کمر خمر کرده اند.

بهار، تابوت به دوش شکوفه ها، مرثیه خوان و سوگوا ر، خیابان های سرد را می دود.

نیستی و ترانه هایم با گلویی شرحه شرحه، جاده آمدنت را خیره مانده اند.

صدایت می کنم از عمق دورترین سرزمین ها و ردگام هایت را با سرانگشتانی زخمی، جست وجو می کنم.

ص:142

این همه نشانی/میثم امانی

به چشم های خسته زمین، به چشم های خسته زمان سوگند که می آیی! آفتاب، بهانه خوبی است برای صبح شدن، برای پایان شب. تو که روشن تر از آفتابی؛ پس آمدنت را دلیل لازم نیست!

کوزه هایمان را بر دوش گرفته ایم به دنبال آب از آفتاب خبری نیست. تشنگی برگ های باران ندیده، بیداد می کند. تنورها دیری است که خاموش اند؛ آیا این همه نشانی، کافی نیست برای اینکه بیایی؟

عنکبوت ها، در گوشه سینه هایمان لانه کرده اند؛ مثل خانه های بی صاحب که متروکه مانده است. موریانه ها، ستون های چوبی چشم هایمان را جویده اند. آماج تیره های خیانت شده ایم. عشق، دیری است

که شعله نمی زند، دست ها یخ بسته اند؛ آیا این همه نشانی، کافی نیست برای اینکه بیایی؟

مگر نه اینکه شب، فعل زمان حال استمراری نیست و مگر نه اینکه صبح، پشت سر شب است که برمی آید و مگر نه اینکه هیچ شبی بی صبح نمی شود؛ پس آیا این همه نشانی کافی نیست برای اینکه بیایی؟

هرچه زمستان است، ختم می شود به میدان بهار.

بهار، هر ساله برمی گردد، خورشید، هر روز برمی گردد، ماه، هر ماه برمی گردد؛ کدام بیماری است که سلامتی اش را باز نیافته باشد؟! کدام خوبی است که بیداری اش را باز نیافته باشد و کدام پرسشی است که پاسخش را باز نیافته باشد؟! پس آیا این همه نشانی برای آمدن تو کافی نیست؟

سوگند می خورم که می آیی؟!

ص:143

روزی خواهی آمد/عباس محمدی

هر شب، ستاره ها به تو نگاه می کنند. هر شب، همه فرشته ها برایت آواز می خوانند. همه چیز به خاطر توست. تویی که از آسمان بزرگ تری و ماه می تواند روی سرانگشتانت بخوابد.

زمین، گهواره کوچکی است که با نفس های تو تاب می خورد.

تمام پنجره ها، همیشه به شوق دیدن تو باز می شوند و همه کوچه ها به عشق تماشای تو، شب زنده داری می کنند.

تمام رودها، مسافران سرگردان وادی تواند. و من، قرن هاست که نامه های ننوشته ام را برای تو کنار می گذارم.

می دانم که تمام نامه هایم را می خوانی.

نامه هایم را سال هاست پست نکرده ام؛ اما می دانم همه شان به دستت خواهند رسید؛ حتی اگر در آخرین جمعه دنیا باشد.

دلم برایت بیشتر از همه تنگ می شود و بعد، بغض می کنم و اشک هایم را برای بار هزار و چندم، می خورم.

من روزهای بسیاری را با تو گریسته ام؛ هرچند تا حالا یادم نیامده است. من مثل تمام ابرهایی که در جنگل های شمال گریه می کنند، با تو گریه کرده ام، بی تو گریه کرده ام.

ص:144

در کدام آدینه های صف کشیده/محمدکاظم بدرالدین

با تمام دردهای کهنه، فریادهای گرد گرفته و فرتوت، هنوز اجاقی روشن است.

نام تو را همراه داریم؛ نامت، آوازی است مرسوم.

ای تکثیر فانوس و آیینه! تو را در کدام آدینه های صف کشیده، منتظر شویم؟ آغوش های پر انتظار خالی مانده اند و با نیامدنت، ساعت ها، خستگی چرکینی هستند بر دیوار همچنان.

بیا از بوسه های پوسیده بر خاک و صداهایی که سنگواره شده اند، بپرس!

اینجا روز بی چشمت، حذف شاعری است.

اینجا به احترامت شهیدها ذخیره اند.

*

... و می آیی.

می آیی با اسب و فاصله های هر چه هست، لگد می شوند و استخوان های تاریکی درهم می شکنند.

ص:145

آخرین یادگار/نسرین رامادان

قسم به صبح که می آیی!

قسم به شب قدر که می آیی!

قسم به حشر که می آیی!

ای نام تو چونان نفخه صور در رستاخیز کلمات! ای موعود! چشم می مالم و باز هم رو به سوی افق های اعلی می نگرم. از آنجا طلوع می کنی؛ آنجا که آبی ترین وسعت گستره آسمان است، آنجا که هوایش عطر گل های محمدی می دهد، آنجا که هزار هزار فرشته در انتظارت قرن هاست صف کشیده اند.

ای فرزند آب و آیینه! می دانم که روزی از آن فراسو، سوار بر اسب سپیدت، به تاخت می آیی. می دانم که به همراهت هر چه نور و روشنی و عشق است، به شه رخزان زده ما می آید. درخت ها را می بینم که به یمن آمدنت سر خم کرده اند.

کوه ها را می بینم که از شوق دیدن رویت بر خویش می لرزند. دریاها را می بینم که فریاد زنان، سنگ تو را بر سینه می زنند.

یادگار آخرینِ فاطمه! آمدنت روح فزاترین مژده هستی است و من منتظرم؛ منتظرم که روزی پیش از نجوای مبهم باد، پیش از غریو شادمانه دریا، پیش از تمام آینه ها، مژده آمدنت را فریاد زنم.

چشم انتظاری/طیبه تقی زاده

هر جمعه دل می سپارم به هوای آمدنت. چشم هایم را رو به هفته های نیامدنت می بندم و تصویرهای غیبتت را از ذهن پاک می کنم و تنها به یک چیز می اندیشم و به یک مسیر و به یک جمعه و به یک طلوع.

نگاه های معصوم بی پناه، دست های خالی ستم دیده و جمعه های سرگردان، تو را می خواهند.

خنده ها بر لب ها خشکیده و اشک هاست که امان از مظلومان خسته ربوده و کران تا کران تو را می خوانند. هر زبان و هر آیین، فریادرس و منجی خویش را صدا می زند. حنجره های رو به خاموشی و حنجره های در سکوت زندانی شده، دیگر تاب نمی آورند؛ یکصدا، تو را می خوانند.

ص:147

خشکیده کامه سبزه ها در جویباران/قنبرعلی تابش

سلام بر تو ای آخرین صبح هستی! «آیا صبحی که می گویند نزدیک نیست؟»(1)

ای صبح! آیا هنگام آن نیست که سپیده ظهورت، افق زندگی انسان را بنوازد؟

ظلمت، زمین را به کام کشیده است، کجا است آفتاب چهره ات که کام ظلمت را به ذوالفقار کشد؟

ای راه راست! «ای فرزند راه راست!» ای راست ترین راه زندگی! کجایی که راه بشر گم شده است. بشر نمی داند به کدام سو گام زند. ظلمات از چهار سو ما را در برگرفته است. تاریکی ها، خُلق روح ما را تنگ کرده است؛ کجایی ای روح نواز؟

بی قامت سبزت، زمین سراسر خزان است، درختان از برگ و بار باز مانده اند و تمام سبزه زاران به خشکی گراییده اند. بهار هر سال از کنار زمین می گذرد، اما بی تو هیچ بهاری طراوت ندارد.

بی تو هر بهاری خزان است. جان بهار تویی. بهار بی جان، خرمی نمی بخشد.

بی تو حتی بهار زیبا نیست.

جاری آبشار زیبا نیست.

بهار زمین تویی؛ اگر پا در رکاب نشوی سرور من، خزان های پی در پی، اندیشه سبزینگی را از خاطر زمین می رباید و زمین خاطره رویش را فراموش می کند.

ص:148

نزدیک تر از فردا/عباس محمدی

نمی دانم کدام روز خواهد آمد که تمام اتفاق ها، به گل سرخ تبدیل شوند.

این روزها، بیشتر از تو به خودم فکر می کنم. وقتی که تو نیایی، همه مانند من گم خواهند شد.

من سال هاست خودم را گم کرده ام. هفته هاست که دنبال رد پایم می گردم. هر روز خودم را از درخت ها پرسیده ام؛ آما حتی گنجشک ها، نشانی من را نمی دانستند. هر جا که فکر کرده باشی، دنبال خودم گشته ام؛ بیشتر از آنکه دنبال تو بوده باشم؛ در اتوبوس های واحد، در نیازمندی های روزنامه ها، در پیاده روی های همیشه شلوغ، در صدای سرسام آور ماشین ها، در صف های طولانی نانوایی ها، در باغچه ای که سال هاست بوی گل های نداشته اش را فراموش کرده است.

حتی پنجشنبه ها که به بهشت زهرا رفته ام، خودم را ندیده ام.

آیینه هم مرا به یاد نمی آورد؛ مثل شناسنامه ام که حتی اسم مرا فراموش کرده.

ترس پیدا نشدن، تمام وجودم را گرفته، دلشوره روزهای نیامده، خواب برایم نگذاشته است. خیلی وقت ها ترسم از این است که نکند لابه لای عکس های آلبومم گمشده باشم و می ترسم که مبادا یک شب، تمام عکس هایم محو شوند؛ درست مثل خاطره های کودکی ام!

ص:149

در گلوگاهِ جمعه/محمدکاظم بدرالدین

انسان ها، غمْ خانه های پراکنده اند.

در گلوگاهِ جمعه، انتظارهایم را

به «ندبه» نشسته ام؛

نشسته ام و سنگلاخ ترین جاده، در چشمان من بغض کرده است.

تک تک بیت ها را فرو می گذارم.

با نام تو کجای قرن را نکاویده ام

و جانم را پای این عقیده نگذاشته ام؟!

ص:150

سفره دل/یاسر بدیعی

مولا!

انتظار تو، زیباترین انتظارهاست.

چه زیباست آن زمان که سر بر آستان کویت بگذارم و لحظه لحظه آمدنت را از عمق جان به تماشا بنشینم!

و چه زیباتر که تو با آمدنت، با گام های سبز ظهورت روح تازه بدمی در جان مرده ام.

سر بر خرابه های دل می گذارم و قطره قطره اشک می شوم و بر راه عبورت می چکم.

چه زیباست آن زمان که ستاره های آسمان را بچینم و آمدنت را ستاره باران کنم!

بیا و خورشید وجودت را بر پهنای آسمان دلم بتابان و زمین مرده را غرق در نور پرفروغت کن.

قدم بر چشمانم بگذار و با خورشید چشمانت، آسمان ابری دلم را زلال کن.

آقا!

چه زیباست آن گاه که لب به دعای فرجت می گشایم و اشتیاق و احتیاج به آمدنت را کلمه کلمه زمزمه می کنم و چه زیباتر که تو بیایی و مسیحا شوی و تن سرد و مرده زمین را جان ببخشی!

کی...؟/مثیم امانی

کی می شود ظهور کنی تا ببینمت

در عرض چند ثانیه تنها ببینمت

بگذار بعد از این همه دوری عزیز من

یا بشنوم صدای تو را یا ببینمت