مخواه که دانه های اشکم به جای آغوش گشاده تو، بر کویر خشکیده تنهایی و بی کسی ام باریدن بگیرد.

ای آغاز گر ابدی در عشق ورزیدن!

به من نیز آداب دوست داشتن بیاموز و شرط محبت تعلیم بده و در این بلادوران عاشقی، مرا برای عشق خودت انتخاب کن.

بندگی ام را به یاد آورده ام پس از سال ها ظلمی که به خویشتن کرده ام. بندگی ام را به یاد آورده ام؛ مرا در چشمه سار لطف بی دریغ خویش غرق کن.

به یاد آورده ام وعده ای را که با تو داشته ام، عهدی که از پیش، پیمانی که با تو بسته ام. بر تو توکل کرده ام ؛ چاره ای جز تو نمی شناسم.

شرمسارم از خویش، از این همه گناه، از این همه غفلت، ازاین همه تاریکی.

بندگی ام را به یاد آورده ام؛ مخواه بار دیگر بر جان خویش ستم کنم. باید فراموش کنم ذره ذره ام را در میقات و ملاقات!

باید با یاد تو محو شوم در شعاع رسیدن - در نور - ! روزهایم را درسیاهی گذرانده ام، حسرت در تمام تنم پیچیده، چشم هایم همچنان بسته است. بیهوده گذشته ام از روزهایم به بیهودگی. شب، با شدت در من وزیدن گرفته است.

پروردگارا! یاری ام کن تا آن گونه باشم که تو می خواهی.

باید بندگی ام را به یادبیاورم! باید غبار طغیان از تن بزدایم!

ردای عشق می خواهم و دریچه ای گشوده. «قالوا بلی...» و صدا همچنان یاخته هایم را می لرزاند؛ صدا همچنان از الست تا ابد در من می تراود و صدا مرا به عشق فرا می خواند - به بندگی -

مرا از خویش جدا مخواه، پریشانم مگذار، فروپاشیده ام در تاریکی نپسند و بندگی ام را بپذیر!

پشت این پرده آویخته شبانگاه، هزار چراغ در چشم های روز له له می زنند. جاده آماده است و مقصود، دور.

گام هایم مضطرب اند؛ مباد لغزش، مباد غفلت!

فرصت نفس کشیدن در روزی تازه را از تو می خواهم؛ سرشار از بندگی.

دل رهاندن ز دست تو مشکل

جان فشاندن به پای تو آسان

راه وصل تو راه پر آسیب

درد عشق تو درد بی درمان

بندگانیم جان و دل برکف

چشم بر حکم و گوش بر فرمان»

بار خدایا!

«هرگز به صداهای جانوران، خش خش گیاهان، شرشر آب ها، آواز پرندگان و غرش توفان گوش نکرده ام، مگر آن که در همه آن ها شاهدی بر یگانگی تو یافته ام و دلیلی بر غیر قابل قیاس بودنت، و اینکه تو بر همه جا مسلطی و بر همه چیز دانایی و حقیقت مطلقی»(1)

پروردگارا!

نگاهت مهربان، دستانت پرمهر و شفابخش و رحمتت، بی انتهاست. بیچاره بنده ای که از آن دریای بی پایان، لبی تر نکند، از آن همه سرمایه وامی نستاند و از آن همه خرمن خوشه ای بر ندارد؛ خدای من! مرا از این بندگان بیچاره ات قرار مده.

خدای من!

«علم به آنچه که دانستنش بر من لازم است عطایم کن و احترام به آن چه مورد رضای توست و بیزاری از آنی که مورد خشم توست ارزانی ام فرما!

مرا به حال خود وامگذار تا بر اساس آنچه می بینم، سطحی قضاوت نکنم و تحت تأثیر شنیده هایم، از انسان های جاهل قرار نگیرم و همواره اهل قضاوتی درست و درصدد مشیت ورضایت تو باشم».(2)

پروردگارا!

نمی دانم چه بخواهم؛ تو برایم بخواه که می دانم بهترین ها را برایم اراده خواهی کرد.

وصال تو ز عمر جاودان به

خداوندا مرا آن ده که آن به

خدایا!

وجود مرا، آبی برای تشنگان، طعامی برای گرسنگان، دوایی برای بیماران و مرهمی برای زخم دیدگان قرارده!

ص:4

معبود من!

وجودم را چون خورشید، روشنایی ده و گرمابخش ؛ همچون مهتاب و ستارگان نوازشگر چشمان در دل تاریکی؛ همانند دریا زلال و پاکیزه؛ بسان ابر بهار، لطیف و سایه گستر و چون شاخه ای گل، زیبا و معطر قرار بده!

محبوب من!

گوهر اشک را از من دریغ مدار؛ زیرا که:

«دارم امّید بر این اشک چو باران که دگر

برق دولت که برفت از نظرم باز آید»

و در این ظلمتکده تنگ مادی، نور اشک را فرا راهم قرار ده که:

«مرا در این ظلمات آن که راهنمایی داد

دعای نیم شبی بود و گریه سحری»

خدایا!

«به ما حرارت دوزخ چه می تواند کرد

اگر ز ما نستانند چشم گریان را»

یافته هایم، پاره هایم، تمام وجودم را با خود به سمت نور خواهم کشید.

چشم هایم ناجهت می چرخند. خورشید در پیشانی روز له له می زند. گلویم بوی ناله های سوخته می دهد دست هایم به آسمان نمی رسند؛ باید نفس هایم شعله ور شوند! باید بسوزم تا ققنوسی تازه از پیکره سال های تاریکی ام شب را خط بزند! باید فریاد بزنم زندگی تازه را، حیاتی دوباره را!

باید بندگی ام را فریاد بزنم!

راه تا بی نهایت و گام هایم مختصر است. راه تا بی نهایت و چشم هایم منتظر است.

بوی سفر، مشاممم را پر کرده است؛ سفر به نور - خوشایندی بندگی - این من نیستم که می گذرم؛ جاده ها مرا با خود می برند به آغاز روشنایی.

باید بگذرم؛ عبور بر پاهایم پیچیده - رها از تن - آسمان روبه رویم گسترده تر از همیشه آبی است. خدایا! تورا به خاطرهر آنچه دادی و هر آنچه ندادی، هرآن چه هست و هر آنچه نیست برایم شکر!

به ربوبیتت سوگند، بپذیر این سرگردان رسته از خویش را و آمرزشت را ارزانی فرما بر این دل هراسان.

ای توانای قادر، معصیت های بی پایان را ببخش و یاری برسان دست های بی پناه را.

خدایا! در جهل خود اسیرم، روزی ام را رضایت خود قرار ده و رزقم را از صدقه سفیران درگاهت.

خدایا!

چشمان ما عاشق نورند و تو نور مطلقی؛ به بنده ات نگاه کن که از تاریکی می ترسد.

خدایا!

سکان هستی به دست توست؛ چگونه سکان زندگی ام را از دستان تو برهانم و سربپیچم؟!

خدایا! به مُهر جودت، مِهر را به خانه ام بیاور.

چه دقایقی را قربانی بطالت و هرزگی خویش کردیم، در حالی که می شد هر دقیقه آن، ما را یک پله به خدا نزدیک تر کند.

با هر دقیقه، از عمرمان کاستیم و بر سیاهنامه اعمالمان ورقی از گناه افزودیم؛ عنایتی فرما تا دقایقمان را دقیق تر بگذرانیم!

باید جرعه جرعه از پیاله اندوه سرکشید؛ ثانیه ثانیه عمرمان به یغما رفت.

با هر نفس که کشیدیم، یک کبوتر ثانیه از لبه دیوار کوتاه عمرمان پرکشید؛ بی آن که هرگز بازگشتی داشته باشد.

خدایا! یاریمان کن تا این ثانیه های مانده را غنیمت بشماریم و پیش از آن که بال و پر گیرند و از بام حیاتمان بروند، نامه عشق و دوستی را بر پای او بندیم و آن را در هوای یاد یار به پرواز درآوریم.

باید توبه کرد از عمری که بی رضای تو می گذرد و بر خشنودی تو راه نمی یابد. چه بد عمری کرده ایم در این زیستن چند روزه مان!

خدایا! سببی ساز تا عمرمان اسباب تقرب و وصل به تو باشد.

در هر که از غنی و فقیر و از تندرست و بیمار می نگرم، نشان از حکمت الهی دارد. توانگران را آفریده ای تا به تهی دستان بنگرند و تو را به واسطه توانگری شان شکر کنند و تهی دستان را که چشم به توانگران دوخته و تو را در رفع تنگ دستی شان بخوانند.

تندرستان را آفریده ای تا به بیماران بنگرند و تورا بر سلامتی خود سپاس گویند و بیماران را تا نظر بر تندرستان انداخته و با شکیبایی به درگاهت دعا کنند تا سلامت نصیبشان کنی و این همه را آفریده ای تا در خوشحالی و بد حالی، در سلامت و بیماری و در هر حال، بیازمایی شان و خوشا آنان که بر قضای تو خوشنودند؛ به راستی آنچه از تو به سوی ما نزول کرده، جز خیر و مصلحت و حکمت الهی ات نیست.

مهربانا!

در ثروت، سخاوتمان بخش و در فقر، بردباری.

آنگاه که تندرستیم، سعادت شکر نعمتت را نصیبمان گردان و چون بیمار گشتیم، شکیبایی بردرد.

بی نظر عنایتت از حال خویش غفلت کرده و سرافکنده آستان ربوبی تو خواهیم بود.

تو آمرزنده و بخشایش گر هر گناه کاری هستی که بار گناه خویش را در درگاه توبه و استغفارت سبک می کند.

تو را چگونه باید خواند که گستره عظمت و کبریایی ات، هر عظیم و کبیری را در بر می گیرد و دامنه سیادت و بزرگواری ات بر هر سید و مولایی بسط می یابد؟

گرفتاران در چنبره غربت، تو را فریادرس خویش می دانند و سرگشتگان به غم نشسته، از تو شادمانی می یابند.

دعای بیچارگان مضطر را جز تو پاسخی نخواهد رسید و ندبه صالحان را دادخواهی به شایستگی تو نخواهد آمد.

از چنین خدایی که در برابر بخل من جود می ورزد، فقر مرا با غنای خویش پاسخ می دهد، زشتی های مرا با پرده غفرانش می پوشاند، جهل مرا به علم نامتناهی اش برطرف می کند، خیره سری ام را در دریای بردباری اش غرق می کند و به ابتلای دردآلوده من به گناه، عافیت می بخشد، چه انتظاری می توان داشت جز اینکه از گناهانم چشم بپوشد و ضعف هایم را نادیده بیانگارد و باب رحمت و رزق آسمانی خودرا بر من بگشاید؟!

گوش هایم کر شده اند و دارم «صُمٌّ بُکْمٌ عُمّیٌ...» می شوم. نه! مبادا «لایرجعون» شوم! باز می گردم؛ به یقین بازخواهم گشت و زنگارهای قلبم را در چشمه سار توبه و انابه شست وشو خواهم داد.

باز می گردم و غبار از آیینه وجودم پاک خواهم کرد و در دقایق حضور، به آستان عنایتت چنگ می زنم، از کویر بی باران گذر خواهم کرد و چشم از همه سراب های دنیوی خواهم بست تا به چشمه سار معرفت برسم.

از من دیرین می گسلم تا پیوندی دوباره بیابم با روح ازلی. هوای تو را می طلبم و نیایش وار، لحظه های بندگی و پرستش تورا می خواهم.

معبودا! عبد بی پناهی هستم در سایه ملک تو و پوینده ای که در پی مقصود خویش است.

ای نزدیک تر از همه کس به من و ای مهربان تر از همه بر من! ای رحمان رحیم! از شر شیاطین به تو پناه می آورم و تو را جست وجو می کنم در همه حال.

ای رحیم بنده نواز! تو را سپاس می گویم که سزاوارتر از همه ای.

خالصانه تورا می خوانم در بند بند سلول های تنم و با همه ذرات وجودم تو را می پرستم. به خاک می افتم در برابرت که سجده از آن توست و دست رد بر بندگی هر کسی غیر تو می زنم.

بوی بهشت، جاری است در سینه ام؛ آن گاه که لبریز از عبادت تو می شوم.

ای معبود لایتناهی! هزاران بار گواهی می دهم تو را: «أشهد ان لااله الا اللّه».

بی نیاز مطلق! دست های نیازم را بالا گرفته ام رو به آسمان بی کران لطفت و هدایت تورا می طلبم. بندگی ناچیزم را به درگاه تو آوردم که هیچ چیز دیگر در این دست های خالی ندارم.

پروردگارا! این دست های تهی را دریاب و این برهوت نیاز را از باران عنایت و بخشش خویش سیراب گردان و این من ویران شده را آباد کن.

استجابت از آن توست و پذیرش از جانب تو، بپذیر این طغیان گر سرکش را که این بار، سرافکنده و شرمسار، چشم امید به درگاهت بسته است.

به جبروتت سوگند، فرو بریز دیوارهای سخت جدایی و فاصله ها را؛ بگذار نسیم یاد تو در برهوت جانم بوزد.

شاخه های خشکم را جوانه های سبز دعا ببخش و ستاره های امیدم را یک به یک بر آستان مقدست روشن گردان که هیچ چراغی روشن نیست مگر آن که تو بخواهی؛ جهان از آن توست.

ص:13

زندگی جریان دارد هنوز در ناودان های بلند، در آب راهه های کوچک.

صبح می آید که زندگی را تقسیم کند در شهر و لبخند را تقدیم کند به لب ها.

صبح می آید و هوای تازه می آورد، اکسیژن پاک می آورد تا آوندهای گرد گرفته نفس بکشند دوباره.

زندگی جریان دارد هنوز.

شب نمی پاید... صبح می آید!

عاشق، همیشه خانه اش رو به خورشید الفت، ساخته می شود؛ شهر ما هم خانه هایش پر از پنجره هایی است که برای مهربانی دست تکان می دهند.

درود بر دستان ما که با گرمای «سلام» یخ کینه را آب می کنند!

سلام!

صبح بخیر!

ما مانده ایم و سفره گشاده خوبی هایت که هنوز هم کوچه گرد کوفه، خانه خانه، یتیمی و نداری ما را می جوید و میهمان انبان سخاوتش می کند.

هنوز در صفین کارزارمان، پرده های شبهه را کنار می زنی و سره را از ناسره می شناسانی و ما را از مذاکره با شیطان بر حذر می داری.

هنوز از خواب راحت طلبی بیدارمان می کنی

وبا هزار اشاره نورانی، میدان جنگ خونین دشمن درون و بیرون را نشانمان می دهی.

هر روز، چشمه آرزوهامان را به بهشت بشارت می دهی تا عروس دنیا را سه طلاقه کنیم و در عمارت عنکبوتی ان، قصر امید نسازیم.

به هزار لهجه شیوا به زیباترین واژه ها در نهج البلاغه ات، یگانگی پروردگار را طواف می کنی تا بت شکن نفس خویش باشیم و رسم یکتاپرستی بیاموزیم.

هنوز هم ایستاده ای به بلندای صبر خورشید، بر سر در تاریخ.

هنوز ایستاده ای و برای عاقبت کودکی انسان دعا می کنی و ظهور آخرین ذخیره عدل الهی را برای رنج هامان از خدا می خواهی.(1)

آه، مولای من!

روزهایت در نخلستان می گذشت و شب هایت در اطعام یتیمان. دستان پینه بسته ات، خاک را در می نوردید تا مبادا مؤمنی از فشار تنگدستی زانوی اطاعت بر ساحت نامیمون دنیا بگذارد.

از تو سرودن آتش بر دامن است مرد

این بار هم که قرعه به نام من است مرد

بر کدام کوچه خاکی کوفه پا نهاده ای که قدمگاه تو را خورشید، در نخلستان می جوید و ماه در ویرانه ها طنین گام هایت را کدام دیوار کاهگلی نمی شناسد و کدام شب نشینی، بوی نان و خرمایت را انتظار نمی کشد؟ بعد از تو حکم رانان در دایره عدالت زانو زدند و دست بر دست کوبان، فریاد بر

آوردند که علی علیه السلام و عدل با هم بوده اند چونان که «الحق مع علی علیه السلام و علی مع الحق».

آه، مولای من! بعد از تو چه بسیار شدند شمشیرهایی که بدون ترس از چرخش ذوالفقار تو، شب را عرصه جولان خویش یافتند و حق را از دهان صاحبانش به ناحق بازستاندند و اگرچه دانه دانه خرمایی بود که از نخلستان های تلاش تو می آمد.

شب ها کوفه، سراغ ناله های جانسوز تو را می گیرند؛ آن زمان که معبود خویش را می خواندی و از غم فراقش می گریستی.

بر خیز ای فریادگر نام خدا که اگر تو نبودی، جهان هیچ گاه حقانیت کلام حق را نمی فهمید، چونان که رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود.

برخیز و خطبه ای دیگررا برای آنان که تشنه معارف تواند، بخوان!

بخوان ای در دایره سخن بی همتا! کلامت را چاه های کوفه شنیدند؛ اما نفهمیدند دردی را که در سینه پنهان داشتی و اندوهی را که چون خنجر بر سینه تحمل می کردی.

مدتی است صورت فکرم، سیلی خورده تمنای اوست و پهلوی دلم شکسته مظلومیتش هیچ وقت این راز را بر من نمی گشایند که کدام پهلوان افسانه حقیقت، غیرت را به پابوسی مصلحت می برد و کدام شیرمرد عرصه های تیغ و خطر، در نگاه یتیم کودکی می لرزد و در چهره دردمند پیری اشک می شود و در خجالت رعیت زخم خورده ای آب؟

ای بزرگ تر از اندیشه های زمینی که در باور خاکیان نمی گنجی! ای متواضع تراز صداقت کودکان که بر تعبد افلاکیان پیشی گرفته ای! ای پیشاپیش انبیاء در روز حساب! ای امید غافلان در مغاک وجدان!

ای والاتر از اقتدا و ای بالاتر از ادراک! جهان غلام اراده توست.

ولایتت را بر ما غریبان ارزانی دار!

ص:24

خورشید، لحظه به لحظه در تو شتابان می تابد. هنوز پیشانی بندت را، چفیه ات را و پلاکت را با خود همه جا می بری.

خیابان ها تو را در خود گم می کنند و روزها و شب ها نیز. فراتر از زمان پیش می روی. بوی پرواز، بال هایت را در خود پیچیده است به آسمان می اندیشی؛ تو از همیشه گذشتی که جاودانه شوی.

اینک، منم که غربت نبودنت را در خود شکسته ام بارها. منم که انگار صد سال، زیسته ام - بی تو بودن را - با درد با اندوه.

این روزها، هوای دیدنت چقدر در من فراگیر است!

هر بار که قافله ای می آید از سرزمین های دور، دلم هوای تو را می کند؛ شاید تو باشی که بر شانه های شهر، پیش می آیی!

می گویند چشم انتظارت نباشم. می گویند چرا از زمینی ها سراغ تو را می گیرم؟ می گویند شاید تو

ساکن آسمان ها شده ای!

شاید راست می گویند، و گرنه چرا هر شب که ستاره روشنی از فرادست آسمان خیره می شود به خلوت تنهایی من، فکر می کنم تو هستی که آمده ای تا شریک دلتنگی های مادرت باشی؟

چرا هر نسیمی که می وزد، بوی تو را می دهد؟ ولی نه! شاید تو هم مثل من، گوشه ای در این خاک، دقیقه شمار لحظه دیداری؛ وگرنه، چرا هر بار که صدای در می آید، قلبم از جا کنده می شود، قلبم فریاد می کشد قلبم گواهی می دهد؟

کدام خاک را ببویم به شوق یافتنت؟ تو را، از کدام دیار سراغ بگیرم...؟

تو انگار تکثیر شده ای در تمام خاک ها، تا سرگردانیِ دل من روز به روز بیشتر شود!

من هر روز به امید بازگشتت، خانه را آب و جارو می کنم، در و دیوارها را گلاب می پاشم؛ حالا دیگر خشت خشت خانه هم مثل من، برای آمدنت، لحظه شماری می کنند.

دلم گواهی می دهد، یکی از همین روزها، حیاط خانه پر می شود از قاصدک. قاصدک ها پشت سر هم می آیند و از من مژدگانی می خواهند؛ پس تو می آیی!!

زمین اندازه تو نبود. پرنده شدی و مرزهای زمین گیر ماندن را شکستی. نفس نفس اوج گرفتی گام هایت را عبور دادی در وضوح روشن عشق دویدی. رد شدی از غبارها. شکافتی تن را. پروانه وجودت دیگر کامل شده بود. پر زدی تا در بهار آزادی ات، روی بهترین گل هستی بنشینی و عطر پاک بهشت را استشمام کنی. ملائک، آغوش گشودند برایت و تو نگاهت را به بال های سپیدشان آویختی. داغ اولین گلوله، کلید رهایی تو بود و دریچه های روشن رو به خدا را برایت گشود. پلک هایت را آرام

بستی و اوج گرفتی. تو اوج گرفتی و هر آینه بزرگ شدی؛ آنقدر که خاطره ات، سطح تمام آینه ها را شکافت و پنجره پروازت، قصه ای شد برای فرزندت.

تو را می بینم که از رنگین کمان آرزوهایت پلی می سازی برای رسیدن به افق های دوردست آزادی و سربلندی.

در نیایش های شبانه ات چه رازهایی نهفته است که اینگونه ملائک آسمانی را به لحظه های بی تابی و بی قراری می کشاند؟

این تویی که تمامی پرندگان دنیا را به مهمانی آوازهای غریبانه ات دعوت می کنی و نسیم بی قراری صبحگاهی را از خاطره معطر حضورت سرشار می سازی.

در موج هر دریا سرازیر شوی، در کرانه فردا، انقلابی می آفرینی، اراده را در دل های بی باک بیدار می کنی و دست های خونبارت، فاصله راه اوج را هموار می کند.

تو می خوانی تا در هر پلک، جلوه های درخشندگی بکاری و در هر روح، جام های خوشبختی بریزی.

تاریخ، برای تو آینده ای روشن است، آن روز که به پاکی خونِ تو گواهی می دهد...

عرفانی را که در شما جلوه گر است

با هیچ لغت نمی شود معنا کرد

* * *

تویی و باران که در تو شدّت گرفته است، تویی و اندوهی مالامال در سینه ات، تویی و بیت

المقدس که روبه رویت دست به سوی آسمان ها به استغاثه بلند کرده است؛ تویی و دردی این چنین.

ویرانه های خانه ات را به دوش می کشی و فریاد می زنی مرزهای درهم ریخته ات را.

پریشانی ات را تاب نمی آورد تاریخ.

فریادهای از سوز جگرت، خوابِ اهریمن را خواهد شکست، خشمی که در تو برانگیخته شده و چشم هایت که در خور صبحی آزادند.

گریخته ای از شب تا به دامان روز پناه بری - چشم در چشم آسمان - بر مزار آتش گرفته میهنت می باری. بیت المقدس، می پیچد در شب و شروه. بیت المقدس، طلوع روز را به یادت می آورد. فریادهایت بر درختان خشک زیتون جوانه زده است. با دهانی اندوهگین، نجوای گداخته آزادی می خوانی؛ دیروز پدرانت و امروز تو...

فلسطین، نوترین جلد فرهنگ بیداری به زبانِ روز دنیاست؛ اما سوادِ تاریخ، همچنان ابتدایی مانده است و در جا می زند.

هر روز که می گذرد، پله ای است تا این سرزمین بر بام جهان، ایستادگی خویش را جشن بگیرد.

ما از هم اکنون برای شما کارتِ دعوت می فرستیم.

ما از هم اکنون، دستان سبز آینده را می بینیم که شهد پیروزی را در کام سنگ های دیگر دنیا می ریزد.

زبانِ مسلسل ها در پاسخ ما چقدر عاجز مانده اند.

بارها به آن ها گفته ایم «حدیث ماندگاری ما تا پایان دنیا اعتبار دارد» گفته ایم «تا ما هستیم، دستان فلسطین همیشه پر است. برگ زرّین افتخار، دست ماست»

ما می مانیم و تنها جا به جا می شویم. جلوه هایی از همبستگی ما به سمت چهره کریه غصب، پرتاب می شوند. هنوز ما تمام خود را نشان نداده ایم. این مایه مباهات ماست که از دستانی پرتاب می شویم که با «صبح»، پیوند برادری خوانده اند. جلوه هایی از همبستگی ما در آن سو به پیشانیِ شب می خورد و از این سو، بوی سحر برمی خیزد. این را هم اضافه کنیم که رشادت های ما در برابر چفیه هایی که به سمت پیروزی و خون شتاب گرفته اند، بسیار ناچیز است. ما یک خبرنگار بی تفاوت نیستیم. در متن جنگ هستیم و حماسه آفرینی هر روز ما، تنها گوشه ای از توانایی های بزرگ این سرزمین است.

ای کاش سال اولی های دبستان که شور و شوق، به مدرسه کشانده بودشان، می دانستند که به کلاس الفبا برنخواهند گشت.

ای کاش پیاده روها می دانستند که در خفقان جوخه های ترور، خون آزاده ها را بر زمین خواهند ریخت و جنازه ها را تحویل نخواهند داد!

ای کاش معلمان تاریخ و جغرافیا می دانستند که شناسنامه «ارض موعود» را خواهند دزدید و به غارت مزرعه هایش خواهند نشست!

نابود شوی اسرائیل! همه دردهای فلسطین از توست. تو وصله ناجوری هستی که بر پیراهن خاورمیانه دوخته اند. تو کودک ناآرامی هستی که بهانه های مرّیخی می تراشد!

به چه حقّی بساط صاحب خانه را به کوچه ریخته ای؟

با تو نمی شود سخن گفت.

انسانیت در مرام تو نیست؛ اگر بود، حس وطن دوستی را در مذاق اهالی باغ های زیتون، تلخ نمی کردی. اگر بوی انسانیت برده بودی، پدر و پسر مظلوم را گوشه خیابان به رگبار نمی بستی!

اگر رگ انسانیت در تو بود، با یورش تانک هایت، دل های نازک دانش آموزان مدرسه آب و بابا را نمی لرزاندی

نابود شوی شکنجه گر، جلاّد میدان های دیر یاسین، و نوار غزّه! نابود شوی اسرائیل که با تولد تو، این سیاره خاکی، روی آسایش و آرامش ندیده است.

از نیل تا فرات، هنوز در حسرت یک روز بی دغدغه و بی درد سراند.

خواب از چشم مدیترانه پرانده ای.

دریای سیاه، هنوز هم سیاه پوش کشتارهای نابحق توست.

شاید بوی نفت تو را چون افعی، گیج و مبهوت کرده که از قانون های امضا شده، بی اعتنا می گذری !

هشدارها و تهدیدها، پرده گوش هایت را نمی نوازد.

قلب تو دیگر سنگ شده است و هیچ نمی فهمد.

ص:36

بیماری لاعلاج تو را عاد و ثمود هم داشته اند. دیری نمی گذرد که تو نیز زیر خروارها خاکِ پاخورده، فسیل خواهی شد.

دیری نمی گذرد که تو نیز عاد و ثمود خواهی شد.

نابود شوی اسرائیل!

تو را با دیروزت تنها گذاشته اند تا دل خوش داری به شکوفه های طراوت آفرین دشت هایت در زمانی که گذشت و به اعتبار و ارزش نام کشورت در گذشته ای دور.

زیتون های سرزمین تو روزگاری زمردهای انگشتری بودند و امروز تنها خاطره ای دور از دست.

تو در خانه ات بودی که جهانت تیره شد و آسمانت تپید. آفتاب غروب کرد و زمستان در خانه ات قصد ماندن کرد.

چفیه ات را بر گردن، آن گونه حلقه می کنی که بگویی مرگ را به پیشواز آمده ای.

تو را در سیاهی این سرنوشت جایی نیست؛ وقتی فریادت را چون آذرخش در فضای جولان دیده فلسطین آزاد می کنی. سرا پا ماشه می شوی و شقیقه های ظلمت را نشانه می روی.

تو سزاوار نیستی که آروزهایت را همراه عروسک کودکی ات، در باغچه کنار چادر آوارگی به خاک بسپاری، وقتی شریان هایت از غیرت لبریز است و انگشتان پیچیده ات خشم را بر سینه سنگ می فشارند. هنوز باد، بر قامت لاغرت چلیپا می شود و چفیه ات به رقص در می آید پابه پای نسیم؛ آن گاه که به جنگ می آیی با پاره های سنگ یا با پاره های خورشید؛ خورشیدی که سال هاست از آسمان سرزمینت دزدیده شده است.

«کاسه را می شویند؛ زخم را می شویند؛» ولی مگر شناسنامه ها هم پاک شدنی اند؟

مگرسیاه مشق نوشته روی قلب ها هم پاک شدنی است؟!

قداره بسته اند بر زبان های معترض؛ زنجیر بسته اند بر بازوها، بر زانوها.

چه کسی ظلم را فریاد خواهد زد؟

چه کسی شکسته شدن دنده های «مظلوم» زیر چکمه های غرور را خواهد شنید؟

چه کسی به فریاد گل بوته ها خواهد رسید؟

جلادها را خواب خوش مستی ربوده است؛ نه می بینند، نه چشم دارند که ببینند!

نه می شنوند، نه گوش دارند که بشنوند!

جلادها، «انسان بودن» خود را هم از یاد برده اند.

چه کسی بر خواهد خاست؟ چه کسی فریاد خواهد زد: «ای کسانی که مسلح به سلاح کشتارید! قانون، کشتار انسان نیست؛ کشتار، قانون انسان نیست». وجدان عالم، هیچ چیز را از یاد نمی برد.

وجدان عالم، تقسیم ناعادلانه ملک پدری بی خانمان شده ها را از یاد نمی برد.

تانک ها هنوز در شهر می چرخند تا گلوله بکارند روی سینه ها. آینه های صیقلی را دود گرفته است. روزگار چیدن پرهاست! تا خیال پرواز را هم بگیرند از پرنده ها.

کیست که به خشم بیاید؟ چه کسی فریاد خواهد زد: «هی چاقوی کند کهنسال

زیر باران این همه پر

رد گلوی چند پرنده را پنهان خواهی کرد

تو که تا ابد نمی توانی تمام کبوتران بازمانده از آن پاییز را

دست آموز دانه و دلهره کنی!»

تیغه بلدوزرها را چرا به جان کلبه های بی روزن انداخته اند؟ چنگال تیز جنایت از جان انسان ها چه می خواهد که تا شانه در گلویشان فرو رفته است؟ خواب کوکان تا که باید آشفته شود؟ دل مادران تا کی باید بلرزد؟ پارچه های سیاه تسلیت تا کی باید بماند روی دیوارها؟

ص:39

برای تو، برای تو که دردهایت از ستاره ها بیشتر شده است، برای تو که حرف هایت در هیاهوی تبلیغات رسانه ها گم شده است؛ برای تو می نویسم... .

کلامت سحر است و پندهایت شیرین ترین پیام ها؛ «بگشای لب که قند فراوانم آرزوست».

آنقدر شیرینی که شمس مولوی ها شده ای.

غزلیاتت، قند مکرر است و نثر طرب انگیزت، باغی از گل های معطر. سخنانت بوی نیشکرهای جنوب را می دهد؛ «من آدمی نشنیدم بدین شکر دهنی.»

شیراز را به حافظه های جهان سپرده ای، نامی که همیشه با نام تو خواهد آمد.

بوی بهار نارنج های مست، بهارهای شیراز را برداشته است. نفس هایت را با بهار می آمیزی تا مسافر شوی جاده هایی را که چشم انتظارت مانده اند.

راه می افتی با کفش هایی که همیشه بوی سفر می دهد، بقچه ای که قناعت را در خود پیچیده و سینه ای که دنیایی عشق را از شیراز سوغات می برد.

درخت ها همیشه دلشوره سفر دارند؛ مثل شیراز که هیچ گاه نتوانست دلشوره هایش را، دلشوره های همیشگی اش را که برای مسافر همیشه در سفرش دارد، از خودش، از آسمان، از آینه ها و تمام گل های سرخ، پنهان کند.

ماهی های حوض ماهی، همیشه در حال خواندن غزلی از تواند؛ تمام غزلیاتت را از بر کرده اند ؛ حتی در خواب هم غزل های تو را زمزمه می کنند.

آب روان حوض هم سال هاست که از عاشقانه های غزل تو خنک می شود؛ آنقدر خنک می شود که هیچ تابستان داغی را به یاد ندارد.

هرگاه کنار حوض ماهی می رویم، بیت بیت شعرهای تو حباب می شود از دهان ماهی ها و با موج های کوچک، بر آب زلال حوضچه می رقصد.

حتی سنگ های حوض هم بوی شعر گرفته اند؛ آنچنان که احساس خوشی همچون خنکای آب همیشه روان حوض، تا زیر پوستمان می دود و بی اختیار، ما هم غزل های تو را با ماهی ها تکرار می کنیم بیت به بیت:

«همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی که هنوز من نبودم، که تو در دلم نشستی...».

ص:42

هزار ستاره بر مدار دهانت می چرخد، هزار بهار بر شاخسار کلامت جوانه می زند و تو نیستی.

با هر بیت، زنده تر از همیشه می خوانی و می خوانمت.

تو در ترانه شیراز می تراوی باز

بگوش شهر بخوان شور ناگهانت را

سعدی، سرمایه شیراز است و شیرازه کتاب فصاحت و بلاغت، همیشه استوار از بوی یاد اوست.

شیراز، پر است از تپه های سرسبز حکایت های سعدی، پر است از آبشارهای اندرز او که چشم ها را

می نوازد:

«به چه کار آیدت ز گل طبقی

از گلستان من ببر ورقی»

از تفرج در بستان های غزل او، عشقی زیبا، دامن گیر انسان می شود؛ ناگهان دل، جوان می شود و می خواهد از تازه ها خوشه بر چیند.

سعدی، تمام فروغ و رونق قلمش را از آیه ها و روایت های شریف می گیرد؛ از معرفت کردگار می گوید. سعدی، هنوز در محوطه عشق قدم می زند:

«من ساکن خاک پاک عشقم

نتوانم از این دیار برگشت»

سعدی که سایه ابدیت به اشعارش افتاده، در لحظه های جانسوز، عشق می پراکند.

هر کس با عشق بیگانه است و میانه ای ندارد، کافی است کتاب های او را ببوید.

«هر که نشنیده است وقتی بوی عشق

گو به شیراز آی و خاک من ببوی»

سعدی، با پروانه ترین شمع ها، هم ناله عشق شده است و دست آینه ترین عشق، بر شانه غزل هایش است. او در دفتر مهتاب، شبانه های دلدادگی اش را اندوهگین و زخم دار می بارد؛ با این همه اما فریاد می زند:

درد عشق، از تندرستی خوش تر است

همیشه عشق، از سعدی می خواند و با خود به زمزمه می نشیند:

«سعدیا! آن گفت های آبدارت خیر باد»(1)

از شراب طهور کلامت و برای لحظه ای هر چند کوتاه، جدایم کنی از این «منی» که منم. قرن ها، پرنیان یادتو را بر سر کشیده اند.

تو در حافظه اعصار می چرخی، هفتصد سال مکرر.

عطر شناور حضورت، روشن و سیال، در هوای روزگاران جاری است و روز به روز، منتشر می شوی در گوشه گوشه این خاک.

من نفس می کشم، قرن ها در هوای صاف و زلال تو. پابه پای سفرهایت، دور دنیا، می چرخم و ادب می آموزم. با لهجه واژه هایت حرف می زنم.

قد کشیدی از شیراز، افسون کلامت، دریاخته های زمانه، شوری برانگیخت و ذرات تو را به سماعی عاشقانه فراخواند.

در قاموس تو، هستی، لب به تسبیح می گشاید. در قاموس تو، توحید، جاری است در کائنات.

در قاموس تو، دهان گشوده خلقت و به هزار لهجه، معرفت می آموزد، دنیا را.

تو حرف می زنی از زبان نرگس ها.

به شیوه سرو نازها و شمشادها، ایستاده ای بر ارتفاع دست نیافتنی ترین قله «ادب» و آوازهایت می وزند.

روزی نیست که نامت را از دهان کلمات نشنوم!

تاریخ «ادب»، هنوز در سایه سار قلمت. می بالد،

هنوز آهوان احساس، در دشت های شکوفه ریز «بوستانت» به وجد می آیند.

ردای تغزل پوشانده ای بر قامت واژه ها تا به سماعی عارفانه فراخواند.

لحظه هایم را.

جذبه کلمات آسمانی ات؛ دست روحم را گرفته و از جاده های روشن «بوستانت» مستقیم می برد تا جاودانگی بی خویشی.

در هر فصلی از «بوستان»، دری می گشایی رو به رستگاری و آرامش - به وسعت تنهایی دل من، به معجزه «قلم»

از قداست کلمات، در جغرافیای شوریدگی من «مدینه فاضله» می سازی و پریشان حالی ام را به سر منزل آسایش می رسانی.

ص:46

شوریده شیراز!

چه می کند اعجاز واژه هایت با روح بشر!

... و عشق است که می رقصد بر لبانت تا به نغمه های عاشقانه روحانی، تن واژه ها را پیراهن شهود بپوشانی و سامان ببخشی غوغای زمینی کلمات را و حجاب برداری از مقابل دیدگان مشتاق و به تماشا بخوانی اندیشه های در رخوت فرو رفته را...

«به چه کار آیدت ز گل طبقی

از گلستان من ببر ورقی»

فانوس روشن کلمات توست که راه سلوک می نماید بر من؛ گاه در هیبت طفلی، گاه از زبان حکیمی... کشف و شهود را درهم می آمیزی تا زبان هر چه که هست، به تسبیح گشوده شود.

ورق ورق معرفت می خوانم از «گلستانت» و پر می شود از شهودی عارفانه، یاخته هایم.

لبریزمی شود از عشق و می فهمم زبان برگ را.

به تسبیح می نشینم خدا را.

آه، سعدی! حافظه قرن ها، سرشار از خاطره نافراموش توست، وقتی تو اینچنین برفراز قله های دور، در شولایی از نور، انسان را می خوانی به مهربانی و عشق، وقتی هفتصد سال، خستگی ناپذیر، ساقی جام معرفتی و در هر بزمی، شاهزاده بی بدیل «ادب» و هنوز از شیراز، برمی خیزی... .

هر روز تکرار می شوی و در سلوکی عارفانه، پا در جاده عشق، جهان را می چرخی؛ از شیراز تا طرابلس، از شیراز تا پاریس، از شیراز تا نیویورک.

تو، سعدی شیرین سخن پارسی گو هنوز می چرخی و می گردی و سبوی جان تشنگان عرفان را، از شراب معرفت، پر می سازی.

معمار قافیه های دلپسندی در ساختمان شعر.

کلمه، با تکاپوی قلم تو می رقصد، جمله می نشیند و وزن بر می خیزد!

بر چکاد تاریخ پارس ایستاده ای در شعر و مشعل دار میدانی در حکمت.

روح مزامیر، در تو دمیده اند که موسیقی مثنوی هایت اعجاز می کند.

غزل بگو که شرار سوگ سروده هایت سوزان است و یاد آور خاطره های دور، تو سایبانی برافراشته ای که هنوز پابرجاست.

حدیث بی قراری عشق است در غزل های ساده ات که چشم ها را تسخیر می کند هنوز

«ز خاک سعدی شیراز بوی عشق آید

هزار سال پس از مرگ وی گرش بویی»

چشم هایت، امتدادنگاهی تا اوج را پیموده است که گوشه نشینان دلخسته را برمی انگیزد هنوز به سوی دوردست ها.

غزل بگو که نوای بی نوایی ات، زمزمه مرغ سلیمان است و صدای شکسته ات، روایت دل های شکسته!

غزل بگو که درد عشق می بارد از غزل هایت و از پس قرن های دور، هنوز می نوازد:

«به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست

عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست»

حرف های تو از جنس حرف نیست؛ از جنس دل است که بر دل می نشیند، عیار چشم های تو را به سادگی نمی توان سنجید.

در سینه ها پا گرفته ای و بینابین صفحه ها جا گرفته ای.

تو آبروی ادبیات ایرانی، عصاره تاریخ و جغرافیای این سرزمین افسانه ای.

غزل بگو که تصویرهای دست نخورده ات بر کاغذ نقش ببندد و واژه های صیقل خورده ات، سطر به سطر در غزل بنشیند.

ستون صفت های ادبی را به لزه درآورده ای. نبوغ تو، قالب های شعر را به تسلیم واداشته است. شده ای شاهد مثال همه کتاب های معانی و بیان.

غزل بگو که غزل بی تو، غزل نمی شود!

به چشم های عاشق تو نیازمند است تا پا بگیرد.

غزل بگو که کلام عاشقان دنیا غزل است و عشق، غزل آموز عاشقان دنیاست!

ص:48

«معلمت همه شوخی و دلبری آموخت

عقاب و ناز و جفا و ستمگری آموخت

همه قبیله من عالمان دین بودند

مرا معلم عشق تو شاعری آموخت»

سعدی! چه غمی سینه ات را می خراشد و صدایت را در گلوی کاغذ پاره های شعرت خفه می کند که اینگونه از مسجدجامع دمشق دلگیر می شوی واز مدرسه بغداد دلزده برمی گردی؟

این چه غمی ست که حتی در شیراز هم راحتت نمی گذارد؟

«دلم از صحبت شیراز به کلی بگرفت!»

اسیر هجران که ای که هر چه می باری سبک نمی شوی؟

منتظر کیستی که شب های سیاهت را آفتاب هم گم کرده است؟

«سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی

چه خیال ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی»

اکنون سال هاست که آن شب های بی پایان به سرآمده و آن آفتاب برآمده است؛ آفتابی که سر غروب کردن و برنشستن ندارد، آفتابی که یخ های حیاط هر مدرسه ای را می شکند؛ حتی اگر مدرسه نظامیه بغداد باشد.

اکنون سال هاست که اول اردیبهشت ماه جلالی، با نام همان خورشید مهربان به زیبایی رسیده است.

«همه عمر بر ندارم سر ازین خمار مستی

که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی»

شیراز همیشه لبریز از طعم خوش کلام پارسی! چگونه مروارید نشسته در سینه ات را بسرایم؟ صدای رسایی را که قرن ها، زبان شیرین پارسی، را مدار شیرینی زبان توست، چگونه بسرایم؟ سال ها مردم دنیا، گلستان زمین را از پشت کلمات تو می بویند و با پای تو به باغ و دشت و صحرا می روند.

آری، تو - سعدی - زبان زنده پارسی، آواز همیشه جاویدتاریخ و لهجه شیرین عشقی که هیچ گاه رنگ کهنگی نمی گیرد. ایستاده است؛ صدایی رسا که آکنده از عطربهشتی، آکنده از عطر ماورایی است.

ایستاده است بر سر راه تاریخ؛ با دامنی لبریز از گلستان واژه ها و راهی که به سمت دوست می رود.

ایستاده است و نارنج های شیراز - فانوس های همیشه روشن ادبیات - عطر دست هایش را تا دور دست ها می پراکنند.

آری! «سخن ملکی است سعدی را سزاوار».

ردای علم را از همان کودکی بر دوش انداختی و جرعه جرعه معرفت نوشیدی و سرمست از شراب آگاهی، در خلسه های خویش چنان عاشق شدی و به بلندای عشق قیام کردی که غربت تمام عاشقانه ها به پایت افتاد.

عمری در هوای عشق نفس کشیدی و پا به پای تجربه های خویش، باغ شعر واندیشه ات را رونق

بخشیدی. چون پرستو، به هر سو پر کشیدی و بر هر آنچه دیدنی و شنیدنی بود دست گذاشتی و شتابان دویدی به دور دست ها؛ آنقدر دویدی و کوله بار سفر را به دوش کشیدی تا از سرچشمه های ادب و هنر، سیراب شدی. بسیار سفر بایدتا پخته شود خامی؛ و تو در کوره راه های سخت زندگی، تمام خامی ها را به پختگی ها وانهادی.

سخنان پندآموزت چون مرغی آوازه خوان، در گوش ادیبان زمان، هنوز نجوا می کند. ادیبان، سخنان گهربارت را آویزه دانسته های خویش کرده اند.

هیاهوی کلمات شاعرانه در اشعارت موج می زند و سال هاست درهای کلمات را به روی تمام واژه های غریب باز کرده ای. درهای معرفت را گشودی با هر نکته ظریف، درجهان پندهای نیکویت. عاشقی؛ هیچ گاه از معشوق خویش به جان نیامدی و همواره در خنکای سایه سارش آرام زیستی. درد عشقت را هیچ گاه از دل به زبان نیاوردی و واگویه هایت را به زبان شعر بیان کردی؛ عشقی که همواره با شور و شوق به زبان آوردی.

«آن نه عشق است که از دل به زبان می آید

آن نه عاشق که ز معشوق به جان می آید

شرط عشق است که از دوست شکایت نکند

لیک از شوق حکایت به زبان می آید»

شوری افکندی در غوغای هستی و آغازین سخنانت، شیرین ترین آغازی بود در جهان کلمات. صدای تو و سخنانت هنوز در آوای شاعرانه بوستان ها و گلستان ها شنیده می شود.

ادیبی برخاسته از متن جامعه که همپای مردم رنج کشیده و شادیشان را از نزدیک چشیده و حکمت و بلاغت را چاشنی رسایی و حلاوت سخن کرده. تا خواننده در تفرجگاه سخن بهره ای تام و تمام برد.

فرمانروای بی چون و چرای قلمرو شعر و کلام!

سخنت ماناترین یادگار شعر پارسی است که پویاتر و دلنشین تر از هر چیز نام پرآوازه ت را در تاریخ و ادب این ملت خوش ذوق طنین انداخته و چه بسا از مرزهای جغرافیایی پا فراترنهاده است. براستی که زیبا و زیرکانه واژه های سلیس و دقیق را با شیوه ای سهل و ممتنع آراسته ای که تاهمیشه روزگار، بلبلان خوش قریحه در بوستان پر طراوت ادب نغمه سرایی کنندو گلستان بی بدیع و پراعجاز کلام همچنان جاودانه بهاری و پا برجا ثمر دهد.

لطافت را به ظرافت و طراوت در آمیخته ای و چنان بی تکلف و استوار زلف کلام را آراسته ای که نثر و شعر خرد متحیر این همه زیبایی مانده است.

حقا که سمت استادی سخن برای تو که قله رفیع شعر و ادب را تسخیر کرده ای چه اندک و حقیر می نماید.

پیامبر کلامی تو سعدی!

تو از هر در که بازآیی به این خوبی و زیبایی

دری باشدکه از رحمت به روی خلق بگشایی

در وصف غزل های بی مثالت چه می توان گفت و مهر تحسین و مرحبا را به پیشانی کدام تشبیه و استعاره می توان زد؟

نبایدسخن گفت ناساخته

نشاید بریدن نینداخته

که ناساخته و نینداخته در این وادی نباید سخن راند و بی ادراک به توصیف کلام نشاید پرداخت. بهتر آن که مشکی که از نافه کلام توست ببوییم و بی علم و آگاهی و با طبله میان تهی ادراک مان بلندآوازی و پرگویی نکنیم که با گفتن حق کلام را نمی توانیم به جای آوریم وبا نگفتن هم چیزی از مراتب جلال و ظمت تو کم نخواهدشد.

پس در محضر نابغه غزل، زبان درکشیدن و خاموش ماندن بهترین شیوه ادب است.

ص:53

اتاقت تنها شده است؛ تنهاتر از تمام روزهایی که تنها بودی. ماهی های تنگ، دلتنگ شده اند؛ درست مثل آینه کوچکت که تنها همدم تنهایی اش این روزها، غباری است که راه نفس کشیدنش را هم تنگ کرده است.

خانه ات درست مثل «چینی نازک تنهایی» تو شده است. که کافی است یک بار دیگر صدای قدم هایت را بشنود تا «ترک بردارد» «بغض های تنهایی اش».

تنهایی از اتاقت فوران می کند و بادهای سوگوار را به هیاهو می کشد.

روزهاست که رفته ای؛ اما هنوز هم که هنوز است، زندگی تو را فراموش نکرده است. هنوز هم «زندگی چیزی نیست که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود».

هنوز هم کوچه های کاشان، بوی تو را زندگی می کنند.

مطمئن هستم حالا هم «روزگارت بد نیست»؛ هر چند روزگار شعرهایی که معطل شعر شدن به دست تو بودند، زیاد تعریفی ندارد؛ چرا که دیگر «سر سوزن ذوقی هم» برای گفتنشان نمانده است، شوری نیست. هنوز هم اینجا گل ها مادرند؛ هر چند تو نیستی تا دیگر بار، گلاب های دیده شان را شعر کنی.

بعد از تو، ماهی ها خیلی تنها شدند، شعرها تنها شدند، حتی حوض تنهاست؛ مثل تمام درخت های کاشان که از سایه هایشان هم تنهاتر شدند، مثل ابرها که از رودها تنهاترند.

بعد از تو، خانه ات تنها چیزی را که خوب می فهمد، تنهایی است؛ چرا که دیگر نیستی تا از او بپرسی «چرا گرفته دلت، مثل آن که تنهایی؟!»

هرچند رفته ای، هر چند نیستی؛ اما هستی؛ هر چند بعد از تو کسی به فکر ماهی ها نباشد، هر چند «آب را گل» بکنند.

تو هنوز با مایی. شعرهایت هر روز با ما حرف می زنند. تو حرف می زنی و هنوز برایمان شعر می خوانی.

می سوزاند، روشن می کند. کلمات از دهان تو، بوی باران می گیرند - قطره قطره موزون - کلمات، ادامه چشم های مهتابی تواند.

قلم به دست گرفته ای و سطر سطر شعر می باری. قلم به دست گرفته ای و صفحه صفحه رنگ می تراوی. شدت احساس در رگ هایت شقایق وار جاری است.

موزونی کلامت، کاشان را به رقص آورده است.

عطر دل انگیز شعرت، نشئه این روزهاست و تو را هراسی از عبور نیست، هراسی از مرگ نیست. تو را به روشنی فراخوانده اند؛ بال های گشوده ات تاب نمی آورند پنجره های بسته این دهلیز را.

«و اگر مرگ نبود، دست ما در پی چیزی می گشت»

طبیعت در تو خلاصه شده است و تو در طبیعت.

سبز می نگری، آبی موج می زنی، شفاف می گذری. گلویت، پاره های نجوایی برای رسیدن را زمزمه می کند و بال گشودن تو را مرگ، پایانی نیست؛ تو را واژه ها جاوید ساخته اند و تو واژه ها را.

تو را رویشی است سبز نه در خاک، در آبی زلال آسمان. تو را رستاخیزی است با کلمات. سیرابی از خورشید، سرشاری از ماه. ستاره ریز شعرهایت، شب های تنهایی را لبریز می کند از نور.

«به تماشا سوگند...».

به میهمانی آسمان ها رفته ای. خاک، اندازه روح ناآرام تو نیست. قلمت را برداشته ای و رفته ای و هنوز عطر آهنگ شعرهایت، بی خویشم می کند.

تاریخ، امتداد نگاهت را تا صفحات پیوسته بهار دنبال می کند.

باید این روشنی را بچشیم! ای حجب گوشه گیر! تنهایی ثانیه ها را گره بزن به «صدای پای آب» و از واژه های رابطه، آسمان خاک را ستاره باران کن!

بیا و ما را تا همت بلند آبشار ببر و حس آبی سیال را بپراکن!

ای روح ناگهان تا سلوک سبز! شور برداشت های اشراقی، از دلتنگی تو سر می زند «و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری است». بیا و نکات کلیدی دم صبح را به ذهن بسته شب ببخش و بادهای روشن را در جهت عطر فطرت بفرست تا بوی شعرهای تازه بگیریم و «ریه را از ابدیت پر و خالی بکنیم».

بارها قلم، باذائقه های چکیده تو، گل کرد و کلمات، استعداد خودشان را در سبزه زار تکامل نگاهت

یافتند.

بارها در شریان های رود لفظ، دریای معنا را جاری کردی.

بارها احساس، لباسی از پنجره به تن کرد.

ای «مفسر گنجشک های دره گنگ»! آوای پگاه، در تعابیرت پر می زند و گل های شعر، درست سر ساعت باغ، با سرمستی بلبلان قرار می گذارند.

آسمان خیال، افق های باز شعرهایت را به شگفت نشسته است و «خاک، موسیقی احساس تو را می شنود».

بیا و جنبه های گوناگون رهایی را برای پرنده دل، شرح بده! تو آمده بودی؛ اما «ناگهان صدایی باغ را در خود جا داد» که:

«مرگ پایان کبوتر نیست»(1)

هنوز دلتنگی هایمان لهجه آشنای کلماتت را حوصله دارد.

هنوز موسیقی نیمایی شعرهایت، از حنجره واژه ها شنیدنی است.

«چمدان تنهایی ات» را کجا می بری شاعر؟

کوچه های کاشان، ضرب آهنگ قدم های تو را مشتاقند. درختان سرک کشیده اند به شوق شنیدن لطافت کلامت،

«مسافر»!

بعد از تو چه کسی ترجمه خواهد کرد زمزمه آب را؟ دل می سوزاند برای رودخانه ها، آب ها، سبزه ها، تا کسی گِل نکند زلال روح این آئینه شفاف را؟ بعد از تو، چه کسی می خواهد واگویه کند «راز گل سرخ» را؟

هیچ کس نیست که فقط محض تنهایی دل ما، «گاه گاهی قفسی سازد از رنگ، تابه آواز شقایقی که

در آن زندانی است، دل تنهایی مان تازه شود» «چمدان تنهایی ات» را کجا می بری شاعر؟

بمان! نشانم بده آن آبشاری را که چشم هایت را در آن شسته ای. من هم می خواهم چشمانم را در زلالی واژه هایت بشویم.

می خواهم از دریچه روشن نگاهت، همه چیز را زیبا ببینم. کرکس را زیبا مثل کبوتر و تلنگر بزنم به بلور اندیشه که چرا «در قفس هیچ کسی کرکس نیست»؟

«چمدان تنهایی ات را کجا می بری شاعر؟

زندگی هنوز جریان دارد، بگذار در هوای شعرهایت نفس بکشد دنیا؛ زود است بسته شود دفتر باز دلتنگی هایت. برایم از اهالی پشت دریاها حرف بزن.

می خواهم قایقی بسازم و به دنیای زیبای توبیایم.

می خواهم جهان روشن بالادست را کشف کنم.

می خواهم با واژه هایت سفر کنم تا «شرق اندوه»، تا خلسه های عاشقانه و عرفانی تو.

می خواهم با تو دنبال «خانه دوست» بگردم.

می خواهم باور کنم: «تا شقایق هست زندگی باید کرد».

دوست دارم لحظه لحظه ام را عاشقانه زندگی کنم و نفس بکشم.

ص:59

دوست ندارم «زندگی ام بر لب طاقچه عادت باشد».

مبادا که لهجه آب را نفهمم!

مبادا که دیگر آب برایم قشنگ نباشد! من پیغامت را شنیده ام؛ می دانم در فرادست «سپیداری نشسته در انتظار» می دانم کفتری بال می شوید در آب.

«چمدان تنهایی ات» را کجا می بری شاعر؟

به من بیاموز شیوه آموختن را تا مثل تو «در پشت دانایی اردو بزنم»، مثل تو با لهجه باران صحبت کنم و «از نردبان نور بالا بروم»

می خواهم «تمام پنجره های دلم را رو به تجلی باز کنم» و آن گونه زندگی کنم که هرگز «به قانون زمین برنخورد».

تا هوای خنک استغنا

تا شب خیس محبت رفتم

و چقدر سهراب به «آغاز زمین» نزدیک است که می تواند باغبان شود و نبض گل ها را بگیرد. می تواند صدای کفش ایمان را در کوچه های شوق بشنود و باران را با تمام وجود بفهمد که از ناودان های احساس، بر تن عریان شقایق می ریزد.

باید سهراب بود تا از دهان شبنم ها عشق نوشید و از سینه شب، سبد سبد ستاره چید و به همسایه ها هدیه کرد.

باید مثل سهراب، به عادت سبز درختان خو کرد؛ تا چشمه ها او را به خود بخواند و درخت ها هم. آری! می شود شاعر بود و گاهی روی علف ها چکید و گاهی شبنمی شد و روی گونه ستاره ها نشست.

... و سهراب، شاعر لحظه ها و تنهایی ها بود.

گاهی از بالش تنهایی، سر بر می داشت و در کوچه های آشنایی، پنجره ها را به روی عابرانش می گشود. «دیار تو آن سوی بیابان هاست». آنجا که روی لب انسان ها، لبخند می روید، آسمان برای باریدن بال در می آورد.

انگشت شهاب ها به بیراهه نمی روند و به سمت زمین خیز بر می دارند و نور و شفق، کره تاریک را در آغوش می کشد.

«هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق»

واژه ها گرداگردت می خواندند، تا تو را از زمین و تنهایی زمینی ات فاصله دهند؛ اما همچنان پژواک تنهایی در گلویت می پیچد: «آدم اینجا تنهاست».

دامنت پر بود از کلماتی که سر از پا نمی شناختند.

برای سرودن درد سینه ات، واژه ها از هم پیشی می گرفتند، اما به راستی کدام واژه می توانست این همه تنهایی را در خود جار بزند؟!

«دانه های انار»، «دب اکبر»، «گل سرخ»؛ کدامیک تنهایی را می سرودند؟

تنهایی ات را که در کنار درختان چنار، چای می نوشید و می خواند «صدای آب می آید، مگر در نهر تنهایی چه می شویند؟ لباس لحظه ها پاک است» واژه ها را قدرت آن نبود که دست تنهایی ات را بگیرند؛ آن گاه که می نوشتی:

«اما ای حرمت سپیدی کاغذ! نبض حروف ما در غیبت مرکب مشتاق می زند».

شولای کلمات، قامت تنهایی ات را نمی پوشاند.

دست هایت لمس واژه و کلمه را از گذشتگان این خاک به ارث برده بود.

تو به «میهمانی دنیا» آمده بودی؛ برای دیدن کودکی که ماه را بو می کرد؛ قفسی بی در که در آن روشنی پرپر می زد؛ نردبانی که از آن عشق می رفت به بام سکوت؛ زنی که نور در هاون می کوبید و گدایی که در به در می رفت و آوازه چکاوک می خواست؛ اما از این میهمانی، از این سفر کوتاه، تنها چند کلمه می توانست بیانگر همه چیز باشد: «آدم اینجا تنهاست».

آری! «آدم اینجا تنهاست و در این تنهایی سایه نارونی تا ابدیت جاری است».

سهرابی که در انبوه ظلمت زمانه، پر از فانوس بود؛ «می روم بالا تا اوج، من پر از بال و پرم راه می پویم در ظلمت، من پر از فانوسم من پر از نورم و شن و پر از دار و درخت»

سهرابی که روزی، چون پیام روشنی آمد و در «رگ ها نور ریخت»؛ رگ های رخوت و خواب زمان را به باغ بیداری پیوند زد و با روشنی و بلاغت تمام، فریاد برآورد:

«ای سبدهاتان پرخواب سیب آوردم ؛ سیب سرخ خورشید»

سهراب آمده بود که «شاخه گل یاس، به گدا» بدهد.

سهراب آمده بود که «دشنام را از لب ها» برچیند.

سهراب می خواست هر چه دیوار را از جا برکند.

مصمم بود که دل ها را با عشق پیوند دهد و چشمان را با خورشید؛

«من گره خواهم زد چشمان را با خورشید، دل ها را با عشق، سایه را با آب، شاخه ها را با باد» او، فرصت سبز حیات را به هوای خنک کوهستان پیوند زد.

رستگاری را در همین نزدیکی ها، لای گل های حیات، به تمام مردم نشان داد.

کوه را چنان روشن می دید که خدا در آن پیدا بود؛ «و چنان روشن کوه که خدا پیدا بود».

سهراب، به سمت خیال دوست، تا نبض خیس صبح پیش رفته بود. در «شرق اندوه»، «باغی از صدا» و «نیایش» بود.

او «پای هر پنجره شعری» می خواند.

شعرهایش فرصت سبز حیات است.

او مسافری بود که نشان خانه دوست را پیدا کرده بود؛ رهگذری بود که شاخه نور بر لب داشت.

یادش سبز و جاودانه باد!

امواج شاعرانه توست که هنوز به دریای بی کران شعر، نهیب می زند. مرغ پنهان دلت چه حرف ها در دقایق خاموش به جای گذاشت! تو غربت پاشیده بر زمین را بر نتابیدی. مهاجری شدی که در تب رفتن، جرعه جرعه زندگی را نفس می کشد.

حس غریب ماندن را به سایه های ساییده سپردی و به آفتاب پیوستی.

در طنین «شاسوسا»، گل آینه را به غبار لبخند بخشیدی و چشم های تو از جنس روشنان آفتاب بود که به مهربانی گل ها دست کشید.

روح آرامت به گل های سپیدی می مانست در باغستان پرطراوت جاودانگی.

اندیشه ای سبز بودی در ابدیت گل ها و پیوندی بود میان خوشه و خورشید.

چون آب روان جاری شدی در رودهای پر جریان حیات.

چون آهنگی آرام، به ابدیت بی کران پیوستی. ریه های لذت را از هوای دوگانگی خالی کردی و آن گاه، ذره ذره ابدیت را با اکسیژن مرگ، فروبلعیدی.

عطش جان را نشاندی به خنکای روشن چشمه سار.

«دور شدی از شب بی درد و بر کندی ریشه بی شوری را.

قطره را شستی و دریا را در نوسان آوردی».

آواز حقیقت، چیزی بود که تو را بیش از هر چیز در پی خود دواند. سایه روشن خاک، تو را آگاه نمی کرد به نور، پس آن گاه به خورشید اشاره کردی و نهراسیدی از مرگ؛ بی آنکه بیاندیشی بعد از تو چه کسی «سر هر دیوار میخکی بکارد، پای هر پنجره شعری بخواند هر کلاغی را کاجی بدهد و آشتی بدهد و راه برود و نور بخورد و دوست بدارد».

گذشتی از طعم گس انجیر سیاه در دهان تابستان و سوار بر نسیمی دل انگیز، از منطق خشک زمین عبور کردی و به صفای بی کران آسمان پیوستی.

قفس تن راشکستی و به آواز قناری پیوستی و در صبحدم بهاری دوست، عاشقانه نفس کشیدی.

سارها را در کنج کاج ها وانهادی و از روی شانه های باد، دست دوستی تکان دادی. و صدای دوست، تورا در بر گرفت و آن گاه سرودی «ای سرطان شریف عزلت! سطح من ارزانی تو باد!»

ص:65

«کفش هایم کو»

کجا می خواهی بروی سهراب؟ اینجا ابرها فقط به هوای تو می بارند، دشت های گلستانه، ازهای های پنهانی تو سیراب می شوند. راستی سهراب! خانه دوست کجاست؟ کفش هایت را کجا یافتی؟ چگونه از شب های افسرده و سرد خلاص شدی و رفتی تا ته دشت دویدی، تا قله کوه؟ به کدام گل سرخ نماز خواندی؟ کعبه ات زیرکدام اقاقی پنهان است؟

قدم های مبارکت را که بر خاک هیجان زده قم می گذاری، آرام و سنگین نفس می کشی، هوا معطر می شود و شهر، مقدس.

قدمگاهت، آستانه بهشت است. به شوق دیدنت دسته دسته کبوترها به آسمان قم می آیند، آن قدر کبوتر آمده که نفس کشیدن آسمان دشوار شده است.

لبخند می زنی؛ هر چند هنوز بیماری از پیکر نحیفت رخت نبسته.

تمام سقاخانه های قم هر چه شمع دارند، نذر سلامتی تو می کنند.

این روزها کوچه ها از بوی تو می خندند. ثانیه ای لبخند از لب های شهر قم دور نمی شود.

چه سعادتی دارد این شهر! خوشبختی از این بیشتر هم مگر می شود؟! چه مهمان گرامی و بزرگی! خوشحالی دارد این که قدم های مبارکتان را بر دیده قم نهاده اید و شب هایش را روشن تر از روز کرده اید.

آسمان، به شهر نزدیک تر از همیشه شده است. خاکش، بوی ستاره های چشمک زن زیبای دور دست را می دهد.

قم با آمدنت تمام تلخی ها را فراموش کرده و هوای دیگری را نفس می کشد.

این روزها، ابرهای دیگری بر خاکش می بارند؛ ابرهایی که مهربانی را در باران خلاصه کرده اند.

به خاطر آمدنت این روزها، باران بی وقفه می بارد بر تشنگی سال های سال این شهر ، باران می بارد به خاطر صدای آشنای تو؛ تویی که صدای باران را از ناودان ها نمی پرسی و بوی باران را از بال های خیس گنجشک های باران خورده نمی خواهی.

باران می آید تا رویش را به خاک برگرداند؛ خاکی که پیش از آمدنت، زندگی را فراموش کرده بود.

آمده ای تا آسمان خلوت شهر را پر از کبوتر کنی. آمده ای تا خواب شهر را با آمدنت تعبیر کرده باشی. آمده ای تا قم، مقدس شود و به یمن قدم های تو این خاک، بوی آسمان بگیرد، بوی عشق بگیرد؛ اصلاً بوی مهربانی تو را بگیرد که از تمام گل های بهاری معطرتری و شنیدن بوی مهربانی ات، آدم ها را در ابرها غوطه ور می سازد.

ص:69

به شهر خودت خوش آمدی! خوش آمدی به سرزمینی که از این پس، تمام دنیا آن را با نام تو خواهد شناخت؛ دیاری که نشانی اش نام تو می شود! به قم خوش آمدی، ای مقدس مهربان!

انگار همین دیروز بود که جاده های عاشقی، شهر اشتیاقشان را دویدند تا بیرون از دروازه شهر، تا چشم هایشان را به نوازشی از قدم هایتان متبرک سازند!

همین دیروز بود که تنهایی حوالی، با باران رقیق مهربانی و عاطفه ات فراموش شد و عطش کهنه شهر، سیراب شد.

تو که آمدی، درخت ها به احترامت قیام کردند و از آن به بعد، ایستادن، قانون درخت شد.

تو آمدی تا پرنده ها از دست هایت آب و دانه معرفت گدایی کنند. شهر، نگاه نوازشگرت را به شکوفه نشست و شاخه ها از مهربانی تو خیس شدند.

بهار از دامنت آغاز شد. چادرت را که تکاندی، آبشار عاطفه جاری شد. از آن به بعد، مهربانی ریشه دواند در دل این خاک و عطر آشنایت وزید در هوای قم.

پرنده نگاهت را رها کردی در آسمان شهر و بعد، شب های شهر، ستاره باران شد.

آمدی تا کبوتران این حوالی، بی سر پناه نباشند و اهالی شهر، دلتنگی هایشان را حفظ پای سفره تو بیاورند و چشم ها در آستانه نیاز چشم امید بدوزند به دستان کریمه اهل بیت علیهم السلام.

بوی تو را نزدیک تر حس می کنم تو آمده ای تا دل های شکسته کبوتران پناه بیاورند به سایه مهربانی و دست بیاویزند به دامن کرامتت؛ تا بال بگیرند در هوای معطر بهشتی ات.

شیوه آمدنت به بهاران نورس می ماند، بانو فرشته! آمدنت را شهر هلهله می کشد با هزاران هزار دهان گشوده از شوق؛ خیابان ها کل می کشند اندوهت را که فانوس روشن شب های کویری قم است، به سینه شهر ببخش!

تو آمده ای تا دلشوره هایم را به دست مهربانی ات بسپارم و به آرامش رهای حریم تو تا دلم را گره بزنم به ضریح آسمانی ات...

التماس دعایی بخواهم و یقین بدانم که هرگز دعای دستان کریمه اهل بیت بی اجابت نخواهد ماند.

اینجا شهر شور و شعور است؛ شهر شیعه پروری که در فهرست محبت، قرعه خوشبختی به نام او رقم خورده است. تا در بیت النور، تمام دارایی اش را برای پذیرایی تو مهیا کند.

چشم ها منتظرند و پرچم ها به نسیم حضور تو تکان می خورند. قدم ها به هروله پیشواز تو آمده اند.

از وقتی قاصدک های امید، خبر آمدنت را بر شهر باریده اند، از لب های ترک خورده زمین، جان تفتیده کویر، چشمه چشمه اشک اشتیاق جوشیده است.

همه جا طراوت بهار گرفته است؛ شگفتا! بهشت، در این کویر خاکی؟

بانویی از اهالی عفاف و پاکی، از نسل خورشید و آب و آیینه، بانوی کرامت و صفا و راستی، محمل لطف و مهربانی اش را بر دیار شیفتگان ولایت می افکند.

بانو! غصه هایت را با اشکهایمان می شوییم.

بانوی نور! غریبی مکن با ما، ما خود در این دار غفلت زده دنیا، غریبه ایم و به درازای روزگار، انتظار گلی از بوستان امامت را کشیده ایم.

بگذار با همه رنج ها و خستگی هایت سر بر شانه توکل و توسل شما گذاشته و اندوه سالیان دراز را برایت نجوا کنیم.

بگذار گل دیدگانمان را زیر قدوم مبارکت فرش کنیم، تا عطر علوی و نسیم رضوی، تمام انتظار دیرینه را سرشار کند. بیا و در دایره دوستان دل از دست داده، غبار غم بنشان تا این غبارها را،

ستاره های آسمان دل هامان کنیم و لحظه های بودن با تو را سر فصل تقویم روزگار شهرمان.

بیا تا از ورای آیینه نگاهت، آسمان را به تماشا بنشینیم. بیا ای معصومه رضوی، عصمت علوی و کرامت نبوی! بانوی آب و آینه و نور و روشنی امشب چرا به کلبه ما سر نمی زنی؟!

این محمل کیست که بر خاک ایران منت می گذارد و چون نسیم، دامن بر خاک این سرزمین می کشد؟

این محمل از آن کیست که ابرها، سایبان شکوهش شده اند؟

پای بر سینه خاک می آید؛ اما به کجا؟ به راستی کجای این زمین ارزش اقامت دارد؟ بر سر کدام خاک منت خواهد گذاشت؟ این باران، کدام خاک را سیراب خواهد کرد؟ به هر کجا پا می گذارد، قلب زمین، بی تاب می تپد.

می ایستد!

مسافر ابرهای بهاری، مسافر باران های از نور آکنده... مسافر کوچه های غریب مدینه پا بر سینه قم می گذارد. شور، در رگ ها و عشق، در پوست خاک نمی گنجد.

این جگرگوشه جدا شده از مدینه، این نسیمی که از خانه اهل بیت برخاسته، منت بر خاک تشنه قم گذاشته است.

چشم ها را بتکانید! دل ها را بتکانید! این صحن فاطمه علیهاالسلام است؛ فاطمه معصومه علیهاالسلام. بایستید و به ابرهای جهان که سایه بر گستره آفتابی اش می کشند بنگرید!

بایستید و رقص همواره ستاره ها را به نظاره بنشینید!

این دریچه ای به سمت بهشت آل محمد علیهم السلام است.

دست ها را بردارید و به دامن این خاک مقدس بیاوزید.

اینجا فاطمه بر سریر شکوه و عظمت نشسته است؛ فاطمه علیهاالسلام وارث نجابت فاطمه علیهاالسلام. وارث کرامت علی علیه السلام؛ فاطمه علیهاالسلام وارث کوثر پیامبر، کریمه اهل بیت.

ای کرده غمت، غارت هوش دل ما

درد تو زده خانه فروش دل ما

سری که مقدسان از آن محرومند

عشق تو فروگفته به گوش دل ما

بادهای جانسوز کویری، به نسیم خنک بهاری مبدل شد و ماه چهره دلگشای تو، آسمان بی ستاره قم را روشنایی دیگری بخشید.

تو آمدی، اگرچه غریبانه؛ اما کوچه های شهر را با عطر دل انگیز بهار آشنا کردی و پس از سال های سال، خاک تشنه کویر از طراوت باران سبز حضورت سیراب شد.

کدامین بهار یا کدامین نسیم فرح بخش بهاری می توانست چون عطر خوش حضور تو، غبار پاییز را از چهره ملال انگیز شهر بزداید! بیگمان این خاک را فرشتگان آسمانی تطهیر و قدسیان عالم ملکوت متبرک کرده اند تا شایسته ورود باشکوه معصومه آل محمد علیهم السلام شود.

اگر آسمان این شهر ستاره باران و شب هایش سرشار از آرامش و روزهایش گرم و زندگی بخش است و اگر خط شرافت بر پیشانی اش می درخشد و کتیبه کرامت و بزرگواری بر ایوان نورانی اش چشم ها را می نوازد، همه از فیض رحمت الهی است که قم را میزبان حضورت کرد و بارگاه ابدی تورا در این شهر قرار داد.

ای بانوی آفتاب و ای رحمت با صفای خاندان امامت!

ما را که به آستان مبارکت رو نهاده ایم، در پرتو عنایت و شفاعت خود قرار ده و از فیض زیارت حرم امن و پاکت محروم مفرما!

حال، موسی بن خزرج است که روی بال فرشته ها، می بالد به تقدیر خویش؛ چراکه در دستش مهار شتر بانویی است که ملکه قلب قم خواهد شد؛ ملکه ای که چشمه ها به احترامش می جوشند و نخل ها برایش بر می دهند.

چه سفیدبختند، آن ها که به استقبالش می شتابند و همراهی اش می کنند با سلام و صلوات!

بانوی کویر، بزرگوارانه آمده است تا آبروی قم بشود، تا اهالی شوره زارها، بوی بهشت را نفس بکشند وریه هاشان آکنده شود از عطر دلاویز یاس ها. آی مردم! سراپا گوش باشید سخاوت صحیفه اش را که جواب سوال هاتان را به این وضوح خواهید یافت.

زود است که همانند مریم، روزه سکوت بگیرد این قدیسه و گلدسته های مرقدش تا ابد دعای قنوت بخوانند.

ص:75

چیزی از زمین باقی نمانده؛ نه پونه ای، نه بابونه ای، نه دلخوشی به اطلسی و بهاری شکفته. زمین، در نیمه راه خویش، به زانو درآمده است؛ لباس خاکی اش را به تن کرده است و می چرخد بر مدار تباهی.

«روز زمین پاک»، نفسش به شماره افتاده است، کنارجویی خشک زانو زده و سرب می جوشد از چشم هایش.

روز زمین پاک، صدا را در مشت هایش می فشارد و به ازدحام خیابان ها می نگرد. فاضلاب ها، زباله ها، گردها، غبارها، مرگ ها ... .

فرو می ریزد در گریبان خویش.

روز زمین پاک، دست هایش را به شاخه های نافراموش بهار می آویزد و انتظار می کشد.

روز زمین پاک، گام های آلوده بر پیشانی اش به شدت می تازند.

زمین، تکه تکه در خویش خاموش، فرو می پاشد.

وقتی هر بهار، تابلوهای بزرگی از گل های رنگارنگ در سراسر زمین پهن می شود، استعداد و خلاقیت زمین را می رساند.

البته زمین، این بساطِ سبز را برای نگاه های سالم می گستراند؛ نگاه هایی که طرز پاک زندگی کردن را بلد هستند.

باید به کودکان اکنون فرهنگ، نشان داد که دل زمین پاک و ساده است.

«برج میلاد»، در محاصره ابرهاست.

پرده ها خاک می خورند تا بپوسند!

جای نشستن نیست؛ نه بر نیمکت های سیمانی پارک، نه حاشیه های خیابان.

پاکیزگی از سطح ها و زاویه ها رخت بسته است.

یاد باد نسیم خنک بهار را که هجرت کرده است!

آب را گل کرده اند/ هوا را به دود آلوده اند.

حتی نفس کشیدن در شهر مشکل است

باید به عمق فاجعه ایمان بیاوری

دیوها در کوچه قدم می زنند.

صدای پای گزمه های شب است که می آید...

باید ایمان بیاوریم به صبح! دریچه های سد را بگشاییم به روی رهایی!

بگذاریم زمین نفس بکشد، درختان نفس بکشند!

مرگ را پشت در خانه ها نبریم!

آلودگی سمی است در دستگاه گوارش طبیعت که می گسترد و شاهرگ حیات را قطع می کند.

باید جلوی هجوم شیطان را بگیریم.

دیر نشده است هنوز.

لایه اُزُن را می توانیم وصله بزنیم.

باید نه گفت به ناپاکی... و «آری» گفت به صفا، به پاکی؛ به زندگی!

هنوز هم سر زدن یک گل کوچک از میان سنگ ها غنیمت است.

هنوز هم شناور شدن یک برگ فرو افتاده در آب، می تواند هزاران چشم را به دنبال خود بکشاند.

هنوز هم خوابیدن بر روی دشت های پر از گل و دویدن در میان علفزارها، آرزوی خیلی هاست.

وقتی می توان سبز بود و آبی نگریست، چرا باید با سیاهی همراه شد؟!

فقط کمی سادگی و صمیمت کافی است تا دوباره با زمین آشتی کنیم و به دامان پر مهر او باز گردیم.

پرسه در کوچه هایی که در آن بوی خاک باران خورده، بوی کاهگل نمناک، آرام آرام ردپای فروردین را در کوچه ها می ریخت و خانه ها با دامنی از نور و لبخند، در انتظار میهمان، آب و جارو می شدند، کجایند؟

زمین را از یاد برده ایم. آری! زمین را که حالا زیر سرب و دود رسوب کرده است از یاد برده ایم.

نفس هایمان به هوایی عادت کرده است که در آن، خبری از پرواز پرنده نیست.

حالا دست پنجره هایمان به ارتفاع ماه سربی نمی رسد و ما نشسته، به پنجره هایی خیره می شویم که راه هیچ روستایی را نمی گشایند؛ پنجره هایی که وسعت بی قرار گندمزار را از یاد برده اند.

دست کودکان که همواره در دست نسیم بود، باد بادک های تا ارتفاع ابرهای سپید و همسایگی دریا را از یاد برده اند.

کجاست شاعری که جار بزند: «یادمان باشد کاری نکنیم که به قانون زمین بر بخورد»؟

فانوس ها را بردارید به شب نشینی دیروزهای چای و شعر برویم. زمین دارد از یاد می رود.

رو به رویم، کوهی را می بینم که سرتاپایش را چمن ها پوشانده اند؛ گام به گام بالا می روم؛ بی آنکه ذره ای خسته شوم.

نفس می کشم هوای پاک زندگی را؛ بی آنکه فکر کنم به گذشت زمان. فقط نگاه می کنم به زیبایی های طبیعت مثل کودکی که برای نخستین بار، پا به عرصه طبیعت گذاشته است، به اطرافم نگاه می کنم. هیچ صدای دلخراشی گوشم را نمی آزارد و در آسمان آبی بالای سرم هیچ دودی دیده نمی شود، انگار هیچ کارخانه ای نیست در شهر! انگار هیچ کس حق ندارد دست ببرد به پاکی و لطافت این طبیعت!

اینجا موزه ای است که هفت آسمان نور و هفت آسمان عشق از آن نگهداری می کنند و جز با بلیط

لبخند و با قلبی پاک، هیچ کس اجازه ورود نخواهد داشت. اینجا طبیعت زمین است و چون آسمان، لبریز از زیبایی؛ زمینی که بدون خاکی حاصلخیز، آبی زلال، بادی مهربان و آتشی گرم، سرد و بی روح است. زمینی که جاری اند رودهای روانش به سمت نور، کوه هایش ایستاده اند عاشقانه و پرصلابت، درختانش قد کشیده اند تا آسمان عشق و پرندگانش پر می کشند به سمت خدا.

ص:82

علم و معرفت و حکمت، ساکنان همیشه قلب تواند. این همه مسائل، به طمع مهربانی ات، دست تمنا گشوده اند. این همه عاشق، به یمن انوار آسمانی نگاه توست که نیلوفرانه قد کشیده اند به ارتفاع کرامتی از تو.

زیر پر و بال تو سامان می یابند «ملاصدرا»ها.

بر بام های جهان می وزد آوازه آشنایت.

بادها به شوق عطر دستارت، بیابان در بیابان، سر به جنون گذاشته اند.

جاده ها، تمنای دیدارت را به اصفهان آورده اند.

پرستوهای مهاجر، در طلب دانایی در حوالی چشمانت، آشیان گزیده اند.

غزالان به جست و جوی فضیلت، در دامنه کلامت اردو زده اند.

هنوز خاطره اندیشه های زلال و نابت جاری است؛ در آبی کاشی کاری های «شیخ لطف اللّه».

هنوز تجلی دارد در آیینه «سپاهان»، رنگ در رنگ، جذبه آسمانی ات.

طاق های مقرنس اصفهان، پیشانی تواضع می سایند بر قدم های افلاکی ات.

طنین گام های روشنت بر سنگفرش «عالی قاپو»، فراموش ناشدنی است و ماندگار.

جاری حضورت در شریان های زمانه، هماره تداوم دارد و کشکول روزگار، از زلالی اندیشه افلاکی ات، تا ابد سرشار است.

ص:84

نامه را مهر کن که این نامه، در حکم همان پیاله زهری است که روزهای بعد باید بنوشی، پیاله ای که از تلخی لبریز شده؛ اما نه به اندازه تلخی تمام سال هایی که غربت، گلویت را می فشرد.

نامه را مهر کن، تا تمام سربازانت در کیسه های زر معاویه، یکی یکی ذوب نشده اند!

دریغ از چند سرباز، دریغ از چند مرد، دریغ از شمشیری حتی در نیام! نامه را مهر کن، تا دنیا را بوی عفن کیسه های زر معاویه خفه نکرده است.

فرصت، کوتاه است؛ کوتاه تر از خواب غفلتی که سربازهای تو را و شمشیرهای در نیامشان را گرفته است.

نامه را مهر کن، تا این وفای عهد شکنها، دین خویش را هم به چند دینار نفروخته اند! بوی کیسه های زر، اسلامشان راتامرز هم آغوشی با کفر کشانده است.

این میراث گرانبهای جد بزرگوار توست؛ این امانتی است که به تو سپرده اند؛ به امید اینها مباش که خواب دنیا، آب را از سرشان گذرانده است. این لحظات، لحظات موهومی است، لحظاتی تلخ، لحظاتی تلخ تر از تمام شوکران های زمین؛ انگار دست و پایت را به چهار طرف، میخ کوبیده اند و از هر چهار

طرف می کشندت، دشمنان و «همراهان سست عناصرت»! تمام دنیا درد می کند، تمام رودها ورم کرده اند و تمام درخت ها بغض! بوی تنهایی ات خلاصه تر از متن صلح نامه ای است که به زور تنهایی و به مصلحت دین، مهر کردی.

تنهایی ات را موج موج دریاها سر بر صخره می کوبند.

هر آنچه کوه سربلند، در برابر این همه غربت بی پایانت زانو زده اند.

تمام رودها، آبشار شده اند تاخودکشی کنند لحظه ای را که به ناچار، صلحی ناخواسته را مهر می کنی.

آفتاب، دق خواهد کرد؛ اگر بعد از این، سایه ات همسایه روزهای آفتابی نباشد.

بی عطر تو هیچ گیاهی سر بر آمدن از خاک نخواهد داشت.

این نامه ای که مهر می کنی، حکم شهادت توست. خوب می دانی؛ اما هنوز استوارتر از تمام کوه ها، با قدم هایی محکم می ایستی در برابر انحرافات معاویه و کج فهمی های نامسلمانان از دین و هیچ گاه سر خم نمی کنی فشارهای ناتمام کفر و غربت را.

ص:86

هنوز هم در خانه ات را به روی هیچ کدام از یاران بی وفایت نبسته ای و هر میهمان خوانده و ناخوانده، به خانه ات می آید؛ همان طور که نامهمان ها؛ حتی اگر سوغاتشان زهر باشد.

لبخند تو به استقبالشان می رود. هنوز هم نگران مردمی؛ مردمی که خویش را پشت سایه های کوتاهشان پنهان می کنند. هنوز نگران آنهایی؛ همان هایی که مثل دنیا به تو پشت کردند و زخم های جهالتشان با برق خنجرهای در آستین مخفیشان، گرده ات را با بوی خیانت آشنا کرد.

هنوز زخم هایت تیر می کشند؛ زخم هایی عمیق تر از کیسه های زر معاویه.

دنیا در خود مچاله شده است از این همه غربتی که گریبان گرامی ات را می فشرد.

دنیا را مهر می کنی به نام دنیا پرستان. دنیا را مهر می کنی برای معاویه، برای خود دنیا و برای تمام روزهایی که از خیانت لبریز است.

هیچ کس نیست، هیچ دستی برای فشردن گلوی اتفاق، دراز نشده است، هیچ گامی برای رد شدن

از این خاک، جا نمانده است. شب، گذشته و بیابان، خورشیدخیز است. شب گذشته و طبس ایستاده است پرغرور، پرعظمت. تاریخ، چون رودخانه ای مواج، از سر دقایق گذشته است. شن ها و پیچ و تاب هزارتای معجزه؛ حادثه آرام می گذرد. بیابان با تمام یاخته هایش، پیروزی را احساس می کند.

شعاع روز، لا به لای شن ها می دود و خورشید، با شدت نور باران می کند کویر را و روشن می کند شب حادثه را.

رستمش دیو را در تاریکی غارها به زانو در می آورد و سیاووش پاک زیسته اش از راهروهای آتش هم به سلامت می گذرد.

«دریغ است ایران که ویران شود

کنام پلنگان و شیران شود»

اینجا سرزمین آبادی هاست؛ خرابه نیشن اجنبی ها نیست، طعمه ای لذیذ و آماده نیست که گرگ ها تکه تکه اش کنند و به آوارگی و بیچارگی مردمش بخندند. اینجا شرافت و ظلم ناپذیری در خون آدم

هاست و آزادگی، رمز حیاتشان است.

مهد تمدن اینجاست؛ در ایستگاه صلح، نه آنجایی که آزادی رابا اسلحه به مردم شلیک می کنند و «ستاره ها از هراس آتشبارها روز از پناهگاه بیرون نمی آیند».

ما نه ظالمیم نه ظلم پذیر. «هر جا که انسان در عذاب است، زانوی درفشمان می شکند». رنگ سرخ پرچم ما نشان از ظلم ستیزی دارد و رنگ سبزش نشان از ظلم گریزی.

شرق و غرب بدانند که اینجا رویش گاه «درخت زیتون» است و ریشه اش از همین خاک ها آب می خورد.

آسمان و زمین اینجا دست به دست هم داده اند؛ مویی از سر زمین اگر کم شود آسمان بر می آشوبد و توفان می فرستد.

اینجا بالگردها هم از رمق می افتند، به خانه هایتان برگردید؛ وگرنه چکمه هایتان را با خارهای طبس می بندیم، دستهایتان را گره می زنیم به سیم خاردارها تا درس عبرتی باشد برای همه جهان خواران.

نقشه ساده ای داشتند. سپاهیان ابلیس، بر وسعت سادگی بکر و دست نخورده صحرا، فرو آمدند و خواب آسمانی کویر را آشفتند.

از راه بیابان آمده بودند، بیگانگانی که می خواستند، آینده خوشبختی شهر را به دست های تاریکی شب سلطه بسپارند.

خیالشان چه بیهوده بر افق های دور دست و دست نیافتنی، پیروزی را می چرخید!

شب بود و صحرا در افسون و آرامش شناور.

ناگهان، ضرباهنگ قدم های توطئه در شریان های خاک وزید.

خاک، با تمام یاخته هایش، هوای تعفن حضور بیگانه را حس کرد و آرامش خواب کویر، توفانی شد.

وای از آن لحظه ای که روح طغیان در رگه های صحرا جاری شود! چرخ بال ها پیام آتش آورده بودند

برای اهالی، مسافرانی بودند که در آرزوی سرزمینی خاموش و لب فروبسته، پا در جاده های خیانت و توطئه، آمده بودند؛ چمدان هایشان پر بود از رویای استعمار و نیرنگ.

آنقدر نقشه شان ساده بود که مگر شکست، در هوای لحظه هایشان نمی گنجید. عقاب های آهنین C.130، قرار بود بیست و چهار ساعته، تمام قله های ایران را زیر پا بگذارد، قرار بود فاتحانه بر گوشه گوشه آسمان سرزمین مقدس مان بچرخد و هوای شهر را مسموم کند؛ اما اشاراتی از خدا جاری شد.

این بار، معجزاتی از شن!

دست خدا از آستین صحرا بیرون آمد، قدرتی شگفت از غیب، در ذرات معلق شن ماسه ها رها شد.

توفانی وزید و صحرا، خشم و نفرتش را بی محابا بارید. معجزه، خارج از محدوده زمان و مکان است. گاهی ابابیل ها مأمور اجرای قدرت پروردگارند و گاهی شن های طبس.

فریادی از حنجره کویر آغاز شد و صاعقه وار، تمام نفرتش را بر سر بی خیالی شان آوار کرد. صفحه ای از قدرت لا یتناهی پروردگار گشوده شد در برابر دیدگاه حیرت ژنرال ها و سربازان

ص:91

بیگانه و آواز مرگ، از هر سو وزیدن گرفت. آیتی از معجزه خداوند را بنگرید، ای سپاهیان ابلیس! این خاک، زیر سایبان امن حمایت پروردگار است.

نقشه شومشان در نطفه خاموش شد و مکر و نیرنگشان، ناتمام ماند - مگر نه اینکه خداوند، بهترین مکر کنندگان است؟ - حتی چرخ بال ها و هواپیماها در فضای شبیخون ناگهانی شن ها، از پا افتادند؛ گویا لشکری از غیب، به یاری صحرا آمده بود؛ به حمایت از سرزمین ایران!

شهر، هنوز در خوابی خوش رها بود و از کابوس های دوردست خبر نداشت.

صبح آمد. در دل کویر، توان زمین گیر شده چرخ بال ها و هواپیماها، آشکار شد.

صبح از راه رسید.

شن ماسه ها، دوباره آرام گرفتند در دل صحرا.

صبح آمد و مژده رهایی آورد برای شهری که در سایه توکل آسوده بودند!

شاید برای حضور روشن خداوند در دفتر محاسبات و نقشه های جنگی شان هیچ حسابی باز نکرده بودند! آری، حتی چشمان مسلح شیطان بزرگ هم نمی تواند نورالهی را در عمق حوادث تاریخ ببیند و درک کند؛ نوری که تا ابد فرا راه مجاهدان حقیقت خواهد تابید.

این روزها بوی خاک سرزمینم را بیشتر از بوی تمام گل های مریم و شب بو دوست دارم. نفس هایم را با عطر ایران گره می زنم.

به تمام ستاره ها قول داده ام که شب هایشان را با باغچه ای از گل های آفتابگردان روشن کنم تا دیگر هیچ وقت هیچ شاپرکی، در هیچ شبی دنبال فانوس های گم شده در باد نگردد.

من آمده ام تا تمام روزها و شبهای جوانی ام را روشن کنم.

می خواهم من هم گل کنم؛ مثل گل های قالی ایرانی که در تمام دنیا گل کرده اند.

دوست ندارم هیچ وقت مثل این گنجشک های تنبل، روی سیم های برق خوابم ببرد. می خواهم تمام ابرهای شناور را با بال هایم نوازش کنم. اصلاً این روزها از همه چیز سرشارم؛ سرشارم از خدا، از خودم، از هیجان، از نشاط، از جوانی و از... . می خواهم جوانی ام را جشن بگیرم؛ جشن بگیرم این روزهایی را که حس می کنم خدا را بیشتر و بهتر می فهمم، روزهایی که هیچ گاه تکرار نخواهند شد.

پس بگذار این روزهای جوانی ام را مثل بادها به دنبال خوشبختی بگردم! بگذار این روزها خودم را به بلندترین قله دنیا برسانم؛ بلندترین نقطه دنیا که می توان ایستاد، بلندترین جایی که برای همیشه به خدا نزدیک باشم و نزدیک بمانم!

در برابر زمان طغیان کرده ای سرخوش؛ می خواهی بدوی، می خواهی دور شوی از روزمرگی، می خواهی هوای حوالی را فرا چنگ آوری، می خواهی فرصت هایت را بر طاقچه های عمر، از دست ندهی، می خواهی بر بیهودگی نیاویزی.

چیزی در دلت تکان می خورد؛ احساسی عجیب، شوری شگفت، هیاهویی تازه. هر روز، روز

توست. در خودت قد کشیده ای، به تکاپو افتاده ای، پا بر جاده های عبور زده ای، رنگ ها و نورها در چشمت، روزها و ثانیه هایت سرشار.

رد گام هایت را تا آسمان کشیده ای. همه چیز در تو زیباست؛ زیبا می نگری، زیبا حس می کنی. زیبایی در تو انعکاس یافته است. خاموش نمی شوی، هزار چراغ در چشمت روشن است. سرشاری از حرارت.

جوانی، جرعه جرعه شادابت کرده است. لحظه ها، در تو رنگ و بویی دیگر دارد، هزار پروانه بر شیشه چشم هایت می کوبند. می خواهی رها بال بزنی. خورشید، بر پیشانی ات تلنگری زده است تا روز شوی، تا شب در تو فروکش کند.

لحظاتت سبز، روزهایت آبی، نفست گرم و جوانی ات همیشگی!

صدای جوان، به عشق دوخته شده و زیر آفتاب جوانی، همه اشیا، همسایه عشق اند.

آسمان، دمی چشم از چشم این عاشقانه های زمین برنمی دارد.

در بهار روشنی پرور جوانی، احساس می شود که «احساس»، بختش باز شده است، راه ها تازه شده، دنیا، دیگر شده.

امروز، جوانی از زیبایی جاودانه خویش، عکس یادگاری می گیرد.

«بهار» و «جوانی»، زیبایی را همخوانی می کنند.

صد سال به این سال ها، مبارک باد درخششِ نقش و نگارهای جوانی! پر باد از شور و هیجان، سبد

روزهای جوان!

امروز، الگوهایی که از کوچه و بازار ابتذال می آیند، پیام زبونی خویش را اعتراف می کنند.

امروز، درست رو به روی ساعت خلاقیت، کنجکاوی می آید و راه درازی پیش روی جوان می نهد تا هر چه خستگی، همچنان فرسوده بماند. دلاوران قله آرزو، حقیقت انسان را برای ملایک، چشمگیر جلوه دهند. امروز، دستان بی دارگر خرد، شعر «جوانی» می سراید.

بهار می بخشد و جاذبه. آن دسته از درخت هایی که در این شعر نفس می کشند، تا هزاره های بعد، جوان می مانند.

من جوان شده ام! لباس های دیروزم کوتاه شده اند؛ قد کشیده ام، رسته ام، از عمیق بلوغ تا آفتابی ترین افق های کشف و شهود.

آیا تصویر من است که تکثیر شده است در زلال آمیز چشمان مادر؟ این جوانی من است که منتشر می شود در اشک های شوق مهربانی مادر؟

دیگر وقتش رسیده است که کودکی هایم را با آرزوهای کوچک و بزرگش، در بقچه گذشته هایم گره بزنم، تا شاید در آینده دور خود، دوباره برای مرور خاطراتم عقده از تنهایی اش باز کنم.

دیگر وقتش رسیده است که نوجوانی ام را پشت تپه های «دیروز» رها کنم.

باید به قله های فرادست بنگرم. جاده های روشن، استواری قدم های مرا می طلبند، می خواهم با نگاهی متعالی به نظاره بنشینم.

باید گوش بخوابانم به نجوای آفرینش. به گفت و گوی خودمانی باد و برگ ها، به همهمه رودها، به لهجه پرنده ها، به پچ پچ گل ها و سبزه ها که هر یک ،دهان گشوده و رازی از فلسفه می گشاید در برابر چشمان عقل من.

این روزها، تاریک خانه ذهنم، مکرر از زیبایی های «هستی»، عکس برداری می کند.

کوله بار سوال هایم هر روز سنگین و سنگین تر می شود. باید عوض شوم؛ لباسی می خواهم به اندازه حجم شعورم از «هستی»، تا بپوشانم بر قامت جوانی ام.

لباسی می خواهم از جنس شهودی عارفانه، تا پنهان کنم عریانی روحم را...

من جوان شده ام! بزرگ تر شده ام؛ باید تکانی دهم به خود، پیله های دور و برم برای حجم «خواستن» من تنگ و کوچکند؛ آسمانی می خواهم برای پرواز و بال هایی روئیده بر سر شانه های بلوغم.

رهایی ممتدی می خواهم تا ابراز وجود کنم. دیگر راه های عاشقی باز است، کفش های دیروزم، گنجایش قدم های مرا ندارند. می خواهم مسافری شوم و پا در جاده های تجلی بگذارم. گام هایم تاب رکود ندارند، من قطره های به هم پیوسته جدا از دریا هستم؛ باید راهی شوم.

می خواهم جریان یابم؛ سیل شوم و در بستر زمانه بشتابم. می خواهم به اصالت خود برگردم.

دریا، جایی در دور دست ها منتظر من است.

ص:99

بلندای اراده ات را ابدیت کافی است.

یادت باشد که زمستان های زمین، نیاز به آتش دارد و عشق.

از یاد مبر که آمدن بهار، سرنوشت همه تقویم هاست و تقدیر همه پشت بام های پوشیده از برف.

جوانی، بهار زندگانی هم می گذرد و به زمستان می انجامد.

از یاد مبر که فصل بعد از زمستان پیری، بهار قیامت است؛ آنجا جواب خواهی داد که «جوانی ات را در چه راهی صرف کرده ای؟»...

تقویمت را خودت ورق بزن و به روزها بگو که جوان یعنی تو، توان و قدرت جوانی یعنی دست ها و پاهای تو، یعنی شانه های تو.

گام هایت را مصمم بردار! بگذار در حافظه جاده ها، جوانی ات چونان بیرقی جاوید بماند.

امروز دستان تو توان رقم زدن فردایی سبز، فردایی پر افتخار را دارد؛ فردایی که بیرق کشورت را بیرق سرزمینت را که از توان تو آکنده است، بر فراز قله های افتخار خواهی دید؛ بیرقی را که دست به دست از پدران و نیاکانت به تو رسیده است، بیرقی را که از قله های رفیع دیروز، دوش به دوش، تا امروز رسیده و امروز نوبت توست که این رفعت و افتخار را با دستان پرتوانت پاس داری تا بادها بیایند و بیرق سرزمینت را بر قله های رفیع سربلندی وافتخار، در اهتزاز ببینند.

امروز روز توست. تو ایستاده ای بر جاده ای که جهان پیش رویت را نشان می دهد؛ با قدم هایی از رفتن لبریز، از رفتن و تازه شدن لبریز...

نماز «حال» را اقامه کنیم و خدایی را که ناگهان در «اکنون» دریافتیم، سپاس گزاریم؛ درست مثل آینه که حافظه اش آنقدر کوتاه است که پیش از «اکنون» را هیچ به یاد ندارد. و چشم هایی را انتظار می کشد که نشاط سال های بهار گونه عمر را به خنده فریاد می کند.

این چشم های جوان، جست و جوگر ستاره هایی است که از آسمان برایش گلچین شده اند.

آیا این برق شیطنت همان ستاره ها نیست که با زیرکی، از آن بالا چشمک می زنند که سرت را بالا بگیر و به قدم هایت اعتماد کن؟

باور کن که زمین زیر پایت آنقدر آبدیده است که هدایت گر خامی و تجربه های اندک تو باشد.

گرچه گاهی فراتر از همه ستاره ها فقط خورشید را طلب می کنی، مطمئن باش که تو شایسته بهترین ها هستی و برق نگاه جوان تو، مطلع خورشیدهای درخشنده است. پس به پاس عظمت این جریان، سر به مهر هستی بگذار و با خضوع قامتت در برابر صاحب هستی، قیامت به پا کن.

چروک های پیشانی ات، گذر سال های نامهربانی است. پشت چروک های پیشانی ات دنیایی از مهربانی داری؛ دنیایی که از تمام آب های جهان آبی تر است.

روزهای نیامده را تو می سازی. ساعت های جهان، با حرکت دست های تو تنظیم می شوند. گردش شب و روز، با پلک های توست. گرهی که بر ابروانت می افتد، رازی است شگفت که تمام توفان های ناملایمتی روزگار را پشت سر می گذارد، همانگونه که لبخندت، دل تمام آینه ها را آب می کند. روشنی چشم هایت از جنس فانوس هایی است که با توفان های ناامیدی خاموش نخواهد شد.

چشم های تو از آفتابند، از روشنی اند.

وجودت زلال است، چون چشمه های همیشه روانی که از دل کوه سرازیر می شوند تا لاله های واژگون را به زندگی امیدوار کنند و شاداب. دست هایت برکتی است که همیشه آرام به خواب سفره های محقر می آید. آفتاب و ماه ستاره ها را به مهمانی خویش می بری و صمیمیت را نان سفره های همیشه گسترده ات می کنی.

لبخندهایت شیرین ترین غذایی است که کودکانت می خورند. عطر تن تو برای خانواده ات از عطر خوش چای، دل انگیزتر است.

خستگی ات را مهمان استکانی چای و صدای گرمت را هوای دلپذیر خانه دلگرمی هایت می کنی.

پینه های دستت، غرور را به زانو در آورده و عشق، منتهی الیه شرقی نگاهت را انگشت به دهان

مانده است.

چرخ های صنعت این خاک، بر انگشت تخصص و تعهد تو می چرخد.

تو کارگردان فیلمنامه اقتدار این ملتی.

کوهستان ها، شانه های وسیعت را می ستایند. درختان، قامت رشید پشتکارت را سجده می برند و دریاها، آبی روحت را به رؤیا نشسته اند.

جهان، روز بزرگت رابه جشن برخاسته که توفان عزمت، بادهای هزره گرد وابستگی را تار و مار کرده است. تو آن آتشی که خیابان های سرمازده را با سرانگشتان پرخونش، به جاده های خورشید می رساند.

خاطرات عزیز است؛ آنقدر که رسول آینه ها، بر دستان پینه بسته ات بوسه می زند.

ای صبور! همتت سیاره ها را از مدار خارج می کند.

آسمان، سر بر شانه بزرگوارت می گذارد و زخم های ستارگانش را با دل درد کشیده تو، مویه می کند.

فرزندان این اقلیم پرشکوه، چهره به چهره ات می سایند و مهربانی را از تو وام می گیرند.

جویبار اراده ات همیشه جاری باد و چراغ خانه ات تا همیشه جهان، روشن و فروزنده.

تو عرق می ریزی؛ اما نه از خستگی، از نهایت دلبستگی ات به خانه تا سفره صبحانه را بی نان نگذاشته باشی!

قدم هایت را چون عاشقانه برمی داری، هیچ گاه کسل نمی شوند؛ بلکه با هر گامی دیگر، جانی تازه می گیرند. به پیکره زمین چنگ می زنی تا رزق و روزی را از اعماق ناشناخته آن بیرون بکشی.

چرخ هیچ کارخانه ای بدون تو نخواهد چرخید.

دست های پینه بسته ات را می بوسم که زمختی اش، رنج را حکایت می کند.

دست های تو، تاریخ رنج های یک عمر زندگی است.

دست های تو، تاریخ یک عمر بندگی است؛ یک عمر دویدن در کرانه های زمین؛ زمینی که خدا برای بندگان خویش گسترده است و اگر بهره نجوییم، ظلم روا داشته ایم در حق خودمان!

دست های تو، شهادت می دهد که «نابرده رنج گنج میسر نمی شود».

دست های تو، شهادت می دهد که «قصر فردوس به پاداش عمل می بخشند».

دست های تو، شهادت می دهد که «عاشق از بلا نمی پرهیزد».

دست های توست که از آستین بیرون آمده است تا لحظه های کوشش را غنیمت بشمرد، تا شریک لحظه های کاروان هستی باشد.

دست های تو، چه هنرمندانه به فراخوان سعدی پاسخ گفته است:

بیا تا برآریم دستی ز دل

که نتوان برآورد فردا ز گل

چه کسی قدر دست های تو را می داند؟!

چقدر عزیزند و گرامی؛ دست هایی که آب می آورند، دست هایی که نان می آورند.

دست های پینه بسته ات را می بوسم؛ دست هایی که پیامبر الهی نیز آنها را بوسیده است!

از شاخسارهای سبز سرو و صنوبر، عصایی می سازم برای قامت خمیده تان که شکوه کوه های پرسکوت را با خود دارد.

از ستاره های دنباله دار آسمان، دستاری می سازم برای پاک کردن عرق خستگی از پیشانی پرچین و چروکتان که بسان شیارهای عمیق کویر، از رنج و سختی پنهان خویش سخن می گوید.

ای سادگان صبور که به مهربانی خورشید قانعید و به نم نم بارانی دلگرم!

سفره هایتان سرشار از کرامت مهتاب و عنایت آفتاب باد!

عرق بر پیشانی ات شکفته است، دست هایت را تا آسمان بالا برده ای، دهانت آغشته دعاست «هو الرزاق».

«لاحول و لا قوة الا باللّه...»؛ آنچه در مشت های توست، زمان است، نمی گذاری فرصت ها خاموش شوند. احساس می کنی همه چیز بر مدار گردش سرگردانند، اما تو سرگردان نیستی. کار، تو را ساخته است. به غروب دل نداده ای. تو را هر طلوع، اشارتی به هیاهو و تکاپویی تازه است.

دقایق، منتظر تواند، با تو گام بر می دارند.

خوشحالی از کار، خستگی در تو معنایی ندارد. از پا نمی افتی، به زانو در نمی آیی. زندگی در تو معنا

گرفته است. دقایق، آن قدر هم بی رحم نیستند که تو را جا بیندازند. از زمان جلو افتاده ای.

سرت را بالا بگیر و به آسمان رحمت حق نگاه کن؛ به آستانی که هر کس گنج رنج خویش خواهد برد؛ «لیس للانسان الا ما سعی» به آسمان نگاه کن که ستارگان نام تو را در هر دفتر نور، هزار بار می نویسند و فرشتگان از مروارید عرق جبین تو رشته های پاداش الهی می بافند.

سرت را بالا بگیر، دلاور عرصه زندگی، جهادگر جامعه سازندگی! دستانت بوسه گاه برترین انسان هاست. و رنج بی پایانت در ترازوی پروردگار عادل سنجیده خواهد شد؛ مگر نه اینکه برترین کارها، کسب درآمد حلال است»(1) و «بهترین کارها آن است که مرد بادست خود کار کند».(2)

سر ننهادیم به بالین کس

بالش ما همت ما بود و بس

رنجه کن امروز چون ما پای خویش

گرد کن آذوقه فردای خویش

از سنگلاخ های پیش رو. آری! توان دست هایت را می بخشی تا سفره ها، به پشتوانه تلاش و ایمان تو، همواره از عطرنان و لبخند پر باشند.

خانه ات با نگاه های منتظر، چشم به دست های تو دوخته است تا از راه برسی، با بار تلاش؛ سخاوت دست هایت را ببخش، مهربانی نگاهت را ببخش.

دست هایت را می سرایم؛ که گره سفره های نان و لبخند، با سر انگشتان پینه بسته ات باز می شود.

طعم دلتنگی های ناتمام موجی می زند. گفتی غم غربت، آواره ات کرده است؛ اما نگفتی غریب، ماییم که از همسایگی با آفتاب دور افتاده ایم.

آیا امیدی هست که چراغ نگاه تو زیارتگاه دل های تاریک و خسته ما شود و عطر کلامت، ما رابه مصاحبت خاندان بهار ببرد؟

ای پیر قبیله های در راه مانده!

رنج بزرگت را بر زمین بگذار؛ بگذار در جذبه نگاه تو رخ بشوید «ری».

بگذار «ری»، بر مدار معرفت تو پروانه وار بچرخد.

احساس غریبی نکن! از بیش ترها، بر تمام خاطره های دیوارها و صخره ها و کوچه های «ری»، نام تو را حک کرده اند.

کوی «سکة الموالی»، سال هاست که هر روز نام تو را بر زبان می آورد.

کوله بار تنهایی ات را همین جا بر زمین بگذار!

سفره مهربانی ات را همین جا پهن کن! اجاق شعله ور سینه ات را همین جا روشن کن.

ای ادامه مهربانی «کریم اهل بیت»! با خود برکت آوردی به این زمین بی بهار و خاک «ری» را رهایی

دادی از عطشی دیر سال.

بقچه حکمت و دانایی ات را باز کن. تا تشنگان وادی حقیقت، پای سفره تو بنشینند. از حنجره ات، بارانی از کلمات مقدس می وزد؛ بگذار تشنگان معرفت، سیراب شوند از شراب ظهور روایات و احادیث ناب.

سید! صفا آوردی به این دهکده خاموش! روشنایی بخشیدی به چشم های بی فروغ شیعیان این دیار! زلالی عطر سه امام را پیچانده ای در شولای احادیث و روایات، لب باز کن تا «ری»، سرمست شود از عطر و بوی امامت. کوله بار تنهایی ات را همین جا بر زمین بگذار!

بسیار دلتنگ آمدنت بودیم، تا دل هایمان را دخیل ببندیم به ضریح آسمان نگاه تو مزار تو صفای قبر شش گوشه را دارد؛ می توانیم یک راست از «ری» جاده ای وصل کنیم به کربلاء به یمن حضور تو در این دیار.

بهار، روئیده است بر ردایت.

رد شده ای و «ری»، بهار باران است آمدنت را.

رد شده ای و «ری»، ضریحت را تنگ در آغوش گرفته است. آمده ای تا خاک این دیار، بوی فراموشی نگیرد.

آمده ای و ردّ گام هایت، ستاره زیر خاک است.

تو را کدام جذبه خورشید، بی خود کرده است که اینگونه حل شده ای در نور و ضریحت می درخشد این چنین؟

هزار دخیل بر ضریحت، هزار دعای نامستجاب، هزار قطره اشک، هزار دست التماس، تو را کدام هیاهو، این گونه تا آسمان کشانده است؛ تو را که بوی بهار می دهی و سبز پوش می گذری، تو را که هر سپیده، «ری» آغاز می کند روز را با سلام به ساحت مقدس ات، تو را که پای ایوانت، هزار مشتاق، هزار دردمند، هزار دوست دار، چشم دوخته اند عظمتت را؛ که زیارت تو هم سان با زیارت خورشید کربلاست، تو را که آسمان، خاکسارت است.

تو را در کوچه کوچه ی این شهر می شناسند به عظمت، به بزرگی.

تو را نه فقط این شهر دل داده است که تمام خاک، زیر گام هایت جوانه داده است.

کبوترانِ حرمت که آرام، بال گرفته اند آسمان را، تو را خوب می شناسند؛ گنبدت را، حرمت را، صحن و سرایت را.

تو از قبیله نوری و از خاندان خورشید.

«ری» به صفای وجودت حیات را معنا کرده است.

کنار یاد نافراموشت، هزار شمع روشن است و هزار دخیل بسته.

کنار یادِ نافراموشت، هوای روحانی جذبه جاری است.

بزرگمرد! کلمات من از عطر سرشار یادت لبریزند. کلمات من، بی طاقت اند بزرگی ات را. کلمات من، شورآفرین آمدن تواند.

خورشید است و شکوه چشم گیر چشم های مهربانت.

ص:116

کبوترها خواب را فراموش کرده اند؛ همانطور که آسمان را، همانطور که پرواز را.

درخت های سرسبز از فرط دلشوره، پاییز می شوند. بهار بی تو راه پنجره ها را گم می کند.

کتاب ها غصه سال هایی را می خورند که باید در قفسه ها خاک بخورند، مثل آینه هایی که ندیدن تو، از غبار پرشان کرده؛ چنانکه تا روزهای فراموشی رفته اند؛ آینه هایی که شاید سال هاست فراموشی گرفته اند، چنانکه خاموشی.

صدای جیغ گلوله ها زودتر از کلاغ ها، حتی زودتر از باد، خبر رفتنت را در شهر می پراکند.

در این شب های بی ستاره، از غم نبودنت، زمین خون می خورد.

بدجور دست های شهر یخ زده، دارد تمام شهر منجمد می شود.

ترس ندیدن تو، ترس سر کردن روزها بی تو، ترس...

چگونه می تواند فراموش کند تو را شهری که نفس کشیدنش در این هوای سربی، به خاطر مکیدن نفس های مشتاق تو بود.

«بی تو نه زندگی خوش است / بی تو نه مردگی خوش است»

تحمل کوچه های تنگ، با دلتنگیهایشان بعد ازتو سخت تر هم خواهد شد.

هنوز باران، آواز غمناک رفتنت را بر پنجره ها زمزمه می کند.

عمامه ات ابری است که زخم های معصومیت چند هزار ساله انسان های پاک را خون گریه می کند.

عبایت، بیرق برافراشته ای است که باد بوی عدالت واسلامش را تا دورترین سرزمین های کفر خواهد برد.

نفس هایت یکی یکی کبوتر می شوند و با جانت از دهانت پر می کشند تا دورها؛ آنقدر دور که از هر آنچه ابر است بگذرند، تا آن گاه، رستگاریت با باران بیامیزد و شهر را ازعطر گل های همیشه محمدی باغ اسلام، سیراب کند، تا درختان، مؤمنانه به سوی رستگاری قد بکشند و گل ها شکوفه کنند.

آسمان خم می شود تا دست هایش را از تمام تو پُر کند.

آرام می روی؛ اما بیشتر از همیشه با مایی و هر روز، حضورت پررنگ و پررنگ تر می شود. بودنت را

نزدیک تر از نفس تمام کتاب ها حس می کنیم. هنوز هم با مایی، هنوز هم خواهی بود.

ص:118

استاد!

مرا به حجره آسمانی ات راهی نیست؛ همان چهار دیواری کوچک تنهایی تو که آسمان ها را به تماشا فرا خوانده است - ای کاش مرا به حجره مهربانی ات دعوت کنی.

تا طفل مکتبت باشم، تا پای منبرت بنشینم و نکته نکته عشق بیاموزم، تا عاشقی را تجربه کنم در حضور تو!

بگذار پای منبر تو «سیره نبوی» را درک کنم، با «حماسه حسینی»ات، عاشق شوم.

مرا پله پله از پلکان حکمت ببر بالا؛ تا نور، تا وادی معرفت، تا قلمرو «انسان کامل».

استاد!

خردمندان دنیا، زیر سایه کلامت می بالند.

دستان تو، آب و دانه می دهد به پرندگان عقل؛ بریز در شریان ذهنم، «تفکر اسلامی» را!

شیوه اندیشیدن را به من بیاموز تا همیشه «حق و باطل» را بشناسم، تا در طلب عشق، پا در جاده ی «جهاد» بگذارم.

استاد!

من در ابتدای راه هستم و تو در آسمان هایی و در منازل افلاک.

از تمام روزنه ها، کلام متعالی توست که سرازیر است. خونت، در رگ های خاک، می دود از شمال تا جنوب.

خاک، از خونت جان می گیرد.

تو در ناگهان حادثه، پرنده شدی؛ اما نیمی از خودت را به خاک ها بخشیدی تا ترانه رویش؛ ناتمام نماند.

با پای پیاده، تمام کوچه های شب را رفته بود. کوچه های شب را می شناخت، دیوارهای نیم ریخته و ویرانه اش را می شناخت، خانه های سرد و متروکه اش را می شناخت.

می گفت: در کوچه های شب، نشانی از صبح نیافته است.

پای پیاده رفته بود بیغوله های دیونشین را بشناسد و بشناساند. فرق راه و چاه را می دانست و

می گفت در محله های شیاطین، آدم را پای پرستش مکتب ها قربانی می کنند!

به نور می اندیشید و به ظلمت که بر ذهن های راه نیافته چنگ انداخته است.

می دانست که ظلمت فریب دهنده است و به سراب می ماند؛ رنگ و لعاب حقیقت را دارد و حقیقت نیست.

می دانست که تاریک اندیش ها چه نیرنگ ها در سر دارند و منتظرند تا ضحاک گونه، دل های جوانان را غارت کنند.

چشم هایش پر از حسرت بود که چرا نمی گذارند اندیشه ها متولد شود.

دلش پر از اندوه بود که چرا عدالت، نفسی تازه نمی کند؟ چرا پیشرفت به بار نمی نشیند؟ چرا علم زنده نمی شود؟

درد دین داشت.

مظلومیت را در مکتب علی علیه السلام آموخته بود و می دانست که حسین علیه السلام، آموزگار خون و قیام است.

نوجوان «فریمان» را عشق، به حسینیه ارشاد کشانده بود؛ بی تاب و بی قرار.

«فیلسوف فطرت» را عشق، به درس و دانشگاه کشانده بود تا رازهای زبان خدا را به گوش همه برساند و بگوید که خدا با زبان فطرت با شما سخن گفته است.

قدم برداشت، قلم برداشت تا از خودش، «مرتضی مطهری» بسازد؛ «شهید مرتضی مطهری» آری! به نور می اندیشید و اندیشه اش نور بود، نیت اش نور بود، زندگی اش نور بود، شهادتش هم نور.

دیدبان شب از بلندای کینه و خشم و نفرت،او را نشانه رفته بود.

می دید کسی از لابه لای کاغذهای صاف و ساده، نور وجودش را خانه به خانه منعکس کرده است.

می دید کسی آرام و مطمئن، سوار بر ابر یقین و ایمان، تمام قله های شک و تردید شب پرستان را گذرانده و برای نجات انسان ها، دستورالعمل رهایی می نویسد.

می دید ثانیه های این مغز متفکر و خروشان، چشمه چشمه حکمت، تحویل اهالی پاکی و فطرت می دهد هر روز در جبهه ای، لباس رزم می پوشد و در خط مقدم صف شکن جهاد با خرافه پرستی مدرن شب زدگان می شود.

روزی در میدان نبرد با مارکسیسم و مادی گرایی: «مقالات فلسفی» و «نقدی بر مارکسیسم» و «علل گرایش به مادی گری» را می نویسد.

و روزی دیگر، در جبهه نبرد با خرافه های دینی «حماسه حسینی» را با خون رقم می زند.

وقتی گذارش به جهل مدافعان مدعی حقوق زن می افتد، با چشمان تیزبین الهی اش، تا عمق تاریکی فرصت طلبان سودجو را می بیند و «نظام حقوق زن در اسلام» را سطر به سطر، به سنگرهای پوشالی شان شلیک می کند.

پادرهزار راه تردید فیلسوفان می نهد و «اصول فلسفه و روش رئالیسم» را ستونِ ثابت حق نمای می آفریند.

از فراسوی غیب و شهود برای منتظران خاکی می نویسد:«زندگی جاوید یا حیات اخروی»: «انسان و ایمان» و «گفتارهای معنوی» را.

اندیشمند الهام و تعقل، در افق تعالی، به تفسیر نیاز انسان می نشیند و «مقدمه ای بر جهان بینی اسلامی» «وحی و نبوّت» و «انسان در قرآن» را قلم می زند.

مسلسل قلمش، چنان بی امان می تازد که پرده شب به هزار ستاره نورِ حضور او، پاره پاره شود.

خاری در چشم و استخوانی در گلوی بیداد شده است. دیدبان شب از بلندای خشم و کینه، این جهادگر خستگی ناپذیر را رصد می کرد تا با تیر گروهک فرقان، ناجوانمردانه از پشت، مغز متفکر او را نشانه رود.

آن روز، در گذرگاه غریب تفکّر، اندیشه پرواز، لاله باران شد.

ص:122

دریغ از حل معمای آزادگانِ سربه دار و زندگی و شکوفایی همیشگی لاله های سرخ «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی سَبیلِ اللّهِ أَمْواتًا بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ».

زمین، زاده عطش است. دست های خاک، بوی رکود می دهد و کسی از قبیله درد برمی خیزد و «عدل» را در جان خیابان ها جاری می سازد.

با «توحید» گام به گام، در کوچه های بن بست راه می رود و روزنه های بسته را به سمت آبی آسمان ها می گشاید.

با دست هایی پر از گل های «علم و ایمان» به دیدار دوستان می رود و باران «اخلاق» را بر سر آنها

می باراند.

از روزهای هراسان روزهای بعد از این، آگاهمان می کند و تصویری از «عالم برزخ» را بر تابلوی دل ها می کشد. «وحی و نبوت» را در نگاه ها شعله ورتر می کند و «عدل الهی» را به زمین مچاله متذکر می شود.

«سرنوشت انسان»، چیزی جز نتیجه فردای خود خواسته نیست؛ چه آبادتر شود و چه آوارتر.

برمی خیزد و «قیامت» حضور بر پا می کند؛ قیامت مرد بودن مرد زیستن.

هزار آیینه آسمان بی پرندگی را می شکند و شانه در شانه پیر جمارانی، هوای سنگین رکود را شعله شعله آفتاب می ریزد.

نهایت خواستن هر انسان، پرواز است، پروازی که دل خاک را با خود ببرد.

تنها نه چراغ انجمن بودی تو

امید امام بت شکن بودی تو

در سوگ تو از لعل لبش بشنیدم

کان غمزده را پاره تن بودی تو

چگونه در رفتن تو عالمی به سوگ ننشینند که شانه های فرو ریخته ات، دیواره های محکم استقامت بود و صدایت در فراسوها جاری.

تو، درختی بودی سبز که هرگز در برابر بادها خم نشدی و حق را هرگز به تسلیم وانداشتی.

فریاد پرخروشت هیچ گاه خاموش نشد و هیچ قدرت شیطانی نتوانست نیروی پرتوانت را به سازش بکشد تا از گروه نابکاران، صلح و سازش را آرزو کنی.

در جانِ تو قدرتی است که روح رابه حرکت در می آورد و به آفتاب، روشنی می بخشد؛ جانی که

امید خود را بر نام شهادت آویخت تا به انسان، جهاد در راه علم و تفکر و اندیشه را الهام بخشد.

زندگی پرفراز و نشیب انقلابی ات، شعر بلند شهادت را می سرود. تو، مثل خورشید، اما بی غروب، بر سر راه ما ایستاده بودی و دستانت، افروختن را در شعله های انقلاب به هیجان می آورد.

تو می خواستی با اندیشه حق و راستی، قدرتی برانگیزی، بنگاری و الهام ببخشی که نام شهید، بلندترین قله های ستمگری را نابود می کند. با خون پاکت، درختی را آبیاری کردی که در روشنایی آگاهی سایه می گستراند.

زندگی ات، داستانی است برای شهادت؛ زیرا بر این باور بودی که سرفرازی و فیض عبادت و الهام شادمانی، در کلمه شهادت خلاصه می شود.

در نگاه تو شهادت،کربلایی است که صحنه هایی از بهشت برین را منعکس می کند.

ای شهید داستان با شکوهِ انقلاب و ای یاور وفادار امام در روزهای سخت ستم! صدایت را می شنویم که جان هایمان را به سوی علم و جماد و ظلم ستیزی فرا می خوانی و راز قیام امتی را بر ایمان آشکار می کنی که آرزویی جز فدا شدن در راه دوست نداشت.

صدایت را می شنویم که نجواهای عاشقانه دعا را برایمان می خوانی و در جانمان آتش می افروزی. می دانم که در صفحه خونین انقلاب، زنده خواهی ماند و نامت بر سپیده دمانِ روزی تازه، خواهد دمید.

در غیبت خورشید، همانند شهاب

یک زخم عمیق بر دل شب زده بود

* * *

از عشق تو بال عاشقان باز شده است

سرشار شکوه و اوج پرواز شده است

اینسان که تویی، بی گمان مطلع روز

از مشرق پیشانی ات آغاز شده است

* * *

چون ابر سیاه، سوگوارم ای دوست

بگذار ببارم و ببارم ای دوست

من نیز شبیه لاله از دوری تو

یک قلب به نام داغ دارم ای دوست

* * *

در عشق، ز خورشید، فروزنده تری

از پرتو آفتاب، تابنده تری

جسم تو ز خاک است ولی روحت نور

وقتی که شهید می شوی زنده تری

* * *

در سلک تو عشق؛ اوج و دنیا؛ پستی ست

جان دادن در راه خدایت؛ مستی ست

تو روح مجرّدی که در عالم خاک

هم هستی و هم نیستی تو هستی ست

* * *

ص:126

همه جاده هایی که تو نشان می دهی، به «خرد و روشنی» می رسند. صدای گام هایت، زمزمه محبتی است که پیام آور دنیایی از مهربانی است.

صدایت، قاصدک هایی اند که خبر از آینده ای روشن، از روزهای نیامده برایمان می آورند.

همیشه خستگی هایت را پشت لبخندهای ما گم می کنی؛ لبخندهایی که بوی افتخار و غرور و سربلندی می دهند، لبخندهایی که بوی امید می دهند، لبخندهایی که بوی بالندگی می دهند.

ما ماهیان قرمز کوچکی هستیم که غیر از آب ندیدیم و از هم می پرسیم آب را و تو رودی هستی که به اقیانوس های دور، پیوندمان می دهی و آب را برایمان بخش می کنی.

تو ابری؛ جان تشنه کویری ما را از باران دانش سیراب می کنی.

تو چشمه ای هستی که زلالی را در زیر سایه درخت دانایی، به ما تعارف می کنی. تو به ما یاد می دهی تا مثل همه پرنده ها پرواز کنیم و یادمان می دهی که خویش را به خداوند برسانیم؛ مثل تمام آه هایی که از دل های سوخته می آید.

وقتی که مثل همیشه آرام آرام شروع می کنی به صحبت کردن، انگار قناری های مست، دارند بهار را آواز می کنند! دست های گرمت را می فشاریم که گرم ترین دست دوستی هاست.

آب حیات، همین کلماتی اند که تو به ما می آموزی، بی آنکه چشم طمعی داشته باشی؛ تنها لبخند ما کافیست. کلماتی که تو می آموزی، هیچ گاه فراموش نخواهیم کرد.

ما درس چگونه زندگی کردن را از تو آموخته ایم و تمام دار و ندارمان، کوله باریست از آموخته های

تو که سال ها پیش از مسافر شدن، در دست هایمان نهادی تا سربلند به مقصد برسیم.

همیشه دلگرممان کردی تا جاده های پرپیچ و خم زندگی را با امیدواری طی کنیم.

حالا که باغچه زیبایت به بار نشسته، بخند؛ بخند مثل همیشه، تا ما همه خستگی راه را فراموش کنیم.

بخند، زیبا بخند! بهار جاودانه گل هایی که تو پرورش دادی مبارک باغبان؛ خسته نباشی!

دستان سپیدت بر پیکر تخته سیاه، نور می پاشد و الفبای روشنی، در اذهان تاریکمان حک می شود.

وارد که می شوی، چشم های شوقمان چون پنجره هایی آفتابی، به سویت گشوده می شوند.

می آیی و عطر حضورت فضای کلاس را پر می کند. ای رازدار دل های کوچک و معصوم و سنگ صبور غم های پروانه ها! تو آمده ای تا روح حقیقت را پاسداری کنی و از چهره جاهل زمین، گرد و غبار این همه ندانستن را بزدایی.

آمده ای تا نهال های سبز را باد هرزه گرد پاییز، به داس زردش نچیند.

لب که به سخن می گشایی، صدها پرنده سپید بال در آسمان معرفت به پرواز می آیند و من لبریز این همه آبی، پریدن را تجربه می کنم.

نگاهم که می کنی، تار و پود جانم لبخند می زند. دست هایت، ریشه های کنجکاوی ام را محکم می کند و صدای فرشته سانت، سایه غول های نادانی را از کوچه های جانم می تاراند.

ای آسمانی زمینی رخسار! اینگونه که عاشقانه به رویشمان کمر بسته ای، دیر نیست که از هر گوشه این خاک، صنوبرانی سربلند، با انگشتان سبزشان، گیسوان خورشید دانش و فن آوری را شانه بزنند و ستاره های فروزان پژوهش، از چشمان آگاه همین نوباوه گان بزرگ اندیشه، روشنی بخش رصد خانه های تاریک جهان گردد.

تو را چه نامم ای عصاره مهربانی و ایثار و عشق؟ از شیره جانت می نوشانی و رگ های کبودمان را از خون کاوش و تفکر می انباری، تا نفس های زندگی مان، با نبض آینه ها هماهنگ شود.

دوستت داریم. می ستاییمت و خاطر خستگی ناپذیرت را به واحه های خرم ایمان و عشق می سپاریم.

عطر گل، همه جا پیچیده. هم کلاسی های نور، یکی یکی در پیشگاه امروز، بسته های سپاس را هدیه می دهند.

شاد باش ها از سمت ماه می آیند، روی میز معلّم.

شور و شوق ها، از پشت لحظه ها سَرَک می کشند.

فضای کلاس از بوی معلّم، سرشار است.

نه امروز، که در چشم همه روزهای دانش، واژه معلم، خوش می درخشد.

هر شنبه ای که پیش می آید، اتفاقی است که در طول هفته از معلم سرشارتر شویم.

هر روز، لب های گرم خورشید، تشنه گفتنِ «صبح به خیر» به اویند.

معلم، هر روز در ایستگاه صبح می ایستد تا اتوبوس بی قراری بیاید و او را به کلاس محبّت ببرد.

معلم می آید و نسیم یادگیری در موسم شعور می وزد.

الفبای عشق، بر دل کلاس می نشیند. می آید و باز قدم می زند بین ردیف صندلی های «توانا بود».

می آید و بوی خوش دانش، تا بهشت امتداد می یابد.

می آید و باز به صورت دقیقه ها، لبخند می پاشد و بر سرِ اندیشه های بزرگ فردا، دست نوازش می کشد و همچون باغبانی دلسوز، قد کشیدن دانه دانه نهال هایش را انتظار می کشد.

دغدغه های مزاحمی که می خواهند در حاشیه اهتمام معلم بایستند، رنگ و بوی هیچ می گیرند.

رنج های زیاد او در برابر بزرگواری اش چقدر کوچکند!

... و بهترین درس امروز، می تواند شعری از نگاه معلم باشد؛ نگاهی رئوف که از خیمه گاه رسالت برانگیخته شده است تا تمام حرفه ها، به جمله، «معلمی شغل انبیاست»، ایمان بیاورند.

دفتر باران، لطافت این نگاه را به ثبت رسانده است.

کنار امروز، هیاهوی شاد کلاس، قرار گرفته: روزت مبارک، معلم عزیز!

ص:130

پنجره ها را باز کن! هوای کلماتت را در سینه خیابان ها و شهرها جاری کن.

بگذار از تو نفس بکشند، بگذار کلمات تو را، جان های تشنه استنشاق کنند!

تو با کلماتت نماز می خوانی، با کلماتت عشق می ورزی، با کلماتت زکات می دهی، چرا که «زَکاهُ العِلمِ نَشْرُهُ» تو بر جان ها حاکمی. کلماتت چونان درّی گران بها بر زبان ها می رقصد و می غلتد،

می رقصد و تپیدنی دیگر گونه را به قلب ها می آموزد، می غلتد و انسان ها را به فردای آب و آینه و روشنی می برد.

دست هایت را باز کن! تو بهاری ودستهایت از نسیم جان بخش لبریز است. راهی شو تا بهار، از لای پلک های زمین جاری شود، تا زمین، عطر نفس هایت را جوانه بزند.

تو با پاییز می رسی؛ اما بهار مهر را مهمان دل های آکنده از اشتیاق می کنی.

در کیف ها، فروردین می کاری و در جیب ها اردی بهشت.

هر سال، پاییز که از راه می رسد، تو را می بیند که ایستاده ای؛ با دست هایی از بهار سرشار، با دست هایی از بهار کلمات و واژه ها سرشار.

ایستاده ای و به پنجره های تشنه سلام می دهی. ایستاده ای تا سینه ها را به میهمانی بهار و جوانه دعوت کنی.

حالا شهرها و روستاها، پرند از آدم های آهنی که راه را بیراهه می روند و می بینند و نمی بینند؛ می شنوند ونمی شنوند و ضرب آهنگ قلب های مصنوعی شان، موسیقی سکوت است؛ سکوت، در برابر همه چیز و همه کس.

ما به وسیله آموزه های علمی از دست فقر به آزمایشگاه های مدرن گریختیم و جایگزین موش ها و میمون ها شدیم این است پیامد علم بی پروا و سرکش که می تازد و عاقبت، سوار بدفرجامش را به دره های نیستی پرت می کند؛ به عمق زبانه های خشم و نفرت.

از این دنیای مدرن خسته ام ودلم لک زده برای کودکانه های سرشار از صداقت.

کاش می شد از اول شروع کنیم!

تو بنشینی و من روبه رویت زانو بزنم و از نو هجّی کنم آب را و بابا را که باز نشسته است در خانه سالمندان؛ چشم به راه پدیده ای به نام مرگ.

بنشین تا دوباره کتاب و دفترم لبریز شود از طعم «سارا انار دارد» ای کاش باز هم مادر در باران بیاید و برای بی رمقی دستانم سبد سبد نان مهربانی بیاورد!

اصلاً دستم را بگیر تا از سادگی سفره کوکب خانم، توشه ای بردارم، به آغل حسنک سری بزنم و بشنوم صدای حیوانات زبان بسته را که داد میزنند: «من گرسنه ام. حسنک کجایی؟»

می خواهم تصمیم کبری بگیرم که هیچ وقت یادم نرود:

«میازار موری که دانه کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است»

می خواهم شعر «قدرت خدا» را از حفظ شوم تا باور نکنم ادعای پوچ فیلسوفان را اگر در بازارها گشتند و چاقوی خونین را جلوی چشمانم گرفتند و جار زدند که خدا را کشته اند.

به من بیاموز که آب را گل نکنم، وارث خرد و روشنی باشم. به نادانی ذهنم دل بسوزان و سؤال انگشت اشاره ام را پاسخ گوی. خانم! اجازه

کی

انسان

مثل آواز ایثار

در کلام فضا کشف خواهد شد؟

ص:133

من امروز پس از سال ها دوری و با دسته گلی از یاس به دیدارت آمده ام تا در نیکو داشت هفته معلم، یاد و نامت را گرامی داشته و تجلیل از روزهایی که هر صبح از صمیمیت، مهربانی، علم و آگاهی را به کلاس درس می آوردی و شکوفه لبخند را روی لبان شاگردانت می نشاندی.

قلم بردار که حق و باطل را آمیخته اند.

گوش سپاری به مجازها، عادت شده است.

حقیقت غریب است هنوز.

از تابلوهای دیوار، دروغ می بارد.

بدگمانی ریشه اعتماد را می جود.

آیینه ها را سنگ زده اند.

عکس خورشید گم شده است.

واقعیت، مثل درویشی است که از هر محله رانده می شود.

چه کسی حقیقت را فریاد خواهد زد؟

چه کسی به کمک فضیلت های فراموش شده خواهد شتافت؟

چه کسی وکیل دردهای مردم خواهد شد؟

چه کسی از حیثیت عدل و انصاف، دفاع خواهد کرد؟

چه کسی مشت سفسطه را خواهد گشود؟

قلم بردار؛ که قلم توتم توست و «مرزبان حماسه های جاوید»؛ قلعه بان اندیشه های شفاف!

قدم ها را قلم ها می سازند و قلم ها را مگر عشق، هیچ نیروی دیگری به حرکت وانخواهد داشت.

مگر قلم ها به وسط شهر بیایند تا طلسم بی خبری بشکند و افسانه های اردو زده در ذهن ها و باورها بگریزد.

دروازه های تمدن، روی پاشنه قلم می گردد.

قلم بردار، که فریاد فلسفه های پوچ گرا به گوش می رسد.

صفحه های تاریخ را لگدمال کرده اند.

گرد و خاک اصحاب شک و سفسطه به هوا برخاسته است؛

دوغ و دوشاب را به هم آمیخته اند.

تنها قیام قلم هاست که به این همه غوغا سالاری پایان خواهد بخشید و حق حقیقت را به

ص:138

حکومت اندیشه ها خواهد رساند قلم بردار که روایت های ناگفته منتظرند، نامه های نانوشته منتظرند آتش در نیستان افتاده، فصل سوزاندن نی هاست... قلم بردار!

در بی نهایت جذبه خورشید وجودت، «شیخ مفیدها» قد کشیدند و بوستان فقه و تشیّع را بهاری کردند!

جام روزگاران، از شراب یادت تهی نخواهد شد. امروزها، از عطر حضورت سرشار است. صاحبان خرد و اندیشه، عظمت و بزرگی ات را خاشعانه سر فرود آورده اند. دیدگان کهکشان ها خاک قدم هایت را می جوید، قناری های گلویت، ترجمان سروش آسمانی اند.

هر حدیثی که از شاهراه کلام تو می گذرد، معتبر می شود.

کبوتران حدیث، جلد بام تفسیر تواند.

رنج های شیعه بر کوهوار شانه های توست.

کوچه های قم، از تکاپوی قدم هایت آکنده اند.

هنوز هدایت پاک و معطر، می وزد بر گستره قم.

فقه، پهلو گرفته بر ساحل «من لایحضره الفقیه» تو.

کلمات، زانو زده اند صداقت قلمت را.

آسمانی می کنی خیال واژه ها را و نور می ریزی در دهان کلمات.

دلت، «قم» را مشتاق است و قدم هایت «ری» را.

جاده ها، زیر قدم هایت جان می گیرند!

بهار می ریزی از گوشه عبایت، بر گستره خاک!

جاری می شوی در بستر اذهان.

پروانه های صدایت، همه جا پراکنده اند!

از حنجره قلمت، واژه ها، سرریز می شوند!

قاصدک های اندیشه ات فرا گیراند.

«ری»، به مهربانی ات تکیه می زند!

«ری»، در کرانه حضور متعالی ات می آساید، و روزگار، تا میشه، صفحه های کتاب تو را سطر به سطر می خواند...

ص:142

از جای گام های متبرکش، هنوز ستاره می جوشد و کهکشان وصال، از پژواک کلام روحانی اش، راه می یابد.

گلدسته ها، تکاپوی مقدس این آیت خدایی را تسبیح می گویند و ابرها به برکت نفسِ علم و ایمان این ذخایر الهی، نعمت لطف بر زمین می بارند.

«کی شود سوز قتیلت کشته زیر تیره خاک

زانکه این آتش ز جان روشن او خاسته ست

چون تواند عاشق از طوق وفایت سر کشد؟

قُمری آسا طوق او از گردن او خاسته ست

از همان دوران جوانی، قلم در موسیقی انگشتانش جان می گیرد و ورق ورق مکتوب است که با گل های «حدیث»، مزین می شود.

برای بزرگ زیستن شیخ صدوق مجالی فراهم است و خورشید علم از روزنه های آسمان به سمت زمین گشوده شده است.

زمان، زمان شکوفایی این بزرگ مرد تاریخ فقاهت است.

دستی توانا در عرصه قلم دارد و دلی مالامال از محبت اهل بیت.

علم، او را برمی دارد و به سفرهای دور می سپارد. از قم، کوله بار سفر می بندد و آهوانه های دلش، او را به سمت مشهد الرضا می کشاند. از آنجا توشه ای می بندد و مدتی هوای پاک نیشابور را نفس می کشد.

از صفای اصفهان، خوشه چین گل های دانایی می شود و در دامان غریب کوفه، روی سکوهای غربت می نشیند. عشق شحنه نجف او را به سرزمین های عراق می کشاند.

می آموزد و به خود می بالد این خوشه چینی از علوم اسلامی و نورها و روشنی ها را.

او می نویسد و می نویسد و عطش او در این وادی دو چندان می شود.

فانوس هدایت را به دست می گیرد و در کوچه های شهر می گردد تا عابرانش را به مقصد نور راهنما باشد. «التوحید» را در گلوی خاک ها و افلاک می ریزد.

«من لا یحضر الفقیه» را با قلمی از دل و دواتی از نور می نویسد.

«ثواب الاعمال» را جرعه جرعه از بلندای احادیث و روایات مشق می گیرد و تقریر می کند.

«الاعتقاد» را با اعتقادی راسخ و با دیده باطن، در روشنای روزها و دل شب می نویسد.

چه خوب واژه ها، با قلم وی بر برگه های سفید جاری و متبرک می شود!

او می نویسد و آسمانی برای درک تشییع فراهم می شود.

شیخ، می نویسد و مثل هزاران شخصیت بزرگ، بر تارک تاریخ اسلام می درخشد.

چه سعادتی از این والاتر که خانه همیشگی اش، جوار حضرت عبدالعظیم باشد!

ص:145

ای امام آینه و عشق! اگر تو نبودی، زمین در بهت بی کسی اش سرگردان می ماند.

این همه سپیدار و صنوبر از جوشش رودخانه تو سر بر ابرها می سایند.

تبار عاشقت را سیب های سرخ نجابت، خوب می شناسند.

شیعه تو را دارد که این گونه سربلند، بر تارک زمین و زمان ایستاده است.

نامت، قفل ثانیه ها را می گشاید.

کلامت، آشتی دهنده آب و آتش است.

بیست و هشت بار، بهار از نفس های تو به شکوفه نشست.

امامت شش ساله ات، خواب راحت را از چشمان عباسیان ربود.

اینچنین بود که بال هایت را میان قفسی محصور کرده بودند به این خیال که پرندگی ات را از یاد ببری.

آنان ارتفاع نگاه بلندت را نمی فهمیدند؛ نمی دانستند که حصار تن را شاید، ولی روح و جان را نمی توان به اسارت درآورد.

ای حجت یازدهم! هنوز سیمای ستاره بارانت در قاب دل های عاشقانت آویخته است.

هنوز بوی یاس سخن هایت، شیرازه کتاب های آزاده زمین است.

نخل های راستی، سایه تو را بر سردارند.

تو ورد زبان مهربان پروانه ها خواهی ماند.

درود و سلام خداوند برتو و بر سلاله آینه سانت باد!

کوله بار عشق را به دوش می کشد دنیا به جست وجوی شما.

چشمانت را، جان های عاشق حس کرده اند.

پرندگان ربیع الثانی بر شانه های مدینه، آمدنت را ترانه خوان شده اند.

قدم بر چشم های زمین نهاده ای و جهان روشن شد. صفا آورده ای به ماتمکده دل دنیا! روشنایی آوردی به شب های بی ستاره اهالی!

ای ستاره دنباله دار! عشق، امروز، در سایبان مهربانی تو منزل می کند. جهان، ده منزل را به بوی خوبت گشته و امروز، به یازدهمین خانه رسیده است.

آمده ای تا جهان، لحظه ای رها در جذبه ای اهورایی، زیر سایه سار امن ولایی ات بیاساید. آمده ای تا قصه انتظار بخوانی در گوش عالم.

آمده ای تا تاریکنای زمان از طلوع خالی نماند. چشم هایت می درخشد چون ستاره ای در آسمان های دلواپسی.

لبخند تو، نشانی باغ های دور از دست است. آمده ای با در زلال کلامت تا اهالی، تیر عشق و ارادت بگذارند بر دیوار ولایت و سِرِّ عشق بشنوند. آمده ای تا ستون شوی بنمای برافراشته شریعت را، تا دین در سایه گفتار و رفتارت جان بگیرد.

یا ابا محمد صلی الله علیه و آله! در کوله بار حضورت، راز حقیقتی است که اذهان عالم را به هیاهو و تفکر کشانده است.

مدینه، از شانه های عالم بالا می رود.

جهان به هیاهوی جاودانه خیره مانده است. شوقی در رگ های ربیع الثانی می دود.

سلسله جبال عشق، به مهربانی یاد تو تکیه زده اند. آمده ای تا «معتمد»ها، در هوای خستگی ناپذیر ایمانت از پا بیافتند، تا میله های زندان، دربارش نیایش های عاشقانه ات جان بگیرند.

آمده ای تا راز غیبت را فاش کنی از پس پرده، تا در جذبه لاهوتی و اهورایی کلامت، «فطرس»های نصرانی، به زانو درآیند ارادت و ایمان را.

آمده ای تا در گستره اذهان «تشیع»، بذرهای نرگس بکاری برای فصل های آینده.

تا دوباره عشق، کوله بارش را به دوش بکشد قرن های طولانی در کوچه انتظار سرگردان باشد.

ص:148

عرق اضطراب بر پیشانی شهر، رود می شود که مبادا حقیقتی تلخ باشد خبر رفتنت؛ حقیقتی تلخ تر از انگورهایی که مشهد را سوگوار خواهد کرد.

خبر رفتنت، مستی را از سر باغ های انگور می پراند.

پرنده ها لال شده اند تا مبادا این خبر را آواز کنند.

خب رفتنت، خوابی ست هول انگیز که شهر را از زندگی خالی خواهد کرد.

بعد از تو، شهر از ترس تنهایی قالب تهی خواهد کرد؛ مثل پرنده های تنهایی که حتی قفس فراموششان کرده است.

تنهایی آن قدر در جان شهر رسوب خواهد کرد که حتی دیگر هوا نیز در آن از جریان می ایستد.

شاید ابرها بعد از امروز، بوی خشکسالی بگیرند؛ مثل همین کویری که سال هاست مزه آب را فراموش کرده، مثل دریاچه نمک که زندگی را جز تلخی نمی داند.

روزها از امروز به بعد، روز شمارهایی می شوند که تنها دیوارها از زخمی روزگار می کنند؛ چرا که این شهر بی تو زندانی بیش نخواهد بود اما نه، تو نرفته ای؛ تو همین جایی؛ کدام زندان؟! هنوز شهر از عطر خاک مرقدت بهشت است. هنوز گل های خوشبو، به بوی مهربانی تو بر این خاک می رویند و آسمان، به شوق بوییدنت، به پابوس زمین می آید. مرقدت قلب تپنده کبوتران زائر است و گنبدت، خورشید طلایی شب های بی ستاره مشتاقانت.

هر صبح، آفتاب به عشق سایه گرفتن در حجره های حرمت، از پشت کوه ها سربالا می آورد.

تو نرفته ای؛ هنوز هم در ثانیه ثانیه این شهر نفس می کشی، هنوز زندگی در فواره حوضچه های حرمت می رقصد. هنوز کبوترها بوی تو را به دورترین بام های غریب شهر هدیه می کنند.

با وجود مقدّس تو، اینجا هیچ بامی دیگر از غصه بی کبوتری دق نخواهد کرد اینجا، همه نامه هایی که کبوترها می برند، خلاصه می شود به عطر روحانی نفس هایت.

شهر می خواهد رفتنت را سیاه پوش شود؛ ولی نه! با این همه بودن، چگونه رفتنت را سیاه بپوشد؟

ص:152

تو همیشه اینجایی؛ بیشتر از تمام کسانی که به ماندن فکر می کنند؛ حتی تو نزدیک تری از همین خورشید هر روزه، از روز و شب هایی که بی خبر می آیند و بی خبرتر می روند، از همین هوایی که اگر جریان هم دارد، به عشق توست.

هنوز تمام جان های بی قرار، بی قرار تواند؛ بی قرار ضریح کوچکت که بوسه گاه زائرانی ست که از کبوترهای حرمت بیشتر کبوتر شده اند.

نه! هیچ کس باور نخواهد کرد رفتنت را، با این همه حضور مهربانی که داری.

ای سنگ صبور دل های زخمی و بی قرار! رودخانه کرامتت، این قلب های پریشان را به سوی دریای امید و آرامش هدایت می کند.

دست هایم را در دستان ضریحت قفل می کنم و بقچه های زخمم را در خانه سبزت می گشایم. بر شانه های صبورت می گریم و سبک می شوم. چشمانم، حضور نورانی ات را به احترام می ایستد و بوی سیبی شگفت، مویرگ های جانم را در آغوش می گیرد.

ای بزرگ! می دانم امروز که می روی، فرشتگان با سبدهای سیب در دست، در جاده های چراغان بهشت، به استقبالت ایستاده اند. ای کریمه آل رسول صلی الله علیه و آله! دستمان را بگیر و اشک هایمان را بی جواب مگذار.

گذشته ای و تمام روزنه ها، غمگین از دست دادن تواند. قدم هایت بر دیده کهکشان هاست.

بانو! لطفت، ذهن آشفته این دیار را سامان بخشید.

دستم را به ضریحت دخیل بسته ام. دنبال حقیقتی می گردم که در چشم هایت می جوشید.

رفته ای و بهار را با خود برده ای.

رفته ای و طعم تلخ اندوه، رهایم نمی کند.

رفته ای و گوشه ای نیست، مگر حرم ات تا سر در گریبان، اندوهم را های های اشک بریزم.

به جست وجوی نگاه مهربان برادر آمده بودید که دست تقدیر، ستاره دنباله دار و روشن حضورتان را به آسمان دور افتاده و مجهول قم کشاند.

از آن روز به بعد، قم قداست یافت؛ قم، شناسنامه شیعه شد.

از آن روز به بعد، پای فرشتگان به قم باز شد، و کبوتران، حرم امنی یافتند برای آسایش.

بوی فاطمه علیهاالسلام می آید از چادرت بانو! بعد از این، شهر، دلتنگی هایش را می آورد تا بیت النور، تا به عطر دعایی، عقد، از غم هایش باز کنید.

کم کم شهر داشت حضور آسمانی ات را باور می کرد که ناگهان رفتنت، آواری از اندوه نشاند بر روح و جان خسته اهالی.

سنگینی چمدان عروجت را شانه های نحیف شهر، ناتوان است.

بانو! بی جهت نیست که هوای غم، همیشه گرفته و حزن آور است.

بی جهت نیست، بی تابی کبوتران در حوالی گلدسته هایت.

زود بود که بر چینی سفره احسان و کرامتت را.

حالا هر بار دلم می گیرد، دلتنگی ام را پناه می آورم به حرم امن تو. می گریزم از هوای راکد پیرامونم تا هوای کریمانه تو جانی تازه بگیرم، تا در جذبه اهورایی نگاهت رها شوم در لحظه های بی خویشی از خود. این بار دلم را گره می زنم به ضریح نقره ای ات تا عقده دلم را تو باز کنی.

تو رفتی و چشم های منتظر شهر، تا همیشه! به جست وجوی تو به آسمان ها خیره است.

تو رفته ای و در هر سینه ای، بیت الاحزانی به پاست.

ببار، بارانی از آن نگاه آرامش بخش و معصومانه ات را بر سر اهالی، تا تسلّای خاطری باشد.

داغت چقدر سنگین است.

ص:156

نمی دانم، اینجا قم است یا مدینه؛ مدینه ای به پا کرده ای در «قم».

بیت النورت، ادامه ی اندوه بیت الاحزان یاس غریب علی علیه السلام است.

حُزن ناله های معصومانه ات چقدر فاطمی است! بی جهت نیست که حال و هوای حرمت این قدر غریب است و در گستره حرم، غربت جریان دارد.

بانو! صدایم کن؛ دلم را از ازدحام هیاهوی دلبستگی ها برهان.

مرا رها کن از این همه «خواستن ها»؛ بگذار لحظه ای سر بر شانه اهورایی لحظه هایت بگذارم و عابر کوچه های آسمان ها باشم! مرا بخوان تا زائرت شوم چون فرشتگانی که هر صبح و شام مزارت را به طوافی عاشقانه درآورده اند.

اینجا حجمِ سردِ شب، مطرود است و دل در محوطه درخشان شکوه، قدم می زند.

چشم ها را از کنار حوضِ روشنایی گذر می دهم. غزل، کفش های بی قراری را از پا درمی آوَرَد.

لحظه های ناآرام زندگی، روبه روی ضریح که می رسند، سلامِ احترام می دهند.

در حَرَم، فرصت های دعا، نور را به تاریک خانه هایِ قلب می فرستند.

قنوت می گیرم و شکوفه های احتیاج، در دستان من است.

کرامت، چشمانِ دقایق را پُر می کند و بانوی روز، پرتو افشانی می کند.

مردمان این حوالی، به احترام دلتنگی میهمانشان، غصه های خویش را از یاد بردند و هزاران قاصدک را در هوای یاد تو به باد سپردند، تا پیغام بی قراری بانویشان را به گوش تو برسانند.

هزاران مرغ دل، به زیر پای پرآبله مسافرشان سربریدند، تا بلا و بیماری از تن نازنینش دور شود. سختی راه و زخم زبان بیگانه و درد غربت بهانه بود برای غروب آن ستاره گمنام در مشرق آسمان؛ غم دوری تو بود که کمر طاقتش را شکست و دل صبورش را آب کرد.

یا تو دیر آمدی برادر، یا خواهرت زود رفت!

شاید در پس تالار، آیینه دیدگانت، تصویر خورشید را می بینی که برای همیشه دست نایافتنی می نماید.

خود را مسافر غریبی می بینی که در کوچ پرستوها پر می کشد؛ بی آنکه بهار وصل را دیده باشد.

بلور نجواهای غریبانه ات می شکند با تلنگر غم.

شمع ها را دانه دانه خاموش کرده ای و من کبوتر به طواف گنبد سوگوارت آمده ام؛ به طواف خوان کرمِ کریمهِ اهل بیت، به زیارت قدسیه آسمانی، معصومه پاک، یادگار عصمت یاس های نیلی!

اینجا عطر یاس، پیچیده و باد، پرچم های سیاه را به سمت بقیع می رقصاند.

و من حلقه دستانم را به پنجره های ضریحت آویخته ام تا آسمان امروز را ببینم.

السَّلامُ عَلَیْکِ یا فاطمه مَعْصومة

یا فاطمة اِشْفَعی لی فِی الْجَنَّة!

پا بر این خاک تفتیده گذاشتی و خاک، خاک شور این وادی، جوانه جوانه بهار شد؛ آما دریغ، شوق این بهار را! خزان شانه های تو از راه رسید و خاک - مادر اشک های عالم - چنگ بر صورت کشید و مویه سر داد.

داغت برای شانه های قم سنگین بود. در و دیوار، بر خویش فرو ریخت و آوار شد. بادها، کوچه ها را دویدند و بوی تو را مویه کردند؛ تو را که خلاصه داغ های مدینه و بقیع و توس بودی. پنجره ها، بی هیچ واسطه، بوی مدینه را می شنیدند، بوی خاک غریبی بقیع را و بوی غریب توس را.

تو مدینه را به اینجا آورده ای؛ گویی ضریح تو، ضریح گمشده مادر توست؛ بی سبب نیست که خورشید از شانه های طلایی قم نور می گیرد. بیهوده نیست که کهکشان ها، مسیر شبانه روزیشان، ضریح دست های توست؛ دست های تو که بوی کرامت خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله را می دهد.

ما اینجا نشسته ایم، با تمام نداشته هایمان؛ در سفره هایمان کمی نور بریز!

نامت را می شنوم هر لحظه از زبان زائری دلشکسته که بلند می خواند: «السلام علیک یا بنت موسی بن جعفر».

نامت را می شنوم در همهمه دسته های عزادار که در غم بی پایانشان، به حضورت آمده اند.

نامت را می شنوم در صدای بال های کبوتران حرم؛ آنگاه که بر بام ایوانت نشسته اند و غریبانه، سوگوارانت را نظاره می کنند.

نامت را از زبان زنجیرها و طبل ها و صداهای بغض آلود ماتم زدگان هجرتت شنیده ام.

چه نیکوست نام معصومت؛ آنگاه که از زبان دلدادگان و شیفتگان بارگاهت جاری می شود!

آسمانش، دل به هوای تو بسته بود و خاکش، به شوق قدم هایِ تو نفس می کشید؛ اما ناگهان، موج حزن و اندوه، در همه شهر جاری شد.

خدا می خواست که بارگاه مقدست در این شهر بنا شود تا همه شیعیان، بانو! بوی بقیع را از حرمت استشمام کنند و ایوان این شهر، به برکت وجود نورانی ات، رو به فلک سرکشیده گردد و در جوار حضورت، حلقه علم و معرفت، پر بها شود خوشا به حال اهالی قم که هر روز، بر آستان بلندت که بوسه گاه ماه و خورشید است، سر می سایند و از درگاه تو، تقاضای شفاعت و رحمت می کنند.

دست های شفاف نور و روشنی از شانه های شهر می لغزد و در تاریکی اندوه، گم می شود.

طنین شکستن صدا، از حنجره شهر بلند است. شانه های شهر در هم می ریزد و آسمان، غم خود را می بارد.

و سوارانی می آیند تا نور را تشییع کنند.

با پیراهنی به رنگ سپید بی پایان

با اندوهی به وسعت یک داغ

سوارانی می آیند

برای پاشیدن بهشت، زیر پای همین برهوت

می وزم، اما فقط دور مداری سوخته

دفتر مشقم ورق هایش پر از خط خوردگی است

صفحه ها سرخورده از قول و قراری سوخته

مادرم می گفت: با دست شما گل می کند

هر درخت خشک یا نه! بلکه خاری سوخته

می فرستم باز هم خاکسترم را با نسیم

تا شما ای رمز رویش! از دیاری سوخته

می توانی، مطمئنم مریم پاک کویر!

چونکه غوغا می کند قلب بهاری سوخته

قدم می زنی در کوچه های بی عابر شهر، در خیابان های بی باران. قدم می زنی در خاطرات سوخته بعد از این. کوچه ها ناآرام تر از آنند که بتوانندقدم هایت را و دلت را به ساحل آرامش بسپارد؛ بایدکه دستی از غیرت برآوری.

حس انتقام، در رگ هایت سر به توفان می گذارد و شمشیرت درنیام بی تابی می کند.

مسلمان نیست کسی که سر خورشید اسلام را بر نیزه کنند و فقط بنشیند و نگاه کند!

دلت را در آن نزدیکی ها جا گذاشته ای؛ لابه لای نیزه شکسته ها وشمشیرهای خمیده. تو دلت را لابه لای خیمه سوخته ها جا گذاشتی که اینگونه دلت آرام نمی گیرد.

می خواهی تاریخ را روی حادثه ای بزرگ اتفاقی فرخنده بتکانی.

می خواهی که بر روی زمین، جهنمی از هیزم های انتقام، برای غاصبان و قاتلان فراهم کنی.

می خواهی تا خوشی جام جنایت را با شرنگ انتقام پایان دهی.

فریادت را بر تمام گردنه های فراز می نوازی و «یا لثارات الحسین»، محدوده شبه جزیره را پر می کند.

شمشیر می زنی و شانه ها را یارای ایستادن نیست.

خواب قبیله عصیان را می آشوبی و به روزنه ای فکر می کنی که در شب این کوچه ها جاری است.

به روزهایی که جانیان کربلا، از ترس آتش انتقام، در گوشه ها و تاریکی ها خود را مخفی کنند. می اندیشی.

پنجره ای برای نفس کشیدنت فراهم می شود. فریاد می زنی و شمشیرت می رقصد و برگ های زرد پاییزی را روی زمین می ریزد.

خوشا دست ها و همتت را که امام باقر علیه السلام تو را بسراید:

«لاتسبوا المختارَ فانه قد قتلَ قَتَلَتَنا و طَلَبَ بِثارنا».(1)

ص:167

با هر ماجرایی، کمرت شکست، با هر سنگی که به پیشانی حسن علیه السلام، نشست، پیر شدی. با هر تیری، مُردی و زنده شدی.

هر تازیانه که بر طفلان حسین علیه السلام، فرود می آمد، زخمی بود که بر جسمت، به یادگار ماند!

برخیز مختار!

دیری است که نان کوفیان، به خون عاشورا آغشته است؛ فصل انتظار سر آمد!

شاید آتش انتقام تو، خنکایی باشد بر زخم های التیام ناپذیر کربلا.

دیگران امان صبر هم بریده، طاقت صبر هم طاق شده است.

این خاک ناسپاس را در شعله های نفرت خود بسوزان!

سکوت کوچه های کوفه را بشکن! دیوارهای ظلم را فرو بریز!

تاریخ، با هزار چشم، جوانمردی ات را به تماشا نشسته است.

چند سال است که قلب زینب علیهاالسلام، در آتش اندوه می سوزد.

چند سال است که ماجرای چوب خیزران، داغ بر سینه مجروح «سجاد علیه السلام» می گذارد.

چند سال است که به صدای مویه های فرات، در عطش لب های حسین علیه السلام، به گوش می رسد.

این فریاد حسین علیه السلام است از گلوی تو که می آشوبد لحظه های خوش کوفیان را.

گلوی حرمله را به سگان بیابان بسپار؛ تکه تکه بدن شمر را به خارها ببخش - به جرم تاول های نشسته بر پاهای کودکی طفلان حسین علیه السلام -

سر خولی را در دیگ هوس هایش بجوشان؛ به جرم یک شب خاکسترنشینی سر حسین علیه السلام.

شاید اندکی بعد از چند سال، قلب زینب علیهاالسلام آرام گیرد!

شاید، مرهمی باشد بر زخم های دل نازنین سید ساجدین علیه السلام.

ص:169

خط نوشته های بی جانش که جهانی را جان تازه بخشید از قامت قلعه ها فراتر رفت؛ از هر واژه کوتاهش، جهاد و پایداری، شمشیر می گرفت و حرف هایش لرزه بر پایه های کاخ استبداد افکند.

ساده پوش زمین که سوار سفینه عرشی ولایت و وصایت بود، زره پوشان استکبار را به زانونشاند. گلوگاه حیاتی امید، به رژه واژگانش فتح شد و دشمن در سراپرده حریم خلوت خویش نیز صدای

شکستن قلیان ها را ناباورانه شنید.

میرازی شیرازی، از نقطه عشق و ایمان، دایره دار دل های شیدا شد و نهضت نفوذ بینش الهی را رهبری کرد. تیشه دل در بلندای صخره های سنگ خارا، فرهاد کوه کنی آفرید که همه معادلات استثمار را بر هم زد وانگشت حیرت برندان استبداد نشاند.

تنها یک جمله بود؛ تنها یک جمله که ملتی متعهد را به تکاپو انداخت و جهانی را شاگرد اقتدار اعتقادات دینی کرد.

«ما کارخویش را به خدا واگذاشتیم

در دل به غیر تخم توکل نکاشتیم

چشم امید ماست به لطف خدا وبس

وز غیر او امید و تمنا نداشتیم»

ص:171