چشم دلمان را از هر آن چه خلاف مودّت است بربند و جوارحمان را از غوطه خوردن در مرداب گناه محفوظ بدار.

خدایا! بر محمد و خاندانش درود فرست و آن چنان کن که ندای دل هایمان، اشارات چشمانمان، آهنگ کلاممان و تکاپوی تن هامان، همه و همه، ثواب را بر ما نازل کنند، تا آن جا که هیچ نیکی که ما را شایسته پاداشت می کند، از ما فروگذار نگردد و هیچ بدی که ما را سزاوار عذابت می کند؛ در کتاب اعمالمان باقی نماند.

من با تمام ناتوانی گام هایم، اولین قدم را برداشته ام، حالا هم در انتظار قدم های بی شمارت ایستاده ام؛ یعنی این توقع بی جایی از بی کران مهربانی تو است؟!

یعنی همین یک خواهش روشن هم از این همه ملکوت به من نمی رسد؟!

نه! فکر نمی کنم؛ فکر نمی کنم این دفعه را بیراهه آمده باشم.

تا این جای جاده که همه جا نشان تو بود.

می دانم این دفعه را درست آمده ام.

سعی کردم جای خالی ات را با خیلی چیزها پُر کنم؛ اما هیچ کدام نتوانستند این خلأ بی انتها را پر کنند.

دیگر هیچ چیزی به اندازه دوری تو برایم بزرگ نبود؛ از این همه فاصله ای که با تو پیدا کرده بودم، می ترسیدم.

شاید همین ترس بود که باعث شد دوباره کوچک شوم؛ آن قدر کوچک که بی هیچ تکلفی، بری پیدا کردنت گریه کنم.

حاضر بودم همه آن چیزهای بزرگ را بدهم، اما دوباره خدای بزرگم به من نزدیک شود؛ به نزدیکی همان ماهی قرمز حوض یا آشیان جوجه کبوترها.

نمی دانم چه شد؛ اما وقتی آن درد بزرگ بی تو بودن بر جانم چنگ انداخت و من فهمیدم که چقدر بدون تو کوچک و حقیرم، یکدفعه احساس کردم جای خالی ات پر شده است؛ پر از مهربانی های خدای بزرگم! خدای بزرگ تر از همه کوچکی های من!

حمدی که رهاننده ما از آتش دردناک الهی باشد و ما را در جوار کرم و رحمت رب متعال، به ساحل امن آرامش رساند.

ستایشی که با آن، در بهشت جاوید پروردگار و محل نزول مهربانی های او، همنشین پیام آوران و رسولان خاص او باشیم.

نیایش تو را سزاست که از هر وصف و شرحی منزهی! ای یگانه تکیه گاه و مأوای ما!

شرمگین از دست های تهی و ناچیز خویش، بر جبروت تو چشم دوخته ام و از عمیق ترین لایه های تنم، فریاد می زنم رهایی از خویش را.

گدازه های گناه، تنم را می سوزاند.

باران رحمت تو خاموش می کند آتشی را که خود افروخته ام.

خدایا!

دست هایم را بر شاخه های بلند ابدیّت آویخته ام؛ سبز کن مرا.

نزدیک تر از همیشه حس می کنم تو را.

رهایم کن از خویش؛ از بندی که بیهوده بر گام هایم افکنده ام.

بگذرانم از خاک!

سیراب کن تشنگی ام را از زلال لطف و رحمتت!

باید گام هایم را محکم تر بردارم.

ابلیس، پشت تمام پاره ها و یاخته هایم کمین کرده است؛ مرا رها مکن، دستم گیر و یاری کن این دیوار رو به ویرانی را.

تکیه گاهی نیست که بر آن تکیه دهم؛ مرا از تعلقات برهان و به خویش برسان.

آفریدگارا!

نزدت به شکایت آمده ام؛ از دشمنی که به بیراهه ام می کشاند، از شیطان که افسونم می کند، مرا به تو بد گمان می سازد و دلم را به دلشوره می اندازد، یاری ام می کند که واژگون گردم، زندگی را می آراید که دلبسته اش گردم و با چرب زبانی، میان من و فرمانبری از تو سایه می اندازد.

آفریدگارا!

نزدت به شکایت آمده ام؛ از دلی که سنگ شده است و در گرداب تردید، رنگ به رنگ می شود.

از جانی که اسیر سرنوشت شوم خویشتن است و از چشمی که چشمه اشکش خشکیده است و خوف تو را زار زار نمی گرید و به هر چیز که خوشایندش شود، شیفته وار می نگرد.

آفریدگارا!

دست و پا بسته تقدیرم؛ مگر تو توانم دهی.

اسیر ناملایمات روزگارم؛ مگر تو پناهم باشی!

تو را به حکمتت که از رازهای نهان آگاه است و به مشیّتت که در هر چیزی کارگر است؛ مرا جز با مهربانی ات رو در رو نساز و آماج تیرهای فتنه ام نگردان.

در برابر خصم یاری ام کن در سختی ها نگهبانم باش و در هجوم سیل گناه، پناهم ده.

شاید این کلماتند که هر لحظه مرا به هزارتوی مبهمِ خویش می کشانند!

شکر می گویم تو را به زبانِ سکوت و لب فرو می بندم.

چشم هایم را در باد می چرخانم، ابر سیاهِ کلمات را پس می زنم.

اکنون، هوای چشم های من بارانی است.

و من جاری شده ام؛ سویِ لحظاتی زلال و بارانی.

آی اشک های زلال و رها! مرا پاک کنید از شرمِ این همه گناه.

پروردگارا!

کجایِ این وسعتِ بی انتها را بکاوم؛ در جستجویِ یکرنگی گم شده دست هایم؟

دست هایم در زنجیر عصیان و سَرکشی است.

سرشار از سیاهی و زشتی ام.

کجاست آبی آسمان قُرب تو که پرواز دهم دست هایم را در آن؟

باید گام بزنم در ملکوت معرفتِ تو.

چشم هایم را می بندم.

خواب می بینم؛ دست هایم سپیدتر از سپیده شده اند.

باید هزار بار از تو بگویم و هزار بار تو را بنویسم. یا نورُ یا ...

اگر مهربانی ات مرا از این همه گناه نرهاند، چون قلعه ای فرسوده در خویش فرو می ریزم و شعله های گدازان جهنّمی که خود افروخته ام، از من جز خاکستری ویران باقی نمی گذارد.

زمان از هزار سمت می گریزد.

پیراهن خشن حسرت، روحم را می آزارد. من قربانی طغیان خویشم.

کمک کن تا از این بند رها شوم. تنها تویی که می توانی این گونه از ساغر نورت سرشارم کنی که خورشید فردا را هم بر ظلماتِ من راهی نیست.

تنها تویی که می توانی رهایم کنی در آبیِ زلالِ مهربانی ات. تنها تویی که می توانی عطش گام هایم را در شوره زارهای ندامت، به امید رسیدن سیراب کنی.

ای خداوند بزرگ! از جهان بریده ام و به انکار ذرّه ذرّه خویش برخاسته ام.

آتش یادت را در من برافروز. اگر چشم های من در خور دیدارت نیست، امّا بگذار اگر سفری هست، به اعماق جانم باشد!

بگذار خورشید بر شانه های فرو ریخته ام بدمد!

بگذار از شتاب ترسناک دقایق بگذرم - از رنج روزهای این گونه و شب های شوریدگی ام - !

بگذار در لطف بی دریغ تو دست و پا بزنم که غرق شدنم، رسیدن به ساحل امن عیش است و مهربانی ات سرشار.

مرا آن گونه قرار ده که خود می خواهی؛ منی که بر جان خویش نیز ستم کرده ام در زمره ستمکاران قرار مده!

یا ارحم الراحمین!

مرا توفیق طاعت ببخش تا سزاوار پاداش بزرگت باشم.

بوی بهشت، سرشارم می کند اگر نظر لطفی به من اندازی.

خداوندا!

لایقم گردان که به ریسمان هدایت چنگ بزنم.

در هنگامه های هراس، ایمنم بدار که تنها تکیه گاه و پشتیبانم تویی.

بگذار بال در خُنکای نفس کرّوبیان بگیرم.

ص:9

بگذار برای چندمین بار پرواز را تمرین کنم!

من را از من جدا کن!

بخواه تا که هم اینک ز جای برخیزم

و شور و همهمه ای در جهان برانگیزم

بگذار نزدیک تو باشم!

طعم تلخ دوری از تو را چشیده ام؛ با مذاق فطرت من سازگار نیست.

این بار حلاوت قربت را به من بچشان؛ به من اجازه ی حضور بده، دستگیر این دست های گناه آلود باش و مرا از جا بلند کن!

تو را می خوانم.

نامت را که می برم، دهانم پر می شود از پروانه، پر می شود از قاصدک، پر می شود از نور.

چشمانم پر از پروانه می شوند، دستانم سرشار از پروانه. من پروانه می شوم تا به طواف درآیم شمع روشن حضورت را.

مرا می خوانی و دالان های تو در توی وجودم پر می شود از نور، از تو.

تو آهسته و آرام در من فرو می ریزی؛ چیزی شبیه ریزش باران، چیزی شبیه وزش نسیم در میان شالیزار، چیزی شبیه به هم خوردن امواج دریا به صخره های ساحل.

من تو را در خود احساس می کنم؛ بی هیچ واسطه ای.

من تو را تا منتها الیه وجودم حس می کنم.

تو آرام آرام در من فرو می ریزی و من یکدست، تو می شوم.

اینک من ذرّه ای هستم که به اشاره تو، به آفتاب می رسم.

ای سایه رحمت و لطفت همه گیر: «ادعونی استجب لَکُم»

چه می شود که مرا هم طلای ناب کنی

دعا و خواهش من را تو مستجاب کنی.

من به طمع مهربانی ات آمده ام؛ مرا از در خانه ات ناامید برمگردان.

مبادا که این اعتقادِ بزرگ از من گرفته شود!

مبادا این باور بلند در من خاموش شود!

می خواهم که اشک هایم را از من نگیرد.

می ترسم از حضور خودم در مسیر تندبادهای لرزاننده!

می ترسم از مسیر سراسر تاریکی و توهم!

ای خدای خوبی ها! چگونه سر بر سنگ ها نکوبم و گذشته تاریک خود را گریه نکنم، که ثانیه هایم در

گذشته ای تاریک گم شده است؟

چگونه ناله نکنم بی کسی هایم را که تمنّا از غیر، چیزی جز«شرمندگی» نیست؛ حال آن که التماس از تو، «شجاعت» است.

تو را به بزم تنهایی ام خوانده ام؛ آگاهم که رسوایم نمی کنی و در تاریکی ها رهایم نمی کنی.

ای اولین و آخرین سر پناه!

ای اولین و آخرین امید زندگی!

«عارفان از دو جهان صحبت جانان طلبند

تنگ چشمان گِدا، ملک سلیمان طلبند

التفاتی نکند اهل دل آن طایفه را

که نه از بهر لقا ملک سلیمان طلبند»

از درهای پنهان غیب، چه می شود که روزنه ای به سمت ما باز کنی؟

چه می شود که ما را محرم «لا ریب» خویش نمایی!

ای خدا! ای مهربانِ وصف ناپذیر! جرعه جرعه شرم در کاسه چشمانم بریز که فردا، توانِ دیدن جلال ملکوت را داشته باشم.

الهی! از دست غیر چه نالم که خود تباه کننده خویشم و از غیر چگونه دلتنگ شوم که سیاهی راه ها را می بینم؟

الهی! دل، خانه حضور کسی غیر تو نیست و اگر غیری در این والا مُقام خانه گیرد، از سستی و نادانی ماست.

می دانم که نمی پسندی غیری در خانه دل باشد؛ پس مپسند که دلم هوای غیر داشته باشد.

«چشم را نور حق شناسی ده

گوش را هوش حق شناسی ده

قلب را جستجوی حق جویی

روح را رزق آسمانی ده

ص:13

عمر را زندگی جاویدان

جان باقی به عمر فانی ده

لفظ و معنی به قدر دانش ماست

تو به الفاظ ما معانی ده

آنچه می باید، آنچه می شاید

ما ندانیم، آن چه دانی ده

إنّک انت قاضی الحاجات

عالم الغیب، رافع الدّرجات».

ذرّات وجودم، به سمت تو در حرکت است و کلماتم، سوگندی دوباره به عبودیت و بندگی است.

ای پیراسته از هر صفت! تاریک تر از آنم که روشنایی محض تو را دریابم.

پروردگار بنده نواز!

بنواز آهنگ بندگی ام را که هر چه راز و نیاز از تو شور می گیرد و هر چه پرواز، از تو بال.

ای قدرت جاری بر روح زندگی!

بریز جام سرمستی لطفت را بر روح تشنه ام.

حقیرتر از آنم که بی تو، بی حضور تو، گام بر طریق هستی نهم.

خسته از آنم که غبار آلودِ لحظه های غفلتم در این کوره راه های رسیدن.

شرمنده از آنم که راه را با وجود آن همه نشانه گم کرده ام.

بیفشان نور هدایتت را بر تاریکی چشم هام و بگیر دست های بی طاقت توبه و بازگشتم را.

خداوندا!

خوب می دانی، اگر نبود درهای رحمت و وسعت الطافت و اگر نبود بخشندگی درگاهت، گام های کوچکم هرگز نمی توانست مرا به جلو براند.

آه، چقدر سرگشته این سرگردانی ها در حوالی توام!

پروردگارا!

دریاب مرا در این لحظه های هراس انگیز تنهایی، آن گاه که سوی تو باز گردم. چه لحظه های سختی خواهد بود اگر تو نباشی، ای حاضر در هر همه حال!

الهی!

حضور همیشه تو را می طلبم در درّه های بی کسی روزهایم و نفسْ نفسِ ثانیه هایم و قدم قدمِ گام هایم به سمت تو.

چگونه تو را نپرستم که تویی یگانه خداوند ستایش ها و چگونه دست از بندگی ات بشویم که تویی جلا دهنده هر تیرگی؟!

این روح خسته را در مسیر هدایتت تنها نگذار!

این بیگانه با خویش را با خودت آشنا کن!

ص:15

نیّت

در پیشگاه تو می ایستم.

از چهار جهت، فقط خانه تو را نشان کرده ام.

می ایستم تا با گفتن نام بلندت، به خانه ات درآیم.

تکبیرة الاحرام

واژه ها، رژه می روند.

می کوشم تا تو را با واژه ای بیان کنم.

باران ...؟ نه!

آسمان ...؟ نه!

آبی ...؟

نه! آبی هم فقط رنگ است و عرض و تو اصلی و جوهر همه موجودات.

نه! نمی توانم.

نام هایت را مرور می کنم.

رحمان، رحیم، مجید، قدیر ...

همه زیبایند؛ چون دانه های یک تسبیح سبز. «الله»

نامی که همه نام هایت در آن جمع است؛ اما من نمی توانم به وصفش درآورم.

«اللّه اکبر»؛ تو برتر از آنی که در وصف درآیی.

با این اقرار، مُحرِم می شوم.

همه لذت ها را جز لذت تکلّم با تو، بر خود حرام می کنم.

کلید ستایش

زبان می چرخد، در تکاپوی اُنس با تو و نام تو را می برد؛ اجازه سخن می دهی؟

ص:18

«بسم الله الرحمن الرحیم»

برای رسیدن به آستان ملکوت، اذن ورود می خواهم؛ می خواهم ستایشت کنم.

«الحمد للّه ربّ العالمین»

آری! ستایش از آن تو است؛ تو که پروردگار همه ای.

به مهرت سخت نیازمندم، ای مهربان؛ «الرّحمن الرّحیم».

مرا به سوی خودت فراخواندی؛ نگاهم را به سمت خودت برگردان و مرا بپذیر، ای «مالک یوم الدین»!

«ایّاک نعبد»های من، نشان وفاداری منند؛ ولی می ترسم؛ پس کمکم کن، «و ایّاک نستعین».

از کدامین سو باید بیایم؟

کدامین جاده مرا به تو می رساند؟

جاده های گمراه کننده فریبا، بسیارند؛ راهم می نمایی؟ «اهدنا الصراط المستقیم».

نزدیک ترینِ راه را نشانم بده تا زودتر به تو رسم.

خوشا آنان که تو راهنمایشان بودی و راهشان دادی به جاده روشن خوشبختی، «صراط الذین انعمت

علیهم»؛ آنان که زیر بارش باران محبت تو سبز شدند

جدایی هرگز!

لذت دوستی ات را از من نگیر، می خواهم همیشه با تو باشم.

بر بدی هایم خشمگین نشو؛ ناتوان تر از آنم که بخواهم نافرمانی ات کنم «غیر المغضوب علیهم».

نگرانم؛ نگران از سیاهی شب گمراهی، نگران از این که راه گم کنم.

روشنایِ من! کنارم باش و مرا از گمراهان مخواه؛ «و لا الضّالین».

سوره توحید

من صفرم؛ بی نهایت صفر، تهی، هیچ، سراپا نیاز.

و تو «اَحَد» هستی؛ یکی، ولی همه ای، بی نیازی؛ «الله الصمد».

ص:19

می کوشم تا در کنار تو جای گیرم. اوج می گیرم و از همه بالاتر می شوم(1). خویشم نیستی ولی خویش را با تو می یابم؛ «لم یلد و لم یولد». تو شبیه هیچ یک از آنان که تا کنون دوستشان داشته ام، نیستی. «وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً أَحَد».

دیگر خود را یافته ام، بعد از سال ها گمگشتگی، بیهودگی و سرگردانی.

رکوع

در برابر بزرگی و بزرگواری ات، سر خم کرده ام.

این، نشان سنگینی بار گناه من است. در برابرت شکسته شدم، تو می توانی نجاتم دهی؛ تو که به پاکی و بزرگی شهره ای «سبحان ربّی العظیم و بحمده».

سر بلند می کنم.

می دانم همه آن چه در دل مرور و بر زبان جاری کرده ام، شنیده ای؛ «سمع الله لمن حَمِده».

سجده

از دقیقه های با تو بودن، هنوز آرام نگرفته ام.

دلم می خواهد نزدیک تر شوم. نزدیک تر به آفریدگارم و مایه آفرینشم؛ به خدا و خاک؛ به خدا که آسمان پرواز من است و به خاک که فرودگاهم. «سبحان ربّی الاعلی و بحمده».

برای دوباره برگشتن، یک «زنگ پوزش» می خواهم؛ زنگ توبه، یک لحظه عذرخواهی، ببخشید! فقط یک لحظه کوتاه؛ «استغفر الله ربی و اتوب الیه».

و این بار، راحت تر از قبل به تسبیح تو خواهم پرداخت.

قنوت

دست های تهی را به سوی وعده گاه خوبی(2) تو می گیرم تا نشانت دهم بیچارگی ام را.

ص:20

آن قدر نگه می دارم تا تحفه ای در آن بریزی؛ تحفه ای که برای همیشه بی نیازم کند، تحفه ای برای دو سرا، «رَبَّنا ءَاتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْأَخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النّارِ».

تشهد

گواهی به یگانگی ات، سند رستن و رستگاری است، همان وعده ای که پیام آور عشق و محبت در آغازین روزهای پیام رسانی اش، به همه عالم تلقین کرد: «قُولُوا لا إِلهَ اِلَّا اللّه تُفْلِحُوا».

اینک من، به دنبال رستگاری ام و گواهی می دهم که تو گوهر یک دانه ای: «اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له» و محمد(ص)، دارنده مدال زرّین بندگی و پیک پاکی و خوشبختی است: «و اشهد انّ محمدا عبده و رسوله»؛ پس مُهری از نور بر این سند و گواهی ام می زنم: «أَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ».

تسبیحات اربعه

دانه های تسبیح را کنار هم می چینی؛ «سبحان الله»، «وَالْحَمْدُ لِلّهِ»، «وَ لا إِلهَ إِلَّا اللّه»، (وَ اللّهُ أَکْبَر).

دانه هایی را که در لحظه های حضور بر زبان می آوردی، یک جا جمع شان می کنی. یک بار دیگر، همه با هم و در کنار هم؛ این گونه زیباترند.

سه بار تکرار می کنی تا شمارگان ذکرت به «دوازده» برسند.

این دانه های زیبای ذکر، از تنزیه و تقدیس آغاز می شود.

اول پاکش می دانی از هر چه غبار و زنگار: (سبحان الله)؛ آن گاه، پاکی و قداستش را می ستایی: (و الحمد للّه) و می پذیری جز او کسی نیست: (و لا اله الا الله) و سر انجام مریدش می شوی؛ یک بار برای همیشه و صلا می دهی که «تو، بزرگ تر و برتر از واژگان توصیفی: (و الله اکبر).

سجده آخر

واژه ها چقدر لطیف شده اند؛ «یا لطیف»! اینک که اعتراف به ضعف و سستی ام می کنم، به لطافت نامت، «إِرْحَمْ عَبْدَکَ الضَّعِیفَ»

ص:21

می خوانمت؛ می دانم که می شنوی.

می خواهمت؛ می دانم که دوستم داری.

می جویمت؛ می دانم که دور نیستی.

به سویت کوچ می کنم؛ می دانم که لحظه ای دیگر نزد توام.

می رویم؛ با دانه های شبنمی که بر گونه هایم پاشیده ای.

قرار می گیرم؛ چون به قرارگاه دل رسیده ام.

نقاش می شوم و رنگ می زنم به هر آن چه که باید برای تو باشد؛ رنگی از جنس آسمان، آبی روشن.

سلام

سلام، همیشه آغاز نیست؛ گاه پایان هم هست؛ آن گاه که می خواهی از همنشینی و تکلم با حضرت «سلام مؤمن مهَیمن»، جدا شوی.

با سلامی که بوی خوش آشنایی داشت، به سفر سبز پر از سلامت و انس، پایان می دهی.

سلام بر بهترین سفیر سپیدار عشق: (اَلسَّلامُ عَلَیْکَ أَیُّهَا النَّبِیُّ وَ رَحْمَةُ اللّهِ وَ بَرَکاتُه)

سلام بر اهل سلام؛ آنان که معطر به عطر حضور دائمی اند (أَلسَّلامُ عَلَیْنا وَ عَلی عِبادِ اللّهِ الصّالِحِین)

و سلام بر همه خوبان و آموزگاران خوبی ها، سلام بر فرشته هایِ خوب مقرّب (أَلسَّلامُ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَةُ اللّهِ وَ بَرَکاتُه).

همین لحظه های خلوت آدم را مرور کن، وقتی وسوسه ابدیّت آن گندم یا نمی دانم آن سیب ... هر چه که بود او را به سردی و تنهایی این خاک سپرد، وقتی که حتّی عکس واژگون بهشت هم از خانه چشمانش پَر زده بود، همین فرود و خشوع، او را در انعکاس این اوج پیچید.

آدم، از خاک، مهمان مهربانی افلاک شد. اگر این رابطه متولد نمی شد که حالا پرواز من و تو، شاید شده بود خاطره بی رنگِ فرشته ها.

آن قدر بالای سرت را نگاه نکن، آسمان از همین پایین شروع می شود؛ از فاصله میان دست های نیاز تو، از همنشینی هفت موضع جسمت با شهادت این خاک، از پرواز واژه های روشن هر نیایش بی ریایت و از هر نگاه و کلام و حرکتت.

باید بدانی با چه کسی طرفی.

طرف تو، همه وجودت را فرا گرفته؛ با هر دم و بازدمی یادش در تو متولد می شود و تو بی خبری.

آن قدر به تو نزدیک شده که نمی بینی اش او را در خودت پیدا کن.

اینک، میان تو و او که بر بلندای معراج ایستاده است، پرده ای نیست؛ اگر چشم درونت باز باشد.

به راه می افتی؛ سراپا دست طلب می شوی تا هدایت را از هادی مطلق تمنّا کنی.

پیاله ات را پیش می بری تا قطره ای از دریای کرامت کریم مطلق، کام جانت راتر کند و عطش روحت را فرو بنشاند.

به راه می افتی؛ خم می شوی تا همچون صفری بی مقدار، بی نهایتِ خداوندی را تعظیم کنی.

به خاک می افتی، به اصل می پیوندی، پیشانی بر خاک می سایی و حلقه درگاه خداوندی می شوی.

در برابر غنی مطلق، جز فقر هیچ نداری.

هیچ می شوی تا همه او باشد.

به راه می افتی و سر از خاک برمی داری؛ اینک، سرشار از اویی.

روبروی آینه نشسته ای؛ آینه در آینه: ابدیتی سرشار.

شهادت می دهی که جز او هیچ ندیده ای؛ هر چه هست، همان نور سرمدی است که لباسی از رنگ پوشیده است.

سیری در هفت آسمان کرده ای و اینک، گاه فرود است.

زمین، در انتظار خلیفه خداست.

سلام می کنی بر خلاصه خدا؛ انسان کامل، خلیفه مطلق. و سلام می کنی بر تمام همسفران آسمانی ات که از سفری از جنس سفر تو، باز می گردند.

فرود می آیی؛ زمین، رنگ دیگر شده است، سبز در سبز.

سفر آسمانی را به پایان برده ای که سوغاتش آینه ای است که در درون سینه ات شکفته است.

هر روز هفده منزل به سرمنزل یار نزدیکتر می شوی.

... و سلام بر نمازگزاران.

ص:24

هزار کبوتر در سینه ام بال می زنند، هزار پروانه بر شیشه جانم می کوبند، هزار چشمه جوشان از دیدگانم می جوشند و بر خاک می افتم؛ سبحان ربّی الأعلی و بحمده

دیگر مرا با خورشید چه کار که دانه دانه تسبیحم، دانه دانه روشنانی ابدی است.

دیگر مرا با بهار چه کار که عطر بهاری همیشگی، مرا از خاک بریده است.

باید از پلکان نور بالا بروم. دستم به طاقچه های آسمان می رسد، جوانه جوانه بهار بر شاخه های

دستانم می شکفد.

نفسم به شماره می افتد؛ سخنی با معبود، پلکی در هوای روشن بندگی.

آه از این ثانیه های شتابان!

چقدر منتظرم تا صدایی نزدیک، تا صدایی دور، در تمام یاخته هایم بدود به بندگی.

سجده کن و تنها برای او سجده کن و بر درخت تنومند مهربانی و رحمت او تکیه زن.

حال که بنده او شدی، از بندگی زمین و زمان آزادی.

اینک برخیز که تو خلیفة اللهی و ستایش کن خدایی را که تو را به اعلی علّیین مراتب وصالش دعوت می کند.

وجودت را به یک بانگ «قل هو الله احد» تسکین ده و در آستان آن «الله الصمد»، سراپا نیاز شو.

اینک در برابر آن سررشته دار عالم امکان، تمام پرده ها را کنار بزن و آیینه قلبت را از زنگار دلبستگی های غیر او رها ساز و جام وجودت را از شراب لطف و احسان او لبریز کن.

بهشت تو این جاست!

معراج تو اینجاست!

بشتاب!

شروع کن!

همه چیز را زمین بگذار که هنگامه، هنگامه پرواز است.

بیا و طلوع کن و تاریکی های لوح دلت را به نور افشانی مُهر سجاده و خلوت محراب نمازت روشن کن!

سینه تو تماشاگه ابروی آن جمال مهتاب روست و این طنین آسمانی «حی علی الصلوة» است که تو را به سماع با عرشیان می خواند.

برخیز و عروج کن!

برخیز و شانه بر آسمان بسای!

جذبه شهودی عارفانه، ذرّات وجودم را به سماع در می آورد.

دلم در سینه پای می کوبد از شوق.

دلم چون مرغ بسمل، بال بال می زند.

دلم شبیه تشنه ای برای رسیدن به آب، له له می زند.

دلم در چهارچوب سینه، برای رسیدن به تو، هروله ای عاشقانه سر داده است.

صدای اذان می آید و هزار دریچه از نور در من گشوده می شود و من رها از خود و بی خود از خویش، به سمت تو می آیم.

پیله رخوت و رکود را می درم و تمام وجودم از پروانه پر می شود و مرا به سمت تو می کشاند.

صدای اذان می آید ...

عطر دل انگیز اذان، در دهلیزهای حیرانی و سرگردانی ام می پیچد و بوی خوش تو را تا عمیق ترین دره های فطرتم منتشر می کند و تا منتها الیه وجودم می وزد.

یاد تو آبشاری می شود و در من فرو می ریزد؛ قطره قطره در من رسوب می کند و من خیس حضور تو می شوم.

حضور تو که در پیچ و خم های وسعت من می پیچد، همه چیز بسیار زیبا می شود، همه چیز با معنی می شود؛ آن گاه، من پنجره ای می شوم رو به سوی نامکشوف ترین افق های کشف و شهود.

من پنجره ای می شوم رو به سوی ناب ترین مضامین جذبه و شور.

صدای اذان می آید.

تو آرام آرام در من راه می روی، از کوچه کوچه وجودم می گذری؛ صدای قدم هایت را می شنوم و بوی خوشت را با تک تک یاخته هایم نفس می کشم.

تو مثل یک حس سوزنده در من - کویر تنهایی من - فرود می آیی؛ مثل یک آتشفشان از تمام رگ هایم فوران می کنی، مرا به آتش می کشی و می سوزانی و ذره ذره در خود ذوب می کنی.

من قطره قطره در تو حل می شوم و سراب وجودم را به بی کرانگیِ آبی ات پیوند می زنم.

صدای اذان می آید.

چقدر فاصله ها نزدیک است!

ص:28

من در تو رها می شوم؛ سبکبال، شبیه راه رفتن بر روی ابرها، شبیه پرواز در بی کرانگی، شبیه معلّق شدن در فضای بی جاذبه.

صدای اذان می آید.

تو مرا به خود خوانده ای و من اجابت می کنم.

وضو می گیرم و قطره قطره فرو می ریزم؛ تطهیر می شوم در وضو!

نیت می کنم، سجاده ای به وسعت پرواز روبه روی من است و تو ماورای تمام توهّمات من ایستاده ای و به من لبخند می زنی.

با تمام دلم رو به قبله می ایستم؛ الله اکبر؛ تو از تمام دریچه ها، جاری می شوی.

به سوی تو می آیم؛ نه این که تو از من دوری؛ این منم که از تو فاصله دارم، این منم که از هستی خودم دور شده ام.

ای نزدیک ترین به من!

چگونه از بندهای بسته بر وجودم بِرَهم؟

چگونه خود را به آستان تو پیوند دهم؟

چگونه پای عبورم را بر جاده نیایش تو روان سازم؛ وقتی خنجر مادّیات، جز جراحت، تحفه ای برای قدم های خسته ام ندارد؟

قامتم خمیده، اما شوق نیایش، استواری را در پیکرم آشکار می کند.

تو را می خوانم.

کلمات، بر گودی دهانم هجوم می آورند و جملات از لبانم سرازیر می شود.

قیام و قعودم در نام تو خلاصه می شود.

می خوانمت.

بی اختیار، نام تو را صدا می زنم.

ذره ذره وجودم دور نام تو می چرخد.

بی هیچ اراده ای از تو می گویم. نه! این من نیستم که نام تو را می آورم؛ تویی که بند بند وجودم را به سماع می خوانی.

این تویی که واژه واژه نامت را بر زبانم جاری می کنی و بند بندم را معطر به عنایت خویش می فرمایی.

«کیست این پنهان مرا در جان و تن

کز زبان من همی گوید سخن»

سلام بر طراوتِ شبنم گونه ای که در آن لحظاتِ عشقبازی، چهره عاشق را فرا می گیرد و وجودش را در سرسبزی و خرّمی غرق می سازد!

سلام بر فرشتگانی که با سلام و صلوات، این لحظه های قُدسی را به نظاره می نشینند!

پروردگارا! تو را سپاس که درِ گفتگو و راز و نیاز و دیدار را با مِفتاح نماز، بروی بندگانت گشودی، و بلکه خواستی با شتاب به سوی تو بدویم:

حَیَّ عَلَی الصَّلاةِ (بشتابید به سوی نماز)

اگر نبود که خود اجازه گفتگو و ذِکر می دادی، کدامین انسان خاکی، زهره بردنِ نام تو را داشت؛

«اُذْکُرُونی اگر نفرمودی

زهره نام او که را بودی؟»

و تو را شکر که زود بهانه می گیری تا شنوای راز و نیاز بندگانت در پنج نوبت باشی.

کیست که در آوای آسمانیِ «حَیَّ عَلی خَیْر العَمَل» سِرّ بهانه گیریِ شیرینِ تو را دریابد، که با همه ناز و با همه بی نیازی و با همه زیبایی، بندگانِ خاکیِ فراریِ سَر تا پا نیاز را فرا می خوانی؟

چه بیچاره و بینواست آن بنده غافل که در «پنج نوبت او را به درِ قصر می خوانند» ولی او بی خبر از ذوقِ چنین دیداری، «نوبت به دیگری بگذارد و بگذرد»:

«گر پنج نوبتت به درِ قصر می زنند

نوبت بدیگری بگذاریّ و بگذری»

پروردگارا! ای بی نیاز مطلق که همواره به بندگانت مِهر می ورزی، و نه به قصور و گنه کار ایشان، که به آقایی و بزرگیِ خود، نظر می کنی، کام ما را از حلاوت نماز و عبادت بی بهره مفرما و ما را به واسطه این معراج، به دیدارت برسان!

با خود گفتم که چه هدیه ای برایت بیاورم که در بارگاهت آن را بپذیری و اکنون این دلِ شکسته و روحی سرشار از بندگی است که برایت آورده ام، بپذیر از من ای قادر متعال!

اکنون که در نمازم، دل شکسته شد و بندگی گُل کرد و در قنوت و رکوع و سجود، به اوج رسید، دیگر خبری از مَن نیست؛ خرمن آن همه خودخواهی و تباهی را قلبِ شکسته ام بر باد داده است.

دل از اغیار، خلوت شده است و دیو گریخت، ای فرشته من درآی!

«خلوت دل نیست جای صحبت اغیار

دیو چو بیرون رود فرشته درآید»

ص:31

درست گفته بودم: «حَیَّ عَلَی الفلاح» که اکنون، زمانِ رستگاری است.

پنجره هایِ مُشبّک دل، نقب هایی شده اند در امتداد جاده های نور و روشنایی و خوشبختی.

سر برمی دارم از رکوع، و نگاه می کنم؛ انبوهِ جمال و زیبایی و شکوه را در کنار خود می بینم، توانِ دیدار ندارم؛ بی اختیار به خاک می افتم:

سُبْحانَ رَبّیَ الْاَعْلی و بِحَمْدِه.

در آن لحظات رؤیایی دیدار که وجودم سرشار از شکوفه هایِ تجلّیِ حضرت دوست می شود، و سرخوشی و سرمستیِ عشق، عِنان اختیار از کفم می رباید، فقط یک چیز از خالقِ خود می طلبم:

«ای خدا این وصل را هجران مکُن

سرخوشانِ عشق را نالان مکن»

ص:32

سوگند به همان مسیح که می پرستم، اطمینان دارم که اگر مسیح [حاضر] بود با کمال صمیمیت همراه من، بر شرافت یک پارچه تو، و سپهر پروازت درود می فرستاد».(1)

شب های بی مهتاب، عمیقتر شده اند، از هر دریچه صدای سکوت و سیاهی طنین انداز شده است؛ کجایی؟

کدام سپیده روشن در چشم هایت عمیق بنگرم تا در خویش فرو بریزم؟

پای کدام نخل ایستاده ای و نماز می خوانی؟

دردهای نهانت را در گوش کدام چاه به نجوا نشسته ای که صدایت را می شنوم و نمی شنوم؟

در نازکای نور کدام سپیده گام زده ای که خورشید هر طلوع بر پیشانی بلندت می درخشد، آن گاه قصد نور افشانی می کند؟

در توفان های داغ می تازم.

تاریخ، دنبال تکیه گاهی چون تو می گردد.

ذو الفقارت را به دست کدام آینه پوش سپرده ای؟

راهی ام کن به جذبه خویش.

از تو می نویسم و از بهار آویخته ام.

نفسی نیست تا فریادی از جگر برآورم.

باید گام هایم را محکم تر بردارم.

هنوز با هر نسیم، عطر تو را می شنوم و صدایت را.

هنوز شب های یتیمان، به امیدِ دست های سرشارت از بوی نان و خرما صبح می شود.

لایقم کن به شناختت که بزرگی ات آن چنان است که زبان در دهان نمی گردد، به وصف و قلم در صفحات، به شرح.

خود را به پهنه وسیع کلامت می سپارم.

هنوز صدایِ پای تو را می شنوم؛ وقتی تن خاکی کوچه ها را به قدوم مبارکت زینت می دادی.

وقتی گرده خسته ات را پذیرای سنگینی کوله های نان و خرما می کردی.

وقتی با دستان خیبرگشای خویش، لقمه در دهان کودکان عرب می گذاشتی.

وقتی تن خویش را به حفر چاه و کاشت نهال های خرما آزار می دادی.

پینه های دستانت، روشنای صبح را برای مردم فردا هدیه آورده است.

خود را در هوای تو رها می کنم و از نخوت خویش، به سایه پر مهرت پناه می برم.

صدایت را می شنوم؛ صدایی که سال هاست روح ناآرام شب را می آشوبد و آسمان اذهان را به کبوتران عشق زینت می دهد.

از خشت خشت خانه ها و کوچه های کوفه، نجوای دلنشین نیایش تو به گوش جان های خسته

می رسد.

از پنجره های لبخندت، نسیم اشتیاق و دلدادگی می وزد.

بخوان مولای من!

بخوان «مولای یا مولای انت المولی و انا الْعبد و ...» را.

چگونه آیاتِ الهیِ تو را در وسعت کلماتت به نظاره بنشینم و دیوانه وار عاشق و مبتلای خداوند خویش نگردم؟

چشمه لایزال گفتارت، هنوز گویا می جوشد که هر جمله در «نهج البلاغه» تو، خود، دریایی از معارف و مفاهیم سرمدی است که هیچ گاه از تموّج و تحوّل بازنمی ماند.

چله نشین این وسعت بی کران می شوم و بهار را که در سینه گفتارت دل دل می کند، می بویم؛ چونان گرسنه ای به بوی نان.

مست می شوم از دم مسیحایی ریخته در واژه هایت، در این قهقرای نیستی.

خود را رها می کنم؛ شاید آسمان کرامتت به کبوتری قبولم کند و این شوق فشرده در قطرات اشکم را به مهر پذیرش خویش منوّر سازد.

ص:36

گوش خوابانده ام امشب به در و دیوارت

ولی از سوز نفس های تو کم می شنوم

تشنه سوز نفس های توام حرفی نیست

جای نی در نفسِ چاه بدم می شنوم

نخل خنیاگر من! شاخه ماتم بتکان

همچنان می شنوم، می شنوم، می شنوم

امر اگر امر تو و گوش اگر گوش من است

ذوالفقارم من و با قامت خم می شنوم

اسیران خاک، زندگانند؛ آنان که سر در آخور خورد و خواب فرو کرده اند و محض توجّه، سری به سوی آسمان بلند نمی کنند.

و علی علیه السلام اسیران ظاهری خاک را خطاب می کند تا اسیران حقیقی خاک را عتاب کرده باشد.

خانه ها بر پایه خاک قد برمی افرازند و استوار می شوند و خانه خدایان، می پندارند این سقف های محکم و مستحکم، هیچ گاه فرو نخواهند ریخت و این دیوارهای استوار، هیچ گاه کمر خم نخواهند کرد؛ امّا آن که بر سمند زمان سوار است، آینده را در آینه حال می بیند و می خواند.

می بیند که این بناهای استوار، فردا تلّی از خاک است؛ بی هیچ نشانی از سبزینه حیات.

فرزندان آدم، پا به عرصه خاک می گذارند و می پندارند تا آن سوی زمان امتداد خواهند داشت؛ امّا آن که از زمان و مکان در گذشته است می داند که مرگ، از هر سو زندگی را احاطه کرده است و جاده حیات، سر به دامان مقصدی جز مرگ نمی گذارد.

کلام علی علیه السلام پنجره ای است تا بشر، فردای خود را در آن به تماشا بنشیند؛ اگر چشم دلش هنوز کور نشده باشد.

شب که پرده نیلی اش را بر گستره افق می گسترد و ستارگان، چونان دریچه هایی به عالم نور درخشیدن آغاز می کنند، دیده دل عارف باز می شود و انوار جمال الهی را به تماشا می نشیند و در خلسه معرفت فرو می رود.

و روز که پرده شب را می شکافد و زمین خداوند را به سفره روشنایی مهمان می کند، عارف بر این خوان می نشیند و از بساط حیات، لقمه بر می دارد.

بهار و تابستان و پاییز و زمستان نیز که طیف رنگ رنگ حیاتند، مجلای ظهور رازهای بی کران هستی می شوند.

... و این علی علیه السلاماست که پرده از این رازها بر می دارد و از کلمات آسمانی اش، پنجره ای برای تماشای حقیقت زمستان می گشاید.

زمستان، فصل مرگ است؛ امّا نه آن مرگ که پایان فصل دنیوی حیات و آغاز فصل برزخی آن است؛ مرگی در عین حیات. مرگی که درختان را در بر می گیرد و ردای سبزشان را از تن بیرون می کشد تا پس از مرگی سپید، آن ها را آماده جامه ای سبزتر کند.

زمستان، یاد آور مرگ آدمی است و بهار، یاد آور قیامت که سر آغاز حیات سبز ابدی است.

و این علی است که پرده از راز آفرینش بر گرفته است:

«تَوَقّوا البَردَ فی أوّله، و تلّقوه فی آخره. فإنّه یَفعلُ فی الابدان کفِعلِه بی الأشجار أوّلُهُ یُحرق، و آخره یُورق».

ص:41

سرخی خونت را هر شفق، خورشید، در آسمان پس از تو می پراکند.

از ساغر نور نوشیده ای که پر گرفته ای؛ بی دلبستگی به خاک.

بوی دود و غبار می دهد تنت، بوی آلاله های سوخته.

هنوز، صدای رگبار گلوله خواب خاک را می شکند که ردّ گام هایت به سرزمینی رسیده است که ماه و خورشید در آن، همزمان می تابند.

شهادت، تو را به خلسه ای برده است که تمام سایه روشن های جهان، در تو فرو ریخته است؛ که تمام نورها و نیایش ها، که تمام بهارها و بابونه ها.

چشم هایت را به سپیده های نیامده داده ای.

سنگر، تو را زیر طارمی های فرسوده خاک، تنها نخواهد گذاشت.

آسمان، آغوش گشوده بال های گسترده توست.

قدم های خضر وارت، خوابْ آشوبِ خاک است و رستاخیز گیاه.

آسمان، مشتاقانه عروجت را انتظار می کشد؛ خاکریز، سنگر، چفیه، پلاک، دود، غبار، مسلسل، آفتاب بی رمق، بوی تند شهادت، غروبی ایستاده، بهاری شکفته و دست هایت که پیوند خورده اند با آسمان، جدا از این روزهای همیشه.

ذره ذره خورشید شدی.

چفیه ات بوی خون می دهد.

از آن دقیقه ای که بر پیراهنت گل های سرخ وصال یکی یکی روئیدند، با نفیر گلوله هایی که پیغام وصل را برایت در ذهن خویش مرور می کردند، تو از خاک جدا شدی. خدا خودش تو را انتخاب کرد.

چشمان تو دید آن چه را که می بایست دید در آینه خاک گرفته دنیا.

گوش های تو شنید نغمه ای را که منتشر شده بود در کشاکش صدای گلوله ها و ازدحام صفیر خمپاره ها.

به بال هایت می نگری و خوشنود و خرسند از آن چه به تو اعطا شده است، راهی ملکوت می شوی، نرم و سبک بال.

تو هیچ گاه ذره نبوده ای؛ هر چند در قالب ذره ای گنجیده ای.

تو از همان آغاز، از همان عهد اَلَست، از همان دقیقه که «بلی» شکفت بر لبان تو، خورشیدی فروزنده شدی در دامن خاک آلود زمین و رجعتی سیال را در سرنوشت خویش دیدی به سمت منبع بی کران هستی، به سمت نور محض، به سوی مهمانی نور.

شب عملیّات، هر دو حنا بستیم. هر دو نماز شهادت خواندیم. وصیت نامه نوشتیم. فال حافظ گرفتیم.

تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

همان شب خواب دیدم آسمان در بال های کبوترها گم شده است.

من و تو هر دو روی خاک افتاده بودیم.

هوای دور و برمان بوی قاصدک های سوخته می داد؛ بوی شقایق های آتش گرفته، بوی مرطوب خاک.

همه جا روشن بود؛ روشن روشن.

تو پلک گشودی؛ ستاره ها در چشم هایت می رقصیدند.

دسته دسته پروانه از آسمان آمدند و تو را آرام از زمین بلند کردند.

تو را با خود بردند و من همچنان روی خاک افتاده بودم.

فریاد در گلویم گیر کرده بود.

بغض در حنجره ام زنجیر شده بود.

گفتم دست هایم را بگیر و مرا هم با خودت ببر.

تو لبخند زدی.

تو یک شکوفه از زخم هایت را به من بخشیدی.

تمام تنم سوخت، آتش گرفت، گُر گرفتم.

در تب هیجان می سوختم.

خوابم چه زود تعبیر شد!

من و تو باید از معبر می گذشتیم تو زودتر از من، فرصت های زمینی را چقدر آسان به لحظه های آسمانی پیوند زدی!

تو رفتی و من در سرگردانی و حیرانی خود گم شدم و حالا اندوه ماندنم را سال هاست آه می کشم.

تو ستاره شدی و در دور دست معبر، سوسو زدی و من در آتش و خون شعله ور شدم.

ص:45

سال هاست که تنها خبرم از تو بی خبری است.

سال هاست که مثل یک راز مهر و موم شده، پنهان ماندی؛ مثل یک گنج مخفی زیر خروارها خاک.

امروز تو را می آورند، بر شانه های شهر.

تو را یافته اند؛ تو را که در خاک تکثیر شدی؛ کهکشان پنهان شده در دل خاک.

خاک شاهد بود، مشتی استخوان را از تنت

باد، پس زد پرده رازی نهان را از تنت

بوی تنت معجزه کرد.

بوی تنت، بشارت بهشتی شد در دل زمین.

بگو! کدام خاک، پیکر آسمانی ات را این سال ها، آغوش شده بود، تا بوسه بارانش کنم؟

از زمین مرده بیرون می کشند اینک تو را

تا کبوترها ببینند آسمان را از تنت

و امروز تو را می آورند... تو را بعد از سال ها بی خبری، من به پیشواز تو می آیم.

تو در آغوش عشق، یکباره سوختی و من هر روز و هر لحظه در آتش عشق می سوزم.

من به پیشواز تو می آیم؛ امّا شاید همسنگرت را نشناسی!

من در این سال های دور از تو پیر شده ام.

دلم برایت تنگ شده؛ امّا چشمی ندارم که به دیدارت روشن شود؛

شاید به بوی خوب کفنت، معجزه ای رخ دهد!

صدایم را هم نمی شناسی.

صدایم بوی باروت می دهد؛ بوی یک گلوی سوخته.

این روزها آن قدر سرفه می کنم که صدایم در حنجره، خاموش می شود؛ درد دل هایم زیاد است.

تو پروانه ای شدی که تنها خبرت بی خبری بود.

و من شمعی که هر روز، در حال سوختنم.

این شمع دارد به انتها می رسد؛ دیگر چیزی نمانده، دارم ذره ذره ذوب می شوم.

شاید چند روز دیگر من نیز به خیل پروانه ها بپیوندم.

ص:46

افلاکیان، آمدنت را چشم به راه بودند.

پیشانی بلندت، خاکسار سجاده عشق شد.

ردّی از نور، از گام هایت جاری بود.

از پیشانی ات خون ریخت و داغی به سینه شقایق ها نشست،

بوی بهار گرفته ای.

هوای وصل، پیرامونت را پر کرده است.

فرشتگانِ بی قرار، آمدنت را به جشن نشسته اند.

ص:48

بغضی که در حنجره ات آماده شکستن است و دستانت که کمانه کرده اند و از شاخه های زیتونت سنگ چیده اند، تو را به ایستادن وا می دارد.

پلکی در سایه روشن روزهای گذشته ات بزن؛ بگذار غرورت غوغا کند در این میانه، در این هیاهوی حادثه.

باغ هایت بی تندیس فرشتگان، در محاصره شیاطین می سوزد و در دودِ ناگزیرش، روزهایت را به یغما می برند.

بیت المقدس، هوای چشم هایت را بارانی می کند، غروب این حوالی در نایِ زخمی ات آهنگِ حزن آلود حادثه سر می دهد.

بلندتر فریاد کن! از هر دریچه، هزاران پروانه قصد شاخه های دستانت را دارند که سبز می شوند و جوانه می زنند.

روزهای نیامده امید طلوعی ست دیگر.

موج بزن در خویش؛

چون جویباران جاری که سنگ موج می زنند، همراه انگشتانت که در هوا مشت می شوند و فریاد موج می زنند.

نفست گرم!

فریاد بزن دردهای گلویت را تا آسمان، همراه نعره هایت از درد، گریبان بدرد.

چشم هایت را به رویای آمدنیِ روزهای یکدستِ آزادی بدوز، غرورت را فریاد کن؛ بیت المقدس، همصدا با تو، فریاد می زند آزادی اش را.

ای فرزند دریا! وسیع تر از آنی که بادهای سرد اشغال، شانه های اراده ات را بلرزاند. این گونه که تو با چنگ و دندان به دفاع از سرزمینت برخاسته ای، حتی سرکش ترین تبرها توان شکستن عزمت را ندارند.

امید روشنت را درختان زیتون به شکوفه می نشینند و خورشید و آینه به میزبانی ات، کمر می بندند.

برخیز! بال های حماسه ات را بر آسمان عشق بگستران تا دورترین آسمان ها، شکوه پروازت را حس کنند. برخیز و کوچه های خاموشت را از صدای شورانگیز زندگی لبریز کن. تو باید حق زیستنت را از زیر چکمه های کثیف صهیونیست، بیرون بکشی. نگاه کن!

برادران شهیدت از فراز ابرها، همدوش فرشتگانی سپید، نگاه امیدوارانه ات را لبخند می زنند.

چفیه ات را به رودها بسپار تا پیغام جهاد سرخت را به تمام جهان برسانند.

نخل های مقاومت را با سر پنجه های ایمان آبیاری کن.

حرف های ناگفته ات را در حجم سنگ های فریادگر بپیچ و به سمت لاشخورهای همیشه گرسنه صهیونیست پرتاب کن.

آه ای فلسطین، ای مظلومِ بزرگ! هر چند این روزها ثانیه به ثانیه در کوچ پرندگان سپیدت به خون می نشینی، اگر چه آوارگی و رنج، چین های پیشانی بلندت را عمیق تر کرده است، اما من ایمان دارم، دور نیست روزی که خورشید آزادی، لحظه های مه آلودت را روشن کند.

نزدیک است سحرگاهی روشن، که پرچم سربلندی مردمانت بر فراز بلندترین کوه ها به اهتزار درآید.

می رسد آن هنگام که دختران نجیبت، سبد سبد شکوفه سیب به دامانت بریزند و باغ های پرتقالت را هیاهوی کودکان به شکفتن برخیزد. ترانه آزادی را زمزمه کن که روز رهایی نزدیک است.

ص:51

دستان همرزمان تو شاخه هایی هستند که نور را دنبال می کنند با سنگ هایی در مشت؛ سنگ هایی که رها می شوند از نفرت دستانشان تا در هم بشکند پنجره مسدود و قیر اندودی را که بسته است راه نور را بر خانه هایشان.

ریشه هایتان در خاک فلسطین و شاخه های روحتان در آسمان آبی سرزمین پاکتان در انتظار پیروزی، تا ابد خواهند ماند؛ بی واهمه ای از هجوم شبانه روزی فصل سرد خزان.

فلسطین تا همیشه با شما زنده است و زندگی خواهد کرد؛ تا وقتی آزادی هست.

آن روز بی گمان نمی دانستند خورشید بیت المقدس، چشم های بی فروغشان را کور می کند.

این گام های جسور، شجاع تر از آنند که عقب گرد کنند.

خاکستر اندام های پاک، قصه این سرزمین را بر دوش باد خواهد برد.

من به سربازان شیطان می گویم:

روزی می رسد که گردبادها، تمام خاکسترها را بر سرتان می ریزد و شما را در گورستانی از

خواب های ابدی می میراند؛ آن وقت است که دست و پا زدن، فایده ای نخواهد داشت و دام های عنکبوتی تان آن چنان شما را اسیر خواهد کرد که راه گریزی برایتان نخواهد بود.

مرگ بر اندام تیره تان که نتوانست شکوه آزادی را بر فراز گنبد این بیت المقدس ببیند!

مرگ بر شما متعصّبان نژاد پرست که عنکبوت وار به پروانگی این شهر هجوم آوردید!

چه سست است تارهای شومتان و چه اندک است خوشی زود گذرتان!

ویران باد خانه هایتان، ای نفرین شدگان!

ص:54

کار کردن توأم با ایمان را می خواهد، اندیشه توأم با ایمان، سخن گفتن توأم با ایمان و عبادت توأم با ایمان و شما هر آن چه او بخواهد، خواهید پذیرفت.

آن مرد آمد؛ با همه خستگی ها و زخم هایش.

آن مرد آمد؛ با دلی به بزرگی آفتاب.

آن مرد، بوی حجره های صبور اصفهان می داد؛ بوی نارنج های بی بدیل شیراز.

چشم هایش، انعکاس غزل های حافظ بود و دست هایش، آرامش بی بدیل ابن سینا. رد شده با گام های اشراق و رسیده به سرمنزل سلوک.

هوای ابری آن روزهای وطن، تاب تحمل چراغ و خورشید نداشت و چقدر شب پره کور، خیال پادشاهی بر زمین را داشتند!

بر صدر مجلس علوم عشق، صدرا نشسته بود و شرح صدر و صبوری می گفت.

شیرازی لطیف گوی فلسفه و حکمت، حاجی پیاده سفرهای عشق، هفت بار پیاده به منزل معبود رفت و در خیال سیّالش، آن چه می بایست چراغ راه رهایی باشد، نوشت: چهار سفر اسفار اربعه، سفر از خلق به حق، سفر از حق به سوی حق به وسیله حق، سفر از حق به سوی خلق به وسیله حق و سفر از خلق به سوی حق به وسیله حق.

مردی که جوهر وجود را بر ماهیت رنگ هستی ترجیح داد و عطر یاس نفس هایش، فلسفه مشرق را عطری بخشید که تا هنوز، چنان از سکر ثانیه های سرمستش سبزیم که راه به سرمنزل جلال و کمالش کم می شود برد...

باید سلوک کرد تا به معنای بلند چشم های او رسید.

باید خشوع کرد تا شرح شعور او را شنید.

باید تقوی داشت تا در زُلال نفس های او، نور خدا را دید.

باید هجرت کرد تا هجرت طولانی او را فهمید؛ هجرتی از شیراز به قزوین، از قزوین به اصفهان، از اصفهان به کاشان، از کاشان به کهک و باز سمت خانه عشق.

چقدر راه های تجلی باز است!

چقدر دامنه های عاشقی نزدیک است.

ص:56

چقدر می شود در خلسه و خُلود گم شد!

چقدر می شود آرامش افراهای محکم در باد را در دست های این مرد آفتابی دید!

هرچند طناب تازیانه، هنوز هم من و تو را به جهل می خواند، امّا می شود به خدا رسید؛ در خطوط پیشانی مُلای عشق می شود هر چه از جوهر و عرض و وجود و ماهیت و... را دید.

بگذار تا تمام ذرّات نفس بکشند، هوای اشراقی ات را!

بگذار آوازهای ملکوتی ات، بنوازد گوش تمام عالم را.

بگذار بسوزند از شعاع پیشانیِ بلندت تمام پروانه های عاشق!

بگذار اندیشه های نابت، شراب مستیِ این قوم باشد، نافهمیِ این قبیله لال پرست را.

به گیرایی تدبیر خویش، درمان کن، فریاد کن تا طومار شعبده بازان کرامت و حکمت را به معجزه کلام خویش در هم بپیچی.

کلامت زلزله خیز است صدرا!

موسا باش تا به اعجاز عصایی، بشکافی نیل جهل تاریخ را!

اذهان جهان را میهمان شهودی عارفانه کن صدرا!

به جذبه شعور عاشقانه توست که به سماع درآورد ذرّات خاک و افلاک را.

هر چند که گام های آسمان پیمایت را به جاده های غریب و دوردست تبعید کنند، هر چند که نسیم، بیابان در بیابان، اندوه غربتت را وزیدن بگیرد، هر چند که خانه به خانه آوارگی ات را به دوش بکشی، امّا باد، آوازه ات را، از شرق تا غرب، از شمال تا جنوب خواهد سرود و بوی خوش اندیشه ات را خواهد وزید.

از سقراط تا فارابی، از فلسفه تا حکمت، از شیراز تا اصفهان از ایران تا جهان، صدرا، تکثیر می شود و نامش جاودانه.

تو در خویش پیدا می کنی خویش را، از ذات محض، به ذات محض راه می پیمایی و از تجرّد صرف به تجرّد صرف گام برمی داری.

همسفرِ «اسفار اربعه» می شوم، من که از عمق آگاهی ام هر چه می نگرم، جز گمراهی چیزی نمی بینم.

با تو گام بر می دارم راه های مه آلود منتهی به فلسفه ای را که تو با چراغ خویش از آنها گذشتی و هنوز با هر قدمی که به پیش برمی دارم، ردّ گام های استوار تو را می بینم که چه با صلابت بر این جاده های ناهموار برمی داشته ای و برداشته ای!

تمام این جاده ها تو را می شناسند؛ صدر المتالهین را،

از حرکتی که تو در جوهره وجود آغاز کردی تا به جوهره وجود برسی؛ راهی شگرف که هر گوشه آن به کناره ها و کرانه هایش، هنوز به یاد می آورند طنین متوازن گام هایت را که استوار از جای جای آن گذشته است؛ نه با پای جسم، که با پای جان، با منطق سیّال نشأت گرفته از منشاء لایزال الهی؛ چشمه ای که در سینه تو می جوشید و در تو به خروش می آمد.

تو از اندیشه های سبز و نورانی سرشاری؛ آن قدر سرشار که هیچ ظرفی در کلام و بیان، به درک حجم بی نهایتش نرسیده است. هیچ ظرفی جز روح تو نتوانست مظروف لب به لب نور و اندیشه ات را تاب آورد و سرریز نکند.

چقدر جاپای فلسفه ات محکم و استوار است و برهان قاطعی که بیان کردی، دژی است در برابر انبوه شبهه و تردید.

چشم وا می کنم و خویش را در مسیری می یابم که به وادی حیرانی ختم می شود و من تنهایم، چنگ می اندازم به دامن خاک، خسته و درمانده از بی همراهیِ خویش.

چشم هایم می جویند راهنمایی را و هیچ نمی بینند جز تو و کتاب تو را.

«شواهد الربوبیه» را می گشایم و راهی می شوم، وادی به وادی عقل تا جنون را، وادی به وادی حیرانی و حیرت را.

تو نه تنها با اشراق اندیشه ات بر مرزهای فلسفه سایه افکندی، بلکه از مشرق تو، خورشید منطق و شمس عرفان نیز سر برآورده است.

ص:59

از گریبان دانشت، خورشید واژه های مطنطنِ شعر، به رقص آمده اند و در آستینت، حکمت، رخصت حُضور می خواهد تا در دست هایت جریان پیدا کند، تا جاری شود در رگ قلم بر صفحه های مشتاق کاغذ؛ کاغذی که با بادها سفر خواهد کرد تا چین و ماچین، تا منهی الیه شرق و تا اقصی نقاط غرب.

فلسفه ات، جهان را به جنبش واداشته است و عالم وجود را به عرصه بیان درآورده است. رموز جهان را می شود از دریچه های اندیشه ات کاوید و چشم دوخت به دورترین مناظر دست نیافته دانش.

صدرالمتالهین، تنها لقبی ست که می توان با آن تو را شناخت و تنها واژه ای ست که می توان با آن تو را خطاب کرد، ملای صدرنشین، ملا صدرا، صدر المتالهین!

آن روز که جهل حاکم زمان، تو را به محکمه عالمان درباری اش کشانید، گویای این حقیقت بیش نبود که تو همان نابغه فیلسوفی هستی که آوازه ات، تاب و توان دیگر شاگردان استاد را گرفته بود.

و هرگز زمان بعد از تو ندید چون تو را که حتی سرآمد فیلسوفان پس از خویشی.

دیگر کدام دانشمندی چون تو ظریفانه به حرکت اشیا نظر انداخت؟

سیر و سلوک همواره تو بود که پرده از حقایق مکتوم برمی داشت.

عزم و اراده خستگی ناپذیر تو بود که مسایل کشف نشده را به زانو در می آورد.

سفرهای تو چه بر خاک و چه در سیر درون، نشانگر همّت توست.

تو متواضعانه، آخرین روزهای حیات خویش را دست بر ضریح خواهر هشتمین امامت شدی تا آخرین لحظات عمرت را بی پاسخ از اندک سؤالی باقی نگذاری.

علم، هنوز کنجکاوی روح جستجوگرت را می ستاید، ملّای صدر نشین انجمن ها!

ای ستاره فروزنده حکمت و دانش! کهکشان کهکشان نگاه عالمانه توست که هنوز حاکم است بر

دنیای فلسفه.

هنوز مشرق به علم فیلسوفانه صدر الدین محمد شیرازی می بالد.

ص:61

جاده ای که فراسوی توست، گام هایی محکم و استوار می طلبد.

کوله بارت خالی است و تو مسافر لحظات نیامده ای، با کوله باری سرشار از تهی.

لحظه ها و دقایق و ثانیه هایت را در مشت روزمرگی های بیهوده مچاله کردی و گذشته ای ساختی از هیچستان فراموشی ها.

تیک... تاک.. تیک.. تاک...

عقربه های ساعت، می چرخند و می چرخند و ثانیه ها به دقیقه و دقایق به ساعت ها بدل می شوند.

جهان خداوند به سوی آینده می رود.

هستی و آن چه در هستی رهاست، آهنگ شتاب می نوازند.

چقدر دقیقه ها عجولند!

چقدر ثانیه ها بی تابند!

یا نه؛ تو همچنان در رخوتی عمیق فرو مانده ای.

تو چرا آرام ایستادی و بی هیچ دل نگرانی، خودت را می نگری و دل به آینده ای بسته ای که باید خودت با دست های خودت بسازی؟

امروزها، امتداد دیروزند و فرداها ادامه دیروز.

فقط باید تصمیم بگیری.

نیک گفته اند «وقت طلاست»؛ کیمیاگری باش و وقت هایت را طلا کن.

دلت می سوزد؛ تکان خورده ای.

انگار دل بریدی از گذشته و دل بستی به آینده.

حالا با تمام وجود می فهمی که هنوز برای تو فرصتی هست.

تو در نیمه راهی و هنوز می توانی به گام هایت، فرصت اعجاز بدهی.

کوچه های زمان، تو را می طلبد و این بار، بی اعتنا از کنار دقایقت نمی گذری و فرصت هایت را در بقچه فراموشی جا نمی گذاری.

این بار، تو مسافر زمانی و پا به پای زمان، لحظه به لحظه پیش می روی و این بار، آینده چقدر نزدیک و روشن است!

ص:63

می تپی. دردی که در شریان هایت موج می زند عذابت می دهد، چشم نمی بندی از این حادثه.

فریاد می زنی؛ هزار کبوتر بال می گیرند.

سرشانه هایت استواریِ کوه های در جنبش است. شمشیر می کشی تا خاک، بوی انتقام بگیرد.

لب تشنه می روی تا سال های اندوه کربلا را ورق بزنی.

فرات را در هم می پیچی؛ نه آب، نه خاک، نه آتش، نه باد؛ از هیچ نمی گریزی.

مختار!

ادامه دست هایت، ستون خیمه های کربلاست که در آتش می سوزد و شمشیر می زند.

مختار!

چشم هایت را لابلای مشک ها و تشنگی ها جا گذاشته ای؛ فریاد بزن اندوهِ تشنگی خورشید را!

زره بر تن ذره ذره ات خورشید می شود. شمشیر بزن؛ قساوت تاریخ دیوانه ات کرده است.

ای مرد! بتاز با اسبِ رها در توفان های این حوالی!

به آتش بکش خاک مغموم و نا سپاس را!

بریز قطره قطره خون ابلیسانِ دوزخ نفس را!

بزرگی قیام تو از صفحه تاریخ زدوده نخواهد شد.

موج بزن پا به پای فرات!

دست عدالت و انتقام از آستین غیرت و جوانمردیِ تو بیرون آمده است.

صدایت عاشورایی است و بوی کربلا می دهد.

صدایت ادامه حزن و اندوه نینواست.

تو از نزدیک شاهد بودی لحظه لحظه جرم و جنایتشان را.

اینک فریاد شهیدان کربلاست که از گلوی تو شنیده می شود.

تو هنوز اندوهگین لحظاتی هستی که می بایست در رکاب حسین علیه السلام باشی، اما در زندان تاریک ظلم عبید الله، تاریکی شب هایت را به روشنی روزهایت گره می زدی و در ژرفای خیال خویش در رکاب سید الشهدا، شمشیر غیرت می چرخاندی.

حسین علیه السلام، تو را خوانده بود و پروانه های وجودت بی تاب رفتن بودند، امّا تقدیر تو چیز دیگری بود؛ باید تو می ماندی و در هوایی که بوی حسین علیه السلام را می داد، تنفس می کردی.

باید ریه هایت، طعم انتقام را لحظه لحظه نفس می کشیدند.

خدا می خواست تو بمانی و خود از نزدیک شاهد رنج و غمی باشی که بر خاندان عترت و طهارت رفت.

تو خود نگارنده لحظه های عمیق رنج و اندوه بنی هاشم بودی؛ واژه واژه و کلمه به کلمه.

تو نوشتی، واژه واژه رجز خوانی حرمله را.

قصه تیر سه شعبه، غم انگیزترین ماجرای زندگی ات بود.

تو صدای سکّه های ابن زیادی را شنیدی که برای سرهای بریده خیرات می کردند.

تو یک شب تمام، با سر بریده حسین فاطمه علیهاالسلام در تنور خولی گریه کردی، سوختی و خاکستر شدی و از آتش کینه و انتقام شعله ور.

تو بر تلّ زینبیه، هم نوا با عقیله بنی هاشم گریه سر دادی و ضجّه زدی.

همصدا با گریه های رقیه علیهاالسلام، از درد گوش ها و تازیانه ها در خرابه شام، شب تا صبح بیدار ماندی.

اینک، خواب خوش کوفه را می آشوبی و دادخواه زخم های التیام ناپذیر علاشورا می شوی.

تمام کوچه پس کوچه ها را می گردی.

سر خولی را آن قدر در دیگ غیرت و انتقامت می جوشانی تا آتش نفرت تاریخ خنک شود.

ص:66

گلوی حرمله را به دست سگ های هار بسپار تا بدرند و مرهمی باشند بر زخم عمیق قلب های اندوهگین از زهر تیر سه شعبه.

دعای فاطمه علیهاالسلام پشت و پناه توست، مختار!

تو مرهمی بر زخم های قلب نازنین سید ساجدین بودی.

خدا می خواست تو بمانی و دادخواه عاشورا باشی.

- چه فرجامی شایسته تر برای «حرمله» که تیرهای رها شده اش، به سویش بازگردند و آتش جهنم را پیشتر در دنیا بچشد و برای «سنان» که قطعه قطعه شدن خویش را به تماشا بنشیند!

چه تقدیری شایسته تر که «خولی»، تمام اندوخته های دنیوی اش را به آتش خشم الهی بسپارد!

برای سر «عبید الله» که خوراک مار شود؛ آن گاه که از عفونت گناهانش انباشته است!

سوختند؛ پیش از آن که جهنم، آغوش به جسم ناپاکشان باز کرده باشد.

درود و رحمت خداوند بر آنان که برای انتقام از قاتلانِ کاروان آسمانی عاشورا و شادمانی دل اهل بیت علیهاالسلام، جان باختند و تاریخ، نام آنان را در ردیف مردان ثبت کرد!

شعله ها انداخته شوید و بسوزید در آتش گناهان خویش.

آری، او به پا خاسته است؛ مردی مردانه، به خونخواهی سیّد و سرورش.

مختار، با اختیار خویش پا به میدان نهاده است.

اگر چه تشنگی امان روزها و شب هایتان را بریده، امّا شما را با تیغ شمشیرش آب خواهد داد؛ پس بنوشید ثمره اعمالتان را!

رو سیاه تر از آنید که دست شفاعت کسی شما را نجات دهد!

ص:69

ارزش خاک را آسمان معلوم می کند؛ و گر نه، مرزها خط هایی فرضی اند که با خط کش کودکیِ آدمیان کوچک ترسیم شده اند.

خاک، خاک است... امّا خاک این تکّه از زمین، خاک دیگری است؛ چرا که آسمان دیگری دارد.

این خاک، خاکی است که پرچم بلند بالای حقیقت و عدالت را بر خود استوار داشته است.

این خاک، خاکی است که لاله زاران غرب و جنوبش، نه از آب رودها و باران ها، که از خون رگ های جوانانی برومند سیراب شده است.

این خاک، خاکی است که هوایش بوی سلام و صلوات می دهد و ستارگان آسمانش هنوز با خاطرات شب هایی سوسو می زنند که در آنها مردانی از جنس صبح، در پی پیک شهادت می دویدند.

و آسمان حکم می کرد که این خاک تکّه تکّه نشود.

خرّمشهر، خونین شهر شد تا «المعمّره» نشود.

خوزستان برای ابد، مزار عاشقان بی نام و نشان ماند تا ایالتی از ایالات ظالمان نگردد.

خرمشهر، خونین شهر شد تا خرّم بماند؛ با باغ های لاله و شقایق و نخل هایی که خرمای شهادت می دهند.

و سبزی امروز خرّمشهر، از سرخی خون مردانی است که خونین شهر را از دستان ابلیس پس گرفتند.

صبح با پر چلچله ها پیوند داشت و آفتاب هر روز با پرستوها به خانه ها می آمد.

دل ها شاد، چشم ها لبخند... لب ها آواز آرامش و عشق، تازه ترین خبر سال بود.

حسادت، همیشه هست و شهر ما نیز غبطه برانگیزترین خیال بود.

حالا گروه خفاش ها و روباه ها، گرد هم نشسته بودند و طرح تهاجمی سیاه می زدند...

هوا از حوالی تابستان رد شد که گرگ ها به سبزترین دشت آفرینش، شبیخون زدند.

شهر سبز، استقامت سُرخ تاریخ را به نمایش ازلی گذاشت...

38 روز اسطوره، 38 روز شهید، 38 روز پایداری، 38 روز خون و اشک و باران، شهید در شهید، کوچه ها لبریز می شد و...

شهر، خونین شده بود؛ خونین شهر بود.

صدای ضجه نخل ها به هوای مه گرفته می رسید.

دیوارها، از فراق کودکان می گریستند و فصل، فصل شروه بود.

هر روز تشییع شهیدی تازه؛ هر روز، کوچ پرستویی دیگر؛ هر روز، انتهای سلوک قناری.

امّا آن پایداری سبز، مگر از یاد باغ می رفت؟

شهر مانده بود تا درخت ها و پرنده های بیشتری متحد آسمانی شوند.

شهر مانده بود و ایستاده با خون در رگ هایش، تا وطن بوی آگاهی بگیرد.

حالا هوای شهر، پر از قفس بود و سیم خاردار؛ پر از شغال بود و خفاش.

روی تمام خانه ها، تار عنکبوت بود و مین و هیچ پرستویی به آشیانه نمی رسید.

فرمان آفتاب که رسید، یک دشت پرنده، شقایق پوش شدند با عزمی به بلندای خورشید، دلی استوار همچون کوه، زبانی پر از ذکر و تسبیح و دیدگانی سرشار از غرور و عشق.

از دور دیوارهای خونینِ شهر پیدا بود... یادگار زخم و سیاهی.

جنگ بود و شیر مردانی از تبار توفان، به عمق سیاهی زدند.

جمع پهلوان های کاغذی پریشان شد و لانه عنکبوت ها به یک باره گسست.

سه روز حماسه، شهر را به آغوش درختان وطن بازگرداند.

بر مأذنه سبزآبی، حکایت معراج را خواندند و بهار، دوباره به کوچه ها دعوت شد.

ص:72

حالا شهر، بهانه ای برای زیستن داشت؛ بهانه ای برای سبز شدن، برای شکوه، برای بیداری.

حالا شهر، دوباره سبز و خُرم بود؛ خُرمشهر بود.

کوچه هایت جوانه داد؛ نامت شکوفه باران!

دیگر نه از غرّش تانک ها خبری ست، نه از رگبار گلوله.

تو را آرامشی ست پس از توفان.

بر پیشانی ات ستاره ها درخشیدند و روزهایت آفتابی شد.

آزادی ات را فریاد زدی و دهانت بوی کلماتی از جنس نور گرفت.

سوخته های خاکت را برداشتی و در فضا پاشیدی.

خرمشهر!

آوازهای سوخته ات در دهلیزهای تو در توی تاریخ زمزمه می شود.

سراسر ترانه!

رنجِ بزرگت را از یاد نخواهیم برد؛ ایستادگی ات را چون سروهای آزاد نیز.

خون تازه ای که در شریان هایت می دود و تو را به حیات می نشاند، قطره قطره خون شهیدانی ست که هنوز خاطره شان را تنگ در آغوش می فشری.

ردّ پروازت، تا بی نهایت، چشم هامان را مبهوت کرده است.

شکوه شروه ها و مویه هایت، آهنگ زندگی این سرزمین است.

اصلاً شاید بادهای وحشی از کنارش بگذرند و تنه ای هم به او بزنند.

شاید زیر باران های موسمی، خیس خیس شود!

شاید سرما بخورد، سینه پهلو کند!

شاید قوّت از زانوانش هجرت کند؛ امّا او باید همین طور بایستد؛

بایستد و بزرگ شود، قد بکشد، شکوفه بزند و بال درآورد؛ آن وقت، فصل روییدن برادر کوچکش پیروزی است.

آن وقت همه فکر می کنند پیروزی - همان برادر کوچک - از مقاومت بزرگ تر است.شاید به خاطر

این است که هوای او را نمی خواهند، شاید تحملش آن قدر سخت است برایشان که می خواهند همیشه در گهواره خاموشی بخوابد.

امّا واقعیت این است که تا او به دنیا نیاید، پیروزی متولد نمی شود.

می خواستند جشن بگیرند بر بلندای تلّ خاکی دیوارها و خانه ها و کوچه هایت را، نخل هایت را آرام سر بریدند.

تانک ها برای ویرانی ات هجوم آوردند و تو زیر بارانی از گلوله و آتش، در مقابل چشمان حیرت زده دنیا، آرام و با وقار از میان خاکستر پیکر خودت، سر بلند کردی و ایستادی؛ با تنی سوخته از بمباران های مداوم، با تنی پر از ترکش.

دوربین های دنیا به سمت تو می چرخد.

خبرنگارها تو را واژه واژه می نویسند و فلاش دوربین ها، چشم های پر غرورت را واضح و روشن به تصویر می کشند؛ تو را که در گمان دنیا مرده ای بیش نبودی.

لهجه بندری ات که طعم غیرت و مردانگی می دهد را کلمه به کلمه، تمام بادها، در گوش جهان، تمام قلم ها بر روی ورق های جهان، به تمام زبان های زنده دنیا، ترجمه می کنند.

و تو، شناسنامه اصیل ایرانی، در سراسر دنیا ثبت می شوی.

خرمشهر، زاده شد؛ ازمیان تلّ خاکستر و خون.

خرمشهر متولّد شد؛ از لابه لای شعله های آتش.

گفتند: برای همیشه مرده ای؛ خانه هایت برای همیشه ویرانه خواهد ماند؛ نخل هایت برای همیشه بی سر، کوچه هایت برای همیشه متروک.

گفتند، خرمشهر دیگر نفس نمی کشد.

گفتند و به افتخار پیروزی شان قهقهه سر دادند.

اما حالا تو قد کشیدی و ایستادی.

فریاد زدی تمام خودت را؛ اگر چه در صدایت اندوه موج می زند، در صدایت گریه کودکان مادر مرده طنین انداز است، از صدایت، غیرت «جهان آرا»ها به گوش می رسد.

در صدایت کل می کشند کبوتران، معراج خونین خود را.

در صدایت تپش صدها قلب عاشق را می شود شنید.

تو هرگز نمی میری.

تو، ققنوس تاریخ! هرگز نمی میری و دنیا شاهد بود تولّد دوباره ات را از میان خون و آتش.

ص:76

خورشید، بر فراز تپّه هایت ایستاده است با ردایی از سرخ، از گرمی خون شهیدان، ایستاده بر زانوان ایستادگی ات.

سرنوشت رهایی ات زیر پوست خاک می تپد.

رهاتر بال بگشا!

از هر دریچه صدای آزادی ات را می شنوم.

سیراب از رگبار گلوله ایستاده ای، چشم از نخل های آتش گرفته و سوخته ات گرفته ای و به آسمان می اندیشی.

صدای ضربان هایت را در شقیقه های زمان می شنوم، گوش خوابانده ام پای هر دریچه ات؛ صدای بال زدنت را، رهایی ات را، سوز نفس هایت را همه و همه را می شنوم.

دیگر هیچ شیطانی را توان پنجه در انداختن با تو نیست.

دیگر ردّ گام های هیچ شیطانی خاکت را نخواهد آلود، نعره هیچ شیطانی آرامشت را بر هم نخواهد زد.

سر بر دیواره های فرو ریختن مگذار!

نبض دردهایت در سینه می تپد.

خرمشهر، خرّم شده است با یادآوری لحظات نبرد؛ آن سان که هنوز هم به یاد می آورد آن روزها را.

«خرمشهر را خدا آزاد کرد»؛ چرا که خونی که از رگ هر شهیدی جاری شد، سنگ فرش کوچه ها و خیابان هایش، خونی بود که در امتداد و ادامه رگ بریده سالار شهیدان، ثار الله، خون خدا جریان داشت.

«خرمشهر را خدا آزاد کرد»؛ چرا که هر گوشه خرمشهر، مزیّن شده بود به خونی که هر قطره اش در جریانی ابدی و سرخ، قطره ای بود از خون هنوز جاری حسین - خون خدا - در رگ زمان.

خرمشهر، با دهانی لبریز از عطر و لبخند، از مأذنه بالابلند و سرفراز مسجد جامع خویش در گوش بادها زمزمه می کند سرود آزادی را تا باد با پیغام آزادی در دست، پا بر سر دنیا بگذارد و به هر گوشه ای برساند شرح آزادی و آزادگی را که در رگ هر ایرانی جریان دارد.

«بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید

از یار آشنا سخن آشنا شنید»

تو پیروزی!

پیروز و سر بلند!

خاک تو، می بایست خون رنگ می شد تا «طلعت حقیقت» فرزندانت بر جهان آشکار شود.

و «مگر آن طلعت را جز از منظر این آفاق می شد نگریست؟».

تقدیر بر این بود تا خاک تو مقتلِ شهدایی شود که آرزوی شهادت را در دل می پروراندند.

و این بار، جز کربلا، تکه ای دیگر از زمین، تجلی گاهِ عشق و ایثار و شهادت شد.

و چه زیبا گفت: «خرمشهر، شقایقی خون رنگ است که داغِ جنگ بر سینه دارد... داغِ شهادت و ویرانه های شهر را قفسی در هم شکسته بدان که راه به آزادی پرندگانِ روح گشوده است، تا بال در فضای شهرِ آسمانیِ خرمشهر باز کنند...»(1)

ندگان، رهاتر از همیشه، صفحه آسمان را انباشتند و نخل های بی سر، سر بلند و سبز، تولدی دوباره آغاز کردند.

آه ای خرمشهر! روایت آزادی ات، قصه پایداری مردان و زنانی است که سیاه ترین لحظات اسارت را به روشن ترین دقایق آزادی گره زدند.

اکنون، زنده تر از دیروز نفس بکش. سر سبز از گذشته برخیز تا شاخه های سرشارت، دورترین آسمان ها را لمس کند.

جاودان بمان و بزرگ؛ چون حماسه فرزندانت که اسطوره های تاریخ را از دهان انداختند و جهان حماسه ها را در حیرت غرق کردند.

کودکانت را ایستادگی بیاموز.

خرمشهر، ای سرزمین ستارگان!

دخترانت را بگو تا با سبدهای ترانه به تسلای کارون بروند و پنجره های عشق را به سمت آفتاب بگشایند.

این گونه که تو با سپیده دمخور شده ای، خورشید، تا ابد در رکاب عاشقی ات خواهد ماند.

از بهروز مرادی، شهید هنرمندی که دیوار خاطراتمان، سخن زیبایش را به قاب گرفته است؛

«کوچه های این شهر به خون مطهّر است؛ با وضو وارد شوید.»

و از فرمانده دلیرت شهید سیّد محمّد علی جهان آرا.

افسوس!

نبود تا تولد دوباره ات را ببیند.

نبود تا ببیند چگونه «خون یارانش پرثمر گشت».

امّا نه! مرا ببخش!

جهان آرا بود؛ همه بودند.

مگر نه این که ارواحِ مقدس شهیدانت، هنوز در کوچه پس کوچه های تو قدم می زنند.

مگر نه این که هنوز هستند و تو در پناهشان نشسته ای؛ در پناهِ ارواحِ مقدسی که تو را به نظاره نشسته اند.

خرمشهر!

سرزمین نخل های سوخته!

روزهای تلخِ اسارت یادت هست؟

می دانم، سخت بود.

تکه تکه ات کردند، خانه روی سرت آوار شد، نخلستان هایت سوخت و به خیالِ خام خود، داغِ ننگ بر پیشانی ات گذاشتند؛ امّا خرمشهر، من برایت گریه نمی کنم!

برایت گریه نمی کنم؛ چرا که تو تنها همین کوچه و خیابان نبودی، همین نخلستان های سوخته نبودی.

نام تو اکنون بر پهنای نقشه جغرافیای کشورم می درخشد.

اگر چه خاک تو لگدمالِ چکمه های سیاهِ متجاوزانت شد، خونِ پاکِ فرزندانت، لکه ننگ را تا ابد از پیشانی بلندت زدود.

و به راستی، این همان رازِ خون است و «رازِ خون را جز شهدا در نمی یابند.»(1)

ص:82

آری! و دیگر چه کس انکار می کند که «خرمشهر را خدا آزاد کرد»؟ کیست که بتواند به انکار دست خدا برآید!؟

طنین اذان گلدسته های مسجد جامع خرمشهر است که خفاش های آویزان بر درخت های سبز وطن را دانه دانه بر زمین می ریزد.

به هر کوی و برزن، لاله ای روئیده و عطر یاس و محمدی است که همراه با نسیم، در کوچه پس کوچه شهر می دود.

«خرمشهر»، در یادها جاودانه شده است و تلألو «حماسه و عرفان» از آسمان آن، عالمی را روشن

کرده است.

اذان های مسجد جامع خرمشهر فراتر از چند صوت و واژه مقدس است.

خرمشهر، آیینه اراده خدا و نعمت پروردگار مهربان است بر امتِ رسول الله و بر فرزندان حسین علیهم السلام.

«خرمشهر»، ای پاره قلب وطن! آزادی ات مبارک.

در پشت حیثیت تو مردانی ایستاده اند که فاتح دروازه های روشنی و امیدند؛ مردانی با مشت گره شده غیرت.

چه طعم شیرینی دارد زندگی جاری در رگ های زخم خورده تو!

خرمشهر،

ای خورشید خسته در آسمان وطن!

فریاد بزن، فریاد مقاومت.

بگذار این فریاد، سکوت سنگین فضا را بشکند.

مباد که تار و پودی از تو گسیخته شود!

ای خون جاری در رگ های وطن!

جاودان بمان تا کبوتر چشمانم را پرواز دهم به سویت.

ماه، به طراوتِ خونگرمی ات از سقفِ کبود، سوار بر نردبان مهتاب، میهمان وسعت اروندرود می شود.

و من بر خاک رنگین عشق و حماسه ات سجده می کنم و در گوش شقایق های سینه سوخته ات، راز دل می گویم.

خرّم بمان، ای شهر همیشه خرّم، ای خرّم شهر!

شوکرانی که قطره قطره در کام خویش فرو چکانده ام، مرا به تباهی کشانده است؛ آن چنان که توان حتّی عبور از لحظات را نمی یابم.

در دنیایِ کوچکِ خاکستریِ دود، فراموش شده ام؛ نه پلکی برای دیدن، نه پایی برای گذشتن، نه حنجره ای برای فریاد زدن و نه جرأتی برای زندگی.

تباه، سرگرم نابودی؛ نه ستاره ای که شب های تاریکم را روشن کند از این همه نخوت و رخوت، نه مسیری که گام هایم را به رسیدن منتهی کند.

به جای خون، در شریان های خشکیده ام، دود موج می زند.

خوابِ فراموشی، پلک هایم را سنگین کرده است. کوچه ها و خیابان ها بی هدف دورم پرسه می زنند و نگاهِ عابران که چون شلاقی از آتش بر پیکر نابود شده ام می کوبد و سرزنش که از چشم هاشان سنگسارم می کند.

تباه و نابود، شب های تاریک و گام هایی که هیچ گاه به مقصد نمی رسند.

حلقه حلقه در دود می پیچم و پیکرم را چون باری بیهوده بر دوش می کشم و کوچه ها را گام می فرسایم.

عنکبوت مرگ، بر تمام پیکرم تار تنیده است.

همچنان در خود می لغزم و نابود می شوم.

دریچه های روبرو، مرا به خورشید نمی رسانند؛ وقتی همچنان چشم هایم، جز سیاهی و ظلمت نمی بیند.

در پیراهن خویش می گریم؛ آن چنان که زندگی نابود شده ام را آب ببرد.

شاید روزی از نو، بهار بر شاخه های خشک دستانم جوانه بزند؛ اگر محکم تر روبروی خورشید گام بردارم.

سیْر در این فضای وهم آلود، حقیقتِ «آن چه باید باشی» را از تو ستانده است.

همه چیز از فریب تفنّن آغاز شد.

خوشی های گذرا و دلبستگی های ناپایدار، تو را به ورطه رذالت خوشامد گفتند و اکنون به تسکینِ دروغین روی آورده ای.

تنِ فرسوده را در گوشه ای انداخته ای؛ زیان به امانتِ سالمِ خدا.

عمر مفید خویش را دور انداخته ای؛ اسراف در داده صحیح او.

دِیْن خود را به ادایِ درست، ادا نکرده ای و لحن نگاه های مردم کوچه و بازار تا به تو می رسند، عوض می شود.

گنجینه ارزش ها را دود کرده ای و بر سرمایه وقت شرر زدی.

بی بهره از حلاوتِ هستیِ موزون و هدفمند، تلخیِ تخدیر تعادلت را بر هم زده.

عاجز و نحیف در دود و تیرگی فرو رفته ای و فراتر از آزارِ خویش، زن و فرزند و محیط زیست را رنجور ساخته ای.

با این همه، فرصت بازگشت باقی است.

همتی والا پیش آر و طومار بلند چُرت های خیال را پاره کن.

دیواری که بر «آن سو نگری» کشیده ای را در هم شکن.

در این کارْزار و آوردْگاه، مردانه به میدان بیا که گذشته خراب را باید کرد.

خودت هم پذیرفته ای که گاه، ویرانی، مقدمه ساختن از نوست.

... پیش بتاز و به راستی خویش بساز که خواستن، توانستن است.

افیون ها، به هوای سرت هجوم می آورند و مرگ آسا فرا گرفته اند تو را.

همهمه ای از بی خودی، سرابی از آسایش در تو می ریزد.

این پیچک مرگ آسا چیست که به تار و پود جسمت پیچیده و با هر رویش، ریشه های تو را می جود و تو جویده می شوی، آن قدر که فراموش می کنی خودت را؟

زمان از دستت دَر می رود و تو خمار ثانیه هایی هستی که رو به نیستی است.

فرار از کدام لحظه تو را به اسارت این عنکبوت کهن درآورد؟

پشت پا زدن به کدام زندگی، امیدهای سپیدت را به یأس بدل کرد؟

نفرین به لحظه های خمار آلود سرمست که هر چه امید بود، در دود غلیظ خود محو کرد!

از چه شادمانی؟

لحظه ای چشم باز کن!

عنکبوتی دور فکرت تار تنیده است، پروانه های همیشه زندگی ات، اسیر دام های نابودی اند؛ نیستی تا کی؟

دست های تو می تواند باز هم بر زانوها قرار گیرد و با همّتی دوباره محکم بایستد.

آن لحظه است که فروغی دوباره در تیرگی خفته در چشم هایت می درخشد و رنگی به وسعت آبی آسمان، پیراهن امید را به تن خسته و رنجورت می کند.

سر از پیله خود بیرون بیاور و پروانه وار، بشکن قفس های دور و برت را تا به پرواز درآیی و به اولین رونق گل ها صمیمانه سلام کنی.

آن روز، عنکبوت ها ویران می شوند و جاری ذهنت سرشار از شادی دوباره.

آن روز، روشن می درخشی و هجوم می آوری بر هر چه تیرگی.

ص:90

سال های پشت میله های زندان، سال های فریادهای تا آسمان، سال های رنج های پیاپی، سال های غربت و سال های مجاهدت و آزادگی.

از گوشه ردایت بهار می ریزد.

حنجره ات، راز آبشاران در خروش و راز شکوفایی فریادهای نافراموش است.

سال های استقامتت را از یاد نخواهیم برد.

پای هر دریچه، هر روزنه، پای هر آسمان، پای هر ستاره، هر کجا شعاعی ست از آزادی، آزادگی ات را به یاد خواهیم آورد.

آن گاه که دست بر آسمان بالای ابروهایت کشیدی و روز خلاصه شد در روشنی پیشانی ات، از لابلای هر چه میله در غربت کبوتران رها بال گشودند و صدایت خواب پریشان خاک را آشفت.

کوهوار!

صدایت را هنوز می شنویم و آزادگی ات را هنوز در خاطر مرور می کنیم.

هر چه مسیر رو به خورشید برای رسیدن به تو به زانو درآمدند.

فرسنگ ها و بادیه ها، حقیقت تو را به دنبال خود کشانده است.

پشت پلک های خاطره باران می گیرد، وقتی نیستی و حادثه تو را در خود می پیچد.

راهی نیست.

رفته ای و بر آستانه تمام درهای رو به خورشید، ایستادگی و شکوفه های آزادی ات، نوازشگر تمام دریچه هاست.

گام های نجیبانه ات، فرشته بال، رو به حیرانی جلو می رفت و دشت، حیران این همه شیدایی تو بود.

خاک خراسان تو را خوب می شناسد؛ تو که آهوانه سر بر آستان ضمانت امن ترین جای می نهادی.

خوب جایی را برای آرمیدن برگزیدی.

سال ها اسارت را در بغض فرو خورده ات تاب آوردی.

سال ها، سجده گاه پیشانی ات را بر سنگ فرش های خیس و نمور طاقت آوردی تا سر بر آستان چنین مولایی بسایی.

شاید آن روز، شهادت را آرزو داشتی؛ ولی نه در اسارت.

چه خوب مسافر شهید حرم مولایت شدی!

بوی سوختگی دل تو بود که نفس پروانه ها را بند آورد.

کاروان کاروان، قافله عشق به راه انداختی و فیض درونی خویش را همه گیر کردی و خود سردسته این قافله شدی.

ورق ورق روزگارت، سیاهی روزهای غربت را خوب نشانمان داده است.

آن روزها که کرکس های دژخیم، هیبت تیره سایه هاشان را بر تواضع بی آلایشت می ریختند، بی شک نمی دانستند قامت توست که در برابرشان ایستاده و هیچ گاه جز در برابر معبود قد خم نمی کند.

ای راست قامت در هجوم بادهای وحشی ظلم آلود! ایستادگی ات زبانزد خاص و عام است.

سال های سخت اسارت، آرامش تو بود که بی قراری کبوتران خسته را آرام می کرد.

انفاس روح افزای تو به این قلب های مجروح روحیه می داد.

آفرین بر حیات شرافتمندانه ات که پیروزمندانه و با غرور، به انتهای بهترین فرجام ها کشانید.

تو شایسته بهترین هجرت بودی.

تو شایسته خفتن در آرامگاه امن مولایت، در آرامش خاک میهنت بودی.

عزت، برازنده توست.

اکنون بیاسای؛ که وطن، آرامگاه ابدی توست.

تو آزاده نستوه!

آزادگی از آن توست.

پرنده آزاد حرم!

ص:93

پنجره های آه، روبروی حنجره ام گشوده شده اند.

تو را بزرگمرد! در آغوش کدام بهارِ سراسر، از این دیار خواهند برد؟

با کدام دسته از کبوترها به کوچ بال گشوده ای؟

جریان صدایت از لابلای موج ها و زمزمه جاری شان شنیده می شود.

کوچه ها در هم می پیچند.

صدای طبل عزا بلندتر می شود.

گریانی ام را پای هر کلمه خواهم بارید.

دستانم سیاه شده اند.

کلمات عزادار می ریزند بر سطور. لبخندهای فراموش شده.

هنوز خورشید بی رمق می تابد روزهای بدون نگاهت را.

چون شمعی بر فراز خویش در مسیر باد می سوزم.

دهانی نیست تا فریاد کنم اندوه سرشارم را.

در خویش فرو می ریزم.

بر سینه می کوبم، از ثانیه ها عقب مانده ام.

حُزنی عجیب در تنم می دود؛ باید از نردبان سکوت بالا بروم.

تو را در آسمان ها جستجو می کنم؛ دستم به گوشه ردایت نمی رسد.

سرشاری از نور و هنوز تلخی جدایی ات مرا در کوره راه های نرسیدن می دواند و می گریاند.

هوایی ویران در ریه هایم می دود.

خرداد، سیاه می پوشد و بر سر می کوبد.

اینک، صبحی تیره و خبر پروازت و چشم های بارانی که هنوز آسمان ها را ورق می زند...

هنوز باورش برایم سنگین است؛ صبحی را که صدایی پیچیده در لفافه ای از اشک و بغض و درد خبر داد رفتنت را از کنارمان.

هنوز وقتی به پشت سرم نگاه می کنم، بغضی چنگ می اندازد بر جداره های حنجره ام و اشک، سر بر آشوب دیواره های چشمانِ همیشه به راه مانده ام می کوبد.

گونه هایم، گرمی اشک را حس می کنند و دستانم، سردی بی دستی را.

دستانم خیره خیره می نگرند دستی را که از دست داده اند؛ بی خبر و متحیر.

دستانم می جویند دامانی را که دست در آن انداخته بودند امید فرداهایی بهتر را، از سالیان دور.

تو نیستی؛ هر چند تو را همه جا حس می کنم.

تو نیستی و تو را می بینم که لبخند می زنی از فراز ابرها به من.

من می گریم و تو در خنده هایِ روشن زندگی ات، زندگی ازلی ات را جشن می گیری؛ من عزادار توام و تو دست افشان وصال.

اشک هایم را می گیرم از چشمانی که روزی در تو خیره مانده بودند و جز سکوت، هیچ صدایی نمی توانست تو را دم بزند.

به بالا می نگرم و سایه ای را طلب می کنم که از سرمان پر گشوده است؛ به سبکبالی آفتابی که از پهنا و گستره حوض حقیر، رخت بر می چیند، آفتابی که میلاد نورانی اش را هیچ غروبی نمی تواند در سایه مرگ، پنهان کند:

«رفتنت آینه آمدنت بود - ببخش

شب میلاد تو تلخ است که ما گریه کنیم»

به یاد می آورم روزی را که بر شانه های دریا، بر امواج متلاطم دست ها و اشک ها، دریا که نه، اقیانوس را می بردند.

تو اقیانوس بودی؛ اقیانوسی بودی که در خویش، دریاها را جای داده بودی؛ دریاهایی که هر یک به فتوای تو موج برمی داشتند رسالت خویش را.

دریاهایی که با خورشیدی در میان سینه، روزی بر روی همین دست ها به حرکت در آمدند، با خورشیدی خونرنگ، درون سینه هایشان.

تو پدر آب ها بودی - همان دریاها را می گویم -

ص:96

بهتر که می نگرم می بینم که تو را نیز نباید گریست؛ که رفتنت جز رسیدن نیست:

«ما به جسم شهدا گریه نکردیم، چطور

می توانیم به جان شهدا گریه کنیم»

تو نگریسته بودی در جام جهان نمای جانت، لحظه های روشن وصال خویش را.

تو انتظار می کشیدی لحظه موعود را.

جام جانت را از هر چه تعلق کاستی تا لبریز شراب ازلی شود که خویش فرمودی:

«غم مخور ایام هجران رو به پایان می رود

این خماری از سر ما می گساران می رود

وعده دیدار نزدیک است یاران مژده باد

روز وصلش می رسد ایام هجران می رود»

تو را وعده داده بودند به دقایقی که خویش بر آن ها آگاه بودی.

نمازت را که خواندی، چشم به راه آمدن سپیده روز موعود نشستی؛ با آیات نور بر لب، با اندیشه ای راسخ و ضمیری پاک و ایمانی مطمئن، چشم بستی.

اکنون چگونه بیاموزیم که بی نگاه ازلی و ابدی او که شفقت شفق و صلابت فلق را برایمان به ارمغان می آورد، چشم به صبح و غروب بگشاییم؟

ما بر شانه او تبر بت شکن ابراهیم علیه السلام و در ید بیضایش عصای موسی علیه السلام دیدیم و در دم مسیحایی اش، اعجاز عیسی علیه السلام را.

او کسی بود که چون سخن می گفت، از شهد کلامش، حلاوت سخن رسول الله صلی الله علیه و آله بر دل می نشست و صلابت کلام علی علیه السلام.

او برای ما آیتی بود از جانب خدا که همه نشانه های انبیا و اولیا را با خود دارد؛ پس چگونه باور کنیم که آیت حق بمیرد و روح خدا از کالبد مرد خدا پر کشد؟

ما نیز می دانیم که میان مرگ و مردان خدا الفتی است ناگفتنی و اشتیاق امام خمینی قدس سره نیز به رفتن، بیش از تمنای ما برای ماندن اوست؛ پس میان خواسته ما و امام، حق با اوست که جز حق نمی خواهد.

اما با دل چه گوییم که داغ بی انتهای او را تاب بیاورد و آرام شود؟

جز همانی که ابا عبدالله علیه السلام به زینب کبری علیهاالسلام در وقت وداع آخرین خویش فرمود:

«مرگ، سرنوشت محتوم اهل زمین است، حتی آسمانیان هم می میرند، بقا و قرار فقط از آن خداست و جز خدا قرار نیست کسی زنده بماند. اوست که می آفریند، می میراند و دوباره زنده می کند، حیات می بخشد و بر می انگیزد. جدّ من که از من برتر بود، زندگی را بدرود گفت، پدرم که از من بهتر بود با دنیا وداع کرد، مادرم و برادرم که از من بهتر بودند، رخت خویش از این ورطه بیرون کشیدند. پس صبور باید بود و شکیبایی باید ورزید».(1)

مگر ما چه کرده ایم که این غربتِ مدام، رهایمان نمی کند؟

مگر ما چه کرده ایم که در دامن این روزگار نشسته ایم؟

خورشیدمان هم که با همه سخاوتش، پشت ابر پنهان است.

تازه داشتیم مزه همنشینی با آفتاب را مزه مزه می کردیم.

پُشتمان تازه به صلابت کلامش گرم شده بود.

دست هامان تازه از انجمادِ رخوت روزمرّگی در آمده بود.

زانوانمان تازه قوت گرفته بودند و چشم هامان تازه داشتند به وسعت این نور عادت می کردند.

با وجودش خودمان را انگار در مکّه می دیدیم؛ در امتحان سخت شعب، در شادی بی نهایت هجرت، در غرورِ غروبِ بدر.

انگار ما دوباره ایمان آورده بودیم و آزمایش می شدیم!

پس چه شد؛ چرا دوباره تنها شدیم؟

مگر ما دنباله خوبی برای سرآغاز راه نبودیم؟

ما که پیمان نشکستیم. هنوز هم دست هامان بوی بیعت می دهند، حرفمان هم که هنوز یکی است.

حالا هم چشم به راه آفتابی دیگر، در متن این جاده نشسته ایم. می بینی این نوری که دارد می آید، چقدر شبیه آفتاب ماست!

امروز که می روی، در اوج بهار با چشمانی مه آلود، سرمای رفتنت را حس می کنیم، نگاهمان را در اشک می پیچیم و فراقت را در بارانی ترین روز زمین، به سوگ می نشینیم.

می روی؛ با دلی مطمئن و قلبی آرام.

ما می مانیم، با غریبانه های کبود که در گوش در و دیوار جماران به مویه نشسته ایم.

مصیبت، سنگین تر از آن است که شانه های نحیفمان را طاقت بردنش باشد.

کوچه های سیاهپوش، خیابان های عزادار، ناله های جانسوز، تنها تصاویر شهر بعد از تو است.

آه، امام! این چهره های در غم نشسته، این پروانه های رها شده در شعله های بی تابی، شمع وجود روشن تو را جستجو می کنند.

تو بودی پر تپش ترین لحظه های بالندگی که در آینه بلند نگاهت تکثیر می شد و حالا در فراسوها، کنار فرشتگان سپیدپوش به نظاره مان ایستاده ای.

می دانیم که از آن دوردست نیز نگاه متبرکت را از اُمت داغدیده ات بر نمی داری و مثل همان روزها که از بلندی های جماران، برایمان دست تکان می دادی و به رویمان لبخند می زدی، امروز نیز مهربانی هایت را در نگاهی دیگر و دست های مهربانی دیگر حس می کنیم.

اگر چه نیستی، اما مریدان اندیشه آسمانی ات - این ملت صبورِ همیشه سرفراز - ، جاده آرمان هایت را با توکل به او که بزرگترین است و به اقتدای کسی مثل تو، همچنان مسافر خواهد ماند؛ تا روزی که آن سوار سبز پوش، از راه برسد.

دلم تنگِ دیدارِ توست.

به جماران می آیم؛ با این امید که بار دیگر سایه لطیفِ دستانت را حس کنم.

وحشتِ جای خالی ات، سینه ام را به درد می آورد؛ امّا نه، تو هستی. همه جا حضور داری.

هنوز، حجمِ هوایی که تو در آن تنفس کرده ای، در فضا باقی است.

همدمِ همیشگی ات - قرآن - هنوز بر آن میزِ کوچک، زیرِ طاقچه پیداست.

حالا می فهمم، آن کوهِ استقامت و قاطعیّت، تکیه بر قرآنِ خدا داشت؛ تکیه بر کلام وحی.

ای که کلامت نور در دل ها ریخت!

جز زلالِ واژگانِ تو آیا از سیاهیِ جهلمان مفرّی بود؟

زمانه، دستِ توانای تو را کم داشت تا بت های نو را بشکند.

چگونه بر فراقت بگریم، حا آن که قلبِ جهان، هنوز با ضربانِ جاریِ روحت می تپد، که حضور داری و بر کشورِ دل ها حکومت می کنی؟

روحِ خدا!

می بایست می رفتی که روحِ بلندِ تو در تنگنای زمانه نمی گنجید.

می بایست می رفتی؛ در همان نیمه خردادِ موعود، همان نیمه خرداد که درهای فرج به رویت گشوده شد و تو سبکبال، پرکشیدی.

سلامِ خسته ما را بپذیر و از دیارِ همیشه سبزِ ملکوت، فاتحه ای بر جان های مرده مان نثار کن؛ باشد که بار دیگر، به مددِ دمِ مسیحای تو جان بگیریم.

نیمه خرداد فرا می رسید؛ نیمه خردادی که یاد آور سال های آغازین خود باوری بود؛ نیمه خردادی که یاد آور دست های به هم گره شده مردم در صحنه های قیام بود؛ صحنه هایی که سعی در اصلاح تاریخ داشت، اصلاح تمام دل هایی که کمبود عشق داشتند.

غم بود و قطره های بلورین اشک که بر گونه کودکان می دوید؛ ماتمی جان کاه که شانه جوانان و دل پیران را از فراوانی اندوه، شکسته بود.

ماتمی که خاطرات انقلاب را با قطرات اشک، ورق می زد و تِمثال «امام قدس سره» را تا ابد به آیینه اذهان می سپرد.

آن روز، بر شانه های بهشت زهرا، نوری بود که از خود باوری به «خدا» باوری رسید.

عالَم را مظهر خدا می دانست و امت اسلامی را به خویشتنداری و پرهیز از گناه در پیشگاه خداوند ترغیب می کرد.

آن روز، شانه های بهشت زهرا، «عارفی» را به منزل ابدی می رساند که «عرفان» را از صندوقچه های غبار گرفته مکاتب و مدارس، به «میدان جبهه ها» آورد و جوانانی را با عارفانه های حسینی علیه السلام آشنا کرد که تاریخ با تکرار نامشان به خود خواهد بالید.

... و عاقبت خود پیر و مراد عارفان عاشق و عاشقان عارف در کنار آنان منزل گرفت و بزم بدون «پیر» آنان تکمیل شد.

درود خداوند بر ارواح شهیدان انقلاب اسلامی و امام شهیدان! یادشان زمزمه مدام ماست.

ما به چشم خود، برگ ریز هزار خزان را در بهار دیدیم و سیلاب اشکمان، سنگ ها و صخره ها را شکافت.

تمام دعاهای نوشته و نانوشته را خواندیم؛ هر چه داشتیم و نداشتیم نذر کردیم؛ شب و روزمان را به استغفار و استغاثه یکی نمودیم؛ اما اراده حق و تدبیرش بالاتر از تمام آرزوها و آمال ما بود.

دیگر نوبت آن رسیده بود که «با دلی آرام و قلبی مطمئن»، سر به شانه های آسمان بساید و به «غایة آمال العارفین» بپیوندد.

پس از عبور قرن ها، بار دیگر شهادت مالک را در رکاب علی علیه السلام دیدیم و عروج عمار و

ابوذر و حبیب را به سوگ نشستیم؛ مگر نه این که فریاد زدیم «عزا عزاست امروز، روز عزاست امروز مهدی صاحب زمان، صاحب عزاست امروز»؟

اینک، هنگامه وداع بود؛ اما چگونه وداع می کردیم؟

روشنایی بی آفتاب مگر ممکن است؟

و مگر جز سیاره هایی یخ بسته و تاریک بودیم که با طلوع او، نسیم حیات و زندگی در آب و گلمان پیچید و زنده شدیم؟

مگر جز این بود که او با دم مسیحائی اش امتی را زنده کرده بود؟!

اینک چگونه می ماندیم، ما که تمام وجودمان از وجود او بود و همه روشنی دلمان از چراغ چشم های او؟

بعد از او گمان نمی کرد که دیگر بمانیم و هُرم ولایتش را بار دیگر احساس کنیم؛ اما دوباره فضل الهی بر ما منت نهاد و نور ولایت از وجود وصی امام عشق، بر ما تابید.

ما نیز شکر گزار این بزرگ ترین نعمت حق شدیم و ثابت کردیم که ما از امت حجاز بهتریم و اگر آن روز که عصاره عالم امکان، محمد مصطفی صلی الله علیه و آله چشم از جهان فرو بست، در جوار نبی اکرم صلی الله علیه و آله بودیم، هرگز نمی گذاشتیم چاه های مدینه، راز دار و همدم علی علیه السلامباشند. به خدا قسم نمی گذاشتیم!

ص:103

شانه های روزگار، مردی را بر دوش می کشد که تمام حقیقت و مجاهدت و عبودیت را بر دوش خویش می کشید و پیامبرانه، روشنای مسیر سیر و سلوک سالکان حق بود.

کوهی که تندبادهای زمان را عاجز کرد و دریایی که شعله های حقیر آتش افروزان جهان را خاموش

کرد.

اینک، بوی تو را فقط از دامان فرزندت می شنویم؛ او که همیشه در کنار تو بود و جام عشق را از دست تو نوشید.

بعد از تو جمال «سید علی» آئینه توسل ماست.

هنوز گرمی نگاه و عارفانه شعرهایت، شعله بر سردی شب می زند و اکنون، درخت انقلاب که باغبان آن تو بوده ای، با عزت و شکوه به سمت آسمان پیش می رود و عطر شکوفه های آن، تمام تشنگان اسلام ناب را از هوش می برد و ما بیعتی ناگسستنی از عمق جان با وصی تو بسته ایم. بیعت با وصیّ تو، عهد دوباره مان با تو است.

صدایت را می شنوم که صدای تو تبلور همه ترانه های آبی است.

کبوتران به چشم های زیبای تو اقتدا کردند، هنگام کوچ.

آرام و پرخروش آمدی و جهانی از جوشش قیامت، به قیامت برخاست.

تو از قبیله کدام بهار بودی که دست هایت بوی مهربانی و بهار می داد؟

تو در فصل سرد، بهار را به ارمغان آوردی و افق روشن را در منظر ما گشودی.

در بهاری ترین روز خویش - که فصل خزان ما بود - پرواز کردی و بودنت را آغاز.

هنوز پرندگان از قفس رها نشده بودند که تو پر گشودی.

کجایی ای چشم جماران، ای امام آیینه ها، ای نسیم معطر، ای روح الله!

بعد از تو خورشید جماران خاموش است و دل ها در آتشکده داغت سوزان.

هنوز نگاه ژرف تو در آسمان پیداست.

ز گرفتار خیالت به نگاهی یاد آر

ای به خال لب دلدار گرفتارترین!

حُزنی که در رگ های میهن در نبود رهبر دویده است، به شوری مبدّل می شود؛ اگر لحظه ای از پشت پلک های خورشید بنگری به دیده رهبری - حُزنی سرشار از شور خواهد شد - .

در بیداری و خواب، سرنوشت میهن را به دست های تو می سپاریم.

چراغ های راه در دست های تو سو سو می زند.

اگر چشم های مهربانت نبود، فصلی بی پرنده و باران بودیم.

سبزی این خاک، مدیون تلاش توست بزرگمرد، که با تو گویی تمام ستاره های دنیا بر طاقچه های میهن، پر نورتر از همیشه، تا ابد خواهد درخشید.

مردی به پا خاسته بود تا عظمت از دست رفته «ایرانی» را که با کاپیتولاسیون، زیر سؤال رفته بود، بازگرداند.

کسی، مردم را به عزّت مسلمانی فرا می خواند که در مکتب «هیهات منّا الذلة» رشد یافته بود و به اندیشه و رفتار خود ایمان داشت.

ایمان داشت به درسی که از «عاشورا» می آموخت و نیمه خرداد 42، عاشورایی در دل ها انگیخته بود که بوی آزادی می داد؛ آزادی از تحقیر اجانب، آزادی از سلطه گروهی حقیر که خود را با بزرگان تاریخ هم قواره ساخته بودند.

خیابان به خیابان، کوچه به کوچه، میدان به میدان، سرخی خون های بی گناهی بود که عطر سیب می داد.

هر قطره خون، بذری بود که خبر از بهاری دل انگیز می داد؛ بهاری که با فرا رسیدن آن، پرستوهای کوچیده بازآیند و نوای آزادی سر دهند.

خون شهدای 15 خرداد، اعتقاد جامعه ایرانی را به دین و باورهای الهی اش تضمین کرد.

درود بر روان امام قدس سره و شهدای 15 خرداد سال 42.

ص:113

دست هایش را بلند می کند؛ هیچ درختی نیست تا از شاخه هایش سبز بیاویزد.

هیچ بهاری به این دیار نخواهد رسید از لابلای این همه دود و غبار و سیاهی.

طبیعت، روزهای طراوتش را از یاد برده است و در برهوتی مانده از خاطرات سبز، دست زیر چانه برده و می اندیشد به سبزی از خاطر فراموشش و چشم می چرخاند روبروی جوانه های خشکیده و رودهای ساکن و دردهای فراوانش.

کدام آرامش؟ کدام طبیعت؟ کدام سبزی؟ کدام طراوت؟

بهار، روبروی طبیعت له له می زند؛ سر در گریبان و خاموش.

خورشید، آخرین تلاش هایش را می کند تا با آخرین رمق هایش، بتابد از لابلای این همه سیاهی.

روز جهانی طبیعت و همچنان صدای بوق ممتد ماشین ها و تیرگی زمخت آسمان.

طبیعت و خوابِ آشفته لحظه هایی که دیگر نیست.

باید سبز اندیشید تا زیر طارمی های فرسوده خاطره، نفسی تازه کند طراوت از دست رفته خاک.

لهجه پرندگان شهر من سکوت است.

در کوچه های شهر من، بوی خاک باران خورده نمی آید.

خورشید شهر من، اصلاً نمی درخشد.

هوای شهر من، بوی غلیظ سرب و کربن می دهد؛ من باید ماسک بزنم...

باید پل بزنم میان خودم و طبیعت.

می خواهم فاصله ها را بردارم؛ امروز روز من است.

امروز، روز زمین است.

امروز، روز زیبایی است!

در زندگی یک روزه من، ماشین ها دود نمی کنند.

آب رودخانه ها، زلال و صافند.

ابرها لمس می شوند.

آسمان آبی است.

پرنده ها اجازه خواندن دارند!

امروز، روز بزرگداشت آواز همه پرنده هاست.

روز تولد دوباره طبیعت است.

در زندگی یک روزه من، شاعران فقط غزل سبز می سرایند

بوق، ممنوع!

دود، ممنوع!

زباله، ممنوع!

امروز، روز جهانی زیبایی است.

به قناری ها فرصت داده می شود تا آوازشان را بپراکنند.

به گل ها اجازه می دهیم تا عطرشان را منتشر کنند.

به پرنده ها کمی وقت می دهیم تا بی هیچ دغدغه ای، در آسمان، تمرین پرواز کنند.

به درخت ها اجازه می دهیم تا ابراز وجود کنند.

ص:116

به طبیعت فرصت می دهیم تا زیبایی هایش را تبلیغ کند.

به گنجشک ها مجوز ساخت آشیانه بر درخت را می دهیم.

ماسک ها را بردارید!

به ریه هایتان استراحت بدهید!

هوا چقدر خوش طعم است!

خورشید چقدر نورانی است!

قله های سبید کوه ها را، می شود تماشا کرد.

این نقاشی نیست؛ این ها زائیده قلم خالق آفرینش است.

چشم ها را دریچه ای کنیم رو به قشنگ ترین منظره های دنیا.

بیائید! فقط یک روز را سبز زندگی کنیم.

ص:117

لب هایت، ذکر حسین را یادم می آورد و صدای حسن را به گوش جانم.

تو خلاصه همه ی زیبایی هایی، ترجیع بند تمام شهادت هایی، آغاز بی بدیل رسالت های عشقی.

بگو بانو، شادی ام را با کُدام بوته یاس باغچه بگویم؟

می بینی باغ ما به یُمن آمدنت دارد سبد سبد عطر گُل محمدی را در ایوان خانه ها پخش می کند؟

صدای خودت را می شنوی بانو؟

تو در بادها تکثیر شده ای تا امید میهمان سینه های سوخته شود.

تو در ابر تجلی می کنی تا بارانی و همیشه آبی ات شویم.

تو مفهوم همه درخت های نخلی هستی که اندوه آسمان، بر گُرده آنهاست.

آه، پیامبر سرخ ترین اتفاق تاریخ! چشم های کوچکت را باز کن؛ خُدا تو را آورده است تا ایوب، به شاگردی تو بنازد.

تو را می آورند در حریر و تبسم تا نوح، گریه هایش را دریا کند برای همه اندوه جاری ات.

رسیده ای تا مهربانی مسیح، دنیا را بگیرد.

تو خشم موسی را داری در مقابل همه سامری ها و فرعون ها.

تویی عالِم بدون مُعلم، شهیدی که معنای شهادتی، شعری که سطر آخر آن را هنوز نمی شود نوشت، صبری که انتهایش زیربنای محکم عرش شده است و اندوهی که گسترشش، همه کائنات را می سوزاند.

ای اولین کتابت تاریخی صبر!

تو، ترجمه خورشیدی در آغوش علی، خواهر اقیانوسی.

تو، زینبی.

برمی خیزم و به اولین معنای تجلی یافته و همه واژه های صبر، ایستاده نماز می برم.

راز سر به مهر صبوری ات را از دهان کدام کوه بشنوم؟

باید شنید تو را از جاری زلال کوثر.

تو را از نور سیراب کرده اند که نفست بوی تابش می دهد؟

دستانت را پای هر چه بهار، به شکوفه نشانده اند.

نیلی پیراهنت را ملائک، با رشته هایی از سپیده دمان ازل تافته اند بر پاکی پیکرت.

زینب! آمدنت، زیبایی بهاران در راه است.

تو را خورشید به انگشت حیرت نشانه کرده است، تو را کوه ها به استواری، تو را رودها به جریان و خروشانی.

سنگینی نگاهت، راز نامکشوفِ رنج های بی قرار شب های شام است و خطابه های آتشینت، آتشفشانِ جاری از گدازه های خشم تو.

بگذار در این غریبی و تنهایی، هرم نفس های حُزن آلودت، ماه را در هم بپیچد!

آمده ای تا جهانی از استواری در تمام یاخته هایت موج بزند.

بوی سیب و ستاره می دهی.

آمده ای تا چون ابرهایِ سرازیر، بباری بر تشنگی کربلا با زلال چشمان مهربانت.

بانو!

دست هایت نوازشگر شب هایِ یتیمیِ جوانه های نورسِ شکسته است.

در دست هایت، هزار فانوس سوسو زن خرابه های شام می درخشد در شام های غریبان؛

در چشم هایت خورشید پایدار جذبه و اشراق.

بانوی صبر! دامان بلندت، پناهگاه سرهای یتیمی کودکان برادر است در خرابه های قیراندود شام.

اینک خانه کبریایی زهرا علیهاالسلام را صدای کودکی فرا گرفته است که نه تنها زینت پدر و مادر، که زینت آفرینش است.

شکوه نامش از مدینه تا کربلا و از کربلا تا بی نهایت ابدیت خواهد رفت و تاریخ، این زینت استقامت را قهرمان شکست ناپذیر خویش معرفی خواهد کرد.

شادمانه هایت را به حافظه بسپار، مدینه!

امروز، روز جشن دختر خورشید است؛ روز اولین دیدار عاشقانه برادری که همچون پروانه خواهد سوخت و خواهری که همچون شمع، به داغ برادر خواهد گداخت.

امروز، روز تبسّم های شیرین پیامبر صلی الله علیه و آله است که آغوش به نازهای نازکانه زینب خواهد گشود و فرشتگان در آغوش پرندین خویش، او را به تماشای عرش خواهند برد.

امروز، روز زینب علیهاالسلام است؛ روز دختری که مادر مصیبت های تبار خویش است؛ مادر تمام یتیمان پدر و برادران خویش.

امروز، روز زینب علیهاالسلام است؛ روز کسی که واژه صبر، بر قامت شکیبایی اش، رشک می برد و ایوب را از شکوه تحمّل او به شگفتی وا می دارد!

امروز، روز کسی است که مهربان ترین پرستار برای ناسورترین زخم هاست؛ زخم هایی که جز اشک حسرت، مرهمی نداشت و جز شکیبایی، امید درمانش نبود!

امروز، روز زینب علیهاالسلام است؛ روز بانویی که آیینه تمام نمای علوی علیه السلام در استقامت است و تبلور عصمت زهرایی علیهاالسلام در کرامت و عزت نفس.

فصاحت بلاغتش، علوی علیه السلام، عفت و عصمتش زهرایی علیهاالسلام، کرامت صبرش حسنی علیه السلام و شجاعت و وقارش حسینی علیه السلاماست.

امروز، روز زینب علیهاالسلام است؛ روز آفرینش صبر، روز وقار، روز شکوفایی دست های مهربان پرستاری.

آن چه از حضرت زینب علیهاالسلام آموخته ایم، تماشا در آیینه ای است که در آن، تنها زیبایی را

می توان حس کرد و همراه او زمزمه کرد: ما رأیتُ اِلّا جمیلاً؛

حتی اگر این تماشا از دل گودال قتلگاه باشد!

ص:121

حتی اگر از کوچه های خرمشهر باشد.

درود خداوند بر بانویی که روز عاشورا، صبر را شرمنده خویش ساخت!

درود خداوند بر بانویی که شکوه پرستاری اش را عرشیان ستودند!

درود خداوند بر بانویی که پرچمدار دین پیامبر صلی الله علیه و آله در بحرانی ترین فصل بی دینی در تاریخ شد!

درود خداوند بر زینب علیهاالسلام، بشکوه ترین نام در بلندای شکیبایی!

نصیبمان باد شفاعتش، روزی که سخت محتاج شفاعتیم!

ای قهرمان قصه بلند صبر و حماسه! فقط تو لایق این امتحان بزرگ هستی! خدا تو را برگزید، از

میان تمام آفریده ها که فقط شانه های کوهوار تو، تاب تحمّل داغ عاشورا داشت.

فقط قلب صبور و دریایی تو، تاب تحمل امواج مهیب اندوه را داشت.

ای زیور حبل المتین! کدام لحظه ات را بسرایم که خاک و افلاک را به شگفتی وا ندارد؟

کدام لحظه وام دار تو نیست؟

کدام لحظه ات معجزه ای ژرف نیست که تو خود بزرگ ترین معجزه پروردگاری؟

ای عالمه غیر معلّمه! چه نیک تو را نامید، چهارمین ستاره روشن ولایت، که علی نیز از تو در شگفت می ماند.

آن جا که گفت: یک و عطر کلامت پیچید: یک! گفت: دو و تو لبریز از روشنان وحی نور باریدی که پدر، لبی که گفت، یک، چگونه، بگوید، دو؟

بانو!

درس وفا و صبر از مادر آموختی و الفبای حماسه و شجاعت از پدر. ادب از حسن علیه السلام آموختی و عشق از حسین علیه السلام!

تو عصاره پنج شاهکار خلقتی.

چه خوب شد آمدی!

اگر نمی آمدی، چه کسی غمخوار شب های بی فاطمه علی می شد؟

چه کسی پرستار زخم های بی شمار پدر می شد؟

چه کسی راوی رنج و اندوه کریم اهل بیت می شد؟

خوب شد که آمدی.

ضربان عاشورا، ضرباهنگ قدم های توست؛ حسین بی زینب علیهاالسلام می شود؟!

بانو!

هنوز خاطره حماسه ات در کربلا، قرن به قرن و سینه به سینه می چرخد.

طواف تو دور خیمه سوخته و شعله ور، برای نجات یادگار حسین علیه السلام و ستون عرش و فرش، هنوز نقل مجالس قدسیان است.

ص:123

بانو!

رد پای خون سرخ سرت که بر چوبه محمل زدی، هنوز بر سطر سطر کتاب تاریخ مشهود است.

بانو!

ای روح نماز، نماز نشسته ات در خرابه های شام، ستون خیمه برافراشته «صلوة» است.

هنوز دنیا، شاعر واژه به واژه کلام توست که توفان شد و ویران کرد خشت خشت کاخ ستم را؛ آن گاه که گفتی «ما رایت الا جمیلا».

خوب شد که آمدی؛ چرا که دنیا از دریچه نگاه تو زیبا می شود.

مقدمت خجسته باد، بانو!

در آسمان ها شور و شوقِ دیگری بر پا بود.

حریری از نور، روی دستِ ملائک می آمد و زمین از شادی در پوستِ خود نمی گنجید.

علی علیه السلام، با زمزمه قرآن در انتظار بود که ناگاه، نوزادِ فاطمه علیهاالسلام، چشم بر چهره خاکیِ دنیا گشود و خانه کوچک و با صفای علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام، غرق در شادمانی شد.

ندا آمدکه زینبش بنامید.

براستی که زینت جانِ پدر شد و چشم و چراغ بنی هاشم.

آمد تا خطبه های کوبنده و گیرایش، پاسدار آرمان و خونِ شهدای کربلا شود.

شب های مدینه سرشار از عطرِ مناجات و تلاوت قرآنش بود.

نیمه های شب، وقتی به نماز می ایستاد، سقفِ آسمان کوتاه می شد و ستاره ها پا به سجاده اش می گذاشتند؛ گویی فاطمه است که بر سرِ سجاده ایستاده است!

آمد تا مونسِ غربتِ حسن علیه السلام و همدم غصه های حسین علیه السلام باشد.

آمد تا پشت و پناهِ بنی هاشم باشد؛ در روزهای سخت اسارت اهل بیت خورشید.

آمدنش مبارک!

ص:125

بگذار ستاره ها، فانوس روشن بیت الاحزان دلت باشند؛ دلت را که زینبیّه غم ها و اندوه هاست.

پلک بگشا!

تو بودی که اسارت را به زانو درآوردی و پیشگام ایستادگی اسیران شدی.

چه خوب شد آمدی، بانو!

در کربلا نیز در همهمه حمله سپاه دشمن به خیمه های آتش گرفته و هجوم تازیانه های سرگردان، بیش از همه در اندیشه آن تن تبدار و بیمار بودی که گلیم کهنه از زیر پایش به غنیمت می بردند و شمشیر بر گردنش می نهادند تا ثمره اهل بیت از ریشه قطع شود.

اما از همه سخت تر، شب های خرابه بود که تو هیچ نداشتی برای تیمار چشم کبود دخترک سه ساله که با گلوی خشکیده اش در هر نفس هزار بار بابا می گفت.

زخمی ترین پرستار عالم!

تو از کجا می توانستی مرهمی بیابی برای داغ دل مادرت که کودک 6 ماهه اش را پشت در به ضرب لگد پرپر کردند؟

تو چگونه می خواستی فرق شکافته پدر را دوباره بند زنی، در حالی که دلش به تیغ نفاق و دورویی امتش، هزار چاک شده بود؟

تو با کدام تاب و توان می خواستی جگر سوخته حسن علیه السلام را که در خلوت خانه اش غریب بود، التیام بخشی و یا جای زخم غل و زنجیر بر بدن سجاد علیه السلام را مرهم بگذاری، در حالی که از دستان سوخته و کبودت خون تازه می چکید؟

رقیه علیهاالسلام اگر در دامان تو جان داد، جای دیگری نداشت برای باز کردن عقده دلش که تاب یتیمی نابهنگامش را نمی آورد.

زینب جان! هنوز هم تو پرستار همه دل های زخم خورده ای و تسلاّی قلب های شکسته از سر انگشتان با کرامت توست.

به جز سوخته دلی چون تو، چه کسی می تواند دل های سوخته مردمان را شفای دوباره ببخشد؟

به تمام اتاق ها سر می کشی و نگاه منتظر بیماران را به سلام های آسمانی و لبخندهای دلنشینت میهمان می کنی.

خستگی در چشم هایت موج می زند؛ ولی لب هایت همیشه می خندد.

شبیه نسیم، پاورچین پاورچین، می وزی؛ حتی در رویاهای بیمارانت.

تو از قرن ها پیش زاده شدی از یک مهربانی عمیق و در تمام روزگاران تکثیر شدی.

تو را ساده می شود شناخت، نه از روپوش یکدست سفیدت؛ تو را از عاطفه سرشاری از شانه هایت که سرازیر است، از طعم دست هایت که نوازش های مادرانه ایثار می کند، می شود شناخت.

شب ها، تنها فانوس های روشن چشم های تو سو سو می زند.

تو گل شب بویی هستی که شب ها، عطر آرامش می پراکنی.

ای کوهوار صبر در این عصر دلتنگی و غریبگی، چقدر بوی آشنا می دهی!

چه بسیار روزنه های امیدی که از نگاه تو، به دنیای ناامید بیماران گشوده شده است!

هر شب، ستاره های روشن چشم هایت را بر در هر اتاق و راهرویی می آویزی و تو، شب ها، در خواب بیماران، زلال و آرام جاری می شوی.

نبض حیات می گیری و نور در رگ هایشان جاری می کنی.

تو که قدم می زنی، پلک ها، آسوده می خوابند.

باید تو را ستود؛ تو را که وام دار مهربانی زینبی علیهاالسلام.

امروز، روز توست.

دلتنگی هایت را به من ببخش؛ من قدردان لحظه های عمیق عشق توام.

تمام راهرو، پر می شود از نسیم بهشتی!

تحمل هوای سنگین اتاق ها آسان تر می شود.

درها به معرفت گشوده می شوند.

نسیمی یکدست می وزد.

دریچه های امید، یکی یکی باز می شوند.

چه هماهنگ می وزند ضربان ساعتت، با نبضی که می تپد!

تو کیستی که از سر انگشتانت تکثیر می شود نور و روشنی؟

تو کیستی که در عمق چشمان تو می درخشد ایمان و امید و جوانه می زند زندگی، در پشت لبخندهای مهربانت.

شب است و شب بوها، از پشت دیوار مهربانی تو قد کشیده اند.

مهربان سپید پوش! نامت را می ستائیم که نشان از نام پرستار گل های کربلا دارد.

بر قله های تحمل ایستاده ای و رنج ها را خود به دوش می کشی تا آسایشی ابدی را میهمان لحظه ها کنی.

سپیدتر از ردای بلندت نمی شناسم.

پیراهنت تو را تا همیشه روسپید کرده است.

لبخندت، صبحی است که تکاپوها را معنا می بخشد و احساس زندگی را منشور وار تکثیر می کند.

پیراهن سپید مهربان!

دردهای بی درمان را مرهم دستان مهربانت به فراموشی می سپارد و زخم های عمیق را لبخند تو درمان می بخشد.

برتمام آینه ها عطر عشق می پراکنی.

گویا بهار را در قلب مهربانت تکثیر می کنی، ای بانوی لحظه های تشویش!

روزها و شب هایت را بی وقفه نثار می کنی؛ بی هیچ چشم داشتی.

نفس های تو گرم می کند این نفس های رو به خاموشی را.

با کدام تقدیر می توان این تلاش های همیشه را ارج نهاد؟

با کدام واژه اساطیری تو را باید خواند؟

تو آهنگ کدام موسیقی دلنوازی؟

به راستی چگونه است ضربان عاشقانه قلبت؟

این همه محبت را یک جا چگونه در قلبت جای داده اند، فرشته پاک خوبی ها؟

بر خود می بالم از این که پناه دل های اندوهگین هستم و راز دل پروانه های شکسته بال را می دانم.

در من رازهایی جوانه می زند که رمز ماندگاری من است.

من پرستارم و در این راه، آفتاب وجودم را نثار چهره های پژمرده خواهم کرد.

من درس آموز مکتب پرستارترین بانوی صبرم.

نشان لیاقت از بانوی صبر و پرستار غنچه های کربلا، حضرت زینب علیهاالسلام دارم.

من پرستارم.

سال هاست حسرت پریدن یک سار، بر شاخساران درختانش در گودی خشک چشم هایش دیده می شود.

وای بر طبیعتی که دامن دامن دشت هایش به بی کران وسعت بیابان بپیوندد!

آن روز چه خواهد شد اگر به جای درختان سرو و نارون، ریشه های ممتدگَوَن، سایه سار خاک گردند؟ کاش ابری ببارد بر این دامن پرمهر؛ آن وقت، لحظه ای می رسد که دهان کویر، چشمه چشمه زندگی را بنوشد و لب های ترک خورده این مهربان بی رمق تر شود از بوسه های ترنّم باران.

بیابان بیابان، ادامه می یابد خاک؛ پست و هموار، خاکی و بی آلایش.

سنگ ریزه هایش در هیاهوی بادهای شبانگاهی.

استخوان سوز سرمای شبانگاهی.

داغدیده بر سیلی بی امان خورشید.

دامن کشان و وسیع، می رود و می کشد اندامش را روی زمین.

جاده ای می گذرد از میان پیکرش.

دو تکّه می شود و باز هم همان خشکی ممتد.

سکوتی بی وقفه پیچیده در گوش ها و تنها گاهی عبور عابران مسافر جاده است که می شکند خلوتش را.

ایستاده است؛ هر روز و همیشه و انتظار می کشد شیارهایی را بر دهان بسته اش تا جمع کند و بمکد ذرّه ذرّه کرامت باران را از آسمان.

بوته ها را دوست دارد، خاکش را محکم می کند و ذرّات وجودش را به هم پیوند می دهد؛ تنها همین.

اندکی آب و باران، اندکی ریشه های محکم گَون که جذب کند اعماق آب را در گودی خشک دهانش.

تنها همین است آرزوی بزرگ این پهناور مهربان؛ همین سهم کوچک.

ص:138

رفتی؛ چونان عقابی تیر پرواز، تا قله های بلند شهادت و این گونه بود که پیکر مقدست در آغوش دهلاویه آرام گرفت.

بزرگی، آن قدر که ماندن در این دنیا را تاب نیاوردی؛ ریشه ات از چشمه های هفت آسمان آب می خورد.

چشمانت، به فراسوها نظر داشت و جویبار معرفت سپیدت، تنها به سمت اقیانوس یگانگی پروردگارت جاری بود.

وجب به وجب، جبهه های ایران، حضور همیشه روشنگرت را به سوگند ایستاده است.

کدام گره را بگویم که با انگشتان ستاره ریزت گشوده نشده باشد؟

تو، دانش و توکل و ایثار را یکجا در خویش داشتی و عطش رسیدن به معبود، تار و پود نقش هایت را سوزانده بود.

پرنده اندیشه ات، به بلندای عشق، بال ساییده بود.

راز جاودانگی ات را ماه، بر پنجره هایی بی تعداد، حک کرده است، رفته ای؛ نیستی؛ اما نگاه فرزندان آگاه این ملت، همچنان از خورشید اندیشه ات گرم است و روایت پایمردی ات را مادران صبورش به تسبیح نشسته اند.

«ای گل تو دوش، داغ صبوحی کشیده ای

ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم»

در محضر پروردگار، حضوری عاشقانه داشت و اندیشه «اصلاح»، وی را به «عمل» فرا خواند؛ هر چند گوهر ارزنده «اخلاص»، سخت گمنامش کرده بود.

در جست وجوی عشق، در راه معشوق به دنبال گمشده خویش بر صخره ها و قله کوه ها می زد تا شاید از افق های دو دست، نشان از بی نشان یابد.

به فردا می اندیشید؛ فرداهایی بهتر، روزهایی که زیاد دور نبودند.

از آسمان نگاهش ستاره می بارید و در انتظار لحظه موعود، از اضطراب سرشار بود.

«چمران»، سواری از تبار روشنایی بود که تا قلّه خورشید رفت و در امتداد آسمان سبز، تا کهکشانی دور کوچید و در آبیِ پهناور عشق، شعله ور، بر خاک رسید.

چون سروی سرافراز، سر برآورد و عاشقانه هایش را تا دور دست ها فریاد کرد.

صدایش آشنا بود؛ مثل سخن عشق.

او بی نشانه ترین عاشق بود و رواست که افلاکیان از بلندای عرش، در رثنای او فریاد برآورند: «فَتبارک اللّه أَحسن الخالقین»

ص:141

باد می آید؛ به سکوت می پیوندم، بوی نسیم می گیرم، چشم هایم را به جاده های انتظار دوخته ام؛ وعده آمدنت نزدیک است.

«گر نقاب از جمال باز کنی

کار بر عاشقان دراز کنی

وعده دادی به وصل جانان را

عمر بگذشت چند ناز کنی»؟

خواهی آمد و این روز فرو خفته را در طلوعی دیگر بر می انگیزی؛ مرا پریدن در هوای معطر خویش بیاموز!

ردّ گام هایت نزدیک است. جذبه سرخ شفق، گریبانم را رها نمی کند.

از پشت انارستان ها، ضرب گام هایت را می شنوم. چراغ آمدنت آرام آرام روشن تر می شود.

ای آورنده صبح!

از پشت تمام پنجره های باز انتظار می کشم آمدن حتمی ات را.

جهان در کدام نقطه به پای تو می افتد؟

کدام روز، ساعت ها ورودت را اعلام می کنند؟

داریم هوای بی تو را نفس می کشیم و سلول به سلول در خود خفه می شویم در دلتنگی و اندوه.

گم شده ام در تاریکی خودم.

در شبی هولناک.

گمشده در چند راهی عصیان!

خسته ام از تکرار خودم که مدام چرخ می خورم بر مدار رخوت و رکود.

دریچه ای می خواهم رو به وسعت تمام زیبایی ها.

دریچه ای می خواهم رو به خانه تو.

دریچه ای می خواهم رو به دنیایی که تو باشی؛ دنیایی که در آن، قاصدک ها لبخند می زنند.

آینه ها، راست می گویند.

ای وعده محتوم!

دعای من بی رمق است، دعای من بی جان است.

دعای من از یک دل آلوده برمی خیزد.

دستان من، گناهکارند!

تو دعاکن، تو بخواه؛ خدا دعای تو را زود می شنود، زود اجابت می کند.

نسیم دعای من، ابرهای غیبت را نمی تواند کنار بزند!

دعای تو توفان می کند.

دعای تو آسمان را می شکافد.

صدای تو فصیح است؛ بگو، تا تمام گل های شیپوری، بنوازند موسیقیِ دلنشین آمدنت را.

ابرها ببارند، لحظه زلال ظهورت را.

لحظه ها کل بکشند، دقایق مقدّس حظورت را.

خدا دعای تو را مستجاب می کند.

ص:146

نفسی تازه کن، ای وارث اعجاز مسیح!

زیر دندان جذامیم، خودت را برسان

بیش از این آتشِ این هجران را تیز مکن

گر چه در عشق تو خامیم،خودت را برسان

پرچم سبز تو بر خاک نخواهد افتاد

سرخ پوشان قیامیم، خودت را برسان

مغرب و مشرق - آواره و شبگرد - ببین:

همه محتاج امامیم، خودت را برسان

تو نیستی و چقدر از زمان من باقی ست

چقدر بی تو بگویم غزل؟ غزل یکبند -

به چشم های کسی احتیاج دارد که

زند به شاخه ادراک خاکی اش پیوند

به چشم های کسی که شبیه یک منجی

زلال، آبی، روشن - شبیه تو - باشند

چقدر چلّه نشینی؟ چقدر ندبه و اشک؟

چقدر بی تو سرودن قصیده های بلند؟

ص:150

ص:151