در حوالی عشق/زهرا احمدی الْحَسَنُ أَشْبَهَ النّاسِ بِرَسُولِ اللّهِ خَلْقاً وَ سُودداً وَهَدْیاً»؛(1)

«آه، ای یتیم ها! تا پدر نرفته است

زودتر بیاورید، کاسه های شیر را»

5. ای قدس

ای «قصر بهشتی خداوند بر زمین» (1)!

تو سهم شیطان نخواهی شد،

این سنگ ها را دست کم نگیر

این سنگ ها پرنده اند؛ پرنده های «ابابیل»

به دست های ما نگاه کن؛

به خشم انباشته در مشت هامان، به فریاد رها از حنجره هامان.

به این سیم های خاردار نگاه نکن

بوی آتش و باروت منتشر در حوالی ات را تاب بیاور

یک روز - که دور نیست -

تو غرق در یاس و یاسمن می شوی و کوچه پس کوچه های اطرافت، سرشار از عطر گل های محمّدی می شود.

آن وقت، هر روز، روز توست.

هر روز، «روز قدس» است.

6. بدرود، روزهای آسمانی ضیافت خدا

شب های روشن نیایش!

بدرود، فصل اسارت شیطان

فصل دسترسی انسان به ملکوت!

فصل چشم های ستاره ریز،

ص:3

دست های اجابت چین،

دل های روشن به «ذکر»!

بدرود، افطارهای ملکوتی،

سحرهای خورشیدْ باران،

شب های «استغفار» و «مغفرت»،

شب های آسمانی «برتر از هزار ماه»!

بدرود، رمضان!

سلام، جشنواره اجابت

بارش یکریز رحمت

قنوت های به آسمان نزدیک

سجاده های شکوفه باران!

سلام، خط پایان مسابقه بندگی

جشن پیروزی بر شیطان

عید رمضان

جشن فطرت انسان!

سلام، عید فطر!

خدایا!

در پایان سفر آسمانی سی روزه، نام ما را در ملکوت پذیرفته شدگانت ثبت کن

خدایا! امروز را برای ما هم «عید»(1)

قرار بده!

ص:4

سردبیر

پروردگارا!

کمک کن دست هایم را گره بزنم بر شاخه های نور.

کمک کن صدایم بپیچد در هوای منبسط این حوالی.

کمک کن تا از خویش ببرم.

کوله باری که بر دوشم سنگینی می کند، زانوانم را شکسته است، کمرم را خم کرده؛ کوله باری از گناه، کوله باری از سیاهی، نور می خواهم، تشنه تر از همیشه، من تشنه ام؛ در کاسه ام شبنم نخواهی ریخت؟ این قلعه اندوه را درهم نخواهی ریخت؟

باید سیرابم کنی از نور، از منشور رنگ.

خدایا!

بی هیچ اختیاری، کلمات می گردند در زبانم و جویده جویده بیرون می ریزند.

جنونم را اختیاری نیست.

سجّاده ای و دیگر هیچ، سجّاده ای و چشمانی با جریان مداوم اشک، سجاده ای رو به خورشید تا قطره قطره زوبچکم در خویش، بی خاک، ذرّه ذرّه نور شوم در عطش خورشید.

دست هایم که می لرزند و آسمان که مچاله می شود روبروی چشم هایم.

باید صدایم بلرزاند ارکان خاک را باید صدایم بپیچد در آسمان، بپیماید افلاک را و صدایم که می چرخد و بر خاک می افتد تکّه تکّه و در سماعی شگفت بال می گیرد، در حزنی سرشار، در آسمانی سرشارتر و خدایی که نزدیک تر است.

الهی! دست هایم را بلند می کنم، باید به آسمان برسد.

نوری که در چشم هایم سوسو می زند می شکافد تاریکیِ تنیده در اطرافم را.

این لطف بی حدّ توست.

تویی که می شنوی زمزمه ام را.

لطف توست که می رهاندم از ظلمت.

نور تو رهایی ست.

یاد تو از خویش جدایی ست.

خدایا!

ص:6

کمک کن تا ببُرم از خاک، بپیوندم به خورشید که نسوزاندم، ذره ام کند در عطش نور شدن.

کمک کن سرگردانی ام را در کوچه های غبارآلودِ تن.

کمک کن بال هایم را برای اوج گرفتن و دریچه ای که از آن هوایی تازه سرشارم کند.

یاد توست که می تراود در لحظاتم.

یا لطیف ارحم عبدک الضعیف.

ای خدای خاک! خاک را گِل کردی و گِل را آدم؛ با این دل چه می کنی که به غیر تو راضی نیست؟ عشق را از ما مگیر.

ای خدای آتش! دل نازکمان طاقت قهر تو را ندارد؛ ما را هیزم آن آتش که گفته ای مپسند.

ای خدای جاده ها! خسته بودیم، خوابیدیم. بیدار که شدیم، کاروان رفته بود؛ به پاهایمان توان دویدن عطا کن.

ای خدای ستاره ها! هزار سال است که در شب تیه سرگردانیم؛ خورشید رابرسان.

ای خداص صبح! می دانیم روز، آمدنی است؛ مگذار چشمان ما به تاریکی عادت کند.

ای خدای دریاها! مرواریدها در صدف ها پنهانند و صدف ها در آب؛ به دلهایمان غوّاصی بیاموز.

ای خدای کوه ها! مقصد قلّه است و زیرپایمان دهان گود درّه ها؛ راه صعب است، دستمان را بگیر.

ای خدای آینه ها! رنگارنگی جهان از خالق بی رنگ جهان غافلمان کرد؛ آینه ای مرحمت کن تا تماشایت کنیم.

ای خدای عقربه ها! دقایق از رمق افتادند؛ در رساندن ساعت ظهور تعجیل کن.

ای خدای انسان ها! آدمت هنوز آواره زمین است و امنیت هنوز اسیر دست شیطان؛ ما را به عصیان مان مگیر.

از جهالت مان درگذر و فرصتی دوباره به دل هایمان عطا کن.

دو دست دارم و تنها دو دست / من این دست ها را برای رسیدن به دست های تو می خواهم / دست هایم را بگیر / دست هایم را بلند کن؛ هر چه بلندتر / تا شبیه دو مناره، راز و نیازم را هر چه زودتر به تو برسانند / از هر چه خط فاصله است گریزانم / رسیدنمان را به تأخیر می اندازند / قدم هایم را می لرزانند / من این قدم ها را برای دویدن از پی تو می خواهم / در سنگلاخ های تردید، ثابت قدم بدار / در گردنه های سقوط، مگذار که بلغزم / اگر نمی خواستم به تو برسم، نه چشم می خواستم، نه دست و نه پا.

«مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت

دیوانه عشق تو سراز پا نشناخت

هر کس به تو ره یافت ز خود گم گردید

آن کس که تو را شناخت خود را نشناخت» (1)

فاصله ام با تو طولانی است / نگاهم فراتر از مرز جاده ها و بیابان ها نمی رود / اما می دانم که نهایت همه حسرت هایم به لذت دیدن تو ختم می شود / مگر مخاطبم نساختی که «یا ایها الانسان انّک کادحٌ الی ربک کدحاً فملاقیه؛ ای انسان، حقا که تو به سوی پروردگار خود به سختی در تلاشی و او را ملاقات خواهی کرد» (2)

عشق، ریسمانی است تا گره خوردن به حلقه اتصال با تو وزندگی نردبانی بیش نیست.

تا گذشتن از دیوارهای سخت جداشدن از تو، هر چه فریاد است، به سوی تو راه می سپارد و هر چه چشم عزلت نشین است، نگاهش غریبانه به دنبال تو می گردد.

هستی را تو به تکاپو واداشته ای.

خورشید، از حرارت شوق توست که می سوزد.

ماه از دوری توست که ذره ذره به تحلیل می رود.

به من نیز نگاهی کن / دریچه های قلبم را بازگذاشته ام تا نفس نفس رایحه حضورت بر من بوزد / ای حقیقت هر چه زیبایی است / ای آرامش هر چه دل است.

«آنی تو که حال خسته حالان دانی

احوال دل شکسته بالان دانی

گر خوانمت از سینه سوزان شنوی

ور دم نزنم زبان لالان دانی» (3)

ص:9

تا رسیدن به تو یک قدم بیشتر راه نمانده است.

دریغا که چشم های همیشه بیدار تو سایه به سایه ام می پیماید؛ من اما در خوابم.

زیر سایه بان پلک هایم خانه داری، اما چشمهای دلم کورند / تنها یاد توست که امیدوارم می کند. لذت ذکر خودت را از من مگیر.

مرا دریاب!

مرا دریاب که بیش از این بیراهه رفتن را نمی خواهم.

یاری ام کن تا به خاطر بیاورم روزی از من اعتراف گرفتی خداوندی خودت را. یاری ام کن تا پرواز آغاز کنم و از این تنِ خاکی رهاشوم.

آن چه را که برایم پیش آورده ای بر من سهل و آسان کن و وجودم را از آن چه از این پیش به آن آلوده شده است پاک گردان.

بدی هایی را که به سوی تو فرستادم از میان ببر، شیرینی عافیت و خنکای سلامت را به مذاق جانم بچشان و بیماری ام را پلی از رنج و گرفتاری به سوی بخشش و گذشت و گشایش ومهربانی ات قرار ده.

تویی آن که با مِهر و احسانت بر بندگان منّت می گذاری؛

تویی بخشنده مهربان؛

و تنها تویی شایسته بزرگی و کرامت.

الهی!

چگونه حیا نکردم و از تو بریدم و تو مرا باز به خویش می خوانی!

چگونه شرم نکردم و گناه کردم و تو آغوش مغفرت به رویم می گشایی.

«می آیم و با دلی سیه می آیم

سرگشته و افتاده زره می آیم

ای پاک زآلودگی ام پاکی ده

کالوده به انواع گنه می آیم»

من گریزنده از خویشم و پناهنده درگاهت.

ای عیب پوش!

پرده ستّاری ات بکش بر خطاهایم!

بگذار سر بر شانه های محبّتت بگذارم وهای های بگریم!

بگذار با دستان نیازم کوبه درگاهِ بخشایشت را بکوبم.

و برای روزهایِ حَسرت زده ام بگریم!

بگذار دمی بر کرانه کرامتت بیاسایم، در این هیاهوی روزمرّگی!

مگذار گیاهانِ هرزگی از تنَ یاس های سپید بالا رود!

مگذار در پیِ امروز و فردا دیروزمان را از دست بدهیم.

بگذار در پایانِ زندگیِ ما آغاز مسیر مستقیم تو باشد و پایان تمامِ سرگردانی ها و سرگرانی های ما.

بارالها! اگر تو آفریننده بی همتا، گیرنده دست های برخاسته به سویت نباشی، روی به که آورم؟

خدایا! وقتی به تو و دریچه های گشوده بر بندگانت می اندیشم و ناسپاسی خویش را می بینم، جای خالی ات را در دلم احساس می کنم و آن زمان می خواهم صدایت کنم.

ای نور مطلق! آیا مهر و رحمتت را بر من نثار خواهی کرد یا مرا دور از خویش در عذابی جانکاه رها می کنی.

پروردگارا! هر گاه دلم راهی به سوی تو می یابد اشعه های جاری از دریچه مهرت را در آغوش می گیرم و نور تو ای

همیشه نورانی، از شکن های دل افسرده ام راه به درون می یابد و همین است که تو در دل های شکسته می نشینی حالا دیگر می دانم جز به سوی توام راهی نیست، ای انتهای همه راه ها.

خدایا! ببخش بیهودگی هایم را در ساعات فراموشی و غفلت و بیامرز مرا ای آمرزنده مهربان، به خاطر همه ظلم هایی که بر خود روا داشته ام.

ای کریم! بگذر از کرده ما که اینک محتاج این دریم؛ ما را از مغضوبین خود قرار مده!

خداوندا! ما را از جمع ضالّین قرار مده و از درگاهت بیرون مران.

ای آمال عارفین و عاشقین! ما را به نهایت وصل خود برسان و در زمره عابدان خود قرار بده؛ ایاک نعبد و ایاک نستعین.

ای ستّار! پرده بر ما بپوشان که آبروی ما در گرو پرده پوشی توست.

آبرو می رود ای ابر خطاپوش ببار

که به دیوان عمل نامه سیاه آمده ایم.

فاصله انسان تا عرش را

با پرنده ها پرکرد

با پرنده ها و آوازهای رنگارنگ

علامتی برای رسیدن

علامتی برای کنده شدن از خاک

علامتی برای اوج گرفتن تا قاف

... و انسان

پرندگی را تجربه کرد

پاک و منزّه است خداوندی که آفریدگار آسمان است.

و آسمان

مساوای اندیشه های دور

آدم شد

و آدم به پرواز دل بست

و آدم

کم کم

آسمان ها را درنوردید

و پرنده وار

در قلمرو رفیع انسانیت

پا در حریم خداوند گذاشت

پرندگان

صدای خداوند را به زمین رساندند

و آدم

غرق در لذّت موسیقیِ طبیعت

آواز رنگ رنگ پرندگان را

ص:18

در جان مرده اش

ریخت

پرندگان

سکوت آسمان را شکستند

و تا دورترین نقطه جهان

هستی را نواختند

پرده پرده

تار به تار

و آدم

کم کم روحش را از خاک

برچید.

و به سیمرغ پیوست.

باید این ذهنِ تاخورده را از قفس رهانید، از مرز مکان و زمان با بال های گسترده پرندگان و جستجو کرده واژه ای را که در آن بگنجد حمد و ستایش پروردگاری که این گونه ما را به شگفتی، انگشتِ حیرت به دهان وا می گذارد در فراز و فرود پرواز پرندگان، این جثّه کوچکِ سبکبال.

بال و پر می شویند در آبی بی کرانه.

خط می زنند ابرها را.

می گذرند چون نسیم.

زمین، این حجم خاکی زیر بال هایشان و آسمان، این گستره ارغوانی پیرامونشان، رودها و دریاها، جنگل ها و کوه ها،

سبزه زاران و مزارع، همه و همه مچاله می شوند زیر بال هایشان.

آفرینش

حیرت و جاده ای که انتهایی ندارد جز ستایش و خدایی که نمی گنجد در کلمات و بزرگ تر است از همه واژه ها که نمی آید در تصوّر خاکیمان.

که نمی آید بر زبان قاصر و ذهن شاعر.

و خدایی که قلم آفرینش کشید بر آسمان ها، آن گاه، دو بال گسترده به هیأت پرندگان پر گرفتند.

آسمان ها را که آسمان، حریم اوج گرفتنشان است و خدا بزرگتر از آن است که در وصف آید.

هنر دست های کیست که این گونه صیقل داده بال هایت را تا دریا زیبائی اش را در بال های تو، دیوانه وار، به تماشا بنشیند؟

باز کن! بال هایت را باز کن که این آسمان بلند، دل گرفتگیش را با پرواز تو عقده گشایی کند!

زمین چه قدر تماشایت را لذّت می برد!

صخره ها چه قدر تماشایت را لذّت می برد!

بال هایت را به پهنه نامکشوف آسمان ها بسای.

ترانه پرواز را از حنجره بال هایت جاری کن و بنوشان ابرهای تشنه را از بال های سیرابت.

به تمام قفس ها بگو، پرنده یعنی پرواز، یعنی اوج، یعنی آزادی. بگو پرنده یعنی، معنی تازه ای از زندگی، یعنی معنای دست نخورده زندگی، یعنی آزادترین معنای زندگی.

پنجره ها دیدنت را عاشقند. و ایوان ها نشستنت را انتظار می کشند تا بر شانه هایشان قصه پروازت را بریزی.

بال هایت ادامه آبشارهای دنیاست که هم بالا رفتن را تجربه می کند و هم پایین آمدن را. به راستی که اینگونه آفریدن، شایسته سرانگشتان کیست؟

این بال های کشیده مرا به کدام سمت هدایت می کنند؟ آه، این بال ها ترانه کدام حنجره اند؟

کدام نقاش، این گونه زیبا نقاشی ات کرده است؟

بیا به کوهسار برویم، به گلزار، به منطق الطیر عطّار. بیا در لغت نامه زیر کلماتِ آسمانی خط بکشیم. بیا مترادف پرنده باشیم و هم خانواده پرواز. بیا در آسمان خیال، بال و پر بزنیم.

بیا دقیقه های دفترمان را پر از هوای گنجشک کنیم.

بیا به لبخند ساده مرغان عشق سلام کنیم.

تو از پنجره چشم های مرغ مهاجر، بارها جهان را دیده ای و زیر لب زمزمه کرده ای.

تو به پرندگان می اندیشی و قمریانِ آهت ذکریا کریم بر لب دارند.

تو پروانه ها را خشک می کنی، ولی پروانه ها در ساعت صفرِ عاشقی، دور شمع طواف می کنند. پروانه های بی پروا، نقش های مینیاتوری بال هایشان را به نگارخانه آتش می سپرند. و تو شاپرک های شعرت را به سمت سطرهایم رَم می دهی. من به کلماتِ کهنه کاغذ فوت می کنم، صدها قاصدک به هوا بلند می شود. قاصدک ها می چرخند، می رقصند؛ تا به غزلهای مولوی می رسند.

«ای مطرب خوش قاقا تو قی قی و من قوقو

تو دق دق و من حق حق تو هی هی و من هو هو

ای شاخ درخت کل ای ناطق امر قل

تو کبک صفت بوبو، من فاخته سان کوکو

چون مست شوم جانا، در هجر سخن گویم

من کانَ ولو کانا، یامن هُوَ الا هو»

تو صدای بال چلچله ها را به وضوح می بینی که در نازکای انگشتانت پیچیده شده:

«جان ریخته شد بر تو آمیخته شد در تو

چون بوی تو دارد جان، جان را هله بنوازم»

تو داشتی برای پرندگان شعر می گفتی که بلبلان ترانه حسّت را دکلمه کردند.

تو داشتی برای قفس ها کلید می ساختی که فنج های دلشده در شب شعرِ چشمانت به پرواز درآمدند.

تو اصلاً از رویا آمده ای.

تو همان پرنده ناممکنی که بالش خیالت پُر از پَر طاووس است.

ص:22

تو بدون این که بخوابی، خواب عاشق شدن می بینی.

و باز بنویس؛ بیشتر بنویس از پرنده و پرواز که در این مقال مرا حس و حالی دیگر است.

پرنده، حرف ذهن من است که کلمه می شود و از دهانم بیرون می پرد.

پرنده دستانِ من است هنگام دعا.

پرنده همخون فرشته است و هم خانه گلها.

پرنده همان انسان است؛ اسیر آمده در خاک.

«پرنده مُردنی است، پرواز را به خاطر بسپار.»

کاش می شد روزی به دنیای پاکِ پرنده بودن پاگذاشت و بر گرد دایره انسانیت چرخید - چه زیبا بود زمین از پشتِ این همه هیاهو و زیبایی.

از های و هویِ هوبره ها گرفته تا جیک جیک جوجه اردک های تازه سربرآورده.

از قیل و قالِ کلاغان گرفته تا طنّازی طاووس های پرجلوه و خرامان!

و چه زیبا بود رقصِ شاخساران، زیر پای پرواز پرندگان!

گویی نقّاشِ طبیعت از ابتدا درخت را قامت بسته بود برای پرندگان.

و یا شاید پرنده آفریده شده بود تا هشداری باشد برای زمین نشینانی که پابند خاکند.

پرنده یعنی خوابِ نیزارهایِ سبز را دیدن و به سمت آبی پرواز کوچیدن.

پرنده یعنی پیوند زمین و آسمان و رسیدن به شفاف ترین نقطه جهان.

کاش انسان از چشمانِ کینه جویِ عقاب، پندِ دوستی می گرفت!

کاش زبان گنجشک را می فهمید.

و افسانه ققنوس شدن را درک می کرد!

کاش هرگز به آواز دلنشین قناری محزونِ در قفس دل نبندیم.

و نغمه های حق طلب جُغد را شوم نخواهیم!

پر پروازِ فنج های کوچک را فلج نکنیم. خاطره پرواز را از هوبره ها نگیریم.

کاش هرگز با دستانِ تجمّل گرا، پرِ طاووس ها را ضمیمه دیوارهایمان نکنیم و نگذاریم آسمان در عطش پرواز بسوزد.

ص:24

ای سرود ناتمامِ خوبی ها، ستاره های آگاهی ام، روشناییِ یگانه پرستی را از انوار تو سرشارند و اشک های شبانه ام، از تنهایی های شبانه ات، جاری. آن زمان که زیر نخل های سوخته، سجّاده دل می گشودی، با اینکه ندیدمت، اما نگاه های خواستنی ات را از واژه، واژه گفته هایت یافتم و مرز جاودانگی را در کلمه کلمه نهج البلاغه.

کاش ساکنان سکوت، باور می کردند شب بیداری های تو را از دهان لحظاتی که زیر لبخند مهتاب با اشک و عشق، زبان سوخته قلم را روی صورت کاغذ می گذاشتی و سعادت فردای آنها را روی سینه ثانیه ها ترسیم می کردی.

سخت است از تو نوشتن.

سخت است ادراکت، با گوش هایی که نمی شنوند و چشم هایی که عدالت ذوالفقارت را نمی بینند.

شب را زیر قلمِ عشق فرا می خواندی و آن گاه تمام ستارگان را در صفحات نهج البلاغه می ریختی. چرا چنین نباشد که نهج البلاغه ات، تفسیر انوار آسمان ها و کهکشان ها در واژه است و تفسیر زیبایی های ممکن بلاغت و استواری کلمات در حیطه لغات.

من تو را باور کرده ام در زلال اشک هایت و شانه های همیشه ناآرامت.

کاش وسعت بال پرستوها، آن قدر بی کران بود که ابرهای آسمان را می باریدند در بال هایشان و رنگین کمان ها را در رنگارنگی بال هایشان می ریختند. تمام وسعت کره خاکی و اذهان منجمد را آن قدر می باریدند تا باور همه شود که عرش برای توست که زیباست و برای توست که حرمت «عرش» بودن دارد. کوچه های خاطرمان، منتظر عطر گام های توست و در حسرت یک کلمه از دهان تو.

«زیر پلک شب نوشتم نام تو.

کوچه ها در حسرت یک گام تو.

یک بغل دلواپسی جامانده است.

در میان کیسه های شام تو

مسجد کوفه! چه کردی با سحر

که نمی خواند بلال از بام تو

ص:26

آن طرف تر منتظر مانده هنوز

کوچه ای در حسرت یک گام تو»

چه کسی می تواند پابه پای علم تو، عرش را زیرپا بگذارد و با یقینِ سرشار از صداقت فریاد بزند که:

اگر پرده ها برداشته شود و خدا را ببینی، هیچ بر یقینت نسبت به خدا تغییری نمی کند.

... و بزرگ باد نامت و آسمانی باد دست های گرمِ تو.

ص:27

سجاده ای رو به سمت بی نشان ملکوت پهن می شود و پیشانیِ عبادت برخاک مذلّت فرود می آید.

شهاب های ذکر، شیاطین هوس را از آسمان سینه می رانند؛ خانه دل از غریبه خالی می شود تا پاکیزه و آراسته، پذیرای حضور بی انتهای خدا باشد.

شب هنگام وقت توزیع آن شراب آسمانی است که گفته اند. آنها که فریب خواب را خورده اند از قافله فیض جا می مانند و آنها که بر سجّاده بیداری نشسته اند، پیاله وقتشان را پیش می آورند تا به نوبت از شراب اجابت بنوشند.

تن، بوی جان می گیرد و... سپیده سرمی زند.

خورشید آسمان دنیا شب ها خاموش است و روزها روشن. امّا خورشید آسمان سینه شب زنده دار شب و روز بیدار است و نور می پراکند.

حافظا! سرزکله گوشه خورشید برآر

بختت ار قرعه بدان ماه تمام اندازد.

نگاه می کنم و دست می برم و در سکوت و تاریکی شاخه های نیایش می چینم.

باید در این خلوت بُرید از خویش و پیوست به ذات عرش خویش.

زمزمه ملائک است و صدای بال عرشیان.

شب است و سکوتی فراگیر.

باید بگذرم از خویش.

باید غرق شوم در گستردگی سجّاده ای روبه سوی نور.

خورشید در تمام وجودم ذرّه ذرّه به طلوع نشسته است.

باید بگذرم از ذرّه و رسیدن به ذاتِ نور را تجربه کنم.

هیچ صدایی نیست جز غلتیدن خوشه های اشک بر گونه های ندامت.

این بهترین فرصت است.

این بهترین لحظات است که نه چشمی از روزنه ای می کاود و نه دستی می کوبد درها را به قصد کاوش.

این بهترین دقایق است «سرشار از تهی، جویبار لحظات» و هنوز ایستاده ام به قامت افراها.

چشمان شب زنده داری ام سوسو می زنند در تاریکی و دست هایم چون دو شاخه شکسته بلند می شوند تا فراسوی آسمان، تا جستجوی خورشید.

زانو می زنم در آستان دوست، نه چشمی که ببیند و نه گوشی که بشنود.

هیچ کس نیست.

هوایی متراکم سرشار از تاریکی و پیرامون همه نور است و نور.

باید بگذرم از خویش.

باید حل شوم در سجّاده ای به وسعت نیایش.

باید بال های پروازم را بتکانم از غبارِ رکود.

این نردبان نوری است در تاریکی که مرا می رساند تا ملکوت و این طنین ناله های من است که می شکافد شب را چون شبهای سوخته و گذران.

بگذار بگذرم از خویش، پاهای معبودم کشیده می شوند بی ردّپا؛ چون غباری سرگردان در شب.

ص:30

این بهترین لحظات است.

باید چشم هایم زوایای شب را بچرخند.

باید بگذرند از تاریکی.

باید ببینند تو را - نور محض - ، این دو فانوس بیهوده سوسوزن.

دیده را فایده آن است که دلبربیند

گر نبیند چه بُوَد فایده بینایی را؟

خواب را سربریده ام.

شب می وزد آرام.

حل می شوم در آرامشی عجیب، سجاده ای روبه نور، تسبیحی از سپیده دمان.

شب و چشمانم که جریانِ جاری اندوهی شگفتند تنیده در وجد.

شب، بوی تندِ خویش بریدن و خورشید قطره قطره در دست های قنوتم.

آستان بزرگت سجده می آورد. بر من ببار، که روح بیمارم را به پنجره های گشوده شفاخانه رحمت، دخیل بسته ام.

چه راحت می توان این گونه پیشانیِ غفلت را در پیشگاهِ حضورت بالا گرفت و بال گرفت تا مدار عشقت، تا دور دستِ تکامل و عرفان.

و لحظاتِ گریزنده را با صفای اشک، مصفّا کرد.

چه راحت می توان موجی شد و سر بر صخره های استغاثه کوبید.

آکنده از احساسِ شکننده ستایش شد.

دستانِ سپید قنوتم را بالا می برم، در روشنایِ نیایش

و شانه به شانه نور تو را می جویم.

و در میان معانیِ «کَیْفَ اَقْطَعُ رَجائی مِنکَ» غرق می شوم.

و زمزمه کنان می خوانم

«صبوحی ملوکانه تا صبح راند

همی داشت شب زنده تا شب نماند»

شب، زنده اش زیباتر است.

صبح یعنی: دوباره و دوباره یک روزِ خفقان آورِ دیگر، که باید هزاران صدای گوش خراش را به خورد گوش هایم بدهم و هزاران منظره مشمئز کننده را به خورد چشم هایم.

و دریغ و درد که چشم ها و گوش هایت را که ببندی، «کر» و «کور»ت می نامند و چشم ها و گوش هایت را که نبندی، شرمنده زمین و زمان می شوی که چرا آن چه را که نباید، می شنیده ای، و آن چه را که نباید، می دیده ای. و این چنین صبحی و این گونه روزی، یعنی که وای بر ما که بودنمان جهنّمی بیش نیست.

پس هزاران سجده شکر و بی نهایت سپاس بر او که اگر روز را برای معاش و برای اهلِ آب و گِل خلق نمود، شب را نیز آفرید برای خلوت نشینی و برای بی دلانِ اهلِ دل.

شب که می شود، دیگر نه شرمنده چشم و گوشَت می شوی و نه شرمنده روحِ کوچکِ معصومت.

شب که می شود، اکسیژنِ خفقان آور روز و تعفّنِ ناشی از عبور و مرورِ انبوهِ مُرده های متحرّک، رخت برمی بندد و فضای معطّرِ شب و رایحه روح نوازِ نجواهای عاشقانه زمینیانِ آسمانی از راه می رسند. و دیگر نه از صداهای گوش خراش شهر خبری هست و نه از مناظر جان گدازش؛ هر چه صدای انزجار آور، جایش را به صدای بال ملائک می دهد.

شب که می شود، سکوت: بلندترین صدای کائنات است و دلِ بیداردلان: نورانی تر از خورشید و آسمانِ تاریک: آبی تر از روزِ روشن. امّا کجایند گوش های شنوا تا که بشنوند

نشنیدنی ها را و کجایند چشم های بینا تا که ببینند ندیدنی ها را؟!

ص:34

ظاهر، واقعیت بر این دلالت داشت که تو از نسل سادات نیستی، امّا حقیقت باطن چیز دیگری را حکایت می کرد، تا این که شهادتت حجاب ها را درید و نور سیادتی که همه در چهره ات دیده بودند، چشم همه خانواده را روشن کرد و ظاهر و باطن یکی شد و با کشف شجره نامه حقیقی ات، ریشه های خانوادگی تو به شاخه سبز طوبای فاطمه علیهاالسلام وصل شد و نامت در زمره سادات، در صحیفه فاطمیه علیهاالسلام ثبت گردید.

ای نامدارترین در کوی بی نشان ها!

آن هاله مه آلود غربتی که مهتاب وجودت را در آسمان گمنامی پوشانده بود. حتی مانع از آن شد که رازهای نهانی نگاهت بر مادرت که محرم ترین بود، فاش شود و سکوتت، بهانه ای بود برای کتمان عشقی که جز بر دلسوختگان ارزانی نخواهد شد.

کاش ما را به خلوت شهدا راهی بود تا درمی یافتیم در مناجات های شبانه شان با خدا چه می گفتند که آنان را در زیباترین هیأت مرگ به حضور می طلبید؟!

تو از خدای فاطمه علیهاالسلام چه خواسته بودی که تو را با پهلویی شکافته به دیدار خویش فراخواند؟

آن ترکش ها را به خاطر داری که دعای تو را به مرحله اجابت رساندند و صورتت را مورد اصابت قرار دادند تا بر ظاهراندیشانِ دنیامدار، حجت تمام شود که مظلومیّت فاطمه علیهاالسلام، نسل به نسل بعد از هزار و چهارصد سال، به فرزندان او رسیده است و این حقیقت بر همه عیان شود که شهادت، رشته ای از تاروپود چادر خاکی فاطمه علیهاالسلام است!

ای اندوه نشین بیت الاحزان فاطمه

علیهاالسلام!

تو را به عصمت زهرای مرضیه علیهاالسلام سوگند می دهم که میان ما و مادرت، راهی از شهادت را نشانه گذاری کنی، تا ما نیز سهمی از آن عطر غریبانه مزار گمشده ببریم.

چه هراس از بادها! تو سرو شده ای تا بایستی.

تو سرو شده ای تا سرخم نکنی.

تو کوه شده ای تا قدم پس نگذاری.

صدایت را در گوش این کوه ها بپیچان!

فریادت را به سمت ابرهای دور، جاری کن!

فریادت، دل کدام کوه را به لرزه نینداخته است؟!

تفنگت را بر سینه می فشاری تا با آن انس بیشتری بگیری؛ چنان محکم گرفته ای که انگار از تو جدایی ندارد.

عزیزانت را که پیش چشمانت پرپر می شدند به خاطر می آوری، امّا این فقط عزمت رابیشتر می کند و هراس را در قلبت ذرّه ذرّه آب.

چه قدر بر سر پیمانت استواری! خودت را دوخته ای به ذرّه ذرّه خاک این سرزمین تا مبادا جدایت کنند از سرزمینت، از سرزمین آباد و اجدادیت.

تا مبادا تو زنده باشی و وطن نباشد.

باسرپنجه هایت بر تمام کتیبه ها حک کرده ای:

«چو ایران نباشد، تن من مباد»

مگر می شود این خاک را به یغما برد؟! خاک یعنی اعتقاد، خاک یعنی ایمان، یعنی خون؛ خاک یعنی عشق.

برزمین می افتی، امّا خاکت را بر سینه می فشاری، سرزمینت را در آغوش می گیری تا مبادا از تو جدایش کنند.

بر زمین می افتی، امّا پنجه هایت را بر خاک می کشی تا با خون ریخته ات فریاد بزنی؛ تا با آخرین قطره هایت سرزمینت را بسرایی.

ترانه ات در گوش خاک می پیچد.

درگوش وطن می پیچد.

ص:37

خاک، دامن می گشاید و بر روی زانو می گیردت.

رودها برایت لالایی می خوانند.

سروها سرخم کرده و می بوسندت.

خونت آرام جاری می شود و به خون برادر و پدرانت می پیوندد.

رودخانه ای می شود و در بستر تاریخ، با جوش و خروش پیش می رود و بسترش را پهناورتر می کند. حالا خونت در رگ های تاریخ جریان گرفته است.

حالا تاریخ، با خون توست که زنده است.

تو در تاریخ جریان داری؛ تو نبض تاریخ شده ای؛ قلب تاریخ شده ای؛ آری! «شهید قلب تاریخ است».

مستانه سربر آستان جانان نهاد و آن سان چون پروانه خود را در پای یار پرپر کرد که دیگر نشانی از خویش برجای نماند.

ما نمی دانستیم که ملکوت یعنی چه و نخستین بار از نگاه تو و از پنجره ای که به رویمان گشودی، به ملکوت آسمان روکردیم و دانستیم که از خاک تا افلاک فاصله بسیاری است.

و اکنون می دانیم که شهید یعنی شقایقی که به آسمان می رود و برنمی گردد.

بوی عطرش بالانشینان ملکوت را دلبرده زمین می کند و دانستیم که دیگر برای توصیف عشق، چندان نیازی به آن همه قصیده های بلند و واژه پردازی های شیرین - خسروانه نیست. ما را دیگر نیازی به تکاپو برای یافتن کلمه های خوش تراش و زیبا نیست. بلکه تنها با یک کلمه می توان آن همه معنا را ترجمانی بود نیکو و جاودان؛ شهید.

و تو ای آغاز مهرورزی و ای نخستین کلمه عاشق! ای آغاز اشتیاق!

ما با نام تو، با شهید آشنا شدیم و با یاد تو از بی سامانی رها شدیم.

اکنون پس از آن هنگام، شایستگی آن را پیدا کرده ایم تا بر سر گلزار نورانی ات بنشینیم و به چراغ و شمع و سبزی بارگاهت به عشق نگاه کنیم و جان خویش را لبریز عطر آستان جانان کنیم.

ای بزرگ! ای آبروی حماسه!

ما را یاری کن تا لیاقت تماشای آن گستره آسمانی را پیدا کنیم و توان یابیم تا از پنجره ای که به رویمان گشودی، تماشا کنیم آن همه زیبایی و شکوهناکی را. ای جاودانگی زیبا!

ما را توفیق ده تا هر بار که به کلمه شورآور «شهید» نگاه کردیم و نام بلندت را زمزمه کردیم، لختی درنگ کنیم و همه دلبستگی های خویش را دوباره مرور کنیم.

با توام ای به اقیانوس نور پیوسته و ای آغازین کلمه مهربانی!

با خود می گوییم ما را توان وصفِ تو نیست، آن گاه به حافظ نگاه می کنیم نیز این سان می سراید که:

«کمتر از ذره نه ای پست مشو مهر بورز!

تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان

با صبا در چمن لاله سحر می گفتم

که شهیدان که اند این همه خونین کفنان

گفت حافظ من و تو محرم این راز نه ایم

از می لعل حکایت کن و شیرین دهنان.»

ص:40

شهید آوینی در برکه های شیرین و شفافِ ذهنش تفکر بلند بسیجی را چون مرواریدی می سرود و می سفت.

جامه بلند و پرشکوفه های شهادت لایق جانش بود. امید که قطره قطره خون او در رگ گل های فکر هنرمندان امروز جاری باشد.

زندگی زیر سایه وطن، زمزمه جاری رودهاست.

زندگی، لبخند آبی امواج دریاهاست.

زندگی یعنی این که دست هایت را آن قدر بالا ببری که ابرها را در سینه آسمان بتکانی و قطرات زلال باران را روی شانه های زخمی گلسنگ ها بریزی.

تا خاک سوخته وطن، مدیون بال های عاشقان نباشد.

خود را در آغوش پرنده آهنی می اندازد و به سمت تقدیر سرخ بال می گشاید. تا دهان تمام کفتارها بسته شود، از طمعی که برای دریدن شکوفه ها دارند.

«هواپیما» آسمان ها را زیر پا می گذارد و خورشید از روی شیشه های هواپیما سُر می خورد و با زلال اشک های مرد درهم می آمیزد.

نم نم باران، لبخندهای گم مرد را وضو می گیرد، برای لحظاتی دیگر که با خون غسل خواهد کرد. پرواز می کند و مرز جنون را پشت سر می گذارد و می اندازد خودش را بر پیکره کاخِ خیانت.

تب لرزه، «غیرمتحدها، را فرا می گیرد. تار تنیده سیاهی، از هم گسیخته می شود و «عباس دوران» شهادت را در آغوش می گیرد و راهش را در مسیر سرخ آسمان ادامه می دهد. خورشید، پیکره سرخ خود را پشت کوه ها مخفی می کند.

مادر چادر نمازش را سر می کند و اذان از مأذنه مسجد محله بلند می شود. «اشهدان لااله الاالله».

ص:43

هیچ کوهی چنین ایستادگی قامتت را تاب نخواهد آورد و صدای مهربانت را که می پیچد در لحظات سکوت و صبر پیامبر.

ای پدرانه نگاهت نوازش روزهای جاری در جریان تاریخ، بزرگ مرد قبیله، خورشید زاد که بهار از گوشه ردایت می چرخید در فضا، هنوز لحن خوشایند کلامت می چرخد در پیوستگی مداوم نسیم و ایل را می گرداند به سوی نور.

تویی و داغ توست که خم می کند کمر آسمان ها را.

سیاهپوش تواند آسمان و زمین.

تو را از کدام آینه بپرسم؟ و راز مگوی چشم هایت را؟

خطوط صبر بر پیشانی ات را؟

سال های اندوهت را؟

ایستادگی سرشارت را؟

دست های مهربان پدرانه ات را؟

و نگاهت را که هزاران دریا آرامش در آن موج می زد؟

تو را در کدام کرانه آسمان جستجو کنم که چشم های کاوشم، بیهوده می گردند بلندای پرزدنت را.

کجای افلاک قدم می زنی تنهایی پیامبر را؟

کدام کرانه عرش را زیر بال گرفته ای که خاک، سوگوار از دست دادنت است، سال های بی پدری، دست هایت سرپناه سال های اندوه پیامبرند.

کجای خاک فروخمیده ای بی هیچ دغدغه ای از این دست؟

به کدام فراسو چشم دوخته ای فارغ از روزهای خاکستریِ عرب؟

بی تو چراغ قدم سوسو می زند.

این محمد صلی الله علیه و آله است که می کاود با چشم های اندوهگین، بستر خاک را برای پیداکردن تو، با آن دست های مهربان پدرانه، آن دست های حامی.

می شکنند کوه ها از عظمت داغ تو و تاب نمی آورند شانه های تاریخ، زیر بار این اندوه عظیم و این کدام آهنگ حزن انگیز است که می تراود از گلوی لحظات، بعد از رفتنت؟

ص:45

خلافت ... ولایت عهدی... گوش های تاریخ را کر می کند، و یادهای دروغین بیعت با تو که هر دست، خنجری است در نیام.

که می شکافد روشنی پیرامون را به مکر.

که در گودی هر دست، هزاران شیطان رقص جنون می کنند از این توطئه.

روزهایت را به یغما می برند بی رحمانه.

درد تو را سال های پیش، چاه های کوفه خون بالا آورده اند. تازیانه زمان، وحشیانه برگرده خاک می کوبد.

سکوت تو دنیایی است از فریادهای در گلو مانده.

سکوت تو دریایی است آن چنان موّاج که خرد می کند هر آن چه صخره را، هر آن چه کوه را.

زهری که در کام تو ریخته اند، تاریخ را به زانو درآورده.

شوکران این هذیان، این فکر پوسیده در ذهن تاریخ، هوایت را مسموم می کند.

نگاهت دردی است عمیق آن چه را که نباید از آن چه نخواستی. ناخواسته تحمیل می کنند خرابه های این ویرانه کاخ را بر شانه های استوارت آسمانت را مکدّر می خواهند. خورشید تاریک نمی شود، حتّی اگر هزاران تکّه ابر، حتّی اگر شب.... خورشید تو سر می درخشد پرفروغ، حتی اگر این زهر...

ص:48

نامه های زیادی نوشته شد تا توجه این سازمان به ظاهر متعلق به ملل را به کشتار مردم بی گناه جلب کند، اما کسی جوابی نداد. حتی عکس های مجروحان این حادثه در نشریاتی که طبقه پایین سازمان ملل فروخته می شوند، هر بازدید کننده ای را متأثر کرد، ولی... .

باز هم تقویم را ورق بزن. بدون این که از روز تأسیس سازمان ملل متحد که عرق شرم بر پیشانی ات می نشاند عبور کنی؛ به روزی می رسی که در مناسبت های آن نوشته است: «شلیک موشک به هواپیمای ایرانی در خلیج فارس توسط آمریکا» دستمال در کشوی دوم سمت راست میزت است. با آن می توانی عرق روی پیشانی ات را پاک کنی. 290 نفر را در یک لحظه کشتن، خود جنایتی است که در ظاهر به سازمان تو مربوط نمی شود، اما آیا سکوت، همدستی با جنایت کار نیست؟ نفر پیش از تو حتی مانند حاکم رومی که - به خیال خویش - مسیح را به صلیب کشید، دست هایش را از این جنایت نشُست و با پوزخند به تماشای مدال گرفتن جنایت کاران نشست و حالا که حتی خود جنایت کاران زبان به اعتراف گشوده اند، خنده دار است که حامی ساکت آنان، همچنان سکوت کرده است.

اگر می توانی، اگر شرم اجازه می دهد، اگر وجدانت اجازه می دهد، باز هم تقویم را ورق بزن. خون می خواهد از لابلای بعضی صفحات بیرون بزند و دفتر تو را که در بالاترین طبقه سازمان ملل متحد واقع شده است، پر کند؛ بعد از پله ها به پایین سُر بخورد و وارد اتاق محرمانه جلسه اعضای شورای امنیت بشود، جایی که جنایت کاران واقعی بر سر سفره نشسته اند و جهان را تقسیم می کنند. پس دست نگهدار، تقویم را محکم در پوششی بپیچ تا نتواند دامن گیر تو شود؛ بعد پشت میزت بنشین و نامه ای تنظیم کن و در آن از تمام

کشورهای جهان بخواه که سالروز تشکیل سازمان ملل متحد را از تقویم هایشان حذف کنند. کاری که من قبلاً با تقویم خودم کرده ام.

ص:50

روزنه چشم هایت تنها نقطه تلاقی زمین با آسمان هاست.

چشمه های قلب تو تا فروکش نکند، زمین آرام نمی گیرد.

چه عاشقانه غسل در اشک هایت کرده ای تا تنها «پاکی» را به نظاره بنشینی / خانه «زکریا» را تو شمع باش تو وارث خلوت ها و مناجات هایی، وارث آیه ها!

تولدت را آب می نویسد بر حاشیه برگ های ریحان.

میهمان زمین شده ای تا رایحه ریحانی ات، یادمان بازگشایی باغ های بهشت باشد.

قبای آل یعقوب را تو به تن می کنی تا از شانه های زکریای پیر نیفتد/

شیار دست هایت، ادامه خط انبیاست.

نبوت مسیح علیه السلام را تو مژده خواهی داد / تولدت را زکریا بر ستون های معبد می نویسد / تو آفرینش را حیاتی نو خواهی بخشید.

حیات و یحیی از یک ریشه اند.

... و تو «یحیی»، یعنی مظهر اسم «مُحیی» خدایی در زمین!

ص:52

تکدرخت تناورخانه محمّد پس از دیری که قامتش تکیه گاه و سایه اش سرپناه آخرین باغبان باغ خدا بود، در تب سه ساله توفان غارتگر شکست و فروافتاد.

و امروز باغبان خسته در این برهوت بی همزبانی، دل به غنچه ای بسته است که تنها یادگار آن سرو شکسته است.

از امروز این فاطمه علیهاالسلام است که باید مادر پدرش باشد.

تو آرام می گرفت، خاطرات کوچه باغی را داشته باشد که از دیوارهایش، یاس های مهربانی سرازیر شده اند. می بینی که حوریان سیه چشم بهشتی، دامان اهورایی شان را در زیر پای تو پهن کرده اند و تمام راهت، از ناسوت تا لاهوت را آراسته اند.

امّا تو هنوز دلت در تب و تاب اندوه مردی است که مردمان زمانه اش، پیام رسالت او را هذیان شب های بی خوابی اش در دامنه کوه های افسونگری می خوانند و مهتاب چشم های سیاهش را که راه های آسمان را چراغان می کند، سنگ جفا می زنند.

و تو می اندیشی به شب هایی که دیگر برای نوازش چهره خاکسترنشین پیامبر، بال شکسته ات که از پرواز در آسمان مه آلود خفاشان ظلمت نشین باز می گردد، دستی به مهربانی تو نیست!

تو خوب می دانی که کوچ نابهنگام تو در فصل خزان زده تنهایی رسول خدا، یک بال پرواز او خواهد شکست، همانگونه که از دست ابوطالب علیه السلام، بال دیگرش را می شکند؛ آن هم در هنگامه ای که هنوز زخم های شعب ابی طالب بر شاخه نورسیده اسلام، مرهمی نیافته است، جز خون دست های تاول زده رسول خدا صلی الله علیه و آله که در این سه سال بار رنج همه را بر دوش کشید.

هیچ کس به اندازه تو، همسایه دیوار به دیوار دل، رسول خدا صلی الله علیه و آله نبوده است و مظلومیت و تنهایی او را ندیده است؛ جز علی مرتضی علیه السلام که جان پیامبر صلی الله علیه و آله است.

می دانم که برایت سخت است؛ گل وجود پیامبرت را در میان سنگدلان تنها بگذاری و سیر «اِنّا لِلّه»ات را به «الیه راجعون» پایان بخشی!

اما دل قوی دار به ذوالفقار نگاه علی علیه السلام که در طواف کعبه وجود پیامبر صلی الله علیه و آله می چرخد و دختری که شب ها چشم به راه پدر می ماند تا با شهد شیرین کلامش، عطوفت و وفاداری تو را به خاطر رسول خدا صلی الله علیه و آله بیاورد و جای خالی حمایت هایت را پر کند.

این صدای لرزنده، لحنِ آسمانیِ اوست که این گونه زمزمه می کند:

«مرا خاری نهاد از هِجر خویش آن یار همچون گل

که دریای دل سرگشته هر دم می خَلَد خارش»

مگر نه این که محمد صلی الله علیه و آله سال ها رویِ خارِ ناسپاسی مردمِ کفراندیش مکّه به دنبال حق دوید و دم برنیاورد؟

پس این کدام خار است که عاقبت پایِ احساسِ او را شکافت و در گذر از تمام کوچه هایِ جهالت مکه و بام های بلندش، چشمانِ محجوب محمّد را شوراند.

این چه آتشی است که از درونِ محمد زبانه می کشد و او را در خویش می سوزاند و خاکستر می کند و به اوج می برد؟

این چه زخمی است که بر قلب مجروح محمّد صلی الله علیه و آله فرود آمده است؟

اگر خواهش های مکرّرِ خدیجه و خنکایِ عشقش نبود... .

خدیجه ای که هر روز صبورتر از دیروز در افق چشمانِ محمّد صلی الله علیه و آله طلوع می کرد.

خاتونی که هر لحظه خیالِ خسته محمّد صلی الله علیه و آلهرا شکوفه پوش خنده هایش می کرد.

بانویی که تمام هستیِ خود را وقف محمّد صلی الله علیه و آله می کرد و با رسالت راهپیمای او به دوش می کشید کوه غصه های محمّد صلی الله علیه و آله را در مهربانیِ نگاهش آب می کرد.

کیست جز خدیجه که دریابد قطره قطره ذوب شدنِ محمّد صلی الله علیه و آله را.

کیست جز خدیجه که پابه پای او بشتابد برای رواجِ دین خدا.

چگونه با غربتِ این مردم کنار بیاید؟

چگونه به تنهایی سنگینیِ نگاهِ بت های سنگیِ کفر را با خویش بِکِشد.

چگونه عامُ الحُزنِ بی خدیجه بودن را سرکند.

محمّد صلی الله علیه و آله باز اندیشید، به آخرینِ لحظاتِ با خدیجه بودن.

مگر می توان تمامتِ خوبی و بردباری و صبوری را به یکباره به خاک سپرد.

انگار دردی که خدیجه را از او گرفت این بار دردی شده بود و بر قلبش فرود می آمد و گرمای مهرِ خدیجه را بر تمامِ پیکرش می پاشید.

محمّد صلی الله علیه و آله چگونه صبوری کند؟

ص:56

نمی دانم رفتنت چند دنیا غم بر سینه پیامبر گذاشت.

پیامبر چه قدر رفتنت را گریست، چه قدر دلتنگی نبودنت را زجر کشید؟

نمی دانم فاطمه علیهاالسلام چه قدر تنهایی اش را آه کشید؟ چه قدر تنهایی اش را اشک ریخت؟ پیامبر صلی الله علیه و آله تکیه گاهی را از دست می داد که سال ها سختی ها را مردانه ایستاده و هیچ گاه شانه خالی نکرده بود.

خورشید، خانه پیامبر علیهاالسلام را ترک می گفت و پیامبر صلی الله علیه و آله دلتنگی هایش را آرام و بی صدا می گریست.

چه قدر تنها شده بود...!

ص:58

شقیقه های زمان ملتهب می شود.

هیچ چشمی نمی تواند این گونه حریصانه دوخته شود بر پاره های ناگسیخته این خاک.

هیچ دستی نمی تواند درهای آبی این ثمر را بشکند.

این غرور سرشار قومی است که می شکافد سیاهی پیرامون را چون شهابی آتش گرفته.

دستی که بلند می شود سبز و هزار دست به اشاره اش بال می گیرند در هوای اعتراض.

موج کوبی که خرد می کند صخره های غرب را.

موج کوبی که می کوبد بر جداره ها و دیواره ها و صدایی که طنین می اندازد در گوش مردم که هیچ دستی نمی تواند سایه بیندازد بر این تکّه از خاک، جز یداللّه. حنجره ای که آتش می گیرد از هرم این داغ و فریادی که خرد می کند قله های نرسیدنشان را.

رعدوبرقی آن چنان جهنده که می شکافد خاک را تا بیاشوبد خواب سنگین اهالی را.

هزار چشم که می چرخند در زوایای پیرامون و هزار دست که گلوله می شوند و فریادی رسا که می پیچد در گوش زمان، «من اعلام خطر می کنم...»

تو با نینوای ایثار و اخلاص، پا بر کرب وبلای تعهد و وظیفه الهی نهادی و یک تنه برای افشاگری سرخ عاشورا قیام کردی.

تو برخاستی تا مردم قیام کنند.

تو فریاد زدی.

تو فریاد زدی بزرگی امیرکبیر، اقتدار و غرور ایران را.

تو فریاد زدی عظمت میرزا کوچک خان جنگلی و غیرت میرزای شیرازی را، تو همه گذشته افتخار و عظمت ما را فریاد زدی تا سرمای سلطنت ستم، جوانه های عزت و غیرت ایرانی مسلمان را نخشکاند و از پیکره شلاق خورده ما، موج بلاخواهی و عزت طلبی بپاخیزد.

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم

موجیم که آسودگی ما عدم ماست

فریادت هنوز راه گشاست.

اعلام خطر هوشیارانه ات، هنوز در گوش های مدافعان انقلاب سبزمان طنین انداز است. هنوز در گردنه های دشوار انقلاب، آینه گردان درایت تو هستیم و در دشواری های مبارزه و محاصره های طاقت فرسای دشمنان، قامت افراز غرور پیر فرزانه ای که خورشید خاطراتش از آسمان یاد خدا بر سرتاسر لحظه های قیام و قعودمان پرتو افکنده.

هنوز ما را به بیداری فرا می خوانی و برای همیشه، توطئه ها را افشا می کنی و سقیفه های سلطنت طلبان خودفراموش را که به دامان کاخ سبز شام نشینان شب پرست سقوط کرده اند، آوار می کنی؛ آنها که از کاپیتولاسیون، صلح و مدارا و مساوات را دیدند و از زنگی های مست تنها خط و خال آراسته را.

ص:61

از خنجرهایشان زهر خیانت می چکد؛ آنچنان که دیروز از قلم هایشان جوهر نامردی می تراوید.

اینان روسیاه ترین قوم تاریخ بشریّت اند.

کوفه ننگین ترین شهری است که در کوچه های تاریکش گرگ های فرصت طلبی زوزه می کشند. از دخمه خانه هایش روبهان پلید سرک می کشند؛ روبهانی که امروز نامه می دهند و فردا شمشیر می کشند.

روبهانی که میهمان را به مسلخ می برند.

وقتی در هوای این شهر نفس می کشی، تمام حجم ریه هایت را هوای سنگین ریا پُر می کند.

آسمان این شهر چه قدر دلگیر است.

روی دیوارهایش جای چنگال های مرگ مانده، کوچه هایش پر از رویای دروغ است.

مراقب باش! به ایمان این مردم اعتماد روا نیست. ایمانشان را از ترس جان در خانه نگهداشته اند.

از بلندی دیوارهای دارالاماره می ترسند.

از نعره های پسر مرجانه بیم دارند.

حسین علیه السلام را با فریب نامه هایشان خواهند کشت.

ص:63

خاک، بوی عروج می داد و تشنگی ات را هیچ بارانی سیراب نمی کرد، جز شهدی که در جامِ وصال نوشیدی و بی خویشتنت

کرد، محکم تر از همیشه گام می زدی، خدا را نزدیک تر از همیشه حس می کردی.

با آن دست های کوچک و با آن نوجوانی نورس، بوی بهار می دادی؛ بوی بهاری پرپر، بوی بهاری سوخته.

صدای تانک و باران که تندتر از همیشه می کوبید، صدای تانک و تیک تاک عقربه های زمان، تو را به رسیدن نزدیک می کرد.

هنوز بوی شکوفه های نارنج می دهد. سیزده بهار در آغوش تو تنگ افتاده اند می بندی نارنجک ها را دانه به دانه، نفس نفس می زنی، بال های پروازت را گشوده ای، به دنبال دریچه ای می گردی رها، چشم می چرخانی در زوایایِ آسمان غبار گرفته، صدای تانک به مغزت فشار می آورد، سرت درد می کند، دست هایت را بلند می کنی، به آسمان پیوند می خوری، گام هایت را می کشی بر خاک و سعی می کنی آسمان را بفشاری در مشت، نارنجک و صدای تانک هر لحظه نزدیک تر می شود، بوی بهشت را حس می کنی، در یک قدمی ات بهار پرپر می شود، سنگینی نارنجک ها سرعتت را کم کرده، آرام آرام نزدیک می شوی، غرّش تانک ها و یک آن آسمان می شکافد و خاکسترت را باد با خود می برد تا ملکوت.

ملایک پیشانی ات را می بوسند. کودکی ات را فراموش می کنی، مردی شده ای ایستاده به قامت سپیداران، هزاران بهار در آغوشت، سیزده سالگی ات را فراموش کرده ای، بالا دست می گذری پیچیده در منشوری از نور، سیزده سالگی ات را مردانه لبخند می زنی.

کاش می دانستم آرزوهای بلند نوجوانی ات را به کجا فرستادی که چنین سبکبال، نارنجک شجاعت را تا بهشت با خود حمل کردی، کاش می دانستم تو در این سیزده بهار کوتاه، چگونه سیصد سال طریق عبودیّت را طی الارض کردی و یک شبه راه صد ساله پیمودی.

ایمانت را در کوره کدامین یقین گداختی که اینچنین واله و شیدا، شیطنتهای نوجوانی را رها کردی و مردانه به میهمانی خون و آتش و شهادت رفتی؟

نارنجک یقینت را محکم کن!

تاریخ شهادت تو نقطه عطفی است بر مدار مردانگی.

شانه های کوچکت بار دردی بزرگ را حمل می کند؛ درد بودن، رنج ماندن!

روح بزرگت «خواهش پرواز» دارد و گام های کوچکت، استوارترین ردپای یقین را به جا خواهند گذارد. کوله پشتی یقینت را بردار!

غول آهنین پیکر، با تمام حجم زُمختش در انتظار پاره های تن نحیف توست. پاره های تنت، روشن ترین حقیقت حقانیّت ایمانت می شود.

تو مرگ سرخ را با تمام زوایای روشن و پنهانش، فهمیدی و در اوج فهمیدگی، نام بلندت بر تارک پیشانی شجاعت، تا همیشه تاریخ خواهد درخشید.

تنها تو مانده ای و خدای خودت! یک دل به رفتن سپرده ای و یک دل به ماندن، به یاد دست های رنجور مادرت می افتی، خستگی های روزانه پدرت.

در کشاکش رفتن و ماندن، در سرنوشت خویش، دوستانت و شهر مانده ای.

هر لحظه حلقه محاصره تنگ تر می شود.

شیاطین، کمر به قتل شهر بسته اند و تو باید کار را یکسره کنی.

از خاکریز بالا می روی، نگاهی به صحرای روبه رویت می اندازی، لب هایت ترک خورده اند. تنت خسته و رنجور است، تشنگی تمام وجودت را رنج می دهد.

به هر طرف که نگاه می کنی، مجروحی را می بینی که در حال جان سپردن است.

انگار تنها تو مانده ای! آسمان وزمین برایت یکی شده اند. احساس می کنی می توانی روی آسمان راه بروی. هر چه نیرو داری در دست هایت جمع می کنی. هر چه نارنجک که داری به خود می بندی، عزمت را جزم می کنی، تردید را از خود دور می کنی و چشم انتظاری های پدر و مادرت را به خدا می سپاری.

تو دور می شوی از خاکریز، از دوستانت، از زمین و به سمت تانک می روی، روی زمین دراز می کشی.

جانت را در طبق اخلاص گذاشته ای و عزیزترین داشته زندگی ات را آماده فدا کردن.

نوری تمام دشت را فرا می گیرد. این نور از توست یا از انفجار؟

تو دور می شوی از زمین، از خاکریز و از دوستانت؛ احساس می کنی آسمان و زمین برای تو یکی است.

احساس می کنی می توانی در آسمان راه بروی و از آسمان، آزادی شهرت را به نظاره بنشینی.

هشت ثانیه، و بعد هفت ثانیه و... قبل، ضامن نارنجک را کشیده ای. حتی به درد این که خودت را به گوشه ای پرت کنی تا در انفجار کشته نشوی هم نمی خورد. اصلاً تو برای این که اثر نارنجک را بیشتر کنی، نباید خودت را به کناری پرت کنی، بلکه باید نارنجک ها را محکم بگیری تا در اثر موج انفجار، از هدف اصلی دور نشوند.

اما این ده ثانیه فقط برای تو نیست. سربازی که ناباورانه سرش را از برجک تانک روبه روی تو درآورده است و تو را که ضامن ها را می کشیدی، دیده است هم ده ثانیه زمان دارد تا خودش را نجات بدهد. این زمان برای او هم کمتر از اندازه ای است که برای عکس العمل فوری کافی باشد. شاید موفق شود داخل میکروفون کلاهش دو سه بار فریاد بزند: نارنجک، نارنجک، اما ده ثانیه راننده تانک پنج ثانیه از فریاد او عقب تر است. در این ده ثانیه سربازی که تو را دیده است، فقط می تواند به این فکر کند که چرا به این جنگ پا گذاشته است؟ از روی اجبار؟ نه! من هم مثل تو فکر می کنم؛ شاید برای غارت و نابودی آمده است. شاید هم از این کنار رد می شده است!

این ده ثانیه زمان اگر چه برای تو و آن سرباز کافی نیست، اما شاید به درد کسی هم بخورد و برای او کافی باشد. شاید به درد شهری که پشت سر تو به تماشای حماسه های ده ثانیه ای زیادی نشسته است، می خورد؛ حماسه هایی که به او کمک می کند، تا در چنگ اشغالگران نیفتد و حماسه تو و سایر همرزمانت را نقل کند.

این ده ثانیه حتی برای فرشته ای که مأموریت دارد ده ثانیه دیگر تو را غسل بدهد، زیاد هم هست. در این ده ثانیه او می تواند از زلال ترین بخش های کوثر، آب غسل تو را فراهم کند.

ده ثانیه زمانی که تو داری، زمان محدودی نیست. زمانی است که می زاید و از داخل آن سال ها و قرن های جدیدی متولد می شود؛ سال ها و قرن هایی که اشغالگران برای دزیدن آن از چنگ مردم حمله کرده اند و این ده ثانیه تو از جنس همان زمان هایی است که سال ها و قرن ها آزادی را تضمین می کند.

این همه که از ده ثانیه تو گفتم. فقط یک ثانیه از ذهن تو را مشغول می کند.

هنوز نه ثانیه دیگر وقت داری تا بیشتر زیر تانک فرو بروی و تاثیر انفجار را بیشتر کنی.

من باید بروم تا جایی دیگر ده ثانیه حماسه دیگر را ضبط کنم؛ ده ثانیه ای که شاید سال ها و قرن های دیگری را به ارمغان بیاورد.

ص:69

هر چند سبک تر از پروانه ها رفتی، امّا ردّپایت برگُرده تاریخ سنگینی می کند. تاریخ، دلیریت را بر دیوارهای جهان چسبانده، چشم ها را میخکوب تماشایت کرده است.

راستی، دورترها چه می دیدی؟ چه چیزی را «فهمیده» بودی که هر بار تاریخ ورق می خورد، تیتر رشادت ها، درخشش دلیری توست. زبان باز کن و آن چه را از دریچه آتش نگریستی، ترانه

کن. بگو که:

می توان پروانه شد، پرواز کرد

می توان در لحظه آخر خدا را دید و رفت

هر جا که گل کند، تقدیس خاطره تو خواهد بود و هر خونی که در راه وطن جاری شود یاد تو را زنده می کند.

حسین، به نام تو که می رسیم در خاطرمان زینب گریه می کند. نام تو خاطره سرخی است که هزاران هزار سال تکرار می شود.

به نام تو که می رسیم وطن بر خود می بالد و پیشانی وطن نقش ماندگار یاحسین می گیرد.

هنوز رد پایش را که دنبال کنی، پر از خاک تا افلاک را به تو می نمایاند. و چه با شکوه است آغوش بر عروجی این چنین گشودن که حسین فهمیده گشود.

سلام بر روح بزرگمرد کوچک وطن، همان رهبر سیزده ساله.

بلوغ را به ابلاغ ایثار و رشادت بالغ می کند. حسین برخاسته بود.

حسین ایستاده بود تا قامت خمیده سنگر بر گرده غیرت و شجاعتش پابرجا بماند.

و خداوند می دانست که آن مصباح الوهی و مشکات قدّوسی جز به مصباح سبّوحی تو بر

مردمان عارض نمی شود.

پس آن احسن الخالقین بر خلایق احسان نمود و از آن حُسن کبریایی فاطمه علیهاالسلام، حَسَن را آفرید.

که نور پاکش، تحسین انوار مقدسه و ارواح مطهره عوالم معنا را به دنبال داشت.

ای آیینه تمام نمای وجود زهرای مرضیه علیهاالسلام!

ما در گشایش پنجره چشمان تو و در فتح باب لب هایت

به آن مخزن سرّالاسرار غیب الغیوب رسیدیم.

و گوشه هایی از حقیقت ناپیدای وجود نامتناهی فاطمه علیهاالسلام را یافتیم.

تو برای ما کلید قفل های صندوقچه هفتادهزار بطن زهرا علیهاالسلام بودی که ما را به آن کنز خفیه الهیّه رهنمون می کرد.

ای آغازترین مطلع شعر خورشید!

سال ها بود که نور وجود فاطمه علیهاالسلام بر چشم نامحرم ما نمی تابید و نقاب از رخ برنمی انداخت.

اما وقتی حلاوت وجودت از فاطمه علیهاالسلام ساطع شد، گویی روشنای نگاهت، ما را تا خانه بی حصار آفتاب کشاند و حقایق بر ما آشکار گشت!

پس ای ابیات عاشقانه غزل چشمان فاطمه علیهاالسلام!

لب بگشا و در اوزان هستی، خودت را بسُرای

تا ما نیز در ردیف اصحاب سرّ شما قرار گیریم.

و هم قافیه با روح توحیدی تان شویم!

نیم شده بود.

نیمی که پایکوبی عرشیان را می نگریست و نیمی که در کوچه های تنگِ بنی هاشم، به ضیافت خانه کوچکِ علی علیه السلام، سرک می کشید؛ خانه ای که خشت خشتش با لبخندهای گرم علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام آکنده بود.

نیم شبِ سه شنبه بود.

ستاره ما از فرطِ شادی تا نزدیکی سقف خانه علی علیه السلام پائین آمده بودند.

فرشتگان به یاریِ چشمانِ نجیب فاطمه علیهاالسلام می شتافتند.

آن شب از آسمان مدینه باران شادمانی جاری بود و همه غم ها و دلهره های علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام را می شست و می برد؛ بارانی که نم نم سلام و تحیّت را از بهشت برایشان به ارمغان می آورد.

آری، نیمه ماهِ رمضان بود و محمّد صلی الله علیه و آله چشم به راه ثمره عشق دو نورِ الهی و «حسن» علیه السلام آمد.

مردی که:

«بر زبانش به جز از نامِ خدا ناید هیچ

هر که نظاره آن حُسْنِ خداداد کند»

ماه از پیشانیِ بلند فاطمه علیهاالسلام تابید.

محمّد صلی الله علیه و آله دیگر صدای قلبش را نمی شنید.

کهکشان ها به وجد آمده بودند.

پیچک ها کنجکاوانه از دیوار خانه سرک می کشیدند.

شورِ چشمانِ علی و شوقِ نگاه فاطمه علیهاالسلام و آشوب دلِ محمّد صلی الله علیه و آله در ساحلِ چشمانِ حسن علیه السلام آرام گرفت.

ثانیه ها به استقبال نفس هایِ پاکِ نخستین نورِ رسالت می رفتند.

علی علیه السلام پیراهن سپید پاکدامنی به کودکش می پوشانید،

و محمّد اذانِ عشق در گوشش زمزمه می کرد!

هر بار که محمّد صلی الله علیه و آله به حسن علیه السلام می نگریست، اشک در گوشه چشمش می درخشید؛ اشکی که دلِ کوچک فاطمه علیهاالسلام را می لرزاند.

گویی همه می دانستند سرانگشتانِ کوچک این طفل، هرگز سلطه خنجر را نخواهد پذیرفت.

ص:78

گویی همه می دانستند سوار بر مرکب عشق، در امتداد خطّ سرخِ رسالت خواهد شتافت و به فتح نور خواهد رفت.

گویی می دانستند نخلِ کوچکشان خمیده می شود، که این مردمِ خارپرست، تابِ سرسبزیِ نخل ها را نداشتند.

آه، ای کوه استوار مدینه آرزوهای علی و فاطمه!

چگونه این چنین، مروان - خدای ظلم - را به زانوی اعتراف نشاندی که:

«به خدا من هر چه کردم با کسی کردم که بردباریِ او از کوه های مدینه هم بیشتر است»

آه ای اولین ستاره آسمانِ ولایت علی علیه السلام.

کاش بودم و در راه خانه دوست، چشم بر زیر گام های برهنه ات می گستراندم.

ص:79

ناله های خاموشت را در دل فریاد کشیده ای... فقر کمرت را خم کرده است. چه شب ها که خواسته ای شرمنده خانواده نباشی... چه شب ها که آرزو کرده ای ای کاش همه چیز فرق می کرد! مثل همیشه با هم به سوی تو می آییم و فرزندانت را در آغوش می کشیم تا دیگر طعم محرومیت را تجربه نکنند! لبخند لبانت حکایتی دیگر دارد... قیمتی ترین لحظه را با هم تقسیم می کنیم تا شاید اندکی از بار خستگی هایت کاسته شود! ما می آییم تا نسل خنده لب هایت را برای همیشه آبیاری کنیم و شمعدانی نگاهت را بچینیم و در گلدان دل هایمان بکاریم و با شکوفه هایش مسرتی دیگر را برای روح و روانمان به ارمغان بیاوریم. امروز روز تابش خورشید امید است... روز شکفتن گل های ایثار است و روز بارش باران سخاوت از ابرهای یکدلی! امروز روز تپیدن

دل من و تو برای یکدیگر است! تپیدن دل ها برای سربلند و آبرومندانه زندگی کردن!

ص:81

محمّد در حصارِ تنهایی، سرشار ستایش بود که امینِ وحی با کوله باری از روشنی از راه رسید.

«که ای بلند نظر شاهبارِ سدره نشین

نشیمن تو نه این کُنجِ محنت آباد است»

نور فانوسِ فرشتگان، فضای دیدگان محمّد را پرکرده بود.

هر لحظه نور و روشنی در زاویه نگاهش گل می کرد. «... أَسْری بِعبْدِهِ لَیْلاً...» هر لحظه آتش اشتیاق، وجودش را می سوزاند. «لقد رای من آیات ربه الکُبری» از گوشه چشمانِ محمد صلی الله علیه و آلهمهتاب می چکید و در دستانش شکوفه های ایمان و امید می شکفت. و محمد خداجویانه طناب نور را گرفت و بالا رفت.

رفت تا حصارِ آسمان را بشکند از مسجد الحرام به مسجد الاقصی! رفت تا از بارانِ نگاهش نم نم ملکوت ببارد.

رفت تا از روزنه های نور بگذرد. رفت و رسید به آن جا که:

«سدره نشینان به سویش پرزدند

عرش روان نیز همین در زدند»

سبکبال شانه های صبورش را با سنگینی هزاران زخم بالا می کشید.

می رفت و خطوطِ مبهمی از خاطراتِ تلخ و شیرین، افق دیدگانش را پر می کرد.

آری! محمّد صلی الله علیه و آله در انتشار شب می شتافت به سوی تفسیر تازه ای از خدا.

تمام کلمات را گم کرده بود ندا می آمد: «همه ایام و اوقات ناظر و مستمع تو بودی.

تنها به محبوبش می اندیشید و خوب می دانست عشق است که او را به این وادی کشانده و به «معراج عزت» درآورده عشقی که محمّد صلی الله علیه و آله را این چنین مشتاقانه از زمین جدا می کرد و هر لحظه در وجودش زمزمه می کرد.

... و معراج محمّد صلی الله علیه و آله تولدی بود در توالی روزهایِ تاریخ سازِ مکّه!

محمّد صلی الله علیه و آله قدم به پایگاه پاکی ها گذاشته بود.

مجالِ نگریستن این همه، در طاقتِ آسمان نمی گنجید. آری، محمّد صلی الله علیه و آله به آفتاب خوبی ها می نگریست و با چشمان اشتیاق می گریست که: «دنا فتدلی فَکانَ قابَ قَوْسَیْنَ أوأَدنی»

ص:83

در شب قدر، دعا طعمی دیگر دارد.

شب قدر، شب جلوه قرآن است، شب قدر، شب نزول کلمات روشن خداست،

در شب قدر، هزار پنجره به روی خدا گشوده است و عاشقان با هزار نام، او را می خوانند،

چه شبی است شب قدر، که نمی توان به قدر یک پلک زدن از آن غافل شد.

آسمان و تمام فرشتگان، شب قدر را تا سپیده می سرایند.

شب قدر، شب سلام و ستاره و تسبیح است.

در شب قدر، عطر «سوره قدر» جاری است، عطر قرآن جاری است.

شب قدر، شب «دعا و توسل» است،

و خوشا به حال آنان که در این شب به دوستان خدا توسل می جویند،

تا مگر از «چشمه های امامت»، آب «شفاعت» بنوشند.

همان پیمان شکن

با همان جسارت های همواره

و همان لهجه های سوزناک

صاحبخانه!

ای ثروتمند کریم!

ای صاحب گنج های بی شمار

ای پادشاه بخشنده

در خانه را باز کن!

چشم هایم روزه اند

دهانم روزه است

قلبم روزه است

گوش هایم روزه اند

ریه هایم هوای غلیظ محبت توست.

خالی آمده ام

سبکبال از کوله بارهای سنگین

در خانه را باز کن!

قرار است فرشته ببارد!

زیر باران فرشته آمده ام

زیر باران دعای افتتاح

زیر باران جوشن کبیر

زیر باران الغوث

صاحبخانه!

خیسم! خیس گریه و اندوه

چشم هایم خیس اند!

ص:86

پشت این در هوا سمی است

پشت این در گرگ ها در کمینند

پشت این در...

صاحبخانه!

در خانه را باز کن!

هنگام دعا، کبوتر دستانمان را به آسمان پرواز می دهیم، به ضیافت گل و آئینه و نور

و شب قدر، شب تضرع و توبه است، شب شکفتن، شب نیاز

شب قدر، شب خالصانه هاست، شب عاشقانه ها، شب استغاثه، شب زمزم، شب زمزمه، شب رویش...

تلاشی برای رسیدن به حلقه تو

تلاشی برای رهایی از این سنگلاخ های انبوه

تلاشی برای ریشه دادن

تلاشی برای شکفتن

خدایا!

این کوزه ها را لبریز کن!

آتش این عطش را سرد کن!

باران باران باران

خدایا!

تشنه باران رحمت توأیم!

ما این بیابان های خشک انبوه

ما این گیاهان پژمرده و پرپر

ما این گلدان های بی گل

شب بارش روشنی است

شب آیه های لبریز

انا عبدک الضعیف!

و هل یرحم الضعیف الاّ القوی...

خدایا!

توان سر بلند کردنم نیست

توان گریستنم نیست

مبادا

این شب ها را غافل بمانم!

مبادا طعم این نورانیت زلال را نچشم!

مبادا

ص:89

نامم از دفترت خط بخورد!

خَلَّصْنا مِنَ النّارِ یا رَب!

می ترسم از آتش خشمت

می ترسم از نگاه غضبناکت

می ترسم از مکرت

می ترسم از شعله های عذابت

یا رَبِّ ارْحَمْ ضَعْفَ بَدَنی...

اما مبادا هنگامی که با آن وداع می گوییم، هنوز طعم میوه های عنایت را نچشیده باشیم و پنجره های توبه را نگشوده باشیم.

بر گرده زندگی، جز معصیت بار نکرده ام و حالا با بقچه ای لبریز شرمندگی، ایستاده ام تا با بخشش دوباره، شرمندگی ام صد چندان شود.

سرم را پایین می اندازم. ابرها پایین تر می آیند و باران می گیرد.

بعد از این که سیر گریه می کنم، سبک می شوم.

فرشته ها زیر دستم را می گیرند و من... آه

چه قدر پرواز زیباست...!

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

نیاز نیم شبی، دفع صد بلا بکند

لیلة القدر خیرٌ من الف شهر:

می بینی؟ فرشتگان را می گویم، نمی بینی، که میان زمین و آسمان به تسبیح ایستاده اند، پروردگار جهانیان را؟ اگر قرار باشد دعایی اجابت شود همین امشب است.

اگر قرار باشد گره ای باز شود، همین امشب است.

تا صبح باید بنشینی و ستاره ستاره بباری و شعله شعله بسوزی؛ امشب رستاخیز توست.

از خودت به خودت شکایت کن! از خود خودسرت که جرعه جرعه گناه در کامت ریخت

از نفس سرکشت، که تا توانست عصیان کرد و تو را به بیراهه کشاند.

از چشم هایت، از دست هایت، از قدم ها و زبانت، از تمام وجودت گلایه کن، که تو را همیشه از قافله رستگاری باز داشتند.

شب قدر است؛ شب استغاثه و اجابت.

خدایا؛ این صدای ناله سوزناک من است، این صدای استغفار دل دردمند است.

اشک می شوم و می بارم

می سوزم و خاکستر می شوم

این تمنّای عاشقانه من است که از بند بند «جوشن کبیر» می بارد؛ الغوث الغوث الغوث

دستم را بگیر و از عمق تاریکی رهایی ام ده

بگذار امشب دوباره زاده شوم از نو.

خدایا! به قداست مصحّف مقدّس و آسمانی ات که تاج سرم گشته سوگند می دهم، مرا لحظه ای به خود وا مگذار، بِکَ یا اللّهُ بِکَ یا اللّهُ!

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

آن شب قدر که این تازه براتم دادند

خدایا!

ذکر توبه بر لب، آتش ندامت بر دل، اشک استغفار بر چشم، به سوی تو می آیم تا شب قدری را سر بر دامن مهربانی و عفو و گذشت تو بگذارم،

آیا این بنده خطاکار پشیمان را می پذیری؟

ص:93

باید طوق بندگی ات را به خویش بندم تا شرم کنم از این همه طغیان و سرکشی

امشب می خواهم دلم را هوایی تو کنم

دیری است که هوای از خویش گریختنم در سر است.

چه بزرگ است امشب!

طرف تو می آیند. من دیگر باید بروم. می روم تا به همه بگویم سیّد علی اندرزگو حتّی در آخرین لحظه هم چیزی نگفت و مأمورها آرزوی زنده گرفتن او را با خود به گور بردند.

ص:98

مولا جان!

کدام کلمه پاکی است که غربت تو را شهادت ندهد و کدام دل زلالی است که شیعه غربت تو نباشد؟

مردی چون تو در همیشه تاریخ، کجا می توان یافت که برای نخستین بار، سجده و شهادت را با هم گره بزند؟

تو رو به قبله کردی و پشت به تمام تعلقات جهان

و همه می دانند که نماز تو، سراسر «حضور» است.

یکی به هنگام نماز، پیکان از پایت بیرون می کشد، دیگری شمشیر بر فرقت می نشاند

و اکنون، دیگر از چه بنویسم؟

از خانه هایی که از این پس چشم انتظار باز آمدن آن مرد ناشناس می مانند؟

از اندوه یتیمانی که دیگر مرد مهربانی را پیدا نمی کنند که همبازی شان شود؟

یا از کودکانی بنویسم که با کاسه های شیر، به در خانه مولایشان می آیند؟

اما می دانم که دیگر هر چه از غربت کوفه بنویسم کم است.

حالا هر غروب که خورشید، در خون می نشیند، آسمان، داغ سر شکافته مولا را می گرید.

این تاریکی می پیچید در ارکان خاک، در بدآهنگی لحظات، خبر از شومی حادثه ای تلخ می پیچد در افلاک، عرشیان بال می کوبند بر دریچه های بسته و همهمه ای می پیچد در راستای زمان.

این ردّ گام های شیطان است بر زمین، به دنبال خط زدن نور

تاریکی متراکم می شود در هوای خفه شب. ماه بیهوده چرخ می خورد در آسمان و سراسیمه ذوب می شود و قطره قطره فرو می چکد بر رکود چاه.

آسمان می پیچد در دود، در غبار، در سیاهی - بوی خون، بوی حادثه -

هیچ صدایی نیست جز تکرّر درد

کجاست دست های مهربان فاطمه«س»؟

این حادثه است که می کوبد بی محابا بر خانه مولا

این حادثه است که می تازد افسار گسیخته بر کشیدگی خاک؛ اتّفاق نزدیک است.

این آخرین نماز تاریخی مسجد است.

کوفه می لرزد از این حادثه

کوفه بر زمین می نشیند و چهره بر خاک می ساید

زانوان بی رمق کوفه و سردی خاک، این دریچه ها به هیچ سو باز نمی شوند، جز تاریکی.

«فزت و رب الکعبه» صدای نعره افلاک می پیچد در گوش خاک

این کدام دست است که توان بالا بردن شمشیر را دارد؟

این کدام پنچه کینه توز شیطانی ست که می شکافد فرق مولا را؟

این کدام حادثه است که نفس نفس می زند در هوای پیچیده کوفه؟

صدای شیون شهر است که رنگ می گیرد با ضربه ای از دست های شیطان، بهار پرپر می شود. در مسیر رسیدن و خط می خورد شب با رنگی از خون مولا.

ص:101

تا آسمان روشن بود، نفهمیدند روز یعنی چه؛ و تازه آن گاه که شب، سایه اش را بر دل ها مستدام کرد، فهمیدند که تمام روز در سایه آفتاب بودند و نمی دانستند.

و آسمان در شگفت ماند که چرا زمین از چرخش باز نایستاد و خاک، ساکنانش را نبلعید.

و چه نادان بودند آنها که نمی دانستند خورشید غروب می کند تا فردا از سویی دیگر سر بر آورد.

تا سایه ها را به عدم بفرستد و نور را به عدالت تقسیم کند!... فردایی که هنوز فرا نرسیده است.

و نگاه شعله ورِ شبی که غربتِ مولا را می نگریست

و دستانِ دسیسه پرورِ شهری که وارثِ بغض های مولا بود.

سحر بود و یک محراب دلهره،

یک کوچه ماتم،

هزار کوفه خیانت

و مولا در پس کوچه های بی کسیِ کوفه، در سکوتِ سیاه شب

که با چشمانی پر از اشتیاق گام بر می داشت.

خوب گوش کن،

این صدا، صدای نبض زمین است.

این قلب خاک است که در زیر گام هایِ پر صلابت و رهایش، هر لحظه فشرده تر می شود.

خوب نگاه کن.

این تابش لرزنده مهتاب است. ماهِ کوفه امشب پر اضطراب می تابد.

کاش همه می دانستند در دل برای یک جفت چشمی که از کینه کور شده، دعا می کرد می گفت: کینه توزی فتنه ها انگیزد که برقِ کینه مردمانِ صد چهره فتنه شد و فرقش را شکافت.

کوفیانِ بی کفایتی که سال ها در پس پرده، صلیبِ مسیح زمانِ خویش را به دوش می کشیدند. می گفت «اگر پرده ها برداشته شوند بر باورِ استوارم چیزی افزوده نگردد» که خنجر خیانت پرده غم هایش را درید و باورش را استوارتر ساخت که:

«مولای گل و آینه حیف است ببینند

در سیطره شوم، کلاغان چمنش را».

می گفت: «کج اندیشی درد نهان است» که کج اندیشان کوردلِ کوفه آشکارا به صلیب خیانتش بستند

«نماند کَفّه میزانِ مرتضی به زمین

در آسمانِ چهارم مسیح شد به شتاب»

و پایان گرفت ماجرایِ دنباله دار سال ها سکوت و صبوری،

پایان گرفت داستان مکّررِ مولا و نخل و چاه

پایان گرفت قصّه پر غصّه «قرص نان» و «قرص ماه»

ص:104

هزار فریاد از این همه تعصّب های نیرنگ زا.

هزار فغان از این شهر یکپارچه رنگ و ریا.

هنوز ردّپای مهربانی هایش در کوچه های شهر به چشم می خورد که بار خیانت پشتش را شکست.

هنوز عطر نان از گوشه عبایش به مشام می رسید که تیغ عداوت قلبش را درید.

هنوز چشمان زینب از غم زهرا خیس غصّه بود که بر شانه هایش سنگینی یک داغ دیگر جا گرفت.

هنوز نگاه ناباور حسن و حسین غرق غم بود که کینه کوفیان یک جرعه دیگر ماتم و غصّه در جامِ تقدیرشان فرو ریخت.

و در گوش شهر پیچید که: «تَهَدَّمت وا... ارکان الهُدی و انطَمَست اعلامُ الهُدی قَتَله اَشْقِیَ الاشْقیا» سنگینی یک کوفه ماتم بر دل ها چنگ می زد.

و امروز تاریخ چهارده بار ورق خورده است و ما غربتت را نسل به نسل به دوش می کشیم.

و به قدر مظلومیتت نفرین می کنیم چشم های دو رنگی را که پس از تو بر خیانت خفّت آفرینِ خویش خندیدند و فانوس های

نیمه جانی را که پس از تو بر مزار بی وفایی هایشان آویختند.

که اعتبار تو را به زنجیر خیانت کشیدند.

و نگاهت را شلاّق کینه بستند.

و صولتِ حیدری ات را با دستانِ دسیسه شکستند.

امروز چهارده بار تاریخ ورق خورده است،

و ما هنوز قبله ایمان را نیافته ایم.

مولا جان!

کاش در کوچه های کوفه دلمان ردّی از تو می یافتیم.

افسوس که تنها پنج بهار با خنکایِ عدالتت شکفت.

افسوس که کوفه نشینان بی کفایت دچار کفر شدند و قلب دریایی ات را شکستند.

آری سحر بود و محراب و علی که چون قطره اشکی بر زمین می چکید.

ص:105

مردم همان مردم،

کوفه همان کوفه،

امّا در حوالیِ محراب بوی مدینه می آمد.

بوی فاطمه

بوی پیمبر.

سه دست، پیمان بستند تا سحرگاه نوزدهم ماه رمضان، به ضربت شمشیر سه نفر را بکشند...، و شوم ترین دست، دست شقی ترین انسان روی زمین ابن ملجم بود، دستی که، به ضربت شمشیر زهر آگین خود تا همیشه سرنوشت روسیاهی را برای خویش رقم زده، ابن ملجم مرادی، خروج کرد دین و ایمانش را به برق نگاه دنیا فروخت، عطش شمشیر خود را به زهر فرو نشاند؛ شمشیری که اینک در غلاف به انتظار نوشیدن خون نشسته است.

ابن ملجم در گوشه ای از مسجد کوفه به خواب رفته است.

لحظه لحظه ی وداع است. علی، آماده رفتن به مسجد است. رستاخیز این دقایق را واژه ها، توان تغییر ندارند. چگونه می شود از نگرانی عمیق دختری نوشت که به اصرار از پدر می خواهد صبح را به مسجد نرود.

چگونه می شود از بی تابی و بی صبری مرغابیانی نوشت که با اضطراب می خواهند مانع از رفتن علی شوند؟ چگونه می شود از دلهره کوبه در نوشت که به التماس، دست به دامن مولا شده اند

کوچه ها آرام دل سپردند به طنین تنهای شاهکار خلقت، هوا باولع، عطر مولا را نفس کشید. علی، به شهادت نزدیک می شود!

سلام، مسجد کوفه جان پناه خستگی های علی!

سلام، محراب مسجد کوفه، جایگاه پروازهای عاشقانه علی!

سلام، سجاده مهر تسبیح!

سلام، خشت خشت دیوارهای مسجد!

تا می توانید علی را نظاره کنید یک دل سیر، علی را به تماشا بنشینید که این آخرین لحظه دیدار است.

صدای اذان می آید برخیز، شهر فرو رفته در خواب!

طنین صدای گرم علی را به گوش جان بشنو؛ این صدای وداع علی است.

ص:109

ابن ملجم در کمین نشسته تا در لحظه ای مناسب سرنوشت شوم خود را رقم بزند. محراب، غرق در مناجات علی و چه لحظه ای زیباتر از سجده، اوج پرواز مولا.

علی، در همسایگی خداست

برق شمشیری تمام آسمان را تیره ساخت.

سوره سرخ شهادت تا خدایت قد کشید.

و جبرئیل، سر برهنه در وسط هفت آسمان ندا در داد: که ارکان دین لرزید و عدالت در محراب کشته شد. و صدای علی، در کنگره های عرش طنین انداخت؛

«به خدای کعبه، که رستگار شدم»

(شصت و سه سال بعد) همان کودک

یک روز صبح زود که از در داشت -

می رفت سمت کوچه، زمین نالید

(از آنچه روز فاجعه در سر داشت)

بانگ اذان شنیده شد از مسجد

مردی برای دفعه آخر داشت...

:«پاشو غریبه!»

:«کیست؟»

:«منم!»

(یعنی:

اصرار بر هر آنچه مقدّر داشت)

:«قد قامت الصلّواة!»:

:«نه، وقتش نیست!»

(در سجده، ضربه حالت بهتر داشت)

:«سبحان رَبْ...»

(و وقت مناسب شد

این سجده حکم وقتِ مقرّر داشت)

:«فُزْتُ وَ رَبِّ...»

(کعبه به خود لرزید

دیوارهای کوفه ترک برداشت).

ص:111

صدای کوبنده خشم

صدای موج خروشان

این صدا، صدای ویرانگر لانه شیطان است

مرگ بادت ای شیطان!

این است لحن خیابان ها

این است لهجه فرشتگان بیرق بر دوش

لانه عفریت، ویران باد!

فریاد شوید! این ظلم را فریاد شوید! این زخم ها را، این دردها را فریاد شوید! تا بگوییم ما خود زمینمان را نقاشی می کنیم. آسمانمان را رنگ می زنیم، سفره هایمان را خودمان قسمت می کنیم. چنگ شوید بر گرده دیوهای شیطان صفت! چنگ شوید بر گرده این شب سیاه تا از زیر خراش ها، سپیده طلوع کند! مشت شوید و این قامت های به زور ایستاده را به زمین بکوبید! مشت شوید! می ستایمتان؛ با ثانیه هایم دردهایتان را می ستایم و با کلماتم، فریادتان را هجی می کنم.

ص:114

و می رفت تا در زلال ترین لحظات اذان های سبز بلال، غرق شود و بر سبزترین سجده های محمّد سلام دهد.

محمّد می آمد، به یاری شانه های خمیده و بت زده.

می آمد تا چشمانِ سیاه بلال را با قلب سپید خویش پیوند زند.

سال ها بود که شکوفه های محمّدی مکّه بی حضور او می شکفتند.

سال ها بود که بازار جهالت پر رونق بود و داغ

وقتی همه در تخیّل یخ زده خویش، از مهره مردگان، جهل می ساختند و بر گردن می آویختند.

و اکنون مکّه زیر و رو می شد.

نسیم پیروزی بر آسمان مکّه وزیدن گرفته بود.

یکرنگی از دور دست کوچه های تجّمل زده مکّه دست تکان می داد.

شهر، بر سر انگشتان اراده محمّد می چرخید.

ملکوت در آسمان مکّه جاری شده بود!

پایتخت پاکی ها باز هم تکیه بر ستونِ همّت علی و غیرت محمد می زد. محمّد می آمد تا روزهای وحشت زای رسوب کرده در دامان شهر را بشوید و نسیم عدالت بر پیکر شهر بریزد.

می آمد تا بر کوچه های شبزده مکّه، نم نم خورشید ببارد و ضیافت نور و روشنی بر پا کند.

می آمد تا رگ های بادیه نشینان را یک بار دیگر پر از کلمة الله کند.

سال ها گذشته بود از روزی که قطره قطره دریای کعبه چکید

آی ابوجهل های جهل آفرین، چه شد روزهایی که محمّد از حق می گفت و شما با سنگ کینه پاسخش می دادید؟!

آی ابوسفیان های کج بین و کفر اندیش، امروز مکافات عدل را به دست خویش می کشید.

ثانیه ها محو می شدند شتابناک و شوریده.

اکنون در پشت جهل پوشالی مکّه، تنها لبخندهای شیشه ای علی پیدا بود و نگاه ملکوتیِ محمّد.

صدای نفس های جبرئیل، همه جا را پر کرده بود.

جاء الحق و زهق الباطل، ان الباطلُ کانَ زهوقا...

صدای بال فرشتگان را می شد شنید.

ص:117

و محمّد باز هم یک شهر نامهری را در مهربانیِ نگاهِ خویش ذوب می کرد و در توالیِ تبسّم هایش به سجده می کشاند.

آری، محمّد صلی الله علیه و آله می بخشید،

که بخشندگی را از او آموخته بود.

و علی علیه السلام بر شانه های توحید بالا خواهد رفت و یداللّه، که برتر از همه نیروهاست بت ها را به خاکساری خواهد نشاند.

کعبه از غبار شرک زدوده و به سیمای ابراهیمی آراسته خواهد شد و آوای ملکوتی «لا اله الا الله» آسمان مکّه را در هم می پیچد تا دل های سوزان تردید ما به سوی یکتا پرستی مهر و عشق، پروانه وار پرواز کند و مهمان تنها و سختی کشیده دیار مشرکان، به شکرانه حضور نور، لبیک ایمان و عقده های خفته شان را آشکارا فریاد زنند.

وقتی ابوجهل های توطئه و شک، خزیده در تنگ و تاریک ترین روزنه های گریز، هنوز بر خاک می سایند و از وحشت، سرخ و سیاه می شوند، فرشتگان به لبخند بشارت، برای مؤمنان پیام می آورند که: «جاءَ الحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلَ اِنَّ الباطِلُ کانَ زَهوُقاً»

ص:119

بگذار ویران بماند این شهر! این شهر نا اهل

بگذار این بام های کاهگلی و کوتاه فرو بپاشد.

بگذار این شهر نفرین شده، روی خوش نبیند.

صدای پای تو آرامش این شهر بود

صدای پای تو؛ تقسیم کیسه های نان و خرما بود.

صدای پای تو؛ امید لبخندهای کودکانه بود

صدای پای تو؛ تقسیم مهربانی بود و عدالت

صدای پای تو؛ خواب از سر کوفیان می پراکند

بگذار بی نصیب بماند این شهر! این شهر از نفس افتاده

از صدای پای تو

از لبخند مهربانه تو

از پیشانی معطر تو...

آنان که به کوفه رفته اند

این شهر را پس از تو؛ ویرانه ای بیش نمی بیند

شهری یکبارچه گرسنه و رنجور

شهری یکپارچه سیاه و خاموش

شهری با دیوارهای فرو ریخته

شهری با قیافه های کریه

شهری که هنوز چشم به راه نان و خرماست

شهری که هنوز نیازمند لبخند است

شهری گرفته و مرده

شهر کوچه های تو در توی گم راه

با نخل هایی که حاضرند به مهربانی تو قسم بخورند

شهر کوفه

ص:121

بعد از تو

شهر ارواح است

شهر ارواح گرسنه و محتاج

شهر ارواح کاسه های گدایی در دست

کوفه؛ دیگر کوفه نیست

شهری است با آرزوهای مرده

شهری که باران ندارد

ردّ خون را می گیرم... به درد می رسم و به استخوانی که در گلو می شکند و فریادی که بر نیامده در سینه خفه می شود. واژه از ذهنم فرار می کند... انگار فضایی نیست اصلاً تا در واژه نشیند و آن گاه وصفی شود در توصیف مردی که تنها می دانم که بود و باید می شد.

ردّ خون را می گیرم و به تنهایی می رسم. (چیزی که حالا تصویر کهنه پیشین از ذهنم پاک شده است)

چیزی که مثل انزوا نیست، مثل سرخوردگی یا دلزدگی نیست.

تنهایی. یگانگی و بیگانگی. در فهم نیامدن و در سینه ها نگنجیدن.

حالا تنهایی شبیه شعر نیست. شبیه دلتنگی یا بی حوصلگی رایج واژه پذیر.

تنهایی از همه واژگان جدا می شود. از همه صداها و اصوات و حروف می گذرد و تنها شایسته کسی می شود که

زمانه اش نتوانست ادراکش کند. کسی که در سینه زمان نمی گنجید؛ چرا که فراتر از انسان بود.

از من مپرس راز دل سپردگی را؛ راز کسی که مرگ، آغاز رستگای اوست.

هر چند دیر سالی است که در پی این راز دویده ام و هر بار تا آستانه یأس رفتم.

اما هر بار با شنیدن نام او بی اختیار به سراغ گشودن این راز می روم... کاری شاید به عبث....

کجاست دستان مهربانی که برای یتیمان شهر، عطر حضور پدر را تداعی می کرد؟

این همه کاسه سفالی در حوالی شهر، که را می جویند؟

این آسمان مه گرفت، سر گربستن دارد.

نخل های کوفه خون گریه می کند این ارتعاش آه علی علیه السلام است مانده در ته چاه.

سر بر دوش کدامین دیوار فرو ریخته گریه کنم؟

در کدامین خرابه، در خانه کدام سائل و مسکین، تو را بجویم؟

مولا! ردّپای تو را باید در اقیانوس ها دنبال کنیم؛ با فانوس روشن نهج البلاغه ات، با خطبه های فصیح باورت.

امشب، شب آغاز یتیمی انسان است.

آسمان چشم ها پوشیده از ابرهای سیاه باران زاست.

موج های سهمگین سر بر صخره ها می کوبند.

مولا، سراغ تو را باید از کدامین پرنده بگیریم؟

ای وسعت گل های یاس ارغوانی در چتر نگاهت!

ای خوب تر از خوبی!

چه کسی لرزه بر جان شیطان بیندازد.

چه کسی سوز «یا رب یار بّش» نیستان را آتش بکشد

نخل های بعد از این، شب های بی تو را تاب نخواهند آورد

خرماهای پس از تو زهر است

خرماهای پس از تو طعم تلخ نفرت است

خرماهای پس از تو اشک است

پلک بر هم مگذار مولا!

چاه بعد از این، کوره زخم است

آتشفشان خون و اشک است

چاه بعد از این، لخته های آه است

شب های کوفه بعد از این روی صبح را نخواهند دید

شادی از کوچه ها رخت خواهد بست

بعد از این، هر چه نسیم بوزد، آه است

هر چه آفتاب بتابد، زخم است

هر چه گل بشکفد، بغض است

پلک بر هم مگذار مولا!

کوفیان، تیغ جهالتشان را تیز کرده اند

شمشیرهاشان را برق انداخته اند

تازیانه هاشان را گرد گرفته اند

خنجرهاشان لبخند می زند...

کوفه، وقتی که سایه خسته علی علیه السلام را بر دیوارهایش داشت، شهر دلتنگی ها بود. حال که نگاه پر از خون علی علیه السلام از بام شهر پر کشیده است، از کوفه، جز بادهای سرگردان غربت، عابر دیگری نمی گذرد.

کوفه، تا وقتی که طنین صدای پای علی علیه السلام از نفس نیفتاده بود، سنگ جلوی پایش می انداخت و راهش را ناهموار می کرد.

اکنون که جز ردی از خون آبله های پای او بر جای نمانده است، تازه پای همراهی با علی علیه السلامرا پیدا کرده است.

کوفه، تا وقتی که فریادهای شکوه آمیز علی علیه السلام در لابلای تاریخ مظلومیتش گم نشده بود، پنبه در گوش می کرد و خود را به ناشنوایان مادرزاد شبیه می ساخت و انعکاس صدای عدالت خواهی علی علیه السلام، به سوی خویش باز می گشت.

اینک که جز چاه های کوفه، کسی از رازهای شبانه علی علیه السلام آگاه نیست، تازه همچون کودکان ناقص العقل، در پیری و کهن سالی اش، زبان به تکلم و گوش به استماع باز کرده است. اما چه سود که مرگ در انتظار کوفه نشسته است!

کوفه را از این پس، شهر اموات و مردگانی بدان که برای همیشه، راز حیات را گم کرده اند و خانه هاشان، قبوری است که آنان در خود مدفون کرده است.

نفرین به شهری که دریای دل علی علیه السلام را به خون کشاند، داغ غربت بر پیشانی اش نشاند و عاقبتش را به محراب دو نیم شده ختم کرد.!

تقدیر، دست و پای خویش را گم کرده است.

زمان در جا می زند.

مرد، باید برود.

کسی او را می خواند.

کوچه های کوفه را می پیماید، تا مسافر جاده های نور شود.

کوفه مضطرب است.

زمین نفس نفس می زند.

گل حضورش، در گلستان مسجد شکوفا می شود.

شبنم نماز صبح، از گلبرگ لبانش می تراود.

ناگهان، قلب محراب می تپد... «فزْتِ و رب الکعبه»... فرق آسمان، شکافتند.

چهره آفتاب را خون گرفت.

شفق گریست و زمان فریاد برآورد:

«بَأیِّ ذَنْبِ قُتِلَتُ» افسوس، کوفه تو را نفهمید!

آه، وقت نماز نزدیک است. اذان چشم های شب زنده دارت را هرگز در خواب ندید. مسجد کوفه منتظر است. برخیز، وقت نماز است، نماز... علی علیه السلام جان! چرا بر نمی خیزی؟ تو که دغدغه ات نماز بود! چرا محراب را منتظر می گذاری؟

فجر تا سینه آفاق شکافت چشم بیدار علی خفته نیافت.

برخیز مولای من! سفره های نان جو نمک، انتظارت را می کشند.

برخیز مولای من! برخیز و بگو زینب علیهاالسلام، بعد از تو، سر بر شانه که بگذارد.

برخیز و «حسن علیه السلام» را میان این همه طعنه و دشنام تنها نگذار.

برخیز و به شمشیرهای آخته کوفه بگو با حسین علیه السلام مدارا کنند. شاید این مردم نمی دانند گلوی حسین علیه السلام، بوسگاه رسول خدا بوده است.

به بام های کوفه، زینب را نشان بده تا خوب تماشایش کنند.

تا مبادا او را با کافر و خارجی اشتباه بگیرند.

برخیز و با هر لقمه نان که در دهان کودکان می گذاری، از حرمت زینب علیه السلام با آنان سخن بگو.

برخیز مولا، برخیز!

ابر چشمان تو شب و روز گریست

روزها گذشت و گذشت...

چشم های تو به انتها نگریست

به روزی که زندگی را با عبارتی تفسیر کردی؛ «فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبه».

این شهر نمی داند دست های تو پیوسته اند در آسمان ها، پیوند خورده اند با خورشید.

این شهر نمی داند ردّ گام های تو تا ابرها می رسد.

این شهر که از دم تو بینا شده، چشم می بندد بر روشنی دست های تو، بر روشنی چشم هایت و بر روشنی کلامت.

این شهر طغیان زده صلیب تو را بر دوش می کشد و بی محابا بالا می رود از کوه.

این شهر روی شانه های خویش حمل می کند گور خویش را، این شهر...

و تو هم چنان می پیچی در نور؛ در ردایی از جنس بهار.

صدایت را نمی شنود گوش های شهر که پنبه زاری از غفلت، گوش هایشان را کر کرده است.

دست هایت تا کمرکش آسمان می رسد.

دستانت را می فشارد مریم و چشم می چرخانی در آسمان بالاتر از همیشه.

بال های پروازت را ملائک به پیشواز آمده اند.

پیشانی بلندت تاریخ روزهای نیامده است.

کدام روز روشن باز می گردی در رکاب نور؟

این سو صلیب و چهار میخ

این سو سکوت و سیاهی

آن سو هوایی سرشار از عطر بال های ملایک، لبخند رقیق مریم پیچیده بر شاخه های تاریخی خرما و دست های تو که می شکافند آسمان را به قصد رسیدن

کدام دقیقه لبریز، بهار را می شکوفانی با ردّ گام هایت در رکاب نور؟

تو را از کدام دریچه...؟ تو را از کدام آسمان...؟

تو مرگ و زندگی ات هر دو آیه های تجلی بوده اند؛ پدر نداشتی و از دامن معجزه تولد یافتی، مادرت که روزه سکوت گرفت، به زبان آمدی و جبرئیل، گهواره ات را تاب داد تا پیامبر مهر و مهربانی شدی... اما دریغ که ایمان نیاوردند.

صلیب آورده اند تا اطلسی های هدیه آورده ات را از آن بیاویزند.

می خواهند قاصدک های منادی سعادت را پرپر ببینند و پاره کنند نامه خدا را... نمی دانند که کوه ها نیز در برابر خواست الهی کاه می شوند.

کیست که بخواهد حقیقت را به زنجیر بکشد؟

می خواهند نگذارند صدای کهکشان ها به گوش فسیل های خاک نشین برسد

نمی دانند که به زودی در محکمه وجدانشان به زانو در خواهند آمد.

تراژدی تکرار خواهد شد.

ناودان های نزول باران بسته خواهد شد

پنجره های نوازش نسیم بسته خواهد شد

پلک های خسته حضور بسته خواهد شد

«طلوع خورشید را برگشت خواهیم داد».

هر پیامبری که فرستاده شد یا نشنیده گرفتند یا صداقتش را با سنگ جواب دادند

انگاری آدمی زاده ها را میلی به برخاستن نیست!

قلب ها آن قدر خاکسترنشین عصیان بوده اند که نور توبه ای تاریکی شان را روشن نمی کند

هر پیامبری که فرستاده شد یا جسورانه زبان به طعنه اش گشودند یا پرده گوش هایشان را کشیدند تا نشنوند صدای خدا را...

فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید

شرمنده رهروی که عمل بر مجاز کرد

تراژدی تکرار خواهد شد

ما تو را باز پس خواهیم گرفت

فردای قیامت، گلایه ات را فریاد خواهی زد

ص:132

منزلگاه تو نه کوچکی زمین که بهشت ابدیت خواهد بود

به آسمان ها خواهی رفت

تو رسالتت را پا به پای خطر و عاشقانه دویدی

دیگر نه نیش خندها و ریش خندها که پیاله های تبسم و مدال های سرور به استقبالت خواهند آمد

انجیل را بردار تا دست نوشته هایت را به غارت تحریف نسپارند

دیری نمی گذرد و تراژدی به پایان خواهد رسید

حجت خدا تمام خواهد شد و تو «مسیحا» می شوی؛ همگام با موعود(عج) و همنفس با آخرین ندای رستگاری!

ص:133

می پیچد صدایت در دهلیزهای زمان «از سال ها پیش، تاریخ را با سنگ رقم زده ای و امروز، هر درخت به پاس ایستادگی ات جوانه های سنگ می دهد.

پاره کن این زنجیرهای پیچیده بر پایت را، بال بگیر در گستره آبی بالا دست، این جا فلسطین است زادگاه تو، نگذار علف های هرز بپیچند بر شاخه های استوار کشورت. چه سال هاست که این عقده مگوی گره خورده در گلویت می لرزاندت و دستانت گلوله می شوند و هر سنگ، ریگستان ریگستان داغ های سرشار تو را بال و پر می دهد.

چه سال هاست که رنج های نهانت را فریاد می زنی و آسمان می غرّد، با هر صدای نعره ات! چه سال هاست که درختان زیتون گیسو پریشت در باد، میوه های خون و جنون می دهند و چفیه های در باد، نالان خبر از زخم های کهن پدرانت می دهند.

بایست!

قامت ببند نمازهای تاریخی اجدادت را روبروی قدس.

بایست!

نعره بکش تا ماه

بایست و ایستادگی ات را بال و پر بده در آسمانی غم گرفته

این رمی جمرات است، باید بیندازی آن چه بت را بچرخ گرد بیت المقدس، این قبله گاه دیرین، که هنوز در سجده پیشانی بر خاک می ساید.

خونی که در شریان های تو موج می زند، غضب عرب است

دست هایت را بلند کن

بگذار چشمی که در چشم هایت نطفه بسته است، بشکافد هوای متراکم پیرامون را.

طوری بایست که قامتت را خم نکند

هر آن چه توفان، هر آن چه سیلی از باد

هم صدا با توایم، هم نوا با تو...

ص:135

بگذار آوار بر سرمان بریزند، بگذار آواره مان کنند.

وطن من ریشه من است.

هیچ درختی از ریشه خویش نمی بُرد.

من از هجوم سیل ها و صاعقه ها مقاومت را خواهم آموخت.

بنویس من یک فلسطینی ام؛ میراث دار شهید «فتحی شقاقی» میراث دار «شیخ احمد یاسین». راه مرا «شیخ عزالدین قسام»

با مرکّب خونش نوشته است: «همچون شهیدان بمیرید»(1).

قسم به چفیه های بر باد رفته.

قسم به مظلومیت شانه هایی که هنگام گریه کردن می لرزند.

قسم به خون های خشکیده بر آستانه خانه ها.

قسم به قلب ها، به باورها که آخرین هدف نگاه های زهر آلودند.

قسم به چادر خاکی مادر که یک بار نشده با لبخند از خیابان برگردد و زنبیلش همیشه پر از اشک است.

قسم به کفن خون آلود شهیدانمان، نخواهیم گذاشت کرکس های دندان تیز کرده، آشیانه مان را به هم بزنند و کفتارهای مرده پرست، جان داد نمان را انتظار بکشند.

خوابشان را خواهیم ربود، آبشان را به زهر خواهیم آمیخت.

نخواهیم گذاشت این عشیره عناد و این قبیله قساوت راحت بنشینند و دل های ما از انفجار خشمشان بلرزد.

ما فرزندان خلف بیت المقدسیم؛ استوار مثل سنگ هایش که یادمان تاریخ اند و امیدوار مثل گنبد طلایی اش که رو به آبی آسمان ها دارد.

ما به وعده خدا ایمان آورده ایم.

خدا دست های یاری گرش را تنها نخواهد گذاشت.

«إنْ تَنْصُرُ اللّه َ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکْمْ»

ص:138

زهی در این شب بی بخت بی ستاره شگون

که بختک است شگون ستاره داوود

از آسمان، یله شاباش سرخ می بارد

به حجله می رسد این ردّ پای خون آلود

خاک مقدسی که جراحات کهنه اش

این بار زیر چکمه قانون شکفته است

امید پا گرفتن و زیبا شدن کجاست

با غنچه ای که در شب طاعون شکفته است

عیسی مگر بیاید و مرهم بیاورد

زخم هزار ساله زیتون شکفته است

کوله بار خلوتش را تنهایی به دوش می کشید و شب تا صبح، چلیپای زندگی اش را مشق می کرد.

زمین، با این کوچکی چگونه مردانی با آن بزرگی را تاب می آورد؟

قرآن را آیه آیه، روی سطرهای سینه اش نوشته بودند. پشت نگاه نافذش، دریا دریا معنی بود که صف بسته بود / وقتی به دور دست ها می نگریست، از هر چه افق فراتر می رفت.

رسیده بود به اصل روشن خورشید / وقتی می نگریست «خدا» می دید / وقتی می خواند، «خدا» می خواند / وقتی می نوشت،

«خدا» می نوشت / طولانی ترین سخنش سکوتش بود که حرف ها داشت با تو

وقارش هر چه اراده را که در حوالی اش بود، خجل می کرد.

راه می رفت، اما نه روی زمین، بلکه اندک اندک از سیم خاردارهای دنیا می گذشت.

به راستی، زمین با این کوچکی، میعادگاه چه مردان بزرگی بوده است!

مردانی که «جبر» را به زانو در آوردند، «رنج» را معنی کردند و به «زندگی» در خودشان زندگی بخشیدند / یتیم تبریز، بعدها فیلسوف شرق شده بود؛ فراتر از زمانه اش می زیست و دو بال «عشق و رنج» را پرواز داده بود تا از وسعت هر دو جهان بگذرد.

اینک او فراتر از حجم ها و اندازه ها ایستاده است در بی کرانه ها، در بی نشانه ها و اندوخته ها و آموخته هایش را ثواب می بیند

امتداد نگاه اوست انگاری در افق که مدار طلوع و غروب خورشید شده است. عظمت روحش را اینک شانه های ابدیت حمل می کند.

اندیشه ها چه می دانند؛ اما صدای «علامه» است همچنان در کرانه ها موج بر می دارد:

«من به سر چشمه خورشید نه خودم بردم راه

ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد»

پدرت که از نسل سر سلسله خوبان عالم - امام حسن مجتبی علیه السلام - بود، از یک سو و مادرت که از اولاد سیدالشهدا علیه السلام، از سویی دیگر، تو را به اهل بیت نبوت پیوند می داد.

اما این پیوند، یک انتساب خونی وارثی محض نبود، بلکه بندبند وجودت در اتصال به ولایت عظمی و خلافت کبری بود و همین اتصال و انتسابت به خاندان وحی، سینه ات را مُلهم از حقیقت آیات کریمه نمود و نورش، سینه ات را شکافت و راهی از ظاهر به باطن، لفظ به معنا و کثرت به وحدت را در پیش دیدگانت گشود.

و تو که حتی در کلام روزمره ات، جز به زبان قرآنی تکلم نمی کردی، پرده از راز و رمز کلام اللّه برداشتی و تا قلب قرآن پیش رفتی و اسرار نهانی آن را کشف نمودی.

اگر چه تو از رازداران خزاین غیب الهی بودی که سرّ خدا در دل نگه می داشتی و رازهای سر به مُهر را از اغیار و رهزنان کتمان می کردی، اما گویی نشانه های از آن رموز غیبیه، در پیچ و خم خطوط خوشنویسی تو نشأت پیدا کرده است که تو را تا هزار توهای شیدایی می برد.

اگر بتوان بر دهان قفلی زد تا سر اللّه را فاش نسازد، دست را چه باید کرد که بیخودانه در انحنای خطوطش، عشق را متجلی می سازد؟!

ای کاش ما را نیز الفتی با ستارگان آسمان شب بود یا اندکی از علم هیات و نجوم در سینه ما نیز به ودیعت نهاده بودند، تا شاید در نجوای با اختران آسمانی، بخشی از آن تهجّد و نیایش های سحرگاهی ات افشا می شد، تا ما نیز در می یافتیم تو را با کدام نردبان فضایلت به سفرهای روحانی و معراج های نورانی می بردند؟

اگر چه تو را با آن شاهپرهای دلت، نیازی به نردبان نبود که تو، سیرا نفس و آفاق می کردی و تمام زمان ها و مکان ها را در می نوردیدی؟

ما تو را بسیار اندک می شناسیم و از تو هیچ نمی دانیم!

مردی که در کوله بار حیاتش، زاد و توشه ای از فضایل دارد و راه های ناشناخته را پشت سر نهاده است؛ از فقه و اصول، تا فلسفه و حکمت؛ از خوشنویسی تا شعر، این ریاضیات و هندسه و نجوم تا ادبیات عرب و منطق و کلام.

پس چه تلاش بیهوده ای دارد این قلم که می خواهد پرده از ظرائف ناشناخته روح مطهرت بردارد!

حال آن که برای پرده برداری از یک روح کامل، ارواح ناقصه را نشاید!

ص:144

آن هنگام که خداوند به آفرینش انسان نشست، اشاراتی به لوح و قلم فرمود و قرآن - کتاب مبین - را برای تعالی انسان نگاشت و کتاب، نیمه گمشده حضرت آدم بود که در بهشت جا ماند و پیامبران الوالعزم بر زمینش آوردند.

کتاب ها را از قفسه در می آورم، ناگاه کتاب ها کبوتر می شوند و در گلستان گل های خیال پرواز می کنند... .

کتاب ها هر چه نوشته می شوند، تنها و فقط صفحه ای است از کتابی که ماییم

آدمی چه می نویسد جز خودش را و چه می خواند جز خودش را؟!

کتاب ها بسیارند، اما کم اند آنهایی که می خوانند تا بیاموزند؛ هم بیاموزند که کیستند و هم بیاموزند که چگونه باید زندگی کرد؟

در کلاس هستی دانش آموز، آدمی است، معلم، خدا و آفرینش، کتاب درسی ماست کتاب ها، سیاه مشق هایی بیش تر نیستند. بدل هایی از کائنات اند / کتاب «اصلی» را بخوان تا «حقیقت» را خوانده باشی / خودت را بشناس تا خدا را بشناسی!

ص:147

ای شب های تا صبح سلام

ای شب های تا صبح تسلیم

خدا حافظ ای شب های تا صبح مناجات

خدا حافظ ای هوای گریستن

ای خلسه های تا اوج

ای شب های مجاورت با فرشتگان

ای سحرگاهان سراسر نور

خدا حافظ!

سی روز پاک و پیراسته، بلندای بام عظمتت را پیمودیم و از تو خواستیم

«به حق تمام مراتب جمالت» و «والاترین مقام فرازت» که: تَقَبَّلْ منی شَهر رمضان وَ تکْتُبْنی مِن الوافِدین الِی بیتِکَ الحَرام»

و تو را خواندیم از نام های عیان نوشته شده در سراپرده عرشت.

سی روز از سبوی عشق جرعه دل بستگی نوشیدیم.

و سلام تحیّت به رسول پاکی ها فرستادیم.

چشم دل از دنیا شستیم و گوشه گیرِ عشقِ تو شدیم

امروز دل های ما برکات سی روز با تو بودن را با خویش می کشد.

سی روز خواستن و توانستن.

چشم می گشاییم،

همه گلدسته ها هم صدا شده اند:

«اللّهم انّی اَسْئَکَ خَیْر ما سَئَلَکَ عبادکَ الصالحون....

و اعوذُبک ممّا استعاذَ منه عبادکُ المخلصون»

چشم می بندیم و نم نم اشک می ریزیم.

چه زیبا همه دل ها «فطری» شده اند!

میزبان را نشناختیم، بر ما ببخشای که بی بصیرتیم و بر «اعمی» کسی رحم نمی کند الا «بصیر».

از این که بر ما ضعیفان منّت نهادی و در میهمانی ملکوت، فراخواندی شاکریم و شرمسار. ذرهّ ای بودیم که در توفان رحمت رمضان به سماع وجد در آمدیم؛ قطره بودیم که با سیلاب لطف و عطوفت در نهر نور به اقیانوس عشق رهسپار شدیم.

خدیا! از صالحان نیستیم؛ اما مباهاتمان، دل سپاری به دوستان توست،

پروردگارا، خطا کردیم، نادیده انگاشتمی، گریختیم به راهمان آوردی، دل را سیاه کردیم سفیدمان نمایاندی. تنها امیدمان این است که شمّه ای از عطش عاشورا چشیدیم و همصدا با نای یتیمان کوفه، بر انشقاق خورشید ولایت گریستیم.

ای پروردگار اهل کبریا و عظمت! صاحب جود و جبروت و عفو و رحمت! ما را از ثمرات صیام و افطار و سحر و استغفار و غفران که به اولیا و خاصّان آستانت عطا کردی، نصیبی رسان و «فطر» را برایمان مقام «عرفان» و جایگاه درک «ولایت» قرار ده!

ای فاطر زمین و آسمان، ای آفریننده رمضان و فطر! دیدگانمان را بینای حقایق و قلبمان را پذیرای نور قرآن و عترت نما و احساس و اندیشه مان را ولایی و والا فرما.

ص:151

بر هر در که می زنی. درهای بسته را به رویت قفل می زنند.

شاید نمی دانند که یار امام بی دعوت، پا بر حریم و میهمانی کسی نمی گذارد، شاید نمی دانند، بر عهدی ننگی است که تا ابد بر پیشانی شهرشان می ماند و از آن پس کوفه نماد نیرنگ می شود. نامرد مردمانی که با کاسه های زهر از میهمان خود پذیرایی کردند؛ زهری که با هر بار دست رد زدن بر سینه ات به تو نوشاندند.

تو راه می روی و غریبانه غربت مولایت را حس می کنی و همه ذرات وجودت علی علیه السلام را یاد می کند.

تو می روی و آیه آیه اشک می ریزی برای مولایت.

تو می روی و کوفه کوفه نامردی بر شانه هایت سنگینی می کنند.

تو می روی...

آه، غم غربت تو را هیچ کس جز مولایت نمی فهمد.

ص:153

قلب تاریخ در سینه اراده هاست که می تپد.

از ایران به عثمانی، از عثمانی به مصر، از مصر به افغانستان، مشعل به دست، اراده سید بود که خستگی را خسته کرد

فریادش روایت گر رنج های فرو خورده مردمی بود که روزی روزگاری کتابچه تمدن را با دست های خودشان می نوشتند، حکایت گر فتوحاتی که همیشه پیشقراول آن ها قرآن بود.

سید گفته بود که «مدینه فاضله انسانی و صراط المستقیم سعادت بشری قرآن است»(1)

و به نام قرآن به پا خاسته بود.

خاک های مشرق زمین، متبرک اند؛ متبرک به نام هایی که قرین نام آزادی است، نام هایی چون سید جمال الدین اسد آبادی - بیدارگر مشرق زمین - که از چهار دیواری کتاب هایش بیرون آمده بود تا هرزه های روییده به گرد دین را بپیراید.

گفته بود، نگاه های آلوده به جان دین خدا افتاده اند.

او را چشم های بیداری اش بود که راه می برد.

بیدارگر مشرق زمین غروب کرده است

سال هاست که غروب کرده است، اما ققنوس ها نسل در نسل تکثیر می شوند.

حقیقت هیچ گاه غروب نمی کند.

حالا هنگام آن رسیده است که دنیا پس از مرور این همه روزنامه خونین، از نیمکت «غفلت» خود بلند شود و قدمی به سوی سپیده بردارد.

موعود!

از تو نوشتن همیشه هوای حرف هایم را تازه می کند.

هر بار که از تو می نویسم، دهانم پر از عطر تکلم می شود؛ حالا نبض کلمات با نام تو می تپد.

می دانم که با این کفش های خاکی نمی توان به نور قدم هایت رسید.

مگر تو خود، راه را نشانمان بدهی و به نسیم عنایتت هدایتمان کنی.

من ستاره ای را می بویم که در مسیر قدم هایت به جای مانده است.

تو نیستی و بت های بزرگ و کوچک - که این روزها هم راه می روند و هم حرف می زنند - تبرهای چوبی ما را مسخره می کنند.

تو نیستی و مارهای زهر آگین شعبده بازان، برق تیغ داندان هایشان را به ما نشان می دهند.

موعود!

آب از تنور خانه هایمان جوشیدن گرفته است، امّا هنوز از تو و آن کشتی افسانه ای نشانی نیست.

خوره به جان دل هایمان افتاده است، امّا هنوز از تو و آن نفس مسیحایی اثری نیست.

در چشم دل مان سویی باقی نمانده است، امّا هنوز از تو و بوی پیراهنت خبری نیست.

چشم دل مان کور شده است...

آری؛ وگرنه تو را می دیدیم که هر روز از کنارمان می گذری، سلام مان می کنی، از کار و بارمان می پرسی، آزمون مان می کنی... و خسته به خانه ات بر می گردی.

گوش جان مان کر شده است...

آری؛ وگرنه صدای تو را می شنیدیم که هر سپیده فریاد «انا المهدی» سر می دهی و به انتظار می نشینی، اما پاسخی نمی شنوی.

نمی دانم که را باید انتظار بکشیم؟... تو را؟ یا خودمان را؟

موعود!

روزی تو خواهی آمد...

امّا اگر قرار نیست من از امتحان آن روز بزرگ سر بلند بیرون بیایم،

اگر قرار نیست آن روز من یکی از سپاهیانت باشم

از خدایت بخواه که تا فرا رسیدن آن روز جانم را گرفته باشد.

می آیی و از پی گم شدگان می گردی که حالا فراموش شده اند. کم بوده اند از اول به ظاهر؛ گم نام و گم یاد.

من حالا هیچ نمی گویم؛ نه کلمه ای، نه کبوتری نه کلامی جز همان نام قدیمی ات را که لابه لای فراموشی هام ذخیره کرده ام.

بی نشان نمی جویمت... نام خودم را گم کرده ام حالا. نام همه کسان نزدیکم را، نام دریا را، آب را و علف را نام ستاره را که حالا مصنوعی چشمک می زند من... بااین همه، بی نشان نمی جویمت... نامت را می دانم هنوز (و می دانند هنوز آنان که مثل من نام خودشان را از یاد برده اند).

تو بی نشان نیستی. زلالی همه رودها نشان توست. آبی تمام ترانه های آسمان. ترنم آواز تمام کبوتران... نشان توست.

اصلاً بیا فراموش کنیم زمان را بیا زمین را که این گونه با هیاهو و هیچ خو کرده است.

می خواهم به جایی همین نزدیک ها خیره شوم. تو را بیابم و عاشقانه با تو نجوا کنم، لحظه را آتش بزنم و در آن زندگی کنم.

می خواهم در پناه اجاق آن اتفاق، تو را بیابم و شعری برایت بخوانم؛ بی هیچ وزنی... سپید سپید.

می آیی، می دانم؛ اما آیا آن گاه که جز خاکستری از این شعله های سوزنده نباشد؟ می آیی و از پی گم شدگانی می گردی که حالا فراموش شده اند گم بوده اند از نخست در یاد تو... گم نام اما آیا در میان این گم شدگان، دو چشم نیم باز را پیدا خواهی کرد که بر آستانه در دوخته شده اند؟!

غروب جمعه که می شود، صدای غریب دعای سمات در غربت دل هایمان می نشیند.

آقا! دل را با کدام دعا باید به حضورت آورد؟

قلب را با کدام زمزمه باید زلال کرد؟

تو را در کدام سمت می توان یافت؟

کی باید منتظر آمدنت باشیم؟

کجا به استقبالت بیاییم؟

وقتی زمان می گذرد و ما باز هم گرد تنهایی را بر ساعت هایمان می بینیم، آرزو می کنیم آقا بیاید و این زمان های مرده و غبار آلود، برای همیشه از حرکت بایستند.

قرن هاست که چشم هایمان را بسته ایم.

آن قدر گریسته ایم، که دیگر هیچ سویی در چشم هایمان نمانده است.

کاش بیایی و گره از بغض فرو خورده انسان باز کنی!

کاش بیایی و عدالت مولایمان علی را برای تمام مظلومان و یتیمان به ارمغان بیاوری!

دیوار کعبه مدتهاست آماده آمدنت شده است؛ کاش بیایی و فریاد «انا المهدی»ات به تمام جهان برسد!

هنوز پرچم سرخ انتقام بر فراز گنبد طلایی حسین علیه السلام ایستاده است.

هنوز مظلومان جهان دادخواهی تو را انتظار می کشند.

آسمان فرش می شود تا بوسیدن قدم هایش را لذت ببرد.

روزی خواهد آمد که وعده اش را پیش ترها داده بودند روزی که گستره جهان را عدالت فرا می گیرد و تاج و تخت ظلم بر چیده می شود.

خروشی در دلِ دریاها افتاده است و کشتی ها بر پیشانی صخره ها می کوبند.

ای مظلومین عالم! این مهدی است؛ با پا خاسته به خونخواهی مظلومین داغ دیده. به پا خاسته تا پیاده کند دینی را که سال های سال، در انزوا نفس می کشید.

به پا خاسته تا دست پا برهنگان را بگیرد؛ تا شادی را در سفره یتیمان قسمت کند، آفتاب را کاسه کاسه به دست گل های سایه زار بدهد و دامن گلدان های خشک را از باران پر کند.

این مهدی است؛ آمده تا اشک ها را با دست های مهربانش پاک کند و گوش به حرف دل بچه های محلّه پائین بدهد.

آمده تا خانه ها را قسمت کند. تا هیچ سری بی سقف نماند. و سفره ها، از لبخند و نان، سیر شوند.

تا کی باید زرد، زرد، زیر تازیانه های بادِ پاییزی، روی زمین سوخته ریخت و دم بر نیاورد؟

من از حنجره زخمی فردایِ حضور را فریاد می زنم.

وقتی که فرادی عدالت، فرادی فریاد ذوالفقار است.

وقتی که فردای عدالت، فردای مرگ تمام خنده های شوم شیطان است.

وقتی که فردای عدالت، فردای التیام زخم هایِ ناعلاج است.

فردا، خودم را روی بال های باد می کشانم و سیطره حکومت علوی را بر چهار گوشه جهان فریاد می زنم.

امروز را نمی خواهم بی تو باشم که بی تو، زندگی خبر بی هویتی، معنایی ندارد؛ فردا اگر نباشی، دست های زمین ترک خواهد خورد.

می خواهم از خودت بپرسم که آقا جان! «الی متی احار فیک یا مولا و الی متی»

به پایان می رسد این روزهای سرد و توفانی

تو می آیی و در دستت پر از یاس و فراوانی

کدامین روز، از دست کدامین جمعه موعود

نمی دانم، نمی دانم، نمی دانی، نمی دانی

ظهور خورشید رویت، در تاریک ترین شبِ ممکن، چه قدر دلچسب و زیباست، آن گاه که بغض تمام قاصدک ها و پروانه های وادی عشق خواهد ترکید و در حریم امنِ دست هایت، لذت زندگی را خواهد چکید.

چه خوب می شود که زخم تن منتظران، با دست هایت مرهم گذاشته شود و بهای این همه انتظار آن ها گوشه لبخند شما باشد!

چه خوب می شود که تنهایی خود را در سحرگاه جمعه، به لبخندهای تو گره بزنیم

چه قدر از خودمان دور افتاده ایم و از تو نیز!

جمکرانی می شویم و جز آراستگی الفاظ، چیزی نصیب ما نمی شود. مولای هر چه عاشق! بریز ستاره های قشنگ وصال را بر دامن های سوخته عاشقانت.

بریز عطر حضور صمیمی ات را بر جاده های پر از دست های نیاز و شکوفه های دعا.

ص:161

می دانی که شهر، بی تو بوی غربت می دهد؛ بوی یاس های تنهایی.

اگر نباشی، دلتنگی های خود را با که قسمت کنیم؟

این روزها لحظه لحظه زندگی مان عطر تو را گرفته است و تمام پنجره های بسته، به دست های بهاری تو امید بسته است.

شهر افسون و سایه های سیاه

مملو است از تنیده های گناه

کاش بر گردد آن سوار بزرگ...

کاش برگردد آن سوار بزرگ.

کاش برگردد و بر بام کعبه فریاد بزند که: این منم، دست های پُر توان مرتضی، شانه های خسته جدّم، رسول تفسیر حقیقی عدالت، پایان شب انتظار زبان بُرنده ذوالفقار منتقم مظلومان، مهدی(عج) موعود.

هر کس در جست وجویِ نیمه گم شده ای از خویش است.

گویی گُم گشته همه، کسی است که گام های جست وجوگر باد هم به گَردِ پایش نمی رسند.

گویی آرام جانِ همه، کسی است که عظمتش در این دنیا نمی گنجد.

هر صبح انسان ها، آدمک هایی می شوند که تنها «هستند»؛ بی هیچ تلاشی برای «بودن».

زیر سقفی از دود و آهک و آجر.

و شب که می شود همه دست ها تُهی،

همه قلب ها افسرده،

همه چشم ها اسیر،

سر بر بالینِ بی تفاوتی می گذارند.

هَر از گاهی، در لحظاتی عجیب، در لابه لای کابوس های کبود،

همهمه ای در دل ها بر پا می شود،

ولی آن هم چنگی به دل نمی زند.

دیگر «غالب» انسانیّت در حال «تُهی» شدن است!

قلب مضطرب زمین در حال ایستادن است!

دیگر هیچ کسی نمی تواند ترانه های خوشبختی را به لب ها بازگرداند.

پلک های سنگین خاک از فرط متمّدن شدن، رو به پژمردن است!

دیگر در حوالی کوچه های روز مرّگی نمی توان بوی بال فرشتگان را شنید.

انگار تمام کشتی های عالم غرق شده اند!

انگار کاسه صبر زمان لبریز شده است!

اصلاً یک پای همه چیز می لنگد.

آقا!

دروازه های زمین را گل آذین می کنیم.

شقایق ها گیسو به بالا می سپرند.

آقا جان، نمی آیی؟

ص:163

دنیا عطر آگین بهار اوست که بیاید و به یکباره، پایان آه های دنباله دار آینه و ثانیه شماری زمان آغاز می شود.

به ناگاه، نگاه های فریاد شده جهت می یابند و لب های خاموش، گلخنده هایی از جنس صبح نوید. صدایی ریشه دار در بیکران، درخت - این استوار پا بر جا - را خَم می کند و خاک - این حقیرتر از همیشه - را به احترم بر می خیزانَد. با دست افشانی هایی ذخیره شده، هستی به استقبال می رود و دریا، اشک شوقی خواهد بود که از جلوه های ویژه جغرافیایی چشم به راهی می گوید. بر سنگفرش آسمان غزل های انباشته شده ریخته می شود و ستاره های پاشیده شده را بچه های تماشا جمع می کنند. آن دم که نگاه شرقی پر بار او می وزد، فرهیختگان تُهی بودن خویش را برای جرعه ای مستی و هشیاری به صف می کشاند. دشنه های کمین کرده سر تسلیم فرو می آورند و سیاهی ها زیر فشار چراغ ردیابی می شوند و تو می بینی انبوه انبوه ظرائف نهفته از قبیله خورشید رو می شود. کلام بهشت آفرین او پاسخی هست بس زلال بر ذهن پرسشگر و روح عطشناک این سرا و فوج اعجاز واژگان از دهان عرش، شاعرانگی فرش را بر می انگیزاند. چنین دلبستگی مقدس، عشق های مرفّه و آلوده را پس می زند تا دوره عاشقان فهیم فرا رسد. گُل آذین شدن گیتی به یک نام سبز، سیر صعودی هر چه بُهت است.

فرهمند فروغ آل سبزند

مهیّای حلول سال سبزند

بر آتش خیزِ این اوقات، سوگند

همه در انتظار شال سبزند

معطر از چراغ آسمان باش

به فکر آینه سازی جان باش

اگر حالی، صفایی روی آورد

شبِ «ایّاک نعبد» جمکران باش

ص:165

ص:167

ص:168