مگر می توان هر سحر که درهای آسمان به مهربانی ات گشوده می شود، با سبدِ «نیایش» به میوه چینی باغِ «حضور» رفت و با میوه های «اجابت» بازنگشت؟

روزمرّگی و روزمرگی، پاهایم را در باتلاق تنهایی کشیده است؛ جانمازی گسترده می خواهم روبه لطف سرشار تو.

پروردگارا! تویی که لحظاتم سرشار می شوند از تو و تهی از خویش.

هر لحظه تو را فریاد می زنم در هوای متراکمِ پیرامونم، شاید طنین صدایم از آسمان ها بگذرد.

معبودا! دست مرا بگیر که بسیار نیازمندم به تو، دستِ مرا بگیر که هیچ دستاویزی نمی بینم برای چنگ بردن، جز ریسمان محبّت تو.

خدایا! کمکم کن تا از این پیراهنِ چرک مرده تن، روحِ بی قرارم، پرواز در بی کرانگی ها را تجربه کند.

کمک کن تا نگاهم بال بگیرد در افلاک رها شده از بند خاک، سرشارِ از خویش گسستن.

پروردگارا! صدایت می زنم و صدایم ارکان خاک را می لرزاند.

دست های نیازم را بگیر.

«الّلهم اِغْفِرلِیَ الذّنوب الّتی تَهتِکُ العِصَم - اللّهم اِغْفِرلِیَ الذّنوبَ الَّتی تُنزِلُ النِقَم»

تا در زیر گام های خود بینی، خویشتنم لگدمال نشود.

آمده ام به درگاهت تا در میانِ معانیِ «الهی کیف ادعوکَ و انا انا و کیف اقطَعُ رجائی منک و انتَ انتَ» غرق شوم.

بار عصیان و سرکشی ام را به زمین نهم و سبکبار، از آسمان معرفتت اوج بگیرم.

آمده ام به درگاهت؛

دستانِ سپید قنوتم را در روشنای نیایش به پرواز درآورده ام تا بگویم:

«الهی، هَرَبْت الیکَ بنفسی یا ملجأ الهاربین، باثقالِ الذنوب اَجْملها علی ظَهری»

یا رافِعَ الدّرجات:

«بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم

کز بهر جرعه ای همه محتاج این دریم»

که مهربان تر از تو کیست و کریم تر از تو کجاست؟

«به عنایت نظری کن که منِ دلشده را

نرود بی مددِ لطفِ تو کاری از پیش»

که من پناه آورده ام به عفو تو و آمرزش تو، به حریم تو و عزت تو، به دارایی تو و وجه باقیِ تو.

سربه مهرِ اجابتت می سایم و پیشانی به خاک سجودت.

و از تو می گویم که:

«اَنتَ الرّووفُ الرحیم اللّه الکریم»

«اللّهم اِنّی اعوذُ بِکَ مِن سطوات الیل و النهار..

جز تو چه کسی مرا از یورش های شب می رهاند و در حریمِ امن خود پناه می دهد.

وقتی از تو می نویسم

واژگان در ذهنم می جوشند

کلماتم برای وصفت به صف می نشینند

در ذهنم همهمه می شود

و من در هیاهوی یادت گم می شوم.

ثانیه هایم با اشتیاقی عجیب، در ذهن لحظه ها جاری اند و گونه هایم از هُرم حضورت شعله ور.

ص:5

الهی! شانه به شانه نور، مرا به حریم حَرَمت برسان و لحظاتمان را پر کن از عطر خوش بوترین نرگسِ ایمان.

آری! عبورم ده ای جاده گذشته از این وادی! من را به اویی برسان که از عهد الست، رسیدنش را چله نشسته ام.

ای ماورای باور هر چه هست

ای فصل فصل دفتر هر چه هست

ای بوده ای در اولِ هر چه بود

ای هست باز در آخرِ هر چه هست

ای جرعه وزیده به پیمانه

ای مست کرده ساغر هر چه هست

قدر است باید کرد دیگر (و دیگر تشویشی نیست) چرا که توفان وسوسه را در بروز ناگهان تو می توان زدود.

قدراست باید کرد و باید که قامت بست بازگشت دوباره را.

بازگشت دوباره به آغوش نیایش های رویاننده، به آغوش نماز را.

سفره دل را باید گسترد و تمام دغدغه را پیش تو باید باز کرد.

چرا که تو خود گفتی «ای کسانی که باورمند شده اید، از رحمت من مبرید، چرا که خدا همه گناهان را می بخشد.»

همه گناهان را می بخشد...

«پروردگارا! چه کسی تو را خواند و تو خواهشش را پاسخ ندادی و چه کسی از تو درخواست نمود و به او عطا نفرمودی؟ چه کسی با تو مناجات کرد و او را ناامید ساختی، یا خود را به تو نزدیک کرد و او را دور ساختی» (1)

ما را از خود دور مساز!

بکش تا با ضمیری جز طمع به وعده گاه نیاز تو قدم گذارم و لرزش سجده های نامفهومم، رنگ سکون به خود بگیرد.

بارالها! با لحظه ای شرم آلود و سینه ای به فراخی گناهستان عمرم می خوانمت:

«رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی وَ یَسِّرْلِی أَمرِی...»

بار خدایا! قوّت و عزّت خاص توست. ما بیچارگان ضعیف، از فرط دل باختگی به دنیا، دست و پای خود را گم کرده ایم و از نور فطرت مهجوریم.

بی نیاز! دل هر جاییِ ما را یکجایی کن. کریما! من از سکوتی تیره با تو حرف می زنم؛ از صداقتی خفته و از رویایی خاموش.

غفورا! آشفته شکفتنم، اما ابرهای نیازم خالی از بارانند.

پروردگارا! دوست دارم مثل باران باشم، سرشار از سکوت پرمعنی و پنجره ای بگشایم به سوی بندگی ات.

کریما! «فَبِعزتِکّ استَجِبْ لی دُعائی و بَلغنی منای»

الهی!

من بنده عاصی ام رضای تو کجاست

تاریک دلم نور و ضیای تو کجاست

ما را تو بهشت اگر به طاعت بخشی

آن بیع بود لطف و عطای تو کجاست

پروردگارا! دست نیازم به سوی تو دراز است و چشم امیدم به درگاه کبریایی باز.

ای یگانه بی همتا! از تو می خواهم نسیمی از باغ ملکوت را به فضل خود به من عطا کنی.

یارب به شراب عشق سرمستم کن

در عشق خودت نیست کن و هستم کن

از هر چه زعشق خود تهیدستم کن

یکباره به بند عشق پابستم کن

ای آن که عزیزی و محبوب، شفیقی و دلسوز!

ای آن که جمیلی و دوست دار جمال!

ای آن که پناه هر بی پناهی در هنگام گرفتاری و ای دادرس هر چه دادخواه به وقت سختی!

با تو سخن می گویم! ای آن که معبود عارفانی و معشوق عاشقان!

با تو سخن می گویم! ای آن که شنوای هر رازی و دانای هر نهانی!

با تو سخن می گویم! ای آن که رحم کننده بر اشک های دیدگانی و ای آن که اجابت کننده هر دعایی!

اکنون این منم! عبد گنهکار سرافکنده که بر پیشگاه خداوندی ات فریاد «ادرکنی الأمان» را بلند کرده ام و جز دستانی تهی، چیزی دیگر ندارم. دلم هراسان است و وجودم را هاله ای از زشتی و ظلمت فراگرفته است.

خداوندا! به سویت آمده ام و تو را ای مهربان ترینِ مهربانان! به عزت و جلالت سوگند می دهم به این که دل هراسانم را کفایت نما و وجودم را بانوری از یقین و با روشنایی ایمان احاطه کن!

پروردگارا! دلم را از جنس نفاق و دورویی پاک کن و کردارم را از ریا وارهان!

الهی! زبانم را بر دروغ ببند و چشمانم را از رؤیت خیانت بپوشان!

ای صاحب جلال و کرامت! حصار دنیا عرصه زندگی را بر من تنگ نموده؛ تو را به مقرّبین درگاهت سوگند می دهم که امیدم را از هر که جز توست قطع نمایی، تا در این دنیای وانفسا، امیدوار به دیگری نباشم و آن گاه، دل خویش را سرشار از مهر بی پایانت نمایم.

ای مهربان ترین مهربانان!

اکنون من آمده ام تا باز با دیده عزت مرا بنگری و تاج عزت بر سرم نهی و لباس تواضع و تزکیه را بر وجودم بپوشانی تا من نیز با بهره گیری از کرامت انسانیِ برگزیدگانت، آن گونه شوم که دوست می داری! به درستی که تو بر هر چیز، قادری و توانا.

تو را می بویم در لابه لای گل های همیشه سبز توحید.

حضورت را احساس می کنم در خانه همیشه روشن خوشید.

بند بند گل وجودم را به هم پیوند زده ای و از آن کوزه ای ساخته ای، در نگارخانه آفرینش خویش، آن را با گلبوته های عشق نگارگری کرده ای تا از آن، آب زلال معرفت بتراود.

مهتاب مطمئنه، ارمغانی است که تو آن را به شب های تاریک نفس من پیشکش کرده ای تا در کوچه تارک منیت خویش، راه به تو رسیدن را گم نکنم.

اگر در کویر وجودم شقایق ایمان جوانه زد، از باران کرامت تو بوده است.

در سوز و گدازهای شبانه ام، در راز و نیازهای عاشقانه ام، بیخود از خویش، پاک و درویش، با قطره قطره اشک چشمانم به ضریح سجدگاه تو دخیل می بندم.

وقتی در یک صبح بهاری دل انگیز در کوچه های وصال تو قدم می زنم، در حاشیه هایش درختان یقین را می بینم که از آن، گل های ایمان شکوفه زده است و از بوی دل آویزش بی تاب می شوم و مدام اکسیژن «تطمئن القلوب» را دم و بازدم می کنم تا ریه های مطمئنه ام سرشار از طراوت ایمان شود.

هر وقت در سجدگاه تو می نشینم، شکوفه نام تو از لبم می تراود و آن گاه می گویم: الهی! تنها تویی که به فریاد می رسی در لحظه های تنهایی و بی کسی.

الهی! مگذار که صاعقه های غرورمان ساقه های خضوع ما را بسوزاند

الهی! اگر لحظه ای ما را به حال خویش رها سازی، در باتلاق منیّت خود فروخواهیم رفت.

الهی! دریای ایمان ما را متلاطم کن؛ آن گونه که حتّی با جزر و مدّ یقین، ساحل تردید ما را نیز آب های دریای ایمان فراگیرد.

الهی! هر جا که غرق شویم نابودیم، جز دریای نامتناهی یاد تو که هر چه بیشتر غرق می شویم، بیشتر خویش را خواهیم شناخت.

الهی! مناجات خویش را شکوفه باران لحظه هایی می کنم که پربارترین لحظات زندگی ام حساب می شود؛ چرا که با تو سخن گفتن، با تو شکفتن است.

الهی! هر که «صراط المستقیم» را که راه به تو رسیدن است برگزیند، شیشه سیاه دیو امّاره را خواهد شکست.

خدایا! هر کس که عاشق تو شد، از هست و نیست دنیا فارغ است و دل، تنها به تو می سپارد.

ص:11

الهی! در بلوار اشراقی شهر بلوری ما، چراغ های ازلی تو می درخشد که مسیر ما را تا انتهای سرنوشت، تا وعدگاه بهشت، روشن کرده است.

الهی! هیچ گاه بارش باران کرامت خویش را از ما دریغ مدار که بی تو، کویری خشک و مرده ایم، گویی که خود را به آتش دوزخ سپرده ایم.

یارب! ما را دریاب که با تو جاودانیم و می مانیم.

عزیزا! نمی دانم چرا هر گاه به خود می اندیشم، ترس، بی مهابا وجودم را فرا می گیرد، از خود و کرده خود بر خود می لرزم و در همان لحظه، این یاد توست که به مصداق «اَلا بِذِکْرِ اللّه تَطمئن القُلُوب» آرامم می کند.

مهربانا! وقتی افق دیده را به سمت تو باز می کنم و تابش خورشیدی ات را بر دل احساس می کنم، به این می رسم که این نگاه بخشش توست که مانند تابش اشعه های نورانی خورشید، دل پژمرده انسان را زنده می کند.

پروردگارا! تو آن قدر مهربانی که همه جا و در هر شرایطی مرا همراهی می کنی و من شرمنده از آنم که در مقابلت و از ورای این شرمندگی و پشیمانی، دلم می خواهد فریاد برآورم تا تو نیز از قرارِ پروردگاری ات، اشعه های خورشیدی عزت را بر سرم بریزی و با توجه پروردگاری ات، دل سودازده ام را به گستردگی توجه تماشایی ات گره بزنی!

مهربانا! به اطرافم که نگاه می کنم، هستی را می یابم و هستی را که یافتم، درمی یابم که وجودِ هستی برای انسان است و می فهمم که هر چه در زمین و آسمان و دریاست، عظمتی است بر پیشگاه خداوندی تو که از حیث رحمتت، آنها را آفریده ای و از حیث فضلت، آنها را بخشانیده ای و از حیث مهرت همه و همه را به انسان نسبت داده ای!

معبودا! دست هایم را به نشان ستودنت بر آستان بی نیازت، نیازمندانه بالا می برم و نام زلالت را با ذکر (سبحان اللّه) در کوثر نیایش می پیجانم و با دستانی تهی از مقام بلندت طلب مغفرت می نمایم.

عزیزا! از تو می خواهم که در اندیشه ام حلاوت خودشناسی، که همان خداشناسی است را آن گونه قرار دهی که مسیر زندگی را پیدا کنم و با اندیشه ای سرمست، جهان را لبریز از زیبائی های انسانی کنم و لحظه هایم را با زیستنی عاشقانه مبارک گردانم.

مهربانا! اینک این خلیفه تو، مستمرانه جام تهی عمل خویش را در دست گرفته و بر آستان زلال نیایشت، بر خوان سفره کرمت زانوزده و بر سجاده نیایش، عاشقانه اشک می ریزد و

شوریده حال، تمنای جرعه ای از سبوی معرفت تو را دارد!

ص:13

و از این گونه انسان، اشرف مخلوقات لقب داده شد.

«تن آدمی شریف است به جان آدمیت»

«چه می گویم حدیث عالم دل

تو را سر در نشیب و پای در گل

جهان آن تو وتو مانده عاجز

زتو محروم تر کس دیده هرگز

میان دربند چون مردان به مردی

درآ در زمره «اوفوا بعهدی»

تو را از بهر این کار آفریدند

اگر چه خلق بسیار آفریدند

پدر چون علم و ما در هست اعمال

به سان قره العین است احوال»

زیباترین توصیف انسان، توصیف خداست، آن جا که در سوره انسان می فرماید: آیا بر انسان روزگاری نگذشت که چیز قابل ذکری نبود. ما انسان را از نطفه ای مخلوط آفریدیم او را آزمودیم و سپس شنوا و بینایش گردانیدیم. راه را به او نشان دادیم، خواه شاکر باشد و خواه کفران بورزد.

آمد تا ثانیه های وهم آلودِ جهان را به روزهایِ پر از نجابتِ یوسف گره زد؛ و به سال های صبوری ایوب، و بهارهایِ ممتدِ نوح.

آری! انسان جرأتِ جوانه زدن یافت.

مباد بر تو لبخندهای چروک خورده!

مباد بر تو چشم های رسوب کرده!

مباد بر تو فرصت های از دست رفته!

مباد بر تو چکه چکه در امتداد وسوسه فروریختن.

مباد بر تو قطره قطره در لبخندهای غرورآفرین غرق شدن!

آی انسان!

از «لب طاقچه عادت» پایین بیا،

چشمان کج بین و کوته نگرت را بشوی،

چشمانِ شهود را بگشا،

چشم انداز جاودانگی را بنگر،

با آبِ تبسّم چره بشوی

از چشمه معرفت بنوش،

در آیینه مهر، خود را صفا بده،

گل های دوستی را تعارف کن،

چتر تردید را ببند.

بگذار بارانِ حقیقت بر تو ببارد.

چشم چشمه تو را از کوهِ حقیقت جاری سازد!

باور کن ستاره از سمتِ نگاهِ تو جوانه زد،

آی، انسان!

سری هم به خودت بزن

اصالتت را به خاطر بیاور

ص:17

خود را با روزهای رنج و محنت «محمد صلی الله علیه و آله» به یاد بیاور،

به روزهای «غصه و صبوریِ» فاطمه علیهاالسلام پیوند بزن

ستونِ دیوار بی همتی را بشکن.

خود را غرق در لذات معنوی کن.

پرده های سیاه بی شرمی را بدر.

حصار خودبینی را پاره کن.

از نردبانِ لجاجت پایین بیا.

خنده های همدلی را بر لبانت بگستران.

کاسه نور را بردار و یک جرعه سرکش.

خدا تو را دوست دارد.

دریچه های عنایتش را برای تو گشوده است.

پیچک ایمان را بر ساقه وجودت بپیچان.

نکند از شتاب نسیم عقب بمانی!

نکند با پشت کردن به خدا رویت سیاه شود!

نکند با آشتی با شیطان، اسیر قهر خدا شوی!

نکند در زیر گام های خودبینی، خویشتنت لگدمال شود!

نکند دستانت رنگِ آبِ پاکی را فراموش کند!

خدا تو را دوست دارد و دریچه های عنایتش را برای تو گشوده است.

آی انسان! سری هم به خودت بزن.

ص:18

فریاد یکرنگیِ خویش را از بلندای منبر راستی بپراکنیم. و باور کنیم که نسلِ صداقت، ماندگارتر است از ریاکارانِ پوشیده از رنگ.

باور کنیم که سلام های صادقانه، زندگی را آسان تر می کند.

کاش هرگز شرنگِ کشنده نیرنگ را ننوشیم!

کاش هرگز در سایه تزویر و دو رنگی نیارامیم!

«گر چو نرگس نیستی شوخ و چو لاله تیره دل

پس دو روی و ده زبان همچون گل سوسن مباش»

«صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست»

دیگر از پرستوها کوچ را زیر بال هایت بگسترانی، تا خاک را به سمت لایتناهیِ افلاک، زیر بال و پر بگیری، هوایت هوای سرشاری ست، آغشته از عطر اقاقیا.

حس می کنی هزار کارون خون در شریان هایت موج می زند. کدام بَلَم، کبوترانِ بی سر به ساحل آورده؟

شب منوّر و باروت، شب دود و خاکستر، شب موج کوب کارون بر صخره های عبوس. سنگر، روبه رویت به سجده می افتد، گام هایت را سریع تر برمی داری. باید از خاک بگذری، دریچه های آسمان، روبه رویت باز می شود، تمام سپیداران به قامتت اقتدا می کنند، می ایستند به سبک ایستادنت، به سبک ایستادگی ات، چفیه ات در باد بوی خون می آورد.

سرفه می کنی، خیابان ها درهم می پیچد، آسمان در گودی چشم هایت فرو می ریزد، حس می کنی بال هایت گسترده تر از پیش است، نفس هایت به شماره می افتد، لبخند می زنی دردی را که قلبت سال هاست از آن فشرده است،از خاک می گذری، روی خاک می افتی. در خود می پیچی و سرفه می کنی، عطشِ نور شدنت را سیراب می کنی، می گدازی، خورشید می شوی، ردّ می شوی از مرز مکان و زمان، جرعه جرعه سیراب می شوی از شهدِ وصال.

انسان؛ این آبشار بلند آویخته از عهدی در بی زمان. به زمین می آید تا خشت ها را بر هم گذارد، از سکوت، آواز بسازد و از خاک، دوباره سجودی که خدایش بر خود آفرین بفرستد از چنین جست وجوگر عاشقی... چه شکل های عجیبی دارد این انسان، که گاه از فرشته فراتر می رود به عشق و گاه از چهارپایان فروتر، به فراموشی.

با خود می اندیشی که چه شمایلی خواهند یافت اشک ها؛ وقتی که خنیاگر تنهایی کسی باشند که به جست وجوی خویش پا بر زمین نهاده است ... تکیه تنها بر چه می تواند کند انسان؛ انسان یکّه و رها شده بر خاک؟

تکیه بر چه؟ جز آواز غریبی که نه از دوردست دامنه های سنگلاخ و نه از بی سرانجامی تکاپوی چشم های تاریک که از درون انسانی عاشق برمی خیزد. انسان؛

این موجود جست وجوگر بر چه می تواند تکیه کند جز عشق، که گاه آتش است و گاه آب. گاه خمپاره است و گاه گاز خردلی که سینه اش را ذره ذره می خورد تا از صافیّ روحش نوای نایی را بیرون کشد که ناله عشق است.

سروده نمی شود، نه که سراینده ای توان ادراکش را ندارد.

خوانده نمی شود، نه؛ که خواننده ای، چشمانی نیست که بتواند دید و دستانی که هیأت بلند آبشار عشق را تواند لمس کردن. مگر که انسان باشد با جوهره جوشان عشق (که گاه به آب می ماند و گاه خمپاره در خمپاره آتش است).

تکه تکه باید شد و در خاکستر به انتظار زادن دوباره انتظار باید کشید.

ذره ذره باید شد و در سوزش شیرین خردل ها، ذره ذره سوختن.

ذره ذره باید سوخت؛ تا توان آن را داشته باشی که انسان را دریابی (که در عشق سوخت و با خمپاره وضو کرد و در سوزش شیمیایی کفن شد).

چه گوناگون است این عشق؛ به چه می ماند؟ به آب؟ به آتش؟ به پرواز واژگان سرخ بر تفتیدگی صحرا؟ به عطش جوشان شمشیر بر کف؟ به دو کفّه که از سنگینی ایثار از هم می پاشند و آب بر آب می ریزند؟

به چه می ماند انسان (که در عشق شسته شده است) به کدامین خمپاره؟ به کدامین پرواز؟ به کدامین خاکستر منتظر؟ به کدامین فریاد؟

ص:24

و تنها در آیینه شهود می توان شورِ شهادت را دید.

تنها در دور دستِ جاودانگی می توان حدیث سرخِ اخلاص را شنید.

امروز در گذر از همه دقایق و ثانیه های پر شور و حماسیِ جنگ،

هنوز هم چشمانِ حقیقتمان ضعیف کار می کنند.

هنوز هم نهرِ زمان، ثانیه هایمان را با شتاب می برد و آفتِ غفلت از زندگی مان بالا می رود.

هنوز هم زمین گیرِ کابوس های کبودیم.

بیهودگی را با خویش می کشیم

واژه های یخ زده را تنفس می کنیم

به بی حاصلی خو کرده ایم

با سرگردانی مأنوسیم

نه عشقی نه شوری، نه آوازی، نه پروازی

خاکریز عشق، مبارزان با شور می طلبد.

قصه شوریدگی شنیدنی است.

هنوز حرف های روشن و زلال، قطره قطره از ابرهای خاطره می چکد

هنوز در ذهنِ لحظه ها، در پشتِ درهای بسته نسیان و فراموشی

در تکرار این همه بی حوصلگی - در لابه لایِ این همه تناسُخ و تردید

عطرِ یک سیب سرخ به مشام می رسد که از سبد یقین برداشته شده است.

با دستانِ اشتیاق، جستجو کن.

این روزها، آن قدر فراموشکار شده ایم که حتی خودمان را هم فریاد نمی زنیم و در لابه لای «تمدنِ کاذب» گم شده ایم.

می دانیم و از خود نمی پرسیم که چرا دست های ما - دیگر- حرمت اجابت ندارد و سجّاده هایمان بوی عشق نمی دهد.

شاید به خاطر این که، آن روز که اسلحه را زمین گذاشتیم، گریه هامان را هم زمین گذاشتیم.

مناجات هامان را هم زمین گذاشتیم.

باورهامان را هم زمین گذاشتیم، ایثارمان را هم زمین گذاشتیم.

چه قدر بد شده ایم که با دست خود، بین آن روزها و امروز، حصاری از جنس فراموشی کشیده ایم و از دیروزِ احساس ها و اعجازها دور افتاده ایم!

شاید به خاطر این که نمی توانیم مثل آنها باشیم.

شاید به خاطر آن که ما آن روزها و و آن شب ها را باور نکردیم.

و این چنین، دیروزِ عشق مملکت را در قابی بی احساس، روی دیوار خانه چسبانده ایم و خاطرات نجواهای راهیان نور را در دفتری زندانی کرده ایم که خروارها خاکِ فراموشی بر آن نشسته است.

مگر نه این که ما مدیون سینه های زخمی و دست های قلم شده شهدا هستیم؟ مگر نه این که مام وطن، مدیون بال های خونینِ فرشتگان کوی عشق است؟

پس مبادا که مدیون آنها باشیم و خود!

مبادا فردای حضور، شرمنده آنها باشیم و خود!

«فکّه» هزاران خاطره خاموش دارد.

«فکّه» تمام غرور مرا زیر هیبت مردانه اش لِه می کند.

تا دو کوهه راهی نمانده؛ سکوی پرواز درست همین جاست.

حسینیّه «حاج همّت»، هنوز عطر کمیل و نافله و سجّاده می دهد. اگر خوب گوش کنی، آوای «اللّهم ارزقنا الشّهادةَ فی سبیلک» هنوز هم دیوارهای حسینیه را می لرزاند.

این جا آرام ترین پادگانی است که سربازانش پرشورترین و مشتاق ترین رزمندگان جهان می شوند.

کاش دوباره صدای گرم «حاج همّت» سکوت شب های دوکوهه را می شکست!

کاش همه آنها دوباره جمع می شدند، نوحه می خواندند، سینه می زدند، عاشق می شدند، حماسه می آفریدند، شهید می دادند!

... و شلمچه «قطعه ای است از بهشت» که به زمین پیوند زده اند؛ درست شبیه کربلا.

قدم که برمی داری، زیر پایت خالی می شود. احساس می کنی از خودت خالی شده ای

آرامشی عجیب، لحظه های توفان زده ات را احاطه می کند.

نمی دانی دنبال چه می گردی؛ خاطره ای، پلاکی، قطره خونی، یا یک قرآن جیبی سرخ... ؟ مواظب باش پایت روی مین نرود!

آنها رفتند تا جای پای تو را پاکسازی کنند.

آنها رفتند تا تو در هوای دود و آتش نفس نکشی، آنها رفتند تا تو بمانی و قصّه عاشورا را در گوش های خفته فریاد کنی.

شلمچه، روشن ترین برگ تاریخ مردانگی است؛ دفتری از خاطرت خون گرفته، سرهای جدا، دست های پاره پاره، پیکرهای صد چاک و سینه های بی باک...

سرت را بالا بگیر، عرق شرم را از پیشانی ات پاک کن! شهیدان تو را سر فراز می خواهند؛ تو که باید در جهانی سراسر «ایسم»های باطل و دروغ و نیرنگ بایستی و حقیقت مردان مرد دیروز را فریاد کنی.

حقانیت خون هایی که مظلومانه سینه خاک را شکافتند.

ص:28

حقانیت چفیه هایی که خط اتّصال زمین و آسمان می شدند و ساکنان زمین را به اهالی آسمان پیوند می دادند.

خوب نگاه کن! ذره ذره این خاک، هنوز عطر «کل ارض کربلا» می دهد و لحظه لحظه این روزها هنوز در حقیقتِ «کل یوم عاشورا» موج می زند.

با خودم می گویم: یار، کجای زمان ایستاده است ... اکنون که مکان در اختیار دود است و باروت؟ یار، با ماست می دانم، اما چشمه های خون تا کی باید این گونه زخم های بی التیام را، دشت دشت در سینه قدس بکارد؟ ... یار، در کجای زمان ایستاده است؟

فاتح این لحظه های سنگی کیست؟ (و اکنون باد گذشته است و بر جمجمه ام کوبیده. که خون در راه است، که خمپاره در راه است، که تجاوز در راه است) اما من ... در قلمرو ایستادگان نشسته ام؛ با امیدی که نمی دانم از کجا و باور دارم از همین نزدیکی به یقین، در سینه ام شکوفه کرده است.

با امیدی که اگر چه می پرسد از زمان، ولی آن گاه که در بی زمانی باورش فرو می رود، همه چیز را نزدیک می بیند... پیروزی را، آزادی را و زاده شدن دوباره ققنوس ها را.

زنجیرها را می بیند که از پای قدس برداشته می شود. باد را که دیگر بوی جنایت نمی دهد و نه بوی باروت.

و سوالی که خود به خویشتن پاسخ می دهد: (فاتح این لحظه های سنگی کیست؟): آینده با ستم دیدگان است که به پاکی باورشان و به حقیقت روز باشکوه معهود، باور دارند.

چه راست ایستاده اند این سروها! چه راست قامتانند این باورهای شکفته در انتظار و امید.

گویا می بینند زمانی را که آن فاتح بزرگ، سرودی خوش بر لب دارد و فریاد پیروزی سر می دهد.

روزی که زنجیرها، از پای همه ستمدیدگان در بند باز می شود... روز پیروزی بزرگ، روز سرافرازی آنان که ضعیف نگاه داشته شدند، در حالی که پارسا بودند و باورمند.

آه، خالد! انزجار خود را منفجر کن تا صدای موج آن، مدیترانه را به جنب و جوش درآورد!

آه، خالد! یک چفیه فانوس بردار و اهالی دور دست دور از ذهن باور را بیدار کن. حرف هایت را نه با زبان بی زبانی که با زبان بی نیازی، با زبان بومی انتقام بزن، خونت را پخش کن که تمام آبگیرها، تشنه ماهی های قرمز رنگ خون توأند.

آه، خالد! آه، انتفاضه! آسمان «معراج» را از بند غاصبان غضب آلوده غزه و الخلیل آزاد کن و بیرق فتح را بر بلندای نام «رفح» به اهتزاز درآمد!

آه، انتفاضه! نگران نیل به اهداف نیل گون اهریمن کوب مباش که نهضت حماسه تا همیشه توفنده تر و خروشنده تر از خشم خصم ستیز، تمام لحظه های اشغال گران را در برخواهد گرفت.

آه، فلسطین! ای قبله قیامت ها! ای در محاصره مخاطره ها! مطمئن باش که آسان تو یک روز، شاهد فرو ریختن سقف سکوت خواهد شد و پرندگان بی پروای آزادی از قلب غرندّه ترین رعد و برق ها، بال در بال می آیند و تا همیشه در کنار تو می مانند.

آه، فلسطین! می دانم که یک روز مردانی از قبیله تو حقارت حرامیان را به احتراق می کشند و فتیله تمام حادثه ها را روشن می کنند.

آه، فلسطین! اگرچه آتش در مغز استخوان تو ریشه کرده است، امّا همچنان سبز می سوزی، ایستاده ای و سبز می سوزی، ایستاده ای و می دانم که یک روز، یک قبیله ققنوس از خاکستر تو بال می گیرد و یک آسمان چشم روشنی را به همه هدیه می دهند.

مگر نه این که آرامش امروزِ قدس، زیر آوارِ چپاول است؟

مگر نه این که خنده های معصومِ فرزندان وطن،

از روی کاشی های خیابان،

بر بال های فرشتگان می نشیند

می نشیند و شهادت را می بوسد.

چه قدر می گذرد!

از آخرین تنگ غروب

که دست در دست دریا، سرود می خواندی.

چه قدر می شود که دیگر از حال گرفته «حیفا» نپرسیده ای؟

چه قدر می شود که اشک های مادرِ پیرت را پاک نکرده ای و برای پای کنده شده عروسکِ خواهرت، پای چوبی درست نکرده ای؟

چه قدر می شود که از خودت دور افتاده ای؟

و هنوز با تمام خستگی هایت، از پا نیفتاده ای،

وقتی که زیتون، تکیه گاهت باشد.

زُل می زنی به کوچه های یکپارچه آتش و بوی باروت

خاطرات کودکی ات را در آن نمی یابی

جز قاب تَرَک خورده ای که عکس خاک خورده خانوادگی ات را در آغوش کشیده است.

دلت می گیرد.

و دست های تاول زده خود را به دست سنگ می دهی.

و قسم می خوری، استقامت خود را

برای فردایی که دست در دست دریا

ص:33

تمام گلدان های دم پنجره را سیراب کنی

و در ساحل دریا

همصدا با چکاوکان عاشق

سرود آزادی سر دهی.

خواهیم آمد، به خشم خداوند سوگند که خواهیم آمد، چون گردبادهای توفنده خواهیم غرّید و چون آذرخش؛ قلب های سنگی تان را خواهیم شکافت. جهنمی خواهیم ساخت و شما را چون بت های چوبین، در آتش نفرت خود خواهیم سوزاند و آن گاه بر ویرانه های شما خواهیم ایستاد و فریاد خواهیم زد: این جا سرزمین ماست.

سرزمین من، فلسطین! تاریخ تمام اندوه و خشم خود را در تو خلاصه کرده است.

امروز نفرت سیم خاردارها تو را احاطه کرده است، امّا قلب تو نمرده است،

قلب تو در سینه من، هنوز می تپد.

به شکوه گذشته، استقامت امروز، و روشنی فردا سوگند، با تو دوباره زیستن را لبخند خواهیم زد.

ص:35

تو کلمات شناور را به اندیشه ماهیان می بخشی. کلمات حباب می شوند. ما در سفر سُفره دلمان را باز می کنیم. ما باهم دوست می شویم. تو ناصرخسرو قبادیانی هستی و من ملازم سفرت

من می گویم سفر دو وجه دارد؛ رفت، برگشت.

تو می گویی سفر چهار گونه است؛ سفر از خود به خدا، سفر از خدا به خلق، سفر از خلق به خلق، سفر از خلق به خدا.

من سکوت می کنم. تو سکوت را می شکنی. ما به سرزمین هند می رویم.

تو هندوانه های ریاضت را قاچ می کنی.

ما به سیبری می رویم، تو در سیبری سیب های سرد تعقّل را گاز می زنی.

ما به چین می رسیم، نقشی از چین و چروک بر پشیمانی ات می افتد.

به مصر می رویم، تو مصرع به مصرع، غزل می سرایی.

آن گاه قدم به عراق می گذاریم و عرق گل های دریایی را می نوشیم.

من و تو در عربستان، ارّابه های جهل را به ارباب تاریخ می سپریم.

تو و من در یَمن، به یُمن آمدن باران، آواز می خوانیم؛ آواز بومی مردمِ یُمگان را.

ما یادمان نمی رود که از قندهار و سمرقند، برای طوطیان معتکف، قند بیاوریم. ما همچنان در رودخانه زمان قدم می زنیم.

اسم تو ناصرخسرو قبادیانی بود.

ما راه می افتیم. تو به فلاسفه گرسنه یونان، نان می دهی و در بلخ، تلخی های سفر را فراموش می کنی حالا ما به بخارا می رویم و در پشت شیشه های بخار گرفته، مِهْ می شویم.

ما همسفر باد می شویم و سفر به ابدیت را آغاز می کنیم.

ص:37

دوشنبه

5 مرداد 1383

8 جمادی الثانی 1425

2004 .July. 26

آنان با تانک به جنگِ خانه های بی دفاع آمده بودند.

آنان با سرنیزه به نبرد گل سرخ آمده بودند.

غافل از آن که در چنگ تقدیر باز می ایستند...

و از این گونه بود که برگ درخشانی دیگر از دفترِ افتخارات انقلاب، رقم خورد.

گودالی از آتش و عذاب؛ این پایان شومی است برای کوردلانی که گمان می کردند زمان آن رسیده است تا آنان نیز دستی در خوان آشفته داشته باشند؛ غافل از این که در وعده خدا هیچ تخلفی نیست.

گردان گردان ایمان و لشگر لشگر جهادطلب در راه بود، تا درس سنگینی به دَرَک واصل شوندگان کوردل دهد. دشمن می آمد تا با کوله باری از عجز، در سایه سیاه خود مدفون شود.

دشمن می آمد تا با غرور اغراق آمیزش غرق در غفلت شود و گرفتار مگس های موذی قناسه ها.

پندارهای پوچ، پشتیبان و پندافند پی در پی منافقان بود و در گمان خود می پنداشتند که می شود عشق را به آتش کشید، فریاد را تبخیر کرد و آسمان را به صلاّبه کشید.

می پنداشتند که می شود تبسّم های تقلّبی را جایگزین لبخندهای ملایم «حاج همت ها» کرد. زیر سرشان سنگین بود و مغزهاشان تهی، چون میکروب از رگ جاده می گذشتند تا به قلب تپیدن برسند. امّا غافل از آن که عشق، نیروی ناشناخته ای است.

پرواز. آن جا که نوری رصدشان می کند و ندایی می خواندشان. حمله حمله تا فتح سدرة المنتهی. تا نزد صیاد صیدها، زیباست که جان می سپاری و به جانان می نگری.

مرصاد آغاز می شود. منور فضا را نور باران می کند. گویا جشنی بزرگ در پیش است. مرصاد آغاز می شود. پلاک بر پلاک، رستم آهنگ سفر چقدر غم انگیز است!

مرصاد آغاز می شود و لبخند صیاد، تکه تکه می شود بر روی لب های مرصادیان و هر لبی به تکه ای لبخند و هر چشمی. به جرعه اشک؛ همین توشه سفر.

حمله حمله تا فتح سدرة المنتهی...

حمله حمله غزالان زیبای صیاد!

ص:42

پنج شنبه

8 مرداد 1383

11 جمادی الثانی 1425

2004 .July. 29

با سر انگشت افلاکی تو بر چهره ویران خاک، فرصتی برای گرته های جهل نمانده است.

تو همه جهان بودی که چون آغوشی، به روی مرگ گشوده شدی.

بی خردانِ فراسویت حتّی به اندازه سنگ ها نمی فهمند.

چنان برخاستی از آواز جبرئیل که تا آخرین دم، بر صفحه ها پلک نزدی.

یک چشم به خاک و یک چشم به افلاک.

راه تو چه قدر برای «هوهو» زدن هموار است! هوای وصال نزدیک است؛ هوایی که با عقل و عشق نفس کشیدی.

روح حیوانی انسان از خواب هزاران ساله برمی خاست و این تو بودی که دریچه ها را بر انوار اسپهبدی گشودی.

لبانت از «ذکر» و گریبانت از «فکر».

تا چند پلّه دیگر، دهکده های بی سراب، با چشمه های سرشار و هوای واشده صبح، نمایان است. ملتقای خِرد و محبّت همین جاست. روباهان را راهی به دهکده امن نیست.

باید کوله بار سرشارت را برداری و بروی؛ بروی به کلبه های دوری که با کلمات ساخته ای. در پرده هایی که بر طارمی های مِه آلود وهم کشیدی.

تو هیچ گاه جان در بدن نداشتی. تنها باقیمانده ات را کشتند. آن چه را که بر خاک مانده بود، تیغ زدند و تو در فرادست ها همچنان در تکاپوی وصل بودی.

تو حقیقتی هستی که هیچ گاه پلک های اشراقی ات را نخواهی بست.

شعله بگیرند

و در عمیق باورهای اشراقی ات

ذرات

قطره قطره

شناور شوند

بی هیچ نشانی از خویش

تمام راه های آشفته را

فانوسی کاشتی

تا نشانی میعاد همواره ات را

بادها

کوچه به کوچه معطر کنند

خاک

در مقابل بزرگی بی اندازه ات

حقیر مانده بود

ای مرد آسمانی شکوهمند! که بر پیشانی رفیعت باران گشایش نازل گشت و تمام دریاچه های عطشناک فلسفه سیراب شدند از ریاضت صوفیانه نگاهت.

نسیم

از تار گیسوان اشراقی ات

آوازهای ملکوتی را

هزار مرتبه نواخت

و شعاع نامکرر پروانه ها

مرز لاهوتی نگاهت را

دویدند

آفتاب

ص:45

هر صبح ردای خلیفة اللهی ات را

در حیات جاریه نور

شسته بود

ای زلال ته نشین شده از شهود!

آواری گزنده بر شانه های شهر

فرو ریخت

آواری گزنده بر شانه های شهر

فرو ریخت

آواری از حجم اندوهان بریدنت از دریچه های ناامن

برای تو رسیدن رازی بزرگ بود

رازی به وسعت مرگ های عاشقانه

رازی به اندازه تمام راه های ناگشوده و مبهم

تمام کوچه های حوالی غرب

پیچش صدایت را

که از جزء جزء اشراق بالا رفته بودند

و طعم لب های جادویی ات را

که تا پله های مرتفع آسمان

دویده بودند

و چشم های روشنت را خاطره کردند.

دیوارهای بلند حلب ناگزیر شدند، شاخه های رونده «آواز پر جبرائیلی ات» را که با «عقل سرخ» تمام ذرات عقیق آمیخته بود، بچیند و صدای شوریدگی ات را خاموش کنند؛ صدایی که بند بند ذرات را در نوردیده بود و پای آبله

عبورت را ببندند؛ پایی که تا ناکجاهای عرش را چون جفتی پرنده خوشبخت دویده بودند.

ص:46

اینک:

تو رفته ای و لهجه های فلسفی ات

از تمام دریچه های خاموش

گذشته اند

و اندیشه های رخوتناک را

خاک جهل گرفته است.

یادت هموار مانا!

سهروردی عارف / دو گوهر نور و ظلمت را از «حکمت خسروانی» می گیرد / و هستی را بر همین دو مبنا تفسیر می کند / عالم ماده را ظلمانی محض و مغرب می نامد / عالم ملکوت را نورانی محض و مشرق / و «عالم مثال» را - که مابین آن دوست - آمیخته ای از نور و ظلمت / خدای سهروردی

«نورالانوار» و نورانی ترین نورهاست / و آن قدر از شدت زلالی و پاکی می درخشد که هستی را سرتاسر پر کرده است /

سهروردی متألّه / آدمی را غریبه ای می داند در تبعیدگاه، در مغربِ ظلمت / اما از این رو که میل به عالم بالا دارد / قفسِ خاک را برنمی تابد / و هر لحظه در تب و تاب است تا راهی به رهایی بیابد / راهی که راهنمایش دل است و بارقه های الهام که از جانب خدا به سوی او فرود می آیند آدمی مسافر است / و با شنیدن «آواز پر جبرییل»(1) رهسپار «نا کجا آباد می شود / پس حقیقت دارد آن ندایی که هر دم از درون، ما را به دور دست ها فرا می خواند / می آموزدمان که از این جهان سه بُعدی برتریم / و از ملایک هم بالاتریم /

سهروردیِ شهید / که اینک او را «شیخ اشراق» می خوانند / در نهایت و پس از سال ها مسافرت و به دوش کشیدن رنج بی قراری / در «حلب» از دنیا رفت / تاریخ هنوز هم نمی داند که او را چگونه کشتند / اما می داند که معلمانِ حقیقت کم نیستند / شاگردانِ حقیقت کم اند /

باکی نیست، باید نزدیک شد به آشنایی های اندک، به دورنمای جا مانده از حضور سالیان.

ستاره ها را باید رصد کرد، یکی یکی. به ویرانه ها باید خوابید. از کوچه های تکرار باید گذشت. باید دوید تا انتها، تا دستان آتشدان تو، تا نیایش شکوهمند تو. باید گریخت از این روزمرگی. باید نزدیک شد به شرق، به خاستگاه آفتاب، به خاستگاه نیایش و شعر جاودانگی و خدای را در نزدیک ترین فاصله عشق دید.

اسطوره ات را از طاقچه تاریخ برخواهم داشت، ورق خواهم زد و زنده تر از همیشه و روینده تر از همیشه، با تو به نماز خواهم ایستاد.

اشراق چشمان تو - مرده که نیست - زنده تر از همیشه به جلو می کشاندم، به سوی آتشدانه ای که بوی مرگ نه، بوی سروری ابدی می دهد. بوی شور جاودانگی.

با این که زمانه رنگی از تو به خود ندارد و جهان آن قدر از تو دور شده است که تو را به غربتتی عمیق کشانده، به شب می روم و به سمفونی رقص ستارگان و سجده گاه سحرآمیز ماه.

به سحر می روم و و هم نفس شکوه عاشقانه مؤذنان عشق، به نماز می ایستم و قامت سرخ می بندم.

باکی نیست. غریبگی چشمانت را باکی نیست و گم شدن نام بلندت در میان برج های فراموشی را. تو از نسل آنانی هستی که نماز عشق را با سرخ ترین واژگان قامت می بندند و هر لحظه در شکوه عشقی آتشین شهید می شوند.

تو را نخست به شاعرانگی شناختم؛ چرا که تو سرخ ترین شعر هستی را و فلسفه بودن را به شعری سرخ باز گفتی.

با این که مرا به بلندای حقیقت سرخت راهی نیست، با این که گستره پروازت آن قدر از من

دور است که حتی پرنده خیالم را یارای رسیدن به آن نیست، اما در فضای افسون نام تو می شود پرید. سرخی شعرت را می شود نوشید و «صدای پر جبرئیل» را می شود شنید.

باکی نیست! باید نزدیک شد. باید هر چه نزدیک تر شد به هُرم سوزاننده وجود تو و تو را در سرخ ترین کلمه، آواز داد؛ هرچند که «عرصه سیمرغ» را «جولانگاهی» نباشد.

ص:49

شنبه

10 مرداد 1383

13 جمادی الثانی 1425

2004 .July. 31

آه از این شیدایی آتش افروز! این جا بقیع است. هنوز آفتاب بر نتافته است که غربتی گره خورده، به گوشه بقیع را می نگری که رنگ و بوی عباس را در امتداد کوچه های مدینه، در بقیع می پراکند.

ما می رویم و دیده ما بین کوچه هاست

چون دامن نسیم رها بین کوچه هاست

آه، بقیع! یا مرا آتش بزن، یا ناله ام را به گوش ام البنین، برسان.

بقیع! نمی دانم چرا به قبر ام البنین که می رسم، عطشی شدید سراسر احساس را فرا می گیرد.

ای مأوای مهربانی های پر پر!

ای دغدغه غربت!

ای که نامت رعشه بر اشک های من می اندازد! می خواهم یک آسمان بغض در تو درنگ کنم و دریا دریا و باران باران و ناله ناله در تو جاری شوم.

آه، بقیع! انحنای نحیف نگاه من، طاقت درشتی اشک های مرا ندارد.

ای پاییز پرستوهای یکپارچه آتش! تکیه بر غربت مدام تو می زنم و سلام می فرستم به مادر عباس، به مادر حماسه.

سلام، ام البنین! سلام بر تو که در حاشیه سکوت بقیع آرام گرفتی، تا چون همیشه، حاشیه نشین و قدم سوز غربت تربت مخفی فاطمه علیهاالسلام باشی.

همسر عدالت! این منم که از پشت پنجره ها، به هوای تو دخیل می بندم؛ چونان غنچه ای که به نسیم شکفتن دخیل می بندد.

این منم که گلدان خالی دست هایم را به سمت تابش شکوفایی تو دراز کرده ام تا در این خشکسالی رخصت، ترانه در ترانه، جوانه بزنم و بهانه در بهانه از تو بگویم.

«ای که هر صبحی که از مشرق بتافت

همچو چشمه مشرقت در جوش یافت

در دل من تا سپیده روشنی است

بایدت گفتن هر آنچه گفتنی است»

ای که کنیه ات «ام العشق» است و لقبت «ام الوفا»!

کاروان در کاروان اشک از پشت پنجره های بقیع، رهسپار کربلا می شوم، تا از گذرگاه گریه بگذرم.

ص:51

آفتاب در جستجوی رنجوری خویش تا سطح سپیده دم کبود شده است. ای طاقتت قاطع! در غروب رنجوری جان مجروح خویش، چشم انتظار کدام بی قراری بودی که این چنین، عزلت نشین عزّتی و عظمت.

ام البنین! معجزه پیامبر صلی الله علیه و آله شق القمر بود و معجزه تو «ماه پاره پاره». هنوز که هنوز است، عطر دست های عباس به گردن گل های یاس مانده است.

ای کربلای ممتد مهرورزی! ای شکوه شِکوه ناپذیر! ای حرمت بی حدّ! در مدینه ماندی تا دوشادوش عشق، حجم سنگین و رنگین داغ را از شانه های پیامبر برداری!

ای نقطه کانون کربلا و مدینه! در مدینه ماندی تا دوش به دوش شیون و شیدایی و پهلو به پهلو بی قراری، سنگ صبور فاطمه علیهاالسلام باشی.

ماندی تا چون همیشه، فاطمه را در این داغ غم گستر، دستگیری کنی.

ام البنین، «ای همسر فضیلت! ای مادر شجاعت! ای که تمام زنان حجاز رنجبران توأند و تو رنجبر فاطمه علیهاالسلام، درود بر تو که تا آخرین لحظه، دست از ایمان خود بر نداشتی!

درود بر تو که یک عمر، فاطمی زیستی و یک مدینه، کربلا گریستی!

بارورِ باوری زلال تر از اقیانوس ها بودی و چشم به راه ستاره ای روشن تر از فانوس ها

مدینه در مدینه ماندی و چشم به راه بیرق بی قرار عباس، غربت بقیع را با اشک های زلال خویش شستشو دادی.

ام البنین، ای قرینه غریب «ام المصایب»، ای که پشت تنهایی ات خم شد، امّا خم به ابروان بارانی خویش نیانداختی - که تو مادر عباسی و همسر علی علیه السلام - !

چهار ستون پیکر تو - «عباس، جعفر، عثمان و عبدالله» - قطعه قطعه شد، امّا ایمان تو استوار ماند و قلب تو قرص تر از ماه شب های مدینه!

اگرچه در کربلا نبودی تا حزن هزار دلهرگی را از دوش حسین علیه السلام برداری، امّا در مدینه ایستادی تا نبض عاشورا را در مدینه به جریان اندازی.

این جا بقیع است.

درست با چشم های مست که از پشت پنجره های پی در پی می نگری، در یک مرثیه مکرر و مواج فرو می ریزی؛ دیگر نه خود را به جای می آوری و نه جز اشک را می نگری.

ص:52

آموزگار عشق و ارادت! آن قدر در لحظه هایت شگفتی

آفریدی که تاریخ، انگشت تحیّر به دندان می کرد. کدام ماجرایت را بگویم؟ کدام لحظه ات را بسرایم، که لحظه هایت، آن قدر مقدّسند که در واژه ها نمی گنجند. در هر ماجرا، عشق و ارادت و اخلاص می آموزی، آن گاه که قنداقه عباست را، روی دست می گیری و برای صدقه سری حسین علیه السلام، دور سر مبارک ابا عبدالله می چرخانی... ، اگر فاطمه علیهاالسلام، عبّاس تو را «پسرم» نخواند، عجیب است ...

تو آمدی؛ در یک روز خوب و قدم به خانه علی علیه السلام نهادی و سایه مهربانی ات را پناه کودکان داغدیده زهرا علیهاالسلام کردی.

تو آمدی و خشتْ خشتْ خانه پر شد از بوی تنت. و تو لبریز از بوی فاطمه علیهاالسلام.

بانوی چهار داغ! محبت از این بالاتر، که به همسر بگویی: «مرا فاطمه مخوان، چون حسن و حسین و زینب با شنیدن این نام محزون می شوند» و تو، ام البنین یگانه روزگار شدی.

دسته دستاس، با دست های تو خو گرفت و...

تو می روی و خانه، داغ رفتنت را ضجّه می زند.

تو می روی؛ با تمام مهربانی ات؛ با سینه ای که داغ چهار کوه را به سوگ نشسته!

و من، هنوز پشت دیوار بقیع، مهربانی ات را ضجّه می زنم.

و من هنوز پشت دیوار بقیع، در جستجوی دست های گره گشای توام ...

و من هنوز حس می کنم که سر بر دامن تو نهاده ام و بوی یاس را از دامن تو می شنوم.

یا ام البنین ... !

ص:54

تو آمده بودی تا همدم تنهایی های مظلوم ترین سردار عالم باشی. چه خوب توانستی مادر غصه های فرزندان فاطمه و مرهم زخم های کهنه مولا باشی!

ای همنشین علی و فاطمه!

ای چراغ بیت الاحزان فرزندان زهرا! شفاعت حسین علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام شاه بیت غزل عاشقانه زندگی ات خواهد بود و ماه درخشان وجودت، سرو رعنای امیدت، عباس، سرمایه جاودانه دنیا و آخرتت. خوشا به سعادتت ای مادر پسران دلیر! ای مادر شیرمردان شهید!

خدا به نام تو کرده است آسمان ها را

تو در ادامه هاجر به خاک آمده ای

که باز سجده کنی امتحان عظمی را

خدا سپرده بدستت چهار اسماعیل

که چشمه چشمه گلستان کنند دنیا را

چه کرده ای که به آغوش مهربانی تو

سپرده اند جگر گوشه های زهرا علیهاالسلام را

بگو چه بر سر بانوی آب آمده است

که باز می شنوم رود رود دریا را

تبر چگونه شکسته ست شاخه و برگ تو را

چطور خم شده ای بر زمین، سپیدارا!

بخوان! دوباره بخوان با گلوی مرثیه ها

حدیث تشنه ترین دست های صحرا را

از آسمان به زمین آمده است گیسویت

که سربلند کند دختران حوّا را

ص:58

آنان که بیرق امر به معروف و نهی از منکر را بر فراز منبر مال اندوزی و آتش افروزی به اهتزاز درآوردند، این بار خود را آواره جهل می دیدند و بی سر و سامان ثروت. اسیر سرزنش و گرفتار طاعون طلحه ها.

روانه فتنه شدند تا مدینه را به کام شهوت و عصیان فرو ببرند؛ غافل از آن که «شهوت فریبنده است و دنیا پرستی، گمراهی آورد».

بسیاری را رام مرام فتنه انگیز خود کردید، غافل از آن که؛ «هوس، مرکب فتنه و آشوب است» هنوز به مفهوم سخن علی علیه السلام نرسیده بودند که: «بپرهیزید از این که هوس در درونتان جای گیرد که اوّل آن فتنه است و پایان آن رنج.»

و چه رنجی بالاتر از آن که خود را بر زمین ذلت افتاده ببینی.

«و آن که از عهد شبابش تا به شیب

میل سوی فتنه جویی بود و بس

در جهان زد آتشی از ظلم و زان

حاصلش بی آبرویی بود و بس»

لشگریان کور بَصَر، راهی بصره می شدند. غافل از آن که: «اللَّجاجُ یَنْبُو بِراکِبِه»؛ ستیزه جویی، صاحب خود را درمانده می کند».

دست از لجاجت بی جرأت خود بر نمی داشتند و به نادانی خود اصرار می ورزیدند که: «نادان از رفتار خود دست برنمی دارد و خردمند فریب می خورد.»

دو لشگر از دو اعتقاد رو در روی حادثه ها ایستادند، اما این عشق و ایمان بود که همنفس حماسه بود و بی قراری.

و علی علیه السلام با تمام سیاهی ها اتمام حجت کرد.

و یکی از یاران خود را فرستاد تا رسالت و سنت پیامبر صلی الله علیه و آله را به انجام رساند، اما هزار حیف و افسوس که گوش ها ناشنوا بودند و چشم ها نابینا، که «هوسرانی همراه کوری است و منحرف و خیانتکار برابرند.»

فرستاده علی علیه السلام قرآن به دست گرفت و حکم قرآن را در برابر اهالی جمل خواند، امّا هزار افسوس که آنان صفّین صفت بودند و خوارج طینت! به راستی کسی که دنیا او را به امیدهای غیر

ص:60

ممکن و به آرزوهای دروغین بفریبد، او را نابینا کرده و لباس کوری به او پوشاند. و از آخرتش باز دارد و به هلاکت رساند؛

مولا، زره پیامبر را پوشید و ذوالفقار جهاد را به دست گرفت. بیرق بی تابی را برافراشت و در راه حق و حقیقت شمشیر زد و شمشیر خورده تا آن گاه که جمل فتنه را پی کردند.

وقتی مردمان زاده کینه و غضب، از شیر دروغین گاو نری که شاخ هایش پیخ خورده، ارتزاق می کنند و با دست یهودی مروان بن حکم که هنوز گرمای بیعت با علی علیه السلام را با خود دارد، از جا بر می خیزند

باید عاقبت آنها را در میدان نبرد با حق و جنگ با ولایت اعظم دید.

این که حیدر کرّار سربلند میدان نبرد جمل است، برای او به تلخی شرنگی است که در کامش می ریزند.

هنوز صدای گریه امیرالمؤمنین علیه السلام بر جنازه زبیر و کلام اندوهبارش در کنار جسد طلحه، از دل تاریخ به گوش می رسد: «به درستی که طلحه به روزی درآمده که در این مکان غریب، به خاک افتاده است، به خدا قسم من از این که او را زیر شکم ستارگان افتاده، ببینم کراهت دارم».

«اصحاب جمل بیرون آمدند و همسر پیامبر را مانند کنیزی که برای خرید می کشانند، به بصره کشاندند»(1) بر امام مومنان شوریدند... ، بیعت شکستند و طالب خونی شدند که خود بر زمین ریخته بودند ... ، جنگ جمل از عمیق جهالت ها قد کشید و در بدعت ها و عقاید سست و بی پایه ریشه دوانید و «قطعی است که بدعت های ضدّ دین که شباهت ساختگی به دین دارند، عوامل تباهی انسان هایند؛ مگر آن چه خداوند مردم را از آن ها حفظ نماید».

علی محور حقّ است، علی عدالت مجسّم است، علی با حقّ است و حق با علی است.

می دانستند و باز خود را به نافهمی زدند.

می دانستند که پیراهن عثمان بهانه است؛ بهانه ای که گاه، پیراهن خونی عثمان می شود، گاه حکمیّت، گاه قرآن های بر نیزه و ...

می دانستند و باز شمشیر کشیدند ... و جمل، اسطوره جنگی شد به ناحق! آغازی شد برای باطل ها و باطل پرست ها، و جمل، بهانه ای شد برای کینه توزی ها و کینه ورزی ها!

«آنان برای امری گردن کشیدند که شایسته اش نبودند و گردن هایشان نرسیده به آن امر، شکسته شد» و حقیقت همیشه پیروز است ...

علی علیه السلام برای اتمام حجّت آمده بود. سه روز بدون جنگ، نامه و پیام و پیغام رد و بدل می شد. «... و شما پنداشته اید که من عثمان را کشته ام ... ای پیرمردان! اینک از این رأی نادرست خود بازگردید که اکنون (اگر

بازگردید) بزرگ ترین ضربه ای که به شما می خورد، تنها عار و ننگ است (بازگردید) پیش از آن که عار و نار باهم جمع گردند.»

پاسخی برای احتجاج مولا علیه السلام نداشتند پس چاره ای جز تیغ و شمشیر ندیدند.

طلحه، جز منطقِ لجاجت، استدلالی نمی فهمید، کینه امروز، بیعت دیروزش را بر باد داد و جز به انتقامی نمی اندیشید.

زبیر، عمّه زاده علی بن ابی طالب علیه السلام خواسته و ناخواسته، آتش فتنه ای را دامن می زد که او را از صف «سیف الاسلام» به اردوی «سیف النّفاق» درآورد.

«عَرّفتنی بالحجاز و اَنکرتنی بالعِراق فما عدا ممّا بدا؟» علی علیه السلام برایش پیام فرستاد: «تو در حجاز مرا می شناختی و اکنون در عراق مرا نمی شناسی، آیا چه مسئله ای پیش آمده؟»

سپاه کینه و تردید، حریف احتجاج علی علیه السلام نبود، پس شمشیر از غلاف کشیدند و حقیقت پلید خود را نمایان کردند. آتش جنگ بالا گرفت. شتر فتنه در میان سپاه خودنمایی می کرد. تمام سعی شان این بود که جمل بر زمین نیافتد. چه دست ها که در پای آن بریده شد و چه خون هایی که در حمایتش ریختند. تا جمل برپاست، پرچم عناد و بیعت شکنی در اهتزاز است.

بروید و این شتر را پی کنید که تا این شتر زنده است، آتش جنگ خاموش نخواهد شد؛ اینان این شتر را قبله خود قرار داده اند.»

«مالک»، «عمّار» و جمعی از جوانان قبیله مراد، پیش رفتند، ضربتی کاری بر «جمل» فرود آمد، به پهلو بر زمین افتاد و «چنان صدای مهیبی از خود بیرون کشید که مانندش دیده نشده بود.» «خدا لعنتش کند که چه قدر شبیه بود به گوساله بنی اسرائیل»(1)

ص:64

یاریگر کوچک پدر! حتّی تمام سالیان کودکی ات را بزرگ زیسته ای. دست هایت تکیه گاه رنج های پیامبرانه است. از طائف تا یثرب، از یثرب تا مکّه، کوله بار خستگی های پدر را به دوش کشیده ای.

فاطمه زیسته ای امّا محمّدوار، علی وار، زهرا بوده ای.

شکوفه ای بلند بر شاخساران همواره رسالت. هوای جهان از عطر تو آکنده ست. شتاب گرفته ای تا ریشه های خاک قد بکشد.

چتری بزن بر سر آسمان ها. نجوای کبودت در تمام کناره ها منتشر است. در این کوچه های پر از شیطان، صدای قدم هایت خواب ها را خواهد شکفت.

گل محض! گلدان محض! یازده گلبوته سبز و سرخت را از جویبار کدامین دامان سیراب کرده ای؟ کلمات در رکاب نام سیلی خورده ات بی تاب تر از همیشه اند.

حرف که می زنی، همه موجودات را به تکان وا می داری. دلم در مهرِ تو می پیچد. توفان به پا کرده ای میان یافته هایم. هوایم از پَرهیب خیالت معطّر است.

چشم هایت را به جهان پیرامون می گشایی. لبخندهایت تا همیشه بوی گل محمدی می گیرد.

خوشا سقف هایی که حجم نگاهت را به دوش گرفته اند!

چشم هایت از شرقِ حجاز طلوع می کند. خدیجه علیهاالسلام منتظر است.

با تمام کوچکی ات - کوهوار - تکیه گاه پیامبر شده ای.

خوشا هوایی که نفس می کشی؛ هوایی که از دشتستان های دامن خدیجه بزرگ برمی خیزد!

خوشا بوی مادر! خوشا خنده های آسمانی پدر!

بانوی آیینه و راز! برمی خیزی و جهانی با تو برمی خیزد. و تو هیچ گاه چون دریچه های باز و بسته شهر، بی کبوتر و پرواز نخواهی ماند.

فاطمه! «آسیه» آسیمه سرآمد و «ساره» سراسیمه و «مریم»، مشتاق تر از اشک، آمدند تا قنداقه تو را تبرّک کنند و تبریک و شاد باش به آخرین رسول خداوند بفرستند.

جبرئیل به آستانه سلام ایستاد، تا اجازه اجابت از دست های نجیب و مهربان تو بگیرد.

فاطمه! خدیجه، خود را رو به روی اشک های ریخته و نریخته دید، آن گاه که انگشت های ظریف فاطمه، ظرفیت یک بهار بغض را نشان محمد صلی الله علیه و آله می داد.

فاطمه! آن روز هم گذشت و تولد تو در توالی روزهای تبسّم سوز و عاطفه گداز، از خاطر معرفت به فراموشی سپرده شد.

آن روزها گذشت و تو خود را هجده ساله یافتی، آن گاه که حرکات تو بوی پیامبر را می داد و کلمات تو عطر تنهایی مولا را.

ای فرشته فطرت و ای بهار الفت! آن گاه که نه بیم بود و نه نوید و آن گاه که در کوچه های کوچ آلود مدینه، نام مولا را به زبان می راندی، این لحظه ها بودند که در پای تو می افتادند و خود را به فریاد تو می رساندند.

فاطمه! هر قطره اشک تو منظومه ای است و هر بُعد نگاه تو کهکشانی.

از سلام تو سپیده سر برآورد و از مهر تو خورشید از خواب نیستی به بیداری روشن بینش تو رسید.

ای بهشت برین حجاز و ای حجاز بی قراری پیامبر! چه قدر دلگیر می شوم وقتی پلک های خود را هزار و چهارصد افسوس به عقب برمی گردانم؛ که انسان فراموش کار، این وحشت مجسمِ عصیان، بساط بسیط آتش فتنه را بر درِ سرای وحی حقیقت گسترانده است. چه قدر دلگیر که نه! چه قدر مشوش می شوم و بی خود، آن زمان که می بینم لجاجت های کینه توزانه، جرأت جریحه دار کردن آبی ترین احساس را به خود داده اند.

فاطمه، ای تجلی جهاد پیامبر،تجلی فریاد جلّی علی و ای تجلّی نور خدا!

ای آن که در همیشه زمان و در هماره تاریخ به نام جاودان تو، نقطه نامتنهای آرزوهاست.

چگونه شد که دست های دسیسه پرور، آتش را همنشین روز واپسین خویش برگزیدند؟ فاطمه! آن قدر، نَفَس تو لطافت زاست که غلظت غیض شب های شوم سرشتان نیز نتوانستند لطافت عمیق تو را زمین گیر عجز و ناله کنند.

ص:67

دسیسه در دسیسه و نیرنگ در نیرنگ، حق تو را غصب کردند و غضب و غیض خدا را بر خود خریدند.

فاطمه، ای اقیانوس تبدار، ای آگاهی همیشه بیدار و ای همیشه هم دوش علی علیه السلام!

چشم های تو روشن ترین روش شیدایی بود و گیراترین دل خوشی حضرت امیر علیه السلام. تنها تو بودی که در غزوه غیض علی علیه السلام، دوش به دوش و شانه به شانه او شمشیر حمایت بر حمایل حرمت بستی.

فاطمه! صد دریغ و هزار افسوس که کوفیان شامی سرشت، حجازیان شامی مسلک و ناسپاسان غیرت گریز و نامردمان نمک نشناس، در ازدحام بی حرمتی، نه قدر تو را شناختند و نه احترام تو را به جای آوردند.

ای میراث گمنام و ماندگار مولا در مدینه! درود بر توکه ایستادی تا علی از پا نیافتد.

ای رحمت خدا بر پیامبر!

افسوس که قوم پدرت، سنت سپاسگزاری را به جای نیاوردند و در حق تو بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله، آنچه ناروا بود را به جای آوردند.

فاطمه! سلام سایه گسترت را بر بال های بی قرارم احساس می کنم که این چنین پابه پای قلم می دَوم و می گریم.

می دانم که نسیان و نیستی و ناسپاسی، دست به دست هم دادند تا دست های تو را از محبت علی علیه السلام جدا کنند. امّا تو در اوج جرأت بودی و علی علیه السلام در بلندای بینش!

فاطمه،

ای سابقه تمام سپاس ها، اصالت صداقت، نیکی همواره و ای خوبی بی شماره! نور نام تو بود که در ذات هر ذره ای تابیده شد و شور نهفته در شوق تو بود که کائنات را لبریز از روشنایی رو به رشد کرده است.

فاطمه! دیگر هیچ نمی گویم، امّا ای کاش می فهمیدم که در هروله اشک هایت، چه از خدا می خواستی؟!

ص:68

او می آید تا دخترانِ زنده به گور شده عرب، غرور زن بودن را از بین خروارها خاک، حِس کنند.

فاطمه، فریادی سرخ است در کوچه های مظلومیت علی علیه السلام.

می ایستد تا خانه نشینی علی علیه السلام را نبیند و این گونه است که پرهای سپیدش در هجوم تیرهای کینه به خون می نشیند.

فاطمه می آید، می ایستد و می ماند تا زمینیان، حضور ملکوتی اش را آسمان شوند.

مباش / ما «فاطمه علیهاالسلام» را به تو ارزانی داشتیم / و این کوثر ماست که به تو می بخشیم از این پس شاهراهِ کوثرِ وجود فاطمه علیهاالسلام است که آیه های رسالت تو را به جهانیان پیوند می زند.

از این پس لوح محفوظ جان و ضمیر پاک فاطمه علیهاالسلام است، راضیه و مرضیه، نفس مطمئنه زهرایی است که وقتی از صحرای محشر می گذرد، همه باید سرها به زیر افکنند.

از این پس فاطمه علیهاالسلام است که مادر آفرینش است و از دامان عصمت و مادری اوست که موعود آخرالزمان زاده می شود. فاطمه علیهاالسلام را سرمشق قرار داده ایم تا بدانند که زن بودن یعنی فاطمه علیهاالسلاموار زیستن.

فاطمه علیهاالسلام را یک مادر آفریده ایم

فاطمه علیهاالسلام قلب خاندان نبوی است و از اوست که حیات، در رگ های رسالت و پیامبری جریان دارد.

تا وقتی که یک زن، زنی به عظمت فاطمه علیهاالسلام، زیر عبای

آل کسا نباشد، اهل بیت علیهم السلام کامل نمی شود

فاطمه علیهاالسلام مصراعی جدایی ناپذیر قصیده بعثت است.

نومید مباش پیامبر صلی الله علیه و آله!

ما فاطمه علیهاالسلام کوثر را به تو ارزانی داشتیم.

و آرام گفت: «با این که دلم لبریز از عشق و محبت به شماست و یک لحظه زیستن، بی حضور شما، برایم از هر عذابی سخت تر است، ولی چون اراده خداوند بر این امر واقع شده، من تسلیم خدا و رسول خدایم».

و چهل روز، چلّه نشینی آغاز شد.

باید پیامبر، چهل روز و چهل شب در خلوت، سر به آستان قدسی پروردگار می نهاد.

و یک دختر، پاداش چهل روز و شب، دوری خدیجه از محمد صلی الله علیه و آله است.

یک دختر، سرانجام خوش این جدایی است.

آه، خدیجه بزرگ، بانوی دلتنگی های رسول، بانوی صبوری ها، برگزیده زنان!

کوثری از نور، کوثری از بهشت، و این چهل روز، آغاز یک تاریخ بود.

فاطمه، بریده شده از گناه است و آغوش تو، تنها آغوش گرمی بخش عصمت خداست.

فاطمه، ستاره دنباله داری است که تا آخر دنیا، ادامه دارد.

فاطمه، مادر یازده ستاره نورانی است.

مادر یک تاریخ جاودانه.

امشب، شبِ شکست رسم های جاهلیِ عرب است، شب تکامل زن، شب تولد کوثرِ نور.

امشب، شب رسیدن سیب های سرخ دشت آرزوست،

شب پرواز درخت.

شب گل دادن کاج.

شب عطر و شب یاس.

امشب، خانه نبوت، رسالت میلاد را نوید می بخشد.

امشب، درخت ها میوه تجلّی می دهند، گویی آئینه های شهر را با عطر گل یاس صیقل داده اند که این چنین از بهشت سرشارند. راستی! آئیینه ها میوه بهشت اند، آن گاه که عطر یاس می دهند، آن گاه که طعم باران دارند. آئینه ها زائیده اشک های متوالی تواَند.

آئینه ها از سجاده مکرّر تو جان گرفته اند آئینه ها، دانه دانه تسبیح تواند.

آئینه ها منشور آفتابی فردایند.

امشب شب تولّد توست بانو جان! نه فقط امشب، که شب های پیش از این نیز شب میلاد تو بود؛ شب های بعد از این هم همینطور.

ای کوثر حُسن! تو در رودخانه زمان جاری شده ای.

از شرق تا غرب جهان، انتشار حضورت را دیده ام؛ حتّی در اروپا، آن گاه که بر هفتاد هزار تن از مردم شهر «فاطیما» ظاهر شدی.

من می شناسمت، ای سرشار از همیشه خورشید.

تو راز ایجاز حروف مقطعه ای، تو الفبای عربی را به اوج می رسانی، کلمات را دِرو می کنی؛ آن گاه که کبوتران خطبه از لبانت پر می کشند. برای کشف تو باید کفش شهود بپوشم. تو انوار فصیح صبحی

تو را در ماورای آینه ها باید یافت.

صدای شیشه ای تو در آن سوی گلخانه ها به گوش می رسد،

گل های مخملی رؤیا دربارش نسیم به نماز می ایستند و به تو اقتدا می کنند.

ص:73

تو مرجح گل های سرخِ ایمانی. تو راز شکفتنی، راز شکستن. راستی! پیچک هایی که همواره پشت در خانه از درد می پیچند، به یاد پهلوی شکسته تو می پیچند. بانوجان! تو بغض مرا همیشه تکمیل می کنی در سطرهای آخرینم ...

از دست های ظریف کودکی بنویسم که هر شب، تیمارگر جراحت های تنهایی و غربت پدر بود و چون مادری، پدر را پرستاری می کرد، یا از شجاعت مردانه ای که جان در پشت در می نهد تا نگذارد به امامش آسیبی برسد؟

شعری شروع شد و شادی آسمان بود و ملایک به شادباش گفتن بر زمین از یکدیگر پیشی می گرفتند. خداوند، «کوثر» جاودانگی را به محمد داده بود؛ تا آنان که او را بی دنباله و ابتر می خواندند، معنای حقیقی جاودانگی را دریابند.

آری، تو شعر جاودانه خلقت بودی؛ تو آن کوثر زاینده ای که دوازده چشمه پاک و پاکی زا از آن جوشیدن گرفت.

تو زهرایی؛ مادر زینب؛ مادر صبر و شجاعت در غربت.

تو زهرایی؛ مادر حسین و ایثار و مظلومیت و مادر حسین علیه السلام بودن بس است از برای انسانی، تا به ملایک فخر

بفروشد. تو زهرایی؛ مادر مهدی(عج)، که روزی از دریچه ناگهان می آید و به نام بزرگت سوگند می خورد که تا غلبه پاکی، دست از سر ناپاکی و ستم برندارد.

و می دانم که تو هم منتظری تا دوباره بهار بیاید و بهار کوتاه زندگانی ات تکرار شود.

به امید آن روز.

آن همه کُنیه و صفت که تو فاطمه علیهاالسلام را به واسطه اش می شناسی، همه فضایل اوست که فقط گوشه ای از آن حقیقت فاطمی علیهاالسلام را به تو عیان می کند.

کاش ما را چشمی بود و حجاب ها را می درید و آن حقیقت عینی فاطمه علیهاالسلام که در اسما و صفاتش پنهان شده، بر ما ظاهر و مکشوف می گشت.

فاطمه را حجابی است ظاهری که نگاه دارنده عصمت و عفاف ملکوت و ناموس کبریاست.

و از آن عمیق تر، آن حجاب کُبرایی است که با اسما و صفاتش، ظهورات تامّه و مطلقه حقیقت وجودی اش را می پوشاند.

و از این روست که به ما آموخته اند تا او را به واسطه پدر و همسر و فرزندانش بشناسیم! زیرا آن «یَغُضّوا من أبصارهم» که شنیده ای، خطاب به چشم هایی است که با شمایل فاطمه علیهاالسلام روبه رو شده اند. نه شمایل آن فاطمه علیهاالسلام که در بیستم جمادی الثانی در مدینة النبی تولد یافت، که انعکاس تصویر آن حقیقت فاطمی علیهاالسلام که خداوند پش از آن که دست به آفرینش عالم کثرت بزند، نور او را در عالم توحید خلق کرد.

تو فاطمه علیهاالسلام را همان فاطمه بنت نبی صلی الله علیه و آله بشناس.

اما بدان که او را در میان اسمای حُسنی، مقامی است خارج از درک و فهم ما

جز آن که مَحْرم و واصل به اسم رحمت شده باشد.

پس با زبان دعا، خدا را به فاطمه علیهاالسلام سوگند می دهیم

تا اندکی از آن کوثر نور را به ما هم بنوشاند،

شاید ما نیز بتوانیم سیر مِنَ الظُلُمات اِلَی النُور بکنیم.

اللهُم انّی أسئلکَ مِنْ جِمالِکَ بِأجْملِهِ

بارالها! به حق نیکوترین مراتب زیبایی ات، از تو مسألت دارم.

کوثر، بانوی همیشه لحظه ها، آمده تا مشرکان، بولهب وار انگشت حیرت بر دهان برند و از وهم خویش باخبر شوند.

کوثر آمد و جاری شد در جری زمان و با زلالی خویش، درخت عشق را آبیاری کرد.

جاری شد تا منفورترین انسان های روزگار را زیر آسیاب کلام خود، از پای درآورد.

جاری شد و آمیخت با اشک ها و ناله های علی و آن گاه، کوثر، همه تن گریه شد در بیمناک ترین لحظه هایی که خواهد آمد.

بگذار پدر ببوسد گونه هایی را که روزی روزگاری سایه ارغوانی کینه ای بر آن می افتد! بگذار نوازش کند پدر، چشمانی را که روزهای نه چندان دور، در غم پروازهای مکرّر، در غم مظلومیت همسر بارانی می شوند!

آرام باش کودکم؛ فاطمه، آرام باش که زمانه، ناآرام ترین لحظه ها را برای تو تدارک دیده است. آرام باش در آغوش مادر!

حالا کوثر، همچنان جاری است. جریان دارد در رگ های هزار و چهار صد ساله من، تو و ما.

کوثر همچنان جاری است، در بلندترین قله های اندیشه تا آبیاری کند همچنان درخت عشق را.

فاطمه من زیباترین نام جاری در ذهنم، با آمدنش، چشمی را لبخند می آفریند و چشمی را به اشک می نشاند.

فاطمه علیهاالسلام، خوش آمدی!

مادر آماده بود که کوثر را در دامن زمین به جریان درآورد و پدر، خوشه خوشه سلام از چشمانمش می ریخت.

پدرم آرام تو را انتظار می کشید و چشمانش را به دریچه های آسمان دوخته بود و سپاسش را قنوت قنوت زمزمه می کرد. بوی آمدنت، دامن مادر را پر کرده بود؛ ستاره ها، از آسمان تا زمین را کهکشانی کشیده بودند که به دامان مادر ختم می شد. «انا اعطیناک الکوثر».

پروانه ها ریختند و پنجره ها لبریز شدند. صخره ها لبخندهایشان را به سینه آسمان پرتاب می کردند و درودها بسترهایشان را رها کرده به سمت دستان تو روی آورده بودند. مهتاب، خوشه خوشه باران نور می بارید.

حالا دستان زمین قنوتی شده بود، سپاسگذار آمدنت.

حالا کوه ها، سجده می کردند و تمام رودهای جهان سلامت می دادند:

ای دریچه دریچه، نور خدا

السّلام السّلام یا زهرا

سلام، کوثر خدایی جریان گرفته در بستر زمین!

سلام، گوهر یکدانه محمد و خدیجه!

سلام!

سفره دست هات گندم ریز!

کاسه جود و بخششت لبریز!

دامنت ماه ماه مروارید!

از تو خورشید راه را می دید

ای کلامت چکیده باران

اشک هات آب دیده باران

از تو جاری ست یک زمین دریا

با تو زیباست هر چه یا زهرا

سلام بر تو ای همنشین آفتاب، بانوی کرامت، گنجینه اسرار امامت و ولایت وای آیینه تمامی نمای عصمت! سلام بر تو ای کوثر ولایت، چشمه زمزم و صفا، سوره صبر و ایمان، روح زلالِ روشن آب وای آبروی مهتاب!

سلام بر تو ای منظومه عشق، سحر عرفان و ای قبله گاه دل و جان!

سلام بر تو که اگر نبودی، خلقتی نبود!

فاطمه جان! تو ازلی و ابدی ترین آفتاب آفرینشی که از افق مکّه طلوع کردی. ای سخاوتت چون خورشید، ای شکوه نام بلندت بی همتا!

میلادت خجسته باد.

هستی از آن توست.

فاطمه!

اگر آسمان وجود تو نبود، آیه های همیشه سبز و همیشه زلال کوثر چگونه تفسیر می شد؟ آمدنت، تولد دوباره جهان است.

رنگ و بوی حضور گرفته بود؛ حضور دختری که پیام آور پاکی ها بود.

دختری که بوی بهشت می داد و از تبار بهشت بود

دختری که قرار بود، ماه همیشه روشن آسمان شب های پدر باشد.

لحظه ها در پوست خود نمی گنجیدند و دیده ها از شادمانی، دست و پای خویش را گم کرده بودند.

بوی اسپند و عود می آمد و شادی، میزبان لحظه های بهترین بندگان خدا بود.

نامش را برگزید؛ نامی که برگزیده خدا بود، «فاطمه».

... و پدر، سپس فرمود: «من تو را به علم و دانش ممتاز نمودم و از ناپاکی به دور نگه داشتم».

فاطمه علیهاالسلام نور است و نور، فاطمه علیهاالسلام

فاطمه علیهاالسلام، کلید درهای بسته انسان است؛

از ابوالبشر تا پایان

فاطمه علیهاالسلام، سالار کاروان عشق، حقیقت زندگی به توان انسانیّت، حوریه بهشتی بر زمین، دختر محمّدِ امین و بهانه آفرینش است.

فاطمه، ای ولادت تو تبلور احساس، ای وجود تو معطّر از گل یاس، ای ابتدا و انتهای کامل ترین زنان عالم و ای دختر نبی خاتم! چشم بر جهان گشودی تا دنیا را بی نصیب از حضور آسمانی خویش نگذاری.

پا به عرصه خاک نهادی و تا دنیا دنیاست، در سراسر کوچه های انسانیت، نور معرفت تو پرتو افشانی می کند تا همیشه زمین، معطّر از بوی بهشت تو باشد.

به دنیا آمدی، تا عفتِ به رنگ گل سرخ، برای همیشه در میان زنان، با طراوت بماند.

قدم بر خاک نهادی تا رسم همسرداری را به پیران خویش بیاموزی.

به دنیا آمد تا عطر بوی گلِ مادر را در سراسر باغ محبّت جاری سازی.

ص:81

طفلی که امشب در خمین چشم به جهان گشود، آینده ما را با همّت محمّدی صلی الله علیه و آله اش عوض خواهد کرد. او پرده های عصیان و نفاق را بالا می زند و حقوق انسان را به یاد حافظه های خسته و ذهن های فراموش می آورد.

بتکده های عصر جاهلیت، دوباره جان گرفته اند و این کودک، فردا «مرد تبردار»ی می شود که خدایان عصر «جاهلیت مدرن» را در هم می شکند.

سنّت های از یاد رفته را زنده می کند.

مردان از پا افتاده، از حرارت کلامش جان می گیرند و مادران، فرزندانشان را اسماعیلِ حقیقت راهش می کنند.

در چشم های این کودک که نگاه می کنی، رازی است که بر تمام جانت شرر می افکند.

پیشانی نورانی اش، آیینه ای می شود و دورنمای آینده را می توان از معصومیت نگاه روحانی اش فهمید.

در دست های کوچکش، اعجاز موسی علیه السلام نمایان است.

شهر کوچک «خمین» امشب نور باران می شود.

عطر «روح اللّه»، تمام فضا را متبرّک کرده است.

عطر «روح اللّه» در تمام فضای قرن بیستم منتشر می شود. تمام آنتن های خبری، هیبت نگاهش را پخش می کنند و عظمت کلامش را دست به دست، نسخه به نسخه و سینه به سینه حفظ می کنند.

امشب انعکاس نفس های او، نفس های از پا افتاده را جان می دهد و در شریان خموده ایران، پس از 2500 سال تحقیر، خون عزّت و استقلال و ایستادگی تزریق می کند.

مبارزه با نام «خمینی» آبرو می گیرد و مرگ در راه حقیقت، شهدی می شود که یاران او را مست و بی قرار، شهره آفاق می کند.

بلندای نام «روح اللّه»، تاریخ را تکان می دهد و خدایان خیانت را نابود می کند.

ص:87

با فروغ امید و رهایی

زندگی تازه شد، دلنشین شد

او که چون کهکشان ها سرافراز

او که چون آسمان بی کران بود

با شما غنچه های محبت

مهربان، مهربان، مهربان بود

کودکی های او خوب و شیرین

سرو آزاده ای در جوانی

نیکمردی در ایّام مردی

پیری آئینه دل، آسمانی

ای امام ای کلید درِ صبح

ای پیام آور روشنایی

ما تو را همچنان دوست داریم

مثل فصل بزرگ رهایی

ص:89

تو مثل قاصدک ها «حقیقتِ» فصل را انتشار می دهی.

تو، گیاهان هرزه دروغ را از اندام درخت تناور حقیقت می زدایی.

تو، آیینه به دست، در معابر جهان قدم می زنی تا تصویرهای سرگردان را جمع کنی، تا با نشان دادن مظاهر امید، دل مردان جهان را شاد کنی و با به تصویر کشیدن مناظر بی عدالتی، جهانیان را هشدار دهی.

امید که بتوانی از عهده رسالت خطیر خویش، برآیی.

قلم به دست گیر و از قداست انسان بنویس. تنها تویی که می توانی حقیقت را از لبه های مغناطیسی بی واهمگی ها پخش کنی. وقتی جهان در تلاقی آتش و نیرنگ، متنفّر از نیک نامی و نیک سرانجامی است، تنها حضور توست که می تواند پرده از چهره واقعیت ها براندازد و حقیقت را بر ملا سازد.

خبرنگار!

تویی که می توانی مخاطره را مخابره کنی.

تویی که می توانی رادارها را ر ام مرام و جسارت جنگ ستیز خویش کنی.

تویی که می توانی با یک تلگراف، تبسّم را به دورترین نقاط زمین، به دورترین نقاط تاریخ، هدیه دهی.

خبرنگار!

تویی که می توانی سَر از سِرّ تبعید اطلسی ها درآوری.

وقتی پنجره ها را به غل و زنجیر می کشند و نور را با سرعت سرمست جنون به آتش می کشند، وقتی که در پشت دیوار شب، سپیده را اعدام می کنند، تنها تویی که مجوز عبور از این همه هراس را داری.

تنها تویی که می توانی بغض ترکیده گلوی گلدان ها را به تصویر کشی.

تنها تویی که گزارش لغزش بشر را از متن خنده های اهریمنان صلح نما، فریاد می کنی.

خبرنگار!

برایم بنویس از ستارگان مفقود الأثری که ارثیه آن ها زخم بود و داغ. برایم بنویس از گل های شیمیایی شده ای که در آخرین نفس خویش پرپر می شوند.

خبرنگار!

برایم بنویس؛ اگرچه دورِ واژه بی طرفی، سیم خاردار کشیده اند و زمینه دفتر را مین گذاری کرده اند.

برایم بنویس که سیاهی در تمام سلام ها نشست کرده است و این فواره سرخ آتش است که دامن نسیم را فرا گرفت.

برایم بنویس که چه اتفاقی برای تفاهم انسان افتاده است که این گونه تضادها در تزایدند برایم بنویس...

ص:92

دیروز گلویت از آن همه غربت، بغض آلود بود، امروز چه صمیمانه با گل نرگس چشمانت، سوره «حسنِ یوسف» را تلاوت می کنی!

ای سرو سرافراز! آزادگی تو اعتبار باغ ماست.

مبادا که دلِ مهربان تو از هیاهوی غفلت ما آزرده شود!

حالا که آمدی، سایه کریمانه ات را از سر نهال های جوان شهرمان بر مگیر.

بمان و برگ برگ خاطرات سبزت را برایمان تعریف کن.

ای سرو آزاده!

بگو که چگونه شانه های مظلومت، تازیانه بی رحمانه سال های اسارت را تاب آورد.

بگو که چگونه یاد میهنت را روزها و شب ها چون فانوسی درخشان، روشن نگاه داشتی، تا شب های انتظار ما بی تلألوی امید نماند.

می آیند؛ از پس سال ها ایستادگی و پایمردی. شال سبز بهار بر گردن و پیشانی بند عشق بر پیشانی. سکوت در چشم های آبی شان ترانه می شود و بهار در کمرِکشِ غرورشان به شکوفه می نشیند.

می آیند و دریاچه های شوق از گونه های مادرانشان سرزیر می کند و آسمانْ بی قرارِ این همه شکوه، ابرها را به زایش می خواند.

ایستادند؛ آن چنان که دماوند به احترامشان برخاست و ماندند، هم چنان که عشق می ماند و تاریخ را سروَری می کند. من زخم های کهنه شان را دخیل می بندم و کبوترانه بر بام عزّتشان، آشیان می سازم.

آمدید، بال در بال رهایی و اوج در اوج حماسه، بازگشتید، چون پرنده های بی پروا از درد سرِ زخم و فراغ.

آمدید تا بقچه بغض های خویش را باز کنید و خاک ایران را آغشته به آغوش خود کنید.

آمدید تا سلام های دست اوّل صمیمیت و ارادت به اهل بیت را دست به دست به امام خود برسانید.

ای همسنگران سرافراز!

ای سرداران بشکوه!

ای نیک نامان نام آشنا! فصل فصل فراغ را پشت سر نهادید؛ بازگشتید تا راویان حماسه ای حیرت زا و شگفتی فزای یاران باشید و ره پویان مسیر شهادت.

آزادگان!

هنوز که هنوز است، خاطرات خاک خورده شماست که رنگ و بوی عشق از آن در تراوش است.

هنوز که هنوز است، صدای تفدیده شما را می توان شنید که هم ناله و هم درد با مولای خود، موسی بن جعفر علیه السلام، به لبخندی اکتفا می کنید. سلام بر شما ای غیورمردان غریب نژاد، که بی قراری شما تا بلندی دیوارهای بازداشتگاه، قد می کشید، تا یک چفیه سلام را روانه کربلای شیدایی کند.

رفتید، اما هرگز کوچه ها و خیابان ها، خالی از خیال شما نشدند.

رفتید و مادرانِ منتظر، گوشه روسری خود را به اشک گره زدند و چشم انتظار غبارشویی غربت شما غیور مردان عرصه ایستادگی شدند.

«رفتید و رفتید و رفتید، ماندیم و ماندیم و ماندیم

آن قدر از نان سرودیم تا حرف هامان کپک زد»

درود بر شما که در خیمه های خون و حادثه ایستادید و مقاومت کردید و نماز جماعت را به امامت اشک به جای آوردید، که هنوز در عمق سلول های انفرادی، فریاد و سرشک شماست که گل سرخ زیارت را آبیاری می کند.

ص:97

ای همسنگران سال های حماسه و حریت! رفتید با سلام و بازگشتید با صلوات. پاداش مردانگی و مرز داریتان را از سلام های بد خط خویش، گرفتید که لایق یک تاریخ، سلامید و یک حماسه، درود.

هنوز که هنوز است، «مرز خسروی»، خاطرات خاک خورده شما را به خاطر دارد که حلقه حلقه گل در سماع اشک و دود اسفند در پایتان ریخته می شد و شما چه سبکبال و راحت، گام های خویش را به این خطّه خونین می نهادید و اشک های شوق را به چشم های منتظر این مرز و بوم هدیه می دادید.

می گویند: پرندگان مهاجر، با آغاز فصل بهار به خانه باز می گردند....

من می گویم بهار با بازگشت پرندگان می آید... و پرندگان بهار را با خود می آورند...

دیری است، آشیانه های سرشار از شوق حضور، انتظار بهار را می کشند.

دیری است آسمان از بوی پرواز تهی است.

دیری است، کوه ها، مشتاق تماشای غرور و سربلندی سروهای آزاده است.

و شهر از بوی بهار آکنده است

فصل ها، تغییر کرده اند.

انگار زمین جوان شده است. شهر، آشیانه خالی از پرستو، اینک به شوق و انتظار نشسته است، بازگشت با شکوه پرندگانش را.

صدای آواز بال آزادی می آید.

گمانم پرستوهای عاشق به خانه باز می گردند.

همسران و فرزندان و برادران و خواهرانی که صبر را آن گاه می توان فهمید، که لغتنامه دل های آنها را گشت.

کوچه های پس از تو را عمری

مادرت با عصا ورق می زد

دلخوشی هاش عکس دوری بود

که نگاه تو را ورق می زد

و اکنون تو آمده ای؛ خروشان تراز همیشه.

هرچند گَردی گونه هایت را گرفته، امّا عطر لبخندهایت مثل گذشته، کوچه های قدیم را پر کرد و از خواب گلدان های شمعدانی و یاس های روی دیوار گذشته است.

«اکنون تو این جایی؛ گسترده چون عطر اقاقی ها»

تو را برای تجسّم شهادت در روزگار فریادهای خاموش و خاطره های فراموش، باقی گذاردند؛ امروز آزادی تو و سرفرازی ما، بهای سنگین سال هایی است که جوانی ات را به اسارت خون و زور و شکنجه درآوردند.

سرت را بالا بگیر!

خاطرات مردانگی ات را در گوش نسلِ دیروز ندیده امروز، فریاد کن.

برای ما از حقیقتی بگو که پایه های ایمانت را زیر باران تازیانه سُست نکرد؛ حقیقتی که جرأت عاشورایی ات را تبلور بخشید و آوازه پایداری جوانان کربلای ایران را در تمام عالم منتشر کرد.

خاکِ وطن را التیام زخم های پریشانشان کنید.

بهار در راه است

با همان چفیه های ایمان بر شانه، با همان سربندهای عشق بر پیشانی.

خوب نگاه کن، بهار برگشته است!

لب که باز می کنند، نسیم غرور بر پرچم وطن می وزد.

چشم که می چرخانند، بیدهای مجنون، لیلای نگاهشان می شوند.

و از آن حادثه سبز می گویند.

کدام خورشیدِ روشن در پیشانیِ میلادِ شکفتنش آسمان و زمین را در نور شناور می سازد؟

دست هایش ستون هفت آسمانند که شکوفه های یقین داده اند.

دریچه های بسته جهل، روبروی نگاهش به سمت آسمانی از معرفت گشوده می شوند و تمام منابر، بوی حکمت می گیرند تا کلمات، بال و پر بگیرند در هوایی گسترده.

می آید و چشم های روشنش می جوشد از بطن آسمان ها و جاری می شود بر گستره خاک لابلای نارنجستان ها، عطر گام هایش می پیچد.

انارستان های دوردست، در سرانگشت هایِ اشارتش روشن و خاموش می شوند و درختان گیسو رها در نسیم می پیچند از اشتیاق آمدنش.

دریچه های آسمان باز می شود تا آبروی زمین، «باقرالعلوم» هرچه روشنایی را با خویش به ارمغان بیاورد. هرچه پروانه بر پیله های هیجان بال می کوبند و در آسمان جاودانگی، پرواز را پر می زنند.

می آید؛ با دستاری از سبز، از جوانه، از رویش، با بهاری شکفته در آستین، با خوشه های سرشار شکوفه در گریبان.

کبوتران رها در کنار چشمه مهتاب، در سرشاری لطفش غبار از بال های پرواز می شویند و بر آستانِ کرامتش بال می گسترند. نفس هایش مردگیِ خاک را به حیات وا می دارد.

می آید؛ هوا بوی پونه های باران خورده می گیرد و هر آن چه روزن، رو به آسمان پر می گیرند و نور را در آغوش می فشارند.

جذبه نگاهش نور است و نور؛ زان ازلی نور که پرورده اند...

«رسیدن من و اقبال آن همایون فال

چنان فتاد مطابق در آن خجسته حریم»

نوزاد نور می آمد تا هادی الرشاد همه باشد.

باقرالعلوم، او که از دو سو به پیامبر می پیوست، می آمد تا علم ظنون را مسحور علم و فنون خود سازد.

می آمد تا عِلم لدّنی را علی التفصیل و علی التحقیق در دسترس تاریخ قرار دهد.

ابوجعفر، او که وارث هاشمیان است و علویان و فاطمیان، می آمد تا راستگوترین لهجه ها و جذاب ترین چهره ها را نشان بشر بی ریشه و بی شرم زمانه دهد.

می آمد تا کوربختان و شور چشمان کور دل را محو تماشای عرفان «علی الیقین» خود سازد.

ابو جعفر می آمد تا سلام محمد صلی الله علیه و آله را به کربلا برساند. می آمد تا بار دیگر، جابر بن عبد الله انصاری را مست از رایحه هستی بخش محمد صلی الله علیه و آله کند.

درود بر تو یا ابوجعفر که علم نبوی و فطرت علوی را در هم آمیختی تا بزرگان و مهترانی چون «حَکَم بن عَتَیْبه»، مُهر خاموشی بر زبان زنند و مُهر مِهْر جویی بر گمان.

درود بر تو که در برابر حشمت تو، هشام بن عبدالملک، ناگزیر به گریز می شد که گرمای چشمان تو گیرا بود و منطق تبسّم تو، توفنده و خروشنده.

پدر، خورشید و مادر، ماه

پدر، نور و مادر، نور، و تو، فرزند دو نور؛ نور علی نور

و تو ذوالنّورین و تو فرزند بهشت و تو فرزند زمزم.

دیری است، دنیا، گوش خوابانده و صدای دلنواز آمدنت را بی تاب گشته

دیری است زمانه، لحظه مقدّس شکوفایی بهشت وجودت را به انتظار نشسته.

دیری است، وعده آسمانی آمدنت، دل ها را مشتاق کرده.

نمی دانم چه رازی در حضور تو جاری است که قرن ها پیش، وعده ات دادند...

تو آن واقعه بی بدیلی که لحظه وقوعت را دقیقه ها و ثانیه ها، چشم انتظار بودند...

تو از قدیم، حضور داشتی و اینک به زمین هدیه شدی...

تو آن ستاره دنباله داری که از قرن ها پیش، آسمان در هیجان ظهورت می سوخت... و امشب همان شب است؛ شبی که باید اتّفاق بیافتی، شبی که باید پلک بگشایی و آینده انسان را به موازات نگاه روشنت، به نور ختم کنی...،

درست لحظه رویش گل وجودت، پایه های جهل، به خود لرزید و تارهای سست نادانی از هم گسیخت.

تا که نام بلند تو را، فرشته ها زمزمه کردند، گمراهی به پایان رسید و نور دانش، جهان را به روشنی فرا خواند که تو باقرالعلومی و شکافنده همیشه علوم!

ای وارث بر حقّ علم نبوی! خدا، جرعه جرعه علم خویش را در درونت ریخت و دروازه های بسته معرفت را تو در تو، بر روی سینه ات گشود و تو را عالم اسرار عیان و نهان، قرار داد. تا به معجزه انگشت خرد خویش، گره از جهل و نافهمی بشر بگشایی

ای پنجمین حجّت بزرگ خدا! روز میلاد تو، میلاد تمام خوبی هاست!

روز میلاد تو، مرگ تمام نادانی هاست

روز میلاد تو، معلومی تمام مجهول هاست، انقراض نسل نداشتن ها و شروع فهم و ادراک

روز میلاد تو، روز بلوغ انسان ها و روز کمال اندیشه هاست

روز میلاد تو، الفبای دانش بشر، تکمیل شد.

ص:106

کوشش های آنان فقط به آن جا رسیده بود که توانسته بودند، خلافت و منبر ظاهری را از تو بستانند و تو رادر گوشه عزلت قرار دهند، اما تو بر منبر و قلب های شیعیانت خطابه عشق می خواندی و حکومت می کردی و از راه دل، با دو دستانت مراوده و حشر و نشر داشتی.

تو می دانستی که مقدّر شده است تا ظهور آن ولی اعظم علیه السلام که حق مغصوبتان را بطلبد، شما باید در نهان و باطن، بر عالم هستی ولایت داشته باشید.

امشب که دنیای حقیر و سخیف را برای اهلش وا می گذاری و به سوی پروردگار خویش رجعت می کنی و فرشته مرگ را اذن می دهی تا روح تو را استیفای کامل کند، می دانی که از خود، هیچ به جا نگذاشته ای، جز فرزندی که از او ناجی عالم تولد خواهد یافت؛ همان امام منصوری که با یک دست بر عالم مُلک و خاک نشینان، ولایت می کند و با دست دیگر، بر عالم باطن و اهل دل!

و خداوند با ظهور او، دعاهای خفیّه امامت را از علی مظلوم علیه السلام تا حسن عسکری علیه السلام که بعد از تو، چهره در نقاب میله های زندان می بندد، به اجابت می رساند و حجّت خویش را بر عالم هستی تمامیّت می بخشد.

ص:108

بر لب های معطر

و بر پیشانی مبارک خاک

این جا دقیقه های روشن پذیر مهربانی است

جایگاه مرتفع نور است

این جا خانه قدیمی ترین دوست

نزدیک ترین فاصله تا آسمان است

گرم رفتن تا هوای غلیظ مهربانی

سیراب شدن در هوای موزون نیاز

سوختن در حلقه های پیچنده لذت

شتاب گرفتن در حوالی «کسای» توحید

این جا آغاز است

آغازی برای تهی شدن از لذات بی هنگام سکوت

آغازی برای بیدار شدن از خواب های آشفتگی و رنج

آغازی برای هم خوانی با فرشتگان دم صبح

آغازی برای قیام تا کرانه های انبوه مناجات

سکوتی رونده و زلال در گوش طاق هاست

این طاق های نزدیک به اوج

این جا حوالی دامنه های سلوک است

حوالی پرواز تا قله های بی حدّ ملکوت

این جا حوالی نجوای فرشتگان است

چشم ها چکه چکه در لذات کلمات توحیدی فرو می چکند

دست ها شاخه شاخه از شروه های نیایش، شکوفه می ریزند

خونی به رنگ پرواز در شریان ها اوج می گیرد

ص:110

این جا خانه آرامش است

آرامش در آوازهای کهنسال سکوت

با نغمه های معطر اذان

گوش خواباندن به نسیم بی صبرانه ذکر

با آوازهای سبز دعا

تا خواب گلدسته ها راهی نیست

تا پیاده روی به انبوهان روشن نماز

تا پیچیدن در دایره های تکثیر

تا جستجو در صدای صاف خداوند

و رها شدن در نجواهای ابریشمی ظهر

این جا آبی فیروزه ای است.

با عطر گلدسته های بلند و موزون.

مسجد، معماری «عبودیّت» است؛

با دو گلدسته ای که در نیایشِ ابدی هستند.

باید انس خویش را با مسجد، هر چه بیشتر کنیم تا از باران این همه لطف و کرامت، بی بهره نماییم.

مسجد، ای منشأ تمام پاکی ها! ای قداست بی قرار! وفور فوریت استجابت، همیشه در گوشه و کنار تو موج می زند که انسان را این گونه مجذوب گیرایی خود می کند.

مسجد!

آن گاه که در حریم تو قدم و غرق در عطر استجابت می شوم، پیشانی بر مُهْرِ مِهْر سپهر عبادت و بندگی می نهم تا از تمام آلایاش ها و آلودگی ها مبرّا شوم.

مسجد!

بلوغ دست های برهنه ام را در صفوف استغاثه رو به کمال «کریم» می کنم و زمزمه می کنم که

«عمری است که در می زنم ای بنده نواز

موسیقی استجابتم را بنواز»

ص:113

و کدام قلم است که تاب چرخیدن در وادی وصف تو داشته باشد؟(1) جمال روی ماه تو در کدام کلام می گنجد و جلال خورشیدی تو در کدام وصف می آید؟(2)

ماه را ببین که چه مبهوت روی تو مانده و خورشید را که چگونه به عشق دیدارت هر صبح از افق سرک می کشد. سبزه زار بهشت که رستنگاه هر چه زیبایی است به دلبری طاووس چون تو دل می دهد.(3)

سلام بر تو ای فخر آفرینش، ای نگین خوش نگار خلقت، ای مهدی، چقدر شیرین است نام تو!(4) فَتَبارَکَ اللّهُ أَحْسَنَ الخالِقین(5)، مبارک باد بر خدا خلقتی چنین نیکو، گنجاندن تمام خوبی ها و زیبایی ها در ظرف وجود یک نفر آن هم در معنای تمام و کاملش در تصور که می گنجد؟ کدام چشم نیالوده به غبار دنیاست که رؤیت تو را انتظار نکشد؟ کدام زبان بازمانده از بدی ها و کژی هاست که از ذکر دمادم نام تو باز ماند؟

همه دل های آسمانی به انتظار لحظه ای دیدن روی تو تمام عمر را غرق در خون شدند، چهره ای گندمگون، نگاهی نافذ، خالی سیاه بر گونه راست، دندان هایی گشاده، پیشانی بلند و نورانی و قامت سخت به اعتدال،(6)

عصاره همه خوبی و سرچشمه همه نیکی ها، امام دل های عاشق، چشم هایی که به راه تو مانده سال های بودن را با اشک می گذرانند تا پاکیزه و شفاف بمانند برای دیدن تو، و دل ها لحظه ای دست از دعا نمی دارند تا خدا آن طلعت رشیده را با آن ها بنمایاند.(7)

ای زیباتر از هاله های سپید یاس و نسترن، ای خوشبوتر از شکوفه های نرگس، ای لطیف تر از نور بیا، بیا تا پیامبر بیاید. بیا و ما را که از لذّت دیدار پیامبر بی بهره و محرم مانده ایم به لذّت دیدار خود سیرابمان کن، ای شبیه ترین به پیامبر خدا(8)، بیا که در خراب آباد دنیا بر امید وصال تو تاب آورده ایم و زنده بودنمان به امید دیدن و بودن توست. بیا که:

خیال روی تو در هر طریق همره ماست و جمال چهره تو حجّت موجه ماست.

ص:115

جهان امروز، داغی است که تنها با شمیم حضور تو فرو می نشیند

ای مهربانی بی اندازه!

هوای جهان، هوای رنج است

کجایی، تا همه کوه ها کمر راست کنند؟

کجایی، تا همه آب ها در صبح گاه آمدنت

نماز شکر بخوانند؟

فردا که بیایی،

روز آغاز گل است؛ روز اسفند و باران

فردا که بیایی

تمام درختان آواز می خوانند

تمام گل ها صلوات می فرستند

تمام رودهای جهان، خنیاگرانه، تا باغستان های روشن، پیاده روی می کنند

فردا که بیایی

بر بام خانه ها، ستاره ای روشن است

پرده های تاریک جهان، آواز تو را خواهند نواخت

آه!

ای روشن بهنگام!

هوای تازه پیراهنت را بتکان بر سرزمین

و در تمام آبادی های جهان، قیامت کن

ای روز خورشیدی ات فراگیر!

ما را از تزاحم این آهن و سیمان نجات بده!

در نمازهای شبانه ات دعایمان کن

فردا روز آفتاب است

ص:117

فردا روز جهانی سلام است

فردا همه جا صبح است

فردا عکس تو صفحه اول روزنامه هاست

فردا تریبون های جهان صدای توست

فردا که بیایی

میادین جهان تمثال توست

...

سری به کوچه های غمگین ما بزن!

سراغی از دشتستان های ما بگیر!

حالی از چشم های خونین ما بپرس!

دلتنگ آمدنت هستیم ...

صدای تو روشن است

نگاهت بی اندازه زلال است

پروانه ها که خواب تو را دیده اند می گویند

کی می رسد هنگامه آوازهای تو؟

سلام بر رودخانه هایی که در آن وضو می گیری

سلام بر سنگی که پیشانی بر آن می گذاری

سلام بر درختی که تکیه می دهی

سلام بر خیابان که محل گذر توست

سلام بر بارانی که به خاطر تو می بارد

سلام بر دقایقی که قرآن می خوانی

سلام بر سجاده ات

سلام بر مهر و تسبیحت

ص:118

شود، اما درهای آسمان باز می شود، آسمان آبی لبخند می زند و دلم امان می یابد؛ چرا که پناه چشمان تو را یافته است. و به جای همه نومیدان گریه می کند، جای همه سر در گمی ها اشک می ریزد و به جای همه تردیدها یقین می نوشد.

می بینم آن روز را که آواره از آوارگی برمی خیزد. مرده، مردگی را وا می نهد و زندگان نیم جان تند و تند به جانب چشمه راه می افتند.

می بینم آن دستان را که زمین را دوباره آغاز می کند. سترگی تاریکی را پس می زند و آفتاب را از قلبش طلوع می دهد. آفتابی که شاید پنداشته بود - آدمی - که مرده است سال ها.

می بینم شهر را که و لوله ای به بیداری اش می کشاند و پا بر گورهای کهنه می نهد... و در صدای اذان تن می شوید... اکنون باید به لبیک زندگی پاسخ داد و تکاپوی سیری ناپذیر

زیستن را از سر گرفت. زیستن و انسان زیستن را. زیستن و در همیشه زیستن را.

و در آن دم که آدمی، ساحل جاودانگی را رصد می کند و خدا را که روشن تر از همیشه در سینه اش روشن است.

آه ... تمرین انسان بودن می کردم که تو به خاطرم آمدی... آدمی زاده ای گزیده که «پنهان ز دیده ها و همه دیده ها ز اوست».

تو می آیی تا تقویم را بر روی «جمعه» تنظیم کنی؛ جمعه ای که در آن، عدالت پاکِ علوی برای تمام ناباوران تفهیم خواهد شد.

جمعه ای که دعای «فرج» ثمر داده است و گلایه ای از نیامدنت نیست.

جمعه ای که زیر صداقت باران، در شرقی ترین نقطه کعبه خواهی ایستاد و عدالت را با تمام وجود، فریاد خواهی زد.

و تو می آیی.

تو می آیی تا زندگی، معنای زیستن پیدا کند.

تو می آیی تا دین جدّت را احیا کنی. تو که بیایی، گویا دست های پینه بسته علی علیه السلام، چتر مهربانی، بر سر بی پناهی فقیران است.

تو می آیی تا باز هم عطر دین واقعی و صداقت، در فضای شهر بپیچد و عدالت خانه نشین، در نقطه نقطه کره خاکی اجرا شود.

تو می آیی تا بعد از این همه سال، لاله عاشق، معنای مهربانی را بفهمند و از دست های دریایی تو سیراب شوند.

تو می آیی تا صوت دلنشین «قرآن» را از دهان تو بشنویم.

بیا تا ستارگان آسمان، بر شانه های خسته ات بریزند و بهارِ تکیده، زیر قدم هایت شکوفا شوند.

بیا تا نخل های مدینه، محرم سرّی پیدا کنند و فدک بی وارث نباشد.

بیا و اشک های زلالت، لاله های عاشق را سیراب کن و از وجود گرم خود به آنها بتاب.

ایمان دارم به رِدای خلیفة اللهی آدم بر دوشت، به اعجاز عصای موسی در دستت، به مسیحایی دمِ عیسی در نفست و به جاریِ حیات خضر در جانت.

لحظه هایم به انتظار تو قد می کشند.

دلم در حواشی جاده استقبال، نرگس شادی می کارد. مژگانم، در غزلخوانی چشمانت چراغانی است و قلبم، ضرباهنگ گام های تو را می تپد.

می خواهم گره از پای بسته خویش برگیرم و به پیشواز وعده های هزار ساله تاریخ آیم.

ای شکوهمندترین قامت، از کران به بی کرانگی! من جز به اشارتِ آفتابی ات خورشید را نمی فهمم. ای دلیل پیوستگی از خودسویی به فراسویی! حالا که بیابان های سرگردانی ام به اتمام رسیده اند، هرگز نمی توانم تو را آن سوی فاصله ها پندارم.

او می آید و دل گرفته عاشقان را آرام می کند.

او می آید و گره کورِ باور بعضی ها را با دست های گرم و اعجازگر خودش باز می کند.

او می آید و تفسیر صادق «ندبه ها» و «مناجات ها» خواهد شد.

او می آید و بر پیکره بهار زرد، سبزینگی می پاشد.

او می آید و بت های عصر تمدن را در هم می شکند

و او می آید و با دست های آسمانی خود، اشک های دوری را از چشمان تمام عاشقان پاک می کند، تا همه باور کنند که «رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند».

دریا، هنوز بر شانه هایش سنگینی متلاطم توفانی خویش را تحمّل می کند، تا کشتی نجات تو به ساحل دیدارها برسد.

آفتاب، لحظه های خود را به شب وام داده است تا هنگام آمدنت، لحظه ای از پرتوافشانی مضایقه نکند و شب به این باور رسیده است که روزی باید کوله بار خود را برای همیشه ببندد.

درختان، زمستان را به بازی گرفته اند و بهار، نوید ماندن را سر داده است؛ لحظه موعود نزدیک است.

علف های هرزه، دیگر جایی برای ماندن ندارند و گیاهان سبز، اصرار به روییدن دارند تا سبزترین لحظه های خود را زیر قدم هایت نثار کنند.

اتوبوس زمان، در خیابان های انتظار در حرکت است و مسافران، به ساعت های خویش نگاه می کنند، اما هنوز عقربه ها به ساعت ظهور نرسیده اند.

آقا! چشم به راه روز «پادشاهی عدالت» هستیم.

از تو سرودن، آتشِ بر دامن است، مرد!

این بار هم که قُرعه به نام من است، مَرد!

یک صبحِ انتظار، تو را خواب دیده ام

من صد هزار بار، تو را خواب دیده ام

دیدم که آب در نظرم شعله می کشد

گویی زمین، درون سرم شعله می کشد

دیدم جهان درون خودش آب می شود

فریادها به سمتِ تو پرتاب می شود

دستانِ التماس، به سوی تو آمده است

یک دشت، عطرِ یاس به سوی تو آمده است

دیدم که رودهای جهان گُر گرفته است

در چشمِ من زمین و زمان گُر گرفته است

این تکّه پاره ها که به منقارِ کرکس است

دروازه شکسته بیت المقدّس است

آه ای غریبه! دشتِ گلایُل بگو کجاست

افسانه دریده کابل بگو کجاست

اطفالِ پا برهنه سرد پریده رنگ

یک مشت قلبِ ساخته از چوب و سُرب و سنگ

انکار می شوند، خدایانِ آب ها

دنیا مکدَّر است از این منجلاب ها

دنیا سراسر آتش و اجبار و خون و درد

موعود من، دوباره به ساعت نگاه کرد

ص:125

ص:127

ص:128