نقش تو بر خیال و خیال از تو بی نصیب

نام تو بر زبان و ربان از تو بی خبر

شرح و بیان تو چه کنم زان که تا ابد

شرح از تو عاجز است و بیان از تو بی خبر(1)

چرا دست هایم را به آسمان بلند نکنم، که همیشه باغ های بهشت رحمتت، پر از میوه اجابت است.

شرمنده ام که لایتناهی بودنت را در دنیای کوچک کلمات می جویم و قلم را به جای دل، واسطه قرار می دهم.

پروردگارا! شب های سیاهی را، از روی چشم های ما بردار و ما را عاشق راستین کن که دلمان تنها برای تو بتپد و برای تو گرم بماند.

حالتی است که در وصف نمی گنجد و آرامم می کند، وقتی که از خودم جدا می شوم و وضوی حضور می گیرم و سراغ تو را، از خودت می گیرم.

در می زنم و باز می کنی.

می خواهم و دست رد بر سینه ام نمی زنی.

می شناسی و شرمنده ام نمی کنی.

صورت گنهکار خود را در آغوش شب می گذارم و می شکنم و تو، شب را مونس تنهایی هایم قرار می دهی.

خداوندا!

احرام دل که می بندم، احساس پروانه های عاشق را می گیرم و ناگاه، در حوالی آتش عشقت طواف می کنم و آرزویم می شود که پرهای اشتیاقم را با آتش محبّت خود، خاکستر کنی و مرا خانه نشین و مَحْرمِ مهربانی ات قرار دهی.

دهلیزهای حیرانی ام می پیچد و بوی تو را، در دالان های تو در توی فطرت می پراکند. تو در من منتشر می شوی، تو در ذره ذره ی من، نفوذ می کنی.

احساس من، اندیشه من، ... و من، همه تن تو می شوم. سراپا شوق دیدار تو، حضور تو که در پیچ و خم وسعت من می پیچد، همه چیز برایم زیبا می شود.

من دریچه ای می شوم به وسعت افق های نامشکوف، من پنجره ای می شوم به سمت زیباترین چشم اندازهای بکر، صدای اذان که می آید... تو آهسته آهسته در من نفوذ می کنی، قطره قطره در من فرو می ریزی، شبیه یک حس ناشناخته! آرام آرام در من قدم می زنی، شبیه یک حس سوزنده دلنشین، در من - جغرافیای تنهایی من - فرود می آیی، وجودم را به آتش می کشی، لحظه لحظه مرا می سوزانی و ذره ذره مرا در خود ذوب می کنی، و من قطره قطره در تو حل می شوم، و عطشم را جرعه جرعه با تو فرو می نشانم!!

صدای اذان می آید... و من لحظه لحظه به تو نزدیک می شوم، هوای تو، در من جریان می یابد، و

من، تهی از تمام نیست ها، در تو رها می شوم.

نرم و سبک، شبیه قدم زدن بر روی ابرها! و من چه قدر به تو نزدیکم.

صدای اذان می آید... . می خواهم وضو بگیرم، نیت کنم، سجاده ای به وسعت پرواز پیش روی من است، عرش انتظار مرا می کشد، و تو، فراسوی تمام اوهام و خیالات، به من لبخند می زنی، وضو می گیرم و گناهانم چکه چکه بر زمین می ریزد، دست ها را بالا می آورم، با تمام دلم رو به قبله می ایستم، و تو با تمام بزرگی ات مقابل من ایستاده ای.

صدای اذان می آید... و تو از تمام روزنه ها متجلی می شوی.

معبودا! خونی که در دستان التماسم ضجّه می زند، عطش سال ها مردگی است؛ من مرده ام و تویی که می توانی «سبز پوشم» کنی یا «سفیدپوش».

مرا ورق بزن از فصل های کهنگی و کسالت و بهار آن سوی پنجره را در شانه هایم شکوفا کن.

مرا پلک بزن که دریا شوم و چلچله ها در جاودانگی ام به رقص آیند.

مرا بنوشان از ستاره هایی که به آسمان ها نوشاندی.

مرا کِل بکش از حنجره پرندگانی که بهشت را ذره ذره در حنجره هایشان شعر کردی.

معبودا! چه قدر باید دور باشم به خاطر فاصله هایی که ساخته پاهای خودم است؛ مرا از این پاهای

دور کننده بگیر تا احساست کنم در کنار دست های یخ زده ام.

مرا بگیر از تنی که به زمین میخکوبم کرده و برای ارتفاع، دو بال و یک جرعه شورم عطا کن.

آئینه عقل و دلم بزُدای و کام فطرتم را تشنه پرستش خود گردان و جرعه های معرفتت را به دل هجران کشیده ما بچشان.

الها! دست عنایتت را به تار دلم کش تا برای همیشه به ریسمان الهی ات چنگ زنم. و کاری کن که

تنها از تالار زیبای فطرتم موسیقی ذکر تو به گوش جانم برسد.

آفریدگارا! داستان بلند خدایی ات را به گوش تأمل و بندگی ام بخوان و قصه شیرین خلقت خلیفه الهی ام را از زبان شیرین الهامت برایم بازگو تا بلندای کرامت و فضیلت انسانی ام را در آئینه تعجب و حیرت ملائکه نگران از پرستشمان باز بینم؛ همان هایی که از سر دلواپسی، سر بر آستان کبریائی ات

فرود آوردند و گفتند آیا می خواهی کسی را بیافرینی که در زمین خون ریزی می کند و فساد؟ و در جوابشان گفتی من از این بشر چیزهایی می دانم که شما از آن بی خبرید.

بی نیازا! در رود رفتارم تنها آب خلوص جاری ساز و رشته دراز خواسته هایم را به ریسمان محکم

استجابت و مهر خود پیوند زن.

معبودا! وقتی که طلوع خورشید را در سجاده تکوینی تابش می بینم، زمانی که رکوع خورشید را در افق ستایش می بینم و لحظه ای که به سجده و افول خورشید می نگرم، از عبادت خود خجل می گردم؛

پس ای مهربان! خورشید فطرتم را در قیام و قعود دائمی نمازت درآور که

خوشا آنان که اللّه یارشان بی

که حمد و قل هو اللّه کارشان بی

خوشا آنان که دائم در نمازاند

بهشت جاودان بازارشان بی

الهی، ای پایدار و ای یکتای جاودان! نام تو مرا به یاد بوی خوشِ محبت، معنای دل انگیزِ اجابت و طعم شیرین رحمتت می اندازد؛ به یاد آرامشِ هفت آسمان و ستارگانِ چشمک زن.

پروردگارا، ای بی پایان ترین سرآغاز! تو را می ستایم.

خدایا، ای بالا بلندِ دست نیافتنی! تنهاییم؛ آن قدر که نگاهت را در جاریِ لحظاتِ خویش می جویم و تو را می پویم در آرامشی شبیه شب.

الهی، ای سایه رحمت همه گیر و ای آرامش فراگیر! دلِ لرزانم را با یاد مقدست آرامش بده که آرامش، همه در پناه توست.

خدایا! سرایِ دلم را با صفایِ اشک مصفّا کن که یاد تو، آرامشی است سیّال در رگ هایم. بگذار در پشتِ درهایِ استغاثه، سربر دیوار عنایتت بگذارم وهای های بگریم.

«بر در بخشایشت اشک پشیمانی فشانم تا بشویم شاید از اشک پشیمانی گناهم»

مهربانا، ای گشایشگر دستگیر! اینک، آهنگ تو را دارم و بی قرار اجابتت هستم.

پروردگارا! مرا اسیر آفتاب کن و اثیریِ خاک نگردان.

ای وسعتِ درک ناشدنی! بگذار بند از بالِ وجودم بگشایم و به سویِ بی کرانه ات پر بگیرم.

«من به تو رو کرده ام بر آستانت سر نهادم

دوست دارم بندگی را با همه شرمندگی ها»

از دامِ خاک، پرگشوده و به حَرَمت گریخته ام؛ پناهم بده.

ملکا! سایه قهر و غضبت، خواب خوش ستمگران را آشفته نموده و خیال خوش بینانه مؤمنانت را هم به جاده اعتدال کشانده، تا در اندیشه بهشتی بی بها، سیر سلوکانه و زحمت زاهدانه را به فراموشی نسپارند:

«دانی که تو را عشق چه می فرماید

گر نفس و هوا را تو بکشتی شاید

در بند هوای نفس امّاره نباش

تا بر تو در صفای دین بگشاید»(1)

یا جمیل!

«روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد

گر زیب و جمال از این فزون خواهی کرد

یا رب چه جگرهاست که خون خواهی کرد»(2)

پروردگارا! به سرانگشتان قدرتت، در معماری طبیعت چنان متجلّی هستی که خود زبان به مدح گشوده و فرموده ای: فتبارک اللّه احسن الخالقین.

ای ارباب بنده نواز!بر دل سوخته و شیدایی اگرچه پرده های سیاهی غفلت افکنده ایم، امّا امید

رحمتت را هرگز از نظر نینداخته ایم.

«تو لاله سرخ ولؤلوی مکنونی

من مجنونم تو لیلی مجنونی

تو مشتریان با بضاعت داری

با مشتریان بی بضاعت چونی؟»(3)

الهی! تو انسان را جانشین خود در زمین قراردادی و فرشتگان را امر نمودی که بر او سجده کنند؛

«اسجدوالآدم».

الهی! اولین نیایشگر عالم، آدم و آخرین نیایشگر عالم، آدم خواهد بود. انسان از آن زمان خود را دریافت که تو را شناخت و آن گاه با رخش سفید مطمئنه خویش بر علف های هرزه امّاره اش تاخت.

الهی! تو حجّت را بر انسان تمام کردی، آن گاه که پیامبران الهی خویش را فرستادی و کتاب آسمانی ات را نازل فرمودی.

ای آینه روبرویم! با تو تا سحر به گفتگویم.

«سوزِ دل، اشکِ روان، آهِ سحر، ناله شب

این همه از نظر لطف شما می بینم»

خدایا! این راز و نیازهای شبانه، این سوز و گدازهای عاشقانه است که شب، آسمان چشمان ما را بارانی می کند و قطره قطره آن بر عمق وجودمان می نشیند. دل ما را جلا می دهد. آن گاه، صدف درونمان را گوهر کمال می بخشد.

الهی! تو رب مایی و ما بنده تو؛ ما محتاج و تو اجابت دهنده «اُدعُونی أَستَجِبْ لَکُم».

الهی! تمام عالم هستی از تو و ما ذرّه ای از عالم؛ ما زنده ایم و می میریم، و تو زنده ای و می مانی «هو

الحی الّذی لا یموت» امّا ایمان به روز رستاخیز داریم و می دانیم که «مرگ پایان کبوتر نیست» و دنیا را جاده ای بیش نمی دانیم برای رسیدن به سرمنزل هستی «الدنیا مزرعة الآخرة».

الهی! ما بنده ایم و روسیاه، با کوله باری از گناه، به درگاه تو پناه آورده ایم. خطاکاریم و ره به جایی نداریم. ای پروردگار جهانیان! رنگ اعمال ما سیاه و قلبمان سرشار از گناه، امّا امید عفو و بخشش از تو داریم؛ زیرا تو رحمانی و رحیم، علیمی و حلیم و ما امیدوار به این که «لطف خدا بیشتر از جرم ماست».

الهی! افسوس از آن روزی که دامن از خاک برچینم و به سوی تو بیایم، امّا خود را نشناخته باشم و بر کویر منیّت خویش نتاخته باشم.

الهی! مرا آن گونه بخواه که خواهان تو باشم و مجذوب خاندان نبوّتت.

الهی! یک لحظه لطفت را از من دریغ مدار و هر روز مرا به درگاه خویش عاشق تر و از امور دنیایی

فارغم کن و نشان اهل خویش را بر من عرضه دار «نشان اهل خدا عاشقیست با خوددار».

ص:8

مناجات عارفانه خود را در حالی به پایان می برم که بحر کرامت تو را پایانی نیست و مردان ره تو هر چه بیشتر می نوشند، تشنه کام تر می شوند؛ زیرا هر جرعه از بحر بی کرانه تو دریایی معرفت است. پس مرا نیز جرعه ای از دریای الطافت خویش عطا کن تا در زمره مردان حقیقی تو قرار گیرم. آن گاه دست از مس وجود بشویم و کیمیای عشق را بیابم و زر شوم.

یا هادی و یا کافی! مرا در این همه توطئه و دسیسه، در این همه دشمنی و عناد که شیطان و نفس با من دارند، در این وانفسای بی کسی به چه کسی وا می گذاری؟!

مرا با این خانه و این دعوتنامه های طلایی، با این گنبدی مزین آشنا کن. نگذار غریبه ای آشنا از دیار دور فطرت بمانم. مرا در مسجدت، مأوای بی پناهان، پناه ده تا به توحید ابراهیمی شهادت دهم و نماز احمدی بر تربت تشیع به جا آورم.

مرا در صراط فطرت الهی با گلستان پاداش ابراهیمی، عصای توکّل موسی، دم اعجاز گر مسیح، عفّت و اراده پولادین یوسفی یاری کن.

کریما! ای امید قلب های شکسته! دل های فرسوده ما را لبریز از امید گردان و به دستهای عاجز ما

نیرویی عطا کن تا به سوی آسمان بلند شوند و نام تو را زمزمه کنند.

پروردگارا! به ما بینش عطا کن تا از سیاه دلی، کدورت و کینه که ریشه مهر و عطوفت را می خشکاند بپرهیزم.

ای سرمایه عاشقان و ای آرزوی عارفان!

چگونه دل به احسانت نبندم و دل در گروه مهر تو نداشته باشم، چون می دانم هرگز خانه محبت دیگری نخواهم یافت که چون تو لبریز از عشق و عطوفتم کند.

معشوقا! دست تو در عطایا از هر دست دیگری پرتر و بالاتر است.

بارخدایا! با من، با احسان خویش رفتار کن، نه با عدل و دادگری ات.

اَنَا عَبْدُکَ اَلضّعیف!

خدایا! از خویش نران که جز تو تکیه گاهی ندارم. و در این وادی وحشت، جز تو امیدی نیست ای پناه بی پناهان!

این دیده من همه جمالت خواهد

طبع دل من بوی وصالت خواهد

الهی! سراب زندگی آن چنان مرا در خویش گرفته است که اگر تو راهنمایم نباشی، بیش از پیش در غرقاب زندگی فرو خواهم رفت.

الهی! عبادتی نصیبم کن که سرشار از سرچشمه امید تو باشد؛ عبادتی از جنس عبادت برگزیدگانت.

ای واقف اسرار ضمیر همه کس

در حالت عجز دستگیر همه کس

از هر گُنهم توبه ده و عذرپذیر

ای توبه دِه و عذرپذیرِ همه کس

رنگ ها و رشته ننگ ها کشیده است. اینک ای مهربان! از کینه کمندش به دامان امان تو پناه آورده ایم و از ترس فریب از زیب و زیورش، به ریسمان قوی ثقلین (قرآن و اهل بیت) چنگ زده ایم؛ چرا که عروس دنیا، معشوقه ای است که خون عاشقان را در حجله آرزوهای خود، با خنجر تیز هوس، می ریزد و مهمانان ویلایی تعلق هایش را، به پرتگاه هلاکت می فرستد.

دستگیرا! دنیا، خانه ای است مالامال از ملال، که در پی هر جرعه از جام غفلتش، نیشی نهفته و خفته است.

الهی

«من در کف دشمنت اسیرم

در طاعت و معرفت فقیرم

بر گیر سرم به رحمت از خاک

بنمای دلم ز معصیت پاک

معبودا! آئینه زنگار گرفته فطرتم را به نور زهد جلا ده. توفیق خودت را رفیق بال های خسته روحم کن و جامه عَفنِ عصیان را از تن و روحم درآر و خود، تدبیر امورم را به دست رُبوبی ات بگیر و از معدن پرگنج رحمتت، دامن گدایان کوی معرفت را بی نصیب مکن

«مکن محرومم از فیض حضورت

عطا کن بر دل و جانم زنورت»

هستی بخشا! دشت دلم را از پرتوِ بهار عنایتت سرسبز گردان و در جای جای بوستان جانم نهال محبت و عشقت را بنشان و خورشید معرفتت را بر گل فطرت و دلِ تفکرم بتابان و از شیرینی بخشش و شهد آمرزش خودت به کام تشنه مناجاتم بچشان.

دلنوازا! خانه بی فروغ چشمانمان را در روز دیدارت، با چراغ جمالت روشن گردان. اطاق قلبمان را از خس حبّ و خار دوستی دنیا بِروب؛ همان گونه که با شایستگان و برگزیدگان درگاه لطفت چنین کردی. به حق رحمت بی پایانت، ای مهربان ترین.

از کدام دریچه نور به سوی تو آیم که به هر طرف می نگرم، سراسر نور و نعمت و برکت است؟

مهربانا! هر صبح، با هر طلوع، در قلبم جاری می شوی، چه زیبا می شود اگر این یادها را شبانه به

اشک توبه چشمانم آبیاری کنی!

خداوندا! همه سعی من این است که با یاری ات، دست از گناه بشویم و در دریای معرفت و دوستی ات، دل به عشقی ماندگار بندم.

همه سعی من این است که هر صبح به شکرانه نعمت های بی دریغ ات دست به آسمان بگشایم تا این حقیر از پای افتاده را با دستان توانایت یاری کنی.

خدایا! از تو یاری می طلبم، آن هنگام که از توفان معصیت گریزان و به آسمان بلند نگاهت پناهنده می شوم.

از تو یاری می طلبم، آن گاه که محتاج و نیازمند، چنگ بر دامن کرامتت می زنم.

عزیزا! ببخش اگر دستم از چاره کوتاه است و یاری ام کن تا تنهایی و بی کسی ام را تنها با یاد تو سروسامان بخشم.

خدایا! از پای اوفتاده ام، چون همیشه، گریان و نالان، دل به دریای سراسر امید بسته ام؛ دست های

غریب مرا، این دست های بیچاره و تنها را از عظمت و جلال خود بی نصیب مگردان.

خدایا! آن چنان به عفو و بخشندگی ات امیدوارم که هر چند بسیار گناهکارم، امّا خوب می دانم که

روزی بر ساحل این دل امیدوار، قدم می زنی و بر سر سفره ای از اجابت خویش می خوانی ام.

آن گاه که خورشید از صبح گاهان تو را می جوید و به شام نرسیده، ناپدید می شود و باد مسافر

همیشه بی دست و پای تو، سال هاست که باد در کف حیران به دنبال تو می گردد.

بارالها! اکنون دل خویش بر آتش نشانده ام که آتش از شوق دیدار تو چنین سر بر می کشد و شعله ور است.

ای خاک واله و شیدای تو مانده! کیست تا لاف بودن زند با وجود تو و کیست که افسانه شناختن را بر زبان جاری می کند.

اینک منم خدایا! دریا زده، دریای بی کران وجودت، کشتی شکسته ای در انتظار باد شرطه از جانب یار.

گدای خیال نقش تو بر دل و اشک ریز لحظه های تاریک بی تو بودن

بارالها!

ای گناه آمرز و عذر آموز من

سوختم صدره چه خواهی سوز من

ای خالق امید درد دل های سوخته، شهر دل من چراغان یک لحظه نگاه توست، تا به ناز نگاهت هلهله کنان شهر آشوب عالمی گردد. من به ناز نگاهت زنده ام، ای زندگی بخش جاوید.

خدایا! ای که تنها در بارگاه تو آسوده دلم و جز سایه پروردگاری ات مرا پناهی نیست.

یا اله العالمین، درمانده ام

غرق خون بر خشک کشتی رانده ام.

ص:14

تمام حجم های تهی و بی رنگ شکل گرفتند؛ تا این که کم کم رنگ ها پدید آمدند و اشکال تازه ای بر پرده آفرینش رقم زده شد.

تمام سیاره ها، هر کدام سیراب از «آب حیات»، رنگ و شکل مشخصی یافتند و زمین - این طاووس جلوه زار هستی - چون نوعروسان، چهره به آرایش آفرینش سپرد.

و عشق از دیدن زمین - تبسّم بر لب - زمزمه کرد: فتبارکَ اللّهُ اَحسنَ الخالقین !

موسیقی حیات، آهنگ های زندگی رامیانِ چشمه و «رود» و دریا و اقیانوس تقسیم کرد و عشق، «زخمه» به تار گیسوان آبشار زد.

رنگ ها روییدند؛ به شکل چمن، به شکل آهو، به شکل باغ و به شکل پرستو!

جویبار، با سحر زمزمه های داوودی اش، دسته دسته پرندگان را مجذوب خود کرد و خورشید، غرق تماشای برکه شد؛ برکه ای به وسعتِ تمام نگاه های آکنده از اشراق:

- از رقص سارها تا هیجان ماهی ها

- از سرود رودها، تا رقص قطره ها

- از طمع پلیکان ها، تا تواضع اردک ها

- از حیای دلفین ها، تا غرور نهنگ ها

- از شرم گل ها، تا جسارت سیلاب ها

- از فرود زیبای قوها، تا پرواز دل انگیز فواره ها

همه و همه، برپرده زیبای آفرینش، خوشنمایی کردند و جریان آب، زندگی را از «ازل تا ابد» پیوند زد، جاری شد و تکرارش، بر زیبایی اش افزود و لحظه لحظه به «حمد» خداوند «جل جلاله» پرداخت!

... و چه زیبا مهریه کسی شد که از نگاهش زلالی، از عصمتش پاکی، از نامش عظمت و غرور، از یادش عطوفت و ملایمت و از وجودش عزّت می بارید!

جسمیّتِ «خلوص»،

آیینگیِ «صداقت».

بی «آب» «خاک»، مرده بود؛

و «باد»، در عطشِ ابدی خویش در بیابان ها آواره می شد؛

و مشامِ «هوا» از بوی شکفتن تهی می ماند.

آب، زندگی است.

پیامبران، با عصای «توکّل» بر سنگِ «جهالت» می کوفتند و «آب»ِ معرفت به امت هایشان می نوشاندند:

«و اذِاسْتَشْقی موسی لِقَوْمِه فَقُلْنَا اضْرِبْ بَعصاکَ الْحَجَر فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اِثْنَتی عَشَرةَ عیناً... ؛

... و هنگامی که موسی برای قوم خویش آب طلبید، به او گفتم که با عصایت بر سنگ بکوب؛ آن گاه، دوازده چشمه از آن جاری گشت...

آن سان که دوازده چشمه امامت، از بحرِ کرامتِ نبوی، جاری شده اند، تا دل های عطشناک شیعیان را سیراب سازند.

... و ا مروز، هر گاه که ما جرعه ای آب می نوشیم، از لب های خشکیده مردی یاد می کنیم که سرخ ترین بهار، با نامِ او و یارانش، در صحرای «عاشورا» رویید...

می جوشید و می خروشید و پیشانیِ عصیانش را بر صخره های سخت پیکر می کوبید.

آب، در مسیر تب آلودِ خاک می تاخت.

رگ های زمین، پر از طراوتی تازه شد و دستانِ خاک، غرق در سخاوتی بی اندازه.

و تبِ سیاه زمین فرو نشست. گُل ها متولد شدند، درختان قد کشیدند و پروانه ها چرخیدند و عطش های تن سوزِ خاک، در لبخندهای باران غرق شد.

و شن های رسوب کرده در سراب تشنگی، در سر انگشتان باران حل شدند.

و قلب فسرده خاک، با دستانِ زلالش تپید و تبسّمیی سبز بر چهره خاک رویید.

درخت زنده شد، جنگل زنده شد، خاک زنده شد و انسان زنده.

آب، می خروشید از هر کرانه.

و می جوشید از هر سو، صاف، زلال و سربلند.

آیینه ها در آب حل شدند، پرندگان به سمتِ آبی پرواز کوچیدند، سرخ ماهی ها در خنکایی زلالِ آب لرزیدند، خورشید، در آینه آب سرازیر شد، آواز قناری ها برخاست، عِطر گل ها جهان را مست کرد، سروها برافراشته شدند و آب، هم چنان می جوشید و پیشانیِ عصیانش را بر صخره های سخت پیکر

می کوبید؛ گستاخ، مغرور و آزاد.

و خدا از آب محبت گلِ آرام را سرشت و آب، بی تابِ آفرینشی دیگر شد.

و حیات بخشِ یونس

و نابودکننده فرعون

و تفسیر بی تابیِ ابراهیم

و جولانگاهِ کشتیِ نوح

و فتنه ای برای ایوب

و رونق گلستانِ خلیل

و راز دست های گم شده عباس

و صداقِ زهرا

و شاهد نجواهای مولا

ص:18

و هم چنان سرچشمه صفا

و آب

در ساحلِ نامردی خشکید؛ آن گاه که 72 نگاه تشنه، در قطره قطره موج هایش پرواز را دست افشاندند.

«پاک و صافی شعر و از چاه طبیعت به در آی

که صفایی ندهد آبِ در آب آلوده»

بیدارم کن؛ که این بستر، به مردابی شبیه است که هیچ پرنده ای، پروازش را در آن به تماشا نمی نشیند.

بیدارم کن که خواب های کسالت، ارزانی دیگران!

باز کن پنجره هایم را که هوای دوردست، تماشایی است.

باز کن پنجره ام را که به لحظه های روبرو، سلام دهم.

- سلام، ثانیه های زلال این نزدیک!

ص:20

و گاهی اندوهت پارا فراتر می گذارد و تو را در هیبت یک عاشق ناگزیر می بینم که تنها به عشق حضرت دوست، تلخی های دنیا را هم چون حلاوتی دلنشین می پذیرد.

آن گاه که می گدازی و می سوزی که «سوگند به خدایی که دانه را شکافت و روح را آفرید! اگر گروهی برای یاری من آماده نبود و رحمت خداوندی با وجود یاران بر من تمام نمی شد و پیمان الهی با دانایان درباره عدم تحمل پرخوری ستمکار و گرسنگی ستمدیده نبود، مهار این زمامداری را به دوشش می انداختم»(1)

نهج البلاغه را ورق می زنم... قلبم به درد می آید، واژه ها ضجّه می زنند، بزرگی و مظلومی تو را

هر کلمه، پتکی است که بر فرق بی خیالی هایم فرود می آید، با هر واژه، عظمت تو برایم مجسّم می شود... تو، ایستاده ای؛ هم چون پدری مهربان و دلسوز و باران یکریز مهربانی هایت را بر سر این مردم ناسپاس فرو می ریزی. می باری و می باری... «که من نگهبانیِ شما را در راه های حق که در میان جاده های ضلالت کشیده شده است، به عهده گرفته ام، شما ای مردم! به وسیله ما دودمان محمّد «ص» از تاریکی های جهل و فساد رها شده اید و راه هدایت را در پیش گرفته اید و گام بر فراز اعتلا نهاده اید، شب های تیره و تار جاهلیّت را به وسیله ارشادهای ما پشت سرگذاشته اید تا فروغ بامداد اسلام، بر عقول و دل های شما تابیدن گرفت»(2) اشک هایم، قطره قطره فرو می ریزند. مگر یک انسان چه قدر عظمت دارد! ای امیری که کوچه های کوفه را نیمه شب ها با انبان آذوقه ای بردوش، معطّر می کردی و بیداری را در جانشان می ریختی، امیری که نیمه شب ها در سکوت نخلستان، چونان انسان مارگزیده ای از خوف خداوند می گریستی و دنیا را در سه نوبت بدرود می گفتی!

ای امیری که با آن دست ها، دست هایی که افلاک، آرزوی بوسیدنش را داشتند، لقمه بر دهان پیرمرد نابینا می گذاشتی!

ای امیری که صورت بر تنور بیوه زن می گرفتی!

یا علی «ع»! تو کیستی که عدالت هم از عدل تو به حیرت آمده؟

ص:22

واژه به واژه تو را می جویم، خود را به امواج کلمات می سپارم، به دریای نهج البلاغه.

با هر خبری، در نهایت بزرگی ات فرو می روم و با هر مدّی در وسعت شکوهت غرق می شوم.

ایستاده ای؛ محکم و پابرجا و استواری، از شانه هایت سرازیر است.

آه، علی! تو هم چنان در وسط پرگار هستی ایستاده ای و همچنان آفرینش، بر مدارت، پروانه وار می چرخد. تو دوباره و هزار باره، بی هیچ تکراری متولد می شوی. برای تو هرگز پایانی وجود ندارد. تو فراتر از ذهن روزگاری

تو با هیچ زبانی تفسیر نخواهی شد.

ص:23

تجلّی سخاوت اوست، آن چه هست و آن چه خواهد بود؛ در کمال زیبایی، از ساختار شگفت انگیزِ تک سلولی ها، تا اَبَر کهکشان های ماورای تفکّر.

آری! اوست که عشق، با همراهی نامش نیکوست؛ سبحان الله تبارک و تعالی !

و سخی ترین بنده برگزیده اش در عالم آفرینشش، مولا امیرمؤمنان علی «ع» است که جرعه نوشانِ معرفت از بی کران دریای علمش، مدام می نوشند. الْکَرَمُ أَعْطَفُ مِنَ الرَّحمِ(1)

چه زیباست، ره آورد سخاوت، که «بخشش»، پیش از خویشاوندی، «محبت» می آورد!

... و بی هیچ «منّتی» می بخشد؛ وجود را، آفرینش را، زمین و آسمان را!

دل را برای دوست داشتن.

زبان را برای تحسین

ذوق را برای تماشا

و شوق را برای رسیدن

بی هیچ منّتی به بندگانش «زندگی» می بخشد!

و این است همان: «اَلسَّخَاءُ مَا کَانَ اِبْتدِاَءً، فَأَمَّا مَا کَانَ عَن مَشأَلَةٍ فَحَیاَءٌ وَ تَذَمُّمٌ(2)

اصلاً زیبایی سخاوت، به همین پیشقدم شدن است؛ راه افتادن و جاری شدن و آغوش گشودن.

سخاوت، اگر فقط برای پاسخ به نیازی باشد، رنگ خواهد باخت، کِدر خواهد شد؛ چرا که بخشندگی، از روی «شرم» یا از «ترس شماتت» بوده است. پس باید درخت بود. با سایه ای به

وسعت تمام دل های سبز، بی آن که احساس ملال از هم جواری ات کنند!

باید باران بود و غبار از دل های غم گرفته زدود! باید... .

«مَنْ أَیْقَنَ بِالْخَلَفِ بَادَ بِالْعَطَّیةِ»(3)

چه کسی می تواند کوتاهی از سخاوت کند، وقتی که پاداش الهی را باور دارد؟!

چه کسی می تواند از سخاوت بپرهیزد، آن گاه که خداوند، دوستدار سخاوت است؟

ص:25

خوشا آنان که حتی برای «توبه» از گناه، دست ها را «سخاوتمندانه» به آستان کبرایی حضرت دوست «جلّ جلاله» باز می کنند و عرض نیاز به سوی آن «همیشه بی نیاز» می برند!

خوشا آنان که حتی برای گریستن، «بخل» نمی ورزند و همچون باران، غبار گناه از خویش می زدایند!

خوشا آنان که از آن چه خداوند عطا فرموده - به شکرانه -، برای هم نوعان، دریغ نمی دارند! درختی هستند که میوه هایش بی «عرضِ تقاضا»، پیش پای میهمانان می ریزند و سایه سارش را جز «سخاوت» اندیشه ای نیست؛ خوشا سخاوتمندان!

گاهی است که جاذبه حنجره ات، پروانه ها را به وادیِ بی خودی از خود می کشاند و گاهی است که طنین فریادهایت، خواب را از چشم های جغدهای خرابه نشین می پراند و رویای محال را در تنگی چشم هایشان می شکند.

آن گاه که هم گام با دهانه آرپی جی ها گُر می گرفتی و همصدای تانک ها، تمام نفرت خود را بر سر قراولانِ سیاهی می کوبیدی، آن گاه که پرچم «نصر من الله و فتح قریب» را بر شانه های خسته ات می گذاشتی تا مبادا عباسِ علیه السلام دست بریده، شرمنده باشد و آن گاه که بوی خون و باروت و خنده گرفته

بودی، وسعت پیشانی ات، در مقیاس خاک ها نمی گنجید و سینه به سینه آسمان زخمی «منطقه» زخم می خوردی و نمی افتادی.

ای جاودانه ابدی! مبادا بگذاری فراموشت کنیم! مباد که بی یاد تو، راه آسمان ها بسته شود و حرمت نگاهت، در میدان «منطقه» جا ماند! باشد که پلاک، نقطه اتصال ما به آن روزها شود. باشد که اسرار خنده لحظات آخرت را - روزی - در لابه لای خاطرات خاک خورده آن دوران پیدا کنیم.

من مطمئن هستم که عاشقان به وصال رسیده «منطقه» پر از معراج، بر سجّاده ای به وسعت وجود، مُهری به رنگ خون سرخ کربلا، با دستانی پر از عطر باروت و خطر، در محرابی به بلندای آسمان ها، با دلی به صداقت دریا، ایمانی مستحکم تر از تانک ها و صخره ها، با آیاتی به پهنای اقیانوس ها و به امامت حضرت عشق، نماز می خواندند و نجوای شبانه خود را با قاصدک های آشنای «منطقه» تقسیم

می کردند، که این چنین، دست هایشان بوی پونه می داد و نفس هایشان، رایحه بهشت.

شهدا را، جبهه های عشق شناختند و خودشان.

شهدا را شهدا شناختند؛

«شهیدان را شهیدان می شناسند»

تو باید می رفتی و زنجیرهایی را که بر گستره این باغچه یخ زده بودند آب می کردی؛ چه هراس از این که آتش می گیری! مگر نه این که شمع با آتش نفس می کشد؟ چه هراس از این که جانت را...؟ چه هراس از جان دادنی که در قاموس عشق، برترین زندگی است.

تو باید دست هایت را می دادی تا خورشید بامداد فردا، سایه بر ایوان سبزپوش این مرز و بوم بگستراند تو باید دست هایت را می دادی تا تاریخ، بهاری ترین قدم هایش را در دفتر همیشه این خاک بردارد.

ریه های تو باید تصفیه می کرد هوایی را که زائیده شیطان های مسموم بود تا گل های بعد از تو، طراوت را در زیر برگ هایشان به تماشا بگذارند.

تو می دانستی که بال هایت فقط برای اوج این آسمان آفریده شده اند تو به بال هایت قول داده بودی که پروازشان دهی و زوایای دور این آسمان را تسخیر کنی.

به شانه هایت قول داده بودی بار سنگین امانت را که از دیروز این تاریخ به ارث برده بودی، تحمل کنی.

از زانوانت قول گرفته بودی که سنگلاخ ها را از پای ننشینند و از چشم هایت قول گرفته بودی که نیاسایند وقتی خواب بنفشه های این مرز و بوم پریشان است.

چه هراس از این که جانت را...

تو جوانه می زدی از شاخه های بامدادی دیگر؛ چرا که:

«آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش

این چراغی است که این خانه به آن خانه برند»

آری! تو سرخ رفتی و امروز، پشت سبز تمام برگ های این سرزمین، تویی که طراوتت را به نظاره نشسته ایم.

راهت همیشه سبز

تن را سبک کردند و اوج گرفتند.

با بال هایی زخمی، هفت آسمان را پیمودند و در بستری سرخ، سپید و سبز، خفتند.

کوچیدند از بیغوله های غربت خاکی و در ناکجای افلاک، بیتوته کردند.

برای همیشه، سرخیِ خونشان را با یک دست آبیِ آسمان، آمیختند و شفق سرخ را در سرخی دستانشان حل کردند و تنها نامی ماند از آن ها و چند قطره خون و سینه ای داغدیده و فرزندی که گاه، دخیلِ نگاهش را به چهارگوشِ ضریحِ چشمانِ قاب شده پدر می بندد و گاهی کشکولِ نیازش را - نیاز به پدر را - پر می کند در خواب و پرواز می کند در آسمان

رؤیاها؛ آسمانی که سرخی اش از دستانِ سرخ پدر است و آبی اش از دستان آسمانی اش و گاه،

جایی پیدا می کند، میان خاک و می نشیند بین مزار و چند شاخه گل... چه قدر به او نزدیک

است!

و او رشد می کند و می بالد، در حالی که حجم وجودش پر است از نیاز به پدر

و زندگی می کند در سرزمینی که پر است از شهامت های پدر، و حالی است از حضور او. برای او سالگرد شهادت پدر، تنها بهانه ای است برای سر بر زانو گذاشتن وهای های گریه کردن. و ما هر روز در پیچاپیچ روزهای ملتهب، او را می سراییم که بدانیم «گم کرده ایم قبله رو به پرنده را»، بی آن که بدانیم بلندای آسمان، در تسخیر دستانِ سرخشان بود و ذراتِ خاک، در زیر گام های استوارشان

می تپید.

بی آن که بدانیم می جنگیدند برای من، برای تو و برای او.

و آنان رفتند، با مرگی دلنشین و دلشاد، مرثیه عشق را سرودند، تن را به خاک و نام را به تاریخ سپردند و بی نام و نشان، به آن سوی خاطرات سرخ پیوستند.

آنان رفتند و نگاه های خاکی را برای لحظه ای ملتمسانه به آسمان دوختند.

آنان رفتند در کوچی ناگهان به میعادگاهِ ایمان و عشق پیوستند و مشامِ لحظات را از شمِ خون و شهادت پر کردند.

آنان رفتند که از همان ابتدا، نگاه زلالشان، بی لحظه ای تزلزل، به فردایی سرخ زل زده بود. آنان که مردانِ صلح بودند و صفا و صداقت.

رفتند بی لحظه ای تردید.

ص:31

تن را به خاک و نام را به تاریخ سپردند و به آن سوی خاطرات سرخ پیوستند.

آنان رفتند بی لحظه ای تردید.

و تو با آخرین رمق هایت گفتی: «بخواه و سعی کن تا بیایی. من منتتظرت خواهم ماند با هم عهد می بندیم. عهدمان را فراموش نکن. عهد عاشورا را!»

حسین جان! باور کن دلم برایت بهانه می گیرد، ولی پایم همراهی ام نمی کند. چه کنم با این تعلقات زمینی؟! اگر یاری ام کنی، خواهم پوسید. می ترسم حسین. می ترسم همین بهانه آسمانی شدن را هم از دست بدهم. می خواهم دوباره راز پرستو شدن را بخوانم. راز پرواز سبکبالانه ام را. همان دو بیتی زیبایی را که بیت اولش را تو می خواندی و بیت دوم را من؛ بعد به من می خندیدی و می گفتی که «چاره پر شکسته، شکسته دلی و همت آسمانی است تا خدا شفایت بخشد. شِفا، رضای خداست.»

«چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد

چه نکوتر آن که مرغی زقفس پریده باشد

پرو بال ما شکستند و در قفس گشودند

چه رها چه بسته مرغی که پرش شکسته باشد.

چرا گوشه آن اتاق شیشه ای کز کرده ای و حرف نمی زنی

چرا لب هایت را که خنده رویشان ماسیده باز نمی کنی

و با لهجه روشن و مهتابی ات از خاطرات غبارگرفته برایم نمی گویی

می دانم خسته ای

از این زندگی سراسر سکوت و درد

از این سرفه های مکرر و بی پایان

و از این نگاه های بیگانه

امّا من هم خسته ام؛

از این که در این لحظه های آخر

تنها صدای سکوت

و هق هق گریه ات را می شنوم

از این که نگاهت را از من دریغ کردی و صدایم را نمی شنوی

باور نمی کنم.

می دانم که می شنوی

می دانم که می فهمی

می دانم با آن که پر پروازی برایت نمانده،

می خواهی اوج بگیری و پرواز کنی.

اما نمی دانم چرا باز هم سکوت کردی و چیزی نمی گویی

نگاهت را از من دریغ مکن و صدایم کن!

خوب می دانی که تنها صدای تو راه گشای دل خسته من است

حالا که حرف هایم رو به پایان است، چشم هایت به من زل زده اند

نفست در تپش است.

انگار می خواهی حرف بزنی

آرام باش، آرام باش!

ص:34

آنسو کسی می سوخت بوی عود می آمد

هی نُقل می پاشید شب جشن عزایت را

شب هی ورق می خورد سرد و بی صدا در باد

بویت رها می شد، رها می شد، رها در باد

انگار بوی سیب، بوی قرمز یک سیب

زنبیل در زنبیل می پیچد، یا در باد -

دارد خدا شاید بهشتی تازه می کارد

دارد خدا، دارد خدا، دارد خدا در باد -

دنبال پوتینی که دیگر نیست می گردد

گم کرده شاید پا...، نه پوتین تو را در باد

زنبیل را برداشته هی سیب می چیند

از لای خواب نازک این بوته ها در باد

جاری است بوی قرمز یک ردّپا در خاک

جاری است بوی آبی یک رد پا در باد

بعد از تو طرح کوچه در هر فصل تکراری است

یک قاب عکس کهنه، گلدان، کوچه، مادر، باد

ص:36

بوی خون در مشامت می پیچد. چفیه ات در باد می چرخد؛ حس می کنی بال های پروازت در هوایی رقیق گسترده شده اند.

چشم هایت حول خورشید می چرخد؛ کم کم خودت خورشید می شوی، می تابی بر پیوستگیِ زمینت.

از خاطره نامت بوی باروت می وزد.

پلک های روشن ات، بوی گندمزارهای سوخته می دهد.

نفی می کشی در هوایی مسموم

ابلیس پنجه انداخته در خاک کشورت.

بیت المقدس، روی دو زانو نشسته است و دست های تضرّعش را به هفت آسمان دخیل بسته است. زخم هایت گل می کند، زخم هایت سرباز می کند، زخم هایت شکوفه می دهد، زخم هایت سال هاست زخم زیتون است.

پروانه های سوخته بال، بر جدارِ آسمان می کوبند، دریچه های آسمان باز می شود و بال های پروازت.

این داستان، سال های درازی است با خونِ تو بر کتیبه های تاریخ نوشته شده است.

سال های زیادی است درخت های کشورت ثمری ندادند، جز درد، و خاکت مچاله می شود در عذابی عظیم.

کدام بهار در پیراهن چاک چاکت جوانه می زند؟

غزلواره بغض ها و دردهای کهنه شده مردمی بزرگ

احساسواره زخم ها و گلخنده ها

فلسطین،تنوره آتشفشان،قیام ایده های بکر و ماندگار

فلسطین،سرزمین رنج های فراموش شده و دردهای ناگفته

آتشی زیر خاکستر که گُر گرفته است،برای فردایی نزدیک

برای شب سایه ها و اوهام.

این روزها احساس می کنم که زمان بازگشت پرستوهای مهاجر،فرا رسیده باشد؛زمان همت دست های گرمی که خشت روی خشت بگذارند و دیوار انقلاب را بالاتر ببرند،زمان پردرآوردن

کبوتربچه هایی که وسعت پروازشان تا آبی آسمان قدس باشد و سبزی برگ های زیتون.

آن موقع،نه از تلاقی باروت و خون خبری است و نه از حصار سیم خاردارهای جبر.

آن موقع، زمین آن قدر کوچک شده است که در وسعت بال های کبوتران نخواهد گنجید و در لایتناهی پرواز گم خواهند شد؛ چرا چنین نباشد؟ آخر، سرزمین اعجازها و امداد دست های

بزرگ مرد - ابراهیم - است.

و امروز که باید تاوان سنگین بی گناهی، بر پیکره زخمی مظلومیت باشد، برایشان سخت است.

من از فلسطین حرف می زنم؛ از کشوری که نقشه جغرافیای آن در دل هر مومنی وجود دارد.

سرزمینی که با هیچ بیانیه و پروتکل و استراتژی خاموش نمی شود و با سکوت بیگانه است.

شهری شناور در دل شب را می گویم؛ شبی به وسعت یک نگاه و شبی جاری به سمت دریای خروشان فریادها.

و دقیقاً آن روز نزدیک شده است.

زیتون، در بهارنارنج امسال، جوانه های سرخ رویانده و شاپرک ها عاشق تر از همیشه، با رقص باد، دور می گیرند و بر برگ زیتون می نشیند.

امسال که رودخانه های خروشان بالاتر آمده است و سینه ساحل را با امواج خود زخمی کرده است. وطن، امسال که ساحل دریا، پر از گوش ماهی های رنگارنگ شده است، برای شنیدن هلهله های شادی زنان قبیله و برای شنیدن صدای مادران، گوش تیز کرده است.

ص:39

سلیمان! اگر چه این روزها، در سوگ شکوفه هایت، خزان را تجربه می کنی، اگر چه سوختن، همسفر لحظه های غریبت مانده است و سگ های صهیونیست، خاطره هایت را دوره کرده اند، امّا روزی

خواهد رسید که بهار، در کوچه های مه گرفته ات، آهنگ آزادی خواهد نواخت و آرامش، در دشت های سبزت اردو خواهد زد.

طاق های مقرنس اصفهان،هنوزچشم بر جاده ها دارند

بلند ایستاده ای بر راه،طعم تلخ غربت را غباروار،بر دامانت احساس می کنم

یاخته هایت بر بیابان های داغ ،فرو می ریزند و تو از هر یاخته ات،جهانی می سازی که مصاف خردمندان دنیا خواهد بود.

دستارت از شیراز آکنده است و گلویت از اصفهان.

رنج بزرگ قبیله بر شانه های توست

از منازل خاک پرکشیده ای

قدم هایت بر چشم کهکشان هاست

خیالت،عقاب وار،بر چکادهای حکمت می تازد

سترگ و سربلند،در نی لبک های ذوق،می دمی

سنجاقک های لبانت در ترانه اند

بیابان بیابان،عطشت را سر می کشم؛جذبه های آسمانی ات کجاست؟

از خلق به حق و از حق به خلق،تکاپوکنان،بر گستره ها شال می تکانی.

هوای جهان،بوی تو را می دهد.

بهارهای دنیا را بر شاخه ها، ترانه خوان می شوی.

گوشه ای نیست که خنیاگران خرد،به نام تو پنجه در آن نینداخته باشند.

رگبار اندوهت چراغ نیمه شب های صحراست،کویر،

زیر پایت جان گرفته است.

تو هیچ گاه در ابتدای راه نبودی.

خوشا که پنجره های تامل را باز کنی،دام دانه از آن توست،کبوتران عقل را گریزگاهی نیست.«لمعات»تو را بر تمام چشم ها گشوده اند و بی نهایت خورشید بر جذبه «شوارقت»ایستاده اند.

نامت بوی شروه های شبانگاه می دهد.

سقف های بلند شریعت را ستون شده ای،گورستان های پرت،آخرین صفحات کتاب تو نیستند.

تو در مقابل دیدگان حیرت شهر،تا آخرین ثانیه هم باز خواهی ماند.

ص:43

صدرا! شش سوی نگاهت را آرامشی عمیق فرا گرفته بود، امّا تو هنوز در جستجویی بی سمت و سوترین آفتاب فراگیر بودی.

صدرا! هنوز که هنوز است تلألو تو فانی و تلاطم تابناک عشق و معرفت و فلسفه توست که جعبه های جادوی شعبده پردازان و شعبده بازان بازار کشف و کرامت را در هم می کوبد، تا این مارهای به جان خویش افتاده را گفتار طغیان زهر خورده خویشتن کند و دچار نفرین ابدی اندیشه تاریک

خویش نماید.

«زهی ربوده لعل تو صد فسون پرداز

فریب خورده چشمت هزار شعبده باز»

صدرا! هنوز که هنوز است در راهروی رهروی، چراغ بینش توست که روشنگر راه عشق پویان است و معرفت جویان.

صدرا! تو آنی که فلسفه در برابر معرفت تو سر تسلیم فرود آورد و معرفت در حضور تو، جلوه ای تازه تر یافت که تو در ملازمت مهربانی بودی و در همسایگی کشف و شهود.

بر بالش تواضع تکیه می دادی و در برابر تمام نام های بزرگ می ایستادی که حکمت تو آسمانی بود و فلسفه تو عرفانی.

شعور را مست از گیرایی لبالب چشمان خویش می کردی و شکوه را قافیه پرداز شعر بلند طبع خویشتن می نمودی.

صدرا! تو کشف شادمانه اندیشه روشنایی بودی که یک عمر سوختی و همواره بر جای ماندی.

ص:45

یک صبح، باد صبا که هنوز گاهی از لابلای دیوارهای سیاهی که دیو کشیده است، گذر می کند؛ با خود عطر یاس را می آورد. پیری که عمری در مبارزه با دیو، تمام راه ها را پیموده است، حال می آید تا نه تنها برای آلاله ها، که برای همه، روزگار بدون دیو را تصویر کند.

زمانی نمی گذرد که دیو را که نمی رفته، بیرون می کند. دیو بیرون نمی رفت؛ نعره می کشید و فریاد می زد و با هر فریاد، گلی را از ریشه بیرون می آورد، تا مگر چند صباحی بیشتر بماند.

اما حالا دوباره هر صبح، عطر یاس بر تمامی مرغزار سبز مسلط

می شود. دیو و فرزندان او همه به

تاریخ مرغزار پیوسته اند.

اما مگر می توانی دیو باشی و سالیان سال، حاصل زحمت مردان و زنان و ثروت های خدادای ایشان را به یغما ببری و بعد اجازه بدهی که به راحتی تو را و مستشارانت (فرزندانت) را بیرون بیاندازند؟

نه! تو آن چنان دیو سیاهی هستی که سیاهی نیز از تو می گریزد. چگونه می توان تو را بیرون کرد و بعد...

دیو تنوره می کشد، تحریم می کند. آب را بر اسرای تشنه می بندد؛ غافل از این که پیری که خود، دیو را بیرون کرده است، چشمه ها را برای مرد و زن جاری می سازد.

دیو، هنوز تنوره می کشد. از گلوی سوخته و دهان سیاهش، فریاد جگر سوخته اش به آسمان می رود؛ می خواهد دوباره به مرغزار سبز برگردد، دوباره با گام های سیاه و کثیفش، دامن گل ها را بیالاید و تنوره دیو را پایانی نیست.

ص:47

با خودت فکر می کنی چه قدر به این درها و دیوارها زُل زده ای.

چه قدر دقیقه ها را زیر پایت لگد کرده ای!

این بار به شیوه تازه ای بزرگ می شوی آرام آرام قد می کشی و آن سوی دیوار دقایق را می بینی.

خودت را می بینی که با زنبیلی از تمام آن چه نیاندوخته ای، بر سر راه نشسته ای؛ می ترسی ثانیه ها از تو انتقام بگیرند.

در دلت چیزی تکان می خورد، خوشت نمی آید که آینده ات را به تماشا گذاشته اند. در خودت فروکش می کنی. خوشحالی از این که همه چیز تمام نشده است. بر می گردی به خودت، به زمان

خودت. اینبار دقیقه ها را تنگ در آغوش می کشی. می خواهی از تمام زمانت استفاده کنی. دیوار دقایق، آن قدرها هم بلند نیست. سعی می کنی همیشه هوای آن طرف را داشته باشی.

دلت برای آدم ها می سوزد. رودخانه زمان، از سر آنها هم گذشته است. در برابر خویش طغیان می کنی.

بیهودگی هایت را دور ریخته ای. آن چه در مشت توست، صدای صیقل خورده ساعت هاست. دیگر فرصت ها را بر طاقچه های خاموش نخواهی گذاشت...

ص:49

یک شنبه

3 خرداد 1383

3 ربیع الثانی 1425

2004 .may. 23

دست هایت را و دهانت را کنار یادهای نافراموش، آویخته ای.

در پیراهنت دردی ست؛ درد آویختن از کلمات، درد فروریختن در گریبان خویش.

در پیراهنت دردی ست که نامت را مچاله کرده است...

خونین شهر! چشم هایت به شهادت رسیده اند و نوای باقیمانده ات را بر شاخه های کهنه، آتش زده اند.

خانه هایت را در مشت ها فشرده اند و خیابان هایت را.

لهجه بندری ات، در باد نمی رقصد.

این منم که چکّه چکّه از دریچه های غبارینت فرو می چکم. صدایت را از تهِ چاه های نفت نمی شنوند.

ماهورهایت، زخم های سرباز کرده زمین است.

نامت را بر دیوارها می نویسم، نقطه هایت تاول می شوند.

در رگ هایم جان گرفته ای.

چون خون تازه ای، می دوی بر گونه هایم.

سرخی ملایمی در شروه هایت جریان دارد.

فرزندانت را سخت در آغوش فشرده ای.

ای خاک! رنج بزرگت، آسمان را فلج می کند.

می چرخی بر مدار خاکستر. لباس های خاکی ات را به تن کرده ای و در کنار جوانانت زانو زده ای.

ای شهر بی آواز! کلمات، مرا در دهان تو دفن کرده اند. تو زانوی بی تاب جهانی.

خرمشهر! حرامیان در کمینت نشسته اند. چشم های دریده شیاطین براندامت می لغزد.

تو را چون خون تازه ای از رگ های خاک بیرون می کشند، امّا تو از قلّه های بلندت قدمی بر زیر نخواهی گذاشت. ایستاده ای به قامت سپیداران.

لباس خاکی ات خونین، لباس خاکی ات وصله خورده است، امّا ردّ پروازت در بی نهایت هاست.

شهر من! یادت باشد تا هستم، بلند و بشکوه، بر پیشانی دنیا می نویسمت.

ص:51

ابرهای تیره تو را در برگرفتند

ابرهای شعله ور سرخ

ابرهای غباراندود

خانه هایت بدون سقف شدند

درختانت بی آشیانه

و آشیانه هایت خالی از پرندگان صبح

تو یکجا به آسمان پاشیده شدی

زیر موج های خمپاره و تیر

در بی امان توفان مرگ

تو یکجا درهم شکستی

در زیر لگدکوب تانک ها و پوتین ها

مرگ،تو را در محاصره گرفت

پیش چشمان تو،خیابان ها خمیده شدند

خانه ها خراب شدند

آسمان در خویش افسرد

پوتین ها،بی رحمانه آمدند

پوتین ها،بی رحمانه کشتند

پوتین ها،بی رحمانه شکستند

پامال تانک ها شدی

زیر بارش مرگ

درختانت لرزیدند در هم

کوه هایت پراکنده شدند

باران گرفت

باران تیر و گلوله

صدای خشمگین بمب ها

ص:53

لانه گنجشکانت را ویران کرد

پرستوهایت را آواره کرد

پیشانی ات را شکافت

رودها را از هم پاشاند

و تو همچنان ایستادی

تا صدای دوباره اذان

از مسجد جامع ات

تا صدای دوباره گنجشکان

از بلندای درختانت

تا وزش نسیم از

پنجره هایت

تو همچنان ایستاده ای

رو به چشم اندازانِ شقایق زارها

با غریو سوگواران

بادها، آوازهای خونین تو را

در گوش نی زارها خواندند

بادها، پیامبران رهایی ات شدند

بادها، ایستادنت را نواختند

در دل کوه های مغرور جهان

«از بارگاه قدر تو هر شب ندا رسد

گردون لاجورد قبا را که خون گری»(1)

سلام بر تو ای طراوت تمنای تمام توفان دلان دریایی!

سلام بر تو ای خرمشهر! یادت می آید که کدامین شب، شب بوها را به رایحه رایج مهربانی ات

دعوت کردی.

یادت می آید که در صدای مهیب مسلسل ها و سوت قطار خمپاره ها، چگونه شقایق های شوریده را در آرامش ابدی دعوت می کردی؟

سلام به تو خرمشهر! هنوز که هنوز است، چهره آفتاب خورده و گرده زخم خورده تو، یادآور لهجه غلیظ غیرت و غربت تو و بلندی همت هفت آسمانی توست.

سلام بر تو ای خرمشهر! ای حضور جاودانه فریاد! ای تجلی تماشایی عشق و شعور!

یادش بخیر! آن روزهایی که امواج با شکوهِ شانه هایت به شدت تکان می خورد و هر آشوبی را همچون خسی به میقات دوردست ترین حادثه ها می برد.

سلام بر تو ای خرمشهر! ای جنوبی ترین انگیزه و پایداری! ای سروترین غرور جاری! ای ماندگارترین ترانه بهاری! و ای زلال ترین زمزمه خاکساری!

سلام بر تو که از هیچ جسارتی طفره نرفتی و با تمام لحظه های زخم خورده ات، با تمام تنهایی ات ایستادی تا تمام خطوط در هم را در صف مقدم مقاومتت بر هم زنی. ایستادی تا حنجره های سرخ عاشورایی را به تشنگی برسانی و به عشق ملحق کنی، ایستادی تا به ترس شبیخون زنی. ایستادی تا ...

سلام بر تو ای خرمشهر! که هر وجب از خاکت، سرشار از آغوش های گشوده است و هر لحظه از حماسه ات، لبریز از تمنای دست های به آفتاب پر کشیده.

سلام، تو ای خرمشهر! ای نزدیک ترین لحظه به عشق! ای تداوم مرثیه! ای همسایه عاشورا! ای در مجاورت حماسه! سلام به تو که گردان گردان زخم در سینه داری و با عشق نسبتی دیرینه.

خرمشهر! سلام بر تو و درود بر پایداری مسجد جامعه تو که قرارگاه ایثار بود و وعده گاه افتخار

خرمشهر! نامت، هنوزکه هنوز است پر از ترکش است و یادت هنوز که هنوز است پر از حماسه است. آن شب چه شبی بود که در آن آتشبارهای سنگین و منورهای رنگین از هر آتشی گدازنده تر

ص:55

و از هر منوری، روشن دل تر بودی و دل آشوب تر، که قرن هاست همسایه حماسه حسینی و همنشین عشق.

آن شب چه شبی بود که دروازه های سبز دعا گشوده شد و شکوه شرقی آفتاب از سرنیزه های گلگون مردان بی قرار طلوع کرد؟

آن شب چه شبی بود که ابوالفضل علیه السلام، دست های خود را به پشتیبانی گردان های عاشورا می فرستاد، تا علمداران خرمشهر، بیرق بلند آزادی را بر بام عاشورایی دیگر به اهتزاز درآورند.

آن شب چه شبی بود که شط بوی علقمه را می داد و خاک، طعم سلام های مجروح عاشقان را.

«السلام علیک یا ابا عبداللّه و علی الارواح التی حلت بفنائک... »

آن شب چه شبی بودکه عاشقانه ترین حماسه را در روبه رو داشت و صادقانه ترین صبح را در پرده طلوع؟

آن شب چه شبی بود که تاریکی دچار رخوت همواره هراس شده بود و بیداری، هم صحبت شکوفایی شکوهمندترین شقایق های از عشق بی دریغ؟

قُطر قطره های اشک در بیشترین حد زلالی رسیده بود و لاله لاله تمنا از ضمیر عاشقان دمیده و آفتاب دلان در صف های طولانی باران، در انتظار ناگهان ترین حادثه های بی قرار، غزل خداحافظی

می سرودند.

آن شب چه شبی بود که ذهن گردآلود ذرات، زلال تر از بلور مهتاب بود و سرشار از حضور آفتاب.

خرمشهر در آستانه سلام های سالخورده پیردلال میدان دار ایستاده بود و شاهد خلق جوان ترین حماسه ها و بالغ ترین رشادت ها بود. رایحه ای عجیب تر از بوی سیب در سرتاسر دشت جاری بود و رؤیای آزادی به نزدیک ترین فاصله خود با کبوتر رسیده بود. صدای شط بلند می شد و بلندتر، عطر بال در پس کوچه های خرمشهر موج می زد و تمام لحظه های مفقودالاثر و پنجره های موج گرفته

چشم به راه بازگشت فوج در فوج پرنده های آفتاب پیما بودند.

خرمشهر در خویش نمی گنجید و آفتاب های شناور و روشن، در شط موج می زدند و موج کوچه باغ ها، مهیای حضورِ حسی فراگیر می شدند تا هزاران هزار بغض وانشده را در جست وخیز قاصدک ها

ص:56

به دست زمانه و به ذهن خاطرها بسپارند، خرمشهر در جغرافیای خاکی و اندازه زمینی خودش

نمی گنجید، عکس های یادگاری و نور فلاش ها، حیاتی دوباره به باغچه پژمرده خاطره ها و رؤیاها می بخشید و شط هنوز سرشار از شعشعه شعر بود و شور. شط موج می زند و مسجد جامع شهر، تن

مجروح و خاک خورده خویش را در بارانی از رنگین کمان شستشو می داد. سبزترین لحظه های بی

قراری در خون «محمد جهان آرا» جوانه می زد تا خرمشهر را به خونین شهر پیوند زند.

قد راست کن! شانه هایت را محکم نگه دار،ای سرو از بار تعلق آزاد!

تو را به خونْ نشسته می خواستند

تو را ویرانه می پسندیدند

تو را به خاک افتاده آرزو می کردند

تو را به خون تپیده می دیدند،کوچه هایت را بن بست،کبوترهایت را دربند،آسمانت را ابری، نخل هایت را سربریده، خانه هایت را آوار، کودکانت را یتیم.

تو را این گونه می خواستند.

ببال سرافرازی ات را!

ببال غرورت را!

ببال مردانگی و غیرت جوانانت را!

ببال تولد دوباره ات را، خرمشهر!

انّا فتحنا لک فتحا مبینا

همه خواهند دید

تمام چشم ها به تو خیره شده است

دنیا از تمام زاویه ها،تو را می نگرد.

پیروزی تو بسیار آشکار است، پیروزی تو عالم گیر است، اسارت، اصلاً شایسته تو نیست!

رهایی ات را جار بزن! از این پس، آوای آزادی، از بلندای نخل هایت، طنینی می افکند.

از این پس، نخل های بی سرت، پرچم های آزادی تو خواهند شد، آسمانت پر از پرواز خواهد شد، دوباره از خاکت، دسته دسته لاله می روید... و تو خرمشهر... برای همیشه سربلند خواهی شد...

- سکوت شهر را درهم شکستند و غزل بلند غم و درد را بر دیوارهای شهر نوشتند آتش زدند؛ تمام دلخوشی های اهالی را.

باغچه های اقاقی و اطلسی را زیر سنگینی تانک ها، شکستند.

خمپاره ها، جواب بی گناهی شد و کوچه ها، آواری از فروریختن را باور کردند و مرغ های زندگی،

از شهر بال گشودند و مرگ تلخِ سراپای شهر را، در هم کشید...

و اینچنین، «خرمشهر»، لباسی از خون و ویرانی بر تن کرد و «خونین شهر» شد.

«خرمشهر» به سوگ نشست و تازیانه های هیولاهای آهن، دل دیوارهای شهر را از هم گسست و این همه سال، در شولای سیاه شب گم شد.

از میان تیغ و باروت، از لابه لای تلّ خاکستر و تنفّر، نسیمی، تل شهر را نوازش می داد. و ستارگان شب، در خود نمی گنجیدند.

- و این چنین شد که سایه های سنگین تبرها دوام نیاورد و شاخه های شهر، بعد از مرگی دردناک، دوباره نبض زندگی گرفتند.

ما به ققنوس ایمان داریم. به گُر گرفتن ناله های ققنوس از زیر خاکستر و آتش.

به فریادهای هزار آهنگ اش از هزار حنجره زخمی.

به تولّد دوباره ققنوس، ایمان داریم. و شهر، ققنوس شد و از زیر آتش و عصیان، سربرآورد و زنده بودن خود را به گوش های کر ابلیس ها، فریاد زد.

فریاد زد و پرچین را در خشم خود شکست و قهقه قراولان شب پرست را در دهانش آتش زد؛ آهی دمید و سواران قبیله را به آغوش فراخواند و زمان دوری به سر آمد.

اسب ها، سُم بر سنگ ها کوبیدند و رعد و برق خشم اهالی، آسمان کفتاران را به آتش کشید و بر سرشان آتشفشان باراند.

هق هق باران شروع شد و کوچه های خاک گرفته شهر را بوسه باران کرد و لاله های سرخ را به روئیدن دعوت کرد و تمام پنجره ها را، به سمت آسمان گشود.

غیرت مردان عشیره، گرداب شد و مرداب خیال شوم را در خود فرو برد و خرمشهر، بعد از این همه شکنجه و درد، نفس کشید و از سینه سوزان خود، سرخ سرخ لاله رویاند. بانک اذان «مؤذن

زاده»، در مناره های شهر پیچید و خرمشهر آزاد شد.

ص:59

کارون، آی کارون! بر شانه های خونینت چه داری که چشمان ماه این گونه از دیدنت سرخ مانده است؟

آغوش مهربانت را زخم کدام خنجر، به میهمانی نشسته است؟

تو آن رودی که اقیانوس ها را نیز تاب برآشفتنت نیست؟ که آتش خشمت را در مویه های

طاقت سوز زنان شهرت پیچیده ای، شهری که پیشانی بلند مردانش، گذرگاه همیشگی خورشید است.

خمپاره ها دهان آب را و موج های انفجار، شهر را به سرگیجه انداخته بودند. ناگهان، چیزی گلوی شب را فشرد.

زمین، چرخشی دوباره آغاز کرد، ابرها کنار رفتند و نخل ها، هر چند بی سر، به تماشای خورشید، قد راست کردند. صدا، ذره های خاک را شکافت «خونین شهر، شهر خون آزاد شد» دستی، تمام

گهواره ها را تکان داد و کودکان شهر، لالایی آزادی نوشیدند. کارون، ماهیان گُرگرفته اش را در آغوش فشرد و گریست. خرمشهر برخاست و گلدسته های مسجد جامع، بر پیکر شهر، اذان عشق پاشیدند. مردانِ حماسه، نماز شکر خواندند و کبوتران شهید، بر دوش آسمان، تشییع شدند.

«با وضو وارد شوید؛ کوچه ها و خیابان های این شهر، با خون شهیدان تطهیر شده است»

سوم خرداد، یادآور ایستادگی و پایمردی مردان و زنانی است که جز سرافرازی و سربلندی سرزمین و مردم خویش، به چیز دیگر نیندیشیدند.

یاد و خاطره همه حماسه سازان سوم خرداد، گرامی باد.

ژنرال ها با آن سینه های پر از مدال و پیشانی های چین خورده که نشانه دقت و تلاش در حل مسایل بغرنج نظامی است، دلایل دیگری می آورند. آنها می گویند: ایرانی ها کوچه های خرمشهر را بیشتر بلد بودند. تک تک خانه ها را می شناختند و هر خیابان را به اسم کسی نشانی می دادند. از طرفی آنها نیروی حمله کننده بودند و طبیعی است که نیروی حمله کننده همیشه پیروز می شود.

از تو، خرمشهر، می پرسم چه کسی تو را آزاد کرد؟

سیل بی امان فرزندان تو که برای رهایی ات لحظه شماری می کردند؟

غیرت به جوش آمده ایشان از خون های به ناحق ریخته شده در کوچه های تو، عامل آزادی ات بود؟

یا زمزمه های نیمه شب پیر جماران که برای فرزندان در خون غلتیده اش دعا می خواند، علت این حماسه بود؟

از تو می پرسم؛ چرا که بهترین پاسخ دهنده و نزدیک ترین شاهد این حماسه خود تو هستی.

تنها تو بودی که فریاد نیمه شب های خاموش اشغال را می شنیدی. زمزمه شهیدان در خون خفته و مادران زیر خاک مدفون شده به همراه صدای خانه های فروریخته و گل های پرپر شده تنها در گوش تو می پیچید.

تو بودی که اول بار هر کوچه و خیابان را به نام شهیدی مزین کردی و مهربانانه پیکرهای بی سر را در آغوش کشیدی.

صدای تو را می شنوم که سیاستمدارها و ژنرال ها را ریشخند می کنی. صدای تو را می شنوم برای فرزندانت لالایی می خوانی و بالاخره در حالی که رودهایت از اشک های مادرانه پر شده است، فریاد می زنی: خرمشهر را خدا آزاد کرد.

جاده با تن عرق کرده اش، کام های خسته را در آغوش می کشد و به تبرک، جای پایشان را برای خویش به یادگار می گذارد.

چشم بگردان و گوش بخوابان بر دروازه های شهر بشنو آواز خوش پیروزی را، بشنو فریادهای مسجد جامع را و هم نوا شو با لحظه های آبی آزادی.

پای بگذار به کوی طالقانی که اکنون چون عروسی، چهره آراسته و در ویرانه های خویش، تو را به پایکوبی می خواند.

نفس بکش هوای تازه خونین شهر را و نوازش کن تن خسته اش را. ببین آن سوتر مردانی که به سجده، سر به خاک نهاده اند و به خاطر بسپار گل های سرخ پرپرشده را بر مزار جهان

آرایِ جهان آرا

آمده ام؛ منم فرزند تو ای خرمشهر! فرزندی جدا مانده از بالین مادری. اکنون بر خاکت بوسه می زنم و جای پاهای به یادگار ماندات را می بویم و می بوسم.

آمده ام به زیارت لحظه های خونینت. آمده ام تا در آغوشت بگیرم تا سالها جدایی را بر شانه ات بگریم و بوی خوب تنت را عطر همیشه جامه ام کنم، تا همگان بدانند من فرزند توام

آمده ام تا با شط غمگین، خاطره ها بگویم؛ از روزهای حصار. و شط می گرید، آن گاه که به ناچار در خاطره خویش عکس بیگانه ای را در خویش می بیند و لحظه ای بعد، از شادی قهقهه سر می دهد و خنده های خویش را بر موج می نشاند، وقتی از مردان حماسه سوم خرداد سخن می گوید.

و اکنون به پاس حرمت حریم شهادت، به پاس جان های به معشوق پیوسته و دل شدگان آزادی، هر سال در غروب سوم خرداد، شط، سرک می کشد و در بلندترین مد خویش بر پای می ایستد و شهر، با یک بغل اشک و نرگس بر مزار شهیدان راه آزادی، فاتحه می خواند.

و من فرزند تو، هر سال، خاطرات شط را مرور می کنم تا هرگز فراموش نکنم که روزی روزگاری... خرمشهر، بوی خون گرفت، تا فراموش نکنم که خاک شهرم با خون هزاران هزار شهید راه آزادی تطهیر شد و تا فراموشم نشود که روزی روزگاری، «خرمشهر را خدا آزاد کرد».

ص:63

هنوز شبنم یاد یارانت بر گلبرگ های عاطفه باقی است و هنوز نهر اندوه و داغ شهیدانت در دل های دلدادگان جاری است.

خرمشهر! سرخ ترین شقایقِ بی قراری، در خاک تو رویید و آلاله ها از سمت آبی آسمانت به عرش کوچیدند.

خرمشهر، ژاله ای است که در پیمانه لاله، چون شراب ناب می درخشد.

فتح آسمانی خرمشهر، فصل وصل سالکان است.

ای شهر شهیدان! روایت رزم آوران سرخ و سبزت، دهن به دهن می چرخد.

مردانت با حنجره های سوخته آواز می خواندند، دخترانت با آوازهای سوخته می خواندند، مادرانت بر خاکستر نخل های سوخته کل می کشیدند و مویه می کردند. شنیده ام...

دو شنبه

4 خرداد 1383

4 ربیع الثانی 1425

2004 .may. 24

سحرگاه همان روز بود که هزاران یا کریم خاکستری

در کفش های خاک خورده اش لانه کرده اند و باغبان های پیر شهر، در جای پایش، ستاره های سبز کاشتند و بام های شهر پرشرار از کبوترهایی که می خواستند در همسایگی خانه خورشید، تخم بگذارند.

آن سید کریم

که از اولاد سبزپوشان بنی حسنی علیه السلام بود،

هر غروب که سجاده اش را در ایوان عبادت پهن می کرد

بوی گل یاس در جانماز همه مؤمنین می پیچید و به نفس حق آن مرد پارسا، دعای همه حاجت مندان برآورده می شد.

طلاب و حجره نشینان فقه و حدیث

بر سر سفره فضل و کمال او نشستند

تا در زمانه اخلاط صدق و کذب

از روایات ناب و خالص او که نسل در نسل در رگ و خون او جاری شده بود، طعامی برای رزق خویش برگیرند.

برای شیعیان دورمانده از عطر امامت

مصاحبت با مردی که همنشینی با سه امام را در کوله بار تنهایی خویش دارد، به سان یافتن چشمه آبی است برای عطش زدگان وادی حیرت!

اهالی شهر ری که سال ها در حسرت کربلا

دانه های اشک برشته تسبیح فراق شمرده بودند

به نیت آن حدیث مبارک

که دیدار حضرت عبدالعظم حسنی علیه السلام را به سان زیارت کربلا دانسته بود،

دلتنگی هایشان را به ضریح چشمان او بخشیدند

و هنوز

راه کربلای خیلی ها،

که دست شان از ضریح شش گوشه کوتاه است،

از جاده شهر ری می گذرد.

ص:69

سه شنبه

5 خرداد 1383

5 ربیع الثانی 1425

2004 .may. 25

بیاوری و تو هر بار نیمه های شب از زیر سیم خاردارها رد شدی و یک مشت خاک را به هر جان

کندنی آوردی تا او آن را به خاک های قبلی اش اضافه کند و یک بار که پرسیده بودی برای چه؟ تنها گفته بود برای کفنم!

به یاد می آوری که حنظله صبح روزی که برای آخرین بار به تو - به پدرش - سلام کرد، خندیده بود و گفته بود می رود یک خروار خاک بیاورد تا تو هر سال به زحمت نیفتی و همان شب دوستانش

برای تو خبر شهادتش را آوردند که حتی مشتی خاک هم از او نمانده بود؟

دست هایت را سایه بان چشم می کنی تا شاید چهره سرباز اشغال گری را که در سنگر روبه روی تو نشسته است، ببینی. فکر می کنی قیافه او آشنا به نظر می آید. شاید همانی باشد که از گلوله اش فاطمه را... بعد پشیمان می شوی. چه فایده دارد که به یاد بیاوری؟ می دانی و می دانم که همه شان شبیه هم هستند. با اونیفرم های زیتونی، به رنگ زیتون های باغ های تو و همسایه هایت. اصلا شاید رنگ زیتونی را برای این انتخاب کرده اند که تو را به یاد درختان شاداب زیتون بیاندازند. همان درختانی که سال های قبل زیر شنی تانک ها و در انفجار بمب ها از بین رفتند.

صدای پای کسی از پشت سر می آید. بر می گردی و از جعبه ای که به سوی تو دراز شده است، شیرینی آزادی دوباره وطنت را برمی داری. من هم با تو که طعم شیرین آزادی را می چشی، سهیم می شوم.

شاید به این فکر می کنی که دوباره درختان زیتون را خواهیم کاشت یا به این که برای سالگرد بعدی آزادی لبنان همراه با همسرت به بلندای تپه بعدی - که آزاد خواهد شد - بروی و فلسطین را نظاره کنی، به این امید که نماز جمعه سال های بعد را در مسجدالاقصی اقامه کنی. می دانی که این نیز دور نیست؛ چرا که روزهای تلخ اشغال گذشته است.

ص:71

جمعه

8 خرداد 1383

8 ربیع الثانی 1425

2004 .may. 28

کسی می آید تا «انسان»، به حق راستین خویش برسد؛ حقی که روزی در تمام نگاه ها متجلّی خواهد شد.

کسی می آید که نقطه عطفی در پیوندِ باورهای «نخستین» و «واپسین» خواهد بود و در دامان حق نمایِ ولایتش، نجات دهنده حقیقی و موعود ازلی «عج» را پرورش خواهد داد!

کسی می آید که ادامه «خیر» است؛ از «آدم» علیه السلام تا «خاتم» صلی الله علیه و آله و از حضرت خاتم صلی الله علیه و آله، تا وارث حقیقیِ خیر؛ «حضرت بقیة اللّه الاعظم، مهدی (عج)»!

کسی می آید که روح «حقیقت»، در کالبد زمان است و چلچراغ ولایت علوی علیه السلام را در تاریکنای جهالت «عباسیان» روشن خواهد کرد.

کسی می آید که بهارانه ربیع الثانی را علت طراوت و درون مایه شگفت زیبایی ست.

بهار تازه و گل تازه و چمن تازه

ستاره یار و فلک یار و دورگردون، یار

هر آن که بر گل رخسار تو گشاید چشم

بهار را چه کند؟ ای به «چهر» رشکِ بهار!

درخت اگر گل سوری، به باغ آورده

نهال قامت تو، آفتاب دارد بار!

مولا جان، یا ابا محمّد، ای آیینه جمال الهی!

ای منظری که معرّف زیبایی و شکوه خداوندی! امروز دریاب دل های شیفته ای را که مفتون اجابت نگاهت شده اند.

دریاب در اجابت سبز دعایت، قنوتِ دست هایی را که دخیل به «سامّرای» یادت بسته اند و تو را به عظمتِ «موعود واپسین» قسم می دهند.

برآور حاجت هایمان را مولا!

مولا! امروز، نام و یادت آسمان و زمین را مفتون خویش کرده است و دل ها، پر از شادمانه های «ولایت» توست!

چه غرورانگیز است یادمانه های امروز و چه مبارک است طلوع خورشیدی که مولودش، بشارت رسان «موعود» است!

مولاجان، یا ابامحمد، یا حسن بن علی علیهماالسلام!

ص:73

درود خداوند بر تمام لحظه های آسمانی زندگی ات؛ چه در مدینه، چه در سامّرا! چه آنگاه که «عطر ولادتت»، مشام مدینه را نواخت؛ چه آنگاه که «سوز شهادتت»، سینه سامّرا را گداخت!

درود خداوند بر تو و بهاری ترین لحظاتِ خاندانت؛ که سرشار از شادی و شور است!

درود خداوند بر تو و شادمانی های امام هدایت - امام علی بن محمّد علیهماالسلام -

درود خداوند بر تو و بهاری که در راه است!

مولاجان، دردمندانیم، بسته به آستانت نظر! عطایمان کن در دنیا زیارتت را و در آخرت شفاعتت را.

باد، بی صبرانه، منتظر شنیدن صدای خوش گریه ای است...

پرنده ها، گوش خوابانده اند، ماهیان، سر از آب بیرون آورده اند.

از خاک تا افلاک، از عرش تا فرش، همه و همه، لحظه موعود را لحظه شماری می کنند...، چیزیی نمانده...

آن لحظه مقدّس بسیار نزدیک است...

و گریست، مطلع قصیده بلند امامت!

و گریست، الفبای کتاب ظهور!

و گریست، امتداد باشکوه عترت و عصمت.

باد، صدای گریه اش را مشتاق شد و خبر، شکفتنش را، دیار به دیار وزیدن گرفت و عالم، ورود باشکوه امام را به شوق نشست.

آمد؛ با اصالتی بی نظیر و شاخه ای از شجره طیبه که ریشه در عترت و طهارت دارد.

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد

آمد؛ همان که حسن علیه السلام است در حُسن، بی نظیر.

خوش آمدی، ای خاک پایت توتیای چشم ما!

می کشیدند و لحظه های سرنوشت ساز، در شوق جوانه می زدند. بوی خوش نسیم نیایش، سرتاسر جهان را غرق در آهنگ شکوفایی کرده بود. ولایت سبز حضرت امیر علیه السلام یک بار دیگر در تبسم معصومانه طفلی، تجلی کرده بود و خنده های پی درپی «ابو محمد» تازه ترین شعر مولا را می سرود و سرشارترین اشتیاق به دریا پیوستن را به جریان در آورده بود. جوّ مدینه، ابری ناپایدار بود و قلب ولایت به قرصی مهتابب شب های شیدایی بود.

مدینه، عطرآگین عطوفت و طراوت لطیف اطلسی ها بود. مدینه آبستن نور بود و «ابومحمد» می آمد تا هویت هول انگیز شب صفتان را روشن کند. «ابومحمد» می آمد تا تنفس خوشبویش،

جایگزین تعفن رایج حجاز شود.

«ابومحمد» می آمد تا تبسم را به انسان تعارف کند.

«ابومحمد» می آمد تا تردید در خاک خیال تاریخ ریشه ندواند که روشنی اولین اصلِ حقیقی زیستن است. «ابومحمد» می آمد تا «معتمدها» را به تماشای فروپاشی شیطان و عصیان دعوت کند. «ابومحمد» می آمد تا تمام ناباوری های ناباور را به کمال کدورت ناپذیر و زایینده خویش فراخواند. «ابومحمد» می آمد تا پشت میله های زندان را خم کند. می آمد تا خمی به ابرو نیاورد. می آمد تا تمام سیاه چال ها را در معرض تابش آفتاب سیمای خویش قرار دهد، می آمد تا زنبق ها در تاریک ترین

لحظه ها برویند. می آمد تا پشت میله های زندان را خم کند، میله هایی که هیچ زمانی آسمان را درک نمی کنند و چشمه را نمی فهمند. «ابومحمد» می آمد تا حقارت به اوج تاریخ رسیده را خط بطلانی بکشد. «ابومحمد» می آمد تا زمینه ساز طلوع فراگیر زندگی باشد. از پشت پرده با خلق سخن می گفت تا نقش پرده غیبت را بر ضمیر روشن دلان هوشیار، حک کند. از پشت پرده با خلق سخن می گفت تا غربت خویش را بپوشاند و زمینه ساز غیبت آخرین حجت خداوندی باشد. «ابومحمد» می آمد تا

هزار توی دلهر و هراس را با گام های استوار خویش به لرزه درآورد. می آمد تا تشنه ترین مدارهای مداوم را اسیر جاذبه کهکشانی خویشتن سازد.

«ابومحمد» می آمد پابه پای ذوالفقار علی علیه السلام می رفت شانه به شانه قافله سالار کربلا و می ماند پهلو به پهلوی فاطمه علیهاالسلام

همیشه پا در رکاب انتظار بود و چشم انتظار پا در رکاب ترین لحظه ها. سینه اش موج خیز التهاب بود و شانه اش، تبعیدگاه زنجیرها، آن قدر زلال بود که در حسرت تمام رودها جاری بود. آن قدر آرام

ص:76

می شکست که قلبش بدون صدا ترک برمی داشت. آن قدر ستاره بود که تمام شب ها، رؤیایش را به خواب می دیدند و آن قدر «محمد صلی الله علیه و آله» که «ابو محمد» شد. زمانه از یاد نخواهد برد که چگونه با برهانی بارانی و لطافت روحانی خویش، «فطرس نصرانی» را اسیر جذبه لاهوتی و غرق در شگفتی

سرشار خویشتن نمودی؛ آن چنان که تا آخر عمر ملازم تو بود و پا در رکاب محبت تو.

آن زمان که «معتمد» می خواست تو را در «برکة السباع»، طعمه کینه ورزی خویشتن کند، عطر عطوفت و کرامت امامت بودکه در حضور تو موج می زد و حتی سنگ ها را در برابر تو به تواضع وا می داشت چه رسد به فطرت شیرهای بیشه تصرف. تاریخ به خاطر دارد که تو ایستادی و نماز به جای آوردی، آن زمان که شیران در قفس تسبیح تو را می کردند و شغالان بیرون از قفس، نفس های منفور و کینه پرور خویش را می کشیدند و در آتش انتقام می سوختند. آری! «ابومحمد» آمد تا این بار،

شرقی ترین شکوفه های شکوه، دامن دامن بر آسمان مکه ببارد و جهان تشنه را از این انتظار طولانی وا رهاند.

ص:77

یکشنبه

10 خرداد 1383

10 ربیع الثانی 1425

2004 .may. 30

گویی غربت، همزاد ازلی شما خاندان هدایت است؛ غربتی به طول تاریخ، چه در«مدینه»، چه در «قم»؛ چه در «بیت الاحزان»، چه در «بیت النّور»!

آه از این غربت همزاد،بانو!

آه از این اندوه شگرف توأمان!

گویی عطر غربت فاطمه علیهاالسلام است پیچیده در شامگاهان بقیع!

اندوه واره گلدسته هایت، آسمان را به گریستن فرا می خواند و آیینه ها،آرام آرام،دل به سرشک زایران می سپارند.

آه از این ماتمی که بر جان «حَرم» نشسته؛ آسمانِ پوشیده شولای ماتم! کبوترانِ شکسته بغضِ دمادم! صحن و رواق و گنبد و گلدسته بسته چشم جاری، میان آینه ها اشک زایران!

کاری، میان مرثیه ها بغضِ شاعران!

فصل فصلِ غریب اجابت است؛ اینک بخوان زعمق دل ای دردمند عشق: اَلْلّهُمَّ وَ رِضَاکَ وَالَّدارَ الاخِرَةَ؛ یَا فَاطِمَةُ اِشْفَعی لی فِی الْجَنَّةِ، فَاِنَّ لَکِ عِندَاللّهِ شأْنا مِنَ الشَّانِ.

فصل، فصلِ اجابت است؛ وقت، وقتِ گرفتن حاجات.

الهی، به حق این سیده معصومه مظلومه، به حق این غربتْ نوایِ فراق «برادر»، به حق این خاتونِ فضیلت و تقوا - که فرشتگان، التجا به عظمت «نماز» و شکوه «عصمت»اش می برند -! دعاهایمان را بپذیر و در پناهِ آستانِ آسمانی اش قرارمان ده!

زایران، نجواکنان، اشک و غربت خویش را در زیارتنامه ها گم می کنند و دست های امیدوار، با تمام نیاز، غریبانه های معصومانه «ضریح» را لمس می نمایند!

هر کس، از دردهای کهنه و نو شکایت می کند و به امید درمان، عظمت «بانو» را واسطه شفای خداوند «جلّ جلاله» قرار می دهد.

چه صفایی دارد زیارت نیازمندان!

«دهم ربیع الثانی» است؛ ماهی که در ضمیر بهاری اش، خزانی بود و بهار زندگیِ بانو را به برگ ریزانِ خزان سپرد.

ص:79

حسرتا! چه زود، شهر در فراوانیِ اندوه، پژمرد! چه زود، شوق میزبانی در سویدای دل ها، مُرد!

وسعت اندوهش، عاقبت بر رنجِ تن افزود و شدّت غم، توانِ جان پاکش را فرسود.

آه که چه لحظات تلخی بود! هنگام وداع است؛ وداعی سخت غریبانه!

آسمان، پله های «عروج» را می آراید و «بهشت»، منتظر استقبال از خاتون عصمت و عفاف، می شود!

قزمین، «فاطمه» علیهاالسلام دیگری را از دست داده است و آسمان، نام شهر «قم» را به یکی از شاخه های «طوبی» می آویزد و عرش الهی، به تعظیم و تکریم حضرت می پردازد.

حضور بهاری و هر چند کوتاه خاتون، از «کویر»، گلستان ساخت

السَّلامُ عَلَیْکِ یَا بِنْتَ وَلیِّ اِاللّه

السَّلامُ عَلَیْکِ یَا اُختَ وَلیِّ اِاللّه

السَّلامُ عَلَیْکِ یَا عَمَّةَ وَلیِّ اِاللّه

السَّلامُ عَلَیْکِ یَا بِنْتَ مُوسَی بن جَعفر علیه السلام

درود خداوند، بر «عظمت» و «عصمت» و «کرامت» شما باد!

بانو! دردمندانیم، جویای شفا،

دست ما و دامن آیینه ها،

روی ما و آستانِ «هَل اَتی»

با بال های گسترده عرشی ات عبور می کنی از مرز مکان و زمان.

ملایک به دست بوسی ات مباهات می کنند.

در کنار چشمه ماه، نفس تازه می کنی؛ آسمانی فراتر می خواهی برای پرواز و این سوتر، گلدسته های حرمت سیاه پوشیده اند و نفس می زنند در فضای ملتهبِ از دست دادنت.

صدای سنج عزاداران در کوچه ها می پیچد و خورشید مچاله می شود در انبوهِ تیرگیِ آسمان.

بانو! نیستی و چشم هایم، به آسمان، خشکیده اند.

نیستی و دست هایم را به ضریحت دخیل بسته ام.

نیستی و همراه کبوترانِ رها در حرمت، هر روز آسمان را بال می گیرم تا در اوج ها، جذبه نگاهِ سرشارت، از خود بی خودم کند.

نیستی و چشم اندازِ دعاهایم را در صحنِ گسترده خاطرت، اشک می ریزم.

دیواری می خواهم تا سر بر آن بگذارم و انبوه اندوهم را زار زار بگریم.

دریچه ای می خواهم تا از هوای راکد پیرامونم بال بگیرم به سوی کرامت آبی ات.

هم چنان صدای دسته های زنجیر زن، در کوچه های ذهنم می پیچد.

دست هایم عزادارند و واژه هایی سیاه بر کاغذ می بارند.

نگاه می کنم، چشم هایم زل می زنند به گلدسته های حرمت که آسمان را خط می زنند.

تو را قسم به خدایت، تو را قسم بانو

تو را قسم به خودت می دهم بمان و بگو

تو سرگذشت غزلمویه های نیمه شبی

چگونه با غمِ خود روز و شب گرفتی خو؟

ستاره ها همشان در مدارِ شب گنگند

گمان کنم تو به هفت آسمان نمودی رو

چه قدر خداوند تو را خوب آفریده است و چه نیکو در وجودت آفرینش را خلاصه کرده و چه زیبا تو را به زمینیان محتاج، هدیه بخشید.! تو را، که در قداست، به مریم می مانی، در نجابت به ساره، در کرامت به خدیجه علیهاالسلام، تو را که به زهرا علیهاالسلام ماننده ای.

یا فاطمة اشفعی لنا فی الجنة!

خود را مطهر می کنم که به دیدار تو بیایم.

در صحن حرمت که تکّه ای از بهشت است، احساس آرامش می کنم؛ احساس سبکی، احساس بی وزنی.

مرا می پذیری شفیعه روز جزا؟!

کبوتر دلم را نذر گنبد طلایی نگاه تو کردم تا زیر سایه مهربانی ات به خوان کرامتت میهمان شوم و

از دست های لطف و عنایتت، آب و دانه معرفت، گدایی کنم!

ضریح نقره ای ات به من لبخند می زند. هر بار که مرا می بیند، به من لبخند می زند؛ چه دیر بیایم و چه زود.

ضریح تو، اصلاً از من دلگیر نمی شود...

ضریح نقره ای ات، کلونِ در بهشت است.

مگر نه این که «هر کس تو را با معرفت زیارت کند، بهشت بر او واجب می شود؟! و اینک این منم! آمده ام، با کوهی اندوه بر شانه هایم! با دریادریا غم در قلبم! با آسمان آسمان نور در سینه!

تا زایر لحظه های باصفای تو باشم، می شود که جام ادراک مرا از معرفت سرشار کنی؟

می شود، فقط من باشم و تو! من زیارت نامه بخوانم و تو گوش فرا دهی! من همراه فرشتگان آستانت نجوا سردهم و تو پذیرا شوی!

می شود من تو را بخوانم، تو جوابم ندهی؟ می شود، من بیایم، تو نپذیری؟ می شود من با تمام مصیبت هایم تو را دوست بدارم و تو، با تمام خوبی هایت، دست رد به سینه ام بزنی؟ نه، هرگز! کدام عقده در حرمت ناگشوده مانده است؟! کدام قدم از در آستانت ناامید برگشته است؟

کدام دعا در حریمت به اجابت نرسیده است؟!

ص:82

تو خود دل شکسته ای و از اندوه شکستن آگاهی! پس هرگز دل های زایرانت را نخواهی شکست. تو خود چشم انتظاری را تجربه کرده ای؛ پس هرگز، چشم انتظاران حرمت را منتظر نخواهی

گذاشت!

نایب الزهرا! هر بار که از خودم دلتنگ می شوم، به سوی تو می آیم؛ به آستان تو که همیشه از خدا لبریز است. در حرمت خدا می وزد، خدا احساس می شود! خدا جریان دارد، در تمام آینه هایت، خدا متجلّی است. السلام علیک یا معصومه علیهاالسلام! ای مزارت انعکاس قبر پنهان بتول! چه قدر غربت صحن و سرایت به بقیع می ماند.

روزگاری قدم به دیده قم نهادی و باران یکریز مهربانی ات را، بر اهالیِ این خاک باریدی و

باریدی

یک روز به دنبال برادر، میهمان شهر شدی و شهر میهمان خوان کرامتت شد.

یک روز آمدی و برای همیشه ماندی

و اینک از گوشه گوشه عالم، بوی خوش چادر تو، همه دل های عاشق را به قم می کشاند.

یا کریمه اهل بیت!

این دست کوتاه ما و این بلندای کرامت تو

سلام بر تو ای بانوی غریب نوازی که هر چند در برهوتِ غربت، خاموش گشته اید، ولی هماره در شبستان قلب ها شمع روشن می کنید!

سلام بر تو ای مسافر عشق که جاده، زیر قدم هایتان جانِ سفر گرفت.

سلام بر تو ای معصومه محبوبه، که دل بر ضریحتان دخیل می بندد، ولی هماره از بیابانِ تنهاییش عبور می کنید.

امام رضا علیه السلام: مَنْ زارَها عارِفا بِحَقّها فَلَهُ الْجَنَّة

هر کس ایشان (فاطمه معصومه علیهاالسلام) را زیارت کند، در حالی که عارف به حق او باشد، بهشت از آنِ اوست.

هفده صبح دل انگیز، که نگاه اهورایی ات را به چشمان، یاس ها و بنفشه ها و حریم های شهرمان گره زدی.

بی خبر از این که ثانیه های بغض آلود، غزل خداحافظی چشمان تو را می سرودند و مرکبِ راهوارِ سفرت را زین می کردند.

هر جا تجمع یاس های سپید را می بینم، تو را به خاطر می آورم و حریم امنِ حَرَمت را.

دستِ اجابت به سویت می گشایم؛ دستانم را سخت در دستانت بفشار.

هنوز شهر ما خاطراتِ هفده روز با تو بودن را در خویش می کشد.

هنوز شهر ما مهر تو را در آغوشش احساس می کند.

شهر ما امروز غم انگیزتر از هر روز دیگری است که بانوی آب و آفتاب را، بر رویِ دستانش

تشییع می کند.

شهر ما، امروز با رجز خوانیِ حادثه، به ماتم کشیده شده و در زخمی عظیم به سوگ نشسته.

بارانِ تسلّی را بر پیکر شهر کوچکمان ببارید.

خیمه های صبوری را به پاکنید.

داغ سنگین است.

خسته می آیم و محتاج تا با تمام تشنگی و نیاز، مانندکبوتران حرمت، مسافرانی که از دوردست ها به امیدت می آیند و پیشانی بر ضریح مقدست می سایند تا هم نغمه با فرشتگان،زمزمه کنم: «عمّه سادات سلام علیک»

چه قدر ستودنی است قم،آن زمان که نگاه تو بر سرش سایه افکنده و چه قدر آبی است آسمانش، آن زمان که مناره های بارگاهت چون دستان سبز دعا نوازشش می دهند.

چه منّتی که تو به سوی شهر ما بیایی و چه سعادتی که ساکن دیار ما گردی!

اگر نبود آمدنت و اقامت سبزت،شهری نبود که از آن ما باشد.

به سویت می آیم تا در دریای عشق غوطه ور شوم و دلم را به امید نگاه بلند و آسمانی ات، همرنگ دریا سازم.

ص:86

دو شنبه

11 خرداد 1383

11 ربیع الثانی 1425

2004 .may. 31

کامیون ها پشت در مسجد به ردیف ایستاده اند. کامیون های سقف دار ارتشی با چادرهای انداخته و راننده ها و سربازهای عصبی که پشت سرهم سیگار می کشند و پچ پچ می کنند تا شاید بتوانند این را به خودشان بقبولانند که ماشین ها خالی است.

از صبح تا غروب امروز درمسجد را بسته بودند. تنها صدای تق تق تفنگ ها و چک چک ماشه ها و گلنگدن کشیدن ها به گوش آن هایی که داخل حیاط مسجد گیر کرده بودند رسیده است و بعد دیگر هیچ.

حتی به کبوترهای حرم نیز رحم نکرده اند. شاید یکی و یا شاید همه سربازها اسحله هایشان را به سمت آسمان گرفته بودند تا کبوترها را هم بزنند چرا که سرتاسر صحن و بدن اجسادی که داخل

کامیون هاست، با پرهای خونی پوشیده شده است.

حالا که دیگر شب شده است، خون های خشکیده کمتر به چشم می آیند. حتما فردا صبح دوباره تا شب صحن مسجد گوهرشاد را می شویند تا شاید سنگفرش های خونی پاک شود.

ص:88

پنج شنبه

14 خرداد 1383

14 ربیع الثانی 1425

2004 .june. 4

و در بهشت زهرا

پیمان برادری بستیم

پیمان مهربانی بستیم

پیمان بستیم که باشیم و بمانیم.

سوز سرما بود و گرمی محبت پدرانه ات

بهار بود

نه، زمستان بود

که به بدرقه ات آمدیم

از مصلی تا بهشت زهرا

فرشتگان، دسته دسته فرود آمدند

فرشتگان لباس عزا پوشیدند

فرشتگان تابوت تو را به آسمان بردند

فرشتگان، نوحه سردادند.

باران گریستیم

باران گریستیم

بهار بود؛

نه زمستان بود

سرد بود زمین

یخ بسته بود زمین

روح تو آرام آرام به آسمان ها رفت

روح تو به پیشواز خدا رفت

هیچ کس باور نمی کرد برای تو لباس سیاه بپوشد

هیچ کس باور نمی کرد برای تو عزاداری کند

هیچ کس باور نمی کرد برای تو نوحه بخواند

ص:90

هیچ کس باور نمی کرد تو را دیگر نبیند؛

تو را و آن صندلی سفید و آن چهره خندانت را

تو را و آن صدای گرم دلنشینت را

هیچ کس... هیچ کس

خبر ساعت 7 صبح، داغ بود

مصیبت بود، اشک بود

خبر ساعت 7 صبح، بغض آلود بود

خبر ساعت 7 صبح، سیاه بود

کشنده بود.

خبر ساعت 7 صبح، ناگوار بود

قلب تهران ایستاد

قلب ایران ایستاد

قلب جهان ایستاد

«اِنّا لِلّه و اِنّا اِلَیْهِ راجِعُون»

زمین، یکپارچه تاریک شد

چراغ های جهان خاموش شدند

پابرهنه های جهان، خاک یتیمی بر سر ریختند.

رستاخیز شد.

مردان از خانه بیرون آمدند.

زنان سراسیمه بر سر زدند

کودکان زانوی غم گرفتند.

پدر پیر جهان، به آسمان رفت

جماران یتیم شد

قلب جهان ایستاد

ص:91

ما را نیاموخته اند که بی خمینی زندگی کنیم. ما چشم در چشم روح اللّه به دنیا آمدیم و به جای شهد

شیرین شیر مادرانمان، اشک شورشان را مکیدیم و بجای بازی های کودکانه، راه و رسم مبارزه با باطل را آموختیم که اماممان ما را سربازان خویش در گهواره نامیده بود.

پس از ما نخواهید که بی رهبر و مقتدایمان زنده بمانیم وقتی که مایه زندگی ما پارچه وفات بر سر کشیده است.

ما همه بلاها را آزموده ایم و خم به ابرو نیاورده ایم! اما به جان نازنین امام سوگند! بر این بلای جانسوز قوتی در ما نمانده که بخواهیم صبوری کنیم.

پس بگذارید مانیز در این توفان مصیبت زدگی، از دست برویم تا جای خالی سکاندار کشتی وجودمان را نبینیم.

سروجان ما فدای پیر و مرادمان

حسن می کنم عمق تاریکی نمور را. با تمام استخوان هایم، پوسیدگی روحم را لمس می کنم و به

انتظار قطره صبری، چشمانم را می جویم، اما دریغ از قطره ای صبر!

دلم نمی گیرد که سربگذارم بر آرامش دروغین بی تو که آرامشی هرگز نیست بی تو در این تنهایی بی تنفس، هرگز! بی تو باید این جا نشست و بر همیشه آوار شد.

گوشه ها همه تاریک؛ لحظه ها، مردارهای آوار شده بر صفحات دل.

نمی دانم حال، رختم را به کجای جهان بکشم که بتوان بی تو زیست؛ جای خالی تو، همه جا را پرکرده است و جایی را نمی یابی که اندوه تو، فرشی نگسترانده باشد و نه جایی که نتوان نشانی از مصیبت بزرگ رفتن تو یافت.

حس می کنم نیش خورشیدهای سوزان را در چشم و عمق نمور تاریکی در جانم فریاد می زند.

کوچه به کوچه می گردم. شهر به شهر و دیار به دیار، نامت را فریاد می زنم و از ذهن ورم کرده آسمان، نشان تو را می جویم. از هر پنجره و از هر دریچه که رو به تنهایی باز می شود.

بی تو در کجای جهان می توان آرام یافت. در کجای جهان، در کجای زمان؟

با روحی مطمئن به پرواز درآمدی؛ آن سان که شکوه و عظمت صدایت، مشت بر دهان کفر زد و

ایران رازنده نگه داشت.

به وسعت نجابتت سوگند که تا امروز، آمدنت نوازشگر لحظات تنهاییمان بود، اما تو پرگشودی و چون روشنای یک صبح بلورین، به پرواز درآمدی تا ظهر انقلابمان را با یادت تجربه کنیم و غروب ستاره هامان را باز هم چون همیشه، با یاد تو صبور باشیم.

پرواز کردی، ای روح همیشه ماندگار خداوندی؛ به بلندای نامت سوگند که در پروازت دل هامان چون غروبی مه آلود، خون گریه کرد.

ای بزرگ مرد اندیشه و عرفان، که نامت در تاریخ، چون ستاره ای روشن، معنای تکامل و بیداری است.

غم پرواز تو را کدام دیده بینا بر سفره ای از اشک و خون میهمان نشد؟

تو رسالت رویش را به وسعت زاویه های سبز، شناساندی و آشنا کردی اندیشه را با خاک، تپیدن

را در قلب قرن، نفس کشیدن را در دشت آزادی، آزاد زیستن را در واژه های سرخ فریاد و گام برداشتن را در عصر احتضار انسانیّت.

... و بی تو لحظه ها چه خالی اند!

حتی در امتداد دشت شقایق. و سطح روشن آب، در سکوتی اندهبار، دفن می شود.

تا آن وقت که لرزیدن شانه های مادرم

و اشک های پدرم

راز تو را برایم فاش کرد

و آن هنگام بود که چشمم بر عکست دوخته شد

و آن هنگام، غریبی خود را حس کردم

آن هنگام که فهمیدم

به بزرگ ترین آرزویم

که دیدار تو بود

دست نخواهم یافت

سخت پریشان شدم

آن هنگام که جسم بی جانت را

از پشت شیشه های تلویزیون دیدم

و بوسه بر آن زدم

آن هنگام، تنهاترین بودم

و آن هنگام، دانه های بلورین اشکم

غریبانه بر زمین ریختند

اما اینک مردی دیگر از قبیله سبزت، هادیمان شده است

باز هم نور چشمانت را در نگاهش می بینم

امام! نمی دانی چه عاشقانه از تو سخن می گوید!

او تنها نیست

ما همه با او هستیم

امام!

ما با تو پیمان می بندیم

و به خون شهدا

ص:98

و به خط سرخ حسینی

قسم می خوریم

که تا آخرین لحظه

در رکابش خواهیم ماند

ما با تو پیمان می بندیم

که هیچ گاه تنهایش نگذاریم

و تا ظهور سبز مولایمان

بقیه اللّه الاعظم، با او باشیم.

و هر گاه که سجاده مان را سجده باران می کنیم

دست به سوی آسمان بلند می کنیم

و این ندا را سر می دهیم که

اللهم احفظ قائدَنَا الخامنه ای

و در آن لحظات ملکوتی

با شنیدن صدای آمین کبوتران سپید حرمت

سرشار از شوق می شویم

امام جان!

از شما می خواهیم

یادی از عاشقانتان در این کره خاکی کرده

و برای هدایت همه ما دعا کنید!

و دست ها، همان دست هاست؛ همان پیمان ها؛ همان هایی که زمانی، سنگ روی سنگ

می گذاشتند و روی جاده های شهر، انقلاب می ساختند. همان هایی که طنابِ دارِ تباهی را بر پیکره مجسمه رضا شاه می انداختند.

همان دست هاست.

دست هایی که هشت سال کربلا آفریدند، دست هایی که از تن خود برای حصار وطن از یورش بعثی ها، سنگ ها افراشتند؛ همان هایی که مرد مانده اند.

و حالا دست بیعت روی دست قافله سالار ولایت می گذارند؛ همان دست هایی که گرمی دست های پیر سفر کرده مان را دارند.

... و می بینند که او هم ادامه بیعت دیروز است و چه قدر گرمی و صداقت همان دست ها را می دهد.

چهارده خرداد؛ غم نامه ای نوشته می شود، این دست تقدیر است، غم نامه ای به اندازه اشک های یک ملت. غم نامه ای برای هجرت بزرگ مرد ایران زمین. برای کوچ همیشگیی پرنده آزادی و

انقلاب. و این دردی است بزرگ و فاجعه ای است ورای باور و چه قدر دردناک است، دیدن پارچه های سیاهی که بر پیکره جماران کشیده اند.

این به شور می نشیند و زمین می گرید و فردایی که شاید...

خورشید طلوع می کند؛ ادامه همان خورشید است، می درخشد و تمام زوایای افکار را روشن می کند.

می ایستد و دست بالا می زند و ادامه می دهد.

سکان را به دست می گیرد و

مسیر انقلاب را ادامه می دهد. همچنان به سمت مشرق، به سمت خورشید، به سمت ساحل آرامش و امید، به سمت آرمان های سبزی که خواسته هر کسی است و چه

قدر مردانه می تازد. بر سینه ناهمگون و ناهموار زمان؛ گویا این که ثانیه ها را مبهوت خود کرده باشد.

این راهی است که از کربلای حسین شروع شده و تا ظهور صاحب الزمان ادامه دارد...

بعد از تو با حریم شهیدان چه می کنند؟

بعد از تو چیست،طالع این سرزمین،امام!

خاموش می شد آتش خورشید اگر نبود

از دست های روشن تو خوشه چین،امام!

آری تو را خدا به سوی خویش خوانده بود

آن شب که ماه،بوسه زدت بر جبین،امام!

هرگز نمی رسید از آن خیل سوگوار

دست کسی به دست تو بالانشین،امام!

بر شانه های سوخته تشییع می شدی

خورشید گُر گرفته به دوش زمین،امام!

شب را ورق زدند تو رفتی و بعد ماند

با ما دلی خزان زده - تنها همین - امام!

این جا ببین دخیل هزاران شهید را

آخر رهایمان نکنی بعد از این،امام!

با بال های سبز غزل آلود،با چشم های سرخ عطش پرورد

مرده است این گلوی غزل چندی است... دیگر مرا صراحت طغیان نیست

دل را سیاه کرده ای ای اندوه!نفرین کنم به آن که تو را آورد

نفرین؟ نه! چشم های زمین شور است،تاب کشیدن «دل دریا» نیست

تنها سفر نمودی و دنبالت پروانه های گمشده شبگرد

ای روح آب - روح خدا - برخیز این شعر- گریه را تو به دریا ریز

از خاک مرده محو زمستان کن این گرگ و برف و سوز و هوای سرد

رفتی تمام آینه ودریا؟آیا هنوز روزنه ای باز است؟

تا بشکند سیاهی این شب ها یا روزهای نو به وجود آورد؟

صدای خنده به لب های یاس ها خشکید

دوباره از سر تاریخ سایه ای کم شد

و باز فصل عزاداری و محرّم شد

زمین و هر چه در او هست، بی پدر شده است

زمان به دور مسیر که، در به در شده است؟!

پدر! حضور تو هم چون هوا ضروری بود

نفس کشیدنمان بی تو سخت تر شده است

کسی که بودنمان بسته بر وجودش بود

چقدر ساده و زود عازم سفر شده است؟!

... و رفت و داغ بزرگی به قلب ها بخشید

دل زمانه از این داغ شعله ور شده است

و رفت و آینه ها از غمش ترک خوردند

بهار پر زد و گلها یکی یکی مُردند

همیشه عطر دعایش از آسمان می ریخت

و جرعه جرعه خدا را به کاممان می ریخت

دلیل سبز شکفتن! بیا که پاییزم

شبیه برگ درختان زرد می ریزم

بمان! که بی تو تمام پرنده ها لالند

گیاه و برگ درختان ز سوگ می نالند

نگاه ثانیه ها طعم مرگ را دارد

دقیقه های زمان بدشگون و بدفالند

از آن زمان که تو رفتی تمام پنجره ها

ص:103

غریب و دل زده، تبدار و ناخوش احوالند

چه قدر دست زمان خوش سلیقه می چیند

فقط تو خوب رسیدی و مابقی کالند

زمین به خاطر از دست دادنت غمگین

پی عوالم بالا چه قدر خوشحالند!!

به پای بوسیِ روحت فرشتگان خدا

تمام منتظرند و به خویش می بالند

اگر چه عکس تو از قاب چشم هایم رفت

نمی روی ز دلم ای بزرگ بی مانند!!

شکسته قامت بغضم، گلوم می سوزد

تمام هستی من، پیش روم می سوزد

پدر بزرگ! برایم تبسّمی کافی است

برای ریشه زدن، بذر گندمی کافی است

پدر بزرگ، سکوتت، برای من سخت است

و بی حضور تو این دل غریب و بدبخت است

میان غربت تقویم رمز و رازی بود

و چهارده عدد سرنوشت سازی بود

و رفت و وسعت اندوه را به دنیا داد

نشست گرد یتیمی به چهره خرداد

و شهر زیر سکوتی غریب گم شده است

میان عطر دل انگیز سیب گم شده است

اگر چه روح بلندش در آسمان گم شد

ولی ادامه راهش چراغ مردم شد

ص:104

صدای خشک تبرها را، دوباره می شنوم، بی تو

فضای سرخ جهان یعنی: رسیده نوبت دل هامان !

دعا کن ای همه خوبی، دعا به عمق نگاهی که

طلوع مثل تو خواهد کرد، سَحر به وسعت دل هامان !

طلوع، مثل بهاری سبز، به حجم سبز تماشاها

و شوق پنجره خواهد زد، دَم از طراوت دل هامان

هنوز، یاد تو می خواند، به سمت گریه جماران را

هنوز عطر تو می پیچد، درون غربت دل هامان

تو رفته ای به اوج و بلندای دور دست

مثل عقاب، آه که این بال شاپرک

دیگر توان تا تو پریدن نداشته است

خم ها شکسته بود زمین زیر بار شک...

تا تصویرِ پیوندی دیگر

با شاخه های بلورین طوبی

و روشنای ستاره ای دیگر

بر گستره سبز خاطرات !

آی باران! آی باران!

دسته گلی از سوسن های آزاد بچین !

مزار عاشقانه پیر

اینک

آیینه پوشِ نگاه ابری من و تو است

ص:108

شنبه

16 خرداد 1383

16 ربیع الثانی 1425

2004 .June. 5

کار روزانه، انتظار مرا می کشد... قدم به خیابان می گذارم، اولین منظره ناخوشایندی که نگاهم را به تأثیر فرا می خواند، کیسه های زباله همسایه است - که لابد باز هم دیروقت کنار جوی آب گذاشته که توپ فوتبال چند گربه بازیگوش شده» قاب زلال جوی را، پر از... و صبح آغاز می شود... .

اتوبوس، با انبوهی مسافر به سمت مقصد حرکت می کند، بوق... بوق... بوق...

عصب های ذهنم، کنسرت سردرد می نوازند...، درست، لحظه پیاده شدن از اتوبوس،

در اثر تماس پایم با پوست موز، نقش زمین می شوم و در این حین، نگاهم روی تیتر درشت تابلوی شهرداری خشک می شود... «شهر ما، خانه ما»

عصر... با کوله باری از خستگی به خانه باز می گردم، خانه با تمام آسایشش در انتظار من است.

یا این:

صدای زنگ ساعت، خواب را از چشم هایم می پراند... و من با آرزوی یک روز خوب، بیداری را تجربه می کنم با یک خمیازه، خستگی را بیرون کرده و دوازده ساعت انرژی را در سلول هایم ذخیره می کنم...

پس با این سوخت گیری عمیق، پنجره را باز می کنم تا هوای تازه را در آغوش بگیرم.

هوا بوی تازگی می دهد... و پرده ها آرام آرام می رقصند...

قدم به خیابان می گذارم و صبح آغاز می شود، صدای سلام همسایه را می شنوم که دم درب خانه را آب و جاروب می کند، اتوبوس در هاله ای از آدم های کوچک و بزرگ به سمت مقصد حرکت می کند.

دیدن بچّه های کوچک که با شوق به مدرسه می روند، روح تازه ای در من می دهد. کودکی پاکت خوراکی اش را مچاله کرد و روی زمین می اندازد، خم می شوم و پاکت را برداشته و داخل سطل زباله می اندازم

کودک لبخند می زند.

عصر... به خانه باز می گردم، خانه با تمام آرامشش در انتظار من است.

ص:111

آنها که پروانه ها را میان برگ های زمخت آلبوم های خویش زندانی کرده اند... آنها که از رسالت زیبای قاصدک ها، تنها کندن دانه دانه پرهای آنها را فهمیده اند و جریان جاری رودها را ماشین سیّار جمع زباله می پندارند.

آنها که وسعت کوهپایه ها و منظره های زیبای تنها میخ های مساعدی برای برج سازی می بینند و پهنه گسترده آسمان، صحنه رقابت آسمان خراش هایشان شده، هرگز نمی توانند فلسفه دل و دیده را در درک جمال و جلال الهی دیابند.

راستی انسان امروز به کدامین بها، فرشته سیرتی خود و زیبایی کون و مکان را قربانی کرده است؟!

بیایید نفس های شورانگیزِ خویش را از پسِ ماسک های سرب زده پیدا کنیم، زیستنی دوباره از سر گیریم.

طراوتِ طبیعت را به سکه های سربی نفروشیم و زیبایی زیستن را تباه نکنیم.

نگذاریم چشمانِ بهت زده تکنولوژی، در کوچه باغ های سبز، اسیر کوررنگی دود شودد و باران پروژه های پر از خاک، جنگل های سبزِ ما را تباه کند.

نگذاریم گلوی خشکِ خاک، در سوگِ درختان بخشکد و لبانِ زمین، از عطش طراوت، ترک بخورد.

دریچه های طلاییِ تمدن را کمی تنگ ترکنیم تا غبار آلاینده تمدن، چشمانِ سبز طبیعت را نیازارد.

دنیا، چکیده ای است از زیبایی ها، نگاشته شده با قلم معرفت الهی

پر است از کلمات زیبا

رود

آفتاب

آسمان

و درخت.

و چه زیباست نجات نفس های به شماره افتاده زمین و رویش و بالیدن زندگی، از بطنِ خاک؟

ص:114

مردمان پیمان شکن، حالا در مقابل هجوم گرگ های مست و خون ریز، تنها به ناله ای اکتفا می کنند و تسلیم می شوند. برخی دم از سازش می زنند؛ مثال این که بگویند بگذارید زمانی که این گرگ وحشی آرام گرفت، برایش پوزه بندی خواهیم خرید. جوانانشان، بزدلانه، در پشت سنگرها به عقب نشینی فکر می کنند.

تنها در چشمان کودکانشان نفرت انبار می شود. می بینند که دیگران بزدلانه و ترسیده، با گرگ وحشی بر سر میز مذاکره می نشینند تا زمان دریده شدنشان را اندکی به تأخیر بیاندازند، در میان دستان نرم و نورسیده این کودکان، سنگ های سخت شکل می گیرد تا زمانی، با نفرتی که در قلب هایشان

ریشه دوانده است، یک جا به سمت متجاوزان پرتاب شود.

از این جا که من ایستاده ام، بلندی مشرف به بیت المقدس، سیم های خاردار ستاره داوودی که به دور مسجد کشیده اند، پیداست.

و من به امید روزی که آزادنه پا در شهر بگذارم، آستانه شهر را ترک می کنم. می دانم که در تاریخ خواهند نوشت: آخرین مبارز، ساعتی بر تپه های مجاور شهر ایستاد و بیت المقدس را که به اشغال صهیونیست درآمده بود، نظاره کرد.

اما سالیانی دیگر، فرزندان و نوه های من در تاریخ خواهند نوشت:

آخرین متجاوز صهیونیست، حتی فرصت نکرد نگاهی به بیت المقدس آزاد شده بیاندازد.

ص:116

پنج شنبه

21 خرداد 1383

21 ربیع الثانی 1425

2004 .June. 10

کوزه ای مبدل می شوم. از سرنوشت کوزه گر و کوزه های سفالیش عبور می کنم، در گوشه ای، قالیچه ظریفی، مدام صدایم می زند و من، آهسته آهسته در صدای گره های کوچک و بزرگ محو می شوم،

این بار انگشتان لطیف دخترکی هنر را در تار و پودم می ریزد و در من هزاران هزار گره از عشق و شور پدیدار می شود با شور و شوق گره می زند، آبی، قرمز، سبز... و باعشق می کوبد.... و من مخلوق احساسی آمیخته با عشق و شور می شوم. که در هر گره، آرزوها و امیدها و احساس هایی پاک را به ارث می برم، میراث چشمانی کم فروغ و دستانی لطیف و قلبی هنرمند...

نمایشگاه پر است از هنر، اعتقاد، اصالت... و ایثار در اوج سکوت، پرده از راز زیبایی خویش بر می دارند و به هنرمندی خالقان خود اعتراف می کنند.

و روح لطیف هنرمندان خود را به تصویر می کشند، این اشیا، آئینه ای هستند که تنها جلوه ای از توانایی های انسان را منعکس می کنند... این اشیا نتیجه، یک لحظه، دل بریدن از خاک و اوج گرفتن تا افلاکند... .

اشیایی که روزی هیچ بودند و امروز همه چیز و همه از حضور دست های هنرمندی را روایت می کنند و من بالاتر از همه دست ها، به دست خالقی می نگرم که آفریدگار خالق این مخلوقات

زیباست. فتبارک الله احسن الخالقین

و تو حتما همسایه احساس های اشراقی ات را می شناسی، وقتی سفالینه های او را می خری و به خانه می آوری. وقتی عکس های یادگاری، در قابی از خاتم کاریِ او به تو لبخند می زند یا وقتی زیر سایه بهار نارنج های حیاط، جاجیم پهن می کنی و گلیم می اندازی، تا ساعتی در سایه خودت به زیبایی بیاندیشی و فال حافظ بگیری.

او را در هنرهای رازناکِ زندگی ات خواهی دید، تکیه زده بر دیوارِ کارگاهی کاهگلی؛ و زمزمه اش را خواهی شنید؛ پیچیده در خلوتِ توأمان سکوت و صدا.

او، پشت کرده به دنیا، لحظه های رنگارنگِ درنگ هایش را با همه صداهایی که در حافظه صنعتِ اوست، به خانه ات می فرستد - به بهایی که با آن، دلت را نیز پرداخته ای -، از مجرای نیازی زمینی تا مجلای رسیدن به رازی آسمانی.

زیر قدم هایت آواز دختری که نازک می خوانَد سرود نیازش را. شاید برای خریدن داروهای مادربزرگ، یا برداشتن باری از دوش پدر، یا دلخوش کردن مادر که:

«من هم بزرگ شده ام و بزرگی می آفرینم».

گوش کن! صدای آرزومندی در اطاقت اتراق کرده است. آوازی آغشته به رنگ گل های قالی و غوطه ور در خوشبختی های خیالی. همان آرزوهایی که در دشت کودکی های دخترکی بر باد رفتند و پایِ دارِ نداری ها، تاروپود شدند. گوش کن! چه اندازه زیبایی زندگی رازناک است!

ص:119

چهار شنبه

27 خرداد 1383

27 ربیع الثانی 1425

2004 .June. 16

و مگر بر مردان وزنان سخت کوش و جوانان غیرتمند، جهادگران عرصه سازندگی، می توان جز

مجاهدان راه خدا نام دیگری نهاد؟ مجاهدانی که با سلاح کار و تلاش، به جنگ ناملایمات می روند و بی هیچ ادعایی، به مبارزه با فقر و کمبودها می پردازند.

سنگر سازانی که در جبهه های نبرد حق علیه باطل برای هر کسی جز خود، سنگر می ساختند و زیر باران گلوله و غرش آتش، شیرمردانه قیام می کردند و بی پروا، پروای جان رزمندگان را داشتند، در سنگری دیگر با خشکسالی و فقر می جنگند.

و مگر مجاهدت در راه خدا

جز این است؟

و مگر جز شهید، نام دیگری می توان بر ایشان نهاد؟

شهدای زنده ای که هر روز مانند دیگران از خواب بر می خیزند اما نیتشان آبادانی و سازندگی است.

چه زیباست دیدن لبخند کشاورزی که جاری شدن آب را به زمین هایش جشن گرفته است و شادی مادری که ساخته شدن مدرسه ای برای فرزندانش را به نظاره نشسته است و ناله رضایت مندانه بیماری که دکتری جهادگر او را درمان می کند.

و خداوند مجاهدان راه خویش را پاداشی بس بزرگ خواهد داد؛ چرا که ایشان به افتخار جاودانی دست پیدا خواهند کرد.

ص:121

یکشنبه

31 خرداد 1383

1 جمادی الاولی 1425

2004 .June. 20

جامه آتش؟

که را می شود شهید نامید و به گواهی بزرگیِ انسان گرفت. با او در جذبه عشق رقصید و شراب سکوت نوشید، وقتی که آسمانیان از حضور انسانی در حوالی خدا به شگفت آیند؟

غزل خوان و بی انتها، غوطه ور در دریای هستی (بی این که هستی را توان آن باشد که بی هوا او را معلق بیند)

و به واقع هستی را به سماع در پیراهن انسان دیدن؛ که می تواند این گونه انسان باشد؟ چه کسی؟

من، زانو بریده، تشنه ام در آستانه بی کرانگی تو.

خویش را نمی یابم در تلألو بی کرانگی خورشیدت.

تنی فروریخته در هیجان و دلی که فقط سرخوش است به این که نامی چون تو دارد؛ انسان.

و دل خوش به زمانی که می تواند در خلوت حضور تو جریان یابد به نام بی قرارت.

من، زانو بریده به دنبال تو آمدم. به هر دره و هر کوه و صحرایی که تو پاگذاشته ای با پای جان.

گم می شوم، می سوزم و باز می مانم از همراهی جریانی با این عظمت؛ روحت توفان آتش است.

تمام اندیشه ام در حاشیه ساحت تو گم می شود. در آستانه انتخاب تو می ماند و در برابر سلوک تو پاهای تغزل زده ام جز ایستادن و خمیده خمیده در آینه زنگارین دل زل زدن، چه می توانند کرد.

من... زانو بریده... بر آستانه هرگز... آه باید سفر کنم

باید سفر کنم؛ به «باید» تو... از شک همیشه ام تا یقین جاودان تو

باید سفر کنم آه! بی هیچ پای افزار و هیچ تردیدی. تا مگر با این زانوان بریده بتوانم رد پای تو را بیابم...

باید سفر کنم به سمت آغاز؛ به سوی ناگهان پریدن، یا به انتهای شکوه نام پرنده.

باید از پایان بگسلم... باید... باید... به سمت آغاز نام تو، از آستانه هرگز... باید تو را حتما بیابیم.

شمع شد و تاریکی ها را پس زد.

برای خودش پروانه شد و ذرّه ذرّه زیر پای وطن ذوب شد.

آمد و حجم بی شمار مظلومیت را بر دوش خود کشید و از کوچه پس کوچه های ازدحام و انزوا،

شیوع خطر را بر سینه دشت های سبز، فریاد زد.

باورش را برداشت، از جاده های زمان کودکی هایش دل کند و هم قبیله سوران سرسپرده خطر شد؛ با تفنگی بر دوش و پلاکی بر سینه و لبخندی بر لب.

آمد و در برابر نعره های تانک ها و غول های آهنی، سینه سپر کرد تا از پای ننشیند.

ساده و بی ریا، شعله پوشید و احرام دل بست و پاهای همیشه استوار خود را به سمت تقدیر، سوق داد.

فریاد می زد. آن چنان که خواب ها، آشفته می شد و گوش شیاطین کر.

زمان را نمی فهمید، هر کجا حجمی از درد بود، مسؤول آن جا بود، فرقی نمی کرد برایش لبنان باشد یا کردستان. بچه های محله جنوب لبنان باشد یا فرماندهان بزرگ

شرط معراج، حرمت دل است و بوسیدن خون و باروت و خاکستر.

شرط معراج، تحویل دادن بار امانت دیرینه و دو بال آبی برای آسمانی شدن است.

روح آیینه ها در تو تجلّی می کرد و جسارت شیر، در هیبت نگاهت ذوب می شد.

نفس هایت، صبح را رنگ روشن ایمان می زد و عشق، زیر پایت به سجده می افتاد.

وقتی که اذان شهادت به لب می آوردی، تمام رودخانه ها در مسیرشان به تو اقتدا می کردند.

هر ستاره دوردستِ غریبه شامگاهان، به این امید چشمانش را به روی خاکدان تیره می گشود تا شاید تو را بر زمین خالی ببیند و حدیث درد دوری و تنهایی خویش را با تو بگوید.

تو عصاره عشقی بودی که آسمان به خاک، تقدیم کرده بود.

تو درد نخل های بی سر را می دانستی.

تو که برخاستی، امتی به پشتوانه سلاح تو، قد برافراشت و آموخت از تو چگونه ایستادن را.

مصحف گلگون حیاتت، منشور تحقق آفتاب بود و زخم های پیکرت، سکوت رفتنت راپژواک زمزمه ای سرخ نمود و تو ای همیشه غریب! با همه بزرگی در زمین آن قدر کوچک زیستی که شاپرک ها هم تو را نمی فهمیدند.

و حال در غیبت آن نگاه پر تلاطم، با تو هستم ای حماسه ساز سفر کرده! هر گاه با خود به خلوت نشستی، پنجره آن را به دنیا بستی و دیده دل را گشودی. ای ستاره دنباله دار، منظومه امام، چمران!

ص:125

بی شک تو می آیی و سایه من می شوی بر سرِ همه مظلومان.

وقتی بیایی، دستانِ موزونِ تو، توازن زندگی می شود.

زمین غرق در تلاطم آبی و نگاهِ سبزِ تو می گردد.

بیا و خزانِ زندگی را شکوفه پوشِ نگاهت کن.

بیا و گرمای نگاهت را تا دوردستِ آغوشِ گرمِ آفتاب پیدا کن.

بیا و از آوازِ زمان، حیات عریان را لباس سبزِ صلح بپوشان.

پایه های دین سست شده؛ بیا و موریانه های جهالت را در زیر آخرین گام خویش نابود کن.

طلوع کن، یا «طلعة الرشیدة و... »

بیا که ما بی تابِ آمدنِ توایم و چشم انتظارِ عدالتِ فراگیرت.

بیا تا عطشِ زمین و زمان فروکش کند.

بیا و اشراقِ مشرقی ات را بر همه بنما.

امروز تو را داد می زنم، ای اَبَر مرد! من که پیراهنی سرشار از بوسه های خیس باران اجابت دارم و سوزِ شلاق ثانیه ها، گل های روی پیراهم را می تکاند و باغ احساسم در همهمه خنده کفتاران، به خزان می نشیند.

نمی دانم! شاید فرصت دمیدن خورشید، نرسیده باشد.

شاید دشت تشنه شانه هایی به وسعت هق هق باران نداشته باشد و باید هنوز هم، دل به هجوم بادها داد، قاصدک ها را در هیاهوی سرگردانی، تنها گذاشت و بادیه را به دست فرداها سپرد!

ما عادت کردیم که تو را با دهان پرگلایه بخوانیم و با آرایش غلیظ الفاظ، همسفره خوان کرم تو باشیم؛ما که در همه تاریخ، در کوله بار حرف هامان ؛«عتاب نامه» داریم و تو را در گوش زمان فریاد می زنیم.

خدا قوّت ،تنها امید قبیله!

خدا قوّت، بالانشین دل گرفته!

خدا قوّت ای شانه هایت پر از دست های مهربان باران و آه سرد ابرها،ای در زیر پایت، سوسوی ستارگان!

شاید زمان رسیدن، رسیده باشد.

عشیره، بی سوار مانده است و گرگ های بادیه، خون گرم بی گناهان، هارشان کرده است.

از چارسوی زمان، صدای قهقهه شوم کفتاران، آرامش زمین را بر هم می زند و دست های دعای مردان قبیله، بهار نمی رویاند.

این روزها، انجماد باور، خود را بر شاخه های درختان شهر انتظار تحمیل می کند و خنده های سبز پرستوها، در زیر آوار بی کسی گم شده است. این روزها که سواران خسته قبیله، خسته تر از همیشه می تازند و اسب های وحشی، سم بر سنگ نمی زنند و خروش ابرها و زادن آتشفشان را شیهه نمی کشند.

پس کی آتشفشان حنجره ات گُر می گیرد و فریاد در گلو مانده ات فوران می کند؟

ص:128

ما چه قدر دور شده ایم از خودمان، از تو ،و...

برخیز تا بتابی و ذوبمان کنی!

بتاب تا در انجماد خود نپوسیم !

بتاب، مولا!

بی گمان هنگامه رقص ذوالفقارت نزدیک است.

زمزمه واژگان، در سکوت شب آغاز می شوند و من نجوا می کنم:

دلم پر می زند، ای صبح فردایی که می آیی

پر از آئینه خواهی شد پر از فصلی تماشایی

خدا می داند از تنهایی خود، سخت غمگینم

بدون تو زمان یعنی غم و اندوه و تنهایی

بیا ای صبح، تا خورشید با آیینه گردانی

بگیرد پرده گلگونه از رخسار زیبایی

گرفته رنگ خاکستر تمام آروزهامان

بگو آیا نمی خواهی که این صحرا بیارایی؟

خداوند تمام فصل های آبی و روشن

شکسته انتظارت قامت مرغان دریایی

کدامین جاذبه جادوی چشمان تو را دارد؟

به آن چه دیده، می نازد اگر آهوی صحرایی

دلم پر می زند، آری، برای صبح یک روزی

که پر خواهد شد از آئینه های سبز رویایی

آرام آرام، پرتشویش، صبح آغاز می شود و من، چشم به آسمان می دوزم و در انتظار رنگین کمان - همان طلایه دار حضور آسمانی ات - می مانم!

مولاجان! تا کی باید دلخون از دیدن شفق، باشیم؟

کجاست آیینه سبز حضورت تا در رنگ های امیدواری غرق شویم و هر روز صبح، دل به دیدار و زیارتت بسپاریم؟

آن هنگام که درختان از بی برگی برهنه گردند.

آن روز که ماهیان دریا در طلب آب از دریا بیرون می آیند.

آن هنگام که آسمان، تحمل از کف دهد، خورشید، خسته از تابش است و ابرها تشنه بارش.

آن زمان که دفتر عاشقی به آخرین برگ خود برسد و آن لحظه که زمین و زمان، ثانیه ها را گم کنند و غنچه های «الغوث الغوث»،شکوفا گردد و زمینیان، نوای «الامان الامان» سر دهند.

تو خواهی آمد، ای معنای غیرت،ای معمای هستی!

تو خواهی آمد و دیوار بلند انتظار، فرو خواهد ریخت و عطر وجودت فضای دل هامان را پر خواهد کرد.

می دانم خواهی آمد و با کرشمه نگاهت، دلشوره های نا امیدی را به شیرینی لحظه دیدار مبدل خواهی کرد

ای انعکاس مهربانی و پژواک امید!

وقتی که تو بیایی، دیگر از پاییز هراسی نداریم و در زمستان نمی لرزیم.

تو گرما بخش دل هامان می شوی و ما در بهار آمدنت، دل هامان را فرش راهت می کنیم.

ای از قبیله آفتاب!

کدام لحظه خوشبخت را در آغوش خواهی کشید؟

ای مهربانی که آفتاب در مقابلت زانو خواهد زد و ماه در پیشگاهت به سجده خواهد هفتاد!

ای راز خلقت!

همه منتظرانت یاد تو را در قاب کهنه انتظار نگه می دارند و لحظه های خود را با «ای کاش»ها سپری می کنند تا به جمعه وصال برسند.

العجل العجل العجل.

موعود من / فریادم در گلو بغض شده است / می خواهم ببینمت، نمی توانم / می خواهم سراغت را بگیرم، نمی دانم از کجا؟ / از کجا بپرسمت؟/ در کجا بجویمت؟/ با کدام آشنا بگوییم که نشانی از تو

داشته باشد؟/ باور کن در شب های تیره و تاریکم که می گذرد، باورم به آفتاب نگاه توست که در گوشه کناری هست و می درخشد / دلم از سنگینی آسمان که می گیرد ایمان به دو چیز آرامم می کند: یکی به رد شدن ابرها و یکی بر آمدن خورشید / امیدم به توست که تندیس تمام نمای معجزات

پیغمبرانی / تحقق بخش آرزوهایی که روزگاری به باد رفته اند / رجعتی دوباره از عصر طلایی ولی سسعادت آورتر از همه / تاریخ را تو به زانو درخواهی آورد / جغرافیا را تو دوره خواهی کرد / حقیقت را تو به کرسی خواهی نشاند، در روزی که رهروانِ در مجاز افتاده شرمنده از خویش اند / بساط اهریمن پلید ظلم و ظلمت را اراده اهورایی تو بر هم خواهد زد / و از آن پس، بهشت می شود زمین خدا / موعود من / آیا بگویم که کشته آن دمم که تو بیایی و من نباشم / بگویم که دلم برای آمدنت تنگ شده است

برای آن جمال جمیلی که شنیده ام نمونه ندارد / و تنهایی ام چشم انتظار عشق به اوست / سکوتم امیدوار هم سخنی اش / و حرف هایم تب دار تا مگر بشنود آنها را / هم دردم درد ندیدن اوست و هم درمانم از او / اول از همه چشم به محبتش دوختم تا روشن شد و فردا - که همه چیز به اصل خویش برمی گردد - دلم می خواهد پایانم در کنارش باشد / به موعود چه می توانم گفت؟/ به منزل نمی رسم، اما نگران از فرومردن ایمانم

- آن چه سوزنده ام نگه داشته تاکنون - / از خودم که هیچ نمی دانم ولی می دانم که تو را به من وعده داده اند / و خوابش را دیده ام روزی / من اگر چه شبم، تاریکم تو اما روشن تر از روزی، پرنورتر از خورشید / و خورشید انکار کردنی نیست مثل حقیقت!/ بیشتر و بیشتر من، غرق می شوم در مرداب؛

تو اما آن ندایی در دوردست که به تقّلا می خواندَم / دست هایم را هم که بالا می برم در

زمستان فقط می خواهم یخ زدگی شان را تو ببینی / تو ببینی بس است. تو بخوانی ام کافی / هم مگر افتخار پروانگی ات را داشته باشم / موعود من / نمی دانم آیا تا رسیدنت تاب خواهم

آورد یا نه؟ و زنده خواهم بود؟ / اما دلم می خواهد بنویسند: از دنیا می رفت و امیدش تو بودی!

ص:135

و بدتر، که دست هایمان به آسمان ها نمی رسد

دیوار را، با دلتنگی پنجره ها پیوند داده ایم

و شمعدانی ها را درحصار سایه ها، پرچین کشیده ایم

شاید که نیامدنت، عادت ما شده است

در گورستان زندگی دفن شده ایم و برای زنده ها، فاتحه می خوانیم

آن قدر بد شده ایم که اجابت از دست هایمان گرفته شده است

وقتی که خودمان را در سکوتی مبهم، خلاصه کرده ایم

امّا تا کی؟!

امّا تا کجا؟!

تا کی بخواهیمت و چگونه؟!

هوای سمّی «از خودگریزی» ریه هایمان را می سوزاند

با شمایم! ای هفت آسمان عشق

با چه کسی بگویم

با چه کسی درددل کنم؟

چه قدر فریاد بزنم که: «اَیْن المنصور علی من اعتدی علیه»

«اَیْنَ الطالب بِدَم المقتول بکربلا»

زمین در خودش نمی گنجد

ثانیه ها، بی قرارتر از همیشه، بر سیینه زمان می کوبند

... و باز، مثل هر صبح آدینه،

ای زبور داوود علیه السلام، بر دست

ای ذوالفقار مرتضی، در کمر

ای مِهر عیسی در قلب

ای عصای موسیِ بر کف

ای کتاب فرقان در سینه

ص:137

به اعجاز دوباره ات، سخت محتاجیم

بت های عصر جاهلیت جان گرفته اند

عدالت را دوباره به سقیفه نشسته اند

برخیز و غرور ابلیس پیر را درهم بپیچان

برخیز و عدالت خانه نشین را در شریان تک تک اهالی، جاری کن

بگذار تا زمان بازگشت پرستوهای مهاجر فرا برسد

بگذار دعای عاشقان، بر قلّه اجابت بنشیند

بگذار ستارگان، بر شانه های خسته ات بریزند

بگذار آسمان، در زیر قدم هایت، شکوفا شود

بگذار زمین، دوباره متولد شود

بگذار نخل های مدینه، ناگفته های خود را برای اهالی گریه کنند

بگذار اشک مادرت، خشک شود

بگذار فدک، یک بار دیگر، میوه دهد

بگذار بهار چهل فصل، پا بگیرد.

بگذار بر آسمان ها حک شود:

«جَاءَ الْحَقُّ وَذَهَقَ الباطِلُ، اِنَّ الْباطِلَ، کانَ ذَهُوقا»

بگذار صدای بلال، بر مأذنه های مکّه، طنین افکند

و آنگاه تو...

سوار بر شانه آسمان ها

بالاتر از وسعت باورها

زیباتر از رنگین کمان ها

با قلبی سرشار از برکت و رحمت

زندگی را تفسیرر و تأویل خواهی کرد.

ص:138

آن گاه که شما خود به تعجیل فرج دست دعا برآورده و ما رانیز

به نیایش ظهور سفارش فرموده اید: «واکثر و الدعا؛ بتعجیل الفرج فانَّ ذلک فرجکم: برای تسریع ظهور بسیار دعا کنید همانا این

فرج و گشایش شماست»(1)

دیگر چه جای نومیدی؟ چه جای خستگی و بی کسی؟

باید ندبه خوان همیشگی مولایی باشیم که خود منتظر امر ظهور از جانب پروردگار برای اصلاح امور جهان است.

آری، ما را کسی است که دنیا به خود ندیده و نخواهد دید. او خواهد آمد.

«جواب آن که ز دشواری سفر می گفت

میان قافله گفتیم تک سواری هست

میان موج حوادث به کام ورطه غم

از آن خوشیم که این بحر را کناری هست

ز دیده غایبی و ما مدام می بینیم

که با جماعتمان دست آشکاری هست»

هر چند دلم سرشار از تیرگی ها و غفلت ها ست، اما همیشه با یاد تو، آتش عشق دلم گُر می گیرد و بدی ها را می سوزاند.

و عصر جمعه چه قدر دلگیر است!

عصر جمعه که می آید، همه تن چشم می شوم و می بارم، تنها به امید نگاه تو، اشک می ریزم و به امید عصر جمعه ای می نشینم که دلگیر نباشد.

و آن روز می آید به مدد لطف تو ای همیشه قداست و زیبایی !

به امید آن روز که از درآیی ای موعود!

امّا افسوس که سیاه دلان ظاهر فریب، با بهار و آفتاب نامأنوسند.

غایت ناله های بی کسی ات فرا می رسد. اندکی صبر، سحر نزدیک است!

لهجه فصیح عبور رودخانه از کنار ناهمواری های زمین زیباست. شنیده ام بی هیچ درنگی، راه دریا را پیش می گیرد؛ حتی اگر پرتگاهی در راه باشد، آبشار می شود؛ یا وقتی به مانع می رسد،

نمی ایستد. تو نیز این گونه بیا. حتی زمینه آمدنت را به من وامگذار.

نمی دانم به جرم سنگلاخ بودن از ظهور تو محرومم، یا به عقوبت گستاخ بودن؟ ولی می دانم مسیر رودخانه های جاری نگاهت را سد کرده ام. در من نمی ریزد نگاهت که دریای دیدگانم دلشوره

می گیرد، و اگر نیایی، شوره زار می شوم. و تو حتما نمی خواهیی کویر شدنم را.

در ساحل سکوت می نشینم تا به روزهای کویری گذشته بیاندیشم. همصدا با موج های نگاهِ جستجوگَرَم، هُرم انتهای جاده را می نگرم؛ می خوانمت، می خواهمت، امّا نمی آیی.

با نامت می بارم، سربه زانوی ندامت می گذارم، شاید بیایی و آرامم کنی، شاید داغ های باغِ دلم را بچینی. امّا نه... دریغ از خبری، یاد ردّپایی، یا صدایی.

ای غبار انتهای جاده! ای مسلّم مبهم! نزدیک تر بیا! موج ها را ببین که نفس زنان، خود را به ساحل می کشانند، تا دریا سرود تلاطم را، آرام زمزمه کند. ولی موج های نگاهِ من، سال هاست آرامش ها را به خواهش ها سپرده اند. و فقط از توفان ها ارث بُرده اند.

من آرامشم بی تو معنا ندارد. من بی تو، یک دریا خواهشم.

کویر، وارث دریاست. خورشید، شهادت می دهد که روزی غالب کویرهای زمین، دریا بودند، تو هم شاهد باش که من هنوز دریا مانده ام - دور از تو - می ترسم از نیامدنت. روزی از همین روزهای دور از تو، آوازهایم ته نشین می شود و رازهایم لب های کویر خستگی ام را می ترکانَد.

امروز پشت ابر ماندی، امّا فردا من آسمانی آفتابی می خواهم؛ درست مثل لحظه هایی که سایه آسمان، روی پیشانی دریا می افتد و مرزِ میان این دو وسعتِ آبی، محو می شود.

نگاهم را محوِ تو می خواهم، مرا راهی نگاهت کن ای مسافرِ آه بر لب! امروز بهتر از دیروز، گرمای دست خورشید را لمس می کنم، وقتی روسری کویر را گره می زَنَد و روی دامان بیابان، گل های عطش می کارد. فردا، بهتر از امروز، روشنان چشمه و خورشید را می بینم، وقتی در جوش جاری

شدن، روی کِتف زمین گل می کنند و تا بی نهایت، من به آمدنت ایمان دارم، وقتی هنوز دیدگانم برای تو دریاست

ص:144

در حاشیه کدام اقیانوس

بالای کدام کوه

فاران؟

حوریث؟

طور؟

حرا؟

... کدام یک؟

فردا که بیایی

روز اول بهار است.

روز اول فروردین

فردا که بیایی

چشمی نگران نیست

دلی شکسته نیست

روزگاری سیاه نیست

همه جا یکدست روشن است

همه جا بهار است.

با این همه اسفندهای متراکم چه کنیم؟

این همه پائیزان؟

این همه روززهای گرفتار؟

کی می رسد آن روز معلوم؟

آن روز موعود عاشورا؟

کی می رسد آن ماه مبارک

که صیحه آسمانی تو در جهان بپیچد

و صدای فصیح تو

ص:146

دل های عاشق را ذوب کند

در هر نقطه از این جهان که باشی

خورشید، به واسطه تو هنوز گرم است

باران واسطه تو

هنوز می بارد

و کوه، به واسطه تو

هنوز پا برجاست

تا کی این شبان و روزان سیاه؟

یا حجة الله التی لاتخفی

ای پیداتر از پیدا!

بر بلندای کدام قله ایستاده ای

که عطر خوش پیراهنت

در تمام درختان بی صداست

در لابه لای تمام شاخه ها و برگ ها

یا نورالله الذی لایطفی؟

کی روشن می شود زمین

به واسطه آفتاب چشم های تو؟!

ای کلمه طیّبه !

کدام ساعت نامعلوم

طبل ها به صدا در می آیند

شیپورها نواخته می شوند

و چلچله ها، آواز رسیدن تو را می پراکند در جهان.

کدام ساعت نامعلوم؟!

ص:147

چشم ها به واقع جز یک دل زخمی، جامانده از هجوم تند بادهای تنهایی جز یک نگرانی دایم، نگران و امیدوار و ... باز هم صبور.

چیستیم جز یک شوره زار که هر اشکی را در این سالیان دراز به امید این که باران است، نوشیده ایم و هر سراب را شاد شدیم. شاید تمرین باشد برای آمدن آن شادی بزرگ.

تا وقتی که پیش می آید، آن تقدیر سرخوش، بدانیم که شاد چگونه باید بود؟

ص:149

ص:150

ص:152

انگار که توی آسمان یکباره

جشن گل و گندم و چمن برپا شد

یک ابر مرا به آسمان دعوت کرد

یک هدیه میان دست من پیدا شد

لبخند زدم صورت من شد روشن

تنهایی و ترس در نگاهم گم شد

راهم که پر از سیاهی و وحشت بود

یک دشت طلایی پر از گندم شد

لبخند و دو قطره اشک با هم گل کرد

چون لحظه تابیدن خورشید رسید

خورشید به آسمان قلبم آمد

وقتی که خدا روی مرا می بوسید

تو را معلم یگانه هستی باید نامید؛چرا که علمت را کرانه ای نیست .

چرا که تمام موجودات، کوچک و بزرگ، زنده و غیرزنده، شاگردان ناچیز توأند .

آه... توانا و داناترین !

ای خدای آسمان و زمین !

پروردگار کهکشان های دوردست !

ای در میان هر ذرّه ای نهان گشته !

ما از بی کرانگی قدرتت، هیچ نمی خواهیم .

از علم سرشارت، از مهربانی پایان ناپذیرت، هیچ نمی خواهیم .

از دریای لطف و کرمت هیچ نمی خواهیم، جز توفیق شکر گزاری ات، جز عنایت بندگی و اطاعتت.

هیچ نمی خواهیم، جز این که گریه های ما، شکسته دلی ها مان را پذیرا شوی.

جز این که ای دردپذیر درمان ده، ما را دریابی!

باغ جانماز من

گشت پر ز بوی تو

باز قمری دلم

بال زد به سوی تو

من تو را صدا زدم

ای خدای اطلسی!

چون نبسته ام امید

من به جز تو بر کسی

ای خدا دل مرا

پاک مثل آب کن

قلب کوچک مرا

پر ز آفتاب کن

مهربان پروردگار! می خواهم همان طور باشم که تو می خواهی و آن طور زندگی کنم که رضای تو در آن است و آن گونه عمل کنم که فردای قیامت، آتش جهنم گریبانگیر من نباشند. پس پای مرا در این راه محکم کن و نیرویی به من عطا کن که سختی های زندگی را بیشتر تحمل کنم. و به سوی بدی ها و کارهای گناه کشیده نشوم.

خدایا! دست مرا بگیر و به آبشارهای بلند معرفت خودت راهنمایی کن.

کمکم کن تا جرعه ای از دست های مهربان تو بنوشیم و زیر چتر مهربانی، شما را عبادت کنیم.

پروردگارا! حالا که من نوجوان هستم، مرا یاری کن تا دوران جوانی و پیری ام را، با عمل به احکام اسلام زندگی کنم و یک مؤمن و مسلمان واقعی باشم.

من آفریده های تو را دوست دارم.

خدای خوب!

تو به من چشم دادی تا خوب ببینم و خوبی ها را ببینم

به من گوش دادی تا خوب بشنوم و خوبی ها را بشنوم

تو به من دست دادی تا کارهای خوب انجام دهم

به من پا دادی تا در راه خوب قدم بردارم

تو به من قلب دادی تا با دوستانم مهربان باشم

چگونه می توانم از تو سپاس گزاری کنم!

نشسته در دل ما

غم بی سرپناهی

شب است، این باغ زیبا

چه بی معنا و سرد است

صدای خش خش برگ

میان باغ زرد است

کسی انگار این جا

کشیده طرح یک برگ

برای هر دل سبز

برای شاخه و برگ

برای این شب سرد

کمی فردا بیاور

کمی فردای روشن

کمی فردای بهتر

سبز پوش است و سبز می آید

مثل رنگین کمان دل انگیز است

خنده هایش شبیه فصل بهار

می زداید هر آن چه پاییز است

از بلندای کوه های بلند

می رسد در غروب آدینه

او فقط با نگاه ساده خود

می برد غصه را زهر سینه

او می آید ولی زمانی که

فکر مردم همیشه بد شدن است

مردمی که برای خاطر خود

فکرشان حیله را بلد شدن است

پدر من همیشه می گوید

قلب کودک همیشه پاک تر است

حرمت دست های کوچک او

پیش پروردگار بیشتر است

پدر من همیشه می گوید

دست هایی به آسمان داریم

... و دعا می کنیم برگردد

چون که ما صاحب الزمان داریم

ص:163

معلّم می گوید حالا نخل های سوخته را روی نقشه مشخص کنید.

چند قطره اشک از چشم هایمان روی خرمشهر می چکد.

معلّم می گوید: «جای بال فرشتگان را روی نقشه نشان دهید.»

دست های مان بال فرشتگان را روی نقشه لمس می کند.

معلّم می پرسد: این شهر در چه تاریخی از دست دشمنان آزاد شد؟

همه فریاد می زنیم: «3 خرداد، همین امروز.»

و روی نقشه همگی با هم می نویسیم: خرمشهر! خونین شهر! شهر پرندگان! شهر لاله ها! شهر شقایق ها! آزادی ات مبارک باد!

مردان بزرگ سرزمین ایران تو را با همه خوبی هایت دوباره به ما هدیه دادند. من به سوی تو می آیم با دستانی پر از شادی و چشمانی پر از اشک شوق. آه! امروز چه بوی خوشی دارد

خرمشهر، بوی خوب آزادی

8 خرداد، 8 ربیع الثانی

10 خرداد، 10 ربیع الثانی

فرشته ها امروز در کنار مردم شهر قم نوحه می خوانند

امروز روز غم است

کوچه ها را رد پای آن بهار

رودی از آیینه جاری می کند

یاد بی بی خلوت ستّیه را

عطر می بخشد، بهاری می کند

ص:172

14 خرداد، 14 ربیع الثانی

اچهاردهم خرداد، روح بزرگ امام خمینی به خدا پیوست

آن روز همه ایران سیاه پوش شد.

آن روز همه بچه های جهان عزاداری کردند.

آن روز از بیمارستان قلب تهران تا بهشت زهرا

فرشته ها پیاده روی کردند.

حالا مزار او در بهشت زهرا، مثل نگینی می درخشید.

رهبر کبیر انقلاب ما، در برابر یک کودک، در کنار یک پیرمرد، یک مجروح، پاسدار و یا کشاورز، آن

قدر خضوع و فروتنی می کرد که می گفت: من یک طلبه ام، خدمتگزار مردمم، به من نگوئید رهبر.

ای کاش من هم پاسدار بودم، رهبر ما طفل سیزده ساله ای است که... و صدها نکته دیگر که دل بیدار خواهد و چشم بینا.

رحلت امام خمینی «ره» تسلیت باد.

بی تو هر جای زمین سرد است، سرد

چشم هایت را مبند ای آفتاب!

کوچه ها و شهرها و قلب ها

بی تو یخ بسته است، برخیز و نخواب

آه... دیگر قاصدک ها تا ابد

خاطراتی تلخ را می آورند

بادبادک های دلتنگی، چه وقت

رو به سمت بادها می آورند؟

شور و پاکوبی و شعر و آواز

جمله ای گفتی، احساس کردم

می دهد بوی آیه صدایت

گام برداشتی دیدم ای خوب

نور می جوشد از جای پایت

شادمان پاشدم، ناگهان حیف...

خواب من محو شد چون حبابی

خواب من رفته بود و به جایش

قصه ای مانده بود و سرابی

آه خوابم چه شیرین و خوش بود

مثل یک قصه مثل چکامه

آروز می کنم کاشکی داشت

خواب من تا قیامت ادامه...

چشمه های آسمان

بی تو خنده می رود

از لب ستارگان

فصل سبز زندگی

بی تو زرد می شود

بی تو آفتاب هم

سرد سرد می شود

لحظه ای درنگ کن

من ندیده ام تورا

ای امید زندگی

باغبان پیر ما

همرنگ نگاه چشمه ساران

آن چشمه از ترانه لبریز

هم صحبت خوب سبزه ها بود

چشمان پر از طراوت او

با دشت نگاهم آشنا بود

مانند پرنده گرم پرواز

در آبی بی کران دل ها

با یاد و به نام آن ستاره

روشن شود آسمان دل ها

ص:179

16 خرداد، 16 ربیع الثانی

بیشه سهم شیر شد

سهم قوش روی کوه

سهم باز، آسمان

آسمان پرشکوه

روستا و شهر شد

سهم ما از این زمین

در میان سهم ها

خوب بود و بهترین

کم کمک بزرگ شد

روستا و شهر ما

ما درنده تر شدیم

از پلنگ و گرگ ها

عاقبت به دست ما

هر پرنده شد اسیر

کنج باغ وحش شد

خانه پلنگ و شیر

سهم ما که کم نبود

پس چرا کلک زدیم

بر تمام سهم ها

زود ناخنک زدیم

ص:181

دست هایم امّا

تشنه باران بود

دست های خود را

سمت بالا بردم

تا بگیرد باران

دست های من را

می خواهم برای زمین، برای این خیابان های شلوغ، برای عابران خسته از هم - این ماشین های مصنوعی - ، می خواهم برای درخت های دود گرفته، برای گل های رنگ باخته باغچه، آسمانی نقاشی کنم، آبی و بی ابر، صاف و معطر؛ آسمانی پر از یاکریم های اوج گرفته، کبوتران بال گشوده.

می خواهم برای زمین دل مرده آسمانی نقاشی کنم، روشن تر از تمام چشمه ها و رودهای روان.

من آسمانی برای زمین خواهم کشید، مملو از طراوت و سرزندگی، سراسر شادی و نشاط.

آسمان من، دود را نمی فهمد، ترافیک و بوق های گوش خراش را نمی شناسد.

آسمان من، آشیانه پروانه هاست.

آسمان من، برای زمین، برای بچه های مدرسه، برای سنجاب ها و خرگوش ها، آسمان من، برای ماهیان و ستارگان دریایی، برای مرغابیان شناور در آب های زلال، دست تکان می دهد.

آسمان نقاشی ام، آشنای سال های دور زمین است.

آسمان من، آسمان پاک آرزوهاست.

آه... پنجره ها را باز کنید

کسی به فکر زمین نیست

ص:184

21 خرداد، 21 ربیع الثانی

از پرندگان روی درخت های قالی، آوازهای غمگین تو پشت دار قالی به گوش ما می رسد و گل بوته های سرخ قالی، جنسش از خون انگشت های ظریف تو است؛ انگشت هایی که خیلی زودتر از

آن چه باید، پینه بسته است.

قالی، دفتر خاطرات توست که هر روز زیر پاهای ما ورق می خورد؛ خاطراتی که از آرزوهای کوچک تو می گوید و از دردهای بزرگ تو و از دست های کوچک تو. تو شاید رنگ مدرسه ای را به خود ندیده ای؛ امّا

قالی، دفتر مشق توست که زیر پاهای ما خط می خورد، دفتر املایِ توست که هیچ غلطی ندارد و دفتر نقاشی توست که پر از گل و درخت و پرنده و آهو و رودخانه است. نقشه قالی، دفتر ریاضی توست و کتاب تاریخ، تارو پود قالی توست که روزها را دست های کوچکت بر آن بافته است

کتاب جغرافی ما اصلاً مثل کتاب جغرافی تو پر از کوه و جنگل و دریا نیست. در نقشه کتاب تو سرسبزی زیاد است.

معلّم تو خداست. تو از او الهام می گیری. او به تو درس می دهد و تو از جهان آفریده دست توانای او می آموزی و روز امتحان در برگه امتحانی ات که همان قالی است، خوبِ خوب یاد گرفته هایت را پیاده می کنی.

نمره تو همیشه بیست است؛ بیستی که خدا به تو می دهد.

ص:186

28 خرداد، 28 ربیع الثانی

در بلوچستان شن

31 خرداد، 1 جمادی الاولی