شب هایم را بی ستاره مخواه! مخواه کوره راه های مقابلم، چشم های مرا در خود حل کند. سیراب لطف خویشم گردان که سراب های روبه رو، جاذبه حتی فرو نشاندن خیال عطش را هم ندارند؛ از شورابه های دنیا تشنه ترم می کنند.

پروردگارا! هوای نفس، نفسم را بریده است. کمکم کن تا از خویش بُبرم، کمک کن تا به وصل تو خشنود باشم؛ که امید، زنده ام می دارد. امید، دست هایم را همچنان تا آسمان عروج می دهد.

سنگینی گناه، شانه های حقیرم را خرد کرده است؛ درهای دعا را به رویم باز بگذار. مخواه، شعله شعله در خویش بسوزم. ندامت، آتش زاری است که چون شاخه ای خشک در آن می سوزم؛ سنگینی

این بار را از شانه هایم بردار که چشم امیدم به توست. ای پوشاننده عیب ها!

عشقِ تو خوبی، عشق تو صفا، عشقِ تو انبوه پروانه های سوخته در آتش، عشقِ تو مهر است.

عشقِ تو آتشی است، افتاده در جانِ کائنات.

وَ من، که چونان پرنده گم کرده آشیانم و می سوزم.

چونان کویر تشنه بارانم و می سوزم.

گریانم و می سوزم ای مهربان ترین!

آن گونه که هیچم نمانده است؛ جز این لرزان صدایی که تو را می خواند و تو را مویه کنان در روزهای پر از مهر، می جوید.

الهی! ای معبود!

با دلی شکسته تو را می خوانم و می دانم، که تنها دست یاریگر توست که یاری ام خواهد کرد.

تو را می خوانم ای یگانه بی مانند!

تو را که آرام بخش دل های رنج دیده ای!

تو را، تو را می خوانم و سرمستِ عطرِ نام های تو هستم.

ای نامت از تمامی نام ها بلندتر!

ای نام های جاری ات همیشه روشن و زلال!

خوشا دهانی که به عطرِ نام تو آغشته است!

مبارکا زبانی که نام تو را می راند!

زلال و روشنا کسی که نام تو را بر صحیفه ها نقش می کنند!

و منی که نام تو را می خوانم، ای نامت از تمامی نام ها بلندتر!

کیست که تو را به جان بخواند و از بی کرانْ جودِ تو بی بهره بماند؟

کجاست آن که تو را به شوق بجوید و از آسمان لطفِ تو مأیوس گردد؟

الهی! ای مفتاح!

یا حَیُّ یا مالِک!

عشقِ تمام کائنات!

زیباترین سرود!

ص:3

می خوانمت، که بخوانی ام.

می جویمت، که پذیرایم مشوی، لایقم بدانی و پناهم دهی.

من به خود نیستم، که تو را می خوانم.

ای عشق!

ای سرچشمه خوبی ها و التهاب ها!

در کنارِ نام تو پهلو گرفته ام.

مرا دریاب!

المستقیم» فرما و قامت عنادمان، به طاعت خود تا گردان تا تاب عشق بیاورد و رنگین کمان انوار الهی گردد.

معشوق سالکان و به مقصد رسیدگان!

تا چند حیران و سرگردان به دور دایره خواهش های نفس بگردم و شیطان، مرکز پرگار گردش حیاتم را در دست گرفته باشد. مرا از دور باطل غفلت و تسلسل حیرت به شاهراه هدایت رهنمون شو و شاپرک خیالم را پروانه ارادت و شوق خویش فرما تا در تاریکی دنیا نیز به کشش نامرئی عشقت، محفل انس شمع سعادت را بیابد.

ای هدایت گر مشفق و ای هادی جسور!

ای نور روشنگر، یا مبین و یا مُبَیِّن!

عمری دامان محبوب خود به دست گرفتم و اندیشیدم که تو را می پرستم؛ به تذکره ای مرا از رؤیایی دیرین و خیال شیرین رهاندی و دیدم که دامان خود گرفته ام: «افَرأَیْتَ مَنِ اتَّخدَ إِلهَهُ هَواه؟! آیا می بینی کسی را که هوای نفسش را خدای خود گرفته؟!»(1)

عمری تیغ بر دیو و دد و دشمنان کشیدم و هرگز طعم پیروزی، جانم را گوارا ننمود. نگاهم را به جبهه درون برگرداندی و دیدم که: «اَعْدی عَدُوِّک نَفْسُکَ الَّتی بین جَنْبَیْک:(2) دشمن ترین دشمنان تو، نفس تو است که در درون تو است.»

«قومی که ز هر چه دون ما پاک زدند

آتش ز نهان دل در افلاک زدند

از هر چه برون ماست چون دور شدند

بر عرش رسیده خیمه بر خاک زدند»

اینک منم، مقرّ و معترف! دست تمنای من و کرم بی منتهایت مولا!

دستانم استوار نمی شوند به دعا؛ چرا که از خجالت نگاه سرزنش بار آسمان، سوخته اند.

و لبانم می سوزد از گفتن حرفی که در سینه دارم؛ حرفی که آن قدر سنگین است که شانه های

زخمی ام را در خود می شکند و چشمانم را یارای آن نیست که دوباره شاهد بخششی و لطفی و...

شرمساری دیگری باشد.

و سینه ام - خودت خوب می دانی - که چقدر تنگ است. چقدر لبریز حسّ آن تنهایی عظیم که جز

با نام تو تبخیر نمی شود... و دلم چقدر گرفته از این لحظه های بی تود بودن، پشیمانی، بازگشتن، فریاد زدن و... «بود» شدن؛ این است آن نهایت بلندی که سینه ام را آن چنان لبریز درد کرده است.

و آیا حضور تو این اجازه را به لبان سوخته و سینه پر دردم می دهد که از سر تنهایی فریادت بزنم؟

آیا آن چنان نیرویی در من یافت می شود که پس از این همه لحظه های بی هنگامی و بی وجودی،

احساس بودن کنم و در تو حضور یابم؛ در پیشگاه لطفی که لبانم می سوزد و سینه ام، شکسته و زخمی، شرم را ضجّه می زند.

با این وجود، چیزی که مرا وامی دارد که صدایت کنم و دوباره احساس کنم که می توانم باشم، تو را داشته باشم و هستی یابم؛ تو را داشته باشم و آسوده، ترنم جاری دعا را زمزمه کنم، تویی، خود تو، با آن همه بخشایش و مهربانی، با آن همه خدایی و عشق!

آری! عشق تو ما را در ما حضورمان داد و باوری سنگین را دست کثیر ناباوری مان کرد

عشق تو، آن لحظه مقدّری است که تمام دروازه های هستی را به روی این نیستی محض می گشاید؛ ورنه.

«ما نبودیم و تقاضامان نبود

عشق تو ناگفته هامان می گشود»

«یا کافیَ الفردِ الضعیف»! در ذرّه ذره حیاتم به تو محتاجم و از منتهایِ وجودم نام تو را فریاد می زنم؛ قطره ای از شراب عشقت را به من بچشان و مرا مستِ نگاهت کن.

«یا مجیبَ الدَعَواة»! این منم؛ عاشقی که از نیاز تو لبریزم و اشک ریزان به دامانت می آویزم؛ مرا سرشار از نیازت کن.

«یا مقلب القلوب»! با قلبی شکسته به تو روی آورده ام؛ دلم را معطوف خود قرار ده.

«یا شارح الصدور»! شانه هایِ خسته ام، توانای حمل این همه بار گناه نیست و تنگنایِ سینه ام را وسعت این همه فراق؛ از بار گناهانم بکاه و بر وسعت سینه ام بیفزا.

«یا روؤف بالعباد»! تو مهربانی محضی؛ با قطره ای از باران رحمتت سیرابم کن.

«یا ذالمنِّ الکریم»! هر نعمتی که تو را از من می گیرد، تو از من بگیر و هر نعمتی که تو را به من بازمی گرداند، فراوان به من عطا کن.

یا من عوَّد عِبادَهُ قَبُولَ الإِنابة! تو خدای مقدس توبه و انابتی و چشم پوشی از گناهم برای تو آسان است؛ بر من آسان بگیر.

یا غنیُ یا صمد! نیاز من هرچند بزرگ، در برابر کرم تو ناچیز است و کرم تو هرچند اندک، در

برابر حقارتم بسیار؛ مرا از تمام خواسته هایی که از تو دورم می کند بی نیاز کن.

ای هویدایی که پیدایی ات نیز پنهانی است! به کدامین صراحت با تو سخن باید گفت و به کدامین

گلواژه بلیغ، تو را باید خواند؟!

تو را می خواهم؛ ای آن که در نسیم خیالات نمی پیچی، و حتی توفان اوهام نیز به گردت نمی رسند! تو را می خواهم ... تو را.

به چاهی که برون آمدنش را راهی به نظر نمی رسد، اگر تو نباشی؛ اگر تو بزرگ، تو بخشنده، تو مهربان، نباشی؟!

نمی دانم، نمی دانم چه رازی در نام توست که مرا این گونه گستاخ می کند، هربار پس از این همه سرکشی و گناه، به بازگشت بیاندیشم؛ به صدا کردن نام خوبت، نام بزرگت.

نمی دانم چه سری است در زمزمه «یا رَبِّ ارْحَمْ ضَعْفَ بَدَنی» که وقتی تنهایی و یأس، مرگبار و وحشی به سینه ام ضربه می زند، وقتی که شرم، روح ناتوانم را در خود می سوزد، بی اختیار چیزی چون خنکای نجات دهنده اذان صبح؛ مثل نسیمی اهورایی، سینه ام را شفا می بخشد و بار سنگین گناهم را سبک می کند.

حالا من روبروی تو ایستاده ام؛ شرمنده و بی آبرو. بی آن که حرفی برای گفتن داشته باشم و بهانه ای برای باز آوردن. فقط سیل اشک است که حرف های ناگفته را، دردهای نشکفته را و

پشیمانی های بی واژه را با تو در میان می گذارد.

حالا من سر بر آستان تو گذاشتم؛ بر تربت پاکی که هر روز و هر دقیقه و هر لحظه، نام تو را فریاد می کند. سر بر آستان تو گذاشتم و تو می دانی که جایی دیگر نداشتم و پناهی دیگر.

رعد و خشیتِ سنگ و سجود ستاره و درخت را بیاموزیم، تا اندکی از حق عبادتت را بگزاریم که نمی توان؛ «سُُبْحانَکَ، ما عَبْدناک حَقَّ عِبادتِک»

به قصور در عبادتت معترفیم، هرچند که نام تو آن قدر عزیز و عظیم است که هرکس آن را به بر زبانش جاری کند، آن قدر از «تو» سرشار می شود که می پندارد افلاک را درنوردیده است؛ از همین روست که ما بندگانِ عاجز تو هم از کوتاهی و نارسایی عبادت خود در مقابل تو شرمساریم و هم اعتبا و افتخارمان از اوست؛ چرا که این منّت را بر ما نهادی و این لطف از جانب تو بوده که درِ توبه و عبادت را بر ما گشوده ای تا لحظه ای در نمانیم و اگر به اشتباهی لغزیدیم، در نیفتیم.

می دانیم که فرصت ما سخت کوتاه است؛ اما آن چه که در سنگلاخ این همه گناه و لغزش، دستِ ما را می گیرد و به صراط مستقیم سعادت دنیا و آخرت رهنمون می سازد، لطف و عنایت توست.

برای شکرگزاری تو، هر مویی بر تن ما، زبانی است.

برای بردن نامِ تو، هر حرفی در دهان ما پرنده ای است.

خدایا! می دانم، حتی اگر روزی دنیا به آخر خود برسد، نمی تواند تمامِ نعمت های تو را بشمارد.

او که در وقت طاعت، هزار و یک بهانه و عذر می آورد و با غرور و دلی خوش، بر اسب چموش آرزوهای دراز سوار شده است.

رحیما! به درگاهت گله دارم از کم ظرفیتی نفسم که هرگاه نسیم ناگواری ها به او وزد و سیل ناخوشی ها به سویش سرازیر گردد، آهنگ بی تابی، ناسپاسی و ناسازگاری سر می دهد و هنگامی که در آغوش گرم خوشی ها جای می گیرد، در پوست خود نمی گنجد و میوه های احسان و بخشش را از دیگران دریغ می دارد.

ای مهربان! از این اژدهای چند سر بدسیرت نفسم به تو پناه می برم؛ اژدهایی که به دور اراده ام

پیچیده و از کاروان خیرم بازداشته است.

بارالها کرمی مرحمتی امدادی

کاروان رفته و من مانده به راهم چه کنم؟

معبودا! از دشمنی که بی رحمانه، تیر گمراهی و اغواگری بر قلبم می نشاند و از شیطانی که با کمند تزویر و تزئین بدی ها، مرا به دام خود می کشاند، به درگاهت شکایت دارم؛ شیطانی که پیوسته خانه دلم را پر از خفاش های وسوسه می کند و مشت مشت، بذر بدی و ناسپاسی تو را در درشت سبز فطرتم می پاشد و با لشکر هوس و اوهام واهی خود، قلعه های قلب و وجدانم را تسخیر می کند و با سربازان هوس های پلیدش، از هوای نفسم حمایت می کند. ابلیسی که عروس عجوز دنیا را با نیرنگ خود برایم تلبیس و تدلیس می کند؛ او که میان من و تو، پرده جدائی می افکند «الهی أشکُوُ الیک عَدوّا یُضِلّنُی و شیطانا یُغْوینی قد مَلَأَ بِالوَسواسِ صدری و احاطتْ هَواحِبُهُ بقلبی یُعاضِدُ لی الهوی و یُزَیِّنَ لی حبَّ الدنیا و یُحَولُ بینی و بینَ الطاعةِ و الزُلفی»

خدایا! به تو شکایت می کنم که از دل سختم که مبادات تحت فرمان سلطان ستمگر وسوسه ها درآید و زنگار خودسری و لباس بدخویی بر تن کند؛ و از چشمه های چشمانم مبادا

که خشک شوند و در بازار پر زرق و برق دنیا، هرزه گرد شوند و به عشوه های اغواگر خیره

شوند.

پروردگارا! سرمایه قدرتی جز نیروی تو ندارم و ساحل امن رضای تو، تنها راه نجات من از توفان ناگواری های دنیاست.

ص:11

خدایا! چه رنج بزرگی است! تو می دانی که ما چه دردی می کشیم؛ پنداری که چون شمع آب می شویم. ما از مرگ نمی هراسیم، اما می ترسیم که بعد از ما، ایمان را سر ببرند و اگر دل از سوختن برگیریم، روشنایی نابود شود و جای خود را دوباره به شب بسپارد، پس چه باید کرد؟

از یک سو باید بمانیم تا شهید آینده شویم و از سوی دیگر، باید شهید شویم تا آینده بماند!

هم باید امروز شهید شویم تا فردا بماند و هم باید امروز بمانیم تا فردا شهید نشود!

عجب دردی! کاش راهی بود تا امروز شهید شویم و فردا باز زنده گردیم تا دوباره شهید شویم.

خدایا! ماندن چه قدر دشوار است و در غربت زمین، بی یار و یاور حضور داشتن، همانند غیبت است. انگار که کمرمان شکسته و زنجیر درد، دست هامان را بسته و غم در سینه مان نشسته است. ما از نبودن یارانمان رنج نمی بریم؛ بلکه از بودن خویش در رنجیم!

ما می دانیم که آنها زنده اند و ما مرده ایم!

و سلام می دهم به پیام آور نغمه های آسمانی ات؛ به دستانی از نور که مرا به یداللّه پیوند می دهد، دستان پیام آور نور و روشنی.

و سلام می دهم به تمام بندگان شایسته تو؛ «عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست»

من از توأم و این از تو بودن است که مرا بر زمین، استوار نگاه داشته است.

خدایا! چنان کن که خلیفه تو بر روی زمین باشم و مدار عالم

تا تو فخر کنی بر ملائکه و فرشتگان و من ببالم از این که بنده توأم.

پذیرا باش؛ این زبان مردم آزارِ نادم را بپذیر.

و به حضور اسماء حُسنی خویش تطهیرش فرما!

یا امان الخآئِفین!

این قدم های لرزان که اینک به آستان تو پناه آورده، این پاهای ناتوان را که همیشه از تو گریزان بود و مرا می برد به تاریک زارهای بی چراغ، به دره های جهالت و این قدم های شرمنده بازآمده را پذیرا باش؛ به این پاهای لرزان قوت ببخش و به صراط مستقیم راهنمایش باش!

یا عالِمَ الخَفِیّاتْ!

ای داناتر از خودم به من! ای نزدیک تر از خودم به من! ای آگاه تر از همه به هستی من! چه بسیار گناهانی که بر تنم لباس ذلّت و خواری پوشانده اند و چه آرزوهای دور و هوس های درازی که بسیار پریشانم ساخته اند؛ توسن سرکش نفسم، اختیار از من ربوده و به هر کجا که میل دارد می کشاند و در هر چراگاهی سرک کشیده و به چَرا می پردازد؛ خدایا! آیا پریشانی ام را سامانی هست، جز در آستان کرم و لطف تو؟!

اینک، این تو و این نفس عصیان گر من! اینک این تو و این بنده گناهکارت!

«از هر کرانه تیر دعا کرده ام روان

باشد کز آن میانه یکی کارگر شود»

تو آنی که جویبار رأفتت را از سرزمین محبتت به دریای رحمت بی کرانه ات جاری ساختی و افق

کرامتت را به ما نمایاندی؛ پس ما را اسیرِ گرمای سوزانِ قهرت مکن.

«یا من اسمهُ دواء و ذکرهُ شفاء» شفای روح و جانم، در گرو نگاه توست و مرا هرچه هست، از آنِ توست؛ پس مرا اسیر غرور و نخوت مکن.

محصول قطره های اشکم، رویشِ امید در چشمانِ همیشه منتظر من است؛ مگذار این امید از دلِ رمیده من رخت بربندد و رشته خیال من بگسلد.

ای امیدِ امیدواران! مشامِ جانم را با نسیمی از بهشت بنواز و گوهرِ نفسم را از زلال عرفانت سرشار ساز.

خدایا! نبودنم بس است؛ می خواهم باشم و فریاد بزنم که دوستت دارم! از پس تاریکی مکان، در تنگنای زمان و از قلّه رفیعِ نیایش، بیهودگی خودم را بلند فریاد بزنم و عظمت نام تو را بلندتر.

می خواهم حصارها را بشکنم و آن چه را نگفته ام، فریاد بزنم. می خواهم شکر نعمت های ناطلبیده و حتّی آرزوهای نادیده را به جا آورم.

«در آسانیم شکر اندیش گردان

به دشواری سپاسم بپیش گردان»

خدایا! حقیرتر از خارم، ولی حقارتم هرگز مرا به پستی وانمی دارد؛ پس نه لایق کسی است که تو

اشرف مخلوقاتش خواندی.

همه می گویند، سنگ، اسوه صبر است و مقاومت؛ کاش من سنگ بودم تا هیچ گاه از صبر تهی نمی شدم و هیچ گاه دست به کفران نمی زدم.

خدایا! در آن هنگام که دست هایم را به سوی بی کرانه ات بالا می برم، غبار فراموشی برگناهانم

فرو ریز و نور رحمت بر آرزوهایم؛ گل محبتت را در دلم بیش از پیش شکوفا گردان. ای خدای پاک و بی همتا! ای یزدانِ یکتا!

«زیر دست تو سرم را راحتی است

دست تو در شکر بخشی آیتی است

سایه خود از سرِ من بر مدار

بی قرارم، بی قرارم، بی قرار»

ص:16

زمینی که یادمان غربت آدم علیه السلام و یادگار لالایی حزین حواست!

زمین که در قاموس معرفت اللّه، مهد آسایش و سریر آرامش است: «اَلَمْ نَجْعَلِ الْاَرْضَ مِهادا»!(1)

زمینی که معرفت زیباشناسی و جمال توحیدی را به انسان آموخت و هنر لا یزالی حضرت حق «جلّ جلاله» را به تماشا گذاشت؛ «پس زمین به وسیله باغ های زیبا و تن پوش نازک گل برگ ها، همه را به سرور و شادی دعوت کرده و با زینت و زیورِ گُل ها، فخر کنان، همه را به وجد آورده،

شگفت زده کرد.»(2)

گل ها را برای مشام آشفته عارفان؛ آبشاران را برای تماشای عاشقان؛ و جاده های سبز را برای رسیدن به آرزوهای کودکان، آفرید! دریا را برای تجسّم عظمت و دشت را ادراک و شهود رنگ ها

آفرید!

چمن را برای نرمیِ بستر آهوان و درختان را برای موسیقی جاریِ پرندگان!

«وَ جَعَلَ ذلِکَ بِلاغا لِلْاَنام و رِزْقا لِلْاَنْعَامِ، وَ خَرَقَ الفِجَاجَ فِی آفَامِهَا، وَ أَمَامَ الْمِنَارِ لِلسَّالِکِینَ عَلی جَوَادِّ طُرُقِهَا.(3)

... و آفرید جایگاه مناسبی را که «عشق» بتواند به نشو و نما بپردازد! کوه ها سر برآورده و جنگل ها به سمت آسمان کشیده شدند؛ چمن ها، غرق تماشای نگاه آهوان گشته و جویباران، دل به زمزمه سِحرانگیز قناری سپردند. اقیانوس ها به «تسبیح توحید» خروشیدند و چشمه ها از دلِ عشق، جوشیدن گرفتند؛ تا کسی باشد و بتواند، که بخواند: «هُوَ الَّذی خَلَقَ لَکُمْ مّا فِی الْأَرْضِ جَمیعا»(4)

زمین، آراسته شد به زیباترین رنگ ها، به زیباترین جاذبه ها، به عطرآگین ترین هوای جاری در کاینات!

رقص نیلوفرهایش، زمزمه جویبارش، گاهواره دریایش، موسیقی آبشارش، سرود زیبای

پرندگان و سکوت دل انگیز شب هایش، یعنی: «اَلَّذی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ فِراشا.»(5)

ص:18

زمین آفریده شد، تا با خمیره عطرآگین گِلش، «دل»، ساخته و پرداخته شود و دل، «عشق الهی» را در دامان بپروراند.

زمین آفریده شد، تا عاشق از نهایت عشق، سر بر سریر عطرآگین خاک نهاده و آکنده از یاد خداوند «جلّ جلاله» و عطر «نماز» گردد؛ نمازی که میزانِ ارادت عاشق به حضرت دوست است و مقام والای وصل!

زمین آفریده شد، تا کعبه، - این صندوق اسرار خداوند - جهت نمای گم کردگان راه، در کهکشان ها باشد!

زمین آفریده شد، تا اجسام ناسوتی، ناراستی های وجود خویش را از نگاه ها پنهان نمایند!

زمین آفریده شد، تا دست های تاول زده، به صداقت خویش ببالند؛ آن گاه که ترازوی عدالت، برابر نگاه ها، قد برمی افرازد!

زمین آفریده شد، تا هرکسی بتواند «بدی ها و خوبی های» خویش را در آیینه خاک، به تماشا بنشیند!

زمین آفریده شد؛ زیبای زیبا، با رنگینه گی چشمگیر و طراوتی سفید و سبز و آبی! تا این که جلوه زار هستی را، طاووس رنگ های بدیع باشد؛ طاووس جلوه زار عشق، طاووس آیینه خانه هستی!

آب دریاها بر عطش خاک تشنه می افزاید. سفر بزرگ، ادامه خواهد داشت؛ در جستجوی آفتاب.

سرزمین ها آفریده شد و بهار، در سرسرای همیشه شان خیمه افراشت.

آفرینش خداوند بر لبه های پرت و تاریک کرات، تکرار و تکرار می شود.

کهکشان های نزدیک و دور، کش می آید و پروردگار، به استواری ستون های پایدار و نامرئی، لبخند می زند. خاطره ای زیر پای من می چرخد و می چرخد. زمین، راز نخست آرامش است؛ اولین

گهواره مهربان پروراندن، دایه ای با سخاوت بی حدّ، مهربان تر از دست های گشاده همگان، یک مادرِ نگران، با جادوی آب های روان در چشم، با کوهوار صلابت و رنج بر کتف، از دیروزها تا فرداها،

تیماردار اندوه آدم ها.

زمین؛ پهنه ای لگدکوب - پیشانی کائنات - . با تاول تاختن ها و تجاوزها. با تلخی خون ها و خیانت ها. با چشم هایی لبریز از عاشقی و عبادت در غارها و چراگاه ها.

زمین، با چرخش همواره خویش، در فراسوها، گوش به زنگ صاعقه هاست.

زبان تازه ای می جویم. از زمین باید با لحن آفتابی خاک سخن گفت.

گاهواری جنبان از امواج

که آرامش توفانی هزار اقیانوس را

یک جا در آغوش فشرد

سیاره ای خاموش

به صراحت هزار روشنی رونده در

پیشانی اش

و آگاهی هزار پنجره سبز

در چشم هایش

زنی؛ با طبق طبق سنگ و صخره

و سبد سبد جنگل و شکوفه

و دریا دریا کوزه بر دوش

... این آگاهی روشن

که رنج قدیمی میلیاردها سال

زندگی کوخ نشینی، در بقچه مهربانی اش

پیچیده در کولاک برف های قطبی و در گرمای طاقت فرسای استوایی

این صبور نگران از توفان های کشنده

این زن خانه به دوش

که تلاطم هزار دریا خستگی، در چشم هایش نهفته؛ از شمال تا جنوب

و خاطرات دورِ سال های سال در بدری را

بیابان بیابان، از شرق تا غرب

زیر رگبار گلوله و آتش

دویده است

زمین؛ این کره نیمی سبز

نیمی آبی

ص:21

نیمی خاکستری و شعله پوش

این کره نیمی گرسنگی

نیمی تشنگی

زمین؛ این کره مچاله در زخم های کشنده

همچنان ایستاده در مقابل خون و مرگ

زمین؛ این سیاره همواره سرگردان خوشبختی

این جریان جهنده در پوچی و عصیان

این آرامش فرو رفته در مرگ

این زخم مداوم

این برهنگی ناتمام

زمین؛ این کره ظلمتناک از معصیت

این گورستان همواره زشتی ها و خوبی ها

انباشته از دفینه های رنج و بدبختی

زیبایی فراموش شده در خاطرات مردابی اکنون

نیمی سیاه و چهره سوخته

نیمی خاکستری و چروکیده

نیمی در خواب فرو رفته و غافل

نیمی دریغ از اندکی شادی و خوشبختی

نیمی سرگرم بازارهای تجارت گناه

نیمی در خیال آرزوهای کوچک

نیمی زیر آوار ایمان و مهربانی

نیمی در آستانه فروپاشی

نیمی در رویای برج های شیشه ای شکننده

و آن گاه زمین را آفرید ... أَفلا ینظرون... ؟

با سر انگشتانی لطیف تر از رود و باران

ص:22

در طبقاتی فشرده از:

سنگ و خاک

آب و آتش

رنگ و درنگ

نقش در نقش

وَ الْجِبال اَوْتادأ...

چونان میخی کوبنده

در انبوهی از شگفتی ها

لبریز از بنفشه و پونه

سرشار از سیب و انگور

زیتون و پرنده

برف و تگرگ

در همسایگی مهربان ماه

دیوار به دیوار آسمان

ایستاده بر بلندای روشنی ایمان

با لذاتی از جنس اقیانوس

درخت، صبح،

فَذَکِّرْ اِنَّما اَنْتَ مُذَکِّر...

و شگفت از این آدمی؛

این فراموشی مُدام!

شگفت از این اندیشه های لگام گسیخته،

این دست های ویرانگر

این قدم های لگدمال

این زبان آشوب گر،

ص:23

شگفت از این همه ناسپاسی!

...

پس نوبت آفرینش زمین شد

این خلقت هماهنگ، در پنج قاره پراکنده

این هماهنگی شگرف، در بی شمار جزیره های پنهان و پیدا

زمین؛ این آغوش مهربان

این آرام گاه ابدی

این رستن گاه گیاه و پرنده و آدمی

و ذرات جور واجور

أَفَلا یَنْظُرُون...؟!

این شگفت انگیز مدوّر پیچاپیچ را

این فرو رفته و بالا آمده نامکشوف را

این زمین ایستاده را رو به آسمان؟!

آیا نمی بینید؟!

... و زمین را آغاز کرد

در «دحو الارض»

از نقطه ای به بلندای هستی

از مرکزیت عالم

مرکزیت مهربانی

و زمین

از همان خانه روشن

امتداد گرفت

از نقطه ای که ابراهیم

ص:24

سنگ بنایش را خشت خشت

با جان و دل

بالا برد

نقطه ای روشن

نقطه ای خاموش

نقطه ای سبز

نقطه ای یخبندان

و نقطه ای بالاتر از تمام مدارها

...

تار و پود جامه چهارگانه رنگارنگ زمین - بهار، تابستان، پاییز، زمستان - ، که تو می توانی بوی خدا را احساس کنی

و زمین، این آشنای کهنسال به رنگ خاک، سال ها و سال هاست که در آسیابی همیشه گردان، موی خویش را سپید و سیاه می کند، لب های خشکیده زمین، خواهش بی دریغ باران است و باران،

عاشق افسانه ای زمین، با شتاب خود را بر زمین یله می کند، تا به انتظار خاکی خاک، پاسخ دهد و چه زیباست معاشقه آسمان و زمین!

و زمین، این مادر اسطوره ای هرچه سبز، بارها و بارها، با لبخندهای گاه و بی گاه، میزبان مهربان باران بوده است و انسان، نامی آشناست برای این کره خاکی.

گوش های زمین، هر روز تا به شب، لبریز از هیاهوهای این آدمیان است؛ آدمیانی که گاه، زمین آزاد خدا را در حصار می خواهند، تا از هم آغوشی با آن، برج های تازه به تازه برآید، از سنگ و آهن و سیمان. و این جاست که زمین خسته و رنجور، ناتوان از تحمل باری سنگین، چهره در هم می کشد.

درّه ها، سنگواره های فریادهای نهفته این رنج کشیده گردون اند.

زمین، این همجنس خود را خوب می شناسد و در آغوش خاکی خود، جایی برای هر یک از این خاکیان باز کرده است. و این وعده پروردگار زمین است؛ او که روزی، مشتی خاک از همین زمین را جامه جان پوشانید. زمین، در ذهن پیر خود، لحظات تلخ و شیرین بسیاری را همراه با آدمیان پلک زده است. رویش گیاه از زمین، شاید دست های سبز به دعا برخاسته ای است که از خالق یکتا، سبزی و شادابی همیشه را برای خاکیان درخواست می کند.

زمین، راحت ترین مهد آسایش است و جوشان ترین چشمه معایش. زمین، سیاره ای است که جز محبت، سوختی ندارد و تنها در مدار و جاده عشق طواف می کند. و بی هیچ خستگی، از کار شبانه روزی خود، لحظه ای دست نمی کشد.

زمین، امن ترین فرودگاه بین المللی پرندگان و وسیع ترین انبار آذوقه است که حبوبات، میوه ها و سبزی های گوناگون را در جشن چهارفصل ایام، به مخلوقات تقدیم می کند.

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم

به دریا بنگرم دریا ته وینم

به هر جا بنگرم کوه درو دشت

نشون از قامت رعنا ته وینم

... و زمین در سینه خویش، آلبومی از خاطرات دیدنی گذشتگان دارد؛ خاطراتی که به تعبیر قرآن، درهای عبرت و درس آموزی را به روی ما گشوده است: «قُل سیرُوا فی الارضِ فأُنظُرُا کیفَ کانَ عاقبةُ المُجْرِمینَ»(1)

زمین، پاک ترین سجاده خداپرستان است که عاشقانه ترین بوسه سجود را از مُهر عبودیت گرفته اند؛ عارفان بی ریایی که آسمان را سقف و ستارگان را چراغِ خانه تفکر در آیات الهی

برگزیده اند.

زمین، مادر مهربانی است که فرزندان خود را در آغوش آرام خود گرفته و به عشق آنها، چشمه های اشک از گوشه های چشمان خود به راه انداخته است.

آری! زمین، فیلم مستندی است که سناریوی زندگی خوب و بد ما در آن بازی می شود و برای همیشه در بایگانی ملایک حفظ می شود.

ص:27

ولایتِ تو آفتابی است که کسی را یارای انکار آن نیست.

یا علی! تو کهکشان تنهایی بودی؛ هنگامی که در رکوعِ خویش، تکّه ای از ماه را به مردِ فقیر دادی. بخشش و واسطه شدن برای رحمت خداوند، همزمان با عبادت دائم و اتصال با ذاتِ حق تعالی، مقامی است که تنها «امام» و «ولی» می تواند دارا باشد و این مقام، جز علی علیه السلام

را نمی تواند بود...

«ولیّ»، نقطه اتصال آسمان و زمین است، نقطه پیوند سلسله نبوّت الهی و مردم - و علی - ولیِّ راستینِ مردم بود، بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم

یا مولا! همه ما سائل نگینِ کرامتِ توییم، همه ما فقیرانی هستیم که به درگاهِ تو آمده ایم؛ باشد که دستِ تهی بازمان نگردانی، که مولایت می خوانیم و جز خانه تو دری دیگر را در این جهانِ خاکی و پر ستم نمی شناسیم که این گونه ندای سائلان را پاسخ گوید.

«برو ای گدای مسکین، در خانه علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم، گدا را»

دست هایی که به نام «عدالت»، تو را محبوس تنهایی خودت کردند و منکر شدند، تلفیق جدایی ناپذیرِ «عدالت» و «علی» را نفهمیدند که:

«عدالت بی علی معنا ندارد»

آری! شکسته باد دست هایی که دست های مسیحایی ات را منکر شدند و با درخشش درهم و دینار، دشمنی تو را به «سقیفه» نشستند و برگ برگ جوهر نوشته را گمراه شدند.

باید که تو را با صمیم دل باور کرد و با چشم تو، اهالی شهر را دید. تو را باید از مسجد و محراب پرسید و از تفسیر «... و هُمْ راکعون»!

ای طلیعه درخشان و ای باعث روز ماندن دقایق! گناه از تو نیست که چشم های خرابه نشین «خفاشان» از دیدنت محروم باشند و نشناسندت.

«با دیده تر نماز می خواند علی

شب تا به سحر نماز می خواند علی

آن صبح که در سجده خون می غلتید

گفتند مگر نماز می خواند علی؟»!

آن گاه که شب های غریب شهر، هم دوش مولا، تحریف آیات رحمانی، آزارشان می داد و چشم های شب زنده دار علی علیه السلام را شاهد بودند که با عشق و شور وافر به «تدقیق» و «دسته بندی» آیات قرآن مشغول است، شاید همان شب ها هم تصوّر نمی کردند که جواب این همه رحمت مولا،

جملاتی باشد که جگر مولا را خون کرد: «برگرد و با قرآن خودت باش که ما را با تو و قرآن تو کاری نیست».!

آن زمان که به یُمن قدوم ملکوتی ات، دیوارهای شهر سر از پا نمی شناختند و شهر از چهار سو گلباران می شد و باران، صورت خاک گرفته «بکّه» را می شُست و نفخه دلاویز معنویت،

سر تا پای «کعبه» را به رقص وامی داشت، کاش از تقدیرت باخبر می شدند و تو را می گریستند!

بلندا حضورت و وجودت که بود و نبود کرات و سماوات، به خاطر شماست و خاک نشینان، مدیون شمایند؛ حیف که هنوز هم که هنوز است. ناشناخته ای!

ص:30

فردا... عزّتی جاویدان از آئینه روزگار باز می تابد، اقیانوس ها آئینه می شوند، آئینه ها تاب نمی آورند و از حقارت آب می شوند.

امّا امروز... امروز اگر لحظه هامان، دست به دامان تو، التماس نمی کرد و تو اجابت دعایت را بر ما شکوفه باران نمی کردی، نه خورشید در خانه خود می نشست، نه ماه پرتواش را به شب نشان می داد و نه زمین، سر به راهِ خود داشت.

ستارگان، دانه دانه به خواب می رفتند و کسی شب و روز را نمی دانست، ابر و باران را نمی فهمید.

مزرعه، چون پوشال مترسکش فرو می ریخت و درخت، سر به خاک تباهی می نهاد. جوانه ای لبخند نمی زد و مفهوم گل، هرگز روشن نمی شد.

همه با وحشت از کنار هم می گذشتند و عشق، در اتاقک قلب کسی به دنیا نمی آمد. فقط خدا می داند و بس که زندگی چگونه جامعه ای به خود می دید، چگونه می شکست ولای ورق های فراموشی، فرسایش می یافت.

«آیا نمی بینی که خورشید، نورش همه سو منتشر می شود

حتّی اگر در پس ابرهای عبور کننده قرار گیرد»(1)

چه قدر به تو محتاجم و احتیاج من، فقط تا ارتفاع معرفتم بال می زند!

اگر نیاز من به تو اوج بگیرد، بال های پروازم، بی کرانی را عاشق می شوند.

ص:33

خشم، شرمگین صبر او بود؛ او که درونش، سرشار از خشم های فرو خورده لحظات مردد زمان بود. او به ما آموخت تا خواهش های شیطان را به نور خدایی درون خویش بپوشانیم و با حوصله

وسیع آفرینش، هم سو شویم.

هفتمین ستاره که کظم غیظ را در واژه نامه بزرگ هفت آسمان امضا کرد و ما دانستیم که کظم غیظ

یعنی...

یعنی: چشم بر شب فرو بستن و در صبح گشودن.

یعنی: آب تنی در نیمه مهربان دریا

یعنی: همسایه همیشه صبر بودن

یعنی: لحظه های زیبای گذشت را نفس کشیدن.

یعنی: کاشتن گل های ابدی، در لحظه های زودگذر پر خار

یعنی: آن سوی شب را دیدن، با چشم هایی سرشار از عطر مهربانی و کظم غیظ یعنی نام مبارک امام کاظم علیه السلام را زمزمه کردن.

خوشا به حال آنان که آب خشم خود - که گاهی از چشمه بی تابی روح آنها می جوشد - را با مشک

صبرشان پر می کنند!

خوشا به حال آنهایی که دست دعا بر سر بی قرار غضب خود می کشند و گل های لبخند را از له شدن حفظ می کنند. در شفا خانه سجاده و سجده، بیمار ناصبور تن را درمان می کنند و خورشید مهر و سلامتی را به پذیرایی روح خود دعوت می نمایند!

خوشا به حال افرادی که با عجله، در آتش سوزی غضب، آتش نشانی یاد خدا را با بی سیم توجه به

قیامت، بر سر حریق دل می خوانند. آن هایی که شیر میدان مردانگی اند و تنها تیر خشم خود را بر سینه دشمنان خدا شلیک می کنند و شمشیر تیر غضب خود را که از لبه آن، خون همه فتنه ها و بدی ها می چکد، در غلاف زیبای چشم پوشی و کظم غیظ نهان می سازند.

میوه درخت ایمان خود را با سَمّ اعتماد به خدا، از آفت های شرّ و خون ریزی مصون می دارند.

خوشا به حال کسانی که در قرض الحسنه خدا، حساب تزکیه و تهذیب نفس باز می کنند و با سپردن

امانت غیظ و نقد غضب خود، بی منّت قرعه کشی، از سود با ارزش آسایش و آرامش بهره مند

می شوند.

آری! رسول خدا فرمودند: اقیانوس جان ها سه گونه اند؛ اول اقیانوسی است که دیر، توفان خشم به سراغش می آید و زود، شعله های امواج غضبش می نشیند؛ دوم اقیانوسی است که تندباد خشم، زود زلف موجش را پریشان می سازد و زود شانه سکوت بر موهای آشفته خشمش می کشد.

و سوم اقیانوسی است که زود مدّ خشم آن قد علم می کند و دیر جذر آرامش بر جای می نشیند آگاه باشید که بهترین اقیانوس جان ها قسم اول (دیر جوش و زود خموش) و بدترین آن ها قسم سوم (زود خروش و دیر خموش) است.

چرا ثانیه ها برای انسان آخرالزّمان، غلیظ می گذرند، و آدم ها، بیش از آن چه ظرفیت دارند، غیظ می کنند؟!

امّا این جا آخر دنیا نیست. همیشه برای مفهومِ تغییر، یک قدم برنداشته هست که آخرین قدم نیز

نخواهد بود.

در آیین ما کیفیتی هست از فرو خوردن و فرا رفتن؛ چنان که هرکس فرو خورنده تر باشد، فراتر

می رود و هرکه ظرفش بزرگ تر باشد، کظمی عمیق تر دارد.

کاظمان، در بردباری و سکوت، به گونه ای خاموشند که اندوهگین جلوه می کنند.

بی تردید، هرگاه خشمی فرو می رود، هنگام فرا شدن قلبی است با رمز «یا حَلیمْ». و در عمیق ترین سطوح ادراک «یا حَلیمْ»، لایه هایی از معانی پنهان است که آرامش بر باد رفته زمانه را ترمیم می کند؛ چیزی از جنس دانستن دردها و دیدن زخم های عمیق.

وقتی در ادراک معانی پیش بروی، می رسی به این حقیقت که: اگر هدفِ تیر و تبرهای خشم دیگرانی و زمانه تو را ناآرام می خواهد، خاصیتی از ایمان به «یا حَلیمْ»، نمی گذارد. دلت بیاشوبد و عصیان گر شوی.

شعله های خشمت مهار می شود، نه بدان معنا که تو خشمگین نمی شوی و چیزی تو را اندوهگین نمی کند، یا تحمل تو آن چنان است که با کژی ها، راست می آیی و ناملایمت ها را ملامت نمی کنی؛ بلکه «یا حَلیمْ» گفته، به خود می گویی: باید آرام باشم، سکوت کنم و اندوهگینانه فرو خوردن و فرا رفتن بیاموزم.

شاید این شیوه ای دیگر است در مسیر رفتن و نماندن؛ زیرا «سکوت»، همیشه بهتر از «سکون» خواهد بود.

ص:37

یاد مادرت می افتی؛ قرآن و آب و آینه در دست، اشک می ریخت و وقتی برگشتی، تو بودی که برای رفتنش می گریستی.

هوا آن قدر گرفته است که پیرامونت را نمی بینی.

باز چشم هایت را می بندی. همرزمانت را می بینی، سوار بلم ها شده اند و «اروند»، همیشه کبوتران

بی سر تحویل می دهد.

سرت درد می گیرد، بوق ماشین ها اعصابت را به هم می ریزد. قمقمه ات را برمی داری و عطش سال های از دست رفته را لا جرعه سر می کشی.

سرفه می کنی، آن قدر شدید که هیچ کس صدایش را نمی شنود.

خون بالا می آوری، دست هایت از لخته های خون پر می شود.

نگاه می کنی، کسی برای کمک نمی آید. صندلی ات واژگون می شود. خیابان تو را در آغوش می کشد.

همچنان سرفه می کنی.

یک پنجره برای تو کافی است. هم رزمانت را می بینی که به تو خوش آمد می گویند. امشب شب عملیات است. «اروند»، خون موج می زند. صدای «یا حسین» در سرت می پیچد

چشم هایت تار می بینند. پلک می زنی، همچنان برج های سنگی روبه رویت ابرو در هم می کشند و صندلی ات را زیر نظر می گیرند که خالی و واژگون، چرخ هایش در هوا می چرخد.

می آمد می رفت و هربار قد می کشید و چهره اش نورانی تر می شد و ترکش های تنش بیش تر.

وقتی قرار بود دیگر نیاید، باد، باران را فرستاد تا این بار خبر نیامدنش را پیش از جنازه اش

بفرستد و آن روز، بوته گلی که با دستان خود کاشته بود، هم نوا با هق هق آسمان می گریست و حالا مادر، بوی جوان شهیدش را از بوته گل قد کشیده استشمام می کند.

مادر! بگذار برایت بگویم داستان پرواز جوانت را از زبان باران. هنگامی که اولین قطره خونش

زمین را بوسید، دعایی که تو به او آموخته بودی را زیر لب زمزمه می کرد.

پوتین های ترک خورده فرزندت، زمین جبهه را چه خوب می شناخت و شب آخرین عملیات، چهره اش، رنگ منوّر می گرفت؛ روشن روشن.

و او بی تاب لحظه دیدار، سنگر به سنگر، آخرین نشانه های خود را بر خاک به جای گذاشت و سحرگاه، پیشانی بند، «یا حسین» که پیشانی اش را در آغوش گرفته بود، خون می گریست.

حالا او چشمانش را بسته است به روی هرچه خاک، و بوته گل قرمز خانه، هی قد می کشید. مادر می گوید حالا هر پنجشنبه، غنچه گلی از باغچه را به دیدار او می برم و گلبرگ ها چه مشتاقانه خود را رها می کنند بر روی سنگ مزارش!

چهار چوب در، هنوز خاطره او را برای هر تازه واردی تعریف می کند. هنوز زمزمه های دعای او

را باد، در گوشمان نجوا می کند و هر سالگردش، آسمان دوباره هق هق می کند.

او رفته است تا بال های آبی پرواز؛ بال هایی که فرشتگان در آخرین شب عملیات برایش هدیه

آورده بودند.

او رفته است تا پیش کشی پیشگاه خدا باشد و هم سنگرانش، سحرگاه رفتنش، همراه با سو سوی ستاره ها بگریند.

اکنون مادر، پلاک خون آلود فرزند را بر گردن فرزند دیگرش آویخته، تا خاطره افتخار و غرور یک مادر، همچنان تکرار شود و پیشانی بند شهید، فارغ از یک هم آغوشی مستانه، داستان ها برای گفتن دارد؛ داستان هایی از لحظه ترکش و باروت، از خون های چکان چکان بر زمین و لب هایی که زمزمه شهادتینش هنوز به گوش می رسد و من پس از گذشت سال های سال، هنوز پلاک خونین تو را بر گردن آویخته ام تا سینه ام را از بوی تو لبریز سازم و تکرار افتخار مادرم باشم و باز هم هنوز که هنوز

ص:40

است، قاصدکان، یاد تو را در ذهنم زنده نگاه می دارند.

آسمان. آب از کف آبرو فرو ریخت و عشق حوصله اش سر رفت.

چشمان تو در همهمه سنگر، انعکاس چشم های حسین بود در عاشورا و دستانت در مصاف، امتداد دست های ابوالفضل بود در آب های فرات.

زخمی که بر شانه های صبورت روئید، اشکی که بر گونه های خونینت غلطید و آهی که در سینه سوزانت شکفت، امروز در همهمه آشفتگی و بی سامانی، در دغدغه آب و نان، در لابه لای عشق و هرزگی و در غبار تعلّق و وابستگی گم شده است.

زمین دیگر تشنه حضور شماست، نه باران، زمین شما را کم دارد، نبض زمان بی شما نمی زند و بغض آسمان بی شما می ترکد.

ما پایبند خاکیم و ریشه در زمین داریم و شما اصالتتان را از آسمان می گیرید؛ زمین شما را کم دارد.

شاید شوق پر زدن بود که تو را به جبهه کشاند.

شاید، نه! حتما جبهه به آسمان نزدیک تر بود. و تو راحت تر می توانستی از بام آن به سمت خدا پر بکشی!

جبهه، محل تمرین پرواز بود. جایگاه، عوض شدن، از پیله خود در آمدن و پروانگی را به شوق زیستن.

جبهه، خواستگاه ققنوس های جوان و عاشق بود.

آن جا، تا می خواستی، آتش می بارید.

بعد، می توانستی تمام وجودت را به شعله ها بسپاری و از خاکستر تعلّق ها جدا شوی و تولّد ققنوس دیگرت را، ققنوس آسمانی ات را، جشن بگیری!

جبهه، هجرت را یادمان می داد؛ کوچیدن را و برای همیشه، خوب بودن و خوب ماندن را. و تو، این حقیقت را فهمیده بودی؛ می دانستی که می توانی نیمه دیگرت را، آن نیمه بهشتی ات را آن جا بیایی!

ولی من درگیر خودم بودم، درگیر منِ زمینی ام و غافل از نیمه گمشده ام! من شوق رسیدن نداشتم؛ آرزوی وصال در من مرده بود. گفتی: بیا. و من در جواب فقط خندیدم و بهانه آوردم - مادرم را، پدرم را، زندگی ام را - بهانه آوردم.

و تو، شوق زیستن در خاک را، در لحظه لحظه من و در کلمه کلمه حرف هایم دیدی و شنیدی و فهمیدی!

چند سالی می شود که به ستاره ها پیوستی!

و من هر شب تو را از پشت پنجره، در آسمان می بینیم، که لابه لای ستاره ها، روشنِ روشن روشن به من لبخند می زنی.

شاید بیچارگی را به خنده می نشینی. که هنوز هم دارم بهانه می آورم؛ مادرم را پدرم را - زندگی ام را.

و هنوز، درگیرانِ بهانه های پوشالی ام!

ص:43

که یوسفِ این وطن ها از یادها برود و دست های آلوده تمدن خواهی و معیشت زدگی، شهدا ما را از ما بگیرند.

وقتی سنگینی بار امانت، بر دوش تک تک ماست و پرچم نینوانیِ شهدا بر شانه های ما در اهتزاز، مباد آن لحظه که پایمان بلرزد و دست هامان سُست شود. فرهنگ شهید، راه شهید و هدف شهید

مقدس است و جاده حرکت او؛ حلقه اتصال به آخرین شبْ چراغ عالم امکان است.

پاک می شود؟!

هستی، وامدار نَفَس های عرش شماست تا حتّی در حیاتِ «عند ربهم یُرْزقون»تان زندگی زیبای بعد از شهادت شما، نیز گردونه معرفت را به یاری شما بگرداند و آن را به صاحب اصلی اش بسپارد.

بهار، هنوز هم از جنوب لاله خیز، سینه فروردین را به ارمغان می آورد.

سپیده تا به پابوس خاک های جبهه، ضریح جاودانگی شهیدان نرود، صبح روشنی را به روز هدیه نمی بخشد. کسی تقدیر پشت پرده الهی را نمی داند که کارگزاران کارگاه خلقت به راستی چه کسانی هستند؟!

برایم باز هم فاش کن. رازهای سرخت را. چگونه می شود با ندیدن، صاحب همه نرگس های عالم شد؛ آن گونه که شما ندیدید و چشم بر دیدنی های دنیا بستید؟!

شما خواست های زمینی خود را ندیدید تا زمین را زیر پا گذاشته، از افلاک نیز گذاشتید.

شما سدّ محکم دل و خواهش های نفس را نادیده انگاشتید تا سدّ صعود را شکستید و دل دنیای را

سکّوی پرش به سوی رضوان الهی ساختید.

شما بر روی مقام ها، منصب ها و شوکت های این جهان چشم بستید، دیدگانتان را بر مقام اعلی

علیّین گشودند؛ آن جا که برتر از همه بندگان خوب خدا محشور خواهید شد و مورد غبطه مقربین و پاکان خواهید بود.

شما چشم گناه و معصیت را به اشک نیمه شبان خویش، داغِ تقوی زدید که نگین نگاه لقاء اللّه نصیب صدف دیدگانتان گردید و میهمان خاصّ ملاقات مولی شدید.

برایم از حلاوت آن ملاقات ها بگویید؛ از آن نادیده ها که محرم دیدنشان گشته و از آن ناشنیده ها

که مدهوش شنیدنشان شده اید.

می دانم که نامحرم خلوت انستان هستم و این توفان بی موقع مرا می راند تا بیش از این به حریم

شیدایی شقایق ها پا بگذارم، امّا برای این دل سوخته، این خاطر آشفته و این نگاه همیشه منتظر نیز در محفل خود جایی بگذارید که بهارِ پاییز همیشگی ما زمینیان، یادآوری خاطرات شیرین شما عرش نشینان و تماشای ملکوت در آینه حضور معنویتان است.

«شکوه نم نم باران لطف حق، امروز

به باغ هدیه کند جلوه ها بهاران را

به کوچ هم نفسانم که رفته اند از شهر

به دل غنیمت صبر است سوگواران را

مهاجران همه اندر عروج، وه چه صبور

نشسته ای به تماشا عبور یاران را!»(1)

ص:46

چشمه های جوشانی که با دست های پینه بسته پدران تو جوشیدن گرفته بودند و حالا خشکیده اند، دوباره می جوشند.

روزی که تو برمی گردی، من در دروازه های قدس، به استقبالت می آیم.

جنگیده ایم تا وطن تو را آزاد کنیم.

- «حیفا»! حنجره ات پر فریاد باد، که زیتون را خواب نگیرد؛ چیزی به شکفتن خورشید، بر سینه آسمان آبی قدس نمانده است؛ فریاد کن تا شادی ها را بین تمام پروانه ها قسمت کنی و حرمت پرواز را از آسمان وجودت خط بزنی که «خفاش ها پرواز را بی آبرو کردند».

- «دیر یاسین»! چه ساکت نشسته ای و سکوتت چه قدر مرگبار است! این روزها چه قدر مظلوم می نمایی. چه قدر بغض آلود نشسته ای! نکند پاهایت بلرزد؛ آن سوی صداقت، گرد و غبار شرک بر آینه ایمان نشسته است و بوی عفن گوساله پرستی، سرزمین وحی را فرا گرفته است، برخیز و مگذار تا دوباره قابیل ها پا بگیرند و هابیل ها به اتهام صداقت اعدام شوند.

رسالت فلسطین، به بار نشاندن نخل زیتون است؛ سنگ بزن، فلسطین!

رودهایی که آهنگ رفتنشان به گریه می ماند!

نه! هرگز دوست ندارم، به جای مسجدالاقصی باشم، که تا دیروز، در تار و پودش عطر آسمانی معراج می وزید و امروز، بوی متعفّن کفتارهای بی رحم!

که تا دیروز، خاک ملکوتی قدم های معراج را توتیای دیدگان خود می کرد و امروز، چشمانش زیر چکمه های آلوده پست ترین موجودات خاکی، له می شود.

که تا دیروز، عطر آواز ملایک، در تمام کنگره هایش می پیچید و امرو، قهقهه مستانه کرکس ها و لاشخورها!

نه! هرگز دوست ندارم، جای مادران فلسطینی باشم. تا هر لحظه، دلواپسی ام را به کوچه های منتظر بسپارم و لحظه شمار آمدن جنازه فرزندم باشم. و به تماشا بنشینم به خون نشستن ثمره زندگی ام را و سرو خرامانم را، که تمام هستی ام را به پایش ریخته ام. به جای حجله، به آغوش مرگ بفرستم.

نه! هرگز دوست ندارم یک فلسطینی باشم و شاهد به تاراج رفتن کشورم، رویای همیشگی ام و زیبای جاودانه ام. در آغوش بیگانگان؛

شاهد اهتزاز پرچم اجنبی، در آسمان آبی میهنم.

نمی خواهم فلسطینی باشم و آینده وطنم را لگدمال هوس های سلطه جویانه ببینم.

دشت ها را به جای لاله، از خون سرشار، به جای صوت اذان، غرّش اسلحه ها و خمپاره ها را بشنوم.

من زندگی در چادر را دوست ندارم؛ تحمّل آوارگی، فراتر از تصوّرات من است من هرگز دوست ندارم یک فلسطینی باشم!

و چشم هایت، از پشت دود و باروت و خون، پایان کارشکست خوردگانی را می بیند که بیهوده می کوشند بر چهره شان رنگ پیروزی بمالند.

مگر می شود؟ مگر ممکن است شاهین بلند پروازی چون فلسطین، چنین به بند باشد؟!

مگر می شود سرزمینی که با آزادی به دنیا آمد، در خون آزادی سر بر کشید و با خون آزادگان زیست، این گونه در غبار فراموشی مدفون شود؟!

و تو که زمین را خوب می فهمی و راز بلند خون و زخم و زیتون را می فهمی، از پایان شیرین تاریخ آگاهی و می دانی که بلندترین چکاد پیروزی از آن ستمدیدگان است.

تو می دانی - و خوب می دانی - که نزدیک است فریادی که شادی را در دل مستضعفان جهان می رقصاند و زلزله بر اندام ستم پیشگان و جانیان می اندازند.

زمین - مطمئن باش - که یک روز صبرش بی اندازه می شود و قوم خیانت پیشه و عصیان زده اسرائیل را می بلعد و این شکافی که از میانه دریای زمان و مهلت الهی برایشان باز شده است، یقینا روزی بر سرشان آوار می شود.

روزی که صدا، تنها صدای اوست و تمام خطبه های حقیقت و پیروزی به نام او خوانده می شود روزی که فریاد تکبیرش، از تمام اسارت های فراموش شده و همه فراموش شدگان به بند کشیده شده، بند می گشاید.

روزی که مهلت ستم پیشگان به پایانی می رسد و تندیس غرورشان پیش پای «منصور آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم» به خاک می افتد.

و تو راز این آیت سترگ را می دانی و به روزی می اندیشی که سنگ، به پایان رسالتش لبخند بزند و خون به خشم آمده فلسطین، در رگ های قدس بزرگ آرام گیرد.

روزی که کم ترین آیه، زندگی است و کم ترین بهانه، عشق؛ روزی که دیگر باروت نیست، و جوخه های ترور، دیگر به منجلاب تاریخ پیوسته اند.

به امید آن روزِ آمدنی!

ص:53

یافا، عکّا، مجدل

یا دیر یاسین؟

دیر یاسین را دریا نیست

دریای وطن ما چه رنگی دارد؟

سیاه است

و گاه سرخ

چون دیر یاسین

وقتی هم باران ببارد

دریا

تنها رنگ گِل دارد

و غم - به رنگ آویشن - می روید

باران می بارد

و باروت و نخل و کارگرانی له شده

در دل زمین می کارد

و کودکانی که بسیار عاشقند

و کودکانی که یکه می خورند:

وطنشان از سنگ بود

و از بند

وطنشان از دود شد

و از بازو

و یکه می خورند:

خیمه گاهشان بزرگ تر از تصور بود

اردوگاهشان کوچک تر از یک کشتی است

و زیتونشان از سنگ.

وقتی بزرگ شدند

متهم خواهند شد

...

ذهنم به زمین سرازیر می شود

تا دانه باران بردارد

ص:55

و این جشن است

رویا

بوستان ها و نامه های اسیران را

پاره می کند

و اردوگاه و کشتی ها

ما را

- میان خویش -

قسمت می کند

قهوه بسیار می سازیم

و نوکران کشتی ها

- جوانان آسیا و آفریقا -

به فرمان اربابان می آیند

- به دنبال بوی قهوه بگردید!

آنان فضای خیمه گاه و کشتی را

در نخواهند یافت

در پس این دریا

از خون جوانان جشنی برپاست

...

و کودکی چون «لینه»

گواه خواهد بود

که خون ما قهوه شده است

و آویشن

چون غمی کهنه

سبز سبز خواهد ماند

و دریا

در دیر یاسین به همان گونه

بزرگ خواهد بود

ص:56

این جا دقیق، تیه سرگردانی است. نقطه آغاز و پایان. نه خویشت را می شناسی، نه خویشاوندت

را. جریده خویش را زیر پاهایت می گذاری و می گریزی. همه چیز نزدیک است و دور. نمی فهمی سرت به کدام دیواره درونت می خورد. در خود می غلتی و با محشری در چشم، بلند می شوی. شتابی در گام ها می غرّد.

می ایستی و به پاهایت که هراسان از تو دور می شوند، خیره می شوی. برزخی پیش روی توست. بهشت را بر کتف می گیری و به احتمال می خندی، امّا از چشم ها ترسی شفّاف بر گونه هایت می لغزد. چنگ در پرده های خداوند می زنی؛ «اللهّم لبیک»، زمزمه ای در دامنت می افتد.

چقدر تنهایی و چقدر همه چیز از آن توست!

می نشینی و در گریبانت می میری تا راز حیات خویش را به کلمه درآوری.

لب هایت چه تاول بسته است!

نمی توانی از نفخات بگذری. کسی در گوش تو می گرید؛ سر به شانه های گریزانش گذاشته ای - پدر! - و خداوند تمام اسماء خویش را بر پیشانی بلندت می نویسد. و تو به هر سمتی که بخواهی؛ به خاک می افتی. افراشته تر از تمام پرچم های جهان شده ای. دلت، باریدنی شدیدی می خواهد.

از حلب تا حجاز صدای جوشان آدم را می شنوی. پدر، با خشت های کعبه آمده است. آویخته به روح خویش با پرده هایی بلند و لب هایت چه تاول بسته است در فراق خداوند، در فراق خویش و در فقدان ثانیه های از این پیش ...

تنها تو را صدا می زنم؛ حتی اگر نگذارند صدایت کنم

کجا پرندگی کنم، خارج از این آسمان سبزگون

کجا سماع کنم خارج از این دایره سپیدگون

کجا حیران شوم خارج از این دایره تحیر

کجا سجده کنم خارج از این سجدگاه مقدس

کجا بندگی کنم خارج از این معبد متبرک جبروتی

ستون ستون ناله تا آسمان می رود

موج موج سر بر شانه خانه ات می کوبند

کجا هستی ای در همه جا «هست»!

و کجا نیست که تو آن جا نباشی؟!

چقدر خانه ات آباد است

و چقدر خوان مهربانی ات گسترده!

سرم را بر دیوار خانه ات نگذارم چه کنم؟!

دیوانه وار گرد خانه ات نگردم چه کنم؟!

بیچارگی ام را فریاد نزنم چه کنم؟!

در برابر بزرگی ات سجده نکنم چه کنم؟!

از تو نخواهم از که بخواهم؟!

تویی که ذره ای نیکی را کوهی ثواب

و کوهی گناه را نادیده می گیری

درِ کدام بنده ات را بزنم که بینند و ببخشد؟!

به من مهلت پشیمانی بدهد

ص:60

از من رو نگرداند

بدی ام را جار نزند

کجا نفس بکشم جز هوای نیایش تو؟!

کجا بسوزم جز در آتش هوای تو؟!

کجا از خود کنده شوم جز در سرزمین محبت تو؟!

کجا روم خارج از قلمرو مهربانی تو؟!

آه، ای دقایق جبروتی!

آه، ای بهشت های روشن!

ای سکوت های شناور در سیب ایمان!

ای چراغ های از گُل، باران!

ای زمزمه های ملتهب و سوزان!

مرا روشن کنید

مرا از جا بکنید

مرا بسوزانید

برایم دعای باران بخوانید

صلوات پونه ختم کنید

برایم گره نیاز بزنید

نامم را به گوش گلدسته ها برسانید

با زبان نسیم، برایم قرآن زمزمه کنید

اینک منم!

نیمه روشنی از تاریک فرو مرده در خویش

که آمده ام به پای بوسی تمام چلچراغ های عمیق

منم!

ص:61

از خواب برخاسته ای که به زیارت باران آمده ام

کجا بوده اند این لذّات روشن نورانی؟

کجا بودند این نردبان های نزدیک؟

کجا بودند این سکوت های معنادار؟

این گام های شتابان چه می خواهند؟

این دست های مطیع چه می خواهند؟

از تمام روزنه ها، صبح می وزد

صبح آینه های عقیق

صبح چشمه روشنی چلچراغ ها

صبحِ حرکات مواج دست ها

صبحِ سپید پوش طواف

صبحِ نزول باران نیایش

صبحِ دریچه های باز

صبحِ بارش ابابیل

صبحِ سماع و سوختن

صبح مجاورت آفتاب و آینه

صبح مصاحبت یاسین و فاتحه

پرندگی ام را به رخ تمام ابابیل ها می کشم

دیوانگی ام را در گوش تمام زمینیان جار می زنم

سوختنم را تکلیف تمام پروانه ها می کنم

روشنی ام را قطعه قطعه در گوش بادها آواز می کنم

طواف می کنم و در هر دور

هزار مرتبه جنونم را فریاد می زنم

ص:62

در هر دور، هزار مرتبه لذت تشنگی ام را می بارم

در هر دور، هزار مرتبه شیرینی مذاب شدنم را سر می کشم

آیا کسی هست صدای لذات رسیدنم را آواز کند؟

آیا کسی هست مرا بشنود از عمق روشن پروانه وارم؟

آیا کسی هست دلتنگی عاشقانه ام را با خدا بشنود؟

آیا کسی هست تمام شعله های سرکش چشمانم را تلاوت کند؟

شکوه خانه تو، دل هر کوردلی را ویران می کند و می سازد

خدایا! بیش از این شرمنده ام نکن

مگذار غرور دلباختگی ام را بر سر جهان بکوبم

مگذار آتش سوختنم را عالمگیر کنم

مگذار زخم تشنگی ام را در همه جا بپراکنم

«لَبَّیک اللَّهُمَّ لَبَّیک»

عالی ترین معنی واژه پرستش را در فرهنگ حج و عبودیت معنی کن و با نزدیک ترین و

قدیمی ترین دوست خود نجوا کن.

آری! حج، گلی است که با ظهور آفتاب شریعت در دشت هستی، شکُفت.

حج، بهترین توشه مسافران و سرزمین پر جاذبه تکامل است.

حج، کهربای عشق است که دل های شیدا را جذب زیارت خانه خدا می کند.

حج، بهار دید و بازدید بنی آدم است.

حج، سنگ بنایی است که مهندس شریعت، آن را برای تقویت خانه ایمان لازم می داند و غفلت از نصب آن، خطر ریزش دیوار ایمان و عزت مسلمانان را به همراه دارد و زلف پریشان امت های

اسلامی، با بهار حج نسیم فرح بخش و وحدت بخش آن، شانه می گردد و کوه گناهان با خورشید

مناسک آن آب می شود.

حج، پر قدرت ترین بمب ساعتی جهان است که به ساعت ذی الحجه و به وقت شرعی ماه قمری تنظیم گشته است؛ بمبی که صدای رعد لبیک هایش، زهره بمب اتم را می ترکاند و با انفجار برائتش

موج ستم ستیزی آن، دامن عالم را می گیرد و شعله های ویرانگر ترکش خود را بر پیکر تفرقه وارد می سازد.

کسی در من فرود می آید

تا از نزدیک ترین نقطه به ارتفاع ایمان

سفری آغاز کند از منِ بیگانه خویش تا منِ دوست

کجاست قربانگاه تمامِ منیت های بت پرست من

کجاست قربانگاه تمام سرپیچی های منِ سرگردانم

می خواهم بنایی تازه از منی در خویش تدارک بینم

ای دقایق هاجروارانه!

مرا به ایستگاه باران ببرید

می خواهم تمام خودم را بر خاک بیاندازم

می خواهم چشم هایم را در چشمه ایمان بشویم

می خواهم تا سر در عمیقِ سرنوشت انسانی خویش فرو بروم

می خواهم آدم وار در سرزمین عرفات انسانی ام قدم بزنم

می خواهم اسماعیل گونه از هستی خویش دل بکنم

می خواهم در برابر کسی که هیچ کس مثل خدا نیست زانو بزنم

می خواهم از پائین ترین نقطه خویش بلندترین نقطه آسمان را بکاوم

جایی برای من باز کنید

ای ابرهای متراکم ایمان!

ببارید ای چشم های خالی از تاریکی

می خواهم بدوم تا «لیلة المبیت»

می خواهم زانو بزنم تا صخره های سنگین جبل الثور

می خواهم خستگی ام را بتکانم تا ارتفاع زلال نور

دست هایم را بگیرید!

چند آسمان باید ببارم

چند ستاره باید سوسو بزنم

چند بیابان باید بسوزم

ص:65

چند کوه باید فرو بریزم

چند دریا باید تشنه شوم

چند رود باید جاری شوم

چند توفان باید خراب شوم

چند آوار باید تلنبار شوم

چند آینه باید بشکنم

چند آفتاب باید ذوب شوم

سبحان اللّه از این همه شور!

سبحان اللّه از این همه دلباختگی!

سبحان اللّه از این همه شیدایی!

سبحان اللّه از این همه زیبایی!

سبحان اللّه از این همه روشنی!

سبحان اللّه از این همه باران!

و تو چه می دانی که این شب های روشن چیست؟

شب های روشن تر از هزار صبح

شب های زیباتر از هزار آفتاب

شب های شورانگیزتر از هزار مناجات

شب ها زلال تر از مناجات های مُجیر

شب های تلبیه خوانی و اشک

شب های یکدست سپیدپوش

شب های یکدست سماع و پروانه

شب های سراسر سکوت و صبوری

شب های مهربان قنوت

شب های لطیف «الهی من لی غیرک»

و چقدر نزدیک است هوای خدا!

ص:66

و چقدر روشن و در دسترس است!

کسی نیست جز کسی که همه کس توست

هوایی نیست جز هوای معطر پونه و پروانه

هوای تازه هزار رکعت نیاز

کجا بودند این دقیقه های سرشار؟

نام مرا در گوش اذان ها بخوانید

زیر پایم، هزار چشمه زمزم روان شده است

زیر رگبار مهربان حجرالاسود خیسم کنید

عطر تمام پیامبران را در شوق سلول هایم بپراکنید

«لَبَّیک؛ أَللّهُمَّ لَبَّیک»

گواهی می دهم جز تو کسی را عاشق نشوم

گواهی می دهم سرچشمه همه زیبایی هایی

ای خانه ات، چشم انداز تمام باب السلام ها

ای آسمانت، سایبان تمام پروانه های معطر

تو را به نام تو گواه می دهم؛ یا مَنْ أَظْهَر الْجَمِیل

مرا در هوای روشن پروانه هایت شناور کن

فراتر از همه گل های ساعت در بارش یکریز دریچه های اجابت

در کلاس طریقت، دست بر سینه، آداب سفر می آموزم و می دانم مناسک، بهانه ای است که منزل

به منزل، سراغ از تو می گیرد.

می خواهم در «میقات» اخلاص مُحرم شوم، روح از لاک تن بیرون کشم و به جامه برف درآورم. اینک، بالاتر از سطح خاک راه می روم و کفش های تعلق، قدم هایم را سخت و سنگین نمی فشارد.

آهسته آهسته تا وقوف در مشعرالحرام، کسی می خوانَدَم به اجتناب از حریم حرام، به چال کردنِ لحظه های هوسناک و به دفن چشم های عنکبوتی گناه که همیشه تار می دید.

می خواهم رهسپار شوم؛ رهسپار عریانی صحرا، صحرایی که تکّرر عبور مرا متوقف می کند؛ «عرفات»، آن جا که مرا به خویش می شناساند و نفس از جامه سلطنت عریان می دارد.

... و حال، گاهِ بیتوته است؛ باید درکِ «مِنا» کنم، تا گریبانم از باد منیّت ها تهی شود.

آیا حیوانیتِ سرکشی در من قربانی شد که بی تأمل از قربان گاه باز می گردم و می روم تا شیطنت های نفرینی ابلیس را «رمی» کنم؟ [خدا می داند!]

«سپس، پلیدی ها را برطرف سازند، به نُذور خود وفا کنند، و بر گرد خانه گرامی کعبه طواف کنند».(1)

هفت دایره، هفت گردش پی در پی تا مطلع پرستش؛کاش حلقه حلقه پیوند می خورد و بالا می گرفت و آویز هفتمین آسمانِ عروج می گشتم و در یگانگی جماعت، لطافت معانی را در قافیه

الفاظ کشف می کردم!

اِنَّ الْحَمْدَ وَ النِّعْمَةَ لَکَ وَ الْمُلْک... . لا شَرِیکَ لَکَ لَبَیک

خداوندا! در من کدام هاجر است که به «هروله» مقام «صفا» و «مروه» را «سعی» می کند؟

آیا برای کودک تشنگی ام زمزمی جاری خواهد شد، یا عطشباری این کام تا همیشه باقی خواهد ماند؟!

یا مَنْ وَعْدُهُ صادِق وَ رَحْمَتَهَ واسِعْ

اگر باید «تقصیر» کنم، کوهی به بلندای «حرا» در من قیام می کند،... و برای رضای تو، نماز دلم را به جا می آورد.

ص:68

امروزه اگر چه پای دل می لنگد

تا دیدن تو فقط دو رکعت راه است

خوب می دانم، اگر چشمانم در طوف کعبه بازیگوشی کنند، اگر زنبورک های خشم، پوست حوصله ام را نیش بزنند و اگر به آن چه عشق از من می خواهد، اقتدا نکنم، باید دوباره عاشق شوم دوباره نیّت کنم و دوباره حجّی به جای آورم که به «مقام ابراهیم» رسم.

تن های مجروح و زخم های کهنه، سر باز می کنند. این جا حجر اسماعیل است و آن که به نماز ایستاده است، محمد صلی الله علیه و آله وسلم، و آن که از آسمان فرود می آید و تو او را نمی بینی، جبرائیل. یا محمد! از این پس به سوی کعبه نماز را برپادار! فریاد می زنی و اشک می ریزی. با میلیون ها مسلمان دیگر فریاد می زنی و قدس را می خواهی! زخم های کهنه دوباره سرباز کرده اند.

از تمام جهان آمده اند. بزرگترین اجتماع مسلمانان جهان! فریاد می زنی:

لبیک اللهم لبیک، لبیک لا شریک لک لبیک! هیچ طاغوتی در دعوت تو شریک نیست! همه بت های جهان را سرنگون می بینی.

انگار همین دیروز بود که علی علیه السلام بر دوش رسول حق صلی الله علیه و آله وسلم، کعبه را از لوث وجود بت ها پاک می کرد...

زخم های کهنه و تن های مجروح صدها نفر در این راه فدا شده است. حالا، تو وارث فریادهای خشمگین و حنجره های زخمی شده ای. تو هم فریاد می زنی و از مشرکین برائت می جویی.

لبّیک اللهم لبّیک

نیمه شب است و در بیابان منا، ستاره ها را تماشا می کنی. ستاره های کم نور، ستاره های پرنور. در میان هجوم ستاره های گوناگون، قطره اشکی از چشم های منتظر تو فرو می ریزد. ستاره ها دیگر جلوه ای ندارند. می دانی که در جایی از این صحرای پهناور، در خیمه ای که برای قرن ها، هر سال برپا شده است، او نشسته است و به ستاره ها نگاه می کند. زمزمه می کنی: لبیک! اللهم لبیک! و می دانی تنها نیستی؛ مهدی علیه السلام نیز با تو لبیک می گوید.

دریا دریا تشنه می شوم

آسمان آسمان می بارم

دارم کوه کوه فرو می پاشم

ستاره ستاره بر زمین می افتم

صدای شکستن استخوان هایم را می شنوم

صدای فرو ریختن روحم را حس می کنم

دارم آوار بیچارگی ام را لمس می کنم.

گلویم خشکیده است

چونان برکه ای در معرض خشکسالی

چونان درختی در معرض آتش

چشم هایم می سوزند

چونان چراغی کم سو

چونان زخمی به استخوان رسیده

مرا دریابید

ای منارهای بلند

ای اذان های یکدست روشن

ای آفتاب های سوزنده بی وقفه

مرا دریابید

ای خیابان های رو به گلدسته های نزدیک

ای برج های همسایه با خورشید

منم!

برهنه پایی در جستجوی راه

گرسنه ای در جستجوی روزی

تشنه ای در جستجوی چشمه

ص:71

ناتوانی در جستجوی سایبان

فقیری در جستجوی پناهگاه

مرا دریابید!

گناهکاری که اینک خویش را یافته است

بیچاره ای که اکنون به خویش رسیده است

دردمندی که خود را شناخته است

رنج کشیده ای که در جستجوی مهربانی است

صدایتان می زنم

ای لحظه های یکسره اندوه

ای دیوارهای یکدست ناله

ای پنجره های یکدست اشک

صدایتان می زنم

ای شب های خداحافظی

ای شب های زیارت عاشورا

ای شب های زیارت جامعه

صدایتان می زنم

ای مقبره های غریب

ای مزارهای مظلوم

دست هایم را بگیرید

ای روشنی گلدسته های آسمانی

ای ستون های مرمری انبوه

ای چلچراغ های ستاره افشان

ای گنبد خضرای معطر از یاس

ای چشم های پشت درهای بسته

ای دست های آویخته از پنجره های مشبک

ص:72

با نگاه های خیس بریده از دنیا و کلامی کوتاه؛ باز هم. «لَبَّیک، اللَّهُمَّ لَبَّیک» و پشت در پشت، انسان هایی که از هر گوشه جهان آمده اند تا حلقه ساز این نگین درخشان عالم باشند.

حج، زیارت دل است، آن گاه که چشم به درون بگشایی

حج، گام برداشتن بر ذهن کهنه زمینی است که در خاطره اش پیوسته جاپاهای بسیاری حک شده است.

حج، فریادی است از میان هیاهوهای وحشی درون، از میان خواهش های حیوانی؛ آن گاه که کلام از سیاهچال حنجره آزاد می شود و خود را در طواف خانه نور می بیند.

آری! فریاد تن هایی که تنهایی نمی خواهند؛ یک فریاد، یک لبیک به یک خدا. فریاد آزادی از برتری رنگ و نژاد.

و اکنون کعبه تو را فرا می خواند؛ به توحید، به قیام و به طواف همیشه خویش.

«وَ أَذِّنْ فِی النّاسِ بِالْحَجِّ یَاْتُوکَ رِجالاً وَ عَلی کُلِّ صامِرٍ...؛ در میان مردمان صلای حج بده تا همه از هر گوشه عالم بیابند».

هوای عاشق آیات محکم تنزیل

سلام لحظه احرام، لحظه لبیک

دقیقه های قشنگ حرا و جبرائیل

منم که تشنه باران کوثرت هستم

هنوز عاشق احساس هاجرت هستم

هزار آینه، خورشید، آسمان، فانوس

هزار رنگ هزاران هزار اقیانوس

سلام! شهر بناهای مرمر و سنگی

سلام شهر سیاه و سفید و یکرنگی

خوشم که آمده ام باز پشت در باشم

و تا همیشه در این شهر رهگذر باشم

نگاهم از سَیَلان ستاره لبریز است

چقدر منظره خانه ات دل انگیز است

هزار سال از این خواب بر نمی خیزم

از این مجاورت ناب بر نمی خیزم

...

ص:75

نگاه می کنی، هزار چشم از چشمه چشمانت سیراب می شوند؛ چشمانت را به عطش می کشانند.

صلیب های سوخته از هر سو، به پیش وازت آمده اند.

در گاهواره سخن بگو! لب بگشا؛ این دردها، مادرت را از پا خواهد انداخت! چشم بگشا؛ برق دیدگانت، شب های تاریک شهر را شهابب باران خواهد کرد!

فرشته ها تو را دست به دست، از کهکشانی به کهکشانی دیگر، همراه خواهند برد. هزار انجیل در دست هایت سبز می شوند.

هزار انجیل از دریچه های گشاده چشمانت برمی گیرند.

کلمات مقدّس از دهانت سرازیر می شوند و همچنان شاخه های خرما دردهای مادرت را جوانه می زند.

بر جدار رودخانه ها بکوب صدایت را؛ که رود، طنین آوازت را در همه جا موج بزند.

که مقدس ترین مریم، عطش سال ها انتظارش را جرعه جرعه سیراب کند.

بکوب صدایت را بر سقف آسمان ها، تا شهر، در هوای زمزمه اش، جانی تازه بگیرد.

گاهواره ات، هیجان های عجیبی را خواب می کند. گاهواره ات، بهاری شگفت را به شهر می کشاند.

کلامت، صدای مقدسی ست که تاریکی را خواهد شکافت بخوان؛ تا مادرت، عذاب آورترین لحظات را پشت سر بگذارد!

بخوان؛ تا انگشت های اتهام شهر؛ مادرت را به اشاره نرود!

آیه های انجیل، در چشمانت پر پر می زنند؛ بخوان!

بزرگانِ یهود را بگویید که آن که در انتظارش، قرن ها در معبدهایتان به زاری نشسته اید، اینک بر شما نازل شده است؛ پس آیا کدام از شما او را خواهد پذیرفت؟ بی شک، اگر چشم شما به صدق،

منتظر و حقیقت بین باشد، شاید حتی نیازی به نزولِ او نبود. لیکن آن گاه که در میانِ مردُمِتان، کاهنامه به مناجات برمی خیزید و از آسمان، پیامبرِ موعودِ راستین را طلب می کنید، در دل آرزو می کنید که او پیش از آن که به دنیا بیاید مرده باشد.

و آن گاه که در کنیسه هایتان هدیه می گیرید و دعا می خوانید، در سینه مشتاق هستید که تا ابد هیچ پیامبری رونقِ این بازار را به هم نریزد.

امّا مسیح، بخواهید یا نه، اینک از راه رسیده است؛ پس خنجرهایتان را صیقل دهید و شبانه در کمین او بنشینید.

تاجِ خار را از هم اینک به اندازه سرِ او بسازید و شلاّق های خون آلود خویش را دسته کنید و صلیب های چوبیِ بی شمار را برای فرزندان عیسی علیه السلام، از هم اینک به درودگران خویش سفارش

دهید؛ چرا که حادثه بزرگ، دیر زمانی است که بر شما فرو نشسته است و بی آن که بخواهید، از جماعت شما نیست.

اینک او در گهواره سخن می گوید. کلام حق را خواهید شنید، اگر گوشی برایتان مانده باشد.

خاطره ای عمیق در دهلیز احساسات زمین سربرافراشته است و شما، تسمه های تیره پولادین را در شکنجه گاه ها صیقل می دهید.

آفتاب خسته بیمارتان اینک، عجیب رو به خاموشی نهاده است. این منظومه، خورشید تازه ای می خواهد.

متروک و مه گرفته خواهید ماند در تراکمِ آنهایی که خورشیدِ تازه را به نظاره خواهند نشست. تاریخ را دستان دیگری ورق خواهد زد. و شما با شب های دردناکِ خویش، لبریز سکوت و جنون،

تنها خواهید ماند.

مریم، چون همیشه صبور امّا نگران، حضور بکرش را به شهر می آورد، با آغوشی سرشار از کودکی که حیرت را و عشق را با خویش به سوغات آورده است.

ص:78

لابلای تهمت ها و نگاه های گستاخ،

لابلای زخم های زهرآگین که از زبان های عفونت زده برمی خیزد.

لابلای تنهایی و عظیم ترین غربت ها، عشق و ایمان.

مریمِ بزرگ، کودکش را در آغوش می فشارد و از کوه ها عبور می کند. و این گونه، داستان آغاز می شود ...

او رفته است تا همه صلیب ها را بشکند تا دیگر هیچ یهودایی نتواند پیام نجات بخش رسولانِ الهی را به بند بکشند.

شانه های عیسای ناصری علیه السلام برای حمل گناهان اصحاب خویش نیست. شانه های عیسی، حامل بار رسالتی هستند که از خداوند به امانت گرفته است تا مردمان آیین خویش را به سوی زلالی

آینه های باصفا فرا بخواند.

مسیح علیه السلام باز می گردد!

تا در صف اصحاب آخرالزمانی یگانه منجی بشریت غرق شده در عصر توفان زده بی ایمانی، اقامه نماز عشق و عدالت کند و با پیام صلح و همدلی، گمگشتگان پراکنده در جزیره های متروک

ناامیدی را به کشتی لطف الهی هدایت کند و بادبان های معرفت را در جهت بادهای موافق باز کند تا سکاندار جهانی دل های بی پناه، آنان را به وادی ایمن، به سلامت برساند.

فرو می رفتند و آخرت را افسانه ای می پنداشتند که مردی، سال ها پیش، برای دلخوش کردن مردمان بر ساخته اش!

دنیا، دنیا و دنیا؛ تنها مفهومی که بنی اسرائیل می فهمید. دین نیز چون بردگان سرِ بازار در دستان تاجران کنیسه، دست به دست می شد و هر روز به لباسی در می آمد برای کسب پول بیش تر.

در این هوای مسموم، این شهر غبار گرفته و در میان این مردم تباه شده، ستمدیدگان را، چشمِ انتظار به بیت المقدس دوخته شده بود که شاید دریچه ای گشوده شود و مسیح، از آن سوی فراموشی ها

بیاید.

مریم - معصومه یگانه عمران - در التهابی شیرین می سوخت و دلهره ای عجیب، نویدی بزرگ را در سینه اش نجوا می کرد.

مریم از آن روز که فرشته پاک خدا در برابرش زانو زده و آن بشارت سترگ را در سینه اش جاری ساخت، اندیشه کج و ریشخندهای زهرآگین قوم را می دید که آسودگی از شب هایش دریغ می کرد.

اما نجوای آرام نیایش مسیح به دنیا نیامده، او را آرامشی اهورایی می بخشید که خود نیز در اعجاز این آرامش عجیب مانده بود.

سرانجام، انتظار مریم به سر آمد و کودک، بیرون از مسجد، پای درختی خشک به دنیا آمد. و میوه های شیرین، از درختی خشک، خود، بشارتی بود بر سترگ بودن این راز و نیز نویدی به آمدن آرامش آسمانی در سینه مردم.

و ندایی که زمزمه می کرد که آسوده باش! دختر عمران و از مکر دشمنان هیچ تردید و هراس به خود راه مده؛ چرا که مسیح، پسر مریم، به پاکی مادر گواهی خواهد داد و چه چیز بهتر از گواهی معصومانه طفلی شیر خوار!

آری! مسیح خود حقیقت این راز شگفت را به گوش سنگین زمان خواهد رسانید.

مریم آرام شد، کودک را به پارچه ای پیچید و به میان قوم آمد و... معجزه آغاز شد «کودکی که در قنداقه حرف می زند»!

ص:81

مسیح می آید؛ با حواریونی از نور، تا در کلیسای مقدس آغوش مادر جای گیرد و راه تابان آسمان، راهبان او باشند.

عید میلاد حضرت عیسی مسیح، تکرار نزول نبوت بر بنده ای برگزیده است که به بر کشیدن مقام انسان در روزگار سیاه جاه طلبی ها همت گماشت و کاهنان معبدها، خاطره خوب کلام نوزاد در گهواره

را هنوز تکرار می کنند. سلام و درود خدا بر من باد! من عیسی بن مریم، روح شایسته خدا را بر زمین، آن روز که زاده شدم، همان روزی که بال های آبی فرشتگان، روح خدا را بر زمین رساندند و همان روزی که مرا مسیح علیه السلام نامیدند!

سلام و درود بر من؛ بر آن روز که بمیرم، همان روزی که پروردگار، یحیی علیه السلام را بشارت صحت و سلامت در آن روز را داده است و روزی که جز به نور پروردگار امیدی نیست!

و سلام و درود خدا، بر من، روزی که برانگیخته شوم، همان روزی که نشانه های نبوّت، بر شانه هایم سخن خواهند گفت و بر بندگی من شهادت خواهند داد.

شگفت است و در این شگفتی زمینی که زیر پای توست، آسمانی که بر بالای توست و هوایی که

گرداگرد توست، سهیم اند.

نیامده، التهاب و تشنج، خوابِ پیش از این آرامِ مردان را به کابوس بخشیده است، تا مبادا لاشه مقام ها و منصب ها را که کرکسانه بر آن فرو افتاده اند و به چنگ و دندان، تکه های بی صاحبی از آن را

می درند، به دست غیر بیفتد.

نیامده، بر قامتت کفن دوخته اند؛ چرا که مرگ تو را پیشتر از میلادت باور دارند.

نیامده، رفتنت را انتظار می کشند و این انگار بزرگ ترینِ آرزوهاست برای حقیرترین انسان ها.

از زمین، به جای هر رُستنی دیگری، تهمت و افترا می روید. ریشه های بدبینی، خاک این دیار را زیر و رو کرده اند و خاک، آماده کِشتی بارآور است که میوه های آن، کینه هایی است آتشین و رسیده.

شهری تو را انتظار می کشد که چونان حفره ای به درون خود فرو رفته و تو را به درون راهی نیست؛ چرا که پوسته ضخیمی به گِرد خود کشیده و این بار به هیچ وجه قصد پوست انداختن ندارد.

خشمی که تو را دربرمی گیرد، از جنس خشمی است که دامان پاک مادرت را هم سوزاند و چه بسا که تو از خاکستر او برخاسته باشی.

ققنوس های جوان، از آتش نمی هراسند که سرنوشت محتوم آنان سوختی است و خاکستر شدن و زایشی دوباره. تو نیز در شعله های خشم این قوم خواهی سوخت. اما نه! ... عروجی باید ... و این خدای توست که تو را به خویش خواهد خواند، ای که زادنت شگفت، زیستنت شکفت و...

می آیی؛ در عصر مسخ ارزش ها و عاطفه های انسانی، ای حیات بخش مردگان و مسیحا دم روح های مژده بشریّت! «کریسمس»، کرباس پشمینه بر دوش کشیده تا سرمای قلب منجمد خویش را بپوشاند.

«بابا نوئل»، کالسکه محبّت را یدک می کشد تا آوایی «به یکدیگر محبّت کنید؛ همچنان که من به شما محبّت نمودم»(1) عیسی مسیح را در دل های دردمند تداعی کند؛ در

عصر مدّعیان دروغ های

بزرگ! مدعیان صلح که مسلخ انسان ها و قربانگاه ارزش ها را هر روز، خونین تر می سازند.

افسوس!

افسوس که چرخ های ارّابه تمدّن مسیحیّت جدید، بر محور دل های زخم خورده و جان های سوخته می چرخد!

افسوس که هدیه های سال نوی «بابا نوئل»، از قطره قطره اشک حسرت کودکان داغدیده فلسطین و عراق و استعمار بردگان سیاه و سرخ تزئین شده!

افسوس که گوزن زرّین کالسکه محبّت نامسیحیان، جامه فریبنده گوساله سامری بر تن کرده تا با زرنگارهای دلربا، زنگارهای قرن ها غفلت و انحرافِ شیاطین را بپوشاند!

افسوس که اندک انحراف اعتقادی، سیر حیات مسیحیت مسخ شده را به بیراهه گمراهی کشانده که با خطوط موازی تعالیم مسیح موعود، فرسنگ ها فاصله یافته است.

شاید روزی در پس این سراب رؤیایی تمدن طلایی، روزگار صداقت آبی مریم فرا رسد؛ آن روز، گل های عاطفه و نجابت، شکوفه خواهند کرد و مسیح علیه السلام دوباره ظهور می کند.

آن روز، ارابه تمدن وحشی، فرو خواهد ریخت و گردونه روزگار،به دست مسیح عاطفه ها، هدیه های آسمانی برای کودکان به ارمغان خواهد آورد.

آن روز مسیح، کالبد مسخ شده انسان بی هویت را به دم اعجازگرش، حیات طیبه می بخشد و زمان، از حضور تکرار هزار باره مریم مقدس، پر می شود.

برای آن روز، به انتظار می نشینیم و بارها و بارها حسرت عید سال نوی حقیقی را در دلمان تازه نگه می داریم؛ عیدی که همراه جشن جهان اسلام و یوسف زهرا برپا خواهد شد.

آن روز، خواهد آمد؛ روز شکوفایی گل های نرگس و مریم، روز معطّر شدن مشام آشفته جهانیان.

ص:85

دنیا به شادی، شبی را می سپارد امشب؛ امّا دریغ ...! دریغ که کتاب تاریخ، همواره صفحات روشنی ندارد. برگی دیگر را می گردانم و اشک به ناگاه در زلالی چشم هایم می دود. هر آمدنی،

پیام آور دردناکِ رفتنی است و بی شک، هر هبوطی در خویش روز رجعتی نهفته دارد.

من زنی را می بینم چندان غریب که جز سایه های شبانه اش، شاید هیچ کس او را نشناسد.

شهابی می بینم که در تراکمِ ظلمتِ شبی دیگر، تنها مانده است.

و نیز کویری سوزان می بینم و تیغ های در کمین نشسته و به زهر آب داده به انتظار را.

و قلب های سنگی می بینم که نمی تپند و هرگز در سینه موجی نیافریده اند و محبّتی گرم را به تجربه ننشسته اند. اینک تو مانده ای و ازدحام ناجوانمردی در این کشور بی چشمه. تو مانده ای و برادری که فرسنگها دورتر از تو میان همه آنان که نمی خواستندش خفته است. پس آیا جز شیطان، چه کسی

پردازنده همه این سیاهکاری هاست؟

نفرین به دستانی که تو را آواره صحراها خواهد ساخت ...!

بگذار بگذریم، این حدیث ناجوانمردی کویر و کویر یاران را.

امشب را بگذار شاد بگذرانیم، به میمنت هبوطی عظیم، به مبارکی تولّد دختری آن چنان مطهّر و بزرگ که پس از ده ها سال، تنها کسی است که خاطره مادری چون فاطمه علیهاالسلام را حیات خواهد بخشید.

ساده و عریان از تو نوشتن و از سپیدی خشم نواز آن لحظه گفتن؛ آن لحظه که تنهایی، دیگر در خود و حق باز ایستادن نمی دید و رنج و درماندگی... انگار که اصلاً نبوده اند؛ چرا که آن لحظه ها، همه تو بودی؛ عطر تو؛ حضور تو و شمیم آشنایی که خلوت من و تو را از هیاهوی اطراف دور می کرد.

چرا که دیدگانی در من می نگریست که بوی آشنایی می داد؛ بوی مهر؛ بوی مادر؛ بوی حرم امام رضا و کودکانه گم شدن در همهمه دلنواز حرم؛ در خلوت پر هیاهوی عشق!

دلم می لرزد و دستم؛ که دوباره قصه آشنایی مان را بنویسم، ولی حسّ رهایی؛ حسّ عجیب «با یکی بودن» و «با یکی شکفتن»، مرا به مرور آن خاطره سبز می کشاند و مرا وا می دارد تا در تپش عاشقانه قلم، نامت را به هزار زبان زمزمه کنم.

خاطره ای که سبزینه تمام مناجات ها و رُستن هایم شد؛ به گونه ای که از آن پس، پشت هر نجوا و نمازی، نام تو و یاد آن لحظه تو هست و عطر حضور مادرانه تو را می شود در لابلای همه قنوت هایم یافت. و من هنوز برآنم، اگر آن تقدیر لطیف و آن اتفاق زیبا نبود و من تو را نمی یافتم، چه بر سر دیدگان به شک آلوده و سینه سراب آشامیده ام می آمد...

قم را که آغاز کردم، تنهایی و نومیدی، تنها توشه راهم بود و بار مانده در کوله بارم.

و شک - این پای افزار مرارت زا - که لحظه ای از من جدا نمی شد و...

تو را که دیدم، تو را که دریافتم، تنهایی و نومیدی، جایش را به عشق داد؛ به امید؛ به درک شفاف معصومیت مناجات؛ به خلوت زلال شب های حرم؛ به درد دل های صمیمی پای ضریح. و شک، درگیر و دار پرواز نجواهای دلسوز حرم ات، دیر گاهی است که به سایه رفته است.

و این همه، اکسیر آن لحظه بشکوه است که کسی از اوج صمیمیت، دل های شکسته را فریاد می زد.

روح معصومی که از پس تمام هیاهوهای پوچ زمان، جستجوگر خسته ای را فریاد می زد که دربه در، به دنبال جرعه ای آرامش بود؛ جرعه ای عشق؛ جرعه ای ابدیت.

و تو، با عصمت فاطمه علیهاالسلام، مهر زینب علیهاالسلام، دست گیری کریمانه علی علیه السلام، شفاعت سرخ حسین علیه السلام و شفقت مظلومانه حسن علیه السلام، ایستاده بودی به دست گیری از تتنهایان؛ به امید بخشی نومیدان و عشق بود که معصومانه و زلال، در ازدحام حرمت موج می زد و صدایی که بوی آشنایی می داد؛ بوی مادر، بوی زهرا، عطر مست کننده حضور!

«یا فاطِمَة اشفعی لی فی الجنة»

ص:88

چقدر پرواز در بلندای گنبدت خاطره انگیز است!

شهر من!

شهر معصومه های نجیب!

شهر زیارت خوانی و آینه گردانی

ای کوچه های تو در توی آشتی ات، روشن

ای همسایگی کبوتر و گلدسته هایت؛ نزدیک

ای شهر امروز، فوران مهربانی

ای شهر امروز؛ تا صف فرشتگان ایستادن

ای شهر امروز؛ تا چراغانی ستاره ها؛ اوج گرفتن

ای شهر امروز تا مقابل آینه ها؛ شلوغ

ای شهر خلوتِ دلتنگی و مناجات

ای پشت بام های کاه گلی همسایه گلدسته هایت؛ معطر

شهر پیاده روهای سلام

شهر پس کوچه های نزدیک از «میدان» تا حرم

از «چهل اختران» تا «آستانه»

شهر من!

ای شهر تمام معصومه های نجیب

ای فرش کوچه هایت گُل

هوای تو؛ تنفس هوای بهشتی نزدیک است

هوای قدم زدن در آستانه ایمان است

هوای بال زدن تا فرشتگان است

هوای رسیدن به خانه مهربانِ معصوم علیهاالسلام است

هوای تو؛ هوای چرخیدن در منظومه کهکشان است

هوای شوق تا فصلی تازه از صبح است

هوای تو؛ هوای سلام و صلوات است.

ص:90

قرار بود که «امام کاظم» و «نجمه خاتون» صاحب دختری شوند که شفیع روز قیامت باشد و آبروی دهر و معصومه زمان؛ معصومه ای که وامدار مادرش زهرا علیهاالسلام باشد و عمّه اش «زینب» علیهاالسلام. معصومه ای که باید مثل یک نگین بدرخشد و بهشت را تقدیم اهالی ولایت کند.

برخیز جبرئیل؛ کلبه با صفای موسی کاظم علیه السلام را نور باران کن.

برخیز و بگو که فوج فوج، قابله های بهشتی، برای نجمه خاتون نازل شوند و ملائکه اش عرش، با دستانی پر از «سندس» و «طوبی» خانه امام موسی بن جعفر علیه السلام را گلباران کنند.

برخیز و زمین را سرشار از نعمت کن؛ که «معصومه» در راه است.

- شب، حال و هوای دیگری دارد و آسمان، تمام ستارگان خود را به زیر پاهای زمین ریخته است و دریاها، همه مملو از رقص ستارگان شده اند.

زمین از تمام زوایای آسمان نور باران می شود.

ماه به تمام کوچه های مدینه سَرَک می کشد که مبادا کسی دلخور باشد.

باران، نم نمک می بارد و نسیم ملایمی، کوچه پس کوچه های مدینه را جارو می کشد و «یا کریم ها»، نغمه شادکامی سر داده اند که ناگهان صدای صلوات، سکوت شب را می شکند و فاطمه

معصومه علیهاالسلام متولد می شود.

مرد، وضو می گیرد و قطرات آب با بی میلی تمام از سر انگشتان مرد به زمین می ریزد؛ امام کاظم را می گویم. به خانه برمی گردد. طفل را بین دو دست می گردد و قطره اشکی در صورت او می درخشد

«اَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمِین»

- چه حالی دارد، پرنده بودن و دل به ضریح بی بی بستن!

آخر پدر بزرگ می گفت که کبوتران حرم بی بی، دل ندارند. مگر نمی بینی که نمی توانید جایی بروند؟! او می گفت که کبوترها، دل هایشان را به ضریح بی بی گره زده اند و به خاطر همین، دیوانه وار، طواف مرقدش را می کنند،

پدر بزرگ می گفت: کاش ما هم کبوتر بودیم و فقط یک بار هم که شده، پرهای اشتیاق خود را روی آسمانش می گستردیم و برای همیشه پروانه او می شدیم.

ص:92

هزاران پنجره روشن و هزاران درود بی پایان، ارزانی تو ای دختر حجت خداوند، دختر برگزیده عالم، بریده شده از معصیت ها، پاک شده از گناه ها!

اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یا اُخْتَ وَلیِّ اللّه!

سلام بر تو ای خواهر بزرگوار حجت خداوند! سلام بر تو و بر تمام لحظه هایت؛ همان لحظه هایی که به جستجوی برادر و به شوق دیدار امام خویش، منزل به منزل، راه وصال پیمودید و درست مثل عمّه بزرگوارتان، پیامبر دیگری شدید تا پیام مظلومیّت برادر و حقّانیت ولایت را به گوش غیرت هستی فریاد کنید!

ای شفیعه روز جزا!

چه می شود، لحظه ای کوتاه، میهمان کرامتت شوم؟

چه می شود زیارت مرا هم قبول کنی؟

چه می شود یا کریمه اهل بیت؟!

آفرین می گوید و قلم اندیشه او را می گشاید و اسفند جان به یمن دانایی فرزندش، در آتش دعا دود می کند که: (جان پدر به فدای دُردانه خود)؟!

این بانو کیست که جرعه جرعه زیارتنامه اش از سبوی عشق و ارادت برادرش امام رضا علیه السلام در بزم توسل به جام و جان مشتاقان کرامت او ریخته می شود؛ جرعه های معرفتی که هر قطره اش لکه های

هوس و آلودگی وسوسه شیطان را از تن فطرت پاک می کند؟!

این بانو کیست که جلوه های دوباره شکوه فاطمه علیهاالسلام و شرف زینب علیهاالسلام و زلال عصمت او نمایان است؟!

«عمه سادات سلام علیک

روح مناجات سلام علیک

عمه سادات بگو کیستی

فاطمه یا زینب ثانی ستی

تو، «شفیعه محشری» که شمیم بهشتی شفاعت، از شبکه های ضریحت مشام امید را می نوازد: «یا

فاطمةُ اِشْفَعی لَنا فی الجنةِ فانّ لکِ عندَ اللهِ شأنا مِنَ الشأنِ». و بوی قبر پنهان زهرا علیهاالسلام در لحظه لحظه آئینه های حرمت نمایان است؛ و کوچه باغ یادها، از تو بوی یاس کبود گرفته است.

پرتوی از تلألو زهرا گوهری پربهاست معصومه

تو «کریمه اهل بیتی» که حاتم طائی، هر شب قصه های دست بخشنده اش را از نقره های تابش مهتاب می شنید و قطره کوچک جود خویش را در مقابل دریای کرم تو ناچیز می شمرد و امروز، ستاره ها از پشت پرده شب، دست گدایی به سوی گنج ضریحت می کشند و هر روز خورشید دانش

الهی از فروغ روی ماه تو، از آسمان بلند فیضیه دست پرتوهایش را بر سر افکار جهانی می کشد.

تو «فاطمه معصومه ای» که گل نجابت، عشق حیا و عفاف او را در مدرسه شرافت و طراوت، بر روی گلبرگ های غیرت خود تمرین می کند و صادق آل محمد علیه السلام، به خاطر طهارت روحش، مُهر حرم خود را بر سند عنایت، به قم زد.

آری! تو چراغ فروزان خدایی در شب تار دنیائی

«آیتی از خداست معصومه

لطف بی انتهاست معصومه»

ص:95

بانوی مهربانی و اجابت!

یادت می آید که جوجه پرستوهای زخمی، در دامان پر از گل یاس تو پریدن می آموختند و عطر نان گرم تو، تا هفت محله آسمان می پیچید و گنجشک های تهیدست را به سوی تو می کشاند. اینک من، پَر باران خورده ای هستم که توان برخاستن از زمین را ندارم.

نیستم نگاه لطفت را بدرقه راهم کن تا دوباره در خیابان های خلوت بهشت، به پرواز درآیم.

زمین دل گشوده تا همه عطشش را با کرامت کریمه اهل بیت سیراب سازد.

زمان، هروله می کند تا هلال ذیقعده را در آغوش کشد و از خبر ولادتِ نوری از انوار ولایت در

مهد امامت و وصایت، سرشار شور و مستی شود.

سلام بر دیدگان معصومی که عصمت، ناخدای دریای نگاهش بود.

سلام بر قدم مبارکی که قدمت عصر انسانیت و امامت را به بقعه متبرک و مقدس قم و همه مسلمانان پارسی، هدیه نمود!

سلام بر نگاه منتظر و دل شیفته ای که روزها و ماه ها، در پی برادر، سرگردان غربت شدند و بسان

شمعی در فراق یار سوختند.

غریب هجرت کوی برادر

تو را در آینه مهتاب دیدم

اگر چه از وصال یار ماندی

تو را خورشید عالمتاب دیدم

سلام بر مزار متبرک کریمه اهل بیت! گردشگاه فرشتگان مقرّب و پاکان و صالحان! محل انس غریبان و دلسوختگان و شمعستانی که پروانه آفرین حبّ الهی شده است.

یا فاطمةُ اشفعی لی فی الْجَنَّةِ فَانَّ لَکِ عِنْدَ اللّه شَأْنا مِنَ الشَّأن

در رگ ایرانیان، خون حمایت از ولایت را جاری ساخت.

برایتان از بانویی سخن می گویم که بارگاه زیباییش، پناهگاه دل های عاشقی است که در جمکران بیتوته

می کنند و به نیابت از شیعه، در نتیجه شب های کویری قم، سر بر آستان حرم حضرت دوست می سایند و برای ظهور گل نرگس، دعا می کنند و از بانوی کرامت، برای شکوفه دادن درخت اجابت، استمداد می طلبند.

آری! از فاطمه سخن می گویم؛ فاطمه ای که برادرش رضا علیه السلام او را معصومه نامید.

معصومه علیهاالسلام، تفسیر معصومیت است که روزگاری در مدینه طلوع کرد.

معصومه علیهاالسلام، اقامت غربت است در روزگار غریب نگاه ها

معصومه علیهاالسلام، تفسیر بلند تبعیت است از ولایت

معصومه علیهاالسلام، نگاه سبزی است که از معصومیت سرچشمه می گیرد

معصومه علیهاالسلام، روزگار دلدادگی است و از غربت به قربت رسیدن.

معصومه علیهاالسلام، ترجمان بلند عاشوراست و قصه «با زینب هم سفر شدن»

معصومه علیهاالسلام، فلسفه شیدائی است و غزل ماندن و بودن.

معصومه علیهاالسلام، نگین ایران است که در قم می درخشد

معصومه علیهاالسلام، ضریب بالای ارادت به ولایت است،

معصومه علیهاالسلام، قصه بلند مدینه تا مشهد است

معصومه علیهاالسلام، انتهای تبلور است.

معصومه علیهاالسلام، سر سلسله تنهائی است و معصومه علیهاالسلام فانی فی اللّه است

و معصومه ... .

جشنی است که همه در آن دعوتند؛ کوچک و بزرگ، پیرو جوان؛ دور تا دور حرم تو چرم می زنند و چرخ می زنند و نگاه مهربان و نوازشگر تو، پر و بال دلشان را نوازش می کند.

زیارت نامه خواندنِ این روز، حال و هوای دیگری دارد.

روز میلاد توست و تو روشنی به ما هدیه می دهی و ما با دستانی پر از روشنی، از این حُسن بازمی گردیم؛ با دل هایی که در حوضچه چشمانمان با آب دیده تطهیر شده است.

روز میلاد تو هر روز در ما تکرار می شود، ای تکرار روشنی در روح و روان ما!

یادآور منشأ بزرگی که زمین، بارقه ای کوچک است، فقط از تشعشعی که همیشه می تراود.

یادآور وطن، اینکه از کجا آمده ایم، یادآور مقصدی دور، این که عاقبت چه خواهد بود، چه خواهد شد و بی شک تنها این مکعب سنگی است که می ماند، با تمام آن چه که در آن نهفته است.

پس سنگ سیاهِ بزرگ را خلیل به آغوش می گیرد و با خود می اندیشد که چه کرده است و از این فکر به خویش می بالد.

گویی نیک می داند که بنیان کدام خانه را باز نهاده است!

تصویرِ میلیون ها نفر که عاشقانه از همه دنیا گرد آمده اند تا زائرِ معبد بزرگ باشند، از هم اینک از چشمان خلیل می تراود.

صفوف منظّم و سپیدپوش هزاران هزار کسانی که نماز را آمده اند تا در سایه سار دیوار قبله خویش بخوانند و صدای اذانِ بلال، در گوش های ابراهیم طنین می افکند.

ذهن خلیل، آینه ای است که عشق را تکثیر می کند؛ عشقی به وسعت همه آینده. پس آن گاه که حجرالاسود را در جای خویش جای می دهد، سر سلسله میلیون ها عاشق نهاده می شود که در وسعت

همه تاریخ، پراکنده اند و چون نقاطی روشن، ستاره گونه در متن آینده می درخشند، ستارگانی که تا ابد حول یک محور نورانی و یک مکعب سنگی خواهند گردید.

آری! تنها یک مکعب سنگی که به قدر امتداد همه کهکشان های دور از چشم، رمزآلود است و مبهم.

بی شک، تا ابد، همچنان آرام و صبور، در مرکز همه کهکشان ها خواهد ایستاد و خورشیدگونه، جهان را بر مدار خویش رهبری خواهد کرد.

یادگار خلیل تا ابد روشن باد!

ص:102

«اشک و افسوس بر کشتگان دشت کربلا»! چگونه نگِرید، قلمی که با اندوه تمام می نگارد: فَیالَیْتَ لِفاطِمَة و اَبیها عَیْنا تَنْظُرُ إِلی بَناتِها، و بَنیها، ما بَیْنَ مَسْلُوبٍ و جَریحٍ؛ ...(1) «ای کاش مادرش فاطمه علیهاالسلام و پدر بزرگوارش را، چشم تماشاگری بود تا به دختران و فرزندان خود می نگریستند! چون برخی از آنان عریان، برخی و برخی تیرخورده؛ برخی سر بریده و عده دیگر، روی زمین کشانیده

می شوند»

این نه تنها اعتقاد، که توان معرفت کسی را می رساند که با قلم توانایش، پدید آورنده 60 اثر جاودانه، از جمله «الطرائف و لهوف» است.

یکی در اثبات عظمت ولایت و دیگری در اثبات عظمت شهادت! یکی در وصف غریبانه های عارفانه نخلستان! دیگری در مرثیه های سرخ شهادت!

یکی در غربت گریه های شبانه علی علیه السلام! دیگری در اندوه ضجّه های پنهان شام غریبان!

یکی در ژرفای سکوت سال های تنهایی، دیگری در سنگینی اندوهِ بی وفایی طرائف، ترسیم کننده حرکت، از مدینه تا کوفه است و لُهوف، از کوفه تا... مدینه.!

سیّد عظیم الشأن، سید رضی الدین، علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن طاووس حلّی رحمه الله یکی از جاودانگان تاریخ «تشیّع» است!

آن گونه که «طرائف، لهوف سعد السعود، ربیع الشیعه، و ...» در قاموس گهربار روزگار ماندگار است! سالگرد عروج لاهوتی اش را پاس داشته و به ارتفاع نامش، تواضع کنان درود می فرستیم.

روحش شاد و یادش فراموش روزگاران مباد!

ص:104

شب کریسمس است و همه شبکه های تلویزیونی، در رقابت باهم، هر یک هیاهوی بیشتری به راه انداخته است و برای جذب مشتری، هر یک، تا آنجایی که توانسته، اخلاق و ارزش ها را بیشتر زیر پا گذاشته است، تا شاید پُر بیننده ترین شبکه امشب باشد.

چه معامله مضحکی! حالا پاسخ بدهید، آیا قیمت مقام اوّل برای یک شبکه، بسیار گران است یا اخلاق و ارزش ها این قدر بی قیمت هستند؟

آری! سال نو فرا رسیده است و حجم خرید هر شخص، وضعِ او را به خوبی مشخّص کرده است.

پس وای به حالِ آن جا که فروشگاه هایش، وضع مردم را مشخص کنند!

بعضی ها خجالت می کشند که با خرید اندکشان به سوی خانه برگردند؛ شاید بهتر باشد برای خانه رفتن ساعتی را انتخاب کنند که با هیچ همسایه ای روبرو نشوند.

و بعضی ها هم که هیچ خریدی نکرده اند... چه سالِ نوِ باشکوهی!

دلقک ها سرِ چهار راه ها می خندند و مردم را می خندانند، در حالی که به این می اندیشند که آیا هنگامِ بازگشت به خانه، آن قدر پول درآورده اند که بتوانند برای فرزندشان لباس ساده ای بخزند؟

عیدها دیگر، بسته های کادو شده زیبایی هستند که وقتی گشوده می شوند، دودی تلخ، فضای اتاق را می آکَنَد. و امّا هر سال، دُرست در شب کریسمس، صدای ضعیفی در همه جهان شنیده می شود که می گوید: «آقا: کبریت می خرید؟... خانم لطفا... آقا!... آقا!...»

ص:106

جناب آقای گورباچف!

آن که در ساعت های قدرت و شوکت، خواب شما را صدا زد، مردی بود با همان دستان آسمانی.

او که سلّول های پوسیده اندیشه های دور از خدا را در زیر ذره بین کلام خویش بر شما خواند، سالیان سال پیش، خود، صدای شکستن استخوان هایش را شنیده بود و کمونیسم را در موزه های

تاریخ سیاسی جهان، با چشم های فراتر از مرزهای جغرافیایی چه خوب دیده بود!

او از حادثه نانوشته ای حرف می زد که ساعاتی چند، آن سوتر سطرهای حیران کتاب های تاریخ را رقم زد.

پیام چنین بود، جناب آقای گورباچف! «باید به حقیقت روی آورد؛ مشکل اصلی کشور شما، مسئله مالکیت و اقتصاد و آزادی نیست؛ مشکل شما عدم اعتقاد به خداست.

او پنجره ای گشوده در دست داشت؛ دستانی که به سوی نور اشاره می کردند و حالا چشمانی را می جست، تا مسیر نور را پله پله بپیمایند تا آسمان.

آقای گورباچف! «وقتی از گلدسته های مساجد بعضی از جمهوری های شما، پس از هفتاد سال، بانگ اللّه اکبر و شهادت به رسالت ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله وسلم به گوش رسید، تمامی طرفداران اسلام ناب محمّدی صلی الله علیه و آله وسلم را از شوق به گریه انداخت» و چه باشکوه بود، اگر شرق، همه گوش می شد تا کلام مسیحایی جماران را بشنود؛ کلامی که پر از جان بود برای جسم بی جان در دام ماندگان؛ آنان که سوار بر بادهای گیج اندیشه های مسموم، به این سو و آن سو می رفتند، تا آن چه را گذشتگانشان نیافتند به قیمت فراموش کردن خدا، بیایند.

آقای گورباچف!

ای کاش بارها و بارها، سطر به سطر کلام خمینی کبیر را می خواندید و از برمی کردید تا در قلبتان جای گیرد!

ای کاش لحظه ای «کرملین» را ترک می کردید و قدرت را بدرود می گفتید، تا سوار بر موج های جان بخش پیام دعوتش، آن سوهای آبی بی کران معنویت را به چشم دل می نگریستید!

ای کاش جناب آقای گورباچف، ای کاش!

ص:108

می آید او غرق دعای سبز سجاد علیه السلام! می آید او غرقِ شهودِ علم باقر!

می آید او مثل شگفتی ها، کنار حِلم صادق علیه السلام، می آید او سرشارِ غربت های بابا.

می آید او آکنده از بغض فرو خورده ز سختی های کاظم علیه السلام!

... او می آید، تا سرزمین گل و بلبل را، بهاری جاودانه باشد و از عظمت نامش، «ایران» به خود ببالد!

گویی او سهم ایران از بهشت اولیاء الله است.

می آید، تا عاشقان ولایت را پناه گاهی از نور و امید باشد و ناممکن های روزگار را نام مشکل گشایش، ممکن سازد.

می آید، تا سینه های سوخته از غربت و دل های خسته از ستم را نهایت آرزو باشد. می آید، تا تمام غریبان جهان را، در تمام غربت ها، «امام غریبان علیه السلام» باشد.

می آید؛ از سمت مشرقی ترین طلوعِ نور؛ تا مصداق کاملی برای عظمتِ عشق باشد؛ عظمت نور، عظمت ولایت، عظمت عطر ناب «محمّدی» صلی الله علیه و آله وسلم.

می آید، تا به قامت آسمانی اش، جنّ و اِنس، از «مدینه تا توس»، تواضع کنند و شیفتگان امامت و ولایت، ناباورانه مقدمش را در «ایران» گرامی بدارند.

- می آید، تا عطرناب «محمّدی» صلی الله علیه و آله وسلم را با کلام عطرآگین «مرتضوی»اش بیامیزد و تا آن سوی ماوراء النهر را با عطر حضورش بیاراید!

می آید، تا در شمالی ترین نقطه اسلام، قله های رفیع «معرفت» را بنا سازد و «عرفان خراسان»، گوی سبقت از دل تاریخ بِرُباید.

می آید، تا در دل ها، عشق ولایت علوی علیه السلام ریشه کند و از یُمنِ حضور سبزش، زمان و مکان از تیرگی جامه ها و اندیشه ها و نگاه های «بنی العباس»، رهایی یابد.

می آید، تا اهالی «نیشابور»، برای اولین بار و آخرین بار، تبلور بهارانه «امامت» را به چشم ببینند!

می آید، تا خراسان، حرم امنِ آهوان باشد و بی پناهان خسته از روزگار، به حریمِ امن «رضوی علیه السلام»، پناه ببرند.

ص:110

سلام بر تو ای امام غریبان!

سلام بر تو که عظمت کشور ما هستی و ضامن سعادت و سربلندی ما!

سلام بر تو و بر خانه ای که قدم در آن نهادی!

سلام بر تو و دامانی که تو را بپرورید!

سلام بر تو و زندگیِ سراسر نورانی ات.

سلام بر تو و مزاری که وعده گاه زیارت و التجای عاشقان است! مولا جان، امام رضا علیه السلام! به خانه دل های عاشقان خوش آمدید!

مقدمتان گلباران!

دریده ترین دست روزگار باشد. اصلاً چه کسی می دانست که آسمان سخاوت، نصیب این خاک شود؟

آقا! اگر چه «غریب الغربا»یت می گویند، اما در این سرزمین، در میان امواج ارادت و عشق دل های پاک، شناوری.

صدای نقاره در حرم پیچیده است.

آنها که همه وجودشان را به مشبک های صریحت دخیل بسته اند و حلقه بندگی شان، انگشتان گره خورده به قامت سبز ضریح است، در این سمفونی ملکوتی، به سماع عشق می نشینند. آقا! نیازم را می دانی؛ سرشارم کن.

سلام بر آقایی که به خاطر بلندی محبت و شکوهش، کبوتران دل، با گلدسته های پر از مهرش انس می گیرند و گل پیچک عشقمان تنها برای دیدن مناره های نورش به گرد کعبه سخنان الهی او می گردد و پرستوی دل، تنها گوشه حرم انس او آشیانه می کنند و شمع دل، تنها در عطش خورشید

نگاهش می سوزد.

سلام بر علی بن موسی الرضا که دل های شیدا، به عشق نوشیدن شراب طهور قرب، از جام زیارتش، لحظه شماری می کنند.

سلام بر کسی که با نفس بهاری انس او، گل های لبخند در گلزار حرم او می شکند و پرنده های دعا و مناجات، به عشق دیدن او، در آسمان اجابت پر می گشایند و غنچه های راز و نیاز، به دعای او دریچه اجابت را می گشایند.

سلام بر سلطان خراسان؛ او که غبار قدمگاهش، سرمه دیدگان ماست.

سلام بر او که غزالان دشت هستی، اعتبار ضمانت نامه اش را به رخ صیادان ستمگر می کشند. سلام بر تو ای علی بن موسی الرضا!

میان دست پدر رها شد و جمعیت مرا با خودش برد. هر چه چشم چرخاندم، پدر را ندیدم.

پای برهنه در حیاط شروع به دویدن کردم؛ آن قدر سراسیمه که کبوترها و یا کریم هایت را که روی زمین مشغول گندم خوردن بودند، ترساندم و یک دفعه یک دسته کبوتر به هوا پرید! چند بار پدر را صدا زدم، اما وقتی جوابی نشنیدم، کم کم فریادهایم به بغض تبدیل شد و گریه ام گرفت.

ازا ین که گم شده بودم، خیلی ترسیدم؛ با خودم گفتم شاید چون دختر بدی شده ام پدر مرا از یاد برده است.

از خیال این که مرا رها کرده باشند و به حال خود گذاشته باشند گریه ام بیشتتر شد.

یک دفعه یاد بی بی افتادم که همیشه می گفت: امام هشتم علیه السلام، غریب نواز است و دعای در راه ماندگان را اجابت می کند.

یاد قصه صیاد و آهو افتادم که بارها بی بی برایم تعریف کردده بود و پدر عکس آن را در اتاق زده بود.

همان جا که ایستاده بودم، رویم را به طرف حرمت چرخاندم و مثل اوقاتی که مادر با تو حرف می زد و دعا می خوان چشم هایم را بستم و از دلم گذشت: یا امام رضا علیه السلام! اگر کمکم کنی، قول می دهم که دیگر دختر خوبی شوم!

هنوز شیرین خلوت با تو در دلم بود که جمعیت از هم شکافت و سایه پدرم بر سرم افتاد...

حالا دیگر همه می گویند که من برای خودم خانمی شده ام و به قول معروف سری تو سرها درآورده ام؛ اما هنوز هر وقت کاسه های طلایی سقاخانه ات را می بینم و صدای نقاره خانه ات هنگام اذان در گوشم می پیچید، به یاد آن قولی می افتم که به تو دادم و از خودم خجالت می کشم.

چون این روزها صفا و صمیمیت کودکانه ام را از دست داده ام و از صداقت و معصومیت بچگی هایم دور شده ام و دیگر نمی توانم با آن خلوص و سادگی با تو حرف بزنم.

احساس می کنم مدت هاست که زیر قولم زدم و دختر بدی شده ام

شاید بهتر باشد یک بار دیگر در حرمت گم شوم.

دلم برای گریستن تنگ است!

ص:114

بیگانه آوار می شد. آری! میلیون ها فریاد که از میلیون ها گلوی صادق در لحظه ای بیرون می پاشید، آن گاه که دستِ پیروز تو، فاتحانه در میدان بالا می رفت.

و هرگاه که بر سکوی پیروزی می ایستادی، گویی آن مدال را به گردن تک تکِ اهالی این خاک می انداختند، امّا...

امّا مگر تو آبروی این خاک نبوده ای؟! پس چگونه بود که آبِ روی خاکی را به زیرِ خاک فرستادند. و بر سنگِ قبرِ کوچکی حک شد که: «... پهلوان مرده است...؟! مگر می شود که پهلوان بمیرد؟!

پس آن روز تو را خودکشی کردند و اندیشیدند که این بار دیو سپید، بر سینه رستم نشست، بی آن که بدانند آن چه رستم را فاتح کرد، حنجری نبود که بر گلوی دیو نشست، بلکه فتح رستم، فتح نیکی هاست و بی شک از جهان پهلوان، رستم دوران نیز جز نیکی، هرگز ندیده اند و نیکی هماره فاتح است.

مهم نیست که خنجر، کدام گلو را بریده باشد. رستم به خنجر زدن فاتح است و سیاوش به خنجر خوردن نیز.

اینک تو نیستی و کِشتگاهِ مردان جسور این سرزمین، همچنان به حسرت بارانِ پاکیزه ای چون تو انتظار می کشد. و عقابان، در سال مرگ تو، سوگوار می گریند بر فراز قلّه هایی که هر یک، نشان از سرفرازی تو دارند.

پس آوازِ دلگیرِ هجرتِ تو را بادها در نی های بریده نشده خوزستان، غمگنانه به مرثیه ایستادند.

هیچ کس ندانست که صاعقه ها - این قاصدانِ توفان - چگونه در بدرقه ات، به لحظه ای وزیدن آغاز کردند و باری بدین گونه بود که طریقِ تو - طریق مردی و پهلوانی - این میراث رستم و سیاوش، بار دیگر حیاتی دیگرگونه یافت و از نامی در صفحات کمرنگ یک شاهنامه، به طریقی زنده و مجسّم مبدل شد.

آری! این طریق توست و طریق اسلاف بزرگ تو و پیشانی نوشت محتوم دیرینه ای که از ابتدا، قلم تقدیر بر مرتفع ترین سطر سرگذشت تو مرقوم کرده بود.

ص:117

آفتاب من، که دیر زمانی است رُخ در نقاب پوشیده ای! بی شک هیچ حجابی حتّی مرگ که متراکم ترین و رمزآلودترین ابرهاست، هرگز آن چنان پوشاننده نخواهد بود که نورِ خورشیدها را از زمین بزداید.

اینک سال هاست اگرچه رحل هجرت بسته ای، امّا هنوز هستند آفتابگردان هایی که چشم به راه تابشِ خورشیدیِ تواَند؛ گرچه خورشیدِستان این سرزمین، هماره

آفتاب های درخشانی به افق هدیه

داده است و مردان بزرگ، هر یک پس از دیگری سوخته اند و نور افشانده اند که مباد آفتابگردانی،

بی خورشید، پژمرده بماند.

لیکن حرمت هر آفتابی را آفتابگردان ها خوب می شناسند و خوب پاس می دارند. پس روی خورشید خواهِ خویش را اینک به سوی تو گردانده ام و نیک حس می کنم که حتی نامت، هنوز چونان درخشان ترین خورشیدها، در حافظه قدرشناس این گلستان، نور می آفریند و عشق.

این بساطِ نور بازی و عشق افشانی تا جاودان، جاودان باد.

خاک، رو زانو در مقابلت می نشیند و تو... ، و ایران... ؛ ایران یکپارچه شور می شود.

تو از میدان برمی گردی؛ فروتنانه تر از پیش، و خاک، بوی رکود می گیرد، امّا همچنان خورشید بر شانه هایت سنگینی می کند.

امّا همچنان پلک هایت بوی مرگ می دهد.

خون، در شریان هایت آن چنان می جوشد که تاریخ، ضربان قلبت را هیچ گاه فراموش نخواهد کرد.

جهان پهلوان! بازوانت، ساقه های ستبری ست که جوانه های اعتقاد می دهد. بازوان قدرتمندت تکیه گاه ایران است.

نامت هیچ گاه از صفحه ذهنِ تاریخ پاک نخواهد شد.

بچرخ! آن چنان که در سماعی شگفت، خورشید در چشم هایت رسوب کند.

بچرخ! چشم های روشنت را نبند، نگذار مرگ، پشت پلک هایت تار بتند،

چشم هایت را نبند. نگذار رگ هایت سرد شوند، نگذار دست هایت در جنگ خاک فشرده شوند. هنوز میدان ها منتظرند.

هنوز طعم بوسه هایت بر پیشانی فقیر این شهر باقی است. دلاور!

آن روزها که ستم نفس می کشید و درد در استخوان های این سرزمین می پیچید، تو بودی که کفش های وصله دارت را بر سینه های گستاخ ستم سائیدی.

روباهان تا بت نیاوردند؛ داغت را این گونه بر دل دنیا گذاشتند تا دیگر هیچ کسی دست های شهر را صمیمانه نفشارد.

غم قدیمی ات را هر ساله تازه می کنیم.

یادت چون فانوسی فروزان بر گذرگاه های دنیا روشن مانده است.

میدان، هیچ گاه از تو خالی نخواهد شد. پهلوان یعنی تو.

ای پرچمدار بزرگ عزّت این خاک! ای نگینی سرافرازی بر انگشتری وطن! این بار دست های قهرمانی ات را فرشتگان بالا گرفته اند. تو بر سکوهای دور از دسترس خورشید، آبرو یافته ای و مدال روشن ماه بر گردن ستبرت، نوازشگر شب های بی قراری ماست.

آن روزها که شوری دگرگونه در رگ هایت موج می زد، چه خوش بود. حال این سرزمین!

چه قدر لبخند می زد لب های بر آماسیده شهر.

چه قدر سبک پریدی به طاقچه ها دور؛ آن جا که نامت را دیگرگونه زمزمه کنند!

نشسته بر شاخه های تناور آسمان، به نجوای همیشه یک ملّت در رثای خویش گوش سپرده ای.

خداحافظ، جهان پهلوان! امّا نامت را بر تمام گذرگاه ها فریاد می کنند.

و من از پنجره های پنهان کلمات، تا نفس دارم، فریادت خواهم زد.

ص:120

غیرتی پوسیده در رسوبِ رگ های شیطان!

دستی خون آلوده در هوای راکد شهر!

خنجرهای از نیام برآمده در مقابل مشت های اعتراض!

چادرهایی که فریاد عفاف می کشند و در باد می چرخند و بر خاک می افتند.

صدای قهقهه مستانه شیطان که در زوایای گوش شهر می پیچد و چشم هایی مکّار که در شعله هایش، شب های شهر را از هیجانِ گناه خط می زند.

هنوز تاریخ، سوگوار این واقعه است و هوای مسموم، روزهای سیاهش را سرفه می کند.

کشف حجاب، لکه ننگ روزهای تاریک گذشته است؛ روزهای سیاه درد و رنج کشف حجاب، چکیده تمام بی عفّتی ها و بی غیرتی هاست.

خلاصه رذالتی ست که ارکان وجود تاریخ را آنچنان لرزاند که هیچ گاه فراموش نخواهد شد.

رضاخان، برای همیشه در تاریخ مرده است و دست های شیطانی اش شعله زاری از آتش است که تا همیشه، زبانه های گناه خواهد کشید.

ولی چه باک، حتی اگر دشمن چادرش را زندان بنامد!

یا فریادی متعفّن، دستانی مزدور را دست به کار کند تا لحظه های واهمه و اضطراب را پدید آورد! حجاب، افتخار زن مسلمان است. ایران پر می شود از نفس نفس هایِ گریزی همیشه در کوچه پس

کوچه های پر شحنه شهر، که هم سو با اربابشان چاله های دفن غیرت را عمیق تر می کند.

گریزی همیشه برای پاسداشت میراثی اجدادی، برای پاسداشت حریم مقدس عفّت، برای در امان ماندن از نگاه های زهرآلود هزار هزار بیگانه.

گره های چادر محکم تر می شود.

و هر گره چادری که محکم می شود، سیلی محکمی است بر تمدّن به اصطلاح مدرن.

شکسته باد گام هایی که برای استقبال از هوس رانی و بی بند و باری، برداشته شد و می شود تا سنگر بزرگ عفت را ویران کنند!

ویران باد اندیشه هایی که بر آن بودند و هستند، تا هیبت بلند حیا را در حیاط خانه استعمار مدفون کنند و کودک نارس عریانی را پرورش دهند!

ولی همه دانستند که این وصله ناجور، هرگز بر تن زنانی که چشمانشان همیشه از یاد فاطمه، اشک بار است، دوختنی نیست.

همه دانستند که حجاب، نشانه عفت همیشه زن ایرانی است و فریادی است که گوش بی غیرتان روزگار را کر خواهد کرد.

حجاب، دژ محکم نفوذ ناپذیری است که هیچ دست نیرنگ آلوده ای نمی تواند آن را از میان بردارد. حجاب، میراث گران بهای فاطمه است.

چادر، که سنگر ضد گلوله نگاه های حرام و سپر تیر نظرهای مسموم بود را ممنوع کردند.

گلخانه حجاب، دیگر نمی توانست در خزان هوس ها و سوز نگاه های مریض، بال حفاظت خود را بر سر گل حساس عفاف و شکوفه های پاکی بکشد.

آن سال، پر رنگ ترین مُهر بی هویت و وابستگی، بر پیشانی شخص اول مملکت، رضاخان، حجاب حلقه به گوشی او را برای همه کنار زد.

کشف حجاب، تشویق عقاب تیز پنجه وسوسه ها، برای شکار غزال معصومیت هاست.

کشف حجاب قصه گریه گرگ استعمار برای مظلومیت گوسفندان است.

کشف حجاب، باز گذاشتن دست چنگ و خراش های نامحرم بر صورت بی صدف و حساس مروارید زن است.

یعنی خارج کردن حلقه پند زهرا از گوش ارادت.

ای زن به تو از فاطمه این گونه خطاب است

ارزنده ترین زینت زن حفظ حجاب است

کشف حجاب، جا گذشتن وصیتنامه شهدا در دورترین زاویه فراموشی است.

کشف حجاب، یعنی با کلنگ دین ستیزی، به جان خانه حکمت خدا رفتن.

کشف حجاب، قارچ سمّی خوش رنگی بود که از جام پر زهر استعمار، خبر از مکر ترقی و پیشرفت می داد؛ ستمی که اگر نوشیده می شد، اثرش تا انتهای آبرو و عفت نمایان شد و جگر پاکی را تکه تکه می کرد.

... و زنان ما در آن روز فریاد زدند که اگر سر برود، حجاب نمی رود. ندا دادند که خزان وابستگی،

بهار پیشرفت را تیره کرده نه حجاب چادر.

ص:124

تاریخ، سوگوار واقعه ای است که از این پس، سیاهپوش، دیوارهای دارالفنون را به امید یافتن دست های سبز و جوانه زده اش می کاود.

این جا چراغی روشن نیست؛ شهر در سکوتی ابدی، خواب مکر می بیند.

از این پس خورشید ایران تاریک تر از همیشه می تابد.

هر جانگاهی به خورشید بپیوندد، هر جا دستی ریشه های تاریکی را تبر بزند، هرجا ستاره ای شب های تاریک را خط بزند، هرجا کسی برای کمک، دستی دراز کند، هرجا کسی دهان به اعتراض با مکر بگشاید؛ هزار خنجر پنهان به استقبالش قیام خواهند کرد.

این جا چراغی روشن نیست؛ این جا تندباد آن چنان می وزد که هیچ ستاره ای را روشن نمی گذارد. این جا سال هاست جوی های تاریخ، از شاهرگ اتفاق لخته های خون موج می زند.

«فین»، سال هاست باغی از ترانه های تاریک را به یاد می آورد و بر سینه می کوبد و جهان سال هاست... .

او خواب هزار ساله این خاک خشک و بی استعداد را آشفت؛ اگرچه پس از او، در دوباره بادهای کویری رها شد.

امیر، حسرتِ سال های بی آفتابمان را فریاد زد و مردم این سرزمین مه آلود را برای رویش و سبز شدن، آماده کرد.

او از نسل درد بود و با مردم هم درد بود.

فقط او می دانست درد کشیدن و فریاد را در گلو حبس کردن چه قدر رجزآور است.

فقط او می توانست این فریادها را رها و بر سر تاریخ آوار کند.

فقط او می توانست.

امیر، سایه بلندی داشت؛ آن قدر بلند که بتواند یک ملت را زیر سایه اش پناه دهد، اگر که خورشید را از فراز سرش نمی ربودند.

این امیر بود که می توانست نقشه سرزمینش را که مرزهایش از دامان پاک مادران آغاز می شد و تا دست های پینه بسته پدران امتداد می یافت، از چنگال فرصت طلبان میراث خوار بازپس گیرد و حرف تقسیم دشت ها و کوه ها و دریاهایش را از سر زبان ها بیاندازد؛ اگر رگ های حیاتش را پاره پاره نمی کردند و رگ غیرت این سرزمین را نمی خشکاندند.

مردی که تعبیر خواب روزهای سبز وطن بود و باغبان توانایی که می خواست پشت پنجره گرد گرفته هر ایرانی، خورشید امید بکارد.

و دوات بر قلم می خکشد و قلمی که شرمگین و پریشان در دستان مست مردی است که دست در خوشه های غفلت بوی بد تزویر و دسیسه را احساس نمی کند و قلم به خون امیرکبیر می چرخاند تا وطن را به قربانگاه استعمار بسپارد.

تا دستان او، پنجه های خیانتی باشد که بر چهره معصوم میهن، زخمی عمیق نشانده است.

یک روز اندوهگین بسازد و اشک ها جاری کند.

تا تاریخ، تصویر او را در سیاه ترین نقطه ذهن خویش، به قاب گرد گرفته و شکسته ای بسپارد.

امیر، رگ به مرگ پیوند می زند تا سالیان سال، افتخار روزگاران باشد و نامش، همسایه همه افتخارآفرینان ایرانی.

امیر، خشم من بود در سال های سیاه چپاول.

امیر، خواهش گلوی فشرده ایران بود که بعضی کهنه را در سکوت درون خویش زار می زد.

امیر، همدم لحظه های تنهایی استقلال در هیاهوی خیانت و استعمار بود.

امیر، سردارِ کبیر دانش و دین در لحظه های خود فروختگی و بی دینی بود.

امیر، به بوی خاک وطن زنده بود و روزهای افتخار پوچ قاجارها، آن لحظه ای که جرقه های دسیسه خیمه شب بازان، به شعله بدل گشت، حمام فین، آخرین نفس های امیر را بدرقه می کرد.

در ثانیه های خون آلود، امیر با چشمان نیمه باز انعکاس خاطرات بودنش را در آیینه های غم انگیز کاشان می دید.

از زمان کودکی که اندیشه های بلندش، پله های نردبان زمان را پیمود، تا زمانی که سر به آسمان سایید.

و چه با شکوه بود تشیّع پیکر پاکش، در آسمان آبی وطن!

درود بر اندیشه های بلندش که لحظه های سبز اکنون را برایمان به ارمغان آورد!

درود بر همه شهیدان راه آزادی!

هماره نامت بلند باد ای امیر کبیرِ وطن!

ص:128

اندک تن ندادند و نتوانستند عزّت مستمندان را ببینند؛ وزیر ارابه حکومت ظالمانه شان، بی شانه های ستم کش، از تکاپو می افتاد.

جیره خواران استعمار که چشم طمع به هدایا و امتیازات ویژه بیگانگان دوخته بودند، نتوانستند چون امیرکبیر، دریادلی کنند و ناخدای ملّتی مستقل و آزاده شوند.

توطئه گران، دست در دست هم نهادند تا تحقق رؤیای شیرین خودکفایی و خودباوری ایرانی مسلمان را ناکام سازند. و چه تلخ و تأسف بار بود توطئه شوم دسیسه گران درباری، وقتی که به خدمت امیری خزیدند که غسل شهادت کرده و جامه لقای خدا پوشیده بود، پیش از آن که چاقوی فتنه،

شاهرگ حیات او و امید ملّتی آزاده را بریده و شوق جوانه زدن جوانه های بهاری را در زمستان

خودخواهی شان، بخشکاند.

به سوگ لاله گر این مایه داغ خواهم دید

به عمر کوته گل مرگ باغ خواهم دید

هجوم غارت گلچین ندیده بودم هیچ

نگار من بتر از این ندیده بودم هیچ

لهیب شهوت دشنه، نگاه تشنه تیغ

بلا و شور و شهادت دریغ و درد و دریغ(1)

ص:130

شکست ناپذیر گام می زنید، شعار می دهید و در روی هر دیوار، دستی خون آلود، دست شما را به یاری می طلبد.

بایستید! حتّی اگر گلوله بارانتان کنند.

حتّی اگر صدای شلیک رگبارها، آسمان را به گریستن وا دارد.

کفن های در باد، نقطه چین ادامه دست های شما در فضا هستند.

گلدسته های حرم، سیاهپوش واقعه ای نیامده اند

کبوتران حرم، شال عزا به گردن انداخته اند.

از روبروی صحن، صدای دسته زنجیر زن می آید.

هم چنان بایستید. نگذارید خاک، بوی نفس های ابلیس بگیرد.

قیام کنید؛ آن چنان که هیچ سدّی، جریان جاریتان را از بین نبرد.

بایستید! تا هیچ دست تبرزنی، شاخه های استوار اعتقادتان را از پا نیندازد. آن چنان طنین انداز فریاد بزنید که صدای «اللّه اکبر»تان، گوش تاریخ را کر کند.

گلدسته های حرم هم چنان در هوایتان قد کشیده اند.

قلم در دستان اندیشه ای بیمار و بی مایه چرخید تا باز هم دشمنان این وطن، گامی به نابودی خویش نزدیک تر شوند و گودال دفن همیشه خود را عمیق تر کنند؛ آنان که نام خمینی کبیر رحمه الله را در اندیشه ناپاک خود می گذرانند تا به خیالی خام و کودکانه، غنچه های منتظر دیدار امام را بخشکانند، تا بهاری را که پشت درهای بهمن ایستاده تا بشکفد و زیباترین گل های خود را نثار قدمش کنند، از در براند.

و قم، صاحب اولین قطره های خون انقلاب و پیشگام مبارزه، هرگز تاب نمی آورد.

زمین و آسمان قم، هنوز بوی مرد مبارزه خویش را فراموش نکرده است؛ او که اکنون سربازانش،

انتظار آمدنش را می کشند؛ سربازانی که اکنون، دندان خشم بر هم می سایند و مزه تلخ اندوه از اهانت به سالارشان، چندی است اشک را به چشمانشان میهمان کرده است و خشم و اندوه، دست در دست

هم، پاها را به حرکت وا داشته و با دست ها، نمایشی از نفرت آفریده است.

آنان در کنار حوزه علمیه به هم پیوستند تا خطی از خشم را در خیابان «اِرَم» به راه بیاندازند و کمی آن سوتر میدان آستانه، گریان صدها تن لاله های بر زمین افتاده باشند.

نوزده دی، طومار به خون امضا شده وفاداری ملّتی بزرگ به رهبری آ سمانی بود.

در نوزده دی، قاصدکان، بوی شهیدان راه آزادی و ایمان به طواف حرم بردند و کبوتران تسلیت گوی کریمه اهل بیت شدند. و از آن روز... .

ص:133

باید تا همیشه، زیر باران گریه های خویش بایستم؛ جایی در ظلمت و زجر.

زیر نگاه عصیانگر اهریمن محتوم، چهارده سال چنگ در حلقه های درد بزنم.

باید چیزی در گوش جاده ها بگویم. جاده ها خوب می دانند که من تا همیشه، همراز تشنگی هایشان خواهم ماند...

و امّا تو ای خاک تازه من! روزگاری تو را کاظمین خواهند گفت، تا ذرّات فشرده تاریخ را از این خون یخ کرده در رگ هایم بشورانی.

سلام بر تو و دیوارهایت، که یک روز بوسه گاه فرشتگان خداوند خواهد بود.

مِهری از تو نمی خواهم؛ که گوشه ای از این سرزمین دژخیمی؛ سرزمین بی وفایی و ننگ.

تو را می شناختم که قدم بر چشم هایت گذاشتم.

هیچ گاه مرا در آغوش نخواهی فشرد، امّا اندوه چهارده ساله من، شناسنامه تاریخ ناشناخته توست.

اندوه چهارده ساله من، یعنی هزاران سال، نام تو بر لب های تاول زده انسان.

با توام خاک تازه من! روزگاری تو را کاظمین خواهند گفت تا این همه بی وفایی امروزه را چنگ در پیراهن فردایت بزنی... .

ص:135

به کجا چنگ انداخته ای که خراش های خاک، از پس زخم های عمیق سال ها شکنجه، التیام نمی پذیرد؟

صدایت را بر کدام صخره بی مورد کوبیده ای که هیچ پژواکی نمی شنوی.

هیچ کس نگران تو نیست. هیچ کس هوایت را نفس نمی کشد. هیچ کس دست های خون آلودت را در دست نخواهد گرفت.

جهنّمی در پس چشم هایت زبانه می کشد که خاک را خواهد سوزاند. این خاک، تو را از خود رانده است.

شیطان، پدر اجداد تو، از آسمان رانده شد و تو از زمین نیز بر دار این تاج را از سری که هیچ گاه بر پرتگاه به دست کسی فکر نکرد. بردار این چنگی را که تمام خاک را بی رحمانه در مشت فشرد.

نگاهت را از دریچه های باز روبه رو بردار؛ هیچ کجا جای تو نیست.

خورشید، آن قدر بی تو شفاف می تابد که شهر،جان تازه ای گرفته است.

شهر، یکپارچه غوغاست.

شهر، در خون شهیدان وضو گرفته.

شهر، به نماز ایستاده، یوغ از گردن برداشته و چون کبوتران آزادِ از قفس رها شده، آسمان را پر می گیرد.

شهر، بوی تازگی می دهد و آن سوتر، شیطان، کوله بار گناه بر دوش، راهی راهی می شود که شعله شعله در آن خاکستر شدن را تجربه کند.

و برف ها، بوی بهار بگیرند و گل های پیروزی سر بر آرند؛ تا آن سوتر، بیست و دو بهمن پر افتخار را نظاره کنند و بوی خوب پیروزی را به جشن بنشینند.

شب رفت تا طبل های تو خالی اهالی شب، ساکت بمانند.

توفان اراده یک ملت، پشت ابر قدرت را بلرزاند.

تباهی رفت تا مدال های دروغین افتخار، سلسله ای بی هویت، در دفترچه خاطرات زنان مدفون شود.

تا چشم های دوخته شده به خاک میهن، به مشت کوبنده فریادهای استقلال دوخته شود.

آن روز، جماران، شکوه و جلال خود را به رخ کاخ های لرزان و گریزان می کشید و مرد جمارانی،

وعده خداوند را زیر لب زمزمه می کرد:

«آیا کسانی که تدبیرهای بد می اندیشند، ایمن شدند از این که خدا آنان را در زمین فرو ببرد یا ازجایی که حدس نمی زنند عذاب بر ایشان بیاید.»(1)

و کدام عذاب، دردناک تر از آن که بر قدرت و با قدرت و با تکیه بر هر آن چه زور و زر و تزویر و در حالی که بر تخت های زرین بی نیازی تکیه زده است، اهالی ابابیل سنگ های خشم دو هزار و پانصد ساله را بر سرش بریزند و او با چشمانی نیمه باز از خوابی سنگین، فرار را بر قرار ترجیح دهد؛ او که حالا گرد و غبار برخاسته از گریزش، هم اندیشانش را به سرفه انداخته و آنان نیز در تدارک پیوستن به لحظه های ننگین تاریخ اند.

خیانت می رود، در حالی که دستانش به خون هزاران هزار خواهان آزادی، آغشته است. آن روز چه شاد بودند، تیتر درشت روزنامه ها که فریاد می زدند: «شاه رفت» و بر چهره هر ایرانی مسلمان، خوی اشک جاری می ساخت از شادی و شور.

شاه می رود تا چلچراغ حجله های فرزندان شهید وطن روشن شود و همه بدانند که امام ما، با مشت های آهنین، «توی دهن» شاه زده است. حالا که بوی خوب آزادی را نفس می کشیم، در قاب

خاطراتمان، هزاران لاله سرخ می کاریم تا هر صبح، یادشان، آغازگر خورشیدمان باشد و ایمان

می آوریم که شب، نفاق و خیانت هرگز پایدار نمی ماند؛ چون بهار همیشه سبز، پس از زمستان در راه است.

ص:138

چون دیو تاب دیدار فرشته را ندارد.

چون می داند در سیل اشک های جاری این مردم دغداران فرزندان به خون نشسته - غرق خواهد شد.

به راستی، چقدر فرق می کنند این دوخاطره تاریخ! مردی می آید و دیگری می رود؛ آن که می آید پر غرور، با شکوه، در برابرش میلیون ها آغوش گشوده و پیشانی بلندش نشیمن گاه خورشید و آن که می رود، لرزان، تنها و با جاپاهای سیاه بر جا مانده و حاصلِ تهوع وطن. آن که می آید، فرشته است، آن که می گریزد، دیو.

وقتی می گریخت، چشمی خون از وداع با آرام و راحت خان سالاری داشت و چشمی حسرت بار به مردمی که ارّابه رانِ قدرت ظالمانه اش بودند.

وقتی می گریخت، هنوز داشت به تعبیر رؤیاهای چپاول اموال ملّت، برای انبار کردن آن در بانک های خارجی و بنا کردن قصرهای آن چنانی می اندیشید.

به فرصت حکومتی دوباره می اندیشید و خدا او را برای محکومیتی ابدی، به دامان اربابان بی رحمش تبعید می کرد تا فردای محاکمه در بارگاه عدل الهی، در دوزخی خانمان سوز، تقاص

خون های بی گناه را پس دهد.

ناله مظلوم در آهن سرایت می کند

زین سبب در خانه زنجیر دایم شیون است

وقتی می گریخت، سرمای سخت زمستان فرا رسیده بود تا قندیل های فراموشی، بر کالبد بی جان دیکتاتوری سیاه شاهنشاهی ببندد و بوی شکوفه های بهمنِ پیروزی، اشک ندامت بر دیدگان روبهان حریص سلطنت طلب نشانده بود.

وقتی می گریخت، پنجه های به خون هزاران پیرو جوان آغشته بود و کوله بارش همه بیت المال به یغما رفته. ناله های دردمندان زجر دیده و شلاق خورده از دستان ستمکار او و ایادیش هنوز بلند بود و او هنوز فرصت نکرده بود دریابد که عرِض و آبروی ملّت بزرگش را به راحت و آسایش چه استثمارگرانی فروخته است!... .

ص:140

برف های جهان رادر مشت می فشارد.

برای آخرین بار است که دی ماه یخ می بندد. درختان به سمت رگبار می چرخند. پرواز در حوالی عصر فرو غلتیده است.

نواب! نواب! صدایی در جمجمه زمان می پیچد.

کتابی در باد ورق می خورد و تصویری در بلندترین نقطه ها به قهقهه های مست می نگرد.

آه! نواب! فدایی جوان! چترت را آخرین باران ها، تا همیشه نفس خواهند کشید.

شور و حال غریبی است! دژخیم های پیاپی، لحظاتِ پیش از رفتن خونش را لگد کرده اند. تنهایی اش غلیظ است. و مرگ چون صاعقه ای در حوالی اش می لغزد.

لبخند بزن مرد! این را گلوله ای در هوایش زمزمه می کند؛ شروعی در پایان و خروشی در خاموشی.

جوخه های مرگ، با ولعی سرشار، کبوتری را به خاک می کشند. برف سنگین تر شده است و درختان بر زانو نشسته اند.

تفنگداران چه شکار مقابل می نگرند، ولی همچنان تصویری در بلندی ها، به قهقهه های مست می نگرد.

تفنگ ها و درخت ها چقدر غمگین اند!

تاریخ، سر در گریبان فرو برده است.

لحظات به کندی می گذرد.

پیکری در برف می افتد و خونی که خون کبوترش می گویند.

برف تازه می شود، امّا دی ماه برای آخرین بار سرد خواهد بود.

آن چنان دستانت را در آسمان، به نشانه خالفت تکان می دهی که تمام ستاره ها از شاخه دستانت آویزان می شوند.

صدای گلوله، دهان حقیقت گویت را نخواهد بست.

همچنان می ایستی؛ آن قدر استوار که حتّی زمین به تو تکیه خواهد کرد.

صدای رگبار، ذهنت را مشنوش نمی کند، صدای رگبار، خاطراتت را کمرنگ نمی کند.

لحظه ای مکث نمی کنی.

تاریخ، سوگوار از دست دادنت است.

جسارت، پیش پایت زانو زده است. همچنان ایستاده ای، استوارتر از کوه، فریاد می زنی؛ خروشان تر از دریا.

پیکرت گلوله باران می شود به جرم اعتقاد به نور، اعتقاد به روشنی؛ به جرم دشمنی با تاریکی.

صدایت در گوش تاریخ، آن چنان می پیچد که خواب شب زدگان را می آشوبی.

جهاد، رمز عبور از آسمان می شود؛ دست هایت را مشت می کنی، اعتراض، هوای پیرامونت را بهاری می کند، خشمت را فریاد می زنی.

صدایت، پژواک سال ها رنج است؛ پژواک سال ها سلوک.

رگبار گلوله، پیکرت را رنگین می کند، امّا خاموشی ات را هیچ کس نمی بیند؛ شکستت را هیچ کس

نخواهد دید و بر خاک افتادنت را هیچ زمینی در آغوش نخواهد فشرد.

ایستاده ای، ای مقتدای تمام سروها و پیدارها!

سلام بر تو ای شهید عزّت و غیرت، نواب صفوی!

شهید نواب؛ خطیبی که بر فراز پله های بیان بالا رفت و خطبه وحدت دنیای اسلام را خواند. کسی

که در زلال هشدارهایش، تصویر ترس شاه پژواک می شد و پرچم اندیشه شهدای نهضت مشروطه مشروعه را با تکرار مفاهیمش بر بالای بام بادها، خاطره ها و عبرت ها به اهتزاز درآورد.

آمری که پله پله معروف را در آینه خیرخواهی، به «کسروی»ها نشان داد.

پزشکی که عفونت وابستگی فرهنگی را برای سلامتی استقلال، فاجعه آمیز می دانست و همین که دید که نسخه محبت او بر پلنگ تیز دندان، باعث ستم کاری بر گوسفندان شده، به سراغ تیغ جراحی اعدام رفت تا تن و روح جامعه را از خطر غده سرطانی بی دینی نجات دهد.

حامیِ عشقی که گوسفند فربه «جدایی دین از سیاست» که به دست استعمار پرورانده شده بود را در منای مبارزاتش ذبح کرد و احرام کفنش را به رخ تهدید دشمنان نشان می داد.

کشاورزی که بذر اصلاح شده آرای شیعه را از گل های اندیشه «علامه امینی» و «امام خمینی» رحمه الله، گرفت و با جوی خون خود، آب و آبروی رویش به شاخه های فریادش داد. در تن کتاب جامعه و

حکومت اسلامی او قلب نامه علی علیه السلام به مالک اشتر می تپد و نبض عدالت خواهی آن در سطر سطر فریادهایش می زند.

از بلندگوی سنگ قبرش، هنوز صدای فاتحه او بر مرده دلانِ بیگانه پرست، به گوش همت و غیرت ملت می رسد. راهش پر از رهروان حق باد!

ص:144

تو رفتی و بستگانت، به رسم آداب سفر، کاسه های چشمان خود، اشک وداع و جدایی را پشت پای مسافر محزون خود ریختند.

ای کاروان آهسته ران کارام جانم می رود

آن دل که با خود داشتم با دلستانم می رود

بیابان تقدیر را گام به گام گذراندی، تا این که از مرز عراق گذشتی.

به ایران که رسیدی، یک دنیا مهر و تبسم را دیدی که با پرچم های شادی، به پیشوازت آمده بودند و تو غرق در شادی و شعف مردم شدی.

گندم زارها، به عشق آمدنت، سماع دست جمعی، و شقایق ها، سر درِ دلشان را با ریشه نور و مهرت چراغانی کردند.

لاله ها، طاق نصرت ورودت را بر درب ورودی قلبشان بسته بودند.

بوستان وفا، یک پارچه اشک شوق به راهت می ریخت و گلستان ارادت، بیرق های خوشامدگویی اش را به دیوار محبت می افراشت و بوی عطر صفا در خانه های دل و کوچه های شوق و شور می پیچید.

آقا! تو، خرامان خرامان از میان بوی دل انگیز سلام و صلوات، که به مشام ملک و ملکوت می رسید، گذشتی و سرمه قدم هایت را بر خانه چشمان میزبانان ایرانی ات گذاشتی.

رواق منظر چشم من آشیانه توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

به پاس این همه صفا، زنجیر «سلسلة الذهب» خودت را که از اجداد معصومت به ارث برده بودی را به گردن مهر و تأمل آنها انداختی و با چشمان امیدوارت به گل توجه آنها نگریستی و با صدای داوودیت همه را بر مهمانی خود فرا خواندی؛ ضیافتی که در قلعه زیبای «کلمه توحید و توحید کلمه» برپاست، قلعه ای که بر فراز مودّت اهل بیت و قرآن بنا شده است: «کَلِمَةُ لا اِلهُ اِلاَّ اللّه حِصْنِیَ فَمَنْ دَخَلَ

حِصْنیِ أَمِنَ مِنْ عَذابِی... بِشَرْطِها وَ شُرُوطِها وَ أَنَا مِنْ شُروُطِها»(1)

ص:146

می رسد و هرجا که تو قدم بگذاری، آسمان بر آنجا نماز می گزارد؛ چرا که قدم هایت خاک را تبرّک می کند و به سنگ ها و سنگریزه های راه، شرافت می بخشد. جاده ها، قدم هایت را می بویند. بادها، نشانی تو را از در خانه آرزوها می پرسند. همه دشت ها، خواب تو را می بینند که با ارّابه باستانی بهار، از راه می رسی و به سرو روی دشت، گل و ستاره می پاشی.

آبپاش ابر را بر می داری و بر هر کویر، هر قدر که بخواهد، باران می باری؛ آن قدر که هیچ واحه ای در زمین، بی بوی بهار نماند و هیچ ساقه ای، از رنج تشنگی خم نشود و هیچ گلی در وهمِ باران، پرپر نشود و هیچ سنجاقکی در بی آبی برکه نسوزد.

آقای سبزپوش بیا! مگذار که قلب های منتظرانت، مثل ماهی های از آب بیرون افتاده بر روی خاک بتپند و تشنه تشنه جان بدهند.

می خواهم آن قدر از تو بنویسم که اشک تمام قلم های عالم خشک شود و تمام سپیدی های جهان، از نام تو پُر شده باشند.

می خواهم آن قدر از تو بنویسم که چشم ستاره ها از شنیدن موسیقی نام تو باز شود و به سمت این دفتر غمگین بچرخد.

ای سخاوت هر روزه زمین

که نماز مهربانی ات را ستاره ها، هزار مرتبه اقتدا کردند.

و هر روز، تشنه تر از پیش، سر به کوهوار شانه هایِ آسمانی ات گذاشتند

چقدر این روزهای بی تو، کش آمده اند!

چقدر طولانی شده، صدای نیامدنت!

چقدر غلیظ است هوای دلتنگی ات!

ای مهربانی بی حدّ!

که روشنی بی وقفه هزار اقیانوس زیر آرامش قدم هایت شناور است و داغ هزار آتشفشان ریشه داده است در چشم های بی نصیب مان

تا چند چله نشینی این زمستان های بی اندازه؟!

تا چند دوندگی این سنگلاخ های یکنواخت؟!

تا چند شمارش این ستارگان ارجمند؟!

تا چند چشم به راهی این کوچه های تو در توی تاریک؟!

حلقه کدام در را بکوبیم؟

در گوش کدام جاده، زخم هایمان را بخوانیم؟

تاریکی در خیابان ها سرازیر شده؛ مرگ در پستوها نعره می زند

و چقدر از زلال پونه و نارنج، هوا رقیق است!

و چقدر مرگ، در لابلای دیوارها زانو می زند!

و چقدر گرسنگی، در پستوی خانه های حقیر فراوان است!

... فانوسی می خواهد این شب های در خیال آمدنت

تا دیدار تازه پنجره ها را بر پیشانی روشن دریا بیاویزد

و چُرت تمام خواب های شیطانی را پاره کند

... بارانی تازه می خواهد این شوره زارهای همیشه

تا خمیازه های کشدار علف ها را رشته رشته پنبه کند

ص:149

و صبحی بنفش را در شریان آسمان ها بریزد

نسیمی رونده می خواهد این بی شمار اندوهانِ چشم ها

تا آواز پرند هزار پرستو را در شکاف دیوارها بریزد

تا کدام مرتبه از روشنی رودها، چشم هامان را ورق بزنیم

که هیچ پرنده ای پرواز را مشق نمی کند

و هیچ درختی، پای زمزمه آب ها شکوفه نمی دهد

... زخمی گشوده می خواهد این دقیقه های لایتناهی بیمار

تا جرعه جرعه، شرجی نیامدنت را خالی کند بر سرِ دلتنگی این روزها

ای سجاده نیایشت، رشته رشته در ادامه باران

و ای آرامش آسمانی ات در نهایت شوریدگی درخت

با همان سکوت دیگرگرونه ات

با همان سخاوت همواره ات

با همان قدم های افراشته ات

با همان نگاه صاعقه وارت

با همان لبخند حُسن یوسفت

با همان ایستادن روشنانه ات

بایست!

در مقابل دلتنگی قدیمی این خاک

روبروی همواره این مسمومیت بی حدّ

خالی کن!

مهربانی ات را در سفال تنگدستی این تاریک مخوف

خالی کن!

بهار تازه پیراهنت را در کنج خزانی این دقایق اندوه

خالی کن!

ص:150

باران بی وقفه آمدنت را در بیابانیِ این فصل های گرسنه

بتکان!

نگاه روشنت را در ذرات خستگی زمان

بتکان!

دامان ستاره پرورت را در ظلمت این دقیقه های تنگدست

بتکان!

پلک های آفتابی ات را در سبوهای یخ زده و گرسنه

هوای بی تو

تیغی نشسته در شریان رودهای تشنه جهان است

سنگی انباشته بر چشم های آسمانی است

گردبادی جهنده در روشنی باغچه هاست

هوای بی تو

هوای خالی اندوه است

هوای خالی مرگ است

هوای سوزنده از طعم بی عدالتی است

ای مبهمِ روشن!

تا چند زمستان چشم هایمان را روشن نگه داریم؟!

تا چند انگشتانه دلتنگی مان را کنار بگذاریم؟!

تا چند نردبان از دوری ات، بالا برویم؟!

تا چند پرنده، چشم هایمان را بگیرم زیر آفتاب؟!

تا چند...؟!

ای تمام چشمه های جهان را فراگیر!

در کدام دامنه باران خیز خیمه افراشته ای؟

سفره ات را پای کدام دریا پهن کرده ای؟

ص:151

پیراهنت را بر کدام درخت مقدس آویخته ای؟

کدام ستاره از سقف خانه ات آویزان است؟

کدام دریا در سبویت ته نشین شده است؟

ای گواه محکم آمدنی نزدیک!

تا از نی یخبندان پی در پی برخیزیم

چند آفتاب را نذر آمدنت کنیم؟

و چند نواحی مقدس را تشنه تشنه سر بکشیم؟

ای آفتاب مرتفع مهربانی!

سر بر دیوار شوربختی کدام کوچه بگذاریم

با این همه زمستانی که در کوله بارمان است

و با این همه پائیزی که در راه است

و با این همه جاده هایی که به بن بست تکیه داده اند

تا جمعه آمدنت

چند ندبه فاصله است؟

کجایی تا دست هایم را در خاک بگذارم؛ بی قرار جوانه های استغاثه.

کجایی تا چشم هایم را به آسمان بدوزم و همراه صاعقه نگاهت هزار بار بال بگیرم، هزار بار بمیرم و هزار بار زنده شوم.

هزار جمعه را به انتظارت چشم به در دوختم. کجاست آفتاب نگاهت که در عطش نور شرق، خاکستر شوم؟ دست های دعایم، رو به آسمان بلند است؛ کدام آسمان را زیر پَر گرفته ای که خورشید، بوی پیشانی تو را می دهد؟

کدام بهار از پرِ شالت به رستاخیز رسیده است که درخت های جهان سرشار از جوانه های سبز انتظار می شوند.

ردّ گام هایت را خوب می شناسم که به آسمان ختم می شود.

صدایت آشناست؛ از خورشید آغاز می شود.

هنوز منتظرم هنوز به جمعه موعود فکر می کنم؛ زمانی که بال های پروازم، بوی عروج می گیرند.

زمانی که دریچه های بسته، فریاد گشایش می کشند.

هنوز به بهار فکر می کنم؛ به شکوفه ها، به آغاز رسیدن به خورشید؛ به نوز فکر می کنم، به رهایی...

هنوز منتظرم... .

بیا که موج موج دریا برای تو می خروشد و نسیم مهربانی برای تو می وزد.

بیا که بهارهای پیاپی، برای تو می شکفند و سروها برای تعظیم تو، به رکوع می روند.

این روزها، دانه های تسبیح هم برای آمدنت به ذکر می نشینند.

این روزها، کلمات دیگر از جنس غم و شادی نیست؛ از جنس عشق و انتظار، از جنس تمناست؛ تمنای وصال تو

تا کی به تمنای وصال تو یگانه

اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

تو با منی؛ چگونه با من نیستی، وقتی از هر سو، صدای گام های سنگینت را می شنوم و صلابت

نگاهت را حس می کنم. وقتی روشنای وجودت را می بینم و رد پای آفتای ات را می نگرم؟!

چگونه با من نیستی، وقتی گرمای دستانت را در دستان همیشه سردم احساس می کنم؟!

چگونه با من نیستی، وقتی در ذره ذره وجودم، متبلوری و مانند حسّی روح افزا، در رگ های ملتهبم جاری؟!

هرچه به ستون های صبر تکیه کردیم، نیامدی،

هرچه به زیارت چشمان آسمانی ات آمدیم، قبولمان نکردی،

هرچه الفبای نامت را واژه به واژه تکرار کردیم، ابرهای کبود را پس نزدی و کنج لبخندت را به ما ننمودی...

... و امروز می خواهم جامه جسدم را بدرم و بر فراز بلندترین اقیانوس بی کران، بال های وجودم

را به پرواز درآورم.

آه از این بهانه ناپیدا! آه از این تقدیر گم شده! آه از این لحظه های آشفته!

من باید از تو بنویسم.

چگونه از تو ننویسم، وقتی کلمات منجمدم از گرمای نامت آب می شوند.

و لحظات تبدارم در خنکای نسیمت به آرامش می رسند؟!

تو را با کلمات نمی نویسند،

تو را با چشم نمی بینند

تو را نباید در زمین جستجو کرد.

سوگند به صلابت کوه ها و غیرت آسمان ها که تو صبورترین آسمان نشینی.

ص:154

اشاره کن؛ که زیبایی، منتظر اشارت سرانگشت توست.

ظهور کن؛ که با شکوه ترین امتداد زندگی، در حوالی دستان توست.

لبخندت را از ما دریغ مکن؛ که صمیمی ترین لحظات حیات، در قلمرو لبخند توست.

بخروش؛ که توفنده ترین صاعقه ها در برق نگاه توست.

طلوع کن!

ای یای الفبای حکمت و امامت! باز آی و از خزانه غیب پادشاهی ات، زر و سیم خالص دانایی در

کاسه گدایی سرها بریز.(1)

ای ماه منظومه عشق! باز آی و در شب تار فراق، در آسمان حضور بتاب.

ای خورشید حسن! باز آی و از پشت ابرهای دلگیر غیبت به در آی.

به در آی و بر سریر شاهی ظهور بنشین، ای وارث تخت پادشاهی زمین، یا خلیفة اللّه!

و فریاد می زند. فریاد می زند تا همه بفهمند که او می خواهد باشد، می خواهد معشوقش را ببیند،

بعد بمیرد.

فریاد می زند، تا این حضور را به ابدیت بپیوندد؛ تا این لحظه را حتی آن سوی مرگ، اسبی سازد تا از قلعه فراموش شده مرگ بگذرد و باز گردد به دیدار یار.

باز گردد به لحظه شگفتن نرگس ها؛ به لحظه ای که مسیح عشق، مهدی را قامت می بندد و انتظار،

بالاخره پایان می یابد.

جاده ها پر از غبار، کوچه ها سراسر شوق و شور و هلهله و شهر، غرق در افسون جادویی چراغ ها و

آفتابی که سر می زند از مغرب دل ها... .

خاک می جنبد و به لرزه در می آید.

رازی از زمین می جوشد و چیزی شبیه سایه؛ انسانی به هیأت عشق و رؤیایی که با خود زمزمه می کند.

هان مشو نومید چون واقف نه ای از سرّ غیب

باشد اندر پرده، بازی های پنهان غم مخور

مهدی جان! ای نور تو سوار بر شاخه های خیس اشک های منتظرانت بر زمین. خواهی آمد و درهای آسمان گشوده خواهد شد و لطف پروردگار نیز سوار بر شانه های اشک های تو، به سوی ما

خواهد آمد.

هر کودک یتیم، تو را به یاد جدّت علی علیه السلامخواهد انداخت و چروک پیشانی مادر رنج دیده، اشک های تو را در غم مادرت فاطمه علیهاالسلام سرازیر خواهد کرد.

مهدی جان! پنجره ها به نام تو باز می شوند و خورشید، هر روز، پلک های زردش را به آرزوی دیدار تو می گشاید.

من در خواب دیدم که پرندگان، زیباترین سرودها را زمزمه می کردند.

و گل ها، خوش بوترین گلان عالم را به چشم های منتظران هدیه می دادند.

و دست های ما که از قنوتی همیشه، رنگ آبی آسمان گرفته بود، تو را می خواست؛ دست های پینه بسته ای که سال های سال، لابه لای دقیقه ها و ثانیه های انتظار را جست وجو

می کردند.

ای یوسف فاطمه!

شنیده ام وقتی بیایی، بوی پیراهنت، هزار چشم نابینا را نور می بخشد.

شنیده ام وقتی بیایی، اشک های ماسیده بر گونه های سال های سال رنج و محنت را پاک خواهی کرد و شنیده ام....

مولای من! دوست دارم همیشه در انتظارت بمانم و یادم باشد، همین روزهای نزدیک، خواهی آمد و قاب لبخند را در سینه هامان می نشانی.

شنیده ام، سلام بر تو، آخرین سین سفره هفت سین عیدمان خواهد بود و کدام بهار خوشبخت چون آن سال، عطر حضور تو را به خود می گیرد؟

خوشا به حال ثانیه هایی که دست به دست هم، دقیقه های حضور تو را می سازند.

دوست دارم بیایی و من بر قدم هایت بوسه زنم تا در کنارت بنشینم و خواب شیرین پر از نور خویش را با کلامی بریده بریده، برای تو بازگو کنم و بگویم: مهدی جان! من تورا در خواب دیدم؛ تو را دیدم، دیدم، سوار بر شانه های خیس باران، بر زمین می آیی و...

ص:158

جهان تا کی تقویم خاطرات کهنه اش را ورق بزند و خود را در دریاچه تاریخش غرق کند؟!

تا تو برگردی، جهان، جنگلی است که میوه های درخت های آن ساعت و علامتِ سؤال است.

تا تو برگردی، تمام جهان، به شکلی علامت پرسشی به هم گره می خورد و جهان، خود را به دار حسرت خود می آویزد.

تا تو برگردی، که بازگشتت، رجعت تمام خوبی هاست؛

رجعت ترانه و تبسّم است ،

بازگشتت، آرزوی دوردست مردم است... .

جوانی و پاکی همیشگی اش، از نردبان آسمان به زیر می آید و در زلال ژاله های اشک گل ها وضو می گیرد و نماز عشق خود را به تو - خاتم امامت و عصاره رسالت - اقتدا می کند.

تو خواهی آمد و مثل نسیم، دستان بخشاینده ات را بر سر شکوفه های مظلوم و پژمرده باغ وجود

می کشی و آن ها را به جشن تازگی و زندگی می خوانی.

تو می آیی و زلال عدالت را در جاری رودخانه روزگار به جریان می اندازی. می آیی و جشن بزرگ «جاءالحق» را در همایش حضور سبز، افتتاح می کنی. تو می آیی و اشک از چشم های جمعه ها

پاک می کنی و دل ندبه ها را به دست می آوری.

تو می آیی و منتظران پاکت را از چاه عمیق انتظار در می آوری و قصه بالا بلند چشم به راهی ات را به اتمام می رسانی و آن روز نزدیک است:

چه خوش باشد که بعد از انتظاری

به امیدی رسد امیدواری

بگذار دست هامان بوی وصال بگیرند و «ندبه»هامان معنای اجابت!

بگذار تا دردهای به دل مانده هزار و این همه سال، در بهار قدم هایت شکوفا شوند و چشم های منتظران، از اشک های شوق، دریا.

امروز و فردامان پر است از بی قراری

اما دریغ و صد دریغ از یک بهاری!...

کز زیردستان زمستان سر برآرد

تا گل کند تک شاخه امیدواری

بگذار تا نمیریم و در جمعه ای که نفحه بارانِ تنگ غروب، با عطر گل گندم در آمیخته، و سراسر وجودِ «مکّه» را عطرآگین کند و عرش نشینان، سر تا پای «مکّه» را گلباران، گرد هم آییم و سرود وصل سر دهیم و فریاد شوق برآریم که: «وَ قُلْ جاءَ الْحَقُّ وَ ذَهَقَ الْباطِلُ» اِنَّ الْباطِلَ کانَ ذَهُوقا».

مولا جان! دل های سنگی شهر اشباح، سخت تر از آن است که فقط برای تو بتپد و چشم های مردابی آن ها، خشک تر از آن که در حسرت دیدار تو دریا گردد.

روزگار عجیبی است! خارها، فرصت شکوفا شدن را از اقاقی ها و اطلسی ها گرفته اند و ابرهای آسمان این شهر، آن قدر خیس شده اند که دست های بارانی خود را از زمین دریغ می کنند؛ با این همه، دست های مسیحیایی تو، آخرین بارقه امید است و تنهاترین بهانه برای ماندن و بارانی ترین فصل شکفتن که اگر چنین نباشد، سبز بودن و سبز زیستن معنای خود را از دست می دهد.

ص:161

دریغ از گریز لحظه ها و درد انتظار!

افسوس از قصور اعمال و دوری از تو، از عمر کوتاه، که باید عمری در انتظار بنشینیم و نبینیمت!

آنان که به چشمان تو ایمان دارند

گویند که صاحب الزمانی ای دوست!

تنها امید سوسوی ستارگان، تویی که وامدار نسل شقایق هستی و از قبیله یاس های مظلوم و جانشین خلف خداوند در زمین.

تویی که روشنی از تو نور می گیرد و هزاران قلب، شوق تپش.

تو را باید با دل خواست که در محدوده لغات نمی گنجی.

تو را باید با خون دیده خواست که دلت خون است.

تو را باید با التماس خواست، تا بیایی و ببینی که چه بر سر پروانه هایت آمده است.

تمام دست هایی که بوی اجابت گرفته اند.

آسمان، نام تو را منتشر می کند!

عشق، در هوایت قیام خواهد کرد

ذوالفقار علی علیه السلام تکرار می شود.

قاتلین کربلا صف کشیده اند.

تیغ انتقام را صیقل دهید! دست های بسته؛ چادرهای خاکی؛ جگرهای پاره پاره؛ لب های عطشان؛ سرهای بریده؛ کوچه های نامردی؛ بیعت های دروغین؛ تیغ های آخته؛ نیزه های شکسته؛ دست های

بریده؛ مشک های عطش

تیغ انتقام را صیقل دهید!

فردا از آن مردی است که به احترامش، شمشیرها گل می دهند

درخت های شکسته، قامت را سست می کنند. مادران داغدیده، نفسی تازه می کشند.

شهیدان، پا در رکاب کرده اند

مردان افتاده، جان می گیرند.

زمین، در هوای ملکوت تنفس می کشد

آسمان، سقف تمام خانه می شود.

کدام بیابان خیمه گاه توست؟

از پس کدام اجابت سبز، قیام خواهی کرد؟

از دستگیره های دعا، خواهش فرج می بارد.

از التماس شعرها، نیاز ظهورت پیداست

از چشم های نجیب، آب ندبه می چکد

از آدینه های منتظر، شاخه های دلتنگی قد می کشد

خط پایان تمام بی قراری ها!

قسم به نامت که به نام «اللّه طلوع خواهی کرد، به نام عدالت قیام خواهی کرد و به نام خون خدا از ظلمت دل های پلید انتقام خواهی گرفت.

به امید فردایی که خدا، روشن ترین سیاست جهانی خواهد شد.

که یک روز جمعه از مکه می وزد و تمام عالم را نوازش می کند! کاش ندبه هامان در گوش زمان

می پیچید و ظهور نورانی ات فرا می رسید و جهان، پر از آواز حضورت می شد!

ای کاش می دانستم که در کدامین فراسو، به انتظارمان نشسته ای!

قاصدک ها تو را در جمکران دیده اند و کبوترها، خبر بودنت را در کربلا داده اند. پرستوها می گویند که تو در خانه خدا، نور را بین انسان ها قسمت می کنی و پروانه ها می گویند لای گلبرگ های گل محمدی پنهان شده ای و عاشقان می گویند هر صبح جمعه، بین ندبه خوانان می نشینی و ندبه می خوانی.

ولی احساس من به من می گوید که این جایی و قلبم گواهی می دهد که تو را می بیند و وجودم خوب می داند که سرانجام یک روز از سمت آسمان می آیی.

مهدی جان! بگو در کدامین گوشه صبر ایستاده ای؛ دیگر دلمان تاب این همه تاریکی و ظلمت را ندارد و شانه هامان تحمل این همه نامردمی ها را.

بیا و ما را از این همه غربت برهان.

تک تک سنگرهای عقایدمان را فتح کرده بود، باد استعمار، با داس تهاجم فرهنگی اش، همه گل های ندبه ها و ریحان های خوشبوی ارزش های ما را چیده بود و درخت ایمان، از ترس تبر تیز تزویرها و

تهدیدها چون بید به خود می لرزید.

آری! تنها یاد تو و آرزوی دیدار تو می تواند به دادکشتی وامانده دل برسد و می رسد؛ کشتی ای که در غروب غربت ها و جمعه ها، لنگر حزن تا عمق یأس می اندازند و اکنون، به امید نجات از گرداب ناآرام هجران و امان از آتش و دود زمان، حرز «دعای غریق»(1) را به گردن و ردها و لب هایمان آویزان کرده ایم، و برای رسیدن به ساحل وصل تو، دست به تخته پاره توسل هامان در دریای پر تلاطم فراق زده ایم.

آقا جان!

تا کی، منتظرانت، با قدح انتظار، معجون غصه و اشک بنوشند؟!

چقدر با نابسامانی هجران بسازند؟! ای کاش مادر هستی، فراق را نمی زاد و گل زندگی، هیچ گاه خاز جدائی نمی رویاند.

فریاد که چون شرح، فراق تو نویسم

فریاد برآید ز دل هرکه بخواند

ص:167

ص:168