شایسته نام تو چیست، ای سفینه نجات، چراغ هدایت، وارث آدم!

شایسته نام تو چیست ای خون خدا،ای ...!

تا آمدی

قنداقه آسمانی ات را به دست خورشید سپردند

خورشید، موسیقی ملکوتی اذان را در گوشت زمزمه کرد

می خواست تو را به نام صدا کند، اما باید منتظر اراده خداوند می ماند

... و جبرئیل، نامت را از آسمان آورد: «این کودک را به نام پسر کوچک هارون - برادر موسی علیه السلام - «شُبَیر»(1) بگذار؛ زیرا علی علیه السلام نسبت به تو، همچون هارون نسبت به موسی علیه السلام است، با این فرق که بعد از تو پیامبری نخواهد آمد»

پس نامت «حسین» شد.

حسین شدی و عزیز دل رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم

حسین شدی و ادامه نسل نور

حسین شدی و آقای جوانان بهشت

حسین شدی و...

سلام بر روز میلادت!

سلام بر لحظات سبزی که از مهربانی های جدّت سرشار می شدی، آن گاه که دستان رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم، گرم ترین نوازش خود را نثارت می کرد!

سلام بر قنداقه سپیدت، آن لحظه که در آغوش اقیانوس، آرام می شد!

سلام بر پیشانی روشنت، آن گاه که لب های حضرت خورشید، بر آن بوسه می زد!

سلام بر زبان تکبیر گویت!

و سلام بر تو، تا همیشه تاریخ، تا همیشه انسان!

ص:2

سلام بر مولای سجاده نشین و سرور اهالی سجده!

سلام بر حضرت سجّاد علیه السلام که پلک گشود، تا نسل خورشید ادامه یابد

پلک گشود، تا پرچم سرخ عاشورا بر زمین نماند

پلک گشود، تا هیبت پوشالی «شام» را در هم بشکند

پلک گشود، تا زمین از «حجت» خالی نماند

پلک گشود، تا...

... و سلام بر مولود نیمه شعبان، که موعود آخرین ماست!

سلام بر آقای سبزی که می آید، تا مظلومی در زمین نباشد

تا برای هیچ متجاوزی، هیبتی نماند

تا همه نابرابری ها را از دم تیغ ذوالفقار عدالت خویش بگذراند

تا زمین و زمان، چشم به راه لحظه ای باشند که نامه های «أَمَّن یجیب» شان، به آدرس اجابت پست شود.

آقا!

پلکی بزن، تمام مرا غرق نور کن

ای آفتاب گم شده من! ظهور کن

سخن آخر این که:

ستون «از دریچه زمان» این شماره، از مناسبت «نیمه شعبان» خالی است؛ چون خواستیم شادمانی میلاد آخرین موعود را به ندبه های چشم به راهی مان پیوند بزنیم، با این امید که آخرین جمعه انتظارمان هم سپری شود. پس، واژه هامان را در ستون «تو را من چشم در راهم»، به پیشواز مولایمان، حضرت صاحب الزمان (عج) بردیم.

والسلام علیکم و رحمة اللّه و برکاته

سردبیر

ص:3

ص:4

تا اراده تو چه باشد! که هر چه نمایی صاحب اختیاری!

که:

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم

لطف آنچه تو بنمایی، حکم آن چه تو فرمایی!

من ایمان دارم از چون تو خدایی، جز رحمت نیاید.

بارخدایا! بگذار همواره با تو بمانم، چشمانم جز تو را نبیند و خالی دستانم جز تو را نخواهد.

بگذار ویرانه دلم به یاد تو آباد باشد و صدایم گرمی از نام

تو گیرد.

خدایا!

در اندرون من دلی است که جز به یاد تو آرام نمی گیرد.

ای مدد فیض!

آن جا که هر چیز، آیتی از توست و دلیلی بر وجود مقدست، تمام وجودم به وجودت گواهی می دهد و تو چه زیبا، موجودات هستی را آیینه انعکاس نور وجود خویش ساخته ای!

خدایا! اندیشه قاصر و قلب کوچکم را در برابر پرتو انوار این آیینه ها می نهم تا شاید بتوانم گامی فراتر از ذهن ناتوانم، برای قرب تو بردارم.

سیاهی سرشار سیمایم را با هزاران هزار اقیانوس، سفید نتوان کرد؛ که یک جرعه از تماشای گوارای تو، کار هزاران هزار اقیانوس را می کند و هزاران هزار چون مرا، غرق در مهربانی مواج خویش می سازد.

الهی! میهمان مهربانی توام و میزبان شرمساری خویش؛ مرا میهمان شرمندگی مکن که توان این همه شرمساری در برابر تو را ندارم.

الهی!

خود را که هیچم، به گناه آلوده ام و هیچ گناهی آلوده تر از این نیست که هیچی خویش را به پای گناهان بگذارم.

الهی!

دقایقی گناه کارم را به رأفت و مهربانی خویش ببخش که سر بر ثانیه های ثنای تو بگذاشته ام و چشم بر راه مهربانی فراگیر تو.

الهی!

خرابه ای در خوابم و ویرانه ای در بستر تو فانی که هر صبح، در فرسودگی گمان خویش، گمانه زنی می کنم و هیچ نمی یابم، جز آن که هر شام، فریب فرسایش فریبایی خویش را خورده ام.

الهی!

به هوای تو بال و پر می زنم و در هوایِ هوس انگیز و شوم پرور خویش دست و پا؛ تمام مرا سرشار از شوق پرواز کن و لبریز از مهربانی، تا در این شب دراز، در آخرین نقطه ناامیدی خویش به تو پیوند خورده، به صبحی بارانی برسم

«شب دراز به امّید صبح بیدارم

مگر که بوی تو آرد نسیم اسحارم»

الهی!

فاصله دستان من از تو، کوتاه تر از عمر تمنّای من است؛ نیازم، بلندتر از خواهش زمستانی سروها و صنوبرهاست.

الهی!

به نظاره از پای فتادن خویش نشسته ام و به تماشای ایستادگی از دست رفته خویش؛ به نوازش دستان تو محتاجم و به دستگیری تو نیازمند.

الهی!

شایسته عقوبتم و سزاوار عذاب؛ هر آن چه خواهی کن که مرا توان تحمل این همه رسوایی نیست.

الهی!

استاد خطایم و شاگرد دل، استادی ام را از من بگیر و به شاگردی ام بیافزا.

الهی!

ظرفیت ظریف چشم هایم را زیاد کن؛ زیبایی تماشایی تو بی انتهاست.

الهی!

کدام کلمه از تو نشنیده است و کدام شکوفه، بی تو شکفته است و کدام خط، از تو نگفته است؟!

الهی!

کدام دست، بی تو، دست گیر است و کدامین پای در حضور تو از خود گریزان نیست؟!

الهی!

کدام لبخند بر گرفته از تبسم تو نیست و کدام شوق، وابسته به تماشای تو نیست؟!

ص:12

الهی!

تو بهانه بهارانی و پشتوانه توفان، اراده توست که در رگ های هستی جاری است؛ تجلی توست که در صفحه گیتی نقش بسته است.

الهی!

کوچکی ام را از یاد نخواهم برد؛ آن چنان که از کودکی به من آموختی که با تو بزرگ می شوم و بی تو، بزرگ ترین و تنهاترین کوچک باقی می مانم.

الهی!

آغازم با نگاهی به بزرگی ات آغاز شد؛ پایانم را با نگاهی به رنگ آغازم، تماشایی کن.

الهی!

از هر دریچه ای که به تو می نگرم، کوچکی خویش را می بینم. هر دری به سوی تو می گشایم، در بزرگی تو غرق می شوم.

الهی!

از من دور کن آن چه را که فاصله نام دارد، تا زبانم را به ستایشِ تو بچرخانم.

مرا به جریان دائمی اشک های نیازم بپیوند، که هر آن چه دارم، از اشک است و هر آن چه بر من خواهی بخشید، نور است و روشنایی.

الهی!

هر قدر که تو را بیشتر طلب می کنم بر عطش احتیاجم افزوده تر می شود و هر اندازه برطاعت می افزایم، شوق عبادتت افزون می گردد

الهی! مرا گرفتار عجب مپسند.

«و لا تُفسد عبادتی بالعجب»

الهی!

کوچکی من کوچه ای است که در آن بزرگ شده ام، مرا به سمت جاده خلوص ببر که از هر آن چه غیر توست، بیزارم و از آن چه رنگ تو ندارد، آزرده.

ص:13

الهی!

اشتیاق وصف ناشدنی و عطش تبدارم را دریاب و خواهش و تمنای شکسته دلی ام را از دست های لرزانم بگیر و مرا با مهربانی خویش بنواز

الهی!

بر من خرده مگیر؛ که من خرد شده خیره سری خویشم و محو شده نفس های واپسین وسوسه خویش.

الهی! بیشتر از تمام ستارگانی که هنوز متولد شده اند، در خویش مرده ام و چشم به طولانی بودن شب خاموشی ام سپرده ام.

به هرگاه و بی گاه

که چیزی یا کسی

او را تهلیل می کند

تهلیل من، آن گونه که او می پسندد

آن سان که او شایسته تهلیل است

آن طور که شایان بزرگواری و جلال اوست

و اللّهُ اکبر

و آفریدگار من، بزرگ تر از آن است که در وصف آید

به هرگاه و بی گاه

که چیزی یا کسی

او را به بزرگی می خواند

بزرگش می دانم؛ آن گونه که او دوست دارد

آن سان که او شایسته بزرگی است

آن طور که در خور بزرگواری و جلال اوست

سبحان اللّه و الحمد لله و لا اله الاّ اللّه و اللّه اکبر

پاکی و ستایش و یگانگی و بزرگی

نثار پروردگار من

به هر نعمتی که مرا ارزانی داشت

و همه آفریدگانش را؛

از آنان که بودند و

آنان که تا روز واپسین خواهند آمد

ص:16

خدایا!

قدح نیاز مرا از هر خیری که گستره دانشت بر آن احاطه دارد، - چه آن نیکی ها که چشم امید بدان دوخته ام و چه آنها که ندوخته و نخواسته ام - ، لبریز فرما

خدایا!

پناهنده آغوشِ أمن تو می شوم

از شرّ هر آن چه بر خویش می ترسم

و هر آنچه - از فرط جهل خویش - از آن نمی ترسم(1).

چشمان ابر، از تداعی نامت پر اشک شده و هق هق گریه اش، نبض زمین را به تپش واداشته.

اگر از تاروپود سبز برگ، نشانی از نردبان عشق گیریم، با خش خش تمنا به نسیمی می نگرد که از جنس سحر است و تا اوج، بال و پر می زند.

اگر از شن هایی که بر سینه سوزان صحرا جاری است، قلبی را بپرسیم که تکرار تو جاویدش ساخته، به سنگی که غرق در خاموشی است می اندیشد که بام تا شامش طلیعه نام الهی «اللّه» را فریاد می زند.

همه هستی تو را می طلبند و به تو محتاجند؛ ما را نیز در زمره نیازمندان دائمی که بر درخانه کرمَت برای همیشه بیتوته کرده اند قرار ده و شکوفه های سپید ایمان را بر شاخسار هستی مان بنشان تا دوباره بهار فطرتمان را با نسیم حیات بخش جان تو تجربه کنیم و آن را جاودانه سازیم.

رحیم

دست حاجت چو بری پیش خداوندی بَر

که کریم است و رحیم است و غفور است و دود

ستایش، شایسته آن رب رحیمی است که نیافرید انسان را، جز برای مهربانی کردن به او. بخشاینده ای که طلیعه بی کرانی از مهرش را در سینه سپید ابرسیاه جای داد تا زندگی را بر پیکر سرد غبار آلود زمین جاری سازد.

آن گاه، فانوس ماه و چراغ مهر را در قاب خالی آسمان به تصویر کشید تا فرزندان زمین در تاریکی ابدی ساکن نشوند.

ای رحیم! اگر نبود نگاه مهربانت، بذر خاموش گیاه و دستان سرد زمین یخ می زد و دیگر نهال سبز محبت در حافظه خاک نمی روئید و هیچ ذائقه ای شیرینی را نمی فهمید

رحیما! آن کدامین دراست جز در رحمت تو، که از صبح تا شام بر روی سیاه عاصی گشوده است و دق الباب آن، همان جاری زلال توبه است که پاکی می کند صورت و سیرت را؟!

پس ای مهربان ترین مهربانان! نگاه آبی ات را که از ابتدای بودن، با من است، تا انتهای وجودم از من دریغ مدار که خود فرمودی: هر چه می خواهید از فضل و کرم من بخواهید که به شما بندگان، همیشه مهربانم

ص:18

رحمان

ستایش از آنِ بخشایش گر مهربانی است که مرا از ذلت نیستی رهانید و لذت هستی ام بخشید؛ آن عطا کننده ذره پرور که از پاک ترین خاک وجود، موجودم کرد و در جسم ساکن و خاموشم، نسیم

خوش عشق را که عرشیان پیوسته طالبش بودند، دمید و از آن پس، منِ انسان، طلوع کردم.

بخشنده ای که می دهد و نمی ستاند، عطایش بی منت است و وفایش بی حساب. رحمانی که رحمت بی کرانش را بی حد و حصر، همچون قطرات باران بر سر بندگانش فرو می ریزد و از آستان فیضش و از سرچشمه زلال معرفتش، عاصی و بی گناه به میزان بهاری بودن دل های فطرتشان، توشه بر می گیرند.

سرانگشتان هستی، وسعتی به بی منتهایی اش را می طلبد، تا توان شمارش کرامات سبزش را داشته باشد، که جن و انس و پری از انجامش عاجزند و ناتوان.

اگر آواز هزاردستان را بر شاخسار هستی که اوج می گیرد تا آسمانی شود یا گریه کودک باران را در آغوش زمین و آوای زلال چشمه را با گوش جان می شنوم، همه از عطای اوست. و اگر...

احسان قدیمش در دستان پادشاه کشور عشق متجلی شد، آن هنگام که در نماز نیازش به رکوع بندگی رفت و نگین پادشاهی زمینش را بر دستانی که عطش نیاز، زخمدیده شان کرده بود، بخشید که به حتم، حاتم طایی از دانستنش سر در گریبان خجلت فرو می بَرد و این همه نیست، جز ردپای دوست.

پس ای بخشایش گر مهربان! آفتاب رحمتت را بی دریغ بر پیکر تاریک و ظلمانی ما بتابان و پیچک احساس را که در باغچه امید دستانمان روئیده، تا اوج آن جا که فرشته نفس می کشد با لطف خویش همراه و راهنما باش!

الهی!

سکوت شیشه ای بغض هایم را بشکن و مرا در هق هق گریه های خویش رها کن تا برایت بگویم که چقدر دل تنگ بی تو بودنم.

الهی!

می نویسم و تشنه می شوم؛ می خوانم و تشنه تر و آن زمان از خویش سیر و از تو سیراب می شوم که مرا گوش می کنی. چونان دریایی که گوس ماهیان خفته را در تلاطم پیوسته خویش، به بی تابی فرا می خواند و به التهاب و اشتیاق می کشاند.

الهی!

مرا در جاده منتهی به مهرت نگاه دار

الهی!

سرگذشتم خیره سری بود و عصیان گری. سرنوشتم را از آفت سرگذشتم دور دار که می خواهم خوب در آفتاب خوبی ات! خود را جلا دهم.

«ای آفتاب خوبان می جوشد اندرونم

یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت»

الهی!

می خواهم آفتاب آسا، سراپا سرشار از روشنایی پی درپی تو باشم که بی حضور آفتابی ات خاموشم و بی مهر سایه گسترت، آتشی بر آمده از عمق سینه خویشم.

الهی!

اسیر ناباوری و گرفتار شَکم؛ مرا از این تردیدهای پی در پی برهان و به خویش برسان

«هر آن که خاطری مجموع و یار نازنین دارد

سعادت همدم او گشت و دولت هم قرین دارد»

الهی!

اگر چه آینه ای زنگار گرفته ام، امّا هنوز هم احساس و آرزوی همدمی با تو در سینه ام موج می زند، که اشتیاق دیر آشنایی تو، چون مهری است که بر تارو پود جان و دل، تشنه است و گره خورده است.

ص:20

الهی!

از تو به جز نیکی سراغ ندارم و در خویش به جز عطوفت مالامال تو هیچ نمی یابم و با این همه، این را همیشه در همه جا داد می زنم که ناسپاس تو تا همیشه منم و من.

الهی!

نه افسوس بعد از فسون را می خواهم و نه فسون سازی افسوس را که تو از هر نیتی آگاهی و از هر حیله ای مبرّا.

«زهی ربوده لعل تو صد فسون پرداز

فریب خورده چشمت هزار شعبده باز»

الهی!

هر چه با زبان خویش سرودم دروغ بود و هرچه از دل بر آمد، دروغ تر، به من زبانی عطا کن تا که دل را رسوا نمایم و دلی ببخش تا جرأت آن را بیابم که زبان به رسوایی خویش باز کنم.

«ای جلال تو بیان ها از زبان انداخته!

عزت ذاتت یقین را در گمان انداخته»

الهی!

پایان های پی در پی می آیند و آغازهای بی وقفه می گذرند و این منم که بی وقفه در حال ایستادنم و پی در پی به خاموشی خویش می پیوندم و می گرایم و خوب می دانم که اگر تو بخواهی، بدون درنگ می مانم و اگر تو نخواهی، بی هیچ حادثه ای، ثانیه ای زنده به گور به دنیا می آیم؛ پایان پسندیده از تو می خواهم و آغازی دل نواز که به تو منجر شود.

الهی!

نه مرا پای گریز از خویش است و نه توان ستیز، مگذار در واماندگی خویش جا بمانم و از گریز پای عمر، عقب بمانم.

الهی!

مرا خاک کن، امّا آبرویم را به خاک مریز که آن چه از من بر آید و از من به جا مانده است، همین بی مقداری اندک است و

ناله های ناچیز.

الهی!

هزار جاده از مرحله ای که به تو ختم می شود، دورم و هزار مرحله از بلندی آرزویت، پرت؛ آرام آرام، دستم را بگیر و به فانوس های یک ریز بیاویز و تاریکی ام را در تابوت تنهایی ام، میخ کوب کن

ص:21

که در حضور تو باید سخن از عشق گفت و رسیدن، سخن از نور گفت و شکفتن، سخن از اشک گفت و گریستن.

الهی!

با این همه بی چیزی، چشم خانه محقری دارم از جنس پنجره و باران و دست های مختصری دارم از جنس نیاز و تمنا؛ با این همه، امید به مهر تو دارم و دل به مهربانی تو بسته ام.

«نیازم ز گیتی به توست ای نیازی

که دل را امیدی و جان را نیازی

ازیرا به شادی بنازم که دانم

دلم را نیازی و زو بی نیازی»

ص:22

کرده اند، در برابر کلام مفضل می نشینم و از پس سال ها، هنوز که هنوز است آن نور، نسل به نسل، زمان به زبان و جبین به جبین منتقل می شود و متصاعد.

مفضل می گوید و نفس من در سینه حبس می شود. طاقت واگویی سخنان او را ندارم. تنها این را می گویم که غوغایی در دلم بر پا کرد، ناگفتنی. مفضل از امام صادق علیه السلام، نقل می کند که امام زمان (عج) پس از ظهور، بین رکن و مقام می ایستد و فریاد می زند: «ای جماعت نیکان و خواص من

ای کسانی که خداوند قبل از قیام من، شما را برای یاری ام ذخیره نموده است! با میل خود نزد من آیید.»(1)

سپس خداوند متعال صدای او را از شرق و غرب عالم به گوش یاران آن حضرت می رساند و آنان سخن او را می شنوند و در فاصله چشم بر هم زدنی، بین رکن و مقام نزد او حاضر می شوند.

می شود آیا آقا که ما بشنویم آن صدای آسمانی را و ببینم آن ماه نورانی که در شب تاریک، عالم را نورباران می کند؟

می شود آیا در برابر شما بایستیم و پشت سر شما قیام و قعود و سجده و رکوع کنیم؟ شنیده ام که جبرائیل امین، اولین کسی است که دست شما را می بوسد و بیعت می کند و دیگر فرشتگان آسمان از پی او و سپس... .

آه! در کدامین روز، عطر دست های تو، هستی را معطر خواهد کرد؟

در کدامین لحظه، شمیم حضور تو مشام جان ها را نوازش خواهد کرد؟

در کدامین سرزمین قدم می گذاری، تا کائنات، بوسه زنان بر خاک پای تو گرد وجودت طواف کنند؟

عطر گیسوان بلندت را کی افشان می کنی تا هوش از سر هر چه هست و نیست بپرد؟

مولا، آقا! تا کی سرِ راهت بنشینم؟ تا کی این قلم را امیدوارانه بر روی کاغذهای منتظر بچرخانم و دست نوازش بر سر نوشته هایم بکشم که:

دیر نشده است؛ می آید، به خدا می آید و گوشه چشمی به شما خواهد داشت! می آید و با دیدارش هر چه دست است بریده می شود و هر چه چشم است مبهوت و شاید صدایی در فضا پیچید که: حاشَ لله ما هذا بشرٌ ان هذا الاّ ملک کریم»(2)

ص:24

و تو بهترین آفرینه خدایی و محبوب ترین مسافری که زمین و زمان به آمدنت چشم دوخته اند. پس بیا و چشم دل ما را روشن کن!

من اگر می خواستم، می توانستم از عسل پاک و از مغز گندم و بافته های ابریشم برای خود غذا و لباس فراهم آورم؛ امّا هیهات که هوای نفس بر من چیره گردد و حرص و طمع مرا وا دارد که طعام های لذیذ بر گزینم، در حالی که در «حجاز» یا «یمامه» کسی باشد که به قرص نانی نرسد، یا هرگز شکمی سیر نَخورد، یا من سیر بخوابم و پیرامونم شکم هایی که از گرسنگی به پشت چسبیده و جگرهای سوخته وجود داشته باشد!».

یقین کردم... یقین کردم ای مولای موحدّان! کسی که همه عالم اسلام را همچون خانه خود به یاد دارد، مسلّم است که رفتار خویش را جز با خواسته الهی نظم نمی دهد، ولی... ولی مانده ام که چرا از من یاری خواسته ای؟

من که با معادلات روزمره دنیازدگان، زندگی را توامان کرده ام!

«با پرهیزکاری و تلاش فراوان و پاکدامنی و راستی مرا یاری دهید».

چگونه مولای من... چگونه؟

«با پرهیزکاری و تلاش فراوان و پاکدامنی و راستی مرا یاری

دهید».

من کجا و یاری تو کجا! من که خود اسیرم، من که خود در بندم... چگونه مولای من... چگونه؟

«با پرهیزکاری و تلاش فراوان و پاکدامنی و راستی مرا یاری دهید».

مگر نه این است که تو را فخر و مولا و الگو می خوانم... پس باید کاری کرد. باید از روش های جاهلی ام بپرهیزم!

باید در گفتار و کردارم، راستی با تو و راه تو را پیشه سازم که نجاتم در گرو راستی با تو است!

ص:28

آتش بود، خون بود، دود بود، کبوتر بود و خطی ممتد از رنگ های آبی و بنفش که مثل ماری، تمام پرنده ها را محاصره کرده بوند

بچه ها، یکی یکی ستاره می شدند و از قاب آسمان به تو لبخند می زدند و دست تکان می دادند.

دوست داشتی همه فاصله ها را پرواز کنی، اما بال هایت زمین گیر سیم های خاردار بودند.

دوست داشتی فریاد بزنی و کمک بخواهی، اما تا دهان باز کردی،

دودی غلیظ، حنجره ات را بلعید و آن قدر سرفه کردی که بیهوش شدی.

هنوز چند دقیقه از نفس هایت باقی مانده بود که یک باره، روشنایی، اطرافت را فرا گرفت. گمان کردی باز هم چند منور...

اما این بار، بوی عطر، فضا را عطرآگین کرده بود؛ قوّتی در خود حس کردی، بال هایت را از زمین چیدی تا به جمع ستارگان بپیوندی.

پلک هایت را باز کردی و چند دقیقه بعد، فانوس فانوس شعله گرفتی؛ آن قدر که شعله ها از گلویت زبانه کشید و با پروانه های اطراف خداحافظی کردی.

چه شیرین زمان بودی عزیزم! با آن سن و سال کَمت، چه حرف های بزرگی می زدی!

آن قدر گفتی و گفتی، تا دلم رضا شد و زیر پای رضایت نامه ات را انگشت زدم!

لبخند زدی و دستم را بوسیدی و گفتی: مادر! خدا خیرت بدهد. مُهر انگشت تو، کلید قفل بهشت من است! نمی دانی چه لطفی در حقّ پسرت کردی، مادر!

چقدر تو در آن لباس های بسیجی، زیبا و مردانه شده بودی! انگار یک شبه بزرگ شدی!

هیچ وقت آن قدر سیر نگاهت نکرده بودم! آن قدر نگاهت کردم که نگاهت را با شرم به زمین دوختی

آن قدر نگاهت کردم که ترسیدم مبادا چشمت بزنم؛ اسپند دود کردم، اسپندها را مُشت مُشت دور سرت چرخاندم و در آتش ریختم، تا چشم دشمن کور!

خواستم دعا کنم، خواستم بگویم: خدایا! پسرم را حفظ کن! که تو گفتی: مادر! اگر می خواهی دعا کنی، فقط بگو: خدایا پسرم را قبول کن!

گفتم: عزیزم! تو مرد خانه ای! گفتی: مادر! تو به من مردانگی آموختی.

پسرم! تو که هیچ وقت به مادر نمی گفتی خداحافظ؛ ولی آن روز، با لحن غریبی خداحافظی کردی. طعم بوسه هایت بر پیشانی خواهر کوچکت هم غریبانه بود!

موقع رفتن، پاکتی را روی طاقچه گذاشتی؛ دلم لرزید، دلم گواهی داد، که داخل پاکت، وصیّت نامه توست.

قاب عکس پدرت را برداشتی، بوسه بر آن نهادی! نمی دانم حس کردم، یا شنیدم نجوایت را که زیر لب گفتی: «بابا دعا کن لایق شهادت باشم»

و رفتی...

هنوز دلم با داغ رفتنت کنار نیامده بود که از داغ آمدنت سوخت! باورم نمی شد، تو داخل تابوت باشی و روی شانه های شهر؟!

انگار خوابم تعبیر شد! گفتم که خواب دیدم همان شب رفتنت؟

دود بود و آتش، و تو که در وسط میدان می جنگیدی! و من داخل خیمه بودم و تماشایت می کردم!

ص:31

ناگهان غبار شد و تو نبودی، یا شاید هم چشم های من تاب تماشا نداشتند!

چند لحظه بعد، تکه تکه بدنت را دیدم که به آسمان می رفت، شاید روی بال فرشته ها و من گریه کردم...

حالا تو آمدی؛ روی شانه های شهر...

پسرم! نمی گذارند ببینمت. می گویند چشم نداری. می گویند دست نداری، می گویند در سراسر بدنت، یک جای سالم نیست، امّا عزیز دلم!

خودت در وصیّت نامه ات نوشته بودی:

«مادر! روزی که پیکرم را برایت آوردند، فقط خانم زینب علیهاالسلام را به یاد آور...»

و هنوز که هنوز است، تکه تکه خاطرات مدفون شده را می کاویم و چشم به راهیم.

این جا سال های سال است که خاموشی رایج شده است و بازار عشق از سکه افتاده است.

این جا پرنده ها به جرم داشتن مال، جریمه می شود.

هم قطارنم، چه ساده تا دورترین نقاط باران رفتند و زخم ها را شناسایی نمودند!

هم قطارانم، چه ساده ناپدید می شدند و چه نامحدود دود می شدند و چه بی اختیار، چون غبار.

هم سنگرانم، نه گم شدند و نه به بیراهه رفتند، نه خاموش شدند و نه به سردی گراییدند؛

هم سنگرانم، با عطشی که چهارده پنجره داشت، به آفتاب نگریستند و غروب ها، فانوس فانوس گریستند و محو تماشای عشق شدند.

هم سنگرانم، در فصل مرگ های زرد و روز افزون، در فصل دردهای گوناگون، تنها به پیر خویش تکیه دادند و از کلام آفتابی او نوشیدند.

هنوز که هنوز است، زمزمه مادران شهید را می شنویم و بر مرگ های مشکوک و مبهم خویش، مُهر رضایت می زنیم و حجله می بندیم، امّا هم قطارانمان، به موازات رودها رفتند و به زمزمه های آفتابی پیوستند؛ رفتند تا برتری بلند مرتبه و آسمانی خویش را از بام تمام نام ها به پرواز در آورند و پرچم خون خویش را به اهتزاز.

سوار شدند، تو شهیدی که هفت شهر عشق را در یک طُرفة العین پشت سرگذاشتی و هم سفر ملایکه گشتی.

من غبطه می خورم بر وجب به وجب میدان های مین؛ غبطه می خورم بر پیشانی بلندت؛ غبطه می خورم بر حال و هوای سحرگاهانت، غبطه می خورم بر روح متعالی ات؛ غبطه می خورم بر گوشه گوشه مناطق عملیاتی که فقط آنها تو را فهمیدند و تو را شنیدند.

من امشب را می خواهم فقط از تو بنویسم؛ از آلاله های تکیده «اروند رود» حماسه تا «دوکوهه» ایمان و شور.

می خواهم کبوتر سبکبالی باشم که از تکّه های بهشتِ زمین خبر بیاورم، می خواهم از دلِ خاکریزها حرف بزنم؛ از دلِ زمین هایی که چونان مادری مهربان، در آغوشت کشیده اند

می خواهم لحظه ای هم که شده، از «کرخه» عشق وضو بگیرم و تا فراسوها پر بکشم.

می خواهم قاصدکی باشم و از ناگفته های «قلاویزان» بگویم.

کاش می شد شاپرکی شد و خود را بر آتش شمع شهادت سوزاند!

امشب را پرستویی هستم که از میان دشنه و خون، از سرزمین حادثه و خطر، «جزیره مجنون» خبر می آورم، از نیزارهای نیمه سوخته؛ نیزارهای سر در آتش و ریشه در خون؛ نیزارهایی که هنگام وزش باد، ناله هایش انسان را به جنون می کشاند.

از «دهلاویه» می نالم؛ از غریبه آشنای شب های «دهلاویه»، «شهید چمران»...

از معراج خونین بزرگ مرد حادثه ها «جهان آرا» می گویم؛ از این ناشناسِ دلیر.

امروز را من خودم نیستم، امروز را «من»، «تو» هستم، وقتی که با چشم های «تو»، جهان خاکی را از تنگه های «چزابه» می نگرم که آسمان چقدر برای پریدن نزدیک شده است!

امشب، دلم را همسایه خرابه های مظلوم «بو فلفل» می کنم و لحظاتی، چلّه نشینِ آخرین شام غریبان بچّه ها می شوم.

پر می کشم و به سرزمین چهار فصلِ خطر «جزیره مینو» اوج می گیرم و می گریم بر بدن های ققنوس ها، در زیر شلاق سوزانِ خورشید.

من امشب، تاریخ را به دادگاه چشمانت می کشانم و اراده آهنینِ خیبرشکنان را، «شلمچه شلمچه» بر پیشانی تاریخ می کوبم.

ص:34

چقدر آدم سبک تر می شود، وقتی که لحظه ای با «خود» و «تو» و «خدا»، خلوت می کند و «هویزه هویزه» مظلومیتِ تو را گریه می کند!

چگونه از شیرمردان همیشه بیدار «فکّه» نگویم و از ارتفاعات «چنگوله» که لحظه لحظه وجود آنها را فریادهای «اللّه اکبر» و «لااله الا اللّه» پر کرده است؟!

می گویم و باز می گویم از شیرهای بیشه «مهران» که دوش در دوش و شانه در شانه، ایستادند مردِ مردانه و عیار جان را به قیمت کیمیا معامله کردند.

امشب را می خواهم خودم نباشم؛ می خواهم پرستوی مهاجری باشم و همگام با «خلبان عباس دوران» سینه آسمان ها را بشکافم و با تمام غرورم، خود را بر ساختمان بیداری بکوبم و از خواب غفلت بیدار شوم.

از این پس می خواهم «همت» باشم، «زین الدین» باشم، «فکوری» باشم؛ می خواهم فقط خودم نباشم.

می خواهم من نیز «فتح المبین» بکنم؛ می خواهم ندای «هَل مِن ناصرٍ یَنصرُنی و مِن مُعین یُعننی» را را لبیک بگویم.

می خواهم سرمشق کودکی ام «فهمیده»ها باشد و سر لوحه پیری ام «احمد کوچکی»ها.

می خواهم وارث پرچم خونین تو باشم و تا ابد عَلم عشق تو را بر دوش بکشم و بر روی شانه هایم به اهتزاز در بیاورم. می خواهم بعد از این با تو قدم بردارم و برای خدای تو قدم بر دارم.

می خواهم من نیز، توقیعِ «قالوا بَلی» را امضاء کنم و فاصله ها را گلایه نمایم.

اگرچه پاهایم ناتوان است و اراده ام لرزان، ولی تا وقتی آینه راه تویی، هنوز هم برای «تو» شدن امیدی هست؛ ای شهید!

من جا مانده چلچله های باغ شهادتم و تو پرنده ای کوچ کرده از زمستان بی وفایی ها.

کاش ما را هم همسفره خوانِ معراجت می کردی؛ در شبی که تا فراسوی نگاه پر کشیدی و ما را با خوگرفتگانِ این قفس خاکی، تنها گذاشتی.

اراده آهنین ات را می ستایم که بر پیشانی خطر بوسه زد و خطر را در آغوش فشرد.

غیرت آمیخته با همّت تو را می سرایم که در رگ هایت می جوشید و دلِ دریایی ات را می سرایم که زادگاه توفان عشق بود و دامن امواج خروشان شرافت.

ما از نسل شقایق های سوخته ایم و میراث دار «خون خدا»

این روزها، احساس می کنم که تو مرا به خود می خوانی و من بی تو هویتی ندارم.

یاد جاوید تو، نشان افتخار همه پویندگان راه شهدا است.

آری فرهاد! آن گاه به یقین آرزو می کنی، ای کاش از جنس اینان بودی، با عشقی این چنین سبز و سر به فلک کشیده، با تیشه ای دیگرگون که نقشی بر قلب می نگارد نه بر کوه!

ای چشم بر همه نهاده جاوید، که پس از سالیان سال، هنوز خونت سرخ، در رگ درختان جریان دارد.

برخیز و مشق عاشقی ده مرا! بگو که چیست راز سرسبزی درخت، بر فراز مزارت؟

ای شهید پر کشیده! اینک چهره بنما تا من تمام عمر، نقش تو بر کوه بنشانم، تا شاید نقش زدن بر دل را بیاموزیم.

ای درختان سبز روییده بر مزارها! هماره جاوید خواهید ماند، که آب حیات، در رگ برگ هاتان جاری است.

در انفجار گل سرخ، در نوبهار گل سرخ

روی مزار گل سرخ، حک شد به نامت بهاران

ما مُهر برگشت خوردیم! راهی به جایی نبردیم

هرجا که بودیم، مُردیم، هر جا که هستیم الان

سرگرم سرمای خویشیم، خوابیده در پای خویشیم

محو تماشای خویشیم، در ازدحام زمستان

دل هایمان آهنی شد، از سرد بودن غنی شد

در جان ما ماندنی شد، احساسی از جنس سیمان

از زخم تا اشک و اندوه، از دشت تا جنگل و کوه

از خویش تا خیل انبوه، از کوچه ها تا خیابان

برشانه، تابوت شالی است، تابوت از عقده خالی است

دل ها در آشفته حالی است از قصه هم قطاران

ماندیم و گفتند رفتیم، رفتند و گفتیم، رفتند

با بال هایی سراسر، از جنس باروت و باران

ص:38

این ثانیه های بی تاب، تو را انتظار می کشند؛ برخیز! با دست زخمی هم می شود سنگ برداشت.

این سنگ ها، سلاح مظلومیت ملّتی است که تاریخ را با دستان مجروحش تکان می دهد.

این سنگ ها، بوی زیتون می دهند، بوی دردهای مردمی که روی گلوله راه می روند، در میان آتش بزرگ می شوند و زیر آوار می میرند.

بگذار زخم های جانت را در مقیاس حقوق بشر برانداز کنم!

بگذار اثرات تمدّن، فرهنگ، صلح و انسان دوستی غرب را در میان آوار اردوگاه هایت پیدا کنم!

کودکان بی پناهت، روی خط خون راه می روند؛ کاش «یونسکو» تاول های پایشان را می شمرد؛ شاید بیانیه ای تنظیم می کرد!

ایمان دارم به حقیقت راهی که می روی.

شهادت، مغرورانه ترین مسیری است که ذلّت زندگی را زیر گام های اعتقاد، له می کند.

شهادت، روشن ترین خط مشی ملّتی است که با سنگ های کوچکش، شوکت پوشالی «شارونیان» را به سخره گرفته اند.

شهادت، منطوق عزّت است و مفهوم جانانه «إِحْدَی الْحُسْنَیَیْن»...

جامه سپید پرواز، بر جان صد چاکت برازنده باد!

این راه، میراث آئین مردی است که پرچم لااله الاّ اللّه را بر فراز بام دنیا افراشت.

این راه امتداد خون «هابیل» است.

یادگاری از دردهای «مرد تبردار» است.

زخم های دل موسی علیه السلام است.

آتش سینه عیسی علیه السلام است.

این راه که تو می روی، مسیر عزّت و آزادگی است، در فرهنگ محمّد صلی الله علیه و آله وسلم.

به حقیقت راهت ایمان دارم.

ص:40

سنگ را به سینه فرعون نشانه رفته ای! درست هدف گرفته ای؛

درنگ مکن!

سیاست سرخت را در گوش آنتن های خبری فریاد کن!

تکّه های جانت را جمع کن؛ پوتین های سیاهشان به هیچ چیز رحم نمی کند، حتّی به پاره پاره های پیکرت!

شهد شهادت گوارایت! «هَنِیئا مَریئا»، تاریخ تو را تحسین می کند.

بایست و پیکر پلیدی را درخشم مذاب خویش بسوزان.

بایست، آن گونه که خیبرشکنان بر فراز دروازه های فتح

ایستادند.

قدس!

ای تاریخ به تاراج رفته!

خراب تر زدل من غم تو جای نیافت

که ساخت در دل تنگم قرارگاه نزول

بایست، که تاریخ، چشم به راه شکوفایی تو در آن سوی دروازه های زیتون است. بایست، که حادثه ها از راه خواهند رسید و تمام واژه های تند و تیز، در برق حضور ناگهانی ات محو می شوند.

قدس!

ای سرزمین پهناور زخم ها و رنج ها! ای ازدحام سینه های از درد و داغ مالامال!

قدس

ای هماره استوار و بی تردید! ای همیشه تبدار چون خورشید! بایست، که سرسبزی به غارت رفته ات را از ریشه های خشکیده یهود، به تو باز خواهم گرداند؛ آن سان که از خیانت یهود، جز نامی خالی بر جای نماند.

بایست، تا که در یک صبح زود هنگام، آسمان در گوشت آیه های «والفجر» را تلاوت کند. و تو سرشار از روشنایی پیرامون خویش گردی و چشم از شکوفایی خویش بر نداری

قدس!

بایست که نبض تلاطم، در «بحر المیت» است و تمام توفان ها، نمک گیر سفره دل غمگینش.

قدس!

ای جاری ترین شیدایِ آشوب آشنای من! ای کشاکش بی تردید! سلام بر تو و بر برگ برگ خاطرات سوخته ات!

سلام بر تو و لحظه لحظه مهربانی ات!

هنوز کوچه هایت بوی باران می دهد و خیابان هایت بوی باروت.

هنوز هم در آستانه زخم و آتش، آوازهای نیمه تمام داوود علیه السلام را می شنوم

هنوز هم در مشام اورشلیم، عطر تنهایی مسیح در جریان است

ص:42

هنوز هم ذره ذره های خاکت، خاطرات دیر آشنای همنشینی با خلوت نورانی محمّد صلی الله علیه و آله وسلم را به خاطر دارند.

قدس!

اگرچه در زیر پایت مرداب است و بر فراز آسمانت کرکس، امّا هنوز تو سرشارترین آفتابی و لبریزترین دریای بی تاب که موج های حادثه از تو وام می گیرند.

قدس!

ای قانون آواز داوود، ای قبله جان و جهان! ای قبله دل و دین! ای انتظار طولانی سال های سال! بایست، تا تاریخ، یک بار دیگر بازگشت پرندگان را از روزنه های باران خورده مسجد الاقصی به تماشا بنشیند.

جای آن است که از دل خون بگرییم بر همه ستم های ناگفته ای که هرروز بر این دیار غریب می رود.

فلسطینم!

یاد تو را در غمخانه ام پاس می دارم،

تو را عضو پیکرم می شمارم، ذکر یونسیه سجده های نیازم، همواره تو خواهی بود.

آه! ای مسجد الاقصای سرخ!

«مرا با درد تو انسی است پایا

چه کرد این ناله هایت با دل ما؟!»

ای شهر پیامبران رحمت!

همیشه از تو خواهم گفت، تا رهایت ببینم

که سینه ام پر از کینه ناجوانمردان صهیون است.

آه، ای خانه پاک، که قلبت از جنایت دشمن غدّار و خیانت دوستِ نابکار شرحه شرحه است!

بُغض سنگین تورا در حنجره انتقام خویش برای روز خنجر پاس می دارم.

صبور باش برادر! که سپاه فرشتگان الهی در راه است؛ به امامت «بقیة اللّه»

و رگبار غم ها و توفان مصیبت ها زود گذر.

و آفتابی بهار، پاداش انتظار ماست.

دستانم اینک خونین است از پیکر برادرانی که بر دوش گرفته ام و دهانم خونین از آن همه مرثیه ای که در رثای گدازنده هم پیکرانم ضجّه کشیده ام و چشمانم خونین از آن همه تصویر سرخ و وحشت زا که لاجرم، چون آینه ای دیده ام و انعکاس داده ام به چشمِ تمامی آنان که نمی بینند یا نخواسته اند که ببینند.

آری! این منم که دوباره نعره بر آورده ام از عمیق ترین قسمت حنجره پوسیده ام که اگر این حنجره بار رسالتی نداشت، تا به حال شاید چیزی از آن باقی نمانده بود!

و این منم که دست دراز کرده ام به سوی تو ای قدس! ای اوّلین سمت و سویی که اجداد مؤمن من بر آن نماز گذارده اند! همه قلم می لرزد آن گاه که ستون هایت را لرزان می بینم از هجوم آن همه موش های حفّار، که بی رحمانه کمر به ویرانی تو محکم کرده اند، بی آن که هیچ کس باشد تا بتواند از معرکه این جنگ خونین، پیروز بیرون آید.

ولی پیروزی به چه معناست؟ آن که رفت و جنگید و خونین بال پرکشید، البّته پیروز بوده است، لکن تکلیف ستون های مسجد الاقصی چیست که هر لحظه، به سمت فروپاشی می بَرَندش و هر روز با سرعت بیشتر؟

آری! تکلیف ستون های بیت المقدس چیست؟

بگذارید من بگویم! آن چه می گویم، لرزه آور است. آن چه می گویم، باشد که موی بر بدن ها راست کند.

نیک بشنوید! این جمله مرا با فریاد بخوانید، با بلندترین صدای حنجره تان، در حالی که سراز پنجره بیرون آورده اید!

آری! آن گونه بخوانید که من آن را نوشته ام: زمین، آبستن خوفناک ترین زمین لرزه ای است که خانه موش های مهاجم را فرو خواهد ریخت؛ نه سقف بیت المقدس را.

زمین لرزه در راه است، روزی توفان خواهد شد؛ نعره بزنید و تکرار کنید: روزی توفان خواهد شد!

زمین لرزه ای که زیرِ ستون های بیت المقدس را پُر خواهد کرد؛ محکم و استوارتر از همیشه.

حالا آرام تر تنفّس کنید و اگر آسوده تر شدید گریه کنید. هق هق فروخفته همه سالیان دغدغه و التهاب را بیرون بیاشید. بغض های خفه شده، دیر زمانی است که مفّری می جویند.

ص:45

این سیلِ چشمان یکپارچه شماست که می تواند ویرانگر لانه موش ها باشد. گریه کنید! پس از آن همه فریاد، اشک، آسایشی دل انگیز است. حالا حنجره ام خسته است و قلمم نیز، و اشک آسایش، خاکِ صفحه ام را گِل کرده است.

من خسته ام؛ چونان هزاران خسته چون من.

خوابی غریب، پُشت پلک هایم را ویران کرده است؛ پس ستاره ها را می شمارم؛ ستاره هایی که هر لحظه در گوشه ای از آسمان گم می شوند و در گوشه ای پیدا.

ستاره ها را دوباره می شمارم و می دانم که تا ابد، ستاره ها روشن خواهند ماند، بی آن که حتّی یکی از آنها کم شود

پس با خیال راحت چشم می بندم، در حالی که هنوز به زمین لرزه

بزرگ می ا ندیشم و به توفان که روزی...

از چادر بیرون می آیی، چشمت به کودکان می افتد؛ کودکانی که به جای عروسک، با سنگ بازی می کنند.

آرام قدم بر می داری؛ قدم های مطمئن. کیسه سنگینی در دست داری. خیلی دوست دارم بدانم درون کیسه ات چیست. در پیچ کوچه های پنهان می شوی و به انتظار می نشینی و باز خاطرات کودکی، ذهت را به بازی می گیرند. تو، کودکی بودی، مثل همه، بی هیچ دلواپسی، به دور از تمام غم های دنیا، داشتید بازی می کردید؛ تو و محمّد، که جنازه خونین پدرت را آوردند. راستی! آن لحظه به چه فکر می کردی؟ حتماً می گفتی: اگر بزرگ شدم، انتقام می گیرم، نه؟ و حالا تو بزرگ شدی؛ آن قدر بزرگ که قانون جنگ را بلدی: سنگ، دست های قوی، نشانه، پرتاب!

راستی! چه کسی اولین بار این قانون را وضع کرد؟

ای عقابی که سزاوار بال هایت نیستم

وطنم، ما با زخم تو زاده و بزرگ شدیم

و درخت بلوط خوردیم

که شاهد میلاد سحرگاهت باشیم

ای عقابی که بی سبب در قید به سر می بری

ای مرگ خرافی که محبت می ورزیدی

همچنان منقار سرخت در چشمانم

شمشیری از آتش است

و من سزاوار بال هایت نیستم

تمام آن چه را که در پیشگاه مرگ مالکش هستم

پیشانی است و خشم

و برای گنجشکان کوچکی است

که در کشتزارها جستجوگرند

و برای سپاه سنگر گرفته

در مرزهای وطن بزرگ

- سپاه اعراب و رهایی-

مجد برای شاعران است و نویسندگان

دوستداران زندگی امروزی

در گیر در آوردگاه سرنوشت

مجد برای بیماران است بر بسترهای شیون و زاری

و برای زنان رنجیده

مادران.

ص:49

باران، شستشوی درخت های خاک خورده ام را بهانه زیارت این نوباوگان جوینده علم نموده. همه به تماشای درخشش نگاه معصومانه شان آمده اند؛ در تلاقی دستانی که هنوز به گرفتن مدادهای امداد الهی، در نشیب و فراز کسب دانش، عادت نکرده است. پاهای پر جنب و جوش کودک بازیگوشی که رفتن به راه رستگاری را گام به گام از آموزگارنش خواهد آموخت و زبان شیرینی که کلام کمال را حرف به حرف هجی خواهد کرد.

گیسوان طلایی خورشید، به نسیم ملایمی می ماند که از پس ابرهای اندک تیره پاییز، دستان گرمابخشش را بر شانه هایشان می گذارد.

من به ریزش برگ هایم غبطه می خورم که زیر قدم های شیطنت آمیز دانش آموزان تازه وارد، به خش خش خفیفی اعلام وجود می کنند و با خاک پای جویندگان راه علم، متبرک می شوند.

چه بسیار فرزانگان و فرهیختگان که چون این برگ های خزان خورده، مزار خویش را بر درگاهی مکاتب و مدارس قرار داده اند تا بعد از توفان مرگ نیز از فیض بهار فضیلت خواهی و دانش اندوزی، مستفیض شوند.

چقدر بهاری شده ام!

احساس می کنم بهار، میهمان شریان های وجود و آوندهای حیاتم شده است و شاید بهار، همین هیاهوی زیبای دانش آموزان است، همین کتاب های گشوده، قلم های بر افراشته و سینه های فراخ، با گام های

استوار و جستجوگر!

شاید بهار همین جاست!

ص:51

که عشق فرصتی است تا جامه خودی از تن به در آید و در زلال آئینه، تصویر بی خودی نقش بندد».

پیامبر روشنی، پیوسته و پی در پی، خویش را چون سایه ای همراه و همدم خویش می دید. آن چه را که با زبان زمزمه می کرد، از دل می شنید.

پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم ایستاد و تکیه بر عصای موج دار موسایی اش زد و با تبسمی به خواب رفت و چون به خویش آمد، محو در نگاه دریایی خدیجه، غوطه در شوریدگی سرشار خویش می زد و از عشق می سرود.

و پیامبر چون خوب نگریست، با بی تابی تاول خورده اشک هایش هم نوا و هم آهنگ شد. دلی شوریده داشت و سری شوریده تر. که او پیام آور لحظه های زلالی و روشنی بود؛ برای لحظه های روشنی جو، برای لحظه های به خواب غفلت رفته.

محمّد صلی الله علیه و آله وسلم آمد، تا بلال و ابوذر و مقداد و عمار و یاسر، سر از پای نشناسند و سرمست از شمیم زلال «لا اله الا اللّه و محمّدٌ رسول اللّه» شوند.

محمّد صلی الله علیه و آله وسلم پیامبر شد، تا ریشه های یقین را در ذهن خشک و خاک آلوده انسان جاری کند و معرفت و بینش و ایمان را به بار نشاند و شاخه های نیایش و شکوه و تماشا را شکوفه پوش کند.

هر شب که پر شکوفه شده روی آسمان

در چشم من شکوفه وش آید خیال یار(1)

محمّد صلی الله علیه و آله وسلم پیامبر شد، تا قلب های عاشق را به تکاپو وا دارد و چشم های مشتاق را به تماشای روشنی رهنمون شود.

محمّد صلی الله علیه و آله وسلم پیامبر شد، تا جاهلیت جنون زده انسان را در بن بست نیستی مدفون کند و کوچه های دلتنگ را منتهی به گل و آبشار و نور کند. محمّد صلی الله علیه و آله وسلم پیامبر شد، تا خورشید، بر فراز مکه چرخ زند و چرخ، تا خواب مقدس خدیجه تعبیر شود

و محمّد صلی الله علیه و آله وسلم پیامبر شد، تا تمام ستارگان، خود را به حبل المتین دامنش بیاویزند و در پناه روشنایی او سوسو زنند.

ص:53

چه زیباست، چادر سبز رسالت بر آسمان آبی هدایت!

چه دیدنی است پرواز کبوتران مشرف بر قله جوانمردی!

چه تماشایی است در سپیده دم آزادی، خرامیدن غزال آزادگی در مرغزار انسانیت!

محمّد صلی الله علیه و آله وسلم آمد، تا چراغ خیره سری خاموش شود و آتشکده بت پرستی و خرافه پرستی، به خاموشی همیشگی و جاوید خویش بپیوندد.

محمّد صلی الله علیه و آله وسلم مبعوث شد، تا روشنی را به نمایش بگذارد. آمد، تا آخرین پرده بردگی را به پرندگی پیوند زند.

محمّد صلی الله علیه و آله وسلم آمد؛ با گام هایی موزون تر و سرشار از ترنّم نور و آرام تر از احساس و شکفتن گل ها در نسیم.

و این صدای خدا بود که می خواست تا محمّد صلی الله علیه و آله وسلم بخواند، هر آن چه را که انسان فراموش کرده است.

و این صدای خدا بود که می خواست تا محمّد صلی الله علیه و آله وسلم آسمان را تلاوت کند و لرزه بر جان های خاکیان اندازد.

و این صدای پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بود که در امتداد روشنی بی حد و مرز، آیه آیه باران را به دریچه های تنگ و زنگ خورده انسان بارید و بارید، تا عشق، شکوفه دهد و محبت، فراگیرترین واژه هستی شود.

مردی در انتظار لحظه حادثه، لحظه ای برای گسیختن زنجیرها از روح آن همه انسان که برده وار، در زیر بارِ سنگ های تراشیده به دست خویش، لِه می شدند.

مردی در انتظار لحظه موعود، آن گاه که آسمان، تبر ابراهیم را بار دیگر به دست فرزند ابراهیم دهد تا لرزه ای بر پیکر بتخانه ها افکنده شود.

مردی در انتظار که دست دختران خردسال عرب را بگیرد و از گورهای تازه آب خورده بیرون کشد؛ پس آن گاه، دیگر هیچ مادری دختر نوزادش را از ترسِ گورهای از پیش کنده شده، پنهان نخواهد کرد.

اینک ای بزرگ مرد! برخیز که لحظه حادثه فرا رسیده است: «اِقْرَأْ» یا محمّد صلی الله علیه و آله وسلم!

بخوان به نام پروردگارت که تو را آفریده است.

پروردگاری که دختران خردسال را برای زنده به گور شدن خلق نکرده است و نیز سنگ ها را برای پرستیده شدن.

پروردگارت که ظلمات جهل را از تو و از قوم تو خواهد زدود و بی شک، همین است رسالت عظیم تو.

پس اقراء یا محمّد صلی الله علیه و آله وسلم! این است همان لحظه ای که غار حرا، عمری ناله های شبانه تو را در انتظارش شنیده بود. پس خلوت خود را بشکن و از کوه فرود آی که اینک گاهِ توست.

برخیز و فرود آی که جهانی اینک تو را فریاد می زند. برخیز و فرود آی که کعبه ای که یادگاه خداوند یگانه تو و نیای توست، اینک از بت های سنگی به ستوه آمده است؛ بت هایی که در جامه خدای یگانه، سال هاست که نقش گرفته اند و اگر تبر ابراهیمی دوباره، در کار نباشد، همچنان هر روز در این نقش، ماندگارتر خواهند شد؛ پس تبر بردار و به یقین «بسم اللّه» بگو و پا بر گرداب این توفان هرزه بگذار. در توفان این سرزمین که موج جهل، هر لحظه ویران می کند و فرازمندتر بر می آید.

پس ایمان می آورم به تو، و به خدای یگانه ای که به فریاد می خوانی اش.

ایمان می آورم که تویی برگزیده خداوند عشق و آسمان و آن که آفرید، پس می خوانم: «إقراْ بِسْمِ رَبِّکَ الَّذی خَلَق»

ص:57

تو به رسالت دل برانگیخته شدی تا نقش ازلی خداوند مهربانی را بر صحیفه سینه انسانیت به تصویر کشی؛ آن سان که نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و... بودند.

تو مبعوث شدی تا مزرعه ایمان انسانیت را آباد و پر ثمر کنی و حصار تقوا را گرداگردش برپا بداری.

و بت پرستان، عرق ریزان از تداوم کاری پوچ، اینک نوری، چشم هایشان را خیره کرده است؛

امّا چرا عبوس می نگرندش؟

محمّد! بگو، بگو پیام پروردگارت را که امروز بر جانت نثار کرد.

بگو که ای شب پرستان بی شوکت! من آمده ام؛ در دستانم بال پرواز که بسپارمشان به شایستگان، تا پرده بر اندازم و باز گویم راز جهل شمایان را.

دست نگه دارید! پیغام آسمانی بر لبان من است.

دختران زنده به گور جهل تان را برخیزانید. به راستی هیچ فراموشی نیست اینک؛ بلال برادر من است و برده هاتان برادران شما نیز.

ص:60

بگذار هر چه می خواهند، بگویند. هر چه می خواهند فکر کنند و بگویند؛ چرا که نمی دانند گل شدن، بوی ویژه ای می خواهد، رنگ ویژه ای می خواهد و اصلاً هر صدایی که نمی تواند بروید و گل کند!

تو... تو اصلاً ناشنوا نیستی. تو بوی صداها را می شنوی؛ حسشان می کنی، می بینی شان، نقاشی شان می کنی و دوباره می آفرینی؛ صداهای بی رمق دنیا را

این حقیقت را وقتی فهمیدم، که تو را در پاک ترین لحظات صبح، در صدای روشن اذان، شناور دیدم و دیدم که سبک تر از خواب شاپرک ها و زیباتر از زلالی چشمه، «اللّه اکبر» را دوباره می آفرینی؛ با زمزمه بهشتی، در عمق سینه ات و با زبانی رؤیایی تکرارش می کنی.

صدایت می کنم. صدایم غصه دار است؛ درست مثل کسی که گریه را بازور، از حنجره اش جدا کنند. صدایت می کنم و گریه می کنی؛ در آیینه خیس چشمانت تکثیر می شوی؛ هر بار، زیباتر و خدایی تر از بار پیش. و من می دانم - خوب می دانم - که از صدایم، گل شکسته ای درست کرده ای شبیه مادر، وقتی که غم هایش را در موسیقی خیس گریه، در گوش آفریننده ات نجوا می کند. درست شبیه خودت؛ وقتی که صدایی را نمی توانی نقاشی کنی.

وقتی که مجبوری صدایی را بیرون از گلستان سینه ات به دست بادهای فراموشی بسپاری.

ص:62

یا اباعبداللّه! ای کودک علی! ببین چه کردی با عالمی که حتی در آمدنت نیز چشم ها اشکبار است.

و ما دانستیم خدا چگونه بنده اش را عزیز می گرداند، اگر بخواهد ای مولود پاک! نسیم شادی من از آمدنت از این است تا بیاموزم که چگونه وفادار بمانم به دینم و چگونه با غربت و شرف، سر بر خاک نهم.

و ببینم این بدن خاکی، چگونه می تواند تا اوج علیین پرواز کند، تا بوی خوب خدا.

مبارک باد آمدنت!

امروز، دست های کوچکت را ای نوزاد فاطمه! به شفاعت می طلبم؛ و همین نزدیکی ها، در سایه ظهر گرم دهه عاشورا، سر خونین بر نیزه سوارت را نیز.

سلام بر تو و روزی که زاده شدی، یا حسین! مبارک باد آمدنت بر همه جستجوگران افتخار!

رخ بر غبار مقدمت ای گل گذاشتم

دل در نهال عشق و ولای تو کاشتم

آخر فروغ مهر تو رویم سپید کرد

چون رو به سوی شمسِ جمال تو داشتم

سلام بر حسین علیه السلام، برگزیده خداوند در زمین!

سلام بر خلاصه خلقت!

سلام بر او که با حضورش، آینده زمین، روشن تر رقم می خورد!

سلام بر زینت بخش شانه های رسول صلی الله علیه و آله وسلم!

هنوز در گوش تاریخ می پیچد، طنین صدای روح بخش پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم که می فرمود: حسین علیه السلام از من است و من از حسینم!

ای آفتاب ِ هستی بخش شیعه! ای «چراغ هدایت» وای «کشتی نجات»! خوش آمدی.

درود بر تو، که معلم عشقی و مفسر راز خون.

مدینه و کوچه هایی که در عطر سیب گم می شوند!

مدینه و...

باز هم کربلا، باز هم تصویر میدان: نیزه و شمشیر و زخمی سختْ جانکاه!

آه! نمی شود بی نام کربلا، یاد از «حسین علیه السلام» کرد.

باز هم ذهن مرا «قنداقه» ای آکنده از عطر سیب، از کربلا به سمت مدینه می برد؛ هنگامی که تمام فرشته ها، برای دیدارش نوبت می گرفتند و آسمان به پاسِ قدمش، کهکشانی از نور، زیر پایش گسترده بود.

تولّدی بسیار شبیه به هم! یکی سبزسبز عروج می کند، دیگری سرخ سرخ!

یکی از آغوش مدینه به معراج می رود، دیگری از آغوش کربلا!

عرش، به تبسّم امام حسین علیه السلام لبخند می گشاید و به گلخند علی اصغر علیه السلام، تلخ می گرید!

مولا جان، ای زیباترین نام شهادت، ای جاودانه ترین داغ کربلایی!

خوش آمدی، که اگر نمی آمدی، عاشق شدن معنایی نداشت!

فدای دقایق شیرین تبسّمت که آکنده از عطر سیب بود.

بگذار اینک پس از قرن ها، نقبی بزنم در پیچ و تاب زمان و همزبان تمام زمینیان و آسمانیان، همزبان همه موجوداتی که هم عصر حادثه زاده شدن ستاره ای این چنین بودند. آری! همزبان همه این ها، بگذار نام تو را فریاد زنم و شادباش بگویم آمدنت را به جدّ آسمانی ات، به پیغمبر بزرگ که اینک شادمان، بر بالین نوزاد مطهرّ خویش فرو نشسته است!

و بگذار شادباش بگویم به پدری آن چنان عظیم، چندان که خود،

چنان کهکشانی است که ستاره ای چون تو، پاره پیکرش باشی.

و شادباش بگویم به مادری که خود، مهتاب است و فرزند آسمان و مادر تمام ستارگان پُر فروغی که تابه حال، جهان به خود دیده است.

پس آن گاه، چشم گشودی و دیدگانت در همان لحظه اوّل، اشک آگین شد از دیدنِ جهانی که از ابتدا خوب می دانستی با تو چگونه نامهربان خواهد بود.

چشم گشودی و از همان ابتدا، برق تاریک خنجر «شمر بن ذی الجوشن»، چشمانِ تازه زادت را آزرد.

و داغ را حس کردی؛ داغ فرزند را و داغ وفادارترین یاران تاریخ را که چگونه در برابر دیدگانت تکه تکه خواهند شد.

و داغ پدر را حس کردی که از فرق دو نیم شده اش، نور فوران می کرد.

و داغِ مادری که از دردِ سهمگین پهلوی خویش، همواره دست به دیوار، راه می پیمود.

حس کردی، داغ برادر را و جگرِ سوخته اش که شاید در آخرین لحظات، آن گاه که تداومِ رسالتِ بزرگ را به تو می سپرد، و نیز به تو می اندیشید و به لب های تشنه ات، آن گاه که خونین می شوند.

بی شک، نام حسین علیه السلام، عجین است با همه این داغ ها و دردها. امّا همه این ها بی تردید چیزی از حلاوتِ ولادتش نخواهد کاست و از روشنایی آسمان کم نخواهد کرد، آن گاه که ستاره ای چون تو را به زمین می فرستد.

تو اینک آمده ای، پس همگی به تمامی، کمر خم می کنیم در برابر حضورِ عظیمِ تو و دستان هر چند بی بضاعت خویش را به خوش آمد گویی پیش می آوریم.

از ما بپذیر شادباش کوچکمان را که به پیشگاه قدّیس خویش آورده ایم.

زمین از حضورت روشن و آسمان، مفروش گام های زلزله خیز تو باد، مولای من!

ص:68

آیا امیدی برای اذن دخول به بی خانمانی حلزون ها در زیر ناودان بام های پر از کبوتر نمی باشد؟

شاید دعای شمعدانی های حیاط خانه همسایه در وقت وضوی ستارگان، بین گل های انگشتانه نگاهم و پنجره های فولاد باغ حضرت دل، وصل حاصل کند!

جبرئیل، پیشاپیش فرشتگان بر آستان خانه رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم فرود می آید و سلام و تهنیت خداوند را به رسولش صلی الله علیه و آله وسلم عرضه می دارد و تولد تداوم بخش نسل نبوی را مژده می دهد و مژدگانی می طلبد.

چشمه های امید، جوشان و آبشاران عشق، سرازیر می شود.

گل لبخند بر لبان پیامبر شکفته می شود و در حالی که عاشقانه به حسن علیه السلام می نگرد، حضور قدوم مبارک حسین علیه السلام را انتظار می کشد.

نسل پیامبر ادامه می یابد. و فاطمه علیهاالسلام، سلسله دوار نبوی و آیینه دار ولایت علوی می شود.

ای حسین علیه السلام! تو آمدی تا جمال بی زوال آیات خدا، در پرده های سیاه تحریف پوشیده نشود و هر معاویه قدرت و عمروعاص مکروفریبی به خود اجازه سوءاستفاده ندهد و با جهل سیاه یزید، راه سفید ولایت، مسدود نشود و شاه راه اطیعواللّه و اطیعواالرسول و اولی الامر، به بن بست نرسد.

ص:71

چه باک میهن را از گزند پلیدان روزگار و منافقان و دورویان، که خدا تو را بر این قطعه از زمین، نگاهبان قرار داد؟!

چه خوش نشسته ای در مسیر ولایت و چه آرام بر بلندای ایمان!

لباس سبز و زیبای مقاومت چقدر راستِ قامت توست!

درود بر تو باد و بر پاسداریت!

سلام بر هر صبحگاه و شامگاه ایمانت! سرنیزه، قمقمه، قرآن کوچک و تفنگی آن سوتر؛ بردارشان و چشم در چشم های آن طرف تر

دشمن، در هر سو، در داخل یا در آن سوی مرزها، تا دشمن بداند که هر اندیشه نامبارکی، به دست آهنین تو درهم خواهد شکست.

ص:73

سخن گفتی؛ چونان قدّیسی که لحظات روشن را از پیش می داند و آزادی خرمشهر - شهر خیسِ خون - روشن ترین لحظه ای بود که در ذهن و کلام یک قدّیس می توانست جاری باشد. سخن از پیوند یک قطعه خاک تفتیده به مامِ این سرزمین نیست؛ سخن از قدرتِ حماسه یک ملت است که بی شک، از عمیق ترین نقطه ایمان سرچشمه می گیرد؛ ایمان به عشق، ایمان به آزادی، ایمان به شرافت و عزّت، ایمان به غرور.

سخن از لحظه سرشاری است که تمام وسعتِ این خاک، یک بار دیگر افتخار و عزّت شایسته خویش را سلول به سلول به تجربه می نشیند.

سخن از پیروزی عشق است؛ پیروزیِ ماندگار عشق بر تمام پنجه های ابلیس گونه ای که گردهم آمده بودند و هر ساعت، دلخوش به دسیسه ای تازه، در جولانگاه تاریک خویش به تاختی دوباره بر

می آمدند و پنجه از خونِ گلوی مردمان بی گناه و بی دفاع، رنگین می کردند.

آری! تمام شد؛ تصویر دیوارهای فروریخته، شکاف های گلوله در عمق خانه های بی پناه ترین مردم، ظرف های غذایی که تا همیشه، روی اجاق های خاموش ماندند و کپک زدند، بی آن که دیگر هیچ کس باشد که دغدغه فرزندان خسته و گرسنه اش را داشته باشد؛ آن گاه که از مدرسه بر می گردند، و مردانی که هرگز به خانه بر نگشتند، و اجساد خون آلود جوانانی که هیچ اعلامیه فوتی در سوگشان به هیچ دیواری نصب نشد و بی آن که هیچ مجلس تشییعی داشته باشند، غریب گونه در حوالی شهر، در گورهای دسته جمعی مدفون شدند؛ بی آن که هرگز کسی آنها را بیابد.

آری! تمام شد. همه این تصاویر وحشت زا و اشک آور تمام شد؛ به همّت مردانی که روحشان آن قدر بزرگ بود و عظیم که در جسم خاکی نمی گنجید.

پس آنگاه که رسالت خویش را به انجام بردند، عاقبت از تنِ حقیر بال گشودند و ارواح عظیمِ ایشان، به آفتاب گره خورد؛ چون شعاع نوری که پرتاب می شود و در مرکز نورانی خورشید ذوب گردد.

آری! من از تو سخن می گویم دلاور! که خود، چون گلستانی، جهان به وجودت آراسته بود، ای جهان آرا!

اینک خرمشهر آزاد شد؛ امّا تو نیستی که ببینی، دریغ!

ص:75

باز آمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکندم

وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم.

و مولانا، از لحظه لحظه خویش دست کشید و جدا شد و رهایی یافت و «عید» شد. درست، مثل آن چه که شمس شده بود و می خواست در

خویش نگنجد؛ چون چشمه ای جوشان، دست از تماشای خویش شست و پای از خویش برید و روان شد و روان، تا به جریان در حال حاضر بپیوندد؛ جریانی که نه کهنه می شود و نه ساکن، نه می ایستد و نه می داند که مفهوم ایستادن چیست، می رود و می رود؛ لحظه به لحظه در تولد و دقیقه به دقیقه سرشار از حال و اکنون.

مولانا می رفت و می رفت؛ «نه غم را می شناخت و نه بیش و کم را، نه اندوه را می شناخت و نه در مقابل خویش کوه را؛ می رفت و می رفت و فقط به رفتن فکر می کرد که:

«باده، غمگینان خورند و ما ز می خوشدل تریم

رو به محبوسان غم ده ساقیا افیون خویش

خون ما بر غم حرام و خون غم بر ما حلال

هر غمی که گرد ما گردید شد در خون خویش

مولانا «یک غزالیِ عاشق» شده بود و غزالی گریز پا. می رفت تا از طرب آکنده شود و از خویش، کنده. می رفت؛ سرشار از شوق و لبریز از عشق.

می رفت و چرخان و پیچان و رقصان و می سرود:

«گفت که سرمست نه ای رو که از این دست نه ای

رفتم و سرمست شدم در طرب آکنده شدم

گفت که تو کشته نه ای، در طرب آغشته نه ای

پیش رخ زنده کنش، کشته و افکنده شدم»

سیر عشق بود و گرسنه سیر عشق شدن.

عشق و ایمان را به هم آمیخت و از عقل گریخت تا عاشقی لایق شود و بی قراری عاشق.

گفت که دیوانه نه ای لایق این خانه نه ای

رفتم و دیوانه شدم، سلسله بندنده شدم

مرید آفتاب بود و افق دید شمس.

اسیری بود که بندبند وجودش، اسیر محبوب بود.

آزادی بود که اسیران را به بند می کشید.

ص:78

تو به پرست شد و آیینه های خودبینی را شکست و ازدام خویشتن رست؛ تهی پای، امّا نه تهی دامن، تهی دست، امّا نه تهی آغوش، دست افشان و رقصان، مواج و مواج

چون موج در خود می شکست و از خویش می گذشت.

عشق را نشانه گرفت و چون تیر، از کمان قامت خویش جست و بر دل «دوست داشتن» نشست.

آتش عشق خدا بالا گرفت

تیر تقدیر خدا جست از کمان

هر آن چه داشت را به کناری نهاد و ماضی و مستقبل را به آتش کشید، تا به حال آید. قمار کرد و خویش را باخت، تا توانست مولانا شود. قمار کرد و خویش را باخت، اما با شناخت. و چه خوب می دانست که عشق، جز قربانی نمی خواهد!

گام در جاده ای نهاد که خطر، اولین شرطش بود و قربانی شدن، عاقبتش.

«خنک آن قمار بازی که بباخت آن چه بودش

بنماند هیچش الاّ هوس قمار دیگر».

دست های جستجوگر خویش را در ناگهانی از نور و اشراق، با عشق پیوند خورده یافت و تا چشم گشود، دست های گره گشای خویش را چونان کلیدی یافت که گشاینده مخزن الاسرار است:

«یک دسته کلید است به زیر بغل عشق

از بهر گشاییدن ابواب رسیده»

و اینک، او که گام در آتش نهاده بود، آرام آرام سر از اقیانوس عشق بر می آورد و چون شمع، در آغوش خویش محو روشنی می شد.

می رفت و می رفت؛ چون چشمه جوشان؛ در لحظه سرشارتر از پیش؛ و چشم به راه تولدی دیگر از خویش در آخرین لحظه ای که هست؛ در لحظه ای که جریان دارد، در لحظه ای که آفتابی است، در لحظه ای که «شمس» آن را به مولانا هدیه داد.

عشق، چنان او را به هم پیچیده بود که فرقی میان دستار و گیسو نماند!

سلول هایش با هر تپشی، مشغول سماع می شدند و ضربان عشق، لحظه لحظه به ناکجا آبادش می سپرد!

حیف بود خلوت تنهایی اش، تهی از رندانگی ها باشد!

ابر «طریقت»، جاده های «حقیقت» را پوشانده بود و خبری از «شمسِ» جمالی نبود، تا با پرتو خویش جمال و جلال حقیقت را نمایان سازد.

کتابی بود و کاغذ و قلمی! کلمات مرده! جوهرهای خشک و بی روح! و قلمی که خموده تر از صاحبش بود.

باید کلمات جان می گرفتند و جوهر نوشته هایش، مثل آبشاری با ضرب آهنگ قلم، به رقص در می آمد! باید از دل کتاب هایش، شعر بیرون می آمد و استغنای حال؛ نه خمودگی قال و مقال!

گویی این باغ خشکیده، محتاج رودی خروشان است، تا آوای تنببور، شاخه شاخه درختان را به رقص آورد!

مرده بُدم، زنده شدم؛ گریه بُدم، خنده شدم

دولت عشق آمد و من، دولت پاینده شدم

گفت که سرمست نِه ای؛ رو که از این دست نِه ای!

رفتم و سرمست شدم، وزطرب آکنده شدم

دولت عشق، از جمال «شمس» تراویدن گرفت و پرتو جاودانی اش، چنگ بر دل عارفش زد. «عارف»؛ آری! میان عارف و «عاشق» فاصله بسیار است.

عاشق یعنی سراپا حال! یعنی سراسر شور! یعنی شمعِ پروانه وش و پروانه شمع آیین!

ذره ای از پرتو انفاس ربانی شمس، بر سینه «مولانا» تابید؛ تنها ذره ای! - گاه حتی شراره ای برای آتش انبوه کافی است!

- بارقه ای زد و «اذرپادی» از شعله برافروخت:

عقل بدید آتشی، گفت: که عشق است و نی

عشق ببیند مگر، دیده بینای عشق!

عشق ندای بلند کرد به آواز پست

کای دل، بالا بپر؛ بنگر بالای عشق.

ص:80

خلوت نشین شد و خانه به جمال «یار» پرداخت که شمس، سفیر یار بود و پیغام ازلیِ «عشق» را به همراه داشت.

حیف بود که به چله عُمر بنشیند، ولی به «چله معرفت» دست نیافته باشد! سراپا شور شد، حال شد و قال و مقال از یاد برد.

این بار دیگر معنویت «مثنوی» بود و انفاس روحانی شعر!

سُکر «دیوان شمس» بود و میخانه انباشته از خُم عشق!

مزّه هزار خرابات را در جامی «هفت خطّ» جمع کرد، تا بیت بیت غزلش، ساغر ساغر دُردناب را به تشنگان معرفت بنوشانند و هر کسی را فراخور مال، به «وجد» وادارند!

دیگر «مولانا» آن مرد خمیده قامتِ مکتب نشین نبود؛ هر شب زهره و ناهید، دست افشان ترانه های افلاکی اش می شدند و پدر پیر فلک، چنگ نواز لحظه لحظه سماعش بود! گاهی به «عرش» و گاهی به «فرش» گام می نهاد و عشق، او را از «صوفیانگی» به «عاشقانگی» تغییر داده بود:

با قدسیان آسمان، من هر شبی یاهو زنم

صوفی دم از اِلاّ زند، من دم ز اِلاّهو، زنم!

هر چند «آذرپادها و آذر گشسب ها» خاموش شُدند، امّا آتش «عشق الهی» مولانا همواره روشن است؛ روشن از معرفت، تا کمال جویان عشق، فانوس دل با آن روشن کنند.

هنوز شعله شعله سماعش از دیوان شمس، نمایان و افق افق آیینه معرفتش، از «مثنوی معنوی» هویداست.

تا دلی هست و شکایتی، تا نایی هست و حکایتی، بشنو:

بشنو از نِی چون حکایت می کند

از جدایی ها، شکایت می کند...

ص:81

به حکم عشق، به نام خدا و به رسم جانبازی، سینه خط را پاره پاره می کنی و مشک همیشه سرشارت را از جرعه های حقیقت پر می کنی.

از درد و عطش واهمه ای به خود راه مده!

بر جاده ای اقتدا کن که گام های برادرت را لمس کرده باشد.

دست هایت را در دست های او گره می زنم و می دانم این پیوند، تو را بال در بال ملائک پرواز می دهد.

می دانم ذوالفقار من شایسته دست های توست؛ اسب مردانگی را زین کن! تاریخ تو را تماشا می کند و علقمه، در عاشورای سال 61 هجری تو را به انتظار نشسته است.

پسرکم! کودک ماهروی من!

پلک هایت را آرام ببند! آرامش گهواره، گوارایت باد! می دانم خواب حسین علیه السلام را می بینی.

- این دستان، شجاعت را به حیرت وا می دارند

- این دستان، پاسبان خیمه خورشیدند و نگاهبان آستان برادر.

لبخند با لبان مادر احساس آشنا شد و برخاست، طفل را همچون پروانه به طواف شمع وجود حسینش برد و به دستان او سپرد. هر دو، چشم در معراج چشمان یکدیگر دوختند؛ آنان در دشت نگاهشان یکدیگر را می یافتند. از ازل، خالق آب و آئینه آن دو را برای هم سرشته بود و حسین علیه السلام، این حقیقت آبی را نیک می دانست.

آری! او می دانست آن هنگام، طفلی را در آغوش سبزش دارد که در آینده ای نزدیک، کاشف الکرب سیماش خواهد بود. می دانست، چشمانی را نظاره می کند که به انتظار نوشیدن زهر تیر دشمنان او می درخشد و می دانست...

شکوه دیدار دو پاره نور، حاضران مجلس انس را به وجد آورده بود و تنها زمان بود که کمال این همه دلدادگی را در ظهر عشق نظاره می کرد.

آن روز، آغاز و فرجام مردانگی رقم خورد.

مردی از خون حیدر که صدای پایش چون طنین آهنگ ذکر «یا مرتضی علی علیه السلام» هر درویشی می باشد که در کشکول انتظار خود، رزقی از برکت کوله بار سخاوت علی علیه السلام را می طلبد!

هزاران مرد جنگی، بعد از علی علیه السلام آمده بودند، ولی نام هیچ

یک در خاطره تاریخ نمانده بود، جز همانانی که در مقابل علی علیه السلام از پا افتاده بودند.

اما مردمان، در پرسش مبهمِ رجعت پهلوانی بودند که پیشانی اش برخاک نیفتد، مگر در وقت سجده نماز و کمر خم نکند، جز به بهانه دستگیری از مستمندی از پا فتاده!

و ام البنین علیهاالسلام، مادر پهلوان آرزوهای عشیره خویش شد!

و همین فرزانگی برای او بس بود که از میان همه دختران دم بخت، که خواب کنیزی خانه فاطمه علیهاالسلام را می دیدند، او انگشت نشان مرد محبوب زهرا (سلام اللّه علیها) شد و ندیمه وار، به بیت نور راه پیدا کرد! اما دیگر این از فضای طَیَران خیالش فراتر بود که روزی، پهلوان افسانه ای عرب را که ادامه دلاورانه علی علیه السلام است، بر دامان مادری خویش ببیند!

هم بازی اش، عشق بود و عطوفت و هم کلامش، آب بود و آب؛ آبی که چند سال بعد، خود را در دست های عباس شعله ور خواهد یافت. آبی که سرشار از تصویر کودکان لب تشنه می شود و لبریز از تشنه کامی مشک سقا.

و عباس علیه السلام، همچنان لبخند می زد و به دست های خویش می نگریست؛ به دست هایی که هیچ زمانی از کار نمی افتند، به دست هایی که باید گره گشایی کنند. و عباس همچنان لبخند می زد.

کمی که بزرگ تر شد، فهمید که عطش، اتفاقی است که یک روز در چشم های بارانی اش می افتد.

بزرگ می شد و بزرگ تر؛ بزرگ تر از تمامی نام ها و نشان ها، در سایه های زخم های حضرت امیر علیه السلام و همراه غربت برادرش امام حسن علیه السلام. هنوز زمان مانده بود تا دست در آغوش وداع کند و دست های عطوفت پرور خویش را در نسیم فرات رها سازد.

هنوز زمان مانده بود تا نبض دستانش، به آسمان آغشته شود. قلبش لبریز بود از عشق و جرأت، ایمان و حرارت، تپش و شجاعت، محبت و عطوفت؛ قلبی که در آن، هیچ هراسی به خویش، جرأت نزدیک شدن به آن را نداد.

و اینک، عباس علیه السلام بزرگ شده است؛ بزرگ تر از آن چه که تصورها به خاطر بیاورند و تصویرها به صفحه نشان دهند؛ بزرگ تر از آن

چه که بزرگ ترها شنیداند و دیده اند؛ بزرگ تر از آن چه که تاریخ، قادر به تماشایش باشد.

و قامت عباس علیه السلام سایه سار تنهایی حسین علیه السلام شد.

روزها به استقبال آغوش حسین علیه السلام می رفت و شب ها به خویشتن نمی اندیشید. سر به زیر می انداخت و لبخندهای برادر را از زمین می چید.

وقتی می گریست، فرشته ها زیر باران اشک هایش شستشو می کردند.

و وقتی نمی گریست، هوا ابری بود؛ که عباس علیه السلام، در بی تابی نگاه برادر بزرگ شده بود و در کنار سکوت شب های نخلستان، بالغ.

عباس علیه السلام بزرگ شد، تا سرها به کوچکی رفتار خود پی ببرند و سرفرازی را از بلندای نگاه عباس علیه السلام بیاموزند.

عباس علیه السلام، ترنمی تازه و شکفتنی بی انداز شد که تمام اعتراف ها آن را به زبان آوردند.

ص:86

عباس علیه السلام ابوالفضل شده بود، عباس علیه السلام، سقا شده بود و حسین علیه السلام می دانست که دست های عباس علیه السلام کار سازنند و گره گشا؛ دست های عباس علیه السلام مهربانند و مهر گستر.

حسین علیه السلام می دانست که عباس علیه السلام، توان تماشای تشنگی کودکان را ندارد.

حسین علیه السلام می دانست که کربلا، تابلویی است که با دست های عباس علیه السلام کشیده می شود.

حسین علیه السلام می دانست که کربلا، جاده ای است که با دست های عباس علیه السلام، بریده می شود حسین علیه السلام می دانست که جز خیانت و خنجر، هیچ کس و هیچ چیز را توان ایستادگی در مقابل شکوه فزاینده و مواج عباس علیه السلام نیست.

حسین علیه السلام می دانست که عباس علیه السلام تازه ترین تبسم تاریخ است و سرشارترین شکفتن به یاد ماندنی.

حسین علیه السلام می دانست و عباس در خود نمی گنجید

حسین می دانست و عباس آغوشش را می گشود؛ آغوشی که بی قراری و بی تابی در آن موج می زد و شوق و التهاب سر به اوج. آغوشش را گشود و در عطشی سیری ناپذیر، خیمه زد تا فرات از سرانگشتان زلالش بنوشد و بنوشاند.

زمین و زمان، در سکوتی بهت انگیز فرو رفته بودند و حتی صدای سیر سیرک ها نیز به گوش نمی رسید. در چشمان علی علیه السلام، انتظاری سبز موج می زد و لبان علی علیه السلام ذکر می گفت.

ناگهان باد وزید، قاصدک در هوا رقصید، صدای گریه، حجم سکوت را شکست و زیباترین موسیقی خلقت نواخته شد.

عباس علیه السلام آمد، عشق آمد، ماه تابید، ستاره بارید و حسین علیه السلام خندید.

مادر، کودک را که چون ماه شب چهارده بود، در حریر سپید مهر پیچید و به دست علی علیه السلام داد؛ علی علیه السلام بر مناره بلند ایمان، آواز بندگی را در گوش فرزندش زمزمه کرد و عباس علیه السلام، صدای غربت مردی را شنید که مظلومیتش، بر گرده تاریخ، سنگینی می کند؛ و او گریست...

زمین و زمان، در گردشی مستانه، در تکاپو بود تا عباس علیه السلام، در ادبستان علی علیه السلام، درس وفاداری و عشق بیاموزد.

عباس علیه السلام، چون شبنم در سپیده سحر علی علیه السلام شکفت و با نگاه بارانی پدر، تا آن سوی آبی آسمان پرواز کرد و خود را محو مردی دید که بی کران ها را در نوردیده و با وجود لایتناهی خداوند، هماره گرم مناجات بود.

عباس علیه السلام، در مکتب علی علیه السلام آموخت که عشق را باید در کنار نخلستان ها جستجو کند و شیدایی را در خانه یتیمان بیابد و حرارت عشق را در صحنه کارزار تجربه کند.

شجاعت، میراث ماندگار علی علیه السلام بود که او میراث دارش شد.

... و عباس علیه السلام، دلش سرشار از شور «حسین» علیه السلام بود و عشقی که از فواره نگاه عباس علیه السلام می تراوید، در نگاه حسین علیه السلام گم می شد.

همه «عباس علیه السلام» در کربلاست!

* * *

بگذار همگان علی علیه السلام را تنها بگذارند!

بگذار مدینه بر ولیِ خدا سخت بگیرد!

بگذار سلامِ وصیِ رسول صلی الله علیه و آله وسلم را پاسخ نگویند!

بگذار خانه نشینی، عدالت را به بند بکشد!

بگذار بُغضِ گلویِ یتیمان، در نبود پدر، سیلی از اشکِ مَلَک به راه اندازد و ناله بابا در فقدانِ زهرا علیهاالسلام، دور از چشمِ کودکان، عرش را بلرزاند.

فاطمه ای در راه است... می آید تا غبار از خانه دل ها بِروبَد.

می آید تا غمِ بی مهری امّت را از چشم ها بشوید.

می آید تا زخم ها را مرهم باشد، دردها را مُداوا و اشک ها را تسکین.

فاطمه ای در راه است... چهار پسر خواهد آورد تا اُم کلثوم را برادر، زینب را خادم، حسین علیه السلام را پیرو و حُسین علیه السلام را یاور باشند.

... و در این میان، یکی هست که فضیلت و معرفت را پدر است و حیدر کرّار را نیکو پسر.

یکی هست که رشادت را سَروَر است و حسین را غلام...؛ جُز «مولا» صدایش نمی زند.

فاطمه ای در راه است و چهار پسر... و در این میان، یکی هست که قنداقه اش گِردِ سَرِ فرزندانِ فاطمه - سلام اللّه علیها - می چرخد و «بیعت» را متحیّر می سازد که این چگونه پیمانی است و چگونه به انجام خواهد رسید؟

«بیعت» به انتظار می نشیند تا عاقبت کار را ببیند.

ص:89

پدر، زمامِ حکومت را در دست می گیرو عبّاس، جلوتر از «حَسَنین» پای نمی گذارد؛ مگر به وقت خطر.

پدر با فرق خویش بر سَرِ پیمان الهی اش می ماند و عبّاس علیه السلام چون شاگردی، فرق پدر را نظاره می کند و درس می آموزد.

پدر، دستِ عباس علیه السلام را در دستِ حسین علیه السلام می گذارد و کربلا را سفارش می کند و عبّاس علیه السلام، اشک را امضایِ این پیمان می کند و «بیعت» همچنان منتظر، تا عاقبت کار را ببیند.

عاشورا می آید و تشنگی طبل می کوبد.

عبّاس علیه السلام علمدار است و سقّا.

ذرّیه فاطمه زهرا علیه السلام، گرد فرزند فاطمه اُمّ البنین می چرخند و به او دل خوش دارند.

زمان، سخت می گذرد و «بیعت» منتظر است تا عاقبت کار را ببیند. یک اقیانوس غیرت و یک کاروان تشنگی، رو در رویِ هم اند... اقیانوس به خروش می آید؛ دشمن اسیر توفان ها می شود و مشک عبّاس علیه السلام از لب فرات، سیراب.

شرم و مروّت، عبّاس علیه السلام را معلّم می بیند و بساطِ شاگردی خویش پهن می کند و می آموزد که در نهایت تشنگی، بر مولای خود پیشی نگیرد و پیش از او و فرزندانش آب ننوشد.

«بیعت» را قنداقه ای به یاد می آید و دستانِ علی علیه السلام و حسین علیه السلام و عبّاس علیه السلام.

دیگر «بیعت» هم ملتهب است و سردرگم، که عاقبت کار چه خواهد شد؟ دست ها شمشیر می زنند و «بیعت»، نگران، تماشا می کند... لحظه ای بعد، دست شمشیر می زند و باز «بیعت»، پریشان، تماشا می کند... دمی بعد، دندان ها، آویزه مشک را در آغوش می کشند و چشم، سنگینی دَردِ تیر را به جان می خرد.

«بیعت» را دیگر تاب تماشا نیست؛ روی بر می گرداند. طولی نمی کشد که فرقِ پسر، چون پدر، فوّاره خون می شود.

فرزند زهرا علیهاالسلام سوی فرزند ام البنین می شتابد و اشک می ریزد.

دست عبّاس علیه السلام در دست حسین علیه السلام است.

سر عبّاس علیه السلام بر دامن حسین علیه السلام است؛ ولی کجاست جان عبّاس؟

* * *

فدایی ات خواندند و «فادی» لقب دادند. چه زیبا بود این نام و چه با مسمّا بود این اسم!

پس بی تو، حسین علیه السلام باید پشت به پشت کدام برادر، استوار می کرد؟

چه کسی علمدار سپاه کوچک امّا بسیار بزرگ برادر می توانست باشد و چه کسی سقّای تشنه ترین و جگرسوخته ترین لشگر تاریخ؟

تو باید می آمدی تا افتخار دیگری سربلند کند در شجره بنی هاشم.

نقطه روشن دیگری طلوع کند در تاریخ آنان که دل به فرزندان علی علیه السلام سپرده اند، تا به تو دل خوش دارند و مباهات کنند و نام تو سندی باشد بر شجاعت و غیرت و ایمان علی زادگان.

و از تو بگویند و بسرایند؛ از استواریِ یقین تو، از بیرق نورانی برادر که هرگز از دستِ تو فرو نیفتاد؛ حتی آن گاه که دستی بر بدن نداشتی.

و از مشک سوراخ شده ای بگویند که به دندان کشیدی.

و از شمشیر ذوالفقار گونه ات بگویند، آری! از تو بگویند؛ از تو که اسطوره شجاعت ایمان آورندگان بوده ای.

اینک بر ما هبوط کرده ای. پس قلب امیر مؤمنان، به حضورت گرم می شود و آرام تر، که بی شک، هیچ کس بهتر از تو پاسدار ایمان نخواهد بود، و پاسدار واقعی مسیری که علی علیه السلام، خود، سال ها پاسداریش کرده است.

اینک بر ما هبوط کرده ای. پس اگر به آسمان، کسی نگاهی بیفکند، بی شک رسولِ بزرگ خدا را خواهد دید که متبسّم و سرشار، بر دروازه کاخ بهشتی خویش ایستاده است و گروهی ملائک بی شمار را برای گفتن شادباش به سوی وصیِّ دلاور خویش فرو فرستاده است؛ و نیز، زهرای اطهر علیهاالسلام که شادمان می نگرد و پیغام تبریک به سوی همسر گرامی روانه کرده است. آری! رسول بزرگ، زین پس، خیال راحت تری خواهد داشت که خداوند، محافظ دلاوری برای مکتب او گسیل داشته است.

اینک از راه رسیده ای.

هان، برخیز! ای وارث خلف ذوالفقار! که دسته تیغ علی علیه السلام از هم اینک، دستان دلاورِ تو را می طلبد که چونان پدر، حماسه بیافرینی و حیرت؛ آخر، تو فرزند همانی که به یک دست، دروازه سهمگین خیبر را از جای بیرون کشید. خون علی علیه السلام در رگ های تو جریان دارد و نیّت علی علیه السلام در قلب تو.

ص:91

اینک از راه رسیده ای. پس پدرت، مولای ما، به دستان کوچکت که

معصومانه حرکتشان می دهی، نگاهی می اندازد و بغضِ فرو خفته اش امان نمی دهد. او از هم اینک داستانِ فرات و مشک و تیر و دستان بریده تو را خوب می داند. خوب می بیند.

کمر راست کن! کمر راست کن که خوش رسیده ای. هان، عباس! ای صاحب خشم و ای صاحبِ عشق و عطوفت، ای ابوالفضل! ای پدرِ فضل و کرامت! ای بزرگِ هرچه نیکی! خوش رسیده ای، دلاور!

میدانِ حماسه های بزرگ، از هم اکنون در عطشِ گام های زلزله وارِ تو نفس نفس می زند و در انتظارِ غرّش تیغ امیرمؤمنان علیه السلام، که در دستان تو می چرخد، لحظه می شمارد و ثانیه ها را تُندتُند، سَر می بُرد.

سُمِ اسبِ تو که روزی نزدیک، بر کویرِ فتنه ولی حماسه خواهد کوفت، از هم اکنون تنِ بیابان را به رعشه نشانده است و آب فرات را موج خیزتر و توفانی.

خوش رسیده ای، ای استوارترین برادر تاریخ! ای نهایت تبلورِ ایمان و یقین! خوش رسیده ای، قدمت گرامی باد!

و دستان تو،

پشت و پناه اقاقی،

ای به خیمه ها ساقی!

و دستان تو

«باب الحوائج» کبوترها،

ای شکوفه شجاعت حیدر!

نیلوفر وفا و سخاوت مادر!

هنوز رجز رسای تو در تار و پود فرات جاری است:

وَ اللَّهِ اِنْ قَطَعْتُمُوا یَمِینی

اِنِّی أحامِی اَبَّدا عنْ دِینی

هنوز، وصیت تو، هر ساله بر ما جبرئیل می شود که:

دانی که چرا آب فرات است گل آلود؟

شرمنده لعل لب عطشان حسین است

آقا!

آب آور حرم!

نگهبان خیمه ها! پشت و پناه حسین! امیر دل زینب!

کاش می گشتم فدای دست تو

تا نمی دیدم عزای دست تو

خیمه های ظهر عاشورا هنوز

تکیه دارد بر عصای دست تو

یک چمن گل های سرخ نینوا

سبز می گردد به پای دست تو

گلشنی از لاله های زخم شد

ابتدا تا انتهای دست تو

رود شد، دریا شد اقیانوس شد

چشمه ای از ماجرای دست تو

می شود آن سوی اقیانوس رفت

تا خدا با ناخدای دست تو(1)

ص:93

شراره های عشق زبانه می کشد و در آسمان وفا پر و بال می گشاید و سر تعظیم فرود می آورد و ام البنین، محو جمال فاطمه کوچک، دست در دست زینب علیهاالسلام و بال به بال ملائک، وارد خانه می شود.

ام البنین، هر صبح و شام، چشم در چشم خورشید عشق و معرفت، عقیله بنی هاشم می دوخت و کوزه وجودش را از زلال آبی اقیانوس صفا، پر می ساخت و کمال خود را در آیینه جمال علم و معرفت زینب علیهاالسلام، جستجو می کرد و از این دریای بی کران، صیدها داشت.

اکنون، ام البنین، در بستر آرمیده و عباس علیه السلام در پارچه سپیدی در کنارش؛ ناگهان، چشم باز می کند؛ حسن علیه السلام و حسین علیه السلام و زینب علیهاالسلام و ام کلثوم علیهاالسلام را می بیند در کنار بسترش نشسته اند؛ شرم، چونان مه غلیظی، کوه عشق و وفا را احاطه

می کند؛ آن جا که زینب نشسته است، من آرمیده باشم؟ بر می خیزد، نوزاد را در آغوش می کشد و به گرد کعبه جمال فرزندان فاطمه علیهاالسلام، طواف می کند و می گوید، خودم و پسرم، فدای فرزندان فاطمه علیهاالسلام! و طواف می کند و طواف می کند و فرشتگان نیز هم آوا با او.

و نسیم بال های ملائک، هوای کعبه دل های بی قرار را عطرآگین می سازد.

آنک، علی علیه السلام در بستر افتاده، حسنین علیه السلام در کنارش، عباس علیه السلام در گوشه ای زانوی غم بغل کرده و آرام آرام می بارد. او فرزند معرفت است، از دامن عشق زاده شده و از پستان معرفت، شیر نوشید، آن جا که فرزندان فاطمه علیهاالسلام حضور دارند، او را نرسد که ابراز وجود کند. علی علیه السلام، عباس را صدا می زند؛ جلو می آید، علی علیه السلام، دست حسین علیه السلام را در دست عباس علیه السلام می گذارد و عباس، پیمان می بندد که هرگز بی اذن مولایش، آب ننوشد و تا آخر پیمانه حیات، جرعه نوش جام ولا باشد.

* * *

و اینک، بوی قافله عشق، مشام جان ها را نوازش می دهد و حجم اشتیاق، قلب انتظار را می آشوبد و تپه ها، پشت به پشت، سرک می کشند و در آرزوی به آغوش کشیدن قدم هایش انتهای جاده را می پایند و قلب کویر، در هرم نگاه آسمان تبدار است و در عطش دیدار قافله سالارِ عشق، سر بر دامن گذاشته است و آسمان، چشم در چشم کویر، راه سپید مردان حماسه و عشق را دنبال می کند. خورشید، حیاتش را در آیینه چشمان خورشید حقیقت می جوید.

ص:95

مردان پر غرور و سرافراز، هم قدم با نسیم و هم نفس با شن های تفتیده، راه بی انتها را می پیماند.

نبض زمین، در التهاب رویش حادثه ای عظیم می تپد و اسبان، نجیب و باوقار، گام بر می دارند و روح آزاده شان را زیر قدم های آزاده ترین آزادگان عا لم قربانی می کنند و به آن می بالند.

و شتران، به نرمی حریر راه می پیمایند تا سختی راه بر لطیف ترین روح های پاک، گران نیاید و جسم عزیز زیباترین حوریان زمینی، مغموم نگردد.

و فرزند معرفت، ماه بنی هاشم، بال به بال ملائک، چشم به افق نگاه خورشید امامت دوخته و از پنجره نگاه حسین علیه السلام، افق های دورست حیات با عزّت را نظاره می کند و اهل بیتش را از تیررس نگاه هر حادثه ای دور می سازد و جان در سر قدومشان می نهد و تاج عزتش، شرف خدمتگزاری فرزندان فاطمه علیهاالسلام است.

هرم نگاهت، دل شیطان شکست

«آب ز عمق شرفت، مست گشت»

آب، شرمنده از حجم شرم تو در آخرین تبسم چشمانت به اهل بیت حسین علیه السلام؛ و مشک؛ شرمنده از ارتفاع آه تو در آخرین ترنم لب هایت برای اهل بیت حسین علیه السلام و خاک، شرمنده از ماه جمالت، چون صورت مه جبین تو را بر گل دید.

و چشمه های عطش خشکید؛ چون دست های تو را بر ساحل دیدو شکست قامت خورشید در آخرین قیام صدایت، «یا اخا ادرک اخاک»

* * *

تولد تو، تولد نسیم وفا بر مرغزار ولاست.

تولدت، تولد عشق در بوستان حقیقت است.

تولدت، تولد ذوب شدن مرید در خورشید نگاه مراد است.

ص:96

تو آن قدر بزرگ شده ای، که جاده ها برایت سجده می کنند؛ وقتی که چرخ های صندلی ات با رمز «یا عبّاس» می چرخند.

تو آن قدر بزرگ شده ای، که خورشید، هر روز از مشرق چشم هایت طلوع می کند.

تو آن قدر بزرگ شده ای، که هر جا می روی، پس از چهارده قرن، هنوز عطر علقمه را می پراکنی.

با صندلی چرخدارت که راه می روی، دلم آرام می گیرد. می گویم هنوز هستی، هنوز نفس می کشی، هنوز می شود روی پاهایت حساب کرد.

دیرزمانی است که لبخند را از من گرفته اند و چاشنی هر صبح من، گریه هایی است که تازه از راه می رسند، تا جای خالی فرزندان مرا پر کنند.

دیرزمانی است که طعم طراوت و تبسّم را از من دزدیده اند و من جای خالی اش را با آیینه های زنگار خورده می پوشانم تا به تنهایی خویش سرپوش نهم.

من سالخورده ام، امّا تنها نیاز مبرم من، عشق است و صمیمیّت، محبّت است و لبخند.

من سالخورده ام و در آستانه پیری؛ چه کسی از من خواهد پرسید که به کدام دل خوشی، تکیه می زنم؟

قلبم شکسته است، امّا به تکه تکه های آن تکیه می کنم که مرا جز استواری خویش، هیچ تکیه گاهی نیست.

اگرچه پایم را توان ایستادن نیست، امّا بر پوکی استخوان خویش می ایستم که بدانید، غرور من پیر نشدنی است.

من روی زانوان خودم ایستاده ام

بالاتر از زمان خودم ایستاده ام

ص:101

تو را

باید از آب جست

و شرمی که در چشم ریگ است و سنگ

و اشکی

که ازچشم خورشید جاری شود.

و از بُهت سرخ نگاه زمین

که از سبزی سایه

دوری کنی.

تو را باید از گوش دیوار جست

که خود را در آیات قرآن

طراوت دهد

تو را باید از صبر جویا شد

که تا بردباریت

قرائت کند.

دیگر کسی نمی توانست ادعای خویشاوندی ما با پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله وسلم را انکار کند؛ که تو با آن

چشم های شرقی و نجابت ایرانی ات، گواه صادقی بر مدّعای ما بودی.

تا قبل از آن که شهربانو علیهاالسلام از سرزمین ما برود، شاهزاده خانم یکتای دربار سلطنتی خاک فارس بود؛ اما وقتی تاج همسری

سید جوانان اهل بهشت - حسین بن علی علیه السلام - که ایرانیان، نادیده، عشقش را در دل می پرواندند، بر سر دختر شاه ایرانی نهاده شد، افتخار شهربانو دیگر به خاطر تعلق او به سلطنت ایرانیان نبود، بلکه از آن رو مایه فخر و مباهات و غرور فارسیان شد که امیرالمؤمنین علیه السلام او را به عنوان عروس خانه خویش پذیرفت و با قرائت خطبه عقد، گویی تمام مرزها را در هم نوردید و همسایگی مارا از دو کشور، به همخانگی دودل کشانید.

اما تا تو نیامده بودی، چیزی از لطف عشق، در سفره دلمان کم بود و شادی مان ناقص می نمود! وقتی شهربانو علیهاالسلام تو را به دنیا آورد، انگار امامی از دروازه های شرق متولد شد و جاده فارس و عرب، به یک نقطه ختم گردید؛ نقطه ای نورانی و زیبا به اسم علی بن حسین علیه السلام.

ولادتت بیش از همه شیعیان، ایران را شادمان کرد که دخترشان، فرزندی از نسل حیدر علیه السلام را به دنیا ارزانی کرد! از این رو، تا همیشه خدا، از بانوی عالمیان - فاطمه زهرا علیهاالسلام - سپاسگزاریم که دختر ما را به کنیزی خویش پذیرفت و با چنین منّتی، بر خویشاوندی ما با اهالی نور، امضای قبولی زد!

ص:105

نامت به تشنگی می رسد... ؛ درست وقتی که از لبان خشکیده پدر، آب طلب می کنی و مولای تشنگان، نام بلندت را در صفحه اول تشنگان، سرخ می نویسد و از آن جاست که با تشنگی، خویشاوند می شوی می سوزی، خاکستر می شوی و آن گاه، در تاریخ، جاودانگی را حک می کنی.

نمی دانم چرا نامت همیشه پس از آب می آید؛ دو واژه بعد از تشنگی؟ کسی که خویشاوند نزدیک زلالی است...، از خانواده دریا، کسی که به کوثر می رسد چرا؟ تشنگی چرا؟!

و پدر هم تشنه است؛ حتی تشنه تر از گریه های پیچیده در خیمه، حتی تشنه تر از غیرت متلاطم شمشیرِ عمو، حتی تشنه تر از... تو.

برو، برو پسرم! و چه نزدیک است سیراب شدنت؛ آن هم از دست زیباترین مخلوق هستی، از دست جدّت، محمد صلی الله علیه و آله وسلم! برو پسرم!

همانند اسم اعظمی که بر وی خطاب می کردند و غیرت بوتُراب را در برق چشمان او به تماشا می نشستند! انگار که از هم اکنون با ذوالفقار نگاهش، دروازه های کربلا را می گشود!

آن جلال و جبروتی که کودک لیلا را بر تخت بزرگی و شوکت می نشاند، تکرار خطوط نسخه وجود حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم بر صفحه هستی علی اکبر علیه السلام بود. گویی برگه ای از کتاب جان پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله وسلم در پیش چشم لیلای دور مانده از خاتم رُسُل قرار گرفته بود و او در آن نظر نمی افکند و چیزی نمی خواند، جز آن چه به امین اللّه منتسب بود!

لیلا دیگر مادر کودک خویش نبود، بلکه دایه کودکی های پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم شده بود! و چه موهبتی برتر از آن که زنی موسپید شود در راه روسپیدی عشق!

مگر نه آن که چیزی نخواهد گذشت که کودک رسول واره لیلا، دلاور صحنه های کربلا خواهد شد؟!

به سینه بستر تو که چشم می دوزم، غصّه ای تاریک، تمام تنم را می لرزاند که آخر، این سینه، در ظهر تفتیده ای نه چندان دور، مکان فرودی خواهد شد برای دردناک ترین تیرها که از دست

شقی ترین کمانداران پرتاب خواهند شد.

تصویری از بارش یکریز سنگ و تیر و نیزه، در چشمان کوچک و معصوم تو پیداست و لب های ظریفت از حالا، چنان عطشناک و خشکند، گویی تجربه و تمرینی می کنی برای بیابان موعود!

خطوط پیشانی روشن و بلندت، از همین آغاز زیستن تو، سرنوشتی غریب را فریاد می زنند، هرچند چندان حیرت انگیز نیست؛ که آخر، مردان بزرگ تاریخ، همیشه چنین زیسته اند. گویی بزرگی و عظمت، قیمت گزافی دارد که باید آن را پرداخت. آری! تیر و خنجر، داغ و عطش و ظلم، همان اند که روزی بر تو، وحشیانه باریدن خواهند گرفت؛ بر تو که شبیه ترینی به جد ّ بزرگِ خویش، حضرتِ رسول صلی الله علیه و آله وسلم، به پیغمبری که ختم تمامی آسمانیان بوده است.

آیا کدام تیغی خواهد بود که بر پیکرِ تازه سالِ تو فرو بنشیند و از شرم، به یک لحظه ذوب نگردد؟

کدام تیری خواهدبود که پرتاب شود از کمانی که چهره تو را نشانه گرفته باشد، ولی آن تیر پرواز کند واز حرارتِ خجلتِ خویش، در راه آتش نگیرد و خاکستر نشود؟!

کدام خنجر است که تاب بیاورد، آن گاه که در دستی هرزه، می چرخد و پیچ و تاب می خورد و سر از پیکر مطهرترین جوان تاریخ جدا می کند؟! ... جوانِ بنی هاشم اینک زاده می شود؛ آری! سرسبز و سربلند، چونان شکوفه ای، بهاری که بر شاخسارِ بلندترین درخت زمین، تابناک می روید. و امّا هزاران دریغ و افسوس، که هر شکوفه ای آن گاه که می شکفد، لاجرم چیده خواهدشد با دستانی که هرگز خواهان ماندگاری و طراوت و عطرپراکنیِ هیچ گلی نیستند!

دریغ که سرافرازترین گل ها، در اوج شکوفایی و زیبایی خویش، از شاخسار فرو افتد!

هان ای غنچه ای که این گونه شکوفا پدید آمده ای! تبریک و اظهار شادمانی ام را بپذیر؛ اگرچه چشمانم، اشک آلود داغ حادثه ای است که به زودی اتفاق خواهد افتاد.

نیک آمده ای و نیک تر خواهی رفت؛ این قصّه ای است که تاریخ از تو روایت کرده است؛ امّا چه فرق می کند؟ مهم این است که همواره خاطره زیباترین گل ها، جاودانه در مشام عطرپرستِ ایمان آورندگان و گل خواهان تکرار می شود.

ص:109

گل های همیشه سرخ را مگر می شود که از یاد برد؟

از آن زمان که تو را دانسته ام، سال هاست که هر لحظه در ذهنِ هرچند حقیرم، زاده می شوی و هر روز، روز تولّد زیبای یگانه توست.

پس در هر بهار، که گلستانی آفریده می شود، تداعی سرسبزترین

گلی است که در عظیم ترین و معطّرترین گلستان تاریخ، روزی زاده شد.

امّا درد از زمستانی که هرسال، به تاراج گل ها بر می خیزد و تا بهار بعد، باید در هجران گدازنده ای، تنها دل به خاطرات خوش ساخت و به عطری که هر از گاه، در کوچه پس کوچه های خاطرِ لبریز، می پیچید!

آری! تو بی شک همیشه هستی، همیشه بوده ای و همیشه خواهی ماند.

دلاور مرد! قدمت گرامی!

ص:110

ص:112

روز جهانی عدالت است

با وجود همه رنج ها

نامرادی ها

مصیبت ها

با وجود این بی شمار آدم های آهنی و سنگ

با وجود این همه برج های دروغین

این همه دیوارهای شعارزده

این همه مرزهای ناامن

این همه آدم های انسان نما

ایمان دارم به فردایی که روز بارش صلوات است

روز بارش یکریز «ایاک نعبد و ایاک نستعین» است

روز شرمساری گناه است

روز آشکاری حقیقت است

روز قیامت انتظار است

ای زیباترین سلام صریح

زیباترین نگاه شگفت انگیز!

از امروز، لحظه ها، آمدنت

را شادباش می گویند

و بر تمام پرنده های عاشق فروردین

لبخند می زنند

از امروز، آواز قدم های تو را

تمام دقیقه ها به گوش ایستاده اند

چیزی به تماشا نمانده است

ص:114

فردا، روز طلوع گل های آفتابگردان

روز نزول باران اردی بهشت

روز فراگیری شادی است

هرگز آدینه هامان رنگ نمی بازد

هرگز کوچه هامان یتیم نمی شوند

هرگز بهارمان ناپایدار نیست

هرگز دست هامان خالی نمی شود

لبخندهامان نمی میرند؛

اگر تو یک آن، صدایت را در گوش جانمان بپراکنی

اگر طلوع کند چشم هایت بر ما

اگر بر زمین بپاشی شکوفه لبخندت را

آواز قدم هایت را به گوش ایستاده اند

تمام دیوارهایی که تکیه داده ای به آن

تمام پنجره هایی که عطر پیراهنت را وزیدند

نماز ظهورت را قامت بسته ایم

إِیَّاکَ نَعْبُدُ و إِیَّاکَ نَسْتَعِین(1)

تو را صدا می زنیم

ایاک نعبد و ایاک نستعین

تو را که فردای نقره ای زمینی

ایاک نعبد و ایاک نستعین

تو را که آمدنت شگرف است

ص:115

ایاک نعبد و ایاک نستعین

تو را که لبخندت زیباست

ایاک نعبد و ایاک نستعین

تو را که جمعه ها، بهانه ات را گرفته اند

ایاک نعبد و ایاک نستعین

تو را که آفتاب، بهانه نگاه توست

...

تا کدام روز، این بغض های بی گمان کشنده

این زخم های بی گمان عمیق

این گریه های بی گمان سوزناک را

صبور باشیم

در نماز دو رکعتی دیدارمان

تا کدام روز، سوگوارانه زخم هایمان را

هجی کنیم

ای فرزند آفتاب

ای سپیده تر از سپیده

ای روشن تر از روشن!

در این حوالی یکریز پائیز

در این سراشیبی یکریز تاریک

در این عمیق یکریز وحشت

در این روزگار بی گمان دلگیر

که لبخند در هیچ کوچه ای نمی شکفد، تا بیایی

که درختان در معرض مصادره اند، تا بیایی

که باران در معرض عقیم شدن است، تا بیایی

و زمین در معرض ویرانی است، تا بیایی

ص:116

آه!

از این سیاه

این تاریک

این ترس همیشگی موهوم

این زمین سرگردان

آه! از این وصف های طویل

اتوبوس های فشرده

دقیقه های بی دریغ

این برج های تا هنوز بلند

این دهان های تا هنوز چندش آور

این دیوارهای تا هنوز مرگ بار

این چشم های تا هنوز نگران

آه! از این مناجات های بی اجابت

هوای این روزهای بی تو

مرده و سنگین است

بی پروا و مغرور است

بی رحم و متلاطم است

دریغ! از این دقیقه های سرد و بی فانوس

دریغ! از این همیشه های حزن آور

چهل چهارشنبه را نذر آمدنت کردیم

چهل جمعه را تا جمکران پیاده آمده ایم

تا زیارت خوانی چشم هایت

ص:117

تا ندبه خوانی لب هایت

آمدیم و ناامید برگشتیم

آمدیم و تو را ندیدیم

امّا

تو آمدی و روشن شد زمین

تو آمدی و باران گرفت

تو آمدی و...

ما تاریک ماندیم

همچنان کور، همچنان ناسپاس، همچنان بی تفاوت...

ستاره های به زمین آمده اند

درختان از شکوفه آذین بستند

کوچه ها

کوچه های صمیمیت است

کوچه های مهربانی است

کوچه های یکدست اردیبهشت

چشم ها؛ بوی پنجره گرفته اند

باز و روشن

سبز و جاری

خیابانها دلباخته اند

روز انتشار باران است

روز انتشار نور است

فصل شمعدانی هاست

فصل طلوع لبخندست

هزار شاخه صلوات تقدیمت

ص:118

هزار شاخه سلام تقدیمت

هزار شاخه گل نرگس تقدیمت

ای صراحت سبز!

ای روشنیِ بی وقفه!

چشم نرگس روشن!

چشم تمام ستاره ها روشن!

چشم تمام گلدسته ها روشن!

دل زمین روشن!

و تو رسیدی و باران گرفت و شب بو

و تو رسیدی و سپیده شد و بهار

و تو رسیدی و گل ها شکفتند و چشم ها

و تو چونان صبح؛ دمیدی بر تن شب گرفته زمین

مقدمت نور باران!!

سلام بر خورشید شب شکن الهی! سلام بر ماه پرده نشین خلقت!

سلام بر پور بیابانگرد زهرا علیهاالسلام! سلام بر وارث ذوالفقار حیدر علیه السلام، صبر تلخ حسن علیه السلام و اقتدار مظلومانه حسین علیه السلام! سلام بر گوهر مستور کائنات!

سلام بر جنگاور خانه نشین فاطمه علیهاالسلام! سلام بر «شمشیر از نیام کشیده حق»، که برای دادرسی دادخواهی مظلومان، لحظه شماری می کند! سلام بر «عادل مشهور عالم»! سلام بر «ماه شب چهارده»، که در کنج آسمان سیاه غفلت انسان ها اسیر است. سلام بر فرماندهی که چهارده قرن برای تدارک سیصد و سیزده یار مخلص، صبر کرده است! سلام بر «عزت بخش دوستان و خوارکننده دشمنان»!

سلام بر «یادگار گذشتگان و به یادآورنده شرافت مخلصان»!

سلام بر «بهار مردم و خرمی زمان» که سالیانی است، فصل های خزان زده روزگار را برای ترجمه بهاری بهشتی و بهاری همیشگی، به صبوری نشسته است!

سلام بر «صاحب شمشیر قدرت و شکافنده فرق اهل ظلم»!

سلام بر «آورنده حق جدید»؛ حقی که معیار راستی بود، امّا پذیرفتنش برای دوستان نیز سخت است! سلام بر «منتظری که زمین و زمان، انتظار ظهورش را می کشد تا به آرامش حضورش تن در دهد» و از لرزه های سهمگین تکبر و نخوت بشری نجات یابد.

سلام بر «حجت دین خدا» که اسلام، درگذر بی وفایی دوست و دشمن، انتظار یاری او را سالیان سال است به دوش می کشد.

سلام بر تو «از زبان همه آسمانیان و زمینیان، تا زمانی که ستارگان بدرخشند و درختان به سبزی و خرمی میوه دهند و چرخ روزگار بچرخد».

ای حجت خدا! ای فرزند پاکی و نجابت! ای نجات بخش بشریت! یا صاحب الزمان! «دلهامان از گرفتاری های بزرگ به تنگ آمد و زمین، با همه پهناوری، تنگ شد و آسمان نیز رحمت را از ما دریغ نمود.

پروردگارا! اعتمادمان در سختی و آسانی به تو و نجوای شاکیان نیز به سوی توست. بر محمّد و آل او درود فرست و گشایشی در امر فرج مولایمان فرما؛ گشایشی سریع تر از نهادن پلک ها بر هم یا گشودن چشم ها و بلکه سریع تر از این! بفریادمان رس ای فریادرس! یا غیاث المستغیثین!»

ص:120

و من هر صبح جمعه، به یاد صبح جمعه میلادت، اشک هایم را از مشک هایم ندبه می کنم و نثار مقدمت می سازم.

و هر صبح جمعه، به جاروب مژگان و گلاب اشک، بزرگراه حضورت را آب و جارو می کنم.

به امید صبح جمعه ای که می آیی...

آیه آیه، نجابتِ دین است؛ سوره سوره، کرامت آیین است!

پور طه و فجر و یس است؛ ریشه های اصیل دارد او

دست هر غنچه عطر او دارد؛ هر سپیده به نام او زیباست

بس که در قامت دلارایش؛ نکهتِ یا جَمیلْ دارد او!

با زیباترین تبسّم خلقت بر لب، از جا برمی خیزد و به وسعت تمام اندیشه ها، به نیایش پروردگار «جلّ جلاله» می پردازد؛ خروشی تمام هستی را فرا می گیرد؛ اینک این «ولی اللّه اعظم(عج)» است که قنوت گرفته است...

افکار سرگردان، همچنان در فضای اندیشه ام می پیچد و می تابد و مرا به عمق می فرستد. مقرّی نیست و گریزگاه ها، دیری ست مسدود مانده اند. هرچه می نگرم، جز تو پناه نمی یابم.

مولای من! دیر است. انتظار، فرسایشِ زندگی است؛ بر ما مپسند که این گونه بیقرار بمانیم. تاب تحمّل، دیر زمانی است که از دست رفته است. به ساعتِ خورشید نگاهی بینداز مولا! شاید وقتش رسیده باشد...

بیا که موعد آمدنت را تمام گلدسته های مساجد شهر جار می زنند و غبار رسیدنت را تمام جاده های موازی تنفس می کنند.

ای قلب حیات!

نبض زندگی در گام های آمدنت می تپد و طنین قدم هایت، تولد دوباره روح متعالی انسان است. و عروج سبکبالانه انسان تا ملکوت آسمان ها...

آیا عقربه ها، هنوز به ساعت ظهور نرسیده اند؟! آیا ثانیه ها، آهنگ ظهور را نمی نوازند؟!

آیا وقت آن نیست تا اشارتی بکنی و عالم پیر جوان شود؟!

زمان آن نیست تا پلک بگشایی و ذرّات کائنات را به میهمانی نور بخوانی؟! آقا! دیگر وقت آن است که چشم ها، فصل روشنایی را به تجربه بنشینند.

وقت آن است که حضور تو، از در و دیوار متجلّی شود. وقت آن است که در آدینه ها، فقط تصویر زیبای تو پدیدار شود. آقا! نزدیک است فرو ریختن ایمان ها، ریزش امیدها، ناباوریِ عقیده ها، کوتاهی دستان دعا، فرو بستن لب ها از خواهش، خشکسالی چشم ها از گریه، اسارت ارادت های پاک و جولان بی وقفه هوی و هوس های دور و دراز.

وقت آن است پدیدار شوی؛ که بسیار نزدیک است، مظلومی دین و بی پناهی قرآن. ای خورشید مه آلوده حضور! دریاب فریادهای ناامید را!

دریاب دست های سر در گم را! دریاب چشم های منتظر را! دریاب جان های تشنه را!

دریاب ندبه های پریشان را! این ها تو را می خوانند! این ندبه ها، تو را ضجّه می زنند!

این اشک ها، دست به دامان تو گشته اند! این ناله های سوزناک که از جگرهای سوخته می آید! کجایی ای بقیة اللّه؟!

کجایی ادامه خداوند در زمین؟! «ای فرزند یاسین! بیش از این فراق را بر ما بیچارگان مپسند! بیش از این جان های عاشق را در

آتش هجران مگداز!» نمی دانم، کدام روز، پایان امتحان سخت انتظار است؟!

نمی دانم، تو، کدام لحظه خواهی آمد؟! چه بسیار دیده ها که در حسرت دیدارت پژمردند!

چه بسیار جان ها، که در آتش هجرت سوختند و افسردند!

می ترسم، که من نیز لایق دیدارت نباشم!

«می ترسم که مرگ، بین من و شما فاصله اندازد!

می ترسم آن قدر دیر بیایی که دیگر نباشم!!» هر چند که تو دورترین نزدیکی و حاضرترین غایب!

ص:130

تو می آیی و از رد پای آمدنت، زیستنی فراگیر به جریان می افتد.

تو می آیی و هیچ کس از حضور تو غافل نخواهد شد.

تیغ بر کف داری و مرهم به دست دیگرت

جا نمی افتد کسی از چشمت حتی یک نفر

موج های حادثه آن روز در دامان توست

چشم ها غرق تماشا مرد دریا یک نفر

و چه خوب می دانم جمعه ای که می آیی، تمام رنگ ها، زمینه ای سبز دارند و تمام لحظه ها متنی آبی رنگ! با روشنایی توست که واژه ها آراسته می شوند.

خوب می دانم که می آیی و صداقت لهجه تو، زبان آب ها را بند می آورد و تمام علامت های سئوال، مبدل به علامت های تعجب می شوند؛ تعجبی از جنس یقین. خوب می دانم که چه باشم و چه نباشم، تو می آیی، که تو صاحب صدایی و وارث وارستگی.

«چه باشم و چه نباشم بهار در راه است

بهار هم نفس ذوالفقار در راه است

نگاه منتظران، عاشقانه می خواند

که آفتاب شب انتظار در راه است

کدام جمعه ندانسته ام! ولی پیداست

که آن ودیعه پروردگار در راه است».

انتظارت را می کشم تا بیایی و این نفس های حبس شده را مجال رهایی ببخشی و این درنگ های نامأنوس را از نادانی نابه هنگام و نامربوط انسان بزدایی. تنها من نیستم که در آتش اشتیاق تو، شعله شعله شناورم؛ که هر آن چه آفتاب و ماه، روزها و شب ها کارشان انتظار است و التماس عطش است و بی تابی، سکوت است و سوختن.

تنها من نیستم که تو را می جویم و از تو می گویم؛ که جهانی است چشم به راه آمدنت، ای آن که تمام شنیدنی های تاریخ در تو خلاصه شده! ای تصور بی مقیاس و ای حضور بارانی! کیست که رؤیای تو را در خیال خویش نپرورده باشد و آرزوی وصال تو را در سر نداشته باشد؟!

کیست که از تو نشنیده باشد و از تو نخوانده باشد؟

کیست که پنجره خیال تو را به روی خویش نگشوده باشد؟!

بیا، که چشم طمع از هر طرفی، در ازدیاد است! بیا که:

این جا که شعر در کف نامردمان رهاست

موعود من! صدای تو عاشق ترین صداست

این جغدهای خفته که آواز شومشان

در ژرفنای تیره و خاموش شب رهاست

باور نمی کنند که چشمان روشنت

دیری است قبله گاه تمام ستاره هاست»

ص:132

بیا، حضور اهورایی و ای موعود تماشایی! بیا و مشام مرا در ازدحام این همه تلخ کامی، لبریز از رایحه خوش آمدنت کن؛ که این داغ ها و رنج ها، بی تو پایان ناپذیرند.

بگو از کدام سمت آرزوهایم می آیی، تا خویش را قربانی قدم هایت کنم؟

ای روشن ترین سایه بر سرم! بگو که از کدام پنجره در سکوت سر به فلک کشیده ام گل می کنی؟

بیا و انسان آلوده را وادار به دور ریختن خود کن.

بیا و ایمان آلوده انسان را از نو بازسازی کن

بیا، که کوچه های منتهی به نیامدنت، آهسته آهسته در بن بست های انتظار فرسوده می شوند و فرو می ریزند.

بیا، که گرد و غبار غربت و فراموشی، بر سر و رویم نشسته است.

«این جا تمام پنجره ها رو به غربتند

ای آشنای عاطفه کی می کنی ظهور؟

بی تو، نگاه ها همه پژمرد و خشک شد

بی تو ز لوح خاطره ها پاک شد سرور»

جهالت، از خمیازه های خواب زدگان مست است. آدم ها خواب سیب سرخ می بینند و روزها را ورق می زنند و خود را مرور می کنند. خورشید چشم آمدن تو را دارد و پیاله های نیازش چیده است.

هستی در خلوت خانه رازش، راه دارِ آمدن توست.

صبح، پیاپی هم می آید و باز کوچک و بزرگ، صبحی دیگر را چشم

به راهند؛ صبحی که هنوز نیامده است و هیچ کس ندیده است. روزی که از دامن نرگس، گل محمدی، غنچه لب وامی کند، صبح بهشتی خداست. زخم ها، چشمدار مرهم مهر توست؛ چه می شود که بیایی و پلک از هم بگشایی! شب و روز، دیدگان به آسمان کعبه داریم و گوش به آوای قاصدی فرشته گون، تا آمدنت را مژده دهد.

دشت، تشنه قامت توست و گوش دار آوای تاختنت.

کوه، بی تابانه پژواک فریادت را لحظه شماری می کند.

آبشار انتظار، یکسره می ریزد. در کوچه های آشنایی، گفت وگوی توست. دلم می خواهد ابرهای تیره روزگاران را کنار بزنم و دیدگانم را با روشنی نگاهت سرمه کشم.

لبریز باورم و اندوه؛ بیا آقا!

وَ نُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی اْلأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ

و اراده خداست که بر ستمدیدگان و مستضعفین عالم منت نهاده و آنها را امام و وارث خویش در زمین قرار دهد.

ای طراوت سبز! ای عطش آبی! ای زلال سپید!

لشگر حسن تو نازم که دل هر بشری

پیش مژگانِ سیاه تو سپر می ریزد

هر که جز عشق تو مهر دگری برگیرد

هستی خویش به سیلاب خطر می ریزد

کن شتاب ای شه والا، پی تعمیر جهان

که ز دیوار و درش فتنه و شرّ می ریزد

ای همه معنای عشق و معرفت! «تا چند هیاهوی این مردم بیگانه در گوشم بپیچد و نجوای آسمانی تو از سکوت ذهنم برنخیزد؟!» تا کی دیوانه وار، زوایای دنیای دردآلود خود را بگردم و برای همدردی تنهایی محبوب خود راهی نیابم؟» تا چند دیدگانم به تماشای خلق مشغول باشد و از دیدن گل روی تو محروم؟ مپسند که ناله دردمندانه ام، جز کلام شفابخش تو، پاسخگویی داشته باشد! مپسند مرا اسیر این گریه های طولانی که شبم را به روز و روزم را به شب پیوند می زند! در این غربت تاریکخانه غیبت، دنبال یاری گری برای ناله سرایی خویش خواهم گشت، که تا ظهورت، اشک هایم جاری و ناله ام در فراقت بلند باشد.

آیا کسی هست مرا یاری کند تا بهمراه ناله های او به یاد محبوب نهان از دیدگانم شب و روز ناله کنم!

آیا دیده ای هست که به خار و خسی اشک ریزان شده و مرا در سیلاب بارش اشک هایم، همراهی کند؟

آیا ناله کننده بی تابی هست که من در خلوت تنهایی او شریک شوم و بار غصه غیبت تو را با ناله های جانسوزم سبک نمایم؟

منتظر حضورت را مژده دیدار ده تا یعقوب وار چشم تماشا بگشاید! تشنه وصل را مژده ظهور ده تا کام دل برگیرد و جان به لقای دوست بخشد!

پرچم پیروزی و عدالت برافراز تا مظلومان ستمدیده جهان، سر برافرازند و دشمنانت خواری کیفر را بچشند. ای یادگار خدا در زمین! ای منتقم دشمنان الهی! ما را دریاب!

مثل اولین روزهای بهار، بارانی می شوند. آه! ای آرزوی دیرین عدالت! اینک این من و این دست های پر از تاول! انگار نجوای سحرگاهان، هیچ فرقی با سنگینی سکوت غروب و آسمانِ لبریز از شفق ندارد! غم و غربت و اندوه، دل را می پوشاند و سجاده، شاهدِ بارش بارانی لطیف و عاشقانه می شود! آه، ای مولای من!

این تنها، من نیستم که می گریم؛ محرومان تمام تاریخ با من، می گریند! کجاست، دست های بهاری ات؟ کجاست آیینه نگاهت؟ تا کی برای شهود نگاه ها، باید راه جمکران را پیمود؟ آسمان به دست های تو نیاز دارد؛ تا از بار ناله ها بکاهد! آسمان به دست های تو نیاز دارد؛ تا از نامه های برگشتی خجالت نکشد! آسمان، ناتوان از انعکاس جمال توست؛ بتاب ای زیباترین! به ابدیّت نگاهت قسم که طاقت روزگار، از دست خواهد رفت! اگر نیایی، مولا! مرگ فراگیر خواهد شد. کویر، دست هایش را به سمت جلگه ها خواهدگشود! از باران، تنها خاطره ای به جا خواهد ماند! ابرهای سیاه کینه و نفرت، به سرزمین های نور هجوم خواهند آورد! بزرگ راه های آرزو، طولانی خواهند شد و عبادت های تقلّبی را در بازارچه های بین راهی، خواهند فروخت! بتاب، ای آفتاب حقیقت، بتاب! بتاب؛ همین امروز که آسمان را توان درخشیدن باقی است! قسم به والشمس، به والعصر، به والفجر، به یس، به طه...! که دست های نیاز را برای همیشه، قنوت خواهیم گرفت و تو را از سپیده موعود، خواهیم خواست؛ سپیده ای که یک روز لبریز از تو خواهد شد. صبح آدینه، سپیده می دمد از شرق چشم های بارانی، کجایی ای دوست! ماییم و عمری چشم به راهی ات، باز آی...!

بیا و گردوغبار کدرآفرین را از سیمای باد - این فروشنده دوره گرد بی تابی ها - پاک کن و آسمان را محو روشنایی دست نخورده خویش کن.

و چه خوب می دانم که تو می آیی و به تمام انسان ها هدیه خواهی داد حضور یکرنگ گونه خویش را.

ای آبی سیال و ای تمام بلندی اقبال ها!

تو می آیی و در هر ثانیه، لحظه آمدنت را تمام تولّدها به انتظار نشسته اند که از لحظه تولد انتظارت، تمام ستاره ها چشم به راه افول خویشند تا خاموشی سرد دور از تو بودن را به خاطر بسپارند.

آن زمان که تو بیایی، هیچ شکی در شکفتن گلدان ها باقی نمی ماند و خوب می دانم که اگر نیایی:

اگر سپیده نیایی بهار تقدیرم

به رنگ غنچه در آغوش خویش می میرم

تو می آیی و تیرگی، از دامن شب های فراگیر فرار می کند و روشنی، بر تخت جهان بخت برگشته، جلوس می کند.

تو می آیی و تمام نامه ها خود را به دستان تو می رسانند و تمام محبت ها به تو منتهی می شوند و جهانی برای تو خواهد نوشت که تمام التماس دعاها به تو پیوست خورده اند.

تو می آیی و بعد از سال های سال نخستین خرسندی تاریخ را رقم می زنی و زیباترین ترانه را به لهجه ای مرسوم تر و دل نوازتر از باران، می خوانی.

تمام آرزوهای گم شده در تو قامت می گیرند و تمام هیجان های دروغین، هویت کاذب خویش را در خاموش مطلق پنهان می کند. تو می آیی و تمام دغل ها و غول ها را به غل و زنجیر می کشی.

ص:138

تو می آیی و طبیعت از تو تبعیّت می کند و تمام واژه ها در مقابل تو زانو می زنند. تو می آیی و می دانی که:

بهار بی تو خودش را زیاد خواهد برد

صدا به روی دو دست سه تار خواهد مُرد

تو می آیی و تمام فرعون های مومیایی شده، در بین چشم هایت غرق می شوند و به نیستی دوباره می پیوندند.

تو می آیی؛ درست لحظه خاک سپاری زمان، در حالی که آغوش پراکنده باد، بوی باروت فشرده را می دهد.

تو می آیی و تمام آینه ها، به حقیقت روشن تو اعتراف می کنند. تو می آیی و تمام انسان، با آن سوی خویش، روبه رو می شود و به فراسوی آشنایی می رسد. تو می آیی و تمام تپش های ماسیده بر دیوارهای ماسه ای، در آغوش توفانی و متلاطم تو رها می شوند.

تو می آیی؛ نرم تر از تمامی قوهای آزاد در باد و سبک بال تر از پر پروازهای بی وقفه در اوج.

تو می آیی از سمت دورترین قصه های سرزمین های شرقی.

من می دانم که انتظار من زیبا است؛ چرا که سخن امام صادق علیه السلام هماره در گوشم طنین انداز است: «کسی که منتظر فرج می باشد و از دنیا برود، مانند کسی که در خیمه حضرت مهدی(عج) و همراه آن حضرت باشد».(1)

ای خیمه نشین صحراهای ناآشنا، ای همه حقیقت هستی، ای مهدی فاطمه علیهاالسلام! اگر نفس کشیدن با یاد تو و سخن گفتن، قدم زدن و قلم زدن با نام تو چشم به قافله دقیقه ها دوختن به انتظار تو چنان است که در خیمه عشق و همراه تو ای یوسف زهرا علیهاالسلام باشیم، من همه هستی را می دهم تا لحظه ای و حتی کم تر، از این خیمه دور نباشم و اندیشه و احساسم را در جویبار جاری که در حاشیه این خیمه است تطهیر سازم و درخت طوبای ولایت را نظاره کنم؛ همان درختی که امام علیه السلام از آن چنین می گوید: «درخت طوبی برای کسی

است که در زمان غیبت قائم ما، از ما پیروی کند و قلبش منحرف نشود.»(2)

از کودکی شنیده بودم که «طوبی» درختی است در بهشت که اصل آن در خانه امام عدالت، علی علیه السلام است و هیچ مؤمنی در بهشت نیست، جز آن که شاخه از آن درخت، در خانه او خواهد بود. و من در پی این درخت و در پی تو که صاحب این درخت هستی، عمری را پاک اندیشیدم، پاک نگریستم و جز پاکی نخواستم و نمی خواهم.

اینک، آیا مرا با برگ های آن درخت پاک آشنا خواهی کرد؟ آیا در خانه دلم، درختی خواهی کاشت که میوه آن انتظار است و شاید هم ثمره اش، دیدار آن آشناروی؛ او که دیدمش پیش از این و نمی شناختم، او که یوسف وش، گندم های احسان و فضل خود را در کیسه بی وفایی برادرانش می ریزد و او که برای ماندن امت خود، در پی بهانه ای است و اشک های زلالش را برای تطهیر این قلب های تاریک غافلان، بر پهنه صورتش می غلطاند؟

نمی دانم، نمی دانم، تو در کدامین گوشه جهان، برای من و ما دل می سوزانی؟ تنها این را می دانم که غم فراق تو مرا اسیر خود کرده است، آقا!

چنان گوشم به در، چشمم به راه است

تو گویی خانه ام زندان و چاه است(3)

ص:141

با این حال، مَتی تَرانا و نَراکَ: کی گوشه چشمی به ما می کنی و کی زیارتت می کنیم؟

شاید آن صبحگاهی که دریا، صداقت خود را بین اهالی تقسیم کند و لب های تشنه را، به جرعه ای آشنایی، سیراب.

شاید آن آدینه ای که آسمان، چتر آبی اش را بر سر شقایق های وحشی بگستراند و ابر، جرعه جرعه مِیِ وصالْ بر جام اطلسی های بزمِ انتظار بریزد.

ای غریبه آشنا، ای تنها امید مظلومیت کوچه بنی هاشم، ای گلِ سرسبز امامت؛ «ای شوکتِ نماز، ای شکوهِ روزه، اصالت حج، کرامت

زکاة، شرافتِ دین، هیبت عدل»!

هر صبح آدینه، دلم می گیرد و پرنده در بدر چشم انتظارِ تو، بر بام اشتیاق می نشیند، تا در این شب تیره و تار از این بی سر پناهی - آشنایی، او را مهمان کند؛ دریغ از پنجره نیمه گشوده دریغ از لبخندی آشنا! تو را با واژه نمی خوانم تو را باید با دل خواند، با دل دید و با دل بوئید.

«خواستم از رنجش دوری بگویم یادم آمد

عشق با آزار، خویشاوندی دیرینه دارد

روی آنم نیست تا از آرزو دستی برآرم

ای خوش آن دستی که رنگِ آبرو از پینه دارد

ناگهان قفل بزرگی تیرگی را می گشاید

آن که در دستش کلید شهر پر آیینه دارد»

از هفت شهر عشق گذشتن و بر هفت آسمان وصال رسیدن کارِ هر کسی نیست؛ مجنون می خواهد.

حالا، چه می شود که به مسلخ جنونم بکشانی و با دست های آیینه گونِ خود، زنگار سینه ام را صیقل دهی و با طلای نابِ عشقت، نام ولای خود را بر سنگِ قلبم حک کنی؟

کاش سری به ساحل غم گرفته این اهالی بزنی! کاش دست های بارانی ات، آبیاری کنند، شمعدانی های پشت پنجره بسته را!

دیروز تنگ غروب، با دلم خلوت کرده بودم پس کی می آید آن نور چشم زهرا؟

«اَمّا و اللّه لیدخلنَّ القائم علیه السلام علیهم عدله جُوفَ بیوتهم کما یَدخُل الحَرُّ و القرُّ»

مهدی علیه السلام عدالت را، چنان که گرما و سرما وارد خانه می شود، وارد خانه های مردم می کند و دادگری او همه جا را می گیرد.

ص:143

ای بهاری ترین نغمه رویش! شاخه ستبر انتظار، لطیف ترین گل های امید را در باغ آرزو شکوفا کرده است.

ای بلیغ ترین نهج البلاغه خلقت! زبان ها در کام و دل ها در دام مانده اند و کتاب ها، گنگ و اندیشه ها، منگ شده اند از وصف رنگ های گوناگون که بر پرده نقش بسته است و عدالت، در قربانگاه ظالمان ذبح می شود و در پیشخوان عدل فروشان عالم به معرض مذاکره گذاشته می شود.

دعا، پرچم همیشه برافراشته ای است که بر بام سرای دل های بی قرار، به اهتزاز درآمده و سر بر آسمان اجابت می ساید.

ای توفنده ترین گردباد ستم سوز! ستاره های توهم، از وحشت سردی و سکون، به دامن شب آویخته اند و شب دیجور، وحشی ترین نظم نوینش را بر گرده زمین تحمیل کرده است.

ای روح پنهان عدالت در کالبد زمان! جهان از دیدن وحشی ترین متمدن های تاریخ، قالب تهی کرده است و جهانیان سر در گم و سرگردان، به هر بیشه ای پناه می برند بیا و جهان را از این سرگردانی نجات بده و جهانیان را به سرزمین امن، مهمان کن و در ناکجاآباد زمین اسکان بده.

ای بغض نشکفته زمین! شکوفا شو، که خشم های فرو خورده، چشم به تو دوخته اند و فریادهای در گلو مرده، آیینه دار تواَند.

آقا بیا!

که جمال جان فزایت، دل عاشقان ربوده

صنما، دمی نگاهی، که دل جهان فسرده

جمله را به پایان بر!... تو را از شمشیر چشم ها دور برده اند. تو را از تیغ های پنهان در امان داشته اند. تو در سایه سار امنیّت خدایی! و آدمیان در چتر رعایت تو، تو راعی مایی و ما گوسفندان تو!...شبان مهربان! ساعتی بیاسای! کنار این رمه بنشین و نوای شوق برآور از نای!... «بشنو از نی چون حکایت می کند»... گرگ ها در کمین گاهند؛ باد و باران، درّه ها و پرتگاه ها، سراشیبی ها و فرازها، همه آسودگی ربوده اند از خیال ما. اما نه! ما سر به هواییم! غافلیم! تو باید نگذاری! تو باید پراکندگی ها را به را به الفت بدل کنی! تو باید چوپانی کنی!...

... السّلام علیک ایّهاالامام المأمون...

«آن گاه علامت «پسر انسان» پدیدار گردد... پسر انسان را ببینید که بر ابرهای آسمان،با قوّت و جلال می آید...»(1)

«خدا تسلّی بخش دیگر به شما عطا خواهد کرد؛ تا همیشه با شما بماند؛ یعنی روح راستی که جهان نمی تواند آنرا بپذیرد؛ زیرا او را نمی بیند و نمی شناسد. اما شما او را می شناسید؛ زیرا با شما می ماند و در میان شما خواهد بود...»(2)

«عصای قدرت و سلطنت یهود، دور نخواهد شد تا او بیاید...»(3)

«پسر انسان با ابرهای آسمان آمد و سلطنت و جلال و ملکوت به او داده شد...»(4)

«وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ اْلأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصّالِحُونَ»(5)

تو را به ما وعده داده اند در انجیل، تورات، زبور و کتاب دانیال و فراتر از همه در کتاب آسمانی رسول آخرین - قرآن - و

تو را بر همه چیز مقدّم داشته اند؛ در خلقت، کمال، اطاعت و محبّت... تو را همه آرزو برده اند. در سحرگاه خلقت آن گاه که دستان طمع قابیل، گلوی معصومیّت هابیل را فشرد، آن دم که سیل اشک پیش از سیلاب بلا در دیدگان نوح علیه السلام راه برد، موسی علیه السلام که پس از سال ها ایستادگی، پیروانش را گوساله پرست یافت، آن زمان که عیسی علیه السلام در گاهواره، به پاکدامنی مریم علیهاالسلام

ص:146

شهادت داد، احمد صلی الله علیه و آله وسلم که سنگ بر پیشانی تاب آورد، علی که خار در دیده یارست، حسن که پاره های جگر خویش در تشت تماشا کرد و... غروب عاشورا وقتی زینب دست های استیصال بر سر، میان قربانگاه و خیمه گاه هروله می کرد، لب ها همه در تب و تاب ذکر تو و دل ها به هوای تو در تلاطم:

... السّلام علیک ایّها المقدّم المأمول...

ردّ سواری را نمی بیند نگاهم!

گویی تمام لحظه ها را بُهت یک تصویر، در تکبیر پوشانده ست.

با من بگو، آیا گناهم...

یا نگاهم.

یا نغمه های همچنان خاموش لب ها

در باور خود تازه بودن را، چرا کرده فراموش؟

خشکند این گلبرگ های ارغوانی!

تنها نشانِ مانده داغِ غربتِ ماست!

شاید نسیم صبح گاهان برده شبنم های زیبا را به مهمانی!

کو آن سحرگاه پرندین؟

کو آن بلور تازه تر از روح شبنم؟

تصویر صبحی را که من؛

در لابلای خاطرات اشک و آیینه تماشا کرده ام، هر شب

آیا مرا با لحظه های انتظارت دوست خواهد کرد، یا نه؟

ای بی کران آهنگ جاری،

در نغمه های زندگی بخش بهاری! آیا مرا...؟

خواب تو را در آینه ها دیده ام زیاد

بردار از مقابل چشمم نقاب را

تکثیر کن در آینه ها آفتاب را

لبریز کن وجود مرا از گل و صدا

سرشار از پرنده و لبخند کن مرا

گرچه رسیده ام به خط آخر خودم

برخورده ام به تازه ترین باور خودم

در فصل پنجم از تو همه حرف می زنند

انبوه مردم از تو همه حرف می زنند

مولای لحظه های تکاپو! طلوع کن

آئینه ام شکسته، از این رو طلوع کن

بیدار کن جهان فرو رفته را ز خواب

تعبیرهای مبهم و آشفته را ز خواب

عرض ارادت دل ما را قبول کن

ناقابل است و لطف کن از ما قبول کن

پایان عمر دلهره گی ها! کمی بخند

پرونده جنایت تاریخ را ببند

چشمان توست در همه جا موج می زند

در چشم تو شکوه خدا موج می زند

چشمت اگر اشاره کند، بی قرار اوست

دریا بدون چون و چرا موج می زند

تا می پراکنی نفست را به جان من

فوج پرنده های رها موج می زند

وقتی به آفتابیِ تو خیره می شوم

در نقره ای اشک، طلا موج می زند

مولا تویی که عشق، چو نام تو را شنید

ص:149

نام تو را به خاطر عشق تو برگزید

در ذهن ذرّه ها، همه نام تو جاری است

موسیقی ملایم گام تو جاری است

آب است روشنایی و چشمان تو، ترند

فانوس های در جریانی شناورند

آیینه دار اشک تو ماه است و آفتاب

گرد و غبار گام تو آیینه گسترند

شب ها گم است صورت تو در ستاره ها

تا مردم از نگاه تو سر در نیاورند

وقتی به آسمان غزل، بال می دهی

گنجشک های شعر من از جای می پرند

می نوشد از نگاه تو پی در پی، آفتاب

تا کی ستاره گریه کند، تا کی آفتاب؟

می خواهمت برای تماشا، هزار چشم

تا بنگرم شکوه تو را با هزار چشم

عاقبت آن سوار می آید

آخرین ذوالفقار می آید

برکه ها را بگو به رقصد آیند

آبشار، آبشار می آید

سالخورده ترین صنوبر گفت:

با پرستو بهار می آید

چهره غم گرفته شهرم

با تبسّم کنار می آید

از نگاه کبوتران پیداست

از خم کوچه یار می آید

ص:152

ص:153